19-03-2013، 12:38
این عید بهاری، کمابیش مترادف نوروز ایرانیان است در اقوام و اقلیمهای مختلف، نامهای گوناگون دارد.
این جشن، به نام عید فصح یا عید فطیر بزرگترین عید کلیمیان بود که آن را به میمنت خروج قوم اسرائیل از مصر، جشن میگرفتند
یهودیان آن را به نام فصاح/فسح یا فشاخ (با کسر اول) میشناختند که به معنای "عبور" است. واژههای فساخ و پساک و سرانجام "پاک" از همین واژه مشتق شده است. این عید را در زبانهای دیگر اروپایی ایستر یا اوسترن میخوانند و برای آن دلایلی آوردهاند که بر آن توافق نیست.
ابوریحان بیرونی، دانشمند ایرانی، در "آثار الباقیه" شأن نزول و اهمیت این عید را نزد یهود و نصارا به تفصیل توضیح داده است.
به قول بیرونی پیروان آیین یهود نخستین روز از هفت روزی که آن را "فطیرخوران" خوانند را فسحا نامیدهاند؛ و آن روزی است که بنیاسرائیل از مصر بیرون آمدند، به ارض کنعان رفتند و به سرزمین آباد فلسطین رسیدند.
بنی اسرائیل که از دوران زجر و اسارت در مصر به جان آمده بودند، با رسیدن به سرزمین موعود، آزادی خود را جشن گرفتند و شادی کردند.
این عید در آیین یهود از شامگاه روز چهاردهم نیسان شروع میشود و تا یک هفته ادامه دارد.
این جشن، به نام عید فصح یا عید فطیر بزرگترین عید کلیمیان بود که آن را به میمنت خروج قوم اسرائیل از مصر، جشن میگرفتند
یهودیان آن را به نام فصاح/فسح یا فشاخ (با کسر اول) میشناختند که به معنای "عبور" است. واژههای فساخ و پساک و سرانجام "پاک" از همین واژه مشتق شده است. این عید را در زبانهای دیگر اروپایی ایستر یا اوسترن میخوانند و برای آن دلایلی آوردهاند که بر آن توافق نیست.
ابوریحان بیرونی، دانشمند ایرانی، در "آثار الباقیه" شأن نزول و اهمیت این عید را نزد یهود و نصارا به تفصیل توضیح داده است.
به قول بیرونی پیروان آیین یهود نخستین روز از هفت روزی که آن را "فطیرخوران" خوانند را فسحا نامیدهاند؛ و آن روزی است که بنیاسرائیل از مصر بیرون آمدند، به ارض کنعان رفتند و به سرزمین آباد فلسطین رسیدند.
بنی اسرائیل که از دوران زجر و اسارت در مصر به جان آمده بودند، با رسیدن به سرزمین موعود، آزادی خود را جشن گرفتند و شادی کردند.
این عید در آیین یهود از شامگاه روز چهاردهم نیسان شروع میشود و تا یک هفته ادامه دارد.