اعتراف عاشقانه

[Sasy jon]

ﺑﮕﺬﺍﺭ ﺍﻋﺘﺮﺍﻑ ﮐﻨﻢ!

ﻫﺮ ﺑﺎﺭ ﺁﻣﺪﻡ ﭼﯿﺰﯼ ﺑﻨﻮﯾﺴﻢ!
ﺍﺯ ﺗﻮ ﻭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯﻫﺎ! ﻭﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﺒﻮﺩﻧﺖ ﻓﮑﺮ ﮐﺮﺩﻡ!
ﺩﺳﺘﻢ  ﻟــــﺮﺯﯾﺪ ﻭ ﻗﻠﻤﻢ ﺷﮑﺴﺖ!
ﻣﻦ ﺑﯽ ﺗﻮ ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ ﻧﻤﯿﻨﻮﯾﺴﻢ!
ﻣﻦ ﺑﯽ ﺗﻮ ! ﻋﺎﺷﻘﯽ ﻧﻤﯿﺪﺍﻧﻢ!
ﺗﺎ ﻣﯿﺨﻮﺍﻫﻢ ﺑﻪ ﮐﺴﯽ ﺑﮕﻮﯾﻢ ﮐﻪ ﺩﻭﺳﺘﺶ ﺩﺍﺭﻡ!
ﭘﺮﻭﺍﻧﻪ ﺍﯼ ﻣﯽ ﺁﯾﺪ ﺩﺭﺳﺖ ﻣﯽ ﻧﺸﯿﻨﺪ ﺭﻭﯼ ﻣﻮﻫﺎﯾﻢ!
ﺍﺯ ﺁﻥ ﺭﻭﺯﻫﺎ...
ﻓﻘﻂ ﻭ ﻓﻘﻂ ﻭ ﻓﻘﻂ ﺭﻧﮓ ﭼﺸﻢ ﻫﺎﯾﺖ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺗﻮﯼ ﻧﮕﺎﻫﻢ!
ﻫﻤﯿﻦ ﻭ ﺑﺲ!
ﻧﻪ ﺩﯾﮕﺮ ﺗﻨﻢ ﻫﻮﺱ ﻧﻮﺍﺯﺵ ﺩﺳﺖ ﻫﺎﯾﺖ ﺭﺍ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﻭ
ﻧﻪ ﺩﻟﻢ ﻫﻮﺍﯼ ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ ﻫﺎﯾﺖ ﺭﺍ !
ﺗﻮ ﻧﯿﺴﺘﯽ! ﻗﺪﻡ ﺯﺩﻥ ﺯﯾﺮ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺑﺮﺍﯼ ﭼﻪ؟!
ﺗﻮ ﻧﯿﺴﺘﯽ ﻋﮑﺲ ﻫﺎﯼ ﭘﺮ ﺑﻮﺳﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﭼﻪ؟
ﺗﻮ ﻧﯿﺴﺘﯽ ﺍﺻﻼ‌ ﭼﺮﺍ ﺯﻧﺪﮔﯽ؟
ﯾﮏ ﻣﺎﻩ ﮔﺬﺷﺖ ﺍﺯ ﺁﺧﺮﯾﻦ ﻧﺎﻣﻪ ﺍﻡ ﺑﺮﺍﯾﺖ!
ﻭ ﻫﻨﻮﺯ ﻫﻢ ﭘﺎﻓﺸﺎﺭﯼ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺑﻪ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﮐﺮﺩﻧﺖ!
ﺗﻨﺪ ﺗﻨﺪ ﻣﯿﻨﻮﯾﺴﻢ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﻧﺎﻣﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﻮﺩ!
ﻏﺎﻓﻞ ﺍﺯ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﯾﺎﺩ ﺗﻮ ﻫﺮﮔﺰﭘﺎﯾﺎﻥ ﻧﺪﺍﺭﺩ!
ﻣﻦ ﺍﺻﻼ‌ ﻧﻘﻄﻪ ﻫﺎﯼ ﭘﺎﯾﺎﻥ ﺭﺍ ﻫﺮﮔﺰ ﻧﮕﺬﺍﺷﺘﻪ ﺍﻡ! ﮐﻪ ﺣﺎﻻ‌ ﺑﺨﻮﺍﻫﻢ..
ﺑﺎﺭﺍﻥ ﯾﺎ ﺑﺮﻑ ﭼﻪ ﻓﺮﻗﯽ ﻣﯿﮑﻨﺪ ﻭﻗﺘﯽ ﻫﻤﻪ ﻓﺼﻞ ﻫﺎ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻭ ﺗﻮ ﺣﺴﻮﺩ ﺑﻮﺩﻧﺪ؟
ﻓﻼ‌ﻧﯽ ﻣﯿﺪﺍﻧﯽ؟
ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﭼﯿﺰﯼ ﺷﺒﯿﻪ ﭼﺸﻢ ﻫﺎﯾﺖ ﻣﯿﮕﺮﺩﻡ ﺑﯿﻦ ﺍﯾﻦ ﻫﺎ!
ﻭ ﻧﯿﺴﺖ ﭼﯿﺰﯼ ﺷﺒﯿﻪ ﭼﺸﻢ ﻫﺎﯾﺖ! ﺷﺒﯿﻪ ﺁﻥ ﺭﻧﮕﯿﻦ ﮐﻤﺎﻥ ﻧﮕﺎﻫﺖ!
ﮐﻪ ﺑﯽ ﺗﺎﺑﻢ ﻣﯿﮑﺮﺩ...!
ﺳﺎﺩﻩ ﺑﮕﻮﯾﻢ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﮐﻪ ﺍﻋﺘﺮﺍﻑ ﮐﻨﻢ!
ﻫﺮ ﭼﻘﺪﺭ ﻫﻢ ﮐﻪ ﺑﺰﺭﮒ ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﻢ!
ﻫﺮﭼﻨﺪ ﺳﺎﻝ ﻫﻢ ﮐﻪ ﺑﮕﺬﺭﺩ! ﻣﻦ ﻫﻨﻮﺯ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﻫﺎ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻣﯿﮑﻨﻢ!
ﻭ ﺭﺍﺿﯿﻢ ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺧﺎﻃﺮﺍﺕ ﺳﯿﺎﻩ ﻭ ﺳﻔﯿﺪﯼ ﮐﻪ ﻣﺎﻧﺪﻩ!