دوستت دارم

[AFEE BOZORG]

سرآغاز مثنوی
بشنو این نی چون شکایت می‌کند/از جداییها حکایت می‌کند

کز نیستان تا مرا ببریده‌اند/در نفیرم مرد و زن نالیده‌اند

سینه خواهم شرحه شرحه از فراق/تا بگویم شرح درد اشتیاق

هر کسی کو دور ماند از اصل خویش/باز جوید روزگار وصل خویش

من به هر جمعیتی نالان شدم/جفت بدحالان و خوش‌حالان شدم

هرکسی از ظن خود شد یار من/از درون من نجست اسرار من

سر من از نالهٔ من دور نیست/لیک چشم و گوش را آن نور نیست

تن ز جان و جان ز تن مستور نیست/لیک کس را دید جان دستور نیست

آتشست این بانگ نای و نیست باد/هر که این آتش ندارد نیست باد

آتش عشقست کاندر نی فتاد/جوشش عشقست کاندر می فتاد

نی حریف هرکه از یاری برید/پرده‌هااش پرده‌های ما درید

همچو نی زهری و تریاقی کی دید/همچو نی دمساز و مشتاقی کی دید

نی حدیث راه پر خون می‌کند/قصه‌های عشق مجنون می‌کند

محرم این هوش جز بیهوش نیست/مر زبان را مشتری جز گوش نیست

در غم ما روزها بیگاه شد/روزها با سوزها همراه شد

روزها گر رفت گو رو باک نیست/تو بمان ای آنک چون تو پاک نیست

هر که جز ماهی ز آبش سیر شد/هرکه بی روزیست روزش دیر شد

در نیابد حال پخته هیچ خام/پس سخن کوتاه باید والسلام

بند بگسل باش آزاد ای پسر/چند باشی بند سیم و بند زر

گر بریزی بحر را در کوزه‌ای/چند گنجد قسمت یک روزه‌ای

کوزهٔ چشم حریصان پر نشد/تا صدف قانع نشد پر در نشد

هر که را جامه ز عشقی چاک شد/او ز حرص و عیب کلی پاک شد

شاد باش ای عشق خوش سودای ما/ای طبیب جمله علتهای ما

ای دوای نخوت و ناموس ما/ای تو افلاطون و جالینوس ما

جسم خاک از عشق بر افلاک شد/کوه در رقص آمد و چالاک شد

عشق جان طور آمد عاشقا/طور مست و خر موسی صاعقا

با لب دمساز خود گر جفتمی/همچو نی من گفتنیها گفتمی

هر که او از هم‌زبانی شد جدا/بی زبان شد گرچه دارد صد نوا

چونک گل رفت و گلستان درگذشت/نشنوی زان پس ز بلبل سر گذشت

جمله معشوقست و عاشق پرده‌ای/زنده معشوقست و عاشق مرده‌ای

چون نباشد عشق را پروای او/او چو مرغی ماند بی‌پر وای او

من چگونه هوش دارم پیش و پس/چون نباشد نور یارم پیش و پس

عشق خواهد کین سخن بیرون بود/آینه غماز نبود چون بود

آینت دانی چرا غماز نیست/زانک زنگار از رخش ممتاز نیست