تو که نمیخوای زشت باشی، میخوای؟

[سهَ‌ند]

اخیراً میرم پیج های اینستای دوستای قدیمی، همکلاسیا، فامیلا و کسایی که قبلا میشناختم رو میبینم‌. و خیلیاشون واقعا خیلی تنها بنظر میان. خیلیاشون خیلی خالی ان. نه پستی نه نشونه ای. نه هیچ توضیح خاصی تو بایو. درست مثل خودم. نمیدونم چی به سر نسل ما اومده. اصلا انگار هیچکدوممون هیچی نداریم که بخوایم باهاش شوآف کنیم‌. خودمم همینطوریم. حتی اگه جایی برم هیچوقت عکسی نمیگیرم‌. یا اگه بگیرم هیچوقت جایی نمیذارمش. بیشتر دوس دارم بنویسم. منابع انسانی خیلی کمی هم دارم و خب واسه کی باید به اشتراکش بذارم؟ شایدم زیادی مسخرس این قضیه. زیادی کودکانس. آدما هیجوقت وقتایی که غمگینن از خودشون عکسی نمیذارن‌. فقط وقتی شادن و میخندن دوس دارن با بقیه به اشتراکش بذارن‌. که البته همینم الان که فکر میکنم چیز بدی نیست. چون وقتی یکی ناراحته تو میخوای بری چیکارش کنی؟ دلداریش بدی که چیزی نیست درست میشه؟ مسخره نیست که تا قبلش به یاد اون آدم نبودی؟ قبلش بهش پیام نمیدادی؟ خیلیا خیلی وقتا ناراحتن و تو بهشون توجه نمیکنی‌ بعد انتظار داری وقتی خودت ناراحتی بقیه صف بکشن بهت حرفای خوب بزنن؟ البته بشخصه وقتی حالم خوب نیست نمیتونم به کسی بگم. شاید فقط یکی دو نفر باشن که خیلی باهاشون راحتم که بتونم بهشون پیام بدم: سلام حالم خوب نیست‌.. که البته همونا هم به زور منو تحمل میکنن. البته حضورشون همیشه واسم دل گرمیه.
در کل میخوام بگم که بیشتر حواسمون بهم باشه. همه همیشه در حال جنگیدن با یه چیزی هستن. مهربون باشیم. اگه حواسمون بهم نباشه زشت میشیم و تو که نمیخوای زشت باشی، میخوای؟