گفتگوی آزاد || نسخه ۳۷2

[ابراهیم هادی]

این دو مفهوم، در عین شباهت ها تفاوت های زیادی با هم دارند. علی شریعتی در این رابطه می نویسد: «عشق جوششی یک جانبه است. به معشوقش نمی اندیشد که کیست؟! یک «خودجوشی ذاتی» است، و از این رو همیشه اشتباه می کند و در انتخاب به سختی می لغزد یا همواره یکجانبه می ماند و گاه، میان دو بیگانه ناهمانند، عشقی جرقه می زند و چون در تاریکی است و یکدیگر را نمی بینند، پس از انفجار این صاعقه است که در پرتو روشنایی آن، چهره یکدیگر را می توانند دید و در اینجاست که گاه، پس از جرقه زدن عشق، عاشق و معشوق که در چهره هم می نگرند، احساس می کنند که همدیگر را نمی شناسند و بیگانگی و ناآشنایی پس از عشق - که درد کوچکی نیست - فراوان است.»

اینکه میگه خودجوشی ذاتی است و همیشه اشتباه میکند رو درک نمیکنم.

گمان کنم منظورش اینه که عاشق یه پس زمینه ای داره که زندگیش طبق اون می چرخه بعد طبق همین عاشق میشه  ذاتی منظور اون پس زمینه است منظور از اشتباه هم فکر کنم اینه که عاشق چیزی که جذبش کرده رو از دید خودش می بینه بدون توجه به پس زمینه معشوق و از اون جایی که تطابق صد در صد وجود نداره فقط میشه به تعامل رسید پس عاشق اشتباه کرده تو پرانتز بگم که این حرف که تطابق صد در صد وجود نداره بهش اشکال شده که می ره تو عرفان فاز خیلی سنگین می شه که ازش می گذریم

اگه منظور اینی ک میگی باشه ،همیشه عاشق یه فرد با محبت یا احساساتی نیست :|
من با کلمه همیشه اش مشکل دارم نمیشه گفت همیشه اشتباهه

بله آدما فرق دارن ممکنه با محبت نباشه 
همون جور که آخرشما گفتم ما هم به همین اشکال کردیم 
چیزی که گفتم سعی در توجیه حرف دکتر بود