ویزیگوت‌ها

[SɪʟᴠᴇʀMɪɴᴅ]

نامدارترین نیروهای ویزیگوت زیر فرمان آلاریک یکم در سال ۴۱۰ میلادی به رم تاختند. پس از فروپاشی روم غربی ویزیگوت‌ها تا دو سده و نیم دیگر در اروپا نقش بزرگی را بازی کردند. آنها کم‌کم در آغاز سده پنجم پس از میلاد مسیح به شبه‌جزیره ایبری کوچیدند و پادشاهی‌هایی را در تولوز و تولدو برپا نمودند و نوادگانشان تا اوایل سده هشتم هم بر آن فرمان می‌راندند و سر انجام در سال ۷۱۱ به دست اعراب مسلمان که به شبه جزیره ایبری حمله کرده بودند از میان رفتند. این قوم ژرمن در سدهٔ چهار و پنج میلادی از آن‌سوی رودخانه راین به سمت جنوب فرانسه امروزی آمده و یک پادشاهی را در نواحی شهر «تولوز» تأسیس کردند که بعدها توسط «کلوویس» پادشاه فرانک‌ها از این منطقه بیرون رانده شده و به سمت اسپانیا عقب‌نشینی کردند. با گذشت زمان، ویزیگوت‌ها در این شبه جزیره یک پادشاهی اشرافی و فئودالی ایجاد می‌کنند. در حقیقت ویزیگوت‌ها الگوی حکومت رومی را برای فرمانروایی برگزیده بودند. آنها از فرهنگ یا تمدن مشخصی برخوردار نبودند و قدرت آنها در سایه شمشیر و تاخت‌وتاز سرداران و سربازان معنا می‌یافت. در روزگار ویزیگوت‌ها، کشاورزان وابسته به زمین بودند و حق آزادی برای رفتن به جای دیگری را نداشتند.

در یک شب تابستانی در سال ۴۱۰ میلادی، ویزیگوت‌ها به شهر رم حمله کردند و به مدت سه روز بربرهای گرسنه، خانه‌های ثرومندان را چپاول نمودند. در طول ۸۰۰ سال، این اولین باری بود که رم مورد مورد حمله قرار گرفته بود.

در سال ۵۸۷ میلادی «ریکارد» پادشاه ویزیگوت به مسیحیت گروید و پس از آن در توسعه این دین در میان مردم اسپانیا و در شهرها و روستاها کوشید. پادشاهان بعدی اسپانیا در ترویج مسیحیت تعصب زیادی از خود به خرج دادند. آن‌ها با هر گونه آزادی دینی مخالف بودند و برای پیروان سایر ادیان کیفرهای سختی در نظر می‌گرفتند.