گفتگوی آزاد || نسخه ۳۶۷

[ابراهیم هادی]

هدف یه نوع سرگرمیه 
چرا با

---

تهش هیچ

یه روز با جون کندن به آرزوهات می‌رسی یهو به خودت میای میبینی چه چیزایی ازدست دادی

نرسی هم باز جون کندنی به درو نرسیدی اونم خاک بر سری خودشو داره

تهش بسته به خودمونه! 
اگه طرف آرزویی داشته بهش یقین داشته که درسته حالا که رسیده چیزی از دست نداده اگر فهمید اشتباه کرده تا جایی که راه داشت درست کنه
دومیش هم درسته تنبلی جایی نداره باس کار کرد این عمر امانته
کلا دنیا جای تلخی هست مشکلات هست جوری که یه لحظه سکون ساعت ها ضرر حساب میشه ولی باید مثل موج رفتار کنیم

حاجی من خودم ادمیم که هر چیزی خواستم شده
هر کاریو که بقیه غیر ممکن میدونستن ممکنش کردم
الا وسط یه راهیم که به نشدن و شدنش فکر میکنم
اگه بشه میشه مثه بقیه هدفام که الا میگن خوب که چی؟
اگه نشه که کل تلاشام به یغما رفته و حسرتش میمونه

خیلی خوب
 حرف اینه اگر به درستی چیزی یقین داریم بهش علم داریم که طبیعتا قبلش مشورت کردیم  ومحکم کاری ها رو کردیم ترس معنایی نداره تردید هم بی خوده با قدرت باس جلو رفت بقیش دست خداست 
و این که تلاشی به یغما نمیره  اگر به دید ما شکستی بود که نیست همش تجربس و کمک میکنه راه و روش کار رو بهبود بدیم و دقیق تر بشیم

منظور من یه چیز دیگه اس

میگم آدم گم میشه
تو هدف
تو آرزو
یه وقتایی آنقدر غرق رویابافی میشه که یه روز به خودش میاد میبینن پنج سال از عمرش رفته و همش تو رویا بوده
از عمر و زندگیش هیچی نفهمیدم
هیچ کار مفیدی نکرده


یه وقتی غرق رسیدن به هدفی میشه بعد ۱۰ سال به خودش میاد میبینن اوه لعنتی ۱۰ سال از عمرش پریده ولی از این ۱۰ سال هیچی نفهمیدم فقط تلاش کرده
عمرش رفته
جوونیش رفته
بهترین سالهای عمرش رفته
خانواده اش پیر شدن و دیگه جوون نیستن یا فوت کردن
و اون نتوانسته اونجوری که باید از حضورتون استفاده کنه
و در مقابلش فقط به یه هدف لعنتی رسیده که حالا فقط به این فکر می‌کنه که تهش اون چیزی که باید می‌بود نبود
و اگه نمیشد هم چیز خاصی از دست نمیدادم

برا اون وسط یه راهم اینو گفتم 
حرف درسته خیال صرف علافیه 
شناخت هم خیلی مهمه