『خ』『ط』 『خ』『ط』『ی』 (بروز رسانی)

[♱ ᴠɪᴄᴛᴏʀ ♱]

هر زنی…

براے لبخند زدن درآینه

باید مردے را داشته باشد ڪه:

با شانه‌ِ انگشت هایش

گرهِ دلتنگےِ موهاےِ بلندِ زن را باز ڪند

و بگوید:

هرجور ڪه باشی،

زیبایی…

برایم کتابی بخوان

کتابی که هر واژه‌اش عطر مخصوص دارد

و هر صفحه‌اش ابتدای بهار است

و هر فصل آن، شاخه‌ای از رسیدن.

کتابی که بوسیدنت را

به باران بدل می‌کند

و خندیدنت را

به دریای آرام ..

برایم کتابی بخوان با سرانگشت‌هایت…





در باغ نگاهم

هرس می کنم

هر نگاهی

جز نگاه تو…..


داشتَم خانه را مُرَتَب می‌ڪردَم

ڪه حِس ڪردَم

بایَد هَمه چیز را دَر این جَهان

رها ڪُنَم

و به تو بِگویَم

ڪه دوستَت دارَم …







لَب هاےِ مَن مین و…

پیشانیت جِبهه…

چه اِنفجارے رُخ دَهد میانِ این دو…

خُدا عالم است…





آلوده ام به تـو…

مثلِ چشمـانت به خـواب…

مثلِ هوایِ تهران به ریزگـرد و غبار…

محڪومم به تـو…

مثلِ بیـچاره اے به سرنوشت…

زندانے به حبسِ ابـد…

گرفتارم به تـو…

مثلِ موهایِ بلندِ زنے در دست هایِ باد…

و تنِ مردے زیرِ فشارِ ڪـار…

دچارم به تـو…

مثلِ مادرت به بیمـارے اش…

تـو به دیـوانگے ات…

بیمـارم به تــو…

مثلِ خـودم به چشم هایت…

خـودم به آغوشت…

بیمـارم به تــو…

مثلِ خــودم به خــودت…

نِمی‌دانَم چه سِرّے دارَد!

اِسمِ ڪوچَڪم هِزار بار هَم گُفته شَوَد

به پاےِ یِڪ بار گُفتَنِ تو نِمی‌ رِسَد…





ڪاش لَبهایَت بِرِیل بِدانَند…!

مَن تَمامِ تَنَم را…

“دوستَت دارَم” نِوِشته اَم…



جز مردِ شرقی‌ ام

چه ڪَس چنین بی‌ اِبهام

چنین به صِراحَت

چنین بی‌ مَحابا

صدایم خواهد ڪرد؟

چه ڪَسی‌ خواهد گفت

بانو !

فصلِ رویش شقایق نزدیڪ است

بیا دوباره عاشق باشیم؟

 

من بے تو شعر خواهم شد،

خواهم چڪید از سر واژه ها،

تو در ڪدامین آغوش

به خواب رفته اے،

ڪہ بے خیالم شده اے…

 



مثل دارو هاےِ ڪمیاب، نبودت فاجعہ ست
من پر از درد توام ٬ بیمار میدانے ڪہ چیست؟

 

اگـر قَـرار اَست ڪه بیـاے

تا فـروردیـن تمـام نشـده بیـا

نِمےدانـم خبـر دارے یا نه امـا

اردیبـهشـت پُشـتِ بـامِ بـهـار است

مےترسـم نَیـاے ، بیـُفتَـم رو دلِ خُـرداد

#بَراےِ یِڪ بار

فَقَط بَراےِ یِڪ بار

مَرا دَر اَندوهِ مُبهَمِ یِڪ دُروغ شِناوَر ڪُن

آرام سَر به گوشِ مَن بُگذار

و بِگو #دوستَت_دارَم





مَعشوقه بودن بَلَد نیستم

بَلَد نیستم بِگویم عَزیزم

با همه مے خندم

هَمه را مے خندانم

به تو ڪه مے رسم

دست و پایم را گُم مے ڪنم

زَبانم مى میرد

تَمامم مے میرد

فقط قَلبم مے تَپَد

آن هم ڪه حرف زدن بَلد نیست !!