آدم اگه موسیقی را عمیق گوش کنه و با نوسانات و بالا و پایینش دروناً همساز بشه هیچ وقت از یه آهنگی که روز اول ازش خوشش اومده خسته نمیشه.
معمولا آهنگی هایی که یک هیجان کاذب و سطحی و لحظه ای به آدم می دن و مخاطب باهاشون پیوند روحی و حسی برقرار نمی کنه بعدِ مدتی کهنه می شن.
منظور اینکه من بشخصه اگر آهنگی توی دفعه های اول گوش کردن به دلم بشینه، هرگز ازش خسته نمی شم.
چون با نُت به نُتش و موج به موجش و بیت به بیتش پیوند برقرار میکنم
و این پیوند هم وابسته به حال درونی هر شخصی هست که سلیقه ها رو تعیین می کنه.
پس خسته شدن توی چنین شرایطی بی معناست.
بخصوص اگر کسی یه حسّ نوستالژیک هم توی دفعه های اول گوش کردن از یه آهنگ بگیره، محاله دیگه ازش خسته بشه.
معمولا آهنگی هایی که یک هیجان کاذب و سطحی و لحظه ای به آدم می دن و مخاطب باهاشون پیوند روحی و حسی برقرار نمی کنه بعدِ مدتی کهنه می شن.
منظور اینکه من بشخصه اگر آهنگی توی دفعه های اول گوش کردن به دلم بشینه، هرگز ازش خسته نمی شم.
چون با نُت به نُتش و موج به موجش و بیت به بیتش پیوند برقرار میکنم
و این پیوند هم وابسته به حال درونی هر شخصی هست که سلیقه ها رو تعیین می کنه.
پس خسته شدن توی چنین شرایطی بی معناست.
بخصوص اگر کسی یه حسّ نوستالژیک هم توی دفعه های اول گوش کردن از یه آهنگ بگیره، محاله دیگه ازش خسته بشه.