بانوی قصه

[sober]

قسمت بیست و پنجم
..‬ ‫دﺳﺘﺎش رو روي زاﻧﻮﻫﺎش ﮔﺬاﺷﺖ ﭘﺎﻫﺎش رو ﺗﻨﺪ ﺗﻨﺪ و ﻋﺼﺒﯽ ﺗﮑﻮن ﻣﯽ داد: اﮔﺮ ﺑﺎ رﻫﺎ ﻣﻮﻧﺪه ﺑﻮدم ﺑﻪ ﻧﻈﺮت ﻣﯿﺘﻮﻧﺴﺖ آروﻣﻢ‬ ‫ﮐﻨﻪ؟‬ ‫... دﺳﺘﻢ رو روي ﺣﻠﻘﻪ اي ﮐﻪ از ﮔﺮدﻧﻢ آوﯾﺰون ﺑﻮد ﮔﺬاﺷﺘﻢ و ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﺸﯿﺪم: ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ...‬ ‫
- ﺑﺎورم ﻧﻤﯿﺸﻪ اون دﺧﺘﺮي ﮐﻪ ﺑﺎ ﻣﻮﻫﺎش ﻣﻮﺷﯽ ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻪ ﻣﺎدر رﻫﺎ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﻗﺮاره ﺑﺸﻪ زن دادﺷﻢ ...‬ ‫ﺳﺮم رو ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻢ و ﺣﺮﻓﯽ ﻧﺰدم اﺷﺎره ﻣﺴﺘﻘﯿﻤﺶ ﮐﻤﯽ ﺑﺎﻋﺚ ﺧﺠﺎﻟﺘﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﺳﺮت رو ﺑﺎﻻ ﺑﮕﯿﺮ ... اوﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺳﺮش ﺗﺎ آﺧﺮ ﻋﻤﺮش ﭼﺴﺒﯿﺪه ﺑﻪ ﺳﯿﻨﻪ اش ﺑﺎﺷﻪ ﻣﻨﻢ ... ﻣﻨﯽ ﮐﻪ زﻧﻢ ﻧﯿﺴﺖ ﺗﺎ آروﻣﻢ ﮐﻨﻪ‬ ‫... ﻣﻨﯽ ﮐﻪ اﻻن ﻣﯿﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺗﻮ اﯾﻦ ﺧﻮﻧﻪ ﺣﺮﻣﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ... ﻻ اﻗﻞ ﭘﯿﺶ ﺗﻮ ...‬ ‫... ﺷﻮﻧﻪ ﻫﺎش از ﮔﺮﯾﻪ ﺑﺎر دﯾﮕﻪ ﻟﺮزﯾﺪ: ﭘﺪرم ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﻦ ﻣﺮد ﻫﻤﺮاز ... ﻣﻦ اﺣﻤﻖ ﺣﺘﯽ ﺑﺮﮔﺸﺘﻨﻢ ﻫﻢ ﺑﺮاي اون ﭘﺪر زﺟﺮ ﺑﻮد ...‬ ‫ﮔﻠﻮم ﺧﺸﮏ ﺷﺪه ﺑﻮد ﭼﻪ ﻣﯿﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺑﮑﻨﻢ در ﻣﻘﺎﺑﻞ اﯾﻦ آدم رﻗﺖ اﻧﮕﯿﺰ: اﯾﻦ ﻃﻮر ﻧﯿﺴﺖ اﯾﻦ ﺟﺎ ﮐﺴﯽ از ﺷﻤﺎ ﻣﺘﻨﻔﺮ ﻧﺒﻮد ...‬ ‫زﯾﺮ ﭼﺸﻤﯽ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد: ﻣﯽ دوﻧﻢ ﭼﻪ ﻗﺪر روﺣﺖ ﺑﺰرﮔﻪ داري ﺳﻌﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ ﺣﺎل ﺑﺪ ﯾﻪ ﺑﺎزﻧﺪه رو ﺧﻮب ﮐﻨﯽ ... ﺑﺮاي ﺑﭽﻪ ﻫﺎم ﺗﺎ‬ ‫آﺧﺮ ﻋﻤﺮم ﺣﺎﻣﺪم ... ﺑﺮاي ﻟﺒﺎس دﺧﺘﺮم ﺑﺎﯾﺪ از ﻋﻤﻮش اﺟﺎزه ﺑﮕﯿﺮم ﭼﻮن ﺣﻘﯽ در ﻣﻘﺎﺑﻠﺸﻮن ﻧﺪارم ... زﻧﻢ ﻣﯿﺘﻮﻧﺴﺖ اﯾﻦ ﺟﺎ ﺑﺎﺷﻪ‬ ‫ﺑﻐﻠﻢ ﮐﻨﻪ ... ﮐﻨﺎرم ﺑﺎﺷﻪ وﻟﯽ ﺗﻨﻬﺎ م و ﺑﺮاي ﻓﺮار از ﭘﭻ ﭘﭻ ﻫﺎي دﯾﮕﺮان اﯾﻦ ﺟﺎ ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫ﻣﺎﻧﺘﻮم ﮐﻪ روي زاﻧﻮم ﺑﻮد رو ﻣﺤﮑﻢ ﺗﻮي دﺳﺘﻢ ﻣﭽﺎﻟﻪ ﮐﺮدم: ﭘﺪرﺗﻮن ﻣﻄﻤﺌﻨﺎ دوﺳﺖ ﻧﺪاره ﺷﻤﺎ رو اﯾﻦ ﺷﮑﻠﯽ ﺑﺒﯿﻨﻪ ...‬ ‫
- ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﻣﺎدر ﺗﻮ اﻣﺎ روﺣﺶ اﻻن ﺑﯿﺸﺘﺮ آروم ﺷﺪه ...‬ ‫ﮐﻤﯽ اﺧﻢ ﮐﺮدم: ﻣﺎدر ﻣﻦ ﻫﺮ ﮔﺰ اﻧﻘﺪر ﭘﺮ از ﺗﻨﻔﺮ ﻧﺒﻮد ...‬ ‫
- ﭼﻪ ﻃﻮر ﻧﺒﻮد؟ ﻣﻦ دﺧﺘﺮش رو ﺑﺪ ﺑﺨﺖ ﮐﺮدم و اﻻن دارم ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺑﺨﻮاد ﮐﺎر ﻣﻦ رو ﺑﺎ دﺧﺘﺮم ﺑﮑﻨﻪ ﺧﺮﺧﺮه اش‬ ‫رو ﻣﯽ ﺟﻮم ...‬ ‫ﻣﺸﺖ دﺳﺘﻢ رو ﺑﺎز ﮐﺮدم: ﺑﻪ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ اﻋﺘﻘﺎد داري؟‬ ‫
- ﺧﯿﻠﯽ روزﻫﺎﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﭼﯿﺰي اﻋﺘﻘﺎد ﻧﺪارم ﺟﺰ اﺷﺘﺒﺎﻫﺎت ﺧﻮدم ...‬ ‫
- ﻣﻨﻢ ﻫﻢ زﯾﺎد ﺑﻪ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ اﻋﺘﻘﺎدي ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﻧﺪارم ... ﺗﺼﻤﯿﻤﺎت ﺧﻮد ﻣﺎﺳﺖ ﮐﻪ زﻧﺪﮔﯿﻤﻮن رو ﻣﯿﺴﺎزه ﺧﻮدﻣﻮن ﺗﺎ‬ ‫ﺣﺪودي از راه زﻧﺪﮔﯿﻤﻮن رو اﻧﺘﺨﺎب ﻣﯿﮑﻨﯿﻢ ... اﻣﺎ ﺗﺎ ﺣﺪودي ... ﺷﺎﯾﺪ واﻗﻌﺎ ﺧﻮاﻫﺮ ﻣﻦ زن ﺧﻮﺑﯽ ﺑﺮاﺗﻮن ﻧﺒﻮد ﺣﺎﻣﺪ ... ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻫﻢ‬ ‫ﮐﻢ ﮐﻢ ﺣﻀﻮرﺗﻮن رو ﻣﯿﭙﺬﯾﺮن ...‬ ‫
- ﭘﺪرم ...‬ ‫
- اﯾﺸﻮن ﻫﻢ ﺷﻤﺎ رو ﺑﺴﯿﺎر دوﺳﺖ داﺷﺘﻦ ...‬ ‫
- ﮐﺎش ﺑﻬﻢ ﻧﺸﻮن داده ﺑﻮد اﯾﻦ دوﺳﺖ داﺷﺘﻦ رو ... ﮐﺎش ﻣﻦ ﺗﻮﻧﺴﺘﻪ ﺑﻮدم درﺳﺖ ﺑﺎﻫﺎش ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻢ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﮐﻤﺮش از‬ ‫ﺧﻄﺎﻫﺎي ﻣﻦ راﺳﺖ ﻧﺸﺪ ﻫﻤﺮاز ...‬ ‫
- ﻧﯿﺎز ﺑﻪ ﺧﻮاب دارﯾﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﯿﺪ ...‬ ‫از ﺗﻮي ﺟﯿﺒﻢ ﺑﺎﻗﯽ ﻣﺎﻧﺪه ﻗﺮﺻﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺣﺎﻣﯽ داده ﺑﻮدم رو در آوردم از ﻟﻔﺎ ﻓﻪ اش ﺧﺎرج ﮐﺮدم: زﻧﺪﮔﯽ ﻫﻨﻮز اداﻣﻪ داره ﺧﯿﻠﯽ وﻗﺘﻬﺎ‬ ‫دﺳﺖ اﻧﺪازﻫﺎ اﻧﻘﺪر ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯿﺎن ﮐﻪ ﻫﺮ ﮔﺰ ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﯿﻢ ﺑﺘﻮﻧﯿﻢ ردﺷﻮن ﮐﻨﯿﻢ اﻣﺎ رد ﻣﯿﮑﻨﯿﻢ ... اﻻن دو ﺗﺎ ﺑﭽﻪ ﺗﻮ اﯾﻦ دﻧﯿﺎ‬ ‫ﻫﺴﺘﻦ ﮐﻪ ﺑﻬﺘﻮن اﺣﺘﯿﺎج دارن و از ﻫﻤﻪ ﻣﻬﻢ ﺗﺮ ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زد: ﺣﺎﻣﯽ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﻣﯿﺸﻪ ... دوﺳﺘﺶ داري؟‬ ‫ﻟﻔﺎﻓﻪ ﻗﺮص رو ﺗﻮي ﺟﯿﺒﻢ ﮔﺬاﺷﺘﻢ ... ﺧﺠﺎﻟﺖ ﮐﺸﯿﺪه ﺑﻮدم اﯾﻦ ﺳﻮال ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﻣﻌﺬﺑﻢ ﮐﺮده ﺑﻮد ...‬ ‫
- دوﺳﺘﺶ داﺷﺘﻪ ﺑﺎش ﻫﻤﺮاز ... ﺗﻮ ﺗﻨﻬﺎ ﭼﯿﺰي ﻫﺴﺘﯽ ﮐﻪ ﺣﺎﻣﯽ ﺑﺮاي ﺧﻮدش ﺧﻮاﺳﺘﻪ ... ﺷﻐﻠﺶ رﺷﺘﻪ ﺗﺤﺼﯿﻠﯿﺶ ... ﻫﻤﻪ اﯾﻨﻬﺎ‬ ‫ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﻫﺎي دﯾﮕﺮاﻧﻪ ... اﯾﻦ ﭘﻮﺳﺘﻪ ﺳﻔﺖ و ﺧﺸﮑﺶ ﻫﻢ ﺣﺎﺻﻞ ﺗﺮﺑﯿﺖ ﭘﺪرم ... ﺗﻮ ﺗﻨﻬﺎ داﺷﺘﺸﯽ ...‬ ‫ﮔﻮش ﺗﺎ ﮔﻮش آدم ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم روي ﻣﺒﻞ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﺧﺴﺘﮕﯽ از ﺳﺮﺗﺎ ﭘﺎش ﻣﯿﺮﯾﺨﺖ ... ﺣﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﻧﺒﻮد ﻣﻦ ﺗﻮ اﯾﻦ‬ ‫ﺟﻤﻊ اﺣﺴﺎس ﺑﺪي داﺷﺘﻢ ...‬ ‫روﯾﺎ از دور ﻣﻦ رو دﯾﺪ و ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ اوﻣﺪ و دﺳﺘﺶ رو زﯾﺮ ﻧﮕﺎه ﯾﻪ ﺟﻤﻌﯿﺘﯽ روي ﮐﻤﺮم ﮔﺬاﺷﺖ و ﺑﻪ ﮔﻮﺷﻪ اي ﻫﺪاﯾﺖ ﮐﺮد: ﺣﺎﻟﺶ‬ ‫ﺧﻮﺑﻪ؟‬ ‫
- ﺧﯿﻠﯽ ﻧﻪ ... ﮔﺮﯾﻪ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻪ ﯾﮑﻢ ﺧﺎﻟﯽ ﺑﺸﻪ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- ﻏﺪ ﺗﺮ از اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎﺳﺖ ...‬ ‫
- ﺣﺎﻣﺪ ﻫﻢ ﺧﻮب ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫
- دﯾﺪﻣﺶ ﺗﻨﻬﺎﯾﯿﺶ دﯾﻮوﻧﻪ ام ﻣﯿﮑﻨﻪ ...‬ ‫
- ﺑﻬﺶ ﻗﺮص دادم رﻓﺖ ﮐﻪ ﺑﺨﻮاﺑﻪ ...‬ ‫
- ﺧﻮاﺑﯿﺪ؟‬ ‫
- ﻣﻦ ﮐﻪ ﺗﻮ اﺗﺎق ﺣﺎﻣﺪ ﻧﻤﯿﺮم‬ ‫
- آخ آخ اﮔﻪ ﺑﺮي ﺣﺎﻣﯽ ﻣﯽ ﮐﺸﺘﺖ ...‬ ‫از ﻟﺤﻦ ﻟﻮده اش ﺧﻨﺪه ام ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد: ﻧﺨﻨﺪون ﻣﻨﻮ اﯾﻦ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﻫﻤﯿﻦ ﺟﻮرﯾﺶ ﻫﻢ ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﻦ ﺑﻮدن ﻣﻦ رو اﯾﻨﺠﺎ ﻫﻀﻢ ﮐﻨﻦ ...‬ ‫
- ﺑﯽ ﺧﻮد ... ﻫﯿﭻ ﮐﺲ اﻧﺪازه ﺗﻮ اﻻن اﯾﻦ ﺟﺎ ﻣﺤﻖ ﻧﯿﺴﺖ ﻋﺮوس ﺧﺎﻧﺪان اﻧﺘﻈﺎم ...‬ ‫ﺑﻪ اﺑﺮوي ﺑﺎﻻ رﻓﺘﻪ اش ﻧﮕﺎﻫﯽ اﻧﺪاﺧﺘﻢ: ﻣﯿﺒﯿﻨﻢ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻪ داﻣﺎد ﻋﺮوﺳﯽ اﻣﺎ ﺗﻮ ﮐﻮﭼﻪ ﻋﺮوس ﺧﺒﺮي ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫دﺳﺘﺶ رو ﻣﺤﮑﻢ ﮔﺬاﺷﺖ رو دﻫﻨﺶ: ﻓﻌﻼ ﮐﻪ ﺧﻮﻧﻪ داﻣﺎد ﻫﻢ اﺷﮏ و آﻫﺎي ﯾﻪ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﻣﺘﻈﺎﻫﺮه ... ﺗﻨﻬﺎ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ واﻗﻌﺎ ﻧﺎراﺣﺖ‬ ‫ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم و ﺧﻮاﻫﺮﻫﺎي اﮐﺒﺮ ﺧﺎن ﻫﺴﺘﻦ ﺑﻘﯿﻪ اﯾﻦ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﮐﻪ ﻣﯿﺒﯿﻨﯽ ﯾﻪ ﺟﻮراﯾﯽ ﺟﯿﺮه ﺧﻮار اﯾﻦ ﺧﺎﻧﻮاده ان ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﺑﻬﺘﺮه ﺑﺮم ﺧﯿﻠﯽ دارم ﺗﻮﺟﻪ ﺟﻠﺐ ﻣﯿﮑﻨﻢ ...‬ ‫
- ﻣﯽ رﺳﻮﻧﻤﺖ ﻣﻨﻢ دارم ﻣﯿﺮم ﺧﻮﻧﻪ ...‬ ‫
- دﯾﺸﺐ ﭼﻪ ﻃﻮري رﻓﺘﯽ ﺧﻮﻧﻪ؟‬ ‫
- روﯾﺎ ﺑﺎ راﻧﻨﺪه ﺷﻮن ﻣﻦ رو رﺳﻮﻧﺪن ﻫﻨﻮز ﺳﺮت درد ﻣﯿﮑﻨﻪ؟‬ ‫اﯾﻦ رو ﭘﺮﺳﯿﺪم و ﺗﻮ آﯾﻨﻪ ﺑﻪ ﺧﻮدم ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم و ﺷﺎﻟﻢ رو ﻣﺮﺗﺐ ﮐﺮدم ...‬ ‫
- ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ... ﺻﺒﺢ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺑﻮي ﺣﻠﻮا ﺑﯿﺪار ﺷﺪم دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﯾﻪ ﺧﯿﺎل ﺗﻠﺨﻪ ﻧﻪ واﻗﻌﯿﺖ ...‬ ‫
- واﻗﻌﯿﺖ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺗﻠﺦ ﺗﺮه ...‬ ‫ﺻﺪاش داﻏﻮن ﺗﺮ ﺷﺪ: دارم ﻣﯿﺮم ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺗﺤﻮﯾﻠﺶ ﺑﮕﯿﺮم ...‬ ‫
- ﻣﻨﻢ دارم ﺣﺎﺿﺮ ﻣﯿﺸﻢ ...‬ ‫
- ﻫﻤﺮاز ازت ﯾﻪ ﺧﻮاﻫﺶ ﻋﺎﺟﺰاﻧﻪ دارم ...‬ ‫
- ﺟﺎﻧﻢ؟‬ ‫
- ﻣﯽ ﺷﻪ ﻧﯿﺎي؟‬ ‫دﺳﺘﻢ ﺑﯿﻦ راه ﺑﺮاي ﺑﺮداﺷﺘﻦ ﮐﯿﻔﻢ ﺧﺸﮏ ﺷﺪ: ﭼﺮا؟‬ ‫
- ﻣﯿﺪوﻧﻢ اون ﺟﺎ ﺧﺎﻃﺮاﺗﯽ ﮐﻪ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺑﺮات ﺗﺪاﻋﯽ ﻣﯿﺸﻪ ... ﻋﺴﻠﻢ ﻣﻦ ﺧﯿﻠﯽ داﻏﻮﻧﻢ ... ﻧﻤﯽ ﺷﻪ ﮐﻪ ﺣﻮاﺳﻢ ﺑﻬﺖ ﺑﺎﺷﻪ ... ﺑﭽﻪ ﻫﺎ‬ ‫ﻫﻢ ﭘﯿﺶ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﻦ ﺧﯿﺎﻟﻢ از ﻫﻤﻪ ﺟﻤﻊ ﺗﺮه ...‬ ‫
- وﻟﯽ ﺗﻮ اﯾﻦ روز ﺳﺨﺖ ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﭘﯿﺸﺖ ﺑﺎﺷﻢ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫... ﺑﺎﯾﺪ رو ﺑﺎ ﺗﺤﮑﻢ زﯾﺎدي ﮐﺮدم ...‬ ‫
- ﺗﻮ ﭘﯿﺸﻤﯽ ﻋﺰﯾﺰم ... ﻫﺮ وﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﺧﯿﺎﻟﻢ از اﯾﻦ ﮐﻪ ﺟﺎت ﺧﻮﺑﻪ راﺣﺖ ﺑﺎﺷﻪ ﺣﺎﻟﻢ ﺑﻬﺘﺮه ... ﺧﻮﻧﻪ ﺑﺎش ...‬ ‫... ﮔﻮﺷﯽ رو ﻗﻄﻊ ﮐﺮدم ... ﻣﻮﺑﺎﯾﻞ رو ﻣﺤﮑﻢ ﺗﻮي ﻣﺸﺘﻢ ﻓﺸﺎر داد ... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ اﯾﻦ اﻓﮑﺎر ﻣﺴﻤﻮم ﭼﺮا ﺗﺎ ﻣﻐﺰ اﺳﺘﺨﻮاﻧﻢ ﻧﻔﻮذ‬ ‫ﮐﺮده ﺑﻮد ... ﻧﻤﯽ ﺧﻮاد ﻣﻦ دﯾﺪه ﺑﺸﻢ ... اون ﻧﻤﯿﺨﻮاد ﭘﯿﺸﺶ ﺑﺎﺷﻢ ...‬ ‫
- ﻫﻤﺮاز ... ﺟﺎﯾﯽ ﻣﯿﺨﻮاي ﺑﺮي؟‬ ‫ﺑﻪ ﮐﻮﺷﺎ ﮐﻪ ﺗﺮﺳﯿﺪه ﺗﻮي ﭼﺎرﭼﻮب در اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم: ﻧﻪ ﻗﻮر ﻗﻮري ﻣﻦ ... ﺑﺮو ﺑﯿﺎم ﺑﺎﻫﻢ ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ ﺑﺨﻮرﯾﻢ ﺗﻮ و ﭘﺮﻧﺴﺲ‬ ‫ﺷﺎﻧﺲ آوردﯾﻦ ﺳﻪ روز ﻧﻤﯿﺮﯾﺪ ﻣﺪرﺳﻪ.‬ ‫
- ﮐﺎرﯾﺖ ﺑﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻧﺒﺎﺷﻪ ﺑﺮاي ﺳﺮ ﺣﺎل ﮐﺮدﻧﺸﻮن ﻣﯽ ﺧﻮاﯾﻢ ﺑﺎ آوﯾﺴﺎ ﺑﺒﺮﯾﻤﺸﻮن ﺷﻬﺮ ﺑﺎزي ...‬ ‫
- ﺑﻪ ﻧﻈﺮت ﺑﺮم؟‬ ‫ﺳﯿﺎ اﺧﻤﯽ ﮐﺮد: ﻟﻮس ﺷﺪي؟ اﻧﺘﻈﺎر داري اون آدم ﺗﻮ ﺷﺮاﯾﻄﯽ ﮐﻪ اﻣﺮوز ﭘﺪرش رو دﻓﻦ ﮐﺮده ﺑﯿﺎد ﻣﻨﺘﺖ رو ﺑﮑﺸﻪ؟‬ ‫
- ﺳﯿﺎ ... !‬ ‫
- ﻫﻨﻮز ازت دﻟﺨﻮرم ﻫﻤﺮاز اون ﮔﻨﺪ ﮔﺬاﺷﺘﻨﻮ رﻓﺘﻨﺖ ... اﯾﻦ ﻫﻢ از ﺟﺮﯾﺎن ﺧﻮﻧﺖ ... ﺑﺎز ﺧﻮﺑﻪ ﻃﺮف ﺗﺎ دوﻣﺎه ﺑﻬﺘﻮن ﻓﺮﺻﺖ داده ...‬ ‫ﻧﻮك ﮐﻔﺸﻢ رو ﺑﻪ ﮔﻮﺷﻪ دﯾﻮار زدم: ﺧﻮب ﺣﺎﻻ ...‬ ‫
- ﺧﻮب ﺣﺎﻻ و زﻫﺮﻣﺎر ... ﻣﻦ ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ از ﮐﯽ ﺗﻮ اﻧﻘﺪر ﺧﻮدﺳﺮ ﺷﺪي؟‬ ‫
- ﺣﻮﺻﻠﻪ ﻧﺪارﻣﺎ ...‬ ‫اﺧﻤﺎش رو ﻣﺼﻨﻮﻋﯽ ﮐﺮد ﺗﻮ ﻫﻢ: ﺑﺮو رد ﮐﺎرت ﺣﻮﺻﻠﻪ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯽ ﻫﻢ ﻋﺪدي ﻧﯿﺴﺘﯽ ... ﺗﻮ ﺑﻪ روزي ﻓﮑﺮ ﮐﻦ ﮐﻪ ﻣﺎﺟﺮا ﺧﻮﻧﻪ رو‬ ‫ﺑﺨﻮاي ﺑﻪ ﺣﺎﻣﯽ ﺑﮕﯽ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﺑﮕﻢ ﮐﻪ اﮐﺒﺮ ﺧﺎن اﯾﻦ ﻃﻮري ﺷﺪ ... ﭼﯽ ﮐﺎر ﮐﻨﻢ اﻻن ﮐﻪ ﺗﺎزه ﭘﺪرش رو دﻓﻦ ﮐﻨﻪ ﺑﮕﻢ راﺳﺘﯽ ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﺧﻮﻧﻪ‬ ‫ام رو ﻋﻮض ﮐﻨﻢ؟ ﺗﺎزه ﺑﻪ اون ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل رﺑﻄﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻪ اﻻن ...‬ ‫
- ﻫﺎ اﻻن ﮐﯽ ﺗﻮ؟‬ ‫
- ا ... ﺳﯿﺎ‬ ‫
- ا ... ﻧﺪاره ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺰرﮔﺘﺮش ﺑﯿﺎد ﺑﺎ ﺑﺰرﮔﺘﺮت ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﻪ ...‬ ‫
- ﻣﯿﺪوﻧﻢ ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺧﺎﻃﺮه ﮐﻪ اﻧﮕﺸﺘﺮش دور ﮔﺮدﻧﻤﻪ ﻧﻪ ﺗﻮ دﺳﺘﻢ ...‬ ‫
- آﻓﺮﯾﻦ ... ﺣﺎﻻ ﻫﻢ ﺑﺮو ﺗﻮ ﯾﺦ ﮐﺮدم ... ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻫﻢ ﻣﻨﺘﻈﺮﻣﻦ ... ﺷﺐ ﻫﻢ زﻧﮓ ﺑﺰن ﻫﺮ ﺳﺎﻋﺘﯽ ﺑﻮد ﻣﯿﺎم ﻣﯿﺒﺮﻣﺖ ...‬ ‫
- ﺗﻮ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ داداش دﻧﯿﺎﯾﯽ ...‬ ‫
- آره ﻣﻌﻠﻮﻣﻪ از اﯾﻦ ﮐﻪ ﺗﺎزه ﺧﺒﺮ دار ﺷﺪم ﺧﻮاﻫﺮ ﮔﺮاﻣﻤﻮن ﺧﻮﻧﻪ اش رو داده رﻓﺘﻪ ...‬ ‫
- ﺣﺎﻻ ﺗﻮ اﯾﻦ رو ﺑﺰن ﺗﻮ ﺳﺮ ﻣﻦ ...‬ ‫
- اﮔﻪ دوﺑﺎر ﻓﯿﺰﯾﮑﯽ زده ﺑﻮدم ﺗﻮ ﺳﺮت آدم ﺷﺪه ﺑﻮدي ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﺑﻪ اﺧﻤﻢ ﻟﺒﺨﻨﺪي زد وﺳﻮﺋﯿﭽﺶ رو از ﺗﻮ ﺟﯿﺒﺶ در آورد: راﺳﺘﯽ آدرس ﻣﺴﺠﺪ و ﺑﺮاي ﺳﻮﻣﺶ ﺑﮕﯿﺮ ... ﻣﺎﻣﺎن ﮐﻪ ﻋﻤﺮا ﻧﻤﯿﺎد‬ ‫ﻣﯿﺸﻨﺎﺳﯽ ﮐﻪ ﭼﻪ ﮐﯿﻨﻪ اي داره ... ﺧﺐ آﺧﻪ ﺧﺒﺮ ﻫﻢ از ﻣﺎﺟﺮاي ﺗﻮ ﻧﺪاره ... اﻣﺎ ﻣﻦ و ﮔﻠﯽ و آوﯾﺴﺎ ﻣﯿﺎﯾﻢ ...‬ ‫ﻋﻤﺎرت دو ﺑﺮاﺑﺮ دﯾﺸﺐ ﺷﻠﻮغ ﺑﻮد ... ﺧﺎﻧﻮم ﻫﺎي ﺷﯿﮏ ﭘﻮش ﺗﻮ ﻟﺒﺎﺳﻬﺎي ﻣﺸﮑﯽ رد ﻣﯿﺸﺪن و ﻫﻤﺸﻮن روي ﺳﺮﺷﻮن ﺣﺮﯾﺮﻫﺎي‬ ‫ﻣﺸﮑﯽ ﺑﻮد ...‬ ‫ﻣﻦ ﻫﻢ آروم و از ﮔﻮﺷﻪ ﺧﻮدم رو ﺑﻪ ﺳﺎﻟﻦ رﺳﻮﻧﺪم ...‬ ‫ﺷﻨﻞ ﺳﯿﺎه رﻧﮕﻢ رو ﺑﻪ ﻣﺴﺘﺨﺪﻣﯽ ﮐﻪ ﻧﻤﯿﺸﻨﺎﺧﺘﻤﺶ ﺗﺤﻮﯾﻞ دادم ... ﭼﺸﻢ ﭼﺮﺧﻮﻧﺪم و ﺑﯿﻦ اون ﻫﻢ ﻫﻤﻪ و اﺷﮑﻬﺎي ﮔﺎه و ﺑﯿﮕﺎه و‬ ‫ﺻﺪاي ﻗﺮآن آروﻣﯽ ﮐﻪ ﭘﺨﺶ ﻣﯿﺸﺪ ﺗﻮ اﯾﻦ ﻋﺼﺮ دﻟﮕﯿﺮ ﭼﺸﻤﻢ دﻧﺒﺎل ﺣﺎﻣﯽ ﯾﺎ ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﮔﺸﺖ ... اﻣﺎ ﮐﺴﯽ ﻧﺒﻮد اﻧﮕﺎر ...‬ ‫ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮدم ... ﺑﺪ ﺟﻮر اﺣﺴﺎس ﻏﺮﺑﺖ ﮐﺮدم ...‬ ‫
- ﻫﻤﺮاز ﺟﺎن ...‬ ‫ﺳﺮم رو ﺑﺎ ﺻﺪاش ﭼﺮﺧﯿﺪ و ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎي ﻗﺮﻣﺰش ﻧﮕﺎﻫﯽ ﮐﺮدم: ﺳﻼم دوﺑﺎره ﺗﺴﻠﯿﺖ ...‬ ‫ﺳﺮش رو ﺗﮑﻮن داد: ﺣﺎﻣﯽ ﺑﺎﻻﺳﺖ ...‬ ‫
- اﻣﺎ ﺣﺎﻣﺪ ﻣﺎدرﺗﻮن؟‬ ‫
- رﻓﺘﻪ ﯾﻪ دوش ﺑﮕﯿﺮه ... ﺑﺮو اول ﯾﻪ ﺳﺮ ﺑﻪ ﺣﺎﻣﯽ ﺑﺰن ... ﺑﻌﺪ ﺑﯿﺎ ... اﻣﺮوز ﯾﻪ ﻗﻄﺮه اﺷﮏ ﻫﻢ ﻧﺮﯾﺨﺘﻪ ... ﻣﯽ ﺗﺮﺳﻢ ﻫﻤﺮاز ﺑﺮاش‬ ‫...‬ ‫ﺗﻘﻪ اي ﺑﻪ در زدم ...‬ ‫
- ﺑﻠﻪ ...‬ ‫ﺳﺮم رو آروم داﺧﻞ ﺑﺮدم: ﺳﻼم ...‬ ‫
- ﺳﻼم ﻋﺰﯾﺰم ... اوﻣﺪي؟‬ ‫در رو ﭘﺸﺖ ﺳﺮم ﺑﺴﺘﻢ: ﻣﻨﺘﻈﺮم ﺑﻮدي؟‬ ‫ﭼﺸﻤﺎش رو ﻣﺎﻟﯿﺪ: ﻣﻦ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮﺗﻢ ...‬ ‫... اوﻣﺪ ﻧﻮك زﺑﻮﻧﻢ ﺑﮕﻢ ﭘﺲ ﭼﺮا اﻣﺮوز ﻣﻦ رو ﻧﺨﻮاﺳﺘﯽ ﮐﻪ ﺣﺮﻓﻢ رو ﺧﻮردم ﺗﻮ اﯾﻦ ﺷﺮاﯾﻂ ﺣﺮف ﻣﻨﺎﺳﺒﯽ ﻧﺒﻮد ...‬ ‫
- ﺑﺎزﻫﻢ ﺗﺴﻠﯿﺖ ﻣﯿﮕﻢ ...‬ ‫رو ﻣﺒﻞ رو ﺑﻪ روي ﻣﯿﺰ ﮐﺎرش ﻧﺸﺴﺘﻢ ... از ﺟﺎش ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﮐﻨﺎرم ﻧﺸﺴﺖ ... ﺑﻮي ﺳﯿﮕﺎرش رو ﻧﻔﺲ ﮐﺸﯿﺪم ...‬ ‫
- ﺣﺎﻣﺪ ﭼﻪ ﻃﻮره؟‬ ‫
- اوﻧﻢ ﺑﺮاي ﺗﻮ ﻧﮕﺮان ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﭼﯿﺰﯾﻢ ﻧﯿﺴﺖ‬ ‫
- ﭼﺮا ﮔﺮﯾﻪ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﯽ ﺣﺎﻣﯽ؟ اﯾﻦ ﻃﻮري ﮐﻪ داﻏﻮن ﺗﺮ ﻣﯿﺸﯽ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- ﺧﯿﻠﯽ ﮐﺎر دارم ﺑﺎﯾﺪ ﻣﺴﺠﺪ رزرو ﺷﻪ ﺑﺮاي ﻣﻬﻤﺎﻧﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ از ﺷﻬﺮﺳﺘﺎن ﻣﯿﺎن ﻫﺘﻞ رزرو ﺷﻪ ... ﺑﺮاي ﻧﺎﻫﺎر ﺟﺎ رزرو ﺷﻪ ... ﮐﻠﯽ‬ ‫ﮐﺎر ﻫﺴﺖ ...‬ ‫دﺳﺘﻢ رو ﮔﺬاﺷﺘﻢ روي ﻣﺸﺘﺶ ﮐﻪ روي زاﻧﻮﻫﺎش ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ ﻣﺤﮑﻢ ﺗﺮ ﻣﯿﺸﺪ: ﺣﺎﻣﯽ؟‬ ‫
- ...‬ ‫
- ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﮐﻦ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﺧﻮﺑﻢ ...‬ ‫
- ﻧﯿﺴﺘﯽ ... ول ﮐﻦ اﯾﻦ ﮐﺎرﻫﺎ رو ﺗﻮ ﻋﺰاداري ...‬ ‫
- ﮐﯽ اﻧﺠﺎم ﺑﺪه؟‬ ‫
- ﻣﻦ ...‬ ‫ﺳﺮش ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺮﯾﻊ اوﻣﺪ ﺑﺎﻻ: ﭼﯽ؟‬ ‫
- ﻣﻦ ... ﻣﻦ و ﺣﺎﻣﺪ و روﯾﺎ ... ﻣﺎ ﻫﺴﺘﯿﻢ ... ﺑﻪ ﺧﺪا ﮐﻪ ﻫﺴﺘﯿﻢ ... ﻗﺒﻮﻟﻢ ﻧﺪاري؟‬ ‫ﺑﺎ ﻣﺤﺒﺖ ﺗﺮﯾﻦ ﻧﮕﺎﻫﺶ رو ﺑﻬﻢ اﻧﺪاﺧﺖ و ﺑﻐﻀﺶ رو ﻗﻮرت داد: اﻣﺮوز ﺗﻮ ﻣﻘﺒﺮه ﯾﻪ ﭼﺸﻢ ﺣﺎﻣﺪ ﺑﻪ ﻣﺰار رﻫﺎ ﺑﻮد و ﻣﻦ ﺗﻨﻬﺎﯾﯿﺶ رو‬ ‫ﺗﺎ ﺗﻪ دﻧﯿﺎ ﺣﺲ ﮐﺮدم ...‬ ‫دﺳﺖ آزادش اوﻣﺪ ﺳﻤﺖ ﮔﺮدﻧﻢ و از ﺑﯿﻦ ﻣﻮﻫﺎم رد ﺷﺪ ... اﻧﮕﺸﺘﺶ رو آروم ﮐﺸﯿﺪ روي ﺷﺎﻫﺮﮔﻢ ... ﺳﺮم ﺧﻢ ﺷﺪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ‬ ‫دﺳﺘﺶ ...‬ ‫
- ﻧﺒﺎﺷﻢ ﻫﻤﺮاز اون روزي ﮐﻪ اﯾﻦ ﻧﺰﻧﻪ ...‬ ‫ﻧﺎ ﺧﻮد آﮔﺎه دﺳﺘﻢ دور ﮔﺮدﻧﺶ ﺣﻠﻘﻪ ﺷﺪ ... ﺑﻐﻠﺶ ﮐﺮدم ... ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺮاي اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر ﺑﻮد ﮐﻪ اﯾﻦ ﻃﻮر ﺑﻐﻠﺶ ﻣﯿﮑﺮدم ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻢ ﺣﺎﻣﯽ ...‬ ‫ﺑﻮﺳﻪ آروﻣﯽ روي ﻣﻮﻫﺎم ﮔﺬاﺷﺖ و ﻣﻦ ﺣﺲ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﯾﻪ ﻗﻄﺮه روي ﺷﻮﻧﻪ ام رو ﺧﯿﺲ ﮐﺮد و ﺻﺪاش از ﺑﻐﺾ ﻟﺮزﯾﺪ: ﭘﺪرم‬ ‫ﺧﻮاﺑﯿﺪ ﻫﻤﺮاز ...‬ ‫دﻓﺘﺮ رو روي ﻣﯿﺰ ﮔﺬاﺷﺘﻢ و ﺧﯿﺮه ﺷﺪم ﺑﻪ دو ﻧﻔﺮي ﮐﻪ ﺣﺎﺿﺮ و آﻣﺪه اﻣﺎ ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ داﺷﺘﻦ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮدن: ﭼﯿﻪ؟‬ ‫روﯾﺎ: ﯾﻌﻨﯽ ﺣﺎﻣﯽ ﺟﺪي ﺟﺪي ﮔﺬاﺷﺖ ﻣﺎ اﯾﻦ ﮐﺎر رو اﻧﺠﺎم ﺑﺪﯾﻢ؟‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﯽ زﯾﺮ زﯾﺮﮐﯽ ﺑﻪ ﻧﮕﺎه ﻣﻐﻤﻮم ﺣﺎﻣﺪ اﻧﺪاﺧﺘﻢ: ﻧﻪ ﻣﯿﺨﻮاد ﺣﺎﻣﺪ اﻧﺠﺎم ﺑﺪه وﻟﯽ ﻣﻦ اﺻﺮار ﮐﺮدم از اون ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺣﺎﻣﺪ ﻫﻢ‬ ‫ﻋﺰاداره و ﺣﻮﺻﻠﻪ ﻧﺪاره ﻣﺎ ﻫﻢ ﮐﻤﮑﺶ ﮐﻨﯿﻢ ...‬ ‫در ﺟﺎ ﻧﮕﺎه ﺣﺎﻣﺪ ﻋﻮض ﺷﺪ: اﻣﺎ آﺧﻪ ﻣﻦ ﮐﻪ ﺟﺎﯾﯽ رو ﻧﻤﯿﺸﻨﺎﺳﻢ و ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﭼﻪ ﮐﺎر ﮐﺮد اﺻﻼ ...‬ ‫
- ﻣﯿﺪوﻧﻢ ﻣﻦ و روﯾﺎ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﯿﮕﯿﻢ ﺑﺎ ﮐﻤﮏ و ﻫﻢ ﻓﮑﺮي ﻫﻢ ﯾﻪ ﻣﺮاﺳﻢ درﺳﺖ و درﻣﻮن ﻣﯿﮕﯿﺮﯾﻢ ...‬ ‫ﺣﺎﻣﺪ: ﺣﺎﻣﯽ؟‬ ‫
- ﺣﺎﻟﺶ ﺧﻮﺑﻪ رﻓﺖ دوش ﺑﮕﯿﺮه و ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﯾﮑﻢ ﺑﺨﻮاﺑﻪ ﻣﯿﺮم ﺑﻬﺶ ﺳﺮ ﻣﯿﺰﻧﻢ ... ﻓﻌﻼ ﺑﯿﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﮐﺎرﻫﺎﻣﻮن ﺑﺮﺳﯿﻢ.‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫اﺷﮏ روي ﮔﻮﻧﻪ اش اذﯾﺘﻢ ﻣﯿﮑﺮد اﻣﺎ اﯾﻦ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ راه ﺑﻮد ... ﺑﺎ ﺣﺎﻣﯽ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻧﺘﯿﺠﻪ رﺳﯿﺪه ﺑﻮدﯾﻢ ﮐﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﺮاي ﻣﺮاﺳﻢ ﺷﺐ‬ ‫ﺑﻌﺪ از ﻣﺴﺠﺪ ﺳﻮم ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﺎﺷﻦ اﯾﻦ ﻃﻮري ﭘﺬﯾﺮش ﻣﺮﮔﺶ ﺑﻪ دور از ﻫﯿﺎﻫﻮ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮدن راﺣﺖ ﺗﺮ ﻣﯿﺸﺪ ...‬ ‫ﮐﻮﺷﺎ ﻫﻨﻮز ﻫﻢ اﺷﮏ ﻧﺪاﺷﺖ ... ﺷﺎﻟﻢ رو روي ﺳﺮم ﻣﺮﺗﺐ ﮐﺮدم ... ﭘﯿﺮاﻫﻨﯽ ﺳﺎده و ﻣﺸﮑﯽ رﻧﮓ ﺑﺎ ﯾﻘﻪ ﺳﻪ ﺳﺎﻧﺖ و ﺟﻮراب‬ ‫ﺷﻠﻮاري ﮐﻠﻔﺖ ﻣﺸﮑﯽ و ﮐﻔﺸﻬﺎي ﭘﺎﺷﻨﻪ دار ﭘﻮﺷﯿﺪم ﭼﻬﺮه ام ﮐﻤﯽ رﻧﮓ ﭘﺮﯾﺪه ﺑﻮد وﻟﯽ ﺗﻨﻬﺎ ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﺧﺴﺘﮕﯽ رو از ﺗﻨﻢ ﺑﯿﺮون‬ ‫ﻣﯿﮑﺮد ﻧﮕﺎه آرام ﺗﺮ ﺣﺎﻣﺪ ﮐﻪ ﺣﺎﻻ اﺣﺴﺎس ﻣﯿﮑﺮد ﮐﺎرﻫﺎﯾﯽ ﻫﻢ از دﺳﺘﺶ ﺑﺮ ﻣﯿﺎد و در آﺧﺮ ﺗﺸﮑﺮ زﯾﺒﺎي ﺣﺎﻣﯽ از ﺧﻮدم ﺑﻮد ...‬ ‫دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪ ام ﮐﻪ ﻫﻨﻮز اﻧﮕﺎر ﻗﻄﺮه اي ﺑﺎرون روش ﺑﻮد ﮐﺸﯿﺪم ...‬ ‫
- ﯾﻌﻨﯽ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﺑﺮ ﻧﻤﯿﮕﺮده؟‬ ‫ﺻﺪاي ﮐﻮﺷﺎ ﻣﻦ رو ﺑﻪ ﺧﻮدم آورد ﺗﻮ ﺗﺮاس روي ﺻﻨﺪﻟﯽ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﯾﻢ ﻏﺮوب ﺷﺪه ﺑﻮد و ﻫﻮا ﺳﺮد ﺗﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﮐﻮﺷﺎ آدم ﻫﺎ وﻗﺘﯽ دﻧﯿﺎ ﺷﻮن رو ﻋﻮض ﻣﯽ ﮐﻨﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮب ﻣﯿﺪوﻧﯽ ﮐﻪ ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﻦ ﺑﻪ دﻧﯿﺎي ﻣﺎ ﺑﺮﮔﺮدن ...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ ﭼﺸﻤﺎﻫﻬﺎي ﺧﺴﺘﻪ اش رو ﺑﻬﻢ دوﺧﺖ: ﻫﻤﺮاز ... ﺗﻮ ﭘﺪرﺟﻮن رو دوﺳﺖ داﺷﺘﯽ؟‬ ‫ﺑﺎ اﻧﺸﮕﺖ اﺷﺎره ﭘﯿﺸﺎﻧﯿﻢ رو ﺧﺎروﻧﺪم ... درﻫﺎي ﺑﺴﺘﻪ ... آﯾﻔﻮن و ﺗﻠﻔﻨﯽ ﮐﻪ ﺟﻮاب داده ﻧﻤﯿﺸﺪ ... ﺗﻨﺒﯿﻪ ﮐﺮدن ﻫﺎي ﻣﻦ ... ﺑﯿﺮون‬ ‫اﻧﺪاﺧﺘﻨﻬﺎ ... رﻫﺎي ﺧﺴﺘﻪ از دﯾﮑﺘﺎﺗﻮري اﯾﻦ ﺧﻮﻧﻪ ... ﺧﺴﻨﮕﯽ ﻫﻤﯿﺸﮕﯿﺶ از ﻫﻮاي ﺗﻨﻔﺴﯽ اﯾﻦ ﻋﻤﺎرت ... ﺻﺪاي ﻋﺼﺎي رﻋﺐ‬ ‫آور و اﺳﻤﻢ ﮐﻪ ﻫﺮ ﮔﺰ از ﻃﺮﻓﺶ اﺑﺮاز ﻧﺸﺪ ... اﯾﻨﻬﺎ ﺗﻨﻬﺎ ﺧﺎﻃﺮات ﻣﻦ از اون ﻣﺮد ﺑﻮدن ... ﻧﻪ ﻫﺮﮔﺰ اﯾﻦ ﻣﺮد رو دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ...‬ ‫
- ﭘﺪر ﺟﻮﻧﺘﻮن ﺷﻤﺎ رو ﺧﯿﻠﯽ دوﺳﺖ داﺷﺖ ...‬ ‫ﻫﺮ دوﺷﻮن ﺑﻪ ﺑﺎزوﻫﺎم ﺗﮑﯿﻪ دادن و ﻣﻦ ﺷﺮوع ﮐﺮدم داﺳﺘﺎﻧﯽ ﮐﻪ از ﺑﭽﮕﯽ دوﺳﺘﺶ داﺷﺘﻦ رو ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﺮدن ... اﯾﻦ ﻃﻮري ﺷﺎﯾﺪ‬ ‫ﺣﺎﻟﺸﻮن ﺑﻬﺘﺮ ﻣﯿﺸﺪ ...‬ ‫ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺗﻮ ﻋﺎﻟﻢ ﺧﻮدﺷﻮن ﺑﻮدن ... ﺳﺮم ﭼﺮﺧﯿﺪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﭼﺸﻢ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺳﻨﮕﯿﻨﯽ ﻧﮕﺎﻫﺸﻮن رو ﺣﺲ ﮐﺮده ﺑﻮدم و اذﯾﺖ ﺷﺪه‬ ‫ﺑﻮدم ﮐﻤﯽ اﺧﻢ ﮐﺮدم اﻣﺎ ﻫﻤﻮن ﻧﮕﺎه ﺳﺎﺑﻖ رو داﺷﺖ ... اﯾﻦ دارﯾﻮش آدم ﻧﻤﯿﺸﺪ ... ﻧﮕﺎه ازش ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﺑﻪ ﺣﺮﻓﻬﺎم اداﻣﻪ دادم ﮐﻪ‬ ‫ﺻﺪاي ﭘﺎﺷﻨﻪ ﻫﺎي ﮐﻔﺶ و ﺑﻌﺪ ﺻﺪاي روﯾﺎ ﺷﻨﯿﺪم ...‬ ‫
- اﯾﻦ ﺟﺎ ﭼﯽ ﮐﺎر ﻣﯿﮑﻨﯽ دارﯾﻮش؟‬ ‫
- ﺧﻮدش و ﺻﺪاش ﻋﯿﻦ ﻋﺮوﺳﮑﻪ ...‬ ‫ﺧﻮدم رو زدم ﺑﻪ ﻧﺸﻨﯿﺪن ... دﺳﺘﻢ رو ﺑﯿﻦ ﻣﻮﻫﺎي ﻧﯿﻮﺷﺎ ﮐﺮدم و ﻧﻔﺴﻢ رو ﺑﯿﺮون دادم ... اﻣﺎ واﻗﻌﺎ داﺷﺘﻢ ﻋﺼﺒﯽ ﻣﯿﺸﺪم ﮐﻪ ﻟﺤﻦ‬ ‫روﯾﺎ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﯾﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ زﯾﺮ زﯾﺮﮐﯽ ﺑﺰﻧﻢ ...‬ ‫
- آره اﻣﺎ اﯾﻦ ﻋﺮوﺳﮏ ﺑﺮاي ﺣﺎﻣﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﻋﺰﯾﺰه ﻓﮑﺮ ﻧﮑﻨﻢ اﻧﻘﺪري اﺣﻤﻖ ﺑﺎﺷﯽ ﮐﻪ ﺑﺨﻮاي ﺑﺎ ﺣﺎﻣﯽ در ﺑﯿﻔﺘﯽ ...‬ ‫ﺣﺘﯽ ﺳﺮم رو ﻫﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﻧﮑﺮدم ... اﯾﻦ ﻃﻮري ﺧﯿﻠﯽ ﺑﻬﺘﺮ ﺑﻮد ... ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ﭼﻪ ﻗﺪر ﮔﺬﺷﺖ ﮐﻪ ﺣﺎﻣﺪ اوﻣﺪ و دﺳﺘﺶ رو روي ﺷﻮﻧﻪ‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ ﮔﺬﺷﺖ ... از دﯾﺪن ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺑﻪ ﺣﺎﻣﺪ ﮐﻤﯽ ﺣﺲ ﺑﻬﺘﺮي ﺑﻬﻢ دﺳﺖ داد‬ ‫ﺣﺎﻣﺪ: ﻫﻤﺮاز ﺟﺎن ﺑﺮﯾﻢ ﺗﻮ؟ ﻫﻮا ﺳﺮده ...‬ ‫ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪن و رﻓﺘﻦ داﺧﻞ ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و داﻣﻨﻢ رو ﻣﺮﺗﺐ ﮐﺮدم‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﮐﻤﯽ اﯾﻦ ﭘﺎ و اون ﭘﺎ ﮐﺮد: ﭼﯿﺰه اﯾﻦ ﭘﺴﺮه دارﯾﻮش ﺑﻬﺖ ﭼﯽ ﮔﻔﺘﻪ؟‬ ‫ﺳﺮم رو ﺑﺎ ﺷﺘﺎب ﺑﺎﻻ ﮐﺮدم: ﭼﯽ؟‬ ‫
- ﻣﯿﺪوﻧﻢ ﺑﺮات ﮐﻢ اﻫﻤﯿﺖ ﺗﺮ از اﯾﻨﻢ ﮐﻪ اﺟﺎزه داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ اﯾﻦ ﺳﻮال رو ﺑﭙﺮﺳﻢ ...‬ ‫
- ﻧﻪ ﻧﻪ ... ﻣﻨﻈﻮر ﻣﻦ اﯾﻦ ﻧﺒﻮد ...‬ ‫
- روﯾﺎ اوﻣﺪ ﺑﻬﻢ ﮔﻔﺖ اﮔﺮ ﭼﯿﺰي ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻪ ﻫﻢ ﺑﮕﻮ ...‬ ‫... ﺣﺲ ﺧﺎﺻﯽ داﺷﺘﻢ از اﯾﻦ ﺳﺌﻮاﻟﺶ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮدم اﯾﻦ ﺟﺎ ... ﺗﻮ ﺑﺎغ ﻋﻤﺎرت ﺑﺎ اﯾﻦ ﻣﺮد ﺧﺴﺘﻪ و ﺑﺎ ﺗﻪ رﯾﺶ و ﻣﺸﮑﯽ ﭘﻮش‬ ‫ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﻋﻤﺮم ازش ﻣﺘﻨﻔﺮ ﺑﻮدم ﺑﺤﺚ ﭼﯽ ﻣﯽ ﮐﺮدم؟‬ ‫
- ﭼﯿﺰه ﻫﯿﭽﯽ ﻧﮕﻔﺘﻪ در ﺿﻤﻦ ...‬ ‫
- ﻣﯿﺪوﻧﻢ ﻣﯿﺨﻮاي ﺣﺎﻣﯽ ﻧﺎرﺣﺖ ﻧﺸﻪ ... ﻣﯿﺪوﻧﻢ ﻗﺒﻮﻟﻢ ﻧﺪاري اﺻﻼ ﻣﻦ ﺣﺎﻣﺪ ﻧﯿﺴﺘﻢ ... ﻣﻦ ﺑﺮادر ﺣﺎﻣﯽ ... ﺑﺎﺷﻪ؟ اﮔﻪ ﻣﯿﺸﻪ داﺧﻞ‬ ‫ﺑﺸﯿﻦ ﮐﻼ ﻧﻪ ﻣﻦ ﻧﻪ ﺣﺎﻣﯽ اﻋﺼﺎب ﻧﺪارﯾﻢ ... ﻧﻤﯿﺨﻮام اﯾﻦ وﺳﻂ دﻟﺨﻮري ﭘﯿﺶ ﺑﯿﺎد ...‬ ‫ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ﭼﺮا دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﺰﻧﻢ ... از اﯾﻦ ﮐﻪ ﺣﺎﻣﺪ ﺳﻌﯽ داﺷﺖ ﺟﺎﯾﮕﺎه ﺧﻮدش رو ﭘﯿﺪا ﮐﻨﻪ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﻮدم ...‬ ‫داﺷﺘﯿﻢ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯿﮑﺮدﯾﻢ ﮐﻪ ﺣﺎﻣﯽ ﺗﻮ ﭼﺎرﭼﻮب در ﭘﯿﺪاش ﺷﺪ و ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻫﺮدوﻣﻮن اﻧﺪاﺧﺖ: ﺣﺎﻣﺪ ﻣﺎﻣﺎن ﮐﺎرت داره ...‬ ‫ﺣﺎﻣﺪ از ﮐﻨﺎرم رد ﺷﺪ و ﺣﺎﻣﯽ ﺳﻤﺘﻢ اوﻣﺪ: اﯾﻦ ﺧﺎﻧﻮم ﻣﺎ ﭼﺮا ﺗﻮ ﺑﺎغ ﺗﻮ اﯾﻦ ﺳﺮﻣﺎ اﯾﺴﺘﺎده؟‬ ‫
- ﻫﯿﭽﯽ ﺑﺎ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﻮدم اوﻧﺎ رﻓﺘﻦ ﻣﻨﻢ داﺷﺘﻢ ﻣﯿﻮﻣﺪم ...‬ ‫ﯾﻪ ﻗﺪم ﺑﻬﻢ ﻧﺰدﯾﮏ ﺗﺮ ﺷﺪ و ﺳﺮش رو ﮐﻤﯽ ﺧﻢ ﮐﺮد: از ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﻧﺎراﺣﺖ ﻧﯿﺴﺘﯽ؟ اﮔﺮ ﺑﻮدن ﺑﺎ ﺣﺎﻣﺪ اذﯾﺘﺖ ﻣﯿﮑﻨﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﻦ‬ ‫اﯾﻦ ﺟﺎ ﻧﺒﺎش ...‬ ‫ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم ... اﯾﻦ ﭼﺸﻤﻬﺎي ﺧﺴﺘﻪ ﺑﺮاي ﻣﻦ اﻣﻦ ﺗﺮﯾﻦ ﻧﮕﺎه دﻧﯿﺎ ﺑﻮد: ﻣﻦ ﺑﺎ ﺣﺎﻣﺪ ﻣﺸﮑﻠﯽ ﻧﺪارم ... ﺗﺎ وﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﺮادر ﺗﻮ‬ ‫ﺑﺎﺷﻪ ﻧﻪ ﻫﻤﺴﺮ ﺧﻮاﻫﺮ ﺧﺪا ﺑﯿﺎﻣﺮزم ...‬ ‫ﺻﺪاش رو ﮐﻤﯽ ﭘﺎﯾﯿﻦ آورد: ﯾﻌﻨﯽ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﻦ ﺑﺎﻫﺎش ﮐﻨﺎر ﻣﯿﺎي؟‬ ‫
- ﺑﺎورت ﻧﻤﯿﺸﻪ؟‬ ‫
- ﻧﻪ ...‬ ‫ﺗﻌﺠﺐ ﮐﺮدم: ﯾﻌﻨﯽ ﭼﯽ ﻧﻪ؟‬ ‫
- ﺑﺎورم ﻧﻤﯿﺸﻪ اﻧﻘﺪر ﺧﻮش ﺷﺎﻧﺲ ﺑﻮده ﺑﺎﺷﻢ ﮐﻪ ﻫﻤﭽﯿﻦ ﺧﺎﻧﻮﻣﯽ ﻧﺴﯿﺒﻢ ﺷﺪه ﺑﺎﺷﻪ ...‬ ‫ﻧﻔﺴﺶ رو روي ﭘﻮﺷﺖ ﺻﻮرﺗﻢ ﺣﺲ ﻣﯿﮑﺮدم ﮐﻪ ﺻﺪاي روﯾﺎ از ﺟﺎ ﭘﺮوﻧﺪﺗﻤﻮن ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪ ﭘﻬﻨﯽ روي ﺻﻮرﺗﺶ اوﻣﺪ: ﻫﻤﺮاز اﯾﻦ ﮐﯿﺘﺮﯾﻨﮕﯽ زﻧﮓ زد ﺑﺮاي ﺷﺎم اﻣﺸﺐ ﻣﯽ ﺧﻮاد ﺑﺪوﻧﻪ ﻏﺬا رو ﮐﯽ ﺗﺤﻮﯾﻞ ﻣﯿﮕﯿﺮه؟‬ ‫ﻗﺪﻣﯽ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ روﯾﺎ ﮐﻪ ﺧﻨﺪه ﻣﻮذﯾﺎﻧﻪ اي داﺷﺖ ﺑﺮداﺷﺘﻢ و ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺣﺎﻣﯽ ... ﻧﮕﺎﻫﺶ ﺧﯿﯽ ﺑﺎﻣﺰه ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﭼﺮا اﯾﻦ ﻃﻮري ﻧﮕﺎم ﻣﯿﮑﻨﯽ؟‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ روﯾﺎ ﮐﺮد ﺑﺎ اﺧﻢ: روﯾﺎ ﭼﺮا ﻫﻨﻮز اﯾﻨﺠﺎﯾﯽ؟‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫روﯾﺎ رﻓﺖ داﺧﻞ ...‬ ‫ﺑﻬﻢ ﻧﺰدﯾﮏ ﺗﺮ ﺷﺪ: ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدم ﺧﯿﻠﯽ دوﺳﺘﺖ دارم؟‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم و ﻟﺒﺨﻨﺪي از اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﻣﻬﺮ ﺗﻮي ﺻﺪاش زدم: ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدم ﺑﺮام ﺧﯿﻠﯽ ﻋﺰﯾﺰي؟‬ ‫ﺗﺎﺑﻠﻮﻫﺎي روي دﯾﻮار رو ﻫﻢ ﭘﺎﯾﯿﻦ آوردم ﻫﻨﻮز ﺟﺎي اﻣﻨﯽ ﭘﯿﺪا ﻧﮑﺮده ﺑﻮدم وﻗﺘﺶ رو ﻫﻢ ﻫﻨﻮز ﻧﺪاﺷﺘﻢ از ﻣﺮاﺳﻢ اﮐﺒﺮ ﺧﺎن ﺣﺪود‬ ‫ﯾﻪ ﻣﺎﻫﯽ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد ؛ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﺳﺮ ﮐﻼس رﻓﺘﻦ و ﺷﺮوع ﺗﻤﺮﯾﻦ ﺗﺎﺗﺮ ﺟﺪﯾﺪ ﻧﺸﺴﺘﻢ روي ﺟﻌﺒﻪ اي ﮐﻪ ﻇﺮﻓﻬﺎ ﺗﻮش ﺑﻮد ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﻣﯿﮕﻔﺘﻢ اﻣﺎ ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ اﻧﻘﺪر دﯾﺮ ﮐﺮدم ﮐﻪ دﯾﻮﻧﻪ ﺑﺸﻪ ... ﻧﻔﺴﻢ رو ﺑﺎ ﺻﺪا ﺑﯿﺮون دادم ... اﯾﻦ ﺧﻮﻧﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﭼﯿﺰ ﻫﺎ داﺷﺖ ﺧﯿﻠﯽ‬ ‫ﻧﺎراﺣﺘﯽ ﻫﺎ و ﺷﺎﯾﺪ ﯾﻪ اﻧﺪﮐﯽ ﻫﻢ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﯽ ﺧﻢ ﺷﺪم ﺗﺎ ﺷﻤﻊ ﮐﻮﭼﯿﮑﯽ از ﺟﻌﺒﻪ ﺟﺎ ﻣﻮﻧﺪه ﺑﻮد رو ﺑﺮدارم ﮐﻪ اﻧﮕﺸﺘﺮم از ﯾﻘﻪ ام‬ ‫ﺑﯿﺮون زد ... ﻟﺒﺨﻨﺪي روي ﻟﺒﻢ اوﻣﺪ و ﺑﻮﺳﻪ اي ﺑﻪ اﻧﮕﺸﺘﺮم زدم‬ ‫ﺣﺮف ﮔﻠﻨﺎر ﻫﻤﺶ ﺗﻮ ذﻫﻨﻢ ﻣﯿﭽﺮﺧﯿﺪ ﮐﻪ ﺷﺎﻧﺲ آوردي ﺑﻬﺨﺎﻃﺮ درﮔﯿﺮي ﻫﺎي ﮐﺎري و ﺳﻔﺮﻫﺎي اﯾﻦ ﻣﺪت ﺣﺎﻣﯽ اﻃﺮاف ﺧﻮﻧﺖ‬ ‫ﭘﯿﺪاش ﻧﺸﺪه ﺗﺎ ﺑﺒﯿﻨﻪ ﮐﺎرﮔﺮا ﻣﺘﺮش ﻣﯿﮑﻨﻦ و ﺟﻌﺒﻪ ﻫﺎ رو ﻫﻤﻪ و ﺗﻮ ﺑﯽ ﻋﺎر ﯾﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﻧﺪاري ﺑﺮي ﺗﻮش ...‬ ‫اﻧﮕﺎر ﯾﻪ ﺧﻮﻧﻪ درﺳﺖ و ﺣﺴﺎﺑﯽ ﭘﯿﺪا ﮐﺮدن ﮐﻪ ﮐﻤﯽ اﻣﻦ ﺑﺎﺷﻪ از ﭘﯿﺪا ﮐﺮدن ﮔﻨﺞ ﻋﻠﯽ ﺑﺎﺑﺎ ﻫﻢ ﺳﺨﺖ ﺗﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد ... زﯾﺮ ﮐﺘﺮي رو‬ ‫روﺷﻦ ﮐﺮدم ... ﺗﻮي ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﺻﺪاي ﭘﺎ اوﻣﺪ اﯾﻦ ﻣﺪت ﺑﻬﺶ ﻋﺎدت ﮐﺮده ﺑﻮدم ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺣﻀﻮر ﮐﺎرﮔﺮﻫﺎ ...‬ ‫وﻟﯽ اﻣﺮوز دﯾﮕﻪ ﺣﺘﻤﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﯿﮕﻔﺘﻢ ... ﻫﺮ ﭼﻨﺪ از ﻧﻈﺮ ﺧﻮدم ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﺧﯿﻠﯽ واﺟﺐ ﻧﺒﻮد ... دﯾﮕﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ از اﯾﻦ ﺗﻌﻠﻞ ﺟﺎﯾﺰ ﻧﺒﻮد‬ ‫ﺑﺎ زﻧﮓ دوم ﺑﻮد ﮐﻪ ﮔﻮﺷﯽ رو ﺑﺮداﺷﺖ: ﺳﻼم ﻋﺰﯾﺰم ...‬ ‫ﮐﻤﯽ ﺗﻮي ﺧﻮدم روي ﮐﺎﻧﺎﭘﻪ ﺟﻤﻊ ﺷﺪم و ﺑﻪ ﮔﻠﺪاﻧﻬﺎم ﮐﻪ ردﯾﻒ ﮐﻨﺎر ﺑﻮدن ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم: ﺳﻼم ... ﺷﺮﮐﺘﯽ؟‬ ‫
- ﺑﻠﻪ ... ﭼﻪ ﻃﻮري؟‬ ‫از ﺻﺪاي ﮐﺎﻏﺬي ﮐﻪ روي ﻣﯿﺮ ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﻣﯿﺸﺪ ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﮐﺎر داره ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﺧﻮﺑﻢ ﻣﺰاﺣﻤﺖ ﻧﻤﯿﺸﻢ ﺑﻪ ﮐﺎرت ﺑﺮس ﻣﻦ ...‬ ‫ﺻﺪاي ﮐﺎﻏﺬﻫﺎ ﻣﺘﻮﻗﻒ ﺷﺪ و دوﺑﺎره ﺻﺪاي ﺧﺴﺘﻪ ﺣﺎﻣﯽ رو ﺷﻨﯿﺪم: دوﺳﺖ دارم ﺻﺪات رو ﺑﺸﻨﻮم ... ﻗﻄﻊ ﻧﮑﻦ ...‬ ‫دﻟﻢ ﺑﺮاي اﯾﻦ ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ ﻫﺎي ﺟﺪي و ﺳﺎده اش ﻣﯿﺮﻓﺖ ...‬ ‫ﺻﺪاي ﻓﻨﺪﮐﺶ اوﻣﺪ: ﺧﻮب ﺑﮕﻮ داﺷﺘﯽ ﭼﯽ ﮐﺎر ﻣﯽ ﮐﺮدي؟ و اﯾﻨﮑﻪ اﻣﺸﺐ ﻣﺎﻣﺎن ﻣﻨﺘﻈﺮﺗﻪ ...‬ ‫ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﯿﮑﺸﯿﺪم از ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ... اﻻن ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﻓﺮﺻﺖ ﺑﻮد اﻣﺎ ﺑﺮاي ﭘﻮﺷﻮﻧﺪن اﯾﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﮐﺎر اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺰﻧﻢ در‬ ‫ﺷﻮﺧﯽ: ﻫﯿﭽﯽ داﺷﺘﻢ ﺟﻌﺒﻪ ﻫﺎ رو ﭼﺴﺐ ﻣﯿﺰدم و وﺳﺎﯾﻞ ﺟﻤﻊ ﻣﯿﮑﺮدم و ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮم ﺗﻤﺮﯾﻦ و ﺑﺎﺷﻪ ﺷﺐ ...‬ ‫ﭘﺮﯾﺪ وﺳﻂ ﺣﺮﻓﻢ و ﻣﻦ از اﯾﻦ ﻟﺤﻨﯽ ﮐﻪ ﯾﻬﻮ ﺗﺎ اﯾﻦ ﺣﺪ ﺟﺪي ﺷﺪه ﺑﻮد ﺗﺮﺳﯿﺪم: ﺟﻤﻠﻪ ات رو ﯾﻪ ﺑﺎر دﯾﮕﻪ ﺗﮑﺮار ﮐﻦ ... داﺷﺘﯽ ﭼﯽ‬ ‫ﮐﺎر ﻣﯿﮑﺮدي؟‬ ‫ﺷﺮوع ﮐﺮدم ﺑﻪ ﺗﮑﺎن دادن ﻋﺼﺒﯽ ﭘﺎﻫﺎم ﻣﺎﺟﺮا ﺑﯿﺸﺘﺮ از اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ دردﺳﺮ داﺷﺖ ﮔﻮﯾﺎ: ﭼﯿﺰه ... وﺳﺎﯾﻠﻢ رو‬ ‫ﺑﯽ ﻃﺎﻗﺖ ﭘﺮﺳﯿﺪ: وﺳﺎﯾﻞ ﭼﯽ ﻫﻤﺮاز ...‬ ‫زﻣﺰﻣﻪ وار ﮔﻔﺘﻢ: ﺧﻮﻧﻪ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﮐﻤﯽ ﻣﮑﺚ ﮐﺮد: درﺳﺖ ﺣﺮف ﺑﺰن ﺑﺒﯿﻨﻢ ...‬ ‫
- ﯾﻌﻨﯽ ﻣﯿﺪوﻧﯽ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﺧﺎﺻﯽ ﻧﯿﺴﺖ ... ﻣﻦ ﯾﻌﻨﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﺧﻮﻧﻪ رو ﺗﺨﻠﯿﻪ ﮐﻨﻢ ...‬ ‫ﺟﻤﻠﻪ و ﺑﺎ آﻧﭽﻨﺎن ﺷﻮﺧﯽ ﯾﺨﯽ ﺑﺮاي ﺗﻠﻄﯿﻒ ﻓﻀﺎ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺣﺎل ﺧﻮدم ﻫﻢ ﺑﺪ ﺷﺪ اﻣﺎ ﺻﺪاي دادي ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﺮاي ﺑﺎر اول از‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﺷﻨﯿﺪم ﺗﺮﺳﻨﺎك ﺗﺮ از اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺸﻪ ﺗﻠﻄﯿﻔﺶ ﮐﺮد: ﭼﯽ؟! ﻣﻌﻠﻮم ﻫﺴﺖ داري ﭼﯽ ﮐﺎر ﻣﯿﮑﻨﯽ؟ دارم ﻣﯿﺎم اوﻧﺠﺎ ...‬ ‫
- ﭼﯿﺰه ﺣﺎﻣﯽ ﺑﻪ ﮐﺎرات ﺑﺮس ﻣﻨﻢ ﺗﻤﺮﯾﻦ ...‬ ‫
- از اون ﺧﻮﻧﻪ ﺑﯿﺮون ﻧﻤﯿﺎي ﺗﺎ ﺑﯿﺎم ﺑﺒﯿﻨﻢ ﭼﯽ داري ﻣﯿﮕﯽ؟‬ ‫ﮔﻮﺷﻪ ﺷﺼﺘﻢ رو ﺗﻮي دﻫﻨﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﻋﺎدﺗﯽ ﮐﻪ ﻫﺮ ﮔﺰ ﻧﺪاﺷﺘﻢ اﻣﺎ دروغ ﺑﻮد اﮔﺮ ﻧﻤﯽ ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ ازش ﺗﺮﺳﯿﺪم ...‬ ‫زﻧﮓ در واﺣﺪ ﮐﻪ ﺧﻮرد واﻗﻌﺎ ﮐﻒ دﺳﺘﺎم ﯾﺦ ﮐﺮده ﺑﻮد دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﺑﺤﺚ ﮐﻨﻢ از ﻣﺠﺎدﻟﻪ ﻣﺘﻨﻔﺮ ﺑﻮدم و ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ﮐﻪ اﯾﻦ ﺑﺎر‬ ‫واﻗﻌﺎ ﺣﻖ ﺑﺎ ﺣﺎﻣﯽ ...‬ ‫در رو ﮐﻪ ﺑﺎز ﮐﺮدم دﻟﺨﻮر ﺗﺮﯾﻦ ﻣﺮد زﻧﺪﮔﯿﻢ ﺗﻮ ﭼﺎر ﭼﻮب در ﺑﻮد ﺑﺎ اون ﻟﺒﺎس ﺳﺮﺗﺎ ﺳﺮ ﻣﺸﮑﯽ و اون ﺗﻪ رﯾﺶ و اون اﺧﻢ‬ ‫ﺗﺮﺳﻨﺎك ﻋﺠﯿﺐ ﻧﺒﻮد ﮐﻪ از دﯾﺪﻧﺶ اﻧﻘﺪر ﺗﺮﺳﯿﺪم ... در رو ﭘﺸﺖ ﺳﺮش ﺑﺴﺖ و ﻧﮕﺎﻫﯽ اﺟﻤﺎﻟﯽ ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﻧﯿﻤﻪ ﺟﻤﻊ ﺷﺪه ﻣﻦ‬ ‫اﻧﺪاﺧﺖ ...‬ ‫ﺳﻮﺋﯿﭽﺶ رو ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺑﻠﻨﺪ روي ﻣﯿﺰ وﺳﻂ ﻫﺎل ﭘﺮت ﮐﺮد و ﻣﻦ ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﺗﺮﺳﯿﺪه وﺳﻂ ﺧﻄﻬﺎي ﻗﺮﻣﺰ ﮔﻠﯿﻢ زﯾﺮ ﭘﺎﻣﻮن اﯾﺴﺘﺎده‬ ‫ﺑﻮدم و ﺑﻪ ﺟﻌﺒﻪ اي ﮐﻪ ﺑﺎ ﻣﺎژﯾﮏ و ﺑﺎ ﺧﻂ درﺷﺖ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮدم ﮐﺘﺎب ﺧﯿﺮه ﺑﻮدم ...‬ ‫
- اﯾﻦ ﺟﺎ ﭼﻪ ﺧﺒﺮه؟‬ ‫ﺻﺪاي ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺧﺎﻟﯽ ﺑﻮدن ﺧﻮﻧﻪ اﻧﻘﺪر ﭘﯿﭽﯿﺪ ﯾﺎ ﺣﺎﻣﯽ ﺑﺮاي ﺑﺎر دوم اﯾﻦ ﻃﻮر داد زده ﺑﻮد؟‬ ‫
- ﻣﻦ ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻢ ...‬ ‫
- ﻣﯿﺬاﺷﺘﯽ ﯾﻬﻮ ﺑﻌﺪ از اﺳﺒﺎب ﮐﺸﯽ ﺑﻬﻢ ﻣﯿﮕﻔﺘﯽ و آدرس ﺟﺪﯾﺪ ت رو ﻣﯿﺪادي؟ ﻫﺎن؟ ﻧﻈﺮت ﭼﯿﻪ؟‬ ‫
- ﺣﺎﻣﯽ ... ﺑﺒﯿﻦ ...‬ ‫ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﺑﺎ اﺧﻢ وﺣﺸﺘﻨﺎﮐﯽ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد: اﯾﻦ ﮐﺎرت اﻻن ﺑﻪ ﺣﺴﺎب ﭼﯿﺖ ﺑﺬارم ... ﻣﻦ رو آدم ﺣﺴﺎب ﻧﮑﺮدي؟‬ ‫ﯾﻪ ﻗﺪم ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﺑﺮداﺷﺖ دﺳﺘﺶ رو ﺟﻠﻮ آورد و اﻧﮕﺸﺘﺮش ﮐﻪ از ﯾﻘﻪ ام ﺑﯿﺮون زده ﺑﻮد رو ﺑﯿﺮون ﮐﺸﯿﺪ: ﯾﺎ ﻫﻨﻮز ﻧﻤﯿﺪوﻧﯽ اﯾﻦ‬ ‫ﯾﻌﻨﯽ ﭼﯽ؟‬ ‫
- ﺑﺎور ﮐﻦ ﮐﻪ اﯾﻨﺎ ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫ﮐﻼﻓﻪ اﻧﮕﺸﺘﺮ رو از دﺳﺘﺶ رﻫﺎ ﮐﺮد و ﻗﺪﻣﯽ ﻋﻘﺐ رﻓﺖ ﭘﺎﻟﺘﻮش ﻫﻨﻮز ﺗﻨﺶ ﺑﻮد و ﭼﻬﺮه اش ﻗﺮﻣﺰ ﺷﺪه ﺑﻮد: ﺑﮕﻮ ﺑﻔﻬﻤﻢ‬ ‫ﭼﯿﻪ؟اﺻﻼ ﺗﻮ داري ﭼﯽ ﮐﺎر ﻣﯿﮑﻨﯽ؟‬ ‫ﻣﻦ اﯾﻦ ﺣﺎﻣﯽ ﺑﺎ ﻟﺤﻦ ﺳﺮد رو ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﺮده ﺑﻮدم ﻣﻦ اﯾﻦ ﻧﮕﺎ ه ﻗﻬﻮه اي ﮐﻪ دﯾﮕﻪ ﺧﺎﮐﯽ ﻧﺒﻮدن رو ﻧﻤﯿﺸﻨﺎﺧﺘﻢ ...‬ ‫ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ رو ﺑﺎ آرام ﺗﺮﯾﻦ و در ﻋﯿﻦ ﺣﺎل رﯾﻠﮑﺴﯽ ﮐﻪ ﺗﻨﺎﻗﺾ ﻋﺠﯿﺒﯽ ﺑﺎ اﺿﻄﺮاب دروﻧﻢ داﺷﺖ ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﻨﻢ ... دﻟﻢ‬ ‫ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻐﻠﻢ ﮐﻨﻪ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺷﻢ اﯾﻦ ﻣﺮد ﺗﺮﺳﻨﺎك رو ﺑﻪ روم دوﺑﺎره ﻣﯿﺸﻪ ﺣﺎﻣﯽ دوﺑﺎره ﻣﯿﮕﻪ ﻋﺰﯾﺰم ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫روي ﻣﺒﻞ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد دﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﯿﻨﻪ و ﻣﻦ ﻋﯿﻦ ﺑﭽﻪ اي ﮐﻪ ﭘﯿﺶ ﭘﺪرش ﺟﻮاب ﭘﺲ ﻣﯿﺪه ﻣﻀﻄﺮب و ﺳﺮ ﭘﺎ ﭼﺸﻢ دوﺧﺘﻪ ﺑﻪ‬ ‫ﮔﻠﯿﻢ زﯾﺮ ﭘﺎم ﺗﻮ ﺿﯿﺢ ﻣﯿﺪادم ...‬ ‫
- و ﺣﺘﯽ ﺑﻪ ذﻫﻨﺖ ﻧﺮﺳﯿﺪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻣﺸﻮرت ﮐﻨﯽ ﻧﻪ؟‬ ‫
- ﺧﺐ آﺧﻪ اﯾﻦ ﻣﺎل ﻗﺒﻞ از ...‬ ‫دﺳﺘﺶ رو ﺑﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﺳﮑﻮت ﮐﺮدﻧﻢ ﺑﺎﻻ آورد و آﯾﺎ اﯾﻦ ﻣﺮد ﺑﺎز ﻫﻢ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﯿﮕﻔﺖ دوﺳﺘﻢ داره؟‬ ‫
- ﺣﺎﻣﯽ ...‬ ‫ﺑﯽ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻬﻢ ﻓﻘﻂ ازم ﺧﻮاﺳﺖ ﺗﺎ ﻗﺮار داد رو ﺑﯿﺎرم ﻧﮕﺎﻫﯽ اﺟﻤﺎﻟﯽ اﻧﺪاﺧﺖ و ﺑﻌﺪ ﭘﺎي ﺗﻠﻔﻦ ﺑﺮاي ﮐﺴﯽ اﯾﻨﻬﺎ رو ﺧﻮﻧﺪ و ﺧﻮاﺳﺖ‬ ‫ﮐﻪ ﺗﺎ ده دﻗﯿﻘﻪ دﯾﮕﻪ ﺳﺮ و ﺗﻪ اون آدم رو در ﺑﯿﺎرن و ﻣﻦ ﺑﺮاي ﮐﻢ ﮐﺮدن و اون ﺣﺲ ﻣﺰﺧﺮف آﮐﻨﺪه در ﻓﻀﺎ ﮐﻪ ﺑﺪﺟﻮر ﺑﻮي‬ ‫ﮐﺎﮐﺘﻮس ﻣﯿﺪاد ﭼﺎي آوردم ...‬ ‫ﺗﻠﻔﻨﺶ رو ﻗﻄﻊ ﮐﺮده ﺑﻮد و ﺷﺪه ﺑﻮد ﻫﻤﻮن آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ... دﯾﮕﻪ اﻧﮕﺎر ﺣﺎﻣﯽ ﻧﺒﻮد ... ﻓﻨﺠﺎن ﭼﺎي رو ﻧﺪﯾﺪ ﮔﺮﻓﺖ: اﻻن ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻬﺖ‬ ‫ﭼﯽ ﺑﮕﻢ ...‬ ‫ﺳﺮﻣﺎي اﯾﻦ ﻟﺤﻦ از ﺳﺮﻣﺎي اﯾﻦ زﻣﺴﺘﻮن ﻟﻌﻨﺘﯽ ﻫﻢ ﺑﺪ ﺗﺮ ﺑﻮد و ﻣﻦ ﺗﻤﺎم ﺳﻌﯿﻢ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺘﻮﻧﻢ از اﯾﻦ ﺣﺎﻟﺖ درش ﺑﯿﺎرم ...‬ ‫
- ﺣﺎﻣﯽ ﺑﺎور ﮐﻦ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﮕﻢ اوﺿﺎع ﭘﺪرت و ﺑﻌﺪ ... ﺑﺒﯿﻦ ﻣﻦ ...‬ ‫
- ﺧﻮﻧﻪ رو ﻣﯿﺨﻮاي ﭼﯽ ﮐﺎر ﮐﻨﯽ؟ ﭼﻨﺪ روزه اون ﮐﺎر ﮔﺮﻫﺎ ﺗﻮ اﯾﻦ آﭘﺎرﺗﻤﺎ ن ﺧﺮاب ﺷﺪه ان و ﺗﻮ ﻫﻢ ﺗﻮ اﯾﻦ ﮐﻞ ﺳﺎﺧﺘﻤﻮن ﺗﻨﻬﺎ‬ ‫...‬ ‫ﭼﺸﻤﺎم رو از دادش ﺑﺴﺘﻢ: ﯾﻪ ﻫﻔﺘﻪ ...‬ ‫ﺳﺮش رو ﺑﻪ ﭘﺸﺘﯽ ﮐﺎﻧﺎﭘﻪ ﺗﮑﯿﻪ داد: ﯾﻪ ﻫﻔﺘﻪ؟‬ ‫
- ﺧﺐ ﺗﻮ ﺣﺎﻟﺖ ﺧﻮب ﻧﺒﻮد ﻣﻦ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺗﻮ ...‬ ‫ﻧﻤﯿﺬاﺷﺖ اﻣﺮوز اﺻﻼ ﻧﻤﯿﺬاﺷﺖ ﻣﻦ ﻫﯿﭻ ﺟﻤﻠﻪ اي رو ﺗﻤﻮم ﮐﻨﻢ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻬﻢ اﻧﺪاﺧﺖ ﮐﻪ ﻓﻬﻤﯿﺪم ﭼﯿﺰي ﺑﺪﺗﺮ از ﻓﺮﯾﺎد ﻫﺎش ﻫﻢ‬ ‫وﺟﻮد داره ...‬ ‫
- ﺟﻤﻊ ﮐﻦ ﺑﺮﯾﻢ ﺧﻮﻧﻪ ﻣﺎ ... ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﻣﯿﺒﺮﻣﺖ ﺗﻮ ﯾﮑﯽ از آﭘﺎرﺗﻤﺎﻧﻬﺎي ﺧﺎﻟﯽ ﺧﻮدم ...‬ ‫ﻋﺼﺒﯽ ﺑﻮدم اﯾﻦ ﻧﺘﯿﺠﻪ اي ﻧﺒﻮد ﮐﻪ ﻣﻦ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ از اﯾﻦ ﺑﺤﺚ ﺑﮕﯿﺮﯾﻢ: ﻧﻪ ...‬ ‫
- ﻧﻪ؟!‬ ‫
- ﯾﻌﻨﯽ ﭼﯿﺰه ﻣﻦ ﻫﻨﻮز وﺳﺎﯾﻠﻢ رو ﮐﺎﻣﻞ ﺟﻤﻊ ﻧﮑﺮدم ...‬ ‫
- ﻻزﻣﺸﻮن ﻧﺪاري وﺳﺎﯾﻞ ﺷﺨﺼﯿﺖ رو ﺑﺮدار ...‬ ‫اﯾﻦ رو ﮔﻔﺖ و ﺳﻮﺋﯿﭽﺶ رو ﺑﺮداﺷﺖ‬ ‫
- ﻧﻪ ﯾﻌﻨﯽ ﺣﺎﻣﯽ ﯾﻪ دﻗﯿﻘﻪ ﮔﻮش ﮐﻦ ...‬ ‫ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﺑﺮﮔﺸﺖ ... اﯾﻦ ﻣﺮد ﭼﻪ ﻗﺪر ﻏﺮﯾﺒﻪ ﺑﻮد‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﻣﻨﺘﻈﺮم ﺑﻮد: ﺣﺎﻣﯽ ﻧﯿﺎزي ﻧﯿﺴﺖ ﻣﻦ ﻫﻨﻮز ﻫﺴﺘﻢ ﺗﺎ ﺧﻮﻧﻪ ﭘﯿﺪا ﺷﻪ ...‬ ‫اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم زﯾﺮ ﭘﻠﮑﺶ ﭘﺮﯾﺪ ﯾﻪ ﻗﺪم ﺑﻬﻢ ﻧﺰدﯾﮏ ﺗﺮ ﺷﺪ و ﻣﻦ ﯾﻪ ﻗﺪم ﻋﻘﺐ رﻓﺘﻢ: ﻧﺸﻨﯿﺪم ...‬ ‫
- ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ ﻣﻦ‬ ‫
- ﻣﻦ اﻧﻘﺪر ﺑﯽ ﻏﯿﺮﺗﻢ دﯾﮕﻪ ﺗﻮ رو ﺑﺎ اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﮐﺎر ﮔﺮ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺬارم و ﺗﻮ اﯾﻦ ﺳﺎﺧﺘﻤﻮن ﺧﺎﻟﯽ ... ﺗﻘﺼﯿﺮ ﺗﻮ ﻧﯿﺴﺘﻬﺎ ﻣﻦ اﻧﮕﺎر ﺑﻠﺪ‬ ‫ﻧﯿﺴﺘﻢ زن داري ﮐﻨﻢ ...‬ ‫ﻋﺼﺒﯽ ﺷﺪه ﺑﻮدم اﯾﻦ اﺳﺘﺮس آزار دﻫﻨﺪه ... اﯾﻦ ﻣﺮدي ﮐﻪ اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ﻋﺎدت ﻧﺪاﺷﺘﻢ اﯾﻦ ﻃﻮر ﺑﺒﯿﻨﻤﺶ : ﻣﻦ زﻧﺖ ﻧﯿﺴﺘﻢ ﻫﻨﻮز‬ ‫...‬ ‫ﺟﺎ ﺧﻮرد ... دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﺶ ﮐﺸﯿﺪ: ﻫﻤﺮاز ﺑﺎ ﻣﻦ ﯾﮑﯽ ﺑﻪ دو ﻧﮑﻦ‬ ‫ﺗﻠﻔﻨﺶ زﻧﮓ زد ... ﻫﻤﻮن آدم ﺑﻮد ﺣﺎﻣﯽ ﻓﻘﻂ ﮔﻮش داد و ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﻗﻄﻊ ﮐﺮد: ﺷﺎﻧﺲ آوردي اﯾﻦ ﻗﺮار داد و اﯾﻦ آدم ﺑﯽ ﻣﺸﮑﻠﻪ ...‬ ‫ﻣﻦ ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ﺗﻮ ﭼﻪ ﻃﻮري اﯾﻦ ﮐﺎر ﻫﺎ رو ﻣﯿﮑﻨﯽ؟‬ ‫
- ﻣﻦ ﻫﺮ ﻃﻮري ... ﺣﺎﻣﯽ ﻣﻦ اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺳﺎل ﺧﻮدم زﻧﺪﮔﯽ ﮐﺮدم ﺑﺎﯾﺪ اﯾﻦ ﮐﺎر رو ﻣﯿﮑﺮدم اﻻن ﺗﻮ رو ﻧﮑﺸﯿﺪم اﯾﻦ ﺟﺎ ﮐﻪ ﺑﺮام‬ ‫ﺧﻮﻧﻪ ﭘﯿﺪا ﮐﻨﯽ ...‬ ‫
- ﺗﻮ ﻧﯿﺎزي ﻧﯿﺴﺖ ﮐﺎرﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ اﻧﺠﺎم ﺑﺪم رو ﺑﻬﻢ ﯾﺎد ﺑﺪي ... ﮔﻔﺘﻢ ﺣﺎﺿﺮ ﺷﻮ ... ﻣﯿﮕﻢ ﯾﻪ ﺟﺎﯾﯽ رو ﺑﺮات ﺗﻤﯿﺰ ﮐﻨﻦ‬ ‫ﻧﺰدﯾﮏ ﺧﻮدﻣﻮن ... ﭼﺮا اﯾﺴﺘﺎدي ... ﺧﺎﻧﻮﻣﯽ ﮐﻪ ﻫﻨﻮز زن ﻣﻦ ﻧﯿﺴﺘﯽ اﻣﺎ ﻧﻤﯽ دوﻧﯽ ﻫﻢ ﮐﻪ ﮐﯽ ﻫﺴﺘﯽ ...‬ ‫
- ﺻﺒﺮ ﮐﻦ ﺣﺎﻣﯽ ... ﯾﮑﻢ ﻓﻘﻂ ﯾﮑﻢ ﺻﺒﺮ ﮐﻦ ... ﻣﻦ آﭘﺎرﺗﻤﺎن ﺗﻮ ﺑﯿﺎ ﻧﯿﺴﺘﻢ ...‬ ‫ﺧﻮاﺳﺖ ﺣﺮﻓﯽ ﺑﺰﻧﻪ ﮐﻪ دﺳﺘﻢ رو آوردم ﺑﺎﻻ: ﺣﻖ داري ... داد ﺑﺰﻧﯽ ﺑﮕﯽ ﭼﺮا اﻻن ﻣﯿﮕﻢ ... اﻣﺎ ... ﻣﻦ از اون دﺧﺘﺮاﯾﯽ ﻧﯿﺴﺘﻢ ﮐﻪ‬ ‫ﺑﺮم ﺗﻮ آﭘﺎرﺗﻤﺎﻧﺖ زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﻢ ... ﻣﻦ ﻧﮑﺸﯿﺪﻣﺖ اﯾﻦ ﺟﺎ ﮐﻪ ﺑﺮام ﺧﻮﻧﻪ ﭘﯿﺪا ﮐﻨﯽ ﻣﻦ ﺧﻮدم ﭘﻮﻟﯽ دارم ﺑﻪ اﻧﺪازه ﭘﻮﻟﻢ ﻣﯿﺮم و ﯾﻪ‬ ‫ﺟﺎﯾﯽ رو رﻫﻦ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺗﺎ اﯾﻦ ﺧﻮﻧﻪ آﻣﺎده ﺑﺸﻪ ...‬ ‫
- و ﺗﻮ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎي ﺷﻤﺎ ﺧﺎﻧﻮم ﻣﺴﺘﻘﻞ اوﻣﺪن ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻪ ﻣﻦ ﻧﯿﺴﺖ ﻧﻪ؟‬ ‫
- داد ﻧﺰن‬ ‫
- ﭘﺲ اون ﻟﻌﻨﺘﯽ دور ﮔﺮدﻧﺖ ﭼﯿﻪ؟ ﺗﻮ اﺻﻼ ﻓﻬﻤﯿﺪي ﺑﻠﻪ دادي؟‬ ‫
- ﻣﻦ ﻧﻔﻬﻢ ﻧﯿﺴﺘﻢ ... ﻣﯽ دوﻧﻢ ﯾﻌﻨﯽ ﭼﯽ؟ وﻟﯽ ﻣﻦ اﻻن ﺣﺘﯽ در ﺣﺪ ﻧﺎﻣﺰدت ﻫﻢ ﻧﯿﺴﺘﻢ ... ﻣﻦ ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﻢ اﺣﺴﺎس اﯾﻦ دﺧﺘﺮ ﺻﯿﻐﻪ‬ ‫اي ﻫﺎ رو داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ﮐﻪ ﻣﻌﺸﻮﻗﻪ ﭘﻮﻟﺪارﺷﻮن ﺑﺮاﺷﻮن آﭘﺎرﺗﻤﺎﻧﺎي ﻟﻮﮐﺲ ﻣﯿﮕﯿﺮه ...‬ ‫ﺗﻨﺪ ﺣﺮف زده ﺑﻮدم ... ﺧﯿﻠﯽ زﯾﺎد اﯾﻦ رو وﻗﺘﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪم ﮐﻪ ﺣﺎﻣﯽ اون ﻃﻮر ﺳﺮد و ﺗﺮﺳﻨﺎك ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد ... ﺑﺎ دﺳﺖ ﺟﻠﻮي دﻫﻨﻢ رو‬ ‫ﮔﺮﻓﺘﻢ اﻣﺎ ﺳﻮدي ﻧﺪاﺷﺖ اﯾﻦ ﻣﺰﺧﺮف از دﻫﻨﻢ ﺑﯿﺮون ﭘﺮﯾﺪه ﺑﻮد ...‬ ‫
- آﺧﺮﯾﻦ ﺣﺮﻓﺖ ﻫﻤﯿﻨﻪ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ... ﺑﺎﺷﻪ ...‬ ‫اﯾﻦ رو ﮔﻔﺖ و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ در رﻓﺖ ...‬ ‫
- ﺣﺎﻣﯽ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫اﻣﺎ ﺣﺎﻣﯽ ﮔﻔﺘﻨﻢ اﻧﻘﺪر ﺿﻌﯿﻒ ﺑﻮد و ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪن در اﻧﻘﺪر ﺑﻠﻨﺪ ﮐﻪ ﻧﺘﻮﻧﻢ ﺣﺮﻓﻢ رو اداﻣﻪ ﺑﺪم ...‬ ‫ﭼﺮا اﺷﮑﻢ در ﻧﻤﯿﻮﻣﺪ رو ﻫﻢ ﻧﻤﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ... دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﻣﻮﻫﺎش ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻋﻮض ﮐﺮدن ﭘﯿﺮاﻫﻨﺶ ﺑﻬﻢ رﯾﺨﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﺸﯿﺪو ﺑﻪ‬ ‫ﺳﻤﺖ ﻣﻦ و ﮔﻠﻨﺎر اوﻣﺪ ... روي ﺗﺨﺖ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدم و ﮔﻠﻨﺎر ﻫﻢ ﮐﻨﺎر دﺳﺘﻢ ... ﺳﯿﺎ ﺻﻨﺪﻟﯽ ﭼﺮﺧﺪار ﻣﯿﺰ‬ ‫ﮔﻠﻨﺎر رو ﮐﺸﯿﺪ و روش ﻧﺸﺴﺖ: از دﺳﺖ ﺗﻮ ﻣﻦ ﯾﻪ روز ﺧﻮش ﻧﺪارم ...‬ ‫دﻫﻨﻢ رو ﺑﺮاش ﮐﺞ ﮐﺮدم ... ﺧﻨﺪه اي ﮐﺮد: ﻣﻤﻮش ﺑﯽ ﭼﺎره اش ﮐﺮدي ... ﺑﻪ ﺧﺪا از دﺳﺖ ﺗﻮ ﺳﺮ ﺑﻪ ﮐﻮه و دﺷﺖ ﻣﯿﺬاره ﺑﻪ‬ ‫ﻧﻤﯿﺪوﻧﯽ ﺑﺎ ﭼﻪ ﻟﺤﻦ ﺧﺴﺘﻪ اي ﮔﻔﺖ ﻧﺬارم ﺧﻮﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻤﻮﻧﯽ ...‬ ‫ﮔﻠﻨﺎر ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﺳﺎﮐﺖ ﺑﻮد و ﺗﻮي ﻓﮑﺮ ... ﻧﮕﺎه زﯾﺮ زﯾﺮﮐﯽ ﺑﻬﺶ اﻧﺪاﺧﺘﻢ: ﻣﻦ ﮐﺎر ﺑﺪي ﻧﮑﺮدم ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ ﺣﺘﯽ ﺟﻤﻠﻪ ام ﻫﻢ ...‬ ‫ﻗﯿﺎﻓﻪ ﺳﯿﺎ اﯾﻦ ﺑﺎر ﺟﺪي ﺷﺪ: ﻣﺰﺧﺮﻓﺘﺮﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﻋﺎﻟﻢ ﺑﻮده ...‬ ‫ﮔﻠﯽ: اﻣﺎ دروغ ﻧﺒﻮده ...‬ ‫ﺳﯿﺎ ﻻي ﭘﻨﺠﺮه رو ﺑﺎز ﮐﺮد و ﺳﯿﮕﺎرش رو از ﺗﻮي ﺟﯿﺐ ﺷﻠﻮار ورزﺷﯿﺶ در آورد: ﻫﻤﻪ راﺳﺘﻬﺎي ﻋﺎﻟﻢ رو ﻫﻢ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺑﻪ زﺑﻮن آورد‬ ‫اون ﻣﺮد ﻣﯽ ﺧﻮاد زﻧﺪﮔﯿﺶ رو ﺟﻤﻊ و ﺟﻮر ﮐﻨﻪ. ﻣﯿﺨﻮاد ﺧﯿﺎﻟﺶ راﺣﺖ ﺑﺎﺷﻪ ﻧﺎﻣﺰدش ﺟﺎش ﮔﺮﻣﻪ ... ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﯿﮕﻪ ﺳﯿﺎ اون ﺧﻮﻧﻪ‬ ‫ﺣﺘﯽ ﺷﻮﻓﺎژﻫﻢ ﻧﺪاره ﻣﯿﺨﻮاد ﺗﻮ ﯾﻪ آﭘﺎرﺗﻤﺎن ﺧﺎﻟﯽ و ﺑﯽ در و ﭘﯿﮑﺮ ﺑﺎ ﮐﺎرﮔﺮﻫﺎ ﺗﻨﻬﺎ ﻧﺒﺎﺷﻪ ...‬ ‫ﭘﮏ ﻋﻤﯿﻖ ﺳﯿﮕﺎرش رو از ﭘﻨﺠﺮه ﺑﯿﺮون داد ... ﺧﻨﮑﯽ ﮐﻪ از ﻻي ﭘﻨﺠﺮه ﺑﯿﺮون اوﻣﺪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﻟﺮز ﮐﻨﻢ رو ﺗﺨﺘﯽ ﮔﻠﯽ رو وري‬ ‫ﭘﺎﻫﺎي ﻫﺮ دوﻣﻮن اﻧﺪاﺧﺘﻢ ... ﺳﯿﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺑﻬﻢ زد: ﻣﻤﻮش ﺳﺮﻣﺎﯾﯽ ... ﭘﺲ ﺗﻮ ﭼﻨﺪ وﻗﺘﻪ ﭼﻪ ﻃﻮر ﺑﺪون ﺷﻮﻓﺎژ ﺳﺮ ﻣﯿﮑﻨﯽ؟‬ ‫
- ﻫﻤﻮن ﻃﻮري ﮐﻪ اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺳﺎل ﺑﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﭼﯿﺰا ﮐﻨﺎر اوﻣﺪم ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﻧﻤﯿﮕﻢ ﻣﺤﻖ ﻧﯿﺴﺘﯽ ... اﻣﺎ ﻣﻦ ﺣﺎﻣﯽ رو ﻣﯽ ﻓﻬﻤﻢ ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﺷﺎﯾﺪ ﺗﻮ زاوﯾﻪ دﯾﺪ ﺷﻤﺎ ﺧﺎﻧﻮم ﻫﺎ ﻗﺎﺑﻞ درك ﻧﺒﺎﺷﻪ ... ﺗﻮ دو ﺗﺎ‬ ‫اﺷﺘﺒﺎه داﺷﺘﯽ ... ﯾﮑﯿﺶ دﯾﺮ ﮔﻔﺘﻦ اﯾﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ اﺳﺖ ... و ﯾﮑﯽ ﻫﻢ اون ﺟﻤﻠﻪ ﺑﯽ ﺧﻮد ...‬ ‫
- اﻣﺎ ﻣﻦ ﺑﺮاي ﻫﺮ دوش دﻟﯿﻞ دارم ...‬ ‫ﺧﺎﮐﺴﺘﺮ ﺳﯿﮕﺎرش رو از ﭘﻨﺠﺮه ﺑﯿﺮون داد: دﻻﯾﻠﯽ ﺗﻮ ﺑﺮاي اون اﻫﻤﯿﺘﯽ ﻧﺪاره ﭼﻮن اون ﺑﻪ ﻧﺘﯿﺠﻪ رﺳﯿﺪه ...‬ ‫
- ﺳﯿﺎ ﻣﻦ زﻧﮓ ﻧﺰدم ﮐﻪ ﺑﯿﺎد ﻣﺸﮑﻠﻢ رو ﺣﻞ ﮐﻨﻪ ﯾﺎ ﺑﺮام ﺧﻮﻧﻪ ﭘﯿﺪا ﮐﻨﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ اﻧﺪازه ﯾﻪ ﺧﻮﻧﻪ در ﺣﺪ ﺧﻮدم ﭘﻮل دارم ﮐﻪ ﭘﯿﻤﺎﻧﮑﺎر‬ ‫داده ... ﺧﻮﻧﻪ ﻫﻢ دﯾﺮ ﯾﺎ زود ﭘﯿﺪا ﻣﯿﺸﻪ ... ﻣﻦ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺪوﻧﻪ ...‬ ‫ﺳﯿﺎ ﺑﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﺗﺎﺳﻒ ﺳﺮي ﺗﮑﻮن داد ...‬ ‫ﺧﻮدم ﺑﻪ اﻧﺪازه ﮐﺎﻓﯽ ﻏﺼﻪ داﺷﺘﻢ ... ﻣﻦ ﻧﯿﺎز ﺑﻪ ﻣﺤﺒﺖ ﻫﺎي ﺳﺎده و دور از اﻏﺮاق ﺣﺎﻣﯽ داﺷﺘﻢ ... ﻣﻦ اﻻن دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ ﭘﯿﺸﺶ‬ ‫ﺑﺎﺷﻢ ... دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﻫﻤﻮن ﻃﻮري ﮐﻪ اﯾﻦ ﻣﺪت ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﻨﻪ: ﺳﯿﺎ ... ﺗﻮ ﺟﺒﻬﻪ ﻣﻦ ﺑﺎش دﯾﮕﻪ ...‬ ‫ﺳﯿﮕﺎر رو از ﭘﻨﺠﺮه ﺑﯿﺮون اﻧﺪاﺧﺖ و ﻣﻮﻫﺎم رو ﺑﻬﻢ رﯾﺨﺖ: ﻣﻦ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺗﻮ ﺟﺒﻬﻪ ﺗﻮ ام ... ﻣﻦ ﻓﺮدا وﻗﺖ ﻧﺪارم اﻣﺎ ﻟﻄﻔﺎ ﺑﺮو ﺧﻮﻧﻪ و‬ ‫وﺳﺎﯾﻞ ﺷﺨﺼﯿﺖ رو ﺑﯿﺎر اﯾﻨﺠﺎ ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺑﻬﺖ ﻗﻮل ﻣﯿﺪم ﺗﺎ ﻋﺼﺮ ﻓﺮدا اون آدم ﺑﺮاي ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻪ ﭘﯿﺪا ﻣﯿﮑﻨﻪ ... ﻫﻤﺮاز ﻣﺠﺒﻮرش ﻧﮑﻦ‬ ‫اﻧﻘﺪر ﺑﺮاي ﺗﻨﻬﺎ ﻧﺒﻮدﻧﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ زﻧﮓ ﺑﺰﻧﻪ ﺑﻪ ﻏﺮورش ﺑﺮ ﻣﯽ ﺧﻮره اﯾﻦ رو ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم ... ﻗﺒﻼ ﻓﻘﻂ دوﺳﺘﺖ داﺷﺖ ﺑﺤﺚ ﻓﺮق‬ ‫ﻣﯿﮑﺮد اﻻن ﯾﻪ ﺟﻮراﯾﯽ ﻧﺎﻣﺰدﯾﺸﯽ ... اﻣﺮوز واﻗﻌﺎ از ﻟﺤﻨﺶ ﻣﯿﺸﺪ ﻓﻬﻤﯿﺪ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﭘﺮﯾﺪم وﺳﻂ ﺣﺮﻓﺶ: ﻧﮑﻨﻪ اﻧﺘﻈﺎر داﺷﺘﯽ ﺑﺎﻫﺎش ﺑﺮم؟ اون ﻋﻤﺎرت ﺑﺰرگ درﺳﺘﻪ ... ﻣﺎدرش ﻫﻢ ﻫﺴﺖ درﺳﺖ اﻣﺎ ﺳﯿﺎ درﺳﺖ‬ ‫ﻧﯿﺴﺖ ﻧﺴﺒﺖ ﻗﺎﻧﻮﻧﯽ ﯾﺎ ﺷﺮﻋﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﺮم ﺧﻮﻧﻪ اوﻧﺎ ...‬ ‫
- اوﻧﻢ ﺗﻤﺎم اﯾﻦ ﻫﺎ رو ﻣﯿﺪوﻧﻪ ﮐﻪ ﻣﺠﺒﻮرت ﻧﻤﯿﮑﻨﻪ ... ﻣﯽ دوﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﺮاي آدﻣﯽ ﻣﺜﻞ ﺣﺎﻣﯽ اﯾﻨﮑﻪ ﺑﺰﻧﺘﺖ زﯾﺮ ﺑﻐﻠﺶ و ﺑﺒﺮﺗﺖ‬ ‫ﮐﺎري ﻧﺪاره ... ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺑﺎ اون ﺟﻤﻠﻪ اي ﮐﻪ ﺗﻮ ﮔﻔﺘﯽ ...‬ ‫
- ااااا ... ﺗﻮ ام ﻫﯽ اﯾﻦ رو ﺗﮑﺮار ﻣﯿﮑﻨﯽ ﺗﻪ دل اﯾﻦ دﺧﺘﺮه رو ﺧﺎﻟﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ ...‬ ‫اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﮔﻠﯽ ﺑﻮد در اﻋﺘﺮاض ﺑﻪ ﺳﯿﺎ ...‬ ‫در اﺗﺎق ﺗﻘﻪ اي ﺧﻮرد و ﺧﺎﻟﻪ در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﭼﺸﻤﺎش ﻗﺮﻣﺰ ﺑﻮد و ﺗﻮي دﺳﺘﺶ ﯾﻪ ﺳﯿﻨﯽ ﮐﻪ ﺗﻮش ﮐﺎﺳﻪ ﻫﺎي ﭘﺮ از اﻧﺎر دون ﮐﺮده‬ ‫ﺑﻮد و ﮔﻠﭙﺮ اوﻣﺪ ﺗﻮ ...‬ ‫ﭼﺸﻤﺎش ﺧﺎﻟﻪ ﻫﺮ ﺳﻪ ﻣﺎ رو ﺗﺮﺳﻮﻧﺪ ... ﺧﺎﻟﻪ در رو ﺑﺴﺖ ... ﻟﺒﻪ ﺗﺨﺖ ...‬ ‫ﺳﯿﺎ: ﻣﺎﻣﺎن. ﭼﯽ ﺷﺪه ﺑﺎز ﺑﺎﺑﺎ ﭼﯿﺰي ﮔﻔﺘﻪ؟‬ ‫ﺧﺎﻟﻪ ﺳﺮي ﺗﮑﻮن داد و ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﺮد: ﻧﻪ ﺻﺪات رو ﺑﯿﺎر ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺧﻮاﺑﯿﺪه ﺑﺎﺑﺎت ... ﻧﺸﺴﺘﻢ ﺗﺎ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺑﺨﻮاﺑﻪ ﺑﯿﺎم ...‬ ‫
- ﻫﻤﺮاز ﺧﺎﻟﻪ ﺑﮕﻮ ﮐﻪ ﮔﻠﯽ دروغ ﻣﯿﮕﻪ؟!‬ ‫دﻟﻢ رﯾﺨﺖ ... ﺣﺮﻓﯽ ﺑﺮاي زدن ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... ﺳﺮم رو اﻧﺪاﺧﺘﻢ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﮐﺎش ﺧﺎﻟﻪ اﻻن اﯾﻦ ﺣﺮف رو ﭘﯿﺶ ﻧﻤﯿﮑﺸﯿﺪ اوﻧﻢ اﻣﺸﺐ ﮐﻪ‬ ‫ﻫﻤﯿﻦ ﺟﻮرﯾﺶ ﻫﻢ ﻣﻦ داﻏﻮن ﺑﻮدم ...‬ ‫ﺑﻐﺾ ﺧﺎﻟﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺷﺪ: آره ﺧﺎﻟﻪ ... راﺳﺘﻪ؟‬ ‫. اﺷﮑﺶ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺷﺪ: آخ ﺧﺎﻟﻪ آخ‬ ‫ﺳﯿﺎ: آﺧﻪ ﻣﺎﻣﺎﻧﻢ اﯾﻦ ﭼﻪ اﺷﮏ و آﻫﯽ راه اﻧﺪاﺧﺘﯽ؟ اﻧﮕﺎر ﭼﯽ ﺷﺪه؟‬ ‫ﺧﺎﻟﻪ ﺑﯿﻨﯿﺶ رو ﻣﺤﮑﻢ ﭘﺎك ﮐﺮد: زﯾﺮ ﺳﺮ ﺷﻤﺎﻫﺎ ﻫﻢ ﻫﺴﺖ ﻣﮕﻪ ﻣﯿﺸﻪ ﺷﻤﺎ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل اﻃﻼﻋﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﺪ ...‬ ‫رو ﮐﺮد ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﮔﻠﯽ و ﺑﺎ اﻧﮕﺸﺖ ﺳﯿﺎ رو ﻧﺸﻮن داد: اﯾﻦ ﻋﻘﻞ ﻧﺪاره ... ﺷﺎﻋﺮ ﻣﺴﻠﮏ و ﺧﻠﻪ ... ﺗﻮ ﻋﺎﻗﻠﺸﻮﻧﯽ ... ﺗﻮ ﮐﻪ ﻣﯿﺪوﻧﯽ‬ ‫ﺗﻬﺶ ﭼﯿﻪ؟‬ ‫ﺿﺮﺑﺎن ﻗﻠﺒﻢ رﻓﺖ ﺑﺎﻻ ﭼﺮا اﻣﺮوز ﻫﻤﻪ ﻗﺼﺪ از ﺑﯿﻦ ﺑﺮدن ﺗﻤﺎم اﺣﺴﺎﺳﺎﺗﻢ رو داﺷﺘﻦ؟‬ ‫ﮔﻠﯽ: ﻣﺎﻣﺎن ﮐﺎر ﻏﻠﻄﯽ ﻧﮑﺮده ﮐﻪ ﻫﻤﺮاز ...‬ ‫ﺧﺎﻟﻪ اﻧﮕﺸﺖ اﺷﺎره اش رو ﮔﺎز ﮔﺮﻓﺖ: ﮐﺎر اﺷﺘﺒﺎﻫﯽ ﻧﮑﺮده؟ دﯾﮕﻪ ﭼﻪ ﻗﺪر اون ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺧﻮن ﺑﻪ ﺟﯿﮕﺮ ﻣﺎ ﮐﻨﻦ؟ اﺻﻼ رﻫﺎ رو‬ ‫ﺑﺬارﯾﻢ ﮐﻨﺎر ... اون ﭘﺪر ﺧﺪا ﺑﯿﺎﻣﺮزﺷﻮن و اون ﺧﺎﻧﻮاده اﻓﺎده اي رو ﺑﺬارم ﮐﻨﺎر ... اﯾﻦ رﻧﮓ و روي دﺧﺘﺮي ﮐﻪ ﻗﺮاره اﻣﺮوز ﻓﺮدا‬ ‫ﻋﺮوس ﺑﺸﻪ؟ آره؟‬ ‫ﻫﻤﺮاز ﺧﺎﻟﻪ ﺗﺎ زوده ﺑﺮﮔﺮد اﯾﻦ راه راه ﻧﯿﺴﺖ ... اون آدم ﺑﻪ درد ﺗﻮ ﻧﻤﯿﺨﻮره ... از اون ﻋﻤﺎرت ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﮕﯿﺮ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫... ﺳﺮم ﭼﺴﺒﯿﺪه ﺑﻮد ﺑﻪ ﺳﯿﻨﻪ ام ... ﻫﻤﻮن ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺣﻠﻘﻪ ام دﻗﯿﻘﺎ روي ﻗﻠﺒﻢ اﻓﺘﺎده ﺑﻮد ... ﻫﻤﻮن ﺣﻠﻘﻪ اي ﮐﻪ اﻣﺮوز اون ﻃﻮر‬ ‫رﻓﺘﻪ ﺑﻮد زﯾﺮ ﺳﻮال ... ﺟﺴﺎرت ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﺟﻮاب ﺧﺎﻟﻪ رو ﺑﺪم ... ﺧﯿﻠﯽ ﺟﺎﻫﺎ ﺑﻬﺶ ﺣﻖ ﻣﯿﺪادم ... اﻣﺎ ﭼﻪ ﻣﯿﮑﺮدم ﮐﻪ ﺗﻮ ﮐﺎر دل ﻣﮕﻪ‬ ‫ﻣﯿﺸﺪ ﺣﺴﺎ ب و ﮐﺘﺎﺑﯽ ﮐﺮد؟‬ ‫ﺳﯿﺎ ﻧﺸﺴﺖ ﺑﻐﻞ دﺳﺖ ﺧﺎﻟﻪ: ﺑﺎﺷﻪ ... ﺑﺎﺷﻪ ﺑﺎﻧﻮ ﺷﻤﺎ ﮐﻪ ﻣﻦ رو ﻗﺒﻮل ﻧﺪاري ... ﻓﻘﻂ ﺧﺎﻧﻮم دﮐﺘﺮت رو ﻗﺒﻮل داري ...‬ ‫ﺧﺎﻟﻪ ﺑﺎ ا ﻏﻠﯿﻈﯽ ﮐﻪ ﮔﻔﺖ دﺳﺖ ﺳﯿﺎ رو از دور ﺷﻮﻧﻪ اش ﮐﻨﺎر زد اﻣﺎ ﺳﯿﺎ از رو ﻧﺮﻓﺖ: اﻣﺎ ﻫﻤﺮاز اﺷﺘﺒﺎه ﻧﮑﺮده ﻣﺎﻣﺎن ﺣﺎﻣﯽ ﺣﺎﻣﺪ‬ ‫ﻧﯿﺴﺖ ... ﻫﻤﺮاز ﻫﻢ رﻫﺎ ...‬ ‫
- اﻣﺎ ﻫﻤﺮاز ﭘﺎﮐﺰاد و ﺣﺎﻣﯽ اﻧﺘﻈﺎم ... اﯾﻦ رو ﭼﯽ ﮐﺎر ﻣﯿﺨﻮاﯾﺪ ﺑﮑﻨﯿﺪ ...‬ ‫ﺑﻌﺪ رو ﮐﺮد ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﻦ: ﺧﺎﻟﻪ ﻧﺒﻮدم ﺑﺮات ... اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺳﺎل ﺗﻨﻬﺎ زﻧﺪﮔﯽ ﮐﺮدي ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺷﻮﻫﺮم ﺟﺰ ﮔﺎﻫﯽ ﺑﺮاي ﺷﺎﻣﯽ ﻧﺎﻫﺎري ﯾﺎ‬ ‫ﯾﻪ ﺷﺐ ﻣﻮﻧﺪﻧﯽ اﯾﻦ ﺟﺎ ﻧﯿﻮﻣﺪي ... ﮐﻢ ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﻣﯿﺪوﻧﻢ ... اﻣﺎ ...‬ ‫ﺻﺪام ﺑﻐﺾ داﺷﺖ و ﻣﯿﻠﺮزﯾﺪ: ﺧﺎﻟﻪ؟ ﻧﮑﻨﻪ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدﯾﺪ از ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ اﯾﻦ ﮐﺎر رو ﮐﺮدم؟‬ ‫ﺑﺎ اﺷﮏ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد: ﺑﻪ ﺧﺪا ﮐﻪ اﯾﻦ ﻃﻮري ﻧﯿﺴﺖ ... ﻣﻦ ﺗﻨﻬﺎ ﻧﺒﻮدم ... ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﺧﺎﻟﻪ ﺧﻮب ﻣﻨﯽ ... ﺑﭽﻪ ﻫﺎت 42 ﺳﺎﻋﺖ ﭘﯿﺸﻢ‬ ‫ﺑﻮدن ﻫﻮام رو داﺷﺘﻦ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺑﻪ اﺷﺘﺒﺎه ﮔﺎﻫﯽ ﺗﻮ روي ﭘﺪرﺷﻮن ﻫﻢ اﯾﺴﺘﺎدن ... اﻣﺎ ﺑﻪ ﺧﺪا ﺧﺎﻟﻪ ...‬ ‫
- اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ رو اون روزﻫﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ رﻫﺎ ﻫﻢ ﻣﯿﺰدم ... اﻣﺎ ﻧﺰدﯾﻢ ﮔﻔﺘﻢ ﻣﺎدرت ﻫﺴﺖ ... ﺷﻮﻫﺮ ﻣﻦ ﻫﻢ ﮐﻢ ﻧﺬاﺷﺖ اون ﻣﻮﻗﻊ ...‬ ‫ﺧﺎﻧﻮاده ﺳﺮ ﺷﻨﺎس و ﭘﻮﻟﺪار ﭘﺴﺮه ﺧﻮش ﻗﯿﺎﻓﻪ و ﺗﺤﺼﯿﻞ ﮐﺮده ... اﻣﺎ ﺗﻬﺶ ﭼﯽ ﺷﺪ؟ ﻫﺎ؟‬ ‫اﺷﮏ از ﮔﻮﻧﻪ ﻣﻦ ﻫﻢ ﭼﮑﯿﺪ ...‬ ‫
- ﻫﻤﺮاز ﺧﺎﻟﻪ ... ﻣﻦ ﺗﻮ اﯾﻦ دﻧﯿﺎ ﺧﯿﺮي ﻧﺪﯾﺪم ... دادﺷﻢ ﺗﻮ ﺟﻮاﻧﯽ ﮔﻢ ﺷﺪ دﯾﮕﻪ ﻧﻪ ﻧﺎﻣﯽ ﭘﯿﺪا ﺷﺪ ازش ﻧﻪ ﻧﺸﺎﻧﯽ ... ﺧﻮاﻫﺮم ﺑﻪ‬ ‫ﻫﯿﭻ و ﭘﻮچ ﺑﯿﻮه ﺷﺪ و ﺟﻮر ﮐﺶ دو ﺗﺎ ﺑﭽﻪ و ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﮐﻪ اون ﻃﻮر رﻓﺖ ... ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﺧﻮاﻫﺮ زاده ام ... ﻫﻤﺮاز ﺑﺬار ﯾﮑﻢ ﺳﻨﺖ ﺑﺮه‬ ‫ﺑﺎﻻﺗﺮ ... ﻣﯽ ﻓﻬﻤﯽ ﭼﯽ ﻣﯽ ﮔﻢ ... ﺧﺪا ﻣﺮگ رو ﺑﻪ ﻧﻮﺑﺖ ﺑﺪه ... ﻣﻦ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﻣﯿﺮﻓﺘﻢ ﺗﻮ ﻣﺴﺠﺪ ﺧﻮاﻫﺮت ﺑﺎ اون ذﻟﺘﯽ ﮐﻪ ﺧﺎﻧﺪاﻧﺸﻮن‬ ‫ﺑﻬﻤﻮن ﺑﺎ اون ﺗﺤﻘﯿﺮ ﻧﮕﺎه ﮐﻨﻦ ... رﻫﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﺗﻮ ﻣﺮاﺳﻢ ﻣﻦ ﺣﻠﻮا ﭘﺨﺶ ﻣﯽ ﮐﺮد ...‬ ‫ﻫﺮ ﺳﻪ ﻣﻮن ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺧﺎﻟﻪ ﺑﺮاق ﺷﺪﯾﻢ ﮐﻪ ﺧﺪا ﻧﮑﻨﻪ ...‬ ‫ﺧﺎﻟﻪ ﺑﺎ دﺳﺘﻤﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺣﺎﻻ ﺗﺎر و ﭘﻮدش از ﻫﻢ ﺟﺪا ﺷﺪه ﺑﻮد اﺷﮑﺎش رو ﭘﺎك ﮐﺮد: ﻧﻘﻞ اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ ﻧﯿﺴﺖ ... ﻫﻤﺮاز ﻧﯿﻤﺨﻮام اﺷﮏ‬ ‫ﺑﺮﯾﺰي ﻣﯽ ﺧﻮام اﯾﻦ ﭘﺎﮐﯽ و ﻧﺠﺎﺑﺘﺖ ... اﯾﻦ آراﻣﺸﺖ ﻧﺼﯿﺐ اﻫﻠﺶ ﺑﺸﻪ ...‬ ‫ﮔﻠﻨﺎر ﻫﻢ ﺑﻐﺾ داﺷﺖ ...‬ ‫
- ﺧﺎﻟﻪ ﺣﺎﻣﯽ ﻣﻦ رو دوﺳﺖ داره ...‬ ‫ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﭼﻪ ﻗﺪر رﻧﮓ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﺗﺎ روم ﺑﺸﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻟﻪ ﺑﮕﻢ ﺟﻤﻠﻪ اي ﮐﻪ اﻻن ﺧﻮدم ﻫﻢ ﺑﻬﺶ ﺷﮏ ﮐﺮده ﺑﻮدم ...‬ ‫
- ﮐﺎﻓﯿﻪ؟ ﻫﻤﺮاز ﮐﺎﻓﯿﻪ ﮐﻪ دوﺳﺘﺖ داره؟ اون ﺑﺎري ﮐﻪ ﺑﯽ ﺧﺒﺮ رﻓﺘﻪ ﺑﻮدي ﺧﻮﻧﻪ ﻋﻤﻪ ات ﻣﻨﻢ ﻓﻬﻤﯿﺪم اون ﻃﻮر ﻫﻮل ﮐﺮدﻧﺶ ﺳﺮ‬ ‫ﻫﯿﭽﯽ ﮐﻪ ﻧﯿﺴﺖ اﻣﺎ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫... ﺧﯿﻠﯽ ﺣﺮﻓﻬﺎ داﺷﺘﻢ ﺑﺮاي زدن ... اﻣﺎ ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﻢ از ﮐﺠﺎ ﺷﺮوع ﮐﻨﻢ ... از ﭼﯽ دﻓﺎع ﮐﻨﻢ ... ﺧﺎﻟﻪ ﺑﺎ اﯾﻦ ﭼﺸﻤﺎي ورم ﮐﺮده ...‬ ‫ﻣﻦ ﺑﺎ اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﻏﺼﻪ اي ﮐﻪ اﻣﺮوز ﺧﻮرده ﺑﻮدم ... ﺣﺎﻣﯽ ﮐﻪ اﻧﻘﺪر ﺑﻬﺶ ﻣﺤﺘﺎج ﺑﻮدم ... ﺧﺴﺘﻪ ﺑﻮدم واﻗﻌﺎ دﻟﻢ ﺧﻮاﺑﯿﺪن ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ‬ ‫ﺑﺎ ﺧﯿﺎل راﺣﺖ ... اﻣﺎ ﺗﺎ ﺧﻮد ﺻﺒﺢ ﺑﺎ ﺗﺮس و ﻟﺮز و ﻧﮕﺎه ﻣﺪام ﺑﻪ ﮔﻮﺷﯽ ﻓﮏ رﮐﻨﻢ ﺑﻪ اون ﺗﯿﺠﻪ اي ﮐﻪ ﺳﯿﺎ ﺑﯿﻦ ﺟﻤﻠﻪ اش ﭘﺮوﻧﺪ.‬ ‫ﻣﻮﻫﺎم ﻫﻨﻮز ﮐﻢ و ﺑﯿﺶ ﺧﯿﺲ ﺑﻮد اﻣﺎ ﺑﺎﯾﺪ وﺳﺎﯾﻞ رو دﯾﮕﻪ ﮐﺎﻣﻞ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻨﺪي ﻣﯿﮑﺮدم ... ﮔﻠﻨﺎر ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﮐﻼس آﺧﺮش رو‬ ‫ﺑﭙﯿﭽﻮﻧﻪ و ﺑﯿﺎد ﮐﻤﮑﻢ ... ﺧﺎﻟﻪ ﺻﺒﺢ ﻫﻨﻮز ﻫﻢ دﻟﺨﻮر ﺑﻮد و ﻧﮕﺮان ...‬ ‫روي ﻣﺒﻞ ﻧﺸﺴﺘﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺳﺮﯾﻌﺘﺮ ﺷﺪه ﯾﻪ ﺳﻮﺋﯿﺖ داﻧﺸﺠﻮﯾﯽ ﭘﯿﺪا ﻣﯿﮑﺮدم ... ﻋﮑﺲ ﻣﺎﻣﺎن ﺑﻬﻢ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﯿﺰد اﯾﻦ ﻋﮑﺲ ﻣﺎل‬ ‫ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺎل ﭘﯿﺶ ﺑﻮد ... وﻗﺘﯽ رﻫﺎ ﺗﺎزه ﻋﺮوس ﺑﻮد ... ﻣﺎﻣﺎن ﺷﺎد ﺑﻮد ... ﻣﻦ ﻫﻢ ﺷﺎد ﺑﻮدم ...‬ ‫
- ﻣﺎﻣﺎن ﺧﺎﻟﻪ ﺣﻖ داره ... ﻣﻦ ﺣﻖ دارم ... ﺣﺎﻣﯽ ﺣﻖ داره ... رﻫﺎ ازم دﻟﺨﻮره ﺑﻪ ﻧﻈﺮت؟ ﺗﻮ ﺑﻬﺘﺮ ﻣﯿﺪوﻧﯽ داره ... ﻣﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﺗﻨﻬﺎم‬ ‫...‬ ‫... ﻋﺠﯿﺐ ﺑﻮد اﯾﻦ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﭼﻨﺪ وﻗﺘﯽ ﺑﻮد ﺑﻪ ﻧﻈﺮم ﻋﻤﯿﻖ ﺗﺮ از ﻫﺮ زﻣﺎن دﯾﮕﻪ اي ﺷﺪه ﺑﻮد ...‬ ‫ﻧﻔﺴﻢ رو ﺑﯿﺮون دادم ... واﻗﻌﺎ ﻫﻮا ﺳﺮد ﺑﻮد ... ﮐﺘﺮي روﺷﻦ ﮐﺮدم ...‬ ‫ﺻﺪاي زﻧﮓ آﯾﻔﻮن ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ا زﺟﺎ ﺑﭙﺮم ... ﺷﺎﻟﻢ رو روي ﺳﺮم اﻧﺪاﺧﺘﻢ و از ﭼﺸﻤﯽ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ... ﺑﺎورم ﻧﻤﯿﺸﺪ ﭼﯿﺰي ﮐﻪ داﺷﺘﻢ‬ ‫ﻣﯿﺪﯾﺪم رو ... ﻗﻠﺒﻢ ﺗﻮي ﺣﻠﻘﻢ ﻣﯿﺰد ...‬ ‫در رو ﺑﺎز ﮐﺮدم ...‬ ‫ﻓﻨﺠﺎن ﭼﺎي رو ﺟﻠﻮش ﮔﺬاﺷﺘﻢ ... وﺳﺎﯾﻞ ﺧﺎﺻﯽ ﺑﺮاي ﭘﺬﯾﺮاﯾﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... روي ﺻﻮرﺗﺶ ﻟﺒﺨﻨﺪ دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﯽ ﺑﻮد ... اﻣﺎ‬ ‫ﭼﺸﻤﺎش ﺧﯿﺲ ﺧﯿﺲ ﺑﻮدن ... ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﮔﻠﺪان اﻃﻠﺴﯽ و ﺣﺴﻦ ﯾﻮﺳﻒ ﮐﺮد ...‬ ‫
- ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ﮐﻪ اﯾﻦ ﺟﺎ اﻧﻘﺪر ﺑﻬﻢ رﯾﺨﺘﻪ اﺳﺖ و وﺳﺎﯾﻞ ﭘﺬﯾﺮاﯾﯽ ﻫﻢ اﻧﻘﺪر ﮐﻤﻪ ...‬ ‫ﮐﺖ و داﻣﻦ ﺧﻮش دوﺧﺖ ﻣﺸﮑﯽ ﺑﻪ ﺗﻦ داﺷﺖ ... ﺻﻮرﺗﺶ زرد ﺑﻮد و اﺑﺮوﻫﺎش ﻧﺎ ﻣﺮﺗﺐ ... ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم زن زﯾﺒﺎ و ﺧﻮش ﭘﻮﺷﯽ‬ ‫ﺑﻮد ... اﻣﺎ ﻫﻨﻮز ﻋﺰادار ﻣﺮدي ﺑﻮد ﮐﻪ ﺷﺎﯾﺪ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ دوﺳﺘﺶ ﻧﺪاﺷﺖ ...‬ ‫
- راﺣﺖ ﺑﺎش ﻋﺮوﺳﮑﻢ ... ﻣﻦ زودﺗﺮ از اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﯿﻮﻣﺪم اﯾﻦ ﺟﺎ اﻣﺎ ﻣﺮﯾﻀﯽ اﮐﺒﺮ ﺧﺎن و ﻓﻮﺗﺶ ... ﺑﺎر اوﻟﯽ ﮐﻪ ﻗﺪم‬ ‫ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﺗﻮ اﯾﻦ ﺧﻮﻧﻪ ... از در اون آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ ﯾﻪ ﭘﺮي ﺑﯿﺮون اوﻣﺪ ... ﺑﭽﻪ ﺑﻮد ... ﺑﻪ ﺧﺪا ﺗﻪ دﻟﻢ ﺳﻮﺧﺖ ... ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﭘﺴﺮم‬ ‫ﻻﯾﻘﺶ ﻧﯿﺴﺖ ... اﻣﺎ ﮐﺴﯽ از ﻣﻦ ﻧﻈﺮي ﻧﭙﺮﺳﯿﺪ ... ﻣﻦ ﺑﺎ ﺧﻮدم ﻋﻬﺪ ﮐﺮدم ﺗﺎ ﺑﺰرگ ﺷﺪﻧﺶ ﭘﺸﺘﺶ ﺑﺎﺷﻢ ... اﻣﺎ ﺧﺮﯾﺖ ﺣﺎﻣﺪ‬ ‫ﺟﺒﺮان ﻧﺎﭘﺬﯾﺮ ﺑﻮد ... ﺑﺎ دو ﺗﺎ ﺑﭽﻪ ...‬ ‫ﺳﺮم رو ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻢ ... ﻣﺘﻌﺠﺐ ﺗﺮ و ﺣﺎل ﺧﺮاب ﺗﺮ از اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺑﺨﻮام ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ ...‬ ‫ﻓﻨﺠﺎن ﭼﺎي رو ﺑﻪ دﺳﺖ ﮔﺮﻓﺖ: ﺑﻪ ﺑﻪ ﭼﻪ ﭼﺎي ﺧﻮش رﻧﮕﯽ ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺷﯿﻄﻮﻧﺶ رو دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ ... ﺧﺠﺎﻟﺖ زده ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم ...‬ ‫
- ﻗﺮار ﺑﻮد دﯾﺸﺐ ﺷﺎم ﺑﯿﺎي ﺧﻮﻧﻪ ﻣﺎ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ﻣﻦ ...‬ ‫ﻓﻨﺠﺎن رو روي ﻣﯿﺰ ﮔﺬاﺷﺖ: ﻣﯿﺪوﻧﻢ ... ﻣﻦ ﻫﻤﻮن روزي ﮐﻪ ﭼﺎدر رﻫﺎ رو ﺑﺮات ﻓﺮﺳﺘﺎدم ﺗﻮ رو ﻧﺸﻮن ﮐﺮده ﭘﺴﺮ ﺑﺪ اﺧﻼق و ﮐﻢ‬ ‫ﺣﺮﻓﻢ ﺷﻨﺎﺧﺘﻢ ... ﺳﺮت رو ﺑﯿﺎر ﺑﺎﻻ ...‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم ...‬ ‫
- از ﻫﻤﻮن روز ﺑﺮام ﺷﺪي ﻋﺮوس آﯾﻨﺪه ... اﯾﻦ ﺧﻮﻧﻪ اﻧﮕﺎر از اول ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪه ﮐﻪ ﺑﺨﺖ ﭘﺴﺮﻫﺎي ﻣﻦ رو ﭘﻨﺎه ﺑﺪه ... ﺣﺎﻣﺪ ﻻﯾﻖ‬ ‫ﻧﺒﻮد اﻣﺎ ﺣﺎﻣﯽ رو ﺗﻀﻤﯿﻦ ﻣﯿﮑﻨﻢ ... ﻣﺮدت ﻣﯿﺸﻪ ... ﺗﻮ ﺑﻪ ﺳﺮ ﭘﻨﺎه اﺣﺘﯿﺎج ﻧﺪاري ... ﺗﻮ ﻧﯿﺎزي ﻧﺪاري ﺑﻪ ﺣﺎﻣﯽ ﭘﻨﺎه ﺑﯿﺎري ... اﻣﺎ‬ ‫ﺑﻬﺖ ﻗﻮل ﻣﯿﺪم ﺑﺘﻮﻧﯽ ﮐﻨﺎرش ﻗﺪم ﺑﺮداري ... ﻣﯿﺪوﻧﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎ ﮔﻞ و ﺷﯿﺮﯾﻨﯽ ﺑﯿﺎﯾﻢ ... ﺑﯿﺎم ﺗﺎ ﺑﻪ ﻏﻼﻣﯽ ﻗﺒﻮﻟﺶ ﮐﻨﯽ ...‬ ‫... ﺧﻨﺪه ام ﮔﺮﻓﺖ از اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ ... ﺣﺎﻣﯽ ﺑﺎ اون دﺑﺪﺑﻪ و ﮐﺒﮑﺒﻪ و ﻏﻼﻣﯽ؟‬ ‫
- آخ ﺑﺎﻻﺧﺮه از اون ﻟﺒﺨﻨﺪاي ﻗﺸﻨﮕﺖ زدي ... ﻣﯽ دوﻧﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﻋﻤﻪ ات و ﺧﺎﻟﻪ ات زﻧﮓ ﺑﺰﻧﻢ ...‬ ‫ﺑﺎﺷﻨﯿﺪن اﺳﻢ ﺧﺎﻟﻪ ﮐﻤﯽ اﺧﻤﺎم رﻓﺖ ﺗﻮ ﻫﻢ ...‬ ‫
- ﺣﺎﻣﯽ ﻣﯿﺪوﻧﻪ ﺷﻤﺎ اﯾﻨﺠﺎﯾﯿﺪ؟‬ ‫ﺧﻨﺪه اي ﮐﺮد: ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ دﯾﺸﺐ ﭼﯽ ﺑﯿﻨﺘﻮن ﮔﺬﺷﺘﻪ ﮐﻪ اﻧﻘﺪر ﺗﺮﺳﯿﺪه و ﻫﻮل اوﻣﺪ ﺧﻮﻧﻪ ﮔﻔﺖ ﻣﺎدر ﺟﺎن ﻓﺮدا ﺑﺮﯾﺪ دﯾﺪن ﻫﻤﺮاز ...‬ ‫ﻫﺮ ﭼﯽ ﮔﻔﺘﻢ ﺑﺬار ﺑﺮاي ﺑﻌﺪ ﭼﻬﻞ ﺑﺎﺑﺎت ﻗﺒﻮل ﻧﮑﺮد آﺧﻪ ﻣﻦ ﯾﻪ ﮐﺖ داﻣﻦ آﺑﯽ ﻧﻔﺘﯽ ﮐﻨﺎر ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدم ﺑﺮاي ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎرﯾﺘﻮن ...‬ ‫... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﺮا ﺗﻪ دﻟﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﻧﺒﻮدم از اﯾﻦ ﺷﺘﺎب ﺣﺎﻣﯽ ... ﯾﻌﻨﯽ اﯾﻦ ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎري ﺑﻮد؟ وﺳﻂ ﺧﻮﻧﻪ اي ﮐﻪ وﺳﺎﯾﻠﺶ‬ ‫ﺟﻤﻊ ﺷﺪه ﺑﻮد ﺑﺪون ﺣﻀﻮر داﻣﺎد ﺑﺎ ﻋﺮوﺳﯽ ﮐﻪ ﺣﺘﯽ ﯾﻪ ﻻك ﻧﺰده ﺑﻮد؟ااﻧﮕﺎر دﻟﯿﻞ دﯾﮕﻪ اي ﺑﻪ ﻏﯿﺮ از ﺟﻤﻠﻪ دﯾﺸﺐ ﻣﻦ‬ ‫ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ... دﻟﯿﻞ دﯾﮕﻪ اي ﺑﻪ ﻏﯿﺮ از اﺣﺴﺎس ﻣﺴﺌﻮﻟﯿﺘﯽ ﮐﻪ داﺷﺖ ﺧﻔﻪ اش ﻣﯿﮑﺮد ...‬ ‫ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﺧﻢ ﺷﺪ و ﮐﯿﻔﺶ رو از روي ﻣﺒﻞ ﺑﺮ داﺷﺖ و ﺟﻌﺒﻪ اي رو ازش ﺑﯿﺮون ﮐﺸﯿﺪ و ﺑﻌﺪ ﺑﺎ دﺳﺖ ﺑﻪ ﮐﻨﺎر دﺳﺖ ﺧﻮدش ﺑﻪ‬ ‫ﮐﺎﻧﺎﭘﻪ زد ... از ﺟﺎم ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و ﮐﻨﺎرش ﻧﺸﺴﺘﻢ ... دﺳﺘﺶ رو روي دﺳﺘﻢ ﮔﺬاﺷﺖ: ﻫﻤﺮاز ﻣﻦ ﻫﻤﯿﺸﻪ دوﺳﺘﺖ داﺷﺘﻢ ﻣﯿﺪوﻧﯽ ﻣﮕﻪ‬ ‫ﻧﻪ؟‬ ‫
- ﺑﻠﻪ ...‬ ‫
- ﻫﻤﯿﻦ ﻗﺪر آروم ﻻﺑﺪ ﺑﻪ ﭘﺴﺮ ﻣﻦ ﺑﻠﻪ دادي ﮐﻪ دل ﺗﻮ دﻟﺶ ﻧﯿﺴﺖ دﯾﮕﻪ ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺑﻪ ذوﻗﺶ زدم ...‬ ‫
- ﻫﻤﺮاز ﻣﯿﺨﻮام ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎﺷﻢ ... دﻟﺖ ﺑﺎﻫﺎﺷﻪ ﻣﮕﻪ ﻧﻪ؟‬ ‫... از ﻣﻦ ﭼﻪ اﻧﺘﻈﺎري داﺷﺖ اﻻن ﺗﻮ ﭼﺸﻤﺎش ﺧﯿﺮه ﻣﯿﺸﺪم ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻢ آره ﻣﻦ ﻋﺎﺷﻖ ﭘﺴﺮﺗﻮﻧﻢ اﻻن از دﯾﺸﺐ دﻟﻢ ﺣﺘﯽ ﺑﺮاي‬ ‫ﺑﻮي ﺳﯿﮕﺎرش ﻫﻢ ﺗﻨﮓ ﺷﺪه؟!‬ ‫
- اﻻن اﯾﻦ ﻟﭙﺎي رﻧﮕﯽ رو اﯾﻦ ﺳﮑﻮﺗﺖ رو ﺑﺬارم ﺑﻪ ﺣﺴﺎب ﺟﻮاﺑﺖ؟‬ ‫
- ﻣﻦ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- ﻧﻤﯿﺨﻮاد ﻋﺮوﺳﮑﻢ راﺣﺖ ﺑﺎش ﻓﻘﻂ اون ﻧﺸﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﺮات ﺧﺮﯾﺪه رو ﺑﻬﻢ ﻧﺸﻮن ﺑﺪه ﺑﺒﯿﻨﻢ اﯾﻦ ﭘﺴﺮه ﺳﺮﺧﻮد ﺧﺮاب ﮐﺎري ﻧﮑﺮده‬ ‫ﺑﺎﺷﻪ ...‬ ‫دﺳﺖ اﻧﺪاﺧﺘﻢ و از ﯾﻘﻪ ام درش آوردم ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﻟﺒﺨﻨﺪي زد: ﺧﻮﺑﻪ ﺑﺪ ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫ﺑﻌﺪ ﺟﻌﺒﻪ ﻣﺨﻤﻞ رو ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﮔﺮﻓﺖ: اﯾﻨﻢ از ﻃﺮف ﻣﻨﻪ ...‬ ‫درش رو ﺑﺎز ﮐﺮدم ﯾﻪ ﮔﺮدن ﺑﻨﺪ ﺑﺴﯿﺎر ﻇﺮﯾﻒ ﺑﻪ ﺷﮑﻞ ﻗﺎﺻﺪك ﺑﻮد: اﯾﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﻗﺸﻨﮕﻪ ...‬ ‫
- اﯾﻦ رو ﺣﺎﻣﯽ از ﺧﯿﻠﯽ وﻗﺖ ﭘﯿﺶ آﻣﺎده ﮐﺮده ﺑﻮد و ﮐﻨﺎر ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد ... ﻗﺒﻞ از ﻓﻮت ﭘﺪرش ... اﻣﺎ ﺧﻮب ... اﯾﻦ از ﻃﺮف ﻣﻦ‬ ‫ﺧﺪﻣﺖ دﺧﺘﺮم ... ﺗﻮ ﻋﺮوﺳﻢ ﻧﯿﺴﺘﯽ دﺧﺘﺮﻣﯽ ﻫﻤﻮن ﻃﻮر ﮐﻪ رﻫﺎ دﺧﺘﺮم ﺑﻮد ...‬ ‫ﺗﻮ ﺧﺎﻟﺼﺎﻧﻪ ﺑﻮدن اﯾﻦ ﺣﺴﺶ ﺷﮑﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻢ اﻣﺎ اﻧﻘﺪر ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﻋﺠﯿﺐ ﺑﻮد و ﻣﻦ اﻧﻘﺪر ﺗﻮﻗﻌﺎﺗﻢ از اﯾﻦ ﻣﻼﻗﺎت ﻣﺘﻔﺎوت ﮐﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ‬ ‫در ﺣﺎل ﭘﯿﺪا ﮐﺮدن ﺣﺴﻢ ﺑﻮدم ...‬ ‫
- ﻣﯽ ﺧﻮام ازت ﯾﻪ ﺧﻮاﻫﺸﯽ ﺑﮑﻨﻢ ...‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم ...‬ ‫
- ده روز دﯾﮕﻪ ﭼﻬﻠﻢ ﭘﺪر ﺣﺎﻣﯽ ﺗﻤﻮم ﻣﯿﺸﻪ ... ﻣﯿﺨﻮام ازت ﺧﻮاﻫﺶ ﮐﻨﻢ ﻋﻘﺪ ﮐﻨﯿﺪ ...‬ ‫دﺳﺘﻢ زﯾﺮ دﺳﺘﺶ ﺳﻔﺖ ﺷﺪ ... ﮔﻠﻮم ﺧﺸﮏ ﺷﺪ ... اﺻﻼ اﻧﺘﻈﺎر اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ رو ﻧﺪاﺷﺘﻢ ...‬ ‫
- ﻣﯿﺪوﻧﻢ ﺧﯿﻠﯽ آرزوﻫﺎ ﺷﺎﯾﺪ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯽ ... اﻣﺎ ﯾﻪ ﻋﻘﺪ ﻣﺤﻀﺮي ﺳﺎده ﺑﺎﺷﻪ ﺑﻌﺪ ﭼﻨﺪ ﻣﺎه ﺑﺘﻮﻧﯿﻢ ﯾﻪ ﻣﺮاﺳﻢ درﺳﺖ و ﺣﺴﺎﺑﯽ ﺑﺮات‬ ‫ﺑﮕﯿﺮم ...‬ ‫ﻧﻔﺴﻢ ﺣﺒﺲ ﺷﺪه ﺑﻮد ... ﻣﻦ ﻫﻨﻮز ﯾﻪ ﺟﻤﻠﻪ اﯾﻦ وﺳﻂ ﮐﻢ داﺷﺘﻢ ... درد ﻣﻦ ﻧﻪ ﻣﺮاﺳﻢ ﺑﻮد ﻧﻪ ﭼﯿﺰ دﯾﮕﻪ اي ... ﻣﻦ ﯾﻪ ﺟﻤﻠﻪ ﮐﻢ‬ ‫داﺷﺘﻢ ... دﻟﻢ ﺣﺎﻣﯽ رو ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ... اون ﭼﺸﻤﺎي ﺧﺎﮐﯽ رﻧﮓ رو ...‬ ‫
- ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم؟ !‬ ‫
- ﻣﯿﺪوﻧﻢ ﻋﺮوﺳﮑﻢ ... ﻣﯿﺪوﻧﻢ ﮐﻤﻪ ... ﻣﯿﺪوﻧﻢ ﻟﯿﺎﻗﺘﺖ ﯾﻪ ﻣﺮاﺳﻢ ﺧﻮﺑﻪ ... اﻣﺎ ﺧﻮب ﺣﺘﯽ ﺑﻌﺪ از ﻣﺮاﺳﻢ ﭼﻬﻞ ﭘﺪرش ﻫﻢ ﯾﻬﻮ ﺟﺸﻦ‬ ‫ﻋﻘﺪ راه اﻧﺪاﺧﺘﻦ ﻫﻢ درﺳﺖ ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫... ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم درد ﻣﻦ رو ﻧﻤﯿﺪوﻧﺴﺖ ﻣﻦ ﮐﻪ ﻣﺮاﺳﻢ ﻧﻤﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ وﻗﺘﯽ ﮐﺴﯽ رو ﻧﺪاﺷﺘﻢ و ﺑﯽ ﮐﺴﯿﻢ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﻌﻠﻮم ﻣﯿﺸﻪ ... درد‬ ‫ﻣﻦ دﻟﯿﻞ اﯾﻦ ﻋﻘﺪ ﺳﺮﯾﻊ ﺑﻮد ... ﺳﺮم داﺷﺖ ﻣﯽ ﺗﺮﮐﯿﺪ ... اﻧﮕﺸﺘﺮم دور ﮔﺮدﻧﻢ ﺑﻮد و ﮔﺮدﻧﺒﻨﺪم روي ﻣﯿﺰ ﺑﺎﻻ ... ﺷﺎﻟﻢ رو ﻣﺤﮑﻢ ﺗﺮ‬ ‫دور ﺧﻮد ﭘﯿﭽﯿﺪم و از در ﺳﺮم رو ﺑﯿﺮون ﮐﺮدم از دﯾﺪن ﺣﺎﻣﺪ ﺗﻮي ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺟﺎ ﺧﻮردم ﺑﺎ دﯾﺪﻧﻢ ﭘﯿﺎده ﺷﺪ و ﺳﻼم ﮐﺮد ...‬ ‫
- ﭼﺮا ﺑﺎﻻ ﻧﯿﻮﻣﺪﯾﺪ؟‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زد: ﯾﺎدت ﻧﯿﺴﺖ آﺧﺮﯾﻦ ﺑﺎر ﺣﺎﻣﯽ ﮔﻔﺖ ﺣﻖ ﻧﺪارم ﺣﺘﯽ ﺗﻮ اﯾﻦ ﮐﻮﭼﻪ ﺑﯿﺎم؟!‬ ‫ﻗﻠﺒﻢ درد ﻣﯿﮑﺮد و ذﻫﻨﻢ ﻣﺸﻐﻮل ﺑﻮد ﻣﺎ ﺑﺎزﻫﻢ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺷﻠﯽ زدم: ﯾﻌﻨﯽ ﻣﯿﺨﻮاﯾﺪ ﺑﮕﯿﺪ اﻧﻘﺪر از ﺣﺎﻣﯽ ﺣﺴﺎب ﻣﯿﺒﺮﯾﺪ؟‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫دو ﺑﻪ ﺷﮏ ﺑﻮدم ... ﺟﻮاب ﺑﺪم ﯾﻪ ﻧﻪ ... دﺳﺘﻢ ﺑﺎرﻫﺎ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ اﯾﻦ اﺳﻤﯽ ﮐﻪ روي ﺻﻔﺤﻪ ﺧﺎﻣﻮش روﺷﻦ ﻣﯿﺸﺪ رﻓﺖ و ﺑﺮﮔﺸﺖ‬ ‫دﻟﻢ ﺑﺪ ﺟﻮر ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد دﻟﺨﻮر ﺑﻮدم ... ﻣﻦ دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ اﯾﻦ ﺟﻮري ﺑﺎﺷﯿﻢ ... ﻣﻦ اﯾﻦ دو روز رو دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﻣﻦ ﻫﯿﭻ ﮐﺪوم از‬ ‫ﺣﺮﻓﻬﺎي اﯾﻦ دو روز ﮔﻔﺘﻤﺎﻧﻢ ﺑﺎ ﺧﺎﻟﻪ ... ﺑﺎ ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﺑﺎ ﺣﺎﻣﯽ ﻫﯿﭻ ﮐﺪوم رو دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ...‬ ‫ﮔﻮﺷﯿﻢ ﺧﺎﻣﻮش ﺷﺪ ... اﻣﺎ ﻣﻦ اﯾﻦ ﻣﺮد رو دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ ... ﺧﻮدش ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﻤﮑﻨﻪ اﯾﻦ اﺧﺘﻼف ﺳﻠﯿﻘﻪ ﻫﺎ رو داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﻢ ...‬ ‫راه ﺣﻞ ﮐﺮدن اﯾﻦ اﺧﺘﻼف ﺳﻠﯿﻘﻪ ﻫﺎ ﺳﮑﻮت ﻣﻦ ﻧﺒﻮد ...‬ ‫اﯾﻦ ﺑﺎر ﮐﻪ زﻧﮓ زد ﺑﺎ زﻧﮓ اول ﺑﺮداﺷﺘﻢ ... اﻧﮕﺎر ﮐﻪ ﺧﯿﺎﻟﺶ از ﺷﻨﺪﯾﻦ ﺻﺪام راﺣﺖ ﺷﺪه ﺑﺎﺷﻪ ﻧﻔﺴﺶ رو ﺑﯿﺮون داد: ﻫﻤﺮاز؟!‬ ‫
- ﺳﻼم ...‬ ‫
- ﺳﻼم ...‬ ‫... ﻣﻦ دﻟﺨﻮر ﺑﻮدم و اون ﺳﺮد ... ﻣﻦ ﺧﺎﻟﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﻮدم اﻧﮕﺎر اون آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ...‬ ‫
- ﺟﻮاب ﻧﻤﯿﺪادي؟‬ ‫
- ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﺑﺮ دارم ﭼﯽ ﻣﯿﺨﻮام ﺑﮕﻢ ... ﯾﺎ ﭼﯽ ﻣﯽ ﺧﻮام ﺑﺸﻨﻮم ...‬ ‫
- ﺧﻮﺑﯽ؟‬ ‫ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﺑﮕﻢ ﻧﻪ ﺧﻮب ﻧﯿﺴﺘﻢ ﻧﻪ ﺗﺎ زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ اﯾﻦ ﻟﺤﻦ ﻧﻮازﺷﯽ ﻧﺪاره ...‬ ‫
- اﻻن ﺑﺤﺚ ﺧﻮب ﺑﻮدن ﻣﻦ ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫اداﻣﻪ داد: از ﻧﻈﺮ ﻣﻦ اﻻن ﮐﻼ ﺑﺤﺜﯽ ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﭘﺸﺖ ﮔﻮﺷﺎم داغ ﺷﺪ ...‬ ‫
- ﺑﺎ ﻣﺎدرم ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮدي؟‬ ‫
- ﺑﻠﻪ اﯾﺸﻮن زﺣﻤﺖ ﮐﺸﯿﺪه ﺑﻮدن ﺗﺎ اﯾﻨﺠﺎ اوﻣﺪه ﺑﻮدن ... ﻧﯿﺎزي ﻧﺒﻮد ...‬ ‫
- ﯾﻌﻨﯽ ﭼﯽ ﻧﯿﺎزي ﻧﺒﻮد ﻫﻤﺮاز؟ ﻫﺮ ﮐﺎري ﯾﻪ اﺻﻮﻟﯽ داري ... ﺑﺎﯾﺪ ﻫﻢ رﻋﺎﯾﺖ ﺑﺸﻪ ...‬ ‫ﭘﻮزﺧﻨﺪي زدم ﺑﺮاي اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر ﻟﺤﻨﻢ ﮐﻨﺎﯾﻪ داﺷﺖ: ﺟﺪا؟!‬ ‫ﻣﮑﺚ ﮐﺮد: ﻣﻨﻈﻮرت رو ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﻤﯿﺸﻢ!‬ ‫
- ...‬ ‫
- ﻫﻤﺮاز؟! ﻋﺰﯾﺰم ...‬ ‫
- ﻣﻦ واﻗﻌﺎ ﻋﺰﯾﺰم؟‬ ‫ﮐﻼﻓﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد اﻧﮕﺎر: ﮐﺠﺎﯾﯽ اﻻن؟‬ ‫
- ﺧﻮﻧﻪ ... ﺑﺎﯾﺪ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﯿﻢ ... دﻟﺨﻮرم ازت ﺣﺎﻣﯽ.‬ ‫ﻫﺮ دو ﮐﻼﻓﻪ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮدﯾﻢ ... ﭘﺎﻫﺎم رو ﺗﻮي ﺷﮑﻤﻢ ﺟﻤﻊ ﮐﺮده ﺑﻮدم ... اﯾﻦ ﻣﺮد دﻟﺨﻮر رو دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ ... اﻣﺎ اﯾﻦ ﻧﮕﺎه‬ ‫ﻏﯿﺮ ﻗﺎﺑﻞ ﻧﻔﻮذ رو دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد ...‬ ‫
- ﻣﻦ از ﻫﯿﭽﯽ ﺳﺮ در ﻧﻤﯿﺎرم ﺣﺎﻣﯽ ... از ﻫﯿﭽﯽ ... اوﻣﺪﻧﻪ اﻣﺮوز ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﺑﻪ اﯾﻦ ﺟﺎ ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎري از ﻣﻦ ﺑﻮد؟‬ ‫ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد: ﯾﻌﻨﯽ ﻣﺎدر واﺿﺢ ﺑﺎﻫﺎت ﺻﺤﺒﺖ ﻧﮑﺮدن؟‬ ‫
- ﭼﺮا ﯾﮑﻢ زﯾﺎدي واﺿﺢ ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﻫﻤﺮاز ... ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯿﮑﻨﻢ واﺿﺢ ﺣﺮف ﺑﺰن ...‬ ‫
- ﺗﻮ ﺑﮕﻮ ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﭼﯽ ﮐﺎر ﮐﻨﻢ ... ﺗﻮ ﺑﮕﻮ ... ﺑﯿﺎم ﺑﺎﻫﺎت ﻋﻘﺪ ﮐﻨﻢ ﯾﻪ ﻫﻔﺘﻪ دﯾﮕﻪ؟‬ ‫ﻫﻨﻮز ﻫﻢ داﺷﺖ ﻓﻘﻂ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد ...‬ ‫
- ﭼﺮا ﺻﺤﺒﺖ ﻧﻤﯿﮑﻨﯽ؟‬ ‫
- ﻫﻤﺮاز درك ﻧﻤﯿﮑﻨﻢ ﺳﺌﻮاﻟﺖ رو ... ﻣﻦ اﮔﺮ ﻧﻤﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ اﯾﻦ ﮐﺎر رو ﺑﮑﻨﯿﻢ ﭼﺮا ﺑﻪ ﻣﺎدرم ﮔﻔﺘﻢ ﺑﯿﺎد اﯾﻦ ﺟﺎ؟‬ ‫
- ﯾﻪ دﻟﯿﻞ ﺑﺮام ﺑﯿﺎر؟‬ ‫ﮐﻼﻓﻪ ﺑﺎ ﮔﻮﺷﻪ ﺷﺼﺘﺶ ﮔﻮﺷﻪ اﺑﺮوش رو ﺧﺎروﻧﺪ داﺷﺖ ﺳﻌﯽ ﻣﯿﮑﺮد آروم ﺑﺎﺷﻪ: ﻫﻤﺮاز ﺗﻮ ﺑﻪ ﺗﻘﺎﺿﺎي ازدواج ﻣﻦ ﺟﻮاب ﻣﺜﺒﺖ‬ ‫دادي ...‬ ‫
- ﻫﻤﯿﻦ؟‬ ‫اﯾﻦ ﺑﺎر از ﺟﺎش ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ﭼﻨﺪ ﻗﺪم اﯾﻦ ور و اون ور رﻓﺖ و اﯾﺴﺘﺎد رو ﺑﻪ روم ...‬ ‫
- ﻫﻤﺮاز ﭼﯽ اﯾﻦ ﺟﻮري ﻋﺼﺒﯿﺖ ﮐﺮده؟‬ ‫
- ﻣﻦ ﻋﺼﺒﯽ ﻧﯿﺴﺘﻢ ... ﻣﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﺣﺮﻓﺎ دارم ... داﺷﺘﻢ اﻣﺎ ...‬ ‫ﺑﺎ دﺳﺖ ﺑﻪ ﮔﻠﻮم اﺷﺎره ﮐﺮدم ﻣﻮﻧﺪه اﯾﻨﺠﺎ ...‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻧﺮم ﺗﺮ ﺷﺪ: ﻣﻦ اﯾﻨﺠﺎم ﮐﻪ ﺑﮕﯽ ... ﺗﻮ ﻧﺎراﺣﺖ اوﻣﺪن ﻣﺎﻣﺎﻧﯽ؟‬ ‫
- ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﺣﻖ ﻣﺎدري ﺑﻪ ﮔﺮدن ﻣﻦ داره؟‬ ‫
- ﻫﻤﺮاز ﺗﻮ ﻗﺮاره زن ﻣﻦ ﺑﺸﯽ ... ﻣﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﻋﻘﺪ ﮐﻨﯿﻢ ﺗﺎ ﺗﻮ زن ﻣﻦ ﺑﺸﯽ اﯾﻦ ﮐﺠﺎش اﻧﻘﺪر ﻧﺎراﺣﺖ ﮐﻨﻨﺪه اﺳﺖ؟‬ ‫... ﻧﻤﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪ ﺑﻪ ﺧﺪا ﮐﻪ ﻧﻤﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪﻣﻦ ﭼﯽ ﻣﯿﮕﻢ ... ﻣﻦ ﻧﻤﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اون اﺣﺴﺎس ﻣﺴﺌﻮﻟﯿﺖ ﻟﻌﻨﺘﯽ ﺑﺨﻮاد زﻧﺶ ﺑﺸﻢ‬ ‫...‬ ‫ﺳﺮش رو ﮐﻤﯽ ﺑﺎﻻ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﯾﻪ ﺳﻮﺋﯿﺖ داﻧﺸﺠﻮﯾﯽ ﭘﯿﺪا ﻣﯿﮑﻨﻢ ﻣﯿﺮم اوﻧﺠﺎ ﯾﻪ ﭘﺎﻧﺴﯿﻮن دﺧﺘﺮوﻧﻪ ...‬ ‫
- ﭼﯽ داري ﻣﯿﮕﯽ ﺗﻮ؟‬ ‫دﺳﺘﻢ رو روي ﮔﻮﺷﺎم ﮔﺬاﺷﺘﻢ: داد ﻧﺰن ...‬ ‫ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد ... ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم ...‬ ‫
- ﺣﺎﻣﯽ‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- ...‬ ‫
- ﻣﺎ اﺧﺘﻼف ﻗﺪﻣﻮن ﺧﯿﻠﯽ زﯾﺎده ... اﻻن ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم ﯾﺎ ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺎﯾﺪ ﺧﯿﻠﯽ زودﺗﺮ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﯿﺸﺪم ...‬ ‫ﮐﻼﻓﻪ دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﺶ ﮐﺸﯿﺪ وﯾﻪ دور دور ﺧﻮدش ﭼﺮﺧﯿﺪ و ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ اوﻣﺪ ... اﺧﻤﺎش ﺗﻮي ﻫﻢ ﺑﻮد ... دﺳﺘﺎش رو ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ‬ ‫دراز ﮐﺮد ... دﺳﺘﺎم رو ﺗﻮي دﺳﺘﺶ ﮔﺮﻓﺖ و ﮐﺸﯿﺪ از ﺟﺎم ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم ...‬ ‫
- ﺑﯿﺎ اﯾﻨﺠﺎ ﺑﺒﯿﻨﻢ ﭼﯽ داري ﻣﯿﮕﯽ؟‬ ‫ﯾﻪ ﻗﺪم رﻓﺘﻢ ﻋﻘﺐ ... دﺳﺘﻢ رو اﯾﻦ ﺑﺎر ﺑﯿﺸﺘﺮ ﮐﺸﯿﺪ ﻣﺤﮑﻢ ﺗﻮي ﺑﻐﻠﺶ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻢ ...‬ ‫ﺧﻮاﺳﺘﻢ آروم ﺑﯿﺮون ﺑﯿﺎم ﮐﻪ ﻣﺤﮑﻢ ﻧﮕﻬﻢ داﺷﺖ: ﻫﻤﯿﻦ ﺟﺎ ﺣﺮﻓﺎت رو ﺑﺰن ...‬ ‫ﻣﻦ اﯾﻦ آدم رو ﻧﻔﺲ ﮐﺸﯿﺪم ... ﻗﻠﺒﻢ ﻣﯿﻠﺮزﯾﺪ ... دﻟﺘﻨﮕﯿﻢ ﮐﻪ ﺗﺎ دو دﻗﯿﻘﻪ ﭘﯿﺶ درد ﻣﯿﮑﺮد ﺣﺎﻻ ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺷﺪه ﺑﻮد ﺑﻪ آراﻣﺶ ﺑﺰرگ و‬ ‫ژرف ﺑﻮد ﻧﺶ ...‬ ‫ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم ﭼﻮﻧﻪ ام روي ﺳﯿﻨﻪ اش ﺑﻮد ... ﻧﮕﺮان ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد‬ ‫
- ﻓﺮﻗﯽ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻪ ﺣﺎﻣﯽ ... اﯾﻦ ﺟﺎ ﻫﻢ اﺧﺘﻼف ﻗﺪﻣﻮن زﯾﺎده ...‬ ‫
- ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫
- ﻫﺴﺖ ... ﺑﻪ ﺧﺪا ﮐﻪ ﻫﺴﺖ ... اﻧﻘﺪر ﻫﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ ﮐﻔﺶ ﭘﺎﺷﻨﻪ دار اﻋﺘﻤﺎد ﺑﻪ ﻧﻔﺲ ﻣﻦ ... ﻋﻼﻗﻪ ام ﺑﻬﺖ ... ﻫﻢ ﺟﺒﺮان ﻧﻤﯿﺸﻪ ...‬ ‫ﺻﺪاي ﻗﻠﺒﺶ رو ﺑﻠﻨﺪ ﺗﺮ از ﻫﺮ زﻣﺎﻧﯽ ﻣﯿﺸﻨﯿﺪم از اﯾﻦ ﻓﺎﺻﻠﻪ راﺣﺖ ﺗﺮ ﻫﻢ اون رگ ﺑﺮﺟﺴﺘﻪ روي ﭘﯿﺸﺎﻧﯽ و اون ﮐﻼﻓﮕﯽ رو‬ ‫ﻣﯿﺪﯾﺪم ...‬ ‫
- ﻫﻤﺮاز ﭼﺮا اﯾﻦ ﺟﻮري ﺷﺪي؟ ﭼﯽ ﺑﯿﻨﻤﻮن ﮔﺬﺷﺖ؟ ﻣﻦ دﯾﺸﺐ ﺗﻨﺪ رﻓﺘﻢ ... ﺑﺎور ﮐﻦ ﻣﯿﺪوﻧﻢ ... ﻋﺼﺒﯽ ﺑﻮدم ﻧﻪ از ﺗﻮ از ﺟﺎي‬ ‫دﯾﮕﻪ ... ﻣﻮﺿﻮع اﺳﺒﺎب ﮐﺸﯿﺖ ﻫﻢ ﻣﻄﺮح ﺷﺪ ﻣﻦ دﯾﻮوﻧﻪ ﺷﺪم ... ﺑﻪ ﺧﺪا ﮐﻪ ﺣﻖ داﺷﺘﻢ ...‬ ‫
- ﻧﻤﯿﮕﻢ ﻧﺪاﺷﺘﯽ ...‬ ‫
- اﻣﺎ ﺣﻖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﺳﺮت داد ﺑﺰﻧﻢ ... ﺑﻌﺪش ﭘﺸﯿﻤﻮن ﺷﺪم ... ﻫﻤﻮن ﻟﺤﻈﻪ اي ﮐﻪ ﺻﺪام رﻓﺖ ﺑﺎﻻ ﭘﺸﯿﻤﻮن ﺷﺪم ... اﻣﺎ ﺟﻤﻠﻪ اي‬ ‫ﮐﻪ ﮔﻔﺘﯽ.‬ ‫ﺑﺎ ﯾﺎد آوري اون ﺟﻤﻠﻪ دﺳﺘﺶ رو ﻣﺤﮑﻢ ﺗﺮ ﺣﻠﻘﻪ ﮐﺮد ﭼﻮﻧﻪ ام ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﻪ اون ﻗﻠﺐ ﭘﺮ اﺿﻄﺮاﺑﺶ ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪ ...‬ ‫
- اﻣﺎ ... ﺟﻤﻠﻪ ات ﺗﻤﺎم ذﻫﻨﯿﺖ ﻣﻦ رو ﺑﻬﻢ رﯾﺨﺖ ... ﻣﻦ ﻫﺮ ﮔﺰ ﺗﻮ زﻧﺪﮔﯿﻢ ﮐﺎري ﻧﮑﺮدم ﮐﻪ ﻫﻤﭽﯿﻦ ﺑﺮداﺷﺖ زﺷﺘﯽ ازم داﺷﺘﻪ‬ ‫ﺑﺎﺷﯽ ... ﺑﺮاي ﻣﻦ ﻫﻤﻮن روزي ﮐﻪ ﺑﻬﻢ ﮔﻔﺘﯽ ﻧﺎﻣﺰدﯾﻢ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺗﻤﻮم ﺷﺪ ... ﺗﻮ از ﻫﻤﻮن روزي ﮐﻪ ﺷﺪي ﻋﺸﻘﻢ ﺷﺪي ...‬ ‫
- ﻻﺑﺪ ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ ﺗﻮ ...‬ ‫
- ﻧﻪ ... ﺑﻪ ﺧﺪا ﮐﻪ ﻧﻪ ... ﻣﻦ ﻫﺮ ﮔﺰ ﻓﮑﺮ ﻧﮑﺮدم ﺗﻮ ﻣﺎل ﻣﻨﯽ ... ﺗﻮ ﻋﺸﻘﺖ ﻣﺎل ﻣﻨﻪ درﺳﺖ ... ﻣﺴﺌﻮﻟﯿﺘﺖ ﻣﺎل ﻣﻨﻪ ﻫﻤﺮاز ... ﺗﻮ‬ ‫ﮔﻔﺘﯽ زﻧﻢ ﻧﯿﺴﺘﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ اﺟﺎزه داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ﺑﺮات ﻣﮑﺎن زﻧﺪﮔﯿﺖ رو ﻣﺸﺨﺺ ﮐﻨﻢ ...‬ ‫... زده ﺑﻮد ﺑﻪ ﻫﺪف ... دﻗﯿﻘﺎ وﺳﻂ ﻫﻤﻮن ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ از ﺑﻌﺪ از رﻓﺘﻦ ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم درد ﻣﯿﮑﺮد ... ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺧﻮدم رو از آﻏﻮﺷﺶ‬ ‫ﺑﮑﺸﻢ ﺑﯿﺮون ﮐﻪ ﻧﺬاﺷﺖ‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- ﻫﻤﯿﻦ ﺟﺎ ﺣﺮف ﻣﯿﺰﻧﯿﻢ ... ﺑﺎﯾﺪ ﻫﻤﺮاز ... ﭘﺲ اﻟﮑﯽ ﺗﮑﻮن ﻧﺨﻮر ...‬ ‫
- ﺣﺎﻣﯽ ...‬ ‫
- ﺟﺎﻧﻢ ... ﺑﺎور ﮐﻦ ﻣﻦ ﻫﺮﮔﺰ زن ﺻﯿﻐﻪ اي ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... ﻣﻦ ﻫﺮ ﮔﺰ ﻣﻌﺸﻮﻗﻪ اي ﺑﻪ اون ﺳﺒﮏ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﺨﻮام ﺑﺮاش آﭘﺎرﺗﻤﺎن‬ ‫ﺑﮕﯿﺮم ... ﻣﻦ اﺻﻼ ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ﭼﺮا اون ﻓﮑﺮ اوﻣﺪ ﺗﻮ ذﻫﻨﺖ ,ﺗﻮ ﺑﺮاي ﻣﻦ زﻧﻤﯽ ... ﻣﺎ ﺑﺎﯾﺪ زودﺗﺮ از اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ ﻋﻘﺪ ﻣﯿﮑﺮدﯾﻢ اﻣﺎ‬ ‫ﻣﯿﺪوﻧﯽ ﮐﻪ ﭼﯽ ﻫﺎ ﺷﺪ.‬ ‫ﺻﺪاي ﺿﺮﺑﺎن ﻗﻠﺒﻤﻮن ﺑﺎ ﻫﻢ ﺗﺮﮐﯿﺐ ﺷﺪه ﺑﻮد ﻣﺜﻞ ﯾﻪ ﺳﻤﻔﻮﻧﯽ ﭘﺮ ﺿﺮب ﺑﻮد اﻧﮕﺎر ... ﮐﻤﯽ ﺳﺮﺟﺎم ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﺷﺪم اﯾﻦ ﻃﻮر ﻧﻮك‬ ‫ﺷﺼﺖ ﭘﺎﻣﻮن ﺑﻬﻢ ﻣﯿﺨﻮرد ﯾﮑﯽ از دﺳﺘﻬﺎش را از دور ﮐﻤﺮم ﺑﺎز ﮐﺮد آروم ﻣﻮﻫﺎم رو ﮐﻨﺎر زد: ﻣﻦ ﺣﺘﯽ ﻓﮑﺮش رو ﻫﻢ ﻧﻤﯿﮑﺮدم‬ ‫اﻧﻘﺪر ﻧﺎراﺣﺖ ﺑﺸﯽ ...‬ ‫
قسمت بیست و ششم
رمان بانوی قصه

تعداد بازدید: 586 |
تعداد نظرات:1 |
تعداد تشکرها: 2 |
نویسنده: admin

قسمت بیست و ششم

- ﭼﺮا ﺣﺎﻣﯽ؟ ﭼﺮا ﻓﮑﺮ ﻧﮑﺮدي از اﯾﻦ ﻧﻮع ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎري ﻧﺎراﺣﺖ ﻣﯿﺸﻢ؟ ﯾﻪ ﭼﯿﺰي ﻣﯿﭙﺮﺳﻢ ﺷﺎﮐﯽ ﻧﺸﻮ ...‬ ‫ﭼﺸﻢ دوﺧﺖ ﺑﻬﻢ: ﺑﮕﻮ ...‬ ‫ﺷﺎﯾﺪ ﺳﺨﺖ ﺑﻮد ﭘﺮﺳﯿﺪن اﯾﻦ ﺳﻮدا وﻗﺘﯽ اﻧﻘﺪر ﺑﯽ ﺗﺎﺑﺶ ﺑﻮدم ... وﻗﺘﯽ ﻣﺮدﻣﮏ ﭼﺸﻤﻬﺎش اﯾﻦ ﻃﻮر ﺗﻮي ﻣﺮدﻣﮏ ﻧﮕﺎﻫﻢ‬ ‫ﻣﯿﻠﺮزﯾﺪ.‬ ‫
- اﮔﺮ ... اﮔﺮ ﺟﺎي ﻣﻦ ﻗﺮار ﺑﻮد ﺑﺎ ﻧﯿﮑﯽ ازدواج ﮐﻨﯽ ﻫﻤﯿﻦ روﯾﻪ رو ﭘﯿﺶ ﻣﯿﮕﺮﻓﺘﯽ؟‬ ‫ﺟﺎ ﺧﻮرد دﺳﺘﺶ دور ﮐﻤﺮم ﻣﺸﺖ ﺷﺪ و ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﺑﺎد اﺧﻤﺎش رﻓﺖ ﺗﻮ ﻫﻢ ... ازم ﻓﺎﺻﻠﻪ ﮔﺮﻓﺖ و ﮐﻼﻓﻪ ﮐﻤﯽ ﺗﻮ اﺗﺎق ﻗﺪم زد ...‬ ‫ﻣﯿﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺑﺒﯿﻨﻢ ﮐﻪ ﭼﻪ ﺗﻼﺷﯽ ﻣﯿﮑﻨﻪ ﺗﺎ ﺧﻮدش رو ﮐﻨﺘﺮل ﮐﻨﻪ دﺳﺘﻬﺎي ﻣﺸﺖ ﺷﺪه اش ﮐﻪ اﯾﻦ ﻃﻮر دو ﻃﺮف ﺑﺪﻧﺶ آوﯾﺰون ﺑﻮد‬ ‫ﻧﺎراﺣﺘﻢ ﻣﯿﮑﺮد ﻣﻦ ﻧﻤﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﻣﺮدي رو ﮐﻪ اﻧﻘﺪر دوﺳﺖ دارم زﺟﺮ ﺑﺪم اﻣﺎ ...‬ ‫ﻧﺸﺴﺖ روي ﻣﺒﻞ و ﺳﺮش رو ﺑﯿﻦ دﺳﺘﻬﺎش ﮔﺮﻓﺖ: ﻫﻤﺮاز ... ﻣﻦ ﮐﯿﻢ؟‬ ‫ﻫﻨﻮز ﺳﺮ ﭘﺎ ﺑﻮدم و ﻧﻤﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ﺧﻮدم و ﺣﺮﻓﻬﺎم و دﻟﻢ رو ﮐﺠﺎ ﺑﺬارم ﺗﺎ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺳﺮ ﺟﺎي ﺧﻮدش ﺑﺎﺷﻪ؟‬ ‫
- ﺗﻮ ... ﺧﺐ‬ ‫
- ﻻﺑﺪ ﻓﻘﻂ ﺣﺎﻣﯽ ... ﺧﻮب ... ﯾﻪ روزﻫﺎﯾﯽ ﻓﻘﻂ آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ﺑﻮدم و ﺑﺎ ﻫﺮ ﺑﺎر ﺗﮑﺮارش ﺧﻮدم رو ازت ﭼﻪ ﻗﺪر دور ﻣﯽ دﯾﺪم ...‬ ‫ﺑﺎرﻫﺎي ﺑﺎر ﺑﻪ ﺧﻮدم ﮔﻔﺘﻢ ﺧﯿﻠﯽ راه ﻫﺴﺖ ﺣﺎﻣﯽ ... اﻣﺎ ﻣﻦ اﯾﻦ ﺑﻪ ﻗﻮل ﺗﻮ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﻫﺎ رو ﺗﻮي ﺧﻮدم ﺣﻞ ﮐﺮدم ...‬ ‫ﺳﺮم ﻫﻨﻮز ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺑﻮد و ﺑﻪ ﭘﺎﻫﺎم ﺧﯿﺮه ﺑﻮدم ...‬ ‫
- ﺣﺎﻣﯽ ﺗﻮ ﺑﺮاي ﻣﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﻋﺰﯾﺰي ...‬ ‫ﺻﺪاي ﭘﻮزﺧﻨﺪش رو ﺷﻨﯿﺪم: ﻓﻘﻂ ﻋﺰﯾﺰ ...‬ ‫
- ﺗﻮ ﻫﻢ ﯾﻪ ﻣﺎه ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﻤﯿﮕﯽ دوﺳﺘﻢ داري ...‬ ‫ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم و ﺑﻪ اﯾﻦ آدم ﺧﺴﺘﻪ و ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﺳﺮش رو ﺗﮑﻮﻧﯽ داد: ﺗﻮ ﭼﺮا ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﻤﯿﮕﯽ؟ ﻫﺎ؟‬ ‫ﻗﻠﺒﻢ رﯾﺨﺖ ... ﭼﯽ ﻣﯿﮕﻔﺘﻢ وﻗﺘﯽ ﺣﻖ داﺷﺖ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﯽ ﺑﻬﺶ اﺣﺘﯿﺎﺟﯽ ﻧﺪارم ﺣﺘﻤﺎ ... درﺳﺘﻪ؟ ﻫﻤﺮاز ﭼﺮا ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﯽ ﻣﻦ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ اﻧﻘﺪر دوﺳﺘﺖ داره ﺗﺼﻤﯿﻢ داره آﯾﻨﺪه‬ ‫اش رو ﺑﺎﻫﺎت ﺑﺴﺎزه ﻧﯿﺎزي ﺑﻪ ﺷﻨﯿﺪن دوﺳﺘﺖ دارم از دﺧﺘﺮ ﻣﻮرد ﻋﻼﻗﻪ ام ﮐﻪ ازم 11 ﺳﺎل ﮐﻮﭼﮏ ﺗﺮ ﻫﻢ ﻫﺴﺖ ﻧﺪارم؟‬ ‫زاﻧﻮﻫﺎم ﻟﺮزﯾﺪ ﻫﺮ ﺑﺎري ﮐﻪ ﺑﺎ واﻗﻌﯿﺖ اﺷﺘﺒﺎﻫﺎت ﺧﻮدم رو ﺑﻪ رو ﻣﯿﺸﺪم ﻫﻤﯿﻦ ﺣﺲ ﺗﻠﺦ و ﭘﯿﺪا ﻣﯿﮑﺮدم دﻫﻨﻢ ﺧﺸﮏ و ﺗﻠﺦ ﻣﯿﺸﺪ‬ ‫...‬ ‫
- ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﺳﺎﮐﺘﯽ ﻫﻤﺮاز ﭼﻮن اﯾﻦ راﺑﻄﻪ رو ﺑﺮاي ﺧﻮدت ﺣﻞ ﻧﮑﺮدي ... ﻧﺎراﺣﺘﯽ ﺗﻮ از ﻧﺤﻮه ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎري ﻧﯿﺴﺖ ... ﯾﺎ ﺣﺘﯽ‬ ‫ﻋﺠﻠﻪ ﻣﻦ ﺑﺮاي ﻋﻘﺪ ﻧﺎراﺣﺘﯽ ﺗﻮ از اوﻧﺠﺎﯾﯽ ﻧﺸﺎت ﻣﯿﮕﯿﺮه ﻋﺰﯾﺰ دﻟﻢ ﮐﻪ ﺗﻮ اﺻﻼ ﺗﻮ ذﻫﻨﺖ ﺗﺼﻮر روزي ﮐﻪ ﻗﺮار ﺷﺮﻋﺎ و ﻗﺎﻧﻮﻧﺎ زن‬ ‫ﻣﻦ ﺑﺸﯽ رو ﻧﺪاﺷﺘﯽ ... ﺗﻮ ﺷﺎﯾﺪ ﺑﯿﺸﺘﺮ دﻧﺒﺎل ﯾﻪ دوﺳﺖ ﭘﺴﺮ ﺧﻮب ﺑﻮدي ﮐﻪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل ﻧﺪاﺷﺘﯽ و ﻣﻦ ﺗﻮي ﺗﻮ زﻧﻢ رو دﯾﺪم ...‬ ‫دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﻫﻤﻮن ﺟﺎ ﺑﯿﻔﺘﻢ و ﺑﻤﯿﺮم ... ﺣﺮﻓﻬﺎش ﺑﻪ ﻗﺪري رﮔﻪ ﻫﺎﯾﯽ از واﻗﻌﯿﺖ داﺷﺖ و ﺑﻪ ﻗﺪري ﺗﻨﺪ و ﺗﯿﺰ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﻤﺎم‬ ‫ﺣﺮﻓﻬﺎي ﺧﻮدم ﮐﻪ ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ﻫﻢ ﺣﻖ ﺑﺎ ﻣﻦ رو ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﺮدم ...‬ ‫اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم اﮔﺮ ﻫﺮ ﭼﻪ زودﺗﺮ ﺣﺮف ﻧﺰﻧﻢ ﻣﺮدي رو ﮐﻪ اﻧﻘﺪر ﻋﺎﺷﻘﺸﻢ از دﺳﺖ ﻣﯿﺪم ... ﻣﺎ داﺷﺘﯿﻢ ﺑﺎ اﯾﻦ ﺗﺼﻮرات ﻫﻤﺪﯾﮕﻪ رو‬ ‫ﺧﯿﻠﯽ راﺣﺖ از دﺳﺖ ﻣﯿﺪادﯾﻢ ...‬ ‫ﯾﻪ ﻗﺪم ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ ﺑﺮداﺷﺘﻢ اﻣﺎ ﻧﺸﺴﺘﻢ: ﻣﻦ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ دوﺳﺖ ﭘﺴﺮ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ...‬ ‫
- ﻣﯿﺪوﻧﻢ ...‬ ‫
- دﻧﺒﺎﻟﺶ ﻫﻢ ﻧﮕﺸﺘﻢ و ﻧﺒﻮدم ... ﻣﻦ ﯾﻪ دﺧﺘﺮ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻮدم ﻫﺮ ﻃﻮر اﯾﺠﺎد راﺑﻄﻪ اي ﻣﻤﮑﻦ ﺑﻮد ﺧﯿﻠﯽ ذﻫﻨﯿﺖ ﻫﺎ اﯾﺠﺎد ﮐﻨﻪ ...‬ ‫ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﺸﯿﺪم ﺗﺎ ﻟﺮزش ﺻﺪام ﮐﻢ ﺑﺸﻪ: اﻣﺎ ﺑﺎور ﮐﻦ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ دارم ﭼﯽ ﮐﺎر ﻣﯿﮑﻨﻢ وﻗﺘﯽ ازت ﺣﻠﻘﻪ ات رو ﻗﺒﻮ ل‬ ‫ﮐﺮدم.‬ ‫ﻓﻘﻂ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد ...‬ ‫
- اﻣﺎ اﯾﻦ ﻣﺪت ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﯾﻪ ﻣﺴﯿﺮ ﺟﺪا ﮔﺮﻓﺖ ﻣﻦ اﯾﻦ اﺻﺮارت ﺑﺮاي ﻋﻘﺪ رو دوﺳﺖ دارم ﺣﺎﻣﯽ اﺷﺘﺒﺎه ﻧﮑﻦ ... اﻣﺎ دﻟﯿﻠﺶ رو‬ ‫دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... ﻣﻦ دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﺗﻮ ﺑﯿﺘﺎب ﺑﻮدن ﺑﺎ ﻣﻨﯽ ﺗﺎ ...‬ ‫از ﻧﮕﺎﻫﺶ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﮐﺸﯿﺪم ... ﺷﺼﺖ ﭘﺎم رو ﺑﻪ ﮔﻠﯿﻢ زﯾﺮ ﭘﺎم ﮐﺸﯿﺪم: ﻫﯿﭽﯽ ...‬ ‫
- ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﯽ ﺑﯽ ﺗﺎﺑﺖ ﻧﯿﺴﺖ؟‬ ‫دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﻨﻢ ... ﺧﺠﺎﻟﺖ ﮐﺸﯿﺪه ﺑﻮدم ﻣﯽ ﺗﺮﺳﯿﺪم ﭼﯿﺰ دﯾﮕﻪ اي ﺑﺮداﺷﺖ ﮐﺮده ﺑﺎﺷﻪ ﺑﺨﺼﻮص ﮐﻪ ﻟﺤﻨﺶ ﻫﻢ ﻧﺮم‬ ‫ﺷﺪه ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﺧﺐ ... ﻣﻦ ﻧﻤﯿﺨﻮام ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺧﻮﻧﻪ ...‬ ‫
- ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺧﻮﻧﻪ؟‬ ‫ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم و ﻧﮕﺎه ﺟﺪﯾﺶ رو دﯾﺪم: ﺣﺎﻣﯽ ﺗﻮ ﺧﺎﻧﻮاده ات ﻣﻦ رو ﻧﺨﻮاﻫﻨﺪ ﭘﺬﯾﺮﻓﺖ ...‬ ‫
- ﺧﺎﻧﻮاده ﻣﻦ ﺣﺎﻣﺪ و ﻣﺎدرم و ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻫﺴﺘﻦ ... ﭘﺪرم ﮐﻪ ﻓﻮت ﮐﺮد ﺷﺎﯾﺪ ﯾﻪ ﻣﺎه ﯾﮏ ﺑﺎر ﻫﻢ ﻗﺮار ﻧﺒﺎﺷﻪ ﻋﻤﻪ ﻫﺎم رو ﺑﺒﯿﻨﯿﻢ ...‬ ‫ﻫﻤﺮاز اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ رو ﻗﺒﻼ ﻫﻢ زده ﺑﻮدﯾﻢ ... ﻣﻦ ﻣﯿﺨﻮام ﻣﺎ ﻋﻘﺪ ﮐﻨﯿﻢ ﺗﺎ ﻫﺮ ﺑﺎر ﮐﻪ ﺳﻌﯽ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﻧﻘﺸﻢ رو ﺗﻮ زﻧﺪﮔﯿﺖ ﭘﺮ رﻧﮓ ﺗﺮ‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﮐﻨﻢ اﻧﻘﺪر اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ اﯾﻦ ﮐﻪ ﻧﺼﺒﺘﻢ ﺑﺎ ﺗﻮ ﭼﯿﻪ ﺗﻮ ذﻫﻨﺖ و ﭼﺸﻤﺎت ﻧﯿﺎد ... ﻣﯽ ﺧﻮام ﻋﻘﺪ ﮐﻨﯿﻢ ﭼﻮن ﺧﯿﺎﻟﻢ از ﺑﻮدن در ﮐﻨﺎرم‬ ‫راﺣﺖ ﺑﺸﻪ‬ ‫ﻧﺸﺴﺘﻢ روي ﻣﺒﻞ واﻗﻌﺎ اﯾﻦ روزﻫﺎ ﺧﺴﺘﻪ ﺑﻮدم ﺧﯿﻠﯽ زﯾﺎد ...‬ ‫
- ﺗﺮﺳﯿﺪي ﻫﻤﺮاز؟‬ ‫ﭼﺸﻤﺎم ﺧﯿﺲ ﺑﻮد اﯾﻦ رو ﺧﻮب ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ... ﺳﺮم رو ﺑﺎﻻ ﮐﺮدم ... ﺑﺎ دﯾﺪﻧﻢ از ﺟﺎش ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﺑﺎ دو ﻗﺪم ﺑﻠﻨﺪ ﺧﻮدش رو ﺑﻪ ﻣﻦ‬ ‫رﺳﻮﻧﺪ دﺳﺘﻢ رو ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﻠﻨﺪم ﮐﺮد ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﮐﺎﻧﺎﭘﻪ رﻓﺘﯿﻢ ... ﻧﺸﺴﺖ و ﻣﻦ رو ﻧﺸﻮﻧﺪ روي ﭘﺎش ... ﻣﻘﺎوﻣﺘﯽ ﻧﮑﺮدم‬ ‫
- از ﭼﯽ ﻣﯿﺘﺮﺳﯽ؟‬ ‫
- از ﯾﻪ روزي ﻧﺪاﺷﺘﻨﺖ ... از اﯾﻨﮑﻪ ﯾﻪ روزي ﺑﺎﺷﻪ ﮐﻪ ﻣﻦ رو ﻧﺨﻮاي ...‬ ‫ﺑﺎ ﺻﺒﻮري دﺳﺘﺶ رو ﺑﯿﻦ ﻣﻮﻫﺎم ﺑﺮد: ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ ﻣﻦ ﺑﻪ اﯾﻦ ﭼﯿﺰا ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯿﮑﻨﻢ؟ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﭼﯿﺰﻫﺎي دﯾﮕﻪ ﻫﻢ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ‬ ‫...‬ ‫دﺳﺘﻢ رو آروم ﮔﺬاﺷﺘﻢ روي ﻗﻠﺒﺶ: ﻣﻦ اﯾﻨﺠﺎم؟‬ ‫ﺳﺮش رو ﺑﻪ ﮔﻮﺷﻢ ﻧﺰدﯾﮏ ﮐﺮد: ﺗﻮ ﺧﯿﻠﯽ وﻗﺖ اوﻧﺠﺎﯾﯽ ... ﺷﺎﯾﺪ از ﻫﻤﻮن روزي ﮐﻪ اون ﻃﻮري ﺗﻮي اﺗﺎق اﻋﺼﺎﺑﻢ رو ﺑﻬﻢ‬ ‫رﯾﺨﺘﯽ ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪ ﭘﻬﻨﯽ روي ﺻﻮرﺗﻢ اوﻣﺪ ... ﻣﻦ آراﻣﺶ ﻋﻤﯿﻖ ﺑﻮدن در ﮐﻨﺎر اﯾﻦ ﻣﺮد رو دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﻫﯿﭽﯽ رو ﺗﻀﻤﯿﻦ ﻧﻤﯿﮑﻨﻢ ﻫﻤﺮاز ﺟﺰ ﯾﻪ ﭼﯿﺰ اوﻧﻢ ﻫﻤﻮﻧﯽ ﮐﻪ داره زﯾﺮ دﺳﺘﺖ اون ﻃﻮر ﺑﯽ ﺗﺎﺑﯽ ﻣﯿﮑﻨﻪ ...‬ ‫ﺳﺮش رو ﺧﻢ ﮐﺮد و ﻣﻦ اون ﻗﻄﺮه ﺑﺎرون ﻣﺤﺒﺘﺶ روي ﺷﺎﻫﺮگ ﮔﺮدﻧﻢ رو ﺑﺎ ﺗﻤﺎم وﺟﻮدم ﺣﺲ ﮐﺮدم ... اﯾﻦ ﻣﺮد ﻣﯿﺘﻮﻧﺴﺖ‬ ‫ﻫﻤﯿﺸﻪ و ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﻣﻦ رو آروم ﮐﻨﻪ ...‬ ‫ﺳﺮش رو ﺑﺎﻻ آورد و ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد ... اﻧﮕﺎر ﻣﻨﺘﻈﺮ ﯾﻪ ﺟﻤﻠﻪ ﺑﻮد ...‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم: ﺧﯿﻠﯽ دوﺳﺘﺖ دارم ...‬ ‫ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﺑﺮق ﻫﻤﻮن ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﭘﯿﺶ رو داره ﻫﻤﻮن ﯾﮑﻪ ﺑﻌﺪ از اون ﺟﻤﻠﻪ ﻣﻦ ﺗﻮ ﻧﮕﺎﻫﺶ اوﻣﺪ ...‬ ‫ﮐﻼﻓﻪ ام ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ از روي ﭘﺎش ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻢ ﮐﻪ ﻧﺬاﺷﺖ ...‬ ‫
- دﻟﻢ ﺑﺮات ﺗﻨﮓ ﺷﺪه ﺑﻮد ...‬ ‫دﺳﺘﻢ رو ﮔﯿﺮ دﮐﻤﻪ ﺳﻮﻣﺶ ﮐﺮدم و ﺑﻪ اون ﻧﺦ ﺿﺮﺑﺪري دوﺧﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻪ اون دﮐﻤﻪ رﯾﺰ ﻣﺸﮑﯽ رﻧﮓ‬ ‫
- ﭘﺎت ﺧﺴﺘﻪ ﻣﯿﺸﻪ ...‬ ‫
- ﻧﻤﯿﺸﻪ ... ﻣﯽ ﺧﻮام ﻧﺰدﯾﮑﻢ ﺑﺎﺷﯽ ... ﺣﻮﺻﻠﻪ ﺣﺮف زدن داري؟ ﯾﮑﻢ آروم ﺗﺮ ﺷﺪي؟‬ ‫ﺳﺮم رو ﺑﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﺗﺎﯾﯿﺪ ﺗﮑﻮﻧﯽ دادم ...‬ ‫
- ﻫﻤﺮاز ﻣﻦ ﺑﻪ ﻫﯿﭻ دﺧﺘﺮي ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل ﺑﺮاي ازدواج ﻓﮑﺮ ﻧﮑﺮدم ﺗﻮ اوﻟﯿﻦ دﺧﺘﺮي ﻫﺴﺘﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ آرزو ﮐﺮدم ﮐﻨﺎرش ﺑﺎﺷﻢ ...‬ ‫ﮐﻨﺎرم ﺑﺎﺷﻪ ... ﻫﺮﺑﺎري ﮐﻪ اﺳﻢ ﻧﯿﮑﯽ ﻣﯿﺎد ﻣﻦ واﻗﻌﺎ ﺑﻬﻢ ﻣﯿﺮﯾﺰم ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﻣﺜﺎل زدم ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﻫﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮب ﻣﯿﺪوﻧﻢ ﮐﻪ اﯾﻦ ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎري ﻧﺒﺎﯾﺪ اﯾﻦ ﻃﻮري ﺻﻮرت ﻣﯿﮕﺮﻓﺖ اﻣﺎ ﺷﺮاﯾﻂ وﯾﮋه ﺑﻮد ... ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﯾﻨﮑﻪ از‬ ‫ﻓﻮت ﭘﺪرم ﺧﯿﻠﯽ ﻧﮕﺬﺷﺘﻪ و اﯾﻦ ﮐﻪ ﺗﻮ اﻻن ﺷﺮاﯾﻂ ﺧﺎﺻﯽ داري ...‬ ‫
- ﻣﻦ از ﺗﻮ ﺗﻮﻗﻊ ﻧﺪارم ﺑﺮام ﺧﻮﻧﻪ ﭘﯿﺪا ﮐﻨﯽ ...‬ ‫
- ﻧﮕﺎم ﮐﻦ وﻗﺘﯽ ﺑﺎﻫﺎم ﺣﺮف ﻣﯿﺰﻧﯽ ...‬ ‫
- ﻧﻤﯿﺨﻮام ... اﻻن ﭼﺸﻤﺎت ﺗﺮﺳﻨﺎﮐﻪ ...‬ ‫از ﻟﺤﻨﺶ ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﺑﻪ زور ﺧﻨﺪه اش رو ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻪ: ﺧﻮب ﻣﯽ ﺗﺮﺳﯽ ...‬ ‫
- ﻧﻤﯿﺘﺮﺳﻢ ... دﯾﮕﻪ ﺗﻮ اون آﻗﺎي دﮐﺘﺮي ﮐﻪ ﭘﺸﺖ اون ﻣﯿﺰ ﻣﯿﺸﺴﺘﯽ ﻧﯿﺴﺘﯽ ...‬ ‫
- ﭼﺮا اﯾﻦ ﻣﻘﺎﯾﺴﻪ رو ﮐﺮدي؟‬ ‫
- ﺣﺎﻟﻢ ﺧﻮب ﻧﯿﺴﺖ ﺣﺎﻣﯽ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺑﻬﻢ رﯾﺨﺘﻪ ...‬ ‫
- ﭼﺮا اﺟﺎزه ﻧﻤﯿﺪي ﮐﻤﮑﺖ ﮐﻨﻢ ﻣﺮﺗﺒﺶ ﮐﻨﯽ؟‬ ‫
- ﻣﺜﻼ ﭼﯽ ﮐﺎر ﮐﻨﯿﻢ؟‬ ‫
- اﺟﺎزه ﺑﺪه ﻣﺎدرم ﺑﺎ ﺧﺎﻟﻪ و ﻋﻤﻪ ات ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﻪ ... ﯾﻪ ﺟﻠﺴﻪ درﺳﺖ و در ﻣﻮن ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎري ﺗﺮﺗﯿﺐ ﻣﯿﺪﯾﻢ ... ﻫﺮ ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ‬ ‫ﺗﺸﺨﯿﺺ دادي دوﺳﺖ داري ﺑﺎﺷﻪ ﺣﺘﯽ ﺧﻮﻧﻪ ﻋﻤﻪ ات ... ﺑﻌﺪ ﻗﺮاره ﻋﻘﺪ ﻣﯿﺬارﯾﻢ ﺗﻮ اﯾﻦ ﻣﺪت ﺑﻬﻢ اﺟﺎزه ﺑﺪه ﺑﺮات ﯾﻪ ﺧﻮﻧﻪ آﻣﺎده‬ ‫ﮐﻨﻢ ...‬ ‫
- ﻧﻪ ...‬ ‫ﻧﻔﺴﺶ رو ﺑﯿﺮون داد: ﮐﺪوﻣﺶ ﻧﻪ ...‬ ‫
- ﺧﻮﻧﻪ ﻧﻪ ...‬ ‫ﻋﺼﺒﯽ ﺷﺪ اﯾﻦ رو زا ﺻﺪاي ﻧﻔﺲ ﻫﺎش ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﯿﺸﺪم: ﻫﻤﺮاز ﭼﺮا ﻟﺞ ﻣﯿﮑﻨﯽ؟‬ ‫
- ﻟﺞ ﻧﯿﺴﺖ ﻣﻦ ﭘﻮل دارم ﺑﺮاي رﻫﻦ ﮐﺮدن ﯾﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﮐﻮﭼﯿﮏ ﻣﻦ ﯾﻪ ﺧﻮﻧﻪ رﻫﻦ ﻣﯿﮑﻨﻢ ... ﺑﻌﺪ ﻋﻤﻪ و ﺧﺎﻟﻪ ام رو دﻋﻮت ﻣﯿﮑﻨﻢ‬ ‫ﺧﻮﻧﻪ ام ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﻫﺮ ﮐﺴﯽ رو ﺧﻮاﺳﺘﯿﺪ ﺑﯿﺎرﯾﺪ و ﯾﻪ ﻣﺮاﺳﻢ ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎري ﺑﺮﮔﺰار ﻣﯿﮑﻨﯿﻢ ...‬ ‫
- آﺧﻪ ﮐﺠﺎ؟ دﺧﺘﺮ ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﺗﺎ وﻗﺘﯽ ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻢ ...‬ ‫ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم و ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎي ﻗﻬﻮه اي اش ﻧﮕﺎﻫﯽ ﮐﺮدم و ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﻫﻤﻪ ﻣﻬﺮي ﮐﻪ داﺷﺘﻢ ﺗﻮ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﺑﺎﺷﻪ: ﺗﻮ ﺑﺎش ﺣﺎﻣﯽ‬ ‫... ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﺎش ... ﻫﻤﻪ آرزوي ﻣﻦ ﺑﻮدﻧﺘﻪ ... اﻣﺎ ﺑﺎور ﮐﻦ اﯾﻦ ﺟﻮر ﺧﯿﻠﯽ ﺑﻬﺘﺮه ...‬ ‫
- اﯾﻨﮑﻪ ﻣﻦ ﺑﺎﺷﻢ و ﺗﻮ ﺧﻮدت ﺧﻮﻧﻪ اﺟﺎره ﮐﻨﯽ ... ﻣﻦ ﺑﺎﺷﻢ و ﺗﻮ ﭘﻮﻟﺖ رو ﺑﻪ رﺧﻢ ﺑﮑﺸﯽ و ﻏﺮورم رو در ﻧﻈﺮ ﻧﮕﯿﺮي؟‬ ‫
- ﻧﻪ ... ﻧﻪ ﺑﺎورﮐﻦ ﺣﺎﻣﯽ ﻗﺼﺪ ﻣﻦ ﻏﺮور ﺗﻮ ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫
- ﻗﺼﺪت ﻫﻤﯿﻨﻪ ... ﻣﻦ ﻋﺮﺿﻪ ﻧﺪارم ﺑﺮاي ﻧﺎﻣﺰدم ... زﻧﻢ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﮕﯿﺮم ...‬ ‫ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻢ ﮐﻪ دوﺑﺎره ﻣﺤﮑﻢ ﻧﮕﻪ ام داﺷﺖ: اﯾﻦ ﺻﺪ ﺑﺎر ﻫﺮ ﻏﺮي داري ﻫﺮ ﺣﺮﻓﯽ داري ﻫﻤﯿﻦ ﺟﺎ ﺑﺰن ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﺳﺮم ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺑﻮد ﻣﻦ ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ﭼﺮا ﺣﺮﻓﻢ اﻧﻘﺪر ﺑﺮاش ﺗﻠﺦ ﺑﻮد و ﭼﺮا اﯾﻦ ﺗﻠﺨﯽ ﺑﺮاي ﻣﻦ ﻣﻔﻬﻮﻣﯽ ﻧﺪاﺷﺖ؟‬ ‫
- ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﻢ ﻫﻤﺮاز ... ﭼﺮا ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﯿﺴﺘﯽ ﺧﯿﺎﻟﻢ ﺑﺎﯾﺪ از ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻫﺴﺘﯽ راﺣﺖ ﺑﺎﺷﻪ ...‬ ‫
- ﺑﺎﺷﻪ ... ﯾﻪ ﺟﺎﯾﯽ رو ﺗﻮ ﭘﯿﺪا ﮐﻦ ... اﻣﺎ در ﺣﺪ پ ...‬ ‫ﭘﺮﯾﺪ وﺳﻂ ﺣﺮﻓﻢ: ﮔﺎﻫﯽ دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاد ﺑﺰﻧﻤﺖ ...‬ ‫اﺧﻤﺎم رو ﮐﺮدم ﺗﻮ ﻫﻢ: دﯾﮕﻪ ﭼﯽ؟‬ ‫
- ﯾﻪ ﻣﺜﺎل ﺑﯽ ﻣﺰه ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﺧﻮﺑﻪ ﻣﯿﺪوﻧﯽ ﺑﯽ ﻣﺰه ﺑﻮده ...‬ ‫دﺳﺘﺶ رو آروم روي ﺑﺎزوم ﮐﺸﯿﺪ: اﮔﻪ ﺑﺪوﻧﯽ ﺑﺮاي ﻣﻦ ﭼﻪ ﻗﺪر ﻋﺰﯾﺰي ﺑﯿﺸﺘﺮ از اﯾﻦ ﻫﺎ ﺑﺎ دﻟﻢ راه ﻣﯿﻮﻣﺪي ...‬ ‫ﺳﺮم رو آروم ﺑﺮدم ﺟﻠﻮ و ﺑﺮاي اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر روي ﮔﻮﻧﻪ اش رو ﺣﺲ ﮐﺮدم.‬ ‫ﻧﺸﺴﺘﻢ روي ﮐﺎﻧﺎﭘﻪ و ﺑﺎ ﻟﺬت ﺑﻪ اﻃﺮاﻓﻢ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺑﻌﺪ از ﺳﻪ روز دوﻧﺪﮔﯽ ﻣﺮﺗﺐ ﺷﺪه ﺑﻮد‬ ‫ﺳﯿﺎ ﺑﺎ دﺳﺖ ﭘﺮ در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺷﻠﻮارش ﻫﻨﻮز ﺧﺎﮐﯽ ﺑﻮد آﺧﺮﯾﻦ ﮔﻠﺪون اﻃﻠﺴﯽ رو ﮔﺬاﺷﺖ ﮐﻨﺎر ﺑﻘﯿﻪ ﮔﻠﺪوﻧﻬﺎ ...‬ ‫و ﺑﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪم ﻧﮕﺎه ﭼﭙﯽ اﻧﺪاﺧﺖ: ﻫﺎ ﭼﯿﻪ؟! ﻣﺜﻞ ﺑﻼ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﺮات ﮐﺎر ﮐﺮدم اون ﺟﻮري ﻫﻢ ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﻨﯽ ﭘﺎﺷﻮ ﯾﻪ ﭼﺎﯾﯽ ﺑﺬار ﺿﻌﯿﻔﻪ‬ ‫...‬ ‫
- ﮐﯽ ﺿﻌﯿﻔﻪ اﺳﺖ؟‬ ‫ﺳﯿﺎ ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮش ﻧﮕﺎه ﮐﺮد ﮐﻪ ﺣﺎﻣﯽ ﺑﺎ اﺧﻢ ﻫﺎي ﻣﺼﻨﻮﻋﯽ در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﭼﻨﺪ ﺗﺎ ﮐﯿﺴﻪ دﺳﺘﺶ ﺑﻮد اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﻫﯿﭽﯽ داداش اﯾﻦ ﺧﺎﻧﻮم ﺷﻤﺎ ﻣﻠﮑﻪ اﺳﺖ ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺑﻪ ﻣﻦ زد و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ ﺟﻤﻊ و ﺟﻮر ﺧﻮﻧﻪ رﻓﺖ: ﺣﻮاﺳﺖ ﺑﻪ ﺻﺤﺒﺖ ﺑﺎﺷﻪ ﮐﻪ ﺑﺎﻻﺗﺮ از ﮔﻞ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻮم ﻣﻦ‬ ‫ﻧﮕﯽ‬ ‫ﺑﺎ ﭼﺸﻢ و اﺑﺮو ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻢ ﺧﻮردي؟ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺣﺎﻣﯽ زﺑﻮﻧﺶ رو دراز ﮐﺮد و ﻣﻦ ﺧﻨﺪه ام رو ﺑﻪ زور ﻗﻮرت دادم ...‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺳﻮﺋﯿﺖ ﺟﻤﻊ و ﺟﻮري ﮐﻪ در ﻋﺮض ﺳﻪ روز ﭼﯿﺪه ﺑﻮدﯾﻢ ﮐﺮدم ﺗﻤﯿﺰ ﮐﺎرﯾﺶ رو زري ﺧﺎﻧﻮم اﻧﺠﺎم داده ﺑﻮد و وﺳﺎﯾﻞ رو‬ ‫در ﺣﺪي ﮐﻪ اﯾﻨﺠﺎ ﺟﺎ ﻣﯿﺸﺪ آوردﯾﻢ ﺗﺨﺖ ﺧﻮاب ﻣﺎﻣﺎن و رﻫﺎ و ﺧﯿﻠﯽ دﯾﮕﻪ از وﺳﺎﯾﻠﺸﻮن رو ﺳﯿﺎ در ﻣﯿﺎن اﺷﮏ و آه ﻣﻦ ﺑﻪ ﺟﺎﯾﯽ‬ ‫ﺑﺨﺸﯿﺪ و ﭼﻨﺪ ﺗﮑﻪ اي رو ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﯾﺎد ﮔﺎري ﻧﮕﻪ داﺷﺖ ... ﺳﻮﺋﯿﺖ ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ ﻣﺎدر ﺑﺰرگ ﯾﮑﯽ از دوﺳﺘﺎن ﺣﺎﻣﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﻨﻬﺎ‬ ‫زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯿﮑﺮد ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺑﻬﺶ زدم ﮐﻪ ﺑﺎ آراﻣﺶ داﺷﺖ ﺗﻮ آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ ﻇﺮﻓﻬﺎي ﻏﺬاﯾﯽ ﮐﻪ ﺧﺮﯾﺪه ﺑﻮد رو از ﮐﯿﺴﻪ ﺑﯿﺮون ﻣﯿﮑﺸﯿﺪ‬ ‫ﺑﻌﺪ از ﺑﻪ ﻗﻮل ﺧﻮدش اون ﻣﺮاﺳﻢ آﺷﺘﯽ ﮐﻨﻮن در ﻋﺮض ﯾﮏ روز اﯾﻦ ﺟﺎ رو ﭘﯿﺪ ا ﮐﺮد و اﻋﻼم ﮐﺮد ﮐﻪ ﺣﻖ ﻧﺪارم ﺟﺰ اﯾﻨﺠﺎ ﮐﻪ‬ ‫ﺑﻬﺶ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮد ﺟﺎﯾﯽ ﺑﺮم ﻣﮕﺮ اﯾﻦ ﮐﻪ ﯾﮑﯽ از اﺗﺎق ﻫﺎي ﻋﻤﺎرت رو اﻧﺘﺨﺎب ﮐﻨﻢ ... ﮐﻪ ﺧﺐ ﺧﻮدش ﮔﺰﯾﻨﻪ دوم رو ﺗﺮﺟﯿﺢ‬ ‫ﻣﯿﺪه‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﺳﯿﺎوش ﻣﻮﻫﺎم رو ﺑﻬﻢ رﯾﺨﺖ و ﺑﻌﺪ رﻓﺖ ﺗﺎ دﺳﺖ و ﺻﻮرﺗﺶ رو ﺑﺸﻮره ﮐﻪ ﺗﻘﻪ اي ﺑﻪ در ﺧﻮرد ﺻﺎﺣﺒﺨﻮﻧﻪ ﺑﺎ ﻇﺮف ﮐﺮﯾﺴﺘﺎل‬ ‫ﺧﻮﺷﮕﻠﯽ ﭘﺮ از ﺷﯿﺮﯾﻨﯽ ﻫﺎي ﺧﻮش آب و رﻧﮓ وارد ﺷﺪ ﭘﯿﺮزن ﺧﻮش ﺗﯿﭙﯽ ﺑﻮد ﻣﻮﻫﺎي ﺳﻔﯿﺪ ﺳﺸﻮار ﮐﺸﯿﺪه اي داﺷﺖ و ﭘﯿﺮاﻫﻦ‬ ‫ﺧﻮﺷﮕﻞ زرﺷﮑﯽ رﻧﮕﯽ ﺑﻪ ﺗﻨﺶ ﺑﻮد ﺑﺎ دﯾﺪﻧﺶ از ﺟﺎم ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم ﺣﺎﻣﯽ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ اوﻣﺪ ...‬ ‫
- ﺳﻼم آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ﭼﻪ ﻫﻤﺪم ﺧﻮﺷﮕﻠﯽ ﺑﺮام آوردي ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﻟﺒﺨﻨﺪي زد و دﺳﺘﺶ رو دور ﺷﻮﻧﻪ ﻫﺎي ﻣﻦ اﻧﺪاﺧﺖ: ﺧﺎﻧﻮم ﺣﺴﯿﻨﯽ ﺧﻼﺻﻪ ﺧﺎﻧﻮﻣﻢ دﺳﺘﺘﻮن اﻣﺎﻧﺖ ...‬ ‫ﺧﺎﻧﻮم ﺣﺴﯿﻨﯽ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺷﯿﺮﯾﻨﯽ زد: ﺧﺪا ﺑﺮات ﺣﻔﻈﺶ ﮐﻨﻪ دﻋﺎ ﮐﻦ اﯾﻦ ﻧﻮﯾﺪ ﻣﺎ ﻫﻢ ﯾﻪ دﺧﺘﺮ ﺧﻮب ﭘﯿﺪا ﮐﻨﻪ ﺑﺎﻻﺧﺮه ...‬ ‫ﻫﺮ ﭼﻪ ﻗﺪر ﺗﻌﺎرف ﮐﺮدﯾﻢ ﻧﻤﻮﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﺎﻫﻢ ﻧﺎﻫﺎر ﺑﺨﻮرﯾﻢ ...‬ ‫ﭼﺸﻤﺎش رو ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮد و ﺳﺮش رو ﺑﻪ ﮐﺎﻧﺎﭘﻪ ﺗﮑﯿﻪ داده ﺑﻮد ﻟﯿﻮان ﭼﺎي رو ﺑﺮاش روي ﻣﯿﺰ ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﺑﺎ ﺑﺮﺧﻮرد ﻟﯿﻮان ﺑﻪ ﻣﯿﺰ ﻻي‬ ‫ﭼﺸﻤﺎش رو ﺑﺎز ﮐﺮد و ﻟﺒﺨﻨﺪي زد: ﺳﯿﺎ رﻓﺖ؟‬ ‫
- ﺑﻠﻪ رﻓﺖ ﺑﺎ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺧﺎﻧﻮﻣﺸﻮن ﻗﺮار داﺷﺘﻦ ...‬ ‫
- اﯾﻦ دو ﺳﻪ روز ﻫﺮ ﺳﻪ ﺷﻮن ﺧﯿﻠﯽ ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪن ...‬ ‫اﯾﻦ ﻣﺪت ﮔﻠﻨﺎر و آوﯾﺴﺎ و ﺳﯿﺎ ﺗﻤﺎم وﻗﺖ در ﮐﻨﺎرم ﺑﻮدن ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم و ﻣﻮﻫﺎم رو دادم ﭘﺸﺖ ﮔﻮﺷﻢ و ﮐﻨﺎرش روي ﮐﺎﻧﺎﭘﻪ ﻧﺸﺴﺘﻢ ...‬ ‫
- ﺣﺎﻣﯽ ...‬ ‫زﯾﺮ ﻟﺐ ﮔﻔﺖ: ﺟﺎﻧﻢ ...‬ ‫
- ﺗﻮ اون روزي ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺑﻮدي؟ ﭼﯿﺰي ﺷﺪه ﺑﻮد؟‬ ‫ﭼﺸﻤﺎش رو ﺑﺎ اﻧﮕﺸﺘﺶ ﻓﺸﺎري داد: ﺣﺎﻣﺪ زﯾﺎد ﺣﺎﻟﺶ ﺧﻮب ﻧﯿﺴﺖ ... آﺳﯿﺒﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ دﯾﺪه ﺟﺪي ان و ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎ ﺟﺮاﺣﯽ ﺑﻪ ﺑﺨﺸﯽ از‬ ‫روده آﺳﯿﺐ دﯾﺪه اش رو ﺑﺮدارن ...‬ ‫دﺳﺘﻢ دور ﻟﯿﻮان ﭼﺎﯾﻢ ﻟﺮزﯾﺪ: ﺧﻮب ﻣﯿﺸﻪ ... ﻣﮕﻪ ﻧﻪ؟‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﻧﮕﺎه ﻋﻤﯿﻘﯽ ﺑﻬﻢ اﻧﺪاﺧﺖ و دﺳﺖ آزادم رو ﺗﻮي دﺳﺘﺶ ﮔﺮﻓﺖ: ﺑﺮاش دﻋﺎ ﮐﻦ ﻫﻤﺮاز ﻣﺸﮑﻞ ﺣﺎﻣﺪ ﻓﻘﻂ ﺟﺴﻤﯽ ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫
- ﻣﯿﺪوﻧﻢ ... اﻣﺎ ﺣﺎﻻ ﮐﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻫﺴﺘﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎ ﺧﻮدش ﻣﺒﺎرزه ﮐﻨﻪ ... اون ﮐﻢ ﻧﻤﯿﺎره ﺣﺎﻣﯽ ﻣﮕﻪ ﻧﻪ؟ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ اﯾﻦ ﺑﺎر ﺧﯿﻠﯽ ﺿﺮﺑﻪ‬ ‫ﻣﯿﺨﻮرن.‬ ‫دﺳﺘﻢ رو ﺑﻪ ﻟﺒﺶ ﻧﺰدﯾﮏ ﮐﺮد ... واﻗﻌﺎ اﺳﺘﺮس داﺷﺘﻢ ... ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻪ ﺣﺎﻣﯽ ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮدم اون اﮔﺮ ﻣﯿﮕﻔﺖ ﺣﺎﻣﺪ ﺧﻮب ﻣﯿﺸﻪ ﺣﺘﻤﺎ‬ ‫ﺧﻮب ﻣﯿﺸﺪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﯾﻪ ﺑﺎر دﯾﮕﻪ ﺑﺪون اون ﻧﻤﯿﺸﺪن ...‬ ‫
- ﺗﻮ ﻣﺎدر ﺑﯽ ﻧﻈﯿﺮي ﻣﯿﺸﯽ ...‬ ‫ﺟﺎ ﺧﻮردم ﻣﻦ ﺧﻮدم رو ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﺗﻮ ﺟﺎﯾﮕﺎه ﻣﺎدري ﺗﺼﻮر ﻧﮑﺮده ﺑﻮدم ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﺳﺮش رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮد و ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد: ﭼﺮا اﯾﻨﺠﻮري ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﻨﯽ؟‬ ‫
- ﻫﯿﭽﯽ آﺧﻪ ﯾﻬﻮ ... ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زد: ﺧﺐ ﻣﺎ دارﯾﻢ ازدواج ﻣﯿﮑﻨﯿﻢ دﯾﮕﻪ ﺧﺎﻧﻮم ﺧﺎﻧﻮﻣﺎ ﻗﺮار ﻧﯿﺴﺖ ﺑﭽﻪ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﻢ؟‬ ‫
- ﺧﺐ ﭼﺮا اﻣﺎ ﻣﻦ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﺑﻬﺶ ﻓﮑﺮ ﻧﮑﺮده ﺑﻮدم ...‬ ‫
- ﺑﺮاي اﯾﻨﮑﻪ ﺗﺎ ﭼﺸﻢ ﺑﺎز ﮐﺮدي و ﺧﻮدت رو ﺷﻨﺎﺧﺘﯽ ﻣﺎدر اون دوﺗﺎ وروﺟﮏ ﺑﻮدي ...‬ ‫از ﺣﻤﺎم ﺑﯿﺮون آﻣﺪم ﻣﻮﻫﺎم ﺧﯿﺲ ﺑﻮد اﺣﺴﺎس ﺧﺎﺻﯽ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺧﻮﻧﻪ آروم و ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ داﺷﺘﻢ از ﺣﻀﻮر ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻋﺖ ﺣﺎﻣﯽ ﺗﻮ‬ ‫ﺧﻮﻧﻪ ﻫﻢ ...‬ ‫ﻫﻨﻮز ﮐﺘﺎﺑﻬﺎ رو ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﻧﮑﺮده ﺑﻮدم ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺣﺎﻣﯽ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﻬﺸﻮن دﺳﺖ ﻧﺰﻧﻢ ﭼﻮن ﻗﺮار ﻧﯿﺴﺖ ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﭼﻨﺪ ﻣﺎه اﯾﻨﺠﺎ ﺑﺎﺷﻢ ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم ﭼﺸﻢ ﭼﺮﺧﻮﻧﺪم ﺗﺎ ﺑﺒﯿﻨﻤﺶ از دﯾﺪﻧﺶ ﮐﻪ روي ﮐﺎﻧﺎﭘﻪ ﺧﻮاﺑﺶ ﺑﺮده ﺟﺎ ﺧﻮردم ... ﺑﺎ ﻗﺪﻣﻬﺎي ﺳﺮ ﭘﻨﺠﻪ ﺑﻬﺶ ﻧﺰدﯾﮏ‬ ‫ﺷﺪم ... روي ﻣﯿﺰ رو ﺑﻪ رو ش ﻧﺸﺴﺖ ... ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﺗﻮي ﺧﻮاب ﻧﺪﯾﺪه ﺑﻮدﻣﺶ ﻧﻔﺴﻬﺎي آروﻣﺶ ﻧﺸﻮن از ﯾﻪ ﺧﻮاب راﺣﺖ‬ ‫داﺷﺘﻮودﺳﺖ زدم زﯾﺮ ﭼﻮﻧﻪ ام و ﺑﻪ ﻣﺮدي ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﮐﻪ ﮐﻢ ﮐﻢ داﺷﺖ ﺑﻪ واﻗﻌﺎ ﻣﺮدم ﺑﻮدن ﻧﺰدﯾﮏ ﺗﺮ ﻣﯿﺸﺪ دﯾﮕﻪ اون دﮐﺘﺮ ﺑﺪ‬ ‫اﺧﻼق اون اﺗﺎق ﮐﺎر ﮐﻨﺪه ﮐﺎري ﺷﺪه ﻧﺒﻮد روي ﮐﺎﻧﺎﭘﻪ ﻣﻦ دراز ﮐﺸﯿﺪه ﺑﻮد ﺑﺎ ﻣﻦ و ﺳﯿﺎ ﭘﺸﺖ ﯾﻪ ﻣﯿﺰ ﻏﺬا ﺧﻮرده ﺑﻮد ﺑﻪ ﺷﻮﺧﯽ‬ ‫ﻫﺎي ﻣﺎ ﺧﻨﺪﯾﺪه ﺑﻮد ﻧﮕﺮان ﻣﻦ ﺑﻮد ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﻣﺮدي ﮐﻪ ﺗﻤﺎم ﺳﻌﯿﺶ رو ﮐﺮده ﺑﻮد و ﻣﯿﺪوﻧﻢ ﭼﻪ ﻗﺪر ﺑﺮاش ﺳﺨﺖ ﺑﻮد ﺗﺎ‬ ‫ﺟﻠﻮي دوﺳﺘﺶ رو ﺑﻨﺪازه ﺗﺎ ﭼﻨﺪ وﻗﺘﯽ ﭘﯿﺶ ﻣﺎدر ﺑﺰرﮔﺶ ﺑﺎﺷﻢ اون ﻫﻢ وﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﻣﯿﺪوﻧﺴﺖ ﺑﺮاش ﮐﺎري ﻧﺪاره ﺗﺎ ﺑﺘﻮﻧﻪ ﺑﺮام‬ ‫ﯾﻪ آﭘﺎرﺗﻤﺎن ﺑﮕﯿﺮه ﺑﺮاي اﯾﻨﮑﻪ ﺑﻪ ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﻣﻦ اﺣﺘﺮام ﺑﺬاره ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي روي ﻟﺒﻢ اوﻣﺪ آروم از ﺟﺎم ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم ﺗﺎ ﭼﯿﺰي ﺑﯿﺎرم ﺗﺎ روش رو ﺑﮑﺸﻢ ...‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺑﻌﺪ از ﯾﻪ ﺧﻮاب ﯾﮑﯽ دو ﺳﺎﻋﺖ از ﺧﻮاب ﺑﯿﺪار ﺷﺪه ﺑﻮد و ﺣﺎﻻ دﻧﺒﺎل ﭘﺎﻟﺘﻮش ﺑﻮد ...‬ ‫دﻟﺨﻮر ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم: داري ﻣﯿﺮي؟‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺑﻪ ﻟﺤﻦ آوﯾﺰوﻧﻢ زد: ﻋﺰﯾﺰم ﺷﺐ ﮐﻪ ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﻢ اﯾﻦ ﺟﺎ ﺑﻤﻮﻧﻢ ﻣﯿﺘﻮﻧﻢ؟‬ ‫ﺑﻪ ﺷﯿﻄﻨﺶ ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم: ﺧﯿﺮ ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﯽ ﺧﻮش اوﻣﺪي ...‬ ‫ﭘﺎﻟﺘﻮش رو ﺗﻨﺶ ﮐﺮد: ﺑﯿﺎ! ﺑﺰرگ ﺗﺮ ﮐﻮﭼﯿﮏ ﺗﺮي ﻫﻢ ﮐﻪ رﻋﺎﯾﺖ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﯽ ...‬ ‫
- ﺧﺐ ﺷﺎم ﺑﺨﻮر ﺑﻌﺪ ﺑﺮو ...‬ ‫ﯾﻪ ﻗﺪم ﺑﻬﻢ ﻧﺰدﯾﮏ ﺗﺮ ﺷﺪ و ﻧﮕﺎم ﮐﺮد ... ﻣﻦ اﯾﻦ ﻧﮕﺎه ﺧﯿﺮه و ﭘﺮ اﻟﺘﻬﺎﺑﺶ رو دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ ﺟﻮاﺑﯽ ﺑﻬﻢ ﻧﺪاد اﻧﮕﺎر ﻫﻤﯿﻦ ﻧﮕﺎﻫﺶ‬ ‫ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯿﺸﺪ اﯾﻦ ﻃﻮر ﺻﻮرﺗﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺻﻮرﺗﺶ ﮐﺸﯿﺪه ﺑﺸﻪ ﮐﺎﻓﯽ ﺑﻮد ﺗﺎ ﺑﻔﻬﻤﻢ ﭼﺮا ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻧﻤﯿﻤﻮﻧﻪ ...‬ ‫ﭼﺸﻤﺎش رو ﺑﺴﺖ و ﺑﺎز ﮐﺮد و ﺳﺮش رو ﮐﻤﯽ از ﺻﻮرﺗﻢ دور ﮐﺮد ... و ﻟﺒﺨﻨﺪ ﮔﯿﺠﯽ زد ... اﯾﻦ ﺣﺮﮐﺘﺶ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﻣﻦ ﻫﻢ از اون‬ ‫ﮐﺸﺶ ﭼﻨﺪ ﺛﺎﻧﯿﻪ ﭘﯿﺶ ﺑﯿﺮون ﺑﯿﺎم ...‬ ‫دﺳﺘﺶ آروم ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺳﺮم اوﻣﺪ و دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﻣﻮ ﻫﺎم ﮐﺸﯿﺪ و ﺑﻌﺪ دﺳﺘﺶ رو وري ﺑﺎزوم ﮔﺬاﺷﺖ و ﺑﺎ ﻟﺤﻨﯽ ﮐﻪ ﮐﺎﻣﻼ ﻣﺸﺨﺺ ﺑﻮد‬ ‫ﺑﺮاي ﻋﻮض ﮐﺮدن ﺣﺎل و ﻫﻮاي ﺧﻮدش و ﻣﻦ ﮔﻔﺖ: ﻣﻮﻫﺎت رو ﭼﺮا ﺧﺸﮏ ﻧﮑﺮدي؟‬ ‫
- دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ اﯾﻦ ﻃﻮري ﺑﺎﺷﻢ ...‬ ‫ﺧﻨﺪه اي ﺑﻪ ﺷﯿﻄﻨﺘﻢ ﮐﺮد: ﯾﻬﻮ زﺑﻮﻧﺘﻢ ﺑﯿﺮون ﺑﯿﺎر دﯾﮕﻪ ادب رو ﺗﮑﻤﯿﻞ ﮐﻦ اﻣﺮوز ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﺧﻮاﺳﺘﻢ زﺑﻮﻧﻢ رو ﺑﯿﺮون ﺑﯿﺎرم ﮐﻪ ﺑﺎزوم رو ﻣﺤﮑﻢ ﮐﺸﯿﺪ ﺳﻤﺖ ﺧﻮدش ﻣﻦ ﮐﻪ ﻫﻨﻮز ﺗﻮ ﺷﻮك ﺑﻮدم ﻓﻘﻂ ﻧﻔﺴﺶ رو ﮐﻨﺎر ﮔﻮﺷﻢ‬ ‫اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم: زﺑﻮﻧﺖ رو ﺑﺬار ﺳﺮ ﺟﺎش ﺑﺎﺷﻪ ﻫﻤﺮاز وﮔﺮﻧﻪ ﺑﺮات ﮐﻮﺗﺎﻫﺶ ﻣﯿﮑﻨﻢ ...‬ ‫و ﻣﻨﯽ ﮐﻪ ﻫﻨﻮز ﺗﻮ ﺗﻤﺎم اﺗﻔﺎﻗﺎت اﯾﻦ ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ ﻣﻮﻧﺪه ﺑﻮدم ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ﮐﯽ ﮐﻨﺎر ﮔﻮﺷﻢ ﺑﻮﺳﯿﺪه ﺷﺪ و ﮐﯽ در ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪ؟‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﮐﯿﻮان داﻏﻮن ﮐﺮدم وﻗﺘﯽ ﺗﻤﺎس ﮔﺮﻓﺖ و از ﺳﺮ ﺗﻤﺮﯾﻦ ﺑﺪو ﺑﺪو ﺧﻮدم رو ﺑﻪ ﺗﺎﺗﺮ ﺷﻬﺮ رﺳﻮﻧﺪم ﮐﯿﻮان ﺳﻬﯿﻞ ... و ﺧﯿﻠﯽ‬ ‫دﯾﮕﻪ از ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدن ﮐﯿﻮان ﺳﯿﮕﺎري ﮔﻮﺷﻪ ﻟﺒﺶ ﺑﻮد و ﮐﻼﻓﻪ داﺷﺖ ﭘﺎﻫﺎش رو ﺗﮑﻮن ﻣﯿﺪاد ﺗﻤﺎم ﻃﻮل را ﮔﺮﯾﻪ ام رو‬ ‫ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻪ ﺑﻮدم اﻣﺎ ﺑﺎ دﯾﺪن ﺑﭽﻪ ﻫﺎ اﺷﮑﺎم ﺳﺮازﯾﺮ ﺷﺪ اﯾﻦ ﻣﺮگ ﭼﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﻦ ﻫﻨﻮز ﺑﻌﺪ از اﯾﻦ ﻗﺪر ﺣﺲ ﮐﺮدﻧﺶ ﺑﺎز ﻫﻢ اﯾﻦ‬ ‫ﻃﻮر ﺑﻬﻤﻢ ﻣﯽ رﯾﺨﺖ و دﺳﺖ و ﭘﺎم رو ﻣﯿﻠﺮزوﻧﺪ ...‬ ‫ﮐﯿﻮان ﺑﺎ دﯾﺪﻧﻢ از ﺟﺎش ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﻣﻦ ﺧﻮدم رو روي ﺻﻨﺪﻟﯽ ﭘﺮﺗﺎب ﮐﺮدم: ﺑﺎورم ﻧﻤﯿﺸﻪ ﮐﯿﻮان ...‬ ‫ﮐﯿﻮان ﺑﺎ ﮐﻼﻓﮕﯽ ﺳﺮش رو ﺗﮑﻮن داد و در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﭼﺸﻤﺎش ﺧﯿﺲ ﺑﻮد رو ﺑﻪ دﯾﻮار اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد ...‬ ‫دﺳﺘﯿﺎرﮐﯿﻮان دﺧﺘﺮ ﻗﺸﻨﮕﯽ ﺑﻮد از ﻫﻢ داﻧﺸﮑﺪه اي ﻣﻦ ﺑﻮد دﺧﺘﺮ ﺑﺎ اﺳﺘﻌﺪادي ﺑﻮد ﭼﻨﺪ ﻣﺎه ﭘﯿﺶ ﺗﻮ ﯾﻪ ﺗﺼﺎدف ﭘﺪر و ﻣﺎدرش رو از‬ ‫دﺳﺖ داده ﺑﻮد و اون ﻫﻢ ﻣﺜﻞ ﻣﻦ ﺑﺮاي ﺗﺎﻣﯿﻦ ﺧﻮدش ﻣﺸﮑﻼت زﯾﺎدي داﺷﺖ ﺑﺎرﻫﺎ ﺳﻌﯽ ﮐﺮده ﺑﻮدم ﺑﻬﺶ ﮐﻤﮏ ﮐﻨﻢ اون‬ ‫دوران اﻣﺎ اﻓﺴﺮدﮔﯽ ﺣﺎد ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد و ﯾﻪ ﻣﺪﺗﯽ ﻫﻢ ﺑﺴﺘﺮي ﺑﻮد ... اﻣﺎ اﻣﺮوز ﺻﺒﺢ ...‬ ‫ﺳﻬﯿﻞ ﮐﻼﻓﻪ ﻟﯿﻮاﻧﯽ آب ﺑﻪ ﻣﻦ داد ﮐﻪ ﻟﺒﻬﺎم ﻫﻨﻮز ﻣﯿﻠﺮزﯾﺪ: ﺑﺨﻮر ... ﺑﻬﺘﺮ ﻣﯿﺸﯽ‬ ‫
- ﺑﺎورم ﻧﻤﯿﺸﻪ ... ﺑﺎورم ﻧﻤﯿﺸﻪ اﻧﻘﺪر ﺑﻬﺶ ﻓﺸﺎر اوﻣﺪه ﮐﻪ اﯾﻦ ﮐﺎر ﻣﺴﺨﺮه رو ﺑﺎ ﺧﻮدش ﮐﺮده ...‬ ‫ﺳﻬﯿﻞ دﺳﺘﺖ ﮐﻼﻓﻪ اي ﺑﻪ ﻣﻮﻫﺎش ﮐﺸﯿﺪ: اﯾﻦ روزا داﻏﻮن ﺑﻮد ﮐﺎرﻫﺎ ﺑﻬﻢ ﭘﯿﭽﯿﺪه ﺷﺪه ﺑﻮد ﻧﺘﻮﺳﺘﯿﻢ ﮐﺎر ﺑﺴﺎزﯾﻢ ... ﻣﻦ ﻫﻢ دارم‬ ‫ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺑﮑﺸﻢ ﮐﻨﺎر دﯾﮕﻪ ﺣﻮﺻﻠﻪ ﻧﺪارم ... ﻣﺮﯾﻢ ﻫﻢ ﻫﻤﯿﻦ ﺟﻮرﯾﺶ ﻫﻢ ﻣﺸﮑﻞ داﺷﺖ اﻓﺴﺮدﮔﯽ اﯾﻦ ﺑﯽ ﭘﻮﻟﯽ ﻟﻌﻨﺘﯽ ﺑﯽ‬ ‫ﮐﺎري ﻫﻢ ﺑﻬﺶ اﺿﺎﻓﻪ ﺷﺪ اﻣﺮوز ﻫﻢ ﺧﻮﻧﻪ اي اش ﺗﻮ اﺗﺎﻗﺶ ﭘﯿﺪاش ﮐﺮده ...‬ ‫ﺑﺎ اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﯾﮑﯽ روي ﮔﻠﻮم ﭼﻨﮓ ﮐﺸﯿﺪ ﻋﺎﻃﻔﻪ ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺑﻠﻨﺪ ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯿﮑﺮد : ﻣﻦ ﺑﻪ ﮐﯿﻮان ﮔﻔﺘﻢ ﺑﻬﺖ زﻧﮓ ﻧﺰﻧﻪ‬ ‫ﺑﯽ ﺧﻮد روﺣﯿﻪ ﺗﻮ رو ﺑﻬﻢ ﻧﺮﯾﺰه ﺷﻨﯿﺪم داري ﺗﻤﺮﯾﻦ ﻣﯿﮑﻨﯽ اﻣﺎ ﮔﻔﺖ ﺣﻖ داري ﮐﻪ ﺑﺪوﻧﯽ و ﺑﺨﻮاي ﺑﺮاي ﺗﺸﯿﻌﺶ ﺑﯿﺎي ...‬ ‫ﻟﯿﻮان آب رو ﺗﻮي دﺳﺘﻢ ﭼﺮﺧﻮﻧﺪم: ﻧﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻬﻢ ﻣﯿﮕﻔﺘﯿﺪ اﯾﻦ ﻣﺪت ﺧﯿﻠﯽ ﻧﻤﯽ دﯾﺪﻣﺶ اﻟﺒﺘﻪ دﻟﯿﻠﺶ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺧﻮدش‬ ‫ﻧﻤﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺻﻤﯿﻤﯽ ﻧﺒﻮدﯾﻢ وﻟﯽ اﻧﻘﺪر ﺑﻬﻢ ﺷﺒﯿﻪ ﺑﻮدﯾﻢ ﮐﻪ ...‬ ‫ﺑﻐﻀﻢ رو دﯾﮕﻪ ﮐﻨﺘﺮل ﻧﮑﺮدم ﻣﻦ ﻫﻢ دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ ﻣﺜﻞ ﻋﺎﻃﻔﻪ زار ﺑﺰﻧﻢ ...‬ ‫اﯾﻦ ﮐﻪ اﯾﻦ ﺟﺎ ﭼﯽ ﮐﺎر ﻣﯿﮑﺮدم رو ﺧﻮدم ﻫﻢ ﺗﺤﻠﯿﻠﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﭘﺎﻫﺎم ﻣﻦ رو ﺑﻪ اﯾﻦ ﺳﻤﺖ ﮐﺸﯿﺪن ... ﻣﻨﺸﯽ اش ﺑﺎ دﯾﺪﻧﻢ ﮐﻤﯽ ﺑﺎ‬ ‫ﺗﻌﺠﺐ ﺷﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎي ورم ﮐﺮدم ﻧﮕﺎه ﮐﺮد اﻣﺎ اﻧﻘﺪر دﺧﺘﺮ ﺟﺪي و ﻣﺘﯿﻨﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺮﯾﻊ ﺧﻮدش رو ﺟﻤﻊ ﮐﺮد و ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ از‬ ‫ﺟﺎش ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ: ﺳﻼم ﺑﻔﺮﻣﺎﯾﯿﺪ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ... ﯾﻌﻨﯽ اﯾﺸﻮن اﮔﺮ ...‬ ‫
- ﻧﻪ ﺟﻠﺴﻪ ﮐﻪ ﻧﺪارن اﻣﺎ دﺳﺘﻮر دادن ﻫﺮ وﻗﺖ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﺗﺸﺮﯾﻒ آوردﯾﺪ ﺧﻮدﺗﻮن ﺗﺸﺮﯾﻒ ﺑﺒﺮﯾﺪ داﺧﻞ ...‬ ‫ﺳﺮي ﺑﺮاي ﺗﺸﮑﺮ ﺗﮑﻮن دادم ﻟﺒﻪ ﺷﺎﻟﺶ رو ﻣﺮﺗﺐ ﮐﺮد: راﺳﺘﯽ ﺗﺒﺮﯾﮏ ﻣﯿﮕﻢ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺑﻪ ﺻﻮرت زﯾﺒﺎش زدم و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ در رﻓﺘﻢ و ﺑﺎ ﺗﻘﻪ اي در رو ﺑﺎز ﮐﺮدم ... ﻣﻦ اﯾﻨﺠﺎ ﻧﯿﻮﻣﺪه ﺑﻮدم ذﻫﻨﻢ و ﭘﺎﻫﺎم ﻣﻦ رو ﺑﻪ‬ ‫اﯾﻦ دﻓﺘﺮ ﺑﺎ اﯾﻦ ﺑﻮي ﻣﻼﯾﻢ ﻋﻄﺮ و ﺳﯿﮕﺎر آورده ﺑﻮدن ... ﺑﺎ دﯾﺪﻧﻢ ﻟﺒﺨﻨﺪي ﮐﻪ روي ﻟﺒﺶ ﺑﻮد ﺑﻪ ﺛﺎﻧﯿﻪ اي ﺑﻪ اﺧﻤﯽ ﻏﻠﯿﻆ ﺗﺒﺪﯾﻞ‬ ‫ﺷﺪ و از ﺟﺎش ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ: ﭼﯽ ﺷﺪه؟‬ ‫ﻧﺎ ﺧﻮاﺳﺘﻪ دوﺑﺎره اﺷﮏ رﯾﺨﺘﻢ: ﯾﮑﯽ از دوﺳﺘﺎﻧﻢ ... واي ﺣﺎﻣﯽ ﺑﺎورم ﻧﻤﯿﺸﻪ ...‬ ‫از ﭘﺸﺖ ﻣﯿﺰش ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ اوﻣﺪ و دﺳﺘﺶ رودورم ﺣﻠﻘﻪ ﮐﺮد و ﮐﻤﮏ ﮐﺮد ﺗﺎ روي ﯾﮑﯽ از ﻣﺒﻠﻬﺎ ﺑﺸﯿﻨﻢ ﺧﻮدش ﻫﻢ ﺳﺮﯾﻊ ﮐﻨﺎر‬ ‫دﺳﺘﻢ روي دﺳﺘﻪ ﻣﺒﻞ ﻧﺸﺴﺖ ﺗﺮﺳﯿﺪه و ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد: ﻋﺰﯾﺰه دﻟﻢ ﮐﺴﯽ ﭼﯿﺰي ﮔﻔﺘﻪ؟ ﮐﺎري ﮐﺮده؟‬ ‫
- ﯾﮑﯽ از دوﺳﺘﺎﻧﻢ ﺧﻮد ﮐﺸﯽ ﮐﺮده ﺣﺎﻣﯽ ...‬ ‫ﺑﺎ ﮔﻔﺘﻦ اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺑﻠﻨﺪ ﺗﺮي ﮔﺮﯾﻪ ﮐﺮدم ... ﻫﻨﻮز داﺷﺘﻢ اﺷﮏ ﻣﯿﺮﯾﺨﺘﻢ ﮐﻪ ﺳﺮم رو روي ﻗﻠﺒﺶ اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم اﯾﻦ ﺻﺪا‬ ‫رو ﮐﻪ ﺷﻨﯿﺪم اﻧﮕﺎر اون ﻧﻔﺴﯽ ﮐﻪ ﺣﺒﺲ ﺷﺪه ﺑﻮد ﮐﻢ ﮐﻢ ﺑﯿﺮون اوﻣﺪ: ﻋﺰﯾﺰم ... ﻋﺰﯾﺰ دﻟﻢ ... ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺘﺎﺳﻔﻢ ...‬ ‫
- ﺣﺎﻣﯽ ﭼﺮا ﻣﻦ ﮐﺎري ﺑﺮاش ﻧﮑﺮدم ﻣﻦ ﮐﻪ ﺑﻬﺘﺮ از ﻫﻤﻪ آدم ﻫﺎي دﻧﯿﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﯿﻔﻬﻤﯿﺪﻣﺶ ...‬ ‫... ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ اي آروم ﺗﻮي ﺑﻐﻠﺶ ﺑﻮدم و ﺑﺎ ﻫﻖ ﻫﻘﯽ ﮐﻪ ﺣﺎﻻ دﯾﮕﻪ اﺷﮏ ﻧﺪاﺷﺖ ﺑﺮاش ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﺮدم ... دﺳﺘﺶ رو آروم روي‬ ‫ﻣﻮﻫﺎم ﻣﯿﮑﺸﯿﺪ و اﺟﺎزه داد ﺗﺎ ﻣﻦ از ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﮔﻠﻪ ﮐﻨﻢ ... ﻏﺮ ﺑﺰﻧﻢ ﮔﺮﯾﻪ ﮐﻨﻢ و ﺧﺎﻟﯽ ﺑﺸﻢ ... وﻗﺘﯽ ﺳﺮم ﺻﻮرﺗﻢ ﺑﯿﻦ دوﺗﺎ دﺳﺘﺎش‬ ‫ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺖ دﯾﮕﻪ ﺧﺒﺮي از اﺷﮏ ﻧﺒﻮد ﯾﻪ ﺟﻔﺖ ﭼﺸﻢ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎز ﻧﻤﯿﺸﺪ و دﻣﺎﻏﯽ ﮐﻪ ﻗﺮﻣﺰ ﺑﻮد ...‬ ‫ﺧﻢ ﺷﺪ و ﻓﺎﺻﻠﻪ ﭼﺸﻤﺎش ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎم رو ﺑﻪ ﻧﻔﺴﯽ رﺳﻮﻧﺪ: ﺑﻬﺘﺮي؟‬ ‫
- ﺣﺎﻣﯽ ﭼﺮا دﻧﯿﺎ اﯾﻦ ﻃﻮرﯾﻪ ﻣﻦ دﯾﮕﻪ واﻗﻌﺎ دارم ﮐﻢ ﻣﯿﺎرم ...‬ ‫اﺧﻤﺎش رﻓﺖ ﺗﻮ ﻫﻢ: دﯾﮕﻪ ﻧﺸﻮﻧﻢ ﻫﺎ ...‬ ‫ﯾﺎ دﺳﺖ ﻣﻮﻫﺎم رو ﭘﺸﺖ ﮔﻮﺷﻢ داد و ﻧﮕﺎم ﮐﺮد: ﻫﺮ ﮔﻠﯽ ﮐﻪ ﺗﻮي ﺑﺎﻏﭽﻪ اي ﭘﮋﻣﺮده ﻣﯿﺸﻪ ﻫﻤﺮاز ﯾﻪ ﮔﻞ دﯾﮕﻪ اﻣﺎ رﺷﺪ ﻣﯿﮑﻨﻪ‬ ‫ﻣﯿﺪوﻧﻢ ﮔﺎﻫﯽ ﺑﺮاي ﺑﻌﻀﯽ ﮔﻞ ﻫﺎ ﺧﯿﻠﯽ زود اﻣﺎ ...‬ ‫
- ﺗﻘﺼﯿﺮي ﻧﺪاﺷﺖ ﻓﻘﻂ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﻪ ...‬ ‫
- ﻣﯿﺪوﻧﻢ ﻋﺰﯾﺰ ﺗﺮﯾﻨﻢ ﻣﯿﺪوﻧﻢ ...‬ ‫
- ﺑﺒﺨﺶ ﺣﺎﻣﯽ ﻧﺒﺎﯾﺪ اﯾﻦ ﺷﮑﻠﯽ ﻣﯿﻮﻣﺪم ﺳﺮ ﮐﺎرت اﻣﺎ ...‬ ‫... ﯾﮑﻢ ﻣﮑﺚ ﮐﺮدم و ﻧﮕﺎﻫﻢ رو از ﭼﻤﺎش ﮔﺮﻓﺘﻢ: ﻣﻦ ﭘﯿﺶ ﺗﻮ اﺣﺴﺎس اﻣﻨﯿﺖ ﻣﯿﮑﻨﻢ ...‬ ‫ﺑﻪ ﺛﺎﻧﯿﻪ اي ﻧﮑﺸﯿﺪ ﮐﻪ ﭘﺸﻮﻧﯿﻢ رو ﺑﻮﺳﯿﺪ و ﻣﻦ ﭼﺸﻤﺎم رو ﺑﺴﺘﻢ ...‬ ‫
- ﺑﺮاي دوﺳﺘﺖ ﻣﺘﺎﺳﻔﻢ ... اي ﮐﺎش ﮐﺎري ازم ﺑﺮ ﻣﯿﻮﻣﺪ ... ﮐﯽ ﻣﺮاﺳﻤﺸﻪ؟‬ ‫
- ﻓﺮدا ...‬ ‫
- ﻣﯿﺎم دﻧﺒﺎﻟﺖ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻣﯿﺮﯾﻢ ...‬ ‫
- آﺧﻪ ... ﮐﺎرت ...‬ ‫
- ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ ﯾﮑﻢ ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎش ﻣﯿﮑﻨﻢ ﻗﺮار ﻧﯿﺴﺖ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎﺷﯽ ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻢ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- ﺣﺎﻣﯽ ﺗﻮ ﻋﯿﻦ اﺳﻤﺘﯽ و ...‬ ‫
- و؟‬ ‫
- ﺗﻮ ﻣﺮد ﻣﻨﯽ ...‬ ‫ﻟﯿﻮان ﺳﺮاﻣﯿﮑﯽ ﻗﺮﻣﺰ رﻧﮓ رو ﺑﻪ دﺳﺘﻢ داد ﮐﻤﯽ ﺳﺮدم ﺑﻮد و ﻓﻘﻂ ﻧﻮك اﻧﮕﺸﺘﻬﺎم ﺑﯿﺮون ﺑﻮد ﻣﻮﻫﺎم رو ﭘﺴﺖ ﮔﻮﺷﻢ ﻓﺮﺳﺘﺎدم و‬ ‫دﺳﺘﺎم رو دور ﻟﯿﻮان ﺣﻠﻘﻪ ﮐﺮدم ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺑﻬﻢ زد و دﺳﺘﺶ رو ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺻﻮرﺗﻢ آورد و آروم ﮔﻮﻧﻪ ام رو ﻧﻮازش ﮐﺮد ...‬ ‫
- ﺑﻬﺘﺮي؟‬ ‫ﺳﺮم رو ﺑﻪ ﻣﻌﻨﯽ ﺑﻠﻪ ﺣﺮﮐﺖ دادم ... ﻟﺒﺨﻨﺪي زد و ﻧﻮك ﺑﯿﻨﯿﻢ رو آروم ﮐﺸﯿﺪ: ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ...‬ ‫ﺳﺮم رو روي ﺷﻮﻧﻪ ﭼﭙﻢ ﺧﻢ ﮐﺮدم و ﺑﺎ ﺻﺪاﯾﯽ ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﺣﺎل روز ﺧﻮﺷﯽ ﻧﺪاﺷﺖ ﮔﻔﺘﻢ: ﻧﯿﺴﺘﻢ ...‬ ‫
- ﺑﺮاي ﻣﻦ ﻫﺴﺘﯽ ...‬ ‫ﮐﻨﺎرم ﻧﺸﺴﺖ ... ﺳﺮم رو روي ﺷﻮﻧﻪ اش ﮔﺬاﺷﺘﻢ: راﺳﺘﯽ ﺧﺎﻧﻮم ﺣﺴﯿﻨﯽ ﺳﺮاﻏﺖ رو ﻣﯿﮕﺮﻓﺖ دﯾﺸﺐ ...‬ ‫
- ﺑﻬﺶ ﯾﻪ ﺳﺮي ﻣﯿﺰﻧﻢ ... ﺗﻮ اﯾﻨﺠﺎ راﺣﺘﯽ ﻣﮕﻪ ﻧﻪ؟‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺳﻮﺋﯿﺖ اﻧﺪاﺧﺘﻢ ﺑﻪ ﭘﻨﺠﺮه روﺑﻪ ﺣﯿﺎﻃﺶ ﺑﻪ دﯾﻮارﻫﺎي اﺳﺘﻮﺧﻮﻧﯽ رﻧﮕﺶ ﺑﻪ ﺗﺎﺑﻠﻮﻫﺎي اﻃﺮاﻓﻢ و ﺑﻪ اون ﺗﺎﺑﻠﻮي ﺑﺎﻣﺰه اي‬ ‫ﮐﻪ ﺧﻮدم از ﻧﻘﺎﺷﯽ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻗﺎب ﮐﺮده ﺑﻮدم و آراﻣﺸﯽ ﺗﻤﺎم وﺟﻮدم رو ﮔﺮﻓﺖ و ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﺸﯿﺪم ﭘﺮ از ﺣﺎﻣﯽ و ﭼﺸﻤﺎم رو‬ ‫ﺑﺴﺘﻢ: ﺧﯿﻠﯽ.‬ ‫
- ﻣﺎﻣﺎن ﻓﺮدا ﺷﺐ ﺷﺎم ﻣﻨﺘﻈﺮﺗﻪ ...‬ ‫ﮐﻤﯽ ﺳﺮم رو ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﮐﺮدم و ﻟﯿﻮان رو ﺑﻪ ﻟﺒﻢ ﻧﺰدﯾﮏ ﮐﺮدم: دﻓﻌﻪ ﭘﯿﺶ ﻫﻢ ﮐﻤﯽ ﺑﺪ ﺷﺪ ﻣﻦ از ﺗﻤﺮﯾﻦ در ﺑﯿﺎم ﻣﯿﺎم ﺧﻮﻧﺘﻮن ...‬ ‫
- ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﺑﯿﺎي ﺧﻮﻧﻪ ﺣﺎﺿﺮ ﺷﯽ ﺑﻬﺘﺮه ...‬ ‫ﺳﺮم رو از روي ﺷﻮﻧﻪ اش ﺑﺮداﺷﺘﻢ و ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم: ﭼﻪ ﻃﻮر؟‬ ‫
- ﭼﯿﺰه ﻣﻬﻤﻮﻧﻬﺎي دﯾﮕﻪ اي ﻫﻢ ﻫﺴﺘﻦ ...‬ ‫ﺑﻪ ﺷﯿﺮ داﺧﻞ ﻟﯿﻮان ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﺑﻪ ﺧﺎﻣﻪ اي ﮐﻪ روش ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮد و وﻗﺘﯽ ﺑﭽﻪ ﺑﻮدم ﻫﻤﻪ ﻟﺬﺗﻢ ﺑﺮاي ﺧﻮردن ﺷﯿﺮ رﻓﺘﻦ اﯾﻦ ﻻﯾﻪ‬ ‫ﻧﺎزك ﺧﺎﻣﻪ زﯾﺮ دﻧﺪاﻧﻢ ﺑﻮد ...‬ ‫ﺳﮑﻮﺗﻢ رو ﮐﻪ دﯾﺪ اداﻣﻪ داد: ﻣﯿﺪوﻧﻢ ﮐﻪ ﺳﺨﺘﺘﻪ اﻣﺎ ...‬ ‫
- ﺑﺎﯾﺪ ﻋﺎدت ﮐﻨﻢ ...‬ ‫ﮐﻤﯽ ﺧﻢ ﺷﺪ و ﻧﮕﺎم ﮐﺮد: ﻧﻪ ... ﺗﻮ ﺑﻪ ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰي ﮐﻪ اذﯾﺘﺖ ﻣﯿﮑﻨﻪ ﻗﺮار ﻧﯿﺴﺖ ﻋﺎدت ﮐﻨﯽ ... اﯾﻦ دور ﻫﻤﯽ ﻫﺎ ﺧﯿﻠﯽ دﯾﺮ ﺑﻪ دﯾﺮ‬ ‫اﺗﻔﺎق ﻣﯽ اﻓﺘﻪ و دﻟﯿﻞ اﺻﺮار ﻣﻦ ﺑﻪ اوﻣﺪﻧﺖ اﯾﻨﻪ ﮐﻪ از ﻓﺮدا ﺷﺐ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﭙﺬﯾﺮن ﮐﻪ ﺗﻮ ﻫﺴﺘﯽ ... ﺗﻨﻬﺎ ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ازت ﻣﯿﺨﻮام اﯾﻨﻪ ﮐﻪ‬ ‫ﺧﻮدت رو اذﯾﺖ ﻧﮑﻨﯽ و ﺑﺬاري رد ﺑﺸﻪ ... ﻣﻦ و ﺗﻮ ﮐﻤﯽ دﯾﺮ ﻣﯿﺮﯾﻢ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﻣﯿﺘﻮﻧﻢ از ﺗﻤﺮﯾﻦ زودﺗﺮ ﺑﯿﺮون ﺑﯿﺎم ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- ﻧﻪ دﻟﯿﻠﯽ ﻧﺪاره ﺑﺨﻮاي از ﮐﺎرت ﺑﺰﻧﯽ ... ﺑﯿﺎ ﺧﻮﻧﻪ آﻣﺎده ﺷﻮ وﻣﻦ ﻣﯿﺎم دﻧﺒﺎﻟﺖ ... و اﯾﻨﮑﻪ ﻣﺎدرم اﻣﺸﺐ ﺑﻪ ﺧﺎﻟﻪ و ﻋﻤﻪ ات زﻧﮓ‬ ‫ﻣﯿﺰﻧﻪ ...‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺧﻮدم در آﯾﻨﻪ اﻧﺪاﺧﺘﻢ آراﯾﺶ ﮐﻤﺮﻧﮓ و ﻣﺤﻮي داﺷﺘﻢ ﺑﺎ ﭘﯿﺮاﻫﻦ ﯾﻘﻪ اﯾﺴﺘﺎده ﺳﻮرﻣﻪ اي رﻧﮓ و ﺟﻮراب ﺷﻠﻮاري ﻫﻢ‬ ‫رﻧﮓ و ﮐﻔﺸﻬﺎي ﭘﺎﺷﻨﻪ دار ... ﮔﺮدﻧﺒﻨﺪ اﻫﺪاﯾﯽ ﺣﺎﻣﯽ رو روي ﭘﯿﺮاﻫﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮدم اون ﻗﺎﺻﺪك زﯾﺒﺎ ي دور ﯾﻘﻪ ام رو دوﺳﺖ‬ ‫داﺷﺘﻢ ... ﻣﻮﻫﺎم رو ﺧﯿﻠﯽ ﺷﻞ ﻧﯿﻤﻪ ﺑﺴﺘﻪ و ﺑﺎز ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮدم و ﭘﺎﻟﺘﻮي ﻣﺸﮑﯽ ﮔﻠﯽ رو ﭘﻮﺷﯿﺪم و ﺷﺎﻟﻢ رو روي ﺳﺮم اﻧﺪاﺧﺘﻢ ...‬ ‫ﺧﺎﻧﻮم ﺣﺴﯿﻨﯽ داﺷﺖ ﺑﻪ ﺑﺎﻏﭽﻪ اش آب ﻣﯿﺪاد ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﻬﻢ ﺳﻼم ﮐﺮد: ﻣﯿﺮي ﺑﯿﺮون؟‬ ‫
- ﺑﻠﻪ ...‬ ‫
- ﮔﻠﺪوﻧﻬﺎي ﺧﻮﺷﮕﺖ رو ﮔﺎﻫﯽ ﺑﯿﺎر ﺗﻮ ﺣﯿﺎط ...‬ ‫
- اون ﻃﻔﻠﮑﯽ ﻣﺜﻞ ﺧﻮدم ﺑﻪ آﭘﺎرﺗﻤﺎن ﻋﺎدت ﮐﺮدن ...‬ ‫ﺑﺎ ﺷﻨﯿﺪن ﺻﺪاي ﺗﮏ زﻧﮓ ﺣﺎﻣﯽ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ در رﻓﺘﻢ ...‬ ‫ﭘﺎﻟﺘﻮم رو ﺑﻪ دﺳﺖ زري ﺧﺎﻧﻮم دادم ... ﺣﺲ ﺧﺎﺻﯽ داﺷﺘﻢ از ﻣﺎﺷﯿﻨﻬﺎ و اﻟﺒﺘﻪ ﺻﺪاﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ از ﺳﺎﻟﻦ ﻣﯿﻮﻣﺪ ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﻬﻤﺎﻧﻬﺎ‬ ‫رﺳﯿﺪن ... ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ و ﺑﻪ ﺣﺎﻣﯽ ﻧﮕﺎﻫﯽ اﻧﺪاﺧﺘﻢ‬ ‫دﺳﺘﺶ رو آروم دور ﮐﻤﺮم اﻧﺪاﺧﺖ: ﻫﻤﺮاز ﺧﻮﺑﯽ؟‬ ‫
- راﺳﺘﺶ رو ﺑﺨﻮاي ﯾﮑﻢ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﯿﮑﺸﻢ ﯾﻌﻨﯽ اﻻن ﺑﺎ ﺗﻮ داﺧﻞ رﻓﺘﻦ ﺗﻮ ﺟﻤﻊ ﺧﺎﻧﻮادﮔﯿﺘﻮن ﯾﮑﻢ ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زد: ﻣﻦ ﺧﻮدم ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﮐﻪ زﻣﺎﻧﯽ ﺑﯿﺎﯾﻢ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﺑﺎﺷﻦ ... در ﺿﻤﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺷﮕﻞ ﺷﺪي ...‬ ‫اﯾﻦ ﺧﻮﺷﮕﻞ ﺷﺪي ﺟﺪي ﺑﺪون ﭘﺴﻮﻧﺪ و ﭘﯿﺸﻮﻧﺪ اﯾﻦ ﻣﺮد از ﻫﺮ ﺗﻌﺮﯾﻒ ﭘﺮ آب و ﺗﺎب دﻧﯿﺎ دﻟﻨﺸﯿﻦ ﺗﺮ و زﯾﺒﺎ ﺗﺮ ﺑﻮد ...‬ ‫ﺻﺪاي ﺗﻖ ﺗﻖ ﮐﻔﺸﻢ روي ﺳﻨﮕﻬﺎي ﺑﺮاق ﮐﻒ ﺳﺎﻟﻦ ﺷﺎﯾﺪ ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﻫﻤﻪ در ﮔﻮش ﺧﻮدم ﻣﯿﭙﯿﭽﯿﺪ ... ﻫﯽ وﻗﺖ ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯿﮑﺮدم‬ ‫روزي ﭘﺎ ﺑﻪ ﭘﺎي ﺣﺎﻣﯽ ﺑﺮاي اﺛﺒﺎت ﺧﻮدم ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺪاﻧﯽ ﮐﻪ ﺷﺎﯾﺪ ﭼﺸﻢ دﯾﺪن ﻣﻦ رو ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﻗﺪم ﺑﻪ اﯾﻦ ﺳﺎﻟﻦ ﭘﺮ ﻫﯿﺒﺖ و ﭘﺮ ﺗﺠﻤﻞ‬ ‫ﺑﮕﺬارم ...‬ ‫ﺑﺎ ﺣﻀﻮرﻣﻮن ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ و ﺑﻠﻨﺪ ﺳﻼم ﮐﺮد ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺳﺮﻫﺎ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻤﻮن ﺑﻪ ﭼﺮﺧﻪ و ﻣﻦ ﭼﺸﻤﻢ ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﻫﻤﻪ ﺑﻪ‬ ‫ﻋﻤﻪ ﻣﻠﻮك ﺑﻮد ﮐﻪ ﺻﺪر ﻣﺠﻠﺲ ﺗﮑﯿﻪ زده ﺑﻪ ﻋﺼﺎﯾﯽ درﺳﺖ ﺷﺒﯿﻪ ﺑﻪ ﻋﺼﺎي اﮐﺒﺮ ﺧﺎن ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد ... ﻗﻠﺒﻢ ﺗﻨﺪ ﺗﻨﺪ ﻣﯿﺰد ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﻫﻢ از ﻫﺮ زﻣﺎﻧﯽ ﺟﺪي ﺗﺮ ﺳﻼم ﮐﺮد و دﺳﺖ داد و ﻣﻦ ﺗﻨﻬﺎ ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﺑﻪ ذﻫﻨﻢ رﺳﯿﺪ رﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎ‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﺧﻮش اوﻣﺪي ﻋﺰﯾﺰم ...‬ ‫اﯾﻦ رو ﮔﻔﺖ و ﺑﺎﻫﺎم رو ﺑﻮﺳﯽ ﮐﺮد ... ﺣﺎﻣﯽ ﮐﻨﺎر ﻋﻤﻪ اش روي ﻣﺒﻞ ﺗﮑﯽ ﻧﺸﺴﺖ و ﻣﻦ ﺑﺎ ﻫﺪاﯾﺖ ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﮐﻨﺎرش ﻗﺮار‬ ‫ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﭼﻪ ﻗﺪر دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ ﮐﻪ اون ﭘﻠﻪ ﻫﺎ رو ﺑﺎﻻ ﺑﺮم و ﺑﺮم ﺗﻮ اﺗﺎق ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ...‬ ‫ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﺣﺎﻣﺪ ﻫﺴﺘﻦ و ﻣﯿﺎن ... دﺳﺘﻬﺎم ﻋﺮق ﮐﺮده ﺑﻮد ﻣﺸﺘﺶ ﮐﺮده ﺑﻮدم ... ﺳﻨﮕﯿﻨﯽ ﻧﮕﺎﻫﺸﻮن رو روي ﺧﻮدم‬ ‫دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﺑﺎ ﻧﺴﺒﺘﺎ ﺑﻠﻨﺪي ﮔﻔﺖ: زري ﺧﺎﻧﻮم ﺑﺮاي ﻫﻤﺮاز ﭼﺎي ﺑﯿﺎرﯾﺪ ﻟﻄﻔﺎ ...‬ ‫دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ آب ﺑﺸﻢ ... ﺧﯿﻠﯽ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﮐﺸﯿﺪم وﺳﺎﻟﻦ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﮔﺮم ﺑﻮد ... ﻧﮕﺎﻫﻢ ﺑﻪ ﻗﺎﺻﺪك آوﯾﺰون دور ﮔﺮدﻧﻢ‬ ‫ﺑﻮد و ذﻫﻨﻢ ﺑﻪ ﺣﻠﻘﻪ ﺗﻮي ﺟﻌﺒﻪ ﺗﻮي ﮐﯿﻔﻢ ...‬ ‫ﻋﻤﻪ ﻣﻠﻮك: ﺧﻮب ﻫﻤﺮاز ﺧﺎﻧﻮم ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻫﻢ ﮐﻪ ﻧﯿﺴﺘﻦ ...‬ ‫... ﺧﻮب ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ﮐﻪ دﻟﺶ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ اﯾﻦ ﻃﻮر ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻪ ﮐﻪ ﺣﻀﻮر ﻣﻦ ﻣﺨﺘﺺ ﺑﭽﻪ ﻫﺎﺳﺖ و ﺑﺲ ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﺑﺎ ﺻﺪاي ﻣﺤﮑﻤﯽ ﮔﻔﺖ: اﯾﺸﻮن ﻣﻬﻤﺎن ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻋﻤﻪ ﺟﺎن ...‬ ‫
- راﺳﺘﺶ رو ﺑﺨﻮاي ﺣﺎﻣﯽ ﺟﺎن دﺧﺘﺮ ﻣﻬﻨﺎز ﺟﺎن از آﻣﺮﯾﮑﺎ ﺑﺮﮔﺸﺘﻦ ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺟﺪي ﺑﻪ ﻋﻤﻪ اش ﻧﮕﺎه ﮐﺮد: ﺧﻮش اوﻣﺪن ...‬ ‫
- ﻣﯿﺪوﻧﯽ ﮐﻪ ﻫﻢ ﻣﻦ ﻫﻢ ﭘﺪر ﺧﺪا ﺑﯿﺎﻣﺮزت ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻬﺘﺎب رو ﺑﺮات ﻣﻨﺎﺳﺐ دﯾﺪﯾﻢ ...‬ ‫... ﺗﻤﺎم اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ رو ﺑﻪ ﻣﻦ و ﺧﻄﺎب ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﻮد و ﻣﻦ دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ اﯾﻦ ﺳﺎﻟﻦ رو ﺗﺮك ﮐﻨﻢ و زﯾﺮ ﺗﯿﺮ ﻧﮕﺎه ﻫﻤﻪ ﺑﻮدم و ﻋﺼﺒﯽ‬ ‫ﺷﺪه ﺑﻮدم و ﺗﻤﺎم ﺗﻼﺷﻢ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻫﯿﭻ ﺣﺮﮐﺖ اﺿﺎﻓﻪ اي اﻧﺠﺎم ﻧﺪم ...‬ ‫
- ﭘﺪر ﺟﺎن ﻫﻢ اﯾﻦ اواﺧﺮ در ﺟﺮﯾﺎن ﺑﻮدﻧﺪ ﻋﻤﻪ ﺟﺎن ﻣﻦ اﻧﺘﺨﺎﺑﻢ رو ﮐﺮدم ...‬ ‫ﻧﻔﺴﻢ ﺣﺒﺲ ﺷﺪ و ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ﮐﻪ رﻧﮓ ﻋﻤﻪ ﺧﺎﻧﻮم ﻫﻢ ﭘﺮﯾﺪ ...‬ ‫ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪي ﮐﻪ ﮐﺎﻣﻼ ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﺑﺮاي آرام ﮐﺮدم ﺟﻮ ﺑﻪ روي ﻟﺐ داره ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻋﻤﻪ ﺧﺎﻧﻮم: ﺑﻠﻪ ﻣﻦ ﻫﻢ در‬ ‫ﺟﺮﯾﺎن ﻫﺴﺘﻢ و اﻧﺘﺨﺎب ﺣﺎﻣﯽ رو ﺗﺎﯾﯿﺪ ﻣﯿﮑﻨﻢ ...‬ ‫ﻋﻤﻪ ﺧﺎﻧﻮم: ﻓﺮﯾﺪه ﻧﻤﯿﺨﻮاي ﺑﮕﯽ ﮐﻪ ...‬ ‫دﺳﺘﺶ رو ﺗﻮي ﻫﻮا ﺗﮑﻮن داد: اﺻﻼ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﻫﻤﭽﯿﻦ ﭼﯿﺰي ﺗﮑﺮار ﺑﺸﻪ ﺣﺎﻣﯽ ﺟﺎن ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﻧﺴﺮد ﺑﻮد اﯾﻦ ﺷﺎﯾﺪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﻦ رو ﮐﻼﻓﻪ ﻣﯿﮑﺮد ... ﭘﺎش رو روي ﭘﺎش اﻧﺪاﺧﺖ و ﻓﻨﺠﺎن ﭼﺎﯾﺶ رو ﺗﻮي دﺳﺘﺶ‬ ‫ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﻪ ﭘﺸﺘﯽ ﻣﺒﻞ ﺗﮑﯿﻪ داد و ﻧﮕﺎﻫﯽ اﺟﻤﺎﻟﯽ ﺑﻪ ﮐﻞ ﺳﺎﻟﻦ ﮐﻪ اﻟﺒﺘﻪ ﺷﺎﻣﻞ ﻣﺎدر روﯾﺎ و ﻫﻤﺴﺮش و ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮي ﮐﻪ ﻧﻤﯿﺸﻨﺎﺧﺘﻢ‬ ‫ﻣﯿﺸﺪ ﮐﺮد‬ ‫
- ﻣﻦ ﺑﺎ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ دوﺳﺘﺶ دارم و ﻗﺒﻮﻟﺶ دارم ازدواج ﻣﯿﮑﻨﻢ ﻋﻤﻪ ﺟﺎن ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺧﺪا رو ﺷﮑﺮ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪﯾﻦ وﻗﺖ اﺻﺮار‬ ‫ازش ﺑﻠﻪ ﺑﮕﯿﺮم ...‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﻬﺎ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﻦ ﭼﺮﺧﯿﺪ ﻣﻦ ﻓﻘﻂ دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺗﻮي ﻣﺒﻞ ﻓﺮو ﺑﺮم و ﻫﻤﻪ ﺣﻮاﺳﻢ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﭘﺲ ﻣﻦ ﭼﺮا اون ﻣﺪﺗﻬﺎ‬ ‫اﺻﺮار زﺑﺎﻧﯽ رو ﯾﺎدم ﻧﻤﯿﺎد.‬ ‫داﻣﻦ ﭘﯿﺮاﻫﻨﻢ رو ﮐﻤﯽ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺗﺮ ﮐﺸﯿﺪم و ﻧﮕﺎﻫﻢ ﭼﺮﺧﯿﺪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﮐﻪ ﺑﺎ ﻣﻬﺮ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد ... ﺑﺎ وﺟﻮد اﯾﻨﮑﻪ ﻓﮑﺮ‬ ‫ﻣﯿﮑﺮدم ﺧﻮدم رو ﺑﺮاي ﺳﺨﺖ ﺗﺮﯾﻦ ﺑﺨﺶ اﯾﻦ ﻣﺎﺟﺮا آﻣﺎده ﮐﺮدم اﻣﺎ اﯾﻦ ﺗﭙﺶ ﻗﻠﺐ و اﯾﻦ ﺳﺮدي ﮐﻪ ﺗﻤﺎم ﺑﺪﻧﻢ رو ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﯾﻪ‬ ‫ﺟﻮراﯾﯽ ﻧﺸﻮﻧﻢ ﻣﯿﺪاد ﮐﻪ اﻧﮕﺎر ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﻣﻮﻓﻖ ﻧﺒﻮدم ...‬ ‫
- ﻋﺎﻗﺒﺖ ﺑﺮادرت رو ﻧﺪﯾﺪي؟‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﺳﺮم ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺮﯾﻊ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ اﯾﻦ زن ﻣﺴﺘﺒﺪ و ﺧﻮدﺧﻮاه ﭼﺮﺧﯿﺪ اﯾﻦ وﺳﻂ ﻋﺎﻗﺒﺖ ﮐﯽ ﺧﺮاب ﺷﺪه ﺑﻮد ﺧﻮاﻫﺮ ﻣﻦ؟ ﯾﺎ ﺑﺮادر ﺟﻨﺎب‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﺧﺎن اﻧﺘﻈﺎم؟‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد ﻣﯿﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﻧﮕﺮاﻧﯽ رو ﺗﻮ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﺑﺨﻮﻧﻢ ﺗﻤﺎم وﺣﺸﺘﺶ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻧﻘﻄﻪ ﺿﻌﻔﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻫﺮ ﺑﺎر اﻧﮕﺸﺖ ﮔﺬاﺷﺘﻪ‬ ‫ﻣﯿﺸﺪ ﺑﯽ ﺟﻮاب ﻧﻤﯿﺬاﺷﺘﻢ اﻣﺎ ﻣﻦ ﻓﻌﻼ ﻗﺼﺪي ﺑﺮاي ﺟﻮاب دادن ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﻧﺴﺮد و ﻣﺤﮑﻢ ﺗﻮ ﭼﺸﻢ ﻫﺎي ﻋﻤﻪ ﻣﻠﻮك ﺧﯿﺮه‬ ‫ﺷﺪم ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ: ﻋﻤﻪ ﺟﺎن ﭘﯿﺶ ﮐﺸﯿﺪن ﺑﺤﺜﻬﺎي ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻪ ﻧﻔﻊ ﻫﯿﭻ ﮐﺪوم از ﻣﺎ ﻧﯿﺴﺖ ﺑﮕﺬارﯾﺪ اﯾﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﺧﺎﻧﻮادﮔﯽ ﺑﯿﻦ ﺧﻮد ﻣﺎ ﺑﺎﻗﯽ‬ ‫ﺑﻤﻮﻧﻪ ...‬ ‫ﻣﯿﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺑﻪ وﺿﻮح ﺟﺎ ﺧﻮردﻧﺸﻮن رو ﺣﺲ ﮐﻨﻢ ... ﺷﺎﯾﺪ ﺣﺎﻣﯽ ﺑﺎ ﻣﺤﮑﻤﯽ و ﯾﻪ ﺟﻮراﯾﯽ ادب ﻫﻤﯿﺸﮕﯿﺶ ﺟﻮاﺑﺸﻮن رو داده ﺑﻮد‬ ‫اﻣﺎ اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﺑﺮاي زﺧﻤﯽ ﮐﻪ اﯾﻦ زﺑﻮن ﺑﻪ ﻣﻦ زده ﺑﻮد ﮐﺎﻓﯽ ﻧﺒﻮد ...‬ ‫ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم: ﻣﻦ ﭘﺸﺖ اﻧﺘﺨﺎب ﭘﺴﺮم ﻫﺴﺘﻢ ...‬ ‫ﻋﻤﻪ ﺧﺎﻧﻮم از ﺑﺎﻻي ﻋﯿﻨﮑﺶ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﮐﺮد: ﻫﻤﻮن ﭘﺸﺖ اﻧﺘﺨﺎب ﻫﺎﺷﻮن ﻫﺴﺘﯽ ﮐﻪ ﯾﮑﯿﺸﻮن ﭼﻨﺪ ﺳﺎل در ﺑﻪ در ﯾﻪ ﮐﺸﻮر دﯾﮕﻪ‬ ‫ﺑﻮد و ﯾﮑﯿﺸﻮﻧﻢ ﻣﻌﻠﻮم ﻧﯿﺴﺖ داره ﭼﯽ ﮐﺎر ﻣﯿﮑﻨﻪ ...‬ ‫اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﺧﻮن ﺗﻮ ﺳﺮم دوﯾﺪ اﯾﻦ ﻫﻤﻪ دﯾﮕﻪ زﯾﺎد ﺑﻮد ﺳﺮ ﺟﺎم ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﺷﺪم ... ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﺑﺎ ﻧﮕﺮاﻧﯽ ﻧﯿﻢ ﺧﯿﺰ ﺷﺪ ...‬ ‫ﺻﺪاي ﯾﮑﻢ ﺑﻠﻨﺪي از ﺑﺮ ﺧﻮرد ﻓﻨﺠﻮن ﺑﻪ ﻣﯿﺰ ﺑﻪ ﮔﻮﺷﻢ رﺳﯿﺪ و ﺑﻌﺪ ﺻﺪاي ﻣﺤﮑﻢ ﺣﺎﻣﯽ: ﻧﻤﯽ ﺧﻮام اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ اداﻣﻪ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ‬ ‫... 43 ﺳﺎﻟﻤﻪ و دارم ﻫﻤﯿﻦ ﺧﺎﻧﻮاده رو ﻣﺪﯾﺮﯾﺖ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺧﻮب ﻣﯿﺪوﻧﻢ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ اﻧﺘﺨﺎب ﮐﺮدم ﺗﺎ ﭼﻪ ﺣﺪ ﻗﺎﺑﻞ اﻋﺘﻤﺎد ﺻﺒﻮر ﻣﺤﮑﻢ‬ ‫و ﻣﻮدب ﻣﻦ ﺑﺮاي ﺗﺎﯾﯿﺪ ﯾﺎ ﺗﮑﺬﯾﺐ اﻋﻼم ﻧﮑﺮدم ﻋﻤﻪ ﺟﺎن ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﻧﺎﻣﺰدم رو ﺑﻬﺘﻮن ﻣﻌﺮﻓﯽ ﮐﺮدم‬ ‫و ﺑﻌﺪ ﺻﺪاش رو ﮐﻤﯽ ﺑﻠﻨﺪﺗﺮ ﮐﺮد: ﻓﺨﺮي ﺧﺎﻧﻮم ﺑﺎ ﺣﺎﻣﺪ ﺗﻤﺎس ﺑﮕﯿﺮﯾﺪ اﮔﺮ ﮐﻪ ﻧﺰدﯾﮏ ﻫﺴﺘﻦ ﻣﯿﺰ ﺷﺎم آﻣﺎده ﺑﺸﻪ ﻟﻄﻔﺎ ...‬ ‫ﺻﺪاي ﺑﺮ ﺧﻮرد ﻗﺎﺷﻖ و ﭼﻨﮕﺎﻟﻬﺎ ﺑﻪ اون ﺑﺸﻘﺎﺑﻬﺎي ﭼﯿﻨﯽ ﮔﺮون ﻗﯿﻤﺖ ﺻﺪﻓﯽ رﻧﮓ ﻫﻢ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﺴﺖ ﻣﺎﻧﻊ ﺑﺸﻪ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺻﺪاي‬ ‫ﺑﻠﻨﺪ ﺗﭙﺶ ﻗﻠﺒﻢ رو ﻧﺸﻨﻮم ... ﺑﯿﻦ ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم و ﻣﺎدر روﯾﺎ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدم و ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﺗﻤﺎم ﻏﺬاﻫﺎي روي ﻣﯿﺰ رو ﺗﻮي ﺑﺸﻘﺎﺑﻢ‬ ‫ﺟﻤﻊ ﮐﺮده ﺑﻮد ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺑﻠﻨﺪ ﺗﻌﺎرف ﻣﯿﮑﺮد و ﻗﺮﺑﻮن ﺻﺪﻗﻪ ﻣﯿﺮﻓﺖ ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ﺗﻤﺎم اﯾﻨﻬﺎ ﺑﺮاي اﯾﻨﻪ ﮐﻪ ﺣﺎل ﻧﺴﺒﺘﺎ ﺑﺪ ﻣﻦ رو ﺧﻮب‬ ‫ﮐﻨﻪ ... ﻣﻦ ﺣﺘﯽ از دﻓﺎع ﺣﺎﻣﯽ از ﺧﻮدم ﻫﻢ راﺿﯽ ﺑﻮدم اﻣﺎ ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ﭼﺮا اﺣﺴﺎس ﻣﯿﮑﺮدم ﮐﺎﻓﯽ ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫ﺣﺎﻣﺪ رو ﺑﻪ روم ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و ﺑﺎ ﻏﺬاي ﺗﻮي ﺑﺸﻘﺎﺑﺶ ﺑﺎزي ﻣﯿﮑﺮد ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ﭼﺮا اون ﻫﻢ ﺣﻮﺻﻠﻪ ﻧﺪاﺷﺖ ... از ﮔﻠﻮم ﭼﯿﺰي ﭘﺎﯾﯿﻦ‬ ‫ﻧﻤﯽ رﻓﺖ ... ﻣﻦ و رﻫﺎ ﭼﯿﺰي ﺑﺮاي اﯾﻦ ﺧﺎﻧﻮاده ﮐﻢ ﻧﺪاﺷﺘﯿﻢ ... رﻫﺎ ﺑﯿﺸﺘﺮﯾﻦ ﺿﺮﺑﻪ رو از اﯾﻦ ﻣﺮد روﺑﻪ روي ﻣﻦ ﺧﻮرده ﺑﻮد و ﻣﻦ‬ ‫ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﯾﻨﮑﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﭘﺪرﺷﻮن رو از دﺳﺖ ﻧﺪن ﺑﺮاي ﺳﻼﻣﺘﯿﺶ ﻫﺮ ﺷﺐ دﻋﺎ ﻣﯿﮑﺮدم وﺑﺎ وﺟﻮد اﯾﻨﮑﻪ دﻟﻢ ﺑﺎﻫﺎش ﺑﺎز‬ ‫ﻧﺸﺪه ﺑﻮد ﺑﺮاي اﯾﻨﮑﻪ ﻣﺮد ﻣﻮرد ﻋﻼﻗﻪ ام ﺑﯿﻦ ﻣﺎ ﻧﻤﻮﻧﻪ ﺑﺎﻫﺎش ﺑﻪ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﺷﮑﻠﯽ ﮐﻪ از دﺳﺘﻢ ﺑﺮ ﻣﯿﻮﻣﺪ رﻓﺘﺎر ﻣﯿﮑﺮدم و ﺑﺎز اﯾﻦ‬ ‫ﺟﻤﺎﻋﺖ اﯾﻦ ﻃﻮر ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮدم و ازم ﺗﻮﻗﻊ داﺷﺘﻦ ...‬ ‫ﺻﺪاي ﺗﮏ ﺳﺮﻓﻪ ﺣﺎﻣﯽ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﻨﻢ و ﻧﮕﺎه ﻣﻮﺷﮑﺎﻓﺎﻧﻪ اش رو روي ﺧﻮدم اﺣﺴﺎس ﮐﻨﻢ ﻫﻤﻮن ﺳﻮال ﺗﻮي‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﺶ ﺗﻮي ﺳﺮ ﺧﻮدم ﻫﻢ ﺑﻮد م ﭼﺮا ﺣﺎﻣﯽ رو ﻧﮕﺎه ﻧﻤﯿﮑﺮدم؟‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﺑﺮاي دﯾﺪن ﺑﭽﻪ ﻫﺎ اون ﺟﻤﻊ ﺧﻔﻪ ﮐﻨﻨﺪه رو ﺗﺮك ﮐﺮدم ﮐﻪ در ﺣﺎل ﺻﺤﺒﺘﻬﺎﯾﯽ ﺑﻮدن ﮐﻪ ﺑﺮاي ﻣﻦ ﺟﺬاﺑﯿﺘﯽ ﻧﺪاﺷﺖ ...‬ ‫دﺧﺘﺮ ﺑﺰرﮔﺘﺮ ﻋﻤﻪ ﺧﺎﻧﻮم از ﮐﻨﺎرم رد ﺷﺪ و در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ داﺷﺖ ﺑﺎ ﺗﻠﻔﻦ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯿﮑﺮد ﺑﺮاي اﯾﻨﮑﻪ ﻣﻦ ﺑﺸﻨﻮم ﮔﻔﺖ: ﻧﻪ اون دﻓﻌﻪ‬ ‫ﮐﻪ از اﺗﺎق ﺣﺎﻣﯽ ﺑﯿﺮون اوﻣﺪﻧﺶ رو دﯾﺪه ﺑﻮدي ﻣﻌﻠﻮﻣﻪ اﺷﺘﺒﺎه ﻧﺪﯾﺪه ﺑﻮدي ...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ ﻫﻨﻮز ﻫﻢ داﺷﺖ ﺑﺎ ﺗﺮدﯾﺪ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد: ﺟﺎﻧﻢ ﭘﺮﻧﺴﺲ ...‬ ‫
- ﺗﻮ ﻗﺮاره ﻋﺮوس ﺑﺸﯽ؟‬ ‫ﮐﻮﺷﺎ: اوﻧﻢ ﻋﺮوس ﻋﻤﻮ ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺑﻪ ذوﻗﺶ زدم: ﭼﯿﻪ ﺗﭙﻞ ﺧﺎن ﻧﺎراﺣﺘﯽ؟‬ ‫اوﻣﺪ ﺳﻤﺘﻢ و ﺑﻮﺳﻢ ﮐﺮد: اﯾﻦ ﯾﻌﻨﯽ ﺗﻮ ﻗﺮاره اﯾﻦ ﺟﺎ ﺑﺎ ﻣﺎ زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﯽ؟‬ ‫... ﺟﺎ ﺧﻮردم ... ﻣﻦ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺟﺎش ﻓﮑﺮ ﻧﮑﺮده ﺑﻮدم ... ﻗﺮار ﺑﻮد ﻣﻦ اﯾﻨﺠﺎ ﺑﺎﺷﻢ؟ ﺗﻮ اﯾﻦ ﻣﺮﮐﺰ ﺗﺠﻤﻞ ﺟﻬﺎن؟ ﻣﻦ اﯾﻦ ﺟﺎ رو دوﺳﺖ‬ ‫ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... ﻣﻦ ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺧﻮاﻫﺮم اﻧﻘﺪر ﺗﻮش اذﯾﺖ ﺷﺪ رو ﭼﻪ ﺟﻮر دوﺳﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ؟‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ: ﻫﻤﺮاز ... ﺗﻮ ﻗﺮاره ﻟﺒﺎس ﻋﺮوس ﺑﭙﻮﺷﯽ؟‬ ‫
- ﮐﯽ ﺑﻬﺖ ﮔﻔﺖ؟‬ ‫
- ﺣﺎﻣﺪ ﮔﻔﺖ ﺑﺎﯾﺪ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﺎﺷﻢ ﭼﻮن ﻗﺮار ﺑﺮاي ﻋﻤﻮ ﻋﺮوس ﺑﯿﺎرن ... ﻣﻦ اوﻟﺶ ﺗﺮﺳﯿﺪم ﻫﻤﺮاز اﯾﻨﮑﻪ ﻋﻤﻮ دﯾﮕﻪ ﻣﺎ رو ﻧﺨﻮاد ...‬ ‫دﺳﺘﺶ رو ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﮐﺸﯿﺪم ﺳﻤﺖ ﺧﻮدم و ﻣﻮﻫﺎش رو ﺑﻮﺳﯿﺪم: ﻋﻤﻮﺗﻮن ﻫﻤﯿﺸﻪ دوﺳﺘﺘﻮن داره ... ﻫﻤﯿﺸﻪ ... و در ﺿﻤﻦ ﺷﻤﺎ‬ ‫ﭘﺪرﺗﻮن رو ﻫﻢ دارﯾﺪ ...‬ ‫
- ﺣﺎﻣﺪ ﺧﻮﺑﻪ ... ﺑﺎﻫﺎش ﺧﻮش ﻣﯿﮕﺬره اﻣﺎ ... ﻫﻤﺮاز ﻣﻦ ﻫﻨﻮز ﻫﻢ وﻗﺘﯽ ﻣﯿﺘﺮﺳﻢ ﻣﯿﺮم ﭘﯿﺶ ﻋﻤﻮ ...‬ ‫... ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎي زﯾﺒﺎش زدم و ﺗﻮ دﻟﻢ ﮔﻔﺘﻢ ﺧﺐ ﻣﻨﻢ ﻫﺮ ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﻣﯿﺸﻪ ﻣﯿﺨﻮام ﻓﺮار ﮐﻨﻢ ﺑﺮم ﭘﯿﺶ ﻋﻤﻮي ﺟﺬاﺑﺘﻮن ...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺧﻮدش رو ﺗﻮ ﺑﻐﻠﻢ ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﮐﺮد از آرزوﻫﺎش ﮔﻔﺖ از اﯾﻨﮑﻪ دﻧﺒﺎﻟﻪ ﻟﺒﺎس ﻣﻦ رو ﺑﮕﯿﺮه ... ﮐﻮﺷﺎ ﻣﯿﺨﻨﺪﯾﺪ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻗﺮارا‬ ‫ﻧﯿﺴﺖ ﻣﺎل ﮐﺲ دﯾﮕﻪ اي ﺑﺎﺷﻢ و ﻣﻦ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﯿﺰدم ﺑﻪ ذوﻗﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ اﯾﻦ دوﺗﺎ ﺑﭽﻪ ﺑﻮد و ﺗﻮ ﻣﻦ ﻫﻢ ذوق اﯾﺠﺎد ﻣﯿﮑﺮدن ﺗﺎ ﯾﺎدم‬ ‫ﺑﺮه اون ﭘﺎﯾﯿﻦ ﮐﺴﯽ ﺑﺮاي ﻋﺮوس ﺷﺪه ﻣﻦ ذوق ﻧﮑﺮده ﺑﻮد و ﺣﺮﻓﯽ ﮐﻪ ﺧﻮرده ﺑﻮدم ...‬ ‫ﺗﻘﻪ اي ﺑﻪ در ﺧﻮرد و ﻣﻦ وﺳﻂ ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﺮدن از آﺧﺮﯾﻦ ﺳﻮﺗﯽ ﺳﯿﺎ ﮐﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ داﺷﺘﻦ ﻗﻬﻘﻪ ﻣﯿﺰدن ﮔﻔﺘﻢ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ و ﺑﻪ ﺣﺎﻣﺪ‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﺮ ﻟﺐ ﺗﻮي ﭼﺎرﭼﻮب ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ...‬ ‫... و ﭼﺮا ﻣﻦ دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ اﻻن ﺣﺎﻣﯽ رو ﺑﺒﯿﻨﻢ ﺑﻪ ﺟﺎي ﺣﺎﻣﺪ؟‬ ‫
- ﺧﻮب ﻋﺮوس ﺑﺮادر ﻣﻦ رو ﻗﺮق ﮐﺮدﯾﺪا ...‬ ‫ﮐﻮﺷﺎ ﺧﻨﺪﯾﺪ و ﺧﻮدش رو ﺑﻬﻢ ﭼﺴﺒﻮﻧﺪ: اون ﻫﻤﺮاز ﻣﺎ ﺳﺖ ...‬ ‫ﮔﻮﻧﻪ اش رو ﮔﺎزي ﮔﺮﻓﺘﻢ . دادي زد و ﺣﺎﻣﺪ ﺧﻨﺪﯾﺪ ...‬ ‫
- ﻫﻤﺮاز ﻣﯿﺸﻪ ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﯿﺎي ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﺗﻮي راﻫﺮو ﺗﮑﯿﻪ دادم ﺑﻪ دﯾﻮار از ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻫﻨﻮز ﺻﺪاي ﮔﻔﺖ و ﮔﻮ ﻣﯿﻮﻣﺪ ...‬ ‫ﺣﺎﻣﺪ ﮐﻤﯽ ﺧﻢ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺑﻬﺘﺮ ﺑﺒﯿﻨﺘﻢ: ﺑﺎزﻫﻢ ﻗﻀﯿﻪ ﻣﻦ؟‬ ‫
- ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫دﺳﺘﺶ رو ﺗﻮي ﺟﯿﺒﺶ ﮐﺮد و ﮐﻤﯽ ازم ﻓﺎﺻﻠﻪ ﮔﺮﻓﺖ: ﻣﻬﻤﻪ ... اون اﺧﻤﺎي ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺣﺎﻣﯽ و ﭘﻨﺎه ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺗﻮ ﺗﻮ اﯾﻦ اﺗﺎق ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻬﻤﻪ‬ ‫... ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ﻣﻦ ﭼﯽ ﺑﮕﻢ ... ﻣﻦ ... ﺧﺎﻧﻮاده ام ﺣﺘﯽ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ دارﯾﻢ اﻋﺘﺮاف ﻣﯿﮑﻨﯿﻢ ﮐﻪ ﻣﻘﺼﺮ اﯾﻦ وﺳﻂ ﻣﻦ و ﺣﻤﺎﻗﺘﻤﯿﻢ اﻣﺎ ﻋﻤﻪ‬ ‫ﻧﻤﯿﺨﻮاد ﮐﻮﺗﺎه ﺑﯿﺎد و ﺗﺎزه ﺑﺮاي ﻣﻦ ﻧﺴﺨﻪ ﻫﻢ ﻣﯿﭙﯿﭽﻪ ...‬ ‫
- ﺑﺮاي ﺣﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﮔﻔﺖ ﭼﻪ ﮐﺴﯽ رو اﻧﺘﺨﺎب ﮐﺮده ﺑﺮاي ﺷﻤﺎ ﻫﻢ اﻧﺘﺨﺎﺑﯽ داره؟‬ ‫ﭘﻮزﺧﻨﺪي زد: ﺑﺮام ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ ... از ﻣﻦ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻣﻦ ﻫﻤﯿﻦ ﮐﻪ ﺑﺘﻮﻧﻢ ﺑﺎ ﺑﭽﻪ ﻫﺎم ﺑﺎﺷﻢ و ﺑﺘﻮﻧﻢ ﺑﺎ اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺑﯿﻤﺎري ﺟﺴﻤﯽ و روﺣﯽ‬ ‫زﻧﺪه ﺑﻤﻮﻧﻢ ﮐﺎﻓﯿﻤﻪ ... دﺧﺘﺮ ﻣﺮدم رو ﺑﺪﺑﺨﺖ ﻧﻤﯿﮑﻨﻢ ... ﺣﺎﻣﯽ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ اﻧﺘﺨﺎب رو داﺷﺘﻪ ... ﺗﻮ ﺑﺮات اﺣﺴﺎس ﻣﺎ ﻣﻬﻢ ﺑﺎﺷﻪ ﻫﻤﺮاز‬ ‫... ﻣﺎدرم ﮐﻪ از ذوﻗﺶ ﻧﻤﯿﺪوﻧﻪ ﭼﻪ ﮐﻨﻪ ... ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﮐﻪ دارن ﻧﻘﺸﻪ ﺑﺮاي ﻋﺮوﺳﯽ ﻣﯿﮑﺸﻦ ... و ﺣﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻦ ﻧﺪاره ...‬ ‫ﺳﺮم رو ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻢ ... ﻫﻤﻪ ﺣﺮﻓﻬﺎش ﻋﯿﻦ آﺑﯽ ﺑﻮد روي آﺗﯿﺶ وﻟﯽ ﻣﻦ اﻧﻘﺪر اﯾﻦ ﻣﺪت از ﺣﺎﻣﯽ ﻣﺤﺒﺘﻬﺎي ﺧﺎص ﺧﻮدش رو‬ ‫دﯾﺪه ﺑﻮدم ﮐﻪ اﻻن ﺗﻨﻬﺎ ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﺑﻮدﻧﺶ در ﮐﻨﺎرم ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﻣﻦ اوﻣﺪم ﯾﻪ ﺑﺎر دﯾﮕﻪ ﺑﮕﻢ ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ... اﮔﺮ ﻣﻦ اون ﮐﺎر رو ﻧﮑﺮده ﺑﻮدم ...‬ ‫
- اﺷﺘﺒﺎﻫﯽ ﮐﻪ اﯾﻦ وﺳﻂ ﺷﺪ ﭘﺎ ﺑﺮﺟﺎ اﻣﺎ اﮔﺮ اون ﻫﻢ ﻧﺒﻮد ﻣﻦ ﺑﺮاي ﺣﺎﻣﯽ ﮐﻢ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯿﻮﻣﺪم ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زد: ﺑﺮاي دﯾﺪن ﺟﻮاﻫﺮ وﺟﻮدي ﺗﻮ اون ﺟﻤﺎﻋﺖ ﻧﯿﺎز ﺑﻪ ﯾﻪ ﻧﮕﺎه ﺑﯽ ﻃﺮف دارن ﮐﻪ ﺧﺐ ﻧﺪارن ...‬ ‫
- ﺧﻮﺑﯽ؟‬ ‫ﻫﺮ دوي ﻣﺎ ﺑﺎ ﺷﻨﯿﺪن ﺻﺪاي ﺣﺎﻣﯽ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ ﭼﺮﺧﯿﺪﯾﻢ ...‬ ‫ﺣﺎﻣﺪ: اوه اوه ﺣﺴﻮد ﺧﺎن ﺗﺸﺮﯾﻒ آوردن‬ ‫... ﻣﻦ ﺑﻪ زور ﺧﻨﺪه ام رو از ﻟﺤﻦ ﻟﻮده اش ﺟﻤﻊ ﮐﺮدم ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ دﺳﺖ ﭼﭙﺶ ﺗﻮي ﺟﯿﺒﺶ ﺑﻮد و ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﺎ ﻗﺪﻣﻬﺎي ﻣﺤﮑﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻤﻮن اوﻣﺪ ...‬ ‫ﺣﺎﻣﺪ: ﻣﻦ ﺑﺮم ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﺎﻣﺎن رو ﺑﺎ ﻫﺎﺷﻮن ﺗﻨﻬﺎ ﮔﺬاﺷﺘﯿﻢ ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺑﻪ ﻣﻦ زد و از ﮐﻨﺎرﻣﻮن رد ﺷﺪ ...‬ ‫ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﺗﮑﯿﻪ ام ﺑﻪ دﯾﻮار ﺑﻮد ﺧﻮدم رو ﺑﺮاش ﻟﻮس ﮐﺮده ﺑﻮدم ...‬ ‫
- ﺧﻮﺑﯽ؟‬ ‫
- ...‬ ‫
- ﭼﺮا ﻧﮕﺎم ﻧﻤﯿﮑﻨﯽ؟‬ ‫ﺑﺎ دﻟﺨﻮري ﻣﺼﻨﻮﻋﯽ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎي ﻗﻬﻮه اﯾﺶ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ... ﺑﺎ ﺷﯿﻄﻨﺖ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد: ﺣﻘﺸﻪ ﺳﺮت رو ﺑﺒﺮم واﯾﺴﺎدي اﯾﻨﺠﺎ داري ﺑﺎ‬ ‫ﺑﺮادم ﮔﭗ ﻣﯿﺰﻧﯽ ﻣﻦ رو ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺗﻨﻬﺎ ﮔﺬاﺷﺘﯽ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- ﺳﺮﺗﻮن ﺷﻠﻮغ ﺑﻮد ...‬ ‫ﺑﻬﻢ ﻧﺰدﯾﮏ ﺗﺮ ﺷﺪ ﺣﺎﻻ ﺑﯿﻦ اون و دﯾﻮار ﻣﺤﺒﻮس ﺷﺪه ﺑﻮدم و ﭼﻪ ﻗﺪر اﯾﻦ زﻧﺪان دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﯽ و اﻣﻦ رو دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ ...‬ ‫
- ﭘﺲ ﻗﻬﺮ ﮐﺮدي ﺑﺎ ﻣﻦ ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ...‬ ‫
- ﻧﻪ ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﻣﻨﺖ ﻣﯿﮑﺸﯽ ...‬ ‫دﺳﺘﺶ رو آروم آورد ﺑﺎﻻ و اﻧﮕﺸﺘﺶ رو ﮐﺸﯿﺪ روي ﺑﺎزوم ﺗﭙﺶ ﻗﻠﺒﻢ ﺑﺎ ﻫﺮ ﺑﺎر ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪﻧﺶ ﺑﺎﻻ ﺗﺮ ﻣﯿﺮﻓﺖ ... ﺗﻮ ﺗﺎرﯾﮏ و‬ ‫روﺷﻦ اﯾﻦ راﻫﺮو ﮐﻪ ﺑﺎ دﯾﻮار ﮐﻮﺑﻬﺎي ﻃﻼﯾﯽ روﺷﻦ ﻣﯿﺸﺪ ﻫﻢ ﻣﯿﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺷﻔﺎﻓﯿﺖ ﻧﮕﺎﻫﺶ رو ﺑﺒﯿﻨﻢ ...‬ ‫
- اﻻن داري ﺑﺮام ﻧﺎز ﻣﯿﮑﻨﯽ؟‬ ‫زﺑﻮﻧﻢ رو ﺑﻪ ﻟﺒﻢ ﮐﺸﯿﺪم: ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺳﺮ ﻣﯿﺰ ﺧﻮاﺳﺘﯽ ﭘﯿﺸﺖ ﺑﺸﯿﻨﻢ ... ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﮔﻔﺘﯽ ... ﺣﺎﻻ ﻧﺎز ﻫﻢ ﮐﻨﻢ ﺧﺮﯾﺪار داره‬ ‫اﻧﮕﺎر ...‬ ‫ﺳﺮش رو ﺑﻬﻢ ﻧﺰدﯾﮏ ﺗﺮ ﮐﺮد و ﻧﻔﺴﺶ ﻣﯿﺨﻮرد ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪ ام و ﻣﻦ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ اﯾﻦ ﻣﺮد رو اﻧﻘﺪر ﺑﯽ ﻗﺮار ﻧﺪﯾﺪه ﺑﻮدم و اﯾﻦ ﺑﯽ‬ ‫ﻗﺮاري ﺑﻪ ﻣﻦ ﻫﻢ ﻣﻨﺘﻘﻞ ﻣﯿﺸﺪ ... و ﺧﻮن ﺗﻮي رﮔﻬﺎم رو ﻣﯿﺘﻮﻧﺴﺘﻢ اﺣﺴﺎس ﻣﯿﮑﺮدم ...‬ ‫ﺻﺪاش ﮐﻨﺎر ﮔﻮﺷﻢ ﺑﻮد: ﺑﻠﺪ ﻧﯿﺴﺘﻢ ﺗﻮ اون ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺑﻬﺖ اﺑﺮاز ﻋﻼﻗﻪ ﮐﻨﻢ درﺳﺖ ... اﻣﺎ ... ﺑﻠﺪم ﻧﺎزت رو ﺑﺨﺮم ...‬ ‫
- ﻧﻤﯿﺨﻮام ... ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ازت دﻟﺨﻮر ...‬ ‫ﺣﺮﻓﻢ ﻫﻨﻮز ﺗﻤﻮم ﻧﺸﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ ﻧﻔﺴﻢ ﺣﺒﺲ ﺷﺪ ... ﺣﺮﮐﺖ ﻧﺮم و آروﻣﺶ ﺑﺮاي ﺑﺴﺘﻦ راه ﺣﺮﻓﯽ ﮐﻪ داﺷﺖ ﺑﯿﺮون ﻣﯿﻮﻣﺪ اﻧﻘﺪر زﯾﺒﺎ‬ ‫و ﻟﺬت ﺑﺨﺶ ﺑﻮد و اﻧﻘﺪر ﻧﻮ وﺑﮑﺮ ﺑﺮاي ﻣﻦ ﮐﻪ ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ﮐﯽ ﻣﻦ ﻫﻢ ﻫﻤﺮاﻫﺶ ﺷﺪم ... ﻫﺮ ﭼﻪ ﮐﻪ ﺑﻮد ﺷﺎﯾﺪ زﯾﺒﺎ ﺗﺮﯾﻦ ﻧﻮع‬ ‫ﺳﮑﻮت ﺑﻮد و آرام ﺑﺨﺶ ﺗﺮﯾﻦ ﺣﺲ دﻧﯿﺎ ...‬ ‫ﭼﺸﻤﺎم رو ﺑﺎز ﮐﺮدم ... ﭘﯿﺸﻮﻧﯿﺶ رو ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد روي ﭘﯿﺸﻮﻧﯿﻢ: اﯾﻨﻢ ﺳﺰاي ﺧﺎﻧﻮم ﺧﺎﻧﻮﻣﺎي ﻣﻦ ﮐﻪ اﯾﻦ ﻃﻮري ﺑﺮام ﻧﺎز ﻣﯿﮑﻨﻪ ...‬ ‫... ﺗﺎ وﻗﺘﯽ ﻗﺮار ﺑﻮد اﯾﻦ ﻃﻮر ﺗﻨﺒﯿﻪ ﺑﺸﻢ ... ﺗﺎ وﻗﺘﯽ ﮐﻪ اﯾﻦ ﻣﺮد اﯾﻦ ﻃﻮر ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد ... ﺗﺎ وﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﻗﻠﺒﻢ اﯾﻦ ﻃﻮر ﺑﺎ دﯾﺪﻧﺶ‬ ‫ﻣﯿﺘﭙﯿﺪ و ﺗﺎ وﻗﺘﯽ ﮐﻪ از ﺑﻮﺳﻪ اش اﯾﻦ ﻃﻮر ﻏﺮق ﻟﺬت ﻣﯿﺸﺪ و دﻟﻢ ﺑﺎزﻫﻢ ﻃﻠﺒﺶ ﻣﯿﮑﺮد ... ﻣﻬﻢ ﺑﻮد ﮐﻪ اون ﺟﻤﺎﻋﺖ اون ﭘﺎﯾﯿﻦ‬ ‫ﻣﻦ رو ﻣﯿﺨﻮان ﯾﺎ ﻧﻪ؟ وﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ اﯾﻦ ﻣﺮد رو اﻧﻘﺪر ﻣﯿﺨﻮام ...‬ ‫ﺳﺮش رو از ﺑﯿﻦ ﻣﻮﻫﺎم رد ﮐﺮد و ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﺸﯿﺪ: ﺧﯿﻠﯽ ﻣﯿﺨﻮاﻣﺖ ﻋﺰﯾﺰم ...‬ ‫روي ﻣﺒﻞ ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﻣﯿﺸﺪم و ﻧﺎ ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﻧﮕﺎﻫﻢ رو ازش ﻣﯿﮕﺮﻓﺘﻢ اﻧﮕﺎر اون ﻫﻤﺮاز ﺑﺎﻻ ﺗﻮي راﻫﺮو ﮐﻪ اون ﻃﻮر دﻟﺒﺮي ﻣﯿﮑﺮد ﻣﻦ‬ ‫ﻧﺒﻮدم ﮐﻪ ﺣﺎﻻ ازش ﻧﮕﺎه ﻣﯽ دزدﯾﺪم و در ﻋﺠﺐ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﻣﯿﺘﻮﻧﺴﺖ اﻧﻘﺪر ﺟﺪي ﻃﻮري ﮐﻪ اﻧﮕﺎر اﺗﻔﺎﻗﯽ ﻧﯿﻮﻓﺘﺎده ﺗﻮ ﻻك ﺣﺎﻣﯽ‬ ‫ﻫﻤﯿﺸﮕﯿﺶ ﺑﺎ اﯾﻦ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﻪ ...‬ ‫ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ و ﯾﺎ ﺷﺎﯾﺪ ﺗﻌﺠﺒﯽ ﮐﻪ ﺳﻌﯽ در ﭘﻨﻬﺎن ﮐﺮدﻧﺶ داﺷﺘﻦ رو ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﻣﯿﺸﺪ ﺗﻮ ﻟﺒﺨﻨﺪﻫﺎي ﻣﺼﻨﻮﻋﯿﺸﻮن دﯾﺪ ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم‬ ‫ﻫﺮ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ﯾﻪ ﺑﺎر ﺑﺎ ﺗﻌﺎرف ﮐﺮدن اﻧﻮاع ﻣﯿﻮه و ﺷﯿﺮﯾﻨﯽ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺤﺒﺘﺶ رو ﻧﺸﻮن ﺑﺪه و ﻣﻦ ﻓﮑﺮﮐﺮدم اﯾﻦ ﻃﻮر ﭘﯿﺶ ﺑﺮه‬ ‫رﺳﻤﺎ ﻣﯽ ﺗﺮﮐﻢ ... و ﺣﺎﻣﺪ ﺑﺎ ﺷﯿﻄﻨﺖ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد و ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯿﺸﺪ ﻫﯽ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﭼﯿﺰه دﯾﺪه و ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﺑﮑﺸﻢ و ﺷﯿﻄﻨﺖ‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﺶ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﺸﻪ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- ﻋﺠﺐ ﺧﻔﻘﺎﻧﯽ ﺑﻮدا ...‬ ‫اﯾﻦ اوﻟﯿﻦ ﺟﻤﻠﻪ از ﻃﺮف ﺣﺎﻣﺪ ﺑﻮد ﺑﻌﺪ از رﻓﺘﻦ ﻣﻬﻤﺎﻧﻬﺎ ...‬ ‫ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﭘﯿﺸﻮﻧﯿﺶ رو ﻓﺸﺎري داد و ﻣﻦ ﻫﻢ ﺗﻮي ﻣﻌﺪه ام ﯾﻪ ﺳﻨﮕﯿﻨﯽ ﻋﻈﯿﻢ اﺣﺴﺎس ﻣﯿﮑﺮدم و ﭘﺎﻫﺎم ﺗﻮي اون ﮐﻔﺸﺎ زوق‬ ‫زوق ﻣﯿﮑﺮد ...‬ ‫
- ﻣﯿﺸﻪ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﺮم ﺧﻮﻧﻪ؟‬ ‫ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم: ﭼﺮا ﺷﺐ ﻫﻤﯿﻦ ﺟﺎ ﻧﻤﯿﻤﻮﻧﯽ دﺧﺘﺮم؟‬ ‫ﺣﺎﻣﺪ ﺑﺎزﻫﻢ ﻟﺒﺨﻨﺪي زد و ﻣﻦ دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺑﺰﻧﻤﺶ ... اي ﺑﺎﺑﺎ ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ: ﻋﺰﯾﺰم ﺣﺎﺿﺮ ﺷﻮ ﺑﺒﺮﻣﺖ ...‬ ‫ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﺑﺎ ﮐﻠﻤﻪ ﻋﺰﯾﺰم ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺳﻔﺖ و ﻣﺤﮑﻢ ﺣﺎﻣﯽ ﻟﺒﺨﻨﺪي روي ﻟﺒﺶ اوﻣﺪ ...‬ ‫
- ﻣﯿﺪوﻧﻢ ﺑﻬﺖ ﺧﻮش ﻧﮕﺬﺷﺖ ﻋﺰﯾﺰه دﻟﻢ وﻟﯽ ﺑﻬﺖ ﻗﻮل ﻣﯿﺪم ﮐﻪ ﺳﻌﯽ ﻣﯿﮑﻨﻢ اﯾﻦ ﺟﻮر ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﺣﺪاﻗﻞ ﺑﺮﺳﻪ ...‬ ‫
- ﻣﻦ رو ﻣﻮﻗﻊ ﺧﺎرج ﺷﺪن از اﺗﺎﻗﺖ ﺗﻮ ﻣﺮاﺳﻢ ﭘﺪرت دﯾﺪن و ﻣﺜﻞ اﯾﻨﮑﻪ ﺑﺮداﺷﺘﺸﻮن ...‬ ‫اﺧﻤﺎش رﻓﺖ ﺗﻮي ﻫﻢ: اﯾﻦ ﮐﻪ ﻧﺎﻣﺰدم از اﺗﺎﻗﻢ ﺑﯿﺮون ﺑﯿﺎد اﻧﻘﺪر ﺗﻌﺠﺐ داره ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم و ﭼﺮا ﻫﺮ ﺑﺎر ﺑﺎز اﯾﻦ ﮐﻠﻤﻪ اﯾﻦ ﺟﻮر ﻣﻦ رو ﺑﻪ ﭘﺮواز در ﻣﯿﺎورد: اوﻧﺎ ﮐﻪ ﻧﻤﯿﺪوﻧﻦ ...‬ ‫
- ﺑﺮات اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﻫﺎ ﻣﻬﻢ ﻧﺒﺎﺷﻪ ﻣﻦ ﮐﻪ ﻣﯿﺪوﻧﻢ ﭼﻪ ﺧﺎﻧﻮم ﻧﺠﯿﺒﯽ دارم ... اﻣﺎ دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﻬﺖ ﺧﻮش ﺑﮕﺬره ﯾﺎ ﻻاﻗﻞ اﻧﻘﺪر‬ ‫ﺑﺪ ﻧﮕﺬره ...‬ ‫ﻫﻨﻮز ﯾﮑﻢ ﺳﺮدم ﺑﻮد ﺗﻮي ﺧﻮدم ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺟﻤﻊ ﺷﺪم و ﺣﺎﻣﯽ ﺑﺨﺎري رو زﯾﺎد ﺗﺮ ﮐﺮد و زﯾﺮ ﻟﺐ زﻣﺰﻣﻪ ﮐﺮد: ﮐﻮﭼﻮﻟﻮي ﺳﺮﻣﺎﯾﯽ ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي روي ﻟﺒﻢ اوﻣﺪ و ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﻮﻧﺪ روي ﺑﺮف ﭘﺎك ﮐﻦ ﻣﺎﺷﯿﻦ‬ ‫
- ﻣﻦ ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﯽ ﺑﻬﻢ ﺧﻮش ﻣﯿﮕﺬره ...‬ ‫دﺳﺘﻢ رو ﮐﻪ روي زاﻧﻮم ﻣﺸﺖ ﮐﺮده ﺑﻮدم ﺑﯿﻦ دﺳﺘﺎش ﮔﺮﻓﺖ و ﻣﻦ ﻫﻨﻮز ﻫﻢ روم ﻧﻤﯿﺸﺪ ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﻧﮕﺎش ﮐﻨﻢ ...‬ ‫
- دﻟﺒﺮ ﮐﻮﭼﻮﻟﻮي ﻣﻦ ﺣﺎﻻ ﭼﺮا ﻧﮕﺎم ﻧﻤﯿﮑﻨﻪ؟‬ ‫ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺳﺮم ﺳﻤﺖ ﭘﻨﺠﺮه ﭼﺮﺧﯿﺪ دﺳﺘﻢ رو ﮐﻤﯽ ﻓﺸﺎر داد: ﻣﺎدرم ﺑﺎ ﻋﻤﻪ ات ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮده ...‬ ‫ﺑﺎ ﺗﻌﺐ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ ﭼﺮﺧﯿﺪم: ﻧﮕﻔﺘﻪ ﺑﻮدي‬ ‫
- اﻣﺮوز ﻋﺼﺮي ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮدن ...‬ ‫
- و؟‬ ‫
- ﻣﯿﺘﻮﻧﯽ ﺣﺪس ﺑﺰﻧﯽ ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ اﺳﺘﻘﺒﺎل ﻧﮑﺮدن ...‬ ‫ﭘﻨﭽﺮ ﺷﺪم و ﻫﻤﻪ ﺣﺲ ﻫﺎي ﻗﺸﻨﮕﻢ ﭘﺮﯾﺪ‬ ‫
- ﻫﻤﺮازم ... ﺧﺎﻧﻮﻣﻢ ... ﭼﺮا ﺳﺮت ﭘﺎﯾﯿﻦ آﺧﻪ ...‬ ‫
- ﺧﺎﻟﻪ ام ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- ﻣﯿﺪوﻧﻢ از ﻋﻤﻪ ات ﺑﺪﺗﺮ و از ﻫﻤﻪ ﺑﺪﺗﺮ ﻋﻤﻪ ﺧﻮدم ...‬ ‫
- ﭼﺮا ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﻣﻦ رو دوﺳﺖ ﻧﺪاره ...‬ ‫اﺧﻤﺎش رو ﮐﺮد ﺗﻮ ﻫﻢ: ﻣﻦ ﻋﻤﻪ ات و ﺧﺎﻟﺖ رو راﺿﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ... ﺣﻖ ﻫﻢ دارن ...‬ ‫
- ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯿﮑﺮدم اﯾﻦ ﻃﻮري ﻓﮑﺮ ﮐﻨﯽ ...‬ ‫
- ﻧﻪ واﻗﻌﺎ ﺣﻖ دارن ﺑﺎ ﭘﯿﺶ زﻣﯿﻨﻪ اي ﮐﻪ از ﺣﺎﻣﺪ دارن ﭘﯿﺶ ﺧﻮدﺷﻮن ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻦ ﯾﮑﯽ ﻣﺜﻞ ﺑﺮادرش ...‬ ‫... ﺗﻮ دﻟﻢ ﮔﻔﺘﻢ ﺧﺎﻟﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮﯾﻦ ﮐﯿﻨﻪ اش از اﮐﺒﺮ ﺧﺎن اﻣﺎ اﯾﻦ رو ﺑﻪ ﺣﺎﻣﯽ ﻫﺮﮔﺰ ﻧﻤﯿﮕﻔﺘﻢ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﭘﺪر ﻓﻮت ﺷﺪه اش ﺣﺮف زدن‬ ‫ﮐﺎر درﺳﺘﯽ ﻧﺒﻮد اﺻﻼ ...‬ ‫ﮐﺎﻣﻞ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ ﭼﺮﺧﯿﺪم ... ﻧﺰدﯾﮏ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﻮدﯾﻢ ﻣﺎﺷﯿﻦ رو ﮔﻮﺷﻪ اي ﭘﺎرك ﮐﺮد وﻟﯽ ﺧﺎﻣﻮﺷﺶ ﻧﮑﺮد و ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﭼﺮﺧﯿﺪ ...‬ ‫
- اﯾﻦ ﻃﻮري ﻧﮕﻮ ﺣﺎﻣﯽ ...‬ ‫دﺳﺘﻢ رو ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺗﻮي ﻣﺸﺘﺶ ﻓﺸﺮد: ﻣﻦ ﺑﻬﺖ ﻗﻮل ﻣﯿﺪم ﻫﯿﭽﯽ ﺗﮑﺮار ﻧﻤﯿﺸﻪ ...‬ ‫ﺧﯿﻠﯽ دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ ﺑﺒﻮﺳﻤﺶ ... ﺣﺎل ﺧﯿﻠﯽ ﻋﺠﯿﺒﯽ داﺷﺘﻢ ﭼﺸﻤﻢ ﻫﻤﺶ ﺑﻪ ﻟﺒﺶ ﻣﯿﭽﺮﺧﯿﺪ و از ﺧﻮدم ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﯿﮑﺸﯿﺪم اﯾﻦ‬ ‫ﭼﻪ ﺣﺴﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ ﺟﻮﻧﻢ اﻓﺘﺎده ﺑﻮد ﺳﺮﯾﻊ ﻧﮕﺎﻫﻢ رو روي ﭼﺸﻤﺎش دوﺧﺘﻢ اﯾﻦ ﺟﺎ اﻣﻦ ﺗﺮ ﺑﻮد ... ﺑﻪ ﺧﻮدم ﻧﻬﯿﺐ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﺑﮑﺶ‬ ‫زدم اﻣﺎ دﺳﺖ ﺧﻮدم ﻧﺒﻮد دوﺑﺎره اون آراﻣﺶ زﯾﺒﺎ رو ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي ﮐﻪ روي ﻟﺒﺶ ﺑﻮد اﻧﮕﺎر ﻧﺸﺎﻧﻪ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻓﻬﻤﯿﺪه ﺑﻮد ﺗﻮ ذﻫﻨﻢ ﭼﯽ ﻣﯿﮕﺬره و ﺧﺠﺎﻟﺖ زده ﺷﺪه ﺑﻮدم و ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮدم‬ ‫ﮔﻮﻧﻪ ﻫﺎم از ﺷﺮم اﯾﻦ ﻃﻮر ﺣﺮارت دارن ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﻗﺒﻞ از داﺷﺘﻨﺖ ﭼﻪ ﻃﻮر داﺷﺘﻢ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯿﮑﺮدم ﻗﺎﺻﺪك ﻣﻦ ...‬ ‫
- اﻻن ﻣﻦ رو داري؟‬ ‫ﭼﺸﻤﺎش رو ﯾﻪ ﺑﺎر ﺑﺴﺖ و ﺑﺎز ﮐﺮد: ﺑﺎﯾﺪ ﯾﻪ ﻓﮑﺮي ﺑﺮاي اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﻧﺎز ﺗﻮي ﺻﺪا و ﻟﺤﻦ ﺻﺤﺒﺘﺖ ﺑﮑﻨﻢ اﯾﻦ ﺟﻮري ﻧﻤﯿﺸﻪ ...‬ ‫اﺧﻤﺎم رو ﻣﺼﻨﻮﻋﯽ ﮐﺮدم ﺗﻮي ﻫﻢ و ﻧﮕﺎش ﮐﺮدم ... ﺳﮑﻮت ﺑﯿﻨﻤﻮن رو ﺷﮑﺴﺘﻢ ﭼﻮن ﺑﺪ ﺟﻮر داﺷﺘﻢ ﺧﻄﺮﻧﺎك ﻣﯿﺸﺪم: ﭼﯿﺰه ...‬ ‫ﻣﻦ ﺧﻮدم ﺑﺎ ﻋﻤﻪ ام ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯿﮑﻨﻢ ...‬ ‫دﺳﺖ آزادش رو آروم ﺑﺎﻻ آورد و روي ﻟﺒﻢ ﮐﺸﯿﺪ و ﻣﻦ اﯾﻦ ﺣﺲ آروم رو دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ و ﯾﺎد روزﻫﺎﯾﯽ اﻓﺘﺎدم ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم‬ ‫اﯾﻦ دﺳﺘﻬﺎ ﺑﺮاي ﻧﻮازش ﭼﻪ ﺟﻮرﯾﻦ و اﻣﺮوز اﻋﺘﺮاف ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺑﯿﻨﻈﯿﺮ ﺑﻮدن ... ﻋﯿﻦ ﯾﻪ ﭘﺮواز ﺳﺒﮏ ﺣﺒﺎب ﺑﻮدن و ﯾﺎ ﺷﺎﯾﺪ ﻣﺜﻞ‬ ‫ﺑﻮﺳﻪ اش درﺳﺖ ﻣﺜﻞ ﻗﻄﺮه ﻫﺎي ﺑﺎرون ...‬ ‫
- آره ﺑﻪ ﻋﻤﻪ ات ﺑﮕﻮ ... ﻣﻦ اﺻﺮار دارم ﮐﻪ زودﺗﺮ ﻋﻘﺪ ﮐﻨﯿﻢ‬ ‫ﺷﺼﺘﺶ رو روي ﻟﺒﻢ ﻣﯿﮑﺸﯿﺪ و ﭼﺸﻤﺎش ﭘﺮ از ﺗﻤﻨﺎ ﺑﻮد: اﮔﺮ ﻫﻢ ﭘﺮﺳﯿﺪ ﭼﺮا اﻧﻘﺪر ﻋﺠﻠﻪ داره ... ﺑﮕﻮ ﻣﯿﺘﺮﺳﻪ ﮐﻪ ﻗﺎﺻﺪﮐﺶ ﺑﺘﺮﺳﻪ‬ ‫و ﭘﺮواز ﮐﻨﻪ و ﯾﺎ ﻧﻪ ... ﺑﻬﺶ ﺑﮕﻮ ﻣﻦ اﻣﺮوز ﺳﯿﺐ ﺳﺮخ ﺣﻮا رو ﭼﺸﯿﺪم و ﻣﺰه اش ﺗﻤﺎم وﺟﻮدم رو ﮔﺮﻓﺘﻪ و ﻧﻤﯿﺨﻮام اﯾﻦ ﺳﯿﺐ‬ ‫ﻣﻤﻨﻮﻋﻪ ﺑﺎﺷﻪ ... ﻧﻤﯿﺨﻮام از ﺑﻬﺸﺘﯽ ﮐﻪ اﻻن ﺗﻮش ﮔﺮﻓﺘﺎر ﺷﺪم اﺧﺮاج ﺑﺸﻢ ... دﻟﺶ رو ﻧﺪارم ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﭼﺎدر ﻋﻤﻪ رو آوﯾﺰون ﮐﺮدم ﻟﭙﺎش ﮐﻤﯽ ﮔﻞ اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮد ﺧﻮب ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ دﻟﯿﻠﺶ ﻓﺸﺎرﺷﻪ ... ﺑﺮاش ﭼﺎي ﺳﺒﺰ آوردم ﻟﺒﺨﻨﺪي زد ...‬ ‫ﮔﯿﺮه روﺳﺮﯾﺶ رو ﺑﺎز ﮐﺮد ... ﺷﺎﻟﻢ رو ﻣﺮﺗﺐ ﺗﺮ ﮐﺮدم ... ﺣﺎج آﻗﺎ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﻪ ﺳﻮﺋﯿﺘﻢ ﻧﮕﺎﻫﯽ اﻧﺪاﺧﺖ: ﻫﺮ ﺟﺎ ﺑﺮي ﺑﺎ ﺧﻮدت ﺻﻔﺎ‬ ‫ﻣﯿﺒﺮي ...‬ ‫اﺳﺘﮑﺎن ﭼﺎي رو روﺑﻪ روش ﮔﺬاﺷﺘﻢ و ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم ... ﻋﻤﻪ ﻋﮑﺲ ﻗﺎب ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﺎﺑﺎ رو دﯾﺪ و ﺑﻌﺪ از اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺳﺎل ﺑﺎز ﺑﻐﺾ ﮐﺮد و‬ ‫ﺷﻮﻫﺮ ﻋﻤﻪ ام زﯾﺮ ﻟﺐ ﻓﺎﺗﺤﻪ اي ﺧﻮﻧﺪ ...‬ ‫ﻋﻤﻪ ﻣﺎﻧﺘﻮش رو در آورد: ﺑﺸﯿﻦ ﻋﻤﻪ ﺟﺎن ﭼﺮا اﻧﻘﺪر دور ﻣﯿﭽﺮﺧﯽ ...‬ ‫
- دارم ﻣﯿﺮم زﯾﺮ ﻏﺬا رو ﺧﺎﻣﻮش ﮐﻨﻢ ...‬ ‫
- ﻣﮕﻪ ﻧﮕﻔﺘﻢ ﭼﯿﺰي درﺳﺖ ﻧﮑﻦ ... ﻋﻤﻪ ﭼﺮا ﺧﻮدت رو اذﯾﺖ ﮐﺮدي؟‬ ‫
- ﻧﻪ ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ آﺷﭙﺰﯾﻢ ﺧﻮﺑﻪ ...‬ ‫ﻋﻤﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻏﻤﮕﯿﻨﯽ زد: اون وﻗﺖ ﻣﯿﺨﻮاي ﻋﺮوس ﺷﯽ؟‬ ‫از ﺷﻮﻫﺮ ﻋﻤﻪ ام ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﯿﮑﺸﯿﺪم ...‬ ‫
- ﭼﺮا ﺳﺮت ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻋﻤﻪ ﺧﻮدت ﻫﻢ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﻧﯿﺴﺘﯽ؟‬ ‫ﺷﻮﻫﺮ ﻋﻤﻪ ام: ﺧﺎﻧﻮم ﺑﺬار ﺑﺮﺳﯽ ... اﻻن وﻗﺖ ﭘﺮﺳﯿﺪن اﯾﻦ ﺳﺌﻮاﻟﻬﺎﺳﺖ ...‬ ‫ﻋﻤﻪ ﮐﻪ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺷﻮﻫﺮ ﻋﻤﻪ ام ﻣﺜﻞ ﺷﺼﺖ ﺗﯿﺮ ﺷﻠﯿﮏ ﺷﺪم ﺑﻪ ﺳﻤﺖ آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ و ﻧﻔﺴﻢ رو ﺑﯿﺮون داد ...‬ ‫از ﺗﻮي ﺟﯿﺐ ﺷﻠﻮار ﮔﻮﺷﯿﻢ رو ﮐﻪ رو وﯾﺒﺮه ﺑﻮد در آوردم ... ﺣﺎﻣﯽ ﺑﻮد ... ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم و ﺻﺪام رو آوردم ﭘﺎﯾﯿﻦ: اﻟﻮ‬ ‫
- ﻋﺰﯾﺰم ﮐﺠﺎﯾﯽ؟ ﭼﺮا ﮔﻮﺷﯽ ﺑﺮ ﻧﻤﯿﺪاري؟‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺳﺎﻟﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻢ و ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﮔﺎز ﺗﺎ ﻟﻮﺑﯿﺎ ﭘﻠﻮ رو ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻨﺪازم ... ﻇﺎﻫﺮش ﮐﻪ اﺻﻼ ﺧﻮب ﻧﺒﻮد ...‬ ‫
- ﻋﻤﻪ ام اﯾﻨﺎ رﺳﯿﺪن ...‬ ‫
- ﭼﯿﺰي ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻮم ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻦ؟‬ ‫... اﯾﻦ ﺧﺎﻧﻮﻣﻢ ﮔﻔﺘﻨﻬﺎش رو دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ ...‬ ‫
- ﺣﺎﻣﯽ ...‬ ‫ﻟﺤﻨﻢ زﯾﺎدي ﺑﭽﮕﺎﻧﻪ ﺑﻮد ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ...‬ ‫
- ﺟﺎن دﻟﻢ ...‬ ‫
- ﻏﺬام اﻓﺘﻀﺎح ﺷﺪه ...‬ ‫ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺑﻠﻨﺪ ﺧﻨﺪﯾﺪ ...‬ ‫
- ﻣﯿﺸﻪ ﺑﮕﯽ ﭼﺮا ﻣﯿﺨﻨﺪي؟‬ ‫
- ﻋﺰﯾﺰ ﺗﺮﯾﻨﻢ ﻣﻦ ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻢ ﺑﺬار ﺑﮕﻢ ﻓﺨﺮي ﺧﺎﻧﻮم درﺳﺖ ﮐﻨﻪ ﺑﺮات ﺑﯿﺎرم ﺧﻮدت اﺻﺮار داﺷﺘﯽ ...‬ ‫
- ﻣﻦ آﺷﭙﺰي ﺑﻠﺪم ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﺧﻨﺪه اش رو ﺧﻮرد: ﻣﻌﻠﻮﻣﻪ ... ﻣﻦ و ﺑﺎش ﭼﻪ زﻧﯽ ﻣﯿﺨﻮام ﺑﮕﯿﺮم ... آﺧﻪ آﺷﭙﺰي ﻫﻢ ﺑﻠﺪ ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫ﺑﺎ ﺑﺪﺟﻨﺴﯽ ﮔﻔﺘﻢ: ﻋﻤﻪ ام ﻫﻢ ﻫﻤﯿﻦ رو ﮔﻔﺖ ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺧﺎﻃﺮ ﻗﻀﯿﻪ ﻣﻨﺘﻔﯽ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﺑﻤﻮﻧﻪ ﺑﺮاي ﯾﮑﯽ دو ﺳﺎل آﯾﻨﺪه ﺑﻬﺘﺮه ...‬ ‫
- ﭼﯽ ﭼﯽ رو ﺑﻬﺘﺮه ... اﺻﻼ ﺧﻮدم آﺷﭙﺰي ﻣﯿﮑﻨﻢ ... ﻗﻀﯿﻪ ﺑﻤﻮﻧﻪ ﺑﺮاي ﯾﮑﯽ دو ﻫﻔﺘﻪ ﺑﻌﺪ ...‬ ‫ﺧﻨﺪه اي ﮐﺮدم: داد ﻧﺰن ﺻﺪات ﻣﯿﭙﯿﭽﻪ ...‬ ‫ﻋﻤﻪ: ﻫﻤﺮاز ﻋﻤﻪ ﺟﺎن ﺧﻮدت رو اذﯾﺖ ﻧﮑﻦ ...‬ ‫ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﮔﻮﺷﯽ: ﺣﺎﻣﯽ ﻣﻦ ﺑﺮم ...‬ ‫
- ﻣﻦ اﻣﺮوز ﻋﺼﺮي ﻣﯿﺎم دﯾﺪن ﻋﻤﻪ و ﺷﻮﻫﺮ ﻋﻤﻪ ات ...‬ ‫اﻧﮕﺸﺘﻢ رو ﺑﻪ ﮐﺎﺑﯿﻨﺖ ﮐﺸﯿﺪم: ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﯽ ﻻزﻣﻪ؟ ﻣﻦ از ﻋﮑﺲ اﻟﻌﻤﻞ ﻫﺎﺷﻮن ﻣﯿﺘﺮﺳﻢ ﺣﺎﻣﯽ ...‬ ‫
- ﻫﻤﯿﻦ ﮐﻪ ﺗﺎ اﯾﻦ ﺟﺎ اوﻣﺪن ﯾﻌﻨﯽ ﮐﻤﯽ اوﺿﺎع ﻣﻨﺎﺳﺐ ﺗﺮ ﺷﺪه ... ﺗﻮ ﻧﮕﺮان ﻧﺒﺎش ﻋﺰﯾﺰه دﻟﻢ ﻣﻦ درﺳﺘﺶ ﻣﯿﮑﻨﻢ ...‬ ‫ﻇﺮف ﻣﺎﺳﺖ رو ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻋﻤﻪ ﮐﺸﯿﺪم ...‬ ‫ﺷﻮﻫﺮ ﻋﻤﻪ ام ﺑﺎ آراﻣﺶ ﻣﺸﻐﻮل ﻏﺬاش ﺑﻮد اﯾﻦ ﻣﺮد ﻫﻤﯿﺸﻪ آرام ﺑﻮد و ﺧﻮﻧﺴﺮد ﻣﺜﻞ ﺣﺎﻣﯽ ﺑﺎ اﯾﻦ ﺗﻔﺎوت ﮐﻪ اون ﺗﮑﺒﺮ ﺗﻮي ﻧﮕﺎه‬ ‫و رﻓﺘﺎرﻫﺎي ﺣﺎﻣﯽ رو ﻧﺪاﺷﺖ ...‬ ‫اﻟﻬﯽ ﺷﮑﺮ ﮔﻔﺖ و ﺑﻌﺪ اداﻣﻪ داد: ﻣﻤﻨﻮﻧﻢ ﻫﻤﺮاز ﺧﺎﻧﻮم ...‬ ‫
- ﺷﻤﺎ ﮐﻪ ﭼﯿﺰي ﻧﺨﻮردﯾﺪ ﻣﯿﺪوﻧﻢ زﯾﺎد ﺧﻮب ﻫﻢ ﻧﺸﺪه ﺑﻮد ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﻬﺮﺑﻮﻧﯽ زد: ﻏﺬاي دﺧﺘﺮ ﭘﺰ ﻫﺮ ﭼﯽ ﺑﺎﺷﻪ ﻋﺎﻟﯿﻪ ﻣﺎ ﮐﻪ از اﯾﻦ ﻧﻌﻤﺖ ﻣﺤﺮوم ﺑﻮدﯾﻢ ...‬ ‫ﻋﻤﻪ ﻫﻤﭽﻨﺎن ﺳﺎﮐﺖ ﺑﻮد و ﺑﺎ ﻏﺬاش ﺑﺎزي ﻣﯿﮑﺮد: ﻋﻤﻪ ﺟﺎن ﭼﺮا ﻧﻤﯿﺨﻮرﯾﺪ ... ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﯿﺪ ﺑﺨﻮرﯾﺪ ﻧﻮن ﭘﻨﯿﺮ رو دارم ﻫﺎ ...‬ ‫
- ﻣﺎدرش ﮐﻪ ﺑﻬﻢ زﻧﮓ زد ... ﻫﺰار ﺗﺎ ﺣﺮف اوﻣﺪ ﺗﻮ ذﻫﻨﻢ ... ﻫﺰار ﺗﺎ ﻫﻤﺮاز ...‬ ‫ﻗﺎﺷﻘﻢ رو ﺗﻮي ﻇﺮﻓﻢ ﮔﺬاﺷﺘﻢ و ﮐﻤﯽ ﺑﻪ ﭘﺸﺘﯽ ﺻﻨﺪﻟﯽ ﺗﮑﯿﻪ دادم ... و ﺳﺮم رو ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻢ ...‬ ‫
- ﺧﺎﻟﺖ ﭼﯽ ﻣﯽ ﮔﻪ؟‬ ‫
- ...‬ ‫
- ﺣﺎﻣﺪ ﻫﻢ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ﻧﻪ؟‬ ‫
- ﺑﻠﻪ ...‬ ‫
- ﺗﻤﺎم ﻃﻮل اﯾﻦ ﺳﺎﻟﻬﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﺟﻠﻮي ﺧﻮدم رو ﮔﺮﻓﺘﻢ ﮐﻪ ﺳﺮ ﻧﻤﺎز ﻟﻌﻨﺘﺶ ﻧﮑﻨﻢ ...‬ ‫ﺷﻮﻫﺮ ﻋﻤﻪ ام اﺳﺘﻐﻔﺮ اﻟﻠﻬﯽ زﯾﺮ ﻟﺐ ﮔﻔﺖ و ﺗﺴﺒﯿﺤﺶ رو ﺑﻪ دﺳﺘﺶ ﮔﺮﻓﺖ ...‬ ‫ﻋﻤﻪ از اون ﺳﺮ ﻣﯿﺰ ﮐﻮﭼﯿﮏ ﺧﻮﻧﻪ ام دﺳﺘﺶ رو روي دﺳﺖ ﮔﺬاﺷﺖ: ﺗﻮ ﺑﺎﺳﻮادي ﻫﻤﺮاز ﻋﺎﻗﻠﯽ ...‬ ‫ﺑﻪ زور ﮐﻤﯽ ﺧﻮدم رو ﺟﻤﻊ و ﺟﻮر ﮐﺮدم ﺗﺎ ﺑﺘﻮﻧﻢ ﺑﺎ ﻋﻤﻪ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﻢ: ﻋﻤﻪ ﺑﺎ اﺟﺎزﺗﻮن ﺧﻮدش ﺗﺎ ﯾﮑﯽ دو ﺳﺎﻋﺖ دﯾﮕﻪ ﻣﯿﺎد‬ ‫ﺑﺎﻫﺎﺗﻮن ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯿﮑﻨﻪ ﻣﻦ ﺷﺎﯾﺪ ... ﯾﻌﻨﯽ روم ﻧﯿﻤﺸﻪ ﮐﻪ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫اﺧﻤﻬﺎي ﻋﻤﻪ در ﻫﻢ رﻓﺖ اﻣﺎ ﺣﺎ ج آﻗﺎ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻬﻢ اﻧﺪاﺧﺖ: ﮐﺎر درﺳﺘﺶ ﻫﻢ ﻫﻤﯿﻨﻪ ﻣﺮد و ﻣﺮدوﻧﻪ ﺑﯿﺎد . دﺧﺘﺮم ﻣﯿﺪوﻧﻢ ﺗﻮ دﺧﺘﺮي‬ ‫ﻧﯿﺴﺘﯽ ﮐﻪ ﻣﺎ ﺑﺨﻮاﯾﻢ راه ﺟﻠﻮ ﭘﺎت ﺑﺬارﯾﻢ ...‬ ‫
- اﯾﻦ ﻃﻮر ﻧﻔﺮﻣﺎﯾﯿﺪ ...‬ ‫
- ﻧﻪ دﺧﺘﺮم ﺑﺤﺚ اﯾﻨﻬﺎ ﻧﯿﺴﺖ ... ﻣﺎ ﭼﻪ ﮐﺮدﯾﻢ ﺑﺮات ﺗﻮ اﯾﻦ ﺳﺎﻟﻬﺎ ... ﭼﻪ ﻣﺎ ﭼﻪ ﺧﺎﻟﺖ ﺗﻮ داري ﺣﺮﻣﺖ ﻣﯿﺬاري ﮐﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﺎ رو‬ ‫ﻣﯿﭙﺮﺳﯽ ...‬ ‫ﻋﻤﻪ: ﻣﺎدرت ﺳﺮ رﻫﺎ از ﻣﺎ ﺳﺌﻮاﻟﯽ ﻧﮑﺮد ... زﻧﮓ زد ﮔﻔﺖ رﻫﺎ رو دادم رﻓﺖ ... اوﻣﺪﯾﻢ اون دﺑﺪﺑﻪ و ﮐﺒﮑﺒﻪ ... ﮐﯽ ﺑﺪش ﻣﯿﺎد اﻣﺎاز‬ ‫اوﻟﺶ ﻫﻢ ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﮐﻪ اﯾﻦ وﺻﻠﻪ ﻧﺎ ﺟﻮره ...‬ ‫
- ﻣﻨﻢ ﻧﺎﺟﻮرم ﻋﻤﻪ؟‬ ‫دﺳﺘﺶ رو ﻣﺤﮑﻢ دور ﻣﭽﻢ ﺣﻠﻘﻪ ﮐﺮد: ﺗﻮ از ﺟﻮرم ﺟﻮر ﺗﺮي اﯾﻦ ﭼﻪ ﺣﺮﻓﯿﻪ ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺑﻪ ﺳﺮ ﭘﺎﯾﯿﻨﻢ و ﺷﺎل روي ﺳﺮم زد ... اﺳﺘﺮس داﺷﺘﻢ اﻧﮕﺎر ﮐﻪ اﯾﻦ آدم رو ﺑﺎر اول ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﯿﺪﯾﺪم ...‬ ‫ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم ﺗﺎ از ﺟﻌﺒﻪ ﺷﯿﺮﯾﻨﯽ ﮐﻪ آورده ﺑﻮد ﭼﻨﺪﺗﺎﯾﯽ ﺗﻮي ﺗﻨﻬﺎ دﯾﺲ ﮐﺮﯾﺴﺘﺎﻟﯽ ﮐﻪ داﺷﺘﻢ ﺑﭽﯿﻨﻢ ...‬ ‫ﻋﻤﻪ اﺧﻢ ﮐﺮده ﺑﻮد ﭼﺎدرش رو ﻣﺤﮑﻢ دورش ﭘﯿﭽﯿﺪه ﺑﻮد و ﺣﺘﯽ ﺣﺎﺿﺮ ﻧﺸﺪه ﺑﻮد ﭼﺎدر رﻧﮕﯽ ﺳﺮ ﮐﻨﻪ ... ﻧﻔﺴﻢ رو ﺑﯿﺮون دادم‬ ‫ﺣﺎﺟﯽ: ﺧﺐ آﻗﺎي دﮐﺘﺮ واﻟﺪه ﺧﻮب ﻫﺴﺘﻨﺪ؟‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﺷﯿﮏ و ﺟﺪي رو ﺑﻪ روي ﺣﺎج آﻗﺎ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد: ﺳﻼم دارن ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺗﻌﯿﯿﻦ وﻗﺖ از ﺟﺎﻧﺐ ﺷﻤﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﺑﺮاي ﺧﺪﻣﺖ رﺳﯿﺪن
قسمت بیست هفتم(آخر)
رمان بانوی قصه

تعداد بازدید: 1038 |
تعداد نظرات:1 |
تعداد تشکرها: 3 |
نویسنده: admin

قسمت بیست و هفتم(قسمت آخر)

ن دادم‬ ‫ﺣﺎﺟﯽ: ﺧﺐ آﻗﺎي دﮐﺘﺮ واﻟﺪه ﺧﻮب ﻫﺴﺘﻨﺪ؟‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﺷﯿﮏ و ﺟﺪي رو ﺑﻪ روي ﺣﺎج آﻗﺎ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد: ﺳﻼم دارن ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺗﻌﯿﯿﻦ وﻗﺖ از ﺟﺎﻧﺐ ﺷﻤﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﺑﺮاي ﺧﺪﻣﺖ رﺳﯿﺪن ...‬ ‫ﻋﻤﻪ ﭼﯿﺰي ﻧﻤﯿﮕﻔﺖ اﻣﺎ ﻫﺮ ﺣﺮﮐﺘﺶ ﻧﺸﺎن از اﻋﺘﺮاﺿﺶ ﺑﻮد و ﻣﻦ ﺧﯿﺮه ﺑﻮدم ﺑﻪ ﻣﺮد ﻣﻐﺮورم و ﻣﯿﺘﺮﺳﯿﺪم از ﻫﺮ ﺟﻤﻠﻪ اي ﮐﻪ ﻗﺮار‬ ‫ﺑﻮد رد و ﺑﺪل ﺑﺸﻪ ...‬ ‫ﻇﺮف رو روي ﻣﯿﺰ وﺳﻂ ﮔﺬاﺷﺘﻢ و ﺧﻮدم ﻫﻢ ﮐﻨﺎر ﻋﻤﻪ رو ﺑﻪ روي ﺣﺎﻣﯽ ﻧﺸﺴﺘﻢ ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﻮد ﭘﺮ از ﺣﺲ اﻃﻤﯿﻨﺎن ﺑﻪ ﺟﻤﻼﺗﺶ ...‬ ‫ﻋﻤﻪ: ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺘﯽ ﺑﺮادر ﻣﺤﺘﺮم ﻫﻢ ﺗﺸﺮﯾﻒ آوردن ﮔﻮﯾﺎ ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﮐﻤﯽ ﺧﻮدش رو ﺟﻤﻊ و ﺟﻮر ﺗﺮ ﮐﺮد و ﻣﻦ دﺳﺘﻬﺎم رو در ﻫﻢ ﻗﻼب ﮐﺮدم ... و ﺗﻮ ﻓﮑﺮ اﯾﻨﮑﻪ ﭼﺮا ﻧﻪ ﺗﻮ ﺟﻤﻊ ﺧﺎﻧﻮادﮔﯽ‬ ‫ﺧﻮدم و ﻧﻪ ﺗﻮ ﺟﻤﻊ ﺧﺎﻧﻮادﮔﯽ ﺣﺎﻣﯽ ﻣﻦ ﭼﺮا ﺣﺮف ﻧﻤﯿﺰﻧﻢ و ﻻل ﻣﯿﺸﻢ ...‬ ‫
- ﺑﻠﻪ ﺣﺎﻣﺪ اوﻣﺪه ...‬ ‫
- ﺧﺐ ﺧﺪا رو ﺷﮑﺮ ﺧﺪا ﺑﺮاي ﻣﺎدرش ﺣﻔﻈﺶ ﮐﻨﻪ وﻟﯽ ﺑﺮادرزاده ﻣﻦ ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﻪ ﺑﺮﮔﺮده ...‬ ‫زﯾﺮ ﭘﻠﮏ ﺣﺎﻣﯽ ﭘﺮﯾﺪ اﯾﻦ رو ﺑﻪ وﺿﻮح دﯾﺪم ...‬ ‫ﺣﺎﺟﯽ: ﺧﺎﻧﻮﻣﻢ داغ ﺑﺮادر زاده اش رو ﻫﻨﻮز داره آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ...‬ ‫
- ﺑﻬﺸﻮن ﺣﻖ ﻣﯿﺪم ... ﻣﻦ ﺑﻪ ﻋﻤﻪ ﺧﺎﻧﻮم ﺣﻖ ﻣﯿﺪم ... اﻣﺎ ... ﺷﻤﺎ ﻣﻦ رو ﺑﺮادر ﺣﺎﻣﺪ ﻧﺒﯿﻨﯿﺪ ...‬ ‫
- ﭘﺴﺮ اﮐﺒﺮ ﺧﺎن اﻧﺘﻈﺎم ﮐﻪ ﺑﺒﯿﻨﻢ ... اون رو ﻫﻢ ﻧﺒﯿﻨﻢ؟‬ ‫رﻧﮕﻢ ﭘﺮﯾﺪ اﺻﻼ دﻟﻢ ﻧﻤﯿﺨﻮاﺳﺖ ﮐﺎر ﺑﻪ اوﻧﺠﺎ ﺑﮑﺸﻪ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- ﻋﻤﻪ ﺟﺎن ...‬ ‫ﻋﻤﻪ: ﻧﻤﯿﺪوﻧﻪ ﭼﻪ ﺧﻮن دﻟﻬﺎﯾﯽ ﺑﺮاي دﯾﺪن ﺧﻮاﻫﺮ زاده ﻫﺎت ﺧﻮردي؟ ﭼﻪ ﺷﺐ و روزاﯾﯽ ﮐﻪ زﻧﮓ زدم در ﺣﺎل ﻫﻖ ﻫﻖ ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﻧﮕﺎﻫﺶ رو از ﻋﻤﻪ ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد ﻣﺤﮑﻢ ﺗﺮ از ﻫﺮ زﻣﺎﻧﯽ ﮔﻔﺖ: ﺑﻬﺘﻮن ﻗﻮل ﻣﯿﺪم ﯾﻪ ﻗﻄﺮه اﺷﮏ ﻧﺮﯾﺰه ... ﻫﻤﺮاز‬ ‫ﺑﺮاي ﻣﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻬﻤﻪ ... ﺧﯿﻠﯽ زﯾﺎد ...‬ ‫ﺣﺎﺟﯽ: اﯾﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻬﻤﻪ ﭘﺴﺮم ...‬ ‫ﻋﻤﻪ: ﺑﻠﻪ ﻣﻬﻤﻪ ... اﻣﺎ ﻣﯿﺨﻮام ﺑﺪوﻧﻢ ﭼﯽ ﻣﯽ ﺧﻮاي از ﻫﻤﺮاز؟‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﭘﺮ ﺻﻼﺑﺖ ﻣﻦ و اﯾﻦ ﺳﺌﻮال؟‬ ‫ﮔﻮﺷﻪ ﺗﻮﻧﯿﮏ ﭼﻬﺎر ﺧﻮﻧﻪ ام رو ﺗﻮي دﺳﺘﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ ...‬ ‫
- ﻗﺮاره ﺑﺮاي ﺑﺮادرزاد ﻫﺎت ﻣﺎدري ﮐﻨﻪ؟‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﺻﺪاش رو ﺻﺎف ﮐﺮد: ﻗﺮاره ﺑﺮاي ﻣﻦ ﻫﻤﺴﺮي ﮐﻨﻪ ... ﻋﻤﻪ ﺧﺎﻧﻮم ﻣﻦ ﺗﺮﺳﻬﺎي ﺷﻤﺎ رو درك ﻣﯿﮑﻨﻢ ﻫﻢ ﺷﻤﺎ و ﻫﻢ ﺧﺎﻟﻪ‬ ‫ﻫﻤﺮاز ... ﺧﻮد ﻫﻤﺮاز ﻫﻢ اﯾﻦ ﺗﺮس ﻫﺎ رو داﺷﺖ ... ﻣﻦ ﻧﻤﯿﮕﻢ ﻧﯿﻮﺷﺎ و ﮐﻮﺷﺎ ﺑﻪ ﻣﺎدر اﺣﺘﯿﺎج ﻧﺪارن اﻣﺎ ﻣﮕﻪ ﺗﻤﺎم اﯾﻦ ﺳﺎﻟﻬﺎ ﺑﺪون‬ ‫اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ ﻫﻤﺮاز ﻣﺎدري ﻧﮑﺮده؟‬ ‫ﻣﻦ اﻣﺎ ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﺳﺎﮐﺖ ﺑﻮدم ﻗﻮل داده ﺑﻮدم ﺑﺬارم ﺣﺎﻣﯽ ﺧﻮدش ﺣﺮﻓﻬﺎش رو ﺑﺰﻧﻪ ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ اﻧﮕﺸﺘﺶ رو ﺑﻪ ﮐﻨﺎر اﺑﺮوش ﮐﺸﯿﺪ: ﻫﻤﺮاز دﺧﺘﺮ ﻣﻮرد ﻋﻼﻗﻪ ﻣﻨﻪ ... ﻗﺮار ﻫﻢ ﻧﯿﺴﺖ ﺑﺮاي ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﭼﯿﺰي ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﯾﻪ ﺧﺎﻟﻪ‬ ‫ﻣﻬﺮﺑﻮن و ﻣﺴﺌﻮل ﺑﺎﺷﻪ ... ﻗﺮاره ﻫﻤﺴﺮ ﻣﻦ ﺑﺎﺷﻪ و ﻣﻦ ﺷﻮﻫﺮش ﺑﺎ ﺗﻤﺎم ﻣﺸﺌﻮﻟﯿﺖ ﻫﺎ و وﻇﺎﯾﻔﯽ ﮐﻪ اﯾﻦ ﻋﻨﻮاﻧﻬﺎ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل داره ﻧﻪ‬ ‫ﭼﯿﺰي ﮐﻢ ﺗﺮ ﻧﻪ ﭼﯿﺰي ﺑﯿﺸﺘﺮ ...‬ ‫ﻋﻤﻪ ﺳﺎﮐﺖ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮد ... ﻟﺤﻦ ﺟﺪي و ﻣﺤﮑﻢ اﯾﻦ ﺣﺎﻣﯽ ﺑﺎﻋﺚ اﯾﻦ ﺳﮑﻮت ﺷﺪه ﺑﻮد ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ...‬ ‫ﺣﺎﺟﯽ: آﻓﺮﯾﻦ ﭘﺴﺮم ﻫﻤﯿﻦ ﮐﻪ ﺑﺪوﻧﯽ ﻣﺴﺌﻮﻟﯿﺖ ازدواج ﭼﯿﻪ ﯾﻪ ﮔﺎم ﺟﻠﻮﯾﯽ ﻣﻦ اﯾﻦ ﺣﺮف رو ﺑﻪ ﭘﺴﺮﻫﺎي ﺧﻮدم ﻫﻢ ﻣﯿﺰﻧﻢ ... ﺷﻤﺎ‬ ‫ﻫﻢ ﻣﺜﻞ اوﻧﻬﺎ ...‬ ‫ﺷﻨﻠﻢ رو دورم ﭘﯿﭽﯿﺪم و ﻟﺮز ﺧﻔﯿﻔﯽ ﮐﺮدم ... ﻫﻮا ﺗﺎرﯾﮏ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﺑﻮي ﻣﺤﺒﻮﺑﻪ ﺷﺐ ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﭘﯿﭽﯿﺪه ﺑﻮد ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﺸﯿﺪم‬ ‫ﮐﻨﺎر در اﯾﺴﺘﺎدﯾﻢ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺧﺴﺘﻪ اي روي ﻟﺒﺶ ﺑﻮد و ﯾﻪ ﻧﮕﺎه ﭘﺮ ﻣﺤﺒﺖ ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﻢ داﺷﺖ ... ﻟﺒﺨﻨﺪ زدم و ﺑﻬﺶ ﻧﺰدﯾﮏ ﺗﺮ ﺷﺪم دو‬ ‫ﺳﺎﻋﺖ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﺮاي ﻫﯿﭻ ﮐﺪوﻣﻤﻮن ﺳﺎﻋﺘﻬﺎي ﺧﻮﺑﯽ ﻧﺒﻮد ﻣﻦ از ﺷﺪت ﺳﮑﻮت ﺧﻔﻪ ﺷﺪه ﺑﻮدم و ﺣﺎﻣﯽ ﺷﺎﯾﺪ از ﺷﺪت ﺗﻤﺎم اون‬ ‫ﮐﯿﻨﻪ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻋﻤﻪ و ﺻﺒﺢ ﻫﻢ ﺧﺎﻟﻪ ﭘﺎي ﺗﻠﻔﻦ روش ﺧﺎﻟﯽ ﮐﺮده ﺑﻮدن ...‬ ‫
- ﺷﺎم ﻣﯿﻤﻮﻧﺪي ...‬ ‫دﺳﺘﺶ رو آروم دراز ﮐﺮد و دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﮔﯿﺮه ﺳﺮم ﮐﺸﯿﺪ: ﺑﺮم ﺑﻬﺘﺮه‬ ‫
- ﻫﺮ ﭼﻨﺪ دﺳﺖ ﭘﺨﺘﻤﻢ ﺧﻮب ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫ﺗﮏ ﺧﻨﺪه ﺧﺴﺘﻪ اي ﮐﺮد: ﻫﺮ ﮐﯽ ﺟﻮاﻫﺮي ﻣﺜﻞ ﺗﻮ رو ﺗﻮي ﺑﻐﻠﺶ ﻣﯿﺨﻮاد ﺑﺎﯾﺪ آﺷﭙﺰ ﻫﻢ ﺑﮕﯿﺮه ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم ﭼﯿﺰي ﮐﻪ اﺷﺎره ﮐﺮد رو ﺧﻮب ﯾﺎدم ﺑﻮد: ﯾﺎدﺗﻪ؟‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- ﻣﮕﻪ ﻣﯿﺸﻪ ﯾﺎدم ﺑﺮه ... ﻣﻦ ﻫﺮ ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﻪ‬ ‫رو ﺑﺎ دﺳﺖ ﺑﻪ ﺷﻘﯿﻘﻪ اش اﺷﺎره اي ﮐﺮد و اداﻣﻪ داد: اﯾﻨﺠﺎ ﺣﻔﻆ ﮐﺮدم ...‬ ‫ﮐﻤﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺗﻮي ﺷﻨﻠﻢ ﺧﻢ ﺷﺪم و ﻟﺬت ﺑﻮدﻧﺶ رو ﻧﻔﺲ ﮐﺸﯿﺪم ...‬ ‫
- ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ﺣﺎﻣﯽ ﺑﺎﺑﺖ ﺗﻤﺎ م اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ ...‬ ‫
- ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪم از ﺑﺲ ﺑﺎﺑﺖ ﺣﺎﻣﺪ ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﺟﻮاب ﭘﺲ دادم ...‬ ‫ﺳﺮم رو ﮔﺮم ﻧﻮك ﮐﻔﺶ ﻫﺎم ﮐﺮدم ﮐﺸﯿﺪﻣﺸﻮن ﺑﻪ ﺳﻨﮓ ﻓﺮش ﻗﺮﻣﺰ رﻧﮓ ﺣﯿﺎط ...‬ ‫دﺳﺘﺶ رو آروم ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ دراز ﮐﺮد و دﺳﺘﻢ رو ﺗﻮي دﺳﺘﺶ ﮔﺮﻓﺖ: ﺧﺎﻧﻮم ﺳﺮﻣﺎﯾﯽ ﻣﻦ ﺑﺮو ﺗﻮ ﯾﺦ ﮐﺮدي ...‬ ‫
- ﻣﯿﺘﺮﺳﻢ ﺣﺎﻣﯽ ...‬ ‫دﺳﺘﻢ رو ﻣﺤﮑﻢ ﺗﺮ ﺗﻮي دﺳﺘﺶ ﮔﺮﻓﺖ: ﻗﺮار ﺷﺪ اﯾﻦ ﻫﺎ رو ﺑﺴﭙﺎري ﺑﻪ ﻣﻦ و ﻧﮕﺮاﻧﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯽ ... ﺗﺮس رو ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ داﺷﺘﻪ‬ ‫ﺑﺎﺷﻢ ...‬ ‫ﺳﺮم رو ﺑﺎ ﺷﺪت ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم و ﭘﺮ ﺳﺌﻮال ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم ... ﮐﻤﯽ ﺳﺮش رو ﺧﻢ ﮐﺮد ﺗﺎ ﻣﻦ ﮔﺮﻣﺎي ﻧﻔﺲ ﻫﺎش رو روي ﮔﻮﻧﻪ ام‬ ‫اﺣﺴﺎس ﮐﻨﻢ و ﺧﻠﺴﻪ ﻫﻤﯿﺸﮕﯽ ﺗﻤﺎم وﺟﻮدم رو ﺑﮕﯿﺮه‬ ‫
- اﮔﻪ ﻋﺸﻘﻢ رو ﺑﻬﻢ ﻧﺪن ﭼﯽ؟‬ ‫ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﺸﯿﺪم ... ﺳﺮش رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮد و روﺑﻪ روي ﺻﻮرﺗﻢ ﺗﻮي ﭼﺸﻤﺎم ﺧﯿﺮه ﺷﺪ ...‬ ‫
- ﻓﺮار ﮐﻨﯿﻢ؟!‬ ‫ﺧﻨﺪﯾﺪ و ﺑﯿﻨﯿﺶ رو ﺑﻪ ﺑﯿﻨﯿﻢ زد: ﻧﻪ ﺧﺎﻧﻮم ﻣﻦ ﺑﺎ ﺣﺮﻣﺖ ﻣﯿﺎد ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻪ ﻣﻦ ﻓﺮار ﭼﯿﻪ‬ ‫
- ﺷﻮﺧﯽ ﮐﺮدم ...‬ ‫
- ﻣﯿﺪوﻧﻢ ﻋﺰﯾﺰم ... ﻣﯿﺪوﻧﻢ ...‬ ‫ﭼﺸﻤﺎش رو ﺑﺴﺖ و ﺑﺎز ﮐﺮد: اﻧﻘﺪر ﻣﯿﺎم و ﻣﯿﺮم ﺗﺎ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﮐﻮﺗﺎه ﺑﯿﺎن ...‬ ‫ﯾﮏ ﺟﻮرﻫﺎﯾﯽ ﺷﺒﯿﻪ ﻣﯿﺪان ﻧﺒﺮد ﺑﻮد ... ﻫﻤﻪ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮدﻧﺪ و ﻣﻦ از ﭘﺸﺘﻢ دوﻧﻪ ﻫﺎي درﺷﺖ ﻋﺮق ﻣﯿﺮﻓﺖ ... ﻣﻮﻫﺎم رو‬ ‫ﭘﺸﺘﻢ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮدم ... ﺷﻠﻮار ﭘﺎرﭼﻪ اي ﺳﻮرﻣﻪ اي رﻧﮕﯽ ﺗﻨﻢ ﺑﻮد ﺑﻮد و ﺑﻠﻮز ﺣﺮﯾﺮ ﺳﻔﯿﺪ ﺑﺎ ﺧﺎﻟﻬﺎي ﺳﻮرﻣﻪ اي ... ﯾﮑﻢ ﻟﺒﺎس ﺑﺮاي ﻣﻦ‬ ‫زﯾﺎدي ﻣﺠﻠﺴﯽ ﺑﻮد اﻣﺎ ﮔﻠﯽ ﻣﺠﺒﻮرم ﮐﺮده ﺑﻮد ...‬ ‫ﺳﯿﺎ ... ﺷﻮﻫﺮ ﺧﺎﻟﻪ ام ... ﺧﺎ ﻟﻪ ام و ﮔﻠﯽ ﮐﻨﺎر ﻫﻢ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ و ﻣﻦ ﻣﺠﺒﻮر ﺷﺪه ﺑﻮدم از ﺧﺎﻧﻮم ﺣﺴﯿﻨﯽ ﺻﻨﺪﻟﯽ ﺑﮕﯿﺮم ... ﻫﺮ ﭼﻪ‬ ‫ﻗﺪر ﺧﺎﻟﻪ اﺻﺮار ﮐﺮده ﺑﻮد ﻣﺮاﺳﻢ ﺧﻮﻧﻪ اوﻧﻬﺎ ﺑﺎﺷﻪ ﻣﻦ ﻗﺒﻮل ﻧﮑﺮدم ﺗﻨﻬﺎ ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﻗﺒﻮل ﮐﺮدم ﻇﺮوف ﮐﺮﯾﺴﺘﺎﻟﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ زور‬ ‫آورد ... ﻋﮑﺲ رﻫﺎ و ﻣﺎدرم و ﭘﺪرم روي ﻣﯿﺰ ﻋﺴﻠﯽ ﮐﻨﺎر ﮔﻠﺪاﻧﻬﺎ ﺑﻮد و ﻣﻦ روي ﺗﮏ ﺻﻨﺪﻟﯽ رو ﺑﻪ روي ﺣﺎﻣﯽ ﮐﻪ از ﻫﻤﯿﺸﻪ‬ ‫ﺷﯿﮏ ﺗﺮ ﺑﻮد ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدم ... ﺑﻪ اﺻﺮار ﻣﻦ ﺣﺎﻣﺪ ﻫﻢ اوﻣﺪه ﺑﻮد ﮐﺎري ﮐﻪ ﺗﺎ ﻟﺤﻈﻪ آﺧﺮ از ﻧﻈﺮ ﺧﻮدش اﮔﺮ ﻧﻤﯿﺸﺪ ﺑﻬﺘﺮ ﺑﻮد و ﻣﻦ‬ ‫اﺻﺮار داﺷﺘﻢ ﮐﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺮادر ﺣﺎﻣﯽ در ﮐﻨﺎرش ﺑﺎﺷﻪ ... ﻧﮕﺎه ﺣﺎﻣﺪ ﻏﺼﻪ دار ﺑﻮد و رﻧﮕﺶ ﭘﺮﯾﺪه و ﺗﻤﺎم ﺳﻌﯿﺶ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻧﻪ ﺑﻪ‬ ‫ﻋﮑﺲ ﻫﺎ ﻧﮕﺎه ﮐﻨﻪ ﻧﻪ ﺑﻪ ﻋﻤﻪ و ﺧﺎﻟﻪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺷﺪت ﺑﺎ ﮐﯿﻨﻪ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻣﯿﮑﺮدن ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﮐﺖ و داﻣﻦ آﺑﯽ ﻧﻔﺘﯿﺶ رو ﺑﺎﻻﺧﺮه ﭘﻮﺷﯿﺪه ﺑﻮد و ﻋﻤﻪ ﮐﻮﺗﺎه اوﻣﺪه ﺑﻮد و ﭼﺎدر رﻧﮕﯽ ﺳﺮش ﮐﺮده ﺑﻮد ﯾﮏ ﻫﻔﺘﻪ‬ ‫ﺑﺤﺚ و رﻓﺖ و آﻣﺪا و ﺳﺎﻃﺖ ﻫﺎي ﺣﺎﺟﯽ ﮐﺎر رو ﺑﻪ اﯾﻦ ﺟﺎ ﮐﺸﻮﻧﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ ﺣﺎﻻ ﺗﻮ ﻏﺮوب روز ﭘﻨﺠﺸﻨﺒﻪ ﻫﻤﮕﯽ ﺑﺮاي ﭼﯿﺰي‬ ‫ﺷﺒﯿﻪ ﺑﻪ ﺑﻠﻪ ﺑﺮون ﺗﻮ ﺳﻮﺋﯿﺖ ﻣﻦ ﺟﻤﻊ ﺷﺪه ﺑﻮدن ...‬ ‫ﺷﻮﻫﺮ ﺧﺎﻟﻪ ام ﺷﺎﯾﺪ ﺗﻨﻬﺎ ﮐﺴﯽ ﺑﻮد از ﺑﺰرﮔﺘﺮ ﻫﺎ ﮐﻪ ﮐﻤﯽ راﺿﯽ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯿﺮﺳﯿﺪ ...‬ ‫ﺑﺤﺚ ﻫﺎي ﻫﻤﯿﺸﮕﯽ ﺑﻮد و ﺳﮑﻮت ﺗﺮﺣﻢ ﺑﺮاﻧﮕﯿﺰ ﺣﺎﻣﺪ و ﭼﭗ ﭼﭗ ﻫﺎي ﺧﺎﻟﻪ و اﺷﮑﻬﺎي روان ﻋﻤﻪ و ﻋﺼﺒﯿﺖ ﻣﻦ ...‬ ‫ﮔﻠﯽ ﺑﺎ ﻧﮕﺎﻫﺶ آروﻣﻢ ﻣﯿﮑﺮد و ﺣﺎﻣﯽ ﺟﺪي و ﻣﺤﮑﻢ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و ﻧﮕﺎه ازش ﻣﯿﮕﺮﻓﺘﻢ ...‬ ‫ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم: ﻣﺎ ﺧﯿﻠﯽ دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺑﺎ ﭘﺪر ﺧﺪا ﺑﯿﺎﻣﺮزش ﺧﺪﻣﺘﺘﻮن ﺑﺮﺳﯿﻢ اﻣﺎ ﺧﻮب ﻗﺴﻤﺖ ﻧﺒﻮد ...‬ ‫اﻧﮕﺎر اﮔﺮ اﮐﺒﺮ ﺧﺎن ﺑﻮد اﻻن اﯾﻨﺠﺎ ﻣﯿﻨﺸﺴﺖ ...‬ ‫ﺧﺴﺮو ﺧﺎن: ﺧﺪا ﺟﻨﺎب اﻧﺘﻈﺎم رو ﺑﯿﺎﻣﺮزه ﻣﺜﻞ اﯾﻨﮑﻪ ﻗﺮاره ﺑﺎر دﯾﮕﻪ ﺑﺎ اﻧﺘﻈﺎم ﻫﺎ ﻓﺎﻣﯿﻞ ﺑﺸﯿﻢ ...‬ ‫اﯾﻦ آدم ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻣﻼﺣﻈﻪ ﻧﺪاﺷﺖ ... اﯾﻦ ﺣﺮف ﻣﺰﺧﺮﻓﺘﺮﯾﻦ ﻧﻈﺮ ﻣﯿﻮن اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﮐﯿﻨﻪ ﺑﻮد ...‬ ‫ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﺸﯿﺪم ﺗﺎ ﺑﺘﻮﻧﻢ ﺧﻮدم رو ﮐﻨﺘﺮل ﮐﻨﻢ ...‬ ‫ﺣﺎﻣﺪ ﻧﮕﺎﻫﺶ رو از زاﻧﻮﻫﺎي ﺧﻮدش ﻧﻤﯿﮕﺮﻓﺖ ...‬ ‫و دﻟﻢ ﺑﺮاي ﺣﺎﻣﯽ ﻣﯿﺴﻮﺧﺖ ﮐﻪ ﺷﺎﯾﺪ ﺗﻮ اﯾﻦ وﺿﻌﯿﺖ ﻫﻢ ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﺴﺖ رو ﺑﺮادر ﺑﺰرﮔﺘﺮش ﺣﺴﺎب ﮐﻨﻪ ...‬ ‫ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم: ﻫﻤﺮاز ﻓﺮﺷﺘﻪ اي ﮐﻪ ﻣﻦ دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاد دﺧﺘﺮم ﺑﺎﺷﻪ ...‬ ‫ﺧﺎﻟﻪ: ﻣﺎ اون ﯾﮑﯽ دﺧﺘﺮﻣﻮﻧﻢ داده ﺑﻮدﯾﻢ دﺧﺘﺮﺗﻮن ﺑﺸﻪ ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم اﻣﺎ اﻻن ﯾﻪ ﺗﯿﮑﻪ ﻗﺒﺮه ﮐﻪ ﺑﺮاي رﻓﺘﻦ ﺳﺮ ﺧﺎﮐﺶ ﺑﺎﯾﺪ از ﺷﻤﺎ‬ ‫اﺟﺎزه ﺑﮕﯿﺮﯾﻢ ...‬ ‫ﺳﯿﺎوش: ﻣﺎﻣﺎن ﺟﺎن! ...‬ ‫ﺑﻐﺾ ﮐﺮدم اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ ﻗﺮار ﺑﻮد ﺗﻤﻮم ﺑﺸﻪ ... اﯾﻦ ﺑﺤﺜﻬﺎ ﯾﻪ ﻫﻔﺘﻪ ﺑﻮد اﻋﺼﺎب ﻣﻦ رو ﻟﻪ ﮐﺮده ﺑﻮد و ﻗﺮار ﺑﻮد دﯾﮕﻪ ﺗﮑﺮار ﻧﺸﻦ ﺑﺎ‬ ‫ﺗﮑﺮارش ﭼﯽ رو ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻦ ﺑﻪ ﻣﻦ اﺛﺒﺎت ﮐﻨﻦ ... اﺣﺴﺎس ﻣﯽ ﮐﺮدم ﺗﻤﺎم ﺑﻨﺪ ﺑﻨﺪ وﺟﻮدم ﮐﺶ ﻣﯿﺎد ...‬ ‫ﺣﺎﻣﺪ: ﻣﻦ ... ﺷﺎﯾﺪ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﻣﯿﻮﻣﺪم ...‬ ‫ﻧﯿﻢ ﺧﯿﺰ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻪ ...‬ ‫ﻣﻦ: ﺣﺎﻣﺪ ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺑﺸﯿﻨﯿﺪ ...‬ ‫ﻫﻤﻪ ﻧﮕﺎه ﻫﺎ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﻦ ﺑﺮﮔﺸﺖ و واﻗﻌﺎ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﮐﺸﯿﺪم ﻋﺮق ﭘﯿﺸﻮﻧﯿﻢ رو ﻣﯿﺘﻮﻧﺴﺘﻢ اﺣﺴﺎس ﮐﻨﻢ و ﻧﻔﺴﻢ ﺣﺒﺲ ﺷﺪه ﺑﻮد.‬ ‫ﺧﺎﻟﻪ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺣﺎﻣﺪ اﻧﺪاﺧﺖ و ﺑﺎ دﺳﺘﻤﺎل ﮔﻮﺷﻪ ﭼﺸﻤﺶ رو ﭘﺎك ﮐﺮد: آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ﺷﻤﺎ ﮐﻪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﯿﺴﺘﯽ ﻣﻦ از ﮐﺠﺎ ﻣﯿﺴﻮزم ...‬ ‫ﺧﺴﺮو ﺧﺎن ﺑﺎ ﻫﻤﻮن ﻟﺤﻦ زﻧﻨﺪه ﻫﻤﯿﺸﻪ اش: ﺧﺎﻧﻮم ﮐﺎﻓﯿﻪ ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﺻﺪاش رو ﺻﺎف ﮐﺮد و ﺑﺎ اون اﺗﯿﮑﺖ و ﺻﻼﺑﺖ ﻫﻤﯿﺸﮕﯿﺶ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ رو ﺳﺮ ﺟﺎش ﻣﯿﻨﺸﻮﻧﺪ: ﻣﻦ ﺗﻤﺎم ﺳﻌﯿﻢ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺑﻮده‬ ‫ﮐﻪ ﺗﻮ اﯾﻦ ﻫﻔﺘﻪ ﻫﻤﺮاز اذﯾﺖ ﻧﺸﻪ ﺧﺎﻟﻪ ﺟﺎن ﺑﺎرﻫﺎ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ دﯾﺪار ﺷﻤﺎ اوﻣﺪﻧﻢ ﯾﺎ اﯾﻨﺠﺎ ﺧﺪﻣﺖ ﻋﻤﻪ ﺧﺎﻧﻮم و ﺣﺎج آﻗﺎ رﺳﯿﺪﻧﻢ ﺑﺮاي‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ اﻣﺮوز ﮐﻪ ﻣﯿﺮﺳﯿﻢ ﺧﺪﻣﺘﺘﻮن ﺑﺮاي ﻫﻤﺮاز ﯾﻪ ﺧﺎﻃﺮه ﺧﻮب ﺑﺎﺷﻪ ﺷﺎﯾﺪ ﺑﻬﺘﺮ ﺑﻮد اﮔﺮ ﺣﺮي ﻣﻮﻧﺪه ﻫﻤﻮن ﻣﻮﻗﻊ زده ﻣﯿﺸﺪ‬ ‫ﻣﻦ دوﺳﺖ ﻧﺪارم ﻫﻤﺮاز اﻻن ذره اي اذﯾﺖ ﺑﺸﻪ ...‬ ‫ﺑﺎ ﻧﮕﺮاﻧﯽ ﺑﻪ ﺳﯿﺎ ﮐﻪ ﻋﺼﺒﯽ ﭘﺎﻫﺎش رو ﺗﮑﻮن ﻣﯿﺪاد و ﮔﻠﯽ اﻧﺪاﺧﺘﻢ ... ﺟﻮ اﻧﻘﺪر ﺑﺪ ﺷﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﻦ ﻓﻘﻂ دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ‬ ‫ﺗﻤﻮم ﺑﺸﻪ ... ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم دﺳﺖ ﮐﺮد ﺗﻮي ﮐﯿﻔﺶ رو ﺟﻌﺒﻪ ﺣﻠﻘﻪ رو ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺣﺎﻣﯽ داده ﺑﻮدم ﺗﺎ ﺑﯿﺎره رو روي ﻣﯿﺰ ﮔﺬاﺷﺖ: ﻣﻦ‬ ‫ﺳﺮم از ﺷﺮم ﭘﺎﯾﯿﻦ ... ﭼﯿﺰي ﺑﺮاي ﮔﻔﺘﻦ ﻧﺪارم ... وﻗﺘﯽ ﺣﺎﻣﯽ ﮔﻔﺖ ﺑﺮاي ﺑﻠﻪ ﺑﺮون ﺑﯿﺎﯾﻢ ﻫﻢ روم ﻧﻤﯿﺸﺪ ﺗﻮي ﭼﺸﻤﺎﺗﻮن ﻧﮕﺎه ﮐﻨﻢ‬ ‫اﻣﺎ اﯾﻦ دﺧﺘﺮ ﻫﻢ آرزو داره ﻗﺮار ﻧﯿﺴﺖ ﺑﯿﻦ ﻣﺎﻫﺎ ﺑﻤﻮﻧﻪ ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﻧﮕﺎﻫﺶ رو ﺑﻪ ﻧﮕﺎﻫﻢ دوﺧﺖ و ﻋﺼﺒﯽ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد و ﻣﻦ ﻧﻤﯿﻔﻬﻤﯿﺪم ﭼﺮا ﻣﻦ رو ﺑﺎ اﯾﻦ ﻋﺼﺒﯿﺖ ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﻨﻪ ...‬ ‫ﮐﻨﺎرش اﯾﺴﺘﺎدم ﺗﺎ ﺣﻠﻘﻪ ام رو ﺗﻮي دﺳﺘﻢ ﮐﻨﻪ ... ﺑﺤﺚ ﻫﺎي ﺳﺮ ﻣﻬﺮﯾﻪ و ﺧﯿﻠﯽ ﭼﯿﺰﻫﺎي دﯾﮕﻪ رو ﻧﻪ ﮔﻮش ﮐﺮده ﺑﻮدم ﻧﻪ ﺑﺮام‬ ‫ﻣﻬﻢ ﺑﻮد‬ ‫دﺳﺘﻢ رو ﺑﯿﻦ دﺳﺘﺎش ﮔﺮﻓﺖ ... ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ داﺷﺖ ﺟﺪي ﻣﯿﺸﺪ دﯾﺸﺐ ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﺑﺎ ﻋﮑﺴﺸﻮن درد دل ﮐﺮده ﺑﻮدم اﺟﺎزه ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم و‬ ‫ﺣﺎﻻ ﺑﻪ ﻃﻮر رﺳﻤﯽ داﺷﺘﻢ ﻣﯿﺸﺪم زن ﺣﺎﻣﯽ ...‬ ‫اﻧﮕﺸﺘﺮ ﮐﻪ ﺗﻮي اﻧﮕﺸﺘﻢ ﻟﻐﺰﯾﺪ ﺻﺪاي ﻫﻠﻬﻠﻪ ﮔﻠﻨﺎر ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﺑﻘﯿﻪ ﻫﻢ دﺳﺖ زدن و ﻣﻦ ﻫﻨﻮز ﻣﯿﻠﺮزﯾﺪم و ﺣﺎﻣﺪ ﭼﺸﻤﺎش ﺧﯿﺲ‬ ‫ﺑﻮد ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﺑﻐﻠﻢ ﮐﺮد و اﺷﮏ رﯾﺨﺖ ... ﺧﺎﻟﻪ. ﻋﻤﻪ ﻫﻢ ... ﺳﯿﺎ ﺑﯽ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﻫﺮ ﮐﺴﯽ ﻣﺤﮑﻢ ﺑﻐﻠﻢ ﮐﺮد: ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺗﻮ اﺗﺎق ﻣﻦ ﺟﺎ‬ ‫داري ﻫﻤﺮاز ﻫﺮ وﻗﺖ ﻧﺨﻮاﺳﺘﯽ ﻫﻢ روي ﺳﺮم ﺟﺎ داري ...‬ ‫ﮔﻠﯽ ﻣﺤﮑﻢ ﺑﻮﺳﯿﺪﺗﻢ و ﻣﻦ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﺮدم ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﮐﻪ داﺷﺖ ﺟﺪي ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد ...‬ ‫ﺣﺎﻣﺪ ﺑﻬﻢ ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪ ... دﺳﺖ ﮐﺮد ﺗﻮي ﺟﯿﺒﺶ و دﺳﺘﺒﻨﺪ ﻇﺮﯾﻒ ﺑﯽ ﻧﻈﯿﺮي رو در آورد و ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد ... ﻣﻦ از اﯾﻦ ﻣﺮد ﮐﯿﻨﻪ‬ ‫داﺷﺘﻢ ... ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺎل ﭘﯿﺶ ... ﺗﻤﺎم اﯾﻦ ﻣﺪت ﺑﺎرﻫﺎي ﺑﺎر ﺗﻮي ذﻫﻨﻢ ﻧﻘﺸﻪ زﺟﺮ ﮐﺸﯿﺪﻧﺶ رو ﮐﺸﯿﺪه ﺑﻮدم اﻣﺎ اﻧﻘﺪر ﻧﮕﺎﻫﺶ و‬ ‫ﺧﻮدش ﺗﺮﺣﻢ ﺑﺮ اﻧﮕﯿﺰ ﺷﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ دﯾﮕﻪ ﺧﺒﺮي از اون ﺣﺎﻣﺪ ﭘﺮ از ﻏﺮور و ﺳﺮ ﺑﻪ ﻫﻮا ﻧﺒﺎﺷﻪ ...‬ ‫دﺳﺖ ﺑﻨﺪ رو ﺑﻪ دﺳﺘﻢ ﺑﺴﺖ: ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﺑﺎﺷﯽ ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ رو ﻫﻢ ﺑﻐﻞ ﮐﺮد ...‬ ‫ﮔﻠﻨﺎر ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ﺗﺎ از ﯾﺨﭽﺎل ﮐﯿﮏ رو ﺑﯿﺎره و ﻣﻦ ﻫﻨﻮز ﻫﻤﻪ ﺑﺪﻧﻢ ﻣﯿﻠﺮزﯾﺪ ... ﺟﻮاب ﻣﺤﮑﻢ ﺣﺎﻣﯽ ﻫﻤﻪ رو ﺳﺮ ﺟﺎﺷﻮن ﻧﺸﻮﻧﺪ اﻣﺎ ﻣﻦ‬ ‫ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﺣﺎﻟﻢ ﺑﺪ ﺑﻮد ... ﺧﻮدش رو ﺑﻬﻢ ﻧﺰدﯾﮏ ﺗﺮ ﮐﺮد: ﻫﻤﺮاز ...‬ ‫ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم و ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎش ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﭼﻪ ﻗﺪر دوﺳﺘﺶ داﺷﺘﻢ و اﯾﻦ ﻣﺪت ﭼﻪ ﻗﺪر ﻧﺸﻮن داده ﺑﻮد ﮐﻪ دوﺳﺘﻢ داره: ﺑﻪ‬ ‫زﻧﺪﮔﯿﻢ ﺧﻮش اوﻣﺪي ...‬ ‫دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﺳﺮم ﮐﺸﯿﺪ و ﭼﺸﻤﺎش ﻫﻨﻮز ﺧﯿﺲ ﺑﻮد ﺣﺎج آﻗﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺑﻪ ﻫﺮ دوﻣﻮن ﻣﯿﺰد و ﻣﻦ داﺷﺘﻢ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮدم ﯾﻌﻨﯽ ﻣﻦ و‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﻫﻢ ﺑﻪ اﯾﻦ روزﻫﺎ ﻣﯿﺮﺳﯿﺪﯾﻢ؟‬ ‫
- ﻋﻤﻪ ﺟﺎن ﺑﻮدﯾﺪ ﺣﺎﻻ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺑﻮدﻧﺘﻮن ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻪ ﻋﺎدت ﮐﺮده ﺑﻮدم ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﻋﻤﻪ ﻣﻮﻫﺎم رو ﻧﻮازﺷﯽ ﮐﺮد و ﺑﻮﺳﻪ اي ﺑﻪ ﭘﯿﺸﻮﻧﯿﻢ زد: ﺗﻮ ﻫﻢ دﯾﮕﻪ ﮐﻢ ﮐﻢ ﺧﻮﻧﻪ زﻧﺪﮔﯽ دار ﻣﯿﺸﯽ ...‬ ‫ﺣﺎج آﻗﺎ: اون ﻣﺮد ﻋﺎﺷﻘﯽ ﮐﻪ ﻣﺎ دﯾﺪﯾﻢ ﺣﺎﻻ ﮐﻪ زﻧﺶ ﻫﻢ ﺷﺪي ﻓﮑﺮ ﻧﮑﻨﻢ ﺑﺬاره اﯾﻨﺠﺎ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻤﻮﻧﯽ ...‬ ‫از ﺧﺠﺎﻟﺖ ﺳﺮم رو ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻢ و ﺣﺎج آﻗﺎ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﺮد و ﺳﺎك ﺑﻪ دﺳﺖ رﻓﺖ ﺗﻮ ﺣﯿﺎط ﺗﺎ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻋﻤﻪ ﺑﺸﻦ ...‬ ‫ﻋﻤﻪ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻬﻢ ﮐﺮد: ﭼﺸﻤﺎي ﺧﻮﺷﮕﻠﺖ ﺧﯿﺲ ﻧﺒﺎﺷﻪ ... ﺑﺮات ﻫﯿﭻ ﮐﺎري ﻧﮑﺮدم ﻋﻤﻪ ﺟﺎن ... ﺟﺰ اﯾﻨﮑﻪ ﺳﺮ ﻫﺮ ﻧﻤﺎزم دﻋﺎ ﮐﻨﻢ‬ ‫ﺧﺪا ﺟﻮاب ﺗﻤﺎم اﯾﻦ زﺟﺮﻫﺎت ... ﺻﺒﺮت و ﻧﺠﺎﺑﺘﺖ رو ﺑﻪ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﻧﺤﻮ ﺑﺪه ... ﺷﺐ ﻗﺒﻞ از ﻋﻘﺪﺗﻮن ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﯽ ﻗﺮار ﺑﻮدم ﺣﺎﺟﯽ‬ ‫ﮔﻔﺖ ﺷﺎﯾﺪ اﯾﻦ آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ﺟﻮاب ﻫﻤﻮن دﻋﺎ ﻫﺎم ﺑﺎﺷﻪ ... ﺗﻮﮐﻞ ﺑﻪ ﺧﺪا ﻋﻤﻪ ﺟﺎن ... ﺗﻮﮐﻞ ﺑﻪ ﺧﺪا اﻣﯿﺪوارم ﺗﻮ رو ﻫﺮ ﺑﺎر ﮐﻪ ﺑﻬﺖ‬ ‫زﻧﮓ ﻣﯿﺰﻧﻢ ﺷﺎد ﺑﺎﺷﯽ ... ﻣﺎ ﻣﯿﺮﯾﻢ و ﺑﺮاي ﻋﺮوﺳﯽ ﻣﻨﺘﻈﺮﯾﻢ ...‬ ‫
- ﻋﻤﻪ ﻋﺮوﺳﯽ ...‬ ‫
- ﺑﺬار ﺑﮕﯿﺮه ... درﺳﺘﻪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﯾﻦ ﮐﻪ از ﭼﻬﻞ ﭘﺪرش ﺧﯿﻠﯽ ﻧﮕﺬﺷﺘﻪ ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﯿﺪ ﻣﺮاﺳﻤﯽ ﺑﺮاي ﻋﻘﺪﺗﻮن داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﺪ اﻣﺎ ﺑﺬار‬ ‫ﻋﺮوﺳﯽ رو ﺑﮕﯿﺮه ﻫﺮ ﭼﻪ ﻗﺪر ﮐﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﺮاي داﺷﺘﻨﺖ ﺗﻼش ﮐﻨﻪ ﺑﺮاي روزﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺳﺨﺘﯽ ﻫﺎي زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯿﺮﺳﯿﺪ ﺗﻮﺷﻪ ﺟﻤﻊ‬ ‫ﮐﺮدﯾﺪ.‬ ‫ﺳﺮم رو روي زاﻧﻮش ﮔﺬاﺷﺘﻢ: ﻣﺮﺳﯽ ﻋﻤﻪ ...‬ ‫ﺻﺪاش ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﺑﻐﺾ داﺷﺖ: ﮐﺎش ﻣﺎدرت ﺑﻮد ﺧﻮدش اﯾﻨﻬﺎ رو ﺑﻬﺖ ﯾﺎد ﻣﯿﺪاد ﻣﻦ ﻓﻘﻂ اﯾﻨﻮ ﺑﮕﻢ ﮐﻪ ﻋﺎﺷﻘﺶ ﺑﺎش ﺻﺒﻮر ﺑﺎش‬ ‫و ﺳﺮت زﻧﺪﮔﯿﺖ ﺑﺎﺷﻪ ... ﺷﻐﻞ ﺗﻮ ﺣﺮف و ﺣﺪﯾﺚ زﯾﺎد داره و اﯾﻦ ﻣﺮد ﻗﺎﻧﻮﻧﻤﻨﺪ و ﺣﺴﺎﺳﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﺣﻮاﺳﺖ ﺑﺎﺷﻪ ﻋﻤﻪ ﺧﯿﻠﯽ ... از‬ ‫ﺣﻮاﺷﯽ ﮐﺎرت ﮐﻢ ﮐﻦ ... ﻫﺮ راﺑﻄﻪ اي ﭼﻪ ﺑﺎ ﻫﻤﮑﺎر ردت ﭼﻪ ﻫﻤﮑﺎر زﻧﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻮادت آﺳﯿﺐ ﻣﯿﺰﻧﻪ و رو ﺳﺮﯾﻊ ﻗﻄﻊ ﮐﻦ ...‬ ‫ﮐﻨﺎرش ﺑﺎش و آروﻣﺶ ﮐﻦ ... از ﺣﻖ ﺧﻮدت ﻧﮕﺬر اﻣﺎ ﻓﺪاﮐﺎري ﻫﻢ ﯾﺎدت ﻧﺮه ... ﺑﯽ اﺣﺘﺮاﻣﯽ ﻧﮑﻦ ... ﻧﺬار ﻫﻢ ﺑﻬﺖ ﺑﯽ اﺣﺘﺮاﻣﯽ‬ ‫ﺑﺸﻪ ...‬ ‫
- رﻓﺘﻦ؟‬ ‫
- اوﻫﻮم ...‬ ‫ﻣﯿﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺣﺘﯽ از ﭘﺸﺖ ﺗﻠﻔﻦ ﻫﻢ ﻟﺒﺨﻨﺪش رو ﺣﺲ ﮐﻨﻢ ... ﭘﺎﻫﺎم رو ﺗﻮي ﺷﮑﻤﻢ ﺟﻤﻊ ﮐﺮدم‬ ‫
- اوﻫﻮم درﺳﺖ ﻧﯿﺴﺖ ﺧﺎﻧﻮم ﻗﺸﻨﮕﻢ ...‬ ‫ﺑﻪ دﺳﺘﻢ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﺑﻪ ﺣﻠﻘﻪ ﻧﺎﻣﺰدي و ﺑﻌﺪ ﺣﻠﻘﻪ ﻋﻘﺪم ...‬ ‫
- اﻻن دﯾﮕﻪ ﺑﻬﺖ از ﺗﻪ دل ﻣﯿﮕﻢ ﺧﺎﻧﻮﻣﻢ ...‬ ‫
- ﺟﺎﺷﻮن ﺧﺎﻟﯽ ﺷﺪه ... ﻣﻦ ﺑﺎز اﯾﻦ ﺟﺎ ﺗﻨﻬﺎ ﺷﺪم ...‬ ‫
- ﻧﺸﻨﻮم ازت اﯾﻦ رو ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- ﻣﻨﻈﻮري ﻧﺪارم ﭼﺮا دﻟﺨﻮر ﻣﯿﺸﯽ ﻣﯿﺪوﻧﻢ ﺟﻠﺴﻪ داري و ﮐﺎراي ﻣﻬﻢ وﮔﺮﻧﻪ ﺑﻪ ﺟﺎي راﻧﻨﺪه ات ﺧﻮدت ﻋﻤﻪ اﯾﻨﺎ رو ﻣﯿﺒﺮدي ...‬ ‫اﻻﻧﻢ ﺑﺮاي ﺧﻮدم ﯾﻪ ﮐﺎري درﺳﺖ ﻣﯿﮑﻨﻢ ...‬ ‫ﺻﺪاي ﻣﻨﺸﯿﺶ ﮐﻪ اﻋﻼم ﻣﯿﮑﺮد ﺗﻮ اﺗﺎق ﮐﻨﻔﺮاﻧﺲ ﻣﻨﺘﻈﺮﺷﻦ را ﺷﻨﯿﺪم‬ ‫
- ﺑﺮو ﺑﻪ ﮐﺎرت ﺑﺮس ...‬ ‫
- ﮐﺠﺎ ﻣﯿﺨﻮاي ﺑﺮي؟‬ ‫
- ﻣﯿﺮم ﭘﯿﺶ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺗﺌﺎﺗﺮ ﺷﻬﺮ و ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ...‬ ‫
- ﺧﻮدت ﺗﻤﺮﯾﻦ ﻧﺪاري؟‬ ‫
- ﻧﻪ اﻣﺮوز ﻧﻪ ...‬ ‫
- ﻋﻠﯽ رو ﺑﻔﺮﺳﺘﻢ؟‬ ‫
- ﺣﺎﻣﯽ؟!‬ ‫
- ﺧﻮب ﻋﺰﯾﺰم ﭼﺮا ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﻣﯿﺸﯽ؟ ﯾﻪ ﻗﻮل ﺑﺪه ...‬ ‫
- ﺑﮕﻮ.‬ ‫
- ﺑﺎ آژاﻧﺲ ﺑﺮو ...‬ ‫
- اي ﺑﺎﺑﺎ ...‬ ‫ﺻﺪاي ﮐﺸﯿﺪه ﺷﺪن ﺻﻨﺪﻟﯽ اوﻣﺪ: ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯿﮑﻨﻢ ازت ... دوﺳﺖ ﻧﺪارم ﮐﻨﺎر ﺧﯿﺎﺑﻮن ﺑﺎﯾﺴﺘﯽ ﺑﺎﺷﻪ؟ ﺗﺎ ﺑﻌﺪ ﯾﻪ ﻓﮑﺮ دﯾﮕﻪ ﺑﮑﻨﯿﻢ ...‬ ‫
- ﻓﮑﺮ دﯾﮕﻪ اي ﻧﻤﯿﮑﻨﯿﻢ و ﻣﻦ ...‬ ‫ﺻﺪاي ﺑﺎز ﺷﺪن در و ﺻﺪاي ﺳﻼم ﻫﺎي ﺑﻠﻨﺪ از ﭘﺸﺖ ﺳﺮش اوﻣﺪ ﮐﻤﯽ ﺻﺪاش رو آورد ﭘﺎﯾﯿﻦ و ﻟﺤﻨﺶ ﺳﻔﺖ ﺗﺮ ﺷﺪ: ﺑﺎ آژاﻧﺲ‬ ‫ﻣﯿﺮي و ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﯿﻢ و ﺑﺤﺚ ﻣﯿﮑﻨﯿﻢ راﺟﻊ ﺑﻬﺶ ...‬ ‫ﺳﯿﻞ ﺗﺒﺮﯾﮑﺎت ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ روان ﺷﺪه ﺑﻮد ﺗﺎ ﺗﻮﻧﺴﺘﻪ ﺑﻮدم ﺧﻨﺪﯾﺪه ﺑﻮدم ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﭘﺎرك داﻧﺸﺠﻮي ﺗﺎرﯾﮏ ﺷﺪه اﻧﺪاﺧﺘﻢ و‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم و ﻧﻔﺲ ﮐﺸﯿﺪم ﺑﻮي ﻫﺮ ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﺑﺮاي ﻫﺮ ﮐﺴﯽ داﺷﺖ ... ﻫﺮ دﯾﺪي ﮐﻪ ﺑﻪ ﻫﺮ ﮐﺴﯽ ﻣﯿﺪاد ﺑﺮاي ﻣﻦ ﺧﻮد ﺧﻮد‬ ‫زﻧﺪﮔﯽ ﺑﻮد ...‬ ‫ﺳﺮم رو ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻢ و از ﺳﺎﻟﻦ ﺧﺎرج ﺷﺪﯾﻢ دﺳﺘﻪ ﺟﻤﻌﯽ. ﮐﯿﻮان ﻫﻨﻮز داﺷﺖ ﻣﺴﺨﺮه ﺑﺎزي در ﻣﯿﺎورد و ﻣﯿﺨﻨﺪﯾﺪ و ﺑﻬﻢ ﻣﯿﮕﻔﺖ‬ ‫ﺗﻮ دﯾﮕﻪ زن ﺷﻮﻫﺮ داري ﺑﺎ ﻣﺎ ﻧﮕﺮد و ﻣﻦ ﺑﺮاش دﻫﻨﻢ رو ﮐﺞ ﻣﯿﮑﺮدم ﮐﻪ ﺑﺎ دﯾﺪن ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺣﺎﻣﯽ ﺟﺎ ﺧﻮردم ... اﻧﺘﻈﺎر اﯾﻦ ﺟﺎ‬ ‫ﺑﻮدﻧﺶ رو ﻧﺪاﺷﺘﻢ ...‬ ‫در ﺳﻤﺖ راﻧﻨﺪه ﺑﺎز ﺷﺪ و ﻋﻠﯽ ازش ﭘﯿﺎده ﺷﺪ: ﺳﻼم ﻫﻤﺮاز ﺧﺎﻧﻮم ... آﻗﺎ ﻓﺮﻣﻮدﻧﺪ ﺑﯿﺎم دﻧﺒﺎﻟﺘﻮن ...‬ ‫و ﺑﻌﺪ از اون ﺑﺪﺗﺮ در ﻋﻘﺐ رو ﺑﺎز ﮐﺮد و ﻣﻨﺘﻈﺮم ﺷﺪ ...‬ ‫ﺳﺮم ﺳﻮت ﮐﺸﯿﺪ ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ ﺳﻮﺗﯽ ﮐﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﮐﺸﯿﺪن ... ﺗﻮ ﻧﮕﺎﻫﺸﻮن ﭼﯿﺰي ﻋﻮض ﺷﺪ ... دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... اﯾﻦ اﺧﺘﻼف‬ ‫ﻣﺰﺧﺮﻓﯽ ﮐﻪ اﻻن ﺑﺎ اوﻧﻬﺎ ﺑﻪ وﺟﻮد اوﻣﺪه ﺑﻮد رو دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﺗﺤﻠﯿﻞ ﻫﺎي ﺗﻮي ذﻫﻨﺸﻮن رو ﻫﻢ دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺑﻮدم ... ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻢ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﻣﯽ ﺑﻮدم ﻣﻦ ﻫﻢ ﻋﻀﻮي از ﻫﻤﯿﻦ ﻃﺒﻘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮدم ... از ﻫﻤﯿﻦ آدم ﻫﺎ ... زن ﻣﺮدي ﺷﺪه ﺑﻮدم‬ ‫ﮐﻪ ﺑﺪش ﻣﯿﻮﻣﺪ ﮐﻨﺎر ﺧﯿﺎﺑﻮن ﺑﺎﯾﺴﺘﻢ ... اﮔﺮ ﺧﻮدش ﻣﯿﻮﻣﺪ دﻧﺒﺎﻟﻢ ﺑﺎز ﺑﻬﺘﺮ از اﯾﻦ راﻧﻨﺪه و ﺧﺎﻧﻮم و آﻗﺎ ﺑﺎزي ﻫﺎ ﺑﻮد ...‬ ‫ﭘﻮﻓﯽ ﮐﺸﯿﺪم ... ﮔﻮﺷﯿﺶ رو ﻫﻢ ﺟﻮاب ﻧﻤﯿﺪاد ...‬ ‫
- ﺣﺎﻣﯽ ﺧﻮﻧﻪ اﺳﺖ؟‬ ‫
- ﺑﻠﻪ ...‬ ‫ﻗﺮار ﺑﻮد ﺷﺐ ﺧﻮﻧﺸﻮن ﺑﺎﺷﻢ ﻧﯿﻮﺷﺎ زﻧﮓ زده ﺑﻮد و ﺗﺎ در آوردن ﺟﯿﻐﻢ در ﻫﺮ ﺟﻤﻠﻪ ﺳﻪ ﺑﺎر ﺑﻬﻢ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد زن ﻋﻤﻮ ...‬ ‫ﺑﻪ ﭘﺸﺘﯽ ﺻﻨﺪﻟﯽ ﺗﮑﯿﻪ دادم ... و ﺑﯿﻦ ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ و ﺧﻨﺪه ﻣﻮﻧﺪه ﺑﻮدم ... ﺷﺮوع ﺷﺪ ﻫﻤﺮاز ﺧﺎﻧﻮم ...‬ ‫
- ﺗﻮ اﺻﻼ ﺣﻮاﺳﺖ ﻫﺴﺖ؟‬ ‫دادش ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﻣﻦ ﻫﻢ از ﺟﺎم ﺑﭙﺮم ...‬ ‫
- ﭼﯽ داري ﻣﯿﮕﯽ؟‬ ‫از ﮔﻮش اﯾﺴﺘﺎدن ﻣﺘﻨﻔﺮ ﺑﻮدم اﻣﺎ اﻧﮕﺎر ﮐﻪ اﻻن ﭼﺎره اي ﻧﺒﻮد ﺑﺎ آن ﭼﻨﺎن ﺗﻮپ ﭘﺮي ﺳﺮاﻏﺶ اوﻣﺪه ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺳﻼم و ﻋﻠﯿﮏ ﺑﺎ‬ ‫ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﻫﻢ ﺳﺮﺳﺮي ﺷﺪه ﺑﻮد ﺷﺎﻟﻢ ﻫﻨﻮز دور ﮔﺮدﻧﻢ ﺑﻮد و اﻧﺘﻈﺎر داﺷﺘﻢ ﺑﺮم ﺗﻮ اﺗﺎﻗﺶ و داد ﺑﺰﻧﻢ اﻣﺎ اﺻﻼ اﻧﺘﻈﺎر داد و ﺑﯿﺪاد‬ ‫ﺧﻮدش اوﻧﻢ ﺑﺎ اﯾﻦ ﺗﻦ ﺻﺪا ﺑﺎ ﺣﺎﻣﺪ رو ﻧﺪاﺷﺘﻢ ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ: ﺣﺎﻣﺪ اﯾﻦ ﻟﺒﺎس ﺗﻮ ﺗﻦ ﯾﻪ دﺧﺘﺮ ﺑﭽﻪ ﮐﺮدي ﺑﻌﺪ ﻋﮑﺲ ﮔﺮﻓﺘﯽ ﮔﺬاﺷﺘﯽ ﺗﻮ ﻓﯿﺲ ﺑﻮك ... ﺗﻮ آﺧﻪ ﻋﻘﻠﻢ داري؟‬ ‫
- ﻫﻤﭽﯿﻦ داري ﻣﯿﮕﯽ اﻧﮕﺎر ﭼﻪ ﻟﺒﺎﺳﯿﻪ ... ﯾﻪ ﭘﯿﺮاﻫﻦ ﺳﺎده اﺳﺖ ...‬ ‫
- ﺳﺎده؟ ﻧﻪ ﯾﻘﻪ داره ... ﻧﻪ داﻣﻦ داره ... ﻧﻪ آﺳﺘﯿﻦ داره ... ﻣﺎ اﯾﻦ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو اﯾﻨﺠﻮري ﺑﺎر ﻧﯿﺎوردﯾﻢ ... ﻣﺎ اﯾﻦ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو اﯾﻦ ﺟﻮر‬ ‫ﺑﺎر ﻧﯿﺎوردﯾﻢ ﮐﻪ ﻟﺤﻈﺎت ﺧﺼﻮﺻﯽ زﻧﺪﮔﯿﺸﻮن رو ﺑﺎ ﯾﻪ ﻋﺎﻟﻤﻪ آدم ﺗﻘﺴﯿﻢ ﮐﻨﻦ‬ ‫ﺣﺎﻣﺪ: اون دﺧﺘﺮه ﻣﻨﻪ ﺣﺎﻣﯽ ...‬ ‫دﯾﺪﻣﺶ ﮐﻪ از ﭘﺸﺖ ﻣﯿﺰ ﺑﯿﺮون اوﻣﺪ و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺣﺎﻣﺪ اوﻣﺪ ... ﮐﻤﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﭘﺸﺖ در ﻧﯿﻤﻪ ﺑﺎز ﻗﺎﯾﻢ ﺷﺪم ...‬ ‫
- ﺗﻮ ﺗﺎ ﻫﻤﯿﻦ ﺳﻪ ﻣﺎه ﭘﯿﺶ ﻧﺒﻮدي داري از ﭼﯽ ﺣﺮف ﻣﯿﺰﻧﯽ؟‬ ‫ﺻﺪاي ﺣﺎﻣﺪ ﻫﻢ ﺑﺎﻻ رﻓﺖ: آره ﻧﺒﻮدم ... ﻣﻨﻪ ﻟﻌﻨﺘﯽ اﺣﻤﻖ ﻧﺒﻮدم ... اﻣﺎ ﺣﺎﻻ ﻫﺴﺘﻢ و دﺧﺘﺮ ﻣﻦ ﺟﻮري زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯿﮑﻨﻪ ﮐﻪ ﻣﯿﺨﻮاد ...‬ ‫
- ﺣﺎﻣﺪ ... ﺣﺎﻣﺪ ﻧﺬار ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﻫﻨﻮزم ﻋﻘﻠﺖ ﻧﻤﯿﺮﺳﻪ ... ﺑﺮاي اﯾﻨﮑﻪ ﺧﻮدت رو ﺗﻮ زﻧﺪﮔﯿﺸﻮن ﺟﺎ ﺑﻨﺪازي ... ﻧﺒﺎﯾﺪ اﯾﻦ ﻃﻮر ﺑﺬاري از‬ ‫ﺧﻂ ﺧﺎرج ﺑﺸﻦ ...‬ ‫
- ﻣﺮد ﺣﺴﺎﺑﯽ ﺣﻮاﺳﺖ ﻫﺴﺖ ﭼﯽ داري ﻣﯽ ﮔﯽ؟ ﭼﻪ از ﺧﻂ ﺧﺎرج ﺷﺪﻧﯽ ... ﯾﻪ ﻟﺒﺎس ﭘﻮﺷﯿﺪه ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﮐﻤﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ داد زد: و آراﯾﺶ ﮐﺮده و ﻋﮑﺴﺶ رو ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺗﻮي ﯾﻪ ﺻﻔﺤﻪ اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ...‬ ‫... ﺑﺎورم ﻧﻤﯿﺸﺪ ﺣﺎﻣﺪ اﻧﻘﺪر ﺑﯽ ﻣﻼﺣﻈﻪ ﺑﺎﺷﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﮔﻮش ﻧﯿﻮﺷﺎ رو ﻣﯿﭙﯿﭽﻮﻧﺪم ...‬ ‫
- اون ﺑﭽﻪ ﺗﺤﺖ ﻓﺸﺎره ﺣﺎﻣﯽ ... دوﺳﺖ ﻧﺪاره ﭘﯿﺎﻧﻮ ﺑﺰﻧﻪ اﻣﺎ ﻣﺠﺒﻮرش ﻣﯿﮑﻨﯽ ... ﻟﺒﺎﺳﺎش رو دوﺳﺖ ﻧﺪاره ...‬ ‫
- وﻗﺘﯽ اوﻣﺪي ﮔﻔﺘﯽ ﺑﭽﻪ ﻫﺎم ﺑﭽﻪ ﻫﺎم ﺑﻬﺖ ﭼﯽ ﮔﻔﺘﻢ؟ ﺑﺎ ﺗﻮ ام ... ﭼﯽ ﮔﻔﺘﻢ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫... ﺑﺎورم ﻧﻤﯿﺸﺪ ﺣﺎﻣﯽ ﺑﺘﻮﻧﻪ اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻫﻢ داد ﺑﺰﻧﻪ ...‬ ‫
- ﮔﻔﺘﯽ ﺣﻖ ﻧﺪارم ﺗﻮ ﺗﺮﺑﯿﺘﺸﻮن دﺧﺎﻟﺖ ﮐﻨﻢ ﺗﺎ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ دﭼﺎر دوﮔﺎﻧﮕﯽ ﻧﺸﻦ ... ﮔﻔﺘﯽ ﻣﺜﻞ ﯾﻪ دوﺳﺖ ﺑﺎﺷﻢ ﺑﺎﻫﺎﺷﻮن ...‬ ‫
- ﭘﺲ ﯾﺎدﺗﻪ؟ ﭘﺲ اﯾﻦ ادا ﻫﺎ ﭼﯿﻪ؟‬ ‫
- ﺗﻮ اﻻن ازدواج ﮐﺮدي ﺑﺮو اﯾﻦ ﮔﯿﺮ ﻫﺎي اﻟﮑﯿﺖ رو ﺑﻪ زﻧﺖ ﺑﺪه ...‬ ‫
- زن ﻣﻦ ﻧﯿﺎزي ﺑﻪ ﮔﯿﺮ دادن ﻧﺪاره ﺣﺎﻣﺪ ... ﺣﻮاﺳﺖ ﺑﻪ ﺣﺮف زدﻧﺖ ﺑﺎﺷﻪ ...‬ ‫
- ﺧﺐ ﺣﺎﻻ ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﻧﺸﻮ ... ﻣﻨﻈﻮرم اون ﻧﺒﻮد ... ﻣﻦ دارم ﻣﯿﮕﻢ ﺣﻮاﺳﺖ ﺑﻪ زﻧﺪﮔﯿﺖ ﺑﺎﺷﻪ از دوران ﻧﺎﻣﺰدﯾﺖ ﻟﺬت ﺑﺒﺮ ... ﻣﺮد‬ ‫ﺣﺴﺎﺑﯽ ﮐﻢ ﮐﻢ ﺧﻮدت ﺑﺎﯾﺪ ﺑﭽﻪ دار ﺑﺸﯽ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﺑﭽﻪ دار ﻫﻢ ﮐﻪ ﺑﺸﻢ اﯾﻦ دوﺗﺎ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ي ﺑﺰرﮔﺘﺮ ﻣﻨﻦ ﻣﯿﻔﻬﻤﯽ؟ ﺗﻤﺎم اﯾﻦ دوران ﺑﺮام ﻓﺮﻗﯽ ﺑﺎ ﺑﭽﻪ ﻫﺎي ﺧﻮدم ﻧﺪاﺷﺘﻦ ...‬ ‫
- ﺣﺎﻣﯽ ...‬ ‫
- ﺣﺎﻣﯽ ﭼﯽ ﺣﺎﻣﺪ ... اﯾﻨﺎ رو ﻣﻦ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺑﻬﺖ ﺑﮕﻢ ... ﻣﺎ ﺧﺎﻧﻮاده ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪه اي ﻫﺴﺘﯿﻢ ... آﺳﯿﺐ ﭘﺬﯾﺮﯾﻢ ... ﻧﻘﻄﻪ ﺿﻌﻔﺎﻣﻮن‬ ‫زﻧﻤﻮن و ﺑﭽﻪ ﻫﺎﻣﻮﻧﻦ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻣﺎ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺗﻮ ﭼﺸﻢ ﺑﺎﺷﻦ ... زن ﻫﺎﻣﻮن ﻫﻢ ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر ... اﯾﻨﺎ رو ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻔﻬﻤﯽ ... زورش ﻣﯿﮑﻨﻢ ﭘﯿﺎﻧﻮ‬ ‫ﺑﺰﻧﻪ ... ﮐﻢ ﮐﻢ ﺳﺮاغ ﮐﻮﺷﺎ ﻫﻢ ﻣﯿﺎم ﺑﺮاي اﯾﻨﮑﻪ اﻻن ﻋﻘﻠﺶ ﻧﻤﯿﺮﺳﻪ اﻣﺎ ﭘﺲ ﻓﺮدا ﺑﺎﯾﺪ ﯾﻪ ﺳﺮﮔﺮﻣﯽ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ... ﻧﺒﺎﯾﺪ وﻗﺖ‬ ‫اﺿﺎﻓﻪ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ﺗﺎ ﺑﺮه ﺳﺮاغ ﮐﺎرﻫﺎ ﯾﺎ ﺣﺮﻓﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻧﺒﺎﯾﺪ ...‬ ‫
- ﺗﻮ ﻣﯿﺨﻮاي ﻣﻦ رو از زﻧﺪﮔﯿﺸﻮن ﺑﻨﺪازي ﺑﯿﺮون ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﺣﺎﻻ ﮐﻤﯽ آروم ﺗﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد: ﺣﺎﻣﺪ ﺑﭽﻪ ﻧﺸﻮ ... اﯾﻦ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو ﻫﻢ ﻫﻮاﯾﯽ ﻧﮑﻦ ... اون ﻋﮑﺲ ﻟﻌﻨﺘﯽ رو ﻫﻢ ﺑﺮدار ...‬ ‫
- ﺣﻖ ﻧﺪاري ﺑﺮي دﻋﻮاش ﮐﻨﯽ ...‬ ‫
- اوﻧﺠﺎش رو ﺗﻮ ﮐﺎرﯾﺖ ﻧﺒﺎﺷﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺗﻨﺒﯿﻪ ﺷﻪ ﺗﺎ ﺑﺮاي ﻣﻦ رژ ﻗﺮﻣﺰ ﻧﺰﻧﻪ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﻧﻤﺮدم ﮐﻪ ...‬ ‫... اﻧﻘﺪر از ﺑﺤﺚ ﺑﯿﻨﺸﻮن ﺟﺎ ﺧﻮرده ﺑﻮدم ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم اﮔﺮ اﯾﻦ ﺟﺎ ﻣﺘﻮﻗﻔﺶ ﻧﮑﻨﻢ ﮐﺎر ﺑﺎﻻ ﻣﯿﮕﯿﺮه ... ﺗﻘﻪ اي ﺑﻪ در زدم از وارد‬ ‫ﺷﺪم ... ﻫﺮ دوﺷﻮن ﻋﺼﺒﯽ ﺑﻮدن ... ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﺑﺮﮔﺸﺘﻦ ...‬ ‫ﺣﺎﻣﺪ ﻟﺒﺨﻨﺪ زورﮐﯽ رو ﻟﺒﺶ اوﻣﺪ: ﺧﻮش اوﻣﺪي ... ﻣﻦ ﭘﺲ ... ﻣﯿﺮم ﭘﺎﯾﯿﻦ ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺑﻮد: ﺳﻼم ﻋﺰﯾﺰه دﻟﻢ ...‬ ‫ﺣﺎﻣﺪ در رو ﺑﺴﺖ ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﭘﺸﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ رو ﺑﻪ ﭘﻨﺠﺮه اﯾﺴﺘﺎد ... دﺳﺖ راﺳﺘﺶ رو روي ﺷﯿﺸﻪ ﮔﺬاﺷﺖ و ﺳﺮش رو ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺪش ﺗﮑﯿﻪ داد ...‬ ‫
- ﺻﺪاﺗﻮن رو اﻧﺪاﺧﺘﯿﺪ رو ﺳﺮﺗﻮن ...‬ ‫
- دﯾﺪﻣﺖ ﭘﺸﺖ در ...‬ ‫... واﻗﻌﺎ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﮐﺸﯿﺪم: ﭼﯿﺰه ... ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ اﻣﺎ ...‬ ‫
- ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ ﺧﻮدم ﻫﻢ ﺑﺮات ﻣﻄﻤﺌﻨﺎ ﺗﻌﺮﯾﻒ ﻣﯿﮑﺮدم ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﻧﺸﺴﺘﻢ روي ﻣﺒﻞ: ﺣﺎﻣﯽ ﯾﮑﻢ ﻫﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺣﺎﻣﺪ ﺣﻖ ﺑﺪي ...‬ ‫ﺣﺮف ﺑﺪي زدم؟ ﻧﻪ ... ﭘﺲ ﭼﺮا اﯾﻦ ﺟﻮري ﺗﺮﺳﻨﺎك ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ؟!‬ ‫
- ﺣﻖ؟!‬ ‫دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﻣﻮﻫﺎي ﺧﻮدم ﮐﺸﯿﺪم ... آﺧﺮﯾﻦ ﺑﺎري ﮐﻪ اﯾﻨﻘﺪر ﻋﺼﺒﯽ دﯾﺪه ﺑﻮدﻣﺶ ﺳﺮ اﺳﺒﺎب ﮐﺸﯿﻢ ﺑﻮد ...‬ ‫ﻧﻔﺴﻢ رو ﺑﯿﺮون دادم: ﺑﺎﺷﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ اﻻن دوﺳﺖ ﻧﺪاري ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﯿﻢ ﺑﻤﻮﻧﻪ ﺑﺮاي ﺑﻌﺪ ...‬ ‫ﺳﺮﺟﺎم ﻧﯿﻢ ﺧﯿﺰ ﺷﺪم ... ﺑﺒﺎ ﯾﻪ ﻗﺪم ﺑﻠﻨﺪ رو ﺑﻪ روم اﯾﺴﺘﺎد: ﻫﻤﺮاز ﺑﺸﯿﻦ ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯿﮑﻨﻢ ...‬ ‫ﭘﺎﻧﭽﻮم رو از ﺗﻨﻢ در آوردم و اﻧﺪاﺧﺘﻢ روي دﺳﺘﻪ ﻣﺒﻞ و ﯾﻘﻪ ﯾﻪ وري ﻟﺒﺎﺳﻢ رو ﮐﻤﯽ ﺟﻤﻊ و ﺟﻮر ﮐﺮدم ...‬ ‫ﻧﺸﺴﺘﻢ روي ﻣﺒﻞ ... ﻧﺸﺴﺖ رو ﺑﻪ روم ...‬ ‫
- دﯾﻮوﻧﻪ ﺷﺪم اون ﻋﮑﺲ رو دﯾﺪم ...‬ ‫
- ﺑﺎ ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯿﮑﻨﻢ ...‬ ‫
- ﻧﻪ! ﺑﺎﯾﺪ ﺗﻨﺒﯿﻪ ﺑﺸﻪ ...‬ ‫اﺧﻢ ﮐﺮدم: ﯾﻌﻨﯽ ﭼﯽ؟ اﯾﻦ ﯾﻪ دﺧﺘﺮ ﺑﭽﻪ اﺳﺖ ... ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻪ ﺑﺪوﻧﻪ ﭼﻪ ﺣﺴﯽ داره ﻣﻦ ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ اﮔﺮ ﺑﺎﻫﺎش ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻢ دﯾﮕﻪ ﺗﮑﺮار‬ ‫ﻧﻤﯿﺸﻪ ... ﺣﺎﻣﯽ اﯾﻦ دﺧﺘﺮ داره ﺑﺰرگ ﻣﯿﺸﻪ 8 ﺳﺎل دﯾﮕﻪ ﮐﻪ ﺑﺸﻪ 81 ﺳﺎﻟﺶ ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﻫﺎش ﻫﻢ ﻣﺘﻔﺎوت ﻣﯿﺸﻪ ... ﻣﺸﮑﻞ اﯾﻨﺠﺎ‬ ‫ﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻠﻪ ﺣﺎﻣﺪ ﻧﺒﺎﯾﺪ اﯾﻦ ﻋﮑﺲ رو ﭘﺨﺶ ﻣﯿﮑﺮد ...‬ ‫
- اﺻﻼ ﻋﻘﻞ ﻧﺪاره ... ﻧﻤﯽ ﺧﻮاد ﺑﺰرگ ﺑﺸﻪ ...‬ ‫ﺳﺮم رو ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻢ و دﺳﺘﻢ رو ﺷﻘﯿﻘﻪ ام ﮔﺬاﺷﺘﻢ: ﻫﻤﺶ ﻣﯿﺨﻮاي ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ رو ﮐﻨﺘﺮل ﮐﻨﯽ ... ﯾﮑﻢ ﺑﻪ ﺧﻮدت ﻓﺮﺻﺖ ﺑﺪه ...‬ ‫ﮐﻤﯽ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﺧﻢ ﺷﺪ اﺧﻤﺎش ﮐﻤﯽ رﻓﺖ ﺗﻮي ﻫﻢ: ﭼﯿﺰي داره اذﯾﺘﺖ ﻣﯿﮑﻨﻪ ﻧﻤﯿﺨﻮاي ﺑﻬﻢ ﺑﮕﯽ؟‬ ‫
- اﻻن وﻗﺘﺶ ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫
- اﺗﻔﺎﻗﺎ ﻫﻤﯿﻦ اﻻن وﻗﺘﺸﻪ ... ﻣﯿﺨﻮام ﺑﺸﻨﻮم ...‬ ‫
- ﭼﺮا ﻋﻠﯽ رو ﻓﺮﺳﺘﺎدي دﻧﺒﺎﻟﻢ؟‬ ‫اﺧﻤﺎش ﺑﯿﺸﺘﺮ رﻓﺖ ﺗﻮ ﻫﻢ: ﯾﻌﻨﯽ ﭼﯽ؟ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﯽ اﯾﻦ ﺳﺎﻋﺖ ﺧﻮدت ﺑﯿﺎي؟‬ ‫
- ق ...‬ ‫ﭘﺮﯾﺪ وﺳﻂ ﺣﺮﻓﻢ: ﺑﮕﯽ ﻗﺒﻼ ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮري ﺑﻮده واﻗﻌﺎ ﮐﻼﻫﻤﻮن ﻣﯿﺮه ﺗﻮ ﻫﻢ ... زﻧﻤﯽ ...‬ ‫ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺷﺪم: آره زﻧﺘﻢ ... اوﻧﺎ ﻫﻢ ﺑﺮادرزاده ﻫﺎﺗﻦ ... ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﺣﻖ ﻧﻈﺮ دادن ﻧﺪاره ﮐﻪ ...‬ ‫ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد: اﯾﻦ ﭼﻪ ﻃﺮزه ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮدﻧﻪ؟‬ ‫
- ﺷﻐﻞ ﻟﻌﻨﺘﯽ ﻣﻦ اﯾﻦ ﺟﻮرﯾﻪ ... ﻣﻦ ﺑﯿﻦ اون ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮ ﺑﺨﻮرم ... ﻣﺘﻮﺟﻬﯽ؟ اوﻧﺎ ﮐﻪ ﻫﺮ ﺷﺐ ﻣﯿﺸﯿﻨﯿﻦ ﺣﺴﺎب دو دو ﺗﺎ‬ ‫ﭼﺎرﺗﺎﺷﻮن رو ﻣﯿﮑﻨﻦ ﻣﻦ رو ﻧﻤﯿﭙﺬﯾﺮن ﺑﯿﻨﺸﻮن ﮐﻪ ﯾﻪ راﻧﻨﺪه ﺑﺎ ﻣﺎﺷﯿﻦ آﺧﺮﯾﻦ ﺳﯿﺴﺘﻢ ﺑﯿﺎد دﻧﺒﺎﻟﻢ ...‬ ‫از ﺟﺎش ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ... ﭘﻮزﺧﻨﺪي روي ﻟﺒﺶ اوﻣﺪ ﺑﻪ ﺧﻮدش اﺷﺎره ﮐﺮد: ﻣﺴﺨﺮه اﺳﺖ ﺗﻮ از ﻣﻦ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﯿﮑﺸﯽ؟‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫واﻗﻌﺎ اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﺧﺎرج از ﺗﺤﻤﻠﻢ ﺑﻮد: ﺑﻬﺖ ﮔﻔﺘﻢ اﻻن وﻗﺖ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮدن ﻧﯿﺴﺖ ... اﺻﺮار ﮐﺮدي ... داري ﻣﯿﺰﻧﯽ ﺗﻮ ﺟﺎده ﺧﺎﮐﯽ ...‬ ‫ﮐﻼﻓﻪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺳﯿﮕﺎرش رﻓﺖ و روﺷﻨﺶ ﮐﺮد ﭘﮏ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﺑﻬﺶ زد: ﺟﺎده ﺧﺎﮐﯽ؟‬ ‫
- آره ﺟﺎده ﺧﺎﮐﯽ ... اﮔﺮ ﺧﻮدت ﻣﯿﻮﻣﺪي دﻧﺒﺎﻟﻢ ﺑﺎ اون ﻣﺎﺷﯿﻦ ... ﺑﺎﺷﻪ ﻣﺴﺌﻠﻪ اي ﻧﺪاﺷﺖ ... اﻣﺎ راﻧﻨﺪه و اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ ... ﺗﻮ ﻣﻮد ﻣﻦ‬ ‫ﻧﯿﺴﺖ ﺣﺎﻣﯽ ... ﺗﻮ ﺑﺎ دﺧﺘﺮي ازدواج ﮐﺮدي ﮐﻪ ﺗﺎ ﻫﻤﯿﻦ ﻫﻔﺘﻪ ﭘﯿﺶ ﺳﻮار اﺗﻮﺑﻮس ﻣﯿﺸﺪه ... ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻫﻢ ﺑﺎور ﮐﻦ ﺗﻮ آرزوﻫﺎم‬ ‫راﻧﻨﺪه و اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ ﻧﺒﻮده ...‬ ‫
- ﺗﻮ ﻫﻢ ﺑﺎ ﻣﺮدي ازدواج ﮐﺮدي ﮐﻪ زﻧﺪﮔﯿﺶ اﯾﻨﻪ ... ﺗﻮ زن ﻣﻦ ﻟﻌﻨﺘﯽ ﺷﺪي ﮐﻪ ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﻢ ﺗﺤﻤﻞ ﮐﻨﻢ زﻧﻢ ﺳﻮار اﺗﻮﺑﻮس ﺷﻪ ...‬ ‫ﭼﺮا اﻧﻘﺪر ﻋﺼﺒﯽ ﺑﻮدﯾﻢ رو ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ اﺻﻼ ﭼﺮا ﺑﻪ اﯾﻨﺠﺎ ﮐﺎرﻣﻮن ﮐﺸﯿﺪ رو ﻫﻢ ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ... ﮐﻼﻓﻪ از ﺟﺎم ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم: ﺑﺬار ﯾﮑﻢ آروم‬ ‫ﺷﯽ ... ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯿﮑﻨﯿﻢ ...‬ ‫
- ﮐﺠﺎ؟!‬ ‫
- دارم ﻣﯿﺮم ﭘﯿﺶ ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ... ﺗﻨﻬﺎ ﻣﻮﻧﺪن ... ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎ ﻧﯿﻮﺷﺎ ﻫﻢ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﻢ ...‬ ‫ﭘﺎﻧﭽﻮم رو از روي ﻣﺒﻞ ﭼﻨﮓ زدم و ﺑﺮداﺷﺘﻢ‬ ‫
- ﻫﻤﺮاز ...‬ ‫در رو ﺑﺎز ﮐﺮدم: ﻓﻌﻼ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎﺷﯿﻢ ﺑﻬﺘﺮه ... ﺷﺎﯾﺪ ﯾﺎدﻣﻮن ﺑﯿﺎد ﺑﺎ ﮐﯽ ازدواج ﮐﺮدﯾﻢ ...‬ ‫ﺑﻐﻀﻢ رو ﻣﺤﮑﻢ ﻗﻮرت دادم و در رو ﺑﺴﺘﻢ ... ﺑﻪ دﯾﻮار ﺗﺎرﯾﮏ راﻫﺮو ﺗﮑﯿﻪ دادم ... ﻧﻔﺲ ﺣﺒﺲ ﺷﺪم رو ﺑﯿﺮون دادم ... ﻧﺒﺎﯾﺪ اﺷﮏ‬ ‫ﻣﯿﺮﯾﺨﺘﻢ ﺟﻠﻮي ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﺑﺪ ﺑﻮد ... ﯾﮑﻢ ﭘﻠﮑﻬﺎم رو ﺑﻪ ﻫﻢ ﻓﺸﺮدم و ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﺼﻨﻮﻋﯿﻢ رو روي ﺻﻮرﺗﻢ ﮐﺎﺷﺘﻢ و از ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﭘﺎﯾﯿﻦ‬ ‫رﻓﺘﻢ ...‬ ‫ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد روي ﻣﺒﻞ ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﺗﻮ آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ ﺑﻮدم ﺗﮏ ﭘﻠﻪ رو رد ﮐﺮدم رو ﻣﺒﻞ ﮐﻨﺎرﯾﺶ ﮐﻨﺎر ﭘﯿﺎﻧﻮ ﻧﺸﺴﺘﻢ ﻫﻤﻮن ﭘﯿﺎﻧﻮﯾﯽ ﮐﻪ‬ ‫ﺑﺎ ﻫﺮ ﻧﺘﺶ اون ﺷﺐ ﻋﺎﺷﻖ ﺷﺪه ﺑﻮدم ﯾﺎ ﺷﺎﯾﺪ ﻋﺎﺷﻖ ﺗﺮ ﺷﺪه ﺑﻮدم ... ﻧﻔﺴﻢ رو ﺑﯿﺮون دادم و ﺑﻪ ﺗﺠﻤﻠﻬﺎي اﻃﺮاﻓﻢ ﻧﮕﺎﻫﯽ اﻧﺪاﺧﺘﻢ‬ ‫...‬ ‫ﺣﺎﻣﺪ ﮐﻼﻓﻪ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد: ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﻦ ﺑﺎ ﺗﻮ ﻫﻢ ﺑﺪ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮد ...‬ ‫
- ﻧﻪ ...‬ ‫ﭘﻮزﺧﻨﺪي زد و ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﻣﺒﻞ ﺗﮑﯿﻪ داد: دﺧﺘﺮ زﯾﺎدي ﺻﺒﻮري ... زﯾﺎدي ﻣﯿﺨﻮاي ﻫﻤﻪ رو ﺧﻮﺷﺤﺎل ﮐﻨﯽ ...‬ ‫اﺷﮏ ﻣﺰاﺣﻢ رو ﻋﻘﺐ روﻧﺪم: ﻓﻌﻼ ﮐﻪ رﻓﺘﻢ رو اﻋﺼﺎﺑﺶ ...‬ ‫
- دوﺳﺘﺖ داره ...‬ ‫
- ﻣﯿﺪوﻧﻢ ...‬ ‫
- ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯿﮑﺮدم اون دﮐﺘﺮ ﺑﺪ ﺧﻠﻖ و ﺑﺎ اﺗﯿﮑﺖ ﻋﺎﺷﻖ ﺑﺸﻪ اوﻧﻢ اﯾﻦ ﻃﻮري ...‬ ‫ﭼﯿﺰي ﺑﺮاي ﮔﻔﺘﻦ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... ﻣﻦ ﺷﮑﯽ ﺑﻪ ﻋﻼﻗﻪ اش ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... ﺑﻪ ﻋﻼﻗﻪ ﺧﻮدم ﻫﻢ ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر ...‬ ‫
- ﺑﻬﺖ ﺑﺮ ﻧﺨﻮره ﺣﺎﻣﺪ ... ﺣﺎﻣﯽ ﻋﺎدت ﻧﺪاره ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو ﺑﺎ ﮐﺴﯽ ﺗﻘﺴﯿﻢ ﮐﻨﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻫﻢ ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر ﺑﺮ ﺧﻮرد ﻣﯿﮑﻨﻪ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- ﺳﺎﻟﻬﺎﺳﺖ ﺳﻬﻢ ﺗﻮ از ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻫﻤﯿﻦ ﺑﻮده ﻧﻪ؟ ﻓﺨﺮي ﺑﺮام ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﺮده ﮔﺎﻫﯽ ﺑﺎﺑﺎ ﺑﺎﻫﺎت ﭼﻪ ﻃﻮر ﺑﺮﺧﻮرد ﻣﯿﮑﺮده ...‬ ‫
- ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺧﺪا اﯾﺸﻮن رو ﺑﯿﺎﻣﺮزه ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي آروﻣﯽ زد: اﻻن ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ زن داداﺷﻢ اﻓﺘﺨﺎر ﮐﻨﻢ ...‬ ‫ﺧﻨﺪه اي ﮐﺮدم: ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﮐﻪ ﭘﺪرم رو در آوردن ﻫﯽ ﻣﯿﮕﻦ زن ﻋﻤﻮ ... ﻣﻨﻢ ﺷﺎﮐﯽ ﻣﯿﺸﻢ ...‬ ‫ﺧﻨﺪﯾﺪ: زن ﻋﻤﻮﯾﯽ دﯾﮕﻪ ... ﻓﻘﻂ ﯾﮑﻢ ﮐﻮﭼﻮﻟﻮﯾﯽ ... ﻣﻦ روزي ﮐﻪ ﻫﻤﯿﻦ زن ﻋﻤﻮ ﺧﺎﻧﻮم ﻣﻮﻫﺎش دوﮔﻮﺷﯽ ﺑﻮد رو ﯾﺎدﻣﻪ ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم: ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎ ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﯿﻢ ... ﻣﯿﺪوﻧﯽ ﮐﻪ ﮐﺎرﺗﻮن اﺻﻼ درﺳﺖ ﻧﺒﻮد؟ ﻣﯿﺪوﻧﯽ ﮐﻪ ﺣﺎﻣﯽ در اﺳﺎس ﻣﺤﻘﻪ ﻧﻪ؟‬ ‫ﺣﺎﻣﺪ ﻧﯿﺶ ﺧﻨﺪي زد: ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻢ اﯾﻦ ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﻫﻤﻪ ﻣﻦ رو ﻣﯿﺴﻮزوﻧﻪ ... ﻫﻤﺮاز ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﯾﻪ ﺟﻮري ﺗﻮ زﻧﺪﮔﯽ ﺑﭽﻪ ﻫﺎم ﺑﺎﺷﻢ ...‬ ‫
- اﯾﻦ راﻫﺶ ﻧﯿﺴﺖ ... ﺑﺎ اﯾﻦ ﮐﺎرت ﻓﻘﻂ آﯾﻨﺪه اﺷﻮن رو از ﺑﯿﻦ ﻣﯿﺒﺮي ... اوﻧﺎ ﻣﻄﻤﺌﻨﺎ ﮐﻢ ﮐﻢ ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﻫﺎﺷﻮن ﺑﺰرﮔﺘﺮ از ﯾﻪ‬ ‫ﭘﯿﺮاﻫﻦ و ﯾﻪ رژ ﻟﺐ ﻫﻢ ﻣﯿﺸﻪ ... اون وﻗﺖ ﭼﯽ؟‬ ‫
- ﻣﻦ ﻣﺸﮑﻠﯽ ﺑﺎ اﯾﻦ دﺧﺘﺮم ﻟﺒﺎس اون ﺳﺒﮑﯽ ﺣﺘﯽ ﺗﻮ ﺑﯿﺴﺖ ﺳﺎﻟﮕﯽ ﺑﭙﻮﺷﻪ ﻫﻢ ﻧﺪارم ...‬ ‫
- ﮔﺎﻫﯽ ﺷﮏ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺑﺮادر ﺑﺎﺷﯿﺪ ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زد و ﮐﻤﯽ ﺳﺮﺟﺎش ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﺧﻢ ﺷﺪ: آخ آخ ﺗﻮ رو ﻫﻢ اذﯾﺖ ﻣﯿﮑﻨﻪ ... ﻫﺮﭼﻨﺪ ﺑﻪ ﻗﻮل ﺧﻮدش ...‬ ‫ﯾﮑﻢ ﺻﺪاش رو ﮐﻠﻔﺖ ﮐﺮد و دﻗﯿﻖ ﺑﺎ ﻟﺤﻦ ﺣﺎﻣﯽ ﮔﻔﺖ: زن ﻣﻦ ﻧﯿﺎزي ﺑﻪ ﮐﻨﺘﺮل ﻧﺪاره ...‬ ‫ﺑﺎ ﺷﻮﺧﯽ اﺧﻢ ﮐﺮدم: ﺣﻮاﺳﺘﻮن ﺑﺎﺷﻪ ﻫﺎ ... ﺷﻮﻫﺮ ﻋﺰﯾﺰه ﻣﻨﻪ ﻫﺎ ...‬ ‫
- ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻢ ﯾﮑﻢ ﺳﺮﺣﺎل ﺗﺮ ﺷﺪي و اﺷﮏ رﻓﺖ ...‬ ‫
- اﺷﮏ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ...‬ ‫ﻫﻤﻮن ﻣﻮﻗﻊ ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﺑﺎ ﯾﻪ ﺳﯿﻨﯽ و ﭘﺸﺖ ﺳﺮش ﻫﻢ ﻓﺨﺮي ﺧﺎﻧﻮم ﺑﺎ ﺷﯿﺮﯾﻨﯽ ...‬ ‫
- ﻣﯿﺒﯿﻨﻢ ﮐﻪ ﻋﺮوس و ﺑﺮادر ﺷﻮﻫﺮ ﺧﻠﻮت ﮐﺮدﯾﺪ ...‬ ‫از اﯾﻨﮑﻪ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﻮد و ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﯿﺰد ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺷﺪم ﺗﻤﺎم ﺳﻌﯿﻢ رو ﮐﺮدم ﺗﺎ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺣﺎل ﺧﺮاﺑﻢ ﻧﺸﻪ ...‬ ‫ﭼﺸﻤﺎم رو ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﺧﺸﮏ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻧﻤﯽ اوﻣﺪ ... ﻋﺼﺒﯽ ﺑﻮد و ﻋﺼﺒﯽ ﺑﻮدم ...‬ ‫ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم: ﻓﺨﺮي ﺧﺎﻧﻮم ﺣﺎﻣﯽ و ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو ﺻﺪا ﮐﻨﻦ ﺑﺒﯿﻦ ﮐﯽ ﺷﺎم ﻣﯿﺨﻮرن اﯾﻦ ﻋﺮوﺳﮏ ﻣﻦ از ﺳﺮ ﮐﺎر اوﻣﺪه ﮔﺮﺳﻨﻪ اﺳﺖ‬ ‫...‬ ‫ﻫﯿﭽﯽ از ﮔﻠﻮم ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻧﻤﯿﺮﻓﺖ ﺑﻪ ﺷﺪت ﮐﻢ ﺣﺮف ﺑﻮد و ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻧﻤﯿﮑﺮد و ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻫﻢ زﯾﺮ ﮔﻮﺷﯽ اذﯾﺘﻢ ﻣﯿﮑﺮدن و ﻣﻦ ﻫﻢ‬ ‫ﺳﻌﯽ ﻣﯿﮑﺮدم ﭘﺮ ﺑﻪ ﭘﺮﺷﻮن ﺑﺪم ﺗﺎ ﺑﺨﻨﺪن ... اﻣﺎ ﻫﻤﻪ ذﻫﻨﻢ و ﺣﺴﻢ و ﻗﻠﺒﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﺮد ﻣﺘﻔﮑﺮي ﮐﻪ اون ور ﻣﯿﺰ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد‬ ‫ﭘﺮواز ﻣﯿﮑﺮد ...‬ ‫ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم اﻧﻘﺪر از اﯾﻨﮑﻪ ﺑﻪ ﻗﻮل ﺧﻮدش ﭘﺴﺮﻫﺎش ﻧﻮه اش و ﻋﺮوﺳﺶ دورش ﺑﻮدن ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﻮد ﮐﻪ ﺷﺎﯾﺪ ﺗﻮﺟﻬﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ‬ ‫ﻣﻀﻄﺮب و ﺣﺎﻣﯽ ﺑﺪون ﻧﮕﺎه ﻧﺪاﺷﺖ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﭘﺎﻧﭽﻮم رو ﻣﺤﮑﻢ دورم ﭘﯿﭽﯿﺪم ... ﻧﻔﺴﻢ ﺑﺎ ﺑﺨﺎر ﺑﯿﺮون ﻣﯿﻮﻣﺪ ... ﺷﺐ اﯾﻦ ﺑﺎغ ﺟﺬاب و ﮐﻤﯽ ﺧﻮف ﺑﺮاﻧﮕﯿﺰ ﺑﻮد ... آروم آروم ﺑﻪ‬ ‫ﺳﻤﺖ ﺗﻪ ﺑﺎغ رﻓﺘﻢ ... ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ رو ﺗﺎب دو ﻧﻔﺮه اوﻧﺠﺎ ﻧﺸﺴﺘﻪ ... اﺳﺘﺮس داﺷﺘﻢ ... اﯾﻦ ﻋﺼﺒﯿﺖ ﺑﯿﻨﻤﻮن رو دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... و‬ ‫اﻧﻘﺪر ﺧﻮدش رو دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ ﮐﻪ ﻧﯿﻤﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺗﺤﻤﻞ ﮐﻨﻢ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻧﮑﻨﻪ ﯾﺎ اﯾﻨﮑﻪ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﺑﺸﻘﺎﺑﺶ دﺳﺖ ﻧﺨﻮرده ﺑﻤﻮﻧﻪ ... ﯾﺎ اون رﮔﻪ‬ ‫ﻫﺎي ﻗﺮﻣﺰ ﺗﻮي ﭼﺸﻤﺶ ﭘﯿﺪا ﺑﺸﻪ ...‬ ‫روي ﺗﺎب ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﺎ ﮐﺎﭘﺸﻦ و ﺷﻠﻮار ﻣﺸﮑﯽ ... ﺑﺎ ﺷﻨﯿﺪن ﺻﺪاي ﭘﺎم ﺳﺮش رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮد و ﺳﯿﮕﺎرش رو ﺗﻮ زﯾﺮ ﺳﯿﮕﺎري زﯾﺮ‬ ‫ﭘﺎش ﺧﺎﻣﻮش ﮐﺮد: ﺳﺮدت ﻣﯿﺸﻪ ...‬ ‫
- اﻣﺮوز ﺧﯿﻠﯽ ﮐﺸﯿﺪي ...‬ ‫اﯾﺴﺘﺎدم ﺟﻠﻮش ... ﺣﺮف ﻧﻤﯿﺰدم و ﺣﺮف ﻧﻤﯿﺰد ... ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻣﯿﮑﺮدم و ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد ...‬ ‫
- ﺣﺎﻣﺪ ﺧﯿﻠﯽ ﻧﺎراﺣﺖ ... و ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺸﻪ ﮔﻔﺖ ﭘﺸﯿﻤﻮﻧﻪ ... ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎﻫﺎش ...‬ ‫ﺳﺮش رو ﺑﻪ ﺳﻤﺖ آﺳﻤﻮن ﻧﯿﻤﻪ اﺑﺮي ﮔﺮﻓﺖ: راﺟﻊ ﺑﻪ ﺧﻮدﻣﻮن ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﯿﻢ ...‬ ‫ﭘﺎﻧﭽﻮم رو ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﻪ ﺧﻮدم ﭼﺴﺒﻮﻧﺪم ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﻣﯿﺪوﻧﻢ ﺑﺎ ﮐﯽ ازدواج ﮐﺮدم ... ﻫﻤﺮاز ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﻫﻢ ﻣﯿﺪوﻧﻢ ...‬ ‫
- ﭘﺲ ...‬ ‫
- ﻣﺎ ﻣﺠﺒﻮر ﻧﯿﺴﺘﯿﻢ ﺑﺨﻮاﯾﻢ اﯾﻦ ﻫﻤﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﻫﻢ رو ﺗﻐﯿﯿﺮ ﺑﺪﯾﻢ ... ﻣﻦ ﻧﯿﺎز ﺑﻪ ﺣﻤﺎﯾﺖ ﻫﺎي ﺗﻮ دارم ... اﮔﺮ ﺑﻬﺖ ﻧﯿﺎز ﻧﺪاﺷﺘﻢ اﺻﻼ‬ ‫ﭼﺮا ﺗﻮ زﻧﺪﮔﯿﺘﻢ ...‬ ‫اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﺑﺎ اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ ام ﻧﮕﺎﻫﺶ زﻣﯿﻦ ﺗﺎ آﺳﻤﻮن ﺗﻐﯿﯿﺮ ﮐﺮد ...‬ ‫
- ﺧﺸﮏ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻧﮑﻦ ﺣﺎﻣﯽ ... ﻧﺎدﯾﺪه ﻧﮕﯿﺮ ﻣﻨﻮ ... دﻟﻢ ﻣﯿﺸﮑﻨﻪ ... ﻣﻦ ...‬ ‫دﺳﺘﺶ رو ﺑﻪ ﻃﺮﻓﻢ دراز ﮐﺮد و ﮐﺸﯿﺪﺗﻢ ﺳﻤﺖ ﺧﻮدش: ﺑﯿﺎ اﯾﻦ ﺟﺎ ... ﺑﺬار ﺣﺴﺖ ﮐﻨﻢ ﺣﺘﯽ وﻗﺘﯽ ﻣﯿﺨﻮاي از ﺧﻮدم ﭘﯿﺶ ﺧﻮدم‬ ‫ﺷﮑﺎﯾﺖ ﮐﻨﯽ ...‬ ‫ﻧﺸﺴﺘﻢ روي رون ﭘﺎي ﺳﻤﺖ ﭼﭙﺶ ... ﭘﺎﻫﺎم رو آروم از زﯾﺮ رون اون ﯾﮑﯽ ﭘﺎش رد ﮐﺮدم و دﺳﺘﻬﺎم رو ﮐﺎﻣﻞ دور ﮔﺮدﻧﺶ ﺣﻠﻘﻪ‬ ‫ﮐﺮدم ... ﺑﯿﻨﯿﻢ رو ﮔﺬاﺷﺘﻢ روي رگ ﮔﺮدﻧﺶ: آﺧﯿﺶ ... ﺧﻮدم رو ﺗﻮ ﺟﺎم ﺣﺴﺎﺑﯽ ﺟﺎ ﮐﺮدم ...‬ ‫ﺧﻨﺪﯾﺪ و روي ﻣﻮﻫﺎم رو ﺑﻮﺳﯿﺪ: ﻗﺮﺑﻮن اﯾﻦ ﻟﺒﺨﻨﺪت ﺑﺮم ﮐﻪ از وﻗﺘﯽ اوﻣﺪي درﯾﻎ ﻣﯿﮑﻨﯽ ...‬ ‫ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺣﻀﻮرش رو ﻧﻔﺲ ﮐﺸﯿﺪم ... ﻧﺒﻀﺶ رو ﺣﺲ ﮐﺮدم ... ﺻﺪاي ﻗﻠﺐ ﺑﯽ ﻗﺮارش رو ﻫﻢ‬ ‫دﺳﺘﺶ رو ﻣﺤﮑﻢ ﺗﺮ دورم ﺣﻠﻘﻪ ﮐﺮد: ﺣﺎﻻ ﺷﮑﺎﯾﺖ ﮐﻦ ازم ...‬ ‫ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺧﻮدم رو ﺗﻮ ﺑﻐﻠﺶ ﻓﺸﺮدم: ﻣﺎ ﻣﯿﺘﻮﻧﯿﻢ ﻣﮕﻪ ﻧﻪ؟‬ ‫
- ﺗﻮ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﺎﺷﯽ ﻫﯿﭻ ﮐﺎري ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻧﺘﻮﻧﻢ ...‬ ‫
- ﻧﮕﺮاﻧﻤﯽ ﻫﻤﯿﺸﻪ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- ﻣﯿﺸﻪ ﻧﮕﺮان ﻣﻬﻢ ﺗﺮﯾﻦ داﺷﺘﻪ زﻧﺪﮔﯿﻢ ﻧﺒﺎﺷﻢ؟ ﮔﺮون ﻗﯿﻤﺖ ﺗﺮﯾﻦ ﺟﻮاﻫﺮ دﻧﯿﺎ ...‬ ‫
- ﻣﻨﻢ ﻧﮕﺮاﻧﺘﻢ ... اﻣﺎ‬ ‫
- اﻣﺎ ﭼﯽ؟‬ ‫
- ﻣﺤﺪودت ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻢ ...‬ ‫
- ﺑﯽ اﻧﺼﺎف ﻧﺒﺎش ﻣﻦ ﻣﺤﺪودت ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻢ اﻧﻘﺪر ﺑﻬﺖ اﻃﻤﯿﻨﺎن دارم ﮐﻪ وﻗﺘﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪم ﮐﺎرت رو ﻋﻮض ﮐﺮدي ﺑﻪ روت ﻧﯿﺎرم ...‬ ‫
- از ﮐﺠﺎ ﻓﻬﻤﯿﺪي؟‬ ‫
- ﻓﮑﺮ ﮐﻦ ﻧﺪوﻧﻢ ﺧﺎﻧﻮﻣﻢ ﭼﻪ ﻣﯿﮑﻨﻪ ... ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﺮﯾﻀﯽ ﻧﺮﯾﻤﺎن ﮐﺎر و ﺗﻌﻄﯿﻞ ﮐﺮده و ﻣﺜﻞ اﯾﻨﮑﻪ رﻓﺘﻪ ﺟﻨﻮب ...‬ ‫ﺗﻤﺎم ﺳﻌﯿﻢ رو ﮐﺮدم ﺗﺎ ﻋﮑﺲ اﻟﻌﻤﻠﯽ ﻧﺸﻮن ﻧﺪم ...‬ ‫
- ﺗﻮ از ﻣﻦ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﯿﮑﺸﯽ ...‬ ‫ﻋﺼﺒﯽ ﺷﺪم ... ﺧﻮاﺳﺘﻢ از ﺑﻐﻠﺶ ﺑﯿﺎم ﺑﯿﺮون ﮐﻪ ﻧﺬاﺷﺖ: ﺣﺘﯽ ﻓﮑﺮﺷﻢ ﻧﮑﻦ ﺑﺬارم از ﺑﻐﻠﻢ ﺑﯿﺎي ﺑﯿﺮون ...‬ ‫
- ﭘﺲ اﯾﻦ ﻣﺰﺧﺮﻓﺎت رو ﻧﮕﻮ ... آﺧﻪ ﻣﮕﻪ ﻣﯿﺸﻪ ﻣﻦ از ﻋﺸﻘﻢ ... اوﻧﻢ ﻋﺸﻘﯽ ﮐﻪ اﻧﻘﺪر ﻋﺰﯾﺰه ﺧﺠﺎﻟﺖ ﺑﮑﺸﻢ ﺗﻮ از ﻣﻦ ﺧﺠﺎﻟﺖ‬ ‫ﻧﮑﺸﯽ ﻣﻦ ﻧﻤﯽ ﮐﺸﻢ ...‬ ‫
- ﻣﻦ؟ دﯾﻮوﻧﻪ ﺷﺪي ﻣﻦ ﮐﻪ از ﻫﻤﻮن ﻟﺤﻈﻪ اي ﮐﻪ ﮔﻮﺷﻪ ﭼﺸﻤﯽ ازت دﯾﺪم دﻧﯿﺎ رو ﺟﺎر زدم از ﺑﻮدﻧﺖ ﺗﻮ زﻧﺪﮔﯿﻢ ...‬ ‫
- ﺣﺮﻓﻢ رو ﺑﺪ ﺑﺮداﺷﺖ ﻧﮑﻦ ... ﻣﻦ ﻣﯿﮕﻢ ﮐﺎر ﻣﻦ ﺷﻐﻞ ﻣﻦ آدم ﻫﺎي اﻃﺮاف ﻣﻦ ﺟﻮر دﯾﮕﻪ اي ﻫﺴﺘﻦ ... ﺧﻮدت ﺑﯿﺎي دﻧﺒﺎﻟﻢ ﻣﻦ‬ ‫از ﺧﺪام ﻫﻢ ﻫﺴﺖ ...‬ ‫
- ﻣﯽ دوﻧﯽ ﻋﺴﻠﻢ ﮐﻪ ﮔﺎﻫﯽ ﻧﻤﯿﺸﻪ ...‬ ‫
- ﻣﯿﺪوﻧﻢ ﺗﻮﻗﻌﯽ ﻧﺪارم اون ﺷﺒﻬﺎ ﺑﺎ آژاﻧﺲ ﻣﯿﺎم ...‬ ‫
- اﮔﻪ ﻧﺒﺎﺷﻪ ... اﮔﻪ آدم ﺑﯽ ﺧﻮدي ﺑﺎﺷﻪ ... ﯾﻪ ﻓﮑﺮ دﯾﮕﻪ اي ﻣﯿﮑﻨﻢ ...‬ ‫ﺳﺮم رو ﮐﻤﯽ ﺑﺎﻻ ﺑﺮدم و ﺑﻪ اون ﭼﺸﻤﺎﯾﯽ ﮐﻪ اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﻋﺎﺷﻘﺶ ﺑﻮدم ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم: ﭼﻪ ﻓﮑﺮي؟‬ ‫
- ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻣﯽ ﺧﺮﯾﻢ ﺑﺮات ... روزاﯾﯽ ﮐﻪ ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﻢ ﺑﯿﺎم دﻧﺒﺎﻟﺖ ﺑﺎ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺑﺮو ...‬ ‫... اﯾﻦ ﻓﮑﺮ ﺑﺪي ﻧﺒﻮد ... اﯾﻦ ﮐﺎر ﺧﻮﺑﯽ ﺑﻮد: ﺑﺎﺷﻪ ...‬ ‫
- ﭘﺲ ﻓﺮدا ﻣﯿﺮﯾﻢ ﯾﮑﯽ اﻧﺘﺨﺎب ﮐﻦ ...‬ ‫
- آﺧﻪ ...‬ ‫
- اﮔﻪ ﺑﮕﯽ ﺧﻮدم ﻣﯿﺨﺮم و اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ ﻣﻦ ﻣﯿﺪوﻧﻢ و ﺗﻮ ...‬ ‫ﺑﺎ ﻣﺸﺖ آروم زدم ﺑﻪ ﺳﯿﻨﻪ اش: ﺧﺐ ﺑﺎﺑﺎ ﺑﺪ اﺧﻼق ... ﻓﻘﻂ ...‬ ‫
- ﭼﯽ ﺑﺎز ﺷﺮط و ﺷﺮوط داري ﻓﺴﻘﻠﻪ ...‬ ‫
- ﮔﺮون ﺗﺮ از 602 ﻧﺒﺎﺷﻪ ...‬ ‫
- ﭼﯽ؟‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- ﺷﻨﯿﺪي ﺑﻬﺖ ﭼﯽ ﮔﻔﺘﻢ ... اﺻﻼ ﻓﮑﺮ ﮐﻦ ﺷﺒﯽ ﻧﺼﻔﻪ ﺷﺒﯽ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﮔﺮون ﺧﻄﺮﻧﺎﮐﻪ ...‬ ‫ﺷﺮوع ﮐﺮدم ﺑﻪ ﺳﺨﻨﺮاﻧﯽ ... ﺗﻮ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﯾﻪ ﻋﺎﻟﻤﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ و ﺷﯿﻄﻨﺖ اوﻣﺪ از ﺳﺨﻨﺮاﻧﯽ ﻏﺮاي ﻣﻦ ... ﭼﺎره اي ﻧﺒﻮد ﺑﺎﯾﺪ ﺣﺪ وﺳﻂ رو‬ ‫ﻣﯿﮕﺮﻓﺘﻢ ... ﻣﻦ ﮐﻪ ﺣﺴﺎﺳﯿﺖ ﻫﺎي اﯾﻦ ﻣﺮد رو ﻣﯿﺸﻨﺎﺧﺘﻢ ﺣﺎﻻ ﮐﻪ ﺗﺎ اﯾﻦ ﺣﺪ ﻫﻢ ﮐﻮﺗﺎه اوﻣﺪه ﺑﻮد ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﯾﻪ ﺟﻮراﯾﯽ وﺳﻂ‬ ‫رو ﻣﯿﮕﺮﻓﺘﻢ ...‬ ‫ﺳﺮش رو ﺑﯿﻦ ﻣﻮﻫﺎم ﮐﺮد و ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﺸﯿﺪ: ﻫﻤﻪ ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ ﻫﺎم و ﺧﺴﺘﮕﯽ ﻫﺎم رو وﺟﻮدت از ﺑﯿﻦ ﻣﯿﺒﺮه ... ﺑﻮدﻧﺖ ...‬ ‫ﺧﻢ ﺷﺪ ... ﺳﺮم رو آروم ﺑﺎ ﻻ آوردم ... ﺗﻮ اﯾﻦ ﺷﺐ زﻣﺴﺘﻮﻧﯽ ﺳﺮد ... ﺗﻮ اون ﺑﺎغ ﺷﺎﯾﺪ زﯾﺒﺎ ﺗﺮﯾﻦ و آرام ﺗﺮﯾﻦ ﺣﺲ دﻧﯿﺎ رو ﺑﻪ‬ ‫ﻟﺒﻬﺎم ﻣﻨﺘﻘﻞ ﮐﺮد ...‬ ‫ﺑﻌﺪ از دﻗﺎﯾﻘﯽ ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺮﯾﻊ ﮔﺬﺷﺖ و ﺷﺎﯾﺪ ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻨﺪ ... ﮐﻤﯽ ﺧﻮدش رو ﻋﻘﺐ ﮐﺸﯿﺪ و ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد: ﺑﻮﺳﯿﺪﻧﺖ ... ﻫﻤﺶ ﺑﺮاي‬ ‫ﻣﻦ ﻧﻌﻤﺖ ...‬ ‫ﺳﺮم رو ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺗﻮي ﮔﺮدﻧﺶ ﻗﺎﯾﻢ ﮐﺮدم: دوﺳﺘﺖ دارم ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺗﻤﺎم اﯾﻦ اﺧﺘﻼف ﻧﻈﺮﻫﺎ ﺑﻮدم ... ﻫﺴﺘﻢ ... ﺧﻮدت ﻫﻢ ﻣﯿﺪوﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﺎرﻫﺎ راﺟﻊ ﺑﻬﺶ ﺑﺎﻫﻢ ﺑﺤﺚ ﮐﺮدﯾﻢ ... اﻣﺎ دﻟﻢ ﺑﻪ‬ ‫ﻫﻤﯿﻦ ﻋﺸﻘﻤﻮن ﺧﻮش ... ﺑﻪ اﯾﻦ ﮐﻪ ... اﮔﺮ ﺑﻠﺪ ﻧﯿﺴﺘﻢ ﻣﺜﻞ راﻣﯿﻦ ﮐﻪ اون ﺷﺐ ﺟﻠﻮي ﺗﺌﺎﺗﺮ ﺷﻬﺮ اون ﻃﻮر ﺷﻌﺮ ﮔﻮﻧﻪ ﺑﺎﻫﺎت ﺣﺮف‬ ‫ﺑﺰﻧﻢ ... اﻣﺎ ﯾﻪ ﭼﯿﺰي رو ﻣﯿﺪوﻧﻢ ... اﯾﻨﮑﻪ ﺗﻮ رو ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﺟﻮﻧﻢ دوﺳﺖ دارم ...‬ ‫ﭼﺸﻤﺎم ﺣﺴﺎﺑﯽ ﺳﻨﮕﯿﻦ ﺷﺪه ﺑﻮد ... ﺑﺎ ﺻﺪاﯾﯽ ﮐﻪ ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ﺣﺎﻻ ﭼﺮا اﻧﻘﺪر ﮐﺶ دار ﺷﺪه ﺑﻮد: ﺳﻨﮕﯿﻦ ﻧﯿﺴﺘﻢ؟‬ ‫ﻟﺤﻨﺶ ﺧﻨﺪه اي داﺷﺖ: ﻧﻪ ... ﺑﺎش ﺗﻮ ﺑﻐﻠﻢ ...‬ ‫ﺻﺪاش دور ﺗﺮ ﻣﯿﺸﺪ و ﺿﺮﺑﺎن ﻗﻠﺒﺶ ﭘﺮ آراﻣﺶ ﺗﺮ ﻋﯿﻦ ﯾﻪ ﻻﻻﯾﯽ ﺟﺎم ﻣﺜﻞ ﯾﻪ ﻗﺎﯾﻖ ﺑﻮد ﺗﻮي ﯾﻪ درﯾﺎي آروم ...‬ ‫ﺑﻮﺳﻪ ﮐﻮﭼﮑﺶ روي ﺳﺮم رو ﺣﺲ ﮐﺮدم ﻣﺤﮑﻢ ﺗﺮ ﺑﻐﻠﻢ ﮐﺮد: ﮐﻮﭼﻮﻟﻮي دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﯽ و ﺳﺮﻣﺎﯾﯽ ﻣﻦ ...‬ ‫ﮔﻮﺷﻪ ﻧﺎﺧﻨﻢ رو ﺑﻪ دﻧﺪون ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم ... ﺗﻮ ﺧﻮاب ﺑﯿﻨﻬﺎﯾﺖ آروم ﺑﻮد ... ﮐﻤﯽ ﺑﻪ اﻃﺮاﻓﻢ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﺑﻪ اﺗﺎق ﺳﺎده و‬ ‫ﺷﯿﮑﺶ ... ﺗﻮ ﺗﺨﺖ دوﻧﻔﺮه اش ... ﺻﺒﺢ ﮐﻪ ﭼﺸﻤﺎم رو ﺑﺎز ﮐﺮده ﺑﻮدم و ﺧﻮدم رو دﯾﺪه ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺗﻮ آﻏﻮﺷﺶ اول ﻓﮑﺮ ﮐﺮده ﺑﻮدم‬ ‫ﺧﻮاب دﯾﺪم ... ﺑﻌﺪ دو ﺳﻪ ﺑﺎر ﮐﻪ ﭘﻠﮏ زدم ... ﺗﺎزه ﻓﻬﻤﯿﺪم واﻗﻌﯿﻪ ... ﭘﺎﺷﺪم آروم و ﻧﺸﺴﺘﻢ ... ﺣﺎﻻ ﭼﻬﺎر زاﻧﻮ ... ﮐﻤﯽ ﻫﯿﺠﺎن زده‬ ‫... ﮐﻤﯽ آروم ... ﮐﻤﯽ ﻣﻀﻄﺮب و در ﻋﯿﻦ ﺣﺎل ﺧﻮﺷﺤﺎل و ﻋﺎﺷﻖ داﺷﺘﻢ ﻣﺮد ﺧﻮاﺑﻢ رو ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮدن ...‬ ‫دﺳﺘﺶ رو ﺑﺮاي ﺣﻠﻘﻪ ﮐﺮدن دورم آورد ﮐﻪ دﯾﺪ ﺟﺎم ﺧﺎﻟﯿﻪ ... ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﭼﺸﻤﺎش رو ﺑﺎز ﮐﺮد ﺑﺎ دﯾﺪﻧﻢ ﭼﻨﺪ ﺑﺎري ﭘﻠﮏ زد: ﭼﺮا اﻧﻘﺪر‬ ‫زود ﺑﯿﺪار ﺷﺪي ﺧﺎﻧﻮﻣﻢ؟‬ ‫
- ﺣﺎﻣﯽ ...‬ ‫دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎي ﭘﺮ از ﺧﻮاﺑﺶ ﮐﺸﯿﺪ: ﺟﺎن دل ﺣﺎﻣﯽ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﮐﯽ اوﻣﺪم اﯾﻨﺠﺎ؟‬ ‫ﺧﻨﺪﯾﺪ: ﺗﻮ ﺑﻐﻠﻢ ﺧﻮاب ﺑﻮدي ... آوردﻣﺖ ﺗﻮ ﺗﺨﺘﻢ ...‬ ‫
- ﭼﯽ؟‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- ﭼﺮا داد ﻣﯿﺰﻧﯽ ﺑﻘﯿﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻦ ﭼﻪ ﺧﺒﺮه ...‬ ‫
- آﺑﺮوم رﻓﺖ ...‬ ‫اﺧﻢ ﺑﺎ ﻣﺰه اي ﮐﺮد: ﺗﻮ اﺗﺎق ﺷﻮﻫﺮت ﺧﻮاﺑﯿﺪي ﮐﺠﺎش آﺑﺮو رﯾﺰﯾﻪ ...‬ ‫
- ﺟﻠﻮي ﻫﻤﻪ ﺗﻮ ﺑﻐﻠﺖ ﻣﻦ رو آوردي ﺑﺎﻻ ...‬ ‫
- ﻧﻪ ﺧﯿﺮ از در ﭘﺸﺘﯽ اوﻣﺪم ...‬ ‫آروم دﺳﺘﻢ رو ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺧﻮدش ﮐﺸﯿﺪ ... آروم اﻓﺘﺎدم ﺗﻮ ﺑﻐﻠﺶ ... ﮐﺎﻣﻞ ﺧﻮدش رو دورم ﺗﺎﺑﯿﺪ: ﺑﯿﺎ ﺑﺨﻮاب دﺧﺘﺮ دارم از ﺧﻮاب‬ ‫ﻣﯿﻤﯿﺮم ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ اﻧﻘﺪر ﺧﻮاﺑﻢ ﺳﻨﮕﯿﻦ ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫ﮔﻮﺷﻢ رو ﺑﻮﺳﯿﺪ: ﻣﻦ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﺷﺐ زﻧﺪﮔﯿﻢ رو دﯾﺸﺐ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﮐﺮدم ...‬ ‫ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻮدﮐﺎﻧﻪ ﯾﻪ ﻧﮕﺎه ﺑﻪ ﻟﺒﺎﺳﺎم اﻧﺪاﺧﺘﻢ ﮐﻪ ﻧﺘﻮﻧﺴﺖ ﺧﻮدش رو ﻧﮕﻪ داره ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺑﻠﻨﺪ ﺧﻨﺪﯾﺪ: دﺧﺘﺮ دﯾﮕﻪ ﺑﯽ ﻫﻮش ﮐﻪ ﻧﺒﻮدي‬ ‫...‬ ‫
- ااا ... ﻧﺨﻨﺪ دﯾﮕﻪ ...‬ ‫
- ﻧﮕﺎش ﮐﻦ ﺗﻮ رو ﺧﺪا ﭼﺮا ﻗﺮﻣﺰ ﺷﺪي؟‬ ‫
- ﺣﺎﻣﯽ ...‬ ‫
- ﺟﺎﻧﻢ ... ﻣﻦ ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﻧﮕﺎت ﮐﺮدم و ﺑﻐﻠﺖ ﮐﺮدم ...‬ ‫... ﺳﺮم روي ﺳﯿﻨﻪ اش ﺑﻮد: ﺷﺎﯾﺪ ﻣﻨﻢ ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺧﺎﻃﺮ ﺗﺎ ﺻﺒﺢ آروم ﺧﻮاﺑﯿﺪم و اﻧﻘﺪر ﻋﻤﯿﻖ ...‬ ‫ﭘﯿﺸﻮﻧﯿﻢ رو ﺑﻮﺳﯿﺪ: ﺑﺨﻮاب ﻋﺰﯾﺰم ﻣﻦ ﺳﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﻫﻢ ﻧﯿﺴﺖ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ از ﺻﻮرت ﻧﺎزت دل ﺑﮑﻨﻢ ...‬ ‫ﺧﻮاﺑﯿﺪه ﺑﻮد و ﻣﻦ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﻬﺎي ﺑﺴﺘﻪ اش ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮدم ... ﺗﺠﺮﺑﻪ اوﻟﯿﻦ ﺷﺐ ﮐﻨﺎرش ﺑﻮدن ﺑﻪ دور از اﯾﻦ ﺧﺠﺎﻟﺘﯽ ﮐﻪ ﺗﻪ ﻗﻠﺒﻢ ﺑﻮد‬ ‫زﯾﺒﺎ ﺑﻮد ﺣﺘﯽ اﮔﺮ ﻧﻔﻬﻤﯿﺪه ﺑﻮدم اﻣﺎ اون رﺧﻮت و آراﻣﺶ ﺑﯽ ﻧﻈﯿﺮي ﮐﻪ ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﺣﺲ ﮐﺮده ﺑﻮدم دﻟﯿﻠﯽ ﺑﻪ ﺟﺰ ﺑﻮدن ﻋﺸﻘﻢ در‬ ‫ﮐﻨﺎرم ﻧﺪاﺷﺖ ﻣﻄﻤﺌﻨﺎ ...‬ ‫دﺳﺘﯽ آروم ﺑﻪ اﺑﺮوﻫﺎش ﮐﺸﯿﺪم ... اﺑﺮوﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ اﺧﻤﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ اﻣﺎ ﺻﻼﺑﺖ ﺑﯽ ﻧﻈﯿﺮي داﺷﺘﻦ ...‬ ‫ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر در ﺣﺎل ﮐﺸﻒ ﺻﻮرﺗﺶ ﺑﺎ ﮐﻒ دﺳﺘﻢ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺑﻮﺳﻪ ﻣﺤﮑﻤﯽ ﺑﻪ ﮐﻒ دﺳﺘﻢ زد: از راه ﺑﻪ درم ﻧﮑﻦ‬ ‫دﺳﺘﻢ رو ﺳﺮﯾﻊ ﮐﺸﯿﺪم ... ﭼﺸﻤﺎش رو ﺑﺎز ﮐﺮد و ﻣﻦ ﺳﺮم رو ﺗﻮي ﺳﯿﻨﻪ اش ﻗﺎﯾﻢ ﮐﺮدم‬ ‫ﺧﻨﺪﯾﺪ: آﺧﻪ دﺧﺘﺮ ﭼﺮا ﺗﻮ اﻧﻘﺪر ﺧﺠﺎﻟﺘﯽ ﻫﺴﺘﯽ ...‬ ‫
- ا ... ﺧﻮب اذﯾﺖ ﻣﯿﮑﻨﯽ ...‬ ‫
- ﻣﻦ؟ ﺧﻮﺑﻪ ﻣﻦ از اون ﻣﺮداﯾﯽ ﮐﻪ ﺗﻤﺎم ﺣﺮﻓﺸﻮن و ذﻫﻨﺸﻮن دور اﯾﻦ ﺟﻮر ﻣﻄﺎﻟﺐ ﻣﯿﭽﺮﺧﻪ ﻧﯿﺴﺘﻢ و ﺗﻮ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﯿﮕﯽ دارم‬ ‫اذﯾﺘﺖ ﻣﯿﮑﻨﻢ ...‬ ‫
- ﻫﻤﺮاز ﺧﺎﻧﻮم ﯾﻪ ﻧﮕﺎه ﻣﻬﻤﻮﻧﻢ ﮐﻦ ﭘﺎﺷﻢ ﺑﺮم ... اﻣﺮوز ﮐﻠﯽ ﮐﺎر دارم ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﺳﺮم رو آروم آرودم ﺑﺎﻻ: ﺻﺒﺢ ﺑﻪ ﺧﯿﺮ ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪ ﭘﺮ ﻣﻬﺮي زد: ﻣﮕﻪ ﻣﯿﺸﻪ ﺻﺒﺤﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻮم ﺧﻮﺷﮕﻠﻪ ﺷﺮوع ﺑﺸﻪ ﺑﻪ ﺧﯿﺮ ﻧﺒﺎﺷﻪ ...‬ ‫آروم از ﺟﺎش ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ: ﻣﻦ ﻣﯿﺮم ﯾﻪ دوش ﺑﮕﯿﺮم ... ﻣﯿﺸﻪ ﻟﺒﺎﺳﺎي اﻣﺮوزم رو اﻧﺘﺨﺎب ﮐﻨﯽ؟ ﯾﻪ ﺟﻠﺴﻪ دارم ﺻﺒﺢ ... ﺗﻤﺮﯾﻨﺖ ﮐﯽ‬ ‫ﺗﻤﻮم ﻣﯿﺸﻪ؟‬ ‫اﺣﺴﺎس ﻋﺠﯿﺒﯽ از زن ﺑﻮدن ﺑﻬﻢ دﺳﺖ داده ﺑﻮد ... ﺣﺲ ﺧﺎص و دور و ﺑﻪ ﻫﻤﻮن اﻧﺪازه ﻧﺰدﯾﮑﯽ ﺑﻮد ... در ﮐﻤﺪش رو ﺑﺎز ﮐﺮدم:‬ ‫ﺳﺎﻋﺖ 3 ...‬ ‫ﺻﺪاش ﺗﻮ ﺣﻤﻮم ﭘﯿﭽﯿﺪ: ﻣﯿﺎم دﻧﺒﺎﻟﺖ ﻫﻢ ﺑﺮﯾﻢ ﻣﺎﺷﯿﻦ اﻧﺘﺨﺎب ﮐﻨﯽ ... ﻫﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺒﺮﻣﺖ ﯾﻪ ﺟﺎﯾﯽ رو ﺑﻬﺖ ﻧﺸﻮن ﺑﺪم ...‬ ‫
- ﺣﺎﻣﯽ ...‬ ‫ﺳﺮش رو از ﻻي در ﺑﯿﺮون ﮐﺮد و ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد: روم ﻧﻤﯿﺸﻪ ﺑﺮم ﺑﯿﺮون ...‬ ‫ﻫﻨﻮز ﻟﺒﺎس ﻫﺎش ﺗﻨﺶ ﺑﻮد اوﻣﺪ ﺑﯿﺮون ﺑﺎ ﺧﻨﺪه اي ﭘﺮ از ﺷﯿﻄﻨﺖ: ﭼﯽ؟ﭼﺮا؟‬ ‫
- ﻣﺎﻣﺎﻧﺖ ... اﻻن ... ﭘﯿﺶ ﺧﻮدش ﭼﯽ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻪ ...‬ ‫ﮐﺎﻣﻞ ﺑﻐﻠﻢ ﮐﺮد: ﻫﯿﭽﯽ ﭘﯿﺶ ﺧﻮدش ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻪ زﻧﻢ ﭘﯿﺸﻢ ﺧﻮاﺑﯿﺪه ... ﻟﻮس ﻧﺸﻮ دﺧﺘﺮ ... ﺑﺮو دﯾﺸﺐ ﺷﺎم ﻫﻢ ﻧﺨﻮري ﺑﺮو ﻻ اﻗﻞ‬ ‫ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ ات رو ﺑﺨﻮر ...‬ ‫
- ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻫﻤﯿﻦ ﺟﻮرﯾﺶ ﻫﻢ ﺑﻬﻢ ﻣﯿﮕﻦ زن ﻋﻤﻮ ...‬ ‫ﺑﻠﻨﺪ ﺧﻨﺪﯾﺪ: زن ﻋﻤﻮي ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ... ﺧﻮب زن ﻋﻤﻮﺷﻮﻧﯽ دﯾﮕﻪ ...‬ ‫ﮐﻤﯽ ﺟﺪي ﺗﺮ ﺑﻬﻢ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد: ﺑﯿﻦ ﻣﺎ اﺗﻔﺎﻗﯽ ﻧﯿﻮﻓﺘﺎده ... اﻓﺘﺎده ﺑﻮد ﻫﻢ ﻧﺮﻣﺎل ﺑﻮد ﭼﻮن زﻧﻤﯽ ... ﺣﺎﻻ ﻫﻢ دﺳﺖ و ﺻﻮرﺗﺖ رو ﺑﺸﻮر‬ ‫... ﻣﻨﻢ ﺑﺮم ﯾﻪ دوش ﺑﮕﯿﺮم ... اﯾﻨﺠﺎ ﻫﻢ واﯾﻨﺴﺎ ... ﻧﺬار ﺟﺪي ﺑﺸﯽ زن ﻋﻤﻮ ...‬ ‫ﺻﺪاي ﺟﯿﻐﻢ ﺗﻮ ﺻﺪاي ﺧﻨﺪه ﺑﻠﻨﺪش ﺧﻔﻪ ﺷﺪ ...‬ ‫ﺧﻂ ﺑﻪ ﺧﻂ اﯾﻦ ﮐﺘﺎب ﺑﺮاي ﻣﻦ آراﻣﺶ ﺑﻮد و ﻣﻦ ﺑﺎ ﺗﻤﺎم اﺿﻄﺮاﺑﯽ ﮐﻪ اﻣﺸﺐ ﺗﻮي ﺟﻮﻧﻢ ﺑﻮد ﺑﻪ اﯾﻦ آراﻣﺶ اﺣﺘﯿﺎج داﺷﺘﻢ ...‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ آﭘﺎرﺗﻤﺎن ﺳﺎده اﻣﺎ ﺷﯿﮏ ﻣﻮن اﻧﺪاﺧﺘﻢ ... ﺗﮏ ﺗﮏ وﺳﺎﯾﻠﺶ رو ﺑﺎ ﮐﻤﮏ آوﯾﺴﺎ و ﮔﻠﯽ اﻧﺘﺨﺎب ﮐﺮده ﺑﻮدم ... ﺣﺎﻣﯽ ﻓﻘﻂ‬ ‫ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻫﯿﺠﺎﻧﻢ رو دﻧﺒﺎل ﮐﺮده ﺑﻮد ... ﺧﻮﻧﻪ ﺑﺎ ﻣﺒﻠﻬﺎي ﺳﻔﯿﺪ ﻓﺮﺷﻬﺎي ﻗﺮﻣﺰ و ﺳﻔﯿﺪ و ﮔﻠﺪاﻧﺎي ﻓﺮاوون ﮐﺘﺎﺑﺨﻮﻧﻪ اش ... اﺗﺎق‬ ‫ﺧﻮاب ﺳﻮرﻣﻪ اي رﻧﮓ ﺑﺎ ﺗﺨﺖ دو ﻧﻔﺮه ﮔﺮدش ... ﺑﺎ ﺗﻤﺎم ﺗﺎﺑﻠﻮﻫﺎي ﺑﯽ ﻧﻈﯿﺮش زﯾﺒﺎ ﺗﺮﯾﻦ و اﻣﻦ ﺗﺮﯾﻦ ﺟﺎي دﻧﯿﺎ ﺑﻮد ... ﺑﺮاي‬ ‫اﻧﺘﺨﺎب اﯾﻨﺠﺎ ﮐﻠﯽ ﮔﺸﺘﯿﻢ ...‬ ‫ﯾﮏ ﺧﯿﺎﺑﻮن ﺑﺎ ﻋﻤﺎرت ﻓﺎﺻﻠﻪ داﺷﺖ ووﺣﺎﻣﺪ ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﭘﺪرﯾﺶ اﺳﺒﺎب ﮐﺸﯽ ﮐﺮده ﺑﻮد ... روزي ﮐﻪ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل آﭘﺎرﺗﻤﺎن اوﻣﺪﯾﻢ‬ ‫ﺗﻌﺠﺐ ﮐﺮدم ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد از اول ﻫﻢ ﻗﺮار ﻧﺒﻮد ﮐﻪ ﻣﺎ ﻋﻤﺎرت زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﯿﻢ ... ﻣﺎ ﻗﺮاره زﻧﺪﮔﯽ ﻣﺴﺘﻘﻞ ﺧﻮدﻣﻮن رو داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﻢ ...‬ ‫اﯾﻨﮑﻪ ﻣﻦ وﺳﺎﯾﻞ ﺧﻮﻧﻪ ام رو ﺑﺎﯾﺪ ﺧﻮدم اﻧﺘﺨﺎب ﮐﻨﻢ ... اﯾﻨﮑﻪ زن ﺧﻮﻧﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺧﻮﻧﻪ اش ﺗﻤﺎم و ﮐﻤﺎل ﻣﺎل ﺧﻮدش ﺑﺎﺷﻪ ... روزي‬ ‫ﮐﻪ اﯾﻨﺠﺎ رو ﺑﺎ اﯾﻦ ﭘﻨﺠﺮه ﻫﺎي ﺑﺰرگ ﻧﻮر ﮔﯿﺮش اﻧﺘﺨﺎب ﮐﺮدﯾﻢ ... ﻫﺮﭼﻪ ﻗﺪر ﻫﻢ ﺑﻮﺳﯿﺪﻣﺶ ﺳﯿﺮ ﻧﺸﺪم ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫ﺑﺎﻻي ﺷﻮﻣﯿﻨﻪ ﻫﻤﻮن ﺗﺎﺑﻠﻮي اﻧﺘﺨﺎﺑﯽ ﻣﻦ و روﯾﺎ ﻧﺼﺐ ﺑﻮد ... ﻫﻤﻮن ﮐﻪ ﺣﺎﻣﯽ ﻧﮕﻬﺶ داﺷﻪ ﺑﻮد ﺗﺎ ﺑﻬﻢ ﻫﺪﯾﻪ اش ﮐﻨﻪ و ﺣﺎﻻ‬ ‫روي ﺑﺮ آﻣﺪﮔﯽ ﺷﻮﻣﯿﻨﻪ ﺑﻮد ﺗﺎ ﺑﻬﻢ ﯾﺎ د آوري ﮐﻨﻪ ﻣﺮدم ﺑﺮاي ﺑﻪ دﺳﺖ آوردﻧﻢ ﭼﻪ ﻗﺪر آرام و ﺻﺒﻮراﻧﻪ ﺟﻠﻮ اوﻣﺪه ﺑﻮد ...‬ ‫روي ﮐﺎﻧﺎﭘﻪ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و داﺷﺖ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد ...‬ ‫
- ﺳﺮت ﮔﺮﻣﻪ ﺧﺎﻧﻮم دﮐﺘﺮ ...‬ ‫اداي ﺳﺮاﯾﺪار ﺧﻮﻧﻪ رو در ﻣﯿﺎورد ... اﺧﻤﯽ ﮐﺮدم ﺑﻬﺶ ... ﺧﻨﺪﯾﺪ: اون ﺑﻨﺪه ﺧﺪا رو ﻫﻢ ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮري ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﻨﯽ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﺧﺎﻧﻮم دﮐﺘﺮ ﻧﯿﺴﺘﻢ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺗﻮ ﺑﻬﻢ ﻣﯿﮕﻪ ﺧﺎﻧﻮم دﮐﺘﺮ ...‬ ‫
- ﺧﺎﻧﻮم آﻗﺎي دﮐﺘﺮي دﯾﮕﻪ ...‬ ‫
- ﻫﺮ وﻗﺖ ﺧﻮدم دﮐﺘﺮ ﺷﺪم ﺑﻬﻢ ﺑﮕﻪ ...‬ ‫ﯾﻪ دﺳﺘﺶ رو روي ﭘﺸﺖ ﮐﺎﻧﺎﭘﻪ ﮔﺬاﺷﺖ و ﺳﻪ دﺳﺶ رو دﺳﺘﻪ ﻣﺒﻞ ﺑﻮد: ﭼﯽ ﻣﯿﺨﻮﻧﯽ؟‬ ‫
- ﺑﺮاي ﮐﻢ ﮐﺮدن اﺿﻄﺮاب ﻓﺮداﺳﺖ ...‬ ‫
- ﺑﯿﺎ اﯾﻨﺠﺎ ﺑﺒﯿﻨﻢ ﻋﺮوﺳﮏ ...‬ ‫آروم از ﺟﺎم ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم ﮐﻨﺎرش رﻓﺘﻢ ... ﺳﺮم رو ﮔﺬاﺷﺘﻢ روي ﺳﯿﻨﻪ اش و ﭘﺎﻫﺎم رو دراز ﮐﺮدم روي ﮐﺎﻧﺎﭘﻪ و ﺧﻨﺪﯾﺪ: اﮔﻪ ﮔﻠﯽ ﺑﺪوﻧﻪ‬ ‫رو ﻣﺒﻞ ﺟﻬﯿﺰﯾﻪ اﯾﻦ ﻃﻮري ﯾﻪ ﻟﻢ دادم ﮐﻠﻪ ام رو ﻣﯽ ﮐﻨﻪ ...‬ ‫ﺧﻢ ﺷﺪ و ﭘﺘﻮي ﺳﺒﮏ رو روم ﮐﺸﯿﺪ: ﻓﺮدا اوﻧﻢ ﻣﯿﺎد ...‬ ‫
- آوﯾﺴﺎ ﻫﻢ ﻣﯿﺎد ...‬ ‫ﭘﯿﺸﻮﻧﯿﻢ رو ﻋﻤﯿﻖ ﺑﻮﺳﯿﺪ: ﻓﺮدا ﻋﺮوس ﻣﻦ ﻣﯿﺸﯽ؟‬ ‫دﺳﺘﺶ رو ﺑﯿﻦ ﻣﻮﻫﺎم ﺑﺮد ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﮐﻪ دﻟﻢ ﺑﺮاي اﯾﻦ ﻣﻮﻫﺎي ﻓﺮت ﻣﯿﺮه ﻧﺬار ﺑﻬﺶ دﺳﺖ ﺑﺰﻧﻦ ...‬ ‫
- دﯾﮕﻪ ﭼﯽ ... ﻟﺒﺎس رو ﻫﻢ ﮐﻪ ﻧﺬاﺷﺘﯽ اوﻧﻮ اﻧﺘﺨﺎب ﮐﻨﻢ ...‬ ‫ﺧﻨﺪه رﯾﺰي ﮐﺮدم ﺧﻮدم ﻫﻢ ﻗﺼﺪش رو ﻧﺪاﺷﺘﻢ وﻟﯽ ﺑﺮاي ﺳﺮ ﺑﻪ ﺳﺮ ﮔﺬاﺷﺘﻨﺶ دﺳﺖ رو ﺑﺎز ﺗﺮﯾﻦ ﻟﺒﺎس ﻋﺮوس ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدم ...‬ ‫
- ﻫﻤﺮاز دوﺑﺎره ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﻢ ﻧﮑﻦ ... ﻣﯽ دوﻧﻢ ﻣﯿﺨﻮاي اذﯾﺘﻢ ﮐﻨﯽ اﻣﺎ ﺣﺘﯽ ﺷﻮﺧﯿﺶ ﻫﻢ ﺧﻮب ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫
- ﺧﺐ ﺣﺎﻻ داﻣﺎد ﻫﻢ اﻧﻘﺪر ﺑﺪ ﺧﻠﻖ ...‬ ‫ﺧﻢ ﺷﺪ و ﺑﻮﺳﻪ اي ﺑﻪ ﺳﺮم زد ...‬ ‫
- ﺣﺎﻣﯽ ﻣﻦ ﯾﻪ ﭼﯿﺰي ﺑﻬﺖ ﻧﮕﻔﺘﻢ ...‬ ‫
- ﭼﯽ؟‬ ‫
- ﻣﻮﻫﺎي ﻣﻦ ﻓﺮ ﻧﯿﺴﺘﺎ ... ﯾﻌﻨﯽ ﯾﮑﻢ ﺗﺎب داره ... ﺧﻮدم ﻓﺮش ﻣﯿﮑﻨﻢ ...‬ ‫ﺧﻨﺪه اي ﮐﺮد: ﯾﻌﻨﯽ ﺳﺮم رو ﮐﻼه ﮔﺬاﺷﺘﯽ ...‬ ‫
- دﻗﯿﻘﺎ ... ﮔﻔﺘﻢ ﺑﻌﺪﻫﺎ ﺷﺎﮐﯽ ﻧﺸﯽ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- ﮐﺘﺎﺑﺖ رو ﺑﺮام ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯿﺨﻮﻧﯽ؟‬ ‫
- اﻟﺒﺘﻪ ...‬ ‫
- ﻣﯿﺪوﻧﯽ ﻣﻦ ﻣﯿﺮﻓﺘﻢ ﭘﺸﺖ در اﺗﺎق ﺑﭽﻪ ﻫﺎ زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ اون اﻧﯿﻤﯿﺸﻦ رو ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮدن ﮐﻪ ﺗﻮ ﺟﺎي ﻓﺮﺷﺘﻪ اش ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯿﮑﺮدي ﺗﺎ‬ ‫اﯾﻦ ﺻﺪاي ﻧﺎزدارت رو ﺑﺸﻨﻮم؟‬ ‫ﺳﺮم رو ﮐﻤﯽ ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﮐﺮدم ﺗﺎ ﺑﺒﯿﻨﻢ ﺟﺪﯾﻪ؟‬ ‫
- اون ﺟﻮري ﻧﮕﺎم ﻧﮑﻦ راﺳﺖ ﻣﯿﮕﻢ ... ﻣﻦ ﺧﺎﻃﺮت رو ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ... ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺨﺖ ﮔﺬﺷﺖ ﺗﺎ ﺑﺸﯽ ﺧﺎﻧﻮﻣﻢ.‬ ‫ﺳﺮم رو ﺑﻪ ﺳﯿﻨﻪ اش ﺗﮑﯿﻪ دادم و ﭘﺎم رو زﯾﺮ ﭘﺘﻮ ﮐﻤﯽ ﺧﻢ ﮐﺮدم و ﺷﺮوع ﮐﺮدم ﺧﻂ ﺑﻪ ﺧﻂ اون ﺷﻌﺮﻫﺎ رو ﺧﻮﻧﺪن ... ﭼﺸﻤﺎم‬ ‫داﺷﺖ ﺳﻨﮕﯿﻦ ﻣﯿﺸﺪ ...‬ ‫زﻧﺪﮔﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﭼﯿﺰﻫﺎ داﺷﺖ ﺑﻬﻢ ﻧﺸﻮن ﺑﺪه ... ﺧﯿﻠﯽ ﭼﯿﺰﻫﺎ ... اﻣﺎ ﺧﻮب ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ﺗﺎ زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﻮدم و ﻣﺮدم ﺗﮑﯿﻪ ﻣﯿﮑﺮدم و‬ ‫اﻋﺘﻤﺎد داﺷﺘﻢ ... ﺗﺎ زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ اﯾﻦ ﺧﻮﻧﻪ ﺟﺎﯾﯽ ﺑﻮد ﺑﺮاي زﻧﺪﮔﯽ ﮐﺮدن ﻧﻪ ﻓﻘﻂ ﻧﻔﺲ ﮐﺸﯿﺪن ... ﺗﺎ زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺣﺮﻣﺖ ﺣﻔﻆ ﻣﯿﺸﺪ ...‬ ‫ﻣﯿﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ... ﻣﯿﺘﻮﻧﺴﺘﯿﻢ ﺳﻨﮕﻼخ ﻫﺎي زﻧﺪﮔﯽ رو ﺑﺎﻫﻢ ﻃﯽ ﮐﻨﯿﻢ ..
پایان