بانوی قصه

[sober]

قسمت بیست و سوم
- ﻧﻤﯿﺨﻮام ...‬ ‫
- ﺑﺎ ﻣﻦ ﯾﮑﯽ ﺑﻪ دو ﻧﮑﻦ ... اﮔﺮ اون رو روﺷﻦ ﻧﮑﻨﯽ زﻧﮓ ﻣﯿﺰﻧﻢ ﺧﻮﻧﺸﻮن ...‬ ‫
- ﺷﻤﺎ دﯾﮕﻪ زﯾﺎدي دارﯾﺪ ﺧﻮدﺗﻮن رو ﺑﺮاي ﺧﺎ ﻟﻪ ﺑﺮادر زاده ﻫﺎﺗﻮن اذﯾﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﺪ ... اﻻﻧﻢ ﻣﯿﺨﻮام ﻗﻄﻊ ﮐﻨﻢ ... اﺻﻼ ﻣﯿﺨﻮام‬ ‫ﻫﻤﯿﻦ ﺟﺎ ﺑﻤﻮﻧﻢ ...‬ ‫اﯾﻦ ﺑﺎر داد زد: ﻫﻤﺮاز داري ﻋﺼﺒﯿﻢ ﻣﯿﮑﻨﯽ ... اون ﻣﻮﺑﺎﺑﻠﺖ رو روﺷﻦ ﮐﻦ ...‬ ‫ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ﭼﺮا ﯾﻬﻮ ﮔﻮﺷﯽ رو ﻗﻄﻊ ﮐﺮدم ... ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﺸﯿﺪم ﯾﻬﻮ ﺗﺮﺳﯿﺪم دوﺑﺎره زﻧﮓ ﻧﺰﻧﻪ ﺧﻮﻧﻪ؟! ﺣﺎﺟﯽ ﭼﯽ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻪ؟‬ ‫ﮔﻮﺷﯿﻢ رو روﺷﻦ ﮐﺮدم ... ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺳﯿﻞ اس ام اس ﻫﺎ روان ﺷﺪ ﺟﺪي ﻧﮕﺮﻓﺘﻢ ﮐﻪ ﮔﻮﺷﯿﻢ زﻧﮓ ﺧﻮرد ﺧﻮدش ﺑﻮد ...‬ ‫ﻟﺤﻨﺶ ﺳﺨﺖ ﺷﺪه ﺑﻮد ﺧﺸﮏ و ﺟﺪي ﻣﺜﻞ ﻗﺪﯾﻢ: ﺳﺎﮐﺖ رو ﺟﻤﻊ ﮐﻦ دارم ﻣﯿﺎم دﻧﺒﺎﻟﺖ ...‬ ‫ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﺻﺪام رو ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻧﮕﻪ دارم: ﭼﯽ داري ﻣﯿﮕﯽ؟ ﻧﮑﻨﻪ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدي آدرس ﺑﻬﺖ ﻣﯿﺪم ... ﯾﺎ ﺻﺒﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺗﺎ ﺑﺮﺳﯽ؟‬ ‫
- ﺑﻪ آدرس دادﻧﺖ اﺣﺘﯿﺎﺟﯽ ﻧﺪارم ... ﻣﯽ دوﻧﻢ ﮐﺠﺎﯾﯽ در آوردﻧﺶ ﺑﺮام ﮐﺎر ﯾﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﻫﻢ ﻧﺒﻮد ... ﯾﻪ ﮐﻼم اون ﺳﺎك ﻟﻌﻨﺘﯽ رو‬ ‫ﺟﻤﻊ ﮐﻦ ﯾﻪ ﺳﺎﻋﺖ دﯾﮕﻪ اوﻧﺠﺎم ...‬ ‫ﭘﺎﻫﺎم ﻣﯿﻠﺮزﯾﺪ ﺷﻮﺧﯽ ﻣﯿﮑﺮد ... ﭼﯽ داﺷﺖ ﻣﯿﮕﻔﺖ؟‬ ‫ﺗﮏ ﺧﻨﺪه ﺑﺎ ﺗﻤﺴﺨﺮ ﮐﺮدم: اذﯾﺘﻢ ﻣﯿﮑﻨﯽ؟ ﻣﻦ ﺧﻮدم اوﻣﺪم ﻫﺮ وﻗﺘﻢ ﺑﺨﻮام ﺑﺮ ﻣﯿﮕﺮدم ...‬ ‫
- ﺧﯿﻠﯽ ﮐﺎر درﺳﺘﯽ ﮐﺮدي ﺑﻬﺶ اﻓﺘﺨﺎر ﻫﻢ ﻣﯿﮑﻨﯽ؟ ﻣﻦ ﺑﻬﺖ اﺟﺎزه ﻧﻤﯿﺪم ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﺎ ﺧﻮدت اﯾﻦ ﮐﺎر رو ﺑﮑﻨﯽ ... ﺑﭽﻪ اي ...‬ ‫ﺣﺮﺻﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﻪ ﺟﺎي ﻣﻨﺖ ﮐﺸﯽ از ﻗﻬﺮﻣﻮن ﺗﺎزه داﺷﺖ دﻋﻮا ﻫﻢ ﻣﯽ ﮐﺮد: ﻣﯿﺨﻮام ﻗﻄﻊ ﮐﻨﻢ ...‬ ‫
- ﺑﺎﺷﻪ ﻗﻄﻊ ﮐﻦ ﻓﻘﻂ ﺑﺮاي ﯾﻪ ﺳﺎﻋﺖ دﯾﮕﻪ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﺎش ...‬ ‫
- ﭼﯽ داري ﻣﯿﮕﯽ؟‬ ‫
- ﻣﻦ از روزي ﮐﻪ ﺑﺎ ﮔﻠﯽ ﺣﺮف زدي. ﺗﻮ ﻫﺘﻞ اﯾﻦ ﺷﻬﺮم ... ﺧﻮاﺳﺘﻢ راﺣﺖ ﺑﺎﺷﯽ ... ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﯽ ﺑﺎ ﻋﻤﻪ ات ﺑﺎﺷﯽ ...‬ ‫ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﯾﻪ ﮐﻢ ذﻫﻨﺖ رو ﺑﺎز ﮐﻨﯽ از ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ذﻫﻨﺖ رو ﻣﺸﻐﻮل ﮐﺮده و ﻣﻦ اﺻﻼ ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ﮐﻪ ﭼﯿﻪ؟‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫روي زﻣﯿﻦ ﻧﺸﺴﺘﻢ وا رﻓﺘﻢ ... ﭼﯽ داﺷﺖ ﻣﯿﮕﻔﺖ ... ﺑﺎورم ﻧﻤﯿﺸﺪ؟ .‬ ‫ﻟﺤﻨﺶ ﻣﺤﮑﻢ ﺗﺮ و ﭘﺮ ﺻﻼﺑﺖ ﺗﺮ از ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺷﺪ ... اﻧﺘﻈﺎم ﺷﺪ دوﺑﺎره: ﻧﻤﯿﺬارم ﻫﻤﺮاز ... ﻧﻤﯿﺬارم اﯾﻦ ﮐﺎر رو ﺑﮑﻨﯽ ... ﻧﻤﯿﺬارم ﺑﺸﻢ‬ ‫دوﺑﺎره ﺷﻤﺎ ... ﻧﻤﯿﺬارم ... ﻋﺰﯾﺰﺗﺮﯾﻦ داﺷﺘﻪ زﻧﺪﮔﯿﻢ رو ازم ﺑﮕﯿﺮي ...‬ ‫ﺗﻠﻔﻦ ﺗﻮي دﺳﺘﻢ ﺧﺸﮏ ﺷﺪ ﭼﺸﻤﻢ ﻣﻮﻧﺪ ﺑﻪ ﻗﺎب ﻋﮑﺲ روي دﯾﻮار ﮐﻪ ﻣﻨﻈﺮه دل اﻧﮕﯿﺰي از ﮐﻮﯾﺮ رو ﻧﺸﻮن ﻣﯿﺪاد ﺑﺎ ﻧﺎﺧﻦ‬ ‫اﻧﮕﺸﺖ ﺷﺼﺘﻢ ﭘﯿﺸﻮﻧﯿﻢ رو ﺧﺎروﻧﺪم زﻣﺎن اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ ﻧﺒﻮد ﻫﻨﻮز داﺷﺘﻦ ﺷﻤﺎره ام رو ﻫﻀﻢ ﻧﮑﺮده ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺣﻀﻮرش ﺗﻮ اﯾﻦ ﺷﻬﺮ‬ ‫رو درك ﮐﻨﻢ ...‬ ‫
- ﺣﺎﻣﯽ ...‬ ‫
- ﻫﻤﺮاز ... ﮔﻔﺘﻢ ﺟﻤﻊ ﮐﻦ ﯾﻌﻨﯽ ﺟﻤﻊ ﮐﻦ ...‬ ‫ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﺻﺪام رو ﮐﻨﺘﺮل ﮐﻨﻢ ﻣﻦ اون زور ﮔﻮي ﭘﺸﺖ ﺧﻂ رو دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ ﻣﻦ اﯾﻦ ﻣﺮد ﺗﺮﺳﯿﺪه ﺗﺎ اﯾﻦ ﺳﺮ اﯾﺮان اوﻣﺪه رو‬ ‫دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ ...‬ ‫
- ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ﭼﺮا اوﻣﺪي؟ ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ اﺻﻼ ﭼﺮا ﮐﺎر ﺑﻪ اﯾﻨﺠﺎ ﮐﺸﯿﺪ اﻣﺎ ﻣﻦ آدم اﯾﻦ ﮐﻪ اﯾﻦ ﺳﺎﻋﺖ ﺷﺐ از ﺧﻮﻧﻪ ﻋﻤﻪ ام ﺑﺰﻧﻢ ﺑﯿﺮون‬ ‫ﻧﯿﺴﺘﻢ ﻣﻦ ﺗﻮ اﯾﻦ ﺧﻮﻧﻪ ﺣﺮﻣﺖ دارم ﺣﺎﻣﯽ ...‬ ‫
- ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﻮدن ﺑﯽ ﺣﺮﻣﺘﯿﻪ؟! از ﺧﻮﻧﻪ ﺑﯽ ﺧﺒﺮ زدﻧﺖ ﺑﯿﺮون ﺳﮑﺘﻪ دادن ﻣﻦ ... ﻫﻤﻪ ﺳﻮراخ ﺳﻨﺒﻪ ﻫﺎي ﺗﻬﺮان رو ﺑﺎﺑﺘﺖ ﮔﺸﺘﻦ اﯾﻦ و‬ ‫اون رو واﺳﻄﻪ ﮐﺮدن . در آﺧﺮ ﻣﻨﺖ دﺧﺘﺮ ﺧﺎﻟﺖ رو ﮐﺸﯿﺪن ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﯽ ﺣﺮﻣﺘﯽ ﻧﯿﺴﺖ؟‬ ‫ﻋﺼﺒﯽ ﺑﻮدم و ﺧﺴﺘﻪ ... اﯾﻦ ﻣﮑﺎﻟﻤﻪ ﻃﻮﻻﻧﯽ درﺳﺘﻪ ﺑﺮام ﺷﻬﺪ ﺷﯿﺮﯾﻦ ﺑﻮد ﺑﺮاي ﻣﻨﯽ ﮐﻪ ﻟﻪ ﻟﻪ ﺻﺪاش ﺑﻮدم و ﻧﮕﺮاﻧﯽ و ﺣﺘﯽ‬ ‫زورﮔﻮﯾﯽ ﮐﻪ ﻧﺸﺎت از اﯾﻦ ﺗﺮس ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﻗﻠﺒﻢ رو ﺿﺮﺑﺎن ﻣﯽ اﻧﺪاﺧﺖ ... اﻣﺎ از ﯾﻪ ﻃﺮﻓﯽ ﻫﻢ ﺗﻠﺨﯽ ﮐﻼﻣﺶ رو ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﺴﺘﻢ در‬ ‫ﻧﻈﺮ ﻧﮕﯿﺮم: ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻢ ﺑﯿﺎ؟‬ ‫ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ اي ﻧﺒﻮد ﮐﻪ اﻧﺘﻈﺎرش رو داﺷﺖ: ﻧﻤﯿﻮﻣﺪم؟‬ ‫دﺳﺘﻢ رو ﮐﺸﯿﺪم ﺑﻪ دﯾﻮار: ﻣﻦ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮدم ﻧﻤﯿﺎي ...‬ ‫... ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ اي ﺳﮑﻮت ﮐﺮد: و اﯾﻦ ﯾﻌﻨﯽ ... ﯾﻌﻨﯽ ﻫﻤﻪ راه رو اﯾﻦ ﻣﺪت ﻣﻦ اﺷﺘﺒﺎه رﻓﺘﻢ ...‬ ‫... دﻟﻢ رﯾﺨﺖ ... ﻣﻨﻈﻮرش رو ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﺸﺪم: ﺣﺎﻣﯽ ... ﻣﻦ اوﻣﺪم اﯾﻦ ﺟﺎ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ... اوﻣﺪم ﻧﻔﺲ ﺑﮑﺸﻢ ﻣﯽ دوﻧﯽ ...‬ ‫
- ﻧﻪ ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ اون ﺣﺮﻓﻬﺎ ﭼﯽ ﺑﻮد اون ﺷﺐ ﭘﺸﺖ ﺗﻠﻔﻦ ﺑﻪ ﮔﻠﻨﺎر ﮔﻔﺘﯽ ... ﻣﻦ اﯾﻨﺠﺎم ... ﻣﯿﺨﻮام ﮐﻪ ﺑﺮﮔﺮدي ﮐﻪ‬ ‫ﺣﺮف ﺑﺰﻧﯿﻢ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﻧﻤﯽ ﺧﻮام ﺑﯿﺎم ... ﻧﻪ اﻻن ... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻢ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ...‬ ‫ﺻﺪاش ﺟﺪي ﺷﺪ اﻧﮕﺎر اون ﺟﻤﻠﻪ ﺑﺪ ﺟﻮر ﺑﻪ ﻓﮑﺮ در آورده ﺑﻮدﺗﺶ: ﻣﮕﻪ دﺳﺖ ﺗﻮ ا؟‬ ‫
- ﻣﻦ ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ دﺳﺖ ﮐﯿﻪ اﻣﺎ ... ﻣﻦ ﻣﯿﺨﻮام ﺧﻮﻧﻪ ﻋﻤﻪ ام ﺑﺎﺷﻢ ... ﻧﻤﯿﺎم ...‬ ‫ﻧﻔﺴﺶ رو ﺑﯿﺮون داد: ﺑﺎﺷﻪ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫... و ﻣﻦ اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم دﯾﻮﻧﻪ ﺷﺪم ﮐﻪ ﻧﺎراﺣﺖ ﺷﺪم از اﯾﻦ ﮐﻪ ﻗﺒﻮل ﮐﺮد ﺗﻤﻮم اون ﺣﺲ ﺧﻮﺷﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ اوﻣﺪﻧﺶ ﺑﺎ زور ﮔﻔﺘﻨﺶ‬ ‫ﺗﻮ ذﻫﻨﻢ اوﻣﺪه ﺑﻮد ﭘﺮ زد و رﻓﺖ ...‬ ‫ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ اي ﺳﮑﻮت ﺷﺪ و اون ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎ ﻫﻤﻮن ﻟﺤﻦ ﺟﺪﯾﺶ ﮔﻔﺖ: ﻣﻦ اﻻن ﻣﯿﺮم ﭘﺎﯾﯿﻦ و ﻣﺪت ﻣﻮﻧﺪﻧﻢ اﯾﻦ ﺟﺎ رو ﺑﯿﺸﺘﺮ‬ ‫ﻣﯿﮑﻨﻢ ... و اﯾﻦ ﺟﺎ ﻣﯿﻤﻮﻧﻢ ﺗﺎ ﺗﻮ آﻣﺎدﮔﯽ ﺣﺮف زدن رو ﭘﯿﺪا ﮐﻨﯽ ... ﺗﺎ ﺑﺨﻮاي ﺑﯿﺎي ﺑﺮﯾﻢ ...‬ ‫
- ﺣﺎﻣﯽ ...‬ ‫
- دﯾﮕﻪ ﭼﯿﺰي ﻧﻤﯿﺨﻮام ﺑﺸﻨﻮم ... ﻫﻤﺮاز اﻧﻘﺪر ﻣﻮﻧﺪم ﺗﻮ ﺗﻤﺎم اﺗﻔﺎق ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ اﻓﺘﺎده ... از اﯾﻦ ﮐﺎري ﮐﻪ ﮐﺮدي ... از اﯾﻦ ﮐﻪ ﺧﻮب‬ ‫ﻓﻬﻤﯿﺪم ﻣﺸﮑﻠﺖ ﺑﺎ ﻣﻨﻪ وﻣﻦ راه رو اﻧﻘﺪر اﺷﺘﺒﺎه رﻓﺘﻢ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺣﺘﯽ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدي دﻧﺒﺎﻟﺖ ﻫﻢ ﻧﻤﯿﺎم ... ﻣﻦ اﯾﻨﺠﺎم ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺗﻮ ﻧﯿﺴﺖ‬ ‫ﺑﺮاي ﺧﻮدﻣﻪ ... ﻣﯿﺨﻮام ﺧﯿﺎﻟﻢ راﺣﺖ ﺑﺎﺷﻪ ...‬ ‫
- ﻣﻦ اﯾﻨﺠﻮري ﻣﻌﺬﺑﻢ ... ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯿﮑﻨﻢ ...‬ ‫
- ﻗﺪﯾﻤﺎ ﻻ اﻗﻞ ازم ﻣﯿﺘﺮﺳﯿﺪي ... رو ﺣﺮف ﻣﻦ ﺣﺮف ﻧﺰن ﻫﻤﺮاز ... وﮔﺮﻧﻪ ﻫﻤﯿﻦ اﻻن ﻣﯿﺎم اوﻧﺠﺎ ... ﻣﻦ ﺑﺎﮐﻢ ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫ﻧﺸﺴﺘﻢ روي زﻣﯿﻦ ... ﺣﺘﯽ ﺻﺪاي ﻋﻤﻪ ﮐﻪ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺑﺮم و ﺑﺎﻫﺎﺷﻮن ﻣﯿﻮه ﺑﺨﻮرم ﻫﻢ از ﺟﺎ ﺑﻠﻨﺪم ﻧﮑﺮد ... ﺧﺸﮏ ﺷﺪه ﺑﻮد ﺗﻠﻔﻦ‬ ‫ﺗﻮي دﺳﺘﻢ ... اﻣﺎ ﻗﺒﻞ از ﻫﺮﭼﯿﺰ زﻧﮓ زدم ﺑﻪ ﮔﻠﻨﺎر ...‬ ‫اﻟﻮ ﻧﮕﻔﺘﻪ ﻣﺴﻠﺴﻞ وار ﺷﺮوع ﮐﺮد: اوﻣﺪ اﯾﻨﺠﺎ ... از ﻫﻤﻮن ﻟﺤﻈﻪ اي ﮐﻪ ﻫﺮ ﭼﯽ زﻧﮓ زده ﺑﻮد ﮔﻮﺷﯿﺖ ﺧﺎﻣﻮش ﺑﻮد ... از ﻫﻤﻮن‬ ‫ﻟﺤﻈﻪ ﮐﻪ ﭘﯿﺪات ﻧﮑﺮد ﻫﻤﺮاز اوﻣﺪ اﯾﻨﺠﺎ ... داد ﻧﺰد ﺑﯽ ادﺑﯽ ﻫﻢ ﻧﮑﺮد اﻣﺎ ﻣﻦ ﺳﺮ ﺣﺪ ﻣﺮگ ازش ﺗﺮﺳﯿﺪم ... ﺳﯿﺎوش ﺧﻮدش ﻫﻢ‬ ‫ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﻣﻦ رو ﺧﻔﻪ ﮐﻨﻪ ... اﻧﮕﺎر ﻣﻦ ﻓﺮﺳﺘﺎدﻣﺖ رﻓﺘﯽ ... ﻣﻨﻢ اون ﺳﺎﻋﺖ ازت ﺧﺒﺮ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... ﻫﺮ ﮐﯽ رو ﮐﻪ ﻓﮑﺮش رو ﺑﮑﻨﯽ‬ ‫ﺑﺴﯿﺞ ﮐﺮد ... از ﭘﻠﯿﺲ ﺗﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﻫﺎي دﯾﮕﻪ ... و ﺗﻮ زﻧﮓ زدي ... ﮔﻔﺘﻢ ﺳﺎﻟﻤﯽ ﺑﺪﺗﺮ ﮐﺮد ... رﻓﺖ و اوﻣﺪ ﮔﻔﺖ ﮐﺠﺎﺳﺖ ... از‬ ‫ﺗﺮﻣﯿﻨﺎل در آورده ﺑﻮد رﻓﺘﯽ ﮐﺠﺎ ... ﻫﻤﺮاز ﻣﻦ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ اﺳﻤﺖ ﺳﺮ زﺑﻮﻧﻬﺎ ﻧﯿﻮﻓﺘﻪ ... ﮔﻔﺘﻢ ﺑﯿﺎد ﺧﻮﻧﻤﻮن ﺻﺪات رو ﺑﺸﻨﻮه ... اوﻣﺪ‬ ‫... ﺑﺎ اون ﺣﺮﻓﺎت ﻗﺎﻃﯽ ﮐﺮد ﺑﺎ ﻣﺸﺖ زد رو ﻣﯿﺰ ... ﺣﺮف ﻧﻤﯿﺰد ... داد ﻫﻢ ﻧﺰد ... ﻓﻘﻂ ﻫﻤﻮن ﻣﺸﺖ ﮐﺎﻓﯽ ﺑﻮد ﺑﺮاي اﯾﻦ ﮐﻪ ﺑﻔﻬﻤﯽ‬ ‫ﭼﻪ ﻗﺪر ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﻪ ... از ﺳﯿﺎوش ﺑﻬﺖ ﻧﮕﻢ ﻟﻬﺖ ﻣﯿﮑﻨﻪ ﭘﯿﺪات ﮐﻨﻪ ...‬ ‫ﺳﺮم داﺷﺖ ﻣﯿﺘﺮﮐﯿﺪ ﺑﺎ اﻧﮕﺸﺖ ﺷﻘﯿﻘﻪ ﻫﺎم رو ﻓﺸﺎر داد: ﺷﻤﺎره رو ﭼﺮا دادي؟‬ ‫
- ﭼﻮن ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺧﻮدش از ﺗﻮي ﭘﺮﯾﻨﺖ ﺧﻮﻧﻪ در ﺑﯿﺎره ... ﻫﻤﺮاز ﺗﻮ ﺑﺎزﯾﮕﺮي ﯾﮑﯽ از دﻫﻨﺶ در ﻣﯿﻮﻣﺪ ﻣﯿﻮﻓﺘﺎدي ﺳﺮ زﺑﻮﻧﺎ ...‬ ‫ﮔﻔﺘﻢ آروم ﻣﯿﺸﻪ زﻧﮓ ﺑﺰﻧﻪ از ﮐﺠﺎ ﺑﺪوﻧﻢ آدرس رو ﭘﯿﺪا ﻣﯿﮑﻨﻪ ﻣﯽ ره ﻫﺘﻞ ﻣﯿﻤﻮﻧﻪ ... ﻫﻤﺮا ز اﯾﻦ آدم ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﺑﻪ‬ ‫ﻣﻐﺰت ﺧﻄﻮر ﮐﻨﻪ دوﺳﺘﺖ داره ... ﺑﺮﮔﺮد ﺑﯿﺎ ﻫﻤﺮاز ...‬ ‫... ﺑﻐﺾ داﺷﺖ ... ﻣﻦ ﻫﻢ داﺷﺘﻢ ... ﺳﺮم رو ﺑﻪ دﯾﻮار ﭘﺸﺖ ﺳﺮم ﺗﮑﯿﻪ دادم ...‬ ‫
- ﻣﯿﮕﻪ ﺗﺎ ﺑﺮﻧﮕﺮدم ﺑﺮ ﻧﻤﯿﮕﺮده ﺗﻬﺮان ... ﻣﻮﻧﺪم ... دارم دﯾﻮﻧﻪ ﻣﯿﺸﻢ ...‬ ‫
- ﺣﺎل اﮐﺒﺮ ﺧﺎن ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺪه ... ﺑﺴﺘﺮﯾﺶ ﮐﺮدن ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ... ﻣﺜﻞ اﯾﻨﮑﻪ آﺧﺮاﺷﻪ ...‬ ‫... ﺑﺎورم ﻧﻤﯿﺸﺪ ... داﺷﺖ ﭼﯽ ﻣﯿﮕﻔﺖ: ﭼﯽ داري ﻣﯿﮕﯽ؟‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- ﺑﺎور ﮐﻦ ... ﺗﻮ ﻫﯿﺮو وﯾﺮ اﯾﻦ ﺟﺎ ﺑﻮدﻧﺶ و ﺗﻠﻔﻦ زدﻧﻬﺎش ﺷﻨﯿﺪم ﮐﻪ ﺑﻪ ﺣﺎﻣﺪ ﻣﯿﮕﻔﺖ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو ﻟﻮاﺳﻮن ﻧﮕﻪ دار ﺑﺎﺑﺎ ﺧﯿﻠﯽ‬ ‫ﺣﺎﻟﺶ ﺑﺪه ...‬ ‫... ﻣﻦ از ﺧﻮدم ﺑﺪم اوﻣﺪ ... از ﻫﻤﺮازي ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﻋﻤﺮش از دﺧﺘﺮ ﻫﺎي ﺧﻮدﺧﻮاه و ﻟﻮس ﺑﺪش اوﻣﺪه ﺑﻮد اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﺑﻮدن‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ اﯾﻨﺠﺎ ...‬ ‫ﺳﺮم روي ﺑﺎﻟﺶ ﮔﺬاﺷﺘﻢ ... ﻗﻄﺮه اﺷﮑﯽ از ﮔﻮﻧﻪ ام روي ﺑﺎﻟﺸﺖ اﻓﺘﺎد ... ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﭼﯽ ﻣﯽ ﺧﻮام؟ ﻣﮕﻪ ﻧﻪ اﯾﻨﮑﻪ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﻋﺸﻖ‬ ‫اوﻣﺪه ﺑﻮدم؟ ﺑﻮدن اﯾﻦ ﻣﺮد ﺑﺎ اون ﭼﺸﻤﺎي ﺧﺎﮐﯽ رﻧﮕﺶ اﯾﻨﺠﺎ ﻣﻌﻨﺎي دﯾﮕﻪ اي داﺷﺖ؟ ﺳﺮ ﺟﺎم ﻏﻠﺘﯽ زدم ... ﻣﻦ ﺣﺎﻟﻢ ﺧﻮب‬ ‫ﻧﺒﻮد و ﺗﻮ اﯾﻦ ﺧﻮﻧﻪ ... ﺗﻮ اﯾﻦ ﺷﻬﺮ ﺷﺒﻬﺎي ﭘﺮ ﺳﺘﺎره ... ﺗﻮ اﯾﻦ ﺑﻮي ﭼﺎي دارﭼﯿﻦ ... ﺣﺎﻟﻢ ﺑﻬﺘﺮ ﻣﯿﺸﺪ ... ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎﻫﺎش ﺣﺮف ﻣﯿﺰدم‬ ‫ﻗﺎﻧﻌﺶ ﻣﯿﮑﺮدم ﺑﺮه ﺗﻬﺮان ﻧﻤﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ اﯾﻨﺠﺎ ﺑﺎﺷﻪ ﺑﺮاي ﭘﺪرش اﺗﻔﺎﻗﯽ ﺑﯿﻮﻓﺘﻪ و وﺑﺎﻟﺶ ﺑﻪ ﮔﺮدن ﻣﻦ ﺑﺎﺷﻪ ... اون ﻫﻢ ﺗﺎ آﺧﺮ‬ ‫ﻋﻤﺮش ﺧﻮدش روﻧﻤﯿﺒﺨﺸﯿﺪ ... ﯾﻌﻨﯽ اون اﯾﻦ ﺗﻔﺎوت ﻫﺎ رو ﻧﻤﯿﺪﯾﺪ؟‬ ‫ﺳﺎﻋﺖ ﺑﺪي ﺑﻮد ... اﻣﺎ ﺑﺮاش اس ام اس زدم: ﺑﺮﮔﺮد ﺗﻬﺮان ﺣﺎﻣﯽ ... ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯿﮑﻨﻢ ...‬ ‫ﺑﻪ ﺛﺎﻧﯿﻪ ﻧﮑﺸﯿﺪ: ﺑﺎﺷﻪ ... ﺳﺎﮐﺖ رو ﺟﻤﻊ ﮐﻦ ﺑﺮﮔﺮدﯾﻢ ...‬ ‫ﮔﻮﺷﯽ رو ﺑﻪ ﭘﯿﺸﻮﻧﯿﻢ ﮐﻮﺑﯿﺪم ... ﺣﺮف ﺗﻮ ﮐﻠﻪ اش ﻧﻤﯿﺮﻓﺖ.‬ ‫
- دوﺳﺖ ﻧﺪاري ﺑﺮات ﻧﯿﻤﺮوش ﮐﻨﻢ ...‬ ‫اﺷﺎره ﻋﻤﻪ ﺑﻪ ﺗﺨﻢ ﻣﺮغ آب ﭘﺰ رو ﺑﻪ روم ﺑﻮد: ﻧﻪ ﻋﻤﻪ ﺧﻮﺑﻪ ...‬ ‫
- دﯾﺸﺐ ﻧﺨﻮاﺑﯿﺪي ﻓﺪات ﺷﻢ؟‬ ‫
- ﯾﮑﻢ ﺳﺮم درد ﻣﯿﮑﻨﻪ ...‬ ‫
- ﺑﺮات ﯾﻪ ﮔﻞ ﮔﺎو زﺑﻮن دم ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﺧﻮب ﻣﯿﺸﯽ ...‬ ‫ﺗﮑﻪ اي از ﻧﻮن ﺳﻨﮕﮏ رو ﺗﻮي دﻫﻨﻢ ﮔﺬاﺷﺘﻢ: ﻋﻤﻪ ﺟﺎن ﺑﻌﺪ از ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ اﺟﺎزه ﺑﺪﯾﺪ ﻣﯽ رم ﯾﻪ ﻗﺪﻣﯽ ﺑﺰﻧﻢ ...‬ ‫ﺳﺮ ﻣﺤﻤﺪ رﺿﺎ ﺑﺎ اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻢ ﺑﺎﻻ اوﻣﺪ: ﻫﺮ ﺟﺎ ﻣﯿﺨﻮاﯾﺪ ﺑﺮﯾﺪ ﺑﮕﯿﺪ ﺑﺮﺳﻮﻧﯿﻤﺘﻮن ...‬ ‫... ﺧﻨﺪه ام ﮔﺮﻓﺖ از اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﺑﺪ ﺟﻮر ﭘﺴﺮﻋﻤﻪ وارش ...‬ ‫
- ﻣﯿﺨﻮام ﯾﮑﻢ راه ﺑﺮم ... اﻟﺒﺘﻪ اﮔﺮ ﻣﺸﮑﻠﯽ ﻧﺒﺎﺷﻪ؟‬ ‫ﺷﻮﻫﺮ ﻋﻤﻪ ام دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﺷﮑﺮ ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﺶ ﮐﺸﯿﺪ و از ﺟﺎش ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ: ﭼﻪ اﺷﮑﺎﻟﯽ ﻣﯿﺘﻮﻧﻪ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ﻫﻤﺮاز ﺧﺎﻧﻮم ... ﺧﻮش‬ ‫ﺑﮕﺬره ... و اﯾﻦ ﯾﻌﻨﯽ اﻋﺘﻤﺎد زﯾﺎد اﯾﻦ ﻣﺮد ﻣﺘﻌﺼﺐ ﺑﻪ ﻣﻦ ...‬ ‫دﺳﺖ و ﭘﺎم ﻣﯿﻠﺮزﯾﺪ ﻣﯿﺘﺮﺳﯿﺪم از رو ﺑﻪ رو ﺷﺪن ﺑﺎﻫﺎش ... ﺗﻮ آﯾﻨﻪ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﺟﺰ ﯾﻪ رﯾﻤﻞ ﭼﯿﺰي ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... ﺟﺎﯾﯽ ﺑﺮاي ﺧﻮﺷﮕﻞ‬ ‫ﮐﺮدن ﻧﺒﻮد و دﻟﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﺑﺮاش ﻧﺒﻮد ...‬ ‫ﻫﻤﻪ ﻫﻢ و ﻏﻢ ﻣﻦ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻗﺎﻧﻌﺶ ﮐﻨﻢ ﻓﻌﻼ ﺑﺮﮔﺮده ﺗﻬﺮان ... ﻣﻨﺘﻈﺮم ﺑﻮد ... ﺻﺒﺢ زود وﻗﺘﯽ اس ام اس دادم ﮐﻪ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﯿﻢ‬ ‫... ﺳﺮﯾﻊ زﻧﮓ زد ﮐﻪ ﺑﺮﻧﺪاﺷﺘﻢ ... دﻟﺨﻮر ﺷﺪ ... اﻣﺎ اﯾﻦ ﻃﻮر ﺑﻬﺘﺮ ﺑﻮد ﺑﺎﯾﺪ ذﻫﻨﻢ رو رو ﺟﻤﻠﻪ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﺑﮕﻢ ﺟﻤﻊ‬ ‫ﻣﯿﮑﺮدم ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﻣﻮﻫﺎم رو ﮐﺎﻣﻞ ﺟﻤﻊ ﮐﺮدم و رﻓﺘﻢ ﺳﻤﺖ در و آل اﺳﺘﺎرﻫﺎم رو ﭘﻮﺷﯿﺪم: ﻋﻤﻪ ﭼﯿﺰي ﻻزم ﻧﺪاري؟‬ ‫از ﺗﻮ آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ ﺑﯿﺮون اوﻣﺪ: ﻧﻪ ﻋﻤﻪ ﻓﻘﻂ ﺑﺮاي ﻧﻬﺎر زود ﺑﺎي ﻣﯽ دوﻧﯽ ﮐﻪ ﺣﺎﺟﯽ زود ﻧﻬﺎر ﻣﯿﺨﻮره ...‬ ‫آژاﻧﺲ ﺑﻪ ﻣﯿﺪوﻧﯽ ﮐﻪ ﻗﺮار ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدﯾﻢ و ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﺧﺎرج ﺷﻬﺮ ﺑﻮد ﻧﺰدﯾﮏ ﮐﻪ ﺷﺪ ... دل ﺗﻮ دﻟﻢ ﻧﺒﻮد ... از دور ﻣﺎﺷﯿﻨﺶ رو دﯾﺪم ...‬ ‫ﮔﻮﺷﻪ ﻟﺒﻢ ﻟﺮزﯾﺪ ... ﻗﻠﺒﻢ داﺷﺖ ﻣﯿﻮﻣﺪ ﺗﻮ دﻫﻨﻢ ... از دور ﺗﺸﺨﯿﺼﻢ داد ﺷﺎﯾﺪ ﮐﻪ از ﻣﺎﺷﯿﻦ ﭘﯿﺎده ﺷﺪ و ﻣﻦ ﮐﻤﯽ دورﺗﺮ از ﻣﺎﺷﯿﻦ‬ ‫ﭘﯿﺎده ﺷﺪم ... ﻣﻨﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ ﻫﺮ ﺷﺮاﯾﻄﯽ ﺑﻪ راﺣﺘﯽ ﻣﯿﺪﯾﺪﻣﺶ ﺑﺮاي اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر ﻃﻌﻢ ﺗﺮس از ﺧﺎﻧﻮاده رو ﻣﯿﭽﺸﯿﺪم ...‬ ‫اﺧﻤﺎش ﺗﻮ ﻫﻢ ﺑﻮد و دﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﯿﻨﻪ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد ... ﻫﺮ ﭼﻪ ﻗﺪر ﺑﻬﺶ ﻧﺰدﯾﮏ ﺗﺮ ﻣﯿﺸﺪم ﺑﯿﺸﺘﺮ دﻟﻢ ﺑﺮاي ﻋﻄﺮش ... ﺑﺮاي ﺑﻮي‬ ‫ﺳﯿﮕﺎرش و ﺑﺮاي ﺣﻀﻮرش ﺗﻨﮓ ﻣﯿﺸﺪ ... ﮐﺮوات ﻧﺪاﺷﺖ اﻣﺎ ﻣﺮﺗﺐ ﺑﻮد و ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺧﻮش ﭘﻮش و ﺟﺪي ... ﻫﺮ ﻗﺪﻣﯽ ﮐﻪ روي‬ ‫آﺳﻔﺎﻟﺖ اﯾﻦ ﮐﻮﯾﺮ ﺗﺸﻨﻪ و زﯾﺒﺎ ﻣﯿﺬاﺷﺘﻢ اﻧﮕﺎر ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﯿﺸﺪ ﮐﻪ ﮐﻤﺘﺮ ﻧﻤﯿﺸﺪ ... ﻋﻤﻖ دﻟﺘﻨﮕﯿﺶ ﺑﻮد و اون اﺧﻢ وﺣﺸﺘﻨﺎك ...‬ ‫ﯾﺎ ﺷﺎﯾﺪ اون ﺻﻮرت ﻣﺮﺗﺐ ... ﻧﺰدﯾﮑﺶ ﺷﺪم ... رو ﺑﻪ روم اﯾﺴﺘﺎد ﻗﺪ ﯾﻪ ﻧﻔﺲ ﻓﺎﺻﻠﻪ ... زاﻧﻮﻫﺎم ﻣﯿﻠﺮزﯾﺪ ... دﻟﻢ ﻣﯿﻠﺮزﯾﺪ ... ﭘﻠﮑﻢ‬ ‫ﻣﯿﻠﺮزﯾﺪ و ﺑﺮاي ﻣﻦ اﻧﮕﺎر زﻣﯿﻦ ﻣﯿﻠﺮزﯾﺪ ... ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﺸﯿﺪم ... اﺧﻢ ﻫﺎش ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﻮد ... ﺑﯽ ﺣﺮف ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﺎﺷﯿﻨﺶ‬ ‫رﻓﺘﻢ ... ﺳﻮار ﺷﺪم ... ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ اي اﯾﺴﺘﺎد و اون ﻫﻢ ﺳﻮار ﺷﺪ ... دﺳﺘﻬﺎم روي زاﻧﻮﻫﺎم ﻣﺸﺖ ﺑﻮد ... ﻣﺎﺷﯿﻦ رو روﺷﻦ ﮐﺮد ...‬ ‫ﻧﭙﺮﺳﯿﺪم ﮐﺠﺎ ... ﺣﺘﯽ ﻧﮕﻔﺘﻢ ﺳﻼم ... ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺎﺷﻪ ... ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﻓﻘﻂ ﺑﺎﺷﻢ ... دل ﺗﻨﮓ ﺑﻮدم ... ﺧﯿﻠﯽ ... و ﺣﺮﻓﻬﺎ ﺗﻮي ذﻫﻨﻢ‬ ‫ﮐﻢ رﻧﮓ ﻣﯿﺸﺪن و اي ﮐﺎش ﺳﺎﮐﻢ ﻫﻤﺮاﻫﻢ ﺑﻮد ...‬ ‫دﺳﺘﺎش دور ﻓﺮﻣﻮن ﻣﺸﺖ ﺑﻮد ... رﻓﺖ ... رﻓﺖ و رﺳﯿﺪ ﺑﻪ ﺟﺎده ... ﺗﻮ ﺧﺎﮐﯽ آﻓﺘﺎﺑﯽ ﺟﺎده ﻣﺎﺷﯿﻦ رو ﮐﺸﯿﺪ ﮐﻨﺎر: دﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاد ...‬ ‫دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاد ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﯾﻦ ﮐﺎرت ﺑﺰﻧﻤﺖ ﻫﻤﺮاز ...‬ ‫ﭼﺮﺧﯿﺪ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ... دﺳﺘﺶ از دور ﻓﺮﻣﻮن ﺟﺪا ﺷﺪ و ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ اوﻣﺪ ... و ﭼﺸﻢ ﻣﻦ ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪ و دﺳﺘﺶ ﭘﺸﺘﻢ ﺣﻠﻘﻪ ﺷﺪ و ﻣﻦ‬ ‫ﻣﺤﮑﻢ ﺑﻪ ﻗﻔﺴﻪ ﺳﯿﻨﻪ اش ﺧﻮردم ﮔﻠﻮم ﻟﺮزﯾﺪ و ﭘﻠﮑﻢ ﻟﺮزﯾﺪ و ﺑﻐﻀﻢ ﻟﺮزﯾﺪ و اﺷﮑﻢ ﻟﺮزﯾﺪ ... ﺻﺪاي ﻧﻔﺲ ﻫﺎش ﻧﺰدﯾﮏ ﺑﻮد ﺧﯿﻠﯽ‬ ‫ﻧﺰدﯾﮏ ... ﻋﻄﺮ ﺗﻨﺶ از ﻋﻄﺮ ﺗﻨﻢ ﻧﺰدﯾﮏ ﺗﺮ ... ﺻﺪاي ﻧﻔﺴﺶ از ﻧﺒﻀﻢ ﺑﯿﺸﺘﺮ ...‬ ‫ﻣﮕﻪ اﯾﻦ اﻣﻦ ﺗﺮﯾﻦ ﺟﺎي دﻧﯿﺎ ﻧﺒﻮد؟ ﻣﮕﻪ ﺑﺮاي ﻣﻦ ﻧﺒﻮد؟ ﻣﮕﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺣﻀﻮر ﻧﺒﻮد ﮐﻪ اﯾﻦ ﻃﻮر ﺗﻤﺎم ﺳﻠﻮﻫﺎي ﺑﺪﻧﻢ رو ﻃﺎﻟﺒﺶ‬ ‫ﻣﯿﮑﺮد؟ ﭘﺲ ﻣﻦ ﭼﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد؟ اﯾﻦ ﺟﺎ ﭼﯽ ﮐﺎر ﻣﯿﮑﺮدم؟ ﯾﺎدم رﻓﺖ ... ﭘﺮ زد ... ﻫﻤﻪ ﻓﮑﺮﻫﺎي اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ... ﺗﻤﺎم اون ﺗﺼﻤﯿﻢ‬ ‫ﻫﺎ ...‬ ‫ﺳﮑﻮت ﮐﺮده ﺑﻮد ... و ﻣﻦ ...‬ ‫ﮐﻤﯽ ازم ﻓﺎﺻﻠﻪ ﮔﺮﻓﺖ و ﭼﺮا دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺧﻮاﻫﺶ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﻢ؟‬ ‫ﺗﻮ ﭼﺸﻤﺎم ﺧﯿﺮه ﺷﺪ ... ﺗﻮ ﭼﺸﻤﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ﺧﯿﺴﻦ: اﯾﻦ ﭼﻪ ﮐﺎري ﺑﻮد؟‬ ‫ﺳﺮم رو ﮐﻤﯽ روي ﺷﻮﻧﻪ ﭼﭙﻢ ﺧﻢ ﮐﺮدم: ﺳﻼم ...‬ ‫ﺗﻮ ﭼﺸﻤﺎش ﭘﺮ از ﺣﺲ ﺑﻮد ... ﭘﺮ از ﻧﻮازش ... ﻣﻦ ﺗﻮ اون ﺧﺎﮐﯽ ﻫﺎ داﺷﺘﻢ ﺟﻮوﻧﻪ ﻣﯿﮑﺮدم اﻧﮕﺎر ﻣﻦ ﺗﻮ اون ﻧﯽ ﻧﯽ ﭼﺸﻤﺎ ﺧﻮدم رو‬ ‫ﻣﯽ دﯾﺪم ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﺗﻮ ﺳﮑﻮت ﻓﻘﻂ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯽ ﮐﺮد ... ﺑﺎ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻧﻮازﺷﻢ ﻣﯿﮑﺮد ... دﺳﺖ راﺳﺘﻢ ﺗﻮي ﺣﺼﺎرش ﺑﻮد و آروم روي ﺧﻂ ﻋﻤﺮ ﮐﻒ دﺳﺘﻢ‬ ‫ﻧﻮازش ﺑﻮد و ﻧﻮازش ... ﻧﻮازﺷﯽ ﮐﻪ ﺗﺎ ﻧﺒﻀﻢ ﻣﯿﺮﻓﺖ ... ﻧﺒﻀﯽ ﮐﻪ ﺑﺎر دﯾﮕﻪ ﮔﺮم ﺷﺪ و ﮐﻤﯽ ﺗﺮ ...‬ ‫
- ﺣﺎﻣﯽ ...‬ ‫دﺳﺘﻢ رو روي زاﻧﻮش ﮔﺬاﺷﺖ: ﺟﺎن دل ﺣﺎﻣﯽ ... آﺧﻪ ﻋﺰﯾﺰ ﺣﺎﻣﯽ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺗﻮ ﭼﯽ ﺑﮕﻢ؟‬ ‫... و ﻣﻦ دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ اﯾﻦ ﺑﻐﺾ ﺑﺮه از ﺗﻮي ﮔﻠﻮم ... اﯾﻦ ﺳﺮدي دﺳﺘﻬﺎم ﮐﻪ ﺗﻀﺎد داﺷﺖ ﺑﺎ داﻏﯽ ﺑﯽ اﻧﺪازه ﻗﻠﺒﻢ ... اﻧﺘﻈﺎر‬ ‫داﺷﺘﻢ اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ رو؟ اﯾﻦ آراﻣﺶ ﮐﻼم ﮐﻪ رﺑﻄﯽ ﺑﻪ اون اﺧﻢ و ﺗﺨﻢ ﻧﺪاﺷﺖ ...‬ ‫
- اﺧﻢ ﮐﺮده ﺑﻮدي؟‬ ‫ﺷﺼﺘﺶ روي دﺳﺘﻢ ﺣﺮﮐﺖ ﮐﺮد: ﮐﻢ ﻣﯿﺎرم ﺟﻠﻮت ...‬ ‫... اﯾﻦ اﻋﺘﺮاف ﻧﺒﻮد؟ ﺑﻮد ... ﺑﻪ ﺧﺪا ﮐﻪ ﺑﻮد ...‬ ‫
- د ... ﭼﺮا ﭼﺸﻤﺎت ﺧﯿﺲ ﺧﺎﻧﻮم ﺧﺎﻧﻮﻣﺎ ...‬ ‫
- ﭼﺮا اﯾﻨﺠﺎﯾﯽ؟‬ ‫
- ﻧﺒﺎﺷﻢ؟‬ ‫
- ﺑﺮو ﺗﻬﺮان ...‬ ‫... و ﭼﻪ ﻗﺪر ﺟﻤﻠﻪ ام ﺷﻞ ﺑﻮد و ﺧﻮدم ﻫﻢ ﺑﺎورش ﻧﮑﺮدم ...‬ ‫
- ﺗﻮ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﮕﻮ ﭼﺮا اﯾﻨﺠﺎﯾﯽ؟ ﻗﺎﻧﻌﻢ ﮐﻦ ... ﻗﻮل ﻣﯿﺪم ﺑﻬﺖ ﺑﺮم ... ﺣﺘﯽ اﮔﻪ ﺗﻮ ﻧﺨﻮاي ﮐﻪ ﻧﻤﯿﺨﻮاي ...‬ ‫
- درﺳﺖ ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫
- ﭼﯽ درﺳﺖ ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫
- ﻫﯿﭽﯽ ﺳﺮﺟﺎش ﻧﯿﺴﺖ ﺣﺎﻣﯽ ... ﻫﯿﭽﯽ ... ﻣﻦ ...‬ ‫ﺳﺮش رو ﮐﻤﯽ آورد ﺟﻠﻮ و ﺧﻢ ﮐﺮد ﺗﻮ ﺻﻮرﺗﻢ ﮐﻪ ﺣﺎﻻ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺑﻮد: ﻣﻨﻢ ﺳﺮ ﺟﺎم ﻧﯿﺴﺘﻢ؟!‬ ‫... ﻣﻦ اﯾﻦ ﻟﺤﻦ زﻣﺰﻣﻪ وار ... ﻣﻦ اﯾﻦ ﭘﺮواﻧﻪ ﺗﻮ ﻗﻠﺒﻢ رو ﭼﯽ ﮐﺎر ﻣﯿﮑﺮدم؟‬ ‫
- ...‬ ‫
- ﺳﺨﺘﺘﻪ ... ﻫﻤﺮاز؟ ﺳﺮت رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﻦ ... ﻣﯿﺨﻮام ﺗﻮ ﭼﺸﻤﺎت ﻧﮕﺎه ﮐﻨﻢ ...‬ ‫ﺳﺮم رو ﺑﻪ زور ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم ...‬ ‫
- ﭼﯽ ﻣﯿﺒﯿﻨﯽ ﺗﻮ اﯾﻦ ﭼﺸﻤﺎ؟‬ ‫ﺻﻮرﺗﺶ رو ﭘﺸﺖ ﻻﯾﻪ اي از اﺷﮏ ﻫﻢ اﮔﺮ ﻣﯿﺪﯾﺪم ... ﺗﻮي اون ﺧﺎك ﺣﺎﺻﻞ ﺧﯿﺰ ﭼﺸﻤﺎش ﭼﯿﺰي ﺟﺰ ﻣﻦ ﻧﺒﻮد: ﺧﻮدم رو ...‬ ‫
- ﭘﺲ ﻓﻬﻤﯿﺪن اﯾﻦ ﮐﻪ ﭼﻪ ﻗﺪر دوﺳﺘﺖ دارم ﺳﺨﺖ ﻧﺒﻮد ﺑﺮات ... ﺑﻮد؟‬ ‫... ﻧﻔﺴﻢ رﻓﺖ ... ﯾﺎ ﺷﺎﯾﺪ ﻣﻮﻧﺪ و ﺑﺮﻧﮕﺸﺖ ... دﻧﯿﺎ از ﭼﺮﺧﯿﺪن اﯾﺴﺘﺎد ﻣﻄﻤﺌﻨﺎ ... اﯾﻦ آدم ﺑﺎ اﯾﻦ آراﻣﺶ ﺗﻮ اﯾﻦ آﻓﺘﺎب ﺗﯿﺰ و ﺷﻔﺎف‬ ‫... ﺧﯿﺮه و ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﯽ ﻫﯿﭻ ﺷﮏ و ﺗﺮدﯾﺪي ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ... ﺑﺎورم ﻧﻤﯿﺸﺪ ... ﯾﺎ ﺷﺎﯾﺪ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﻣﻦ اﯾﻦ ﭼﻨﮕﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ دﻟﻢ ﺧﻮرد رو ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﺣﺲ ﮐﺮده ﺑﻮدم؟‬ ‫اﻧﻘﺪر اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ رو ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﮔﻔﺖ و ﭘﺮ ﺻﻼﺑﺖ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰي ﺑﺮاي اداﻣﻪ دادن ﭘﯿﺪا ﻧﻤﯿﮑﺮدم ...‬ ‫ﺑﺎزﻫﻢ ﺳﺮش رو ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺧﻢ ﮐﺮد: ﺑﺎ ﺷﻤﺎم ... ﻣﯽ ﮔﯽ ﻋﺸﻘﻢ رو ﺗﻤﺎم داﺷﺘﻪ ام رو ﺑﺬارم و ﺑﺮم ... ﻫﺮ ﭼﻪ ﻗﺪر ﻫﻢ ﮐﻪ اون ﻣﻦ رو‬ ‫ﺑﺬاره و ﺑﺮه.‬ ‫آﻓﺘﺎﺑﯽ ﮐﻪ ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﺑﻪ اون ﺗﻦ ﮐﻮﯾﺮ ﻣﯿﺨﻮرد و زﻣﯿﻦ رو ﺑﺮاق ﻣﯿﮑﺮد ﻫﻢ ﺷﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺑﺮاﻗﯽ ﻧﮕﺎه اﯾﻦ آدم ﺟﺪي ﻧﺒﻮد ... ﺑﺎ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﺳﺮم‬ ‫رو ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻢ ... ﻣﻦ ﻫﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﺣﺮﻓﻬﺎ ﺑﺮاي ﮔﻔﺘﻦ داﺷﺘﻢ ... ﺧﯿﻠﯽ دﻟﺘﻨﮕﯽ ﻫﺎ ... ﺧﯿﻠﯽ ﺣﺲ ﻫﺎ اﻣﺎ ... اﻣﺎﻫﺎي زﯾﺎدي ﺑﻮد ...‬ ‫ﺑﺰرﮔﺘﺮﯾﻨﺶ ﺷﺎﯾﺪ ﻧﯿﮑﯽ ... و اﯾﻦ ﮐﻪ دردﻧﺎك ﺑﻮد ... دردم ﻣﯿﻮﻣﺪ وﻗﺘﯽ ﺑﻬﺶ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم اﻣﺎ ﺣﺘﯽ ﺧﻮد ﻣﻦ ﻫﻢ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم اوﻧﻬﺎ‬ ‫ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﻬﻢ ﺷﺒﯿﻪ اﻧﺪ ...‬ ‫ﻧﮕﺎه ﺟﺪي و ﻣﺴﺘﻘﯿﻤﺶ رو ﺣﺘﯽ ﻟﺤﻈﻪ اي ازم ﻧﻤﯿﮕﺮﻓﺖ: ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻧﯿﺴﺘﻢ ﺟﻮاﺑﻢ رو ﺑﺪي ... ﻓﻘﻂ ﻣﯿﺨﻮام ﮐﻪ ﺑﺪوﻧﯽ ... ﻫﻤﺮاز ﻣﻦ ...‬ ‫ﺷﺎﯾﺪ ﺑﻠﺪ ﻧﯿﺴﺘﻢ اﺑﺮاز ﻋﻼﻗﻪ ﮐﻨﻢ ... ﯾﻌﻨﯽ اﺻﻼ ﺑﻠﺪ ﻧﯿﺴﺘﻢ ... ﺧﯿﻠﯽ ﻧﻘﺸﻪ ﻫﺎ داﺷﺘﻢ ﺑﺮاي ﮔﻔﺘﻦ اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﻪ ﻧﺤﻮه اش ﻓﮑﺮ‬ ‫ﮐﺮدم ﻣﯿﺪوﻧﻢ ﺑﺮاي ﻫﻨﺮﻣﻨﺪ ﻟﻄﯿﻔﯽ ﻣﺜﻞ ﺗﻮ ... ﺗﻮي ﻣﺎﺷﯿﻦ وﺳﻂ ﺟﺎده اﯾﻦ رو ﺷﻨﯿﺪن ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﺷﺎﯾﺪ ﺟﺬاب ﻧﺒﺎﺷﻪ اﻣﺎ اﯾﻦ‬ ‫ﮔﺬاﺷﺘﻦ و اوﻣﺪﻧﺖ ﺑﻪ اﯾﻨﺠﺎ ... اون ﮐﺎرت ﮐﻪ ﻫﻨﻮزم ﻋﺼﺒﯿﻢ ﻣﯿﮑﻨﻪ وﻗﺘﯽ ﺑﻬﺶ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺑﺘﺮﺳﻢ ﮐﻪ ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺮاي ﮔﻔﺘﻦ‬ ‫اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﮐﻤﯽ دﯾﺮ ﮐﺮدم ...‬ ‫
- ...‬ ‫
- ﺣﺎﻻ ﭼﺮا ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻧﻤﯿﮑﻨﯽ؟‬ ‫ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﺸﯿﺪم ... ﺑﺮاي اﯾﻦ ﮐﻪ اﯾﻦ ﺿﺮﺑﺎن دﯾﻮاﻧﻪ وار ﺑﺎﯾﺴﺘﻪ ﺗﺎ ﺑﺘﻮﻧﻢ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻢ: ﺧﯿﻠﯽ ﭼﯿﺰا ﻫﺴﺖ ﮐﻪ ﺷﺎﯾﺪ درﺳﺖ ﻧﯿﺴﺖ‬ ‫... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ...‬ ‫ﺻﺪاش اﯾﻦ ﺑﺎر ﺟﺪي ﺗﺮ از ﻗﺒﻞ ﻫﻢ ﺷﺪ: ﻣﻦ اﯾﻨﺠﺎم ﺗﺎ ﻫﺮ زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺑﺨﻮاي ﺗﺎ اﯾﻦ ﻫﺎ رو ﺑﺸﻨﻮم ... و اﯾﻨﮑﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﮕﯽ دﻗﯿﻘﺎ‬ ‫ﭼﺮا اﯾﻨﺠﺎﯾﯽ؟‬ ‫
- روز ﺧﻮﺑﯽ رو ﻧﮕﺬروﻧﺪه ﺑﻮدم ... ﺧﯿﻠﯽ ﺣﺎﻟﻢ ﺑﺪ ﺑﻮد ... ﺷﺎﯾﺪ ﺧﺴﺘﻪ ﺑﻮدم ... ﺷﺎﯾﺪ ﺗﺎ ﻣﻐﺰ اﺳﺘﺨﻮان ﺣﺴﻮد ...‬ ‫... ﺳﮑﻮت ﮐﺮده ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺸﻨﻮه ... و ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﺻﺪاي ﺗﮏ و ﺗﻮك ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻫﺎ رو ﻣﯿﺸﻨﯿﺪم ﺗﻮ ﻓﻀﺎي ﺧﻠﻮت و ﺻﺪاي ﻧﻔﺲ ﻫﺎي‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ رو ...‬ ‫ﺻﺪاي ﺧﻮدم ﻫﻢ ﻏﻢ داﺷﺖ و ﺧﺴﺘﮕﯽ ﺷﺎﯾﺪ: ﺧﻮﺷﻢ ﻧﻤﯿﺎد ﺑﺸﯿﻨﻢ روﺿﻪ ﺑﺨﻮﻧﻢ ... ﻧﯿﻮﺷﺎ و ﮐﻮﺷﺎ ...‬ ‫ﺑﻐﻀﻢ رو ﻗﻮرت دادم و ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم ...‬ ‫
- اوﻧﺎ اﻻن ﺣﺎﻣﺪ رو ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﻣﻦ دوﺳﺖ دارن ...‬ ‫ﭼﺸﻤﺎش ﮔﺮد ﺷﺪ: ﭼﻪ ﻃﻮر ﻫﻤﭽﯿﻦ ﭼﯿﺰي ﻣﻤﮑﻨﻪ ... دو روزه دارن اﺷﮏ ﻣﯽ رﯾﺰن ﮐﻪ ﺗﻮ ﮐﺠﺎﯾﯽ و ﭼﺮا ﮔﻮﺷﯿﺖ ﺧﺎﻣﻮﺷﻪ ...‬ ‫
- اﻟﮑﯽ ﻧﮕﻮ ... داﺷﺘﻦ ﺧﻮش و ﺧﺮم ﺑﺎ ﭘﺪرﺷﻮن ﻣﯿﺮﻓﺘﻦ ﻣﺴﺎﻓﺮت ...‬ ‫دﺳﺘﺎش دور ﻣﭻ دﺳﺘﻢ ﮐﻤﯽ ﺷﻞ ﺷﺪ: ﺗﻮ ... ﺗﻮ از ﮐﺠﺎ ﻓﻬﻤﯿﺪي؟‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- ﺣﺎﻟﻢ ﺑﺪ ﺑﻮد ... اوﻣﺪم ﺑﺒﯿﻨﻤﺖ ... ﺑﺒﯿﻨﻤﺘﻮن ... دﯾﺪم داﺷﺘﻦ ﻣﯿﺮﻓﺘﻦ ...‬ ‫ﻋﺼﺒﯽ دﺳﺘﺎم رو ول ﮐﺮد و اﻧﮕﺸﺖ اﺷﺎره اش رو ﻟﺒﺶ ﮔﺬاﺷﺖ و دﺳﺖ دﯾﮕﻪ اش رو دور ﻓﺮﻣﻮن ﮔﺬاﺷﺖ ... ﻋﺼﺒﯽ ﺿﺮﺑﻪ اي ﺑﺎ‬ ‫اﻧﮕﺸﺖ ﺑﻪ ﻓﺮﻣﻮن زد: ﭼﯽ ﺑﻬﺖ ﺑﮕﻢ؟ ﺗﺎ اوﻧﺠﺎ اوﻣﺪي و ﺑﺮﮔﺸﺘﯽ؟ ﯾﻌﻨﯽ ﺑﺮات در ﺣﺪ ﯾﻪ ﺳﺌﻮال ﮐﺮدن ﻫﻢ ﻧﺒﻮدﯾﻢ؟‬ ‫
- ﻣﻦ ﭼﯽ؟ ﻣﻦ در ﺣﺪ ﯾﻪ اﻃﻼع ﮐﻮﭼﯿﮏ ﻫﻢ ﻧﺒﻮدم ... ﺗﻤﺎم اﯾﻦ ﺳﺎﻟﻬﺎ ﻣﻦ ﻫﺮ ﮐﺎري ﮐﺮدم ﺑﺎﺑﺖ اوﻧﺎ ﺑﻮد ﺳﺮﭘﺎ ﻣﻮﻧﺪﻧﻢ ... ﻫﯿﭻ‬ ‫ﮐﺲ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل ﻓﮑﺮ ﮐﺮده ﭼﻪ ﺑﻼﻫﺎﯾﯽ ﺳﺮ ﻣﻦ اوﻣﺪه؟ ﺑﻪ ﺧﺪا اﯾﻨﺎ ﺑﺮاي ﺟﻠﺐ ﺗﺮﺣﻢ ﻧﯿﺴﺖ ... ﺑﺮاي دل ﺧﻮدﻣﻪ ﺣﺎﻣﯽ ... ﻫﯿﭻ‬ ‫ﮐﺪﻣﺘﻮن ﻓﮑﺮ ﮐﺮدﯾﺪ ﻫﺮ ﺑﺎري ﮐﻪ اﮐﺒﺮ ﺧﺎن ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻪ راﻫﻢ ﻧﺪاد ﻣﻦ ﭼﻪ ﻗﺪر ﺗﺤﻘﯿﺮ ﺷﺪم و ﺑﺎز ﻫﻢ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻓﺮداش ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ‬ ‫ﺗﺎ ﺑﺘﻮﻧﻢ ﯾﻪ ﺑﺎر دﯾﮕﻪ ﺑﻐﻠﺸﻮن ﮐﻨﻢ ... اﻻﻧﻢ ﺷﺒﺎ ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﺧﻮاﺑﺸﻮن رو ﻣﯿﺒﯿﻨﻢ اﻣﺎ ... اﻣﺎ اﻻن دﯾﮕﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ اﺣﺘﯿﺎﺟﯽ ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫... ﻫﻨﻮز ﺗﻮ ﻫﻤﻮن ﺣﺎﻟﺖ ﺟﺬاﺑﺶ ﺑﻮد ... اﻧﮕﺸﺘﺶ ﺧﯿﻠﯽ ﻋﺼﺒﯽ ﺑﻪ ﻓﺮﻣﻮن ﻣﯿﺨﻮرد: ﺗﻘﺼﯿﺮه ﻣﻨﻪ ...‬ ‫
- ﻧﻪ ﻧﻪ ﺑﻪ ﺧﺪا ﻣﻨﻈﻮرم ﺗﻮ ﻧﯿﺴﺘﯽ ...‬ ‫
- ﯾﺎدم رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻟﺘﻪ؟ ﯾﺎدم رﻓﺘﻪ ﺑﻮد دﻟﺖ ﭼﻪ ﻗﺪر ﮐﻮﭼﯿﮑﻪ ... اﯾﻦ ﻣﺪت ازت ﻏﺎﻓﻞ ﺷﺪم در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ در ﻧﻈﺮ ﻣﯿﮕﺮﻓﺘﻢ‬ ‫ﭼﻪ ﻗﺪر ﻣﻮﻗﻌﯿﺘﺖ ﺣﺴﺎﺳﻪ ... اﯾﻦ ﮐﻪ ﭼﻪ ﻗﺪر ﺑﺰرﮔﻮاري ﮐﺮدي ... ﺑﺎﺑﺖ ﺣﺎﻣﺪ ﮐﻪ اﮔﺮ ﺗﻮ ﻧﻤﯿﺨﻮاﺳﺘﯽ ﻧﻤﯿﺸﺪ ... ﻫﻤﺶ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻫﻤﻪ‬ ‫ﭼﯿﺰ رو درﺳﺖ ﮐﻨﻢ ... ﻣﺮﺗﺐ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﺗﻮ راﺣﺖ ﺑﺎﺷﯽ ...‬ ‫
- ﻣﻦ از ﺗﻮ ﺗﻮﻗﻌﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ...‬ ‫ﺧﯿﻠﯽ ﺟﺪي ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ: داﺷﺘﻪ ﺑﺎش ... ﺑﻪ ﻣﻨﯽ ﮐﻪ ﺑﻬﺖ اﺑﺮاز ﻋﻼﻗﻪ ﮐﺮدم ... ﺧﯿﻠﯽ وﻗﺘﻪ آروم و ﻏﯿﺮ ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ اﻣﺮوز ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ‬ ‫و ﺟﺪي ... از ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﺗﻮﻗﻊ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯽ ﮐﻪ ﺑﺪوﻧﻢ ﮐﻪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺑﺎﺷﻢ ﺗﻮ دﻧﯿﺎ ﻫﯿﭻ ﮐﺎري و ﻫﯿﭻ ﮐﺲ از ﺗﻮﯾﯽ ﮐﻪ اﯾﻦ ﺟﺎ اﯾﻦ ﺟﻮر ﺑﺎ‬ ‫ﺑﻐﺾ ﻧﺸﺴﺘﯽ ... ﺗﻮ ﯾﯽ ﮐﻪ دﻧﯿﺎ رو زﯾﺮو رو ﻣﯿﮑﺮدم اﮔﻪ ﭘﯿﺪات ﻧﻤﯿﮑﺮدم ﻣﻬﻢ ﺗﺮ ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫... ﺧﻮب ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ﮔﻮﻧﻪ ﻫﺎم از اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﻣﺤﺒﺖ رﻧﮓ ﮔﺮﻓﺘﻦ ... ﻧﮑﻦ ﺣﺎﻣﯽ ... اﯾﻦ ﮐﺎر رو ﻧﮑﻦ ﺑﺬار ﺣﺮﻓﻢ رو ﺑﺰﻧﻢ ﺑﯽ اﻧﺼﺎف ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﺑﻬﺖ زﻧﮓ زدم ﺣﺎﻣﯽ ... ﻫﻤﻮن ﺷﺒﯽ ﮐﻪ ﻗﺮار ﻧﺒﻮد ﺑﺮي ... ﺑﺮ ﻧﺪاﺷﺘﯽ و ﺑﻌﺪ ﻣﻦ ارزش ﺟﻮاب دادن ﺑﻪ ﻣﯿﺲ ﮐﺎﻟﺖ رو‬ ‫ﻧﺪاﺷﺘﻢ؟‬ ‫اﻧﻘﺪر ﺑﺎ ﺑﻬﺖ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺳﻤﺘﻢ ﮐﻪ ﺟﺎ ﺧﻮردم: ﻫﻤﺮاز؟! ﻣﻦ ﻣﻬﻤﻮﻧﯽ ﻧﯿﮑﯽ ﻧﺮﻓﺘﻢ ... ﭘﺪرم ﺣﺎﻟﺶ ﺑﺪ ﺷﺪ ... ﺑﺮدﯾﻢ ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ... ﮐﻼ‬ ‫اﺻﻼ ﺣﺎﻟﺶ ﺧﻮب ﻧﯿﺴﺖ ... ﺗﻮ اون ﻫﯿﺮ و وﯾﺮ ﮔﻮﺷﯿﻢ ﮔﻢ ﺷﺪ ... ﮐﺠﺎ اﻓﺘﺎد و ﮐﯽ ﺑﺮش داﺷﺖ رو ﻫﻢ ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ... ﮔﻮﺷﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻢ‬ ‫... ﺑﺎ ﭘﺎرﺗﯽ و ﺑﺎزي و دﻧﮓ و ﻓﻨﮓ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺮﯾﻊ ﺳﯿﻢ ﮐﺎرﺗﻢ رو ﺳﻮزوﻧﺪن و ﺟﺪﯾﺪش رو ﺑﻬﻢ دادن ... ﮔﻮﺷﯽ ﺟﺪﯾﺪ ﺧﺮﯾﺪم ... ﭼﻪ‬ ‫ﭼﯿﺰاﯾﯽ رو ﺗﻮ ذﻫﻨﺖ ﺗﺤﻠﯿﻞ ﮐﺮدي؟‬ ‫
- ﺗﺤﻠﯿﻞ ﻧﮑﺮدم ... اون ﺑﻬﺖ ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﻣﻦ ...‬ ‫ﻋﺼﺒﯽ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺳﻤﺘﻢ ﯾﻪ ﮐﻢ رﻓﺘﻢ ﻋﻘﺐ ﺧﻮب ﺗﺮﺳﯿﺪم از ﻧﮕﺎﻫﺶ: اون ﺟﻤﻠﻪ رو اداﻣﻪ ﺑﺪي ﺑﻪ ﺟﻮن ﺧﻮدت ﻣﻦ ﻣﯿﺪوﻧﻢ و ﺗﻮ ...‬ ‫ﻻﺑﺪ دﯾﺪش اون روز؟‬ ‫
- ...‬ ‫
- ﺑﺎ ﺗﻮام؟‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- اي ﺑﺎﺑﺎ ...‬ ‫
- اي ﺑﺎﺑﺎ ﻧﺪاره ... از ﺧﻮﻧﻪ ﻣﺠﺮدي ﻣﻦ در اوﻣﺪ؟ ﺑﺎ ﺷﻤﺎم ﭼﺮا ﻧﮕﺎم ﻧﻤﯿﮑﻨﯽ؟ اون از ﻋﻤﺎرت در اوﻣﺪ ﻫﻤﺮاز از ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ ...‬ ‫زري ﺧﺎﻧﻮم ... ﻓﺨﺮي ﺧﺎﻧﻮم ... ﻣﺎدرم ... ﻧﯿﻮﺷﺎ ... ﮐﻮﺷﺎ ... ع ي آﻗﺎ ... ﭘﺪرم و ﺣﺎﻣﺪ ﺗﻮش ﺑﻮدﯾﻢ. ﺗﺎزه ﻋﻤﻪ ﻣﻠﻮك و روﯾﺎ و ﻣﺎدرش‬ ‫ﻫﻢ داﺧﻞ ﺑﻮدن ... ﭘﺪر ﺧﻮد ﻧﯿﮑﯽ ﻫﻢ ﺑﻮد ﮐﻪ اوﻣﺪه ﺑﻮد دﯾﺪن ﻣﺎﻣﺎن ﭼﻮن ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﺗﻮي آي ﺳﯿﻮ ﭘﺪرم رو ﻣﻼﻗﺎت ﮐﻨﻪ ...‬ ‫ﻧﯿﮑﯽ دﺧﺘﺮ ﻣﺤﺘﺮﻣﯿﻪ ... ﻫﻤﺮاز ... اﻣﺎ ... ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﺑﻪ ﻫﯿﭻ ﭼﺸﻤﯽ ﺟﺰ وﮐﯿﻞ ﺷﺮﮐﺖ ﺑﻬﺶ ﻧﮕﺎه ﻧﮑﺮدم ... ﺑﺎورم ﻧﻤﯿﺸﻪ ...‬ ‫ﺧﺠﺎﻟﺖ ﮐﺸﯿﺪه ﺑﻮدم: ﻣﻦ ... ﯾﻌﻨﯽ ...‬ ‫
- اداﻣﻪ ﻧﺪه ...‬ ‫ﻣﺎﺷﯿﻨﯽ ﺑﺎ ﯾﻪ آﻫﻨﮓ ﺗﻨﺪ ﺑﻨﺪري و دﺳﺖ و ﺳﻮت ﺳﺮ ﻧﺸﯿﻨﺎش زوزه ﮐﺸﺎن ﺳﮑﻮت اﻃﺮاف رو ﺷﮑﺴﺖ و ﻣﺎ ﺗﻮ ﺳﮑﻮت ﺧﯿﺮه ﺑﻪ‬ ‫ﺷﻨﻬﺎي ﺑﺮاق اﻃﺮاﻓﻤﻮن ﺷﺎﯾﺪ دﻟﻤﻮن درﮔﯿﺮ ﻫﻢ و ذﻫﻨﻤﻮن در ﮔﯿﺮ ﺗﻤﺎم ﻣﺴﺎﺋﻞ اﻃﺮاﻓﻤﻮن ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﯾﻢ ...‬ ‫دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺳﮑﻮت رو ﺑﺸﮑﻨﻢ: ﻣﻦ ﻧﺨﻮاﺳﺘﻢ ﺑﻪ ﺗﻮ و ﻧﯿﮑﯽ ﺗﻮﻫﯿﻨﯽ ﺑﮑﻨﻢ ﻣﻦ ﺣﺎﻟﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺪ ﺑﻮد اﺣﺴﺎس ﮐﺮم ﺗﻮ اون ﺧﺎﻧﻮاده‬ ‫ﺟﺎﯾﯽ ﻧﺪارم ﭼﻮن اﺻﻼ ﺷﺒﯿﻪ ﺷﻤﺎ ﻧﯿﺴﺘﻢ ...‬ ‫
- راﺳﺖ ﻣﯿﮕﯽ ﻧﯿﺴﺘﯽ ... ﺗﻮ ﺷﺒﯿﻪ ﻫﯿﭻ ﮐﺴﯽ ﻧﯿﺴﺘﯽ ... ﺗﻮ ﻓﻘﻂ ﺷﺒﯿﻪ ﻫﻤﺮازي ... ﻫﻤﺮازي ﮐﻪ ﻣﺎل ﻣﻨﻪ ...‬ ‫... ﻏﺮق اﯾﻦ ﺧﻮدﺧﻮاﻫﯿﺶ ﺑﻮدم ... و اوﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ اﯾﻦ ﻣﺎﻧﻮر ﺷﺎﯾﺪ راه ﻫﺮ ﺣﺮف دﯾﮕﻪ اي رو ﺑﺮاي ﻣﻦ ﺑﺴﺖ ...‬ ‫
- ﺣﺎﻣﯽ ... ﺑﺮﮔﺮد ﺗﻬﺮان ﺣﺎل ﭘﺪرت ﺧﻮب ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫
- ﻣﯿﺪوﻧﻢ ...‬ ‫
- ﺧﻮب؟‬ ‫
- ﺧﻮب ﻧﺪاره ﻫﺴﺘﻢ ﺗﺎ ﺑﺮﮔﺮدي ...‬ ‫
- داري ﺗﻮ رودرﺑﺎﯾﺴﺘﯽ ﻣﯿﺬاري ﻣﻨﻮ ...‬ ‫
- ﺑﺮام ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫
- ﺧﻮدﺧﻮاﻫﯽ ...‬ ‫
- ﻫﺴﺘﻢ ...‬ ‫
- اي ﺑﺎﺑﺎ ...‬ ‫
- ...‬ ‫
- ﺣﺘﯽ اﺑﺮاز اﺣﺴﺎﺳﺎﺗﺘﻢ ﺟﺪﯾﻪ ...‬ ‫
- ﭼﻮن ﺗﻮ دﻧﯿﺎ ﻫﯿﭻ ﺟﻤﻠﻪ اي ﺟﺪي ﺗﺮ و ﭘﺮ ﻣﺴﺌﻮﻟﯿﺖ ﺗﺮ از دوﺳﺘﺖ دارم ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ اﺧﻤﺎش ﮐﺮدم: ﺑﺎز ﮐﻦ اون اﺧﻤﺎ رو ...‬ ‫
- از دﺳﺘﺖ ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﻢ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﺷﺎﮐﯽ ﺑﺎﺷﻢ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- ﻫﺴﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪي اوﻣﺪي اﯾﻨﺠﺎ و ﻟﺞ ﮐﺮدي ﺑﺮ ﻧﻤﯿﮕﺮدي ...‬ ‫ﻧﺎﺧﻦ ﻫﺎم رو ﻣﯿﺰدم ﺑﻬﻢ و ﺳﺮم ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﻣﯿﺎي ﺗﻬﺮان ﭼﻮن ﺑﻬﺖ اﺣﺘﯿﺎج دارﯾﻢ ... ﻓﺮﺳﺘﺎدﻣﺸﻮن ﺑﺎ ﺣﺎﻣﺪ ﻟﻮاﺳﻮن ﺗﺎ از اﯾﻦ ﻣﺎ ﺟﺮاي ﺣﺎل ﺑﺪ ﺑﺎﺑﺎ دور ﺑﺎﺷﻦ ... ﻣﯽ دوﻧﯽ ﮐﻪ‬ ‫ﭼﻪ ﻗﺪر از ﻣﺮگ ﻣﯽ ﺗﺮﺳﻦ ...‬ ‫
- ﭼﺮا ﻧﻔﺮﺳﺘﺎدﯾﺸﻮن ﭘﯿﺶ ﻣﻦ ...‬ ‫ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ... دﺳﺘﻢ رو ﺑﯿﻦ دﺳﺘﺎش ﮔﺮﻓﺖ: ﺗﺎ اﯾﻦ ﺧﺎﻧﻮم ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﯾﮑﻢ اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﮐﻨﻪ ... ﺗﺎ ﺣﺎﻣﺪ ﺑﺪوﻧﻪ وﻇﯿﻔﻪ ﯾﻌﻨﯽ ﭼﯽ ...‬ ‫ﮐﻪ ﻣﺎ ﻫﺮ ﭼﯽ ﻣﯿﺸﻪ از ﺗﻮ ﺗﻮﻗﻊ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﻢ درﺳﺘﺶ ﮐﻨﯽ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ... ﻣﻦ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﭼﯽ رو درﺳﺖ ﮐﺮدم؟‬ ‫دﺳﺘﻢ رو آروم ﺑﺎﻻ آورد و روي ﻗﻠﺒﺶ ﮔﺬاﺷﺖ ... زﯾﺮ دﺳﺘﺎم ﮐﻪ ﭼﻪ ﻗﺪر در ﻣﻘﺎﺑﻠﺶ ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯿﻮﻣﺪن ﺿﺮﺑﺎن ﻗﻠﺒﺶ رو‬ ‫اﺣﺴﺎس ﻣﯽ ﮐﺮدم ... ﭼﯿﺰي ﻧﮕﻔﺖ و ﭼﯿﺰي ﻧﮕﻔﺘﻢ ...‬ ‫
- ﺑﺮ ﻣﯿﮕﺮدي ﻣﮕﻪ ﻧﻪ؟‬ ‫
- ﺑﺎﺷﻪ ... وﻟﯽ ... ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮم ﺧﻮﻧﻪ ﯾﻪ ﺟﻮري ﺑﺮاي ﻋﻤﻪ ام ﺗﻮﺿﯿﺢ ﺑﺪم ﻧﺎراﺣﺖ ﻧﺸﻪ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﺑﯿﺎم ﺗﻮﺿﯿﺢ ﺑﺪم؟‬ ‫ﭼﭗ ﭼﭙﯽ ﻧﮕﺎش ﮐﺮدم و اون ﺗﮏ ﺧﻨﺪه ﺷﺎدي زد و ﻣﻦ ﻣﻮﻧﺪم ﺗﻮ اﯾﻨﮑﻪ ﻗﺒﻮل ﮐﺮدم دﻗﯿﻘﺎ ﮐﺠﺎ ﺑﺮﮔﺮدم؟‬ ‫ﻋﻠﯽ آﻗﺎ ... ﭘﺪرم و ﺣﺎﻣﺪ ﺗﻮش ﺑﻮدﯾﻢ. ﺗﺎزه ﻋﻤﻪ ﻣﻠﻮك و روﯾﺎ و ﻣﺎدرش ﻫﻢ داﺧﻞ ﺑﻮدن ... ﭘﺪر ﺧﻮد ﻧﯿﮑﯽ ﻫﻢ ﺑﻮد ﮐﻪ اوﻣﺪه ﺑﻮد‬ ‫دﯾﺪن ﻣﺎﻣﺎن ﭼﻮن ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﺗﻮي آي ﺳﯿﻮ ﭘﺪرم رو ﻣﻼﻗﺎت ﮐﻨﻪ ... ﻧﯿﮑﯽ دﺧﺘﺮ ﻣﺤﺘﺮﻣﯿﻪ ... ﻫﻤﺮاز ... اﻣﺎ ... ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﺑﻪ ﻫﯿﭻ‬ ‫ﭼﺸﻤﯽ ﺟﺰ وﮐﯿﻞ ﺷﺮﮐﺖ ﺑﻬﺶ ﻧﮕﺎه ﻧﮑﺮدم ... ﺑﺎورم ﻧﻤﯿﺸﻪ ...‬ ‫ﺧﺠﺎﻟﺖ ﮐﺸﯿﺪه ﺑﻮدم: ﻣﻦ ... ﯾﻌﻨﯽ ...‬ ‫
- اداﻣﻪ ﻧﺪه ...‬ ‫ﻣﺎﺷﯿﻨﯽ ﺑﺎ ﯾﻪ آﻫﻨﮓ ﺗﻨﺪ ﺑﻨﺪري و دﺳﺖ و ﺳﻮت ﺳﺮ ﻧﺸﯿﻨﺎش زوزه ﮐﺸﺎن ﺳﮑﻮت اﻃﺮاف رو ﺷﮑﺴﺖ و ﻣﺎ ﺗﻮ ﺳﮑﻮت ﺧﯿﺮه ﺑﻪ‬ ‫ﺷﻨﻬﺎي ﺑﺮاق اﻃﺮاﻓﻤﻮن ﺷﺎﯾﺪ دﻟﻤﻮن دﯾﮕﺮ ﻫﻢ و ذﻫﻨﻤﻮن در ﮔﯿﺮ ﺗﻤﺎم ﻣﺴﺎﺋﻞ اﻃﺮاﻓﻤﻮن ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﯾﻢ ...‬ ‫دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺳﮑﻮت رو ﺑﺸﮑﻨﻢ: ﻣﻦ ﻧﺨﻮاﺳﺘﻢ ﺑﻪ ﺗﻮ وي ﻧﯿﮑﯽ ﺗﻮﻫﯿﻨﯽ ﺑﮑﻨﻢ ﻣﻦ ﺣﺎﻟﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺪ ﺑﻮد اﺣﺴﺎس ﮐﺮم ﺗﻮ اون‬ ‫ﺧﺎﻧﻮاده ﺟﺎﯾﯽ ﻧﺪارم ﭼﻮن اﺻﻼ ﺷﺒﯿﻪ ﺷﻤﺎ ﻧﯿﺴﺘﻢ ...‬ ‫
- راﺳﺖ ﻣﯿﮕﯽ ﻧﯿﺴﺘﯽ ... ﺗﻮ ﺷﺒﯿﻪ ﻫﯿﭻ ﮐﺴﯽ ﻧﯿﺴﺘﯽ ... ﺗﻮ ﻓﻘﻂ ﺷﺒﯿﻪ ﻫﻤﺮازي ... ﻫﻤﺮازي ﮐﻪ ﻣﺎل ﻣﻨﻪ ...‬ ‫... ﻏﺮق اﯾﻦ ﺧﻮدﺧﻮاﻫﯿﺶ ﺑﻮدم ... و اوﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ اﯾﻦ ﻣﺎﻧﻮر ﺷﺎﯾﺪ راه ﻫﺮ ﺣﺮف دﯾﮕﻪ اي رو ﺑﺮاي ﻣﻦ ﺑﺴﺖ ...‬ ‫
- ﺣﺎﻣﯽ ... ﺑﺮﮔﺮد ﺗﻬﺮان ﺣﺎل ﭘﺪرت ﺧﻮب ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫
- ﻣﯿﺪوﻧﻢ ...‬ ‫
- ﺧﻮب؟‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- ﺧﻮب ﻧﺪاره ﻫﺴﺘﻢ ﺗﺎ ﺑﺮﮔﺮدي ...‬ ‫
- داري ﺗﻮ رودرﺑﺎﯾﺴﺘﯽ ﻣﯿﺬاري ﻣﻨﻮ ...‬ ‫
- ﺑﺮام ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫
- ﺧﻮدﺧﻮاﻫﯽ ...‬ ‫
- ﻫﺴﺘﻢ ...‬ ‫
- اي ﺑﺎﺑﺎ ...‬ ‫
- ...‬ ‫
- ﺣﺘﯽ اﺑﺮاز اﺣﺴﺎﺳﺎﺗﺘﻢ ﺟﺪﯾﻪ ...‬ ‫
- ﭼﻮن ﺗﻮ دﻧﯿﺎ ﻫﯿﭻ ﺟﻤﻠﻪ اي ﺟﺪي ﺗﺮ و ﭘﺮ ﻣﺴﺌﻮﻟﯿﺖ ﺗﺮ از دوﺳﺘﺖ دارم ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ اﺧﻤﺎش ﮐﺮدم: ﺑﺎز ﮐﻦ اون اﺧﻤﺎ رو ...‬ ‫
- از دﺳﺘﺖ ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﻢ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﺷﺎﮐﯽ ﺑﺎﺷﻢ ...‬ ‫
- ﻫﺴﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪي اوﻣﺪي اﯾﻨﺠﺎ و ﻟﺞ ﮐﺮدي ﺑﺮ ﻧﻤﯿﮕﺮدي ...‬ ‫ﻧﺎﺧﻦ ﻫﺎم رو ﻣﯿﺰدم ﺑﻬﻢ و ﺳﺮم ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﻣﯿﺎي ﺗﻬﺮان ﭼﻮن ﺑﻬﺖ اﺣﺘﯿﺎج دارﯾﻢ ... ﻓﺮﺳﺘﺎدﻣﺸﻮن ﺑﺎ ﺣﺎﻣﺪ ﻟﻮاﺳﻮن ﺗﺎ از اﯾﻦ ﻣﺎ ﺟﺮاي ﺣﺎل ﺑﺪ ﺑﺎﺑﺎ دور ﺑﺎﺷﻦ ... ﻣﯽ دوﻧﯽ ﮐﻪ‬ ‫ﭼﻪ ﻗﺪر از ﻣﺮگ ﻣﯽ ﺗﺮﺳﻦ ...‬ ‫
- ﭼﺮا ﻧﻔﺮﺳﺘﺎدﯾﺸﻮن ﭘﯿﺶ ﻣﻦ ...‬ ‫ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ... دﺳﺘﻢ رو ﺑﯿﻦ دﺳﺘﺎش ﮔﺮﻓﺖ: ﺗﺎ اﯾﻦ ﺧﺎﻧﻮم ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﯾﮑﻢ اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﮐﻨﻪ ... ﺗﺎ ﺣﺎﻣﺪ ﺑﺪوﻧﻪ وﻇﯿﻔﻪ ﯾﻌﻨﯽ ﭼﯽ ...‬ ‫ﮐﻪ ﻣﺎ ﻫﺮ ﭼﯽ ﻣﯿﺸﻪ از ﺗﻮ ﺗﻮﻗﻊ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﻢ درﺳﺘﺶ ﮐﻨﯽ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ... ﻣﻦ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﭼﯽ رو درﺳﺖ ﮐﺮدم؟‬ ‫دﺳﺘﻢ رو آروم ﺑﺎﻻ آورد و روي ﻗﻠﺒﺶ ﮔﺬاﺷﺖ ... زﯾﺮ دﺳﺘﺎم ﮐﻪ ﭼﻪ ﻗﺪر در ﻣﻘﺎﺑﻠﺶ ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯿﻮﻣﺪن ﺿﺮﺑﺎن ﻗﻠﺒﺶ رو‬ ‫اﺣﺴﺎس ﻣﯽ ﮐﺮدم ... ﭼﯿﺰي ﻧﮕﻔﺖ و ﭼﯿﺰي ﻧﮕﻔﺘﻢ ...‬ ‫
- ﺑﺮ ﻣﯿﮕﺮدي ﻣﮕﻪ ﻧﻪ؟‬ ‫
- ﺑﺎﺷﻪ ... وﻟﯽ ... ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮم ﺧﻮﻧﻪ ﯾﻪ ﺟﻮري ﺑﺮاي ﻋﻤﻪ ام ﺗﻮﺿﯿﺢ ﺑﺪم ﻧﺎراﺣﺖ ﻧﺸﻪ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﺑﯿﺎم ﺗﻮﺿﯿﺢ ﺑﺪم ...‬ ‫ﭼﭗ ﭼﭙﯽ ﻧﮕﺎش ﮐﺮدم و اون ﺗﮏ ﺧﻨﺪه ﺷﺎدي زد و ﻣﻦ ﻣﻮﻧﺪم ﺗﻮ اﯾﻨﮑﻪ ﻗﺒﻮل ﮐﺮدم دﻗﯿﻘﺎ ﮐﺠﺎ ﺑﺮﮔﺮدم؟‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﻋﻤﻪ دﻟﺨﻮر ﻧﺸﺪ ﻓﻘﻂ ﺗﻌﺠﺐ ﮐﺮد از ﻣﻨﯽ ﮐﻪ ﺑﻌﺪ از ﻧﺎﻫﺎر ﺳﺎﮐﻢ رو ﺟﻤﻊ ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ ﻫﻤﻮن ﻃﻮر ﮐﻪ ﯾﻬﻮﯾﯽ اوﻣﺪم ﻣﯿﺨﻮام ﺑﺮ‬ ‫ﮔﺮدم ... اﺷﮏ رﯾﺨﺖ ﮐﻪ ﭼﺮا ﻧﻤﯽ ﻣﻮﻧﻢ و ﻣﻦ دﻟﻢ ﺧﺐ ﭘﯿﺶ اون ﻣﺮدي ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﻮ ﻫﺘﻞ ﺑﺴﺖ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و ﻫﯽ ﺗﻬﺪﯾﺪ ﻣﯿﮑﺮد‬ ‫ﻣﯿﺎم از در ﺧﻮﻧﻪ ﻣﯿﺒﺮﻣﺖ ...‬ ‫ﺑﺎ ﻣﻬﺪﯾﻪ ﺗﻮ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻣﺤﻤﺪ اﻣﯿﻦ ﻧﺸﺴﺘﯿﻢ و ﻣﻦ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم ﭼﻪ ﻗﺪر اوﻣﺪﻧﻢ ﺑﺎ ﺑﺮﮔﺸﺘﻨﻢ ﻓﺮق ﻣﯿﮑﻨﻪ ... اﺗﻮﺑﻮس ﮐﻪ ﺣﺮﮐﺖ ﮐﺮد ...‬ ‫دو ﺗﺎﯾﯽ ﺑﺮام دﺳﺖ ﺗﮑﻮن دادن و ﻣﻦ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﻮدم ﮐﻪ ﻻ اﻗﻞ ﻓﺮﺻﺖ ﮐﺮدم ﺗﺎ از ﺷﻮﻫﺮ ﻋﻤﻪ ام ﺗﺸﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﺑﺎﺑﺖ اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﻟﻄﻒ‬ ‫اﯾﻦ ﻣﺪت ...‬ ‫ﺳﺎﮐﻢ روي ﭘﺎم ﺑﻮد ... ﺧﯿﻠﯽ ﻫﯿﺠﺎن داﺷﺖ وﻗﺘﯽ ﻗﺮار ﺷﺪ ﺗﻮ اوﻟﯿﻦ ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ اﺗﻮﺑﻮس ﻧﮕﻪ داﺷﺖ ﮐﻪ از ﺷﺎﻧﺲ ﺧﻮﺑﻢ ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻋﺖ‬ ‫ﺑﻌﺪ از ﺣﺮﮐﺖ ﺗﻮ ﭘﻤﭗ ﺑﻨﺰﯾﻦ ﺑﻮد ﺣﺎﻣﯽ ﻣﻦ رو ﺑﺒﯿﻨﻪ ...‬ ‫دﯾﺪﻣﺶ و ﭘﯿﺎده ﺷﺪم ...‬ ‫پ‬ ‫
- اﺣﺴﺎس ﭘﺴﺮ ﺑﭽﻪ ﻫﺎي دﺑﯿﺮﺳﺘﺎﻧﯽ رو دارم ﮐﻪ ﯾﻮاﺷﮑﯽ ﻣﯿﺮن دﯾﺪن دوﺳﺖ دﺧﺘﺮ ﻫﺎﺷﻮن ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم: ﻣﻨﻢ ﺑﺮام ﺟﺎﻟﺐ ﺑﻮد ﻫﯿﺠﺎن داﺷﺖ ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زد و ﭼﺸﻤﺎش رو ﻣﺎﻟﯿﺪ ...‬ ‫
- اﯾﻦ ﻣﺪت اﺻﻼ ﺧﻮاﺑﯿﺪي؟‬ ‫
- ﻧﻪ ...‬ ‫
- ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ...‬ ‫
- ﺑﺎر آﺧﺮت ﺑﺎﺷﻪ ...‬ ‫ﺷﺎﮐﯽ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺒﯿﻨﻢ داره ﺷﻮﺧﯽ ﻣﯿﮑﻨﻪ ... اﻣﺎ ﺷﻮﺧﯽ ﻧﺒﻮد ...‬ ‫
- ﯾﻌﻨﯽ ﭼﯽ ﺣﺎﻣﯽ؟‬ ‫
- ﯾﻌﻨﯽ ﻫﻤﯿﻦ ﺑﺎر آﺧﺮت ﺑﺎﺷﻪ ﮐﻪ ﺟﺎﯾﯽ ﺑﺪون اﻃﻼع ﻣﯿﺮي ...‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﮔﻮﺷﯿﺶ ﮐﺮد و ﮔﺬاﺷﺘﺘﺶ رو داﺷﺒﻮرد: واﻻ ﻣﺜﻞ اﯾﻨﮑﻪ از اﯾﻦ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﺑﺎﯾﺪ دﻟﯿﻞ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮدن ﺑﺎ وﮐﯿﻠﻤﻮن رو ﻫﻢ‬ ‫ﺗﻮﺿﯿﺢ ﺑﺪﯾﻢ ...‬ ‫دﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﯿﻨﻪ و ﺷﺎﮐﯽ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم: ﻣﻦ ﻫﻤﭽﯿﻦ ﭼﯿﺰي ﮔﻔﺘﻢ؟ اﺻﻼ ﻣﻦ ﭼﯽ ﮐﺎره ام؟‬ ‫ﺑﺎ اﻧﮕﺸﺘﺶ زد ﻧﻮك ﺑﯿﻨﯿﻢ: ﺷﻤﺎ ﻫﻤﻪ ﮐﺎره ... دﻧﺪم ﻧﺮم ﺗﻮﺿﯿﺢ ﻫﻢ ﻣﯿﺪم ﻓﻘﻂ ﺷﺎﮐﯽ ﻧﺸﻮ ... اﯾﻦ ﺑﺎر ﻫﻢ ﺑﺬاري ﺑﺮي ... اﻣﺎ از‬ ‫ﺻﺪﻗﻪ ﺳﺮي ﺗﺨﺲ ﺑﺎزﯾﺎت ﺟﺎﻫﺎي ﺧﻮﺷﮕﻠﯽ از اﯾﺮان رو دﯾﺪم ...‬ ‫ﺗﮑﯿﻪ دادم ﺑﻪ ﭘﺸﺘﯽ ﺻﻨﺪﻟﯽ و ﺑﻪ ﺟﺎده آروم ﻧﮕﺎﻫﯽ ﮐﺮدم و ﺧﻮدم رو ﺳﭙﺮدم ﺑﻪ ﺣﺲ زﯾﺒﺎي ﺑﻮدن ﺑﺎ ﺣﺎﻣﯽ ...‬ ‫ﻣﺮﺗﺒﺎ از ﺗﻬﺮان ﺑﻬﺶ زﻧﮓ ﻣﯿﺰدن ﯾﺎ ﺷﺮﮐﺖ ﺑﻮد ﯾﺎ ﭘﺰﺷﮏ ﭘﺪرش اون ﻫﻤﻪ رو ﺑﺎ ﻣﺪﯾﺮﯾﺖ ﺧﺎص ﺧﻮدش ﺟﻮاب ﻣﯿﺪاد و ﮔﺎﻫﯽ ﻫﻢ‬ ‫دﺳﺖ ﻣﻦ رو ﻣﯿﮕﺮﻓﺖ ﺗﻮي دﺳﺘﺶ ﺗﺎ ﺑﻬﻢ اﻃﻤﯿﻨﺎن ﺑﺪه ﮐﻪ ﺗﻮ اﯾﻦ ﺷﻠﻮﻏﯽ ذﻫﻨﯿﺶ ﻫﻢ ﺣﻮاﺳﺶ ﭘﯽ ﻣﻦ ﻫﺴﺖ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- ﮔﯿﺮه ﺳﺮت رو در آوردي؟‬ ‫
- ﺗﻮ ﺟﯿﺒﻤﻪ ...‬ ‫
- دوﺳﺘﺶ ﻧﺪاﺷﺘﯽ ...‬ ‫
- ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ دﻟﺘﻨﮓ ﻧﺸﻢ ...‬ ‫ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ و ﻣﻦ ﮐﻤﯽ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﮐﺸﯿﺪم: اون ﺟﻮري ﻧﮕﺎم ﻧﮑﻦ ...‬ ‫
- ﭼﻪ ﺟﻮري ﻧﮕﺎت ﮐﻨﻢ ... ﺗﻌﺠﺐ ﮐﺮدم ﺧﻮب ... ﻫﯿﭻ ﺑﻪ اون ﮔﯿﺮه دﻗﺖ ﮐﺮده ﺑﻮدي؟‬ ‫از ﺗﻮي ﺟﯿﺒﻢ درش آوردم و دﺳﺘﯽ ﺑﻬﺶ ﮐﺸﯿﺪم: ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺷﮕﻠﻪ ...‬ ‫
- اول اﺳﻤﻪ ﻣﻨﻪ ... ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺪوﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ ﮔﺮﻓﺘﺎر ﻫﺮ ﺗﺎر ﻣﻮﺗﻢ ...‬ ‫... ﺑﻌﺪ اﯾﻦ آدم ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻠﺪ ﻧﯿﺴﺖ ﺣﺮﻓﻬﺎي زﯾﺒﺎ ﺑﺰﻧﻪ؟ ﭼﺸﻤﺎم رو ﺧﯿﺲ ﻣﯿﮑﺮد ﻫﺮ اﺑﺮاز اﺣﺴﺎﺳﺎﺗﺶ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ... ﭼﯽ ﺑﮕﻢ ...‬ ‫
- ﻫﯿﭽﯽ ﻧﮕﻮ ﻓﻘﻂ ﺑﺬار روي ﻣﻮﻫﺎت ﺑﺎﺷﻪ ... ﺧﻮدت ﻫﻢ ﺑﺎش ...‬ ‫ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺗﻮ ﺻﻮرﺗﻢ ﺧﻢ ﺷﺪ ﮐﻪ داﺷﺘﻢ ﮔﯿﺮه ﺳﺮم رو ﻣﯿﺰدم: ﭼﺸﻤﺎت دو ﺑﺎره ﺧﯿﺲ ﻧﺸﻪ ﻫﺎ ... ﭼﻪ ﭼﺸﻤﻪ ﺟﻮﺷﺎﻧﯿﻪ اﯾﻦ ﭼﺸﻢ ﺷﻤﺎ ...‬ ‫ﺑﺮام از اﯾﻦ ﭼﻨﺪ روزت ﺑﮕﻮ ... ﭘﺴﺮ ﻋﻤﻪ ات ﺑﻮد ﺗﻮي ﺗﺮﻣﯿﻨﺎل؟‬ ‫ﻣﻦ ﮐﻪ ﺳﺮم ﺗﻮ ﺳﺎﮐﻢ ﺑﻮد ﺗﺎ ﺑﺘﻮﻧﻢ ﺧﻮراﮐﯽ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻋﻤﻪ داده ﺑﻮد رو در ﺑﯿﺎرم ﺑﺎ ﺣﻮاس ﭘﺮﺗﯽ ﮔﻔﺘﻢ: اوﻫﻮم ...‬ ‫
- اوﻫﻮم زﺷﺘﻪ ﻣﻤﻮش ...‬ ‫ﺳﯿﺐ ﺗﻮي دﺳﺘﻢ ﺧﺸﮏ ﺷﺪ: ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﻮ ﻣﻤﻮش ...‬ ‫
- ﺳﯿﺎ ﻣﯿﮕﻪ ...‬ ‫
- اون ﻣﻦ رو اذﯾﺖ ﻣﯿﮑﻨﻪ ...‬ ‫
- ﭼﺮا؟‬ ‫
- ﯾﻌﻨﯽ ﻧﻤﯿﺪوﻧﯽ؟‬ ‫
- ﻧﻪ ﻋﺰﯾﺰم ...‬ ‫
- ﭘﺲ وﻟﺶ ﮐﻦ وﻟﯽ ﻧﮕﻮ ...‬ ‫
- وﻟﯽ ﺗﻮ ﺑﺮام از اﯾﻦ ﭼﻨﺪ روزت ﺑﮕﻮ ...‬ ‫... ﺑﺮاش از ﺷﻮﻫﺮ ﻋﻤﻪ ام ﮔﻔﺘﻢ از ﻣﻬﺪﯾﻪ و ﭘﺮ ﺣﺮﻓﯽ ﻫﺎش از ﺧﺮﯾﺪ ﮐﺮدﻧﻤﻮن ﺑﺮاي ﺟﻬﯿﺰﯾﻪ اش و از ﻋﺸﻘﺸﻮن ...‬ ‫وﺳﻄﺶ ﻣﯿﺨﻨﺪﯾﺪم و ﺑﺎ آب و ﺗﺎب ﺑﺮاش از ﺣﺮﻓﻬﺎي ﻣﻬﺪﯾﻪ ﻣﯿﮕﻔﺘﻢ و ﮔﺎﻫﯽ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺳﯿﺒﻢ ﮔﺎز ﻣﯿﺰدم ...‬ ‫ﯾﻬﻮ اﻣﺎ ﺳﺎﮐﺖ ﺷﺪم ... ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ﯾﻬﻮ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﮐﺸﯿﺪم از اﯾﻦ دﮐﺘﺮ ﺟﺪي و ﺑﺎ ﭘﺮﺳﺘﯿﮋ ﻧﺸﺴﺘﻢ ﭼﯽ ﺑﺮاش ﺗﻌﺮﯾﻒ ﻣﯿﮑﻨﻢ ...‬ ‫ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺳﻤﺘﻢ: ﭼﯽ ﺷﺪ ﻋﺰﯾﺰم ﭼﺮا ﺳﺎﮐﺖ ﺷﺪي؟‬ ‫
- ﺑﺎ ﺣﺮﻓﺎي ﺑﭽﻪ ﮔﺎﻧﻪ ام ﺧﺴﺘﻪ ات ﮐﺮدم؟‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ و ﻣﺤﺒﺖ ﻧﮕﺎم ﮐﺮد: ﻧﻪ ... اﯾﻦ ﭼﻪ ﺣﺮﻓﯿﻪ؟‬ ‫
- آﺧﻪ ﭼﺮا ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮاي ﺗﻮ ﻣﻦ ﺑﺸﯿﻨﻢ از ﻋﺸﻖ اون دو ﺗﺎ ﺑﮕﻢ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﻣﯿﺨﻮام ﺻﺪات رو ﺑﺸﻨﻮم ... ﻣﯿﺨﻮام ﺑﺸﻨﻮم اﯾﻦ ﭼﻨﺪ روز ﭼﻪ ﮐﺮدي ﺑﺎ ﻫﻤﻪ ﺟﺰﺋﯿﺎﺗﺶ ...‬ ‫
- ﺗﻮ اﯾﻦ ﺷﺮاﯾﻄﯽ ﮐﻪ اﻧﻘﺪر ذﻫﻨﺖ درﮔﯿﺮه؟‬ ‫
- ﺗﻮ ﺑﻪ ذﻫﻦ ﻣﻦ ﮐﺎرﯾﺖ ﻧﺒﺎﺷﻪ ... ﺑﻪ ﻫﯿﭽﯽ ﮐﺎرﯾﺖ ﻧﺒﺎﺷﻪ ... ﯾﮑﻢ ﺧﻮدﺧﻮاه ﺑﺎش ﮔﻠﻢ ... ﺗﻮ از ﺧﻮدت ﺑﺮام ﺑﮕﻮ ... ﻣﻦ دوﺳﺖ دارم‬ ‫ﺑﻬﺖ ﮔﻮش ﮐﻨﻢ ...‬ ‫
- ﺑﺤﺚ رو ﻋﻮض ﮐﻨﻢ؟‬ ‫
- ﻧﻪ ﺑﻪ اوﻧﺠﺎﯾﯽ رﺳﯿﺪه ﺑﻮدي ﮐﻪ ﻣﻬﺪﯾﻪ ﻣﺮوارﯾﺪاي درﺷﺖ اﻧﺘﺨﺎب ﻣﯿﮑﺮد و ﺗﻮ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﯽ ﭼﻪ ﻃﻮر ﻣﯿﺨﻮاد رو اوﻧﺎ ﺑﺨﻮاﺑﻪ؟‬ ‫
- ...‬ ‫دﺳﺘﻢ رو ﻣﺤﮑﻢ ﺗﻮي دﺳﺘﺶ ﮔﺮﻓﺖ: ﻋﺸﻖ ﺑﯿﻨﺸﻮن ﺑﺮات ﭼﺮا اﻧﻘﺪر ﺟﺬاﺑﻪ؟‬ ‫
- ﭼﻮن ﻧﺎﺑﻪ ... ﭼﻮن ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺎده اﺳﺖ ﭼﻮن زﯾﺎدي ﺷﺒﯿﻪ ﺑﻪ ﻫﻤﻦ ...‬ ‫
- آدﻣﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﺜﻞ ﻫﻢ ﺑﺎﺷﻦ ﺗﺎ ﻋﺸﻘﺸﻮن ﻗﺸﻨﮓ ﺑﺎﺷﻪ؟‬ ‫
- ﻧﻪ ... ﺧﺐ ...‬ ‫
- ﺑﻬﺖ ﻗﻮل ﻣﯿﺪم ﻧﺬارم ﻫﯿﭽﯽ ﺗﻮ دﻟﺖ ﺑﻤﻮﻧﻪ ... ﻣﯿﺪوﻧﻢ ازت ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺰرﮔﺘﺮم ... ﻫﻤﯿﻦ ﻫﻢ ﻣﻦ رو ﺷﺪﯾﺪا ﻣﯿﺘﺮﺳﻮﻧﻪ ... اﻣﺎ ﭼﯽ ﮐﺎر‬ ‫ﮐﻨﻢ ﮐﻪ دﺳﺖ ﺧﻮدم ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫
- ...‬ ‫
- اﯾﻨﺎ رو ول ﮐﻦ ﮐﻨﺠﮑﺎو ﺷﺪم ﺑﺪوﻧﻢ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺧﺮﯾﺪﺗﻮن ﺑﻪ ﮐﺠﺎ ﮐﺸﯿﺪ؟‬ ‫و ﻣﻦ ﭼﻪ ﻗﺪر ﺟﻠﻮي ﺧﻮدم رو ﮔﺮﻓﺘﻢ ﺗﺎ ﻧﭙﺮم ﺑﺒﻮﺳﻤﺶ ...‬ ‫ﺑﻪ ﯾﻪ ﭼﺎﯾﺨﻮﻧﻪ رﺳﯿﺪﯾﻢ ... ﺑﺎ ﮐﻤﯽ ﻧﮕﺮاﻧﯽ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﺑﺮﮔﺸﺖ: ﮔﺮﺳﻨﻪ ات ﮐﻪ ﻧﯿﺴﺖ اﯾﻨﺠﺎ ﯾﻪ ﺟﺎي درﺳﺖ و ﺣﺴﺎﺑﯽ ﻧﺪاﺷﺖ ...‬ ‫
- ﻧﻪ ﻣﻦ ﻧﻬﺎر ﺧﻮردم ... اﻻﻧﻢ ﺳﯿﺮم ...‬ ‫
- ﭘﺲ ﻣﻦ ﻣﯿﺮم ﭼﺎﯾﯽ ﺑﮕﯿﺮم ... ﻟﻄﻔﺎ ﭘﯿﺎده ﻧﺸﻮ ... زﯾﺎد ﺟﻮ ﺟﺎﻟﺒﯽ ﻧﺪاره ... ﺑﺎﺷﻪ؟‬ ‫ﺳﺮم رو ﺑﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﻗﻮل ﺗﮑﻮن دادم ...‬ ‫وﻗﺘﯽ رﻓﺖ ﭼﺸﻤﻢ ﻣﻮﻧﺪ ﺑﻪ ﮔﻮﺷﯿﺶ ... ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ﭼﺮا ﺗﻮ ﺳﺮم ﻫﻤﺶ ﺣﺮف ﻣﻬﺪﯾﻪ ﺑﻮد ... ﺧﯿﻠﯽ دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ ﺑﺪوﻧﻢ اﺳﻢ ﻣﻦ ﺗﻮ‬ ‫ﮔﻮﺷﯽ ﺣﺎﻣﯽ ﭼﯿﻪ؟ ﺑﺎ ﯾﻪ ﮐﻨﺠﮑﺎوي ﮐﻮدﮐﺎﻧﻪ ﮔﻮﺷﯿﻢ رو در آوردم و ﺑﻬﺶ زﻧﮓ زدم ... ﮔﻮﺷﯿﺶ ﺗﻮ دﺳﺘﻢ ﺧﺸﮏ ﺷﺪ ... ﻗﺎﺻﺪك‬ ‫...‬ ‫... ﻟﺒﺨﻨﺪم اﻧﻘﺪر واﺿﺢ ﭘﻬﻦ ﺷﺪ ﺗﻮي ﺻﻮرﺗﻢ ... ﻗﻠﺒﻢ اﻧﻘﺪر ﭘﺮ آواز ﺷﺮوع ﮐﺮد ﺑﻪ ﺧﻮﺷﯽ ﮐﺮدن ﮐﻪ اﺻﻼ ﻧﻔﻬﻤﯿﺪم ﮐﯽ ﺣﺎﻣﯽ ﺑﻪ‬ ‫ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪ و ﻣﻦ ﻓﺮﺻﺖ ﻧﮑﺮدم ﻣﯿﺲ ﮐﺎل ﺧﻮدم رو ﭘﺎك ﮐﻨﻢ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﻟﯿﻮان ﯾﻪ ﺑﺎر ﻣﺼﺮف ﭼﺎي رو داد دﺳﺘﻢ و ﻣﺎل ﺧﻮدش رو ﮔﺬاﺷﺖ روي داﺷﺒﻮر و ﻣﻦ ﭼﻪ ﻗﺪر ﺧﺪا ﺧﺪا ﮐﺮدم ﮔﻮﺷﯿﺶ رو ﻧﮕﺎه‬ ‫ﻧﮑﻨﻪ ﮐﻪ ﮐﺮد ...‬ ‫از ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﻓﺮار ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺷﯿﻄﻨﺖ ﯾﻪ اﺑﺮوش رﻓﺖ ﺑﺎﻻ و ﺑﻌﺪ ﺑﺎ ﺑﺪﺟﻨﺴﯽ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺳﻤﺘﻢ: ﯾﻪ ﻣﯿﺲ ﮐﺎل دارم ازت ...‬ ‫ﺳﺮم رو ﻫﻢ ﺑﺎﻻ ﻧﻤﯿﮑﺮدم ...‬ ‫
- ﺣﺎﻻ ﭼﺮا ارﻏﻮاﻧﯽ ﺷﺪي ﺧﺎﻧﻮم ﺧﺎﻧﻮﻣﺎ؟‬ ‫
- ﻫﯿﭽﯽ ﯾﻌﻨﯽ دﺳﺘﻢ ﺧﻮرد ...‬ ‫
- ﮐﻪ دﺳﺘﺖ ﺧﻮرد؟ ﺑﺎﺷﻪ ﻗﺒﻮل ...‬ ‫و ﺑﻌﺪ ﺑﺎ ﺳﺮﺧﻮﺷﯽ ﻟﯿﻮان رو ﺗﻮي دﺳﺘﺶ ﮔﺮﻓﺖ و ﺳﮑﻮت ﮐﺮد ...‬ ‫
- اون ﺟﻮري ﻧﮕﺎه ﻧﮑﻦ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﮐﻪ ﺣﺮﻓﯽ ﻧﺰدم ...‬ ‫
- اون ﺟﻮري ﮐﻪ ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﻨﯽ از ﺻﺪﺗﺎ ﮐﻨﺎﯾﻪ ﺑﺪﺗﺮه ...‬ ‫ﺧﻢ ﺷﺪ ﻃﺮﻓﻢ ... ﻧﻔﺴﺶ ﺑﻪ ﺑﯿﻨﯿﻢ ﻣﯿﺨﻮرد و ب وس ه ﮐﻮﭼﯿﮑﻪ روي ﻧﻮك ﺑﯿﻨﯿﻢ زد ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺳﺮم ﺑﺮه ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺗﺮ: ﻣﯿﭙﺮﺳﯿﺪي‬ ‫ﺑﻬﺖ ﻣﯿﮕﻔﺘﻢ ﮐﻪ ﺗﻮ ﻗﺎﺻﺪك ﻣﻨﯽ ... ﻫﻤﻮن ﻗﺪر ﺳﺒﮏ و ﭘﺮ از ﺧﺒﺮﻫﺎي ﺧﻮش ...‬ ‫... ﻣﻦ زﯾﺒﺎﺗﺮﯾﻦ ﺳﻔﺮ زﻧﺪﮔﯿﻢ رو داﺷﺘﻢ ... ﺗﻮ آراﻣﺶ و اﻣﻨﯿﺖ ﻣﻄﻠﻖ ﺣﻀﻮرش ... اﯾﻦ آدم رو دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ ﺑﺎ ﺑﺎﻧﺪ ﺑﻨﺪ وﺟﻮدم ...‬ ‫ﺑﺮاي ﮐﺴﯽ ﮐﻪ از دﯾﺮوز ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﻫﻤﻪ ﺣﺮﮐﺎﺗﺶ ﺑﺮام ﭘﺮ از ﺷﻮك ﺑﻮد ...‬ ‫ﻣﺎﺷﯿﻦ اﯾﺴﺘﺎد و ﻣﻦ ﺗﺎزه ﻓﻬﻤﯿﺪم ﮐﻪ ﺑﻘﯿﻪ ﻣﺴﯿﺮ رو ﻫﻤﻪ اش ﺧﻮاب ﺑﻮدم ... در ﺳﻤﺖ ﻣﻦ ﺑﺎز ﺷﺪ: رﺳﯿﺪﯾﻢ ﺧﺎﻧﻮم ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﺧﻮاﺑﺎﻟﻮ‬ ‫...‬ ‫... ﺗﮑﻮن ﻧﺨﻮردم و ﻋﻄﺮش رو از ﭘﺎﻟﺘﻮش ﮐﻪ روم ﺑﻮد ﺑﯿﺸﺘﺮ اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ...‬ ‫
- دوﺳﺖ ﻧﺪارم ﺑﺬارﻣﺖ ﺧﻮﻧﺖ ... دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاد ﺑﺎ ﺧﻮدم ﺑﺒﺮﻣﺖ ... اﺻﻼ وﻟﺶ ﮐﻦ ﻣﯿﺮﯾﻢ ﻋﻤﺎرت ...‬ ‫ﭼﺸﻤﺎم ﯾﻬﻮ ﺑﺎز ﺷﺪ و ﻟﺒﺨﻨﺪش ﮐﻪ ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎم ﻓﺎﺻﻠﻪ اي ﻧﺪاﺷﺖ رو دﯾﺪم: دﯾﮕﻪ ﭼﯽ؟‬ ‫
- دﯾﮕﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺧﻮﺷﮕﻠﻢ ... ﺟﺪي ﮔﻔﺘﻢ ...‬ ‫ﭼﭗ ﭼﭙﯽ ﻧﮕﺎش ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺧﻨﺪﯾﺪ ... ﺧﺴﺘﮕﯽ از ﺳﺮ و ﭘﺎش ﻣﯿﺒﺎرﯾﺪ ... ﺳﺮش رو ﺑﻪ ﮔﻮﺷﻢ ﻧﺰدﯾﮏ ﺗﺮ ﮐﺮد: اﮔﺮ ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﺧﻮاﺑﺖ‬ ‫ﻣﯿﺎد ﻣﯽ ﺧﻮاي ﺑﻐﻠﺖ ﮐﻨﻢ؟‬ ‫... ﭼﺸﻤﺎم ﮔﺮد ﺷﺪ ... اﯾﻦ ﻣﺮد ﺗﻮ اﯾﻦ ﻣﺪت اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺷﯿﻄﻨﺖ رو ﮐﺠﺎ ﻗﺎﯾﻢ ﮐﺮده ﺑﻮد؟‬ ‫ﺑﺎﻫﻢ ﺣﺮف ﻧﻤﯿﺰد ﺧﯿﻠﯽ ﺟﺪي ﻧﺎدﯾﺪه ام ﻣﯿﮕﺮﻓﺖ و از ﮐﻨﺎرم رد ﻣﯿﺸﺪ: ﺳﯿﺎ ...‬ ‫ﺑﺎزﻫﻢ ﭼﻮاﺑﻢ رو ﻧﺪاد ﮐﯿﻔﺶ رو ﺗﻮي دﺳﺘﺶ ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﮐﺮد و در اﺗﺎﻗﺶ رو ﻣﺤﮑﻢ ﺑﺴﺖ ... ﺿﺮب در اﺗﺎﻗﺶ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﭼﺸﻤﺎم رو‬ ‫ﺑﺒﻨﺪم ... ﺑﺎ ﭼﺸﻤﻬﺎي ﻧﮕﺮان ﺑﻪ ﺧﺎﻟﻪ و ﮔﻠﻨﺎر ﮐﻪ ﮐﻨﺎرم اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮدن ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻨﺪازم واﻗﻌﺎ دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺑﺮم در اﺗﺎﻗﺶ رو ﺑﺎز ﮐﻨﻢ‬ ‫و ﻣﺠﺒﻮرش ﮐﻨﻢ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﻨﻪ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﺧﺎﻟﻪ: ﻫﻤﺮاز ﺑﻬﺶ ﻓﺮﺻﺖ ﺑﺪه ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﻧﺎراﺣﺘﻪ ...‬ ‫دﺳﺖ اﻧﺪاﺧﺘﻢ و از روي ﻣﺒﻞ ﮐﯿﻔﻢ رو ﺑﺮداﺷﺘﻢ ... ﺣﺘﯽ اﺻﺮارﻫﺎي ﺧﺎﻟﻪ و ﮔﻠﻨﺎر ﻫﻢ ﺑﺎﻋﺚ ﻧﺸﺪ ﺗﺎ ﺻﺒﺮ ﮐﻨﻢ ... ﺧﻮدم ﺧﺮاﺑﺶ‬ ‫ﮐﺮدﻫﺐ ودم و ﺧﻮدم ﻫﻢ ﺑﺎﯾﺪ درﺳﺘﺶ ﻣﯿﮑﺮدم ﺧﻮب ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﺣﻖ ﺑﺎ ﺳﯿﺎوﺷﻪ اﻣﺎ اﮔﺮ ﺑﻬﻢ ﻓﺮﺻﺖ ﻣﯿﺪاد ﺧﻮب ﺗﻮﺿﯿﺢ‬ ‫ﻣﯿﺪادم ...‬ ‫ﻧﺎ ﺧﻮد آﮔﺎه ﺳﻮار ﺗﺎﮐﺴﯽ ﺷﺪم و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺷﺮﮐﺘﺶ رﻓﺘﻢ ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ﮐﺎر درﺳﺘﯽ ﺑﻮد ﯾﺎ ﻧﻪ ... اﻣﺎ ﺧﯿﻠﯽ دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺑﺒﯿﻨﻤﺶ دﻟﻢ‬ ‫ﺑﺮاش ﺗﻨﮓ ﺷﺪه ﺑﻮد ﺗﻮ اﯾﻦ دو روز ﻣﺪام ﺟﻠﺴﻪ و ﻣﺪام ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﭘﺪرش ﺗﻮي ﺗﺎﮐﺴﯽ ﻧﺸﺴﺘﻢ از ﺗﻮي ﮐﯿﻔﻢ ﻋﮑﺴﺸﻮن رو در‬ ‫آوردم واﻗﻌﺎ ﭼﻪ ﻃﻮر ﻓﮑﺮ ﮐﺮده ﺑﻮدم ﺑﺪون اوﻧﻬﺎ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﻢ ﺗﺤﻤﻞ ﮐﻨﻢ ... ﺑﻮﺳﻪ اي ﺑﻪ ﻋﮑﺲ ﻫﺮ دوﺷﻮن زدم دﻟﻢ ﻏﻨﺞ ﻣﯿﺮﻓﺖ‬ ‫وﻗﺘﯽ ﯾﺎد اﺳﺘﻘﺒﺎل زﯾﺒﺎﺷﻮن از ﺧﻮدم ﺑﻌﺪ از ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﻣﯽ اﻓﺘﺎدم ...‬ ‫ﺟﻠﻮي ﺷﺮﮐﺖ ﭘﯿﺎده ﺷﺪم و ﻧﻔﺴﻢ رو رﻫﺎ ﮐﺮد ﺷﺎﻟﻢ رو ﮐﻤﯽ ﺟﻠﻮ ﮐﺸﯿﺪم و ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺳﺎﺧﺘﻤﻮن اﻧﺪاﺧﺘﻢ ﭘﺸﯿﻤﻮن ﺷﺪه ﺑﻮدم ...‬ ‫ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮﻣﯿﮕﺸﺘﻢ ﯾﻪ ﮐﺎره ﻣﯿﺮﻓﺘﻢ ﺗﻮ دﻓﺘﺮش ﭼﯽ ﻣﯿﮕﻔﺘﻢ ... ﺧﻮاﺳﺘﻢ راﻫﻢ رو ﮐﺞ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ اﺳﻤﻢ رو از ﭘﺸﺖ ﺳﺮم ﺷﻨﯿﺪم ﺑﺮ ﮔﺸﺘﻢ‬ ‫... روﯾﺎ ﺑﻮد ﺑﺎ ﯾﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﭘﺖ و ﭘﻬﻦ روي ﺻﻮرﺗﺶ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ اوﻣﺪ و ﺑﺎﻫﺎم روﺑﻮﺳﯽ ﮐﺮد: ﭼﻪ ﻃﻮري دﯾﻮاﻧﻪ از ﻗﻔﺲ ﭘﺮﯾﺪ؟‬ ‫ﺣﺮﻓﺶ ﺑﻪ ﺧﻨﺪه ام اﻧﺪاﺧﺖ ...‬ ‫
- آره ﺧﻨﺪه ام داره ﺣﺎﻣﯽ داﺷﺖ ﺳﮑﺘﻪ ﻣﯿﮑﺮد ...‬ ‫ﺑﻌﺪ ﺳﺮش رو ﺑﺎ ﺷﯿﻄﻨﺖ ﺟﻠﻮي ﺻﻮرﺗﻢ آوردم اﻣﺎ ﺑﮕﻢ ﺑﻬﺖ ﺧﻮﺑﺶ ﺑﺸﻪ ...‬ ‫
- ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﻢ ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﺧﺒﺮ داري؟‬ ‫اﺧﻤﺎش رو ﻣﺼﻨﻮﻋﯽ ﮐﺮد ﺗﻮ ﻫﻢ: ﻓﮑﺮ ﭼﯿﺰي وﺟﻮد داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ﻣﻦ ﻧﻔﻬﻤﻢ ﻣﻦ اوﻧﺠﺎ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺑﻪ ﻫﺮ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﻓﮑﺮش رو ﺑﮑﻨﯽ‬ ‫زﻧﮓ ﻣﯿﺰد ...‬ ‫
- ﭘﺲ ﺣﺴﺎﺑﯽ آﺑﺮو رﯾﺰي ﺷﺪ؟‬ ‫
- ﻧﻪ ﺑﺎﺑﺎ ... راﺳﺘﯽ ﻣﮕﻪ ﻧﻤﯿﺮﻓﺘﯽ ﺑﺎﻻ ﭼﺮا اﯾﺴﺘﺎدي؟‬ ‫
- ﭼﯿﺰه ... ﺑﯽ ﺧﯿﺎل ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﻬﺮﺑﻮﻧﯽ زد و دﺳﺘﺶ رو ﭘﺸﺖ ﺳﺮم ﮔﺬاﺷﺖ: ﺣﺮف ﻧﺒﺎﺷﻪ ... ﺑﯿﺎ ﺑﺮﯾﻢ اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺘﻪ ﺳﺮش ﺧﯿﻠﯽ ﺷﻠﻮﻏﻪ ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ ﺑﻪ اﻧﺪازه‬ ‫دﯾﺪﻧﺖ ﺣﺎﻟﺶ رو ﺧﻮب ﻧﻤﯿﮑﻨﻪ ...‬ ‫ﺧﺠﺎﻟﺖ ﮐﺸﯿﺪم و ﺳﺮم روﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻢ: اﯾﻦ ﻃﻮري ﻫﻢ ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫
- ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﻫﻢ ﺑﻬﻢ ﻧﮕﻪ ﺑﻬﺘﺮ از اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ رﻓﯿﻖ ﻏﺮﺑﺘﻢ رو ﻣﯿﺸﻨﺎﺳﻢ ... ﺑﯿﺎ ﺑﺎﻻ ...‬ ‫ﺑﺎ ورودﻣﻮن ﺑﻪ ﺳﺎﻟﻦ ﺷﺮﮐﺖ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻣﻨﺸﯽ ﮐﺮد: ﮐﺴﯽ ﭘﯿﺸﺸﻪ؟‬ ‫ﻣﻨﺸﯽ ﻟﺒﺨﻨﺪي زد: ﻧﻪ ﺗﺎزه ﺗﻨﻬﺎ ﺷﺪن ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫روﯾﺎ ﺑﺎ دﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ دﻓﺘﺮ ﻫﺪاﯾﺘﻢ ﮐﺮد و ﺑﻌﺪ در رو زد و ﺑﺎ ﭼﺸﻤﮑﯽ ﺗﻨﻬﺎم ﮔﺬاﺷﺖ ... ﻣﻦ دو ﺳﻪ ﺑﺎري اﯾﻨﺠﺎ اوﻣﺪه ﺑﻮدم اﻣﺎ ﻫﯿﭻ‬ ‫وﻗﺖ ﺣﺴﻢ اﯾﻦ ﺷﮑﻠﯽ ﻧﺒﻮد ... اﯾﻦ ﻗﺪر اﺳﺘﺮس ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... ﭘﺸﺖ ﻣﯿﺰ ﺑﻮد و ﺳﺮش ﭘﺎﯾﯿﻦ و ﻫﻨﻮز ﺳﺮ ﮔﺮم ﮐﺎﻏﺬاي ﺟﻠﻮش ... ﻧﻔﺲ‬ ‫ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﺸﯿﺪم ...‬ ‫ﺷﺎﯾﺪ ﺣﺴﻢ ﮐﺮد و ﺷﺎﯾﺪ ﺳﮑﻮﺗﻢ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺳﺮش رو ﺑﺎﻻ ﺑﯿﺎره و ﻣﻦ ﭼﻪ ﻗﺪر راﺣﺖ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﭼﻬﺮه اش ر و ﺣﺲ ﮐﺮدم اﯾﻦ ﮐﻪ اون‬ ‫ﻗﯿﺎﻓﻪ ﺧﺴﺘﻪ و ﺟﺪي ﯾﻬﻮ ﭼﻪ ﻃﻮر ﺑﺎ ﻧﺸﺎط ﺷﺪ ... در رو ﭘﺸﺖ ﺳﺮم ﺑﺴﺘﻢ: ﺳﻼم ...‬ ‫از ﺟﺎش ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ اوﻣﺪ و روﺑﻪ روم اﯾﺴﺘﺎد: ﭼﻪ ﻃﻮري ﻋﺰﯾﺰم ... ﭼﻪ ﻋﺠﺐ؟‬ ‫ﺷﺎﻟﻢ رو ﺗﻮي دﺳﺘﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ: ﻣﺰاﺣﻤﺖ ﮐﻪ ﻧﺸﺪم ...‬ ‫دﺳﺘﺶ رو ﭘﺸﺘﻢ ﮔﺬاﺷﺖ و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﺒﻞ ﻫﺪاﯾﺘﻢ ﮐﺮد: دﯾﮕﻪ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ رو راﺟﻊ ﺑﻪ ﺧﻮدت ﺑﻪ ﮐﺎر ﻧﺒﺮ ...‬ ‫روﺑﻪ روم ﻧﺸﺴﺖ و ﻧﮕﺎﻫﺶ رو دوﺧﺖ ﺑﻬﻢ ﺑﯽ اﻏﺮاق ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﯿﮑﺸﯿﺪم: اي ﺑﺎﺑﺎ ... اﯾﻦ ﺟﻮري ﻧﮕﺎم ﻧﮑﻦ ...‬ ‫
- ﭼﯽ ﺷﺪه ﻫﻤﺮاز ... زﯾﺎد ﺳﺮ ﺣﺎل ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻧﻤﯿﺮﺳﯽ؟‬ ‫
- ﻣﻦ رو ول ﮐﻦ ﺗﻮ ﭼﻪ ﻃﻮري ﭘﺪرت؟‬ ‫
- ﻣﻦ ﺧﻮﺑﻢ ... ﭘﺪرم ﻫﻢ ﻫﻤﻮن ﻃﻮر ﻣﯿﺨﻮام ﺑﺪوﻧﻢ ﭼﯽ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪه اﯾﻦ ﻃﻮري ﺑﺎﺷﯽ؟‬ ‫
- ﺳﯿﺎ ﺑﺎﻫﻢ ﺣﺮف ﻧﻤﯿﺰﻧﻪ ...‬ ‫ﺑﻪ ﭘﺸﺘﯽ ﻣﺒﻞ ﺗﮑﯿﻪ داد و ﮐﻤﯽ اﺧﻢ آﻟﻮد ﻧﮕﺎم ﮐﺮد: ﺣﻖ ﻧﺪاره؟‬ ‫
- داره ... اﻣﺎ ﻣﻦ ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﻢ ﺗﺤﻤﻞ ﮐﻨﻢ ﻧﺪﯾﺪه ﺑﮕﯿﺮه ﻣﻨﻮ ... ﻣﯽ دوﻧﯽ اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ﭼﻪ ﻗﺪر ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﺑﺎﻫﺎش ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻢ؟ﺣﺘﯽ‬ ‫ﮔﻮش ﻧﻤﯿﮑﻨﻪ ...‬ ‫
- ﻣﯿﺨﻮاي ﻣﻦ وﺳﺎﻃﺘﺖ ﮐﻨﻢ؟‬ ‫
- ﻧﻪ ... ﺣﺘﯽ ﻧﻤﯿﺬارم ﮔﻠﯽ وﺳﺎﻃﺘﺖ ﮐﻨﻪ ﻣﻦ و ﺳﯿﺎ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺧﻮدﻣﻮن ﻣﺴﺎﺋﻞ ﺑﯿﻨﻤﻮن رو ﺣﻞ ﮐﺮدﯾﻢ ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺑﻪ ﭘﺮ ﻣﻬﺮي زد: درﺳﺖ ﻣﯿﺸﻪ ... اوﻧﻢ ﺑﺪون ﺗﻮ ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﻪ ... اﻣﺎ ﺣﻘﺘﻪ ...‬ ‫
- ﺑﺪﺟﻨﺲ ...‬ ‫
- ﻧﯿﺴﺘﻢ داره اﻧﺘﻘﺎم ﻣﻦ رو ﻫﻢ ﻣﯿﮕﺮه ... ﻣﻦ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﻢ ﻧﻪ ﺑﯿﻨﻤﺖ اﻣﺎ اون ﻣﯿﺘﻮﻧﻪ ...‬ ‫
- ﺣﺎﺿﺮم ﯾﻪ دوﻧﻪ ﺑﺰﻧﻪ ﺗﻮ ﺻﻮرﺗﻢ اﻣﺎ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻪ ...‬ ‫اﺧﻤﺎش ﺧﯿﻠﯽ ﺟﺪي رﻓﺖ ﺗﻮ ﻫﻢ: ﺑﯽ ﺧﻮد ...‬ ‫ﭼﺸﻤﺎم ﮔﺮد ﺷﺪ: ﺑﺎور ﮐﻦ ...‬ ‫
- ﺑﺎور ﻧﻤﯿﮑﻨﻢ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﺣﻖ ﻧﺪاره اﻧﮕﺸﺘﺶ ﺑﻬﺖ ﺑﺨﻮره ﺣﺘﯽ اﮔﻪ ﺳﯿﺎوش ﺑﺎﺷﻪ ...‬ ‫... و ﻣﻦ رﻓﺘﻢ ﺗﻮ ﻓﮑﺮ ﻧﺮﯾﻤﺎن ... ﭘﺸﺘﻢ ﻟﺮزﯾﺪ ...‬ ‫
- اﻣﺮوز ﺗﻤﺮﯾﻦ ﻧﺮﻓﺘﯽ؟‬ ‫
- ﻧﻪ ﭼﯿﺰه ... ﯾﮑﻢ ﺗﻌﻄﯿﻞ ﮐﺮدﯾﻢ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫... داﺷﺘﻢ دروغ ﻣﯿﮕﻔﺘﻢ اﻣﺎ ﭼﺎره اي ﻧﺒﻮد ... ﭼﺸﻤﻢ رو ﺑﻪ ﺳﻤﺖ دﯾﮕﻪ اي ﭼﺮﺧﻮﻧﺪم ﺗﺎ ﻧﮕﺎﻫﻢ ازش ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﺸﻪ ...‬ ‫ﮐﻤﯽ ﺑﻪ ﺟﻠﻮ ﺧﻢ ﺷﺪ: ﭼﺮا ﺑﺎزﻫﻢ ﻣﺸﮑﻠﯽ ﭘﯿﺶ اوﻣﺪ ﻣﮕﻪ؟‬ ‫
- ﻧﻪ ...‬ ‫
- ﻧﮕﺎم ﮐﻦ ﺑﺒﯿﻨﻢ ﯾﻪ ﭼﯿﺰي ﻫﺴﺖ ﻣﺜﻞ اﯾﻨﮑﻪ ...‬ ‫
- اي ﺑﺎﺑﺎ از وﻗﺘﯽ اوﻣﺪم داري ﺑﺎزﺟﻮﯾﯿﻢ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ ...‬ ‫ﺣﺘﯽ اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻢ ﻫﻢ ﺑﺎﻋﺚ ﻧﺸﺪ ﺗﺎ ذره اي ﮐﻮﺗﺎه ﺑﯿﺎد ...‬ ‫
- ﭼﯿﺰي ﻧﯿﺴﺖ ﮔﻔﺘﯿﻢ ﯾﻪ ﺧﺴﺘﮕﯽ در ﮐﻨﯿﻢ ... ﺣﺎﻻ ﻫﻢ اوﻣﺪم ﺑﻬﺖ ﺳﺮ ﺑﺰﻧﻢ ...‬ ‫ﯾﻪ اﺑﺮوش ﺑﺎﻻ ﺑﻮد ﻫﻨﻮز ... ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ﺑﺎور ﻧﮑﺮده ... ﺗﺎزه ﺟﺮﯾﺎن ﺧﻮﻧﻪ ﻫﻢ ﺑﻮد و ﻣﻦ اﻧﻘﺪر ﭘﻨﻬﺎن ﮐﺎري ﮐﺮده ﺑﻮدم اﯾﻦ ﻣﺪت ﮐﻪ‬ ‫ﻣﯿﺘﺮﺳﯿﺪم دوﻧﻪ دوﻧﻪ رو ﮐﻨﻢ ...‬ ‫
- ﻫﻤﺮاز ...‬ ‫
- ﺟﺎﻧﻢ ...‬ ‫... و ﻟﺒﺨﻨﺪي روي ﺻﻮرﺗﺶ اوﻣﺪ از اﯾﻦ ﺟﺎن ﻧﺎ ﺧﻮد آﮔﺎﻫﯽ ﮐﻪ روي زﺑﻮﻧﻢ اوﻣﺪ ...‬ ‫
- ﺗﻮ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ رو ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﯿﮕﯽ ﻧﻪ؟‬ ‫
- ﺣﺎﻣﯽ ﻣﻦ ﻋﺎدت ﺑﻪ اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ ﻧﺪارم ... ﻣﯿﺪوﻧﻢ اﻻن ﻣﯿﮕﯽ ﻋﺎدت ﮐﻦ اﻣﺎ ﺑﺎور ﮐﻦ ﻧﻤﯿﺸﻪ ...‬ ‫... ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد و ﺟﻮاب ﻧﻤﯿﺪاد اﯾﻦ ﯾﻌﻨﯽ ﺷﺎﯾﺪ ﻣﻨﺘﻈﺮه ﺣﺮﻓﻬﺎي ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﻣﻨﻪ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﻧﻤﯿﺨﻮام ﺑﻪ ﻣﺴﺎﺋﻠﺖ ﭼﯿﺰي اﺿﺎﻓﻪ ﮐﻨﻢ ... ﻣﯿﺪوﻧﻢ ﺣﺎﻣﺪ ﻫﺴﺖ ﺣﺮف و ﺣﺪﯾﺚ زﯾﺎده ... ﻣﯿﺪوﻧﻢ ﺷﺮﮐﺖ ﮐﺎرت ﺳﺨﺘﻪ ﻣﯿﺪوﻧﻢ‬ ‫ﯾﻪ ﺧﺎﻧﺪاﻧﯽ ﻣﻨﺘﻈﺮه ﺗﺼﻤﯿﻤﺎﺗﺘﻦ ... ﻣﯽ دوﻧﻢ ﭘﺪرت ﺧﯿﻠﯽ ﺣﺎﻟﺶ ﺧﻮب ﻧﯿﺴﺖ ... ﻣﻦ ﻣﯿﺨﻮام ﺗﻮ ﺧﯿﺎﻟﺖ از ﻣﻦ راﺣﺖ ﺑﺎﺷﻪ ...‬ ‫
- اﻧﻘﺪر راﺣﺖ ﺑﺎﺷﻪ ﮐﻪ ﯾﻪ روز ﻋﺼﺮي ﺑﻬﺖ دوﺑﺎره زﻧﮓ ﺑﺰﻧﻢ ﮔﻮﺷﯿﺖ ﺧﺎﻣﻮش ﺑﺎﺷﻪ و ﺗﻮ ﻫﯿﭻ ﮐﺠﺎي اﯾﻦ ﺷﻬﺮ ﭘﯿﺪات ﻧﮑﻨﻢ؟‬ ‫ﻓﮑﺮم ﺑﺮه ﻫﺮ ﻃﺮﻓﯽ ﺑﻪ ﺑﺪﺗﺮﯾﻦ ﺟﺎﻫﺎي ﻣﻤﮑﻦ؟ ﺧﯿﺎﻟﻢ ﭼﻪ ﻗﺪر ازت راﺣﺖ ﺑﺎﺷﻪ ﻫﻤﺮاز؟‬ ‫ﮔﯿﺮه ﺳﺮم رو ﺑﺎ دﺳﺘﻢ ﻟﻤﺲ ﮐﺮدم: ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣﯿﺨﻮاي اﯾﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ رو ﺑﻪ روم ﺑﯿﺎري؟‬ ‫
- ﻧﻪ دوﺗﺎﯾﯽ دارﯾﻢ ﺣﺮف ﻣﯿﺰﻧﯿﻢ ... ﻫﻤﻪ اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ رو ﺑﺬار ﮐﻨﺎر ... ﭘﺪرم ﺣﺎﻣﺪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ و ﺷﺮﮐﺖ درﺳﺖ اﻣﺎ ﮐﯽ از ﺗﻮ ﻣﻬﻢ ﺗﺮ؟‬ ‫اﯾﻦ ﺑﺎر ﻫﻢ ﺣﺮﻓﯽ ﭘﯿﺪا ﻧﮑﺮدم ﺑﺮاي زدن از ﺟﺎش ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ... ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ اوﻣﺪ و روي ﮐﺎﻧﺎﭘﻪ ﮐﻨﺎرم ﻧﺸﺴﺖ ... زاﻧﻮم ﺑﻪ زاﻧﻮش‬ ‫ﭼﺴﺒﯿﺪ ... دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﮔﻮﺷﻪ ﺷﺎﻟﻢ ﮐﺸﯿﺪ: ﺷﺎﯾﺪ ﻧﺒﺎﯾﺪ اﯾﻦ ﮔﯿﺮه رو ﺑﺮات ﻣﯿﺨﺮﯾﺪم ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺷﮕﻠﺖ ﻣﯿﮑﻨﻪ ...‬ ‫ﭼﺮا ﻣﻦ ﺣﺮﻓﯽ در ﻣﻘﺎﺑﻞ اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺣﺲ و ﻧﻮازش ﻟﺤﻨﺶ ﻧﻤﯿﺰدم ...‬ ‫ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم ﮐﺎﻣﻞ ... ﺗﻮي ﭼﺸﻤﺎش ﮐﻪ اﯾﻦ ﺑﺎر ﭘﺮ از ﺣﺲ ﺧﻮاﺳﺘﻦ ﺑﻮد ﻧﮕﺎه اﻧﺪاﺧﺘﻢ ... ﻣﯿﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺗﺎ اﺑﺪ ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﻨﻢ ﺑﯽ ﺑﺮو ﺑﺮﮔﺮد ... دﺳﺘﺶ از روي ﺷﺎﻟﻢ روي ﮔﻮﻧﻪ ام ﺳﺮ ﺧﻮرد و ﮐﻒ دﺳﺘﺶ ﮐﺎﻣﻞ روي ﺻﻮرﺗﻢ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺖ‬ ‫ﺻﻮرﺗﺶ رو ﺑﻬﻢ ﻧﺰدﯾﮏ ﺗﺮ ﮐﺮد و ﮐﻤﯽ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﺧﻢ ﺷﺪ: ﯾﻪ ﺑﺎرم ﺑﻬﺖ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدم دوﺑﺎره ﻣﯿﮕﻢ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻢ ﻫﻤﯿﻦ ﺟﺎ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﺳﺮم رو ﮐﻤﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﻪ ﮐﻒ دﺳﺘﺶ ﺗﮑﯿﻪ دادم: ﻣﯿﺪوﻧﻢ ... ﺑﻪ اﯾﻦ ﺷﮑﯽ ﻧﺪارم ... ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺧﺎﻃﺮ ﮐﻪ ﺷﮑﺎﯾﺖ ﺳﯿﺎوش رو ﻫﻢ ﺑﺮاي‬ ‫ﺗﻮ آوردم ...‬ ‫
- رﻋﺎﯾﺖ ﺣﺎﻟﻢ رو ﻧﮑﻦ ﻫﻤﺮاز ... اﯾﻦ ﯾﻪ ﺧﻮاﻫﺸﻪ ... ﺗﻮ ﻣﻦ رو ﻣﯿﺸﻨﺎﺳﯽ ﻣﻦ ﺧﻮاﻫﺶ ﻧﻤﯿﮑﻨﻢ ... اﻣﺎ از ﺗﻮ ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺗﻮ‬ ‫راﺑﻄﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺧﻮدﺧﻮاه ﺑﺎش ...‬ ‫ﭼﺸﻤﺎم رو ﺑﺴﺘﻢ و ﺑﺎز ﮐﺮدم ﺑﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﺗﺎﯾﯿﺪ ... دﺳﺘﺶ رو ﮐﻼﻓﻪ از ﺻﻮرﺗﻢ ﮐﻨﺎر زد: ﺧﻮب ﺣﺎﻻ ﻣﯿﺘﻮﻧﯿﻢ ﺑﻪ اﻓﺘﺨﺎر اﯾﻨﮑﻪ اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر‬ ‫ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺧﻮد ﻣﻦ ﺗﺎ اﯾﻨﺠﺎ اوﻣﺪي ﮐﺎر رو ﺗﻌﻄﯿﻞ ﮐﻨﯿﻢ و ﺑﺮﯾﻢ ﺑﯿﺮون ... ﭼﻪ ﻃﻮره؟‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ رﻓﺖ ﺗﺎ ﮐﺎرﻫﺎش رو ﺟﻔﺖ و ﺟﻮر ﮐﻨﻪ ﻣﻦ ﺗﻮ ﻓﻀﺎي ﻣﺤﺒﺘﺶ ﺑﻮدم و ﺗﻮ ﭘﺮواز ﮐﻪ ﺗﻠﻔﻨﻢ زﻧﮓ ﺧﻮرد ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﺳﻼم ... ﺧﻮﺑﯿﺪ؟‬ ‫ﺻﺪاش ﺧﺴﺘﻪ ﺑﻮد و داﻏﻮن: ﭼﻪ ﺧﻮﺑﯽ؟ ﻫﻤﺮاز ﺗﻮ اون ﭘﻼﺗﻮ ﺧﺮاب ﺷﺪه ﭼﯽ ﺷﺪه؟/‬ ‫
- ﻫﯿﭽﯽ ﺷﻤﺎ ﭼﺮا اﻧﻘﺪر ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﻫﺴﺘﯽ؟‬ ‫
- ﻫﯿﭽﯽ؟ ﻧﺮﻣﯿﺎن ﺑﯽ ﺻﻔﺖ ﭼﯽ ﮐﺎر ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻪ ﺑﮑﻨﻪ؟‬ ‫دﻟﻢ ﭼﻨﮓ ﺧﻮرد: ﻫﯿﭽﯽ ...‬ ‫
- ﻫﻤﺮاز ﻫﯿﭽﯽ ﯾﻌﻨﯽ ﭼﯽ؟ ﻏﻠﻄﯽ ﮐﻪ اون ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻪ ﺑﮑﻨﻪ ﯾﻪ ﻫﯿﭽﯽ ﺳﺎده اﺳﺖ؟‬ ‫
- ﮐﯽ ﺑﻬﺘﻮن ﮔﻔﺘﻪ؟‬ ‫
- دﺳﺘﯿﺎر ﻋﺰﯾﺰش ... ﺗﻮ ﭼﺮا ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﻔﺘﯽ؟‬ ‫
- ﮔﻔﺘﻦ ﻧﺪاﺷﺖ ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ ﺟﻮاﺑﺶ رو ﻫﻢ ﮔﺮﻓﺖ ...‬ ‫داد زد: ﭼﯽ؟ ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ؟‬ ‫
- ﻣﯿﮕﻔﺘﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﯿﺪ ﭼﯽ ﮐﺎر ﮐﻨﯿﺪ؟‬ ‫
- ﻟﻌﻨﺘﯽ ﭘﺎم اﯾﻨﺠﺎ ﮔﯿﺮه ﮐﺎر ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺟﺸﻨﻮاره ﺑﺮﺳﻪ روزي ﭼﻬﺎر ده ﺳﺎﻋﺖ ﻓﯿﻠﻢ ﺑﺮداري دارﯾﻢ ...‬ ‫
- اﺣﺘﯿﺎﺟﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﻣﻦ ﺧﻮدم از ﭘﺴﺶ ﺑﺮ ﻣﯿﺎم ... ﺟﻮاب ﮐﺎر ﻣﺰﺧﺮﻓﺶ رو ﻫﻢ ﻣﯿﺪم ...‬ ‫
- ﭼﻪ ﻃﻮري؟ ﻣﻦ اﯾﻦ ﻧﻮن رو ﺗﻮ داﻣﻨﺖ ﮔﺬاﺷﺘﻢ ...‬ ‫
- ﻧﺮﯾﻤﺎن ﻧﺸﺪ ﯾﮑﯽ دﯾﮕﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ ﻧﺴﻠﺸﻮن از رو زﻣﯿﻦ ﺑﺮداﺷﺘﻪ ﺷﺪه؟/‬ ‫
- ﻣﺮﺗﯿﮑﻪ اﻟﺪﻧﮓ ﻋﻮﺿﯽ ...‬ ‫
- ﻣﻦ دﯾﮕﻪ ﺗﻤﺮﯾﻦ ﻧﻤﯿﺮم ... ﭼﻨﺪ وﻗﺖ دﯾﮕﻪ اﺟﺮاﺷﻪ ﺣﺎﻻ ﺑﮕﺮده ﺑﺎزﯾﮕﺮ ﭘﯿﺪا ﮐﻨﻪ ...‬ ‫
- اﯾﻦ ﮐﺎرش رو زﻣﯿﻦ زدي درﺳﺖ اﻣﺎ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﯽ ﮐﺎﻓﯿﻪ؟ آﯾﻨﺪه ﺣﺮﻓﻪ اﯾﻪ ﺧﻮدت ﭼﯽ ﻣﯿﺸﯿﻨﻪ اﯾﻦ ور و اون ورﺑﺮات ﻣﯿﺰﻧﻪ ... ﺑﻘﯿﻪ‬ ‫ﮐﺎرﮔﺮداﻧﺎ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻦ ﺑﯽ ﻣﺴﺌﻮﻟﯿﺘﯽ ... ﻣﯿﺘﻮﻧﻪ ازت ﺷﮑﺎﯾﺖ ﮐﻨﻪ ... ﻗﺒﻞ از اﯾﻦ ﮐﺎرﻫﺎ ﺗﻮ آﺑﺮوش رو ﺑﺒﺮ ...‬ ‫
- ﭼﻪ ﻃﻮري آﺧﻪ ... ﻧﻤﯽ دوﻧﯽ ﭼﯽ ﻣﯿﮕﻦ؟ ﺗﻮ ﮐﻪ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺧﻮدﻣﻮن رو ﺑﻬﺘﺮ ﻣﯿﺸﻨﺎﺳﯽ ﯾﻪ ﮔﻨﺪه ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ روش ﭘﻮﺷﯿﺪه ﺑﺎﺷﻪ ...‬ ‫ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯿﮑﻨﻢ ازﺗﻮن ... ﺑﺬارﯾﺪ ﺗﻤﻮم ﺷﻪ ... دﻓﻦ ﺑﺸﻪ ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫ﺗﻮي ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺑﻪ ﻧﯿﻢ رخ ﺣﺎﻣﯽ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﻧﻤﯿﮕﻔﺘﻢ ... ﻣﻦ اﯾﻦ ﻣﺮد رو وارد اﯾﻦ ﺑﺎزي ﻧﻤﯽ ﮐﺮدم ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺗﻤﻮم ﻣﯿﺸﺪ ... ﺧﯿﻠﯽ‬ ‫راﺣﺖ ...‬ ‫ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ: ﮐﺠﺎ ﺑﺮﯾﻢ ﻋﺰﯾﺰم؟‬ ‫ﺷﺎﻧﻪ اي ﺑﺎﻻ اﻧﺪاﺧﺘﻢ و ﻟﺒﺨﻨﺪي زد ... ﻣﻦ اﯾﻦ ﻋﺰﯾﺰم ﺳﺎده اش رو دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ اﯾﻦ ﺑﻮدن ﻣﺤﮑﻤﺶ رو ... ﻧﯿﺎزي ﻧﺒﻮد ﯾﻪ ﺑﺎر‬ ‫دﯾﮕﻪ ﺑﻪ ﺟﻨﮓ آدم ﺑﺪﻫﺎي زﻧﺪﮔﯽ ﻣﻦ ﺑﺮه ﺗﺎ ﺑﻪ ﺧﻮدم اﺛﺒﺎت ﮐﻨﻢ اﯾﻦ ﻣﺮد از ﻣﻦ ﺣﻤﺎﯾﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ ... اﯾﻦ ﺑﺎر ﺷﺎﯾﺪ ﺳﺮﭘﻮش‬ ‫ﮔﺬاﺷﺘﻦ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﺟﻮاب ﻣﻤﮑﻦ ﺑﻮد.‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺧﻮدم اﻧﺪاﺧﺘﻢ ﺑﺎ اون ﺷﻨﻞ ﺳﺒﺰ و آل اﺳﺘﺎرﻫﺎي ﻗﺮﻣﺰ و ﺷﻠﻮار ﺟﯿﻦ ﭘﺎره و اون ﺷﺎل ﺷﻞ و ول ﺳﺮم و اون ﻫﻤﻪ دﺳﺘﺒﻨﺪ‬ ‫و اﻟﻨﮕﻮي دور دﺳﺘﻢ اﯾﻦ ﮐﻪ اﯾﻦ اﺧﻢ ﻫﺎ رو ﻧﺪاﺷﺖ ... داﺷﺖ؟‬ ‫ﺣﺘﻤﺎ داﺷﺖ ﮐﻪ ﺗﻤﺎم ﺧﺎﻧﺪان اﻧﺘﻈﺎم داﺷﺘﻦ اﯾﻦ ﻃﻮر ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮدن ... آب دﻫﻨﻢ رو ﻣﺤﮑﻢ ﻗﻮرت دادم ... ﮔﻞ ﺗﻮي دﺳﺘﻢ رو ﺟﺎ‬ ‫ﺑﻪ ﺟﺎ ﮐﺮدم ﺳﺎﻋﺖ ﻣﻼﻗﺎت ﺑﻮد و ﺑﺎ وﺟﻮد اﯾﻨﮑﻪ ﻫﻤﮕﯽ ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﯿﻢ ﻣﻼﻗﺎﺗﯽ وﺟﻮد ﻧﺪاره اﯾﻦ ﺟﺎ ﺑﻮدن درﺣﻘﯿﻘﺖ اﺑﺮاز ادب ﺑﻮد ﺑﻪ‬ ‫ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم و ﺣﺎﻣﯽ و ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻢ ﺣﺎﻣﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ دﯾﻮار ﺗﮑﯿﻪ زده ﺑﻮد و از ﻫﻤﻪ ﻋﺼﺒﯽ ﺗﺮ ﺑﻮد ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ رو ﻧﻤﯿﺪﯾﺪم ... دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ دﻧﺪه ﻋﻘﺐ ﺑﺮﮔﺮدم ... ﮐﻪ ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﻣﻦ رو دﯾﺪ ...‬ ‫
- ﺳﻼم دﺧﺘﺮﮐﻢ ... ﭼﺮا اون ﺟﺎ اﯾﺴﺘﺎدي؟‬ ‫ﮐﻒ دﺳﺘﻢ ﻋﺮق ﮐﺮده ﺑﻮد ... اﯾﻦ ﻫﻤﻪ زن و ﻣﺮد ﺟﺪي و ﺗﻮ ﻟﺒﺎﺳﻬﺎي رﺳﻤﯽ ... ﺑﺎ ﻣﺎﺷﯿﻨﻬﺎي ﻋﺠﯿﺐ و ﻏﺮﯾﺒﯽ ﮐﻪ اﻃﺮاف‬ ‫ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺑﻮد و ﺧﻮب ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺧﺎﻧﻮاده اﺳﺖ و ﻣﻦ ...‬ ‫ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم رﻓﺘﻢ ... ﺣﺎﻣﺪ ﺑﺎ دﯾﺪﻧﻢ ﺗﮑﯿﻪ از دﯾﻮار ﮔﺮﻓﺖ و دﺳﺘﺶ رو ﺑﺮاي ﮔﺮﻓﺘﻦ ﮔﻠﻬﺎ دراز ﮐﺮد ... ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﻣﻦ رو‬ ‫ﺑﻮﺳﯿﺪ: ﺧﻮش اوﻣﺪي ﺧﻮﺷﮕﻠﻢ ﭼﺮا زﺣﻤﺖ ﮐﺸﯿﺪي؟‬ ‫
- ﺑﺎﯾﺪ زودﺗﺮ ﺧﺪﻣﺘﺘﻮن ﻣﯿﺮﺳﯿﺪم ...‬ ‫ﺣﺎﻣﺪ: ﺳﻼم ﻫﻤﺮاز ...‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻬﺶ ﮐﺮدم: ﺳﻼم ... اﻣﯿﺪوارم ﭘﺪرﺗﻮن ﻫﺮ ﭼﻪ زودﺗﺮ ﺑﻬﺘﺮ ﺑﺸﻦ ...‬ ‫ﺣﺎﻣﺪ ﮐﻼﻓﻪ ﮔﻔﺖ: ﻫﻨﻮز ﮐﻪ ﺑﯽ ﻫﻮﺷﻪ ... ﻣﻤﻨﻮن ﮐﻪ اوﻣﺪي ... ﺣﺎﻣﯽ ﻫﻤﯿﻦ اﻃﺮاف ﺑﻮد ...‬ ‫اﯾﻦ رو ﮔﻔﺖ و ﮔﺮدﻧﯽ ﺑﻪ اﻃﺮاف ﮐﺸﯿﺪ ... ﺑﺎ اﯾﻦ ﮐﺎرش از ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﺧﺠﺎﻟﺖ ﮐﺸﯿﺪم ﮐﻪ داﺷﺖ ﺑﺎ ﻟﺬت ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد ﺳﺮم رو‬ ‫ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻢ ...‬ ‫
- ﻣﻦ اوﻣﺪم ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم رو ﺑﺒﯿﻨﻢ ...‬ ‫... و ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ اون ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﺴﺨﺮه ﭼﯽ ﺑﻮد رو ﻟﺒﻬﺎي ﺣﺎﻣﺪ ... از اون ﻟﺒﺨﻨﺪﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺑﺰﻧﻤﺶ ...‬ ‫ﮐﻨﺎر ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﻧﺸﺴﺘﻢ واﻗﻌﺎ ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﭼﯽ ﺑﻮدم اﻣﺎ ﺧﻮب ﺣﺎﻻ ﮐﻪ ﺗﺎ اﯾﻨﺠﺎ اوﻣﺪه ﺑﻮدم ﺑﺎﯾﺪ ﯾﮑﻢ ﻫﻢ ﻣﯿﻨﺸﺴﺘﻢ ... ﻣﻼﻗﺎت‬ ‫ﮐﻨﻨﺪه ﻫﺎ ﯾﮑﯽ ﯾﮑﯽ ﻣﯿﻮﻣﺪن ﺑﺎ ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم رو ﺑﻮﺳﯽ ﻣﯿﮑﺮدن و ﺧﯿﻠﯽ ﻫﺎﺷﻮن ﻫﻢ دﺧﺘﺮ ﻫﺎي ﺟﻮون و ﺟﺬاﺑﯽ داﺷﺘﻦ ... و ﻣﻦ‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫اﺣﺴﺎس ﻣﯿﮑﺮدم اﯾﻦ وﺳﻂ ﯾﻪ ﺟﻮراﯾﯽ ﻣﻌﻠﻮﻣﻢ ﺗﻮ اﯾﻦ ﺟﻤﻊ زﯾﺎدي ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻣﯿﻮﻣﺪم ... ﺷﺎﻟﻢ رو ﯾﮑﻢ ﺟﻤﻊ و ﺟﻮر ﮐﺮدم و ﻟﺒﻪ‬ ‫ﺷﻨﻠﻢ رو ﮔﺮﻓﺘﻢ ...‬ ‫ﺻﺪاي ﭘﭻ ﭘﭻ ﻫﺎﺷﻮن رو ﻣﯿﺸﻨﯿﺪم: آره ﻫﻤﻮن ﺧﻮاﻫﺮ زن ﺣﺎﻣﺪه ...‬ ‫
- اﯾﻨﮑﻪ ﺑﭽﻪ اﺳﺖ ...‬ ‫
- ﭼﻪ ﻣﯿﺪوﻧﻢ ﭘﺴﺮم ﻣﯿﮕﻪ ﭼﻨﺪ ﺑﺎري ﺗﻮ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺣﺎﻣﯽ دﯾﺪﺗﺶ ... ﻣﻌﻠﻮﻣﻪ ﺧﯿﻠﯽ دو رو ﺑﺮ ﺣﺎﻣﯽ ﻣﯿﭙﻠﮑﻪ ... ﺧﺐ ﺣﺎﻣﯽ ﻟﻘﻤﻪ ﺧﻮﺑﯿﻪ‬ ‫...‬ ‫
- دﯾﺪه ﺑﺎﺷﻪ ﻣﮕﻪ ﭘﺴﺮا ﻫﺮ ﮐﯽ رو ﺳﻮار ﻣﯿﮑﻨﻦ ﻣﯿﮕﯿﺮﻧﺶ ... اﯾﻦ ﻫﻤﻪ دﺧﺘﺮ ﺧﻮب دارﯾﻢ ﺗﻮ ﻓﺎﻣﯿﻞ اﯾﻨﺎ اﺻﻼ ﻫﯿﭻ ﺟﻮره ﺷﺒﯿﻪ‬ ‫ﻧﯿﺴﺘﻢ ... ﯾﮑﯿﺶ دﺧﺘﺮ ﺧﻮدت ... راﺳﺘﯽ ﮐﯽ از آﻣﺮﯾﮑﺎ ﺑﺮ ﻣﯿﮕﺮده؟‬ ‫... اﺣﺴﺎس ﻣﯿﮑﺮدم ﻗﻠﺒﻢ داره ﻣﯿﺎد ﺗﻮ دﻫﻨﻢ ... ﻋﺮق روي ﭘﯿﺸﻮﻧﯿﻢ رو ﺑﺎ دﺳﺘﻤﺎل ﭘﺎك ﮐﺮدم ... زاﻧﻮ ﻫﺎم رو ﺑﺎﻻ و ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﯿﺒﺮدم‬ ‫... ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﻣﺸﻐﻮل ﺻﺤﺒﺖ ﺑﺎ ﯾﮑﯽ از ﻣﻬﻤﻮن ﻫﺎش ﺑﻮد و ﻧﻤﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﺑﭙﺮم وﺳﻂ و ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﻨﻢ ... ﺑﻔﺮﻣﺎ ﻫﻤﺮاز ﺧﺎﻧﻮم‬ ‫اﯾﻨﻢ ﺣﻘﯿﻘﺘﯽ ﮐﻪ داﺷﺘﯽ ازش ﻓﺮار ﻣﯿﮑﺮدي ... اﯾﻦ آدم ﻫﺎ ﺗﺎ اﺑﺪ ﺗﻮ رو ﻧﺨﻮاﻫﻨﺪ ﭘﺬﯾﺮﻓﺖ ... و از ﻫﻤﻪ ﻣﻬﻢ ﺗﺮ ... ﯾﻪ روزي ﺣﺎﻣﯽ‬ ‫ﻫﻢ ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﻧﺘﯿﺠﻪ ﺧﻮاﻫﺪ رﺳﯿﺪ ...‬ ‫ﺗﻮ ﻋﺎﻟﻢ ﺧﻮدم ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺻﺪاي ﺣﺎﻣﺪ رو ﺷﻨﯿﺪم: ﻫﻤﺮاز ﺧﻮﺑﯽ؟‬ ‫ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم: ﭼﯿﺰه ﺧﻮﺑﻢ ... ﺑﺎ اﺟﺎزﺗﻮن ﻣﻦ ﺑﺮم ...‬ ‫
- ﭼﺮا؟ ﺻﺒﺮ ﮐﻦ اﻻن ﺣﺎﻣﯽ ﭘﯿﺪاش ﻣﯿﺸﻪ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﺑﺮاي دﯾﺪن ﻣﺎدرﺗﻮن اوﻣﺪه ﺑﻮدم ﺑﻪ اﯾﺸﻮن ﻫﻢ ﺳﻼم ﺑﺮﺳﻮﻧﯿﺪ ...‬ ‫
- ﻫﻤﺮاز واﯾﺴﺎ ... ﻣﯽ رﺳﻮﻧﻤﺖ ...‬ ‫
- ﻫﻤﻮن ﺟﻮري ﮐﻪ اوﻣﺪم ﺑﺮ ﻣﯿﮕﺮدم ... ﺟﺎﯾﯽ ﮐﺎر دارم ...‬ ‫
- اوﻣﺪﻧﯽ ﻫﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺣﺎﻣﯽ زﻧﮓ ﻣﯿﺰدي ...‬ ‫ﯾﻪ اﺑﺮوم رﻓﺖ ﺑﺎﻻ: اون وﻗﺖ ﭼﺮا ...‬ ‫ﺣﺎﻣﺪ ﻫﻢ اﻧﮕﺎر ﮐﻪ ﺳﻮﺗﯽ داده ﺑﺎﺷﻪ ﯾﮑﻢ اﯾﻦ ﭘﺎ و اون ﭘﺎ ﮐﺮد: ﻫﯿﭽﯽ ... ﻓﻘﻂ ﺻﺒﺮ ﮐﻦ ﺳﻮﺋﯿﭽﻢ رو ﺑﯿﺎرم اﺻﻼ ﺑﯽ ﺧﯿﺎل ﺣﺎﻣﯽ‬ ‫ﺧﻮدم ﻣﯿﺮﺳﻮﻧﻤﺖ ...‬ ‫ﯾﻪ ﻗﺪم ﺑﻬﺶ ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪم ... داﺷﺘﻦ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮدن و ﻣﻦ از اﯾﻦ ﻧﮕﺎﻫﻬﺎ ﻣﺘﻨﻔﺮ ﺑﻮدم ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ اﯾﻦ ﺟﻤﻊ ﻧﺎ ﺟﻮر رو ﻫﺮ ﭼﻪ ﺳﺮﯾﻊ‬ ‫ﺗﺮ ﺗﺮك ﮐﻨﻢ ﺻﺪام رو آوردم ﭘﺎﯾﯿﻦ: اون وﻗﺖ ﮐﯽ ﮔﻔﺘﻪ ﻣﻦ ﺳﻮار ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺷﻤﺎ ﻣﯿﺸﻢ ...‬ ‫... ﺷﺎﯾﺪ اﻧﺘﻈﺎر اﯾﻦ ﺟﻮاب رو ازم داﺷﺖ ﮐﻪ ﺧﻮدش رو از ﺗﮏ و ﺗﺎ ﻧﻨﺪاﺧﺖ: ﮔﻔﺘﻢ ﺷﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺣﺮﻣﺖ ﭘﺪر ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﻮدﻧﻢ ... ﻣﯿﺨﻮام‬ ‫ﺑﺎﻫﺎت ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻢ ...‬ ‫ﮐﯿﻔﻢ رو ﮐﻤﯽ ﺑﺰرگ ﺑﻮد روي ﺷﻮﻧﻪ ام ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﮐﺮدم: ﺣﺮﻓﯽ ﻧﺪارﯾﻢ ... ﻣﻦ وﻇﯿﻔﻪ ام رو اﻧﺠﺎم دادم و ﺣﺎﻻ ﺷﻤﺎ ﺑﭽﻪ ﻫﺎت رو‬ ‫داري ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد ﻧﮑﻨﻪ ﻓﮑﺮ ﮐﺮده ﺑﻮد ﻣﻦ ﯾﺎدم رﻓﺘﻪ ... ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم رﻓﺘﻢ ﺑﺮاي ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ... ﻧﺎراﺣﺖ ﺑﻮد ﮐﻪ‬ ‫ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻪ درﺳﺖ ﺑﺒﯿﻨﺘﻢ ... ﻣﻦ اﻣﺎ ﻧﺎراﺣﺖ ﺑﻮدم از اوﻣﺪﻧﻢ ... اﻧﻘﺪري ﺣﺮﻓﻬﺎي ﻣﺰﺧﺮف ﺧﻮرده ﺑﻮدم اﯾﻦ ﻣﺪت ﮐﻪ اﻻن ﻓﻘﻂ‬ ‫ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﻓﺮار ﮐﻨﻢ ...‬ ‫از ﺣﯿﺎط ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺑﯿﺮون اوﻣﺪم ... و از ﺧﯿﺎﺑﻮن رد ﺷﺪم ... از ﭘﻮﺷﯿﺪن اﯾﻦ ﺷﻨﻠﻢ ﮐﻤﯽ ﭘﺸﯿﻤﻮن ﺷﺪم ... ﺑﻠﻮز زﯾﺮش ﯾﮑﻢ ﺗﻨﮓ‬ ‫ﺑﻮد و ﻟﺒﻪ ﻫﺎي ﺷﻨﻞ رو ﻫﻤﺮ ﭼﻪ ﻗﺪر ﻫﻢ ﺑﻬﻢ ﻧﺰدﯾﮏ ﻣﯽ ﮐﺮدم ﺑﺎز از ﻫﻢ ﺑﺎز ﻣﯿﺸﺪ ... اي ﮐﺎش ﺑﻠﻮز ﮔﺸﺎد ﺗﺮي ﻣﯿﭙﻮﺷﯿﺪم ...‬ ‫اﯾﺴﺘﺎدم ﮐﻨﺎر ﺧﯿﺎﺑﻮن ﺑﺮاي ﺗﺎﮐﺴﯽ ﺗﻮ ﻋﺎﻟﻢ ﺧﻮدم ﺑﻮدم ... اﻧﻘﺪري ذﻫﻨﻢ درﮔﯿﺮ ﺑﻮد ... ﻧﺪﯾﺪن ﺣﺎﻣﯽ ... ﺗﻤﻮم اون ﺣﺮﻓﻬﺎ اﻧﻘﺪر رو‬ ‫ﻣﺨﻢ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺣﻮاﺳﻢ ﺑﻪ ﻫﯿﭻ ﺟﺎ ﻧﺒﺎﺷﻪ

قسمت بیست و چهارم
.. ﮐﻤﯽ اون ﺑﻐﺾ ﻟﻌﻨﺘﯽ رو ﻗﻮرت دادم ... راﺳﺖ ﻣﯿﮕﻔﺘﻦ ... ﻣﻦ ﮐﺠﺎ ﺣﺎﻣﯽ ﮐﺠﺎ ...‬ ‫ﻣﺎﺷﯿﻨﻬﺎﯾﯽ ﻫﻢ ﺑﺮام ﻣﯽ اﯾﺴﺘﺎدن ﮐﻪ اﻫﻤﯿﺘﯽ ﻧﻤﯽ دادم ... ﺧﯿﻠﯽ ﭘﯿﺶ ﻣﯽ اوﻣﺪ ... ﯾﮑﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺧﯿﺎﺑﻮن رﻓﺘﻢ ... اﯾﻦ ﺑﺎر‬ ‫ﻣﺎﺷﯿﻦ آﺧﺮﯾﻦ ﻣﺪﻟﯽ ﮐﻨﺎر ﭘﺎم اﯾﺴﺘﺎد ... اﻫﻤﯿﺘﯽ ﺑﻬﺶ ﻧﺪادم ... اﯾﻦ ﺑﯽ ﻣﺤﻠﯽ ﺷﺎﯾﺪ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺮاش ﺳﻨﮕﯿﻦ ﺗﻤﻮم ﺷﺪ ... ﮐﻪ ﻫﻨﻮز‬ ‫اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد ... ﺳﺮم رو ﺑﺎﻻ آوردم ... رو ﺑﻪ رو ﺣﺎﻣﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ از در ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺑﯿﺮون اوﻣﺪ و ﺗﻠﻔﻨﺶ رو دﺳﺘﺶ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد و داﺷﺖ‬ ‫ﻫﻢ اﻃﺮاف ﺳﺮ ﻣﯿﮑﺸﯿﺪ اﺣﺘﻤﺎﻻ دﻧﺒﺎل ﻣﻦ ﻣﯿﮕﺸﺖ ... ﺧﯿﺎﺑﻮن ﻧﺴﺒﺘﺎ ﺧﻠﻮت ﺑﻮد ... ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ اوﻣﺪ ... و ﻣﺎﺷﯿﻨﯽ ﮐﻪ ﺟﻠﻮم اﯾﺴﺘﺎده‬ ‫ﺑﻮد رو دﯾﺪ ... ﻗﺪﻣﻬﺎش رو ﺑﻠﻨﺪ ﺗﺮ ﮐﺮد و ﻣﻦ ﻫﻮل ﮐﻤﯽ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ اوﻣﺪم ... راﻧﻨﺪه ﻣﺎﺷﯿﻦ ﮐﻪ اﻧﮕﺎر اﯾﻦ ﺑﯽ ﻣﺤﻠﯽ ﺑﺪ ﺟﻮر ﺑﻬﺶ‬ ‫ﺑﺮ ﺧﻮرده ﺑﻮد ﺳﺮش رو ﺑﯿﺮون آورد و ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺧﯿﻠﯽ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﺪﺗﺮﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﻣﻤﮑﻦ رو ﺑﻬﻢ ﮔﻔﺖ ... ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﻫﻢ ﻣﻦ‬ ‫ﺧﺸﮏ ﺑﺸﻢ ﻫﻢ ﻗﺪم ﻫﺎي ﺣﺎﻣﯽ از ﻗﺪم ﺑﻪ دو ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺑﺸﻪ اﻣﺎ ﻧﺮﺳﯿﺪ ﺑﻪ ﻣﺎﺷﯿﻨﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﮔﺎز داد و ﻣﻦ ﻣﻮﻧﺪم و ﺧﺸﮏ ﺷﺪم‬ ‫... دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺑﻤﯿﺮم و ﺑﺮاي دوﻣﯿﻦ ﺑﺎر ﺗﻮ اﯾﻦ ﻣﺪت ﭼﻨﺪﺷﻢ ﺑﺸﻪ از زن ﺑﻮدﻧﻢ ... ﺣﺎﻣﯽ ﺑﻬﻢ رﺳﯿﺪ ... اﻧﻘﺪري ﻗﯿﺎﻓﻪ اش‬ ‫وﺣﺸﺘﻨﺎك ﺑﻮد ... ﮐﻪ ﺑﺎور ﻧﻤﯿﺸﺪ ﯾﻪ ﻗﺪم رﻓﺘﻢ ﻋﻘﺐ ... ﻓﻘﻂ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد و ﻣﻦ دﻋﺎ دﻋﺎ ﻣﯿﮑﺮدم ﻧﺸﻨﯿﺪه ﺑﺎﺷﻪ ... از اﻃﺮاﻓﻢ ﻫﻢ‬ ‫ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﯿﮑﺸﯿﺪم ﻣﻄﻤﺌﻨﺎ ﻫﻤﻪ ﺷﻨﯿﺪه ﺑﻮدن ... ﺻﻮرﺗﺶ ﻗﺮﻣﺰ ﺷﺪه ﺑﻮد ... و وﺣﺸﺘﻨﺎك ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺑﻮد‬ ‫
- راه ﺑﯿﻔﺖ ...‬ ‫اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺳﺮدي و اﺧﻢ آﻟﻮدي ﺧﺎص ﺣﺎﻣﯽ اﺑﺮاز ﺷﺪه ﺑﻮد ﻣﻦ رو اﻧﻘﺪر ﺗﺮﺳﻮﻧﺪ ﮐﻪ راه ﺑﯿﻔﺘﻢ و ﭼﯿﺰي ﻧﮕﻢ ... در ﻣﺎﺷﯿﻨﺶ‬ ‫رو اﻧﻘﺪر ﻣﺤﮑﻢ ﺑﺴﺖ ﮐﻪ از ﺻﺪاش ﭼﺸﻤﺎم رو ﮐﻪ ﺧﯿﺲ ﺷﺪه ﺑﻮد ﺑﺴﺘﻢ ... از ﺗﻮي داﺷﺒﻮر ﯾﻪ ﺗﯿﮑﻪ ﮐﺎﻏﺬ در آورد و ﺷﻤﺎره اي رو‬ ‫روش ﯾﺎدداﺷﺖ ﮐﺮد: ﻣﯿﺪوﻧﻢ ﺑﺎﻫﺎش ﭼﯽ ﮐﺎر ﮐﻨﻢ ...‬ ‫ﺑﺎورم ﻧﻤﯿﺸﺪ ﺗﻮ اﯾﻦ ﻣﺪت ﺷﻤﺎره اش رو ﺑﺮداﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ...‬ ‫
- ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﯽ ﺟﻠﻮي اون ﺷﻨﻞ رو ﺳﻨﺠﺎق ﺑﺰﻧﯽ؟‬ ‫... ﻣﻦ ﮐﻪ ﻫﻨﻮز دﺳﺖ و ﭘﺎم از اون ﺟﻤﻠﻪ ﭼﻨﺪش آور ﻣﯿﻠﺮزﯾﺪ ﺳﺮ ﺟﺎم ﺧﺸﮏ ﺷﺪم ...‬ ‫
- ﺑﺎ ﺷﻤﺎم ﻫﻤﺮاز ... ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﯽ؟ ﭼﺮا وﻗﺘﯽ ﺣﺎﻣﺪ ﻣﯿﮕﻪ ﺑﺮﺳﻮﻧﻤﺖ ﻣﯿﺎي ﮐﻨﺎر ﺧﯿﺎﺑﻮن ﻣﯽ اﯾﺴﺘﯽ؟‬ ‫... اﯾﻦ ﻟﺤﻦ ﺗﺮﺳﻨﺎك رو ﺑﺎور ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﻣﻦ اﻻن ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﯾﻪ ﻣﺮد ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ و ﺑﺎزﺟﻮ ﺑﻪ ﮐﺴﯽ اﺣﺘﯿﺎج داﺷﺘﻢ ﺗﺎ ﺗﻤﺎم ﺗﻨﺶ ﻫﺎي اﯾﻦ‬ ‫ﯾﮏ ﺳﺎﻋﺖ رو ازم دور ﮐﻨﻪ ...‬ ‫ﺑﺎ ﺻﺪاي ﻟﺮزاﻧﯽ ﮔﻔﺘﻢ: ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺮم ﺧﻮﻧﻪ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﺑﺎ ﻣﺸﺘﺶ آروم ﺑﻪ ﻓﺮﻣﻮن زد: ﻣﮕﻪ ﺣﺎﻣﺪ ﻧﻤﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺑﺮﺳﻮﻧﺘﺖ؟‬ ‫
- ﻣﻦ ﺳﻮار ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺣﺎﻣﺪ ﻧﻤﯿﺸﻢ ...‬ ‫ﭼﻨﺎن ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﭘﺮﺗﺎب ﮐﺮد ﮐﻪ ﻣﻦ ﻓﻘﻂ دﺳﺖ و ام رو ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺟﻤﻊ ﮐﺮدم ...‬ ‫
- ﭼﺮا ﺻﺒﺮ ﻧﮑﺮدي ﻣﻦ ﺑﯿﺎم ...‬ ‫
- ﻫﻤﻮن ﺟﻮري ﮐﻪ اوﻣﺪه ﺑﻮدم ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺮﮔﺮدم ...‬ ‫
- اﯾﻦ ﮐﺎرات ﭼﻪ ﻣﻌﻨﺎﯾﯽ ﻣﯿﺪه؟ ﻫﺎ؟‬ ‫
- ﺣﺮﻓﺎي ﺗﻮ ﭼﻪ ﻣﻌﻨﯽ ﻣﯿﺪه؟ ﻣﻦ ﻫﺮ روز اﯾﻦ ﻣﺴﯿﺮ ﻫﺎ رو ﻣﯿﺮم و ﻣﯿﺎم ...‬ ‫ﺳﺮم رو ﺑﻪ ﺷﯿﺸﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮم ﺗﮑﯿﻪ دادم ﻓﺸﺎرم اﻓﺘﺎده ﺑﻮد ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ... ﺗﻤﺎم ﺑﺪﻧﻢ ﻣﯿﻠﺮزﯾﺪ ...‬ ‫
- ﺑﺎﯾﺪ ﯾﻪ ﻓﮑﺮي ﺑﮑﻨﻢ ... اﯾﻦ ﺟﻮري ﻧﻤﯿﺸﻪ ...‬ ‫
- ﻫﯿﭻ ﻓﮑﺮي ﻧﻤﯿﮑﻨﯿﻢ ... اﻻﻧﻢ ﻣﯿﺨﻮام ﺑﺮم ﺧﻮﻧﻢ ...‬ ‫
- ﻫﻤﺮاز دارم دﯾﻮﻧﻪ ﻣﯿﺸﻢ ... اﮔﻪ ﺑﻬﺶ رﺳﯿﺪه ﺑﻮدم ﮐﻪ زﻧﺪه ﻧﻤﯿﺬاﺷﺘﻤﺶ ... ﺗﻮ اﺻﻼ ﻓﻬﻤﯿﺪي ﺑﻬﺖ ﭼﯽ ﮔﻔﺖ؟‬ ‫ﻋﺼﺒﯽ ﺗﻮ ﺻﻮرﺗﺶ ﺑﺮاق ﺷﺪم: ﻧﻪ ﻧﻔﻬﻤﯿﺪم ... ﻓﻘﻂ ﺷﻤﺎ ﻣﺮدا ﻣﯿﻔﻬﻤﯿﺪ ... آﺧﻪ ﻣﺎ زﻧﻬﺎ ﻧﻤﯽ ﻓﻬﻤﯿﻢ ... ﮐﻼ ﻧﻔﻬﻤﯿﻢ ... اون ﺟﻤﻠﻪ‬ ‫راﺟﻊ ﺑﻪ ﻣﻦ و ﺷﺨﺼﯿﺖ ﻣﻨﻮ و ﺑﺪن ﻣﻦ ﮐﻪ ﻧﺒﻮد ... ﺑﻔﻬﻤﻢ!‬ ‫ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﻪ ﻋﺼﺒﯽ ﺑﻮدم و ﺻﺪام ﻣﯿﻠﺮزﯾﺪ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد وﻟﯽ ذره اي از اﺧﻤﺶ ﮐﻢ ﻧﺸﺪ: ﭼﺮا ﺻﺒﺮ ﻧﮑﺮدي ﺗﺎ ﺑﯿﺎم؟‬ ‫
- دﻟﻢ ﻧﺨﻮاﺳﺖ ...‬ ‫... ﺑﯽ ادﺑﯽ ﮐﺮده ﺑﻮدم ... اﻣﺎ ﻋﺼﺒﯽ ﺗﺮ از اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺑﺨﻮام ﺑﻬﺶ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ...‬ ‫
- اﯾﻦ ﭼﻪ ﻃﺮزه ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮدﻧﻪ؟‬ ‫
- ﺑﻬﺘﻮن ﺑﺮ ﺧﻮرد آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ... ﺑﻪ ﻣﻨﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﭼﯿﺰا ﺑﺮ ﻣﯿﺨﻮره ...‬ ‫
- ﺗﻮ ﮐﻪ ﺣﺴﺎﺳﯿﺖ ﻫﺎي ﻟﻌﻨﺘﯽ ﻣﻦ رو ﻣﯿﺪوﻧﯽ ... ﺗﺎزه اﯾﻦ ﺣﺴﺎﺳﯿﺖ ﻫﺎ ﻫﻢ ﻧﺒﻮد ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﯽ ...‬ ‫ﺑﻌﺪ ﺑﺎ دﺳﺖ ﻣﺤﮑﻢ ﺑﻪ ﻓﺮﻣﻮن زد: ﻟﻌﻨﺘﯽ دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاد ﺧﻔﻪ اش ﮐﻨﻢ ...‬ ‫اﯾﻦ رو ﮔﻔﺖ و ﻣﺎﺷﯿﻦ رو روﺷﻦ ﮐﺮد‬ ‫
- ﭼﺮا ﺟﻮاﺑﻢ رو ﻧﻤﯿﺪي ﻫﻤﺮاز؟ ﭼﺮا اﯾﻦ ﻟﺒﺎس دﮐﻤﻪ ﯾﺎ ﭼﻪ ﻣﯿﺪوﻧﻢ ﺳﻨﺠﺎق ﻧﺪاره؟‬ ‫
- ...‬ ‫
- ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﻧﯿﺴﺘﻢ؟ !‬ ‫ﻟﺤﻦ ﺳﺮد و ﺑﺎزﺟﻮﯾﺎﻧﻪ اش داﺷﺖ ﻋﺼﺒﯿﻢ ﻣﯿﮑﺮد ...‬ ‫
- ﺟﻮاﺑﺖ ﺑﻪ اﻧﺪازه ﺗﻤﺎم اﻋﺘﻘﺎدات ﻣﻨﻪ ... ﻣﻦ اﮔﺮ ﭼﺎدر ﻫﻢ ﺳﺮم ﻣﯿﮑﺮدم ﯾﻪ ﺑﯽ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰي ﭘﯿﺪا ﻣﯿﺸﺪ ﺗﺎ ﭼﯿﺰي ﺑﻬﻢ ﺑﮕﻪ ... اﻻﻧﻢ‬ ‫ﺣﺘﻤﺎ ﻣﻦ ﻣﻘﺼﺮم ... ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ﺳﻌﯽ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﻧﺒﺎﺷﻢ ... زن ﻧﺒﺎﺷﻢ ... ﺟﺬاب ﻧﺒﺎﺷﻢ ... ﺗﻮ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻧﺒﺎﺷﻢ ... ﺗﻮ ﺣﺮﻣﺴﺮا ﺑﺸﯿﻨﻢ ﺗﺎ ﺑﻪ‬ ‫ﺣﺴﺎﺳﯿﺖ ﻫﺎﺗﻮن ﺑﺮ ﻧﺨﻮره ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫اﺧﻤﺎش وﺣﺸﺘﻨﺎك ﺗﺮ ﺷﺪ: ﺣﻮاﺳﺖ ﺑﻪ ﺟﻤﻠﻪ ﻫﺎت ﺑﺎﺷﻪ ... ﮐﯽ ﺑﻪ ﺗﻮ اﺟﺎزه داده راﺟﻊ ﺑﻪ ﺧﻮدت و ﻣﻦ ﻫﻤﭽﯿﻦ دﯾﺪﮔﺎﻫﯽ داﺷﺘﻪ‬ ‫ﺑﺎﺷﯽ ... ﺣﻖ ﻧﺪاري ... ﻣﺘﻮﺟﻬﯽ ﺣﻖ ﻧﺪاري ﺣﻮاﺳﺖ ﺑﻪ ﺧﻮدت ﻧﺒﺎﺷﻪ ...‬ ‫و ﻣﻦ ﺗﻮ ﻓﮑﺮ دﯾﺪ وﺣﺸﺘﻨﺎﮐﯽ ﺑﻮدم ﮐﻪ اﯾﻦ روزﻫﺎ ﻫﻤﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ داﺷﺘﻦ ... دﺧﺘﺮي ﮐﻪ ﺗﻨﻬﺎ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯿﮑﻨﻪ ﭘﺲ ﺳﻬﻞ اﻟﻮﺻﻮﻟﻪ‬ ‫... دﺧﺘﺮي ﮐﻪ از ﺧﺎﻧﻮاده ﻧﺴﺒﺘﺎ ﻣﺘﻮﺳﻄﻪ ﭘﺲ در ﺷﺎن ﭘﺴﺮ ﺗﺤﺼﯿﻞ ﮐﺮده و ﭘﻮﻟﺪار ﻣﺎ ﻧﯿﺴﺖ و ﺑﺮاش ﮐﯿﺴﻪ دوﺧﺘﻪ ... و ﻣﺮدي ﮐﻪ‬ ‫ﺑﻪ ﺟﺎي ﺣﻤﺎﯾﺖ ﻫﺪف ﺗﻤﺎم ﺧﺸﻤﺶ ﻣﻨﻢ ... ﻣﻦ اﺻﻼ ﭼﺮا وﺟﻮد دارم؟ ﺣﻖ ﻫﺎي دﻧﯿﺎ رو ﮐﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﯿﺪه ﯾﺎ ﮐﯽ از ﻣﻦ ﻣﯿﮕﯿﺮه؟‬ ‫اﻧﻘﺪري دﻟﻢ ﺑﺎﺑﺖ دﯾﺮوز ﻋﺼﺮ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﭘﺮ ﺑﻮد و اﻧﻘﺪري ذﻫﻨﻢ درﮔﯿﺮ ﺑﺤﺚ ﺑﯽ ﺳﺮاﻧﺠﺎﻣﻢ ﺑﺎ ﺣﺎﻣﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ اﯾﻦ زﻧﮓ ﺗﻠﻔﻦ ﻫﻢ ﺑﯿﺸﺘﺮ‬ ‫ﺑﺮه روي اﻋﺼﺎﺑﻢ ...‬ ‫
- دﻟﯿﻠﯽ ﻧﻤﯽ ﺑﯿﻨﻢ ﺑﺨﻮاﯾﻢ ﺑﺎﻫﻢ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﯿﻢ ...‬ ‫
- ﻫﻤﺮاز ﺧﺎﻧﻮم ﺑﺎور ﮐﻨﯿﺪ ﯾﻪ ﮔﻔﺖ و ﮔﻮي ﺳﺎده ﺳﺖ ... ﺷﻤﺎ ﺑﺬارش ﺑﻪ ﺣﺴﺎب ﻋﺬر ﺧﻮاﻫﯽ ... ﭼﻪ ﻣﯽ دوﻧﻢ ﻫﺮ ﭼﯽ؟ ﺷﻤﺎ ﻫﻢ‬ ‫ﺟﺎي ﺧﻮاﻫﺮ ﻣﻦ‬ ‫
- اون رﻓﺘﺎر وﺣﺸﺘﻨﺎك ﺑﺎ ﻋﺬر ﺧﻮاﻫﯽ ﺷﻤﺎ از ذﻫﻦ ﻣﻦ ﻣﯿﺮه؟ اﺻﻼ ﻣﻦ ﺧﻮاﻫﺮ ﺷﻤﺎ اﯾﻦ رﻓﺘﺎر ﺑﺎ ﺧﻮاﻫﺮﺗﻮن ﺷﺪه ﺑﻮد ﺑﺎ ﻋﺬر‬ ‫ﺧﻮاﻫﯽ درﺳﺖ ﻣﯿﺸﺪ؟‬ ‫رﺿﺎ دﺳﺘﯿﺎر ﻧﺮﯾﻤﺎن ﻣﻦ وﻣﻨﯽ ﮐﺮد: ﻧﻪ ... اﻣﺎ ... ﺷﻤﺎ ﻣﻦ رو دﺳﺘﯿﺎر ﻧﺮﯾﻤﺎن ﮐﻪ ﺧﺪا ﺑﮕﻢ ﭼﯽ ﮐﺎرش ﮐﻨﻪ ﻧﺒﯿﻦ ... ﯾﮑﯽ از‬ ‫ﺷﺎﮔﺮدﻫﺎي اﺳﺘﺎد اﻣﯿﺮي ﺑﺒﯿﻦ ... ﻣﯿﺪوﻧﻢ داﻧﺸﺠﻮي ﻋﺰﯾﺰ ﮐﺮدﺷﯽ ... ﻣﺤﻤﺪ ﻫﻢ ﻃﻮﻓﺎن ﮐﺮده ﺳﺮ ﻧﺮﯾﻤﺎن ﺑﻪ ﺧﺪا ﮐﻪ ﻧﺮﻣﯿﺎن ﻫﻢ‬ ‫ﻣﺜﻞ ﺳﮓ ﭘﺸﯿﻤﻮﻧﻪ ...‬ ‫اﺧﻢ آﻟﻮد ﺑﻪ ﻣﺮد دﺳﺘﭙﺎﭼﻪ رو ﺑﻪ روم ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮدم ...‬ ‫
- ﭼﺮا ﭼﯿﺰي ﺳﻔﺎرش ﻧﻤﯽ دﯾﺪ؟‬ ‫
- از ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺧﯿﻠﯽ رﺳﯿﺪه ...‬ ‫
- ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﻫﻤﺮاز ﺧﺎﻧﻮم ﻣﻦ رو ﺑﺎ ﻧﺮﯾﻤﺎن ﯾﮑﯽ ﻧﮑﻨﯿﺪ ... ﻣﻦ ﺗﻮ زﻧﺪﮔﯿﻢ ﯾﻪ زن رو دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ اﻻﻧﻢ ده ﺳﺎﻟﻪ ﺑﺎﻫﺎش ... از‬ ‫وﻗﺘﯽ ﻧﻮزده ﺳﺎﻟﻢ ﺑﻮد ... ﻧﺮﯾﻤﺎن آدم ﺑﯽ ﺧﻮدﯾﻪ درﺳﺖ اﻣﺎ ﮐﺎرﮔﺮدان ﺑﯽ ﻧﻈﯿﺮﯾﻪ اﯾﻦ ﺳﻮﻣﯿﻦ ﮐﺎرﯾﻪ ﮐﻪ دارم ﺑﺎﻫﺎش ﻫﻤﮑﺎري‬ ‫ﻣﯿﮑﻨﻢ ... ﺧﺒﻂ و ﺧﻄﺎ ازش زﯾﺎد دﯾﺪه ﺑﻮدم اﻣﺎ اﯾﻦ اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر ﺑﻮد ﻫﻤﭽﯿﻦ ﻏﻠﻄﯽ ﻣﯿﮑﺮد ﺧﻮدش ﻫﻢ ﭘﺸﯿﻤﻮﻧﻪ ... ﺣﺎﺿﺮ ﻋﺬر ﺑﺨﻮاد‬ ‫...‬ ‫
- ﻗﺮار ﺷﺪ ﻣﻦ ﺑﯿﺎم اﯾﻦ ﺟﺎ ﺑﺸﺮﻃﯽ ﮐﻪ ﺣﺮﻓﯽ از اون ... ﺣﺘﯽ ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﻢ ﺑﻬﺶ ﺑﮕﻢ آدم ... ﻧﺰﻧﯿﻢ ...‬ ‫
- ﺗﻮ ﯾﮑﯽ از ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﺑﺎزﯾﮕﺮﻫﺎي ﻧﺴﻞ ﺟﺪﯾﺪي ... اﯾﻦ ﮐﺎر ﺑﺪون ﺗﻮ ﻣﯿﺨﻮره زﻣﯿﻦ ...‬ ‫ﭘﻮزﺧﻨﺪي زدم: ﭘﺲ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺑﻪ اﺻﻞ ﻣﻄﻠﺐ رﺳﯿﺪﯾﻢ ... ﻋﺬر ﻣﯽ ﺧﻮام و ﻧﺮﯾﻤﺎن ﭘﺸﯿﻤﻮﻧﻪ و اﯾﻨﺎ ﻫﻤﺶ ﺗﺰﺋﯿﻦ ﻣﺎﺟﺮا ﺳﺖ اﺻﻞ ﯾﻪ‬ ‫ﺗﺌﺎﺗﺮ ﮐﻪ ﻗﺮار ﺑﻮده ﺑﺘﺮﮐﻮﻧﻪ اﻣﺎ ﮐﺎر ﮔﺮداﻧﺶ ﺗﺮﮐﻮﻧﺪ ﻧﻪ؟‬ ‫ﺳﺮش رو ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺖ: ﻧﻪ ... ﺑﺎور ﮐﻨﯿﺪ ﮐﻪ ﻧﻪ ... ﻫﻤﺮاز ﺧﺎﻧﻮم ﺑﺤﺚ ﯾﻪ اﮐﯿﭗ ﯾﻪ ﮔﺮوه ... ﻓﻘﻂ ﻧﺮﯾﻤﺎن ﮐﻪ ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﮐﯿﻔﻢ رو ﺗﻮي ﭼﻨﮕﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ ... ﭼﺮا ﻫﻤﻪ اﯾﻦ ﻣﺪت داﺷﺘﻦ ﺗﻼش ﻣﯿﮑﺮدن ﺗﺎ ﻣﻦ از ﻫﺮﭼﯽ ﻣﺮده ﺑﺪم ﺑﯿﺎد؟‬ ‫از ﺟﺎش ﻧﯿﻢ ﺧﯿﺰ ﺷﺪ: ﺑﻨﺸﯿﻨﯿﺪ ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯿﮑﻨﻢ ... ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺑﻪ ﺣﺮﻣﺖ اﺳﺘﺎد ﻻ اﻗﻞ ...‬ ‫
- ﺑﻪ اﺳﺘﺎد ﮔﻔﺘﯿﺪ ﭼﯽ ﺷﺪه؟ ﻣﻦ اﻣﺮوز ﺑﺎﻫﺎﺷﻮن ﺗﻤﺎس ﮔﺮﻓﺘﻢ ﮔﻮﺷﯿﺸﻮن ﺧﺎﻣﻮش ﺑﻮد ﻣﻦ ﺧﻮدم ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ اﯾﻦ ﻣﺎﺟﺮا رو دﻧﺒﺎل‬ ‫ﮐﻨﻢ ...‬ ‫رﻧﮕﺶ ﮐﻤﯽ ﭘﺮﯾﺪ: ﻧﻪ ... ﻣﻦ ﯾﻌﻨﯽ ...‬ ‫ﻧﺸﺴﺘﻢ و روي ﻣﯿﺰ ﺧﻢ ﺷﺪم: ﻣﯿﺪوﻧﯿﺪ ﮐﻪ ﻣﯿﺘﻮﻧﻢ ﻣﺠﻮز ﮐﺎر رو ﺑﺎﻃﻞ ﮐﻨﻢ؟ ﻣﯿﺪوﻧﯿﺪ ﮐﻪ ﻣﯿﺘﻮﻧﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﮐﺎرﻫﺎ ﺑﮑﻨﻢ ...‬ ‫... دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ اﻣﺎ داﺷﺘﻢ ﺑﺎ ﺣﺎﻣﯽ ﺗﻬﺪﯾﺪﺷﻮن ﻣﯽ ﮐﺮدم ...‬ ‫
- ﻣﯿﺪوﻧﻢ ... ﺑﻪ ﺧﺪا ﮐﻪ ﻣﯿﺪوﻧﻢ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﻫﻢ ﺧﺎﻧﻮﻣﯽ ﮐﺮدﯾﺪ ...‬ ‫دﺳﺘﻢ رو ﺑﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﺳﮑﻮت آوردم ﺑﺎﻻ: ﺗﺎ ﺣﺎﻻ در اﯾﻦ ﮔﻨﺪ رو ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ از اﯾﻦ ﺑﻮي ﺗﻌﻔﻦ ﻧﺮﯾﻤﺎن ﺑﺎﻻ ﻧﺰﻧﻪ ... ﭼﺮا ﺑﺎ وﺟﻮد‬ ‫اﯾﻨﮑﻪ ﻣﻌﺘﻘﺪﯾﺪ از ﺟﻨﺴﺶ ﻧﯿﺴﺘﯿﺪ ﺑﺎﻫﺎش ﮐﺎر ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ رو ﻣﯿﻔﻬﻤﻢ ﺗﻮ ﺻﻨﻒ ﻣﺎ اﻧﻘﺪر ﻣﺸﮑﻞ و ﺑﯽ ﭘﻮﻟﯽ ﻫﺴﺖ ﮐﻪ آدم ﻓﺮﺻﺖ اﯾﻨﮑﻪ‬ ‫ﺑﺘﻮﻧﻪ اﻧﺘﺨﺎب ﮐﻨﻪ رو ﻧﺪاره ... اﻣﺎ ﺑﺒﯿﻨﯿﺪ ﺷﺎﯾﺪ ﺳﻨﻢ ﮐﻢ ﺑﺎﺷﻪ اﻣﺎ اﻧﻘﺪري ﺗﻮ اﯾﻦ ﮐﺎر ﺗﺠﺮﺑﻪ دارم ﮐﻪ ﺑﺪوﻧﻢ اﮔﻪ دارم ﺑﻬﺘﻮن ﻟﻄﻒ‬ ‫ﻣﯿﮑﻨﻢ در ﻣﻘﺎﺑﻠﺶ ﭼﯽ ﺑﺎﯾﺪ ازﺗﻮن ﺑﺨﻮام ...‬ ‫ﺑﺎﻻ ﺑﺮﯾﺪ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺑﯿﺎﯾﺪ ﻣﻦ ﺑﻪ اون ﺗﻤﺮﯾﻦ ﺑﺮ ﻧﻤﯽ ﮔﺮدم ... ﺷﻤﺎﻫﻢ ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﯿﺪ ﻣﺠﺒﻮرم ﮐﻨﯿﺪ ﭼﻮن ﻗﺮاردادي وﺟﻮد ﻧﺪاره ... و اﻣﺎ ﻣﻦ ...‬ ‫ﺑﺎ اﺳﺘﺎد ﻣﻄﺮح ﻧﻤﯿﮑﻨﻢ ﺗﺎ آﺑﺮوي ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﻧﺮﯾﻤﺎن ﺑﯿﺸﺘﺮ از اﯾﻦ ﻧﺮه ﺑﻪ ﺷﺮﻃﯽ ﮐﻪ دﻫﻦ ﻫﻤﻪ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ... اﮔﻪ ﻧﺮﯾﻤﺎن ﻧﻤﯿﺨﻮاد ﯾﻪ‬ ‫ﺷﺒﯽ ﯾﻪ روزي ﮐﻪ داره ﺑﺮ ﻣﯿﮕﺮده ﺧﻮﻧﻪ ﯾﻬﻮ ﺑﺮاش ﯾﻪ اﺗﻔﺎق ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﻧﯿﻮﻓﺘﻪ ﯾﺎ اﯾﻨﮑﻪ دﻟﺶ ﻧﻤﯿﺨﻮاد ﺑﺮاي ﻫﻤﯿﺸﻪ ﮐﺎري ﮐﻨﻢ‬ ‫ﮐﻪ ﻧﺘﻮﻧﻪ ﻣﺠﻮز ﺑﮕﯿﺮه ... دﻫﻨﺶ رو ﺑﺒﻨﺪه ... ﻣﻨﻢ اون روز رو ﺳﻌﯽ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﮐﻪ ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﻨﻢ ... اﯾﻦ ﯾﻪ ﻣﻌﺎﻣﻠﻪ اﺳﺖ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ‬ ‫ﻣﻨﻄﻘﯽ ﻫﻢ ﺑﺎﺷﻪ ... ﻣﻦ آﺑﺮو و اﻋﺘﺒﺎر ﻧﺮﯾﻤﺎن رو ﯾﮑﻢ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﺮاش ﺣﻔﻆ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﮐﻪ اﻟﺒﺘﻪ ﻣﯿﺪوﻧﻢ دﯾﺮ ﯾﺎ زود دوﺑﺎره ﯾﻪ ﮐﺎري ﻣﯽ‬ ‫ﮐﻨﻪ ﮐﻪ اﯾﻦ ﺑﺎر ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﻧﺘﻮﻧﻪ ﺑﺮاش ﮐﺎري ﺑﮑﻨﻪ ... اون ﻫﻢ دﻫﻨﺶ رو ﺳﻔﺖ ﻧﮕﻪ ﻣﯿﺪاره ... وﻟﯽ ﺑﻪ ﺧﺪاﯾﯽ ﮐﻪ اون ﺑﺎﻻﺳﺖ ﮐﻪ‬ ‫ﻣﻦ ﺑﻬﺶ اﻋﺘﻘﺎد دارم ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ﺷﻤﺎ ﮐﻪ ﭼﻪ ﻗﺪر ﺑﻬﺶ اﻋﺘﻘﺎد دارﯾﺪ اﮔﺮ ﻓﻘﻂ ﯾﻪ ﺟﻤﻠﻪ از ﺧﻮدم ﺑﺸﻨﻮم ﮐﻪ ﻣﯿﺪوﻧﯿﺪ اﯾﻦ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﭼﻪ‬ ‫ﻗﺪر ﮐﻮﭼﯿﮑﻪ ... اﮔﻪ ﺑﺸﻨﻮم ... ﻓﺎﺗﺤﻪ ﺷﻐﻠﺶ رو ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺨﻮﻧﻪ ...‬ ‫ﺑﻮي ﻫﻮاي ﺑﺮﻓﯽ زﻣﺴﺘﻮن رو ﻧﻔﺲ ﮐﺸﯿﺪم ﻣﻦ ﻫﻤﻪ ﺗﻼﺷﻢ رو ﮐﺮدم ... ﻫﻤﻪ ﺗﻼﺷﻢ ﮐﻪ ﺧﻮدم ﺑﺘﻮﻧﻢ اﯾﻦ ﻣﺸﮑﻞ رو ﺣﻞ ﮐﻨﻢ ...‬ ‫ﻣﯿﺪوﻧﻢ از ﺣﺎﻣﯽ ﻣﺎﯾﻪ ﮔﺬاﺷﺘﻢ ... ﻣﯿﺪوﻧﻢ از ﺣﺮﻣﺖ اﺳﺘﺎد و ﺷﺎﯾﺪ از ﺷﻬﺮت ﻣﺤﻤﺪ اﻣﺎ ﻫﺮ ﭼﯽ ﮐﻪ ﺑﻮد اﯾﻦ ﻃﻮري از ﺧﻮدم راﺿﯽ‬ ‫ﺗﺮ ﺑﻮدم ... ﺣﺎﻻ ﻣﻦ ﯾﻪ دﺧﺘﺮ ﺑﯽ ﮐﺎر ﺑﻮدم و ﻧﺴﺒﺘﺎ ﺑﯽ ﭘﻮل و ﯾﮑﻢ ﻧﺎراﺣﺖ و ﻋﺎﺷﻖ ﺑﻮدم ... ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﮔﻮﺷﯿﻢ اﻧﺪاﺧﺘﻢ از دﯾﺮوز‬ ‫ﻋﺼﺮي ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﺗﻤﺎﺳﯽ ﻧﮕﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﺤﺜﻤﻮن ﺑﺤﺚ ﻣﺰﺧﺮﻓﯽ ﺑﻮد دﻟﺨﻮر ﺑﻮدم اﻣﺎ ﺑﯿﺸﺘﺮ دﻟﺘﻨﮓ ... ﻧﻔﺴﻢ رو ﺑﯿﺮون دادم و ﻋﯿﻦ ﺑﭽﻪ‬ ‫ﻫﺎ از دﯾﺪن ﺑﺨﺎر دﻫﺎﻧﻢ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺷﺪم ﺑﺎ ﺧﻮدم ﮔﻔﺘﻢ آره دﯾﮕﻪ اﻧﻘﺪر ﺑﯽ ﮐﺎري ﮐﻪ ﺑﻪ اﯾﻦ ﭼﯿﺰا ﻓﮑﺮ ﮐﻨﯽ ...‬ ‫ﺗﻠﻔﻨﻢ زﻧﮓ ﺧﻮرد آوﯾﺴﺎ ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﺳﻼم ﻫﻤﺮاز ﺟﻮﻧﻢ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫اﯾﻦ دﺧﺘﺮ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﭘﺮ از اﻧﺮژي ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﺳﻼم ﻋﺰﯾﺰم ﺧﻮﺑﯽ؟‬ ‫
- وﻗﺘﺖ رو ﮐﻪ ﻧﻤﯿﮕﯿﺮم؟‬ ‫... ﭼﻪ دل ﺧﻮﺷﯽ داﺷﺖ واﻗﻌﺎ؟‬ ‫
- ﻧﻪ ﻋﺰﯾﺰم داﺷﺘﻢ ﺑﺮاي ﺧﻮدم راه ﻣﯿﺮﻓﺘﻢ ... ﺳﯿﺎ ﭼﻪ ﻃﻮره؟‬ ‫
- ﻧﺎراﺣﺖ ... ﻫﻤﺮاز اﯾﻦ ﭼﺮا اﯾﻦ ﺟﻮري ﻟﺞ ﮐﺮده ... داره از دﻟﺘﻨﮕﯽ ﺑﺮات ﺑﺎل ﺑﺎل ﻣﯿﺰﻧﻪ اﻣﺎ ...‬ ‫
- ﺑﯽ ﺧﯿﺎل آوﯾﺴﺎ ﺧﻮدم درﺳﺘﺶ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﯾﮑﻢ از ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺘﺶ ﺑﺨﻮاﺑﻪ ﻣﻨﺘﺶ رو ﺣﺴﺎﺑﯽ ﻣﯿﮑﺸﻢ ...‬ ‫ﺧﻨﺪﯾﺪ: ﻣﻦ اﺻﻼ ﺑﺎﺑﺖ اون ﺗﻤﺎس ﻧﮕﺮﻓﺘﻢ ... ﺑﺮات ﯾﻪ زﺣﻤﺖ دارم ... ﻣﯿﺪوﻧﻢ ﺳﺮت ﺷﻠﻮﻏﻪ اﻣﺎ ... ﻣﯽ دوﻧﯽ ﯾﻪ دوﺳﺘﯽ دارم ﮐﻪ ﺗﻮ‬ ‫اﯾﺘﺎﻟﯿﺎ ﻣﯿﺸﻨﺎﺧﺘﻤﺶ اﻟﺒﺘﻪ ﺗﺌﺎﺗﺮ ﺧﻮﻧﺪه دﺧﺘﺮ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺑﯿﻪ ... ﻣﯽ ﺧﻮاد ﯾﻪ ﮐﺎر ﺧﯿﻠﯽ ﺧﺎص رو اﺟﺮا ﮐﻨﻪ ﺑﺎ ﺑﺮداﺷﺘﯽ از ﺷﻌﺮ ﻫﺎي‬ ‫ﻣﻮﻻﻧﺎ ... ﮐﺎر ﻓﻮق اﻟﻌﺎده اﯾﻪ ... ﮐﺎر ﺗﻮ رو ﺗﻮ ﺗﺌﺎﺗﺮ ﻗﺒﻠﯽ دﯾﺪه ﺑﻮد ﺑﺎ ﮐﯿﻮان اوﻣﺪه ﺑﻮد ... ﮐﯿﻮاﻧﻢ ازت ﺧﯿﻠﯽ ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﺮد ... ﮐﻪ‬ ‫ﺗﻌﺮﯾﻔﯽ ﻫﻢ ﻫﺴﺘﯽ ... ﻣﯿﺘﻮﻧﯽ ﺑﯿﻦ وﻗﺘﺎت ﯾﻪ ﻓﺮﺻﺘﯽ ﺑﺬاري ﺑﺒﯿﻨﯿﺶ؟ ﻧﻤﺎﯾﺸﻨﺎ ﻣﻪ اش رو ﻻاﻗﻞ ﺑﺨﻮن ...‬ ‫... ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺑﻪ ﭘﻬﻨﺎي ﺻﻮرﺗﻢ زدم ... ﻣﻦ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﻪ ﺑﻪ اﯾﻦ ﮔﻮش ﭼﺸﻤﻬﺎي زﻣﺎﻧﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺧﻮدم ﻣﺪﯾﻮن ﺑﻮدم.‬ ‫ﭘﺎﻫﻢ روي ﮐﺎﻧﺎﭘﻪ ﺟﻤﻊ ﮐﺮدم ... ﻫﻮا ﺑﺮﻓﯽ ﺑﻮد ... ﭘﺮده رو ﮐﻨﺎر زدم و ﺑﻪ دوﻧﻪ ﻫﺎي درﺷﺖ ﺑﺮف ﺧﯿﺮه ﺷﺪم ... ﻣﻮﻫﺎم رو ﭘﺸﺖ‬ ‫ﮔﻮﺷﻢ زدم وﻟﯿﻮان ﺑﺰرگ ﭼﺎي رو ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﻢ ﻧﺰدﯾﮏ ﮐﺮدم ... ﻫﻮا ﺳﺮد ﺑﻮد ... ﺷﻮﻓﺎژﻫﺎ درﺳﺖ ﮐﺎر ﻧﻤﯿﮑﺮد و ﺧﻮﻧﻪ اي ﮐﻪ‬ ‫ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻦ ﺧﺮاﺑﺶ ﮐﻨﻦ رو دﯾﮕﻪ ﻣﻮﺗﻮر ﺧﻮﻧﻪ اش رو ﺗﻌﻤﯿﺮ ﻧﻤﯿﮑﺮدن ... ﻣﺎدام ﮐﻪ رﻓﺘﻪ ﺑﻮ د و زﯾﻨﺐ ﺧﺎﻧﻮم ﻫﻢ ﮐﻢ ﮐﻢ داﺷﺖ‬ ‫ﻣﯿﺮﻓﺖ و ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﮐﻢ ﮐﻢ دل ﻣﯿﮑﻨﺪم ... ﺧﯿﻠﯽ ﻧﺎراﺣﺖ ﺑﻮدم ... ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم ﻣﻦ ﻫﻢ اﺷﺘﺒﺎﻫﺎﺗﯽ داﺷﺘﻢ ... دﻟﻢ ﺑﺮاش ﺗﻨﮓ‬ ‫ﺷﺪه ﺑﻮد ... ﻋﻄﺮ ﭼﺎي رو ﻧﻔﺲ ﮐﺸﯿﺪم ... ﻣﻦ ﻋﺎﺷﻖ ﻫﻮاي ﺑﺮﻓﯽ ﺑﻮدم ... ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺟﻮراب ﻫﺎي ﺷﮑﻞ ﻣﻮﺷﻢ ﮐﺮدم ﺑﺎ اون‬ ‫ﮔﻮﺷﻬﺎي آوﯾﺰون ... اﯾﻨﻬﺎ رو ﺳﯿﺎوش ﺑﺎ ﭘﻮل اوﻟﯿﻦ اﺟﺮاي ﻣﻮﻓﻖ ﭘﺎرﺳﺎﻟﺶ ﺧﺮﯾﺪ ... ﭼﻪ روزﮔﺎري ﺑﻮد اون ﻫﻢ ازم دﻟﺨﻮر ﺑﻮد ...‬ ‫آﻫﯽ ﮐﺸﯿﺪم و ﺑﺎ ﮐﻨﺘﺮل ﺻﺪاي آﻫﻨﮓ رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم ﻧﻮاي ﭼﻨﮓ و ﻓﻠﻮت ﮐﻠﯿﺪ دار ﺑﯽ ﻧﻈﯿﺮي ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻪ ﭘﯿﭽﯿﺪ ... ﮐﻤﯽ ﻋﻀﻼت‬ ‫ﻣﻨﻘﺒﻀﻢ آزاد ﺷﺪ ... ﻣﻌﺠﺰه اي ﺑﻮد ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ ... ﻫﻤﻮن ﻣﻌﺠﺰه اي ﮐﻪ ﺑﺎر اول وﻗﺘﯽ ﺣﺎﻣﯽ رو ﭘﺸﺖ ﭘﯿﺎ ﻧﻮ دﯾﺪم اﺗﻔﺎق اﻓﺘﺎد دﻟﻢ‬ ‫ﺷﺎﯾﺪ اون روز ﺑﺮاي اون اﺧﻢ آﻟﻮي ﺑﺪ اﺧﻼق ﻟﺮزﯾﺪ ... ﯾﻘﻪ ﺷﻞ و ول ﺑﺎﻓﺘﻢ رو ﮐﻤﯽ ﺟﻤﻊ ﺗﺮ ﮐﺮدم ... ﯾﺎدش ﺑﻪ ﺧﯿﺮ ﻫﻤﯿﺸﻪ وﻗﺘﯽ‬ ‫ﺑﺮف ﻣﯿﻮﻣﺪ ﻣﺎﻣﺎن ﺑﺮام ﺷﻠﻐﻢ ﻣﯿﭙﺨﺖ و ﻣﻦ ﭼﻪ ﻗﺪر ﻧﺎز ﻣﯿﮑﺮدم ﺗﺎ ﺑﺨﻮرم ... ﮐﺎش ﺑﻮدي ﻣﺎﻣﺎن ... ﻣﻦ ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ﭼﯽ ﻏﻠﻄﻪ و ﭼﯽ‬ ‫درﺳﺖ ﻣﺎﻣﺎن ﺗﻮ ﻓﺮﺻﺖ ﻧﮑﺮدي ﺑﻪ ﻣﻦ ﯾﺎد ﺑﺪي ﺑﺎﯾﺪ ﭼﻪ ﻃﻮري ﺑﺎ ﻣﺮدﻫﺎ ﺑﺮﺧﻮرد ﮐﻨﻢ ...‬ ‫دﺳﺘﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺗﻠﻔﻨﻢ رﻓﺖ و ﺑﺮﮔﺸﺖ ... اﯾﻦ ﺑﺎر ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﻦ ﮐﻨﺎر ﻣﯿﻮﻣﺪم ... ﺷﻤﺎره اش رو ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﻗﺒﻞ از اﯾﻦ ﮐﻪ ﭘﺸﯿﻤﻮن‬ ‫ﺑﺸﻢ ﺑﻮق ﺧﻮرد و ﺑﺎ دوﻣﯿﻦ ﺑﻮق ﺻﺪاي ﺑﺎ اﺑﻬﺖ و ﮐﻤﯽ دﻟﺨﻮرش ﺗﻮ ﮔﻮﺷﯽ ﭘﯿﭽﯿﺪ: ﺳﻼم ﻫﻤﺮاز ...‬ ‫
- ﺳﻼم ... ﺧﻮﺑﯽ؟ ﭘﺪرت ﭼﻪ ﻃﻮره؟‬ ‫
- ﭘﺪر ﻫﻤﻮن ﻃﻮرن ... ﻣﻨﻢ ﺧﻮﺑﻢ ...‬ ‫ﺻﺪاي دﻟﺨﻮرش ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﮐﻤﯽ ﺧﻮدم رو ﺟﻤﻊ و ﺟﻮر ﮐﻨﻢ: ﭼﯿﺰه ﻣﯿﮕﻢ ﻣﯿﺸﻪ ﻣﻦ ﻓﺮدا ﺑﯿﺎم ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو ﺑﺒﺮم ﺑﯿﺮون؟‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫... ﺑﻬﺎﻧﻪ ﺑﯽ ﻣﺰه اي ﺑﻮد ... ﺧﯿﻠﯽ وﻗﺖ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﻦ اول ﺑﺎ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻫﻤﺎﻫﻨﮓ ﻣﯽ ﮐﺮدم و ﺑﻌﺪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﯾﺎ ﺧﻮدم ﺑﻪ ﺣﺎﻣﯽ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﯿﻢ‬ ‫ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻫﻨﻮز ﻫﻢ اﺟﺎزه ﺑﭽﻪ ﻫﺎ دﺳﺖ ﺣﺎﻣﯽ ﺑﻮد ﻧﻪ ﺣﺎﻣﺪ ...‬ ‫اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﺧﻨﺪه اش ﮔﺮﻓﺖ: ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ... ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎ ﭘﺪرﺷﻮن ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﯽ ...‬ ‫ﺷﻤﺸﯿﺮ رو از رو ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﻣﻦ ﻫﻢ اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺘﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ از اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ ﺗﺤﺖ ﻓﺸﺎر ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺑﺨﻮام درﺳﺖ رﻓﺘﺎر ﮐﻨﻢ: ﺑﺎﺷﻪ ﭘﺲ ﻣﻦ‬ ‫ﺑﺎ ﺣﺎﻣﺪ ﺗﻤﺎس ﻣﯿﮕﯿﺮم ...‬ ‫
- ﺣﺎﻣﺪ ﻫﻤﻮﻧﯿﻪ ﮐﻪ ﺳﻮار ﻣﺎﺷﯿﻨﺶ ﻧﺸﺪي ...‬ ‫
- ﺣﺎﻣﯽ؟!‬ ‫
- در ﺧﻮﻧﺖ رو ﺑﺎز ﮐﻨﯽ ﺷﺎﯾﺪ ﺑﻬﺘﺮ ﺑﺘﻮﻧﯿﻢ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﯿﻢ ...‬ ‫ﻣﺜﻞ ﻓﻨﺮ از ﺟﺎم ﭘﺮﯾﺪم ... ﭼﺎي رو روي ﻣﯿﺰ ﮔﺬاﺷﺘﻢ و از ﭘﻨﺠﺮه ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم ﮐﻪ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد ﺟﻠﻮي در ... ﺑﺎورم ﻧﻤﯿﺸﺪ ... ﺑﺪون‬ ‫ﻓﮑﺮ ﮐﺮدن ﺑﻪ اون ﮐﻔﺸﮑﻬﺎي ﻣﻮش و ﻣﻮﻫﺎي رﻫﺎم ﺑﻪ ﺳﻤﺖ آﯾﻔﻮن رﻓﺘﻢ و در رو ﺑﺎز ﮐﺮدم ...‬ ‫ﻗﻠﺒﻢ ﺗﻨﺪ ﺗﻨﺪ ﻣﯿﺰد ... ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺗﻨﺪ ... ﺣﺎﻣﯽ ﺑﺎرﻫﺎ ﭘﺎ ﺗﻮ اﯾﻦ ﺧﻮﻧﻪ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد اﻣﺎ اﺣﺴﺎس ﻣﯿﮑﺮدم اﯾﻦ ﭘﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻨﺶ ﺑﺎ ﺑﻘﯿﻪ اش‬ ‫ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺘﻔﺎوﺗﻪ ... ﺧﯿﻠﯽ زﯾﺎد ...‬ ‫ﺗﻮي ﻗﺎب در ﮐﻪ دﯾﺪﻣﺶ ﺑﺎ اون ﭘﺎﻟﺘﻮي ﻣﺸﮑﯽ رﻧﮕﺶ ﯾﻪ ﺑﺎر دﯾﮕﻪ اﻋﺘﺮاف ﮐﺮدم اﯾﻦ ﻣﺮد ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮش ﺗﯿﭙﻪ ... ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ‬ ‫ﻣﻦ ﮐﺮد و ﭼﺸﻤﺎش ﻣﻮﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻮﺷﻬﺎي روي ﭘﺎم و ﯾﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﭘﻬﻦ روي ﺻﻮرﺗﺶ اوﻣﺪ ... ﯾﮑﻢ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﮐﺸﯿﺪم و ﭘﺎي راﺳﺘﻢ رو‬ ‫ﭘﺸﺖ ﭘﺎي ﭼﭙﻢ ﻗﺎﯾﻢ ﮐﺮدم اﯾﻦ ﮐﺎرم ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﻟﺒﺨﻨﺪش واﺿﺢ ﺗﺮ ﺑﺸﻪ: ﺳﻼم ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ...‬ ‫اﺧﻢ ﮐﺮدم ﺑﻬﺶ اﺧﻤﯽ ﮐﻪ ﯾﮑﻢ زﯾﺎدي ﻣﺼﻨﻮﻋﯽ ﺑﻮد ... ﺟﻌﺒﻪ اي ﺷﺒﯿﻪ ﺟﻌﺒﻪ ﺷﮑﻼت ﺗﻮي دﺳﺘﺶ ﺑﻮد روي ﻣﯿﺰ ﮔﺬاﺷﺖ و‬ ‫ﭘﺎﻟﺘﻮش رو در آورد ...‬ ‫ﻣﻮﻫﺎم رو زدم ﭘﺸﺖ ﮔﻮﺷﻢ ﭼﺮا ﻣﻦ اﻧﻘﺪر ﻫﻮل ﮐﺮده ﺑﻮدم: ﻣﯿﺮم ﺑﺮات ﭼﺎﯾﯽ ﺑﺮﯾﺰم ﺗﺎزه دﻣﻪ ...‬ ‫ﻓﻨﺠﺎن ﮐﺮﯾﺴﺘﺎل رو ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﺟﻠﻮش ﺑﺎ ﻧﻘﻞ و ﮐﻤﯽ ﺷﯿﺮﯾﻨﯽ ...‬ ‫ﯾﻪ دﺳﺘﺶ رو روي ﭘﺸﺘﯽ ﮐﺎﻧﺎﭘﻪ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد و داﺷﺖ ﻧﮕﺎم ﻣﯽ ﮐﺮد رو ﺑﻪ روش ﻧﺸﺴﺘﻢ: ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ﯾﮑﻢ ﻫﻢ ﭼﯿﺰ ﻧﺎ ﻣﺮﺗﺒﻪ. اﺷﺎره ام‬ ‫ﺑﻪ ﮐﺘﺎﺑﻬﺎﯾﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدم روي ﮔﻠﯿﻢ ﺟﻠﻮي ﺗﻠﻮﯾﺰﯾﻮن: ﻧﻤﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ﻣﯿﺎي ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﻫﻢ ﻣﻮﻧﺪه ﺑﻮدم ﺑﯿﻦ اوﻣﺪن ﯾﺎ ﻧﯿﻮﻣﺪن ...‬ ‫ﺳﺮم رو ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻢ ...‬ ‫
- ﮔﺎﻫﯽ ﯾﺎدم ﻣﯿﺮه ﮐﻮﭼﻮﻟﻮﯾﯽ ...‬ ‫
- ﻧﯿﺴﺘﻢ ...‬ ‫
- اﯾﻦ ﺟﺎ ﭼﺮا اﻧﻘﺪر ﺳﺮده ﻣﮕﻪ ﺷﻮﻓﺎژ ﻧﺪاري؟‬ ‫
- درﺳﺖ ﮐﺎر ﻧﻤﯿﮑﻨﻦ ...‬ ‫اﺧﻤﺎش رﻓﺖ ﺗﻮي ﻫﻢ: ﯾﻌﻨﯽ ﭼﯽ؟‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- ﺑﻪ ﺳﺮوﯾﺲ اﺣﺘﯿﺎج داره‬ ‫
- ﻓﺮدا ﯾﮑﯽ رو ﻣﯿﻔﺮﺳﺘﻢ درﺳﺘﺶ ﻣﯿﮑﻨﻪ ...‬ ‫
- ﻧﻪ ... ﯾﻌﻨﯽ ﺧﻮدﺷﻮن درﺳﺖ ﻣﯿﮑﻨﻦ ...‬ ‫
- اﮔﻪ ﺗﺎ ﻓﺮدا ﻋﺼﺮ درﺳﺖ ﻧﮑﺮدن ﯾﻪ زﻧﮓ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺰن ... اﯾﻦ ﺟﻮري ﺳﺮﻣﺎ ﻣﯿﺨﻮري ...‬ ‫ﻟﺤﻨﺶ ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﺳﺮد ﺑﻮد ﺣﺘﯽ اون ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺟﻠﻮي در ﻫﻢ اﻧﮕﺎر ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻪ ﺑﻮد و ﺣﺎل و ﻫﻮاش رو ﻋﻮض ﮐﻨﻪ ...‬ ‫ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ اي ﺳﮑﻮت ﮐﺮدﯾﻢ‬ ‫
- ﭼﺎﯾﯿﺖ ﯾﺦ ﮐﺮد ...‬ ‫ﻟﯿﻮاﻧﻢ رو ﺗﻮي دﺳﺘﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﯾﻘﻪ ام رو ﺻﺎف ﮐﺮدم ﮐﻪ ﯾﻪ ﺷﻮﻧﻪ ام ﺑﯿﺮون ﺑﻮد ...‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ دﺳﺘﻢ ﮐﺮد ﮐﻪ داﺷﺘﻢ ﯾﻘﻪ ام رو درﺳﺖ ﻣﯿﮑﺮدم ...‬ ‫
- ﺑﺮات ﻣﻬﻤﻪ ...‬ ‫ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم: ﭼﯽ؟‬ ‫
- اﯾﻨﮑﻪ ﻧﮕﺎت ﻧﮑﻨﻢ ... اﯾﻨﮑﻪ ﺷﻮﻧﻪ ات ﺟﻠﻮي ﻣﻨﯽ ﮐﻪ دوﺳﺘﺖ دارم ﺑﯿﺮون ﻧﺒﺎﺷﻪ ... ﭘﺲ ﺑﺮات ﻣﻬﻤﻪ ...‬ ‫
- ﻣﻌﻠﻮﻣﻪ ﮐﻪ ﻣﻬﻤﻪ ... ﻣﻦ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺗﻮ ﻟﺒﺎس ﭘﻮﺷﯿﺪﻧﻢ دﻗﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ... ﻣﻨﻈﻮرت رو ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﻤﯿﺸﻢ ...‬ ‫ﯾﮑﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﺧﻢ ﺷﺪ: ﭘﺲ ﭼﺮا وﻗﺘﯽ ﻣﻦ ﻋﺼﺒﯽ ﻣﯿﺸﻢ از ﻟﺒﺎﺳﺖ ﺑﻬﺖ ﺑﺮ ﻣﯽ ﺧﻮره؟‬ ‫
- اﯾﻦ ﺑﺎ اون ﻓﺮق ﻣﯿﮑﻨﻪ ...‬ ‫
- ﻧﻤﯿﮑﻨﻪ ... ﺑﺎور ﮐﻦ ﻧﻤﯿﮑﻨﻪ ... ﺗﻮ ﻣﯿﺘﻮﻧﯽ ﺗﺼﻮر ﮐﻨﯽ وﻗﺘﯽ اون آدم ﺑﯽ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺑﻪ دﺧﺘﺮي ﮐﻪ ﺑﺮام اﻧﻘﺪر ﺑﺎ ارزﺷﻪ اون ﺟﻤﻠﻪ رو‬ ‫ﮐﻪ ﻻﯾﻖ ﺧﻮدﺷﻪ ﮔﻔﺖ ﭼﻪ ﺣﺴﯽ ﺑﻬﻢ دﺳﺖ داد؟ ﯾﻪ ﻟﺤﻈﻪ اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم دارن ﺧﻔﻪ ام ﻣﯿﮑﻨﻦ ﻫﺮ ﭼﻨﺪ اﻣﺮوز ﯾﮑﻢ ﻣﻌﻄﻠﺶ ﺷﺪم‬ ‫اﻣﺎ در آﺧﺮ ﮐﺎري ﺑﺎ ﻫﺎش ﮐﺮدم ﮐﻪ دﯾﮕﻪ از اﯾﻦ ﮐﺎرا ﻧﮑﻨﻪ ...‬ ‫... اﺣﺴﺎﺳﺎت ﻣﺘﻨﺎﻗﻀﯽ داﺷﺘﻢ دﻟﻢ ﻏﻨﺞ ﻣﯿﺮﻓﺖ ﺑﺮاي اﯾﻨﮑﻪ ﺑﺮاش اﻧﻘﺪر ﻣﻬﻤﻢ ... و از ﯾﻪ ﻃﺮﻓﯽ ﻫﻢ اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺑﺪ ﺧﻠﻘﯽ و‬ ‫ﺣﺴﺎﺳﯿﺘﺶ ﻣﻦ رو ﻣﯽ ﺗﺮﺳﻮﻧﺪ ...‬ ‫دﺳﺘﺎش رو ﺗﻮي ﻫﻢ ﻗﻔﻞ ﮐﺮد و روي زاﻧﻮﻫﺎش ﮔﺬاﺷﺖ از ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻬﻢ اﻧﺪاﺧﺖ: ﭼﺮا ﺳﺎﮐﺘﯽ؟‬ ‫
- ﭼﯽ ﺑﮕﻢ؟‬ ‫
- ﺗﻤﺎم اون ﺣﺮﻓﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ ﻧﮕﺎه ﮔﯿﺮ ﮐﺮده و ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ﭼﺮا روي زﺑﻮﻧﺖ ﻧﻤﯿﺎد ...‬ ‫
- ﺣﺎﻣﯽ ﻣﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺎﻫﻢ ﻓﺮق ﻣﯿﮑﻨﯿﻢ ... ﺧﯿﻠﯽ زﯾﺎد ...‬ ‫
- ﻣﯿﺪوﻧﻢ ...‬ ‫ﺧﺪاﯾﺎي اي ﺑﺸﺮ ﭼﺮا اﻧﻘﺪر ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ رو ﻣﺤﮑﻢ و ﺑﯽ ﺷﮏ ادا ﻣﯿﮑﺮد ﮔﻔﺘﻢ: اﯾﻦ ﺗﻮ رو ﻧﻤﯽ ﺗﺮﺳﻮﻧﻪ؟‬ ‫
- ﭼﺮا ...‬ ‫
- ﭘﺲ ... ﺣﺎﻣﯽ ﻣﻦ ﺗﻤﺎم دﯾﺸﺐ رو ﺑﯿﺪار ﺑﻮدم ... ﺗﻮ ... ﺣﺘﯽ ﺧﺎﻧﻮاده ات ﻫﻢ اﻣﮑﺎن ﻧﺪاره ﻣﻦ رو ﺑﭙﺬﯾﺮن ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- ﻫﺮ ﭼﯿﺰي رو ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﭙﺬﯾﺮم اوﻧﻬﺎ ﻫﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﭙﺬﯾﺮن ... ﻣﺎدرم ﮐﻪ ﻋﺎﺷﻘﺘﻪ ... ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻫﻢ ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻦ ﻧﺪاره ... ﺣﺎﻣﺪ ﺗﻮ ﭼﺸﻤﺎش‬ ‫ﺑﺮق ﻣﯿﺎد وﻗﺘﯽ ازت ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻪ ﻣﻮن ﺣﺮف ﻣﯿﺸﻪ ﻃﻮري ﮐﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻬﺶ ﺣﺴﻮد ﺷﺪم ... و ﭘﺪرم ...‬ ‫
- ﭘﺪرﺗﻮن از ﻣﻦ ﻣﺘﻨﻔﺮه ...‬ ‫
- اﯾﻦ ﻃﻮر ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫
- ﮔﻮﻟﻢ ﻧﺰن ... ﻣﻦ ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﺗﻮ ﺑﺎ ﭘﺪرت رﻓﺖ و آﻣﺪ داﺷﺘﻢ ﺣﺎﻣﯽ ...‬ ‫
- ﭘﺪرم ﺗﻮ وﺿﻌﯿﺘﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ...‬ ‫
- اﻣﯿﺪوارم ﻫﺮ ﭼﻪ ﺳﺮﯾﻊ ﺗﺮ ﺣﺎﻟﺸﻮن ﺧﻮب ﺑﺸﻪ ...‬ ‫ﺳﺮش رو ﺗﮑﻮﻧﯽ داد و ﻫﻨﻮز ﺧﯿﺮه ﺑﻪ ﻣﻨﯽ ﮐﻪ ﭘﺎﻫﺎم رو ﺗﮑﻮن ﺗﮑﻮن ﻣﯿﺪادم ﻧﮕﺎه ﮐﺮد: ﺧﺎﻧﻮاده ﻣﻦ اﯾﻨﺎن ...‬ ‫
- ﺧﺎﻧﻮاده ﺷﻤﺎ اوﻧﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺑﻮدن ﻫﻢ ﻫﺴﺘﻦ ...‬ ‫ﺑﺎ ﺟﺪﯾﺖ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد: ﭼﯽ ﺑﻬﺖ ﮔﻔﺘﻦ؟‬ ‫
- ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫
- ﻫﺴﺖ ...‬ ‫
- ﻧﻪ ﺑﺎور ﮐﻦ ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫ﺑﺎدﺳﺖ ﺑﻪ ﻗﻠﺒﻢ اﺷﺎره ﮐﺮدم: ﺣﺮﻓﺸﻮن اﯾﻨﺠﺎم رو ﻣﯿﺴﻮزوﻧﻪ ﺣﺎﻣﯽ ... اﻣﺎ ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫ﮐﻼﻓﻪ ﺗﻮ ﺟﺎش ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﺷﺪ: دﻫﻦ اون ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺑﺨﻮاد ﻗﻠﺒﺖ رو ﺑﺴﻮزوﻧﻪ رو ﺑﻠﺪم ﭼﻪ ﻃﻮر ﺑﺒﻨﺪم ...‬ ‫... اﯾﻦ ﻣﺮد ﭼﯽ داﺷﺖ ... ﻣﻦ ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ... ﻣﻦ اﯾﻦ آدم رو ﺑﺎ اﯾﻦ وﺳﻌﺖ درﯾﺎﯾﺶ دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ ... ﻫﺮﭼﻪ ﻗﺪر ﻫﻢ ﮐﻪ ﮔﺎﻫﯽ ﻣﻮج و‬ ‫ﻃﻮﻓﺎﻧﺶ ﻫﻮاي دﻟﻢ رو ﺑﺎروﻧﯽ ﻣﯿﮑﺮد ...‬ ‫ﺳﺮم رو ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻢ: ﻧﻘﻞ اﻧﺘﻘﺎم ﻧﯿﺴﺖ ... ﺣﺎﻣﯽ ﻣﺎ ﺑﺪ ﺟﻮر اﺧﺘﻼف ﺳﻠﯿﻘﻪ دارﯾﻢ ...‬ ‫
- ...‬ ‫... ﭼﺮا ﺟﻮاﺑﻢ رو ﻧﻤﯿﺪاد ... داﺷﺖ ﺑﺎ اﺧﻢ ﻧﮕﺎم ﻣﯿﮑﺮد: ﺣﺎﻣﯽ؟!‬ ‫
- ﻣﻨﺘﻈﺮم ﺟﻤﻼﺗﺖ ﺗﻤﻮم ﺷﻪ ...‬ ‫
- ﺣﺎﻣﯽ ﻣﻦ ﻫﺮ ﭼﯽ دارم و ﻧﺪارم ﻫﻤﯿﻨﻪ ... ﻫﻤﻮن ﻟﺒﺎﺳﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺗﻨﻢ ﻣﯿﮑﻨﻢ اﯾﻦ ﮐﺘﺎﺑﺎ ... ﺗﻔﮑﺮات ذﻫﻨﻢ ... دﯾﻮﻧﻪ ﺑﺎز ي ﻫﺎم ... و‬ ‫اون ﻧﯿﻤﭽﻪ ﺳﻮادي ﮐﻪ دارم ... دار و ﻧﺪاره ﻣﻦ از زﻧﺪﮔﯽ اﯾﻨﻪ ... ﺗﻮ اوﻣﺪي ... از وﻗﺘﯽ اوﻣﺪي ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﻋﻮض ﺷﺪه ... ﻣﻨﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ‬ ‫ﺧﺎﻃﺮ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﻫﺎم ﮔﺎﻫﯽ ﯾﺎدم ﻣﯿﺮﻓﺖ ﭼﻨﺪ ﺷﻨﺒﻪ اﺳﺖ ﭼﻮن ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﺑﺮام ﻓﺮق ﻧﻤﯿﮑﺮد ... ﻣﻦ ... ﻣﻦ ﺷﺎﯾﺪ ﺑﻠﺪ ﻧﯿﺴﺘﻢ ... ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ‬ ‫...‬ ‫ﮐﻼﻓﻪ ﺑﻪ ﭘﺸﺘﯽ ﻣﺒﻞ ﺗﮑﯿﻪ دادم ...‬ ‫از ﺟﺎش ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ... ﺟﻌﺒﻪ اي ﮐﻪ ﻫﻤﺮاﻫﺶ آورده ﺑﻮد رو ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﮔﺮﻓﺖ: ﺑﺎزش ﮐﻦ ...‬ ‫روﺑﺎن دورش رو ﺑﺎز ﮐﺮدم ﯾﻪ ﺟﻌﺒﻪ ﺑﻮد ﭘﺮ از اﺳﻤﺎرﺗﯿﺰ ﻫﺎي رﻧﮕﯽ ... ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم: ﻣﺮﺳﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺷﮕﻠﻦ ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫
- ﯾﮑﻢ ازﺷﻮن ﺑﺨﻮر ﻣﯿﺪوﻧﻢ دوﺳﺖ داري ...‬ ‫ﮐﻨﺎر ﭘﻨﺠﺮه اﯾﺴﺘﺎد ... دﺳﺘﺎش رو ﭘﺸﺘﺶ ﺣﻠﻘﻪ ﮐﺮد و ﺗﻮ ﺗﺎرﯾﮏ و روﺷﻨﺎﯾﯽ ﻏﺮوب ﺑﺮﻓﯽ ﺑﻪ ﺑﯿﺮون ﺧﯿﺮه ﺷﺪ ...‬ ‫دﺳﺘﻢ رو ﮐﺮدم ﺗﻮي ﺟﻌﺒﻪ اﺳﻤﺎرﺗﯿﺰﻫﺎ ...‬ ‫ﺗﻮ ﺳﮑﻮت ﯾﮑﯽ دوﺗﺎ ﺗﻮي دﻫﻨﻢ ﮔﺬاﺷﺘﻢ ... اﻣﺎ ﺑﺎ ﺑﺮدن دﺳﺘﻢ ﺑﻪ داﺧﻞ ﺟﻌﺒﻪ ﯾﻪ ﭼﯿﺰي ﺗﻪ ﺟﻌﺒﻪ ﺑﻮد ... ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﺑﯿﺮون ﮐﺸﯿﺪم ...‬ ‫ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﺗﻮي دﺳﺘﻢ ﺑﻮد رو ﺑﺎور ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... ﮔﻠﻮم ﺧﺸﮏ ﺷﺪ ... ﯾﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﺪﻧﻢ ﯾﺦ ﮐﺮد و ﺑﻌﺪ اﻧﮕﺎر ﮐﻪ ﺗﺐ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ﺗﺎ ﮔﻮﺷﺎم‬ ‫داغ ﺷﺪ ... ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﺑﯿﻦ اﻧﮕﺸﺖ اﺷﺎره و ﺷﺼﺖ دﺳﺖ راﺳﺘﻢ داﺷﺖ ﺑﺮق ﻣﯿﺰد زﯾﺮ ﻧﻮر ﮐﻢ ﻟﻮﺳﺘﺮ ﭼﻮﺑﯽ ﻫﺎل رو ﺑﺎور ﻧﺪاﺷﺘﻢ ...‬ ‫ﺷﺎﯾﺪ از ﺳﮑﻮﺗﻢ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ... اﻧﺘﻈﺎرش رو داﺷﺖ ﺣﺘﻤﺎ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻗﯿﺎﻓﻪ ﺷﮕﻔﺖ زدم ﻟﺒﺨﻨﺪي زد ...‬ ‫رو ﺑﻪ روم اﯾﺴﺘﺎد: راﺳﺖ ﻣﯿﮕﯽ ... اﺧﺘﻼﻓﻤﻮن ﺧﯿﻠﯽ زﯾﺎده ... ﺧﯿﻠﯽ زﯾﺎد ... ﻣﯿﺪوﻧﻢ ﺧﯿﻠﯽ روزا ﺳﺨﺖ دﻋﻮاﻣﻮن ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ ...‬ ‫ﻣﯿﺪوﻧﻢ ﺑﻬﺖ ﺣﺴﻮدي ﺧﻮاﻫﻢ ﮐﺮد ... ﻣﯿﺪوﻧﻢ ﮔﺎﻫﯽ از ﻫﻢ ﻣﺘﻨﻔﺮ ﺧﻮاﻫﯿﻢ ﺷﺪ ... ﻣﯿﺪوﻧﻢ ﯾﻪ روزاﯾﯽ ﺷﺎﯾﺪ اﯾﻦ اﺧﺘﻼﻓﺎت ﭘﺮ رﻧﮓ‬ ‫ﺑﺎﺷﻪ ... ﻣﯿﺪوﻧﻢ ﮔﺎﻫﯽ دﯾﻮوﻧﻪ ﺧﻮاﻫﻢ ﺷﺪ از ﻧﮕﺎﻫﻬﺎي روت ... ﻣﯿﺪوﻧﻢ ﮔﺎﻫﯽ ﺗﺸﻨﻪ ﺣﺮﻓﻬﺎي زﯾﺒﺎﯾﯽ ﺧﻮاﻫﯽ ﺷﺪ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﻠﺪ ﻧﯿﺴﺘﻢ‬ ‫ﺑﺰﻧﻢ ... ﻣﯿﺪوﻧﻢ ﺳﻨﻢ ﺑﺮات زﯾﺎده ... ﻣﯿﺪوﻧﻢ ﻫﻤﯿﺸﻪ اﯾﻦ ﻣﻦ رو ﺧﻮاﻫﺪ ﺗﺮﺳﻮﻧﺪ ... اﻣﺎ ... اﻣﺎ ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ﻫﺮ ﺷﺒﯽ ﮐﻪ ﮐﻨﺎرت دراز‬ ‫ﺑﮑﺸﻢ ... ﻣﯽ دوﻧﻢ ﻫﺮ روز ﺻﺒﺤﯽ ﮐﻪ از ﺧﻮاب ﺑﯿﺪار ﺷﻢ و ﺗﻮي ﺑﻐﻠﻢ ﺑﺎﺷﯽ ... ﻣﯿﺪوﻧﻢ ﻫﺮ ﺑﺎر ﮐﻪ ﺑﺎ ﺣﺮﻓﻬﺎت آروﻣﻢ ﮐﻨﯽ ...‬ ‫ﻣﻌﺠﺰه ﮐﻨﯽ ... ﺟﺎدو ﮐﻨﯽ ... ﻣﯿﺪوﻧﻢ ﻫﺮ ﺑﺎر ﮐﻪ ﺑﺎ اون ﺻﺪاي زﯾﺒﺎت ﺑﻬﻢ ﺻﺒﺢ ﺑﻪ ﺧﯿﺮ ﺑﮕﯽ ... ﺧﻮب ﻣﯿﺪوﻧﻢ دوﺑﺎره و دوﺑﺎره‬ ‫ﻋﺎﺷﻘﺖ ﺧﻮاﻫﻢ ﺷﺪ ... ﻫﺮﺑﺎري ﮐﻪ ﻧﮕﺎﻫﺖ ﺑﯿﻔﺘﻪ ﺗﻮي ﻧﮕﺎم دﻟﻢ ﺑﺮات دوﺑﺎره و دوﺑﺎره ﺧﻮاﻫﺪ ﻟﺮزﯾﺪ ... ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ...‬ ‫ﺗﻤﺎم ﺑﺪﻧﻢ ﻣﯿﻠﺮزﯾﺪ ... ﺑﺎور ﮐﺮدن اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﻫﺎ اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎي ﻣﺜﻞ ﺑﺎرون ... ﺑﺎور ﮐﺮدن اﯾﻦ اﻧﮕﺸﺘﺮ ﻇﺮﯾﻒ ﺑﯽ ﻧﻈﯿﺮ ﺗﻮي دﺳﺘﻢ‬ ‫ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺨﺖ ﺑﻮد ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺨﺖ ...‬ ‫اوﻣﺪ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ... ﺟﻌﺒﻪ رو ﮔﺬاﺷﺖ روي ﻣﯿﺰ و دﺳﺘﻢ و ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﻠﻨﺪم ﮐﺮد ... ﺑﺎ دﺳﺘﺶ ﻣﻮﻫﺎم رو داد ﭘﺸﺖ ﮔﻮﺷﻢ ... ﻣﺤﮑﻢ و‬ ‫ﺑﺎاﻋﺘﻤﺎد ﮐﺎﻣﻞ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد: ﺣﺘﯽ اﮔﻪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل ﻫﻢ ﺑﻬﻢ ﻧﮕﻔﺘﻪ ﺑﺎﺷﯽ دوﺳﺘﻢ داري ... ﺣﺘﯽ اﮔﻪ ﻫﺮﺑﺎر دﻟﻢ ﺑﻠﺮزه ﮐﻪ ﯾﮑﯽ ﻧﺒﺎﺷﻪ ﮐﻪ‬ ‫از ﻣﻦ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﻪ دﻧﯿﺎي ﺗﻮ ﻧﺰدﯾﮏ ﺗﺮ ﺑﺎﺷﻪ ... ﻣﻦ دوﺳﺘﺖ دارم و ﻣﯿﺨﻮام ﮐﻪ ﺑﺎﻫﺎت ازدواج ﮐﻨﻢ.‬ ‫اﯾﻦ ﻧﮕﺎه اﻧﻘﺪر ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮد و اﯾﻦ ﻟﺤﻦ اﻧﻘﺪر ﻣﺤﮑﻢ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ ﺷﮏ و ﺷﺒﻪ اي اﻧﮕﺎر ﺑﺎﻗﯽ ﻧﻤﯽ ﻣﻮﻧﺪ ... ﻧﺰدﯾﮏ ﺗﺮ ﺷﺪ و ﺣﺎﻻ‬ ‫ﻧﻔﺴﺶ رو ﮐﺎﻣﻞ روي ﺻﻮرﺗﻢ ﺣﺲ ﻣﯿﮑﺮدم ﻫﻤﻮن ﻃﻮر ﮐﻪ ﺻﻮرﺗﻢ ﺑﯿﻦ دﺳﺘﺶ ﺑﻮد ﻧﮕﺎﻫﻢ رو ﺑﺎﻻﺗﺮ آوردم اﯾﻦ ﺟﻮري ﺑﻬﺘﺮ ﻣﯽ‬ ‫دﯾﺪﻣﺶ و آﯾﺎ اﯾﻦ ﻫﻤﻮن ﻣﺮدي ﻧﺒﻮد ﮐﻪ ﭘﺸﺖ اون ﻣﯿﺰ ﮐﻨﺪه ﮐﺎري ﺷﺪه اﺗﺎق ﺟﺴﺎرت ﻧﻤﯽ ﮐﺮدم ﺗﻮي ﭼﺸﻤﺎش ﻧﮕﺎه ﮐﻨﻢ؟‬ ‫ﻋﺸﻖ اﻧﺴﺎن رو از ﮐﺠﺎ ﺑﻪ ﮐﺠﺎ ﻣﯿﺎره؟ از ﺳﺎﺣﻞ ﺑﯽ اﻋﺘﻤﺎدي ﺑﻪ درﯾﺎﯾﯽ از ﺗﻼﻃﻢ و اﯾﻦ ﺣﺲ ﻟﻄﯿﻒ ﺑﻬﺎري و ﯾﺎ ﺷﺎﯾﺪ ﭘﺎﯾﯿﺰي ﺗﻮ‬ ‫ﻗﻠﺐ ﻣﻦ ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯿﺸﺪ اﻻن ﺣﺘﯽ ﻧﺘﻮﻧﻢ ﺣﺮﻓﯽ ﺑﺰﻧﻢ ...‬ ‫ﺳﮑﻮﺗﻢ و ﺷﺎﯾﺪ ﻧﮕﺎه ﻣﺘﻌﺠﺒﻢ ﺑﺎﻋﺚ اون ﻟﺒﺨﻨﺪ دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﯽ روي ﻟﺒﺶ ﺷﺪه ﺑﻮد ... اﻧﮕﺸﺘﺮ رو ﺗﻮي ﻣﺸﺘﻢ ﻣﺤﮑﻢ ﮐﺮدم ﺷﮏ‬ ‫داﺷﺘﻢ؟ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ...‬ ‫
- ﺣﺎﻣﯽ ...‬ ‫ﺟﻮاﺑﻢ رو ﻧﺪاد ﻓﻘﻂ ﺑﺎ اﺷﺘﯿﺎق ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫اداﻣﻪ دادم: ﻣﻦ ... ﯾﻌﻨﯽ ... ﺑﻮدن ﺑﺎ ﺗﻮ اﯾﻦ ﻣﺪت ﻣﺜﻞ ﺷﻨﯿﺪن ﯾﻪ ﺗﺮاﻧﻪ آروم ﺑﻮد ... اﯾﻨﮑﻪ ﯾﻪ ﻧﺖ ﻋﺰﯾﺰ ﻫﯽ ﺗﮑﺮار ﺑﺸﻪ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﺑﻠﺪ ﻧﯿﺴﺘﻢ اﺣﺴﺎﺳﻢ رو ﺑﺮات اﻧﻘﺪر زﯾﺒﺎ ﻋﻨﻮان ﮐﻨﻢ ...‬ ‫
- ﺣﺎﻣﯽ ﻣﯿﺘﻮﻧﯿﻢ؟‬ ‫
- ﺗﻮ ﺑﺎﺷﯽ ﻣﻦ ﻣﯿﺘﻮﻧﻢ ... ﺑﻪ ﺷﺮﻃﯽ ﮐﻪ ﺑﻬﻢ اﻋﺘﻤﺎد داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯽ ...‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﻢ اﯾﻦ ﺑﺎر ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮد ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم: دارم ...‬ ‫ﺧﻢ ﺷﺪ و ﻣﻦ اون آراﻣﺸﯽ ﮐﻪ روي ﭘﯿﺸﻮﻧﯿﻢ ﻧﺸﺴﺖ رو دﭼﺎر ﺷﺪم ... اون اﻃﻤﯿﻨﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ اﻧﮕﺎر وارد ﺧﻮﻧﻢ ﺷﺪ و ﺗﻮ ﺛﺎﻧﯿﻪ‬ ‫اي ﻣﺜﻞ ﯾﻪ ﺳﻤﻔﻮﻧﯽ ﭘﺮ ﺷﮑﻮه ﺗﻤﺎم ﺳﻠﻮﻟﻬﺎي ﺑﺪﻧﻢ رو ﻓﺮا ﮔﺮﻓﺖ ...‬ ‫و ﻣﻦ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺷﺪم ﮐﻪ ﻫﯿﭻ ﻗﻮﻟﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺪاد ... ﻧﮕﻔﺖ ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﺖ ﻣﯿﮑﻨﻢ ... ﻧﮕﻔﺖ ﺧﻮدم ... ﮔﻔﺖ ﻣﺎ ...‬ ‫***‬ ‫ﺳﮑﻮت ﮐﺮده ﺑﻮد ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﺷﺎﯾﺪ ﯾﻪ رﺑﻊ ﺑﻮد ... دﺳﺘﻢ رو ﺟﻠﻮي ﭼﺸﻤﺎش ﮐﻪ ﺧﯿﺮه ﺑﻪ ﮐﻒ دﺳﺘﺶ ﺑﻮد ﺗﮑﻮﻧﯽ دادم: ﮔﻠﻨﺎر زﻧﺪه اي؟‬ ‫
- ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ... ﯾﻌﻨﯽ ﻫﻨﻮز ﺑﺎورم ﻧﺸﺪه ...‬ ‫ﺗﮑﯿﻪ زدم ﺑﻪ ﭘﺸﺘﯽ ﮐﺎﻧﺎﭘﻪ اي ﮐﻪ از دﯾﺸﺐ روش ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدم و ﻧﺨﻮاﺑﯿﺪه ﺑﻮدم و ﻫﻔﺖ ﺻﺒﺢ ﺑﻪ ﮔﻠﻨﺎر زﻧﮓ زده ﺑﻮدم و ﮐﺸﯿﺪه‬ ‫ﺑﻮدﻣﺶ ﺧﻮﻧﻪ ام ...‬ ‫
- ﻣﻨﻢ ﻫﻨﻮز ﺑﺎورم ﻧﺸﺪه ... و ﺷﺎﯾﺪ ﺗﺎزه دارم از اون ﻃﻮﻓﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﭘﺎ ﮐﺮد ﺑﯿﺮون ﻣﯿﺎم و دارم ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﻣﻦ ﭼﯽ ﮐﺎر ﮐﺮدم؟‬ ‫
- ﻫﯿﭽﯽ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﯽ زﻧﺶ ﺑﺸﯽ ... ﯾﻌﻨﯽ ﻫﻨﻮز ﻧﻔﻬﻤﯿﺪي ...‬ ‫
- ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ﻫﯿﺠﺎن زده ام ... ﺗﺮﺳﯿﺪم ... ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺧﯿﻠﯽ ﻋﺠﯿﺐ و دور از ذﻫﻦ ... ﻣﻦ دارم راه رﻫﺎ رو ﻣﯿﺮم؟‬ ‫اﺧﻤﺎش رﻓﺖ ﺗﻮي ﻫﻢ: ﺗﻮ ﭼﻪ ﻗﺪر ﺑﻪ رﻫﺎ ﺷﺒﯿﻬﯽ؟‬ ‫ﮐﻤﯽ ﺗﻮ ﺟﺎم ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﺷﺪم: ﺧﺐ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﻫﯿﭻ ...‬ ‫
- و ﺣﺎﻣﯽ ﭼﻪ ﻗﺪر ﺷﺒﯿﻪ ﺣﺎﻣﺪ؟‬ ‫
- ﮐﻤﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﻫﯿﭻ‬ ‫
- ﭘﺲ ﭼﺮا ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ داري راه رﻫﺎ ﻣﯿﺮي؟‬ ‫
- ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯿﮑﺮدم ﺑﺸﻢ ﻋﺮوس اﻧﺘﻈﺎم ﻫﺎ ... ﺑﺮم ﺗﻮ اون ﻋﻤﺎرت ... ﻣﻦ اون ﻋﻤﺎرت رو دوﺳﺖ ﻧﺪارم ...‬ ‫ﮔﻠﻨﺎر ﺑﺎ ﻟﻮدﮔﯽ ﺧﻨﺪﯾﺪ: اﻣﺎ ﻣﻦ اﯾﻦ اﻧﮕﺸﺘﺮ رو ﺧﯿﻠﯽ دوﺳﺖ دارم ﺧﺪاﯾﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮش ﺳﻠﯿﻘﻪ اﺳﺖ ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم و ﺑﻪ اﻧﮕﺸﺘﺮ ﮐﻒ دﺳﺘﻢ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﮐﺮدم و زﻧﺠﯿﺮ دور ﮔﺮدﻧﻢ رو ﺑﺎز ﮐﺮدم و اﻧﮕﺸﺘﺮ رو از ﺗﻮش رد ﮐﺮدم و ﮔﺮدﻧﻢ‬ ‫اﻧﺪاﺧﺘﻢ ...‬ ‫
- ﭼﺮا دﺳﺘﺖ ﻧﻤﯿﮑﻨﯽ؟‬ ‫
- ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ﺗﺎ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ رﺳﻤﯽ ﻧﺸﺪه ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ اﯾﻦ ﺟﺎ ﺑﺎﺷﻪ ﺑﻬﺘﺮه ...‬ ‫
- ﭼﻪ ﺟﻮري ﻣﯿﺨﻮاﯾﺪ رﺳﻤﯿﺶ ﮐﻨﯿﺪ؟‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﭘﻮزﺧﻨﺪي زدم: ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ... ﺑﮕﻢ ﺑﯿﺎد ﻣﻦ رو از ﺧﻮدم ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎري ﮐﻨﻪ؟ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﻋﻤﻪ ام ﺑﮕﻢ ... و ﺑﻪ ﻣﺎدرت ... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ... و از‬ ‫ﻫﻤﻪ ﻣﻬﺘﺮ ﺳﯿﺎ ... ﺑﻬﺶ ﺧﯿﻠﯽ اﺣﺘﯿﺎج دارم ...‬ ‫
- اوﻧﻢ ... داره ﺑﺮات ﺑﺎل ﺑﺎل ﻣﯿﺰﻧﻪ دﯾﺸﺐ ﻋﮑﺲ دوﺗﺎﯾﯿﺘﻮن رو ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد دﺳﺘﺶ و ﻫﻤﯿﻦ ﺟﻮري ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﭼﺮا از ﺧﺮه ﺷﯿﻄﻮن ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻧﻤﯿﺎد؟‬ ‫
- ﯾﻪ ﺑﺎر دﯾﮕﻪ ﺑﺮو اﻣﺮوز ﺑﺎﻫﺎش ﺣﺮف ﺑﺰن ...‬ ‫
- ﺑﺎﯾﺪ ﻗﻀﯿﻪ اﯾﻦ اﻧﮕﺸﺘﺮ رو ﺑﻬﺶ ﺑﮕﻢ ...‬ ‫
- اوه اوه ... اون رو ﺗﻮ ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﻣﻦ ﺗﻌﺼﺐ داره ... ﭼﺮا ﺻﻮرﺗﺖ ﻧﻤﯿﺨﻨﺪه؟ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﻧﯿﺴﺘﯽ؟‬ ‫
- ﻣﯿﺘﺮﺳﻢ ... ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﯽ ﺗﺮﺳﻢ ﮔﻠﻨﺎر از آﯾﻨﺪه از اﻣﺮوز و از ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ از ﻧﮕﺎه ﺧﺼﻤﺎﻧﻪ اون ﺧﺎﻧﻮاده ...‬ ‫
- ﺗﻮ ﺣﺎﻣﯽ رو داري ...‬ ‫
- دارﻣﺶ ﻣﮕﻪ ﻧﻪ؟‬ ‫
- ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ اﮔﺮ ﺑﺎ اﯾﻦ اﻧﮕﺸﺘﺮ ﻫﻢ ﻧﻔﻬﻤﯿﺪي ﮐﻪ دارﯾﺶ ﺑﻪ ﻧﻈﺮم ﯾﻪ ﺗﺴﺖ آي ﮐﯿﻮ ﺑﺪه ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﺣﺘﯽ اﻻن ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﭼﯽ ﮐﺎر ﮐﻨﻢ ...‬ ‫ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺖ روي دﯾﻮار ﻧﮕﺎﻫﯽ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: ﺑﻬﺶ زﻧﮓ ﺑﺰن ...‬ ‫ﺑﺎ زﻧﮓ ﺳﻮم ﮔﻮﺷﯽ رو ﺑﺮداﺷﺖ و ﻣﻦ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم از دﯾﺸﺐ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل ﭼﻪ ﻗﺪر ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﮐﺮده ...‬ ‫
- ﺳﻼم ﻋﺰﯾﺰم ... ﺻﺒﺤﺖ ﺑﻪ ﺧﯿﺮ ...‬ ‫و ﻣﻦ اﯾﻦ اﺣﻮال ﭘﺮﺳﯽ ﺟﺪي رو ﭼﻪ ﻗﺪر دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ ... ﮔﻠﻨﺎر ﻟﺒﺨﻨﺪ ﭘﻬﻨﯽ زد و ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ﺗﺎ ﭼﺎﯾﯽ ﺑﺮﯾﺰه ...‬ ‫
- ﺧﻮﺑﯽ؟‬ ‫... ﺧﻮب ﭼﯽ ﮐﺎر ﮐﻨﻢ ﺳﺌﻮال دﯾﮕﻪ اي ﺑﻪ ذﻫﻨﻢ ﻧﺮﺳﯿﺪ ...‬ ‫اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﺑﻪ زور ﺧﻨﺪه اش رو ﺟﻤﻊ ﮐﺮد ... ﻟﻌﻨﺖ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺑﯽ ﺗﺠﺮﺑﮕﯽ ﻣﻦ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﺧﻮﺑﻢ ﺧﺎﻧﻮم اﺣﻮال ﺷﺮﯾﻒ ﺷﻤﺎ ﭼﻪ ﻃﻮره؟‬ ‫
- ﻣﺴﺨﺮه ام ﻣﯿﮑﻨﯽ؟‬ ‫
- ﻧﻪ ﻋﺰﯾﺰه دﻟﻢ ...‬ ‫... از ﭘﺸﺖ ﺳﺮش ﺻﺪاي در اوﻣﺪ و ﺑﻌﺪ ﮐﻔﺶ: آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ...‬ ‫
- ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ﻋﺰﯾﺰم ﯾﻪ ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ اﺟﺎزه ﻣﯿﺪي؟‬ ‫... و ﻣﻦ ﺻﺪاي ﮔﻔﺖ و ﮔﻮ ﮐﺎﻏﺬ ﺷﻨﯿﺪم ...‬ ‫
- ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ...‬ ‫
- ﻧﻪ ﺗﻮ ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ﻣﻦ اﯾﻦ ﻣﻮﻗﻊ زﻧﮓ زدم ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- ﺑﯿﺎ ﯾﻪ ﻗﺮاري ﺑﺬارﯾﻢ ﻫﻤﺮاز ... ﺗﻮ ﻫﺮ ﺳﺎﻋﺘﯽ ﮐﻪ دوﺳﺖ داﺷﺘﯽ ﺑﺪون در ﻧﻈﺮ ﮔﺮﻓﺘﻦ زﻣﺎن و ﺟﺎش زﻧﮓ ﺑﺰن و ﻣﻦ از ﺑﻌﺪ از‬ ‫اون ﮐﺎرت ﺣﺘﯽ ﺗﻮ ﺟﻠﺴﻪ ﻫﻢ ﮔﻮﺷﯿﻢ رو روي ﺳﺎﯾﻠﻨﺖ ﻧﻤﯿﺬارم ...‬ ‫... و ﭼﻪ ﻗﺪر اﯾﻦ ﺣﺎﻣﯽ ﺑﺎ ﺣﺎﻣﯽ ﺣﺘﯽ ﻫﻔﺘﻪ ﭘﯿﺶ ﻓﺮق ﻣﯿﮑﺮد ...‬ ‫
- ﻣﯿﺪوﻧﻢ ﺧﯿﻠﯽ رو ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎت ﺣﺴﺎﺳﯽ ... و ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﺣﺎﻟﺖ رو ﺑﭙﺮﺳﻢ ...‬ ‫
- ﺗﻮ ﻧﺎﻣﺰدﻣﯽ ﻫﻤﺮاز ﻣﻦ ﺑﺮاي ﺗﻮ ﻫﻤﯿﺸﻪ وﻗﺖ دارم ...‬ ‫... و ﻣﻦ ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺑﻪ اﯾﻦ ﮐﻠﻤﻪ زدم ﮐﻪ ﭼﻪ ﻗﺪر ﺗﺎ ﻫﻤﯿﻦ 21 و ﯾﺎ دﻗﯿﻖ 51 ﺳﺎﻋﺖ ﭘﯿﺶ دور ﺑﻮد و ﻏﯿﺮ ﻣﻨﺘﻈﺮه ...‬ ‫
- ﻧﺎﻣﺰدﯾﻢ دﯾﮕﻪ؟‬ ‫و ﻣﻦ ﺑﺎ ﺻﺪاﯾﯽ ﺷﺒﯿﻪ ﺑﻪ زﻣﺰﻣﻪ ﺑﺪون در ﻧﻈﺮ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺗﻤﺎم ﺗﺮﺳﻬﺎم: ﻧﺎﻣﺰدﯾﻢ ...‬ ‫اﯾﻦ ﺑﺎر در ﻧﺰدم ... در زدن ﻧﺪاﺷﺖ ... اﯾﻦ ﺑﺎر ﺑﺎﯾﺪ ﮐﻮﺗﺎه ﻣﯿﻤﻮد ... ﮐﯿﻔﺶ رو ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد روي ﻣﯿﺰش ...‬ ‫
- ﮐﺖ ﺷﻠﻮار ﻣﯿﭙﻮﺷﯽ ﺳﺮ ﮐﺎر ﻣﯿﺮي ﭼﻬﺎر ﻧﻔﺮ ﺑﻬﺖ ﻣﯿﮕﻦ آﻗﺎي ﻣﻬﻨﺪس آدم ﺷﺪي ﻣﻦ رو ﺗﻮ ﻫﺎل ﻧﻤﯽ ﺑﯿﻨﯽ ...‬ ‫ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﭘﺸﺖ ﺑﻬﻢ رو ﺑﻪ ﭘﻨﺠﺮه اﺗﺎﻗﺶ ﮐﻪ ﻣﻨﻈﺮه اي ﻧﺪاﺷﺖ ﺟﺰ ﺣﯿﺎط ﺧﻠﻮ ت ﺗﺎرﯾﮏ ﭘﺸﺖ ﺳﺎﺧﺘﻤﻮن اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد ... ﻧﺸﺴﺘﻢ رو‬ ‫ﻟﺒﻪ ﺗﺨﺘﺶ: از اﯾﻦ ﺟﺎ ﻧﻤﯿﺮم اﻧﻘﺪر ﮐﻪ ﻓﺮﺻﺖ ﮐﻨﯽ ﺑﺎ ﺧﻮاﻫﺮت ﯾﻪ ﮐﻼم ﺣﺮف ﺑﺰﻧﯽ ...‬ ‫
- ﺑﺮادرت ﻧﺒﻮدم ...‬ ‫... ﻃﻌﻨﻪ ﻫﻢ اﮔﺮ ﻣﯿﺰد اﯾﻦ ﺳﯿﺎوش ... اﻣﺎ ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﺳﯿﺎ ﺑﻮد و دﻟﻢ ﺗﻨﮓ ... ﺧﯿﻠﯽ ﺗﻨﮓ ﺑﻮد ﺑﺮاي ﺻﺪاش ... ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﻫﻢ‬ ‫راﺿﯽ ﺑﻮدم ...‬ ‫
- ﺑﻮدي ﺑﻪ ﺧﺪا ...‬ ‫ﮐﺘﺶ رو رو ﻟﺒﻪ ﺻﻨﺪﻟﯽ ﮔﺬاﺷﺖ و ﮐﻼﻓﻪ ﻧﺸﺴﺖ رو ﺑﻪ روم . اﻣﺎ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻧﮑﺮد: ﻧﺒﻮدم ﮐﻪ اون ﮐﺎر رو ﮐﺮدي ...‬ ‫
- ﺑﻮدي ﮐﻪ اون ﮐﺎر رو ﮐﺮدم ... ﭼﺮا ﻫﯿﭻ ﮐﺪوﻣﺘﻮن ﺑﻪ ﻫﻢ ﺣﻖ ﻧﻤﯽ دﯾﺪ؟‬ ‫
- ﻻﺑﺪ ﺣﻘﯽ ﻧﺪاري ﮐﻪ ﻧﻤﯿﺪﯾﻢ ... ﻣﻦ ﮔﻠﯽ ﻧﯿﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﺒﺨﺸﻢ ﺑﮕﻢ ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ اﺣﺘﯿﺎج داﺷﺘﯽ ... ﻣﻦ ﺣﺎﻣﯽ ﻫﻢ ﻧﯿﺴﺘﻢ ﮐﻪ اﻧﻘﺪر‬ ‫دوﺳﺘﺖ داره ﮐﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﮐﻪ ﭘﯿﺪات ﮐﺮد ﺻﺤﯿﺢ و ﺳﺎﻟﻢ ﺑﺮاش ﺑﺲ ﺑﻮد ... ﻣﻦ ﺳﯿﺎم ... ﻫﻤﻮﻧﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺗﻤﺎم اﯾﻦ ﺳﺎﻟﻬﺎ ﭘﺸﺘﺖ ﺑﻮدم‬ ‫ﺑﺎﻫﺎت ﺑﻮدم ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﻫﺎﻣﻮن ... ﻋﻘﺪه ﻫﺎﻣﻮن و آرزوﻫﺎﻣﻮن رو ﺑﺎﻫﻢ ﻗﺴﻤﺖ ﮐﺮدﯾﻢ ...‬ ‫ﺑﻐﺾ ﮐﺮدم و ﺻﺪام ﻟﺮزﯾﺪ: ﺳﯿﺎ ﺑﻪ ﺧﺪا ﮐﻪ ﯾﺎدم ﻧﺮﻓﺘﻪ ... ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﻧﺨﻮاﺳﺘﻢ ﺧﻠﻮﺗﺖ رو ﺑﻬﻢ ﺑﺰﻧﻢ ...‬ ‫
- ﮔﺮﯾﻪ ﻧﮑﻦ ...‬ ‫
- ﺑﺮات ﻣﻬﻤﻪ؟ اﯾﻦ ﭼﻨﺪ روز ﻫﻤﺶ از دﻟﺘﻨﮕﯿﺖ ﺑﺎﻻ ﺑﺎل زدم؟ ﻧﺎ ﻣﺮد ﻣﻦ ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﺑﯿﺎم ﻣﻨﺖ ﮐﺸﯽ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﻗﻬﺮ ﻧﯿﺴﺘﻢ ... اون ﺟﻮري ﮐﻪ ﺗﻮدوﺳﺖ داري راﺑﻄﻪ ﻣﻮن از اﯾﻦ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﭘﯿﺶ ﺑﺮه دارم ﭘﯿﺶ ﻣﯿﺒﺮﻣﺶ ...‬ ‫اﯾﻦ ﺑﺎر ﺻﺪام ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻟﺮزﯾﺪ ﭼﻮن ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺑﻠﻨﺪ زدم زﯾﺮ ﮔﺮﯾﻪ ﺗﻌﺠﺐ ﮐﺮد و ﺑﻌﺪ از اﯾﻦ ﻫﻤﻪ وﻗﺖ ﻧﮕﺎم ﮐﺮد: ﮔﺮﯾﻪ ﻧﮑﻦ دﯾﻮوﻧﻪ ...‬ ‫
- ﭼﯽ ﻣﯿﮕﯽ ﻣﻦ ﺗﻮ رو ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ﻣﯿﻤﯿﺮم ... ﺳﯿﺎ ﻧﮕﻮ ... اﯾﻦ ﺟﻮري ﻧﮑﻦ ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫ﮐﻼﻓﻪ ﺷﺪ: ﺑﯽ ﺧﻮد ﮐﺮدي ... ﻏﻠﻂ ﮐﺮدي ﺑﯽ اﺟﺎزه ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪي رﻓﺘﯽ ﺑﯽ ﺧﺒﺮ رﻓﺘﯽ ... ﻫﺮ دردﯾﺖ ﮐﻪ ﺑﻮد ﺑﻬﻢ ﻣﯿﮕﻔﺘﯽ ... ﺣﻠﺶ‬ ‫ﻣﯿﮑﺮدم از دﺳﺘﻢ ﮐﺎري ﺑﺮ ﻧﻤﯿﻮﻣﺪ ﻻاﻗﻞ اﯾﻦ اﺗﺎق ﺗﺤﻮﯾﻞ ﺗﻮ ﺗﺎ ﻫﺮ وﻗﺖ ﺧﻮاﺳﺘﯽ ﺗﻮش ﻣﯿﻤﻮﻧﺪي ﻣﻦ ﺣﺮﻓﯽ داﺷﺘﻢ؟ ادﻋﺎي ﺧﻮاﻫﺮ‬ ‫ﺑﺮادرﯾﺖ ﻣﯿﺸﻪ؟ ﻣﻦ از ﻫﻤﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺷﮑﺴﺘﻢ اﯾﻦ وﺳﻂ ﻏﺮورم رو ﺑﺮدي زﯾﺮ ﺳﺌﻮال ...‬ ‫
- ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺎ آوﯾﺴﺎ راﺣﺖ ﺑﺎﺷﯽ ... ﻗﺎﻃﯽ ﮐﺮده ﺑﻮدم ﺗﻮ ﺷﺮاﯾﻂ ﺑﺪي ﺑﻮدم ...‬ ‫
- اﻧﻘﺪري ﺑﺮادري ﺑﻬﺖ ﺛﺎﺑﺖ ﮐﺮده ﺑﻮدم ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﺑﺪوﻧﯽ ﺗﺤﺖ ﻫﺮ ﺷﺮاﯾﻄﯽ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﺑﺮام ﻣﻬﻢ ﺗﺮ از ﺗﻮ ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫... ﮐﻤﯽ ﺻﺪاش رو آورد ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺗﺮ: ﺣﺘﯽ ﺧﻮاﻫﺮي ﮐﻪ از ﺧﻮن ﺧﻮدﻣﻪ ...‬ ‫اﺷﮑﺎم رو ﺑﺎ ﭘﺸﺖ دﺳﺖ ﭘﺎك ﮐﺮدم: اﺷﺘﺒﺎه ﮐﺮدم ... اوﻣﺪم ﻫﻤﯿﻦ رو ﺑﻬﺖ ﺑﮕﻢ ... ﺑﮕﻢ اﺷﺘﺒﺎه ﮐﺮدم ﻣﻦ ﺳﯿﺎ رو ﻣﯿﺨﻮام ﻫﻤﻮﻧﯽ‬ ‫ﮐﻪ ﺑﺎﻫﺎش ﺳﺎﻧﺪوﯾﭻ ﻓﻼﻓﻞ ﮔﺎز ﻣﯿﺰدم ... ﻫﻤﻮﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﻫﺎش آﻫﻨﮓ ﮔﻮش ﻣﯿﮑﺮدم ﺷﻌﺮ ﻣﯿﺨﻮﻧﺪم ﺑﺎ ﮐﻮﻟﻪ ﺗﻮ ﺻﻒ اﺗﻮﺑﻮس ﻣﯽ‬ ‫اﯾﺴﺘﺎدم ... ﺑﺰرگ ﺷﺪي ﺗﻮ ﭼﻨﺪ ﻣﺎه ﻣﻬﻨﺪس ﺷﺪي ... ﻋﺎﺷﻖ ﺷﺪي ... ﻣﻦ ﻣﻮﻧﺪم ﮐﻨﺎر ...‬ ‫ﮐﻤﯽ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ اوﻣﺪ ... اﺷﮑﻢ رو ﭘﺎك ﮐﺮدم و دﺳﺘﻢ رو آوردم ﺑﺎﻻ: ﻧﻪ ﺑﻪ ﺧﺪا ﮐﻪ ﺑﯽ اﻧﺼﺎف ﻧﯿﺴﺘﻢ ... وﻗﺖ ﮔﺬاﺷﺘﯽ ﺑﺮام ... ﻋﺸﻖ‬ ‫ﮔﺬاﺷﺘﯽ اﻣﺎ ﺳﯿﺎ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﯾﻬﻮ ﺧﯿﻠﯽ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﮐﺮد ... ﺧﯿﻠﯽ زﯾﺎد ﻣﻦ اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﯾﻬﻮﯾﯽ رو ﻫﻀﻢ ﻧﮑﺮدم. ﻣﻮﻧﺪ ﺳﺮ دﻟﻢ ﺷﺪ اون‬ ‫دل دردي ﮐﻪ دﯾﺪي ... ﺧﻮب ﭼﯽ ﮐﺎر ﮐﻨﻢ ﺗﻮ ﮐﻪ ﻣﯿﺪوﻧﯽ ﻣﻦ ﺗﻮ ﭘﺬﯾﺮﻓﺘﻦ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﭼﻪ ﻗﺪر ﮐﻨﺪم و ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ﭼﺮا ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ‬ ‫ﯾﻬﻮ ﻋﯿﻦ ﻃﻮﻓﺎن ﺗﻮ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﻦ اﺗﻔﺎق ﻣﯽ اﻓﺘﻪ ... ﺳﯿﺎ ﻣﻦ اﻧﻘﺪر ﺗﻮ اﯾﻦ اﺗﺎق ﻣﯿﺸﯿﻨﻢ ... اﻧﻘﺪر ﻣﯿﺮم و ﻣﯿﺎم ﺗﻮ دوﺑﺎره ﻣﺜﻞ ﻗﺒﻞ ﻧﮕﺎم‬ ‫ﮐﻨﯽ ... ﻣﻦ ﺑﯽ ﺗﻮ ﺑﯽ ﮐﺴﻢ ﺳﯿﺎ ...‬ ‫ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ اوﻣﺪ و ﻣﺤﮑﻢ ﺑﻐﻠﻢ ﮐﺮد و ﺣﺘﯽ ﺧﻮدم ﻫﻢ ﺗﻮ ﻣﯿﺰان ﮐﻮﻟﯽ ﺑﺎزي ﮐﻪ در آورده ﺑﻮدم ﻣﻮﻧﺪه ﺑﻮدم ...‬ ‫
- ﻣﻤﻮش ﻣﻦ ﺧﯿﻠﯽ دوﺳﺖ دارم ... ﺑﺎور ﮐﻦ داﺷﺘﻢ دﯾﻮﻧﻪ ﻣﯿﺸﺪم ... ا ... ﺑﺴﻪ دﯾﮕﻪ ﭼﺮا ﻋﯿﻦ اﯾﻦ ﺑﭽﻪ دﻣﺎﻏﻮ ﻫﺎ ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯿﮑﻨﯽ‬ ‫آﺧﻪ؟‬ ‫ازش ﻓﺎﺻﻠﻪ ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﺑﺎ ﻣﺸﺖ ﺑﻪ ﺳﯿﻨﻪ اش زدم: ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺪي ... داﺷﺘﻢ ﻣﯿﻤﺮدم ...‬ ‫
- ﺧﻮﺑﺖ ﺑﺸﻪ ﺗﻨﺒﯿﻪ ﻻزم ﺑﻮدي ... ﺑﯽ ﺧﻮد ﻫﻢ ﻧﻨﻪ ﻣﻦ ﻏﺮﯾﺒﻢ ﺑﺎزي در ﻧﯿﺎر ... آﻣﺎرت رو دارم ﭼﻪ ﻃﻮري دو رو ﺑﺮﺗﻦ ...‬ ‫دﺳﺘﻤﺎل ﮐﺎﻏﺬي رو ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﮔﺮﻓﺖ و ﻧﺸﺴﺘﻢ ﻟﺒﻪ ﺗﺨﺖ و ﻧﺸﺴﺖ رو ﺻﻨﺪﻟﯽ رو ﺑﻪ روش ...‬ ‫
- اي روزا ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﻫﺮ زﻣﺎﻧﯽ ﺑﻬﺖ اﺣﺘﯿﺎج دارم ...‬ ‫
- ﭘﺲ ﺑﮕﻮ ﺑﺮاي رﻓﻊ اﺣﺘﯿﺎج اوﻣﺪي ...‬ ‫ﺑﺮاق ﺷﺪم ﺗﻮ ﺻﻮرت ﻟﻮده اش‬ ‫دﺳﺘﺶ رو ﺑﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﺗﺴﻠﯿﻢ ﺑﺎﻻ آورد: ﺷﻮﺧﯽ ﮐﺮدم ﭼﻪ ﻣﻤﻮش ﺧﺸﻨﯽ ﺷﺪي ... از ﺑﺲ ﺑﺎ اون ﺑﺎﻧﺪ ﻣﺎﻓﯿﺎ ﮔﺸﺘﯽ ...‬ ‫ﺑﯿﻨﯿﻢ رو ﻣﺤﮑﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ: ﻣﺎﻓﯿﺎ ﮐﯿﻪ؟‬ ‫
- اون دﮐﺘﺮ اﻧﺘﻈﺎم ﻣﺨﻮف ... آﻗﺎ اﯾﻦ ﺑﻪ ﭼﻪ ﮐﺴﺎﯾﯽ ﮐﻪ زﻧﮓ ﻧﺰد اون ﺷﺐ ...‬ ‫
- ﺧﻮﺑﻪ ﺗﻮ ام ... دﯾﮕﻪ ﻧﻤﯿﺨﻮاد ﺷﻠﻮﻏﺶ ﮐﻨﯽ ...‬ ‫
- ﻧﻪ ﺑﻪ ﺟﻮن ﺳﯿﺎ ... اﻧﻘﺪري ﺗﺮﺳﯿﺪه ﺑﻮد و اﻧﻘﺪري ﺟﺪي ﺑﻮد ﮐﻪ ﻫﻤﻮن ازش ﺗﺮﺳﯿﺪه ﺑﻮدﯾﻢ ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫
- ﺳﯿﺎ ...‬ ‫
- ﺟﺎﻧﻢ ...‬ ‫
- اﮔﺮ ﺑﻬﺖ ﺑﮕﻢ اﯾﻦ آﻗﺎي ﻣﺎﻓﯿﺎ ... ازم ... ﯾﻌﻨﯽ ...‬ ‫
- ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎري ﮐﺮده؟!‬ ‫ﺳﺮم رو ﺑﺎ ﺷﺪت آرودم ﺑﺎﻻ ...‬ ‫
- ﮔﺮدﻧﺖ ﺷﮑﺴﺖ دﯾﻮوﻧﻪ ...‬ ‫
- آﺧﻪ ...‬ ‫دﮐﻤﻪ ﺑﺎﻻي ﭘﯿﺮاﻫﻨﺶ رو ﺑﺎز ﮐﺮد و ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻏﻤﮕﯿﻨﯽ زد: ﺣﺪس زدﻧﺶ ﺳﺨﺖ ﻧﺒﻮد ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ...‬ ‫
- وﻟﯽ ﻣﻦ ﻣﯿﺪوﻧﻢ دوﺳﺘﺶ داري ...‬ ‫ﺳﺮم رو ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻢ اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ رو زدن ﺑﻪ ﺳﯿﺎ ﺳﺨﺖ ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﻣﻤﻮش ﭼﺮا ﺳﺮت ﭘﺎﯾﯿﻨﻪ؟ رﻓﯿﻖ روزﻫﺎي ﮐﻮدﮐﯽ اﯾﻦ ﮐﻪ ﻋﺠﯿﺐ ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫
- ﺳﯿﺎوش ﻣﻦ ... ﮐﺎرم درﺳﺘﻪ ﻣﮕﻪ ﻧﻪ؟‬ ‫
- ﻣﻨﻄﻘﯽ ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﺑﺎ اون ﭘﯿﺶ زﻣﯿﻨﻪ ﺑﺎ اون ﻫﻤﻪ ﺗﻔﺎوت ﺑﺎ اون ﻫﻤﻪ اﺧﺘﻼﻓﺎت ﻃﺒﻘﺎﺗﯽ و ﺷﺎﯾﺪ ﺳﻠﯿﻘﻪ اي ﻧﻪ ... اﻣﺎ اﯾﻦ‬ ‫ﺟﺎ ﮐﺎره دﻟﻪ ... ﻣﻦ ﺑﻪ ﺣﺎﻣﯽ ﺧﯿﻠﯽ اﻋﺘﻘﺎد دارم اﻋﺘﻤﺎد دارم ... اون آدم اﻧﻘﺪر ﻓﮑﺮ ﮐﺮده اﻧﻘﺪر ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮده و اﻧﻘﺪر ﻣﺮد ﻫﺴﺖ ﮐﻪ‬ ‫اﮔﺮ اوﻣﺪه و ﮔﻔﺘﻪ راﻫﯽ رو ﺑﺎﻫﻢ ﺷﺮوع ﮐﻨﯿﻢ ﺣﺘﯽ دﺳﺖ اﻧﺪاز ﻫﺎش رو ﻫﻢ ﺳﻨﺠﯿﺪه ﺑﺎﺷﻪ ...‬ ‫اﺷﮑﺎت رو ﭘﺎك ﮐﻦ آﺑﺠﯽ ﮐﻮﭼﯿﮑﻪ ... دارم ﺷﻮﻫﺮت ﻣﯿﺪم ...‬ ‫... و ﻣﻦ ﭼﻪ ﻗﺪر ﻗﻠﺒﻢ ﻟﺮزﯾﺪ از ﺑﻐﻀﯽ ﮐﻪ داﺷﺖ وﻗﺘﯽ ﺑﻐﻠﻢ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: ﻣﯿﮑﺸﻤﺶ اﮔﺮ ﺧﻮاﻫﺮم رو اذﯾﺖ ﮐﻨﻪ ...‬ ‫
- ﮔﺮﯾﻪ ﮐﺮدي؟‬ ‫
- اول ﯾﻪ ﺳﻼم ﮐﻦ ...‬ ‫
- ﺳﻼم ... ﮔﺮﯾﻪ ﮐﺮدي؟‬ ‫ﺧﻨﺪه ام ﻣﯿﮕﺮﻓﺖ از اﯾﻦ ﻧﮕﺮاﻧﯽ ﻫﺎي ﭘﺎي ﺗﻠﻔﻨﺶ: ﭘﯿﺶ ﺳﯿﺎم ...‬ ‫ﯾﮑﻢ اﻧﮕﺎر ﺧﯿﺎﻟﺶ راﺣﺖ ﺗﺮ ﺷﺪ: ﺑﺎﻻﺧﺮه ﮐﻮﺗﺎه اوﻣﺪ؟‬ ‫
- ﺑﺮات ﭘﯿﻐﺎم ﻫﻢ داره ... ﮔﻔﺖ ﺑﮕﻢ ﺧﻮاﻫﺮم رو اذﯾﺖ ﮐﻨﯽ ﻣﯽ ﮐﺸﻤﺖ ...‬ ‫
- ﺑﮕﻮ ﺑﻬﺶ ﺧﯿﺎﻟﺖ راﺣﺖ ... ﺧﻮاﻫﺮت ﻋﺰﯾﺰه دل ﻣﻨﻪ و دﺳﺘﻢ اﻣﺎﻧﺖ ...‬ ‫
- ﺻﺪاي ﺗﻮ ﻫﻢ ﺧﺴﺘﻪ اﺳﺖ ...‬ ‫
- ﭘﺪرم ﺧﯿﻠﯽ ﺣﺎﻟﺶ ﺧﻮب ﻧﯿﺴﺖ ... دﮐﺘﺮش ﺗﻤﺎس ﮔﺮﻓﺖ دارم ﻣﯿﺮم ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ...‬ ‫
- ﻋﺰﯾﺰم ... اﻣﯿﺪوارم ﮐﻪ ﭼﯿﺰ ﺧﺎﺻﯽ ﻧﺒﺎﺷﻪ ... ﻣﯿﺨﻮاي ﺑﯿﺎم ﭘﯿﺸﺖ؟‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫
- ﻣﻦ ﻫﻤﯿﺸﻪ دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاد ﭘﯿﺸﻢ ﺑﺎﺷﯽ اﻣﺎ ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن اذﯾﺖ ﻣﯿﺸﯽ ... ﻣﺮاﻗﺐ ﺧﻮدت ﺑﺎش ... ﺷﺐ ﻫﻢ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺮ ﻧﮕﺮد ﺑﮕﻮ ﺑﯿﺎم‬ ‫ﺑﺒﺮﻣﺖ ﺧﻮﻧﻪ ...‬ ‫
- ﺗﻮ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻓﮑﺮ ﻧﮑﻦ ... ﮐﺎرت رو ﺑﮑﻦ ... ﻣﻦ اﻣﺸﺐ اﯾﻦ ﺟﺎ ﻣﯽ ﻣﻮﻧﻢ ...‬ ‫
- ﺑﻪ ﺳﯿﺎ ﺑﮕﻮ ﮐﺎري ﺑﻪ ﮐﺎر ﻧﺎﻣﺰد ﻣﻦ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ...‬ ‫... ﯾﻌﻨﯽ ﻗﺮار ﻫﺮ ﺑﺎر ﺑﺎ ﮐﻠﻤﻪ ﻧﺎﻣﺰد ﻣﻦ ﻫﻤﯿﻦ ﻗﺪر دﻟﻢ ﺑﻠﺮزه ...‬ ‫
- ﻣﺮاﻗﺐ ﺧﻮدت ﺑﺎش ﺣﺎﻣﯽ ...‬ ‫ﮐﻤﯽ ﻣﮑﺚ ﮐﺮد: ﺗﻮ ﻫﻢ ﻣﺮاﻗﺐ ﻋﺰﯾﺰ ﻣﻦ ﺑﺎش ...‬ ‫ﺳﺮش رو روي ﺑﺎزوم ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﮐﺮد و ﻣﻦ ﻋﺎﺷﻖ ﻟﺨﺘﯽ ﻣﻮﻫﺎش ﺑﻮدم ...‬ ‫
- ﺣﺎﻣﺪ ﻣﯿﺨﻮاد ﺑﺮاي ﻓﻨﺪق ﯾﻪ ﺑﺮادر ﺑﯿﺎره ...‬ ‫ﮐﻮﺷﺎ: ﻣﻦ ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻢ دﯾﮕﻪ اﺳﻢ ﺑﺮادرش رو ﻣﻦ ﻣﯿﺬارم ...‬ ‫
- ﻻﺑﺪ ﺑﺎدوم‬ ‫ﮐﻮﺷﺎ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺷﻮﺧﯽ ﻧﺴﺒﺘﺎ ﺧﻨﮏ ﻣﻦ رﯾﺰ ﺧﻨﺪﯾﺪ و ﻣﻦ ﻟﭙﺶ رو ﮔﺎز ﮔﺮﻓﺘﻢ و دادش در اوﻣﺪ ...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ: ﭘﺪرﺟﻮن اﺻﻼ ﺣﺎﻟﺶ ﺧﻮب ﻧﯿﺴﺖ ﺣﺎﻣﺪ اﻣﺮوز ﺧﯿﻠﯽ ﻧﮕﺮان ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﻧﯿﻮﺷﺎ ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﯽ ادﺑﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﭘﺪرت ﻣﯿﮕﯽ ﺣﺎﻣﺪ؟‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻬﻢ ﮐﺮد ﮐﻪ زﯾﺎدي ﺑﻪ ﻧﻈﺮم ﻏﻢ داﺷﺖ ﺧﻮب ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﺑﯿﻦ دوراﻫﯽ ﻋﺸﻖ و ﻧﻔﺮت ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﺮدي ه ﯾﻬﻮ ﺗﻮ‬ ‫زﻧﺪﮔﯿﺸﻮن ﭘﯿﺪاش ﺷﺪه ﺑﻮد ﮔﯿﺮ ﮐﺮده ﺑﻮدن ...‬ ‫ﮐﻮﺷﺎ: ﺧﻮدش ﮔﻔﺖ از اﯾﻨﮑﻪ ﺑﻬﺶ ﺑﮕﯿﻢ ﺣﺎﻣﺪ ﻧﺎراﺣﺖ ﻧﻤﯿﺸﻪ ...‬ ‫
- ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯿﮑﻨﻢ ﻋﻤﻮﺗﻮن ﺧﻮﺷﺶ ﺑﯿﺎد ...‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﻣﻮﺑﺎﯾﻠﻢ ﮐﺮدم دﯾﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد ﻧﺴﺒﺘﺎ ﺳﺎﻋﺖ ﺣﺪود ﻧﻪ ﺷﺐ ﺑﻮد و ﻫﯿﭻ ﮐﺪوﻣﺸﻮن ﺑﺮﻧﮕﺸﺘﻪ ﺑﻮدن ﺧﻮﻧﻪ ...‬ ‫ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﻫﻢ ﻫﻮل رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ...‬ ‫ﻓﺨﺮي ﺗﻘﻪ اي ﺑﻪ در زد: ﻫﻤﺮاز ﺧﺎﻧﻮم ﺷﺎم ﻧﻤﯿﺨﻮرﯾﺪ؟‬ ‫
- ﻧﻪ ﻓﺨﺮي ﺧﺎﻧﻮم ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﺻﺒﺮ ﮐﻨﻢ ﺑﻬﺘﺮ ﺑﺎﺷﻪ ...‬ ‫ﻓﺨﺮي ﺧﺎﻧﻮم ﮔﻮﺷﻪ ﭼﺸﻤﺶ رو ﭘﺎك ﮐﺮد و از اﺗﺎق ﺑﯿﺮون رﻓﺖ ﺧﻮب ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ﺗﻮ اﯾﻦ ﻧﺰدﯾﮏ ﭼﻬﻞ ﺳﺎل ﮐﻪ ﺧﺎﻧﺰاده اﯾﻦ ﺧﻮﻧﻪ‬ ‫اﺳﺖ اﻧﻘﺪر واﺑﺴﺘﻪ اﺳﺖ ﮐﻪ اﯾﻦ ﻣﺮﯾﻀﯽ ﻧﺎ اﻣﯿﺪ ﮐﻨﻨﺪه اﮐﺒﺮ ﺧﺎن داﻏﻮﻧﺶ ﮐﺮده ...‬ ‫ﺑﺎ ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪن در ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو ﻣﺤﮑﻢ ﺑﻐﻞ ﮐﺮدم و ﺑﺎز ﺑﺎﻫﻢ ﺗﻮي ﺗﺨﺖ دراز ﮐﺸﯿﺪﯾﻢ ... ﺑﺮاي ﺑﺎر ﺳﻮم ﺑﺎ ﮔﻮﺷﯽ ﺣﺎﻣﯽ ﺗﻤﺎس ﮔﺮﻓﺘﻢ‬ ‫و ﺑﺮ ﻧﺪاﺷﺖ واﻗﻌﺎ دﯾﮕﻪ داﺷﺘﻢ ﻧﮕﺮان ﻣﯿﺸﺪم ﮐﻪ ﺻﺪاي زﻧﮓ ﺗﻠﻔﻦ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﺑﻌﺪ ﺻﺪاي ﺑﻠﻨﺪ ﺟﯿﻎ زري ﺧﺎﻧﻮم و ﺻﺪاي‬ ‫ﺑﻠﻨﺪ ﮔﺮﯾﻪ ... دﻟﻢ ﻫﺮي رﯾﺨﺖ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮب ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﭼﻪ اﺗﻔﺎﻗﯽ اﻓﺘﺎده ... ﺑﭽﻪ ﻫﺎ وﺣﺸﺖ زده از روب ﺗﺨﺖ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪن‬ ‫...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫ﺑﺮ ﮔﺸﺘﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺸﻮن در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ داﺷﺘﻢ ﮐﻔﺸﻬﺎم رو ﻣﯿﭙﻮﺷﯿﺪم: ﺑﯿﺮون ﻧﻤﯽ ﯾﺎﯾﺪ ﺗﺎ ﺑﺒﯿﻨﻢ ﭼﯽ ﺷﺪه ...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ ﮐﻪ از ﺑﻐﺾ ﭼﻮﻧﻪ اش ﻣﯿﻠﺮزﯾﺪ و ﺑﻮﺳﯿﺪم: ﻫﻤﯿﻦ ﺟﺎ ﺑﺎﺷﯿﺪ ...‬ ‫ﺑﺎ ﺷﺘﺎب از ﭘﻠﻪ ﻫﺎ رﻓﺘﻢ ﭘﺎﯾﯿﻦ و ﺑﺎدﯾﺪن ﮔﺮﯾﻪ و زاري ﻓﺨﺮي ﺧﺎﻧﻮم و آب ﺗﻮي دﺳﺖ زري ﻓﻬﻤﯿﺪم ﭼﯽ ﺷﺪه ...‬ ‫ﻓﺨﺮي ﺑﺎ دﯾﺪﻧﻢ داغ دﻟﺶ ﺗﺎزه ﺷﺪ: ﻫﻤﺮاز ﺧﺎﻧﻮم ﺑﯿﺎ ... دﯾﺪ ﭼﯽ ﺷﺪ ... ﺑﺎورم ﻧﻤﯿﺸﻪ ...‬ ‫ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم و ﺑﻪ ﻋﮑﺲ ﺗﻤﺎم ﻗﺪر اﮐﺒﺮ ﺧﺎن روي دﯾﻮار ﺳﺮﺳﺮا ﻧﮕﺎﻫﯽ ﮐﺮدم و ﻗﻄﺮ اﺷﮏ ﻣﺰاﺣﻤﯽ از ﮔﻮﺷﻪ ﭼﺸﻤﻢ ﺳﺮازﯾﺮ‬ ‫ﺷﺪ ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﺎورم ﻧﻤﯿﺸﺪ اون ﻫﻤﻪ ﻗﺪرت و ﺟﺬﺑﻪ ﺣﺎﻻ ﻧﺒﺎﺷﻪ اون ﻫﻤﻪ اذﯾﺖ و اون ﻫﻤﻪ ﮐﺸﻤﮑﺶ و اون ﺻﺪاي رﻋﺐ اﻧﮕﯿﺰ‬ ‫ﻋﺼﺎش و اون ﭼﺸﻤﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﺑﻠﺪ ﻧﺒﻮدن ﺑﺨﻨﺪن و ﯾﺎ ﺷﺎد ﺑﺎﺷﻦ ...‬ ‫ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم و ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو دﯾﺪم ﮐﻪ از ﻧﺮد ﻫﺎ آوﯾﺰون ﺑﻮدن ﻫﺮ دوﺷﻮن ﮔﺮﯾﺎن ﺑﻮدن ﺧﻮب ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻋﺖ دﯾﮕﻪ اﯾﻨﺠﺎ‬ ‫ﭼﻪ ﻗﺸﻘﺮﻗﯽ راه ﻣﯿﻮﻓﺘﻪ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺸﻮن ﮐﮑﻪ داﺷﺖ اﺷﮏ ﻣﯽ رﯾﺨﺘﻦ دوﯾﺪم و ﻣﺤﮑﻢ ﺑﻐﻠﺸﻮن ﮐﺮدم ...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ ﮐﻪ ﻫﻖ ﻫﻖ ﻣﯿﮑﺮد: دروغ ﻣﯿﮕﻦ ﻧﻤﺮده ... ﻧﻤﺮده ﻣﮕﻪ ﻧﻪ؟‬ ‫ﮐﻮﺷﺎ ﺗﻮ ﺑﻐﻠﻢ ﻣﯿﻠﺮزﯾﺪ و ﻣﻦ ﻓﻘﻂ دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ اون ﻟﺤﻈﻪ ﭘﯿﺶ ﺣﺎﻣﯽ ﺑﺎﺷﻢ و ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو ﭼﯽ ﮐﺎر ﻣﯽ ﮐﺮدم ...‬ ‫اﻧﻘﺪر ﮔﺮﯾﻪ ﮐﺮده ﺑﻮدن ﮐﻪ وﻗﺘﯽ ﺳﺮﺷﻮن رﻓﺖ روي ﺑﺎﻟﺸﺖ و ﺧﻮاﺑﯿﺪن ﻫﻢ ﻫﻨﻮز ﺳﯿﻨﻪ ﺷﻮن ﻣﯿﻠﺮزﯾﺪ و ﻣﻦ ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﺮدم ﺑﺮاي‬ ‫ﺑﺎر ﭼﻨﺪم ﺑﻪ ﺗﻠﻔﻦ ﺣﺎﻣﯽ زﻧﮓ زدم ... دور ﺧﻮدم ﺗﻮ اﺗﺎق ﻣﯿﭽﺮﺧﯿﺪم و ﮔﻮﺷﻪ ﺷﺼﺘﻢ رو ﺑﻪ دﻫﻨﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم ... ﺣﺎﻻ ﮐﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ‬ ‫ﺧﻮاﺑﯿﺪه ﺑﻮدن ﻣﯿﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺑﺴﭙﺮﻣﺸﻮن ﺑﻪ ﮔﻠﻨﺎر و ﺑﺮم ﭘﯿﺸﺶ اﻟﺒﺘﻪ اﮔﺮ ﻣﯿﻔﻬﻤﯿﺪم اﺻﻼ ﮐﺠﺎﺳﺖ ...‬ ‫زﻧﮓ در ﺧﻮﻧﻪ ام ﺧﻮرد ﮔﻠﻨﺎر و ﺳﯿﺎ ﺑﻮدن ...‬ ‫
- ﮔﻠﯽ ﻫﺮ دوﺷﻮن ﺗﺮﺳﯿﺪن ﺗﻮ ﮐﻪ ﺷﺮاﯾﻄﺸﻮن رو ﻣﯿﺪوﻧﯽ اﮔﻪ ﻣﯿﺸﻪ ﻫﯽ ﺑﺮو ﺑﻬﺸﻮن ﺳﺮ ﺑﺰن ...‬ ‫ﺳﯿﺎ: ﮔﻠﯽ ﺣﻮاﺳﺶ ﻫﺴﺖ ﻣﻦ ﻣﯿﺮﺳﻮﻧﻤﺖ ...‬ ‫ﭘﺎﻧﭽﻮم رو روي ﭘﯿﺮاﻫﻦ ﻣﺸﮑﯿﻢ ﭘﻮﺷﯿﺪم و ﻣﻮﻫﺎم رو ﺟﻤﻊ ﮐﺮدم دﺳﺘﻢ ﯾﺦ ﮐﺮده ﺑﻮد ﻗﻠﺒﻢ ﻓﺸﺮده ﻣﯿﺸﺪ ﺧﻮب ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ از دﺳﺖ‬ ‫دادن ﯾﻌﻨﯽ ﭼﯽ ... ﻗﻠﺒﻢ ﺗﻨﺪ ﻣﯿﺰد و ﺣﺎﻟﺖ ﺗﻬﻮع داﺷﺘﻢ ...‬ ‫ﮔﻠﯽ ﻣﺎﻧﺘﻮش رو در آورد: ﻫﻤﺮاز ﺧﯿﺎﻟﺘﻮن راﺣﺖ ﻣﻦ اﯾﻨﺠﺎم ...‬ ‫ﮔﻮﻧﻪ اش رو ﻣﺤﮑﻢ ﺑﻮﺳﯿﺪم: آوردﻣﺸﻮن اﯾﻦ ﺟﺎ اﻻن اوﻧﺠﺎ ﻣﺤﺸﺮ ﮐﺒﺮي ﻣﯿﺸﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ زﯾﺮ دﺳﺖ و ﭘﺎ ﻣﯿﻤﻮﻧﻦ و اذﯾﺖ ﻣﯿﺸﻦ ...‬ ‫ﺳﯿﺎ ﺳﻮﯾﯿﭻ رو ﺗﻮ دﺳﺘﺶ ﭼﺮﺧﻮﻧﺪ و ﮐﻔﺸﺎش رو دوﺑﺎره ﭘﺎش ﮐﺮد و ﺳﺮي ﺑﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﺗﺎﺳﻒ ﺗﮑﻮن داد ...‬ ‫ﭘﺎﻫﺎم ﯾﺦ ﮐﺮده ﺑﻮد و ﺗﻮ ﺗﺎرﯾﮑﯽ ﺷﺐ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﻣﯿﺮﻓﺘﯿﻢ ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮدم ﺑﺎﯾﺪ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﺧﻮﻧﻪ رﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﻦ اﻣﺎ ﮐﺎر از‬ ‫ﻣﺤﮑﻢ ﮐﺎري ﻋﯿﺐ ﻧﻤﯿﮑﺮد ...‬ ‫ﺑﻐﺾ داﺷﺘﻢ ...‬ ‫ﺳﯿﺎ: ﻣﻤﻮش ﺣﺎﻟﺖ ﺧﻮب ﻧﯿﺴﺖ؟‬ ‫
- از اﯾﻦ ﺷﺒﻬﺎي ﻃﻮﻻﻧﯽ ﺑﻌﺪ از ﻣﺮگ ﻋﺰﯾﺰان ﻣﯿﺘﺮﺳﻢ ... ﻫﻤﻮﻧﯽ ﮐﻪ ﺻﺒﺢ ﻧﻤﯿﺸﻪ و ﺗﺎزه ﺻﺒﺤﺶ وﻗﺘﯽ از ﻟﺨﺘﯽ ﮔﺮﯾﻪ ﻫﺎي‬ ‫دﯾﺸﺐ ﺑﺎ ﺑﻮي ﺣﻠﻮا ﺑﯿﺪار ﻣﯿﺸﯽ ﻣﯿﺨﻮاي ﻓﮑﺮ ﮐﻨﯽ ﻫﻤﺶ ﯾﻪ دروغ ﻣﺤﺾ ﺑﻮده اﻣﺎ ﻧﻤﯿﺸﻪ ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫ﺳﯿﺎ دﺳﺘﻢ رو ﻣﺤﮑﻢ ﺗﻮي دﺳﺘﺶ ﮔﺮﻓﺖ: ﻫﻤﺮاز اﯾﻦ ﻣﺮد در ﺣﻘﺖ ﺧﯿﻠﯽ ...‬ ‫ﺗﻮ ﺣﺮﻓﺶ ﭘﺮﯾﺪم: ﻣﻦ اون روزﻫﺎ رو ﻫﻤﻮن ﺑﺎري ﮐﻪ ﺗﻮي ﺗﺨﺖ اون ﺟﻮر ﻋﺎﺟﺰ دﯾﺪﻣﺶ ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﺮدم ... ﺧﺪا ﺑﯿﺎﻣﺮزﺗﺶ ﻣﻦ‬ ‫اﻻن ﺑﻪ ﺣﺎﻣﯽ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﺷﺎﯾﺪ اﻧﺪازه ﻣﻦ اﻻن درﮐﺶ ﻧﮑﻨﻪ ﻣﻦ اﻻن ﻓﻘﻂ ﻣﯿﺨﻮام ﭘﯿﺸﺶ ﺑﺎﺷﻢ ...‬ ‫ﺳﯿﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﭘﺮ ﻣﻬﺮي زد: ﻣﯿﺪوﻧﯽ ﭼﻮن ﺗﻮ رو داره ﭼﻪ ﻗﺪر ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﻪ؟!‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺑﻪ ﺑﺮادراﻧﻪ ﻫﺎش زدم و ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم اون ﺳﺮدي وﺣﺸﺘﻨﺎﮐﯽ ﮐﻪ ﺗﻤﺎم ﺑﺪﻧﻢ رو ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد رو ﭘﻨﻬﺎن ﮐﻨﻢ ... ﻧﺰدﯾﮏ ﻫﺎي‬ ‫ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺑﻬﻢ زﻧﮓ زد ﺑﺎ زﻧﮓ اول ﮔﻮﺷﯽ رو ﺑﺮداﺷﺘﻢ ... ﺑﻐﺾ داﺷﺘﻢ و ﻧﻤﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ﺑﺮاي آروم ﮐﺮدن اون ﻣﺮد ﻣﻘﺘﺪر‬ ‫ﺑﺎﯾﺪ ﭼﯽ ﮐﺎر ﮐﻨﻢ ...‬ ‫
- اﻟﻮ ﺣﺎﻣﯽ ﺟﺎن ...‬ ‫
- ﺳﻼم ﻫﻤﺮاز ...‬ ‫... ﺻﺪاش داﻏﻮن ﺑﻮد و ﻣﻦ ﻧﻤﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﻣﺮدم ﮐﻢ آورده: ﺣﺎﻣﯽ ﻣﻦ ... ﻣﺘﺎﺳﻔﻢ ...‬ ‫ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﺸﯿﺪ و ﺷﺎﯾﺪ ﺳﻌﯽ ﮐﺮد اون ﺑﻐﺾ ﺧﻔﺘﻪ ﺗﻮي ﺻﺪاش رو ﻗﺎﯾﻢ ﮐﻨﻪ: ﻣﻤﻨﻮﻧﻢ ﻋﺰﯾﺰه دﻟﻢ ...‬ ‫از ﭘﺸﺖ ﺳﺮش ﺻﺪاي ﺑﻠﻨﺪ ﮔﺮﯾﻪ اوﻣﺪ ...‬ ‫
- ﺣﺎﻣﯽ ﺧﻮﻧﻪ اﯾﺪ؟‬ ‫
- آره ﻋﺰﯾﺰم ﻣﺮﺳﯽ ﮐﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو ﺑﺮدي ﭘﯿﺶ ﺧﻮدت ...‬ ‫
- ﻣﻦ دارم ﻣﯿﺎم ...‬ ‫
- ﻫﻤﺮاز ﻧﻪ ... اﯾﻦ ﺟﺎ اوﺿﺎع ﻧﺎﺟﻮره ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻪ ات ﺑﺎش ﻋﺰﯾﺰه دﻟﻢ اﯾﻦ ﺟﺎ ﺣﺎﻟﺖ ﺑﺪ ﻣﯿﺸﻪ ... ﻧﺼﻒ ﺷﺐ ﻫﻢ ﻫﺴﺖ ...‬ ‫ﺑﻐﻀﻢ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺑﻪ ﻗﻄﺮه اﺷﮏ ﺑﺮﯾﺰم ... ﺑﯿﻨﯿﻢ رو ﺑﺎﻻ ﮐﺸﯿﺪم ...‬ ‫
- ﮔﺮﯾﻪ ﻧﮑﻦ ﻫﻤﺮاز ... ﻣﻦ ﺑﺮم ﻋﺰﯾﺰم ... ﺣﺎﻟﻢ اﺻﻼ ﺧﻮب ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫
- ﻧﮕﺮان ﻣﻦ ﻧﺒﺎش دارم ﺑﺎ ﺳﯿﺎ ﻣﯿﺎم ...‬ ‫ﺧﻮاﺳﺖ ﭼﯿﺰي ﺑﮕﻪ ﮐﻪ ﺻﺪاي ﮔﺮﯾﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﺎدرش از ﭘﺸﺖ ﺳﺮش اوﻣﺪ: ﻣﻦ ﻗﻄﻊ ﮐﻨﻢ؟‬ ‫و ﻣﻦ ﺑﯽ ﻫﯿﭻ ﺣﺮﻓﯽ ﭼﺸﻤﺎم رو ﭘﺎك ﮐﺮدم و ﺗﺮﺳﺎن ﺑﻪ ﺳﯿﺎ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ...‬ ‫ﭘﺎﻫﺎم ﻧﺎي رﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺧﻮﻧﻪ اي ﮐﻪ ﺑﺮاي ﺑﺎر دوم ﺗﻮ اﯾﻦ ﭼﻬﺎر ﺳﺎل ﻣﺎﺗﻢ زده ﺷﺪه ﺑﻮد رو ﻧﺪاﺷﺖ ﻣﻦ ﺧﻮاﻫﺮم رو ﺗﻮ ﻫﻤﯿﻦ‬ ‫ﻋﻤﺎرت از دﺳﺖ دادم ﺳﯿﺎ ﺗﮑﯿﻪ داده ﺑﻮد ﺑﻪ ﻣﺎﺷﯿﻦ و ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮد ﺗﺎ ﺑﺮم داﺧﻞ.‬ ‫ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم رو ﻣﺤﮑﻢ ﺑﻐﻞ ﮐﺮدم ﺑﺮام ﻣﻬﻢ ﻧﺒﻮد ﮐﻪ از ﻧﻈﺮ ﺗﻤﻮم اوﻧﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ اﯾﻦ دوﺳﻪ ﺳﺎﻋﺖ اوﻧﺠﺎ ﺟﻤﻊ ﺷﺪه ﺑﻮدن ﺣﻀﻮرم‬ ‫ﺑﻪ ﺷﺪت ﻏﯿﺮ ﺿﺮوري ﺑﻮد اﻣﺎ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺣﺮﻣﺖ اون اﻧﮕﺸﺘﺮ دور ﮔﺮدﻧﻢ ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ﺑﻮدﻧﻢ اﯾﻨﺠﺎ ﺷﺎﯾﺪ از ﻫﻤﺸﻮن واﺟﺐ ﺗﺮ ﺑﻮد ...‬ ‫ﺑﻮﺳﯿﺪﻣﺶ: ﺗﺴﻠﯿﺖ ﻣﯿﮕﻢ ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ...‬ ‫ﺳﺮش رو ﺑﻪ ﮔﻮﺷﻢ ﻧﺰدﯾﮏ ﮐﺮد: ﺑﺮو ﭘﯽ ﺣﺎﻣﯽ ﺑﭽﻪ ام داﻏﻮﻧﻪ ﻫﻤﺮاز ... ﻫﯿﭽﯽ ﻫﻢ ﻧﻤﯿﮕﻪ ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫از ﭘﻠﻪ ﻫﺎ رﻓﺘﻢ ﺑﺎﻻ ﺻﺪاي رﻓﺖ و آﻣﺪ و ﮔﺮﯾﻪ از ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﯿﻮﻣﺪ ... ﭘﺎﻫﺎم ﻧﺎي رﻓﺘﻦ ﻧﺪاﺷﺖ و ﻣﻦ اﯾﻦ زﻣﺎﻧﻬﺎ ﺑﺪ ﺟﻮر ﺧﻮدم رو‬ ‫ﻣﯿﺒﺎﺧﺘﻢ ...‬ ‫ﭘﺎﻧﭽﻮم رو روي ﻣﺒﻞ ﺗﻮي راﻫﺮو رﻫﺎ ﮐﺮدم اﻣﺎ ﺷﺎﻟﻢ ﻫﻨﻮز دور ﮔﺮدﻧﻢ ﺑﻮد ﺗﺎرﯾﮑﯽ راﻫﺮو رو ﻧﻮري ﮐﻪ از زﯾﺮ اﺗﺎﻗﺶ ﺑﯿﺮون ﻣﯿﺰد‬ ‫ﻣﺜﻞ ﺗﯿﻎ ﻣﯿﺒﺮﯾﺪ ...‬ ‫ﺑﺪون در زدن در رو ﺑﺎز ﮐﺮدم اﺗﺎﻗﺶ ﭘﺮ از دود ﺳﯿﮕﺎر ﺑﻮد ... ﺳﺮش رو ﺑﯿﻦ دﺳﺘﺎش ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد و ﭘﺸﺖ ﻣﯿﺰ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد: روﯾﺎ ﮔﻔﺘﻢ‬ ‫ﮐﻪ ﻣﯿﺨﻮام ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎﺷﻢ ...‬ ‫... و ﻣﻦ دﻟﻢ ﺿﻌﻒ رﻓﺖ ﺑﺮاي اون ﺻﺪاي داﻏﻮن ﮐﺠﺎ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد اون ﻟﺤﻦ ﭘﺮ ﺗﺤﮑﻢ ﻫﻤﯿﺸﻪ؟‬ ‫ﯾﻪ ﻗﺪم ﺟﻠﻮﺗﺮ اوﻣﺪم و در رو ﭘﺸﺘﻢ ﺑﺴﺘﻢ ﺳﺮش رو ﺑﺎﻻ آورد و ﻣﻦ ﭼﺸﻤﺎي ﺳﺮخ و ﺧﺴﺘﻪ اش رو دﯾﺪم از دﯾﺪﻧﻢ ﺗﻌﺠﺐ ﮐﺮد:‬ ‫ﻫﻤﺮاز ...‬ ‫ﺑﻬﺶ ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪم و ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم اﺷﮑﻢ رو ﮐﻨﺎر ﺑﺰﻧﻢ: ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺗﻮ اﯾﻦ وﺿﻌﯿﺖ ﺗﻨﻬﺎت ﺑﺬارم ...‬ ‫رﻧﮕﺶ ﭘﺮﯾﺪه ﺑﻮد اﻣﺎ ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﮔﺮﯾﻪ ﻧﮑﺮده ... رﻓﺘﻢ ﭘﯿﺸﺶ دﺳﺘﻢ رو ﮔﺬاﺷﺘﻢ روي دﺳﺘﺶ ﮐﻪ ﻣﺸﺖ ﺷﺪه ﺑﻮد ...‬ ‫ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ اي ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر ﻣﻮﻧﺪ ﮐﻢ ﮐﻢ اون اﻧﻘﺒﺎض دﺳﺘﺶ از ﺑﯿﻦ رﻓﺖ و دﺳﺘﻢ رو ﻣﺤﮑﻢ ﺗﻮي دﺳﺘﺶ ﮔﺮﻓﺖ ...‬ ‫
- ﺑﺎورم ﻧﻤﯿﺸﻪ ﺗﺤﻮﯾﻞ ﺳﺮدﺧﻮﻧﻪ ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن دادﻣﺶ ﻫﻤﺮاز ...‬ ‫ﺑﻐﻀﻢ ﺗﺮﮐﯿﺪ و اﺷﮑﻢ ﺟﺎري ﺷﺪ: ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﺷﺎﯾﺪ ﺑﻬﺘﺮ از ﻣﻦ ﻧﻔﻬﻤﺪت ...‬ ‫ﺳﺮش رو ﺑﻪ ﭘﺸﺘﯽ ﺻﻨﺪﻟﯿﺶ ﺗﮑﯿﻪ داد: دارم ﺧﻔﻪ ﻣﯿﺸﻢ ... ﻣﺎﻣﺎﻧﻢ ﺧﻮﺑﻪ؟ ﺣﺎﻣﺪ ﮐﺠﺎ ﺑﻮد؟‬ ‫... ﺟﯿﮕﺮم ﺑﺮاش ﮐﺒﺎب ﺷﺪ ﮐﻪ ﺗﻮ اﯾﻦ ﺷﺮاﯾﻂ ﻫﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﺣﻮاﺳﺶ ﺑﻪ ﺑﻘﯿﻪ ﻣﯽ ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﺣﺎﻣﯽ ...‬ ‫ﭼﺸﻤﺎش ﻫﻨﻮز ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮد داﻏﻮن ﺗﺮ از ﻫﺮ وﻗﺘﯽ ﺟﻮاب داد: ﺟﺎن ﺣﺎﻣﯽ ... آﺧﻪ اﯾﻦ ﺳﺎﻋﺖ اوﻣﺪي ﻋﺰﯾﺰم ﺧﻮﻧﻪ ﻣﯿﻤﻮﻧﺪي ...‬ ‫
- ﺣﺎﻣﯽ ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﭘﯿﺸﺖ ﺑﺎﺷﻢ ... ﻣﮕﻪ ﻣﻦ ﻧﺎﻣﺰدت ﻧﯿﺴﺘﻢ؟‬ ‫ﭼﺸﻤﺎش رو ﻣﺎﻟﯿﺪ و آروم دﺳﺘﺶ رو دور ﮐﻤﺮم ﺣﻠﻘﻪ ﮐﺮد و ﻣﻦ رو ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺧﻮدش ﮐﺸﯿﺪ و ﺑﻐﻠﻢ ﮐﺮد: ﻫﺴﺘﯽ ﻋﺰﯾﺰم ... ﻋﺸﻘﻪ‬ ‫ﻫﻢ ﻫﺴﺘﯽ ... و ﻣﻦ ﭼﻪ ﻗﺪر ﺑﻬﺖ اﺣﺘﯿﺎج دارم ...‬ ‫ﺳﺮش رو ﺑﯿﻦ ﻣﻮﻫﺎم ﺑﺮد و ﻣﻦ ﻫﻤﺶ ﺗﻮ اﯾﻦ ﻓﮑﺮ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﭼﺮا ﮔﺮﯾﻪ ﻧﻤﯿﮑﻨﻪ ...‬ ‫
- ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻢ ﭘﯿﺸﺶ ﺑﻮدم ﻫﻤﺮاز ... ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻢ ...‬ ‫
- اون دوﺳﺘﺖ داﺷﺖ ﺑﻬﺖ اﻓﺘﺨﺎر ﻣﯽ ﮐﺮد ...‬ ‫
- 51 ﺳﺎل ﻧﺒﻮدم ﻫﻤﺮاز ... 51 ﺳﺎل ...‬ ‫
- ﺑﻪ ﺟﺎش ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﺎ اﻓﺘﺨﺎر از ﭘﺴﺮ دﮐﺘﺮش ﺣﺮف ﻣﯿﺰد ...‬ ‫ﻧﻔﺴﻬﺎش دﯾﮕﻪ اون ﺣﺎﻟﺖ ﺗﻨﺪ و ﻣﻘﻄﻌﯽ رو ﻧﺪاﺷﺖ ﮐﻤﯽ آروم ﺗﺮ ﻧﻔﺲ ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪ اﻧﮕﺎر ...‬ ‫
- ﻫﻤﻪ ﺑﺪﻧﻢ درد ﻣﯿﮑﻨﻪ ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫... ﻣﺮد ﻣﻦ ﻏﻢ داﺷﺖ و ﻣﻦ ﻣﻮﻧﺪه ﺑﻮدم ﭼﯽ ﮐﺎر ﮐﻨﻢ؟‬ ‫دﺳﺘﻢ رو ﻣﺤﮑﻢ دور ﮐﻤﺮش ﻣﺤﮑﻢ ﮐﺮدم اﺷﮑﻢ ﭼﮑﯿﺪ ... ﺳﺮش رو از ﺑﯿﻦ ﻣﻮﻫﺎم دور ﮐﺮد ﺻﺪاش دو رﮔﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد: ﮔﺮﯾﻪ ﻧﮑﻦ‬ ‫ﻫﻤﺮاز ... ﻫﺮ ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﺑﺸﻪ ﺗﻮ اﺷﮏ ﻧﺮﯾﺰ ﻋﺰﯾﺰم ...‬ ‫
- اي ﮐﺎش ﯾﮑﻢ اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﮐﻨﯽ ...‬ ‫ﭼﺸﻤﺎش رو ﻣﺎﻟﯿﺪ: ﻧﻤﯿﺸﻪ اﯾﻦ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﺎ اﯾﻨﺠﺎن ...‬ ‫
- ﻣﯽ ﺷﻪ ﯾﻪ ﺑﺎرم ﺑﻪ ﺣﺮف ﻣﻦ ﮔﻮش ﮐﻨﯽ ... ﻓﺮدا روز ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺨﺘﯿﻪ ﺣﺎﻣﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺨﺖ و ﻫﻤﻪ ﺑﻬﺖ اﺣﺘﯿﺎج دارن و ﺗﻮ ﻗﺒﻞ از‬ ‫ﻫﺮ ﭼﯿﺰ ﺑﻪ دو ﺳﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﺧﻮاب ﺣﺪاﻗﻞ ...‬ ‫ﺗﻮ آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ ﻗﺸﻘﺮﻗﯽ ﺑﻮد و ﺷﻠﻮﻏﯽ ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﺑﯽ اﻫﻤﯿﺖ ﺑﻪ ﻧﮕﺎﻫﺎي زﯾﺮ زﯾﺮﮐﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﻫﺎ ﮐﺎرم رو ﺑﮑﻨﻢ ... ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﻮدم ﮐﻪ‬ ‫ﺗﻮ ﯾﺨﭽﺎﻟﺸﻮن ﻗﺮﺻﯽ ﮐﻪ ﮔﻠﻨﺎر ﮔﻔﺖ ﺑﻮد ...‬ ‫ﺷﺎل ﺳﺮم رو ﺟﻠﻮﺗﺮ ﮐﺸﯿﺪم و ﺑﺎ ﯾﻪ ﻟﯿﻮان ﺑﺰرگ آب ﺑﻪ ﺳﻤﺖ اﺗﺎﻗﺶ رﻓﺘﻢ ...‬ ‫ﻫﻨﻮز ﭘﺸﺖ ﻣﯿﺰش ﺑﻮد ... دﺳﺘﺶ رو ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺗﺨﺖ دو ﻧﻔﺮه ﺳﻮرﻣﻪ اي رﻧﮕﺶ ﺑﺮدم ﮐﻪ ﺑﺎﻻش ﯾﻪ ﺗﺎﺑﻠﻮ ﺑﺰرگ از ﯾﮏ‬ ‫ﻋﺎﻟﻤﻪ ﻗﻄﺮه ﻫﺎي رﻧﮓ زرد ﺑﻮد ...‬ ‫ﻧﺸﺴﺖ روي ﺗﺨﺖ ﻟﺨﺖ و ﺑﯽ ﺣﺲ ﺑﻮد ﮐﺮواﺗﺶ رو ﺑﺎز ﮐﺮدم ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﯽ ﺟﻮن و ﺗﻠﺨﯽ زد ... ﻗﺮص رو ﺑﻪ ﻃﺮﻓﺶ ﮔﺮﻓﺘﻢ: اﯾﻦ رو‬ ‫ﺑﺨﻮر ﮐﻤﮑﺖ ﻣﯿﮑﻨﻪ ﺑﺨﻮاﺑﯽ ...‬ ‫ﻗﺮص رو از ﮐﻒ دﺳﺘﻢ ﮔﺮﻓﺖ و ﮐﻒ دﺳﺘﻢ رو آروم ﺑﻮﺳﯿﺪ: ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ دﮐﺘﺮ ﺷﺪي؟‬ ‫
- اي ﮐﺎش ﺑﺮاي اﯾﻦ ﺷﺮاﯾﻂ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﯾﺎ اي ﮐﺎش ﺗﻮ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﺗﺠﺮﺑﻪ اش ﻧﻤﯽ ﮐﺮدي ...‬ ‫ﭘﺘﻮ رو ﺑﺮاش زدم ﮐﻨﺎر دراز ﮐﺸﯿﺪ: ﺳﺮم داره ﻣﯿﺘﺮﮐﻪ ...‬ ‫ﮐﻨﺎرش ﻟﺒﻪ ﺗﺨﺖ ﻧﺸﺴﺘﻢ اﯾﻦ ﮐﻼﻓﮕﯿﺶ دﯾﻮوﻧﻪ ام ﻣﯿﮑﺮد: اﮔﻪ ﺑﺘﻮﻧﯽ ﺑﺨﻮاﺑﯽ رد ﻣﯿﺸﻪ ﮔﻠﻨﺎر ﮔﻔﺖ اﯾﻦ ﻗﺮﺻﺎ ﮐﻤﮑﺖ ﻣﯿﮑﻨﻪ ...‬ ‫
- ﻫﻤﺮاز ... ﺟﺎش اﻻن ﺧﻮﺑﻪ؟‬ ‫... ﻫﻤﻮن ﺳﺌﻮاﻟﯽ وﺣﺸﺘﻨﺎك ﺑﯽ ﺟﻮاب ...‬ ‫ﺑﻐﻀﻢ رو ﻗﻮرت دادم: اﻟﺒﺘﻪ ...‬ ‫
- ﻫﻤﺮاز ﺗﻮ ﺑﺨﺸﯿﺪﯾﺶ ﻣﮕﻪ ﻧﻪ؟ ﻫﻤﺮاز ﺑﺒﺨﺸﺶ ...‬ ‫ﻗﻠﺒﻢ ﻣﯿﻠﺮزﯾﺪ وﻗﺘﯽ اﯾﻦ ﻃﻮر ﻣﯿﮕﻔﺖ: ﻣﻦ از اﯾﺸﻮن ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻧﺎراﺣﺖ ﻧﺸﺪم ﺣﺎﻣﯽ ﮔﺬﺷﺘﻪ رﻓﺘﻪ ... ﻣﻦ ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ اﻻن ﺣﺎﻟﺸﻮن‬ ‫ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺑﻪ ... ﺧﯿﻠﯽ ﺑﻬﺘﺮ زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ اون دﺳﺘﮕﺎﻫﺎ وﺻﻞ ﺑﻮدن ...‬ ‫
- ﺗﻨﻬﺎ ﺷﺪم ... ﻣﻦ ﺧﯿﻠﯽ رو وﺟﻮدش ﺣﺴﺎب ﮐﺮده ﺑﻮدم ... ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم ...‬ ‫ﺣﺮﻓﺶ رو اداﻣﻪ ﻧﺪاد و ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﺸﯿﺪ و ﻣﻦ ﻓﻬﻤﯿﺪم ﻫﻤﻪ اﯾﻦ ﻧﻔﺲ ﻫﺎي ﻋﻤﯿﻖ ﺑﺮاي ﻓﺮو ﺧﻮردن اون ﺑﻐﺾ ﻟﻌﻨﺘﯿﻪ ... و‬ ‫ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ﭼﺮا ﮔﺮﯾﻪ ﻧﻤﯽ ﮐﺮد ...‬ ‫
- ﭘﺪرت ﻫﻢ ﻫﻤﯿﺸﻪ روي ﺗﻮ ﺣﺴﺎب ﻣﯿﮑﺮد ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫
- ﻋﺠﯿﺒﻪ ﻧﻪ ... اﻣﺮوز ﻓﺮدا ﺑﺎﯾﺪ ﺧﻮدم ﭘﺪر ﺑﺸﻢ اﻧﻘﺪر از ﻧﺒﻮدن ﭘﺪرم ﺗﺮﺳﯿﺪم ...‬ ‫... ﻣﺮد ﻣﻦ ﺗﺮﺳﯿﺪه ﺑﻮد ...‬ ‫دﺳﺘﻢ رو ﮐﻪ ﻫﯽ ﮐﻨﺘﺮل ﻣﯿﮑﺮدم رو رﻫﺎ ﮐﺮدم ... دﺳﺘﻢ رو ﺑﯿﻦ ﻣﻮﻫﺎش ﺑﺮدم ... آروم ﻣﻮﻫﺎي ﮐﻮﺗﺎﻫﺶ رو ﺑﯿﻦ اﻧﮕﺸﺘﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ اﯾﻦ‬ ‫ﻃﻮر ﭘﻮﺳﺖ ﺳﺮش رو ﻣﯿﺪﯾﺪم آروم دﺳﺘﻢ رو ﺣﺮﮐﺖ ﻣﯿﺪادم و ﻣﯿﺪﯾﺪم ﮐﻪ اﻧﻘﺒﺎض ﺑﺪﻧﺶ ﮐﻢ ﻣﯿﺸﻪ و اﻧﮕﺎر راﺣﺖ ﺗﺮ ﻧﻔﺲ ﻣﯽ‬ ‫ﮐﺸﻪ ...‬ ‫
- ﺣﺎﻣﯽ آدم ﻫﺮ ﺳﻨﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﺷﻪ ﺑﻪ ﺑﻮدن ﭘﺪر و ﻣﺎدرش ﻣﺤﺘﺎﺟﻪ ... ﻣﺎدرم رو ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺎك ﺳﭙﺮدﯾﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺨﺖ ﺑﻮد ﺑﺮام ﺗﺎ ﻣﺪﺗﻬﺎ‬ ‫ﻫﻀﻢ اون ﺻﺤﻨﻪ ﻫﺎ ﺳﺨﺖ ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﺧﺪا ... ﺗﻮ ﮐﻮﭼﻮﻟﻮي ﻣﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﺗﻨﻬﺎ و ﮐﻮﭼﯿﮏ ﺑﻮدي ... ﭼﯽ ﮐﺸﯿﺪي؟‬ ‫
- رﺑﻄﯽ ﺑﻪ ﺳﻦ آدم ﻧﺪاره ﺣﺎﻣﯽ ﻫﺮ ﻣﻮﻗﻌﯽ ﮐﻪ از دﺳﺘﺸﻮن ﺑﺪي اﻧﮕﺎر ﻫﻨﻮز ﺧﯿﻠﯽ زوده ...‬ ‫
- ﭼﺸﻤﺎش ﺑﺴﺘﻪ ﮐﻪ ﺷﺪ ﺑﺎﻻي ﺳﺮش ﺑﻮدم اون ﺻﺪاي ﺑﻮق وﺣﺸﺘﻨﺎك دﺳﺘﮕﺎه از ﺗﻮي ﮔﻮﺷﻢ ﻧﻤﯿﺮه ...‬ ‫... دﺳﺘﻬﺎم رو ﻧﻮازش ﮔﻮﻧﻪ ﺗﺮ روي ﻣﻮﻫﺎش ﮐﺸﯿﺪم ...‬ ‫
- ﺑﺮام ﺣﺮف ﺑﺰن ﻫﻤﺮاز ... ﻣﯿﺨﻮام ﺻﺪاي ﻗﺸﻨﮕﺖ ﺗﻮي ﮔﻮﺷﻢ ﺑﺎﺷﻪ ...‬ ‫ﻫﻤﻮن ﻃﻮر ﮐﻪ ﻣﻮﻫﺎش رو ﻧﻮازش ﻣﯿﮑﺮدم ﺑﯽ اﻋﺘﻨﺎ ﺑﻪ ﺻﺪاﻫﺎﯾﯽ ﮔﺎه و ﺑﯿﮕﺎه ﭘﺸﺖ در و ﺑﺎغ ...‬ ‫
- ﺻﺪا از ﭘﯿﺮاﻫﻨﻢ ﮔﺬﺷﺖ‬ ‫از ﺳﯿﻨﻪ ام ﮔﺬﺷﺖ‬ ‫از دﯾﻮار اﺗﺎﻗﻢ ﮔﺬﺷﺖ‬ ‫از ﻣﺤﻠﻪ ﻗﺪﯾﻤﯽ ﮔﺬﺷﺖ‬ ‫و ﮐﻮدﮐﯽ ام را ﻏﻤﮕﯿﻦ ﮐﺮد‬ ‫ﮐﻮدك ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ‬ ‫و ﻗﺎﯾﻖ ﮐﺎﻏﺬي را ﺑﺮ آب اﻧﺪاﺧﺖ‬ ‫او ﺟﻔﺖ را ﻧﻤﯿﻔﻬﻤﯿﺪ‬ ‫ﺳﻮار ﺷﺪ‬ ‫آﺑﻬﺎ ﺑﻪ آﯾﻨﺪه ﻣﯿﺮﻓﺘﻨﺪ‬ ‫ﻫﻤﯿﻦ ﺟﺎ دﺳﺖ ﺑﺮدم ﺑﻪ ﺷﻌﺮ‬ ‫و زﻣﺎن را ﻣﺜﻞ ﻧﺨﯽ ﻧﺎزك ﺑﯿﺮون ﮐﺸﯿﺪم‬ ‫از آن داﻧﻪ ﻫﺎي ﺗﺴﺒﯿﺢ رﯾﺨﺘﻨﺪ‬ ‫ﻣﻦ ... ﺗﻮ ...‬ ‫ﮐﻮدﮐﯽ ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫... ﻗﺎﯾﻖ ﮐﺎﻏﺬي‬ ‫ﻧﻮح ...‬ ‫... آﯾﻨﺪه‬ ‫ﺗﻮرا ﺑﺎ ﮐﻮدﮐﯽ ام ﺑﺮ ﻗﺎﯾﻖ ﮐﺎﻏﺬي ﺳﻮار ﮐﺮدم و ﺑﻌﺪ ﺑﺎ ﻧﻮح در اﻧﺘﻈﺎر ﻃﻮﻓﺎن ﻗﺪم زدﯾﻢ ...‬ ‫دﺳﺘﻢ رو آروم روي ﻧﺮﻣﯽ ﭘﻠﮑﺶ ﮐﺸﯿﺪم ﭼﺸﻤﺶ ﺣﺮﮐﺖ ﻧﻤﯿﮑﺮد و اﯾﻦ ﻧﺸﻮن ﻣﯿﺪاد ﮐﻪ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺧﻮاﺑﯿﺪه و ﻣﻦ ﭼﻪ ﻗﺪر دوﺳﺘﺶ‬ ‫داﺷﺘﻢ ...‬ ‫ﺑﯿﺮون اوﻣﺪم و ﺷﺎﻟﻢ رو دوﺑﺎره روي ﺳﺮم ﻣﺮﺗﺐ ﮐﺮدم ... ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﺑﯿﻦ اون ﺟﻤﺎﻋﺘﯽ ﮐﻪ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺑﻮدن ﭼﻪ ﻃﻮر ﻇﺎﻫﺮ ﺑﺸﻢ‬ ‫ﭘﺎﻧﭽﻮم رو ﺗﻮي دﺳﺘﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﮐﺎر رﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﺗﻪ راﻫﺮو روي ﻣﺒﻠﯽ ﮐﻪ رو ﺑﻪ روي ﭘﻨﺠﺮه ﺳﺮﺗﺎ‬ ‫ﺳﺮي رو ﺑﻪ ﺑﺎغ ﺑﻮد ﯾﻪ ﺳﺎﯾﻪ ﻫﺴﺖ ... ﮐﻤﯽ ﮐﻪ دﻗﺖ ﮐﺮدم اﯾﻦ آدم ﺗﻮي ﺗﺎرﯾﮑﯽ ﺣﺎﻣﺪ ﺑﻮد ...‬ ‫ﭘﺎﻫﺎم ﻧﺎ ﺧﻮد آﮔﺎه ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ رﻓﺖ ... اون ﺧﻠﻮت ﺗﯿﺮه رﻧﮓ و ﺣﺮﮐﺖ ﺷﻮﻧﻪ ﻫﺎش ﺗﻮ ﺗﺎرﯾﮏ و روﺷﻦ اﯾﻦ ﺧﻮﻧﻪ ﻋﺰادار ﺣﺲ‬ ‫ﻋﺠﯿﺒﯽ از ﯾﻪ ﺗﺮﺣﻢ ﻋﻤﯿﻖ ﺑﺮام اﯾﺠﺎد ﮐﺮد ...‬ ‫ﺑﻬﺶ ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪم اﻣﺸﺐ ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﻫﺮ وﻗﺖ دﯾﮕﻪ اي ﺑﻪ ﻧﻈﺮم ﻻﻏﺮ ﻣﯿﺮﺳﯿﺪ ...‬ ‫ﭘﺸﺖ ﺳﺮش رو ﻫﻢ ﻧﮕﺎه ﻧﮑﺮد اﻣﺎ ﺻﺪاي ﺧﺶ دارش ﮐﻪ ﻧﺸﺎن از ﮔﺮﯾﻪ اش ﺑﻮد رو ﺷﻨﯿﺪم: ﺧﻮاﺑﯿﺪ؟‬ ‫روي ﻣﺒﻞ ﮐﻨﺎرش ﻧﺸﺴﺘﻢ و ﺑﻪ ﻧﯿﻢ رخ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺧﻮاﻫﺮم ﻋﺎﺷﻘﺶ ﺑﻮد ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم و اﻋﺘﺮاف ﮐﺮدم ﮐﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣﺮد ﺧﻮش ﻗﯿﺎﻓﻪ‬ ‫اي ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﺧﻮاﺑﯿﺪ ... ﺣﺎﻟﺶ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮب ﻧﺒﻮد

ادامه دارد....