قسمت بیست و یکم
- ﺗﻮ ﺣﺘﯽ ﻧﮕﺮان ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺳﻨﯽ در اﯾﻦ ﺣﺪ زﯾﺎدﺗﻮن ﻫﻢ ﻧﯿﺴﺘﯽ؟
- ﯾﻪ ﺑﺎر ﮔﻔﺘﻢ ﺑﺎر دﯾﮕﻪ ﻫﻢ ﺗﮑﺮار ﻣﯿﮑﻨﻢ ... ﺑﯿﻦ ﻣﻦ و اﯾﺸﻮن ﭼﯿﺰي ﻧﯿﺴﺖ ... اﯾﺸﻮن ﺑﻪ ﺣﺴﺎب ﻧﺴﺒﺖ ﻓﺎﻣﯿﻠﯽ ...
- ﺗﻮ رو ﺧﺪا ﻣﻦ رو ﺟﺎي اﺣﻤﻖ ﻫﺎ ﻧﺬار ﻫﻤﺮاز. ... ﻫﺮ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ ﯾﻪ اون اﺗﺎق ﺑﻮده ﻓﻬﻤﯿﺪه اﯾﻦ آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ﻋﺼﺎ ﻗﻮرت داده ﮔﻠﻮش ﭘﯿﺶ ﺗﻮ ﮔﯿﺮه ...
- از ﮐﻠﻤﻪ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﮐﺎر ﻣﯿﺒﺮﯾﺪ ﺧﻮﺷﻢ ﻧﻤﯿﺎد اﺣﺴﺎس زﻧﻬﺎي دم دﺳﺘﯽ ﺑﻬﻢ دﺳﺖ ﻣﯿﺪه. ... ﻧﯿﺎزي ﻧﻤﯽ ﺑﯿﻨﻢ از زﻧﺪﮔﯽ ﺷﺨﺼﯿﻢ ﭘﯿﺶ ﺷﻤﺎ ﺑﺤﺚ ﮐﻨﻢ ﯾﺎ ﺟﻮاﺑﯽ ﭘﺲ ﺑﺪم ... ... ﻣﻦ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻋﻼﻗﻪ ﻧﺪارم ... ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻫﻢ ﻧﺨﻮاﻫﻢ داﺷﺖ ... ﺧﻮدﺗﻮن ... ﺧﺎﻧﻮادﺗﻮن. ... ﻧﻘﺎﺷﯽ ﻫﺎﺗﻮن. . ﻣﻮﻓﻘﯿﺖ ﻫﺎﺗﻮن رو ﻗﺒﻮل دارم ... ﻫﺮ ﺟﺎي دﻧﯿﺎ ﻫﻢ ﮐﻪ ﻧﻤﺎﯾﺸﮕﺎه ﺑﺬارﯾﺪ ﻣﯿﺎم. ... از ﺗﺎﺑﻠﻮﻫﺎﺗﻮن ﻟﺬت ﻣﯿﺒﺮم ... ﻣﺎدرﺗﻮن رو ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ دوﺳﺖ دارم. ... ﺑﺮاي ﻧﺎزﻧﯿﻦ دﻟﻢ ﺗﻨﮓ ﻣﯿﺸﻪ ... دوﺳﺖ دارم ﺑﺸﯿﻨﻢ ﺑﺎﻫﺎﺗﻮن ﻗﻬﻮه ﺑﺨﻮرم ... از ﻫﻨﺮ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﯿﻢ ... ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ از ﻧﺒﻮد ﮐﺎر و ﭘﻮل ﻏﺮ ﺑﺰﻧﯿﻢ ... از ﻗﺒﻮﻟﯽ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺗﻮ ﮐﻨﮑﻮر ﺣﺮف ﺑﺰﻧﯿﻢ ... اﻣﺎ ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﻢ ﻫﻤﺴﺮﺗﻮن ﺑﺎﺷﻢ ﭼﻮن دوﺳﺘﺘﻮن ﻧﺪارم ... ... وا رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ... اﻧﮕﺎر اﯾﻦ ﻗﺪر ﺻﺮاﺣﺖ رو از ﻣﻦ اﻧﺘﻈﺎر ﻧﺪاﺷﺖ ... ﺧﻮدم ﻫﻢ ﻧﺪاﺷﺘﻢ. ... ﮐﻒ دﺳﺘﻬﺎم ﻋﺮق ﮐﺮده ﺑﻮد. ... ﻋﺼﺒﯽ ﺑﻮدم. ... از ﺧﺎﻟﻪ زﻧﮏ ﺑﺎزي ﭘﻮﯾﺎن ... از ﺗﺤﺖ ﻓﺸﺎر ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺗﻮﺳﻂ راﻣﯿﻦ ... ﺟﻮاب ﭘﺲ دادن ... ﮐﯿﻔﻢ رو ﺗﻮي ﻣﺸﺘﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﭘﻠﻪ ﻫﺎي آﻣﻮزﺷﮕﺎه رو ﺳﺮﯾﻊ ﭘﺎﯾﯿﻦ اوﻣﺪم ... ﻫﻮاي دود ﮔﺮﻓﺘﻪ رو ﮐﻪ ﻧﻔﺲ ﮐﺸﯿﺪم ... ﺑﻐﺾ ﮐﺮدم ﺑﺮاي آﯾﻨﺪه اي ﮐﻪ ﻣﻌﻠﻮم ﻧﺒﻮد ... و از ﺗﻤﺮﯾﻨﯽ ﮐﻪ ﺣﺎﻻ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻫﻢ ﻣﯿﮑﺸﯿﺪم ﺗﻮش ﺷﺮﮐﺖ ﮐﻨﻢ.
- ﮐﺎش ﻫﻨﻮز ﻫﻢ دوﺳﺘﻢ داﺷﺘﯽ ...
- اي ﮐﺎش ... اي ﮐﺎش دوﺳﺘﺘﻮن داﺷﺘﻢ ﺑﻠﻪ ﺷﻤﺎ دﻧﯿﺎﺗﻮن ﺑﻪ ﻣﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﺷﺒﯿﻪ ... ﻣﺎ اﺻﻼ از ﯾﻪ دﻧﯿﺎﯾﯿﻢ ... اﻣﺎ ﻫﻤﻪ آدﻣﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺗﻮي ﻣﺤﻠﻪ ﯾﺎ ﮐﺸﻮر زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯿﮑﻨﻦ ﯾﻪ ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ رو ﮔﻮش ﻣﯿﮑﻨﻦ ... ﯾﻪ رﻧﮓ رو دوﺳﺖ دارن آﯾﺎ ﺑﻬﻢ ﻋﻼﻗﻪ ﯾﺎ ﮐﺸﺶ دارن؟
- ﺗﻮ ﺣﺘﯽ ﻧﮕﺮان ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺳﻨﯽ در اﯾﻦ ﺣﺪ زﯾﺎدﺗﻮن ﻫﻢ ﻧﯿﺴﺘﯽ؟
- ﯾﻪ ﺑﺎر ﮔﻔﺘﻢ ﺑﺎر دﯾﮕﻪ ﻫﻢ ﺗﮑﺮار ﻣﯿﮑﻨﻢ ... ﺑﯿﻦ ﻣﻦ و اﯾﺸﻮن ﭼﯿﺰي ﻧﯿﺴﺖ ... اﯾﺸﻮن ﺑﻪ ﺣﺴﺎب ﻧﺴﺒﺖ ﻓﺎﻣﯿﻠﯽ ...
- ﺗﻮ رو ﺧﺪا ﻣﻦ رو ﺟﺎي اﺣﻤﻖ ﻫﺎ ﻧﺬار ﻫﻤﺮاز ... ﻫﺮ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ ﯾﻪ اون اﺗﺎق ﺑﻮده ﻓﻬﻤﯿﺪه اﯾﻦ آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ﻋﺼﺎ ﻗﻮرت داده ﮔﻠﻮش ﭘﯿﺶ ﺗﻮ ﮔﯿﺮه ...
- از ﮐﻠﻤﻪ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﮐﺎر ﻣﯿﺒﺮﯾﺪ ﺧﻮﺷﻢ ﻧﻤﯿﺎد اﺣﺴﺎس زﻧﻬﺎي دم دﺳﺘﯽ ﺑﻬﻢ دﺳﺖ ﻣﯿﺪه ... ﻧﯿﺎزي ﻧﻤﯽ ﺑﯿﻨﻢ از زﻧﺪﮔﯽ ﺷﺨﺼﯿﻢ ﭘﯿﺶ ﺷﻤﺎ ﺑﺤﺚ ﮐﻨﻢ ﯾﺎ ﺟﻮاﺑﯽ ﭘﺲ ﺑﺪم ... ﻣﻦ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻋﻼﻗﻪ ﻧﺪارم ... ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻫﻢ ﻧﺨﻮاﻫﻢ داﺷﺖ ... ﺧﻮدﺗﻮن ... ﺧﺎﻧﻮادﺗﻮن ... ﻣﻮﻓﻘﯿﺖ ﻫﺎﺗﻮن رو ﻗﺒﻮل دارم ... ﻫﺮ ﺟﺎي دﻧﯿﺎ ﻫﻢ ﮐﻪ ﻧﻤﺎﯾﺸﮕﺎه ﺑﺬارﯾﺪ ﻣﯿﺎم ... از ﺗﺎﺑﻠﻮﻫﺎﺗﻮن ﻟﺬت ﻣﯿﺒﺮم ... ﻣﺎدرﺗﻮن رو ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ دوﺳﺖ دارم ... ﺑﺮاي ﻧﺎزﻧﯿﻦ دﻟﻢ ﺗﻨﮓ ﻣﯿﺸﻪ ... دوﺳﺖ دارم ﺑﺸﯿﻨﻢ ﺑﺎﻫﺎﺗﻮن ﻗﻬﻮه ﺑﺨﻮرم ... از ﻫﻨﺮ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﯿﻢ ... ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ از ﻧﺒﻮد ﮐﺎر و ﭘﻮل ﻏﺮ ﺑﺰﻧﯿﻢ ... از ﻗﺒﻮﻟﯽ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺗﻮ ﮐﻨﮑﻮر ﺣﺮف ﺑﺰﻧﯿﻢ ... اﻣﺎ ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﻢ ﻫﻤﺴﺮﺗﻮن ﺑﺎﺷﻢ ﭼﻮن دوﺳﺘﺘﻮن ﻧﺪارم ... ... وا رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ... اﻧﮕﺎر اﯾﻦ ﻗﺪر ﺻﺮاﺣﺖ رو از ﻣﻦ اﻧﺘﻈﺎر ﻧﺪاﺷﺖ ... ﺧﻮدم ﻫﻢ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... ﮐﻒ دﺳﺘﻬﺎم ﻋﺮق ﮐﺮده ﺑﻮد ... ﻋﺼﺒﯽ ﺑﻮدم ... از ﺧﺎﻟﻪ زﻧﮏ ﺑﺎزي ﭘﻮﯾﺎن ... از ﺗﺤﺖ ﻓﺸﺎر ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺗﻮﺳﻂ راﻣﯿﻦ ... ﺟﻮاب ﭘﺲ دادن ... ﮐﯿﻔﻢ رو ﺗﻮي ﻣﺸﺘﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﭘﻠﻪ ﻫﺎي آﻣﻮزﺷﮕﺎه رو ﺳﺮﯾﻊ ﭘﺎﯾﯿﻦ اوﻣﺪم ... ﻫﻮاي دود ﮔﺮﻓﺘﻪ رو ﮐﻪ ﻧﻔﺲ ﮐﺸﯿﺪم ... ﺑﻐﺾ ﮐﺮدم ﺑﺮاي آﯾﻨﺪه اي ﮐﻪ ﻣﻌﻠﻮم ﻧﺒﻮد ... و از ﺗﻤﺮﯾﻨﯽ ﮐﻪ ﺣﺎﻻ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻫﻢ ﻣﯿﮑﺸﯿﺪم ﺗﻮش ﺷﺮﮐﺖ ﮐﻨﻢ.
- از ﻫﻤﮑﺎرﻫﺎم ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﯿﮑﺸﻢ ﮔﻠﻨﺎر ﮐﻨﺎر ﭘﻨﺠﺮه اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد و ﺑﻪ ﺑﯿﺮون ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮد ... ﮐﻮﭼﻪ اي ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺳﺮﻣﺎ و ﺗﺎرﯾﮑﯽ زود ﻫﻨﮕﺎﻣﺶ ﺑﻪ ﺷﺪت ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯿﻮﻣﺪ ... ﭘﺎﻫﺎم رو ﺗﻮي ﺷﮑﻤﻢ ﺟﻤﻊ ﮐﺮدم ...
- ﭘﺲ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪي ﺣﺎﻣﯽ ﺑﻬﺖ ﻋﻼﻗﻪ داره ...
- ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ... ﮔﻠﻨﺎر ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﭼﺮﺧﯿﺪ و ﻟﯿﻮان رو ﺗﻮي دﺳﺘﺶ ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﮐﺮد ... ﺑﻪ دﯾﻮار ﭘﺸﺖ ﺳﺮش ﺗﮑﯿﻪ داد: ﺑﺎﻫﻮش ﺗﺮ از اون ﻫﺴﺘﯽ ﮐﻪ ﻧﻔﻬﻤﯿﺪه ﺑﺎﺷﯽ ...
- ﺑﺤﺚ ﻧﻔﻬﻤﯿﺪن ﻧﯿﺴﺖ ... اﯾﻦ آدم اﯾﻦ ﻣﺪت ﺑﻪ ﻣﻦ ﻟﻄﻔﻬﺎﯾﯽ ﺧﺎرج از ﻋﺎدت ﻫﺎش داﺷﺘﻪ ... اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ اﺧﯿﺮ ﮐﻪ وﺿﻮﺣﺶ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻫﻢ ﺑﻮده ... اﻣﺎ ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﻣﻦ ﻫﯿﭽﯽ ازش ﻧﺸﻨﯿﺪم ... ﻣﯿﺘﺮﺳﻢ دﻟﺨﻮش ﮐﻨﻢ و ﺷﮑﺴﺖ ﺑﺨﻮرم ... ﻣﻦ ﺗﺤﻤﻠﺶ رو اﺻﻼ ﻧﺪارم ... ﮔﻠﻨﺎر ﺑﺎ ﻣﺤﺒﺖ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد و اوﻣﺪ ﮐﻨﺎرم ... ﻣﺤﮑﻢ ﺑﻐﻠﻢ ﮐﺮد: ﻗﺮﺑﻮﻧﺖ ﺑﺮم ... اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم اﺷﮏ ﺗﻮي ﭼﺸﻤﺎم ﻧﯿﺶ ﻣﯿﺰﻧﻪ ... ﺑﻐﺾ ﻫﻢ ﮐﺮده ﺑﻮدم ﮔﻠﻨﺎرﮐﻤﯽ ازم ﻓﺎﺻﻠﻪ ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﻪ ﻟﺒﻬﺎم ﻧﮕﺎه ﮐﺮد ﮐﻪ داﺷﺖ ﻣﯿﻠﺮزﯾﺪ و ﻟﺒﺨﻨﺪي زد: ﺑﺎ اﯾﻦ ﭼﺸﻤﺎي ﻣﻌﺼﻮم و اﯾﻦ ﻟﺒﻬﺎي ﻟﺮزون ﺑﻪ ﺣﺎﻣﯽ اﮔﺮ ﻧﮕﺎه ﮐﻨﯽ ﻫﻔﺖ ﺟﺪ و آﺑﺎدش اﻋﺘﺮاف ﻣﯿﮑﻨﻪ ... ﺑﺎ ﻣﺸﺖ ﺑﻪ آروﻣﯽ ﺑﻪ ﺑﺎزوش زدم: ﭼﺮت ﻧﮕﻮ ...
- ﻣﻦ ﻧﻤﯿﻔﻬﻤﻤﺖ ... ﻋﺎدت ﻧﺪاري از ﭼﯿﺰي ﻟﺬت ﺑﺒﺮي؟ از ﺣﻤﺎﯾﺖ ﻫﺎي زﯾﺒﺎش؟ از ﺣﻀﻮرش؟
- ﻣﻦ ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ اﯾﻦ وﺳﻂ ﺷﮏ دارم ... ﻣﻦ دوﺳﺖ ﻧﺪارم ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ رﻫﺎ رو داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ... ﭼﺸﻤﺎش رو ﺗﻨﮓ ﮐﺮد: ﻧﻪ ﺗﻮ رﻫﺎﯾﯽ ﻧﻪ ﺣﺎﻣﯽ ﺣﺎﻣﺪ ﻟﺐ ﭘﺎﯾﯿﻨﻢ رو ﺑﻪ دﻧﺪاﻧﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﺑﻪ ﻣﺒﻞ ﺗﮑﯿﻪ دادم و ﯾﻪ دﺳﺘﻪ از ﻣﻮم ﮐﻪ روي ﺳﺮﺷﻮﻧﻪ ام ﺑﻮد رو ﺑﻪ دﺳﺖ ﮔﺮﻓﺘﻢ: ﻣﻦ ﭼﯿﺰي ﻧﺪارم ﮐﻪ ﺑﺮاي ﺣﺎﻣﯽ ﺟﺬاب ﺑﺎﺷﻪ ...
- ﺗﻮ اﻋﺘﻤﺎد ﺑﻪ ﻧﻔﺴﺖ اﻧﻘﺪرا ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻧﺒﻮد
- ﺑﺤﺚ ﺑﺮﺗﺮي ﮐﺴﯽ ﺑﺮ دﯾﮕﺮي ﻧﯿﺴﺖ ... ﺑﺤﺚ ﺧﯿﻠﯽ ﻏﯿﺮ ﻫﻤﺠﻨﺲ ﺑﻮدﻧﻪ ...
- ﻣﻦ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم ﻫﻨﺮﻣﻨﺪ ﻓﻘﻂ ﺑﺎ ﻫﻨﺮﻣﻨﺪ ﻣﯿﺘﻮﻧﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﻪ ... ﺧﯿﻠﯽ وﻗﺖ ﭘﯿﺸﺎ ... اﻣﺎ ﺗﻮ ﺳﯿﺎ ﻧﺸﻮن دادﯾﺪ ﻫﻤﭽﯿﻦ اﺟﺒﺎري ﻧﯿﺴﺖ ...
- اﻣﺮوز راﻣﯿﻦ ﺑﺎ ﻫﻤﻪ ﺑﺪ ﻓﻬﻤﯿﺶ ﺳﺌﻮاﻟﯽ ازم ﭘﺮﺳﯿﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺟﺎ ﺑﻮد ... ﮔﻔﺖ ﺣﺘﯽ ﺑﻪ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺳﻨﯿﺘﻮن ﻫﻢ ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯿﮑﻨﯽ؟ﮔﻠﻨﺎر اون آدم ﺑﻪ ﺷﺪت رﺳﻤﯽ وﻗﺘﯽ ﮐﻨﺎر ﻣﻦ ﻣﯽ اﯾﺴﺘﻪ اﺑﻬﺘﺶ ﻣﻦ رو ﻣﯿﮕﯿﺮه ...
- ﺣﺎﻣﯽ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻧﯿﺎز داره ... ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﻟﻄﺎﻓﺖ ﺗﻮ ... ﺑﻪ اﯾﻦ ﻃﺮز ﻧﺸﺴﺘﻨﺖ ... ﺑﻪ اﯾﻦ ﻧﮕﺎﻫﺖ و اﯾﻦ ﻟﺒﺨﻨﺪت ... ﺑﻪ ﺗﻤﺎم ﻋﺎﻗﻠﯽ ﻫﺎت ... ﻧﺘﺮﺳﯽ ﻫﺎت ... ﻣﮕﻪ ﺗﻮ ﺟﻤﻊ دوﺳﺘﺎش ﻧﺒﺮدﺗﺖ؟ اﯾﻦ آدم اون ﻣﻮﻗﻊ ﻫﻢ ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻪ داره ﭼﯽ ﮐﺎر ﻣﯿﮑﻨﻪ ... از ﺗﻮ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮده از رﻓﺘﺎرﻫﺎت از ﻣﻨﺸﺖ ﭘﺲ اون از اﯾﻦ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺳﻨﯽ ﻧﻤﯿﺘﺮﺳﻪ ﺗﻮ ﭼﺮا ﻣﯿﺘﺮﺳﯽ؟
- ﯾﻪ دﺧﺘﺮي ﺗﻮ ﺟﻤﻌﺸﻮن ﺑﻮد ﺗﻨﻬﺎ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ از دﯾﺪﻧﻢ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﻧﺸﺪ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم اون ﺑﻬﺶ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﯿﺎد ...
- وﻗﺘﯽ ﻫﻤﭽﯿﻦ ﺟﻤﻠﻪ اي ﻣﯿﮕﯽ ﺗﻮ دﻟﺖ اﺣﺴﺎﺳﯽ ﻧﺪاري؟
- ﻣﻨﻈﻮرت ﺣﺴﺎدﺗﻪ؟ ﺳﺮش رو ﺑﺮاي ﺗﺎﯾﯿﺪ ﺗﮑﻮﻧﯽ داد ...
- اون ﻟﺤﻈﻪ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... ... ﭼﺸﻤﺎم ﭘﺮ ﺷﺪ ﺑﺎ اﻧﮕﺸﺖ اﺷﺎره ام ﺑﻪ ﻗﻠﺒﻢ اﺷﺎره ﮐﺮدم: اﻣﺎ اﻻن اﯾﻦ ﺟﺎم ﻣﯿﺴﻮزه وﻗﺘﯽ ﯾﺎد اون ﭼﺸﻤﺎي ﺧﻮﺷﮕﻞ و ﻋﺼﺒﯿﺶ ﻣﯿﻮﻓﺘﻪ ام ... ﮔﻠﻨﺎر دوﺑﺎره ﺑﻐﻠﻢ ﮐﺮد: ﺣﺎﻻ ﭼﺮا ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯿﮑﻨﯽ؟ ﺑﺎ ﭘﺸﺖ دﺳﺖ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎم ﮐﺸﯿﺪم: ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ﻣﯿﺘﺮﺳﻢ ... اﮔﺮ اﺷﺘﺒﺎه ﺑﺎﺷﻪ ...
- ﻫﯿﭻ راﺑﻄﻪ اي درﺳﺘﻪ ﻣﻄﻠﻖ ﻧﯿﺴﺖ ﯾﻪ ﻧﮕﺎه ﺑﻪ ﺳﯿﺎ و آوﯾﺴﺎ ﺑﻨﺪاز ... ﺑﻪ ﻧﻈﺮت اﯾﻦ راﺑﻄﻪ ﻫﯿﭻ ﺑﺨﺶ ﻏﻠﻄﯽ ﻧﺪاره؟ راﺑﻄﻪ ﻣﺎدرﻫﺎﻣﻮن رو ﻣﺜﺎل ﻧﻤﯿﺰﻧﻢ از ﭘﺪر ﺧﺪا ﺑﯿﺎﻣﺮزت ﮐﻪ ﭼﯿﺰ زﯾﺎدي ﯾﺎدم ﻧﻤﯿﺎد ﻣﺎدر ﺧﻮدم ﮐﻪ ازدواﺟﺶ اﺷﺘﺒﺎه ﺑﻮده ﺑﺎ ﺗﻤﺎم اﺣﺘﺮاﻣﯽ ﮐﻪ ﺑﺮاي ﭘﺪرم ﻗﺎﺋﻠﻢ اﻣﺎ ﺑﺮاي ﻣﺎدرم ﻣﻨﺎﺳﺐ ﻧﺒﻮد ﺑﺮاي ﻣﺎدررﻣﺎﻧﺘﯿﮏ ﻣﻦ ... ازدواﺟﺸﻮن از دور ﺗﻤﺎم اﺳﺘﺎﻧﺪاردﻫﺎ رو داره ﺳﻄﺢ ﻣﺎﻟﯽ ﺧﺎﻧﻮاده ﻫﺎ ﯾﮑﺴﺎن ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺳﻨﯽ ﭘﻨﺞ ﺳﺎل روش ازدواج ﺳﻨﺘﯽ اﻣﺎ اﻧﺘﻬﺎش رو ﺑﺒﯿﻦ دﯾﮕﻪ ...
- ﻣﻨﻢ از ﻫﻤﯿﻦ ﻣﯿﺘﺮﺳﻢ ﺣﺎﻣﯽ آدم ﻣﻘﺮاراﺗﯽ و ﺟﺪي و ﮐﻤﯽ ﻣﺘﻌﺼﺒﯽ ... ﻣﻦ رو ﮐﻪ ﻣﯿﺸﻨﺎﺳﯽ ...
- ﺗﻮ ﻫﻢ ﻗﻮاﻧﯿﻦ ﺧﻮدت رو داري ... ﺣﺘﯽ ﺷﻐﻠﺖ ... ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ و آزادﯾﺖ ﺑﺎﻋﺚ ﻧﺸﺪه ﯾﻪ دوﺳﺖ ﭘﺴﺮ ﺳﺎده ﮐﻪ ﻫﺮ دﺧﺘﺮ ﺑﭽﻪ دﺑﯿﺮﺳﺘﺎﻧﯽ ﻫﻢ دﯾﮕﻪ اﻻن داره رو داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯽ ... ﻣﻦ ﺳﻮﻗﺖ ﻧﻤﯿﺪم ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺣﺎﻣﯽ اﻣﺎ اون آدم ﻗﺎﺑﻞ اﺣﺘﺮام ... ﺣﻤﺎﯾﺖ ﮔﺮ ﻣﻮدب و ﺗﺤﺼﯿﻞ ﮐﺮده اﯾﻪ ... ﺳﺎز ﻣﯿﺰﻧﻪ ... آروﻣﻪ ... ﺣﺎﻻ ﺧﻮش ﺗﯿﭙﯿﺶ رو ﻫﻢ در ﻧﻈﺮ ﺑﮕﯿﺮ و اﯾﻨﮑﻪ وﺿﻊ ﻣﺎﻟﯿﺶ ﻫﻢ ﺧﻮﺑﻪ ...
- اوﻧﺶ ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ ...
- ﺑﺮاي ﺗﻮ ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺮاي ﻣﻦ ﮐﻪ ﺧﻮاﻫﺮﺗﻢ ﻣﻬﻤﻪ ... دوﺳﺖ دارم ﺑﺎ ﺧﯿﺎل راﺣﺖ ﺑﻪ ﮐﺎرت ﺑﭙﺮدازي ... درد ﻧﺎن ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯽ ... ﻣﯿﺨﻮام ﺗﮑﯿﻪ ﮐﻨﯽ ... از زﻧﺪﮔﯿﺖ ﻟﺬت ﺑﺒﺮي ...
- اﻣﺎ ﺗﺎ زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﭼﯿﺰي ﻧﺸﻮﻧﻢ ...
- ﺣﻖ ﻣﯿﺪم ﺑﻬﺖ ... ﺑﻬﺶ رو ﻧﺪه ... ﺑﺬار اﻟﺘﻤﺎﺳﺖ ﮐﻨﻪ ... ﺑﺬار ﺑﯿﺎد و ﺑﺮه ... ﻟﺬت ﺑﺒﺮ از اﯾﻦ ﺗﻼﺷﺶ ... ﮐﻪ اﻟﺒﺘﻪ ﺑﻪ ﺷﺪت ﻫﻢ زﯾﺮﮐﺎﻧﻪ اﺳﺖ ﺑﺮاي ﺟﻠﺐ ﻧﻈﺮت ... ﯾﮑﻢ دﻟﺖ رو ﺧﻮش ﮐﻦ ... ﭼﯿﻪ ﻋﯿﻦ ﻋﻠﯽ ﻏﺼﻪ ﺧﻮر ﻋﺎﺷﻘﯿﺘﻢ ﺑﺎ ﭼﺸﻤﻪ اﺷﮏ ﺟﻮﺷﺎﻧﻪ ... ﺑﺎ اﺻﻄﻼﺣﺶ ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم ﮐﻪ ﺻﺪاي زﻧﮓ در اوﻣﺪ ...
- ﺳﯿﺎوش ... ﺑﺮم زﯾﺮ ﻏﺬا رو روﺷﻦ ﮐﻨﻢ ... ﻣﺎﻣﺎن ﻫﻢ ﮐﻢ ﮐﻢ ﭘﯿﺪاش ﻣﯿﺸﻪ ... اﻣﺸﺐ اﯾﻨﺠﺎﯾﯽ ﻧﻪ ﻫﻢ ﻧﯿﺎر ... رﻓﺘﺎر ﻫﻤﮑﺎرﻫﺎم ﺗﻐﯿﯿﺮي ﻧﮑﺮده ﺑﻮد ... ﻣﻦ اﻣﺎ اﺳﺘﺮس ﻫﺎي ﺧﻮدم رو داﺷﺘﻢ ﻫﻤﺶ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم ﻧﻘﻞ ﻣﺤﺎﻓﻞ ﺷﺪم ... ﻧﺮﯾﻤﺎن ازم دوري ﻣﯿﮑﺮد اﻣﺎ ﻧﮕﺎﻫﺶ رو دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ اﺣﺴﺎس ﻣﯿﮑﺮدم ﺗﻬﺪﯾﺪ ﮐﺎر ﺳﺎز ﺷﺪه ... اﺣﺘﻤﺎل ﺧﯿﻠﯽ ﻗﻮي ﻣﺤﻤﺪ ﻫﻢ ﺗﻤﺎس ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﺎﻫﺎش اﻣﺎ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻋﻮض ﻧﺸﺪه ﺑﻮد ﺑﺮﻋﮑﺲ ﻋﻮﺿﯽ ﺗﺮ ﻫﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد ... ﺗﻤﺮﯾﻦ ﮐﻪ ﺗﻤﻮم ﺷﺪ ﭘﻮﯾﺎن ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ اوﻣﺪ: ﺧﺎﻧﻮم ﭘﺎﮐﺰاد اﮔﺮ ﻣﯿﺘﻮﻧﯿﺪ اﯾﻦ ﻫﻔﺘﻪ ﯾﻪ ﻗﺮار ﺑﺬارﯾﻢ ...
- ﻣﻦ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﻫﯿﭻ ﻗﺮاري ﻧﻤﯿﺬارم ... ﻟﺤﻦ ﺗﻨﺪم ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺟﺎ ﺑﺨﻮره: آﺧﻪ ﻣﻦ ﯾﻪ ﺑﺨﺸﯽ از ﻧﻤﺎﯾﺸﻨﺎﻣﻪ رو ﻧﺪارم ... ﻣﯿﺨﻮام ازﺗﻮن ...
- آﻗﺎي دﺳﺘﯿﺎر ﮐﺎرﮔﺮدان ... ﻣﻨﺸﯽ ﺻﺤﻨﻪ ﮐﻪ ﻫﺴﺘﻦ ... در ﺿﻤﻦ ﻋﺼﺮ ﺗﮑﻨﻮﻟﻮژي ﺑﺮاﺗﻮن اﯾﻤﯿﻞ ﻣﯿﮑﻨﻢ ...
- ﻣﻦ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﻓﺮﺻﺘﯽ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﻢ ﺗﺎ ﻣﻦ ﺑﺮاﺗﻮن ﺗﻮﺿﯿﺢ ﺑﺪم ...
- ﺧﺒﺮ رﺳﻮﻧﺪﻧﺘﻮن ﺑﻪ آﻗﺎي ﭘﺮﺗﻮ ﻧﯿﺎزي ﺑﻪ ﺗﻮﺿﯿﺢ ﻧﺪاره
- ﭘﺸﯿﻤﻮن ﻧﯿﺴﺘﻢ ... راﻣﯿﻦ ﻫﻢ دوره اي ﻣﻨﻪ ... دوﺳﺘﺶ دارم ... ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻬﺶ ﻣﯿﮕﻔﺘﻢ ﺑﻬﺘﻮن دل ﺧﻮش ﻧﮑﻨﻪ ...
- ﺑﺮام ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل ﺟﻮاب ﻣﻦ ﺑﻪ اﯾﺸﻮن ﻧﻪ ﺑﻮد ...
- ﺧﻮب ﺑﺎ وﺟﻮد ...
- ﺑﺎ ﺣﻀﻮر ﯾﺎ ﺑﯽ ﺣﻀﻮر ﮐﺴﯽ ... آﻗﺎي ﭘﺮﺗﻮ ﺑﺮاي ﻣﻦ ﯾﻪ ﻧﻪ ﮔﻨﺪه ﻫﺴﺘﻦ ... ﮐﯿﻔﻢ رو روي دوﺷﻢ اﻧﺪاﺧﺘﻢ و از ﺗﻤﺮﯾﻦ ﺑﯿﺮون اوﻣﺪ ... ﻋﺼﺒﯽ ﺷﺪه ﺑﻮدم . اي ﺑﺎﺑﺎ اﯾﻦ روزﻫﺎ ﻫﺮ ﮐﺴﯽ از ﺳﺮ ﮐﻮﭼﻪ ﻣﺎ رد ﻣﯿﺸﺪ ﺑﻪ ﺧﻮدش اﺟﺎزه ﻣﯿﺪاد راﺟﻊ ﺑﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﺧﺼﻮﺻﯽ ﻣﻦ ﻧﻈﺮ ﺑﺪه ... ﺑﺮاي دﯾﺪن ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻣﯿﺮﻓﺘﻢ ... ﻗﺮار ﺑﻮد ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﺮﯾﻢ ﺑﯿﺮون ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺒﺮﻣﺸﻮن ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﮐﺘﺎب و ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﺑﺎﻫﻢ ﺷﺎم ﺑﺨﻮرﯾﻢ ... ﺑﺎ ﺑﻪ ﯾﺎد آوردن ﺣﺎﻣﯽ ﻧﺎ ﺧﻮد آﮔﺎه اﻧﮕﺎر ﺗﻤﺎم اﺣﺴﺎﺳﺎت ﺗﻠﺨﻢ ﭘﺮ ﮐﺸﯿﺪ و رﻓﺖ ... ﻟﺒﺨﻨﺪي روي ﻟﺒﻢ اوﻣﺪ ... ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ﯾﺎ ﻧﻪ ... اﯾﻦ آدم ﺣﺘﯽ ﺗﺼﻮرش ﻫﻢ ﺑﺮاي ﻣﻦ ﭘﺮ از زﯾﺒﺎﯾﯽ ﺑﻮد. ﻟﺒﺨﻨﺪ ﭘﻬﻨﯽ روي ﺻﻮرﺗﺶ ﺑﻮد اﻧﺘﻈﺎر ﻧﺪاﺷﺘﻢ اﯾﻦ ﺳﺎﻋﺖ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﺎﺷﻪ ... از ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮش ﺗﯿﭗ ﺗﺮ ﺑﻮد ﺗﻮ اون ﮐﺖ ﺷﻠﻮار ﻗﻬﻮه اي ﺳﻮﺧﺘﻪ و ﮐﺮوات ﮐﺮم رﻧﮕﺶ ...
- ﺧﻮش اوﻣﺪي از وﻗﺘﯽ ﺑﻪ وﺿﻮح ﭘﯿﺶ ﮔﻠﻨﺎر اﻋﺘﺮاف ﮐﺮده ﺑﻮدم اﻧﮕﺎر ﮐﻪ ﺣﺎﻣﯽ ﻫﻢ از اﺣﺴﺎس دروﻧﯿﻢ ﺧﺒﺮ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ازش ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪم اﯾﻦ ﭘﺎ و اون ﭘﺎ ﮐﺮدم ...
- ﭼﺮا ﻧﻤﯿﺎي ﺗﻮ؟
- ﺑﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻗﻮل دادم ...
- ﺧﺒﺮ دارم ﺑﺮﻧﺎﻣﺘﻮن رو ... دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ ﻫﻤﺮاﻫﺘﻮن ﺑﺎﺷﻢ اﻣﺎ ﺣﯿﻒ ﮐﻪ ﺟﻠﺴﻪ دارم ... ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﺪﺟﻨﺴﺎﻧﻪ اي زدم و ﺑﺎ ﻟﺤﻦ ﭘﺮ از ﺷﻮﺧﯽ ﮔﻔﺘﻢ: دﻋﻮت ﺑﻮدﯾﺪ ﻣﮕﻪ؟ ﯾﺎ اﺑﺮوش رﻓﺖ ﺑﺎﻻ ﺳﺮش رو ﮐﻤﯽ ﺧﻢ ﮐﺮد ... ﻧﻔﺴﺶ اﯾﻦ ﺑﺎر ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪ ام ﻣﯿﺨﻮرد: ﻧﯿﺎزي ﺑﻪ دﻋﻮت ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... ﺑﺮاي ﺑﻮدن ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻮاده ام ... ... اﯾﻦ آدم ﻋﺎدت ﮐﺮده ﺑﻮد ﺑﺎ ﻫﺮ ﺟﻤﻠﻪ اش ﻗﻠﺒﻢ رو ﻧﻮازش ﮐﻨﻪ ...
- ﯾﻪ ده دﻗﯿﻘﻪ اي ﻗﺒﻞ از رﻓﺘﻨﻮن وﻗﺖ داري ﺑﺎ ﻫﻢ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﯿﻢ؟
- ﭼﯿﺰي ﺷﺪه؟ ﺑﺎ دﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺻﻨﺪﻟﯽ ﻫﺎي ﺗﺮاس اﺷﺎره ﮐﺮد ... ﯾﮑﯽ از ﺻﻨﺪﻟﯽ ﻫﺎ رو ﺑﺮام ﮐﺸﯿﺪ ... اﯾﻦ آدم ﺣﻘﯿﻘﺘﺎ ﺟﻨﺘﻠﻤﻦ ﺑﻮد ... ﺑﺎ اﺳﺘﯿﻞ ﺧﺎص ﺧﻮدش ﭘﺸﺖ ﻣﯿﺰ ﻧﺸﺴﺖ: ﭼﯿﺰي ﻣﯿﺨﻮري؟
- ﻧﻪ ﺑﺎ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ دارﯾﻢ ﻣﯿﺮﯾﻢ ﺑﯿﺮون ...
- ﮐﻪ ﺑﺎزم ﭼﯿﺰﻫﺎي ﭼﺮت و ﭘﺮت ﺑﺨﻮرﯾﺪ
- ﺑﺎ ﺑﭽﻪ ﻃﺮﻓﯽ؟ ﺧﻨﺪه ﺑﺎ ﻣﺰه اي ﮐﺮد: ﮐﻮﭼﻮﻟﻮﯾﯽ دﯾﮕﻪ ﺑﻪ ﺧﺼﻮص وﻗﺘﯽ اﯾﻦ ﻃﻮري ﺑﻖ ﻣﯿﮑﻨﯽ ... اﺧﻤﺎم رو ﻣﺼﻨﻮﻋﯽ درﻫﻢ ﮐﺮدم ... دﺳﺘﺎش رو ﺑﻪ ﻫﻢ ﻗﻔﻞ ﮐﺮد و ﺧﻢ ﺷﺪ روي ﻣﯿﺰ: ﻧﺎزت زﯾﺎده ... ﭼﻮﻧﻪ ام دﯾﮕﻪ ﮐﻢ ﮐﻢ ﭼﺴﺒﯿﺪه ﺑﻮد ﺑﻪ ﺳﯿﻨﻪ ام ...
- ﮐﺠﺎ ﻣﯿﺨﻮاﯾﺪ ﺑﺮﯾﺪ دﻗﯿﻘﺎ؟
- ﺷﻬﺮ ﮐﺘﺎب ﺑﻌﺪ ﻣﯿﺮﯾﻢ ﯾﻪ دور ﻣﯿﺰﻧﯿﻢ ... ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﺷﺎم ﻣﯿﺮﯾﻢ ﺑﯿﺮون ...
- ﻋﺎﻟﯿﻪ ﺑﺎ ﻗﺴﻤﺖ دورش ﯾﮑﻢ ﻣﺸﮑﻞ دارم ...
- ﻋﺎدت ﮐﻦ ...
- ﺑﻪ دور دور ﺗﻮ ﺧﯿﺎﺑﻮن ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻋﺎدت ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻢ ... ﺣﺎل اﯾﻦ ﯾﻪ ﺑﺎر ... اﺟﺎزه ﻣﯿﺪم ... ﮐﻠﻤﻪ اﺟﺎزه ﻣﯿﺪم رو اﻧﻘﺪر ﺑﺎ ﻣﺰه ادا ﮐﺮد ﮐﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﺷﺎﮐﯽ ﺷﺪن ﺧﻨﺪه ام ﮔﺮﻓﺖ ...
- دﯾﺪي ﺑﻠﺪم ﭼﻮﻧﻪ ات رو از ﻗﻔﺴﻪ ﺳﯿﻨﻪ ات دور ﮐﻨﻢ ... ... ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم و ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم ﮐﻪ اﻧﻘﺪر ﺑﺎ ﻣﺤﺒﺖ داﺷﺖ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد ...
- ﻣﯿﺨﻮام ﺑﺎ ﻫﺎت ﯾﻪ ﻣﺸﻮرﺗﯽ ﺑﮑﻨﻢ ﻫﻤﺮاز ...
- ﻣﺸﻮرت؟
- ﺣﺎﻣﺪ ﺳﺮﺣﺎل ﺗﺮ ﺷﺪه ... ﮐﻢ ﺻﺒﺮ ﺗﺮ ﻫﻢ ﺷﺪه ... اﯾﻦ ﻣﺪت ذﻫﻦ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻫﻢ ﮐﻤﯽ آﻣﺎده ﺗﺮ ﺷﺪه ... ﻧﻈﺮت ﭼﯿﻪ ﻓﺮدا ﻋﺼﺮي ﺑﻌﺪ از ﮐﺎرت ﺑﯿﺎي ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﺒﺮﯾﻤﺸﻮن آﭘﺎرﺗﻤﺎن ﺣﺎﻣﺪ؟ ... ﺗﻮ دﻟﻢ ﯾﻪ ﺑﻨﺪي ﭘﺎره ﺷﺪ اﻧﮕﺎر ... اﺳﺘﺮس زﯾﺎدي ﺑﻬﻢ ﻣﻨﺘﻘﻞ ﺷﺪ ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ از ﻧﮕﺎه ﺣﺎﻣﯽ دور ﻧﻤﻮﻧﺪ ... دﺳﺘﺎش رو روي ﻣﯿﺰ ﺟﻠﻮ آورد و ﻣﺸﺘﻢ رو ﺑﯿﻦ دﺳﺘﻬﺎش اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ... ﻟﺤﻨﺶ آروم ﺑﻮد و ﻧﻮازش ﮔﻮﻧﻪ: ﻣﯿﺘﺮﺳﯽ؟
- ﺧﯿﻠﯽ ... از آﺳﯿﺐ دﯾﺪن ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ... از ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﺧﻮدم ...
- ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ؟
- اﮔﻪ دﯾﮕﻪ ﻣﻦ رو ﻧﺨﻮان ﭼﯽ؟ ﻓﺸﺎر دﺳﺘﻬﺎش ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺷﺪ: ﻧﮕﺎم ﮐﻦ ﺑﺒﯿﻨﻢ ... ﺑﺎ ﻟﺞ ﺑﺎزي ﻧﮕﺎم رو ﺑﻪ اﻧﮕﺸﺘﻬﺎي ﻣﺮدوﻧﻪ و ﮐﺸﯿﺪه اش ﮐﻪ ﺣﺎﻻ ﺣﺲ ﻧﻮازش ﺷﺪن رو ﺑﺎﻫﺎﺷﻮن ﭼﺸﯿﺪه ﺑﻮدم دوﺧﺘﻢ ...
- ﺗﺮﺳﻬﺎت ﺑﯽ ﻣﻮردن ... ﻣﻦ ﺑﻬﺖ ﻗﻮل ﻣﯿﺪم ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰي ﻋﻮض ﻧﺸﻪ ... ﻣﺤﺒﺖ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﻬﺖ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﯿﺸﻪ ﮐﻪ ﮐﻤﺘﺮ ﻧﻤﯿﺸﻪ ...
- اوﻧﺎ ﺗﻨﻬﺎ ﻫﺪف ﻣﻦ ﺑﺮاي زﻧﺪﮔﯿﻦ ... وﮔﺮﻧﻪ ﺑﻌﺪ از اون ﻫﻤﻪ ﻣﺼﯿﺒﺖ ﮐﻦ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﺳﺮﭘﺎ ﻧﻤﯿﺸﺪم و ﺑﺮاي زﻧﺪﮔﯿﻢ ﻣﺒﺎرزه ﻧﻤﯿﮑﺮدم ... دﺳﺘﺶ رو ﮐﻤﯽ ﻧﻮازش ﮔﻮﻧﻪ روي ﻣﺸﺘﻢ ﮐﺸﯿﺪ: ﻣﺎ ... ﯾﻌﻨﯽ ... ﻣﻦ ﺧﺎﻧﻮاده ام و از ﻫﻤﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺣﺎﻣﺪ ﺑﺎﺑﺖ ﻫﻤﯿﻦ ﺣﺲ زﯾﺒﺎت ﺑﻬﺖ ﻣﺪﯾﻮﻧﯿﻢ ... ... دﺳﺘﻢ رو ﻧﺎ ﺧﻮد آﮔﺎه ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺗﻮي دﺳﺘﺶ ﻗﺎﯾﻢ ﮐﺮدم ... اﯾﻦ ﮐﺎرم ﻟﺒﺨﻨﺪ زﯾﺒﺎﯾﯽ روي ﺻﻮرﺗﺶ آورد: ﺣﺎﻻ اﺟﺎزه ﻣﯿﺪﯾﺪ در رﮐﺎﺑﺘﻮن ﺑﺎﺷﻢ ...
- اﯾﻦ ﭼﻪ ﺣﺮﻓﯿﻪ؟!
- ﻣﻦ ﻓﺮدا ﻣﯿﺎم دﻧﺒﺎﻟﺖ ﺑﺎﻫﻢ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو ﺑﺮ ﻣﯿﺪارﯾﻢ و ﺣﺪود ﻫﺎي ﺳﺎﻋﺖ 8 ﻣﯿﺮﯾﻢ ﺧﻮﻧﻪ ﺣﺎﻣﺪ ... ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﭼﯿﺰي ﺑﮕﻢ ﮐﻪ ﮔﻔﺖ: ﻗﺮار ﮔﺬاﺷﺘﯿﻢ ﺑﻬﺶ ﻓﺮﺻﺖ ﺑﺪﯾﻢ ...
- ﻣﯿﺘﺮﺳﻢ اﯾﻦ ﻓﺮﺻﺖ ﺑﻪ ﺿﺮر ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺗﻤﻮم ﺑﺸﻪ ...
- ﻣﺎ اﺟﺎزه ﻧﻤﯿﺪﯾﻢ ... ﻣﻦ و ﺗﻮ ... ... از ﮐﯽ ... ﻣﻦ و ﺣﺎﻣﯽ ﻣﺎ ﺷﺪه ﺑﻮدﯾﻢ؟ ﺷﺪه ﺑﻮدﯾﻢ ﺣﺘﻤﺎ ... ﮐﻪ اﯾﻦ ﻣﺮد ﺟﺪي اﻧﻘﺪر ﺑﺎ اﻃﻤﯿﻨﺎن داﺷﺖ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد ... ﭼﻪ ﻗﺪر اﻃﻤﯿﻨﺎن ﺗﻮي ﻧﮕﺎﻫﺶ رو دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ ... ﺣﺲ ﻣﯿﮑﺮدم ﺗﻮ اﻣﻨﯿﺘﻢ ﺑﺎ اﯾﻦ ﻟﺒﺨﻨﺪ ... ﺑﺎ اﯾﻦ ﻧﮕﺎه ...
- ﺣﺎﻻ ﻫﻢ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو ﺻﺪا ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ... راﻧﻨﺪه و ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻣﻦ در ﺧﺪﻣﺖ ﺷﻤﺎ ... ﻣﻦ ﻫﻢ ﮐﻢ ﮐﻢ ﺑﺮم ﺑﻪ ﯾﮑﯽ از ﮐﺴﺎﻟﺖ آورﺗﺮﯾﻦ ﺟﻠﺴﻪ ﻫﺎي دﻧﯿﺎ ﺑﺮﺳﻢ ...
- ﺑﻪ ﻣﺎﺷﯿﻦ اﺣﺘﯿﺎﺟﯽ ﻧﯿﺴﺖ ...
- اﯾﻦ رو ﺗﻮ ﺗﻌﯿﯿﻦ ﻧﻤﯿﮑﻨﯽ ... ﻣﻦ ﻣﯿﮕﻢ ﻫﺴﺖ ﺑﮕﻮ ﭼﺸﻢ ...
- ﺟﺪي ﻧﯿﺴﺘﯽ ... ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ... ﻟﺒﺨﻨﺪي زد و ﺑﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻦ دﺳﺘﺶ ﭘﺸﺖ ﮐﺘﻔﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ در ﻋﻤﺎرت ﻫﺪاﯾﺘﻢ ﮐﺮد. ﺑﻪ ﻣﺒﻞ ﺗﮑﯿﻪ دادم و ﺳﺮم رو ﺑﺮدم ﻋﻘﺐ ... ﻧﺎ ﺧﻮد آﮔﺎه ﻟﺒﺨﻨﺪي روي ﻟﺒﻢ اوﻣﺪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ اﻣﺮوز واﻗﻌﺎ ﺧﺴﺘﻪ ام ﮐﺮده ﺑﻮدن اﻣﺎ ﻋﺼﺮ و ﺷﺐ ﻓﻮق اﻟﻌﺎده ﺧﻮﺑﯽ رو ﺑﺎﻫﻢ داﺷﺘﯿﻢ ... ﺑﻪ ﺧﺼﻮص ﮐﻪ ﻧﺰدﯾﮑﻬﺎي ﺳﺎﻋﺖ 9 وﻗﺘﯽ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﯿﻢ ﺑﺮاي ﺷﺎم ﺑﺮﯾﻢ ﺣﺎﻣﯽ زﻧﮓ زده ﺑﻮد و ﭘﺮﺳﯿﺪه ﺑﻮد ﮐﺠﺎ ﻫﺴﺘﯿﻢ و ﺧﻮدش رو ﺧﯿﻠﯽ ﺷﯿﮏ ﻫﻤﺮاﻫﻤﻮن ﮐﺮده ﺑﻮد ... وﻗﺘﯽ ﭼﻬﺎر ﻧﻔﺮي ﭘﺸﺖ ﯾﻪ ﻣﯿﺰ ﺗﻮ ﯾﮑﯽ از ﺷﻠﻮغ ﺗﺮﯾﻦ ﭘﯿﺘﺰا ﻓﺮوﺷﯽ ﻫﺎي ﺷﻬﺮ ﻧﺸﺴﺘﯿﻢ ﺑﺎ وﺟﻮد اﺧﻢ وﺣﺸﺘﻨﺎﮐﺶ ﺑﻪ ﺳﻪ ﺗﺎ ﭘﺴﺮ ﺟﻮوﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﯿﺰ ﮐﻨﺎرﯾﻤﻮن ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدن و ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر ﺑﺮداﺷﺘﻦ ﺳﺲ ﮐﭽﺎب از ﺟﻠﻮي دﺳﺖ ﻧﯿﻮﺷﺎ ... ﺗﺎزه ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم وﻗﺘﯽ ﻣﯿﮕﻔﺖ ﺑﺮاي ﺑﻮدن ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻮاده اش ﻧﯿﺎزي ﺑﻪ دﻋﻮت ﻧﺪاره ﻣﻨﻈﻮرش ﭼﯿﻪ ... ﻫﻢ ﺑﺮاي ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﺮاي ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺣﻀﻮرش آراﻣﺶ و اﻣﻨﯿﺖ ﻣﻄﻠﻖ ﺑﻮد اﻧﮕﺎر ﮐﻪ ﻫﺮ ﻣﺴﺌﻠﻪ اي رو ﻣﯿﺘﻮﻧﺴﺖ ﺣﻞ ﮐﻨﻪ ... از ﺑﺎز ﮐﺮدن در ﻧﻮﺷﺎﺑﻪ ﺑﺪ ﻗﻠﻖ ﺗﺎ ﻣﺤﮑﻢ ﮐﺮدن ﺷﺎﻟﮕﺮدن دور ﮔﺮدن ﻣﻦ ﺗﺎ ﺑﻐﻞ ﮐﺮدن ﮐﻮﺷﺎ ﺗﻨﺒﻞ ... ﻫﻤﯿﻦ ﮐﺎرﻫﺎي آروم و ﺷﺎﯾﺪ از دﯾﺪ دﯾﮕﺮان ﮐﻢ اﻫﻤﯿﺘﺶ ﻫﻢ ﺑﺮاي ﻣﻦ و ﻫﻢ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻟﺤﻈﻪ ﻫﺎﻣﻮن رو زﯾﺒﺎﺗﺮ ﻣﯽ ﮐﺮد ... ﺻﺪاي زﻧﮓ در واﺣﺪ ﻣﻦ رو از ﺟﺎ ﭘﺮوﻧﺪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﮐﺴﯽ ﻧﺒﻮدم از ﭼﺸﻤﯽ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم زﯾﻨﺐ ﺧﺎﻧﻮم ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ ﻃﺒﻘﻪ ﺑﺎﻻ و داﻣﺎدش ﺑﻮدن ﺗﻌﺠﺐ ﮐﺮدم ﺷﺎﻟﻢ رو روي ﺳﺮم اﻧﺪاﺧﺘﻢ و در رو ﺑﺎز ﮐﺮدم ...
- ﺳﻼم ﻣﺎدر ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ﺷﺐ اﯾﻦ ﻣﻮﻗﻊ ﻣﺰاﺣﻤﺖ ﺷﺪﯾﻢ ﻧﺒﻮدي ﻣﻨﺘﻈﺮت ﺷﺪﯾﻢ دﯾﺮ ﺷﺪ ... از ﻧﮕﺎه داﻣﺎدش و ﻟﺤﻦ ﺧﻮدش ﮐﻨﺎﯾﻪ ﻣﯿﺒﺎرﯾﺪ ... ﺑﺮام ﻣﻬﻢ ﻧﺒﻮد ﺣﺴﺎب ﻣﻦ ﭘﺎك ﺗﺮ از اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺨﻮام ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﺰﺧﺮﻓﺎت ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﺑﺎ ﺑﻬﺎﯾﯽ ﺑﺪم ... ﻫﻨﻮز ﺗﻮ ﭼﻬﺎرﭼﻮب در اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮدﯾﻢ و ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم ﮐﻪ ﺣﺮﻓﺸﻮن ﻣﻬﻢ ﺗﺮ از اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎﺷﻪ ﭘﺲ ﺗﻌﺎرف ﮐﺮدم ﮐﻪ داﺧﻞ ﺑﯿﺎن ... داﻣﺎدش ﻣﺮد ﺳﺮ ﺑﻪ زﯾﺮي ﺑﻮد ﺧﻮاﺳﺘﻢ وارد آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ ﺑﺸﻢ
- ﺑﯿﺎ ﺑﺸﯿﻦ ﻫﻤﺮاز ﺟﺎن ﻣﺎدر اﻻن وﻗﺖ ﭘﺬﯾﺮاﯾﯽ ﻧﯿﺴﺖ ... رو ﺑﻪ روﺷﻮن ﻧﺸﺴﺘﻢ و ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻬﺸﻮن ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ...
- ﻏﺮض از ﻣﺰاﺣﻤﺖ ﻫﻤﺮاز ﺟﺎن ﻫﻤﻮن ﺑﺤﺚ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ﭘﯿﺸﻪ ... ﻗﺮار ﺑﻮد روش ﻓﮑﺮ ﮐﻨﯽ ... دﺧﺘﺮم اﯾﻦ ﻣﻮﻗﻌﯿﺖ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺑﯿﻪ ... ... ﮐﻤﯽ ﻃﻮل ﮐﺸﯿﺪ ﺗﺎ ﺑﺘﻮﻧﻢ داده ﻫﺎي ﻣﻐﺰم رو ﭘﺮدازش ﮐﻨﻢ و ﺑﺮﺳﻢ ﺑﻪ ﺷﺮﯾﮏ ﺷﺪن ﺑﺮاي ﺗﺨﺮﯾﺐ ﺧﻮﻧﻪ ... ﻧﺎﺧﻮد آﮔﺎه ﻧﮕﺎﻫﻢ رﻓﺖ ﺳﻤﺖ ﻗﺎب آﺑﯽ رﻧﮓ ﭘﻨﺠﺮه و ﺷﯿﺸﻪ ﻫﺎي ﺑﺮش ﮔﺮدش و ﮔﻠﺪوﻧﻬﺎم ... ﯾﻪ ﻧﻪ ﮔﻨﺪه ﺗﻮي ﺳﺮم ﺑﻮد ...
- ﻣﻦ ... زﯾﻨﺐ ﺧﺎﻧﻮم ﻣﻦ اﺻﻼ از اﯾﻦ ﭼﯿﺰا ﺳﺮ در ﻧﻤﯿﺎرم ... داﻣﺎدش ﻫﻤﻮن ﻃﻮر ﮐﻪ ﺑﻪ زﻣﯿﻦ ﻧﮕﺎه ﻣﯽ ﮐﺮد: اﯾﻦ آﻗﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﯿﺨﻮاد ﺧﻮﻧﻪ رو ﺑﮑﻮﺑﻪ ﻣﺮد ﻣﻄﻤﺌﻨﯽ ﺳﺎﻟﻬﺎﺳﺖ داره اﯾﻦ ﮐﺎر و ﻣﯿﮑﻨﻪ ﺑﻪ ﻧﻔﻊ ﺷﻤﺎﻫﻢ ﻫﺴﺖ ﺑﻪ ﺟﺎي ﯾﻪ واﺣﺪ ﻗﺪﯾﻤﯽ و ﮐﻠﻨﮕﯽ دوﺗﺎ واﺣﺪ ﻧﻮ ﺳﺎز دﺳﺘﺘﻮن رو ﻣﯿﮕﯿﺮه ﺳﺮﻣﺎﯾﻪ ﺗﻮن دو ﺑﺮاﺑﺮ ﻣﯿﺸﻪ ... ... ﻗﺪﯾﻤﯽ! ﮐﻠﻨﮕﯽ! ... ﺧﺐ ﺑﻮد ... ﺧﻮﻧﻪ ﻗﺪﯾﻤﯽ ﺑﻮد اﻣﺎ ﭘﺮ از ﺧﺎﻃﺮه ﻫﻢ ﺑﻮد ... ﭘﺮ از داﺷﺘﻪ ﻫﺎ و ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﻫﺎ ... ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﺳﯽ ﺳﺎل ﻫﻤﺴﺎﯾﮕﯽ ﻫﻢ ﺑﻮد ... ﺗﻮ ﭘﻠﻪ ﻫﺎش ﺑﺎزﯾﻬﺎي ﮐﻮدﮐﺎﻧﻪ ﻫﻢ ﺑﻮد ... اداﻣﻪ داد: ﺑﺒﯿﻨﯿﺪ اﯾﻦ ﺧﻮﻧﻪ دﯾﮕﻪ ﺑﻪ درد ﻧﻤﯿﺨﻮره ... اﻓﺘﺎده ﺑﻪ ﺧﺮج ... ... ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ از ﻫﻤﻮن ﺳﺎﻟﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﺎ آدﻣﻬﺎ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدﯾﻢ ﻫﺮ ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﻣﺪرن و ﺟﺪﯾﺪ ﻗﺎﺑﻞ اﺣﺘﺮام از ﻫﻤﻮن ﺳﺎل ﻫﻢ ﺷﺮوع ﮐﺮدﯾﻢ ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﺧﺎﻃﺮات آدﻣﻬﺎ ﺑﻪ درد ﻧﺨﻮر ﮔﻔﺘﻦ ...
- ﺑﺒﯿﻨﯿﺪ آﻗﺎي؟
- ﺷﻤﺲ ﻫﺴﺘﻢ ...
- ﺑﺒﯿﻨﯿﺪ ﺟﻨﺎب ﺷﻤﺲ ... وﺿﻌﯿﺖ ﺳﺎﮐﻨﯿﻦ اﯾﻦ ﺳﺎﺧﺘﻤﻮن ﮐﻤﯽ ﭘﯿﭽﯿﺪه اﺳﺖ ... ﺑﻪ ﺟﺰ زﯾﻨﺐ ﺧﺎﻧﻮم ﻣﺎدام ﯾﻪ ﭘﯿﺮزن ﺗﻨﻬﺎﺳﺖ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ رو ﻧﺪاره ... ﮐﯽ ﺑﺮاش اﺳﺒﺎب ﮐﺸﯽ ﮐﻨﻪ؟اﺻﻼ ﮐﺠﺎ ﺑﺮه ﺗﺎ اﯾﻦ ﺳﺎﺧﺘﻤﻮن ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﺸﻪ؟ ﻣﻦ ﻫﻢ ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر اﮔﺮ ﻣﯿﺒﯿﻨﯿﺪ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﯾﻪ دﺧﺘﺮ ﺗﻨﻬﺎ دارم راﺣﺖ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﭼﻮن ﺗﻮ اﯾﻦ ﻣﺤﻞ ﻫﻤﻪ ﻣﻦ رو ﻣﯿﺸﻨﺎﺳﻦ ... ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ ﻫﺎ رو ﻣﻦ ﺷﻨﺎﺧﺖ دارن ... زﯾﻨﺐ ﺧﺎﻧﻮم: دﺧﺘﺮم ﺧﻮب ﺗﻮ ﻫﻢ ﻓﺎﻣﯿﻞ داري ... دوﺳﺖ و آﺷﻨﺎ داري ... ... ﺧﻮب ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ﻣﻨﻈﻮرش ﺑﻪ رﻓﺖ و آﻣﺪﻫﺎي ﻣﻦ ﺑﺎ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺣﺎﻣﯽ ﺗﻮ اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺘﻪ ... دﺳﺘﺎم ﻧﺎ ﺧﻮد آﮔﺎه ﻣﺸﺖ ﺷﺪ: زﯾﻨﺐ ﺧﺎﻧﻮم ﺷﻤﺎ ﮐﻪ ﺗﻤﺎم زﻧﺪﮔﯽ ﻣﻦ رو ﻣﯿﺪوﻧﯿﺪ ﺑﺮاي ﻣﻦ ﺳﺨﺘﻪ ... ﺑﺮاي ﻣﺎدام ﻫﻢ ﺳﺨﺘﻪ ...
- ﻣﯿﺪوﻧﻢ ﻋﺰﯾﺰم اﻣﺎ اﯾﻦ ﺑﻪ ﻧﻔﻊ ﻫﻤﻪ ﻣﺎﺳﺖ ... آﻗﺎي ﺷﻤﺲ: ﻣﺎدر ﺟﻮن اﯾﻨﺎ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺑﺰرﮔﯽ اﺣﺘﯿﺎﺟﯽ ﻧﺪارن ... ﺗﻤﯿﺰ ﮐﺮدﻧﺶ ﺑﺮاﺷﻮن ﺳﺨﺘﻪ ... ﻻاﻗﻞ ﯾﻪ واﺣﺪ دﯾﮕﻪ ﻫﻢ دﺳﺘﺸﻮن رو ﻣﯿﮕﯿﺮه ... ... ﭼﯿﺰي ﺑﺮاي ﮔﻔﺘﻦ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... زﯾﻨﺐ ﺧﺎﻧﻮم: اﻣﺸﺐ ﻣﺰاﺣﻤﺖ ﺷﺪﯾﻢ ﮐﻪ ﻗﺮارﺑﺬارﯾﻢ آﻗﺎي ﺳﺎزﻧﺪه ﻫﻢ ﺑﯿﺎد ﯾﻪ ﺟﻠﺴﻪ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﻢ ... ... ﺟﻠﺴﻪ؟ ﺑﯿﻦ ﮐﯿﺎ؟ ﻣﻦ ﮐﻪ ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺳﻪ ﺗﺎ ﻋﺪد رو ﺑﺎ ﻫﻢ ﺟﻤﻊ ﺑﺒﻨﺪم؟ ﻣﺎدام؟ ﯾﻪ ﻃﺮف ﻫﻢ ﯾﻪ ﺳﺎزﻧﺪه ﺑﺴﺎز ﺑﻔﺮوش و ﻣﺮد ﻫﻤﻪ ﻓﻦ ﺣﺮﯾﻔﯽ ﻣﺜﻞ اﯾﻦ ﺷﻤﺲ ﮐﻪ روﺑﻪ روم ﺑﻮد ...
- آﺧﻪ ...
- ﻣﺎدام ﻫﻢ راﺿﯿﻪ ... ﻧﻔﺴﻢ رو ﺑﯿﺮون دادم ... ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدن ﻻي ﻣﻨﮕﻨﻪ ... اﮔﺮ ﻣﺎدام ﻫﻢ راﺿﯽ ﺑﺎﺷﻪ راﺿﯽ ﻧﺒﻮدن ﻣﻦ دردي رو دوا ﻧﻤﯿﮑﺮد: ﺑﺎﺷﻪ زﯾﻨﺐ ﺧﺎﻧﻮم ﻗﺖ ﺟﻠﺴﻪ رو ﺗﻌﯿﯿﻦ ﮐﻨﯿﺪ ... ... ﻫﻤﻮن ﻟﺠﻈﻪ ﻣﻮﺑﺎﯾﻠﻢ زﻧﮓ زد ﺣﺎﻣﯽ ﺑﻮد ... ﺑﺎ دﯾﺪن اﺳﻤﺶ روي ﺻﻔﺤﻪ ﻣﻮﺑﺎﯾﻠﻢ ﻫﻢ ﻟﺒﺨﻨﺪي روي ﻟﺒﻢ اوﻣﺪ: ﺑﻠﻪ ...
- ﺳﻼم ﺧﻮاب ﮐﻪ ﻧﺒﻮدي؟ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺟﻮاب ﺑﺪم ﮐﻪ آﻗﺎي ﺷﻤﺲ ﮔﻮﺷﯽ ﺑﻪ دﺳﺖ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﺳﻼم و ﻋﻠﯿﮏ ﻏﺮاﯾﯽ ﮐﺮد ... ﺣﺎﻣﯽ ﭘﺸﺖ ﺧﻂ ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ اي ﺳﮑﻮت ﮐﺮد ...
- اﻟﻮ ...
- ﮐﯽ ﺧﻮﻧﺘﻪ؟ ... ﺳﺌﻮاﻟﺶ زﯾﺎدي ﺧﺸﻦ ﺑﻮد: ﻫﻤﺴﺎﯾﻤﻮن و داﻣﺎدﺷﻮن ...
- اﯾﻦ وﻗﺖ ﺷﺐ؟
- ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﻦ ﺑﻮدﻧﺪ ﮔﻮﯾﺎ ... ﺑﺮاي ﻣﺸﮑﻼت ﺳﺎﺧﺘﻤﻮن اوﻣﺪن ...
- ﻣﺸﮑﻼت ﺧﻮﻧﻪ ﺗﻮ؟ ﭼﯿﺰي ﺷﺪه؟
- ﺗﻮ ﻧﮕﺮان ﭼﯽ ﻫﺴﺘﯽ؟
- ﺧﻮب ﻧﮕﺮان ﺗﻮ ... ... ﻟﺒﺨﻨﺪي روي ﻟﺒﻢ اوﻣﺪ: ﻣﻦ ﺧﻮﺑﻢ ... ﭼﯿﺰ ﺧﺎﺻﯽ ﻫﻢ ﻧﯿﺴﺖ ... ﻣﯿﺸﻪ ﻣﻦ ﺑﻌﺪ از رﻓﺘﻦ ﻣﻬﻤﻮن ﻫﺎم ﺑﺎﻫﺎت ﺗﻤﺎس ﺑﮕﯿﺮم ...
- ﻣﻦ ﺑﯿﺎم؟! اﻻن ﺧﻠﻮﺗﻪ ... ﯾﻪ رﺑﻊ دﯾﮕﻪ اوﻧﺠﺎم ... آﻗﺎي ﺷﻤﺲ ﻫﻢ ﺗﻠﻔﻨﺶ رو ﻗﻄﻊ ﮐﺮده ﺑﻮد و ﺑﺎ زﯾﻨﺐ ﺧﺎﻧﻮم ﻣﻨﺘﻈﺮم ﺑﻮدن ... ﮐﻤﯽ ﺻﺪام رو ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺗﺮ آوردم: ﺑﺎور ﮐﻦ ﻫﯿﭽﯽ ﻧﯿﺴﺖ ... اﻻن ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻦ ﺑﺮم؟
- رﻓﺘﻦ ﺑﻬﻢ زﻧﮓ ﻣﯿﺰﻧﯽ ... ... از ﻟﺤﻦ دﺳﺘﻮرﯾﺶ ﺧﻨﺪه ام ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ... از ﮐﻞ ﻣﺎﺟﺮاي اوﻣﺪن زﯾﻨﺐ ﺧﺎﻧﻮم ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ داﻣﺎدش اﯾﻦ ﻧﺼﯿﺒﻢ ﺷﺪ ﮐﻪ دﻟﻢ ﺑﺮاي زﯾﻨﺐ ﺧﺎﻧﻮم ﺳﻮﺧﺖ ... ﻣﻮﻗﻊ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﻪ آﻗﺎي ﺷﻤﺲ ﭘﻠﻪ ﻫﺎ رو داﺷﺖ ﻣﯿﺮﻓﺖ ﺑﺎﻻ زﯾﻨﺐ ﺧﺎﻧﻮم ﺑﺎ ﭘﺮ ﭼﺎدرش اﺷﮏ ﭼﺸﻤﺶ رو ﭘﺎك ﮐﺮد: ﻣﻨﻢ دﻟﻢ ﻧﻤﯿﺨﻮاد اﯾﻦ ﺧﻮﻧﻪ ﺗﺨﺮﯾﺐ ﺑﺸﻪ ... اون درﺧﺖ اﻧﺠﯿﺮ ﺗﻮ ﺣﯿﺎط رو ﻣﻦ ﺧﻮدم ﮐﺎﺷﺘﻢ اﻣﺎ ﭼﻪ ﮐﻨﻢ ﻣﺠﺒﻮرم ... دﺧﺘﺮم و داﻣﺎدم ﻣﺴﺘﺎﺟﺮن ... ﻧﻤﯿﺮﺳﻮﻧﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻬﺸﻮن ﮐﻤﮏ ﮐﻨﻢ ... ﺗﻮ ﻫﻢ ﺟﻮوﻧﯽ ﯾﻪ واﺣﺪ دﯾﮕﻪ رو اﺟﺎره ﻣﯿﺪي ﮐﻤﮏ ﺧﺮﺟﺖ ﻣﯿﺸﻪ ... ﺷﺎﻟﻢ رو از ﺳﺮم ﮐﺸﯿﺪم و ﻧﻔﺴﻢ رو ﻣﺤﮑﻢ ﺑﯿﺮون دادم ... دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ اﯾﻦ ﺧﻮﻧﻪ دﺳﺖ ﺑﺨﻮره ... رﻓﺘﻢ ﮐﻨﺎر ﭘﻨﺠﺮه و ﺑﯿﺮون روﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﺗﻮ اﯾﻦ ﻣﺪت ﺑﺎﯾﺪ ﯾﻪ ﺧﻮﻧﻪ رﻫﻦ ﻣﯿﮑﺮدم ... ﮐﺠﺎ؟ ﮐﺠﺎ ﺑﺮاي ﯾﻪ دﺧﺘﺮ ﺟﻮون ﺑﯿﺴﺖ و ﺳﻪ ﺳﺎﻟﻪ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﺑﻮد؟ ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﺷﺪه ﺑﻮد دوازده ... ﯾﺎد ﺣﺎﻣﯽ اﻓﺘﺎدم ... ﭼﯽ ﮐﺎرم داﺷﺖ ... ﺑﺎ زﻧﮓ اول ﮔﻮﺷﯽ رو ﺑﺮداﺷﺖ: اﻻن رﻓﺘﻦ؟ ﺧﻨﺪه ام ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد از اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﻧﮕﺮاﻧﯿﺶ: ﻧﻪ ﯾﻪ رﺑﻌﯽ ﻣﯿﺸﻪ ... ﺻﺎي در ﮐﻤﺪش اوﻣﺪ ...
- ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ﺧﻮاب ﮐﻪ ﻧﺒﻮدي؟
- ﻧﻪ داﺷﺘﻢ ﻟﺒﺎس ﻣﯿﭙﻮﺷﯿﺪم ﺑﯿﺎم ...
- ﺷﻮﺧﯽ ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ؟ ﺑﺎﺑﺎ ﻣﻦ ﺳﺎﻟﻬﺎﺳﺖ دارم ﺗﻨﻬﺎ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯿﮑﻨﻢ ...
- ﻣﻦ ﺑﻪ اون ﺳﺎﻟﻬﺎ ﮐﺎر ﻧﺪارم ... ﺣﺎﻻ ﭼﯽ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻦ؟ اﯾﻦ ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ ﺷﻤﺎ ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯿﮑﻨﻪ ﯾﺎزده ﺷﺐ ادم ﺧﻮﻧﻪ ﯾﻪ دﺧﺘﺮ ﺟﻮون ﻧﻤﯿﺎد؟ ﺗﻮ ﭼﺮا در رو ﺑﺎز ﮐﺮدي؟
- ﺳﺌﻮاﻟﻬﺎت رو ﯾﮑﯽ ﯾﮑﯽ ﻣﻄﺮح ﮐﻨﯽ ﺟﻮاﺑﺖ رو راﺣﺖ ﺗﺮ ﻣﯽ دﻣﺎ ... ﺳﺎﺧﺘﻤﻮن ﯾﻪ ﻣﺸﮑﻼﺗﯽ داره ... ﺧﻮب ﻗﺪﯾﻤﯽ ﺷﺪه ... ... ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ﭼﺮا ﺑﻬﺶ ﻧﮕﻔﺘﻢ ... ﻓﻌﻞ ﻣﻮﺿﻮع ﺑﺎ ﺗﻤﺎم اﻫﻤﯿﺘﺶ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﺴﮑﻮت ﻣﯿﻤﻮﻧﺪ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻫﻤﺶ ﺑﺎري ﺑﻪ دوﺷﺶ اﺿﺎﻓﻪ ﮐﻨﻢ ...
- ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮش ﺑﯿﻨﺎﻧﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ اﮔﺮ ﭼﯿﺰي ﺑﺸﻪ ﺑﻬﻢ ﻣﯿﮕﯽ ﻫﻤﺮاز ...
- اﮔﺮ ﻣﺴﺌﻠﻪ اي ﺑﺎﺷﻪ ﮐﻪ ﻧﺘﻮﻧﻢ ﺣﻠﺶ ﮐﻨﻢ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎش ﻣﯿﮕﻢ ...
- ﺑﺘﻮﻧﯽ ﯾﺎ ﻧﺘﻮﻧﯽ ﺑﮕﻮ ...
- ﺑﺎﻫﺎم ﮐﺎر داﺷﺘﯽ؟ ﻣﻮﺿﻮع رو ﻋﻮض ﮐﺮدم ... اﯾﻦ ﻃﻮري ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ از دروغ ﮔﻔﺘﻦ اﻣﺘﻨﺎع ﮐﻨﻢ ... ﻧﻔﺴﺶ رو ﺑﯿﺮون داد و ﺑﺪون اﯾﻨﮑﻪ اﯾﻦ ﭼﺮﺧﺶ ﻣﻮﺿﻮﻋﯽ رو ﺑﻪ روش ﺑﯿﺎره ﮔﻔﺖ: ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﺑﮕﻢ ﻓﺮدا ﻗﺒﻞ از رﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﺣﺎﻣﺪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو اول ﺑﺒﺮﯾﻢ ﺑﯿﺮون ﯾﮑﻢ ﺑﻬﺸﻮن ذﻫﻨﯿﺖ ﺑﺪﯾﻢ ...
- ﻣﻦ اﻣﺸﺐ ﯾﮑﻢ ﺗﻮ ﮔﻮش ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺧﻮﻧﺪم ...
- ﻣﯿﺪوﻧﻢ اﻣﺎ ﮐﻮﺷﺎ ﺷﺎﮐﯽ ﺗﺮه ...
- اﻻن ﺑﻪ اﻣﺘﺤﺎﻧﺎﺗﺸﻮن ﻧﺰدﯾﮏ ﮐﺎش ﻣﯿﺸﺪ ﺑﺬارﯾﻢ ﺑﺮاي ﺑﻌﺪ ...
- ﺑﺎ ﻣﺪرﺳﻪ ﺷﻮن ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮدم ﻫﺮ ﭼﻪ ﻗﺪر دﯾﺮ ﺗﺮ ﺳﺨﺖ ﺗﺮ ... ﺗﻮ ﻧﻔﻮذت از ﻫﻤﻪ ﻣﺎ ﺑﯿﺸﺘﺮه ... ﺗﻮ ﺑﮕﯽ ﺧﻮرﺷﯿﺪ آﺑﯽ ﻫﺴﺘﺶ اﯾﻨﺎ ﻣﯿﭙﺬﯾﺮن ... ﻣﯿﺪوﻧﻢ داري ﺗﻮ رودرﺑﺎﯾﺴﺘﯽ ﻣﻦ اﯾﻦ ﮐﺎر رو ﻣﯿﮑﻨﯽ ... اﻣﺎ ﺟﺒﺮان ﻣﯿﮑﻨﻢ ... ﻗﻮل ﻣﯿﺪم. ﻣﻮﻫﺎم رو ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ روي ﺷﻮﻧﻪ ﻫﺎم رﻫﺎ ﮐﺮدم ... ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪه ﺑﻮد وﻟﯽ ﻫﻨﻮز ﻟﻮﻟﻪ ﻟﻮﻟﻪ ﺑﻮد ... ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎزﻫﻢ ﻓﺮش ﻣﯿﮑﺮدم ... از ﺷﺪت اﺳﺘﺮس ﺑﻪ ﻓﮑﺮ ﻫﺎي ﭼﺮﻧﺪ رﺳﯿﺪه ﺑﻮدم ... اﻣﺮوز ﺗﻤﺮﯾﻦ واﻗﻌﺎ ﺑﯽ ﭼﺎره ام ﮐﺮده ﺑﻮد ﻧﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﺪون وﻗﻔﻪ ﺳﺮﭘﺎ ﺑﻮدم و اﻻن زاﻧﻮﻫﺎم ﻃﺎﻗﺖ وزﻧﻢ رو ﻧﺪاﺷﺘﻦ ... و اﺳﺘﺮس و ﻧﮕﺮاﻧﯽ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻫﻢ ﯾﻪ ﺟﻮري داﺷﺖ دﯾﻮﻧﻪ ام ﻣﯿﮑﺮد ... ﮔﻮﺷﯽ رو ﺑﯿﻦ ﺻﻮرﺗﻢ و ﺷﻮﻧﻪ ام ﮔﺬاﺷﺘﻢ ... ﺳﯿﺎوش: ﭼﺮا ﯾﻬﻮ ﻣﯿﺮي ﺗﻮ ﮐﻤﺎ وﺳﻂ ﺣﺮف زدن؟
- ذﻫﻨﻢ ﺟﻤﻊ ﻧﻤﯿﺸﻪ ﻣﺮد ﺣﺴﺎﺑﯽ ﭼﻪ ﺗﻮﻗﻌﯽ ازم داري؟
- ﻣﻦ ﻧﻤﯿﻔﻬﻤﻢ ﭼﺮا اﯾﻨﺎ اﻧﻘﺪر از ﺗﻮ ﺗﻮﻗﻊ دارن ...
- ﻣﻦ ﺧﻮدم ﻫﻢ ﻃﺎﻗﺖ ﻧﺪارم ﻧﺮم ...
- ﻫﻤﻪ اﯾﻦ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﺗﻤﻮم ﺷﻪ ... ﯾﮑﯽ دوﻣﺎه دﯾﮕﻪ ﻗﺒﻞ از ﺷﺮوع اﺟﺮات ﯾﻪ ﻣﺴﺎﻓﺮت دو ﺳﻪ روزه ﺑﺮﯾﻢ ... داري داﻏﻮن ﻣﯿﺸﯽ ...
- ﺳﯿﺎ ...
- ﺑﻠﻪ ... اﯾﻦ ﻟﺤﻦ ﺳﯿﺎ ﺧﺮ ﮐﻦ رو ﺑﻪ ﮐﺎر ﮐﻪ ﻣﯿﺒﺮي ﻣﻦ ﺑﻪ ﻋﺮ ﻋﺮ ﻣﯿﻮﻓﺘﻢ ...
- آﻗﺎي ﻣﻬﻨﺪس درﺳﺖ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻦ ... ﺧﻨﺪه ﺗﻠﺨﯽ ﮐﺮد: ﻣﻬﻨﺪس ﺷﺪم ﻧﻪ؟
- ﻗﺪرت رو ﻣﯿﺪوﻧﻪ؟! ... ﻫﺮ دوﻣﻮن ﺧﻮب ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﯿﻢ ﻣﻨﻈﻮر ﻣﻦ ﮐﯿﻪ ...
- دوﺳﺘﺶ دارم و دوﺳﺘﻢ داره ... ﻫﺮﮐﺎري ﺑﺮاش ﮐﺮدم و ﻧﮑﺮدم ﻧﻮش ﺟﻮن ﻧﮕﺎﻫﺶ ...
- ﮐﯽ ﻣﯿﺮه اﯾﻦ ﻫﻤﻪ راﻫﻮ؟ ﮐﺎش ﯾﮑﯽ اﯾﻦ ﺟﻮري ﻋﺎﺷﻖ ﻣﻦ ﺑﻮد ...
- واﻻ ﻣﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﯿﺎﯾﻢ ﭘﯿﺶ اﯾﺸﻮن ﺷﺎﮔﺮدي ...
- ﮐﯽ؟ ﺑﺎ ﻟﺤﻦ ﻣﺴﺨﺮه اي ﮔﻔﺖ: ﺳﺒﺰي ﻓﺮوش ﻣﺤﻠﺘﻮن ... ﺧﻮدﺗﯽ ﻣﻤﻮش ...
- ﮔﻠﻨﺎر رو دﺳﺖ ﺗﻤﺎم ﮐﺎﻧﺎﻟﻬﺎي ﺧﺒﺮي زده ...
- ﻣﻦ ﻗﺒﻞ از اون ﻓﻬﻤﯿﺪه ﺑﻮدم ﻓﻘﻂ دﻟﺨﻮردم ﭼﺮا ﺑﻪ ﻣﻦ ﭼﯿﺰي ﻧﮕﻔﺘﯽ ...
- ﺳﯿﺎ ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ...
- ﺑﯿﺨﯿﺎل ﻣﻤﻮش ﺟﻮﻧﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﺣﺎل و ﻫﻮات ﻋﻮض ﺷﻪ ... ﻣﺮاﻗﺐ ﺧﻮدت ﺑﺎش ... زﯾﺎد ﺑﻪ ﺧﻮدت ﻓﺸﺎر ﻧﯿﺎر ... ﻣﻦ ﮔﻮﺷﯽ ﺑﺪﺳﺘﻢ ... ﻫﺮ وﻗﺖ اﺣﺴﺎس ﮐﺮدي ﻧﻤﯿﺨﻮاي اﯾﻦ اﻧﺘﻈﺎم ﻫﺎ رو ﺑﺒﯿﻨﯽ ﯾﻪ زﻧﮓ ﮐﺎﻓﯿﻪ ... ﺟﻠﻮي در اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮدم و ﭼﺸﻢ دوﺧﺘﻪ ﺑﻮدم ﺑﻪ ﺳﺮﺧﯿﺎﺑﻮن و ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺣﺎﻣﯽ وﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﻮدم ... ﭘﯿﭽﯿﺪﻧﺸﻮن ﺗﻮي ﺧﯿﺎﺑﻮن ﺑﻪ اﺳﺘﺮﺳﻢ اﺿﺎﻓﻪ ﮐﺮد ... ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﭘﺸﺖ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدن ... در ﺟﻠﻮ رو ﺑﺎز ﮐﺮدم و ﺣﻀﻮر ﻫﺮ ﺳﻪ ﻧﻔﺮﺷﻮن رو ﻧﻔﺲ ﮐﺸﯿﺪم دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺗﺎ ﺗﻪ دﻧﯿﺎ ﻫﻤﯿﻦ ﺷﮑﻠﯽ ﺑﻤﻮﻧﻢ ... ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰي ﻋﻮض ﻧﺸﻪ ... ﻫﺮ دو از ﭘﺸﺖ ﺳﺮ از ﮔﺮدﻧﻢ آوﯾﺰون ﺷﺪن و ﻣﺎچ ﺑﺎروﻧﻢ ﮐﺮدن ... ﺣﺎﻣﯽ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ: ﻣﻮﻫﺎش رو ﮐﻨﺪي ﮐﻮﺷﺎ ...
- ﺳﻼم ...
- ﭼﻪ ﻋﺠﺐ ﻣﻦ رو ﻫﻢ دﯾﺪي؟ ... ﺣﺴﻮدي ﮐﺮده ﺑﻮد؟ ﺧﻨﺪه ام ﮔﺮﻓﺖ ... اﮔﺮ روزي ﮐﺴﯽ ﺑﻬﻢ ﻣﯿﮕﻔﺖ اون دﮐﺘﺮ ﺑﺪ اﺧﻼق و ﺟﺪي اﯾﻦ ﻃﻮري ﺣﺴﻮدي ﻣﯿﮑﻨﻪ ﺑﺪﺗﺮ از ﮐﻮﺷﺎ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم ﻋﻘﻠﺶ رو از دﺳﺖ داده ... ﺣﺎﻣﯽ ﻓﯿﻠﻢ ﻣﻮرد ﻋﻼﻗﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو ﺗﻮي دﺳﺘﮕﺎه ﮔﺬاﺷﺖ و اوﻧﻬﺎ ﻫﻢ ﺗﮑﯿﻪ دادن ﺑﻪ ﺻﻨﺪﻟﯽ و ﻣﺸﻐﻮل ﺷﺪن ... ﻧﺎﺧﻦ ﻫﺎم رو ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﯿﺰدم ... ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﻇﺮﯾﻒ دور ﻣﭽﻢ ﻧﮕﺎﻫﯽ اﻧﺪاﺧﺘﻢ ... دوﺳﺎﻋﺘﯽ ﺣﺪاﻗﻞ وﻗﺖ داﺷﺘﯿﻢ ... ﻧﻤﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ﺑﻌﺪش ﭼﯽ ﻣﯿﺸﻪ ... ﮐﻤﯽ ﺳﺮش رو ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﺧﻢ ﮐﺮد: دﯾﮕﻪ ﻣﺸﮑﻠﯽ ﮐﻪ ﭘﯿﺶ ﻧﯿﻮﻣﺪ ﺗﻮ ﺗﻤﺮﯾﻦ ﻫﺎ؟ ﻧﮕﺎه آﺷﻐﺎل ﻧﺮﯾﻤﺎن رو اﮔﺮ ﻓﺎﮐﺘﻮر ﻣﯿﮕﺮﻓﺘﯿﻢ: ﻧﻪ ﺑﺎ ﻓﺎﺻﻠﻪ ازم راه ﻣﯿﺮه ...
- ﺑﻪ ﻧﻔﻊ ﺧﻮدﺷﻪ ﮐﻪ اﯾﻦ ﻓﺎﺻﻠﻪ رو ﺣﻔﻆ ﮐﻨﻪ دﻓﻌﻪ ﺑﻌﺪ ﺑﻬﺶ ﺗﺬﮐﺮ ﻧﻤﯿﺪم ﺻﻮرت ﻣﺴﺌﻠﻪ ي ﺑﻮدﻧﺶ رو ﭘﺎك ﻣﯿﮑﻨﻢ ...
- ﺧﻄﺮﻧﺎك ﺷﺪي
- ﮐﺴﯽ ﺣﻖ ﻧﺪاره رو ﺣﺴﺎﺳﯿﺘﻬﺎي ﻣﻦ دﺳﺖ ﺑﺬاره ... ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮم ﮐﺮدم ﻧﯿﻮﺷﺎ و ﮐﻮﺷﺎ ﻏﺮق ﻓﯿﻠﻢ ﺑﻮدن ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ ﺑﺮﮔﺸﺘﻨﻢ و زﯾﺮﭼﺸﻤﯽ ﺑﻪ ﻧﯿﻢ رﺧﺶ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ...
- ﮐﺠﺎ ﺑﺮﯾﻢ ﺑﺎﻫﺎﺷﻮن ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﯿﻢ؟
- ﻣﯿﺮﯾﻢ ﯾﻪ ﺑﺴﺘﻨﯽ ﻓﺮوﺷﯽ ﺟﻤﻊ و ﺟﻮر ... ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﻓﻬﻤﯿﺪه ﻣﺎﺟﺮا از ﭼﻪ ﻗﺮاره ...
- ﭼﯿﺰي ﻧﻤﯿﺸﻪ ﻣﮕﻪ ﻧﻪ؟
- ﻧﻪ ... ﻧﻪ ﺗﺎ وﻗﺘﯽ ﺗﻮ ﻫﺴﺘﯽ ... ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻢ ... اوﻧﻬﺎ ﺗﺤﺖ ﻫﺮ ﺷﺮاﯾﻄﯽ ﻣﺎ رو دارن ... و از اﯾﻦ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﭘﺪرﺷﻮن رو ﻫﻢ دارن ...
- دوﺳﺖ دارم ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ اﯾﻦ داﺷﺘﻪ ﻫﺎﺷﻮن ﻫﻤﻪ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﻫﺎي اﯾﻦ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻟﺸﻮن رو ﺟﺒﺮان ﻣﯿﮑﻨﻪ ...
- ﮐﺎش ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﺘﻮﻧﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﭼﯿﺰﻫﺎ رو ﺑﺮاي ﺗﻮ ﺟﺒﺮان ﮐﻨﻢ ...
- ﻣﻦ؟ ﻟﺒﺨﻨﺪي زد: ﺑﻠﻪ ﺧﻮد ﺧﻮد ﺷﻤﺎ! ﺑﺴﺘﻨﯽ ﺗﻮت ﻓﺮﻧﮕﯽ ﺷﻮن داﺷﺖ آب ﻣﯿﺸﺪ ... ﺑﻬﺶ دﺳﺖ ﻧﻤﯿﺰدن و دﺳﺖ ﻣﻦ روي زاﻧﻮﻫﺎم ﻣﯿﻠﺮزﯾﺪ ... ﺣﺎﻣﯽ اﻣﺎ ﺟﺪي و ﻃﻮري ﮐﻪ اﻧﮕﺎر ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﻋﺎدﯾﻪ ﻧﮕﺎﻫﺸﻮن ﻣﯿﮑﺮد ... ﮐﻮﺷﺎ دﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﯿﻨﻪ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد ... و ﻧﯿﻮﺷﺎ ﭼﺸﻤﺎش ﺧﯿﺲ ﺑﻮد ... ﺑﺎ وﺟﻮد ﺳﻦ و ﺳﺎﻟﺸﻮن ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺗﺮﺑﯿﺘﯽ ﮐﻪ داﺷﺘﻦ ﺗﻮي ﺟﻤﻊ داد ﻧﻤﯿﺰدن ﯾﺎ ﻋﮑﺲ اﻟﻌﻤﻞ ﻧﺸﻮن ﻧﻤﯽ دادن و ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺧﺎﻃﺮ ﻫﻢ ﺣﺎﻣﯽ اﯾﻦ ﺟﺎ رو ﮐﻪ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﺧﺎﻟﯽ ﺑﻮد اﻣﺎ ﯾﮑﯽ دوﺗﺎ ﻣﯿﺰش ﭘﺮ ﺑﻮد رو اﻧﺘﺨﺎب ﮐﺮده ﺑﻮد ﮐﻪ ﺟﺎ ﺑﺮاي ﻗﻬﺮ و داد و ﺑﯿﺪاد رو ﺑﮕﯿﺮه ... دﺳﺘﻢ رو ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﮐﻮﺷﺎ ﺑﺮدم و ﮔﻮﻧﻪ ﻧﺎزش رو ﻟﻤﺲ ﮐﺮدم: ﻫﻤﺮا زﻗﺮﺑﻮﻧﺖ ﺑﺮه ﻣﺎ ﺑﺎرﻫﺎ اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ راﺟﻊ ﺑﻬﺶ ﺣﺮف زده ﺑﻮدﯾﻢ ... ﺳﮑﻮﺗﺶ اﻋﺼﺎﺑﻢ رو ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﺨﺘﻞ ﻣﯿﮑﺮد ... ﻧﯿﻮﺷﺎ آرﻧﺠﻢ رو ﻣﺤﮑﻢ ﮔﺮﻓﺖ: ﺗﻮ ﻫﻢ ﻣﯿﺎي ﻣﮕﻪ ﻧﻪ؟ ﻣﺎ رو ﻫﻢ ﺑﺎﻫﺎش ﺗﻨﻬﺎ ﻧﻤﯿﺬاري ...
- اﻟﺒﺘﻪ ﻋﺮوﺳﮑﻢ ... اﻟﺒﺘﻪ ... ﺑﻬﺘﻮن ﻗﻮل ﻣﯿﺪم ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﺳﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﻃﻮل ﻧﮑﺸﻪ ... ﺑﻌﺪش اﻣﺸﺐ رو ﺑﯿﺎﯾﺪ ﭘﯿﺶ ﻣﻦ ... ﻓﺮدا ﻫﻢ ﻣﺪرﺳﻪ ﻧﺮﯾﺪ ﻣﻨﻢ ﺳﺮ ﮐﺎر ﻧﻤﯿﺮم ... ﮐﻮﺷﺎ: ﺗﻮ ﻣﺎﮐﺎروﻧﯽ درﺳﺖ ﻣﯿﮑﻨﯽ ... ﮐﺘﺎب ﻣﯿﺨﻮﻧﯿﻢ ... ﭘﺎزل ﺑﺎزي ﻣﯽ ﮐﻨﯿﻢ ... ﺑﻐﻀﻢ رو ﻗﻮرت دادم: ﻫﻤﻪ اﯾﻦ ﮐﺎرﻫﺎ رو اﻧﺠﺎم ﻣﯿﺪﯾﻢ ... ﺑﻬﺘﻮن ﻗﻮل ﻣﯿﺪم ... ﻧﯿﻮﺷﺎ: دوﺳﺘﺶ ﻧﺪارم ...
- ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﻦ ﻧﯿﻮﺷﺎ ... ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﻣﻦ رو ﻗﺒﻮل داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯽ ... ﻫﺮ دو دﻟﺨﻮر ﺑﻮدن و ﺗﺮﺳﯿﺪه و ﻣﻦ ﺧﻮدم رو وﺳﻂ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدم ... ﭘﯿﭽﯿﺪﯾﻢ ﺗﻮ ﻣﺤﻠﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻠﻮﺗﯽ ﺟﻠﻮي ﯾﻪ ﺳﺎﺧﺘﻤﻮن آﺟﺮ ﺳﻪ ﺳﺎﻧﺘﯽ ﻧﺴﺒﺘﺎ ﻗﺪﯾﻤﯽ ... ﻣﺤﻠﻪ ﻟﻮﮐﺲ و ﺳﺎﮐﺖ و ﭘﺮ دار و درﺧﺘﯽ ﺑﻮد ... ﺣﺎﻣﯽ ﻣﺎﺷﯿﻦ رو ﭘﺎرك ﮐﺮد ﻗﯿﺎﻓﻪ اش ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﺟﺪي ﺑﻮد ... ﭼﻬﺮه ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﻪ ﺷﺪت ﻣﻀﻄﺮب و ﻋﺼﺒﯽ ﺑﻮد از ﺧﻮدﻣﻮن ﻣﺘﻨﻔﺮ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﺧﻮدﻣﻮن ﻫﻢ ﺷﺎﯾﺪ ﺑﻬﺶ ﺧﯿﻠﯽ اﻋﺘﻤﺎدي ﻧﺪاﺷﺘﯿﻢ داﺷﺘﯿﻢ دﻧﯿﺎﺷﻮن رو ﻋﻮض ﻣﯽ ﮐﺮدﯾﻢ ... ﺑﺎ اﺻﺮار ... ﺣﺎﻣﯽ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺧﯿﻠﯽ آروم ﻧﻤﯿﺮﺳﯿﺪ ... ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮش: ﮐﻮﺷﺎ ﻋﻤﻮ ﺟﻮن ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺮام ﻋﺰﯾﺰﯾﺪ ﭘﺲ اﯾﻦ ﻃﻮري ﻧﮕﺎم ﻧﮑﻦ ﻋﻤﻮ ... ﮐﻮﺷﺎ ﻋﺼﺒﯽ ﺗﺮ از ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯿﺮﺳﯿﺪ اﻣﺎ ﻣﻦ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮدم ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺳﻦ ﮐﻤﺶ و اﻟﺒﺘﻪ ﭘﺴﺮ ﺑﻮدﻧﺶ ﺣﺎﻣﺪ رو زودﺗﺮ ﻣﯿﭙﺬﯾﺮه ... از ﻣﺎﺷﯿﻦ ﮐﻪ ﭘﯿﺎده ﺷﺪﯾﻢ ... ﻧﯿﻮﺷﺎ ﯾﯽ ﮐﻪ ﯾﺦ ﮐﺮده ﺑﻮد رو ﻣﺤﮑﻢ ﺗﺮ ﺑﻐﻞ ﮐﺮدم ... ﮐﻮﺷﺎ رو ﻫﻢ ... ﮔﻮﻧﻪ ﻫﺮ دوﺷﻮن رو ﺑﻮﺳﯿﺪم: ﯾﻪ روزي ﻣﯿﺸﻪ ﻫﺮ دوﺗﻮن ﺑﺎﺑﺖ اﻣﺮوز از ﻣﺎ ﺗﺸﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ ... ... و ﻣﻦ آﯾﺎ ﺧﻮدم ﻫﻢ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ اﻋﺘﻘﺎدي داﺷﺘﻢ؟ ﺑﻪ اﻣﯿﺪ روزي ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺣﺎﻣﺪ ﻣﺎ رو ﺳﺮاﻓﮑﻨﺪه ﻧﮑﻨﻪ ... ﺣﺎﻣﯽ دﺳﺘﺶ رو ﭘﺸﺖ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﮔﺬاﺷﺖ و اوﻧﻬﺎ رو زﯾﺮ ﺑﺎل ﺧﻮدش ﮔﺮﻓﺖ و ﮐﻤﯽ ﺟﻠﻮﺗﺮ ﺑﺎﻫﺎﺷﻮن ﺣﺮﮐﺖ ﮐﺮد ... و ﻣﻦ ﺟﻠﻮي ﺑﺎز ﭘﺎﻟﺘﻮم رو ﺗﻮ دﺳﺘﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﻓﮏ ﮐﺮدم ﻣﻦ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﺮد اﻋﺘﻤﺎد داﺷﺘﻢ ... اون ﮐﺎر ﻏﻠﻄﯽ ﻧﻤﯿﮑﺮد ... ﭘﯿﺸﻮﻧﯿﻢ رو ﺧﺎروﻧﺪم و وارد ﺷﺪم ... در ﺑﺰرگ و اﺷﺮاﻓﯽ ﻗﺪﯾﻤﯽ ﮐﻪ ﺑﺎز ﺷﺪ ... ﺣﺎﻣﺪ رﻧﮓ ﭘﺮﯾﺪه ﺗﺮ از ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺗﻮ ﭼﺎرﭼﻮب در ﭘﺪﯾﺪار ﺷﺪ ... ﻧﯿﻮﺷﺎ دﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﯿﻨﻪ و ﺷﺎﮐﯽ ﺑﻮد ... ﮐﻮﺷﺎ ﭘﺸﺖ زاﻧﻮي ﺣﺎﻣﯽ ﻗﺎﯾﻢ ﺷﺪ ... ﺣﺎﻣﺪ اﻣﺎ اﻧﻘﺪر ﻏﺮق اﯾﻦ دو ﻣﻮﺟﻮد ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﺎ رو ﻧﻤﯿﺪﯾﺪ ... ﺷﺎﯾﺪ ﺧﻮدش رو ﻣﯿﺪﯾﺪ ﺑﺎ ﺗﻤﺎم اﺷﺘﺒﺎﻫﺎت و ﮐﻤﺒﻮدﻫﺎي اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ... ﺷﺎﯾﺪ ﺗﻤﺎم اون ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ رو ﻣﯿﺪﯾﺪ ﮐﻪ ﻣﯿﺘﻮﻧﺴﺖ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺎده ﺗﺮ از اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ... ﭘﺸﺖ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻢ ... ﻧﮕﺎه ﺧﯿﺲ ﺣﺎﻣﺪ ﺑﻪ دو ﻣﻮﺟﻮدي ﺑﻮد ﮐﻪ ﻫﯿﭻ ﮐﺪوم ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﻬﺮﺑﺎن ﮐﻪ ﺣﺘﯽ آﺷﻨﺎﻫﻢ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻧﻤﯽ ﮐﺮدن و ﻣﻦ ﭘﺮﺳﯿﺪم ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺎﯾﺪ اﯾﻦ ﮐﺎر رو ﺑﺎ ﯾﻪ ﻣﺘﺨﺼﺺ اﻧﺠﺎم ﻣﯿﺪادﯾﻢ ... ﺣﺎﻣﯽ: ﺳﻼم ... ﺳﻼم ﺣﺎﻣﯽ دﺳﺘﻬﺎي ﺧﺸﮏ ﺷﺪه ﺗﻮي ﻫﻮاي ﺣﺎﻣﺪ ﺑﺮاي ﺑﻪ آﻏﻮش ﮐﺸﯿﺪن ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو ﭘﺎﯾﯿﻦ آورد ... دﺳﺘﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺗﺎزه دﯾﺪه ﺑﻮدم و ﮔﻮﯾﺎ از اﺑﺘﺪا ﺑﺎز ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ و ﺣﺎﻻ ﻧﺎ ﮐﺎم ﻣﻮﻧﺪه ﺑﻮدن ... ﭘﺸﺘﺶ ﻫﻨﻮز ﺧﻢ ﺑﻮد ... ﺷﺎﯾﺪ از اون روز ﺳﺮ ﺧﺎك رﻫﺎ اﯾﻦ ﭘﺸﺖ دﯾﮕﻪ راﺳﺖ ﻧﺸﺪه ﺑﻮد ... ﺣﺎﻣﯽ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﮐﻪ ﺣﺎﻻ ﭘﺸﺖ ﻣﻦ ﭘﻨﺎه ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدن و ﻣﻦ ﺗﺮﺳﺸﻮن رو ﻧﻤﯿﺪﯾﺪم ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺎ ﺑﻨﺪ ﺑﻨﺪ وﺟﻮدم ﺣﺲ ﻣﯿﮑﺮدم ﮐﺮد : ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻧﻤﯿﺨﻮاﯾﺪ ﺳﻼم ﮐﻨﯿﺪ ... ﺣﺎﻣﺪ ﭼﺸﻬﺎش رو ﺑﺎ اﻧﮕﺸﺘﻬﺎش ﻓﺸﺮد و اﯾﻦ ﯾﻌﻨﯽ اون اﺷﮑﻬﺎي ﻟﻌﻨﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﺮاي ﻣﻦ ارزﺷﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻦ رو ﭘﺎك ﮐﺮدن ... ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺧﺴﺘﻪ اي ﮔﻔﺖ: ﮐﺎرﯾﺸﻮن ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎش ﺣﺎﻣﯽ ﺑﯿﺎﯾﺪ ﺗﻮ ﯾﺦ ﮐﺮدﯾﺪ ... ﮐﻤﮑﺸﻮن ﮐﺮدم ﺗﺎ ﭘﺎﻟﺘﻮﻫﺎﺷﻮن در ﺑﯿﺎرن ... ﮐﻮﺷﺎ ﺧﻢ ﺷﺪ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ: ﺗﻮ ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﻣﺎ رو دوﺳﺖ داري ﻣﮕﻪ ﻧﻪ؟ ﻗﺮار ﻧﯿﺴﺖ ﻣﺎ اﯾﻨﺠﺎ ﺑﺎﺷﯿﻢ ﻣﮕﻪ ﻧﻪ؟ ﺑﻐﺾ ﻟﻌﻨﺘﯽ اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ رو ﻗﻮرت دادم و ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم ﮐﻪ ﺷﺒﯿﻪ ﻫﺮ ﭼﯿﺰي ﺑﻮد ﺟﺰ ﻟﺒﺨﻨﺪ: آﺧﻪ ﻓﺪات ﺷﻢ اﯾﻦ ﭼﻪ ﺣﺮﻓﯿﻪ ... اي ﮐﺎش ﻣﯿﺘﻮﻧﺴﺘﯽ ﺑﻔﻬﻤﯽ ﻣﻦ ﭼﻪ ﻗﺪر ﻋﺎﺷﻘﺘﻮﻧﻢ ... ﻧﯿﻮﺷﺎ: ﻋﻤﻮ ﻫﻢ از ﻣﺎ ﺧﺴﺘﻪ ﻧﺸﺪه ﻣﮕﻪ ﻧﻪ؟
- ﻋﻤﻮ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ از ﺷﻤﺎ ﺧﺴﺘﻪ ﻧﻤﯿﺸﻪ ... ﺣﺎﻣﯽ ﭘﺎﻟﺘﻮ ﺑﻪ دﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ اوﻣﺪ و ﻣﻦ ﭼﻪ ﻗﺪر دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ازش ﺧﻮاﻫﺶ ﮐﻨﻢ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو ﺑﻐﻞ ﮐﻨﻪ و ﻗﺒﻞ از اﯾﻨﮑﻪ ﻣﻦ ﺣﺮﻓﯽ ﺑﺰﻧﻢ ﺟﻔﺘﺸﻮن رو ﻣﺤﮑﻢ ﻣﺤﮑﻢ ﺑﯿﻦ ﺑﺎزوﻫﺎش ﮔﺮﻓﺖ و ﻣﻦ ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم ... ﻫﻤﻮن ﻟﺒﺨﻨﺪي ﮐﻪ اﻧﻘﺪر ﭘﻨﻬﺎن ﺷﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ آﺷﮑﺎر ﺷﺪﻧﺶ ﺗﻮ اﯾﻦ وﺿﻌﯿﺖ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺑﻌﯿﺪ ﻣﯿﺮﺳﯿﺪ ... ﺧﻮﻧﻪ ﺣﺎﻣﺪ آﭘﺎرﺗﻤﺎن ﻗﺪﯾﻤﯽ ﺳﺎز ﭼﻬﺎر ﺧﻮاﺑﻪ و ﺧﯿﻠﯽ ﺷﯿﮑﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ از ﺳﻘﻒ و زﻣﯿﻦ و وﺳﺎﯾﻞ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﭼﻮﺑﯽ ﺑﻮد ﺑﺎ ﺷﻮﻣﯿﻨﻪ ﺑﺎ ﻣﺰه ﮔﻮﺷﻪ ﺳﺎﻟﻦ ﮐﻪ روﺷﻦ ﺑﻮد ... ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺗﻤﯿﺰ ﻣﯿﻮﻣﺪ و ﺑﺮاي ﺧﻮﻧﻪ ﯾﻪ ﻣﺮد ﻣﺠﺮد ﺑﯿﺶ از ﺣﺪ ﺗﻤﯿﺰ و ﺷﯿﮏ ﺑﻮد ... ﺧﻮدش ﻣﺴﺘﺎﺻﻞ وﺳﻂ ﻫﺎل اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد ... روي ﻣﯿﺰ اﻧﻮاع ﺧﻮراﮐﯽ ﻫﺎي ﺑﺎب ﻃﺒﻊ ﻫﺮ ﺑﭽﻪ اي ﺑﻮد و ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﭼﻪ ﻗﺪر ﺑﺮاي اﻣﺮوز ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ رﯾﺰي ﮐﺮده ... ﺳﻌﯽ داﺷﺖ ﺧﻮدش رو ﺟﻤﻊ و ﺟﻮر ﮐﻨﻪ و ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﺰﻧﻪ ... ﻫﺮ ﭼﻨﺪ اون ﭼﺸﻤﻬﺎي ﺧﯿﺲ رو ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﺴﺖ ﭘﻨﻬﺎن ﮐﻨﻪ ... ﻣﻦ ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ روي ﮐﺎﻧﺎﭘﻪ ﻧﺸﺴﺘﻢ ... و ﺣﺎﻣﺪ ﻫﻮل و ﺗﺮﺳﯿﺪه اوﻟﯿﻦ ﻇﺮف روي ﻣﯿﺰ رو ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﮔﺮﻓﺖ ... ﭘﺮ از ﭘﺎﺳﺘﯿﻠﻬﺎي رﻧﮕﯽ ﺑﻮد ...
- ﺑﺨﻮرﯾﺪ ﻣﯿﺪوﻧﻢ دوﺳﺖ دارﯾﺪ ... ﻧﯿﻮﺷﺎ: ﺗﻮ ﻫﯿﭽﯽ ﻧﻤﯿﺪوﻧﯽ ... ﻣﻦ ﺑﺎ اﺧﻢ: ﺗﻮ ﻧﻪ ﺷﻤﺎ ... و اﯾﻨﮑﻪ آدم ﺑﺎ ﭘﺪرش اﯾﻦ ﻃﻮري ﺣﺮف ﻧﻤﯿﺰﻧﻪ ... ﮐﻮﺷﺎ: ﻣﻨﻢ ﻧﻤﯿﺨﻮرم اﻻﻧﻢ ﻣﯿﺨﻮام ﺑﺮم اﯾﻦ ﺟﺎ رم دوﺳﺖ ﻧﺪارم ... ﻣﯿﺨﻮام ﺑﺮم ﺧﻮﻧﻪ ﻫﻤﺮاز ... ﻣﻦ ﻋﺼﺒﯽ دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﻣﻮﻫﺎم ﮐﺸﯿﺪم و ﺑﻪ ﭘﺸﺘﯽ ﻣﺒﻞ ﺗﮑﯿﻪ دادم: وﻟﯽ ﻣﻦ اﯾﻨﺠﺎ ﻣﯿﻤﻮﻧﻢ ... دﻋﻮت ﺷﺪم و ﻣﯿﺨﻮام از اﯾﻦ ﭘﺎﺳﺘﯿﻠﻬﺎ ﻫﻢ ﺑﺨﻮرم و ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ اﯾﻦ ﺧﺮﺳﻬﺎي رﻧﮕﯽ ﺧﻮﺷﻤﺰه ﺗﺮ از اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ ﺑﺎﺷﻦ ... ﺣﺎﻣﺪ ﺑﺎ اﻟﺘﻤﺎس و ﺗﺸﮑﺮ ﻓﺮاووﻧﯽ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد ﺑﻪ ﻣﻨﯽ ﮐﻪ ﺧﻮدم از اﯾﻦ ادﮐﻠﻦ ﺗﻨﺪ و ﻗﺪﯾﻤﯽ ﭘﯿﺠﯿﺪه ﺗﻮي ﺧﻮﻧﻪ ﮐﻪ ﻣﻦ رو ﯾﺎد ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻣﯽ اﻧﺪاﺧﺖ ﻣﺘﻨﻔﺮ ﺑﻮدم اﻣﺎ ... ﺑﺮاي ﺗﻤﺎم ﺑﯽ ﭘﺪري ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺧﻮدم ﮐﺸﯿﺪه ﺑﻮدم دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﯾﻪ ﺟﻮراﯾﯽ ﺑﻪ اﺑﻦ ﻣﺮد ﺗﺮﺳﯿﺪه اي ﮐﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ اﻻن ﺷﺒﯿﻪ ﯾﻪ ﭘﺴﺮ ﺑﭽﻪ ﻧﻮﺟﻮون ﺑﺎ اﻋﺘﻤﺎد ﺑﻪ ﻧﻔﺲ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺑﻮد ﺗﺎ ﻣﺮدي در آﺳﺘﺎﻧﻪ ﭼﻬﻞ ﺳﺎﻟﮕﯽ و ﭘﺪر دو ﺑﭽﻪ ﮐﻤﮏ ﮐﻨﻢ ... ﺑﻪ ﻋﻤﻮي اﺧﻤﻮ و ﺟﺪي ﮐﻪ ﭘﺎ روي ﭘﺎ اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮد و ﮔﻮﺷﻪ ﺳﺎﻟﻦ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و ﻧﻤﯿﻔﻬﻤﯿﺪم ﺗﻮي ذﻫﻨﺶ ﭼﯿﻪ اﻋﺘﻤﺎد ﮐﺮده ﺑﻮدم ... در اداﻣﻪ ﺣﺮﻓﻢ ﯾﻪ ﭘﺎﺳﺘﯿﻞ ﺗﻮي دﻫﻨﻢ ﮔﺬاﺷﺘﻢ و ﭘﺸﺖ ﺳﺮم ﮐﻮﺷﺎ و ﻧﯿﻮﺷﺎ ﻫﻢ ﺑﺮداﺷﺘﻦ و ﻣﻦ اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﺑﺎ اﯾﻦ ﺣﺮﮐﺖ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺣﺎﻣﺪي ﮐﻪ ﻟﺮزش زاﻧﻮﻫﺎش رو ﺑﻪ وﺿﻮح ﻣﯿﺪﯾﺪم ﻫﻮل ﺗﻤﺎم ﻇﺮف رو ﺟﻠﻮﺷﻮن ﮔﺬاﺷﺖ ﮐﻤﯽ اﻋﺘﻤﺎد ﺑﻪ ﻧﻔﺲ ﭘﯿﺪا ﮐﺮد: ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﺮدار ﭘﺴﺮم ... و ﻣﻦ اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﮐﻮﺷﺎ اﯾﻦ ﭘﺴﺮم رو ﺑﺎ ﺗﻤﺎم ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﻫﺎش دوﺳﺖ داﺷﺖ ... ﺣﺎﻣﺪ رو ﺑﻪ روي ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻏﺮق درﺷﻮن ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد ... ﺑﭽﻪ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺣﺎﻻ اون ﺧﺮﺳﻬﺎي رﻧﮕﯽ ﻣﯿﻮه اي رو ﺗﻮي ﻣﺸﺘﺸﻮن داﺷﺘﻦ و ﺑﺨﺸﯿﺶ رو ﺗﻮي دﻫﺎﻧﺸﻮن ... دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﻣﻮﻫﺎي ﻧﯿﻮﺷﺎ ﮐﺸﯿﺪم: ﻗﺮﺑﻮﻧﺖ ﺑﺮم ﺧﻮﺑﯽ؟ ﺧﺮس آﺑﯽ رﻧﮓ رو ﺗﻮي ﭘﯿﺶ دﺳﺘﯿﺶ ﮔﺬاﺷﺖ: ﺑﺮﯾﻢ ... ﺣﺎﻣﺪ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﺑﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﻮد ﻫﻮل از ﺟﺎش ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﭘﯿﺸﻮﻧﯿﺶ رو ﮐﻪ ﺧﯿﺲ ﺷﺪه ﺑﻮد رو ﺑﺎ دﺳﺘﻤﺎل ﭘﺎك ﮐﺮد و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ رﻓﺖ: ﻧﻪ ﻫﻨﻮز زوده دﺧﺘﺮم ﺑﺮاﺗﻮن ﺷﯿﺮ ﮐﺎﮐﺎﺋﻮ آﻣﺎده ﮐﺮدم و ﻣﻦ دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺑﺮاي وﺿﻌﯿﺘﯽ ﮐﻪ ﺗﻮش ﮔﯿﺮ ﮐﺮده ﺑﻮدﯾﻢ ﺑﺸﯿﻨﻢ و ﻣﻔﺼﻞ اﺷﮏ ﺑﺮﯾﺰم ... ﺣﺎﻣﯽ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻬﻢ ﮐﺮد و زﯾﺮ ﻟﺐ ﮔﻔﺖ: آروم ﺑﺎش ... و ﻣﻦ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮدم ﺣﺎﻻ ﮐﻪ از ﺻﺒﺢ ﺗﻮپ رو ﺗﻮ زﻣﯿﻦ ﻣﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﭼﻪ ﻃﻮر آروم ﺑﺎﺷﻢ؟ از ﭘﺸﺖ ﺗﯿﺮه ﮐﻤﺮم ﻗﻄﺮه ﻫﺎي ﻋﺮق ﺳﺮد ﻣﯿﺮﻓﺖ ... ﺗﻮ ﻟﯿﻮاﻧﻬﺎي ﺑﭽﮕﺎﻧﻪ ﻧﻮﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﻣﺨﺼﻮص اﻣﺮوز ﺧﺮﯾﺪه ﺷﺪن ﺣﺎﻣﺪ از آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ ﺑﯿﺮون اوﻣﺪ و ﺟﻠﻮي ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﮐﯿﮏ ﺷﮑﻼﺗﯽ ﮔﺬاﺷﺖ و ﻟﯿﻮان ﺻﻮرﺗﯽ رﻧﮓ ﺑﺎرﺑﯽ ﺟﻠﻮي ﻧﯿﻮﺷﺎ و ﺟﻠﻮي ﮐﻮﺷﺎ ﻫﻢ اﺳﭙﺎﯾﺪر ﻣﻦ ... ﻧﯿﻮﺷﺎ ﻟﯿﻮان رو دﺳﺘﺶ ﮔﺮﻓﺖ: ﻣﻦ ﺑﺎرﺑﯽ دوﺳﺖ ﻧﺪارم ... ﻫﻤﺮاز ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﺮاﻣﻮن ﻗﺼﻪ ﻫﺎي دﯾﮕﻪ اي ﻣﯿﮕﻪ ... ﺣﺎﻣﺪ ﮐﻪ ﻣﺮﺗﺒﺎ از ﺳﻤﺖ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ اﻧﮕﺎر از آزﻣﻮن رد ﻣﯿﺸﺪ ﻟﺮزان ﮔﻔﺖ: ﻣﻦ ﻧﻤﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ دﺧﺘﺮم ... ﻫﺮ داﺳﺘﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺧﺎﻟﺘﻮن ﺑﺮاﺗﻮن ﻣﯿﮕﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻣﯿﺮﯾﻢ و ﻟﯿﻮاﻧﺶ رو ﻣﯿﺨﺮﯾﻢ ... ﮐﻮﺷﺎ اﻣﺎ از اﺳﭙﺎﯾﺪر ﻣﻨﺶ راﺿﯽ ﺑﻮد اﻧﮕﺎر ... ﻧﯿﻮﺷﺎ: ﻣﺎ ﺟﺎﯾﯽ ﻧﻤﯿﺎﯾﻢ ﻋﻤﻮ ﻧﻤﯿﺬاره ﺑﺎ ﻏﺮﯾﺒﻪ ﺑﯿﺮون ﺑﺮﯾﻢ ... ... و ﻣﻦ ﺑﺎ ﯾﺪ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﻣﯿﺒﻮدم از ﺗﻤﺎم اون ﺗﺨﺮﯾﺐ ﻏﺮور اون ﻣﺮد وﺳﻂ ﺳﺎﻟﻦ ﺷﯿﮏ ﺧﻮﻧﻪ اش ... اﯾﻦ داﻏﻮن ﺷﺪﻧﺶ ﺗﻮﺳﻂ دﺧﺘﺮك ده ﺳﺎﻟﺶ ﺑﺮاي ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﯾﻪ ﺟﺸﻦ اﻧﺘﻘﺎم ﻣﯿﺒﻮد اﻣﺎ ﻧﺒﻮد ... ﻣﻦ ﺗﻪ اون ﻧﮕﺎه ﻣﻠﺘﻤﺲ و اﻣﯿﺪوار ﺗﻤﺎم اﯾﻦ ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻋﺖ آﻧﭽﻨﺎن ﺧﻮاﺳﺘﻨﯽ دﯾﺪه ﺑﻮدم ﮐﻪ اﯾﻦ ﺣﺮف ﻧﯿﻮﺷﺎ آﺗﺶ دﻟﻢ رو ﺧﻨﮏ ﻧﮑﺮد ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺗﺮﺣﻢ ﺑﺮ اﻧﮕﯿﺰ ﺑﻮد ... ﺣﺎﻣﯽ: ﻧﯿﻮﺷﺎ ... ﺣﺎﻣﺪ ﭘﺪر ﺷﻤﺎﺳﺖ ... ﻣﻦ ﻋﻤﻮﺗﻢ ﭼﻮن ﺑﺮادرﺷﻢ ... اون ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻧﺰدﯾﮏ ﺗﺮه ﭘﺲ ﻏﺮﯾﺒﻪ ﻧﯿﺴﺖ ... ﮐﻮﺷﺎ ﻟﯿﻮاﻧﺶ رو روي ﻣﯿﺰ ﮔﺬاﺷﺖ و ﺳﮑﻮت ﮐﺮد ... ﻧﯿﻮﺷﺎ: ﺑﺮه ﭘﯿﺶ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺧﻮدش ... ﺣﺎﻣﺪ ﺟﻠﻮﺷﻮن زاﻧﻮ زد: ﺑﭽﻪ ﻫﺎي ﻣﻦ ﺷﻤﺎﯾﯿﺪ ...
- دروغ ﻧﮕﻮ ... ﻣﻦ ﺧﻮدم ﺷﻨﯿﺪم ﮐﻪ ﻧﺮﮔﺲ ﺧﺎﻧﻮم ﺑﻪ ﻣﺎﻣﺎن ﻓﺮﯾﺪه ﮔﻔﺖ ﮔﺮﯾﻪ ﻧﮑﻦ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﺣﺘﻤﺎ ﺣﺎﻣﺪ ﺑﭽﻪ دار ﻫﻢ ﺷﺪه ... ... وﻣﻦ ﺣﺘﯽ ﯾﺎدم ﻧﯿﻤﻮﻣﺪ ﻧﺮﮔﺲ ﺧﺎﻧﻮم ﮐﯿﻪ و ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﺑﻌﺪ ﻫﺎ اﯾﻦ ﻋﺎدت زﺷﺘﻪ ﮔﻮش اﯾﺴﺘﺎدن رو از اﯾﻦ دﺧﺘﺮ ﺑﮕﯿﺮم و ﯾﺎ ﺷﺎﯾﺪ اﯾﻦ ﻋﺎدت ﺣﺮف ﻣﻔﺖ زدن رو ﺗﻮ ﺧﺎﻧﺪان اﻧﺘﻈﺎم ... ﺣﺎﻣﺪ دﺳﺘﺶ رو دراز ﮐﺮد ﺗﺎ ﺑﺎﻓﺘﻪ ﻣﻮﻫﺎي ﻧﯿﻮﺷﺎ رو ﺑﮕﯿﺮه ﮐﻪ ﻧﯿﻮﺷﺎ ﻋﻘﺐ ﺗﺮ رﻓﺖ ...
- ﻧﺮﮔﺲ ﺧﺎﻧﻮم ﻫﺮ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﻫﺴﺖ اﺷﺘﺒﺎه ﮐﺮده ﻣﻦ ﺑﭽﻪ اي ﺑﻪ ﻏﯿﺮ از ﺷﻤﺎ ﻧﺪارم ... ﻣﻦ دوﺳﺘﺘﻮن دارم ... ﮐﻮﺷﺎ: ﻧﺪاري ... اﯾﻦ ﮐﺘﺎب ﺗﻮﺳﻂ ﮐﺘﺎﺑﺨﺎﻧﻪ ي ﻣﺠﺎزي ﻧﻮدﻫﺸﺘﯿﺎ ) (ﺳﺎﺧﺘﻪ و ﻣﻨﺘﺸﺮ ﺷﺪه اﺳﺖ ﺣﺎﻣﯽ: اﻣﮑﺎن ﻧﺪاره ﭘﺪري ﺑﭽﻪ اش رو دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ... ﻣﺎ اون ﺷﺐ ﻫﻢ ﺑﺎﻫﻢ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮدﯾﻢ ... ﮔﻔﺘﻢ ﻣﺮدوﻧﻪ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﯿﻢ ... ﻣﺮدﻫﺎ ﻫﻢ رو ﺑﻬﺘﺮ ﻣﯿﻔﻬﻤﻦ ... ﮐﻮﺷﺎ دﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﯿﻨﻪ ﻧﺸﺴﺖ و ﺣﺮﻓﯽ ﻧﺰد ... ﻣﻦ از اﯾﻦ داﺳﺘﺎﻧﻬﺎي ﻣﺮدوﻧﻪ زﻧﻮﻧﻪ ﭼﯿﺰي ﺣﺎﻟﯿﻢ ﻧﻤﯿﺸﺪ ... ﻣﻦ ﺑﻐﺾ اﯾﻦ ﻣﺮد رو ﻣﯿﺪﯾﺪم ... ﺑﻐﻀﯽ ﮐﻪ اﮔﺮ ﻣﯿﺘﺮﮐﯿﺪ ﺳﯿﻠﯽ راه ﻣﯽ اﻧﺪاﺧﺖ ﺑﻪ اﻧﺪازه ﺗﻤﺎم اﯾﻦ ﺳﺎﻟﻬﺎي اﺷﺘﺒﺎه ﺧﻮدش ... دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﺳﺮ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﮐﺸﯿﺪم: اي ﮐﺎش ﭘﺪر ﻣﻦ ﺑﻮد ... اي ﮐﺎش ﭘﺪر ﻣﻦ زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﺎﻣﺎن رﻫﺎﺗﻮن ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯿﮑﺮد ... ﯾﺎ زﻣﺎﻧﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺗﻨﻬﺎم ﺑﻮد ... اﺷﮏ ﺳﻤﺞ ﮔﻮﺷﻪ ﭼﺸﻤﻢ رو ﭘﺎك ﮐﺮدم: ﭘﺪرﺗﻮن ﺷﻤﺎ رو دوﺳﺖ داره ... ﻣﯿﺨﻮاد ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﻪ ... ﻣﺎ اﻣﺸﺐ اوﻣﺪﯾﻢ ﺧﻮﻧﻪ ﺷﻮن ﻣﻬﻤﻮﻧﯽ ... ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎي رﻫﺎﯾﯿﺶ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد ...
- ﻣﻦ ﺑﻬﺘﻮن ﻗﻮل ﻣﯿﺪم ... ﺣﺎﻣﺪ: ﺧﺎﻟﺘﻮن راﺳﺖ ﻣﯿﮕﻪ ﻣﻦ ﻋﺎﺷﻘﺘﻮﻧﻢ ... ﺷﺎﯾﺪ اﮔﺮ ﺑﺰرﮔﺘﺮ ﺷﯿﺪ ﺑﺘﻮﻧﻢ ﺑﺮاﺗﻮن ﺗﻮﺿﯿﺢ ﺑﺪم ﭼﯽ ﺷﺪه ... ﻣﯿﺨﻮام ﺑﻬﺘﻮن ﯾﻪ ﭼﯿﺰي ﻧﺸﻮن ﺑﺪم ... ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﺎ ﻟﺞ ﺑﺎزي روي ﻣﺒﻞ ﻧﺸﺴﺘﻦ و ﺗﮑﻮن ﻧﺨﻮردن ... ﻣﻦ: ﭘﺎﺷﯿﺪ دﯾﮕﻪ ﻋﺰﯾﺰاي ﻣﻦ م ... ﺷﺎﯾﺪ ﯾﻪ ﭼﯿﺰ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺎ ﻣﺰه ﺑﺎﺷﻪ ... ﻧﯿﻮﺷﺎ: ﺑﻪ ﺷﺮﻃﯽ ﮐﻪ ﺑﻌﺪش ﺑﺮﯾﻢ ... ﻫﺮ دوﺷﻮن ﺑﺪون اﯾﻦ ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺸﺘﺎق ﺑﺎﺷﻦ ﭘﺸﺖ ﺑﻨﺪ ﺣﺮف ﻣﻦ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪن ... و ﻣﻦ ﺣﺎﻣﺪ رو دﯾﺪم ﮐﻪ ﭼﻪ ﻗﺪر ﻣﺸﺘﺎق در آﻏﻮش ﮐﺸﯿﺪﻧﺸﻮﻧﻪ ... ﺣﺎﻣﯽ زﯾﺮ ﻟﺐ ﮔﻔﺖ: ازت ﻣﻤﻨﻮﻧﻢ ... ﺑﻪ ﺳﻤﺖ اﺗﺎق ﺧﻮاب ﻫﺎ رﻓﺘﻦ ﮐﻪ ﮐﻮﺷﺎ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﺎ: ﻫﻤﺮاز و ﻋﻤﻮ ﻫﻢ ﺑﯿﺎن ... ﺗﻮ داري ﻣﺎ رو ﮐﺠﺎ ﻣﯿﺒﺮي؟ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪﯾﻢ از ﺟﺎﻣﻮن ﺑﭽﻪ ﻫﺎ اﺣﺴﺎس اﻣﻨﯿﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻦ و ﺧﻮب ﻣﯿﺪﯾﺪم ﺗﻤﺎم ﺗﻼش ﺣﺎﻣﺪ رو ﺑﺮاي ﮐﻨﺘﺮل ﮐﺮدﻧﻪ ﺧﻮدش و داﻏﻮن و داﻏﻮن ﺗﺮ ﺷﺪﻧﺶ رو ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ش ﺑﻬﺶ اﻋﺘﻤﺎد ﻧﺪاﺷﺘﻦ ... ﺣﺎﻣﺪ در اﺗﺎق ﺑﺰرﮔﯽ رو ﺑﺎز ﮐﺮد ... اﺗﺎق ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺷﮕﻠﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ زﯾﺒﺎ ﺗﺮﯾﻦ ﺻﻮرت ﻣﻤﮑﻦ ﺑﺎ رﻧﮓ ﯾﺎﺳﯽ رﻧﮓ ﭘﺮ از ﻋﺮوﺳﮏ و ﺗﻮر و ﭘﺎرﭼﻪ ﺗﺰﺋﺌﯿﻦ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﻣﻦ ﺑﺮق ﻧﮕﺎه ﻧﯿﻮﺷﺎ رو دﯾﺪم اﯾﻦ ﻫﻤﻮن اﺗﺎﻗﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﻮ ﻋﻤﺎرت ازش ﺧﺒﺮي ﻧﺒﻮد ... و ﮔﻮﺷﻪ اﺗﺎق ﺳﺒﺪ ﺣﺼﯿﺮي ﮐﻮﭼﯿﮑﯽ ﺑﻮد ... ﺣﺎﻣﺪ ﺗﺮﺳﺎن از رد ﺷﺪﻧﻪ دوﺑﺎره اش ﺳﺒﺪ رو ﻧﺰدﯾﮏ آورد و روي زﻣﯿﻦ ﮔﺬاﺷﺖ و درش رو ﺑﺎز ﮐﺮد ... ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻫﺎم اﻋﺘﻤﺎد ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... ﯾﻪ ﺗﻮﻟﻪ ﺳﮓ ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻮﭼﻮﻟﻮي ﺳﻔﯿﺪ رﻧﮓ ﺑﻮد ﺑﺎ ﯾﻪ ﻟﮏ ﺣﻨﺎﯾﯽ رو ﭘﯿﺸﻮﻧﯿﺶ ... اﻧﻘﺪر ﮐﻮﭼﯿﮏ ﺑﻮد ﮐﻪ دل ﻣﻦ رو ﻫﻢ ﺑﺮد ﭼﻪ ﺑﺮﺳﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﮐﻪ ﻧﺎ ﺧﻮد آﮔﺎه ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ رو ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﺮدن و اون رو ﻣﺤﮑﻢ ﺑﻐﻠﺶ ﮐﺮدن ... و ﺑﺮاي اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر اﯾﻦ ﻣﺪت ﺣﺎﻣﺪ ﻟﺒﺨﻨﺪي زد ... ﺷﺎﯾﺪ ﺑﻌﺪ از ﺗﻤﺎم ﺷﮑﺴﺘﻬﺎي ﭘﺎﺳﺘﯿﻠﯽ و ﻟﯿﻮاﻧﯽ اﻣﺸﺐ ... اﯾﻦ ﺟﺎﻧﺪار دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﯽ ﺗﻨﻬﺎ ﻧﻘﻄﻪ ﭘﯿﺮوز اﯾﻦ آﻗﺎي ﻣﺜﻼ ﭘﺪر ﻋﺠﻤﯽ ﺑﻮد.
- ﻣﯿﺎرﯾﻤﺶ اﯾﻨﺠﺎ؟ ﭘﺘﻮ رو ﮐﺎﻣﻞ روش ﮐﺸﯿﺪم و ﮔﻮﻧﻪ اش رو ﺑﻮﺳﯿﺪم ... و ﻓﮏ ﮐﺮدم ﻣﻦ ﺧﻮدم ﻫﻢ اﻣﺮوز ﻓﺮدا ﺟﺎﯾﯽ اﯾﻨﺠﺎ ﻧﺪارم ﭼﻪ ﺑﺮﺳﻪ ﯾﻪ ﺗﻮﻟﻪ ﺳﮓ ﮐﻪ ﻫﻨﻮز ﯾﻪ ﻣﺎﻫﺶ ﻫﻢ ﻧﺒﻮد ... ﻧﯿﻮﺷﺎ: ﺑﻠﺪه ازش ﻧﮕﻪ داره؟ ﻣﻨﻈﻮرش ﺑﻪ ﺣﺎﻣﺪ ﺑﻮد ... ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم: ﻗﺮار ﺷﺪ ﺷﻤﺎ ﻫﯽ ﺑﺮﯾﺪ ﺑﻬﺶ ﺳﺮ ﺑﺰﻧﯿﺪ ... ﮐﻮﺷﺎ: اﮔﺮ ﻣﯿﺎوردﯾﺶ ﺧﻮﻧﺖ ﻣﺎ ﻣﺠﺒﻮر ﻧﺒﻮدﯾﻢ ﺑﺮﯾﻢ اوﻧﺠﺎ ...
- دﻟﺖ ﻣﯿﺎد ﺗﭙﻞ ... دﯾﺪي ﭼﻪ اﺗﺎﻗﺎي ﺧﻮﺷﮕﻠﯽ ﺑﺮاﺗﻮن آﻣﺎده ﮐﺮده ﺑﻮد ... ... اﻟﺤﻖ ﻫﻢ ﮐﻪ ﺳﻨﮓ ﺗﻤﻮم ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد ... اﺗﺎق ﻗﺮﻣﺰ و ﺳﻔﯿﺪ و ﻣﺸﮑﯽ ﮐﻮﺷﺎ ﺑﺎ اون ﺗﺨﺖ ﻣﺎﺷﯿﻨﯽ و دﯾﻮارﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﭘﺮ از ﻧﻘﺎﺷﯽ ﻣﺎﺷﯿﻦ و ﺑﯿﻞ ﻣﮑﺎﻧﯿﮑﯽ ﻫﻢ واﻗﻌﺎ ﻗﺎﺑﻞ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻮد ... ﺻﺒﺮ ﮐﺮدم ﺗﺎ ﺧﻮاﺑﺸﻮن ﺑﺒﺮه ... ﺷﺐ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺨﺘﯽ ﺑﻮد ﺑﺮاﺷﻮن ﻫﺮﭼﻨﺪ ﺑﺎ ﺣﻀﻮر ﻓﻨﺪق اون ﺳﮓ دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﯽ ﮐﻤﯽ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ راﺣﺖ ﺗﺮ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯿﻮﻣﺪ ... ﺑﺎﻓﺖ ﻧﺎرﻧﺠﯽ رﻧﮓ آﺳﺘﯿﻦ ﺑﻠﻨﺪم رو ﻣﺮﺗﺐ ﮐﺮدم و ﺷﻠﻮار ﺟﯿﻦ ﭘﺎره ﭘﺎره ام رو ﻫﻢ ﭘﺎم ﮐﺮد و ﻣﻮﻫﺎي ﻓﺮم رو رﻫﺎ روي ﺷﻮﻧﻪ ﻫﺎم اﻧﺪاﺧﺘﻢ و وارد ﺳﺎﻟﻦ ﺷﺪم ﮐﻪ ﺣﺎﻣﯽ ﺗﻮش ﭘﺎ رو ﭘﺎ اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮد و ﺑﺎ اﺳﺘﯿﻞ ﺑﯽ ﻧﻬﺎﯾﺖ ﺗﻮ دل ﺑﺮوش داﺷﺖ ﺗﻮي ﻣﻮﺑﺎﯾﻠﺶ دﻧﺒﺎل ﭼﯿﺰي ﻣﯿﮕﺸﺖ ... ﺑﺎ ﺣﺲ ﮐﺮدﻧﻪ اوﻣﺪﻧﻢ ﺳﺮش رو ﺑﺎﻻ آورد و ﻟﺒﺨﻨﺪ ﭘﺮ ﻣﻬﺮي زد: ﺧﻮاﺑﯿﺪن؟
- ﯾﮑﻢ ﺑﻪ زور اﻣﺎ ﺑﻠﻪ ... ﺧﻮدم رو ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ روي ﮐﺎﻧﺎﭘﻪ ﭘﺮﺗﺎب ﮐﺮدم ... دﺳﺘﻬﺎش رو روي ﭘﺎش ﮔﺬاﺷﺖ و ﭘﺎش رو از روي ﭘﺎش ﺑﺮداﺷﺖ ﻟﺤﻨﺶ ﭘﺮ از ﻧﻮازش ﺑﻮد: ﺧﯿﻠﯽ ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪي ... اذﯾﺘﺖ ﮐﺮدﯾﻢ ... ﭼﺸﻤﺎم رو ﺑﺎ اﻧﮕﺸﺖ اﺷﺎره و ﺷﺼﺖ دﺳﺖ راﺳﺘﻢ ﮐﻤﯽ ﻓﺸﺎر دادم: ﺧﻮﺑﻢ ...
- ﺗﻮ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺧﻮﺑﯽ ... ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم ﺑﻪ ﺗﻤﺎم ﻧﻮازﺷﻬﺎي زﯾﺒﺎي ﮐﻼﻣﺶ ...
- ﺣﺎﻣﺪ ﺑﻬﺖ آﺧﺮش ﭼﯽ ﮔﻔﺖ؟ ... ﻧﻪ ﻣﻄﻤﺌﻨﻦ ﺑﻪ ﺣﺎﻣﺪ ﺣﺴﻮدي ﻧﻤﯽ ﮐﺮد ...
- ازم ﺗﺸﮑﺮ ﮐﺮد ... رﻫﺎ ازم راﺿﯿﻪ ﻣﮕﻪ ﻧﻪ؟
- اﻟﺒﺘﻪ ﮐﻪ راﺿﯽ ...
- ﻣﯿﺘﺮﺳﻢ ...
- ﺧﺴﺘﻪ و ﮐﻼﻓﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯿﺮﺳﯽ ... ﺑﺮﯾﻢ ﺑﯿﺮون؟ ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﯾﺎزده ﺑﻮد ... ﮐﺠﺎ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﯿﻢ ﺑﺮﯾﻢ؟ﭘﺮ از ﺳﺌﻮال ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم ...
- ﯾﮑﻢ ﻗﺪم ﻣﯿﺰﻧﯿﻢ ... ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ اﺗﺎق ﺑﭽﻪ ﻫﺎ اﻧﺪاﺧﺘﻢ: ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﯿﺪار ﻣﯿﺸﻦ ﻣﯿﺘﺮﺳﻦ ...
- ﺑﭽﻪ ﮐﻪ ﻧﯿﺴﺘﻦ ... ﺑﯿﺪار ﻧﻤﯿﺸﻦ ... ﺑﺸﻦ ﻫﻢ زﻧﮓ ﻣﯿﺰﻧﻦ ... ﻫﻤﯿﻦ اﻃﺮاف ﻣﯿﺮﯾﻢ ... ﺑﺮﯾﻢ ﺗﻮ ﻫﻢ ﯾﮑﻢ ذﻫﻨﺖ رو ﺧﺎﻟﯽ ﮐﻦ ... ﺷﺐ ﺑﺘﻮﻧﯽ ﺑﺨﻮاﺑﯽ ... ﺑﺎورم ﻧﻤﯿﺸﺪ ﺗﻮ ﭘﺎرك ﯾﮑﯽ دو ﻣﺤﻠﻪ ﺑﺎﻻﺗﺮ ﺳﺎﻋﺖ ﯾﺎزده و ﺑﯿﺴﺖ دﻗﯿﻘﻪ ﺑﺎ ﺣﺎﻣﯽ روي ﻧﯿﻤﮑﺖ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ... ﺷﺐ ﺟﻤﻌﻪ ﺑﻮد و ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﭘﺎرك ﭘﺮ ﺑﻮد ... وﻟﯽ ﺷﻠﻮغ ﻧﺒﻮد ... روي ﯾﻪ ﻧﯿﻤﮑﺖ ﻧﺰدﯾﮏ ﻫﻢ ﻧﺸﺴﺘﯿﻢ ...
- ﺳﺮدﺗﻪ؟ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم . ﺳﺮم رو ﺑﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﻧﻪ ﺗﮑﻮن دادم ... ﻟﺒﺨﻨﺪي زد ﺑﻬﻢ ...
- اﻣﺸﺐ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ اذﯾﺖ ﺷﺪي ...
- ﺣﺎﻣﺪ ﻣﯿﺘﻮﻧﻪ ﻣﮕﻪ ﻧﻪ؟
- ﻣﯿﺘﻮﻧﻪ ... ... ﺣﺎﻣﯽ وﻗﺘﯽ ﺑﺎ اﯾﻦ ﺻﻼﺑﺖ ﻣﯿﮕﻔﺖ ﻣﯿﺘﻮﻧﻪ ﻣﮕﻪ ﻣﯿﺸﺪ ذره اي ﺑﻪ دﻟﻢ ﺗﺮس راه ﺑﺪم ... اﯾﻦ ﺟﺎ روي ﻧﯿﻤﮑﺖ ﺳﺮد ﺳﺒﺰ رﻧﮓ ... ﺗﻮي ﻣﻪ ﮐﻢ رﻧﮓ اﻃﺮاﻓﻤﻮن ... زﯾﺮ ﻧﻮر اﯾﻦ ﻻﻣﭗ اﺣﺴﺎس ﻣﯿﮑﺮدم ﻫﯿﭻ ﻗﺼﻪ اي ﺗﻬﺶ ﺗﻠﺦ ﻧﯿﺴﺖ ... اﻧﮕﺎر ﻣﺎ ﻫﻢ ﻗﺼﻪ اي داﺷﺘﯿﻢ ﮐﻪ ﺗﻬﺶ ﺷﯿﺮﯾﻦ ﺑﻮد ﺧﯿﻠﯽ ﺷﯿﺮﯾﻦ ... ﺑﻬﻢ ﻧﺰدﯾﮏ ﺗﺮ ﺷﺪ ... و ﻣﻦ اﺣﺴﺎس ﻣﯽ ﮐﺮدم ﺻﺪاي ﺗﭙﺶ ﻗﻠﺒﻢ رو ﻣﯿﺸﻨﻮم ... ﻣﯿﺘﺮﺳﯿﺪم ﺣﺎﻣﯽ ﻫﻢ ﺑﺸﻨﻮه و ﺑﻮي ادﮐﻠﻨﺶ رو ﮐﻪ ﺑﺎ ﺑﻮي ﺳﯿﮕﺎرش ﻣﺨﻠﻮط ﺷﺪه ﺑﻮد رو ﺗﺎ ﺗﻪ ﻧﻔﺲ ﮐﺸﯿﺪم ... ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﻢ روي ﻟﺒﺶ ﯾﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﯽ ﻧﻈﯿﺮ آورد ...
- ﺧﻨﺪﯾﺪن ﺑﻬﺖ ﻣﯿﺎد ... ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﭼﺮﺧﯿﺪ و دﺳﺘﻪ ﻣﻮي ﺳﺮﮐﺶ ﻫﻤﯿﺸﮕﯽ رو داد زﯾﺮ ﺷﺎﻟﻢ و دﺳﺘﺶ رو روي ﺷﺎﻟﻢ ﻧﮕﻪ داﺷﺖ و ﻣﻦ ﮐﻤﯽ ﻣﻌﺬب ﺳﺮم رو ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻢ: ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺑﻪ روي ﺗﻮ ﻟﺒﺨﻨﺪ زدن ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﯿﺎد ... ﺗﻤﺎم ﺗﻨﻢ از اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﻫﺎ ﻣﯿﻠﺮزﯾﺪ ... دﺳﺘﺶ رو ﮐﺎﻣﻞ ﭘﺸﺘﻢ اﻧﺪاﺧﺖ و اﯾﻦ ﻃﻮري ﺗﻮ ﺣﺠﻢ ﺣﻀﻮرش ﭘﻨﻬﺎن ﻣﯿﺸﺪم ... و اﻧﮕﺎر از ﺗﻤﺎم ﺑﺪي ﻫﺎي دﻧﯿﺎ دور ﻣﯿﻤﻮﻧﺪم ﮔﺮﻣﻢ ﻣﯿﺸﺪ و دﯾﮕﻪ ﺳﺮدم ﻧﺒﻮد ...
- ﻣﯿﺪوﻧﯽ ﺷﺎﯾﺪ اﮔﺮ ذره اي از روﺣﯿﺎت ﺗﻮ رو رﻫﺎ داﺷﺖ ﺧﯿﻠﯽ اﺗﻔﺎق ﻫﺎ ﻧﻤﯽ اﻓﺘﺎد ... وﻟﯽ ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ﻫﻤﺮاز اﻣﺸﺐ رﻫﺎ از ﺗﻮ راﺿﯿﻪ ... ﻣﻦ ﮐﻪ ﺗﻮ وﺟﻮد اﯾﻦ آدم ﺗﻮ ﺧﻠﺴﻪ ﺑﯽ ﻧﻈﯿﺮي ﺑﻮدم ﭼﺸﻤﺎم ﺳﻨﮕﯿﻦ ﺷﺪه ﺑﻮد ... ﺧﻤﯿﺎزه ي ﭘﻨﻬﺎﻧﯽ ﮐﺸﯿﺪم ﮐﻪ از ﻧﮕﺎﻫﺶ دور ﻧﻤﻮﻧﺪ
- ﺧﻮاب آﻟﻮي ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﺟﺎت ﮔﺮم ﺷﺪ ﺧﻮاﺑﺖ ﮔﺮﻓﺖ؟
- ﺟﺎم اﻣﻦ ﺷﺪ ﺧﻮاﺑﻢ ﮔﺮﻓﺖ ... ﺳﺮش ﯾﻬﻮ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﭼﺮﺧﯿﺪ ﭼﻨﺎن ﺷﻮق ﺑﯽ ﻧﻈﯿﺮي ﺗﻮي ﻧﮕﺎﻫﺶ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﻏﺮق ﺑﺸﻢ ﺗﻮ آﺗﯿﺶ ﺑﺎزي ﻧﮕﺎﻫﺶ ... ﻓﺸﺎر دﺳﺘﻬﺎش رو ﺑﯿﺸﺘﺮ ﮐﺮد: اﯾﻦ ﺟﺎ ﺑﺮاي ﺗﻮ اﻣﻦ ﺗﺮﯾﻦ ﺟﺎي دﻧﯿﺎﺳﺖ ... ﻓﻘﻂ و ﻓﻘﻂ ﺑﺮاي ﺗﻮ ...
- ﺣﺎﻣﯽ ...
- ﺟﺎن دﻟﻢ ... ... و ﻣﻦ ﭼﻪ ﻗﺪر ﺑﻪ اﯾﻦ ﮐﻠﻤﻪ ﻣﺤﺘﺎج ﺑﻮدم اﻧﮕﺎر ... ﺑﻪ اﯾﻦ ﻟﺤﻦ ﭘﺮ ﻧﻮازش ... ﺑﻪ اﯾﻦ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﮐﻪ ﻣﮋه اش اﻧﮕﺎر ﺻﻮرﺗﻢ رو ﻟﻤﺲ ﻣﯿﮑﺮد ...
- ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺧﻮب ﻣﯿﺸﻪ ﻣﮕﻪ ﻧﻪ؟ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﻪ ﻗﺼﻪ ﻫﺎي دﻧﯿﺎ ... دﺳﺖ آزادش رو روي ﮔﻮﻧﻪ ام ﮐﺸﯿﺪ: ﺑﻬﺖ ﻗﻮل ﻣﯿﺪم ... اﻧﮕﺸﺘﺶ رو آروم ﺑﻪ ﻧﻮك ﺑﯿﻨﯿﻢ زد: ﻗﺮﻣﺰ ﺷﺪه ... ﺳﺮدﺗﻪ ﺧﺎﻧﻮم ﺧﺎﻧﻮﻣﺎ ... ﻣﯿﺨﻮاي ﯾﮑﻢ راه ﺑﺮﯾﻢ؟ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ... ﻣﻦ اﻣﺸﺐ ﻏﺮق ﺗﺮ ... ﻣﺤﻮ ﺗﺮ از اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ ﺑﻮدم ... دﺳﺘﺶ رو از دورم ﺑﺎز ﻧﮑﺮد ... ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪﯾﻢ ... ﺻﺪاي ﺧﻨﺪه ﻣﯿﻮﻣﺪ و ﺑﻮي ﻗﻠﯿﻮن ... ﺑﻮي ﺧﺎﻧﻮاده ﻣﯿﻮﻣﺪ و ﺑﻮي ادﮐﻠﻦ ﺣﺎﻣﯽ و ﺑﻮي ﻗﺼﻪ ... ﭼﺸﻤﻢ اﻓﺘﺎد ﺑﻪ ﯾﻪ ﭘﺸﻤﮏ ﻓﺮوش ... ﺑﺎ ﭘﺸﻤﮏ ﻫﺎي ﺻﻮرﺗﯽ ... ﺑﺎورم ﻧﻤﯿﺸﺪ ... ﺧﯿﻠﯽ وﻗﺖ ﺑﻮد ﻧﺪﯾﺪه ﺑﻮدم ﺣﺘﯽ دﯾﮕﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم ﻧﯿﺴﺘﻦ ... از ﮐﻨﺎرش رد ﺷﺪﯾﻢ و ﺳﺮ ﻣﻦ ﺑﺎﻫﺎش ﭼﺮﺧﯿﺪ ... ﺣﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﺣﺮﮐﺘﻢ رو زﯾﺮ دﺳﺘﺶ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد ﺳﺮش ﭼﺮﺧﯿﺪ و ﺑﺎ دﯾﺪن ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻟﺒﺨﻨﺪي زد: ﺷﻮﺧﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ ﻫﻤﺮاز؟ ﻟﺐ ﭘﺎﯾﯿﻨﻢ رو ﺑﻪ دﻫﻨﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﺑﺎ ﻧﮕﺎه ﺷﯿﻄﻮﻧﻢ ﺳﺮم رو ﺑﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﻧﻪ ﺗﮑﻮن دادم ... ﺗﮏ ﺧﻨﺪه اي ﮐﺮد: ﺟﻠﻮي ﺗﻮ ﮐﻢ ﻣﯿﺎرم ... اﻣﺎ ...
- ﺑﺒﯿﻦ ﭼﻪ ﺻﻮرﺗﯿﻦ ... ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ ﺑﻌﺪ اون ﭼﻮب اﺳﺘﻮاﻧﻪ اي ﺑﻠﻨﺪ ﺗﻮي دﺳﺘﻢ ﺑﻮد و ﻧﺸﺴﺘﻪ روي ﻧﯿﻤﮑﺖ آروم آروم اون ﺣﺠﻢ ﭘﻒ و ﺧﺎﻟﯽ ﺷﯿﺮﯾﻦ رو ذره ذره ﺗﻮي دﻫﻨﻢ ﻣﯿﺬاﺷﺘﻢ ... آروم آروم ﻣﯿﺨﻮردم و ﺑﻌﻀﯽ ﻫﺎش ﮐﻪ روي ﻟﺒﻢ ﻣﯽ ﻣﻮﻧﺪ رو ﺑﺎ ﻧﻮك زﺑﻮﻧﻢ ﭘﺎك ﻣﯿﮑﺮدم وﻟﺬت ﻣﯿﺒﺮدم ... ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮري ﮔﺬﺷﺖ ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم و ﺑﻪ ﺣﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﻣﯿﺨﻢ ﺑﻮد ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ... ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻋﺠﯿﺐ ﺷﺪه ﺑﻮد ... ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﻋﺠﯿﺐ ... اﻧﻘﺪر ﻋﺠﯿﺐ ﮐﻪ دﺳﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﺮاي ﮐﻨﺪن ﯾﻪ ﺗﮑﻪ دﯾﮕﻪ ﺟﻠﻮ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد روي ﭘﺸﻤﮏ ﺗﻮي دﺳﺘﻢ ﻣﻮﻧﺪ ...
- ﭼﯿﺰه ﻣﻦ ﭘﺸﻤﮏ ﺧﯿﻠﯽ دوﺳﺖ دارم ... ﻫﻤﯿﺸﻪ آروم ﻣﯿﺨﻮرم ﮐﻪ زود ﺗﻤﻮم ﻧﺸﻪ ... آﺧﻪ ﺗﻮش ﻧﺮم ﺗﺮ از ﺑﯿﺮوﻧﺸﻪ ... ﯾﮑﻢ ﻫﻮل اﯾﻦ ﺗﻮﺿﯿﺢ رو دادم ﭼﻮن اﯾﻦ ﻧﮕﺎه ﻋﺠﯿﺒﺶ ﮐﻪ ﺑﯿﻦ ﭼﺸﻤﺎم و ﻟﺒﻬﺎم ﻣﯿﺮﻓﺖ رو درك ﻧﻤﯿﮑﺮدم ... ﭘﺸﻤﮏ رو ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ ﮔﺮﻓﺘﻢ: دﻟﺖ ﭘﺸﻤﮏ ﺧﻮاﺳﺖ؟ ﻫﻮن ﻃﻮر ﻣﯿﺦ ﻟﺒﻢ ﺟﻮاب داد: ﺣﺘﯽ ﺑﻪ ﮔﻮﺷﻪ ذﻫﻨﺖ ﻫﻢ ﺧﻄﻮر ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻪ ﻣﻦ اﻻن دﻟﻢ ﭼﯽ ﻣﯿﺨﻮاد ... ﭼﺸﻤﺎش ﯾﻪ ﺷﯿﻄﻨﺖ ﻟﻄﯿﻒ داﺷﺖ و ﻟﺤﻨﺶ ﻫﻤﻮن ﻧﻮازش زﯾﺒﺎ رو ... ﻫﻤﻮن ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﻗﻠﺒﻢ ﺗﻮ دﻫﻨﻢ ﺑﺰﻧﻪ ... ﺟﺎ ﺧﻮردم ... ﻗﺮﻣﺰي ﮔﻮﻧﻪ ﻫﺎم و ﺣﺮارﺗﺸﻮن ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﭘﺸﻤﮏ رو رﻫﺎ ﮐﻨﻢ رو ي زﻣﯿﻦ و ﺷﺎﻟﻢ رو روي ﺳﺮم ﺟﻠﻮﺗﺮ ﺑﮑﺸﻢ. اﯾﻦ ﻧﺴﯿﻢ ﺧﻨﮏ ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺑﺮگ ﺳﺒﮑﯽ ﺑﺎﻻي ﺳﺮم ﭼﺮﺧﯽ ﺑﺰﻧﻪ و روي زﻣﯿﻦ ﺑﯿﻔﺘﻪ در ﺗﻀﺎد ﮐﺎﻣﻞ ﺑﻮد ﺑﺎ داﻏﯽ ﻗﻠﺒﻢ ... اﯾﻦ ﺳﮑﻮت اﻃﺮاف ﺗﻮ اﯾﻦ ﺷﺐ زﻣﺴﺘﻮﻧﯽ ﺗﻮي ﭘﺎرك ﻣﺤﻠﯽ ﺗﻀﺎد ﮐﺎﻣﻞ ﺑﻮد ﺑﺎ ﺗﻤﺎم اون ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ ﭘﺮ ﻃﻤﻄﺮاق ﺗﻮي ﻗﻠﺐ و روﺣﻢ ... ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ ﺣﺘﯽ ﺑﺮ ﻧﮕﺸﺘﻢ ... ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﯿﮑﺸﯿﺪم ... از ﺗﻤﺎم اون ﺣﺲ ﻟﺬت از ﺣﻀﻮرش ﮐﻪ ﻣﯿﺪوﻧﻢ ﺗﻮ ﭼﺸﻤﺎم ﻓﺮﯾﺎد ﻣﯿﺰد ... و ﻣﻦ ﺣﺲ ﺗﻤﺎم زﻧﻬﺎي دﻧﯿﺎ در ﺗﻤﺎم ﻃﻮل ﺗﺎرﯾﺦ رو داﺷﺘﻢ ... ازﺟﺎم ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و ﺑﻬﺶ ﻧﮕﺎه ﻧﮑﺮدم ... دﺳﺘﻢ رو ﺗﻮو ﺟﯿﺐ ﭘﺎﻟﺘﻮم ﮐﺮدم و ﺗﻨﻬﺎ ﭼﯿﺰي ﮐﻪ اون ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮم اوﻣﺪ ﺟﻤﻠﻪ: ﭼﯿﺰه ... ﺑﺮﯾﻢ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﯿﺪار ﻣﯿﺸﻦ ... و ﺑﺪون اﯾﻨﮑﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮش ﺑﺸﻢ راه اﻓﺘﺎدم ... ﺑﺎ دوﺗﺎ ﻗﺪم ﺑﻠﻨﺪ ﺧﻮدش رو ﺑﻬﻢ رﺳﻮﻧﺪ و ﺑﺪون ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺧﺠﺎﻟﺖ وﺣﺸﺘﻨﺎﮐﻢ دﺳﺘﺶ رو ﻣﺤﮑﻢ دورم ﺣﻠﻘﻪ ﮐﺮد: ﮐﺠﺎ ﻣﯿﺮي ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﻧﺼﻒ ﺷﺒﯽ؟ ﻫﺮ ﭼﻪ ﻗﺪر ﻫﻢ ﮐﻪ ﺳﻌﯽ ﻣﯿﮑﺮد اﯾﻦ ﻧﺸﺎط ﻟﺤﻨﺶ ﭘﻨﻬﺎن ﻧﻤﯿﺸﺪ ... ﭼﺮا ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﺗﺎ ﺗﻮي ﺧﻮﻧﻪ اوﻣﺪ رو ﻫﻢ ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ... اﻣﺎ ازش ﻣﻤﻨﻮن ﺑﻮدم از ﺑﻮدﻧﺶ ... از ﺳﮑﻮﺗﺶ ... از ﺗﻤﺎم ﺳﺌﻮاﻻي ﺑﯽ رﺑﻄﯽ ﮐﻪ ﭘﺮﺳﯿﺪ ﺗﺎ ﻣﻮﺿﻮع رو ﻋﻮض ﮐﻨﻪ ... ﺳﻮﺋﯿﭻ رو ﺗﻮ دﺳﺘﺶ ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﮐﺮد: ﭼﺸﻤﺎت ﭘﺮ از ﺧﻮاب ... ﺑﺮو ﺑﺨﻮاب ... ﻣﯿﺒﯿﻨﻤﺖ ... ﺳﺮم رو ﺗﮑﻮﻧﯽ دادم و ﺷﺐ ﺑﻪ ﺧﯿﺮي زﯾﺮ ﻟﺐ ﮔﻔﺘﻢ ... ﻟﺒﺨﻨﺪي زد و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ در رﻓﺖ دﺳﺘﺶ ﺑﻪ دﺳﺘﮕﯿﺮه ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺳﻤﺘﻢ: ﭼﯿﺰه ... اﻣﺸﺐ ﯾﮑﻢ ﺳﺮد ﺗﺮ از ﺷﺒﻬﺎي دﯾﮕﻪ اﺳﺖ ﺣﻮاﺳﺖ ﺑﻪ ... ارزﺷﻤﻨﺪ ﺗﺮﯾﻦ ﻣﻦ ﺑﺎﺷﻪ ... ﺻﺒﺢ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ روﺷﻦ ﺗﺮ و ﯾﺎ ﺷﺎﯾﺪ درﺧﺸﺎن ﺗﺮ از ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﻮد ... ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻫﻨﻮز ﺧﻮاب ﺑﻮدن ﮐﻪ ﺳﺮاﻏﻢ ﻧﯿﻮﻣﺪه ﺑﻮدن ... ﮔﻮﺷﯿﻢ روي وﯾﺒﺮه ﺑﻮد و داﺷﺖ ﺧﻮدﮐﺸﯽ ﻣﯿﮑﺮد ... ﻻي ﭼﺸﻤﻢ رو ﺑﺎز ﮐﺮدم ... ﺣﺎﻣﯽ ﺑﻮد ... ﻟﺒﺨﻨﺪ روي ﺻﻮرﺗﻢ ﭘﻬﻦ ﺷﺪ ... رگ ﮔﺮدﻧﻢ ﺑﻪ ﺟﺎي ﻧﺒﺾ از دﯾﺸﺐ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﻧﺖ داﺷﺖ اﻧﮕﺎر ...
- ﺳﻼم ... ﺳﻼﻣﺶ ﺳﺒﮏ ﺑﻮد ... ﮔﺮم ﺑﻮد ... ﻣﺜﻞ ﺣﺒﺎب ...
- ﺻﺒﺢ ﺑﻪ ﺧﯿﺮ ...
- ﺧﻮاب ﺑﻮدي؟ ﺑﺎﺑﺎ ﺳﺎﻋﺖ ده ... ... ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺖ روي دﯾﻮار ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ... راﺳﺖ ﻣﯿﮕﻔﺖ ...
- ﺧﻮب ﺧﻮاﺑﻢ ﻣﯿﻮﻣﺪ ... ﻟﺤﻨﻢ ﮐﻤﯽ ﻟﻮس ﺑﻮد ... ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ﺻﺪام ﻫﻢ زﯾﺎدي ﮐﺶ دار ﺷﺪه ﺑﻮد ... ﻧﻔﺴﺶ رو ﺑﯿﺮون داد و ﮐﻤﯽ ﺳﮑﻮت ﮐﺮد: ﺧﻮﺑﯽ؟ ﻫﻤﻮن ﻟﺤﻈﻪ در اﺗﺎﻗﻢ ﺑﺎز ﺷﺪ و ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﺪو ﺑﺪو اوﻣﺪن ﺗﻮ اﺗﺎق و ﺑﺎ ﺧﻨﺪه و ﺟﯿﻎ ﺧﻮدﺷﻮن رو اﻧﺪاﺧﺘﻦ رو ﺗﺨﺘﻢ ... آﺧﻢ در اوﻣﺪ ...
قسمت بیست و دوم
- ﭼﯽ ﺷﺪ؟
- ﺗﻘﺼﯿﺮ اﯾﻦ ﺗﭙﻞ ﺧﺎن ... ﭘﺮﯾﺪ دﺳﺘﻢ درد ﮔﺮﻓﺖ ...
- ﮔﻮﺷﯽ رو ﺑﺪه ﺑﻪ ﮐﻮﺷﺎ ... ﮐﻮﺷﺎ ﺑﻮﺳﻪ ﻣﺤﮑﻤﯽ روي ﻟﭙﻢ ﮔﺬاﺷﺖ ﮐﻪ ﺻﺪاش ﺗﻮ ﮔﻮﺷﯽ ﭘﯿﭽﯿﺪ ...
- ﻣﺜﻞ اﯾﻨﮑﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎ اﯾﻦ ﮐﻮﺷﺎ ﺧﺎن ﻣﻦ ﯾﻪ ﺑﺤﺜﻬﺎﯾﯽ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ... ﺑﺰرگ ﺷﺪه ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺷﯿﺮﺟﻪ ﺑﺰﻧﻪ ﺗﻮ ﺗﺨﺘﺖ ...
- ﻣﻦ ﺑﺮم ... ﺑﭽﻪ ﻫﺎ دارن آﺳﺘﯿﻨﻢ رو ﻣﯿﮑﻨﻦ ... ﮔﺮﺳﻨﻪ ان ﺑﻬﺸﻮن ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ ﺑﺪم ... ﺧﻨﺪﯾﺪ ... ﺧﻨﺪه اي ﭘﺮ از ﻧﺸﺎط: ﺑﺎﺷﻪ ﺑﺮو ... ﻓﻘﻂ ... ﺷﺐ ﻣﯿﺨﻮام ﺟﺎﯾﯽ ﺑﺮﯾﻢ ﺑﺎﻫﻢ؟ ﻫﻤﻮن ﻃﻮر ﮐﻪ داﻣﻦ ﭘﯿﺮاﻫﻨﻢ رو درﺳﺖ ﻣﯿﮑﺮدم ﮔﻔﺘﻢ: ﮐﺠﺎ؟
- ﺟﺎي ﺧﯿﻠﯽ ﺧﺎﺻﯽ ﻧﯿﺴﺖ ... ﺣﺎﻻ ﻣﯿﺒﯿﻨﯽ ...
- ﺟﯿﻎ ﻧﺰن ﮔﻠﻨﺎر ...
- ﺑﺮو ﭘﯽ ﮐﺎرت ... اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﻣﻮﺿﻮع اﺗﻔﺎق اﻓﺘﺎده ﺗﺎزه ﺟﯿﻎ ﻫﻢ ﻧﺰﻧﻢ ...
- ﻧﺮي ﺑﻪ ﺳﯿﺎ ﺑﮕﯿﺎ ...
- ﻋﺎﺷﻖ ﺷﺪي ﻧﺘﺮس ... ... ﺑﻪ ﻟﺤﻦ ﺟﻠﻒ و ﺟﻤﻠﻪ ﺑﯽ رﺑﻄﺶ ﺧﻨﺪﯾﺪم: ﺑﺮم ﺣﺎﺿﺮ ﺷﻢ ... اﻻن راﻧﻨﺪه اش ﻣﯿﺎد ﻗﺮاره ﺗﺎ ﻋﻤﺎرت ﺑﺮم ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو ﺑﺬارم ﺧﻮﻧﻪ ... ﺧﻮدش اوﻧﺠﺎ ﻣﻨﺘﻈﺮﻣﻪ ...
- ﺷﺎﯾﺪ ﻣﯿﺨﻮاد ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎري ﮐﻨﻪ ... ... ﺗﻪ دﻟﻢ ﻟﺮزﯾﺪ ... ﺗﺮﺳﯿﺪم: ﻧﻪ ... ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯿﮑﻨﻢ ...
- ﭼﯿﻪ ﺗﺮﺳﯿﺪي؟ رژ ﻟﺒﻢ رو ﮐﻤﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ و ﻣﺤﮑﻢ ﺗﺮ از ﻫﻤﯿﺸﻪ ﮐﺸﯿﺪم روي ﻟﺒﻢ ... ﺑﻪ ﺧﻮدم ﺗﻮي آﯾﻨﻪ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ... ﻣﻦ واﻗﻌﺎ ﺑﻌﺪ از اون ﺟﻤﻠﻪ ﮔﻠﻨﺎر ﺗﺮﺳﯿﺪه ﺑﻮدم ... ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﺗﺮﺳﯿﺪه ﺑﻮدم ... داﺷﺘﻢ ﺑﻪ ﭼﻪ ﺳﻤﺘﯽ ﻣﯿﺮﻓﺘﻢ ... ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ... ﺑﺎ دﯾﺪﻧﺶ ﺗﻮ اون ﮐﺖ ﺷﻠﻮار زﻏﺎﻟﯽ رﻧﮓ ﺗﻤﺎم اون ﺗﺮﺳﻢ رﯾﺨﺖ ... ﻣﻦ ﺑﺎ اون ﭘﺎﻟﺘﻮ ﻗﺮﻣﺰ رﻧﮓ ﮐﻮﺗﺎه و ﺷﺎل ﺑﺎﻓﺘﻨﯽ رﻫﺎ روي ﺳﺮم ... ﺑﺎ ﺑﻮﺗﻬﺎي ﭘﺎﺷﻨﻪ ﺑﻠﻨﺪ رﺳﻤﯽ ﺗﺮ و اﻟﺒﺘﻪ ﺟﺪي ﺗﺮ از ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯿﻮﻣﺪم ... ﺑﺎ دﯾﺪﻧﻢ اول ﯾﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪي زد ... اﻣﺎ ﺟﻠﻮﺗﺮ ﮐﻪ اوﻣﺪ ﯾﮑﻢ اﺧﻢ ﮐﺮد ...
- ﺳﻼم ...
- ﺳﺮدت ﻣﯿﺸﻪ ﻫﻤﺮاز ... ﻣﻦ ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ﺗﻮ ﭼﺮا ﯾﻪ ﻟﺒﺎس ﮐﻠﻔﺖ ﻧﻤﯽ ﭘﻮﺷﯽ ... ... آﻗﺎي دﮐﺘﺮ دﻟﺶ ﺧﻮش ﺑﻮد اﯾﻦ ﭘﺎﻟﺘﻮ رو ﻫﻢ ﺗﺎزه ﺧﺮﯾﺪه ﺑﻮدم ... وﻟﯽ راﺳﺖ ﻣﯿﮕﻔﺖ ﮔﻠﻨﺎر ﻫﻢ ﺧﻮدش رو ﮐﺸﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ اﯾﻦ ﻓﻘﻂ ﻗﺸﻨﮕﻪ وﻟﯽ ﮔﺮﻣﺎ ﻧﺪاره ...
- ﻣﻦ ﺑﺎﻫﺎش ﻣﺸﮑﻠﯽ ﻧﺪارم ...
- ﻣﻦ ﻣﺸﮑﻞ دارم ... ﺧﻮدم رو زدم ﺑﻪ ﻧﺸﻨﯿﺪن ... اﺣﺘﻤﺎﻻ ﮐﻪ ﻧﻪ ﺻﺪ در ﺻﺪ ﻣﻨﻈﻮرش ﺑﻪ رﻧﮓ ﺗﻨﺪ و ﮐﻮﺗﺎﻫﯽ ﭘﺎﻟﺘﻮ ﺑﻮد: ﮐﺠﺎ ﻣﯿﺨﻮاﯾﻢ ﺑﺮﯾﻢ؟
- ﯾﻪ ﺟﺎي ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺎ ﻣﺰه ... ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺑﺮات ﺟﺎﻟﺐ ﺑﺎﺷﻪ ... ﺑﻪ زور ﺧﻮدم رو ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻢ ﺗﺎ ﺟﯿﻎ ﻧﺰﻧﻢ ... ﺟﺎﻟﺐ ﺑﻮدن؟ اﯾﻨﺠﺎ زﯾﺒﺎﺗﺮﯾﻦ ﺟﺎي دﻧﯿﺎ ﺑﻮد اﻧﮕﺎر ... ﯾﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﮐﻮﭼﯿﮏ ﺳﻨﮕﯽ ﺗﻮ درﮐﻪ ... دوﺳﺖ ﺣﺎﻣﯽ ﺗﻮش ﺷﻮﻣﯿﻨﻪ ﺧﻮﺷﮕﻠﯽ ﺑﺎ ﻫﯿﺰم ﻫﻢ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد ... زﯾﺒﺎﯾﯽ ﺑﯽ ﻧﻈﯿﺮ ﺧﻮﻧﻪ ﯾﻪ ﻃﺮف ... اﯾﻦ ﺧﻮﻧﻪ ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ ﯾﻪ آﻗﺎي ﺷﺼﺖ ﺳﺎﻟﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺎ ﻣﺰه ﺑﻮد ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﮐﻠﮑﺴﯿﻮن ﻋﺮوﺳﮏ داﺷﺖ ... از ﻫﻤﻪ ﺟﺎي دﻧﯿﺎ ﻫﻤﻪ رﻧﮓ ﻫﻤﻪ ﺷﮑﻞ ﻋﺮوﺳﮏ ﺗﻮش ﭘﯿﺪا ﻣﯿﺸﺪ ... دﺳﺖ ﺳﺎز و ﻓﻮق اﻟﻌﺎده ارزﺷﻤﻨﺪ ... ﻏﺮق ﯾﻪ ﻋﺮوﺳﮏ ﺑﺎ ﻟﺒﺎس ﻣﺤﻠﯽ روﺳﯽ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺣﺎﻣﯽ ﮐﻨﺎرم اﯾﺴﺘﺎد ... ﺑﺎ ذوق ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ رو ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم: اﯾﻨﺎ ﺑﯽ ﻧﻈﯿﺮن ... ﻣﻤﻨﻮﻧﻢ ازت ... ﺳﺮش رو ﮐﻤﯽ ﺧﻢ ﮐﺮد: ﻣﻦ ازت ﻣﻤﻨﻮﻧﻢ ... ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺗﻤﺎم اﯾﻦ ﻣﺪت ... ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺣﻀﻮرت ... ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺗﻤﺎم ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺗﻐﯿﯿﺮ دادي ... ﺻﺎﺣﺐ ﺧﻮﻧﻪ دﺳﺘﯽ ﭘﺸﺖ ﺣﺎﻣﯽ ﮔﺬاﺷﺖ: آﻗﺎي دﮐﺘﺮ اﯾﻦ روزﻫﺎ اﯾﻦ ﭼﺸﻤﺎي درﺧﺸﺎن رو ﮐﻢ ﻣﯿﺸﻪ ﭘﯿﺪا ﮐﺮد ...
- ﻣﻦ ﻫﻤﯿﺸﻪ آدم ﺧﻮش ﺷﺎﻧﺴﯽ ﺑﻮدم ... ﻣﺮد ﮐﻪ ﻓﻬﻤﯿﺪم اﺳﻤﺶ ﻣﺴﻌﻮد ﻫﺴﺘﺶ ﺧﻨﺪه اي ﮐﺮد و ﭘﯿﭙﺶ رو روﺷﻦ ﮐﺮد و دﺳﺘﯽ ﺑﻪ دﺳﺘﻤﺎل ﮔﺮدﻧﺶ ﮐﺸﯿﺪ و ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﻧﮕﺎﻫﯽ اﻧﺪاﺧﺖ: از ﭼﯿﺰﻫﺎي ﺳﺎده دﻧﯿﺎ ﻟﺬت ﺑﻮدن ... ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻨﺮ ﻗﺒﻞ از ﻫﺮﭼﯿﺰي ﺑﻪ اﻧﺴﺎن آﻣﻮزش ﻣﯿﺪه ... ﮔﻔﺘﯿﻢ و ﺧﻨﺪﯾﺪم ﺣﺎﻣﯽ ﭘﺸﺖ ﭘﯿﺎﻧﻮ ﻧﺸﺴﺖ و ﻣﺴﻌﻮد ﺧﺎن آواز ﺧﻮﻧﺪ ... و ﺣﺎﻣﯽ ﺑﺎ ﻫﺮ ﻧﺘﯽ ﮐﻪ ﻣﯿﺰد ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﻪ ﻣﺸﺘﺎق ﺑﻬﺶ ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮدم ﻧﮕﺎﻫﯽ ﻣﯽ اﻧﺪاﺧﺖ ... ﻣﻦ اﻣﺸﺐ روي ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺘﻔﺎوﺗﯽ از ﺣﺎﻣﯽ دﯾﺪم ... ﻫﺮ ﺑﺎر اﯾﻦ ﻣﺮد رو ﻣﻦ از اول ﮐﺸﻒ ﻣﯿﮑﺮدم و از ﺧﻮدم ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﯾﮏ ﺷﮑﻞ ﺑﻮدن و ﺑﺪون ﭘﯿﭽﯿﺪﮔﯽ ﮔﺎﻫﯽ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﮑﯿﺸﺪم ... ﺷﺎم ﻏﺬاي دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﯽ ﺑﻮد ... ﯾﻪ اﺳﭙﺎﮔﺘﯽ ﺑﻪ ﻗﻮل ﻣﺴﻌﻮد ﺧﺎن اﺳﭙﺸﯿﺎل ... ﺳﺒﮏ ﺑﻮد و ﺳﺎده و ﺧﻮﺷﻤﺰه ﺗﻮ اﯾﻦ ﺧﻮﻧﻪ ﺳﻨﮕﯽ ﮐﻮﭼﮏ ... ﺣﺎﻣﯽ از آﺷﻨﺎﯾﯿﺸﻮن ﮔﻔﺖ از اﯾﻦ ﮐﻪ ﻣﺴﻌﻮد ﺧﺎن ﯾﻪ ﺟﺮاح ﻣﻮﻓﻖ ﭘﻼﺳﺘﯿﮑﻪ ... از اﯾﻨﮑﻪ ﺗﻮ ﯾﻪ ﻣﻬﻤﺎﻧﯽ ﺗﻮي ﻟﻨﺪن آﺷﻨﺎ ﺷﺪن و ﻋﻼﻗﻪ ﺷﻮن ﺑﻪ ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ اون ﻫﺎ رو ﺑﻬﻢ ﺟﻠﺐ ﮐﺮده ... ﻣﺴﻌﻮد ﺧﺎن ﮐﻪ ﻇﺮف ﻣﻦ رو ﭘﺮ از اﺳﭙﺎﮔﺘﯽ ﻣﯿﮑﺮد: ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ازدواج ﻧﮑﺮدم ... ﺣﺴﺮت داﺷﺘﻦ ﺑﭽﻪ رو ﺗﺎ آﺧﺮ ﻋﻤﺮم ﺧﻮاﻫﻢ داﺷﺖ ... ﻫﻤﯿﺸﻪ دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﭘﺴﺮ درﺳﺖ و ﮐﺎري و ﺟﻨﺘﻠﻤﻨﯽ ﻣﺜﻞ ﺣﺎﻣﯽ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ... ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻣﯿﺪوﻧﻢ از دور ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺧﺸﮏ و زﯾﺎدي ﺟﺪي ﻣﯿﺎد ... ﺗﻨﻬﺎﯾﯿﻢ رو ﺑﺎ اﯾﻦ ﮐﻠﮑﺴﯿﻮن ﭘﺮ ﮐﺮدم اﻣﺎ اﻣﺸﺐ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺣﺴﺮﺗﻢ ده ﺑﺮاﺑﺮ ﺷﺪ ... ﺣﺎﻣﯽ: ﭼﺮا؟
- اي ﮐﺎش دﺧﺘﺮ داﺷﺘﻢ ... ﻫﻤﯿﻦ ﻗﺪر ﻧﮕﺎﻫﺶ درﺧﺸﺎم ... ﻫﻤﯿﻦ ﻗﺪر ﻣﻌﺼﻮم و ﻫﻤﯿﻦ ﻗﺪر ﻫﻤﺮاز ... ﺳﺮم رو ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻢ ﮐﻪ دﺳﺖ ﺣﺎﻣﯽ از زﯾﺮ ﻣﯿﺰ روي دﺳﺘﻬﺎي ﻣﺸﺖ ﺷﺪم ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺖ و ﻟﺒﺨﻨﺪ زد ...
- اﯾﻦ ﺷﺐ رو دوﺳﺖ داﺷﺘﯽ؟
- ﻋﺎﻟﯽ ﺑﻮد ... ﻋﺎﻟﯽ ... ﻣﺮﺳﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ رو ﺑﺮدي ... ﻣﺮﺳﯽ ...
- ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻢ ... ﻣﺎﺷﯿﻦ رو ﻧﺰدﯾﮏ ﺧﻮﻧﻪ ﻧﮕﻪ داﺷﺖ ... ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﭘﯿﺎده ﺷﻢ ﮐﻪ دﺳﺘﺶ رو روي ﭘﺎم ﮔﺬاﺷﺖ ... وﻟﯽ ﺳﺮﯾﻊ و ﺗﻮ ﺛﺎﻧﯿﻪ ﮐﺸﯿﺪ: ﭼﯿﺰه ﻣﯿﺸﻪ ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﺻﺒﺮ ﮐﻨﯽ؟ ﺧﻢ ﺷﺪ و از ﺟﯿﺐ ﭘﺎﻟﺘﻮش ﮐﻪ رو ﺻﻨﺪﻟﯽ ﭘﺸﺖ ﺑﻮد ﺟﻌﺒﻪ اي رو در آورد: اﯾﻦ ﯾﻪ ﻫﺪﯾﻪ اﺳﺖ ﺑﺎﺑﺖ ﺗﺸﮑﺮ ازت ... از ﺳﺮ ﺷﺐ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﯾﻪ ﻓﺮﺻﺘﻢ ... ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ و دﺳﺘﻬﺎي ﻟﺮزان دﺳﺘﻢ رو دراز ﮐﺮدم و ﮔﺮﻓﺘﻢ و در اون ﺟﻌﺒﻪ ﺳﻮرﻣﻪ اي رﻧﮓ رو ﺑﺎز ﮐﺮدم ... ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﻣﯿﺪﯾﺪم ﯾﻪ آوﯾﺰ ﮐﻮﭼﯿﮏ و ﻋﺠﯿﺐ ﺑﻮد ﯾﻪ ﭼﯿﺰي ﺷﺒﯿﻪ ﺑﻪ hاﻣﺎ ﺧﻤﯿﺪه ﮐﻪ ازش ﺳﻪ ﺗﺎ ﺳﮑﻪ آوﯾﺰون ﺑﻮد ... ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﻇﺮﯾﻒ ﺑﻮد ... ﺣﺎﻣﯽ دﺳﺘﺶ رو دراز ﮐﺮد و از ﺗﻮي ﺟﻌﺒﻪ آوﯾﺰ رو در آورد ... ﭘﺸﺘﺶ ﯾﻪ ﮔﯿﺮه ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻮﭼﯿﮏ داﺷﺖ ... دﺳﺘﺶ رو ﺟﻠﻮ آورد و اون دﺳﺘﻪ ﻣﻮي ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺳﺮﮐﺶ رو ﺗﻮي دﺳﺘﺶ ﮔﺮﻓﺖ و ﮔﯿﺮ رو ﺑﺎﻻي اون دﺳﺘﻪ زد ... ﺣﺎﻻ اﻧﮕﺎر اﯾﻦ دﺳﺘﻪ ﻣﻮ از اون ﮔﻞ ﺳﺮ ﻋﺠﯿﺐ ﺧﺎرج ﺷﺪه ﺑﻮد ... ﯾﻪ ﮔﻞ ﺳﺮ ﺑﯽ ﻧﻬﺎﯾﺖ زﯾﺒﺎ و ﺗﮏ ﺑﻮد ﺑﺎ اون ﺳﮑﻪ ﻫﺎي ﺧﻮﺷﮕﻠﺶ ... ﺳﺮم رو ﺗﮑﻮﻧﯽ دادم ﺗﺎ ﺳﮑﻪ ﻫﺎ ﺗﮑﻮﻧﯽ ﺑﺨﻮرن: اﯾﻦ ... اﯾﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ زﯾﺒﺎﺳﺖ ... دﺳﺘﺶ رو آروم ﮐﻨﺎر ﭘﺮ ﺷﺎﻟﻢ آورد ... ﺧﻢ ﺷﺪ و ﭘﺮ ﺷﺎﻟﻢ رو ﮐﺎﻣﻞ ﺑﺎﻻ آورد و ﺑﻮﺳﻪ اي ﺑﻬﺶ زد: ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ ... ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ از ﺗﻮ زﯾﺒﺎﺗﺮ ﻧﯿﺴﺖ و ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺑﻮد ... دﻟﻢ ﻟﺮزﯾﺪ و دﺳﺘﻢ ﻟﺮزﯾﺪ و ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻟﺮزﯾﺪ و ﺗﻮ ﻧﻠﺮزﯾﺪي ﺣﺎﻣﯽ ... ﺗﻮ ﻫﻨﻮز ﭘﺮ ﺷﺎل ﻣﻦ ﺑﻪ دﺳﺖ ﺑﺎ ﺻﻼﺑﺖ ﻫﻤﯿﺸﮕﯿﺖ ﻣﻦ رو ﻧﮕﺎه ﮐﺮدي و ﻧﻔﻬﻤﯿﺪي ﭼﻪ ﻃﻮر ﺑﻪ ﻣﻦ ﺣﺲ زن ﺑﻮدن دادي و ﻣﺴﯿﺮ ﺗﻤﺎم اﻓﮑﺎر ﻣﻦ رو ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻗﻠﺒﻢ ﻋﻮض ﮐﺮدي. ﮐﯿﮏ ﺗﻮي دﻫﻨﺶ رو ﻗﻮرت داد و ﻣﻦ دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﺳﺮش ﮐﺸﯿﺪم و اﯾﻦ روزﻫﺎ ﺑﻪ ﻧﻈﺮم اﯾﻦ ﭼﺸﻤﻬﺎ ﻋﺠﯿﺐ ﺷﺒﯿﻪ ﭼﺸﻤﻬﺎي ﺣﺎﻣﯽ ﺑﻮدن ...
- ﺑﻌﺪش رﻓﺘﯿﻢ ﺑﺮاي ﻓﻨﺪق از ﯾﻪ ﻣﻐﺎزه ﺧﻮﺷﮕﻞ ﯾﻪ ﺑﻠﻮز ﺧﺮﯾﺪﯾﻢ ... ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺑﺎ ﺳﺮ ﺣﺮف ﺑﺮادرش رو ﺗﺎﯾﯿﺪ ﮐﺮد و ﺑﺎ ﺷﻮق ﭼﻨﮕﺎل ﺗﻮي دﺳﺘﺶ ور رﻫﺎ ﮐﺮد و ﮐﻒ دﺳﺘﺶ رو ﻧﺸﻮن داد: اﻧﻘﺪه ﺑﻠﻮزش ﻫﻤﺮاز ... ... ﺗﻪ دﻟﻢ رﯾﺨﺖ ... اﯾﻦ ﺷﻮﻗﯽ ﺑﻮد از ﯾﻪ ﮔﺮدش ﺳﻪ ﻧﻔﺮ ﺑﺎ ﺣﺎﻣﺪ ... ﺑﻌﺪ از اﯾﻨﮑﻪ ﻫﻔﺘﻪ ﭘﯿﺶ ﯾﻪ ﺷﺐ اﻟﺒﺘﻪ ﺑﺎ ﺣﻀﻮر ﺣﺎﻣﯽ ﺗﻮي اﺗﺎﻗﺸﻮن ﺧﻮاﺑﯿﺪه ﺑﻮدن ... ﺧﻮﻧﻪ ﺣﺎﻣﺪ و ﻣﻦ ﺣﺴﺎب ﮐﺮدم ﮐﻞ ﻫﻔﺘﻪ ﭘﯿﺶ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻓﻘﻂ ﺑﻬﻢ ﺗﻠﻔﻦ زده ﺑﻮدن و ﻣﻦ ﺗﻮ اﯾﻦ ﻫﻔﺘﻪ دﻟﺘﻨﮕﯽ ﮐﺮده ﺑﻮدم اﻣﺎ ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻪ ﺑﻮدم ﺑﺒﯿﻨﻤﺸﻮن ... اﺧﻤﺎم رو ﺑﺎز ﮐﺮدم ... ﺑﭽﻪ ﺷﺪه ﺑﻮدم آﯾﺎ ... ﮐﻪ اﯾﻦ ﻃﻮر ﺣﺴﻮدي ﻣﯿﮑﺮدم؟ دﺳﺘﯽ ﺑﻪ اون ﮔﯿﺮه ﻃﻼي ﺑﯿﻦ ﻣﻮﻫﺎم ﮐﺸﯿﺪم ... و ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ذﻫﻨﻢ رو ﻣﻨﺤﺮف ﮐﻨﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺧﻮﺷﯽ ﻫﺎي اﯾﻦ ﻫﻔﺘﻪ اﻣﺎ ... ﻣﻦ اﻧﺘﻈﺎر اﯾﻦ ﺷﻮق ﻧﮕﺎه ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... ﺣﺮﮐﺖ ﻟﺒﻬﺎﺷﻮن رو ﻣﯿﺪﯾﺪم ﺣﺎﻣﺪ ﻫﻨﻮز ﺑﻪ اﺳﻢ ﺧﻄﺎب ﻣﯿﺸﺪ از ﻃﺮﻓﺸﻮن اﻣﺎ ﺗﺎﺛﯿﺮ اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺘﺶ رو ي ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﻪ ﻗﺪري زﯾﺎد ﺑﻮد ﮐﻪ ﺣﺪس اﯾﻨﮑﻪ ﺗﺎ ﻧﺎﻣﯿﺪه ﺷﺪن و ﻣﻠﻘﺐ ﺷﺪﻧﺶ ﺑﻪ اﺳﻢ ﭘﺪر ﺧﯿﻠﯽ ﭼﯿﺰي ﻧﻤﻮﻧﺪه ﺳﺨﺖ ﻧﺒﻮد ... دﺳﺖ اﻧﺪاﺧﺘﻢ دور ﮔﻠﻮم ﺗﺎ ﺑﺘﻮﻧﻢ ﻧﻔﺲ ﺑﮑﺸﻢ ... ﮐﻮﺷﺎ از ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ ﻣﻔﺼﻞ و ﺧﻮﺷﻤﺰه اي ﮐﻪ اون روز ﺻﺒﺢ ﺣﺎﻣﺪ ﺑﺮاﺷﻮن آﻣﺎده ﮐﺮده ﺑﻮد ﻣﯿﮕﻔﺖ و ﻧﯿﻮﺷﺎ از ﭘﯿﺮاﻫﻦ آﺳﺘﯿﻦ ﺣﻠﻘﻪ اي ﻗﺮﻣﺰ رﻧﮕﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ اﻧﺘﺨﺎب ﺧﻮدش ﺧﺮﯾﺪه ﺑﻮد و ﻗﺮار ﺷﺪه ﺑﻮد ﻓﻌﻼ ﺧﻮﻧﻪ ﺣﺎﻣﺪ ﺑﻤﻮﻧﻪ ... ﭘﯿﺮاﻫﻨﯽ ﮐﻪ ﻣﻄﻤﺌﻨﺎ ﺣﺎﻣﯽ ﻫﻢ ﻫﻨﻮز ﻧﺪﯾﺪه ﺑﻮد ﺗﺎ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﮐﻨﻪ ... ﻧﯿﻮﺷﺎ: ﻫﻤﺮاز ﺧﻮﺑﯽ؟ ... ﺧﻮب؟ ﻧﻪ ... ﯾﺎ ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻢ آره ... ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﻮدن ... ﺑﻪ اﻧﺪازه ﺗﻤﺎم اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ﺑﻬﺸﻮن ﺧﻮش ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد ... ﺗﻔﺮﯾﺢ ﮐﺮده ﺑﻮدن ... آراﻣﺶ داﺷﺘﻦ اﻧﮕﺎر ... و ﻣﻦ؟ ﻣﻦ ﭼﯽ؟ ﻣﻦ دﯾﮕﻪ اﻻن ﭼﻪ ﺟﺎﯾﮕﺎﻫﯽ داﺷﺘﻢ؟
- ﺧﻮﺑﻢ ﭘﺮﻧﺴﺴﻢ ﯾﺎدت ﺑﺎﺷﻪ ﭘﯿﺮاﻫﻨﺖ رو ﺑﯿﺎري ﺑﺒﯿﻨﻢ ...
- ﺧﻮب ﺗﻮ ﻫﻢ ﻓﺮدا ﺑﯿﺎ ﺑﺎﻫﺎﻣﻮن ... ... ﻓﺮدا ... ﻓﺮدا ﮐﻪ ﻗﺮار ﺑﻮد ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﺎﺷﻦ؟ ﭼﯿﺰي ﻧﮕﻔﺘﻢ اﻧﮕﺎر ﺑﻪ ﮐﻞ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ اي ﮐﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ داﺷﺘﯿﻢ رو ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﺮده ﺑﻮدن ... ﺑﻐﺾ ﮐﺮدم ... ﺳﺮﺷﻮن ﺳﻼﻣﺖ ... ﺷﺎل دور ﮔﺮدن ﮐﻮﺷﺎ رو ﻣﺤﮑﻢ ﺗﺮ ﮐﺮدم و ﺑﻪ ﺷﺮﮐﺖ ﺣﺎﻣﯽ ﻧﻈﺮي اﻧﺪاﺧﺘﻢ ... راﻧﻨﺪه اش رو ﻓﺮﺳﺘﺎده ﺑﻮد دﻧﺒﺎﻟﻤﻮن ﺗﺎ از ﮐﺎﻓﯽ ﺷﺎﭘﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رﻓﺘﻪ ﺑﻮدﯾﻢ ﺑﯿﺎرﺗﻤﻮن ﺷﺮﮐﺖ ... ﻣﻨﺸﯿﺶ ﮐﻪ دﺧﺘﺮ ﺟﺪي و دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﯽ و ﺑﯿﻨﻬﺎﯾﺖ ﺧﻮﺷﮕﻠﯽ ﺑﻮد ﻣﺜﻞ دوﺑﺎر ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻣﻮدﺑﺎﻧﻪ ﺳﻼم ﮐﺮد و ﺧﻮاﻫﺶ ﮐﺮد ﮐﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻤﻮﻧﯿﻢ ﭼﻮن ﺣﺎﻣﯽ ﻣﻬﻤﺎن داﺷﺖ ... ﺷﺮﮐﺖ ﺷﻠﻮغ ﺑﻮد و ﻫﻤﻪ ﮐﺎرﻣﻨﺪﻫﺎ در رﻓﺖ و آﻣﺪ ﺑﻮدﻧﺪ ... ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺳﺎﮐﺖ و ﻣﻮدب ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدن ﮐﻪ ﻣﻨﺸﯽ ﺻﺪاﺷﻮن ﮐﺮد ﮐﻪ ﺑﺮن ﺗﻮ اﺗﺎق ﮐﻨﻔﺮاﻧﺲ و ﺗﻮ اﯾﻦ ﻣﺪت اﻧﺘﻈﺎر ﺗﻠﻮﯾﺰﯾﻮن ﺑﺒﯿﻨﻨﺪ و ﻣﻦ ﮐﺘﺎﺑﻢ رو از ﺗﻮي ﮐﯿﻔﻢ در آوردم و ﻣﺸﻐﻮل ﺷﺪم ... از ﻫﺮ ﯾﻪ ﭘﺎراﮔﺮاﻓﯽ ﮐﻪ ﻣﯿﺨﻮﻧﺪم ﺷﺎﯾﺪ ﯾﻪ ﺟﻤﻠﻪ رو ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﯿﺸﺪم و دوﺑﺎره ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮﻣﯿﮕﺸﺘﻢ از اول ... ﮔﻢ ﺷﺪه ﺑﻮدم اﻧﮕﺎر وﺳﻂ ﺗﻤﺎم ﺟﻤﻼت ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺗﻮ اﯾﻦ ﻣﺪت ﭼﻬﺎرﺳﺎﻋﺖ ﺑﻮدن ﺑﺎﻫﺎﺷﻮن ... ﺣﺎﻣﺪ ﭘﯿﺪا ﺷﺪه ﺑﻮد ... ﭘﺮ رﻧﮓ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﻣﻦ؟ ﻣﻦ ﭼﯽ ﺷﺪه ﺑﻮدم؟ ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﭼﻪ ﻣﯿﮑﺮدم ﺑﯽ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ؟ ﺑﯽ داﺷﺘﻦ ﺣﺲ واﺑﺴﺘﮕﯿﺸﻮن ﺑﻪ ﺧﻮدم؟ ﺗﻤﺎم دﻟﯿﻞ ﻣﻦ ﺑﺮاي زﻧﺪه ﺑﻮدن اوﻧﻬﺎ ﺑﻮدن ... زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻫﺮ دﺧﺘﺮ ﮐﻢ ﺳﻦ و ﺳﺎﻟﯽ ﻣﺜﻞ ﻣﻦ اون ﺑﻼﻫﺎ ﺳﺮش ﻣﯽ اوﻣﺪ ﺳﺨﺖ ﻣﯿﺘﻮﻧﺴﺖ زﻧﺪه ﺑﻤﻮﻧﻪ ﭼﻪ ﺑﺮﺳﻪ ﻣﺒﺎرزه ﮐﻨﻪ ... ﻣﻦ ﺑﻪ زور ﺧﻮدم رو ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮدم ... ﺑﺎ اﯾﻤﺎﻧﯽ ﮐﻪ داﺷﺘﻢ ... ﺑﺎ ﻋﻼﻗﻪ اي ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﯿﻮﺷﺎ و ﮐﻮﺷﺎ داﺷﺘﻢ ... ﺑﺎ ﺗﻼﺷﻢ ﺑﺮاي ﭘﺮ ﮐﺮدن ﺧﻼ ﻫﺎﺷﻮن ...
- ﻫﻤﺮاز؟! ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم ﺑﻪ ﻃﺮف ﺻﺪاي ﺑﻢ و ﻣﺤﮑﻢ اﯾﻦ ﻣﺮدي ﮐﻪ ﻋﺠﯿﺐ اﯾﻦ روزﻫﺎ ﺣﺲ آراﻣﺶ ﺑﻬﻢ ﻣﯿﺪاد ... ﻧﺎﺧﻮد آﮔﺎه ﻟﺒﺨﻨﺪي روي ﻟﺒﻢ اوﻣﺪ ... ﺣﺎﻣﯽ ... داﺷﺘﻤﺶ؟ ﻣﻦ واﻗﻌﺎ اﯾﻦ ﻣﺮد رو داﺷﺘﻢ؟ ﺧﯿﻠﯽ دور ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯿﻮﻣﺪ ﺑﺎ ﺗﻤﺎم ﻧﺰدﯾﮑﯽ ... ﮔﺎﻫﯽ اﺣﺴﺎس ﻣﯿﮑﺮدم ﺗﻤﺎم ﺟﻤﻼﺗﯿﮑﻪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل ازش ﺷﻨﯿﺪم ﻫﻢ زاﯾﺪه ﺗﺨﯿﻼت ﺧﻮدﻣﻪ ... از ﺟﺎم ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم: ﺳﻼم ... دﺳﺘﺶ رو ﺗﻮي ﺟﯿﺐ ﭼﭙﺶ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد: ﺧﻮﺑﯽ؟ اﻣﺮوز ﻫﻤﻪ اﯾﻦ ﺳﺌﻮال رو ﺟﻮري ﻣﯿﭙﺮﺳﯿﺪن ﮐﻪ اﻧﮕﺎر ﺟﻮاب ﻣﻨﻔﯽ اش رو از ﻗﺒﻞ ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻦ: ﺧﻮﺑﻢ ... ﯾﻪ اﺑﺮوش ﺑﺎﻻ رﻓﺖ و ﭘﺮ ﺳﺌﻮال ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮدم ... رو ﮐﺮد ﺑﻪ ﻣﻨﺸﯽ اش: دوﺗﺎ ﭼﺎﯾﯽ ﻟﻄﻔﺎ ... و ﺑﻌﺪ ﺑﺎ دﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ دﻓﺘﺮش اﺷﺎره ﮐﺮد و ﭘﺸﺖ ﺳﺮم ﺑﺎ ﯾﻪ ﻗﺪم ﻓﺎﺻﻠﻪ راه اﻓﺘﺎد ... ﮐﺘﺎب ﺗﻮي دﺳﺘﻢ رو روي زاﻧﻮﻫﺎم ﮔﺬاﺷﺘﻢ و ﻧﺸﺴﺘﻢ روي ﻣﺒﻞ و ﺣﺎﻣﯽ ﺗﮑﯿﻪ داده ﺑﻪ ﻣﯿﺰش دﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﯿﻨﻪ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد ...
- ﭼﺮا اﯾﻨﺠﻮري ﻧﮕﺎم ﻣﯿﮑﻨﯽ؟
- ﺗﻮ ﺑﻬﻢ ﺑﮕﻮ؟ ﭼﺮا رﻧﮓ و روت اﯾﻦ ﺟﻮرﯾﻪ؟ ﻣﯽ دوﻧﯽ ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﺻﺪات ﮐﺮدم ﺗﺎ ﻣﺘﻮﺟﻪ ام ﺷﺪي؟
- ﺧﻮﺑﻢ ﯾﮑﻢ ﮐﻢ ﺧﻮاﺑﯿﺪم و اﻻﻧﻢ ﻏﺮق ﮐﺘﺎﺑﻢ ﺑﻮدم ... ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﮔﯿﺮه ﺳﺮم اﻧﺪاﺧﺖ ... ﻫﻤﻮﻧﯽ ﮐﻪ از اون ﺷﺐ زﯾﺒﺎ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل از ﺳﺮم ﻓﻘﻂ ﻣﻮﻗﻊ ﺣﻤﺎم در ﻣﯿﺎوردم و دوﺑﺎره اﻧﮕﺎر ﮐﻪ ﭼﯿﺰي ﮔﻢ ﮐﺮده ﺑﺎﺷﻢ ﻣﯿﺬاﺷﺘﻢ ﺳﺮﺟﺎش ...
- ﺧﻮش ﮔﺬﺷﺖ ﺑﻬﺘﻮن؟ ﺑﺎاﯾﻦ ﺳﺌﻮاﻟﻬﺎ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺑﻪ ﺟﺎﯾﯽ ﺑﺮﺳﻪ ﮐﻪ ﺑﻔﻬﻤﻪ ﻣﻦ ﭼﺮا اﻧﻘﺪر درﻫﻤﻢ؟ ﺳﺮم رو ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻢ و ﮔﻮﺷﻪ ﭘﺎﻟﺘﻮم رو ﺗﻮي دﺳﺘﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ: ﺟﺎت ﺧﺎﻟﯽ ...
- دﻋﻮﺗﻢ ﻧﮑﺮدي
- ﯾﺎدﻣﻪ ﯾﮑﯽ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﺮاي ﺑﻮدن ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻮاده اش ﻧﯿﺎزي ﺑﻪ دﻋﻮت ﻧﺪاره ... ﺗﮏ ﺧﻨﺪه ﺟﺬاﺑﯽ ﮐﺮد: درﺳﺖ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ... ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﺳﺮ ﺣﺮﻓﺸﻪ ... اﻣﺎ ﺑﺪش ﻫﻢ ﻧﻤﯿﺎد ﺧﺎﻧﻮاده اش ﻫﻢ ﮔﺎﻫﯽ ازش ﯾﺎد ﮐﻨﻦ ... ﺗﻮ ﺟﻤﻠﻪ آﺧﺮش ﯾﮑﻢ دﻟﺨﻮري ﺑﻮد اﻧﮕﺎر ... در ﺗﻤﺎم اﯾﻦ ﻣﺪت ﺻﻤﯿﻤﯽ ﺷﺪﻧﻤﻮن ﻣﻦ ﯾﮏ ﺑﺎر ﻫﻢ ﺑﻬﺶ زﻧﮓ ﻧﺰده ﺑﻮدم ... اون ﺗﻤﺎس ﻣﯿﮕﺮﻓﺖ ... ﻫﻤﯿﺸﻪ اون ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻣﯿﺬاﺷﺖ ﺑﺮاي ﺑﯿﺮون رﻓﺘﻦ ... ﺗﻘﻪ اي ﺑﻪ در ﺧﻮرد و ﻣﻦ ﻧﺎ ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﻗﯿﺎﻓﻪ ام ﺟﺪي ﺗﺮ ﺷﺪ ... دﺧﺘﺮي ﮐﻪ وارد ﺷﺪ ﻫﻤﻮن ﺧﺎﻧﻮم ﺷﯿﮏ ﭘﻮش ﺗﻮي ﺷﺮﮐﺖ دوﺳﺘﺶ ﺑﻮد ... اﻣﺮوز ﮐﺖ و ﺷﻠﻮار ﮐﺮم رﻧﮓ ﺟﺬاﺑﯽ ﺗﻨﺶ ﺑﻮد ﺑﺎ ﺷﺎل ﺣﺮﯾﺮ زرﺷﮑﯽ ... ﻣﻮﻫﺎش ﻫﺎﯾﻼﯾﺖ ﺧﻮﺷﮕﻠﯽ داﺷﺖ و ﻋﻄﺮش ﺗﻤﺎم اﺗﺎق رو ﺑﺮداﺷﺖ ... اﺗﻮي ﺷﻠﻮارش اوﻟﯿﻦ ﭼﯿﺰي ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﻮﺟﻪ ام رو ﺟﻠﺐ ﮐﺮد ﻣﻦ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ از اﯾﻦ ﺷﻠﻮارﻫﺎي ﭘﺎرﭼﻪ اي ﺑﺎ اﯾﻦ اﺗﻮ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ...
- ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ﻧﻤﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ﻣﻬﻤﻮن دارﯾﺪ؟ ﺣﺎﻣﯽ ﺟﺪي ﺗﺮ از ﻗﺒﻞ ﮐﻤﯽ اﺧﻢ ﻫﺎش رو ﺑﯿﺸﺘﺮ در ﻫﻢ ﮐﺮد ... ﺷﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﻧﮕﺎه ﺧﯿﺮه اﯾﻦ ﺧﺎﻧﻮم روي ﻣﻦ ... اون ﻃﻮر ﻧﮕﺎه ﮐﺮدﻧﺶ رو دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... ﺳﺮم رو ﺑﻪ ﺟﻠﺪ ﮐﺘﺎب روي زاﻧﻮم ﮔﺮم ﮐﺮدم اﻣﺎ دﯾﺪم ﮐﻪ از ﮐﻨﺎرم رد ﺷﺪ و ﮐﺎﻏﺬي رو ﺑﻪ دﺳﺖ ﺣﺎﻣﯽ داد ... ﻣﻦ ﻧﻤﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ اﯾﻦ ﺧﺎﻧﻮم ﺑﺎ ﺣﺎﻣﯽ ﮐﺎر ﻣﯿﮑﻨﻪ ...
- ﻓﺮدا ﺷﺐ ﻣﻦ و ﭘﺪر ﻣﻨﺘﻈﺮﺗﻮن ﻫﺴﺘﯿﻢ ... ﭘﺪرش؟ ﻓﺮدا ﺷﺐ؟ ﺳﺮم رو ﻧﺎ ﺧﻮد آﮔﺎه ﺑﺎﻻ آوردم ... و ﺑﻪ ﺣﺎﻣﯽ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺳﺮش ﺑﻪ ﮐﺎﻏﺬ ﺗﻮي دﺳﺘﺶ ﺑﻮد: ﻣﻤﻨﻮن ... اﻣﺎ ﺑﺎﻫﺎﺗﻮن ﺗﻤﺎس ﻣﯿﮕﯿﺮم ...
- ﻣﯿﺪوﻧﯿﺪ ﮐﻪ ﭘﺪر ﭼﻪ ﻗﺪر از دﯾﺪارﺗﻮن ﺧﻮﺷﺤﺎل ﻣﯿﺸﻦ ... در ﺿﻤﻦ ﮔﻔﺘﻦ راﺟﻊ ﺑﻪ ﻣﺰاﯾﺪه واردات داروي ﺑﯽ ﻫﻮﺷﯽ ﻫﻢ ﻣﯿﺘﻮﻧﯿﻢ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﯿﻢ ... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﺮا ﯾﻬﻮ ﺗﻤﺎم اﻋﺘﻤﺎد ﺑﻪ ﻧﻔﺴﻢ ﭘﺮﯾﺪ ... ﭘﻮزﺧﻨﺪي روي ﻟﺒﻢ اوﻣﺪ ... ﻣﻦ واﻗﻌﺎ ﮐﺠﺎ ﺳﯿﺮ ﻣﯿﮑﺮدم اﯾﻦ ﻣﺪت؟ ﻣﻦ رو ﭼﻪ ﺑﻪ اﯾﻦ آدم ﻟﻮﮐﺲ رو ﺑﻪ روم ... ﺑﻪ اﯾﻦ ﺷﺮﮐﺖ ... ﺑﻪ ﻣﺰاﯾﺪه ﻫﺎي ﻣﯿﻠﯿﺎردي ... ﺑﻪ ... ﺑﻪ اﯾﻦ ﻋﻄﺮ ﺳﻨﮕﯿﻦ ﻓﺮاﻧﺴﻮي ... ﻣﻦ رو ﺣﺘﯽ دﯾﮕﻪ ﭼﻪ ﺑﻪ ﻧﻮه ﻫﺎي اﻧﺘﻈﺎم ... ﮐﺘﺎب رو ﺗﻮي دﺳﺘﻢ ﻣﺸﺖ ﮐﺮده ﺑﻮدم ... ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻋﺮق ﮐﻒ دﺳﺘﻢ ﺟﻠﺪش ﮐﻤﯽ ﺗﻮ ﺧﻮدش ﺟﻤﻊ ﺷﺪه ﺑﻮد ... دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺑﺮم ﺑﯿﺮون ﺣﺎﻟﻢ ﺧﻮب ﻧﺒﻮد ... از ﻋﺼﺮ ﮐﻪ اﺻﻼ ﺧﻮب ﻧﺒﻮد اﯾﻨﺠﺎ ﺑﺪﺗﺮ ﻫﻢ ﺷﺪه ... ﺣﺎﻣﯽ اﻣﻀﺎﯾﯽ ﺑﻪ ﺑﺮﮔﻪ اﻧﺪاﺧﺖ ... و ﺻﺪاي ﺗﻖ ﺗﻖ ﮐﻔﺶ ﻫﺎي زﯾﺒﺎي دﺧﺘﺮ ﮐﻤﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺰدﯾﮏ ﺗﺮ ﺷﺪ: ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ﺗﻮ ﺷﺮﮐﺖ ﻧﻮﯾﺪ ﻫﻢ وﻗﺖ ﻧﺸﺪ ﻣﻌﺮﻓﯽ ﺑﺸﻢ ﻣﻦ ﻧﯿﮑﯽ ﻫﺴﺘﻢ ... دﺳﺘﻢ رو ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ دراز ﮐﺮدم ... ﻗﺪم ﻫﻢ ازش ﮐﻮﺗﺎه ﺗﺮ ﺑﻮد ... ﻣﻦ روﯾﺎ رو ﻫﻢ ﺑﺎرﻫﺎ ﮐﻨﺎر ﺣﺎﻣﯽ دﯾﺪه ﺑﻮدم ... ﺣﺘﯽ ﺑﺎرﻫﺎ ﺷﻨﯿﺪه ﺑﻮدم ﮐﻪ اﻧﺘﻈﺎم ﺑﺰرگ اون رو ﺑﺮاي ﺣﺎﻣﺪ و ﺑﻌﺪ ﻫﺎ ﺑﺮاي ﺣﺎﻣﯽ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﻣﯽ ﺑﯿﻨﻪ اﻣﺎ ﻫﺮﮔﺰ اﯾﻦ ﺣﺲ ﺧﻔﻪ ﮐﻨﻨﺪه و ﯾﻪ ﺟﻮراﯾﯽ ﻏﺮﯾﺐ و ﺗﺤﻘﯿﺮ آﻣﯿﺰ رو ﺑﻬﺶ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﻫﻤﻪ ﺣﺲ ﻫﺎ رو ﭘﻨﻬﺎن ﮐﻨﻢ: ﻣﻦ ﻫﻢ ﻫﻤﺮاز ﺧﻮش ﺑﺨﺘﻢ ... ﺳﺮ ﻣﺠﺪدي ﺑﺮام ﺗﮑﻮن داد و از در اﺗﺎق ﺑﯿﺮون رﻓﺖ ... ﻫﯿﭻ ﺣﺮﻓﯽ زده ﻧﺸﺪ ... ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰي اﻣﺎ ﮐﻞ اﻧﺮژي ﻣﻦ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ... ﺣﺴﺎدت ﻧﻤﯿﮑﺮدم ... ﻧﻪ ﻫﺮﮔﺰ ﻣﻦ رو ﭼﻪ ﺑﻪ ﺣﺴﺎدت ... ﭘﺲ اﯾﻦ ... ﭘﺲ اﯾﻦ ﺗﻠﺨﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ رﮔﻬﺎ ﺟﺮﯾﺎن ﭘﯿﺪا ﮐﺮده ﺑﻮد ﭼﯽ ﺑﻮد؟ ﺷﺎﯾﺪ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﻤﺎم اون ﻣﺴﺎﺋﻠﯽ ﮐﻪ اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ﺳﻌﯽ ﮐﺮده ﺑﻮدم ﻧﺒﯿﻨﻢ ... ﺣﺎﻻ ﺑﺪ ﺟﻮر دوﺑﺎره و دوﺑﺎره ﺑﻪ ﭼﺸﻤﻢ اوﻣﺪه ﺑﻮد ... ﮐﺘﺎﺑﻢ رو ﺗﻮي ﮐﯿﻔﻢ ﮔﺬاﺷﺘﻢ: ﻣﻦ ﻣﯿﺮم ﺑﺎ اﺟﺎزت ... ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺗﻮ اﺗﺎق ﮐﻨﻔﺮاﻧﺲ ﻫﺴﺘﻦ ... ﺑﻨﺪ ﮐﯿﻔﻢ رو ﻣﺮﺗﺐ ﮐﺮدم ... و ﻗﺪم اول رو ﺑﺮداﺷﺘﻢ ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺟﺪي رو ﺑﻪ روم اﯾﺴﺘﺎد: ﺗﻮ ﭼﺘﻪ؟ ﺧﯿﻠﯽ ﺟﺪي ﺑﻮد ... ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ ... اﻣﺎ ﻣﻦ ﻫﻢ داﻏﻮن ﺗﺮ از اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ ﺑﻮدم : ﻫﯿﭽﯿﻢ ﻧﯿﺴﺖ ...
- اﯾﻦ ﺳﺎﻋﺖ ﺳﺮت رو اﻧﺪاﺧﺘﯽ ﭘﺎﯾﯿﻦ داري ﮐﺠﺎ ﻣﯿﺮي؟ ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺘﻢ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﻧﻪ ﺑﻮد: اﯾﻦ ﺳﺎﻋﺘﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻫﻤﯿﺸﻪ از ﺗﻤﺮﯾﻦ ﺑﯿﺮون ﻣﯿﺎم و ﺗﺎ ﺧﻮﻧﻪ ام ﻫﻢ ﻣﯿﺮم ... ﭘﺲ ﻋﺠﯿﺐ ﻧﯿﺴﺖ ... دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﭼﻮﻧﻪ اش ﮐﺸﯿﺪ: ﺑﺮاي اون ﻫﻢ از اﯾﻦ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﻓﮑﺮي ﻣﯿﮑﻨﯿﻢ ... ﮐﻼﻓﻪ ﺑﻮدم و ﻓﻘﻂ دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺑﺮم ... ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺧﺎﻃﺮ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﯽ ﺟﻤﻠﻪ آﺧﺮش ﻓﮑﺮ ﻫﻢ ﻧﮑﺮدم ... ﺳﺮم رو ﮐﻤﯽ ﺧﻢ ﮐﺮدم روي ﮔﺮدﻧﻢ و ﺑﺎ ﺻﺪاي آروﻣﯽ ﮐﻔﺘﻢ: ﺣﺎﻣﯽ ...
- ﺟﺎﻧﻢ ... آﺧﻪ ﺗﻮ ﭼﺘﻪ ... اوﻣﺪي داﻏﻮن ﺑﻮدي اﻻن داﻏﻮن ﺗﺮ ﻫﻢ ﺷﺪي؟
- ﺧﯿﻠﯽ ﺧﺴﺘﻪ ام ...
- ﻓﺮدا ...
- ﺷﻤﺎ ﻓﺮدا دﻋﻮﺗﯽ ... ﯾﻪ ﻗﺪم ﺑﻬﻢ ﻧﺰدﯾﮏ ﺗﺮ ﺷﺪ ... اﯾﻦ ﻃﻮري ﻣﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﻧﻮﺷﺘﻪ اﻧﺪازه ﻧﺨﻮد ﻃﻼﯾﯿﯽ رﻧﮓ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﮐﺮوات اﺑﺮﯾﺸﻤﯽ ﻗﻬﻮه اي اش رو ﮐﻪ اﻣﻀﺎي ﻃﺮاح ﺑﻮد رو ﺑﺒﯿﻨﻢ ...
- ﭼﯽ ﺗﻮ اون ﻓﮑﺮﺗﻪ ﺧﺎﻧﻮم ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ... ﻣﻦ ﻓﺮدا ﺷﺐ ﻫﯿﭻ ﺟﺎ ﻧﻤﯿﺮم ...
- ﻫﯿﭽﯽ ... ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻫﻢ ﺷﺎم ﻣﯽ ﺧﻮان ﺑﺎ ﺣﺎﻣﺪ ﺑﺎﺷﻦ ... ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﺮاي ﯾﻪ ﻗﺮار داد ﮐﺎري ﻗﺮار دارم ... ﯾﻪ اﺑﺮوش رﻓﺖ ﺑﺎﻻ: ﺑﺎ ﮐﯽ؟ ﺑﺪون اﯾﻨﮑﻪ ﺟﻮاﺑﺶ رو ﺑﺪم ﻃﻠﺐ ﮐﺎر ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم ... دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﺶ ﮐﺸﯿﺪ: ﻣﯿﺮﺳﻮﻧﻤﺖ ... ﺷﺐ ﺑﻬﺖ زﻧﮓ ﻣﯿﺰﻧﻢ ... ﮔﻮﺷﯿﺖ رو ﺑﺮدار ... ... ﭼﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد ﺧﻮدم ﻫﻢ ﻧﻤﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ... ﻓﻘﻂ ... ﻓﻘﻂ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺑﻪ ﻧﻈﺮم ﯾﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﺧﺎﮐﺴﺘﺮي ﺷﺪه ﺑﻮد ... دﯾﮕﻪ رﻧﮕﯽ ﻧﺒﻮد ... ﻣﻦ اﯾﻦ ﻣﺮد رو دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ ... از دوﺳﺘﺎﺷﺘﻦ ﺑﻪ اون ﻃﺮف ﻋﺎﺷﻘﺶ ﺑﻮدم ... اﻣﺎ ... اﻣﺎ ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ اون ﻋﻄﺮ ﮔﺮم ﻓﺮاﻧﺴﻮي ﻟﻌﻨﺘﯽ ﭼﯽ داﺷﺖ ﮐﻪ اﯾﻦ ﻃﻮر داﻏﻮﻧﻢ ﮐﺮد ... ﻃﻮري ﮐﻪ ﺣﺘﯽ اﯾﻦ ﻧﮕﺎه ﻧﮕﺮان ﺧﺎﮐﯽ رﻧﮓ ﻫﻢ ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﺴﺖ ﺟﺎﯾﯽ رو دﯾﮕﻪ رﻧﮕﯽ ﮐﻨﻪ ... ﻫﯿﭽﯽ ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﺣﺎﻟﻢ رو ﺑﻬﺘﺮ ﮐﻨﻪ ... ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﮐﺎﻏﺬ روي ﻣﯿﺰ اﻧﺪاﺧﺘﻢ ... ﻗﺮار داد ﺗﺨﺮﯾﺐ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﻮد و ﻣﻦ ﺣﺘﯽ ﻓﺮﺻﺖ ﻧﺸﺪه ﺑﻮد ﺑﺎ ﮐﺴﯽ ﻣﺸﻮرت ﮐﻨﻢ ... ﺳﯿﺎ ﻣﺎﻣﻮرﯾﺖ ﺑﻮد ﺑﺮاي دو ﻫﻔﺘﻪ و ﻣﻦ ... ﭼﺮا واﻗﻌﺎ ﭼﺮا از ﺣﺎﻣﯽ ﻧﻤﯿﭙﺮﺳﯿﺪم ... ﮐﻼﻓﻪ دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﻣﻮﻫﺎم ﮐﺸﯿﺪم. دﺳﺘﻢ رﻓﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺗﻠﻔﻦ ... دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺑﺎ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﻢ ... اﻣﺎ اﻻن ﺧﻮﻧﻪ ﺣﺎﻣﺪ ﺑﻮدن از اوﻧﺠﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻗﺮار ﺑﻮد اﻣﺸﺐ ﺑﺎﻫﻢ ﺳﯿﻨﻤﺎ ﺑﺮﯾﻢ ﻣﻦ ﻋﺼﺮم رو ﺑﺮاﺷﻮن ﺧﺎﻟﯽ ﮐﺮده ﺑﻮدم و اوﻧﻬﺎ ﻫﻢ ﮐﺎﻣﻼ ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﺮده ﺑﻮدن ﭼﻮن ﻗﺮار ﺑﻮد ﺑﺎ ﺣﺎﻣﺪ ﺑﺮن ﻓﻨﺪق رو واﮐﺴﻨﻬﺎش رو ﺑﺰﻧﻦ ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﻗﻮل ﺧﻮدﺷﻮن ﭘﯿﺘﺰا ﻓﺮوﺷﯽ رو ﮐﺸﻒ ﮐﺮده ﺑﻮدن ﮐﻪ ﻣﯿﺘﻮﻧﺴﺘﻦ ﺑﺮن ... ﺷﺎﯾﺪ ﺟﺎﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو ﻣﯿﺒﺮدم ﺗﺎ ﺣﺎﻻ رو دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻦ ... ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺎﯾﺪ ﺟﺎﻫﺎي ﺑﻬﺘﺮي ﻣﯿﺒﺮدﻣﺸﻮن ... ﺣﺎﻣﺪ ﺑﺮاي ﻧﯿﻮﺷﺎ ﻟﭗ ﺗﺎپ ﺧﺮﯾﺪه ﺑﻮد ﻋﻠﯽ رﻏﻢ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﺣﺎﻣﯽ ... ﻣﻨﻢ ﺧﻮب داﺷﺘﻢ ﭘﻮﻟﻬﺎم رو ﺟﻤﻊ ﻣﯿﮑﺮدم ﺑﺮاش ﺑﺨﺮم ... ﺧﻮب دﯾﺮ ﮐﺮدم ... اﺷﮑﻬﺎم رو ﭘﺎك ﮐﺮدم ... ﺑﭽﻪ ﺷﺪه ﺑﻮدم و اﯾﻦ روزﻫﺎ ﺑﺪ ﺟﻮر ﻧﯿﺎز ﻣﻨﺪ ﻧﻮازش ﺑﻮدم و ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ﭼﺮا ازﺣﺎﻣﯽ دوري ﻣﯿﮑﺮدم ... آره واﻗﻌﺎ ﭼﺮا دوري ﻣﯿﮑﺮدم ... ﺑﺮاي اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر ﺗﻮ اﯾﻦ ﻣﺪت ﻣﻦ دﺳﺘﻢ ﺑﻪ ﮔﻮﺷﯽ رﻓﺖ ﺑﺮاي زﻧﮓ ﺷﺪن ... زﻧﮓ اول ... دوم ... ﺳﻮم و ﺣﺘﯽ ﻫﻔﺘﻢ ... و ﺑﻌﺪ اﺷﻐﺎل ... ﮔﻮﺷﯽ رو روي ﻣﺒﻞ ﭘﺮت ﮐﺮدم ... رﻓﺘﻪ ... ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﻧﻤﯿﺮم اﻣﺎ رﻓﺘﻪ ... ﻗﺮار داد ﮐﺎري و اون ﻋﻄﺮ ﻓﺮاﻧﺴﻮي ... و ﻣﻦ ... ﺗﻨﻬﺎ ﮐﻨﺎر ﻗﺎب ﭘﻨﺠﺮه آﺑﯽ رﻧﮓ ﺧﻮﻧﻪ ام.
- ﭼﺮا اﻧﻘﺪر ﻻﻏﺮ و داﻏﻮن ﺷﺪي؟ ﺑﻪ روي ﺳﯿﺎوش ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم ﮐﻪ اﺧﻤﻮ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯽ ﮐﺮد ﮔﻔﺘﻢ: ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﺧﻮﺷﮕﻠﻢ ...
- ﻣﻘﻠﺘﻪ ﻧﮑﻦ ﻫﻤﺮاز ... ﺗﻮ ﯾﻪ ﺳﻪ ﻫﻔﻨﻪ اﺧﯿﺮ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ داﻏﻮﻧﯽ ... ... ﭼﯽ ﺑﻬﺶ ﻣﯿﮕﻔﺖ از ﺗﻤﺎم ﺣﺴﻬﺎي اﯾﻦ ﻣﺪت ﻣﯿﮕﻔﺘﻢ ... از ﻋﺎﺷﻘﯽ ﺗﺎ ﻣﻐﺰ اﺳﺘﺨﻮان ﺧﻮدم؟ از ﺳﺮ ﺷﻠﻮغ اﯾﻦ ﻣﺪت ﺣﺎﻣﯽ؟ از ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﮐﻪ ﺳﺮﺷﻮن ﺑﻪ ﺣﺎﻣﺪ ﮔﺮم ﺷﺪه ﺑﻮد ... از ﺗﻤﺮﯾﻦ ﻫﺎي وﺣﺸﺘﻨﺎك ﺳﺨﺘﻤﻮن؟ از ﺧﻮﻧﻪ اي ﮐﻪ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻗﺮار ﺷﺪه ﺑﻮد ﺗﺨﺮﯾﺐ ﺷﻪ؟ از ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ؟ از ﭼﯽ واﻗﻌﺎ؟ ﺑﻪ ﺟﺎي ﺗﻤﺎم اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎي ﺗﻠﺦ ﺗﺮﺟﯿﺢ دادم ﯾﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺷﯿﺮﯾﻦ ﺑﺰﻧﻢ: ﺧﻮﺑﻢ ... ﺑﺎ ﻣﺸﺖ راﺳﺘﺶ ﺑﻪ ﮐﻒ دﺳﺖ ﭼﭙﺶ زد: د ﻧﯿﺴﺘﯽ ﻓﺪات ﺷﻢ ... د ﻧﯿﺴﺘﯽ ﻣﻤﻮش ﻣﻦ ... . ﺑﻐﺾ ﮐﺮدم ﻣﻦ واﻗﻌﺎ ﺑﻪ ﮐﺴﯽ ﺗﻌﻠﻖ ﻫﻢ داﺷﺘﻢ؟ دﻟﺒﺴﺘﮕﯽ ﻣﮕﻪ ﺗﻌﻠﻖ ﺧﺎﻃﺮ ﻧﺒﻮد ... ﻣﮕﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻋﺎﺷﻖ ﻫﻤﯿﻦ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﻌﺸﻮق رو ﻧﻤﯿﺨﻮاﺳﺖ؟ ﭼﺸﻤﺎم رو روي ﻫﻢ ﮔﺬاﺷﺘﻢ و ﺑﻪ ﭘﺸﺘﯽ ﻣﺒﻞ ﺗﮑﯿﻪ دادم: ﺧﺴﺘﻪ ام ... اﺣﺴﺎس ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺟﺴﺎرﺗﻢ ﺗﻤﻮم ﺷﺪه ...
- ﺧﻄﺮﻧﺎك ﺣﺮف ﻣﯿﺰﻧﯽ ﻫﻤﺮاز ... ... ﻧﮕﺮاﻧﯽ ﺗﻮ ي ﻟﺤﻨﺶ دﻟﻢ رو ﺳﻮزوﻧﺪ ... ﯾﺎد ﺣﺎﻣﯽ اﻓﺘﺎدم ... ﺳﻪ روز ﭘﯿﺶ ... وﻗﺘﯽ ﺑﺮاي دﯾﺪن ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رﻓﺘﻢ ... اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم اﺛﺮي از ﺗﻤﺎم اون ﻣﺤﺒﺖ ﺗﻮي ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻧﺒﻮد و ﻣﻦ از ﺳﻪ روز ﭘﯿﺶ ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﻗﺒﻞ ﺑﻬﻢ رﯾﺨﺘﻪ ﺑﻮدم ... ﻋﺰﯾﺰم ... دﯾﮕﻪ ﺟﺴﺎرت از ﻋﺸﻖ ﺣﺮف زدن رو ﻧﺪاري ﻧﻪ؟ دوﺳﺖ داﺷﺘﻦ ﻣﺜﻞ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﻣﺮوارﯾﺪ ﮔﺸﺘﻦ ﺗﻮ آﺑﻬﺎي ﻋﻤﯿﻘﻪ و اﯾﻦ ﻧﮕﺎه ﺧﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻧﻤﯿﺎد ﺗﻮاﻧﺎﯾﯽ اﯾﻦ رو داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻦ ... زﯾﺮ ﻟﺐ ﮔﻔﺘﻢ: ﺑﻪ اﺣﺴﺎﺳﺶ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﻧﯿﺴﺖ ... ﻧﯿﺴﺖ ﻣﻄﻤﺌﻨﺎ ... اﺷﮑﯽ ﺗﻮي ﭼﺸﻤﻢ ﻧﯿﺶ ﻣﯿﺰد رو ﮐﻤﯽ ﻋﻘﺐ زدم ...
- ﺑﺎ ﺗﻮ ام ﻫﻤﺮاز ﮐﺠﺎﯾﯽ؟
- دوﺳﺖ دارم ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﺗﻮ ي ﮐﻮﭼﻪ ﺗﻨﻬﺎ راه ﺑﺮم ... ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ رو از اول ﺷﺮوع ﮐﻨﻢ ... ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ رو ... ﺧﺴﺘﻪ ام ﺳﯿﺎ ... ﺧﯿﻠﯽ ﺧﺴﺘﻪ ... ﺗﻮي ﺧﻮدم ﺟﻤﻊ ﺷﺪم: ﺧﻮاﺑﻢ ﻣﯿﺎد ... روي ﮐﺎﻧﺎﭘﻪ دراز ﮐﺸﯿﺪم و ﺳﯿﺎ روم رو ﮐﺸﯿﺪ ... ﺑﻬﺶ راﺟﻊ ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﻧﮕﻔﺘﻢ ... ﻗﺮار داد رو ﻫﻨﻮز اﻣﻀﺎ ﻧﮑﺮده ﺑﻮدم ... ﺧﯿﻠﯽ اﺳﺘﺮس داﺷﺘﻢ ... ﺗﻤﺎم ﺧﺎﻃﺮاﺗﻢ داﺷﺖ ﺑﺎ ﺧﺎك ﯾﮑﺴﺎن ﻣﯿﺸﺪ ... رﻧﮓ آﺑﯽ ﻗﺎب ﭘﻨﺠﺮه ﺑﺎ ﭘﻨﺠﺮه ﻫﺎي دو ﺟﺪاره ﺳﻔﯿﺪ رﻧﮓ ﻋﻮض ﻣﯿﺸﺪ ... ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ ﻫﺎي ﺟﺪﯾﺪ ﻣﯿﻮﻣﺪن ... ﺗﻤﺮﯾﻦ داﻏﻮﻧﻢ ﻣﯿﮑﺮد ... ﻧﮕﺎه ﺷﮑﺴﺖ ﺧﻮرده راﻣﯿﻦ ... ﻧﮕﺎه ﮐﺜﯿﻒ ﻧﺮﯾﻤﺎن ... ﻧﮕﺎه ﺧﺴﺘﻪ از زﻧﺪﮔﯽ ﺧﻮدم ﺗﻮ ﻗﺎب آﯾﻨﻪ ... ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﮐﺮدن وﺳﺎﯾﻞ ﻣﺎدام ... ﮐﻪ ﮐﻞ ﻫﻔﺘﻪ ﮔﺬﺷﺘﻪ ام روﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ... ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﯾﻪ ﺧﺎﻧﻮم ارﻣﻨﯽ دﯾﮕﻪ و ﭘﯿﺪا ﮐﺮدن ﯾﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺳﺎﻟﻤﻨﺪان ﺗﺮ ﺗﻤﯿﺰ ﻧﺰدﯾﮏ ﻟﻮاﺳﻮن ... اﻟﺘﻤﺎس ﺑﻬﺶ ﺑﺮاي ﻧﮑﺮدن اﯾﻦ ﮐﺎر و ﺟﻮاب ﺛﺎﺑﺖ ﺷﻨﯿﺪن ... ﺗﻤﺎم اﯾﻨﻬﺎ ﺑﻪ ﮐﻨﺎر ... ﺧﺴﺘﻪ ﺑﻮدن از ﻣﻌﻠﻘﯽ ﺗﻮ ﻫﻮا ... اﺣﺴﺎﺳﯽ ﮐﻪ ﯾﻪ ﺷﺐ زﻣﺴﺘﻮﻧﯽ ﺟﺮﻗﻪ اي ﺧﻮرد ... ﭼﻨﺪ ﺷﺐ ﺑﻌﺪش ﺑﺎ ﯾﻪ ﺟﻌﺒﻪ ﭘﺮ از ﺷﯿﺮﯾﻨﯽ ﻫﺎي زﯾﺒﺎي ﻗﺮﻣﺰ رﻧﮓ ﺑﻪ ﺷﮑﻞ ﻗﻠﺐ دوﺑﺎره ﻣﺮور ﺷﺪ ... و ﺑﺮاي ﻣﻦ ﺑﺎ اﯾﻦ ﮔﯿﺮه ﻃﻼﯾﯽ رﻧﮓ ﺑﯽ ﻧﻈﯿﺮ ﺗﺜﺒﯿﺖ ﺷﺪ ... ﻏﯿﺮ ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﻫﺮ روز ﺣﺎﻟﻢ ﭘﺮﺳﯿﺪه ﺷﺪ ... اﻣﺎ اﺣﺴﺎس ﻣﯿﮑﺮدم از وﻗﺘﯽ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﺎ ﺣﺎﻣﺪ ﺻﻤﯿﻤﯽ ﺷﺪن ... از وﻗﺘﯽ ﻓﻨﺪق ﻋﺎﻣﻞ رﻓﺘﻦ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﻪ اون ﺧﻮﻧﻪ ﺷﺪ ... از وﻗﺘﯽ ﺑﺮاي ﯾﻪ ﺷﺐ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﺎ ﺣﻀﻮر ﺣﺎﻣﯽ ﺣﺎﺿﺮ ﺷﺪن ﺗﻮ اﺗﺎﻗﺎﺷﻮن ﺑﺨﻮاﺑﻦ و ﻓﺮداش ﺑﺎ آب و ﺗﺎب ﺑﺮام ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﻨﻦ ... ﺗﻤﺎم داﺷﺘﻪ ﻫﺎم ﭘﺮ ﮐﺸﯿﺪن و رﻓﺘﻦ ... دﯾﮕﻪ ﺣﺘﯽ ﻗﺮﺑﻮن ﺻﺪﻗﻪ ﻫﺎي ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ... اﻇﻬﺎر دﻟﺘﻨﮕﯿﺸﻮن ﺑﻬﻢ ﻫﻢ ﺗﻮ اﯾﻦ ﺳﻪ ﻫﻔﺘﻪ ﺣﺎﻟﻢ رو ﺑﻬﺘﺮ ﻧﮑﺮد ﮐﻪ ﻧﮑﺮد ... ﺳﯿﺎ در اﺗﺎق رو ﺑﺴﺖ ﺗﺎ ﻣﻦ ﻣﺜﻼ ﺑﺨﻮاﺑﻢ و ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ زﯾﺎدي زود ﺷﺮوع ﺷﺪه ﺑﻮد و اﻧﮕﺎر ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ زود داﺷﺖ ﺳﺮد ﻣﯿﺸﺪ ... ﺣﺎﺻﻞ ﺑﻪ ﻫﻢ رﯾﺨﺘﮕﯽ ﻫﻮرﻣﻮن ﻫﺎم ﺑﻮد؟ ﺣﺎﺻﻞ ﺧﺴﺘﮕﯽ و ﺗﻐﯿﯿﺮات ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻫﻢ ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ اﻣﺎ در ﺗﻤﺎم ﺗﻠﻔﻨﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ﺑﻬﻢ زده ﺑﻮد ﻓﻘﻂ ﯾﻪ ﺟﻤﻠﻪ ﻫﯽ ﺗﮑﺮار ﺷﺪه ﺑﻮد: ﭼﺘﻪ ﻫﻤﺮاز؟ ﺧﻮب ﻧﯿﺴﺘﯽ؟ و ﺟﻮاب ﺗﮑﺮاري ﻣﻦ: ﺧﻮﺑﻢ ... ﮐﺎرﻫﺎت ﭼﻪ ﻃﻮر ﭘﯿﺶ ﻣﯿﺮه؟ و ﺟﻤﻠﻪ دﯾﺸﺒﺶ: ﻫﻤﺮاز داري دﯾﻮﻧﻪ ام ﻣﯿﮑﻨﯽ ... ﭼﺘﻪ؟ ﭼﺮا ﻧﮕﺎﻫﺖ اﯾﻦ ﺷﮑﻠﯽ ﺷﺪه؟ ﭼﺮا ﺻﺪات اﯾﻦ ﻃﻮري ﺷﺪه؟ و ﻣﻦ ﺟﺮات ﻧﮑﺮدم ﺑﭙﺮﺳﻢ ﭼﺮا ﻣﻦ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺗﻮ ﻧﮕﺎﻫﺖ اون ﻧﮕﺎه ﻧﯿﺴﺖ؟ و اﯾﻨﮑﻪ ﮐﻢ ﻣﯿﺎوردم اﮔﺮ ﻣﯿﭙﺮﺳﯿﺪم ﭼﺮا ﺗﻮ ﮐﻪ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﯽ ﺑﺮي ﺧﻮﻧﻪ ﻧﯿﮑﯽ دروغ ﮔﻔﺘﯽ ... ﻣﻦ ارزﺷﺶ رو داﺷﺘﻢ ﺑﺮات؟
- اﻣﺮوز ﯾﮑﻢ زودﺗﺮ ﻣﯿﺮم ... اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ رﺿﺎ دﺳﺘﯿﺎر ﮐﺎرﮔﺮداﻧﻤﻮن ﺑﻮد ... ﺗﺎﯾﯿﺪي ﮐﺮد: آره ﺑﺮو ... ﺧﯿﻠﯽ ﺧﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯿﺮﺳﯽ ... اﺟﺮا ﯾﮑﻢ ﺟﻠﻮ اﻓﺘﺎده وﮔﺮﻧﻪ اﯾﻦ ﻃﻮري ﺗﺤﺖ ﻓﺸﺎرﺗﻮن ﻧﻤﯿﺬاﺷﺘﯿﻤﺘﻮن ... دو ﺷﺐ ﺑﻮد ﭘﻠﮑﻢ ﻣﯿﭙﺮﯾﺪ ... دﻟﻢ ﺑﺮاي ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﭘﺮ ﻣﯿﮑﺸﯿﺪ ... ﺑﺎﯾﺪ ﻣﯿﺮﻓﺘﻢ اﻣﺮوز ﯾﺎ ﻓﺮدا دﯾﺪﻧﺸﻮن اﻣﺎ ﻗﺒﻞ از ﻫﺮ ﭼﯿﺰ ﺑﻪ ﺧﻮاب و آراﻣﺶ اﺣﺘﯿﺎج داﺷﺘﻢ ... ﺑﻪ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدن ... دﻟﻢ ﮐﺎﻧﺎﭘﻪ ﺧﻮﻧﻪ رو ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ... ﺷﺎل ﻣﺎدرم رو روم ﺑﮑﺸﻢ و ﮐﺘﺎب ﺑﺨﻮﻧﻢ ... دﻟﻢ اون ﺷﺐ زﯾﺒﺎي ﺗﻮ ﭘﺎرك رو ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ... دﻟﻢ ﺣﺎﻣﯽ رو ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ و ﺳﻪ ﻫﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻮدﻧﺶ ﻣﺜﻞ ﻗﺒﻞ ﻧﺒﻮد اﻧﮕﺎر درﮔﯿﺮ ﺧﻮدش ﺑﻮد ... ﯾﺎ ﻣﻦ اﻧﻘﺪر درﮔﯿﺮ ﺧﻮدم ﮐﻪ ﺣﺴﺶ و ﺟﻤﻼﺗﺶ رو ﻧﻤﯿﮕﺮﻓﺘﻢ ... ﻧﺮﯾﻤﺎن ﺑﻮد اﻣﺎ ﺳﺮ ﺗﻤﺮﯾﻦ ﻧﯿﻮﻣﺪ ... ﻣﻨﺸﯽ ﺻﺤﻨﻪ اش ﺑﻮد و دﺳﺘﯿﺎرش ... ﭘﻮﯾﺎن ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺧﻮب ﺑﻮد اﻣﺎ ﻣﻦ ﺗﺸﻨﻪ ﺑﺪه ﺑﺴﺘﺎﻧﻬﺎي ﻋﺎﻃﻔﯽ ﺳﺮ ﺻﺤﻨﻪ ﻣﻮن ﺑﺎ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻮدم ... ﺑﺮاي ﻋﻮض ﺑﻪ اﺗﺎق ﭘﺸﺖ ﺻﺤﻨﻪ رﻓﺘﻢ ... ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻫﻢ ﻫﻤﻪ رﻓﺘﻪ ﺑﻮدن ... ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﺑﻮدم زود ﺗﺮ ﺑﺮم دﯾﺮﺗﺮ از ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد از ﺑﺲ ﮐﻪ ﭘﻮﯾﺎن ﻫﯽ ﯾﺎدش رﻓﺖ و از اول ﺗﮑﺮار ﮐﺮدﯾﻢ و ﺑﻌﺪ ﺗﻠﻔﻦ ﻧﺴﺒﺖ ﻃﻮﻻﻧﯽ داﺷﺘﻢ و ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﻫﻤﻪ رﻓﺘﻪ ﺑﻮدن ﭘﺸﺖ ﺑﻪ در اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮدم ﺳﻌﯽ داﺷﺘﻢ وﺳﺎﯾﻠﻢ رو ﺗﻮ ﮐﯿﻔﻢ ﺑﺬارم ... زﯾﻨﺐ ﺧﺎﻧﻮﻧﻢ و داﻣﺎدش و ﺑﺴﺎز ﺑﻔﺮوش ﺑﻮدن ﮐﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻫﻢ ﻣﻐﺰم رو ﺧﻮرده ﺑﻮدن ﺑﺎﯾﺪ ﻣﯿﺮﻓﺘﻢ ﺑﯿﺮون ﺑﻪ ﺳﯿﺎ زﻧﮓ ﻣﯿﺰدم ... ﺻﺪاي در اﺗﺎق اوﻣﺪ ... ﮐﯿﻔﻢ رو ﺗﻮي دﺳﺘﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﭼﺮﺧﯿﺪم ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﻧﺮﯾﻤﺎن ﺑﻮد ... ﺗﺮﺳﯿﺪم ... ﺗﻪ دﻟﻢ ﺧﺎﻟﯽ ﺷﺪ ... ﭼﺸﻤﺎش ﻗﺮﻣﺰ ﺑﻮد و ﺧﻮدش ﻫﻢ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺣﺎل ﻋﺎدي ﻧﺪاﺷﺖ ... ﺑﻮي ﺧﺎﺻﯽ ﻣﯿﺪاد ﺑﻮي ﯾﻪ دود ﺧﺎص ... ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ﯾﻌﻨﯽ ﺷﻨﯿﺪه ﺑﻮدم ﮐﻪ ﻧﻮﻋﯽ ﻣﻮاد ﺧﺎص ﻣﯿﮑﺸﻪ ... اﻣﺎ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﺑﺎﻫﺎش ﺳﺮﮐﺎر ﻧﻤﯿﺎد اﻣﺎ اﻻن ... آب دﻫﻨﻢ رو ﻣﺤﮑﻢ ﻗﻮرت دادم و آروم آروم ﺑﻪ ﺳﻤﺖ در ﺣﺮﮐﺖ ﮐﺮدم ...
- ﮐﺠﺎ ﺧﻮﺷﮕﻠﻪ؟ ﻓﻘﻂ ﻣﻦ ﺑﺪم ... از ﭼﯿﻪ ﻣﻦ ﺧﻮﺷﺖ ﻧﻤﯿﺎد ... اون آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ﺣﺘﻤﺎ ﺧﻮب ﺑﻬﺖ ﺳﺮوﯾﺲ ﻣﯽ ده ﮐﻪ ﻣﺎ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺖ ﻧﻤﯿﺎﯾﻢ ... ﻫﯿﭽﯽ ﻧﻤﯿﮕﻔﺘﻢ ﯾﻌﻨﯽ ﻻل ﺷﺪه ﺑﻮدم ... ﻓﻘﻂ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﻓﺮار ﮐﻨﻢ ... ﺑﻬﻢ ﻧﺰدﯾﮏ ﺗﺮ ﺷﺪ و ﻣﻦ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺗﻮ دﯾﻮرا ﻓﺮو روﻓﺘﻢ و ﺧﻮدم رو ﺑﻪ ﻣﺴﺖ در ﮐﺸﯿﺪم ... ﺑﯿﻨﯿﺶ رو ﺑﺎﻻ ﮐﺸﯿﺪ: ﺑﺎ ﭘﻮﻟﺪارﻫﺎ ﻣﯿﮕﺮدي ﺧﻮب ... ﺑﺎ اون ﻟﺒﺎﺳﺎي ﻟﻮﮐﺲ ... و اون ﻣﺎﺷﯿﻦ و اون ﻧﻔﻮذ وﺣﺸﺘﻨﺎﮐﺶ ... ﺗﺎزه ﺑﻪ ﻣﺤﻤﺪ ﻫﻢ ﺣﺘﻤﺎ ﺣﺎﻟﻬﺎﯾﯽ دادي ﮐﻪ از اون ﺳﺮ اﯾﺮان زﻧﮓ ﻣﯿﺰﻧﻪ ﻓﺤﺶ ﺑﺎروﻧﻢ ﻣﯿﮑﻨﻪ ... ﺑﺬار ﻻاﻗﻞ ﮐﺎري ﮐﺮده ﺑﺎﺷﻢ دﻟﻢ ﻧﺴﻮزه ... ﺧﻮﺷﮕﻠﯽ ... ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺷﮕﻞ ... از روز اول ﻫﻢ ﺑﻪ ﻧﻈﺮم ﺧﻮاﺳﺘﻨﯽ اوﻣﺪي ﺑﺎ اون ﺻﺪاي ﭘﺮ از ﻋﺸﻮه ات ... ... ﻟﻌﻨﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﻪ زن ﺑﻮدم ... ﻟﻌﻨﺖ ﺑﻪ ﺻﺪاﯾﯽ ﮐﻪ ﻫﺮ ﮐﺎري ﻣﯽ ﮐﺮدم اﯾﻦ ﻃﻮر ﺑﻮد ... ﻟﻌﻨﺖ ﺑﻪ زﻧﺪﮔﯽ ... ﺑﻪ ﮐﺎرم ... ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ... ﻓﻘﻂ ﻓﺮﯾﺎد زدم:
- ﺧﻔﻪ ﺷﻮ ﻋﻮﺿﯽ ... ﻓﺮﯾﺎد زدم: آﺷﻐﺎل ... ﺑﺎ ﻓﺮﯾﺎد ﻣﻦ ﺑﻮد ﯾﺎ ﺧﻮردن ﻧﺮﯾﻤﺎن ﺑﻪ ﻣﯿﺰ ﮐﻪ در ﺑﺎز ﺷﺪ ... رﺿﺎ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎ ﺗﺮس ﻧﮕﺎﻫﻤﻮن ﻣﯿﮑﺮد ﻣﺤﮑﻢ ﺑﻪ ﭘﯿﺸﻮﻧﯿﺶ ﮐﻮﺑﯿﺪ: ﺑﺪﺑﺨﺘﻤﻮن ﮐﺮدي ﻧﺮﯾﻤﺎن ... ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ اوﻣﺪ ﮐﻪ ﺷﺎﻟﻢ رو داﺷﺘﻢ روي ﺳﺮم ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪم و ﺗﺮﺳﺎن ﮔﻔﺖ: ﻫﻤﺮاز ... ﻫﻤﺮاز ﺻﺒﺮ ﮐﻦ ﺣﺮف ﻣﯿﺰﻧﯿﻢ ...
- دﻫﻨﺖ رو ﺑﺒﻨﺪ ... ﻣﻦ دﯾﮕﻪ ﻧﻤﯿﺎم ... ﻓﻬﻤﯿﺪي ... دﯾﮕﻪ ﻧﻤﯿﺎم ... ﭘﺮﯾﺪم ﺑﯿﺮون رﺿﺎ ﭘﺸﺖ ﺳﺮم اﺳﻤﻢ رو ﺻﺪا ﻣﯿﮑﺮد و ﻣﻦ اﺷﮏ ﻣﯿﺮﯾﺨﺘﻢ ﺑﻪ ﭘﻬﻨﺎي ﺻﻮرﺗﻢ ... داﺷﺘﻢ ﺧﻔﻪ ﻣﯿﺸﺪم ... ﺣﺎﻟﻢ از ﺧﻮدم ﺑﻬﻢ ﻣﯿﺨﻮرد ... از ﺗﻤﺎم ﺣﺮﻓﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻬﻢ زد ... از زﻧﺪه ﺑﻮدﻧﻢ ... اي ﮐﺎش ﺧﻮدم رو از اﯾﻦ ﭘﻞ ﭘﺮت ﻣﯿﮑﺮدم ﭘﺎﯾﯿﻦ ... ﺧﻮدم رو ﺗﻮي ﺗﺎﮐﺴﯽ درﺑﺴﺖ اﻧﺪاﺧﺘﻢ ... ﺑﺮام ﻣﻬﻢ ﻧﺒﻮد ﮐﻪ اﻻن ﭼﯽ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮد ... اﻻن ﻣﻦ ﻓﻘﻂ دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺑﺮم و ﺗﻮي آﻏﻮﺷﺶ ﮔﻢ ﺑﺸﻢ ... ﺑﺮم ﭘﯿﺸﺶ ﻋﻄﺮ ﺳﯿﮕﺎرش رو ﻧﻔﺲ ﺑﮑﺸﻢ ... دﻟﻢ ﺣﺎﻣﯽ رو ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ. راﻧﻨﺪه ﺗﺎﮐﺴﯽ ﺗﻤﺎم ﻃﻮل راه ﺗﻮي آﯾﻨﻪ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد و ﻓﮑﺮ ﻣﮑﯿﻨﻢ ﺑﺮاي اﺷﮏ ﻫﺎم ﻏﺼﻪ ﺧﻮرد ... ﭘﯿﭽﯿﺪ ﺗﻮ ﮐﻮﭼﻪ ﺑﺎغ ... دﻟﻢ ﭘﺮ ﻣﯿﮑﺸﯿﺪ ﺑﺮاي ﻣﺮدي ﮐﻪ ﺗﻮ اﯾﻦ ﻋﻤﺎرت ﺑﻮد ... اﮔﺮ ﻫﻢ ﻧﺒﻮد ﻣﯿﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺗﺎ اﺑﺪ اﯾﻦ ﺟﺎ ﻣﻨﺘﻈﺮش ﺑﻤﻮﻧﻢ ... ﺟﻠﻮي در ﯾﻪ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺳﯿﺎده رﻧﮓ ﭘﺎرك ﺑﻮد ... ﺗﺎﮐﺴﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﺟﻠﻮﺗﺮ ﺑﺮه ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻢ ﺑﺎﯾﺴﺘﻪ ... ﺣﺎﻣﺪ ﺑﻮد ﯾﻪ ﺳﺎك ﮐﻮ ﭼﯿﮏ رو ﮔﺬاﺷﺖ ﺗﻮي ﺻﻨﺪوق ﻋﻘﺐ و ﺑﻌﺪ دوﺑﺎره رﻓﺖ ﺗﻮ ... و ﺑﻌﺪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ ﺣﺎﻣﯽ و ﯾﻪ ﺳﺎك دﯾﮕﻪ ﺑﻪ ﻋﻼوه ﯾﻪ ﺳﺒﺪ ﻣﺨﺼﻮص ﺧﻮراﮐﯽ ﻫﺎي ﻣﺴﺎﻓﺮت ﺑﯿﺮون اوﻣﺪن ... ﻣﻦ ... ﺗﻤﻮم ﺷﺪم اون ﻟﺤﻈﻪ ... ﺑﭽﻪ ﻫﺎ داﺷﺘﻦ ﺑﺎ ﭘﺪرﺷﻮن ﻣﺴﺎﻓﺮت ﻣﯿﺮﻓﺘﻦ ... و ﻣﻦ ... ﻣﻦ ﮐﯽ ﺑﻮدم؟ ﺟﺎده ﺻﺎف ﮐﻦ ... ﺑﺮاي اﯾﻨﮑﻪ ﺣﺎﻣﺪ ﺑﺘﻮﻧﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎش رو داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ... ﺣﺎﻣﯽ ﻟﺒﺎس رﺳﻤﯽ ﺗﻨﺶ ﺑﻮد ... ﮔﻮﻧﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو ﺑﻮﺳﯿﺪ و ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺳﻮار ﺷﺪن ... و ﺑﻌﺪ ﻧﯿﮑﯽ از ﺗﻮي ﺣﯿﺎط ﺑﯿﺮون اوﻣﺪ ... دﯾﮕﻪ اوﻧﺠﺎ ﻣﻮﻧﺪن ﻓﺎﯾﺪ ه اي ﻧﺪاﺷﺖ ... ﺗﺎﺑﻠﻮي رو ﺑﻪ روم ﺑﺮام ﮐﺎﻓﯽ ﺑﻮد ... ﻣﻦ ﻫﻤﺮاز ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣﯿﮕﻔﺘﻢ ﺑﺎ دﯾﺪن ﭼﯿﺰي ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺖ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﻮﻧﺪ و ﭘﺮﺳﯿﺪ ... ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﺟﻠﻮم ﺑﻮد ﺟﺎي ﺗﻤﺎم ﺳﺌﻮاﻟﻬﺎي دﻧﯿﺎ ﭘﺮ از ﭘﺎﺳﺦ ﺑﻮد ...
- ﺧﺎﻧﻮم ﭘﯿﺎده ﻧﻤﯿﺸﯿﺪ؟ ﺑﺎ ﺻﺪاي ﻟﺮزون ﮔﻔﺘﻢ: ﻧﻪ ... اﮔﺮ ﻣﯿﺸﻪ دﻧﺪه ﻋﻘﺐ ﺑﮕﯿﺮﯾﺪ ... ﺗﻤﺎم ﺑﺪﻧﻢ ﻣﯿﻠﺮزﯾﺪ ... ﻫﻤﻪ ﺗﻨﻢ ﯾﻪ ﺑﻐﺾ ﮔﻨﺪه ﺑﻮد ... ﯾﻪ ﺑﻐﺾ ﮐﻪ اﻧﺘﻬﺎﯾﯽ ﻧﺪاﺷﺖ ... ﻣﻦ ... ﻫﯿﭻ ﭼﯽ ﻧﺒﻮدم ... ﯾﻪ زن ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺑﻪ ﺟﺮم اﻧﺪك ﺟﺬاﺑﯿﺘﺶ ﺑﺮاي ﻫﻤﮑﺎرش ﻋﺎﻣﻠﯽ ﺑﻮد ﺑﺮاي ﻟﺬت ... ﯾﻪ ﺧﺎﻟﻪ ﺑﻮدم ﺑﺮاي ﺗﺎﺛﯿﺮ ﮔﺬاﺷﺘﻦ رو ي ﺧﻮاﻫﺮ زاده ﻫﺎم ﺗﺎ ﭘﺪرﺷﻮن رو ﺑﭙﺬﯾﺮن ... ﯾﻪ دﺧﺘﺮ ﺑﻮدم ... ﺑﺮاي ﺣﺎﻣﯽ ... ﻫﯿﭻ ﭼﯽ ﻧﺒﻮدم و ﺷﺎﯾﺪ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻫﻢ دوﺳﺘﻢ ﻧﺪاﺷﺖ ﯾﺎ ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻢ داﺷﺖ و ﻣﻦ ... ﺳﺮم رو ﺑﻪ ﺻﻨﺪﻟﯽ ﺗﮑﯿﻪ دادم ... ﻣﻦ ﯾﻪ ﺗﻬﯽ ﺑﻮدم ... ﯾﻪ ﻫﯿﭻ ﺧﯿﻠﯽ ﮔﻨﺪه ﺗﻤﺎم ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮﺷﻮن ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎ ل زﻧﮕﯽ ﮐﺮده ﺑﻮدم د رﭼﻨﺪ ﺳﺎﻋﺖ ﻧﺎﺑﻮد ﺷﺪه ﺑﻮد و ﻣﻦ ﻧﻪ اﻋﺘﻤﺎدي دﯾﮕﻪ ﺑﻪ ﺷﻐﻠﻢ داﺷﺘﻢ ... ﻧﻪ ﺑﻪ داﺷﺘﻪ ﻫﺎم ... ﺑﻐﻀﻢ ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺑﻠﻨﺪ ﺗﺮي ﺗﺮﮐﯿﺪ و ﻧﻪ ... ﻧﻪ ﺑﻪ ﻋﺸﻘﻢ ... ﻧﺰدﯾﮏ ﺧﻮﻧﻪ ﭘﯿﺎده ﺷﺪم و ﭘﻮل راﻧﻨﺪه رو ﭘﺮداﺧﺖ ﮐﺮدم: ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ آﻗﺎ ﺗﻮ اﯾﻦ ﻣﺪت ﺷﻤﺎ رو ﻫﻢ اذﯾﺖ ﮐﺮدم ...
- ﻧﻪ دﺧﺘﺮم ... اﻣﺎ ... ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﺮاﻗﺐ ﺧﻮدت ﺑﺎش ... ﮐﻠﯿﺪ اﻧﺪاﺧﺘﻢ وارد ﺧﻮﻧﻪ ﺷﺪم و ﮐﻪ ﮐﺎرﮔﺮﻫﺎ داﺷﺘﻦ ﻣﺘﺮش ﻣﯽ ﮐﺮد ... ﺗﺎ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ دﯾﮕﻪ ﺣﺘﯽ ﺧﻮﻧﻪ ﻫﻢ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... ﻣﻮﺑﺎﯾﻞ رو ﺑﺮداﺷﺘﻢ ... ﺑﻪ ﺳﯿﺎ زﻧﮓ ﺑﺰﻧﻢ ... ﺗﻨﻬﺎ ﭘﻨﺎﻫﻢ اون ﺑﻮد ﺗﻮ اﯾﻦ ﻟﺤﻈﻪ ... ﺑﻮق ﺳﻮم ﮔﻮﺷﯽ ﺑﺮداﺷﺘﻪ ﺷﺪ ... آوﯾﺴﺎ ﺑﻮد: ﻫﻤﺮاز ﺟﻮن ... اﻟﻮ ... اﻟﻮ ... ﺟﻮاب ﻧﺪادم ... ﻗﻄﻊ ﮐﺮدم و ﺑﻌﺪ ﮔﻮﺷﯽ رو ﺧﺎﻣﻮش ﮐﺮدم ... ﮐﻪ ﭼﯽ؟ ﺑﺎ آوﯾﺴﺎ ﺑﯿﺮون ﺑﻮد و ﻟﺤﻈﺎت ﺧﻮش اون رو ﻫﻢ ﺑﻬﻢ ﻣﯿﺮﯾﺨﺘﻢ؟ ﮐﻪ ﭼﯽ واﻗﻌﺎ؟ اﺣﺴﺎس ﺧﻮب اون رو ﻫﻢ ﺑﺮﯾﺰم ... ﭼﯽ ﻧﺼﯿﺒﻢ ﻣﯿﺸﻪ ... واﻗﻌﺎ ﭼﯽ؟ ﻧﺸﺴﺘﻢ روي ﻣﺒﻞ ... ﻫﻨﻮز ﻫﻤﻪ ﺟﺎم ﻣﯿﻠﺮزﯾﺪ ... اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﺗﻮي ﻣﻌﺪم ﭼﯿﺰي ﺗﺎب ﺧﻮرد ... ﭘﯿﭻ ﺧﻮرد ... دوﯾﺪم ﺳﻤﺖ دﺳﺘﺸﻮﯾﯽ ﻫﻤﻪ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﻫﺎم رو ﺑﺎﻻ آوردم ... ﻫﻤﻪ دردﻫﺎم رو ﻫﻤﻪ زﺟﺮﻫﺎم رو ﻫﻤﻪ ﺗﻠﺨﯽ ﻫﺎ رو ... ﺻﻮرﺗﻢ رو آب زدم ﺑﻪ زور ﺑﺪﻧﻢ رو ﮐﻪ ﻣﺜﻞ ﺟﻨﺎزه ﺑﻮد ﺣﺮﮐﺖ دادم ﺑﯿﺮون ... ﺗﻠﻔﻦ زﻧﮓ ﻣﯿﺨﻮرد ... زﻧﮓ ﻣﯿﺨﻮرد ... زﻧﮓ ﻣﯿﺨﻮرد رﻓﺖ روي ﭘﯿﻐﺎم ﮔﯿﺮ ... ﺳﯿﺎوش ﺑﻮد: دﺧﺘﺮه زﺑﻮن دراز ﮔﻮﺷﯿﺖ ﭼﺮا ﺧﺎﻣﻮﺷﻪ ... زﻧﮓ ﻣﯿﺰﻧﯽ ﺧﻮﻧﻪ ﻣﺮدم ﭼﺮا در ﻣﯿﺮي ... آوﯾﺴﺎ ﺑﻌﺪش ﻫﺮ ﭼﯽ ﺑﻬﺖ زﻧﮓ زد ﭼﺮا اﺷﻐﺎل ﺑﻮدي ... ﭘﺎﻫﺎم رو ﺗﻮي ﺷﮑﻤﻢ ﺟﻤﻊ ﮐﺮدم ... ﺣﺲ و ﺣﺎﻟﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺪ ﺑﻮد ... ﻧﻔﺮ ﺑﻌﺪي ﻋﻤﻪ ﺑﻮد: ﻫﻤﺮاز ﻓﺪات ﺷﻢ ... ﮐﺠﺎﯾﯽ ﻋﻤﻪ ﻓﺪات ﺷﻪ ... ﻣﯿﺪوﻧﯽ ﭼﻨﺪ وﻗﺘﻪ ﯾﻪ ﺳﺮاغ از ﻣﻦ ﻧﮕﺮﻓﺘﯽ؟ ﯾﻪ زﻧﮓ ﺑﺰن ... دارﯾﻢ ﻣﺤﻤﺪ اﻣﯿﻦ رو دادﻣﺎد ﻣﯿﮑﻨﯿﻢ ... ... ﻣﺤﻤﺪ اﻣﯿﻦ ... ﭘﺴﺮ ﺑﺰرگ ﻋﻤﻪ ... ﻋﻤﻪ ... ﺑﺎغ ﮔﻼﺑﯽ ... ﻣﻦ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﻋﺠﯿﺒﻢ ... ﮔﻮﺷﯽ ﺧﺎﻣﻮﺷﻢ ... ﻣﻮﻫﺎي ﺧﯿﺴﻢ رو از ﭘﯿﺸﻮﻧﯽ ام ﻋﻘﺐ زدم و ﻟﺒﻬﺎي ﺳﺮدم رو زﯾﺮ دﻧﺪوﻧﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ ... ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﮐﻤﺪ دﯾﻮاري اﺗﺎﻗﻢ رﻓﺘﻢ ... ﺧﺴﺘﻪ ﺑﻮدم ... ﺧﯿﻠﯽ ﺧﺴﺘﻪ ... ﺑﻮي ﺧﺎك ﻧﻢ ﺧﻮرده رو ﻧﻔﺲ ﮐﺸﯿﺪم ... ﺗﺎ ﺗﻪ دﻧﯿﺎ ﺑﻮي زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯿﺪاد ... ﺗﺮﻣﯿﻨﺎل ﻫﻢ اﯾﻦ ﻣﻮﻗﻊ ﺷﺐ ﺧﻠﻮت ﺧﻠﻮت ﺑﻮد ... ﭼﺸﻤﻬﺎم رو ﮐﻪ از ﺷﺪت ﮔﺮﯾﻪ و ﺧﺴﺘﮕﯽ دﯾﮕﻪ ﺳﻮﯾﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻦ رو ﺑﻬﻢ ﻓﺸﺮدم ﺗﺎ ﺑﻬﺘﺮ ﺑﺘﻮﻧﻢ ﺑﺒﯿﻨﻢ ... اﻃﺮاﻓﻢ رو ... ﻣﺤﻤﺪ اﻣﯿﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ ﭘﺮاﯾﺪش ﺗﮑﯿﻪ داده ﺑﻮد و ﮐﻨﺎرش ﻋﻤﻪ ﺑﻮد ﺑﺎ اون ﻫﯿﮑﻞ رﯾﺰه اش ﺗﻮ ﭼﺎدر ﺳﯿﺎﻫﺶ ﮔﺮدن ﻣﯿﮑﺸﯿﺪ ... دوﺑﺎره ﺑﻐﺾ ﮐﺮدم ... ﺳﺎك ﻫﻮﻟﯽ ﮐﻪ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮدم رو ﺑﻪ دﺳﺖ ﭼﭙﻢ دادم و ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ رﻓﺘﻢ ... ﺑﺎ دﯾﺪﻧﻢ ﻣﺤﮑﻢ ﺑﻐﻠﻢ ﮐﺮد ... و ﻣﻦ ﭼﻪ ﻗﺪر اﯾﻦ روزﻫﺎ ﺑﻪ آﻏﻮش اﺣﺘﯿﺎج داﺷﺘﻢ ... ﻫﻖ زدم و ﻋﻤﻪ ﻧﭙﺮﺳﯿﺪ ... ﻧﭙﺮﺳﯿﺪ از ﺑﻌﺪ از دوﺳﺎل ﺑﻪ اﯾﻦ ﺷﻬﺮ ﮐﻮﭼﯿﮏ ﭘﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻨﻢ ... ﻧﭙﺮﺳﯿﺪ از ﻗﯿﺎﻓﻪ داﻏﻮﻧﻢ ... ﻣﺤﻤﺪ اﻣﯿﻦ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﻮد ﺳﺮ ﺑﻪ زﯾﺮ ﺳﻼﻣﯽ ﮐﺮد و ﺳﺎك رو از دﺳﺘﻢ ﮔﺮﻓﺖ ﮔﺬاﺷﺖ ﺗﻮ ﺻﻨﺪوق ﻋﻘﺐ ... ﺳﺮم رو ﮔﺬاﺷﺘﻢ روي ﺑﺎﻟﺸﺖ ﺳﻔﯿﺪ ﻋﻤﻪ ﻫﻤﻮن ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ اﻃﺮاﻓﺶ رو ﺑﺎ ﻧﺦ ﺻﻮرﺗﯽ ﺷﻤﺎره دوزي ﻇﺮﯾﻔﯽ ﺑﻪ ﺷﮑﻞ ﻏﻨﭽﻪ ﮔﻞ رز داﺷﺖ ... ﺗﻮ اﯾﻦ ﻫﻮاي ﻧﯿﻤﻪ ﺳﺮد زﻣﺴﺘﻮﻧﯽ اﯾﻦ ﺷﻬﺮ ﮐﻮﯾﺮي دراز ﮐﺸﯿﺪم ﺗﺸﮏ اﺗﺎق ﻣﺤﻤﺪ رﺿﺎ ﭘﺴﺮ ﮐﻮﭼﯿﮏ ﻋﻤﻪ ﮐﻪ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﻪ اﺗﺎق ﺑﺮادر ﺑﺰرﮔﺶ ... ﺧﻮﻧﻪ ﻋﻤﻪ ﮐﻮﭼﯿﮏ ﺑﻮد ... ﺻﺪاي اذان ﻣﺴﺠﺪ ﺗﻮي ﺧﻮﻧﻪ ﭘﯿﭽﯿﺪ و ﺻﺪاي ﺑﺎز ﺷﺪن در اﺗﺎق ﻋﻤﻪ ... ﺷﻮﻫﺮ ﻋﻤﻪ ام ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺮاي ﻧﻤﺎز داﺷﺖ ﻣﯿﺮﻓﺖ ﺑﻪ ﻣﺴﺠﺪ ... ﻣﺮد ﻓﻮق اﻟﻌﺎده اي ﺑﻮد ... ﻣﻬﺮﺑﻮن و دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﯽ ... داﺷﺘﻢ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم ﻣﯿﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺑﺎ ﺧﻮﻧﻪ اي ﮐﻪ ﺑﺮاي رﻫﻦ ﺑﻬﻢ ﻣﯿﺪادن ﺑﻤﻮﻧﻢ ﻫﻤﯿﻦ ﺟﺎ ... ﯾﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﺨﺮم ... ﺷﻮﻫﺮ ﻋﻤﻪ ام ﻣﻌﻠﻢ ﺑﺎز ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﻣﯽ ﺗﻮﻧﺴﺖ ﺗﻮ ﺗﻨﻬﺎ ﻫﻨﺮﺳﺘﺎن اﯾﻦ ﻣﻨﺰﻗﻪ ﺑﺮام ﯾﻪ ﮐﺎري دﺳﺖ و ﭘﺎ ﮐﻨﻪ ... ﻧﺸﺪ ﻣﻨﺸﯽ ﻣﯿﺸﺪم ﯾﻪ ﺟﺎ ... ﻫﻤﯿﻦ ﺟﺎ ﻣﯿﻤﻮﻧﺪم ... ﭼﯿﺰي ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﺨﻮام ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮش ﺑﺮﮔﺮدم ﺑﻪ اون ﺷﻬﺮ ... ﺑﻌﺪ از ﻓﻮت ﻣﺎﻣﺎن و رﻫﺎ ﻋﻤﻪ ﭼﻪ ﻗﺪر ﮔﺮﯾﻪ زاري ﮐﺮد ... ﺷﻮﻫﺮ ﻋﻤﻪ ام ﺧﻮدش دوﺑﺎر اوﻣﺪ دﻧﺒﺎﻟﻢ ﮐﻪ ﺑﺮم ﺑﺎﻫﺎﺷﻮن زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﻢ ... اﻣﺎ ﻣﻦ ﻫﻢ درﺳﻢ ﺑﻮد و ﺷﻐﻞ و رﺷﺘﻪ اي ﮐﻪ ﺗﻮ اﯾﻦ ﺷﻬﺮ ﮐﻮﭼﯿﮏ آﯾﻨﺪه اي ﻧﺪاﺷﺖ ﻫﻢ دو ﺗﺎ ﺧﻮاﻫﺮ زاده ﻫﺎم ... دﻟﻢ ﺑﺮاﺷﻮن ﭘﺮ ﮐﺸﯿﺪ ... دﻟﻢ ﻋﻄﺮ ﺗﻦ ﻧﯿﻮﺷﺎ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﻟﭙﺎي ﮐﻮﺷﺎ رو ﺑﻐﻀﻢ رو ﻗﻮرت دادم ﺑﺎﯾﺪ ﻋﺎدت ﻣﮑﯿﺮدم اوﻧﻬﺎ ﻫﻢ ﻋﺎدت ﻣﯿﮑﺮدن ... ﯾﻌﻨﯽ ﮐﺴﯽ ﺑﻪ ﯾﺎم اﻓﺘﺎده ﺑﻮد ... ﮐﺴﯽ دﻧﺒﺎﻟﻢ ﮔﺸﺘﻪ ﺑﻮد؟ ﺑﺎﯾﺪ ﻻ اﻗﻞ ﺑﻪ ﮔﻠﻨﺎر ﺧﺒﺮ ﻣﯿﺪادم ... ﮔﻮﺷﯿﻢ رو از ﺗﻮ ﺟﯿﺐ ﭘﺎﻟﺘﻮم در آوردم ... دﺳﺘﻢ ﻫﯽ رﻓﺖ و ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﺑﻌﺪ ﭘﺸﯿﻤﻮن ﺷﺪم ... ﻻي در رو ﺑﺎز ﮐﺮدم ... آﻓﺘﺎب ﺗﺎ وﺳﻂ ﻫﺎي اﺗﺎق اوﻣﺪه ﺑﻮد ... ﺷﺎﻟﻢ رو وري ﺳﺮم ﻣﺮﺗﺐ ﮐﺮدم و از در ﺧﺎرج ﺷﺪم ... ﺗﻠﻮﯾﺰوﯾﻦ روﺷﻦ ﺑﻮد و ﻋﻤﻪ روﺑﻪ روش ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و داﺷﺖ ﺑﻪ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ آﺷﭙﺰي ﺑﺎ دﻗﺖ ﮔﻮش ﻣﯿﮑﺮد ... ﺑﺎ دﯾﺪﻧﻢ از ﺟﺎش ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺑﯿﻤﺎري آرﺗﺮوزش ﮐﻤﯽ ﻟﻨﮓ ﻣﯿﺰد: ﺑﯿﺎ ﻓﺪات ﺷﻢ ... ﺑﯿﺎ ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﻗﻮﺗﻪ ﺑﺮاي ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮﺗﻢ ... و ﻣﻦ ﭼﻪ ﻗﺪر اﯾﻦ زن رو ﮐﻪ ذره اي ﮐﻨﺠﮕﺎوي ﻧﻤﯿﮑﺮد دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ ... ﺳﻔﺮه رو ﮐﻨﺎر زد ﻧﻮن ﺗﺎزه ... و از ﺳﺮ ﺳﻤﺎور ﻗﻮري ﮔﻞ ﺳﺮﺧﯽ رو ﺑﺮداﺷﺖ و ﻣﻦ ﺑﺪ ﺟﻮر اﺣﺴﺎس ﻣﯿﮑﺮدم ﺑﻮي زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯿﺎد ...
- ﻋﻤﻪ اول ﺑﺮم دﺳﺖ و ﺻﻮرﺗﻢ رو ﺑﺸﻮم ... ﺗﻮي آﯾﻨﻪ ﺑﻪ ﺧﻮدم ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم و دﺳﺘﻢ رﻓﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ اون ﮔﯿﺮه ... ﺑﻐﺾ ﮐﺮدم ... آروم از ﺑﯿﻦ ﻣﻮﻫﺎم ﺑﯿﺮوﻧﺶ ﮐﺸﯿﺪم و ﮔﺬاﺷﺘﻤﺶ ﺗﻮ ﺟﯿﺐ ﺷﻠﻮار: ﻣﻦ ... ﺧﯿﻠﯽ دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ ﺣﺎﻣﯽ ... ﺧﯿﻠﯽ ... ... داﺷﺘﻢ ... دارم ... ﺧﻮاﻫﻢ داﺷﺖ اﻣﺎ ﻣﻦ ﯾﺎد ﮔﺮﻓﺘﻢ ... ﯾﺎد ﮔﺮﻓﺘﻢ ﮐﻪ زﻧﺪﮔﯽ رو ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻮارد ﺑﺎﯾﺪ از اﺑﺘﺪا ﺳﺎﺧﺖ ... ﺑﺎﯾﺪ ﺗﺨﺮﯾﺐ ﺷﺪ دوﺑﺎره ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ... دوﺑﺎره ﺳﺎﺧﺖ ... ﺻﻮرت ﺟﺪﯾﺶ اوﻣﺪ ﺟﻠﻮي ﭼﺸﻤﺎم ... ﺑﯿﺮون ﮐﻪ اوﻣﺪم ﺑﻮي ﭼﺎي ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﭘﯿﭽﯿﺪه ﺑﻮد: ﻋﻤﻪ ﻣﯿﺸﻪ ﻣﻦ ﯾﻪ زﻧﮓ ﺑﻪ ﺗﻬﺮان ﺑﺰﻧﻢ ...
- ﻋﻤﻪ ﻓﺪات ﺷﻢ اﯾﻦ ﺟﺎ ﺧﻮﻧﻪ ﺧﻮدﺗﻪ اﺟﺎزه ﻧﻤﯿﺨﻮاد ﮐﻪ ... اﻧﮕﺸﺘﻬﺎم درﺳﺖ ﮐﺎر ﻧﻤﯿﮑﺮد ﺑﺎ زﻧﮓ اول ﺑﺮداﺷﺖ: اﻟﻮ ... ﺻﺪاش ﺗﻮ دﻣﺎﻏﯽ ﺑﻮد و ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﻣﻔﺼﻞ ﮔﺮﯾﻪ ﮐﺮده ﺑﺎ ﺻﺪاي ﻟﺮزون ﮔﻔﺘﻢ: اﻟﻮ ...
- اﻟﻮ ... ﻫﻤﺮاز ... ﺑﻠﻨﺪ زد زﯾﺮ ﮔﺮﯾﻪ: ﮐﺠﺎﯾﯽ؟ ﻫﻤﺮاز ... ﺗﻮ ﮐﻪ ﻣﺎ رو ﮐﺸﺘﯽ ﻫﻤﺮاز ... اﺷﮑﻢ ﭼﮑﯿﺪ روي ﮔﻮﻧﻪ ام: ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ...
- ﺑﺒﺨﺸﻢ ... ﺧﻮدﺧﻮاه؟ از دﯾﺸﺐ ﻫﻤﻤﻮن ﻣﺜﻞ ﻣﺮغ ﺳﺮﮐﻨﺪه اﯾﻢ ... ﮐﺠﺎﯾﯽ ﺗﻮ؟ ﺷﻤﺎره ات ﻋﺠﯿﺐ ﺑﻮد ...
- ﺑﻪ ﮐﺴﯽ ﻧﮕﻮ ﮐﺠﺎم ﮔﻠﻨﺎر ﭘﯿﺶ ﻋﻤﻪ ﻧﺴﺮﯾﻦ اوﻣﺪم ...
- اوﻧﺠﺎ ﭼﺮا؟ ﭼﯽ ﺷﺪه؟ ﺗﻮ ﻣﯿﺪوﻧﯽ ﺑﻌﺪ از اﯾﻨﮑﻪ زﻧﮓ زدي ﻗﻄﻊ ﮐﺮدي ﺳﯿﺎ ﭼﻪ ﺷﮑﻠﯽ ﺷﺪه؟
- ﺗﻮﺿﯿﺢ ﻣﯿﺪم ﺑﺮات ﻓﻘﻂ واﻗﻌﺎ اﺣﺘﯿﺎج داﺷﺘﻢ و دارم ﺑﻪ آراﻣﺶ ... ... ﺟﺮات ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﺑﭙﺮﺳﻢ از ﺣﺎﻣﯽ ... ﻣﯿﺘﻮرﺳﯿﺪم ﺑﮕﻪ ﻫﯿﭽﯽ و ﺑﯿﺸﺘﺮ داﻏﻮﻧﻢ ﮐﻨﻪ ...
- ﺑﺎﯾﺪ ﺳﺮﯾﻊ ﻗﻄﻊ ﮐﻨﻢ ﺑﻔﻘﻂ ﺑﮕﻮ ﺳﺎﻟﻤﻢ ...
- دﯾﻮﻧﻪ ﺷﺪي ... ﻓﮑﺮ ﮐﺮدي ﮔﻮﺷﯿﻢ رو ﻧﻤﯿﮕﺮدن؟ ﺑﭽﻪ ﺷﺪي؟ ﺗﻮ دردت ﭼﯿﻪ؟ ﺑﻪ ﭼﻪ اﺟﺎزه اي اﯾﻦ ﮐﺎر رو ﺑﺎ ﻣﺎﻫﺎ ﮐﺮدي ... و ﻣﻦ ﺑﺪ ﺟﻮر دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺑﺪوﻧﻢ اﯾﻦ ﻣﺎﻫﺎ ﺷﺎﻣﻞ ﺣﺎل ﭼﻪ ﮐﺴﺎﯾﯽ ﻣﯿﺸﻪ ...
- ﻫﻤﺮاز ﻋﻤﻪ ﺟﺎن ﭼﺎﯾﯿﺖ ﯾﺦ ﮐﺮد. ﻋﻤﻪ رﺷﺘﻪ ﻫﺎي ﭘﻠﻮﯾﯽ رو ﺧﺮد ﻣﯿﮑﺮد و ﻣﻬﺪﯾﻪ ﻧﺎﻣﺰد ﻋﻘﺪي ﻣﺤﻤﺪ اﻣﯿﻦ ﻫﻢ ﺳﺮ ﻗﺎﺑﻠﻤﻪ ﺧﻮرﺷﺖ ﺑﻮد ... دﺧﺘﺮ زﯾﺒﺎﯾﯽ ﻧﺒﻮد اﻣﺎ ﻣﻬﺮﺑﻮن ﺑﻮد و ﺑﻠﺒﻞ زﺑﻮن ... ﻋﺸﻖ دﺧﺘﺮ ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ ﭘﺴﺮ ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ ﺑﻮدن ... از وﻗﺘﯽ اوﻣﺪه ﺑﻮد داﺷﺖ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯿﮑﺮد از داﻧﺸﮕﺎﻫﺶ ﺗﺎ ازدواج دﺧﺘﺮ داﯾﯿﺶ از ﺟﻬﯿﺰﯾﻪ اش ﺗﺎ ﭘﺎرﭼﻪ روﺗﺨﺘﯽ ﮐﻪ ﺧﻮاﻫﺮش داﺷﺖ ﮔﻠﺪوزي ﻣﯽ ﮐﺮد ﻣﻦ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدم ﭘﺸﺖ ﻣﯿﺰ ﭼﻮﺑﯽ آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ و دﺳﺘﻢ رو زده ﺑﻮدم زﯾﺮ ﭼﻮﻧﻪ ام ... ﻋﻤﻪ از اﯾﻦ ﺳﺮ آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ ﺑﻪ اون ﺳﻤﺖ ﻣﯿﺮﻓﺖ و ﺑﺎ ﺳﺮ ﺣﺮﻓﻬﺎي ﻋﺮوﺳﺶ رو ﺗﺎﯾﯿﺪ ﻣﯿﮑﺮد و ﮔﺎﻫﯽ ﺑﻬﺶ اﺿﺎﻓﺎﺗﯽ ﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد ﺳﺎدﮔﯽ زﻧﺪﮔﯽ اش و آرزوﻫﺎش ... آراﻣﺶ دﻏﺪﻏﻪ ﻫﺎش ﻫﻢ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯿﺸﺪ ﺑﻬﺶ ﺣﺴﺎدت ﮐﻨﻢ ... ﺗﻤﺎم دﻏﺪﻏﻪ ذﻫﻨﯿﺶ ﭘﯿﺪا ﮐﺮدن ﭘﺎرﭼﻪ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﺑﻮد ﺑﺮاي ﻟﺒﺎس ﻋﺮوﺳﺶ ﮐﻪ ﻗﺮار ﺑﻮد 6 ﻣﺎه دﯾﮕﻪ ﺑﺮ ﮔﺰار ﺑﺸﻪ و دردش ﻫﻢ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﭘﺮده آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ اش ﺧﻮب دوﺧﺘﻪ ﻧﺸﺪه و ﻣﻦ ﭼﻪ ﻗﺪر از ﺗﻤﺎم اﯾﻦ ﺑﺤﺚ ﻫﺎ دور ﺑﻮدم ... ﻣﻬﺪﯾﻪ ﻋﺎﺷﻖ ﻣﺤﻤﺪ اﻣﯿﻦ ﺑﻮد و اون ﻫﻢ ... ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺑﻌﺪ از اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﺧﯿﻠﯽ راﺣﺖ ﭘﯿﺶ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد اﻧﮕﺎر ﮐﻪ اﯾﻦ دﺧﺘﺮك ﭘﺮ ﺣﺮف و ﺑﺎ ﻣﺰه ﺗﻮ آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ ﻣﺎدر ﺷﻮﻫﺮش اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد و ﺧﺎﻧﻮﻣﯽ ﻣﯿﮑﺮد ... ﻋﻤﻪ اﺳﺘﮑﺎﻧﯽ ﭼﺎي رو ﺑﻪ روم ﮔﺬاﺷﺖ و ﻣﻬﺪﯾﻪ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ: ﺣﻮﺻﻠﺖ ﺳﺮ رﻓﺘﻪ؟ ﻫﻢ ﺳﻦ ﺑﻮدﯾﻢ اﻣﺎ زاوﯾﻪ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدﻧﻤﻮن ﺑﻪ دﻧﯿﺎ اﻧﮕﺎر زﻣﯿﻦ ﺑﻪ آﺳﻤﻮن ﺑﻮد و اﻻن اﯾﻦ ﺟﺎ ﺗﻮ اﯾﻦ آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ ﮔﺮم و ﭘﺮ از ﺑﻮي زﻋﻔﺮان ﻣﻦ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم ﺷﺎﯾﺪ ﻣﻦ ﺗﻤﺎم اﯾﻦ ﺳﺎﻟﻬﺎ راﻫﻢ رو اﺷﺘﺒﺎه رﻓﺘﻪ ﺑﻮدم ...
- ﻧﻪ ﯾﮑﻢ ﮐﻢ ﺧﻮاﺑﯿﺪم اﯾﻦ ﻣﺪت وﮔﺮﻧﻪ دارم از ﺻﺤﺒﺘﻬﺎﺗﻮن اﺳﺘﻔﺎده ﻣﯿﮑﻨﻢ ... ﻋﻤﻪ از ﺗﻮي ﻓﺮﯾﺰر ﺗﺎﻓﺘﻮن در آورد ﺗﺎ ﺗﻪ دﯾﮓ ﺑﺬاره: ﻣﻬﺪﯾﻪ ﮐﺎش ﻋﮑﺴﺎي ﺑﻠﻪ ﺑﺮوﻧﺖ رو آورده ﺑﻮدي ﺑﻬﺶ ﻧﺸﻮن ﻣﯿﺪادي ﺳﺮش ﮔﺮم ﺷﻪ ... ﻣﻬﺪﯾﻪ ﭼﺎدر ﮔﻠﺪاري روي ﺳﺮش اﻧﺪاﺧﺖ و از در ﺧﻮﻧﻪ ﺑﯿﺮون رﻓﺖ و ﻣﻦ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم اي ﮐﺎش اﯾﻦ ﺷﻬﺮ درﯾﺎ داﺷﺖ ... ﻣﻬﺪﯾﻪ ﻣﺎه ﻋﺴﻞ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺮه ﺷﯿﺮاز اوﻧﺠﺎ ﻫﻢ ﮐﻪ درﯾﺎ ﻧﺪاﺷﺖ ... ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ ﺗﺮ ﺑﻮد ﺑﻪ ﻧﻈﺮم اﮔﺮ درﯾﺎ داﺷﺖ و ﻣﻦ ﻫﻨﻮز داﺷﺘﻢ ﺑﻪ ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ ﻫﺎي ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم ... ﺣﺘﯽ اﯾﻦ درد ﭘﯿﭽﯿﺪه ﺗﻮ ﺑﺪﻧﻢ ... ﺣﺘﯽ اﯾﻦ ﺧﻮﻧﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ رگ ﻫﺎم ﺑﺎ درد ﺣﺮﮐﺖ ﻣﯿﮑﺮد ﻫﻢ روم رو ﮐﻢ ﻧﮑﺮده ﺑﻮد ﮐﻪ ﻫﻨﻮز داﺷﺘﻢ ﺑﻪ ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ ﺗﺮ ﺑﻮدﻧﻬﺎ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم ... ﮔﯿﺮه رو ﺗﻮي ﺟﯿﺒﻢ ﺗﻮي ﻣﺸﺘﻢ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻓﺸﺎر دادم ﻋﻤﻪ ﻇﺮف ﻧﻘﻞ رو ﺟﻠﻮم ﮔﺬاﺷﺖ: ﻓﺮﺳﺘﺎﻣﺶ ﯾﮑﻢ ﻣﻐﺰت اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﮐﻨﻪ ... ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم: ﻧﻪ ﻋﻤﻪ ﻣﻦ راﺣﺘﻢ ...
- ﻣﯽ دوﻧﻢ اوﻣﺪي اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﻋﻤﻪ ﻓﺪات ﺷﻢ ... ﻣﯿﺪوﻧﻢ ﮐﻪ ﺧﻮاﺳﺘﯽ دور ﺑﺎﺷﯽ ... ﻧﻤﯿﮕﯽ ﻫﻢ دردت ﭼﯿﻪ ﮐﻪ؟
- ﺧﯿﻠﯽ ﺗﻠﺨﻪ ﻋﻤﻪ اﻧﺴﺎن ﺑﻪ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﺑﻪ اﻧﺪازه ﺧﻮدش ﺑﺎزﻧﺪه ﻧﯿﺴﺖ ...
- ﻣﻦ از اﯾﻦ ﺣﺮﻓﺎي ﻓﻠﺴﻔﯽ ﺳﺮ در ﻧﻤﯿﺎرم ﺑﺎﺑﺎت ﻫﻢ از اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ زﯾﺎد ﻣﯿﺰد ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ﮐﯽ دﻟﺶ اوﻣﺪه دل دﺧﺘﺮك ﻣﻦ رو اﯾﻦ ﻃﻮر ﺑﺸﮑﻨﻪ ... ﺻﺪاي در اوﻣﺪ و ﻣﻬﺪﯾﻪ ﮐﻪ آﻟﺒﻮم ﺑﻪ دﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﻣﯿﻮﻣﺪ و ﻣﻦ ﺗﺎ ﭘﻬﻦ ﺷﺪن ﺳﻔﺮه ﻧﺎﻫﺎر ﻓﺮﺻﺖ ﻧﮑﺮدم ﺟﺰ ﺑﻪ ﺣﺮﻓﻬﺎي ﻣﻬﺪﯾﻪ ﺑﻪ ﺟﺎي دﯾﮕﻪ اي ﺗﻤﺮﮐﺰ ﮐﻨﻢ ... ﻣﺤﻤﺪ اﻣﯿﻦ و ﻣﺤﻤﺪ رﺿﺎ ﻫﺮ دو ﺑﯽ اﻧﺪازه ﺳﺮ ﺑﻪ زﯾﺮ ﺑﻮدن و آروم ﺷﻮﻫﺮ ﻋﻤﻪ ام ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺮد ﺧﻮﺑﯽ ﺑﻮد ... ﺧﺎﻧﻮاده ﭘﺪري ﻣﻦ ﺑﺎ وﺟﻮد اﯾﻨﮑﻪ ﺗﻮ ﯾﻪ ﺷﻬﺮ ﮐﻮﭼﯿﮏ ﺑﻪ دﻧﯿﺎ اوﻣﺪه ﺑﻮدن و ﺑﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﻣﺬﻫﺒﯽ ﺑﻮدن اﻣﺎ ﺑﻪ ﻣﺮاﺗﺐ از ﺷﻮﻫﺮ ﺧﺎﻟﻪ ﻣﺜﻼ روﺷﻦ ﻓﮑﺮم ﺑﺎزﺗﺮ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدن اﯾﻨﮑﻪ ﭘﺪر ﻣﻦ ﯾﻪ اﺳﺘﺎد ﺗﺎر ﺑﻮد ... اﯾﻨﮑﻪ ﻣﻦ ﺑﺎزﯾﮕﺮ ﺗﺎﺗﺮ ﺑﻮدم ﺑﺮاي ﺷﻮﻫﺮ ﻋﻤﻪ ﻣﻦ ﮐﻪ ﭘﺪرش ﺧﺎدم ﻣﺴﺠﺪ ﺑﻮد اﻧﻘﺪر ﻋﺠﯿﺐ ﻧﺒﻮد ﮐﻪ ﺑﺮاي اﮐﺒﺮ ﺧﺎن اﻧﺘﻈﺎم ﻋﺠﯿﺐ ﺑﻮد ...
- ﺧﺐ ﺧﺎﻧﻮم ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﯽ ﺑﺮادرزاده ات اﯾﻨﺠﺎﺳﺖ ... و ﻣﻦ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﺑﮕﻢ ﻣﻦ ﭼﻪ ﻗﺪر ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻢ از اﯾﻦ ﺑﻮدن ﺗﻮ اﯾﻦ ﺧﻮﻧﻪ آروم و دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﯽ ﺗﻮ ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ آروم و ﺳﺎده ﻣﯿﻮﻣﺪ و ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ اﻧﮕﺎر ﭘﯿﭽﯿﺪﮔﯽ ﻧﺪاﺷﺖ ... ﻣﻬﺪﯾﻪ ﺑﺎ اون روﺳﺮي ﻟﺒﻨﺎﻧﯽ و ﻟﭙﺎي ﺳﺮﺧﺶ ﮐﻪ ﮐﻨﺎر ﻣﺤﻤﺪ اﻣﯿﻦ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و ﺑﺎ ﻫﻢ زﯾﺮ زﯾﺮﮐﯽ ﺣﺮف ﻣﯿﺰدن ﻣﺤﻤﺪ رﺿﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺗﻤﺎم ﺳﻌﯿﺶ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﺴﺴﺘﻘﯿﻢ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﻧﮑﻨﻪ ... ﺷﻮﻫﺮ ﻋﻤﻪ ام ﺑﺎ اون ﻣﻮﻫﺎي ﺳﻔﯿﺪ و ﺻﻮرت ﻧﻮراﻧﯿﺶ و ﺧﻮﻧﻪ ﻓﻮق اﻟﻌﺎده ﺳﺎده ﺷﻮن ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺎر دﯾﮕﻪ ﯾﺎد آوري ﮐﺮدن ﮐﻪ اﺻﺎﻟﺘﺎ از ﮐﺠﺎم و ﭼﻪ ﻃﻮر ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ ... وﻗﺘﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺟﺪي ﺷﻮﻫﺮ ﻋﻤﻪ ام ﭘﺴﺮﻫﺎ رو ﮐﺸﯿﺪ ﮐﻨﺎر و در ﺣﺎﻟﺘﯽ ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮد ﻣﻦ ﻧﻤﯿﺸﻨﻮم ﺑﻬﺸﻮن ﺗﺬﮐﺮ داد ﺗﻮ ﻣﺪﺗﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ اﯾﻨﺠﺎم ﻧﺒﺎﯾﺪ زﯾﺎد ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﺎﺷﻦ ﺗﺎ ﻣﻦ راﺣﺖ ﺑﺎﺷﻢ ... وﻗﺘﯽ ﻣﻬﺪﯾﻪ ﭘﺎش رو ﮐﺮد ﺗﻮ ﯾﻪ ﮐﻔﺶ ﮐﻪ ﺑﺎﻫﺎش ﺑﺮم ﺗﺎ ﺑﺮاي رو ﺑﺎﻟﺸﺘﯽ ﺟﻬﯿﺰﯾﻪ اش ﻣﺮوارﯾﺪ و ﭘﺎرﭼﻪ ﺳﺎﺗﻦ اﻧﺘﺨﺎب ﮐﻨﻪ ... وﻗﺘﯽ ﻋﻤﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺑﺮاي ﺷﺎم وﺳﺎﯾﻞ آش ﺟﻮ رو آﻣﺎده ﮐﻨﻪ ... ﺑﻐﺾ ﻣﻦ اﻧﮕﺎر ﮐﻢ ﮐﻢ از ﺑﯿﻦ رﻓﺖ ... اﯾﻦ ﺟﺎ آدﻣﻬﺎﯾﯽ ﺑﻮدن ﮐﻪ ﻣﻦ رو دوﺳﺖ داﺷﺘﻦ ... ﻣﺎﻧﺘﻮم رو ﭘﻮﺷﯿﺪم و ﻣﻮﻫﺎم رو ﮐﺎﻣﻞ ﺑﺴﺘﻢ ... اﯾﻦ ﺟﺎ ﻫﻤﻪ ﺣﺎﺟﯽ رو ﻣﯿﺸﻨﺎﺧﺘﻦ و ﻣﻦ اﺻﻼ دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ آﻗﺎي ﻣﻌﻠﻢ دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﯿﻢ ﺣﺮﻓﯽ از ﺟﺎﻧﺐ ﻣﻦ ﺑﺸﻨﻮه ... ﻣﻬﺪﯾﻪ ﭼﺎدرش رو ﮐﻪ رو ﺳﺮش ﻣﺤﮑﻢ ﮐﺮد ﻋﻤﻪ ﺧﻢ ﺷﺪ و ﭼﯿﺰي رو ﺗﻮ ﺟﯿﺒﻢ ﮔﺬاﺷﺖ ... ﭘﻮل ﺑﻮد ... ﺷﺎﮐﯽ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ: ﻋﻤﻪ ﺗﻮ رو ﺧﺪا ﻣﻦ ﭘﻮل دارم ... ﻟﺒﺶ رو ﮔﺎز ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﺎ ﺳﺮ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ در اﺷﺎره ﮐﺮد: ﺑﺮو ﭘﯽ ﮐﺎرت ﺑﺒﯿﻨﻢ ... ﻫﺮ ﭼﯽ ﺧﻮاﺳﺘﯽ ﺑﺨﺮ ﻋﻤﻪ ... ﭘﻮل ﻫﻢ اﮔﻪ ﮐﻢ اوﻣﺪ ﺑﮕﻮ ﺑﺰﻧﻦ ﺑﻪ ﺣﺴﺎب ﺣﺎﺟﯽ ﺑﻌﺪا ﻣﯿﺮﯾﻢ ﺣﺴﺎب ﻣﯿﮑﻨﯿﻢ ... ﺳﺮ راﻫﻢ ﯾﻪ ﮐﺸﮏ ﺑﮕﯿﺮﯾﺪ و ﺑﯿﺎﯾﺪ ... ﺧﻮاﺳﺘﻢ دوﺑﺎره اﻋﺘﺮاﺿﯽ ﺑﮑﻨﻢ ﮐﻪ ﮐﺎر رو داﺷﺖ ﻣﯿﮑﺸﻮﻧﺪ ﺑﻪ ﻗﺴﻢ ﺑﻪ ﺧﺎك ﺑﺎﺑﺎ ... ﻣﻦ ﮐﻪ ﺑﻪ اﯾﻦ ﭘﻮل دﺳﺘﯽ ﻧﻤﯿﺰدم ... اﻣﺎ ... ﻣﻦ ﺑﻌﺪ از ﻣﺪﺗﻬﺎ اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﺧﺎﻧﻮاده ﯾﻌﻨﯽ ﭼﯽ؟ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﻮي ﭘﯿﺎز داغ ﻣﯿﺪاد ... ﻣﻬﺪﯾﻪ رﻓﺖ ﺗﺎ ﻟﺒﺎس ﻋﻮض ﮐﻨﻪ و ﺑﯿﺎد ... ﺻﺪاي اذان ﻣﻐﺮب ﻣﯿﻮﻣﺪ ... ﻋﻤﻪ ﮔﻮﻧﻪ ام رو ﺑﻮﺳﯿﺪ: ﯾﮑﻢ رﻧﮓ ﺑﻪ رﺧﺴﺎرت اوﻣﺪ ...
- ﺧﻮش ﮔﺬﺷﺖ ﺑﻬﻢ ...
- ﻣﺨﺖ رو ﻧﺨﻮرد؟ ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺑﻪ ﻟﺤﻦ ﺷﯿﻄﻮن ﻋﻤﻪ زدم: ﻧﮕﯿﺪ ﻋﻤﻪ ﺟﻮن ... ﻗﺼﺪش ﻣﻬﻤﺎن ﻧﻮازﯾﻪ ... درﺿﻤﻦ ﺑﯿﺮون اﺻﻼ ﺷﯿﻄﻮن ﻧﯿﺴﺖ ...
- ﻣﯿﺪوﻧﻢ ﻧﺎزﻧﯿﻨﻢ ﻓﻘﻂ ﻣﯿﺪوﻧﻢ ﺗﻮ اﻫﻞ اﯾﻦ ﺟﻮر ﺣﺮﻓﻬﺎي ﭘﯿﺶ ﭘﺎ اﻓﺘﺎده ﻧﯿﺴﺘﯽ ... دﺧﺘﺮ ﺳﻨﮕﯿﻦ رﻧﮕﯿﻨﯿﻪ ... ﺳﺎﻟﻬﺎﺳﺖ ﮔﻠﻮش ﭘﯿﺶ ﻣﺤﻤﺪ اﻣﯿﻦ ﮔﯿﺮ ﮐﺮده ... اﻟﺒﺘﻪ ﭘﺴﺮ ﻣﻨﻢ ﮐﻢ ﻋﺎﺷﻖ ﻧﯿﺴﺘﺎ ... اوﻣﺪ ﻧﻮك زﺑﻮﻧﻢ ﺑﮕﻢ ﺧﻮش ﺑﺤﺎﻟﺸﻮن ... ﻧﺨﻮاﺳﺘﻢ ﻋﻤﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ از اﯾﻦ ﺑﺮه ﺗﻮ ﻓﮑﺮ ... ﺗﻮي اﺗﺎق ﻧﺸﺴﺘﻢ روي زﻣﯿﻦ و ﺗﮑﯿﻪ دادم ﺑﻪ ﭘﺸﺘﯽ ﻗﺮﻣﺰ رﻧﮓ ﮔﻮﺷﻪ اﺗﺎق ... ﺗﻤﺎم ﻣﺪت ﮐﻪ ﻣﻬﺪﯾﻪ از ﻋﺎﺷﻘﯿﺸﻮن ﮔﻔﺖ ﺗﻪ دل ﻣﻦ ﺳﻮﺧﺖ و ﻧﻔﻬﻤﯿﺪ ... اﯾﻦ ﮐﻪ ﺑﮕﻢ ﺑﻪ داﺷﺘﻪ ﻫﺎي اﯾﻦ دﺧﺘﺮ دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﯽ ﺣﺴﻮدي ﮐﺮدم ﻧﻪ ... اﯾﻦ ﻧﺒﻮد ... ﻣﻦ ﺑﻪ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﻫﺎي ﺧﻮدم ﻓﮑﺮ ﮐﺮده ﺑﻮدم ... اﯾﻨﮑﻪ ﺗﻮ ﮔﻮﺷﯽ ﻣﺤﻤﺪ اﻣﯿﻦ اﺳﻤﺶ ﮔﻞ ﻣﻦ ... ﺑﻪ ﺗﻤﺎم اون ﻫﺪﯾﻪ ﻫﺎي ﺳﺎده اي ﮐﻪ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ... ﺑﻪ اوﻟﯿﻦ ﺳﯿﻨﻤﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﻫﻢ رﻓﺘﻪ ﺑﻮدن ... ﺑﻪ ﻫﺮ ﭼﯿﺰي ﮐﻪ اون رو ﺑﻪ وﺟﺪ ﻣﯿﺎورد وﻗﺘﯽ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﻦ واﻗﻌﺎ از اﯾﻦ ﻋﺎﺷﻘﯽ ﻋﺠﯿﺐ ﻏﺮﯾﺒﻢ از اﯾﻦ ﻋﻼﻗﻪ دور از ذﻫﻦ ﭼﯽ ﻧﺼﯿﺒﻢ ﺷﺪ ... ﻣﻦ اﻟﮑﯽ اﻋﺘﻤﺎد ﮐﺮده ﺑﻮدم ... ﻧﻪ؟ ﭼﯽ ﺷﺪه ﺑﻮد در ﺗﻤﺎم اﯾﻦ ﻣﺪﺗﯽ ﮐﻪ از ﺧﻮﻧﻪ ﺑﯿﺮون زد ه ﺑﻮدم ﺣﺘﯽ ﯾﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﻫﻢ اون ﭼﺸﻤﺎي ﺟﺪي ﺧﺎﮐﯽ رﻧﮓ از ﺟﻠﻮي ﭼﺸﻤﻢ دور ﻧﺸﺪه ﺑﻮد ... ﺑﻐﺾ ﮐﺮدم ... ﺳﺮم رو ﺑﻪ دﯾﻮار ﺗﮑﯿﻪ دادم ... دو روزي ﺑﻮد ﺧﻮﻧﻪ ﻋﻤﻪ ﺑﻮدم ... ﺣﺎﻟﻢ ﺑﻬﺘﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد ﯾﺎ ﻧﻪ؟ ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ... ﺗﻨﻬﺎ ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﻦ ﺷﺪﯾﺪ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﺎ اﯾﻦ ﻋﻄﺮ دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﯿﺶ اﺣﺘﯿﺎج داﺷﺘﻢ ... دﻟﻢ ﻣﯿﻠﺮزﯾﺪ ﺑﺮاي ... ﺑﺮاي ... اﺳﻤﺶ رو ﻫﻢ ﻧﻤﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﭘﯿﺶ ﺧﻮدم اﻋﺘﺮاف ﮐﻨﻢ ... ﺗﻠﻔﻦ ﺧﻮﻧﻪ زﻧﮓ زد و ﻣﻦ ﺗﻮي اﺗﺎق داﺷﺘﻢ ﺣﺎﺿﺮ ﻣﯿﺸﺪم ﺗﺎ ﺑﺎ ﻣﻬﺪﯾﻪ و ﻣﺤﻤﺪ اﻣﯿﻦ ﺑﺮﯾﻢ ﺑﯿﺮون ... ﻫﺮ ﭼﻪ ﻗﺪر ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﮐﺮدم ﻧﺸﺪ ﮐﻪ ﻧﺸﺪ ... ﺗﻘﻪ اي ﺑﻪ در ﺧﻮرد و ﻋﻤﻪ ﻻي در رو ﺑﺎز ﮐﺮد: ﻫﻤﺮاز ... دﺧﺘﺮ ﺧﺎﻟﺘﻪ ... ﮔﻠﻨﺎر ﺑﻮد ... ﭼﻪ ﻗﺪر دﻟﻢ ﺑﺮاش ﺗﻨﮓ ﺷﺪه ﺑﻮد: اﻟﻮ ﮔﻠﯽ ... ﺑﺎزﻫﻢ ﺑﻐﺾ ﮐﺮد: ﺳﻼم ﺑﯽ ﻣﻌﺮﻓﺖ ... ﻫﻤﺮاز ﭼﺮا اﯾﻦ ﺟﻮري ﻣﯿﮑﻨﯽ ﺑﺎ ﻣﺎ ... ﻣﻦ ارزش ﯾﻪ ﺗﻤﺎس ﺗﻠﻔﻨﯽ رو ﻫﻢ ﻧﺪاﺷﺘﻢ؟ ﮔﻮﺷﯽ ﺑﻪ دﺳﺖ روي دﯾﻮار ﺳﺮ ﺧﻮردم: ﺑﻪ ﺧﺪا ﮔﻠﯽ ﻧﻘﻞ اﯾﻦ ﺣﺮﻓﺎ ﻧﯿﺴﺖ ... ﮐﻢ آوردم ... ﯾﻬﻮ ﮐﻢ آوردم ...
- ﭼﯽ ﻣﯿﮕﯽ ﺗﻮ؟ دردت ﭼﯿﻪ؟
- دردم ﺧﯿﻠﯽ ﭼﯿﺰا ... ﮐﻤﯽ ﻣﮑﺚ ﮐﺮد ... اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﭘﺸﺖ ﺳﺮش ﺻﺪاي ﺗﻘﯽ اوﻣﺪ از ﺑﺮﺧﻮرد ﭼﯿﺰي ﺑﻪ ﻣﯿﺰ ...
- ﺻﺪات ﭼﺮا اﯾﻨﺠﻮرﯾﻪ ﻫﻤﺮاز؟
- ﺧﻮﺑﻢ ... ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮب ﺗﺮ از دو روز ﮔﺬﺷﺘﻪ ... ﮔﻠﯽ ﺻﺪا ي ﻣﻦ ﻣﯿﭙﯿﭽﻪ؟ ﯾﻪ ﻣﮑﺜﯽ ﮐﺮد: ﻧﻪ ... ﺷﺎﯾﺪ ﭼﻮن ﺗﻮ آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ ام اﯾﻦ ﻃﻮرﯾﻪ ... ﺑﯽ ﺣﻮﺻﻠﻪ ﺗﺮ از اون ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺑﺨﻮاﺑﻢ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ: ﺑﻪ اﺳﺘﺮاﺣﺖ اﺣﺘﯿﺎج دارم ... ﺑﻪ ﭘﯿﺪا ﮐﺮدم ﺧﻮدم ... ﺗﻤﺎم اﯾﻦ ﻣﺪت ﭘﺸﺖ ﭘﯿﭻ و ﺧﻢ اﺗﻔﺎﻗﺎت ﮔﻢ ﺷﺪه ﺑﻮدم اﻧﮕﺎر ﮔﻠﯽ ...
- ﻣﯿﻮﻣﺪي اﯾﻨﺠﺎ ... ﺗﺎ ﺗﻪ دﻧﯿﺎ ﻣﯽ ﻣﻮﻧﺪي ...
- ﺗﺎ ﮐﯽ؟ ﮔﻠﯽ ﺗﺎ ﮐﯽ؟ ﺑﯽ ﺧﻮاﺑﯽ ﮐﻢ ﮐﺸﯿﺪﯾﺪ از دﺳﺖ ﻣﻦ؟ از ﭘﺪرﺗﻮن ﮐﻢ ﺣﺮف ﺧﻮردﯾﺪ؟ ﺧﺎﻟﻪ ﮐﻢ ﻏﺼﻪ ام رو ﺧﻮرده؟ دﯾﮕﻪ ﺑﺴﻪ ﮔﻠﯽ ... ﺑﺴﺘﻮﻧﻪ ...
- ﺳﯿﺎ داره دﯾﻮوﻧﻪ ﻣﯿﺸﻪ ... ... و ﻣﻦ دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺑﺪوﻧﻢ ﮐﺲ دﯾﮕﻪ اي ﻫﻢ ﺑﻪ ﯾﺎدم ﻫﺴﺖ ﯾﺎ ﻧﻪ؟
- ﮐﻢ ﮔﺬاﺷﺘﯿﻢ ﺑﺮات ﻫﻤﺮاز ...
- ﺑﯽ ﺧﯿﺎل ﮔﻠﯽ ﭼﺮا ﺑﻪ ﺧﻮدت ﮔﺮﻓﺘﯽ؟
- ﺗﻮ ﺑﮕﻮ ﮐﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺧﻮدش ﺑﮕﯿﺮه ... ﭼﺮا ﭘﺲ ﻣﺎ ﺗﻨﺒﯿﻪ ﺷﺪﯾﻢ؟
- ﻧﺒﻮدﻧﻪ دردﺳﺮ ﺑﺰگ ﺗﻨﺒﯿﻪ دﯾﻮوﻧﻪ؟
- اﯾﻦ ﺣﺮﻓﺎت ﻣﺴﺨﺮه اﺳﺖ ... اﻓﺴﺮده ﺷﺪي ﻫﻤﺮاز ...
-
-اون ﻣﻮﻗﻌﯽ ﮐﻪ ﻣﺎدرم رﻓﺖ ... رﻫﺎ رﻓﺖ ... درد ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ... درد ﮔﺬران زﻧﺪﮔﯽ ... اﻓﺘﺎد ﺑﻪ ﺟﻮﻧﻢ ﺑﺮاي ﻣﻮﻧﺪن ... زﻧﺪﮔﯽ ﮐﺮدن ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻢ اﻓﺴﺮدﮔﯽ ﺑﮕﯿﺮم ... ﺣﺘﯽ وﻗﺖ ﻧﮑﺮدم ﺑﺮم ﯾﻪ ﮔﻮﺷﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﺸﯿﻨﻢ ﺑﺮاي ﻣﺎﻣﺎﻧﻢ و رﻫﺎ ﮔﺮﯾﻪ ﮐﻨﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﯿﺮﻓﺘﻢ ﺳﺮ ﮐﺎر ... ﺑﯿﺎد زﻧﺪﮔﯿﻢ رو ﻣﯿﭽﺮﺧﻮﻧﺪم ... ﺣﺎﻻ وﻗﺖ اﻓﺴﺮدﮔﯽ ﮔﺮﻓﺘﻨﻢ ﺷﺪه اﻧﮕﺎر ... وﻗﺖ اﯾﻨﮑﻪ ﻋﻤﻪ ﻧﺎزم رو ﺑﮑﺸﻪ ... ﺣﺎﺟﯽ ﻫﺮ روز ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﻦ ﺑﺮه ﻧﻮﻧﻮاﯾﯽ ﻧﻮن ﺗﺎزه ﺑﮕﯿﺮه ... اﺷﮑﻢ رﯾﺨﺖ روي ﮔﻮﻧﻪ ام ... ﮔﻠﯽ ﻫﻢ ﻫﻖ زد: ﻫﻤﺮاز زﯾﺎدي ﻓﮑﺮ ﮐﺮدﯾﻢ ﻗﻮي ﻫﺴﺘﯽ ... زﯾﺎدي ﻧﺸﺴﺘﯿﻢ ﮐﻨﺎر ﮔﻮد ... ﺑﺎ ﭘﺸﺖ دﺳﺖ اﺷﮑﺎم رو ﭘﺎك ﮐﺮدم: ﯾﺎدم رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﮔﻠﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺧﻮﺷﯽ ﻧﯿﻮﻣﺪه ... ﯾﺎدم رﻓﺘﻪ ﺑﻮد اﯾﻦ زﻧﺪﮔﯽ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺳﺮ ﺟﻨﮓ داره ﺗﺎ داﺷﺘﻪ ﻫﺎم رو ازم ﺑﮕﯿﺮه ... ﯾﺎدم رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ... راﺣﺖ ﺑﺎﺷﯿﺪ ﮔﻠﻨﺎر ... ﺑﻪ ﺳﯿﺎ ﻫﻢ ﺑﮕﻮ راﺣﺖ ﺑﺎﺷﻪ ... ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﻣﻘﺼﺮ ﻧﯿﺴﺖ ﺟﺰ ﺧﻮدم ... ﯾﺎدم رﻓﺘﻪ ﺑﻮد از ﮐﺠﺎم ... ﯾﻪ ﺟﻮراﯾﯽ اﻧﮕﺎر ﺣﺪم دﺳﺘﻢ اوﻣﺪ ... ... دوﺑﺎره از ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﮔﻠﯽ ﺻﺪاي ﻣﺤﮑﻢ ﺑﺮﺧﻮرد ﭼﯿﺰي ﺑﻪ ﻣﯿﺰ اوﻣﺪ و ﺗﺎ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﭼﯿﺰي ﺑﮕﻢ ﻣﻬﺪﯾﻪ ﺟﯿﻎ ﺟﯿﻎ ﮐﻨﺎن ﺻﺪام ﮐﺮد ... اﺷﮑﺎم رو ﭘﺎك ﮐﺮدم ... و ﻟﺒﺨﻨﺪي رو ﮐﺎﺷﺘﻢ رو ﺻﻮرﺗﻢ ... زﻧﺪﮔﯽ ﻫﻤﯿﻦ ﺑﻮد ... ﻫﻤﯿﻦ ... ﺻﺪاي ﺗﻠﻮﯾﺰﯾﻮن ﻣﯿﻮﻣﺪ و ﻋﻤﻪ اﯾﻨﺎ داﺷﺘﻦ ﺳﺮﯾﺎل ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮدن و ﻣﻦ ﮐﺘﺎب ﺗﻮي دﺳﺘﻢ رو روي زاﻧﻮم ﮔﺬاﺷﺘﻢ ... اﯾﻦ ﮐﺘﺎب رو از ﺳﺎﯾﻠﻨﺖ ﺗﺮﯾﻦ ﻋﻀﻮ ﺧﻮﻧﻪ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم ﻣﺤﻤﺪ رﺿﺎ ﮐﺘﺎب ﺟﺎﻟﺒﯽ ﺑﻮد ذﻫﻨﻢ رو از ﺗﻤﺎم اﻓﺴﺮدﮔﯿﻬﺎي اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ دور ﻣﯿﮑﺮد ... ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎ ﺣﺎﺟﯽ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯿﮑﺮدم ﮐﻤﮑﻢ ﮐﻨﻪ ﮐﺎر ﭘﯿﺪا ﮐﻨﻢ و ﺧﻮﻧﻪ ﺑﮕﯿﺮم ... ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ﻋﮑﺲ اﻟﻌﻤﻠﺸﻮن ﭼﯽ ﻣﯿﺸﺪ ... اﻣﺎ ﺗﺎ اﺑﺪ ﮐﻪ ﻧﻤﯿﺸﺪ اﯾﻨﺠﺎ ﺑﻤﻮﻧﻢ ... ﻣﺤﻤﺪ اﻣﯿﻦ و ﻣﺤﻤﺪ رﺿﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﻦ دﯾﺮ ﻣﯿﻮﻣﺪن ﺧﻮﻧﻪ ... ﺧﺴﺘﻪ ﺑﻮدم ﺧﯿﻠﯽ ﺧﺴﺘﻪ ... ﺗﻘﻪ اي ﺑﻪ در اﺗﺎق ﺧﻮرد وﻟﯽ در ﺑﺎز ﻧﺸﺪ ﺣﺎﺟﯽ ﺑﻮد ... ﺷﺎﻟﻢ رو روي ﺳﺮم ﮐﺸﯿﺪم و از ﺟﺎم ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم ... ﺑﺎ ﺧﻮش ﺧﻠﻘﯽ ﺗﻠﻔﻦ ﺑﯽ ﺳﯿﻢ ﺧﻮﻧﻪ رو ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﮔﺮﻓﺖ: ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﮐﺎر دارن ... ﮔﻠﯽ ﺑﻮد ...
- ﺳﻼم ...
- ﺳﻼم ﮔﻠﯽ ﺧﺎﻧﻮم ...
- ﺧﻮﺑﯽ ﻫﻤﺮاز؟
- اﻧﺘﻈﺎر داري از دﯾﺸﺐ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﭼﻪ اﺗﻔﺎﻗﯽ اﻓﺘﺎده ﺑﺎﺷﻪ؟
- ﭼﻪ ﺑﺪ اﺧﻼﻗﯽ ﺗﻮ ... ﻫﻤﻪ ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ﭼﺮا ﻣﻦ رو ﮔﯿﺮ ﻣﯿﺎرن ...
- ﺑﻪ اون ﺳﯿﺎ ﺑﮕﻮ ﮔﻮﺷﺎش رو ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﺗﻮ رو اذﯾﺖ ﮐﻨﻪ ...
- ﺳﯿﺎوش ﮐﻪ ﺑﯽ ﺧﻮد ﮐﺮده ﻣﺸﮑﻞ اون ﮐﻮه آﺗﺸﻔﺸﺎﻧﻪ ﮐﻪ ﮔﺪازه ﻫﺎش ﻫﻤﻪ ﺟﺎ رو ﮔﺮﻓﺘﻪ ... ﯾﻪ ﻣﻠﺘﯽ رو ﺑﺴﯿﺞ ﮐﺮده ... ... ﭘﺎﻫﺎم ﻟﺮزﯾﺪ ﭼﯽ داﺷﺖ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ دﺳﺘﻢ رو ﮔﺮﻓﺘﻢ ﺑﻪ ﻟﺒﻪ ﻃﺎﻗﭽﻪ ...
- اﻟﻮ ... ﮔﻠﯽ ... ﻗﻄﻊ ﺷﺪه ﺑﻮد؟ ﺧﻮاﺳﺘﻢ دوﺑﺎره ﺑﺎﻫﺎش ﺗﻤﺎس ﺑﮕﯿﺮم ﮐﻪ دوﺑﺎره ﺗﻠﻔﻦ زﻧﮓ ﺧﻮرد ﻧﺬاﺷﺘﻢ ﮐﺎﻣﻞ زﻧﮓ ﺑﺨﻮره: اﻟﻮ ﭼﺮا ﻗﻄﻊ ﺷﺪ؟
- اﻟﻮ ... ﯾﺦ ﮐﺮدم ... ﻧﻔﺴﯽ ﮐﻪ ﮐﺸﯿﺪه ﺑﻮدم ﺗﻮ ﺳﯿﻨﻪ ام ﺣﺒﺲ ﺷﺪ ... ﮔﻠﻮم ﺧﺸﮏ ﺷﺪه ﺑﻮد اﻧﮕﺎر ﺑﺎورم ﻧﻤﯿﺸﺪ ...
- اﻟﻮ ... ﻫﻤﺮاز ... ... ﭘﺲ ﻫﻨﻮز ﻫﻤﺮاز ﺑﻮدم ...
- ﺑﺎﺷﻪ ﺟﻮاب ﻧﺪه ... ﺷﺪه ﺗﺎ اﺑﺪ ﭘﺸﺖ ﺧﻂ ﻣﯿﻤﻮﻧﻢ ... ﻗﻄﻌﻢ ﮐﻨﯽ دوﺑﺎره و دوﺑﺎره ... اﺻﻼ ﺻﺪ ﺑﺎره زﻧﮓ ﻣﯽ زﻧﻢ ... آب دﻫﻨﻢ رو ﻗﻮرت دادم ... ﻧﻔﺲ ﺣﺒﺲ ﺷﺪم رو ﺑﻪ زور ﺑﯿﺮون ﺑﺪم ا ز اون ﻟﺤﻦ ﻧﮕﺮان ...
- ﻣﻦ ...
- ﺗﻮ ﭼﯽ؟ اﯾﻦ ﭼﻪ ﮐﺎري ﺑﻮد ﮐﺮدي ﻫﻤﺮاز؟
- ﮔﻠﯽ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺷﻤﺎره رو ﺑﻬﺘﻮن ﻣﯿﺪاد ... ﻧﻔﺴﺶ رو ﺑﯿﺮون داد: ﭘﺲ درﺳﺖ ﺣﺪس زده ﺑﻮدم ﻣﺸﮑﻠﺖ ﻣﻨﻢ ... ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﭼﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﮕﻢ ...
- ﭼﺮا ﺑﺎﻫﺎم ﺣﺮف ﻧﻤﯿﺰﻧﯽ ﻋﺰﯾﺰم ... آﺧﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺗﻮ ﭼﯽ ﺑﮕﻢ ... ﮐﯽ اﯾﻦ ﺣﻖ رو ﺑﻬﺖ داده ﺑﻮد؟ ﺑﭽﻪ اي ﻫﻤﺮاز ... اﯾﻦ ﺑﺎر ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ اﯾﻦ اﻧﺮژي ﺣﺮف زدن از ﮐﺠﺎ اوﻣﺪ: آره ﺑﭽﻪ ام ... ﺑﭽﻪ ام ...
- ﻫﻤﺮاز ... !
- ﺑﻠﻪ ... ﻣﻮدب ﺑﺎﺷﻢ؟ ﭼﯽ؟ ﻫﻤﺮاز ﭼﯽ؟ راﺳﺖ ﻣﯿﮕﯿﺪ ﻣﻦ ﺑﭽﻪ ام ...
- ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﻮ ﺷﻤﺎ ... ﻣﻦ رو ﺟﻤﻊ ﻧﺒﻨﺪ ... اون ﻫﻢ ﮐﺴﯽ ﻋﺼﺒﯽ ﺗﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد: د ﻟﻌﻨﺘﯽ ﺑﭽﻪ اي ... د اﮔﻪ ﺑﭽﻪ ﻧﺒﻮدي ﻣﯿﻮﻣﺪي ﻣﯿﮕﻔﺘﯽ ﭼﺘﻪ؟
- ﮐﺴﯽ ﺑﺮاي ﻣﻦ وﻗﺖ داﺷﺖ؟ ﺧﺴﺘﻪ ام ... ﭼﯿﺰي ﺷﺒﯿﻪ ﺑﻪ زﻣﺰﻣﻪ ﺑﻮد ﺣﺮﻓﺶ اﻧﮕﺎر ﺑﺎ ﺧﻮدش ﺣﺮف ﻣﯿﺰد: راﺳﺖ ﻣﯿﮕﯽ ﻋﺰﯾﺰﺗﺮﯾﻨﻢ ... راﺳﺖ ﻣﯿﮕﯽ ﯾﺎدم رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻟﺘﻪ ... زﯾﺎدي ازت ﺗﻮﻗﻊ داﺷﺘﻢ ... اﻣﺎ ... ﯾﮑﻢ ﺻﺪاش ﺑﺎﻻﺗﺮ رﻓﺖ: اﻣﺎ ﺟﻮاﺑﺶ اﯾﻦ ﻧﺒﻮد ... اﺑﻦ ﻧﺒﻮد ﮐﻪ اﯾﻦ ﮐﺎر رو ﺑﺎﻫﺎم ﺑﮑﻨﯽ ... دﯾﻮﻧﻪ ام ﮐﻨﯽ ... ﻣﯿﺪوﻧﯽ ﻓﮑﺮم ﺑﻪ ﮐﺠﺎ ﻫﺎ رﻓﺖ ... ﻧﮕﺮاﻧﻢ ﺑﻮد؟ ﻧﺒﻮد ... ﺑﻮد؟ ﺧﻮب ﻣﻦ ﻫﻢ زن ﺑﻮدم ... ﺗﻮ اوج ﻧﯿﺎزم ﺑﻬﺶ ... ﺑﻪ آﻏﻮﺷﺶ ﺑﻪ وﺟﻮدش ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﯾﻬﻮ ﻣﺜﻞ ﯾﻪ ﺧﯿﺎل ﺧﺎم ... ﻣﺜﻞ ﯾﻪ ﺧﻮاب ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮ ﺗﻤﻮم ﺷﺪه ﺑﻮد ... ﭘﺮواز ﮐﺮده ﺑﻮد و رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ... اﯾﻦ ﻃﻮر ﮐﻪ دﻟﻢ داﺷﺖ ﺑﺮاش ﻣﯿﻠﺮزﯾﺪ ... اﯾﻦ ﯾﻌﻨﯽ ﻫﻤﻪ ﺗﺼﻤﯿﻤﺎﺗﻢ ﭘﺮ ...
- ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﻪ اﺣﺘﯿﺎﺟﯽ دﯾﮕﻪ ﻧﺪارﯾﺪ ... ﺣﺎﻣﺪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎش رو داره ... ﺳﯿﺎ آوﯾﺴﺎ رو ... ﮔﻠﯽ ﺷﻐﻠﺶ رو ... ﻟﺤﻨﺶ ﭘﺮ از دﻟﺨﻮري ﺷﺪه ﺑﻮد ﻧﮕﺮاﻧﯽ: ﺑﺮاي ﺗﻮ ﻓﻘﻂ اﯾﻨﺎ وﺟﻮد داﺷﺘﻦ ... ﮐﺲ دﯾﮕﻪ اي ﻧﯿﺴﺖ ﻫﻤﺮاز؟ ﺗﻮ ﭼﺘﻪ؟ اﯾﻦ ﺣﺮﻓﺎت اﺻﻼ ﯾﻌﻨﯽ ﭼﯽ؟
- ﻫﭽﯿﻢ ﻧﯿﺴﺖ ﻣﯿﺨﻮام ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎﺷﻢ ...
- ﻣﮕﻪ ﻣﯿﺸﻪ ... ﻣﮕﻪ ﻣﯿﺬارم؟
- ﭼﯽ ﻣﯿﺨﻮاﯾﺪ از ﻣﻦ؟ ﻣﻦ ﮐﻪ وﻇﺎﯾﻔﻢ رو اﻧﺠﺎم دادم ... ﻧﮕﯿﺪ ﮐﻪ اﯾﻦ دﺧﺘﺮ ﺑﭽﻪ ﺑﺮاﺗﻮن ﻣﻬﻤﻪ ... ... ﺑﺎورش ﻧﻤﯿﺸﺪ اﯾﻦ ﻫﺎ رو ﺷﻨﯿﺪه اﻧﮕﺎر ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﺎورم ﻧﻤﯿﺸﺪ ﮐﻪ اﯾﻦ ﻫﺎ رو ﮔﻔﺘﻢ ...
- ﺣﺮف ﻣﯿﺰﻧﯿﻢ ...
- ﻣﯿﺨﻮام ﻗﻄﻊ ﮐﻨﻢ ﺷﻮﻫﺮ ﻋﻤﻪ ام ﻧﺎراﺣﺖ ﻣﯿﺸﻪ ... ﮐﻼﻓﻪ ﺟﻮاب داد: ﻣﻮﺑﺎﯾﻠﺖ رو روﺷﻦ ﮐﻦ ...
ادامه دارد...
- ﺗﻮ ﺣﺘﯽ ﻧﮕﺮان ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺳﻨﯽ در اﯾﻦ ﺣﺪ زﯾﺎدﺗﻮن ﻫﻢ ﻧﯿﺴﺘﯽ؟
- ﯾﻪ ﺑﺎر ﮔﻔﺘﻢ ﺑﺎر دﯾﮕﻪ ﻫﻢ ﺗﮑﺮار ﻣﯿﮑﻨﻢ ... ﺑﯿﻦ ﻣﻦ و اﯾﺸﻮن ﭼﯿﺰي ﻧﯿﺴﺖ ... اﯾﺸﻮن ﺑﻪ ﺣﺴﺎب ﻧﺴﺒﺖ ﻓﺎﻣﯿﻠﯽ ...
- ﺗﻮ رو ﺧﺪا ﻣﻦ رو ﺟﺎي اﺣﻤﻖ ﻫﺎ ﻧﺬار ﻫﻤﺮاز. ... ﻫﺮ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ ﯾﻪ اون اﺗﺎق ﺑﻮده ﻓﻬﻤﯿﺪه اﯾﻦ آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ﻋﺼﺎ ﻗﻮرت داده ﮔﻠﻮش ﭘﯿﺶ ﺗﻮ ﮔﯿﺮه ...
- از ﮐﻠﻤﻪ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﮐﺎر ﻣﯿﺒﺮﯾﺪ ﺧﻮﺷﻢ ﻧﻤﯿﺎد اﺣﺴﺎس زﻧﻬﺎي دم دﺳﺘﯽ ﺑﻬﻢ دﺳﺖ ﻣﯿﺪه. ... ﻧﯿﺎزي ﻧﻤﯽ ﺑﯿﻨﻢ از زﻧﺪﮔﯽ ﺷﺨﺼﯿﻢ ﭘﯿﺶ ﺷﻤﺎ ﺑﺤﺚ ﮐﻨﻢ ﯾﺎ ﺟﻮاﺑﯽ ﭘﺲ ﺑﺪم ... ... ﻣﻦ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻋﻼﻗﻪ ﻧﺪارم ... ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻫﻢ ﻧﺨﻮاﻫﻢ داﺷﺖ ... ﺧﻮدﺗﻮن ... ﺧﺎﻧﻮادﺗﻮن. ... ﻧﻘﺎﺷﯽ ﻫﺎﺗﻮن. . ﻣﻮﻓﻘﯿﺖ ﻫﺎﺗﻮن رو ﻗﺒﻮل دارم ... ﻫﺮ ﺟﺎي دﻧﯿﺎ ﻫﻢ ﮐﻪ ﻧﻤﺎﯾﺸﮕﺎه ﺑﺬارﯾﺪ ﻣﯿﺎم. ... از ﺗﺎﺑﻠﻮﻫﺎﺗﻮن ﻟﺬت ﻣﯿﺒﺮم ... ﻣﺎدرﺗﻮن رو ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ دوﺳﺖ دارم. ... ﺑﺮاي ﻧﺎزﻧﯿﻦ دﻟﻢ ﺗﻨﮓ ﻣﯿﺸﻪ ... دوﺳﺖ دارم ﺑﺸﯿﻨﻢ ﺑﺎﻫﺎﺗﻮن ﻗﻬﻮه ﺑﺨﻮرم ... از ﻫﻨﺮ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﯿﻢ ... ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ از ﻧﺒﻮد ﮐﺎر و ﭘﻮل ﻏﺮ ﺑﺰﻧﯿﻢ ... از ﻗﺒﻮﻟﯽ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺗﻮ ﮐﻨﮑﻮر ﺣﺮف ﺑﺰﻧﯿﻢ ... اﻣﺎ ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﻢ ﻫﻤﺴﺮﺗﻮن ﺑﺎﺷﻢ ﭼﻮن دوﺳﺘﺘﻮن ﻧﺪارم ... ... وا رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ... اﻧﮕﺎر اﯾﻦ ﻗﺪر ﺻﺮاﺣﺖ رو از ﻣﻦ اﻧﺘﻈﺎر ﻧﺪاﺷﺖ ... ﺧﻮدم ﻫﻢ ﻧﺪاﺷﺘﻢ. ... ﮐﻒ دﺳﺘﻬﺎم ﻋﺮق ﮐﺮده ﺑﻮد. ... ﻋﺼﺒﯽ ﺑﻮدم. ... از ﺧﺎﻟﻪ زﻧﮏ ﺑﺎزي ﭘﻮﯾﺎن ... از ﺗﺤﺖ ﻓﺸﺎر ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺗﻮﺳﻂ راﻣﯿﻦ ... ﺟﻮاب ﭘﺲ دادن ... ﮐﯿﻔﻢ رو ﺗﻮي ﻣﺸﺘﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﭘﻠﻪ ﻫﺎي آﻣﻮزﺷﮕﺎه رو ﺳﺮﯾﻊ ﭘﺎﯾﯿﻦ اوﻣﺪم ... ﻫﻮاي دود ﮔﺮﻓﺘﻪ رو ﮐﻪ ﻧﻔﺲ ﮐﺸﯿﺪم ... ﺑﻐﺾ ﮐﺮدم ﺑﺮاي آﯾﻨﺪه اي ﮐﻪ ﻣﻌﻠﻮم ﻧﺒﻮد ... و از ﺗﻤﺮﯾﻨﯽ ﮐﻪ ﺣﺎﻻ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻫﻢ ﻣﯿﮑﺸﯿﺪم ﺗﻮش ﺷﺮﮐﺖ ﮐﻨﻢ.
- ﮐﺎش ﻫﻨﻮز ﻫﻢ دوﺳﺘﻢ داﺷﺘﯽ ...
- اي ﮐﺎش ... اي ﮐﺎش دوﺳﺘﺘﻮن داﺷﺘﻢ ﺑﻠﻪ ﺷﻤﺎ دﻧﯿﺎﺗﻮن ﺑﻪ ﻣﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﺷﺒﯿﻪ ... ﻣﺎ اﺻﻼ از ﯾﻪ دﻧﯿﺎﯾﯿﻢ ... اﻣﺎ ﻫﻤﻪ آدﻣﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺗﻮي ﻣﺤﻠﻪ ﯾﺎ ﮐﺸﻮر زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯿﮑﻨﻦ ﯾﻪ ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ رو ﮔﻮش ﻣﯿﮑﻨﻦ ... ﯾﻪ رﻧﮓ رو دوﺳﺖ دارن آﯾﺎ ﺑﻬﻢ ﻋﻼﻗﻪ ﯾﺎ ﮐﺸﺶ دارن؟
- ﺗﻮ ﺣﺘﯽ ﻧﮕﺮان ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺳﻨﯽ در اﯾﻦ ﺣﺪ زﯾﺎدﺗﻮن ﻫﻢ ﻧﯿﺴﺘﯽ؟
- ﯾﻪ ﺑﺎر ﮔﻔﺘﻢ ﺑﺎر دﯾﮕﻪ ﻫﻢ ﺗﮑﺮار ﻣﯿﮑﻨﻢ ... ﺑﯿﻦ ﻣﻦ و اﯾﺸﻮن ﭼﯿﺰي ﻧﯿﺴﺖ ... اﯾﺸﻮن ﺑﻪ ﺣﺴﺎب ﻧﺴﺒﺖ ﻓﺎﻣﯿﻠﯽ ...
- ﺗﻮ رو ﺧﺪا ﻣﻦ رو ﺟﺎي اﺣﻤﻖ ﻫﺎ ﻧﺬار ﻫﻤﺮاز ... ﻫﺮ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ ﯾﻪ اون اﺗﺎق ﺑﻮده ﻓﻬﻤﯿﺪه اﯾﻦ آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ﻋﺼﺎ ﻗﻮرت داده ﮔﻠﻮش ﭘﯿﺶ ﺗﻮ ﮔﯿﺮه ...
- از ﮐﻠﻤﻪ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﮐﺎر ﻣﯿﺒﺮﯾﺪ ﺧﻮﺷﻢ ﻧﻤﯿﺎد اﺣﺴﺎس زﻧﻬﺎي دم دﺳﺘﯽ ﺑﻬﻢ دﺳﺖ ﻣﯿﺪه ... ﻧﯿﺎزي ﻧﻤﯽ ﺑﯿﻨﻢ از زﻧﺪﮔﯽ ﺷﺨﺼﯿﻢ ﭘﯿﺶ ﺷﻤﺎ ﺑﺤﺚ ﮐﻨﻢ ﯾﺎ ﺟﻮاﺑﯽ ﭘﺲ ﺑﺪم ... ﻣﻦ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻋﻼﻗﻪ ﻧﺪارم ... ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻫﻢ ﻧﺨﻮاﻫﻢ داﺷﺖ ... ﺧﻮدﺗﻮن ... ﺧﺎﻧﻮادﺗﻮن ... ﻣﻮﻓﻘﯿﺖ ﻫﺎﺗﻮن رو ﻗﺒﻮل دارم ... ﻫﺮ ﺟﺎي دﻧﯿﺎ ﻫﻢ ﮐﻪ ﻧﻤﺎﯾﺸﮕﺎه ﺑﺬارﯾﺪ ﻣﯿﺎم ... از ﺗﺎﺑﻠﻮﻫﺎﺗﻮن ﻟﺬت ﻣﯿﺒﺮم ... ﻣﺎدرﺗﻮن رو ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ دوﺳﺖ دارم ... ﺑﺮاي ﻧﺎزﻧﯿﻦ دﻟﻢ ﺗﻨﮓ ﻣﯿﺸﻪ ... دوﺳﺖ دارم ﺑﺸﯿﻨﻢ ﺑﺎﻫﺎﺗﻮن ﻗﻬﻮه ﺑﺨﻮرم ... از ﻫﻨﺮ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﯿﻢ ... ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ از ﻧﺒﻮد ﮐﺎر و ﭘﻮل ﻏﺮ ﺑﺰﻧﯿﻢ ... از ﻗﺒﻮﻟﯽ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺗﻮ ﮐﻨﮑﻮر ﺣﺮف ﺑﺰﻧﯿﻢ ... اﻣﺎ ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﻢ ﻫﻤﺴﺮﺗﻮن ﺑﺎﺷﻢ ﭼﻮن دوﺳﺘﺘﻮن ﻧﺪارم ... ... وا رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ... اﻧﮕﺎر اﯾﻦ ﻗﺪر ﺻﺮاﺣﺖ رو از ﻣﻦ اﻧﺘﻈﺎر ﻧﺪاﺷﺖ ... ﺧﻮدم ﻫﻢ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... ﮐﻒ دﺳﺘﻬﺎم ﻋﺮق ﮐﺮده ﺑﻮد ... ﻋﺼﺒﯽ ﺑﻮدم ... از ﺧﺎﻟﻪ زﻧﮏ ﺑﺎزي ﭘﻮﯾﺎن ... از ﺗﺤﺖ ﻓﺸﺎر ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺗﻮﺳﻂ راﻣﯿﻦ ... ﺟﻮاب ﭘﺲ دادن ... ﮐﯿﻔﻢ رو ﺗﻮي ﻣﺸﺘﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﭘﻠﻪ ﻫﺎي آﻣﻮزﺷﮕﺎه رو ﺳﺮﯾﻊ ﭘﺎﯾﯿﻦ اوﻣﺪم ... ﻫﻮاي دود ﮔﺮﻓﺘﻪ رو ﮐﻪ ﻧﻔﺲ ﮐﺸﯿﺪم ... ﺑﻐﺾ ﮐﺮدم ﺑﺮاي آﯾﻨﺪه اي ﮐﻪ ﻣﻌﻠﻮم ﻧﺒﻮد ... و از ﺗﻤﺮﯾﻨﯽ ﮐﻪ ﺣﺎﻻ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻫﻢ ﻣﯿﮑﺸﯿﺪم ﺗﻮش ﺷﺮﮐﺖ ﮐﻨﻢ.
- از ﻫﻤﮑﺎرﻫﺎم ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﯿﮑﺸﻢ ﮔﻠﻨﺎر ﮐﻨﺎر ﭘﻨﺠﺮه اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد و ﺑﻪ ﺑﯿﺮون ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮد ... ﮐﻮﭼﻪ اي ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺳﺮﻣﺎ و ﺗﺎرﯾﮑﯽ زود ﻫﻨﮕﺎﻣﺶ ﺑﻪ ﺷﺪت ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯿﻮﻣﺪ ... ﭘﺎﻫﺎم رو ﺗﻮي ﺷﮑﻤﻢ ﺟﻤﻊ ﮐﺮدم ...
- ﭘﺲ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪي ﺣﺎﻣﯽ ﺑﻬﺖ ﻋﻼﻗﻪ داره ...
- ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ... ﮔﻠﻨﺎر ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﭼﺮﺧﯿﺪ و ﻟﯿﻮان رو ﺗﻮي دﺳﺘﺶ ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﮐﺮد ... ﺑﻪ دﯾﻮار ﭘﺸﺖ ﺳﺮش ﺗﮑﯿﻪ داد: ﺑﺎﻫﻮش ﺗﺮ از اون ﻫﺴﺘﯽ ﮐﻪ ﻧﻔﻬﻤﯿﺪه ﺑﺎﺷﯽ ...
- ﺑﺤﺚ ﻧﻔﻬﻤﯿﺪن ﻧﯿﺴﺖ ... اﯾﻦ آدم اﯾﻦ ﻣﺪت ﺑﻪ ﻣﻦ ﻟﻄﻔﻬﺎﯾﯽ ﺧﺎرج از ﻋﺎدت ﻫﺎش داﺷﺘﻪ ... اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ اﺧﯿﺮ ﮐﻪ وﺿﻮﺣﺶ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻫﻢ ﺑﻮده ... اﻣﺎ ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﻣﻦ ﻫﯿﭽﯽ ازش ﻧﺸﻨﯿﺪم ... ﻣﯿﺘﺮﺳﻢ دﻟﺨﻮش ﮐﻨﻢ و ﺷﮑﺴﺖ ﺑﺨﻮرم ... ﻣﻦ ﺗﺤﻤﻠﺶ رو اﺻﻼ ﻧﺪارم ... ﮔﻠﻨﺎر ﺑﺎ ﻣﺤﺒﺖ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد و اوﻣﺪ ﮐﻨﺎرم ... ﻣﺤﮑﻢ ﺑﻐﻠﻢ ﮐﺮد: ﻗﺮﺑﻮﻧﺖ ﺑﺮم ... اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم اﺷﮏ ﺗﻮي ﭼﺸﻤﺎم ﻧﯿﺶ ﻣﯿﺰﻧﻪ ... ﺑﻐﺾ ﻫﻢ ﮐﺮده ﺑﻮدم ﮔﻠﻨﺎرﮐﻤﯽ ازم ﻓﺎﺻﻠﻪ ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﻪ ﻟﺒﻬﺎم ﻧﮕﺎه ﮐﺮد ﮐﻪ داﺷﺖ ﻣﯿﻠﺮزﯾﺪ و ﻟﺒﺨﻨﺪي زد: ﺑﺎ اﯾﻦ ﭼﺸﻤﺎي ﻣﻌﺼﻮم و اﯾﻦ ﻟﺒﻬﺎي ﻟﺮزون ﺑﻪ ﺣﺎﻣﯽ اﮔﺮ ﻧﮕﺎه ﮐﻨﯽ ﻫﻔﺖ ﺟﺪ و آﺑﺎدش اﻋﺘﺮاف ﻣﯿﮑﻨﻪ ... ﺑﺎ ﻣﺸﺖ ﺑﻪ آروﻣﯽ ﺑﻪ ﺑﺎزوش زدم: ﭼﺮت ﻧﮕﻮ ...
- ﻣﻦ ﻧﻤﯿﻔﻬﻤﻤﺖ ... ﻋﺎدت ﻧﺪاري از ﭼﯿﺰي ﻟﺬت ﺑﺒﺮي؟ از ﺣﻤﺎﯾﺖ ﻫﺎي زﯾﺒﺎش؟ از ﺣﻀﻮرش؟
- ﻣﻦ ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ اﯾﻦ وﺳﻂ ﺷﮏ دارم ... ﻣﻦ دوﺳﺖ ﻧﺪارم ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ رﻫﺎ رو داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ... ﭼﺸﻤﺎش رو ﺗﻨﮓ ﮐﺮد: ﻧﻪ ﺗﻮ رﻫﺎﯾﯽ ﻧﻪ ﺣﺎﻣﯽ ﺣﺎﻣﺪ ﻟﺐ ﭘﺎﯾﯿﻨﻢ رو ﺑﻪ دﻧﺪاﻧﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﺑﻪ ﻣﺒﻞ ﺗﮑﯿﻪ دادم و ﯾﻪ دﺳﺘﻪ از ﻣﻮم ﮐﻪ روي ﺳﺮﺷﻮﻧﻪ ام ﺑﻮد رو ﺑﻪ دﺳﺖ ﮔﺮﻓﺘﻢ: ﻣﻦ ﭼﯿﺰي ﻧﺪارم ﮐﻪ ﺑﺮاي ﺣﺎﻣﯽ ﺟﺬاب ﺑﺎﺷﻪ ...
- ﺗﻮ اﻋﺘﻤﺎد ﺑﻪ ﻧﻔﺴﺖ اﻧﻘﺪرا ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻧﺒﻮد
- ﺑﺤﺚ ﺑﺮﺗﺮي ﮐﺴﯽ ﺑﺮ دﯾﮕﺮي ﻧﯿﺴﺖ ... ﺑﺤﺚ ﺧﯿﻠﯽ ﻏﯿﺮ ﻫﻤﺠﻨﺲ ﺑﻮدﻧﻪ ...
- ﻣﻦ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم ﻫﻨﺮﻣﻨﺪ ﻓﻘﻂ ﺑﺎ ﻫﻨﺮﻣﻨﺪ ﻣﯿﺘﻮﻧﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﻪ ... ﺧﯿﻠﯽ وﻗﺖ ﭘﯿﺸﺎ ... اﻣﺎ ﺗﻮ ﺳﯿﺎ ﻧﺸﻮن دادﯾﺪ ﻫﻤﭽﯿﻦ اﺟﺒﺎري ﻧﯿﺴﺖ ...
- اﻣﺮوز راﻣﯿﻦ ﺑﺎ ﻫﻤﻪ ﺑﺪ ﻓﻬﻤﯿﺶ ﺳﺌﻮاﻟﯽ ازم ﭘﺮﺳﯿﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺟﺎ ﺑﻮد ... ﮔﻔﺖ ﺣﺘﯽ ﺑﻪ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺳﻨﯿﺘﻮن ﻫﻢ ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯿﮑﻨﯽ؟ﮔﻠﻨﺎر اون آدم ﺑﻪ ﺷﺪت رﺳﻤﯽ وﻗﺘﯽ ﮐﻨﺎر ﻣﻦ ﻣﯽ اﯾﺴﺘﻪ اﺑﻬﺘﺶ ﻣﻦ رو ﻣﯿﮕﯿﺮه ...
- ﺣﺎﻣﯽ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻧﯿﺎز داره ... ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﻟﻄﺎﻓﺖ ﺗﻮ ... ﺑﻪ اﯾﻦ ﻃﺮز ﻧﺸﺴﺘﻨﺖ ... ﺑﻪ اﯾﻦ ﻧﮕﺎﻫﺖ و اﯾﻦ ﻟﺒﺨﻨﺪت ... ﺑﻪ ﺗﻤﺎم ﻋﺎﻗﻠﯽ ﻫﺎت ... ﻧﺘﺮﺳﯽ ﻫﺎت ... ﻣﮕﻪ ﺗﻮ ﺟﻤﻊ دوﺳﺘﺎش ﻧﺒﺮدﺗﺖ؟ اﯾﻦ آدم اون ﻣﻮﻗﻊ ﻫﻢ ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻪ داره ﭼﯽ ﮐﺎر ﻣﯿﮑﻨﻪ ... از ﺗﻮ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮده از رﻓﺘﺎرﻫﺎت از ﻣﻨﺸﺖ ﭘﺲ اون از اﯾﻦ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺳﻨﯽ ﻧﻤﯿﺘﺮﺳﻪ ﺗﻮ ﭼﺮا ﻣﯿﺘﺮﺳﯽ؟
- ﯾﻪ دﺧﺘﺮي ﺗﻮ ﺟﻤﻌﺸﻮن ﺑﻮد ﺗﻨﻬﺎ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ از دﯾﺪﻧﻢ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﻧﺸﺪ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم اون ﺑﻬﺶ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﯿﺎد ...
- وﻗﺘﯽ ﻫﻤﭽﯿﻦ ﺟﻤﻠﻪ اي ﻣﯿﮕﯽ ﺗﻮ دﻟﺖ اﺣﺴﺎﺳﯽ ﻧﺪاري؟
- ﻣﻨﻈﻮرت ﺣﺴﺎدﺗﻪ؟ ﺳﺮش رو ﺑﺮاي ﺗﺎﯾﯿﺪ ﺗﮑﻮﻧﯽ داد ...
- اون ﻟﺤﻈﻪ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... ... ﭼﺸﻤﺎم ﭘﺮ ﺷﺪ ﺑﺎ اﻧﮕﺸﺖ اﺷﺎره ام ﺑﻪ ﻗﻠﺒﻢ اﺷﺎره ﮐﺮدم: اﻣﺎ اﻻن اﯾﻦ ﺟﺎم ﻣﯿﺴﻮزه وﻗﺘﯽ ﯾﺎد اون ﭼﺸﻤﺎي ﺧﻮﺷﮕﻞ و ﻋﺼﺒﯿﺶ ﻣﯿﻮﻓﺘﻪ ام ... ﮔﻠﻨﺎر دوﺑﺎره ﺑﻐﻠﻢ ﮐﺮد: ﺣﺎﻻ ﭼﺮا ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯿﮑﻨﯽ؟ ﺑﺎ ﭘﺸﺖ دﺳﺖ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎم ﮐﺸﯿﺪم: ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ﻣﯿﺘﺮﺳﻢ ... اﮔﺮ اﺷﺘﺒﺎه ﺑﺎﺷﻪ ...
- ﻫﯿﭻ راﺑﻄﻪ اي درﺳﺘﻪ ﻣﻄﻠﻖ ﻧﯿﺴﺖ ﯾﻪ ﻧﮕﺎه ﺑﻪ ﺳﯿﺎ و آوﯾﺴﺎ ﺑﻨﺪاز ... ﺑﻪ ﻧﻈﺮت اﯾﻦ راﺑﻄﻪ ﻫﯿﭻ ﺑﺨﺶ ﻏﻠﻄﯽ ﻧﺪاره؟ راﺑﻄﻪ ﻣﺎدرﻫﺎﻣﻮن رو ﻣﺜﺎل ﻧﻤﯿﺰﻧﻢ از ﭘﺪر ﺧﺪا ﺑﯿﺎﻣﺮزت ﮐﻪ ﭼﯿﺰ زﯾﺎدي ﯾﺎدم ﻧﻤﯿﺎد ﻣﺎدر ﺧﻮدم ﮐﻪ ازدواﺟﺶ اﺷﺘﺒﺎه ﺑﻮده ﺑﺎ ﺗﻤﺎم اﺣﺘﺮاﻣﯽ ﮐﻪ ﺑﺮاي ﭘﺪرم ﻗﺎﺋﻠﻢ اﻣﺎ ﺑﺮاي ﻣﺎدرم ﻣﻨﺎﺳﺐ ﻧﺒﻮد ﺑﺮاي ﻣﺎدررﻣﺎﻧﺘﯿﮏ ﻣﻦ ... ازدواﺟﺸﻮن از دور ﺗﻤﺎم اﺳﺘﺎﻧﺪاردﻫﺎ رو داره ﺳﻄﺢ ﻣﺎﻟﯽ ﺧﺎﻧﻮاده ﻫﺎ ﯾﮑﺴﺎن ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺳﻨﯽ ﭘﻨﺞ ﺳﺎل روش ازدواج ﺳﻨﺘﯽ اﻣﺎ اﻧﺘﻬﺎش رو ﺑﺒﯿﻦ دﯾﮕﻪ ...
- ﻣﻨﻢ از ﻫﻤﯿﻦ ﻣﯿﺘﺮﺳﻢ ﺣﺎﻣﯽ آدم ﻣﻘﺮاراﺗﯽ و ﺟﺪي و ﮐﻤﯽ ﻣﺘﻌﺼﺒﯽ ... ﻣﻦ رو ﮐﻪ ﻣﯿﺸﻨﺎﺳﯽ ...
- ﺗﻮ ﻫﻢ ﻗﻮاﻧﯿﻦ ﺧﻮدت رو داري ... ﺣﺘﯽ ﺷﻐﻠﺖ ... ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ و آزادﯾﺖ ﺑﺎﻋﺚ ﻧﺸﺪه ﯾﻪ دوﺳﺖ ﭘﺴﺮ ﺳﺎده ﮐﻪ ﻫﺮ دﺧﺘﺮ ﺑﭽﻪ دﺑﯿﺮﺳﺘﺎﻧﯽ ﻫﻢ دﯾﮕﻪ اﻻن داره رو داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯽ ... ﻣﻦ ﺳﻮﻗﺖ ﻧﻤﯿﺪم ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺣﺎﻣﯽ اﻣﺎ اون آدم ﻗﺎﺑﻞ اﺣﺘﺮام ... ﺣﻤﺎﯾﺖ ﮔﺮ ﻣﻮدب و ﺗﺤﺼﯿﻞ ﮐﺮده اﯾﻪ ... ﺳﺎز ﻣﯿﺰﻧﻪ ... آروﻣﻪ ... ﺣﺎﻻ ﺧﻮش ﺗﯿﭙﯿﺶ رو ﻫﻢ در ﻧﻈﺮ ﺑﮕﯿﺮ و اﯾﻨﮑﻪ وﺿﻊ ﻣﺎﻟﯿﺶ ﻫﻢ ﺧﻮﺑﻪ ...
- اوﻧﺶ ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ ...
- ﺑﺮاي ﺗﻮ ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺮاي ﻣﻦ ﮐﻪ ﺧﻮاﻫﺮﺗﻢ ﻣﻬﻤﻪ ... دوﺳﺖ دارم ﺑﺎ ﺧﯿﺎل راﺣﺖ ﺑﻪ ﮐﺎرت ﺑﭙﺮدازي ... درد ﻧﺎن ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯽ ... ﻣﯿﺨﻮام ﺗﮑﯿﻪ ﮐﻨﯽ ... از زﻧﺪﮔﯿﺖ ﻟﺬت ﺑﺒﺮي ...
- اﻣﺎ ﺗﺎ زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﭼﯿﺰي ﻧﺸﻮﻧﻢ ...
- ﺣﻖ ﻣﯿﺪم ﺑﻬﺖ ... ﺑﻬﺶ رو ﻧﺪه ... ﺑﺬار اﻟﺘﻤﺎﺳﺖ ﮐﻨﻪ ... ﺑﺬار ﺑﯿﺎد و ﺑﺮه ... ﻟﺬت ﺑﺒﺮ از اﯾﻦ ﺗﻼﺷﺶ ... ﮐﻪ اﻟﺒﺘﻪ ﺑﻪ ﺷﺪت ﻫﻢ زﯾﺮﮐﺎﻧﻪ اﺳﺖ ﺑﺮاي ﺟﻠﺐ ﻧﻈﺮت ... ﯾﮑﻢ دﻟﺖ رو ﺧﻮش ﮐﻦ ... ﭼﯿﻪ ﻋﯿﻦ ﻋﻠﯽ ﻏﺼﻪ ﺧﻮر ﻋﺎﺷﻘﯿﺘﻢ ﺑﺎ ﭼﺸﻤﻪ اﺷﮏ ﺟﻮﺷﺎﻧﻪ ... ﺑﺎ اﺻﻄﻼﺣﺶ ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم ﮐﻪ ﺻﺪاي زﻧﮓ در اوﻣﺪ ...
- ﺳﯿﺎوش ... ﺑﺮم زﯾﺮ ﻏﺬا رو روﺷﻦ ﮐﻨﻢ ... ﻣﺎﻣﺎن ﻫﻢ ﮐﻢ ﮐﻢ ﭘﯿﺪاش ﻣﯿﺸﻪ ... اﻣﺸﺐ اﯾﻨﺠﺎﯾﯽ ﻧﻪ ﻫﻢ ﻧﯿﺎر ... رﻓﺘﺎر ﻫﻤﮑﺎرﻫﺎم ﺗﻐﯿﯿﺮي ﻧﮑﺮده ﺑﻮد ... ﻣﻦ اﻣﺎ اﺳﺘﺮس ﻫﺎي ﺧﻮدم رو داﺷﺘﻢ ﻫﻤﺶ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم ﻧﻘﻞ ﻣﺤﺎﻓﻞ ﺷﺪم ... ﻧﺮﯾﻤﺎن ازم دوري ﻣﯿﮑﺮد اﻣﺎ ﻧﮕﺎﻫﺶ رو دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ اﺣﺴﺎس ﻣﯿﮑﺮدم ﺗﻬﺪﯾﺪ ﮐﺎر ﺳﺎز ﺷﺪه ... اﺣﺘﻤﺎل ﺧﯿﻠﯽ ﻗﻮي ﻣﺤﻤﺪ ﻫﻢ ﺗﻤﺎس ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﺎﻫﺎش اﻣﺎ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻋﻮض ﻧﺸﺪه ﺑﻮد ﺑﺮﻋﮑﺲ ﻋﻮﺿﯽ ﺗﺮ ﻫﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد ... ﺗﻤﺮﯾﻦ ﮐﻪ ﺗﻤﻮم ﺷﺪ ﭘﻮﯾﺎن ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ اوﻣﺪ: ﺧﺎﻧﻮم ﭘﺎﮐﺰاد اﮔﺮ ﻣﯿﺘﻮﻧﯿﺪ اﯾﻦ ﻫﻔﺘﻪ ﯾﻪ ﻗﺮار ﺑﺬارﯾﻢ ...
- ﻣﻦ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﻫﯿﭻ ﻗﺮاري ﻧﻤﯿﺬارم ... ﻟﺤﻦ ﺗﻨﺪم ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺟﺎ ﺑﺨﻮره: آﺧﻪ ﻣﻦ ﯾﻪ ﺑﺨﺸﯽ از ﻧﻤﺎﯾﺸﻨﺎﻣﻪ رو ﻧﺪارم ... ﻣﯿﺨﻮام ازﺗﻮن ...
- آﻗﺎي دﺳﺘﯿﺎر ﮐﺎرﮔﺮدان ... ﻣﻨﺸﯽ ﺻﺤﻨﻪ ﮐﻪ ﻫﺴﺘﻦ ... در ﺿﻤﻦ ﻋﺼﺮ ﺗﮑﻨﻮﻟﻮژي ﺑﺮاﺗﻮن اﯾﻤﯿﻞ ﻣﯿﮑﻨﻢ ...
- ﻣﻦ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﻓﺮﺻﺘﯽ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﻢ ﺗﺎ ﻣﻦ ﺑﺮاﺗﻮن ﺗﻮﺿﯿﺢ ﺑﺪم ...
- ﺧﺒﺮ رﺳﻮﻧﺪﻧﺘﻮن ﺑﻪ آﻗﺎي ﭘﺮﺗﻮ ﻧﯿﺎزي ﺑﻪ ﺗﻮﺿﯿﺢ ﻧﺪاره
- ﭘﺸﯿﻤﻮن ﻧﯿﺴﺘﻢ ... راﻣﯿﻦ ﻫﻢ دوره اي ﻣﻨﻪ ... دوﺳﺘﺶ دارم ... ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻬﺶ ﻣﯿﮕﻔﺘﻢ ﺑﻬﺘﻮن دل ﺧﻮش ﻧﮑﻨﻪ ...
- ﺑﺮام ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل ﺟﻮاب ﻣﻦ ﺑﻪ اﯾﺸﻮن ﻧﻪ ﺑﻮد ...
- ﺧﻮب ﺑﺎ وﺟﻮد ...
- ﺑﺎ ﺣﻀﻮر ﯾﺎ ﺑﯽ ﺣﻀﻮر ﮐﺴﯽ ... آﻗﺎي ﭘﺮﺗﻮ ﺑﺮاي ﻣﻦ ﯾﻪ ﻧﻪ ﮔﻨﺪه ﻫﺴﺘﻦ ... ﮐﯿﻔﻢ رو روي دوﺷﻢ اﻧﺪاﺧﺘﻢ و از ﺗﻤﺮﯾﻦ ﺑﯿﺮون اوﻣﺪ ... ﻋﺼﺒﯽ ﺷﺪه ﺑﻮدم . اي ﺑﺎﺑﺎ اﯾﻦ روزﻫﺎ ﻫﺮ ﮐﺴﯽ از ﺳﺮ ﮐﻮﭼﻪ ﻣﺎ رد ﻣﯿﺸﺪ ﺑﻪ ﺧﻮدش اﺟﺎزه ﻣﯿﺪاد راﺟﻊ ﺑﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﺧﺼﻮﺻﯽ ﻣﻦ ﻧﻈﺮ ﺑﺪه ... ﺑﺮاي دﯾﺪن ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻣﯿﺮﻓﺘﻢ ... ﻗﺮار ﺑﻮد ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﺮﯾﻢ ﺑﯿﺮون ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺒﺮﻣﺸﻮن ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﮐﺘﺎب و ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﺑﺎﻫﻢ ﺷﺎم ﺑﺨﻮرﯾﻢ ... ﺑﺎ ﺑﻪ ﯾﺎد آوردن ﺣﺎﻣﯽ ﻧﺎ ﺧﻮد آﮔﺎه اﻧﮕﺎر ﺗﻤﺎم اﺣﺴﺎﺳﺎت ﺗﻠﺨﻢ ﭘﺮ ﮐﺸﯿﺪ و رﻓﺖ ... ﻟﺒﺨﻨﺪي روي ﻟﺒﻢ اوﻣﺪ ... ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ﯾﺎ ﻧﻪ ... اﯾﻦ آدم ﺣﺘﯽ ﺗﺼﻮرش ﻫﻢ ﺑﺮاي ﻣﻦ ﭘﺮ از زﯾﺒﺎﯾﯽ ﺑﻮد. ﻟﺒﺨﻨﺪ ﭘﻬﻨﯽ روي ﺻﻮرﺗﺶ ﺑﻮد اﻧﺘﻈﺎر ﻧﺪاﺷﺘﻢ اﯾﻦ ﺳﺎﻋﺖ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﺎﺷﻪ ... از ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮش ﺗﯿﭗ ﺗﺮ ﺑﻮد ﺗﻮ اون ﮐﺖ ﺷﻠﻮار ﻗﻬﻮه اي ﺳﻮﺧﺘﻪ و ﮐﺮوات ﮐﺮم رﻧﮕﺶ ...
- ﺧﻮش اوﻣﺪي از وﻗﺘﯽ ﺑﻪ وﺿﻮح ﭘﯿﺶ ﮔﻠﻨﺎر اﻋﺘﺮاف ﮐﺮده ﺑﻮدم اﻧﮕﺎر ﮐﻪ ﺣﺎﻣﯽ ﻫﻢ از اﺣﺴﺎس دروﻧﯿﻢ ﺧﺒﺮ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ازش ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪم اﯾﻦ ﭘﺎ و اون ﭘﺎ ﮐﺮدم ...
- ﭼﺮا ﻧﻤﯿﺎي ﺗﻮ؟
- ﺑﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻗﻮل دادم ...
- ﺧﺒﺮ دارم ﺑﺮﻧﺎﻣﺘﻮن رو ... دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ ﻫﻤﺮاﻫﺘﻮن ﺑﺎﺷﻢ اﻣﺎ ﺣﯿﻒ ﮐﻪ ﺟﻠﺴﻪ دارم ... ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﺪﺟﻨﺴﺎﻧﻪ اي زدم و ﺑﺎ ﻟﺤﻦ ﭘﺮ از ﺷﻮﺧﯽ ﮔﻔﺘﻢ: دﻋﻮت ﺑﻮدﯾﺪ ﻣﮕﻪ؟ ﯾﺎ اﺑﺮوش رﻓﺖ ﺑﺎﻻ ﺳﺮش رو ﮐﻤﯽ ﺧﻢ ﮐﺮد ... ﻧﻔﺴﺶ اﯾﻦ ﺑﺎر ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪ ام ﻣﯿﺨﻮرد: ﻧﯿﺎزي ﺑﻪ دﻋﻮت ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... ﺑﺮاي ﺑﻮدن ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻮاده ام ... ... اﯾﻦ آدم ﻋﺎدت ﮐﺮده ﺑﻮد ﺑﺎ ﻫﺮ ﺟﻤﻠﻪ اش ﻗﻠﺒﻢ رو ﻧﻮازش ﮐﻨﻪ ...
- ﯾﻪ ده دﻗﯿﻘﻪ اي ﻗﺒﻞ از رﻓﺘﻨﻮن وﻗﺖ داري ﺑﺎ ﻫﻢ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﯿﻢ؟
- ﭼﯿﺰي ﺷﺪه؟ ﺑﺎ دﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺻﻨﺪﻟﯽ ﻫﺎي ﺗﺮاس اﺷﺎره ﮐﺮد ... ﯾﮑﯽ از ﺻﻨﺪﻟﯽ ﻫﺎ رو ﺑﺮام ﮐﺸﯿﺪ ... اﯾﻦ آدم ﺣﻘﯿﻘﺘﺎ ﺟﻨﺘﻠﻤﻦ ﺑﻮد ... ﺑﺎ اﺳﺘﯿﻞ ﺧﺎص ﺧﻮدش ﭘﺸﺖ ﻣﯿﺰ ﻧﺸﺴﺖ: ﭼﯿﺰي ﻣﯿﺨﻮري؟
- ﻧﻪ ﺑﺎ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ دارﯾﻢ ﻣﯿﺮﯾﻢ ﺑﯿﺮون ...
- ﮐﻪ ﺑﺎزم ﭼﯿﺰﻫﺎي ﭼﺮت و ﭘﺮت ﺑﺨﻮرﯾﺪ
- ﺑﺎ ﺑﭽﻪ ﻃﺮﻓﯽ؟ ﺧﻨﺪه ﺑﺎ ﻣﺰه اي ﮐﺮد: ﮐﻮﭼﻮﻟﻮﯾﯽ دﯾﮕﻪ ﺑﻪ ﺧﺼﻮص وﻗﺘﯽ اﯾﻦ ﻃﻮري ﺑﻖ ﻣﯿﮑﻨﯽ ... اﺧﻤﺎم رو ﻣﺼﻨﻮﻋﯽ درﻫﻢ ﮐﺮدم ... دﺳﺘﺎش رو ﺑﻪ ﻫﻢ ﻗﻔﻞ ﮐﺮد و ﺧﻢ ﺷﺪ روي ﻣﯿﺰ: ﻧﺎزت زﯾﺎده ... ﭼﻮﻧﻪ ام دﯾﮕﻪ ﮐﻢ ﮐﻢ ﭼﺴﺒﯿﺪه ﺑﻮد ﺑﻪ ﺳﯿﻨﻪ ام ...
- ﮐﺠﺎ ﻣﯿﺨﻮاﯾﺪ ﺑﺮﯾﺪ دﻗﯿﻘﺎ؟
- ﺷﻬﺮ ﮐﺘﺎب ﺑﻌﺪ ﻣﯿﺮﯾﻢ ﯾﻪ دور ﻣﯿﺰﻧﯿﻢ ... ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﺷﺎم ﻣﯿﺮﯾﻢ ﺑﯿﺮون ...
- ﻋﺎﻟﯿﻪ ﺑﺎ ﻗﺴﻤﺖ دورش ﯾﮑﻢ ﻣﺸﮑﻞ دارم ...
- ﻋﺎدت ﮐﻦ ...
- ﺑﻪ دور دور ﺗﻮ ﺧﯿﺎﺑﻮن ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻋﺎدت ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻢ ... ﺣﺎل اﯾﻦ ﯾﻪ ﺑﺎر ... اﺟﺎزه ﻣﯿﺪم ... ﮐﻠﻤﻪ اﺟﺎزه ﻣﯿﺪم رو اﻧﻘﺪر ﺑﺎ ﻣﺰه ادا ﮐﺮد ﮐﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﺷﺎﮐﯽ ﺷﺪن ﺧﻨﺪه ام ﮔﺮﻓﺖ ...
- دﯾﺪي ﺑﻠﺪم ﭼﻮﻧﻪ ات رو از ﻗﻔﺴﻪ ﺳﯿﻨﻪ ات دور ﮐﻨﻢ ... ... ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم و ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم ﮐﻪ اﻧﻘﺪر ﺑﺎ ﻣﺤﺒﺖ داﺷﺖ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد ...
- ﻣﯿﺨﻮام ﺑﺎ ﻫﺎت ﯾﻪ ﻣﺸﻮرﺗﯽ ﺑﮑﻨﻢ ﻫﻤﺮاز ...
- ﻣﺸﻮرت؟
- ﺣﺎﻣﺪ ﺳﺮﺣﺎل ﺗﺮ ﺷﺪه ... ﮐﻢ ﺻﺒﺮ ﺗﺮ ﻫﻢ ﺷﺪه ... اﯾﻦ ﻣﺪت ذﻫﻦ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻫﻢ ﮐﻤﯽ آﻣﺎده ﺗﺮ ﺷﺪه ... ﻧﻈﺮت ﭼﯿﻪ ﻓﺮدا ﻋﺼﺮي ﺑﻌﺪ از ﮐﺎرت ﺑﯿﺎي ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﺒﺮﯾﻤﺸﻮن آﭘﺎرﺗﻤﺎن ﺣﺎﻣﺪ؟ ... ﺗﻮ دﻟﻢ ﯾﻪ ﺑﻨﺪي ﭘﺎره ﺷﺪ اﻧﮕﺎر ... اﺳﺘﺮس زﯾﺎدي ﺑﻬﻢ ﻣﻨﺘﻘﻞ ﺷﺪ ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ از ﻧﮕﺎه ﺣﺎﻣﯽ دور ﻧﻤﻮﻧﺪ ... دﺳﺘﺎش رو روي ﻣﯿﺰ ﺟﻠﻮ آورد و ﻣﺸﺘﻢ رو ﺑﯿﻦ دﺳﺘﻬﺎش اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ... ﻟﺤﻨﺶ آروم ﺑﻮد و ﻧﻮازش ﮔﻮﻧﻪ: ﻣﯿﺘﺮﺳﯽ؟
- ﺧﯿﻠﯽ ... از آﺳﯿﺐ دﯾﺪن ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ... از ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﺧﻮدم ...
- ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ؟
- اﮔﻪ دﯾﮕﻪ ﻣﻦ رو ﻧﺨﻮان ﭼﯽ؟ ﻓﺸﺎر دﺳﺘﻬﺎش ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺷﺪ: ﻧﮕﺎم ﮐﻦ ﺑﺒﯿﻨﻢ ... ﺑﺎ ﻟﺞ ﺑﺎزي ﻧﮕﺎم رو ﺑﻪ اﻧﮕﺸﺘﻬﺎي ﻣﺮدوﻧﻪ و ﮐﺸﯿﺪه اش ﮐﻪ ﺣﺎﻻ ﺣﺲ ﻧﻮازش ﺷﺪن رو ﺑﺎﻫﺎﺷﻮن ﭼﺸﯿﺪه ﺑﻮدم دوﺧﺘﻢ ...
- ﺗﺮﺳﻬﺎت ﺑﯽ ﻣﻮردن ... ﻣﻦ ﺑﻬﺖ ﻗﻮل ﻣﯿﺪم ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰي ﻋﻮض ﻧﺸﻪ ... ﻣﺤﺒﺖ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﻬﺖ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﯿﺸﻪ ﮐﻪ ﮐﻤﺘﺮ ﻧﻤﯿﺸﻪ ...
- اوﻧﺎ ﺗﻨﻬﺎ ﻫﺪف ﻣﻦ ﺑﺮاي زﻧﺪﮔﯿﻦ ... وﮔﺮﻧﻪ ﺑﻌﺪ از اون ﻫﻤﻪ ﻣﺼﯿﺒﺖ ﮐﻦ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﺳﺮﭘﺎ ﻧﻤﯿﺸﺪم و ﺑﺮاي زﻧﺪﮔﯿﻢ ﻣﺒﺎرزه ﻧﻤﯿﮑﺮدم ... دﺳﺘﺶ رو ﮐﻤﯽ ﻧﻮازش ﮔﻮﻧﻪ روي ﻣﺸﺘﻢ ﮐﺸﯿﺪ: ﻣﺎ ... ﯾﻌﻨﯽ ... ﻣﻦ ﺧﺎﻧﻮاده ام و از ﻫﻤﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺣﺎﻣﺪ ﺑﺎﺑﺖ ﻫﻤﯿﻦ ﺣﺲ زﯾﺒﺎت ﺑﻬﺖ ﻣﺪﯾﻮﻧﯿﻢ ... ... دﺳﺘﻢ رو ﻧﺎ ﺧﻮد آﮔﺎه ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺗﻮي دﺳﺘﺶ ﻗﺎﯾﻢ ﮐﺮدم ... اﯾﻦ ﮐﺎرم ﻟﺒﺨﻨﺪ زﯾﺒﺎﯾﯽ روي ﺻﻮرﺗﺶ آورد: ﺣﺎﻻ اﺟﺎزه ﻣﯿﺪﯾﺪ در رﮐﺎﺑﺘﻮن ﺑﺎﺷﻢ ...
- اﯾﻦ ﭼﻪ ﺣﺮﻓﯿﻪ؟!
- ﻣﻦ ﻓﺮدا ﻣﯿﺎم دﻧﺒﺎﻟﺖ ﺑﺎﻫﻢ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو ﺑﺮ ﻣﯿﺪارﯾﻢ و ﺣﺪود ﻫﺎي ﺳﺎﻋﺖ 8 ﻣﯿﺮﯾﻢ ﺧﻮﻧﻪ ﺣﺎﻣﺪ ... ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﭼﯿﺰي ﺑﮕﻢ ﮐﻪ ﮔﻔﺖ: ﻗﺮار ﮔﺬاﺷﺘﯿﻢ ﺑﻬﺶ ﻓﺮﺻﺖ ﺑﺪﯾﻢ ...
- ﻣﯿﺘﺮﺳﻢ اﯾﻦ ﻓﺮﺻﺖ ﺑﻪ ﺿﺮر ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺗﻤﻮم ﺑﺸﻪ ...
- ﻣﺎ اﺟﺎزه ﻧﻤﯿﺪﯾﻢ ... ﻣﻦ و ﺗﻮ ... ... از ﮐﯽ ... ﻣﻦ و ﺣﺎﻣﯽ ﻣﺎ ﺷﺪه ﺑﻮدﯾﻢ؟ ﺷﺪه ﺑﻮدﯾﻢ ﺣﺘﻤﺎ ... ﮐﻪ اﯾﻦ ﻣﺮد ﺟﺪي اﻧﻘﺪر ﺑﺎ اﻃﻤﯿﻨﺎن داﺷﺖ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد ... ﭼﻪ ﻗﺪر اﻃﻤﯿﻨﺎن ﺗﻮي ﻧﮕﺎﻫﺶ رو دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ ... ﺣﺲ ﻣﯿﮑﺮدم ﺗﻮ اﻣﻨﯿﺘﻢ ﺑﺎ اﯾﻦ ﻟﺒﺨﻨﺪ ... ﺑﺎ اﯾﻦ ﻧﮕﺎه ...
- ﺣﺎﻻ ﻫﻢ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو ﺻﺪا ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ... راﻧﻨﺪه و ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻣﻦ در ﺧﺪﻣﺖ ﺷﻤﺎ ... ﻣﻦ ﻫﻢ ﮐﻢ ﮐﻢ ﺑﺮم ﺑﻪ ﯾﮑﯽ از ﮐﺴﺎﻟﺖ آورﺗﺮﯾﻦ ﺟﻠﺴﻪ ﻫﺎي دﻧﯿﺎ ﺑﺮﺳﻢ ...
- ﺑﻪ ﻣﺎﺷﯿﻦ اﺣﺘﯿﺎﺟﯽ ﻧﯿﺴﺖ ...
- اﯾﻦ رو ﺗﻮ ﺗﻌﯿﯿﻦ ﻧﻤﯿﮑﻨﯽ ... ﻣﻦ ﻣﯿﮕﻢ ﻫﺴﺖ ﺑﮕﻮ ﭼﺸﻢ ...
- ﺟﺪي ﻧﯿﺴﺘﯽ ... ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ... ﻟﺒﺨﻨﺪي زد و ﺑﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻦ دﺳﺘﺶ ﭘﺸﺖ ﮐﺘﻔﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ در ﻋﻤﺎرت ﻫﺪاﯾﺘﻢ ﮐﺮد. ﺑﻪ ﻣﺒﻞ ﺗﮑﯿﻪ دادم و ﺳﺮم رو ﺑﺮدم ﻋﻘﺐ ... ﻧﺎ ﺧﻮد آﮔﺎه ﻟﺒﺨﻨﺪي روي ﻟﺒﻢ اوﻣﺪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ اﻣﺮوز واﻗﻌﺎ ﺧﺴﺘﻪ ام ﮐﺮده ﺑﻮدن اﻣﺎ ﻋﺼﺮ و ﺷﺐ ﻓﻮق اﻟﻌﺎده ﺧﻮﺑﯽ رو ﺑﺎﻫﻢ داﺷﺘﯿﻢ ... ﺑﻪ ﺧﺼﻮص ﮐﻪ ﻧﺰدﯾﮑﻬﺎي ﺳﺎﻋﺖ 9 وﻗﺘﯽ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﯿﻢ ﺑﺮاي ﺷﺎم ﺑﺮﯾﻢ ﺣﺎﻣﯽ زﻧﮓ زده ﺑﻮد و ﭘﺮﺳﯿﺪه ﺑﻮد ﮐﺠﺎ ﻫﺴﺘﯿﻢ و ﺧﻮدش رو ﺧﯿﻠﯽ ﺷﯿﮏ ﻫﻤﺮاﻫﻤﻮن ﮐﺮده ﺑﻮد ... وﻗﺘﯽ ﭼﻬﺎر ﻧﻔﺮي ﭘﺸﺖ ﯾﻪ ﻣﯿﺰ ﺗﻮ ﯾﮑﯽ از ﺷﻠﻮغ ﺗﺮﯾﻦ ﭘﯿﺘﺰا ﻓﺮوﺷﯽ ﻫﺎي ﺷﻬﺮ ﻧﺸﺴﺘﯿﻢ ﺑﺎ وﺟﻮد اﺧﻢ وﺣﺸﺘﻨﺎﮐﺶ ﺑﻪ ﺳﻪ ﺗﺎ ﭘﺴﺮ ﺟﻮوﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﯿﺰ ﮐﻨﺎرﯾﻤﻮن ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدن و ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر ﺑﺮداﺷﺘﻦ ﺳﺲ ﮐﭽﺎب از ﺟﻠﻮي دﺳﺖ ﻧﯿﻮﺷﺎ ... ﺗﺎزه ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم وﻗﺘﯽ ﻣﯿﮕﻔﺖ ﺑﺮاي ﺑﻮدن ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻮاده اش ﻧﯿﺎزي ﺑﻪ دﻋﻮت ﻧﺪاره ﻣﻨﻈﻮرش ﭼﯿﻪ ... ﻫﻢ ﺑﺮاي ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﺮاي ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺣﻀﻮرش آراﻣﺶ و اﻣﻨﯿﺖ ﻣﻄﻠﻖ ﺑﻮد اﻧﮕﺎر ﮐﻪ ﻫﺮ ﻣﺴﺌﻠﻪ اي رو ﻣﯿﺘﻮﻧﺴﺖ ﺣﻞ ﮐﻨﻪ ... از ﺑﺎز ﮐﺮدن در ﻧﻮﺷﺎﺑﻪ ﺑﺪ ﻗﻠﻖ ﺗﺎ ﻣﺤﮑﻢ ﮐﺮدن ﺷﺎﻟﮕﺮدن دور ﮔﺮدن ﻣﻦ ﺗﺎ ﺑﻐﻞ ﮐﺮدن ﮐﻮﺷﺎ ﺗﻨﺒﻞ ... ﻫﻤﯿﻦ ﮐﺎرﻫﺎي آروم و ﺷﺎﯾﺪ از دﯾﺪ دﯾﮕﺮان ﮐﻢ اﻫﻤﯿﺘﺶ ﻫﻢ ﺑﺮاي ﻣﻦ و ﻫﻢ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻟﺤﻈﻪ ﻫﺎﻣﻮن رو زﯾﺒﺎﺗﺮ ﻣﯽ ﮐﺮد ... ﺻﺪاي زﻧﮓ در واﺣﺪ ﻣﻦ رو از ﺟﺎ ﭘﺮوﻧﺪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﮐﺴﯽ ﻧﺒﻮدم از ﭼﺸﻤﯽ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم زﯾﻨﺐ ﺧﺎﻧﻮم ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ ﻃﺒﻘﻪ ﺑﺎﻻ و داﻣﺎدش ﺑﻮدن ﺗﻌﺠﺐ ﮐﺮدم ﺷﺎﻟﻢ رو روي ﺳﺮم اﻧﺪاﺧﺘﻢ و در رو ﺑﺎز ﮐﺮدم ...
- ﺳﻼم ﻣﺎدر ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ﺷﺐ اﯾﻦ ﻣﻮﻗﻊ ﻣﺰاﺣﻤﺖ ﺷﺪﯾﻢ ﻧﺒﻮدي ﻣﻨﺘﻈﺮت ﺷﺪﯾﻢ دﯾﺮ ﺷﺪ ... از ﻧﮕﺎه داﻣﺎدش و ﻟﺤﻦ ﺧﻮدش ﮐﻨﺎﯾﻪ ﻣﯿﺒﺎرﯾﺪ ... ﺑﺮام ﻣﻬﻢ ﻧﺒﻮد ﺣﺴﺎب ﻣﻦ ﭘﺎك ﺗﺮ از اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺨﻮام ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﺰﺧﺮﻓﺎت ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﺑﺎ ﺑﻬﺎﯾﯽ ﺑﺪم ... ﻫﻨﻮز ﺗﻮ ﭼﻬﺎرﭼﻮب در اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮدﯾﻢ و ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم ﮐﻪ ﺣﺮﻓﺸﻮن ﻣﻬﻢ ﺗﺮ از اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎﺷﻪ ﭘﺲ ﺗﻌﺎرف ﮐﺮدم ﮐﻪ داﺧﻞ ﺑﯿﺎن ... داﻣﺎدش ﻣﺮد ﺳﺮ ﺑﻪ زﯾﺮي ﺑﻮد ﺧﻮاﺳﺘﻢ وارد آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ ﺑﺸﻢ
- ﺑﯿﺎ ﺑﺸﯿﻦ ﻫﻤﺮاز ﺟﺎن ﻣﺎدر اﻻن وﻗﺖ ﭘﺬﯾﺮاﯾﯽ ﻧﯿﺴﺖ ... رو ﺑﻪ روﺷﻮن ﻧﺸﺴﺘﻢ و ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻬﺸﻮن ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ...
- ﻏﺮض از ﻣﺰاﺣﻤﺖ ﻫﻤﺮاز ﺟﺎن ﻫﻤﻮن ﺑﺤﺚ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ﭘﯿﺸﻪ ... ﻗﺮار ﺑﻮد روش ﻓﮑﺮ ﮐﻨﯽ ... دﺧﺘﺮم اﯾﻦ ﻣﻮﻗﻌﯿﺖ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺑﯿﻪ ... ... ﮐﻤﯽ ﻃﻮل ﮐﺸﯿﺪ ﺗﺎ ﺑﺘﻮﻧﻢ داده ﻫﺎي ﻣﻐﺰم رو ﭘﺮدازش ﮐﻨﻢ و ﺑﺮﺳﻢ ﺑﻪ ﺷﺮﯾﮏ ﺷﺪن ﺑﺮاي ﺗﺨﺮﯾﺐ ﺧﻮﻧﻪ ... ﻧﺎﺧﻮد آﮔﺎه ﻧﮕﺎﻫﻢ رﻓﺖ ﺳﻤﺖ ﻗﺎب آﺑﯽ رﻧﮓ ﭘﻨﺠﺮه و ﺷﯿﺸﻪ ﻫﺎي ﺑﺮش ﮔﺮدش و ﮔﻠﺪوﻧﻬﺎم ... ﯾﻪ ﻧﻪ ﮔﻨﺪه ﺗﻮي ﺳﺮم ﺑﻮد ...
- ﻣﻦ ... زﯾﻨﺐ ﺧﺎﻧﻮم ﻣﻦ اﺻﻼ از اﯾﻦ ﭼﯿﺰا ﺳﺮ در ﻧﻤﯿﺎرم ... داﻣﺎدش ﻫﻤﻮن ﻃﻮر ﮐﻪ ﺑﻪ زﻣﯿﻦ ﻧﮕﺎه ﻣﯽ ﮐﺮد: اﯾﻦ آﻗﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﯿﺨﻮاد ﺧﻮﻧﻪ رو ﺑﮑﻮﺑﻪ ﻣﺮد ﻣﻄﻤﺌﻨﯽ ﺳﺎﻟﻬﺎﺳﺖ داره اﯾﻦ ﮐﺎر و ﻣﯿﮑﻨﻪ ﺑﻪ ﻧﻔﻊ ﺷﻤﺎﻫﻢ ﻫﺴﺖ ﺑﻪ ﺟﺎي ﯾﻪ واﺣﺪ ﻗﺪﯾﻤﯽ و ﮐﻠﻨﮕﯽ دوﺗﺎ واﺣﺪ ﻧﻮ ﺳﺎز دﺳﺘﺘﻮن رو ﻣﯿﮕﯿﺮه ﺳﺮﻣﺎﯾﻪ ﺗﻮن دو ﺑﺮاﺑﺮ ﻣﯿﺸﻪ ... ... ﻗﺪﯾﻤﯽ! ﮐﻠﻨﮕﯽ! ... ﺧﺐ ﺑﻮد ... ﺧﻮﻧﻪ ﻗﺪﯾﻤﯽ ﺑﻮد اﻣﺎ ﭘﺮ از ﺧﺎﻃﺮه ﻫﻢ ﺑﻮد ... ﭘﺮ از داﺷﺘﻪ ﻫﺎ و ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﻫﺎ ... ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﺳﯽ ﺳﺎل ﻫﻤﺴﺎﯾﮕﯽ ﻫﻢ ﺑﻮد ... ﺗﻮ ﭘﻠﻪ ﻫﺎش ﺑﺎزﯾﻬﺎي ﮐﻮدﮐﺎﻧﻪ ﻫﻢ ﺑﻮد ... اداﻣﻪ داد: ﺑﺒﯿﻨﯿﺪ اﯾﻦ ﺧﻮﻧﻪ دﯾﮕﻪ ﺑﻪ درد ﻧﻤﯿﺨﻮره ... اﻓﺘﺎده ﺑﻪ ﺧﺮج ... ... ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ از ﻫﻤﻮن ﺳﺎﻟﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﺎ آدﻣﻬﺎ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدﯾﻢ ﻫﺮ ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﻣﺪرن و ﺟﺪﯾﺪ ﻗﺎﺑﻞ اﺣﺘﺮام از ﻫﻤﻮن ﺳﺎل ﻫﻢ ﺷﺮوع ﮐﺮدﯾﻢ ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﺧﺎﻃﺮات آدﻣﻬﺎ ﺑﻪ درد ﻧﺨﻮر ﮔﻔﺘﻦ ...
- ﺑﺒﯿﻨﯿﺪ آﻗﺎي؟
- ﺷﻤﺲ ﻫﺴﺘﻢ ...
- ﺑﺒﯿﻨﯿﺪ ﺟﻨﺎب ﺷﻤﺲ ... وﺿﻌﯿﺖ ﺳﺎﮐﻨﯿﻦ اﯾﻦ ﺳﺎﺧﺘﻤﻮن ﮐﻤﯽ ﭘﯿﭽﯿﺪه اﺳﺖ ... ﺑﻪ ﺟﺰ زﯾﻨﺐ ﺧﺎﻧﻮم ﻣﺎدام ﯾﻪ ﭘﯿﺮزن ﺗﻨﻬﺎﺳﺖ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ رو ﻧﺪاره ... ﮐﯽ ﺑﺮاش اﺳﺒﺎب ﮐﺸﯽ ﮐﻨﻪ؟اﺻﻼ ﮐﺠﺎ ﺑﺮه ﺗﺎ اﯾﻦ ﺳﺎﺧﺘﻤﻮن ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﺸﻪ؟ ﻣﻦ ﻫﻢ ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر اﮔﺮ ﻣﯿﺒﯿﻨﯿﺪ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﯾﻪ دﺧﺘﺮ ﺗﻨﻬﺎ دارم راﺣﺖ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﭼﻮن ﺗﻮ اﯾﻦ ﻣﺤﻞ ﻫﻤﻪ ﻣﻦ رو ﻣﯿﺸﻨﺎﺳﻦ ... ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ ﻫﺎ رو ﻣﻦ ﺷﻨﺎﺧﺖ دارن ... زﯾﻨﺐ ﺧﺎﻧﻮم: دﺧﺘﺮم ﺧﻮب ﺗﻮ ﻫﻢ ﻓﺎﻣﯿﻞ داري ... دوﺳﺖ و آﺷﻨﺎ داري ... ... ﺧﻮب ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ﻣﻨﻈﻮرش ﺑﻪ رﻓﺖ و آﻣﺪﻫﺎي ﻣﻦ ﺑﺎ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺣﺎﻣﯽ ﺗﻮ اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺘﻪ ... دﺳﺘﺎم ﻧﺎ ﺧﻮد آﮔﺎه ﻣﺸﺖ ﺷﺪ: زﯾﻨﺐ ﺧﺎﻧﻮم ﺷﻤﺎ ﮐﻪ ﺗﻤﺎم زﻧﺪﮔﯽ ﻣﻦ رو ﻣﯿﺪوﻧﯿﺪ ﺑﺮاي ﻣﻦ ﺳﺨﺘﻪ ... ﺑﺮاي ﻣﺎدام ﻫﻢ ﺳﺨﺘﻪ ...
- ﻣﯿﺪوﻧﻢ ﻋﺰﯾﺰم اﻣﺎ اﯾﻦ ﺑﻪ ﻧﻔﻊ ﻫﻤﻪ ﻣﺎﺳﺖ ... آﻗﺎي ﺷﻤﺲ: ﻣﺎدر ﺟﻮن اﯾﻨﺎ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺑﺰرﮔﯽ اﺣﺘﯿﺎﺟﯽ ﻧﺪارن ... ﺗﻤﯿﺰ ﮐﺮدﻧﺶ ﺑﺮاﺷﻮن ﺳﺨﺘﻪ ... ﻻاﻗﻞ ﯾﻪ واﺣﺪ دﯾﮕﻪ ﻫﻢ دﺳﺘﺸﻮن رو ﻣﯿﮕﯿﺮه ... ... ﭼﯿﺰي ﺑﺮاي ﮔﻔﺘﻦ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... زﯾﻨﺐ ﺧﺎﻧﻮم: اﻣﺸﺐ ﻣﺰاﺣﻤﺖ ﺷﺪﯾﻢ ﮐﻪ ﻗﺮارﺑﺬارﯾﻢ آﻗﺎي ﺳﺎزﻧﺪه ﻫﻢ ﺑﯿﺎد ﯾﻪ ﺟﻠﺴﻪ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﻢ ... ... ﺟﻠﺴﻪ؟ ﺑﯿﻦ ﮐﯿﺎ؟ ﻣﻦ ﮐﻪ ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺳﻪ ﺗﺎ ﻋﺪد رو ﺑﺎ ﻫﻢ ﺟﻤﻊ ﺑﺒﻨﺪم؟ ﻣﺎدام؟ ﯾﻪ ﻃﺮف ﻫﻢ ﯾﻪ ﺳﺎزﻧﺪه ﺑﺴﺎز ﺑﻔﺮوش و ﻣﺮد ﻫﻤﻪ ﻓﻦ ﺣﺮﯾﻔﯽ ﻣﺜﻞ اﯾﻦ ﺷﻤﺲ ﮐﻪ روﺑﻪ روم ﺑﻮد ...
- آﺧﻪ ...
- ﻣﺎدام ﻫﻢ راﺿﯿﻪ ... ﻧﻔﺴﻢ رو ﺑﯿﺮون دادم ... ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدن ﻻي ﻣﻨﮕﻨﻪ ... اﮔﺮ ﻣﺎدام ﻫﻢ راﺿﯽ ﺑﺎﺷﻪ راﺿﯽ ﻧﺒﻮدن ﻣﻦ دردي رو دوا ﻧﻤﯿﮑﺮد: ﺑﺎﺷﻪ زﯾﻨﺐ ﺧﺎﻧﻮم ﻗﺖ ﺟﻠﺴﻪ رو ﺗﻌﯿﯿﻦ ﮐﻨﯿﺪ ... ... ﻫﻤﻮن ﻟﺠﻈﻪ ﻣﻮﺑﺎﯾﻠﻢ زﻧﮓ زد ﺣﺎﻣﯽ ﺑﻮد ... ﺑﺎ دﯾﺪن اﺳﻤﺶ روي ﺻﻔﺤﻪ ﻣﻮﺑﺎﯾﻠﻢ ﻫﻢ ﻟﺒﺨﻨﺪي روي ﻟﺒﻢ اوﻣﺪ: ﺑﻠﻪ ...
- ﺳﻼم ﺧﻮاب ﮐﻪ ﻧﺒﻮدي؟ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺟﻮاب ﺑﺪم ﮐﻪ آﻗﺎي ﺷﻤﺲ ﮔﻮﺷﯽ ﺑﻪ دﺳﺖ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﺳﻼم و ﻋﻠﯿﮏ ﻏﺮاﯾﯽ ﮐﺮد ... ﺣﺎﻣﯽ ﭘﺸﺖ ﺧﻂ ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ اي ﺳﮑﻮت ﮐﺮد ...
- اﻟﻮ ...
- ﮐﯽ ﺧﻮﻧﺘﻪ؟ ... ﺳﺌﻮاﻟﺶ زﯾﺎدي ﺧﺸﻦ ﺑﻮد: ﻫﻤﺴﺎﯾﻤﻮن و داﻣﺎدﺷﻮن ...
- اﯾﻦ وﻗﺖ ﺷﺐ؟
- ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﻦ ﺑﻮدﻧﺪ ﮔﻮﯾﺎ ... ﺑﺮاي ﻣﺸﮑﻼت ﺳﺎﺧﺘﻤﻮن اوﻣﺪن ...
- ﻣﺸﮑﻼت ﺧﻮﻧﻪ ﺗﻮ؟ ﭼﯿﺰي ﺷﺪه؟
- ﺗﻮ ﻧﮕﺮان ﭼﯽ ﻫﺴﺘﯽ؟
- ﺧﻮب ﻧﮕﺮان ﺗﻮ ... ... ﻟﺒﺨﻨﺪي روي ﻟﺒﻢ اوﻣﺪ: ﻣﻦ ﺧﻮﺑﻢ ... ﭼﯿﺰ ﺧﺎﺻﯽ ﻫﻢ ﻧﯿﺴﺖ ... ﻣﯿﺸﻪ ﻣﻦ ﺑﻌﺪ از رﻓﺘﻦ ﻣﻬﻤﻮن ﻫﺎم ﺑﺎﻫﺎت ﺗﻤﺎس ﺑﮕﯿﺮم ...
- ﻣﻦ ﺑﯿﺎم؟! اﻻن ﺧﻠﻮﺗﻪ ... ﯾﻪ رﺑﻊ دﯾﮕﻪ اوﻧﺠﺎم ... آﻗﺎي ﺷﻤﺲ ﻫﻢ ﺗﻠﻔﻨﺶ رو ﻗﻄﻊ ﮐﺮده ﺑﻮد و ﺑﺎ زﯾﻨﺐ ﺧﺎﻧﻮم ﻣﻨﺘﻈﺮم ﺑﻮدن ... ﮐﻤﯽ ﺻﺪام رو ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺗﺮ آوردم: ﺑﺎور ﮐﻦ ﻫﯿﭽﯽ ﻧﯿﺴﺖ ... اﻻن ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻦ ﺑﺮم؟
- رﻓﺘﻦ ﺑﻬﻢ زﻧﮓ ﻣﯿﺰﻧﯽ ... ... از ﻟﺤﻦ دﺳﺘﻮرﯾﺶ ﺧﻨﺪه ام ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ... از ﮐﻞ ﻣﺎﺟﺮاي اوﻣﺪن زﯾﻨﺐ ﺧﺎﻧﻮم ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ داﻣﺎدش اﯾﻦ ﻧﺼﯿﺒﻢ ﺷﺪ ﮐﻪ دﻟﻢ ﺑﺮاي زﯾﻨﺐ ﺧﺎﻧﻮم ﺳﻮﺧﺖ ... ﻣﻮﻗﻊ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﻪ آﻗﺎي ﺷﻤﺲ ﭘﻠﻪ ﻫﺎ رو داﺷﺖ ﻣﯿﺮﻓﺖ ﺑﺎﻻ زﯾﻨﺐ ﺧﺎﻧﻮم ﺑﺎ ﭘﺮ ﭼﺎدرش اﺷﮏ ﭼﺸﻤﺶ رو ﭘﺎك ﮐﺮد: ﻣﻨﻢ دﻟﻢ ﻧﻤﯿﺨﻮاد اﯾﻦ ﺧﻮﻧﻪ ﺗﺨﺮﯾﺐ ﺑﺸﻪ ... اون درﺧﺖ اﻧﺠﯿﺮ ﺗﻮ ﺣﯿﺎط رو ﻣﻦ ﺧﻮدم ﮐﺎﺷﺘﻢ اﻣﺎ ﭼﻪ ﮐﻨﻢ ﻣﺠﺒﻮرم ... دﺧﺘﺮم و داﻣﺎدم ﻣﺴﺘﺎﺟﺮن ... ﻧﻤﯿﺮﺳﻮﻧﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻬﺸﻮن ﮐﻤﮏ ﮐﻨﻢ ... ﺗﻮ ﻫﻢ ﺟﻮوﻧﯽ ﯾﻪ واﺣﺪ دﯾﮕﻪ رو اﺟﺎره ﻣﯿﺪي ﮐﻤﮏ ﺧﺮﺟﺖ ﻣﯿﺸﻪ ... ﺷﺎﻟﻢ رو از ﺳﺮم ﮐﺸﯿﺪم و ﻧﻔﺴﻢ رو ﻣﺤﮑﻢ ﺑﯿﺮون دادم ... دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ اﯾﻦ ﺧﻮﻧﻪ دﺳﺖ ﺑﺨﻮره ... رﻓﺘﻢ ﮐﻨﺎر ﭘﻨﺠﺮه و ﺑﯿﺮون روﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﺗﻮ اﯾﻦ ﻣﺪت ﺑﺎﯾﺪ ﯾﻪ ﺧﻮﻧﻪ رﻫﻦ ﻣﯿﮑﺮدم ... ﮐﺠﺎ؟ ﮐﺠﺎ ﺑﺮاي ﯾﻪ دﺧﺘﺮ ﺟﻮون ﺑﯿﺴﺖ و ﺳﻪ ﺳﺎﻟﻪ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﺑﻮد؟ ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﺷﺪه ﺑﻮد دوازده ... ﯾﺎد ﺣﺎﻣﯽ اﻓﺘﺎدم ... ﭼﯽ ﮐﺎرم داﺷﺖ ... ﺑﺎ زﻧﮓ اول ﮔﻮﺷﯽ رو ﺑﺮداﺷﺖ: اﻻن رﻓﺘﻦ؟ ﺧﻨﺪه ام ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد از اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﻧﮕﺮاﻧﯿﺶ: ﻧﻪ ﯾﻪ رﺑﻌﯽ ﻣﯿﺸﻪ ... ﺻﺎي در ﮐﻤﺪش اوﻣﺪ ...
- ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ﺧﻮاب ﮐﻪ ﻧﺒﻮدي؟
- ﻧﻪ داﺷﺘﻢ ﻟﺒﺎس ﻣﯿﭙﻮﺷﯿﺪم ﺑﯿﺎم ...
- ﺷﻮﺧﯽ ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ؟ ﺑﺎﺑﺎ ﻣﻦ ﺳﺎﻟﻬﺎﺳﺖ دارم ﺗﻨﻬﺎ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯿﮑﻨﻢ ...
- ﻣﻦ ﺑﻪ اون ﺳﺎﻟﻬﺎ ﮐﺎر ﻧﺪارم ... ﺣﺎﻻ ﭼﯽ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻦ؟ اﯾﻦ ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ ﺷﻤﺎ ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯿﮑﻨﻪ ﯾﺎزده ﺷﺐ ادم ﺧﻮﻧﻪ ﯾﻪ دﺧﺘﺮ ﺟﻮون ﻧﻤﯿﺎد؟ ﺗﻮ ﭼﺮا در رو ﺑﺎز ﮐﺮدي؟
- ﺳﺌﻮاﻟﻬﺎت رو ﯾﮑﯽ ﯾﮑﯽ ﻣﻄﺮح ﮐﻨﯽ ﺟﻮاﺑﺖ رو راﺣﺖ ﺗﺮ ﻣﯽ دﻣﺎ ... ﺳﺎﺧﺘﻤﻮن ﯾﻪ ﻣﺸﮑﻼﺗﯽ داره ... ﺧﻮب ﻗﺪﯾﻤﯽ ﺷﺪه ... ... ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ﭼﺮا ﺑﻬﺶ ﻧﮕﻔﺘﻢ ... ﻓﻌﻞ ﻣﻮﺿﻮع ﺑﺎ ﺗﻤﺎم اﻫﻤﯿﺘﺶ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﺴﮑﻮت ﻣﯿﻤﻮﻧﺪ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻫﻤﺶ ﺑﺎري ﺑﻪ دوﺷﺶ اﺿﺎﻓﻪ ﮐﻨﻢ ...
- ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮش ﺑﯿﻨﺎﻧﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ اﮔﺮ ﭼﯿﺰي ﺑﺸﻪ ﺑﻬﻢ ﻣﯿﮕﯽ ﻫﻤﺮاز ...
- اﮔﺮ ﻣﺴﺌﻠﻪ اي ﺑﺎﺷﻪ ﮐﻪ ﻧﺘﻮﻧﻢ ﺣﻠﺶ ﮐﻨﻢ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎش ﻣﯿﮕﻢ ...
- ﺑﺘﻮﻧﯽ ﯾﺎ ﻧﺘﻮﻧﯽ ﺑﮕﻮ ...
- ﺑﺎﻫﺎم ﮐﺎر داﺷﺘﯽ؟ ﻣﻮﺿﻮع رو ﻋﻮض ﮐﺮدم ... اﯾﻦ ﻃﻮري ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ از دروغ ﮔﻔﺘﻦ اﻣﺘﻨﺎع ﮐﻨﻢ ... ﻧﻔﺴﺶ رو ﺑﯿﺮون داد و ﺑﺪون اﯾﻨﮑﻪ اﯾﻦ ﭼﺮﺧﺶ ﻣﻮﺿﻮﻋﯽ رو ﺑﻪ روش ﺑﯿﺎره ﮔﻔﺖ: ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﺑﮕﻢ ﻓﺮدا ﻗﺒﻞ از رﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﺣﺎﻣﺪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو اول ﺑﺒﺮﯾﻢ ﺑﯿﺮون ﯾﮑﻢ ﺑﻬﺸﻮن ذﻫﻨﯿﺖ ﺑﺪﯾﻢ ...
- ﻣﻦ اﻣﺸﺐ ﯾﮑﻢ ﺗﻮ ﮔﻮش ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺧﻮﻧﺪم ...
- ﻣﯿﺪوﻧﻢ اﻣﺎ ﮐﻮﺷﺎ ﺷﺎﮐﯽ ﺗﺮه ...
- اﻻن ﺑﻪ اﻣﺘﺤﺎﻧﺎﺗﺸﻮن ﻧﺰدﯾﮏ ﮐﺎش ﻣﯿﺸﺪ ﺑﺬارﯾﻢ ﺑﺮاي ﺑﻌﺪ ...
- ﺑﺎ ﻣﺪرﺳﻪ ﺷﻮن ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮدم ﻫﺮ ﭼﻪ ﻗﺪر دﯾﺮ ﺗﺮ ﺳﺨﺖ ﺗﺮ ... ﺗﻮ ﻧﻔﻮذت از ﻫﻤﻪ ﻣﺎ ﺑﯿﺸﺘﺮه ... ﺗﻮ ﺑﮕﯽ ﺧﻮرﺷﯿﺪ آﺑﯽ ﻫﺴﺘﺶ اﯾﻨﺎ ﻣﯿﭙﺬﯾﺮن ... ﻣﯿﺪوﻧﻢ داري ﺗﻮ رودرﺑﺎﯾﺴﺘﯽ ﻣﻦ اﯾﻦ ﮐﺎر رو ﻣﯿﮑﻨﯽ ... اﻣﺎ ﺟﺒﺮان ﻣﯿﮑﻨﻢ ... ﻗﻮل ﻣﯿﺪم. ﻣﻮﻫﺎم رو ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ روي ﺷﻮﻧﻪ ﻫﺎم رﻫﺎ ﮐﺮدم ... ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪه ﺑﻮد وﻟﯽ ﻫﻨﻮز ﻟﻮﻟﻪ ﻟﻮﻟﻪ ﺑﻮد ... ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎزﻫﻢ ﻓﺮش ﻣﯿﮑﺮدم ... از ﺷﺪت اﺳﺘﺮس ﺑﻪ ﻓﮑﺮ ﻫﺎي ﭼﺮﻧﺪ رﺳﯿﺪه ﺑﻮدم ... اﻣﺮوز ﺗﻤﺮﯾﻦ واﻗﻌﺎ ﺑﯽ ﭼﺎره ام ﮐﺮده ﺑﻮد ﻧﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﺪون وﻗﻔﻪ ﺳﺮﭘﺎ ﺑﻮدم و اﻻن زاﻧﻮﻫﺎم ﻃﺎﻗﺖ وزﻧﻢ رو ﻧﺪاﺷﺘﻦ ... و اﺳﺘﺮس و ﻧﮕﺮاﻧﯽ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻫﻢ ﯾﻪ ﺟﻮري داﺷﺖ دﯾﻮﻧﻪ ام ﻣﯿﮑﺮد ... ﮔﻮﺷﯽ رو ﺑﯿﻦ ﺻﻮرﺗﻢ و ﺷﻮﻧﻪ ام ﮔﺬاﺷﺘﻢ ... ﺳﯿﺎوش: ﭼﺮا ﯾﻬﻮ ﻣﯿﺮي ﺗﻮ ﮐﻤﺎ وﺳﻂ ﺣﺮف زدن؟
- ذﻫﻨﻢ ﺟﻤﻊ ﻧﻤﯿﺸﻪ ﻣﺮد ﺣﺴﺎﺑﯽ ﭼﻪ ﺗﻮﻗﻌﯽ ازم داري؟
- ﻣﻦ ﻧﻤﯿﻔﻬﻤﻢ ﭼﺮا اﯾﻨﺎ اﻧﻘﺪر از ﺗﻮ ﺗﻮﻗﻊ دارن ...
- ﻣﻦ ﺧﻮدم ﻫﻢ ﻃﺎﻗﺖ ﻧﺪارم ﻧﺮم ...
- ﻫﻤﻪ اﯾﻦ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﺗﻤﻮم ﺷﻪ ... ﯾﮑﯽ دوﻣﺎه دﯾﮕﻪ ﻗﺒﻞ از ﺷﺮوع اﺟﺮات ﯾﻪ ﻣﺴﺎﻓﺮت دو ﺳﻪ روزه ﺑﺮﯾﻢ ... داري داﻏﻮن ﻣﯿﺸﯽ ...
- ﺳﯿﺎ ...
- ﺑﻠﻪ ... اﯾﻦ ﻟﺤﻦ ﺳﯿﺎ ﺧﺮ ﮐﻦ رو ﺑﻪ ﮐﺎر ﮐﻪ ﻣﯿﺒﺮي ﻣﻦ ﺑﻪ ﻋﺮ ﻋﺮ ﻣﯿﻮﻓﺘﻢ ...
- آﻗﺎي ﻣﻬﻨﺪس درﺳﺖ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻦ ... ﺧﻨﺪه ﺗﻠﺨﯽ ﮐﺮد: ﻣﻬﻨﺪس ﺷﺪم ﻧﻪ؟
- ﻗﺪرت رو ﻣﯿﺪوﻧﻪ؟! ... ﻫﺮ دوﻣﻮن ﺧﻮب ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﯿﻢ ﻣﻨﻈﻮر ﻣﻦ ﮐﯿﻪ ...
- دوﺳﺘﺶ دارم و دوﺳﺘﻢ داره ... ﻫﺮﮐﺎري ﺑﺮاش ﮐﺮدم و ﻧﮑﺮدم ﻧﻮش ﺟﻮن ﻧﮕﺎﻫﺶ ...
- ﮐﯽ ﻣﯿﺮه اﯾﻦ ﻫﻤﻪ راﻫﻮ؟ ﮐﺎش ﯾﮑﯽ اﯾﻦ ﺟﻮري ﻋﺎﺷﻖ ﻣﻦ ﺑﻮد ...
- واﻻ ﻣﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﯿﺎﯾﻢ ﭘﯿﺶ اﯾﺸﻮن ﺷﺎﮔﺮدي ...
- ﮐﯽ؟ ﺑﺎ ﻟﺤﻦ ﻣﺴﺨﺮه اي ﮔﻔﺖ: ﺳﺒﺰي ﻓﺮوش ﻣﺤﻠﺘﻮن ... ﺧﻮدﺗﯽ ﻣﻤﻮش ...
- ﮔﻠﻨﺎر رو دﺳﺖ ﺗﻤﺎم ﮐﺎﻧﺎﻟﻬﺎي ﺧﺒﺮي زده ...
- ﻣﻦ ﻗﺒﻞ از اون ﻓﻬﻤﯿﺪه ﺑﻮدم ﻓﻘﻂ دﻟﺨﻮردم ﭼﺮا ﺑﻪ ﻣﻦ ﭼﯿﺰي ﻧﮕﻔﺘﯽ ...
- ﺳﯿﺎ ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ...
- ﺑﯿﺨﯿﺎل ﻣﻤﻮش ﺟﻮﻧﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﺣﺎل و ﻫﻮات ﻋﻮض ﺷﻪ ... ﻣﺮاﻗﺐ ﺧﻮدت ﺑﺎش ... زﯾﺎد ﺑﻪ ﺧﻮدت ﻓﺸﺎر ﻧﯿﺎر ... ﻣﻦ ﮔﻮﺷﯽ ﺑﺪﺳﺘﻢ ... ﻫﺮ وﻗﺖ اﺣﺴﺎس ﮐﺮدي ﻧﻤﯿﺨﻮاي اﯾﻦ اﻧﺘﻈﺎم ﻫﺎ رو ﺑﺒﯿﻨﯽ ﯾﻪ زﻧﮓ ﮐﺎﻓﯿﻪ ... ﺟﻠﻮي در اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮدم و ﭼﺸﻢ دوﺧﺘﻪ ﺑﻮدم ﺑﻪ ﺳﺮﺧﯿﺎﺑﻮن و ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺣﺎﻣﯽ وﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﻮدم ... ﭘﯿﭽﯿﺪﻧﺸﻮن ﺗﻮي ﺧﯿﺎﺑﻮن ﺑﻪ اﺳﺘﺮﺳﻢ اﺿﺎﻓﻪ ﮐﺮد ... ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﭘﺸﺖ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدن ... در ﺟﻠﻮ رو ﺑﺎز ﮐﺮدم و ﺣﻀﻮر ﻫﺮ ﺳﻪ ﻧﻔﺮﺷﻮن رو ﻧﻔﺲ ﮐﺸﯿﺪم دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺗﺎ ﺗﻪ دﻧﯿﺎ ﻫﻤﯿﻦ ﺷﮑﻠﯽ ﺑﻤﻮﻧﻢ ... ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰي ﻋﻮض ﻧﺸﻪ ... ﻫﺮ دو از ﭘﺸﺖ ﺳﺮ از ﮔﺮدﻧﻢ آوﯾﺰون ﺷﺪن و ﻣﺎچ ﺑﺎروﻧﻢ ﮐﺮدن ... ﺣﺎﻣﯽ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ: ﻣﻮﻫﺎش رو ﮐﻨﺪي ﮐﻮﺷﺎ ...
- ﺳﻼم ...
- ﭼﻪ ﻋﺠﺐ ﻣﻦ رو ﻫﻢ دﯾﺪي؟ ... ﺣﺴﻮدي ﮐﺮده ﺑﻮد؟ ﺧﻨﺪه ام ﮔﺮﻓﺖ ... اﮔﺮ روزي ﮐﺴﯽ ﺑﻬﻢ ﻣﯿﮕﻔﺖ اون دﮐﺘﺮ ﺑﺪ اﺧﻼق و ﺟﺪي اﯾﻦ ﻃﻮري ﺣﺴﻮدي ﻣﯿﮑﻨﻪ ﺑﺪﺗﺮ از ﮐﻮﺷﺎ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم ﻋﻘﻠﺶ رو از دﺳﺖ داده ... ﺣﺎﻣﯽ ﻓﯿﻠﻢ ﻣﻮرد ﻋﻼﻗﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو ﺗﻮي دﺳﺘﮕﺎه ﮔﺬاﺷﺖ و اوﻧﻬﺎ ﻫﻢ ﺗﮑﯿﻪ دادن ﺑﻪ ﺻﻨﺪﻟﯽ و ﻣﺸﻐﻮل ﺷﺪن ... ﻧﺎﺧﻦ ﻫﺎم رو ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﯿﺰدم ... ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﻇﺮﯾﻒ دور ﻣﭽﻢ ﻧﮕﺎﻫﯽ اﻧﺪاﺧﺘﻢ ... دوﺳﺎﻋﺘﯽ ﺣﺪاﻗﻞ وﻗﺖ داﺷﺘﯿﻢ ... ﻧﻤﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ﺑﻌﺪش ﭼﯽ ﻣﯿﺸﻪ ... ﮐﻤﯽ ﺳﺮش رو ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﺧﻢ ﮐﺮد: دﯾﮕﻪ ﻣﺸﮑﻠﯽ ﮐﻪ ﭘﯿﺶ ﻧﯿﻮﻣﺪ ﺗﻮ ﺗﻤﺮﯾﻦ ﻫﺎ؟ ﻧﮕﺎه آﺷﻐﺎل ﻧﺮﯾﻤﺎن رو اﮔﺮ ﻓﺎﮐﺘﻮر ﻣﯿﮕﺮﻓﺘﯿﻢ: ﻧﻪ ﺑﺎ ﻓﺎﺻﻠﻪ ازم راه ﻣﯿﺮه ...
- ﺑﻪ ﻧﻔﻊ ﺧﻮدﺷﻪ ﮐﻪ اﯾﻦ ﻓﺎﺻﻠﻪ رو ﺣﻔﻆ ﮐﻨﻪ دﻓﻌﻪ ﺑﻌﺪ ﺑﻬﺶ ﺗﺬﮐﺮ ﻧﻤﯿﺪم ﺻﻮرت ﻣﺴﺌﻠﻪ ي ﺑﻮدﻧﺶ رو ﭘﺎك ﻣﯿﮑﻨﻢ ...
- ﺧﻄﺮﻧﺎك ﺷﺪي
- ﮐﺴﯽ ﺣﻖ ﻧﺪاره رو ﺣﺴﺎﺳﯿﺘﻬﺎي ﻣﻦ دﺳﺖ ﺑﺬاره ... ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮم ﮐﺮدم ﻧﯿﻮﺷﺎ و ﮐﻮﺷﺎ ﻏﺮق ﻓﯿﻠﻢ ﺑﻮدن ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ ﺑﺮﮔﺸﺘﻨﻢ و زﯾﺮﭼﺸﻤﯽ ﺑﻪ ﻧﯿﻢ رﺧﺶ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ...
- ﮐﺠﺎ ﺑﺮﯾﻢ ﺑﺎﻫﺎﺷﻮن ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﯿﻢ؟
- ﻣﯿﺮﯾﻢ ﯾﻪ ﺑﺴﺘﻨﯽ ﻓﺮوﺷﯽ ﺟﻤﻊ و ﺟﻮر ... ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﻓﻬﻤﯿﺪه ﻣﺎﺟﺮا از ﭼﻪ ﻗﺮاره ...
- ﭼﯿﺰي ﻧﻤﯿﺸﻪ ﻣﮕﻪ ﻧﻪ؟
- ﻧﻪ ... ﻧﻪ ﺗﺎ وﻗﺘﯽ ﺗﻮ ﻫﺴﺘﯽ ... ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻢ ... اوﻧﻬﺎ ﺗﺤﺖ ﻫﺮ ﺷﺮاﯾﻄﯽ ﻣﺎ رو دارن ... و از اﯾﻦ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﭘﺪرﺷﻮن رو ﻫﻢ دارن ...
- دوﺳﺖ دارم ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ اﯾﻦ داﺷﺘﻪ ﻫﺎﺷﻮن ﻫﻤﻪ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﻫﺎي اﯾﻦ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻟﺸﻮن رو ﺟﺒﺮان ﻣﯿﮑﻨﻪ ...
- ﮐﺎش ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﺘﻮﻧﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﭼﯿﺰﻫﺎ رو ﺑﺮاي ﺗﻮ ﺟﺒﺮان ﮐﻨﻢ ...
- ﻣﻦ؟ ﻟﺒﺨﻨﺪي زد: ﺑﻠﻪ ﺧﻮد ﺧﻮد ﺷﻤﺎ! ﺑﺴﺘﻨﯽ ﺗﻮت ﻓﺮﻧﮕﯽ ﺷﻮن داﺷﺖ آب ﻣﯿﺸﺪ ... ﺑﻬﺶ دﺳﺖ ﻧﻤﯿﺰدن و دﺳﺖ ﻣﻦ روي زاﻧﻮﻫﺎم ﻣﯿﻠﺮزﯾﺪ ... ﺣﺎﻣﯽ اﻣﺎ ﺟﺪي و ﻃﻮري ﮐﻪ اﻧﮕﺎر ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﻋﺎدﯾﻪ ﻧﮕﺎﻫﺸﻮن ﻣﯿﮑﺮد ... ﮐﻮﺷﺎ دﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﯿﻨﻪ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد ... و ﻧﯿﻮﺷﺎ ﭼﺸﻤﺎش ﺧﯿﺲ ﺑﻮد ... ﺑﺎ وﺟﻮد ﺳﻦ و ﺳﺎﻟﺸﻮن ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺗﺮﺑﯿﺘﯽ ﮐﻪ داﺷﺘﻦ ﺗﻮي ﺟﻤﻊ داد ﻧﻤﯿﺰدن ﯾﺎ ﻋﮑﺲ اﻟﻌﻤﻞ ﻧﺸﻮن ﻧﻤﯽ دادن و ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺧﺎﻃﺮ ﻫﻢ ﺣﺎﻣﯽ اﯾﻦ ﺟﺎ رو ﮐﻪ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﺧﺎﻟﯽ ﺑﻮد اﻣﺎ ﯾﮑﯽ دوﺗﺎ ﻣﯿﺰش ﭘﺮ ﺑﻮد رو اﻧﺘﺨﺎب ﮐﺮده ﺑﻮد ﮐﻪ ﺟﺎ ﺑﺮاي ﻗﻬﺮ و داد و ﺑﯿﺪاد رو ﺑﮕﯿﺮه ... دﺳﺘﻢ رو ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﮐﻮﺷﺎ ﺑﺮدم و ﮔﻮﻧﻪ ﻧﺎزش رو ﻟﻤﺲ ﮐﺮدم: ﻫﻤﺮا زﻗﺮﺑﻮﻧﺖ ﺑﺮه ﻣﺎ ﺑﺎرﻫﺎ اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ راﺟﻊ ﺑﻬﺶ ﺣﺮف زده ﺑﻮدﯾﻢ ... ﺳﮑﻮﺗﺶ اﻋﺼﺎﺑﻢ رو ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﺨﺘﻞ ﻣﯿﮑﺮد ... ﻧﯿﻮﺷﺎ آرﻧﺠﻢ رو ﻣﺤﮑﻢ ﮔﺮﻓﺖ: ﺗﻮ ﻫﻢ ﻣﯿﺎي ﻣﮕﻪ ﻧﻪ؟ ﻣﺎ رو ﻫﻢ ﺑﺎﻫﺎش ﺗﻨﻬﺎ ﻧﻤﯿﺬاري ...
- اﻟﺒﺘﻪ ﻋﺮوﺳﮑﻢ ... اﻟﺒﺘﻪ ... ﺑﻬﺘﻮن ﻗﻮل ﻣﯿﺪم ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﺳﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﻃﻮل ﻧﮑﺸﻪ ... ﺑﻌﺪش اﻣﺸﺐ رو ﺑﯿﺎﯾﺪ ﭘﯿﺶ ﻣﻦ ... ﻓﺮدا ﻫﻢ ﻣﺪرﺳﻪ ﻧﺮﯾﺪ ﻣﻨﻢ ﺳﺮ ﮐﺎر ﻧﻤﯿﺮم ... ﮐﻮﺷﺎ: ﺗﻮ ﻣﺎﮐﺎروﻧﯽ درﺳﺖ ﻣﯿﮑﻨﯽ ... ﮐﺘﺎب ﻣﯿﺨﻮﻧﯿﻢ ... ﭘﺎزل ﺑﺎزي ﻣﯽ ﮐﻨﯿﻢ ... ﺑﻐﻀﻢ رو ﻗﻮرت دادم: ﻫﻤﻪ اﯾﻦ ﮐﺎرﻫﺎ رو اﻧﺠﺎم ﻣﯿﺪﯾﻢ ... ﺑﻬﺘﻮن ﻗﻮل ﻣﯿﺪم ... ﻧﯿﻮﺷﺎ: دوﺳﺘﺶ ﻧﺪارم ...
- ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﻦ ﻧﯿﻮﺷﺎ ... ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﻣﻦ رو ﻗﺒﻮل داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯽ ... ﻫﺮ دو دﻟﺨﻮر ﺑﻮدن و ﺗﺮﺳﯿﺪه و ﻣﻦ ﺧﻮدم رو وﺳﻂ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدم ... ﭘﯿﭽﯿﺪﯾﻢ ﺗﻮ ﻣﺤﻠﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻠﻮﺗﯽ ﺟﻠﻮي ﯾﻪ ﺳﺎﺧﺘﻤﻮن آﺟﺮ ﺳﻪ ﺳﺎﻧﺘﯽ ﻧﺴﺒﺘﺎ ﻗﺪﯾﻤﯽ ... ﻣﺤﻠﻪ ﻟﻮﮐﺲ و ﺳﺎﮐﺖ و ﭘﺮ دار و درﺧﺘﯽ ﺑﻮد ... ﺣﺎﻣﯽ ﻣﺎﺷﯿﻦ رو ﭘﺎرك ﮐﺮد ﻗﯿﺎﻓﻪ اش ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﺟﺪي ﺑﻮد ... ﭼﻬﺮه ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﻪ ﺷﺪت ﻣﻀﻄﺮب و ﻋﺼﺒﯽ ﺑﻮد از ﺧﻮدﻣﻮن ﻣﺘﻨﻔﺮ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﺧﻮدﻣﻮن ﻫﻢ ﺷﺎﯾﺪ ﺑﻬﺶ ﺧﯿﻠﯽ اﻋﺘﻤﺎدي ﻧﺪاﺷﺘﯿﻢ داﺷﺘﯿﻢ دﻧﯿﺎﺷﻮن رو ﻋﻮض ﻣﯽ ﮐﺮدﯾﻢ ... ﺑﺎ اﺻﺮار ... ﺣﺎﻣﯽ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺧﯿﻠﯽ آروم ﻧﻤﯿﺮﺳﯿﺪ ... ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮش: ﮐﻮﺷﺎ ﻋﻤﻮ ﺟﻮن ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺮام ﻋﺰﯾﺰﯾﺪ ﭘﺲ اﯾﻦ ﻃﻮري ﻧﮕﺎم ﻧﮑﻦ ﻋﻤﻮ ... ﮐﻮﺷﺎ ﻋﺼﺒﯽ ﺗﺮ از ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯿﺮﺳﯿﺪ اﻣﺎ ﻣﻦ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮدم ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺳﻦ ﮐﻤﺶ و اﻟﺒﺘﻪ ﭘﺴﺮ ﺑﻮدﻧﺶ ﺣﺎﻣﺪ رو زودﺗﺮ ﻣﯿﭙﺬﯾﺮه ... از ﻣﺎﺷﯿﻦ ﮐﻪ ﭘﯿﺎده ﺷﺪﯾﻢ ... ﻧﯿﻮﺷﺎ ﯾﯽ ﮐﻪ ﯾﺦ ﮐﺮده ﺑﻮد رو ﻣﺤﮑﻢ ﺗﺮ ﺑﻐﻞ ﮐﺮدم ... ﮐﻮﺷﺎ رو ﻫﻢ ... ﮔﻮﻧﻪ ﻫﺮ دوﺷﻮن رو ﺑﻮﺳﯿﺪم: ﯾﻪ روزي ﻣﯿﺸﻪ ﻫﺮ دوﺗﻮن ﺑﺎﺑﺖ اﻣﺮوز از ﻣﺎ ﺗﺸﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ ... ... و ﻣﻦ آﯾﺎ ﺧﻮدم ﻫﻢ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ اﻋﺘﻘﺎدي داﺷﺘﻢ؟ ﺑﻪ اﻣﯿﺪ روزي ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺣﺎﻣﺪ ﻣﺎ رو ﺳﺮاﻓﮑﻨﺪه ﻧﮑﻨﻪ ... ﺣﺎﻣﯽ دﺳﺘﺶ رو ﭘﺸﺖ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﮔﺬاﺷﺖ و اوﻧﻬﺎ رو زﯾﺮ ﺑﺎل ﺧﻮدش ﮔﺮﻓﺖ و ﮐﻤﯽ ﺟﻠﻮﺗﺮ ﺑﺎﻫﺎﺷﻮن ﺣﺮﮐﺖ ﮐﺮد ... و ﻣﻦ ﺟﻠﻮي ﺑﺎز ﭘﺎﻟﺘﻮم رو ﺗﻮ دﺳﺘﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﻓﮏ ﮐﺮدم ﻣﻦ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﺮد اﻋﺘﻤﺎد داﺷﺘﻢ ... اون ﮐﺎر ﻏﻠﻄﯽ ﻧﻤﯿﮑﺮد ... ﭘﯿﺸﻮﻧﯿﻢ رو ﺧﺎروﻧﺪم و وارد ﺷﺪم ... در ﺑﺰرگ و اﺷﺮاﻓﯽ ﻗﺪﯾﻤﯽ ﮐﻪ ﺑﺎز ﺷﺪ ... ﺣﺎﻣﺪ رﻧﮓ ﭘﺮﯾﺪه ﺗﺮ از ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺗﻮ ﭼﺎرﭼﻮب در ﭘﺪﯾﺪار ﺷﺪ ... ﻧﯿﻮﺷﺎ دﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﯿﻨﻪ و ﺷﺎﮐﯽ ﺑﻮد ... ﮐﻮﺷﺎ ﭘﺸﺖ زاﻧﻮي ﺣﺎﻣﯽ ﻗﺎﯾﻢ ﺷﺪ ... ﺣﺎﻣﺪ اﻣﺎ اﻧﻘﺪر ﻏﺮق اﯾﻦ دو ﻣﻮﺟﻮد ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﺎ رو ﻧﻤﯿﺪﯾﺪ ... ﺷﺎﯾﺪ ﺧﻮدش رو ﻣﯿﺪﯾﺪ ﺑﺎ ﺗﻤﺎم اﺷﺘﺒﺎﻫﺎت و ﮐﻤﺒﻮدﻫﺎي اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ... ﺷﺎﯾﺪ ﺗﻤﺎم اون ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ رو ﻣﯿﺪﯾﺪ ﮐﻪ ﻣﯿﺘﻮﻧﺴﺖ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺎده ﺗﺮ از اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ... ﭘﺸﺖ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻢ ... ﻧﮕﺎه ﺧﯿﺲ ﺣﺎﻣﺪ ﺑﻪ دو ﻣﻮﺟﻮدي ﺑﻮد ﮐﻪ ﻫﯿﭻ ﮐﺪوم ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﻬﺮﺑﺎن ﮐﻪ ﺣﺘﯽ آﺷﻨﺎﻫﻢ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻧﻤﯽ ﮐﺮدن و ﻣﻦ ﭘﺮﺳﯿﺪم ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺎﯾﺪ اﯾﻦ ﮐﺎر رو ﺑﺎ ﯾﻪ ﻣﺘﺨﺼﺺ اﻧﺠﺎم ﻣﯿﺪادﯾﻢ ... ﺣﺎﻣﯽ: ﺳﻼم ... ﺳﻼم ﺣﺎﻣﯽ دﺳﺘﻬﺎي ﺧﺸﮏ ﺷﺪه ﺗﻮي ﻫﻮاي ﺣﺎﻣﺪ ﺑﺮاي ﺑﻪ آﻏﻮش ﮐﺸﯿﺪن ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو ﭘﺎﯾﯿﻦ آورد ... دﺳﺘﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺗﺎزه دﯾﺪه ﺑﻮدم و ﮔﻮﯾﺎ از اﺑﺘﺪا ﺑﺎز ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ و ﺣﺎﻻ ﻧﺎ ﮐﺎم ﻣﻮﻧﺪه ﺑﻮدن ... ﭘﺸﺘﺶ ﻫﻨﻮز ﺧﻢ ﺑﻮد ... ﺷﺎﯾﺪ از اون روز ﺳﺮ ﺧﺎك رﻫﺎ اﯾﻦ ﭘﺸﺖ دﯾﮕﻪ راﺳﺖ ﻧﺸﺪه ﺑﻮد ... ﺣﺎﻣﯽ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﮐﻪ ﺣﺎﻻ ﭘﺸﺖ ﻣﻦ ﭘﻨﺎه ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدن و ﻣﻦ ﺗﺮﺳﺸﻮن رو ﻧﻤﯿﺪﯾﺪم ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺎ ﺑﻨﺪ ﺑﻨﺪ وﺟﻮدم ﺣﺲ ﻣﯿﮑﺮدم ﮐﺮد : ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻧﻤﯿﺨﻮاﯾﺪ ﺳﻼم ﮐﻨﯿﺪ ... ﺣﺎﻣﺪ ﭼﺸﻬﺎش رو ﺑﺎ اﻧﮕﺸﺘﻬﺎش ﻓﺸﺮد و اﯾﻦ ﯾﻌﻨﯽ اون اﺷﮑﻬﺎي ﻟﻌﻨﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﺮاي ﻣﻦ ارزﺷﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻦ رو ﭘﺎك ﮐﺮدن ... ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺧﺴﺘﻪ اي ﮔﻔﺖ: ﮐﺎرﯾﺸﻮن ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎش ﺣﺎﻣﯽ ﺑﯿﺎﯾﺪ ﺗﻮ ﯾﺦ ﮐﺮدﯾﺪ ... ﮐﻤﮑﺸﻮن ﮐﺮدم ﺗﺎ ﭘﺎﻟﺘﻮﻫﺎﺷﻮن در ﺑﯿﺎرن ... ﮐﻮﺷﺎ ﺧﻢ ﺷﺪ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ: ﺗﻮ ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﻣﺎ رو دوﺳﺖ داري ﻣﮕﻪ ﻧﻪ؟ ﻗﺮار ﻧﯿﺴﺖ ﻣﺎ اﯾﻨﺠﺎ ﺑﺎﺷﯿﻢ ﻣﮕﻪ ﻧﻪ؟ ﺑﻐﺾ ﻟﻌﻨﺘﯽ اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ رو ﻗﻮرت دادم و ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم ﮐﻪ ﺷﺒﯿﻪ ﻫﺮ ﭼﯿﺰي ﺑﻮد ﺟﺰ ﻟﺒﺨﻨﺪ: آﺧﻪ ﻓﺪات ﺷﻢ اﯾﻦ ﭼﻪ ﺣﺮﻓﯿﻪ ... اي ﮐﺎش ﻣﯿﺘﻮﻧﺴﺘﯽ ﺑﻔﻬﻤﯽ ﻣﻦ ﭼﻪ ﻗﺪر ﻋﺎﺷﻘﺘﻮﻧﻢ ... ﻧﯿﻮﺷﺎ: ﻋﻤﻮ ﻫﻢ از ﻣﺎ ﺧﺴﺘﻪ ﻧﺸﺪه ﻣﮕﻪ ﻧﻪ؟
- ﻋﻤﻮ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ از ﺷﻤﺎ ﺧﺴﺘﻪ ﻧﻤﯿﺸﻪ ... ﺣﺎﻣﯽ ﭘﺎﻟﺘﻮ ﺑﻪ دﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ اوﻣﺪ و ﻣﻦ ﭼﻪ ﻗﺪر دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ازش ﺧﻮاﻫﺶ ﮐﻨﻢ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو ﺑﻐﻞ ﮐﻨﻪ و ﻗﺒﻞ از اﯾﻨﮑﻪ ﻣﻦ ﺣﺮﻓﯽ ﺑﺰﻧﻢ ﺟﻔﺘﺸﻮن رو ﻣﺤﮑﻢ ﻣﺤﮑﻢ ﺑﯿﻦ ﺑﺎزوﻫﺎش ﮔﺮﻓﺖ و ﻣﻦ ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم ... ﻫﻤﻮن ﻟﺒﺨﻨﺪي ﮐﻪ اﻧﻘﺪر ﭘﻨﻬﺎن ﺷﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ آﺷﮑﺎر ﺷﺪﻧﺶ ﺗﻮ اﯾﻦ وﺿﻌﯿﺖ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺑﻌﯿﺪ ﻣﯿﺮﺳﯿﺪ ... ﺧﻮﻧﻪ ﺣﺎﻣﺪ آﭘﺎرﺗﻤﺎن ﻗﺪﯾﻤﯽ ﺳﺎز ﭼﻬﺎر ﺧﻮاﺑﻪ و ﺧﯿﻠﯽ ﺷﯿﮑﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ از ﺳﻘﻒ و زﻣﯿﻦ و وﺳﺎﯾﻞ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﭼﻮﺑﯽ ﺑﻮد ﺑﺎ ﺷﻮﻣﯿﻨﻪ ﺑﺎ ﻣﺰه ﮔﻮﺷﻪ ﺳﺎﻟﻦ ﮐﻪ روﺷﻦ ﺑﻮد ... ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺗﻤﯿﺰ ﻣﯿﻮﻣﺪ و ﺑﺮاي ﺧﻮﻧﻪ ﯾﻪ ﻣﺮد ﻣﺠﺮد ﺑﯿﺶ از ﺣﺪ ﺗﻤﯿﺰ و ﺷﯿﮏ ﺑﻮد ... ﺧﻮدش ﻣﺴﺘﺎﺻﻞ وﺳﻂ ﻫﺎل اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد ... روي ﻣﯿﺰ اﻧﻮاع ﺧﻮراﮐﯽ ﻫﺎي ﺑﺎب ﻃﺒﻊ ﻫﺮ ﺑﭽﻪ اي ﺑﻮد و ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﭼﻪ ﻗﺪر ﺑﺮاي اﻣﺮوز ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ رﯾﺰي ﮐﺮده ... ﺳﻌﯽ داﺷﺖ ﺧﻮدش رو ﺟﻤﻊ و ﺟﻮر ﮐﻨﻪ و ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﺰﻧﻪ ... ﻫﺮ ﭼﻨﺪ اون ﭼﺸﻤﻬﺎي ﺧﯿﺲ رو ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﺴﺖ ﭘﻨﻬﺎن ﮐﻨﻪ ... ﻣﻦ ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ روي ﮐﺎﻧﺎﭘﻪ ﻧﺸﺴﺘﻢ ... و ﺣﺎﻣﺪ ﻫﻮل و ﺗﺮﺳﯿﺪه اوﻟﯿﻦ ﻇﺮف روي ﻣﯿﺰ رو ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﮔﺮﻓﺖ ... ﭘﺮ از ﭘﺎﺳﺘﯿﻠﻬﺎي رﻧﮕﯽ ﺑﻮد ...
- ﺑﺨﻮرﯾﺪ ﻣﯿﺪوﻧﻢ دوﺳﺖ دارﯾﺪ ... ﻧﯿﻮﺷﺎ: ﺗﻮ ﻫﯿﭽﯽ ﻧﻤﯿﺪوﻧﯽ ... ﻣﻦ ﺑﺎ اﺧﻢ: ﺗﻮ ﻧﻪ ﺷﻤﺎ ... و اﯾﻨﮑﻪ آدم ﺑﺎ ﭘﺪرش اﯾﻦ ﻃﻮري ﺣﺮف ﻧﻤﯿﺰﻧﻪ ... ﮐﻮﺷﺎ: ﻣﻨﻢ ﻧﻤﯿﺨﻮرم اﻻﻧﻢ ﻣﯿﺨﻮام ﺑﺮم اﯾﻦ ﺟﺎ رم دوﺳﺖ ﻧﺪارم ... ﻣﯿﺨﻮام ﺑﺮم ﺧﻮﻧﻪ ﻫﻤﺮاز ... ﻣﻦ ﻋﺼﺒﯽ دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﻣﻮﻫﺎم ﮐﺸﯿﺪم و ﺑﻪ ﭘﺸﺘﯽ ﻣﺒﻞ ﺗﮑﯿﻪ دادم: وﻟﯽ ﻣﻦ اﯾﻨﺠﺎ ﻣﯿﻤﻮﻧﻢ ... دﻋﻮت ﺷﺪم و ﻣﯿﺨﻮام از اﯾﻦ ﭘﺎﺳﺘﯿﻠﻬﺎ ﻫﻢ ﺑﺨﻮرم و ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ اﯾﻦ ﺧﺮﺳﻬﺎي رﻧﮕﯽ ﺧﻮﺷﻤﺰه ﺗﺮ از اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ ﺑﺎﺷﻦ ... ﺣﺎﻣﺪ ﺑﺎ اﻟﺘﻤﺎس و ﺗﺸﮑﺮ ﻓﺮاووﻧﯽ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد ﺑﻪ ﻣﻨﯽ ﮐﻪ ﺧﻮدم از اﯾﻦ ادﮐﻠﻦ ﺗﻨﺪ و ﻗﺪﯾﻤﯽ ﭘﯿﺠﯿﺪه ﺗﻮي ﺧﻮﻧﻪ ﮐﻪ ﻣﻦ رو ﯾﺎد ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻣﯽ اﻧﺪاﺧﺖ ﻣﺘﻨﻔﺮ ﺑﻮدم اﻣﺎ ... ﺑﺮاي ﺗﻤﺎم ﺑﯽ ﭘﺪري ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺧﻮدم ﮐﺸﯿﺪه ﺑﻮدم دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﯾﻪ ﺟﻮراﯾﯽ ﺑﻪ اﺑﻦ ﻣﺮد ﺗﺮﺳﯿﺪه اي ﮐﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ اﻻن ﺷﺒﯿﻪ ﯾﻪ ﭘﺴﺮ ﺑﭽﻪ ﻧﻮﺟﻮون ﺑﺎ اﻋﺘﻤﺎد ﺑﻪ ﻧﻔﺲ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺑﻮد ﺗﺎ ﻣﺮدي در آﺳﺘﺎﻧﻪ ﭼﻬﻞ ﺳﺎﻟﮕﯽ و ﭘﺪر دو ﺑﭽﻪ ﮐﻤﮏ ﮐﻨﻢ ... ﺑﻪ ﻋﻤﻮي اﺧﻤﻮ و ﺟﺪي ﮐﻪ ﭘﺎ روي ﭘﺎ اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮد و ﮔﻮﺷﻪ ﺳﺎﻟﻦ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و ﻧﻤﯿﻔﻬﻤﯿﺪم ﺗﻮي ذﻫﻨﺶ ﭼﯿﻪ اﻋﺘﻤﺎد ﮐﺮده ﺑﻮدم ... در اداﻣﻪ ﺣﺮﻓﻢ ﯾﻪ ﭘﺎﺳﺘﯿﻞ ﺗﻮي دﻫﻨﻢ ﮔﺬاﺷﺘﻢ و ﭘﺸﺖ ﺳﺮم ﮐﻮﺷﺎ و ﻧﯿﻮﺷﺎ ﻫﻢ ﺑﺮداﺷﺘﻦ و ﻣﻦ اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﺑﺎ اﯾﻦ ﺣﺮﮐﺖ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺣﺎﻣﺪي ﮐﻪ ﻟﺮزش زاﻧﻮﻫﺎش رو ﺑﻪ وﺿﻮح ﻣﯿﺪﯾﺪم ﻫﻮل ﺗﻤﺎم ﻇﺮف رو ﺟﻠﻮﺷﻮن ﮔﺬاﺷﺖ ﮐﻤﯽ اﻋﺘﻤﺎد ﺑﻪ ﻧﻔﺲ ﭘﯿﺪا ﮐﺮد: ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﺮدار ﭘﺴﺮم ... و ﻣﻦ اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﮐﻮﺷﺎ اﯾﻦ ﭘﺴﺮم رو ﺑﺎ ﺗﻤﺎم ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﻫﺎش دوﺳﺖ داﺷﺖ ... ﺣﺎﻣﺪ رو ﺑﻪ روي ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻏﺮق درﺷﻮن ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد ... ﺑﭽﻪ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺣﺎﻻ اون ﺧﺮﺳﻬﺎي رﻧﮕﯽ ﻣﯿﻮه اي رو ﺗﻮي ﻣﺸﺘﺸﻮن داﺷﺘﻦ و ﺑﺨﺸﯿﺶ رو ﺗﻮي دﻫﺎﻧﺸﻮن ... دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﻣﻮﻫﺎي ﻧﯿﻮﺷﺎ ﮐﺸﯿﺪم: ﻗﺮﺑﻮﻧﺖ ﺑﺮم ﺧﻮﺑﯽ؟ ﺧﺮس آﺑﯽ رﻧﮓ رو ﺗﻮي ﭘﯿﺶ دﺳﺘﯿﺶ ﮔﺬاﺷﺖ: ﺑﺮﯾﻢ ... ﺣﺎﻣﺪ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﺑﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﻮد ﻫﻮل از ﺟﺎش ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﭘﯿﺸﻮﻧﯿﺶ رو ﮐﻪ ﺧﯿﺲ ﺷﺪه ﺑﻮد رو ﺑﺎ دﺳﺘﻤﺎل ﭘﺎك ﮐﺮد و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ رﻓﺖ: ﻧﻪ ﻫﻨﻮز زوده دﺧﺘﺮم ﺑﺮاﺗﻮن ﺷﯿﺮ ﮐﺎﮐﺎﺋﻮ آﻣﺎده ﮐﺮدم و ﻣﻦ دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺑﺮاي وﺿﻌﯿﺘﯽ ﮐﻪ ﺗﻮش ﮔﯿﺮ ﮐﺮده ﺑﻮدﯾﻢ ﺑﺸﯿﻨﻢ و ﻣﻔﺼﻞ اﺷﮏ ﺑﺮﯾﺰم ... ﺣﺎﻣﯽ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻬﻢ ﮐﺮد و زﯾﺮ ﻟﺐ ﮔﻔﺖ: آروم ﺑﺎش ... و ﻣﻦ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮدم ﺣﺎﻻ ﮐﻪ از ﺻﺒﺢ ﺗﻮپ رو ﺗﻮ زﻣﯿﻦ ﻣﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﭼﻪ ﻃﻮر آروم ﺑﺎﺷﻢ؟ از ﭘﺸﺖ ﺗﯿﺮه ﮐﻤﺮم ﻗﻄﺮه ﻫﺎي ﻋﺮق ﺳﺮد ﻣﯿﺮﻓﺖ ... ﺗﻮ ﻟﯿﻮاﻧﻬﺎي ﺑﭽﮕﺎﻧﻪ ﻧﻮﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﻣﺨﺼﻮص اﻣﺮوز ﺧﺮﯾﺪه ﺷﺪن ﺣﺎﻣﺪ از آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ ﺑﯿﺮون اوﻣﺪ و ﺟﻠﻮي ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﮐﯿﮏ ﺷﮑﻼﺗﯽ ﮔﺬاﺷﺖ و ﻟﯿﻮان ﺻﻮرﺗﯽ رﻧﮓ ﺑﺎرﺑﯽ ﺟﻠﻮي ﻧﯿﻮﺷﺎ و ﺟﻠﻮي ﮐﻮﺷﺎ ﻫﻢ اﺳﭙﺎﯾﺪر ﻣﻦ ... ﻧﯿﻮﺷﺎ ﻟﯿﻮان رو دﺳﺘﺶ ﮔﺮﻓﺖ: ﻣﻦ ﺑﺎرﺑﯽ دوﺳﺖ ﻧﺪارم ... ﻫﻤﺮاز ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﺮاﻣﻮن ﻗﺼﻪ ﻫﺎي دﯾﮕﻪ اي ﻣﯿﮕﻪ ... ﺣﺎﻣﺪ ﮐﻪ ﻣﺮﺗﺒﺎ از ﺳﻤﺖ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ اﻧﮕﺎر از آزﻣﻮن رد ﻣﯿﺸﺪ ﻟﺮزان ﮔﻔﺖ: ﻣﻦ ﻧﻤﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ دﺧﺘﺮم ... ﻫﺮ داﺳﺘﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺧﺎﻟﺘﻮن ﺑﺮاﺗﻮن ﻣﯿﮕﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻣﯿﺮﯾﻢ و ﻟﯿﻮاﻧﺶ رو ﻣﯿﺨﺮﯾﻢ ... ﮐﻮﺷﺎ اﻣﺎ از اﺳﭙﺎﯾﺪر ﻣﻨﺶ راﺿﯽ ﺑﻮد اﻧﮕﺎر ... ﻧﯿﻮﺷﺎ: ﻣﺎ ﺟﺎﯾﯽ ﻧﻤﯿﺎﯾﻢ ﻋﻤﻮ ﻧﻤﯿﺬاره ﺑﺎ ﻏﺮﯾﺒﻪ ﺑﯿﺮون ﺑﺮﯾﻢ ... ... و ﻣﻦ ﺑﺎ ﯾﺪ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﻣﯿﺒﻮدم از ﺗﻤﺎم اون ﺗﺨﺮﯾﺐ ﻏﺮور اون ﻣﺮد وﺳﻂ ﺳﺎﻟﻦ ﺷﯿﮏ ﺧﻮﻧﻪ اش ... اﯾﻦ داﻏﻮن ﺷﺪﻧﺶ ﺗﻮﺳﻂ دﺧﺘﺮك ده ﺳﺎﻟﺶ ﺑﺮاي ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﯾﻪ ﺟﺸﻦ اﻧﺘﻘﺎم ﻣﯿﺒﻮد اﻣﺎ ﻧﺒﻮد ... ﻣﻦ ﺗﻪ اون ﻧﮕﺎه ﻣﻠﺘﻤﺲ و اﻣﯿﺪوار ﺗﻤﺎم اﯾﻦ ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻋﺖ آﻧﭽﻨﺎن ﺧﻮاﺳﺘﻨﯽ دﯾﺪه ﺑﻮدم ﮐﻪ اﯾﻦ ﺣﺮف ﻧﯿﻮﺷﺎ آﺗﺶ دﻟﻢ رو ﺧﻨﮏ ﻧﮑﺮد ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺗﺮﺣﻢ ﺑﺮ اﻧﮕﯿﺰ ﺑﻮد ... ﺣﺎﻣﯽ: ﻧﯿﻮﺷﺎ ... ﺣﺎﻣﺪ ﭘﺪر ﺷﻤﺎﺳﺖ ... ﻣﻦ ﻋﻤﻮﺗﻢ ﭼﻮن ﺑﺮادرﺷﻢ ... اون ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻧﺰدﯾﮏ ﺗﺮه ﭘﺲ ﻏﺮﯾﺒﻪ ﻧﯿﺴﺖ ... ﮐﻮﺷﺎ ﻟﯿﻮاﻧﺶ رو روي ﻣﯿﺰ ﮔﺬاﺷﺖ و ﺳﮑﻮت ﮐﺮد ... ﻧﯿﻮﺷﺎ: ﺑﺮه ﭘﯿﺶ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺧﻮدش ... ﺣﺎﻣﺪ ﺟﻠﻮﺷﻮن زاﻧﻮ زد: ﺑﭽﻪ ﻫﺎي ﻣﻦ ﺷﻤﺎﯾﯿﺪ ...
- دروغ ﻧﮕﻮ ... ﻣﻦ ﺧﻮدم ﺷﻨﯿﺪم ﮐﻪ ﻧﺮﮔﺲ ﺧﺎﻧﻮم ﺑﻪ ﻣﺎﻣﺎن ﻓﺮﯾﺪه ﮔﻔﺖ ﮔﺮﯾﻪ ﻧﮑﻦ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﺣﺘﻤﺎ ﺣﺎﻣﺪ ﺑﭽﻪ دار ﻫﻢ ﺷﺪه ... ... وﻣﻦ ﺣﺘﯽ ﯾﺎدم ﻧﯿﻤﻮﻣﺪ ﻧﺮﮔﺲ ﺧﺎﻧﻮم ﮐﯿﻪ و ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﺑﻌﺪ ﻫﺎ اﯾﻦ ﻋﺎدت زﺷﺘﻪ ﮔﻮش اﯾﺴﺘﺎدن رو از اﯾﻦ دﺧﺘﺮ ﺑﮕﯿﺮم و ﯾﺎ ﺷﺎﯾﺪ اﯾﻦ ﻋﺎدت ﺣﺮف ﻣﻔﺖ زدن رو ﺗﻮ ﺧﺎﻧﺪان اﻧﺘﻈﺎم ... ﺣﺎﻣﺪ دﺳﺘﺶ رو دراز ﮐﺮد ﺗﺎ ﺑﺎﻓﺘﻪ ﻣﻮﻫﺎي ﻧﯿﻮﺷﺎ رو ﺑﮕﯿﺮه ﮐﻪ ﻧﯿﻮﺷﺎ ﻋﻘﺐ ﺗﺮ رﻓﺖ ...
- ﻧﺮﮔﺲ ﺧﺎﻧﻮم ﻫﺮ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﻫﺴﺖ اﺷﺘﺒﺎه ﮐﺮده ﻣﻦ ﺑﭽﻪ اي ﺑﻪ ﻏﯿﺮ از ﺷﻤﺎ ﻧﺪارم ... ﻣﻦ دوﺳﺘﺘﻮن دارم ... ﮐﻮﺷﺎ: ﻧﺪاري ... اﯾﻦ ﮐﺘﺎب ﺗﻮﺳﻂ ﮐﺘﺎﺑﺨﺎﻧﻪ ي ﻣﺠﺎزي ﻧﻮدﻫﺸﺘﯿﺎ ) (ﺳﺎﺧﺘﻪ و ﻣﻨﺘﺸﺮ ﺷﺪه اﺳﺖ ﺣﺎﻣﯽ: اﻣﮑﺎن ﻧﺪاره ﭘﺪري ﺑﭽﻪ اش رو دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ... ﻣﺎ اون ﺷﺐ ﻫﻢ ﺑﺎﻫﻢ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮدﯾﻢ ... ﮔﻔﺘﻢ ﻣﺮدوﻧﻪ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﯿﻢ ... ﻣﺮدﻫﺎ ﻫﻢ رو ﺑﻬﺘﺮ ﻣﯿﻔﻬﻤﻦ ... ﮐﻮﺷﺎ دﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﯿﻨﻪ ﻧﺸﺴﺖ و ﺣﺮﻓﯽ ﻧﺰد ... ﻣﻦ از اﯾﻦ داﺳﺘﺎﻧﻬﺎي ﻣﺮدوﻧﻪ زﻧﻮﻧﻪ ﭼﯿﺰي ﺣﺎﻟﯿﻢ ﻧﻤﯿﺸﺪ ... ﻣﻦ ﺑﻐﺾ اﯾﻦ ﻣﺮد رو ﻣﯿﺪﯾﺪم ... ﺑﻐﻀﯽ ﮐﻪ اﮔﺮ ﻣﯿﺘﺮﮐﯿﺪ ﺳﯿﻠﯽ راه ﻣﯽ اﻧﺪاﺧﺖ ﺑﻪ اﻧﺪازه ﺗﻤﺎم اﯾﻦ ﺳﺎﻟﻬﺎي اﺷﺘﺒﺎه ﺧﻮدش ... دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﺳﺮ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﮐﺸﯿﺪم: اي ﮐﺎش ﭘﺪر ﻣﻦ ﺑﻮد ... اي ﮐﺎش ﭘﺪر ﻣﻦ زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﺎﻣﺎن رﻫﺎﺗﻮن ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯿﮑﺮد ... ﯾﺎ زﻣﺎﻧﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺗﻨﻬﺎم ﺑﻮد ... اﺷﮏ ﺳﻤﺞ ﮔﻮﺷﻪ ﭼﺸﻤﻢ رو ﭘﺎك ﮐﺮدم: ﭘﺪرﺗﻮن ﺷﻤﺎ رو دوﺳﺖ داره ... ﻣﯿﺨﻮاد ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﻪ ... ﻣﺎ اﻣﺸﺐ اوﻣﺪﯾﻢ ﺧﻮﻧﻪ ﺷﻮن ﻣﻬﻤﻮﻧﯽ ... ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎي رﻫﺎﯾﯿﺶ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد ...
- ﻣﻦ ﺑﻬﺘﻮن ﻗﻮل ﻣﯿﺪم ... ﺣﺎﻣﺪ: ﺧﺎﻟﺘﻮن راﺳﺖ ﻣﯿﮕﻪ ﻣﻦ ﻋﺎﺷﻘﺘﻮﻧﻢ ... ﺷﺎﯾﺪ اﮔﺮ ﺑﺰرﮔﺘﺮ ﺷﯿﺪ ﺑﺘﻮﻧﻢ ﺑﺮاﺗﻮن ﺗﻮﺿﯿﺢ ﺑﺪم ﭼﯽ ﺷﺪه ... ﻣﯿﺨﻮام ﺑﻬﺘﻮن ﯾﻪ ﭼﯿﺰي ﻧﺸﻮن ﺑﺪم ... ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﺎ ﻟﺞ ﺑﺎزي روي ﻣﺒﻞ ﻧﺸﺴﺘﻦ و ﺗﮑﻮن ﻧﺨﻮردن ... ﻣﻦ: ﭘﺎﺷﯿﺪ دﯾﮕﻪ ﻋﺰﯾﺰاي ﻣﻦ م ... ﺷﺎﯾﺪ ﯾﻪ ﭼﯿﺰ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺎ ﻣﺰه ﺑﺎﺷﻪ ... ﻧﯿﻮﺷﺎ: ﺑﻪ ﺷﺮﻃﯽ ﮐﻪ ﺑﻌﺪش ﺑﺮﯾﻢ ... ﻫﺮ دوﺷﻮن ﺑﺪون اﯾﻦ ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺸﺘﺎق ﺑﺎﺷﻦ ﭘﺸﺖ ﺑﻨﺪ ﺣﺮف ﻣﻦ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪن ... و ﻣﻦ ﺣﺎﻣﺪ رو دﯾﺪم ﮐﻪ ﭼﻪ ﻗﺪر ﻣﺸﺘﺎق در آﻏﻮش ﮐﺸﯿﺪﻧﺸﻮﻧﻪ ... ﺣﺎﻣﯽ زﯾﺮ ﻟﺐ ﮔﻔﺖ: ازت ﻣﻤﻨﻮﻧﻢ ... ﺑﻪ ﺳﻤﺖ اﺗﺎق ﺧﻮاب ﻫﺎ رﻓﺘﻦ ﮐﻪ ﮐﻮﺷﺎ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﺎ: ﻫﻤﺮاز و ﻋﻤﻮ ﻫﻢ ﺑﯿﺎن ... ﺗﻮ داري ﻣﺎ رو ﮐﺠﺎ ﻣﯿﺒﺮي؟ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪﯾﻢ از ﺟﺎﻣﻮن ﺑﭽﻪ ﻫﺎ اﺣﺴﺎس اﻣﻨﯿﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻦ و ﺧﻮب ﻣﯿﺪﯾﺪم ﺗﻤﺎم ﺗﻼش ﺣﺎﻣﺪ رو ﺑﺮاي ﮐﻨﺘﺮل ﮐﺮدﻧﻪ ﺧﻮدش و داﻏﻮن و داﻏﻮن ﺗﺮ ﺷﺪﻧﺶ رو ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ش ﺑﻬﺶ اﻋﺘﻤﺎد ﻧﺪاﺷﺘﻦ ... ﺣﺎﻣﺪ در اﺗﺎق ﺑﺰرﮔﯽ رو ﺑﺎز ﮐﺮد ... اﺗﺎق ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺷﮕﻠﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ زﯾﺒﺎ ﺗﺮﯾﻦ ﺻﻮرت ﻣﻤﮑﻦ ﺑﺎ رﻧﮓ ﯾﺎﺳﯽ رﻧﮓ ﭘﺮ از ﻋﺮوﺳﮏ و ﺗﻮر و ﭘﺎرﭼﻪ ﺗﺰﺋﺌﯿﻦ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﻣﻦ ﺑﺮق ﻧﮕﺎه ﻧﯿﻮﺷﺎ رو دﯾﺪم اﯾﻦ ﻫﻤﻮن اﺗﺎﻗﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﻮ ﻋﻤﺎرت ازش ﺧﺒﺮي ﻧﺒﻮد ... و ﮔﻮﺷﻪ اﺗﺎق ﺳﺒﺪ ﺣﺼﯿﺮي ﮐﻮﭼﯿﮑﯽ ﺑﻮد ... ﺣﺎﻣﺪ ﺗﺮﺳﺎن از رد ﺷﺪﻧﻪ دوﺑﺎره اش ﺳﺒﺪ رو ﻧﺰدﯾﮏ آورد و روي زﻣﯿﻦ ﮔﺬاﺷﺖ و درش رو ﺑﺎز ﮐﺮد ... ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻫﺎم اﻋﺘﻤﺎد ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... ﯾﻪ ﺗﻮﻟﻪ ﺳﮓ ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻮﭼﻮﻟﻮي ﺳﻔﯿﺪ رﻧﮓ ﺑﻮد ﺑﺎ ﯾﻪ ﻟﮏ ﺣﻨﺎﯾﯽ رو ﭘﯿﺸﻮﻧﯿﺶ ... اﻧﻘﺪر ﮐﻮﭼﯿﮏ ﺑﻮد ﮐﻪ دل ﻣﻦ رو ﻫﻢ ﺑﺮد ﭼﻪ ﺑﺮﺳﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﮐﻪ ﻧﺎ ﺧﻮد آﮔﺎه ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ رو ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﺮدن و اون رو ﻣﺤﮑﻢ ﺑﻐﻠﺶ ﮐﺮدن ... و ﺑﺮاي اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر اﯾﻦ ﻣﺪت ﺣﺎﻣﺪ ﻟﺒﺨﻨﺪي زد ... ﺷﺎﯾﺪ ﺑﻌﺪ از ﺗﻤﺎم ﺷﮑﺴﺘﻬﺎي ﭘﺎﺳﺘﯿﻠﯽ و ﻟﯿﻮاﻧﯽ اﻣﺸﺐ ... اﯾﻦ ﺟﺎﻧﺪار دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﯽ ﺗﻨﻬﺎ ﻧﻘﻄﻪ ﭘﯿﺮوز اﯾﻦ آﻗﺎي ﻣﺜﻼ ﭘﺪر ﻋﺠﻤﯽ ﺑﻮد.
- ﻣﯿﺎرﯾﻤﺶ اﯾﻨﺠﺎ؟ ﭘﺘﻮ رو ﮐﺎﻣﻞ روش ﮐﺸﯿﺪم و ﮔﻮﻧﻪ اش رو ﺑﻮﺳﯿﺪم ... و ﻓﮏ ﮐﺮدم ﻣﻦ ﺧﻮدم ﻫﻢ اﻣﺮوز ﻓﺮدا ﺟﺎﯾﯽ اﯾﻨﺠﺎ ﻧﺪارم ﭼﻪ ﺑﺮﺳﻪ ﯾﻪ ﺗﻮﻟﻪ ﺳﮓ ﮐﻪ ﻫﻨﻮز ﯾﻪ ﻣﺎﻫﺶ ﻫﻢ ﻧﺒﻮد ... ﻧﯿﻮﺷﺎ: ﺑﻠﺪه ازش ﻧﮕﻪ داره؟ ﻣﻨﻈﻮرش ﺑﻪ ﺣﺎﻣﺪ ﺑﻮد ... ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم: ﻗﺮار ﺷﺪ ﺷﻤﺎ ﻫﯽ ﺑﺮﯾﺪ ﺑﻬﺶ ﺳﺮ ﺑﺰﻧﯿﺪ ... ﮐﻮﺷﺎ: اﮔﺮ ﻣﯿﺎوردﯾﺶ ﺧﻮﻧﺖ ﻣﺎ ﻣﺠﺒﻮر ﻧﺒﻮدﯾﻢ ﺑﺮﯾﻢ اوﻧﺠﺎ ...
- دﻟﺖ ﻣﯿﺎد ﺗﭙﻞ ... دﯾﺪي ﭼﻪ اﺗﺎﻗﺎي ﺧﻮﺷﮕﻠﯽ ﺑﺮاﺗﻮن آﻣﺎده ﮐﺮده ﺑﻮد ... ... اﻟﺤﻖ ﻫﻢ ﮐﻪ ﺳﻨﮓ ﺗﻤﻮم ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد ... اﺗﺎق ﻗﺮﻣﺰ و ﺳﻔﯿﺪ و ﻣﺸﮑﯽ ﮐﻮﺷﺎ ﺑﺎ اون ﺗﺨﺖ ﻣﺎﺷﯿﻨﯽ و دﯾﻮارﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﭘﺮ از ﻧﻘﺎﺷﯽ ﻣﺎﺷﯿﻦ و ﺑﯿﻞ ﻣﮑﺎﻧﯿﮑﯽ ﻫﻢ واﻗﻌﺎ ﻗﺎﺑﻞ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻮد ... ﺻﺒﺮ ﮐﺮدم ﺗﺎ ﺧﻮاﺑﺸﻮن ﺑﺒﺮه ... ﺷﺐ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺨﺘﯽ ﺑﻮد ﺑﺮاﺷﻮن ﻫﺮﭼﻨﺪ ﺑﺎ ﺣﻀﻮر ﻓﻨﺪق اون ﺳﮓ دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﯽ ﮐﻤﯽ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ راﺣﺖ ﺗﺮ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯿﻮﻣﺪ ... ﺑﺎﻓﺖ ﻧﺎرﻧﺠﯽ رﻧﮓ آﺳﺘﯿﻦ ﺑﻠﻨﺪم رو ﻣﺮﺗﺐ ﮐﺮدم و ﺷﻠﻮار ﺟﯿﻦ ﭘﺎره ﭘﺎره ام رو ﻫﻢ ﭘﺎم ﮐﺮد و ﻣﻮﻫﺎي ﻓﺮم رو رﻫﺎ روي ﺷﻮﻧﻪ ﻫﺎم اﻧﺪاﺧﺘﻢ و وارد ﺳﺎﻟﻦ ﺷﺪم ﮐﻪ ﺣﺎﻣﯽ ﺗﻮش ﭘﺎ رو ﭘﺎ اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮد و ﺑﺎ اﺳﺘﯿﻞ ﺑﯽ ﻧﻬﺎﯾﺖ ﺗﻮ دل ﺑﺮوش داﺷﺖ ﺗﻮي ﻣﻮﺑﺎﯾﻠﺶ دﻧﺒﺎل ﭼﯿﺰي ﻣﯿﮕﺸﺖ ... ﺑﺎ ﺣﺲ ﮐﺮدﻧﻪ اوﻣﺪﻧﻢ ﺳﺮش رو ﺑﺎﻻ آورد و ﻟﺒﺨﻨﺪ ﭘﺮ ﻣﻬﺮي زد: ﺧﻮاﺑﯿﺪن؟
- ﯾﮑﻢ ﺑﻪ زور اﻣﺎ ﺑﻠﻪ ... ﺧﻮدم رو ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ روي ﮐﺎﻧﺎﭘﻪ ﭘﺮﺗﺎب ﮐﺮدم ... دﺳﺘﻬﺎش رو روي ﭘﺎش ﮔﺬاﺷﺖ و ﭘﺎش رو از روي ﭘﺎش ﺑﺮداﺷﺖ ﻟﺤﻨﺶ ﭘﺮ از ﻧﻮازش ﺑﻮد: ﺧﯿﻠﯽ ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪي ... اذﯾﺘﺖ ﮐﺮدﯾﻢ ... ﭼﺸﻤﺎم رو ﺑﺎ اﻧﮕﺸﺖ اﺷﺎره و ﺷﺼﺖ دﺳﺖ راﺳﺘﻢ ﮐﻤﯽ ﻓﺸﺎر دادم: ﺧﻮﺑﻢ ...
- ﺗﻮ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺧﻮﺑﯽ ... ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم ﺑﻪ ﺗﻤﺎم ﻧﻮازﺷﻬﺎي زﯾﺒﺎي ﮐﻼﻣﺶ ...
- ﺣﺎﻣﺪ ﺑﻬﺖ آﺧﺮش ﭼﯽ ﮔﻔﺖ؟ ... ﻧﻪ ﻣﻄﻤﺌﻨﻦ ﺑﻪ ﺣﺎﻣﺪ ﺣﺴﻮدي ﻧﻤﯽ ﮐﺮد ...
- ازم ﺗﺸﮑﺮ ﮐﺮد ... رﻫﺎ ازم راﺿﯿﻪ ﻣﮕﻪ ﻧﻪ؟
- اﻟﺒﺘﻪ ﮐﻪ راﺿﯽ ...
- ﻣﯿﺘﺮﺳﻢ ...
- ﺧﺴﺘﻪ و ﮐﻼﻓﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯿﺮﺳﯽ ... ﺑﺮﯾﻢ ﺑﯿﺮون؟ ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﯾﺎزده ﺑﻮد ... ﮐﺠﺎ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﯿﻢ ﺑﺮﯾﻢ؟ﭘﺮ از ﺳﺌﻮال ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم ...
- ﯾﮑﻢ ﻗﺪم ﻣﯿﺰﻧﯿﻢ ... ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ اﺗﺎق ﺑﭽﻪ ﻫﺎ اﻧﺪاﺧﺘﻢ: ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﯿﺪار ﻣﯿﺸﻦ ﻣﯿﺘﺮﺳﻦ ...
- ﺑﭽﻪ ﮐﻪ ﻧﯿﺴﺘﻦ ... ﺑﯿﺪار ﻧﻤﯿﺸﻦ ... ﺑﺸﻦ ﻫﻢ زﻧﮓ ﻣﯿﺰﻧﻦ ... ﻫﻤﯿﻦ اﻃﺮاف ﻣﯿﺮﯾﻢ ... ﺑﺮﯾﻢ ﺗﻮ ﻫﻢ ﯾﮑﻢ ذﻫﻨﺖ رو ﺧﺎﻟﯽ ﮐﻦ ... ﺷﺐ ﺑﺘﻮﻧﯽ ﺑﺨﻮاﺑﯽ ... ﺑﺎورم ﻧﻤﯿﺸﺪ ﺗﻮ ﭘﺎرك ﯾﮑﯽ دو ﻣﺤﻠﻪ ﺑﺎﻻﺗﺮ ﺳﺎﻋﺖ ﯾﺎزده و ﺑﯿﺴﺖ دﻗﯿﻘﻪ ﺑﺎ ﺣﺎﻣﯽ روي ﻧﯿﻤﮑﺖ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ... ﺷﺐ ﺟﻤﻌﻪ ﺑﻮد و ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﭘﺎرك ﭘﺮ ﺑﻮد ... وﻟﯽ ﺷﻠﻮغ ﻧﺒﻮد ... روي ﯾﻪ ﻧﯿﻤﮑﺖ ﻧﺰدﯾﮏ ﻫﻢ ﻧﺸﺴﺘﯿﻢ ...
- ﺳﺮدﺗﻪ؟ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم . ﺳﺮم رو ﺑﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﻧﻪ ﺗﮑﻮن دادم ... ﻟﺒﺨﻨﺪي زد ﺑﻬﻢ ...
- اﻣﺸﺐ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ اذﯾﺖ ﺷﺪي ...
- ﺣﺎﻣﺪ ﻣﯿﺘﻮﻧﻪ ﻣﮕﻪ ﻧﻪ؟
- ﻣﯿﺘﻮﻧﻪ ... ... ﺣﺎﻣﯽ وﻗﺘﯽ ﺑﺎ اﯾﻦ ﺻﻼﺑﺖ ﻣﯿﮕﻔﺖ ﻣﯿﺘﻮﻧﻪ ﻣﮕﻪ ﻣﯿﺸﺪ ذره اي ﺑﻪ دﻟﻢ ﺗﺮس راه ﺑﺪم ... اﯾﻦ ﺟﺎ روي ﻧﯿﻤﮑﺖ ﺳﺮد ﺳﺒﺰ رﻧﮓ ... ﺗﻮي ﻣﻪ ﮐﻢ رﻧﮓ اﻃﺮاﻓﻤﻮن ... زﯾﺮ ﻧﻮر اﯾﻦ ﻻﻣﭗ اﺣﺴﺎس ﻣﯿﮑﺮدم ﻫﯿﭻ ﻗﺼﻪ اي ﺗﻬﺶ ﺗﻠﺦ ﻧﯿﺴﺖ ... اﻧﮕﺎر ﻣﺎ ﻫﻢ ﻗﺼﻪ اي داﺷﺘﯿﻢ ﮐﻪ ﺗﻬﺶ ﺷﯿﺮﯾﻦ ﺑﻮد ﺧﯿﻠﯽ ﺷﯿﺮﯾﻦ ... ﺑﻬﻢ ﻧﺰدﯾﮏ ﺗﺮ ﺷﺪ ... و ﻣﻦ اﺣﺴﺎس ﻣﯽ ﮐﺮدم ﺻﺪاي ﺗﭙﺶ ﻗﻠﺒﻢ رو ﻣﯿﺸﻨﻮم ... ﻣﯿﺘﺮﺳﯿﺪم ﺣﺎﻣﯽ ﻫﻢ ﺑﺸﻨﻮه و ﺑﻮي ادﮐﻠﻨﺶ رو ﮐﻪ ﺑﺎ ﺑﻮي ﺳﯿﮕﺎرش ﻣﺨﻠﻮط ﺷﺪه ﺑﻮد رو ﺗﺎ ﺗﻪ ﻧﻔﺲ ﮐﺸﯿﺪم ... ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﻢ روي ﻟﺒﺶ ﯾﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﯽ ﻧﻈﯿﺮ آورد ...
- ﺧﻨﺪﯾﺪن ﺑﻬﺖ ﻣﯿﺎد ... ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﭼﺮﺧﯿﺪ و دﺳﺘﻪ ﻣﻮي ﺳﺮﮐﺶ ﻫﻤﯿﺸﮕﯽ رو داد زﯾﺮ ﺷﺎﻟﻢ و دﺳﺘﺶ رو روي ﺷﺎﻟﻢ ﻧﮕﻪ داﺷﺖ و ﻣﻦ ﮐﻤﯽ ﻣﻌﺬب ﺳﺮم رو ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻢ: ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺑﻪ روي ﺗﻮ ﻟﺒﺨﻨﺪ زدن ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﯿﺎد ... ﺗﻤﺎم ﺗﻨﻢ از اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﻫﺎ ﻣﯿﻠﺮزﯾﺪ ... دﺳﺘﺶ رو ﮐﺎﻣﻞ ﭘﺸﺘﻢ اﻧﺪاﺧﺖ و اﯾﻦ ﻃﻮري ﺗﻮ ﺣﺠﻢ ﺣﻀﻮرش ﭘﻨﻬﺎن ﻣﯿﺸﺪم ... و اﻧﮕﺎر از ﺗﻤﺎم ﺑﺪي ﻫﺎي دﻧﯿﺎ دور ﻣﯿﻤﻮﻧﺪم ﮔﺮﻣﻢ ﻣﯿﺸﺪ و دﯾﮕﻪ ﺳﺮدم ﻧﺒﻮد ...
- ﻣﯿﺪوﻧﯽ ﺷﺎﯾﺪ اﮔﺮ ذره اي از روﺣﯿﺎت ﺗﻮ رو رﻫﺎ داﺷﺖ ﺧﯿﻠﯽ اﺗﻔﺎق ﻫﺎ ﻧﻤﯽ اﻓﺘﺎد ... وﻟﯽ ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ﻫﻤﺮاز اﻣﺸﺐ رﻫﺎ از ﺗﻮ راﺿﯿﻪ ... ﻣﻦ ﮐﻪ ﺗﻮ وﺟﻮد اﯾﻦ آدم ﺗﻮ ﺧﻠﺴﻪ ﺑﯽ ﻧﻈﯿﺮي ﺑﻮدم ﭼﺸﻤﺎم ﺳﻨﮕﯿﻦ ﺷﺪه ﺑﻮد ... ﺧﻤﯿﺎزه ي ﭘﻨﻬﺎﻧﯽ ﮐﺸﯿﺪم ﮐﻪ از ﻧﮕﺎﻫﺶ دور ﻧﻤﻮﻧﺪ
- ﺧﻮاب آﻟﻮي ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﺟﺎت ﮔﺮم ﺷﺪ ﺧﻮاﺑﺖ ﮔﺮﻓﺖ؟
- ﺟﺎم اﻣﻦ ﺷﺪ ﺧﻮاﺑﻢ ﮔﺮﻓﺖ ... ﺳﺮش ﯾﻬﻮ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﭼﺮﺧﯿﺪ ﭼﻨﺎن ﺷﻮق ﺑﯽ ﻧﻈﯿﺮي ﺗﻮي ﻧﮕﺎﻫﺶ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﻏﺮق ﺑﺸﻢ ﺗﻮ آﺗﯿﺶ ﺑﺎزي ﻧﮕﺎﻫﺶ ... ﻓﺸﺎر دﺳﺘﻬﺎش رو ﺑﯿﺸﺘﺮ ﮐﺮد: اﯾﻦ ﺟﺎ ﺑﺮاي ﺗﻮ اﻣﻦ ﺗﺮﯾﻦ ﺟﺎي دﻧﯿﺎﺳﺖ ... ﻓﻘﻂ و ﻓﻘﻂ ﺑﺮاي ﺗﻮ ...
- ﺣﺎﻣﯽ ...
- ﺟﺎن دﻟﻢ ... ... و ﻣﻦ ﭼﻪ ﻗﺪر ﺑﻪ اﯾﻦ ﮐﻠﻤﻪ ﻣﺤﺘﺎج ﺑﻮدم اﻧﮕﺎر ... ﺑﻪ اﯾﻦ ﻟﺤﻦ ﭘﺮ ﻧﻮازش ... ﺑﻪ اﯾﻦ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﮐﻪ ﻣﮋه اش اﻧﮕﺎر ﺻﻮرﺗﻢ رو ﻟﻤﺲ ﻣﯿﮑﺮد ...
- ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺧﻮب ﻣﯿﺸﻪ ﻣﮕﻪ ﻧﻪ؟ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﻪ ﻗﺼﻪ ﻫﺎي دﻧﯿﺎ ... دﺳﺖ آزادش رو روي ﮔﻮﻧﻪ ام ﮐﺸﯿﺪ: ﺑﻬﺖ ﻗﻮل ﻣﯿﺪم ... اﻧﮕﺸﺘﺶ رو آروم ﺑﻪ ﻧﻮك ﺑﯿﻨﯿﻢ زد: ﻗﺮﻣﺰ ﺷﺪه ... ﺳﺮدﺗﻪ ﺧﺎﻧﻮم ﺧﺎﻧﻮﻣﺎ ... ﻣﯿﺨﻮاي ﯾﮑﻢ راه ﺑﺮﯾﻢ؟ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ... ﻣﻦ اﻣﺸﺐ ﻏﺮق ﺗﺮ ... ﻣﺤﻮ ﺗﺮ از اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ ﺑﻮدم ... دﺳﺘﺶ رو از دورم ﺑﺎز ﻧﮑﺮد ... ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪﯾﻢ ... ﺻﺪاي ﺧﻨﺪه ﻣﯿﻮﻣﺪ و ﺑﻮي ﻗﻠﯿﻮن ... ﺑﻮي ﺧﺎﻧﻮاده ﻣﯿﻮﻣﺪ و ﺑﻮي ادﮐﻠﻦ ﺣﺎﻣﯽ و ﺑﻮي ﻗﺼﻪ ... ﭼﺸﻤﻢ اﻓﺘﺎد ﺑﻪ ﯾﻪ ﭘﺸﻤﮏ ﻓﺮوش ... ﺑﺎ ﭘﺸﻤﮏ ﻫﺎي ﺻﻮرﺗﯽ ... ﺑﺎورم ﻧﻤﯿﺸﺪ ... ﺧﯿﻠﯽ وﻗﺖ ﺑﻮد ﻧﺪﯾﺪه ﺑﻮدم ﺣﺘﯽ دﯾﮕﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم ﻧﯿﺴﺘﻦ ... از ﮐﻨﺎرش رد ﺷﺪﯾﻢ و ﺳﺮ ﻣﻦ ﺑﺎﻫﺎش ﭼﺮﺧﯿﺪ ... ﺣﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﺣﺮﮐﺘﻢ رو زﯾﺮ دﺳﺘﺶ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد ﺳﺮش ﭼﺮﺧﯿﺪ و ﺑﺎ دﯾﺪن ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻟﺒﺨﻨﺪي زد: ﺷﻮﺧﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ ﻫﻤﺮاز؟ ﻟﺐ ﭘﺎﯾﯿﻨﻢ رو ﺑﻪ دﻫﻨﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﺑﺎ ﻧﮕﺎه ﺷﯿﻄﻮﻧﻢ ﺳﺮم رو ﺑﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﻧﻪ ﺗﮑﻮن دادم ... ﺗﮏ ﺧﻨﺪه اي ﮐﺮد: ﺟﻠﻮي ﺗﻮ ﮐﻢ ﻣﯿﺎرم ... اﻣﺎ ...
- ﺑﺒﯿﻦ ﭼﻪ ﺻﻮرﺗﯿﻦ ... ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ ﺑﻌﺪ اون ﭼﻮب اﺳﺘﻮاﻧﻪ اي ﺑﻠﻨﺪ ﺗﻮي دﺳﺘﻢ ﺑﻮد و ﻧﺸﺴﺘﻪ روي ﻧﯿﻤﮑﺖ آروم آروم اون ﺣﺠﻢ ﭘﻒ و ﺧﺎﻟﯽ ﺷﯿﺮﯾﻦ رو ذره ذره ﺗﻮي دﻫﻨﻢ ﻣﯿﺬاﺷﺘﻢ ... آروم آروم ﻣﯿﺨﻮردم و ﺑﻌﻀﯽ ﻫﺎش ﮐﻪ روي ﻟﺒﻢ ﻣﯽ ﻣﻮﻧﺪ رو ﺑﺎ ﻧﻮك زﺑﻮﻧﻢ ﭘﺎك ﻣﯿﮑﺮدم وﻟﺬت ﻣﯿﺒﺮدم ... ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮري ﮔﺬﺷﺖ ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم و ﺑﻪ ﺣﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﻣﯿﺨﻢ ﺑﻮد ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ... ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻋﺠﯿﺐ ﺷﺪه ﺑﻮد ... ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﻋﺠﯿﺐ ... اﻧﻘﺪر ﻋﺠﯿﺐ ﮐﻪ دﺳﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﺮاي ﮐﻨﺪن ﯾﻪ ﺗﮑﻪ دﯾﮕﻪ ﺟﻠﻮ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد روي ﭘﺸﻤﮏ ﺗﻮي دﺳﺘﻢ ﻣﻮﻧﺪ ...
- ﭼﯿﺰه ﻣﻦ ﭘﺸﻤﮏ ﺧﯿﻠﯽ دوﺳﺖ دارم ... ﻫﻤﯿﺸﻪ آروم ﻣﯿﺨﻮرم ﮐﻪ زود ﺗﻤﻮم ﻧﺸﻪ ... آﺧﻪ ﺗﻮش ﻧﺮم ﺗﺮ از ﺑﯿﺮوﻧﺸﻪ ... ﯾﮑﻢ ﻫﻮل اﯾﻦ ﺗﻮﺿﯿﺢ رو دادم ﭼﻮن اﯾﻦ ﻧﮕﺎه ﻋﺠﯿﺒﺶ ﮐﻪ ﺑﯿﻦ ﭼﺸﻤﺎم و ﻟﺒﻬﺎم ﻣﯿﺮﻓﺖ رو درك ﻧﻤﯿﮑﺮدم ... ﭘﺸﻤﮏ رو ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ ﮔﺮﻓﺘﻢ: دﻟﺖ ﭘﺸﻤﮏ ﺧﻮاﺳﺖ؟ ﻫﻮن ﻃﻮر ﻣﯿﺦ ﻟﺒﻢ ﺟﻮاب داد: ﺣﺘﯽ ﺑﻪ ﮔﻮﺷﻪ ذﻫﻨﺖ ﻫﻢ ﺧﻄﻮر ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻪ ﻣﻦ اﻻن دﻟﻢ ﭼﯽ ﻣﯿﺨﻮاد ... ﭼﺸﻤﺎش ﯾﻪ ﺷﯿﻄﻨﺖ ﻟﻄﯿﻒ داﺷﺖ و ﻟﺤﻨﺶ ﻫﻤﻮن ﻧﻮازش زﯾﺒﺎ رو ... ﻫﻤﻮن ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﻗﻠﺒﻢ ﺗﻮ دﻫﻨﻢ ﺑﺰﻧﻪ ... ﺟﺎ ﺧﻮردم ... ﻗﺮﻣﺰي ﮔﻮﻧﻪ ﻫﺎم و ﺣﺮارﺗﺸﻮن ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﭘﺸﻤﮏ رو رﻫﺎ ﮐﻨﻢ رو ي زﻣﯿﻦ و ﺷﺎﻟﻢ رو روي ﺳﺮم ﺟﻠﻮﺗﺮ ﺑﮑﺸﻢ. اﯾﻦ ﻧﺴﯿﻢ ﺧﻨﮏ ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺑﺮگ ﺳﺒﮑﯽ ﺑﺎﻻي ﺳﺮم ﭼﺮﺧﯽ ﺑﺰﻧﻪ و روي زﻣﯿﻦ ﺑﯿﻔﺘﻪ در ﺗﻀﺎد ﮐﺎﻣﻞ ﺑﻮد ﺑﺎ داﻏﯽ ﻗﻠﺒﻢ ... اﯾﻦ ﺳﮑﻮت اﻃﺮاف ﺗﻮ اﯾﻦ ﺷﺐ زﻣﺴﺘﻮﻧﯽ ﺗﻮي ﭘﺎرك ﻣﺤﻠﯽ ﺗﻀﺎد ﮐﺎﻣﻞ ﺑﻮد ﺑﺎ ﺗﻤﺎم اون ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ ﭘﺮ ﻃﻤﻄﺮاق ﺗﻮي ﻗﻠﺐ و روﺣﻢ ... ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ ﺣﺘﯽ ﺑﺮ ﻧﮕﺸﺘﻢ ... ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﯿﮑﺸﯿﺪم ... از ﺗﻤﺎم اون ﺣﺲ ﻟﺬت از ﺣﻀﻮرش ﮐﻪ ﻣﯿﺪوﻧﻢ ﺗﻮ ﭼﺸﻤﺎم ﻓﺮﯾﺎد ﻣﯿﺰد ... و ﻣﻦ ﺣﺲ ﺗﻤﺎم زﻧﻬﺎي دﻧﯿﺎ در ﺗﻤﺎم ﻃﻮل ﺗﺎرﯾﺦ رو داﺷﺘﻢ ... ازﺟﺎم ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و ﺑﻬﺶ ﻧﮕﺎه ﻧﮑﺮدم ... دﺳﺘﻢ رو ﺗﻮو ﺟﯿﺐ ﭘﺎﻟﺘﻮم ﮐﺮدم و ﺗﻨﻬﺎ ﭼﯿﺰي ﮐﻪ اون ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮم اوﻣﺪ ﺟﻤﻠﻪ: ﭼﯿﺰه ... ﺑﺮﯾﻢ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﯿﺪار ﻣﯿﺸﻦ ... و ﺑﺪون اﯾﻨﮑﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮش ﺑﺸﻢ راه اﻓﺘﺎدم ... ﺑﺎ دوﺗﺎ ﻗﺪم ﺑﻠﻨﺪ ﺧﻮدش رو ﺑﻬﻢ رﺳﻮﻧﺪ و ﺑﺪون ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺧﺠﺎﻟﺖ وﺣﺸﺘﻨﺎﮐﻢ دﺳﺘﺶ رو ﻣﺤﮑﻢ دورم ﺣﻠﻘﻪ ﮐﺮد: ﮐﺠﺎ ﻣﯿﺮي ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﻧﺼﻒ ﺷﺒﯽ؟ ﻫﺮ ﭼﻪ ﻗﺪر ﻫﻢ ﮐﻪ ﺳﻌﯽ ﻣﯿﮑﺮد اﯾﻦ ﻧﺸﺎط ﻟﺤﻨﺶ ﭘﻨﻬﺎن ﻧﻤﯿﺸﺪ ... ﭼﺮا ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﺗﺎ ﺗﻮي ﺧﻮﻧﻪ اوﻣﺪ رو ﻫﻢ ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ... اﻣﺎ ازش ﻣﻤﻨﻮن ﺑﻮدم از ﺑﻮدﻧﺶ ... از ﺳﮑﻮﺗﺶ ... از ﺗﻤﺎم ﺳﺌﻮاﻻي ﺑﯽ رﺑﻄﯽ ﮐﻪ ﭘﺮﺳﯿﺪ ﺗﺎ ﻣﻮﺿﻮع رو ﻋﻮض ﮐﻨﻪ ... ﺳﻮﺋﯿﭻ رو ﺗﻮ دﺳﺘﺶ ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﮐﺮد: ﭼﺸﻤﺎت ﭘﺮ از ﺧﻮاب ... ﺑﺮو ﺑﺨﻮاب ... ﻣﯿﺒﯿﻨﻤﺖ ... ﺳﺮم رو ﺗﮑﻮﻧﯽ دادم و ﺷﺐ ﺑﻪ ﺧﯿﺮي زﯾﺮ ﻟﺐ ﮔﻔﺘﻢ ... ﻟﺒﺨﻨﺪي زد و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ در رﻓﺖ دﺳﺘﺶ ﺑﻪ دﺳﺘﮕﯿﺮه ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺳﻤﺘﻢ: ﭼﯿﺰه ... اﻣﺸﺐ ﯾﮑﻢ ﺳﺮد ﺗﺮ از ﺷﺒﻬﺎي دﯾﮕﻪ اﺳﺖ ﺣﻮاﺳﺖ ﺑﻪ ... ارزﺷﻤﻨﺪ ﺗﺮﯾﻦ ﻣﻦ ﺑﺎﺷﻪ ... ﺻﺒﺢ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ روﺷﻦ ﺗﺮ و ﯾﺎ ﺷﺎﯾﺪ درﺧﺸﺎن ﺗﺮ از ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﻮد ... ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻫﻨﻮز ﺧﻮاب ﺑﻮدن ﮐﻪ ﺳﺮاﻏﻢ ﻧﯿﻮﻣﺪه ﺑﻮدن ... ﮔﻮﺷﯿﻢ روي وﯾﺒﺮه ﺑﻮد و داﺷﺖ ﺧﻮدﮐﺸﯽ ﻣﯿﮑﺮد ... ﻻي ﭼﺸﻤﻢ رو ﺑﺎز ﮐﺮدم ... ﺣﺎﻣﯽ ﺑﻮد ... ﻟﺒﺨﻨﺪ روي ﺻﻮرﺗﻢ ﭘﻬﻦ ﺷﺪ ... رگ ﮔﺮدﻧﻢ ﺑﻪ ﺟﺎي ﻧﺒﺾ از دﯾﺸﺐ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﻧﺖ داﺷﺖ اﻧﮕﺎر ...
- ﺳﻼم ... ﺳﻼﻣﺶ ﺳﺒﮏ ﺑﻮد ... ﮔﺮم ﺑﻮد ... ﻣﺜﻞ ﺣﺒﺎب ...
- ﺻﺒﺢ ﺑﻪ ﺧﯿﺮ ...
- ﺧﻮاب ﺑﻮدي؟ ﺑﺎﺑﺎ ﺳﺎﻋﺖ ده ... ... ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺖ روي دﯾﻮار ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ... راﺳﺖ ﻣﯿﮕﻔﺖ ...
- ﺧﻮب ﺧﻮاﺑﻢ ﻣﯿﻮﻣﺪ ... ﻟﺤﻨﻢ ﮐﻤﯽ ﻟﻮس ﺑﻮد ... ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ﺻﺪام ﻫﻢ زﯾﺎدي ﮐﺶ دار ﺷﺪه ﺑﻮد ... ﻧﻔﺴﺶ رو ﺑﯿﺮون داد و ﮐﻤﯽ ﺳﮑﻮت ﮐﺮد: ﺧﻮﺑﯽ؟ ﻫﻤﻮن ﻟﺤﻈﻪ در اﺗﺎﻗﻢ ﺑﺎز ﺷﺪ و ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﺪو ﺑﺪو اوﻣﺪن ﺗﻮ اﺗﺎق و ﺑﺎ ﺧﻨﺪه و ﺟﯿﻎ ﺧﻮدﺷﻮن رو اﻧﺪاﺧﺘﻦ رو ﺗﺨﺘﻢ ... آﺧﻢ در اوﻣﺪ ...
قسمت بیست و دوم
- ﭼﯽ ﺷﺪ؟
- ﺗﻘﺼﯿﺮ اﯾﻦ ﺗﭙﻞ ﺧﺎن ... ﭘﺮﯾﺪ دﺳﺘﻢ درد ﮔﺮﻓﺖ ...
- ﮔﻮﺷﯽ رو ﺑﺪه ﺑﻪ ﮐﻮﺷﺎ ... ﮐﻮﺷﺎ ﺑﻮﺳﻪ ﻣﺤﮑﻤﯽ روي ﻟﭙﻢ ﮔﺬاﺷﺖ ﮐﻪ ﺻﺪاش ﺗﻮ ﮔﻮﺷﯽ ﭘﯿﭽﯿﺪ ...
- ﻣﺜﻞ اﯾﻨﮑﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎ اﯾﻦ ﮐﻮﺷﺎ ﺧﺎن ﻣﻦ ﯾﻪ ﺑﺤﺜﻬﺎﯾﯽ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ... ﺑﺰرگ ﺷﺪه ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺷﯿﺮﺟﻪ ﺑﺰﻧﻪ ﺗﻮ ﺗﺨﺘﺖ ...
- ﻣﻦ ﺑﺮم ... ﺑﭽﻪ ﻫﺎ دارن آﺳﺘﯿﻨﻢ رو ﻣﯿﮑﻨﻦ ... ﮔﺮﺳﻨﻪ ان ﺑﻬﺸﻮن ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ ﺑﺪم ... ﺧﻨﺪﯾﺪ ... ﺧﻨﺪه اي ﭘﺮ از ﻧﺸﺎط: ﺑﺎﺷﻪ ﺑﺮو ... ﻓﻘﻂ ... ﺷﺐ ﻣﯿﺨﻮام ﺟﺎﯾﯽ ﺑﺮﯾﻢ ﺑﺎﻫﻢ؟ ﻫﻤﻮن ﻃﻮر ﮐﻪ داﻣﻦ ﭘﯿﺮاﻫﻨﻢ رو درﺳﺖ ﻣﯿﮑﺮدم ﮔﻔﺘﻢ: ﮐﺠﺎ؟
- ﺟﺎي ﺧﯿﻠﯽ ﺧﺎﺻﯽ ﻧﯿﺴﺖ ... ﺣﺎﻻ ﻣﯿﺒﯿﻨﯽ ...
- ﺟﯿﻎ ﻧﺰن ﮔﻠﻨﺎر ...
- ﺑﺮو ﭘﯽ ﮐﺎرت ... اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﻣﻮﺿﻮع اﺗﻔﺎق اﻓﺘﺎده ﺗﺎزه ﺟﯿﻎ ﻫﻢ ﻧﺰﻧﻢ ...
- ﻧﺮي ﺑﻪ ﺳﯿﺎ ﺑﮕﯿﺎ ...
- ﻋﺎﺷﻖ ﺷﺪي ﻧﺘﺮس ... ... ﺑﻪ ﻟﺤﻦ ﺟﻠﻒ و ﺟﻤﻠﻪ ﺑﯽ رﺑﻄﺶ ﺧﻨﺪﯾﺪم: ﺑﺮم ﺣﺎﺿﺮ ﺷﻢ ... اﻻن راﻧﻨﺪه اش ﻣﯿﺎد ﻗﺮاره ﺗﺎ ﻋﻤﺎرت ﺑﺮم ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو ﺑﺬارم ﺧﻮﻧﻪ ... ﺧﻮدش اوﻧﺠﺎ ﻣﻨﺘﻈﺮﻣﻪ ...
- ﺷﺎﯾﺪ ﻣﯿﺨﻮاد ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎري ﮐﻨﻪ ... ... ﺗﻪ دﻟﻢ ﻟﺮزﯾﺪ ... ﺗﺮﺳﯿﺪم: ﻧﻪ ... ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯿﮑﻨﻢ ...
- ﭼﯿﻪ ﺗﺮﺳﯿﺪي؟ رژ ﻟﺒﻢ رو ﮐﻤﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ و ﻣﺤﮑﻢ ﺗﺮ از ﻫﻤﯿﺸﻪ ﮐﺸﯿﺪم روي ﻟﺒﻢ ... ﺑﻪ ﺧﻮدم ﺗﻮي آﯾﻨﻪ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ... ﻣﻦ واﻗﻌﺎ ﺑﻌﺪ از اون ﺟﻤﻠﻪ ﮔﻠﻨﺎر ﺗﺮﺳﯿﺪه ﺑﻮدم ... ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﺗﺮﺳﯿﺪه ﺑﻮدم ... داﺷﺘﻢ ﺑﻪ ﭼﻪ ﺳﻤﺘﯽ ﻣﯿﺮﻓﺘﻢ ... ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ... ﺑﺎ دﯾﺪﻧﺶ ﺗﻮ اون ﮐﺖ ﺷﻠﻮار زﻏﺎﻟﯽ رﻧﮓ ﺗﻤﺎم اون ﺗﺮﺳﻢ رﯾﺨﺖ ... ﻣﻦ ﺑﺎ اون ﭘﺎﻟﺘﻮ ﻗﺮﻣﺰ رﻧﮓ ﮐﻮﺗﺎه و ﺷﺎل ﺑﺎﻓﺘﻨﯽ رﻫﺎ روي ﺳﺮم ... ﺑﺎ ﺑﻮﺗﻬﺎي ﭘﺎﺷﻨﻪ ﺑﻠﻨﺪ رﺳﻤﯽ ﺗﺮ و اﻟﺒﺘﻪ ﺟﺪي ﺗﺮ از ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯿﻮﻣﺪم ... ﺑﺎ دﯾﺪﻧﻢ اول ﯾﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪي زد ... اﻣﺎ ﺟﻠﻮﺗﺮ ﮐﻪ اوﻣﺪ ﯾﮑﻢ اﺧﻢ ﮐﺮد ...
- ﺳﻼم ...
- ﺳﺮدت ﻣﯿﺸﻪ ﻫﻤﺮاز ... ﻣﻦ ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ﺗﻮ ﭼﺮا ﯾﻪ ﻟﺒﺎس ﮐﻠﻔﺖ ﻧﻤﯽ ﭘﻮﺷﯽ ... ... آﻗﺎي دﮐﺘﺮ دﻟﺶ ﺧﻮش ﺑﻮد اﯾﻦ ﭘﺎﻟﺘﻮ رو ﻫﻢ ﺗﺎزه ﺧﺮﯾﺪه ﺑﻮدم ... وﻟﯽ راﺳﺖ ﻣﯿﮕﻔﺖ ﮔﻠﻨﺎر ﻫﻢ ﺧﻮدش رو ﮐﺸﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ اﯾﻦ ﻓﻘﻂ ﻗﺸﻨﮕﻪ وﻟﯽ ﮔﺮﻣﺎ ﻧﺪاره ...
- ﻣﻦ ﺑﺎﻫﺎش ﻣﺸﮑﻠﯽ ﻧﺪارم ...
- ﻣﻦ ﻣﺸﮑﻞ دارم ... ﺧﻮدم رو زدم ﺑﻪ ﻧﺸﻨﯿﺪن ... اﺣﺘﻤﺎﻻ ﮐﻪ ﻧﻪ ﺻﺪ در ﺻﺪ ﻣﻨﻈﻮرش ﺑﻪ رﻧﮓ ﺗﻨﺪ و ﮐﻮﺗﺎﻫﯽ ﭘﺎﻟﺘﻮ ﺑﻮد: ﮐﺠﺎ ﻣﯿﺨﻮاﯾﻢ ﺑﺮﯾﻢ؟
- ﯾﻪ ﺟﺎي ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺎ ﻣﺰه ... ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺑﺮات ﺟﺎﻟﺐ ﺑﺎﺷﻪ ... ﺑﻪ زور ﺧﻮدم رو ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻢ ﺗﺎ ﺟﯿﻎ ﻧﺰﻧﻢ ... ﺟﺎﻟﺐ ﺑﻮدن؟ اﯾﻨﺠﺎ زﯾﺒﺎﺗﺮﯾﻦ ﺟﺎي دﻧﯿﺎ ﺑﻮد اﻧﮕﺎر ... ﯾﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﮐﻮﭼﯿﮏ ﺳﻨﮕﯽ ﺗﻮ درﮐﻪ ... دوﺳﺖ ﺣﺎﻣﯽ ﺗﻮش ﺷﻮﻣﯿﻨﻪ ﺧﻮﺷﮕﻠﯽ ﺑﺎ ﻫﯿﺰم ﻫﻢ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد ... زﯾﺒﺎﯾﯽ ﺑﯽ ﻧﻈﯿﺮ ﺧﻮﻧﻪ ﯾﻪ ﻃﺮف ... اﯾﻦ ﺧﻮﻧﻪ ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ ﯾﻪ آﻗﺎي ﺷﺼﺖ ﺳﺎﻟﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺎ ﻣﺰه ﺑﻮد ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﮐﻠﮑﺴﯿﻮن ﻋﺮوﺳﮏ داﺷﺖ ... از ﻫﻤﻪ ﺟﺎي دﻧﯿﺎ ﻫﻤﻪ رﻧﮓ ﻫﻤﻪ ﺷﮑﻞ ﻋﺮوﺳﮏ ﺗﻮش ﭘﯿﺪا ﻣﯿﺸﺪ ... دﺳﺖ ﺳﺎز و ﻓﻮق اﻟﻌﺎده ارزﺷﻤﻨﺪ ... ﻏﺮق ﯾﻪ ﻋﺮوﺳﮏ ﺑﺎ ﻟﺒﺎس ﻣﺤﻠﯽ روﺳﯽ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺣﺎﻣﯽ ﮐﻨﺎرم اﯾﺴﺘﺎد ... ﺑﺎ ذوق ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ رو ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم: اﯾﻨﺎ ﺑﯽ ﻧﻈﯿﺮن ... ﻣﻤﻨﻮﻧﻢ ازت ... ﺳﺮش رو ﮐﻤﯽ ﺧﻢ ﮐﺮد: ﻣﻦ ازت ﻣﻤﻨﻮﻧﻢ ... ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺗﻤﺎم اﯾﻦ ﻣﺪت ... ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺣﻀﻮرت ... ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺗﻤﺎم ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺗﻐﯿﯿﺮ دادي ... ﺻﺎﺣﺐ ﺧﻮﻧﻪ دﺳﺘﯽ ﭘﺸﺖ ﺣﺎﻣﯽ ﮔﺬاﺷﺖ: آﻗﺎي دﮐﺘﺮ اﯾﻦ روزﻫﺎ اﯾﻦ ﭼﺸﻤﺎي درﺧﺸﺎن رو ﮐﻢ ﻣﯿﺸﻪ ﭘﯿﺪا ﮐﺮد ...
- ﻣﻦ ﻫﻤﯿﺸﻪ آدم ﺧﻮش ﺷﺎﻧﺴﯽ ﺑﻮدم ... ﻣﺮد ﮐﻪ ﻓﻬﻤﯿﺪم اﺳﻤﺶ ﻣﺴﻌﻮد ﻫﺴﺘﺶ ﺧﻨﺪه اي ﮐﺮد و ﭘﯿﭙﺶ رو روﺷﻦ ﮐﺮد و دﺳﺘﯽ ﺑﻪ دﺳﺘﻤﺎل ﮔﺮدﻧﺶ ﮐﺸﯿﺪ و ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﻧﮕﺎﻫﯽ اﻧﺪاﺧﺖ: از ﭼﯿﺰﻫﺎي ﺳﺎده دﻧﯿﺎ ﻟﺬت ﺑﻮدن ... ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻨﺮ ﻗﺒﻞ از ﻫﺮﭼﯿﺰي ﺑﻪ اﻧﺴﺎن آﻣﻮزش ﻣﯿﺪه ... ﮔﻔﺘﯿﻢ و ﺧﻨﺪﯾﺪم ﺣﺎﻣﯽ ﭘﺸﺖ ﭘﯿﺎﻧﻮ ﻧﺸﺴﺖ و ﻣﺴﻌﻮد ﺧﺎن آواز ﺧﻮﻧﺪ ... و ﺣﺎﻣﯽ ﺑﺎ ﻫﺮ ﻧﺘﯽ ﮐﻪ ﻣﯿﺰد ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﻪ ﻣﺸﺘﺎق ﺑﻬﺶ ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮدم ﻧﮕﺎﻫﯽ ﻣﯽ اﻧﺪاﺧﺖ ... ﻣﻦ اﻣﺸﺐ روي ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺘﻔﺎوﺗﯽ از ﺣﺎﻣﯽ دﯾﺪم ... ﻫﺮ ﺑﺎر اﯾﻦ ﻣﺮد رو ﻣﻦ از اول ﮐﺸﻒ ﻣﯿﮑﺮدم و از ﺧﻮدم ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﯾﮏ ﺷﮑﻞ ﺑﻮدن و ﺑﺪون ﭘﯿﭽﯿﺪﮔﯽ ﮔﺎﻫﯽ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﮑﯿﺸﺪم ... ﺷﺎم ﻏﺬاي دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﯽ ﺑﻮد ... ﯾﻪ اﺳﭙﺎﮔﺘﯽ ﺑﻪ ﻗﻮل ﻣﺴﻌﻮد ﺧﺎن اﺳﭙﺸﯿﺎل ... ﺳﺒﮏ ﺑﻮد و ﺳﺎده و ﺧﻮﺷﻤﺰه ﺗﻮ اﯾﻦ ﺧﻮﻧﻪ ﺳﻨﮕﯽ ﮐﻮﭼﮏ ... ﺣﺎﻣﯽ از آﺷﻨﺎﯾﯿﺸﻮن ﮔﻔﺖ از اﯾﻦ ﮐﻪ ﻣﺴﻌﻮد ﺧﺎن ﯾﻪ ﺟﺮاح ﻣﻮﻓﻖ ﭘﻼﺳﺘﯿﮑﻪ ... از اﯾﻨﮑﻪ ﺗﻮ ﯾﻪ ﻣﻬﻤﺎﻧﯽ ﺗﻮي ﻟﻨﺪن آﺷﻨﺎ ﺷﺪن و ﻋﻼﻗﻪ ﺷﻮن ﺑﻪ ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ اون ﻫﺎ رو ﺑﻬﻢ ﺟﻠﺐ ﮐﺮده ... ﻣﺴﻌﻮد ﺧﺎن ﮐﻪ ﻇﺮف ﻣﻦ رو ﭘﺮ از اﺳﭙﺎﮔﺘﯽ ﻣﯿﮑﺮد: ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ازدواج ﻧﮑﺮدم ... ﺣﺴﺮت داﺷﺘﻦ ﺑﭽﻪ رو ﺗﺎ آﺧﺮ ﻋﻤﺮم ﺧﻮاﻫﻢ داﺷﺖ ... ﻫﻤﯿﺸﻪ دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﭘﺴﺮ درﺳﺖ و ﮐﺎري و ﺟﻨﺘﻠﻤﻨﯽ ﻣﺜﻞ ﺣﺎﻣﯽ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ... ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻣﯿﺪوﻧﻢ از دور ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺧﺸﮏ و زﯾﺎدي ﺟﺪي ﻣﯿﺎد ... ﺗﻨﻬﺎﯾﯿﻢ رو ﺑﺎ اﯾﻦ ﮐﻠﮑﺴﯿﻮن ﭘﺮ ﮐﺮدم اﻣﺎ اﻣﺸﺐ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺣﺴﺮﺗﻢ ده ﺑﺮاﺑﺮ ﺷﺪ ... ﺣﺎﻣﯽ: ﭼﺮا؟
- اي ﮐﺎش دﺧﺘﺮ داﺷﺘﻢ ... ﻫﻤﯿﻦ ﻗﺪر ﻧﮕﺎﻫﺶ درﺧﺸﺎم ... ﻫﻤﯿﻦ ﻗﺪر ﻣﻌﺼﻮم و ﻫﻤﯿﻦ ﻗﺪر ﻫﻤﺮاز ... ﺳﺮم رو ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻢ ﮐﻪ دﺳﺖ ﺣﺎﻣﯽ از زﯾﺮ ﻣﯿﺰ روي دﺳﺘﻬﺎي ﻣﺸﺖ ﺷﺪم ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺖ و ﻟﺒﺨﻨﺪ زد ...
- اﯾﻦ ﺷﺐ رو دوﺳﺖ داﺷﺘﯽ؟
- ﻋﺎﻟﯽ ﺑﻮد ... ﻋﺎﻟﯽ ... ﻣﺮﺳﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ رو ﺑﺮدي ... ﻣﺮﺳﯽ ...
- ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻢ ... ﻣﺎﺷﯿﻦ رو ﻧﺰدﯾﮏ ﺧﻮﻧﻪ ﻧﮕﻪ داﺷﺖ ... ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﭘﯿﺎده ﺷﻢ ﮐﻪ دﺳﺘﺶ رو روي ﭘﺎم ﮔﺬاﺷﺖ ... وﻟﯽ ﺳﺮﯾﻊ و ﺗﻮ ﺛﺎﻧﯿﻪ ﮐﺸﯿﺪ: ﭼﯿﺰه ﻣﯿﺸﻪ ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﺻﺒﺮ ﮐﻨﯽ؟ ﺧﻢ ﺷﺪ و از ﺟﯿﺐ ﭘﺎﻟﺘﻮش ﮐﻪ رو ﺻﻨﺪﻟﯽ ﭘﺸﺖ ﺑﻮد ﺟﻌﺒﻪ اي رو در آورد: اﯾﻦ ﯾﻪ ﻫﺪﯾﻪ اﺳﺖ ﺑﺎﺑﺖ ﺗﺸﮑﺮ ازت ... از ﺳﺮ ﺷﺐ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﯾﻪ ﻓﺮﺻﺘﻢ ... ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ و دﺳﺘﻬﺎي ﻟﺮزان دﺳﺘﻢ رو دراز ﮐﺮدم و ﮔﺮﻓﺘﻢ و در اون ﺟﻌﺒﻪ ﺳﻮرﻣﻪ اي رﻧﮓ رو ﺑﺎز ﮐﺮدم ... ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﻣﯿﺪﯾﺪم ﯾﻪ آوﯾﺰ ﮐﻮﭼﯿﮏ و ﻋﺠﯿﺐ ﺑﻮد ﯾﻪ ﭼﯿﺰي ﺷﺒﯿﻪ ﺑﻪ hاﻣﺎ ﺧﻤﯿﺪه ﮐﻪ ازش ﺳﻪ ﺗﺎ ﺳﮑﻪ آوﯾﺰون ﺑﻮد ... ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﻇﺮﯾﻒ ﺑﻮد ... ﺣﺎﻣﯽ دﺳﺘﺶ رو دراز ﮐﺮد و از ﺗﻮي ﺟﻌﺒﻪ آوﯾﺰ رو در آورد ... ﭘﺸﺘﺶ ﯾﻪ ﮔﯿﺮه ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻮﭼﯿﮏ داﺷﺖ ... دﺳﺘﺶ رو ﺟﻠﻮ آورد و اون دﺳﺘﻪ ﻣﻮي ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺳﺮﮐﺶ رو ﺗﻮي دﺳﺘﺶ ﮔﺮﻓﺖ و ﮔﯿﺮ رو ﺑﺎﻻي اون دﺳﺘﻪ زد ... ﺣﺎﻻ اﻧﮕﺎر اﯾﻦ دﺳﺘﻪ ﻣﻮ از اون ﮔﻞ ﺳﺮ ﻋﺠﯿﺐ ﺧﺎرج ﺷﺪه ﺑﻮد ... ﯾﻪ ﮔﻞ ﺳﺮ ﺑﯽ ﻧﻬﺎﯾﺖ زﯾﺒﺎ و ﺗﮏ ﺑﻮد ﺑﺎ اون ﺳﮑﻪ ﻫﺎي ﺧﻮﺷﮕﻠﺶ ... ﺳﺮم رو ﺗﮑﻮﻧﯽ دادم ﺗﺎ ﺳﮑﻪ ﻫﺎ ﺗﮑﻮﻧﯽ ﺑﺨﻮرن: اﯾﻦ ... اﯾﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ زﯾﺒﺎﺳﺖ ... دﺳﺘﺶ رو آروم ﮐﻨﺎر ﭘﺮ ﺷﺎﻟﻢ آورد ... ﺧﻢ ﺷﺪ و ﭘﺮ ﺷﺎﻟﻢ رو ﮐﺎﻣﻞ ﺑﺎﻻ آورد و ﺑﻮﺳﻪ اي ﺑﻬﺶ زد: ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ ... ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ از ﺗﻮ زﯾﺒﺎﺗﺮ ﻧﯿﺴﺖ و ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺑﻮد ... دﻟﻢ ﻟﺮزﯾﺪ و دﺳﺘﻢ ﻟﺮزﯾﺪ و ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻟﺮزﯾﺪ و ﺗﻮ ﻧﻠﺮزﯾﺪي ﺣﺎﻣﯽ ... ﺗﻮ ﻫﻨﻮز ﭘﺮ ﺷﺎل ﻣﻦ ﺑﻪ دﺳﺖ ﺑﺎ ﺻﻼﺑﺖ ﻫﻤﯿﺸﮕﯿﺖ ﻣﻦ رو ﻧﮕﺎه ﮐﺮدي و ﻧﻔﻬﻤﯿﺪي ﭼﻪ ﻃﻮر ﺑﻪ ﻣﻦ ﺣﺲ زن ﺑﻮدن دادي و ﻣﺴﯿﺮ ﺗﻤﺎم اﻓﮑﺎر ﻣﻦ رو ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻗﻠﺒﻢ ﻋﻮض ﮐﺮدي. ﮐﯿﮏ ﺗﻮي دﻫﻨﺶ رو ﻗﻮرت داد و ﻣﻦ دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﺳﺮش ﮐﺸﯿﺪم و اﯾﻦ روزﻫﺎ ﺑﻪ ﻧﻈﺮم اﯾﻦ ﭼﺸﻤﻬﺎ ﻋﺠﯿﺐ ﺷﺒﯿﻪ ﭼﺸﻤﻬﺎي ﺣﺎﻣﯽ ﺑﻮدن ...
- ﺑﻌﺪش رﻓﺘﯿﻢ ﺑﺮاي ﻓﻨﺪق از ﯾﻪ ﻣﻐﺎزه ﺧﻮﺷﮕﻞ ﯾﻪ ﺑﻠﻮز ﺧﺮﯾﺪﯾﻢ ... ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺑﺎ ﺳﺮ ﺣﺮف ﺑﺮادرش رو ﺗﺎﯾﯿﺪ ﮐﺮد و ﺑﺎ ﺷﻮق ﭼﻨﮕﺎل ﺗﻮي دﺳﺘﺶ ور رﻫﺎ ﮐﺮد و ﮐﻒ دﺳﺘﺶ رو ﻧﺸﻮن داد: اﻧﻘﺪه ﺑﻠﻮزش ﻫﻤﺮاز ... ... ﺗﻪ دﻟﻢ رﯾﺨﺖ ... اﯾﻦ ﺷﻮﻗﯽ ﺑﻮد از ﯾﻪ ﮔﺮدش ﺳﻪ ﻧﻔﺮ ﺑﺎ ﺣﺎﻣﺪ ... ﺑﻌﺪ از اﯾﻨﮑﻪ ﻫﻔﺘﻪ ﭘﯿﺶ ﯾﻪ ﺷﺐ اﻟﺒﺘﻪ ﺑﺎ ﺣﻀﻮر ﺣﺎﻣﯽ ﺗﻮي اﺗﺎﻗﺸﻮن ﺧﻮاﺑﯿﺪه ﺑﻮدن ... ﺧﻮﻧﻪ ﺣﺎﻣﺪ و ﻣﻦ ﺣﺴﺎب ﮐﺮدم ﮐﻞ ﻫﻔﺘﻪ ﭘﯿﺶ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻓﻘﻂ ﺑﻬﻢ ﺗﻠﻔﻦ زده ﺑﻮدن و ﻣﻦ ﺗﻮ اﯾﻦ ﻫﻔﺘﻪ دﻟﺘﻨﮕﯽ ﮐﺮده ﺑﻮدم اﻣﺎ ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻪ ﺑﻮدم ﺑﺒﯿﻨﻤﺸﻮن ... اﺧﻤﺎم رو ﺑﺎز ﮐﺮدم ... ﺑﭽﻪ ﺷﺪه ﺑﻮدم آﯾﺎ ... ﮐﻪ اﯾﻦ ﻃﻮر ﺣﺴﻮدي ﻣﯿﮑﺮدم؟ دﺳﺘﯽ ﺑﻪ اون ﮔﯿﺮه ﻃﻼي ﺑﯿﻦ ﻣﻮﻫﺎم ﮐﺸﯿﺪم ... و ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ذﻫﻨﻢ رو ﻣﻨﺤﺮف ﮐﻨﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺧﻮﺷﯽ ﻫﺎي اﯾﻦ ﻫﻔﺘﻪ اﻣﺎ ... ﻣﻦ اﻧﺘﻈﺎر اﯾﻦ ﺷﻮق ﻧﮕﺎه ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... ﺣﺮﮐﺖ ﻟﺒﻬﺎﺷﻮن رو ﻣﯿﺪﯾﺪم ﺣﺎﻣﺪ ﻫﻨﻮز ﺑﻪ اﺳﻢ ﺧﻄﺎب ﻣﯿﺸﺪ از ﻃﺮﻓﺸﻮن اﻣﺎ ﺗﺎﺛﯿﺮ اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺘﺶ رو ي ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﻪ ﻗﺪري زﯾﺎد ﺑﻮد ﮐﻪ ﺣﺪس اﯾﻨﮑﻪ ﺗﺎ ﻧﺎﻣﯿﺪه ﺷﺪن و ﻣﻠﻘﺐ ﺷﺪﻧﺶ ﺑﻪ اﺳﻢ ﭘﺪر ﺧﯿﻠﯽ ﭼﯿﺰي ﻧﻤﻮﻧﺪه ﺳﺨﺖ ﻧﺒﻮد ... دﺳﺖ اﻧﺪاﺧﺘﻢ دور ﮔﻠﻮم ﺗﺎ ﺑﺘﻮﻧﻢ ﻧﻔﺲ ﺑﮑﺸﻢ ... ﮐﻮﺷﺎ از ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ ﻣﻔﺼﻞ و ﺧﻮﺷﻤﺰه اي ﮐﻪ اون روز ﺻﺒﺢ ﺣﺎﻣﺪ ﺑﺮاﺷﻮن آﻣﺎده ﮐﺮده ﺑﻮد ﻣﯿﮕﻔﺖ و ﻧﯿﻮﺷﺎ از ﭘﯿﺮاﻫﻦ آﺳﺘﯿﻦ ﺣﻠﻘﻪ اي ﻗﺮﻣﺰ رﻧﮕﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ اﻧﺘﺨﺎب ﺧﻮدش ﺧﺮﯾﺪه ﺑﻮد و ﻗﺮار ﺷﺪه ﺑﻮد ﻓﻌﻼ ﺧﻮﻧﻪ ﺣﺎﻣﺪ ﺑﻤﻮﻧﻪ ... ﭘﯿﺮاﻫﻨﯽ ﮐﻪ ﻣﻄﻤﺌﻨﺎ ﺣﺎﻣﯽ ﻫﻢ ﻫﻨﻮز ﻧﺪﯾﺪه ﺑﻮد ﺗﺎ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﮐﻨﻪ ... ﻧﯿﻮﺷﺎ: ﻫﻤﺮاز ﺧﻮﺑﯽ؟ ... ﺧﻮب؟ ﻧﻪ ... ﯾﺎ ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻢ آره ... ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﻮدن ... ﺑﻪ اﻧﺪازه ﺗﻤﺎم اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ﺑﻬﺸﻮن ﺧﻮش ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد ... ﺗﻔﺮﯾﺢ ﮐﺮده ﺑﻮدن ... آراﻣﺶ داﺷﺘﻦ اﻧﮕﺎر ... و ﻣﻦ؟ ﻣﻦ ﭼﯽ؟ ﻣﻦ دﯾﮕﻪ اﻻن ﭼﻪ ﺟﺎﯾﮕﺎﻫﯽ داﺷﺘﻢ؟
- ﺧﻮﺑﻢ ﭘﺮﻧﺴﺴﻢ ﯾﺎدت ﺑﺎﺷﻪ ﭘﯿﺮاﻫﻨﺖ رو ﺑﯿﺎري ﺑﺒﯿﻨﻢ ...
- ﺧﻮب ﺗﻮ ﻫﻢ ﻓﺮدا ﺑﯿﺎ ﺑﺎﻫﺎﻣﻮن ... ... ﻓﺮدا ... ﻓﺮدا ﮐﻪ ﻗﺮار ﺑﻮد ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﺎﺷﻦ؟ ﭼﯿﺰي ﻧﮕﻔﺘﻢ اﻧﮕﺎر ﺑﻪ ﮐﻞ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ اي ﮐﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ داﺷﺘﯿﻢ رو ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﺮده ﺑﻮدن ... ﺑﻐﺾ ﮐﺮدم ... ﺳﺮﺷﻮن ﺳﻼﻣﺖ ... ﺷﺎل دور ﮔﺮدن ﮐﻮﺷﺎ رو ﻣﺤﮑﻢ ﺗﺮ ﮐﺮدم و ﺑﻪ ﺷﺮﮐﺖ ﺣﺎﻣﯽ ﻧﻈﺮي اﻧﺪاﺧﺘﻢ ... راﻧﻨﺪه اش رو ﻓﺮﺳﺘﺎده ﺑﻮد دﻧﺒﺎﻟﻤﻮن ﺗﺎ از ﮐﺎﻓﯽ ﺷﺎﭘﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رﻓﺘﻪ ﺑﻮدﯾﻢ ﺑﯿﺎرﺗﻤﻮن ﺷﺮﮐﺖ ... ﻣﻨﺸﯿﺶ ﮐﻪ دﺧﺘﺮ ﺟﺪي و دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﯽ و ﺑﯿﻨﻬﺎﯾﺖ ﺧﻮﺷﮕﻠﯽ ﺑﻮد ﻣﺜﻞ دوﺑﺎر ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻣﻮدﺑﺎﻧﻪ ﺳﻼم ﮐﺮد و ﺧﻮاﻫﺶ ﮐﺮد ﮐﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻤﻮﻧﯿﻢ ﭼﻮن ﺣﺎﻣﯽ ﻣﻬﻤﺎن داﺷﺖ ... ﺷﺮﮐﺖ ﺷﻠﻮغ ﺑﻮد و ﻫﻤﻪ ﮐﺎرﻣﻨﺪﻫﺎ در رﻓﺖ و آﻣﺪ ﺑﻮدﻧﺪ ... ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺳﺎﮐﺖ و ﻣﻮدب ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدن ﮐﻪ ﻣﻨﺸﯽ ﺻﺪاﺷﻮن ﮐﺮد ﮐﻪ ﺑﺮن ﺗﻮ اﺗﺎق ﮐﻨﻔﺮاﻧﺲ و ﺗﻮ اﯾﻦ ﻣﺪت اﻧﺘﻈﺎر ﺗﻠﻮﯾﺰﯾﻮن ﺑﺒﯿﻨﻨﺪ و ﻣﻦ ﮐﺘﺎﺑﻢ رو از ﺗﻮي ﮐﯿﻔﻢ در آوردم و ﻣﺸﻐﻮل ﺷﺪم ... از ﻫﺮ ﯾﻪ ﭘﺎراﮔﺮاﻓﯽ ﮐﻪ ﻣﯿﺨﻮﻧﺪم ﺷﺎﯾﺪ ﯾﻪ ﺟﻤﻠﻪ رو ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﯿﺸﺪم و دوﺑﺎره ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮﻣﯿﮕﺸﺘﻢ از اول ... ﮔﻢ ﺷﺪه ﺑﻮدم اﻧﮕﺎر وﺳﻂ ﺗﻤﺎم ﺟﻤﻼت ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺗﻮ اﯾﻦ ﻣﺪت ﭼﻬﺎرﺳﺎﻋﺖ ﺑﻮدن ﺑﺎﻫﺎﺷﻮن ... ﺣﺎﻣﺪ ﭘﯿﺪا ﺷﺪه ﺑﻮد ... ﭘﺮ رﻧﮓ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﻣﻦ؟ ﻣﻦ ﭼﯽ ﺷﺪه ﺑﻮدم؟ ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﭼﻪ ﻣﯿﮑﺮدم ﺑﯽ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ؟ ﺑﯽ داﺷﺘﻦ ﺣﺲ واﺑﺴﺘﮕﯿﺸﻮن ﺑﻪ ﺧﻮدم؟ ﺗﻤﺎم دﻟﯿﻞ ﻣﻦ ﺑﺮاي زﻧﺪه ﺑﻮدن اوﻧﻬﺎ ﺑﻮدن ... زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻫﺮ دﺧﺘﺮ ﮐﻢ ﺳﻦ و ﺳﺎﻟﯽ ﻣﺜﻞ ﻣﻦ اون ﺑﻼﻫﺎ ﺳﺮش ﻣﯽ اوﻣﺪ ﺳﺨﺖ ﻣﯿﺘﻮﻧﺴﺖ زﻧﺪه ﺑﻤﻮﻧﻪ ﭼﻪ ﺑﺮﺳﻪ ﻣﺒﺎرزه ﮐﻨﻪ ... ﻣﻦ ﺑﻪ زور ﺧﻮدم رو ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮدم ... ﺑﺎ اﯾﻤﺎﻧﯽ ﮐﻪ داﺷﺘﻢ ... ﺑﺎ ﻋﻼﻗﻪ اي ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﯿﻮﺷﺎ و ﮐﻮﺷﺎ داﺷﺘﻢ ... ﺑﺎ ﺗﻼﺷﻢ ﺑﺮاي ﭘﺮ ﮐﺮدن ﺧﻼ ﻫﺎﺷﻮن ...
- ﻫﻤﺮاز؟! ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم ﺑﻪ ﻃﺮف ﺻﺪاي ﺑﻢ و ﻣﺤﮑﻢ اﯾﻦ ﻣﺮدي ﮐﻪ ﻋﺠﯿﺐ اﯾﻦ روزﻫﺎ ﺣﺲ آراﻣﺶ ﺑﻬﻢ ﻣﯿﺪاد ... ﻧﺎﺧﻮد آﮔﺎه ﻟﺒﺨﻨﺪي روي ﻟﺒﻢ اوﻣﺪ ... ﺣﺎﻣﯽ ... داﺷﺘﻤﺶ؟ ﻣﻦ واﻗﻌﺎ اﯾﻦ ﻣﺮد رو داﺷﺘﻢ؟ ﺧﯿﻠﯽ دور ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯿﻮﻣﺪ ﺑﺎ ﺗﻤﺎم ﻧﺰدﯾﮑﯽ ... ﮔﺎﻫﯽ اﺣﺴﺎس ﻣﯿﮑﺮدم ﺗﻤﺎم ﺟﻤﻼﺗﯿﮑﻪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل ازش ﺷﻨﯿﺪم ﻫﻢ زاﯾﺪه ﺗﺨﯿﻼت ﺧﻮدﻣﻪ ... از ﺟﺎم ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم: ﺳﻼم ... دﺳﺘﺶ رو ﺗﻮي ﺟﯿﺐ ﭼﭙﺶ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد: ﺧﻮﺑﯽ؟ اﻣﺮوز ﻫﻤﻪ اﯾﻦ ﺳﺌﻮال رو ﺟﻮري ﻣﯿﭙﺮﺳﯿﺪن ﮐﻪ اﻧﮕﺎر ﺟﻮاب ﻣﻨﻔﯽ اش رو از ﻗﺒﻞ ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻦ: ﺧﻮﺑﻢ ... ﯾﻪ اﺑﺮوش ﺑﺎﻻ رﻓﺖ و ﭘﺮ ﺳﺌﻮال ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮدم ... رو ﮐﺮد ﺑﻪ ﻣﻨﺸﯽ اش: دوﺗﺎ ﭼﺎﯾﯽ ﻟﻄﻔﺎ ... و ﺑﻌﺪ ﺑﺎ دﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ دﻓﺘﺮش اﺷﺎره ﮐﺮد و ﭘﺸﺖ ﺳﺮم ﺑﺎ ﯾﻪ ﻗﺪم ﻓﺎﺻﻠﻪ راه اﻓﺘﺎد ... ﮐﺘﺎب ﺗﻮي دﺳﺘﻢ رو روي زاﻧﻮﻫﺎم ﮔﺬاﺷﺘﻢ و ﻧﺸﺴﺘﻢ روي ﻣﺒﻞ و ﺣﺎﻣﯽ ﺗﮑﯿﻪ داده ﺑﻪ ﻣﯿﺰش دﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﯿﻨﻪ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد ...
- ﭼﺮا اﯾﻨﺠﻮري ﻧﮕﺎم ﻣﯿﮑﻨﯽ؟
- ﺗﻮ ﺑﻬﻢ ﺑﮕﻮ؟ ﭼﺮا رﻧﮓ و روت اﯾﻦ ﺟﻮرﯾﻪ؟ ﻣﯽ دوﻧﯽ ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﺻﺪات ﮐﺮدم ﺗﺎ ﻣﺘﻮﺟﻪ ام ﺷﺪي؟
- ﺧﻮﺑﻢ ﯾﮑﻢ ﮐﻢ ﺧﻮاﺑﯿﺪم و اﻻﻧﻢ ﻏﺮق ﮐﺘﺎﺑﻢ ﺑﻮدم ... ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﮔﯿﺮه ﺳﺮم اﻧﺪاﺧﺖ ... ﻫﻤﻮﻧﯽ ﮐﻪ از اون ﺷﺐ زﯾﺒﺎ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل از ﺳﺮم ﻓﻘﻂ ﻣﻮﻗﻊ ﺣﻤﺎم در ﻣﯿﺎوردم و دوﺑﺎره اﻧﮕﺎر ﮐﻪ ﭼﯿﺰي ﮔﻢ ﮐﺮده ﺑﺎﺷﻢ ﻣﯿﺬاﺷﺘﻢ ﺳﺮﺟﺎش ...
- ﺧﻮش ﮔﺬﺷﺖ ﺑﻬﺘﻮن؟ ﺑﺎاﯾﻦ ﺳﺌﻮاﻟﻬﺎ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺑﻪ ﺟﺎﯾﯽ ﺑﺮﺳﻪ ﮐﻪ ﺑﻔﻬﻤﻪ ﻣﻦ ﭼﺮا اﻧﻘﺪر درﻫﻤﻢ؟ ﺳﺮم رو ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻢ و ﮔﻮﺷﻪ ﭘﺎﻟﺘﻮم رو ﺗﻮي دﺳﺘﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ: ﺟﺎت ﺧﺎﻟﯽ ...
- دﻋﻮﺗﻢ ﻧﮑﺮدي
- ﯾﺎدﻣﻪ ﯾﮑﯽ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﺮاي ﺑﻮدن ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻮاده اش ﻧﯿﺎزي ﺑﻪ دﻋﻮت ﻧﺪاره ... ﺗﮏ ﺧﻨﺪه ﺟﺬاﺑﯽ ﮐﺮد: درﺳﺖ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ... ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﺳﺮ ﺣﺮﻓﺸﻪ ... اﻣﺎ ﺑﺪش ﻫﻢ ﻧﻤﯿﺎد ﺧﺎﻧﻮاده اش ﻫﻢ ﮔﺎﻫﯽ ازش ﯾﺎد ﮐﻨﻦ ... ﺗﻮ ﺟﻤﻠﻪ آﺧﺮش ﯾﮑﻢ دﻟﺨﻮري ﺑﻮد اﻧﮕﺎر ... در ﺗﻤﺎم اﯾﻦ ﻣﺪت ﺻﻤﯿﻤﯽ ﺷﺪﻧﻤﻮن ﻣﻦ ﯾﮏ ﺑﺎر ﻫﻢ ﺑﻬﺶ زﻧﮓ ﻧﺰده ﺑﻮدم ... اون ﺗﻤﺎس ﻣﯿﮕﺮﻓﺖ ... ﻫﻤﯿﺸﻪ اون ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻣﯿﺬاﺷﺖ ﺑﺮاي ﺑﯿﺮون رﻓﺘﻦ ... ﺗﻘﻪ اي ﺑﻪ در ﺧﻮرد و ﻣﻦ ﻧﺎ ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﻗﯿﺎﻓﻪ ام ﺟﺪي ﺗﺮ ﺷﺪ ... دﺧﺘﺮي ﮐﻪ وارد ﺷﺪ ﻫﻤﻮن ﺧﺎﻧﻮم ﺷﯿﮏ ﭘﻮش ﺗﻮي ﺷﺮﮐﺖ دوﺳﺘﺶ ﺑﻮد ... اﻣﺮوز ﮐﺖ و ﺷﻠﻮار ﮐﺮم رﻧﮓ ﺟﺬاﺑﯽ ﺗﻨﺶ ﺑﻮد ﺑﺎ ﺷﺎل ﺣﺮﯾﺮ زرﺷﮑﯽ ... ﻣﻮﻫﺎش ﻫﺎﯾﻼﯾﺖ ﺧﻮﺷﮕﻠﯽ داﺷﺖ و ﻋﻄﺮش ﺗﻤﺎم اﺗﺎق رو ﺑﺮداﺷﺖ ... اﺗﻮي ﺷﻠﻮارش اوﻟﯿﻦ ﭼﯿﺰي ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﻮﺟﻪ ام رو ﺟﻠﺐ ﮐﺮد ﻣﻦ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ از اﯾﻦ ﺷﻠﻮارﻫﺎي ﭘﺎرﭼﻪ اي ﺑﺎ اﯾﻦ اﺗﻮ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ...
- ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ﻧﻤﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ﻣﻬﻤﻮن دارﯾﺪ؟ ﺣﺎﻣﯽ ﺟﺪي ﺗﺮ از ﻗﺒﻞ ﮐﻤﯽ اﺧﻢ ﻫﺎش رو ﺑﯿﺸﺘﺮ در ﻫﻢ ﮐﺮد ... ﺷﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﻧﮕﺎه ﺧﯿﺮه اﯾﻦ ﺧﺎﻧﻮم روي ﻣﻦ ... اون ﻃﻮر ﻧﮕﺎه ﮐﺮدﻧﺶ رو دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... ﺳﺮم رو ﺑﻪ ﺟﻠﺪ ﮐﺘﺎب روي زاﻧﻮم ﮔﺮم ﮐﺮدم اﻣﺎ دﯾﺪم ﮐﻪ از ﮐﻨﺎرم رد ﺷﺪ و ﮐﺎﻏﺬي رو ﺑﻪ دﺳﺖ ﺣﺎﻣﯽ داد ... ﻣﻦ ﻧﻤﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ اﯾﻦ ﺧﺎﻧﻮم ﺑﺎ ﺣﺎﻣﯽ ﮐﺎر ﻣﯿﮑﻨﻪ ...
- ﻓﺮدا ﺷﺐ ﻣﻦ و ﭘﺪر ﻣﻨﺘﻈﺮﺗﻮن ﻫﺴﺘﯿﻢ ... ﭘﺪرش؟ ﻓﺮدا ﺷﺐ؟ ﺳﺮم رو ﻧﺎ ﺧﻮد آﮔﺎه ﺑﺎﻻ آوردم ... و ﺑﻪ ﺣﺎﻣﯽ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺳﺮش ﺑﻪ ﮐﺎﻏﺬ ﺗﻮي دﺳﺘﺶ ﺑﻮد: ﻣﻤﻨﻮن ... اﻣﺎ ﺑﺎﻫﺎﺗﻮن ﺗﻤﺎس ﻣﯿﮕﯿﺮم ...
- ﻣﯿﺪوﻧﯿﺪ ﮐﻪ ﭘﺪر ﭼﻪ ﻗﺪر از دﯾﺪارﺗﻮن ﺧﻮﺷﺤﺎل ﻣﯿﺸﻦ ... در ﺿﻤﻦ ﮔﻔﺘﻦ راﺟﻊ ﺑﻪ ﻣﺰاﯾﺪه واردات داروي ﺑﯽ ﻫﻮﺷﯽ ﻫﻢ ﻣﯿﺘﻮﻧﯿﻢ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﯿﻢ ... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﺮا ﯾﻬﻮ ﺗﻤﺎم اﻋﺘﻤﺎد ﺑﻪ ﻧﻔﺴﻢ ﭘﺮﯾﺪ ... ﭘﻮزﺧﻨﺪي روي ﻟﺒﻢ اوﻣﺪ ... ﻣﻦ واﻗﻌﺎ ﮐﺠﺎ ﺳﯿﺮ ﻣﯿﮑﺮدم اﯾﻦ ﻣﺪت؟ ﻣﻦ رو ﭼﻪ ﺑﻪ اﯾﻦ آدم ﻟﻮﮐﺲ رو ﺑﻪ روم ... ﺑﻪ اﯾﻦ ﺷﺮﮐﺖ ... ﺑﻪ ﻣﺰاﯾﺪه ﻫﺎي ﻣﯿﻠﯿﺎردي ... ﺑﻪ ... ﺑﻪ اﯾﻦ ﻋﻄﺮ ﺳﻨﮕﯿﻦ ﻓﺮاﻧﺴﻮي ... ﻣﻦ رو ﺣﺘﯽ دﯾﮕﻪ ﭼﻪ ﺑﻪ ﻧﻮه ﻫﺎي اﻧﺘﻈﺎم ... ﮐﺘﺎب رو ﺗﻮي دﺳﺘﻢ ﻣﺸﺖ ﮐﺮده ﺑﻮدم ... ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻋﺮق ﮐﻒ دﺳﺘﻢ ﺟﻠﺪش ﮐﻤﯽ ﺗﻮ ﺧﻮدش ﺟﻤﻊ ﺷﺪه ﺑﻮد ... دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺑﺮم ﺑﯿﺮون ﺣﺎﻟﻢ ﺧﻮب ﻧﺒﻮد ... از ﻋﺼﺮ ﮐﻪ اﺻﻼ ﺧﻮب ﻧﺒﻮد اﯾﻨﺠﺎ ﺑﺪﺗﺮ ﻫﻢ ﺷﺪه ... ﺣﺎﻣﯽ اﻣﻀﺎﯾﯽ ﺑﻪ ﺑﺮﮔﻪ اﻧﺪاﺧﺖ ... و ﺻﺪاي ﺗﻖ ﺗﻖ ﮐﻔﺶ ﻫﺎي زﯾﺒﺎي دﺧﺘﺮ ﮐﻤﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺰدﯾﮏ ﺗﺮ ﺷﺪ: ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ﺗﻮ ﺷﺮﮐﺖ ﻧﻮﯾﺪ ﻫﻢ وﻗﺖ ﻧﺸﺪ ﻣﻌﺮﻓﯽ ﺑﺸﻢ ﻣﻦ ﻧﯿﮑﯽ ﻫﺴﺘﻢ ... دﺳﺘﻢ رو ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ دراز ﮐﺮدم ... ﻗﺪم ﻫﻢ ازش ﮐﻮﺗﺎه ﺗﺮ ﺑﻮد ... ﻣﻦ روﯾﺎ رو ﻫﻢ ﺑﺎرﻫﺎ ﮐﻨﺎر ﺣﺎﻣﯽ دﯾﺪه ﺑﻮدم ... ﺣﺘﯽ ﺑﺎرﻫﺎ ﺷﻨﯿﺪه ﺑﻮدم ﮐﻪ اﻧﺘﻈﺎم ﺑﺰرگ اون رو ﺑﺮاي ﺣﺎﻣﺪ و ﺑﻌﺪ ﻫﺎ ﺑﺮاي ﺣﺎﻣﯽ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﻣﯽ ﺑﯿﻨﻪ اﻣﺎ ﻫﺮﮔﺰ اﯾﻦ ﺣﺲ ﺧﻔﻪ ﮐﻨﻨﺪه و ﯾﻪ ﺟﻮراﯾﯽ ﻏﺮﯾﺐ و ﺗﺤﻘﯿﺮ آﻣﯿﺰ رو ﺑﻬﺶ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﻫﻤﻪ ﺣﺲ ﻫﺎ رو ﭘﻨﻬﺎن ﮐﻨﻢ: ﻣﻦ ﻫﻢ ﻫﻤﺮاز ﺧﻮش ﺑﺨﺘﻢ ... ﺳﺮ ﻣﺠﺪدي ﺑﺮام ﺗﮑﻮن داد و از در اﺗﺎق ﺑﯿﺮون رﻓﺖ ... ﻫﯿﭻ ﺣﺮﻓﯽ زده ﻧﺸﺪ ... ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰي اﻣﺎ ﮐﻞ اﻧﺮژي ﻣﻦ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ... ﺣﺴﺎدت ﻧﻤﯿﮑﺮدم ... ﻧﻪ ﻫﺮﮔﺰ ﻣﻦ رو ﭼﻪ ﺑﻪ ﺣﺴﺎدت ... ﭘﺲ اﯾﻦ ... ﭘﺲ اﯾﻦ ﺗﻠﺨﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ رﮔﻬﺎ ﺟﺮﯾﺎن ﭘﯿﺪا ﮐﺮده ﺑﻮد ﭼﯽ ﺑﻮد؟ ﺷﺎﯾﺪ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﻤﺎم اون ﻣﺴﺎﺋﻠﯽ ﮐﻪ اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ﺳﻌﯽ ﮐﺮده ﺑﻮدم ﻧﺒﯿﻨﻢ ... ﺣﺎﻻ ﺑﺪ ﺟﻮر دوﺑﺎره و دوﺑﺎره ﺑﻪ ﭼﺸﻤﻢ اوﻣﺪه ﺑﻮد ... ﮐﺘﺎﺑﻢ رو ﺗﻮي ﮐﯿﻔﻢ ﮔﺬاﺷﺘﻢ: ﻣﻦ ﻣﯿﺮم ﺑﺎ اﺟﺎزت ... ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺗﻮ اﺗﺎق ﮐﻨﻔﺮاﻧﺲ ﻫﺴﺘﻦ ... ﺑﻨﺪ ﮐﯿﻔﻢ رو ﻣﺮﺗﺐ ﮐﺮدم ... و ﻗﺪم اول رو ﺑﺮداﺷﺘﻢ ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺟﺪي رو ﺑﻪ روم اﯾﺴﺘﺎد: ﺗﻮ ﭼﺘﻪ؟ ﺧﯿﻠﯽ ﺟﺪي ﺑﻮد ... ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ ... اﻣﺎ ﻣﻦ ﻫﻢ داﻏﻮن ﺗﺮ از اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ ﺑﻮدم : ﻫﯿﭽﯿﻢ ﻧﯿﺴﺖ ...
- اﯾﻦ ﺳﺎﻋﺖ ﺳﺮت رو اﻧﺪاﺧﺘﯽ ﭘﺎﯾﯿﻦ داري ﮐﺠﺎ ﻣﯿﺮي؟ ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺘﻢ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﻧﻪ ﺑﻮد: اﯾﻦ ﺳﺎﻋﺘﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻫﻤﯿﺸﻪ از ﺗﻤﺮﯾﻦ ﺑﯿﺮون ﻣﯿﺎم و ﺗﺎ ﺧﻮﻧﻪ ام ﻫﻢ ﻣﯿﺮم ... ﭘﺲ ﻋﺠﯿﺐ ﻧﯿﺴﺖ ... دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﭼﻮﻧﻪ اش ﮐﺸﯿﺪ: ﺑﺮاي اون ﻫﻢ از اﯾﻦ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﻓﮑﺮي ﻣﯿﮑﻨﯿﻢ ... ﮐﻼﻓﻪ ﺑﻮدم و ﻓﻘﻂ دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺑﺮم ... ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺧﺎﻃﺮ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﯽ ﺟﻤﻠﻪ آﺧﺮش ﻓﮑﺮ ﻫﻢ ﻧﮑﺮدم ... ﺳﺮم رو ﮐﻤﯽ ﺧﻢ ﮐﺮدم روي ﮔﺮدﻧﻢ و ﺑﺎ ﺻﺪاي آروﻣﯽ ﮐﻔﺘﻢ: ﺣﺎﻣﯽ ...
- ﺟﺎﻧﻢ ... آﺧﻪ ﺗﻮ ﭼﺘﻪ ... اوﻣﺪي داﻏﻮن ﺑﻮدي اﻻن داﻏﻮن ﺗﺮ ﻫﻢ ﺷﺪي؟
- ﺧﯿﻠﯽ ﺧﺴﺘﻪ ام ...
- ﻓﺮدا ...
- ﺷﻤﺎ ﻓﺮدا دﻋﻮﺗﯽ ... ﯾﻪ ﻗﺪم ﺑﻬﻢ ﻧﺰدﯾﮏ ﺗﺮ ﺷﺪ ... اﯾﻦ ﻃﻮري ﻣﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﻧﻮﺷﺘﻪ اﻧﺪازه ﻧﺨﻮد ﻃﻼﯾﯿﯽ رﻧﮓ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﮐﺮوات اﺑﺮﯾﺸﻤﯽ ﻗﻬﻮه اي اش رو ﮐﻪ اﻣﻀﺎي ﻃﺮاح ﺑﻮد رو ﺑﺒﯿﻨﻢ ...
- ﭼﯽ ﺗﻮ اون ﻓﮑﺮﺗﻪ ﺧﺎﻧﻮم ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ... ﻣﻦ ﻓﺮدا ﺷﺐ ﻫﯿﭻ ﺟﺎ ﻧﻤﯿﺮم ...
- ﻫﯿﭽﯽ ... ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻫﻢ ﺷﺎم ﻣﯽ ﺧﻮان ﺑﺎ ﺣﺎﻣﺪ ﺑﺎﺷﻦ ... ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﺮاي ﯾﻪ ﻗﺮار داد ﮐﺎري ﻗﺮار دارم ... ﯾﻪ اﺑﺮوش رﻓﺖ ﺑﺎﻻ: ﺑﺎ ﮐﯽ؟ ﺑﺪون اﯾﻨﮑﻪ ﺟﻮاﺑﺶ رو ﺑﺪم ﻃﻠﺐ ﮐﺎر ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم ... دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﺶ ﮐﺸﯿﺪ: ﻣﯿﺮﺳﻮﻧﻤﺖ ... ﺷﺐ ﺑﻬﺖ زﻧﮓ ﻣﯿﺰﻧﻢ ... ﮔﻮﺷﯿﺖ رو ﺑﺮدار ... ... ﭼﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد ﺧﻮدم ﻫﻢ ﻧﻤﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ... ﻓﻘﻂ ... ﻓﻘﻂ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺑﻪ ﻧﻈﺮم ﯾﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﺧﺎﮐﺴﺘﺮي ﺷﺪه ﺑﻮد ... دﯾﮕﻪ رﻧﮕﯽ ﻧﺒﻮد ... ﻣﻦ اﯾﻦ ﻣﺮد رو دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ ... از دوﺳﺘﺎﺷﺘﻦ ﺑﻪ اون ﻃﺮف ﻋﺎﺷﻘﺶ ﺑﻮدم ... اﻣﺎ ... اﻣﺎ ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ اون ﻋﻄﺮ ﮔﺮم ﻓﺮاﻧﺴﻮي ﻟﻌﻨﺘﯽ ﭼﯽ داﺷﺖ ﮐﻪ اﯾﻦ ﻃﻮر داﻏﻮﻧﻢ ﮐﺮد ... ﻃﻮري ﮐﻪ ﺣﺘﯽ اﯾﻦ ﻧﮕﺎه ﻧﮕﺮان ﺧﺎﮐﯽ رﻧﮓ ﻫﻢ ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﺴﺖ ﺟﺎﯾﯽ رو دﯾﮕﻪ رﻧﮕﯽ ﮐﻨﻪ ... ﻫﯿﭽﯽ ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﺣﺎﻟﻢ رو ﺑﻬﺘﺮ ﮐﻨﻪ ... ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﮐﺎﻏﺬ روي ﻣﯿﺰ اﻧﺪاﺧﺘﻢ ... ﻗﺮار داد ﺗﺨﺮﯾﺐ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﻮد و ﻣﻦ ﺣﺘﯽ ﻓﺮﺻﺖ ﻧﺸﺪه ﺑﻮد ﺑﺎ ﮐﺴﯽ ﻣﺸﻮرت ﮐﻨﻢ ... ﺳﯿﺎ ﻣﺎﻣﻮرﯾﺖ ﺑﻮد ﺑﺮاي دو ﻫﻔﺘﻪ و ﻣﻦ ... ﭼﺮا واﻗﻌﺎ ﭼﺮا از ﺣﺎﻣﯽ ﻧﻤﯿﭙﺮﺳﯿﺪم ... ﮐﻼﻓﻪ دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﻣﻮﻫﺎم ﮐﺸﯿﺪم. دﺳﺘﻢ رﻓﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺗﻠﻔﻦ ... دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺑﺎ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﻢ ... اﻣﺎ اﻻن ﺧﻮﻧﻪ ﺣﺎﻣﺪ ﺑﻮدن از اوﻧﺠﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻗﺮار ﺑﻮد اﻣﺸﺐ ﺑﺎﻫﻢ ﺳﯿﻨﻤﺎ ﺑﺮﯾﻢ ﻣﻦ ﻋﺼﺮم رو ﺑﺮاﺷﻮن ﺧﺎﻟﯽ ﮐﺮده ﺑﻮدم و اوﻧﻬﺎ ﻫﻢ ﮐﺎﻣﻼ ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﺮده ﺑﻮدن ﭼﻮن ﻗﺮار ﺑﻮد ﺑﺎ ﺣﺎﻣﺪ ﺑﺮن ﻓﻨﺪق رو واﮐﺴﻨﻬﺎش رو ﺑﺰﻧﻦ ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﻗﻮل ﺧﻮدﺷﻮن ﭘﯿﺘﺰا ﻓﺮوﺷﯽ رو ﮐﺸﻒ ﮐﺮده ﺑﻮدن ﮐﻪ ﻣﯿﺘﻮﻧﺴﺘﻦ ﺑﺮن ... ﺷﺎﯾﺪ ﺟﺎﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو ﻣﯿﺒﺮدم ﺗﺎ ﺣﺎﻻ رو دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻦ ... ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺎﯾﺪ ﺟﺎﻫﺎي ﺑﻬﺘﺮي ﻣﯿﺒﺮدﻣﺸﻮن ... ﺣﺎﻣﺪ ﺑﺮاي ﻧﯿﻮﺷﺎ ﻟﭗ ﺗﺎپ ﺧﺮﯾﺪه ﺑﻮد ﻋﻠﯽ رﻏﻢ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﺣﺎﻣﯽ ... ﻣﻨﻢ ﺧﻮب داﺷﺘﻢ ﭘﻮﻟﻬﺎم رو ﺟﻤﻊ ﻣﯿﮑﺮدم ﺑﺮاش ﺑﺨﺮم ... ﺧﻮب دﯾﺮ ﮐﺮدم ... اﺷﮑﻬﺎم رو ﭘﺎك ﮐﺮدم ... ﺑﭽﻪ ﺷﺪه ﺑﻮدم و اﯾﻦ روزﻫﺎ ﺑﺪ ﺟﻮر ﻧﯿﺎز ﻣﻨﺪ ﻧﻮازش ﺑﻮدم و ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ﭼﺮا ازﺣﺎﻣﯽ دوري ﻣﯿﮑﺮدم ... آره واﻗﻌﺎ ﭼﺮا دوري ﻣﯿﮑﺮدم ... ﺑﺮاي اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر ﺗﻮ اﯾﻦ ﻣﺪت ﻣﻦ دﺳﺘﻢ ﺑﻪ ﮔﻮﺷﯽ رﻓﺖ ﺑﺮاي زﻧﮓ ﺷﺪن ... زﻧﮓ اول ... دوم ... ﺳﻮم و ﺣﺘﯽ ﻫﻔﺘﻢ ... و ﺑﻌﺪ اﺷﻐﺎل ... ﮔﻮﺷﯽ رو روي ﻣﺒﻞ ﭘﺮت ﮐﺮدم ... رﻓﺘﻪ ... ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﻧﻤﯿﺮم اﻣﺎ رﻓﺘﻪ ... ﻗﺮار داد ﮐﺎري و اون ﻋﻄﺮ ﻓﺮاﻧﺴﻮي ... و ﻣﻦ ... ﺗﻨﻬﺎ ﮐﻨﺎر ﻗﺎب ﭘﻨﺠﺮه آﺑﯽ رﻧﮓ ﺧﻮﻧﻪ ام.
- ﭼﺮا اﻧﻘﺪر ﻻﻏﺮ و داﻏﻮن ﺷﺪي؟ ﺑﻪ روي ﺳﯿﺎوش ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم ﮐﻪ اﺧﻤﻮ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯽ ﮐﺮد ﮔﻔﺘﻢ: ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﺧﻮﺷﮕﻠﻢ ...
- ﻣﻘﻠﺘﻪ ﻧﮑﻦ ﻫﻤﺮاز ... ﺗﻮ ﯾﻪ ﺳﻪ ﻫﻔﻨﻪ اﺧﯿﺮ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ داﻏﻮﻧﯽ ... ... ﭼﯽ ﺑﻬﺶ ﻣﯿﮕﻔﺖ از ﺗﻤﺎم ﺣﺴﻬﺎي اﯾﻦ ﻣﺪت ﻣﯿﮕﻔﺘﻢ ... از ﻋﺎﺷﻘﯽ ﺗﺎ ﻣﻐﺰ اﺳﺘﺨﻮان ﺧﻮدم؟ از ﺳﺮ ﺷﻠﻮغ اﯾﻦ ﻣﺪت ﺣﺎﻣﯽ؟ از ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﮐﻪ ﺳﺮﺷﻮن ﺑﻪ ﺣﺎﻣﺪ ﮔﺮم ﺷﺪه ﺑﻮد ... از ﺗﻤﺮﯾﻦ ﻫﺎي وﺣﺸﺘﻨﺎك ﺳﺨﺘﻤﻮن؟ از ﺧﻮﻧﻪ اي ﮐﻪ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻗﺮار ﺷﺪه ﺑﻮد ﺗﺨﺮﯾﺐ ﺷﻪ؟ از ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ؟ از ﭼﯽ واﻗﻌﺎ؟ ﺑﻪ ﺟﺎي ﺗﻤﺎم اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎي ﺗﻠﺦ ﺗﺮﺟﯿﺢ دادم ﯾﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺷﯿﺮﯾﻦ ﺑﺰﻧﻢ: ﺧﻮﺑﻢ ... ﺑﺎ ﻣﺸﺖ راﺳﺘﺶ ﺑﻪ ﮐﻒ دﺳﺖ ﭼﭙﺶ زد: د ﻧﯿﺴﺘﯽ ﻓﺪات ﺷﻢ ... د ﻧﯿﺴﺘﯽ ﻣﻤﻮش ﻣﻦ ... . ﺑﻐﺾ ﮐﺮدم ﻣﻦ واﻗﻌﺎ ﺑﻪ ﮐﺴﯽ ﺗﻌﻠﻖ ﻫﻢ داﺷﺘﻢ؟ دﻟﺒﺴﺘﮕﯽ ﻣﮕﻪ ﺗﻌﻠﻖ ﺧﺎﻃﺮ ﻧﺒﻮد ... ﻣﮕﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻋﺎﺷﻖ ﻫﻤﯿﻦ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﻌﺸﻮق رو ﻧﻤﯿﺨﻮاﺳﺖ؟ ﭼﺸﻤﺎم رو روي ﻫﻢ ﮔﺬاﺷﺘﻢ و ﺑﻪ ﭘﺸﺘﯽ ﻣﺒﻞ ﺗﮑﯿﻪ دادم: ﺧﺴﺘﻪ ام ... اﺣﺴﺎس ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺟﺴﺎرﺗﻢ ﺗﻤﻮم ﺷﺪه ...
- ﺧﻄﺮﻧﺎك ﺣﺮف ﻣﯿﺰﻧﯽ ﻫﻤﺮاز ... ... ﻧﮕﺮاﻧﯽ ﺗﻮ ي ﻟﺤﻨﺶ دﻟﻢ رو ﺳﻮزوﻧﺪ ... ﯾﺎد ﺣﺎﻣﯽ اﻓﺘﺎدم ... ﺳﻪ روز ﭘﯿﺶ ... وﻗﺘﯽ ﺑﺮاي دﯾﺪن ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رﻓﺘﻢ ... اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم اﺛﺮي از ﺗﻤﺎم اون ﻣﺤﺒﺖ ﺗﻮي ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻧﺒﻮد و ﻣﻦ از ﺳﻪ روز ﭘﯿﺶ ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﻗﺒﻞ ﺑﻬﻢ رﯾﺨﺘﻪ ﺑﻮدم ... ﻋﺰﯾﺰم ... دﯾﮕﻪ ﺟﺴﺎرت از ﻋﺸﻖ ﺣﺮف زدن رو ﻧﺪاري ﻧﻪ؟ دوﺳﺖ داﺷﺘﻦ ﻣﺜﻞ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﻣﺮوارﯾﺪ ﮔﺸﺘﻦ ﺗﻮ آﺑﻬﺎي ﻋﻤﯿﻘﻪ و اﯾﻦ ﻧﮕﺎه ﺧﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻧﻤﯿﺎد ﺗﻮاﻧﺎﯾﯽ اﯾﻦ رو داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻦ ... زﯾﺮ ﻟﺐ ﮔﻔﺘﻢ: ﺑﻪ اﺣﺴﺎﺳﺶ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﻧﯿﺴﺖ ... ﻧﯿﺴﺖ ﻣﻄﻤﺌﻨﺎ ... اﺷﮑﯽ ﺗﻮي ﭼﺸﻤﻢ ﻧﯿﺶ ﻣﯿﺰد رو ﮐﻤﯽ ﻋﻘﺐ زدم ...
- ﺑﺎ ﺗﻮ ام ﻫﻤﺮاز ﮐﺠﺎﯾﯽ؟
- دوﺳﺖ دارم ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﺗﻮ ي ﮐﻮﭼﻪ ﺗﻨﻬﺎ راه ﺑﺮم ... ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ رو از اول ﺷﺮوع ﮐﻨﻢ ... ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ رو ... ﺧﺴﺘﻪ ام ﺳﯿﺎ ... ﺧﯿﻠﯽ ﺧﺴﺘﻪ ... ﺗﻮي ﺧﻮدم ﺟﻤﻊ ﺷﺪم: ﺧﻮاﺑﻢ ﻣﯿﺎد ... روي ﮐﺎﻧﺎﭘﻪ دراز ﮐﺸﯿﺪم و ﺳﯿﺎ روم رو ﮐﺸﯿﺪ ... ﺑﻬﺶ راﺟﻊ ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﻧﮕﻔﺘﻢ ... ﻗﺮار داد رو ﻫﻨﻮز اﻣﻀﺎ ﻧﮑﺮده ﺑﻮدم ... ﺧﯿﻠﯽ اﺳﺘﺮس داﺷﺘﻢ ... ﺗﻤﺎم ﺧﺎﻃﺮاﺗﻢ داﺷﺖ ﺑﺎ ﺧﺎك ﯾﮑﺴﺎن ﻣﯿﺸﺪ ... رﻧﮓ آﺑﯽ ﻗﺎب ﭘﻨﺠﺮه ﺑﺎ ﭘﻨﺠﺮه ﻫﺎي دو ﺟﺪاره ﺳﻔﯿﺪ رﻧﮓ ﻋﻮض ﻣﯿﺸﺪ ... ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ ﻫﺎي ﺟﺪﯾﺪ ﻣﯿﻮﻣﺪن ... ﺗﻤﺮﯾﻦ داﻏﻮﻧﻢ ﻣﯿﮑﺮد ... ﻧﮕﺎه ﺷﮑﺴﺖ ﺧﻮرده راﻣﯿﻦ ... ﻧﮕﺎه ﮐﺜﯿﻒ ﻧﺮﯾﻤﺎن ... ﻧﮕﺎه ﺧﺴﺘﻪ از زﻧﺪﮔﯽ ﺧﻮدم ﺗﻮ ﻗﺎب آﯾﻨﻪ ... ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﮐﺮدن وﺳﺎﯾﻞ ﻣﺎدام ... ﮐﻪ ﮐﻞ ﻫﻔﺘﻪ ﮔﺬﺷﺘﻪ ام روﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ... ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﯾﻪ ﺧﺎﻧﻮم ارﻣﻨﯽ دﯾﮕﻪ و ﭘﯿﺪا ﮐﺮدن ﯾﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺳﺎﻟﻤﻨﺪان ﺗﺮ ﺗﻤﯿﺰ ﻧﺰدﯾﮏ ﻟﻮاﺳﻮن ... اﻟﺘﻤﺎس ﺑﻬﺶ ﺑﺮاي ﻧﮑﺮدن اﯾﻦ ﮐﺎر و ﺟﻮاب ﺛﺎﺑﺖ ﺷﻨﯿﺪن ... ﺗﻤﺎم اﯾﻨﻬﺎ ﺑﻪ ﮐﻨﺎر ... ﺧﺴﺘﻪ ﺑﻮدن از ﻣﻌﻠﻘﯽ ﺗﻮ ﻫﻮا ... اﺣﺴﺎﺳﯽ ﮐﻪ ﯾﻪ ﺷﺐ زﻣﺴﺘﻮﻧﯽ ﺟﺮﻗﻪ اي ﺧﻮرد ... ﭼﻨﺪ ﺷﺐ ﺑﻌﺪش ﺑﺎ ﯾﻪ ﺟﻌﺒﻪ ﭘﺮ از ﺷﯿﺮﯾﻨﯽ ﻫﺎي زﯾﺒﺎي ﻗﺮﻣﺰ رﻧﮓ ﺑﻪ ﺷﮑﻞ ﻗﻠﺐ دوﺑﺎره ﻣﺮور ﺷﺪ ... و ﺑﺮاي ﻣﻦ ﺑﺎ اﯾﻦ ﮔﯿﺮه ﻃﻼﯾﯽ رﻧﮓ ﺑﯽ ﻧﻈﯿﺮ ﺗﺜﺒﯿﺖ ﺷﺪ ... ﻏﯿﺮ ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﻫﺮ روز ﺣﺎﻟﻢ ﭘﺮﺳﯿﺪه ﺷﺪ ... اﻣﺎ اﺣﺴﺎس ﻣﯿﮑﺮدم از وﻗﺘﯽ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﺎ ﺣﺎﻣﺪ ﺻﻤﯿﻤﯽ ﺷﺪن ... از وﻗﺘﯽ ﻓﻨﺪق ﻋﺎﻣﻞ رﻓﺘﻦ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﻪ اون ﺧﻮﻧﻪ ﺷﺪ ... از وﻗﺘﯽ ﺑﺮاي ﯾﻪ ﺷﺐ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﺎ ﺣﻀﻮر ﺣﺎﻣﯽ ﺣﺎﺿﺮ ﺷﺪن ﺗﻮ اﺗﺎﻗﺎﺷﻮن ﺑﺨﻮاﺑﻦ و ﻓﺮداش ﺑﺎ آب و ﺗﺎب ﺑﺮام ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﻨﻦ ... ﺗﻤﺎم داﺷﺘﻪ ﻫﺎم ﭘﺮ ﮐﺸﯿﺪن و رﻓﺘﻦ ... دﯾﮕﻪ ﺣﺘﯽ ﻗﺮﺑﻮن ﺻﺪﻗﻪ ﻫﺎي ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ... اﻇﻬﺎر دﻟﺘﻨﮕﯿﺸﻮن ﺑﻬﻢ ﻫﻢ ﺗﻮ اﯾﻦ ﺳﻪ ﻫﻔﺘﻪ ﺣﺎﻟﻢ رو ﺑﻬﺘﺮ ﻧﮑﺮد ﮐﻪ ﻧﮑﺮد ... ﺳﯿﺎ در اﺗﺎق رو ﺑﺴﺖ ﺗﺎ ﻣﻦ ﻣﺜﻼ ﺑﺨﻮاﺑﻢ و ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ زﯾﺎدي زود ﺷﺮوع ﺷﺪه ﺑﻮد و اﻧﮕﺎر ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ زود داﺷﺖ ﺳﺮد ﻣﯿﺸﺪ ... ﺣﺎﺻﻞ ﺑﻪ ﻫﻢ رﯾﺨﺘﮕﯽ ﻫﻮرﻣﻮن ﻫﺎم ﺑﻮد؟ ﺣﺎﺻﻞ ﺧﺴﺘﮕﯽ و ﺗﻐﯿﯿﺮات ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻫﻢ ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ اﻣﺎ در ﺗﻤﺎم ﺗﻠﻔﻨﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ﺑﻬﻢ زده ﺑﻮد ﻓﻘﻂ ﯾﻪ ﺟﻤﻠﻪ ﻫﯽ ﺗﮑﺮار ﺷﺪه ﺑﻮد: ﭼﺘﻪ ﻫﻤﺮاز؟ ﺧﻮب ﻧﯿﺴﺘﯽ؟ و ﺟﻮاب ﺗﮑﺮاري ﻣﻦ: ﺧﻮﺑﻢ ... ﮐﺎرﻫﺎت ﭼﻪ ﻃﻮر ﭘﯿﺶ ﻣﯿﺮه؟ و ﺟﻤﻠﻪ دﯾﺸﺒﺶ: ﻫﻤﺮاز داري دﯾﻮﻧﻪ ام ﻣﯿﮑﻨﯽ ... ﭼﺘﻪ؟ ﭼﺮا ﻧﮕﺎﻫﺖ اﯾﻦ ﺷﮑﻠﯽ ﺷﺪه؟ ﭼﺮا ﺻﺪات اﯾﻦ ﻃﻮري ﺷﺪه؟ و ﻣﻦ ﺟﺮات ﻧﮑﺮدم ﺑﭙﺮﺳﻢ ﭼﺮا ﻣﻦ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺗﻮ ﻧﮕﺎﻫﺖ اون ﻧﮕﺎه ﻧﯿﺴﺖ؟ و اﯾﻨﮑﻪ ﮐﻢ ﻣﯿﺎوردم اﮔﺮ ﻣﯿﭙﺮﺳﯿﺪم ﭼﺮا ﺗﻮ ﮐﻪ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﯽ ﺑﺮي ﺧﻮﻧﻪ ﻧﯿﮑﯽ دروغ ﮔﻔﺘﯽ ... ﻣﻦ ارزﺷﺶ رو داﺷﺘﻢ ﺑﺮات؟
- اﻣﺮوز ﯾﮑﻢ زودﺗﺮ ﻣﯿﺮم ... اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ رﺿﺎ دﺳﺘﯿﺎر ﮐﺎرﮔﺮداﻧﻤﻮن ﺑﻮد ... ﺗﺎﯾﯿﺪي ﮐﺮد: آره ﺑﺮو ... ﺧﯿﻠﯽ ﺧﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯿﺮﺳﯽ ... اﺟﺮا ﯾﮑﻢ ﺟﻠﻮ اﻓﺘﺎده وﮔﺮﻧﻪ اﯾﻦ ﻃﻮري ﺗﺤﺖ ﻓﺸﺎرﺗﻮن ﻧﻤﯿﺬاﺷﺘﯿﻤﺘﻮن ... دو ﺷﺐ ﺑﻮد ﭘﻠﮑﻢ ﻣﯿﭙﺮﯾﺪ ... دﻟﻢ ﺑﺮاي ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﭘﺮ ﻣﯿﮑﺸﯿﺪ ... ﺑﺎﯾﺪ ﻣﯿﺮﻓﺘﻢ اﻣﺮوز ﯾﺎ ﻓﺮدا دﯾﺪﻧﺸﻮن اﻣﺎ ﻗﺒﻞ از ﻫﺮ ﭼﯿﺰ ﺑﻪ ﺧﻮاب و آراﻣﺶ اﺣﺘﯿﺎج داﺷﺘﻢ ... ﺑﻪ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدن ... دﻟﻢ ﮐﺎﻧﺎﭘﻪ ﺧﻮﻧﻪ رو ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ... ﺷﺎل ﻣﺎدرم رو روم ﺑﮑﺸﻢ و ﮐﺘﺎب ﺑﺨﻮﻧﻢ ... دﻟﻢ اون ﺷﺐ زﯾﺒﺎي ﺗﻮ ﭘﺎرك رو ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ... دﻟﻢ ﺣﺎﻣﯽ رو ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ و ﺳﻪ ﻫﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻮدﻧﺶ ﻣﺜﻞ ﻗﺒﻞ ﻧﺒﻮد اﻧﮕﺎر درﮔﯿﺮ ﺧﻮدش ﺑﻮد ... ﯾﺎ ﻣﻦ اﻧﻘﺪر درﮔﯿﺮ ﺧﻮدم ﮐﻪ ﺣﺴﺶ و ﺟﻤﻼﺗﺶ رو ﻧﻤﯿﮕﺮﻓﺘﻢ ... ﻧﺮﯾﻤﺎن ﺑﻮد اﻣﺎ ﺳﺮ ﺗﻤﺮﯾﻦ ﻧﯿﻮﻣﺪ ... ﻣﻨﺸﯽ ﺻﺤﻨﻪ اش ﺑﻮد و دﺳﺘﯿﺎرش ... ﭘﻮﯾﺎن ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺧﻮب ﺑﻮد اﻣﺎ ﻣﻦ ﺗﺸﻨﻪ ﺑﺪه ﺑﺴﺘﺎﻧﻬﺎي ﻋﺎﻃﻔﯽ ﺳﺮ ﺻﺤﻨﻪ ﻣﻮن ﺑﺎ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻮدم ... ﺑﺮاي ﻋﻮض ﺑﻪ اﺗﺎق ﭘﺸﺖ ﺻﺤﻨﻪ رﻓﺘﻢ ... ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻫﻢ ﻫﻤﻪ رﻓﺘﻪ ﺑﻮدن ... ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﺑﻮدم زود ﺗﺮ ﺑﺮم دﯾﺮﺗﺮ از ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد از ﺑﺲ ﮐﻪ ﭘﻮﯾﺎن ﻫﯽ ﯾﺎدش رﻓﺖ و از اول ﺗﮑﺮار ﮐﺮدﯾﻢ و ﺑﻌﺪ ﺗﻠﻔﻦ ﻧﺴﺒﺖ ﻃﻮﻻﻧﯽ داﺷﺘﻢ و ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﻫﻤﻪ رﻓﺘﻪ ﺑﻮدن ﭘﺸﺖ ﺑﻪ در اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮدم ﺳﻌﯽ داﺷﺘﻢ وﺳﺎﯾﻠﻢ رو ﺗﻮ ﮐﯿﻔﻢ ﺑﺬارم ... زﯾﻨﺐ ﺧﺎﻧﻮﻧﻢ و داﻣﺎدش و ﺑﺴﺎز ﺑﻔﺮوش ﺑﻮدن ﮐﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻫﻢ ﻣﻐﺰم رو ﺧﻮرده ﺑﻮدن ﺑﺎﯾﺪ ﻣﯿﺮﻓﺘﻢ ﺑﯿﺮون ﺑﻪ ﺳﯿﺎ زﻧﮓ ﻣﯿﺰدم ... ﺻﺪاي در اﺗﺎق اوﻣﺪ ... ﮐﯿﻔﻢ رو ﺗﻮي دﺳﺘﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﭼﺮﺧﯿﺪم ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﻧﺮﯾﻤﺎن ﺑﻮد ... ﺗﺮﺳﯿﺪم ... ﺗﻪ دﻟﻢ ﺧﺎﻟﯽ ﺷﺪ ... ﭼﺸﻤﺎش ﻗﺮﻣﺰ ﺑﻮد و ﺧﻮدش ﻫﻢ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺣﺎل ﻋﺎدي ﻧﺪاﺷﺖ ... ﺑﻮي ﺧﺎﺻﯽ ﻣﯿﺪاد ﺑﻮي ﯾﻪ دود ﺧﺎص ... ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ﯾﻌﻨﯽ ﺷﻨﯿﺪه ﺑﻮدم ﮐﻪ ﻧﻮﻋﯽ ﻣﻮاد ﺧﺎص ﻣﯿﮑﺸﻪ ... اﻣﺎ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﺑﺎﻫﺎش ﺳﺮﮐﺎر ﻧﻤﯿﺎد اﻣﺎ اﻻن ... آب دﻫﻨﻢ رو ﻣﺤﮑﻢ ﻗﻮرت دادم و آروم آروم ﺑﻪ ﺳﻤﺖ در ﺣﺮﮐﺖ ﮐﺮدم ...
- ﮐﺠﺎ ﺧﻮﺷﮕﻠﻪ؟ ﻓﻘﻂ ﻣﻦ ﺑﺪم ... از ﭼﯿﻪ ﻣﻦ ﺧﻮﺷﺖ ﻧﻤﯿﺎد ... اون آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ﺣﺘﻤﺎ ﺧﻮب ﺑﻬﺖ ﺳﺮوﯾﺲ ﻣﯽ ده ﮐﻪ ﻣﺎ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺖ ﻧﻤﯿﺎﯾﻢ ... ﻫﯿﭽﯽ ﻧﻤﯿﮕﻔﺘﻢ ﯾﻌﻨﯽ ﻻل ﺷﺪه ﺑﻮدم ... ﻓﻘﻂ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﻓﺮار ﮐﻨﻢ ... ﺑﻬﻢ ﻧﺰدﯾﮏ ﺗﺮ ﺷﺪ و ﻣﻦ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺗﻮ دﯾﻮرا ﻓﺮو روﻓﺘﻢ و ﺧﻮدم رو ﺑﻪ ﻣﺴﺖ در ﮐﺸﯿﺪم ... ﺑﯿﻨﯿﺶ رو ﺑﺎﻻ ﮐﺸﯿﺪ: ﺑﺎ ﭘﻮﻟﺪارﻫﺎ ﻣﯿﮕﺮدي ﺧﻮب ... ﺑﺎ اون ﻟﺒﺎﺳﺎي ﻟﻮﮐﺲ ... و اون ﻣﺎﺷﯿﻦ و اون ﻧﻔﻮذ وﺣﺸﺘﻨﺎﮐﺶ ... ﺗﺎزه ﺑﻪ ﻣﺤﻤﺪ ﻫﻢ ﺣﺘﻤﺎ ﺣﺎﻟﻬﺎﯾﯽ دادي ﮐﻪ از اون ﺳﺮ اﯾﺮان زﻧﮓ ﻣﯿﺰﻧﻪ ﻓﺤﺶ ﺑﺎروﻧﻢ ﻣﯿﮑﻨﻪ ... ﺑﺬار ﻻاﻗﻞ ﮐﺎري ﮐﺮده ﺑﺎﺷﻢ دﻟﻢ ﻧﺴﻮزه ... ﺧﻮﺷﮕﻠﯽ ... ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺷﮕﻞ ... از روز اول ﻫﻢ ﺑﻪ ﻧﻈﺮم ﺧﻮاﺳﺘﻨﯽ اوﻣﺪي ﺑﺎ اون ﺻﺪاي ﭘﺮ از ﻋﺸﻮه ات ... ... ﻟﻌﻨﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﻪ زن ﺑﻮدم ... ﻟﻌﻨﺖ ﺑﻪ ﺻﺪاﯾﯽ ﮐﻪ ﻫﺮ ﮐﺎري ﻣﯽ ﮐﺮدم اﯾﻦ ﻃﻮر ﺑﻮد ... ﻟﻌﻨﺖ ﺑﻪ زﻧﺪﮔﯽ ... ﺑﻪ ﮐﺎرم ... ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ... ﻓﻘﻂ ﻓﺮﯾﺎد زدم:
- ﺧﻔﻪ ﺷﻮ ﻋﻮﺿﯽ ... ﻓﺮﯾﺎد زدم: آﺷﻐﺎل ... ﺑﺎ ﻓﺮﯾﺎد ﻣﻦ ﺑﻮد ﯾﺎ ﺧﻮردن ﻧﺮﯾﻤﺎن ﺑﻪ ﻣﯿﺰ ﮐﻪ در ﺑﺎز ﺷﺪ ... رﺿﺎ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎ ﺗﺮس ﻧﮕﺎﻫﻤﻮن ﻣﯿﮑﺮد ﻣﺤﮑﻢ ﺑﻪ ﭘﯿﺸﻮﻧﯿﺶ ﮐﻮﺑﯿﺪ: ﺑﺪﺑﺨﺘﻤﻮن ﮐﺮدي ﻧﺮﯾﻤﺎن ... ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ اوﻣﺪ ﮐﻪ ﺷﺎﻟﻢ رو داﺷﺘﻢ روي ﺳﺮم ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪم و ﺗﺮﺳﺎن ﮔﻔﺖ: ﻫﻤﺮاز ... ﻫﻤﺮاز ﺻﺒﺮ ﮐﻦ ﺣﺮف ﻣﯿﺰﻧﯿﻢ ...
- دﻫﻨﺖ رو ﺑﺒﻨﺪ ... ﻣﻦ دﯾﮕﻪ ﻧﻤﯿﺎم ... ﻓﻬﻤﯿﺪي ... دﯾﮕﻪ ﻧﻤﯿﺎم ... ﭘﺮﯾﺪم ﺑﯿﺮون رﺿﺎ ﭘﺸﺖ ﺳﺮم اﺳﻤﻢ رو ﺻﺪا ﻣﯿﮑﺮد و ﻣﻦ اﺷﮏ ﻣﯿﺮﯾﺨﺘﻢ ﺑﻪ ﭘﻬﻨﺎي ﺻﻮرﺗﻢ ... داﺷﺘﻢ ﺧﻔﻪ ﻣﯿﺸﺪم ... ﺣﺎﻟﻢ از ﺧﻮدم ﺑﻬﻢ ﻣﯿﺨﻮرد ... از ﺗﻤﺎم ﺣﺮﻓﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻬﻢ زد ... از زﻧﺪه ﺑﻮدﻧﻢ ... اي ﮐﺎش ﺧﻮدم رو از اﯾﻦ ﭘﻞ ﭘﺮت ﻣﯿﮑﺮدم ﭘﺎﯾﯿﻦ ... ﺧﻮدم رو ﺗﻮي ﺗﺎﮐﺴﯽ درﺑﺴﺖ اﻧﺪاﺧﺘﻢ ... ﺑﺮام ﻣﻬﻢ ﻧﺒﻮد ﮐﻪ اﻻن ﭼﯽ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮد ... اﻻن ﻣﻦ ﻓﻘﻂ دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺑﺮم و ﺗﻮي آﻏﻮﺷﺶ ﮔﻢ ﺑﺸﻢ ... ﺑﺮم ﭘﯿﺸﺶ ﻋﻄﺮ ﺳﯿﮕﺎرش رو ﻧﻔﺲ ﺑﮑﺸﻢ ... دﻟﻢ ﺣﺎﻣﯽ رو ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ. راﻧﻨﺪه ﺗﺎﮐﺴﯽ ﺗﻤﺎم ﻃﻮل راه ﺗﻮي آﯾﻨﻪ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد و ﻓﮑﺮ ﻣﮑﯿﻨﻢ ﺑﺮاي اﺷﮏ ﻫﺎم ﻏﺼﻪ ﺧﻮرد ... ﭘﯿﭽﯿﺪ ﺗﻮ ﮐﻮﭼﻪ ﺑﺎغ ... دﻟﻢ ﭘﺮ ﻣﯿﮑﺸﯿﺪ ﺑﺮاي ﻣﺮدي ﮐﻪ ﺗﻮ اﯾﻦ ﻋﻤﺎرت ﺑﻮد ... اﮔﺮ ﻫﻢ ﻧﺒﻮد ﻣﯿﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺗﺎ اﺑﺪ اﯾﻦ ﺟﺎ ﻣﻨﺘﻈﺮش ﺑﻤﻮﻧﻢ ... ﺟﻠﻮي در ﯾﻪ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺳﯿﺎده رﻧﮓ ﭘﺎرك ﺑﻮد ... ﺗﺎﮐﺴﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﺟﻠﻮﺗﺮ ﺑﺮه ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻢ ﺑﺎﯾﺴﺘﻪ ... ﺣﺎﻣﺪ ﺑﻮد ﯾﻪ ﺳﺎك ﮐﻮ ﭼﯿﮏ رو ﮔﺬاﺷﺖ ﺗﻮي ﺻﻨﺪوق ﻋﻘﺐ و ﺑﻌﺪ دوﺑﺎره رﻓﺖ ﺗﻮ ... و ﺑﻌﺪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ ﺣﺎﻣﯽ و ﯾﻪ ﺳﺎك دﯾﮕﻪ ﺑﻪ ﻋﻼوه ﯾﻪ ﺳﺒﺪ ﻣﺨﺼﻮص ﺧﻮراﮐﯽ ﻫﺎي ﻣﺴﺎﻓﺮت ﺑﯿﺮون اوﻣﺪن ... ﻣﻦ ... ﺗﻤﻮم ﺷﺪم اون ﻟﺤﻈﻪ ... ﺑﭽﻪ ﻫﺎ داﺷﺘﻦ ﺑﺎ ﭘﺪرﺷﻮن ﻣﺴﺎﻓﺮت ﻣﯿﺮﻓﺘﻦ ... و ﻣﻦ ... ﻣﻦ ﮐﯽ ﺑﻮدم؟ ﺟﺎده ﺻﺎف ﮐﻦ ... ﺑﺮاي اﯾﻨﮑﻪ ﺣﺎﻣﺪ ﺑﺘﻮﻧﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎش رو داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ... ﺣﺎﻣﯽ ﻟﺒﺎس رﺳﻤﯽ ﺗﻨﺶ ﺑﻮد ... ﮔﻮﻧﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو ﺑﻮﺳﯿﺪ و ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺳﻮار ﺷﺪن ... و ﺑﻌﺪ ﻧﯿﮑﯽ از ﺗﻮي ﺣﯿﺎط ﺑﯿﺮون اوﻣﺪ ... دﯾﮕﻪ اوﻧﺠﺎ ﻣﻮﻧﺪن ﻓﺎﯾﺪ ه اي ﻧﺪاﺷﺖ ... ﺗﺎﺑﻠﻮي رو ﺑﻪ روم ﺑﺮام ﮐﺎﻓﯽ ﺑﻮد ... ﻣﻦ ﻫﻤﺮاز ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣﯿﮕﻔﺘﻢ ﺑﺎ دﯾﺪن ﭼﯿﺰي ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺖ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﻮﻧﺪ و ﭘﺮﺳﯿﺪ ... ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﺟﻠﻮم ﺑﻮد ﺟﺎي ﺗﻤﺎم ﺳﺌﻮاﻟﻬﺎي دﻧﯿﺎ ﭘﺮ از ﭘﺎﺳﺦ ﺑﻮد ...
- ﺧﺎﻧﻮم ﭘﯿﺎده ﻧﻤﯿﺸﯿﺪ؟ ﺑﺎ ﺻﺪاي ﻟﺮزون ﮔﻔﺘﻢ: ﻧﻪ ... اﮔﺮ ﻣﯿﺸﻪ دﻧﺪه ﻋﻘﺐ ﺑﮕﯿﺮﯾﺪ ... ﺗﻤﺎم ﺑﺪﻧﻢ ﻣﯿﻠﺮزﯾﺪ ... ﻫﻤﻪ ﺗﻨﻢ ﯾﻪ ﺑﻐﺾ ﮔﻨﺪه ﺑﻮد ... ﯾﻪ ﺑﻐﺾ ﮐﻪ اﻧﺘﻬﺎﯾﯽ ﻧﺪاﺷﺖ ... ﻣﻦ ... ﻫﯿﭻ ﭼﯽ ﻧﺒﻮدم ... ﯾﻪ زن ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺑﻪ ﺟﺮم اﻧﺪك ﺟﺬاﺑﯿﺘﺶ ﺑﺮاي ﻫﻤﮑﺎرش ﻋﺎﻣﻠﯽ ﺑﻮد ﺑﺮاي ﻟﺬت ... ﯾﻪ ﺧﺎﻟﻪ ﺑﻮدم ﺑﺮاي ﺗﺎﺛﯿﺮ ﮔﺬاﺷﺘﻦ رو ي ﺧﻮاﻫﺮ زاده ﻫﺎم ﺗﺎ ﭘﺪرﺷﻮن رو ﺑﭙﺬﯾﺮن ... ﯾﻪ دﺧﺘﺮ ﺑﻮدم ... ﺑﺮاي ﺣﺎﻣﯽ ... ﻫﯿﭻ ﭼﯽ ﻧﺒﻮدم و ﺷﺎﯾﺪ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻫﻢ دوﺳﺘﻢ ﻧﺪاﺷﺖ ﯾﺎ ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻢ داﺷﺖ و ﻣﻦ ... ﺳﺮم رو ﺑﻪ ﺻﻨﺪﻟﯽ ﺗﮑﯿﻪ دادم ... ﻣﻦ ﯾﻪ ﺗﻬﯽ ﺑﻮدم ... ﯾﻪ ﻫﯿﭻ ﺧﯿﻠﯽ ﮔﻨﺪه ﺗﻤﺎم ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮﺷﻮن ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎ ل زﻧﮕﯽ ﮐﺮده ﺑﻮدم د رﭼﻨﺪ ﺳﺎﻋﺖ ﻧﺎﺑﻮد ﺷﺪه ﺑﻮد و ﻣﻦ ﻧﻪ اﻋﺘﻤﺎدي دﯾﮕﻪ ﺑﻪ ﺷﻐﻠﻢ داﺷﺘﻢ ... ﻧﻪ ﺑﻪ داﺷﺘﻪ ﻫﺎم ... ﺑﻐﻀﻢ ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺑﻠﻨﺪ ﺗﺮي ﺗﺮﮐﯿﺪ و ﻧﻪ ... ﻧﻪ ﺑﻪ ﻋﺸﻘﻢ ... ﻧﺰدﯾﮏ ﺧﻮﻧﻪ ﭘﯿﺎده ﺷﺪم و ﭘﻮل راﻧﻨﺪه رو ﭘﺮداﺧﺖ ﮐﺮدم: ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ آﻗﺎ ﺗﻮ اﯾﻦ ﻣﺪت ﺷﻤﺎ رو ﻫﻢ اذﯾﺖ ﮐﺮدم ...
- ﻧﻪ دﺧﺘﺮم ... اﻣﺎ ... ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﺮاﻗﺐ ﺧﻮدت ﺑﺎش ... ﮐﻠﯿﺪ اﻧﺪاﺧﺘﻢ وارد ﺧﻮﻧﻪ ﺷﺪم و ﮐﻪ ﮐﺎرﮔﺮﻫﺎ داﺷﺘﻦ ﻣﺘﺮش ﻣﯽ ﮐﺮد ... ﺗﺎ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ دﯾﮕﻪ ﺣﺘﯽ ﺧﻮﻧﻪ ﻫﻢ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... ﻣﻮﺑﺎﯾﻞ رو ﺑﺮداﺷﺘﻢ ... ﺑﻪ ﺳﯿﺎ زﻧﮓ ﺑﺰﻧﻢ ... ﺗﻨﻬﺎ ﭘﻨﺎﻫﻢ اون ﺑﻮد ﺗﻮ اﯾﻦ ﻟﺤﻈﻪ ... ﺑﻮق ﺳﻮم ﮔﻮﺷﯽ ﺑﺮداﺷﺘﻪ ﺷﺪ ... آوﯾﺴﺎ ﺑﻮد: ﻫﻤﺮاز ﺟﻮن ... اﻟﻮ ... اﻟﻮ ... ﺟﻮاب ﻧﺪادم ... ﻗﻄﻊ ﮐﺮدم و ﺑﻌﺪ ﮔﻮﺷﯽ رو ﺧﺎﻣﻮش ﮐﺮدم ... ﮐﻪ ﭼﯽ؟ ﺑﺎ آوﯾﺴﺎ ﺑﯿﺮون ﺑﻮد و ﻟﺤﻈﺎت ﺧﻮش اون رو ﻫﻢ ﺑﻬﻢ ﻣﯿﺮﯾﺨﺘﻢ؟ ﮐﻪ ﭼﯽ واﻗﻌﺎ؟ اﺣﺴﺎس ﺧﻮب اون رو ﻫﻢ ﺑﺮﯾﺰم ... ﭼﯽ ﻧﺼﯿﺒﻢ ﻣﯿﺸﻪ ... واﻗﻌﺎ ﭼﯽ؟ ﻧﺸﺴﺘﻢ روي ﻣﺒﻞ ... ﻫﻨﻮز ﻫﻤﻪ ﺟﺎم ﻣﯿﻠﺮزﯾﺪ ... اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﺗﻮي ﻣﻌﺪم ﭼﯿﺰي ﺗﺎب ﺧﻮرد ... ﭘﯿﭻ ﺧﻮرد ... دوﯾﺪم ﺳﻤﺖ دﺳﺘﺸﻮﯾﯽ ﻫﻤﻪ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﻫﺎم رو ﺑﺎﻻ آوردم ... ﻫﻤﻪ دردﻫﺎم رو ﻫﻤﻪ زﺟﺮﻫﺎم رو ﻫﻤﻪ ﺗﻠﺨﯽ ﻫﺎ رو ... ﺻﻮرﺗﻢ رو آب زدم ﺑﻪ زور ﺑﺪﻧﻢ رو ﮐﻪ ﻣﺜﻞ ﺟﻨﺎزه ﺑﻮد ﺣﺮﮐﺖ دادم ﺑﯿﺮون ... ﺗﻠﻔﻦ زﻧﮓ ﻣﯿﺨﻮرد ... زﻧﮓ ﻣﯿﺨﻮرد ... زﻧﮓ ﻣﯿﺨﻮرد رﻓﺖ روي ﭘﯿﻐﺎم ﮔﯿﺮ ... ﺳﯿﺎوش ﺑﻮد: دﺧﺘﺮه زﺑﻮن دراز ﮔﻮﺷﯿﺖ ﭼﺮا ﺧﺎﻣﻮﺷﻪ ... زﻧﮓ ﻣﯿﺰﻧﯽ ﺧﻮﻧﻪ ﻣﺮدم ﭼﺮا در ﻣﯿﺮي ... آوﯾﺴﺎ ﺑﻌﺪش ﻫﺮ ﭼﯽ ﺑﻬﺖ زﻧﮓ زد ﭼﺮا اﺷﻐﺎل ﺑﻮدي ... ﭘﺎﻫﺎم رو ﺗﻮي ﺷﮑﻤﻢ ﺟﻤﻊ ﮐﺮدم ... ﺣﺲ و ﺣﺎﻟﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺪ ﺑﻮد ... ﻧﻔﺮ ﺑﻌﺪي ﻋﻤﻪ ﺑﻮد: ﻫﻤﺮاز ﻓﺪات ﺷﻢ ... ﮐﺠﺎﯾﯽ ﻋﻤﻪ ﻓﺪات ﺷﻪ ... ﻣﯿﺪوﻧﯽ ﭼﻨﺪ وﻗﺘﻪ ﯾﻪ ﺳﺮاغ از ﻣﻦ ﻧﮕﺮﻓﺘﯽ؟ ﯾﻪ زﻧﮓ ﺑﺰن ... دارﯾﻢ ﻣﺤﻤﺪ اﻣﯿﻦ رو دادﻣﺎد ﻣﯿﮑﻨﯿﻢ ... ... ﻣﺤﻤﺪ اﻣﯿﻦ ... ﭘﺴﺮ ﺑﺰرگ ﻋﻤﻪ ... ﻋﻤﻪ ... ﺑﺎغ ﮔﻼﺑﯽ ... ﻣﻦ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﻋﺠﯿﺒﻢ ... ﮔﻮﺷﯽ ﺧﺎﻣﻮﺷﻢ ... ﻣﻮﻫﺎي ﺧﯿﺴﻢ رو از ﭘﯿﺸﻮﻧﯽ ام ﻋﻘﺐ زدم و ﻟﺒﻬﺎي ﺳﺮدم رو زﯾﺮ دﻧﺪوﻧﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ ... ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﮐﻤﺪ دﯾﻮاري اﺗﺎﻗﻢ رﻓﺘﻢ ... ﺧﺴﺘﻪ ﺑﻮدم ... ﺧﯿﻠﯽ ﺧﺴﺘﻪ ... ﺑﻮي ﺧﺎك ﻧﻢ ﺧﻮرده رو ﻧﻔﺲ ﮐﺸﯿﺪم ... ﺗﺎ ﺗﻪ دﻧﯿﺎ ﺑﻮي زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯿﺪاد ... ﺗﺮﻣﯿﻨﺎل ﻫﻢ اﯾﻦ ﻣﻮﻗﻊ ﺷﺐ ﺧﻠﻮت ﺧﻠﻮت ﺑﻮد ... ﭼﺸﻤﻬﺎم رو ﮐﻪ از ﺷﺪت ﮔﺮﯾﻪ و ﺧﺴﺘﮕﯽ دﯾﮕﻪ ﺳﻮﯾﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻦ رو ﺑﻬﻢ ﻓﺸﺮدم ﺗﺎ ﺑﻬﺘﺮ ﺑﺘﻮﻧﻢ ﺑﺒﯿﻨﻢ ... اﻃﺮاﻓﻢ رو ... ﻣﺤﻤﺪ اﻣﯿﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ ﭘﺮاﯾﺪش ﺗﮑﯿﻪ داده ﺑﻮد و ﮐﻨﺎرش ﻋﻤﻪ ﺑﻮد ﺑﺎ اون ﻫﯿﮑﻞ رﯾﺰه اش ﺗﻮ ﭼﺎدر ﺳﯿﺎﻫﺶ ﮔﺮدن ﻣﯿﮑﺸﯿﺪ ... دوﺑﺎره ﺑﻐﺾ ﮐﺮدم ... ﺳﺎك ﻫﻮﻟﯽ ﮐﻪ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮدم رو ﺑﻪ دﺳﺖ ﭼﭙﻢ دادم و ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ رﻓﺘﻢ ... ﺑﺎ دﯾﺪﻧﻢ ﻣﺤﮑﻢ ﺑﻐﻠﻢ ﮐﺮد ... و ﻣﻦ ﭼﻪ ﻗﺪر اﯾﻦ روزﻫﺎ ﺑﻪ آﻏﻮش اﺣﺘﯿﺎج داﺷﺘﻢ ... ﻫﻖ زدم و ﻋﻤﻪ ﻧﭙﺮﺳﯿﺪ ... ﻧﭙﺮﺳﯿﺪ از ﺑﻌﺪ از دوﺳﺎل ﺑﻪ اﯾﻦ ﺷﻬﺮ ﮐﻮﭼﯿﮏ ﭘﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻨﻢ ... ﻧﭙﺮﺳﯿﺪ از ﻗﯿﺎﻓﻪ داﻏﻮﻧﻢ ... ﻣﺤﻤﺪ اﻣﯿﻦ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﻮد ﺳﺮ ﺑﻪ زﯾﺮ ﺳﻼﻣﯽ ﮐﺮد و ﺳﺎك رو از دﺳﺘﻢ ﮔﺮﻓﺖ ﮔﺬاﺷﺖ ﺗﻮ ﺻﻨﺪوق ﻋﻘﺐ ... ﺳﺮم رو ﮔﺬاﺷﺘﻢ روي ﺑﺎﻟﺸﺖ ﺳﻔﯿﺪ ﻋﻤﻪ ﻫﻤﻮن ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ اﻃﺮاﻓﺶ رو ﺑﺎ ﻧﺦ ﺻﻮرﺗﯽ ﺷﻤﺎره دوزي ﻇﺮﯾﻔﯽ ﺑﻪ ﺷﮑﻞ ﻏﻨﭽﻪ ﮔﻞ رز داﺷﺖ ... ﺗﻮ اﯾﻦ ﻫﻮاي ﻧﯿﻤﻪ ﺳﺮد زﻣﺴﺘﻮﻧﯽ اﯾﻦ ﺷﻬﺮ ﮐﻮﯾﺮي دراز ﮐﺸﯿﺪم ﺗﺸﮏ اﺗﺎق ﻣﺤﻤﺪ رﺿﺎ ﭘﺴﺮ ﮐﻮﭼﯿﮏ ﻋﻤﻪ ﮐﻪ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﻪ اﺗﺎق ﺑﺮادر ﺑﺰرﮔﺶ ... ﺧﻮﻧﻪ ﻋﻤﻪ ﮐﻮﭼﯿﮏ ﺑﻮد ... ﺻﺪاي اذان ﻣﺴﺠﺪ ﺗﻮي ﺧﻮﻧﻪ ﭘﯿﭽﯿﺪ و ﺻﺪاي ﺑﺎز ﺷﺪن در اﺗﺎق ﻋﻤﻪ ... ﺷﻮﻫﺮ ﻋﻤﻪ ام ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺮاي ﻧﻤﺎز داﺷﺖ ﻣﯿﺮﻓﺖ ﺑﻪ ﻣﺴﺠﺪ ... ﻣﺮد ﻓﻮق اﻟﻌﺎده اي ﺑﻮد ... ﻣﻬﺮﺑﻮن و دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﯽ ... داﺷﺘﻢ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم ﻣﯿﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺑﺎ ﺧﻮﻧﻪ اي ﮐﻪ ﺑﺮاي رﻫﻦ ﺑﻬﻢ ﻣﯿﺪادن ﺑﻤﻮﻧﻢ ﻫﻤﯿﻦ ﺟﺎ ... ﯾﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﺨﺮم ... ﺷﻮﻫﺮ ﻋﻤﻪ ام ﻣﻌﻠﻢ ﺑﺎز ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﻣﯽ ﺗﻮﻧﺴﺖ ﺗﻮ ﺗﻨﻬﺎ ﻫﻨﺮﺳﺘﺎن اﯾﻦ ﻣﻨﺰﻗﻪ ﺑﺮام ﯾﻪ ﮐﺎري دﺳﺖ و ﭘﺎ ﮐﻨﻪ ... ﻧﺸﺪ ﻣﻨﺸﯽ ﻣﯿﺸﺪم ﯾﻪ ﺟﺎ ... ﻫﻤﯿﻦ ﺟﺎ ﻣﯿﻤﻮﻧﺪم ... ﭼﯿﺰي ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﺨﻮام ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮش ﺑﺮﮔﺮدم ﺑﻪ اون ﺷﻬﺮ ... ﺑﻌﺪ از ﻓﻮت ﻣﺎﻣﺎن و رﻫﺎ ﻋﻤﻪ ﭼﻪ ﻗﺪر ﮔﺮﯾﻪ زاري ﮐﺮد ... ﺷﻮﻫﺮ ﻋﻤﻪ ام ﺧﻮدش دوﺑﺎر اوﻣﺪ دﻧﺒﺎﻟﻢ ﮐﻪ ﺑﺮم ﺑﺎﻫﺎﺷﻮن زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﻢ ... اﻣﺎ ﻣﻦ ﻫﻢ درﺳﻢ ﺑﻮد و ﺷﻐﻞ و رﺷﺘﻪ اي ﮐﻪ ﺗﻮ اﯾﻦ ﺷﻬﺮ ﮐﻮﭼﯿﮏ آﯾﻨﺪه اي ﻧﺪاﺷﺖ ﻫﻢ دو ﺗﺎ ﺧﻮاﻫﺮ زاده ﻫﺎم ... دﻟﻢ ﺑﺮاﺷﻮن ﭘﺮ ﮐﺸﯿﺪ ... دﻟﻢ ﻋﻄﺮ ﺗﻦ ﻧﯿﻮﺷﺎ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﻟﭙﺎي ﮐﻮﺷﺎ رو ﺑﻐﻀﻢ رو ﻗﻮرت دادم ﺑﺎﯾﺪ ﻋﺎدت ﻣﮑﯿﺮدم اوﻧﻬﺎ ﻫﻢ ﻋﺎدت ﻣﯿﮑﺮدن ... ﯾﻌﻨﯽ ﮐﺴﯽ ﺑﻪ ﯾﺎم اﻓﺘﺎده ﺑﻮد ... ﮐﺴﯽ دﻧﺒﺎﻟﻢ ﮔﺸﺘﻪ ﺑﻮد؟ ﺑﺎﯾﺪ ﻻ اﻗﻞ ﺑﻪ ﮔﻠﻨﺎر ﺧﺒﺮ ﻣﯿﺪادم ... ﮔﻮﺷﯿﻢ رو از ﺗﻮ ﺟﯿﺐ ﭘﺎﻟﺘﻮم در آوردم ... دﺳﺘﻢ ﻫﯽ رﻓﺖ و ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﺑﻌﺪ ﭘﺸﯿﻤﻮن ﺷﺪم ... ﻻي در رو ﺑﺎز ﮐﺮدم ... آﻓﺘﺎب ﺗﺎ وﺳﻂ ﻫﺎي اﺗﺎق اوﻣﺪه ﺑﻮد ... ﺷﺎﻟﻢ رو وري ﺳﺮم ﻣﺮﺗﺐ ﮐﺮدم و از در ﺧﺎرج ﺷﺪم ... ﺗﻠﻮﯾﺰوﯾﻦ روﺷﻦ ﺑﻮد و ﻋﻤﻪ روﺑﻪ روش ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و داﺷﺖ ﺑﻪ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ آﺷﭙﺰي ﺑﺎ دﻗﺖ ﮔﻮش ﻣﯿﮑﺮد ... ﺑﺎ دﯾﺪﻧﻢ از ﺟﺎش ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺑﯿﻤﺎري آرﺗﺮوزش ﮐﻤﯽ ﻟﻨﮓ ﻣﯿﺰد: ﺑﯿﺎ ﻓﺪات ﺷﻢ ... ﺑﯿﺎ ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﻗﻮﺗﻪ ﺑﺮاي ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮﺗﻢ ... و ﻣﻦ ﭼﻪ ﻗﺪر اﯾﻦ زن رو ﮐﻪ ذره اي ﮐﻨﺠﮕﺎوي ﻧﻤﯿﮑﺮد دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ ... ﺳﻔﺮه رو ﮐﻨﺎر زد ﻧﻮن ﺗﺎزه ... و از ﺳﺮ ﺳﻤﺎور ﻗﻮري ﮔﻞ ﺳﺮﺧﯽ رو ﺑﺮداﺷﺖ و ﻣﻦ ﺑﺪ ﺟﻮر اﺣﺴﺎس ﻣﯿﮑﺮدم ﺑﻮي زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯿﺎد ...
- ﻋﻤﻪ اول ﺑﺮم دﺳﺖ و ﺻﻮرﺗﻢ رو ﺑﺸﻮم ... ﺗﻮي آﯾﻨﻪ ﺑﻪ ﺧﻮدم ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم و دﺳﺘﻢ رﻓﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ اون ﮔﯿﺮه ... ﺑﻐﺾ ﮐﺮدم ... آروم از ﺑﯿﻦ ﻣﻮﻫﺎم ﺑﯿﺮوﻧﺶ ﮐﺸﯿﺪم و ﮔﺬاﺷﺘﻤﺶ ﺗﻮ ﺟﯿﺐ ﺷﻠﻮار: ﻣﻦ ... ﺧﯿﻠﯽ دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ ﺣﺎﻣﯽ ... ﺧﯿﻠﯽ ... ... داﺷﺘﻢ ... دارم ... ﺧﻮاﻫﻢ داﺷﺖ اﻣﺎ ﻣﻦ ﯾﺎد ﮔﺮﻓﺘﻢ ... ﯾﺎد ﮔﺮﻓﺘﻢ ﮐﻪ زﻧﺪﮔﯽ رو ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻮارد ﺑﺎﯾﺪ از اﺑﺘﺪا ﺳﺎﺧﺖ ... ﺑﺎﯾﺪ ﺗﺨﺮﯾﺐ ﺷﺪ دوﺑﺎره ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ... دوﺑﺎره ﺳﺎﺧﺖ ... ﺻﻮرت ﺟﺪﯾﺶ اوﻣﺪ ﺟﻠﻮي ﭼﺸﻤﺎم ... ﺑﯿﺮون ﮐﻪ اوﻣﺪم ﺑﻮي ﭼﺎي ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﭘﯿﭽﯿﺪه ﺑﻮد: ﻋﻤﻪ ﻣﯿﺸﻪ ﻣﻦ ﯾﻪ زﻧﮓ ﺑﻪ ﺗﻬﺮان ﺑﺰﻧﻢ ...
- ﻋﻤﻪ ﻓﺪات ﺷﻢ اﯾﻦ ﺟﺎ ﺧﻮﻧﻪ ﺧﻮدﺗﻪ اﺟﺎزه ﻧﻤﯿﺨﻮاد ﮐﻪ ... اﻧﮕﺸﺘﻬﺎم درﺳﺖ ﮐﺎر ﻧﻤﯿﮑﺮد ﺑﺎ زﻧﮓ اول ﺑﺮداﺷﺖ: اﻟﻮ ... ﺻﺪاش ﺗﻮ دﻣﺎﻏﯽ ﺑﻮد و ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﻣﻔﺼﻞ ﮔﺮﯾﻪ ﮐﺮده ﺑﺎ ﺻﺪاي ﻟﺮزون ﮔﻔﺘﻢ: اﻟﻮ ...
- اﻟﻮ ... ﻫﻤﺮاز ... ﺑﻠﻨﺪ زد زﯾﺮ ﮔﺮﯾﻪ: ﮐﺠﺎﯾﯽ؟ ﻫﻤﺮاز ... ﺗﻮ ﮐﻪ ﻣﺎ رو ﮐﺸﺘﯽ ﻫﻤﺮاز ... اﺷﮑﻢ ﭼﮑﯿﺪ روي ﮔﻮﻧﻪ ام: ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ...
- ﺑﺒﺨﺸﻢ ... ﺧﻮدﺧﻮاه؟ از دﯾﺸﺐ ﻫﻤﻤﻮن ﻣﺜﻞ ﻣﺮغ ﺳﺮﮐﻨﺪه اﯾﻢ ... ﮐﺠﺎﯾﯽ ﺗﻮ؟ ﺷﻤﺎره ات ﻋﺠﯿﺐ ﺑﻮد ...
- ﺑﻪ ﮐﺴﯽ ﻧﮕﻮ ﮐﺠﺎم ﮔﻠﻨﺎر ﭘﯿﺶ ﻋﻤﻪ ﻧﺴﺮﯾﻦ اوﻣﺪم ...
- اوﻧﺠﺎ ﭼﺮا؟ ﭼﯽ ﺷﺪه؟ ﺗﻮ ﻣﯿﺪوﻧﯽ ﺑﻌﺪ از اﯾﻨﮑﻪ زﻧﮓ زدي ﻗﻄﻊ ﮐﺮدي ﺳﯿﺎ ﭼﻪ ﺷﮑﻠﯽ ﺷﺪه؟
- ﺗﻮﺿﯿﺢ ﻣﯿﺪم ﺑﺮات ﻓﻘﻂ واﻗﻌﺎ اﺣﺘﯿﺎج داﺷﺘﻢ و دارم ﺑﻪ آراﻣﺶ ... ... ﺟﺮات ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﺑﭙﺮﺳﻢ از ﺣﺎﻣﯽ ... ﻣﯿﺘﻮرﺳﯿﺪم ﺑﮕﻪ ﻫﯿﭽﯽ و ﺑﯿﺸﺘﺮ داﻏﻮﻧﻢ ﮐﻨﻪ ...
- ﺑﺎﯾﺪ ﺳﺮﯾﻊ ﻗﻄﻊ ﮐﻨﻢ ﺑﻔﻘﻂ ﺑﮕﻮ ﺳﺎﻟﻤﻢ ...
- دﯾﻮﻧﻪ ﺷﺪي ... ﻓﮑﺮ ﮐﺮدي ﮔﻮﺷﯿﻢ رو ﻧﻤﯿﮕﺮدن؟ ﺑﭽﻪ ﺷﺪي؟ ﺗﻮ دردت ﭼﯿﻪ؟ ﺑﻪ ﭼﻪ اﺟﺎزه اي اﯾﻦ ﮐﺎر رو ﺑﺎ ﻣﺎﻫﺎ ﮐﺮدي ... و ﻣﻦ ﺑﺪ ﺟﻮر دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺑﺪوﻧﻢ اﯾﻦ ﻣﺎﻫﺎ ﺷﺎﻣﻞ ﺣﺎل ﭼﻪ ﮐﺴﺎﯾﯽ ﻣﯿﺸﻪ ...
- ﻫﻤﺮاز ﻋﻤﻪ ﺟﺎن ﭼﺎﯾﯿﺖ ﯾﺦ ﮐﺮد. ﻋﻤﻪ رﺷﺘﻪ ﻫﺎي ﭘﻠﻮﯾﯽ رو ﺧﺮد ﻣﯿﮑﺮد و ﻣﻬﺪﯾﻪ ﻧﺎﻣﺰد ﻋﻘﺪي ﻣﺤﻤﺪ اﻣﯿﻦ ﻫﻢ ﺳﺮ ﻗﺎﺑﻠﻤﻪ ﺧﻮرﺷﺖ ﺑﻮد ... دﺧﺘﺮ زﯾﺒﺎﯾﯽ ﻧﺒﻮد اﻣﺎ ﻣﻬﺮﺑﻮن ﺑﻮد و ﺑﻠﺒﻞ زﺑﻮن ... ﻋﺸﻖ دﺧﺘﺮ ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ ﭘﺴﺮ ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ ﺑﻮدن ... از وﻗﺘﯽ اوﻣﺪه ﺑﻮد داﺷﺖ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯿﮑﺮد از داﻧﺸﮕﺎﻫﺶ ﺗﺎ ازدواج دﺧﺘﺮ داﯾﯿﺶ از ﺟﻬﯿﺰﯾﻪ اش ﺗﺎ ﭘﺎرﭼﻪ روﺗﺨﺘﯽ ﮐﻪ ﺧﻮاﻫﺮش داﺷﺖ ﮔﻠﺪوزي ﻣﯽ ﮐﺮد ﻣﻦ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدم ﭘﺸﺖ ﻣﯿﺰ ﭼﻮﺑﯽ آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ و دﺳﺘﻢ رو زده ﺑﻮدم زﯾﺮ ﭼﻮﻧﻪ ام ... ﻋﻤﻪ از اﯾﻦ ﺳﺮ آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ ﺑﻪ اون ﺳﻤﺖ ﻣﯿﺮﻓﺖ و ﺑﺎ ﺳﺮ ﺣﺮﻓﻬﺎي ﻋﺮوﺳﺶ رو ﺗﺎﯾﯿﺪ ﻣﯿﮑﺮد و ﮔﺎﻫﯽ ﺑﻬﺶ اﺿﺎﻓﺎﺗﯽ ﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد ﺳﺎدﮔﯽ زﻧﺪﮔﯽ اش و آرزوﻫﺎش ... آراﻣﺶ دﻏﺪﻏﻪ ﻫﺎش ﻫﻢ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯿﺸﺪ ﺑﻬﺶ ﺣﺴﺎدت ﮐﻨﻢ ... ﺗﻤﺎم دﻏﺪﻏﻪ ذﻫﻨﯿﺶ ﭘﯿﺪا ﮐﺮدن ﭘﺎرﭼﻪ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﺑﻮد ﺑﺮاي ﻟﺒﺎس ﻋﺮوﺳﺶ ﮐﻪ ﻗﺮار ﺑﻮد 6 ﻣﺎه دﯾﮕﻪ ﺑﺮ ﮔﺰار ﺑﺸﻪ و دردش ﻫﻢ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﭘﺮده آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ اش ﺧﻮب دوﺧﺘﻪ ﻧﺸﺪه و ﻣﻦ ﭼﻪ ﻗﺪر از ﺗﻤﺎم اﯾﻦ ﺑﺤﺚ ﻫﺎ دور ﺑﻮدم ... ﻣﻬﺪﯾﻪ ﻋﺎﺷﻖ ﻣﺤﻤﺪ اﻣﯿﻦ ﺑﻮد و اون ﻫﻢ ... ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺑﻌﺪ از اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﺧﯿﻠﯽ راﺣﺖ ﭘﯿﺶ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد اﻧﮕﺎر ﮐﻪ اﯾﻦ دﺧﺘﺮك ﭘﺮ ﺣﺮف و ﺑﺎ ﻣﺰه ﺗﻮ آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ ﻣﺎدر ﺷﻮﻫﺮش اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد و ﺧﺎﻧﻮﻣﯽ ﻣﯿﮑﺮد ... ﻋﻤﻪ اﺳﺘﮑﺎﻧﯽ ﭼﺎي رو ﺑﻪ روم ﮔﺬاﺷﺖ و ﻣﻬﺪﯾﻪ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ: ﺣﻮﺻﻠﺖ ﺳﺮ رﻓﺘﻪ؟ ﻫﻢ ﺳﻦ ﺑﻮدﯾﻢ اﻣﺎ زاوﯾﻪ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدﻧﻤﻮن ﺑﻪ دﻧﯿﺎ اﻧﮕﺎر زﻣﯿﻦ ﺑﻪ آﺳﻤﻮن ﺑﻮد و اﻻن اﯾﻦ ﺟﺎ ﺗﻮ اﯾﻦ آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ ﮔﺮم و ﭘﺮ از ﺑﻮي زﻋﻔﺮان ﻣﻦ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم ﺷﺎﯾﺪ ﻣﻦ ﺗﻤﺎم اﯾﻦ ﺳﺎﻟﻬﺎ راﻫﻢ رو اﺷﺘﺒﺎه رﻓﺘﻪ ﺑﻮدم ...
- ﻧﻪ ﯾﮑﻢ ﮐﻢ ﺧﻮاﺑﯿﺪم اﯾﻦ ﻣﺪت وﮔﺮﻧﻪ دارم از ﺻﺤﺒﺘﻬﺎﺗﻮن اﺳﺘﻔﺎده ﻣﯿﮑﻨﻢ ... ﻋﻤﻪ از ﺗﻮي ﻓﺮﯾﺰر ﺗﺎﻓﺘﻮن در آورد ﺗﺎ ﺗﻪ دﯾﮓ ﺑﺬاره: ﻣﻬﺪﯾﻪ ﮐﺎش ﻋﮑﺴﺎي ﺑﻠﻪ ﺑﺮوﻧﺖ رو آورده ﺑﻮدي ﺑﻬﺶ ﻧﺸﻮن ﻣﯿﺪادي ﺳﺮش ﮔﺮم ﺷﻪ ... ﻣﻬﺪﯾﻪ ﭼﺎدر ﮔﻠﺪاري روي ﺳﺮش اﻧﺪاﺧﺖ و از در ﺧﻮﻧﻪ ﺑﯿﺮون رﻓﺖ و ﻣﻦ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم اي ﮐﺎش اﯾﻦ ﺷﻬﺮ درﯾﺎ داﺷﺖ ... ﻣﻬﺪﯾﻪ ﻣﺎه ﻋﺴﻞ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺮه ﺷﯿﺮاز اوﻧﺠﺎ ﻫﻢ ﮐﻪ درﯾﺎ ﻧﺪاﺷﺖ ... ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ ﺗﺮ ﺑﻮد ﺑﻪ ﻧﻈﺮم اﮔﺮ درﯾﺎ داﺷﺖ و ﻣﻦ ﻫﻨﻮز داﺷﺘﻢ ﺑﻪ ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ ﻫﺎي ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم ... ﺣﺘﯽ اﯾﻦ درد ﭘﯿﭽﯿﺪه ﺗﻮ ﺑﺪﻧﻢ ... ﺣﺘﯽ اﯾﻦ ﺧﻮﻧﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ رگ ﻫﺎم ﺑﺎ درد ﺣﺮﮐﺖ ﻣﯿﮑﺮد ﻫﻢ روم رو ﮐﻢ ﻧﮑﺮده ﺑﻮد ﮐﻪ ﻫﻨﻮز داﺷﺘﻢ ﺑﻪ ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ ﺗﺮ ﺑﻮدﻧﻬﺎ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم ... ﮔﯿﺮه رو ﺗﻮي ﺟﯿﺒﻢ ﺗﻮي ﻣﺸﺘﻢ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻓﺸﺎر دادم ﻋﻤﻪ ﻇﺮف ﻧﻘﻞ رو ﺟﻠﻮم ﮔﺬاﺷﺖ: ﻓﺮﺳﺘﺎﻣﺶ ﯾﮑﻢ ﻣﻐﺰت اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﮐﻨﻪ ... ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم: ﻧﻪ ﻋﻤﻪ ﻣﻦ راﺣﺘﻢ ...
- ﻣﯽ دوﻧﻢ اوﻣﺪي اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﻋﻤﻪ ﻓﺪات ﺷﻢ ... ﻣﯿﺪوﻧﻢ ﮐﻪ ﺧﻮاﺳﺘﯽ دور ﺑﺎﺷﯽ ... ﻧﻤﯿﮕﯽ ﻫﻢ دردت ﭼﯿﻪ ﮐﻪ؟
- ﺧﯿﻠﯽ ﺗﻠﺨﻪ ﻋﻤﻪ اﻧﺴﺎن ﺑﻪ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﺑﻪ اﻧﺪازه ﺧﻮدش ﺑﺎزﻧﺪه ﻧﯿﺴﺖ ...
- ﻣﻦ از اﯾﻦ ﺣﺮﻓﺎي ﻓﻠﺴﻔﯽ ﺳﺮ در ﻧﻤﯿﺎرم ﺑﺎﺑﺎت ﻫﻢ از اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ زﯾﺎد ﻣﯿﺰد ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ﮐﯽ دﻟﺶ اوﻣﺪه دل دﺧﺘﺮك ﻣﻦ رو اﯾﻦ ﻃﻮر ﺑﺸﮑﻨﻪ ... ﺻﺪاي در اوﻣﺪ و ﻣﻬﺪﯾﻪ ﮐﻪ آﻟﺒﻮم ﺑﻪ دﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﻣﯿﻮﻣﺪ و ﻣﻦ ﺗﺎ ﭘﻬﻦ ﺷﺪن ﺳﻔﺮه ﻧﺎﻫﺎر ﻓﺮﺻﺖ ﻧﮑﺮدم ﺟﺰ ﺑﻪ ﺣﺮﻓﻬﺎي ﻣﻬﺪﯾﻪ ﺑﻪ ﺟﺎي دﯾﮕﻪ اي ﺗﻤﺮﮐﺰ ﮐﻨﻢ ... ﻣﺤﻤﺪ اﻣﯿﻦ و ﻣﺤﻤﺪ رﺿﺎ ﻫﺮ دو ﺑﯽ اﻧﺪازه ﺳﺮ ﺑﻪ زﯾﺮ ﺑﻮدن و آروم ﺷﻮﻫﺮ ﻋﻤﻪ ام ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺮد ﺧﻮﺑﯽ ﺑﻮد ... ﺧﺎﻧﻮاده ﭘﺪري ﻣﻦ ﺑﺎ وﺟﻮد اﯾﻨﮑﻪ ﺗﻮ ﯾﻪ ﺷﻬﺮ ﮐﻮﭼﯿﮏ ﺑﻪ دﻧﯿﺎ اوﻣﺪه ﺑﻮدن و ﺑﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﻣﺬﻫﺒﯽ ﺑﻮدن اﻣﺎ ﺑﻪ ﻣﺮاﺗﺐ از ﺷﻮﻫﺮ ﺧﺎﻟﻪ ﻣﺜﻼ روﺷﻦ ﻓﮑﺮم ﺑﺎزﺗﺮ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدن اﯾﻨﮑﻪ ﭘﺪر ﻣﻦ ﯾﻪ اﺳﺘﺎد ﺗﺎر ﺑﻮد ... اﯾﻨﮑﻪ ﻣﻦ ﺑﺎزﯾﮕﺮ ﺗﺎﺗﺮ ﺑﻮدم ﺑﺮاي ﺷﻮﻫﺮ ﻋﻤﻪ ﻣﻦ ﮐﻪ ﭘﺪرش ﺧﺎدم ﻣﺴﺠﺪ ﺑﻮد اﻧﻘﺪر ﻋﺠﯿﺐ ﻧﺒﻮد ﮐﻪ ﺑﺮاي اﮐﺒﺮ ﺧﺎن اﻧﺘﻈﺎم ﻋﺠﯿﺐ ﺑﻮد ...
- ﺧﺐ ﺧﺎﻧﻮم ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﯽ ﺑﺮادرزاده ات اﯾﻨﺠﺎﺳﺖ ... و ﻣﻦ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﺑﮕﻢ ﻣﻦ ﭼﻪ ﻗﺪر ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻢ از اﯾﻦ ﺑﻮدن ﺗﻮ اﯾﻦ ﺧﻮﻧﻪ آروم و دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﯽ ﺗﻮ ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ آروم و ﺳﺎده ﻣﯿﻮﻣﺪ و ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ اﻧﮕﺎر ﭘﯿﭽﯿﺪﮔﯽ ﻧﺪاﺷﺖ ... ﻣﻬﺪﯾﻪ ﺑﺎ اون روﺳﺮي ﻟﺒﻨﺎﻧﯽ و ﻟﭙﺎي ﺳﺮﺧﺶ ﮐﻪ ﮐﻨﺎر ﻣﺤﻤﺪ اﻣﯿﻦ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و ﺑﺎ ﻫﻢ زﯾﺮ زﯾﺮﮐﯽ ﺣﺮف ﻣﯿﺰدن ﻣﺤﻤﺪ رﺿﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺗﻤﺎم ﺳﻌﯿﺶ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﺴﺴﺘﻘﯿﻢ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﻧﮑﻨﻪ ... ﺷﻮﻫﺮ ﻋﻤﻪ ام ﺑﺎ اون ﻣﻮﻫﺎي ﺳﻔﯿﺪ و ﺻﻮرت ﻧﻮراﻧﯿﺶ و ﺧﻮﻧﻪ ﻓﻮق اﻟﻌﺎده ﺳﺎده ﺷﻮن ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺎر دﯾﮕﻪ ﯾﺎد آوري ﮐﺮدن ﮐﻪ اﺻﺎﻟﺘﺎ از ﮐﺠﺎم و ﭼﻪ ﻃﻮر ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ ... وﻗﺘﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺟﺪي ﺷﻮﻫﺮ ﻋﻤﻪ ام ﭘﺴﺮﻫﺎ رو ﮐﺸﯿﺪ ﮐﻨﺎر و در ﺣﺎﻟﺘﯽ ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮد ﻣﻦ ﻧﻤﯿﺸﻨﻮم ﺑﻬﺸﻮن ﺗﺬﮐﺮ داد ﺗﻮ ﻣﺪﺗﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ اﯾﻨﺠﺎم ﻧﺒﺎﯾﺪ زﯾﺎد ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﺎﺷﻦ ﺗﺎ ﻣﻦ راﺣﺖ ﺑﺎﺷﻢ ... وﻗﺘﯽ ﻣﻬﺪﯾﻪ ﭘﺎش رو ﮐﺮد ﺗﻮ ﯾﻪ ﮐﻔﺶ ﮐﻪ ﺑﺎﻫﺎش ﺑﺮم ﺗﺎ ﺑﺮاي رو ﺑﺎﻟﺸﺘﯽ ﺟﻬﯿﺰﯾﻪ اش ﻣﺮوارﯾﺪ و ﭘﺎرﭼﻪ ﺳﺎﺗﻦ اﻧﺘﺨﺎب ﮐﻨﻪ ... وﻗﺘﯽ ﻋﻤﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺑﺮاي ﺷﺎم وﺳﺎﯾﻞ آش ﺟﻮ رو آﻣﺎده ﮐﻨﻪ ... ﺑﻐﺾ ﻣﻦ اﻧﮕﺎر ﮐﻢ ﮐﻢ از ﺑﯿﻦ رﻓﺖ ... اﯾﻦ ﺟﺎ آدﻣﻬﺎﯾﯽ ﺑﻮدن ﮐﻪ ﻣﻦ رو دوﺳﺖ داﺷﺘﻦ ... ﻣﺎﻧﺘﻮم رو ﭘﻮﺷﯿﺪم و ﻣﻮﻫﺎم رو ﮐﺎﻣﻞ ﺑﺴﺘﻢ ... اﯾﻦ ﺟﺎ ﻫﻤﻪ ﺣﺎﺟﯽ رو ﻣﯿﺸﻨﺎﺧﺘﻦ و ﻣﻦ اﺻﻼ دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ آﻗﺎي ﻣﻌﻠﻢ دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﯿﻢ ﺣﺮﻓﯽ از ﺟﺎﻧﺐ ﻣﻦ ﺑﺸﻨﻮه ... ﻣﻬﺪﯾﻪ ﭼﺎدرش رو ﮐﻪ رو ﺳﺮش ﻣﺤﮑﻢ ﮐﺮد ﻋﻤﻪ ﺧﻢ ﺷﺪ و ﭼﯿﺰي رو ﺗﻮ ﺟﯿﺒﻢ ﮔﺬاﺷﺖ ... ﭘﻮل ﺑﻮد ... ﺷﺎﮐﯽ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ: ﻋﻤﻪ ﺗﻮ رو ﺧﺪا ﻣﻦ ﭘﻮل دارم ... ﻟﺒﺶ رو ﮔﺎز ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﺎ ﺳﺮ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ در اﺷﺎره ﮐﺮد: ﺑﺮو ﭘﯽ ﮐﺎرت ﺑﺒﯿﻨﻢ ... ﻫﺮ ﭼﯽ ﺧﻮاﺳﺘﯽ ﺑﺨﺮ ﻋﻤﻪ ... ﭘﻮل ﻫﻢ اﮔﻪ ﮐﻢ اوﻣﺪ ﺑﮕﻮ ﺑﺰﻧﻦ ﺑﻪ ﺣﺴﺎب ﺣﺎﺟﯽ ﺑﻌﺪا ﻣﯿﺮﯾﻢ ﺣﺴﺎب ﻣﯿﮑﻨﯿﻢ ... ﺳﺮ راﻫﻢ ﯾﻪ ﮐﺸﮏ ﺑﮕﯿﺮﯾﺪ و ﺑﯿﺎﯾﺪ ... ﺧﻮاﺳﺘﻢ دوﺑﺎره اﻋﺘﺮاﺿﯽ ﺑﮑﻨﻢ ﮐﻪ ﮐﺎر رو داﺷﺖ ﻣﯿﮑﺸﻮﻧﺪ ﺑﻪ ﻗﺴﻢ ﺑﻪ ﺧﺎك ﺑﺎﺑﺎ ... ﻣﻦ ﮐﻪ ﺑﻪ اﯾﻦ ﭘﻮل دﺳﺘﯽ ﻧﻤﯿﺰدم ... اﻣﺎ ... ﻣﻦ ﺑﻌﺪ از ﻣﺪﺗﻬﺎ اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﺧﺎﻧﻮاده ﯾﻌﻨﯽ ﭼﯽ؟ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﻮي ﭘﯿﺎز داغ ﻣﯿﺪاد ... ﻣﻬﺪﯾﻪ رﻓﺖ ﺗﺎ ﻟﺒﺎس ﻋﻮض ﮐﻨﻪ و ﺑﯿﺎد ... ﺻﺪاي اذان ﻣﻐﺮب ﻣﯿﻮﻣﺪ ... ﻋﻤﻪ ﮔﻮﻧﻪ ام رو ﺑﻮﺳﯿﺪ: ﯾﮑﻢ رﻧﮓ ﺑﻪ رﺧﺴﺎرت اوﻣﺪ ...
- ﺧﻮش ﮔﺬﺷﺖ ﺑﻬﻢ ...
- ﻣﺨﺖ رو ﻧﺨﻮرد؟ ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺑﻪ ﻟﺤﻦ ﺷﯿﻄﻮن ﻋﻤﻪ زدم: ﻧﮕﯿﺪ ﻋﻤﻪ ﺟﻮن ... ﻗﺼﺪش ﻣﻬﻤﺎن ﻧﻮازﯾﻪ ... درﺿﻤﻦ ﺑﯿﺮون اﺻﻼ ﺷﯿﻄﻮن ﻧﯿﺴﺖ ...
- ﻣﯿﺪوﻧﻢ ﻧﺎزﻧﯿﻨﻢ ﻓﻘﻂ ﻣﯿﺪوﻧﻢ ﺗﻮ اﻫﻞ اﯾﻦ ﺟﻮر ﺣﺮﻓﻬﺎي ﭘﯿﺶ ﭘﺎ اﻓﺘﺎده ﻧﯿﺴﺘﯽ ... دﺧﺘﺮ ﺳﻨﮕﯿﻦ رﻧﮕﯿﻨﯿﻪ ... ﺳﺎﻟﻬﺎﺳﺖ ﮔﻠﻮش ﭘﯿﺶ ﻣﺤﻤﺪ اﻣﯿﻦ ﮔﯿﺮ ﮐﺮده ... اﻟﺒﺘﻪ ﭘﺴﺮ ﻣﻨﻢ ﮐﻢ ﻋﺎﺷﻖ ﻧﯿﺴﺘﺎ ... اوﻣﺪ ﻧﻮك زﺑﻮﻧﻢ ﺑﮕﻢ ﺧﻮش ﺑﺤﺎﻟﺸﻮن ... ﻧﺨﻮاﺳﺘﻢ ﻋﻤﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ از اﯾﻦ ﺑﺮه ﺗﻮ ﻓﮑﺮ ... ﺗﻮي اﺗﺎق ﻧﺸﺴﺘﻢ روي زﻣﯿﻦ و ﺗﮑﯿﻪ دادم ﺑﻪ ﭘﺸﺘﯽ ﻗﺮﻣﺰ رﻧﮓ ﮔﻮﺷﻪ اﺗﺎق ... ﺗﻤﺎم ﻣﺪت ﮐﻪ ﻣﻬﺪﯾﻪ از ﻋﺎﺷﻘﯿﺸﻮن ﮔﻔﺖ ﺗﻪ دل ﻣﻦ ﺳﻮﺧﺖ و ﻧﻔﻬﻤﯿﺪ ... اﯾﻦ ﮐﻪ ﺑﮕﻢ ﺑﻪ داﺷﺘﻪ ﻫﺎي اﯾﻦ دﺧﺘﺮ دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﯽ ﺣﺴﻮدي ﮐﺮدم ﻧﻪ ... اﯾﻦ ﻧﺒﻮد ... ﻣﻦ ﺑﻪ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﻫﺎي ﺧﻮدم ﻓﮑﺮ ﮐﺮده ﺑﻮدم ... اﯾﻨﮑﻪ ﺗﻮ ﮔﻮﺷﯽ ﻣﺤﻤﺪ اﻣﯿﻦ اﺳﻤﺶ ﮔﻞ ﻣﻦ ... ﺑﻪ ﺗﻤﺎم اون ﻫﺪﯾﻪ ﻫﺎي ﺳﺎده اي ﮐﻪ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ... ﺑﻪ اوﻟﯿﻦ ﺳﯿﻨﻤﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﻫﻢ رﻓﺘﻪ ﺑﻮدن ... ﺑﻪ ﻫﺮ ﭼﯿﺰي ﮐﻪ اون رو ﺑﻪ وﺟﺪ ﻣﯿﺎورد وﻗﺘﯽ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﻦ واﻗﻌﺎ از اﯾﻦ ﻋﺎﺷﻘﯽ ﻋﺠﯿﺐ ﻏﺮﯾﺒﻢ از اﯾﻦ ﻋﻼﻗﻪ دور از ذﻫﻦ ﭼﯽ ﻧﺼﯿﺒﻢ ﺷﺪ ... ﻣﻦ اﻟﮑﯽ اﻋﺘﻤﺎد ﮐﺮده ﺑﻮدم ... ﻧﻪ؟ ﭼﯽ ﺷﺪه ﺑﻮد در ﺗﻤﺎم اﯾﻦ ﻣﺪﺗﯽ ﮐﻪ از ﺧﻮﻧﻪ ﺑﯿﺮون زد ه ﺑﻮدم ﺣﺘﯽ ﯾﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﻫﻢ اون ﭼﺸﻤﺎي ﺟﺪي ﺧﺎﮐﯽ رﻧﮓ از ﺟﻠﻮي ﭼﺸﻤﻢ دور ﻧﺸﺪه ﺑﻮد ... ﺑﻐﺾ ﮐﺮدم ... ﺳﺮم رو ﺑﻪ دﯾﻮار ﺗﮑﯿﻪ دادم ... دو روزي ﺑﻮد ﺧﻮﻧﻪ ﻋﻤﻪ ﺑﻮدم ... ﺣﺎﻟﻢ ﺑﻬﺘﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد ﯾﺎ ﻧﻪ؟ ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ... ﺗﻨﻬﺎ ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﻦ ﺷﺪﯾﺪ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﺎ اﯾﻦ ﻋﻄﺮ دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﯿﺶ اﺣﺘﯿﺎج داﺷﺘﻢ ... دﻟﻢ ﻣﯿﻠﺮزﯾﺪ ﺑﺮاي ... ﺑﺮاي ... اﺳﻤﺶ رو ﻫﻢ ﻧﻤﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﭘﯿﺶ ﺧﻮدم اﻋﺘﺮاف ﮐﻨﻢ ... ﺗﻠﻔﻦ ﺧﻮﻧﻪ زﻧﮓ زد و ﻣﻦ ﺗﻮي اﺗﺎق داﺷﺘﻢ ﺣﺎﺿﺮ ﻣﯿﺸﺪم ﺗﺎ ﺑﺎ ﻣﻬﺪﯾﻪ و ﻣﺤﻤﺪ اﻣﯿﻦ ﺑﺮﯾﻢ ﺑﯿﺮون ... ﻫﺮ ﭼﻪ ﻗﺪر ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﮐﺮدم ﻧﺸﺪ ﮐﻪ ﻧﺸﺪ ... ﺗﻘﻪ اي ﺑﻪ در ﺧﻮرد و ﻋﻤﻪ ﻻي در رو ﺑﺎز ﮐﺮد: ﻫﻤﺮاز ... دﺧﺘﺮ ﺧﺎﻟﺘﻪ ... ﮔﻠﻨﺎر ﺑﻮد ... ﭼﻪ ﻗﺪر دﻟﻢ ﺑﺮاش ﺗﻨﮓ ﺷﺪه ﺑﻮد: اﻟﻮ ﮔﻠﯽ ... ﺑﺎزﻫﻢ ﺑﻐﺾ ﮐﺮد: ﺳﻼم ﺑﯽ ﻣﻌﺮﻓﺖ ... ﻫﻤﺮاز ﭼﺮا اﯾﻦ ﺟﻮري ﻣﯿﮑﻨﯽ ﺑﺎ ﻣﺎ ... ﻣﻦ ارزش ﯾﻪ ﺗﻤﺎس ﺗﻠﻔﻨﯽ رو ﻫﻢ ﻧﺪاﺷﺘﻢ؟ ﮔﻮﺷﯽ ﺑﻪ دﺳﺖ روي دﯾﻮار ﺳﺮ ﺧﻮردم: ﺑﻪ ﺧﺪا ﮔﻠﯽ ﻧﻘﻞ اﯾﻦ ﺣﺮﻓﺎ ﻧﯿﺴﺖ ... ﮐﻢ آوردم ... ﯾﻬﻮ ﮐﻢ آوردم ...
- ﭼﯽ ﻣﯿﮕﯽ ﺗﻮ؟ دردت ﭼﯿﻪ؟
- دردم ﺧﯿﻠﯽ ﭼﯿﺰا ... ﮐﻤﯽ ﻣﮑﺚ ﮐﺮد ... اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﭘﺸﺖ ﺳﺮش ﺻﺪاي ﺗﻘﯽ اوﻣﺪ از ﺑﺮﺧﻮرد ﭼﯿﺰي ﺑﻪ ﻣﯿﺰ ...
- ﺻﺪات ﭼﺮا اﯾﻨﺠﻮرﯾﻪ ﻫﻤﺮاز؟
- ﺧﻮﺑﻢ ... ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮب ﺗﺮ از دو روز ﮔﺬﺷﺘﻪ ... ﮔﻠﯽ ﺻﺪا ي ﻣﻦ ﻣﯿﭙﯿﭽﻪ؟ ﯾﻪ ﻣﮑﺜﯽ ﮐﺮد: ﻧﻪ ... ﺷﺎﯾﺪ ﭼﻮن ﺗﻮ آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ ام اﯾﻦ ﻃﻮرﯾﻪ ... ﺑﯽ ﺣﻮﺻﻠﻪ ﺗﺮ از اون ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺑﺨﻮاﺑﻢ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ: ﺑﻪ اﺳﺘﺮاﺣﺖ اﺣﺘﯿﺎج دارم ... ﺑﻪ ﭘﯿﺪا ﮐﺮدم ﺧﻮدم ... ﺗﻤﺎم اﯾﻦ ﻣﺪت ﭘﺸﺖ ﭘﯿﭻ و ﺧﻢ اﺗﻔﺎﻗﺎت ﮔﻢ ﺷﺪه ﺑﻮدم اﻧﮕﺎر ﮔﻠﯽ ...
- ﻣﯿﻮﻣﺪي اﯾﻨﺠﺎ ... ﺗﺎ ﺗﻪ دﻧﯿﺎ ﻣﯽ ﻣﻮﻧﺪي ...
- ﺗﺎ ﮐﯽ؟ ﮔﻠﯽ ﺗﺎ ﮐﯽ؟ ﺑﯽ ﺧﻮاﺑﯽ ﮐﻢ ﮐﺸﯿﺪﯾﺪ از دﺳﺖ ﻣﻦ؟ از ﭘﺪرﺗﻮن ﮐﻢ ﺣﺮف ﺧﻮردﯾﺪ؟ ﺧﺎﻟﻪ ﮐﻢ ﻏﺼﻪ ام رو ﺧﻮرده؟ دﯾﮕﻪ ﺑﺴﻪ ﮔﻠﯽ ... ﺑﺴﺘﻮﻧﻪ ...
- ﺳﯿﺎ داره دﯾﻮوﻧﻪ ﻣﯿﺸﻪ ... ... و ﻣﻦ دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺑﺪوﻧﻢ ﮐﺲ دﯾﮕﻪ اي ﻫﻢ ﺑﻪ ﯾﺎدم ﻫﺴﺖ ﯾﺎ ﻧﻪ؟
- ﮐﻢ ﮔﺬاﺷﺘﯿﻢ ﺑﺮات ﻫﻤﺮاز ...
- ﺑﯽ ﺧﯿﺎل ﮔﻠﯽ ﭼﺮا ﺑﻪ ﺧﻮدت ﮔﺮﻓﺘﯽ؟
- ﺗﻮ ﺑﮕﻮ ﮐﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺧﻮدش ﺑﮕﯿﺮه ... ﭼﺮا ﭘﺲ ﻣﺎ ﺗﻨﺒﯿﻪ ﺷﺪﯾﻢ؟
- ﻧﺒﻮدﻧﻪ دردﺳﺮ ﺑﺰگ ﺗﻨﺒﯿﻪ دﯾﻮوﻧﻪ؟
- اﯾﻦ ﺣﺮﻓﺎت ﻣﺴﺨﺮه اﺳﺖ ... اﻓﺴﺮده ﺷﺪي ﻫﻤﺮاز ...
-
-اون ﻣﻮﻗﻌﯽ ﮐﻪ ﻣﺎدرم رﻓﺖ ... رﻫﺎ رﻓﺖ ... درد ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ... درد ﮔﺬران زﻧﺪﮔﯽ ... اﻓﺘﺎد ﺑﻪ ﺟﻮﻧﻢ ﺑﺮاي ﻣﻮﻧﺪن ... زﻧﺪﮔﯽ ﮐﺮدن ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻢ اﻓﺴﺮدﮔﯽ ﺑﮕﯿﺮم ... ﺣﺘﯽ وﻗﺖ ﻧﮑﺮدم ﺑﺮم ﯾﻪ ﮔﻮﺷﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﺸﯿﻨﻢ ﺑﺮاي ﻣﺎﻣﺎﻧﻢ و رﻫﺎ ﮔﺮﯾﻪ ﮐﻨﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﯿﺮﻓﺘﻢ ﺳﺮ ﮐﺎر ... ﺑﯿﺎد زﻧﺪﮔﯿﻢ رو ﻣﯿﭽﺮﺧﻮﻧﺪم ... ﺣﺎﻻ وﻗﺖ اﻓﺴﺮدﮔﯽ ﮔﺮﻓﺘﻨﻢ ﺷﺪه اﻧﮕﺎر ... وﻗﺖ اﯾﻨﮑﻪ ﻋﻤﻪ ﻧﺎزم رو ﺑﮑﺸﻪ ... ﺣﺎﺟﯽ ﻫﺮ روز ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﻦ ﺑﺮه ﻧﻮﻧﻮاﯾﯽ ﻧﻮن ﺗﺎزه ﺑﮕﯿﺮه ... اﺷﮑﻢ رﯾﺨﺖ روي ﮔﻮﻧﻪ ام ... ﮔﻠﯽ ﻫﻢ ﻫﻖ زد: ﻫﻤﺮاز زﯾﺎدي ﻓﮑﺮ ﮐﺮدﯾﻢ ﻗﻮي ﻫﺴﺘﯽ ... زﯾﺎدي ﻧﺸﺴﺘﯿﻢ ﮐﻨﺎر ﮔﻮد ... ﺑﺎ ﭘﺸﺖ دﺳﺖ اﺷﮑﺎم رو ﭘﺎك ﮐﺮدم: ﯾﺎدم رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﮔﻠﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺧﻮﺷﯽ ﻧﯿﻮﻣﺪه ... ﯾﺎدم رﻓﺘﻪ ﺑﻮد اﯾﻦ زﻧﺪﮔﯽ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺳﺮ ﺟﻨﮓ داره ﺗﺎ داﺷﺘﻪ ﻫﺎم رو ازم ﺑﮕﯿﺮه ... ﯾﺎدم رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ... راﺣﺖ ﺑﺎﺷﯿﺪ ﮔﻠﻨﺎر ... ﺑﻪ ﺳﯿﺎ ﻫﻢ ﺑﮕﻮ راﺣﺖ ﺑﺎﺷﻪ ... ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﻣﻘﺼﺮ ﻧﯿﺴﺖ ﺟﺰ ﺧﻮدم ... ﯾﺎدم رﻓﺘﻪ ﺑﻮد از ﮐﺠﺎم ... ﯾﻪ ﺟﻮراﯾﯽ اﻧﮕﺎر ﺣﺪم دﺳﺘﻢ اوﻣﺪ ... ... دوﺑﺎره از ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﮔﻠﯽ ﺻﺪاي ﻣﺤﮑﻢ ﺑﺮﺧﻮرد ﭼﯿﺰي ﺑﻪ ﻣﯿﺰ اوﻣﺪ و ﺗﺎ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﭼﯿﺰي ﺑﮕﻢ ﻣﻬﺪﯾﻪ ﺟﯿﻎ ﺟﯿﻎ ﮐﻨﺎن ﺻﺪام ﮐﺮد ... اﺷﮑﺎم رو ﭘﺎك ﮐﺮدم ... و ﻟﺒﺨﻨﺪي رو ﮐﺎﺷﺘﻢ رو ﺻﻮرﺗﻢ ... زﻧﺪﮔﯽ ﻫﻤﯿﻦ ﺑﻮد ... ﻫﻤﯿﻦ ... ﺻﺪاي ﺗﻠﻮﯾﺰﯾﻮن ﻣﯿﻮﻣﺪ و ﻋﻤﻪ اﯾﻨﺎ داﺷﺘﻦ ﺳﺮﯾﺎل ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮدن و ﻣﻦ ﮐﺘﺎب ﺗﻮي دﺳﺘﻢ رو روي زاﻧﻮم ﮔﺬاﺷﺘﻢ ... اﯾﻦ ﮐﺘﺎب رو از ﺳﺎﯾﻠﻨﺖ ﺗﺮﯾﻦ ﻋﻀﻮ ﺧﻮﻧﻪ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم ﻣﺤﻤﺪ رﺿﺎ ﮐﺘﺎب ﺟﺎﻟﺒﯽ ﺑﻮد ذﻫﻨﻢ رو از ﺗﻤﺎم اﻓﺴﺮدﮔﯿﻬﺎي اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ دور ﻣﯿﮑﺮد ... ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎ ﺣﺎﺟﯽ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯿﮑﺮدم ﮐﻤﮑﻢ ﮐﻨﻪ ﮐﺎر ﭘﯿﺪا ﮐﻨﻢ و ﺧﻮﻧﻪ ﺑﮕﯿﺮم ... ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ﻋﮑﺲ اﻟﻌﻤﻠﺸﻮن ﭼﯽ ﻣﯿﺸﺪ ... اﻣﺎ ﺗﺎ اﺑﺪ ﮐﻪ ﻧﻤﯿﺸﺪ اﯾﻨﺠﺎ ﺑﻤﻮﻧﻢ ... ﻣﺤﻤﺪ اﻣﯿﻦ و ﻣﺤﻤﺪ رﺿﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﻦ دﯾﺮ ﻣﯿﻮﻣﺪن ﺧﻮﻧﻪ ... ﺧﺴﺘﻪ ﺑﻮدم ﺧﯿﻠﯽ ﺧﺴﺘﻪ ... ﺗﻘﻪ اي ﺑﻪ در اﺗﺎق ﺧﻮرد وﻟﯽ در ﺑﺎز ﻧﺸﺪ ﺣﺎﺟﯽ ﺑﻮد ... ﺷﺎﻟﻢ رو روي ﺳﺮم ﮐﺸﯿﺪم و از ﺟﺎم ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم ... ﺑﺎ ﺧﻮش ﺧﻠﻘﯽ ﺗﻠﻔﻦ ﺑﯽ ﺳﯿﻢ ﺧﻮﻧﻪ رو ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﮔﺮﻓﺖ: ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﮐﺎر دارن ... ﮔﻠﯽ ﺑﻮد ...
- ﺳﻼم ...
- ﺳﻼم ﮔﻠﯽ ﺧﺎﻧﻮم ...
- ﺧﻮﺑﯽ ﻫﻤﺮاز؟
- اﻧﺘﻈﺎر داري از دﯾﺸﺐ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﭼﻪ اﺗﻔﺎﻗﯽ اﻓﺘﺎده ﺑﺎﺷﻪ؟
- ﭼﻪ ﺑﺪ اﺧﻼﻗﯽ ﺗﻮ ... ﻫﻤﻪ ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ﭼﺮا ﻣﻦ رو ﮔﯿﺮ ﻣﯿﺎرن ...
- ﺑﻪ اون ﺳﯿﺎ ﺑﮕﻮ ﮔﻮﺷﺎش رو ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﺗﻮ رو اذﯾﺖ ﮐﻨﻪ ...
- ﺳﯿﺎوش ﮐﻪ ﺑﯽ ﺧﻮد ﮐﺮده ﻣﺸﮑﻞ اون ﮐﻮه آﺗﺸﻔﺸﺎﻧﻪ ﮐﻪ ﮔﺪازه ﻫﺎش ﻫﻤﻪ ﺟﺎ رو ﮔﺮﻓﺘﻪ ... ﯾﻪ ﻣﻠﺘﯽ رو ﺑﺴﯿﺞ ﮐﺮده ... ... ﭘﺎﻫﺎم ﻟﺮزﯾﺪ ﭼﯽ داﺷﺖ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ دﺳﺘﻢ رو ﮔﺮﻓﺘﻢ ﺑﻪ ﻟﺒﻪ ﻃﺎﻗﭽﻪ ...
- اﻟﻮ ... ﮔﻠﯽ ... ﻗﻄﻊ ﺷﺪه ﺑﻮد؟ ﺧﻮاﺳﺘﻢ دوﺑﺎره ﺑﺎﻫﺎش ﺗﻤﺎس ﺑﮕﯿﺮم ﮐﻪ دوﺑﺎره ﺗﻠﻔﻦ زﻧﮓ ﺧﻮرد ﻧﺬاﺷﺘﻢ ﮐﺎﻣﻞ زﻧﮓ ﺑﺨﻮره: اﻟﻮ ﭼﺮا ﻗﻄﻊ ﺷﺪ؟
- اﻟﻮ ... ﯾﺦ ﮐﺮدم ... ﻧﻔﺴﯽ ﮐﻪ ﮐﺸﯿﺪه ﺑﻮدم ﺗﻮ ﺳﯿﻨﻪ ام ﺣﺒﺲ ﺷﺪ ... ﮔﻠﻮم ﺧﺸﮏ ﺷﺪه ﺑﻮد اﻧﮕﺎر ﺑﺎورم ﻧﻤﯿﺸﺪ ...
- اﻟﻮ ... ﻫﻤﺮاز ... ... ﭘﺲ ﻫﻨﻮز ﻫﻤﺮاز ﺑﻮدم ...
- ﺑﺎﺷﻪ ﺟﻮاب ﻧﺪه ... ﺷﺪه ﺗﺎ اﺑﺪ ﭘﺸﺖ ﺧﻂ ﻣﯿﻤﻮﻧﻢ ... ﻗﻄﻌﻢ ﮐﻨﯽ دوﺑﺎره و دوﺑﺎره ... اﺻﻼ ﺻﺪ ﺑﺎره زﻧﮓ ﻣﯽ زﻧﻢ ... آب دﻫﻨﻢ رو ﻗﻮرت دادم ... ﻧﻔﺲ ﺣﺒﺲ ﺷﺪم رو ﺑﻪ زور ﺑﯿﺮون ﺑﺪم ا ز اون ﻟﺤﻦ ﻧﮕﺮان ...
- ﻣﻦ ...
- ﺗﻮ ﭼﯽ؟ اﯾﻦ ﭼﻪ ﮐﺎري ﺑﻮد ﮐﺮدي ﻫﻤﺮاز؟
- ﮔﻠﯽ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺷﻤﺎره رو ﺑﻬﺘﻮن ﻣﯿﺪاد ... ﻧﻔﺴﺶ رو ﺑﯿﺮون داد: ﭘﺲ درﺳﺖ ﺣﺪس زده ﺑﻮدم ﻣﺸﮑﻠﺖ ﻣﻨﻢ ... ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﭼﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﮕﻢ ...
- ﭼﺮا ﺑﺎﻫﺎم ﺣﺮف ﻧﻤﯿﺰﻧﯽ ﻋﺰﯾﺰم ... آﺧﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺗﻮ ﭼﯽ ﺑﮕﻢ ... ﮐﯽ اﯾﻦ ﺣﻖ رو ﺑﻬﺖ داده ﺑﻮد؟ ﺑﭽﻪ اي ﻫﻤﺮاز ... اﯾﻦ ﺑﺎر ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ اﯾﻦ اﻧﺮژي ﺣﺮف زدن از ﮐﺠﺎ اوﻣﺪ: آره ﺑﭽﻪ ام ... ﺑﭽﻪ ام ...
- ﻫﻤﺮاز ... !
- ﺑﻠﻪ ... ﻣﻮدب ﺑﺎﺷﻢ؟ ﭼﯽ؟ ﻫﻤﺮاز ﭼﯽ؟ راﺳﺖ ﻣﯿﮕﯿﺪ ﻣﻦ ﺑﭽﻪ ام ...
- ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﻮ ﺷﻤﺎ ... ﻣﻦ رو ﺟﻤﻊ ﻧﺒﻨﺪ ... اون ﻫﻢ ﮐﺴﯽ ﻋﺼﺒﯽ ﺗﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد: د ﻟﻌﻨﺘﯽ ﺑﭽﻪ اي ... د اﮔﻪ ﺑﭽﻪ ﻧﺒﻮدي ﻣﯿﻮﻣﺪي ﻣﯿﮕﻔﺘﯽ ﭼﺘﻪ؟
- ﮐﺴﯽ ﺑﺮاي ﻣﻦ وﻗﺖ داﺷﺖ؟ ﺧﺴﺘﻪ ام ... ﭼﯿﺰي ﺷﺒﯿﻪ ﺑﻪ زﻣﺰﻣﻪ ﺑﻮد ﺣﺮﻓﺶ اﻧﮕﺎر ﺑﺎ ﺧﻮدش ﺣﺮف ﻣﯿﺰد: راﺳﺖ ﻣﯿﮕﯽ ﻋﺰﯾﺰﺗﺮﯾﻨﻢ ... راﺳﺖ ﻣﯿﮕﯽ ﯾﺎدم رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻟﺘﻪ ... زﯾﺎدي ازت ﺗﻮﻗﻊ داﺷﺘﻢ ... اﻣﺎ ... ﯾﮑﻢ ﺻﺪاش ﺑﺎﻻﺗﺮ رﻓﺖ: اﻣﺎ ﺟﻮاﺑﺶ اﯾﻦ ﻧﺒﻮد ... اﺑﻦ ﻧﺒﻮد ﮐﻪ اﯾﻦ ﮐﺎر رو ﺑﺎﻫﺎم ﺑﮑﻨﯽ ... دﯾﻮﻧﻪ ام ﮐﻨﯽ ... ﻣﯿﺪوﻧﯽ ﻓﮑﺮم ﺑﻪ ﮐﺠﺎ ﻫﺎ رﻓﺖ ... ﻧﮕﺮاﻧﻢ ﺑﻮد؟ ﻧﺒﻮد ... ﺑﻮد؟ ﺧﻮب ﻣﻦ ﻫﻢ زن ﺑﻮدم ... ﺗﻮ اوج ﻧﯿﺎزم ﺑﻬﺶ ... ﺑﻪ آﻏﻮﺷﺶ ﺑﻪ وﺟﻮدش ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﯾﻬﻮ ﻣﺜﻞ ﯾﻪ ﺧﯿﺎل ﺧﺎم ... ﻣﺜﻞ ﯾﻪ ﺧﻮاب ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮ ﺗﻤﻮم ﺷﺪه ﺑﻮد ... ﭘﺮواز ﮐﺮده ﺑﻮد و رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ... اﯾﻦ ﻃﻮر ﮐﻪ دﻟﻢ داﺷﺖ ﺑﺮاش ﻣﯿﻠﺮزﯾﺪ ... اﯾﻦ ﯾﻌﻨﯽ ﻫﻤﻪ ﺗﺼﻤﯿﻤﺎﺗﻢ ﭘﺮ ...
- ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﻪ اﺣﺘﯿﺎﺟﯽ دﯾﮕﻪ ﻧﺪارﯾﺪ ... ﺣﺎﻣﺪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎش رو داره ... ﺳﯿﺎ آوﯾﺴﺎ رو ... ﮔﻠﯽ ﺷﻐﻠﺶ رو ... ﻟﺤﻨﺶ ﭘﺮ از دﻟﺨﻮري ﺷﺪه ﺑﻮد ﻧﮕﺮاﻧﯽ: ﺑﺮاي ﺗﻮ ﻓﻘﻂ اﯾﻨﺎ وﺟﻮد داﺷﺘﻦ ... ﮐﺲ دﯾﮕﻪ اي ﻧﯿﺴﺖ ﻫﻤﺮاز؟ ﺗﻮ ﭼﺘﻪ؟ اﯾﻦ ﺣﺮﻓﺎت اﺻﻼ ﯾﻌﻨﯽ ﭼﯽ؟
- ﻫﭽﯿﻢ ﻧﯿﺴﺖ ﻣﯿﺨﻮام ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎﺷﻢ ...
- ﻣﮕﻪ ﻣﯿﺸﻪ ... ﻣﮕﻪ ﻣﯿﺬارم؟
- ﭼﯽ ﻣﯿﺨﻮاﯾﺪ از ﻣﻦ؟ ﻣﻦ ﮐﻪ وﻇﺎﯾﻔﻢ رو اﻧﺠﺎم دادم ... ﻧﮕﯿﺪ ﮐﻪ اﯾﻦ دﺧﺘﺮ ﺑﭽﻪ ﺑﺮاﺗﻮن ﻣﻬﻤﻪ ... ... ﺑﺎورش ﻧﻤﯿﺸﺪ اﯾﻦ ﻫﺎ رو ﺷﻨﯿﺪه اﻧﮕﺎر ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﺎورم ﻧﻤﯿﺸﺪ ﮐﻪ اﯾﻦ ﻫﺎ رو ﮔﻔﺘﻢ ...
- ﺣﺮف ﻣﯿﺰﻧﯿﻢ ...
- ﻣﯿﺨﻮام ﻗﻄﻊ ﮐﻨﻢ ﺷﻮﻫﺮ ﻋﻤﻪ ام ﻧﺎراﺣﺖ ﻣﯿﺸﻪ ... ﮐﻼﻓﻪ ﺟﻮاب داد: ﻣﻮﺑﺎﯾﻠﺖ رو روﺷﻦ ﮐﻦ ...
ادامه دارد...