بانوی قصه

[sober]

قسمت بیستم
- ﻧﮕﺎم ﮐﻦ ...‬ ‫ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم و ﭼﺸﻢ دوﺧﺘﻢ ﺑﻪ اون ﭼﺸﻤﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﯾﻪ زﻣﺎﻧﯽ ﺟﺮات ﻧﻤﯿﮑﺮدم ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﻧﮕﺎه ﮐﻨﻢ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻢ ... ﻫﻤﺮاز ... ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻢ ﺗﺎ ﻧﺬارم اون آدم ﺑﺪا ﺑﺘﺮﺳﻮﻧﻨﺖ ... ﺑﻬﺖ ﻗﻮل ﻣﯿﺪم ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫از ﺳﻤﺖ ﭼﭗ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ راﺳﺖ رﻓﺘﻢ ... ﺗﻤﺮﮐﺰم اﻣﺮوز ﻣﺪام ﭘﺮواز ﻣﯿﮑﺮد ... ﯾﻪ ﺟﻮرﻫﺎﯾﯽ ﺑﺎ ﺗﻤﺎم اﻧﺮژي ﮐﻪ داﺷﺘﻢ ﺑﺎزﻫﻢ ﺑﯿﺸﺘﺮ از‬ ‫اﯾﻨﮑﻪ اﻻن در ﻧﻘﺶ ﺑﺎﺷﻢ دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ ﺧﻮدم ﺑﺎﺷﻢ ... ﺧﻮد ﺧﻮدم ... ﻫﻤﻮن ﻫﻤﺮازي ﮐﻪ دﯾﺸﺐ ﺗﻮي اﺗﺎق ﺗﻮ ﺗﺎرﯾﮏ روﺷﻦ ﺑﯿﻦ‬ ‫ﺑﻮدن و ﻧﺒﻮدن ﮔﯿﺮ ﮐﺮده ﺑﻮد ... دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ اﻻن ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﻏﺮق ﺑﻮدم ﺗﻮ اون ﺧﺎﮐﯽ رﻧﮕﻬﺎي ﺑﯽ ﻧﻈﯿﺮ ...‬ ‫
- ﻫﻤﺮاز ﺣﺲ ﮐﺎرت ﺧﻮﺑﻪ اﻣﺎ ﺷﺎد ﺗﺮ ﺑﺎش ... ﻟﺒﺨﻨﺪ ت ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﺎﺷﻪ ...‬ ‫ﻫﻤﺒﺎزﯾﻢ رو دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ ... ﭘﻮﯾﺎن راد ﭘﺴﺮ ﺧﻮﺑﯽ ﺑﻮد ... اﺧﺘﻼف ﺳﻨﯽ ﮐﻤﯽ داﺷﺘﯿﻢ و اون ﻫﻢ ﺷﻬﺮت ﭼﻨﺪاﻧﯽ ﻧﺪاﺷﺖ ... ﺑﺎزﯾﮕﺮ‬ ‫ﻗﺎﺑﻠﯽ ﺑﻮد ... اون ﻫﻢ ﺑﺎ ﺳﺮ ﺣﺮف ﻧﺮﯾﻤﺎن رو ﺗﺎﮐﯿﺪ ﮐﺮد و اﯾﻦ ﺻﺤﻨﻪ رو دوﺑﺎره از اول ﺷﺮوع ﮐﺮدﯾﻢ ...‬ ‫ﻟﯿﻮان ﮐﺎﻏﺬي ﻗﻬﻮه اي رﻧﮓ رو ﺗﻮي دﺳﺘﻢ ﻓﺸﺎر دادم ... ﺧﺴﺘﻪ ﺑﻮدم ﯾﻪ ﺻﺤﻨﻪ رو اﻣﺮوز ﺑﯿﺸﺘﺮ از ده ﺑﺎر ﺗﮑﺮار ﮐﺮدﯾﻢ و ﻣﻦ ﻣﯽ‬ ‫ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﺑﮕﻢ ﻧﺮﯾﻤﺎن ﻫﻤﻮن ﻗﺪر ﮐﻪ اﻧﺴﺎن درﺳﺘﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﺑﻪ ﻫﻤﻮن ﻣﯿﺰان ﮐﺎرﮔﺮدان ﻓﻮق اﻟﻌﺎدﯾﻪ و ﻣﻦ ﻣﺘﺎﺳﻒ ﺑﻮدم از اون ﻫﻤﻪ‬ ‫اﺳﺘﻌﺪاد ﮐﻪ ﭘﺸﺖ اون ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻫﯿﺰ ﭘﻨﻬﺎن ﺑﻮد ...‬ ‫ﻟﯿﻮاﻧﻢ رو ﺗﻮي دﺳﺘﻢ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻓﺸﺮدم و ﺧﻮدم رو از ﻣﺴﯿﺮ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﺧﺎرج ﮐﺮدم و رﻓﺘﻢ ﮐﻨﺎر ﭘﻨﺠﺮه ﻧﺸﺴﺘﻢ و زل زدم ﺑﻪ رﻓﺖ و آﻣﺪ‬ ‫ﺷﻠﻮغ ﺧﯿﺎﺑﻮن ... ﻧﻮر ﮐﻤﺮﻧﮓ ﭘﺎﯾﯿﺰي اﺳﺘﺨﻮان ﻫﺎم رو ﮐﻤﯽ ﮔﺮم ﺗﺮ ﮐﺮد ...‬ ‫ﮐﻨﺎرم ﻧﺸﺴﺖ و ﻣﻦ ﮐﻤﯽ ﺧﻮدم رو ﺟﻤﻊ و ﺟﻮر ﺗﺮ ﮐﺮدم و ﺷﺎﻟﻢ رو ﻫﻢ ﺟﻠﻮﺗﺮ ﮐﺸﯿﺪم ... ﺳﺮ ﮐﺎر ﮐﻪ ﻣﯿﻮﻣﺪم اﺻﻼ آراﯾﺶ‬ ‫ﻧﻤﯿﮑﺮدم و ﺳﺎده ﺗﺮﯾﻦ و راﺣﺖ ﺗﺮﯾﻦ ﻣﺎﻧﺘﻮم رو ﻣﯿﭙﻮﺷﯿﺪم ... اﯾﻦ ﻃﻮر اﺣﺴﺎس ﻣﯿﮑﺮدم اﻣﻨﯿﺘﻢ ﺑﯿﺸﺘﺮه ...‬ ‫
- ﻣﯽ ﺑﯿﻨﯽ اﮔﻪ ﺑﺨﻮاي ﺑﻠﺪي دﺧﺘﺮ ﺑﺎﺷﯽ ...‬ ‫ﺑﺪون ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﺑﻬﺶ: ﻣﮕﻪ ﻧﯿﺴﺘﻢ؟‬ ‫
- اﯾﻦ ﺟﺎ ﻧﻪ ... اﯾﻦ اﺧﻤﺎ ﭼﯿﻪ؟ روي ﺻﺤﻨﻪ ﮐﻪ ﺧﻮب ﺑﻠﺪي ﻋﺸﻮه ﺑﯿﺎي ...‬ ‫ﻓﺸﺎر ﺧﻮﻧﻢ رو 001 رﻓﺖ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ: اون ﻧﻘﺶ ﻣﻦ ﻫﺴﺘﺶ ... ﻧﻤﯽ ﻓﻬﻤﻢ اﯾﻦ ﺟﺎ ﭼﺮا ﺑﺎﯾﺪ ﻋﺸﻮه داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ؟ در ﺿﻤﻦ ﻣﻦ ﻫﺮ‬ ‫ﭼﯽ در ﭼﻨﺘﻪ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ﺑﺮاي ﻣﺮد ﻣﻮرد ﻋﻼﻗﻪ ام ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻢ ...‬ ‫ﺧﻨﺪه اي ﮐﺮد: ﻋﯿﻦ ﭘﯿﺮزن ﻫﺎ ﺣﺮف ﻧﺰن ﻫﻤﺮاز ﺗﻮ دﺧﺘﺮ ﺟﺬاﺑﯽ ﻫﺴﺘﯽ ... از ﺗﻮ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺷﮕﻞ ﺗﺮﻫﺎش ﻫﺴﺖ ﺗﻮ اﯾﻦ ﺷﮏ ﻧﮑﻦ‬ ‫اﻣﺎ ﺗﻮ ﻟﻮﻧﺪي و ﺻﺪاي ﻓﻮق اﻟﻌﺎده ﭘﺮ ﻋﺸﻮه اي داري ... ﺑﺨﻮاي ﻧﺎ ﺧﻮاي ﺗﻮﺟﻪ ﺟﻠﺐ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ ...‬ ‫... و ﻣﻦ ﺑﺮاي اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر از اون ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﺑﻮدم ﭼﻨﺪﺷﻢ ﺷﺪ ... ﭘﺎﻫﺎم رو ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﻬﻢ ﭼﺴﺒﻮﻧﺪم ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﺗﺮ ﺑﺨﻨﺪه و‬ ‫ﺳﺮش رو ﺑﻬﻢ ﻧﺰدﯾﮏ ﮐﺮد: اﯾﻦ ﻧﺸﻮن ﻣﯿﺪه دﺳﺖ ﻧﺨﻮرده ﻫﻢ ﻫﺴﺘﯽ ...‬ ‫... اي ﮐﺎش ﻣﯿﺘﻮﻧﺴﺘﻢ اون ﻟﯿﻮان رو ﺗﻮي ﺻﻮرﺗﺶ ﺑﺮﮔﺮدوﻧﻢ ... ﺑﺮاق ﺷﺪم ﺗﻮي ﺻﻮرﺗﺶ: اي ﮐﺎش ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﮐﻤﯽ ﻗﻠﺐ دﺳﺖ‬ ‫ﻧﺨﻮرده اي داﺷﺘﯿﺪ ...‬ ‫... ﺑﻐﺾ ﮐﺮدم اون ﻟﺤﻈﻪ ﻧﺎ ﺧﻮد اﮔﺎه دﺳﺘﻢ رﻓﺖ ﺑﻪ ﺷﻤﺎره ﮐﺴﯽ ﮐﻪ اﯾﻦ روزﻫﺎ ﺑﺮام ﺣﮑﻢ اﻣﻨﯿﺖ داﺷﺖ ... زﻧﮓ اول ﮐﻪ ﺧﻮرد‬ ‫ﺳﺮﯾﻊ ﻗﻄﻊ ﮐﺮدم ... داﺷﺘﻢ ﭼﯽ ﮐﺎر ﻣﯿﮑﺮدم؟ از ﻣﻦ ﺑﻌﯿﺪ ﺑﻮد ...‬ ‫ﻫﻤﻮن ﻟﺤﻈﻪ ﮔﻮﺷﯽ زﻧﮓ زد ﺧﺪا رو ﺷﮑﺮ ﺣﺎﻣﯽ ﻧﺒﻮد ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻮد و ﻣﻦ ﮐﻪ از ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ داﺷﺘﻢ ﻣﯿﺘﺮﮐﯿﺪم ﮐﯿﻔﻢ رو روي دوﺷﻢ‬ ‫اﻧﺪاﺧﺘﻢ و اوﻣﺪم ﺑﯿﺮون ... رﯾﺠﮑﺘﺶ ﮐﺮدم ... داﺷﺖ ﺧﻮن ﺧﻮﻧﻢ رو ﻣﯿﺨﻮرد ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫واﻗﻌﺎ زن ﺑﻮدن اﯾﻦ روزﻫﺎ ﺳﺨﺖ ﺷﺪه ﺑﻮد ... ﯾﺎد ﺣﺮف ﮔﻠﻨﺎر اﻓﺘﺎدم ... اﯾﻦ روزﻫﺎ اﻧﺴﺎن ﺑﻮدن از ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺳﺨﺖ ﺗﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد ...‬ ‫ﺳﺮم رو ﻣﺤﮑﻢ روي ﺑﺎﻟﺶ ﻓﺸﺎر دادم ... ﺗﻤﺎم اﺣﺴﺎس ﺧﻮب ﺻﺒﺤﻢ ﭘﺮﯾﺪ ... ﻣﺘﻨﻔﺮ ﺑﻮدم از اﯾﻦ ﻣﺮد ... ﻧﮑﻨﻪ ﮐﺎري ﮐﺮده ﺑﻮدم ﮐﻪ‬ ‫ﻓﮑﺮ ﮐﺮده ﺑﻮد ﺑﺮاش ﻣﻨﺎﺳﺒﻢ؟ ﺳﺮ ﺟﺎم ﻏﻠﺖ ﻣﯿﺰدم ﮐﻪ ﮔﻮﺷﯿﻢ زﻧﮓ زد ... اون اﻣﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺮﺣﺎل ﺗﺮ از ﻣﻦ ﺑﻮد ﺳﻼﻣﯽ ﮐﺮد‬ ‫و ﭘﺸﺖ ﺻﺤﻨﻪ ﻫﻢ ﺻﺪاي روﯾﺎ اوﻣﺪ ﮐﻪ ﺳﻼم ﻣﯿﺮﺳﻮﻧﺪ ...‬ ‫
- ﺳﻼم ...‬ ‫ﺑﺎ ﺗﻤﺎم ﺗﻼﺷﻢ اﻧﮕﺎر ﻓﻬﻤﯿﺪ ﺣﻮﺻﻠﻪ ﻧﺪارم ﻟﺤﻨﺶ ﺻﺪ و ﻫﺸﺘﺎد درﺟﻪ ﭼﺮﺧﯿﺪ: ﻫﻤﺮاز ﺧﻮﺑﯽ؟‬ ‫
- ﺧﻮﺑﻢ ...‬ ‫
- ﭼﯿﺰي ﺷﺪه؟ زﻧﮓ زده ﺑﻮدي اﺗﻔﺎﻗﯽ ﺑﺮات اﻓﺘﺎده ﺑﻮد ﻣﻦ ﺟﻠﺴﻪ ﺑﻮدم ﮔﻮﺷﯿﻢ ﭘﯿﺸﻢ ﻧﺒﻮد ...‬ ‫
- ﻧﻪ ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ... ﯾﻌﻨﯽ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺒﯿﻨﻢ ﻓﺮﺻﺖ دارﯾﺪ ... ﻫﯿﭽﯽ ﯾﻌﻨﯽ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺣﺎﻟﺘﻮن رو ﺑﭙﺮﺳﻢ ...‬ ‫... ﭼﺮت ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدم ... اوﻧﻬﻢ ﻓﻬﻤﯿﺪ ﺑﻮد ﺗﻨﻬﺎ ﭼﯿﺰ ﮐﻪ ﮔﻔﺖ: ﺣﺎﺿﺮ ﺷﻮ ﻧﺰدﯾﮏ ﺧﻮﻧﺘﻮﻧﻢ ﻣﯿﺎم دﻧﺒﺎﻟﺖ ﺑﺮﯾﻢ ﺑﯿﺮون ﺑﺒﯿﻨﻢ ﭼﺘﻪ؟‬ ‫
- ﻣﻦ ﺧﻮﺑﻢ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﭼﯿﺰي ﻧﭙﺮﺳﯿﺪم ﻓﻘﻂ ﮔﻔﺘﻢ ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻋﺖ دﯾﮕﻪ اوﻧﺠﺎم ...‬ ‫ﻣﯽ دوﻧﻢ ﺧﯿﻠﯽ داﻏﻮن ﺑﻮدم ﺗﻤﺎم ﺳﻌﯿﻢ رو ﮐﺮدم ﻗﯿﺎﻓﻪ ام ﻣﻌﻤﻮﻟﯽ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺑﺮﺳﻪ ... ﺗﻮي ﻣﺎﺷﯿﻨﺶ ﻧﺸﺴﺘﻢ و ﺳﻼم ﮐﺮدم ﺑﻪ ﻗﯿﺎﻓﻪ‬ ‫ﺟﺪﯾﺶ ... ﺑﯽ ﺗﻌﺎرف ﺧﯿﺮه ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد و ﻣﻨﺘﻈﺮ وﻗﺘﯽ ﺳﮑﻮﺗﻢ رو دﯾﺪ راه اﻓﺘﺎد: ﻣﯿﺮﯾﻢ ﺑﺎﻫﻢ ﺑﺮاي ﻧﯿﻮﺷﺎ ﭘﯿﺮاﻫﻦ ﺑﺨﺮﯾﻢ ... ﺑﺮاي‬ ‫ﮐﻮﺷﺎ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺧﺮﯾﺪم ...‬ ‫
- دارﯾﺪ ﺑﻬﺸﻮن رﺷﻮه ﻣﯿﺪﯾﺪ؟‬ ‫
- دارم ﺳﻌﯽ ﻣﯿﮑﻨﻢ اون ﻃﻮري ﮐﻪ ﺑﻠﺪم ﺑﺮاﺷﻮن ﺣﺲ ﺧﻮب اﯾﺠﺎد ﮐﻨﻢ ...‬ ‫
- ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ﻣﻦ ﻗﺼﺪم اﯾﻦ ﻧﺒﻮد ﮐﻪ ﺗﻮﻫﯿﻨﯽ ﮐﻨﻢ ... ﺑﺎﺷﻪ ﺑﺮﯾﻢ ... ﻣﺮﺳﯽ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺧﻮاﯾﺪ ﺳﻠﯿﻘﻪ ﻣﻦ رو در ﻧﻈﺮ ﺑﮕﯿﺮﯾﺪ ...‬ ‫ﺣﺮﮐﺖ آروم ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺑﻬﻢ ﺣﺲ آراﻣﺶ ﻣﯿﺪاد: ﻧﻤﯽ ﺧﻮا ي ﭼﯿﺰي ﺑﮕﯽ؟‬ ‫
- ﭼﯿﺰي ﻧﺸﺪه ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﺑﭽﻪ ﻧﯿﺴﺘﻢ ﻫﻤﺮاز ... اﻧﻘﺪري ﺧﻮب ﻣﯿﺸﻨﺎﺳﻤﺖ ﮐﻪ ﺑﺒﯿﻨﻢ ﻧﮕﺎﻫﺖ ﻧﮕﺎه ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫
- ﯾﮑﻢ ﺧﺴﺘﻪ ام ...‬ ‫
- ﺧﺴﺘﻪ از ﭼﯽ؟‬ ‫
- ﺑﺎور ﮐﻨﯿﺪ ...‬ ‫ﭘﺮﯾﺪ ﺗﻮ ﺣﺮﻓﻢ: ﺷﺮﻣﻨﺪه ﺑﺎور ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻢ ...‬ ‫ﮐﯿﻔﻢ رو روي ﭘﺎم ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﮐﺮدم: ... ﯾﮑﻢ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﮐﺎر ﺟﺪﯾﺪم ﻓﮑﺮم رو ﻣﺸﻐﻮل ﮐﺮده ...‬ ‫
- ﺧﻮب ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- ﺧﻮب ﻫﯿﭽﯽ ﯾﮑﻢ ذﻫﻨﻢ درﮔﯿﺮﺷﻪ ...‬ ‫
- ﮐﺎر ﺳﺨﺘﯿﻪ؟‬ ‫ﻧﮕﺎه ﻣﺰﺧﺮف ﻧﺮﯾﻤﺎن ﻏﺮﯾﺒﻪ ﺑﻮدن ﻫﻤﻪ ﮔﺮوه ... ﺧﺴﺘﮕﯽ ﺧﻮدم و ﺑﯽ ﭘﻮﻟﯽ اﯾﻦ ﻣﺪت رو اﮔﺮ ﻣﯿﺬاﺷﺘﻢ ﮐﻨﺎر ﻫﻢ: ﺑﻠﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺨﺘﻪ ...‬ ‫
- و ﻣﺸﮑﻞ ﻓﻘﻂ ﺳﺨﺘﯿﻪ ﮐﺎره؟!‬ ‫ﺳﺮم رو ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻢ دروغ ﮔﻔﺘﻦ ﺑﻪ اﯾﻦ آدم ﺟﺪي ﺑﺎ اﯾﻦ ﻟﺤﻦ ﺳﺮد ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺨﺖ ﺑﻮد ... ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺨﺖ ...‬ ‫ﮐﻨﺎر ﺧﯿﺎﺑﻮن ﭘﺎرك ﮐﺮد ... ﯾﻪ ﻣﻐﺎزه ﻓﻮق اﻟﻌﺎده ﻟﻮﮐﺲ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻟﺒﺎﺳﻬﺎي دﺧﺘﺮوﻧﻪ ﻧﻮﺟﻮاﻧﺎﻧﻪ داﺷﺖ ... ﺑﻬﻢ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد ﺗﺎ ﭘﯿﺎده ﺑﺸﻢ ...‬ ‫ﻫﻤﺮاﻫﺶ ﭘﯿﺎده ﺷﺪم ... ﮐﻨﺎرش ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻦ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﺮام ﺣﺴﻬﺎي زﯾﺒﺎﯾﯽ داﺷﺖ اﻣﺎ ذﻫﻨﻢ ﺑﺪ ﺟﻮر ﻣﺸﻐﻮل ﺑﻮد ... ﺗﻌﺎرف‬ ‫ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﻣﻦ اﯾﻦ ﻣﺮد رو دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ ... ﻫﻤﯿﻨﯽ ﮐﻪ اﯾﻦ ﻃﻮر ﺟﺪي ﺑﻪ وﯾﺘﺮﯾﻦ ﻣﻐﺎزه زل زده ﺑﻮد ... ﻣﻦ ﭼﻨﺪ ﻣﺮد ﻣﮕﻪ ﺗﻮ زﻧﺪﮔﯿﻢ‬ ‫دﯾﺪه ﺑﻮدم ... زن ﻧﺮﯾﻤﺎن ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻪ آﯾﺎ ﻓﻬﻤﯿﺪه ﺑﻮد ﺑﯿﺮون ﭼﻪ ﺧﺒﺮه؟ ﺳﺮم ﭼﺮﺧﯿﺪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ دو ﺗﺎ دﺧﺘﺮ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻧﮕﺎه ﺧﺮﯾﺪاراﻧﻪ اي اﯾﻦ‬ ‫ﻣﺮد ﺷﯿﮏ ﭘﻮش رو ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮدن ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﭼﺮﺧﯿﺪ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ و ﯾﮑﻢ اﺧﻤﺶ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺷﺪ و رد ﻧﮕﺎﻫﻢ رو ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﻪ اون دوﺗﺎ رﺳﯿﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻣﯿﮑﺮد ... آروم‬ ‫ﺑﻬﻢ ﻧﺰدﯾﮏ ﺗﺮ ﺷﺪ و ﻣﻦ دﺳﺘﺶ رو روي ﮐﻤﺮم اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم: ﺑﺮﯾﻢ داﺧﻞ ﻣﻐﺎزه؟‬ ‫... اﯾﻦ ﮐﺎرش ﻧﺎ ﺧﻮد آﮔﺎه ﻟﺒﺨﻨﺪي روي ﻟﺒﻢ آورد ﮐﻪ از ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻣﺨﻔﯽ ﻧﻤﻮﻧﺪ ...‬ ‫ﭘﯿﺮاﻫﻨﯽ ﮐﻪ اﻧﺘﺨﺎب ﮐﺮدم رو ﺑﺎ اﺑﺮوي ﺑﺎﻻ ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮد: اﯾﻦ ﯾﮑﻢ ...‬ ‫
- ﯾﮑﻢ ﭼﯽ؟‬ ‫
- ﯾﻘﻪ اش ... ﺑﺎز ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯿﺮﺳﻪ ...‬ ‫
- ﺷﻮﺧﯽ ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ ...‬ ‫ﺟﺪي ﺟﻮاﺑﻢ رو داد: ﻣﻦ راﺟﻊ ﺑﻪ ﺑﻌﻀﯽ ﭼﯿﺰﻫﺎ ﮐﻮﭼﮑﺘﺮﯾﻦ ﺷﻮﺧﯽ ﻧﺪارم ﻫﻤﺮاز اﯾﻦ رو ﻫﺮﮔﺰ از ﯾﺎدت ﻧﺒﺮ ...‬ ‫
- ﺑﻠﻪ ﻣﯽ دوﻧﻢ ... زن ﻃﻼق ﻧﻤﯿﮕﯿﺮه ... ﻟﺒﺎس ﯾﻘﻪ ﺑﺎز ﻧﻤﯿﭙﻮﺷﻪ ... زن ﺣﺮف ﻧﻤﯿﺰﻧﻪ ...‬ ‫ﯾﻪ آزردﮔﯽ ﺗﻮي ﻧﮕﺎﻫﺶ اوﻣﺪ: ﺑﯽ اﻧﺼﺎﻓﯽ ﻫﻤﺮاز ...‬ ‫... راﺳﺖ ﻣﯿﮕﻔﺖ ﺑﯽ اﻧﺼﺎﻓﯽ ﮐﺮده ﺑﻮدم ... ﻟﺒﺎس رو از دﺳﺘﻢ ﮔﺮﻓﺖ و ﮔﺬاﺷﺖ ﺳﺮ ﺟﺎش و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ رﮔﺎل ﺑﻌﺪي رﻓﺖ ...‬ ‫
- ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ...‬ ‫... اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ از ﻃﺮف ﻣﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺧﻮب ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﯾﻪ ﺑﺨﺸﯽ از ﺣﺮﻓﻢ ﻏﻠﻂ ﺑﻮد ...‬ ‫در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﭘﯿﺮاﻫﻦ ﺑﺎ ﻣﺰه آﺑﯽ رﻧﮕﯽ رو ﺗﻮي دﺳﺘﺶ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد: ﻧﻤﯽ ﺧﻮام ﻋﺬر ﺑﺨﻮاي ... ﻣﯿﺨﻮام اﻧﻘﺪر ﯾﻪ ﭼﺸﻤﯽ ﺑﻬﻢ ﻧﮕﺎه‬ ‫ﻧﮑﻨﯽ ... ﺗﻮ ﮐﻪ ﺣﺘﯽ زﻣﯿﻨﻪ اﯾﻦ ﮐﻪ ﭼﺮا ﺣﺎﻣﺪ راه اﺷﺘﺒﺎه رو رﻓﺘﻪ رو ﺑﺮرﺳﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ ﭼﺮا ﺑﺎ ﻣﻦ اﻧﻘﺪر ﺳﺨﺘﯽ ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ...‬ ‫ﭘﯿﺮاﻫﻦ رو از دﺳﺘﺶ ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﮐﻤﯽ ﺳﺮم رو ﺧﻢ ﮐﺮدم ﺗﻮ ﺻﻮرﺗﺶ: ﯾﮑﻢ اﻣﺮوز ﻋﺼﺒﯿﻢ ...‬ ‫
- ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻫﺴﺘﻢ ... ﻣﻨﻢ ﮐﻪ ﭼﯿﺰي ﻧﮕﻔﺘﻢ ... اﯾﻦ ﭘﯿﺮاﻫﻦ ﺧﻮﺑﻪ ﻫﻢ ﻗﺪش ﻣﻨﺎﺳﺒﻪ ﻫﻢ ﯾﻘﻪ اش ...‬ ‫
- آﺧﻪ ﺗﻮر ﺗﻮري ﻧﯿﺴﺖ اون ﻃﻮري ﮐﻪ ﻧﯿﻮﺷﺎ دوﺳﺖ داره ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زد: ﺣﺎﻻ ﯾﻪ ﺑﺎرم ﺗﻮر ﺗﻮري ﻧﺒﺎﺷﻪ ...‬ ‫ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﮔﻔﺘﻢ: راﺳﺖ ﻣﯿﮕﯿﺪ ﺗﻮر ﺗﻮري ﻧﺒﺎﺷﻪ ...‬ ‫رﻓﺖ ﺳﻤﺖ ﺻﻨﺪوق ﺗﺎ ﺣﺴﺎب ﮐﻨﻪ و ﻣﻦ ﮔﻮﺷﯿﻢ رو ﮐﻪ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﺮاي ﺑﺎر دﻫﻢ از ﺻﺒﺢ ﺑﻬﺶ زﻧﮓ زده ﺑﻮد رو ﺗﻮ دﺳﺘﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ و‬ ‫ﺑﯿﺮون رﻓﺘﻢ ... ﺑﻮدن ﺑﺎ ﺣﺎﻣﯽ ﮐﻤﯽ ﺣﺎﻟﻢ رو ﺑﻬﺘﺮ ﮐﺮده ﺑﻮد و ﺣﺎﻻ ﻣﯿﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺑﺎ ﻣﺤﻤﺪ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻢ ...‬ ‫
- ﺳﻼم ...‬ ‫
- ﺳﻼم دﺧﺘﺮه ﺗﺨﺲ ﺑﯽ ﻣﺰه ﭼﺮا ﮔﻮﺷﯿﺖ رو ﺟﻮاب ﻧﻤﯿﺪي؟‬ ‫
- ﺧﻮب ﻫﺴﺘﯿﺪ ...‬ ‫ﻫﻨﻮز ﺷﺎﮐﯽ ﺑﻮد: ﺗﻤﺮﯾﻨﺖ رو ﮐﻪ آﺧﺮش رو ﭘﯿﭻ زدي ...‬ ‫از ﺗﻌﺠﺐ ﺧﺸﮏ ﺷﺪم: ﺷﻤﺎ از ﮐﺠﺎ ﻣﯿﺪوﻧﯿﺪ ...‬ ‫
- ﻓﮑﺮ ﮐﻦ ﺟﺎﺳﻮس داري ...‬ ‫
- ﺣﻮﺻﻠﻪ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ...‬ ‫ﺻﺪاش ﻧﮕﺮان ﺷﺪ: ﭼﯿﺰي ﺷﺪه؟‬ ‫
- ﻧﻪ ﻣﺴﺘﻘﯿﻤﺎ ... ﯾﻪ ﺟﻮراﯾﯽ از ﻫﻤﻮن ﭼﯿﺰاﯾﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ ﮐﺎره ﻣﺎ ﮔﺎﻫﯽ ﭘﯿﺶ ﻣﯿﺎد ...‬ ‫ﻟﺤﻨﺶ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﮐﺮد ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﻋﺼﺒﯽ ﺷﺪه: واﺿﺢ ﺑﮕﻮ ﺑﺒﯿﻨﻢ ...‬ ‫
- ﭼﯿﺰي ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﻧﺘﻮﻧﻢ ﺣﻠﺶ ﮐﻨﻢ ... اﻣﺎ رﻓﺘﻪ رو اﻋﺼﺎﺑﻢ ﯾﻪ زﻣﺎﻧﺎﯾﯽ ﯾﺎدم ﻣﯿﺮه ﮐﻪ ﻫﻨﻮز ﻣﺮدا زﻧﻬﺎ رو ﭼﯽ ﻣﯿﺒﯿﻨﻦ و در ﺣﻘﯿﻘﺖ‬ ‫ازﺷﻮن ﭼﯽ ﻣﯿﺨﻮان ...‬ ‫
- ﻫﻤﺮاز ...‬ ‫... داﺷﺖ ﻫﻨﻮز ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯿﮑﺮد ﮐﻪ ﮔﻮﺷﯽ رو ﺑﻪ دﺳﺖ ﭼﭙﻢ دادم و ﭼﺮﺧﯿﺪم ﮐﻪ ﺑﺮﮔﺮدم ﺳﻤﺖ ﻣﻐﺎزه ﮐﻪ ﺑﺎ دﯾﺪن ﭼﺸﻤﺎي ﺑﺮزﺧﯽ‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﮐﯿﺴﻪ ﺑﻪ دﺳﺖ ﺑﻬﻢ ﺧﯿﺮه ﺑﻮد ﮔﻮﺷﯽ ﺗﻮ دﺳﺘﻢ ﺧﺸﮏ ﺷﺪ ... ﯾﻌﻨﯽ ﺷﻨﯿﺪه ﺑﻮد؟‬ ‫ﺣﺘﻤﺎ ﺷﻨﯿﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ اﯾﻦ ﻃﻮر ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد ... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﺮا اﺳﺘﺮس ﮔﺮﻓﺘﻢ ... اﻧﮕﺎر ﻫﻤﻮن ﺣﺎﻣﯽ ﺗﺮﺳﻨﺎك ﺷﺪه ﺑﻮد ... ﺧﯿﻠﯽ‬ ‫وﻗﺖ ﺑﻮد ﮐﻪ اﯾﻦ ﻃﻮر ﻧﮕﺎه ﻧﮑﺮده ﺑﻮد ... ﮔﻮﺷﯽ رو ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﺑﻐﻞ ﮔﻮﺷﻢ: ﻣﻦ ﺑﻬﺘﻮن زﻧﮓ ﻣﯿﺰﻧﻢ ... و ﺑﺪون ﮔﻮش ﮐﺮد ﺑﻬﺶ ﻗﻄﻊ‬ ‫ﮐﺮدم ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﺑﺎ ﮐﻨﺘﺮل در ﻣﺎﺷﯿﻦ رو زد: ﺳﻮار ﺷﻮ ...‬ ‫... اﺻﻼ ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ﭼﺮا اﻧﻘﺪر ﺷﺎﮐﯽ ﺑﻮد اﯾﻦ آدم؟‬ ‫
- در ﻣﺎﺷﯿﻦ رو ﺑﺴﺖ ... اﻣﺎ ﺣﺮﮐﺖ ﻧﮑﺮد ... ﻣﻦ روي ﺻﻨﺪﻟﯽ ﮐﻤﯽ ﺟﻤﻊ ﺷﺪم و ﻧﮕﺎﻫﻢ رو ﺑﻪ ﺟﺎي اون دوﺧﺘﻢ ﺑﻪ داﺷﺒﻮرد‬ ‫ﻣﺎﺷﯿﻦ ... ﺳﮑﻮت ﮐﺮده ﺑﻮد زﯾﺮ ﭼﺸﻤﯽ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم ﮐﻪ آرﻧﺠﺶ رو ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﻟﺒﻪ ﭘﻨﺠﺮه و اﻧﮕﺸﺖ اﺷﺎره اش روي ﻟﺒﺶ ﺑﻮد‬ ‫و داﺷﺖ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮد ... اﯾﻦ ﺳﮑﻮت ﺑﻪ ﻧﻈﺮم ﺑﺎﯾﺪ ﺷﮑﺴﺘﻪ ﻣﯿﺸﺪ: ﭼﯿﺰه ... راه ﻧﻤﯽ ﯾﻮﻓﺘﯿﻢ ...‬ ‫
- ﻧﻪ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫... اﯾﻦ ﻧﻪ ﺗﺮﯾﻦ ﻧﻪ اي ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل ﺷﻨﯿﺪه ﺑﻮدم ... ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﭙﺮﺳﻢ ﭼﺮا ﮐﻪ ﺑﺪون ﻧﮕﺎه ﮐﺮدن ﺑﻬﻢ ﮔﻔﺖ: ﻣﯿﮕﯽ ﭼﯽ ﺷﺪه ﯾﺎ‬ ‫زﻧﮓ ﯾﺰﻧﻢ ﺑﻪ ﻫﻤﻮﻧﯽ ﮐﻪ ﭘﺸﺖ ﺧﻂ ﺑﻮد؟‬ ‫ﺻﺪاش ﺑﺎﻻ ﻧﻤﯿﺮﻓﺖ ... اﺣﺘﺮام ﺗﻮي ﻟﺤﻨﺶ ﻫﻢ ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر ... اﻣﺎ اﯾﻦ آدم ﺑﻠﺪ ﺑﻮد ﻃﻮري ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻪ ﮐﻪ ﻧﺘﻮﻧﯽ رو ﺣﺮﻓﺶ ﺣﺮف‬ ‫ﺑﺰﻧﯽ.‬ ‫
- ﭼﯿﺰي ...‬ ‫
- ﻧﮕﻮ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ واﻗﻌﺎ ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﻣﯿﺸﻢ ... ﻣﻦ اﮔﺮ زن ﻃﻼق ﻧﻤﯿﺪم ... اﮔﻪ رو ﻟﺒﺎس ﺣﺴﺎﺳﻢ ﭼﻮن رو ﮐﻞ دﻧﯿﺎ ﻓﻘﻂ روي دو‬ ‫ﺗﺎﺧﺎﻧﻮم ﺣﺴﺎﺳﻢ ... رو ﯾﮑﯿﺸﻮن ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ ...‬ ‫... ﻧﯿﺎزي ﺑﻮد ﺑﭙﺮﺳﻢ ﮐﯽ؟ ﮐﺪوم؟ ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯿﮑﻨﻢ ...‬ ‫
- ﮐﺴﯽ ... ﭼﯿﺰي ﺑﻬﺖ ﮔﻔﺘﻪ ...‬ ‫... ﮐﻤﯽ ﻣﮑﺚ ﮐﺮد و اﯾﻦ ﺑﺎر ﺑﺎ ﻧﮕﺮاﻧﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮي ﭘﺮﺳﯿﺪ: ﮐﺎري ﮐﺮده؟‬ ‫ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﺟﻮاب دادم: اﻟﺒﺘﻪ ﮐﻪ ﻧﻪ ﭼﺮا اﯾﻦ ﻃﻮر ﺑﺮداﺷﺖ ﮐﺮدﯾﺪ؟‬ ‫
- ﺗﻮ ﺑﮕﻮ ﭼﻪ ﻃﻮر ﺑﺮداﺷﺖ ﮐﻨﻢ از ﭼﺸﻤﺎي ﻏﻤﮕﯿﻨﺖ و ﺟﻤﻠﻪ آﺧﺮت ... اﯾﻦ ﺧﺮﯾﺪ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﺑﻮد ... ﺗﻮ ﻫﻤﻮن ﻣﻮﻗﻊ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ زﻧﮓ‬ ‫زدي ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﯽ ﭼﯿﺰي ﺑﮕﯽ درﺳﺘﻪ؟‬ ‫... زﯾﺮ ﻟﺐ اداﻣﻪ داد: از اﯾﻦ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﺗﻮ ﺟﻠﺴﻪ ﻫﻢ ﮔﻮﺷﯿﻢ رو روي ﺳﺎﯾﻠﻨﺖ ﻧﻤﯿﺬارم ...‬ ‫اﯾﻦ آدم زﯾﺮ ﺑﻢ ﻣﻦ رو در آورده ﺑﻮد ... وﻟﯽ واﻗﻌﺎ ﻧﻤﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ﭼﯽ ﺑﮕﻢ ...‬ ‫
- ﯾﮑﻢ ﻣﺤﯿﻂ ﮐﺎر ﺟﺪﯾﺪم اذﯾﺘﻢ ﻣﯿﮑﻨﻪ ... ﻣﻦ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل ﺗﻮ ﮔﺮوﻫﯽ ﻗﺮار ﻧﮕﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﻫﯿﭻ ﮐﺪوﻣﺸﻮن رو ﻧﺸﻨﺎﺳﻢ ... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ‬ ‫ﯾﮑﻢ آداﭘﺘﻪ ﺷﺪن ﺑﺮام ﺳﺨﺘﻪ ...‬ ‫
- ﻫﻤﺮاز ...‬ ‫ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺟﺪي داﺷﺖ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد و ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺷﺎﮐﯽ ﺗﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد: ﻃﻔﺮه ﻧﺮو ... ﮐﯽ از ﺗﻮ ﭼﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻪ ... ﯾﻪ‬ ‫ﮐﻼم ...‬ ‫
- ﺑﺎور ﮐﻨﯿﺪ ...‬ ‫
- ﯾﻪ ﺑﺎرم ﮔﻔﺘﻢ ﺑﺎور ﻧﻤﯿﮑﻨﻢ ...‬ ‫
- ...‬ ‫
- ﺑﺎ ﺳﮑﻮﺗﺖ ﻓﮑﺮم رو ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺟﺎﻫﺎﯾﯽ ﻣﯿﺒﺮي ﮐﻪ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺑﺮه ... ﺟﺎﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺧﻂ ﻗﺮﻣﺰه ﻣﻨﻪ و ﻣﻦ ﺑﻪ اﺣﺪي اﺟﺎزه ﻧﻤﯽ دم ﺧﻂ‬ ‫ﻗﺮﻣﺰاي ﻣﻦ رو رد ﮐﻨﻪ ...‬ ‫... دﻟﻢ ﺧﻮش ﺷﺪ ... ﺷﺎﯾﺪ ﮔﺮم ﺷﺪ ... داﺷﺘﻢ ﻣﺮدي رو ﮐﻪ اﻧﻘﺪر ﻧﮕﺮاﻧﻢ ﺑﺸﻪ؟ ﻣﺮدي ﮐﻪ ﻓﮑﺮش ﺟﺎﯾﯽ ﺑﺮه؟ ﺧﻂ ﻗﺮﻣﺰ داﺷﺘﻪ‬ ‫ﺑﺎﺷﻪ؟ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﮔﻮﺷﯿﺶ رو ﻋﺼﺒﯽ روي داﺷﺒﻮرد ﮔﺬاﺷﺖ ... اﯾﻦ ﮐﻪ ﺻﺪاش ﺑﺎﻻ ﻧﻤﯿﺮﻓﺖ ... اﯾﻦ ﮐﻪ ﺗﻮ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻧﻪ ﺷﮏ ﺑﻮد ... ﻧﻪ ﺗﺮدﯾﺪ ... ﻓﻘﻂ‬ ‫و ﻓﻘﻂ ﻧﮕﺮاﻧﯽ ﺑﻮد ... ﺑﺮاي ﻣﻦ ﻫﻤﺶ اﺣﺘﺮام ﺑﻮد ... ﻋﺰﯾﺰ ﺑﻮد‬ ‫ﺳﺮ ﺟﺎش ﮐﺎﻣﻞ ﭼﺮﺧﯿﺪ ... و ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺟﻮاب ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد ... ﮐﻼﻓﻪ ﺑﻮد و ﻋﺼﺒﯽ ...‬ ‫اﯾﻦ ﻫﻤﻮن آدﻣﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﻌﺪ از اون ﺣﺮﻓﻬﺎ ﺑﻬﺶ زﻧﮓ زده ﺑﻮدم ... ﭘﺲ ﻣﻦ ﺑﻪ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﺑﯿﺸﺘﺮ اﯾﻦ روزﻫﺎ اﻋﺘﻤﺎد‬ ‫ﻧﺪاﺷﺘﻢ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﻫﻤﯿﺸﻪ درﺳﺖ زﻧﺪﮔﯽ ﮐﺮدم ...‬ ‫
- ﻫﻤﺮاز ... ذره اي ﺑﻪ اﯾﻦ ﺷﮏ ﻧﺪارم ... ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯿﮑﻨﻢ اذﯾﺘﻢ ﻧﮑﻦ و ﺑﮕﻮ ﭼﯽ ﺷﺪه ...‬ ‫
- ﮐﺎر ﮔﺮداﻧﻤﻮن آدﻣﯽ ﮐﻪ ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﻢ زﯾﺎد ﺑﻬﺶ اﻋﺘﻤﺎد ﮐﻨﻢ ...‬ ‫
- ﺣﺮﮐﺘﯽ ﮐﺮده؟‬ ‫
- ﺣﺮﻓﺎش رو دوﺳﺖ ﻧﺪارم ... اﻣﺎ ﻧﮕﺮان ﮐﻨﻨﺪه ﻧﯿﺴﺖ ﻣﻦ ﺧﻮدم ...‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﺶ رو ازم ﮔﺮﻓﺖ ... ﺑﺎ اﻧﮕﺸﺖ اﺷﺎره اش ﺿﺮﺑﻪ اي ﺑﻪ ﻓﺮﻣﻮن زد: ﭘﯿﺸﻨﻬﺎدي داده؟‬ ‫
- ﻧﻪ ...‬ ‫
- ﻫﻤﻪ اﯾﻨﻬﺎ واﻗﻌﺎ ﻧﻪ؟‬ ‫
- اﻟﺒﺘﻪ ﮐﻪ واﻗﻌﺎ ... ﺑﺒﯿﻨﯿﺪ ﻣﻦ ﺗﻤﺎم اﯾﻦ ﺳﺎﻟﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﮐﺎر ﮐﺮدم ... آدﻣﻬﺎﯾﯽ ﺑﻪ ﭘﺴﺘﻢ ﺧﻮردن ﮐﻪ ﮐﻤﯽ ﺟﺎده ﺧﺎﮐﯽ ﻣﯿﺰدن ... ﺑﯿﺸﺘﺮ‬ ‫از ﺷﺶ ﺳﺎﻟﻪ دارم ﺗﻨﻬﺎ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯿﮑﻨﻢ ... ﮔﺎﻫﯽ ﻣﺴﺎﺋﻠﯽ ﺑﻮده ﻣﻦ ﺑﻠﺪم درﺳﺘﺶ ﮐﻨﻢ ...‬ ‫
- اﯾﻦ ﺑﺎر ﻣﻦ درﺳﺘﺶ ﻣﯿﮑﻨﻢ ...‬ ‫... ﺗﺮﺳﯿﺪم: ﻧﻪ ... ﯾﻌﻨﯽ اﺻﻼ ...‬ ‫
- ﻫﻤﺮاز اداﻣﻪ ﻧﺪه ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﻢ ...‬ ‫
- ﯾﻌﻨﯽ ﭼﯽ؟‬ ‫... ﻣﺎﺷﯿﻦ رو روﺷﻦ ﮐﺮد: ﯾﻌﻨﯽ ﻫﻤﯿﻦ ... ﻓﺮدا ﻣﯿﺎم دﻧﺒﺎﻟﺖ و ﻣﯿﺮﯾﻢ ﺳﺮﮐﺎرت ...‬ ‫
- ﻧﻪ ... ﻣﺎ ﻫﺮﮔﺰ ﻫﻤﭽﯿﻦ ﮐﺎري ﻧﻤﯿﮑﻨﯿﻢ ...‬ ‫
- ﺑﺎﺷﻪ ... ﻣﻦ زﻧﮓ ﻣﯿﺰﻧﻢ ﺑﻪ ﺳﯿﺎوش ﺷﮏ ﻧﺪارم آدرس رو ﺑﻬﻢ ﻣﯿﺪه ...‬ ‫... اﯾﻦ آراﻣﺸﯽ ﮐﻪ ﺗﻮش ﻣﻮج ﻣﻮج ﺣﺴﺎﺳﯿﺖ و ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ ﺑﻮد ... اﯾﻦ ﺳﺮدي ﮐﻼم و ﻟﺤﻦ دﺳﺘﻮري ﺧﻄﺮ ﻧﺎك ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﺑﭽﻪ ﮐﻪ ﻧﯿﺴﺘﻢ ... آﺑﺮوم ﻣﯿﺮه ...‬ ‫
- ﻫﻤﺮاز ... ﻣﻦ ﭘﺨﺘﻪ ﺗﺮ از اوﻧﯽ ﻫﺴﺘﻢ ﮐﻪ آﺑﺮوت رو ﺑﺒﺮم ... ﻣﻦ ﻓﺮدا ﻣﯿﺎم دﻧﺒﺎﻟﺖ ... ﺑﺤﺚ ﻫﻢ ﻧﺪارﯾﻢ ...‬ ‫دﻟﻢ زﯾﺮ و رو ﻣﯿﺸﺪ ﭘﯿﭻ ﻣﯿﺨﻮرد ﺗﺎب ﻣﯿﺨﻮرد ... ﺣﺎﻟﺖ ﺗﻬﻮع ﺑﻬﻢ دﺳﺖ ﻣﯿﺪاد ... ﻧﻔﺴﻢ ﻣﯿﺮﻓﺖ و ﺑﻪ ﺑﺮﮔﺸﺘﺶ ﺧﯿﻠﯽ اﻋﺘﻤﺎدي‬ ‫ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... دﯾﺸﺐ اﺻﻼ ﻧﺨﻮاﺑﯿﺪه ﺑﻮدم ﺑﻌﺪ از اون ﮐﻪ اون ﻫﻤﻪ ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ از ﻫﻢ ﺟﺪا ﺷﺪه ﺑﻮدﯾﻢ ... ﺑﻌﺪ از اون ﮐﻪ ﻣﺤﻤﺪ زﻧﮓ زده‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﺑﻮد و ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدم ﺣﻮﺻﻠﻪ ﺣﺮف زدن ﻧﺪارم و اوﻧﻢ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد وﻗﺘﯽ از ﺟﻨﻮب ﮐﻪ ﺗﻮش ﻓﯿﻠﻢ ﺑﺮداري داﺷﺖ ﺑﺮﮔﺮده ﻣﯿﺪوﻧﻪ ﭼﻪ ﻃﻮر‬ ‫ﺳﻪ ﺗﺎ ﻧﺮﯾﻤﺎن از ﺑﻐﻞ ﻧﺮﯾﻤﺎن در ﺑﯿﺎره ... ﭼﺸﻤﺎم ﻣﯿﺴﻮﺧﺖ ...‬ ‫ﻣﻘﻨﻌﻪ ام رو روي ﺳﺮم ﮐﻤﯽ ﻣﺮﺗﺐ ﺗﺮ ﮐﺮدم ... ﺗﮏ زﻧﮕﺶ راس ﺳﺎﻋﺖ روي ﮔﻮﺷﯿﻢ ﯾﻌﻨﯽ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﻨﺘﻈﺮه ... رﻧﮕﻢ ﮐﻤﯽ ﭘﺮﯾﺪه ﺑﻮد‬ ‫... دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... ﻟﺸﮕﺮ ﮐﺸﯽ دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... اﻣﺎ ﺧﻮدش رو ... ﻣﻦ اﯾﻦ ﺣﺎﻣﯽ ﺗﻮ ﻓﮑﺮ ﭘﺸﺖ ﻓﺮﻣﻮن رو ... ﻣﻦ اﯾﻦ آدم ﺑﺎ اﯾﻦ‬ ‫ﺳﻼم ﻗﺎﻃﻊ رو ... ﻣﻦ اﯾﻦ ﻣﺮد ﺧﻮش ﭘﻮش ﺟﺪي رو ... ﻣﻦ ﺣﺘﯽ ﺑﻮي ادﮐﻠﻦ ﻣﺨﻠﻮط ﺷﺪه ﺑﺎ ﺑﻮي ﺳﯿﮕﺎرش رو ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ‬ ‫دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ ...‬ ‫
- ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﺎ ﻫﻤﯿﻦ ﺗﯿﭗ ﻣﯿﺮي ﺳﺮﮐﺎر؟‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺧﻮدم اﻧﺪاﺧﺘﻢ ... از ﻧﻈﺮ ﺧﻮدم ﮐﻪ اﯾﺮادي ﻧﺪاﺷﺖ: ﺑﻠﻪ ﭼﻪ ﻃﻮر ﻣﮕﻪ؟‬ ‫
- ﻫﯿﭽﯽ ... ﭼﯿﺰي ﺧﻮردي؟‬ ‫ﮐﻤﯽ دﻟﺨﻮر ﺟﻮاب دادم: ﻧﻪ ...‬ ‫
- از رﻧﮓ و روت ﻣﻌﻠﻮﻣﻪ دﯾﺮت ﻧﺸﺪه؟ اول ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ ﺑﺨﻮر ...‬ ‫
- ﻧﻪ ...‬ ‫ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ و ﺑﺮ ﻋﮑﺲ ﻧﮕﺎه ﺳﺮد ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ ﻗﺒﻠﺶ اﯾﻦ ﺑﺎر ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻣﺜﻞ ﺗﻤﺎم اﯾﻦ ﻣﺪت آﺧﺮ ﺷﺪ: دﻟﺨﻮري ﺧﺎﻧﻮم ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ؟‬ ‫
- ﻣﻦ ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﻧﯿﺴﺘﻢ ... و اﯾﻨﮑﻪ ... اﻻن واﻗﻌﺎ زﻣﺎن اﯾﻨﻪ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ از ﻟﺒﺎﺳﻢ و ﻏﺬام ﺑﭙﺮﺳﯿﺪ؟‬ ‫
- ﻣﻌﻠﻮﻣﻪ ﮐﻪ زﻣﺎن اوﻧﻪ ... ﻣﻦ ﺑﺮام ﻣﻬﻤﻪ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺣﻮاﺳﺖ ﺑﻪ ﺧﻮدت ﺑﺎﺷﻪ ... ﯾﻌﻨﯽ ﻣﻦ ﻣﯿﺨﻮام ﮐﻪ ﺗﻮ ﻓﻘﻂ ﺣﻮاﺳﺖ ﺑﻪ ﺧﻮدت ﺑﺎﺷﻪ‬ ‫ﺑﻘﯿﻪ اش رو درﺳﺖ ﻣﯿﮑﻨﻢ ...‬ ‫دﻟﻢ ﻟﺮزﯾﺪ ... ﭼﻪ ﻃﻮر ﻣﯿﺸﺪ اﯾﻦ آدم ﺑﺎ اﯾﻦ ﻟﺤﻦ اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﻫﺎ رو ﺑﮕﻪ و دﻟﻢ ﻧﻠﺮزه ... ﭼﻪ ﻃﻮر اﯾﻦ آدم ﺳﺨﺖ ﮐﻪ ﯾﻪ روزي ﺗﻮ‬ ‫اﺗﺎﻗﺶ زاﻧﻮ ﻫﺎم ﻣﯿﻠﺮزﯾﺪ ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺷﺪ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﺮدي ﮐﻪ ﻫﺮ ﺟﻤﻠﻪ اش ﻣﺜﻞ ﻧﻮازش ﺑﻮد؟ دﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﯿﻨﻪ ﺗﮑﯿﻪ دادم ﺑﻪ ﺻﻨﺪﻟﯽ ﻣﺎﺷﯿﻦ‬ ‫... ﻟﺒﺨﻨﺪ ﮐﻮﺗﺎﻫﯽ زد: ﻗﻬﺮ ﮐﺮدﻧﺖ ﻣﺜﻞ ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺳﺖ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﻗﻬﺮ ﻧﯿﺴﺘﻢ ... ﻓﻘﻂ دوﺳﺖ ﻧﺪارم ﮐﻨﺘﺮل زﻧﺪﮔﯿﻢ از دﺳﺘﻢ در ﺑﺮه ...‬ ‫
- ﻣﻨﻢ دﻗﯿﻘﺎ ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺧﺎﻃﺮ دارم ﺑﺎﻫﺎت ﻣﯿﺎم ... ﭼﻮن ﻣﻨﻢ اﺻﻼ ﺑﻪ ﮐﺴﯽ ﻫﻤﭽﯿﻦ اﺟﺎزه اي ﻧﻤﯿﺪم ...‬ ‫
- ﺑﺎور ﮐﻨﯿﺪ ﭼﯿﺰ ﺧﺎﺻﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﻣﻦ اﺻﻼ ﺑﺰرﮔﺶ ﮐﺮدم ...‬ ‫اﺧﻤﺎش رﻓﺖ ﺗﻮ ﻫﻢ: ﺗﻮ از ﭼﯽ ﻣﯿﺘﺮﺳﯽ؟‬ ‫
- از اﯾﻦ ﮐﻪ ... ﺑﺎﺑﺎ اﻻن ﻣﯿﮕﻦ رﻓﺘﻪ ﺑﺰرﮔﺘﺮش رو آورده ... ﻣﻦ ﻫﻤﯿﺸﻪ دﺧﺘﺮ ﻣﺴﺘﻘﻠﯽ ﺑﻮدم ...‬ ‫ﻣﻦ اﯾﻦ ﻟﺤﻦ ﻧﻮازش ﮔﻮﻧﻪ اش رو ﻫﯿﭻ وﻗﺖ اﻧﻘﺪر واﺿﺢ ﻧﺸﻨﯿﺪه ﺑﻮدم: ﻣﻦ ﺑﺰرﮔﺘﺮ از ﺗﻮ ام ... اﻣﺎ ﺑﺰرﮔﺘﺮت ﻧﯿﺴﺘﻢ ... ﺗﻮ ﺑﻬﺶ‬ ‫اﺣﺘﯿﺎﺟﯽ ﻧﺪاري ... ﻣﻦ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺧﻮدم دارم ﻣﯿﺎم ... ﺑﺮاي ﺧﻮدم و ﺣﺴﺎﺳﯿﺖ ﻫﺎم ﮐﻪ ﺷﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮت ﮐﻤﯽ زﯾﺎدي ﻫﻢ ﺑﯿﺎد ... اﻣﺎ‬ ‫ﺑﺎور ﮐﻦ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺳﺮ ﺗﻮ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮدم رو ﮐﻨﺘﺮل ﻣﯿﮑﻨﻢ ... ﻣﻦ ﺑﻬﺖ ﻗﻮل ﻣﯿﺪم ﻫﯿﭻ ﮐﺎري ﻧﮑﻨﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺿﺮرت ﺗﻤﻮم ﺷﻪ ...‬ ‫
- ﻣﻦ دوﺳﺖ ﻧﺪارم ﺷﻤﺎ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﯿﺪ ﺷﻐﻞ ﻣﻦ ... ﯾﻌﻨﯽ ﻣﯿﺪوﻧﻢ ﮐﻪ دﯾﺪﮔﺎه اﮐﺜﺮ آدم ﻫﺎ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺷﻐﻞ ﭼﯿﻪ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- ﺑﻪ ﺷﻐﻠﺖ اﺣﺘﺮام ﻣﯿﺬارم ﭼﻮن ﺑﻪ ﺗﻮ اﺣﺘﺮام ﻣﯿﺬارم ... ﻣﻦ ﺣﺘﯽ دﻗﯿﻖ ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ﭼﯽ ﺷﺪه ...‬ ‫ﻣﺎﺷﯿﻦ رو ﭘﺎرك ﮐﺮد و ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ: ﺑﻬﺖ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدم ﻣﻦ ﻧﻤﯽ ذارم آدم ﺑﺪا اذﯾﺘﺖ ﮐﻨﻦ ... ﺣﺎﻻ ﻫﻢ ﺑﻬﻢ اﻋﺘﻤﺎد ﮐﻦ و ﭘﯿﺎده‬ ‫ﺷﻮ ...‬ ‫ﮐﯿﻔﻢ رو روي دوﺷﻢ ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﮐﺮدم ... ﯾﻪ ﭘﺎم ﻣﯿﺮﻓﺖ ﺟﻠﻮ و ﯾﮑﯽ ﻣﯿﺮﻓﺖ ﻋﻘﺐ ... در ﺗﻤﺎم اﯾﻦ 4 ﺳﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﮐﺎرم و درﺳﻢ اﯾﻦ ﺑﻮد‬ ‫اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎ ﯾﻪ ﻣﺮد اون ﻫﻢ ﻣﺮدي ﮐﻪ ﻫﯿﭻ ﻧﺴﺒﺖ ﺗﻨﺎﺳﺒﯽ ﺑﺎ اﯾﻦ ﺷﻐﻞ ﻧﺪاﺷﺖ وارد ﮔﺮوه ﻣﯿﺸﺪم ... در ﻗﺪﯾﻤﯽ ﭘﻼﺗﻮ رو ﺑﺎ‬ ‫ﻫﻞ ﮐﻮﭼﯿﮑﯽ ﺑﺎز ﮐﺮد و ﺑﺎ ﻫﻢ وارد ﺣﯿﺎط ﮐﻮﭼﯿﮏ و ﻗﺪﯾﻤﯽ ﺷﺪﯾﻢ ... ﺳﻮﺋﯿﭽﺶ رو ﺗﻮي ﺟﯿﺒﺶ ﮔﺬاﺷﺖ و ﻗﺪم ﻫﺎي ﺑﻠﻨﺪش رو‬ ‫ﺑﺎ ﻣﻦ ﺗﻨﻈﯿﻢ ﮐﺮد ...‬ ‫ﺟﻠﻮي در رﺳﯿﺪﯾﻢ و در رو ﺑﺮام ﺑﺎز ﮐﺮد و ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ اﺟﺎزه داد اول ﻣﻦ رد ﺑﺸﻢ ... اﻣﺎ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﺑﯿﺶ از ﺣﺪ ﺟﺪي و ﭘﺮ از ﻓﮑﺮ ﺑﻮد ...‬ ‫وارد ﻫﻤﻬﻤﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﮐﻪ ﻗﺎﻃﯽ ﺷﺪه ﺑﻮد ﺑﺎ ﺑﻮي ﺳﯿﮕﺎر ﺷﺪﯾﻢ ... ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻫﺮ ﮐﺴﯽ دﻧﺒﺎل ﮐﺎري ﺑﻮد و ﭘﻮﯾﺎن ﺳﻨﺎرﯾﻮ ﺑﻪ دﺳﺖ‬ ‫داﺷﺖ ﺑﺎ ﮔﺮﯾﻤﻮر ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯿﮑﺮد ... ﮐﻪ از دور ﺻﺪاي دﺳﺘﯿﺎر ﻧﺮﯾﻤﺎن رو ﺷﻨﯿﺪم: ﺧﺎﻧﻮم ﭘﺎﮐﺰاد ﮐﻤﯽ دﯾﺮ ﮐﺮدﯾﺪ ... ﻧﺮﯾﻤﺎن ﺷﺎﮐﯿﻪ ...‬ ‫اﻣﺎ ...‬ ‫ﺑﺎ دﯾﺪن ﺣﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮم اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد ﺧﺸﮏ ﺷﺪ: ﭼﯿﺰه ... ﻣﻬﻤﺎن دارﯾﻢ؟‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﺑﺪون اﯾﻨﮑﻪ ﺑﺬاره ﻣﻦ ﺟﻮاب ﺑﺪم دﺳﺘﺶ رو دراز ﮐﺮد و دﺳﺖ داد: ﺳﻼم ... ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ﮐﻪ وﺳﻂ ﮐﺎرﺗﻮن اوﻣﺪم ...‬ ‫رﺿﺎ ﮐﻪ ﭘﺴﺮ ﻗﺪ ﺑﻠﻨﺪ و دﯾﻼﻗﯽ ﺑﻮد و ﺟﻠﻮ ﻣﻮﻫﺎش ﻫﻢ رﯾﺨﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎي ﮔﺮد ﺷﺪه ﺑﺎ دﺳﺖ اﺷﺎره ﮐﺮد: ﻧﻪ ﺧﻮش اوﻣﺪﯾﺪ آﺧﻪ‬ ‫ﻣﺎ ﻣﻌﻤﻮﻻ ﺗﻮ ﺗﻤﺮﯾﻦ ﻫﺎي ﺳﺮ ﺻﺒﺤﻤﻮن ﻣﻬﻤﺎن ﻧﺪارﯾﻢ ... ﺧﻮش اوﻣﺪﯾﺪ ...‬ ‫ﺑﻘﯿﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻫﻢ ﺣﻮاﺳﺸﻮن رﻓﺖ ﭘﯽ ﻣﺮدي ﮐﻪ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻃﺮز راه رﻓﺘﻦ و ﻧﮕﺎﻫﺶ ... ﻫﻢ ﺟﺪﯾﺘﺶ ﺗﻮ ﻗﺪم ﺑﺮداﺷﺘﻦ و ﻫﻢ‬ ‫ﻟﺒﺎﺳﻬﺎي رﺳﻤﯿﺶ ... ﻫﯿﭻ ﺗﻨﺎﺳﺒﯽ ﺑﺎ ﻣﺤﯿﻂ ﺷﻠﻮغ و در ﻫﻢ و ﭘﺮ از ﮐﺎﻏﺬ اوﻧﺠﺎ ﻧﺪاﺷﺖ ...‬ ‫رﺿﺎ از ﻣﺎ ﮐﻤﯽ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﮔﺮﻓﺖ: ﺑﺮم ﺑﻪ ﻧﺮﯾﻤﺎن ﺑﮕﻢ ﺑﯿﺎد ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﮐﻤﯽ ﺳﺮش رو ﺑﻪ ﮔﻮﺷﻢ ﻧﺰدﯾﮏ ﮐﺮد: ﻧﺮﯾﻤﺎن ﻫﻤﻮن ﮐﺎرﮔﺮداﻧﺘﻮﻧﻪ؟‬ ‫
- ﺑﻠﻪ ...‬ ‫ﻧﺮﯾﻤﺎن از ﭘﺸﺖ ﺻﺤﻨﻪ اوﻣﺪ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﯾﻪ ﺟﻮراﯾﯽ رو ﺳﺮش اﻧﮕﺎر دوﺗﺎ ﺷﺎخ ﺳﺒﺰ ﺷﺪه ﺑﻮد ... رﺿﺎ ﺑﯿﺦ ﮔﻮﺷﺶ داﺷﺖ ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ‬ ‫ﻣﯿﮕﻔﺖ ... ﻧﺮﯾﻤﺎن ﻧﮕﺎﻫﺶ اﻣﺎ ﻣﻮﻧﺪه ﺑﻮد ﺑﻪ ﺣﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﮐﻨﺎر ﻣﻦ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد ... ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم اﺧﻤﺎي ﺣﺎﻣﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺗﺮﺳﻨﺎك‬ ‫ﺗﻮي ﻫﻢ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ...‬ ‫ﻧﺮﯾﻤﺎن ﮐﻤﯽ زودﺗﺮ ﺑﻪ ﺧﻮدش اوﻣﺪ و ﺳﻌﯽ ﮐﺮد ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﺼﻨﻮﻋﯿﺶ رو ﭘﻬﻦ ﺗﺮ ﮐﻨﻪ ... دﺳﺘﺶ رو دراز ﮐﺮد: ﺳﻼم ... ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ از‬ ‫اوﻧﺠﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﺎ ﻣﻮﻗﻊ ﺗﻤﺮﯾﻦ ﻫﺎ ﻣﻌﻤﻮﻻ ﻣﻬﻤﺎن ﻧﺪارﯾﻢ ﮐﻤﯽ اﯾﻨﺠﺎ ﺑﻬﻢ رﯾﺨﺘﻪ اﺳﺖ ... ﻫﻤﺮاز اﯾﻦ رو ﻣﯿﺪوﻧﻪ ...‬ ‫... ﻣﺘﻠﮏ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد و اﯾﻦ واﺿﺢ ﺑﻮد ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ از ﭘﺸﺖ ﮐﺎﻣﻼ ﮐﻨﺎرم ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺖ و ﻣﻦ در ﮐﻤﺎل ﺗﻌﺠﺐ ﺣﺲ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﭼﻪ ﻃﻮر اﻧﮕﺸﺘﻬﺎي ﺳﺮد از اﺳﺘﺮﺳﻢ ﻗﻔﻞ ﺷﺪن ﺗﻮ‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﺗﺮﯾﻦ دﺳﺘﻬﺎي دﻧﯿﺎ ... اﯾﻦ ﮐﺎرش ﺑﺎ ﺗﻤﺎم آراﻣﺸﯽ ﮐﻪ ﺑﻬﻢ داد ... ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ از ﺧﺠﺎﻟﺖ ﯾﻪ ﻗﻄﺮه ﻋﺮق از ﭘﺸﺘﻢ راه ﺑﯿﻮﻓﺘﻪ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- اﯾﺸﻮن دﮐﺘﺮ اﻧﺘﻈﺎم ﻫﺴﺘﻨﺪ ...‬ ‫... ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﻢ اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﺟﺎش ﻫﺴﺖ ﯾﺎ ﻧﻪ وﻟﯽ اوﻟﯿﻦ ﭼﯿﺰي ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮم رﺳﯿﺪ ... ﭼﻪ ﻃﻮر ازم اﻧﺘﻈﺎر داﺷﺘﻦ ﺗﻮ ﻋﺠﯿﺐ‬ ‫ﺗﺮﯾﻦ ﻣﻮﻗﻌﯿﺖ زﻧﺪﮔﯿﻢ درﺳﺖ ﻫﻢ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻢ ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ اﺧﻤﺎش رو ﺑﯿﺸﺘﺮ ﮐﺮد ﺗﻮ ﻫﻢ: ﻣﻦ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﻣﺤﯿﻂ ﮐﺎري ﻫﻤﺮاز رو ﺑﺒﯿﻨﻢ ... ازش ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﮐﻪ ﻫﻤﺮاﻫﺶ ﺑﺎﺷﻢ ...‬ ‫ﻧﺮﯾﻤﺎن ﺑﻪ وﺿﻮح از ﻟﺤﻦ و ﺟﻤﻠﻪ ﺣﺎﻣﯽ ﺟﺎ ﺧﻮرد اﻣﺎ ﺧﻮدش رو ﺧﯿﻠﯽ ﻧﺒﺎﺧﺖ: ﻫﻤﺮاز ﯾﮑﯽ از ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﺑﺎزﯾﮕﺮﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺗﺎ ﺑﻪ‬ ‫ﺣﺎل دﯾﺪم ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ: ﺗﻮ اﯾﻦ ﺷﮑﯽ ﻧﺪارم ... ﺑﺎ آﻗﺎي ﭘﺎﯾﻨﺪه ﻫﻢ ﮐﻪ ﺣﺮف زدم ﻧﻈﺮﺷﻮن ﺑﻪ ﺑﺎ اﺧﻼق ﺑﻮدن و ﻫﻨﺮﻣﻨﺪ ﺑﻮدﻧﺶ ﺑﻮد ...‬ ‫... از ﺷﻨﯿﺪن اﺳﻢ ﭘﺎﯾﻨﺪه ... ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﻣﺴﺌﻮل دادن ﻣﺠﻮز ﻫﺎ ﺑﻮد رﻧﮓ ﻧﺮﯾﻤﺎن ﭘﺮﯾﺪ ... ﻫﻢ ﻣﻦ ﺟﺎ ﺧﻮردم ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ: ﻫﻤﺮاز ﺑﺮاي ﻣﻦ ﺑﺴﯿﺎر ﻋﺰﯾﺰه ... ﻫﺮ ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ اوﻧﻪ ﺑﺮاي ﻣﻦ ﻣﻬﻤﻪ ...‬ ‫اﯾﻦ ﺑﺎر رﺿﺎ ﻫﻢ از اﯾﻦ ﺟﺪﯾﺖ رﻧﮕﺶ ﭘﺮﯾﺪ ... ﺑﻪ ﻣﺴﺌﻮل ﺗﺪارﮐﺎت داد زد: آﻗﺎ رﻣﻀﺎن ﭼﺎﯾﯽ ﺑﯿﺎرﯾﺪ ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﺑﺎ دﺳﺖ ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺻﺤﻨﻪ اﺷﺎره ﮐﺮد: ﻣﯿﺘﻮﻧﯿﻢ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﯿﻢ؟!‬ ‫ﺳﺮدي ﻟﺤﻨﺶ ﺻﺪاﻫﺎي اﻃﺮاف رو ﮐﺎﻣﻼ ﺧﺎﻣﻮش ﮐﺮد ... ﻧﺮﯾﻤﺎن ﺑﻠﻪ اﻟﺒﺘﻪ آروﻣﯽ ﮔﻔﺖ و راه اﻓﺘﺎد ...‬ ‫ﺑﺎ اﻟﺘﻤﺎس ﺣﺎﻣﯽ رو ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ... دﺳﺘﻢ روﮐﻤﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻓﺸﺎر داد و ﮐﻤﯽ ﺳﺮش رو ﺧﻢ ﮐﺮد: درﺳﺘﺶ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﻧﮕﺮان ﻫﻢ ﻧﺒﺎش ...‬ ‫ﺑﺮو ﺑﻪ ﮐﺎرت ﺑﺮس ...‬ ‫
- ﺣﺎﻣﯽ ... !‬ ‫اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر ﺑﻮد ﺑﺎ اﺳﻢ ﺻﺪاش ﻣﯿﮑﺮدم ... از اﺳﺘﺮس ﺑﻮد و ﺧﺠﺎ ﻟﺖ ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ...‬ ‫
- ﺟﺎﻧﻢ ...‬ ‫ﻏﺮق ﻧﮕﺎه ﺟﺬاﺑﺶ ﺷﺪه ﺑﻮد ... دﺳﺘﻢ رو آروم آورد ﺑﺎﻻ و ﺑﯽ ﺧﺠﺎﻟﺖ از ﮐﺴﯽ ﺟﻠﻮي اون ﻫﻢ ﻧﮕﺎه ﺑﻮﺳﻪ آروﻣﯽ ﺑﻪ ﭘﺸﺖ دﺳﺘﻢ زد‬ ‫و رﻓﺖ ...‬ ‫... ﺧﺸﮏ ﺷﺪه ﻧﮕﺎﻫﺶ رو ﮐﺮدم ﮐﻪ ﻣﺤﮑﻢ و ﺑﺎ ﺻﻼﺑﺖ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻧﺮﯾﻤﺎن وارد اﺗﺎﻗﺶ ﺷﺪ ... دﯾﮕﻪ اﺳﺘﺮس ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... دﺳﺘﻢ رو‬ ‫ﺗﻮي ﻣﺸﺘﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ ... اﻧﮕﺎر ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﺣﺲ اون ﺟﺎﻧﻢ ... اون ﺣﻀﻮر ... اون ﺑﻮﺳﻪ رو ﻣﺤﮑﻢ ﻧﮕﻪ دارم ... ﻣﺤﮑﻢ ﻧﮕﻪ دارم ﭘﺮواز‬ ‫ﻧﮑﻨﻪ ... ﻋﯿﻦ اون ﺷﺎﭘﺮﮐﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ دل ﻣﻦ در ﺣﺎل ﭘﺮواز ... ﻫﻤﻮن ﺷﺎﭘﺮﮐﯽ ﮐﻪ ﺑﺎل ﺑﺎل زدﻧﺶ ﻣﻦ رو ﺗﻮ ﺧﻠﺴﻪ وﺳﻂ ﺟﻤﻊ ﮐﻪ‬ ‫ﺑﯿﺸﺘﺮﺷﻮن داﺷﺘﻦ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﺎ ﻣﺤﺒﺘﯽ ﻣﯿﺰدن ﺑﺎﯾﺴﺘﻢ و ﺣﺮﮐﺘﯽ ﻧﮑﻨﻢ ...‬ ‫ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ﭼﻪ ﻗﺪر ﮔﺬﺷﺖ ... ﻣﻦ ﮐﻪ اﻧﮕﺎر اﺻﻼ ﺗﻮ اﯾﻦ دﻧﯿﺎ ﻧﺒﻮدم ... ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺣﺘﯽ رو ﻧﻤﺎﯾﺸﻨﺎﻣﻪ ﺗﻤﺮﮐﺰ ﮐﻨﻢ ... ﭼﺸﻢ دوﺧﺘﻪ‬ ‫ﺑﻮدم ﺑﻪ ﻣﺴﯿﺮي ﮐﻪ ﺣﺎﻣﯽ ﺑﺎ ﻧﺮﯾﻤﺎن رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ...‬ ‫ﭘﻮﯾﺎن: ﻫﻤﺮاز دل ﺑﺪه ﺑﻪ ﮐﺎر ... اﻟﺒﺘﻪ اﻧﮕﺎر دﻟﺖ ﺑﺎ اون آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ﺟﺬاب رﻓﺘﻪ ﺗﻮ اﺗﺎق ﭘﺸﺘﯽ ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم: ﺳﺮ ﺑﻪ ﺳﺮم ﻧﺬارﯾﺪ ...‬ ‫
- آدم ﺑﺎﺣﺎﻟﯿﻪ ... زﯾﺮ ﭘﻮﺳﺘﯽ ﺣﺎل ﻧﺮﯾﻤﺎن رو ﮔﺮﻓﺖ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺣﺮﻓﯽ ﺑﺰﻧﻢ ﮐﻪ دﺳﺘﺶ رو ﺗﻮ ﻫﻮا ﺗﮑﻮن داد: اﯾﻦ آﻗﺎي دﮐﺘﺮﺗﻮن ... ﻣﺜﻞ ﻫﺮ ﺟﻨﺘﻠﻤﻦ دﯾﮕﻪ اي ﺑﺮﺧﻮرد ﮐﺮد ... اوﻣﺪ ﮐﻪ‬ ‫ﺟﺎي ﭘﺎش رو ﻣﺤﮑﻢ ﮐﻨﻪ ... ﺑﺮاي دﺧﺘﺮ ﮐﻪ اﻋﺘﺮاف ﮐﺮد ﺑﺮاش ﺧﯿﻠﯽ ﻋﺰﯾﺰه ...‬ ‫ﻫﻤﻮن ﻣﻮﻗﻊ ﻧﺮﯾﻤﺎن ﻋﺼﺒﯽ و رﻧﮓ ﭘﺮﯾﺪه از اﺗﺎق ﺑﯿﺮون اوﻣﺪ و ﺣﺎﻣﯽ ﺟﺪي ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰي ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﺴﺘﻢ از ﻧﮕﺎﻫﺶ ﺑﺨﻮﻧﻢ ...‬ ‫ﻧﺮﯾﻤﺎن: ﺑﭽﻪ ﻫﺎ اﻣﺮوز ﺗﻤﺮﯾﻦ ﺗﻌﻄﯿﻠﻪ ﻣﻦ ﯾﮑﻢ ﺳﺮ درد دارم ... ﺧﺎﻧﻮم ﭘﺎﮐﺰاد ﻓﺮدا ﺳﺎﻋﺖ ده اﯾﻨﺠﺎ ﺑﺎﺷﯿﺪ ...‬ ‫... ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﺑﻪ ﭘﺎﮐﺰاد ﮔﻔﺘﻨﺶ ﺑﺨﻨﺪم ... ﺑﻪ ﻗﯿﺎﻓﻪ داﻏﻮﻧﺶ دل ﺑﺴﻮزوﻧﻢ ... ﺣﺎﻣﯽ اﻣﺎ ﻗﯿﺎﻓﻪ اش ﺗﺮﺳﻨﺎك ﺗﺮ ﻫﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد ...‬ ‫ﺑﺨﺎري ﻣﺎﺷﯿﻦ رو زﯾﺎد ﮐﺮد: ﮐﺠﺎ دوﺳﺖ داري ﺑﺮﯾﻢ؟‬ ‫
- ﭼﯿﺰه ...‬ ‫
- ﻫﻤﺮاز ﻓﻌﻞ و ﺟﻤﻊ ﺑﺒﻨﺪي ﺑﺪ ﺟﻮر ﺷﺎﮐﯽ ﻣﯿﺸﻢ ...‬ ‫واﻗﻌﺎ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪم ... راﺳﺖ ﻣﯿﮕﻔﺖ ﮔﻠﻨﺎر اﯾﻦ رودﺧﻮﻧﻪ ﻧﺒﻮد ... ﺳﯿﻞ ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﺑﯿﻨﺘﻮن ﭼﯽ ﮔﺬﺷﺖ ...‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺘﺶ اﻧﺪاﺧﺖ: ﻣﺮدوﻧﻪ ﺑﻮد ...‬ ‫ﺑﻌﺪ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ: ﺑﺎ ﯾﻪ ﮔﭻ ﻗﺮﻣﺰ ﺑﺮاش ﮐﺸﯿﺪم ﮐﻪ ﺧﻂ ﻗﺮﻣﺰﻫﺎ ﮐﺠﺎﺳﺖ ... اﻣﺎ از ﺣﺎﻻ دارم ﺑﻬﺖ ﻣﯿﮕﻢ ... ﻫﺮ ﭼﯿﺰ ﺧﺎرج از‬ ‫ﺧﻄﯽ از اﯾﻦ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﮔﻔﺖ ﯾﺎ ﻋﻤﻞ ﮐﺮد ... ﻫﻤﻮن ﻣﻮﻗﻊ ... ﺑﺎزﻫﻢ ﺗﺎﮐﯿﺪ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﻫﻤﻮن ﻣﻮﻗﻊ ﯾﻪ زﻧﮓ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﯿﺰﻧﯽ ...‬ ‫
- رﻧﮕﺶ ﭘﺮﯾﺪه ﺑﻮد ...‬ ‫
- دﻓﻌﻪ دﯾﮕﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺪﺗﺮ از رﻧﮓ ﭘﺮﯾﺪﮔﯽ ﺑﺮاش ﭘﯿﺶ ﻣﯿﺎد ...‬ ‫
- ﻧﻤﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ﮐﻪ آﻗﺎي ﭘﺎﯾﻨﺪه رو ﻣﯿﺸﻨﺎﺳﯽ ...‬ ‫از ﻓﻌﻠﻢ ﺧﻮﺷﺶ اوﻣﺪه ﺑﻮد ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ زد: ﺑﻪ اﯾﻦ ﭼﯿﺰا ﻓﮑﺮ ﻧﮑﻦ ... ﭘﺎي ﺗﻮ ﮐﻪ وﺳﻂ ﺑﺎﺷﻪ ... ﻻزم ﺑﺎﺷﻪ ﺑﺰﮔﺘﺮ از ﭘﺎﯾﻨﺪه‬ ‫ﻫﺎش ﻫﻢ ﻣﯿﺎن وﺳﻂ ... اﻣﺮوزم ﻣﺨﺘﺺ ﺧﺎﻧﻮم ﺑﺎزﯾﮕﺮه ... ﮐﺠﺎ دوﺳﺖ داري ﺑﺮﯾﻢ؟‬ ‫ﻗﺪم زدن ﻣﯿﻮن آدﻣﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺮاي اﺑﺪﯾﺖ ﺧﻮاﺑﯿﺪه ﺑﻮدن ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ ﺗﻤﺎم اﻓﺴﺮدﮔﯽ ﮐﻪ ﺑﺮام اﯾﺠﺎد ﻣﯿﮑﺮد ﯾﻪ ﺟﻮراﯾﯽ ﺣﺲ آراﻣﺶ ﻫﻢ‬ ‫داﺷﺖ ... از ﺳﺮ ﺧﺎك ﻣﺎﻣﺎن و ﺑﺎﺑﺎ ﮐﻪ ﮐﻨﺎر ﻫﻢ ﺑﻮد ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و ﺑﺎ ﭘﺸﺖ دﺳﺘﻢ اﺷﮑﻢ رو ﭘﺎك ﮐﺮدم ... و ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﺸﯿﺪم: ﻣﯽ‬ ‫ﺑﯿﻨﯽ ﻣﺎﻣﺎن از رﻓﺘﻨﺖ 6 ﺳﺎل ﮐﻪ ﭼﯿﺰي ﻧﯿﺴﺖ ... 06 ﺳﺎل ﻫﻢ ﺑﮕﺬره ﺑﺮاي ﻣﻦ ﺗﺎزه اﺳﺖ ...‬ ‫ﭘﺎﻫﺎم ﻧﺎ ﺧﻮد آﮔﺎه ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﺰار رﻫﺎ ﮐﺸﯿﺪه ﺷﺪ ... ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮدم درش ﺑﺎز ﻧﯿﺴﺖ اﻣﺎ ﮔﻔﺘﻢ از ﭘﺸﺖ در ﺑﺎﻫﺎش درد دل ﻣﯿﮑﻨﻢ ...‬ ‫ﺷﺎﯾﺪ اون ﺑﻬﻢ ﺑﮕﻪ اﯾﻦ ﺣﺲ رو ﭼﯽ ﮐﺎر ﮐﻨﻢ ... اﯾﻦ ﺣﺴﯽ رو ﮐﻪ ﺑﺎ ﺗﮏ ﺗﮏ ﺳﻠﻮﻟﻬﺎي ﺑﺪﻧﻢ ﺣﺎﻣﯽ رو ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ و ﺑﺎ ﯾﺎد آوري‬ ‫زﺧﻢ ﻫﺎي روﺣﯽ رﻫﺎ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﻓﺮار ﮐﻨﻢ ... اﻣﺎ اﻣﮑﺎن ﻧﺪاﺷﺖ ... ﻣﻦ ﭼﻪ ﻃﻮر از اون ﺟﺎذﺑﻪ ﻣﻄﻠﻖ ﻣﯿﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﻓﺮار ﮐﻨﻢ ... رﻫﺎ ﺗﻮ‬ ‫ﻫﺴﺘﯽ ... ﻫﻤﯿﻦ ﺟﺎﯾﯽ ... ﻣﯽ ﺧﻮام ﺑﺮم ﺧﻮاﻫﺮي ... اﻣﺎ ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﻢ ... ﮐﺠﺎ ﺑﺮم اون ﺧﺎﮐﯽ ﻫﺎي ﺟﺬاب ﻧﺒﺎﺷﻦ ... رﻫﺎ ﻣﻦ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ...‬ ‫ﺧﻮاﺳﺘﻢ واﺑﺴﺘﻪ ﻧﺒﺎﺷﻢ ... اﻻﻧﻢ ﻧﯿﺴﺘﻢ ... ﻓﻘﻂ ﺷﺪﯾﺪ دل ﺑﺴﺘﻪ ام ... اﯾﻦ ﺣﺮف ﺗﻮي ذﻫﻨﻢ اﺷﮑﻢ رو در آورد ... ﺑﺎ ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪن ﺑﻪ‬ ‫ﻣﻘﺒﺮه ﺧﺎﻧﻮادﮔﯽ اﻧﺘﻈﺎم ﻫﺎ ﭼﺸﻤﺎم ﮔﺮد ﺷﺪ ... درش ﺑﺎز ﺑﻮد ... اﺷﮑﯽ ﮐﻪ روي ﮔﻮﻧﻪ ام ﺑﻮد و ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺳﺮدي ﻫﻮا ﯾﺦ ﮐﺮده ﺑﻮد رو‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﭘﺎك ﮐﺮدم و ﺑﺎ ﻗﺪﻣﯽ ﻣﺘﺰﻟﺰل و ﻧﺎ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪم ﺑﻪ ﻣﻘﺒﺮه ... ﺳﺮﮐﯽ ﮐﺸﯿﺪم ... ﮐﺴﯽ ﮐﻨﺎر ﻣﻘﺒﺮه رﻫﺎ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و آروم‬ ‫آروم ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯿﮑﺮد ... ﺑﺎورم ﻧﻤﯿﺸﺪ ... دﺳﺘﻢ رو ﺑﻪ ﭼﺎرﭼﻮب ﻓﻠﺰي ﮔﺮﻓﺘﻢ ... ﻓﻬﻤﯿﺪن اﯾﻦ ﮐﻪ ﮐﯽ ﺑﻮد ﺳﺨﺖ ﻧﺒﻮد ... ﻣﻨﻈﺮه اي‬ ‫ﮐﻪ ﻣﯿﺪﯾﺪم رو ﺑﺎور ﻧﻤﯿﮑﺮدم ... ﭼﻪ ﻗﺪر ﺣﺴﺮت ﺧﻮرده ﺑﻮدم ... ﭼﻪ ﻗﺪر دﻟﻢ ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﺑﻮد ... ﭼﻪ ﻗﺪر دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ ﺑﺒﯿﻨﻢ اﯾﻦ ﺻﺤﻨﻪ‬ ‫رو ﻫﻤﻮن روزﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ رﻫﺎ ﭘﺮ ﮐﺸﯿﺪه ﺑﻮد.‬ ‫ﺑﺎﯾﺪ ﺗﻨﻬﺎﺷﻮن ﻣﯿﺬاﺷﺘﻢ ... رﻫﺎ رو ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎ ﺧﯿﺎﻧﺖ ﮐﺎر ﺗﺮﯾﻦ آدم زﻧﺪﮔﯿﺶ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﯿﺬاﺷﺘﻢ ... ﺧﻮدم ﻫﻢ اﺻﻼ دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﺑﺎ اﯾﻦ آدم‬ ‫رو ﺑﻪ رو ﺑﺸﻢ ...‬ ‫ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻋﻘﺐ ﻋﻘﺐ ﺑﺮﮔﺮدم ﮐﻪ ﺑﺎ ﮔﯿﺮ ﮐﺮدن ﯾﻪ ﺳﻨﮓ زﯾﺮ ﭘﺎم و ﺻﺪاﯾﯽ ﮐﻪ اﯾﺠﺎد ﮐﺮد ﺻﻮرت ﺣﺎﻣﺪ ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮش ﺑﺮﮔﺸﺖ ...‬ ‫ﭼﺸﻤﺎش ﮔﺮد ﺷﺪ ﺑﺎ دﯾﺪﻧﻢ ... ﭼﻨﺪ ﺛﺎﻧﯿﻪ اي ﺑﻬﻢ ﺧﯿﺮه ﺷﺪﯾﻢ ... ﭼﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﯿﮑﺮدم ... ﻣﯿﺮﻓﺘﻢ؟ ﻣﯿﻤﻮﻧﺪم؟ ﺳﻼم ﻣﯿﮑﺮدم؟‬ ‫ﺣﺎﻣﺪ از ﻣﻦ زودﺗﺮ ﺑﻪ ﺧﻮدش ﻣﺴﻠﻂ ﺷﺪ: اوﻣﺪي ﺧﻮاﻫﺮت رو ﺑﺒﯿﻨﯽ؟‬ ‫ﺳﺮم رو ﺗﮑﻮن دادم ... اﻧﻘﺪر دﯾﺪﻧﺶ اﯾﻨﺠﺎ ﺑﺎ اﯾﻦ ﺻﻮرت ﺧﺴﺘﻪ و داﻏﻮن ﻋﺠﯿﺐ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺟﻮاب ﺑﺪم ...‬ ‫ﺑﺎ دﺳﺖ اﺷﺎره ﮐﺮد: ﺑﯿﺎ ﺗﻮ ... ﺑﯿﺮون ﺑﺎد ﻫﺴﺖ ...‬ ‫ﭘﺎﻫﺎم ﻧﺎ ﺧﻮد اﮔﺎه ﻣﻦ رو ﺑﻪ ﺳﻤﺖ داﺧﻞ ﮐﺸﯿﺪن ... ﺣﺎﻻ ﺗﻮ ﻣﻨﺰل اﺑﺪي ﺧﻮاﻫﺮم ﺑﺎ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﯾﻪ ﻋﻤﺮ ﺑﻪ ﻧﻈﺮم ﻗﺎﺗﻠﺶ ﺑﻮد ﻧﺸﺴﺘﻪ‬ ‫ﺑﻮدﯾﻢ.‬ ‫روي ﺳﻨﮓ ﻗﺒﺮ ﺳﯿﺎه رﻧﮓ رﻫﺎ ﮐﻪ اﯾﻦ روزﻫﺎ ﺳﻘﻒ ﺧﻮﻧﻪ اش ﺑﻮد ﺣﺎﻣﺪ ﺷﺴﺘﻪ ﺑﻮد و روش ﺑﺮاش ﮔﻞ زﻧﺒﻖ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد ...‬ ‫ﭘﻮزﺧﻨﺪي روي ﻟﺒﻢ اوﻣﺪ ... دﯾﺪ ... ﺳﺮش رو ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺖ و دﺳﺘﺶ رو ﺑﻪ ﺳﻨﮓ ﮐﺸﯿﺪ ...‬ ‫
- ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ زﻧﺒﻖ دوﺳﺖ داره ...‬ ‫
- ﻫﻤﯿﺸﻪ آرزو داﺷﺖ ﯾﻪ روز ﺑﺎ دﺳﺖ ﮔﻞ از در ﺑﯿﺎي ﺗﻮ ...‬ ‫ﺣﺎﻣﺪ ﮐﻪ اﻧﮕﺎر ﺗﻮ دﻧﯿﺎي دﯾﮕﻪ اي ﺑﻮد دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﺗﺎرﯾﺦ ﺗﻮﻟﺪ و ﻣﺮﮔﺶ ﮐﺸﯿﺪ: ﺗﻤﻮم اﯾﻦ ﺟﻮوﻧﯽ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﻦ اﯾﻦ زﯾﺮ ﺧﻮاﺑﯿﺪه ...‬ ‫ﺑﭽﻪ ﻫﺎم ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺧﻮدﺧﻮاﻫﯽ ﻣﻦ ﺑﯽ ﻣﺎدرن ... ﺧﻮدم ﻫﯿﭻ ﮐﺲ رو ﻧﺪارم ... ﺑﺮادرم ﻫﺴﺖ وﻟﯽ ﻧﯿﺴﺖ ... ﭘﺪرم ﺷﻨﯿﺪن ﺻﺪام‬ ‫ﺑﺎﻋﺚ ﺳﮑﺘﻪ اش ﺷﺪه ... ﻣﺎدرم ﻣﯿﺘﺮﺳﻪ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﺎﺷﻪ از ﺑﺮﮔﺸﺘﻨﻢ ... ﺑﭽﻪ ﻫﺎم ﻧﻤﯿﺨﻮام ﺑﺒﯿﻨﻨﻢ ... ﺧﻮاﻫﺮ زﻧﻢ ﮐﻪ ﺗﻮ ﻋﺮوﺳﯿﻢ‬ ‫ﻣﻮﻫﺎش رو دو ﮔﻮﺷﯽ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﺣﺎﻻ زﯾﺒﺎ ﺷﺪه ... ﺧﺎﻧﻮم ﺷﺪه ... ﺑﺰرگ ﺷﺪه و از ﻣﻦ ﻣﺘﻨﻔﺮه ...‬ ‫
- ﭼﻪ اﻫﻤﯿﺘﯽ داره؟‬ ‫
- راﺳﺖ ﻣﯿﮕﯽ ﻫﻤﺮاز ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ ... وﻗﺘﯽ رﻫﺎ اﯾﻨﺠﺎﺳﺖ ... اﻣﺮوز ﺗﺎزه ﺟﺮات ﮐﺮدم ﺑﯿﺎم اﯾﻨﺠﺎ ...‬ ‫
- ﺗﻤﺎم اﯾﻦ ﭼﻬﺎر ﺳﺎل ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺨﺘﺘﻮن ﺑﻮد؟‬ ‫
- ﮔﯿﺮ ﺑﻮدم ﻫﻤﺮاز ... وﻗﺘﯽ ﻓﻮت ﺷﺪ زﻧﺪﮔﯽ ﺑﺮام ﺗﻤﻮم ﺷﺪ ... روﯾﺎ اوﻣﺪه ﺑﻮد دﯾﺪﻧﻢ ... دﯾﺪ ﭼﻪ ﻃﻮر ﻟﺮزﯾﺪم ... دﯾﺪ ﭼﻪ ﻃﻮر ﻧﺎ ﺑﻮد‬ ‫ﺷﺪم ... اﻣﺎ ﮔﯿﺮ ﺑﻮدم ﺑﻪ ﺧﺪا ...‬ ‫اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم دارم ﺧﻔﻪ ﻣﯿﺸﻢ: ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﻣﻌﺼﻮم ﻧﯿﺴﺖ ... ﻫﻤﻤﻮن دﺳﺘﻤﻮن ... دﻟﻤﻮن ... زﺑﻮﻧﻤﻮن ... و ﮔﺎﻫﯽ ﻧﮕﺎﻫﻤﻮن ﻫﻢ ﭘﺮ‬ ‫از ﮔﻨﺎﻫﻪ ... اﻣﺎ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- ﻫﻤﺮاز ﻣﯽ دوﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ ﮐﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪم ﮔﻨﺎه ﮐﺎرم؟ ﻫﻤﻮن روزي ﮐﻪ ﺣﺎﻣﯽ اوﻣﺪ دﯾﺪﻧﻢ و ﺑﻬﻢ ﮔﻔﺖ رﻫﺎ ﭘﺮواز ﮐﺮد ...‬ ‫... ﺑﺎورم ﻧﻤﯿﺸﺪ ﺷﻮﻧﻪ ﻫﺎش ﻣﯿﻠﺮزﯾﺪ از ﮔﺮﯾﻪ ... دﺳﺘﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ رﻓﺖ ... ﺑﻪ ﻗﺪري رﻗﺖ اﻧﮕﯿﺰ ﺷﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ ﯾﻪ ﻟﺤﻈﻪ دﻟﻢ ﺑﺮاش‬ ‫ﺳﻮﺧﺖ ...‬ ‫اﻣﺎ دﺳﺘﻢ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺳﺮ ﺟﺎش ...‬ ‫
- ﻫﻤﺮاز ﮐﻤﮑﻢ ﮐﻦ ... ﮐﻤﮑﻢ ﮐﻦ ﺑﺘﻮﻧﻢ ﯾﮑﻢ اﯾﻦ ﻋﺬاب رو ﺗﻤﻮم ﮐﻨﯿﻢ ... اﯾﻦ ﻧﺨﻮاﺑﯿﺪن ﻫﺎي ﭼﻬﺎر ﺳﺎﻟﻪ رو ﺗﻤﻮم ﮐﻨﻢ ... ﻣﻦ از‬ ‫ﺧﻮدم دور ﺷﺪم ﻫﻤﺮاز ... ﯾﻪ ﺟﺎي دﯾﮕﻪ دﻧﯿﺎم ... اﻧﮕﺎر ... ﻓﻘﻂ ﺟﺴﻤﻢ اﯾﻦ ﺟﺎﺳﺖ اﯾﻦ روزا ... روﺣﻢ ﻫﻨﻮز ﯾﻪ ﺟﺎ ﻗﻔﻠﻪ ... ﮐﺎش‬ ‫ﻣﯿﺸﺪ آدم ﺧﻮدش رو اﻧﺘﺨﺎب ﮐﻨﻪ ... ﺑﺘﻮﻧﻪ ﺧﻮدش رو رﻫﺎ ﮐﻨﻪ و ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﻨﻪ ...‬ ‫... اﯾﻦ ﺣﺎﻣﺪ رو ﻧﻤﯿﺸﻨﺎﺧﺘﻢ ... اﯾﻦ ﺣﺎﻣﺪ دل ﺷﮑﺴﺘﻪ ﮐﻪ ﮐﻤﺮش ﺧﻢ ﺑﻮد و ﺑﺎ دﺳﺘﻬﺎي ﻟﺮزان از ﺗﻮي ﺟﯿﺒﺶ ﻗﺮص در ﻣﯿﺎورد رو‬ ‫ﻧﻤﯿﺸﻨﺎﺧﺘﻢ ...‬ ‫
- آب ﺑﯿﺎرم؟‬ ‫ﻗﺮص رو ﻗﻮرت داد و ﺑﺮاي ﮐﻢ ﮐﺮدن ﻟﺮزش دﺳﺘﺎش اوﻧﻬﺎ رو ﻣﺸﺖ ﮐﺮد: ﻧﻪ ... ﻣﺮﺳﯽ ... ﻫﻤﺮاز ﺑﻬﻢ ﮐﻤﮏ ﮐﻦ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﭼﯽ ﮐﺎر ﻣﯿﺘﻮﻧﻢ ﺑﮑﻨﻢ؟‬ ‫
- ﻫﯿﭻ ﮐﺲ اﻧﺪازه ﺗﻮ رو ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻧﻔﻮذ ﻧﺪاره ... ﮐﻤﮏ ﮐﻦ ﺑﺘﻮﻧﻢ ﺑﺮاﺷﻮن اون ﻃﻮري ﮐﻪ ﺑﻠﺪم و از اﯾﻦ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ اﻣﮑﺎن ﭘﺬﯾﺮه ﭘﺪري‬ ‫ﮐﻨﻢ ...‬ ‫
- ﺑﻠﺪي؟‬ ‫
- ﻧﻪ ... ﺑﺮاي ﺑﭽﻪ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ وﻗﺘﯽ ﻣﯿﺮﻓﺘﻢ ﻃﻔﻞ ﺑﻮدن ... ﻧﻪ ﺑﻠﺪ ﻧﯿﺴﺘﻢ ... اﻣﺎ ... ﻣﯿﺨﻮام ﺳﻌﯽ ﮐﻨﻢ ... ﻣﯽ دوﻧﻢ ﺗﺎ آﺧﺮ ﻋﻤﺮﺷﻮن‬ ‫ﻣﻦ ﯾﻪ ﻣﻘﺼﺮه ﮔﻨﺎﻫﮑﺎرم ...‬ ‫
- ﭼﺮا ﻣﺮگ رﻫﺎ ﻧﯿﻮﻣﺪي؟‬ ‫زاﻧﻮﻫﺎش رو ﺟﻤﻊ ﮐﺮد ﺗﻮي ﺑﻐﻠﺶ و دﺳﺘﺎش رو دورش ﻗﻔﻞ ﮐﺮد ... ﺣﺎﻟﺶ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯿﻮﻣﺪ ... ﺣﺘﯽ از ﻣﻨﯽ ﺑﺪ ﺗﺮ ﮐﻪ ﺗﻤﺎم‬ ‫ﺑﺪﻧﻢ ﻣﯿﻠﺮزﯾﺪ ...‬ ‫
- ﺑﺎ روﺷﻨﮏ ﮐﻪ رﻓﺘﯿﻢ ... ﻋﺬاب وﺟﺪان وﺣﺸﺘﻨﺎﮐﯽ داﺷﺘﻢ ... ﺷﺒﻬﺎ ﺧﻮاﺑﻢ ﻧﻤﯿﺒﺮد ... ﺑﺮاي ﺧﻮاﺑﯿﺪن ... ﺑﺮاي دور ﮐﺮدن ﭼﺸﻤﻬﺎي‬ ‫اﺷﮏ آﻟﻮد رﻫﺎ و ﺻﺪاي ﻣﻠﺘﻤﺴﺶ ... ﺑﺮاي ﺑﻮي ﺑﭽﻪ ﻫﺎم ﮐﻪ ﻫﻤﺶ ﺗﻮ دﻣﺎﻏﻢ ﺑﻮد ... ﻗﺮص ﻣﯿﺨﻮردم و ﻫﻤﺶ ﻣﻨﮓ ﺑﻮدم ...‬ ‫روﺷﻨﮏ ﻫﻢ دﯾﮕﻪ ﮐﻢ ﮐﻢ داﺷﺖ ﺧﺴﺘﻪ ﻣﯿﺸﺪ ... ﻣﺎه ﺷﺸﻤﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ اوﻧﺠﺎ ﺑﻮدﯾﻢ ... ﺑﻪ ﺿﺮب وزور روﺷﻨﮏ از ﺧﻮﻧﻪ رﻓﺘﯿﻢ ﺑﯿﺮون‬ ‫... ﮐﻪ ﻣﺜﻼ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻓﺮﺻﺖ ﺑﺪه ... ﮐﻪ ﺷﺎد ﺑﺎﺷﻢ ... ﮐﻪ ﯾﺎدم ﺑﺮه ﯾﻪ زن ﺟﻮون و ...‬ ‫وارد ﯾﻪ رﺳﺘﻮران ﺗﺮ ﺗﻤﯿﺰ ﺷﺪﯾﻢ ... ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ اوﻟﺶ ﺧﻮب ﺑﻮد ﺗﺎ اﯾﻨﮑﻪ ﯾﻪ ﻣﺮد ﻗﻠﭽﻤﺎق آﻟﻤﺎﻧﯽ ﺑﻪ روﺷﻨﮏ ﮔﯿﺮ داد ...‬ ‫ﭘﻮزﺧﻨﺪي زدم: ﻏﯿﺮﺗﯽ ﺷﺪي؟‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- ﻣﯿﺨﻮاي ﺑﮕﯽ ﻧﺪارم ﻧﻪ؟ ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻢ ﻧﺪارم ﮐﻪ ﯾﻪ زن ﺟﻮون رو ﺑﺎ دوﺗﺎ ﺑﭽﻪ ﺗﻮ داﻣﻨﺶ رﻫﺎ ﮐﺮدم ... ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ﭼﯽ ﺷﺪم ... ﭘﺎﺷﺪم‬ ‫ﺑﺤﺚ ﮐﺮدم ... اون ﻣﺴﺖ ﺑﻮد ... ﻣﻦ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻧﺨﻮردن ﻗﺮﺻﻬﺎي اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ﻋﺼﺒﯽ ... ﮐﺎر ﺑﺎﻻ ﮔﺮﻓﺖ ... ﺑﺤﺚ اﻧﻘﺪر ﺑﺎﻻ‬ ‫ﮔﺮﻓﺖ ﮐﻪ ﺻﺎﺣﺐ رﺳﺘﻮران اﻧﺪاﺧﺘﺘﻤﻮن ﺑﯿﺮون ... روﺷﻨﮏ ﻫﻤﺶ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﻗﺎﺋﻠﻪ رو ﺧﺘﻢ ﮐﻨﻪ ... ﭼﯽ ﺷﺪ اون وﺳﻂ ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ...‬ ‫اﺷﮏ ﺣﺎﻣﺪ ﭼﮑﯿﺪ: روﺷﻨﮏ ﺧﻮرد زﻣﯿﻦ و ﻣﻦ ﺟﻮش آوردم ... ﻣﺮدك رو ﻫﻮل دادم ﭘﺎش ﮔﯿﺮ ﮐﺮد ... و ﺧﯿﻠﯽ راﺣﺖ ... ﻣﺮد ...‬ ‫... ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺟﻠﻮي ﺧﻮدم رو ﺑﮕﯿﺮم ... ﻫﯿﻦ ﺑﻠﻨﺪي ﮔﻔﺘﻢ و دﺳﺘﻢ رو ﺟﻠﻮي دﻫﻨﻢ رو ﮔﺮﻓﺘﻢ ...‬ ‫
- ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ راﺣﺘﯽ آدم ﮐﺸﺘﻢ ... ﻣﻦ آدم ﮐﺸﺘﻢ ... رﻫﺎ رم ﻣﻦ ﮐﺸﺘﻢ ... آرزوﻫﺎي ﺑﭽﻪ ﻫﺎم رو ﮐﺸﺘﻪ ام ... اي ﮐﺎش ﻣﻦ ﻣﺮده‬ ‫ﺑﻮدم ... ﺑﻬﻢ 7 ﺳﺎل زﻧﺪان دادن ... روﺷﻨﮏ ﺑﻌﺪش ﮐﺠﺎ رﻓﺖ رو ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ... ﺣﺎﻣﯽ ﺗﻤﺎم اﯾﻦ ﻣﺪت در رﻓﺖ و آﻣﺪ ﺑﻮد ... ﺑﺮادري‬ ‫ﮐﻪ از ﻣﻦ 4 ﺳﺎل ﮐﻮﭼﮑﺘﺮه ﺗﻤﺎم ﻫﻢ و ﻏﻤﺶ ﺷﺪ ﺣﻤﺎﯾﺖ از ﺑﺮادري ﮐﻪ ﺧﻮدش ﻫﻢ ﮔﻨﺎﻫﮑﺎر ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﺘﺶ ... ﭘﺪري ﮐﻪ ﺧﻮﻧﻪ‬ ‫ﻗﺎﻃﯽ ﻣﯿﮑﺮد ... زن داداﺷﯽ ﮐﻪ اﻓﺴﺮده ﺷﺪه ﺑﻮد ... ﺷﺮﮐﺘﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ ﻫﻮا ﺑﻮدن ... ﺟﻮوﻧﯿﺶ ﺻﺮف اﺷﺘﺒﺎﻫﺎت ﻣﻦ ﺷﺪ ... ﺗﻮ زﻧﺪان‬ ‫ﭼﺎﻗﻮ ﺧﻮردم ... ﮐﻠﯿﻪ ام از دﺳﺖ رﻓﺖ ... زﻧﻢ ﻣﺮد ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﭘﯿﺶ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ م ﺑﺎﺷﻢ ... ﻫﻤﺮاز ﻣﻦ اﯾﻦ وﺳﻂ از ﻫﻤﻪ ﺑﺪ ﺑﺨﺖ ﺗﺮم ... ﺗﺎ‬ ‫آزاد ﺷﺪم اوﻣﺪم دﯾﺪن ﺑﭽﻪ ﻫﺎم ... ﮐﺎش ﯾﻪ ﮐﻢ ﺟﺴﺎرت داﺷﺘﻢ ... ﺟﺴﺎرت اﯾﻨﮑﻪ ﺧﻮدم رو ﺧﻼص ﮐﻨﻢ ... اوﻣﺪم اﻣﺮوز ﺑﻪ ﭘﺎي‬ ‫ﺧﻮاﻫﺮت ﺑﯿﻮﻓﺘﻢ ... روم ﻧﻤﯿﺸﻪ ﺑﮕﻢ زﻧﻢ ... ﺑﺮاش ﺷﻮﻫﺮي ﻧﮑﺮدم ...‬ ‫... ﺧﺸﮏ ﺷﺪه ﺑﻮدم ... اﯾﻦ ﻣﺮد داﻏﻮن روﺑﻪ روم ... ذﻟﯿﻞ ﺷﺪه ﺑﻮد اﻧﮕﺎر ... ﺧﻮرده ﺑﻮد زﻣﯿﻦ ... داﺷﺖ ﻣﯿﻠﺮزﯾﺪ ... رﻓﺘﻢ ﺳﻤﺘﺶ ...‬ ‫ﺻﺪام ﻣﯿﻠﺮزﯾﺪ: ﺑﻬﺘﺮ ﺑﺮﯾﻢ ﺧﻮﻧﻪ ... ﺣﺎﻟﺘﻮن ﺧﻮب ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫راﻧﻨﺪﮔﯽ ﮐﺮدن ﺑﺮام ﺳﺨﺖ ﺷﺪه ﺑﻮد ... ﺧﯿﻠﯽ ﺣﺮﻓﻬﺎ داﺷﺘﻢ و ﻫﯿﭻ ﺣﺮﻓﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... ﻧﯿﻢ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﺑﻪ ﺣﺎﻣﺪ رﻧﮓ ﭘﺮﯾﺪه ﮐﻨﺎر دﺳﺘﻢ‬ ‫ﺑﻮد ... ﺑﺎﯾﺪ ﻣﯿﺒﺮدﻣﺶ ﻋﻤﺎرت ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻫﻨﻮز ﻣﺪرﺳﻪ ﺑﻮدن ...‬ ‫رﺳﯿﺪﯾﻢ ﻧﺰدﯾﮏ ﺧﻮﻧﻪ ...‬ ‫
- ﭼﺮا اوﻣﺪي اﯾﻨﺠﺎ ﻫﻤﺮاز ... ﭘﺪرم ﻧﻤﯿﺨﻮاد ﻣﻦ رو ﺑﺒﯿﻨﻪ ...‬ ‫
- اﮐﺒﺮ ﺧﺎن ﺑﻬﺘﺮه ﮐﻤﯽ از ﺧﻮد ﺧﻮاﻫﯽ ﻫﺎش ﮐﻢ ﮐﻨﻪ ... ﺣﺎﻟﺘﻮ ن ﺧﻮب ﻧﯿﺴﺖ ﻧﻤﯿﺸﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻤﻮﻧﯿﺪ ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺗﻠﺨﯽ روي ﻟﺒﺶ اوﻣﺪ: ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺟﻠﻮ ﺗﺮ از ﺳﻨﺖ ﻫﺴﺘﯽ؟‬ ‫ﺟﻮاﺑﺶ رو ﻧﺪادم ... ﭘﯿﺎده ﺷﺪم ﺑﻪ ﺟﺎي زﻧﮓ ﺧﻮﻧﻪ ﺷﻤﺎره ﺣﺎﻣﯽ رو ﮔﺮﻓﺘﻢ ... ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﺧﻮﻧﻪ ﺳﺖ ﯾﺎ ﻧﻪ؟‬ ‫ﺑﺎ زﻧﮓ اول ﺑﺮداﺷﺖ: ﻫﯿﭻ ﻣﻌﻠﻮم ﻫﺴﺖ ﮐﺠﺎﯾﯽ ﻫﻤﺮاز ﭼﺮا در دﺳﺘﺮس ﻧﯿﺴﺘﯽ؟‬ ‫
- ﮐﺠﺎﯾﯽ؟‬ ‫ﺗﺮﺳﯿﺪ: ﭼﯿﺰي ﺷﺪه؟ ﺧﻮﻧﻪ ام ...‬ ‫
- ﻣﯿﺸﻪ ﺑﯿﺎي دم در؟‬ ‫ﺑﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﻧﮑﺸﯿﺪ در ﺑﺎز ﺷﺪ ... ﺣﺎﻣﯽ ﻧﮕﺮان از ﭼﺎرﭼﻮب در ﺑﯿﺮون اوﻣﺪ ... ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ رﻧﮓ ﭘﺮﯾﺪه ام ﮐﺮد و ﺧﺠﺎﻟﺖ ﮐﺸﯿﺪم ﮐﻪ اﯾﻦ‬ ‫ﻣﺪت ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣﻦ رو داﻏﻮن و ﺗﺮﺳﯿﺪه دﯾﺪه ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﭼﯽ ﺷﺪه؟‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﺑﺎ ﭼﺸﻢ اﺑﺮو ﺑﻪ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺣﺎﻣﺪ اﺷﺎره ﮐﺮدم ... اﺧﻤﺎش رﻓﺖ ﺗﻮ ﻫﻢ ... ﺑﻪ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪ: ﺣﺎﻣﺪ ...‬ ‫
- ﺑﻪ ﻫﻤﺮاز ﮔﻔﺘﻢ ﻣﻦ رو ﻧﯿﺎره اﯾﻦ ﺟﺎ ...‬ ‫
- ﭼﺮا اﯾﻦ ﺷﮑﻠﯽ ﺷﺪي؟ ﮐﺠﺎ دﯾﺪﯾﺶ ﻫﻤﺮاز؟‬ ‫ﺣﺎﻣﺪ ﺗﻮ اون ﺣﺎﻟﺶ ﻟﺒﺨﻨﺪي زد : ﺣﺴﻮدي ﻧﮑﻦ دادش ﮐﻮﭼﯿﮑﻪ ... دل اﯾﻦ دﺧﺘﺮ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺻﺎف ﻧﻤﯿﺸﻪ ...‬ ‫
- ﺑﻬﺘﺮ ﻣﯿﺸﻪ؟‬ ‫ﺳﯿﮕﺎرش رو ﺗﻮي زﯾﺮ ﺳﯿﮕﺎري ﮐﺮﯾﺴﺘﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺷﮑﻞ ﮐﻠﻪ ﺷﯿﺮ ﺑﻮد ﺧﺎﻣﻮش ﮐﺮد ... ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺗﻮ اﯾﻦ ﺧﻮﻧﻪ ﺗﺠﻤﻞ ﺻﺮف ﺑﻮد ...‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻬﻢ ﮐﺮد: ﺣﺎﻣﺪ ﺗﺎ آﺧﺮ ﻋﻤﺮش اوﺿﺎﻋﺶ اﯾﻦ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد اﻣﺎ ﺧﺐ اﮔﺮ ﺷﺮاﯾﻂ روﺣﯽ ﺑﺮاش ﻣﺤﯿﺎ ﺑﺸﻪ ﺣﺎﻟﺶ ﺑﻬﺘﺮ ﻫﻢ ﻣﯿﺸﻪ‬ ‫...‬ ‫
- ﻧﻤﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺑﯿﺎد اﯾﻨﺠﺎ ...‬ ‫
- ﺑﺮات ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﺮده؟‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺣﺎﻣﯽ اﻧﺪاﺧﺘﻢ ﮐﻪ اﻻن ﺑﻪ ﻧﻈﺮم ﮐﻤﯽ ﻣﺘﻔﮑﺮ ﻣﯿﻮﻣﺪ: ﻣﻦ ﻣﺠﺎب ﻧﺸﺪم ... ﭼﻮن ﺑﯿﺲ ﮐﺎراﯾﯽ ﮐﻪ ﮐﺮده ﻫﻤﺶ ﻏﻠﻄﻪ ...‬ ‫اﻣﺎ ...‬ ‫دﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﯿﻨﻪ روﺑﻪ روم اﯾﺴﺘﺎد ... اﯾﻦ ﻃﻮر ﮐﻪ ﻣﻦ روي ﻣﺒﻞ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدم و اون اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد ﺗﻔﺎوت ﻗﺪﻣﻮن ﺗﺎ ﺑﻪ آﺳﻤﺎﻧﻬﺎ ﺑﻮد‬ ‫اﻧﮕﺎر ...‬ ‫ﺳﺮم رو ﺑﺎﻻ آوردم ﺗﺎ ﺑﻬﺘﺮ ﺑﺒﯿﻨﻤﺶ ﺧﻮاﺳﺘﻢ اداﻣﻪ ﺑﺪم ﮐﻪ ﮔﻔﺖ: دﻟﺖ ﺑﺮاش ﺳﻮﺧﺖ؟!‬ ‫
- ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ... ﻫﺮ آدﻣﯽ ... ﺣﺘﯽ اﮔﺮ ﺑﺎﻫﺎش راﺑﻄﻪ ﺧﻮﺑﯽ ﻫﻢ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ... دوﺳﺖ ﻧﺪارم ﺣﺎﻟﺶ ﺑﺪ ﺑﺎﺷﻪ ...‬ ‫
- ﺣﺎﻣﺪ ﺗﻮ زﻧﺪان آﺳﯿﺒﻬﺎي روﺣﯽ و ﺟﺴﻤﯽ زﯾﺎدي دﯾﺪه ... ﭼﺎﻗﻮ ﺧﻮرده ... ﻋﻔﻮﻧﺖ ﮐﻠﯿﻪ داﺷﺘﻪ ... اﻓﺴﺮدﮔﯽ ﺣﺎد ﮔﺮﻓﺘﻪ ... ﭘﺪرم‬ ‫ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮد ﺑﺮ ﻣﯿﮕﺮده ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺧﺎﻃﺮ ﻃﻼق رﻫﺎ رو ﻧﺪاد ... ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺣﺎﻣﺪ ﺑﺮﮔﺮده ﺳﺮﺧﻮﻧﻪ و زﻧﺪﮔﯿﺶ ... ﺧﻮب ﻣﯿﺪوﻧﺴﺖ ﮐﻪ‬ ‫ﺑﻌﺪا ﺣﺎﻣﺪ ﻧﺎ ﺟﻮر ﭘﺸﯿﻤﻮن ﻣﯿﺸﻪ ... در ﺣﻖ ﺧﻮاﻫﺮت ﻇﻠﻢ ﺷﺪ ... اﻣﺎ ﺧﻮب ...‬ ‫
- ﺑﻪ ﻧﻈﺮت ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺗﻮ اﯾﻦ ﺷﺮاﯾﻂ ﺑﺒﯿﻨﻨﺶ؟‬ ‫
- ﻧﻪ ... ﺣﺎل ﻧﺰارش ﺑﺮاﺷﻮن ﺧﺎﻃﺮه ﺑﺪي رو اﯾﺠﺎد ﻣﯿﮑﻨﻪ ... ﺑﺬار در ﺷﺮاﯾﻄﯽ ﮐﻪ ﭘﺪرﺷﻮن ﯾﻪ آدم ﺳﺮﺣﺎل و ﺳﺮﭘﺎﺳﺖ ﻫﻤﺪﯾﮕﻪ رو‬ ‫ﺑﺒﯿﻨﻦ ... ﺗﻮ ﻫﻢ زﯾﺎد ﺳﺮﺣﺎل ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻧﻤﯿﺎي‬ ‫... اﯾﻦ رو ﮔﻔﺖ و ﻧﺸﺴﺖ ﮐﻨﺎرم ...‬ ‫
- اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ﻫﺮ ﺑﺎر ﻣﻦ رو دﯾﺪي ﻣﻦ ﺣﺎﻟﻢ ﺧﻮب ﻧﺒﻮده ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زد: واﯾﻦ ﺗﻘﺼﯿﺮه ﻣﻨﻪ؟‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﺪ ﺟﻨﺴﺎﻧﻪ اي زدم: ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣﻘﺼﺮي ...‬ ‫ﺿﺮﺑﻪ ﮐﻮﭼﯿﮑﯽ ﺑﻪ ﻧﻮك ﺑﯿﻨﯿﻢ ز د و ﺧﻨﺪﯾﺪ: ﺧﻮﺷﻢ ﻣﯿﺎد ﮐﻢ ﻫﻢ ﻧﻤﯿﺎري ...‬ ‫ﮐﻤﯽ ﺳﺮ ﺟﺎش ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﺷﺪ: ﻫﻤﺮاز ... ﭼﯿﺰه ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم و ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺷﺪم ﺗﺎ ﺟﻤﻼﺗﺶ رو ﺟﻔﺖ و ﺟﻮر ﮐﻨﻪ ...‬ ‫
- ﯾﮑﯽ از دوﺳﺘﺎﻧﻢ دﺑﯿﺮ ﯾﻪ ﻣﺠﻠﻪ اﺳﺖ ﮐﻪ راﺟﻊ ﺑﻪ ﻫﻨﺮ ﻣﯿﻨﻮﯾﺴﻦ ... دﻧﺒﺎل ﯾﻪ ﻧﻔﺮ ﺗﻤﺎم وﻗﺖ ﮐﻪ ﺑﻬﺸﻮن ﮐﻤﮏ ﮐﻨﻪ ... ﻓﮑﺮ‬ ‫ﻣﯿﮑﻨﯽ دوﺳﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯽ اوﻧﺠﺎ ﮐﺎر ﮐﻨﯽ؟‬ ‫... ﺟﺎ ﺧﻮردم ... ﻣﻨﻈﻮرش رو ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﻤﯿﺸﺪم: ﻣﻦ ﮐﻪ روزﻧﺎﻣﻪ ﻧﮕﺎر ﻧﯿﺴﺘﻢ ... ﺷﻐﻠﻢ ﻫﻢ اﯾﻦ ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫
- ﻣﯽ دوﻧﻢ ... اﻣﺎ اوﻧﺎ ﺑﻪ ﮐﺴﯽ اﺣﺘﯿﺎج دارن ﮐﻪ ﺑﻪ اﻧﺪازه ﺗﻮ اﻫﻞ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﺑﺎﺷﻪ ... ﻣﻦ ﺑﻪ ﻧﻈﺮم ...‬ ‫از ﺟﺎم ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و ﮐﻤﯽ ﺗﻮ اﺗﺎق ﻗﺪم زدم ﻋﺼﺒﯽ ﺷﺪه ﺑﻮدم ... ﺑﺮاي ﻣﻦ اﯾﻦ ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻔﻬﻮم ﻫﺎ داﺷﺖ ...‬ ‫رو ﺑﻪ روم اﯾﺴﺘﺎد ... ﻫﯽ ﺳﻌﯽ ﻣﯿﮑﺮدم رد ﺑﺸﻢ ﺑﺎ ﯾﻪ ﻗﺪم ﺑﺮداﺷﺘﻦ ﺟﻠﻮم ﻣﯽ اﯾﺴﺘﺎد: ﻧﮕﺎم ﮐﻦ ﺑﺒﯿﻨﻢ ...‬ ‫ﺳﺮم رو ﺑﺎ ﺗﺨﺴﯽ ﺑﺎﻻ آوردم و ﺷﺎﮐﯽ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم ... ﭼﺸﻤﺎﻣﻮن اﯾﻦ ﻃﻮري ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻤﯽ داﺷﺖ ... از ﺣﺎﻟﺖ ﺷﺎﮐﯿﻢ‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي روي ﻟﺒﺶ اوﻣﺪ: ﭼﺮا اﻧﻘﺪر ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺷﺪي؟ اﯾﻦ ﯾﻪ ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد ﮐﺎره ﻓﻘﻂ ...‬ ‫
- اﯾﻦ ﻓﻘﻂ ﯾﻪ ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد ﮐﺎر ﻧﯿﺴﺖ ... اﯾﻦ زﯾﺮ ﺳﺌﻮال ﺑﺮدن ﻣﻨﻪ ... اﯾﻦ ﭘﯿﻐﺎم اﯾﻨﻪ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ...‬ ‫ﺑﺎ آراﻣﺶ ﻋﺠﯿﺒﯽ ﻧﮕﺎم ﮐﺮد: ﺑﺎزم ﺷﺪم ﺷﻤﺎ؟!‬ ‫
- اﻻم ﻣﻮﺿﻮع ﺑﺤﺚ ﭼﯿﺰي دﯾﮕﻪ اﯾﻪ‬ ‫
- ﻧﻪ دﻗﯿﻘﺎ ﻣﻮﺿﻮع ﺑﺤﺜﻤﻮن ﻫﻤﯿﻨﻪ ... اﯾﻦ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺷﻤﺎ ﻧﯿﺴﺘﻢ ﻫﻤﺮاز ﺗﻮ ام ... ﺑﺮاي ﺗﻮ ... ﺗﻮ ام ... ﺗﻮ ﻫﻢ ﺑﺎﻗﯽ ﻣﯿﻤﻮﻧﻢ ...‬ ‫
- ﻫﻤﯿﻦ ﺗﻮ ﺷﺪﻧﻪ ... ﻫﻤﯿﻦ ﺗﺬﮐﺮي ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﺮﯾﻤﺎن دادي ... ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﯽ ﻣﯿﺘﻮﻧﯽ ﺟﺎي ﻣﻦ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﺑﮕﯿﺮي؟‬ ‫ﭼﺸﻤﺎش ﮔﺮد ﺷﺪ: ﭼﻪ ﺗﺼﻤﯿﻤﯽ ... ﭼﻪ رﺑﻄﯽ داره ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺧﺎﻃﺮ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﮕﻢ ...‬ ‫... ﺧﯿﻠﯽ دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺑﮕﻢ آﺧﻪ ﻣﺮد ﺣﺴﺎﺑﯽ ﺗﻮ ﭼﻪ ﻧﺴﺒﺘﯽ ﺑﻪ ﺟﺰ ﺑﺮادر ﺷﻮﻫﺮ ﺧﻮاﻫﺮ ﻣﺮﺣﻮﻣﻢ ﺑﺎ ﻣﻦ داري ... ﯾﺎ ﻋﻤﻮي ﺧﻮاﻫﺮ‬ ‫زاده ﻫﺎم ... ﺧﯿﺮه ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎي ﺷﺎﮐﯿﺶ ... ﭼﻨﺪ ﺛﺎﻧﯿﻪ ﮔﺬﺷﺖ ... ﺑﻬﻢ ﻧﺰدﯾﮏ ﺗﺮ ﺷﺪ ... ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﻧﺰدﯾﮏ ﺗﺮ ... ﻋﻄﺮ‬ ‫ﺣﻀﻮرش رو ﮐﻪ ﻧﻔﺲ ﮐﺸﯿﺪم ... ﭘﺎﻫﺎم ﮐﻪ ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ دﻟﻢ ﻟﺮزﯾﺪ ... ﺑﻪ اون ﻟﯿﺴﺖ ﻧﺴﺒﺖ ﻫﺎ ﺑﺎ رﻧﮓ ﻗﺮﻣﺰ ... اﺿﺎﻓﻪ ﮐﺮدم ... ﺑﻪ ﺟﺰ‬ ‫ﻋﺸﻘﻢ ...‬ ‫اﻧﮕﺸﺖ ﺷﺼﺘﺶ آروم ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﯾﻪ ﺣﻠﻘﻪ رﻫﺎ از ﻣﻮﻫﺎم رﻓﺖ ... دور اﻧﮕﺸﺘﺶ ﭘﯿﭽﻮﻧﺪ: ﻫﻤﺮاز ... ﭼﺮا ﺟﻤﻠﻪ ات رو ﻧﺼﻔﻪ ﮔﺬاﺷﺘﯽ؟‬ ‫... ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﺑﮕﻢ آﺧﻪ ﺑﯽ اﻧﺼﺎف. اﯾﻦ ﻃﻮر ﺑﺎ اﯾﻦ ﻟﺤﻦ و اﯾﻦ ﺣﺮﮐﺎت و اون ﻧﮕﺎه دﻟﻢ رو ﻣﯿﻠﺮزوﻧﯽ ... ﭼﻪ اﻧﺘﻈﺎري ازم داري؟!‬ ‫
- ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﺑﮕﻢ ...‬ ‫
- دوﺳﺖ ﻧﺪارم ﺑﺎ ﮐﺮواﺗﻢ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﯽ ... ﻣﻦ ﯾﻪ ﮐﻢ از ﯾﻘﻪ ام ﺑﺎﻻ ﺗﺮم ...‬ ‫
- ﻣﻦ آدم ﻫﺎ اوﻧﯿﻪ ﮐﻪ ﺗﻮﻗﻠﺒﺸﻮﻧﻪ ...‬ ‫
- ﻣﻦ اوﻧﯿﻢ ﮐﻪ ﺗﻮ ﻧﮕﺎﻫﻤﻢ، ﻫﻤﺮاز ...‬ ‫ﭘﺸﺖ اﻧﮕﺸﺘﺶ رو روي ﮔﻮﻧﻪ ام ﮐﺸﯿﺪ ... ﯾﻪ ﻗﺪم رﻓﺘﻢ ﻋﻘﺐ ﺗﺮ ... اﯾﻦ ﻃﻮري ﻧﻤﯿﺸﺪ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﻢ ...‬ ‫اﻧﮕﺸﺘﺶ رو ﮐﻪ ﮐﻤﯽ ﺗﻮ ﻫﻮا ﻣﻮﻧﺪه ﺑﻮد ﺧﻢ ﮐﺮد ﺗﻮي ﻣﺸﺘﺶ ... ﺣﺎﻻ اﻧﮕﺎر ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺟﺪﯾﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- ﭼﯽ اﻧﻘﺪر ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ ﮐﺮده؟‬ ‫ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﺸﯿﺪم و ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﺗﻮ اﯾﻦ ﮔﯿﺞ ﺧﻮردﮔﯽ ﻫﺎي اﺣﺴﺎﺳﯿﻢ ﮐﻤﯽ ﺧﻮدم رو ﭘﯿﺪا ﮐﻨﻢ ﺗﺎ ﺟﻤﻼت ﻣﻨﺎﺳﺒﯽ ﭘﯿﺪا ﮐﻨﻢ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﻪ ﺷﻐﻠﻢ اﻓﺘﺨﺎر ﮐﺮدم ...‬ ‫
- ﻣﮕﻪ ﻣﻦ ﭼﯿﺰي راﺟﻊ ﺑﻪ ﺷﻐﻠﺖ ﮔﻔﺘﻢ؟‬ ‫ﺑﻪ اﺑﺮوم رﻓﺖ ﺑﺎﻻ: ﻧﮕﻔﺘﯽ؟‬ ‫
- ﻧﻪ واﻻ ...‬ ‫
- ﻣﯿﮕﯽ ﺗﻤﺎم وﻗﺖ ... ﻣﯿﮕﯽ ﻣﺠﻠﻪ ...‬ ‫اﺧﻤﺎش ﮐﻤﯽ از ﻫﻢ ﺑﺎز ﺷﺪ: ﭼﯽ ﺗﻮ اون ذﻫﻨﺘﻪ ﺧﺎﻧﻮم ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ؟‬ ‫
- ﺑﺎ اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ دارﯾﺪ ﺑﻪ ﺷﻌﻮرم ﺗﻮﻫﯿﻦ ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ ...‬ ‫
- ﺑﺎﺷﻪ ﺧﺎﻧﻮم ﺑﺰرگ ...‬ ‫... اﻧﻘﺪر ﻟﺤﻨﺶ ﺑﺎ ﻧﻤﮏ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻧﺎ ﺧﻮد آﮔﺎه ﺧﻨﺪه اي روي ﻟﺒﻢ اوﻣﺪ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ... ﻣﻨﻈﻮري ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... دوﺳﺘﻢ وﻗﺘﯽ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯿﮑﺮد ... اوﻟﯿﻦ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ذﻫﻨﻢ اوﻣﺪ ﺗﻮ ﺑﻮدي ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﺑﺎزﯾﮕﺮم ... ﺷﻐﻠﻢ ﺻﺤﻨﻪ اﺳﺖ ... ﺑﺎزي ... ﻗﺼﻪ ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﺮدن ... اﯾﻨﮑﻪ ﯾﻪ آدم ﻣﺰﺧﺮﻓﯽ ﻣﺜﻞ ﻧﺮﯾﻤﺎن ﭘﯿﺪا ﺷﺪه ... اﯾﻦ ﮐﻪ‬ ‫ﺷﻤﺎ اوﻣﺪي وروش روﺑﻪ روش ﺧﻮدت ﮐﻢ ﮐﺮدي ... درﺳﺖ ... اﻣﺎ ﻫﻤﯿﺸﻪ در روي اﯾﻦ ﭘﺎﺷﻨﻪ ﻧﻤﯿﭽﺮﺧﻪ ... ﻣﻦ ﺑﺎ آدﻣﻬﺎي ﺧﯿﻠﯽ‬ ‫درﺳﺖ ﻫﻢ ﮐﺎر ﮐﺮدم ... ﺗﻮ ﻫﻤﻮن ﻣﺠﻠﻪ ﻫﻢ ...‬ ‫ﯾﻪ ﻗﺪم ﺟﻠﻮﺗﺮ اوﻣﺪ: ﻫﻤﺮاز ﺑﺤﺚ رو اﺷﺘﺒﺎه ﺑﺮداﺷﺖ ﮐﺮدي ... ﻣﻦ اﺻﻼ و اﺑﺪا ﻣﻨﻈﻮرم ﺑﻪ اون اﺗﻔﺎق ﻧﺒﻮد ... ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ...‬ ‫ﮐﻼﻓﻪ دﺳﺘﺶ رو ﭘﺸﺖ ﮔﺮدﻧﺶ ﮐﺸﯿﺪ: ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ... ﺗﻮ اون آﻣﻮزﺷﮕﺎه درس ﻧﺪي ...‬ ‫دﻫﻨﻢ ﺑﺎز ﻣﻮﻧﺪ: اون آﻣﻮزﺷﮕﺎه ﭼﯿﺰﯾﺶ ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫
- ﻣﻨﻢ ﻧﻤﯿﮕﻢ ﭼﯿﺰﯾﺸﻪ ... اون آﻗﺎ ﺑﻬﺖ ﻋﻼﻗﻪ داره ﻧﻪ؟!‬ ‫ﺑﺎ ﺣﯿﺮت ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم ... ﮐﻞ اﯾﻦ ﺑﺤﺚ ﺑﻪ ﻧﻈﺮم ﻋﺠﯿﺐ ﺑﻮد ... از اﺑﺘﺪا ﺗﺎ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ رﺳﯿﺪه ﺑﻮدﯾﻢ ...‬ ‫
- ﻣﻨﻈﻮرت راﻣﯿﻦ ﭘﺮﺗﻮ ﻫﺴﺘﺶ؟‬ ‫
- ﺑﻠﻪ ...‬ ‫... ﺑﻠﻪ ﻗﺎﻃﻌﺶ ﻟﺒﺨﻨﺪي روي ﻟﺒﻢ آورد ... ﻫﺮﭼﻨﺪ از ﺟﻤﻠﻪ اي ﮐﻪ ﺣﺎﻣﺪ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﺗﺎ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﻧﯿﻮﻓﺘﺎده ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ...‬ ‫
- ﻣﯿﺪوﻧﯽ ...‬ ‫
- اﺻﻼ ﺑﺪوﻧﻢ ... ﯾﻪ آدﻣﯽ از ﻣﻦ ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎري ﮐﺮده ... ﺟﻮاﺑﺶ رو ﻫﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ ... ﻣﻨﻢ اوﻧﺠﺎ دارم ﮐﺎر ﻣﯿﮑﻨﻢ ... ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻓﮑﺮ ﻧﮑﻨﻢ از‬ ‫ﺳﺎل ﺑﻌﺪ ﻗﺮار داد ﻣﺠﺪدي ﺑﺒﻨﺪم ... اﻣﺎ ...‬ ‫
- ﻣﻨﻢ ﻧﻤﯿﮕﻢ ﻧﺼﻔﻪ ول ﮐﻦ ... ﻣﯿﮕﻢ ﺑﺎ ﻣﺠﻠﻪ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻦ ... ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد ﺑﺪي ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ داري اون ﻃﻮر دﻟﺨﻮر ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﻨﯽ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- ﻋﺎدت ﻧﺪارم ﮐﺎرام رو ﺑﺮاي ﮐﺴﯽ ﺗﻮﺿﯿﺢ ﺑﺪم ...‬ ‫ﺧﯿﻠﯽ ﺟﺪي ﺗﻮ ﺻﻮرﺗﻢ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد: ﻋﺎدت ﮐﻦ ...‬ ‫ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺟﻮاﺑﺶ رو ﺑﺪم ﮐﻪ ﺗﻘﻪ اي ﺑﻪ در ﺧﻮرد و ﻓﺨﺮي ﺧﺎﻧﻮم ﺳﺮش رو داﺧﻞ آورد: آﻗﺎ ... اﮐﺒﺮ ﺧﺎن ﻣﻨﺘﻈﺮﺗﻮن ﻫﺴﺘﻦ ...‬ ‫اﯾﻦ روزﻫﺎ ﭘﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻦ ﺑﻪ آﻣﻮزﺷﮕﺎه ﺳﺨﺖ ﺗﺮ ﻫﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد اﻧﮕﺎر ... ﺻﺪاي ﺑﮕﻮ ﺑﺨﻨﺪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ از ﮐﻼس آﺧﺮي ﺑﻪ ﮔﻮﺷﻢ ﻣﯿﺮﺳﯿﺪ‬ ‫داﺷﺘﻦ راﺟﻊ ﺑﻪ ﺗﺴﺖ ﺣﺮف ﻣﯿﺰدن اﻣﺎ ﻣﻦ ﺗﻤﺎم ﻣﺪت ﻧﮕﺎﻫﻢ ﺑﻪ دﻓﺘﺮ اﯾﻦ ﻣﺪت ﺧﺎﻟﯽ راﻣﯿﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ اﯾﻦ ﺑﺎر درش ﺑﺎز ﺑﻮد و ﺑﻮي‬ ‫ﭘﯿﭙﺶ ﺗﻮي راﻫﺮو ﭘﯿﭽﯿﺪه ... ﺣﺎﻣﯽ ﻣﻦ رو ﺑﻪ اﯾﻦ آدم ﺣﺴﺎس ﮐﺮده ﺑﻮد ... ﺗﻮ ﭼﺎرﭼﻮب در ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪ ... ﺳﺮم رو ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻢ ...‬ ‫دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﻨﻢ ... اﯾﻦ روزﻫﺎ ﻋﺠﯿﺐ ﺷﺪه ﺑﻮدم ... ﻓﻘﻂ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل اون ﭼﺸﻤﻬﺎي ﺧﺎﮐﯽ رﻧﮓ ﺟﺪي ﻣﯿﮕﺸﺘﻢ‬ ‫ﺑﺮاي ﺧﯿﺮه ﺷﺪن ... ﺧﯿﺮه ﻣﻮﻧﺪن ...‬ ‫زﯾﺮ ﻟﺐ ﺳﻼﻣﯽ ﮐﺮدم از ﺳﺮ ادب ... ﯾﺎ ﺷﺎﯾﺪ از ﺳﺮ آﺷﻨﺎﯾﯽ وﯾﺎ از ﺳﺮ راﺑﻄﻪ رﺋﯿﺲ و ﮐﺎرﻣﻨﺪي ... وﻟﯽ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮدم ﭼﯿﺰي ﺑﯿﺶ از‬ ‫اﯾﻦ ﻧﯿﺴﺖ ... ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﺳﻼم ﻫﻤﺮاز وﻗﺖ داري؟‬ ‫... اﯾﻦ ﺳﺌﻮال رو دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺘﻢ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﺑﺮاي رﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﺗﻤﺮﯾﻦ ﺳﻪ ﺳﺎﻋﺘﯽ وﻗﺖ داﺷﺘﻢ ... ﭘﺲ وﻗﺖ داﺷﺘﻢ ...‬ ‫ﻗﯿﺪ رﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﮐﺘﺎب رو زدم ... ﺷﺎﯾﺪ واﻗﻌﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎ اﯾﻦ آدم اﻣﺮوز ﺑﻪ ﺷﺪت ﺧﺴﺘﻪ ﺣﺮف ﻣﯿﺰدم ...‬ ‫ﺑﺎ دﺳﺖ اﺷﺎره اي ﺑﻪ در اﺗﺎﻗﺶ ﮐﺮد و ﻣﻦ ﻟﺒﻢ زﯾﺮﯾﻨﻢ رو ﺑﻪ دﻧﺪان ﮔﺮﻓﺘﻢ و اﻋﺘﺮاف ﮐﺮدم ﻃﻌﻢ اﯾﻦ رژﻟﺐ ﺟﺪﯾﺪم رو دوﺳﺖ ﻧﺪارم‬ ‫... ﺣﺘﯽ ﻃﻌﻢ اﯾﻦ ﻧﻮر ﮐﻤﺮ ﻧﮓ آﻓﺘﺎب ﺧﻨﮏ ﻧﯿﻤﻪ ﭘﺎﯾﯿﺰي و ﻧﯿﻤﻪ زﻣﺴﺘﻮﻧﯽ رو ...‬ ‫ﭼﺸﻤﻬﺎش رو ﻣﺎﻟﯿﺪ ... اﯾﻦ روزﻫﺎ درﮔﯿﺮ ﻧﻤﺎﯾﺸﮕﺎه ﺑﻮد ... ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ اﯾﻦ ﻧﮕﺎه داﻏﻮن رﺑﻄﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺪاﺷﺖ ... ﯾﻌﻨﯽ ﺑﺎﯾﺪ اﯾﻦ ﻃﻮر ﻣﯽ‬ ‫ﺑﻮد ... ﺑﺮاي ﻣﻦ ﺗﺤﻤﻞ اﯾﻦ ﮐﻪ ﮐﺴﯽ رو آزار داده ﺑﺎﺷﻢ ﺑﻪ ﺷﺪت ﺳﺨﺖ ﺑﻮد ... ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺨﺖ ...‬ ‫از اﺳﭙﯿﮑﺮ ﮐﻨﺎر ﻣﯿﺰش ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ زﯾﺒﺎي ﯾﻮﻧﺎﻧﯽ ﭘﺨﺶ ﻣﯿﺸﺪ ... روﺑﻪ روم ﻧﺸﺴﺖ ...‬ ‫زاﻧﻮﻫﺎش رو ﺗﮑﻮن ﻣﯿﺪاد ... ﺗﻨﺪ ﺗﻨﺪ ... ﺑﺎﯾﺪ ﺣﺮﻓﯽ ﻣﯿﺰدﯾﻢ ... اﯾﻦ ﺟﻮ رو دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ...‬ ‫
- زورﺑﺎي ﯾﻮﻧﺎن؟‬ ‫ﺳﺮش رو ﮐﻤﯽ ﺑﺎﻻ آورد و ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد ... ﺗﻮ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻏﻤﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﻣﯽ ﺑﻮد ...‬ ‫
- آره زورﺑﺎي ﯾﻮﻧﺎن ... ﭼﺎي ﯾﺎ ﻧﺴﮑﺎﻓﻪ؟‬ ‫
- ﻫﯿﭻ ﮐﺪوم ... ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ ﻣﺴﺖ ﮐﻨﻨﺪه اﯾﻪ ...‬ ‫
- ﻧﻪ ﺑﻪ اﻧﺪازه ي ﺗﻮ ...‬ ‫زاﻧﻮﻫﺎم رو ﻣﺤﮑﻢ ﺗﺮ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻗﻔﻞ ﮐﺮدم ... ﺳﺮم ﮐﻤﯽ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺗﺮ اوﻣﺪ ... ﻧﻪ اوﻧﻘﺪري ﮐﻪ ﻧﺒﯿﻨﻤﺶ ... اﻣﺎ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﻫﻤﻮن دﺳﺘﻪ ﻣﻮي‬ ‫ﺳﺮﮐﺶ ﻫﻤﯿﺸﮕﯽ روي ﺻﻮرﺗﻢ ﺑﯿﻮﻓﺘﻪ ... و ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺑﻪ ﻟﺒﻢ ﺑﯿﺎره ... ﻫﻤﻮن دﺳﺘﻪ ﻣﻮﯾﯽ ﮐﻪ اﯾﻦ روزﻫﺎ ﺑﺪ ﺟﻮر ﻋﺎدت ﺣﺎﻣﯽ ﺷﺪه‬ ‫ﺑﻮد ﮐﻪ دوراﻧﮕﺸﺘﺶ ﺑﭙﯿﭽﻪ ...‬ ‫راﻣﯿﻦ ﮐﻤﯽ ﺗﻮ ﻫﻤﻮن ﺣﺎﻟﺖ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﺧﻢ ﺷﺪ: ﭼﯽ ﻣﯿﺒﯿﻨﯽ ﺗﻮش؟‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫... ﻣﻨﻈﻮرش ﺑﻪ ﺷﯿﺸﻪ روي ﻣﯿﺰ ﺑﻮد؟ ﭘﺮ از ﺳﺌﻮال ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم: ﻣﻨﻈﻮرﺗﻮن رو ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﻤﯿﺸﻢ ...‬ ‫
- ﺗﻮي اون دﮐﺘﺮ ﺑﺪ اﺧﻼﻗﯽ ﮐﻪ ازت 11 ﺳﺎل ﻫﻢ ﺑﺰرﮔﺘﺮه ...‬ ‫... وﺿﻮح ﺟﺎ ﺧﻮردﻧﻢ اﻧﻘﺪر ﺑﻮد ﮐﻪ راﻣﯿﻦ ﻫﻢ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺑﺸﻪ ... ﮔﻠﻮم ﯾﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﺧﺸﮏ ﺷﺪ ... اﯾﻦ ﮐﻪ از ﮐﺠﺎ از اﺣﺴﺎﺳﯽ ﮐﻪ ﺧﻮدم‬ ‫ﺗﺎزه دوروز ﺑﻮد ازش ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮدم و ﺣﺘﯽ ﺑﻪ ﮔﻠﻨﺎرﻫﻢ ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﻧﮕﻔﺘﻪ ﺑﻮدم ﺧﺒﺮ داﺷﺖ ﯾﮏ ﻃﺮف ... اﯾﻦ ﻃﻮر واﺿﺢ ﺑﻪ روم‬ ‫آوردﻧﺶ ﯾﻪ ﻃﺮف ... ﺣﺲ ﺑﺪي داﺷﺘﻢ. اﯾﻦ روزﻫﺎ اﻧﮕﺎر اﯾﻦ ﻣﺮدﻫﺎي زﻧﺪﮔﯿﻢ ﺑﻪ ﻋﻨﻮاﻧﻬﺎي ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺑﻪ ﺧﻮدﺷﻮن اﺟﺎزه دﺧﺎﻟﺖ ﺗﻮ‬ ‫ﭼﯿﺰي رو ﻣﯽ دادن ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﺑﻬﺸﻮن ﻣﺮﺑﻮط ﻧﺒﻮد ... ﺑﻪ راﻣﯿﻦ ﮐﻪ ﺣﺲ ﻣﻦ اﺻﻼ رﺑﻄﯽ ﻧﺪاﺷﺖ ...‬ ‫
- ﻣﻨﻈﻮرﺗﻮن رو ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﻤﯽ ﺷﻢ ... اﻻن ﻫﻢ اﮔﺮ اﺟﺎزه ﺑﺪﯾﺪ ﻣﯿﺨﻮام ﺑﺮم ...‬ ‫... ﮐﯿﻔﻢ رو ﭼﻨﮓ زدم ﺗﻮي ﻣﺸﺘﻢ ... ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻢ ... ﮐﻪ دﺳﺘﺶ رو ﮔﺬاﺷﺖ روي ﮐﯿﻔﻢ: ﺑﺸﯿﻦ ... ﺣﺮف ﺑﺰﻧﯿﻢ ...‬ ‫... ﻟﺤﻨﺶ ﭘﺮ از ﺧﻮاﻫﺶ ﺑﻮد ... دوﺑﺎره ﻧﺸﺴﺘﻢ روي ﻣﺒﻞ ...‬ ‫
- ﻗﺼﺪ ﻧﺎراﺣﺖ ﮐﺮدﻧﺖ رو ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... ﻧﺮﻧﺞ ازم ... اﯾﻦ ﺳﺌﻮال اﻻن ﺳﻪ روزه داﻏﻮﻧﻢ ﮐﺮده ... ﻣﺜﻞ ﺧﻮره اﻓﺘﺎده ﺑﻪ ﺟﻮﻧﻢ ... ﻣﯿﻔﻬﻤﯽ‬ ‫ﺗﻮ ﭼﻪ ﺣﺎﻟﯿﻢ؟ ﺷﺐ اوﻟﯽ ﮐﻪ دﯾﺪﻣﺶ اﻧﻘﺪر از دﻧﯿﺎي ﺗﻮ دور ﺑﻮد ﮐﻪ ﻟﺤﻈﻪ اي ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯿﮑﺮدم رﻗﯿﺒﻢ ﺑﺎﺷﻪ ...‬ ‫
- رﻗﯿﺐ؟ اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ ﭼﯿﻪ؟ اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﻫﺎي ﻓﯿﻠﻢ ﻫﺎي ﻓﺎﻧﺘﺰي ﺑﺮزﯾﻠﯽ از ﺷﻤﺎ ﺑﻌﯿﺪه ... ﻃﻮري دارﯾﺪ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ ﮐﻪ اﻧﮕﺎر ﯾﻪ‬ ‫ﻣﺜﻠﺚ ﻋﺸﻘﯽ اﯾﻦ وﺳﻂ ﻫﺴﺖ ...‬ ‫
- ﻧﯿﺴﺖ؟‬ ‫دﺳﺘﻬﺎي ﯾﺦ ﮐﺮده ام از اﯾﻦ ﭘﺮﺳﺶ و ﭘﺎﺳﺦ ﺑﯽ ﺳﺮو ﺗﻪ رو ﺑﯿﻦ ﻣﻮﻫﺎم ﮐﺮدم ... ﺳﺮدي ﭘﻮﺳﺖ دﺳﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ ﮐﻒ ﺳﺮم ﺧﻮرد اﻧﮕﺎر‬ ‫ﮐﻤﯽ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ از ﺷﻮك ﺟﻤﻠﻪ ﻫﺎي اﺧﯿﺮ درﺑﯿﺎم و از ﺣﺎﻟﺖ ﺗﻌﺠﺐ ﺑﻪ ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﻣﻮﺿﻊ ﺑﺪم ...‬ ‫
- ﻧﻪ ﺧﯿﺮ ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫ﮐﻼﻓﻪ ﺑﻮد ... ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﭘﺎﻫﺎش رو ﺗﮑﻮن ﻣﯿﺪاد: وﻗﺘﯽ ردم ﮐﺮدي ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم ﯾﻪ ﻧﺎزه ... ﯾﻪ ﺗﻼﻓﯽ ... ﺑﺎﺑﺖ ﺑﭽﮕﯽ ﻫﺎ ﻣﻮن و ﺑﭽﮕﯽ‬ ‫ﮐﺮدﻧﻬﺎﻣﻮن ... ﮔﻔﺘﻢ درﺳﺖ ﻣﯿﺸﻪ ...‬ ‫
- ﭼﯽ درﺳﺖ ﻣﯿﺸﻪ؟ آﻗﺎي ﭘﺮﺗﻮ ﺣﻮاﺳﺘﻮن ﻫﺴﺖ ... ﻣﮕﻪ ﻣﻦ ﻣﺸﮑﻠﯽ داﺷﺘﻢ ﮐﻪ درﺳﺖ ﺑﺸﻢ؟‬ ‫ﭼﺸﻤﻬﺎش ﻧﮕﺮان ﺷﺪ ... ﻫﻮل ﺷﺪ ... دﺳﺘﻬﺎش رو ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ آورد ... ﮐﻤﯽ ﻋﻘﺐ ﺗﺮ رﻓﺘﻢ ... ﻣﻦ دﺧﺘﺮي ﻧﺒﻮدم ﮐﻪ ﻫﺮ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ از‬ ‫ﺳﺮ راه رﺳﯿﺪ ﻣﻦ رو ﻟﻤﺲ ﮐﻨﻪ ...‬ ‫ﺑﺎ دﯾﺪن ﻋﮑﺲ اﻟﻌﻤﻠﻢ و اﺧﻢ ﻧﮕﺎﻫﻢ دﺳﺘﻬﺎش رو در ﻫﻢ ﻗﻔﻞ ﮐﺮد و ﮐﻼﻓﻪ ﺗﺮ روي زاﻧﻮش ﮔﺬاﺷﺖ: ﻣﻦ اﯾﻦ ﻣﻨﻈﻮر ﻧﺪاﺷﺘﻢ ...‬ ‫ﻣﻦ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم ...‬ ‫
- اﯾﻦ ﺗﻘﺼﯿﺮ ﻣﻦ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﭼﻪ ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﭘﯿﺶ ﺧﻮدﺗﻮن ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدﯾﺪ ... ﻣﻦ ﻫﻤﻮن روز اول ﺟﻮاﺑﻢ رو ﺑﻪ ﺷﻤﺎ دادم ...‬ ‫ﺑﺬارﯾﺪ واﺿﺢ ﺑﺮاﺗﻮن ﺑﮕﻢ ﺷﻤﺎ ﻫﻤﯿﺸﻪ اﻧﻘﺪر ﺑﻪ ﺑﺮﺗﺮﯾﺘﻮن ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮدﯾﺪ ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدﯾﺪ ﺣﺎﻻ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ ﻗﺎ ﻟﺒﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ‬ ‫ﺷﻤﺎ از دﺧﺘﺮ ﻣﻮرد ﻋﻼﻗﺘﻮن ﺗﻮ ذﻫﻨﺘﻮﻧﻪ ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪم ﭘﺲ ﻻﯾﻖ ﻫﻤﺮاﻫﯽ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﻫﺴﺘﻢ ... ﺣﺎﻻ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد ﺷﻤﺎ ﺟﻮاﺑﻢ ﺻﺪ‬ ‫درﺻﺪ ﻣﺜﺒﺖ ﺑﺎﺷﻪ ... ﭼﻮن ﺷﻤﺎ ﻟﻄﻒ ﮐﺮدﯾﺪ ﮐﻪ ﯾﮑﯽ دوﺑﺎري ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ و ﻏﯿﺮ ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ از ﻋﻼﻗﺘﻮن ﺑﻪ ﻣﻦ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮدﯾﺪ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- ﻧﻪ ﺑﺎور ﮐﻦ ﻫﻤﺮاز ﻣﻦ دوﺳﺘﺖ دارم ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﻧﺪارم ...‬ ‫
- ﭼﺮا؟ ﭼﯽ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪه ﮐﻪ ﻣﺮدي رو ﮐﻪ ﺑﺎﻫﺎش ﻫﯿﭻ ﺷﺒﺎﻫﺖ روﺣﯽ ﻧﺪاري رو دوﺳﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯽ ﺑﺎ ﻣﻨﯽ ﮐﻪ دﻧﯿﺎﻣﻮن ﯾﮑﯿﻪ اﻧﻘﺪر‬ ‫دور ﺑﺎﺷﯽ؟‬ ‫ﮐﻼﻓﻪ ﺗﺮ دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﻢ ﮐﺸﯿﺪم: ﺑﻪ ﻧﻈﺮﺗﻮن ﻣﻦ ﻣﺠﺒﻮرم از از زﻧﺪﮔﯽ ﺷﺨﺼﯿﻢ ﮐﻪ ﺗﺎزه اﺻﻼ ﻫﻢ ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﯿﮕﯿﺪ ...‬ ‫ﭘﺮﯾﺪ ﺗﻮي ﺣﺮﻓﻢ ... اﯾﻦ ﺑﺎر ﮐﻤﯽ ﻋﺼﺒﯽ ﺗﺮ ﻣﯿﺰد: ﻧﮕﻮ ﺣﻘﯿﻘﺖ ﻧﺪاره ﮐﻪ ﺑﻪ ﺷﻌﻮرم ﺗﻮﻫﯿﻦ ﻣﯿﺸﻪ ... وﻗﺘﯽ اﯾﻦ آدم ... از ﮐﺎر و‬ ‫زﻧﺪﮔﯿﺶ ﻣﯿﺰﻧﻪ ... ﺗﻮ ﻣﺤﻞ ﮐﺎرت ﻣﯿﺎد ﺑﻪ وﺿﻮح ﻧﺮﯾﻤﺎن رو ﺗﻬﺪﯾﺪ ﻣﯿﮑﻨﻪ ... ﺑﯽ ﺗﺮس ﺟﻠﻮي ﭼﻨﺪﯾﻦ و ﭼﻨﺪ ﺟﻔﺖ ﭼﺸﻢ ﺑﻬﺖ اﺑﺮاز‬ ‫ﻋﻼﻗﻪ ﻣﯿﮑﻨﻪ ... وﻗﺘﯽ ﺑﻬﺶ ﭼﯿﺰي ﻧﻤﯿﮕﯽ ... وﻗﺘﯽ ﻫﻤﺮاﻫﺶ ﻣﯿﺸﯽ ... اون ﻫﻢ ﺗﻮﯾﯽ ﮐﻪ ﺟﺰ ﺳﯿﺎوش ﮐﻪ ﺑﺮادرﺗﻪ اﯾﻦ ﻣﺪت ﺑﺎ ﯾﻪ‬ ‫ﻣﮕﺲ ﻣﺮد ﻫﻢ دﯾﺪه ﻧﺸﺪي ... ﻣﻦ اﺣﻤﻖ ﻧﯿﺴﺘﻢ ...‬ ‫... ﺗﮑﯿﻪ دادم ﺑﻪ ﻣﺒﻞ ... اﺣﺴﺎس ﺧﺎﺻﯽ داﺷﺘﻢ ... ﻫﻢ ﺗﻪ دﻟﻢ ﯾﻪ ﻏﻨﺞ ﺧﺎص ﺑﻮد از ﺣﻤﺎﯾﺖ ﺣﺎﻣﯽ ﮐﻪ اﯾﻦ ﻃﻮر ﭘﯿﭽﯿﺪه ﺑﻮد ... ﻫﻢ‬ ‫ﻧﺎراﺣﺖ ﺑﻮدم ﮐﻪ اﯾﻦ ﺣﻤﺎﯾﺘﯽ ﮐﻪ ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﻫﯿﭻ ﻣﻨﻈﻮر ﻣﺴﺘﻘﯿﻤﯽ ازش ﺑﯿﺎن ﻧﺸﺪه ﺑﻮد اﯾﻦ ﻃﻮر ﺗﻮي ﭼﺸﻢ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﻣﻦ دوﺳﺖ ﻧﺪارم ﺗﻮﺿﯿﺢ ﺑﺪم ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﻫﺮﮐﺴﯽ ﻧﯿﺴﺘﻢ ﻫﻤﺮاز ... ﻣﻦ ﻣﺮدﯾﻢ ﮐﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﭼﻨﺪ ﻣﺎﻫﻪ ﺑﻬﺖ اﺑﺮاز ﻋﻼﻗﻪ ﮐﺮدم ... دوﺳﺘﺖ دارم ... ﺑﺮاي داﺷﺘﻨﺖ ﺗﻼش‬ ‫ﮐﺮدم ... ﺑﻬﺖ ﻓﺮﺻﺖ دادم ...‬ ‫
- ﺑﺎزﻫﻢ دارﯾﺪ ﻣﻨﺖ ﺳﺮ ﻣﻦ ﻣﯿﺬارﯾﺪ ... ﻣﻦ ﻫﯿﭻ ﮐﺪوم از اﯾﻦ ﻫﺎ رو ازﺗﻮن ﻧﺨﻮاﺳﺘﻢ ...‬ ‫
- ﻣﻨﺘﯽ ﻧﯿﺴﺖ دﺧﺘﺮ ﭼﺮا اﻧﻘﺪر ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﻫﺴﺘﯽ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﻣﯿﺨﻮام ﺑﺪوﻧﻢ اﺻﻼ اﯾﻦ ﺑﺤﺚ ﺗﻤﺮﯾﻦ ﻣﺎرو ﮐﯽ ﺑﻪ ﮔﻮش ﺷﻤﺎ رﺳﻮﻧﺪه ...‬ ‫
- ﭘﻮﯾﺎن از دوﺳﺘﻬﺎي ﺻﻤﯿﻤﯽ ﻣﻨﻪ ... ... ﻣﻦ از ﻋﻼﻗﻪ ام ﺑﻬﺖ ﮔﻔﺘﻢ ... ﮔﻔﺖ دورش ﻧﭙﻠﮏ ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯿﮑﻨﻢ ﺑﺘﻮﻧﯽ اون ﻣﺮدي رو ﮐﻪ‬ ‫ﻣﻦ دﯾﺪم از ﻣﯿﺪون ﺑﻪ در ﮐﻨﯽ ...‬ ‫
- ﺑﯿﻦ ﻣﻦ و دﮐﺘﺮ اﻧﺘﻈﺎم ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰي ﻧﯿﺴﺖ. ... اﯾﺸﻮن ﻓﻘﻂ ﺑﺮاي از رو ﺑﺮدن ﻧﺮﯾﻤﺎن اوﻧﺠﺎ ﺑﻮدن ...‬ ‫
- ﻫﻤﻮن از رو ﺑﺮدن رو ﭼﺮا ﻣﻦ اﻧﺠﺎم ﻧﺪادم؟ ﯾﺎ ﺳﯿﺎوش ... ﯾﺎ ﺣﺘﯽ ﻣﺤﻤﺪ ... ﻣﺎ ﮐﻪ ﺗﻮ دﻧﯿﺎي ﺗﻮ ﺧﯿﻠﯽ ﻗﺒﻞ ﺗﺮ ﺑﻮدﯾﻢ ... ﻣﺎ ﮐﻪ‬ ‫اﺻﻼ ﻣﺎل ﻫﻤﯿﻦ دﻧﯿﺎﯾﯿﻢ ...‬ ‫ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﺟﻮاﺑﯽ ﺑﺮاي ﺟﻤﻠﻪ اش ﭘﯿﺪا ﮐﻨﻢ ... ﺣﺮﻓﺶ ﺣﻖ ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﻣﯿﺨﻮام ﺑﺪوﻧﻢ ... ﻫﻤﺮاز اون آدم ﭼﯽ داره؟ ﭼﯽ ﺑﻪ ﻏﯿﺮ از ﭘﻮل ...‬ ‫اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم دارم ﺧﻔﻪ ﻣﯿﺸﻢ ... . دﺳﺖ ﺑﺮدم ﺗﺎ ﯾﻘﻪ ﺑﻠﻮز ﯾﻘﻪ اﺳﮑﯽ ﻗﺮﻣﺰ رﻧﮕﯽ ﮐﻪ زﯾﺮ ﺷﻨﻞ ﻣﺸﮑﯿﻢ ﺗﻨﻢ ﺑﻮد رو ﮐﻤﯽ از ﮔﻠﻮم‬ ‫دور ﮐﻨﻢ ... . ﺗﺎ ﺑﻬﺘﺮ ﺑﺘﻮﻧﻢ ﻧﻔﺲ ﺑﮑﺸﻢ ... ﭘﻮزﺧﻨﺪي زدم: ﭘﻮل؟! ﺷﻤﺎ ﭼﯽ از ﻣﻦ ﻣﯿﺪوﻧﯿﺪ؟ ﭘﻮل ﭼﯿﻪ؟ﻣﻦ اﮔﺮ ﭼﺸﻤﻢ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﭘﻮل‬ ‫ﺑﻮد ﮐﻪ اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﻣﺮد ﭘﻮﻟﺪار ﺑﺮام ﺳﺒﺪ ﮔﻞ ﻣﯿﻔﺮﺳﺘﺎدن ﭘﺸﺖ ﺻﺤﻨﻪ ... ﮐﻪ ﺣﺘﯽ ﮐﺎرﺗﻬﺎﺷﻮن رو ﻫﻢ ﻧﻤﯿﺨﻮﻧﺪم ... ﭼﯽ ﭘﯿﺶ‬ ‫ﺧﻮدﺗﻮن ﻓﮑﺮ ﮐﺮدﯾﺪ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﮐﻤﯽ ﻫﻮل ﺷﺪ ... ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ از ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ ﺑﯿﺶ از ﺣﺪم ﺟﺎ ﺧﻮرد: ﻫﻤﺮاز ... . ﻣﻦ ... ﺟﻤﻠﻪ ﻣﺰﺧﺮﻓﯽ ﮔﻔﺘﻢ ...‬ ‫
- ﺑﻠﻪ ﻣﺰﺧﺮف ﺑﻮد ... اﺻﻼ ﺷﺮوع اﯾﻦ ﺑﺤﺚ ﻣﺰﺧﺮف ﺑﻮد ... اداﻣﻪ اش ﻫﻢ ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر ... ﻣﻦ ﺑﺮاي ﺷﻤﺎ اﺣﺘﺮام زﯾﺎدي ﻗﺎﺋﻠﻢ ... ﻧﻪ‬ ‫ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺧﻮدﺗﻮن ... ﺑﻠﮑﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺧﻮدم. ... از ﺳﯿﺰده ﺳﺎﻟﮕﯽ ﺗﺎ ﻫﻔﺪه ﺳﺎﻟﮕﯽ ﻣﻦ ﺑﺎ ﯾﺎد ﺷﻤﺎ و ﻋﻼﻗﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﮔﺬﺷﺖ ...‬ ‫ﻻاﻗﻞ ﺑﺮاي اﺣﺴﺎﺳﺎت ﺧﻮدم ﮐﻪ اﺣﺘﺮام ﻗﺎﺋﻠﻢ ...‬ ‫
- ﮐﺎش ﻫﻨﻮز ﻫﻢ دوﺳﺘﻢ داﺷﺘﯽ ...‬ ‫
- اي ﮐﺎش ... اي ﮐﺎش دوﺳﺘﺘﻮن داﺷﺘﻢ ﺑﻠﻪ ﺷﻤﺎ دﻧﯿﺎﺗﻮن ﺑﻪ ﻣﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﺷﺒﯿﻪ ... ﻣﺎ اﺻﻼ از ﯾﻪ دﻧﯿﺎﯾﯿﻢ ... اﻣﺎ ﻫﻤﻪ آدﻣﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ‬ ‫ﺗﻮي ﻣﺤﻠﻪ ﯾﺎ ﮐﺸﻮر زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯿﮑﻨﻦ ﯾﻪ ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ رو ﮔﻮش ﻣﯿﮑﻨﻦ ... ﯾﻪ رﻧﮓ رو دوﺳﺖ دارن آﯾﺎ ﺑﻬﻢ ﻋﻼﻗﻪ ﯾﺎ ﮐﺸﺶ دارن.؟‬ ‫
قسمت بیست و یکم
- ﺗﻮ ﺣﺘﯽ ﻧﮕﺮان ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺳﻨﯽ در اﯾﻦ ﺣﺪ زﯾﺎدﺗﻮن ﻫﻢ ﻧﯿﺴﺘﯽ؟‬ ‫
- ﯾﻪ ﺑﺎر ﮔﻔﺘﻢ ﺑﺎر دﯾﮕﻪ ﻫﻢ ﺗﮑﺮار ﻣﯿﮑﻨﻢ ... ﺑﯿﻦ ﻣﻦ و اﯾﺸﻮن ﭼﯿﺰي ﻧﯿﺴﺖ ... اﯾﺸﻮن ﺑﻪ ﺣﺴﺎب ﻧﺴﺒﺖ ﻓﺎﻣﯿﻠﯽ ...‬ ‫
- ﺗﻮ رو ﺧﺪا ﻣﻦ رو ﺟﺎي اﺣﻤﻖ ﻫﺎ ﻧﺬار ﻫﻤﺮاز. ... ﻫﺮ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ ﯾﻪ اون اﺗﺎق ﺑﻮده ﻓﻬﻤﯿﺪه اﯾﻦ آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ﻋﺼﺎ ﻗﻮرت داده‬ ‫ﮔﻠﻮش ﭘﯿﺶ ﺗﻮ ﮔﯿﺮه ...‬ ‫
- از ﮐﻠﻤﻪ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﮐﺎر ﻣﯿﺒﺮﯾﺪ ﺧﻮﺷﻢ ﻧﻤﯿﺎد اﺣﺴﺎس زﻧﻬﺎي دم دﺳﺘﯽ ﺑﻬﻢ دﺳﺖ ﻣﯿﺪه. ... ﻧﯿﺎزي ﻧﻤﯽ ﺑﯿﻨﻢ از زﻧﺪﮔﯽ ﺷﺨﺼﯿﻢ‬ ‫ﭘﯿﺶ ﺷﻤﺎ ﺑﺤﺚ ﮐﻨﻢ ﯾﺎ ﺟﻮاﺑﯽ ﭘﺲ ﺑﺪم ... ... ﻣﻦ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻋﻼﻗﻪ ﻧﺪارم ... ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻫﻢ ﻧﺨﻮاﻫﻢ داﺷﺖ ... ﺧﻮدﺗﻮن ... ﺧﺎﻧﻮادﺗﻮن.‬ ‫... ﻧﻘﺎﺷﯽ ﻫﺎﺗﻮن. . ﻣﻮﻓﻘﯿﺖ ﻫﺎﺗﻮن رو ﻗﺒﻮل دارم ... ﻫﺮ ﺟﺎي دﻧﯿﺎ ﻫﻢ ﮐﻪ ﻧﻤﺎﯾﺸﮕﺎه ﺑﺬارﯾﺪ ﻣﯿﺎم. ... از ﺗﺎﺑﻠﻮﻫﺎﺗﻮن ﻟﺬت ﻣﯿﺒﺮم ...‬ ‫ﻣﺎدرﺗﻮن رو ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ دوﺳﺖ دارم. ... ﺑﺮاي ﻧﺎزﻧﯿﻦ دﻟﻢ ﺗﻨﮓ ﻣﯿﺸﻪ ... دوﺳﺖ دارم ﺑﺸﯿﻨﻢ ﺑﺎﻫﺎﺗﻮن ﻗﻬﻮه ﺑﺨﻮرم ... از ﻫﻨﺮ ﺣﺮف‬ ‫ﺑﺰﻧﯿﻢ ... ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ از ﻧﺒﻮد ﮐﺎر و ﭘﻮل ﻏﺮ ﺑﺰﻧﯿﻢ ... از ﻗﺒﻮﻟﯽ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺗﻮ ﮐﻨﮑﻮر ﺣﺮف ﺑﺰﻧﯿﻢ ... اﻣﺎ ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﻢ ﻫﻤﺴﺮﺗﻮن ﺑﺎﺷﻢ ﭼﻮن‬ ‫دوﺳﺘﺘﻮن ﻧﺪارم ...‬ ‫... وا رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ... اﻧﮕﺎر اﯾﻦ ﻗﺪر ﺻﺮاﺣﺖ رو از ﻣﻦ اﻧﺘﻈﺎر ﻧﺪاﺷﺖ ... ﺧﻮدم ﻫﻢ ﻧﺪاﺷﺘﻢ. ... ﮐﻒ دﺳﺘﻬﺎم ﻋﺮق ﮐﺮده ﺑﻮد. ... ﻋﺼﺒﯽ‬ ‫ﺑﻮدم. ... از ﺧﺎﻟﻪ زﻧﮏ ﺑﺎزي ﭘﻮﯾﺎن ... از ﺗﺤﺖ ﻓﺸﺎر ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺗﻮﺳﻂ راﻣﯿﻦ ... ﺟﻮاب ﭘﺲ دادن ...‬ ‫ﮐﯿﻔﻢ رو ﺗﻮي ﻣﺸﺘﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﭘﻠﻪ ﻫﺎي آﻣﻮزﺷﮕﺎه رو ﺳﺮﯾﻊ ﭘﺎﯾﯿﻦ اوﻣﺪم ... ﻫﻮاي دود ﮔﺮﻓﺘﻪ رو ﮐﻪ ﻧﻔﺲ ﮐﺸﯿﺪم ... ﺑﻐﺾ ﮐﺮدم‬ ‫ﺑﺮاي آﯾﻨﺪه اي ﮐﻪ ﻣﻌﻠﻮم ﻧﺒﻮد ... و از ﺗﻤﺮﯾﻨﯽ ﮐﻪ ﺣﺎﻻ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻫﻢ ﻣﯿﮑﺸﯿﺪم ﺗﻮش ﺷﺮﮐﺖ ﮐﻨﻢ.‬ ‫
- ﮐﺎش ﻫﻨﻮز ﻫﻢ دوﺳﺘﻢ داﺷﺘﯽ ...‬ ‫
- اي ﮐﺎش ... اي ﮐﺎش دوﺳﺘﺘﻮن داﺷﺘﻢ ﺑﻠﻪ ﺷﻤﺎ دﻧﯿﺎﺗﻮن ﺑﻪ ﻣﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﺷﺒﯿﻪ ... ﻣﺎ اﺻﻼ از ﯾﻪ دﻧﯿﺎﯾﯿﻢ ... اﻣﺎ ﻫﻤﻪ آدﻣﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ‬ ‫ﺗﻮي ﻣﺤﻠﻪ ﯾﺎ ﮐﺸﻮر زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯿﮑﻨﻦ ﯾﻪ ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ رو ﮔﻮش ﻣﯿﮑﻨﻦ ... ﯾﻪ رﻧﮓ رو دوﺳﺖ دارن آﯾﺎ ﺑﻬﻢ ﻋﻼﻗﻪ ﯾﺎ ﮐﺸﺶ دارن؟‬ ‫
- ﺗﻮ ﺣﺘﯽ ﻧﮕﺮان ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺳﻨﯽ در اﯾﻦ ﺣﺪ زﯾﺎدﺗﻮن ﻫﻢ ﻧﯿﺴﺘﯽ؟‬ ‫
- ﯾﻪ ﺑﺎر ﮔﻔﺘﻢ ﺑﺎر دﯾﮕﻪ ﻫﻢ ﺗﮑﺮار ﻣﯿﮑﻨﻢ ... ﺑﯿﻦ ﻣﻦ و اﯾﺸﻮن ﭼﯿﺰي ﻧﯿﺴﺖ ... اﯾﺸﻮن ﺑﻪ ﺣﺴﺎب ﻧﺴﺒﺖ ﻓﺎﻣﯿﻠﯽ ...‬ ‫
- ﺗﻮ رو ﺧﺪا ﻣﻦ رو ﺟﺎي اﺣﻤﻖ ﻫﺎ ﻧﺬار ﻫﻤﺮاز ... ﻫﺮ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ ﯾﻪ اون اﺗﺎق ﺑﻮده ﻓﻬﻤﯿﺪه اﯾﻦ آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ﻋﺼﺎ ﻗﻮرت داده‬ ‫ﮔﻠﻮش ﭘﯿﺶ ﺗﻮ ﮔﯿﺮه ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- از ﮐﻠﻤﻪ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﮐﺎر ﻣﯿﺒﺮﯾﺪ ﺧﻮﺷﻢ ﻧﻤﯿﺎد اﺣﺴﺎس زﻧﻬﺎي دم دﺳﺘﯽ ﺑﻬﻢ دﺳﺖ ﻣﯿﺪه ... ﻧﯿﺎزي ﻧﻤﯽ ﺑﯿﻨﻢ از زﻧﺪﮔﯽ ﺷﺨﺼﯿﻢ‬ ‫ﭘﯿﺶ ﺷﻤﺎ ﺑﺤﺚ ﮐﻨﻢ ﯾﺎ ﺟﻮاﺑﯽ ﭘﺲ ﺑﺪم ... ﻣﻦ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻋﻼﻗﻪ ﻧﺪارم ... ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻫﻢ ﻧﺨﻮاﻫﻢ داﺷﺖ ... ﺧﻮدﺗﻮن ... ﺧﺎﻧﻮادﺗﻮن ...‬ ‫ﻣﻮﻓﻘﯿﺖ ﻫﺎﺗﻮن رو ﻗﺒﻮل دارم ... ﻫﺮ ﺟﺎي دﻧﯿﺎ ﻫﻢ ﮐﻪ ﻧﻤﺎﯾﺸﮕﺎه ﺑﺬارﯾﺪ ﻣﯿﺎم ... از ﺗﺎﺑﻠﻮﻫﺎﺗﻮن ﻟﺬت ﻣﯿﺒﺮم ... ﻣﺎدرﺗﻮن رو ﺧﯿﻠﯽ‬ ‫ﺧﯿﻠﯽ دوﺳﺖ دارم ... ﺑﺮاي ﻧﺎزﻧﯿﻦ دﻟﻢ ﺗﻨﮓ ﻣﯿﺸﻪ ... دوﺳﺖ دارم ﺑﺸﯿﻨﻢ ﺑﺎﻫﺎﺗﻮن ﻗﻬﻮه ﺑﺨﻮرم ... از ﻫﻨﺮ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﯿﻢ ... ﻣﺜﻞ‬ ‫ﻫﻤﯿﺸﻪ از ﻧﺒﻮد ﮐﺎر و ﭘﻮل ﻏﺮ ﺑﺰﻧﯿﻢ ... از ﻗﺒﻮﻟﯽ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺗﻮ ﮐﻨﮑﻮر ﺣﺮف ﺑﺰﻧﯿﻢ ... اﻣﺎ ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﻢ ﻫﻤﺴﺮﺗﻮن ﺑﺎﺷﻢ ﭼﻮن دوﺳﺘﺘﻮن‬ ‫ﻧﺪارم ...‬ ‫... وا رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ... اﻧﮕﺎر اﯾﻦ ﻗﺪر ﺻﺮاﺣﺖ رو از ﻣﻦ اﻧﺘﻈﺎر ﻧﺪاﺷﺖ ... ﺧﻮدم ﻫﻢ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... ﮐﻒ دﺳﺘﻬﺎم ﻋﺮق ﮐﺮده ﺑﻮد ... ﻋﺼﺒﯽ‬ ‫ﺑﻮدم ... از ﺧﺎﻟﻪ زﻧﮏ ﺑﺎزي ﭘﻮﯾﺎن ... از ﺗﺤﺖ ﻓﺸﺎر ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺗﻮﺳﻂ راﻣﯿﻦ ... ﺟﻮاب ﭘﺲ دادن ...‬ ‫ﮐﯿﻔﻢ رو ﺗﻮي ﻣﺸﺘﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﭘﻠﻪ ﻫﺎي آﻣﻮزﺷﮕﺎه رو ﺳﺮﯾﻊ ﭘﺎﯾﯿﻦ اوﻣﺪم ... ﻫﻮاي دود ﮔﺮﻓﺘﻪ رو ﮐﻪ ﻧﻔﺲ ﮐﺸﯿﺪم ... ﺑﻐﺾ ﮐﺮدم‬ ‫ﺑﺮاي آﯾﻨﺪه اي ﮐﻪ ﻣﻌﻠﻮم ﻧﺒﻮد ... و از ﺗﻤﺮﯾﻨﯽ ﮐﻪ ﺣﺎﻻ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻫﻢ ﻣﯿﮑﺸﯿﺪم ﺗﻮش ﺷﺮﮐﺖ ﮐﻨﻢ.‬ ‫
- از ﻫﻤﮑﺎرﻫﺎم ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﯿﮑﺸﻢ‬ ‫ﮔﻠﻨﺎر ﮐﻨﺎر ﭘﻨﺠﺮه اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد و ﺑﻪ ﺑﯿﺮون ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮد ... ﮐﻮﭼﻪ اي ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺳﺮﻣﺎ و ﺗﺎرﯾﮑﯽ زود ﻫﻨﮕﺎﻣﺶ ﺑﻪ ﺷﺪت ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻪ‬ ‫ﻧﻈﺮ ﻣﯿﻮﻣﺪ ... ﭘﺎﻫﺎم رو ﺗﻮي ﺷﮑﻤﻢ ﺟﻤﻊ ﮐﺮدم ...‬ ‫
- ﭘﺲ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪي ﺣﺎﻣﯽ ﺑﻬﺖ ﻋﻼﻗﻪ داره ...‬ ‫
- ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ...‬ ‫ﮔﻠﻨﺎر ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﭼﺮﺧﯿﺪ و ﻟﯿﻮان رو ﺗﻮي دﺳﺘﺶ ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﮐﺮد ... ﺑﻪ دﯾﻮار ﭘﺸﺖ ﺳﺮش ﺗﮑﯿﻪ داد: ﺑﺎﻫﻮش ﺗﺮ از اون ﻫﺴﺘﯽ ﮐﻪ‬ ‫ﻧﻔﻬﻤﯿﺪه ﺑﺎﺷﯽ ...‬ ‫
- ﺑﺤﺚ ﻧﻔﻬﻤﯿﺪن ﻧﯿﺴﺖ ... اﯾﻦ آدم اﯾﻦ ﻣﺪت ﺑﻪ ﻣﻦ ﻟﻄﻔﻬﺎﯾﯽ ﺧﺎرج از ﻋﺎدت ﻫﺎش داﺷﺘﻪ ... اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ اﺧﯿﺮ ﮐﻪ وﺿﻮﺣﺶ‬ ‫ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻫﻢ ﺑﻮده ... اﻣﺎ ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﻣﻦ ﻫﯿﭽﯽ ازش ﻧﺸﻨﯿﺪم ... ﻣﯿﺘﺮﺳﻢ دﻟﺨﻮش ﮐﻨﻢ و ﺷﮑﺴﺖ ﺑﺨﻮرم ... ﻣﻦ ﺗﺤﻤﻠﺶ رو اﺻﻼ ﻧﺪارم‬ ‫...‬ ‫ﮔﻠﻨﺎر ﺑﺎ ﻣﺤﺒﺖ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد و اوﻣﺪ ﮐﻨﺎرم ... ﻣﺤﮑﻢ ﺑﻐﻠﻢ ﮐﺮد: ﻗﺮﺑﻮﻧﺖ ﺑﺮم ...‬ ‫اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم اﺷﮏ ﺗﻮي ﭼﺸﻤﺎم ﻧﯿﺶ ﻣﯿﺰﻧﻪ ... ﺑﻐﺾ ﻫﻢ ﮐﺮده ﺑﻮدم‬ ‫ﮔﻠﻨﺎرﮐﻤﯽ ازم ﻓﺎﺻﻠﻪ ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﻪ ﻟﺒﻬﺎم ﻧﮕﺎه ﮐﺮد ﮐﻪ داﺷﺖ ﻣﯿﻠﺮزﯾﺪ و ﻟﺒﺨﻨﺪي زد: ﺑﺎ اﯾﻦ ﭼﺸﻤﺎي ﻣﻌﺼﻮم و اﯾﻦ ﻟﺒﻬﺎي ﻟﺮزون ﺑﻪ‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ اﮔﺮ ﻧﮕﺎه ﮐﻨﯽ ﻫﻔﺖ ﺟﺪ و آﺑﺎدش اﻋﺘﺮاف ﻣﯿﮑﻨﻪ ...‬ ‫ﺑﺎ ﻣﺸﺖ ﺑﻪ آروﻣﯽ ﺑﻪ ﺑﺎزوش زدم: ﭼﺮت ﻧﮕﻮ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﻧﻤﯿﻔﻬﻤﻤﺖ ... ﻋﺎدت ﻧﺪاري از ﭼﯿﺰي ﻟﺬت ﺑﺒﺮي؟ از ﺣﻤﺎﯾﺖ ﻫﺎي زﯾﺒﺎش؟ از ﺣﻀﻮرش؟‬ ‫
- ﻣﻦ ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ اﯾﻦ وﺳﻂ ﺷﮏ دارم ... ﻣﻦ دوﺳﺖ ﻧﺪارم ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ رﻫﺎ رو داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ...‬ ‫ﭼﺸﻤﺎش رو ﺗﻨﮓ ﮐﺮد: ﻧﻪ ﺗﻮ رﻫﺎﯾﯽ ﻧﻪ ﺣﺎﻣﯽ ﺣﺎﻣﺪ‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﻟﺐ ﭘﺎﯾﯿﻨﻢ رو ﺑﻪ دﻧﺪاﻧﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﺑﻪ ﻣﺒﻞ ﺗﮑﯿﻪ دادم و ﯾﻪ دﺳﺘﻪ از ﻣﻮم ﮐﻪ روي ﺳﺮﺷﻮﻧﻪ ام ﺑﻮد رو ﺑﻪ دﺳﺖ ﮔﺮﻓﺘﻢ: ﻣﻦ ﭼﯿﺰي‬ ‫ﻧﺪارم ﮐﻪ ﺑﺮاي ﺣﺎﻣﯽ ﺟﺬاب ﺑﺎﺷﻪ ...‬ ‫
- ﺗﻮ اﻋﺘﻤﺎد ﺑﻪ ﻧﻔﺴﺖ اﻧﻘﺪرا ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻧﺒﻮد‬ ‫
- ﺑﺤﺚ ﺑﺮﺗﺮي ﮐﺴﯽ ﺑﺮ دﯾﮕﺮي ﻧﯿﺴﺖ ... ﺑﺤﺚ ﺧﯿﻠﯽ ﻏﯿﺮ ﻫﻤﺠﻨﺲ ﺑﻮدﻧﻪ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم ﻫﻨﺮﻣﻨﺪ ﻓﻘﻂ ﺑﺎ ﻫﻨﺮﻣﻨﺪ ﻣﯿﺘﻮﻧﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﻪ ... ﺧﯿﻠﯽ وﻗﺖ ﭘﯿﺸﺎ ... اﻣﺎ ﺗﻮ ﺳﯿﺎ ﻧﺸﻮن دادﯾﺪ ﻫﻤﭽﯿﻦ‬ ‫اﺟﺒﺎري ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫
- اﻣﺮوز راﻣﯿﻦ ﺑﺎ ﻫﻤﻪ ﺑﺪ ﻓﻬﻤﯿﺶ ﺳﺌﻮاﻟﯽ ازم ﭘﺮﺳﯿﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺟﺎ ﺑﻮد ... ﮔﻔﺖ ﺣﺘﯽ ﺑﻪ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺳﻨﯿﺘﻮن ﻫﻢ ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯿﮑﻨﯽ؟ﮔﻠﻨﺎر اون‬ ‫آدم ﺑﻪ ﺷﺪت رﺳﻤﯽ وﻗﺘﯽ ﮐﻨﺎر ﻣﻦ ﻣﯽ اﯾﺴﺘﻪ اﺑﻬﺘﺶ ﻣﻦ رو ﻣﯿﮕﯿﺮه ...‬ ‫
- ﺣﺎﻣﯽ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻧﯿﺎز داره ... ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﻟﻄﺎﻓﺖ ﺗﻮ ... ﺑﻪ اﯾﻦ ﻃﺮز ﻧﺸﺴﺘﻨﺖ ... ﺑﻪ اﯾﻦ ﻧﮕﺎﻫﺖ و اﯾﻦ ﻟﺒﺨﻨﺪت ... ﺑﻪ ﺗﻤﺎم ﻋﺎﻗﻠﯽ ﻫﺎت‬ ‫... ﻧﺘﺮﺳﯽ ﻫﺎت ... ﻣﮕﻪ ﺗﻮ ﺟﻤﻊ دوﺳﺘﺎش ﻧﺒﺮدﺗﺖ؟ اﯾﻦ آدم اون ﻣﻮﻗﻊ ﻫﻢ ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻪ داره ﭼﯽ ﮐﺎر ﻣﯿﮑﻨﻪ ... از ﺗﻮ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮده از‬ ‫رﻓﺘﺎرﻫﺎت از ﻣﻨﺸﺖ ﭘﺲ اون از اﯾﻦ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺳﻨﯽ ﻧﻤﯿﺘﺮﺳﻪ ﺗﻮ ﭼﺮا ﻣﯿﺘﺮﺳﯽ؟‬ ‫
- ﯾﻪ دﺧﺘﺮي ﺗﻮ ﺟﻤﻌﺸﻮن ﺑﻮد ﺗﻨﻬﺎ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ از دﯾﺪﻧﻢ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﻧﺸﺪ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم اون ﺑﻬﺶ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﯿﺎد ...‬ ‫
- وﻗﺘﯽ ﻫﻤﭽﯿﻦ ﺟﻤﻠﻪ اي ﻣﯿﮕﯽ ﺗﻮ دﻟﺖ اﺣﺴﺎﺳﯽ ﻧﺪاري؟‬ ‫
- ﻣﻨﻈﻮرت ﺣﺴﺎدﺗﻪ؟‬ ‫ﺳﺮش رو ﺑﺮاي ﺗﺎﯾﯿﺪ ﺗﮑﻮﻧﯽ داد ...‬ ‫
- اون ﻟﺤﻈﻪ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ...‬ ‫... ﭼﺸﻤﺎم ﭘﺮ ﺷﺪ ﺑﺎ اﻧﮕﺸﺖ اﺷﺎره ام ﺑﻪ ﻗﻠﺒﻢ اﺷﺎره ﮐﺮدم: اﻣﺎ اﻻن اﯾﻦ ﺟﺎم ﻣﯿﺴﻮزه وﻗﺘﯽ ﯾﺎد اون ﭼﺸﻤﺎي ﺧﻮﺷﮕﻞ و ﻋﺼﺒﯿﺶ‬ ‫ﻣﯿﻮﻓﺘﻪ ام ...‬ ‫ﮔﻠﻨﺎر دوﺑﺎره ﺑﻐﻠﻢ ﮐﺮد: ﺣﺎﻻ ﭼﺮا ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯿﮑﻨﯽ؟‬ ‫ﺑﺎ ﭘﺸﺖ دﺳﺖ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎم ﮐﺸﯿﺪم: ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ﻣﯿﺘﺮﺳﻢ ... اﮔﺮ اﺷﺘﺒﺎه ﺑﺎﺷﻪ ...‬ ‫
- ﻫﯿﭻ راﺑﻄﻪ اي درﺳﺘﻪ ﻣﻄﻠﻖ ﻧﯿﺴﺖ ﯾﻪ ﻧﮕﺎه ﺑﻪ ﺳﯿﺎ و آوﯾﺴﺎ ﺑﻨﺪاز ... ﺑﻪ ﻧﻈﺮت اﯾﻦ راﺑﻄﻪ ﻫﯿﭻ ﺑﺨﺶ ﻏﻠﻄﯽ ﻧﺪاره؟ راﺑﻄﻪ‬ ‫ﻣﺎدرﻫﺎﻣﻮن رو ﻣﺜﺎل ﻧﻤﯿﺰﻧﻢ از ﭘﺪر ﺧﺪا ﺑﯿﺎﻣﺮزت ﮐﻪ ﭼﯿﺰ زﯾﺎدي ﯾﺎدم ﻧﻤﯿﺎد ﻣﺎدر ﺧﻮدم ﮐﻪ ازدواﺟﺶ اﺷﺘﺒﺎه ﺑﻮده ﺑﺎ ﺗﻤﺎم اﺣﺘﺮاﻣﯽ‬ ‫ﮐﻪ ﺑﺮاي ﭘﺪرم ﻗﺎﺋﻠﻢ اﻣﺎ ﺑﺮاي ﻣﺎدرم ﻣﻨﺎﺳﺐ ﻧﺒﻮد ﺑﺮاي ﻣﺎدررﻣﺎﻧﺘﯿﮏ ﻣﻦ ... ازدواﺟﺸﻮن از دور ﺗﻤﺎم اﺳﺘﺎﻧﺪاردﻫﺎ رو داره ﺳﻄﺢ ﻣﺎﻟﯽ‬ ‫ﺧﺎﻧﻮاده ﻫﺎ ﯾﮑﺴﺎن ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺳﻨﯽ ﭘﻨﺞ ﺳﺎل روش ازدواج ﺳﻨﺘﯽ اﻣﺎ اﻧﺘﻬﺎش رو ﺑﺒﯿﻦ دﯾﮕﻪ ...‬ ‫
- ﻣﻨﻢ از ﻫﻤﯿﻦ ﻣﯿﺘﺮﺳﻢ ﺣﺎﻣﯽ آدم ﻣﻘﺮاراﺗﯽ و ﺟﺪي و ﮐﻤﯽ ﻣﺘﻌﺼﺒﯽ ... ﻣﻦ رو ﮐﻪ ﻣﯿﺸﻨﺎﺳﯽ ...‬ ‫
- ﺗﻮ ﻫﻢ ﻗﻮاﻧﯿﻦ ﺧﻮدت رو داري ... ﺣﺘﯽ ﺷﻐﻠﺖ ... ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ و آزادﯾﺖ ﺑﺎﻋﺚ ﻧﺸﺪه ﯾﻪ دوﺳﺖ ﭘﺴﺮ ﺳﺎده ﮐﻪ ﻫﺮ دﺧﺘﺮ ﺑﭽﻪ‬ ‫دﺑﯿﺮﺳﺘﺎﻧﯽ ﻫﻢ دﯾﮕﻪ اﻻن داره رو داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯽ ... ﻣﻦ ﺳﻮﻗﺖ ﻧﻤﯿﺪم ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺣﺎﻣﯽ اﻣﺎ اون آدم ﻗﺎﺑﻞ اﺣﺘﺮام ... ﺣﻤﺎﯾﺖ ﮔﺮ ﻣﻮدب‬ ‫و ﺗﺤﺼﯿﻞ ﮐﺮده اﯾﻪ ... ﺳﺎز ﻣﯿﺰﻧﻪ ... آروﻣﻪ ... ﺣﺎﻻ ﺧﻮش ﺗﯿﭙﯿﺶ رو ﻫﻢ در ﻧﻈﺮ ﺑﮕﯿﺮ و اﯾﻨﮑﻪ وﺿﻊ ﻣﺎﻟﯿﺶ ﻫﻢ ﺧﻮﺑﻪ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- اوﻧﺶ ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫
- ﺑﺮاي ﺗﻮ ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺮاي ﻣﻦ ﮐﻪ ﺧﻮاﻫﺮﺗﻢ ﻣﻬﻤﻪ ... دوﺳﺖ دارم ﺑﺎ ﺧﯿﺎل راﺣﺖ ﺑﻪ ﮐﺎرت ﺑﭙﺮدازي ... درد ﻧﺎن ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯽ ... ﻣﯿﺨﻮام‬ ‫ﺗﮑﯿﻪ ﮐﻨﯽ ... از زﻧﺪﮔﯿﺖ ﻟﺬت ﺑﺒﺮي ...‬ ‫
- اﻣﺎ ﺗﺎ زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﭼﯿﺰي ﻧﺸﻮﻧﻢ ...‬ ‫
- ﺣﻖ ﻣﯿﺪم ﺑﻬﺖ ... ﺑﻬﺶ رو ﻧﺪه ... ﺑﺬار اﻟﺘﻤﺎﺳﺖ ﮐﻨﻪ ... ﺑﺬار ﺑﯿﺎد و ﺑﺮه ... ﻟﺬت ﺑﺒﺮ از اﯾﻦ ﺗﻼﺷﺶ ... ﮐﻪ اﻟﺒﺘﻪ ﺑﻪ ﺷﺪت ﻫﻢ‬ ‫زﯾﺮﮐﺎﻧﻪ اﺳﺖ ﺑﺮاي ﺟﻠﺐ ﻧﻈﺮت ... ﯾﮑﻢ دﻟﺖ رو ﺧﻮش ﮐﻦ ... ﭼﯿﻪ ﻋﯿﻦ ﻋﻠﯽ ﻏﺼﻪ ﺧﻮر ﻋﺎﺷﻘﯿﺘﻢ ﺑﺎ ﭼﺸﻤﻪ اﺷﮏ ﺟﻮﺷﺎﻧﻪ ...‬ ‫ﺑﺎ اﺻﻄﻼﺣﺶ ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم ﮐﻪ ﺻﺪاي زﻧﮓ در اوﻣﺪ ...‬ ‫
- ﺳﯿﺎوش ... ﺑﺮم زﯾﺮ ﻏﺬا رو روﺷﻦ ﮐﻨﻢ ... ﻣﺎﻣﺎن ﻫﻢ ﮐﻢ ﮐﻢ ﭘﯿﺪاش ﻣﯿﺸﻪ ... اﻣﺸﺐ اﯾﻨﺠﺎﯾﯽ ﻧﻪ ﻫﻢ ﻧﯿﺎر ...‬ ‫رﻓﺘﺎر ﻫﻤﮑﺎرﻫﺎم ﺗﻐﯿﯿﺮي ﻧﮑﺮده ﺑﻮد ... ﻣﻦ اﻣﺎ اﺳﺘﺮس ﻫﺎي ﺧﻮدم رو داﺷﺘﻢ ﻫﻤﺶ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم ﻧﻘﻞ ﻣﺤﺎﻓﻞ ﺷﺪم ... ﻧﺮﯾﻤﺎن ازم‬ ‫دوري ﻣﯿﮑﺮد اﻣﺎ ﻧﮕﺎﻫﺶ رو دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ اﺣﺴﺎس ﻣﯿﮑﺮدم ﺗﻬﺪﯾﺪ ﮐﺎر ﺳﺎز ﺷﺪه ... اﺣﺘﻤﺎل ﺧﯿﻠﯽ ﻗﻮي ﻣﺤﻤﺪ ﻫﻢ ﺗﻤﺎس ﮔﺮﻓﺘﻪ‬ ‫ﺑﻮد ﺑﺎﻫﺎش اﻣﺎ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻋﻮض ﻧﺸﺪه ﺑﻮد ﺑﺮﻋﮑﺲ ﻋﻮﺿﯽ ﺗﺮ ﻫﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد ...‬ ‫ﺗﻤﺮﯾﻦ ﮐﻪ ﺗﻤﻮم ﺷﺪ ﭘﻮﯾﺎن ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ اوﻣﺪ: ﺧﺎﻧﻮم ﭘﺎﮐﺰاد اﮔﺮ ﻣﯿﺘﻮﻧﯿﺪ اﯾﻦ ﻫﻔﺘﻪ ﯾﻪ ﻗﺮار ﺑﺬارﯾﻢ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﻫﯿﭻ ﻗﺮاري ﻧﻤﯿﺬارم ...‬ ‫ﻟﺤﻦ ﺗﻨﺪم ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺟﺎ ﺑﺨﻮره: آﺧﻪ ﻣﻦ ﯾﻪ ﺑﺨﺸﯽ از ﻧﻤﺎﯾﺸﻨﺎﻣﻪ رو ﻧﺪارم ... ﻣﯿﺨﻮام ازﺗﻮن ...‬ ‫
- آﻗﺎي دﺳﺘﯿﺎر ﮐﺎرﮔﺮدان ... ﻣﻨﺸﯽ ﺻﺤﻨﻪ ﮐﻪ ﻫﺴﺘﻦ ... در ﺿﻤﻦ ﻋﺼﺮ ﺗﮑﻨﻮﻟﻮژي ﺑﺮاﺗﻮن اﯾﻤﯿﻞ ﻣﯿﮑﻨﻢ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﻓﺮﺻﺘﯽ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﻢ ﺗﺎ ﻣﻦ ﺑﺮاﺗﻮن ﺗﻮﺿﯿﺢ ﺑﺪم ...‬ ‫
- ﺧﺒﺮ رﺳﻮﻧﺪﻧﺘﻮن ﺑﻪ آﻗﺎي ﭘﺮﺗﻮ ﻧﯿﺎزي ﺑﻪ ﺗﻮﺿﯿﺢ ﻧﺪاره‬ ‫
- ﭘﺸﯿﻤﻮن ﻧﯿﺴﺘﻢ ... راﻣﯿﻦ ﻫﻢ دوره اي ﻣﻨﻪ ... دوﺳﺘﺶ دارم ... ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻬﺶ ﻣﯿﮕﻔﺘﻢ ﺑﻬﺘﻮن دل ﺧﻮش ﻧﮑﻨﻪ ...‬ ‫
- ﺑﺮام ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل ﺟﻮاب ﻣﻦ ﺑﻪ اﯾﺸﻮن ﻧﻪ ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﺧﻮب ﺑﺎ وﺟﻮد ...‬ ‫
- ﺑﺎ ﺣﻀﻮر ﯾﺎ ﺑﯽ ﺣﻀﻮر ﮐﺴﯽ ... آﻗﺎي ﭘﺮﺗﻮ ﺑﺮاي ﻣﻦ ﯾﻪ ﻧﻪ ﮔﻨﺪه ﻫﺴﺘﻦ ...‬ ‫ﮐﯿﻔﻢ رو روي دوﺷﻢ اﻧﺪاﺧﺘﻢ و از ﺗﻤﺮﯾﻦ ﺑﯿﺮون اوﻣﺪ ... ﻋﺼﺒﯽ ﺷﺪه ﺑﻮدم . اي ﺑﺎﺑﺎ اﯾﻦ روزﻫﺎ ﻫﺮ ﮐﺴﯽ از ﺳﺮ ﮐﻮﭼﻪ ﻣﺎ رد ﻣﯿﺸﺪ‬ ‫ﺑﻪ ﺧﻮدش اﺟﺎزه ﻣﯿﺪاد راﺟﻊ ﺑﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﺧﺼﻮﺻﯽ ﻣﻦ ﻧﻈﺮ ﺑﺪه ...‬ ‫ﺑﺮاي دﯾﺪن ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻣﯿﺮﻓﺘﻢ ... ﻗﺮار ﺑﻮد ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﺮﯾﻢ ﺑﯿﺮون ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺒﺮﻣﺸﻮن ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﮐﺘﺎب و ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﺑﺎﻫﻢ ﺷﺎم ﺑﺨﻮرﯾﻢ ... ﺑﺎ ﺑﻪ‬ ‫ﯾﺎد آوردن ﺣﺎﻣﯽ ﻧﺎ ﺧﻮد آﮔﺎه اﻧﮕﺎر ﺗﻤﺎم اﺣﺴﺎﺳﺎت ﺗﻠﺨﻢ ﭘﺮ ﮐﺸﯿﺪ و رﻓﺖ ... ﻟﺒﺨﻨﺪي روي ﻟﺒﻢ اوﻣﺪ ... ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ﯾﺎ ﻧﻪ ...‬ ‫اﯾﻦ آدم ﺣﺘﯽ ﺗﺼﻮرش ﻫﻢ ﺑﺮاي ﻣﻦ ﭘﺮ از زﯾﺒﺎﯾﯽ ﺑﻮد.‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪ ﭘﻬﻨﯽ روي ﺻﻮرﺗﺶ ﺑﻮد اﻧﺘﻈﺎر ﻧﺪاﺷﺘﻢ اﯾﻦ ﺳﺎﻋﺖ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﺎﺷﻪ ... از ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮش ﺗﯿﭗ ﺗﺮ ﺑﻮد ﺗﻮ اون ﮐﺖ‬ ‫ﺷﻠﻮار ﻗﻬﻮه اي ﺳﻮﺧﺘﻪ و ﮐﺮوات ﮐﺮم رﻧﮕﺶ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- ﺧﻮش اوﻣﺪي‬ ‫از وﻗﺘﯽ ﺑﻪ وﺿﻮح ﭘﯿﺶ ﮔﻠﻨﺎر اﻋﺘﺮاف ﮐﺮده ﺑﻮدم اﻧﮕﺎر ﮐﻪ ﺣﺎﻣﯽ ﻫﻢ از اﺣﺴﺎس دروﻧﯿﻢ ﺧﺒﺮ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ازش ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪم‬ ‫اﯾﻦ ﭘﺎ و اون ﭘﺎ ﮐﺮدم ...‬ ‫
- ﭼﺮا ﻧﻤﯿﺎي ﺗﻮ؟‬ ‫
- ﺑﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻗﻮل دادم ...‬ ‫
- ﺧﺒﺮ دارم ﺑﺮﻧﺎﻣﺘﻮن رو ... دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ ﻫﻤﺮاﻫﺘﻮن ﺑﺎﺷﻢ اﻣﺎ ﺣﯿﻒ ﮐﻪ ﺟﻠﺴﻪ دارم ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﺪﺟﻨﺴﺎﻧﻪ اي زدم و ﺑﺎ ﻟﺤﻦ ﭘﺮ از ﺷﻮﺧﯽ ﮔﻔﺘﻢ: دﻋﻮت ﺑﻮدﯾﺪ ﻣﮕﻪ؟‬ ‫ﯾﺎ اﺑﺮوش رﻓﺖ ﺑﺎﻻ ﺳﺮش رو ﮐﻤﯽ ﺧﻢ ﮐﺮد ... ﻧﻔﺴﺶ اﯾﻦ ﺑﺎر ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪ ام ﻣﯿﺨﻮرد: ﻧﯿﺎزي ﺑﻪ دﻋﻮت ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... ﺑﺮاي ﺑﻮدن ﺑﺎ‬ ‫ﺧﺎﻧﻮاده ام ...‬ ‫... اﯾﻦ آدم ﻋﺎدت ﮐﺮده ﺑﻮد ﺑﺎ ﻫﺮ ﺟﻤﻠﻪ اش ﻗﻠﺒﻢ رو ﻧﻮازش ﮐﻨﻪ ...‬ ‫
- ﯾﻪ ده دﻗﯿﻘﻪ اي ﻗﺒﻞ از رﻓﺘﻨﻮن وﻗﺖ داري ﺑﺎ ﻫﻢ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﯿﻢ؟‬ ‫
- ﭼﯿﺰي ﺷﺪه؟‬ ‫ﺑﺎ دﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺻﻨﺪﻟﯽ ﻫﺎي ﺗﺮاس اﺷﺎره ﮐﺮد ... ﯾﮑﯽ از ﺻﻨﺪﻟﯽ ﻫﺎ رو ﺑﺮام ﮐﺸﯿﺪ ... اﯾﻦ آدم ﺣﻘﯿﻘﺘﺎ ﺟﻨﺘﻠﻤﻦ ﺑﻮد ... ﺑﺎ اﺳﺘﯿﻞ‬ ‫ﺧﺎص ﺧﻮدش ﭘﺸﺖ ﻣﯿﺰ ﻧﺸﺴﺖ: ﭼﯿﺰي ﻣﯿﺨﻮري؟‬ ‫
- ﻧﻪ ﺑﺎ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ دارﯾﻢ ﻣﯿﺮﯾﻢ ﺑﯿﺮون ...‬ ‫
- ﮐﻪ ﺑﺎزم ﭼﯿﺰﻫﺎي ﭼﺮت و ﭘﺮت ﺑﺨﻮرﯾﺪ‬ ‫
- ﺑﺎ ﺑﭽﻪ ﻃﺮﻓﯽ؟‬ ‫ﺧﻨﺪه ﺑﺎ ﻣﺰه اي ﮐﺮد: ﮐﻮﭼﻮﻟﻮﯾﯽ دﯾﮕﻪ ﺑﻪ ﺧﺼﻮص وﻗﺘﯽ اﯾﻦ ﻃﻮري ﺑﻖ ﻣﯿﮑﻨﯽ ...‬ ‫اﺧﻤﺎم رو ﻣﺼﻨﻮﻋﯽ درﻫﻢ ﮐﺮدم ...‬ ‫دﺳﺘﺎش رو ﺑﻪ ﻫﻢ ﻗﻔﻞ ﮐﺮد و ﺧﻢ ﺷﺪ روي ﻣﯿﺰ: ﻧﺎزت زﯾﺎده ...‬ ‫ﭼﻮﻧﻪ ام دﯾﮕﻪ ﮐﻢ ﮐﻢ ﭼﺴﺒﯿﺪه ﺑﻮد ﺑﻪ ﺳﯿﻨﻪ ام ...‬ ‫
- ﮐﺠﺎ ﻣﯿﺨﻮاﯾﺪ ﺑﺮﯾﺪ دﻗﯿﻘﺎ؟‬ ‫
- ﺷﻬﺮ ﮐﺘﺎب ﺑﻌﺪ ﻣﯿﺮﯾﻢ ﯾﻪ دور ﻣﯿﺰﻧﯿﻢ ... ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﺷﺎم ﻣﯿﺮﯾﻢ ﺑﯿﺮون ...‬ ‫
- ﻋﺎﻟﯿﻪ ﺑﺎ ﻗﺴﻤﺖ دورش ﯾﮑﻢ ﻣﺸﮑﻞ دارم ...‬ ‫
- ﻋﺎدت ﮐﻦ ...‬ ‫
- ﺑﻪ دور دور ﺗﻮ ﺧﯿﺎﺑﻮن ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻋﺎدت ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻢ ... ﺣﺎل اﯾﻦ ﯾﻪ ﺑﺎر ... اﺟﺎزه ﻣﯿﺪم ...‬ ‫ﮐﻠﻤﻪ اﺟﺎزه ﻣﯿﺪم رو اﻧﻘﺪر ﺑﺎ ﻣﺰه ادا ﮐﺮد ﮐﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﺷﺎﮐﯽ ﺷﺪن ﺧﻨﺪه ام ﮔﺮﻓﺖ ...‬ ‫
- دﯾﺪي ﺑﻠﺪم ﭼﻮﻧﻪ ات رو از ﻗﻔﺴﻪ ﺳﯿﻨﻪ ات دور ﮐﻨﻢ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫... ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم و ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم ﮐﻪ اﻧﻘﺪر ﺑﺎ ﻣﺤﺒﺖ داﺷﺖ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد ...‬ ‫
- ﻣﯿﺨﻮام ﺑﺎ ﻫﺎت ﯾﻪ ﻣﺸﻮرﺗﯽ ﺑﮑﻨﻢ ﻫﻤﺮاز ...‬ ‫
- ﻣﺸﻮرت؟‬ ‫
- ﺣﺎﻣﺪ ﺳﺮﺣﺎل ﺗﺮ ﺷﺪه ... ﮐﻢ ﺻﺒﺮ ﺗﺮ ﻫﻢ ﺷﺪه ... اﯾﻦ ﻣﺪت ذﻫﻦ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻫﻢ ﮐﻤﯽ آﻣﺎده ﺗﺮ ﺷﺪه ... ﻧﻈﺮت ﭼﯿﻪ ﻓﺮدا ﻋﺼﺮي ﺑﻌﺪ‬ ‫از ﮐﺎرت ﺑﯿﺎي ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﺒﺮﯾﻤﺸﻮن آﭘﺎرﺗﻤﺎن ﺣﺎﻣﺪ؟‬ ‫... ﺗﻮ دﻟﻢ ﯾﻪ ﺑﻨﺪي ﭘﺎره ﺷﺪ اﻧﮕﺎر ... اﺳﺘﺮس زﯾﺎدي ﺑﻬﻢ ﻣﻨﺘﻘﻞ ﺷﺪ ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ از ﻧﮕﺎه ﺣﺎﻣﯽ دور ﻧﻤﻮﻧﺪ ... دﺳﺘﺎش رو روي‬ ‫ﻣﯿﺰ ﺟﻠﻮ آورد و ﻣﺸﺘﻢ رو ﺑﯿﻦ دﺳﺘﻬﺎش اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ...‬ ‫ﻟﺤﻨﺶ آروم ﺑﻮد و ﻧﻮازش ﮔﻮﻧﻪ: ﻣﯿﺘﺮﺳﯽ؟‬ ‫
- ﺧﯿﻠﯽ ... از آﺳﯿﺐ دﯾﺪن ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ... از ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﺧﻮدم ...‬ ‫
- ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ؟‬ ‫
- اﮔﻪ دﯾﮕﻪ ﻣﻦ رو ﻧﺨﻮان ﭼﯽ؟‬ ‫ﻓﺸﺎر دﺳﺘﻬﺎش ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺷﺪ: ﻧﮕﺎم ﮐﻦ ﺑﺒﯿﻨﻢ ...‬ ‫ﺑﺎ ﻟﺞ ﺑﺎزي ﻧﮕﺎم رو ﺑﻪ اﻧﮕﺸﺘﻬﺎي ﻣﺮدوﻧﻪ و ﮐﺸﯿﺪه اش ﮐﻪ ﺣﺎﻻ ﺣﺲ ﻧﻮازش ﺷﺪن رو ﺑﺎﻫﺎﺷﻮن ﭼﺸﯿﺪه ﺑﻮدم دوﺧﺘﻢ ...‬ ‫
- ﺗﺮﺳﻬﺎت ﺑﯽ ﻣﻮردن ... ﻣﻦ ﺑﻬﺖ ﻗﻮل ﻣﯿﺪم ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰي ﻋﻮض ﻧﺸﻪ ... ﻣﺤﺒﺖ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﻬﺖ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﯿﺸﻪ ﮐﻪ ﮐﻤﺘﺮ ﻧﻤﯿﺸﻪ ...‬ ‫
- اوﻧﺎ ﺗﻨﻬﺎ ﻫﺪف ﻣﻦ ﺑﺮاي زﻧﺪﮔﯿﻦ ... وﮔﺮﻧﻪ ﺑﻌﺪ از اون ﻫﻤﻪ ﻣﺼﯿﺒﺖ ﮐﻦ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﺳﺮﭘﺎ ﻧﻤﯿﺸﺪم و ﺑﺮاي زﻧﺪﮔﯿﻢ ﻣﺒﺎرزه‬ ‫ﻧﻤﯿﮑﺮدم ...‬ ‫دﺳﺘﺶ رو ﮐﻤﯽ ﻧﻮازش ﮔﻮﻧﻪ روي ﻣﺸﺘﻢ ﮐﺸﯿﺪ: ﻣﺎ ... ﯾﻌﻨﯽ ... ﻣﻦ ﺧﺎﻧﻮاده ام و از ﻫﻤﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺣﺎﻣﺪ ﺑﺎﺑﺖ ﻫﻤﯿﻦ ﺣﺲ زﯾﺒﺎت ﺑﻬﺖ‬ ‫ﻣﺪﯾﻮﻧﯿﻢ ...‬ ‫... دﺳﺘﻢ رو ﻧﺎ ﺧﻮد آﮔﺎه ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺗﻮي دﺳﺘﺶ ﻗﺎﯾﻢ ﮐﺮدم ... اﯾﻦ ﮐﺎرم ﻟﺒﺨﻨﺪ زﯾﺒﺎﯾﯽ روي ﺻﻮرﺗﺶ آورد: ﺣﺎﻻ اﺟﺎزه ﻣﯿﺪﯾﺪ در‬ ‫رﮐﺎﺑﺘﻮن ﺑﺎﺷﻢ ...‬ ‫
- اﯾﻦ ﭼﻪ ﺣﺮﻓﯿﻪ؟!‬ ‫
- ﻣﻦ ﻓﺮدا ﻣﯿﺎم دﻧﺒﺎﻟﺖ ﺑﺎﻫﻢ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو ﺑﺮ ﻣﯿﺪارﯾﻢ و ﺣﺪود ﻫﺎي ﺳﺎﻋﺖ 8 ﻣﯿﺮﯾﻢ ﺧﻮﻧﻪ ﺣﺎﻣﺪ ...‬ ‫ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﭼﯿﺰي ﺑﮕﻢ ﮐﻪ ﮔﻔﺖ: ﻗﺮار ﮔﺬاﺷﺘﯿﻢ ﺑﻬﺶ ﻓﺮﺻﺖ ﺑﺪﯾﻢ ...‬ ‫
- ﻣﯿﺘﺮﺳﻢ اﯾﻦ ﻓﺮﺻﺖ ﺑﻪ ﺿﺮر ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺗﻤﻮم ﺑﺸﻪ ...‬ ‫
- ﻣﺎ اﺟﺎزه ﻧﻤﯿﺪﯾﻢ ... ﻣﻦ و ﺗﻮ ...‬ ‫... از ﮐﯽ ... ﻣﻦ و ﺣﺎﻣﯽ ﻣﺎ ﺷﺪه ﺑﻮدﯾﻢ؟ ﺷﺪه ﺑﻮدﯾﻢ ﺣﺘﻤﺎ ... ﮐﻪ اﯾﻦ ﻣﺮد ﺟﺪي اﻧﻘﺪر ﺑﺎ اﻃﻤﯿﻨﺎن داﺷﺖ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد ... ﭼﻪ ﻗﺪر‬ ‫اﻃﻤﯿﻨﺎن ﺗﻮي ﻧﮕﺎﻫﺶ رو دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ ... ﺣﺲ ﻣﯿﮑﺮدم ﺗﻮ اﻣﻨﯿﺘﻢ ﺑﺎ اﯾﻦ ﻟﺒﺨﻨﺪ ... ﺑﺎ اﯾﻦ ﻧﮕﺎه ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- ﺣﺎﻻ ﻫﻢ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو ﺻﺪا ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ... راﻧﻨﺪه و ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻣﻦ در ﺧﺪﻣﺖ ﺷﻤﺎ ... ﻣﻦ ﻫﻢ ﮐﻢ ﮐﻢ ﺑﺮم ﺑﻪ ﯾﮑﯽ از ﮐﺴﺎﻟﺖ آورﺗﺮﯾﻦ‬ ‫ﺟﻠﺴﻪ ﻫﺎي دﻧﯿﺎ ﺑﺮﺳﻢ ...‬ ‫
- ﺑﻪ ﻣﺎﺷﯿﻦ اﺣﺘﯿﺎﺟﯽ ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫
- اﯾﻦ رو ﺗﻮ ﺗﻌﯿﯿﻦ ﻧﻤﯿﮑﻨﯽ ... ﻣﻦ ﻣﯿﮕﻢ ﻫﺴﺖ ﺑﮕﻮ ﭼﺸﻢ ...‬ ‫
- ﺟﺪي ﻧﯿﺴﺘﯽ ... ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زد و ﺑﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻦ دﺳﺘﺶ ﭘﺸﺖ ﮐﺘﻔﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ در ﻋﻤﺎرت ﻫﺪاﯾﺘﻢ ﮐﺮد.‬ ‫ﺑﻪ ﻣﺒﻞ ﺗﮑﯿﻪ دادم و ﺳﺮم رو ﺑﺮدم ﻋﻘﺐ ... ﻧﺎ ﺧﻮد آﮔﺎه ﻟﺒﺨﻨﺪي روي ﻟﺒﻢ اوﻣﺪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ اﻣﺮوز واﻗﻌﺎ ﺧﺴﺘﻪ ام ﮐﺮده ﺑﻮدن اﻣﺎ ﻋﺼﺮ و‬ ‫ﺷﺐ ﻓﻮق اﻟﻌﺎده ﺧﻮﺑﯽ رو ﺑﺎﻫﻢ داﺷﺘﯿﻢ ... ﺑﻪ ﺧﺼﻮص ﮐﻪ ﻧﺰدﯾﮑﻬﺎي ﺳﺎﻋﺖ 9 وﻗﺘﯽ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﯿﻢ ﺑﺮاي ﺷﺎم ﺑﺮﯾﻢ ﺣﺎﻣﯽ زﻧﮓ زده‬ ‫ﺑﻮد و ﭘﺮﺳﯿﺪه ﺑﻮد ﮐﺠﺎ ﻫﺴﺘﯿﻢ و ﺧﻮدش رو ﺧﯿﻠﯽ ﺷﯿﮏ ﻫﻤﺮاﻫﻤﻮن ﮐﺮده ﺑﻮد ... وﻗﺘﯽ ﭼﻬﺎر ﻧﻔﺮي ﭘﺸﺖ ﯾﻪ ﻣﯿﺰ ﺗﻮ ﯾﮑﯽ از ﺷﻠﻮغ‬ ‫ﺗﺮﯾﻦ ﭘﯿﺘﺰا ﻓﺮوﺷﯽ ﻫﺎي ﺷﻬﺮ ﻧﺸﺴﺘﯿﻢ ﺑﺎ وﺟﻮد اﺧﻢ وﺣﺸﺘﻨﺎﮐﺶ ﺑﻪ ﺳﻪ ﺗﺎ ﭘﺴﺮ ﺟﻮوﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﯿﺰ ﮐﻨﺎرﯾﻤﻮن ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدن و ﻫﻤﯿﻦ‬ ‫ﻃﻮر ﺑﺮداﺷﺘﻦ ﺳﺲ ﮐﭽﺎب از ﺟﻠﻮي دﺳﺖ ﻧﯿﻮﺷﺎ ... ﺗﺎزه ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم وﻗﺘﯽ ﻣﯿﮕﻔﺖ ﺑﺮاي ﺑﻮدن ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻮاده اش ﻧﯿﺎزي ﺑﻪ دﻋﻮت‬ ‫ﻧﺪاره ﻣﻨﻈﻮرش ﭼﯿﻪ ... ﻫﻢ ﺑﺮاي ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﺮاي ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺣﻀﻮرش آراﻣﺶ و اﻣﻨﯿﺖ ﻣﻄﻠﻖ ﺑﻮد اﻧﮕﺎر ﮐﻪ ﻫﺮ ﻣﺴﺌﻠﻪ اي رو ﻣﯿﺘﻮﻧﺴﺖ‬ ‫ﺣﻞ ﮐﻨﻪ ... از ﺑﺎز ﮐﺮدن در ﻧﻮﺷﺎﺑﻪ ﺑﺪ ﻗﻠﻖ ﺗﺎ ﻣﺤﮑﻢ ﮐﺮدن ﺷﺎﻟﮕﺮدن دور ﮔﺮدن ﻣﻦ ﺗﺎ ﺑﻐﻞ ﮐﺮدن ﮐﻮﺷﺎ ﺗﻨﺒﻞ ... ﻫﻤﯿﻦ ﮐﺎرﻫﺎي‬ ‫آروم و ﺷﺎﯾﺪ از دﯾﺪ دﯾﮕﺮان ﮐﻢ اﻫﻤﯿﺘﺶ ﻫﻢ ﺑﺮاي ﻣﻦ و ﻫﻢ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻟﺤﻈﻪ ﻫﺎﻣﻮن رو زﯾﺒﺎﺗﺮ ﻣﯽ ﮐﺮد ...‬ ‫ﺻﺪاي زﻧﮓ در واﺣﺪ ﻣﻦ رو از ﺟﺎ ﭘﺮوﻧﺪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﮐﺴﯽ ﻧﺒﻮدم از ﭼﺸﻤﯽ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم زﯾﻨﺐ ﺧﺎﻧﻮم ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ ﻃﺒﻘﻪ ﺑﺎﻻ و داﻣﺎدش ﺑﻮدن‬ ‫ﺗﻌﺠﺐ ﮐﺮدم ﺷﺎﻟﻢ رو روي ﺳﺮم اﻧﺪاﺧﺘﻢ و در رو ﺑﺎز ﮐﺮدم ...‬ ‫
- ﺳﻼم ﻣﺎدر ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ﺷﺐ اﯾﻦ ﻣﻮﻗﻊ ﻣﺰاﺣﻤﺖ ﺷﺪﯾﻢ ﻧﺒﻮدي ﻣﻨﺘﻈﺮت ﺷﺪﯾﻢ دﯾﺮ ﺷﺪ ...‬ ‫از ﻧﮕﺎه داﻣﺎدش و ﻟﺤﻦ ﺧﻮدش ﮐﻨﺎﯾﻪ ﻣﯿﺒﺎرﯾﺪ ... ﺑﺮام ﻣﻬﻢ ﻧﺒﻮد ﺣﺴﺎب ﻣﻦ ﭘﺎك ﺗﺮ از اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺨﻮام ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﺰﺧﺮﻓﺎت ﻓﮑﺮ‬ ‫ﮐﻨﻢ ﺑﺎ ﺑﻬﺎﯾﯽ ﺑﺪم ...‬ ‫ﻫﻨﻮز ﺗﻮ ﭼﻬﺎرﭼﻮب در اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮدﯾﻢ و ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم ﮐﻪ ﺣﺮﻓﺸﻮن ﻣﻬﻢ ﺗﺮ از اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎﺷﻪ ﭘﺲ ﺗﻌﺎرف ﮐﺮدم ﮐﻪ داﺧﻞ ﺑﯿﺎن‬ ‫...‬ ‫داﻣﺎدش ﻣﺮد ﺳﺮ ﺑﻪ زﯾﺮي ﺑﻮد ﺧﻮاﺳﺘﻢ وارد آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ ﺑﺸﻢ‬ ‫
- ﺑﯿﺎ ﺑﺸﯿﻦ ﻫﻤﺮاز ﺟﺎن ﻣﺎدر اﻻن وﻗﺖ ﭘﺬﯾﺮاﯾﯽ ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫رو ﺑﻪ روﺷﻮن ﻧﺸﺴﺘﻢ و ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻬﺸﻮن ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ...‬ ‫
- ﻏﺮض از ﻣﺰاﺣﻤﺖ ﻫﻤﺮاز ﺟﺎن ﻫﻤﻮن ﺑﺤﺚ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ﭘﯿﺸﻪ ... ﻗﺮار ﺑﻮد روش ﻓﮑﺮ ﮐﻨﯽ ... دﺧﺘﺮم اﯾﻦ ﻣﻮﻗﻌﯿﺖ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺑﯿﻪ ...‬ ‫... ﮐﻤﯽ ﻃﻮل ﮐﺸﯿﺪ ﺗﺎ ﺑﺘﻮﻧﻢ داده ﻫﺎي ﻣﻐﺰم رو ﭘﺮدازش ﮐﻨﻢ و ﺑﺮﺳﻢ ﺑﻪ ﺷﺮﯾﮏ ﺷﺪن ﺑﺮاي ﺗﺨﺮﯾﺐ ﺧﻮﻧﻪ ... ﻧﺎﺧﻮد آﮔﺎه ﻧﮕﺎﻫﻢ‬ ‫رﻓﺖ ﺳﻤﺖ ﻗﺎب آﺑﯽ رﻧﮓ ﭘﻨﺠﺮه و ﺷﯿﺸﻪ ﻫﺎي ﺑﺮش ﮔﺮدش و ﮔﻠﺪوﻧﻬﺎم ... ﯾﻪ ﻧﻪ ﮔﻨﺪه ﺗﻮي ﺳﺮم ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﻣﻦ ... زﯾﻨﺐ ﺧﺎﻧﻮم ﻣﻦ اﺻﻼ از اﯾﻦ ﭼﯿﺰا ﺳﺮ در ﻧﻤﯿﺎرم ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫داﻣﺎدش ﻫﻤﻮن ﻃﻮر ﮐﻪ ﺑﻪ زﻣﯿﻦ ﻧﮕﺎه ﻣﯽ ﮐﺮد: اﯾﻦ آﻗﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﯿﺨﻮاد ﺧﻮﻧﻪ رو ﺑﮑﻮﺑﻪ ﻣﺮد ﻣﻄﻤﺌﻨﯽ ﺳﺎﻟﻬﺎﺳﺖ داره اﯾﻦ ﮐﺎر و‬ ‫ﻣﯿﮑﻨﻪ ﺑﻪ ﻧﻔﻊ ﺷﻤﺎﻫﻢ ﻫﺴﺖ ﺑﻪ ﺟﺎي ﯾﻪ واﺣﺪ ﻗﺪﯾﻤﯽ و ﮐﻠﻨﮕﯽ دوﺗﺎ واﺣﺪ ﻧﻮ ﺳﺎز دﺳﺘﺘﻮن رو ﻣﯿﮕﯿﺮه ﺳﺮﻣﺎﯾﻪ ﺗﻮن دو ﺑﺮاﺑﺮ ﻣﯿﺸﻪ‬ ‫...‬ ‫... ﻗﺪﯾﻤﯽ! ﮐﻠﻨﮕﯽ! ... ﺧﺐ ﺑﻮد ... ﺧﻮﻧﻪ ﻗﺪﯾﻤﯽ ﺑﻮد اﻣﺎ ﭘﺮ از ﺧﺎﻃﺮه ﻫﻢ ﺑﻮد ... ﭘﺮ از داﺷﺘﻪ ﻫﺎ و ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﻫﺎ ... ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﺳﯽ ﺳﺎل‬ ‫ﻫﻤﺴﺎﯾﮕﯽ ﻫﻢ ﺑﻮد ... ﺗﻮ ﭘﻠﻪ ﻫﺎش ﺑﺎزﯾﻬﺎي ﮐﻮدﮐﺎﻧﻪ ﻫﻢ ﺑﻮد ...‬ ‫اداﻣﻪ داد: ﺑﺒﯿﻨﯿﺪ اﯾﻦ ﺧﻮﻧﻪ دﯾﮕﻪ ﺑﻪ درد ﻧﻤﯿﺨﻮره ... اﻓﺘﺎده ﺑﻪ ﺧﺮج ...‬ ‫... ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ از ﻫﻤﻮن ﺳﺎﻟﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﺎ آدﻣﻬﺎ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدﯾﻢ ﻫﺮ ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﻣﺪرن و ﺟﺪﯾﺪ ﻗﺎﺑﻞ اﺣﺘﺮام از ﻫﻤﻮن ﺳﺎل ﻫﻢ ﺷﺮوع‬ ‫ﮐﺮدﯾﻢ ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﺧﺎﻃﺮات آدﻣﻬﺎ ﺑﻪ درد ﻧﺨﻮر ﮔﻔﺘﻦ ...‬ ‫
- ﺑﺒﯿﻨﯿﺪ آﻗﺎي؟‬ ‫
- ﺷﻤﺲ ﻫﺴﺘﻢ ...‬ ‫
- ﺑﺒﯿﻨﯿﺪ ﺟﻨﺎب ﺷﻤﺲ ... وﺿﻌﯿﺖ ﺳﺎﮐﻨﯿﻦ اﯾﻦ ﺳﺎﺧﺘﻤﻮن ﮐﻤﯽ ﭘﯿﭽﯿﺪه اﺳﺖ ... ﺑﻪ ﺟﺰ زﯾﻨﺐ ﺧﺎﻧﻮم ﻣﺎدام ﯾﻪ ﭘﯿﺮزن ﺗﻨﻬﺎﺳﺖ ﮐﻪ‬ ‫ﻫﯿﭻ ﮐﺲ رو ﻧﺪاره ... ﮐﯽ ﺑﺮاش اﺳﺒﺎب ﮐﺸﯽ ﮐﻨﻪ؟اﺻﻼ ﮐﺠﺎ ﺑﺮه ﺗﺎ اﯾﻦ ﺳﺎﺧﺘﻤﻮن ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﺸﻪ؟ ﻣﻦ ﻫﻢ ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر اﮔﺮ ﻣﯿﺒﯿﻨﯿﺪ‬ ‫ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﯾﻪ دﺧﺘﺮ ﺗﻨﻬﺎ دارم راﺣﺖ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﭼﻮن ﺗﻮ اﯾﻦ ﻣﺤﻞ ﻫﻤﻪ ﻣﻦ رو ﻣﯿﺸﻨﺎﺳﻦ ... ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ ﻫﺎ رو ﻣﻦ ﺷﻨﺎﺧﺖ دارن ...‬ ‫زﯾﻨﺐ ﺧﺎﻧﻮم: دﺧﺘﺮم ﺧﻮب ﺗﻮ ﻫﻢ ﻓﺎﻣﯿﻞ داري ... دوﺳﺖ و آﺷﻨﺎ داري ...‬ ‫... ﺧﻮب ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ﻣﻨﻈﻮرش ﺑﻪ رﻓﺖ و آﻣﺪﻫﺎي ﻣﻦ ﺑﺎ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺣﺎﻣﯽ ﺗﻮ اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺘﻪ ... دﺳﺘﺎم ﻧﺎ ﺧﻮد آﮔﺎه ﻣﺸﺖ ﺷﺪ: زﯾﻨﺐ‬ ‫ﺧﺎﻧﻮم ﺷﻤﺎ ﮐﻪ ﺗﻤﺎم زﻧﺪﮔﯽ ﻣﻦ رو ﻣﯿﺪوﻧﯿﺪ ﺑﺮاي ﻣﻦ ﺳﺨﺘﻪ ... ﺑﺮاي ﻣﺎدام ﻫﻢ ﺳﺨﺘﻪ ...‬ ‫
- ﻣﯿﺪوﻧﻢ ﻋﺰﯾﺰم اﻣﺎ اﯾﻦ ﺑﻪ ﻧﻔﻊ ﻫﻤﻪ ﻣﺎﺳﺖ ...‬ ‫آﻗﺎي ﺷﻤﺲ: ﻣﺎدر ﺟﻮن اﯾﻨﺎ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺑﺰرﮔﯽ اﺣﺘﯿﺎﺟﯽ ﻧﺪارن ... ﺗﻤﯿﺰ ﮐﺮدﻧﺶ ﺑﺮاﺷﻮن ﺳﺨﺘﻪ ... ﻻاﻗﻞ ﯾﻪ واﺣﺪ دﯾﮕﻪ‬ ‫ﻫﻢ دﺳﺘﺸﻮن رو ﻣﯿﮕﯿﺮه ...‬ ‫... ﭼﯿﺰي ﺑﺮاي ﮔﻔﺘﻦ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ...‬ ‫زﯾﻨﺐ ﺧﺎﻧﻮم: اﻣﺸﺐ ﻣﺰاﺣﻤﺖ ﺷﺪﯾﻢ ﮐﻪ ﻗﺮارﺑﺬارﯾﻢ آﻗﺎي ﺳﺎزﻧﺪه ﻫﻢ ﺑﯿﺎد ﯾﻪ ﺟﻠﺴﻪ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﻢ ...‬ ‫... ﺟﻠﺴﻪ؟ ﺑﯿﻦ ﮐﯿﺎ؟ ﻣﻦ ﮐﻪ ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺳﻪ ﺗﺎ ﻋﺪد رو ﺑﺎ ﻫﻢ ﺟﻤﻊ ﺑﺒﻨﺪم؟ ﻣﺎدام؟ ﯾﻪ ﻃﺮف ﻫﻢ ﯾﻪ ﺳﺎزﻧﺪه ﺑﺴﺎز ﺑﻔﺮوش و ﻣﺮد ﻫﻤﻪ‬ ‫ﻓﻦ ﺣﺮﯾﻔﯽ ﻣﺜﻞ اﯾﻦ ﺷﻤﺲ ﮐﻪ روﺑﻪ روم ﺑﻮد ...‬ ‫
- آﺧﻪ ...‬ ‫
- ﻣﺎدام ﻫﻢ راﺿﯿﻪ ...‬ ‫ﻧﻔﺴﻢ رو ﺑﯿﺮون دادم ... ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدن ﻻي ﻣﻨﮕﻨﻪ ... اﮔﺮ ﻣﺎدام ﻫﻢ راﺿﯽ ﺑﺎﺷﻪ راﺿﯽ ﻧﺒﻮدن ﻣﻦ دردي رو دوا ﻧﻤﯿﮑﺮد: ﺑﺎﺷﻪ‬ ‫زﯾﻨﺐ ﺧﺎﻧﻮم ﻗﺖ ﺟﻠﺴﻪ رو ﺗﻌﯿﯿﻦ ﮐﻨﯿﺪ ...‬ ‫... ﻫﻤﻮن ﻟﺠﻈﻪ ﻣﻮﺑﺎﯾﻠﻢ زﻧﮓ زد ﺣﺎﻣﯽ ﺑﻮد ... ﺑﺎ دﯾﺪن اﺳﻤﺶ روي ﺻﻔﺤﻪ ﻣﻮﺑﺎﯾﻠﻢ ﻫﻢ ﻟﺒﺨﻨﺪي روي ﻟﺒﻢ اوﻣﺪ: ﺑﻠﻪ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- ﺳﻼم ﺧﻮاب ﮐﻪ ﻧﺒﻮدي؟‬ ‫ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺟﻮاب ﺑﺪم ﮐﻪ آﻗﺎي ﺷﻤﺲ ﮔﻮﺷﯽ ﺑﻪ دﺳﺖ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﺳﻼم و ﻋﻠﯿﮏ ﻏﺮاﯾﯽ ﮐﺮد ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﭘﺸﺖ ﺧﻂ ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ اي ﺳﮑﻮت ﮐﺮد ...‬ ‫
- اﻟﻮ ...‬ ‫
- ﮐﯽ ﺧﻮﻧﺘﻪ؟‬ ‫... ﺳﺌﻮاﻟﺶ زﯾﺎدي ﺧﺸﻦ ﺑﻮد: ﻫﻤﺴﺎﯾﻤﻮن و داﻣﺎدﺷﻮن ...‬ ‫
- اﯾﻦ وﻗﺖ ﺷﺐ؟‬ ‫
- ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﻦ ﺑﻮدﻧﺪ ﮔﻮﯾﺎ ... ﺑﺮاي ﻣﺸﮑﻼت ﺳﺎﺧﺘﻤﻮن اوﻣﺪن ...‬ ‫
- ﻣﺸﮑﻼت ﺧﻮﻧﻪ ﺗﻮ؟ ﭼﯿﺰي ﺷﺪه؟‬ ‫
- ﺗﻮ ﻧﮕﺮان ﭼﯽ ﻫﺴﺘﯽ؟‬ ‫
- ﺧﻮب ﻧﮕﺮان ﺗﻮ ...‬ ‫... ﻟﺒﺨﻨﺪي روي ﻟﺒﻢ اوﻣﺪ: ﻣﻦ ﺧﻮﺑﻢ ... ﭼﯿﺰ ﺧﺎﺻﯽ ﻫﻢ ﻧﯿﺴﺖ ... ﻣﯿﺸﻪ ﻣﻦ ﺑﻌﺪ از رﻓﺘﻦ ﻣﻬﻤﻮن ﻫﺎم ﺑﺎﻫﺎت ﺗﻤﺎس ﺑﮕﯿﺮم ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﺑﯿﺎم؟! اﻻن ﺧﻠﻮﺗﻪ ... ﯾﻪ رﺑﻊ دﯾﮕﻪ اوﻧﺠﺎم ...‬ ‫آﻗﺎي ﺷﻤﺲ ﻫﻢ ﺗﻠﻔﻨﺶ رو ﻗﻄﻊ ﮐﺮده ﺑﻮد و ﺑﺎ زﯾﻨﺐ ﺧﺎﻧﻮم ﻣﻨﺘﻈﺮم ﺑﻮدن ...‬ ‫ﮐﻤﯽ ﺻﺪام رو ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺗﺮ آوردم: ﺑﺎور ﮐﻦ ﻫﯿﭽﯽ ﻧﯿﺴﺖ ... اﻻن ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻦ ﺑﺮم؟‬ ‫
- رﻓﺘﻦ ﺑﻬﻢ زﻧﮓ ﻣﯿﺰﻧﯽ ...‬ ‫... از ﻟﺤﻦ دﺳﺘﻮرﯾﺶ ﺧﻨﺪه ام ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ...‬ ‫از ﮐﻞ ﻣﺎﺟﺮاي اوﻣﺪن زﯾﻨﺐ ﺧﺎﻧﻮم ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ داﻣﺎدش اﯾﻦ ﻧﺼﯿﺒﻢ ﺷﺪ ﮐﻪ دﻟﻢ ﺑﺮاي زﯾﻨﺐ ﺧﺎﻧﻮم ﺳﻮﺧﺖ ... ﻣﻮﻗﻊ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﻪ‬ ‫آﻗﺎي ﺷﻤﺲ ﭘﻠﻪ ﻫﺎ رو داﺷﺖ ﻣﯿﺮﻓﺖ ﺑﺎﻻ زﯾﻨﺐ ﺧﺎﻧﻮم ﺑﺎ ﭘﺮ ﭼﺎدرش اﺷﮏ ﭼﺸﻤﺶ رو ﭘﺎك ﮐﺮد: ﻣﻨﻢ دﻟﻢ ﻧﻤﯿﺨﻮاد اﯾﻦ ﺧﻮﻧﻪ‬ ‫ﺗﺨﺮﯾﺐ ﺑﺸﻪ ... اون درﺧﺖ اﻧﺠﯿﺮ ﺗﻮ ﺣﯿﺎط رو ﻣﻦ ﺧﻮدم ﮐﺎﺷﺘﻢ اﻣﺎ ﭼﻪ ﮐﻨﻢ ﻣﺠﺒﻮرم ... دﺧﺘﺮم و داﻣﺎدم ﻣﺴﺘﺎﺟﺮن ... ﻧﻤﯿﺮﺳﻮﻧﻦ‬ ‫ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻬﺸﻮن ﮐﻤﮏ ﮐﻨﻢ ... ﺗﻮ ﻫﻢ ﺟﻮوﻧﯽ ﯾﻪ واﺣﺪ دﯾﮕﻪ رو اﺟﺎره ﻣﯿﺪي ﮐﻤﮏ ﺧﺮﺟﺖ ﻣﯿﺸﻪ ...‬ ‫ﺷﺎﻟﻢ رو از ﺳﺮم ﮐﺸﯿﺪم و ﻧﻔﺴﻢ رو ﻣﺤﮑﻢ ﺑﯿﺮون دادم ... دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ اﯾﻦ ﺧﻮﻧﻪ دﺳﺖ ﺑﺨﻮره ... رﻓﺘﻢ ﮐﻨﺎر ﭘﻨﺠﺮه و ﺑﯿﺮون‬ ‫روﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﺗﻮ اﯾﻦ ﻣﺪت ﺑﺎﯾﺪ ﯾﻪ ﺧﻮﻧﻪ رﻫﻦ ﻣﯿﮑﺮدم ... ﮐﺠﺎ؟ ﮐﺠﺎ ﺑﺮاي ﯾﻪ دﺧﺘﺮ ﺟﻮون ﺑﯿﺴﺖ و ﺳﻪ ﺳﺎﻟﻪ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﺑﻮد؟ ﺑﻪ‬ ‫ﺳﺎﻋﺖ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﺷﺪه ﺑﻮد دوازده ... ﯾﺎد ﺣﺎﻣﯽ اﻓﺘﺎدم ... ﭼﯽ ﮐﺎرم داﺷﺖ ... ﺑﺎ زﻧﮓ اول ﮔﻮﺷﯽ رو ﺑﺮداﺷﺖ: اﻻن رﻓﺘﻦ؟‬ ‫ﺧﻨﺪه ام ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد از اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﻧﮕﺮاﻧﯿﺶ: ﻧﻪ ﯾﻪ رﺑﻌﯽ ﻣﯿﺸﻪ ...‬ ‫ﺻﺎي در ﮐﻤﺪش اوﻣﺪ ...‬ ‫
- ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ﺧﻮاب ﮐﻪ ﻧﺒﻮدي؟‬ ‫
- ﻧﻪ داﺷﺘﻢ ﻟﺒﺎس ﻣﯿﭙﻮﺷﯿﺪم ﺑﯿﺎم ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- ﺷﻮﺧﯽ ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ؟ ﺑﺎﺑﺎ ﻣﻦ ﺳﺎﻟﻬﺎﺳﺖ دارم ﺗﻨﻬﺎ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯿﮑﻨﻢ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﺑﻪ اون ﺳﺎﻟﻬﺎ ﮐﺎر ﻧﺪارم ... ﺣﺎﻻ ﭼﯽ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻦ؟ اﯾﻦ ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ ﺷﻤﺎ ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯿﮑﻨﻪ ﯾﺎزده ﺷﺐ ادم ﺧﻮﻧﻪ ﯾﻪ دﺧﺘﺮ ﺟﻮون‬ ‫ﻧﻤﯿﺎد؟ ﺗﻮ ﭼﺮا در رو ﺑﺎز ﮐﺮدي؟‬ ‫
- ﺳﺌﻮاﻟﻬﺎت رو ﯾﮑﯽ ﯾﮑﯽ ﻣﻄﺮح ﮐﻨﯽ ﺟﻮاﺑﺖ رو راﺣﺖ ﺗﺮ ﻣﯽ دﻣﺎ ... ﺳﺎﺧﺘﻤﻮن ﯾﻪ ﻣﺸﮑﻼﺗﯽ داره ... ﺧﻮب ﻗﺪﯾﻤﯽ ﺷﺪه ...‬ ‫... ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ﭼﺮا ﺑﻬﺶ ﻧﮕﻔﺘﻢ ... ﻓﻌﻞ ﻣﻮﺿﻮع ﺑﺎ ﺗﻤﺎم اﻫﻤﯿﺘﺶ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﺴﮑﻮت ﻣﯿﻤﻮﻧﺪ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻫﻤﺶ ﺑﺎري ﺑﻪ دوﺷﺶ اﺿﺎﻓﻪ‬ ‫ﮐﻨﻢ ...‬ ‫
- ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮش ﺑﯿﻨﺎﻧﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ اﮔﺮ ﭼﯿﺰي ﺑﺸﻪ ﺑﻬﻢ ﻣﯿﮕﯽ ﻫﻤﺮاز ...‬ ‫
- اﮔﺮ ﻣﺴﺌﻠﻪ اي ﺑﺎﺷﻪ ﮐﻪ ﻧﺘﻮﻧﻢ ﺣﻠﺶ ﮐﻨﻢ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎش ﻣﯿﮕﻢ ...‬ ‫
- ﺑﺘﻮﻧﯽ ﯾﺎ ﻧﺘﻮﻧﯽ ﺑﮕﻮ ...‬ ‫
- ﺑﺎﻫﺎم ﮐﺎر داﺷﺘﯽ؟‬ ‫ﻣﻮﺿﻮع رو ﻋﻮض ﮐﺮدم ... اﯾﻦ ﻃﻮري ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ از دروغ ﮔﻔﺘﻦ اﻣﺘﻨﺎع ﮐﻨﻢ ...‬ ‫ﻧﻔﺴﺶ رو ﺑﯿﺮون داد و ﺑﺪون اﯾﻨﮑﻪ اﯾﻦ ﭼﺮﺧﺶ ﻣﻮﺿﻮﻋﯽ رو ﺑﻪ روش ﺑﯿﺎره ﮔﻔﺖ: ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﺑﮕﻢ ﻓﺮدا ﻗﺒﻞ از رﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻪ‬ ‫ﺣﺎﻣﺪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو اول ﺑﺒﺮﯾﻢ ﺑﯿﺮون ﯾﮑﻢ ﺑﻬﺸﻮن ذﻫﻨﯿﺖ ﺑﺪﯾﻢ ...‬ ‫
- ﻣﻦ اﻣﺸﺐ ﯾﮑﻢ ﺗﻮ ﮔﻮش ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺧﻮﻧﺪم ...‬ ‫
- ﻣﯿﺪوﻧﻢ اﻣﺎ ﮐﻮﺷﺎ ﺷﺎﮐﯽ ﺗﺮه ...‬ ‫
- اﻻن ﺑﻪ اﻣﺘﺤﺎﻧﺎﺗﺸﻮن ﻧﺰدﯾﮏ ﮐﺎش ﻣﯿﺸﺪ ﺑﺬارﯾﻢ ﺑﺮاي ﺑﻌﺪ ...‬ ‫
- ﺑﺎ ﻣﺪرﺳﻪ ﺷﻮن ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮدم ﻫﺮ ﭼﻪ ﻗﺪر دﯾﺮ ﺗﺮ ﺳﺨﺖ ﺗﺮ ... ﺗﻮ ﻧﻔﻮذت از ﻫﻤﻪ ﻣﺎ ﺑﯿﺸﺘﺮه ... ﺗﻮ ﺑﮕﯽ ﺧﻮرﺷﯿﺪ آﺑﯽ ﻫﺴﺘﺶ اﯾﻨﺎ‬ ‫ﻣﯿﭙﺬﯾﺮن ... ﻣﯿﺪوﻧﻢ داري ﺗﻮ رودرﺑﺎﯾﺴﺘﯽ ﻣﻦ اﯾﻦ ﮐﺎر رو ﻣﯿﮑﻨﯽ ... اﻣﺎ ﺟﺒﺮان ﻣﯿﮑﻨﻢ ... ﻗﻮل ﻣﯿﺪم.‬ ‫ﻣﻮﻫﺎم رو ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ روي ﺷﻮﻧﻪ ﻫﺎم رﻫﺎ ﮐﺮدم ... ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪه ﺑﻮد وﻟﯽ ﻫﻨﻮز ﻟﻮﻟﻪ ﻟﻮﻟﻪ ﺑﻮد ... ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎزﻫﻢ ﻓﺮش ﻣﯿﮑﺮدم ... از ﺷﺪت‬ ‫اﺳﺘﺮس ﺑﻪ ﻓﮑﺮ ﻫﺎي ﭼﺮﻧﺪ رﺳﯿﺪه ﺑﻮدم ... اﻣﺮوز ﺗﻤﺮﯾﻦ واﻗﻌﺎ ﺑﯽ ﭼﺎره ام ﮐﺮده ﺑﻮد ﻧﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﺪون وﻗﻔﻪ ﺳﺮﭘﺎ ﺑﻮدم و اﻻن‬ ‫زاﻧﻮﻫﺎم ﻃﺎﻗﺖ وزﻧﻢ رو ﻧﺪاﺷﺘﻦ ... و اﺳﺘﺮس و ﻧﮕﺮاﻧﯽ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻫﻢ ﯾﻪ ﺟﻮري داﺷﺖ دﯾﻮﻧﻪ ام ﻣﯿﮑﺮد ...‬ ‫ﮔﻮﺷﯽ رو ﺑﯿﻦ ﺻﻮرﺗﻢ و ﺷﻮﻧﻪ ام ﮔﺬاﺷﺘﻢ ...‬ ‫ﺳﯿﺎوش: ﭼﺮا ﯾﻬﻮ ﻣﯿﺮي ﺗﻮ ﮐﻤﺎ وﺳﻂ ﺣﺮف زدن؟‬ ‫
- ذﻫﻨﻢ ﺟﻤﻊ ﻧﻤﯿﺸﻪ ﻣﺮد ﺣﺴﺎﺑﯽ ﭼﻪ ﺗﻮﻗﻌﯽ ازم داري؟‬ ‫
- ﻣﻦ ﻧﻤﯿﻔﻬﻤﻢ ﭼﺮا اﯾﻨﺎ اﻧﻘﺪر از ﺗﻮ ﺗﻮﻗﻊ دارن ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﺧﻮدم ﻫﻢ ﻃﺎﻗﺖ ﻧﺪارم ﻧﺮم ...‬ ‫
- ﻫﻤﻪ اﯾﻦ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﺗﻤﻮم ﺷﻪ ... ﯾﮑﯽ دوﻣﺎه دﯾﮕﻪ ﻗﺒﻞ از ﺷﺮوع اﺟﺮات ﯾﻪ ﻣﺴﺎﻓﺮت دو ﺳﻪ روزه ﺑﺮﯾﻢ ... داري داﻏﻮن ﻣﯿﺸﯽ ...‬ ‫
- ﺳﯿﺎ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- ﺑﻠﻪ ... اﯾﻦ ﻟﺤﻦ ﺳﯿﺎ ﺧﺮ ﮐﻦ رو ﺑﻪ ﮐﺎر ﮐﻪ ﻣﯿﺒﺮي ﻣﻦ ﺑﻪ ﻋﺮ ﻋﺮ ﻣﯿﻮﻓﺘﻢ ...‬ ‫
- آﻗﺎي ﻣﻬﻨﺪس درﺳﺖ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻦ ...‬ ‫ﺧﻨﺪه ﺗﻠﺨﯽ ﮐﺮد: ﻣﻬﻨﺪس ﺷﺪم ﻧﻪ؟‬ ‫
- ﻗﺪرت رو ﻣﯿﺪوﻧﻪ؟!‬ ‫... ﻫﺮ دوﻣﻮن ﺧﻮب ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﯿﻢ ﻣﻨﻈﻮر ﻣﻦ ﮐﯿﻪ ...‬ ‫
- دوﺳﺘﺶ دارم و دوﺳﺘﻢ داره ... ﻫﺮﮐﺎري ﺑﺮاش ﮐﺮدم و ﻧﮑﺮدم ﻧﻮش ﺟﻮن ﻧﮕﺎﻫﺶ ...‬ ‫
- ﮐﯽ ﻣﯿﺮه اﯾﻦ ﻫﻤﻪ راﻫﻮ؟ ﮐﺎش ﯾﮑﯽ اﯾﻦ ﺟﻮري ﻋﺎﺷﻖ ﻣﻦ ﺑﻮد ...‬ ‫
- واﻻ ﻣﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﯿﺎﯾﻢ ﭘﯿﺶ اﯾﺸﻮن ﺷﺎﮔﺮدي ...‬ ‫
- ﮐﯽ؟‬ ‫ﺑﺎ ﻟﺤﻦ ﻣﺴﺨﺮه اي ﮔﻔﺖ: ﺳﺒﺰي ﻓﺮوش ﻣﺤﻠﺘﻮن ... ﺧﻮدﺗﯽ ﻣﻤﻮش ...‬ ‫
- ﮔﻠﻨﺎر رو دﺳﺖ ﺗﻤﺎم ﮐﺎﻧﺎﻟﻬﺎي ﺧﺒﺮي زده ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﻗﺒﻞ از اون ﻓﻬﻤﯿﺪه ﺑﻮدم ﻓﻘﻂ دﻟﺨﻮردم ﭼﺮا ﺑﻪ ﻣﻦ ﭼﯿﺰي ﻧﮕﻔﺘﯽ ...‬ ‫
- ﺳﯿﺎ ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ...‬ ‫
- ﺑﯿﺨﯿﺎل ﻣﻤﻮش ﺟﻮﻧﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﺣﺎل و ﻫﻮات ﻋﻮض ﺷﻪ ... ﻣﺮاﻗﺐ ﺧﻮدت ﺑﺎش ... زﯾﺎد ﺑﻪ ﺧﻮدت ﻓﺸﺎر ﻧﯿﺎر ... ﻣﻦ ﮔﻮﺷﯽ‬ ‫ﺑﺪﺳﺘﻢ ... ﻫﺮ وﻗﺖ اﺣﺴﺎس ﮐﺮدي ﻧﻤﯿﺨﻮاي اﯾﻦ اﻧﺘﻈﺎم ﻫﺎ رو ﺑﺒﯿﻨﯽ ﯾﻪ زﻧﮓ ﮐﺎﻓﯿﻪ ...‬ ‫ﺟﻠﻮي در اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮدم و ﭼﺸﻢ دوﺧﺘﻪ ﺑﻮدم ﺑﻪ ﺳﺮﺧﯿﺎﺑﻮن و ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺣﺎﻣﯽ وﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﻮدم ... ﭘﯿﭽﯿﺪﻧﺸﻮن ﺗﻮي ﺧﯿﺎﺑﻮن ﺑﻪ اﺳﺘﺮﺳﻢ‬ ‫اﺿﺎﻓﻪ ﮐﺮد ...‬ ‫ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﭘﺸﺖ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدن ... در ﺟﻠﻮ رو ﺑﺎز ﮐﺮدم و ﺣﻀﻮر ﻫﺮ ﺳﻪ ﻧﻔﺮﺷﻮن رو ﻧﻔﺲ ﮐﺸﯿﺪم دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺗﺎ ﺗﻪ دﻧﯿﺎ ﻫﻤﯿﻦ‬ ‫ﺷﮑﻠﯽ ﺑﻤﻮﻧﻢ ... ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰي ﻋﻮض ﻧﺸﻪ ...‬ ‫ﻫﺮ دو از ﭘﺸﺖ ﺳﺮ از ﮔﺮدﻧﻢ آوﯾﺰون ﺷﺪن و ﻣﺎچ ﺑﺎروﻧﻢ ﮐﺮدن ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ: ﻣﻮﻫﺎش رو ﮐﻨﺪي ﮐﻮﺷﺎ ...‬ ‫
- ﺳﻼم ...‬ ‫
- ﭼﻪ ﻋﺠﺐ ﻣﻦ رو ﻫﻢ دﯾﺪي؟‬ ‫... ﺣﺴﻮدي ﮐﺮده ﺑﻮد؟ ﺧﻨﺪه ام ﮔﺮﻓﺖ ... اﮔﺮ روزي ﮐﺴﯽ ﺑﻬﻢ ﻣﯿﮕﻔﺖ اون دﮐﺘﺮ ﺑﺪ اﺧﻼق و ﺟﺪي اﯾﻦ ﻃﻮري ﺣﺴﻮدي ﻣﯿﮑﻨﻪ‬ ‫ﺑﺪﺗﺮ از ﮐﻮﺷﺎ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم ﻋﻘﻠﺶ رو از دﺳﺖ داده ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﻓﯿﻠﻢ ﻣﻮرد ﻋﻼﻗﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو ﺗﻮي دﺳﺘﮕﺎه ﮔﺬاﺷﺖ و اوﻧﻬﺎ ﻫﻢ ﺗﮑﯿﻪ دادن ﺑﻪ ﺻﻨﺪﻟﯽ و ﻣﺸﻐﻮل ﺷﺪن ...‬ ‫ﻧﺎﺧﻦ ﻫﺎم رو ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﯿﺰدم ... ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﻇﺮﯾﻒ دور ﻣﭽﻢ ﻧﮕﺎﻫﯽ اﻧﺪاﺧﺘﻢ ... دوﺳﺎﻋﺘﯽ ﺣﺪاﻗﻞ وﻗﺖ داﺷﺘﯿﻢ ... ﻧﻤﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ﺑﻌﺪش‬ ‫ﭼﯽ ﻣﯿﺸﻪ ... ﮐﻤﯽ ﺳﺮش رو ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﺧﻢ ﮐﺮد: دﯾﮕﻪ ﻣﺸﮑﻠﯽ ﮐﻪ ﭘﯿﺶ ﻧﯿﻮﻣﺪ ﺗﻮ ﺗﻤﺮﯾﻦ ﻫﺎ؟‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﻧﮕﺎه آﺷﻐﺎل ﻧﺮﯾﻤﺎن رو اﮔﺮ ﻓﺎﮐﺘﻮر ﻣﯿﮕﺮﻓﺘﯿﻢ: ﻧﻪ ﺑﺎ ﻓﺎﺻﻠﻪ ازم راه ﻣﯿﺮه ...‬ ‫
- ﺑﻪ ﻧﻔﻊ ﺧﻮدﺷﻪ ﮐﻪ اﯾﻦ ﻓﺎﺻﻠﻪ رو ﺣﻔﻆ ﮐﻨﻪ دﻓﻌﻪ ﺑﻌﺪ ﺑﻬﺶ ﺗﺬﮐﺮ ﻧﻤﯿﺪم ﺻﻮرت ﻣﺴﺌﻠﻪ ي ﺑﻮدﻧﺶ رو ﭘﺎك ﻣﯿﮑﻨﻢ ...‬ ‫
- ﺧﻄﺮﻧﺎك ﺷﺪي‬ ‫
- ﮐﺴﯽ ﺣﻖ ﻧﺪاره رو ﺣﺴﺎﺳﯿﺘﻬﺎي ﻣﻦ دﺳﺖ ﺑﺬاره ...‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮم ﮐﺮدم ﻧﯿﻮﺷﺎ و ﮐﻮﺷﺎ ﻏﺮق ﻓﯿﻠﻢ ﺑﻮدن ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ ﺑﺮﮔﺸﺘﻨﻢ و زﯾﺮﭼﺸﻤﯽ ﺑﻪ ﻧﯿﻢ رﺧﺶ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ...‬ ‫
- ﮐﺠﺎ ﺑﺮﯾﻢ ﺑﺎﻫﺎﺷﻮن ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﯿﻢ؟‬ ‫
- ﻣﯿﺮﯾﻢ ﯾﻪ ﺑﺴﺘﻨﯽ ﻓﺮوﺷﯽ ﺟﻤﻊ و ﺟﻮر ... ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﻓﻬﻤﯿﺪه ﻣﺎﺟﺮا از ﭼﻪ ﻗﺮاره ...‬ ‫
- ﭼﯿﺰي ﻧﻤﯿﺸﻪ ﻣﮕﻪ ﻧﻪ؟‬ ‫
- ﻧﻪ ... ﻧﻪ ﺗﺎ وﻗﺘﯽ ﺗﻮ ﻫﺴﺘﯽ ... ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻢ ... اوﻧﻬﺎ ﺗﺤﺖ ﻫﺮ ﺷﺮاﯾﻄﯽ ﻣﺎ رو دارن ... و از اﯾﻦ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﭘﺪرﺷﻮن رو ﻫﻢ دارن ...‬ ‫
- دوﺳﺖ دارم ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ اﯾﻦ داﺷﺘﻪ ﻫﺎﺷﻮن ﻫﻤﻪ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﻫﺎي اﯾﻦ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻟﺸﻮن رو ﺟﺒﺮان ﻣﯿﮑﻨﻪ ...‬ ‫
- ﮐﺎش ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﺘﻮﻧﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﭼﯿﺰﻫﺎ رو ﺑﺮاي ﺗﻮ ﺟﺒﺮان ﮐﻨﻢ ...‬ ‫
- ﻣﻦ؟‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زد: ﺑﻠﻪ ﺧﻮد ﺧﻮد ﺷﻤﺎ!‬ ‫ﺑﺴﺘﻨﯽ ﺗﻮت ﻓﺮﻧﮕﯽ ﺷﻮن داﺷﺖ آب ﻣﯿﺸﺪ ... ﺑﻬﺶ دﺳﺖ ﻧﻤﯿﺰدن و دﺳﺖ ﻣﻦ روي زاﻧﻮﻫﺎم ﻣﯿﻠﺮزﯾﺪ ... ﺣﺎﻣﯽ اﻣﺎ ﺟﺪي و ﻃﻮري‬ ‫ﮐﻪ اﻧﮕﺎر ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﻋﺎدﯾﻪ ﻧﮕﺎﻫﺸﻮن ﻣﯿﮑﺮد ...‬ ‫ﮐﻮﺷﺎ دﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﯿﻨﻪ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد ... و ﻧﯿﻮﺷﺎ ﭼﺸﻤﺎش ﺧﯿﺲ ﺑﻮد ... ﺑﺎ وﺟﻮد ﺳﻦ و ﺳﺎﻟﺸﻮن ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺗﺮﺑﯿﺘﯽ ﮐﻪ داﺷﺘﻦ ﺗﻮي ﺟﻤﻊ‬ ‫داد ﻧﻤﯿﺰدن ﯾﺎ ﻋﮑﺲ اﻟﻌﻤﻞ ﻧﺸﻮن ﻧﻤﯽ دادن و ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺧﺎﻃﺮ ﻫﻢ ﺣﺎﻣﯽ اﯾﻦ ﺟﺎ رو ﮐﻪ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﺧﺎﻟﯽ ﺑﻮد اﻣﺎ ﯾﮑﯽ دوﺗﺎ ﻣﯿﺰش ﭘﺮ‬ ‫ﺑﻮد رو اﻧﺘﺨﺎب ﮐﺮده ﺑﻮد ﮐﻪ ﺟﺎ ﺑﺮاي ﻗﻬﺮ و داد و ﺑﯿﺪاد رو ﺑﮕﯿﺮه ...‬ ‫دﺳﺘﻢ رو ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﮐﻮﺷﺎ ﺑﺮدم و ﮔﻮﻧﻪ ﻧﺎزش رو ﻟﻤﺲ ﮐﺮدم: ﻫﻤﺮا زﻗﺮﺑﻮﻧﺖ ﺑﺮه ﻣﺎ ﺑﺎرﻫﺎ اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ راﺟﻊ ﺑﻬﺶ ﺣﺮف زده‬ ‫ﺑﻮدﯾﻢ ...‬ ‫ﺳﮑﻮﺗﺶ اﻋﺼﺎﺑﻢ رو ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﺨﺘﻞ ﻣﯿﮑﺮد ...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ آرﻧﺠﻢ رو ﻣﺤﮑﻢ ﮔﺮﻓﺖ: ﺗﻮ ﻫﻢ ﻣﯿﺎي ﻣﮕﻪ ﻧﻪ؟ ﻣﺎ رو ﻫﻢ ﺑﺎﻫﺎش ﺗﻨﻬﺎ ﻧﻤﯿﺬاري ...‬ ‫
- اﻟﺒﺘﻪ ﻋﺮوﺳﮑﻢ ... اﻟﺒﺘﻪ ... ﺑﻬﺘﻮن ﻗﻮل ﻣﯿﺪم ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﺳﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﻃﻮل ﻧﮑﺸﻪ ... ﺑﻌﺪش اﻣﺸﺐ رو ﺑﯿﺎﯾﺪ ﭘﯿﺶ ﻣﻦ ... ﻓﺮدا ﻫﻢ‬ ‫ﻣﺪرﺳﻪ ﻧﺮﯾﺪ ﻣﻨﻢ ﺳﺮ ﮐﺎر ﻧﻤﯿﺮم ...‬ ‫ﮐﻮﺷﺎ: ﺗﻮ ﻣﺎﮐﺎروﻧﯽ درﺳﺖ ﻣﯿﮑﻨﯽ ... ﮐﺘﺎب ﻣﯿﺨﻮﻧﯿﻢ ... ﭘﺎزل ﺑﺎزي ﻣﯽ ﮐﻨﯿﻢ ...‬ ‫ﺑﻐﻀﻢ رو ﻗﻮرت دادم: ﻫﻤﻪ اﯾﻦ ﮐﺎرﻫﺎ رو اﻧﺠﺎم ﻣﯿﺪﯾﻢ ... ﺑﻬﺘﻮن ﻗﻮل ﻣﯿﺪم ...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ: دوﺳﺘﺶ ﻧﺪارم ...‬ ‫
- ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﻦ ﻧﯿﻮﺷﺎ ... ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﻣﻦ رو ﻗﺒﻮل داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯽ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﻫﺮ دو دﻟﺨﻮر ﺑﻮدن و ﺗﺮﺳﯿﺪه و ﻣﻦ ﺧﻮدم رو وﺳﻂ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدم ... ﭘﯿﭽﯿﺪﯾﻢ ﺗﻮ ﻣﺤﻠﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻠﻮﺗﯽ ﺟﻠﻮي ﯾﻪ ﺳﺎﺧﺘﻤﻮن آﺟﺮ ﺳﻪ‬ ‫ﺳﺎﻧﺘﯽ ﻧﺴﺒﺘﺎ ﻗﺪﯾﻤﯽ ... ﻣﺤﻠﻪ ﻟﻮﮐﺲ و ﺳﺎﮐﺖ و ﭘﺮ دار و درﺧﺘﯽ ﺑﻮد ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﻣﺎﺷﯿﻦ رو ﭘﺎرك ﮐﺮد ﻗﯿﺎﻓﻪ اش ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﺟﺪي ﺑﻮد ... ﭼﻬﺮه ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﻪ ﺷﺪت ﻣﻀﻄﺮب و ﻋﺼﺒﯽ ﺑﻮد از ﺧﻮدﻣﻮن ﻣﺘﻨﻔﺮ‬ ‫ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﺧﻮدﻣﻮن ﻫﻢ ﺷﺎﯾﺪ ﺑﻬﺶ ﺧﯿﻠﯽ اﻋﺘﻤﺎدي ﻧﺪاﺷﺘﯿﻢ داﺷﺘﯿﻢ دﻧﯿﺎﺷﻮن رو ﻋﻮض ﻣﯽ ﮐﺮدﯾﻢ ... ﺑﺎ اﺻﺮار‬ ‫...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺧﯿﻠﯽ آروم ﻧﻤﯿﺮﺳﯿﺪ ... ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮش: ﮐﻮﺷﺎ ﻋﻤﻮ ﺟﻮن ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺮام ﻋﺰﯾﺰﯾﺪ ﭘﺲ اﯾﻦ ﻃﻮري ﻧﮕﺎم ﻧﮑﻦ‬ ‫ﻋﻤﻮ ...‬ ‫ﮐﻮﺷﺎ ﻋﺼﺒﯽ ﺗﺮ از ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯿﺮﺳﯿﺪ اﻣﺎ ﻣﻦ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮدم ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺳﻦ ﮐﻤﺶ و اﻟﺒﺘﻪ ﭘﺴﺮ ﺑﻮدﻧﺶ ﺣﺎﻣﺪ رو زودﺗﺮ ﻣﯿﭙﺬﯾﺮه ...‬ ‫از ﻣﺎﺷﯿﻦ ﮐﻪ ﭘﯿﺎده ﺷﺪﯾﻢ ... ﻧﯿﻮﺷﺎ ﯾﯽ ﮐﻪ ﯾﺦ ﮐﺮده ﺑﻮد رو ﻣﺤﮑﻢ ﺗﺮ ﺑﻐﻞ ﮐﺮدم ... ﮐﻮﺷﺎ رو ﻫﻢ ... ﮔﻮﻧﻪ ﻫﺮ دوﺷﻮن رو ﺑﻮﺳﯿﺪم:‬ ‫ﯾﻪ روزي ﻣﯿﺸﻪ ﻫﺮ دوﺗﻮن ﺑﺎﺑﺖ اﻣﺮوز از ﻣﺎ ﺗﺸﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ ...‬ ‫... و ﻣﻦ آﯾﺎ ﺧﻮدم ﻫﻢ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ اﻋﺘﻘﺎدي داﺷﺘﻢ؟ ﺑﻪ اﻣﯿﺪ روزي ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺣﺎﻣﺪ ﻣﺎ رو ﺳﺮاﻓﮑﻨﺪه ﻧﮑﻨﻪ ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ دﺳﺘﺶ رو ﭘﺸﺖ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﮔﺬاﺷﺖ و اوﻧﻬﺎ رو زﯾﺮ ﺑﺎل ﺧﻮدش ﮔﺮﻓﺖ و ﮐﻤﯽ ﺟﻠﻮﺗﺮ ﺑﺎﻫﺎﺷﻮن ﺣﺮﮐﺖ ﮐﺮد ... و ﻣﻦ ﺟﻠﻮي ﺑﺎز‬ ‫ﭘﺎﻟﺘﻮم رو ﺗﻮ دﺳﺘﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﻓﮏ ﮐﺮدم ﻣﻦ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﺮد اﻋﺘﻤﺎد داﺷﺘﻢ ... اون ﮐﺎر ﻏﻠﻄﯽ ﻧﻤﯿﮑﺮد ... ﭘﯿﺸﻮﻧﯿﻢ رو ﺧﺎروﻧﺪم و وارد‬ ‫ﺷﺪم ...‬ ‫در ﺑﺰرگ و اﺷﺮاﻓﯽ ﻗﺪﯾﻤﯽ ﮐﻪ ﺑﺎز ﺷﺪ ... ﺣﺎﻣﺪ رﻧﮓ ﭘﺮﯾﺪه ﺗﺮ از ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺗﻮ ﭼﺎرﭼﻮب در ﭘﺪﯾﺪار ﺷﺪ ... ﻧﯿﻮﺷﺎ دﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﯿﻨﻪ و‬ ‫ﺷﺎﮐﯽ ﺑﻮد ... ﮐﻮﺷﺎ ﭘﺸﺖ زاﻧﻮي ﺣﺎﻣﯽ ﻗﺎﯾﻢ ﺷﺪ ...‬ ‫ﺣﺎﻣﺪ اﻣﺎ اﻧﻘﺪر ﻏﺮق اﯾﻦ دو ﻣﻮﺟﻮد ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﺎ رو ﻧﻤﯿﺪﯾﺪ ... ﺷﺎﯾﺪ ﺧﻮدش رو ﻣﯿﺪﯾﺪ ﺑﺎ ﺗﻤﺎم اﺷﺘﺒﺎﻫﺎت و ﮐﻤﺒﻮدﻫﺎي اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ‬ ‫... ﺷﺎﯾﺪ ﺗﻤﺎم اون ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ رو ﻣﯿﺪﯾﺪ ﮐﻪ ﻣﯿﺘﻮﻧﺴﺖ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺎده ﺗﺮ از اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ...‬ ‫ﭘﺸﺖ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻢ ... ﻧﮕﺎه ﺧﯿﺲ ﺣﺎﻣﺪ ﺑﻪ دو ﻣﻮﺟﻮدي ﺑﻮد ﮐﻪ ﻫﯿﭻ ﮐﺪوم ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﻬﺮﺑﺎن ﮐﻪ ﺣﺘﯽ آﺷﻨﺎﻫﻢ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻧﻤﯽ‬ ‫ﮐﺮدن و ﻣﻦ ﭘﺮﺳﯿﺪم ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺎﯾﺪ اﯾﻦ ﮐﺎر رو ﺑﺎ ﯾﻪ ﻣﺘﺨﺼﺺ اﻧﺠﺎم ﻣﯿﺪادﯾﻢ ... ﺣﺎﻣﯽ: ﺳﻼم ...‬ ‫ﺳﻼم ﺣﺎﻣﯽ دﺳﺘﻬﺎي ﺧﺸﮏ ﺷﺪه ﺗﻮي ﻫﻮاي ﺣﺎﻣﺪ ﺑﺮاي ﺑﻪ آﻏﻮش ﮐﺸﯿﺪن ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو ﭘﺎﯾﯿﻦ آورد ... دﺳﺘﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺗﺎزه دﯾﺪه‬ ‫ﺑﻮدم و ﮔﻮﯾﺎ از اﺑﺘﺪا ﺑﺎز ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ و ﺣﺎﻻ ﻧﺎ ﮐﺎم ﻣﻮﻧﺪه ﺑﻮدن ... ﭘﺸﺘﺶ ﻫﻨﻮز ﺧﻢ ﺑﻮد ... ﺷﺎﯾﺪ از اون روز ﺳﺮ ﺧﺎك رﻫﺎ اﯾﻦ ﭘﺸﺖ‬ ‫دﯾﮕﻪ راﺳﺖ ﻧﺸﺪه ﺑﻮد ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﮐﻪ ﺣﺎﻻ ﭘﺸﺖ ﻣﻦ ﭘﻨﺎه ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدن و ﻣﻦ ﺗﺮﺳﺸﻮن رو ﻧﻤﯿﺪﯾﺪم ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺎ ﺑﻨﺪ ﺑﻨﺪ وﺟﻮدم ﺣﺲ‬ ‫ﻣﯿﮑﺮدم ﮐﺮد : ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻧﻤﯿﺨﻮاﯾﺪ ﺳﻼم ﮐﻨﯿﺪ ...‬ ‫ﺣﺎﻣﺪ ﭼﺸﻬﺎش رو ﺑﺎ اﻧﮕﺸﺘﻬﺎش ﻓﺸﺮد و اﯾﻦ ﯾﻌﻨﯽ اون اﺷﮑﻬﺎي ﻟﻌﻨﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﺮاي ﻣﻦ ارزﺷﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻦ رو ﭘﺎك ﮐﺮدن ... ﺑﺎ ﺻﺪاي‬ ‫ﺧﺴﺘﻪ اي ﮔﻔﺖ: ﮐﺎرﯾﺸﻮن ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎش ﺣﺎﻣﯽ ﺑﯿﺎﯾﺪ ﺗﻮ ﯾﺦ ﮐﺮدﯾﺪ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﮐﻤﮑﺸﻮن ﮐﺮدم ﺗﺎ ﭘﺎﻟﺘﻮﻫﺎﺷﻮن در ﺑﯿﺎرن ... ﮐﻮﺷﺎ ﺧﻢ ﺷﺪ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ: ﺗﻮ ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﻣﺎ رو دوﺳﺖ داري ﻣﮕﻪ ﻧﻪ؟ ﻗﺮار ﻧﯿﺴﺖ ﻣﺎ اﯾﻨﺠﺎ‬ ‫ﺑﺎﺷﯿﻢ ﻣﮕﻪ ﻧﻪ؟‬ ‫ﺑﻐﺾ ﻟﻌﻨﺘﯽ اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ رو ﻗﻮرت دادم و ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم ﮐﻪ ﺷﺒﯿﻪ ﻫﺮ ﭼﯿﺰي ﺑﻮد ﺟﺰ ﻟﺒﺨﻨﺪ: آﺧﻪ ﻓﺪات ﺷﻢ اﯾﻦ ﭼﻪ ﺣﺮﻓﯿﻪ ... اي‬ ‫ﮐﺎش ﻣﯿﺘﻮﻧﺴﺘﯽ ﺑﻔﻬﻤﯽ ﻣﻦ ﭼﻪ ﻗﺪر ﻋﺎﺷﻘﺘﻮﻧﻢ ...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ: ﻋﻤﻮ ﻫﻢ از ﻣﺎ ﺧﺴﺘﻪ ﻧﺸﺪه ﻣﮕﻪ ﻧﻪ؟‬ ‫
- ﻋﻤﻮ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ از ﺷﻤﺎ ﺧﺴﺘﻪ ﻧﻤﯿﺸﻪ ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﭘﺎﻟﺘﻮ ﺑﻪ دﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ اوﻣﺪ و ﻣﻦ ﭼﻪ ﻗﺪر دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ازش ﺧﻮاﻫﺶ ﮐﻨﻢ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو ﺑﻐﻞ ﮐﻨﻪ و ﻗﺒﻞ از اﯾﻨﮑﻪ‬ ‫ﻣﻦ ﺣﺮﻓﯽ ﺑﺰﻧﻢ ﺟﻔﺘﺸﻮن رو ﻣﺤﮑﻢ ﻣﺤﮑﻢ ﺑﯿﻦ ﺑﺎزوﻫﺎش ﮔﺮﻓﺖ و ﻣﻦ ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم ... ﻫﻤﻮن ﻟﺒﺨﻨﺪي ﮐﻪ اﻧﻘﺪر ﭘﻨﻬﺎن ﺷﺪه ﺑﻮد‬ ‫ﮐﻪ آﺷﮑﺎر ﺷﺪﻧﺶ ﺗﻮ اﯾﻦ وﺿﻌﯿﺖ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺑﻌﯿﺪ ﻣﯿﺮﺳﯿﺪ ...‬ ‫ﺧﻮﻧﻪ ﺣﺎﻣﺪ آﭘﺎرﺗﻤﺎن ﻗﺪﯾﻤﯽ ﺳﺎز ﭼﻬﺎر ﺧﻮاﺑﻪ و ﺧﯿﻠﯽ ﺷﯿﮑﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ از ﺳﻘﻒ و زﻣﯿﻦ و وﺳﺎﯾﻞ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﭼﻮﺑﯽ ﺑﻮد ﺑﺎ ﺷﻮﻣﯿﻨﻪ ﺑﺎ‬ ‫ﻣﺰه ﮔﻮﺷﻪ ﺳﺎﻟﻦ ﮐﻪ روﺷﻦ ﺑﻮد ... ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺗﻤﯿﺰ ﻣﯿﻮﻣﺪ و ﺑﺮاي ﺧﻮﻧﻪ ﯾﻪ ﻣﺮد ﻣﺠﺮد ﺑﯿﺶ از ﺣﺪ ﺗﻤﯿﺰ و ﺷﯿﮏ ﺑﻮد ...‬ ‫ﺧﻮدش ﻣﺴﺘﺎﺻﻞ وﺳﻂ ﻫﺎل اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد ... روي ﻣﯿﺰ اﻧﻮاع ﺧﻮراﮐﯽ ﻫﺎي ﺑﺎب ﻃﺒﻊ ﻫﺮ ﺑﭽﻪ اي ﺑﻮد و ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﭼﻪ ﻗﺪر ﺑﺮاي‬ ‫اﻣﺮوز ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ رﯾﺰي ﮐﺮده ...‬ ‫ﺳﻌﯽ داﺷﺖ ﺧﻮدش رو ﺟﻤﻊ و ﺟﻮر ﮐﻨﻪ و ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﺰﻧﻪ ... ﻫﺮ ﭼﻨﺪ اون ﭼﺸﻤﻬﺎي ﺧﯿﺲ رو ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﺴﺖ ﭘﻨﻬﺎن ﮐﻨﻪ ... ﻣﻦ ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ‬ ‫ﺑﭽﻪ ﻫﺎ روي ﮐﺎﻧﺎﭘﻪ ﻧﺸﺴﺘﻢ ... و ﺣﺎﻣﺪ ﻫﻮل و ﺗﺮﺳﯿﺪه اوﻟﯿﻦ ﻇﺮف روي ﻣﯿﺰ رو ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﮔﺮﻓﺖ ... ﭘﺮ از ﭘﺎﺳﺘﯿﻠﻬﺎي رﻧﮕﯽ‬ ‫ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﺑﺨﻮرﯾﺪ ﻣﯿﺪوﻧﻢ دوﺳﺖ دارﯾﺪ ...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ: ﺗﻮ ﻫﯿﭽﯽ ﻧﻤﯿﺪوﻧﯽ ...‬ ‫ﻣﻦ ﺑﺎ اﺧﻢ: ﺗﻮ ﻧﻪ ﺷﻤﺎ ... و اﯾﻨﮑﻪ آدم ﺑﺎ ﭘﺪرش اﯾﻦ ﻃﻮري ﺣﺮف ﻧﻤﯿﺰﻧﻪ ...‬ ‫ﮐﻮﺷﺎ: ﻣﻨﻢ ﻧﻤﯿﺨﻮرم اﻻﻧﻢ ﻣﯿﺨﻮام ﺑﺮم اﯾﻦ ﺟﺎ رم دوﺳﺖ ﻧﺪارم ... ﻣﯿﺨﻮام ﺑﺮم ﺧﻮﻧﻪ ﻫﻤﺮاز ...‬ ‫ﻣﻦ ﻋﺼﺒﯽ دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﻣﻮﻫﺎم ﮐﺸﯿﺪم و ﺑﻪ ﭘﺸﺘﯽ ﻣﺒﻞ ﺗﮑﯿﻪ دادم: وﻟﯽ ﻣﻦ اﯾﻨﺠﺎ ﻣﯿﻤﻮﻧﻢ ... دﻋﻮت ﺷﺪم و ﻣﯿﺨﻮام از اﯾﻦ ﭘﺎﺳﺘﯿﻠﻬﺎ‬ ‫ﻫﻢ ﺑﺨﻮرم و ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ اﯾﻦ ﺧﺮﺳﻬﺎي رﻧﮕﯽ ﺧﻮﺷﻤﺰه ﺗﺮ از اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ ﺑﺎﺷﻦ ...‬ ‫ﺣﺎﻣﺪ ﺑﺎ اﻟﺘﻤﺎس و ﺗﺸﮑﺮ ﻓﺮاووﻧﯽ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد ﺑﻪ ﻣﻨﯽ ﮐﻪ ﺧﻮدم از اﯾﻦ ادﮐﻠﻦ ﺗﻨﺪ و ﻗﺪﯾﻤﯽ ﭘﯿﺠﯿﺪه ﺗﻮي ﺧﻮﻧﻪ ﮐﻪ ﻣﻦ رو ﯾﺎد‬ ‫ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻣﯽ اﻧﺪاﺧﺖ ﻣﺘﻨﻔﺮ ﺑﻮدم اﻣﺎ ... ﺑﺮاي ﺗﻤﺎم ﺑﯽ ﭘﺪري ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺧﻮدم ﮐﺸﯿﺪه ﺑﻮدم دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﯾﻪ ﺟﻮراﯾﯽ ﺑﻪ اﺑﻦ ﻣﺮد‬ ‫ﺗﺮﺳﯿﺪه اي ﮐﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ اﻻن ﺷﺒﯿﻪ ﯾﻪ ﭘﺴﺮ ﺑﭽﻪ ﻧﻮﺟﻮون ﺑﺎ اﻋﺘﻤﺎد ﺑﻪ ﻧﻔﺲ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺑﻮد ﺗﺎ ﻣﺮدي در آﺳﺘﺎﻧﻪ ﭼﻬﻞ ﺳﺎﻟﮕﯽ و ﭘﺪر دو ﺑﭽﻪ‬ ‫ﮐﻤﮏ ﮐﻨﻢ ... ﺑﻪ ﻋﻤﻮي اﺧﻤﻮ و ﺟﺪي ﮐﻪ ﭘﺎ روي ﭘﺎ اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮد و ﮔﻮﺷﻪ ﺳﺎﻟﻦ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و ﻧﻤﯿﻔﻬﻤﯿﺪم ﺗﻮي ذﻫﻨﺶ ﭼﯿﻪ اﻋﺘﻤﺎد‬ ‫ﮐﺮده ﺑﻮدم ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫در اداﻣﻪ ﺣﺮﻓﻢ ﯾﻪ ﭘﺎﺳﺘﯿﻞ ﺗﻮي دﻫﻨﻢ ﮔﺬاﺷﺘﻢ و ﭘﺸﺖ ﺳﺮم ﮐﻮﺷﺎ و ﻧﯿﻮﺷﺎ ﻫﻢ ﺑﺮداﺷﺘﻦ و ﻣﻦ اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﺑﺎ اﯾﻦ ﺣﺮﮐﺖ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ‬ ‫ﺣﺎﻣﺪي ﮐﻪ ﻟﺮزش زاﻧﻮﻫﺎش رو ﺑﻪ وﺿﻮح ﻣﯿﺪﯾﺪم ﻫﻮل ﺗﻤﺎم ﻇﺮف رو ﺟﻠﻮﺷﻮن ﮔﺬاﺷﺖ ﮐﻤﯽ اﻋﺘﻤﺎد ﺑﻪ ﻧﻔﺲ ﭘﯿﺪا ﮐﺮد: ﺑﯿﺸﺘﺮ‬ ‫ﺑﺮدار ﭘﺴﺮم ...‬ ‫و ﻣﻦ اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﮐﻮﺷﺎ اﯾﻦ ﭘﺴﺮم رو ﺑﺎ ﺗﻤﺎم ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﻫﺎش دوﺳﺖ داﺷﺖ ... ﺣﺎﻣﺪ رو ﺑﻪ روي ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻏﺮق درﺷﻮن ﻧﺸﺴﺘﻪ‬ ‫ﺑﻮد ... ﺑﭽﻪ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺣﺎﻻ اون ﺧﺮﺳﻬﺎي رﻧﮕﯽ ﻣﯿﻮه اي رو ﺗﻮي ﻣﺸﺘﺸﻮن داﺷﺘﻦ و ﺑﺨﺸﯿﺶ رو ﺗﻮي دﻫﺎﻧﺸﻮن ...‬ ‫دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﻣﻮﻫﺎي ﻧﯿﻮﺷﺎ ﮐﺸﯿﺪم: ﻗﺮﺑﻮﻧﺖ ﺑﺮم ﺧﻮﺑﯽ؟‬ ‫ﺧﺮس آﺑﯽ رﻧﮓ رو ﺗﻮي ﭘﯿﺶ دﺳﺘﯿﺶ ﮔﺬاﺷﺖ: ﺑﺮﯾﻢ ...‬ ‫ﺣﺎﻣﺪ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﺑﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﻮد ﻫﻮل از ﺟﺎش ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﭘﯿﺸﻮﻧﯿﺶ رو ﮐﻪ ﺧﯿﺲ ﺷﺪه ﺑﻮد رو ﺑﺎ دﺳﺘﻤﺎل ﭘﺎك ﮐﺮد و ﺑﻪ‬ ‫ﺳﻤﺖ آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ رﻓﺖ: ﻧﻪ ﻫﻨﻮز زوده دﺧﺘﺮم ﺑﺮاﺗﻮن ﺷﯿﺮ ﮐﺎﮐﺎﺋﻮ آﻣﺎده ﮐﺮدم‬ ‫و ﻣﻦ دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺑﺮاي وﺿﻌﯿﺘﯽ ﮐﻪ ﺗﻮش ﮔﯿﺮ ﮐﺮده ﺑﻮدﯾﻢ ﺑﺸﯿﻨﻢ و ﻣﻔﺼﻞ اﺷﮏ ﺑﺮﯾﺰم ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻬﻢ ﮐﺮد و زﯾﺮ ﻟﺐ ﮔﻔﺖ: آروم ﺑﺎش ...‬ ‫و ﻣﻦ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮدم ﺣﺎﻻ ﮐﻪ از ﺻﺒﺢ ﺗﻮپ رو ﺗﻮ زﻣﯿﻦ ﻣﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﭼﻪ ﻃﻮر آروم ﺑﺎﺷﻢ؟‬ ‫از ﭘﺸﺖ ﺗﯿﺮه ﮐﻤﺮم ﻗﻄﺮه ﻫﺎي ﻋﺮق ﺳﺮد ﻣﯿﺮﻓﺖ ... ﺗﻮ ﻟﯿﻮاﻧﻬﺎي ﺑﭽﮕﺎﻧﻪ ﻧﻮﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﻣﺨﺼﻮص اﻣﺮوز ﺧﺮﯾﺪه ﺷﺪن ﺣﺎﻣﺪ‬ ‫از آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ ﺑﯿﺮون اوﻣﺪ و ﺟﻠﻮي ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﮐﯿﮏ ﺷﮑﻼﺗﯽ ﮔﺬاﺷﺖ و ﻟﯿﻮان ﺻﻮرﺗﯽ رﻧﮓ ﺑﺎرﺑﯽ ﺟﻠﻮي ﻧﯿﻮﺷﺎ و ﺟﻠﻮي ﮐﻮﺷﺎ ﻫﻢ‬ ‫اﺳﭙﺎﯾﺪر ﻣﻦ ...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ ﻟﯿﻮان رو دﺳﺘﺶ ﮔﺮﻓﺖ: ﻣﻦ ﺑﺎرﺑﯽ دوﺳﺖ ﻧﺪارم ... ﻫﻤﺮاز ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﺮاﻣﻮن ﻗﺼﻪ ﻫﺎي دﯾﮕﻪ اي ﻣﯿﮕﻪ ...‬ ‫ﺣﺎﻣﺪ ﮐﻪ ﻣﺮﺗﺒﺎ از ﺳﻤﺖ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ اﻧﮕﺎر از آزﻣﻮن رد ﻣﯿﺸﺪ ﻟﺮزان ﮔﻔﺖ: ﻣﻦ ﻧﻤﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ دﺧﺘﺮم ... ﻫﺮ داﺳﺘﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺧﺎﻟﺘﻮن ﺑﺮاﺗﻮن‬ ‫ﻣﯿﮕﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻣﯿﺮﯾﻢ و ﻟﯿﻮاﻧﺶ رو ﻣﯿﺨﺮﯾﻢ ...‬ ‫ﮐﻮﺷﺎ اﻣﺎ از اﺳﭙﺎﯾﺪر ﻣﻨﺶ راﺿﯽ ﺑﻮد اﻧﮕﺎر ...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ: ﻣﺎ ﺟﺎﯾﯽ ﻧﻤﯿﺎﯾﻢ ﻋﻤﻮ ﻧﻤﯿﺬاره ﺑﺎ ﻏﺮﯾﺒﻪ ﺑﯿﺮون ﺑﺮﯾﻢ ...‬ ‫... و ﻣﻦ ﺑﺎ ﯾﺪ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﻣﯿﺒﻮدم از ﺗﻤﺎم اون ﺗﺨﺮﯾﺐ ﻏﺮور اون ﻣﺮد وﺳﻂ ﺳﺎﻟﻦ ﺷﯿﮏ ﺧﻮﻧﻪ اش ... اﯾﻦ داﻏﻮن ﺷﺪﻧﺶ ﺗﻮﺳﻂ‬ ‫دﺧﺘﺮك ده ﺳﺎﻟﺶ ﺑﺮاي ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﯾﻪ ﺟﺸﻦ اﻧﺘﻘﺎم ﻣﯿﺒﻮد اﻣﺎ ﻧﺒﻮد ... ﻣﻦ ﺗﻪ اون ﻧﮕﺎه ﻣﻠﺘﻤﺲ و اﻣﯿﺪوار ﺗﻤﺎم اﯾﻦ ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻋﺖ آﻧﭽﻨﺎن‬ ‫ﺧﻮاﺳﺘﻨﯽ دﯾﺪه ﺑﻮدم ﮐﻪ اﯾﻦ ﺣﺮف ﻧﯿﻮﺷﺎ آﺗﺶ دﻟﻢ رو ﺧﻨﮏ ﻧﮑﺮد ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺗﺮﺣﻢ ﺑﺮ اﻧﮕﯿﺰ ﺑﻮد ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ: ﻧﯿﻮﺷﺎ ... ﺣﺎﻣﺪ ﭘﺪر ﺷﻤﺎﺳﺖ ... ﻣﻦ ﻋﻤﻮﺗﻢ ﭼﻮن ﺑﺮادرﺷﻢ ... اون ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻧﺰدﯾﮏ ﺗﺮه ﭘﺲ ﻏﺮﯾﺒﻪ ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫ﮐﻮﺷﺎ ﻟﯿﻮاﻧﺶ رو روي ﻣﯿﺰ ﮔﺬاﺷﺖ و ﺳﮑﻮت ﮐﺮد ...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ: ﺑﺮه ﭘﯿﺶ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺧﻮدش ...‬ ‫ﺣﺎﻣﺪ ﺟﻠﻮﺷﻮن زاﻧﻮ زد: ﺑﭽﻪ ﻫﺎي ﻣﻦ ﺷﻤﺎﯾﯿﺪ ...‬ ‫
- دروغ ﻧﮕﻮ ... ﻣﻦ ﺧﻮدم ﺷﻨﯿﺪم ﮐﻪ ﻧﺮﮔﺲ ﺧﺎﻧﻮم ﺑﻪ ﻣﺎﻣﺎن ﻓﺮﯾﺪه ﮔﻔﺖ ﮔﺮﯾﻪ ﻧﮑﻦ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﺣﺘﻤﺎ ﺣﺎﻣﺪ ﺑﭽﻪ دار ﻫﻢ ﺷﺪه ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫... وﻣﻦ ﺣﺘﯽ ﯾﺎدم ﻧﯿﻤﻮﻣﺪ ﻧﺮﮔﺲ ﺧﺎﻧﻮم ﮐﯿﻪ و ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﺑﻌﺪ ﻫﺎ اﯾﻦ ﻋﺎدت زﺷﺘﻪ ﮔﻮش اﯾﺴﺘﺎدن رو از اﯾﻦ دﺧﺘﺮ ﺑﮕﯿﺮم و ﯾﺎ‬ ‫ﺷﺎﯾﺪ اﯾﻦ ﻋﺎدت ﺣﺮف ﻣﻔﺖ زدن رو ﺗﻮ ﺧﺎﻧﺪان اﻧﺘﻈﺎم ...‬ ‫ﺣﺎﻣﺪ دﺳﺘﺶ رو دراز ﮐﺮد ﺗﺎ ﺑﺎﻓﺘﻪ ﻣﻮﻫﺎي ﻧﯿﻮﺷﺎ رو ﺑﮕﯿﺮه ﮐﻪ ﻧﯿﻮﺷﺎ ﻋﻘﺐ ﺗﺮ رﻓﺖ ...‬ ‫
- ﻧﺮﮔﺲ ﺧﺎﻧﻮم ﻫﺮ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﻫﺴﺖ اﺷﺘﺒﺎه ﮐﺮده ﻣﻦ ﺑﭽﻪ اي ﺑﻪ ﻏﯿﺮ از ﺷﻤﺎ ﻧﺪارم ... ﻣﻦ دوﺳﺘﺘﻮن دارم ...‬ ‫ﮐﻮﺷﺎ: ﻧﺪاري ...‬ ‫اﯾﻦ ﮐﺘﺎب ﺗﻮﺳﻂ ﮐﺘﺎﺑﺨﺎﻧﻪ ي ﻣﺠﺎزي ﻧﻮدﻫﺸﺘﯿﺎ )‪ (‬ﺳﺎﺧﺘﻪ و ﻣﻨﺘﺸﺮ ﺷﺪه اﺳﺖ‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ: اﻣﮑﺎن ﻧﺪاره ﭘﺪري ﺑﭽﻪ اش رو دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ... ﻣﺎ اون ﺷﺐ ﻫﻢ ﺑﺎﻫﻢ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮدﯾﻢ ... ﮔﻔﺘﻢ ﻣﺮدوﻧﻪ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﯿﻢ ...‬ ‫ﻣﺮدﻫﺎ ﻫﻢ رو ﺑﻬﺘﺮ ﻣﯿﻔﻬﻤﻦ ...‬ ‫ﮐﻮﺷﺎ دﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﯿﻨﻪ ﻧﺸﺴﺖ و ﺣﺮﻓﯽ ﻧﺰد ... ﻣﻦ از اﯾﻦ داﺳﺘﺎﻧﻬﺎي ﻣﺮدوﻧﻪ زﻧﻮﻧﻪ ﭼﯿﺰي ﺣﺎﻟﯿﻢ ﻧﻤﯿﺸﺪ ... ﻣﻦ ﺑﻐﺾ اﯾﻦ ﻣﺮد رو‬ ‫ﻣﯿﺪﯾﺪم ... ﺑﻐﻀﯽ ﮐﻪ اﮔﺮ ﻣﯿﺘﺮﮐﯿﺪ ﺳﯿﻠﯽ راه ﻣﯽ اﻧﺪاﺧﺖ ﺑﻪ اﻧﺪازه ﺗﻤﺎم اﯾﻦ ﺳﺎﻟﻬﺎي اﺷﺘﺒﺎه ﺧﻮدش ...‬ ‫دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﺳﺮ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﮐﺸﯿﺪم: اي ﮐﺎش ﭘﺪر ﻣﻦ ﺑﻮد ... اي ﮐﺎش ﭘﺪر ﻣﻦ زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﺎﻣﺎن رﻫﺎﺗﻮن ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯿﮑﺮد ... ﯾﺎ زﻣﺎﻧﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ‬ ‫ﻣﻦ ﺗﻨﻬﺎم ﺑﻮد ...‬ ‫اﺷﮏ ﺳﻤﺞ ﮔﻮﺷﻪ ﭼﺸﻤﻢ رو ﭘﺎك ﮐﺮدم: ﭘﺪرﺗﻮن ﺷﻤﺎ رو دوﺳﺖ داره ... ﻣﯿﺨﻮاد ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﻪ ... ﻣﺎ اﻣﺸﺐ اوﻣﺪﯾﻢ ﺧﻮﻧﻪ‬ ‫ﺷﻮن ﻣﻬﻤﻮﻧﯽ ...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎي رﻫﺎﯾﯿﺶ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﺑﻬﺘﻮن ﻗﻮل ﻣﯿﺪم ...‬ ‫ﺣﺎﻣﺪ: ﺧﺎﻟﺘﻮن راﺳﺖ ﻣﯿﮕﻪ ﻣﻦ ﻋﺎﺷﻘﺘﻮﻧﻢ ... ﺷﺎﯾﺪ اﮔﺮ ﺑﺰرﮔﺘﺮ ﺷﯿﺪ ﺑﺘﻮﻧﻢ ﺑﺮاﺗﻮن ﺗﻮﺿﯿﺢ ﺑﺪم ﭼﯽ ﺷﺪه ... ﻣﯿﺨﻮام ﺑﻬﺘﻮن ﯾﻪ ﭼﯿﺰي‬ ‫ﻧﺸﻮن ﺑﺪم ...‬ ‫ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﺎ ﻟﺞ ﺑﺎزي روي ﻣﺒﻞ ﻧﺸﺴﺘﻦ و ﺗﮑﻮن ﻧﺨﻮردن ...‬ ‫ﻣﻦ: ﭘﺎﺷﯿﺪ دﯾﮕﻪ ﻋﺰﯾﺰاي ﻣﻦ م ... ﺷﺎﯾﺪ ﯾﻪ ﭼﯿﺰ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺎ ﻣﺰه ﺑﺎﺷﻪ ...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ: ﺑﻪ ﺷﺮﻃﯽ ﮐﻪ ﺑﻌﺪش ﺑﺮﯾﻢ ...‬ ‫ﻫﺮ دوﺷﻮن ﺑﺪون اﯾﻦ ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺸﺘﺎق ﺑﺎﺷﻦ ﭘﺸﺖ ﺑﻨﺪ ﺣﺮف ﻣﻦ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪن ... و ﻣﻦ ﺣﺎﻣﺪ رو دﯾﺪم ﮐﻪ ﭼﻪ ﻗﺪر ﻣﺸﺘﺎق در آﻏﻮش‬ ‫ﮐﺸﯿﺪﻧﺸﻮﻧﻪ ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ زﯾﺮ ﻟﺐ ﮔﻔﺖ: ازت ﻣﻤﻨﻮﻧﻢ ...‬ ‫ﺑﻪ ﺳﻤﺖ اﺗﺎق ﺧﻮاب ﻫﺎ رﻓﺘﻦ ﮐﻪ ﮐﻮﺷﺎ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﺎ: ﻫﻤﺮاز و ﻋﻤﻮ ﻫﻢ ﺑﯿﺎن ... ﺗﻮ داري ﻣﺎ رو ﮐﺠﺎ ﻣﯿﺒﺮي؟‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪﯾﻢ از ﺟﺎﻣﻮن ﺑﭽﻪ ﻫﺎ اﺣﺴﺎس اﻣﻨﯿﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻦ و ﺧﻮب ﻣﯿﺪﯾﺪم ﺗﻤﺎم ﺗﻼش ﺣﺎﻣﺪ رو ﺑﺮاي ﮐﻨﺘﺮل ﮐﺮدﻧﻪ ﺧﻮدش و داﻏﻮن و‬ ‫داﻏﻮن ﺗﺮ ﺷﺪﻧﺶ رو ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ش ﺑﻬﺶ اﻋﺘﻤﺎد ﻧﺪاﺷﺘﻦ ...‬ ‫ﺣﺎﻣﺪ در اﺗﺎق ﺑﺰرﮔﯽ رو ﺑﺎز ﮐﺮد ... اﺗﺎق ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺷﮕﻠﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ زﯾﺒﺎ ﺗﺮﯾﻦ ﺻﻮرت ﻣﻤﮑﻦ ﺑﺎ رﻧﮓ ﯾﺎﺳﯽ رﻧﮓ ﭘﺮ از ﻋﺮوﺳﮏ و ﺗﻮر‬ ‫و ﭘﺎرﭼﻪ ﺗﺰﺋﺌﯿﻦ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﻣﻦ ﺑﺮق ﻧﮕﺎه ﻧﯿﻮﺷﺎ رو دﯾﺪم اﯾﻦ ﻫﻤﻮن اﺗﺎﻗﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﻮ ﻋﻤﺎرت ازش ﺧﺒﺮي ﻧﺒﻮد ... و ﮔﻮﺷﻪ اﺗﺎق ﺳﺒﺪ‬ ‫ﺣﺼﯿﺮي ﮐﻮﭼﯿﮑﯽ ﺑﻮد ... ﺣﺎﻣﺪ ﺗﺮﺳﺎن از رد ﺷﺪﻧﻪ دوﺑﺎره اش ﺳﺒﺪ رو ﻧﺰدﯾﮏ آورد و روي زﻣﯿﻦ ﮔﺬاﺷﺖ و درش رو ﺑﺎز ﮐﺮد ... ﺑﻪ‬ ‫ﭼﺸﻢ ﻫﺎم اﻋﺘﻤﺎد ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... ﯾﻪ ﺗﻮﻟﻪ ﺳﮓ ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻮﭼﻮﻟﻮي ﺳﻔﯿﺪ رﻧﮓ ﺑﻮد ﺑﺎ ﯾﻪ ﻟﮏ ﺣﻨﺎﯾﯽ رو ﭘﯿﺸﻮﻧﯿﺶ ... اﻧﻘﺪر ﮐﻮﭼﯿﮏ ﺑﻮد ﮐﻪ‬ ‫دل ﻣﻦ رو ﻫﻢ ﺑﺮد ﭼﻪ ﺑﺮﺳﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﮐﻪ ﻧﺎ ﺧﻮد آﮔﺎه ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ رو ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﺮدن و اون رو ﻣﺤﮑﻢ ﺑﻐﻠﺶ ﮐﺮدن ...‬ ‫و ﺑﺮاي اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر اﯾﻦ ﻣﺪت ﺣﺎﻣﺪ ﻟﺒﺨﻨﺪي زد ... ﺷﺎﯾﺪ ﺑﻌﺪ از ﺗﻤﺎم ﺷﮑﺴﺘﻬﺎي ﭘﺎﺳﺘﯿﻠﯽ و ﻟﯿﻮاﻧﯽ اﻣﺸﺐ ... اﯾﻦ ﺟﺎﻧﺪار دوﺳﺖ‬ ‫داﺷﺘﻨﯽ ﺗﻨﻬﺎ ﻧﻘﻄﻪ ﭘﯿﺮوز اﯾﻦ آﻗﺎي ﻣﺜﻼ ﭘﺪر ﻋﺠﻤﯽ ﺑﻮد.‬ ‫
- ﻣﯿﺎرﯾﻤﺶ اﯾﻨﺠﺎ؟‬ ‫ﭘﺘﻮ رو ﮐﺎﻣﻞ روش ﮐﺸﯿﺪم و ﮔﻮﻧﻪ اش رو ﺑﻮﺳﯿﺪم ... و ﻓﮏ ﮐﺮدم ﻣﻦ ﺧﻮدم ﻫﻢ اﻣﺮوز ﻓﺮدا ﺟﺎﯾﯽ اﯾﻨﺠﺎ ﻧﺪارم ﭼﻪ ﺑﺮﺳﻪ ﯾﻪ ﺗﻮﻟﻪ‬ ‫ﺳﮓ ﮐﻪ ﻫﻨﻮز ﯾﻪ ﻣﺎﻫﺶ ﻫﻢ ﻧﺒﻮد ...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ: ﺑﻠﺪه ازش ﻧﮕﻪ داره؟‬ ‫ﻣﻨﻈﻮرش ﺑﻪ ﺣﺎﻣﺪ ﺑﻮد ... ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم: ﻗﺮار ﺷﺪ ﺷﻤﺎ ﻫﯽ ﺑﺮﯾﺪ ﺑﻬﺶ ﺳﺮ ﺑﺰﻧﯿﺪ ...‬ ‫ﮐﻮﺷﺎ: اﮔﺮ ﻣﯿﺎوردﯾﺶ ﺧﻮﻧﺖ ﻣﺎ ﻣﺠﺒﻮر ﻧﺒﻮدﯾﻢ ﺑﺮﯾﻢ اوﻧﺠﺎ ...‬ ‫
- دﻟﺖ ﻣﯿﺎد ﺗﭙﻞ ... دﯾﺪي ﭼﻪ اﺗﺎﻗﺎي ﺧﻮﺷﮕﻠﯽ ﺑﺮاﺗﻮن آﻣﺎده ﮐﺮده ﺑﻮد ...‬ ‫... اﻟﺤﻖ ﻫﻢ ﮐﻪ ﺳﻨﮓ ﺗﻤﻮم ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد ... اﺗﺎق ﻗﺮﻣﺰ و ﺳﻔﯿﺪ و ﻣﺸﮑﯽ ﮐﻮﺷﺎ ﺑﺎ اون ﺗﺨﺖ ﻣﺎﺷﯿﻨﯽ و دﯾﻮارﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﭘﺮ از ﻧﻘﺎﺷﯽ‬ ‫ﻣﺎﺷﯿﻦ و ﺑﯿﻞ ﻣﮑﺎﻧﯿﮑﯽ ﻫﻢ واﻗﻌﺎ ﻗﺎﺑﻞ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻮد ...‬ ‫ﺻﺒﺮ ﮐﺮدم ﺗﺎ ﺧﻮاﺑﺸﻮن ﺑﺒﺮه ... ﺷﺐ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺨﺘﯽ ﺑﻮد ﺑﺮاﺷﻮن ﻫﺮﭼﻨﺪ ﺑﺎ ﺣﻀﻮر ﻓﻨﺪق اون ﺳﮓ دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﯽ ﮐﻤﯽ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ‬ ‫راﺣﺖ ﺗﺮ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯿﻮﻣﺪ ...‬ ‫ﺑﺎﻓﺖ ﻧﺎرﻧﺠﯽ رﻧﮓ آﺳﺘﯿﻦ ﺑﻠﻨﺪم رو ﻣﺮﺗﺐ ﮐﺮدم و ﺷﻠﻮار ﺟﯿﻦ ﭘﺎره ﭘﺎره ام رو ﻫﻢ ﭘﺎم ﮐﺮد و ﻣﻮﻫﺎي ﻓﺮم رو رﻫﺎ روي ﺷﻮﻧﻪ ﻫﺎم‬ ‫اﻧﺪاﺧﺘﻢ و وارد ﺳﺎﻟﻦ ﺷﺪم ﮐﻪ ﺣﺎﻣﯽ ﺗﻮش ﭘﺎ رو ﭘﺎ اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮد و ﺑﺎ اﺳﺘﯿﻞ ﺑﯽ ﻧﻬﺎﯾﺖ ﺗﻮ دل ﺑﺮوش داﺷﺖ ﺗﻮي ﻣﻮﺑﺎﯾﻠﺶ دﻧﺒﺎل‬ ‫ﭼﯿﺰي ﻣﯿﮕﺸﺖ ...‬ ‫ﺑﺎ ﺣﺲ ﮐﺮدﻧﻪ اوﻣﺪﻧﻢ ﺳﺮش رو ﺑﺎﻻ آورد و ﻟﺒﺨﻨﺪ ﭘﺮ ﻣﻬﺮي زد: ﺧﻮاﺑﯿﺪن؟‬ ‫
- ﯾﮑﻢ ﺑﻪ زور اﻣﺎ ﺑﻠﻪ ...‬ ‫ﺧﻮدم رو ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ روي ﮐﺎﻧﺎﭘﻪ ﭘﺮﺗﺎب ﮐﺮدم ...‬ ‫دﺳﺘﻬﺎش رو روي ﭘﺎش ﮔﺬاﺷﺖ و ﭘﺎش رو از روي ﭘﺎش ﺑﺮداﺷﺖ ﻟﺤﻨﺶ ﭘﺮ از ﻧﻮازش ﺑﻮد: ﺧﯿﻠﯽ ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪي ... اذﯾﺘﺖ ﮐﺮدﯾﻢ ...‬ ‫ﭼﺸﻤﺎم رو ﺑﺎ اﻧﮕﺸﺖ اﺷﺎره و ﺷﺼﺖ دﺳﺖ راﺳﺘﻢ ﮐﻤﯽ ﻓﺸﺎر دادم: ﺧﻮﺑﻢ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- ﺗﻮ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺧﻮﺑﯽ ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم ﺑﻪ ﺗﻤﺎم ﻧﻮازﺷﻬﺎي زﯾﺒﺎي ﮐﻼﻣﺶ ...‬ ‫
- ﺣﺎﻣﺪ ﺑﻬﺖ آﺧﺮش ﭼﯽ ﮔﻔﺖ؟‬ ‫... ﻧﻪ ﻣﻄﻤﺌﻨﻦ ﺑﻪ ﺣﺎﻣﺪ ﺣﺴﻮدي ﻧﻤﯽ ﮐﺮد ...‬ ‫
- ازم ﺗﺸﮑﺮ ﮐﺮد ... رﻫﺎ ازم راﺿﯿﻪ ﻣﮕﻪ ﻧﻪ؟‬ ‫
- اﻟﺒﺘﻪ ﮐﻪ راﺿﯽ ...‬ ‫
- ﻣﯿﺘﺮﺳﻢ ...‬ ‫
- ﺧﺴﺘﻪ و ﮐﻼﻓﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯿﺮﺳﯽ ... ﺑﺮﯾﻢ ﺑﯿﺮون؟‬ ‫ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﯾﺎزده ﺑﻮد ... ﮐﺠﺎ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﯿﻢ ﺑﺮﯾﻢ؟ﭘﺮ از ﺳﺌﻮال ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم ...‬ ‫
- ﯾﮑﻢ ﻗﺪم ﻣﯿﺰﻧﯿﻢ ...‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ اﺗﺎق ﺑﭽﻪ ﻫﺎ اﻧﺪاﺧﺘﻢ: ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﯿﺪار ﻣﯿﺸﻦ ﻣﯿﺘﺮﺳﻦ ...‬ ‫
- ﺑﭽﻪ ﮐﻪ ﻧﯿﺴﺘﻦ ... ﺑﯿﺪار ﻧﻤﯿﺸﻦ ... ﺑﺸﻦ ﻫﻢ زﻧﮓ ﻣﯿﺰﻧﻦ ... ﻫﻤﯿﻦ اﻃﺮاف ﻣﯿﺮﯾﻢ ... ﺑﺮﯾﻢ ﺗﻮ ﻫﻢ ﯾﮑﻢ ذﻫﻨﺖ رو ﺧﺎﻟﯽ ﮐﻦ ...‬ ‫ﺷﺐ ﺑﺘﻮﻧﯽ ﺑﺨﻮاﺑﯽ ...‬ ‫ﺑﺎورم ﻧﻤﯿﺸﺪ ﺗﻮ ﭘﺎرك ﯾﮑﯽ دو ﻣﺤﻠﻪ ﺑﺎﻻﺗﺮ ﺳﺎﻋﺖ ﯾﺎزده و ﺑﯿﺴﺖ دﻗﯿﻘﻪ ﺑﺎ ﺣﺎﻣﯽ روي ﻧﯿﻤﮑﺖ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ... ﺷﺐ ﺟﻤﻌﻪ ﺑﻮد و‬ ‫ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﭘﺎرك ﭘﺮ ﺑﻮد ... وﻟﯽ ﺷﻠﻮغ ﻧﺒﻮد ...‬ ‫روي ﯾﻪ ﻧﯿﻤﮑﺖ ﻧﺰدﯾﮏ ﻫﻢ ﻧﺸﺴﺘﯿﻢ ...‬ ‫
- ﺳﺮدﺗﻪ؟‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم . ﺳﺮم رو ﺑﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﻧﻪ ﺗﮑﻮن دادم ... ﻟﺒﺨﻨﺪي زد ﺑﻬﻢ ...‬ ‫
- اﻣﺸﺐ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ اذﯾﺖ ﺷﺪي ...‬ ‫
- ﺣﺎﻣﺪ ﻣﯿﺘﻮﻧﻪ ﻣﮕﻪ ﻧﻪ؟‬ ‫
- ﻣﯿﺘﻮﻧﻪ ...‬ ‫... ﺣﺎﻣﯽ وﻗﺘﯽ ﺑﺎ اﯾﻦ ﺻﻼﺑﺖ ﻣﯿﮕﻔﺖ ﻣﯿﺘﻮﻧﻪ ﻣﮕﻪ ﻣﯿﺸﺪ ذره اي ﺑﻪ دﻟﻢ ﺗﺮس راه ﺑﺪم ... اﯾﻦ ﺟﺎ روي ﻧﯿﻤﮑﺖ ﺳﺮد ﺳﺒﺰ رﻧﮓ ...‬ ‫ﺗﻮي ﻣﻪ ﮐﻢ رﻧﮓ اﻃﺮاﻓﻤﻮن ... زﯾﺮ ﻧﻮر اﯾﻦ ﻻﻣﭗ اﺣﺴﺎس ﻣﯿﮑﺮدم ﻫﯿﭻ ﻗﺼﻪ اي ﺗﻬﺶ ﺗﻠﺦ ﻧﯿﺴﺖ ... اﻧﮕﺎر ﻣﺎ ﻫﻢ ﻗﺼﻪ اي‬ ‫داﺷﺘﯿﻢ ﮐﻪ ﺗﻬﺶ ﺷﯿﺮﯾﻦ ﺑﻮد ﺧﯿﻠﯽ ﺷﯿﺮﯾﻦ ...‬ ‫ﺑﻬﻢ ﻧﺰدﯾﮏ ﺗﺮ ﺷﺪ ... و ﻣﻦ اﺣﺴﺎس ﻣﯽ ﮐﺮدم ﺻﺪاي ﺗﭙﺶ ﻗﻠﺒﻢ رو ﻣﯿﺸﻨﻮم ... ﻣﯿﺘﺮﺳﯿﺪم ﺣﺎﻣﯽ ﻫﻢ ﺑﺸﻨﻮه و ﺑﻮي ادﮐﻠﻨﺶ رو‬ ‫ﮐﻪ ﺑﺎ ﺑﻮي ﺳﯿﮕﺎرش ﻣﺨﻠﻮط ﺷﺪه ﺑﻮد رو ﺗﺎ ﺗﻪ ﻧﻔﺲ ﮐﺸﯿﺪم ... ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﻢ روي ﻟﺒﺶ ﯾﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﯽ ﻧﻈﯿﺮ آورد ...‬ ‫
- ﺧﻨﺪﯾﺪن ﺑﻬﺖ ﻣﯿﺎد ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﭼﺮﺧﯿﺪ و دﺳﺘﻪ ﻣﻮي ﺳﺮﮐﺶ ﻫﻤﯿﺸﮕﯽ رو داد زﯾﺮ ﺷﺎﻟﻢ و دﺳﺘﺶ رو روي ﺷﺎﻟﻢ ﻧﮕﻪ داﺷﺖ و ﻣﻦ ﮐﻤﯽ ﻣﻌﺬب ﺳﺮم رو‬ ‫ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻢ: ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺑﻪ روي ﺗﻮ ﻟﺒﺨﻨﺪ زدن ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﯿﺎد ...‬ ‫ﺗﻤﺎم ﺗﻨﻢ از اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﻫﺎ ﻣﯿﻠﺮزﯾﺪ ...‬ ‫دﺳﺘﺶ رو ﮐﺎﻣﻞ ﭘﺸﺘﻢ اﻧﺪاﺧﺖ و اﯾﻦ ﻃﻮري ﺗﻮ ﺣﺠﻢ ﺣﻀﻮرش ﭘﻨﻬﺎن ﻣﯿﺸﺪم ... و اﻧﮕﺎر از ﺗﻤﺎم ﺑﺪي ﻫﺎي دﻧﯿﺎ دور ﻣﯿﻤﻮﻧﺪم‬ ‫ﮔﺮﻣﻢ ﻣﯿﺸﺪ و دﯾﮕﻪ ﺳﺮدم ﻧﺒﻮد ...‬ ‫
- ﻣﯿﺪوﻧﯽ ﺷﺎﯾﺪ اﮔﺮ ذره اي از روﺣﯿﺎت ﺗﻮ رو رﻫﺎ داﺷﺖ ﺧﯿﻠﯽ اﺗﻔﺎق ﻫﺎ ﻧﻤﯽ اﻓﺘﺎد ... وﻟﯽ ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ﻫﻤﺮاز اﻣﺸﺐ رﻫﺎ از ﺗﻮ راﺿﯿﻪ‬ ‫...‬ ‫ﻣﻦ ﮐﻪ ﺗﻮ وﺟﻮد اﯾﻦ آدم ﺗﻮ ﺧﻠﺴﻪ ﺑﯽ ﻧﻈﯿﺮي ﺑﻮدم ﭼﺸﻤﺎم ﺳﻨﮕﯿﻦ ﺷﺪه ﺑﻮد ... ﺧﻤﯿﺎزه ي ﭘﻨﻬﺎﻧﯽ ﮐﺸﯿﺪم ﮐﻪ از ﻧﮕﺎﻫﺶ دور‬ ‫ﻧﻤﻮﻧﺪ‬ ‫
- ﺧﻮاب آﻟﻮي ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﺟﺎت ﮔﺮم ﺷﺪ ﺧﻮاﺑﺖ ﮔﺮﻓﺖ؟‬ ‫
- ﺟﺎم اﻣﻦ ﺷﺪ ﺧﻮاﺑﻢ ﮔﺮﻓﺖ ...‬ ‫ﺳﺮش ﯾﻬﻮ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﭼﺮﺧﯿﺪ ﭼﻨﺎن ﺷﻮق ﺑﯽ ﻧﻈﯿﺮي ﺗﻮي ﻧﮕﺎﻫﺶ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﻏﺮق ﺑﺸﻢ ﺗﻮ آﺗﯿﺶ ﺑﺎزي ﻧﮕﺎﻫﺶ ...‬ ‫ﻓﺸﺎر دﺳﺘﻬﺎش رو ﺑﯿﺸﺘﺮ ﮐﺮد: اﯾﻦ ﺟﺎ ﺑﺮاي ﺗﻮ اﻣﻦ ﺗﺮﯾﻦ ﺟﺎي دﻧﯿﺎﺳﺖ ... ﻓﻘﻂ و ﻓﻘﻂ ﺑﺮاي ﺗﻮ ...‬ ‫
- ﺣﺎﻣﯽ ...‬ ‫
- ﺟﺎن دﻟﻢ ...‬ ‫... و ﻣﻦ ﭼﻪ ﻗﺪر ﺑﻪ اﯾﻦ ﮐﻠﻤﻪ ﻣﺤﺘﺎج ﺑﻮدم اﻧﮕﺎر ... ﺑﻪ اﯾﻦ ﻟﺤﻦ ﭘﺮ ﻧﻮازش ... ﺑﻪ اﯾﻦ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﮐﻪ ﻣﮋه اش اﻧﮕﺎر ﺻﻮرﺗﻢ رو ﻟﻤﺲ‬ ‫ﻣﯿﮑﺮد ...‬ ‫
- ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺧﻮب ﻣﯿﺸﻪ ﻣﮕﻪ ﻧﻪ؟ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﻪ ﻗﺼﻪ ﻫﺎي دﻧﯿﺎ ...‬ ‫دﺳﺖ آزادش رو روي ﮔﻮﻧﻪ ام ﮐﺸﯿﺪ: ﺑﻬﺖ ﻗﻮل ﻣﯿﺪم ...‬ ‫اﻧﮕﺸﺘﺶ رو آروم ﺑﻪ ﻧﻮك ﺑﯿﻨﯿﻢ زد: ﻗﺮﻣﺰ ﺷﺪه ... ﺳﺮدﺗﻪ ﺧﺎﻧﻮم ﺧﺎﻧﻮﻣﺎ ... ﻣﯿﺨﻮاي ﯾﮑﻢ راه ﺑﺮﯾﻢ؟‬ ‫ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ... ﻣﻦ اﻣﺸﺐ ﻏﺮق ﺗﺮ ... ﻣﺤﻮ ﺗﺮ از اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ ﺑﻮدم ... دﺳﺘﺶ رو از دورم ﺑﺎز ﻧﮑﺮد ... ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪﯾﻢ ... ﺻﺪاي ﺧﻨﺪه‬ ‫ﻣﯿﻮﻣﺪ و ﺑﻮي ﻗﻠﯿﻮن ... ﺑﻮي ﺧﺎﻧﻮاده ﻣﯿﻮﻣﺪ و ﺑﻮي ادﮐﻠﻦ ﺣﺎﻣﯽ و ﺑﻮي ﻗﺼﻪ ...‬ ‫ﭼﺸﻤﻢ اﻓﺘﺎد ﺑﻪ ﯾﻪ ﭘﺸﻤﮏ ﻓﺮوش ... ﺑﺎ ﭘﺸﻤﮏ ﻫﺎي ﺻﻮرﺗﯽ ... ﺑﺎورم ﻧﻤﯿﺸﺪ ... ﺧﯿﻠﯽ وﻗﺖ ﺑﻮد ﻧﺪﯾﺪه ﺑﻮدم ﺣﺘﯽ دﯾﮕﻪ ﻓﮑﺮ‬ ‫ﻣﯿﮑﺮدم ﻧﯿﺴﺘﻦ ... از ﮐﻨﺎرش رد ﺷﺪﯾﻢ و ﺳﺮ ﻣﻦ ﺑﺎﻫﺎش ﭼﺮﺧﯿﺪ ... ﺣﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﺣﺮﮐﺘﻢ رو زﯾﺮ دﺳﺘﺶ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد ﺳﺮش‬ ‫ﭼﺮﺧﯿﺪ و ﺑﺎ دﯾﺪن ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻟﺒﺨﻨﺪي زد: ﺷﻮﺧﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ ﻫﻤﺮاز؟‬ ‫ﻟﺐ ﭘﺎﯾﯿﻨﻢ رو ﺑﻪ دﻫﻨﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﺑﺎ ﻧﮕﺎه ﺷﯿﻄﻮﻧﻢ ﺳﺮم رو ﺑﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﻧﻪ ﺗﮑﻮن دادم ... ﺗﮏ ﺧﻨﺪه اي ﮐﺮد: ﺟﻠﻮي ﺗﻮ ﮐﻢ ﻣﯿﺎرم ... اﻣﺎ‬ ‫...‬ ‫
- ﺑﺒﯿﻦ ﭼﻪ ﺻﻮرﺗﯿﻦ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ ﺑﻌﺪ اون ﭼﻮب اﺳﺘﻮاﻧﻪ اي ﺑﻠﻨﺪ ﺗﻮي دﺳﺘﻢ ﺑﻮد و ﻧﺸﺴﺘﻪ روي ﻧﯿﻤﮑﺖ آروم آروم اون ﺣﺠﻢ ﭘﻒ و ﺧﺎﻟﯽ ﺷﯿﺮﯾﻦ رو ذره‬ ‫ذره ﺗﻮي دﻫﻨﻢ ﻣﯿﺬاﺷﺘﻢ ... آروم آروم ﻣﯿﺨﻮردم و ﺑﻌﻀﯽ ﻫﺎش ﮐﻪ روي ﻟﺒﻢ ﻣﯽ ﻣﻮﻧﺪ رو ﺑﺎ ﻧﻮك زﺑﻮﻧﻢ ﭘﺎك ﻣﯿﮑﺮدم وﻟﺬت‬ ‫ﻣﯿﺒﺮدم ...‬ ‫ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮري ﮔﺬﺷﺖ ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم و ﺑﻪ ﺣﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﻣﯿﺨﻢ ﺑﻮد ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ... ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻋﺠﯿﺐ ﺷﺪه ﺑﻮد ... ﺧﯿﻠﯽ‬ ‫ﺧﯿﻠﯽ ﻋﺠﯿﺐ ... اﻧﻘﺪر ﻋﺠﯿﺐ ﮐﻪ دﺳﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﺮاي ﮐﻨﺪن ﯾﻪ ﺗﮑﻪ دﯾﮕﻪ ﺟﻠﻮ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد روي ﭘﺸﻤﮏ ﺗﻮي دﺳﺘﻢ ﻣﻮﻧﺪ ...‬ ‫
- ﭼﯿﺰه ﻣﻦ ﭘﺸﻤﮏ ﺧﯿﻠﯽ دوﺳﺖ دارم ... ﻫﻤﯿﺸﻪ آروم ﻣﯿﺨﻮرم ﮐﻪ زود ﺗﻤﻮم ﻧﺸﻪ ... آﺧﻪ ﺗﻮش ﻧﺮم ﺗﺮ از ﺑﯿﺮوﻧﺸﻪ ...‬ ‫ﯾﮑﻢ ﻫﻮل اﯾﻦ ﺗﻮﺿﯿﺢ رو دادم ﭼﻮن اﯾﻦ ﻧﮕﺎه ﻋﺠﯿﺒﺶ ﮐﻪ ﺑﯿﻦ ﭼﺸﻤﺎم و ﻟﺒﻬﺎم ﻣﯿﺮﻓﺖ رو درك ﻧﻤﯿﮑﺮدم ...‬ ‫ﭘﺸﻤﮏ رو ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ ﮔﺮﻓﺘﻢ: دﻟﺖ ﭘﺸﻤﮏ ﺧﻮاﺳﺖ؟‬ ‫ﻫﻮن ﻃﻮر ﻣﯿﺦ ﻟﺒﻢ ﺟﻮاب داد: ﺣﺘﯽ ﺑﻪ ﮔﻮﺷﻪ ذﻫﻨﺖ ﻫﻢ ﺧﻄﻮر ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻪ ﻣﻦ اﻻن دﻟﻢ ﭼﯽ ﻣﯿﺨﻮاد ...‬ ‫ﭼﺸﻤﺎش ﯾﻪ ﺷﯿﻄﻨﺖ ﻟﻄﯿﻒ داﺷﺖ و ﻟﺤﻨﺶ ﻫﻤﻮن ﻧﻮازش زﯾﺒﺎ رو ... ﻫﻤﻮن ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﻗﻠﺒﻢ ﺗﻮ دﻫﻨﻢ ﺑﺰﻧﻪ ... ﺟﺎ ﺧﻮردم ...‬ ‫ﻗﺮﻣﺰي ﮔﻮﻧﻪ ﻫﺎم و ﺣﺮارﺗﺸﻮن ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﭘﺸﻤﮏ رو رﻫﺎ ﮐﻨﻢ رو ي زﻣﯿﻦ و ﺷﺎﻟﻢ رو روي ﺳﺮم ﺟﻠﻮﺗﺮ ﺑﮑﺸﻢ.‬ ‫اﯾﻦ ﻧﺴﯿﻢ ﺧﻨﮏ ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺑﺮگ ﺳﺒﮑﯽ ﺑﺎﻻي ﺳﺮم ﭼﺮﺧﯽ ﺑﺰﻧﻪ و روي زﻣﯿﻦ ﺑﯿﻔﺘﻪ در ﺗﻀﺎد ﮐﺎﻣﻞ ﺑﻮد ﺑﺎ داﻏﯽ ﻗﻠﺒﻢ ... اﯾﻦ‬ ‫ﺳﮑﻮت اﻃﺮاف ﺗﻮ اﯾﻦ ﺷﺐ زﻣﺴﺘﻮﻧﯽ ﺗﻮي ﭘﺎرك ﻣﺤﻠﯽ ﺗﻀﺎد ﮐﺎﻣﻞ ﺑﻮد ﺑﺎ ﺗﻤﺎم اون ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ ﭘﺮ ﻃﻤﻄﺮاق ﺗﻮي ﻗﻠﺐ و روﺣﻢ ...‬ ‫ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ ﺣﺘﯽ ﺑﺮ ﻧﮕﺸﺘﻢ ... ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﯿﮑﺸﯿﺪم ... از ﺗﻤﺎم اون ﺣﺲ ﻟﺬت از ﺣﻀﻮرش ﮐﻪ ﻣﯿﺪوﻧﻢ ﺗﻮ ﭼﺸﻤﺎم ﻓﺮﯾﺎد ﻣﯿﺰد ... و ﻣﻦ‬ ‫ﺣﺲ ﺗﻤﺎم زﻧﻬﺎي دﻧﯿﺎ در ﺗﻤﺎم ﻃﻮل ﺗﺎرﯾﺦ رو داﺷﺘﻢ ... ازﺟﺎم ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و ﺑﻬﺶ ﻧﮕﺎه ﻧﮑﺮدم ... دﺳﺘﻢ رو ﺗﻮو ﺟﯿﺐ ﭘﺎﻟﺘﻮم ﮐﺮدم و‬ ‫ﺗﻨﻬﺎ ﭼﯿﺰي ﮐﻪ اون ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮم اوﻣﺪ ﺟﻤﻠﻪ: ﭼﯿﺰه ... ﺑﺮﯾﻢ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﯿﺪار ﻣﯿﺸﻦ ...‬ ‫و ﺑﺪون اﯾﻨﮑﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮش ﺑﺸﻢ راه اﻓﺘﺎدم ... ﺑﺎ دوﺗﺎ ﻗﺪم ﺑﻠﻨﺪ ﺧﻮدش رو ﺑﻬﻢ رﺳﻮﻧﺪ و ﺑﺪون ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺧﺠﺎﻟﺖ وﺣﺸﺘﻨﺎﮐﻢ دﺳﺘﺶ رو‬ ‫ﻣﺤﮑﻢ دورم ﺣﻠﻘﻪ ﮐﺮد: ﮐﺠﺎ ﻣﯿﺮي ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﻧﺼﻒ ﺷﺒﯽ؟‬ ‫ﻫﺮ ﭼﻪ ﻗﺪر ﻫﻢ ﮐﻪ ﺳﻌﯽ ﻣﯿﮑﺮد اﯾﻦ ﻧﺸﺎط ﻟﺤﻨﺶ ﭘﻨﻬﺎن ﻧﻤﯿﺸﺪ ...‬ ‫ﭼﺮا ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﺗﺎ ﺗﻮي ﺧﻮﻧﻪ اوﻣﺪ رو ﻫﻢ ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ... اﻣﺎ ازش ﻣﻤﻨﻮن ﺑﻮدم از ﺑﻮدﻧﺶ ... از ﺳﮑﻮﺗﺶ ... از ﺗﻤﺎم ﺳﺌﻮاﻻي ﺑﯽ رﺑﻄﯽ‬ ‫ﮐﻪ ﭘﺮﺳﯿﺪ ﺗﺎ ﻣﻮﺿﻮع رو ﻋﻮض ﮐﻨﻪ ...‬ ‫ﺳﻮﺋﯿﭻ رو ﺗﻮ دﺳﺘﺶ ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﮐﺮد: ﭼﺸﻤﺎت ﭘﺮ از ﺧﻮاب ... ﺑﺮو ﺑﺨﻮاب ... ﻣﯿﺒﯿﻨﻤﺖ ...‬ ‫ﺳﺮم رو ﺗﮑﻮﻧﯽ دادم و ﺷﺐ ﺑﻪ ﺧﯿﺮي زﯾﺮ ﻟﺐ ﮔﻔﺘﻢ ... ﻟﺒﺨﻨﺪي زد و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ در رﻓﺖ دﺳﺘﺶ ﺑﻪ دﺳﺘﮕﯿﺮه ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺳﻤﺘﻢ: ﭼﯿﺰه‬ ‫... اﻣﺸﺐ ﯾﮑﻢ ﺳﺮد ﺗﺮ از ﺷﺒﻬﺎي دﯾﮕﻪ اﺳﺖ ﺣﻮاﺳﺖ ﺑﻪ ... ارزﺷﻤﻨﺪ ﺗﺮﯾﻦ ﻣﻦ ﺑﺎﺷﻪ ...‬ ‫ﺻﺒﺢ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ روﺷﻦ ﺗﺮ و ﯾﺎ ﺷﺎﯾﺪ درﺧﺸﺎن ﺗﺮ از ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﻮد ... ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻫﻨﻮز ﺧﻮاب ﺑﻮدن ﮐﻪ ﺳﺮاﻏﻢ ﻧﯿﻮﻣﺪه ﺑﻮدن ... ﮔﻮﺷﯿﻢ‬ ‫روي وﯾﺒﺮه ﺑﻮد و داﺷﺖ ﺧﻮدﮐﺸﯽ ﻣﯿﮑﺮد ... ﻻي ﭼﺸﻤﻢ رو ﺑﺎز ﮐﺮدم ... ﺣﺎﻣﯽ ﺑﻮد ... ﻟﺒﺨﻨﺪ روي ﺻﻮرﺗﻢ ﭘﻬﻦ ﺷﺪ ... رگ ﮔﺮدﻧﻢ‬ ‫ﺑﻪ ﺟﺎي ﻧﺒﺾ از دﯾﺸﺐ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﻧﺖ داﺷﺖ اﻧﮕﺎر ...‬ ‫
- ﺳﻼم ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﺳﻼﻣﺶ ﺳﺒﮏ ﺑﻮد ... ﮔﺮم ﺑﻮد ... ﻣﺜﻞ ﺣﺒﺎب ...‬ ‫
- ﺻﺒﺢ ﺑﻪ ﺧﯿﺮ ...‬ ‫
- ﺧﻮاب ﺑﻮدي؟ ﺑﺎﺑﺎ ﺳﺎﻋﺖ ده ...‬ ‫... ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺖ روي دﯾﻮار ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ... راﺳﺖ ﻣﯿﮕﻔﺖ ...‬ ‫
- ﺧﻮب ﺧﻮاﺑﻢ ﻣﯿﻮﻣﺪ ...‬ ‫ﻟﺤﻨﻢ ﮐﻤﯽ ﻟﻮس ﺑﻮد ... ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ﺻﺪام ﻫﻢ زﯾﺎدي ﮐﺶ دار ﺷﺪه ﺑﻮد ... ﻧﻔﺴﺶ رو ﺑﯿﺮون داد و ﮐﻤﯽ ﺳﮑﻮت ﮐﺮد: ﺧﻮﺑﯽ؟‬ ‫ﻫﻤﻮن ﻟﺤﻈﻪ در اﺗﺎﻗﻢ ﺑﺎز ﺷﺪ و ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﺪو ﺑﺪو اوﻣﺪن ﺗﻮ اﺗﺎق و ﺑﺎ ﺧﻨﺪه و ﺟﯿﻎ ﺧﻮدﺷﻮن رو اﻧﺪاﺧﺘﻦ رو ﺗﺨﺘﻢ ... آﺧﻢ در اوﻣﺪ ...‬ ‫
ادامه دارد.....