قسمت نوزدهم
.. ﭘﺪرم ... ﭘﺪرم ﻫﯿﭻ ﺟﻮره ﺑﺎ ﻣﻦ ﮐﻨﺎر ﻧﻤﯿﻮﻣﺪ ... اون ﻋﻤﺎرت ﺑﺮاي ﻣﻦ ﺟﺎﯾﯽ ﺑﺮاي ﺧﻮاب وﺑﻮد ﻓﻘﻂ ... ﻟﺞ ﻣﯿﮑﺮدم ﺑﺎ اﮐﺒﺮ ﺧﺎن اﻧﺘﻈﺎم ﮐﻪ دﻧﯿﺎ رو ﺗﮏ ﺑﻌﺪي ﻣﯿﺪﯾﺪ ... ﮔﯿﺮ داد ﺑﻬﻢ ... ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد ... آﺑﺮوش ﺑﻪ ﻗﻮل ﺧﻮدش در ﺧﻄﺮ ﺑﻮد ... ﻣﻦ ﺑﻪ دﻧﺒﺎﻟﻪ ﯾﻪ ﺟﻮ ﻣﺤﺒﺖ ﺑﻮدم ... ﯾﻪ ﭘﺪر ...
- ﻫﻤﻮن ﭘﺪري ﮐﻪ ﻗﺮار ﺑﻮد ﺑﺮاي ﺑﭽﻪ ﻫﺎﺗﻮن ﺑﺎﺷﯿﺪ دﯾﮕﻪ؟
- اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر ﺗﺼﺎدﻓﯽ دﯾﺪﻣﺶ ... ﺑﺎ اون ﻣﺤﻠﻪ ﻧﺎ آﺷﻨﺎ ﺑﻮدم ... دوﺳﺘﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺮه دﻧﺒﺎﻟﻪ دﺧﺘﺮ ﻋﻤﻪ اش ﮐﻪ ﻋﺎﺷﻘﺶ ﺑﻮد ... دﺧﺘﺮ ﻋﻤﻪ اش ﺑﺎ ﯾﻪ ﭘﺮي از ﻣﺪرﺳﻪ اوﻣﺪ ﺑﯿﺮون ... ﻫﯿﭻ زﻧﯽ ﺑﻌﺪ از اون ﺑﻪ زﯾﺒﺎﯾﯽ رﻫﺎ ﻧﺒﻮد ... دﺳﺘﺎم ﻣﺒﻞ ﮐﺎﻧﺎﭘﻪ رو ﭼﻨﮓ زد ... اﯾﻦ ﻃﻮر ﺷﺎﯾﺪ ﻟﺮزﺷﺸﻮن ﮐﻤﺘﺮ ﺑﺸﻪ ... ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ اي ﻧﮕﺬﺷﺖ ﮐﻪ اﻧﮕﺸﺖ ﻫﺎم از اون ﺣﺎﻟﺖ ﻣﻨﻘﺒﺾ در اوﻣﺪن ... ﺑﺎ ﻟﻤﺲ ﺳﺮاﻧﮕﺸﺘﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ اﯾﻦ روزﻫﺎ ﺧﻮب ﺑﻠﺪ ﺑﻮدن ﻣﻦ رو ﭼﻪ ﻃﻮر آروم ﮐﻨﻦ ... ﺳﺮاﻧﮕﺸﺘﻬﺎم اﻧﮕﺎر ﺗﻮ اﻣﻦ ﺗﺮﯾﻦ ﺟﺎي دﻧﯿﺎ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻦ ... ﺳﺮم رو ﭼﺮﺧﻮﻧﺪم ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺻﺎﺣﺐ اون آراﻣﺶ ... ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﻧﮕﺮان داﺷﺖ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد ... اﯾﻦ ﻧﮕﺎه و اﯾﻦ اراﻣﺶ ارﺗﺒﺎط ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ داﺷﺘﻦ ﺑﺎ ﻗﻠﺐ در ﺗﭙﺶ ﻣﻦ ...
- ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ اوﻟﺶ ﯾﻪ ﺑﺎزي ﺑﻮد اﻧﮕﺎر ... رﻫﺎ ﮐﻮﭼﯿﮏ ﺑﻮد ... ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻮﭼﯿﮏ رﯾﺎ،ﺳﺎده ﺑﻮد ... ﭘﺪرم ﭘﺎش رو ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد رو ﮔﻠﻮم ... اﺻﺮارش ﺑﻪ روﯾﺎ ﺑﻮد ... ... اﻧﮕﺸﺘﻬﺎم ﯾﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﻓﺸﺮده ﺷﺪن ...
- ﻣﻦ ... روﯾﺎ از ﺳﺮم زﯾﺎد ﺑﻮد ... اﻣﺎ ... اون روز ... ﻣﻦ ﻣﺘﺎﺳﻔﻢ ﻫﻤﺮاز ... ﻓﻘﻂ ﻓﮑﺮم ﺑﻪ اون دﺧﺘﺮك ﻫﯿﺠﺎن زده اي ﮐﻪ ﯾﻪ ﻣﺎه ﺑﻮد ﺑﺎ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﭘﺸﺖ ﮔﻮﺷﯽ ﺑﺎﻫﺎم ﺣﺮف ﻣﯿﺰد رﻓﺖ ... دﺳﺖ آزادم رو ﺟﻠﻮي دﻫﻨﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ: ﺑﯿﭽﺎره ﺧﻮاﻫﺮم ...
- ﻣﻦ ﻫﻤﻪ رو ﺑﺪﺑﺨﺖ ﮐﺮدم ... ﺧﻮدم رو ... ﭘﺪرم رو رﻫﺎ رو ...
- ﻣﻦ رو ... ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ... ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻧﻤﯿﺒﺨﺸﻤﺖ ... ﻟﺮزش ﺻﺪاش ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺷﺪ: ﺧﻮﻧﻤﻮن ﻗﺸﻘﺮق ﺷﺪ ... ﯾﻪ دﺧﺘﺮك51 ﺳﺎﻟﻪ ﮐﻪ ﺧﻮب ﻫﯿﭻ ... ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺷﺪ ... ]["COLOR="Redاﺣﺴﺎس آدم ﻫﺎي ﺑﺮﻧﺪه رو داﺷﺘﻢ وﻗﺘﯽ ﺟﻠﻮم ﻣﺜﻞ ﺧﯿﺎل و ارزو ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدو ﻫﻤﻪ ﺗﻌﺮﯾﻒ ﻣﯿﮑﺮدن از زﯾﺒﺎﯾﯿﺶ و وﻗﺘﯽ ﻫﻤﻪ از اﮐﺒﺮ ﺧﺎن رﯾﺸﻪ ﺧﺎﻧﻮادﮔﯽ ﻋﺮوﺳﺶ رو ﻣﯿﭙﺮﺳﯿﺪن اون ﺟﻮاﺑﯽ ﻧﺪاﺷﺖ ... اﺷﮑﺶ اﻓﺘﺎد روي ﺷﻠﻮار ﺧﺎﮐﺴﺘﺮي رﻧﮕﺶ: ﻣﺸﮑﻞ ﻣﺎ ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﻌﺪ از ﻋﺮوﺳﯽ ﺷﺮوع ﺷﺪ ... ﯾﻪ ﻋﺮوﺳﮏ ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻢ ﺑﻮد ... ﻫﻤﺮاز ... رﻫﺎ ﺻﺮﻓﺎ ﯾﻪ ﻋﺮوﺳﮏ ﺑﻮد ... زﯾﺎدي ﺳﺎده ﺑﻮد ... ﻣﻬﺮﺑﻮن ﺑﻮد ... اﻣﺎ ... ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ زﯾﺎد ﺑﻬﺶ اﻋﺘﻤﺎد ﮐﻨﻢ ... رﻓﺘﺎرﻫﺎش ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻮاده ﻣﺎ ﺟﻮر در ﻧﻤﯿﻮﻣﺪ ... ﻣﻦ داﺷﺘﻢ ﻓﻮق ﻣﯿﺨﻮﻧﺪم ... ﺣﺘﯽ ﺣﺎﺿﺮ ﻧﻤﯿﺸﺪ دﯾﭙﻠﻤﺶ رو ﺑﮕﯿﺮه ﺑﺮاش ﻣﻌﻠﻢ ﻣﯿﮕﺮﻓﺘﻢ ... از زﯾﺮ دﺳﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﻫﺎش ﻣﺤﮑﻢ دﻫﻨﻢ رو ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم ﻧﺎﻟﯿﺪم: ﻣﮕﻪ ﻗﺒﻠﺶ ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﯽ ...
- ﺷﻨﺎﺧﺘﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... ازش ... ﺑﻪ ﺧﺪا ﻧﻤﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ اﯾﻦ ﻃﻮر ﺑﺸﻪ ... اﺻﻼ ﻓﮑﺮش رو ﻫﻢ ﻧﻤﯿﮑﺮدم ... ﻫﺮﭼﯽ ﻣﯿﮕﺬﺷﺖ اون ﺗﺎﺛﯿﺮ زﯾﺒﺎﯾﯽ ﻫﻢ از ﺑﯿﻦ ﻣﯿﺮﻓﺖ ... ﯾﻌﻨﯽ ﺑﻌﺪ ﺷﺶ ﻣﺎه اون زﯾﺒﺎﯾﯽ ﻫﻢ ﺑﺮام ﮐﺸﺶ رو از دﺳﺖ داد ... ﻫﻤﺮاز ﻣﺎ ﯾﻪ ﺣﺮف ﻣﺸﺘﺮك ﻫﻢ ﺑﺎﻫﻢ ﭘﯿﺪا ﻧﻤﯽ ﮐﺮدﯾﻢ ... اﺷﺘﺒﺎه ﺑﺮداﺷﺖ ﻣﯿﮑﺮد ... ﺑﺎ زﻧﻬﺎي ﻓﺎﻣﯿﻞ ﺑﻪ ﺟﺎي ﯾﺎد ﮔﺮﻓﺘﻦ رﻗﺎﺑﺖ ﻣﯿﮑﺮد ... ﺑﭽﻪ ﺑﻮد ... ﺑﺎردار ﺷﺪ ... دو ﺳﺎل ﺑﻌﺪش ﺑﺎزﻫﻢ ﺑﺎردار ﺷﺪ ... دﯾﮕﻪ ازش ﭼﯿﺰي ﺑﺎﻗﯽ ﻧﻤﻮﻧﺪه ﺑﻮد ... اﻓﺴﺮدﮔﯽ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ... اون ﺧﻮﻧﻪ ... ﻫﻤﺮاز ﻧﻤﯿﺨﻮام ﺧﻮدم رو ﺗﻮﺟﯿﺢ ﮐﻨﻢ اﻣﺎ ... ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺷﺪه ﺑﻮد اﺟﺒﺎر ... اﻟﺘﻤﺎس ﻧﮕﺎﻫﺶ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯿﺸﺪ ﺑﻬﺶ ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﻢ ... روﺷﻨﮏ ﺗﻮ اون دوره وارد ﺷﺪ ... ... ﺑﺎ ﻣﺸﺖ ﮐﻮﺑﯿﺪ ﺑﻪ زاﻧﻮش: ﻟﻌﻨﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ ... ﺑﻪ ﺟﺎي اون زن ﺗﺮﺳﯿﺪه ﺧﻮﻧﻪ ﯾﻪ زن ﺳﺮ ﺣﺎل ﭘﺮ ﺣﺮف ﮐﻪ ﻣﯽ ﺷﺪ ﺑﺎﻫﺎش ﺧﻮش ﮔﺬروﻧﺪ ﺑﻮد ... ﺑﻪ ﺧﻮدش ﻣﯿﺮﺳﯿﺪ ... زﯾﺒﺎﯾﺶ ﯾﻪ دﻫﻢ رﻫﺎ ﻫﻢ ﻧﺒﻮد اﻣﺎ ﻫﻤﻪ ﮐﺎر ازش ﺑﺮ ﻣﯿﻮﻣﺪ. و زﺑﻞ ﺑﻮد ... از ﻣﻦ ﺑﺰرﮔﺘﺮ ﺑﻮد اﻣﺎ ﺑﺮام ﻣﻬﻢ ﻧﺒﻮد ... ﻧﺸﺴﺖ زﯾﺮ ﭘﺎم ... ﺧﻮﻧﻪ دو ﺗﺎ ﺑﭽﻪ ﺑﻮدن ﮐﻪ دوﺳﺘﺸﻮن داﺷﺘﻢ اﻣﺎ ﻏﺮ ﻏﺮﻫﺎي ﭘﺪرم ﺑﻮد ﻟﻌﻨﺘﻬﺎي ﻣﺎدرم ... ﺑﭽﻪ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯿﮑﺮدن و ﻣﻦ رو دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻦ ... زﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ دﯾﻮار ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﻓﺮﻗﯽ ﻧﻤﯽ ﮐﺮد و ﺑﯿﺮون زﻧﯽ ﮐﻪ ... ﮔﺮﯾﻪ اش ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺷﺪ و ﻣﻦ ... ﺣﺲ ﮐﺮدم اﺑﺮاز وﺟﻮد ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺷﺎﯾﺪ ﻫﯿﭻ ارﺗﺒﺎﻃﯽ ﺑﻪ ﺑﺮادرش ﻧﺪاﺷﺖ ... ]/[
- رﻓﺘﻨﻢ ﺑﺎ روﺷﻨﮏ اﺷﺘﺒﺎه ﺑﻮد اﻣﺎ ﭼﺎره اي ﻧﺒﻮد ... ﭘﺪرم ... رﻫﺎ ... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ...
- ده ﺳﺎل ... ده ﺳﺎل ﺑﺎ روﺷﻨﮏ ﺧﺎﻧﻮﻣﺘﻮن ﺑﻬﺖ ﺧﻮش ﮔﺬﺷﺖ؟
- ﻫﺮ ﭼﯽ ﻣﯿﺨﻮا ﺑﮕﯽ ﺑﮕﻮ ... اﺻﻼ ﺑﯿﺎ ﺑﺰن ﺗﻮي دﻫﻨﻢ ﻋﻮض ﺗﻤﺎم اون ﺳﺨﺘﯽ ﻫﺎي رﻫﺎ ... اﻣﺎ ﻫﻤﺮاز ...
- اﻣﺎ ﭼﯽ؟ واﻗﻌﺎ دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاد ﺑﺪوﻧﻢ اﻣﺎ ﭼﯽ؟ ﺧﻮدت دﺧﺘﺮ داري ... ﺣﺘﯽ اﮔﺮ ﺣﺎﻻ ﮐﻪ داره ﺧﺎﻧﻮم ﻣﯿﺸﻪ ﯾﻪ ﺑﺎر ﻫﻢ ﻣﻮﻫﺎش رو ﻧﻮازش ﻧﮑﺮده ﺑﺎﺷﯽ ... ﻣﯽ ﻓﻬﻤﯽ ﺑﺎ ﺧﻮاﻫﺮ ﻣﻦ ﭼﻪ ﮐﺮدي ...
- ﺑﻪ اون ﺧﺪاﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﻻي ﺳﺮ ﺷﺎﻫﺪه ﻣﻦ ﺗﻘﺎص رﻫﺎ رو ﭘﺲ دادم ... ﻫﻨﻮزم دارم ﭘﺲ ﻣﯿﺪم ...
- ﻻﺑﺪ روﺷﻨﮏ ﺧﺎﻧﻮم ﻗﺎﻟﺘﻮن ﮔﺬاﺷﺖ ...
- ﻫﻤﺮاز ... ﻣﻦ ﺑﻪ اوﻧﺎ اﺣﺘﯿﺎج دارم ... اوﻧﻬﺎ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻣﻦ ... ... دﯾﮕﻪ ﺳﻌﯽ ﻧﮑﺮدم ﺑﻐﻀﻢ رو ﺑﺨﻮرم: ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ... ﻫﯿﭻ وﻗﺖ رﻫﺎ رو دوﺳﺖ داﺷﺘﯽ ...
- ﮐﺎش ﯾﮑﻢ ﻻﯾﻖ دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﺶ ﺑﻮدم ... ... ﺻﺪاي ﺑﻠﻨﺪ ﻫﻖ ﻫﻖ ﮔﺮﯾﻪ ام ﺗﻮ ﻏﺮق ﺷﺪ در ﺑﻮدن ﺣﺎﻣﯽ ﺗﺮﯾﻦ ﺣﺎﻣﯽ ...
- ﺑﻬﺘﺮي؟ ﭼﺸﻤﺎﯾﯽ ﮐﻪ درﺳﺖ ﺑﺎز ﻧﻤﯿﺸﺪن رو از ﻧﻮر ﻗﺮﻣﺰ رﻧﮓ ﺗﺎﺑﻠﻮي ﻣﻐﺎزه روﺑﻪ رو ﮐﻪ ﺧﺎﻣﻮش روﺷﻦ ﻣﯿﺸﺪ ﺑﻪ اون ﺧﺎﮐﯽ رﻧﮕﻬﺎي ﭘﺮ ﺳﺌﻮال ﭼﺮﺧﻮﻧﺪم ... ﺻﺪام ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻫﻖ زدن ﻫﺎم ﮐﻤﯽ دو رﮔﻪ ﺑﻮد: ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ... ﺑﻪ در ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺗﮑﯿﻪ داد دﺳﺘﺶ ﻣﺸﺖ ﺑﻮد روي زاﻧﻮش: ﻫﻤﺮاز ... اي ﮐﺎش ﮐﺎري از ﻣﻦ ﺑﺮ ﻣﯿﻮﻣﺪ ... ﺑﺎ اﻧﮕﺸﺖ اﺷﺎره و ﺷﺼﺘﻢ ﭼﺸﻤﺎم رو ﻣﺎﻟﯿﺪم: ﺷﻤﺎ ﻫﺮ ﮐﺎري ازﺗﻮن ﺑﺮ ﻣﯿﻮﻣﺪ اﻧﺠﺎم دادﯾﻦ ... ﺣﺎﻣﺪﻋﺎﺷﻖ ﺷﺪه ﺑﻮده دﯾﮕﻪ ﻣﻦ ﭼﯽ ﺑﮕﻢ ...
- ﺧﻮدت ﻫﻢ ﻣﯿﺪوﻧﯽ ﻫﻤﻪ ﺣﺮﻓﺶ اﯾﻦ ﻧﺒﻮد ... ﺧﯿﻠﯽ ﺣﺮﻓﻬﺎي دﯾﮕﻪ ﻫﻢ ﺷﺎﯾﺪ داﺷﺖ ﺑﮕﻪ ...
- ﺷﺎﯾﺪﻫﺎ دردي از ﻣﻦ دوا ﻧﻤﯿﮑﻨﻦ ﻫﻤﻮن ﻃﻮر ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﻫﺎ ﻫﻢ در ﻣﺎﻧﯽ ﻧﺒﻮدن ... ﺑﺎﯾﺪ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ اﻧﮕﺎر اﯾﻦ وﺳﻂ ﻓﻘﻂ و ﻓﻘﻂ ﻣﺨﺘﺺ رﻫﺎ ﺑﻮدن و ﺑﺲ ...
- ﻫﻤﻮن ﺑﺎﯾﺪ ﻫﺎ رو ﭘﺪرم ﺳﺎﻟﻬﺎ ﺳﻌﯽ ﮐﺮد ﺑﺮاي ﻣﻦ و ﺣﺎﻣﺪ ﻫﻢ ﺑﺬاره ... ﻣﻦ ﻧﻤﯿﮕﻢ اﯾﺮادي ﺑﺮ روﺣﯿﺎت ﻣﻦ ﯾﺎ ﭘﺪرم وارد ﻧﯿﺴﺖ ﺗﻨﻬﺎ ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﺑﺮاي ﻣﺎ ﻏﯿﺮ ﻗﺎﺑﻞ ﺑﺨﺸﺶ ﺑﻮده و ﻫﺴﺖ ﻣﺮدي ﻫﺴﺖ ﮐﻪ زن داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ و ﭼﺸﻤﺶ ﺑﯿﺮون از ﺧﻮﻧﻪ ﺑﺎﺷﻪ ... ﮐﻼ ﻣﺮدي ﮐﻪ ﮐﻨﺘﺮﻟﯽ روي ﭼﺸﻤﺶ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ...
- ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺧﺎﻃﺮ در ﺗﻤﻮم اﯾﻦ ﺳﺎﻟﻬﺎ ﺑﻪ ﭘﺎداش اﺷﺘﺒﺎه ﺑﺮادرﺗﻮن ﺑﺮاش ﭘﻮل ﻓﺮﺳﺘﺎدﯾﺪ و ازش ﺣﻤﺎﯾﺖ ﮐﺮدﯾﺪ؟
- ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﺑﺎﺑﺖ اﯾﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ از ﻣﻦ دﻟﺨﻮري؟
- دﻟﺨﻮري ﻣﻦ ﭼﻪ اﻫﻤﯿﺘﯽ داري؟ ﮐﻤﯽ ﻣﻦ ﻣﻦ ﮐﺮد اﻣﺎ ﻣﺤﮑﻢ ﺗﺮ از ﻫﺮ زﻣﺎﻧﯽ ﮔﻔﺖ: ﺑﺮاي ﻣﻦ ﻣﻬﻤﻪ ... ... ﺧﯿﻠﯽ دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ ﺑﭙﺮﺳﻢ ﭼﺮا اﻣﺎ ... اﻣﺸﺐ ... ﺑﺎ ﺗﻤﺎم اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺗﻠﺨﯽ ﺗﺰرﯾﻖ ﺷﺪه ﺑﻪ روح و ﺟﺴﻤﻢ ﺟﻮاب اﯾﻦ ﺳﺌﻮال رو ﮔﻢ ﺧﻮاﻫﻢ ﮐﺮد ...
- ﺑﯽ ادﺑﯽ ﻣﯿﺸﻪ اﮔﺮ ازﺗﻮن ﺧﻮاﻫﺶ ﮐﻨﻢ ﻣﻦ رو ﺑﺮﺳﻮﻧﯿﺪ ﺧﻮﻧﻪ؟ ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ زﯾﺎدي ﭘﺮﺳﯿﺪ: ﺧﻮﻧﻪ؟
- ﺑﻠﻪ دﯾﮕﻪ ﺧﻮﻧﻪ ...
- ﺑﺎ اﯾﻦ ﺣﺎﻟﺖ؟ ﺣﺘﻤﺎ ﺷﻮﺧﯽ ﻣﯿﮑﻨﯽ ... ﻣﯿﺮﯾﻢ ﻋﻤﺎرت ... ﺗﺎزه ﺑﻪ ﻧﯿﻮﺷﺎ ﻫﻢ ﮔﻔﺘﯽ ﮐﻪ ...
- ﻣﻦ ﺑﻪ ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺗﻮﺿﯿﺢ دادم ﮐﻪ اﺣﺘﯿﺎج دارم ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎﺷﻢ ... اﻻن واﻗﻌﺎ دوﺳﺖ دارم ﺑﺮم ﺧﻮﻧﻪ ام ... ﮐﻤﯽ ﺧﻢ ﺷﺪ ﺗﻮي ﺻﻮرﺗﻢ: ﻫﻤﺮاز ...
- ﻓﻘﻂ ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺑﻪ ﺳﯿﺎوش ﻫﻢ زﻧﮓ ﻧﺰﻧﯿﺪ ... ﻫﺮ ﺑﺎر اون ﻫﺎ رو ﻫﻢ زا ﺑﺮاه ﻣﯿﮑﻨﻢ ...
- ﭼﺮا ﻟﺞ ﻣﯿﮑﻨﯽ؟
- ﻟﺞ ﻧﯿﺴﺖ ... ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﻧﯿﺎز دارم ﺑﺎ ﺧﻮدم ... ﺧﺎﻃﺮاﺗﻢ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎﺷﻢ ... ... اﺷﮑﯽ روي ﮔﻮﻧﻪ ام ﭼﮑﯿﺪ ﮐﻪ ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺶ ﮐﺮد: ﻣﻦ ﭼﻪ ﮐﻨﻢ ﺑﺎ اﯾﻦ اﺷﮑﺎ؟ ﭼﻪ ﻃﻮر اﻧﺘﻈﺎر داري ﺑﺎ ﺧﯿﺎل راﺣﺖ ﺑﺮم ﺧﻮﻧﻪ و ﺑﺎ اﯾﻦ ﺣﺎﻟﺖ ﺗﻨﻬﺎت ﺑﺬرارم؟
- ﻣﻦ اﻧﺘﻈﺎري ...
- داري ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﻢ ﻣﯿﮑﻨﯽ ... ﻣﯽ رﯾﻢ ﻋﻤﺎرت ...
- ﻧﻪ ... ﻧﻤﯽ رﯾﻢ ... ... ﺧﻮدم ﻫﻢ از ﺻﺪاي ﮔﺮﻓﺘﻪ و ﻓﺮﯾﺎد ﮔﻮﻧﻪ ﺧﻮدم ﺟﺎ ﺧﻮردم ... ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ دﺳﺘﺶ روي ﺳﻮﺋﯿﭻ ﺧﺸﮏ ﺷﺪ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ... ﺑﻌﺪ از اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﻣﺤﺒﺖ اﯾﻦ ﺣﺮﮐﺘﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﯽ ادﺑﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯿﺮﺳﯿﺪ ... ﺳﺮم رو از ﺧﺠﺎﻟﺖ ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻢ: ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ... ... ﺳﮑﻮت ﮐﺮده ﺑﻮد ... ﺳﺮم رو ﺑﺎﻻ آوردم و ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم ... ﮐﻪ داﺷﺖ ﺑﺎ ﻣﺤﺒﺖ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد ... ﻣﺤﺒﺘﯽ ﮐﻪ ﻫﺮ ﭼﻪ ﻗﺪر ﻣﯿﮕﺬﺷﺖ ﭘﺮده ﺑﻪ ﭘﺮده ﻋﯿﺎن ﺗﺮ ﻣﯿﺸﺪ وﻫﺮ ﭘﺮده اي ﮐﻪ ﮐﻨﺎر ﻣﯿﺮﻓﺖ ﺗﺮس و واﻫﻤﻪ ﻣﻠﺴﯽ رو ﺑﻪ ﺟﻮن ﻣﻦ ﻣﯽ اﻧﺪاﺧﺖ ...
- ﺑﺎﺷﻪ ﻋﻤﺎرت ﻧﻤﯿﺮﯾﻢ ... ﻣﯿﺮﯾﻢ ﯾﻪ ﺟﺎي دﯾﮕﻪ ...
- ﺟﺎي دﯾﮕﻪ؟!
- ﻣﯿﺒﺮﻣﺖ ﭘﯿﺶ روﯾﺎ ...
- روﯾﺎ؟!
- اون ﺗﻨﻬﺎ ﺧﺎﻧﻮﻣﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻣﯿﺸﻨﺎﺳﻢ و ﺑﻬﺶ اﻋﺘﻤﺎد دارم ... اﻧﺘﺨﺎب ﮐﻦ ... ﺑﺒﺮﻣﺖ ﭘﯿﺶ روﯾﺎ ... ﮔﻠﻨﺎر و ﺳﯿﺎ ... ﯾﺎ ﺑﯿﺎي ﻋﻤﺎرت؟
- ﻣﯽ ﺧﻮام ﻫﻤﯿﻦ ﺟﺎ ﭘﯿﺎده ﺷﻢ ... ﺑﺮم از اون ﻟﺒﻮ ﻓﺮوﺷﻪ ﺑﺮاي ﺧﻮدم ﻟﺒﻮ ﺑﺨﺮم ... ﺑﺮم ﺗﺠﺮﯾﺶ رو ﺑﺎﻻ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﮐﻨﻢ ... ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﺑﺎ ﻣﺘﺮو ﺑﺮم ﺧﻮﻧﻪ ام و ﺑﺨﻮاﺑﻢ ... ﺑﺎ ﮔﻮﺷﻪ اﻧﮕﺸﺖ ﺷﺼﺘﺶ ﻟﺒﺶ رو ﺧﺎروﻧﺪ و ﻣﺎﺷﯿﻦ رو ﮐﺎﻣﻞ ﭘﺎرك ﮐﺮد و ﭘﺎﻟﺘﻮش رو از ﭘﺸﺖ ﺑﺮداﺷﺖ ...
- ﭼﯽ ﮐﺎر دارﯾﺪ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﺪ؟
- ﻣﯽ رﯾﻢ ﺗﺠﺮﯾﺶ رو ﺑﺎﻻ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﮐﻨﯿﻢ ... ﻟﺒﻮ ﻫﻢ ﻣﯿﺨﻮرﯾﻢ ... ﺑﺎ دﻫﻦ ﺑﺎز ﺧﯿﺮه ﺷﺪه ﺑﻮدم ﺑﻬﺶ ... ﻟﺒﺨﻨﺪي روي ﻟﺒﺶ اوﻣﺪ: ﺑﻌﺪا ﭘﺸﺖ ﺳﺮم ﻧﮕﯽ زور ﮔﻮ ام ...
- ﻣﻦ؟ ﮐﯽ؟
- ﮐﻼﻏﺎ ﺑﺮام ﺧﺒﺮ آوردن ... ﺣﺎﻻ ﭘﯿﺎده ﺷﻮ ﺧﺎﻧﻮم ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ... در ﻣﺎﺷﯿﻦ رو ﻗﻔﻞ ﮐﺮد و ﻣﻦ ﻫﻨﻮز ﻣﺪﻫﻮش اﺗﻔﺎﻗﯽ ﺑﻮدم ﮐﻪ داﺷﺖ ﻣﯿﻮﻓﺘﺎد ... دﮐﻤﻪ ﻫﺎي ﭘﺎﻟﺘﻮش رو ﺑﺴﺖ و رو ﮐﺮد ﺑﻬﻢ: ﭼﺮا اﯾﺴﺘﺎدي؟
- ﯾﻪ ﺳﺌﻮال دارم ازﺗﻮن ... ﯾﻪ ﻗﺪم ﺑﻬﻢ ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪ و دﺳﺘﺶ رو آروم آرود ﺑﺎﻻ و ﺷﺎل دور ﮔﺮدﻧﻢ رو ﻣﺤﮑﻢ ﮐﺮد و ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺑﻪ دﺳﺘﻪ ﻣﻮﯾﯿﻢ ﮐﻪ از ﺷﺎﻟﻢ ﺑﯿﺮون اوﻣﺪه ﺑﻮد زد: ﺑﭙﺮس ... ﭼﺸﻤﻢ رو ازش ﮔﺮﻓﺘﻢ و دوﺧﺘﻢ ﺑﻪ ﻧﻮك ﮐﻔﺸﻢ ﮐﻪ ﻧﺎ ﺧﻮد آﮔﺎه ﺑﻪ ﺳﻨﮓ ﮐﻮﭼﯿﮏ زﯾﺮ ﭘﺎم ﺑﺎزي ﻣﯿﮑﺮد: ﺷﻤﺎ ﻣﯿﺨﻮاﯾﺪ از دل ﻣﻦ در ﺑﯿﺎرﯾﺪ؟ ﯾﻌﻨﯽ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ اﯾﻦ ﻃﻮري ﮐﺎراي ﺣﺎﻣﺪ ﺟﺒﺮان ﻣﯽ ﮐﻨﯿﺪ؟ ﺳﮑﻮت اﻧﮕﺎر ﺟﻮاﺑﺶ ﺑﻮد ... ﺳﺮم رو آروم آرودم ﺑﺎﻻ و ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم ... ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﺳﺌﻮاﻟﻢ ﺑﻪ ﻣﺬاﻗﺶ ﺧﻮش ﻧﯿﻮﻣﺪه ﻧﺎراﺣﺖ ﺷﺪه ﺑﻮد اﻧﮕﺎر: ﺟﺒﺮان ﻣﯿﺸﻪ اﯾﻦ ﻃﻮر؟ ... ﺗﻮ دﻟﻢ ﭼﯿﺰي رﯾﺨﺖ ... ﻧﺎراﺣﺖ ﺷﺪم ... دﻧﺒﺎل ﺟﻮاب دﯾﮕﻪ اي ﺑﻮدم اﻧﮕﺎر اﯾﻦ ﯾﻪ ﺟﻮاب زﯾﺎدي دو ﭘﻬﻠﻮﯾﯽ ﺑﻮد ...
- ﻧﯿﺎزي ﻧﯿﺴﺖ ﺟﺒﺮان ﺑﺸﻪ ... ... اﯾﻦ رو ﮔﻔﺘﻢ رو ﭼﺮﺧﯿﺪم ﺑﺮم ﮐﻪ ﻣﺎﻧﻌﻢ ﺷﺪ: ﻫﻤﺮاز ... ﺧﯿﻠﯽ ﺟﻮاﺑﻬﺎ دارم ﺑﺮاي ﺳﺌﻮاﻟﺖ ... اﻣﺎ اﯾﻦ ﺟﺎ ﺟﺎش ﻧﯿﺴﺖ ... ﻣﻦ ﺟﻮاﺑﮕﻮي ﺣﺎﻣﺪ ﻧﯿﺴﺘﻢ ... ﺗﻮ ﻫﻢ رﻫﺎ ﻧﯿﺴﺘﯽ ... ﭼﻨﺪ ﺑﺎري ﻫﻢ ازت ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﮐﻪ ﺟﺪاي از اﯾﻦ دو ﻧﻔﺮ ﺑﺘﻮﻧﯽ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﯽ ... اﻻن ﻫﻢ ﺗﺎ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﻢ ﻧﮑﺮدي راه ﺑﯿﻮﻓﺖ ... آرام ﺑﺎﻫﻢ راه اﻓﺘﺎدﯾﻢ ... ﻗﺪم زدن ﺑﺎ اﯾﻦ دﮐﺘﺮ ﺑﺎ اﺗﯿﮑﺖ ﺑﯿﻦ ﺷﻠﻮﻏﯽ ﻫﺎي زﻣﺴﺘﻮﻧﯽ ﺗﺠﺮﯾﺶ ﮐﻤﯽ ﻏﺮﯾﺐ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯿﺮﺳﯿﺪ ... ﺑﺎ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻤﯽ ازم راه ﻣﯿﺮﻓﺖ و ﺗﻤﺎم ﺣﻮاﺳﺶ ﺑﻪ ﻣﻨﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﮐﻨﺎرش داﺷﺘﻢ راه ﻣﯿﺮﻓﺘﻢ ... ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﻗﯿﺎﻓﻪ داﻏﻮن و ﺧﺴﺘﻪ ام ﺑﺮاي ﺧﯿﻠﯽ ﻫﺎ ﻋﺠﯿﺒﻪ ... رﺳﯿﺪﯾﻢ ﺑﻪ ﭼﺮخ دﺳﺘﯽ ﮐﻪ ازش ﺑﺨﺎر ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯿﺸﺪ ... اﯾﺴﺘﺎد ... آﺳﺘﯿﻦ ﭘﺎﻟﺘﻮش رو ﮔﺮﻓﺘﻢ: ﻣﻦ ﺷﻮﺧﯽ ﮐﺮدم ... ... ﺧﯿﻠﯽ ﻋﺠﯿﺐ ﺑﻮد اﯾﻦ آدم ﺑﺎ اون دﺑﺪﺑﻪ و ﮐﺒﮑﺒﻪ ﺑﺮه از اون ﭘﯿﺮﻣﺮد ﺑﺎ ﮐﻼه ﻧﻤﺪي ﺳﺒﺰ رﻧﮓ ﻟﺒﻮ ﺑﺨﺮه ... ﺑﻪ ﻣﺸﺖ دﺳﺘﻢ دور آﺳﺘﯿﻦ ﭘﺎﻟﺘﻮي ﻟﺒﺨﻨﺪي زد: ﭼﺮا ... ﭘﯿﺮ ﺷﺪم ﺑﺮاي اﯾﻦ ﮐﺎرا؟
- اي ﺑﺎﺑﺎ ﭼﻪ اﺻﺮاري دارﯾﺪ ﺑﻪ ﺑﺎﻻ رﻓﺘﻦ ﺳﻨﺘﻮن ... ﺧﻨﺪه ام ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد روي ﻧﯿﻤﮑﺖ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﯾﻢ ... ﺧﯿﺮه ﺑﻮدم ﺑﻪ ﺑﺨﺎري ﮐﻪ از ﻟﺒﻮي ﻗﺮﻣﺰ رﻧﮓ ﺑﯿﺮون ﻣﯿﻮﻣﺪ ... ﯾﻪ ﺗﯿﮑﻪ اش رو ﺑﺎ وﺟﻮد اﯾﻨﮑﻪ ﻣﯿﺴﻮزوﻧﺪﺗﻢ ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﺗﻮي دﻫﻨﻢ: ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺷﻤﺰه اﺳﺖ ... ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺑﻪ ﺷﻮﻗﻢ زد و دﺳﺘﺎش رو ﮐﺮد ﺗﻮ ﺟﯿﺐ ﭘﺎﻟﺘﻮش: ﻫﺮ ﭼﯿﺰ ﻣﻤﻨﻮﻋﯽ ﺧﻮﺷﻤﺰه اﺳﺖ ...
- اﯾﻦ ﮐﻪ ﻣﻤﻨﻮع ﻧﯿﺴﺖ ...
- ﺑﻬﺪاﺷﺘﯽ ﻫﻢ ﻧﯿﺴﺖ ...
- دﮐﺘﺮﯾﺪ دﯾﮕﻪ ... اﻻن ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺑﻬﺪاﺷﺘﯽ ﻧﺒﻮدن ﻧﻤﯽ ﺧﻮرﯾﺪ ...
- دوﺳﺖ دارم ﮐﻪ ﺗﻮ ﺑﺨﻮري ... ﺣﺎﻻ ﺑﺨﻮر ﺗﺎ ﺑﺮﯾﻢ ﺑﻪ ﻗﻮل ﺧﻮدت ﺑﺎﻻ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﮐﻨﯿﻢ ﺗﺠﺮﯾﺶ رو ... ﺧﻨﺪه ام ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد از ﺑﺎﻻ ﭘﺎﯾﯿﻨﯽ ﮐﻪ ﮔﻔﺖ ... ﻟﺒﺨﻨﺪ زدم ...
- ﺗﻮ رو راﺣﺖ ﻣﯿﺸﻪ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﮐﺮد ...
- ﻣﺮﺳﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ آرزوي اﻣﺸﺒﻢ ﻫﻤﺮاﻫﯿﻢ ﮐﺮدﯾﺪ ... ﭼﺮﺧﯿﺪ ﮐﺎﻣﻞ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ: ﺗﻮ ﻓﻘﻂ آرزو ﮐﻦ ﻫﻤﺮاز ... ﻣﻦ اﯾﻨﺠﺎ ﻫﺴﺘﻢ ... آرزو ... آرزو ﮐﺮدن ... اﯾﻦ آدم اﯾﻦ روزﻫﺎ از ﻣﻦ ﻫﻢ ﺧﯿﺎل ﭘﺮداز ﺗﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد؟ ﭼﯽ داﺷﺘﻢ در ﺑﺮاﺑﺮ اﯾﻦ ﻧﮕﺎه در ﺑﺮاﺑﺮ اﯾﻦ ﻟﺤﻦ زﯾﺒﺎ و اﯾﻦ آدﻣﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﻮن ﻗﻬﺮﻣﺎﻧﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ اﺻﺮار داﺷﺖ ﺑﻬﺶ ... ﻧﻔﺴﻢ رو ﺣﺒﺲ ﮐﺮدم ... اون اﻧﮕﺎر ﺑﺮاي ﺧﻮدش ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﺮده ﺑﻮد ﮐﻪ اﻻن ﭼﺮا روي اﯾﻦ ﻧﯿﻤﮑﺖ ﺗﻮ ﺳﺮﻣﺎي زﯾﺮ ﺻﻔﺮ ﺗﻬﺮان ﻧﺸﺴﺘﻪ ﻣﻦ اﻣﺎ ... آﯾﺎ ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ﺑﺎ اﯾﻦ ﻇﺮف ﯾﻪ ﺑﺎر ﻣﺼﺮف ﻗﺮﻣﺰ رﻧﮓ ﺗﻮي دﺳﺘﻢ و ﭼﺸﻤﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ از زور ﮔﺮﯾﻪ ﺑﺎز ﻧﻤﯿﺸﺪن ﭼﺮا اﯾﻦ ﺟﺎ ﻧﺸﺴﺘﻢ؟ رو ﻧﯿﻤﮑﺘﯽ ﮐﻪ ﻧﻮر ﺑﺎﻻي ﮔﻨﺒﺪ اﻣﺎم زاده ﺻﺎﻟﺢ روﺷﻨﺶ ﻣﯿﮑﺮد؟ ﭼﺸﻢ از ﻣﻦ ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﻪ روﺑﻪ رو ﺧﯿﺮه ﺷﺪ ... ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﺸﯿﺪ: ﻣﻦ ازت اﻧﺘﻈﺎر ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰي رو ﻧﺪارم ﻫﻤﺮاز ... ﺑﻪ ﺧﺼﻮص ﺗﻮ اﯾﻦ ﺷﺐ ... ﻓﻘﻂ ﻣﯽ ﺧﻮام ﮐﻪ ﺧﻮدت ﺑﺎﺷﯽ ... زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﯽ ... ﺑﻪ ﺧﻮدت ﻓﺮﺻﺖ ﺑﺪي ... ﻣﻦ ﺑﺮاي ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ اﺣﺘﺮام ﺑﺮ اﻧﮕﯿﺰت ﺑﺮاي ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﺗﻤﯿﺰ و زﯾﺒﺎت اﺣﺘﺮام ﻗﺎﺋﻠﻢ ... ﺑﺮاي اﻋﺘﻘﺎداﺗﺖ ﺑﺮاي ﺣﺘﯽ دﻟﺨﻮري ﻫﺎت ...
- ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﺮاي ﻫﺮ ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ﺷﻤﺎﺳﺖ اﺣﺘﺮام ﺧﯿﻠﯽ زﯾﺎدي ﻗﺎﺋﻠﻢ ... ... ﺟﻤﻠﻪ ام از ﻧﻈﺮ ﺧﻮدم زﯾﺎدي ﺳﺎده ﺑﻮد اﻣﺎ اﻧﮕﺎر ﺑﺮاي اون ﺗﺤﻠﯿﻞ ﺑﻪ ﻣﺮاﺗﺐ ﻋﻤﯿﻖ ﺗﺮ دﺷﺎت ﮐﻪ ﭼﺸﻤﻬﺎش ﻫﻢ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺷﺪن ... ﭘﺎﻫﺎم رو ﺑﻪ ﻫﻢ ﮔﺮه زدم و ﮐﻤﯽ ﺑﻪ ﺧﻮدم ﻟﺮزﯾﺪم ...
- ﺳﺮدﺗﻪ ﻧﻪ؟ ﻣﯿﺨﻮاي ﭘﺎﺷﯿﻢ راه ﺑﺮﯾﻢ؟
- ﯾﻌﻨﯽ ﺑﺎﻻ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﮐﻨﯿﻢ؟ ﻟﺒﺨﻨﺪي زد: ﻣﻦ ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﻣﻨﻈﻮرت از ﺑﺎﻻ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﮐﺮدن ﭼﯿﻪ؟
- ﺷﻤﺎ اﺻﻼ ﺟﻮوﻧﯽ ﮐﺮدﯾﺪ؟
- اﮔﺮ ﻣﻨﻈﻮرت از ﺟﻮوﻧﯽ ﮐﺮدن ﺑﯿﺮون ﻋﻼف ﭼﺮﺧﯿﺪن ﺑﺮاي ﺣﺮوم ﮐﺮدﻧﻪ وﻗﺘﻪ ... ﮐﻪ ﻧﻪ ﺟﻮوﻧﯽ ﻧﮑﺮدم ...
- ﻣﻨﻢ ﺟﻮوﻧﯽ ﻧﮑﺮدم ﯾﻌﻨﯽ وﻗﺘﺶ رو ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ زﯾﺒﺎﯾﯽ ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد: ﺗﻮ ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﺟﻮاﻧﯽ و اﯾﻦ ﯾﮑﻢ ... زﯾﺮ ﻟﺐ ﺑﺎ ﺻﺪاي ﭘﺎﯾﯿﻦ ﮔﻔﺖ اﻣﺎ ﻣﻦ ﺷﻨﯿﺪم: ﻣﻦ رو ﻣﯿﺘﺮﺳﻮﻧﻪ ...
- ﻣﻦ ﺗﺮﺳﻨﺎك ﻧﯿﺴﺘﻢ ... ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد اﻧﮕﺎر اﻧﺘﻈﺎر ﻧﺪاﺷﺖ ﺷﻨﯿﺪه ﺑﺎﺷﻢ ...
- اﻟﺒﺘﻪ ﮐﻪ ﻧﯿﺴﺘﯽ ... ﺳﯿﮕﺎرش رو روﺷﻦ ﮐﺮد و ﻣﻦ ﺧﯿﺮه ﺑﻪ ﻗﺮﻣﺰي ﻧﻮك ﺳﯿﮕﺎرش ﮔﻔﺘﻢ: ﻣﻦ ﻣﺜﻞ اﯾﻦ ﻗﺮﻣﺰي ﺳﯿﮕﺎر ﺷﻤﺎ ﺳﻮﺧﺘﻢ اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ...
- ﻫﻤﻪ ﻣﺎ ﺑﻪ ﻧﻮﻋﯽ ﺳﻮﺧﺘﯿﻢ ...
- اﻣﺎ ﺣﺎﻣﺪ ﻣﺜﻞ ﺗﻪ ﮐﺒﯿﺮﺗﯽ ﮐﻪ ﺳﯿﮕﺎر رو روﺷﻦ ﻣﯿﮑﻨﻪ اﻣﺎ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻧﻤﯿﺴﻮزه زﻧﺪﮔﯽ ﮐﺮده ...
- ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮدم ﺻﺤﺒﺖ ﺑﻪ ﺣﺎﻣﺪ ﺑﺮﮔﺮده ...
- ﻗﺒﻮل ﮐﻨﯿﺪ ﺗﺎزه ﺑﺎﻫﺎش ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮدم ... ﻣﻨﻢ دوﺳﺖ دارم ﺑﺪون ﻓﮑﺮ ﮐﺮدن ﺣﺮف زدن رو ... ﻣﻨﻢ دوﺳﺖ دارم ﺗﻮ ﯾﻪ ﻧﻤﺎﯾﺶ ﮐﻮﭼﯿﮏ ﻧﻘﺶ ﯾﻪ آدم ﻣﻬﻢ رو ﺑﺎزي ﮐﻨﻢ ... اﯾﻦ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺻﺪاي ﻗﻠﺒﻢ زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﻢ ... ﻣﻦ ﻫﻤﻪ اﯾﻦ ﻫﺎ رو ﺑﺪون ﺑﻮدن ﻣﺎدر و ﭘﺪرم ﻓﻘﻂ ﺑﺎ ﺑﻮدن رﻫﺎ ﻫﻢ ﻣﯿﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﻧﺸﺪ ... ﻣﻦ ﻗﺎﻧﻊ ﻧﺸﺪم ... ﭘﮏ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﺑﻪ ﺳﯿﮕﺎرش زد: ﻗﺮار ﻫﻢ ﻧﺒﻮد ﻗﺎﻧﻊ ﺑﺸﯽ ... اﯾﻦ ﺻﺤﺒﺖ ﻓﻘﻂ ﺑﺮاي اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﻮ ﺑﭙﺬﯾﺮي اﯾﻦ آدم ﻫﺴﺖ ... ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ و ﻗﺼﺪ و ﻧﯿﺘﺶ ﭼﯿﻪ ... ﻣﻦ و ﺗﻮ ﺑﺨﻮاﯾﯿﻢ ﯾﺎ ﻧﺨﻮاﯾﯿﻢ اﯾﻦ آدم ﭘﺪر اون ﺑﭽﻪ ﻫﺎﺳﺖ ... ﺗﻮ ﯾﻌﻨﯽ اﻻن ﺗﻮ زﻧﺪﮔﯿﺖ ﻫﯿﭽﯽ ﻧﺪاري؟
- ﭼﺮا ... دوﺳﺘﺎﯾﯽ دارم ﮐﻪ ﻫﻤﺸﻮن ﺧﺎﻧﻮاده ام ﺷﺪن ... ﯾﻪ ﺟﻮراﯾﯽ ﻣﻦ ﻫﻢ ﮔﺮﻓﺘﺎر روزﻣﺮﮔﯽ ﻫﺎي زﻧﺪﮔﯽ ﺷﺪم ...
- اﻻن ﻫﻢ ﮔﺮﻓﺘﺎر ﻫﻤﻮن روزﻣﺮﮔﯽ ﻫﺎ ﻫﺴﺘﯽ؟ ... ﭼﯽ ﻣﯿﮕﻔﺘﻢ ... ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻢ ﺣﻀﻮرت ... ﻧﻔﺴﺖ ... ﻣﺤﺒﺘﻬﺎي ﮔﺎه و ﺑﯽ ﮔﺎه ﻻﯾﺖ و ﭘﺮ از ﺣﺴﺖ ... ﺗﻤﺎم اون روزﻣﺮﮔﯽ ﻫﺎ رو از ﺑﯿﻦ ﺑﺮد؟ ﻣﯿﮕﻔﺘﻢ ﯾﻪ ﺣﺲ آروم و زﯾﺒﺎ ﻫﺴﺖ ... ﻣﺜﻞ ﯾﻪ ﺧﻂ ﭘﺮ رﻧﮓ ﻗﺮﻣﺰ وﺳﻂ زﻧﺪﮔﯽ آروم و ﮔﺎﻫﯽ ﻣﻮج داره ﻣﻦ؟ ﻣﯿﮕﻔﺘﻢ ﺧﻮدم ﺗﻌﺮﯾﻔﯽ ﺑﺮاي اﯾﻦ ﺣﺲ ﻧﺪارم؟ ﺑﺮاي ﻣﻦ اﯾﻦ ﻧﻘﻄﻪ اﻧﮕﺎر ﻧﻘﻄﻪ ﺻﻔﺮ ﮐﺮدن ﺗﻤﺎم اﺗﻔﺎﻗﺎت اﯾﻦ ﭼﻨﺪ روز ﺑﻮد ... ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺑﻪ ﺳﮑﻮت ﻃﻮﻻﻧﯿﻢ زد و اﺷﺎره اي ﺑﻪ ﻧﻮك دﻣﺎﻏﻢ ﮐﺮد: ﯾﺦ ﮐﺮدي ... ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮ ... ﯾﮑﻢ راه ﺑﺮﯾﻢ ... دﯾﮕﻪ دوﺳﺖ داري اﻣﺸﺐ ﭼﯽ ﮐﺎر ﮐﻨﯽ؟
- دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺗﻮ ﻣﺤﻠﻪ ﺧﻮدﻣﻮن راه ﺑﺮم ... ﻫﻤﻪ رو ﺑﺸﻨﺎﺳﻢ ﺳﻼم ﮐﻨﻢ و ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ... ﻣﻦ ﺧﻠﻢ ﺟﺪﯾﻢ ﻧﮕﯿﺮﯾﺪ ...
- ﺑﺮاي ﻣﺤﻠﺘﻮن ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﻢ ﻓﮑﺮي ﺑﮑﻨﻢ اﻣﺎ دوﺳﺖ دارم ﺑﺎﻫﺎت از ﮐﻨﺎر اون ﻣﻐﺎزه ﻫﺎ رد ﺑﺸﻢ ... ﻇﺮف ﺧﺎﻟﯽ رو اﻧﺪاﺧﺘﻢ ﺗﻮي ﺳﻄﻞ و راه اﻓﺘﺎدم ﮐﻨﺎر اﯾﻦ ﻣﺮدي ﮐﻪ اﻣﺸﺐ ﻋﺠﯿﺐ ﺷﺪه ﺑﻮد ... اﻣﺸﺐ اﻧﮕﺎر ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ رو ﭘﺎك ﮐﺮده ﺑﻮدﯾﻢ و ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ رو داﺷﺘﯿﻢ از اول ﺷﺮوع ﻣﯿﮑﺮدﯾﻢ ... و اﯾﻦ ﯾﻌﻨﯽ ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﺮدن دﻗﯿﻘﺎ ﺳﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﭘﯿﺶ و ﺗﻤﺎم ﻧﺴﺒﺘﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ اﯾﻦ ﻣﺮد ﺟﺬ اب ﮐﻨﺎر دﺳﺘﻢ ﺑﺎ ﻋﺎﻣﻞ ﺗﻤﺎم ﻧﺎراﺣﺘﯽ ﻫﺎي زﻧﺪﮔﯽ ﻣﻦ داﺷﺖ ...
- ﻫﻮﻟﻢ ﻧﮑﻦ ﺳﯿﺎ ...
- ﯾﻌﻨﯽ ﺟﺪي ﺟﺪي ﻣﯿﺨﻮاي ﺑﺎ ﻧﺮﯾﻤﺎن ﮐﺎر ﮐﻨﯽ؟
- ﭼﻪ ﻃﻮر ﻣﮕﻪ؟ ﮔﻮﺷﯽ رو ﺑﯿﻦ ﺷﻮﻧﻪ ام و ﺳﺮم ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻢ ﺗﺎ ﺑﺘﻮﻧﻢ ﺑﻨﺪﻫﺎي آل اﺳﺘﺎر رو ﻣﺤﮑﻢ ﮐﻨﻢ ...
- ﻫﯿﭽﯽ ﮐﺎراش ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻮﻓﻖ ﻫﺴﺖ. ﯾﻪ ﺟﻮراﯾﯽ ﻫﻢ ﺑﺎر ﻫﻨﺮي دارن ﻫﻢ ﺷﺪﯾﺪا ﮔﯿﺸﻪ رو راﺿﯽ ﻣﯿﮑﻨﻦ ... ﺣﺎﻻ ﻧﻘﺸﺖ ﭼﯿﻪ؟ در رو ﻗﻔﻞ ﮐﺮدم و ﮐﯿﻔﻢ رو روي دوﺷﻢ ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﮐﺮدم: ﻧﻘﺶ اول ... ﻓﺮﯾﺎد زد: اي ول ... ﻫﻤﺮاز اﯾﻦ ﻋﺎﻟﯿﻪ ... ﻣﯽ ﺷﺪ ﺣﺴﺮت ﺗﻪ ﮐﻼﻣﺶ رو ﮔﺮﻓﺖ و ﭼﯿﺰي ﻧﮕﻔﺖ ... ﻧﻪ ﺧﻮب ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺑﮕﻢ ﮐﻪ اون ﺣﺴﺮت ﻣﺨﻔﯽ ﺷﺪه ﺗﻪ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﯿﺶ رو ﮔﺮﻓﺘﻢ ... ورودم ﺑﻪ ﭘﻼﺗﻮي ﻣﺤﻞ ﺗﻤﺮﯾﻦ ﻫﻤﺮاه ﺷﺪ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﭘﺖ و ﭘﻬﻨﯽ ﮐﻪ زدم ... اﯾﻦ ﺑﻮي دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﯽ و ﺗﮑﺮاري رو ﻧﻔﺲ ﮐﺸﯿﺪم ... اﯾﻦ ﺟﺎ ﺟﺎي ﻣﻦ ﺑﻮد ... ﻫﺮ ﺟﺎي دﻧﯿﺎ ﻫﺮ اﺗﻔﺎﻗﯽ ﮐﻪ ﺑﺮاي ﻣﻦ ﻣﯿﻮﻓﺘﺎد ﺑﺮام ﻣﻬﻢ ﻧﺒﻮد اﯾﻨﺠﺎ ﺗﻮي اﯾﻦ اﺗﺎق ﺗﺎرﯾﮏ ... روي اون ﺻﺤﻨﻪ در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﮐﺎﻏﺬﻫﺎي ﻣﺘﻦ ﻣﭽﺎﻟﻪ ﻣﯿﺸﺪن ﺗﻮي دﺳﺘﻢ ﻗﺮار ﮐﻪ ﻣﯿﮕﺮﻓﺘﻢ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﭘﻮچ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯿﺮﺳﯿﺪ ... ﺣﺘﯽ دﻟﺘﻨﮕﯽ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﻪ ﺑﺮاي ﻫﻢ ﺑﺎزي ﻣﻌﺮوﻓﻢ اﺣﺴﺎس ﻣﯿﮑﺮدم ... ﺣﺘﯽ ﻧﮕﺎه ﮐﻤﯽ آزار دﻫﻨﺪه آﻗﺎي ﮐﺎرﮔﺮدان ﻫﯿﭻ ﮐﺪوﻣﺸﻮن ﻫﯿﭻ اﻫﻤﯿﺘﯽ ﺑﺮاي ﻣﻦ ﻧﺪاﺷﺘﻦ ... وﻗﺘﯽ ﺗﻮي ﻧﻘﺶ زن ﺟﺬاب و ﺷﺎدي ﻓﺮو ﻣﯿﺮﻓﺘﻢ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﺗﻼﺷﺶ ﺑﺮﮔﺮدوﻧﺪن ﻣﺮد ﻣﻮرد ﻋﻼﻗﻪ اش ﺑﻪ زﻧﺪﮔﯿﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ازش ﺑﺮﯾﺪه ﺑﻮد ...
- ﻫﻤﻮن ﺟﻮري ﮐﻪ ﺳﻬﯿﻞ و ﻣﺤﻤﺪ ﻣﯿﮕﻔﺘﻦ ﻋﺎﻟﯽ ﻫﺴﺘﯽ ... ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺑﻪ ﻣﺮد روﺑﻪ روم زدم ... ﻣﺮدي ﮐﻪ اﺻﻼ ﭘﯿﺶ زﻣﯿﻨﻪ ﺧﻮﺑﯽ ازش ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﺳﺮم رو ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻢ و ﺧﻮدم رو ﻣﺸﻐﻮل ﮐﻔﺶ ﻫﺎم ﮐﺮدم ...
- ﻣﯽ دوﻧﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﺟﻮوﻧﯽ اﻧﻘﺪر رو اﻧﺘﻈﺎر ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... ... دﯾﺸﺐ ﻫﻢ ﯾﺎدﻣﻪ اﯾﻦ زﯾﺎدي ﺟﻮون ﺑﻮدن رو از زﺑﺎن ﺣﺎﻣﯽ ﺷﻨﯿﺪه ﺑﻮدم اﻣﺎ اون ﻟﺤﻦ ﮐﻤﯽ ﻧﮕﺮان ﮐﺠﺎ و ﻟﺤﻦ ﮐﻤﯽ ﻫﯿﺰ اﯾﻦ ﻣﺮد روﺑﻪ روم ﮐﺠﺎ اﺧﻤﺎم رو ﮐﺮدم ﺗﻮي ﻫﻢ ...
- ﻫﺮ دوﺷﻮن ﺑﻪ ﻣﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﻟﻄﻒ دارن ...
- ﻣﺤﻤﺪ اﻟﮑﯽ از ﮐﺴﯽ ﺗﻌﺮﯾﻒ ﻧﻤﯿﮑﻨﻪ ... ﺧﻼﺻﻪ اﯾﻨﮑﻪ ﺑﻪ ﮔﺮوه ﺧﻮش اوﻣﺪي ﺑﺮاي ﻧﻘﺶ ﯾﺎرا ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯿﮑﻨﻢ ﻣﯿﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺑﻬﺘﺮ از ﺗﻮ ﭘﯿﺪا ﮐﻨﻢ ... ﺣﺎﻻ ﺑﯿﺎ ﺑﺮﯾﻢ ... ﻣﻘﻨﻌﻪ ام رو ﮐﻤﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺟﻠﻮ ﮐﺸﯿﺪم: ﮐﺠﺎ؟
- ﺧﻮب ﻫﻤﮕﯽ ﺟﻤﻊ ﻣﯿﺸﯿﻢ ﺧﻮﻧﻪ ﻣﻦ ﺑﻌﺪ از ﺗﻤﺮﯾﻦ ﻃﺒﻘﻪ ﺑﺎﻻي اﯾﻦ ﺟﺎﺳﺖ ﯾﻪ ﻗﻬﻮه ﻣﯿﺰﻧﯿﻢ ... ﮐﻤﯽ ﮐﺎر رو ﺗﺤﻠﯿﻞ ﻣﯿﮑﻨﯿﻢ ... ... ﺑﺎﯾﺪ از اول ﮐﺎر ﻣﻮﺿﻌﻢ رو ﻣﺸﺨﺺ ﻣﯿﮑﺮدم: ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ... ﻣﻦ ﻣﻌﻤﻮﻻ ﺗﻮ دورﻫﻤﯽ ﻫﺎ ﺷﺮﮐﺖ ﻧﻤﯿﮑﻨﻢ ... ... اﺧﻤﺎش رﻓﺖ ﺗﻮ ﻫﻢ اﯾﻦ ﯾﻌﻨﯽ ﺑﻬﺶ ﺑﺮ ﺧﻮرده ﺑﻮد ...
- آﺧﻪ ﻓﺮﺻﺘﺶ رو ﻧﺪارم ... ﺟﺎﯾﯽ ﺗﺪرﯾﺲ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﺑﺎﻻﻓﺎﺻﻠﻪ از اﯾﻦ ﺟﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮم اوﻧﺠﺎ ... ... ﺧﻮب دروغ دروغ ﻫﻢ ﻧﺒﻮد اﻣﺎ راﺳﺖ ﻫﻢ ﻧﺒﻮد ﭼﻮن اﻻن ﻓﻘﻂ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺮم ﺧﻮﻧﻪ ﮐﺘﺎب ﺑﺨﻮﻧﻢ و ﺑﺨﻮاﺑﻢ ...
- ﺑﺎﺷﻪ ... ﻫﺮ ﻃﻮر ﮐﻪ راﺣﺘﯽ ... ﭘﺲ ﻓﺮدا راس ﺳﺎﻋﺖ 1 ﺑﻌﺪ ازﻇﻬﺮ ﻣﻨﺘﻈﺮﺗﻢ ... ... ﺻﺪاي زﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻃﻨﺎزي ﻧﺮﯾﻤﺎن رو ﺻﺪا ﻣﯿﮑﺮد ﻧﮕﺎﻫﻢ رو ﮐﺸﻮﻧﺪ ﺑﻪ ﺑﯿﺮون ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮدﯾﻢ ... زﻧﯽ ﮐﻪ ﺷﮏ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... ﻫﻤﻮن اﻟﻬﺎم ﺧﺎﻧﻮم ﻣﻌﺮوﻓﻪ ... اﺧﻤﺎش ﯾﮑﻢ رﻓﺘﻪ ﺗﻮ ﻫﻢ و دﺳﺘﺎش رو ﺗﻮي ﻫﻢ ﻗﻔﻞ ﮐﺮده ﺑﻮد ... ﮔﻠﻨﺎر ﺑﺎ ﭼﺸﻢ و اﺑﺮو ﺑﻪ ﺳﯿﺎي ﺑﺪ اﺧﻼق اﺷﺎره ﮐﺮد و ﻟﺒﺨﻨﺪ زد ... ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ ﮐﻪ ﺧﻨﺪه ﻧﺪاﺷﺖ ... اﻣﺎ ﻗﯿﺎﻓﻪ ﺳﯿﺎ ﺑﺎ ﻣﺰه ﺷﺪه ﺑﻮد ...
- ﺑﻪ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﮕﻮ ...
- واﻗﻌﺎ ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد ﻫﻮﺷﻤﻨﺪاﻧﻪ اي ﺑﻮد آﻗﺎي داداش ... ﺑﺮم ﭼﯽ ﺑﮕﻢ ﺑﻪ ﻣﺤﻤﺪ ... ﺑﮕﻢ ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ﮐﺎر ﮔﺮداﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﻬﻢ ﻣﻌﺮﻓﯽ ﮐﺮدﯾﺪ ﻫﯿﺰه ...
- ﺑﺮو ﺑﮕﻮ ﺑﻪ دوﺳﺖ ﻣﺤﺘﺮﻣﺘﻮن ﺗﺬﮐﺮ ﺑﺪه دﺳﺖ از ﺳﺮ ﻣﻦ ﺑﺮداره ...
- ﻣﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﭼﯿﺰ ﻣﺴﺘﻘﯿﻤﯽ ازش ﻧﺪﯾﺪم ... اﺻﻼ ﻧﺒﺎﯾﺪ اﻧﮕﺎر ﺑﺮات ﺗﻌﺮﯾﻒ ﻣﯿﮑﺮدم ... اﺧﻤﺎش ﺑﯿﺸﺘﺮ رﻓﺖ ﺗﻮ ﻫﻢ: ﻫﻤﺮاز ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﻢ ﻧﮑﻦ ... ﻣﻦ ﯾﺎدم ﻧﺒﻮد اﯾﻦ ﻫﻤﻮن ﻧﺮﯾﻤﺎن ...
- ﯾﺎدت ﺑﻮد ﻫﻢ ﭼﯿﺰي ﺗﻐﯿﯿﺮ ﻧﻤﯿﮑﺮد ... ﻣﮕﻪ از اﯾﻦ ﺟﻮر آدم ﻫﺎ دﯾﮕﻪ ﺗﻮ ﺗﺌﺎﺗﺮ ﻧﺪارﯾﻢ؟ ﮔﻠﻨﺎر: ﻣﮕﻪ ﻓﻘﻂ اوﻧﺠﺎﺳﺖ ... ﻣﺎ ﭘﺰﺷﮏ و وﮐﯿﻞ و ﮐﺎرﻣﻨﺪ و ﭼﻪ ﻣﯽ دوﻧﻢ ﺗﻮ ﻫﺮ ﺟﻤﻌﯽ آدم ﻣﺸﮑﻞ دار دارﯾﻢ ... ﺗﻮ ﻓﻘﻂ ﻣﺮاﻗﺐ ﺧﻮدت ﺑﺎش ...
- اون ﮐﻪ ﻧﻤﯿﺨﻮاد ﺑﻪ ﻣﻦ ﺣﻤﻠﻪ ﮐﻨﻪ ... ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﻧﮕﺎه ﻣﺰﺧﺮﻓﺶ رو دوﺳﺖ ﻧﺪارم ... اﯾﻦ ﮐﻪ ﻫﯽ اﺻﺮار داره ﺗﻮ دور ﻫﻤﯽ ﻫﺎﺷﻮن ﺷﺮﮐﺖ ﮐﻨﻢ رو دوﺳﺖ ﻧﺪارم ... ﺳﯿﺎ: ﺗﻤﺮﯾﻦ ﺑﻌﺪﯾﺘﻮن ﻣﻦ ﻣﯿﺎم ... ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم: ﺑﯽ ﺧﯿﺎل ﺳﯿﺎ ﻣﯿﺨﻮاي ﺑﯿﺎي دﺳﺖ ﺑﻪ ﯾﻘﻪ ﺑﺸﯽ؟
- آره ﻣﯿﺨﻮام ﺑﺎ ﻗﺪاره ﺑﯿﺎم ﺗﻮ ﺑﮕﻢ آي ﻧﻔﺲ ﮐﺶ ... ﺑﺎ ﻟﺤﻦ ﻻﺗﯿﺶ ﮐﻪ ﻣﻦ رو ﯾﺎد اﺟﺮاﻫﺎي ﺑﯽ ﻧﻈﯿﺮش ﻣﯽ اﻧﺪاﺧﺖ ﺧﻨﺪﯾﺪم اﻣﺎ ﺧﻨﺪه ﺧﯿﻠﯽ ﺷﺎدي ﻫﻢ ﻧﺒﻮد ... ﻧﮕﺎه ﻧﺮﯾﻤﺎن اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ اذﯾﺘﻢ ﮐﺮده ﺑﻮد ... ﺷﻮﺧﯽ ﻫﺎش ﺧﯿﻠﯽ از ﻣﻮارد ﺧﺎرج از ﺧﻂ ﺑﻮد ... ﺑﺎوﺟﻮد اﺧﻤﻬﺎي ﻋﯿﺎن ﻣﻦ ﻫﻢ ﺷﻮﺧﯽ ﻫﺎﯾﯽ ﻣﯿﮑﺮد ﮐﻪ ﻧﻪ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﺧﻮدش ﺑﻮد ﻧﻪ ﻣﻦ ... و ﻧﻪ ﻣﻮﻗﻌﯿﺖ ﺷﻐﻠﯿﻤﻮن ...
- ﺣﺎﻻ اﺧﻤﺎت رو ﺑﺎز ﮐﻦ آﻗﺎي ﻣﻬﻨﺪس ... ﺷﺎم ﻣﯿﺮﯾﻢ ﺑﯿﺮون ﯾﺎ ﻧﻪ؟
- ﭼﺮا ﻧﻤﯿﺮﯾﻢ ﻣﻤﻮش ﺧﻮﺷﮕﻞ ﻣﻦ ... ﭘﺎﺷﻮ ﺣﺎﺿﺮ ﺷﻮ ﻣﯿﺮﯾﻢ دﻧﺒﺎل آوﯾﺴﺎ و ﺑﻌﺪش ﻫﻢ ﻣﯿﺮﯾﻢ ﻫﻤﻮن رﺳﺘﻮران اﻧﺘﺨﺎﺑﯽ آﺑﺠﯽ ﺑﺰرﮔﻪ ... ﻫﻨﻮز ﺗﻮ ﻓﮑﺮ ﺑﻮد و ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻪ ﺣﺮﻓﻬﺎي ﻣﻦ رو ﻫﻀﻢ ﮐﻨﻪ ... ﮔﻠﻨﺎر: ﺳﯿﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﻧﮕﺮاﻧﺘﻪ ... ﻫﻤﺮاز ﺑﻪ ﭘﻮﻟﺶ ﻓﮑﺮ ﻧﮑﻦ اﮔﻪ اذﯾﺖ ﺷﺪي ﺑﯿﺎ ﺑﯿﺮون ...
- ﻣﻦ رو ﮐﻪ ﻣﯿﺸﻨﺎﺳﯽ اﮔﻪ اﺣﺴﺎس ﮐﻨﻢ ﭼﯿﺰي ﺑﺎ اﻋﺘﻘﺎداﺗﻢ و اﺧﻼﻗﯿﺘﻢ ﺟﻮر ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻼ ﺑﯽ ﺧﯿﺎﻟﺶ ﻣﯿﺸﻢ اﻣﺎ دروغ ﻫﻢ ﻧﮕﻢ اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ﺷﺪﯾﺪ ﻫﻢ ﺑﻪ ﭘﻮل اﺣﺘﯿﺎج دارم ...
- راﺳﺘﯽ از راﻣﯿﻦ ﭼﻪ ﺧﺒﺮ؟
- ﺧﺪا رو ﺷﮑﺮ اﯾﻦ ﻣﺪت ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺮش ﺑﻪ ﮐﺎر ﺧﻮدش ﮔﺮم ﺑﻮده و زﯾﺎد ﺑﻪ ﭘﺮ و ﭘﺎي ﻣﻦ ﻧﭙﯿﭽﯿﺪه ﺗﻮ ﺧﯿﺎل ﺧﻮدش ﺑﻬﻢ وﻗﺖ داده ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ...
- ﻫﻤﺮاز ﯾﻪ ﭼﯿﺰي ﺑﮕﻢ ... در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺳﺮم ﺗﻮ ﮐﻤﺪ ﺑﻮد ﺗﺎ ﻟﺒﺎس ﻣﻨﺎﺳﺐ اﻣﺸﺐ ﭘﯿﺪا ﮐﻨﻢ ﺳﺮم رو ﮔﻔﺘﻢ: ﺑﮕﻮ ﺧﺎﻧﻮم دﮐﯽ ...
- ﺣﺎﻣﯽ ... ﻣﺎﻧﺘﻮ ﺗﻮي دﺳﺘﻢ ﺧﺸﮏ ﺷﺪ ... اﻣﺎ ﺳﺮم رو از ﮐﻤﺪ در ﻧﯿﺎوردم: ﺣﺎﻣﯽ ﭼﯽ؟
- ﺗﻮ ﻫﯿﭻ ﺣﺴﯽ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻬﺶ ﻧﺪاري؟ ... اﯾﻦ ﺳﺌﻮال ﭘﯿﭽﯿﺪه ﺗﺮﯾﻦ ﺳﺌﻮاﻟﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﻤﺎم اﯾﻦ ﻣﺪت ذﻫﻨﻢ رو ﻣﺸﻐﻮل ﮐﺮده ﺑﻮد ... ﺣﺲ ﻏﺮﯾﺒﯽ داﺷﺖ اﯾﻦ ﺳﺌﻮال ... در ﻣﻦ ﺣﺲ ﻫﺎي ﺧﻨﮏ و ﺷﯿﺮﯾﻨﯽ ﺑﻪ اﯾﺠﺎد ﻣﯿﮑﺮد ... ﻫﻤﻮن ﺣﺴﯽ ﮐﻪ وﻗﺘﯽ ﺗﻮ زﻣﺴﺘﻮن ﺑﯿﺮون ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺮده از ﺳﺮ ﮐﺎر ﺑﺮ ﻣﯿﮕﺮدي ... ﭼﺮاﻏﻬﺎي ﺧﻮﻧﻪ ﻫﺎ روﺷﻨﻪ ... ﮔﺎﻫﯽ ﺗﻮي ﮐﻮﭼﻪ ﺑﻮي ﭘﯿﺎز داغ ﻣﯿﭙﯿﭽﻪ ... ﺣﺎﻣﯽ ﺑﺮاي ﻣﻦ ﺣﺲ ﯾﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﺎ ﭼﺮاغ روﺷﻦ ... ﮔﺮم و ﻋﺎري از ﺗﻤﺎم ﻣﺸﮑﻼت ﺑﯿﺮون رو داﺷﺖ ... ﻫﻤﻮن ﻃﻮر دﻟﻢ رو ﻣﯿﻠﺮزوﻧﺪ ﺑﻬﺶ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدن ... اﻣﺎ ...
- ﻫﻤﺮاز؟ ﻣﺎﻧﺘﻮي ﭼﻨﮓ زده رو روي ﺗﺨﺘﻢ اﻧﺪاﺧﺘﻢ و ﺧﻮدم ﻧﺸﺴﺘﻢ روي ﺗﺨﺖ: ﺣﺲ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺣﺎﻣﯽ ﺗﻮ اوج ﺳﺎدﮔﯽ ﻓﻮق اﻟﻌﺎده ﭘﯿﭽﯿﺪه اﺳﺖ ... ﻣﻦ ... ﮔﻠﻨﺎر ﻟﺒﺨﻨﺪ ﭘﻬﻨﯽ زد: ﻓﻬﻤﯿﺪﻧﺶ ﺳﺨﺖ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺗﻪ اون دل ﮐﻮﭼﯿﮑﺖ ﭼﯽ ﻣﯿﮕﺬره ...
- ﻣﻦ ﻫﻨﻮز ﺧﻮدم ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﻪ ﺧﺒﺮه ﺗﻮ ﭼﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪي؟
- ﻫﻤﺮاز ... ﻗﺒﻞ از اﯾﻦ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺟﺮﯾﺎن اﯾﻦ رودﺧﻮﻧﻪ ﻗﺮار ﺑﮕﯿﺮي ... ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ رو در ﻧﻈﺮ ﺑﮕﯿﺮي ... رو ﺗﺨﺘﯽ ام رو ﮐﻪ ﺗﻮي دﺳﺘﻢ ﻣﺸﺖ ﮐﺮده ﺑﻮدم رﻫﺎ ﮐﺮدم و ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم: رودﺧﻮﻧﻪ اي وﺟﻮد ﻧﺪاره ...
- اون آﻗﺎي دﮐﺘﺮي ﮐﻪ اون ﻃﻮر ﺑﺮاي ﺗﻮ ﻧﮕﺮان ﺑﻮد ... اون آدم ... اون ﻧﮕﺎه و اون ﺻﺪا ... رودﺧﻮﻧﻪ ﻧﯿﺴﺖ ... ﺳﯿﻠﻪ ...
- ﺑﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻮﻣﺎي ﺧﻮﺷﮕﻞ ﻣﻦ اﻣﺸﺐ ﺑﺎﯾﺪ ﭼﻨﺪ ﺗﺎ ﺟﺒﻬﻪ رو داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ... ﺣﻮاﺳﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﺟﻤﻊ ﺟﻤﻊ ﺑﺎﺷﻪ ... ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﺻﺪاش رو اﻧﺪاﺧﺖ ﺗﻮي ﮔﻠﻮش و اﻧﮕﺸﺘﯽ ﺑﻪ ﺳﺒﯿﻞ ﻧﺪاﺷﺘﻪ اش ﮐﺸﯿﺪ و اﺷﺎره اي ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﺮد: ﺑﻪ ﺧﺼﻮص ﺷﻤﺎ ﺣﺎج ﺧﺎﻧﻮم ... ﭘﺎﻟﺘﻮﺗﻮن ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻮﺗﺎﺳﺖ ... ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺑﻠﻨﺪ ﺧﻨﺪﯾﺪم ﮔﻔﺖ: ﻧﺨﻨﺪ دﺧﺘﺮه ﺳﺮﺗﻖ ﻣﮕﻪ ﺑﺎﻫﺎت ﺷﻮﺧﯽ دارم ... ﺑﺎروﻧﯽ ﺳﻮرﻣﻪ اي رﻧﮕﻢ ﺧﻮب ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻮﺗﺎه ﺑﻮد ... ﺷﺎل ﺧﺮدﻟﯽ رﻧﮕﻢ رو ﮐﻤﯽ ﺟﻠﻮ ﮐﺸﯿﺪم و ﺑﺮاش اداﯾﯽ در آوردم و ﺑﻮﺗﻬﺎم رو از ﺗﻮي ﮐﻤﺪ ﺑﺎ ﻋﺸﻮه در آوردم ... ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎي ﮔﺮد ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد: ﭼﻪ ادا ﻫﺎﯾﯽ ﯾﺎد ﮔﺮﻓﺘﯽ ﮔﯿﺴﺎت رو ﻣﯿﮑﻨﻢ از اﯾﻦ اداﻫﺎ رو ﺟﺎي دﯾﮕﻪ در ﺑﯿﺎري ... ... ﺑﻪ ﻗﯿﺎﻓﻪ اش ﮐﻪ اﯾﻦ ﺑﺎر ﺟﺪي ﺷﺪه ﺑﻮد ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم: ﺳﯿﺎ ...
- زﻫﺮه ﻣﺎر ... اﯾﻦ ﺑﺎر ﺷﻮﺧﯽ ﻧﺪارم از اﯾﻦ ﻗﺮﻫﺎ ﻧﯿﺎ ي ﻫﺎ ... ﻫﻨﻮز ﻣﺸﻐﻮل ﮐﻞ ﮐﻞ ﺑﻮدﯾﻢ ﮐﻪ ﻣﻮﺑﺎﯾﻠﻢ زﻧﮓ زد ﺣﺎﻣﯽ ﺑﻮد ...
- ﺳﻼم ...
- ﺳﻼم ﻫﻤﺮاز ﺧﻮاب ﮐﻪ ﻧﺒﻮدي؟ ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺖ دﯾﻮار ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم: ﺳﺎﻋﺖ ﺗﺎزه ﻧﻪ و ﻧﯿﻤﻪ ... ﺷﻤﺎ ﭘﺎك ﻣﻦ رو ﮔﺬاﺷﺘﯿﺪ ﺟﺎي ﻧﯿﻮﺷﺎ ... ﺧﻨﺪه ﮐﻮﭼﯿﮑﯽ ﮐﺮد: ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﻓﺮﻗﯽ ﻧﺪارﯾﺪ ...
- ﻧﻪ ﺧﯿﺮ ﺧﻮاب ﻧﯿﺴﺘﻢ ﺗﺎزه ﻣﯿﺨﻮام ﺑﺮم ﺑﯿﺮون ... ﻟﺤﻨﺶ ﯾﮑﻢ ﺟﺪي ﺷﺪ: ﺟﺎي ﻣﻬﻤﯿﻪ؟ ... ﻟﺤﻨﺶ ﺧﻨﺪه ام ﻣﯽ اﻧﺪاﺧﺖ: آدﻣﯽ ﮐﻪ ﻣﯿﺨﻮاد ﻣﻦ رو ﺑﺒﺮه اﺣﺴﺎس آدﻣﻬﺎي ﻣﻬﻢ ﺑﻬﺶ دﺳﺖ داده ... اﯾﻦ ﺑﺎر واﻗﻌﺎ ﺟﺪي ﺷﺪه ﺑﻮد: ﻣﯽ ﺧﻮاد ﺑﺒﺮه؟ . ﯾﻌﻨﯽ ﺗﻮ ﻧﻤﯿﺨﻮاي ﺑﺮي ﺑﻪ زور ﻣﯿﺨﻮاد ﺑﺒﺮه؟ ... اﯾﻦ آدم ذﻫﻨﺶ ﺑﻪ ﮐﺪوم ﺳﻤﺖ ﻣﯿﺮﻓﺖ؟ ﺳﯿﺎوش و ﮔﻠﻨﺎر ﮐﻪ اﻧﮕﺎر ﻓﻬﻤﯿﺪه ﺑﻮدن ﮐﯽ ﭘﺸﺖ ﺧﻄﻪ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮدن ...
- ﻧﻪ ﺳﯿﺎوش ﻣﯽ ﺧﻮاد ﺷﺎم ﻣﺎ رو ﺑﺒﺮه ﺑﯿﺮون ... اﯾﻦ ﺑﺎر ﻟﺤﻨﺶ ﺻﺪ و ﻫﺸﺘﺎد درﺟﻪ ﻓﺮق ﮐﺮده ﺑﻮد: ﺑﻬﺖ ﺧﻮش ﺑﮕﺬره ... ... ﺧﻮاﺳﺘﻢ دﻟﯿﻞ زﻧﮓ زدﻧﺶ رو ﺑﭙﺮﺳﻢ ﮐﻪ ﺳﯿﺎ ﺗﻠﻔﻦ رو از دﺳﺘﻢ ﮐﺸﯿﺪ: ﺳﻼم ﻋﻠﯿﮑﻢ آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ...
- ... ﺳﯿﺎ ﺧﻨﺪه ﺑﻠﻨﺪي ﮐﺮد و ﮐﻤﯽ از ﻣﺎ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﮔﺮﻓﺖ ... ﮔﻠﻨﺎر ﺑﻬﻢ ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪ . دﺳﺘﺶ رو دور ﺷﻮﻧﻪ ام اﻧﺪاﺧﺖ: اﯾﻦ ﺑﺮق ﭼﺸﻤﺎ ﺟﻮاب ﻫﻤﻮن ﺳﺌﻮال ﻣﻨﻪ ﮐﻪ ﺳﺮت رو ﮐﺮده ﺑﻮد ﺗﻮ ﮐﻤﺪ و ﺑﻪ روي ﺧﻮدت ﻧﻤﯿﺎوردي ... ﻣﯿﺰي ﮐﻪ ﺳﯿﺎ اﻧﺘﺨﺎب ﮐﺮده ﺑﻮد ﮐﻤﯽ از در ﻓﺎﺻﻠﻪ داﺷﺖ ... آوﯾﺴﺎ رو ﺑﻪ روم ﺑﻮد ... ﺳﯿﺎ ﮐﻨﺎرش ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و ﮔﻠﻨﺎر ﻫﻢ ﮐﻨﺎر ﺳﯿﺎ ... ﺻﻨﺪﻟﯽ ﮐﻨﺎر ﻣﻦ ﮐﻪ در ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺑﺎﻻي ﻣﯿﺰ ﺑﻮد رو ﺧﺎﻟﯽ ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻪ ﺑﻮدن ... ﻫﻨﻮز ﮐﺎري ﮐﻪ ﺳﯿﺎ ﮐﺮد رو ﺑﺎور ﻧﻤﯿﮑﺮدم ﺧﯿﻠﯽ ﺟﺪي ﺣﺎﻣﯽ رو ﻫﻢ دﻋﻮت ﮐﺮد و ﺟﺎﻟﺐ اﯾﻦ ﮐﻪ اون ﻫﻢ ﻗﺒﻮل ﮐﺮد وﺣﺎﻻ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮدﯾﻢ ﺗﺎ ﺑﯿﺎد ... ﯾﻪ دﺳﺘﻪ از ﻣﻮﻫﺎم رو دور دﺳﺘﻢ ﻣﯿﭙﯿﭽﺪم آوﯾﺴﺎ: ﻫﻤﺮاز ... ﭼﻪ ﻗﺪر اﯾﻦ رﻧﮓ ﺑﻬﺖ ﻣﯿﺎد ... ﺧﯿﻠﯽ ﺗﺮﮐﯿﺐ اﯾﻦ دو رﻧﮓ رو دوﺳﺖ دارم ... ... ﺑﺤﺜﯽ راﺟﻊ ﺑﻪ رﻧﮓ و ﺗﺮﮐﯿﺒﺎﺗﺶ ﺗﻮ ﻣﻌﻤﺎري ﻫﻨﺮ ﺷﺮوع ﺷﺪ و ﻣﻦ ﻟﺬت ﻣﯿﺒﺮدم از ﺻﺤﺒﺖ ﺑﺎ اﯾﻦ دﺧﺘﺮ ﻣﻄﻠﻊ و ﺟﺬاب ﮐﻪ ﻫﺮ ﮐﻠﻤﻪ اي ﮐﻪ ﻣﯿﮕﻔﺖ ﯾﮏ ﺑﺎر ﺑﺮ ﻣﯿﮕﺸﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺳﯿﺎ و ﺑﻬﺶ ﻟﺒﺨﻨﺪي از ﺗﻪ دل ﻣﯽ زد ... ﻟﺒﺨﻨﺪي ﮐﻪ دل ﻣﻦ رو ﻣﯿﻠﺮزوﻧﺪ ﭼﻪ ﺑﺮﺳﻪ ﺑﻪ ﺳﯿﺎ ...
- ﺳﻼم ... ﻫﻤﮕﯽ ﺑﺎ ﺳﻼﻣﯽ ﮐﻪ ﺳﯿﺎ ﮐﺮد ﺳﺮﻣﻮن رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدﯾﻢ و ﺑﺎ دﯾﺪن ﺣﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ ﮐﺖ ﺷﻠﻮار و ﮐﺮوات زﻏﺎﻟﯽ رﻧﮕﺶ از ﻫﺮ ﻣﻮﻗﻌﯽ ﺷﯿﮏ ﺗﺮ و ﺟﺪي ﺗﺮ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯿﺮﺳﯿﺪ از ﺟﺎﻣﻮن ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪﯾﻢ ... ﺗﺎ ﺳﻼم ﮐﻨﯿﻢ ... ﺷﺎم رو ﮐﻪ ﺳﻔﺎرش دادﯾﻢ ... ﺳﯿﺎ راﺟﻊ ﺑﻪ ﺷﺮاﯾﻂ ﺷﺮﮐﺘﯽ ﮐﻪ ﺗﻮش ﮐﺎر ﻣﯽ ﮐﺮد ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯿﮑﺮد و ﺣﺎﻣﯽ در ﮐﻤﺎل آراﻣﺶ و ﺟﺪﯾﺖ ﺑﻬﺶ ﮔﻮش ﻣﯿﮑﺮد و ﻣﻦ در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﭘﺎﯾﻪ ﻟﯿﻮان رو ﺑﻪ روم رو ﺗﻮي دﺳﺘﻢ ﻣﯽ ﭼﺮﺧﻮﻧﺪم ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻣﯿﮑﺮدم ... اﯾﻦ ﻣﺮد آروم و ﺟﺪي و ﻗﺎﺑﻞ اﺣﺘﺮام ﮐﻪ ﮐﻨﺎرم ﺳﺮ ﻣﯿﺰ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﺷﺎﯾﺪ ﺟﻮاب ﺗﻤﺎم ﺳﺌﻮاﻻت اﯾﻦ ﭼﻨﺪ روز ﺑﻮد ... ﻣﺮدي ﮐﻪ دﯾﺪﻧﺶ ﺑﻪ ﻣﻦ در اوج ﻫﯿﺠﺎن آراﻣﺶ ژرﻓﯽ ﻣﯿﺪاد ﭘﺮ از ﺣﺲ زﻧﺪﮔﯽ ... از ﮐﯽ اﯾﻦ اﺧﻢ ﻫﺎ دﯾﮕﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮم ﺑﺮﻧﺪه ﻧﺒﻮدن؟ ﯾﺎ ﺷﺎﯾﺪ از ﮐﯽ اﯾﻦ آدم دﯾﮕﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮم اﺧﻢ آﻟﻮد ﻧﯿﻮﻣﺪه ﺑﻮد؟ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ...
- ﻫﻤﺮاز اﻣﺸﺐ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺎﮐﺘﯽ؟ ... ﻣﻦ ﻣﺨﺎﻃﺐ ﺳﺌﻮاﻟﺶ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم: ﮔﻮش ﻣﯿﮑﻨﻢ ...
- ﺑﻪ ﺑﺤﺚ ﻫﺎي اﻗﺘﺼﺎدي؟ ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯿﮑﻨﻢ ...
- ﭼﻪ ﻃﻮر ﺑﻪ ﻧﻈﺮﺗﻮن در اﯾﻦ ﻣﻮرد ﻫﺎ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﻧﻈﺮي داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ؟ ﻟﺒﺨﻨﺪي زد: ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ ﮐﻪ ﺗﻮ ﻣﯿﺘﻮﻧﯽ راﺟﻊ ﺑﻪ ﻫﺮ ﭼﯿﺰي ﺻﺎﺣﺐ ﻧﻈﺮ ﺑﺎﺷﯽ ... ﺳﯿﺎ ﺑﺎ ﻟﻮدﮔﯽ ﭼﺸﻤﮑﯽ ﺑﻬﻢ زد و ﻣﻦ ﺑﻬﺶ ﭼﺸﻢ ﻏﺮه رﻓﺘﻢ ... ﺧﻮدم ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ اﯾﻦ ﺳﮑﻮﺗﻢ از ﺳﺮ اون ﺣﺴﯿﻪ ﮐﻪ راﺿﯽ ﻧﺒﻮدم ﮐﻪ اﯾﻦ ﻣﺮد ﮐﻨﺎرم ﺑﺎﺷﻪ و ﺣﻮاﺳﺶ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺒﺎﺷﻪ ... آوﯾﺴﺎ و ﺣﺎﻣﯽ ﯾﻪ ﻣﺪت ﺑﻌﺪ راﺟﻊ ﺑﻪ اﯾﺘﺎﻟﯿﺎ و زﯾﺒﺎﯾﯽ ﻫﺎش ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮدن و ﻣﻦ اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم اﻧﮕﺎر ﻣﻦ و ﮔﻠﻨﺎر ﺑﺪﺟﻮر ﮐﻨﺎر ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺷﺪﯾﻢ ... آوﯾﺴﺎ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺑﺮاي ﺗﺠﺪﯾﺪ آراﯾﺸﺶ ﺑﺮه دﺳﺘﺸﻮﯾﯽ و ﺳﯿﺎوش ﻫﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ﺗﺎ ﻫﻤﺮاﻫﯿﺶ ﮐﻨﻪ ... ﮔﻠﻨﺎر ﻫﻢ ﻣﻮﺑﺎﯾﻠﺶ رو دﺳﺘﺶ ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﺎ اﺟﺎزه اي ﮔﻔﺖ و ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﻣﻦ ﭼﺎﻗﻮي دﺳﺘﻢ رو ﺗﻮي ﺑﺸﻘﺎﺑﻢ ﺗﮑﻮن ﻣﯿﺪادم ... ﺳﮑﻮت ﺑﯿﻨﻤﻮن ﺑﻮد ... ﺳﺮش رو ﮐﻤﯽ ﺧﻢ ﮐﺮد و ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﻢ ﻧﺰدﯾﮏ ﮐﺮد ... اﯾﻦ ﻃﻮري ﻣﯿﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺑﻮي ادﮐﻠﻨﺶ رو ﮐﻪ ﺑﺎ ﺑﻮي ﺗﻮﺗﻮن ﭘﯿﭗ ﻗﺎﻃﯽ ﺷﺪه ﺑﻮد ﺣﺲ ﮐﻨﻢ و اﻋﺘﺮاف ﮐﻨﻢ اﯾﻦ ﺑﻮ ﺑﺮام ﺧﻠﺼﻪ آوره ...
- ﺧﻮﺑﯽ ﻫﻤﺮاز؟ ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم ... ﭼﺸﻤﺎش زﯾﺎدي ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎم ﻧﺰدﯾﮏ ﺑﻮد ... ﻣﻦ ﺧﺎﮐﯽ ﭼﺸﻤﺎش رو ﺑﺎ اﯾﻦ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺗﻪ ﻧﮕﺎﻫﺶ دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ ...
- ﺧﻮﺑﻢ ...
- ﺳﯿﺎوش ﻣﻦ رو دﻋﻮت ﮐﺮد اﻣﺎ ﯾﺎدم رﻓﺖ ﺑﭙﺮﺳﻢ دﻟﯿﻠﻪ اﯾﻦ دﻋﻮت ﭼﯿﻪ؟
- ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ آوﯾﺴﺎﺳﺖ اﻧﮕﺎر ﺗﻮﻧﺴﺘﻪ ازش ﺟﻮاﺑﻬﺎي اﻣﯿﺪوار ﮐﻨﻨﺪه ﺑﮕﯿﺮه ... ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﻬﺮﺑﻮﻧﯽ روي ﺻﻮرﺗﺶ اوﻣﺪ: ﺧﻮب ﭘﺲ اﯾﻦ ﺧﺎﻧﻮﻣﯿﻪ ﮐﻪ ﺳﯿﺎوش ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮش از آرزوش ﮔﺬﺷﺘﻪ اﻟﺒﺘﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﻋﺠﯿﺐ ﻧﯿﺴﺖ ... ... ﭼﺮا ﯾﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﯾﻪ ﺣﺲ ﻧﺎراﺣﺖ ﮐﻨﻨﺪه اوﻣﺪ ﺗﻮي ذﻫﻨﻢ ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ... ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﻋﻘﺒﺶ ﺑﺰﻧﻢ: ﺑﻠﻪ ﻋﺠﯿﺐ ﻧﯿﺴﺖ ... آوﯾﺴﺎ ﻋﯿﻦ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻫﺎﺳﺖ ... ... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﺗﻮ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﭼﯽ دﯾﺪ ﮐﻪ ﮐﻤﯽ ﺑﻬﻢ ﻧﺰدﯾﮏ ﺗﺮ ﺷﺪ ... اﻧﮕﺸﺖ اﺷﺎره اش رو ﭘﺸﺖ ﻫﺮ ﭼﻬﺎر اﻧﮕﺸﺖ دﺳﺖ راﺳﺘﻢ اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ... اﻧﮕﺸﺘﻬﺎم ﺑﺎﻻ اوﻣﺪن و ﺳﺮ اون ﭘﺎﯾﯿﻦ ... وﻧﻔﺴﺶ رو ي ﭘﻮﺳﺖ اﻧﮕﺸﺖ ﻫﺎم اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﻪ ﻗﺪر از اون ﻫﻤﻪ ﺣﺴﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ وﺟﻮدم ﺗﺰرﯾﻖ ﺷﺪه ﺑﻮد ﮔﺬﺷﺖ ﮐﻪ ﺳﺮش رو ﺑﺎﻻ آورد و ﺗﻮ ﺻﻮرﺗﻢ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد ... اﻧﺸﺘﮕﻬﺎي دﺳﺘﻢ ﻫﻨﻮز ﺗﻮ اﻣﻦ ﺗﺮﯾﻦ ﺟﺎي دﻧﯿﺎ ﺑﻮدن ... ﺑﺎ ﻟﺤﻨﯽ ﮐﻪ از ﻫﺮ زﻣﺎﻧﯽ ﻣﺤﮑﻢ ﺗﺮ ﺑﻮد و در ﻋﯿﻦ ﺣﺎل ﻧﻮازش ﮔﻮﻧﻪ ﺗﺮ ﻧﺰدﯾﮏ ﮔﻮﺷﻢ ﮔﻔﺖ: ﻣﻦ ﯾﻪ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻣﯿﺸﻨﺎﺳﻢ ... از ﻫﻤﻪ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻫﺎي دﻧﯿﺎ زﯾﺒﺎ ﺗﺮ ... ﻧﻔﺲ ﮔﯿﺮ ﺗﺮ ... ﻣﺤﮑﻢ ﺗﺮ و ﻟﻄﯿﻒ ﺗﺮ ... ﻣﻦ اﯾﻦ ﺟﺎ ﻓﺮﺷﺘﻪ دﯾﮕﻪ اي ﻧﻤﯿﺒﯿﻨﻢ. ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺑﻪ ﻧﻈﺮم ﻣﺜﻞ ﮔﺬر ﯾﻪ رﻋﺪ ﺑﻮد اﻧﮕﺎر ﮐﻪ ﭼﯿﺰي در ﺛﺎﻧﯿﻪ اي روﺷﻦ ﺷﺪه ﺑﺎﺷﻪ و ﺑﻌﺪ ﺻﺪاي ﻣﻬﯿﺐ ﺣﻘﺎﯾﻖ ﯾﻬﻮ از اون ﻧﻮر ﺑﺘﺮﺳﻮﻧﺘﺖ ... ﺧﯿﺮه ﺑﻮدم ﻫﻨﻮز ﺑﻪ ﺟﻠﻮ ﺗﻮ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻣﺮدي ﮐﻪ اﻣﺸﺐ ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﻫﺮ زﻣﺎن دﯾﮕﻪ اي ﻣﻦ رو ﻋﺎﺷﻖ ﮐﺮده ﺑﻮد ... ﺣﺘﯽ ﮔﻔﺘﻦ اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﺗﻮ ﺳﺮم ﻫﻢ ﻣﯿﺘﺮﺳﻮﻧﺪﺗﻢ ... ﺣﺎﻣﯽ ﮐﻪ اﯾﻦ ﻃﻮر ﺑﻪ روﺑﻪ رو ﺧﯿﺮه ﺷﺪه ﺑﻮد ... ﻫﻤﻮﻧﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ وﻗﺘﯽ اون ﻃﻮر ﺑﻪ ﻣﻦ ﺣﺲ زﯾﺒﺎ ﺑﻮدن و رو داده ﺑﻮد ﺑﺎ رﺳﯿﺪن ﺳﯿﺎوش ﺗﻮﻧﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﻪ راﺣﺘﯽ ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺖ ﻋﺎدي ﺧﻮدش ﺑﺮﮔﺮده ﻣﻦ اﻣﺎ ﺑﺎ ﮔﻮﻧﻪ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ازش ﺣﺮارت ﺑﯿﺮون ﻣﯿﺰد ﺑﺎ ﮔﯿﺞ ﮐﻨﻨﺪ ه ﺗﺮﯾﻦ ﺣﺴﻬﺎي دﻧﯿﺎ ﺗﻮي ذﻫﻨﻢ اﻣﺸﺐ رو ﺑﻪ ﭘﺎﯾﺎن رﺳﻮﻧﺪه ﺑﻮدم ﺣﺎﻻ ﺗﻮ ﻣﺎﺷﯿﻨﺶ داﺷﺘﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺧﻮﻧﻪ ﻣﯿﺮﻓﺘﻢ ... اﺣﺴﺎس ﻣﯿﮑﺮدم اﮔﺮ ﺑﺎ ﺧﻮدم ﮐﻤﯽ ﺧﻠﻮت ﮐﻨﻢ ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺘﻮﻧﻢ ﺑﺎ ﺧﻮدم ﮐﻨﺎر ﺑﯿﺎم ... ﯾﺎدم ﻣﯿﺮه ﻣﮕﻪ ﻧﻪ؟ ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﻣﺪﻫﻮش آراﻣﺶ و ﻣﺮدوﻧﮕﯽ ﻫﺎي اﯾﻦ ﺟﻨﺘﻠﻤﻦ ﺷﺪم ... اﻣﮑﺎن ﻧﺪاره ﻣﻦ اﯾﻦ ﻃﻮر دﻟﺒﺴﺘﻪ ﺑﺮادر ﺣﺎﻣﺪ ﺷﺪه ﺑﺎﺷﻢ ... اﯾﻦ ﻃﻮر واﺑﺴﺘﻪ ﯾﮏ از اﺻﻠﯽ ﺗﺮﯾﻦ ﻣﻬﺮه ﻫﺎي اﻧﺘﻈﺎم ﻫﺎ ... ﺳﺮم داﺷﺖ ﻣﯽ ﺗﺮﮐﯿﺪ ...
- اﻣﺸﺐ ﺑﻬﺖ ﺧﻮش ﻧﮕﺬﺷﺖ؟ ... ﺑﻪ ﭼﯽ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺑﺮﺳﻪ ﺑﺎ اﯾﻦ ﺳﺌﻮال؟
- ﺧﻮش ﮔﺬﺷﺖ ...
- ﭘﺲ ﭼﺮا اﻧﻘﺪر ﺳﺎﮐﺘﯽ؟ ﭼﻬﺮه اش زﯾﺎدي ﻣﺘﻔﮑﺮ ﺑﻮد ... دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﻣﻮﺿﻮع رو ﻋﻮض ﮐﻨﻢ ... ﺑﻪ ﺟﺎﯾﯽ ﺑﺒﺮم ﮐﻪ ﯾﮑﻢ دور ﺑﺎﺷﻪ از اﯾﻦ ﮐﻮﭼﻪ ﺑﺎغ در ﻫﻢ ﺑﺮﻫﻢ ﺣﺲ ﻫﺎم ...
- ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﭼﻪ ﻃﻮرن؟ ... ﺧﯿﻠﯽ واﺿﺢ ﺧﻨﺪه اش رو ﺧﻮرد ... ﺧﻮب دﺳﺘﻢ ﺑﺮاش رو ﺷﺪه ﺑﻮد ...
- اوﻧﻬﺎ ﻫﻢ ﺧﻮﺑﻦ و ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ دﻟﺘﻨﮓ ... ﻣﻦ اﻣﺸﺐ ﺗﻤﺎس ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم ﺑﺎﻫﻢ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﯿﻢ ﮐﻪ اﯾﻦ ﺗﻮﻓﯿﻖ ﻧﺼﯿﺒﻢ ﺷﺪ ...
- ﻣﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺷﺪﯾﻢ از ﺑﻮدﻧﺘﻮن در ﮐﻨﺎرﻣﻮن ... آوﯾﺴﺎ ﻋﻀﻮ ﺟﺪﯾﺪ ﻣﺎﺳﺖ ...
- ﭘﺲ ﻋﻀﻮ ﺟﺪﯾﺪ ﻫﻢ ﻣﯿﭙﺬﯾﺮﯾﺪ! ... ﻣﻨﻈﻮرش رو دﻗﯿﻘﺎ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﺸﺪم ... ﺳﺮم رو ﭼﺮﺧﻮﻧﺪم ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ ...
- ﺟﻮاب اﯾﻦ ﻧﮕﺎﻫﺖ ﮐﻪ ﭘﺮ از ﺳﺌﻮال رو زﻣﺎﻧﯽ ﻣﯽ دم ﮐﻪ دﯾﮕﻪ ﺑﺮات آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ﻧﺒﺎﺷﻢ ... ﮐﻪ ﺑﺘﻮﻧﯽ ﻓﻌﻠﻬﺎت رو ﺟﻤﻊ ﻧﺒﻨﺪي ... ﻫﺮ وﻗﺖ ﮐﻪ اﯾﻨﻄﻮر ﮐﻪ اﻣﺸﺐ ﺳﺮدر ﮔﻤﯽ ﺳﺮ در ﮔﻢ ﻧﺒﺎﺷﯽ ... اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﺿﺮﺑﺎن ﻗﻠﺒﻢ رﻓﺘﻪ روي ﻫﺰار: ﻣﻦ ...
- ﻧﻈﺮت ﭼﯿﻪ ﻓﺮدا ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو ﺑﯿﺎرم ﭘﯿﺸﺖ ... ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﺎﺷﻢ ﻣﯿﺨﻮام راﺟﻊ ﺑﻪ ﺣﺎﻣﺪ ذره ذره ﺑﺎﻫﺎﺷﻮن ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﯿﻢ ... ﺑﻪ ﺳﺮﯾﻊ ﺗﺮﯾﻦ و ﺗﺨﺼﺼﯽ ﺗﺮﯾﻦ ﺻﻮرت ﻣﻤﮑﻨﻪ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﻣﻮﺿﻊ داد ... ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺮﯾﻊ اون ﻧﮕﺎه ﭘﺮ از ﻧﻮازش ﺑﻪ ﻫﻤﻮن ﻧﮕﺎه ﺣﺎﻣﯽ واري ﺗﻐﯿﯿﺮ ﮐﺮد ... ﻫﻤﻮن ﺟﺪﯾﺖ زﻣﺎﻧﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﻣﺸﮑﻼت رو ﺣﻞ ﮐﻨﻪ ...
- ﯾﻌﻨﯽ راه ﻓﺮاري ﻧﯿﺴﺖ ...
- از واﻗﻌﯿﺖ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ راه ﻓﺮار ﻧﯿﺴﺖ. ﻫﻤﺮاز ... ﺗﻮ اﻧﻘﺪر ﻋﺎﻗﻞ و ﺑﺎ ﻫﻮش ﻫﺴﺘﯽ ﮐﻪ ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ﺧﻮدت ﻫﻢ ﺧﻮب ﻣﯿﺪوﻧﯽ ﺣﻘﯿﻘﺖ اﯾﻨﻪ ...
- ﻣﻦ آﻣﺎدﮔﯿﺶ رو ﻧﺪارم ... ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻫﻢ ﻧﺪارن ...
- ﻫﺮ ﭼﯽ ﺳﻨﺸﻮن ﺑﺮه ﺑﺎﻻﺗﺮ ﺑﺪﺗﺮه ... ﮐﯿﻨﻪ ﻫﺎي اﻧﺒﺎﺷﺘﻪ ﺷﻮن ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﯿﺸﻪ ... ﻓﺮﺻﺖ ﻫﺎي ﺑﯿﺸﺘﺮي رو از دﺳﺖ ﻣﯿﺪن ... ﯾﻪ ﻟﺤﻈﻪ اﺳﺘﺮس ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﺑﺎ ﻧﮕﺮاﻧﯽ ﭼﺮﺧﯿﺪم ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ: ﯾﻌﻨﯽ ﭼﯽ ﻓﺮﺻﺖ ... ﺣﺎﻣﺪ ﮐﻪ ﻗﺮار ﻧﯿﺴﺖ ﺟﺎﯾﯽ ﺑﺒﺮﺗﺸﻮن ...
- اﻟﺒﺘﻪ ﮐﻪ ﻧﻤﯽ ﺑﺮه ... ﻣﻨﻈﻮرم ﻓﺮﺻﺖ ﺑﻮدﻧﺸﻮن در ﮐﻨﺎر ﭘﺪرﺷﻮﻧﻪ ...
- ﺑﺎﺷﻪ ... ﻫﺮ وﻗﺖ ﮐﻪ ﺧﻮاﺳﺘﯿﺪ ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﯿﻢ ... راﺳﺘﯽ ﭘﺪرﺗﻮن ﭼﻪ ﻃﻮرن؟
- ﻫﻤﻮن ﻃﻮري ... ﻧﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮب ﻧﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺪ ...
- ﻣﯿﺸﻪ ﺑﭙﺮﺳﻢ ﮐﻪ ﭼﺮا اون اﺗﻔﺎق اﻓﺘﺎد؟ آرﻧﺠﺶ رو اروم ﮔﺬاﺷﺖ رو ﻟﺒﻪ ﭘﻨﺠﺮه: ﺣﺎﻣﺪ اون ﺷﺐ ﻫﻤﻪ ﺣﺮﻓﻬﺎش رو ﻧﺰد ... ﺗﻮ ﺣﺎﻟﺖ ﺧﻮب ﻧﺒﻮد اون از ﺗﻮ ﺑﺪﺗﺮ ... ﺧﺐ ﺑﺎﺑﺎ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻮد ﻫﺮ ﭼﯽ داﺷﺖ ﺑﺪه ﺣﺎﻣﺪ ﺑﻤﻮﻧﻪ ﻫﻤﻮن ﺟﺎ و ﺑﺮﻧﮕﺮده ... ﺑﺮ ﮔﺸﺘﻦ ﺣﺎﻣﺪ ﯾﻌﻨﯽ ﯾﻪ دﻧﯿﺎ ﺳﺌﻮال و ﺟﻮاب ... ﻣﺮدﻣﯽ ﮐﻪ ﻣﯿﺨﻮان ﺑﺪوﻧﻦ ﭼﺮا رﻓﺘﻪ ... ﭼﺮا ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ؟ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﮐﺠﺎ ﺑﻮده؟ ﺑﺮاي ﭘﺪر ﻣﻦ ﮐﻪ ﯾﻪ ﻋﻤﺮي ﺟﻮري زﻧﺪﮔﯽ ﮐﺮده ﮐﻪ ﮐﺴﯽ ازش ﺳﺌﻮال ﻧﭙﺮﺳﻪ اﯾﻨﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺨﺘﻪ ... ﺣﺎﻣﺪ ﺑﺎﺑﺎ رو ﺧﯿﻠﯽ اذﯾﺖ ﮐﺮده ... ﺧﯿﻠﯽ زﯾﺎد ...
- ﯾﻌﻨﯽ ﺷﻤﺎ اذﯾﺖ ﻧﮑﺮدي؟ ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﭘﺮ ﻣﻬﺮي ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد: ﻧﻪ ﻧﮑﺮدم ﺧﺎﻧﻮم ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﻣﯿﺨﻮاي ﻣﭽﻢ رو ﺑﮕﯿﺮي؟
- ﻧﻪ ﺑﺤﺚ ﻣﭻ ﮔﯿﺮي ﻧﯿﺴﺖ ... ﻣﯽ دوﻧﯿﺪ ﭼﺮا ﺑﺮاي ﻫﻤﯿﺸﻪ از ﻧﻈﺮﺷﻮن ﭘﺴﺮ ﺧﻮﺑﯽ ﺑﻮدﯾﺪ؟ ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم و اداﻣﻪ دادم: ﺑﺮاي اﯾﻨﮑﻪ ﺷﻤﺎ ﻫﻤﻮن ﻃﻮر ﮐﻪ اوﻧﻬﺎ ﺧﻮاﺳﺘﻦ ازﺗﻮن زﻧﺪﮔﯽ ﮐﺮدﯾﺪ ... ﯾﻌﻨﯽ ﺑﺎ ﻗﻮاﻧﯿﻦ ﺧﺎﻧﻮادﺗﻮن ﻫﻤﺎﻫﻨﮕﯽ ﮐﺎﻣﻞ داﺷﺘﯿﺪ ... ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﺧﺎرج از ﺧﻂ اوﻧﻬﺎ ﻧﺒﻮدﯾﺪ ... ﺣﺘﯽ ﺳﺎزي ﮐﻪ ﻣﯿﺰﻧﯿﺪ رو اوﻧﺎ اﻧﺘﺨﺎب ﮐﺮدن ... ﺣﺎﻣﺪ ﻏﻠﻂ ﯾﺎ درﺳﺖ ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﮐﻪ ﺟﻮر دﯾﮕﻪ اي زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﻪ و ﺗﻤﺎم ﻣﺪت ﻣﺠﺒﻮر ﺷﺪه ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻮادﺗﻮن ﺑﺠﻨﮕﻪ ... و اﯾﻦ ﮐﺎر ﺑﻪ ﻟﺞ ﺑﺎزي ﮐﺸﯿﺪه ... ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪه ﻫﻢ رﻫﺎ ﺑﺪﺑﺨﺖ ﺷﻪ ... ﻫﻢ ﺧﻮدش و ﯾﻪ ﻋﺎﻟﻤﻪ زﻧﺠﯿﺮ وار اذﯾﺖ ﺑﺸﻦ ...
- ﻣﯽ ﺑﯿﻨﻢ ﮐﻪ ﻣﻮﺿﻌﺖ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺣﺎﻣﺪ ﻋﻮض ﺷﺪه ...
- ﻫﺮ ﮔﺰ ﻫﻤﭽﯿﻦ ﭼﯿﺰي اﺗﻔﺎق ﻧﻤﯿﻮﻓﺘﻪ ﺑﺮاي ﻣﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﭼﯿﺰا ﺛﺎﺑﺘﻪ ... ﺧﯿﺎﻧﺖ ﺑﺪه ... دروغ ﺑﺪه ... ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﺮدن ﻓﺮزﻧﺪان ﺑﻪ ﻫﺮ دﻟﯿﻠﯽ ﺑﺎ ﺟﻨﺎﯾﺖ ﻓﺮﻗﯽ ﻧﻤﯿﮑﻨﻪ ... اﻣﺎ ﻧﻤﯽ ﺷﻪ ﮐﻪ ﯾﺎدﻣﻮن ﺑﺮه ﯾﻪ زﻣﯿﻨﻪ ﻫﺎﯾﯽ ﻫﻢ وﺟﻮد داﺷﺘﻪ ... اﻧﮕﺸﺖ اﺷﺎره اش رو روي ﻟﺒﺶ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد اﯾﻦ ﯾﻌﻨﯽ داﺷﺖ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮد ...
- ﺗﻨﺪ رﻓﺘﻢ؟ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ: ﻧﻪ ... ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﻘﻄﻪ اي رﺳﯿﺪﯾﻢ ﮐﻪ ﻣﯿﺘﻮﻧﯿﻢ ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ ذﻫﻨﻤﻮﻧﻪ رو در ﻣﯿﻮن ﺑﺬارﯾﻢ ... ﺑﺎ ﺑﺨﺸﯽ از ﺣﺮﻓﻬﺎت ﻣﻮاﻓﻘﻢ و ﯾﻪ ﺑﺨﺸﯿﺶ ﻫﻢ ﻧﻪ ...
- روﯾﺎ ...
- ﻣﻨﻈﻮرت اﺟﺒﺎر ﭘﺪرم ﺑﺮاي ازدواج ﺑﺎ روﯾﺎﺳﺖ؟ روﯾﺎ ﺑﺮاي ﺣﺎﻣﺪ ﺣﯿﻒ ﺑﻮد ...
- ﺧﻮاﻫﺮ ﻣﻦ ﻧﺒﻮد ﻧﻪ ... ﭼﻮن دﺧﺘﺮ ﭼﯽ ﭼﯽ ﺳﻠﻄﻨﻪ ﻧﺒﻮد ...
- ﺧﻮاﻫﺮ ﺗﻮ اﯾﻦ وﺳﻂ از ﻫﻤﻪ ﺣﯿﻒ ﺗﺮ ﺑﻮد ... دﯾﮕﻪ رﺳﯿﺪه ﺑﻮدﯾﻢ ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻪ ... ﺗﺮﻣﺰ دﺳﺘﯽ رو ﮐﺸﯿﺪ و ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ: ﻣﺤﺾ رﺿﺎي ﺧﺪا ﻫﻤﺮاز ﺑﭙﺬﯾﺮ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺗﻮ ﺟﺒﻬﺎ اي ﺧﻼف ﺗﻮ و رﻫﺎ ﻧﯿﺴﺘﻢ ... ﻧﻤﯽ ﮔﻢ ﺑﻪ اﻧﺪازه ﺗﻮ ... اﻣﺎ دﻟﻢ ﺑﺮاي اون دﺧﺘﺮ ﻣﻌﺼﻮم و زﯾﺒﺎ ﮐﻪ اوﻣﺪ ﺧﻮﻧﻪ ﻣﺎ ... ﻫﺴﺮ ﺷﺪ ... ﻣﺎدر ﺷﺪ ... ﻣﯽ ﺳﻮزه ... دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ اﯾﻦ ﺳﺮ ﺑﯽ ﻣﺨﻢ رو ﺑﮑﻮﺑﻢ ﺑﻪ دﯾﻮار ... ﭘﺸﺘﻢ ﺑﻬﺶ ﺑﻮد و ﮐﺎﻏﺬﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ روﺷﻮن ﯾﺎدداﺷﺖ ﺑﺮداﺷﺘﻪ ﺑﻮدم رو ﺗﻮي ﻣﺸﺘﻢ ﻓﺸﺎر دادم ... و زﯾﺮ ﻟﺐ ﺑﻪ ﺧﻮدم و زﻣﯿﻦ و زﻣﺎن ﻓﺤﺶ ﻣﯿﺪادم ...
- دﯾﮕﻪ اﻣﺸﺐ رو ﻣﯿﺎي ﻫﻤﺮاز ﺑﺎﺑﺎ دﺧﺘﺮ ﺗﻮ ﻣﮕﻪ ﺟﻐﺪي ﭼﭙﯿﺪي ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻪ؟
- ﻣﺜﻼ ﮐﺎرﻣﻨﺪﻫﺎي ﺑﺎﻧﮏ ﺑﻌﺪ از ﺗﻤﻮم ﺷﺪن ﮐﺎرﺷﻮن ﻣﯿﺮن ﺧﻮﻧﻪ ﺟﻐﺪن؟ ﻟﺒﺨﻨﺪي زد و ﻣﻦ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم از اﯾﻦ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺣﻘﯿﻘﺘﺎ ﻣﺘﻨﻔﺮم: دﺧﺘﺮ ﺧﺎﻧﻮم ﺗﻮ ﺧﻮدت رو ﺑﺎ ﮐﺎرﻣﻨﺪﻫﺎي ﺑﺎﻧﮏ ﻣﻘﺎﯾﺴﻪ ﻣﯿﮑﻨﯽ؟
- ﺑﺎزﯾﮕﺮي ﺑﺮاي ﻣﻦ ﯾﻪ ﺷﻐﻠﻪ ... ﻣﺜﻞ ﺑﺎﻧﮑﺪاري ... ﻣﻌﻠﻤﯽ ... ﻣﺜﻞ ﻫﻤﻪ اوﻧﻬﺎ ... ﻣﻦ ﻣﯿﺎم ﮐﺎرم رو ﺑﻪ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﺷﮑﻞ اﻧﺠﺎم ﻣﯿﺪم و ﻣﯿﺮم ﺧﻮﻧﻪ ام ... ﮐﺘﺎﺑﻢ رو ﻣﯿﺨﻮﻧﻢ ... زﻧﺪﮔﯿﻢ رو ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ...
- ﺷﻨﯿﺪم ﺗﻨﻬﺎ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯿﮑﻨﯽ؟. ... ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل اﯾﻦ ﺳﺌﻮال رو اﻧﻘﺪر ﻧﻔﺮت اﻧﮕﯿﺰ از ﻣﻦ ﻧﭙﺮﺳﯿﺪه ﺑﻮد ... دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﺧﺴﺘﻪ ام ﮐﺸﯿﺪم ... ﺑﻌﺪ از ﻧﺰدﯾﮏ ﻧﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﺗﻤﺮﯾﻦ ﺑﯽ وﻗﻔﻪ ... ﺑﻌﺪ از دو زﻧﮓ درس دادن ... ﺣﺎﻻ ده ﺷﺐ ﺑﻮد و واﻗﻌﺎ دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺑﺮم ﺧﻮﻧﻪ ... و ﮔﯿﺮ اﯾﻦ آدم زﺑﻮن ﻧﻔﻬﻢ اﻓﺘﺎده ﺑﻮدم ... دﺳﺘﻪ ﻫﺎي ﺷﺎﻟﻢ رو ﻣﺮﺗﺐ ﮐﺮدم و ﮐﯿﻔﻢ رو ﺑﺮداﺷﺘﻢ: اﯾﻦ ﺗﻨﻬﺎ زﻧﺪﮔﯽ ﮐﺮدن دﻟﯿﻠﺶ اﯾﻦ ﻧﻤﯿﺸﻪ ﮐﻪ دﯾﺮ ﺑﺮم ﺧﻮﻧﻪ ... اﮔﺮ اﺟﺎزه ﺑﺪﯾﺪ دﯾﺮم ﺷﺪه ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮم ... از ﮐﻨﺎرش ﮐﻪ ﯾﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﺰﺧﺮف داﺷﺖ رد ﺷﺪم ... ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﺸﯿﺪم از ﺑﻮي دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﯽ ﭘﺎﯾﯿﺰ و راﻫﻢ رو ﮐﺸﯿﺪم ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺧﻮﻧﻪ ... ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﻮدم ﮐﻪ اﻣﺸﺐ ﺑﺎ اﯾﻦ ﺧﺴﺘﮕﯽ ﻗﺮار ﻧﺒﻮد ﺑﺎ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﯿﻢ ... و ﻗﺮار ﺷﺪه ﺑﻮد ﻓﺮداﻋﺼﺮ ... دﻟﻢ ﺑﺮاﺷﻮن ﺗﻨﮓ ﺑﻮد ... دﻟﻢ ﮔﯿﺮ ﺑﻮد اﯾﻦ روزﻫﺎ ... ﮐﯿﻔﻢ رو روي دوﺷﻢ ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﮐﺮدم ... ﺧﯿﻠﯽ ﻓﮑﺮ ﻫﺎ ﺑﻮد ﺗﻮي ذﻫﻨﻢ ... ﻣﺤﺒﺖ ﻫﺎي ﮔﺎه و ﺑﯿﮕﺎﻫﺶ. ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ از اون ﺟﻤﻠﻪ اي ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﺷﺮوع ﺷﺪ ﮐﻪ ﮔﻔﺖ ... اوﻧﻪ ﮐﻪ ﺑﻬﻢ اﺟﺎزه ﻣﯿﺪه ﻫﺮ ﻃﻮري دوﺳﺖ دارم ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﻢ ... اﻣﺎ ... اﯾﻦ ﺣﻘﯿﻘﺖ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﻣﯿﺪاﺷﺖ ... اﻣﮑﺎن ﻧﺪاﺷﺖ اون ﻣﺮد ﺑﺎ اون دﺑﺪﺑﻪ و ﮐﺒﮑﺒﻪ ... ﺑﯿﺎد و ﺑﻪ ﻣﻨﯽ ﻋﻼﻗﻪ ﻣﻨﺪ ﺑﺸﻪ ﮐﻪ ﺑﺮاش ﺣﮑﻢ ﯾﻪ دﺧﺘﺮ ﺑﭽﻪ ﺑﯽ ﺗﺠﺮﺑﻪ رو داﺷﺘﻢ ... اﺻﻼ ﻣﻦ ﺑﻪ ﭼﻪ دردش ﻣﯿﺨﻮردم ... ﻧﮑﻨﻪ داﺷﺘﻢ ﺑﺎ ﺗﻮﻫﻢ ﻣﯿﺮﻓﺘﻢ ﺟﻠﻮ؟ ﻣﻦ اﯾﻦ ﺣﺲ رو ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻧﮑﺮده ﺑﻮدم ... راﻣﯿﻦ ﺑﺤﺜﺶ ﺣﺘﯽ ﮐﻤﺪي ﻫﻢ ﻧﺒﻮد اﯾﻦ وﺳﻂ ... ﺑﺎد ﺳﺮدي ﭘﯿﭽﯿﺪ و ﻣﻦ ﺷﺎل دور ﮔﺮدﻧﻢ رو ﻣﺤﮑﻢ ﺗﺮ ﮐﺮدم ... از ﮐﻨﺎر ﯾﻪ ﻟﺒﻮ ﻓﺮوش رد ﺷﺪم و ﻟﺒﺨﻨﺪ ﭘﻬﻨﯽ روي ﺻﻮرﺗﻢ اوﻣﺪ ... اﻧﮕﺸﺘﻬﺎي دﺳﺘﻢ رو ﻣﯿﺸﮑﻮﻧﺪم و ﺗﻮي اﺗﺎق رژه ﻣﯿﺮﻓﺘﻢ آﺧﺮﯾﻦ ﺑﺎري ﮐﻪ اﯾﻦ ﻃﻮر از روﺑﻪ رو ﺷﺪن ﺑﺎ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺗﺮس داﺷﺘﻢ ﯾﻪ ﻫﻔﺘﻪ ﺑﻌﺪ از ﻣﺮگ رﻫﺎ ﺑﻮد ... ﻫﻔﺘﻪ ﺳﯿﺎﻫﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ اﻟﺘﻤﺎس ﺗﻮﻧﺴﺘﻪ ﺑﻮدم اﮐﺒﺮﺧﺎن رو راﺿﯽ ﮐﻨﻢ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو ﺑﯿﺎره ﺧﻮﻧﻪ ﻣﻦ ... ﺗﺎ ﺑﺎﻫﻢ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﯿﻢ اون روزﻫﻢ اﯾﻦ ﻃﻮر ﮐﻒ دﺳﺘﻬﺎم ﻋﺮق ﮐﺮده ﺑﻮد و ﻧﻔﺴﻢ ﺗﻨﺪ ﺷﺪه ﺑﻮد ... ﻗﺮار اﻣﺮوز ﻫﻢ ﻫﻤﻮن ﻃﻮر ﻣﻦ رو دﯾﻮاﻧﻪ ﻣﯿﮑﺮد ... اﯾﻦ ﺑﺎر ﻫﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﺣﺮﻓﻬﺎﯾﯽ رو ﻣﯿﺰدم ﮐﻪ ﺧﻮدم ﻫﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﻬﺸﻮن اﻋﺘﻘﺎدي ﻧﺪاﺷﺘﻢ اﻣﺎ ﭼﺎره اي ﻫﻢ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... ﺑﺎ ﮔﻠﻨﺎر ﮐﻪ ﺣﺮف زده ﺑﻮدم ﭘﺮﺳﯿﺪه ﺑﻮد ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ؟ و ﻣﻦ ﭼﻪ ﻗﺪر راﺣﺖ و ﺑﺎ اﻃﻤﯿﻨﺎن ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدم ﻧﻪ ... ﺣﺎﻣﯽ ﻫﺴﺖ ... از دﯾﺸﺐ ﺧﺠﺎﻟﺖ رو ﺑﻪ روﺷﺪ ﺑﺎ اﯾﻦ آدم رو ﻫﻢ ﭘﯿﺪا ﮐﺮده ﺑﻮدم اﻧﮕﺎر ﮐﻪ اون ﻫﻢ ﻣﯿﺘﻮﻧﻪ اي اﯾﻦ ﺣﺲ ﭘﻨﻬﺎﻧﯽ و ﺑﻪ ﻓﮑﺮ ﺧﻮدم ﻣﻤﻨﻮع رو ﺑﺒﯿﻨﻪ ... ﻓﮑﺮ ﮐﺮدن ﺑﻪ ﺣﺎﻣﯽ ﻧﺎ ﺧﻮد آﮔﺎه ﺷﻮﻗﯽ ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ اﺳﺘﺮس ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه داﺷﺖ ... زﻧﮓ در از ﺟﺎ ﭘﺮوﻧﺪﺗﻢ ... ﯾﻪ ﺑﺎر دﯾﮕﻪ ﺑﻪ ﺧﻮدم ﺑﺎ اون آراﯾﺶ ﻣﺤﻮ ﺗﻮي آﯾﻨﻪ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ... و ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم ... ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﺎ ﺷﻮق ﻣﺤﮑﻢ ﺑﻐﻠﻢ ﮐﺮدن و ﻣﻦ ﻫﻤﻮن ﻃﻮر ﮐﻪ اوﻧﻬﺎ رو در آﻏﻮش داﺷﺘﻢ ﺑﻪ ﺑﺎﻻي ﺳﺮم ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﺑﻪ ﯾﮑﯽ از ﺟﺬاب ﺗﺮﯾﻦ ﻣﺮدﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل دﯾﺪه ﺑﻮدم ﮐﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪي ﭘﺮ ﻣﻬﺮ ﺗﺮ از ﻫﺮ زﻣﺎﻧﯽ روي ﻟﺒﺶ ﺑﻮد و ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮد ... ﮐﻮﺷﺎ ﻣﺤﮑﻢ ﮔﻮﻧﻪ ام رو ﺑﻮﺳﯿﺪ: ﻫﻤﺮاز ... ﻋﻤﻮ ﻫﻢ اﻣﺸﺐ اﯾﻦ ﺟﺎﺳﺖ ...
- ﻣﯽ دوﻧﻢ ﺧﻮش ﺗﯿﭗ ﺧﺎن ... و ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﺑﺎ دﺳﺖ ﺑﻪ ﻣﺒﻠﻬﺎ اﺷﺎره ﮐﺮدم و ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺑﻬﺶ زدم: ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮش اوﻣﺪﯾﺪ ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ دﻟﻢ ﺑﺮاي ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﺗﻨﮓ ﺷﺪه ﺑﻮد ...
- راﺣﺖ ﺑﺎش ... از ﺗﻮي آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ ﺑﻬﺸﻮن ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم و ﺗﻪ دﻟﻢ ﺑﺎ ﺗﻤﺎم اﯾﻦ اﺳﺘﺮﺳﻬﺎ ي ﯾﺎز زﯾﺒﺎﺗﺮﯾﻦ ﺣﺲ ﻫﺎي دﻧﯿﺎ اوﻣﺪ ... در ﮐﻨﺎر ﻫﻢ ﺑﻮدﻧﺸﻮن ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻪ ﻣﻦ ﺑﺎ اﯾﻦ ﻟﺒﺨﻨﺪ اﯾﻨﮑﻪ اﯾﻦ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ در ﮐﻨﺎر ﺣﺎﻣﯽ اﯾﻦ روزﻫﺎ راﺣﺖ ﺗﺮ ﺑﻮدن اﯾﻦ ﮐﻪ اﯾﻦ ﻣﺮد داﺷﺖ ﺑﺎﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﻪ ﺑﺎزي ﮐﺮدﻧﺸﻮن ﺑﺎ ﭘﺎزل 0001 ﺗﮑﻪ ﻣﻦ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﯿﺰد و ﺑﺎ دﯾﺴﯿﭙﻠﯿﻦ ﺧﺎص ﺧﻮدش راﻫﻨﻤﺎﯾﯿﺸﻮن ﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد و ﻣﻦ داﺷﺘﻢ ﺑﺮاﺷﻮن ﭼﺎي ﻣﯿﺒﺮدم و ﺑﻬﻢ ﺣﺲ ﺑﻮدن ﻣﯿﺪاد ... اﯾﻦ ﮐﻪ ﮔﻪ ﮔﺎه ﺣﺎﻣﯽ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﻣﯿﮑﺮد و ﺑﻬﻢ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﯿﺰد ... اﯾﻦ ﯾﻌﻨﯽ ﺣﻮاﺳﻢ ﺑﻬﺖ ﻫﺴﺖ اﯾﻨﮑﻪ ﺣﻀﻮرم اﯾﻦ ﺟﺎ ﺗﻮ اﯾﻦ ﺧﻮﻧﻪ ﯾﻌﻨﯽ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﻗﺮاره ﺳﺮ ﺟﺎي ﺧﻮدش ﺑﺎﺷﻪ ... اﯾﻨﻬﺎ ﻫﻤﻪ ﺣﺲ ﻫﺎﯾﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺣﻀﻮر ﺣﺎﻣﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﯿﺪاد ... ﭼﺎي رو ﺟﻠﻮش ﮔﺬاﺷﺘﻢ و ﺷﯿﺮﮐﺎﮐﺎﺋﻮ رو دادم دﺳﺖ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ و رو ﻣﺒﻞ دو ﻧﻔﺮه ﮐﻨﺎر ﺣﺎﻣﯽ ﻧﺸﺴﺘﻢ و اﻧﮕﺸﺖ ﻫﺎم رو ﺷﺮوع ﮐﺮدم ﺑﻪ ﺷﮑﺴﺘﻦ ﺻﺪاش ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺣﺎﻣﯽ ﭼﺸﻢ از ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﮕﯿﺮه ﺑﺎ اﺧﻢ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﻨﻪ: ﻧﮑﻦ اون ﻃﻮري دﺧﺘﺮ ﭼﻪ ﻋﺎدﺗﯽ داري ﺑﻪ ﺧﻮدت آﺳﯿﺐ ﺑﺮﺳﻮﻧﯽ؟ ﻣﻦ ﻧﻤﯿﻔﻬﻤﻢ ...
- آﺧﻪ ... ﺻﺪاش رو ﮐﻤﯽ ﭘﺎﯾﯿﻦ آورد و ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد: اﺳﺘﺮس داري؟
- ﺧﯿﻠﯽ ... ﻧﮕﺎﻫﺸﻮن ﮐﻨﯿﺪ ﭼﻪ ﻗﺪر ﺷﺎدن ... ﻧﻤﯽ ﺧﻮام ﻧﺎراﺣﺘﺸﻮن ﮐﻨﻢ ...
- ﻫﻤﺮاز ﻣﻦ اﯾﻨﺠﺎم ﮐﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ اﯾﻦ ﮐﺎر رو ﺑﮑﻨﯿﻢ ... ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻢ ... ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ درﺳﺖ ﻣﯿﺸﻪ ... ﻣﻦ ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﯿﻢ ... ... ﻫﻤﻮن ﻟﺤﻈﻪ دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺑﻐﻠﻢ ﮐﻨﻪ ... ﺑﻐﻠﺶ ﮐﻨﻢ ... ﭼﻪ ﻗﺪر ازش ﻣﻤﻨﻮن ﺑﻮدم ﮐﻪ ﮔﻔﺖ ﻣﯿﺘﻮﻧﯿﻢ ... ﯾﻌﻨﯽ اون روي ﻣﻦ ﺣﺴﺎب ﮐﺮده ... اﯾﻦ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺻﻮرﺗﻢ ﮐﻤﯽ ﺑﺎز ﺑﺸﻪ و ﻟﺒﺨﻨﺪ اون ﭘﻬﻦ ﺗﺮ ...
- ﮐﻮﺷﺎ ﺷﯿﺮت رو ﺑﺨﻮر ﺗﺎ ﻧﺮﯾﺨﺘﻪ ... اﯾﻦ ﺗﺬﮐﺮ رو دادم ﺗﺎ ﺣﻮاس اون دو ﺗﺎ ﮐﻪ ﺑﻪ ﭘﺎزل ﺑﻮد ﺑﻪ ﻣﻦ داده ﺑﺸﻪ ... ﻧﯿﻮﺷﺎ: ﻫﻤﺮاز اﯾﻦ ﭘﺎزل رو ﮐﯽ ﺗﻤﻮم ﻣﯿﮑﻨﯽ؟ ... ﺣﺎﻣﯽ اﯾﻦ ﺑﺎر ﺑﻪ ﺟﺎي ﺗﺬﮐﺮ ﮐﻠﻤﻪ ﺧﺎﻟﻪ ﭼﺸﻢ دو ﺧﺖ ﺑﻪ ﭼﺎﯾﯿﺶ ...
- ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭘﺮﻧﺴﺲ اﯾﻦ روزﻫﺎ ﺧﯿﻠﯽ وﻗﺖ ﻧﺪارم ...
- ﻣﺤﻤﺪ رو دﯾﮕﻪ ﻧﻤﯽ ﺑﯿﻨﯽ ... ﺣﺎﻣﯽ: ﻧﯿﻮﺷﺎ؟! ... ﺧﻮب ﺣﺎﻣﯽ ﺑﻮد دﯾﮕﻪ اﯾﻦ ﺗﺬﮐﺮ ﺑﺮاي ﺑﻪ ﮐﺎر ﺑﺮدن اﺳﻢ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﺪون ﭘﺴﻮﻧﺪ و ﭘﯿﺸﻮﻧﺪ ﺑﻮد ... و اﯾﻨﮑﻪ ﭼﺮا ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺑﻬﺶ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻪ؟ ﺗﻮ دﻟﻢ ﺑﻪ ﺣﺎﻣﯽ زﺑﻮن درازي ﮐﺮدم ... ﺣﺴﻮد ﺧﺎن ...
- اﯾﻦ روزﻫﺎ ﻓﻘﻂ ﺗﻠﻔﻨﯽ ﺑﺎﻫﺎش ﺣﺮف ﻣﯿﺰﻧﻢ اون ﺳﺮ ﮐﺎره ﻣﻨﻢ ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر اﻣﺎ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﺨﺼﻮص ﺳﻼم ﻣﯿﺮﺳﻮﻧﻪ و ﺑﻬﺖ ﻗﻮل ﻣﯿﺪم دوﺑﺎره ﺑﺒﺮﻣﺶ ﺑﺒﯿﯿﻨﺶ ... ﻧﯿﻮﺷﺎ: ﻣﻦ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم اﻣﺸﺐ اوﻧﻬﻢ ﻫﺴﺖ ﻣﺜﻞ اون ﻣﻬﻤﻮﻧﯽ ﮐﻪ اوﻣﺪﯾﻢ ﺧﻮﻧﻪ ات ... ﺣﺎﻣﯽ ﺑﺎ دﺳﺖ ﺑﻪ ﮐﻨﺎرش روي ﻣﺒﻞ اﺷﺎره ﮐﺮد ﺗﺎ ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺑﺸﯿﻨﻪ و ﻧﯿﻮﺷﺎ اﻃﺎﻋﺖ ﮐﺮد و ﺣﺎﻣﯽ ﮔﻔﺖ: ﻧﻪ اﻣﺸﺐ ﻣﺎ ﺧﺎﻧﻮادﮔﯽ دور ﻫﻢ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﯾﻢ ... ﻣﻦ دﻟﻢ ﻏﻨﺞ رﻓﺖ ﺑﺮاي اﯾﻦ ﮐﻠﻤﻪ ﺧﺎﻧﻮاده ﮐﻪ ﻣﻦ ﻫﻢ ﺗﻮش ﺑﻮدم ... ﺣﺎﻣﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﮐﺮد و اﯾﻦ ﯾﻌﻨﯽ ﮐﻪ ﺷﺮوع ﮐﻨﯿﻢ ... ﺣﺎﻣﯽ: ﻧﯿﻮﺷﺎ ﻣﯽ دوﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ ﭼﻪ ﻗﺪر ﺑﺮام ﻣﻬﻤﻪ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﯾﻌﻨﯽ ﻫﻢ ﺗﻮ و ﻫﻢ ﮐﻮﺷﺎ ﺧﻮب زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﯿﺪ درﺳﺘﻪ؟ ﻧﯿﻮﺷﺎ ﮐﻪ ﺣﺎﻻ ﻓﻬﻤﯿﺪه ﺑﻮد ﻣﺎﺟﺮا ﺟﺪﯾﻪ ﺑﺎ ﺗﺮس ﺧﯿﺮه ﺷﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ و ﻣﻦ ﺑﻐﻀﻢ رو ﺑﻪ زور ﻗﻮرت دادم ... اﮔﺮ ﻣﻦ ﮐﻢ ﻣﯿﺎوردم ﻣﻄﻤﺌﻨﺎ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻫﻢ ﻋﮑﺲ اﻟﻌﻤﻠﻬﺎ ﺗﻨﺪي ﻧﺸﻮن ﻣﯿﺪادن ... ﮐﻨﺎر ﻧﯿﻮﺷﺎ ﻧﺸﺴﺘﻢ و ﮐﻮﺷﺎ رو ﻫﻢ روي ﭘﺎم ﻧﺸﻮﻧﺪم ... ﺳﻨﮕﯿﻦ ﺷﺪه ﺑﻮد اﻣﺎ اﯾﻦ ﻃﻮري ﻣﯿﺘﻮﻧﺴﺘﯿﻢ ﻫﺮ ﭼﻬﺎر ﺗﺎﻣﻮن روي ﻣﺒﻞ ﺑﺸﯿﻨﯿﻢ و ﻣﻦ ذﻫﻨﻢ درﮔﯿﺮ ﺑﻮد ﮐﻪ ﯾﻌﻨﯽ ﻧﻤﯿﺸﺪ اﯾﻦ ﺗﺎﺑﻠﻮ ﻫﻤﯿﺸﮕﯽ ﺑﺎﺷﻪ؟ ﻣﻦ: ﻣﻨﻈﻮر ﻋﻤﻮﺗﻮن اﯾﻨﻪ ﮐﻪ ﺧﻮب ﻣﯿﺪوﻧﯿﺪ ﮐﻪ ﻣﺎ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺻﻼح ﺷﻤﺎ رو ﺧﻮاﺳﺘﯿﻢ؟ ﻧﯿﻮﺷﺎ: ﻣﻦ دوﺳﺖ ﻧﺪارم اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ رو ...
- ﻋﺮوﺳﮑﻢ ﻫﯿﭻ ﻣﺸﮑﻠﯽ ﻧﯿﺴﺖ ... ﻣﺎ اﯾﻨﺠﺎﯾﯿﻢ ... ﻫﻤﯿﺸﻪ ﭘﯿﺶ ﺷﻤﺎ ﺗﺎ ﻫﭻ ﻣﺸﮑﻠﯽ ﭘﯿﺶ ﻧﯿﺎد ... ﻣﺎ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﮐﻨﺎر ﻫﻤﯿﻢ ... اﻣﺎ ... ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺗﺮﺳﯿﺪ: اﻣﺎ ﭼﯽ ... ﺗﻮ ﻣﯿﺨﻮاي ﺟﺎﯾﯽ ﺑﺮي؟ ﻣﯿﺨﻮاي ازدواج ﮐﻨﯽ ﻧﻪ؟ اوﻧﻢ ﻧﻤﯿﺨﻮاد ﻣﺎ ﺑﺎﺷﯿﻢ؟ ﮐﻮﺷﺎ ﺑﺎ وﺣﺸﺖ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد ... ﻣﻦ: اي ﺑﺎﺑﺎ ﻧﯿﻮﺷﺎ ... اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ رو ﮐﯽ ﺑﻪ ﺗﻮ ﮔﻔﺘﻪ؟ ﻣﻦ ﺣﺘﯽ ازدواج ﻫﻢ ﺑﮑﻨﻢ ... ﺣﺎﻣﯽ ﭘﺮﯾﺪ ﺗﻮي ﺣﺮﻓﻢ: ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎﺷﯿﺪ ﻫﻤﺴﺮ ﺧﺎﻟﺘﻮن ﺷﻤﺎ رو ﺧﯿﻠﯽ دوﺳﺖ داره ... اﻣﺎ اﻻن اﺻﻼ ﺑﺤﺚ ازدواج ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﻧﯿﺴﺖ ... ﺷﻤﺎ ﻫﺮ دوﺗﻮن اﻧﻘﺪر ﺑﺰرگ و ﻋﺎﻗﻞ ﺷﺪﯾﺪ ﮐﻪ ﺑﺘﻮﻧﯿﺪ ﺷﺮاﯾﻂ رو درك ﮐﻨﯿﺪ ... ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺗﻮ ﺟﺎش ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﺷﺪ و ﺑﺎ اﺧﻢ ﮔﻔﺖ: ﻣﻨﻈﻮرﺗﻮن اﯾﻨﻪ ﮐﻪ اون ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ﻧﻪ؟ ﻣﻦ: اون ﭼﯿﻪ ﻧﯿﻮﺷﺎ ...
- اون ... اوﻧﻪ ... ... وﻗﺘﯽ اﯾﻦ ﻃﻮر ﺑﺮاق ﻣﯿﺸﺪ ﺗﻮ ﺻﻮرﺗﻢ دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﻟﭙﺎش رو ﺑﮑﺸﻢ ... ﺣﺎﻣﯽ: ﻧﯿﻮﺷﺎ ﻧﺬار ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ادب ﯾﺎدت رﻓﺘﻪ ... ... ﺑﺎ اﻟﺘﻤﺎس ﺑﻪ ﺻﻮرت ﺣﺎﻣﯽ ﺧﯿﺮه ﺷﺪم ﺑﻠﮑﻪ اﯾﻦ اﺧﻢ ﻫﺎ رو از ﻫﻢ ﺑﺎز ﮐﻨﻪ ... اﻻن ﺟﺎش ﻧﺒﻮد ... ﻧﯿﻮﺷﺎ دﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﯿﻨﻪ ﻧﺸﺴﺖ ... ﻣﻦ دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﻣﻮﻫﺎي ﺧﻮﺷﮕﻠﺶ ﮐﺸﯿﺪم: ﻧﯿﻮﺷﺎ ... ﻣﻦ وﻗﺘﯽ ﺳﻪ ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮدم ﭘﺪرم رو از دﺳﺖ دادم ... ﻓﻮت ﭘﺪرم ﯾﮑﯽ از ﺑﺪﺗﺮﯾﻦ اﺗﻔﺎﻗﻬﺎي زﻧﺪﮔﯽ ﻣﻦ ﺑﻮد ... ﺣﺘﯽ اﮔﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﻪ ﯾﺎدش ﻧﯿﺎرم ... ﮐﻮﺷﺎ ﮐﻪ از ﻧﯿﻮﺷﺎ ﻫﻢ اﺧﻢ آﻟﻮد ﺗﺮ ﺑﻮد از روي ﭘﺎم ﭘﺎﯾﯿﻦ اوﻣﺪ و ﻧﺸﺴﺖ روي ﻣﺒﻞ رو ﺑﻪ رو ... دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺟﻠﻮش رو ﺑﮕﯿﺮم ... دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﮐﻨﺎرم ﺑﺎﺷﻪ ... اﻣﺎ ﻧﻤﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﮔﯿﺮ ﺑﺪم ﺑﻬﺶ ... ﮐﻮﺷﺎ: ﭘﺪر ﻣﺎ ﻫﻢ ﻧﯿﺴﺖ ﻋﯿﻦ ﺗﻮ ﻫﻤﺮاز ...
- ﻧﻪ ﻋﺰﯾﺰ ﺗﺮﯾﻨﻢ ... ﭘﺪر ﻣﻦ ﻓﻮت ﮐﺮده ... اﻻن ﮐﻨﺎر ﻣﺎدر ﺷﻤﺎﺳﺖ ... ﮐﻨﺎر ﻣﺎدر ﻣﻦ ... اﻣﺎ ﭘﺪر ﺷﻤﺎﻫﺴﺖ ... اون دوﺳﺖ داره ﮐﻪ ﮐﻨﺎر ﺷﻤﺎ ﺑﺎﺷﻪ ... ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺑﻐﻀﺶ ﺗﺮﮐﯿﺪ: دﯾﺪي ﮔﻔﺘﻢ ﻣﺎ رو ﻧﻤﯿﺨﻮاي ... دﯾﺪي ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪي ... ... آﺧﻪ ﻣﻦ ﭼﯽ ﻣﯿﮕﻔﺘﻢ ... داﺷﺘﻢ ﮐﻢ ﻣﯿﺎوردم ... ﺣﺎﻣﯽ دﺳﺘﺶ رو آروم از ﭘﺸﺖ ﻧﯿﻮﺷﺎ رد ﮐﺮد و ﻣﻦ ﮔﺮﻣﺎي ﮐﻒ دﺳﺘﺶ رو روي ﻣﻮﻫﺎم اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ... اﯾﻦ ﺣﻀﻮر اﻧﮕﺎر ﺗﻤﺎم اﯾﻦ ﯾﺦ ﮐﺮدﮔﯽ ﻫﺎي رگ ﻫﺎ م رو از ﺑﯿﻦ ﺑﺮد ... ﺣﺎﻣﯽ ﺑﺎ ﻟﺤﻦ ﭘﺮ از ﺻﻼﺑﺘﺶ: ﻧﯿﻮﺷﺎ ﮔﺮﯾﻪ ﻧﮑﻦ ... ﺗﻮ و ﮐﻮﺷﺎ ﻋﺰﯾﺰ ﺗﺮﯾﻦ ﭼﯿﺰي ﻫﺴﺘﯿﺪ ﮐﻪ ﻣﺎ دارﯾﻢ ... ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻫﻢ ازﺗﻮن ﺧﺴﺘﻪ ﻧﯿﻤﺸﯿﻢ ... ﭼﻪ ﻃﻮر ﻣﻤﮑﻨﻪ آدم از ﻋﺰﯾﺰ ﺗﺮﯾﻨﺶ ﺧﺴﺘﻪ ﺑﺸﻪ ... ﻧﻤﯽ ﺑﯿﻨﯽ ﺧﺎﻟﺖ ﯾﺎ اﯾﻦ ﺣﺮف ﻧﺎراﺣﺖ ﻣﯿﺸﻪ؟ ... ﻣﻦ اﻋﺘﺮاف ﮐﺮدم ﮐﻪ اﻻن اﯾﻦ ﻟﺤﻦ ﭘﺮ ﺻﻼﺑﺖ ﻧﯿﺎز ﺑﻮد ... ﻟﺤﻨﯽ ﮐﻪ اﻧﮕﺎر ﻫﺮ ﮐﻠﻤﻪ اي ﮐﻪ ﺑﺎﻫﺎش ﻋﻨﻮان ﻣﯿﺸﺪ ﺣﻘﯿﻘﺖ ﻣﺤﺾ ﺑﻮد و اﻃﻤﯿﻨﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻫﺮ ﮔﺰ از ﺑﯿﻦ ﻧﻤﯿﺮﻓﺖ ... ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎي اﺷﮑﯿﺶ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ: ﻫﻤﺮاز ﺗﻮ ﻗﻮل دادي ...
- ﻣﻦ ﺑﻬﺘﻮن ﻗﻮل دادم ﻫﻤﯿﺸﻪ ازﺗﻮن ﻣﺤﺎﻓﻈﺖ ﮐﻨﻢ ... ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﺳﺮ ﺣﺮﻓﻢ ﻫﺴﺘﻢ ... ... ﺻﺪام از ﺑﻐﺾ ﻣﯿﻠﺮزﯾﺪ ... ﮐﻮﺷﺎ اون روﺑﻪ رو ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و اﺧﻢ آﻟﻮد ﮔﺎرد ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد و ﻣﻦ ﺑﺎل ﺑﺎل ﻣﯿﺰدم ﺑﺮم ﺑﻐﻠﺶ ﮐﻨﻢ ﻣﯽ ﺗﺮﺳﯿﺪم دﯾﮕﻪ دوﺳﺘﻢ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ... اﻧﮕﺸﺘﻬﺎي ﺣﺎﻣﯽ آروم ﻻي ﻣﻮﻫﺎم ﺣﺮﮐﺖ ﮐﺮدن ... ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ ... ﭼﺸﻢ ﻫﺎش رو ﺑﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪ اﻃﻤﯿﻨﺎن دادن ﯾﻪ ﺑﺎر ﺑﺎز و ﺑﺴﺘﻪ ﮐﺮد. ﺑﺎ اﻟﺘﻤﺎس ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم زﯾﺮ ﻟﺐ ﮔﻔﺖ: ﻧﮕﺮان ﻧﺒﺎش ... و اون ﺣﺮﮐﺖ اﻧﮕﺸﺘﻬﺎ آرام ﺑﯿﻦ ﻣﻮﻫﺎم ﺑﺮاي ﻣﻦ ﯾﻌﻨﯽ اﯾﻨﮑﻪ ﻗﺮار ﻧﯿﺴﺖ ﻫﯿﭻ اﺗﻔﺎﻗﯽ ﺑﯿﻮﻓﺘﻪ ... ﺣﺎﻣﯽ: ﮐﻮﺷﺎ ﻋﻤﻮ ﺟﺎن ﭼﺮا اوﻧﺠﺎ ﻧﺸﺴﺘﯽ؟
- ﻣﻦ ﻧﻤﯿﺨﻮام ... ﻣﻦ ﻣﯿﺨﻮام ﻫﯿﻦ ﻃﻮري زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﻢ ... ﻣﻦ اﺻﻼ ﻣﯿﺨﻮام ﺑﯿﺎم ﭘﯿﺶ ﻫﻤﺮاز ... ﺣﺎﻣﯽ: ﺗﻮ دﯾﮕﻪ ﻣﺮدي ﺷﺪي ... ﮔﻮش ﮐﻨﯿﺪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ... ﺣﺎﻣﺪ ﭘﺪر ﺷﻤﺎﺳﺖ ... ﮐﻮﺷﺎ: ﻧﯿﺴﺖ ... ﺣﺎﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﺟﻮاب ﺑﺪه ﮐﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻢ: ﮐﻮﺷﺎ ... اﯾﺸﻮن ﭘﺪر ﺷﻤﺎﺳﺖ ... اون ﺷﻤﺎ رو دوﺳﺖ داره ... ﻧﯿﻮﺷﺎ: ﻧﺪاره ... اﮔﻪ داﺷﺖ وﻗﺘﯽ ﻣﺎﻣﺎن ﻣﺮد ﻣﯿﻮﻣﺪ ... دﺳﺘﻢ رو ﮔﺬاﺷﺘﻢ روي ﺷﻮﻧﻪ ام دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﻫﺮ ﭼﯽ اﻃﻤﯿﻨﺎن داﺳﺘﻢ رو ﺑﻬﺶ ﺗﺰرﯾﻖ ﮐﻨﻢ: ﺣﺘﻤﺎ ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻪ ... ﺑﺬارﯾﺪ ﺧﻮدش ﺑﺮاﺗﻮن ﺗﻮﺿﯿﺢ ﺑﺪه ... ﮐﻮﺷﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و داد زد: ﻧﻤﯿﺨﻮام ... ﺣﺎﻣﯽ ﺑﺎ ﻟﺤﻦ ﻣﺤﮑﻢ اﻣﺎ آروﻣﺶ: ﮐﻮﺷﺎ ... ﻣﻦ ﮐﻪ اﯾﻦ ﺑﺎر ﭼﺸﻤﺎم ﮐﺎﻣﻼ ﺧﯿﺲ ﺑﻮد: ﮐﻮﺷﺎ ... اي ﮐﺎش ﭘﺪر ﻣﻦ زﻧﺪه ﺑﻮد ... اي ﮐﺎش ﯾﻪ روزي ﺑﻌﺪ از ﺗﻤﺎم اﯾﻦ ﺳﺎﻟﻬﺎ از اون در ﺗﻮ ﻣﯿﻮﻣﺪ ... ﻧﯿﻮﺷﺎ: ﺣﺘﯽ اﮔﻪ ﺗﺮﮐﺖ ﮐﺮده ﺑﻮد ... اﺷﮑﻢ روي ﮔﻮﻧﻪ ام ﻏﻠﻄﯿﺪ: ﮐﺎش ﺗﺮﮐﻢ ﮐﺮده ﺑﻮد ... اون وﻗﺖ ﻣﻦ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮدم ﺑﺮﮔﺮده ... ﮐﻮﺷﺎ ﮐﻪ دﯾﺪ دارم ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ اوﻣﺪ و ﺧﻮدش ﻫﻢ ﺷﺮوع ﮐﺮد ﺑﻪ ﮔﺮﯾﻪ ... ﻣﺤﮑﻢ ﺑﻐﻠﺶ ﮐﺮدم ... ﮐﻮﺷﺎ: ﺑﻬﺶ ﺑﮕﻮ ﻧﯿﺎد ... ﻣﺎ ﻗﻮل ﻣﯿﺪﯾﻢ ﺑﭽﻪ ﻫﺎي ﺧﻮﺑﯽ ﺑﺎﺷﯿﻢ دﯾﮕﻪ اذﯾﺖ ﻧﮑﻨﯿﻢ ... ﻧﯿﻮﺷﺎي ﮔﺮﯾﺎن: ﮐﻮﺷﺎ راﺳﺖ ﻣﯿﮕﻪ ... ﺣﺎﻣﯽ اﯾﻦ ﺑﺎر ﻧﯿﻮﺷﺎي ﮔﺮﯾﺎن رو ﻣﺤﮑﻢ ﺑﻐﻞ ﮐﺮد: ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺟﺎن ... اون ﻓﻘﻂ ﻣﯿﺨﻮاد ﺷﻤﺎ رو ﺑﺒﯿﻨﻪ ... ﻧﻤﯽ ﺧﻮاد ﺟﺎﯾﯽ ﺑﺒﺮﺗﺘﻮن ... ﻣﯽ ﺧﻮاد ﻓﻘﻂ ﺑﺎﻫﺎﺗﻮن ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻪ ... ﮐﻮﺷﺎ اﺷﮑﻬﺎش ﭘﯿﺮاﻫﻨﻢ رو ﺧﯿﺲ ﮐﺮد ... ﻣﻦ ﺻﻮرﺗﺶ رو از ﺗﻮي ﺑﻐﻠﻢ ﺑﯿﺮون آوردم: ﻣﺎ ﺑﺎرﻫﺎ ﺑﺎﻫﻢ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮدﯾﻢ ... ﻗﺮار ﺷﺪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﻬﻢ اﻃﻤﯿﻨﺎن داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﻢ ... ﻧﯿﻮﺷﺎ: وﻟﯽ اﻻن ﺗﻮ داري از اون ﺣﻤﺎﯾﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ ...
- ﻣﻦ از ﺷﻤﺎ ﺣﻤﺎﯾﺖ ﻣﯿﮑﻨﯿﻢ ... ﺷﻤﺎ دوﺗﺎ ﻫﻨﻮز ﮐﻮﭼﻮﻟﻮﯾﯿﺪ ﻧﻤﯿﺪوﻧﯿﺪ ﭼﻪ ﻗﺪر زﯾﺒﺎﺳﺖ ﮐﻪ آدم ﭘﺪرش ﭘﯿﺸﺶ ﺑﺎﺷﻪ ... اﻻن ﻣﻦ دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ ﭘﺪرم ﭘﯿﺸﻢ ﺑﻮد ... اون وﻗﺖ ﻫﻤﯿﺸﻪ ازم دﻓﺎع ﻣﯽ ﮐﺮد ... ﻋﯿﻦ ﺗﻮ ﻗﺼﻪ ﻫﺎ ... اون وﻗﺖ ﻣﻦ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﺗﻨﻬﺎ ﻧﺒﻮدم ... ﻫﯿﭻ وﻗﺖ از آدم ﺑﺪا ﻧﻤﯽ ﺗﺮﺳﯿﺪم ... ﺗﻤﺎم ﺑﺪﻧﻢ درد ﻣﯿﮑﺮد ... ﺳﺎﻋﺘﻬﺎ ﮔﺮﯾﻪ ﮐﺮدن و ﺑﺤﺚ ﮐﺮدن ﺑﺎﻫﺎﺷﻮن ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪه ﺑﻮد ﮐﻤﯽ ﮐﻮﺗﺎه ﺑﯿﺎن ... اﻣﺎ ﺧﻮدﻣﻢ داﺷﺘﻢ ﻣﯿﺘﺮﮐﯿﺪم ... روﺷﻮن رو ﮐﺸﯿﺪم ﮐﻪ دوﺗﺎﯾﯽ ﺑﺪون ﺷﺎم روي ﺗﺨﺖ ﻣﻦ ﺧﻮاﺑﺸﻮن ﺑﺮده ﺑﻮد ... ﻧﻤﯿﺨﻮاﺳﺘﻦ ﺑﺮن ﺧﻮﻧﻪ ... ﻣﯽ ﺗﺮﺳﯿﺪن ﺣﺎﻣﺪ ﺑﺒﺮﺗﺸﻮن و ﻣﻦ رو دﯾﮕﻪ ﻧﺒﯿﻨﻦ ... اﺗﺎق ﺗﺎرﯾﮏ ﺑﻮد و ﻣﻦ روي ﺳﺮ ﻫﺮ دوﺷﻮن رو ﻧﻮازش ﻣﯿﮑﺮدم ... ﮐﻮﺷﺎ ﻫﻨﻮز رد اﺷﮏ روي ﺻﻮرﺗﺶ ﺑﻮد ... ﺳﺎﯾﻪ ﺑﻠﻨﺪي اﻓﺘﺎد روي ﺳﺮم ... ﺻﻮرﺗﻢ رو ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﭼﺎر ﭼﻮب در ﭼﺮﺧﻮﻧﺪم ﮐﻪ ﻗﺎﻣﺖ ﺑﻠﻨﺪ ﺣﺎﻣﯽ ﺗﻮش ﺑﻮد ... آﻫﺴﺘﻪ ﺑﻬﻢ ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪ ... ﮐﻨﺎر ﺗﺨﺖ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ دو زاﻧﻮ ﻧﺸﺴﺖ: ﺧﻮاﺑﯿﺪن؟
- ﺑﺎ ﺗﺮس و ﮔﺮﯾﻪ ... ﺑﻪ ﻧﻈﺮﺗﻮن ﮐﺎرﻣﻮن درﺳﺘﻪ؟ ﺻﻮرﺗﺶ رو ﺑﻬﻢ ﻧﺰدﯾﮏ ﮐﺮد ... ﻋﻄﺮ ﻧﻔﺲ ﻫﺎش رو از ﻧﺰدﯾﮏ اﺣﺴﺎس ﻣﯿﮑﺮدم: اﻟﺒﺘﻪ ... ﯾﮑﻢ ﻃﻮل ﻣﯿﮑﺸﻪ اﻣﺎ درﺳﺖ ﻣﯿﺸﻪ ... ﺑﺎ ﺑﻐﺾ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم: ﻧﮑﻨﻪ دﯾﮕﻪ دوﺳﺘﻢ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻦ؟ ﺗﻮ ﺗﺎرﯾﮑﯽ اﺗﺎق ﭼﺸﻢ ﻫﺎش رو ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮب ﻧﻤﯽ دﯾﺪم ... دﺳﺘﺶ رو آروم ﺑﺎﻻ آورد و اﻧﮕﺸﺖ اﺷﺎره اش رو از زﯾﺮ ﻣﻮﻫﺎم آروم روي رگ ﮔﺮدﻧﻢ ﮐﺸﯿﺪ ... ﺧﻮن ﻣﻨﺠﻤﺪ ﺷﺪه ﺗﻮي رﮔﻬﺎم اﻧﮕﺎر دوﺑﺎره ﺑﻪ ﺟﺮﯾﺎن اﻓﺘﺎد ... از درون ﻣﯿﻠﺮزﯾﺪم ... ﺻﺪاش زﻣﺰﻣﻪ ﮔﻮﻧﻪ ﺑﻮد: ﻣﮕﻪ ﻣﯿﺸﻪ ﺗﻮ رو دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺖ ... ... اﯾﻦ ﺻﺪا اﯾﻦ ﻧﮕﺎه ﺑﺮاي ﻣﻦ آراﻣﺶ ﺑﻮد ... اﯾﻦ ﻧﮕﺎه ﮐﻪ ﻣﺜﻞ ﻧﻢ ﺑﺎرون ﺑﻮد ﺑﺎ اﯾﻦ ﺑﺮق ﭘﺮ اﺷﺘﯿﺎق ﺣﺘﯽ ﺗﻮ ﺗﺎرﯾﮑﯽ ﻫﻢ ﻣﺸﺨﺺ ﺑﻮد ... ﺣﺎﻻ ﻋﻼوه ﺑﺮ اﻧﮕﺸﺘﺶ ﺻﺪاش ﻫﻢ ﻧﻮازﺷﻢ ﻣﯿﮑﺮد: ﻫﻤﺮاز ... زﯾﺮ ﻟﺐ ﺑﻠﻪ اي ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ ﺧﻮدم ﻫﻢ ﺑﻪ زور ﺷﻨﯿﺪم ...
ادامه دارد...
.. ﭘﺪرم ... ﭘﺪرم ﻫﯿﭻ ﺟﻮره ﺑﺎ ﻣﻦ ﮐﻨﺎر ﻧﻤﯿﻮﻣﺪ ... اون ﻋﻤﺎرت ﺑﺮاي ﻣﻦ ﺟﺎﯾﯽ ﺑﺮاي ﺧﻮاب وﺑﻮد ﻓﻘﻂ ... ﻟﺞ ﻣﯿﮑﺮدم ﺑﺎ اﮐﺒﺮ ﺧﺎن اﻧﺘﻈﺎم ﮐﻪ دﻧﯿﺎ رو ﺗﮏ ﺑﻌﺪي ﻣﯿﺪﯾﺪ ... ﮔﯿﺮ داد ﺑﻬﻢ ... ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد ... آﺑﺮوش ﺑﻪ ﻗﻮل ﺧﻮدش در ﺧﻄﺮ ﺑﻮد ... ﻣﻦ ﺑﻪ دﻧﺒﺎﻟﻪ ﯾﻪ ﺟﻮ ﻣﺤﺒﺖ ﺑﻮدم ... ﯾﻪ ﭘﺪر ...
- ﻫﻤﻮن ﭘﺪري ﮐﻪ ﻗﺮار ﺑﻮد ﺑﺮاي ﺑﭽﻪ ﻫﺎﺗﻮن ﺑﺎﺷﯿﺪ دﯾﮕﻪ؟
- اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر ﺗﺼﺎدﻓﯽ دﯾﺪﻣﺶ ... ﺑﺎ اون ﻣﺤﻠﻪ ﻧﺎ آﺷﻨﺎ ﺑﻮدم ... دوﺳﺘﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺮه دﻧﺒﺎﻟﻪ دﺧﺘﺮ ﻋﻤﻪ اش ﮐﻪ ﻋﺎﺷﻘﺶ ﺑﻮد ... دﺧﺘﺮ ﻋﻤﻪ اش ﺑﺎ ﯾﻪ ﭘﺮي از ﻣﺪرﺳﻪ اوﻣﺪ ﺑﯿﺮون ... ﻫﯿﭻ زﻧﯽ ﺑﻌﺪ از اون ﺑﻪ زﯾﺒﺎﯾﯽ رﻫﺎ ﻧﺒﻮد ... دﺳﺘﺎم ﻣﺒﻞ ﮐﺎﻧﺎﭘﻪ رو ﭼﻨﮓ زد ... اﯾﻦ ﻃﻮر ﺷﺎﯾﺪ ﻟﺮزﺷﺸﻮن ﮐﻤﺘﺮ ﺑﺸﻪ ... ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ اي ﻧﮕﺬﺷﺖ ﮐﻪ اﻧﮕﺸﺖ ﻫﺎم از اون ﺣﺎﻟﺖ ﻣﻨﻘﺒﺾ در اوﻣﺪن ... ﺑﺎ ﻟﻤﺲ ﺳﺮاﻧﮕﺸﺘﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ اﯾﻦ روزﻫﺎ ﺧﻮب ﺑﻠﺪ ﺑﻮدن ﻣﻦ رو ﭼﻪ ﻃﻮر آروم ﮐﻨﻦ ... ﺳﺮاﻧﮕﺸﺘﻬﺎم اﻧﮕﺎر ﺗﻮ اﻣﻦ ﺗﺮﯾﻦ ﺟﺎي دﻧﯿﺎ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻦ ... ﺳﺮم رو ﭼﺮﺧﻮﻧﺪم ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺻﺎﺣﺐ اون آراﻣﺶ ... ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﻧﮕﺮان داﺷﺖ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد ... اﯾﻦ ﻧﮕﺎه و اﯾﻦ اراﻣﺶ ارﺗﺒﺎط ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ داﺷﺘﻦ ﺑﺎ ﻗﻠﺐ در ﺗﭙﺶ ﻣﻦ ...
- ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ اوﻟﺶ ﯾﻪ ﺑﺎزي ﺑﻮد اﻧﮕﺎر ... رﻫﺎ ﮐﻮﭼﯿﮏ ﺑﻮد ... ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻮﭼﯿﮏ رﯾﺎ،ﺳﺎده ﺑﻮد ... ﭘﺪرم ﭘﺎش رو ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد رو ﮔﻠﻮم ... اﺻﺮارش ﺑﻪ روﯾﺎ ﺑﻮد ... ... اﻧﮕﺸﺘﻬﺎم ﯾﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﻓﺸﺮده ﺷﺪن ...
- ﻣﻦ ... روﯾﺎ از ﺳﺮم زﯾﺎد ﺑﻮد ... اﻣﺎ ... اون روز ... ﻣﻦ ﻣﺘﺎﺳﻔﻢ ﻫﻤﺮاز ... ﻓﻘﻂ ﻓﮑﺮم ﺑﻪ اون دﺧﺘﺮك ﻫﯿﺠﺎن زده اي ﮐﻪ ﯾﻪ ﻣﺎه ﺑﻮد ﺑﺎ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﭘﺸﺖ ﮔﻮﺷﯽ ﺑﺎﻫﺎم ﺣﺮف ﻣﯿﺰد رﻓﺖ ... دﺳﺖ آزادم رو ﺟﻠﻮي دﻫﻨﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ: ﺑﯿﭽﺎره ﺧﻮاﻫﺮم ...
- ﻣﻦ ﻫﻤﻪ رو ﺑﺪﺑﺨﺖ ﮐﺮدم ... ﺧﻮدم رو ... ﭘﺪرم رو رﻫﺎ رو ...
- ﻣﻦ رو ... ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ... ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻧﻤﯿﺒﺨﺸﻤﺖ ... ﻟﺮزش ﺻﺪاش ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺷﺪ: ﺧﻮﻧﻤﻮن ﻗﺸﻘﺮق ﺷﺪ ... ﯾﻪ دﺧﺘﺮك51 ﺳﺎﻟﻪ ﮐﻪ ﺧﻮب ﻫﯿﭻ ... ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺷﺪ ... ]["COLOR="Redاﺣﺴﺎس آدم ﻫﺎي ﺑﺮﻧﺪه رو داﺷﺘﻢ وﻗﺘﯽ ﺟﻠﻮم ﻣﺜﻞ ﺧﯿﺎل و ارزو ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدو ﻫﻤﻪ ﺗﻌﺮﯾﻒ ﻣﯿﮑﺮدن از زﯾﺒﺎﯾﯿﺶ و وﻗﺘﯽ ﻫﻤﻪ از اﮐﺒﺮ ﺧﺎن رﯾﺸﻪ ﺧﺎﻧﻮادﮔﯽ ﻋﺮوﺳﺶ رو ﻣﯿﭙﺮﺳﯿﺪن اون ﺟﻮاﺑﯽ ﻧﺪاﺷﺖ ... اﺷﮑﺶ اﻓﺘﺎد روي ﺷﻠﻮار ﺧﺎﮐﺴﺘﺮي رﻧﮕﺶ: ﻣﺸﮑﻞ ﻣﺎ ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﻌﺪ از ﻋﺮوﺳﯽ ﺷﺮوع ﺷﺪ ... ﯾﻪ ﻋﺮوﺳﮏ ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻢ ﺑﻮد ... ﻫﻤﺮاز ... رﻫﺎ ﺻﺮﻓﺎ ﯾﻪ ﻋﺮوﺳﮏ ﺑﻮد ... زﯾﺎدي ﺳﺎده ﺑﻮد ... ﻣﻬﺮﺑﻮن ﺑﻮد ... اﻣﺎ ... ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ زﯾﺎد ﺑﻬﺶ اﻋﺘﻤﺎد ﮐﻨﻢ ... رﻓﺘﺎرﻫﺎش ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻮاده ﻣﺎ ﺟﻮر در ﻧﻤﯿﻮﻣﺪ ... ﻣﻦ داﺷﺘﻢ ﻓﻮق ﻣﯿﺨﻮﻧﺪم ... ﺣﺘﯽ ﺣﺎﺿﺮ ﻧﻤﯿﺸﺪ دﯾﭙﻠﻤﺶ رو ﺑﮕﯿﺮه ﺑﺮاش ﻣﻌﻠﻢ ﻣﯿﮕﺮﻓﺘﻢ ... از زﯾﺮ دﺳﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﻫﺎش ﻣﺤﮑﻢ دﻫﻨﻢ رو ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم ﻧﺎﻟﯿﺪم: ﻣﮕﻪ ﻗﺒﻠﺶ ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﯽ ...
- ﺷﻨﺎﺧﺘﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... ازش ... ﺑﻪ ﺧﺪا ﻧﻤﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ اﯾﻦ ﻃﻮر ﺑﺸﻪ ... اﺻﻼ ﻓﮑﺮش رو ﻫﻢ ﻧﻤﯿﮑﺮدم ... ﻫﺮﭼﯽ ﻣﯿﮕﺬﺷﺖ اون ﺗﺎﺛﯿﺮ زﯾﺒﺎﯾﯽ ﻫﻢ از ﺑﯿﻦ ﻣﯿﺮﻓﺖ ... ﯾﻌﻨﯽ ﺑﻌﺪ ﺷﺶ ﻣﺎه اون زﯾﺒﺎﯾﯽ ﻫﻢ ﺑﺮام ﮐﺸﺶ رو از دﺳﺖ داد ... ﻫﻤﺮاز ﻣﺎ ﯾﻪ ﺣﺮف ﻣﺸﺘﺮك ﻫﻢ ﺑﺎﻫﻢ ﭘﯿﺪا ﻧﻤﯽ ﮐﺮدﯾﻢ ... اﺷﺘﺒﺎه ﺑﺮداﺷﺖ ﻣﯿﮑﺮد ... ﺑﺎ زﻧﻬﺎي ﻓﺎﻣﯿﻞ ﺑﻪ ﺟﺎي ﯾﺎد ﮔﺮﻓﺘﻦ رﻗﺎﺑﺖ ﻣﯿﮑﺮد ... ﺑﭽﻪ ﺑﻮد ... ﺑﺎردار ﺷﺪ ... دو ﺳﺎل ﺑﻌﺪش ﺑﺎزﻫﻢ ﺑﺎردار ﺷﺪ ... دﯾﮕﻪ ازش ﭼﯿﺰي ﺑﺎﻗﯽ ﻧﻤﻮﻧﺪه ﺑﻮد ... اﻓﺴﺮدﮔﯽ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ... اون ﺧﻮﻧﻪ ... ﻫﻤﺮاز ﻧﻤﯿﺨﻮام ﺧﻮدم رو ﺗﻮﺟﯿﺢ ﮐﻨﻢ اﻣﺎ ... ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺷﺪه ﺑﻮد اﺟﺒﺎر ... اﻟﺘﻤﺎس ﻧﮕﺎﻫﺶ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯿﺸﺪ ﺑﻬﺶ ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﻢ ... روﺷﻨﮏ ﺗﻮ اون دوره وارد ﺷﺪ ... ... ﺑﺎ ﻣﺸﺖ ﮐﻮﺑﯿﺪ ﺑﻪ زاﻧﻮش: ﻟﻌﻨﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ ... ﺑﻪ ﺟﺎي اون زن ﺗﺮﺳﯿﺪه ﺧﻮﻧﻪ ﯾﻪ زن ﺳﺮ ﺣﺎل ﭘﺮ ﺣﺮف ﮐﻪ ﻣﯽ ﺷﺪ ﺑﺎﻫﺎش ﺧﻮش ﮔﺬروﻧﺪ ﺑﻮد ... ﺑﻪ ﺧﻮدش ﻣﯿﺮﺳﯿﺪ ... زﯾﺒﺎﯾﺶ ﯾﻪ دﻫﻢ رﻫﺎ ﻫﻢ ﻧﺒﻮد اﻣﺎ ﻫﻤﻪ ﮐﺎر ازش ﺑﺮ ﻣﯿﻮﻣﺪ. و زﺑﻞ ﺑﻮد ... از ﻣﻦ ﺑﺰرﮔﺘﺮ ﺑﻮد اﻣﺎ ﺑﺮام ﻣﻬﻢ ﻧﺒﻮد ... ﻧﺸﺴﺖ زﯾﺮ ﭘﺎم ... ﺧﻮﻧﻪ دو ﺗﺎ ﺑﭽﻪ ﺑﻮدن ﮐﻪ دوﺳﺘﺸﻮن داﺷﺘﻢ اﻣﺎ ﻏﺮ ﻏﺮﻫﺎي ﭘﺪرم ﺑﻮد ﻟﻌﻨﺘﻬﺎي ﻣﺎدرم ... ﺑﭽﻪ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯿﮑﺮدن و ﻣﻦ رو دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻦ ... زﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ دﯾﻮار ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﻓﺮﻗﯽ ﻧﻤﯽ ﮐﺮد و ﺑﯿﺮون زﻧﯽ ﮐﻪ ... ﮔﺮﯾﻪ اش ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺷﺪ و ﻣﻦ ... ﺣﺲ ﮐﺮدم اﺑﺮاز وﺟﻮد ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺷﺎﯾﺪ ﻫﯿﭻ ارﺗﺒﺎﻃﯽ ﺑﻪ ﺑﺮادرش ﻧﺪاﺷﺖ ... ]/[
- رﻓﺘﻨﻢ ﺑﺎ روﺷﻨﮏ اﺷﺘﺒﺎه ﺑﻮد اﻣﺎ ﭼﺎره اي ﻧﺒﻮد ... ﭘﺪرم ... رﻫﺎ ... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ...
- ده ﺳﺎل ... ده ﺳﺎل ﺑﺎ روﺷﻨﮏ ﺧﺎﻧﻮﻣﺘﻮن ﺑﻬﺖ ﺧﻮش ﮔﺬﺷﺖ؟
- ﻫﺮ ﭼﯽ ﻣﯿﺨﻮا ﺑﮕﯽ ﺑﮕﻮ ... اﺻﻼ ﺑﯿﺎ ﺑﺰن ﺗﻮي دﻫﻨﻢ ﻋﻮض ﺗﻤﺎم اون ﺳﺨﺘﯽ ﻫﺎي رﻫﺎ ... اﻣﺎ ﻫﻤﺮاز ...
- اﻣﺎ ﭼﯽ؟ واﻗﻌﺎ دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاد ﺑﺪوﻧﻢ اﻣﺎ ﭼﯽ؟ ﺧﻮدت دﺧﺘﺮ داري ... ﺣﺘﯽ اﮔﺮ ﺣﺎﻻ ﮐﻪ داره ﺧﺎﻧﻮم ﻣﯿﺸﻪ ﯾﻪ ﺑﺎر ﻫﻢ ﻣﻮﻫﺎش رو ﻧﻮازش ﻧﮑﺮده ﺑﺎﺷﯽ ... ﻣﯽ ﻓﻬﻤﯽ ﺑﺎ ﺧﻮاﻫﺮ ﻣﻦ ﭼﻪ ﮐﺮدي ...
- ﺑﻪ اون ﺧﺪاﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﻻي ﺳﺮ ﺷﺎﻫﺪه ﻣﻦ ﺗﻘﺎص رﻫﺎ رو ﭘﺲ دادم ... ﻫﻨﻮزم دارم ﭘﺲ ﻣﯿﺪم ...
- ﻻﺑﺪ روﺷﻨﮏ ﺧﺎﻧﻮم ﻗﺎﻟﺘﻮن ﮔﺬاﺷﺖ ...
- ﻫﻤﺮاز ... ﻣﻦ ﺑﻪ اوﻧﺎ اﺣﺘﯿﺎج دارم ... اوﻧﻬﺎ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻣﻦ ... ... دﯾﮕﻪ ﺳﻌﯽ ﻧﮑﺮدم ﺑﻐﻀﻢ رو ﺑﺨﻮرم: ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ... ﻫﯿﭻ وﻗﺖ رﻫﺎ رو دوﺳﺖ داﺷﺘﯽ ...
- ﮐﺎش ﯾﮑﻢ ﻻﯾﻖ دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﺶ ﺑﻮدم ... ... ﺻﺪاي ﺑﻠﻨﺪ ﻫﻖ ﻫﻖ ﮔﺮﯾﻪ ام ﺗﻮ ﻏﺮق ﺷﺪ در ﺑﻮدن ﺣﺎﻣﯽ ﺗﺮﯾﻦ ﺣﺎﻣﯽ ...
- ﺑﻬﺘﺮي؟ ﭼﺸﻤﺎﯾﯽ ﮐﻪ درﺳﺖ ﺑﺎز ﻧﻤﯿﺸﺪن رو از ﻧﻮر ﻗﺮﻣﺰ رﻧﮓ ﺗﺎﺑﻠﻮي ﻣﻐﺎزه روﺑﻪ رو ﮐﻪ ﺧﺎﻣﻮش روﺷﻦ ﻣﯿﺸﺪ ﺑﻪ اون ﺧﺎﮐﯽ رﻧﮕﻬﺎي ﭘﺮ ﺳﺌﻮال ﭼﺮﺧﻮﻧﺪم ... ﺻﺪام ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻫﻖ زدن ﻫﺎم ﮐﻤﯽ دو رﮔﻪ ﺑﻮد: ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ... ﺑﻪ در ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺗﮑﯿﻪ داد دﺳﺘﺶ ﻣﺸﺖ ﺑﻮد روي زاﻧﻮش: ﻫﻤﺮاز ... اي ﮐﺎش ﮐﺎري از ﻣﻦ ﺑﺮ ﻣﯿﻮﻣﺪ ... ﺑﺎ اﻧﮕﺸﺖ اﺷﺎره و ﺷﺼﺘﻢ ﭼﺸﻤﺎم رو ﻣﺎﻟﯿﺪم: ﺷﻤﺎ ﻫﺮ ﮐﺎري ازﺗﻮن ﺑﺮ ﻣﯿﻮﻣﺪ اﻧﺠﺎم دادﯾﻦ ... ﺣﺎﻣﺪﻋﺎﺷﻖ ﺷﺪه ﺑﻮده دﯾﮕﻪ ﻣﻦ ﭼﯽ ﺑﮕﻢ ...
- ﺧﻮدت ﻫﻢ ﻣﯿﺪوﻧﯽ ﻫﻤﻪ ﺣﺮﻓﺶ اﯾﻦ ﻧﺒﻮد ... ﺧﯿﻠﯽ ﺣﺮﻓﻬﺎي دﯾﮕﻪ ﻫﻢ ﺷﺎﯾﺪ داﺷﺖ ﺑﮕﻪ ...
- ﺷﺎﯾﺪﻫﺎ دردي از ﻣﻦ دوا ﻧﻤﯿﮑﻨﻦ ﻫﻤﻮن ﻃﻮر ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﻫﺎ ﻫﻢ در ﻣﺎﻧﯽ ﻧﺒﻮدن ... ﺑﺎﯾﺪ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ اﻧﮕﺎر اﯾﻦ وﺳﻂ ﻓﻘﻂ و ﻓﻘﻂ ﻣﺨﺘﺺ رﻫﺎ ﺑﻮدن و ﺑﺲ ...
- ﻫﻤﻮن ﺑﺎﯾﺪ ﻫﺎ رو ﭘﺪرم ﺳﺎﻟﻬﺎ ﺳﻌﯽ ﮐﺮد ﺑﺮاي ﻣﻦ و ﺣﺎﻣﺪ ﻫﻢ ﺑﺬاره ... ﻣﻦ ﻧﻤﯿﮕﻢ اﯾﺮادي ﺑﺮ روﺣﯿﺎت ﻣﻦ ﯾﺎ ﭘﺪرم وارد ﻧﯿﺴﺖ ﺗﻨﻬﺎ ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﺑﺮاي ﻣﺎ ﻏﯿﺮ ﻗﺎﺑﻞ ﺑﺨﺸﺶ ﺑﻮده و ﻫﺴﺖ ﻣﺮدي ﻫﺴﺖ ﮐﻪ زن داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ و ﭼﺸﻤﺶ ﺑﯿﺮون از ﺧﻮﻧﻪ ﺑﺎﺷﻪ ... ﮐﻼ ﻣﺮدي ﮐﻪ ﮐﻨﺘﺮﻟﯽ روي ﭼﺸﻤﺶ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ...
- ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺧﺎﻃﺮ در ﺗﻤﻮم اﯾﻦ ﺳﺎﻟﻬﺎ ﺑﻪ ﭘﺎداش اﺷﺘﺒﺎه ﺑﺮادرﺗﻮن ﺑﺮاش ﭘﻮل ﻓﺮﺳﺘﺎدﯾﺪ و ازش ﺣﻤﺎﯾﺖ ﮐﺮدﯾﺪ؟
- ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﺑﺎﺑﺖ اﯾﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ از ﻣﻦ دﻟﺨﻮري؟
- دﻟﺨﻮري ﻣﻦ ﭼﻪ اﻫﻤﯿﺘﯽ داري؟ ﮐﻤﯽ ﻣﻦ ﻣﻦ ﮐﺮد اﻣﺎ ﻣﺤﮑﻢ ﺗﺮ از ﻫﺮ زﻣﺎﻧﯽ ﮔﻔﺖ: ﺑﺮاي ﻣﻦ ﻣﻬﻤﻪ ... ... ﺧﯿﻠﯽ دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ ﺑﭙﺮﺳﻢ ﭼﺮا اﻣﺎ ... اﻣﺸﺐ ... ﺑﺎ ﺗﻤﺎم اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺗﻠﺨﯽ ﺗﺰرﯾﻖ ﺷﺪه ﺑﻪ روح و ﺟﺴﻤﻢ ﺟﻮاب اﯾﻦ ﺳﺌﻮال رو ﮔﻢ ﺧﻮاﻫﻢ ﮐﺮد ...
- ﺑﯽ ادﺑﯽ ﻣﯿﺸﻪ اﮔﺮ ازﺗﻮن ﺧﻮاﻫﺶ ﮐﻨﻢ ﻣﻦ رو ﺑﺮﺳﻮﻧﯿﺪ ﺧﻮﻧﻪ؟ ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ زﯾﺎدي ﭘﺮﺳﯿﺪ: ﺧﻮﻧﻪ؟
- ﺑﻠﻪ دﯾﮕﻪ ﺧﻮﻧﻪ ...
- ﺑﺎ اﯾﻦ ﺣﺎﻟﺖ؟ ﺣﺘﻤﺎ ﺷﻮﺧﯽ ﻣﯿﮑﻨﯽ ... ﻣﯿﺮﯾﻢ ﻋﻤﺎرت ... ﺗﺎزه ﺑﻪ ﻧﯿﻮﺷﺎ ﻫﻢ ﮔﻔﺘﯽ ﮐﻪ ...
- ﻣﻦ ﺑﻪ ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺗﻮﺿﯿﺢ دادم ﮐﻪ اﺣﺘﯿﺎج دارم ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎﺷﻢ ... اﻻن واﻗﻌﺎ دوﺳﺖ دارم ﺑﺮم ﺧﻮﻧﻪ ام ... ﮐﻤﯽ ﺧﻢ ﺷﺪ ﺗﻮي ﺻﻮرﺗﻢ: ﻫﻤﺮاز ...
- ﻓﻘﻂ ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺑﻪ ﺳﯿﺎوش ﻫﻢ زﻧﮓ ﻧﺰﻧﯿﺪ ... ﻫﺮ ﺑﺎر اون ﻫﺎ رو ﻫﻢ زا ﺑﺮاه ﻣﯿﮑﻨﻢ ...
- ﭼﺮا ﻟﺞ ﻣﯿﮑﻨﯽ؟
- ﻟﺞ ﻧﯿﺴﺖ ... ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﻧﯿﺎز دارم ﺑﺎ ﺧﻮدم ... ﺧﺎﻃﺮاﺗﻢ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎﺷﻢ ... ... اﺷﮑﯽ روي ﮔﻮﻧﻪ ام ﭼﮑﯿﺪ ﮐﻪ ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺶ ﮐﺮد: ﻣﻦ ﭼﻪ ﮐﻨﻢ ﺑﺎ اﯾﻦ اﺷﮑﺎ؟ ﭼﻪ ﻃﻮر اﻧﺘﻈﺎر داري ﺑﺎ ﺧﯿﺎل راﺣﺖ ﺑﺮم ﺧﻮﻧﻪ و ﺑﺎ اﯾﻦ ﺣﺎﻟﺖ ﺗﻨﻬﺎت ﺑﺬرارم؟
- ﻣﻦ اﻧﺘﻈﺎري ...
- داري ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﻢ ﻣﯿﮑﻨﯽ ... ﻣﯽ رﯾﻢ ﻋﻤﺎرت ...
- ﻧﻪ ... ﻧﻤﯽ رﯾﻢ ... ... ﺧﻮدم ﻫﻢ از ﺻﺪاي ﮔﺮﻓﺘﻪ و ﻓﺮﯾﺎد ﮔﻮﻧﻪ ﺧﻮدم ﺟﺎ ﺧﻮردم ... ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ دﺳﺘﺶ روي ﺳﻮﺋﯿﭻ ﺧﺸﮏ ﺷﺪ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ... ﺑﻌﺪ از اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﻣﺤﺒﺖ اﯾﻦ ﺣﺮﮐﺘﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﯽ ادﺑﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯿﺮﺳﯿﺪ ... ﺳﺮم رو از ﺧﺠﺎﻟﺖ ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻢ: ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ... ... ﺳﮑﻮت ﮐﺮده ﺑﻮد ... ﺳﺮم رو ﺑﺎﻻ آوردم و ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم ... ﮐﻪ داﺷﺖ ﺑﺎ ﻣﺤﺒﺖ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد ... ﻣﺤﺒﺘﯽ ﮐﻪ ﻫﺮ ﭼﻪ ﻗﺪر ﻣﯿﮕﺬﺷﺖ ﭘﺮده ﺑﻪ ﭘﺮده ﻋﯿﺎن ﺗﺮ ﻣﯿﺸﺪ وﻫﺮ ﭘﺮده اي ﮐﻪ ﮐﻨﺎر ﻣﯿﺮﻓﺖ ﺗﺮس و واﻫﻤﻪ ﻣﻠﺴﯽ رو ﺑﻪ ﺟﻮن ﻣﻦ ﻣﯽ اﻧﺪاﺧﺖ ...
- ﺑﺎﺷﻪ ﻋﻤﺎرت ﻧﻤﯿﺮﯾﻢ ... ﻣﯿﺮﯾﻢ ﯾﻪ ﺟﺎي دﯾﮕﻪ ...
- ﺟﺎي دﯾﮕﻪ؟!
- ﻣﯿﺒﺮﻣﺖ ﭘﯿﺶ روﯾﺎ ...
- روﯾﺎ؟!
- اون ﺗﻨﻬﺎ ﺧﺎﻧﻮﻣﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻣﯿﺸﻨﺎﺳﻢ و ﺑﻬﺶ اﻋﺘﻤﺎد دارم ... اﻧﺘﺨﺎب ﮐﻦ ... ﺑﺒﺮﻣﺖ ﭘﯿﺶ روﯾﺎ ... ﮔﻠﻨﺎر و ﺳﯿﺎ ... ﯾﺎ ﺑﯿﺎي ﻋﻤﺎرت؟
- ﻣﯽ ﺧﻮام ﻫﻤﯿﻦ ﺟﺎ ﭘﯿﺎده ﺷﻢ ... ﺑﺮم از اون ﻟﺒﻮ ﻓﺮوﺷﻪ ﺑﺮاي ﺧﻮدم ﻟﺒﻮ ﺑﺨﺮم ... ﺑﺮم ﺗﺠﺮﯾﺶ رو ﺑﺎﻻ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﮐﻨﻢ ... ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﺑﺎ ﻣﺘﺮو ﺑﺮم ﺧﻮﻧﻪ ام و ﺑﺨﻮاﺑﻢ ... ﺑﺎ ﮔﻮﺷﻪ اﻧﮕﺸﺖ ﺷﺼﺘﺶ ﻟﺒﺶ رو ﺧﺎروﻧﺪ و ﻣﺎﺷﯿﻦ رو ﮐﺎﻣﻞ ﭘﺎرك ﮐﺮد و ﭘﺎﻟﺘﻮش رو از ﭘﺸﺖ ﺑﺮداﺷﺖ ...
- ﭼﯽ ﮐﺎر دارﯾﺪ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﺪ؟
- ﻣﯽ رﯾﻢ ﺗﺠﺮﯾﺶ رو ﺑﺎﻻ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﮐﻨﯿﻢ ... ﻟﺒﻮ ﻫﻢ ﻣﯿﺨﻮرﯾﻢ ... ﺑﺎ دﻫﻦ ﺑﺎز ﺧﯿﺮه ﺷﺪه ﺑﻮدم ﺑﻬﺶ ... ﻟﺒﺨﻨﺪي روي ﻟﺒﺶ اوﻣﺪ: ﺑﻌﺪا ﭘﺸﺖ ﺳﺮم ﻧﮕﯽ زور ﮔﻮ ام ...
- ﻣﻦ؟ ﮐﯽ؟
- ﮐﻼﻏﺎ ﺑﺮام ﺧﺒﺮ آوردن ... ﺣﺎﻻ ﭘﯿﺎده ﺷﻮ ﺧﺎﻧﻮم ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ... در ﻣﺎﺷﯿﻦ رو ﻗﻔﻞ ﮐﺮد و ﻣﻦ ﻫﻨﻮز ﻣﺪﻫﻮش اﺗﻔﺎﻗﯽ ﺑﻮدم ﮐﻪ داﺷﺖ ﻣﯿﻮﻓﺘﺎد ... دﮐﻤﻪ ﻫﺎي ﭘﺎﻟﺘﻮش رو ﺑﺴﺖ و رو ﮐﺮد ﺑﻬﻢ: ﭼﺮا اﯾﺴﺘﺎدي؟
- ﯾﻪ ﺳﺌﻮال دارم ازﺗﻮن ... ﯾﻪ ﻗﺪم ﺑﻬﻢ ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪ و دﺳﺘﺶ رو آروم آرود ﺑﺎﻻ و ﺷﺎل دور ﮔﺮدﻧﻢ رو ﻣﺤﮑﻢ ﮐﺮد و ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺑﻪ دﺳﺘﻪ ﻣﻮﯾﯿﻢ ﮐﻪ از ﺷﺎﻟﻢ ﺑﯿﺮون اوﻣﺪه ﺑﻮد زد: ﺑﭙﺮس ... ﭼﺸﻤﻢ رو ازش ﮔﺮﻓﺘﻢ و دوﺧﺘﻢ ﺑﻪ ﻧﻮك ﮐﻔﺸﻢ ﮐﻪ ﻧﺎ ﺧﻮد آﮔﺎه ﺑﻪ ﺳﻨﮓ ﮐﻮﭼﯿﮏ زﯾﺮ ﭘﺎم ﺑﺎزي ﻣﯿﮑﺮد: ﺷﻤﺎ ﻣﯿﺨﻮاﯾﺪ از دل ﻣﻦ در ﺑﯿﺎرﯾﺪ؟ ﯾﻌﻨﯽ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ اﯾﻦ ﻃﻮري ﮐﺎراي ﺣﺎﻣﺪ ﺟﺒﺮان ﻣﯽ ﮐﻨﯿﺪ؟ ﺳﮑﻮت اﻧﮕﺎر ﺟﻮاﺑﺶ ﺑﻮد ... ﺳﺮم رو آروم آرودم ﺑﺎﻻ و ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم ... ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﺳﺌﻮاﻟﻢ ﺑﻪ ﻣﺬاﻗﺶ ﺧﻮش ﻧﯿﻮﻣﺪه ﻧﺎراﺣﺖ ﺷﺪه ﺑﻮد اﻧﮕﺎر: ﺟﺒﺮان ﻣﯿﺸﻪ اﯾﻦ ﻃﻮر؟ ... ﺗﻮ دﻟﻢ ﭼﯿﺰي رﯾﺨﺖ ... ﻧﺎراﺣﺖ ﺷﺪم ... دﻧﺒﺎل ﺟﻮاب دﯾﮕﻪ اي ﺑﻮدم اﻧﮕﺎر اﯾﻦ ﯾﻪ ﺟﻮاب زﯾﺎدي دو ﭘﻬﻠﻮﯾﯽ ﺑﻮد ...
- ﻧﯿﺎزي ﻧﯿﺴﺖ ﺟﺒﺮان ﺑﺸﻪ ... ... اﯾﻦ رو ﮔﻔﺘﻢ رو ﭼﺮﺧﯿﺪم ﺑﺮم ﮐﻪ ﻣﺎﻧﻌﻢ ﺷﺪ: ﻫﻤﺮاز ... ﺧﯿﻠﯽ ﺟﻮاﺑﻬﺎ دارم ﺑﺮاي ﺳﺌﻮاﻟﺖ ... اﻣﺎ اﯾﻦ ﺟﺎ ﺟﺎش ﻧﯿﺴﺖ ... ﻣﻦ ﺟﻮاﺑﮕﻮي ﺣﺎﻣﺪ ﻧﯿﺴﺘﻢ ... ﺗﻮ ﻫﻢ رﻫﺎ ﻧﯿﺴﺘﯽ ... ﭼﻨﺪ ﺑﺎري ﻫﻢ ازت ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﮐﻪ ﺟﺪاي از اﯾﻦ دو ﻧﻔﺮ ﺑﺘﻮﻧﯽ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﯽ ... اﻻن ﻫﻢ ﺗﺎ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﻢ ﻧﮑﺮدي راه ﺑﯿﻮﻓﺖ ... آرام ﺑﺎﻫﻢ راه اﻓﺘﺎدﯾﻢ ... ﻗﺪم زدن ﺑﺎ اﯾﻦ دﮐﺘﺮ ﺑﺎ اﺗﯿﮑﺖ ﺑﯿﻦ ﺷﻠﻮﻏﯽ ﻫﺎي زﻣﺴﺘﻮﻧﯽ ﺗﺠﺮﯾﺶ ﮐﻤﯽ ﻏﺮﯾﺐ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯿﺮﺳﯿﺪ ... ﺑﺎ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻤﯽ ازم راه ﻣﯿﺮﻓﺖ و ﺗﻤﺎم ﺣﻮاﺳﺶ ﺑﻪ ﻣﻨﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﮐﻨﺎرش داﺷﺘﻢ راه ﻣﯿﺮﻓﺘﻢ ... ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﻗﯿﺎﻓﻪ داﻏﻮن و ﺧﺴﺘﻪ ام ﺑﺮاي ﺧﯿﻠﯽ ﻫﺎ ﻋﺠﯿﺒﻪ ... رﺳﯿﺪﯾﻢ ﺑﻪ ﭼﺮخ دﺳﺘﯽ ﮐﻪ ازش ﺑﺨﺎر ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯿﺸﺪ ... اﯾﺴﺘﺎد ... آﺳﺘﯿﻦ ﭘﺎﻟﺘﻮش رو ﮔﺮﻓﺘﻢ: ﻣﻦ ﺷﻮﺧﯽ ﮐﺮدم ... ... ﺧﯿﻠﯽ ﻋﺠﯿﺐ ﺑﻮد اﯾﻦ آدم ﺑﺎ اون دﺑﺪﺑﻪ و ﮐﺒﮑﺒﻪ ﺑﺮه از اون ﭘﯿﺮﻣﺮد ﺑﺎ ﮐﻼه ﻧﻤﺪي ﺳﺒﺰ رﻧﮓ ﻟﺒﻮ ﺑﺨﺮه ... ﺑﻪ ﻣﺸﺖ دﺳﺘﻢ دور آﺳﺘﯿﻦ ﭘﺎﻟﺘﻮي ﻟﺒﺨﻨﺪي زد: ﭼﺮا ... ﭘﯿﺮ ﺷﺪم ﺑﺮاي اﯾﻦ ﮐﺎرا؟
- اي ﺑﺎﺑﺎ ﭼﻪ اﺻﺮاري دارﯾﺪ ﺑﻪ ﺑﺎﻻ رﻓﺘﻦ ﺳﻨﺘﻮن ... ﺧﻨﺪه ام ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد روي ﻧﯿﻤﮑﺖ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﯾﻢ ... ﺧﯿﺮه ﺑﻮدم ﺑﻪ ﺑﺨﺎري ﮐﻪ از ﻟﺒﻮي ﻗﺮﻣﺰ رﻧﮓ ﺑﯿﺮون ﻣﯿﻮﻣﺪ ... ﯾﻪ ﺗﯿﮑﻪ اش رو ﺑﺎ وﺟﻮد اﯾﻨﮑﻪ ﻣﯿﺴﻮزوﻧﺪﺗﻢ ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﺗﻮي دﻫﻨﻢ: ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺷﻤﺰه اﺳﺖ ... ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺑﻪ ﺷﻮﻗﻢ زد و دﺳﺘﺎش رو ﮐﺮد ﺗﻮ ﺟﯿﺐ ﭘﺎﻟﺘﻮش: ﻫﺮ ﭼﯿﺰ ﻣﻤﻨﻮﻋﯽ ﺧﻮﺷﻤﺰه اﺳﺖ ...
- اﯾﻦ ﮐﻪ ﻣﻤﻨﻮع ﻧﯿﺴﺖ ...
- ﺑﻬﺪاﺷﺘﯽ ﻫﻢ ﻧﯿﺴﺖ ...
- دﮐﺘﺮﯾﺪ دﯾﮕﻪ ... اﻻن ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺑﻬﺪاﺷﺘﯽ ﻧﺒﻮدن ﻧﻤﯽ ﺧﻮرﯾﺪ ...
- دوﺳﺖ دارم ﮐﻪ ﺗﻮ ﺑﺨﻮري ... ﺣﺎﻻ ﺑﺨﻮر ﺗﺎ ﺑﺮﯾﻢ ﺑﻪ ﻗﻮل ﺧﻮدت ﺑﺎﻻ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﮐﻨﯿﻢ ﺗﺠﺮﯾﺶ رو ... ﺧﻨﺪه ام ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد از ﺑﺎﻻ ﭘﺎﯾﯿﻨﯽ ﮐﻪ ﮔﻔﺖ ... ﻟﺒﺨﻨﺪ زدم ...
- ﺗﻮ رو راﺣﺖ ﻣﯿﺸﻪ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﮐﺮد ...
- ﻣﺮﺳﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ آرزوي اﻣﺸﺒﻢ ﻫﻤﺮاﻫﯿﻢ ﮐﺮدﯾﺪ ... ﭼﺮﺧﯿﺪ ﮐﺎﻣﻞ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ: ﺗﻮ ﻓﻘﻂ آرزو ﮐﻦ ﻫﻤﺮاز ... ﻣﻦ اﯾﻨﺠﺎ ﻫﺴﺘﻢ ... آرزو ... آرزو ﮐﺮدن ... اﯾﻦ آدم اﯾﻦ روزﻫﺎ از ﻣﻦ ﻫﻢ ﺧﯿﺎل ﭘﺮداز ﺗﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد؟ ﭼﯽ داﺷﺘﻢ در ﺑﺮاﺑﺮ اﯾﻦ ﻧﮕﺎه در ﺑﺮاﺑﺮ اﯾﻦ ﻟﺤﻦ زﯾﺒﺎ و اﯾﻦ آدﻣﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﻮن ﻗﻬﺮﻣﺎﻧﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ اﺻﺮار داﺷﺖ ﺑﻬﺶ ... ﻧﻔﺴﻢ رو ﺣﺒﺲ ﮐﺮدم ... اون اﻧﮕﺎر ﺑﺮاي ﺧﻮدش ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﺮده ﺑﻮد ﮐﻪ اﻻن ﭼﺮا روي اﯾﻦ ﻧﯿﻤﮑﺖ ﺗﻮ ﺳﺮﻣﺎي زﯾﺮ ﺻﻔﺮ ﺗﻬﺮان ﻧﺸﺴﺘﻪ ﻣﻦ اﻣﺎ ... آﯾﺎ ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ﺑﺎ اﯾﻦ ﻇﺮف ﯾﻪ ﺑﺎر ﻣﺼﺮف ﻗﺮﻣﺰ رﻧﮓ ﺗﻮي دﺳﺘﻢ و ﭼﺸﻤﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ از زور ﮔﺮﯾﻪ ﺑﺎز ﻧﻤﯿﺸﺪن ﭼﺮا اﯾﻦ ﺟﺎ ﻧﺸﺴﺘﻢ؟ رو ﻧﯿﻤﮑﺘﯽ ﮐﻪ ﻧﻮر ﺑﺎﻻي ﮔﻨﺒﺪ اﻣﺎم زاده ﺻﺎﻟﺢ روﺷﻨﺶ ﻣﯿﮑﺮد؟ ﭼﺸﻢ از ﻣﻦ ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﻪ روﺑﻪ رو ﺧﯿﺮه ﺷﺪ ... ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﺸﯿﺪ: ﻣﻦ ازت اﻧﺘﻈﺎر ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰي رو ﻧﺪارم ﻫﻤﺮاز ... ﺑﻪ ﺧﺼﻮص ﺗﻮ اﯾﻦ ﺷﺐ ... ﻓﻘﻂ ﻣﯽ ﺧﻮام ﮐﻪ ﺧﻮدت ﺑﺎﺷﯽ ... زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﯽ ... ﺑﻪ ﺧﻮدت ﻓﺮﺻﺖ ﺑﺪي ... ﻣﻦ ﺑﺮاي ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ اﺣﺘﺮام ﺑﺮ اﻧﮕﯿﺰت ﺑﺮاي ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﺗﻤﯿﺰ و زﯾﺒﺎت اﺣﺘﺮام ﻗﺎﺋﻠﻢ ... ﺑﺮاي اﻋﺘﻘﺎداﺗﺖ ﺑﺮاي ﺣﺘﯽ دﻟﺨﻮري ﻫﺎت ...
- ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﺮاي ﻫﺮ ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ﺷﻤﺎﺳﺖ اﺣﺘﺮام ﺧﯿﻠﯽ زﯾﺎدي ﻗﺎﺋﻠﻢ ... ... ﺟﻤﻠﻪ ام از ﻧﻈﺮ ﺧﻮدم زﯾﺎدي ﺳﺎده ﺑﻮد اﻣﺎ اﻧﮕﺎر ﺑﺮاي اون ﺗﺤﻠﯿﻞ ﺑﻪ ﻣﺮاﺗﺐ ﻋﻤﯿﻖ ﺗﺮ دﺷﺎت ﮐﻪ ﭼﺸﻤﻬﺎش ﻫﻢ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺷﺪن ... ﭘﺎﻫﺎم رو ﺑﻪ ﻫﻢ ﮔﺮه زدم و ﮐﻤﯽ ﺑﻪ ﺧﻮدم ﻟﺮزﯾﺪم ...
- ﺳﺮدﺗﻪ ﻧﻪ؟ ﻣﯿﺨﻮاي ﭘﺎﺷﯿﻢ راه ﺑﺮﯾﻢ؟
- ﯾﻌﻨﯽ ﺑﺎﻻ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﮐﻨﯿﻢ؟ ﻟﺒﺨﻨﺪي زد: ﻣﻦ ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﻣﻨﻈﻮرت از ﺑﺎﻻ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﮐﺮدن ﭼﯿﻪ؟
- ﺷﻤﺎ اﺻﻼ ﺟﻮوﻧﯽ ﮐﺮدﯾﺪ؟
- اﮔﺮ ﻣﻨﻈﻮرت از ﺟﻮوﻧﯽ ﮐﺮدن ﺑﯿﺮون ﻋﻼف ﭼﺮﺧﯿﺪن ﺑﺮاي ﺣﺮوم ﮐﺮدﻧﻪ وﻗﺘﻪ ... ﮐﻪ ﻧﻪ ﺟﻮوﻧﯽ ﻧﮑﺮدم ...
- ﻣﻨﻢ ﺟﻮوﻧﯽ ﻧﮑﺮدم ﯾﻌﻨﯽ وﻗﺘﺶ رو ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ زﯾﺒﺎﯾﯽ ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد: ﺗﻮ ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﺟﻮاﻧﯽ و اﯾﻦ ﯾﮑﻢ ... زﯾﺮ ﻟﺐ ﺑﺎ ﺻﺪاي ﭘﺎﯾﯿﻦ ﮔﻔﺖ اﻣﺎ ﻣﻦ ﺷﻨﯿﺪم: ﻣﻦ رو ﻣﯿﺘﺮﺳﻮﻧﻪ ...
- ﻣﻦ ﺗﺮﺳﻨﺎك ﻧﯿﺴﺘﻢ ... ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد اﻧﮕﺎر اﻧﺘﻈﺎر ﻧﺪاﺷﺖ ﺷﻨﯿﺪه ﺑﺎﺷﻢ ...
- اﻟﺒﺘﻪ ﮐﻪ ﻧﯿﺴﺘﯽ ... ﺳﯿﮕﺎرش رو روﺷﻦ ﮐﺮد و ﻣﻦ ﺧﯿﺮه ﺑﻪ ﻗﺮﻣﺰي ﻧﻮك ﺳﯿﮕﺎرش ﮔﻔﺘﻢ: ﻣﻦ ﻣﺜﻞ اﯾﻦ ﻗﺮﻣﺰي ﺳﯿﮕﺎر ﺷﻤﺎ ﺳﻮﺧﺘﻢ اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ...
- ﻫﻤﻪ ﻣﺎ ﺑﻪ ﻧﻮﻋﯽ ﺳﻮﺧﺘﯿﻢ ...
- اﻣﺎ ﺣﺎﻣﺪ ﻣﺜﻞ ﺗﻪ ﮐﺒﯿﺮﺗﯽ ﮐﻪ ﺳﯿﮕﺎر رو روﺷﻦ ﻣﯿﮑﻨﻪ اﻣﺎ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻧﻤﯿﺴﻮزه زﻧﺪﮔﯽ ﮐﺮده ...
- ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮدم ﺻﺤﺒﺖ ﺑﻪ ﺣﺎﻣﺪ ﺑﺮﮔﺮده ...
- ﻗﺒﻮل ﮐﻨﯿﺪ ﺗﺎزه ﺑﺎﻫﺎش ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮدم ... ﻣﻨﻢ دوﺳﺖ دارم ﺑﺪون ﻓﮑﺮ ﮐﺮدن ﺣﺮف زدن رو ... ﻣﻨﻢ دوﺳﺖ دارم ﺗﻮ ﯾﻪ ﻧﻤﺎﯾﺶ ﮐﻮﭼﯿﮏ ﻧﻘﺶ ﯾﻪ آدم ﻣﻬﻢ رو ﺑﺎزي ﮐﻨﻢ ... اﯾﻦ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺻﺪاي ﻗﻠﺒﻢ زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﻢ ... ﻣﻦ ﻫﻤﻪ اﯾﻦ ﻫﺎ رو ﺑﺪون ﺑﻮدن ﻣﺎدر و ﭘﺪرم ﻓﻘﻂ ﺑﺎ ﺑﻮدن رﻫﺎ ﻫﻢ ﻣﯿﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﻧﺸﺪ ... ﻣﻦ ﻗﺎﻧﻊ ﻧﺸﺪم ... ﭘﮏ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﺑﻪ ﺳﯿﮕﺎرش زد: ﻗﺮار ﻫﻢ ﻧﺒﻮد ﻗﺎﻧﻊ ﺑﺸﯽ ... اﯾﻦ ﺻﺤﺒﺖ ﻓﻘﻂ ﺑﺮاي اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﻮ ﺑﭙﺬﯾﺮي اﯾﻦ آدم ﻫﺴﺖ ... ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ و ﻗﺼﺪ و ﻧﯿﺘﺶ ﭼﯿﻪ ... ﻣﻦ و ﺗﻮ ﺑﺨﻮاﯾﯿﻢ ﯾﺎ ﻧﺨﻮاﯾﯿﻢ اﯾﻦ آدم ﭘﺪر اون ﺑﭽﻪ ﻫﺎﺳﺖ ... ﺗﻮ ﯾﻌﻨﯽ اﻻن ﺗﻮ زﻧﺪﮔﯿﺖ ﻫﯿﭽﯽ ﻧﺪاري؟
- ﭼﺮا ... دوﺳﺘﺎﯾﯽ دارم ﮐﻪ ﻫﻤﺸﻮن ﺧﺎﻧﻮاده ام ﺷﺪن ... ﯾﻪ ﺟﻮراﯾﯽ ﻣﻦ ﻫﻢ ﮔﺮﻓﺘﺎر روزﻣﺮﮔﯽ ﻫﺎي زﻧﺪﮔﯽ ﺷﺪم ...
- اﻻن ﻫﻢ ﮔﺮﻓﺘﺎر ﻫﻤﻮن روزﻣﺮﮔﯽ ﻫﺎ ﻫﺴﺘﯽ؟ ... ﭼﯽ ﻣﯿﮕﻔﺘﻢ ... ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻢ ﺣﻀﻮرت ... ﻧﻔﺴﺖ ... ﻣﺤﺒﺘﻬﺎي ﮔﺎه و ﺑﯽ ﮔﺎه ﻻﯾﺖ و ﭘﺮ از ﺣﺴﺖ ... ﺗﻤﺎم اون روزﻣﺮﮔﯽ ﻫﺎ رو از ﺑﯿﻦ ﺑﺮد؟ ﻣﯿﮕﻔﺘﻢ ﯾﻪ ﺣﺲ آروم و زﯾﺒﺎ ﻫﺴﺖ ... ﻣﺜﻞ ﯾﻪ ﺧﻂ ﭘﺮ رﻧﮓ ﻗﺮﻣﺰ وﺳﻂ زﻧﺪﮔﯽ آروم و ﮔﺎﻫﯽ ﻣﻮج داره ﻣﻦ؟ ﻣﯿﮕﻔﺘﻢ ﺧﻮدم ﺗﻌﺮﯾﻔﯽ ﺑﺮاي اﯾﻦ ﺣﺲ ﻧﺪارم؟ ﺑﺮاي ﻣﻦ اﯾﻦ ﻧﻘﻄﻪ اﻧﮕﺎر ﻧﻘﻄﻪ ﺻﻔﺮ ﮐﺮدن ﺗﻤﺎم اﺗﻔﺎﻗﺎت اﯾﻦ ﭼﻨﺪ روز ﺑﻮد ... ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺑﻪ ﺳﮑﻮت ﻃﻮﻻﻧﯿﻢ زد و اﺷﺎره اي ﺑﻪ ﻧﻮك دﻣﺎﻏﻢ ﮐﺮد: ﯾﺦ ﮐﺮدي ... ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮ ... ﯾﮑﻢ راه ﺑﺮﯾﻢ ... دﯾﮕﻪ دوﺳﺖ داري اﻣﺸﺐ ﭼﯽ ﮐﺎر ﮐﻨﯽ؟
- دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺗﻮ ﻣﺤﻠﻪ ﺧﻮدﻣﻮن راه ﺑﺮم ... ﻫﻤﻪ رو ﺑﺸﻨﺎﺳﻢ ﺳﻼم ﮐﻨﻢ و ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ... ﻣﻦ ﺧﻠﻢ ﺟﺪﯾﻢ ﻧﮕﯿﺮﯾﺪ ...
- ﺑﺮاي ﻣﺤﻠﺘﻮن ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﻢ ﻓﮑﺮي ﺑﮑﻨﻢ اﻣﺎ دوﺳﺖ دارم ﺑﺎﻫﺎت از ﮐﻨﺎر اون ﻣﻐﺎزه ﻫﺎ رد ﺑﺸﻢ ... ﻇﺮف ﺧﺎﻟﯽ رو اﻧﺪاﺧﺘﻢ ﺗﻮي ﺳﻄﻞ و راه اﻓﺘﺎدم ﮐﻨﺎر اﯾﻦ ﻣﺮدي ﮐﻪ اﻣﺸﺐ ﻋﺠﯿﺐ ﺷﺪه ﺑﻮد ... اﻣﺸﺐ اﻧﮕﺎر ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ رو ﭘﺎك ﮐﺮده ﺑﻮدﯾﻢ و ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ رو داﺷﺘﯿﻢ از اول ﺷﺮوع ﻣﯿﮑﺮدﯾﻢ ... و اﯾﻦ ﯾﻌﻨﯽ ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﺮدن دﻗﯿﻘﺎ ﺳﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﭘﯿﺶ و ﺗﻤﺎم ﻧﺴﺒﺘﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ اﯾﻦ ﻣﺮد ﺟﺬ اب ﮐﻨﺎر دﺳﺘﻢ ﺑﺎ ﻋﺎﻣﻞ ﺗﻤﺎم ﻧﺎراﺣﺘﯽ ﻫﺎي زﻧﺪﮔﯽ ﻣﻦ داﺷﺖ ...
- ﻫﻮﻟﻢ ﻧﮑﻦ ﺳﯿﺎ ...
- ﯾﻌﻨﯽ ﺟﺪي ﺟﺪي ﻣﯿﺨﻮاي ﺑﺎ ﻧﺮﯾﻤﺎن ﮐﺎر ﮐﻨﯽ؟
- ﭼﻪ ﻃﻮر ﻣﮕﻪ؟ ﮔﻮﺷﯽ رو ﺑﯿﻦ ﺷﻮﻧﻪ ام و ﺳﺮم ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻢ ﺗﺎ ﺑﺘﻮﻧﻢ ﺑﻨﺪﻫﺎي آل اﺳﺘﺎر رو ﻣﺤﮑﻢ ﮐﻨﻢ ...
- ﻫﯿﭽﯽ ﮐﺎراش ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻮﻓﻖ ﻫﺴﺖ. ﯾﻪ ﺟﻮراﯾﯽ ﻫﻢ ﺑﺎر ﻫﻨﺮي دارن ﻫﻢ ﺷﺪﯾﺪا ﮔﯿﺸﻪ رو راﺿﯽ ﻣﯿﮑﻨﻦ ... ﺣﺎﻻ ﻧﻘﺸﺖ ﭼﯿﻪ؟ در رو ﻗﻔﻞ ﮐﺮدم و ﮐﯿﻔﻢ رو روي دوﺷﻢ ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﮐﺮدم: ﻧﻘﺶ اول ... ﻓﺮﯾﺎد زد: اي ول ... ﻫﻤﺮاز اﯾﻦ ﻋﺎﻟﯿﻪ ... ﻣﯽ ﺷﺪ ﺣﺴﺮت ﺗﻪ ﮐﻼﻣﺶ رو ﮔﺮﻓﺖ و ﭼﯿﺰي ﻧﮕﻔﺖ ... ﻧﻪ ﺧﻮب ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺑﮕﻢ ﮐﻪ اون ﺣﺴﺮت ﻣﺨﻔﯽ ﺷﺪه ﺗﻪ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﯿﺶ رو ﮔﺮﻓﺘﻢ ... ورودم ﺑﻪ ﭘﻼﺗﻮي ﻣﺤﻞ ﺗﻤﺮﯾﻦ ﻫﻤﺮاه ﺷﺪ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﭘﺖ و ﭘﻬﻨﯽ ﮐﻪ زدم ... اﯾﻦ ﺑﻮي دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﯽ و ﺗﮑﺮاري رو ﻧﻔﺲ ﮐﺸﯿﺪم ... اﯾﻦ ﺟﺎ ﺟﺎي ﻣﻦ ﺑﻮد ... ﻫﺮ ﺟﺎي دﻧﯿﺎ ﻫﺮ اﺗﻔﺎﻗﯽ ﮐﻪ ﺑﺮاي ﻣﻦ ﻣﯿﻮﻓﺘﺎد ﺑﺮام ﻣﻬﻢ ﻧﺒﻮد اﯾﻨﺠﺎ ﺗﻮي اﯾﻦ اﺗﺎق ﺗﺎرﯾﮏ ... روي اون ﺻﺤﻨﻪ در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﮐﺎﻏﺬﻫﺎي ﻣﺘﻦ ﻣﭽﺎﻟﻪ ﻣﯿﺸﺪن ﺗﻮي دﺳﺘﻢ ﻗﺮار ﮐﻪ ﻣﯿﮕﺮﻓﺘﻢ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﭘﻮچ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯿﺮﺳﯿﺪ ... ﺣﺘﯽ دﻟﺘﻨﮕﯽ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﻪ ﺑﺮاي ﻫﻢ ﺑﺎزي ﻣﻌﺮوﻓﻢ اﺣﺴﺎس ﻣﯿﮑﺮدم ... ﺣﺘﯽ ﻧﮕﺎه ﮐﻤﯽ آزار دﻫﻨﺪه آﻗﺎي ﮐﺎرﮔﺮدان ﻫﯿﭻ ﮐﺪوﻣﺸﻮن ﻫﯿﭻ اﻫﻤﯿﺘﯽ ﺑﺮاي ﻣﻦ ﻧﺪاﺷﺘﻦ ... وﻗﺘﯽ ﺗﻮي ﻧﻘﺶ زن ﺟﺬاب و ﺷﺎدي ﻓﺮو ﻣﯿﺮﻓﺘﻢ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﺗﻼﺷﺶ ﺑﺮﮔﺮدوﻧﺪن ﻣﺮد ﻣﻮرد ﻋﻼﻗﻪ اش ﺑﻪ زﻧﺪﮔﯿﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ازش ﺑﺮﯾﺪه ﺑﻮد ...
- ﻫﻤﻮن ﺟﻮري ﮐﻪ ﺳﻬﯿﻞ و ﻣﺤﻤﺪ ﻣﯿﮕﻔﺘﻦ ﻋﺎﻟﯽ ﻫﺴﺘﯽ ... ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺑﻪ ﻣﺮد روﺑﻪ روم زدم ... ﻣﺮدي ﮐﻪ اﺻﻼ ﭘﯿﺶ زﻣﯿﻨﻪ ﺧﻮﺑﯽ ازش ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﺳﺮم رو ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻢ و ﺧﻮدم رو ﻣﺸﻐﻮل ﮐﻔﺶ ﻫﺎم ﮐﺮدم ...
- ﻣﯽ دوﻧﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﺟﻮوﻧﯽ اﻧﻘﺪر رو اﻧﺘﻈﺎر ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... ... دﯾﺸﺐ ﻫﻢ ﯾﺎدﻣﻪ اﯾﻦ زﯾﺎدي ﺟﻮون ﺑﻮدن رو از زﺑﺎن ﺣﺎﻣﯽ ﺷﻨﯿﺪه ﺑﻮدم اﻣﺎ اون ﻟﺤﻦ ﮐﻤﯽ ﻧﮕﺮان ﮐﺠﺎ و ﻟﺤﻦ ﮐﻤﯽ ﻫﯿﺰ اﯾﻦ ﻣﺮد روﺑﻪ روم ﮐﺠﺎ اﺧﻤﺎم رو ﮐﺮدم ﺗﻮي ﻫﻢ ...
- ﻫﺮ دوﺷﻮن ﺑﻪ ﻣﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﻟﻄﻒ دارن ...
- ﻣﺤﻤﺪ اﻟﮑﯽ از ﮐﺴﯽ ﺗﻌﺮﯾﻒ ﻧﻤﯿﮑﻨﻪ ... ﺧﻼﺻﻪ اﯾﻨﮑﻪ ﺑﻪ ﮔﺮوه ﺧﻮش اوﻣﺪي ﺑﺮاي ﻧﻘﺶ ﯾﺎرا ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯿﮑﻨﻢ ﻣﯿﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺑﻬﺘﺮ از ﺗﻮ ﭘﯿﺪا ﮐﻨﻢ ... ﺣﺎﻻ ﺑﯿﺎ ﺑﺮﯾﻢ ... ﻣﻘﻨﻌﻪ ام رو ﮐﻤﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺟﻠﻮ ﮐﺸﯿﺪم: ﮐﺠﺎ؟
- ﺧﻮب ﻫﻤﮕﯽ ﺟﻤﻊ ﻣﯿﺸﯿﻢ ﺧﻮﻧﻪ ﻣﻦ ﺑﻌﺪ از ﺗﻤﺮﯾﻦ ﻃﺒﻘﻪ ﺑﺎﻻي اﯾﻦ ﺟﺎﺳﺖ ﯾﻪ ﻗﻬﻮه ﻣﯿﺰﻧﯿﻢ ... ﮐﻤﯽ ﮐﺎر رو ﺗﺤﻠﯿﻞ ﻣﯿﮑﻨﯿﻢ ... ... ﺑﺎﯾﺪ از اول ﮐﺎر ﻣﻮﺿﻌﻢ رو ﻣﺸﺨﺺ ﻣﯿﮑﺮدم: ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ... ﻣﻦ ﻣﻌﻤﻮﻻ ﺗﻮ دورﻫﻤﯽ ﻫﺎ ﺷﺮﮐﺖ ﻧﻤﯿﮑﻨﻢ ... ... اﺧﻤﺎش رﻓﺖ ﺗﻮ ﻫﻢ اﯾﻦ ﯾﻌﻨﯽ ﺑﻬﺶ ﺑﺮ ﺧﻮرده ﺑﻮد ...
- آﺧﻪ ﻓﺮﺻﺘﺶ رو ﻧﺪارم ... ﺟﺎﯾﯽ ﺗﺪرﯾﺲ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﺑﺎﻻﻓﺎﺻﻠﻪ از اﯾﻦ ﺟﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮم اوﻧﺠﺎ ... ... ﺧﻮب دروغ دروغ ﻫﻢ ﻧﺒﻮد اﻣﺎ راﺳﺖ ﻫﻢ ﻧﺒﻮد ﭼﻮن اﻻن ﻓﻘﻂ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺮم ﺧﻮﻧﻪ ﮐﺘﺎب ﺑﺨﻮﻧﻢ و ﺑﺨﻮاﺑﻢ ...
- ﺑﺎﺷﻪ ... ﻫﺮ ﻃﻮر ﮐﻪ راﺣﺘﯽ ... ﭘﺲ ﻓﺮدا راس ﺳﺎﻋﺖ 1 ﺑﻌﺪ ازﻇﻬﺮ ﻣﻨﺘﻈﺮﺗﻢ ... ... ﺻﺪاي زﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻃﻨﺎزي ﻧﺮﯾﻤﺎن رو ﺻﺪا ﻣﯿﮑﺮد ﻧﮕﺎﻫﻢ رو ﮐﺸﻮﻧﺪ ﺑﻪ ﺑﯿﺮون ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮدﯾﻢ ... زﻧﯽ ﮐﻪ ﺷﮏ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... ﻫﻤﻮن اﻟﻬﺎم ﺧﺎﻧﻮم ﻣﻌﺮوﻓﻪ ... اﺧﻤﺎش ﯾﮑﻢ رﻓﺘﻪ ﺗﻮ ﻫﻢ و دﺳﺘﺎش رو ﺗﻮي ﻫﻢ ﻗﻔﻞ ﮐﺮده ﺑﻮد ... ﮔﻠﻨﺎر ﺑﺎ ﭼﺸﻢ و اﺑﺮو ﺑﻪ ﺳﯿﺎي ﺑﺪ اﺧﻼق اﺷﺎره ﮐﺮد و ﻟﺒﺨﻨﺪ زد ... ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ ﮐﻪ ﺧﻨﺪه ﻧﺪاﺷﺖ ... اﻣﺎ ﻗﯿﺎﻓﻪ ﺳﯿﺎ ﺑﺎ ﻣﺰه ﺷﺪه ﺑﻮد ...
- ﺑﻪ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﮕﻮ ...
- واﻗﻌﺎ ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد ﻫﻮﺷﻤﻨﺪاﻧﻪ اي ﺑﻮد آﻗﺎي داداش ... ﺑﺮم ﭼﯽ ﺑﮕﻢ ﺑﻪ ﻣﺤﻤﺪ ... ﺑﮕﻢ ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ﮐﺎر ﮔﺮداﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﻬﻢ ﻣﻌﺮﻓﯽ ﮐﺮدﯾﺪ ﻫﯿﺰه ...
- ﺑﺮو ﺑﮕﻮ ﺑﻪ دوﺳﺖ ﻣﺤﺘﺮﻣﺘﻮن ﺗﺬﮐﺮ ﺑﺪه دﺳﺖ از ﺳﺮ ﻣﻦ ﺑﺮداره ...
- ﻣﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﭼﯿﺰ ﻣﺴﺘﻘﯿﻤﯽ ازش ﻧﺪﯾﺪم ... اﺻﻼ ﻧﺒﺎﯾﺪ اﻧﮕﺎر ﺑﺮات ﺗﻌﺮﯾﻒ ﻣﯿﮑﺮدم ... اﺧﻤﺎش ﺑﯿﺸﺘﺮ رﻓﺖ ﺗﻮ ﻫﻢ: ﻫﻤﺮاز ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﻢ ﻧﮑﻦ ... ﻣﻦ ﯾﺎدم ﻧﺒﻮد اﯾﻦ ﻫﻤﻮن ﻧﺮﯾﻤﺎن ...
- ﯾﺎدت ﺑﻮد ﻫﻢ ﭼﯿﺰي ﺗﻐﯿﯿﺮ ﻧﻤﯿﮑﺮد ... ﻣﮕﻪ از اﯾﻦ ﺟﻮر آدم ﻫﺎ دﯾﮕﻪ ﺗﻮ ﺗﺌﺎﺗﺮ ﻧﺪارﯾﻢ؟ ﮔﻠﻨﺎر: ﻣﮕﻪ ﻓﻘﻂ اوﻧﺠﺎﺳﺖ ... ﻣﺎ ﭘﺰﺷﮏ و وﮐﯿﻞ و ﮐﺎرﻣﻨﺪ و ﭼﻪ ﻣﯽ دوﻧﻢ ﺗﻮ ﻫﺮ ﺟﻤﻌﯽ آدم ﻣﺸﮑﻞ دار دارﯾﻢ ... ﺗﻮ ﻓﻘﻂ ﻣﺮاﻗﺐ ﺧﻮدت ﺑﺎش ...
- اون ﮐﻪ ﻧﻤﯿﺨﻮاد ﺑﻪ ﻣﻦ ﺣﻤﻠﻪ ﮐﻨﻪ ... ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﻧﮕﺎه ﻣﺰﺧﺮﻓﺶ رو دوﺳﺖ ﻧﺪارم ... اﯾﻦ ﮐﻪ ﻫﯽ اﺻﺮار داره ﺗﻮ دور ﻫﻤﯽ ﻫﺎﺷﻮن ﺷﺮﮐﺖ ﮐﻨﻢ رو دوﺳﺖ ﻧﺪارم ... ﺳﯿﺎ: ﺗﻤﺮﯾﻦ ﺑﻌﺪﯾﺘﻮن ﻣﻦ ﻣﯿﺎم ... ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم: ﺑﯽ ﺧﯿﺎل ﺳﯿﺎ ﻣﯿﺨﻮاي ﺑﯿﺎي دﺳﺖ ﺑﻪ ﯾﻘﻪ ﺑﺸﯽ؟
- آره ﻣﯿﺨﻮام ﺑﺎ ﻗﺪاره ﺑﯿﺎم ﺗﻮ ﺑﮕﻢ آي ﻧﻔﺲ ﮐﺶ ... ﺑﺎ ﻟﺤﻦ ﻻﺗﯿﺶ ﮐﻪ ﻣﻦ رو ﯾﺎد اﺟﺮاﻫﺎي ﺑﯽ ﻧﻈﯿﺮش ﻣﯽ اﻧﺪاﺧﺖ ﺧﻨﺪﯾﺪم اﻣﺎ ﺧﻨﺪه ﺧﯿﻠﯽ ﺷﺎدي ﻫﻢ ﻧﺒﻮد ... ﻧﮕﺎه ﻧﺮﯾﻤﺎن اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ اذﯾﺘﻢ ﮐﺮده ﺑﻮد ... ﺷﻮﺧﯽ ﻫﺎش ﺧﯿﻠﯽ از ﻣﻮارد ﺧﺎرج از ﺧﻂ ﺑﻮد ... ﺑﺎوﺟﻮد اﺧﻤﻬﺎي ﻋﯿﺎن ﻣﻦ ﻫﻢ ﺷﻮﺧﯽ ﻫﺎﯾﯽ ﻣﯿﮑﺮد ﮐﻪ ﻧﻪ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﺧﻮدش ﺑﻮد ﻧﻪ ﻣﻦ ... و ﻧﻪ ﻣﻮﻗﻌﯿﺖ ﺷﻐﻠﯿﻤﻮن ...
- ﺣﺎﻻ اﺧﻤﺎت رو ﺑﺎز ﮐﻦ آﻗﺎي ﻣﻬﻨﺪس ... ﺷﺎم ﻣﯿﺮﯾﻢ ﺑﯿﺮون ﯾﺎ ﻧﻪ؟
- ﭼﺮا ﻧﻤﯿﺮﯾﻢ ﻣﻤﻮش ﺧﻮﺷﮕﻞ ﻣﻦ ... ﭘﺎﺷﻮ ﺣﺎﺿﺮ ﺷﻮ ﻣﯿﺮﯾﻢ دﻧﺒﺎل آوﯾﺴﺎ و ﺑﻌﺪش ﻫﻢ ﻣﯿﺮﯾﻢ ﻫﻤﻮن رﺳﺘﻮران اﻧﺘﺨﺎﺑﯽ آﺑﺠﯽ ﺑﺰرﮔﻪ ... ﻫﻨﻮز ﺗﻮ ﻓﮑﺮ ﺑﻮد و ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻪ ﺣﺮﻓﻬﺎي ﻣﻦ رو ﻫﻀﻢ ﮐﻨﻪ ... ﮔﻠﻨﺎر: ﺳﯿﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﻧﮕﺮاﻧﺘﻪ ... ﻫﻤﺮاز ﺑﻪ ﭘﻮﻟﺶ ﻓﮑﺮ ﻧﮑﻦ اﮔﻪ اذﯾﺖ ﺷﺪي ﺑﯿﺎ ﺑﯿﺮون ...
- ﻣﻦ رو ﮐﻪ ﻣﯿﺸﻨﺎﺳﯽ اﮔﻪ اﺣﺴﺎس ﮐﻨﻢ ﭼﯿﺰي ﺑﺎ اﻋﺘﻘﺎداﺗﻢ و اﺧﻼﻗﯿﺘﻢ ﺟﻮر ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻼ ﺑﯽ ﺧﯿﺎﻟﺶ ﻣﯿﺸﻢ اﻣﺎ دروغ ﻫﻢ ﻧﮕﻢ اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ﺷﺪﯾﺪ ﻫﻢ ﺑﻪ ﭘﻮل اﺣﺘﯿﺎج دارم ...
- راﺳﺘﯽ از راﻣﯿﻦ ﭼﻪ ﺧﺒﺮ؟
- ﺧﺪا رو ﺷﮑﺮ اﯾﻦ ﻣﺪت ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺮش ﺑﻪ ﮐﺎر ﺧﻮدش ﮔﺮم ﺑﻮده و زﯾﺎد ﺑﻪ ﭘﺮ و ﭘﺎي ﻣﻦ ﻧﭙﯿﭽﯿﺪه ﺗﻮ ﺧﯿﺎل ﺧﻮدش ﺑﻬﻢ وﻗﺖ داده ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ...
- ﻫﻤﺮاز ﯾﻪ ﭼﯿﺰي ﺑﮕﻢ ... در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺳﺮم ﺗﻮ ﮐﻤﺪ ﺑﻮد ﺗﺎ ﻟﺒﺎس ﻣﻨﺎﺳﺐ اﻣﺸﺐ ﭘﯿﺪا ﮐﻨﻢ ﺳﺮم رو ﮔﻔﺘﻢ: ﺑﮕﻮ ﺧﺎﻧﻮم دﮐﯽ ...
- ﺣﺎﻣﯽ ... ﻣﺎﻧﺘﻮ ﺗﻮي دﺳﺘﻢ ﺧﺸﮏ ﺷﺪ ... اﻣﺎ ﺳﺮم رو از ﮐﻤﺪ در ﻧﯿﺎوردم: ﺣﺎﻣﯽ ﭼﯽ؟
- ﺗﻮ ﻫﯿﭻ ﺣﺴﯽ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻬﺶ ﻧﺪاري؟ ... اﯾﻦ ﺳﺌﻮال ﭘﯿﭽﯿﺪه ﺗﺮﯾﻦ ﺳﺌﻮاﻟﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﻤﺎم اﯾﻦ ﻣﺪت ذﻫﻨﻢ رو ﻣﺸﻐﻮل ﮐﺮده ﺑﻮد ... ﺣﺲ ﻏﺮﯾﺒﯽ داﺷﺖ اﯾﻦ ﺳﺌﻮال ... در ﻣﻦ ﺣﺲ ﻫﺎي ﺧﻨﮏ و ﺷﯿﺮﯾﻨﯽ ﺑﻪ اﯾﺠﺎد ﻣﯿﮑﺮد ... ﻫﻤﻮن ﺣﺴﯽ ﮐﻪ وﻗﺘﯽ ﺗﻮ زﻣﺴﺘﻮن ﺑﯿﺮون ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺮده از ﺳﺮ ﮐﺎر ﺑﺮ ﻣﯿﮕﺮدي ... ﭼﺮاﻏﻬﺎي ﺧﻮﻧﻪ ﻫﺎ روﺷﻨﻪ ... ﮔﺎﻫﯽ ﺗﻮي ﮐﻮﭼﻪ ﺑﻮي ﭘﯿﺎز داغ ﻣﯿﭙﯿﭽﻪ ... ﺣﺎﻣﯽ ﺑﺮاي ﻣﻦ ﺣﺲ ﯾﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﺎ ﭼﺮاغ روﺷﻦ ... ﮔﺮم و ﻋﺎري از ﺗﻤﺎم ﻣﺸﮑﻼت ﺑﯿﺮون رو داﺷﺖ ... ﻫﻤﻮن ﻃﻮر دﻟﻢ رو ﻣﯿﻠﺮزوﻧﺪ ﺑﻬﺶ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدن ... اﻣﺎ ...
- ﻫﻤﺮاز؟ ﻣﺎﻧﺘﻮي ﭼﻨﮓ زده رو روي ﺗﺨﺘﻢ اﻧﺪاﺧﺘﻢ و ﺧﻮدم ﻧﺸﺴﺘﻢ روي ﺗﺨﺖ: ﺣﺲ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺣﺎﻣﯽ ﺗﻮ اوج ﺳﺎدﮔﯽ ﻓﻮق اﻟﻌﺎده ﭘﯿﭽﯿﺪه اﺳﺖ ... ﻣﻦ ... ﮔﻠﻨﺎر ﻟﺒﺨﻨﺪ ﭘﻬﻨﯽ زد: ﻓﻬﻤﯿﺪﻧﺶ ﺳﺨﺖ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺗﻪ اون دل ﮐﻮﭼﯿﮑﺖ ﭼﯽ ﻣﯿﮕﺬره ...
- ﻣﻦ ﻫﻨﻮز ﺧﻮدم ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﻪ ﺧﺒﺮه ﺗﻮ ﭼﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪي؟
- ﻫﻤﺮاز ... ﻗﺒﻞ از اﯾﻦ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺟﺮﯾﺎن اﯾﻦ رودﺧﻮﻧﻪ ﻗﺮار ﺑﮕﯿﺮي ... ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ رو در ﻧﻈﺮ ﺑﮕﯿﺮي ... رو ﺗﺨﺘﯽ ام رو ﮐﻪ ﺗﻮي دﺳﺘﻢ ﻣﺸﺖ ﮐﺮده ﺑﻮدم رﻫﺎ ﮐﺮدم و ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم: رودﺧﻮﻧﻪ اي وﺟﻮد ﻧﺪاره ...
- اون آﻗﺎي دﮐﺘﺮي ﮐﻪ اون ﻃﻮر ﺑﺮاي ﺗﻮ ﻧﮕﺮان ﺑﻮد ... اون آدم ... اون ﻧﮕﺎه و اون ﺻﺪا ... رودﺧﻮﻧﻪ ﻧﯿﺴﺖ ... ﺳﯿﻠﻪ ...
- ﺑﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻮﻣﺎي ﺧﻮﺷﮕﻞ ﻣﻦ اﻣﺸﺐ ﺑﺎﯾﺪ ﭼﻨﺪ ﺗﺎ ﺟﺒﻬﻪ رو داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ... ﺣﻮاﺳﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﺟﻤﻊ ﺟﻤﻊ ﺑﺎﺷﻪ ... ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﺻﺪاش رو اﻧﺪاﺧﺖ ﺗﻮي ﮔﻠﻮش و اﻧﮕﺸﺘﯽ ﺑﻪ ﺳﺒﯿﻞ ﻧﺪاﺷﺘﻪ اش ﮐﺸﯿﺪ و اﺷﺎره اي ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﺮد: ﺑﻪ ﺧﺼﻮص ﺷﻤﺎ ﺣﺎج ﺧﺎﻧﻮم ... ﭘﺎﻟﺘﻮﺗﻮن ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻮﺗﺎﺳﺖ ... ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺑﻠﻨﺪ ﺧﻨﺪﯾﺪم ﮔﻔﺖ: ﻧﺨﻨﺪ دﺧﺘﺮه ﺳﺮﺗﻖ ﻣﮕﻪ ﺑﺎﻫﺎت ﺷﻮﺧﯽ دارم ... ﺑﺎروﻧﯽ ﺳﻮرﻣﻪ اي رﻧﮕﻢ ﺧﻮب ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻮﺗﺎه ﺑﻮد ... ﺷﺎل ﺧﺮدﻟﯽ رﻧﮕﻢ رو ﮐﻤﯽ ﺟﻠﻮ ﮐﺸﯿﺪم و ﺑﺮاش اداﯾﯽ در آوردم و ﺑﻮﺗﻬﺎم رو از ﺗﻮي ﮐﻤﺪ ﺑﺎ ﻋﺸﻮه در آوردم ... ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎي ﮔﺮد ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد: ﭼﻪ ادا ﻫﺎﯾﯽ ﯾﺎد ﮔﺮﻓﺘﯽ ﮔﯿﺴﺎت رو ﻣﯿﮑﻨﻢ از اﯾﻦ اداﻫﺎ رو ﺟﺎي دﯾﮕﻪ در ﺑﯿﺎري ... ... ﺑﻪ ﻗﯿﺎﻓﻪ اش ﮐﻪ اﯾﻦ ﺑﺎر ﺟﺪي ﺷﺪه ﺑﻮد ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم: ﺳﯿﺎ ...
- زﻫﺮه ﻣﺎر ... اﯾﻦ ﺑﺎر ﺷﻮﺧﯽ ﻧﺪارم از اﯾﻦ ﻗﺮﻫﺎ ﻧﯿﺎ ي ﻫﺎ ... ﻫﻨﻮز ﻣﺸﻐﻮل ﮐﻞ ﮐﻞ ﺑﻮدﯾﻢ ﮐﻪ ﻣﻮﺑﺎﯾﻠﻢ زﻧﮓ زد ﺣﺎﻣﯽ ﺑﻮد ...
- ﺳﻼم ...
- ﺳﻼم ﻫﻤﺮاز ﺧﻮاب ﮐﻪ ﻧﺒﻮدي؟ ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺖ دﯾﻮار ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم: ﺳﺎﻋﺖ ﺗﺎزه ﻧﻪ و ﻧﯿﻤﻪ ... ﺷﻤﺎ ﭘﺎك ﻣﻦ رو ﮔﺬاﺷﺘﯿﺪ ﺟﺎي ﻧﯿﻮﺷﺎ ... ﺧﻨﺪه ﮐﻮﭼﯿﮑﯽ ﮐﺮد: ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﻓﺮﻗﯽ ﻧﺪارﯾﺪ ...
- ﻧﻪ ﺧﯿﺮ ﺧﻮاب ﻧﯿﺴﺘﻢ ﺗﺎزه ﻣﯿﺨﻮام ﺑﺮم ﺑﯿﺮون ... ﻟﺤﻨﺶ ﯾﮑﻢ ﺟﺪي ﺷﺪ: ﺟﺎي ﻣﻬﻤﯿﻪ؟ ... ﻟﺤﻨﺶ ﺧﻨﺪه ام ﻣﯽ اﻧﺪاﺧﺖ: آدﻣﯽ ﮐﻪ ﻣﯿﺨﻮاد ﻣﻦ رو ﺑﺒﺮه اﺣﺴﺎس آدﻣﻬﺎي ﻣﻬﻢ ﺑﻬﺶ دﺳﺖ داده ... اﯾﻦ ﺑﺎر واﻗﻌﺎ ﺟﺪي ﺷﺪه ﺑﻮد: ﻣﯽ ﺧﻮاد ﺑﺒﺮه؟ . ﯾﻌﻨﯽ ﺗﻮ ﻧﻤﯿﺨﻮاي ﺑﺮي ﺑﻪ زور ﻣﯿﺨﻮاد ﺑﺒﺮه؟ ... اﯾﻦ آدم ذﻫﻨﺶ ﺑﻪ ﮐﺪوم ﺳﻤﺖ ﻣﯿﺮﻓﺖ؟ ﺳﯿﺎوش و ﮔﻠﻨﺎر ﮐﻪ اﻧﮕﺎر ﻓﻬﻤﯿﺪه ﺑﻮدن ﮐﯽ ﭘﺸﺖ ﺧﻄﻪ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮدن ...
- ﻧﻪ ﺳﯿﺎوش ﻣﯽ ﺧﻮاد ﺷﺎم ﻣﺎ رو ﺑﺒﺮه ﺑﯿﺮون ... اﯾﻦ ﺑﺎر ﻟﺤﻨﺶ ﺻﺪ و ﻫﺸﺘﺎد درﺟﻪ ﻓﺮق ﮐﺮده ﺑﻮد: ﺑﻬﺖ ﺧﻮش ﺑﮕﺬره ... ... ﺧﻮاﺳﺘﻢ دﻟﯿﻞ زﻧﮓ زدﻧﺶ رو ﺑﭙﺮﺳﻢ ﮐﻪ ﺳﯿﺎ ﺗﻠﻔﻦ رو از دﺳﺘﻢ ﮐﺸﯿﺪ: ﺳﻼم ﻋﻠﯿﮑﻢ آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ...
- ... ﺳﯿﺎ ﺧﻨﺪه ﺑﻠﻨﺪي ﮐﺮد و ﮐﻤﯽ از ﻣﺎ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﮔﺮﻓﺖ ... ﮔﻠﻨﺎر ﺑﻬﻢ ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪ . دﺳﺘﺶ رو دور ﺷﻮﻧﻪ ام اﻧﺪاﺧﺖ: اﯾﻦ ﺑﺮق ﭼﺸﻤﺎ ﺟﻮاب ﻫﻤﻮن ﺳﺌﻮال ﻣﻨﻪ ﮐﻪ ﺳﺮت رو ﮐﺮده ﺑﻮد ﺗﻮ ﮐﻤﺪ و ﺑﻪ روي ﺧﻮدت ﻧﻤﯿﺎوردي ... ﻣﯿﺰي ﮐﻪ ﺳﯿﺎ اﻧﺘﺨﺎب ﮐﺮده ﺑﻮد ﮐﻤﯽ از در ﻓﺎﺻﻠﻪ داﺷﺖ ... آوﯾﺴﺎ رو ﺑﻪ روم ﺑﻮد ... ﺳﯿﺎ ﮐﻨﺎرش ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و ﮔﻠﻨﺎر ﻫﻢ ﮐﻨﺎر ﺳﯿﺎ ... ﺻﻨﺪﻟﯽ ﮐﻨﺎر ﻣﻦ ﮐﻪ در ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺑﺎﻻي ﻣﯿﺰ ﺑﻮد رو ﺧﺎﻟﯽ ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻪ ﺑﻮدن ... ﻫﻨﻮز ﮐﺎري ﮐﻪ ﺳﯿﺎ ﮐﺮد رو ﺑﺎور ﻧﻤﯿﮑﺮدم ﺧﯿﻠﯽ ﺟﺪي ﺣﺎﻣﯽ رو ﻫﻢ دﻋﻮت ﮐﺮد و ﺟﺎﻟﺐ اﯾﻦ ﮐﻪ اون ﻫﻢ ﻗﺒﻮل ﮐﺮد وﺣﺎﻻ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮدﯾﻢ ﺗﺎ ﺑﯿﺎد ... ﯾﻪ دﺳﺘﻪ از ﻣﻮﻫﺎم رو دور دﺳﺘﻢ ﻣﯿﭙﯿﭽﺪم آوﯾﺴﺎ: ﻫﻤﺮاز ... ﭼﻪ ﻗﺪر اﯾﻦ رﻧﮓ ﺑﻬﺖ ﻣﯿﺎد ... ﺧﯿﻠﯽ ﺗﺮﮐﯿﺐ اﯾﻦ دو رﻧﮓ رو دوﺳﺖ دارم ... ... ﺑﺤﺜﯽ راﺟﻊ ﺑﻪ رﻧﮓ و ﺗﺮﮐﯿﺒﺎﺗﺶ ﺗﻮ ﻣﻌﻤﺎري ﻫﻨﺮ ﺷﺮوع ﺷﺪ و ﻣﻦ ﻟﺬت ﻣﯿﺒﺮدم از ﺻﺤﺒﺖ ﺑﺎ اﯾﻦ دﺧﺘﺮ ﻣﻄﻠﻊ و ﺟﺬاب ﮐﻪ ﻫﺮ ﮐﻠﻤﻪ اي ﮐﻪ ﻣﯿﮕﻔﺖ ﯾﮏ ﺑﺎر ﺑﺮ ﻣﯿﮕﺸﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺳﯿﺎ و ﺑﻬﺶ ﻟﺒﺨﻨﺪي از ﺗﻪ دل ﻣﯽ زد ... ﻟﺒﺨﻨﺪي ﮐﻪ دل ﻣﻦ رو ﻣﯿﻠﺮزوﻧﺪ ﭼﻪ ﺑﺮﺳﻪ ﺑﻪ ﺳﯿﺎ ...
- ﺳﻼم ... ﻫﻤﮕﯽ ﺑﺎ ﺳﻼﻣﯽ ﮐﻪ ﺳﯿﺎ ﮐﺮد ﺳﺮﻣﻮن رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدﯾﻢ و ﺑﺎ دﯾﺪن ﺣﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ ﮐﺖ ﺷﻠﻮار و ﮐﺮوات زﻏﺎﻟﯽ رﻧﮕﺶ از ﻫﺮ ﻣﻮﻗﻌﯽ ﺷﯿﮏ ﺗﺮ و ﺟﺪي ﺗﺮ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯿﺮﺳﯿﺪ از ﺟﺎﻣﻮن ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪﯾﻢ ... ﺗﺎ ﺳﻼم ﮐﻨﯿﻢ ... ﺷﺎم رو ﮐﻪ ﺳﻔﺎرش دادﯾﻢ ... ﺳﯿﺎ راﺟﻊ ﺑﻪ ﺷﺮاﯾﻂ ﺷﺮﮐﺘﯽ ﮐﻪ ﺗﻮش ﮐﺎر ﻣﯽ ﮐﺮد ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯿﮑﺮد و ﺣﺎﻣﯽ در ﮐﻤﺎل آراﻣﺶ و ﺟﺪﯾﺖ ﺑﻬﺶ ﮔﻮش ﻣﯿﮑﺮد و ﻣﻦ در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﭘﺎﯾﻪ ﻟﯿﻮان رو ﺑﻪ روم رو ﺗﻮي دﺳﺘﻢ ﻣﯽ ﭼﺮﺧﻮﻧﺪم ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻣﯿﮑﺮدم ... اﯾﻦ ﻣﺮد آروم و ﺟﺪي و ﻗﺎﺑﻞ اﺣﺘﺮام ﮐﻪ ﮐﻨﺎرم ﺳﺮ ﻣﯿﺰ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﺷﺎﯾﺪ ﺟﻮاب ﺗﻤﺎم ﺳﺌﻮاﻻت اﯾﻦ ﭼﻨﺪ روز ﺑﻮد ... ﻣﺮدي ﮐﻪ دﯾﺪﻧﺶ ﺑﻪ ﻣﻦ در اوج ﻫﯿﺠﺎن آراﻣﺶ ژرﻓﯽ ﻣﯿﺪاد ﭘﺮ از ﺣﺲ زﻧﺪﮔﯽ ... از ﮐﯽ اﯾﻦ اﺧﻢ ﻫﺎ دﯾﮕﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮم ﺑﺮﻧﺪه ﻧﺒﻮدن؟ ﯾﺎ ﺷﺎﯾﺪ از ﮐﯽ اﯾﻦ آدم دﯾﮕﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮم اﺧﻢ آﻟﻮد ﻧﯿﻮﻣﺪه ﺑﻮد؟ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ...
- ﻫﻤﺮاز اﻣﺸﺐ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺎﮐﺘﯽ؟ ... ﻣﻦ ﻣﺨﺎﻃﺐ ﺳﺌﻮاﻟﺶ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم: ﮔﻮش ﻣﯿﮑﻨﻢ ...
- ﺑﻪ ﺑﺤﺚ ﻫﺎي اﻗﺘﺼﺎدي؟ ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯿﮑﻨﻢ ...
- ﭼﻪ ﻃﻮر ﺑﻪ ﻧﻈﺮﺗﻮن در اﯾﻦ ﻣﻮرد ﻫﺎ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﻧﻈﺮي داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ؟ ﻟﺒﺨﻨﺪي زد: ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ ﮐﻪ ﺗﻮ ﻣﯿﺘﻮﻧﯽ راﺟﻊ ﺑﻪ ﻫﺮ ﭼﯿﺰي ﺻﺎﺣﺐ ﻧﻈﺮ ﺑﺎﺷﯽ ... ﺳﯿﺎ ﺑﺎ ﻟﻮدﮔﯽ ﭼﺸﻤﮑﯽ ﺑﻬﻢ زد و ﻣﻦ ﺑﻬﺶ ﭼﺸﻢ ﻏﺮه رﻓﺘﻢ ... ﺧﻮدم ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ اﯾﻦ ﺳﮑﻮﺗﻢ از ﺳﺮ اون ﺣﺴﯿﻪ ﮐﻪ راﺿﯽ ﻧﺒﻮدم ﮐﻪ اﯾﻦ ﻣﺮد ﮐﻨﺎرم ﺑﺎﺷﻪ و ﺣﻮاﺳﺶ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺒﺎﺷﻪ ... آوﯾﺴﺎ و ﺣﺎﻣﯽ ﯾﻪ ﻣﺪت ﺑﻌﺪ راﺟﻊ ﺑﻪ اﯾﺘﺎﻟﯿﺎ و زﯾﺒﺎﯾﯽ ﻫﺎش ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮدن و ﻣﻦ اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم اﻧﮕﺎر ﻣﻦ و ﮔﻠﻨﺎر ﺑﺪﺟﻮر ﮐﻨﺎر ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺷﺪﯾﻢ ... آوﯾﺴﺎ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺑﺮاي ﺗﺠﺪﯾﺪ آراﯾﺸﺶ ﺑﺮه دﺳﺘﺸﻮﯾﯽ و ﺳﯿﺎوش ﻫﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ﺗﺎ ﻫﻤﺮاﻫﯿﺶ ﮐﻨﻪ ... ﮔﻠﻨﺎر ﻫﻢ ﻣﻮﺑﺎﯾﻠﺶ رو دﺳﺘﺶ ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﺎ اﺟﺎزه اي ﮔﻔﺖ و ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﻣﻦ ﭼﺎﻗﻮي دﺳﺘﻢ رو ﺗﻮي ﺑﺸﻘﺎﺑﻢ ﺗﮑﻮن ﻣﯿﺪادم ... ﺳﮑﻮت ﺑﯿﻨﻤﻮن ﺑﻮد ... ﺳﺮش رو ﮐﻤﯽ ﺧﻢ ﮐﺮد و ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﻢ ﻧﺰدﯾﮏ ﮐﺮد ... اﯾﻦ ﻃﻮري ﻣﯿﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺑﻮي ادﮐﻠﻨﺶ رو ﮐﻪ ﺑﺎ ﺑﻮي ﺗﻮﺗﻮن ﭘﯿﭗ ﻗﺎﻃﯽ ﺷﺪه ﺑﻮد ﺣﺲ ﮐﻨﻢ و اﻋﺘﺮاف ﮐﻨﻢ اﯾﻦ ﺑﻮ ﺑﺮام ﺧﻠﺼﻪ آوره ...
- ﺧﻮﺑﯽ ﻫﻤﺮاز؟ ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم ... ﭼﺸﻤﺎش زﯾﺎدي ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎم ﻧﺰدﯾﮏ ﺑﻮد ... ﻣﻦ ﺧﺎﮐﯽ ﭼﺸﻤﺎش رو ﺑﺎ اﯾﻦ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺗﻪ ﻧﮕﺎﻫﺶ دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ ...
- ﺧﻮﺑﻢ ...
- ﺳﯿﺎوش ﻣﻦ رو دﻋﻮت ﮐﺮد اﻣﺎ ﯾﺎدم رﻓﺖ ﺑﭙﺮﺳﻢ دﻟﯿﻠﻪ اﯾﻦ دﻋﻮت ﭼﯿﻪ؟
- ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ آوﯾﺴﺎﺳﺖ اﻧﮕﺎر ﺗﻮﻧﺴﺘﻪ ازش ﺟﻮاﺑﻬﺎي اﻣﯿﺪوار ﮐﻨﻨﺪه ﺑﮕﯿﺮه ... ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﻬﺮﺑﻮﻧﯽ روي ﺻﻮرﺗﺶ اوﻣﺪ: ﺧﻮب ﭘﺲ اﯾﻦ ﺧﺎﻧﻮﻣﯿﻪ ﮐﻪ ﺳﯿﺎوش ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮش از آرزوش ﮔﺬﺷﺘﻪ اﻟﺒﺘﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﻋﺠﯿﺐ ﻧﯿﺴﺖ ... ... ﭼﺮا ﯾﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﯾﻪ ﺣﺲ ﻧﺎراﺣﺖ ﮐﻨﻨﺪه اوﻣﺪ ﺗﻮي ذﻫﻨﻢ ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ... ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﻋﻘﺒﺶ ﺑﺰﻧﻢ: ﺑﻠﻪ ﻋﺠﯿﺐ ﻧﯿﺴﺖ ... آوﯾﺴﺎ ﻋﯿﻦ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻫﺎﺳﺖ ... ... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﺗﻮ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﭼﯽ دﯾﺪ ﮐﻪ ﮐﻤﯽ ﺑﻬﻢ ﻧﺰدﯾﮏ ﺗﺮ ﺷﺪ ... اﻧﮕﺸﺖ اﺷﺎره اش رو ﭘﺸﺖ ﻫﺮ ﭼﻬﺎر اﻧﮕﺸﺖ دﺳﺖ راﺳﺘﻢ اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ... اﻧﮕﺸﺘﻬﺎم ﺑﺎﻻ اوﻣﺪن و ﺳﺮ اون ﭘﺎﯾﯿﻦ ... وﻧﻔﺴﺶ رو ي ﭘﻮﺳﺖ اﻧﮕﺸﺖ ﻫﺎم اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﻪ ﻗﺪر از اون ﻫﻤﻪ ﺣﺴﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ وﺟﻮدم ﺗﺰرﯾﻖ ﺷﺪه ﺑﻮد ﮔﺬﺷﺖ ﮐﻪ ﺳﺮش رو ﺑﺎﻻ آورد و ﺗﻮ ﺻﻮرﺗﻢ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد ... اﻧﺸﺘﮕﻬﺎي دﺳﺘﻢ ﻫﻨﻮز ﺗﻮ اﻣﻦ ﺗﺮﯾﻦ ﺟﺎي دﻧﯿﺎ ﺑﻮدن ... ﺑﺎ ﻟﺤﻨﯽ ﮐﻪ از ﻫﺮ زﻣﺎﻧﯽ ﻣﺤﮑﻢ ﺗﺮ ﺑﻮد و در ﻋﯿﻦ ﺣﺎل ﻧﻮازش ﮔﻮﻧﻪ ﺗﺮ ﻧﺰدﯾﮏ ﮔﻮﺷﻢ ﮔﻔﺖ: ﻣﻦ ﯾﻪ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻣﯿﺸﻨﺎﺳﻢ ... از ﻫﻤﻪ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻫﺎي دﻧﯿﺎ زﯾﺒﺎ ﺗﺮ ... ﻧﻔﺲ ﮔﯿﺮ ﺗﺮ ... ﻣﺤﮑﻢ ﺗﺮ و ﻟﻄﯿﻒ ﺗﺮ ... ﻣﻦ اﯾﻦ ﺟﺎ ﻓﺮﺷﺘﻪ دﯾﮕﻪ اي ﻧﻤﯿﺒﯿﻨﻢ. ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺑﻪ ﻧﻈﺮم ﻣﺜﻞ ﮔﺬر ﯾﻪ رﻋﺪ ﺑﻮد اﻧﮕﺎر ﮐﻪ ﭼﯿﺰي در ﺛﺎﻧﯿﻪ اي روﺷﻦ ﺷﺪه ﺑﺎﺷﻪ و ﺑﻌﺪ ﺻﺪاي ﻣﻬﯿﺐ ﺣﻘﺎﯾﻖ ﯾﻬﻮ از اون ﻧﻮر ﺑﺘﺮﺳﻮﻧﺘﺖ ... ﺧﯿﺮه ﺑﻮدم ﻫﻨﻮز ﺑﻪ ﺟﻠﻮ ﺗﻮ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻣﺮدي ﮐﻪ اﻣﺸﺐ ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﻫﺮ زﻣﺎن دﯾﮕﻪ اي ﻣﻦ رو ﻋﺎﺷﻖ ﮐﺮده ﺑﻮد ... ﺣﺘﯽ ﮔﻔﺘﻦ اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﺗﻮ ﺳﺮم ﻫﻢ ﻣﯿﺘﺮﺳﻮﻧﺪﺗﻢ ... ﺣﺎﻣﯽ ﮐﻪ اﯾﻦ ﻃﻮر ﺑﻪ روﺑﻪ رو ﺧﯿﺮه ﺷﺪه ﺑﻮد ... ﻫﻤﻮﻧﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ وﻗﺘﯽ اون ﻃﻮر ﺑﻪ ﻣﻦ ﺣﺲ زﯾﺒﺎ ﺑﻮدن و رو داده ﺑﻮد ﺑﺎ رﺳﯿﺪن ﺳﯿﺎوش ﺗﻮﻧﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﻪ راﺣﺘﯽ ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺖ ﻋﺎدي ﺧﻮدش ﺑﺮﮔﺮده ﻣﻦ اﻣﺎ ﺑﺎ ﮔﻮﻧﻪ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ازش ﺣﺮارت ﺑﯿﺮون ﻣﯿﺰد ﺑﺎ ﮔﯿﺞ ﮐﻨﻨﺪ ه ﺗﺮﯾﻦ ﺣﺴﻬﺎي دﻧﯿﺎ ﺗﻮي ذﻫﻨﻢ اﻣﺸﺐ رو ﺑﻪ ﭘﺎﯾﺎن رﺳﻮﻧﺪه ﺑﻮدم ﺣﺎﻻ ﺗﻮ ﻣﺎﺷﯿﻨﺶ داﺷﺘﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺧﻮﻧﻪ ﻣﯿﺮﻓﺘﻢ ... اﺣﺴﺎس ﻣﯿﮑﺮدم اﮔﺮ ﺑﺎ ﺧﻮدم ﮐﻤﯽ ﺧﻠﻮت ﮐﻨﻢ ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺘﻮﻧﻢ ﺑﺎ ﺧﻮدم ﮐﻨﺎر ﺑﯿﺎم ... ﯾﺎدم ﻣﯿﺮه ﻣﮕﻪ ﻧﻪ؟ ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﻣﺪﻫﻮش آراﻣﺶ و ﻣﺮدوﻧﮕﯽ ﻫﺎي اﯾﻦ ﺟﻨﺘﻠﻤﻦ ﺷﺪم ... اﻣﮑﺎن ﻧﺪاره ﻣﻦ اﯾﻦ ﻃﻮر دﻟﺒﺴﺘﻪ ﺑﺮادر ﺣﺎﻣﺪ ﺷﺪه ﺑﺎﺷﻢ ... اﯾﻦ ﻃﻮر واﺑﺴﺘﻪ ﯾﮏ از اﺻﻠﯽ ﺗﺮﯾﻦ ﻣﻬﺮه ﻫﺎي اﻧﺘﻈﺎم ﻫﺎ ... ﺳﺮم داﺷﺖ ﻣﯽ ﺗﺮﮐﯿﺪ ...
- اﻣﺸﺐ ﺑﻬﺖ ﺧﻮش ﻧﮕﺬﺷﺖ؟ ... ﺑﻪ ﭼﯽ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺑﺮﺳﻪ ﺑﺎ اﯾﻦ ﺳﺌﻮال؟
- ﺧﻮش ﮔﺬﺷﺖ ...
- ﭘﺲ ﭼﺮا اﻧﻘﺪر ﺳﺎﮐﺘﯽ؟ ﭼﻬﺮه اش زﯾﺎدي ﻣﺘﻔﮑﺮ ﺑﻮد ... دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﻣﻮﺿﻮع رو ﻋﻮض ﮐﻨﻢ ... ﺑﻪ ﺟﺎﯾﯽ ﺑﺒﺮم ﮐﻪ ﯾﮑﻢ دور ﺑﺎﺷﻪ از اﯾﻦ ﮐﻮﭼﻪ ﺑﺎغ در ﻫﻢ ﺑﺮﻫﻢ ﺣﺲ ﻫﺎم ...
- ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﭼﻪ ﻃﻮرن؟ ... ﺧﯿﻠﯽ واﺿﺢ ﺧﻨﺪه اش رو ﺧﻮرد ... ﺧﻮب دﺳﺘﻢ ﺑﺮاش رو ﺷﺪه ﺑﻮد ...
- اوﻧﻬﺎ ﻫﻢ ﺧﻮﺑﻦ و ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ دﻟﺘﻨﮓ ... ﻣﻦ اﻣﺸﺐ ﺗﻤﺎس ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم ﺑﺎﻫﻢ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﯿﻢ ﮐﻪ اﯾﻦ ﺗﻮﻓﯿﻖ ﻧﺼﯿﺒﻢ ﺷﺪ ...
- ﻣﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺷﺪﯾﻢ از ﺑﻮدﻧﺘﻮن در ﮐﻨﺎرﻣﻮن ... آوﯾﺴﺎ ﻋﻀﻮ ﺟﺪﯾﺪ ﻣﺎﺳﺖ ...
- ﭘﺲ ﻋﻀﻮ ﺟﺪﯾﺪ ﻫﻢ ﻣﯿﭙﺬﯾﺮﯾﺪ! ... ﻣﻨﻈﻮرش رو دﻗﯿﻘﺎ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﺸﺪم ... ﺳﺮم رو ﭼﺮﺧﻮﻧﺪم ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ ...
- ﺟﻮاب اﯾﻦ ﻧﮕﺎﻫﺖ ﮐﻪ ﭘﺮ از ﺳﺌﻮال رو زﻣﺎﻧﯽ ﻣﯽ دم ﮐﻪ دﯾﮕﻪ ﺑﺮات آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ﻧﺒﺎﺷﻢ ... ﮐﻪ ﺑﺘﻮﻧﯽ ﻓﻌﻠﻬﺎت رو ﺟﻤﻊ ﻧﺒﻨﺪي ... ﻫﺮ وﻗﺖ ﮐﻪ اﯾﻨﻄﻮر ﮐﻪ اﻣﺸﺐ ﺳﺮدر ﮔﻤﯽ ﺳﺮ در ﮔﻢ ﻧﺒﺎﺷﯽ ... اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﺿﺮﺑﺎن ﻗﻠﺒﻢ رﻓﺘﻪ روي ﻫﺰار: ﻣﻦ ...
- ﻧﻈﺮت ﭼﯿﻪ ﻓﺮدا ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو ﺑﯿﺎرم ﭘﯿﺸﺖ ... ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﺎﺷﻢ ﻣﯿﺨﻮام راﺟﻊ ﺑﻪ ﺣﺎﻣﺪ ذره ذره ﺑﺎﻫﺎﺷﻮن ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﯿﻢ ... ﺑﻪ ﺳﺮﯾﻊ ﺗﺮﯾﻦ و ﺗﺨﺼﺼﯽ ﺗﺮﯾﻦ ﺻﻮرت ﻣﻤﮑﻨﻪ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﻣﻮﺿﻊ داد ... ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺮﯾﻊ اون ﻧﮕﺎه ﭘﺮ از ﻧﻮازش ﺑﻪ ﻫﻤﻮن ﻧﮕﺎه ﺣﺎﻣﯽ واري ﺗﻐﯿﯿﺮ ﮐﺮد ... ﻫﻤﻮن ﺟﺪﯾﺖ زﻣﺎﻧﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﻣﺸﮑﻼت رو ﺣﻞ ﮐﻨﻪ ...
- ﯾﻌﻨﯽ راه ﻓﺮاري ﻧﯿﺴﺖ ...
- از واﻗﻌﯿﺖ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ راه ﻓﺮار ﻧﯿﺴﺖ. ﻫﻤﺮاز ... ﺗﻮ اﻧﻘﺪر ﻋﺎﻗﻞ و ﺑﺎ ﻫﻮش ﻫﺴﺘﯽ ﮐﻪ ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ﺧﻮدت ﻫﻢ ﺧﻮب ﻣﯿﺪوﻧﯽ ﺣﻘﯿﻘﺖ اﯾﻨﻪ ...
- ﻣﻦ آﻣﺎدﮔﯿﺶ رو ﻧﺪارم ... ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻫﻢ ﻧﺪارن ...
- ﻫﺮ ﭼﯽ ﺳﻨﺸﻮن ﺑﺮه ﺑﺎﻻﺗﺮ ﺑﺪﺗﺮه ... ﮐﯿﻨﻪ ﻫﺎي اﻧﺒﺎﺷﺘﻪ ﺷﻮن ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﯿﺸﻪ ... ﻓﺮﺻﺖ ﻫﺎي ﺑﯿﺸﺘﺮي رو از دﺳﺖ ﻣﯿﺪن ... ﯾﻪ ﻟﺤﻈﻪ اﺳﺘﺮس ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﺑﺎ ﻧﮕﺮاﻧﯽ ﭼﺮﺧﯿﺪم ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ: ﯾﻌﻨﯽ ﭼﯽ ﻓﺮﺻﺖ ... ﺣﺎﻣﺪ ﮐﻪ ﻗﺮار ﻧﯿﺴﺖ ﺟﺎﯾﯽ ﺑﺒﺮﺗﺸﻮن ...
- اﻟﺒﺘﻪ ﮐﻪ ﻧﻤﯽ ﺑﺮه ... ﻣﻨﻈﻮرم ﻓﺮﺻﺖ ﺑﻮدﻧﺸﻮن در ﮐﻨﺎر ﭘﺪرﺷﻮﻧﻪ ...
- ﺑﺎﺷﻪ ... ﻫﺮ وﻗﺖ ﮐﻪ ﺧﻮاﺳﺘﯿﺪ ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﯿﻢ ... راﺳﺘﯽ ﭘﺪرﺗﻮن ﭼﻪ ﻃﻮرن؟
- ﻫﻤﻮن ﻃﻮري ... ﻧﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮب ﻧﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺪ ...
- ﻣﯿﺸﻪ ﺑﭙﺮﺳﻢ ﮐﻪ ﭼﺮا اون اﺗﻔﺎق اﻓﺘﺎد؟ آرﻧﺠﺶ رو اروم ﮔﺬاﺷﺖ رو ﻟﺒﻪ ﭘﻨﺠﺮه: ﺣﺎﻣﺪ اون ﺷﺐ ﻫﻤﻪ ﺣﺮﻓﻬﺎش رو ﻧﺰد ... ﺗﻮ ﺣﺎﻟﺖ ﺧﻮب ﻧﺒﻮد اون از ﺗﻮ ﺑﺪﺗﺮ ... ﺧﺐ ﺑﺎﺑﺎ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻮد ﻫﺮ ﭼﯽ داﺷﺖ ﺑﺪه ﺣﺎﻣﺪ ﺑﻤﻮﻧﻪ ﻫﻤﻮن ﺟﺎ و ﺑﺮﻧﮕﺮده ... ﺑﺮ ﮔﺸﺘﻦ ﺣﺎﻣﺪ ﯾﻌﻨﯽ ﯾﻪ دﻧﯿﺎ ﺳﺌﻮال و ﺟﻮاب ... ﻣﺮدﻣﯽ ﮐﻪ ﻣﯿﺨﻮان ﺑﺪوﻧﻦ ﭼﺮا رﻓﺘﻪ ... ﭼﺮا ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ؟ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﮐﺠﺎ ﺑﻮده؟ ﺑﺮاي ﭘﺪر ﻣﻦ ﮐﻪ ﯾﻪ ﻋﻤﺮي ﺟﻮري زﻧﺪﮔﯽ ﮐﺮده ﮐﻪ ﮐﺴﯽ ازش ﺳﺌﻮال ﻧﭙﺮﺳﻪ اﯾﻨﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺨﺘﻪ ... ﺣﺎﻣﺪ ﺑﺎﺑﺎ رو ﺧﯿﻠﯽ اذﯾﺖ ﮐﺮده ... ﺧﯿﻠﯽ زﯾﺎد ...
- ﯾﻌﻨﯽ ﺷﻤﺎ اذﯾﺖ ﻧﮑﺮدي؟ ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﭘﺮ ﻣﻬﺮي ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد: ﻧﻪ ﻧﮑﺮدم ﺧﺎﻧﻮم ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﻣﯿﺨﻮاي ﻣﭽﻢ رو ﺑﮕﯿﺮي؟
- ﻧﻪ ﺑﺤﺚ ﻣﭻ ﮔﯿﺮي ﻧﯿﺴﺖ ... ﻣﯽ دوﻧﯿﺪ ﭼﺮا ﺑﺮاي ﻫﻤﯿﺸﻪ از ﻧﻈﺮﺷﻮن ﭘﺴﺮ ﺧﻮﺑﯽ ﺑﻮدﯾﺪ؟ ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم و اداﻣﻪ دادم: ﺑﺮاي اﯾﻨﮑﻪ ﺷﻤﺎ ﻫﻤﻮن ﻃﻮر ﮐﻪ اوﻧﻬﺎ ﺧﻮاﺳﺘﻦ ازﺗﻮن زﻧﺪﮔﯽ ﮐﺮدﯾﺪ ... ﯾﻌﻨﯽ ﺑﺎ ﻗﻮاﻧﯿﻦ ﺧﺎﻧﻮادﺗﻮن ﻫﻤﺎﻫﻨﮕﯽ ﮐﺎﻣﻞ داﺷﺘﯿﺪ ... ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﺧﺎرج از ﺧﻂ اوﻧﻬﺎ ﻧﺒﻮدﯾﺪ ... ﺣﺘﯽ ﺳﺎزي ﮐﻪ ﻣﯿﺰﻧﯿﺪ رو اوﻧﺎ اﻧﺘﺨﺎب ﮐﺮدن ... ﺣﺎﻣﺪ ﻏﻠﻂ ﯾﺎ درﺳﺖ ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﮐﻪ ﺟﻮر دﯾﮕﻪ اي زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﻪ و ﺗﻤﺎم ﻣﺪت ﻣﺠﺒﻮر ﺷﺪه ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻮادﺗﻮن ﺑﺠﻨﮕﻪ ... و اﯾﻦ ﮐﺎر ﺑﻪ ﻟﺞ ﺑﺎزي ﮐﺸﯿﺪه ... ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪه ﻫﻢ رﻫﺎ ﺑﺪﺑﺨﺖ ﺷﻪ ... ﻫﻢ ﺧﻮدش و ﯾﻪ ﻋﺎﻟﻤﻪ زﻧﺠﯿﺮ وار اذﯾﺖ ﺑﺸﻦ ...
- ﻣﯽ ﺑﯿﻨﻢ ﮐﻪ ﻣﻮﺿﻌﺖ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺣﺎﻣﺪ ﻋﻮض ﺷﺪه ...
- ﻫﺮ ﮔﺰ ﻫﻤﭽﯿﻦ ﭼﯿﺰي اﺗﻔﺎق ﻧﻤﯿﻮﻓﺘﻪ ﺑﺮاي ﻣﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﭼﯿﺰا ﺛﺎﺑﺘﻪ ... ﺧﯿﺎﻧﺖ ﺑﺪه ... دروغ ﺑﺪه ... ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﺮدن ﻓﺮزﻧﺪان ﺑﻪ ﻫﺮ دﻟﯿﻠﯽ ﺑﺎ ﺟﻨﺎﯾﺖ ﻓﺮﻗﯽ ﻧﻤﯿﮑﻨﻪ ... اﻣﺎ ﻧﻤﯽ ﺷﻪ ﮐﻪ ﯾﺎدﻣﻮن ﺑﺮه ﯾﻪ زﻣﯿﻨﻪ ﻫﺎﯾﯽ ﻫﻢ وﺟﻮد داﺷﺘﻪ ... اﻧﮕﺸﺖ اﺷﺎره اش رو روي ﻟﺒﺶ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد اﯾﻦ ﯾﻌﻨﯽ داﺷﺖ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮد ...
- ﺗﻨﺪ رﻓﺘﻢ؟ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ: ﻧﻪ ... ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﻘﻄﻪ اي رﺳﯿﺪﯾﻢ ﮐﻪ ﻣﯿﺘﻮﻧﯿﻢ ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ ذﻫﻨﻤﻮﻧﻪ رو در ﻣﯿﻮن ﺑﺬارﯾﻢ ... ﺑﺎ ﺑﺨﺸﯽ از ﺣﺮﻓﻬﺎت ﻣﻮاﻓﻘﻢ و ﯾﻪ ﺑﺨﺸﯿﺶ ﻫﻢ ﻧﻪ ...
- روﯾﺎ ...
- ﻣﻨﻈﻮرت اﺟﺒﺎر ﭘﺪرم ﺑﺮاي ازدواج ﺑﺎ روﯾﺎﺳﺖ؟ روﯾﺎ ﺑﺮاي ﺣﺎﻣﺪ ﺣﯿﻒ ﺑﻮد ...
- ﺧﻮاﻫﺮ ﻣﻦ ﻧﺒﻮد ﻧﻪ ... ﭼﻮن دﺧﺘﺮ ﭼﯽ ﭼﯽ ﺳﻠﻄﻨﻪ ﻧﺒﻮد ...
- ﺧﻮاﻫﺮ ﺗﻮ اﯾﻦ وﺳﻂ از ﻫﻤﻪ ﺣﯿﻒ ﺗﺮ ﺑﻮد ... دﯾﮕﻪ رﺳﯿﺪه ﺑﻮدﯾﻢ ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻪ ... ﺗﺮﻣﺰ دﺳﺘﯽ رو ﮐﺸﯿﺪ و ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ: ﻣﺤﺾ رﺿﺎي ﺧﺪا ﻫﻤﺮاز ﺑﭙﺬﯾﺮ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺗﻮ ﺟﺒﻬﺎ اي ﺧﻼف ﺗﻮ و رﻫﺎ ﻧﯿﺴﺘﻢ ... ﻧﻤﯽ ﮔﻢ ﺑﻪ اﻧﺪازه ﺗﻮ ... اﻣﺎ دﻟﻢ ﺑﺮاي اون دﺧﺘﺮ ﻣﻌﺼﻮم و زﯾﺒﺎ ﮐﻪ اوﻣﺪ ﺧﻮﻧﻪ ﻣﺎ ... ﻫﺴﺮ ﺷﺪ ... ﻣﺎدر ﺷﺪ ... ﻣﯽ ﺳﻮزه ... دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ اﯾﻦ ﺳﺮ ﺑﯽ ﻣﺨﻢ رو ﺑﮑﻮﺑﻢ ﺑﻪ دﯾﻮار ... ﭘﺸﺘﻢ ﺑﻬﺶ ﺑﻮد و ﮐﺎﻏﺬﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ روﺷﻮن ﯾﺎدداﺷﺖ ﺑﺮداﺷﺘﻪ ﺑﻮدم رو ﺗﻮي ﻣﺸﺘﻢ ﻓﺸﺎر دادم ... و زﯾﺮ ﻟﺐ ﺑﻪ ﺧﻮدم و زﻣﯿﻦ و زﻣﺎن ﻓﺤﺶ ﻣﯿﺪادم ...
- دﯾﮕﻪ اﻣﺸﺐ رو ﻣﯿﺎي ﻫﻤﺮاز ﺑﺎﺑﺎ دﺧﺘﺮ ﺗﻮ ﻣﮕﻪ ﺟﻐﺪي ﭼﭙﯿﺪي ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻪ؟
- ﻣﺜﻼ ﮐﺎرﻣﻨﺪﻫﺎي ﺑﺎﻧﮏ ﺑﻌﺪ از ﺗﻤﻮم ﺷﺪن ﮐﺎرﺷﻮن ﻣﯿﺮن ﺧﻮﻧﻪ ﺟﻐﺪن؟ ﻟﺒﺨﻨﺪي زد و ﻣﻦ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم از اﯾﻦ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺣﻘﯿﻘﺘﺎ ﻣﺘﻨﻔﺮم: دﺧﺘﺮ ﺧﺎﻧﻮم ﺗﻮ ﺧﻮدت رو ﺑﺎ ﮐﺎرﻣﻨﺪﻫﺎي ﺑﺎﻧﮏ ﻣﻘﺎﯾﺴﻪ ﻣﯿﮑﻨﯽ؟
- ﺑﺎزﯾﮕﺮي ﺑﺮاي ﻣﻦ ﯾﻪ ﺷﻐﻠﻪ ... ﻣﺜﻞ ﺑﺎﻧﮑﺪاري ... ﻣﻌﻠﻤﯽ ... ﻣﺜﻞ ﻫﻤﻪ اوﻧﻬﺎ ... ﻣﻦ ﻣﯿﺎم ﮐﺎرم رو ﺑﻪ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﺷﮑﻞ اﻧﺠﺎم ﻣﯿﺪم و ﻣﯿﺮم ﺧﻮﻧﻪ ام ... ﮐﺘﺎﺑﻢ رو ﻣﯿﺨﻮﻧﻢ ... زﻧﺪﮔﯿﻢ رو ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ...
- ﺷﻨﯿﺪم ﺗﻨﻬﺎ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯿﮑﻨﯽ؟. ... ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل اﯾﻦ ﺳﺌﻮال رو اﻧﻘﺪر ﻧﻔﺮت اﻧﮕﯿﺰ از ﻣﻦ ﻧﭙﺮﺳﯿﺪه ﺑﻮد ... دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﺧﺴﺘﻪ ام ﮐﺸﯿﺪم ... ﺑﻌﺪ از ﻧﺰدﯾﮏ ﻧﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﺗﻤﺮﯾﻦ ﺑﯽ وﻗﻔﻪ ... ﺑﻌﺪ از دو زﻧﮓ درس دادن ... ﺣﺎﻻ ده ﺷﺐ ﺑﻮد و واﻗﻌﺎ دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺑﺮم ﺧﻮﻧﻪ ... و ﮔﯿﺮ اﯾﻦ آدم زﺑﻮن ﻧﻔﻬﻢ اﻓﺘﺎده ﺑﻮدم ... دﺳﺘﻪ ﻫﺎي ﺷﺎﻟﻢ رو ﻣﺮﺗﺐ ﮐﺮدم و ﮐﯿﻔﻢ رو ﺑﺮداﺷﺘﻢ: اﯾﻦ ﺗﻨﻬﺎ زﻧﺪﮔﯽ ﮐﺮدن دﻟﯿﻠﺶ اﯾﻦ ﻧﻤﯿﺸﻪ ﮐﻪ دﯾﺮ ﺑﺮم ﺧﻮﻧﻪ ... اﮔﺮ اﺟﺎزه ﺑﺪﯾﺪ دﯾﺮم ﺷﺪه ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮم ... از ﮐﻨﺎرش ﮐﻪ ﯾﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﺰﺧﺮف داﺷﺖ رد ﺷﺪم ... ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﺸﯿﺪم از ﺑﻮي دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﯽ ﭘﺎﯾﯿﺰ و راﻫﻢ رو ﮐﺸﯿﺪم ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺧﻮﻧﻪ ... ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﻮدم ﮐﻪ اﻣﺸﺐ ﺑﺎ اﯾﻦ ﺧﺴﺘﮕﯽ ﻗﺮار ﻧﺒﻮد ﺑﺎ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﯿﻢ ... و ﻗﺮار ﺷﺪه ﺑﻮد ﻓﺮداﻋﺼﺮ ... دﻟﻢ ﺑﺮاﺷﻮن ﺗﻨﮓ ﺑﻮد ... دﻟﻢ ﮔﯿﺮ ﺑﻮد اﯾﻦ روزﻫﺎ ... ﮐﯿﻔﻢ رو روي دوﺷﻢ ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﮐﺮدم ... ﺧﯿﻠﯽ ﻓﮑﺮ ﻫﺎ ﺑﻮد ﺗﻮي ذﻫﻨﻢ ... ﻣﺤﺒﺖ ﻫﺎي ﮔﺎه و ﺑﯿﮕﺎﻫﺶ. ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ از اون ﺟﻤﻠﻪ اي ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﺷﺮوع ﺷﺪ ﮐﻪ ﮔﻔﺖ ... اوﻧﻪ ﮐﻪ ﺑﻬﻢ اﺟﺎزه ﻣﯿﺪه ﻫﺮ ﻃﻮري دوﺳﺖ دارم ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﻢ ... اﻣﺎ ... اﯾﻦ ﺣﻘﯿﻘﺖ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﻣﯿﺪاﺷﺖ ... اﻣﮑﺎن ﻧﺪاﺷﺖ اون ﻣﺮد ﺑﺎ اون دﺑﺪﺑﻪ و ﮐﺒﮑﺒﻪ ... ﺑﯿﺎد و ﺑﻪ ﻣﻨﯽ ﻋﻼﻗﻪ ﻣﻨﺪ ﺑﺸﻪ ﮐﻪ ﺑﺮاش ﺣﮑﻢ ﯾﻪ دﺧﺘﺮ ﺑﭽﻪ ﺑﯽ ﺗﺠﺮﺑﻪ رو داﺷﺘﻢ ... اﺻﻼ ﻣﻦ ﺑﻪ ﭼﻪ دردش ﻣﯿﺨﻮردم ... ﻧﮑﻨﻪ داﺷﺘﻢ ﺑﺎ ﺗﻮﻫﻢ ﻣﯿﺮﻓﺘﻢ ﺟﻠﻮ؟ ﻣﻦ اﯾﻦ ﺣﺲ رو ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻧﮑﺮده ﺑﻮدم ... راﻣﯿﻦ ﺑﺤﺜﺶ ﺣﺘﯽ ﮐﻤﺪي ﻫﻢ ﻧﺒﻮد اﯾﻦ وﺳﻂ ... ﺑﺎد ﺳﺮدي ﭘﯿﭽﯿﺪ و ﻣﻦ ﺷﺎل دور ﮔﺮدﻧﻢ رو ﻣﺤﮑﻢ ﺗﺮ ﮐﺮدم ... از ﮐﻨﺎر ﯾﻪ ﻟﺒﻮ ﻓﺮوش رد ﺷﺪم و ﻟﺒﺨﻨﺪ ﭘﻬﻨﯽ روي ﺻﻮرﺗﻢ اوﻣﺪ ... اﻧﮕﺸﺘﻬﺎي دﺳﺘﻢ رو ﻣﯿﺸﮑﻮﻧﺪم و ﺗﻮي اﺗﺎق رژه ﻣﯿﺮﻓﺘﻢ آﺧﺮﯾﻦ ﺑﺎري ﮐﻪ اﯾﻦ ﻃﻮر از روﺑﻪ رو ﺷﺪن ﺑﺎ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺗﺮس داﺷﺘﻢ ﯾﻪ ﻫﻔﺘﻪ ﺑﻌﺪ از ﻣﺮگ رﻫﺎ ﺑﻮد ... ﻫﻔﺘﻪ ﺳﯿﺎﻫﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ اﻟﺘﻤﺎس ﺗﻮﻧﺴﺘﻪ ﺑﻮدم اﮐﺒﺮﺧﺎن رو راﺿﯽ ﮐﻨﻢ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو ﺑﯿﺎره ﺧﻮﻧﻪ ﻣﻦ ... ﺗﺎ ﺑﺎﻫﻢ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﯿﻢ اون روزﻫﻢ اﯾﻦ ﻃﻮر ﮐﻒ دﺳﺘﻬﺎم ﻋﺮق ﮐﺮده ﺑﻮد و ﻧﻔﺴﻢ ﺗﻨﺪ ﺷﺪه ﺑﻮد ... ﻗﺮار اﻣﺮوز ﻫﻢ ﻫﻤﻮن ﻃﻮر ﻣﻦ رو دﯾﻮاﻧﻪ ﻣﯿﮑﺮد ... اﯾﻦ ﺑﺎر ﻫﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﺣﺮﻓﻬﺎﯾﯽ رو ﻣﯿﺰدم ﮐﻪ ﺧﻮدم ﻫﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﻬﺸﻮن اﻋﺘﻘﺎدي ﻧﺪاﺷﺘﻢ اﻣﺎ ﭼﺎره اي ﻫﻢ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... ﺑﺎ ﮔﻠﻨﺎر ﮐﻪ ﺣﺮف زده ﺑﻮدم ﭘﺮﺳﯿﺪه ﺑﻮد ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ؟ و ﻣﻦ ﭼﻪ ﻗﺪر راﺣﺖ و ﺑﺎ اﻃﻤﯿﻨﺎن ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدم ﻧﻪ ... ﺣﺎﻣﯽ ﻫﺴﺖ ... از دﯾﺸﺐ ﺧﺠﺎﻟﺖ رو ﺑﻪ روﺷﺪ ﺑﺎ اﯾﻦ آدم رو ﻫﻢ ﭘﯿﺪا ﮐﺮده ﺑﻮدم اﻧﮕﺎر ﮐﻪ اون ﻫﻢ ﻣﯿﺘﻮﻧﻪ اي اﯾﻦ ﺣﺲ ﭘﻨﻬﺎﻧﯽ و ﺑﻪ ﻓﮑﺮ ﺧﻮدم ﻣﻤﻨﻮع رو ﺑﺒﯿﻨﻪ ... ﻓﮑﺮ ﮐﺮدن ﺑﻪ ﺣﺎﻣﯽ ﻧﺎ ﺧﻮد آﮔﺎه ﺷﻮﻗﯽ ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ اﺳﺘﺮس ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه داﺷﺖ ... زﻧﮓ در از ﺟﺎ ﭘﺮوﻧﺪﺗﻢ ... ﯾﻪ ﺑﺎر دﯾﮕﻪ ﺑﻪ ﺧﻮدم ﺑﺎ اون آراﯾﺶ ﻣﺤﻮ ﺗﻮي آﯾﻨﻪ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ... و ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم ... ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﺎ ﺷﻮق ﻣﺤﮑﻢ ﺑﻐﻠﻢ ﮐﺮدن و ﻣﻦ ﻫﻤﻮن ﻃﻮر ﮐﻪ اوﻧﻬﺎ رو در آﻏﻮش داﺷﺘﻢ ﺑﻪ ﺑﺎﻻي ﺳﺮم ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﺑﻪ ﯾﮑﯽ از ﺟﺬاب ﺗﺮﯾﻦ ﻣﺮدﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل دﯾﺪه ﺑﻮدم ﮐﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪي ﭘﺮ ﻣﻬﺮ ﺗﺮ از ﻫﺮ زﻣﺎﻧﯽ روي ﻟﺒﺶ ﺑﻮد و ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮد ... ﮐﻮﺷﺎ ﻣﺤﮑﻢ ﮔﻮﻧﻪ ام رو ﺑﻮﺳﯿﺪ: ﻫﻤﺮاز ... ﻋﻤﻮ ﻫﻢ اﻣﺸﺐ اﯾﻦ ﺟﺎﺳﺖ ...
- ﻣﯽ دوﻧﻢ ﺧﻮش ﺗﯿﭗ ﺧﺎن ... و ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﺑﺎ دﺳﺖ ﺑﻪ ﻣﺒﻠﻬﺎ اﺷﺎره ﮐﺮدم و ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺑﻬﺶ زدم: ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮش اوﻣﺪﯾﺪ ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ دﻟﻢ ﺑﺮاي ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﺗﻨﮓ ﺷﺪه ﺑﻮد ...
- راﺣﺖ ﺑﺎش ... از ﺗﻮي آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ ﺑﻬﺸﻮن ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم و ﺗﻪ دﻟﻢ ﺑﺎ ﺗﻤﺎم اﯾﻦ اﺳﺘﺮﺳﻬﺎ ي ﯾﺎز زﯾﺒﺎﺗﺮﯾﻦ ﺣﺲ ﻫﺎي دﻧﯿﺎ اوﻣﺪ ... در ﮐﻨﺎر ﻫﻢ ﺑﻮدﻧﺸﻮن ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻪ ﻣﻦ ﺑﺎ اﯾﻦ ﻟﺒﺨﻨﺪ اﯾﻨﮑﻪ اﯾﻦ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ در ﮐﻨﺎر ﺣﺎﻣﯽ اﯾﻦ روزﻫﺎ راﺣﺖ ﺗﺮ ﺑﻮدن اﯾﻦ ﮐﻪ اﯾﻦ ﻣﺮد داﺷﺖ ﺑﺎﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﻪ ﺑﺎزي ﮐﺮدﻧﺸﻮن ﺑﺎ ﭘﺎزل 0001 ﺗﮑﻪ ﻣﻦ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﯿﺰد و ﺑﺎ دﯾﺴﯿﭙﻠﯿﻦ ﺧﺎص ﺧﻮدش راﻫﻨﻤﺎﯾﯿﺸﻮن ﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد و ﻣﻦ داﺷﺘﻢ ﺑﺮاﺷﻮن ﭼﺎي ﻣﯿﺒﺮدم و ﺑﻬﻢ ﺣﺲ ﺑﻮدن ﻣﯿﺪاد ... اﯾﻦ ﮐﻪ ﮔﻪ ﮔﺎه ﺣﺎﻣﯽ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﻣﯿﮑﺮد و ﺑﻬﻢ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﯿﺰد ... اﯾﻦ ﯾﻌﻨﯽ ﺣﻮاﺳﻢ ﺑﻬﺖ ﻫﺴﺖ اﯾﻨﮑﻪ ﺣﻀﻮرم اﯾﻦ ﺟﺎ ﺗﻮ اﯾﻦ ﺧﻮﻧﻪ ﯾﻌﻨﯽ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﻗﺮاره ﺳﺮ ﺟﺎي ﺧﻮدش ﺑﺎﺷﻪ ... اﯾﻨﻬﺎ ﻫﻤﻪ ﺣﺲ ﻫﺎﯾﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺣﻀﻮر ﺣﺎﻣﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﯿﺪاد ... ﭼﺎي رو ﺟﻠﻮش ﮔﺬاﺷﺘﻢ و ﺷﯿﺮﮐﺎﮐﺎﺋﻮ رو دادم دﺳﺖ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ و رو ﻣﺒﻞ دو ﻧﻔﺮه ﮐﻨﺎر ﺣﺎﻣﯽ ﻧﺸﺴﺘﻢ و اﻧﮕﺸﺖ ﻫﺎم رو ﺷﺮوع ﮐﺮدم ﺑﻪ ﺷﮑﺴﺘﻦ ﺻﺪاش ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺣﺎﻣﯽ ﭼﺸﻢ از ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﮕﯿﺮه ﺑﺎ اﺧﻢ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﻨﻪ: ﻧﮑﻦ اون ﻃﻮري دﺧﺘﺮ ﭼﻪ ﻋﺎدﺗﯽ داري ﺑﻪ ﺧﻮدت آﺳﯿﺐ ﺑﺮﺳﻮﻧﯽ؟ ﻣﻦ ﻧﻤﯿﻔﻬﻤﻢ ...
- آﺧﻪ ... ﺻﺪاش رو ﮐﻤﯽ ﭘﺎﯾﯿﻦ آورد و ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد: اﺳﺘﺮس داري؟
- ﺧﯿﻠﯽ ... ﻧﮕﺎﻫﺸﻮن ﮐﻨﯿﺪ ﭼﻪ ﻗﺪر ﺷﺎدن ... ﻧﻤﯽ ﺧﻮام ﻧﺎراﺣﺘﺸﻮن ﮐﻨﻢ ...
- ﻫﻤﺮاز ﻣﻦ اﯾﻨﺠﺎم ﮐﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ اﯾﻦ ﮐﺎر رو ﺑﮑﻨﯿﻢ ... ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻢ ... ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ درﺳﺖ ﻣﯿﺸﻪ ... ﻣﻦ ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﯿﻢ ... ... ﻫﻤﻮن ﻟﺤﻈﻪ دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺑﻐﻠﻢ ﮐﻨﻪ ... ﺑﻐﻠﺶ ﮐﻨﻢ ... ﭼﻪ ﻗﺪر ازش ﻣﻤﻨﻮن ﺑﻮدم ﮐﻪ ﮔﻔﺖ ﻣﯿﺘﻮﻧﯿﻢ ... ﯾﻌﻨﯽ اون روي ﻣﻦ ﺣﺴﺎب ﮐﺮده ... اﯾﻦ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺻﻮرﺗﻢ ﮐﻤﯽ ﺑﺎز ﺑﺸﻪ و ﻟﺒﺨﻨﺪ اون ﭘﻬﻦ ﺗﺮ ...
- ﮐﻮﺷﺎ ﺷﯿﺮت رو ﺑﺨﻮر ﺗﺎ ﻧﺮﯾﺨﺘﻪ ... اﯾﻦ ﺗﺬﮐﺮ رو دادم ﺗﺎ ﺣﻮاس اون دو ﺗﺎ ﮐﻪ ﺑﻪ ﭘﺎزل ﺑﻮد ﺑﻪ ﻣﻦ داده ﺑﺸﻪ ... ﻧﯿﻮﺷﺎ: ﻫﻤﺮاز اﯾﻦ ﭘﺎزل رو ﮐﯽ ﺗﻤﻮم ﻣﯿﮑﻨﯽ؟ ... ﺣﺎﻣﯽ اﯾﻦ ﺑﺎر ﺑﻪ ﺟﺎي ﺗﺬﮐﺮ ﮐﻠﻤﻪ ﺧﺎﻟﻪ ﭼﺸﻢ دو ﺧﺖ ﺑﻪ ﭼﺎﯾﯿﺶ ...
- ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭘﺮﻧﺴﺲ اﯾﻦ روزﻫﺎ ﺧﯿﻠﯽ وﻗﺖ ﻧﺪارم ...
- ﻣﺤﻤﺪ رو دﯾﮕﻪ ﻧﻤﯽ ﺑﯿﻨﯽ ... ﺣﺎﻣﯽ: ﻧﯿﻮﺷﺎ؟! ... ﺧﻮب ﺣﺎﻣﯽ ﺑﻮد دﯾﮕﻪ اﯾﻦ ﺗﺬﮐﺮ ﺑﺮاي ﺑﻪ ﮐﺎر ﺑﺮدن اﺳﻢ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﺪون ﭘﺴﻮﻧﺪ و ﭘﯿﺸﻮﻧﺪ ﺑﻮد ... و اﯾﻨﮑﻪ ﭼﺮا ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺑﻬﺶ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻪ؟ ﺗﻮ دﻟﻢ ﺑﻪ ﺣﺎﻣﯽ زﺑﻮن درازي ﮐﺮدم ... ﺣﺴﻮد ﺧﺎن ...
- اﯾﻦ روزﻫﺎ ﻓﻘﻂ ﺗﻠﻔﻨﯽ ﺑﺎﻫﺎش ﺣﺮف ﻣﯿﺰﻧﻢ اون ﺳﺮ ﮐﺎره ﻣﻨﻢ ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر اﻣﺎ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﺨﺼﻮص ﺳﻼم ﻣﯿﺮﺳﻮﻧﻪ و ﺑﻬﺖ ﻗﻮل ﻣﯿﺪم دوﺑﺎره ﺑﺒﺮﻣﺶ ﺑﺒﯿﯿﻨﺶ ... ﻧﯿﻮﺷﺎ: ﻣﻦ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم اﻣﺸﺐ اوﻧﻬﻢ ﻫﺴﺖ ﻣﺜﻞ اون ﻣﻬﻤﻮﻧﯽ ﮐﻪ اوﻣﺪﯾﻢ ﺧﻮﻧﻪ ات ... ﺣﺎﻣﯽ ﺑﺎ دﺳﺖ ﺑﻪ ﮐﻨﺎرش روي ﻣﺒﻞ اﺷﺎره ﮐﺮد ﺗﺎ ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺑﺸﯿﻨﻪ و ﻧﯿﻮﺷﺎ اﻃﺎﻋﺖ ﮐﺮد و ﺣﺎﻣﯽ ﮔﻔﺖ: ﻧﻪ اﻣﺸﺐ ﻣﺎ ﺧﺎﻧﻮادﮔﯽ دور ﻫﻢ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﯾﻢ ... ﻣﻦ دﻟﻢ ﻏﻨﺞ رﻓﺖ ﺑﺮاي اﯾﻦ ﮐﻠﻤﻪ ﺧﺎﻧﻮاده ﮐﻪ ﻣﻦ ﻫﻢ ﺗﻮش ﺑﻮدم ... ﺣﺎﻣﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﮐﺮد و اﯾﻦ ﯾﻌﻨﯽ ﮐﻪ ﺷﺮوع ﮐﻨﯿﻢ ... ﺣﺎﻣﯽ: ﻧﯿﻮﺷﺎ ﻣﯽ دوﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ ﭼﻪ ﻗﺪر ﺑﺮام ﻣﻬﻤﻪ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﯾﻌﻨﯽ ﻫﻢ ﺗﻮ و ﻫﻢ ﮐﻮﺷﺎ ﺧﻮب زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﯿﺪ درﺳﺘﻪ؟ ﻧﯿﻮﺷﺎ ﮐﻪ ﺣﺎﻻ ﻓﻬﻤﯿﺪه ﺑﻮد ﻣﺎﺟﺮا ﺟﺪﯾﻪ ﺑﺎ ﺗﺮس ﺧﯿﺮه ﺷﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ و ﻣﻦ ﺑﻐﻀﻢ رو ﺑﻪ زور ﻗﻮرت دادم ... اﮔﺮ ﻣﻦ ﮐﻢ ﻣﯿﺎوردم ﻣﻄﻤﺌﻨﺎ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻫﻢ ﻋﮑﺲ اﻟﻌﻤﻠﻬﺎ ﺗﻨﺪي ﻧﺸﻮن ﻣﯿﺪادن ... ﮐﻨﺎر ﻧﯿﻮﺷﺎ ﻧﺸﺴﺘﻢ و ﮐﻮﺷﺎ رو ﻫﻢ روي ﭘﺎم ﻧﺸﻮﻧﺪم ... ﺳﻨﮕﯿﻦ ﺷﺪه ﺑﻮد اﻣﺎ اﯾﻦ ﻃﻮري ﻣﯿﺘﻮﻧﺴﺘﯿﻢ ﻫﺮ ﭼﻬﺎر ﺗﺎﻣﻮن روي ﻣﺒﻞ ﺑﺸﯿﻨﯿﻢ و ﻣﻦ ذﻫﻨﻢ درﮔﯿﺮ ﺑﻮد ﮐﻪ ﯾﻌﻨﯽ ﻧﻤﯿﺸﺪ اﯾﻦ ﺗﺎﺑﻠﻮ ﻫﻤﯿﺸﮕﯽ ﺑﺎﺷﻪ؟ ﻣﻦ: ﻣﻨﻈﻮر ﻋﻤﻮﺗﻮن اﯾﻨﻪ ﮐﻪ ﺧﻮب ﻣﯿﺪوﻧﯿﺪ ﮐﻪ ﻣﺎ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺻﻼح ﺷﻤﺎ رو ﺧﻮاﺳﺘﯿﻢ؟ ﻧﯿﻮﺷﺎ: ﻣﻦ دوﺳﺖ ﻧﺪارم اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ رو ...
- ﻋﺮوﺳﮑﻢ ﻫﯿﭻ ﻣﺸﮑﻠﯽ ﻧﯿﺴﺖ ... ﻣﺎ اﯾﻨﺠﺎﯾﯿﻢ ... ﻫﻤﯿﺸﻪ ﭘﯿﺶ ﺷﻤﺎ ﺗﺎ ﻫﭻ ﻣﺸﮑﻠﯽ ﭘﯿﺶ ﻧﯿﺎد ... ﻣﺎ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﮐﻨﺎر ﻫﻤﯿﻢ ... اﻣﺎ ... ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺗﺮﺳﯿﺪ: اﻣﺎ ﭼﯽ ... ﺗﻮ ﻣﯿﺨﻮاي ﺟﺎﯾﯽ ﺑﺮي؟ ﻣﯿﺨﻮاي ازدواج ﮐﻨﯽ ﻧﻪ؟ اوﻧﻢ ﻧﻤﯿﺨﻮاد ﻣﺎ ﺑﺎﺷﯿﻢ؟ ﮐﻮﺷﺎ ﺑﺎ وﺣﺸﺖ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد ... ﻣﻦ: اي ﺑﺎﺑﺎ ﻧﯿﻮﺷﺎ ... اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ رو ﮐﯽ ﺑﻪ ﺗﻮ ﮔﻔﺘﻪ؟ ﻣﻦ ﺣﺘﯽ ازدواج ﻫﻢ ﺑﮑﻨﻢ ... ﺣﺎﻣﯽ ﭘﺮﯾﺪ ﺗﻮي ﺣﺮﻓﻢ: ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎﺷﯿﺪ ﻫﻤﺴﺮ ﺧﺎﻟﺘﻮن ﺷﻤﺎ رو ﺧﯿﻠﯽ دوﺳﺖ داره ... اﻣﺎ اﻻن اﺻﻼ ﺑﺤﺚ ازدواج ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﻧﯿﺴﺖ ... ﺷﻤﺎ ﻫﺮ دوﺗﻮن اﻧﻘﺪر ﺑﺰرگ و ﻋﺎﻗﻞ ﺷﺪﯾﺪ ﮐﻪ ﺑﺘﻮﻧﯿﺪ ﺷﺮاﯾﻂ رو درك ﮐﻨﯿﺪ ... ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺗﻮ ﺟﺎش ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﺷﺪ و ﺑﺎ اﺧﻢ ﮔﻔﺖ: ﻣﻨﻈﻮرﺗﻮن اﯾﻨﻪ ﮐﻪ اون ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ﻧﻪ؟ ﻣﻦ: اون ﭼﯿﻪ ﻧﯿﻮﺷﺎ ...
- اون ... اوﻧﻪ ... ... وﻗﺘﯽ اﯾﻦ ﻃﻮر ﺑﺮاق ﻣﯿﺸﺪ ﺗﻮ ﺻﻮرﺗﻢ دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﻟﭙﺎش رو ﺑﮑﺸﻢ ... ﺣﺎﻣﯽ: ﻧﯿﻮﺷﺎ ﻧﺬار ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ادب ﯾﺎدت رﻓﺘﻪ ... ... ﺑﺎ اﻟﺘﻤﺎس ﺑﻪ ﺻﻮرت ﺣﺎﻣﯽ ﺧﯿﺮه ﺷﺪم ﺑﻠﮑﻪ اﯾﻦ اﺧﻢ ﻫﺎ رو از ﻫﻢ ﺑﺎز ﮐﻨﻪ ... اﻻن ﺟﺎش ﻧﺒﻮد ... ﻧﯿﻮﺷﺎ دﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﯿﻨﻪ ﻧﺸﺴﺖ ... ﻣﻦ دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﻣﻮﻫﺎي ﺧﻮﺷﮕﻠﺶ ﮐﺸﯿﺪم: ﻧﯿﻮﺷﺎ ... ﻣﻦ وﻗﺘﯽ ﺳﻪ ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮدم ﭘﺪرم رو از دﺳﺖ دادم ... ﻓﻮت ﭘﺪرم ﯾﮑﯽ از ﺑﺪﺗﺮﯾﻦ اﺗﻔﺎﻗﻬﺎي زﻧﺪﮔﯽ ﻣﻦ ﺑﻮد ... ﺣﺘﯽ اﮔﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﻪ ﯾﺎدش ﻧﯿﺎرم ... ﮐﻮﺷﺎ ﮐﻪ از ﻧﯿﻮﺷﺎ ﻫﻢ اﺧﻢ آﻟﻮد ﺗﺮ ﺑﻮد از روي ﭘﺎم ﭘﺎﯾﯿﻦ اوﻣﺪ و ﻧﺸﺴﺖ روي ﻣﺒﻞ رو ﺑﻪ رو ... دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺟﻠﻮش رو ﺑﮕﯿﺮم ... دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﮐﻨﺎرم ﺑﺎﺷﻪ ... اﻣﺎ ﻧﻤﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﮔﯿﺮ ﺑﺪم ﺑﻬﺶ ... ﮐﻮﺷﺎ: ﭘﺪر ﻣﺎ ﻫﻢ ﻧﯿﺴﺖ ﻋﯿﻦ ﺗﻮ ﻫﻤﺮاز ...
- ﻧﻪ ﻋﺰﯾﺰ ﺗﺮﯾﻨﻢ ... ﭘﺪر ﻣﻦ ﻓﻮت ﮐﺮده ... اﻻن ﮐﻨﺎر ﻣﺎدر ﺷﻤﺎﺳﺖ ... ﮐﻨﺎر ﻣﺎدر ﻣﻦ ... اﻣﺎ ﭘﺪر ﺷﻤﺎﻫﺴﺖ ... اون دوﺳﺖ داره ﮐﻪ ﮐﻨﺎر ﺷﻤﺎ ﺑﺎﺷﻪ ... ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺑﻐﻀﺶ ﺗﺮﮐﯿﺪ: دﯾﺪي ﮔﻔﺘﻢ ﻣﺎ رو ﻧﻤﯿﺨﻮاي ... دﯾﺪي ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪي ... ... آﺧﻪ ﻣﻦ ﭼﯽ ﻣﯿﮕﻔﺘﻢ ... داﺷﺘﻢ ﮐﻢ ﻣﯿﺎوردم ... ﺣﺎﻣﯽ دﺳﺘﺶ رو آروم از ﭘﺸﺖ ﻧﯿﻮﺷﺎ رد ﮐﺮد و ﻣﻦ ﮔﺮﻣﺎي ﮐﻒ دﺳﺘﺶ رو روي ﻣﻮﻫﺎم اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ... اﯾﻦ ﺣﻀﻮر اﻧﮕﺎر ﺗﻤﺎم اﯾﻦ ﯾﺦ ﮐﺮدﮔﯽ ﻫﺎي رگ ﻫﺎ م رو از ﺑﯿﻦ ﺑﺮد ... ﺣﺎﻣﯽ ﺑﺎ ﻟﺤﻦ ﭘﺮ از ﺻﻼﺑﺘﺶ: ﻧﯿﻮﺷﺎ ﮔﺮﯾﻪ ﻧﮑﻦ ... ﺗﻮ و ﮐﻮﺷﺎ ﻋﺰﯾﺰ ﺗﺮﯾﻦ ﭼﯿﺰي ﻫﺴﺘﯿﺪ ﮐﻪ ﻣﺎ دارﯾﻢ ... ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻫﻢ ازﺗﻮن ﺧﺴﺘﻪ ﻧﯿﻤﺸﯿﻢ ... ﭼﻪ ﻃﻮر ﻣﻤﮑﻨﻪ آدم از ﻋﺰﯾﺰ ﺗﺮﯾﻨﺶ ﺧﺴﺘﻪ ﺑﺸﻪ ... ﻧﻤﯽ ﺑﯿﻨﯽ ﺧﺎﻟﺖ ﯾﺎ اﯾﻦ ﺣﺮف ﻧﺎراﺣﺖ ﻣﯿﺸﻪ؟ ... ﻣﻦ اﻋﺘﺮاف ﮐﺮدم ﮐﻪ اﻻن اﯾﻦ ﻟﺤﻦ ﭘﺮ ﺻﻼﺑﺖ ﻧﯿﺎز ﺑﻮد ... ﻟﺤﻨﯽ ﮐﻪ اﻧﮕﺎر ﻫﺮ ﮐﻠﻤﻪ اي ﮐﻪ ﺑﺎﻫﺎش ﻋﻨﻮان ﻣﯿﺸﺪ ﺣﻘﯿﻘﺖ ﻣﺤﺾ ﺑﻮد و اﻃﻤﯿﻨﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻫﺮ ﮔﺰ از ﺑﯿﻦ ﻧﻤﯿﺮﻓﺖ ... ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎي اﺷﮑﯿﺶ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ: ﻫﻤﺮاز ﺗﻮ ﻗﻮل دادي ...
- ﻣﻦ ﺑﻬﺘﻮن ﻗﻮل دادم ﻫﻤﯿﺸﻪ ازﺗﻮن ﻣﺤﺎﻓﻈﺖ ﮐﻨﻢ ... ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﺳﺮ ﺣﺮﻓﻢ ﻫﺴﺘﻢ ... ... ﺻﺪام از ﺑﻐﺾ ﻣﯿﻠﺮزﯾﺪ ... ﮐﻮﺷﺎ اون روﺑﻪ رو ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و اﺧﻢ آﻟﻮد ﮔﺎرد ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد و ﻣﻦ ﺑﺎل ﺑﺎل ﻣﯿﺰدم ﺑﺮم ﺑﻐﻠﺶ ﮐﻨﻢ ﻣﯽ ﺗﺮﺳﯿﺪم دﯾﮕﻪ دوﺳﺘﻢ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ... اﻧﮕﺸﺘﻬﺎي ﺣﺎﻣﯽ آروم ﻻي ﻣﻮﻫﺎم ﺣﺮﮐﺖ ﮐﺮدن ... ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ ... ﭼﺸﻢ ﻫﺎش رو ﺑﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪ اﻃﻤﯿﻨﺎن دادن ﯾﻪ ﺑﺎر ﺑﺎز و ﺑﺴﺘﻪ ﮐﺮد. ﺑﺎ اﻟﺘﻤﺎس ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم زﯾﺮ ﻟﺐ ﮔﻔﺖ: ﻧﮕﺮان ﻧﺒﺎش ... و اون ﺣﺮﮐﺖ اﻧﮕﺸﺘﻬﺎ آرام ﺑﯿﻦ ﻣﻮﻫﺎم ﺑﺮاي ﻣﻦ ﯾﻌﻨﯽ اﯾﻨﮑﻪ ﻗﺮار ﻧﯿﺴﺖ ﻫﯿﭻ اﺗﻔﺎﻗﯽ ﺑﯿﻮﻓﺘﻪ ... ﺣﺎﻣﯽ: ﮐﻮﺷﺎ ﻋﻤﻮ ﺟﺎن ﭼﺮا اوﻧﺠﺎ ﻧﺸﺴﺘﯽ؟
- ﻣﻦ ﻧﻤﯿﺨﻮام ... ﻣﻦ ﻣﯿﺨﻮام ﻫﯿﻦ ﻃﻮري زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﻢ ... ﻣﻦ اﺻﻼ ﻣﯿﺨﻮام ﺑﯿﺎم ﭘﯿﺶ ﻫﻤﺮاز ... ﺣﺎﻣﯽ: ﺗﻮ دﯾﮕﻪ ﻣﺮدي ﺷﺪي ... ﮔﻮش ﮐﻨﯿﺪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ... ﺣﺎﻣﺪ ﭘﺪر ﺷﻤﺎﺳﺖ ... ﮐﻮﺷﺎ: ﻧﯿﺴﺖ ... ﺣﺎﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﺟﻮاب ﺑﺪه ﮐﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻢ: ﮐﻮﺷﺎ ... اﯾﺸﻮن ﭘﺪر ﺷﻤﺎﺳﺖ ... اون ﺷﻤﺎ رو دوﺳﺖ داره ... ﻧﯿﻮﺷﺎ: ﻧﺪاره ... اﮔﻪ داﺷﺖ وﻗﺘﯽ ﻣﺎﻣﺎن ﻣﺮد ﻣﯿﻮﻣﺪ ... دﺳﺘﻢ رو ﮔﺬاﺷﺘﻢ روي ﺷﻮﻧﻪ ام دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﻫﺮ ﭼﯽ اﻃﻤﯿﻨﺎن داﺳﺘﻢ رو ﺑﻬﺶ ﺗﺰرﯾﻖ ﮐﻨﻢ: ﺣﺘﻤﺎ ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻪ ... ﺑﺬارﯾﺪ ﺧﻮدش ﺑﺮاﺗﻮن ﺗﻮﺿﯿﺢ ﺑﺪه ... ﮐﻮﺷﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و داد زد: ﻧﻤﯿﺨﻮام ... ﺣﺎﻣﯽ ﺑﺎ ﻟﺤﻦ ﻣﺤﮑﻢ اﻣﺎ آروﻣﺶ: ﮐﻮﺷﺎ ... ﻣﻦ ﮐﻪ اﯾﻦ ﺑﺎر ﭼﺸﻤﺎم ﮐﺎﻣﻼ ﺧﯿﺲ ﺑﻮد: ﮐﻮﺷﺎ ... اي ﮐﺎش ﭘﺪر ﻣﻦ زﻧﺪه ﺑﻮد ... اي ﮐﺎش ﯾﻪ روزي ﺑﻌﺪ از ﺗﻤﺎم اﯾﻦ ﺳﺎﻟﻬﺎ از اون در ﺗﻮ ﻣﯿﻮﻣﺪ ... ﻧﯿﻮﺷﺎ: ﺣﺘﯽ اﮔﻪ ﺗﺮﮐﺖ ﮐﺮده ﺑﻮد ... اﺷﮑﻢ روي ﮔﻮﻧﻪ ام ﻏﻠﻄﯿﺪ: ﮐﺎش ﺗﺮﮐﻢ ﮐﺮده ﺑﻮد ... اون وﻗﺖ ﻣﻦ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮدم ﺑﺮﮔﺮده ... ﮐﻮﺷﺎ ﮐﻪ دﯾﺪ دارم ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ اوﻣﺪ و ﺧﻮدش ﻫﻢ ﺷﺮوع ﮐﺮد ﺑﻪ ﮔﺮﯾﻪ ... ﻣﺤﮑﻢ ﺑﻐﻠﺶ ﮐﺮدم ... ﮐﻮﺷﺎ: ﺑﻬﺶ ﺑﮕﻮ ﻧﯿﺎد ... ﻣﺎ ﻗﻮل ﻣﯿﺪﯾﻢ ﺑﭽﻪ ﻫﺎي ﺧﻮﺑﯽ ﺑﺎﺷﯿﻢ دﯾﮕﻪ اذﯾﺖ ﻧﮑﻨﯿﻢ ... ﻧﯿﻮﺷﺎي ﮔﺮﯾﺎن: ﮐﻮﺷﺎ راﺳﺖ ﻣﯿﮕﻪ ... ﺣﺎﻣﯽ اﯾﻦ ﺑﺎر ﻧﯿﻮﺷﺎي ﮔﺮﯾﺎن رو ﻣﺤﮑﻢ ﺑﻐﻞ ﮐﺮد: ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺟﺎن ... اون ﻓﻘﻂ ﻣﯿﺨﻮاد ﺷﻤﺎ رو ﺑﺒﯿﻨﻪ ... ﻧﻤﯽ ﺧﻮاد ﺟﺎﯾﯽ ﺑﺒﺮﺗﺘﻮن ... ﻣﯽ ﺧﻮاد ﻓﻘﻂ ﺑﺎﻫﺎﺗﻮن ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻪ ... ﮐﻮﺷﺎ اﺷﮑﻬﺎش ﭘﯿﺮاﻫﻨﻢ رو ﺧﯿﺲ ﮐﺮد ... ﻣﻦ ﺻﻮرﺗﺶ رو از ﺗﻮي ﺑﻐﻠﻢ ﺑﯿﺮون آوردم: ﻣﺎ ﺑﺎرﻫﺎ ﺑﺎﻫﻢ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮدﯾﻢ ... ﻗﺮار ﺷﺪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﻬﻢ اﻃﻤﯿﻨﺎن داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﻢ ... ﻧﯿﻮﺷﺎ: وﻟﯽ اﻻن ﺗﻮ داري از اون ﺣﻤﺎﯾﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ ...
- ﻣﻦ از ﺷﻤﺎ ﺣﻤﺎﯾﺖ ﻣﯿﮑﻨﯿﻢ ... ﺷﻤﺎ دوﺗﺎ ﻫﻨﻮز ﮐﻮﭼﻮﻟﻮﯾﯿﺪ ﻧﻤﯿﺪوﻧﯿﺪ ﭼﻪ ﻗﺪر زﯾﺒﺎﺳﺖ ﮐﻪ آدم ﭘﺪرش ﭘﯿﺸﺶ ﺑﺎﺷﻪ ... اﻻن ﻣﻦ دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ ﭘﺪرم ﭘﯿﺸﻢ ﺑﻮد ... اون وﻗﺖ ﻫﻤﯿﺸﻪ ازم دﻓﺎع ﻣﯽ ﮐﺮد ... ﻋﯿﻦ ﺗﻮ ﻗﺼﻪ ﻫﺎ ... اون وﻗﺖ ﻣﻦ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﺗﻨﻬﺎ ﻧﺒﻮدم ... ﻫﯿﭻ وﻗﺖ از آدم ﺑﺪا ﻧﻤﯽ ﺗﺮﺳﯿﺪم ... ﺗﻤﺎم ﺑﺪﻧﻢ درد ﻣﯿﮑﺮد ... ﺳﺎﻋﺘﻬﺎ ﮔﺮﯾﻪ ﮐﺮدن و ﺑﺤﺚ ﮐﺮدن ﺑﺎﻫﺎﺷﻮن ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪه ﺑﻮد ﮐﻤﯽ ﮐﻮﺗﺎه ﺑﯿﺎن ... اﻣﺎ ﺧﻮدﻣﻢ داﺷﺘﻢ ﻣﯿﺘﺮﮐﯿﺪم ... روﺷﻮن رو ﮐﺸﯿﺪم ﮐﻪ دوﺗﺎﯾﯽ ﺑﺪون ﺷﺎم روي ﺗﺨﺖ ﻣﻦ ﺧﻮاﺑﺸﻮن ﺑﺮده ﺑﻮد ... ﻧﻤﯿﺨﻮاﺳﺘﻦ ﺑﺮن ﺧﻮﻧﻪ ... ﻣﯽ ﺗﺮﺳﯿﺪن ﺣﺎﻣﺪ ﺑﺒﺮﺗﺸﻮن و ﻣﻦ رو دﯾﮕﻪ ﻧﺒﯿﻨﻦ ... اﺗﺎق ﺗﺎرﯾﮏ ﺑﻮد و ﻣﻦ روي ﺳﺮ ﻫﺮ دوﺷﻮن رو ﻧﻮازش ﻣﯿﮑﺮدم ... ﮐﻮﺷﺎ ﻫﻨﻮز رد اﺷﮏ روي ﺻﻮرﺗﺶ ﺑﻮد ... ﺳﺎﯾﻪ ﺑﻠﻨﺪي اﻓﺘﺎد روي ﺳﺮم ... ﺻﻮرﺗﻢ رو ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﭼﺎر ﭼﻮب در ﭼﺮﺧﻮﻧﺪم ﮐﻪ ﻗﺎﻣﺖ ﺑﻠﻨﺪ ﺣﺎﻣﯽ ﺗﻮش ﺑﻮد ... آﻫﺴﺘﻪ ﺑﻬﻢ ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪ ... ﮐﻨﺎر ﺗﺨﺖ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ دو زاﻧﻮ ﻧﺸﺴﺖ: ﺧﻮاﺑﯿﺪن؟
- ﺑﺎ ﺗﺮس و ﮔﺮﯾﻪ ... ﺑﻪ ﻧﻈﺮﺗﻮن ﮐﺎرﻣﻮن درﺳﺘﻪ؟ ﺻﻮرﺗﺶ رو ﺑﻬﻢ ﻧﺰدﯾﮏ ﮐﺮد ... ﻋﻄﺮ ﻧﻔﺲ ﻫﺎش رو از ﻧﺰدﯾﮏ اﺣﺴﺎس ﻣﯿﮑﺮدم: اﻟﺒﺘﻪ ... ﯾﮑﻢ ﻃﻮل ﻣﯿﮑﺸﻪ اﻣﺎ درﺳﺖ ﻣﯿﺸﻪ ... ﺑﺎ ﺑﻐﺾ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم: ﻧﮑﻨﻪ دﯾﮕﻪ دوﺳﺘﻢ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻦ؟ ﺗﻮ ﺗﺎرﯾﮑﯽ اﺗﺎق ﭼﺸﻢ ﻫﺎش رو ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮب ﻧﻤﯽ دﯾﺪم ... دﺳﺘﺶ رو آروم ﺑﺎﻻ آورد و اﻧﮕﺸﺖ اﺷﺎره اش رو از زﯾﺮ ﻣﻮﻫﺎم آروم روي رگ ﮔﺮدﻧﻢ ﮐﺸﯿﺪ ... ﺧﻮن ﻣﻨﺠﻤﺪ ﺷﺪه ﺗﻮي رﮔﻬﺎم اﻧﮕﺎر دوﺑﺎره ﺑﻪ ﺟﺮﯾﺎن اﻓﺘﺎد ... از درون ﻣﯿﻠﺮزﯾﺪم ... ﺻﺪاش زﻣﺰﻣﻪ ﮔﻮﻧﻪ ﺑﻮد: ﻣﮕﻪ ﻣﯿﺸﻪ ﺗﻮ رو دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺖ ... ... اﯾﻦ ﺻﺪا اﯾﻦ ﻧﮕﺎه ﺑﺮاي ﻣﻦ آراﻣﺶ ﺑﻮد ... اﯾﻦ ﻧﮕﺎه ﮐﻪ ﻣﺜﻞ ﻧﻢ ﺑﺎرون ﺑﻮد ﺑﺎ اﯾﻦ ﺑﺮق ﭘﺮ اﺷﺘﯿﺎق ﺣﺘﯽ ﺗﻮ ﺗﺎرﯾﮑﯽ ﻫﻢ ﻣﺸﺨﺺ ﺑﻮد ... ﺣﺎﻻ ﻋﻼوه ﺑﺮ اﻧﮕﺸﺘﺶ ﺻﺪاش ﻫﻢ ﻧﻮازﺷﻢ ﻣﯿﮑﺮد: ﻫﻤﺮاز ... زﯾﺮ ﻟﺐ ﺑﻠﻪ اي ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ ﺧﻮدم ﻫﻢ ﺑﻪ زور ﺷﻨﯿﺪم ...
ادامه دارد...