قسمت سیزدهم
.. ﻣﺤﺒﻮﺑﻪ ﮐﻪ زودﺗﺮ ﺗﻌﺠﺒﺶ رو ﮐﻨﺎر ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد: ﺧﯿﻠﯽ ﺟﺎﻟﺒﻪ ... اﻻن ﮐﺎري رو ﻫﻢ دارﯾﺪ اﺟﺮا ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ؟ ... ﺗﻮ ﺿﯿﺢ ﮐﻮﭼﯿﮑﯽ راﺟﻊ ﺑﻪ اﺟﺮا ﻣﻮن دادم ... ﺣﻀﻮر ﻣﺤﻤﺪ ﮐﻪ اﻟﺒﺘﻪ ﻫﻤﺸﻮن ﻣﯿﺸﻨﺎﺧﺘﻨﺶ و ﻣﺤﻞ اﺟﺮا ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﻧﮕﺎه ﻫﺎﺷﻮن ﻣﺸﺘﺎق ﺗﺮ ﺑﺸﻪ ...
- ﺷﻐﻞ ﺟﺎﻟﺒﯿﻪ ... اﯾﻦ اﻇﻬﺎر ﻧﻈﺮ ﻫﻤﻮن آﻗﺎي ﺑﻮر ﺑﻮد ...
- ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮﺗﻮن ﺟﺎﻟﺒﻪ ... ﻣﺤﺒﻮﺑﻪ: اﻣﺎ ﺷﻨﯿﺪم ﮐﺎر ﮐﺮدن ﺗﻮش ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺨﺘﻪ ... ﺧﻮب ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﺑﻪ ﭼﻪ ﭼﯿﺰي اﺷﺎره ﻣﯿﮑﻨﻪ ﺑﻪ ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﻣﻄﻤﺌﻨﺎ ﺗﻮ ذﻫﻦ ﻫﻤﻪ آدم ﻫﺎ ﻫﺴﺖ: ﺧﺐ ... ﻫﺮ ﺷﻐﻠﯽ ﻣﻤﮑﻨﻪ ﺑﺮاي ﺧﺎﻧﻮم ﻫﺎ ﻣﺴﺎﺋﻠﯽ رو ﺑﻪ دﻧﺒﺎل داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ﺷﻐﻞ ﻣﺎ ﻫﻢ ﻫﻤﻮﻧﻪ ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯿﮑﻨﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﺎﺷﻪ ... ﺧﺎﻧﻮﻣﯽ ﮐﻪ از ﻫﻤﺸﻮن ﮐﻤﯽ ﻣﺴﻦ ﺗﺮ ﺑﻮد: اون درﺳﺘﻪ وﻟﯽ اﻃﺮاف ﺑﺎزﯾﮕﺮﻫﺎ ﻃﺮﻓﺪاراﺷﻮن ﻫﻢ ﻫﺴﺘﻦ و اﯾﻦ ﮐﻪ آدم اﺣﺴﺎس ﮐﻨﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺤﺒﻮب ﻫﺴﺘﺶ ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺮاش اﯾﻦ اﯾﺪه رو اﯾﺠﺎد ﮐﻨﻪ ﮐﻪ ﻣﺜﻼ ﻣﺠﺒﻮر ﻧﯿﺴﺖ ﻫﻤﺴﺮ ﻓﻌﻠﯿﺶ رو ﺑﺎ ﺗﻤﺎم اﯾﺮاداﺗﺶ ﺗﺤﻤﻞ ﮐﻨﻪ ... ﻣﻮﻫﺎي آﺷﻔﺘﻪ ام رو ﮐﻤﯽ ﺗﻮي ﺷﺎﻟﻢ ﮐﺮدم: ﺧﺐ ... ﻗﺒﻮل دارم ﺣﺮﻓﺘﻮن رو اﻣﺎ اﯾﻦ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﺮاي ﺳﻮﭘﺮ اﺳﺘﺎرﻫﺎﺳﺖ ... ﻣﻦ ﯾﻪ ﺑﺎزﯾﮕﺮ ﺗﺌﺎﺗﺮم ... ﻣﯽ رم روي ﺻﺤﻨﻪ ﮐﺎرم رو اﻧﺠﺎم ﻣﯿﺪم ﻣﯿﺎم ﭘﺎﯾﯿﻦ ... ﺗﺪرﯾﺲ ﻣﯿﮑﻨﻢ و ﯾﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﻧﺮﻣﺎل دارم ... آﻗﺎي ﺑﻮر: اﮔﺮ ﻫﻤﺴﺮﺗﻮن ﻣﺮد ﻣﺘﻌﺼﺒﯽ ﺑﺎﺷﻪ ﺷﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﻣﺸﮑﻞ ﺑﺮ ﺑﺨﻮرﯾﺪ ... ﻣﻦ: ﻫﺮ ﻣﺮد ﻋﺎﺷﻘﯽ ﺣﺴﺎس ﻣﯽ ﺷﻪ اﯾﻦ زﯾﺒﺎ ﻫﻢ ﻫﺴﺖ ﮔﺎﻫﯽ اﻣﺎ ﺑﯽ ﻣﻨﻄﻖ ﺷﺪن و ﺑﻪ ﻃﻮر ﮐﻠﯽ ﺗﻌﺼﺐ ﻣﻔﻬﻤﻮم ﭼﻨﺪاﻧﯽ ﻧﺪاره ﺷﺎﯾﺪ ... ﺑﺒﯿﻨﯿﺪ ﻣﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮب ﻣﯿﺪوﻧﻢ اوﻧﯽ ﮐﻪ ﭘﺸﺖ ﺻﺤﻨﻪ ﺑﺮام ﻧﺎﻣﻪ ﻣﯽ ﻓﺮﺳﺘﻪ ﯾﺎ ﻫﺪﯾﻪ ﻫﺎي ﮔﺮون ﻗﯿﻤﺖ ... ﻣﺤﻮ اون زﻧﯽ ﮐﻪ روي ﺻﺤﻨﻪ دﯾﺪه ... اون ﺑﺎﻻ ... اﯾﻦ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﻦ رو ﺷﺎﯾﺪ ﺣﺘﯽ ﻧﻤﯽ دﯾﺪه ... اﻟﺒﺘﻪ ﮐﻪ اﯾﻦ آدم ﺑﻪ ده ﺗﺎ دﺧﺘﺮ دﯾﮕﻪ ﻫﻢ ﻣﻤﮑﻦ در ﻋﯿﻦ ﺣﺎل اﺑﺮاز ﻣﺤﺒﺖ ﮐﻨﻪ ... ﻓﺮﻣﻮﻟﺶ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺎده اﺳﺖ ...
- ﺷﻤﺎ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺳﻨﺘﻮن ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮب دارﯾﺪ ﺗﺤﻠﯿﻞ ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ ... ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم: ﻣﻤﻨﻮﻧﻢ ... ﻣﺤﺒﻮﺑﻪ: ﻣﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﯿﻢ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺟﻤﻌﻤﻮن ﯾﻪ ﺑﺎزﯾﮕﺮ ﺗﺌﺎﺗﺮ ﻫﻢ از اﯾﻦ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ دارﯾﻢ ... ... از اﯾﻦ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ؟ ﻣﮕﻪ ﻗﺮار ﺑﻮد ﻣﻦ ﺑﺎزم ﺑﯿﺎم؟ ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﺑﻪ ﺣﺎﻣﯽ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺟﺪي داﺷﺖ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد و ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﻫﯿﭻ ﻋﮑﺲ اﻟﻤﻠﯽ ﻧﺸﻮن داد اﻧﮕﺎر ﺧﯿﻠﯽ ﻋﺎدﯾﻪ ... ﻣﺤﺒﻮﺑﻪ: راﺳﺘﺶ رو ﺑﺨﻮاﯾﺪ ﻣﺎ اﺻﻼ اﻧﺘﻈﺎر ورودﺗﻮن رو ﻧﺪاﺷﺘﯿﻢ ... ﺣﺎﻣﯽ: ﺧﺎﻧﻮم رﯾﺎﺿﺘﯽ ... ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﻣﻬﻨﺪس ﻣﻨﺘﻈﺮﺗﻮن ﺑﻮدن ... ﻣﺤﺒﻮﺑﻪ ﻫﻢ ﮐﻪ ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﻣﺜﻞ ﻫﻤﻪ اﯾﻦ ﺟﻤﻊ از ﺣﺎﻣﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺣﺴﺎب ﻣﯿﺒﺮه ﻟﯿﻮان دﺳﺘﺶ رو روي ﻣﯿﺰ ﮔﺬاﺷﺖ و ﺑﺎ اﺟﺎزه اي ﮔﻔﺖ و رﻓﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﭼﻨﺪ ﺗﺎ آﻗﺎﯾﯽ ﮐﻪ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮدن ... ﺑﺎ ﺣﻀﻮر ﻧﻮﯾﺪ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ رو ﺑﻪ ﺧﻮردن ﻣﯿﻮه ﻫﺎي روي ﻣﯿﺰ دﻋﻮت ﻣﯿﮑﺮد ﯾﮑﻢ ﺗﻮﺟﻪ ﻫﺎ از ﻣﻦ دور ﺷﺪ ... ﺣﺎﻣﯽ ﻫﻨﻮز ﻣﺘﻔﮑﺮ ﭼﺸﻤﺶ ﺑﻪ ﻟﯿﻮاﻧﺶ ﺑﻮد ﮐﻪ اﻟﺒﺘﻪ دﯾﮕﻪ اﺟﺎزه ﻧﺪاد ﺑﻪ ﻧﻮﯾﺪ ﺗﺎ ﭘﺮش ﮐﻨﻪ ... ﺳﯿﮕﺎرش رو در آورد: اذﯾﺘﺘﻮن ﮐﻪ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻪ؟
- ﺧﯿﺮ ... ﺷﻤﺎ راﺣﺖ ﺑﺎﺷﯿﺪ ... روﺷﻨﺶ ﮐﺮد و ﻣﻦ اﻋﺘﺮاف ﮐﺮدم ﺑﻮي ﺷﮑﻼ ت ﺳﯿﮕﺎرش رو دوﺳﺖ دارم ... ﻗﯿﺎﻓﻪ ﻣﺘﻔﮑﺮش ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ اﺷﺘﺒﺎﻫﯽ ﮐﺮدم ... ﭼﺸﻢ دوﺧﺘﻢ ﺑﻪ زاﻧﻮم ... و ﭘﺮﺳﯿﺪم: ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ﻣﻦ ﺣﺮﻓﯽ زدم ﮐﻪ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﻣﯽ زدم؟ آﺧﻪ ﺷﻤﺎ ﺳﮑﻮت ﮐﺮده ﺑﻮدﯾﺪ و ﻣﻦ ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﭼﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﮕﻢ ... دود ﺳﯿﮕﺎرش رو ﺑﺎ ژﺳﺖ ﺧﻮﺷﮕﻠﯽ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺑﺮﻋﮑﺲ ﺻﻮرﺗﻢ ﻓﻮت ﮐﺮد: ﻧﯿﺎزي ﻧﺒﻮد ﻣﻦ ﺟﺎي ﺷﻤﺎ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﻢ ... ﺷﻤﺎ اﻧﻘﺪر ﻋﺎﻗﻞ ﻫﺴﺘﯿﺪ ﮐﻪ ﺟﺎي ﺧﻮدﺗﻮن ﺟﻮاب ﺑﺪﯾﺪ ... ﭼﺸﻤﻢ رو از روي زاﻧﻮم ﺑﺮداﺷﺘﻢ و ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم ... ﮐﻪ داﺷﺖ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد ... ﻣﺤﺒﻮﺑﻪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﺎ اوﻣﺪ و ﺻﺪاي ﭘﺎﺷﻨﻪ ﮐﻔﺸﺶ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎﻫﻢ رو از ﺣﺎﻣﯽ ﺑﮕﯿﺮم ... اﻣﺸﺐ ﻣﻦ ﭼﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ... ﻣﺤﺒﻮﺑﻪ: آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ﯾﻪ ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﺗﺸﺮﯾﻒ ﻣﯿﺎرﯾﺪ؟ ﺣﺎﻣﯽ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﻦ ﭼﺮﺧﯿﺪ: ﺑﺎ اﺟﺎزﺗﻮن ... اﻻن ﺑﺮ ﻣﯿﮕﺮدم ... ... از اﺣﺘﺮاﻣﯽ ﮐﻪ ﺑﺮام ﮔﺬاﺷﺖ ﻏﺮق ﻟﺬت ﺷﺪم ... اﻣﺸﺐ ﺣﺎﻣﯽ ﻋﺠﯿﺐ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺣﺲ ﺑﻮدن ﻣﯿﺪاد ... ﺣﺲ وﺟﻮد داﺷﺘﻦ ... اﺣﺘﺮام دﯾﺪن ... درﺳﺘﻪ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ دوﺳﺘﺎي ﻣﻦ و اﻃﺮاﻓﯿﺎﻧﻢ ﺑﺎ ﻣﺤﺒﺖ و ﺳﺎدﮔﯽ ﺷﻮن ﺑﻬﻢ اﺣﺘﺮام ﻣﯿﮕﺬاﺷﺘﻦ ... اﻣﺎ اﯾﻦ ﮐﻪ اﯾﻦ ﻣﺮد ﺑﺎ اﯾﻦ ﻣﻮﻗﻌﯿﺖ اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ و ﯾﺎﻟﻮ ﮐﻮﭘﺎل ﺗﻮ ﺟﻤﻊ دوﺳﺘﺎش ﺑﺎ ﻣﻦ ﻣﺜﻞ ﯾﻪ ﻫﻤﺮاه ﻗﯿﻤﺘﯽ رﻓﺘﺎر ﮐﻨﻪ ... ﺣﺲ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺑﯽ داﺷﺖ ... ﺑﻪ رﻓﺘﻨﺶ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻫﻤﻮن دﺧﺘﺮ ﺧﺎﻧﻮم ﻟﻮﮐﺲ و ﺳﺎﮐﺖ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ... اﺣﺴﺎس ﺧﻮﺑﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... از اﺣﻮال ﭘﺮﺳﯽ ﻣﺠﺪدﺷﻮن و ﺻﺤﺒﺖ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ اﻟﺒﺘﻪ ﺣﺎﻣﯽ ﻓﻘﻂ ﺷﻨﻮﻧﺪه ﺑﻮد و ﻣﻦ اﺻﻼ ﻧﻤﯽ ﺷﻨﯿﺪﻣﺸﻮن ... دﺳﺖ ﺧﻮدم ﻧﺒﻮد از اﯾﻨﮑﻪ ﺣﺎﻣﯽ اوﻧﺠﺎ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺷﻢ ﻧﯿﻮﻣﺪه ﺑﻮد ... ﺑﻪ ﺧﻮدم ﺗﺬﮐﺮ دادم ﮐﻪ آدم ﺑﺎش ﻫﻤﺮاز ﺑﻪ ﺗﻮ ﭼﻪ؟ ﺑﺎ زﻧﮓ ﺗﻠﻔﻨﻢ از ﻓﮑﺮ در اوﻣﺪم ...
- ﺳﻼم ﺳﯿﺎ ...
- ﺳﻼم ﻣﻤﻮش ﻓﺮاري ... دﯾﮕﻪ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﻋﮑﺴﺖ رو ﺗﻮ روزﻧﺎﻣﻪ ﺑﺬارم ...
- ﻣﺴﺨﺮه ﻣﮕﻪ ﻣﻦ ﻣﺮدم؟
- ﯾﻌﻨﯽ دﻧﺒﺎل رﺑﻂ ﺟﻤﻠﻪ ﺧﻮدم ﺑﻪ ﻣﺰﺧﺮﻓﯿﻢ ﮐﻪ ﺗﻮ ﮔﻔﺘﯽ ... ﺧﻨﺪﯾﺪم: اوﻣﺪي ﺗﻬﺮان؟
- ﺑﻠﯽ ... راﺳﺘﯽ ﺗﻮ ﮐﺠﺎﯾﯽ ﺧﺎﻧﻮم ﺧﻮﺷﮕﻠﻪ؟
- ﻣﯿﺎم ﺑﺮات ﺗﻮﺿﯿﺢ ﻣﯿﺪم ... اﻣﺮوز ﺑﻪ اﻧﺪازه ﯾﻪ ﻫﻔﺘﻪ اﺗﻔﺎﻗﺎت ﻣﺨﺘﻠﻒ اﻓﺘﺎده ... ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮات ﺗﻮ ﺿﯿﺢ ﺑﺪم ...
- اﻣﺸﺐ ﺑﯿﺎ اﯾﻦ ﺟﺎ ...
- ﻧﻪ ﺑﺎﺑﺎ ... ﺧﺴﺮو ﺧﺎن ﻋﺰا دار ﻫﻢ ﻫﺴﺖ ...
- ﻧﯿﺴﺘﺶ ... ﺑﺎ ﻣﺎﻣﺎﻧﻢ ﻣﻮﻧﺪن ﻃﺎﻟﻘﺎن ... دﯾﮕﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﺧﺎﻟﯿﻪ ﻣﻨﻢ ﮔﻔﺘﻢ دﺧﺘﺮ ﺑﯿﺎرم ...
- ﺑﻬﺖ ﺑﮕﻢ ﺣﺎﻟﻢ رو ﺑﻬﻢ زدي اﺣﯿﺎﻧﺎ ﺑﻬﺖ ﺑﺮ ﮐﻪ ﻧﻤﯽ ﺧﻮره؟ ﺑﻠﻨﺪ ﺧﻨﺪﯾﺪ: داري ﮔﻨﺎه ﻣﯿﮑﻨﯽ ﻫﻨﻮز ﻫﻔﺖ ﻣﺎدر ﺑﺰرﮔﻢ ﻣﺤﺘﺮﻣﻢ ﻧﺸﺪه ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯿﺸﯽ ﻣﻦ ﺑﺨﻨﺪم ... ﺑﯿﺎ ﺑﺒﯿﻨﻤﺖ ... راﺳﺘﯽ ﺧﯿﻠﯽ دﯾﺮه ﻫﺎ ﻣﻤﻮش ﺑﯿﺎم دﻧﺒﺎﻟﺖ؟
- ﺧﯿﺮ ... ﺑﺎ ﺣﺎﻣﯿﻢ ﻣﯿﺎم ﺧﻮدم ... ﺗﻠﻔﻦ رو ﮐﻪ ﻗﻄﻊ ﮐﺮدم ﺳﺮم رو ﮐﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم ﮔﻮﺷﻪ اﺗﺎق دﯾﺪﻣﺶ ﮐﻪ زﯾﺮ ﭼﺸﻤﯽ داﺷﺖ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد ... ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺘﻢ ﮐﺮدم ... ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻌﺪ ﻟﯿﻮاﻧﺶ رو روي ﻣﯿﺰ ﮔﺬاﺷﺖ و ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ اوﻣﺪ: دﯾﺮﺗﻮن ﺷﺪه؟
- ﻧﻪ ...
- اﮔﺮ اﺟﺎزه ﺑﺪﯾﺪ ... ﻣﻦ ﭘﺎﻟﺘﻮم رو ﺑﺮدارم ... ﺑﺮﯾﻢ ...
- اﮔﺮ ﮐﻪ ﮐﺎر دارﯾﺪ ﻣﻦ ﯾﻪ وﻗﺖ ﻣﺰاﺣﻤﺘﻮن ﻧﺒﺎﺷﻢ ... راﺣﺖ ﺑﺎﺷﯿﺪ ﻣﻦ اﯾﻦ ﺟﺎ ﻧﺸﺴﺘﻢ ... ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد: ﺗﺎ ﻧﺴﮑﺎﻓﺘﻮن رو ﺗﻤﻮم ﮐﻨﯿﺪ اوﻣﺪم ... دﺳﺘﺎم رو روي ﺳﯿﻨﻪ ام ﻗﻼب ﮐﺮده ﺑﻮدم ... ﺑﺨﺎري رو ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﺗﻨﻈﯿﻢ ﮐﺮد: ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ رﯾﺰي ﮐﺮده ﺑﻮدم ﺣﺪ اﮐﺜﺮ ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻋﺖ اوﻧﺠﺎ ﺑﺎﺷﯿﻢ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﯾﮑﻢ ﻃﻮﻟﺶ دادن ...
- ﻣﻦ از آﺷﻨﺎﯾﯽ ﺑﺎﻫﺎﺷﻮن ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺷﺪم ...
- اﻣﯿﺪوارم ﮐﻪ اﯾﻦ ﻃﻮر ﺑﺎﺷﻪ و ﺣﻮﺻﻠﺘﻮن ﺳﺮ ﻧﺮﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ...
- ﻧﻪ ... اﺗﻔﺎﻗﺎ ﺑﺎ وﺟﻮد اﯾﻨﮑﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺮ در ﻧﻤﯿﺎوردم از ﺻﺤﺒﺖ ﻫﺎﺷﻮن وﻟﯽ ﺑﺮام ﺟﺎﻟﺐ ﺑﻮد ... ﺳﺮش رو ﺗﮑﻮﻧﯽ داد و ﺳﮑﻮت ﮐﺮد ... ﺟﻠﻮي در ﻣﺸﮑﯽ ﺧﻮﻧﻪ ﺳﯿﺎ و ﮔﻠﻨﺎر ﺗﻮﻗﻒ ﮐﺮد ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ: ﺷﺐ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺑﯽ ﺑﻮد ... ﻣﻤﻨﻮن ...
- ﻣﻤﻨﻮن ﮐﻪ ﻫﻤﺮاﻫﯿﻢ ﮐﺮدﯾﺪ ... ﭼﻮﻧﻪ اش رو ﺧﺎروﻧﺪ: ﻣﻦ ... ﯾﻌﻨﯽ ... ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﻬﺘﻮن ﺑﮕﻢ ﮐﻪ ... اﮔﺮ ﻣﺸﮑﻠﯽ ﻫﺴﺖ از اﯾﻦ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﺑﮕﯿﺪ ﺑﻬﻢ ... ﻣﺜﻞ اﮐﺜﺮ ﻣﻮاﻗﻌﯽ ﮐﻪ ﻣﯽ ﮔﯿﺪ ... اﺻﻼ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻧﻤﯿﺎد ﮐﻪ ﭼﺸﻤﺎﺗﻮن ﺧﯿﺲ ﺑﺸﻪ ... ... ﯾﻌﻨﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪه ﺑﻮد و از ﻋﺼﺮي ﺗﻮ ﯾﺎدش ﺑﻮد؟
- ﻣﻦ ﯾﮑﯿﻢ اﻣﺮوز زﻣﯿﻨﻪ ﻧﺎراﺣﺘﯽ داﺷﺘﻢ ... اﺧﻤﺎش رﻓﺖ ﺗﻮي ﻫﻢ: ﭼﯿﺰي ﺷﺪه؟
- ﻧﻪ ... ﻣﺴﺌﻠﻪ اي ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﻧﺸﻪ ﺣﻠﺶ ﮐﺮد ... ... دﺳﺘﻢ رو ﺑﺮدم ﺳﻤﺖ دﺳﺘﮕﯿﺮه وﺑﺎزش ﮐﺮدم: وﻟﯽ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺗﺸﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﺣﻮاﺳﺘﻮن ﺑﻮده ...
- ﻓﺮدا ﺗﺸﺮﯾﻒ ﻣﯿﺎرﯾﺪ دﯾﺪن ﺑﭽﻪ ﻫﺎ؟
- ﺑﻠﻪ ... ﻓﺮدا ﺟﻤﻌﻪ اﺳﺖ ...
- ﻣﻦ ﺻﺒﺢ ﻣﯽ ﺑﺮﻣﺸﻮن ﺳﻮارﮐﺎري ...
- ﺧﺐ ﭘﺲ ﻣﻦ ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮ ﻣﯽ رﺳﻢ ﺧﺪﻣﺘﺘﻮن ﮐﻪ ﻋﺼﺮ ﻫﻢ اﺟﺮا دارم ... ... اﻣﺎ اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﺟﻤﻠﻪ ﻗﺒﻠﯿﺶ ﯾﻪ اداﻣﻪ اي داﺷﺖ ﺑﻪ ﺧﻮدم ﻟﻌﻨﺖ ﻓﺮﺳﺘﺎدم ﮐﻪ ﻧﺬاﺷﺘﻢ ﺣﺮﻓﺶ رو ﮐﺎﻣﻞ ﺑﺰﻧﻪ ... ﻣﻦ ﮐﻪ ﻣﯽ دوﻧﻢ ﺑﻪ زور ﺣﺮف ﻣﯽ زﻧﻪ ...
- ﺑﻪ ﺑﻪ ... ﻫﻤﺮاز ﺧﺎﺗﻮم ... ﭼﺸﻢ و دل ﻣﻦ ﺧﻮش ﻏﯿﺮت روﺷﻦ ... ﺳﺎﻋﺖ رو ﻧﮕﺎه ﮐﺮدي ...
- ﺑﺮو ﺑﺎﺑﺎﯾﯽ ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻢ و ﺧﻮدم رو روي ﮐﺎﻧﺎﭘﻪ وﻟﻮ ﮐﺮدم: داﻏﻮﻧﻢ ﺟﻮن ﺳﯿﺎ ... داﻏﻮن ... ﺑﺎ اون ﺻﻮرت رﯾﺶ دارش ﮐﻪ ﺳﻨﺶ رو ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻧﺸﻮن ﻣﯽ داد ... ﻧﺸﺴﺖ ﮐﻨﺎرم: ﺑﮕﻮ ﺑﺒﯿﻨﻢ ﭼﻪ ﺧﺒﺮﻫﺎ؟ ﺳﻬﯿﻞ ﻗﯿﺎﻓﻪ ﺟﺪي ﺑﻪ ﺧﻮدش ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ... و داﺷﺖ ﺗﻮﺿﯿﺢ ﻣﯿﺪاد ... ﻣﻦ ﻫﻢ اﻣﺮوز روز ﺳﺮ ﺣﺎﻟﻢ ﺑﻮد ... ﭘﺮ از ﺣﺲ ﻫﺎي ﺧﻮب ﺑﻮدم ... ﺷﺎﯾﺪ ﺗﺤﺖ ﺗﺎﺛﯿﺮ ﺑﺎد زﯾﺒﺎي ﭘﺎﯾﯿﺰي ﺑﻮد ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻢ ﺗﺎﺛﯿﺮ ﻏﺬاي ﺧﻮﺷﻤﺰه اي ﮐﻪ ﻇﻬﺮ ﻣﺎدام ﭘﺨﺘﻪ ﺑﻮد و ﺑﺎﻫﻢ ﺧﻮرده ﺑﻮدﯾﻢ ﻫﺮ ﭼﯽ ﺑﻮد ﺣﺲ ﻫﺎي ﺟﺎﻟﺒﯽ داﺷﺘﻢ ...
- ﻫﻤﺮاز؟! ﺑﻪ ﻣﺤﻤﺪ و ﺑﻘﯿﻪ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺧﯿﺮه ﺑﻮدن ﺑﻬﻢ ...
- ﺑﻠﻪ؟
- ﮐﺠﺎﯾﯽ ﺗﻮ ... ﺳﺌﻮال ﭘﺮﺳﯿﺪﯾﻢ ازت ﻫﺎ ... ﺳﻬﯿﻞ ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺷﺪه ﺑﻮد: ﻧﻪ ﻣﺜﻞ اﯾﻦ ﮐﻪ اﯾﻦ ﺧﺎﻧﻮم ﮐﻼ ﻣﺎ رو ﻓﺎﮐﺘﻮر ﮔﺮﻓﺘﻪ ﮐﺠﺎ ﺳﯿﺮ ﻣﯿﮑﺮدي؟
- ااا ... ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ... اﻧﮕﺎر ﻣﻌﻠﻢ اﺑﺘﺪاﯾﯽ ﻫﺴﺘﯿﺪ ﯾﻪ اﯾﻦ ﺳﺌﻮال ﻣﺴﺨﺮه اﮔﻪ ﮔﻮ ش ﻣﯿﮑﻨﯽ ﺑﮕﻮ ﮐﺠﺎ ﺑﻮدم رو ﻫﻢ ﺑﭙﺮﺳﯿﺪ ﺗﮑﻤﯿﻞ ﺷﻪ ... ﻫﻤﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﺧﻨﺪﯾﺪن: دارﯾﻢ ﻣﯿﮕﯿﻢ اﺧﺘﺘﺎﻣﯿﻪ ﮐﻪ ﺑﺮﮔﺰار ﺷﺪ ... ﺑﺮﯾﻢ ﺗﻮ ﮐﺎر اﯾﻨﮑﻪ ﭼﻨﺪ ﺗﺎ اﺟﺮا ﻫﻢ ﺷﻬﺮﺳﺘﺎن داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ...
- ﻣﻦ ﮐﻪ ﺣﺮﻓﯽ ﻧﺪارم ... ﻣﻦ ﺑﺎزﯾﮕﺮ اﯾﻦ ﮐﺎرم ... ﭼﻪ ﻓﺮﻗﯽ ﻣﯿﮑﻨﻪ اﯾﻨﺠﺎ ﺑﺮم رو ﺻﺤﻨﻪ ﯾﺎ زاﻫﺪان ... ﯾﺎ ﺷﯿﺮاز ... ﯾﺎ ﻫﺮ ﺷﻬﺮ دﯾﮕﻪ اي ... ﺷﻤﺎ از ﺳﻮﭘﺮ اﺳﺘﺎرﻣﻮن ﺑﭙﺮﺳﯿﺪ اﻓﺘﺨﺎر ﻣﯿﺪن ﯾﺎ ﻧﻪ ... ﻣﺤﻤﺪ ﮐﺎﻏﺬ دﺳﺘﺶ رو ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﭘﺮت ﮐﺮد ... ﮐﯿﻔﻢ رو روي ﮐﻮﻟﻢ اﻧﺪاﺧﺘﻢ: ﺑﺎ اﺟﺎزﺗﻮن دﯾﮕﻪ ﻣﻦ ﺑﺮم ... راﺳﺘﯽ اﯾﻦ ﻣﻮاﻓﻘﺖ ﺟﺬاﺑﻢ ﺗﺎ زﻣﺎﻧﯽ ﺑﺮﻗﺮاره ﮐﻪ ﻫﻤﭽﯿﻦ ﭘﻮﻟﺶ ﺗﭙﻞ ﺑﺎﺷﻪ ... ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺘﻢ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﺳﺎﻋﺖ ﻧﻪ ﺑﻮد ... ﻗﺮار ﺑﻮد ﺳﯿﺎ و ﮔﻠﻨﺎر ﺳﺎﻋﺖ 11 ﺑﯿﺎن ﺧﻮﻧﻤﻮن و ﺷﺐ ﺑﻤﻮﻧﻦ ... ﯾﻪ ﻫﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﺳﯿﺎ زﯾﺎد ﺳﺮﺣﺎل ﻧﺒﻮد ... ﮔﻠﯽ ﻧﮕﺮاﻧﺶ ﺑﻮد ... ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﻮدم ... از آوﯾﺴﺎ ﻫﻢ ﺧﺒﺮي ﻧﺒﻮد و ﻫﺮ ﭼﯽ ﻣﯽ ﭘﺮﺳﯿﺪﯾﻢ ﻣﺜﻞ اﻧﺴﺎن ﺟﻮاب ﻧﻤﯽ داد ... ﻗﺮار ﮔﺬاﺷﺘﯿﻢ اﻣﺸﺐ دوره اش ﮐﻨﯿﻢ ﺑﺒﯿﻨﯿﻢ ﭼﯽ ﺷﺪه ... از در ﺳﺎﻟﻦ اﺻﻠﯽ ﺑﯿﺮون اوﻣﺪم ... ﺑﻪ ﭼﻨﺪ ﺗﺎ ﺟﻮوﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﻬﻢ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدن ﻟﺒﺨﻨﺪ زدم ... ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ از ﺗﻤﺎﺷﺎﮔﺮ ﻫﺎ ﻫﺴﺘﻦ ... داﻧﺸﺠﻮﯾﺎن ﺗﺌﺎﺗﺮ ... اوﻣﺪن ﺑﺮاي ﮐﺴﺐ ﺗﺠﺮﺑﻪ ... ﺑﻮي ﭘﺎﯾﯿﺰ رو ﻧﻔﺲ ﮐﺸﯿﺪم ... ﺑﺮﮔﺎﯾﯽ ﮐﻪ زﯾﺮ ﭘﺎم ﻣﯿﻮﻣﺪ رو ﻟﮕﺪ ﻣﯿﮑﺮدم ... ﻋﺠﯿﺐ ﺑﻮد ﺳﺒﮏ ﺑﻮدم و ﺳﺮﺣﺎل ... ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺮﺣﺎل ﺗﺮ از ﻫﺮ زﻣﺎﻧﯽ ...
- ﻫﻤﺮاز ... ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮم ... راﻣﯿﻦ ﺑﻮد ... اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد ﮐﻨﺎر درﺧﺖ ﭼﻨﺎر ﻗﺪﯾﻤﯽ ﮐﻨﺎر ﺧﯿﺎﺑﻮن وﻟﯽ ﻋﺼﺮ ... از دﯾﺪﻧﺶ ﺟﺎ ﺧﻮردم. ﺗﻮ اﯾﻦ ﯾﻪ ﻫﻔﺘﻪ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﻫﻢ دﯾﮕﻪ رو ﻧﺪﯾﺪه ﺑﻮدﯾﻢ ...
- ﺷﻤﺎ اﯾﻨﺠﺎ ﭼﯽ ﮐﺎر ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ؟ دﺳﺘﺎش ﺗﻮ ﺟﯿﺐ ﭘﺎﻟﺘﻮش ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد: ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﺗﻠﻔﻨﻢ رو ﺟﻮاب ﻧﺨﻮاﻫﯽ داد ... آﻣﻮزﺷﮕﺎﻫﻢ ﮐﻪ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﻓﺮار ﻣﯿﮑﻨﯽ ... اوﻣﺪم ﺑﺒﯿﻨﻤﺖ. دﺳﺘﻢ رو دور ﺑﻨﺪ ﮐﻮﻟﻪ ام ﺑﻨﺪ ﮐﺮدم: ﻣﻦ ... ﻓﺮار ﻧﻤﯿﮑﻨﻢ ... و ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎﺷﯿﺪ اﻧﻘﺪر ﺑﯽ ادب ﻫﻢ ﻧﯿﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﺟﻮاب ﺗﻠﻔﻦ ﻧﺪم ... ﺳﺮش رو ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺖ: اﯾﻨﺎ ﺷﺎﯾﺪ ﺑﻬﺎﻧﻪ اﺳﺖ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ رو در رو ﺑﺒﯿﻨﻤﺖ ... دﺧﺘﺮي رو ﮐﻪ ﺑﺮام ﺑﻪ اﻧﺪازه ﻫﻤﯿﻦ ﭘﺎﯾﯿﺰ ﭘﺮ از رﻧﮓ و زﯾﺒﺎﯾﯿﻪ ... آب دﻫﻨﻢ رو ﻗﻮرت دادم ... اﯾﻦ ﺟﻤﻼت ... اﯾﻦ ﻧﺮﻣﯽ ﮐﻼم ...
- ﻣﻦ ... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ اﻻن ﺑﺎﯾﺪ ﭼﯽ ﺑﮕﻢ ...
- ﻣﻦ ﻧﻤﯽ ﺧﻮام ﺗﻮ ﭼﯿﺰي ﺑﮕﯽ ﻫﻤﺮاز ... ﺗﻮ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻮش ﮐﻦ ... ﻧﻔﺴﻢ رو دادم ﺑﯿﺮون: ﻣﻦ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم. ﯾﻌﻨﯽ اﻣﯿﺪوار ﺑﻮدم ﮐﻪ ﻣﺎ ﺣﺮﻓﻬﺎﻣﻮن رو زدﯾﻢ ... ﯾﻪ ﻗﺪم ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ اوﻣﺪ و ﻧﺰدﯾﮑﻢ ﺷﺪ ... ﺣﺎﻻ ﻣﯿﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺗﻮ ﺗﺎرﯾﮏ و روﺷﻨﯽ اﯾﻦ ﺷﺐ ﺷﻠﻮغ . ﭼﺸﻤﺎﯾﯽ رو ﺑﺒﯿﻨﻢ ﮐﻪ ﺑﺮام ﺧﺎﻃﺮه ﻫﺎ داﺷﺖ.
- ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ دوﺳﺘﺖ دارم ﻫﻤﺮاز ... ﺗﻮ ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯿﮑﻨﯽ ﺑﺎ ﻣﺨﺎﻟﻔﺘﺖ اﯾﻦ ﻋﻼﻗﻪ ﺗﻤﻮم ﻣﯿﺸﻪ؟ ﺳﺮم رو از ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮔﺮﻓﺘﻢ ... ﻣﻦ واﻗﻌﺎ ﭼﻨﺪ روز وﻗﺖ و زﻣﺎن ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدم ... ﮔﻠﻨﺎر وﺳﯿﺎ ﺳﺎﻋﺖ ﻫﺎ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺣﺮف زده ﺑﻮدن ﮐﻪ ﻣﻦ ﺣﻖ دارم ﻧﻪ ﺑﮕﻢ ... اﯾﻦ ﮐﻪ ﻧﺎراﺣﺖ ﺷﺪن اﻻﻧﺶ ﺑﻬﺘﺮ از اﯾﻨﮑﻪ ﺑﺎ زﻧﯽ زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﻪ ﮐﻪ دوﺳﺘﺶ ﻧﺪاره ... و ﺣﺎﻻ اون ﺣﺎل ﺑﺪه ﻋﺬاب وﺟﺪان ﺷﮑﺴﺘﻦ دﻟﺶ دوﺑﺎره داﺷﺖ ﻣﯿﻮﻣﺪ ﺳﺮاﻏﻢ ...
- ﺑﺎور ﮐﻨﯿﺪآﻗﺎي ﭘﺮﺗﻮ ... ﻣﻦ ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯿﮑﻨﻢ ... ﮐﻼﻓﻪ ﺷﺪ ... دﺳﺘﺶ رو ﺑﻪ ﺳﻤﺖ دﺳﺘﻢ آورد ﮐﻪ ﺗﻮ دﺳﺘﺶ ﺑﮕﯿﺮه ... دﺳﺘﻢ رو ﮐﺸﯿﺪم ... ﻣﻦ ﮐﻼ ﺑﻪ ﺟﺰ دﺳﺖ دادن ﮐﻪ ﺑﺮام ﻋﺎدي ﺑﻮد دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﻫﺮ ﮐﯽ از راه رﺳﯿﺪ ﻟﻤﺴﻢ ﮐﻨﻪ ... اوﻧﻢ اﯾﻦ ﺟﺎ ﻣﺤﻞ ﮐﺎرم ...
- ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯿﮑﻨﻢ ازﺗﻮن اﯾﻦ ﺟﺎ ﻣﺤﻞ ﮐﺎره ﻣﻨﻪ ... ﻫﻤﯿﻦ ﺟﻮرﯾﺶ ﻫﻢ اﯾﻦ ﻣﺮدم دﻧﺒﺎل ﺳﻮژه ﻫﺴﺘﻦ اﯾﻦ ﻃﻮري راه رو ﺑﺮاي ﺣﺮﻓﻬﺎ و ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد ﻫﺎي دﯾﮕﺮان ﺑﺎز ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ ...
- ﭼﯽ ﮐﺎر ﮐﻨﻢ ﺑﺎورم ﮐﻨﯽ؟ ﭼﺮا ﺑﻪ ﻣﻦ راﻣﯿﻦ ﻧﻤﯽ ﮔﯽ ...
- ﻣﻦ ﺗﻌﺪاد ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻌﺪودي از آﻗﺎﯾﻮن رو ﺑﻪ اﺳﻢ ﮐﻮﭼﯿﮏ ﺻﺪا ﻣﯿﮑﻨﻢ ... ﺑﻪ ﺧﺼﻮص ﺷﻤﺎ ﮐﻪ اﺳﺘﺎد ﻣﻦ ﻫﻢ ﺣﺴﺎب ﻣﯿﺸﯿﺪ ... ﻧﻔﺴﺶ رو ﺑﺎ ﺣﺮص ﺑﯿﺮون داد: ﻧﻤﯽ ﺧﻮام اﺳﺘﺎدت ﺑﺎﺷﻢ ... ﻣﯽ ﺧﻮام ﻫﻤﻮن راﻣﯿﻨﯽ ﺑﺎﺷﻢ ﮐﻪ دوﺳﺘﺶ داﺷﺘﯽ ... ﮐﻪ ﺑﻪ ﻗﻮل ﺧﻮدت ﺣﺮﮐﺖ ﻗﻠﻤﺶ ﻫﻢ آروﻣﺖ ﻣﯿﮑﺮد ... ﮐﻼﻓﻪ ﺷﺪم ... ﻣﻮﻫﺎم رو دادم ﺗﻮي ﺷﺎﻟﻢ: ﺑﺒﯿﻨﯿﺪ ... اون ﯾﻪ ﻫﻤﺮاز دﯾﮕﻪ ﺑﻮد ... ﻣﻦ ﯾﮑﯽ دﯾﮕﻪ ام ...
- اﺻﻼ اﯾﻦ ﺟﺎ ﺟﺎش ﻧﯿﺴﺖ ... ﺑﯿﺎ ﺑﺮﯾﻢ ﯾﻪ ﺟﺎﯾﯽ ﺷﺎم ﺑﺨﻮرﯾﻢ ﻣﯿﺪوﻧﻢ ﮐﻪ ﮔﺮﺳﻨﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎﺷﯽ ...
- ﻣﻦ ﻣﻬﻤﻮن دارم ... ﺳﯿﺎ ﻗﺮاره ﺑﯿﺎد ... اﺧﻤﺎش رﻓﺖ ﺗﻮ ﻫﻢ ... وﻟﯽ ﺧﺐ آﺧﻪ ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﭼﯽ ﮐﺎر ﻣﯿﮑﺮدم ... دﺳﺘﯽ دﺳﺘﯽ ﺷﺐ زﯾﺒﺎم رو ﮐﻪ ﺑﺎ ﺧﻮدم ﺣﺎل ﻣﯿﮑﺮدم رو ﺑﺎ ﺧﻮدﺧﻮاﻫﯿﺶ ﺑﻬﻢ زده ﺑﻮد ... ﮐﻼﻓﻪ ﺑﻮد ... اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﺧﯿﻠﯽ دﻟﺶ ﻣﯿﺨﻮاد ﺑﻪ زور ﺑﻨﺪازﺗﻢ ﺗﻮ ﻣﺎﺷﯿﻨﺶ و ﺑﺒﺮه ... ﯾﺎ ﺟﺮاﺗﺶ رو ﻧﺪاﺷﺖ ... ﯾﺎ ﺷﺎﯾﺪم ﻣﻦ و ﺟﻮ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد و اﯾﻦ آدم اﻧﻘﺪر ﻫﺎ ﻋﺎﺷﻖ ﻧﺒﻮد ...
- ﭘﺲ اﺟﺎزه ﺑﺪه ﺑﺮﺳﻮﻧﻤﺖ ... ﺗﻮ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﯿﻢ ...
- ﻣﻦ ﺧﻮدم ﻣﯿﺮم ... ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯿﮑﻨﻢ ... ﻣﻦ اﯾﻦ ﻃﻮري ﻣﻌﺬﺑﻢ ... ﻣﻦ واﻗﻌﺎ ﺑﺮام ﺳﺨﺘﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﮐﻪ اﻧﻘﺪر ﺑﺮاﺗﻮن اﺣﺘﺮام ﻗﺎﺋﻠﻢ ﻧﻪ ﺑﮕﻢ ... ﻣﻦ رو اذﯾﺖ ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ ... ﺗﻮ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﯾﻪ ﻧﺎ اﻣﯿﺪي ﺑﺰرگ رو دﯾﺪم و ﺑﻪ ﺧﻮدم ﻟﻌﻨﺖ ﻓﺮﺳﺘﺎدم ...
- ﻋﺸﻖ ﻣﻦ اذﯾﺘﺖ ﻣﯿﮑﻨﻪ؟ ﻫﻤﺮاز ﺗﻮ ﺑﺮاي ﻣﻦ ﻫﻤﻮن ﮔﻼي ﻗﺮﻣﺰي ﻫﺴﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﺮات ﻓﺮﺳﺘﺎدم ﻫﻤﻮن زن ﻗﺮﻣﺰ ﭘﻮش ﺳﺒﮑﺒﺎري ﮐﻪ ﺑﺎ ﻫﺮ ﺣﺮﮐﺘﺶ ﻣﺜﻞ رﻗﺺ ﺑﺎﻟﻪ ﻧﺮم و آروم ﻗﻠﺒﻢ رو ﻣﯿﻠﺮزوﻧﻪ ... ﭼﯽ ﮐﺎر ﮐﻨﻢ ﮐﻪ زﯾﺒﺎﯾﯽ و ﻣﻦ دوﺳﺘﺖ دارم ... ... ﺧﺐ ﻣﻨﻢ آدم ﺑﻮدم ... زن ﺑﻮدم ... و ﺑﺮاي اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر از ﻣﺮدي ﺗﺎ اﯾﻦ ﺣﺪ ﺣﺮﻓﺎي زﯾﺒﺎ ﻣﯿﺸﻨﯿﺪم ... ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﺑﮕﻢ ﺑﺨﺸﯽ از دﻟﻢ ﻧﻠﺮزﯾﺪ ﯾﺎ ﺣﺲ ﻧﮑﺮدم ﮐﻪ دوﺳﺖ دارم ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﺸﻨﻮم ... اﻣﺎ درﺳﺖ ﻧﺒﻮد ... ﯾﻪ ﻗﺪم ﺑﻪ ﻋﻘﺐ رﻓﺘﻢ ... ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺟﻮاﺑﺶ رو ﺑﺪم ﮐﻪ ﺑﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدن ﺳﺮم ﻋﺠﯿﺐ ﺗﺮﯾﻦ ﺻﺤﻨﻪ ﻋﻤﺮم رو دﯾﺪم ... ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﭘﻠﮏ زدم ﺗﺎ ﺑﺘﻮﻧﻢ ﺑﺎور ﮐﻨﻢ اوﻧﯽ ﮐﻪ دﺳﺖ ﺑﻪ ﺟﯿﺐ ﺗﻮ ﭼﻨﺪ ﻗﺪﻣﯽ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ راﻣﯿﻦ اﯾﺴﺘﺎده و داره ﺑﺎ اﺧﻤﺎي ﻫﻤﯿﺸﮕﯿﺶ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﻨﻪ ﺣﺎﻣﯽ ... ﺑﺎ دﯾﺪن ﻓﮏ ﺑﺎزم ... راﻣﯿﻦ ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮش ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و ﺑﺎ دﯾﺪن ﺣﺎﻣﯽ ﻋﻼوه ﺑﺮ ﺗﻌﺠﺐ ﮐﻼﻓﻪ و ﻋﺼﺒﯽ ﻫﻢ ﺷﺪ ... ﺣﺎﻣﯽ ﻗﺪم دﯾﮕﻪ اي ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﺑﺮداﺷﺖ ... اﯾﻦ ﺟﺎ اﻣﺸﺐ ﭼﻪ ﺧﺒﺮ ﺑﻮد؟ ﺑﺎ ﻫﻤﻮن ﺻﻼﺑﺖ ﻫﻤﯿﺸﮕﯿﺶ ﺳﻼم ﮐﺮد و ﻣﻦ ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ﭼﺮا دﺳﺖ ﭘﺎﭼﻪ ﺑﻮدم ... اﻧﮕﺎر ﻣﭽﻢ رو ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ اﯾﻦ ﺣﺲ ﻧﺎﺷﯽ از ﭼﯽ ﺑﻮد ... ﺧﻮدم ﻗﺎﻃﯽ ﮐﺮده ﺑﻮدم ﯾﺎ ﻧﮕﺎﻫﺶ اﯾﻦ ﻣﻌﻨﯽ رو ﻣﯿﺪاد؟ ﯾﻪ ﻧﮕﺎه اﺟﻤﺎﻟﯽ ﺑﻪ راﻣﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺖ و ﺑﻌﺪ ﺗﯿﺰ و ﺑﺮﻧﺪه ﺧﯿﺮه ﺷﺪ ﺑﻬﻢ.
- ﻫﻤﺮاز ﺧﺎﻧﻮم ... ﺗﺸﺮﯾﻒ ﻧﻤﯿﺎرﯾﺪ؟ ... ﻣﺎ ﮐﻪ ﻗﺮاري ﻧﺪاﺷﺘﯿﻢ؟ داﺷﺘﯿﻢ؟ واﻗﻌﺎ اﻧﻘﺪر ﺟﺎ ﺧﻮرده ﺑﻮدم ﮐﻪ ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺣﺮﻓﯽ ﺑﺰﻧﻢ ... راﻣﯿﻦ ﮐﻼﻓﻪ و دﻟﺨﻮر و ﭘﺮ از ﺳﺌﻮال ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد: ﻣﻬﻤﻮﻧﺘﻮن اﯾﺸﻮن ﺑﻮدن؟ ... ﻟﻌﻨﺖ ... ﻟﻌﻨﺖ ... اﻻن ﻫﺮ ﺣﺮﻓﯽ ﻣﯿﺰدم ﯾﮑﯿﺸﻮن ﺿﺎﯾﻊ ﻣﯿﺸﺪ و ﻣﻦ اﺻﻼ دﻟﻢ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺖ اﯾﻦ ﻃﻮر ﺑﺸﻪ ... ﺑﺮاي راﻣﯿﻦ اﺣﺘﺮام زﯾﺎدي ﻗﺎﺋﻞ ﺑﻮدم و ﺣﺎﻣﯽ. ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ... ﻧﻪ ﻣﻦ ﺟﻮاﺑﯽ داﺷﺘﻢ ﻧﻪ ﺣﺎﻣﯽ ﭼﯿﺰي ﮔﻔﺖ ﻓﻘﻂ ﯾﻪ دﺳﺘﺶ ﺗﻮ ﺟﯿﺐ ﺷﻠﻮارش ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪه ﺑﻮد ﯾﻪ ﻃﺮف ﭘﺎﻟﺘﻮي ﭘﺎﯾﯿﺰش ﺑﺎﻻ ﺑﺮه اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد و ﺑﺮ ﺧﻼف ﻫﺮ وﻗﺘﻪ دﯾﮕﻪ اي ﺑﯽ وﻗﻔﻪ ﺑﻬﻢ ﺧﯿﺮه ﺷﺪه ﺑﻮد و اﻧﮕﺎر ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮد ... راﻣﯿﻦ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻬﻢ اﻧﺪاﺧﺖ: ﭘﺲ ﺗﻮ آﻣﻮزﺷﮕﺎه ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﻢ ... از ﺷﮑﺴﺖ ﺗﻮي ﭼﺸﻤﻬﺎش ﻧﺎراﺣﺖ ﺑﻮدم وﻟﯽ واﻗﻌﺎ ﮐﺎري ﻫﻢ ازم ﺑﺮ ﻧﻤﯿﻮﻣﺪ ... ﺑﺎ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ راﻣﯿﻦ ... ﻣﻦ ﻣﻮﻧﺪم و ﺣﺎﻣﯽ و ﯾﻪ ﻋﺎﻟﻤﻪ ﺳﺌﻮال از ﺣﻀﻮرش ... ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﺧﻤﺶ و ﻧﮕﺎﻫﯽ ﮐﻪ ﺗﺮﺟﻤﻪ اي ﺑﺮاش ﻧﺪاﺷﺘﻢ ...
- ﺳﺮﻣﺎ ﻣﯿﺨﻮرﯾﺪ ...
- ﺷﻤﺎ اﯾﻨﺠﺎ ﭼﯽ ﮐﺎر ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ؟ﻣﻦ ﯾﺎدم ﻧﻤﯿﺎد ﺑﺎ ﻫﻢ ﻗﺮار داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﻢ ... ﮐﻤﯽ ﺟﻠﻮﺗﺮ اوﻣﺪ: ﺗﻮ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯿﮑﻨﯿﻢ ... ﺻﻮرﺗﺘﻮن از ﺳﺮﻣﺎ ﺳﺮخ ﺷﺪه ... در ﻣﺎﺷﯿﻦ رو ﺑﺴﺘﻢ و درﯾﭽﻪ ﺑﺨﺎري رو رو ﺻﻮرﺗﻢ ﺗﻨﻈﯿﻢ ﮐﺮد ... دﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﯿﻨﻪ ﺧﯿﺮه ﺷﺪم ﺑﻬﺶ ... ﺑﺪون ﻧﮕﺎه ﮐﺮدن ﺑﻬﻢ ﻣﺎﺷﯿﻦ رو روﺷﻦ ﮐﺮد: ﮐﻤﺮﺑﻨﺪﺗﻮن رو ﺑﺒﻨﺪﯾﺪ ... ... ﮐﻼﻓﻪ ﺑﻮدم ... ﻣﻌﻨﯽ اﯾﻦ ﮐﺎراش رو ﻧﻤﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪم و ﺷﺪﯾﺪ ﻫﻢ اﺳﺘﺮس ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم ...
- ﻣﯽ ﺷﻪ ﺑﻬﻢ ﺑﮕﯿﺪ اﯾﻦ ﺟﺎ ﭼﻪ ﺧﺒﺮه؟ ﮐﻤﯽ از ﺑﻬﺖ ﺧﺎرج ﺷﺪم و ﺗﺎزه ﻣﻐﺰم داﺷﺖ ﺗﺤﻠﯿﻞ ﻣﯿﮑﺮد ... دﺳﺘﻢ رو ﮔﺮﻓﺘﻢ ﺟﻠﻮي دﻫﻨﻢ و در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺻﺪام ﻣﯿﻠﺮزﯾﺪ و ﻫﻤﻪ ﺗﻨﻢ ﯾﺦ ﮐﺮده ﺑﻮد ﺑﺎ وﺣﺸﺖ ﭘﺮﺳﯿﺪم: ﺑﺮاي ﺑﭽﻪ ﻫﺎ اﺗﻔﺎﻗﯽ اﻓﺘﺎده؟
- ﺷﻤﺎ ﭼﺮا اﻧﻘﺪر ﻣﻀﻄﺮب ﻫﺴﺘﯿﺪ؟ ﻣﺎﺷﯿﻦ رو ﮔﻮﺷﻪ ﺧﯿﺎﺑﻮن ﭘﺎرك ﮐﺮد ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ از دﯾﺪﻧﻢ ﺗﻮ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﯾﻪ ﻧﮕﺮاﻧﯽ اوﻣﺪ: ﭼﯿﺰي ﻧﺸﺪه ﺷﻤﺎ ﭼﺮا ﺑﺎ ﺧﻮدﺗﻮن اﯾﻦ ﺟﻮري ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ؟
- ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯿﮑﻨﻢ ... ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯿﮑﻨﻢ ... راﺳﺘﺶ رو ﺑﻬﻢ ﺑﮕﯿﺪ ... دوﺑﺎره ﭼﻪ ﺑﻼﯾﯽ ﺳﺮم اوﻣﺪه؟ ﮐﻼﻓﻪ ﻧﻔﺴﺶ رو داد ﺑﯿﺮون: ﭼﯿﺰي ﻧﺸﺪه ... ﮐﻮﺷﺎ ﺗﻮ ﻣﺪرﺳﻪ ﺧﻮرده زﻣﯿﻦ ... ﭘﺎش ﺷﮑﺴﺘﻪ ... ﻫﻤﺶ ﺑﻬﻮﻧﻪ ﺷﻤﺎ رو ﻣﯿﮕﺮﻓﺖ ... ﻣﻨﻢ ﺗﺮﺳﯿﺪم ﭘﺸﺖ ﺗﻠﻔﻦ ﺑﮕﻢ ﺷﻤﺎ دوﺑﺎره ﺑﻬﻢ ﺑﺮﯾﺰﯾﺪ ﮔﻔﺘﻢ ﺧﻮدم دﻧﺒﺎ ﻟﺘﻮن ﺑﯿﺎم ... اﯾﻦ ﺑﺎر ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺟﻠﻮي اﺷﮑﻢ رو ﺑﮕﯿﺮم رﯾﺨﺖ روي ﮔﻮﻧﻪ ام ... ﮐﻼﻓﻪ ﺳﺮ ﺟﺎش ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﺷﺪ: ﮔﺮﯾﻪ ﻧﮑﻨﯿﺪ ﺑﺎور ﮐﻨﯿﺪ ﭼﯿﺰي ﻧﺸﺪه ...
- راﺳﺘﺶ رو ﻧﻤﯿﮕﯿﺪ ... اﮔﺮ ﺷﺮاﯾﻄﺶ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺪ ﻧﺒﻮد ﺷﻤﺎ اﯾﻨﺠﺎ ﻧﻤﯿﻮﻣﺪﯾﺪ ... ﻣﯽ ﺧﻮاﯾﺪ ﻣﻦ رو آروم ﮐﻨﯿﺪ وﻟﯽ راﺳﺘﺶ رو ﺑﻬﻢ ﺑﮕﯿﺪ ﺑﺎﺷﻪ؟ ... ﺧﻮدم ﻫﻢ دﻟﻢ ﺑﺮاي ﺻﺪاي ﻣﻈﻠﻮم ﺧﻮدم ﺳﻮﺧﺖ ... ﮐﻤﺮﺑﻨﺪش رو ﺑﺎز ﮐﺮد ... ﮐﻤﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ اوﻣﺪ و ﺑﺎزو ﻫﺎم رو ﺗﻮي دﺳﺘﺎش ﮔﺮﻓﺖ ... اﻧﻘﺪر ﯾﺦ ﮐﺮده ﺑﻮدم ﮐﻪ داﻏﯽ دﺳﺘﻬﺎش آرام وارد رﮔﻬﺎم ﺷﺪ ... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﺮا ﺧﻮدم رو ﻋﻘﺐ ﻧﮑﺸﯿﺪم ... ﺻﺎف ﺗﻮي ﭼﺸﻤﺎم ﺧﯿﺮه ﺷﺪ: ﻣﻦ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم ﺣﺮﻓﺎم ﺑﯿﺸﺘﺮ از اﯾﻨﺎ ﭘﯿﺸﺘﻮن اﻋﺘﺒﺎر داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ... ﻫﯿﭽﯽ ﻧﺸﺪه ... ﻓﻘﻂ دوﺳﺖ داره ﺷﻤﺎ ﭘﯿﺸﺶ ﺑﺎﺷﯿﺪ ﺧﻮدش رو ﺑﺮاﺗﻮن ﻟﻮس ﮐﺮده ... اﻻﻧﻢ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺧﻮدﺗﻮن ﻣﺴﻠﻂ ﺑﺸﯿﺪ ﻣﯿﺮﯾﻢ ﺧﻮﻧﻪ ﻣﺎ ... ... ﭼﯽ داﺷﺖ اﯾﻦ آدم ... اﯾﻦ ﻣﺮد؟ اﯾﻦ ﻧﮕﺎه؟ واﻗﻌﺎ ﭼﯽ داﺷﺖ ﮐﻪ ﮔﺮﻣﺎﯾﯽ ﻫﻤﻪ ﺑﺪﻧﻢ رو ﮔﻔﺖ ... ﭘﻠﮏ زدم ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﯾﻪ ﻗﻄﺮه اﺷﮏ درﺷﺖ روي ﮔﻮﻧﻪ ام ﺑﯿﺎد ... ﯾﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﭼﺸﻤﺎش رو ازم ﮔﺮﻓﺖ: ﻗﺮار ﺷﺪ ... ﮔﺮﯾﻪ ﻧﮑﻨﯿﺪ ...
- ﺑﺎﺷﻪ ﮔﺮﯾﻪ ﻧﻤﯿﮑﻨﻢ ... ﻓﻘﻂ ﺑﺮﯾﻢ ...
- ﻧﻤﯽ رﯾﻢ ﺗﺎ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺧﻮدﺗﻮن ﻣﺴﻠﻂ ﺑﺸﯿﺪ ...
- ﺧﻮﺑﻢ ... ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯿﮑﻨﻢ ... ﻓﺸﺎر دﺳﺘﺶ رو دور ﺑﺎزوم ﮐﻤﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﮐﺮد و ﺧﻢ ﺷﺪ وﻣﻦ ﺑﺮاي اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر ﯾﻪ ﻣﻬﺮ ﺗﻮي ﻧﮕﺎﻫﺶ دﯾﺪم: ﯾﻪ ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻖ ﺑﮑﺸﯿﺪ ... ﭼﯿﺰي ﻣﯿﺨﻮرﯾﺪ؟ اﯾﻦ ﺑﺎر ﮐﻪ ﮐﻤﯽ ﺑﻪ ﺧﻮدم ﻣﺴﻠﻂ ﺷﺪم از اﯾﻦ ﻧﺰدﯾﮑﯿﻤﻮن و دﺳﺘﺎﯾﯽ ﮐﻪ دور ﺑﺎزوم ﺑﺎ ﻗﺪرت ﺣﻠﻘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮدن ﺧﺠﺎﻟﺖ ﮐﺸﯿﺪم و ﮐﻤﯽ ﺗﻮي ﺟﺎم ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﺷﺪم: ﻣﯿﺸﻪ ﺑﺮﯾﻢ؟
- ﺧﺐ روزﺗﻮن ﭼﻪ ﻃﻮر ﺑﻮد؟ ﻋﺠﺐ ﺳﺌﻮاﻟﯽ ﺑﻮد؟ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﻣﻦ رو ﮐﻪ ﺑﻪ ﺑﯿﺮون زل زده ﺑﻮدم ﻣﺠﺒﻮر ﮐﻨﻪ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻢ ...
- ...
- ﻣﯽ دوﻧﯿﺪ ﮐﻪ زﯾﺎد دوﺳﺖ ﻧﺪارم ﺳﺌﻮال ﻫﺎم ﺑﯽ ﺟﻮاب ﺑﻤﻮﻧﻦ ... ... ﻓﻬﻤﯿﺪن اﯾﻨﮑﻪ ﻣﯽ ﺧﻮاد ﺣﻮاﺳﻢ رو ﭘﺮت ﮐﻨﻪ اﺻﻼ ﺳﺨﺖ ﻧﺒﻮد ...
- ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ اﺻﻼ ﺣﺎﻟﻢ ﺧﻮب ﻧﯿﺴﺖ ...
- ﻣﻦ ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻢ ﭼﯿﺰي ﻧﯿﺴﺖ ... ﮐﻮﺷﺎ ﯾﻪ ﭘﺴﺮ ﺑﭽﻪ اﺳﺖ و ﻓﻮﺗﺒﺎل ﺑﺎزي ﮐﺮده و ﺧﺐ ﺧﻮرده زﻣﯿﻦ ...
- ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ... دﻟﻢ ﻣﯿﻠﺮزه وﻗﺘﯽ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﭼﯿﺰﯾﺸﻮن ﺷﺪه ... ﯾﻬﻮ ﯾﺎد ﺳﯿﺎ اﻓﺘﺎدم ... و ﮔﻮﺷﯿﻢ رو ﺑﺮداﺷﺘﻢ ﺗﺎ ﺑﻬﺶ زﻧﮓ ﺑﺰﻧﻢ ... ﭘﯿﺸﻮﻧﯿﺶ رو ﻫﯽ ﺑﻮﺳﯿﺪم ... ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﻫﻨﻮز درد داره ...
- آﺧﻪ ﻫﻤﺮاز ﻗﺮﺑﻮﻧﺖ ﺑﺮه ﭼﺮا ﻣﺮاﻗﺐ ﺧﻮدت ﻧﯿﺴﺘﯽ؟
- داﺷﺘﯿﻢ ﺑﺎزي ﻣﯿﮑﺮدﯾﻢ اﺻﻼ ﺗﻘﺼﯿﺮ اﯾﻦ اﺻﻼﻧﯽ ﺷﺪ ... ﺑﻠﻨﺪ ﺧﻨﺪﯾﺪم و ﻟﭙﺶ رو ﮔﺎز ﮔﺮﻓﺘﻢ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎي اﺑﺘﺪاﯾﯽ ﻫﻤﺪﯾﮕﻪ رو ﺑﻪ ﻓﺎﻣﯿﻞ ﺻﺪا ﻣﯿﮑﺮدن ... ﻧﯿﻮﺷﺎ ﻫﻢ ﺧﻮدش رو روي ﭘﺎم ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﮐﺮد: دﯾﺪي ﭼﯿﺰﯾﺶ ﻧﯿﺴﺖ ... رﻧﮕﺖ ﭘﺮﯾﺪه ﺑﻮد ... ﻣﻮﻫﺎش رو ﺑﻮﺳﯿﺪم ﮐﻪ ﺗﻘﻪ اي ﺑﻪ در ﺧﻮردﻓﺨﺮي ﺧﺎﻧﻮم ﺑﻮد ... ﺑﺎ ﯾﻪ ﺳﯿﻨﯽ ﮐﻪ ﺗﻮش ﻣﯿﻮه ﭘﻮﺳﺖ ﮐﻨﺪه ﺑﻮد و ﺑﺴﺘﻨﯽ ...
- اﯾﻨﺎ ﻣﺎل ﺑﭽﻪ ﻫﺎﺳﺖ ... ﺧﺎﻧﻮم آﻗﺎ ﺣﺎﻣﯽ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﻨﺘﻈﺮﺗﻮﻧﻦ ... از ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﭘﺎﯾﯿﻦ رﻓﺘﻢ ... ﮐﺖ و ﭘﺎﻟﺘﻮش ﺗﻨﺶ ﻧﺒﻮد اﻣﺎ ﻫﻨﻮز ﻫﻤﻮن ﻟﺒﺎس رﺳﻤﯽ و ﮐﺮواﺗﺶ ﺗﻨﺶ ﺑﻮد ... ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد روي ﻣﺒﻞ و روزﻧﺎﻣﻪ دﺳﺘﺶ ﺑﻮد ... ﺑﺎ ﺷﻨﯿﺪن ﺻﺪاي ﭘﺎم روزﻧﺎﻣﻪ رو ﮐﻨﺎر ﮔﺬاﺷﺖ و ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد: ﺣﺎﻟﺶ ﭼﻪ ﻃﻮره؟ ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم: ﺧﻮﺑﻪ ... وﻟﯽ ﻫﻨﻮز درد داره ... از ﺟﺎش ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و زري رو ﺻﺪا ﮐﺮد: ﻣﯿﺰ آﻣﺎده اﺳﺖ؟
- ﺑﻠﻪ آﻗﺎ ﺑﺮاﺗﻮن روي ﻣﯿﺰ ﺳﺎﻟﻦ ﮐﻮﭼﯿﮑﻪ ﭼﯿﺪم ... ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺑﺪوﻧﻢ ﭼﺮا ﺻﺪام ﮐﺮده ... ﮔﯿﺞ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻣﯿﮑﺮدم ﮐﻪ ﯾﻪ ﻗﺪم ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﺑﺮداﺷﺖ: ﺑﻔﺮﻣﺎﯾﯿﺪ ﺷﺎم ﺑﺨﻮرﯾﻢ ...
- ﻧﻪ ... ﻣﻦ ﻣﯽ رم ﺧﻮﻧﻪ ... اﺧﻤﺎش رﻓﺖ ﺗﻮي ﻫﻢ: ﺳﺎﻋﺖ رو دﯾﺪﯾﺪ؟ ﻧﻤﯽ ﺷﻪ ﮐﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ از اﯾﻦ ﮔﺮﺳﻨﻪ ﺑﻤﻮﻧﯿﺪ ﻫﻨﻮز رﻧﮕﺘﻮن ﺳﺮ ﺟﺎش ﻫﻢ ﻧﯿﻮﻣﺪه ... ﺑﻔﺮﻣﺎﯾﯿﺪ. ﺑﺎ آراﻣﺶ ﻏﺬا ﻣﯿﺨﻮرد ... ﺧﯿﺮه ﻣﻮﻧﺪه ﺑﻮدم ﺑﻪ دﺳﺘﻬﺎش ... ﺑﻪ رﮔﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ روي دﺳﺘﻬﺎش ﻧﻤﺎﯾﺎن ﺑﻮد و ﭼﻨﮕﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺗﻮي دﺳﺘﺶ اﺳﯿﺮ ﺑﻮد اﻧﮕﺎر ... ﺑﺮاي ﺑﺎر دوم اﻋﺘﺮاف ﻣﯿﮑﺮدم ﮐﻪ دﺳﺘﺎي زﯾﺒﺎﯾﯽ داره ... و ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﺮا رﻓﺘﻢ ﺗﻮي ﻓﮑﺮ اﯾﻦ ﮐﻪ اﯾﻦ دﺳﺘﻬﺎ ﭼﻪ ﻗﺪر ﻣﯽ ﺗﻮﻧﻦ ﻧﻮازش ﮔﺮ ﺑﺎﺷﻦ؟ در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺻﺪاي اﯾﻦ ﻣﺮد ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻧﻮازﺷﮕﺮ ﻧﺒﻮد ﯾﺎ ﺷﺎﯾﺪ ﻧﮕﺎﻫﺶ ...
- ﺷﻤﺎ ﮐﻼ ﮐﻢ ﻏﺬا ﻫﺴﺘﯿﺪ؟ ﯾﺎ اﯾﻦ ﻏﺬا رو دوﺳﺖ ﻧﺪارﯾﺪ؟ ﺳﺌﻮاﻟﺶ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ از ﺧﯿﺎل اون دﺳﺘﻬﺎ ﺧﺎرج ﺑﺸﻢ و ﮐﻤﯽ ﻫﻢ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﺑﮑﺸﻢ: ﻧﻪ ... ﻣﻦ ﮐﻼ ﺧﯿﻠﯽ ﻏﺬا ﻧﻤﯽ ﺧﻮرم ... ﯾﻌﻨﯽ ﺳﺎﻋﺎت ﮐﺎرﯾﻢ اﻧﻘﺪر ﺑﻬﻢ رﯾﺨﺘﻪ اﺳﺖ ﮐﻪ ﮔﺎﻫﯽ ﯾﺎدم ﻣﯽ ره ﻏﺬا ﺑﺨﻮرم ... ﮐﻤﯽ از ﻟﯿﻮان ﭘﺎﯾﻪ ﺑﻠﻨﺪ و ﺗﺮاش ﺧﻮرده روﺑﻪ روش آب ﺧﻮرد و اﺧﻢ آﻟﻮد ﮔﻔﺖ: ﻣﻌﺪﺗﻮن داﻏﻮن ﻣﯿﺸﻪ و ﮐﻢ ﺧﻮﻧﯽ ﻫﻢ ﻣﺸﻬﻮده ﮐﻪ دارﯾﺪ ... ﺑﺎﯾﺪ ﯾﮑﯽ ﺗﺮ و ﺧﺸﮑﺘﻮن ﮐﻨﻪ؟ ﺧﻨﺪﯾﺪم و ﺗﮑﻪ ﮐﻮﭼﮑﯽ از ﻣﺮغ رو ﺑﻪ ﭼﻨﮕﺎﻟﻢ زدم: ﮐﯽ ﻣﺜﻼ؟ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻫﺎي ﺧﯿﺎﻟﯽ؟ ﺳﺮش رو ﺗﮑﻮﻧﯽ داد و ﭼﻨﮕﺎﻟﺶ رو ﻣﺮﺗﺐ و ﺟﻔﺖ ﺷﺪه ﺑﺎ ﮐﺎردش ﺗﻮي ﺑﺸﻘﺎﺑﺶ ﮔﺬاﺷﺖ : ﮐﻮﺷﺎ ﺧﻮدش رو ﺑﺮاﺗﻮن ﺣﺴﺎﺑﯽ ﻟﻮس ﮐﺮد ﻧﻪ؟ ﻣﺸﻬﻮد ﺑﻮد ﭼﯿﺰي ذﻫﻨﺶ رو اﯾﻦ وﺳﻂ ﻣﺸﻐﻮل ﮐﺮده ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺑﺨﻮاد ﻣﻮﺿﻮع رو ﻋﻮض ﮐﻨﻪ ...
- ﻟﻮس ﺷﺪن ﺣﻖ ﻫﻤﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎﺳﺖ ...
- ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﻋﻼﻗﻪ دارﯾﺪ ﻧﻪ؟
- راﺳﺘﺶ رو ﺑﺨﻮاﯾﺪ ﺧﯿﻠﯽ ... ﺣﺘﯽ ﺧﯿﻠﯽ دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ ﭘﺎﯾﺎن ﻧﺎﻣﻪ ام ﺗﺌﺎﺗﺮ ﮐﻮدك ﺑﺎﺷﻪ ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﺧﯿﻠﯽ دوﺳﺖ دارم ﺑﺮاﺷﻮن ﺑﺎزي ﮐﻨﻢ اﻣﺎ ﺧﺐ ﻧﺸﺪ ... ﺷﺎﯾﺪ ﯾﻪ وﻗﺖ دﯾﮕﻪ ... ﺷﻤﺎ ﭼﯽ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو دوﺳﺖ دارﯾﺪ؟ ﮐﻤﯽ ﺑﻪ ﭘﺸﺘﯽ ﺻﻨﺪﻟﯿﺶ ﺗﮑﯿﻪ داد و ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد: ﯾﻪ روزاﯾﯽ ﻫﯿﭻ ﺑﯿﻨﺸﯽ راﺟﻊ ﺑﻪ ﺑﭽﻪ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... اﻣﺎ از وﻗﺘﯽ اوﻣﺪم اﯾﺮان ﺑﺎ دﯾﺪن ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻧﺘﯿﺠﻪ رﺳﯿﺪم زﯾﺒﺎﺳﺖ ﮐﻪ آدم ﭘﺪر ﺑﭽﻪ اي ﺑﺎﺷﻪ ... ﻟﺒﺨﻨﺪ ي زدم: ﺷﻤﺎ ﯾﻪ روﺣﯿﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺎ ﻣﺰه دارﯾﺪ ... ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎي ﮔﺮد ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد: و اون ﭼﯿﻪ؟
- اﯾﻦ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ از ﻣﺴﺌﻮﻟﯿﺖ ﺧﻮﺷﺘﻮن ﻣﯿﺎد و ازش ﻟﺬت ﻣﯽ ﺑﺮﯾﺪ ... ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﺤﻮي زد: درﺳﺘﻪ ﺧﺐ ﻣﻦ از اول اﯾﻦ ﻃﻮري ﺗﺮﺑﯿﺖ ﺷﺪم ... ﻧﮕﺎﻫﯽ اﺟﻤﺎﻟﯽ ﺑﻪ ﮐﻞ ﺧﻮﻧﻪ اﻧﺪاﺧﺖ و ﺑﻌﺪ دوﺑﺎره ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد: ﺑﻪ ﻣﻦ از زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﯾﺎدم اوﻣﺪ ﮔﻔﺘﻦ ﻣﺴﺌﻮﻟﯿﺖ اﯾﻦ ﺧﺎﻧﻮاده ﺑﻪ ﻋﻬﺪﻣﻪ ...
- ﺟﺎﻟﺒﻪ ...
- ﭼﻪ ﻃﻮر؟
- آﺧﻪ ﺣﺎﻣﺪ از ﺷﻤﺎ ﺑﺰرﮔﺘﺮه و در ﺿﻤﻦ ﺷﻤﺎ 51 ﺳﺎل ﻫﻢ ﻧﺒﻮدﯾﺪ ...
- ﻣﻦ ﻣﺴﺌﻮﻟﯿﺖ ﺷﺮﮐﺖ رو ﺗﻮ ﻟﻨﺪن داﺷﺘﻢ ... درس ﻫﻢ ﻣﯿﺨﻮﻧﺪم ... ﺑﻌﺪش ﺣﺎﻣﺪ ... ﺧﺐ اون از اول ﻫﻢ ...
- ﻣﺴﺌﻮﻟﯿﺖ دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺖ ... دﺳﺘﯽ ﺑﻪ دور ﻟﯿﻮاﻧﺶ ﮐﺸﯿﺪ: ﺧﻮدﻣﻮﻧﯿﻢ ... ﻫﯿﭻ ﻓﺮﺻﺘﯽ رو ﺑﺮاي ﻣﺘﻠﮏ اﻧﺪاﺧﺘﻦ ﺑﻪ ﺣﺎﻣﺪ از دﺳﺖ ﻧﻤﯿﺪﯾﺪ ... ﺑﺮاي ﻋﻮض ﮐﺮدن ﺑﺤﺚ ﮔﻔﺘﻢ: ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﺳﻌﯽ دارﯾﺪ ﮐﻮﺷﺎ رو آﻣﺎده ﮐﻨﯿﺪ ﻧﻪ؟
- ﮐﻮﺷﺎ ... ﺻﺎﺣﺐ و وارث ﺗﻤﺎم اﯾﻦ ﺛﺮوت ﻫﺴﺘﺶ ...
- اون ﺗﻨﻬﺎ ﻧﯿﺴﺖ ... ﻧﯿﻮﺷﺎ ﻫﺴﺖ و اﻟﺒﺘﻪ ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﻣﻄﻤﺌﻨﺎ ﻓﺮزﻧﺪي ﺧﻮاﻫﯿﺪ داﺷﺖ ... ﮐﻪ ﭘﺪر ﺑﻮدن ﻫﻢ ﺑﻬﺘﻮن ﺧﯿﻠﯽ ﻣﯿﺎد ... در ﺿﻤﻦ ﺷﺎﯾﺪ ﮐﻮﺷﺎ اﻧﺘﺨﺎب دﯾﮕﻪ اي داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ... ﻣﺜﻼ دوﺳﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ﺷﺎﻋﺮ ﺑﺸﻪ ﯾﺎ ﻧﻘﺎش ... ﯾﺎ ﺑﺎ اون ﻋﻼﻗﻪ اي ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﻮردن داره آﺷﭙﺰ. ﺗﮏ ﺧﻨﺪه اي ﮐﺮد ... و ﻣﻦ اﻋﺘﺮاف ﮐﺮدم ﻋﻼوه ﺑﺮ ﭼﺸﻤﺎﻫﺎي زﯾﺒﺎ و دﺳﺘﻬﺎش ... ﺧﻨﺪه ﻗﺸﻨﮕﯽ ﻫﻢ داره ... ﺣﺘﯽ اﮔﻪ ﻣﺜﻞ ﯾﻪ ﺷﯽء ﻗﯿﻤﺘﯽ دﯾﺮ ﺑﻪ دﯾﺮ ﻧﺸﻮﻧﺶ ﺑﺪه ...
- آﺷﭙﺰ رو ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﻫﺮ ﭼﯿﺰي اﺣﺘﻤﺎﻟﺶ رو ﻣﯿﺪم ... و اﻣﺎ ﻧﯿﻮﺷﺎ ... اون ﺟﺎي اﻧﺘﺨﺎب داره ... از ﻧﻈﺮ ﻣﻦ ﯾﺎ ﻣﯿﺘﻮﻧﻪ ﻣﺜﻞ روﯾﺎ رو ﺳﻬﺎﻣﯽ ﮐﻪ داره ﮐﺎر ﮐﻨﻪ ﯾﺎ ﻣﺜﻞ ﺑﻘﯿﻪ دﺧﺘﺮ ﻫﺎي ﻓﺎﻣﯿﻞ ﻓﻘﻂ ﺧﺮﺟﺸﻮن ﮐﻨﻪ ... ... ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﺑﭙﺮﺳﻢ ﯾﺎ ﻧﻪ ... اﻧﮕﺸﺘﺎم رو روي ﺑﺮﺟﺴﺘﮕﯽ ﻫﺎي ﻟﯿﻮان ﻣﯿﮑﺸﯿﺪم: ﻣﯽ ﺗﻮﻧﻢ ﺑﭙﺮﺳﻢ ﮐﻪ ... ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم ﺑﺎ ﭼﺸﻤﻬﺎي ﻣﻨﺘﻈﺮ داﺷﺖ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد ...
- از ﻧﻈﺮ ﺷﻤﺎ ﮐﺪوﻣﺶ؟ ... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﺮا ﺟﻮاب اﯾﻦ ﺳﺌﻮال ﺑﺮام اﻧﻘﺪر ﻣﻬﻢ ﺑﻮد ... اﻧﮕﺎر ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮدم ﭼﯿﺰي ﺑﮕﻪ ﺗﺎ ﺗﻤﺎم اﺣﺴﺎس ﺧﻮﺑﯽ ﮐﻪ ازش داﺷﺘﻢ ﺟﻤﻊ ﻣﯿﮑﺮدم رو ﺑﻪ ﯾﮏ ﺑﺎره ﺗﺨﺮﯾﺐ ﮐﻨﻪ ...
- راﺳﺘﺶ رو ﺑﺨﻮاﯾﺪ ﻣﻦ ﺗﺮﺟﯿﺢ ﻣﯿﺪم ﺑﺮاي ﻫﺮ ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﻣﯽ ﺧﻮاد ﺑﻪ دﺳﺖ ﺑﯿﺎره ... ﺗﻼش ﮐﻨﻪ ... اﯾﻦ ﻃﻮري ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﺑﻪ ﻣﺮد زﻧﺪﮔﯿﺶ اﻧﻘﺪر واﺑﺴﺘﻪ ﻧﻤﯽ ﺷﻪ ﮐﻪ ﻧﺒﻮدش داﻏﻮﻧﺶ ﮐﻨﻪ ...
- ﯾﻌﻨﯽ ﺷﻤﺎ ﻣﯿﮕﯿﺪ ﺑﺪه ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﺮد ﻣﻮرد ﻋﻼﻗﻪ اش ... واﺑﺴﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ؟ ... ﮐﻠﻤﻪ ﻣﺮد ﻣﻮرد ﻋﻼﻗﻪ رو ﭼﻨﺪ ﺑﺎر زﯾﺮ ﻟﺐ ﺗﮑﺮار ﮐﺮد: ﺑﯿﺎﯾﺪ اﯾﻦ ﮐﻠﻤﻪ رو ﺑﻪ ﺷﻮﻫﺮش ﺗﻐﯿﯿﺮ ﺑﺪﯾﻢ ... ﺧﻨﺪﯾﺪم: ﺷﻤﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﺣﺴﺎﺳﯿﺪ ... ﺑﺎ ﺗﺎﮐﯿﺪي ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺧﻨﺪه ام ﺟﻤﻊ ﺑﺸﻪ ﮔﻔﺖ: روي ﺑﻌﻀﯽ ﭼﯿﺰﻫﺎ ﺧﯿﻠﯽ ...
- ﻣﻦ ﺑﻌﻨﻮان ﯾﻪ ﻣﺮد دوﺳﺖ دارم ﻫﻤﺴﺮم ﺑﻬﻢ واﺑﺴﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ...
- دﯾﺪ ... دﺳﺘﺶ رو آورد ﺑﺎﻻ: اﺟﺎزه ﺑﺪﯾﺪ ... ﻣﻨﻈﻮر ﻣﻦ از واﺑﺴﺘﮕﯽ ﭼﯿﺰي ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﺮداﺷﺖ ﮐﺮدﯾﺪ ... ﻣﻦ دوﺳﺖ دارم ... ﻫﺮ ﺑﺎري ﮐﻪ ﺑﻪ ﻫﻤﺴﺮم ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﻨﻢ ... ﭘﯿﺶ ﺧﻮدم ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﭼﻮن ﺑﻪ ﻋﺸﻘﻢ ... ﺑﻪ زﻧﺪﮔﯿﺶ واﺑﺴﺘﻪ اﺳﺖ اﯾﻦ ﺟﺎﺳﺖ ... ﻧﻪ اﯾﻦ ﮐﻪ ﺟﺎﯾﯽ ﺑﺮاي رﻓﺘﻦ ﻧﺪاره ... ﺳﺮم رو ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻢ ... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﺮا اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﯾﮑﻢ ﺗﻪ ﻗﻠﺒﻢ رو ﺳﻮزوﻧﺪ ... و ﻣﻦ اﻧﮕﺎر ﮐﻪ اﻣﺸﺐ اﺻﻼ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﺑﺤﺚ رو ﺗﻤﻮم ﮐﻨﻢ: ﮔﺎﻫﯽ اﺟﺒﺎر زﻣﻮﻧﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯿﺸﻪ آدم ﻫﺎ ﺟﺎﯾﯽ ﺑﻪ ﻧﺎم ﺧﺎﻧﻪ ﭘﺪري ﺑﺮاي ﺑﺮﮔﺸﺘﻦ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻦ ... ﺳﮑﻮت ﮐﺮد ... ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم ... ﮐﻼﻓﻪ ﺑﻮد ... ﺟﻨﮕﺎﻟﺶ ﺗﻮي دﺳﺘﺶ ﺑﻮد و ﺗﻬﺶ رو روي ﻣﯿﺰ ﻣﯿﺰد ... ﭼﻨﮕﺎل رو رﻫﺎ ﮐﺮد و ﺻﺎف و ﺧﯿﺮه ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد: ﺷﻤﺎ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ ﻣﻦ اﺟﺎزه ﻣﯿﺪم ﺟﺎﯾﯽ ﺑﻪ ﻏﯿﺮ از ﺧﻮﻧﻪ ﻣﻦ ... و ﮐﻨﺎر ﻣﻦ زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﻪ؟! ... آب دﻫﻨﻢ رو ﻗﻮرت دادم ... اﻧﮕﺎر ﮐﻪ ﻣﺨﺎﻃﺒﺶ ﻣﻦ ﺑﺎﺷﻢ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد ... ﺗﻮ اﯾﻦ ﺗﺎﮐﯿﺪ ﻫﺰاران ﺣﺮف ﺑﻮد اﻧﮕﺎر ... ﻫﺮ دو ﺗﻮي ﺳﮑﻮت ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ اي ﺑﻬﻢ ﺧﯿﺮه ﺷﺪم ... و ﻣﻦ ... دﻫﺮ ﺑﺎر ... ﺑﯿﺸﺘﺮ از دﻓﻌﻪ ﻗﺒﻞ ﺣﺲ ﻣﯿﮑﺮدم ﮐﻪ اﯾﻦ ﭼﺸﻤﻬﺎ دارن ﺷﺒﺎﻫﺘﺸﻮن ﺑﻪ اﮐﺒﺮ ﺧﺎن رو از دﺳﺖ ﻣﯿﺪن ...
- ﺧﺐ ﺑﻤﻮن دﯾﮕﻪ ﻫﻤﺮاز ... ﺳﺮﺷﻮن روي ﺳﯿﻨﻪ ام ﺑﻮد ... و ﻣﻮﻫﺎﺷﻮن رو ﻧﻮازش ﻣﯿﮑﺮدم ... و ﻣﻦ ﻋﺠﯿﺐ اﺣﺴﺎس ﻣﯿﮑﺮدم ﻧﯿﺎز دارم ﺗﺎ ﮐﻤﯽ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ... ﯾﻪ ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺮام ﺗﺎزه ﺑﻮد و ﻫﻤﻮن ﻗﺪر ﺷﮑﻨﻨﺪه ... ﻣﺜﻞ ﯾﻪ ﻣﯿﻮه ﻧﻮﺑﺮاﻧﻪ ﺗﺎزه و ﺗﺮد و در ﮐﻨﺎرش ﮔﺮون ﻗﯿﻤﺖ و ﻧﺎﯾﺎب ... ﻣﺜﻞ ﯾﻪ ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ ﻋﺠﯿﺐ ﻫﻤﻮن ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺟﺎي ﺷﺒﯿﻪ ﺑﻪ ﺳﺮزﻣﯿﻦ ﻫﺎي ﻋﺠﺎﯾﺐ ﭘﺮﺗﺎب ﻣﯿﮑﻨﻪ ... ﺑﺎ ﺗﮑﺮار ﺟﻤﻠﻪ ﺗﻮﺳﻂ ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺑﺎزﻫﻢ ﭘﺮﺗﺎب ﺷﺪم ﺗﻮ اﯾﻦ دﻧﯿﺎ اﻧﮕﺎر و اون ﻃﻌﻢ ﮔﺲ دﻫﻨﻢ رو ﻗﻮرت دادم ...
- ﻣﯽ دوﻧﯿﺪ ﮐﻪ ﻧﻤﯽ ﺷﻪ ... ﻣﻦ اﻧﻘﺪ ﺑﺮاﺗﻮن ﻗﺼﻪ ﻣﯿﮕﻢ ﺗﺎ ﺧﻮاﺑﺘﻮن ﺑﺒﺮه و دوﺑﺎره ﻗﻮل ﻣﯿﺪم ﺻﺒﺢ اﯾﻦ ﺟﺎ ﺑﺎﺷﻢ ... ... ﺻﺪاي ﻧﻔﺲ ﻫﺎي ﻣﻨﻈﻤﺸﻮن ﻧﺸﻮﻧﻪ ﺧﻮاﺑﺸﻮن ﺑﻮد ... ﭘﯿﺸﻮﻧﯽ ﻫﺮ دوﺷﻮن رو ﺑﻮﺳﯿﺪم و ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ... ﺧﯿﻠﯽ دﯾﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد ... و ﺑﺎزﻫﻢ ﻣﻄﻤﺌﻨﺎ ﺣﺎﻣﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﻦ رو ﻣﯿﺮﺳﻮﻧﺪ و ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﯿﮑﺸﯿﺪم ... ﻣﺎﻧﺘﻮﻧﻢ رو ﭘﻮﺷﯿﺪم و از اﺗﺎق اوﻣﺪم ﺑﯿﺮون ... زﯾﺮ ﻧﻮر ﮐﻤﺮﻧﮓ آﺑﺎژور ﻣﻪ ﮐﻮﭼﯿﮑﯽ از ﺑﻮي ﺳﯿﮕﺎر ﺑﻮد ... روي ﭘﻠﻪ ﻧﺸﺴﺘﻢ ... ﺣﺎﻣﯽ ﭘﺸﺘﺶ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﻮد ﺗﮑﯿﻪ داده ﺑﻪ ﺻﻨﺪﻟﯽ ﮐﻨﺪه ﮐﺎري ﺷﺪه اي از ﻣﺨﻤﻞ ﺳﯿﺎه ... و ﻣﻦ ﺑﻪ ﻣﺮدي ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺑﻮي ﺳﯿﮕﺎرش ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ ادﮐﻠﻨﺶ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺗﺎزﮔﯽ ﻫﺎ ﺣﺲ ﻣﯽ ﮐﺮدم ... ﻣﺤﯿﻂ ﮔﺮﻣﯽ اﯾﺠﺎد ﻣﯿﮑﺮد ... ﻣﺮدي ﮐﻪ ﻓﻬﻤﯿﺪه ﺑﻮدم در ﮐﻨﺎ ر ﺗﻤﺎم اﻓﮑﺎر اﺷﺮاﻓﯽ و ﮔﺎﻫﯽ ﺧﺸﮑﺶ اﻧﺪﯾﺸﻪ ﻫﺎي ﻋﺠﯿﺐ و ﻧﺮﻣﯽ ﻫﻢ داره ... اﻧﮕﺎر ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ازش اﻧﺘﻈﺎر ﺷﻨﯿﺪن ﮐﻠﻤﻪ ﻫﺎﯾﯽ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﺴﺮ ... ﻓﺮزﻧﺪ و ﻣﻬﻢ ﺗﺮ از ﻫﻤﻪ ﻋﺸﻖ رو ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... اﯾﻦ اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر ﻧﺒﻮد ﮐﻪ ﺑﺮاي ﮔﺮﻓﺘﻦ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﺗﻤﺎم ﺟﺴﺎرﺗﻢ رو ﺟﻤﻊ ﻣﯿﮑﺮدم ... روزي روزﮔﺎري ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮري ﮐﻪ ﺑﻪ اﯾﻦ دود و دﺳﺘﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﻻ و ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﯿﺮﻓﺘﻦ ﺧﯿﺮه ﺷﺪه ﺑﻮدم اﻣﺸﺐ ... ﺗﻮ ﯾﻪ ﻧﺴﯿﻢ ﺧﻨﮏ ﭘﺎﯾﯿﺰي ﺗﻮ ﻏﺮوﺑﯽ ﮐﻪ از ﻣﺪرﺳﻪ ﺑﺮ ﻣﯿﮕﺸﺘﻢ و دﺳﺘﻬﺎم ﻫﻨﻮز ﺑﻮي ﻧﺎرﻧﮕﯽ زﻧﮕﻬﺎي ﺗﻔﺮﯾﺢ رو ﻣﯽ داد ... دﻗﯿﻘﺎ ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر ﺧﯿﺮه ﻣﯿﺸﺪم ﺑﻪ دﺳﺘﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻧﻘﺸﻬﺎﯾﯽ ﺑﺮ روي ﺑﻮم ﻣﯿﺰدن و ﺣﺎﻻ اﻋﺘﺮاف ﻣﯿﮑﻨﻢ ﮐﻪ اﯾﻦ دﺳﺘﻬﺎي ﻣﺮداﻧﻪ اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ﻋﺠﯿﺐ داﺷﺘﻦ ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ رو ﺑﻬﻢ ﺗﻮي ﻗﻠﺒﻢ ﺑﻬﻢ ﻣﯿﺒﺎﻓﻦ ... درﺳﺖ ﻣﺜﻞ ﺑﺎﻓﺘﻨﯽ ... ﯾﻪ دوﻧﻪ زﯾﺮ ﯾﻪ دوﻧﻪ رو ... ﻣﺪﻫﻮش ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ ﻻﯾﺘﯽ ﺑﻮدم ﮐﻪ از ﮔﻮﺷﻪ ﺳﺎﻟﻦ ﭘﺨﺶ ﻣﯿﺸﺪ ... ﻧﺮﻣﯽ اﯾﻦ آﻫﻨﮓ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯿﺸﺪ اﺣﺴﺎس ﻧﻮازش ﮐﻨﻢ ... ﺧﻢ ﺷﺪ و ﺳﯿﮕﺎرش رو روي ﻣﯿﺰ ﮐﻮﭼﮏ روﺑﻪ روش ﺧﺎﻣﻮش ﮐﺮد ... ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﺑﻪ ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد ... ﺑﺎ دﯾﺪﻧﻢ ﺟﺎ ﺧﻮرد ... ﻣﻦ ﻫﻢ ... اﻧﮕﺎر اﻧﺘﻈﺎر ﻧﺪاﺷﺘﻢ اون ﺗﺎﺑﻠﻮي اﺷﺮاﻓﯽ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﮐﻨﻪ و ﻣﻦ ﻗﺮاره ﺑﻪ ﻧﻈﺎرش ﺑﻨﺸﯿﻨﻢ ... ﺧﺠﺎﻟﺖ ﮐﺸﯿﺪه ﺑﻮدم ... از ﺟﺎش ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد ... ﻣﻦ ﻫﻢ ﻫﻮل ﮐﺮدم و ﺳﺮﯾﻊ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم ... ﺑﻪ ﻣﻦ ... ﻣﻦ اﻓﺘﺎده ﺑﻮدم ... ﺑﺎﯾﺪ اﯾﻦ ﻣﺴﺘﯽ ﻧﮕﺎﻫﻢ رو ﻃﻮري ﺗﻮﺿﯿﺢ ﻣﯿﺪادم: ﻣﻦ ... ﯾﻌﻨﯽ ﻧﺨﻮاﺳﺘﻢ ﮐﻪ ...
- ﺻﺪاي آﻫﻨﮓ ﮐﺸﻮﻧﺪﺗﻮن اﯾﻨﺠﺎ؟ ... ﺑﺎﯾﺪ ﭼﯽ ﻣﯿﮕﻔﺘﻢ: ﯾﻪ ﺟﻮراﯾﯽ ﺑﻠﻪ ﮔﻮﺷﻪ ﮐﻔﺸﺶ رو روي ﻣﺮﻣﺮﻫﺎي ﺻﯿﻘﻠﯽ ﮐﻒ اﺗﺎق ﮐﺸﯿﺪ و ﺑﺎ ﺻﺪاﯾﯽ ﮐﻪ ﻧﺮم ﺗﺮ از ﺧﯿﻠﯽ زﻣﺎﻧﻬﺎ ﺑﻮد ﭘﺮﺳﯿﺪ: ﻣﯿﺨﻮاﯾﺪ ﺑﺮﯾﺪ؟ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺧﻮاﺑﯿﺪن؟
- ﺑﺮاﺷﻮن دو ﺗﺎ داﺳﺘﺎن ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﺮدم ﺗﺎ ﺧﻮاﺑﯿﺪن ... اﯾﻦ دوﺗﺎ ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﺻﺤﻨﻪ رس ﻣﻦ رو ﻣﯿﮑﺸﻦ ...
- ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم ﺑﻪ ﮐﻮﺷﺎ ﻗﻮل دادﯾﺪ ﺻﺒﺢ ﮐﻪ ﺑﯿﺪار ﻣﯿﺸﻪ ﺑﺒﯿﻨﺘﺘﻮن؟ !
- ﺑﻠﻪ ... ﻣﯽ رم ﺻﺒﺢ زود ﺑﺮ ﻣﯿﮕﺮدم ... ﺑﺎ ﭘﺸﺖ ﻧﺎﺧﻦ اﻧﮕﺸﺖ ﺷﺼﺘﺶ ﮔﻮﺷﻪ ﻟﺒﺶ رو ﺧﺎروﻧﺪ اﻧﮕﺎر ﮐﻪ ﻣﺜﻞ ﺧﯿﻠﯽ وﻗﺘﻬﺎي دﯾﮕﻪ داﺷﺖ ﺑﺎ ﺧﻮدش ﮐﻨﺎر ﻣﯿﻮدم ﺗﺎ ﭼﯿﺰي رو ﺑﮕﻪ : ﻣﯽ ﺗﺮﺳﻢ ﺑﮕﻢ ﺧﺐ اﯾﻦ ﭼﻪ ﮐﺎرﯾﻪ ... ﺷﻤﺎ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﯿﺪ ﻧﺎراﺣﺘﯽ ﻣﻦ از رﺳﻮﻧﺪﻧﺘﻮﻧﻪ ... ... واﻗﻌﺎ ﻧﯿﺎز داﺷﺘﻢ ﺟﺎﯾﯽ دﯾﮕﻪ ﺗﻨﻔﺲ ﮐﻨﻢ ﺗﺎ ﺑﺘﻮﻧﻢ ﮐﻤﯽ ﺑﺘﻮﻧﻢ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ... ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺧﺎﻃﺮ زدم ﺑﻪ در ﻟﻮدﮔﯽ و ﮔﻔﺘﻢ: ﺑﻠﻪ دﻗﯿﻘﺎ ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮره ... ﺳﺮم رو روي ﺑﺎﻟﺸﺖ ﻓﺸﺎر دادم ... ﺳﻌﯽ ﻣﯿﮑﺮدم ﺧﯿﻠﯽ ﭼﯿﺰﻫﺎ رو ﺑﺘﻮﻧﻢ از ذﻫﻨﻢ ﺑﯿﺮون ﺗﺎ ﺑﺘﻮﻧﻢ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ... ﻋﯿﻦ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺷﺪه ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺻﻮرت ﮐﺴﯽ رو ﺑﺎر اول ﻣﯿﺒﯿﻨﻦ و ﭼﻮن ﻣﻄﻤﺌﻦ ﻧﯿﺴﺘﻦ اول اﺧﻢ ﻣﯿﮑﻨﻦ و ﺑﻌﺪ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﮐﺎﻣﻼ ﻏﯿﺮ ارادي دﺳﺘﺸﻮن رو روي ﺑﺮﺟﺴﺘﮕﯽ ﻫﺎي اون ﺻﻮرت ﻣﯿﮑﺸﻦ ﺗﺎ ﻫﻢ ﺑﺒﯿﻨﻦ و ﻫﻢ ﺣﺲ ﮐﻨﻦ ... دﺧﺘﺮي ﮐﻪ ﺗﻮي آﯾﻨﻪ ﺑﻮد دﯾﺸﺐ ﺷﺎﯾﺪ ﺳﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﻫﻢ ﻧﺨﻮاﺑﯿﺪه ﺑﻮد و اﻻن ﺳﻌﯽ داﺷﺖ ﺧﻨﺪه اي رو روي ﺻﻮرﺗﺶ ﺑﻪ ﮐﺎره ... و ... ﭘﺮ از ﺣﺴﻬﺎﯾﯽ ﻋﺠﯿﺐ و ﻏﺮﯾﺐ ﺑﻮدم ﻫﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺮم و ﻫﻢ ... ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ...
- واﻗﻌﺎ ﮐﻪ آﻗﺎي ﮐﻮﺷﺎ ﺧﺎن ... دﺳﺘﺶ رو ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد روي ﭘﺎش و ادا در ﻣﯿﺎورد ﮐﻪ ﭘﺎش درد ﻣﯽ ﮐﻨﻪ و زﯾﺮ ﻟﺐ ﻫﻢ ﻣﯿﺨﻨﺪﯾﺪ ... ﺟﻠﻮم ﯾﮏ ﻋﺎﻟﻤﻪ ﮐﺎﻏﺬ و ﭼﺴﺐ ﺑﻮد ... و از ﺻﺒﺢ ﺗﺎ اﻻن ﮐﻪ ﺳﺎﻋﺖ 21 ﺑﻮد داﺷﺘﻢ ﻗﻮرﺑﺎﻏﻪ ﻫﺎي ﮐﺎﻏﺬي درﺳﺖ ﻣﯿﮑﺮدم ...
- ﻗﺮﺑﻮﻧﻪ اون ﺧﻨﺪه ﻫﺎت ﺑﺮه ﻫﻤﺮاز ... ... ﻏﺮ ﻣﯿﺰدم ... اﻣﺎ واﻗﻌﯿﺘﺶ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ اﯾﻦ ﻗﻮرﺑﺎﻏﻪ ﻫﺎي ﮐﺎﻏﺬي ﮐﻪ ﺑﺮاي ﺟﺸﻦ ﻣﺪرﺳﻪ ﺷﻮن ﺑﻮد و ﮐﻮﺷﺎ ﻫﻢ از ﻃﺮف ﻣﻦ ﻗﻮل داده ﺑﻮد ﮐﻪ ﻫﻢ ﺗﻮش ﺑﺮاﺷﻮن ﻧﻤﺎﯾﺶ اﺟﺮا ﻣﯿﮑﻨﻢ و ﻫﻢ اﯾﻦ ﻗﻮرﺑﺎﻏﻪ ﻫﺎ رو درﺳﺖ ﻣﯿﮑﻨﻢ ... ﺑﻬﻢ ﮐﻤﮏ ﻣﯿﮑﺮد ﺗﺎ از ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ ﻣﻐﺰم ﺑﻮد و ﺑﺎ ﻗﻠﺒﻢ ﺗﻮ ﯾﻪ ﺟﻨﮓ ﻧﺎ ﺑﺮا ﺑﺮ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻋﺘﯽ از ﯾﺎدم ﺑﺮه ... ﺑﻪ ﺷﻨﯿﺪن ﺻﺪاﻫﺎﯾﯽ از ﺑﯿﺮون ﮔﻮﺷﺎم ﺗﯿﺰ ﺷﺪ ... ﺣﺎﻣﯽ ﺑﻮد و ﻣﻦ ﻧﺎ ﺧﻮد آﮔﺎه دﺳﺖ ﮐﺸﯿﺪم ﺑﻪ ﻣﻮﻫﺎم ... زري: ﺑﺎ ﻫﻤﺮاز ﺧﺎﻧﻮم ﺗﻮ اﺗﺎﻗﺸﻮﻧﻦ ...
- ﻧﺎﻫﺎر ﺣﺎﺿﺮه ...
- ﯾﮑﻢ ﻃﻮل ﻣﯿﮑﺸﻪ آﻗﺎ ... آﺧﻪ ﺷﻤﺎ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ اﯾﻦ ﺳﺎﻋﺖ اﯾﻦ ﺟﺎ ﻧﺒﻮدﯾﺪ ... ﺗﻘﻪ اي ﺑﻪ در ﺧﻮرد ﻣﻦ از ﺟﺎم ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم ... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﺮا ﺿﺮﺑﺎن ﻗﻠﺒﻢ ﺑﺎﻻ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ... ﺗﻮ ﭼﺎر ﭼﻮب در ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪ ...
- ﺳﻼم ﻋﻤﻮ ... ... ﺣﺎﻣﯽ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﺮد ﮐﻪ زﯾﺮ ﻟﺐ ﺳﻼم ﮐﺮده ﺑﻮدم و ﺳﺮش رو ﺗﮑﻮن داد و ﺑﻌﺪ رو ﮐﺮد ﺑﻪ ﮐﻮﺷﺎ ...
- ﺳﻼم ﻋﻤﻮ ... ﺑﻬﺘﺮي؟
- ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺑﻢ آﺧﻪ ﻫﻤﺮاز اﯾﻦ ﺟﺎﺳﺖ ... دوﺑﺎره ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد ... ﺳﺮش رو ﮐﻤﯽ ﺧﻢ ﮐﺮد و ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎم ﺧﯿﺮه ﺷﺪ و ﯾﮑﻢ اﺧﻤﺎش رﻓﺖ ﺗﻮي ﻫﻢ: ﺷﻤﺎ ﺧﻮﺑﯿﺪ؟ دﺳﺘﺎم ﮐﻪ ﻫﻨﻮز ﯾﻪ ﻗﻮرﺑﺎﻏﻪ ﺳﺒﺰ ﺗﻮش ﺑﻮد رو ﺑﺎﻻ آوردم و ﺻﻮرﺗﻢ رو ﺧﺎروﻧﺪم: ﺑﻠﻪ ... ﺑﺎور ﻧﮑﺮد: اﯾﻨﺎ ﭼﯽ ﻫﺴﺘﻦ؟ ﺑﻪ ﺟﺎي ﻣﻦ ﮐﻮﺷﺎ ﺟﻮاب داد ...
- ﭘﺲ اﯾﻦ ﮐﺎر ﺷﻤﺎ ﺑﻮده ... ﯾﻌﻨﯽ ﭼﯿﺰي ﮐﻪ وﻇﯿﻔﻪ ﺧﻮدت ﺑﻮده رو اﻧﺪاﺧﺘﯽ ﮔﺮدن ﺧﺎﻟﺖ؟ ﻣﻦ: آﺧﻪ ... دﺳﺘﺶ رو ﮐﻤﯽ ﺑﺎﻻ آورد ﺗﺎ ﺳﮑﻮت ﮐﻨﻢ ... ﯾﻪ ﻗﺪم ﺑﻪ ﮐﻮﺷﺎ ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪ: ﻧﻤﯽ ﺑﯿﻨﯽ ﺧﺎﻟﺖ ﭼﻪ ﻗﺪر ﺧﺴﺘﻪ اﺳﺖ؟ ﮐﻮﺷﺎ ﺳﺮش رو ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺖ: آﺧﻪ ... ﻫﻤﺮاز ﺧﻮدش ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣﯿﮕﻪ ﻋﺎﺷﻖ ﻋﺮوﺳﮑﻬﺎﺳﺖ ﭼﻮن ﺑﻪ ﻧﻈﺮش وﻗﺘﯽ ﺑﻪ وﺟﻮدﺷﻮن ﻣﯿﺎرﯾﻢ ﺑﻬﺸﻮن زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯿﺪﯾﻢ ... ﭼﯿﺰي ﺷﺒﯿﻪ ﺑﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ روي ﻟﺒﺶ اوﻣﺪ و ﻟﺒﻪ ﺗﺨﺖ ﮐﻮﺷﺎ ﻧﺸﺴﺖ: اﮔﺮ ﻫﻢ اﯾﻦ ﻃﻮري ﺑﺎﺷﻪ ... اﯾﻦ ﺗﻮ ﺑﻮدي ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻬﺸﻮن زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯿﺪادي ... ﻣﻦ ﮐﻪ دﻟﻢ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﻟﭙﻬﺎي ﮐﻮﺷﺎ آوﯾﺰون ﺑﺎﺷﻪ ﮔﻔﺘﻢ: آﺧﻪ ﮐﻮﺷﺎ ﭘﺎش درد ﻣﯿﮑﺮد ...
- اﻣﺎ دﺳﺘﺎش ﮐﺎر ﻣﯿﮑﺮد ... ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﺗﺸﺮﯾﻒ ﺑﯿﺎرﯾﺪ ﮐﻤﯽ اﺳﺮاﺣﺖ ﮐﻨﯿﺪ و اون رو ﺑﺪﯾﺪ ﮐﻮﺷﺎ ﻻ اﻗﻞ آﺧﺮﯾﺶ رو ﺧﻮدش رﻧﮓ ﮐﻨﻪ ... ﺑﺎ ﻫﻢ از در ﺧﺎرج ﺷﺪﯾﻢ ... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﺮا اﻧﻘﺪر ازش ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﯿﮑﺸﯿﺪم ... دﺳﺘﺶ ﺗﻮي ﺟﯿﺒﺶ ﺑﻮد و ﯾﻪ ﻗﺪم ﺟﻠﻮﺗﺮم راه ﻣﯽ رﻓﺖ ... ﺻﺎف و ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﺑﻮد و ﻣﻦ زﯾﺮ ﻟﺐ ﺑﺎ ﺧﻮدم ﺗﮑﺮار ﮐﺮدم ... ارﺑﺎب دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﯽ. ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﻢ ﺑﻮي اﻧﺎر ﻣﯽ داد اﻧﮕﺎر ... ﺑﻮي ﺑﺎروﻧﯽ ﮐﻪ ﺻﺒﺢ ﮐﻤﯽ ﺧﻮدش رو ﻧﺸﻮن داده ﺑﻮد و رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ... ﻟﺒﺎﺳﻢ رو ﺑﯿﺸﺘﺮ دور ﺧﻮدم ﭘﯿﭽﯿﺪم و ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم ... ﺻﺪاي دل اﻧﮕﯿﺰ ﭘﯿﭽﯿﺪن ﺑﺎد ﺑﯿﻦ ﺑﺮﮔﻬﺎي ﺧﺸﮏ ﻣﺜﻞ ﯾﻪ ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ ﻣﺘﻦ زﯾﺒﺎ ﺗﻮي ﺳﺮم ﭘﯿﭽﯿﺪ ... ﻧﺸﺴﺘﻨﺶ رو روي ﺻﻨﺪﻟﯽ رو ﺑﻪ روم ﺣﺲ ﮐﺮدم ... ﮐﻤﯽ ﺧﻮدم رو ﺟﻤﻊ و ﺟﻮر ﮐﺮدم ... ﺑﺮاي ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮدن ﺑﺎ ﻣﻮﺑﺎﯾﻠﺶ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ... ﻣﻮﺑﺎﯾﻠﺶ رو روي ﻣﯿﺰ ﮔﺬاﺷﺖ ... ﻧﮕﺎﻫﺶ ﺑﻬﻢ ﺑﻮد و ﻣﻦ اﻧﺘﻈﺎر ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﺑﯿﺎد و ﮐﻨﺎرم ﺑﺎﺷﻪ ...
- ﺗﻮ ﻓﮑﺮ ﺑﻮدﯾﺪ؟
- رﻫﺎ ﺑﭽﻪ ﮐﻪ ﺑﻮد ﺗﻮ ﺳﻦ و ﺳﺎﻟﻬﺎي اﻻن ﮐﻮﺷﺎ ... ﻫﻤﯿﻦ ﺑﻼ ﺳﺮ ﭘﺎش اوﻣﺪه ﺑﻮد ... دﺳﺘﺎش رو ﺑﻪ ﻫﻢ ﻗﻼب ﮐﺮد و اﻧﮕﺎر ﮐﻪ دوﺳﺖ داﺷﺖ ﺗﺎ آﺧﺮش ﮔﻮش ﮐﻨﻪ ﺑﻬﻢ ﺧﯿﺮه ﺷﺪ: ﺑﻬﺶ ﺷﯿﻄﻨﺖ ﻧﻤﯿﻮﻣﺪ ...
- ﻧﺒﻮد ... دوﺳﺘﺶ ﺑﺎﻫﺎش ﺷﻮﺧﯽ ﮐﺮده ﺑﻮد ... ﻫﻠﺶ داده ﺑﻮد و ﺧﻮرده ﺑﻮد زﻣﯿﻦ ... اﻣﺮوز ﺧﯿﻠﯽ دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ ﺑﺮم ﺳﺮ ﺧﺎﮐﺶ ... ﻧﻤﯿﺸﺪ ...
- ﭼﺮا؟
- آﺧﻪ ﮐﻠﯿﺪ ﻣﻘﺒﺮه ﺧﺎﻧﻮادﮔﯿﺘﻮن رو ﮐﻪ ﻧﺪارم و ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﺻﺒﺢ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﯿﻮﻣﺪم اﯾﻦ ﺟﺎ ... ﺑﻪ ﺟﺎش رﻓﺘﻢ ﯾﻪ ﺟﺎي دﯾﮕﻪ ﮐﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ دوﺳﺖ داﺷﺖ و ﻣﯿﺮﻓﺖ ...
- از دﺳﺘﻤﻮن ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺷﺪﯾﺪ؟ ﮐﻤﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﻪ ﺻﻨﺪﻟﯿﻢ ﺗﮑﯿﻪ دادم و ﺗﻮش ﻓﺮو رﻓﺘﻢ ... ﻫﻮاي ﻧﯿﻤﻪ اﺑﺮي ﭘﺎﯾﯿﺰي ﺣﺲ ﻏﺮﯾﺒﯽ داﺷﺖ ﺑﺮام ...
- ﻧﻪ ...
- ﻫﺮ وﻗﺖ ﺧﻮاﺳﺘﯿﺪ ﺑﺮﯾﺪ ﺑﮕﯿﺪ ﮐﻠﯿﺪ رو ﺑﻬﺘﻮن ﺑﺪم ﯾﺎ ﺑﺎﻫﺎﺗﻮن ﻫﻤﺮاﻫﯽ ﮐﻨﻢ ... ... ﭼﺸﻤﺎم ﺧﯿﺲ ﺷﺪ ... اﯾﻦ آدم دﯾﮕﻪ اﻧﮕﺎر ﺑﻪ ارﺑﺎﺑﻬﺎ ﺷﺒﺎﻫﺖ ﻧﺪاﺷﺖ ... اﻧﮕﺎر ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﻦ ﻇﻬﺮ ﭘﺎﯾﯿﺰي ﻧﯿﻤﻪ ﮔﺮم ﺷﺪه ﺑﻮد ... ﺻﺪاي ﺗﻠﻔﻨﻢ از ﺟﺎ ﭘﺮوﻧﺪﺗﻢ ... ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ... اﻣﯿﺪ ﺳﺒﺰواري ... ﺑﺒﺨﺸﯿﺪي ﮔﻔﺘﻢ و ﺳﺮﯾﻊ ﺟﻮاب دادم ... از ﺟﺎم ﺑﻠﻨﺪ ﻧﺸﺪم و ﻋﺠﯿﺐ ﺑﻮد ﮐﻪ اون ﻫﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﻧﺸﺪ ...
- ﺳﻼم آﻗﺎي ﮐﺎرﮔﺮدان ... ﺻﺪاش ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﭘﺮ از ﺷﻮر و ﻧﺸﺎط ﺑﻮد اﻣﺎ اﻻن ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﻫﻤﯿﺸﻪ ...
- ﺗﺌﺎﺗﺮ ﺷﻬﺮي؟
- از ﺣﺎﻻ؟ ﻋﻘﻠﺖ ﮐﺠﺎﺳﺖ؟
- آخ ﯾﺎدم ﻧﺒﻮد اﺟﺮا ﻧﯿﺴﺖ اﻣﺸﺐ ...
- ﺑﺎﺷﻪ ﻫﻢ ﺧﻮدت داري ﻣﯿﮕﯽ ﺷﺐ ...
- اﯾﻨﺎ رو ول ﮐﻦ ... ﺳﯿﺎ رو ﻫﻢ زﻧﮓ زدم ﭘﯿﺪا ﻧﮑﺮدم ...
- ﺑﺎﻫﺎش ﺻﺒﺢ ﺣﺮف زدم ... ﺗﻤﺮﯾﻦ داره ... ﭼﯿﺰي ﺷﺪه؟
- ﻓﯿﻠﻢ ﺗﻮ ﺟﺸﻨﻮاره ﻓﯿﻠﻢ ﮐﻮﺗﺎه ﻗﺒﻮل ﺷﺪه و اﺣﺘﻤﺎﻻ ﺟﺎﯾﺰه ﻫﻢ ﻣﯿﺎره ... ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮﯾﻢ اﺻﻔﻬﺎن ... ﺷﻮﻗﺶ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻫﻢ ﺳﺮاﯾﺖ ﮐﺮد ... ﮔﻞ از ﮔﻠﻢ ﺷﮑﻔﺖ: راﺳﺖ ﻣﯿﮕﯽ؟
- آره ... ﻧﻤﯽ دوﻧﯽ ﭼﻪ ﻗﺪر ﺑﻬﻢ ﭼﺴﺒﯿﺪ ... ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺣﺎﻣﯽ ﮐﻪ اون ﻃﻮر ﻫﻢ داﺷﺖ ﻣﻮﺷﮑﺎﻓﺎﻧﻪ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﻋﮑﺲ اﻟﻌﻤﻞ ﻫﻤﯿﺸﮕﯽ رو ﻧﺸﻮن ﺑﺪم ... اﻣﺎ ﺑﺎزﻫﻢ ذوق ﮐﺮدم ...
- ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ...
- ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﺘﻮن ﮐﺮد؟
- ﺧﺒﺮ ﺧﻮﺑﯽ ﺑﻮد ... اداﻣﻪ ﻧﺪادم ... ﺧﺐ اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﺑﺮاي اﯾﻦ آدم اﯾﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﻣﻬﻢ ﺑﺎﺷﻪ ... اون ﻫﻢ ﭘﺮﺳﺶ رو اداﻣﻪ ﻧﺪاد ... ﺑﺎ اوﻣﺪن ﻧﯿﻮﺷﺎ و ﭘﺮﯾﺪﻧﺶ ﺗﻮي ﺑﻐﻠﻢ ... ﺻﺤﺒﺘﻤﻮن ﻧﺼﻔﻪ ﻫﻢ ﻣﻮﻧﺪ ... ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺘﻢ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد ... ﺳﺎﻋﺖ ﻧﺰدﯾﮑﺎي ﭼﻬﺎر ﺑﻮد ... ﺑﻌﺪ از ﻧﺎﻫﺎر ﺣﺎﻣﯽ ﺑﻪ اﺗﺎﻗﺶ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد و ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﺎ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ اوﻣﺪه ﺑﻮدم ﺗﻮ اﺗﺎق ... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﺮا دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ ... ﯾﻌﻨﯽ ... دﻟﻢ ﻧﻤﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺑﺎ ﺧﻮدم ﻫﻢ اﻋﺘﺮاف ﮐﻨﻢ ... اﻣﮑﺎن ﻧﺪاﺷﺖ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﺎ اﯾﻦ آدم اﻧﻘﺪر ﺣﺮف ﻣﺸﺘﺮك داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ... ﮐﻪ ﺑﺨﻮام ﻫﻤﺶ ﺑﺸﯿﻨﻢ و ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﻢ ... ﺑﻪ ﮐﻮﺷﺎ و ﻧﯿﻮﺷﺎ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﮐﻪ داﺷﺘﻦ ﺗﮑﻠﯿﻔﺸﻮن رو اﻧﺠﺎم ﻣﯿﺪادن ... ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﯾﻪ ﺳﺎﻋﺖ اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﮐﻨﻦ ... ﻧﯿﻮﺷﺎ: ﮐﺎش ﺗﻮ ﻫﻤﯿﺸﻪ اﯾﻦ ﺟﺎ ﺑﻮدي؟ ﮐﻮﺷﺎ ﻧﺨﻮدي ﺧﻨﺪﯾﺪ: ﻣﯽ ﺧﻮاي ﺑﺰﻧﻢ اون ﯾﮑﯽ ﭘﺎم رو ﻫﻢ ﺑﺸﮑﻮﻧﻢ ﻫﻤﯿﺸﻪ اﯾﻦ ﺟﺎ ﺑﻤﻮﻧﻪ ... ﺑﻪ ﺷﻮﺧﯽ ﯾﻪ دوﻧﻪ ﭘﺲ ﮔﺮدﻧﺶ زدم: ﯾﻪ ذره ﺑﺨﻮاﺑﯿﺪ ... ﻗﻮل ﻣﯿﺪم ﺑﯿﺪار ﮐﻪ ﺷﺪﯾﺪ ... ﺑﺎ ﻫﻢ ﺣﺴﺎﺑﯽ ﺑﺎزي ﮐﻨﯿﻢ و ﺑﻌﺪ ﻣﻦ ﻣﯽ رم ... آﺧﻪ ﻓﺮدا ﺧﯿﻠﯽ ﮐﺎر دارم و ﺷﺎﯾﺪ ﻧﺘﻮﻧﻢ ﺑﯿﺎم ... اﻟﺒﺘﻪ ﯾﮑﯽ از دﻻﯾﻠﺶ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ روم ﻫﻢ ﻧﻤﯿﺸﺪ دم ﺑﻪ دﻗﯿﻘﻪ اﯾﻨﺠﺎ ﺑﺎﺷﻢ ... ﻣﻮﺑﺎﯾﻠﻢ رو روي ﻣﯿﺰ ﺗﺮاس ﺟﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدم رﻓﺘﻢ ﺳﺮاﻏﺶ ... از ﭘﻠﻪ ﻫﺎ داﺷﺘﻢ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﯿﻮﻣﺪم ﮐﻪ ... ﺑﺎ ﺗﺮس و ﻟﺮز از ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﭘﺎﯾﯿﻦ رﻓﺘﻢ ... ﺑﺎﻻﺧﺮه ﮐﻪ ﻣﻦ رو ﻣﯿﺪﯾﺪ ... ﻗﺮار ﻧﺒﻮد اﯾﻦ ﺟﺎ ﺑﺎﺷﻪ ... زاﻧﻮﻫﺎم ﻣﯿﻠﺮزﯾﺪ ... اﯾﻦ ﻋﻤﺎرت ﺑﺮام دوﺑﺎره ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺷﺪه ﺑﻮد ﺑﻪ ﻫﻤﻮن ﻋﻤﺎرت ﭼﻨﺪ ﺳﺎل ﭘﯿﺶ ... اﻧﮕﺎر اﯾﻦ ﺻﺪاي ﻋﺼﺎ ﺗﻤﺎم ﺻﺪاﻫﺎي ﻧﺮم و ﺑﻠﻮري اﯾﻦ ﺧﻮﻧﻪ رو از ﺑﯿﻦ ﻣﯿﺒﺮد ... ﻣﯿﺸﮑﻮﻧﺪ اﻧﮕﺎر ... راه ﺑﺮﮔﺸﺖ ﻫﻢ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﭼﻮن دﯾﺪه ﺑﻮدﺗﻢ ... ﺑﺎ دﯾﺪﻧﻢ ﮐﻪ داﺷﺘﻢ از ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﯿﻮﻣﺪم ... ﻋﺼﺎش رو ﺑﺎ ﺣﺮص ﺑﯿﺸﺘﺮي ﺑﻪ زﻣﯿﻦ ﮐﻮﺑﯿﺪ ... ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﻫﻢ وارد ﺳﺎﻟﻦ ﺷﺪ ... اﻧﮕﺎر ﻣﺘﻮﺟﻬﻢ ﻧﺸﺪ ... ﭼﺎدرش ﺑﻪ دﺳﺖ زري ﺧﺎﻧﻮم داد و داﺷﺖ راﺟﻊ ﺑﻪ ﺣﺎﻣﯽ ﻣﯽ ﭘﺮﺳﯿﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ دﯾﺪﻧﻢ ﺗﻌﺠﺐ ﮐﺮد ... اﻣﺎ رﻧﮓ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺎ اﮐﺒﺮ ﺧﺎن ﻓﺮق ﻣﯿﮑﺮد ...
- دﺧﺘﺮ ...
- ﻣﻦ ... ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﮐﻪ ...
- ﭼﯽ رو ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﯽ ... دﯾﺪي ﺧﺎﻧﻮم ... ﻣﻦ ﺑﻬﺖ ﮔﻔﺘﻢ ... ﺑﻌﺪ ﺑﮕﻮ ﻧﻪ! ... اﯾﻦ ﺟﺎ ﭼﻪ ﺧﺒﺮ ﺑﻮد؟ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﮔﻠﻮم ﭘﺮ از ﺑﻐﺾ ﺷﺪ ... ﺷﮏ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﮐﻪ اﯾﻦ آدم داﺷﺖ راﺟﻊ ﺑﻪ ﻣﻦ ﭼﯿﺰي ﻣﯿﮕﻔﺖ ... ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﺑﻪ ﺻﻮرت ﺧﻮدش زد و ﺑﻌﺪ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺳﻤﺘﻢ: ﺧﻮش اوﻣﺪي دﺧﺘﺮم ... اﮐﺒﺮ ﺧﺎن ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ: ﺧﻮب ﮔﻮﺷﺎت رو ﺑﺎز ﮐﻦ دﺧﺘﺮ ...
- ﭘﺪر ... ﺗﺸﺮﯾﻒ آوردﯾﺪ؟ ﺻﺪاي ﺣﺎﻣﯽ دﻗﯿﻘﺎ ﭘﺸﺖ ﺳﺮم اوﻣﺪ ... ﭘﺸﺘﻢ رو ﮐﺮدم و دﯾﺪﻣﺶ ... ﻟﺤﻨﺶ اﺻﻼ ﭘﺮﺳﺸﯽ ﻧﺒﻮد اﻧﮕﺎر ﻓﻘﻂ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺟﻠﻮي ﺟﻤﻠﻪ ﺑﻌﺪي رو ﺑﮕﯿﺮه ... ﯾﻪ ﮔﺎم ﺑﻪ ﺟﻠﻮ ﺑﺮداﺷﺖ ... ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ دﻗﯿﻘﺎ ﺟﻠﻮي ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺴﺘﻪ ... ﯾﻪ ﺟﻮراﯾﯽ ﻣﻦ ﭘﺸﺘﺶ ﭘﻨﻬﺎن ﺷﺪم ...
- ﻣﻨﺘﻈﺮﺗﻮن ﻧﺒﻮدﯾﻢ ...
- ﮐﺎﻣﻼ ﻣﻌﻠﻮﻣﻪ ... ﺣﺎﻣﯽ دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﺶ ﮐﺸﯿﺪ ... و ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺳﺮﯾﻊ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ: ﻣﻦ داﺷﺘﻢ ﻣﯿﻮﻣﺪم ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻧﯿﻮﺷﺎ دﻧﺒﺎﻟﺘﻮن ﻣﯿﮕﺸﺖ ... ... دروغ ﻣﮕﯿﻔﺖ ... ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺧﻮاب ﺑﻮدن ... ﻣﺜﻞ ﻣﻨﮕﻬﺎ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم ... اﯾﻦ ﺟﺎ ﯾﻪ ﺧﺒﺮاﯾﯽ ﺑﻮد و ﻫﺮ ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﺑﻮد ﭼﯿﺰ ﺧﻮﺑﯽ ﻧﺒﻮد ... اﯾﻦ ﺑﺎر ﺟﺪي ﺗﺮ ﭼﺸﻢ دوﺧﺖ ﺑﻬﻢ ... اﮐﺒﺮ ﺧﺎن: ﯾﻪ ﻟﺤﻈﻪ ... ﺣﺎﻣﯽ: ﭘﺪر! ﺑﺎورم ﻧﻤﯽ ﺷﺪ ... اﯾﻦ ﻟﺤﻦ ﺑﺎ وﺟﻮد ادب اﻧﻘﺪر ﻣﺤﮑﻢ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺳﮑﻮت اﮐﺒﺮ ﺧﺎن ﻫﻢ ﺷﺪ ... ﺣﺎﻣﯽ ﺗﮑﻮﻧﯽ ﺧﻮرد اﯾﻦ ﻃﻮري ﺳﺎﯾﻪ اش ﮐﺎﻣﻞ روي ﺻﻮرﺗﻢ اﻓﺘﺎد: ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﻫﺴﺘﻢ ... ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻣﻨﺘﻈﺮﺗﻮﻧﻦ ... ﻟﻄﻔﺎ در اﺗﺎﻗﺘﻮن رو ﻫﻢ ﺑﺒﻨﺪﯾﺪ. ﺻﺪاﻫﺎي ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﺤﻮ ﺑﻮد ... ﭼﯿﺰي ﻧﻤﯽ ﺷﻨﯿﺪم ... ﯾﻌﻨﯽ ﮐﻼ اﯾﻦ ﺧﺎﻧﻮاده ﺑﻠﻨﺪ ﺣﺮف ﻧﻤﯽ زدن ... ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺘﻢ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ... ﺑﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﮐﻪ از ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﺑﯽ ﺧﺒﺮ ﺧﻮاﺑﯿﺪه ﺑﻮدن ... دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﭘﯿﺸﻮﻧﯽ ﮐﻤﯽ ﻋﺮق ﮐﺮده ﮐﻮﺷﺎ ﮐﺸﯿﺪم ... ﻫﻤﺰﻣﺎن ﺻﺪاي ﺗﻠﻔﻦ ﺗﻮي ﺧﻮﻧﻪ ﭘﯿﭽﯿﺪه و ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻌﺪ ﺻﺪاي ﻓﺮﯾﺎد اﮐﺒﺮ ﺧﺎن ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ... داﺷﺖ ﻓﺮﯾﺎد ﻣﯿﺰد ... ﮐﻮﺷﺎ ﺗﻮ ﺟﺎش ﮐﻤﯽ ﭘﺮﯾﺪ ... ﻣﻦ ﻫﻢ ... و ﺑﻌﺪ ﺻﺪاي ﺟﯿﻎ ﺑﻠﻨﺪ ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم و ﻫﻤﻬﻤﻪ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻫﻢ ﺗﺮﺳﺎن از ﺟﺎﺷﻮن ﺑﭙﺮن ... ﺻﺪاي ﻓﺮﯾﺎد زري ﺧﺎﻧﻮم ﻫﻢ اﺿﺎﻓﻪ ﺷﺪ ... ﻧﺸﺴﺘﻢ روي ﺗﺨﺖ و ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو ﮐﻪ ﺗﺮﺳﯿﺪه ﺑﻮدن ﺑﻐﻠﻢ ﮐﺮدم ... ﻧﯿﻮﺷﺎ و ﮐﻮﺷﺎ ﻫﻢ ﻫﯽ ﻣﯿﭙﺮﺳﯿﺪن ﭼﯽ ﺷﺪه و ﻋﺠﯿﺐ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻫﯿﭻ ﮐﺪوم ﺟﺮات ﻧﻤﯿﮑﺮدﯾﻢ از اﺗﺎق ﺑﺮﯾﻢ ﺑﯿﺮون ... ﻧﯿﻮﺷﺎ و ﮐﻮﺷﺎ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺷﻠﻮارم رو ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدن: ﻧﺮو ﻫﻤﺮاز ...
- ﻫﯿﭽﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﻋﺰﯾﺰ ﺗﺮﯾﻨﺎم ... ﯾﻪ دﻗﯿﻘﻪ ﺑﺒﯿﻨﻢ ﭼﯽ ﺷﺪه ... در رو ﺑﺎز ﮐﺮدم ... از روي ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﭘﺎﯾﯿﻦ رو ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ... ﻋﻠﯽ آﻗﺎ و ﺣﺎﻣﯽ داﺷﺘﻦ ﮐﻤﮏ ﻣﯿﮑﺮدن ﺗﺎ اﮐﺒﺮ ﺧﺎن رو ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺑﯽ ﻫﻮش ﻣﯿﻮﻣﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﮐﻨﻦ و ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ داﺷﺖ ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﺶ ﻣﯽ زد ... ﭼﺎدرش رو ﭼﻨﮓ زده ﺑﻮد ... ﻫﻤﻮن ﺟﺎ ﮐﻨﺎر ﭘﻠﻪ ﻫﺎ وا رﻓﺘﻢ ... ﺑﺎورم ﻧﻤﯽ ﺷﺪ ... ﯾﻌﻨﯽ ﻣﻦ ... اﺷﮑﯽ ﮐﻪ روي ﺻﻮرﺗﻢ ﺑﻮد رو ﮐﻨﺎر زدم ... ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺗﺮﺳﺎن ﮐﻨﺎرم ﺑﻮد ... ﻧﯿﻮﺷﺎ در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﻫﻖ ﻫﻖ ﻣﯿﮑﺮد: ﻣﺮده؟! و ﺑﻌﺪ ﻓﺮﯾﺎد ﮔﺮﯾﻪ ﭼﯽ ﺷﺪه ﮐﻮﺷﺎ ... و ﻣﻦ ﮐﻪ دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ زﯾﺮ ﺑﺎر اﯾﻦ ﻓﺸﺎر ﺑﻤﯿﺮم ... ﺗﻘﺼﯿﺮه ﻣﻦ ﺑﻮد ... ﻧﺎراﺣﺘﺶ ﮐﺮدم ... ﻣﻦ ﮐﻪ ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ﻗﻠﺒﺶ ﻣﺸﮑﻞ داره ...
- ﺧﺎﻧﻮم ﺟﻮن ... ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﺑﺨﻮرﯾﺪ ﮐﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻫﻢ ﺑﺨﻮرن ... ﭼﺸﺎي ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻣﺜﻞ ﯾﻪ ﮐﺎﺳﻪ ﺧﻮن ﺷﺪه ﺑﻮد ... ﺗﺮﺳﯿﺪه ﺑﻮدن ... ﻓﺨﺮي ﺧﺎﻧﻮم ﻫﻢ اﺻﺮار داﺷﺖ ﺑﻬﺸﻮن ﻏﺬا ﺑﺪه ... ﺧﻮدش ﻫﻢ ﺑﺎ ﮔﻮﺷﻪ روﺳﺮﯾﺶ اﺷﮑﺶ رو ﭘﺎك ﻣﯿﮑﺮد ... دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﺳﺮم ﮐﺸﯿﺪ و رﻓﺖ ... ﺳﺎﻋﺖ ﻧﺰدﯾﮏ 01 ﺑﻮد ... ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻮد ﮐﻪ رﻓﺘﻪ ﺑﻮدن ... ﻓﺨﺮي ﺧﺎﻧﻮم ﺑﻪ ﻋﻠﯽ آﻗﺎ زﻧﮓ زده ﺑﻮد ... اﮐﺒﺮ ﺧﺎن ﺳﮑﺘﻪ ﮐﺮده ﺑﻮد و وﺿﻌﯿﺖ ﺧﻮﺑﯽ ﻧﺪاﺷﺖ ... ﺗﻪ دﻟﻢ ﯾﻪ ﺑﻐﺾ ﺑﻮد ... ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺰرگ ... از ﺧﻮدم ﺑﺪم اوﻣﺪ ... ﻣﻦ اﯾﻦ ﭘﯿﺮﻣﺮد رو اذﯾﺖ ﮐﺮده ﺑﻮدم ... ﮐﻮﺷﺎ: اﮔﻪ ﺑﻤﯿﺮه ... ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮب درﮐﺸﻮن ﻣﯿﮑﺮدم ... ﻣﯽ ﺗﺮﺳﯿﺪن و اﯾﻦ ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺮاي ﺑﭽﻪ ﻫﺎﯾﯽ ﻣﺜﻞ اوﻧﻬﺎ ﻃﺒﯿﻌﯽ ﺗﺮﯾﻦ ﺣﺎﻟﺖ ﺑﻮد ... ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﻃﺒﯿﻌﯽ ... اوﻧﻬﺎ ﺑﯽ ﭘﻨﺎه ﺑﻮدن ... در ﻋﯿﻦ داﺷﺘﻦ ﭘﻨﺎه ... ﮐﻼ ﺗﻮ دﻧﯿﺎ ﭼﻬﺎر ﻧﻔﺮ رو داﺷﺘﻦ ... و اﮔﺮ ﯾﮑﯿﺸﻮن ﮐﻢ ﻣﯽ ﺷﺪ ... ﺑﺮاي اوﻧﻬﺎ ﺿﺮﺑﻪ اي ﺑﻪ ﻣﺮاﺗﺐ ﺳﺨﺖ ﺗﺮ از ﺑﭽﻪ ﻫﺎ دﯾﮕﻪ ﺑﻮد ... ﻧﯿﻮﺷﺎ روي ﺗﺨﺖ ﺗﻮ ﺧﻮدش ﻣﭽﺎﻟﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﻣﯽ ﻟﺮزﯾﺪ ... اﺟﺒﺎرﺷﻮن ﻧﮑﺮدم ﺑﻪ ﺧﻮردن ... از ﺟﺎم ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم ... رﻓﺘﻢ ﺳﺮاغ ﮐﯿﻔﻢ ... از ﺗﻮش ﮐﺘﺎب ﻣﻔﺎﺗﯿﺢ ﻣﺎدرم رو در آوردم و ﺑﻌﺪ ﭼﺎدر رﻫﺎ رو ﮐﻪ اﻣﺮوز ﺻﺒﺢ ﺑﺎﻫﺎش رﻓﺘﻪ ﺑﻮدم اﻣﺎﻣﺰاده ﺻﺎﻟﺢ ... روي ﺗﺨﺖ ﻧﺸﺴﺘﻢ و ﭘﺎﻫﺎم رو دراز ﮐﺮدم ... ﮐﻮﺷﺎ و ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺳﺮﺷﻮن روروي ﭘﺎم ﮔﺬاﺷﺘﻦ: اﯾﻦ ﭼﺎدر ﻣﺎدرﺗﻮﻧﻪ ... ﻗﻄﺮه اﺷﮏ ﻧﯿﻮﺷﺎ و ﮐﻮﺷﺎ ﺷﻠﻮارم رو ﺧﯿﺲ ﮐﺮد: اون اﻻن اﯾﻦ ﺟﺎﺳﺖ ... ﭘﯿﺶ ﻣﺎ ... ﻣﺎ ﻫﻢ ﺑﺎﻫﻢ ﺑﺮاي ﺳﻼﻣﺘﯽ ﭘﺪر ﺑﺰرﮔﺘﻮن دﻋﺎ ﻣﯿﺨﻮﻧﯿﻢ ... ﺳﺮم رو ﺗﮑﻮﻧﯽ دادم ... ﭘﻠﮑﻢ ﭘﺮﯾﺪ ... اﻧﮕﺎر ﯾﻪ ﺣﻀﻮر رو ﺣﺲ ﮐﺮده ﺑﻮدم ... ﯾﻪ ﻧﻔﺲ ﺑﻮد ... ﺑﯿﻦ ﭼﺸﻤﺎم رو ﺑﺎز ﮐﺮدم ... ﻧﺰدﯾﮏ ﺻﻮرﺗﻢ ... ﯾﻪ ﺟﻔﺖ ﭼﺸﻢ ﻗﻬﻮه اي رﻧﮓ ﺑﻮد و ﺑﻌﺪ ... دﺳﺘﯽ ﮐﻪ روي ﭼﺎدر ﺑﻮد ... ﯾﻪ ﻟﺤﻈﻪ اﻧﮕﺎر ﺟﺎ ﺧﻮرد ... ﻣﺜﻞ ﮐﺴﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﭽﺶ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﺎﺷﻪ ... ﺳﺮش رو ﻋﻘﺐ ﺑﺮد ... دﺳﺘﺶ ﻫﻨﻮز ﺑﻪ ﮔﻮﺷﻪ ﭼﺎدر ﺑﻮد ... ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺧﻮاﺑﻢ ﺑﺮده ﺑﻮد و ﻫﻤﯿﻦ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪه ﺑﻮد ﮔﺮدﻧﻢ ﺧﺸﮏ ﺑﺸﻪ ... ﺗﺤﻠﯿﻞ اﯾﻨﮑﻪ ﮐﺠﺎ ﺑﻮدﯾﻢ و ﭼﯽ ﺑﻮد ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ دردي ﮐﻪ ﺗﻮ ﮔﺮدﻧﻢ ﭘﯿﭽﯿﺪه ﺑﻮد رو ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﻨﻢ ... ﺧﺸﮏ ﺷﺪم ... ﺗﻮي اون ﻧﮕﺎﻫﯽ ﮐﻪ ﻋﺠﯿﺐ آﺷﻨﺎ ﻣﯿﻮﻣﺪ ... ﺑﺎ ﺗﻤﺎم دوري ... ﻧﮕﺮان ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯿﻮﻣﺪ و ﺧﺴﺘﻪ و ﻣﻦ ... و ﻣﻦ ﭼﺮا ﭼﺸﻤﻬﺎم رو از اﯾﻦ ﺧﺴﺘﮕﯽ ﺑﯽ ﻧﻬﺎﯾﺖ ﻧﻤﯿﮕﺮﻓﺘﻢ؟ ﭘﺸﺖ ﮔﻮﺷﺎم ﯾﻪ ﺣﺲ داﻏﯽ ﺣﺲ ﮐﺮدم ... داﻏﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ از اون ﻧﮕﺎه ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ و ﻧﺰدﯾﮏ ﮐﻪ زﻣﯿﻨﻪ اش ﻋﻄﺮ ﻧﻔﺴﻬﺎي ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﻮد ﭼﺸﻢ ﺑﮕﯿﺮم و ﺑﺪوزم ﺑﻪ دﺳﺘﻬﺎش ﮐﻪ ﭼﺎدر رو ﺗﻮي دﺳﺘﺶ ﻣﺸﺖ ﮐﺮده ﺑﻮد ... ﺗﻮ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﯾﻪ ﺗﺎر و ﭘﻮد ﺑﺎ دﺳﺘﻬﺎي ﻣﻦ ﮐﻪ ﻫﻨﻮز ﮐﺘﺎب ﻣﻔﺎﺗﯿﺢ رو ﻣﺤﮑﻢ ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻪ ﺑﻮد ... ﺑﺎ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﺳﺮش ﮐﻪ ﺑﻪ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻤﯽ از ﺻﻮرﺗﻢ ﺑﻮد ﮐﻤﯽ ﻋﻘﺐ رﻓﺖ و ﻣﻦ اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﺗﻤﺎم ﺑﺪﻧﻢ داره ﻣﯽ ﻟﺮزه ... اﯾﺴﺘﺎد و دﺳﺘﺶ رو ﺑﻪ ﭘﯿﺸﻮﻧﯿﺶ ﮐﺸﯿﺪ: ﺳﺮدﺗﻮن ﻣﯿﺸﺪ ... ... اﯾﻦ ﺟﻮاب ﻣﻦ ﻧﺒﻮد ... اﯾﻦ ﺟﻮاب ﻗﻠﺒﯽ ﮐﻪ ﺗﻮي ﺳﯿﻨﻪ ام ﺑﯽ ﻗﺮار ﺑﻮد ﻧﺒﻮد ... ﺣﺘﯽ ﺗﻮﺟﯿﺢ و ﺟﻮاب اون ﻧﮕﺎه ﺧﺴﺘﻪ ﻫﻢ ﻧﺒﻮد ... اﻣﺎ ﺷﺎﯾﺪ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ دﻟﯿﻞ ﺑﺮاي ﺣﻀﻮر اﯾﻦ ﺟﻨﺘﻠﻤﻦ ﻣﻮدب ﺗﻮ اﺗﺎق ﯾﻪ دﺧﺘﺮ ﺟﻮان ﺑﻮد ... و اﻣﺎ ﻣﻦ ... ﻧﺘﯿﺠﻪ ﻣﻦ از ﻫﻤﻪ اﯾﻦ اﺗﻔﺎﻗﻬﺎ ... ﻧﮕﺮاﻧﯽ ﺣﺎﻣﯽ ﺑﺮاي دو ﺗﺎ ﻓﺮﺷﺘﻪ اي ﺑﻮد ﮐﻪ ﮐﻨﺎرم ﺧﻮاﺑﯿﺪه ﺑﻮدن ... و ﺑﻌﺪ ... ﻣﺮدي ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺮﯾﻊ از اﺗﺎق ﺑﯿﺮون رﻓﺖ و ﻣﻦ رو ﺗﻮ ﺣﯿﺮت ﺑﯿﺸﺘﺮي ﻗﺮار داد ... ﮐﺘﺎب رو روي ﺗﺨﺖ ﮔﺬاﺷﺘﻢ و ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم ... ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﺸﯿﺪم ... ﻣﻮﻫﺎي ﻓﺮ آﺷﻔﺘﻪ ام رو ﭘﺸﺖ ﮔﻮﺷﻢ زدم و از اﺗﺎق ﺧﺎرج ﺷﺪم ... ﮐﯽ اوﻣﺪه ﺑﻮدن؟ ﭼﯽ ﺷﺪه ﺑﻮد؟ از ﺗﻪ راﻫﺮو از زﯾﺮ در اﺗﺎﻗﺶ ﻧﻮر ﻣﯿﻮﻣﺪ ... ﻣﻦ اﻣﺎ ﻣﻄﻤﺌﻨﺎ ﻫﯿﭻ ﺑﻬﺎﻧﻪ و ﺟﺴﺎرﺗﯽ ﺑﺮاي رﻓﺘﻦ ﺑﻪ اﺗﺎق اون ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... ﺳﺮم رو ﭼﺮﺧﻮﻧﺪم ... ﻓﺨﺮي ﺧﺎﻧﻮم ﻫﻦ و ﻫﻦ ﮐﻨﺎن داﺷﺖ ﭘﻠﻪ ﻫﺎ رو ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﯽ رﻓﺖ ...
- ﻓﺨﺮي ﺧﺎﻧﻮم؟ ﻫﯿﻨﯽ ﮔﻔﺖ و ﺑﻪ ﭘﺸﺘﺶ ﭼﺮﺧﯿﺪ ... ﺑﺎ دﯾﺪﻧﻢ ﺑﺎ ﻟﻬﺠﻪ ﺑﺎ ﻣﺰه اش ﮐﻪ ﺣﺎﻻ ﮐﻤﯽ ﻫﻢ ﺣﺎﺻﻞ از ﺗﺮﺳﺶ ﮐﺸﯿﺪه ﺗﺮ ﻫﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد: ﺧﺎﻧﻮم ﺟﺎن ﺷﻤﺎ ﺑﯿﺪاري؟
- ﭼﻪ ﺧﺒﺮ ﺷﺪ ...
- واﻻ ﻣﻦ اﮔﻪ ﺑﺪوﻧﻢ ﺧﺎﻧﻮم ﺟﺎن ... آﻗﺎ رو ﮐﻪ اﺻﻼ ﻧﺪﯾﺪم از در ﮐﻪ اوﻣﺪن ﺗﻮ ﺳﺮﯾﻊ اوﻣﺪن ﺑﺎﻻ و ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ﮐﺠﺎ رﻓﺘﻦ ... ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﻫﻢ ﮐﻪ ﺣﺎﻟﺸﻮن ﺧﻮب ﻧﯿﺴﺖ ... ﭼﯿﺰي ﻫﻢ ﻧﻤﯽ ﺧﻮرن ... روي ﺗﺨﺘﺸﻮن ﺧﻮاﺑﯿﺪن و ﭼﺸﻤﺎﺷﻮن ﻫﻢ از ﮔﺮﯾﻪ ﺑﺎز ﻧﻤﯽ ﺷﻪ ... دوﺑﺎره ﮔﺮﯾﻪ ام ﮔﺮﻓﺖ و ﺗﻤﺎم اﯾﻦ ﻫﺎ ﺗﻘﺼﯿﺮ ﻣﻦ ﺑﻮد ... ﺗﻘﺼﯿﺮ ﺣﻀﻮر ﻣﻦ ﺗﻮ اﯾﻦ ﻋﻤﺎرت ... ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﺣﻖ ﻫﺎي زﯾﺎدي ﻫﻢ ﺑﻪ ﮔﺮدن ﻣﻦ داﺷﺖ و ﻫﻢ رﻫﺎ ﺑﺎﯾﺪ ازش ﻋﺬر ﺧﻮاﻫﯽ ﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮدم ... ﻗﻮل ﻫﻢ ﻣﯿﺪادم ﮐﻪ دﯾﮕﻪ اﯾﻦ ﺟﺎ ﻧﺒﺎﺷﻢ ... اﻣﺎ اول ﺑﺎﯾﺪ ﺧﯿﺎﻟﻢ راﺣﺖ ﻣﯽ ﺷﺪ ... ﭘﺲ اول ﺑﻪ ﺳﻤﺖ آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ رﻓﺘﻢ ... ﺗﻘﻪ اي ﺑﻪ در زدم و ﺑﺪون اﯾﻦ ﮐﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺟﻮاب ﺑﺸﻢ ﻻي در رو ﺑﺎز ﮐﺮدم ... ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم دراز ﮐﺸﯿﺪه ﺑﻮد ... در رو ﭘﺸﺖ ﺳﺮم ﺑﺴﺘﻢ ... ﺑﺎ دﯾﺪﻧﻢ ﺧﻮاﺳﺖ ﺗﻮ ﺟﺎش ﻧﯿﻢ ﺧﯿﺰ ﺑﺸﻪ ﮐﻪ ﻧﺬاﺷﺘﻢ ... ﺳﯿﻨﯽ رو روي ﻣﯿﺰ ﺗﻮاﻟﺘﺶ ﮔﺬاﺷﺘﻢ ... آﯾﻨﻪ ﺑﺰرگ و ﮐﻨﺪه ﮐﺎري ﺷﺪه اي داﺷﺖ ... ﺗﺨﺘﺶ ﭘﻬﻦ و ﺑﺰرگ ﺑﻮد ﺑﺎ روﺗﺨﺘﯽ ﻣﺨﻤﻞ ﻗﺮﻣﺰ و روي دﯾﻮار ﻋﮑﺲ ﺑﺰرﮔﯽ ﺑﻮد از ﺣﺎﻣﯽ و ﺑﻌﺪ در ﮐﻨﺎرش ﻋﮑﺲ ﻋﺮوﺳﯽ ﺣﺎﻣﺪ ... اﻟﺒﺘﻪ ﺑﺪون ﺣﻀﻮر رﻫﺎ ... و ﺑﻌﺪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ...
- ﺑﺸﯿﻦ دﺧﺘﺮم ... روي ﺻﻨﺪﻟﯽ ﻣﯿﺰ ﺗﻮاﻟﺖ ﻧﺸﺴﺘﻢ و زل زدم ﺑﻪ ﻓﺮش اﺑﺮﯾﺸﻤﯽ ﮐﺮم رﻧﮓ ﮐﻒ اﺗﺎق ... از اﯾﻦ زن ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﯿﮑﺸﯿﺪم ...
- اﮐﺒﺮ ﺧﺎن؟! اﺷﮑﺶ رو ﭘﺎك ﮐﺮد: ﺑﺴﺘﺮﯾﺶ ﮐﺮدن ... ﺳﮑﺘﻪ ﮐﺮده ... ﺷﺮاﯾﻄﺶ ﺧﯿﻠﯽ ... ﺣﺮﻓﺶ رو اداﻣﻪ ﻧﺪاد ... اﺷﮑﺶ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺷﺪ و ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﻐﻀﻢ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺷﺪ ... اﮔﺮ ﭼﯿﺰي ﻣﯿﺸﺪ ﭼﯽ؟
- ﺑﻬﺘﺮ ﻣﯿﺸﻦ ... ﻣﻦ ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ اﯾﺸﻮن ﻣﺮد ﻣﺤﮑﻤﯽ ﻫﺴﺘﻦ ... روي ﺗﺨﺘﺶ ﻧﺸﺴﺖ: ﺑﻪ ﻇﺎﻫﺮش ﻧﮕﺎه ﻧﮑﻦ ... ﺗﻮش داﻏﻮﻧﻪ ... ﺧﯿﻠﯽ ﭼﯿﺰا ﻫﺴﺖ ... ﺧﯿﻠﯽ ﭼﯿﺰا ... ﺑﻐﻀﻢ رو ﻗﻮرت دادم: ﺳﺎﯾﻪ اش ﻫﻤﯿﺸﻪ روي ﺳﺮﺗﻮن ﺑﺎﺷﻪ ... دﺳﺘﺶ رو ﺑﺎ ﻣﻬﺮ روي دﺳﺘﻬﺎي ﻣﺸﺖ ﺷﺪه ام ﮔﺬاﺷﺖ: ﺧﺪا ﻫﻢ ﻣﺮدي رو ﮐﻪ ﻋﺎﺷﻘﺘﻪ ﺳﺎﯾﻪ ﺳﺮت ﮐﻨﻪ ... ﺗﻮ رو ﻫﻢ ﻋﺎﺷﻖ اوﻧﯽ ﮐﻪ ﺗﻤﺎم آرزوش ﺳﺎﯾﻪ ﺳﺮ ﺗﻮ ﺑﻮدﻧﻪ ... ... ﺧﺴﺘﻪ ﺗﺮ و ﻧﮕﺮان ﺗﺮ از اون ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺑﺎ ﺧﻮدم ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﭼﺮا ﺟﻤﻠﻪ اش ﻃﻮرﯾﻪ ... ﮐﻪ اﻧﮕﺎر اون ﻣﺮد رو ﻣﯿﺸﻨﺎﺳﻪ ...
- اﺷﮑﺎت رو ﭘﺎك ﮐﻦ دﺧﺘﺮم ... ﻣﻦ ﺑﻌﺪﻫﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﺟﻮاب ﺑﺪم ...
- ﻓﺨﺮي ﺧﺎﻧﻮم ﮔﻔﺘﻦ ﭼﯿﺰي ﻧﺨﻮردﯾﺪ ... ﻣﻦ ﺑﺮاﺗﻮن ﯾﻪ ﭼﯿﺰاﯾﯽ ﺳﺮﻫﻢ ﮐﺮدم ... ﯾﻌﻨﯽ ﺷﯿﺮ ﻋﺴﻞ و ... ﻟﺒﺨﻨﺪي زد: ﺳﺮم ﺧﯿﻠﯽ درد ﻣﯿﮑﻨﻪ ...
- اﮔﻪ اﯾﻦ رو ﺑﺨﻮرﯾﺪ ﺑﺮاﺗﻮن ﻗﺮص ﻣﯿﺎرم ... ﻟﯿﻮان رو از دﺳﺘﻢ ﮔﺮﻓﺖ: واﻗﻌﺎ ﻣﯿﻞ ﻧﺪارم ... اﻣﺎ ... دوﺳﺖ ﻫﻢ ﻧﺪارم دﺳﺖ ﻋﺰﯾﺰي ﻣﺜﻞ ﺗﻮ رو رد ﮐﻨﻢ ... ﮐﻨﺎرش ﻟﺒﻪ ﺗﺨﺖ ﻧﺸﺴﺘﻢ ... ﻟﯿﻮان رو آروم آروم ﺑﺎﻻ و ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﯿﺒﺮد ... دﺳﺘﺶ رو دوﺑﺎره روي دﺳﺘﻬﺎي ﺳﺮد و ﻧﮕﺮاﻧﻢ ﮔﺬاﺷﺖ و ﻣﻦ دﻟﻢ ﺟﺎﯾﯽ اﻧﺘﻬﺎي ﮐﺮﯾﺪور ﻫﻢ ﭘﺮ ﻣﯿﮑﺸﯿﺪ ... دﺳﺘﻬﺎش روي دﺳﺘﻢ ﻟﺮزﯾﺪ ...
- ﺧﯿﻠﯽ دوﺳﺘﺸﻮن دارﯾﺪ ﻧﻪ؟
- ﺳﯿﺰده ﺳﺎﻟﻢ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻋﺮوﺳﺶ ﺷﺪم ... ﻫﯿﭽﯽ ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ... ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ازش ﻣﯽ ﺗﺮﺳﯿﺪم ... ﺟﺪي ﺑﻮد و ﺑﺪ ﺧﻠﻖ ... اﻣﺎ ... ﺧﺐ ...
- ﺑﻪ ﺣﻀﻮرش ﻋﺎدت ﮐﺮدﯾﺪ ...
- اﻣﺎ ﺑﺮاي ﺗﻮ دﻋﺎ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻋﺎدت ﻧﮑﻨﯽ ... ﺗﻮ دﺧﺘﺮ ﻧﺎزﻧﯿﻨﯽ ﻫﺴﺘﯽ ... ﻋﺸﻖ ﺑﺮاي زن ﯾﻌﻨﯽ ﺑﻮدن در ﮐﻨﺎر ﻣﺮدي ﮐﻪ ﺑﻪ وﺟﻮد زن ﻫﻮﯾﺖ ﺑﺪه ... ﯾﻌﻨﯽ در ﮐﻨﺎرش ﺗﺎ ﺗﻪ دﻧﯿﺎ اﺣﺴﺎس زن ﺑﻮدن ﺑﮑﻨﯽ ... ﺗﻤﺎم وﺟﻮدت ... اﺣﺴﺎﺳﺎﺗﺖ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ در ﮐﻨﺎر اﯾﻦ آدم ﺳﺮ ﺑﯿﺮون ﺑﯿﺎرن ... ﻣﻦ اﯾﻦ رو ﻧﭽﺸﯿﺪم اﻣﺎ ... ﺗﻮ ﻣﯿﭽﺸﯽ ﻣﻦ ﺷﮏ ﻧﺪارم ...
- ﻣﻦ ... ﻣﻦ اﻻن ﺧﯿﻠﯽ ﻧﺎراﺣﺘﻢ ... ﺟﺎي ﮔﻔﺘﻨﺶ ﻧﺒﻮد ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ... ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم اﻣﺸﺐ ﺣﺎل ﻏﺮﯾﺒﯽ داﺷﺖ و ﭼﺸﻤﺎش ﻫﻢ ﺑﺎز ﻧﻤﯽ ﺷﺪ ... ﻟﯿﻮان ﻧﯿﻢ ﺧﻮرده رو ازش ﮔﺮﻓﺘﻢ ... ﯾﻪ ﻗﺮص ﺑﻬﺶ دادم ... ﮐﻨﺎرش ﻧﺸﺴﺘﻢ: دوﺑﺎره ﺳﺮ ﭘﺎ ﻣﯿﺸﻦ ... ﺻﺪاي ﻋﺼﺎﺷﻮن ﺗﻮ ﺳﺎﻟﻦ ﻣﯿﭙﯿﭽﻪ ...
- ﺣﻼﻟﺶ ﮐﻦ ﻫﻤﺮاز ... ﮔﺮﯾﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺷﺪ ... ﯾﻌﻨﯽ اﻧﻘﺪر ...
- ﺗﻮ رو ﺧﺪا اﯾﻦ ﻃﻮري ﻧﮕﯿﺪ ... ﻣﻦ ...
- ﺧﯿﻠﯽ وﻗﺘﻬﺎ ﻗﻠﺒﺖ رو ﺷﮑﺴﺖ ... راﺳﺘﯽ اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺘﺖ ﻣﯿﺸﻪ ﺣﻮاﺳﺖ ﺑﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﺎﺷﻪ ... دﺳﺘﻢ روي ﺗﻮي دﺳﺘﺶ ﻓﺸﺮد ... اﺷﮑﺎم رو ﭘﺎك ﮐﺮدم: اﻟﺒﺘﻪ ... ﺧﯿﻠﯽ ﺗﺮﺳﯿﺪه ﺑﻮدن ...
- ﺑﻤﯿﺮم ﺑﺮاﺷﻮن اﺣﺘﻤﺎﻻ اﯾﻦ ﻓﺮﯾﺎد ﻫﺎ ﯾﺎد روز ﻣﺮگ ﻣﺎدرﺷﻮن اﻧﺪاﺧﺘﺘﺸﻮن ...
- اوﻧﺎ ﻣﯽ ﺗﺮﺳﻦ ﺑﺎزﻫﻢ ﭘﻨﺎﻫﺸﻮن رو از دﺳﺖ ﺑﺪن ... ﺑﻐﻀﺶ رو ﻗﻮرت داد: آﻣﺎدﺷﻮن ﮐﻦ ﮐﻪ ... ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﺧﻮاﺑﯿﺪه ﺑﻮد و ﻣﻦ ﺗﻤﺎم ﻋﻀﻼت ﺑﺪﻧﻢ ﺟﻤﻊ ﺷﺪه ﺑﻮد ... ﻫﻤﻪ ﺟﺎم درد ﻣﯿﮑﺮد ... اﮔﺮ ﻣﯿﻤﺮد ﻣﻦ از ﻋﺬاب وﺟﺪان ﻣﯿﻤﺮدم
قسمت چهاردهم
.. ﺗﻮ ﻋﺎﻟﻢ ﺧﻮدم ﺑﻮدم ... در ﮐﻨﺎر زﻧﯽ ﮐﻪ اﮔﺮ ﺑﺮاي ﮐﺴﯽ زن ﺑﻮدن رو ﺑﺎ ﻋﺎدت ﯾﺪ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ... اﮔﺮ ﺑﻪ ﻗﻮل ﺧﻮدش اﮔﺮ دﺳﺖ ﺧﻮدش ﺑﻮد ﭘﺴﺮ ﻫﺎش ﭘﯿﺸﺶ ﺑﻮدن اﻣﺎ اﯾﻦ زن ﻣﺎدر ﺑﻮد و ﻋﺠﯿﺐ ﻫﻢ ﺑﻮي ﻣﺎدري ﻣﯿﺪاد ... اﺷﮑﻢ ﺟﺎري ﺷﺪ ... اﻣﺸﺐ دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ زار ﺑﺰﻧﻢ ... ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻪ اي ﮐﻪ ﺑﻮدم ﻫﺰاران ﺣﺮف ﺑﺮام داﺷﺖ و اﺻﻼ ﺣﻀﻮرم رو درش درك ﻫﻢ ﻧﻤﯽ ﮐﺮدم ... اﻧﮕﺎر ﺗﺎزه ﺗﺎزه داﺷﺘﻢ ﺑﻌﻀﯽ ﭼﯿﺰ ﻫﺎ رو ﻣﯿﻔﻬﻤﯿﺪم ...
- ﻣﺎدر ﺟﻮن ... ! ﺑﺎ ﺷﻨﯿﺪن ﺻﺪاش ﺟﺎ ﺧﻮردم ... ﻫﻤﻮن ﻗﺪر ﮐﻪ اون از دﯾﺪﻧﻢ ﺟﺎ ﺧﻮرد ... ﯾﻪ ﮔﺎم ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﺑﺮداﺷﺖ و دوﺑﺎره ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﺟﻠﻮ: ﻣﻦ ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﮐﻪ ... ﺻﺪاي ﻫﺮ دوﻣﻮن ﺧﯿﻠﯽ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺑﻮد و ﻣﻦ ﺑﻪ ﭘﯿﺮاﻫﻦ ﻧﺎ ﻣﺮﺗﺒﺶ و ﮐﺮواﺗﯽ ﮐﻪ ﮔﺮه اش ﻧﺰدﯾﮏ ﺳﯿﻨﻪ اش ﺑﻮد ﻧﮕﺎﻫﯽ ﮐﺮدم و ﻣﻮﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯿﻮﻣﺪ ﺗﻮ ﺷﻮن ﺑﺎرﻫﺎ و ﺑﺎرﻫﺎ دﺳﺖ ﮐﺸﯿﺪه ﺷﺪه ... ﺑﻪ ﻣﺎدرش ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪ و ﺑﻪ ﻣﻦ ﻫﻢ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﮐﺮد ﮐﻪ دﺳﺘﻢ ﺑﻪ ﻣﻮﻫﺎي ﻣﺎدرش ﺑﻮد ...
- ﺣﺎﻟﺶ ﺑﻬﺘﺮه؟
- ﺑﻬﺸﻮن ﯾﻪ ﻗﺮص دادم ... ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﺑﺘﻮﻧﻦ ﯾﻪ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻋﺘﯽ ﺑﺨﻮاﺑﻦ ... ﺳﺮش رو ﺗﮑﻮن داد و دوﺑﺎره ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد ... ﺳﺮم رو ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻢ ...
- ﺣﺎﻟﺸﻮن ﺧﻮب ﻣﯿﺸﻪ ... ﻣﻦ ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ... دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﺶ ﮐﺸﯿﺪ: آي ﺳﯿﻮ ﻓﻌﻼ ﺑﺴﺘﺮي ﺷﺪن ... ﯾﻌﻨﯽ ... دوﺑﺎره اﺷﮑﻢ رﯾﺨﺖ ...
- ﮔﺮﯾﻪ ﻧﮑﻨﯿﺪ ...
- ﻣﻦ ... ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﻋﺬر ﻣﯿﺨﻮام ... ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد: ﻣﯿﺸﻪ ﺑﮕﯿﺪ ﭼﺮا؟ ﻣﻮﻫﺎم رو زدم ﭘﺸﺖ ﮔﻮﺷﻢ و ﭼﯿﺰي ﻧﮕﻔﺘﻢ ...
- ﺑﺮاي ﻣﺎﻣﺎن آﻣﺎده ﮐﺮده ﺑﻮدﯾﺪ؟ ﻣﻨﻈﻮرش ﺑﻪ ﻟﯿﻮان ﺷﯿﺮ ﻋﺴﻞ ﺑﻮد ...
- ﺑﻠﻪ ... ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﻣﯿﻞ ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ؟ ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﺮا اﻣﺸﺐ ﻫﺮ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﺑﺎﻋﺚ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﺑﯿﺸﺘﺮم ﻣﯿﺸﺪ ... ﯾﻪ ﺟﻮر ﮔﻠﮕﻮن ﺷﺪن ﺑﻮد اﻧﮕﺎر ... ﭘﺮ از ﯾﻪ ﻣﻬﺮ ﭘﻨﻬﺎن ﺑﻮد ...
- ﻧﻪ ﻣﻤﻨﻮﻧﻢ ... ﻓﻘﻂ ... ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم اﯾﺴﺘﺎدم ... اون ﻫﻢ از در اﺗﺎق ﺧﺎرج ﺷﺪ. ﻣﯽ ﺗﺮﺳﯿﺪم ﻫﻤﯿﻦ ﺧﻮاب ﺳﺒﮏ رو ﻫﻢ از ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﺑﮕﯿﺮﯾﻢ ... در رو ﺑﺴﺖ ... و اﯾﺴﺘﺎد رو ﺑﻪ روم ... ﭘﺎﻫﺎم ﺑﺮﻫﻨﻪ ﺑﻮد ... ﺗﻮ اﯾﻦ ﺗﺎرﯾﮏ و روﺷﻨﯽ راﻫﺮو ... ﭘﺎﯾﯿﻦ ﭼﻠﭽﺮاغ اﺻﻠﯽ ﺧﻮﻧﻪ ... ﺣﺘﯽ ﮐﻮﺗﺎه ﺗﺮ ﻫﻢ ﮐﻨﺎرش ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯿﻮﻣﺪم ... ﯾﻪ دﺳﺘﻪ از ﻣﻮﻫﺎم ﮐﻪ از روي ﺷﻮﻧﻪ ام رﯾﺨﺘﻪ ﺑﻮد رو دور اﻧﮕﺸﺘﺎم ﻣﯿﭙﯿﭽﻮﻧﺪم ... ﮐﻤﯽ اﯾﻦ ﭘﺎ و اون ﭘﺎ ﮐﺮد ... ﺧﺴﺘﮕﯽ از ﻫﻤﻪ ﺻﻮرﺗﺶ ﻣﯽ ﺑﺎرﯾﺪ ...
- ﺣﺎﻟﺸﻮن ﺧﻮب ﻣﯿﺸﻪ ... ﻣﻦ ﺑﻪ ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﻫﻢ ﮔﻔﺘﻢ ... ﺣﺎﻟﺸﻮن ... ﯾﻪ ﻗﺪم ﺟﻠﻮ ﮔﺬاﺷﺖ ... ﭼﺸﻤﺎش رو ﻣﺤﮑﻢ ﺑﺴﺖ و دوﺑﺎره ﺑﺎز ﮐﺮد: ﭘﺪر ﺷﺮاﯾﻄﺸﻮن اﺻﻼ ﺧﻮب ﻧﯿﺴﺖ ... ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﮕﻢ اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ... ﺣﻮاﺳﺘﻮن ﺑﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﺎﺷﻪ ... ﻣﺎ اﺣﺘﻤﺎﻻ ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻢ ﺑﺘﻮﻧﯿﻢ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﺎﺷﯿﻢ ... زري ﺧﺎﻧﻮم ﻫﻢ از ﯾﻪ ﻫﻔﺘﻪ ﻗﺒﻞ ﻣﺮﺧﺼﯽ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ... ﺧﻮدش ﺟﺮاﺣﯽ داره و از ﻓﺮدا ﻧﻤﯿﺎد ... ﻓﺨﺮي ﭘﯿﺮ ﺷﺪه و ﮔﻮﺷﺎش ﺳﻨﮕﯿﻦ ... ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻫﻢ ... ﺧﯿﺮه ﺷﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ ... ﮐﻪ دﺳﺘﻢ ﻫﻨﻮز ﮔﯿﺮ ﺑﻪ ﻣﻮﻫﺎم ﺑﻮد و اداﻣﻪ داد: ﻫﯿﭻ ﮐﺲ رو اﻧﺪازه ﺷﻤﺎ دوﺳﺖ ﻧﺪارن ... ... اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ رو ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣﯿﮕﻔﺖ ... اﻣﺎ اﻣﺸﺐ ... اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﭼﯿﺰي ﺷﺎﯾﺪ ﯾﻪ دﺳﺖ ... آروم و ﻧﻮازش ﮔﻮﻧﻪ ﻗﻠﺒﻢ رو ﻧﻮازش ﮐﺮد ...
-ﻣﯽ ﺑﺮﻣﺸﻮن ﺧﻮﻧﻢ ... ﮐﻼﻓﻪ ﺗﻮ ﺟﺎش ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﺷﺪ: ﺧﯿﺮ ... ﻫﻤﯿﻦ ﺟﺎ ﺑﻤﻮﻧﯿﺪ ... ... ﺑﺎزﻫﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد ﻫﻤﻮن ﺣﺎﻣﯽ ارﺑﺎب ﺑﺎ اﯾﻦ ﻟﺤﻦ ﻣﺤﮑﻢ ...
- آﺧﻪ ...
- آﺧﻪ ﻧﺪاره ... ﮐﻮﺷﺎ ﭘﺎش ﺷﮑﺴﺘﻪ ... ﺟﺎﺑﻪ ﺟﺎ ﮐﺮدﻧﺶ ﺳﺨﺘﻪ ... ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﻣﺪرﺳﻪ اش ﻧﺰدﯾﮏ ﺑﺎﺷﻪ ... و ﻣﻦ ... ﯾﻌﻨﯽ اﯾﻦ ﺟﻮري ... ... ﺑﺮاي ﻣﻦ ﺳﺨﺖ ﺑﻮد ... ﺧﯿﻠﯽ دﻻﯾﻞ داﺷﺘﻢ ... از اﯾﻦ ﺿﺮﺑﺎن ﻗﻠﺒﯽ ﮐﻪ ﻣﻮﻗﻊ دﯾﺪﻧﺶ ﺑﺎﻻ ﻣﯿﮕﺮﻓﺖ ... ﺗﺎ ﻋﺬاب وﺟﺪان ... دوﺑﺎره ﯾﺎدم اﻓﺘﺎد ... اﻣﺎ اﯾﻦ ﺑﺎر ﺑﻐﻀﻢ رو ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﺑﺨﻮرم ... داﺷﺖ از ﺧﺴﺘﮕﯽ ﺑﯽ ﻫﻮش ﻣﯿﺸﺪ و ﻫﻨﻮز اﯾﻦ وﺳﻂ در ﺣﺎ ل ﻣﺪﯾﺮﯾﺖ ﮐﺮدن ﻣﺴﺎﺋﻞ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﻮد ...
- ﺑﺎﺷﻪ ... وﻟﯽ ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﺑﺮﯾﺪ ﺑﺨﻮاﺑﯿﺪ ... ﺧﯿﻠﯽ ﺧﺴﺘﻪ اﯾﺪ ... ... روي ﻟﺒﺶ ﭼﯿﺰي ﺷﺒﯿﻪ ﺑﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ اوﻣﺪ از ﻟﺤﻦ ﻣﻦ ﮐﻪ ﯾﮑﻢ ﻫﻢ زﯾﺎدي ﮐﺶ دار ﺷﺪه ﺑﻮد: ﺑﺎﺷﻪ ... اﻣﺎ ﻣﻦ ﺑﺎزﻫﻢ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺟﺎدوﺗﻮن ﻫﺴﺘﻤﺎ ... ... ﺷﮏ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﭘﯿﺶ ﮐﺸﯿﺪن اﯾﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﺑﺮاي ﺧﻨﺪون ﻣﻦ ﺑﻮد ... ﺗﺎ اون ﺑﻐﺾ آﺷﮑﺎرم از ﺑﯿﻦ ﺑﺮه ...
- ﻣﯽ ﺧﻮاﯾﺪ اﻻن ... ﯾﻪ ﻗﺪم ﺑﻬﻢ ﻧﺰدﯾﮏ ﺗﺮ ﺷﺪ اﯾﻦ ﺑﺎر ﻋﻄﺮ ﻧﻔﺲ ﻫﺎش ﻫﻢ ﺑﺎ ﺑﻮي ادﮐﻠﻨﺶ ﻣﺨﻠﻮط ﺷﺪه ﺑﻮد: ﻧﻪ ... ﺑﺮﯾﺪ ﺑﺨﻮاﺑﯿﺪ ... ﺧﺴﺘﻪ اﯾﺪ ... ﮔﺮﯾﻪ ﻫﻢ ﻧﮑﻨﯿﺪ ... ﻣﻦ ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﺮا اﻧﻘﺪر از ﺳﺮ ﺷﺐ اﺷﮏ ﻣﯿﺮﯾﺰﯾﺪ ... ﺷﻤﺎ دﺧﺘﺮ ﻣﻘﺎوﻣﯽ ﻫﺴﺘﯿﺪ ... و ﺣﻀﻮرﺗﻮن ... دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﮔﺮدﻧﻢ ﮐﺸﯿﺪم ... ﻧﻔﺴﻬﺎم ﺑﺎز ﺗﻨﺪ ﻣﯿﺸﺪ ... ﺣﺮﻓﺎش ﻫﻤﻪ ﻧﺼﻔﻪ ﻧﯿﻤﻪ ﺑﻮد ...
- و اﯾﻨﮑﻪ اﯾﻦ ﻣﺪﺗﯽ ﮐﻪ اﯾﻦ ﺟﺎ ﺗﺸﺮﯾﻒ دارﯾﺪ ﺗﻠﻔﻦ ﺧﻮﻧﻪ رو ﺑﺮﻧﺪارﯾﺪ ... ﺑﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻫﻢ اﯾﻦ اﺟﺎزه رو ﻧﺪﯾﺪ ... ... ﯾﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﯾﺎد زﻧﮓ ﺗﻠﻔﻦ اﻓﺘﺎدم ﻗﺒﻞ از اون ﻓﺮﯾﺎد ﻫﺎ ... ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﭼﯿﺰي ﺑﭙﺮﺳﻢ ﮐﻪ ﺻﻮرت ﺟﺪﯾﺶ و اﻟﺒﺘﻪ در ﻫﻤﺶ اﯾﻦ اﺟﺎزه رو ازم ﮔﺮﻓﺖ ... ﺑﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪ اﺳﺘﻔﻬﺎم ﺳﺮم رو ﺗﮑﻮن دادم ...
- ﺷﺒﺘﻮن ﺑﻪ ﺧﯿﺮ آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ... راﺳﺘﯽ ﻣﻦ ﺧﺴﺘﻪ ﻧﯿﺴﺘﻤﺎ اﮔﺮ ﺑﺨﻮاد ﺑﺮاي ﺧﻮردن ﭼﯿﺰي ﺑﺮاﺗﻮن آﻣﺎده ﮐﻨﻢ ...
- اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﮐﻨﯿﺪ ... ... اﯾﻦ آدم ﻣﻮﻗﻌﯽ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﻣﺤﺒﺖ ﮐﻨﻪ ﻫﻢ دﺳﺘﻮر ﻣﯿﺪاد ... ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺮم ﮐﻪ ﺻﺪام ﮐﺮد ... ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮم ﮔﻔﺖ: رو ﺗﻮن رو ﺑﺎ اون ﭼﺎدر ﻧﮑﺸﯿﺪ ... ﻫﻮا ﺳﺮده ... ﺗﮑﯿﻪ اش رو از ﻣﯿﺰ ﮔﺮﻓﺖ: ﭘﺲ اوﺿﺎع ﻗﺎراش ﻣﯿﺸﻪ ... ﮐﻼه روي ﺳﺮم رو ﻣﺤﮑﻢ ﺗﺮ ﮐﺮدم ... ﺗﺎ ﻣﻮﻫﺎم رو ﮐﺎﻣﻞ ﺑﭙﻮﺷﻮﻧﻪ ... دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﺧﻮدم رو ﺗﻮي آﯾﻨﻪ ﺑﺒﯿﻨﻢ ... ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﭼﯿﺰي ﺑﺮام ﻣﻔﻬﻮم ﻧﺒﻮد: آره ... اوﻣﺪ ﺟﻠﻮم اﯾﺴﺘﺎد و ﺧﯿﺮه ﺷﺪ ﺑﻬﻢ ... ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﻧﮕﺎﻫﻢ رو ازش ﺑﮕﯿﺮم ...
- ﺗﻮ ﯾﻪ دردت ﻫﺴﺖ ﻣﻤﻮش ... ﭼﯿﺰي از ﺳﯿﺎوش ﭘﻨﻬﻮن ﻧﻤﯿﻤﻮﻧﺪ ... اون ﻣﻦ رو از ﺧﻮدم ﺑﻬﺘﺮ ﻣﯿﺸﻨﺎﺧﺖ ... از ﺧﻮدم ﺑﻬﺘﺮ درك ﻣﯿﮑﺮد ...
- ﺗﻮ ﻣﮕﻪ ﺗﻤﺮﯾﻦ ﻧﺪاري؟ اﺧﻤﺎش رﻓﺖ ﺗﻮ ﻫﻢ ... ﺧﻨﺪه ام ﮔﺮﻓﺖ دﺳﺖ ﺑﺮدم و اﺧﻤﺎش رو از ﻫﻢ ﺑﺎز ﮐﺮد: اﯾﻦ ﮔﺮه اﺑﺮو ﺑﻬﺖ ﻧﻤﯿﺎد ﺳﯿﺎ ...
- ﺣﺮف رو ﻋﻮض ﻧﮑﻦ ... ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺘﻢ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد: اﺟﺮا ﺗﺎ ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻋﺖ دﯾﮕﻪ ﺷﺮوع ﻣﯿﺸﻪ ... دﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﯿﻨﻪ ﺟﻠﻮم اﯾﺴﺘﺎد: ﺑﺸﻪ ... ﺗﻮ ﻣﮕﻪ ﺑﺎره اوﻟﺘﻪ ﻣﯿﺨﻮاي ﺑﺮي رو ﺻﺤﻨﻪ؟ ﻫﺮ وﻗﺖ ﮐﺎرﮔﺮدان ﮔﻔﺖ ﻣﯿﭙﺮي رو ﺻﺤﻨﻪ ... ﺗﺎزه ﻣﺤﻤﺪ ﻫﻢ ﻫﻨﻮز ﮔﺮﯾﻤﺶ ﺗﻤﻮم ﻧﺸﺪه ... ﺳﺮش رو ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺖ و اداﻣﻪ داد: ﻣﻤﻮش ﻫﯿﭻ ﻣﯿﺪوﻧﯽ ﭼﻨﺪ وﻗﺘﻪ ﺣﺮف ﻧﺰدﯾﻢ؟ ﺗﻮ دﯾﮕﻪ ﻣﻦ رو ﻣﺤﺮم ﻧﻤﯿﺪوﻧﯽ؟ ﮔﺮﯾﻪ ام ﮔﺮﻓﺖ: ﭼﺮت ﻧﮕﻮ ... ﻣﻦ ﺟﺰ ﺗﻮ ﮐﺴﯽ رو ﻧﺪارم ... اﻣﺎ ﺳﯿﺎ ... ﺗﮑﻠﯿﻔﻢ ﺑﺎ ﺧﻮدم ﻣﺸﺨﺺ ﻧﯿﺴﺖ ... ﯾﻪ ﻋﺎﻟﻤﻪ ﺣﺲ در ﻫﻢ دارم ... از ﺣﺲ ﻓﺮار از ﯾﻪ ﻋﺸﻖ ﻗﺪﯾﻤﯽ ... ﺗﺎ ﻋﺬاب وﺟﺪان و ... ﺧﻢ ﺷﺪ ﺗﻮي ﺻﻮرﺗﻢ: و؟ !
- ﻫﯿﭽﯽ ... ﯾﻌﻨﯽ ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ... ﺧﯿﺮه ﺷﺪ ﺑﻪ ﻧﻮك ﮐﻔﺸﺶ ... ﺳﯿﮕﺎر ﺗﻮي دﺳﺘﺶ رو زﯾﺮ ﮐﻔﺸﺶ ﺧﺎﻣﻮش ﮐﺮد: ﺗﻮ اون ﻋﻤﺎرت ﯾﻪ ﭼﯿﺰاﯾﯽ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻧﯿﺴﺖ ﻧﻪ؟ ﭘﺸﺖ ﯾﻪ ﻫﺎﻟﻪ اي از اﺷﮏ ﻣﯿﺪﯾﺪﻣﺶ: ﺧﯿﻠﯽ ﭼﯿﺰا ﻣﺜﻞ ﺳﺎﺑﻖ ﻧﯿﺴﺖ ... ﺗﻮ ﻫﻢ ﻧﯿﺴﺘﯽ ... داﻏﻮﻧﯽ ...
- ﺗﻮ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻓﮑﺮ ﻧﮑﻦ ... ﺧﻮب ﻣﯿﺸﻢ ... ﯾﻪ ﻗﺪم ﻧﺰدﯾﮏ ﺗﺮ ﺷﺪم ﺑﻬﺶ: ﺳﯿﺎ ... ﺗﻮ ﻣﻦ رو دوﺳﺖ داري ﻣﮕﻪ ﻧﻪ؟ ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎي ﮔﺮد ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد: ﺗﻮ ﻣﺜﻞ اﯾﻨﮑﻪ واﻗﻌﺎ ﺧﻮب ﻧﯿﺴﺘﯽ ... ﺣﺎﻻ ﭼﺮا داري ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯿﮑﻨﯽ؟ﻋﺎﻃﻔﻪ ﻣﯿﮑﺸﺘﺖ اﮔﻪ ﮔﺮﯾﻤﺖ ﺑﻬﻢ ﺑﺮﯾﺰه ... ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺑﻬﺶ زدم اﯾﻦ آدم ﺗﺤﺖ ﻫﺮ ﺷﺮاﯾﻄﯽ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﺴﺖ ﺣﺎل ﻣﻦ رو ﺧﻮب ﮐﻨﻪ ...
- ﭘﺸﯿﻤﻮﻧﯽ ﺑﻪ راﻣﯿﻦ ﺟﻮاب ﻣﻨﻔﯽ دادي؟ ﯾﻪ ﻧﮕﺎه ﭼﭗ ﭼﭙﺶ ﺑﻬﺶ اﻧﺪاﺧﺘﻢ: آره ﺧﯿﻠﯽ ...
- آﻓﺮﯾﻦ ﻣﻤﻮش اون ﻗﯿﺎﻓﻪ ﻣﻈﻠﻮم ﺑﻬﺖ ﻧﻤﯿﺎد ...
- ﺳﯿﺎ؟
- ﺟﺎن ﺳﯿﺎ ... ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺑﻬﻢ رﯾﺨﺘﻪ اﺳﺖ ... ﻣﻦ ﺳﺮم رو اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮدم ﭘﺎﯾﯿﻦ و داﺷﺘﻢ زﻧﺪﮔﯿﻢ رو ﻣﯿﮑﺮدم ... اﯾﻦ ﻃﻮﻓﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ ذﻫﻨﻤﻪ ... اﯾﻦ ﻫﻤﻪ اﺣﺴﺎﺳﺎت ﻣﺘﻨﺎﻗﺾ ... ﻫﻤﻪ اﯾﻨﺎ داره ﻣﻦ رو از روﺗﯿﻨﻢ ﺧﺎرج ﻣﯿﮑﻨﻪ ... دارم ﻗﺎﻃﯽ ﻣﯿﮑﻨﻢ ... راﻣﯿﻦ ... ﺳﮑﺘﻪ اﮐﺒﺮ ﺧﺎن ... اون ﺗﻠﻔﻨﯽ ﮐﻪ ﺑﻬﺖ ﮔﻔﺘﻢ ... و اون ﻓﺸﺎرﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻬﻢ ﻣﯿﺎرن ﺗﺎ رﺿﺎﯾﺖ ﺑﺪم ﺧﻮﻧﻪ رو ﺑﮑﻮﺑﻦ ... ﺗﻤﻮم ﺷﺪن ﻧﻤﺎﯾﺶ ... ﮐﻪ ﯾﻌﻨﯽ دوﺑﺎره ﺑﯽ ﭘﻮﻟﯽ ... دارم دﯾﻮوﻧﻪ ﻣﯿﺸﻢ ...
- ﻧﮕﺎم ﻣﻤﻮش ... ﻣﮕﻪ ﻣﺎ ﺗﻨﻬﺎت ﻣﯿﺬارﯾﻢ؟ ﻣﻦ ﯾﻪ ﻓﮑﺮاﯾﯽ ﺗﻮ ذﻫﻨﻤﻪ ... ﺑﻬﺖ ﻗﻮل ﻣﯿﺪم ﻫﻤﻪ ﭼﯽ درﺳﺖ ﺑﺸﻪ ... ﺑﺎ ﮐﻨﺠﮑﺎوي ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم ... از ﺣﺮﻓﺎش ﺑﻮﻫﺎي ﺧﻮﺑﯽ ﻧﻤﯿﻮﻣﺪ: ﺳﯿﺎ؟! ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺗﻮش ﯾﻪ ﻏﻢ ﺑﻮد ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد: ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ درﺳﺖ ﻣﯿﺸﻪ ... ﺑﻬﺖ ﻗﻮل ﻣﯿﺪم ... ﻫﻢ ﺑﻪ ﺗﻮ و ﻫﻢ ﺑﻪ ﻧﮕﺎه آوﯾﺴﺎ ﮐﻪ اﻻن ﯾﻪ ﻣﺎﻫﻪ ﭘﺮ از ﺳﺌﻮاﻟﻪ ... ﺑﻬﺘﻮن ﻗﻮل ﻣﯽ دم ﮐﻪ اﯾﻦ ﺟﺎ ﺑﺎﺷﻢ ... ﮐﻨﺎرﺗﻮن ﭘﺸﺘﺘﻮن ... در ﺿﻤﻦ ﺗﻮ ﻣﺠﺒﻮري ﻧﯿﺴﺘﯽ ﺑﺮاي ﮐﻮﺑﯿﺪن ﺧﻮﻧﻪ رﺿﺎﯾﺖ ﺑﺪي ... ﻣﺎدام ﻫﻢ ﻣﻮاﻓﻖ ﻧﯿﺴﺖ ... داﻣﺎد زﯾﻨﺐ ﺧﺎﻧﻮم ﻫﻢ ﯾﻪ ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد داده ... اﺳﻠﺤﻪ ﮐﻪ روي ﺳﺮت ﻧﺬاﺷﺘﻪ دﯾﻮوﻧﻪ ... ﺣﺎﻟﺸﻮن ﮐﻤﯽ ﺑﻬﺘﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد ... اﻣﺎ ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﻫﻤﻪ ﭘﺮ از ﻟﺬت ﺑﻮدن ﻣﻦ ﮐﻨﺎرﺷﻮن ﺑﻮدن ... ﻧﯿﻮﺷﺎ ذوق زﯾﺎدي داﺷﺖ ... ﺗﻤﺮﯾﻨﻬﺎش رو ﮐﻨﺎرم ﺣﻞ ﻣﯿﮑﺮد ... ﮐﻮﺷﺎ ﯾﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﻣﻦ رو ﻧﻤﯽ دﯾﺪ ﺳﺮﯾﻊ دﻧﺒﺎﻟﻢ ﻣﯿﮕﺸﺖ و ﻣﻦ ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻪ ﺧﻮاﻫﺮم ... ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﺑﯿﺸﺘﺮ از دو ﺳﺎﻋﺖ ﺗﻮش ﻧﺨﻮاﻫﻢ ﻣﻮﻧﺪ ﺣﺎﻻ دو روز ﺑﻮد اﺗﺮاق ﮐﺮده ﺑﻮدم ...
- ﺣﺎﻟﺘﻮن ﺧﻮﺑﻪ؟ ﺑﺎ ﺷﻨﯿﺪن ﺻﺪاﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻃﺮز ﺗﺮﺳﻨﺎﮐﯽ ﺑﺎ ﺧﻮدم اﻋﺘﺮاف ﻣﯿﮑﺮدم ﻣﻨﺘﻈﺮش ﺑﻮدم از ﺻﺒﺢ از ﺗﻤﺎم اﯾﻦ ﺧﯿﺎﻻت در اوﻣﺪم: ﺳﻼم آﻗﺎي دﮐﺘﺮ. از ﺟﺎم ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و ﮐﻤﯽ ﺧﻮدم رو ﺟﻤﻊ و ﺟﻮر ﮐﺮدم ... داﻣﻨﻢ رو روي ﭘﺎم ﻣﺮﺗﺐ ﮐﺮدم ... دﻗﯿﻖ ﺧﯿﺮه ﺷﺪ ﺑﻪ ﻧﮕﺎﻫﻢ: ﺧﻮﺑﯿﺪ ﺷﻤﺎ؟
- ﺑﻠﻪ ... اﮐﺒﺮ ﺧﺎن ﭼﻪ ﻃﻮرن؟ ﺑﺎ ﻟﺤﻦ ﺧﺴﺘﻪ اي ﮔﻔﺖ: ﻫﻤﻮن ﻃﻮري ... ﻣﺎدرم ﮔﻔﺘﻦ ﺑﺮاي ﻣﻼﻗﺎت رﻓﺘﻪ ﺑﻮدﯾﺪ ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ...
- ﺑﻠﻪ ﻗﺒﻞ از اﺟﺮا ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﯾﻪ ﺳﺮ ﺑﺰﻧﻢ ﮐﻪ ﻣﺘﺎﺳﻔﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﻣﻮﻗﻊ ﻧﺮﺳﯿﺪم وﻗﺖ ﻣﻼﻗﺎت ﺗﻤﻮم ﺷﺪه ﺑﻮد ... اﻟﺒﺘﻪ ﻣﻦ ... ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم رو ﺑﺒﯿﻨﻢ ...
- ﭘﺪرم ﺑﯽ ﻫﻮش ﻫﺴﺘﻦ و ﻣﺘﻮﺟﻪ اﻃﺮاﻓﺸﻮن ﻧﯿﺴﺘﻦ ... ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺗﻠﺨﯽ زدم: ﺑﻪ ﻫﻮش ﺑﺎﺷﻦ ﻫﻢ ﻓﮑﺮ ﻧﮑﻨﻢ از دﯾﺪار ﻣﻦ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﺸﻦ ... ﮐﻤﯽ ﮐﻼﻓﻪ ﺷﺪ ... ﮐﯿﻒ دﺳﺘﯿﺶ رو روي ﻣﯿﺰ ﺗﺮاس ﮔﺬاﺷﺖ ... ﭘﺎﻟﺘﻮش رو ﻫﻢ روي ﺻﻨﺪﻟﯽ ... از ﻫﻤﻪ وﺟﺎﻧﺎﺗﺶ ﺧﺴﺘﮕﯽ ﻣﯽ ﺑﺎرﯾﺪ ... اﻣﺎ ﺻﻨﺪﻟﯽ رو ﮐﺸﯿﺪ و ﺑﺎ دﺳﺖ اﺷﺎره ﮐﺮد ﮐﻪ ﺑﻨﺸﯿﻨﻢ ... ﻧﺸﺴﺘﻢ و ﺑﻌﺪ ﺻﻨﺪﻟﯽ رو ﺑﻪ روﯾﯿﻢ رو ﺑﯿﺮون ﮐﺸﯿﺪ و ﺧﻮدش ﻧﺸﺴﺖ: ﭼﯿﺰي داره ﺷﻤﺎ رو ﻧﺎراﺣﺖ ﻣﯿﮑﻨﻪ اﯾﻦ دو روز ... و اﻟﺒﺘﻪ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ اﺧﯿﺮ ... ... ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮب ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ﭼﯿﺰي از دﯾﺪش ﭘﻨﻬﺎن ﻧﻤﯽ ﻣﻮﻧﻪ ... اﻣﺎ واﻗﻌﺎ و از ﺗﻪ دل ازش ﺧﺠﺎﻟﺖ ﮐﺸﯿﺪم ... ﺗﻮ اﯾﻦ ﺷﺮاﯾﻂ ﮐﻪ ﭘﺪرش در ﺑﺪﺗﺮﯾﻦ ﺣﺎﻟﺖ ﺑﻮد ... ﺗﻠﻔﻨﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﮐﯿﻪ ﻋﺼﺒﯿﺶ ﻣﯿﮑﺮد و ﮐﺎرﻫﺎي ﺷﺮﮐﺖ زﯾﺎد ﺑﻮد ... اﯾﻦ آدم ﺑﺮاي ﻣﻦ ﻫﻢ وﻗﺖ داﺷﺖ اﻧﮕﺎر ... ﮐﻤﯽ ﺳﺮم رو ﺑﺎﻻ آوردم و ﻧﮕﺎه ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺟﻮاﺑﺶ رو دﯾﺪم ... ﻋﺠﯿﺐ دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻢ ... اﯾﻦ ﺻﻮرت و ﻧﮕﺎه ﻣﻨﺘﻈﺮ و ﺟﺪي ﺑﺎ وﺟﻮد اون ﺻﻼﺑﺖ و اﺧﻢ ﻫﻤﯿﺸﮕﯽ ﺑﺎز ﻫﻢ ﻋﺠﯿﺐ ﻣﻦ رو ﺗﺤﺮﯾﮏ ﻣﯿﮑﺮد ﺑﺮاي ﺣﺮف زدن ... اﻣﺎ ...
- ﻣﻦ ﺧﻮﺑﻢ آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ... ﯾﮑﻢ اﺗﻔﺎﻗﺎت اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ﻧﺎراﺣﺖ ﮐﻨﻨﺪه ﺑﻮد ... ﭘﺎي ﮐﻮﺷﺎ ... ﻣﺮﯾﻀﯽ ﭘﺪرﺗﻮن ... ﻣﻦ ... ﻓﻘﻂ ﺧﯿﻠﯽ ...
- ﺷﻤﺎ ﺧﯿﻠﯽ؟!
- ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻤﻨﻮﻧﻢ ﮐﻪ ﺣﻮاﺳﺘﻮن ﺑﻪ ﻣﻦ ﻫﺴﺖ ... ﭼﺸﻤﻬﺎش رو ﻣﺎﻟﯿﺪ: ﻣﻄﻤﺌﻨﯿﺪ؟ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ و ﺷﯿﻄﻨﺖ ﮔﻔﺘﻢ: از اﯾﻦ ﮐﻪ ﺣﻮاﺳﺘﻮن ﺑﻪ ﻣﻦ ﻫﺴﺖ؟ ﺑﻠﻪ ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ... ﺗﻮي ﻧﮕﺎﻫﺶ ﯾﻪ ﺧﻨﺪه اي اوﻣﺪ ... ﺧﻮاﺳﺖ ﭼﯿﺰي ﺑﮕﻪ ﮐﻪ ﺗﻠﻔﻨﻢ زﻧﮓ ﺧﻮرد ... اﻣﯿﺪ ﺑﻮد ... ﺑﻌﺪ از اﺣﻮال ﭘﺮﺳﯽ ﮔﻔﺖ دﻧﺒﺎل ﺑﻠﯿﻂ اﺻﻔﻬﺎن و رزرو ﻫﺘﻞ ﻫﺴﺘﺶ ﺗﺎ ﺗﻮي ﺟﺸﻨﻮاره ﺷﺮﮐﺖ ﮐﻨﯿﻢ و ﮔﻔﺖ ﻧﻪ رو از ﻃﺮف ﻣﻦ ﻧﻤﯽ ﭘﺬﯾﺮه و ﺧﻼﺻﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ ﻣﯿﺎم ... اﻟﺒﺘﻪ اﻧﻘﺪر ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺗﻨﺪ ﺗﻨﺪ و ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻫﻢ ﺣﺮف زده ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﻦ ﻓﻘﻂ اﯾﻦ ﺑﯿﻦ ﺑﺎﺷﻪ ﻣﯿﺎم رو ﮔﻔﺘﻢ ... ﻗﻄﻊ ﮐﻪ ﮐﺮدم ... ﯾﻪ اس ام اس ﺑﺮام اوﻣﺪ ... ﺑﺎ ﻋﺬر ﺧﻮاﻫﯽ ﻣﺠﺪد از ﺣﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻃﺮز ﻋﺠﯿﺒﯽ اﺧﻢ داﺷﺖ اس ام اس رو ﺧﻮﻧﺪم ... از ﻃﺮف راﻣﯿﻦ ﺑﻮد ... اﺧﻤﺎم دوﺑﺎره رﻓﺖ ﺗﻮي ﻫﻢ ... اﯾﻦ آدم اﻧﮕﺎر ﻫﯿﭻ ﺟﻮر ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﮐﻮﺗﺎه ﺑﯿﺎد و ﻣﻦ واﻗﻌﺎ ﺗﻮ وﺿﻌﯿﺖ روﺣﯽ ﺧﻮﺑﯽ ﻧﺒﻮدم ... ﺳﺮ ﺟﺎش ﮐﻤﯽ ﮐﻼﻓﻪ ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﺷﺪ ... ﺧﻢ ﺷﺪ روي ﻣﯿﺰ ﺗﺮاس و دﺳﺘﺎش رو ﺑﻬﻢ ﻗﻔﻞ ﮐﺮد و ﻣﻦ دﺳﺘﻢ روي ﺳﯿﻨﻪ ام رﻓﺖ ﺗﺎ ﺑﺘﻮﻧﻢ ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﺑﮑﺸﻢ ... اﯾﻦ ﻣﺪت ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ ﺟﺎي ﺧﻮدش ﻧﺒﻮد و ﺑﺮاي ﻣﻦ ﺣﺴﺎس اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﻋﺬاب وﺟﺪان زﯾﺎد ﺑﻮد ...
- ﭼﯿﺰي ﺷﺪه؟ﺑﻬﺘﻮن ﭼﯿﺰي ﮔﻔﺘﻦ ﮐﻪ ﻧﺎراﺣﺘﯿﺪ؟ ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم . ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎي ﻋﺼﺒﯿﺶ ﺧﯿﺮه ﺷﺪم: ﻧﻪ ... ﺧﻮﺑﻢ ... ﭘﻮزﺧﻨﺪ واﺿﺤﯽ زد: ﮐﺎﻣﻼ ﻣﺸﺨﺼﻪ ... اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﺑﻬﺶ ﺑﺮ ﺧﻮرد: ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ... ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد: ﻋﺬر ﺧﻮاﻫﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﺪ؟. اﺗﻔﺎﻗﯽ اﻓﺘﺎده؟ اﯾﻦ ﺑﺎر ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ زور داﺷﺘﻢ ﺳﻌﯽ ﻣﯿﮑﺮدم ﺧﯿﺲ ﻧﺒﺎﺷﻦ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم ... ﮐﻼﻓﻪ ﺷﺪ ... ﻧﻔﺴﺶ رو داد ﺑﯿﺮون ... و ﺧﯿﺮه ﺷﺪ ﺑﻪ ﻣﯿﺰ ﺟﻠﻮش: ﺷﻤﺎ ﻣﯿﺪوﻧﯿﺪ ﮐﻪ ﻣﻦ آدم ﺑﺎ ﻧﻔﻮذي ﻫﺴﺘﻢ ... و اﯾﻦ ﺟﺎم ... ﻫﺮ وﻗﺖ ﮐﻪ اﺣﺘﯿﺎج داﺷﺘﯿﺪ ... دﻟﻢ رﯾﺨﺖ ﯾﻪ ﻟﺮزش ﮐﻮﭼﯿﮏ ﻣﺜﻞ ﭘﺮواز ﯾﻪ ﭘﺮﻧﺪه ﮐﻮﭼﯿﮏ ... اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﺗﻮي رﮔﻬﺎم ﯾﻪ ﺣﺲ ﻋﻤﯿﻖ ﺗﺰرﯾﻖ ﺷﺪ ... اﯾﻦ رو ﮔﻔﺖ و ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺑﺮه ﮐﻪ ﻓﺨﺮي ﺧﺎﻧﻮم ﻫﻦ و ﻫﻦ ﮐﻨﺎن از در ﺗﺮاس داﺧﻞ ﺷﺪ: ﻫﻤﺮاز ﺧﺎﻧﻮم اﯾﻦ ﮐﻮﺷﺎ ﭘﺪر ﻣﻦ رو در آورد ... ﻏﺬا ﻧﻤﯿﺨﻮره ﻣﯿﮕﻪ ﻫﻤﺮاز ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺬاره ﺗﻮ دﻫﻨﻢ ... ﺑﻌﺪ اﻧﮕﺎر ﮐﻪ ﯾﻬﻮ ﺣﺎﻣﯽ رو دﯾﺪه ﺑﺎﺷﻪ: اي واي آﻗﺎ ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ... ﺧﻮش اوﻣﺪﯾﺪ ﭼﻪ ﺑﯽ ﺳﺮ و ﺻﺪا ...
- ﺳﻼم ﻓﺨﺮي ﺧﺎﻧﻮم ... ﮐﻮﺷﺎ ﺗﻮ اﺗﺎﻗﺸﻪ؟
- ﺑﻠﻪ ... ﺑﻌﺪ رو ﮐﺮد ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﻦ ﮐﻪ داﺷﺘﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯿﺸﺪ: ﺷﻤﺎ ﺗﺸﺮﯾﻒ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﺪ ... ﻏﺬا ﮐﻪ ﻧﺨﻮردﯾﺪ؟
- راﺳﺘﺶ رو ﺑﺨﻮاﯾﺪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮدم ﺷﻤﺎ ﺗﺸﺮﯾﻒ ﺑﯿﺎرﯾﺪ .
- ﺑﺎﺷﻪ ﭘﺲ ﻣﻦ ﺗﮑﻠﯿﻒ اﯾﻦ ﺷﺎزده رو ﻣﺸﺨﺺ ﮐﻨﻢ ﻣﯽ رﺳﻢ ﺧﺪﻣﺘﺘﻮن ...
- ﻣﮕﻪ ﮐﺎري ﮐﺮده؟
- ﺑﻪ ﺻﻮرت ﺧﺴﺘﻪ ﺷﻤﺎ ﻧﮕﺎه ﻧﮑﺮده ... در ﺿﻤﻦ ﭘﺎش ﻣﺸﮑﻞ ﭘﯿﺪا ﮐﺮده دﺳﺖ ﮐﻪ داره ... اﯾﻦ ﭼﻨﺪﻣﯿﻦ ﺑﺎره ... اﯾﻦ ﺑﺎر ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﻗﺎﻃﻌﺎﻧﻪ ﺗﺮ ﺑﺎﻫﺎش ﺑﺮ ﺧﻮرد ﮐﻨﻢ ... ﺳﺮم رو روي ﺑﺎﻟﺸﺖ اﺗﺎق ﻣﻬﻤﺎن ﻋﻤﺎرت اﻧﺘﻈﺎم ﻫﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻢ ... ﯾﺎد ﻗﯿﺎﻓﻪ آوﯾﺰون ﮐﻮﺷﺎ ﮐﻪ ﻣﯿﻮﻓﺘﺎدم ﺧﻨﺪه ام ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺖ ... زﻧﮓ ﺗﻠﻔﻨﻢ ﺑﺎﻋﺚ ﺗﻌﺠﺒﻢ ﺷﺪه ... ﺑﻪ ﺧﺼﻮص ﮐﻪ ﺷﻤﺎره رو ﻫﻢ ﻧﯿﻤﺸﻨﺎﺧﺘﻢ ...
- اﻟﻮ ... ﺻﺪﻟﯽ ﺧﺎﻧﻮم ﭘﺸﺖ ﺧﻂ ﻫﻢ ﺧﯿﻠﯽ آﺷﻨﺎ ﺑﻮد ﻫﻢ ﯾﺎدم ﻧﻤﯿﻮﻣﺪ اﺻﻼ ...
- دﺳﺘﺖ درد ﻧﮑﻨﻪ ﻫﻤﺮاز ﺧﺎﻧﻮم ... ﺑﺎﺑﺎ ﻣﻨﻢ روﯾﺎ ... ﺗﻮي ﺟﺎم ﻧﯿﻢ ﺧﯿﺰ ﺷﺪم ... ﺑﻌﺪ از اﺣﻮال ﭘﺮﺳﯽ در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ ﺗﺤﻠﯿﻠﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﮐﻪ ﭼﺮا زﻧﮓ زده ﻣﺘﻈﺮ ﺷﺪم ﺗﺎ ﺣﺮﻓﺶ رو ﺑﺰﻧﻪ ...
- راﺳﺘﺶ رو ﺑﺨﻮاي ﻫﻤﺮاز ﺟﺎن ازت ﯾﻪ ﺧﻮاﻫﺶ داﺷﺘﻢ ... ﻣﻦ ﺑﺮاي ﺳﺎﻟﻦ ﺧﻮﻧﻪ ﻣﯽ ﺧﻮام ﯾﻪ ﺗﺎﺑﻠﻮ ﺑﺨﺮم وﻟﯽ ﻫﯿﭽﯽ ﺳﺮ در ﻧﻤﯿﺎرم ... ﻓﺮدا وﻗﺖ داري ﺑﺎﻫﻢ ﺑﺮﯾﻢ ﺧﺮﯾﺪ ... ﺗﻮ ﺳﺮم ﯾﻪ ﻋﻼﻣﺖ ﺳﺌﻮال ﺑﺰرگ ﺗﺸﮑﯿﻞ ﺷﺪ ... ﻣﻔﻬﻮم اﯾﻦ ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد رو ﻧﻤﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪم ...
- ﻣﻦ ﻓﺮدا ﮐﺎر ﺧﺎﺻﯽ ﻧﺪارم ... اﻣﺎ ... ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﺸﯿﺪ ... ﯾﻪ ﺟﺎﯾﯽ ﯾﻪ ﺧﺒﺮي ﺑﻮد ... اﯾﻦ رو ﺣﺲ ﻣﯿﮑﺮدم: اﻣﺎ ﻧﺪاره دﯾﮕﻪ ﻫﻤﺮاز ﺑﺎﻧﻮ ... ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯿﮑﻨﻢ ...
- ﻧﻪ ﻧﻪ ... ﻣﻨﻈﻮرم ﺑﻪ ﺧﻮاﻫﺶ ﮐﺮدن ﻧﺒﻮد ... ﭼﺸﻢ ﻣﻦ ﻓﺮدا در ﺧﺪﻣﺘﺘﻮن ﻫﺴﺘﻢ ... ... ﺧﯿﺮه ﻣﻮﻧﺪم ﺑﻪ ﺗﻠﻔﻨﯽ ﮐﻪ ﺗﺎزه ﻗﻄﻊ ﺷﺪه ﺑﻮد ... ﻗﺮار ﺷﺪه ﺑﻮد ﺻﺒﺢ ﮐﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻣﺪرﺳﻪ اﻧﺪ ﺑﯿﺎد دﻧﺒﺎﻟﻢ ... ﺑﺮﯾﻢ ﺧﺮﯾﺪ ... ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺷﯿﮏ و ﻣﺮﺗﺐ و ﺧﻮش اﺧﻼق ﺑﻮد ... دﺧﺘﺮ دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﯽ ﺑﻮد ... ﺑﺎ ﻫﻢ دﺳﺖ دادﯾﻢ و راه اﻓﺘﺎدﯾﻢ ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻢ ﺗﺎ ﺑﻪ ﮔﺎﻟﺮي ﻣﺎدر آرﺗﺎن ﺑﺮﯾﻢ ... اوﻧﺠﺎ دوﺳﺘﯽ ﻧﻤﺎﯾﺸﮕﺎه داﺷﺖ ﮐﻪ آﻣﺎرش رو داﺷﺘﻢ ﮐﺎراﻫﺎي زﯾﺒﺎﯾﯽ ﺑﺮاي ﻓﺮوش داره ... از اﯾﻦ ﺗﻤﺎس آﻧﯽ ﺟﺎ ﺧﻮرده ﺑﻮدم و ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﺮا اﺣﺴﺎس ﻣﯿﮑﺮدم ﭘﺸﺖ اﯾﻦ دﻋﻮت ﭼﯿﺰﻫﺎي دﯾﮕﻪ اي ﻫﺴﺖ ... ﭼﻮن وﻗﺘﯽ ﺳﺌﻮال ﮐﺮدم ﭼﻪ ﺗﺎﺑﻠﻮﯾﯽ در ﻧﻈﺮ داره و ﯾﺎ ﭼﻪ ﺳﺒﮑﺎﯾﯽ دوﺳﺖ داره ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰي ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺖ و وﻗﺘﯽ ازش ﭘﺮﺳﯿﺪم ﮐﻪ ﺗﺎ ﭼﻪ اﻧﺪازه ﻣﯽ ﺧﻮاد ﻫﺰﯾﻨﻪ ﮐﻨﻪ ... ﺗﻮ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﯾﻪ ﺑﺮق ﺑﺪ ﺟﻨﺴﯽ اوﻣﺪ و روﺳﺮي اﺑﺮﯾﺸﻤﯽ آﺑﯽ رﻧﮕﺶ رو ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: ﻣﺮزي ﻧﺪاره ... ﻫﺮ ﭼﯽ دوﺳﺖ داﺷﺘﯽ و اﻧﺘﺨﺎب ﮐﺮدي رو ﺑﺮ ﻣﯿﺪارﯾﻢ ... ﻣﯽ ﺧﻮام ﺳﻠﯿﻘﻪ ي ﺗﻮ ﺑﺎﺷﯽ ... و ﺑﻌﺪ زﯾﺮ ﻟﺐ ﮔﻔﺖ ﺗﺎ ﭼﺸﻤﺶ در آد ... ﻫﺮ ﮐﯽ ﻃﺎووس ﺧﻮاﻫﺪ ﺟﻮر ﻫﻨﺪوﺳﺘﺎن ﮐﺸﺪ ...
- ﻣﻨﻈﻮرﺗﻮن ﺑﻪ ﻣﻨﻪ؟ دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﺑﺎزوم زد و ﺧﻨﺪﯾﺪ: ﻧﻪ ﻋﺰﯾﺰه دﻟﻢ ... ﺗﻮ ﮔﺎﻟﺮي روﯾﺎ ﺧﯿﺮه ﻣﻮﻧﺪه ﺑﻮد ﺑﻪ ﺗﺎﺑﻠﻮﯾﯽ ﻣﺤﻮ از آﺑﺮﻧﮓ ﺑﺎ رﻧﮕﻬﺎﯾﯽ ﭘﺮ از آراﻣﺶ ... آﺑﯽ و ﺳﺒﺰ ...
- ﺧﻮﺷﮕﻠﻪ؟ ﻟﺒﺨﻨﺪي زد: ﺧﯿﻠﯽ ... ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ آراﻣﺶ ﺑﺨﺸﻪ ...
- ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ ﻫﻢ ... ﻣﯽ ﺗﻮﻧﯿﻢ ﺑﺨﺮﯾﻤﺶ ... ﻫﻤﻮن ﻣﻮﻗﻊ ﺗﻠﻔﻨﺶ زﻧﮓ زد ... ﺑﺎز ﻫﻤﻮن ﺑﺮق ﺑﺪ ﺟﻨﺴﯽ رو دﯾﺪم: ﺑﻠﻪ ...
- ...
- ﻧﻪ ... ﻫﻨﻮز ﺗﻮ ﮔﺎﻟﺮي ﻫﺴﺘﯿﻢ ... ﺑﻌﺪ ﺑﺎ ﻟﻮدﮔﯽ ﮔﻔﺖ: ﺣﺎﻻ ﭼﺮا اﻧﻘﺪ ﻫﻮﻟﯽ؟ ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﻃﺮف اون ﻃﺮف ﭼﯽ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﻧﯿﺶ روﯾﺎ ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪ و ﻗﯿﺎﻓﻪ اش ﺟﺪي ﺷﺪ: ﺣﺎﻻ ﭼﺮا ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﻣﯿﺸﯽ ... آدم ﻫﻢ اﻧﻘﺪ ﺑﺪ اﺧﻼق.
- ...
- ﺣﺎﻻ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاد از دﻟﻢ در ﺑﯿﺎري ... ﺑﻠﺪ ﻫﻢ ﻧﯿﺴﺘﯽ ... ﺑﻌﺪ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﺮد و ﭘﺸﺘﺶ رو ﮐﺮد و آروم ﮔﻔﺖ وﻟﯽ ﻣﻦ ﺷﻨﯿﺪم: ﻣﯿﺪوﻧﻢ ... ﻣﯽ دوﻧﯽ ﮐﻪ از ﺳﺮت زﯾﺎده ...
- ... ﺧﻨﺪه ﮐﻮﺗﺎﻫﯽ ﮐﺮد: اﯾﻦ رو ﺷﻨﯿﺪم ﻫﺎ ... دﯾﮕﻪ ﺑﻤﯿﺮم ﻫﻢ آرزو ﺑﻪ دل ﻧﯿﺴﺘﻢ ... ﺑﻌﺪ از اﯾﻦ ﮐﻪ ﺧﺪا ﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﺮد ﺑﺎ ﻋﺬر ﺧﻮاﻫﯽ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﺑﺮﮔﺸﺖ: ﺧﻮب ﺧﺎﻧﻮم ﺧﺎﻧﻮﻣﺎ اﯾﻦ ﺧﻮﺑﻪ؟ ﮔﻔﺘﻢ: آﺧﻪ ﻣﻦ ﻧﺒﺎﯾﺪ اﻧﺘﺨﺎب ﮐﻨﻢ ... ﺣﺘﯽ ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﺷﻤﺎ از ﭼﻪ ﺳﺒﮑﯽ ﺧﻮﺷﺘﻮن ﻣﯿﺎد ... ﻣﯿﺨﻮاﯾﺪ ﺑﻪ ﮐﺴﯽ ﻫﺪﯾﻪ اش ﺑﺪﯾﺪ؟ ﻣﻦ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم ﺑﺮاي ﺧﻮدﺗﻮﻧﻪ ...
- ﭼﺮا ﻓﮑﺮ ﮐﺮدي ﻣﯿﺨﻮام ﻫﺪﯾﻪ ﺑﺪم؟
- اﯾﻦ ﮐﻪ ﮔﻔﺘﯿﺪ از ﺳﺮش ﻫﻢ زﯾﺎده ... ﺧﻨﺪﯾﺪ: آﺧﻪ زﯾﺎده ... ﺗﻮ ﺑﻪ ﺳﺒﮏ ﻣﻦ و ﻫﺪﯾﻪ و اﯾﻦ ﺣﺮﻓﺎ ﮐﺎرﯾﺖ ﻧﺒﺎﺷﻪ ... ﻣﻦ ﮐﻪ ﺳﺮ در ﻧﻤﯿﺎرم ... وﻟﯽ اﯾﻦ آراﻣﺶ ﺑﺨﺸﻪ و ﺗﻮ ﻫﻢ دوﺳﺘﺶ داري؟ ﺑﺎر دﯾﮕﻪ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺗﺎﺑﻠﻮ ﺳﺮاﺳﺮ ﻧﻮر و آراﻣﺶ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم: ﺧﯿﻠﯿﯿﯿﯿﯽ ...
- ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺮات ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻢ ﻫﻤﺮاز ...
- ﺑﺎﺑﺖ؟
- ﺑﺎﺑﺖ اﯾﻦ ﮐﻪ ﻣﯿﺘﻮﻧﯽ از ﭼﯿﺰﻫﺎي ﮐﻮﭼﯿﮏ ﻟﺬت ﺑﺒﺮي ... ﻣﯽ ﺗﻮﻧﯽ ... ﺣﺲ ﺑﮕﯿﺮي و ﻣﻬﻢ ﺗﺮ از ﻫﻤﻪ ﺑﻪ اﻃﺮاﻓﯿﺎﻧﺖ ﺣﺲ ﺑﺪي ... ﮐﻤﯽ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﮐﺸﯿﺪم ... روﯾﺎ ﺧﻨﺪﯾﺪ و از ﺗﻮ ﮐﯿﻔﺶ ﮐﺎرت ﺑﺎﻧﮑﺶ رو در آورد: اي ﺟﺎﻧﻢ ... ﭼﻪ ﻗﺪر ﻟﭙﺎت ﮔﻠﯽ ﻣﯽ ﺷﻪ ﺧﻮاﺳﺘﻨﯽ ﻣﯽ ﺷﯽ ... رﻗﻢ 007 ﺗﻮﻣﻨﯽ ﺗﺎﺑﻠﻮ ﮐﻪ ﭘﺮداﺧﺖ ﺷﺪ ... از در ﮐﻪ ﺧﺎرج ﺷﺪﯾﻢ ... ﺗﺎﺑﻠﻮ رو ﺗﻮي ﺻﻨﺪوق ﻋﻘﺐ ﮔﺬاﺷﺘﯿﻢ ... روﯾﺎ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﻇﺮﯾﻒ درو ﻣﭽﺶ اﻧﺪاﺧﺖ: وﻗﺖ داري ﯾﻪ ﻗﻬﻮه ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﺨﻮرﯾﻢ؟ ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻌﺪ ﺗﻮ ﮐﺎﻓﻪ ﻧﺴﺒﺘﺎ ﺧﻠﻮﺗﯽ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﯾﻢ و ﻗﻬﻮه ﻫﺎي ﻓﺮاﻧﺴﻮﯾﻤﻮن ﺟﻠﻮﻣﻮن ﺑﻮد ...
- ﺧﺐ ... ﻫﻤﺮاز ﺧﺎﻧﻮم ... ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﻦ ﺑﺒﯿﻨﻢ ...
- ﻣﻦ در ﺣﺎل ﮔﺬران زﻧﺪﮔﯿﻢ ﻫﺴﺘﻢ ...
- ﻣﯽ دوﻧﻢ ﻋﺰﯾﺰم ... از ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﭼﻪ ﺧﺒﺮ؟ ﺷﻨﯿﺪم از اﯾﻦ ﮐﻪ ﭘﯿﺸﺸﻮن ﻫﺴﺘﯽ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻦ ... ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﻣﯿﮕﻔﺖ ... آﻫﯽ ﮐﺸﯿﺪم: ﺧﺐ ﺑﺮاي اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر ﻣﻮﻗﻌﯿﺘﯽ ﭘﯿﺶ اوﻣﺪ ﮐﻪ ﭘﯿﺸﺸﻮن ﺑﺎﺷﻢ ... وﻟﯽ ﺧﺐ ... وﺿﻌﯿﺖ ﺧﻮﺑﯽ ﻧﯿﺴﺖ ...
- واﻗﻌﺎ ﻧﯿﺴﺖ ... اﮐﺒﺮ ﺧﺎن ﺧﯿﻠﯽ ﺣﺎﻟﺶ ﺑﺪه ... آﻫﯽ ﮐﺸﯿﺪ: ﻣﯿﺪوﻧﻢ ... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ اون ﺑﻐﺾ ﻟﻌﻨﺘﯽ ﺑﺎز از ﮐﺠﺎ اوﻣﺪ ... دﺳﺘﺶ رو روي دﺳﺖ ﻣﺸﺖ ﺷﺪم ﮔﺬاﺷﺖ و ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد: ﻫﻤﺮاز ﺧﻮﺑﯽ؟ داﺷﺘﻢ ﻣﯿﺘﺮﮐﯿﺪم : ﻣﻦ ... ﺧﯿﻠﯽ اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ﺣﺎﻟﻢ ﺑﺪه ... ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ...
- ﭼﯿﺰي ﺷﺪه ﻋﺰﯾﺰم؟ ﮐﺎري از ﻣﻦ ﺑﺮ ﻣﯿﺎد؟
- ﻣﻦ ... ﯾﻌﻨﯽ ﻣﯿﺪوﻧﯿﺪ ﭼﺮا اﮐﺒﺮ ﺧﺎن ﺳﮑﺘﻪ ﮐﺮدن؟ ﯾﮑﻢ ﻧﮕﺮان ﺷﺪ: ﯾﻪ ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﻣﯿﺪﻧﻢ ... ﭼﻪ ﻃﻮرﻣﮕﻪ ﻋﺰﯾﺰم ...
- ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺷﻤﺎ ﻣﻦ ... ﯾﻌﻨﯽ از ﺧﻮدم ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﯿﮑﺸﻢ ... ﻣﻦ ﻗﺼﺪي ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... روﯾﺎ ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎي ﮔﺮد ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد: ﭼﯽ داري ﻣﯿﮕﯽ دﺧﺘﺮ؟ ﭼﻪ رﺑﻄﯽ ﺑﻪ ﺗﻮ داره ... ﻗﻄﺮه اﺷﮑﯽ روي ﮔﻮﻧﻪ ام اوﻣﺪ: ﺗﻘﺼﯿﺮه ﻣﻨﻪ ... اﯾﺸﻮن اﺻﻼ ﻣﻦ رو دوﺳﺖ ﻧﺪارن ... ﺧﺐ ﺣﺎﻟﺸﻮن ﻫﻢ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﻧﺒﻮد ... ﻣﻦ اون ﺷﺐ اوﻧﺠﺎ ﺑﻮدم ... روﯾﺎ دﺳﺘﻢ رو ﻣﺤﮑﻢ ﺗﺮ ﺗﻮي دﺳﺘﺶ ﮔﺮﻓﺖ: ﻋﺰﯾﺰﻣﻤﻤﻤﻤﻤﻢ ... ﻣﻦ ﺑﺎورم ﻧﻤﯽ ﺷﻪ ... ﭘﺲ اﯾﻦ ﭼﺸﻤﺎﯾﯽ ﮐﻪ اﻣﺮوز اﻧﻘﺪر ﻏﻤﮕﯿﻦ ﺑﺎﺑﺖ اﺑﻦ ﻓﮑﺮ ﻣﺴﺨﺮه ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﻮ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﯽ ﺗﻮ ﻣﻘﺼﺮي؟
- ﯾﻌﻨﯽ ﻧﯿﺴﺘﻢ؟ ﻫﺴﺘﻢ ... ﻣﻦ اﺻﻼ ﻧﺒﺎﯾﺪ اون ﺟﺎ ﺑﺎﺷﻢ ... ﺑﺎور ﮐﻨﯿﺪ ﻣﻦ ﻫﺮ ﺷﺐ ﺑﺮاﺷﻮن دﻋﺎ ﻣﯿﮑﻨﻢ ... ﻧﺬر ﻫﻢ ﮐﺮدم ... ﺗﺼﻤﯿﻢ ﻫﻢ دارم ﺑﻌﺪ از اﯾﻨﮑﻪ ﺣﺎﻟﺸﻮ ﺧﻮب ﺷﺪ دﯾﮕﻪ ﻋﻤﺎرت ﻧﺮم ... ﻣﯿﺮم ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو دم ﻣﺪرﺳﻪ ﻣﯿﺒﯿﻨﻢ ... زﯾﺮ ﻟﺐ ﮔﻔﺖ: ﻓﮑﺮ ﮐﻦ ﯾﻪ درﺻﺪ ...
- ﯾﻌﻨﯽ ﻣﯿﮕﯿﺪ ﺣﺘﯽ اﯾﻦ اﺟﺎزه رو ﺑﻬﻢ ﻧﻤﯽ دن؟ ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺷﺪ: اﯾﻦ اﺟﺎزه رو ﮐﻪ اﺻﻼ ﻧﻤﯽ دن ...
- آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ﺣﻖ دارن ... ﺑﺎورﺗﻮن ﺑﺸﻪ ﻣﻦ ...
- ﭼﯽ ﭼﯽ داري ﺑﻬﻢ ﻣﯽ ﺑﺎﻓﯽ ﺗﻮ دﺧﺘﺮ ... اﺻﻼ اﯾﻦ ﺳﮑﺘﻪ رﺑﻄﯽ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻧﺪاره ... ﻧﻢ ﯾﺘﻮﻧﻢ ﺑﻬﺖ ﺑﮕﻢ ﺟﺮﯾﺎن ﭼﯿﻪ ... ﻓﻘﻂ ﺑﻬﺖ ﺑﮕﻢ ﻫﯿﭻ رﺑﻄﯽ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻧﺪاره ... ﺗﻮ ﺑﺎ اﯾﻦ ﻋﺬاب وﺟﺪان ﻣﺴﺨﺮه داري ﺧﻮدت رو داﻏﻮن ﻣﯿﮑﻨﯽ ﭼﺮا ﺑﻪ ﺣﺎﻣﯽ ﻧﮕﻔﺘﯽ؟
- ﻧﻪ ﻧﻪ ... اﯾﺸﻮن ﺑﻪ ﻣﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﻟﻄﻒ دارن ... ﻣﻦ ﻧﻤﯽ ﺧﻮام ﻧﺎراﺣﺖ ﺑﺸﻦ ... ﭼﻪ ﻣﯿﺪوﻧﻢ ...
- اﯾﻦ ﻓﮑﺮ ﺑﭽﮕﺎﻧﻪ رو از ذﻫﻨﺖ دور ﮐﻦ ... ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎش ﻧﮕﺎﻫﯽ ﮐﺮد ... ﺟﺪي ﺗﺮ از ﻫﺮ زﻣﺎن دﯾﮕﻪ اي ﺑﻮد ... ﯾﻌﻨﯽ ﻣﻄﻤﺌﻨﺎ ... ﺗﻘﺼﯿﺮ ﻣﻦ ﻧﺒﻮد؟ !
- آﺧﻪ ...
- ﺑﺒﯿﻦ ﻫﻤﺮاز ﻋﺰﯾﺰم ... ﻣﻦ ﺑﻬﺖ ﻗﻮل ﻣﯿﺪم ﮐﻪ ﺗﻘﺼﯿﺮ ﺗﻮ ﻧﯿﺴﺖ ... ﻣﻦ ﺗﻮ ﺟﺮﯾﺎن ﮐﺎﻣﻞ ﻣﺴﺎﺋﻞ اون ﺷﺐ ﻫﺴﺘﻢ ... ﻫﯿﭻ رﺑﻄﯽ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻧﺪاره ... ﺗﻮ راﺣﺖ ﺑﺎش ... اﺷﮑﻢ رو ﭘﺎك ﮐﺮدم: اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ﺧﯿﻠﯽ داﻏﻮﻧﻢ ... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﻢ ﺷﺪه ...
- ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﻓﻘﻂ اﯾﻦ ﻧﯿﺴﺖ درﺳﺘﻪ؟
- ﺧﺐ ﻧﻪ ... ﺧﯿﻠﯽ ﭼﯿﺰﻫﺎ ﻫﺴﺖ ...
- ﻣﯽ دوﻧﻢ ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺮات ﻏﺮﯾﺒﻪ ﺑﺎﺷﻢ ... ﺣﺘﯽ ﺷﺎﯾﺪ ﺧﯿﻠﯽ ﺣﺴﺎﺑﻢ ﻫﻢ ﻧﮑﻨﯽ ...
- ﻧﻪ ... ﺑﻪ ﺧﺪا ﺷﻤﺎ ﺧﯿﻠﯽ ...
- وﻟﯽ. ﺑﻬﺖ ﻗﻮل ﻣﯿﺪم ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮب ﺑﻠﺪم درد دل ﺑﺸﻨﻮم ... اﺻﻼ ﻣﻦ ﺷﺮوع ﻣﯿﮑﻨﻢ ... دوﺳﺎﻋﺖ ﺑﻌﺪ ﻫﺮ دو ﺳﺒﮏ ﺷﺪه ﺑﻮدﯾﻢ ... اون ﺑﺮام از ﺗﻨﻬﺎﯾﯿﺶ ﮔﻔﺖ از ﻓﺸﺎر ﺧﺎﻧﻮاده اش و اﺟﺘﻤﺎ ﺑﺮاي ازدواج ﮐﺮدﻧﺶ و ﻣﺮﯾﻀﯽ ﻣﺎدرش ... ﻣﻦ ﻫﻢ از راﻣﯿﻦ ﮔﻔﺘﻢ ... از ﮐﻮﺑﯿﺪن ﺧﻮﻧﻪ ... از اﻧﺘﻈﺎرم ﺑﺮاي ﺑﻪ دﺳﺖ آوردن ﮐﺎر و در آﺧﺮ از ﺟﺸﻨﻮاره ﻓﯿﻠﻢ اﺻﻔﻬﺎن ... وﻗﺘﯽ ﺗﻮي ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻧﺸﺴﺘﯿﻢ ... ﻫﺮ دو ﺳﺒﮏ ﺷﺪه ﺑﻮدﯾﻢ ... ﻣﻦ ﯾﻪ دوﺳﺖ ﺧﻮب ﭘﯿﺪا ﮐﺮده ﺑﻮدم از ﯾﻪ ﻃﺒﻘﻪ دﯾﮕﻪ از ﺳﻦ و ﺳﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﻣﯿﺘﻮﻧﺴﺖ ﻧﻘﺶ ﺑﺰرگ ﺗﺮ ﻣﻦ رو داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ و روﯾﺎ ﯾﻪ ﭼﺸﻢ ﭘﺮ از ﺗﻔﮑﺮ و ﯾﻪ ﺗﺎﺑﻠﻮ آب رﻧﮓ ... ﺻﺪاي ﯾﻪ آﻫﻨﮓ اﺳﭙﺎﻧﯿﺎﯾﯽ رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم و ﺷﺮوع ﮐﺮدم ﺑﻪ ﺧﻮﻧﺪن دو ﺗﺎ ﻧﻤﺎﯾﺸﻨﺎﻣﻪ اي ﮐﻪ ﺑﺮام اﯾﻤﯿﻞ ﺷﺪه ﺑﻮد ... ﺳﺒﮏ ﺷﺪه ﺑﻮدم ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮدن ﺑﺎ روﯾﺎ ﺗﻮﺿﯿﺤﺶ و ﻗﺴﻤﺶ در ﻣﻮرد اﯾﻨﮑﻪ ﻣﻦ ﻣﻘﺼﺮ ﻧﯿﺴﺘﻢ ﺑﺎ وﺟﻮد اﯾﻨﮑﻪ ﻫﻨﻮز ﺗﻪ دﻟﻢ دل ﻣﺸﻐﻮﻟﯽ ﻫﺎﯾﯽ ﺑﻮد ﺣﺎﻟﻢ رو ﮐﻤﯽ ﺑﻬﺘﺮ ﮐﺮده ﺑﻮد ... ﺷﺨﺼﯿﺖ اﺻﻠﯽ ﯾﮑﯽ از ﻧﻤﺎﯾﺶ ﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎ ﻣﺮد ﻧﻘﺎش ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ در ﯾﮏ آﭘﺎرﺗﻤﺎن ﮐﻮﭼﯿﮏ در ﭘﺎرﯾﺲ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯿﮑﺮد ... داﺳﺘﺎن ﺟﺎﻟﺒﯽ داﺷﺖ ...
- ﻫﻤﺮاز ... ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم ﺑﻪ ﻧﯿﻮﺷﺎ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺳﺮ ﺣﺎل ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻧﻤﯿﻮﻣﺪ ... ﺑﺎ دﺳﺖ اﺷﺎره ﮐﺮدم ﮐﻪ روي ﭘﺎم ﺑﻨﺸﯿﻨﻪ: ﺟﺎن دل ﻫﻤﺮاز ...
- ﯾﻪ ﭼﯿﺰي ﺷﺪه ﺑﻬﺖ ﻣﯿﮕﻢ ... ﺗﻮ ﺑﻪ ﮐﺴﯽ ﻧﮕﯿﺎ ... ﻧﮕﺮان ﺷﺪم ﮐﺎﻏﺬﻫﺎي ﺗﻮي دﺳﺘﻢ رو روي ﻣﯿﺰ ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﻣﻮﻫﺎم رو ﭘﺸﺖ ﺳﺮم ﮔﻠﻮﻟﻪ ﮐﺮده ﺑﻮدم و ﺑﺎ ﻣﺪاد روي ﺳﺮم ﻣﺤﮑﻢ ﮐﺮده ﺑﻮدم اﻣﺎ از اﯾﻦ ﺣﺎ و اون ﺟﺎ ﻣﻮﻫﺎم روي ﺳﺮ ﺳﺎﻧﻪ ام و ﺻﻮرﺗﻢ رﯾﺨﺘﻪ ﺑﻮد ... ﻃﺒﻖ ﻣﻌﻤﻮل ﭘﺎ ﺑﺮﻫﻨﻪ ﺑﻮدم ﺑﺎ ﺷﻠﻮار ﺟﯿﻦ ﭘﺎره ﭘﺎره و ﯾﻪ ﭘﻮﻟﯿﻮر ﻗﺮﻣﺰ رﻧﮓ ﭘﺎﯾﯿﺰي ﮔﺸﺎد ﮐﻪ ﯾﻘﻪ اش ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯿﺸﺪ ﯾﮑﯽ از ﺷﺎﻧﻪ ﻫﺎم ﺑﯿﺮون ﺑﯿﻮﻓﺘﻪ ... ﻧﯿﻮﺷﺎ اﯾﻦ ﺗﯿﭙﻢ رو دوﺳﺖ داﺷﺖ ... ﻫﺮ ﭼﻪ ﻗﺪر ﻫﻢ ﮐﻪ ﮐﻤﯽ ﺑﻬﻢ رﯾﺨﺘﻪ ﯾﺎ ﺑﻪ ﻗﻮل ﮔﻠﻨﺎر ﺑﯽ ﻗﺮار ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯿﺮﺳﯿﺪم ﺑﺎ اﯾﻦ ﻟﺒﺎس ...
- ﻓﺨﺮي ﺧﺎﻧﻮم اﻣﺮوز ﺗﻠﻔﻦ رو ﺑﺮداﺷﺖ ... اﻣﺮوز ... ﺑﺎ ﯾﮑﯽ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮد ... ﻗﺒﻞ ار اوﻣﺪن ﺗﻮ ... ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺖ داره ﻣﯿﻤﯿﺮه ... ﺗﻮ راﺣﺖ ﻣﯿﺸﯽ ... ﺑﻐﺾ ﮐﺮد و اداﻣﻪ داد: ﺟﺪي ﺟﺪي داره ﻣﯿﻤﯿﺮه ﻫﻤﺮاز؟ ... ﻣﻦ ﮐﻪ ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﻢ اﻻن ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﭼﯽ ﻓﮑﺮﮐﻨﻢ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺗﻠﻔﻨﻬﺎي ﻣﺸﮑﻮك ﯾﺎ ﺣﺎل ﺑﺪ اﮐﺒﺮ ﺧﺎن ... ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﻫﻤﻪ ﺗﻼﺷﻢ رو ﺑﮑﻨﻢ ... ﺗﺎ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎﺷﻪ: ﻣﻨﻈﻮره ﻓﺨﺮي ﺧﺎﻧﻮم ﭘﺪرﺟﻮﻧﺖ ﻧﯿﺴﺘﻦ ﻋﺴﻞ ﻣﻦ ... ﻣﻦ ﺑﻬﺖ ﻗﻮل ﻣﯿﺪم ﮐﻪ ﺣﺎﻟﺸﻮن ﺧﻮب ﻣﯿﺸﻪ ... ... ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺑﺎﻻﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﻌﺪ از اﯾﻦ ﻗﻮل ﭘﺸﯿﻤﻮن ﺷﺪم ... ﭼﻮن ﻣﻦ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﭘﺎي ﻗﻮﻟﻢ ﺑﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻣﯽ ﻣﻮﻧﺪم و اﻻن اﻃﻤﯿﻨﺎﻧﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... ﻧﯿﻮﺷﺎ دﺳﺘﺶ رو دور ﮔﺮدﻧﻢ ﻗﻔﻞ ﮐﺮد و ﺳﺮش رو روي ﺷﻮﻧﻪ ام ﮔﺬاﺷﺖ: ﻣﻦ ﺧﯿﻠﯽ دوﺳﺘﺖ دارم ... ﺑﺮاي ﻋﻮض ﮐﺮدن ﺟﻮي ﮐﻪ ﺗﻮش ﺑﻮدﯾﻢ ﯾﻪ دوﻧﻪ ﺑﻪ ﺑﺎﺳﻨﺶ زدم: ﻣﻦ ﻋﺎﺷﻘﺘﻢ وﻟﯽ دﯾﮕﻪ ﺑﺰرگ ﺷﺪي ... ﺳﻨﮕﯿﻦ ﺷﺪي ... ﻧﻔﺴﻢ رﻓﺖ ... ﺑﻌﺪ زﺑﻮﻧﻢ رو از دﻫﻨﻢ در آوردم و اداي ﺧﻔﻪ ﺷﺪن رو د ر آوردم ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﺨﻨﺪه و رﯾﺴﻪ ﺑﺮه ... ﺑﺎﯾﺪ ﮐﺎري ﻣﯿﮑﺮدم ﮐﻮﺷﺎ و ﻧﯿﻮﺷﺎ داﺷﺘﻦ روﺣﯿﻪ ﺷﻮن رو ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﻗﺒﻞ ﻣﯽ ﺑﺎﺧﺘﻦ ... ﭼﯿﺰي ﺑﻪ ذﻫﻨﻢ رﺳﯿﺪ ﮐﻪ ﻧﯿﺎزي ﺑﻪ ﻣﻘﺪﻣﺎت ﺧﺎﺻﯽ ﻫﻢ ﻧﺪاﺷﺖ ... ﮐﻮﺷﺎ روي ﺻﻨﺪﻟﯽ آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ زﺑﻮﻧﺶ از ﻻي دﻧﺪوﻧﺎش ﺑﯿﺮون اوﻣﺪه ﺑﻮد و ﺑﻬﺶ ﻗﯿﺎﻓﻪ ﺑﻪ ﺷﺪت ﺧﻨﺪه داره داده ﺑﻮد داﺷﺖ ﺷﮑﻼت ﻫﺎ رو ﺧﺮد ﻣﯿﮑﺮد ... از ﺗﻮي اﯾﻨﺘﺮﻧﺖ دﺳﺘﻮر ﭘﺨﺖ ﯾﻪ ﮐﯿﮏ رو در آورده ﺑﻮدم و ﺻﺪاي ﯾﻪ آﻫﻨﮓ ﺗﻨﺪ ﻓﺎرﺳﯽ رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮده ﺑﻮدم ... آﻫﻨﮓ رو ﻣﯽ ﺧﻮﻧﺪﯾﻢ و ﻫﻤﺮاﻫﺶ ﻗﺮ ﻫﻢ ﻣﯿﺪادﯾﻢ ... ﮔﺎﻫﯽ دﺳﺖ ﻫﺎي ﺧﻤﯿﺮي ﻧﯿﻮﺷﺎ رو ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺘﻢ و دورم ﻣﯿﭽﺮﺧﻮﻧﺪم ... ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯿﺸﺪ ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺑﻠﻨﺪ ﺑﺨﻨﺪه ... ﺧﻮدم ﻫﻢ ﺗﺎ ﻣﻮﻫﺎم آردي ﺑﻮد و آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ ﻫﻢ اوﺿﺎﻋﺶ وﺣﺸﺘﻨﺎك ﺑﻮد ... وﻟﯽ داﺷﺘﯿﻢ ﻟﺬت ﻣﯽ ﺑﺮدﯾﻢ ... ﺣﺘﯽ ﺷﮏ داﺷﺘﻢ ﮐﯿﮑﻤﻮن ﭼﯿﺰ درﺳﺖ و درﻣﻮﻧﯽ از آب در ﺑﯿﺎد اﻣﺎ ﻣﻬﻢ ﺗﻘﺴﯿﻢ ﮐﺎرﻣﻮن ﺑﻮد ... و ﺧﻨﺪه ﻫﺎي ﺑﻠﻨﺪﻣﻮن ... اﺣﺴﺎس ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﺻﺪاي اﯾﻦ ﺷﺎدي زﯾﺮ ﺳﻘﻒ ﺑﻠﻨﺪ ﻋﻤﺎرت ﻣﯿﭙﯿﭽﯿﺪ و ﻣﺜﻞ ﯾﻪ ﭘﮋواك ﺗﻤﺎم ﺳﺎﻟﻨﻬﺎ رو ﻃﯽ ﻣﯿﮑﺮد ... ﺻﺪاي اﯾﻦ ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ ﻧﺴﺒﺘﺎ ﺳﺒﮏ ﺳﺮاﻧﻪ ﻫﻢ ﮐﻪ ﺑﺮ ﺧﻼف ﺗﻤﺎم اون ﻣﻮﺳﯿﻘﻬﺎي ﮐﻼﺳﯿﮏ و ﭘﯿﺎﻧﻮﯾﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﭘﺨﺶ ﻣﯿﺸﺪ اﻣﺎ ﺟﺎﻟﺐ ﺑﻮد ... ﮐﯿﮏ داﻏﻮن و ﻧﺴﺒﺘﺎ ﺑﺪ ﺷﮑﻞ رو ﺗﻮي ﻓﺮ ﮔﺬاﺷﺘﯿﻢ و ﺷﺮوع ﮐﺮدﯾﻢ ﺷﮑﻼت ﻫﺎ رو آب ﮐﺮدن ﺑﺮاي ﺗﺰﺋﯿﻦ ... ﮐﻮﺷﺎ ﭘﺎش رو روي ﺻﻨﺪﻟﯽ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد و ﺑﻪ ﺑﺎﻗﯽ ﻣﺎﻧﺪه ﺷﮑﻼﺗﻬﺎ ﻧﺎﺧﻨﮏ ﻣﯽ زد و ﻣﻦ ﻫﻢ ﻣﯽ ﺧﻨﺪﯾﺪم و ﺑﻪ ﻧﯿﻮﺷﺎ ﮐﻤﮏ ﻣﯿﮑﺮدم ﺗﺎ ﺧﺎﻣﻪ رو ﺑﻬﻢ ﺑﺰﻧﻪ ... ﻫﻤﻪ ﺟﺎ آرد ﺑﻮد و ﭘﻮﺳﺖ ﺗﺨﻢ ﻣﺮغ ... ﻣﻦ: واي ﻧﯿﻮﺷﺎ ... ﻓﺨﺮي ﺧﺎﻧﻮم ﻣﺎ رو ﻣﯿﮑﺸﻪ ... ﻧﯿﻮﺷﺎ ﮐﻪ ﯾﻪ ﺗﯿﮑﻪ ﻣﻮز ﺑﺰرگ ﮔﻮﺷﻪ ﻟﭙﺶ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﺧﻮاﺳﺖ ﺟﻮاب ﺑﺪه ﮐﻪ دﻫﻨﺶ ﮐﺞ ﺷﺪ ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻪ ﻗﯿﺎﻓﻪ ﻣﺴﺨﺮه اش ﺧﻨﺪﯾﺪم ... ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم ... ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﻣﯿﺪﯾﺪم رو ﺑﺎور ﻧﻤﯿﮑﺮدم اﯾﻦ ﻣﻮﻗﻊ روز ... ﺣﺎﻣﯽ ﺗﻮ ﭼﺎرﭼﻮب اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد ... ﻃﺮف ﭼﭗ ﺑﺪﻧﺶ ﮐﺎﻣﻞ ﺑﻪ ﭼﺎرﭼﻮب ﺗﮑﯿﻪ داده ﺑﻮد ... و دﺳﺖ راﺳﺘﺶ ﺗﻮ ﺟﯿﺐ ﺷﻠﻮارش ﺑﻮد ... از ﮐﯽ اون ﺟﺎ ﺑﻮد رو ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ... ﺧﺸﮏ ﺷﺪم ... ﻫﻢ از دﯾﺪﻧﺶ اون ﺟﺎ ﻫﻢ از ﺑﺮق ﻋﺠﯿﺒﯽ ﮐﻪ ﺗﻮي ﻧﮕﺎه ﺧﺎﮐﯽ رﻧﮕﺶ ﺑﻮد ... ﻗﺎﺷﻖ ﺗﻮي دﺳﺘﻢ ﺧﺸﮏ ﺷﺪ ... ﻧﯿﻮﺷﺎ و ﮐﻮﺷﺎ ﻫﻢ رد ﻧﮕﺎﻫﻢ رو ﮔﺮﻓﺘﻦ و ﺳﺎﮐﺖ ﺷﺪن ... ﺗﻮي اون ﻧﮕﺎه ﭼﯽ ﺑﻮد ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ... ﻣﻦ ﻏﺮق ﺑﻮدم ... ﺑﻮي ﮐﯿﮏ ﺗﻮي ﻓﻀﺎ ﭘﯿﭽﯿﺪه ﺑﻮد ... ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮدم ﻗﯿﺎﻓﻪ ام اﻓﺘﻀﺎﺣﻪ ... ﻣﻮﻫﺎم اﻃﺮاﻓﻢ ﭘﺨﺶ ﺑﻮد دﺳﺘﻬﺎم ﺧﻤﯿﺮي و ﺷﮑﻼﺗﯽ ﺑﻮد ... ﯾﻘﻪ ﻟﺒﺎﺳﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﭘﺎﯾﯿﻦ اوﻣﺪه ﺑﻮد ... ﮐﻤﯽ ﺑﺎﻻﺗﺮ ﮐﺸﯿﺪﻣﺶ و ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﺑﺎ دﺳﺘﻤﺎل دﺳﺘﻬﺎم رو ﭘﺎك ﮐﻨﻢ ... ﻧﯿﻮﺷﺎ ﻫﻢ ﻣﻮزش رو ﻗﻮرت داد ... ﮐﻮﺷﺎ زود ﺗﺮ از ﻫﻤﻪ ﺑﻪ ﺧﻮدش اوﻣﺪ ... ﻧﮕﺮان ﯾﻪ ﻧﮕﺎه ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﻪ ﻫﻮل ﮐﺮده ﺑﻮدم و ﺳﻌﯽ داﺷﺘﻢ ﺧﻮدم رو ﻣﺮﺗﺐ ﮐﻨﻢ ﮐﺮد و ﯾﻪ ﻧﮕﺎه ﻫﻢ ﺑﻪ ﺣﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﺧﻮﻧﺴﺮد اﻣﺎ ﻧﻪ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ اﻧﮕﺎر ﮐﻪ داره ﭼﯿﺰي رو ﺑﺎ ﻟﺬت ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻣﯿﮑﻨﻪ ﮐﺮد: ﺳﻼم ﻋﻤﻮ ... ﺣﺎﻣﯽ ﺗﮑﯿﻪ اش رو از ﭼﺎرﭼﻮب ﮔﺮﻓﺖ و ﯾﻪ ﻗﺪم ﺑﻪ داﺧﻞ ﮔﺬاﺷﺖ ... ﻣﻦ ﻫﻮل ﺗﺮ ﺷﺪم ... ﺳﺮم رو ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻢ ...
- ﺳﻼم ﮐﻮﺷﺎ ... ﻧﯿﻮﺷﺎ ﻫﻢ ﺳﻼﻣﯽ ﮐﺮد ... ﻣﻦ ﻫﻢ ... زﯾﺮ ﻟﺐ ﺳﻼم ﮐﺮدم ... ﯾﻪ ﻗﺪم ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﻪ ﻫﻮل داﺷﺘﻢ ﻣﯿﺰ رو ﭘﺎك ﻣﯽ ﮐﺮدم ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪ: ﺳﻼم از ﺑﻨﺪه اﺳﺖ ... اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﺗﻮ ﺻﺪاش ﯾﻪ ﺷﺎدي زﯾﺮ زﯾﺮﮐﯽ ﻫﺴﺖ ... ﻫﻤﯿﻦ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺳﺮم رو ﺳﺮﯾﻊ ﺑﺎﻻ ﺑﯿﺎرم ... ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﻧﺰدﯾﮏ ﺗﺮ از ﻫﺮ زﻣﺎﻧﯽ ﺑﻬﻢ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد ...
- ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ... ﯾﻌﻨﯽ ﺧﺐ ﯾﮑﻢ آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ ﺑﻬﻢ رﯾﺨﺖ ... و ﻫﻤﭽﻨﺎن ﺷﺮوع ﮐﺮدم ﺑﻪ ﭘﺎك ﮐﺮدن ﻣﯿﺰ ... ﯾﻪ ﻗﺪم دﯾﮕﻪ ﺑﻬﻢ ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪ و ﻣﻦ دﺳﺘﻢ ﻫﻨﻮز در ﺣﺎل ﮐﺎر ﮐﺮدن ﺑﻮد ... دﺳﺘﺶ رو ﮔﺬاﺷﺖ روي دﺳﺘﻢ ... ﺟﺎ ﺧﻮردم ... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ اﯾﻦ ﺗﻤﺎس ﭼﻪ ﻗﺪر ﻃﻮل ﮐﺸﯿﺪ اﻣﺎ ﮐﺎﻓﯽ ﺑﻮد ﺑﺮاي اﯾﻦ ﮐﻪ ﺿﺮﺑﺎن ﻗﻠﺐ ﻣﻦ رو ﺗﺎ ﻫﺰار ﺑﺎﻻ ﺑﺒﺮه ... ﺧﺸﮏ ﺷﺪه ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﺶ و ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻣﻮﻧﺪم ... آروم دﺳﺘﺶ رو از روي دﺳﺘﻢ ﮐﺸﯿﺪ ﻫﺮ ﭼﻨﺪ اﯾﻦ ﮐﺸﯿﺪﻧﺶ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﯾﻪ ﻗﻠﻘﻠﮑﯽ ﺗﻤﺎم ﻗﻠﺒﻢ رو ﻧﻮازش ﮐﻨﻪ ... ﺧﻮدش ﻫﻢ اﻧﮕﺎر اﻧﺘﻈﺎر اﯾﻦ ﻋﮑﺲ اﻟﻌﻤﻞ رو از ﺧﻮدش ﻧﺪاﺷﺖ ... ﮐﻤﯽ ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﺷﺪ ﺳﺮ ﺟﺎش و دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﮔﺮدﻧﺶ ﮐﺸﯿﺪ ... ﺻﺪاي ﺳﺮﻓﻪ ﮐﻮﺷﺎ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ از ﺷﻮك در ﺑﯿﺎم: ﭼﯿﺰه اﻻن اﯾﻦ ﺟﺎ رو ﻣﺮﺗﺐ ﻣﯿﮑﻨﻢ ... ﻣﻦ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺗﻔﺮﯾﺢ ﮐﻨﻦ ... ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ...
- ﻫﻤﺮاز ﺧﺎﻧﻮم ... ... ﺧﯿﻠﯽ وﻗﺖ ﺑﻮد ﮐﻪ دﯾﮕﻪ ﺑﻬﻢ دﺧﺘﺮ ﺧﺎﻧﻮم ﻧﻤﯿﮕﻔﺖ اﻣﺎ اﯾﻦ ﻫﻤﺮاز ﺧﺎﻧﻮﻣﺶ ... ﺧﯿﻠﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﻫﺮ زﻣﺎﻧﯽ ﻧﻮازش داﺷﺖ ... و ﯾﺎ ﺷﺎﯾﺪ ﻣﻦ ... دﻟﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﻧﺎزك ﺷﺪه ﺑﻮد ... ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم و ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم ... ﻟﺒﺨﻨﺪي زد و دﺳﺘﺶ رو آروم ﺟﻠﻮ آورد ... ﯾﻪ ﻗﺪم ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﺑﺮم ... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﺮا اﯾﻦ ﮐﺎر رو ﻧﮑﺮدم ... دﺳﺘﺶ آروم ﺑﺎ ﯾﻪ دﺳﺘﻤﺎ ل ﮐﺎﻏﺬي ﺟﻠﻮ اوﻣﺪ ... ﻟﺒﺨﻨﺪي زد: ﻧﻮك ﺑﯿﻨﯿﺘﻮن ... ﺷﮑﻼﺗﯿﻪ ... و ﺑﻌﺪ زﯾﺮ ﻟﺐ ﮔﻔﺖ: درﺳﺖ ﻋﯿﻦ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ... ﻟﺒﻢ رو ﺑﯿﻦ دﻧﺪوﻧﺎم ﮔﺮﻓﺘﻢ ... دﺳﺘﻤﺎل رو ﺑﺎ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﮔﺮﻓﺘﻢ ... ﮔﺮﻣﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد ... ﮔﻔﺖ: ﺑﻮي ﺧﻮﺑﯽ ﻣﯿﺎد ... ﻣﻦ ﻫﻨﻮز ﺗﻮ ﺷﻮك ﺑﻮدم ... دﺳﺘﻢ ﻫﻨﻮز ﻫﻤﻮن ﺟﺎ ﺑﻮد و ﻧﮕﺎه اون ﻫﻢ ﺑﻪ دﺳﺖ ﺧﻤﯿﺮي دﺳﺘﻤﺎل ﺑﻪ دﺳﺖ ﻣﻦ ... ﮐﻮﺷﺎ: ﺗﺎزه ﻋﻤﻮ ﺑﺬارﯾﺪ ﺷﮑﻼﺗﺶ رو ﻫﻢ ﺑﺮﯾﺰﯾﻢ ﺑﺒﯿﻦ ﭼﻪ ﺑﻤﺒﯽ ﺑﺸﻪ ...
- ﺣﺘﻤﺎ ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮره ... دﺳﺘﻤﺎل رو ﺑﻪ ﻧﻮك ﺑﯿﻨﯿﻢ ﮐﺸﯿﺪم: ﻣﻦ ﯾﻪ ﭼﺎﯾﯽ ﺑﺬارم ...
- ﺑﻪ ﮐﺎرﺗﻮن اداﻣﻪ ﺑﺪﯾﺪ ... ﻣﻦ اوﻣﺪم ﺑﺰﻣﺘﻮن ﺑﻬﻢ رﯾﺨﺖ ... اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﮐﻤﯽ دﻟﺨﻮر ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯿﺎد ... ﺧﺐ ﭼﯽ ﮐﺎر ﮐﻨﻢ ازش ﻣﯽ ﺗﺮﺳﯿﺪم ... ﺧﺐ اﯾﻦ ﮐﺎرا ... اون ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ ﺟﻠﻔﯽ ﮐﻪ داﺷﺖ ﭘﺨﺶ ﻣﯿﺸﺪ ... اول از ﻫﻤﻪ دﺳﺘﻢ رو ﺑﺮدم و اون آﻫﻨﮓ رو ﺧﺎﻣﻮش ﮐﺮدم: ﻧﻪ ... ﺧﺐ ﺑﺎﯾﺪ اﯾﻦ ﺟﺎ رو اول ﻣﺮﺗﺐ ﮐﻨﻢ ... ﺣﺎﻻ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﺗﺸﺮﯾﻒ آوردﯾﺪ ﻫﻢ ﻣﻦ ...
- ﺷﺎم ﻣﯽ ﺧﻮاﯾﻢ ﺑﺮﯾﻢ ﺑﯿﺮون ... اﯾﻦ ﻃﻮري ﺟﻤﻠﻪ ام رو ﮐﻪ ﻣﯽ رﻓﺘﻢ ﺗﺎ ﺑﮕﻢ رو ﺗﻮ ﻧﻄﻔﻪ ﺧﻔﻪ ﮐﺮد ... ﺑﻪ اﯾﻦ زورﮔﻮﯾﯽ ﺷﯿﮏ و ﻣﺠﻠﺴﯿﺶ ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم ...
- ﻫﻤﺮاز ﺧﺎﻧﻮم ... ﭼﺸﻤﺎم رو از اﻧﮕﺸﺘﺎي ﭘﺎي ﺑﺮﻫﻨﻪ ام ﺑﺎ اون ﻻﮐﺎي ﻗﺮﻣﺰ ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم ... اﻣﺮوز ﺧﯿﻠﯽ ازش ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﯿﮑﺸﯿﺪم ... اﯾﻦ ﺑﺎر ﭼﻬﺮه اش دوﺑﺎره ﺟﺪي ﺷﺪه ﺑﻮد: ﻣﻦ ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﭼﯽ ﮐﺎر ﮐﻨﻢ ... ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﮕﯿﺪ ...
- راﺟﻊ ﺑﻪ ﭼﯽ آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ... ﻧﻔﺴﺶ رو ﺑﯿﺮون داد . ﮐﻼﻓﻪ ﺑﻮد: ﺑﺮاي اﯾﻦ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ اﻧﻘﺪر ﻓﮑﺮ ﻧﮑﻨﯿﺪ ﻣﻦ رو ﮐﻪ ﻣﯽ ﺑﯿﻨﯿﺪ ﺑﺎﯾﺪ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ رو ﺟﻤﻊ و ﺟﻮر ﮐﻨﯿﺪ ... ﯾﻌﻨﯽ ... ﺻﺪاي ﺧﻨﺪ ﺗﻮن ﺗﻮي ﺧﻮﻧﻪ ﭘﯿﭽﯿﺪه ﺑﻮد ... ﻣﻦ ... ﻣﻦ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻢ ﮐﻪ ... ﮐﻤﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﺎ ﺧﻮدش ﮐﻠﻨﺠﺎر رﻓﺖ ... ﯾﻪ ﻗﻄﺮه ﻋﺮق روي ﭘﯿﺸﺎﻧﯿﺶ ﺑﻮد: ﻣﻦ ... ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻢ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ اﯾﻨﺠﺎﯾﯿﺪ ... ﻧﯿﻮﺷﺎ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﺣﻤﺎم ... ﮐﻮﺷﺎ رو ﻫﻢ ﻓﺨﺮي ﺧﺎﻧﻮم ﺑﺮده ﺑﻮد ﺗﺎ ﻟﺒﺎﺳﺶ رو ﻋﻮض ﮐﻨﻪ ... ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺳﺮ و وﺿﻌﻢ ﺳﺮ و ﺳﺎﻣﺎﻧﯽ دادم و آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ رو ﻣﺮﺗﺐ ﮐﺮدم ... ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﯿﮑﺸﯿﺪم از آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ در ﺑﯿﺎم ... ﮐﯿﮏ ﮐﺠﻮ ﮐﻮﻟﻪ و ﺧﻮش ﺑﻮﻣﻮن رو ﺑﺎ ﺷﮑﻼت و اﺳﻤﺎرﺗﯿﺰ ﺗﺰﺋﯿﻦ ﮐﺮده ﺑﻮدﯾﻢ و ﻣﻦ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮدم ﺗﺎ ﭼﺎي دم ﺑﺸﻪ و ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻫﻢ ﺑﯿﺎن ... ﺑﻪ ﻣﯿﺰ آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ ﺗﮑﯿﻪ دادم ... از ﮐﺠﺎ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺟﺎ رﺳﯿﺪﯾﻢ ... از ﺣﺎﻣﯽ ﮐﻪ روز اول ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﻣﻦ رو از اﺗﺎﻗﺶ ﺑﯿﺮون ﮐﻨﻪ ... ﻣﺮدي ﮐﻪ ﻣﻦ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم ﯾﻪ اﻧﺘﻈﺎم ﺟﺪﯾﺪه ... ﺗﺎ ﻣﺮدي ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﻪ ﻟﺐ ... ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻫﻤﭽﻨﺎن ﺧﺸﮏ و ﭘﺮ ﺻﻼﺑﺖ ﮐﻪ ﺗﻮي آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ ... ﮐﻪ ﻣﯿﮕﻔﺖ از ﺑﻮدن ﻣﻦ در اﯾﻦ ﺟﺎ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻪ و ﻣﻦ ... ﻣﻨﯽ ﮐﻪ ... ﻣﻨﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ اﻋﺘﺮاف ﻣﯿﮑﺮدم ... از دﯾﺪﻧﺶ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﻮدم و از ﺑﻮدن ﺗﻮي اﯾﻦ ﻋﻤﺎرت ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺗﺮ ... ﺻﺪاﯾﯽ ﺗﻮي ﺳﺎﻟﻦ ﭘﯿﭽﯿﺪ ... ﻧﻮاﯾﯽ ﺑﻪ زﯾﺒﺎﯾﯽ زﻧﺪﮔﯽ ... ﻣﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﻗﺴﻢ ﺑﺨﻮرم ﮐﻪ ﺗﻮ زﻧﺪﮔﯿﻢ ﺑﺮاي اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر ﻫﻤﭽﯿﻦ ﻧﺘﻬﺎي زﯾﺒﺎﯾﯽ رو از ﻧﺰدﯾﮏ ﻣﯿﺸﻨﯿﺪم ... ﻧﺎ ﺧﻮد آﮔﺎه ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺳﺎﻟﻦ ﮐﺸﯿﺪه ﺷﺪم ... ﭘﺸﺖ ﭘﯿﺎﻧﻮي روﯾﺎل ﺗﻮي ﺳﺎﻟﻦ ... ﺗﻮ ﺗﺎرﯾﮑﯽ ﻏﺮوب ﭘﺎﯾﯿﯿﺰي ﮐﻪ از ﺑﯿﺮون ﺻﺪاي ﺑﺎرون ﻣﯿﻮﻣﺪ ... آﺑﺎژور ﺻﻮرت ﻣﺮدي رو ﮐﻤﯽ روﺷﻦ ﮐﺮده ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﺎﻫﺮاﻧﻪ اﻧﮕﺸﺘﺎي ﮐﺸﯿﺪه و ﻣﺮداﻧﻪ اش روي ﮐﻼوﯾﻪ ﻫﺎ ﺣﺮﮐﺖ ﻣﯿﮑﺮد ... ﻫﺮ ﺣﺮﮐﺖ ﻣﺎﻫﺮاﻧﻪ اﯾﻦ اﻧﮕﺸﺖ ﻫﺎ درﺳﺖ ﻣﺜﻞ ﯾﻪ ﻧﻮازش ﺑﻮد ... اﻧﮕﺎر ﮐﻪ ﮐﺴﯽ ﺑﺎ دﺳﺖ و دﻟﺒﺎزي ﺗﻤﺎم ﻣﺤﺒﺖ ﺑﯽ درﯾﻐﺶ رو ﻧﺼﯿﺒﻢ ﻣﯿﮑﺮد ... ﺑﺎﯾﺪ اﻋﺘﺮاف ﻣﯿﮑﺮدم ﮐﻪ اﯾﻦ ﻣﺮد ﺑﯿﺶ از ﻫﺮ ﮐﺴﯽ ﺗﻮي دﻧﯿﺎي اﻃﺮاف ﻣﻦ ﭘﺮ از ﺗﻨﺎﻗﺾ ﺑﻮد ... اﯾﻦ ﻃﻮر از ﺗﻪ دل اﯾﻦ ﻗﻄﻌﻪ زﯾﺒﺎي روﺳﯽ رو اﺟﺮا ﮐﺮدن ... در ﺗﻀﺎد ﮐﺎﻣﻞ ﺑﻮد ﺑﺎ ﭘﺸﺖ اﺳﺘﻮار و ﺻﻮرت اﺳﺘﺨﻮاﻧﯽ ﺟﺪي اﯾﻦ ﻣﺮد ... ﻫﻤﯿﻨﻄﻮر ﻣﺪﻫﻮش اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮدم ... ﮐﻪ آﺧﺮﯾﻦ ﮐﻼوﯾﻪ رو ﻫﻢ ﻓﺸﺎر داد ... ﻧﺎ ﺧﻮد اﮔﺎه ﺗﺸﻮﯾﻘﺶ ﮐﺮدم ... ﺗﻮي دﻟﻢ ﻏﻮﻏﺎﯾﯽ ﺑﻮد ... ﺳﺮش ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﭼﺮﺧﯿﺪ و ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد: ﺧﯿﻠﯽ وﻗﺖ ﺑﻮد ﭼﯿﺰي ﻧﺰده ﺑﻮدم ... دﺳﺘﻬﺎم رو از ﺳﺮ ﺷﻮق ﺑﻬﻢ ﮐﻮﺑﯿﺪم ... ﺣﺮﮐﺘﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﭽﮕﺎﻧﻪ ﺑﻮد ... ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﺰﻧﻪ ...
- ﻋﺎﻟﯽ ﺑﻮد ... در ﭘﯿﺎﻧﻮ رو ﺑﺴﺖ: ﺷﻨﯿﺪن اﯾﻦ از ﺧﺎﻧﻮم ﻫﻨﺮﻣﻨﺪي ﻣﺜﻞ ﺷﻤﺎ ﺑﺎﻋﺚ اﻓﺘﺨﺎره ... ﯾﻪ ﻗﺪم ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﻬﺶ ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪم ... ﺣﺎﻻ ﮐﺎﻣﻼ درﮐﻨﺎرش اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮدم ... اﻧﮕﺸﺘﻢ رو ﺑﻪ ﭘﯿﺎﻧﻮي زﯾﺒﺎ و ﺑﺮاﻗﺶ ﮐﺸﯿﺪم: ﻣﻦ ... ﻣﻦ ﻫﻨﺮﻣﻨﺪم؟ ﺷﻮﺧﯽ ﻧﮑﻨﯿﺪ ... ﻣﻦ اﺻﻼ ﺑﻠﺪ ﻧﯿﺴﺘﻢ ﺳﺎز ﺑﺰﻧﻢ ...
- اﻣﺎ ﺑﻠﺪﯾﺪ ﻗﺼﻪ ﺑﮕﯿﺪ ...
- ﺷﺎﯾﺪ ...
- ﺷﺎﯾﺪ ﻧﻪ ﺣﺘﻤﺎ ... اﻣﺎ دﻓﻌﻪ ﭘﯿﺶ ﻫﻢ ﺑﻬﺘﻮن ﮔﻔﺘﻢ ... ﺟﺎدوي ﺷﻤﺎ ﭼﯿﺰ دﯾﮕﻪ اﯾﻪ ... دﺳﺘﻬﺎم رو ﻣﺜﻞ ﺟﺎدوﮔﺮﻫﺎ ﺗﻮي ﺻﻮرﺗﻢ ﺗﮑﻮن دادم و ﺻﺪام رو ﻋﻮض ﮐﺮدم: ﻫﻤﻮن زﺑﻮن ﻣﺎر ﻫﻨﺪ ﺷﺮﻗﯽ ... ﺗﮏ ﺧﻨﺪه اي ﮐﺮد: ﻧﻪ ...
- ﭘﺲ ﭼﯽ؟ اﯾﻦ ﺑﺎر ﺟﺪي ﺗﻮي ﭼﺸﻤﺎم ﺧﯿﺮه ﺷﺪ: ﺑﻌﺪا ﻣﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪ ... ﻧﻔﺴﻢ ﺣﺒﺲ ﺷﺪ ... اﯾﻦ ﭼﺶ ﺷﺪه ﺑﻮد ... ﯾﺎ درﺳﺖ ﺗﺮ ﺑﮕﻢ ﻣﻦ ﭼﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد ... اﻣﺸﺐ ... ﺿﺮﺑﺎن ﻧﺒﻀﻢ ﺑﺎﻻ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد و اﺣﺴﺎس ﻣﮑﯿﺮدم ﺳﺎﻟﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﮔﺮﻣﻪ ... ﻧﮕﺎﻫﺶ رو ازم ﮔﺮﻓﺖ ... ﺳﺮﯾﻊ از ﺟﺎش ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﻣﻦ ﺑﺮاي دوﻣﯿﻦ ﺑﺎر ﺑﺎ ﻟﺒﺎﺳﯽ ﺑﻪ ﻏﯿﺮ از ﻟﺒﺎس رﺳﻤﯽ دﯾﺪﻣﺶ ... ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﭼﺮا ﻫﻨﻮز اون ﺟﺎ اﯾﺴﺘﺎدم ... اون ﻫﻢ اﯾﻦ ﭘﺎ و اون ﭘﺎ ﻣﯿﮑﺮد ﺳﺮش رو ﮐﻤﯽ ﺗﻮي ﺻﻮرﺗﻢ ﺧﻢ ﮐﺮد: ﺷﻤﺎ اﻣﺮوز ﺑﻬﺘﺮﯾﺪ ﻧﻪ؟ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﻮدم ﮐﻪ ﭼﯿﺰي ﺑﺮاي ﮔﻔﺖ و ﮔﻮ ﭘﯿﺪا ﮐﺮده ﺑﻮدﯾﻢ: ﺑﻠﻪ ... ﯾﮑﻢ ﺑﻬﺘﺮم ... ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ﺧﯿﻠﯽ ﻧﺎزك ﻧﺎرﻧﺠﯽ و ﺑﺪ اﺧﻼق ﺷﺪه ﺑﻮدم ... ﯾﮑﻢ ذﻫﻨﻢ در ﮔﯿﺮ ﺑﻮد ...
- ﺑﺪ اﺧﻼق ﻧﺒﻮدﯾﺪ ... وﻟﯽ ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﻫﺴﺖ ﮐﻪ داﺷﺖ آزارﺗﻮن ﻣﯿﺪاد ... ﻣﻦ ... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﻪ ﻃﻮر ﺑﻬﺘﻮن ﺑﮕﻢ ... ﺧﻮب ﺑﺎﺷﯿﺪ ﻫﻤﺮاز ﺧﺎﻧﻮم ... ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﺎﺷﯿﺪ ... ﺷﺎﯾﺪ ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ اﺗﻔﺎق اﻓﺘﺎده ﯾﺎ ﺑﯿﻮﻓﺘﻪ ﮐﻪ ﻧﺎراﺣﺘﺘﻮن ﮐﻨﻪ اﻣﺎ ﻣﻦ ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﺧﻮب ﺑﻠﺪﯾﺪ ﺑﺎﻫﺎش ﮐﻨﺎر ﺑﯿﺎﯾﺪ و درﺳﺘﺶ ﮐﻨﯿﺪ ... اﻣﺎ ... اﻣﺎ ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻢ ... اﯾﻦ ﺟﺎ ... ﯾﺎ ﻫﺮ ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﺨﻮاﯾﺪ ... ﭘﺸﺘﺘﻮن ﻫﺴﺘﻢ ... ﺑﻪ اﯾﻦ ﺷﮏ ﻧﮑﻨﯿﺪ ... ﺑﻌﺪ اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﭼﯿﺰي از ذﻫﻨﺶ ﮔﺬﺷﺖ ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺟﺪي ﺟﺪي اﺧﻢ ﮐﻨﻪ ﺳﺮش رو ﺑﻪ ﻃﺮﻓﯿﻦ ﮐﻤﯽ ﺗﮑﻮن داد ... اﻧﮕﺎر ﮐﻪ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﭼﯿﺰي از ذﻫﻨﺶ دور ﺑﺸﻪ: اﮔﺮ ﻫﻢ ... ﮐﺴﯽ ﻫﺴﺖ ﮐﻪ اذﯾﺘﺘﻮن ﻣﯿﮑﻨﻪ ... ﺑﻪ ﻫﺮ ﻧﺤﻮي ... ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﯿﺸﻨﯿﺪم رو ﺑﺎور ﻧﻤﯽ ﮐﺮدم ... اﻣﺎ اﻧﻘﺪر ﺑﺎ آراﻣﺶ و ﺧﻮﻧﺴﺮدي و در ﻋﯿﻦ ﺣﺎل ﺟﺪﯾﺖ ﻋﻨﻮان ﻣﯿﺸﺪن ﮐﻪ ﺷﮑﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﺑﻪ ﺗﮏ ﺗﮏ ﮐﻠﻤﺎﺗﺶ ...
- ﻣﻦ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ اﻃﻤﯿﻨﺎن دارم ... ﺗﺎ ﻫﻤﯿﻦ اﻻﻧﺸﻢ ﺑﻬﺘﻮن ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺪﯾﻮﻧﻢ ... اﯾﻦ رو از ﺗﻪ دل ﮔﻔﺘﻢ ... ﺑﯽ اﻏﺮاق ... ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﻻﻏﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد ... اﯾﻦ رو از ﮔﻮﻧﻪ ﻫﺎي ﻓﺮو رﻓﺘﻪ اش ﻓﻬﻤﯿﺪم ... ﻧﺸﺴﺖ روي ﻣﺒﻞ ... ﭼﺎدرش رو از دﺳﺘﺶ ﮔﺮﻓﺘﻢ ... ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺑﻬﻢ زد ... و ﺑﻌﺪ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﮐﯿﮏ رﻧﮕﯽ رﻧﮕﯽ و ﺑﯽ رﯾﺨﺖ روي ﻣﯿﺰ اﻧﺪاﺧﺖ: ﺧﻮﺷﻤﺰه ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽ رﺳﻪ ... ﺧﻨﺪه اي ﮐﺮدم: ﺳﻌﯽ دارﯾﺪ دﻟﻢ ﻧﺸﮑﻨﻪ ﻧﻪ؟ اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺳﺎﻟﻪ ﮐﻪ ﺗﻨﻬﺎ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ آﺷﭙﺰﯾﻢ ﭼﻨﮕﯽ ﺑﻪ دل ﻧﺰده ... ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺣﺎﻣﯽ ﮐﺮد ﮐﻪ ﺟﺪي ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد روي ﻣﺒﻞ و ﭘﺎش رو روي ﭘﺎش اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮد ... ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﻟﺒﺨﻨﺪي زد: ﭼﺸﻢ اوﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﯿﺨﻮاد ﻓﺮﺷﺘﻪ اي ﻣﺜﻞ ﺗﻮ رو ﺗﻮ ﺑﻐﻠﺶ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ﮐﻮر ... آﺷﭙﺰﺷﻢ ﺑﮕﯿﺮه ... ﻣﻦ ﮐﻪ از ﮐﻠﻤﻪ ﺑﻐﻞ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﮐﺸﯿﺪه ﺑﻮدم ﺳﺮم رو اﻧﺪاﺧﺘﻢ ﭘﺎﯾﯿﻦ: ﻧﻔﺮﻣﺎﯾﯿﺪ ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﭘﺴﺮ ﻣﺮدم ﻫﻢ ﻫﺰار اﻣﯿﺪ و آرزو داره ﻣﻄﻤﺌﻨﺎ. ﺑﻌﺪ ﺑﺎ ﺧﻨﺪه ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﻣﻦ ﻫﻢ ﺧﻨﺪﯾﺪم: ﺑﺮاي ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﯾﻪ ﺗﯿﮑﻪ ﺑﺬارم آﻗﺎي دﮐﺘﺮ؟ ﺣﺎﻣﯽ: ﻣﻤﻨﻮن ﻣﯿﺸﻢ ... ﺑﺮاي ﻧﯿﻮﺷﺎ و ﮐﻮﺷﺎ ﻫﻢ ﺗﻮي ﭘﯿﺶ دﺳﺘﯽ ﮔﺬاﺷﺘﻢ ... ﺧﻮدم ﻫﻢ ﻧﺸﺴﺘﻢ روي ﺻﻨﺪﻟﯽ و ﻇﺮﻓﻢ رو روي ﭘﺎم ﮔﺬاﺷﺘﻢ ... ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﻫﺮ ﻟﻘﻤﻪ اي ﮐﻪ ﺑﻪ دﻫﻨﺶ ﻣﯿﮕﺬاﺷﺖ ﺗﻌﺮﯾﻒ ﻣﯿﮑﺮد ... ﮐﻮﺷﺎ و ﻧﯿﻮﺷﺎ ﻫﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﻮدن ... اﻣﺎ ﻣﻦ ﻫﻤﻪ ﺣﻮاﺳﻢ ﺑﻪ ﻣﺮد روﺑﻪ روم ﺑﻮد ﮐﻪ ﯾﻪ ﻟﻘﻤﻪ ﺧﻮرد و ﺑﻘﯿﻪ اش روروي ﻣﯿﺰ ﮔﺬاﺷﺖ ... دﻟﻢ ﮔﺮﻓﺖ ... ﻣﻦ دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ اﯾﻦ ﮐﯿﮏ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﺑﯿﺎد ﮐﺎش ﻻ اﻗﻞ ﯾﮑﻢ ﺳﯿﺎﺳﺖ ﺑﻪ ﺧﺮج ﻣﯿﺪاد دﻟﻢ ﺧﻮش ﻣﯿﺸﺪ ... ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﺧﻮدم ﮔﻔﺘﻢ ﭼﺮا ﺳﯿﺎﺳﺖ ﺑﻪ ﺧﺮج ﺑﺪه آﺧﻪ؟ ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﻘﯿﻪ اش رو ﮔﺬاﺷﺘﻢ روي ﻣﯿﺰ ... ﮐﯿﮏ از اوﻧﯽ ﻫﻢ ﮐﻪ ﺑﻮد ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﭼﺸﻤﻢ اﻓﺘﺎد ... ﻣﻮﺑﺎﯾﻠﺶ زﻧﮓ ﺧﻮرد ﺳﻼم ﮐﻪ ﮐﺮد ﻣﻮﺑﺎﯾﻞ ﺑﻪ دﺳﺖ ﺑﺎ ﯾﻪ ﻋﺬر ﺧﻮاﻫﯽ از ﮐﻨﺎر ﻣﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ... ﮐﯿﮑﻬﺎ رو ﺧﻮردﯾﻢ ... ﻓﺨﺮي ﺧﺎﻧﻮم ﺷﺮوع ﮐﺮد ﺑﻪ ﺟﻤﻊ ﮐﺮدن ﻇﺮﻓﻬﺎ ... ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﻫﻢ ﺑﺮاي اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﺑﺎﻻ رﻓﺖ ... ﻣﻦ ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﺑﻪ ﭘﯿﺶ دﺳﺘﯽ ﻧﯿﻢ ﺧﻮرده اش ﯾﺎ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﻧﺨﻮرده اش ﻧﮕﺎه ﻣﯽ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﻓﺨﺮي ﺧﺎﻧﻮم ﺑﻪ آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ ﺑﺮدش ... ﺗﻮي ﺳﺎﻟﻦ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدم و داﺷﺘﻢ ﻧﻤﺎﯾﺸﻨﺎﻣﻪ ﻫﺎ رو ﻣﯿﺨﻮﻧﺪم ﮐﻪ ﺑﺎﻻي ﺳﺮم اوﻣﺪ: ﻣﺎﻣﺎن رﻓﺘﻦ اﺗﺎﻗﺸﻮن؟
- ﺑﻠﻪ ... و دوﺑﺎره ﺳﺮم رو ﮐﺮدم ﺗﻮي ﻧﻮﺷﺘﻪ ﻫﺎي رو ﺑﻪ روم ... ﺧﻮب ﭼﯽ ﮐﺎر ﮐﻨﻢ دﻟﺨﻮر ﺑﻮدم ... ﮐﻤﯽ ﺧﻢ ﺷﺪ: وﻗﺖ ﻧﺸﺪ ﺗﺸﮑﺮﮐﻨﻢ واﻗﻌﺎ ﺧﻮﺷﻤﺰه ﺑﻮد ... دﺳﺘﺘﻮن درد ﻧﮑﻨﻪ ... ﻫﻤﻮن ﻃﻮر ﮐﻪ ﺳﺮم ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺑﻮد ﺑﺎ ﻗﻬﺮي ﮐﻪ ازم ﺧﯿﻠﯽ ﺑﻌﯿﺪ ﺑﻮد: ﭼﻨﮕﯽ ﻫﻢ ﺑﻪ دل ﻧﻤﯿﺰد ﺑﺮاي ﺷﺎد ﮐﺮدن ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﻮد ...
- ﺷﻤﺎ ﮐﻪ ﻓﻘﻂ اﺳﻤﺎرﺗﯿﺰﻫﺎش رو ﺧﻮردﯾﺪ ... اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﺗﻮ ﺻﺪاش ﺗﻪ ﻟﺤﻦ ﺧﻨﺪه ﻫﺴﺖ اﻫﻤﯿﺘﯽ ﻧﺪادم: اﺳﻤﺎرﺗﯿﺰ دوﺳﺖ دارم ... ﭼﻮن رﻧﮕﯽ و ﺷﯿﺮﯾﻦ و ﻗﻠﻨﺒﻪ اﺳﺖ ... اﯾﻦ ﺑﺎر واﻗﻌﺎ ﺧﻨﺪﯾﺪ ... وﻟﯽ ﻣﻦ ﻫﻤﻮن ﻃﻮر ﮐﻪ ﺳﺮم ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺑﻮد: ﺑﻬﺘﺮ از ﺷﻤﺎ ﺑﻮد ﮐﻪ اﺻﻼ ﻧﺨﻮردﯾﺪش ... ... دل ﺧﻮرﯾﻢ رو ﻧﺸﻮن داده ﺑﻮدم ... ﯾﻪ ﻗﺪم ﺑﻬﻢ ﻧﺰدﯾﮏ ﺗﺮ ﺷﺪ ... اي ﺑﺎر ﮐﺎﻣﻞ ﺳﺎﯾﻪ اش روي ﺳﺮم اﻓﺘﺎده ﺑﻮد ... و ﻣﻦ ﺑﺎزﻫﻢ اﺳﺘﺮس ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﻫﻤﯿﻦ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺳﺮم رو ﺑﺎﻻ ﻧﯿﺎرم ... ﻫﻤﻮن ﻃﻮر اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد ... ﺧﺐ ﭘﺲ ﭼﺮا ﻧﻤﯿﺮﻓﺖ؟ ﮐﻼﻓﻪ ﺧﻮدﮐﺎر ﺗﻮي دﺳﺘﻢ رو روي ﻣﯿﺰ رﻫﺎ ﮐﺮدم و ﺳﺮم رو آوردم ﺑﺎﻻ ... ﯾﻪ اﺑﺮوش رو ﺑﺎﻻ داده ﺑﻮد و اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﺑﺪ ﺟﻮر ﺗﻮي ﻧﮕﺎﻫﺶ ﯾﻪ ﺷﯿﻄﻨﺘﯽ ﻫﺴﺖ ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ از ﺣﺎﻣﯽ اﻧﺘﻈﺎم ﺑﻌﯿﺪ ﺑﻮد ... ﺻﺪاي زﻧﮓ آﯾﻔﻮن ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺗﺎ ﻧﮕﺎﻫﺶ رو از ﻣﻦ ﺑﮕﯿﺮه ... ﻓﺨﺮي ﺧﺎﻧﻮم ﮔﻔﺖ: آﻗﺎي ﻋﺒﺎﺳﯽ ﻫﺴﺘﻦ ... ﺣﺎﻣﯽ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﺮد و ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﺸﯿﺪ: ﯾﮑﯽ از ﻫﻤﮑﺎرارن ﻫﺴﺘﻦ ... اﮔﺮ ﮐﻪ اﻣﮑﺎﻧﺶ ﺑﺮاﺗﻮن ﻫﺴﺖ ... ﯾﻌﻨﯽ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﻧﯿﻮﺷﺎ ﻣﻨﺘﻈﺮﺗﻮن ﺑﻮد ... ﻓﻬﻤﯿﺪن اﯾﻦ ﮐﻪ دﻗﯿﻘﺎ ﻣﻨﻈﻮرش دك ﮐﺮدن ﻣﻦ از ﺗﻮي ﺳﺎﻟﻨﻪ ... ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺨﺖ ﻧﺒﻮد ... ﺑﺎ دﻓﺘﺮ و دﺳﺘﮑﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و رﻓﺘﻢ ﺗﻮ اﺗﺎق ﻧﯿﻮﺷﺎ. ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ... ﻧﺰدﯾﮏ 9 ﺷﺪه ﺑﻮد ... ﮔﺮﺳﻨﻪ ﺑﻮدم ... ﻧﯿﻮﺷﺎ و ﮐﻮﺷﺎ ﺷﺎﻣﺸﻮن رو ﺧﻮردن ﺑﺎ ﮐﻤﯽ ﻏﺮ ﻏﺮ ... ﭼﻮن ﺣﺎﻣﯽ ﺑﻬﺸﻮن ﻗﻮل داده ﺑﻮد ﺷﺎم ﺑﺒﺮﺗﺸﻮن ﺑﯿﺮون ﻋﺬر ﺧﻮاﻫﯽ ﮐﺮده ﺑﻮد و ﮐﻨﺴﻞ ﮐﺮده ﺑﻮد ... اوﻧﻬﺎ ﻫﻢ ﺑﻌﺪ از ﺷﺎم ﺧﻮاﺑﯿﺪه ﺑﻮدن ... ﻣﻦ ﺳﯿﺮ ﺑﻮدم ... اﯾﻦ ﻋﺒﺎﺳﯽ اﺳﻤﺶ ﺑﺮام ﺧﯿﻠﯽ آﺷﻨﺎ ﺑﻮد ... ﯾﮏ ﺳﺎﻋﺖ ﭘﯿﺶ ﮐﻪ ﯾﻮاﺷﮑﯽ ﺗﻮي راﻫﺮو رﻓﺘﻪ ﺑﻮدم درﺳﺘﻪ ﮐﻪ ﺑﻪ درﺳﺘﯽ ﻫﻢ ﻧﺸﻨﯿﺪه ﺑﻮدم ﮐﻪ ﭼﯽ ﻣﯿﮕﻦ اﻣﺎ ﺻﺪاش ﻫﻢ ﺗﻪ ذﻫﻨﻢ ﯾﻪ ﺧﺎﻃﺮه رو ﺗﺪاﻋﯽ ﻣﯿﮑﺮد ... ﻣﻦ ﺑﺎ رﻫﺎ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮدﯾﻢ ﭘﺸﺖ در و رﻫﺎ ﻧﮕﺮان ﺑﻪ ﮔﻔﺖ ﮔﻮ وﺧﻨﺪه دو ﻣﺮد ﮔﻮش ﻣﯿﮑﺮد ... و ﮔﺎﻫﯽ اﺷﮑﺶ رو ﭘﺎك ﻣﯿﮑﺮد ... اون ﻣﻮﻗﻊ ﻫﺎ ﻫﻢ ﺧﻮب ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ﻧﺒﺎﯾﺪ اﯾﻦ ﺟﺎ ﺑﺎﺷﯿﻢ ... و رﻫﺎ ... ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﭼﯽ ﺑﻮد ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ... ذﻫﻨﻢ ﺑﺪ ﺟﻮر درﮔﯿﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد . اﯾﻦ ﺻﺪا زﯾﺎدي آﺷﻨﺎ ﺑﻮد ... ﻣﻮﺑﺎﯾﻠﻢ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺟﺎ ﻣﻮﻧﺪه ﺑﻮد ... ﺳﺎﻋﺖ 03:01 ﺷﺪه ﺑﻮد ... دﯾﮕﻪ ﺻﺪاﯾﯽ ﻫﻢ ﻧﻤﯿﻮﻣﺪ ... رﻓﺘﻢ ﭘﺎﯾﯿﻦ ... آروم آروم از ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﭘﺎﯾﯿﻦ رﻓﺘﻢ ... ﺑﻪ ﭘﻠﻪ آﺧﺮ ﮐﻪ رﺳﯿﺪم ... دﯾﺪﻣﺶ ... ﺣﺎﻣﯽ ... ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد روي ﮐﺎﻧﺎﭘﻪ ﻣﺮﮐﺰ ﺳﺎﻟﻦ ... ﺳﺮش رو ﺑﻪ ﮐﻨﺪه ﮐﺎري ﭘﺸﺖ ﺗﮑﯿﻪ داده ﺑﻮد ﭼﺸﻤﺎش رو ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮد ... ﺧﺴﺘﮕﯽ ﺣﺘﯽ از ﻧﻔﺴﻬﺎش ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ... ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﻧﻮك ﭘﺎ ﺑﻪ ﻣﯿﺰ ﻧﺰدﯾﮏ ﺑﺸﻢ و ﻣﻮﺑﺎﯾﻠﻢ رو ﺑﺮدارم ... ﺧﯿﺮه ﺑﻮدم ﺑﻪ ژﺳﺖ زﯾﺒﺎﯾﯽ ﮐﻪ داﺷﺖ ... ﺗﻪ دﻟﻢ ﯾﻪ ﺟﻮري ﺷﺪه ﺑﻮد ... ﯾﻌﻨﯽ ﺧﻮاب ﺑﻮد؟ ﺧﺐ اﯾﻦ ﺟﻮري ﮐﻪ ﺳﺮدش ﻣﯿﺸﺪ ... ﻣﻮﺑﺎﯾﻞ ﺑﻪ دﺳﺖ ﯾﻪ ﻟﻨﮕﻪ ﭘﺎ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮدم ﺑﻬﺶ ﺧﯿﺮه ﺷﺪه ﺑﻮدم ... ﮐﻪ ﯾﻬﻮ ﭼﺸﻤﺎش رو ﺑﺎز ﮐﺮد ... ﻫﻮل ﮐﺮدم ... ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﭼﻪ ﻋﮑﺲ اﻟﻌﻤﻠﯽ از ﺧﻮدم ﻧﺸﻮن ﺑﺪم ... اﺣﺴﺎس ﻣﯿﮑﺮدم ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺪ ﺟﻮر ﻣﭽﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪه ... اﻣﺎ اون ﺧﻮﻧﺴﺮد ﺑﻮد و ﭼﺸﻤﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺷﺪت ﻗﺮﻣﺰ و ﺧﺴﺘﻪ ﺑﻮدن ...
- ﭼﯿﺰه ... ﺷﺒﺘﻮن ﺑﻪ ﺧﯿﺮ آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ... اﯾﻦ ﺗﻨﻬﺎ ﺟﻤﻠﻪ اي ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﻮي اون ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻪ ذﻫﻨﻢ رﺳﯿﺪه ﺑﻮد ... ﺑﺎ اﻧﮕﺸﺖ ﺷﺼﺖ و اﺷﺎره اش ﭼﺸﻤﺎش رو ﻣﺎﻟﯿﺪ ... ﯾﻪ ﭼﯿﺰي ﺑﺪ ﺟﻮر آزارش ﻣﯽ داد و ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻫﻢ ﺧﺴﺘﻪ ﺗﺮ از ﻫﺮ وﻗﺘﯽ ﺑﻮد: ﺑﺎﻻ ﺣﺒﺲ ﺷﺪﯾﺪ ... در ﺿﻤﻦ ﻗﻮل داده ﺑﻮدم ﺷﺎم ﺑﯿﺮون ﺑﺮﯾﻢ ... ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎم ﺑﻬﻢ ﺧﻮرد ... ﺑﺎ اﯾﻦ ﻣﻬﻤﺎن ...
- ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ ...
- ﭼﺮا ﻫﺴﺖ ... ﻣﻦ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻗﻮﻟﯽ داده ﺑﻮدم و ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻬﺶ ﻋﻤﻞ ﻣﯽ ﮐﺮدم ... ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺧﯿﻠﯽ دﻟﺨﻮر ﺷﺪن؟
- ﻧﻪ ... اوﻧﻬﺎ ﻫﻢ ﺧﻮب ﻣﯿﺪوﻧﻦ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﺣﺘﻤﺎ ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﯿﺪ ﮐﻪ ﻧﺮﻓﺘﯿﻢ ... ﻟﺒﺨﻨﺪ زوري زد: ﺷﻤﺎ ﭼﯿﺰي ﻣﯿﻞ ﮐﺮدﯾﺪ؟
- ﻣﻦ ﮔﺮﺳﻨﻪ ﻧﯿﺴﺘﻢ اﻣﺎ اﮔﺮ ﺷﻤﺎ ﮔﺮﺳﻨﻪ اﯾﺪ ... ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺘﺶ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و اﺧﻤﺎش رﻓﺖ ﺗﻮي ﻫﻢ ... ﯾﻪ اس ام اس ﺑﻬﺶ رﺳﯿﺪ ... ﭼﺸﻤﺎش رو ﯾﻪ ﺑﺎر ﺑﺴﺖ و ﺑﺎز ﮐﺮد: ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮم ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ... ﻣﺎدر ﺧﻮاﺑﻦ؟
- ﺑﻠﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ ... ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ﻓﺨﺮي ﺧﺎﻧﻮم رو ﺻﺪا زد ...
- ﮐﺠﺎﺳﺖ ﻓﺨﺮي ﺧﺎﻧﻮم؟
- رﻓﺘﻦ ﺧﻮﻧﺸﻮن ...
- ﻣﻦ ﮐﺎرﺷﻮن دارم ...
- ﺑﮕﯿﺪ ﻣﻦ در ﺧﺪﻣﺘﺘﻮﻧﻢ ...
- ﺑﺮاي ﺷﻤﺎ ﺷﺎم ﺑﺬارن ...
- ﻣﻦ ﻧﻪ ﻣﻬﻤﺎﻧﻢ ... ﮐﻪ اﮔﻪ ﺑﻮدم ﺳﻪ روزه اﯾﻦ ﺟﺎ ﭼﻪ ﻣﯿﮑﻨﻢ ... ﻧﻪ ﺑﭽﻪ ... ﺑﺨﻮام ﺧﻮدم ﻣﯿﺨﻮرم ...
- ﭘﺲ ﺑﺨﻮاﯾﺪ و ﺑﺨﻮرﯾﺪ ... ﻗﻮل ﻣﯿﺪم ﻓﺮدا ﺟﺒﺮان ﮐﻨﻢ ...
- اي ﺑﺎﺑﺎ ... آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ﻣﻦ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﮔﺮﺳﻨﻪ ﻧﺒﻮدم ... ... دروغ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدم ... ذﻫﻨﻢ درﮔﯿﺮ اون ﻧﺎم و ﺻﺪاي آﺷﻨﺎ ﺑﻮد ... ﯾﻪ ﻗﺪم ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﺑﺮداﺷﺖ و ﺑﻌﺪ ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﻣﮑﺚ ﮐﺮد ... ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ رﻓﺘﻢ ... واﻗﻌﺎ ﻧﮕﺮاﻧﺶ ﺷﺪه ﺑﻮد ... ﻧﺎ ﺧﻮد آﮔﺎه دﺳﺘﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺑﺎزوش رﻓﺖ: ﺧﻮﺑﯿﺪ؟ ... ﺟﺎ ﺧﻮرد اﻧﮕﺎر ... ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ و ﻣﻦ ﻫﻨﻮز دﺳﺘﻢ روي ﺑﺎزوش ﺑﻮد ... ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ دﺳﺖ ﻣﻦ ﮐﺮد و ﯾﻪ ﻧﮕﺎه ﺑﻪ ﻣﻦ ... ﻣﻦ ﮐﻪ اﻧﮕﺎر ﺗﺎزه ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪه ﺑﻮدم ... دﺳﺘﻢ رو ﮐﺸﯿﺪم و ﻧﻔﺴﻢ رو ﺣﺒﺲ ﮐﺮدم و دﺳﺘﻢ رو ﺑﻨﺪ ﻣﻮﻫﺎم ﮐﺮدم ...
- اﮐﺒﺮ ﺧﺎن ﭼﯿﺰﯾﺸﻮن ﺷﺪه؟
- ﻧﻪ ... ﺑﺮاش ﯾﻪ دارو ﮔﻔﺘﻢ آوردن ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺑﺮﺳﻮﻧﻢ ... ﺑﺎ اﺟﺎزﺗﻮن ﺑﺮم ﺣﺎﺿﺮ ﺑﺸﻢ ... ﮐﻨﺎر ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﻣﻨﺘﻈﺮ اﯾﺴﺘﺎدم ... ﺑﺎ دﯾﺪﻧﻢ ﺗﻌﺠﺐ ﮐﺮد: اﺗﻔﺎﻗﯽ اﻓﺘﺎده؟ ﭼﺮا ﻣﺎﻧﺘﻮ ﺗﻨﺘﻮﻧﻪ ...
- ﻣﻨﻢ ﺑﺎﻫﺎﺗﻮن ﻣﯿﺎم ... اﺧﻤﺎي درﻫﻤﺶ ﮐﻤﯽ از ﻫﻢ ﺑﺎز ﺷﺪ: ﻣﻤﻨﻮن ... اﻣﺎ ﺷﻤﺎ ﺑﺨﻮاﺑﯿﺪ ...
- ﻣﻦ ﻣﯿﺎم ... اﯾﻦ ﺑﺎر ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ و ﻧﮕﺎﻫﯽ ﭘﺮ از ﻣﻬﺮ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد ...
- ﺧﺴﺘﻪ اﯾﺪ آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ... اﯾﺴﺘﺎده داره ﺧﻮاﺑﺘﻮن ﻣﯿﺒﺮه ... ﻣﻦ ﻣﯿﺎم ...
- آﺧﻪ ...
- آﺧﻪ ﻧﺪاره ... ﺑﯿﺎم دﯾﮕﻪ؟ ﺳﺮم رو ﺑﻪ ﯾﻪ ﻃﺮف ﮐﺞ ﮐﺮده ﺑﻮدم و ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم ... ﮐﻼﻓﻪ ﻧﮕﺎﻫﺶ رو ازم ﮔﺮﻓﺖ و ﻧﻔﺴﺶ رو ﺑﯿﺮون داد ... ﺑﻪ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﮐﻪ رﺳﯿﺪﯾﻢ اﯾﺴﺘﺎد ... ﺳﻮﺋﯿﭻ رو ﺑﻪ ﻃﺮﻓﻢ ﮔﺮﻓﺖ ... ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم ... ﻟﺒﺨﻨﺪي زد: ﺣﺎﻻ ﮐﻪ دارﯾﺪ اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﻟﻄﻒ ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ زﺣﻤﺖ راﻧﻨﺪﮔﯽ رو ﻣﯿﮑﺸﯿﺪ ﻟﻄﻔﺎ ... ﺣﺎﻟﻢ اﺻﻼ ﺧﻮب ﻧﯿﺴﺖ ... ﻧﻤﯽ آﻣﺪﯾﺪ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺎ آژاﻧﺲ ﺑﺮم ... ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺳﻮﭘﺮ ﻟﻮﮐﺴﺶ اﻧﺪاﺧﺘﻢ: ﻣﻦ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﭘﺸﺖ ﻫﻤﭽﯿﻦ رﺧﺸﯽ ﻧﻨﺸﺴﺘﻢ ... ﺑﺎ اﺧﻢ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد ... دﺳﺖ و ﭘﺎم رو ﮔﻢ ﮐﺮده ﺑﻮدم ... واﻗﻌﺎ ﺑﺎ وﺟﻮد ﺧﻠﻮﺗﯽ ﺧﯿﺎﺑﻮﻧﻬﺎ ﻣﯽ ﺗﺮﺳﯿﺪم و ﺑﺎ ﺳﺮﻋﺖ ﺧﯿﻠﯽ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﯿﺮﻓﺘﻢ ... ﺣﺎﻣﯽ اﻣﺎ ﭼﺸﻤﻬﺎش رو ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﺎ ﺧﻮﻧﺴﺮدي ﺗﻤﺎم ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺧﻮاﺑﯿﺪه ﺑﻮد ...
- ﭼﺮا اﻧﻘﺪر ﺳﺮﻋﺘﺘﻮن ﭘﺎﯾﯿﻨﻪ؟ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻬﺶ اﻧﺪاﺧﺘﻢ ﮐﻪ داﺷﺖ ﺑﺎ ﺧﺴﺘﮕﯽ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد و ﮔﻔﺘﻢ: آﺧﻪ ﻣﻦ دﯾﮕﻪ ﺣﺪا ﮐﺜﺮ راﻧﻨﺪﮔﯿﻢ ﺑﺎ ﻫﻮﺷﻨﮓ ﺧﺪا ﺑﯿﺎﻣﺮز ﺑﻮده ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺷﻤﺎ ﭘﺮﻧﺲ وﯾﻠﯿﺎﻣﻪ ... ﺑﻠﻨﺪ ﺧﻨﺪﯾﺪ ... ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﻧﺪﯾﺪه ﺑﻮدم اﯾﻦ ﻃﻮر از ﺗﻪ دل ﺑﺨﻨﺪه ... اﺧﻤﺎم رو ﻣﺼﻨﻮﻋﯽ ﮐﺮدم ﺗﻮ ﻫﻢ: ﺧﻨﺪه داره ... اﯾﻦ ﺗﺮس ﻣﻦ؟
- ﻣﻦ ﺑﻪ اﺻﻄﻼﺣﯽ ﮐﻪ ﮔﻔﺘﯿﺪ ﺧﻨﺪﯾﺪم ... ﺣﺎﻻ ﭼﺮا ﻫﻮﺷﻨﮓ ﺧﺪا ﺑﯿﺎﻣﺮز ... آﻫﯽ ﮐﺸﯿﺪم: آﺧﻪ ﻓﺮوﺧﺘﻨﺶ ... ﻣﯽ ﺧﻮان ﯾﻪ ﻧﻮش رو ﺑﺨﺮن ...
- اﯾﻦ ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺑﻪ ...
- ﻣﻦ ﮐﻼ ﺧﯿﻠﯽ دﯾﺮ دل ﻣﯿﮑﻨﻢ ... ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺧﺎﻃﺮ دﺳﺖ ﮐﺸﯿﺪن از ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ دارم ﺑﺮام ﺳﺨﺘﻪ ...
- اﻣﺎ اﯾﻨﺎ ﺷﯽء ﻫﺴﺘﻦ ...
- ﺧﺐ ﺑﺎﺷﻦ ... ﻧﻤﯽ ﺷﻪ آدم ﺑﺎ اﺷﯿﺎ ﺧﺎﻃﺮه داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ؟ ﮐﻤﯽ ﻓﮑﺮ ﮐﺮد: ﺧﺐ ﭼﺮا ﺣﺘﯽ ﺑﺎ ﯾﻪ ﮐﯿﮏ ﺷﮑﻼﺗﯽ ﭘﺮ از اﺳﻤﺎرﺗﯿﺰ ... ﺑﺎ ﻟﺤﻦ دﻟﺨﻮري ﮔﻔﺘﻢ: ﺣﺘﯽ اﮔﻪ ﻧﺨﻮرﺗﺶ؟ ﺗﻮ ﺟﺎش ﺳﯿﺦ ﻧﺸﺴﺖ و ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد ... ﻣﻦ اﻣﺎ زل زدم ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﺑﻪ ﺟﻠﻮم ... و ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻧﮑﻨﻢ ...
- و اﯾﻦ ﯾﻌﻨﯽ ﺷﻤﺎ از ﻣﻦ دﻟﺨﻮرﯾﺪ؟
- ﺣﻮاﺳﻢ ﺑﻪ ﺟﻠﻮ ا ... آﺧﻪ ﻣﺎﺷﯿﻦ اﻣﺎﻧﺖ ... ﯾﻪ ﭼﺮاﻏﺶ ﺑﺸﮑﻨﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺧﻮﻧﻢ رو ﺑﻔﺮوﺷﻢ ... ... ﻟﺤﻦ ﺣﺮف زدﻧﻢ اﺻﻼ ﺧﻮب ﻧﺒﻮد ... اﻣﺎ ﺧﺐ ﺑﻬﻢ ﺑﺮ ﺧﻮرده ﺑﻮد و ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﺧﻮدم رو ﯾﻪ ﺟﻮراﯾﯽ ﺧﺎﻟﯽ ﮐﻨﻢ ... ﺧﯿﻠﯽ ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺷﺪ ...
- ﻣﯽ دوﻧﯿﺪ ﭼﯿﻪ ... ﻣﯽ ﺧﻮام از اﯾﻦ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ... روزاﯾﯽ ﮐﻪ ﺳﻮار اﯾﻦ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺷﺪﯾﺪ ... رو ﺷﯿﺸﻪ ﻋﻘﺐ ﺑﺰﻧﻢ... baby on board ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺧﻮدم رو ﺑﺰﻧﻢ ... ﺑﻪ ﻣﻦ داﺷﺖ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ ﺑﭽﻪ ... ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺟﺪي داﺷﺖ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد ...
- ﻣﻦ ﺑﭽﻪ ﻧﯿﺴﺘﻢ ... ﺧﯿﻠﯽ ﺟﺪي ﺧﯿﺮه ﺗﻮي ﺻﻮرﺗﻢ ﻫﺴﺘﻢ: ﻫﺴﺘﯿﺪ ... ﻣﺎﺷﯿﻦ رو ﮐﺸﯿﺪم ﮐﻨﺎر: راﺳﺖ ﻣﯿﮕﯿﺪ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﭽﻪ ام ... ﭘﺲ اﯾﻦ ﻋﺮوﺳﮑﺘﻮن رو ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺪﯾﺪ ... اﻻﻧﻢ ... ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﭘﯿﺎده ﺷﺪم ...
- ﺑﻨﺸﯿﻦ ﺳﺮ ﺟﺎت ... ﺟﺎ ﺧﻮردم ... ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﺻﺪاش از ﯾﻪ ﺣﺪي ﺑﺎﻻﺗﺮ ﻧﻤﯽ رﻓﺖ ... اﻻﻧﻢ ﻧﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ... اﻣﺎ دوﺑﺎره ﺷﺪه ﺑﻮد ﻫﻤﻮن ﺣﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﻣﺜﻞ ﭼﯽ ازش ﻣﯽ ﺗﺮﺳﯿﺪم ... ﻫﻤﻮن ﮐﻪ ﺗﻮ اﺗﺎق ﮐﺎرش ﺑﺎ ﯾﻪ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﺗﻮ ﻣﺒﻞ ﻓﺮو ﻣﯿﺮ ﻓﺘﻢ ... ﺣﺎﻻ ﻫﻢ ﮐﻪ ﺑﺮاي اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر ﻣﻔﺮد ﺣﺴﺎﺑﻢ ﮐﺮده ﺑﻮد ... دﺳﺘﻢ روي دﺳﺘﮕﯿﺮه در ﺧﺸﮏ ﺷﺪ ... ﻫﻤﻮن ﻃﻮر ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدم ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ اي ﮔﺬﺷﺖ ... ﺻﺪاي ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﺶ رو ﺷﻨﯿﺪم ...
- در رو ﺑﺒﻨﺪﯾﺪ ... ... دوﺑﺎره ﺷﺪه ﺑﻮد ﻫﻤﻮن ﺣﺎﻣﯽ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻋﺖ ﭘﯿﺶ ... ﺗﻮﻧﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻤﯽ ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺘﺶ رو ﮐﻨﺘﺮل ﮐﻨﻪ ... در رو ﺑﺴﺘﻢ ... ﻧﺸﺴﺘﻢ و دﺳﺘﺎم رو ﺑﻬﻢ ﻗﻔﻞ ﮐﺮدم روي ﻣﺎﻧﺘﻮم ﮔﺬاﺷﺘﻢ ... ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻧﻤﯿﮑﺮدم ... زﯾﺮ ﭼﺸﻤﯽ دﯾﺪﻣﺶ ﮐﻪ ﺧﯿﺮه ﺑﻮد ﺑﻬﻢ ... ﺷﺼﺘﺶ رو ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﮔﻮﺷﻪ ﻟﺒﺶ ... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﻪ ﻗﺪر ﮔﺬﺷﺖ ﮐﻪ ﮔﻔﺖ: آروم ﺷﺪﯾﺪ؟ ﺑﺎ ﺻﺪاي ﻟﺮزاﻧﯽ ﮔﻔﺘﻢ: ﺷﻤﺎ ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺑﻮدﯾﺪ ﻧﻪ ﻣﻦ ...
- ﻧﺒﺎﺷﻢ؟
- ﻣﻦ ﮐﻪ ﭼﯿﺰي ﻧﮕﻔﺘﻢ ...
- وﻗﺘﯽ ﻣﯿﮕﯿﺪ ﻣﺎﺷﯿﻦ رو ﺑﺰﻧﯿﺪ ﺑﺎﯾﺪ ﺧﻮﻧﻪ رو ﺑﻔﺮوﺷﯿﺪ ... ﯾﻌﻨﯽ دارﯾﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﺘﻠﮏ ﻣﯿﻨﺪازﯾﺪ ... ﻣﻦ اﺻﻼ ﻣﺘﻠﮏ رو ﻧﻤﯽ ﻓﻬﻤﻢ ﮐﻪ ﻣﻨﻈﻮر ﭼﯿﻪ؟ وﻟﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﻣﯿﺸﻢ ...
- ﻣﻨﻢ ﺑﻠﺪ ﻧﯿﺴﺘﻢ ﻣﺘﻠﮏ ﺑﻨﺪازم ...
- ﭘﺲ ﻣﻨﻈﻮرﺗﻮن ﺑﻪ ﭼﯽ ﺑﻮد؟ ﻣﺎ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﻏﺮاﻣﺘﯽ از ﺷﻤﺎ ﮔﺮﻓﺘﯿﻢ؟
- ﺑﺎﯾﺪ ﻣﯿﮕﺮﻓﺘﯿﺪ و ﻣﺎ ﻧﭙﺮداﺧﺘﯿﻢ؟ دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﺶ ﮐﺸﯿﺪ ... ﮐﻼﻓﻪ ﺑﻮد ... ﺧﺴﺘﻪ ﻫﻢ ﺑﻮد ... از ﯾﻪ ﺣﺮف ﻣﺴﺨﺮه ﺑﻪ ﮐﺠﺎ رﺳﯿﺪه ﺑﻮدﯾﻢ ... ﻣﺎﺷﯿﻦ رو دوﺑﺎره راه اﻧﺪاﺧﺘﻢ: ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن دﯾﺮ ﻣﯿﺸﻪ ... دﯾﮕﻪ ﭼﯿﺰي ﻧﮕﻔﺖ ... ﻣﻦ ﻫﻢ ﭼﯿﺰي ﻧﮕﻔﺘﻢ ... ﺧﺎﻧﻮم ﺟﻮان و ﻧﺴﺒﺘﺎ زﯾﺒﺎﯾﯽ ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﺣﺎﻣﯽ رو ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺟﺪي ﺑﺎ ﭘﺮﺳﺘﺎر ﺟﻮان ﺑﺨﺶ ﺑﺎﻻ رﻓﺖ ﺗﻌﻘﯿﺐ ﮐﺮد ... ﭘﺮﺳﺘﺎر دﺧﺘﺮ ﺟﺪي و ﺑﺎ ﻣﺰه اي ﺑﻮد ... ﺑﺮاي اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر از ﻧﮕﺎه اﯾﻦ ﺧﺎﻧﻮم ﺟﻮان ﺣﺲ ﺗﻠﺨﯽ ﺑﻬﻢ دﺳﺖ داد ... ﺧﺐ ... ﺣﺎﻣﯽ ﻣﺮد ﺧﯿﻠﯽ ﺟﺬ اﺑﯽ ﺑﻮد ... ﻣﻦ اﯾﻦ رو ﺑﻪ ﺗﺎزﮔﯽ داﺷﺘﻢ ﭘﯿﺶ ﺧﻮدم اﻋﺘﺮاف ﻣﯿﮑﺮدم ... ﺗﻮي دﻟﻢ ﺑﻪ اون ﺧﺎﻧﻮم ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎي ﺑﺮاق ﮔﻔﺘﻢ ... اﮔﻪ اﺧﻼﻗﺶ رو ﺑﺪوﻧﯽ ... ﺧﺐ ... ﺗﻮ ﮐﻪ اﺧﻼﻗﺶ رو ﻣﯿﺪوﻧﯽ ﭼﯽ ﻫﻤﺮاز ﺧﺎﻧﻮم؟ ﻣﻦ؟ ﻣﻦ ﻫﯿﭽﯽ؟ ﺑﺬار اﯾﻦ ﻣﺎﺟﺮا ﻫﺎ ﺗﻤﻮم ﺑﺸﻪ ... دﯾﮕﻪ ﻧﻤﯽ ﺧﻮام ﺑﺒﯿﻨﻤﺶ ... ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ... ﺣﺮﻓﻢ رو ﺧﻮردم ... اﯾﻦ واﻗﻌﺎ ﺣﺲ ﻣﻦ ﺑﻮد؟ ﻣﻦ اﻻن ﻓﻘﻂ ﺧﯿﻠﯽ ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺑﻮدم ... ﻗﺪﻣﺶ رو ﺑﺎ ﻣﻦ ﻫﻤﺎﻫﻨﮓ ﮐﺮده ﺑﻮد ... ﺧﺐ ﻫﻮا ﺧﯿﻠﯽ ﺗﺎرﯾﮏ ﺑﻮد و ﻣﺎ دور ﭘﺎرك ﮐﺮده ﺑﻮدﯾﻢ ... ﻣﺎﻧﺘﻮم رو ﺑﻪ ﺧﻮدم ﭘﯿﭽﯿﺪم ... ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺮدم ﺑﻮد ... ﮐﻼﻓﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯿﻮﻣﺪ ... ﺑﺪون اﯾﻨﮑﻪ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﻨﻢ ... اﻣﺎ واﻗﻌﺎ از ﺗﻪ دل ﭘﺮﺳﯿﺪم: ﺧﺪاي ﻧﮑﺮده ﮐﻪ ﺣﺎﻟﺸﻮن ﺑﺪ ﺗﺮ ﻧﺸﺪه؟
- ﻧﻪ ... ﺧﺪا رو ﺷﮑﺮ رو ﺑﻪ ﺑﻬﺒﻮدن ...
- ﺧﺐ ﺧﺪا رو ﺷﮑﺮ ... آﺧﻪ ﺷﻤﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻼﻓﻪ اﯾﺪ ...
- ﭼﺮا درﺳﺖ ﻟﺒﺎس ﻧﻤﯽ ﭘﻮﺷﯿﺪ آﺧﻪ ... ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻣﺎﻧﺘﻮي ﭘﺎﯾﯿﺰم اﻧﺪاﺧﺘﻢ ... ﭘﻮزﺧﻨﺪي ﺗﻮ دﻟﻢ زدم ... ﺧﺐ ﻣﻦ ﻫﻨﻮز ﮔﯿﺮ و ﮔﺮﻓﺘﺎر ﺧﺮج ﻫﺎي روزاﻧﻪ ام ﺑﻮدم ... ﺧﺮﯾﺪن ﯾﻪ ﭘﺎﻟﺘﻮ ﮐﻪ اﻻن ﮐﻤﺘﺮ 003
-004 ﺗﻮﻣﻦ ﻧﺒﻮد ﺑﺮاي ﻣﻦ اﻣﮑﺎن ﻧﺪاﺷﺖ ...
- ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯿﮑﺮدم اﻧﻘﺪر ﺳﺮد ﺑﺎﺷﻪ ... ﺟﻮاب دﯾﮕﻪ اي ﻧﺪادم ... ﺑﺎ اﺣﺴﺎس ﺳﻨﮕﯿﻦ ﺷﺪن ﺷﻮﻧﻪ ﻫﺎم و ﯾﻪ ﻋﻄﺮ آﺷﻨﺎ ﮐﻪ زﯾﺮ ﺑﯿﻨﯿﻢ ﭘﯿﭽﯿﺪ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ ﮐﻪ ﺑﺎ اﺧﻢ ﭘﺎﻟﺘﻮش رو روي ﺷﻮﻧﻪ ام اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮد ...
- ﻧﯿﺎزي ﻧﯿﺴﺖ ... اﻻن ﻣﯿﺮﺳﯿﻢ ﺑﻪ ﻣﺎﺷﯿﻦ ... ﺟﻮاﺑﻢ رو ﻧﺪاد ... دﺳﺘﺶ رو ﮐﺮد ﺗﻮي ﺟﯿﺒﺶ و ﺧﯿﺮه ﺑﻪ ﺟﻠﻮ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد ... ﻫﺮ دو از ﻫﻢ دﻟﺨﻮر ﺑﻮدﯾﻢ ... ﮐﺎﻣﻼ ﺑﯽ دﻟﯿﻞ ... ﻣﺤﺒﺖ ﻣﯿﮑﺮد اون ﻫﻢ ﻣﻄﻤﺌﻨﺎ ﺑﯽ دﻟﯿﻞ ... وﻟﯽ ﺧﻮب اﯾﻦ آدم ﻫﻤﻪ ﺣﺮﮐﺎﺗﺶ ﺟﺪي ﺑﻮد ﺣﺘﯽ ﻓﺮدﯾﻦ ﺑﺎزﯾﻬﺎش ... ﯾﺎدم ﻣﯿﺎد ﭼﻪ ﻗﺪر ﺑﻪ ﺳﯿﺎوش ﻣﯿﮕﻔﺘﻢ ﻣﺮد اوﻧﯿﻪ ﮐﻪ ﺧﻮدش ﺑﺎ زﯾﺮ ﭘﻮش ﺑﮕﺮده دﺧﺘﺮ ﻫﻤﺮاﻫﺶ ﭘﺎﻟﺘﻮ ﭘﻮﺳﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ و ﻣﯿﺨﻨﺪﯾﺪم ... ﺑﻪ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﮐﻪ ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪﯾﻢ ... ﮐﻼﻓﻪ دﺳﺘﺶ رو ﮐﺮد ﺗﻮ ﺟﯿﺐ ﺷﻠﻮارش و ﮔﻮﺷﯿﺶ رو ﮐﻪ رو وﯾﺒﺮه ﺑﻮد در آورد ... دﺳﺘﺶ رو روي دﻫﻨﯽ ﮔﻮﺷﯿﺶ ﮔﺬاﺷﺖ: ﻣﺎﺷﯿﻦ رو از ﭘﺎرك در ﻣﯿﺎرﯾﺪ؟ و ﺑﻌﺪ ﯾﻪ ﻗﺪم ازم دور ﺷﺪ ... واﻗﻌﺎ دﻧﺪه ﻋﻘﺐ رﻓﺘﻦ ﺑﺎ اﯾﻦ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺑﺮام ﺳﺨﺖ ﺑﻮد ... ﺑﻪ ﺧﺼﻮص ﮐﻪ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﭘﺸﺖ ﺳﺮي ﺑﻬﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﭼﺴﺒﻮﻧﺪه ﺑﻮد ... ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﻋﻘﺐ و ﺟﻠﻮ ﮐﺮدم و ﺗﻘﻪ ﮐﻮﭼﯿﮑﯽ اوﻣﺪ ... اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم زدم ﺑﻪ ﭘﻼك ﻣﺎﺷﯿﻦ ﭘﺸﺖ ﺳﺮﯾﻢ
قسمت پانزدهم
.. از ﭘﺎرك داﺷﺘﻢ در ﻣﯿﻮﻣﺪم ﮐﻪ دﺳﺘﻢ رﻓﺖ ﺑﻪ ﺷﺎل اﻓﺘﺎده ﺑﻮد ... ﮐﻪ ﺗﻘﻪ اي ﺑﻪ ﺷﯿﺸﻪ ﺧﻮرد ... ﺟﺎ ﺧﻮردم از دﯾﺪن ﭼﻬﺮه ﻣﺮد ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﮐﻨﺎر ﭘﻨﺠﺮه ﺑﻮد ... ﻧﻤﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ﺷﯿﺸﻪ رو ﺑﮑﺸﻢ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﯾﺎ ﻧﻪ ... ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺣﺎﻣﯽ اﻧﺪاﺧﺘﻢ ﮐﻪ ﭘﺸﺘﺶ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﻮد و دﺳﺘﺶ ﺑﯿﻦ ﻣﻮﻫﺎش ﮐﻼﻓﻪ داﺷﺖ ﻗﺪم ﻣﯿﺰد و ﺑﺎ ﺗﻠﻔﻦ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯿﮑﺮد ... ﺷﯿﺸﻪ رو دادم ﭘﺎﯾﯿﻦ ...
- ﯾﻪ ﻋﺬر ﻧﺨﻮاي ... ﻟﺤﻦ ﻻﺗﯽ ﻣﺮد ﭘﺸﯿﻤﻮﻧﻢ ﮐﺮد از ﺑﺎز ﮐﺮدن ﺷﯿﺸﻪ ... ﻫﺮ ﭼﻨﺪ اﺻﻼ ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﻢ دردش ﭼﯽ ﺑﻮد ... ﺧﺸﮏ ﺷﺪه ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم ...
- آره دﯾﮕﻪ ﺑﺎ اﯾﻦ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻋﺮوﺳﮑﺖ ﻣﯿﺰﻧﯽ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻣﻦ رو داﻏﻮن ﻣﯿﮑﻨﯽ ﻋﯿﻦ ﺧﯿﺎﻟﺘﻢ ﻧﯿﺴﺖ ... ﻻل ﻣﻮﻧﯽ ﭼﺮا ﮔﺮﻓﺘﯽ؟
- ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﻣﺨﺎﻃﺒﺘﻮن ﺑﻨﺪه ﻫﺴﺘﻢ ... ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺧﺎﻃﺮ اﯾﺸﻮن ﺟﻮاب ﺷﻤﺎ رو ﻧﻤﯽ دن ... ﻧﮕﺎه ﻣﻦ ﺧﺸﮏ ﺷﺪه از اﺗﻔﺎﻗﯽ ﮐﻪ ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﭼﯿﻪ ... ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ ﻣﺮد ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﭼﺮﺧﯿﺪ و ﻫﺮ دو ﻣﺮد ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ و ﺟﺪي رو دﯾﺪﯾﻢ ... ﮐﻪ اﯾﺴﺘﺎده و ﻣﻨﺘﻈﺮه ﺟﻮاﺑﻪ ... ﺣﺎﻣﯽ ﺑﻮد ...
- ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﻫﺴﺘﻢ آﻗﺎ ... ﻣﺮد ﮐﻪ ﯾﻪ ﺳﺮو ﮔﺮدن از ﺣﺎﻣﯽ ﮐﻮﺗﺎه ﺗﺮ ﺑﻮد ﻣﺜﻞ ﻫﺮ ﮐﺲ دﯾﮕﻪ اي در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺟﺬﺑﻪ ﺑﯽ ﻓﺮﯾﺎد ﺣﺎﻣﯽ ﮐﻢ آورده ﺑﻮد اﻧﮕﺎر ...
- راﻧﻨﺪﮔﯽ ﺑﻠﺪ ﻧﯿﺴﺖ ... ﺣﺎﻣﯽ ﮐﻼﻓﻪ ﯾﻪ ﻗﺪم ﺟﻠﻮ ﺗﺮ اوﻣﺪ ...
- ﻣﻦ ﺑﻬﺶ ﺗﻮ ﻧﻤﯿﮕﻢ ... ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﻫﻤﭽﯿﻦ اﺟﺎزه اي رو ﻧﻤﯽ دم اﯾﻦ اوﻻ ... دوﻣﺎ ... ﻫﺮ ﺧﺴﺎرﺗﯽ ﺑﻬﺘﻮن وارد ﺷﺪه ﻧﺸﻮن ﺑﺪﯾﺪ ﺑﭙﺮدازم ... اﺟﺎزه ﻧﺪارﯾﺪ ﺑﻪ ﺷﯿﺸﻪ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺑﺰﻧﯿﺪ و ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﺧﻮدﺗﻮن اﺟﺎزه ﺑﺪﯾﺪ ﺑﺎ اﯾﺸﻮن ﺑﺎ اﯾﻦ ﻟﺤﻦ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﯿﺪ ... اﻻﻧﻢ ﺗﺸﺮﯾﻒ ﺑﯿﺎرﯾﺪ ﺑﺒﯿﻨﯿﻢ ﭼﻪ اﺗﻔﺎﻗﯽ اﻓﺘﺎده؟ ... ﻣﻦ دﯾﮕﻪ ﻧﮕﺎﻫﻢ رو ازﺷﻮن ﮔﺮﻓﺘﻢ ... ﺗﻮي دﻟﻢ ﯾﻪ ﺣﺴﯽ ﺑﻮد ﻣﺜﻞ ﺟﺎري ﺷﺪن ﯾﻪ ﺳﯿﻞ ... ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺗﻮي ذﻫﻨﻢ و ﻗﻠﺒﻢ از اﯾﻦ ﺣﻤﺎﯾﺖ ... از اﯾﻦ ﻟﺤﻦ و از اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﻫﺎ زﯾﺮ رو ﺷﺪه ﺑﻮد ... ﯾﻪ رﺑﻊ ﺑﻌﺪ در ﻣﺎﺷﯿﻦ رو ﺑﺎز ﮐﺮد ... ﮐﻨﺎر ﮐﺸﯿﺪم ﺗﺎ ﺧﻮدش ﭘﺸﺖ ﻓﺮﻣﻮن ﺑﺸﯿﻨﻪ ... ﺑﺮاي ﻣﺎﺷﯿﻦ اون ﻣﺮد ﻫﯿﭻ اﺗﻔﺎﻗﯽ ﻧﯿﻮﻓﺘﺎده ﺑﻮد و دردش ﻓﻘﻂ آزار ﻣﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺧﺐ ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻪ ﺑﻮد ... ﺳﺎﮐﺖ و ﺑﯽ ﺣﺮف ﻫﺮ دو ﺑﻪ ﺟﻠﻮ ﺧﯿﺮه ﺑﻮدﯾﻢ ... ﻣﻦ ﮐﻪ اﻧﮕﺎر ﻓﻘﻂ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ اﺑﺮاز وﺟﻮد ﮐﻨﻢ: درﺳﺘﻪ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﭽﻪ ام اﻣﺎ ﻣﯿﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺧﻮدم ﺟﻮاﺑﺶ رو ﺑﺪم ... ... ﭼﭗ ﭼﭙﯽ ﺑﻬﻢ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد ﮐﻪ ﻣﺎﺳﺘﻢ رو ﮐﯿﺴﻪ ﮐﺮدم ... واﻗﻌﯿﺘﺶ اﯾﻨﻪ ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﺑﻮدم اﯾﻦ ﺳﮑﻮت رو ﺑﺸﮑﻨﻢ و در ﺿﻤﻦ ﯾﻪ ﺟﻮراﯾﯽ ﺑﺤﺚ رو ﺷﺮوع ﮐﻨﻢ ﺗﺎ ﺣﻠﺶ ﮐﻨﯿﻢ ...
- زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﺨﺎﻃﺐ ﺷﻤﺎ ﻣﺮد ﻋﺎﻗﻞ و ﺑﺎﻟﻐﯽ ﺑﺎﺷﻪ ... ﮐﻪ ﺣﺮﻓﻬﺎش در ﺧﻮر ﺑﺤﺚ ﺑﺎﺷﻪ ... ﻣﺜﻞ اون ﺷﺐ ﺗﻮي ﺟﻤﻊ دوﺳﺘﺎﻧﻢ ... ﯾﺎ در ﺟﻤﻊ دوﺳﺘﺎن ﺧﻮدﺗﻮن ... ﻣﻦ ﺑﻪ ﺧﻮدم اﺟﺎزه ﻧﻤﯽ دم ﺟﺎي ﺷﻤﺎ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﻢ ... ﺷﻤﺎ اﻧﻘﺪر ﻋﺎﻗﻞ ﻫﺴﺘﯿﺪ ﮐﻪ وﮐﯿﻞ وﺻﯽ ﻧﺨﻮاﯾﺪ ... اﻣﺎ وﻗﺘﯽ ﻣﺨﺎﻃﺐ ﻣﺮد ﻟﻮﻣﭙﻦ و ﺑﯽ ادﺑﯽ ﻣﺜﻞ اﯾﻦ آﻗﺎ ﺑﺎﺷﻪ ... در ﻫﺮ ﺻﻮرﺗﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﺷﻪ ﺑﻬﺘﻮن اﺟﺎزه دﺧﺎﻟﺖ و ﻫﻢ ﮐﻼم ﺷﺪن ﺑﺎﻫﺎش رو ﻧﻤﯿﺪم ... ﺗﻮي آﯾﻨﻪ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم ...
- ﭼﻪ ﻃﻮره؟
- ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﮔﻠﻨﺎر اﺣﺴﺎس ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﯾﮑﻢ ﺗﻨﮓ ﺗﺮ ﺑﺎﺷﻪ ... اوﻣﺪه ﺑﻮدﯾﻢ ﺑﺮاي ﮔﻠﻨﺎر ﭘﺎﻟﺘﻮ ﺑﺨﺮﯾﻢ ... ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻫﯿﭻ ﮐﺪوم ﺣﺎل و ﺣﻮﺻﻠﻪ درﺳﺖ و درﻣﻮن ﻧﺪاﺷﺘﯿﻢ ... ﭘﺎﻟﺘﻮ ﻗﻬﻮه اي رﻧﮓ رو در آورد و روي ﭘﯿﺸﺨﻮن ﮔﺬاﺷﺖ ... روي ﻧﯿﻤﮑﺖ ﺗﻮي راﻫﺮو ﻣﺮﮐﺰ ﺧﺮﯾﺪ ﻧﺴﺒﺘﺎ ﺧﻠﻮت ﻧﺸﺴﺘﯿﻢ ...
- ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﯽ ﺑﮕﻢ ﮔﻠﯽ ... اﯾﻦ ﮐﺎرا ﭼﯿﻪ ﺳﯿﺎ ﻣﯿﮑﻨﻪ؟ اﺣﺴﺎس ﻣﯿﮑﻨﻢ اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ﺗﻨﻬﺎش ﮔﺬاﺷﺘﻢ ... دﺳﺘﺶ ﺑﻪ ﺑﺎزوم ﮐﺸﯿﺪ: ﻣﺰﺧﺮف ﻧﮕﻮ ... ﺗﻮ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻫﻤﺮاﻫﺸﯽ ... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ اوﻣﺪن آوﯾﺴﺎ زﻧﺪﮔﯿﺶ رو زﯾﺮ و رو ﮐﺮده ...
- ﺣﺎﻻ اﺻﻞ ﺣﺮﻓﺶ ﭼﯿﻪ؟ ﭼﺮا ﺗﻤﺮﯾﻦ ﻧﻤﯿﺎد ﭼﺮا ﺟﺸﻨﻮاره ﻧﻤﯿﺎد ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﻪ ﺟﻮاب درﺳﺖ و درﻣﻮن ﻧﻤﯽ ده ... ﻧﻔﺴﺶ رو ﺑﺎ ﺣﺮص ﺑﯿﺮون داد: ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﺑﺎور ﮐﻦ ... ﻫﻔﺘﻪ ﭘﯿﺶ ﺑﺎ آوﯾﺴﺎ رﻓﺖ ﺑﯿﺮون وﻗﺘﯽ ﺑﺮﮔﺸﺖ از اﯾﻦ رو ﺑﻪ اون رو ﺑﻮد ... ﭘﻮﻓﯽ ﮐﺸﯿﺪم: ﺑﺎ آوﯾﺴﺎ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﯿﻢ؟
- ﭼﯽ ﺑﮕﯿﻢ؟ ﺑﮕﯿﻢ ﺷﺮﻣﻨﺪه داداش ﻣﺎ ﻋﺎﺷﻖ ﺷﻤﺎ ﺷﺪه ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﻪ ﺣﺮﻓﺶ رو ﺑﺰﻧﻪ ... اﯾﻦ ﮐﻼ ﻣﺸﮑﻞ ﻫﻤﻪ ﻣﺮدا ﺳﺖ ...
- ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻣﺎ اﯾﻦ ﻃﻮر ﺗﺮﺑﯿﺘﺸﻮن ﻣﯿﮑﻨﻪ ... ﻣﺮد ﮔﺮﯾﻪ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻪ ... ﻣﺮد اﺣﺴﺎﺳﺎﺗﯽ ﻧﻤﯽ ﺷﻪ ... ﻣﺮد ... ﻣﺮده ...
- ﺳﯿﺎ از اﯾﻦ ﻋﺎدﺗﺎ ﻧﺪاﺷﺖ ﻫﻤﺮاز ... ﻣﻦ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم آوﯾﺴﺎ ﺣﺎﻟﺶ رو ﺧﻮب ﻣﯿﮑﻨﻪ ... وﻟﯽ ﻣﺜﻞ اﯾﻨﮑﻪ ﺑﺮﻋﮑﺲ ﺷﺪه ... ﺣﺎﻻ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاد ﻏﺼﻪ ﺑﺨﻮري ﮔﻠﻢ ... ﻣﯿﺨﻮاي ﺑﺮي ﺳﺮ ﮐﺎر ... ﻣﻨﻢ ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﻧﮑﻨﻢ ﭼﯿﺰي ﺑﺨﺮم ... ﺑﺮو ﺑﻪ ﮐﺎرات ﺑﺮس ... ﮐﻼﻓﻪ زاﻧﻮ ﻫﺎم رو ﺗﮑﻮن دادم: اﻣﺸﺐ ﯾﻪ ﻗﺮاره ﺷﺎم ﮐﺎري دارم ... ﺑﺎ ﯾﮑﯽ از ﮐﺎرﮔﺮداﻧﺎ ﮐﻪ ﻧﻤﺎﯾﺸﻨﺎﻣﻪ اش رو ﺑﺮام ﻓﺮﺳﺘﺎده ﺑﻮد ... ﺗﺌﺎﺗﺮ ﺧﻮدﻣﻮن اﻣﺮوز ﻓﺮدا ﺗﻤﻮم ﻣﯿﺸﻪ ...
- دﻟﻢ ﺑﺮات ﺧﯿﻠﯽ ﺗﻨﮓ ﺷﺪه ...
- اﻣﺮوز ﻓﺮدا اﮐﺒﺮ ﺧﺎن ﻣﺮﺧﺺ ﻣﯿﺸﻪ ... ﻣﻨﻢ از اون ﻋﻤﺎرت در ﻣﯿﺎم ... اﻟﺒﺘﻪ ﺑﺬار ﺑﺒﯿﻨﻢ ... اﮔﻪ اﻣﺸﺐ ﻫﻢ ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﯾﺎ ﺣﺎﻣﯽ زود ﺑﯿﺎن ﺧﻮﻧﻪ ﻣﻦ ﺑﻌﺪ ﺗﻤﺮﯾﻦ ﻧﺮم ﺧﻮﻧﻪ ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﺑﯿﺎﯾﺪ ﭘﯿﺸﻢ ... ﻣﻬﺮﺑﻮن ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد: ﻫﻤﺮاز؟!
- ﺟﺎﻧﻢ ...
- ﺗﻮ ... واﻗﻌﺎ از اﯾﻦ ﮐﻪ اوﻧﺠﺎﯾﯽ ﻧﺎراﺣﺘﯽ؟
- ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻢ ﻧﺎراﺣﺘﻢ ... ﻣﻦ واﻗﻌﺎ ﻋﺎدت ﮐﺮدم ﺑﻪ ... ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ... ﺳﺨﺘﻪ دوﺑﺎره ﺑﺮام ﺑﻪ روال ﻋﺎدي ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﺮﮔﺮدم ... ﻟﺒﺨﻨﺪي روي ﻟﺒﺶ اوﻣﺪ ك ﺑﺎ اﯾﻦ ﭼﯿﺰاﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺮام ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﺮدي ... ﻓﻘﻂ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ؟ ... ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﭼﯽ ﺑﮕﻢ ... از دو ﺷﺐ ﭘﯿﺶ ﮐﻪ اون اﺗﻔﺎﻗﺎ اﻓﺘﺎده ﺑﻮد ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺑﺮاي ﻣﻦ رﻧﮓ و ﺑﻮي دﯾﮕﻪ اي ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ... ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺗﻮي ﯾﻪ ﻟﺞ ﺑﺎزي ﮐﻮدﮐﺎﻧﻪ ﮐﻤﯽ ﺑﺎﻫﻢ ﺳﺮ ﺳﻨﮕﯿﻦ ﺑﺮ ﺧﻮرد ﻣﯿﮑﺮدﯾﻢ ... اﻣﺎ اﻧﮕﺎر ﻫﺮ دوﻣﻮن از اﯾﻦ ﺑﺎزي ﺟﺪﯾﺪ ﻟﺬت ﻣﯽ ﺑﺮدﯾﻢ ... ﻣﻦ از زﯾﺮ زﯾﺮﮐﯽ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدن ﺑﻬﺶ ... ﮔﻮش ﮐﺮدن ﺑﻪ آﻫﻨﮓ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ دﯾﮕﻪ ﻫﺮ ﺷﺐ ﻣﯽ زد و اون ... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﺷﺎﯾﺪ اون از ﻫﯿﭽﯽ ...
- ﺑﺎ ﺗﻮ ﻫﺴﺘﻢ ﻫﺎ ﺧﺎﻧﻮم ﺧﻮﺷﮕﻠﻪ ... ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم: ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ... واﻗﻌﺎ ﭼﯿﺰي ﺑﺮاي ﮔﻔﺘﻦ ﻧﺪارم ... دﺳﺖ ﻧﻮازﺷﯽ ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪ ام ﮐﺸﯿﺪ: ﺗﻮ ﻣﯽ دوﻧﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﻋﺰﯾﺰي ﻣﮕﻪ ﻧﻪ؟ اﯾﻦ رو دارم ﺑﻬﺖ ﻣﯿﮕﻢ ﮐﻪ ﻣﺎ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻫﺴﺘﯿﻢ ... ﺣﺘﯽ اﮔﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺟﺎ ﻫﺎ ﺑﺮات ﮐﻢ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﻢ ... ﺑﻐﻠﺶ ﮐﺮدم ... ﻣﺤﮑﻢ ﻣﺤﮑﻢ ... اﯾﻦ دﺧﺘﺮ ﺧﺎﻟﻪ دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﯽ و ﻧﮕﺮاﻧﻢ رو ... ﺑﻌﺪ از ﯾﻪ روز ﮐﺎري داﻏﻮن ... ﺣﺎﻻ اوﻣﺪه ﺑﻮدم ﻋﻤﺎرت ... دﯾﮕﻪ اﻻن ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم اوﻣﺪه ﺑﺎﺷﻪ ... ﻣﻦ از ﺳﺎﻋﺖ ﺳﻪ ﺑﻪ اﺟﺒﺎر ﺑﯿﺮون زده ﺑﻮدم و اﻻن ﺳﺎﻋﺖ ﻧﺰدﯾﮏ ده ﺑﻮد ... آروم وارد ﺳﺎﻟﻦ ﺷﺪم ... ﺑﺎ ورودم ﻧﯿﻮﺷﺎ و ﮐﻮﺷﺎ ﺑﻐﻠﻢ ﭘﺮﯾﺪن ... ﻣﻦ ﺑﺪون اﯾﻦ دو ﺗﺎ ﺧﻮﺷﮕﻞ ﺧﺎﻟﻪ ﭼﻪ ﻃﻮري ﺑﻌﺪ از اﯾﻦ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ دووم ﺑﯿﺎرم ... ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم ﺷﻠﻮغ ﺑﻮد ... ﻣﻬﻤﻮن داﺷﺘﻦ و ﻣﻦ داﻏﻮن ﺗﺮ از اﯾﻦ ﺣﺮﻓﺎ ﺑﻮدم اﺻﻼ ﭼﺮا ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ﺑﻮدم اﯾﻦ ﺟﺎ ﮐﺎش ﺷﺐ رﻓﺘﻪ ﺑﻮدم ﺧﻮﻧﻪ ﺧﻮدم ...
- ﻫﻤﺮاز دﯾﺮ ﮐﺮدي ...
- آﻗﺎي ﮐﻮﺷﺎ ﺧﺎن ﺑﻪ ﺷﻤﺎ رﺑﻄﯽ ﻧﺪاره ... ﺷﺎﻟﻢ رو از ﺳﺮم در آوردم و ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم: ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺑﺎ ﺑﺮادرت درﺳﺖ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻦ ... ﻧﯿﻮﺷﺎ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﺮد: ﺧﯿﻠﯽ ﺧﺴﺘﻪ اي؟
- آره ﺧﯿﻠﯽ ... ﺑﻌﺪ از اﺟﺮا ﯾﻪ ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻮﺗﺎه داﺷﺘﻢ ... اﻻﻧﻢ ﻣﯿﺨﻮام ﺑﺮﮔﺮدم ﺧﻮﻧﻪ ... ﻟﺒﻬﺎي زﯾﺒﺎش آوﯾﺰون ﺷﺪ: ﭼﺮا؟
- ﻓﺪات ﺑﺸﻢ ﺷﻤﺎ ﮐﻪ اﻣﺸﺐ ﺗﻨﻬﺎ ﻧﯿﺴﺘﯿﺪ ... ﮐﻠﯽ ﻣﻬﻤﻮن ﻫﺴﺖ ... ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﻣﻨﻢ ...
- ﻣﻨﻢ ﻣﯿﺎم ... ﻧﻮك دﻣﺎﻏﺶ رو ﮐﺸﯿﺪم ﮐﻪ ﺻﺪاش در اوﻣﺪ: ﻣﯿﺪوﻧﯽ ﮐﻪ ﻧﻤﯽ ﺷﻪ ... دوش ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﻟﺒﺎس ﭘﻮﺷﯿﺪم ... ﺑﻪ ﺧﻮدم ﺗﻮ آﯾﻨﻪ ﻧﮕﺎﻫﯽ اﻧﺪاﺧﺘﻢ ... و ﺑﻌﺪ ﻧﮕﺎﻫﯽ اﺟﻤﺎﻟﯽ ﺑﻪ ﮐﻞ اﺗﺎﻗﯽ ﮐﻪ ﺗﻮش ﺑﻮدم. ﮐﺮدم ... ﻧﺸﺴﺘﻢ ﻟﺒﻪ ﺗﺨﺖ و ﺳﺮم رو ﺗﻮي دﺳﺘﺎم ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم ... اﻧﮕﺎر ﯾﺎدم رﻓﺘﻪ ﺑﻮد اﯾﻦ ﺟﺎ ﺧﻮﻧﻪ ﻣﻦ ﻧﯿﺴﺖ ... ﭼﻪ راﺣﺖ داﺷﺘﻢ ﺗﻮش زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽ ﮐﺮدم ... ﺗﻘﻪ اي ﺑﻪ در ﺧﻮرد ... ﺑﺎ ﺑﻔﺮﻣﺎﯾﺪ ﮔﻔﺘﻦ ﻣﻦ در ﺑﺎز ﺷﺪ ... دﯾﺪﻧﺶ ﺗﻮي ﭼﺎرﭼﻮب در ﺣﺲ زﯾﺒﺎﯾﯽ ﺑﻬﻢ داد ... ﻣﻦ واﻗﻌﺎ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺮم؟
- ﺗﺸﺮﯾﻒ آوردﯾﺪ؟
- ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ﻣﯿﺪوﻧﻢ ﮐﻪ دﻟﯿﻞ ﺑﻮدﻧﻢ اﯾﻦ ﺟﺎ ﻣﺮاﻗﺒﺖ از ﺑﭽﻪ ﻫﺎﺳﺖ اﻣﺎ اﻣﺮوز واﻗﻌﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﮐﺎر داﺷﺘﻢ ... ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺻﻮرت وﺣﺸﺘﻨﺎك ﺧﺴﺘﻪ ام ﮐﺮد ﺧﻮدش ﻫﻢ اﺻﻼ ﺳﺮ ﺣﺎل ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻧﻤﯿﻮﻣﺪ ... ﻫﻨﻮز داﺷﺖ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد اداﻣﻪ دادم: ﻣﻬﻤﺎن ﻫﻢ دارﯾﺪ ...
- ﻋﻤﻪ ﻣﻠﻮك ﻫﺴﺘﻦ ... اﯾﺸﻮن ﺧﺒﺮ ﺑﯿﻤﺎري ﭘﺪرم رو ﺗﺎزه ﺷﻨﯿﺪن و اوﻣﺪن اﯾﻨﺠﺎ ... واﻗﻌﺎ ﺳﺮم رو ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﺑﮑﻮﺑﻢ ﺑﻪ دﯾﻮار ...
- ﭘﺲ ﻣﻦ ﺑﻬﺘﺮه ﮐﻪ ﺗﻮي اﺗﺎق ﺑﻤﻮﻧﻢ ... ﯾﺎ ﻧﻪ ﺣﺎﻻ ﮐﻪ ﺷﻠﻮغ ﺷﺪه ﻣﻦ ﻣﯿﺘﻮﻧﻢ ﺑﺮم ﺧﻮﻧﻪ ﺧﻮدم ... آره اﯾﻦ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﻓﮑﺮه ... اﺧﻤﺎش وﺣﺸﺘﻨﺎك رﻓﺖ ﺗﻮي ﻫﻢ ... در رو ﭘﺸﺖ ﺳﺮش ﺑﺴﺖ ﮐﻤﯽ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد ... ﻣﻦ ﻫﻢ ﻧﮕﺎﻫﻢ رو دوﺧﺘﻢ ﺑﻪ اون ﭼﺸﻤﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺣﺎﻻ ﻋﺠﯿﺐ رﻧﮓ ﺧﺎك ﺑﻮدن ... اﯾﻦ ﭘﺎ و اون ﭘﺎ ﮐﺮد: ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﻬﺘﻮن اﺣﺘﯿﺎج دارن ... ﺳﺮم رو ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻢ ... ﻋﺠﯿﺐ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﻮ ذﻫﻨﻢ ﺗﻨﻬﺎ ﺟﻤﻠﻪ اي ﮐﻪ اوﻣﺪ ﮐﻪ اي ﮐﺎش اﯾﻦ ﺳﺮو ﻣﻄﻤﺌﻦ روﺑﻪ روم ﺑﻬﻢ اﺣﺘﯿﺎج داﺷﺖ ... ﻣﻦ ﻋﺠﯿﺐ اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺘﻪ ذﻫﻨﻢ ﭘﺮواز ﻣﯿﮑﺮد ﺗﻮ ﻣﻨﺎﻃﻖ ﻣﻤﻨﻮﻋﻪ ... ﺑﺎﯾﺪ ﻣﯽ رﻓﺘﻢ ... اﯾﻦ ﻃﻮري ﺧﻄﺮﻧﺎك ﺑﻮد ... اﻓﺘﺎدن ﺗﻮ اﯾﻦ دام ﺑﺮاي ﻣﻨﻪ ﺑﯽ ﭘﻨﺎه ﺧﻄﺮﻧﺎك ﺑﻮد ... ﻣﻦ ﮐﺠﺎ و اﯾﻦ اﻧﺘﻈﺎم ﺑﺰرگ و ﭘﺮ ﻧﻔﻮذ ﮐﺠﺎ؟
- ﺧﺐ ... ﻣﻦ از اول ﻫﻢ ﻧﺒﻮدم ... ﯾﻌﻨﯽ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣﻮﻗﺖ ﺑﻮدم ... ﺻﻨﺪﻟﯽ رو ﺑﻪ روم رو ﮐﺸﯿﺪ و ﻧﺸﺴﺖ ... دﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﯿﻨﻪ و ﺟﺪي ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد ... ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم و ﺑﻪ ﺻﻮرت ﭘﺮ ﺳﺌﻮاﻟﺶ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ...
- اﯾﻦ ﺟﺎ اﺗﻔﺎﻗﯽ اﻓﺘﺎده ﮐﻪ ﺷﻤﺎ اﻣﺸﺐ اﻧﻘﺪر اﺻﺮار ﺑﻪ رﻓﺘﻦ دارﯾﺪ؟
- ﻧﻪ ...
- ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ اون ﮐﯿﮑﻪ ... ﺧﻨﺪه ام ﻫﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﻫﻨﻮز ﯾﺎدش ﺑﻮد ... ﮐﻤﯽ ﺑﻪ ﺟﻠﻮ ﺧﻢ ﺷﺪ: ﻣﻦ ﺗﺎزه آزﻣﺎﯾﺶ دادم ... ﮐﻤﯽ ﻗﻨﺪم ﺑﺎﻻﺳﺖ از اون ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺧﺎﻧﻮاده ﺳﺎﺑﻘﻪ دﯾﺎﺑﺖ دارﯾﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﺮاﻗﺐ ﺑﺎﺷﻢ ... ﻧﺎ ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﯾﻬﻮ ﻧﮕﺮان ﭘﺮﺳﯿﺪم: ﺷﻤﺎ ﮐﻪ ﭼﯿﺰﯾﺘﻮن ﻧﯿﺴﺖ؟ ﻟﺒﺨﻨﺪي روي ﺻﻮرت ﺧﺴﺘﻪ اش اوﻣﺪ: ﻧﻪ ﺧﻮﺑﻢ ... ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺧﺎﻃﺮ ﺷﯿﺮﯾﻨﯽ ﻧﻤﯽ ﺧﻮرم ... ﺧﺐ دﯾﮕﻪ دارم ﮐﻢ ﮐﻢ ﭘﯿﺮ ﻣﯿﺸﻢ ... ﻣﻦ ﮐﻪ ﻣﺜﻞ ﺷﻤﺎ ﺟﻮون ﻧﯿﺴﺘﻢ ﺑﺘﻮﻧﻢ ﻫﯽ اﺳﻤﺎرﺗﯿﺰ ﺑﺨﻮرم ... ... اﺧﻤﺎم رو ﮐﺮدم ﺗﻮ ﻫﻢ ... اﯾﻦ ﯾﻌﻨﯽ اﻻن داﺷﺖ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺷﻮﺧﯽ ﻣﯽ ﮐﺮد؟ از ﺑﺲ ﺟﺪي ﺑﻮد ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰﯾﺶ ...
- ﺷﻤﺎ ﻓﻘﻂ 43 ﺳﺎﻟﺘﻮﻧﻪ ...
- ﯾﻌﻨﯽ ﭘﯿﺮ ﻧﯿﺴﺘﻢ؟! ... اﯾﻦ ﭼﻪ ﺳﺌﻮاﻟﯽ ﺑﻮد ﭼﺸﻤﺎم ﮔﺮد ﺷﺪه ﺑﻮد: ﻣﻌﻠﻮﻣﻪ ﮐﻪ ﻧﻪ ...
- ﺧﺐ اﯾﻦ ﺧﻮﺑﻪ ... و ﺑﻌﺪ اداﻣﻪ داد: ﺣﺎﻻ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﮕﯿﺪ ﭼﺮا ﻣﯿﺨﻮاﯾﺪ ﺑﺮﯾﺪ ... ﻣﺎ ﻓﺮدا ﭘﺪر رو ﻣﺮﺧﺺ ﻣﯿﮑﻨﯿﻢ ... ﺳﺮم رو ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻢ و دﺳﺘﺎم رو ﺑﻬﻢ ﮔﺮه زدﯾﻢ: ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻢ ﮐﻪ ﺣﺎﻟﺸﻮن ﺑﻬﺘﺮه ... ﻣﻦ ﺑﻬﺘﺮه ﺑﺮم ... اﮐﺒﺮ ﺧﺎن ... ﯾﻌﻨﯽ ...
- ﺳﺮﺗﻮن رو ﺑﺎﻻ ﺑﮕﯿﺮﯾﺪ ... ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم ... ﺧﯿﻠﯽ ﺟﺪي ﺑﻮد: ﺷﻤﺎ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ ﭘﺪرم ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺷﻤﺎ ﺣﺎﻟﺶ ﺑﺪه؟ دوﺑﺎره اون ﺑﻐﺾ ﻟﻌﻨﺘﯽ اوﻣﺪ ﺗﻮ ﮔﻠﻮم: اﯾﺸﻮن ﻣﻦ رو دوﺳﺖ ﻧﺪارن ... ﺳﺮ ﺟﺎش ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﺷﺪ ... ﭼﺸﻤﺎش رو ﯾﻪ ﺑﺎر ﺑﺎز و ﺑﺴﺘﻪ ﮐﺮد ... اﯾﻦ ﮐﺎر رو زﻣﺎﻧﯽ ﻣﯿﮑﺮد ﮐﻪ دﻧﺒﺎل ﺟﻤﻠﻪ ﻣﯿﮕﺸﺖ: ﻣﻬﻤﻪ؟!
- اﯾﻦ ﮐﻪ ﮐﺴﯽ ﻣﻦ رو دوﺳﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ؟
- اﯾﻦ ﮐﻪ ﭘﺪرم ﺷﻤﺎ رو دوﺳﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ﯾﺎ ﻧﻪ؟
- اﮔﺮ ﺣﻀﻮرم آراﻣﺶ اﯾﺸﻮن رو ﺑﻬﻢ ﺑﺰﻧﻪ ... ﺑﻠﻪ ﻣﻬﻤﻪ ﮐﻪ ﻣﻦ رو دوﺳﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻦ ﯾﺎ ﻧﻪ ...
- ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اون ﺷﺐ ... ﻣﻦ از ﻃﺮف اﯾﺸﻮن از ﺷﻤﺎ ﻋﺬر ﺧﻮاﻫﯽ ﻣﯿﮑﻨﻢ ... ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎي ﮔﺮد ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم ... از ﭼﺸﻤﺎي ﮔﺮد ﺷﺪم ﻓﻬﻤﯿﺪ ﮐﻪ ﻫﯿﭽﯽ ﻧﻔﻬﻤﯿﺪم : ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﻋﺬر ﺑﺨﻮام ﮐﻪ ﺣﻀﻮر ﺑﯽ ﻣﻮﻗﻌﻢ ... ﭘﺮﯾﺪ وﺳﻂ ﺣﺮﻓﻢ: ﯾﻌﻨﯽ ﺣﺮﻓﺎي ﭘﺪرم ... ﺷﻤﺎ رو ﻧﺎراﺣﺖ ﻧﮑﺮد ...
- ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﻣﯿﺪوﻧﻢ ﻣﻦ رو دﯾﺪن و ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺷﺪن ... ﮐﻼﻓﻪ دﺳﺘﯽ ﺗﻮي ﻣﻮﻫﺎش ﮐﺸﯿﺪ ... ﭼﯿﺰي ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد م ﮐﻪ ﻧﺎراﺣﺘﺶ ﮐﺮدم؟ ﭼﺮا اﻧﻘﺪر ﮐﻼف و ﺑﯽ ﻗﺮار ﺑﻮد اﻣﺸﺐ؟ ﺳﮑﻮت ﮐﺮده ﺑﻮد ... ﮐﻤﯽ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم ... اﯾﻦ روزا ﻋﺠﯿﺐ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم ﻫﻤﻪ ﺣﺮﮐﺎﺗﺶ ﺟﺬاﺑﻪ ... دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﮔﺮدﻧﻢ ﮐﺸﯿﺪم ... ﺳﺮش رو آورد ﺑﺎﻻ و ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد ... ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﻪ ﻟﺐ ﭘﺎﯾﯿﻨﻢ رو ﺑﯿﻦ دﻧﺪوﻧﺎم ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم و ﻧﮕﺮان ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻣﯿﮑﺮدم ... ﺳﺮﯾﻊ از ﺟﺎش ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﭘﺸﺘﺶ رو ﺑﻬﻢ ﮐﺮد: ﺗﺸﺮﯾﻒ ﺑﯿﺎرﯾﺪ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺑﺮاي ﺷﺎم ﻣﻨﺘﻈﺮﺗﻮﻧﯿﻢ ...
- آﺧﻪ ...
- ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﻨﺘﻈﺮﺗﻮﻧﻢ ... ﻧﻔﺲ ﺣﺒﺲ ﺷﺪه ﺗﻮي ﺳﯿﻨﻪ ام رو ﺑﯿﺮون دادم ... رﻓﺘﻢ ﮐﻨﺎر ﭘﻨﺠﺮه و ﭘﻨﺠﺮه رو ﺑﺎز ﮐﺮدم ... ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﺸﯿﺪم ... واﻗﻌﺎ داﺷﺖ ﭼﯽ ﻣﯿﺸﺪ؟! اﯾﻦ ﭼﺸﻢ ﻫﺎ ارﺛﯽ ﺑﻮد اﻧﮕﺎر ... ﺻﻮرﺗﺶ رو ﺑﻪ ﻋﺼﺎي ﮐﻠﻪ ﻋﻘﺎﺑﯿﺶ ﺗﮑﯿﻪ داده ﺑﻮد و زﯾﺮ ﻧﻈﺮم ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ... ﻧﻮه ﭘﺴﺮﯾﺶ ﮐﻮروش ﻫﻢ اون ﺟﺎ ﺑﻮد ... ﭘﺴﺮ ﻧﺴﺒﺘﺎ ﺧﻮش ﻗﯿﺎﻓﻪ اي ﺑﻮد ... ﮐﻨﺎر ﺣﺎﻣﯽ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد اون ﻫﻤﻪ ﺧﯿﻠﯽ رﺳﻤﯽ ﻟﺒﺎس ﭘﻮﺷﯿﺪه ﺑﻮد اﻣﺎ ﻋﺠﯿﺐ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم ﮐﻪ ﺣﺎﻣﯽ از ﻫﻤﻪ ﻣﺮداﻧﯽ ﮐﻪ اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ دﯾﺪم ﺧﻮش ﺗﯿﭗ ﺗﺮه ... ﻧﮕﺎﻫﻬﺎي ﮔﺎه و ﺑﯽ ﮔﺎه ﮐﻮروش و ﺧﯿﺮه ﻋﻤﻪ ﻣﻠﻮك ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯿﺸﺪ ﻣﻌﺬب ﺑﺸﻢ ... داﻣﻨﻢ رو ﻣﺮﺗﺐ ﮐﺮدم ... ﺧﻮب ﺷﺪ ﺟﻮراب ﺷﻠﻮاري ﮐﻠﻔﺖ ﭘﻮﺷﯿﺪم ... ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﮐﻨﺎر ﻣﻠﻮك ﺧﺎﻧﻮم ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و ﺑﺎ ﭼﺸﻢ ﺑﻬﻢ اﺷﺎره ﻣﯿﮑﺮد ﻣﯿﻮه ﺑﺨﻮرم ... ﺳﺮم ﺑﻪ ﺳﯿﺒﻢ ﮔﺮم ﺑﻮد دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ از اوﻧﺠﺎ ﻓﺮار ﮐﻨﻢ ...
- اوﻣﺪي از ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻧﮕﻪ داري ﮐﻨﯽ؟ ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮد م و ﺧﯿﺮه ﺷﺪم ﺑﻪ ﭼﺸﻤﻬﺎي ﮔﺴﺘﺎﺧﺶ ... ﺗﻤﺎم ﺳﻌﯿﻢ رو ﮐﺮدم ﺗﺎ ﻟﺤﻨﻢ و ﺻﺪام ﺧﺎﻟﯽ از ﻫﺮ ﮔﻮﻧﻪ ﻋﺼﺒﯿﺖ و ﺑﯽ اﺣﺘﺮاﻣﯽ ﺑﺎﺷﻪ ... ﺑﺎ ﺧﻮدم ﺗﮑﺮار ﻣﯿﮑﺮدم ﮐﻪ اﯾﻦ زن ﻫﻤﺴﻦ ﻣﺎدرﺑﺰرﮔﻪ ﻣﻨﻪ و اﮔﺮ ﻓﺤﺶ ﻫﻢ ﺑﺪه ﻣﻦ اﺟﺎزه ﻧﺪارم ﺟﻮاب ﺑﺪم ... اﻣﺎ ﺗﻪ دﻟﻢ اﻋﺘﺮاف ﻣﯿﮑﺮدم دوﺳﺘﺶ ﻧﺪارم ...
- ﺑﻠﻪ ...
- ازدواج ﮐﺮدي؟ ... ﭼﻪ رﺑﻄﯽ داﺷﺖ ...
- ﺧﯿﺮ ... ﺳﺮش رو ﺗﮑﻮﻧﯽ داد ... از ﺗﮏ ﺗﮏ ﺣﺮﮐﺎﺗﺶ ﺗﺤﻘﯿﺮ ﻣﯿﺒﺎرﯾﺪ ... و ﻣﻦ ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﺗﻮي ﺳﺮم ﺷﻌﺮﻫﺎي ﻣﺮود ﻋﻼﻗﻪ ام رو ﺑﺎ ﺧﻮدم زﻣﺰﻣﻪ ﮐﻨﻢ ﺗﺎ ﯾﺎدم ﺑﺮه و ﻧﺒﯿﻨﻢ ... ﺳﺮم ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﭼﭗ ﭼﺮﺧﯿﺪ ﻧﮕﺎﻫﻬﺎي اﯾﻦ ﭘﺴﺮ دﯾﮕﻪ داﺷﺖ ﻋﺼﺒﯿﻢ ﻣﯿﮑﺮد ... ﻧﺎ ﺧﻮد آﮔﺎه دﺳﺘﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﯾﻘﻪ ام رﻓﺖ و ﺟﻤﻊ و ﺟﻮرﺗﺮش ﮐﺮدم ... ﺳﻌﯽ ﻣﯿﮑﺮدم ﺳﺮم رو ﺑﻪ ﺑﺸﻘﺎﺑﻢ ﮔﺮم ﮐﻨﻢ ... اﻣﺎ ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﻫﻨﻮز داره ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﻨﻪ ...
- ﻫﻤﺮاز ﺧﺎﻧﻮم ... ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم و ﻣﺮدي رو دﯾﺪم ﮐﻪ از ﭼﺸﻤﺎش آﺗﯿﺶ ﻣﯿﺒﺎرﯾﺪ ... ﻧﮕﺎه ﺣﺎﻣﯽ ﮐﺮدم ... ﮐﻮروش ﻫﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ ﭼﺮﺧﯿﺪ ﻣﻦ ﮐﻪ ازش ﺗﺮﺳﯿﺪم ... دﺳﺖ و ﭘﺎم رو ﮔﻢ ﮐﺮدم ...
- ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﺧﻮاب ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﺎﺷﻪ ... ﻣﯽ دوﻧﯿﺪ ﮐﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺷﻤﺎ ﻫﺴﺘﻦ ... ... ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﯾﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﭘﯿﺶ ﺧﻮاﺑﯿﺪه ﺑﻮدن ... اﯾﻦ ﯾﻌﻨﯽ ... ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ از اﯾﻦ ﺟﺎ ﺑﺮم ... از ﺧﺪام ﺑﻮد ... ﺳﺮﯾﻊ از ﺟﺎم ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم ... ﻋﻤﻪ ﻣﻠﻮك: ﻓﺮدا از اﯾﻦ ﺟﺎ ﻣﯿﺮي دﯾﮕﻪ؟ ﻣﯽ دوﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﺮادرم ﺣﺎﻟﺶ ﺧﻮب ﻧﯿﺴﺖ ... دﺳﺘﺎم داﺷﺖ ﻣﯽ ﻟﺮزﯾﺪ ... ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺟﻮاﺑﺶ رو ﺑﺪم ﮐﻪ از ﮔﻮﺷﻪ ﺳﺎﻟﻦ ﯾﻪ ﺻﺪاي ﺑﻢ و ﻣﺤﮑﻢ اوﻣﺪ: ﻋﻤﻪ ﺟﺎن ... اﺟﺎزه ﺑﺪﯾﺪ اﯾﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﺑﯿﻦ ﻣﺎ و ﻣﻬﻤﺎﻧﻤﻮن ﺑﺎﺷﻪ ... ﻫﺮ ﭼﻨﺪ اﯾﻦ ﺟﺎ ﺧﻮﻧﻪ ﺧﻮاﻫﺮ ﻫﻤﺮاز ﺧﺎﻧﻮﻣﻪ ... ﺣﺘﯽ اﮔﻪ رﻫﺎي ﺧﺪا ﺑﯿﺎﻣﺮز دﯾﮕﻪ ﺑﯿﻦ ﻣﺎ ﻧﺒﺎﺷﻪ ... ... ﺧﺐ ﮐﯽ ﺟﺮات داﺷﺖ رو ﺣﺮف ﺣﺎﻣﯽ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻪ ... ﻣﻦ ﮐﻪ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... ﺑﻘﯿﻪ ﻫﻢ ﻣﻄﻤﺌﻨﺎ ﻧﺪاﺷﺘﻦ ... ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم و ﺑﺎ ﻧﮕﺎﻫﻢ ازش ﺗﺸﮑﺮ ﮐﺮدم ... اﻣﺎ ﻋﻮض ﭼﺸﻤﺎي ﻫﻤﯿﺸﮕﺶ ... ﻣﺮد ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ رو دﯾﺪم ﮐﻪ ﺑﺎﺳﺮش اﺷﺎره ﻣﯽ ﮐﺮد ﺑﺮو ... ﺳﻌﯽ ﻣﯿﮑﺮدم آروم ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻢ ... ﺧﻮﻧﻪ واﻗﻌﺎ ﺷﻠﻮغ ﭘﻠﻮغ ﺑﻮد ... اﮐﺒﺮ ﺧﺎن ﻣﺮﺧﺺ ﺷﺪه ﺑﻮد ... ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺣﺎﻟﺶ واﻗﻌﺎ ﺑﺪ ﺑﻮد وﻟﯽ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدن ﻣﯿﺘﻮﻧﻪ ﺧﻮﻧﻪ اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﮐﻨﻪ ... ﮐﻠﯽ ﻣﻬﻤﻮن داﺷﺘﻦ ﮐﻞ ﺧﺎﻧﺪان اﻧﺘﻈﺎم اﯾﻦ ﺟﺎ ﺑﻮدن ... ﻣﻨﻪ ﺑﯽ ﭼﺎره ﻫﻢ اﯾﻦ ﺟﺎ ﺑﻮدم ... ﺑﺎ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ... ﮐﻮﺷﺎ و ﻧﯿﻮﺷﺎ ﮐﻪ از دﯾﺪن ﭘﺪر ﺑﺰرگ ﻣﺮﯾﻀﺸﻮن ﺑﺎزﻫﻢ ﺣﺎل و اوﺿﺎﻋﺸﻮن ﺑﻬﻢ رﯾﺨﺘﻪ ﺑﻮد رو ﺑﻪ اﺗﺎق ﻧﯿﻮﺷﺎ آورده ﺑﻮدم ... ﺗﺎ ﭘﯿﺸﺸﻮن ﺑﺎﺷﻢ ... اﯾﻦ راه ﻓﺮاري ﻫﻢ ﺑﻮد ﺗﺎ زﯾﺮ ﻧﮕﺎه اون ﺧﺎﻧﻮدان ﻋﺠﯿﺐ ﻏﺮﯾﺐ ﻧﺒﺎﺷﻢ ... ﮐﻮﺷﺎ ﺻﺪام ﮐﺮد ... ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم ﺗﻮي دﺳﺘﺶ ﻋﺮوﺳﮑﺎي اﻧﮕﺸﺘﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﻦ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮدم ...
- ﻣﯽ ﺷﻪ ﺑﺮاﻣﻮن ﻗﺼﻪ ﺑﮕﯽ؟ ... ﻋﺠﯿﺐ ﺑﻮد اﯾﻦ ﭘﺴﺮ 8 ﺳﺎﻟﻪ ... ﺗﻮ اﯾﻦ ﺧﺎﻧﻮاده اﻧﻘﺪر ﻋﺎﺷﻖ ﻗﺼﻪ ﺑﻮد ... ﻋﺮوﺳﮑﻬﺎ رو ﺗﻮي دﺳﺘﻢ ﮐﺮدم: ﻗﺼﻪ ﭼﯽ رو ﺑﮕﻢ؟
- ﻗﺼﻪ ﻣﺎﻣﺎﻧﻢ رو ... ﻋﺮوﺳﮏ ﻫﺎ رو در آوردم: ﺑﺎ اﯾﻨﺎ ﭘﺲ ﻧﻤﯽ ﺷﻪ ... رﻫﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺷﮕﻞ ﺗﺮ ﺑﻮد ... روي ﺗﺨﺖ دراز ﮐﺸﯿﺪم ... ﺳﺮﺷﻮن رو روي ﺑﺎزوم ﮔﺬاﺷﺘﻦ ... ﻧﯿﻮﺷﺎ: ﻣﯿﺪوﻧﯽ ﻫﻤﺮاز ﺗﻮ ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﻫﻤﻪ ﻣﺎ رو ﻣﯿﻔﻬﻤﯽ ﭼﻮن ﺗﻮ ﻫﻤﺌﭙﺪر و ﻣﺎدرت ﭘﺮواز ﮐﺮدن ... دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﻣﻮﻫﺎي ﺧﻮﺷﮕﻠﺶ ﮐﺸﯿﺪم: اي ﮐﺎش اﯾﻦ ﻃﻮر ﻧﺒﻮد وﻟﯽ ﻫﺴﺖ ... وﻟﯽ ﻣﺴﺌﻠﻪ اﯾﻨﺠﺎﺳﺖ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﭘﺪرﺗﻮن ﻫﺴﺖ ... ﮐﻮﺷﺎ ﺷﺎﮐﯽ ﺷﺪ: ﻧﯿﺴﺖ ...
- اﯾﻦ ﻃﻮري ﻧﮕﻮ ﭘﺴﺮك ... ﭘﺪرﺗﻮن ﻫﺴﺖ و ﻣﯿﺎد ...
- دوﺳﺖ ﻧﺪارم ازش ﺣﺮف ﺑﺰﻧﯿﻢ ... ﺑﻪ ﺷﻮﺧﯽ ﮐﻤﯽ ﻗﻠﻘﻠﮑﺶ دادم ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﻟﭙﺎي ﺧﻮﺷﮕﻠﺶ ﺗﮑﻮن ﺑﺨﻮره: ﭘﺶ از ﭼﯽ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﯿﻢ ...
- ﺗﻮ از داﺳﺘﺎﻧﺖ ﺑﮕﻮ ... ﺷﺮوع ﮐﺮدم از رﻫﺎ ﮔﻔﺘﻦ ... از ﻣﻮﻫﺎش ... از ﭼﺸﻤﺎش ... ﻫﺮ دوﺷﻮن ﺑﻠﻮزم رو ﻣﺤﮑﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدن و ﮔﻮش ﻣﯿﮑﺮدن ... ﺧﺐ ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ اﯾﻦ ﻋﮑﺲ اﻟﻌﻤﻞ در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺳﺮو ﺻﺪاﻫﺎ و ﮔﺎﻫﯽ ﮔﺮﯾﻪ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ از ﺑﯿﺮون ﻣﯿﺎد ... اﯾﻨﺎ داﺷﺘﻦ ﺑﺎ اﯾﻦ ﮐﺎراﺷﻮن ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو ﻋﺼﺒﯽ ﻣﯿﮑﺮدن ... ﺗﻘﻪ اي ﺑﻪ در ﺧﻮرد ... ﺣﺎﻣﯽ ﺑﻮد ... از ﺻﺒﺢ ﻧﺪﯾﺪه ﺑﻮدﻣﺶ ... ﻗﯿﺎﻓﻪ اش ﺑﺎ وﺟﺪ اﯾﻨﮑﻪ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺧﻮﻧﺴﺮد و ﻣﺤﮑﻢ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯿﻮﻣﺪ اﻣﺎ ﺑﻪ ﺷﺪت ﺧﺴﺘﻪ ﺑﻮد ... از ﻫﺮ ﺣﺮﮐﺘﺶ ﻣﯿﺸﺪ ﻓﻬﻤﯿﺪ ﭼﻪ ﻗﺪر ﻧﺎراﺣﺖ و ﺧﺴﺘﻪ اﺳﺖ ... ﺑﺎ دﯾﺪﻧﺶ از ﺣﺎﻟﺖ دراز ﮐﺶ در اوﻣﺪم ... ﺑﺎ دﯾﺪﻧﻤﻮن ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻤﺮ ﻧﮕﯽ زد و در اﺗﺎق رو ﺑﺴﺖ ... ﺗﻮي اﺗﺎق ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ ﭼﻨﮓ و وﯾﺎﻟﻮن ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدم ... ﺑﺮاي اﯾﻨﮑﻪ ﺻﺪاﻫﺎي ﺑﯿﺮون و رﻓﺖ و آﻣﺪﻫﺎ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو اذﯾﺖ ﻧﮑﻨﻪ ... ﺑﺎ ورودش ﺑﺮاي ﭼﻨﺪ ﺛﺎﻧﯿﻪ ﭼﺸﻤﺎش رو ﺑﺴﺖ و ﯾﻪ ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻖ ﮐﺸﯿﺪ ... ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺳﻼم ﮐﺮدن ... ﺟﻮاﺑﻤﻮن رو داد ... و روي ﺻﻨﺪﻟﯽ ﻧﺸﺴﺖ ...
- ﺧﻮﺑﯽ ﮐﻮﺷﺎ؟ﭘﺎت ﺑﻬﺘﺮه؟
- ﺑﻠﻪ ... ﺑﻬﺘﺮم ... ﺷﻤﺎ ﻧﮕﺮان ﻧﺒﺎش ...
- ﻧﯿﻮﺷﺎ ... ﻣﻌﻠﻤﺖ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺗﻤﺎس ﮔﺮﻓﺖ و ﮔﻔﺖ ﻓﺮدا ﻣﺪرﺳﻪ ﺟﻠﺴﻪ اﺳﺖ ... ﻣﻦ ﺗﻤﺎم ﺳﻌﯿﻢ رو ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺗﺎ ﺑﯿﺎم ... ... واﻗﻌﺎ دﻟﻢ ﺑﺮاي اﯾﻦ آدم ﺳﻮﺧﺖ ... در آن واﺣﺪ ﭼﻨﺪ ﺟﺎ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺎﺷﻪ ...
- ﭼﯿﺰه ... اﮔﺮ ﮐﺦ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ ﺻﻼﺣﻪ ﻣﻦ ﺑﺮم ...
- واﻗﻌﺎ ﻓﺮﺻﺘﺶ رو دارﯾﺪ؟
- ﺑﻠﻪ ﻣﻦ ﮐﻼﺳﻢ از ﺳﺎﻋﺖ 2 ﺷﺮوع ﻣﯿﺸﻪ ... اﺧﻤﺎش ﮐﻤﯽ رﻓﺖ ﺗﻮ ﻫﻢ: آﻣﻮزﺷﮕﺎه ﺷﺮوع ﺷﺪ؟ ... اﯾﻦ ﭼﺮا اﯾﻦ ﺷﮑﻠﯽ ﺷﺪ؟ از ﮐﺠﺎ ﻓﻬﻤﯿﺪ ﯾﻪ ﻣﺪت ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﻣﺘﺤﺎﻧﺎت آﻣﻮزﺷﮕﺎه ﮐﻼس ﮐﻨﮑﻮرش ﻧﺒﻮد؟
- ﺑﻠﻪ ... ﮐﻤﯽ ﭼﺸﻤﺎش رو ﻣﺎﻟﯿﺪ و رو ﺑﻪ ﮐﻮﺷﺎ ﮐﺮد: ﺧﺐ ﻣﺮد ﺟﻮان ... ﺧﻮب اﯾﻦ ﺟﺎ ﺑﺮاي ﺧﻮدﺗﻮن ﺧﻠﻮت ﮐﺮدﯾﺪا ...
- ﻫﻤﺮاز ﺑﺮاﻣﻮن ﻗﺼﻪ ﻣﯿﮕﻔﺖ ... از ﻣﺎﻣﺎن ﮔﻔﺖ ... ﺣﺎﻣﯽ ﻧﮕﺎه ﭘﺮ ﻣﻬﺮي ﺑﻪ ﻣﻦ اﻧﺪاﺧﺖ: ﺧﻮﺑﻪ ... اﻣﺮوز ﺑﯿﺮون ﯾﮑﻢ ﺷﻠﻮﻏﻪ ... از اﺗﺎق ﺑﯿﺮون ﻧﯿﺎﯾﺪ ﺑﺎﺷﻪ؟ ... ﺧﯿﻠﯽ دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو ﺑﺒﺮم ﺧﻮﻧﻪ ﺧﻮدم اﻣﺎ ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﭼﺮا ﭼﻨﺪ وﻗﺘﻬﺎﯾﻦ آدم ﻟﺞ ﮐﺮده ﻧﻤﯽ ﮔﺬاره ... ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم ﺑﺎﯾﺪ ﺣﺪاﻗﻞ ﻣﯽ رﻓﺘﻢ و ﯾﻪ ﺳﻼم ﻣﯿﮑﺮدم ﺧﯿﻠﯽ زﺷﺖ ﺑﻮد ... ﺗﺎ دم اﺗﺎق اوﻣﺪم ... در رو ﺑﺎز ﮐﺮد و ﺑﺎ دﯾﺪﻧﻢ ﭘﺸﺖ ﺳﺮش ﭘﺮ ﺳﺌﻮال ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد: ﭼﯿﺰه ... ﺑﯿﺎم ﺳﻼم ﮐﻨﻢ ...
- ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻋﺖ دﯾﮕﻪ ﺑﯿﺎﯾﻦ ... ﺧﻨﺪه ام ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد: ﭼﺮا ﺑﺎﯾﺪ وﻗﺖ ﻣﯿﮕﺮﻓﺘﻢ ... ﭼﺸﻤﺎش رو ﻣﺎﻟﯿﺪ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﺴﺖ درﺳﺖ ﺳﺮ ﭘﺎ ﺑﺎﯾﺴﺘﻪ: ﻧﻪ ... ﮐﻮروش اﯾﻨﺠﺎﺳﺖ ... ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻋﺖ دﯾﮕﻪ ﻣﯿﺮه ... ﺳﺘﺎره ﻫﺎ رو ﺷﻤﺮدن ﻫﻢ ﺷﺎﯾﺪ ﻓﺎﯾﺪه اي ﻧﺪاﺷﺖ ... ﺑﺮاي ﻣﻨﯽ ﮐﻪ از وﻗﺘﯽ اوﻣﺪه ﺑﻮدم ﺗﻮ اﯾﻦ اﺗﺎق زﻧﺪاﻧﯽ ﺷﺪه ﺑﻮدم ... ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻌﺪش ﻫﻢ ﺣﺎﻣﯽ اوﻣﺪ ... ﺧﻮدم رو زدم ﺑﺨﻮاب ... زﯾﺮ ﭼﺸﻤﯽ دﯾﺪﻣﺶ ﮐﻪ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺳﻪ ﺗﺎﻣﻮن ﮐﺮد ... ﻟﺒﺨﻨﺪي زد و ﭼﺮاغ رو ﺧﺎﻣﻮش ﮐﺮد و رﻓﺖ ... ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﺳﺎﻋﺖ ﻧﺰدﯾﮏ ﭘﻨﺞ ﺻﺒﺢ ﺑﻮد و ﻣﻦ داﺷﺘﻢ ﺳﺘﺎره ﻫﺎي ﺑﺎﻗﯽ ﻣﺎﻧﺪه از ﺷﺐ رو ﻣﯿﺸﻤﺎردم ... ﺗﻤﺎم ﺗﻨﻢ درد ﻣﯽ ﮐﺮد وﻗﺘﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﺴﺘﻪ ﻣﯿﺸﺪم ﻫﻤﯿﻦ ﺑﻮد اوﺿﺎع ... ﺑﻪ ﻫﯿﭻ ﻧﺘﯿﺠﻪ اي ﻧﺮﺳﯿﺪه ﺑﻮدم ﻫﻨﻮز ... دﻫﻬﺎ ﺳﺌﻮال ﺑﯽ ﺟﻮاب ﺗﻮ زﻧﺪﮔﯿﻢ ﺑﻮد اﻣﺎ ﻫﯿﭻ ﮐﺪوم ﮔﯿﺞ ﮐﻨﻨﺪه ﺗﺮ از اﺗﻔﺎق ﻫﺎي اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ﻧﺒﻮد ... ﻣﻨﯽ ﮐﻪ اﯾﻦ ﻋﻤﺎرت رو ﻣﺤﻞ زﺟﺮ ﺧﻮاﻫﺮم ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ... ﺣﺎﻻ ﭼﺮا داﺷﺘﻢ ﺑﺎ آراﻣﺶ ﺗﻮش ﻧﻔﺲ ﻣﯿﮑﺸﯿﺪم ... ﻋﺠﯿﺐ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم دارم ﺑﻪ رﻫﺎ ﺧﯿﺎﻧﺖ ﻣﯿﮑﻨﻢ ... اﯾﻨﮑﻪ ﺗﻮ ﭼﻨﺪ ﺗﺎ اﺗﺎق اوﻧﻮر ﺗﺮ اﮐﺒﺮ ﺧﺎن ﺧﻮاﺑﯿﺪه و ﻣﻦ ﻧﮕﺮان ﺣﺎﻟﺸﻢ ... از اﯾﻨﮑﻪ ﺗﻪ راﻫﺮو ... ﯾﻪ اﺗﺎق ﻫﺴﺖ ... ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻫﺮﮔﺰ ﭘﺎ ﺗﻮش ﻧﺬاﺷﺘﻢ ... اﻣﺎ ﯾﻪ ﻋﻄﺮ ﻋﺠﯿﺐ ﯾﻪ ﻧﻔﺲ ... ﯾﻪ ﺣﻀﻮر ﻣﻦ رو ﺑﺪ ﺟﻮر ﺑﻪ اون ﺳﻤﺖ ﻣﯿﮑﺸﯿﺪ ...
- اوا ... ﻫﻤﺮاز ﺧﺎﻧﻮم ... ﭼﺮا ﭼﺸﻤﺎﺗﻮن اﯾﻦ ﺷﮑﻠﯽ ﺷﺪه؟ ﺑﺎ اﯾﻦ ﺣﺮف ﻓﺨﺮي ﺧﺎﻧﻮم ﺳﺮ ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم و ﺣﺎﻣﯽ ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﭼﺮﺧﯿﺪ و ﻣﻦ رو دﯾﺪن ﮐﻪ ﭼﺸﻤﺎم درﺳﺖ ﺑﺎز ﻧﻤﯿﺸﺪ ... ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﺑﺎ دﺳﺖ ﺑﻪ ﺻﻨﺪﻟﯽ ﮐﻨﺎرش اﺷﺎره ﮐﺮد: ﺧﻮﺷﮕﻠﻢ ﺳﺮدرد داري؟
- ﻧﻪ ... ﯾﮑﻢ ... ﺑﺪ ﺧﻮاﺑﯿﺪم ... ﺳﺮم رو ﭼﺮﺧﻮﻧﺪم ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺣﺎﻣﯽ ﮐﻪ اﺧﻢ آﻟﻮد داﺷﺖ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد: ﯾﺎ اﺻﻼ ﺧﻮاﺑﯿﺪﯾﺪ؟! ... ﺻﺪا و ﻟﺤﻨﺶ ﯾﻪ ﺷﮑﺎﯾﺘﯽ ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ ﺳﺌﻮال داﺷﺖ ... روي ﺻﻨﺪﻟﯽ ﻧﺸﺴﺘﻢ: ﭼﯿﺰه ... ﯾﻌﻨﯽ ﻫﯽ ﺧﻮاﺑﯿﺪم و ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم ... ﺑﺎور ﻧﮑﺮده ﺑﻮد ﺧﯿﺮه ﺑﻮد ﻫﻨﻮز ﺑﻬﻢ ... ﻓﺨﺮي ﺧﺎﻧﻮم: ﺑﺮاﺗﻮن ﭼﺎي ﺑﺮﯾﺰم؟ ﺣﺎﻣﯽ: ﺷﯿﺮ ﺑﺮﯾﺰ ... ... دﯾﮕﻪ داﺷﺘﻢ ﺷﺎﮐﯽ ﻣﯿﺸﺪم: ﻧﻪ ﻣﻦ اﺻﻼ ﭼﯿﺰي ﻧﻤﯽ ﺧﻮرم ... ﺣﺎﻣﯽ ﺷﺎﮐﯽ ﺗﺮ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد ... اﯾﻦ ﺑﺎر ﮐﻮﺗﺎه ﻧﯿﻮﻣﺪم ﺧﻮدم ﺑﻪ اﻧﺪازه ﮐﺎﻓﯽ ﺳﺮ در ﮔﻢ ﺑﻮدم ... اﯾﻦ آدم داﺷﺖ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ داﻣﻦ ﻣﯿﺰد ... ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﮐﻪ ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد از اﯾﻦ دوﺋﻞ ﻧﮕﺎه ﻣﺎ ﺧﻨﺪه اش ﮔﺮﻓﺘﻪ ... ﺑﻪ زور ﺧﻨﺪه اش رو ﺑﺎ ﯾﻪ ﻗﻠﭗ ﭼﺎي ﻗﻮرت داد: ﺣﺎﻣﯽ ﻣﺎدر ﭼﻪ ﮐﺎرش داري ﻫﺮ ﭼﯽ دوﺳﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ﻣﯽ ﺧﻮره ... ﻣﮕﻪ ﺑﭽﻪ اﺳﺖ؟ ﺣﺎﻣﯽ ﺳﺮش رو ﺑﻪ ﻗﺎﺷﻖ ﻧﻘﺮه ﺗﻮي ﻓﻨﺠﻮﻧﺶ ﮔﺮم ﮐﺮد: ﻣﻦ ﻣﻨﻈﻮرم اﯾﻦ ﻧﺒﻮد ﻣﺎدر ﺟﺎن ... اﻣﺎ ﭘﺎي ﭼﺸﻤﺸﻮن ﮐﺒﻮده ... ﻣﻌﻠﻮﻣﻪ ﺑﺎز درﺳﺖ ﻏﺬا ﻧﺨﻮردن ... ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم ... اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﻫﺎ ﺣﺎل ﺧﺮاﺑﻢ رو ﺧﺮاب ﺗﺮ ﻣﯿﮑﺮد ... ﺑﺎﯾﺪ اﻣﺮوز ﺣﺘﻤﺎ دﯾﮕﻪ ﻣﯽ رﻓﺘﻢ ... ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم رﻓﺘﻢ و ﺑﺎﻫﺎش رو ﺑﻮﺳﯽ ﮐﺮدم: ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ اﮔﻪ اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺰاﺣﻤﺘﻮن ﺷﺪم ... ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﻫﻢ از ﺟﺎش ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ: اي ﺑﺎﺑﺎ ... دﺧﺘﺮﮐﻢ ﮐﺠﺎ؟اﯾﻦ ﺟﺎ ﺟﺎت ﺗﻨﮕﻪ؟
- ﺗﻮ رو ﺧﺪا ﻧﻔﺮﻣﺎﯾﯿﺪ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻣﻨﻢ ﺧﻮﻧﻪ دارم ... ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮم ﺳﺮ ﺧﻮﻧﻪ و زﻧﺪﮔﯽ ﺧﻮدم ... ﺣﺎﻣﯽ ﮐﻪ واﻗﻌﺎ ﺻﺪاش ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺑﻮد: ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻣﯽ دوﻧﻦ؟
- ﻧﮕﻔﺘﻢ ... اﻻﻧﻢ ﺟﻤﻌﻪ اﺳﺖ ﺧﻮاﺑﻦ ... ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮم آﻣﻮزﺷﮕﺎه ﺑﺮاي ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﮐﻼس ﻓﻮق اﻟﻌﺎده ﮔﺬاﺷﺘﻦ ... ﻋﺼﺮي ﻫﻢ اﺟﺮا دارم ... ﺷﺐ ﺑﻬﺸﻮن زﻧﮓ ﻣﯽ زﻧﻢ ... اوﻧﺎ ﻫﻢ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻫﺴﺘﻦ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮﮔﺮدم ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل ﺧﻮﻧﻪ ... ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد اﻧﮕﺎر دﻧﺒﺎﻟﻪ ﺟﻮاب ﻗﺎﻧﻊ ﮐﻨﺪده ﺗﺮي ﺑﻮد ... ﻣﻦ ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﮐﻪ اﻣﺮوز ﻫﻢ ﺑﻪ ﺷﻠﻮﻏﯽ دﯾﺮوز ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد ... اﯾﻦ ﯾﻌﻨﯽ ﻣﻦ ﯾﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﺗﻮ اﺗﺎق ﻣﯽ ﻣﻮﻧﺪم ﯾﺎ ﻣﯽ رﻓﺘﻢ و ﺑﯽ دﻟﯿﻞ ﮐﻠﯽ ﻣﺘﻠﮏ ﻣﯽ ﺧﻮردم ... ﭼﯿﺰي وﻗﻌﺎ ﻧﯿﺎزي ﺑﻬﺶ ﻧﺒﻮد ... ﻫﻤﺸﻮن ﺑﺎ ﻣﻦ ﻣﺜﻞ ﯾﻪ ﻣﻮﺟﻮد اﺿﺎﻓﻪ ﺑﺮ ﺧﻮرد ﻣﯿﮑﺮدم ... ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم: ﮐﺎش اﻣﺸﺐ ﻫﻢ ﻣﯿﻤﻮﻧﺪي ... دوﺳﺘﺎي ﺣﺎﻣﯽ اﻣﺸﺐ ﻣﯿﺎن ﺑﺮاي دﯾﺪن ﻋﯿﺎدت ... ... و ﻣﻦ دو ﺗﺎ اﺗﺎق ﻓﺎﺻﻠﻪ داﺷﺘﻢ و ﻧﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم ... ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﻧﯿﻤﻪ ﺑﯽ ﻫﻮﺷﻪ ... و ﮐﻼ ﻫﻢ ﺑﻮدن ﻣﻦ ﺗﻮ اون اﺗﺎق ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻨﺪه دار ﻣﯿﺒﻮد ... ﺣﺎﻣﯽ ﺳﺎﮐﻦ و ﺻﺎﻣﺖ ﺑﻮد و ﻣﻦ از اون ﺧﻮﻧﻪ ﺧﺎرج ﺷﺪم ...
- ﺣﺎﻻ ﺑﺎﯾﺪ ﮐﻮزت ﺑﺎزﯾﺖ رو اﻻن اﻧﺠﺎم ﺑﺪي؟ ﺑﻪ ﺳﯿﺎ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم دﺳﺘﻤﺎل ﺗﻮي دﺳﺘﻢ رو روي ﻣﯿﺰ رﻫﺎ ﮐﺮدم و ﺧﻮدم رو روي ﻣﺒﻞ ﺧﻮﻧﻪ رﻫﺎ ﮐﺮد ... ﮐﻼﻓﻪ ﺑﻮدم و از وﻗﺘﯽ ﭘﺎم ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻪ رﺳﯿﺪه ﺑﻮد داﺷﺘﻢ ﯾﻪ ﮐﻠﻪ ﮔﺮد و ﺧﺎك ﺗﻤﯿﺰ ﻣﯿﮑﺮدم ... ﺳﯿﺎ اوﻣﺪه ﺑﻮد ﭘﯿﺸﻢ و ﻣﻨﺘﻈﺮ ﮔﻠﯽ ﺑﻮدﯾﻢ ﺗﺎ ﺷﺎم ﺑﺨﻮرﯾﻢ ... ﺳﯿﺎ ﻻﻏﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﻋﺼﺒﯽ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯿﻮﻣﺪ ...
- ﺗﻮ ﭼﺘﻪ ﺳﯿﺎ؟ ﭼﻬﺎر زاون روي ﮐﺎﻧﺎﭘﻪ ﺷﺴﺖ ... ﻓﻨﺠﻮن ﻧﺴﮑﺎﻓﻪ اش رو ﻣﺤﮑﻢ ﺗﻮي دﺳﺘﺶ ﮔﺮﻓﺖ و ﺧﯿﺮه ﺷﺪ ﺑﻪ زاﻧﻮﻫﺎش: ﺧﻮﺑﻢ ... ﻣﻤﻮش ﺗﻮ ﺑﮕﻮ زﻧﺪﮔﯽ اﺷﺮاﻓﯽ ﭼﻪ ﻃﻮر ﺑﻮد؟
- ﺳﯿﺎ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﮐﻦ ... ﭘﺲ ﻓﺮدا ﺑﻠﯿﻂ دارﯾﻢ ... دارﯾﻢ ﻣﯿﺮﯾﻢ اﺻﻔﻬﺎن ﺟﺸﻨﻮاره اي ﮐﻪ ﺗﻮ ﺧﻮدت ﻫﻢ ﺗﻮش اﺣﺘﻤﺎل ﻗﻮي ﻗﺮاره ﺟﺎﯾﺰي ﺑﮕﯿﺮي ... ﻣﯽ ﺷﻪ ﺑﮕﯽ اﯾﻦ دﻟﻘﮏ ﺑﺎزي ﭼﯿﻪ راه اﻧﺪاﺧﺘﯽ و ﻧﻤﯿﺎي؟ ﭘﻮزﺧﻨﺪي زد: آره دﯾﮕﻪ دﻟﻘﮏ ﺑﺎزي در ﻣﯿﺎرم ... ﻣﻬﻨﺪﺳﯽ ﻧﻤﯿﮑﻨﻢ ... دﻟﻘﮏ ﺑﺎزي در ﻣﯿﺎرم رو ﺻﺤﻨﻪ ﻧﻤﯽ رم ... ﭼﺮا؟ اﯾﻦ ﺣﺮﻓﺎ اﯾﻦ ﺣﺮﮐﺎت ﺑﻮي ﺧﻮﺑﯽ ﻧﻤﯽ داد: ﭼﺮا ﭼﯽ ﺳﯿﺎ؟
- ﭼﺮا اﯾﻦ ﺟﻮرﯾﻪ؟ ﻣﻦ ﻫﻔﺘﻪ ﭘﯿﺶ رﻓﺘﻢ ﺧﻮﻧﻪ آوﯾﺴﺎ اﯾﻨﺎ ... ﻣﻦ رو ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺑﻪ ﭘﺪرش ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﯾﮑﯽ از دوﺳﺘﺎﻧﺶ ﻣﻌﺮﻓﯽ ﮐﻨﻪ ... ﭘﻮل ﯾﮑﯽ از ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻫﺎي ﭘﺎرك ﺷﺪه ﺗﻮ ﺑﺎغ ﺧﻮﻧﺸﻮن ﺑﺎ ﮐﻞ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﺎ ﺑﺮاﺑﺮي ﻣﯿﮑﺮد ...
- ﺳﯿﺎ اﯾﻦ ﺣﺮﻓﺎ رو ﻣﯿﺰﻧﯽ ﺑﻪ ﮐﺠﺎ ﺑﺮﺳﯽ؟
- ﺑﺎ ﺑﺎﺑﺎ ﺣﺮف زدم ... ﺳﻪ روز ﭘﯿﺸﻢ رﻓﺘﻢ ﭘﯿﺶ آﻗﺎي اﺷﺮﻓﯽ از ﻓﺮدا ﻫﻢ ﮐﺎرم رو ﺗﻮ ﺷﺮﮐﺘﺶ ﺷﺮوع ﻣﯿﮑﻨﻢ ... از ﻧﻪ ﺻﺒﺢ ﺗﺎ ﭘﻨﺞ ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮ ... درﺳﺖ ﻋﯿﻦ ﺑﭽﻪ آدم ... ﺑﻪ ﻗﻮل ﺧﺴﺮو ﺧﺎن ... ﯾﻪ ﻗﻄﺮه اﺷﮏ از ﮔﻮﻧﻪ اش ﭼﮑﯿﺪ ... ﭼﻨﺪﯾﻦ ﻗﻄﺮه اﺷﮏ ﻫﻢ از ﮔﻮﻧﻪ ﻣﻦ ...
- ﺳﯿﻞ ﺗﻮ داري ﺑﺎ ﺧﻮدت ﺑﺎ زﻧﺪﮔﯿﺖ ﭼﯽ ﮐﺎر ﻣﯿﮑﻨﯽ؟ دﺳﺖ ﮐﺮد ﺗﻮي ﺟﯿﺒﺶ و ﺳﻮﺋﯿﭻ رو در آورد ... ﺗﮑﻮﻧﺶ داد ... ﭘﻮزﺧﻨﺪي زد: اﻣﺸﺐ ﻗﺒﻞ از اوﻣﺪن اﯾﻨﺠﺎا رﻓﺘﻢ آوﯾﺴﺎ رو از ﺧﻮﻧﻪ دوﺳﺘﺶ ﺑﺮداﺷﺘﻢ و ﺑﺮدم ﺧﻮﻧﻪ ﺧﻮدﺷﻮن ... ﺑﻪ وﻇﯿﻔﻪ ﻣﺮدوﻧﮕﯿﻢ ﺑﺎ ﻓﺮوﺧﺘﻦ آرزوﻫﺎم ﺑﻪ ﭘﺪرم ﻋﻤﻞ ﮐﺮدم ... ﻫﻖ ﻫﻖ ﮐﺮدم: ﭼﺮا ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﻔﺘﯽ راﻫﻬﺎي دﯾﮕﻪ اي ﻫﻢ ﻫﺴﺖ؟ ﺧﺐ ... ﺑﺎ ﻫﻢ ... ﯾﻌﻨﯽ ﻣﻨﻢ ... اﺻﻼ زﻣﯿﻦ ﭘﺪري ﻣﻦ رو ﻣﯽ ﻓﺮوﺧﺘﯿﻢ ﺗﻮ ﮐﺮﻣﺎن ... اﮔﻪ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﯽ؟ اﺷﮑﺎﻫﺎش ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر روي ﮔﻮﻧﻪ اش روان ﺑﻮد: ﻫﻤﺮاز ... ﺗﻮ ﺧﻮدت ﯾﻪ ﻗﺮون ﺗﻪ ﺟﯿﺒﺖ ﻫﺴﺖ؟
- ﻣﺎ ﻫﻤﯿﺸﻪ اوﺿﺎﻋﻤﻮن اﯾﻦ ﺑﻮده ... ﮐﺎر ﺳﻬﯿﻞ داره ﺗﻤﻮم ﻣﯿﺸﻪ اﺣﺘﻤﺎﻻ ﻗﺮار داد ﺑﻌﺪي ﯾﮑﻢ ﻃﻮل ﻣﯿﮑﺸﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎ ﺣﻘﻮق آﻣﻮزﺷﮕﺎه ﺑﺴﺎزم ... داري ﺟﺎ ﻣﯿﺰﻧﯽ ...
- ﭼﻪ ﺟﺎ زدﻧﯽ؟ ﺗﺎ ﮐﯽ ﻫﻤﺮاز ﺗﺎ ﮐﯽ؟ ﺗﺎ ﮐﯽ ﻫﺮ ﺑﺎر ﻫﺮ ﭘﺴﺮي ﮐﻪ اﻧﺪﮐﯽ اﻣﮑﺎﻧﺎﺗﺶ ﺑﻪ آوﯾﺴﺎ ﻧﺰدﯾﮏ ﺑﺎﺷﻪ ﺑﯿﺎد ﺳﻤﺘﺶ و ﻣﻦ دﻟﻢ ﺑﻠﺮزه. دﻟﻢ داﺷﺖ ﻣﯿﺘﺮﮐﯿﺪ ... ﺳﺮم رو ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﮑﻮﺑﻢ ﺑﻪ دﯾﻮار ... اﺷﮑﺎش رو ﭘﺎك ﮐﺮد: ﮔﺮﯾﻪ ﻧﮑﻦ ﻣﻤﻮش ...
- ﻫﯿﭻ ﻣﯽ ﻓﻬﻤﯽ ﭼﯽ ﻣﯿﮕﯽ؟ ﻣﺎ ﺑﺎﻫﻢ آرزوﻫﺎ ﮐﺮدﯾﻢ ... دراز ﮐﺸﯿﺪﯾﻢ رو ﭼﻤﻨﻬﺎي ﭘﺎرك ﻻﻟﻪ ... ﺳﻌﯽ ﮐﺮدﯾﻢ ﺑﯿﻦ ﺧﺎﮐﺴﺘﺮي ﻫﺎي ﺗﻬﺮان ﺗﮏ ﻧﻮر ﻣﺎه رو ﭘﯿﺪا ﮐﻨﯿﻢ ... ﻗﺮار ﮔﺬاﺷﺘﯿﻢ ﻧﺬارﯾﻢ ﺧﺎك ﺻﺤﻨﻪ ﺑﻪ ﺳﺮﻓﻤﻮن ﺑﻨﺪازه ... ﺗﻮ ﮐﯽ اﻧﻘﺪر ﻣﺎدي ﺷﺪي؟ ﭼﯽ داري ﻣﯿﮕﯽ؟ﺗﻮ از آوﯾﺴﺎ ﭘﺮﺳﯿﺪي؟ اون ﺳﯿﺎوﺷﯽ رو ﮐﻪ ﻣﻬﻨﺪﺳﻪ ... ﮐﻪ ﻧﻪ ﻣﯿﺮه ﭘﻨﺞ ﻣﯿﺎد ... اوﻧﯽ ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﻣﺤﺎﺳﺒﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ رو ﻣﯿﺨﻮاد؟ ﺳﯿﺎ ... ﺧﻮدت ... ﺧﻮده ﺳﯿﺎ ﭼﯽ ﻣﯿﺨﻮاد؟ ازﺟﺎش ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ اوﻣﺪ و ﻣﺤﮑﻢ ﺑﻐﻠﻢ ﮐﺮد: ﺑﺮات ﺳﺨﺘﻪ ﻣﻦ رو ﺑﻔﻬﻤﯽ ... ﻣﯽ دوﻧﻢ ... اﻣﺎ ﻫﻤﺮاز ﻣﻦ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻢ ... ﺗﻮ رو دارم ... ﮔﻠﯽ رو دارم ... ﻗﺮاره آوﯾﺴﺎ رو داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ... ﺣﺎﻻ ﭘﺪرم رو ﻫﻢ دارم ... ﻧﮕﺎه اون اداﻋﺎﻫﺎم ﻧﮑﻦ ﻣﻦ دﻟﻢ ﺑﺮاي ﻟﺒﺨﻨﺪ اون ﻣﺮد ﺑﺪ ﺧﻠﻖ ﺗﻨﮓ ﺷﺪه ﺑﻮد ... دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺑﻬﻢ ﺑﻌﺪ از اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﻣﺪت اﻓﺘﺨﺎر ﮐﻨﻪ ... ﻣﻤﻮش ... ﻣﻦ ﻫﻨﻮزم ﭘﯿﺸﺘﻮﻧﻢ ... ﻧﻤﺮدم ﮐﻪ اﯾﻦ ﻃﻮري ﻣﯿﮑﻨﯽ ... ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم و ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎش ﺧﯿﺮه ﺷﺪم ... از ﭘﺸﺖ ﻫﺎﻟﻪ اي از اﺷﮏ ﻣﯿﺪﯾﺪﻣﺶ و در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺗﻪ دﻟﻢ ﺷﺪﯾﺪ اﺣﺴﺎس ﻣﯿﮑﺮدم از آوﯾﺴﺎ ﻣﺘﻨﻔﺮم ﮔﻔﺘﻢ: ﺳﯿﺎ ... زﻧﺪﮔﯽ ﮐﺮدن ﻧﻔﺲ ﮐﺸﯿﺪن ﻧﯿﺴﺖ ... ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺗﻠﺨﯽ زد و ﻣﻮﻫﺎم رو از ﻧﻮازﺷﯽ ﮐﺮد: ﺑﺮاي ﻣﻦ آوﯾﺴﺎ ﯾﻌﻨﯽ ﻧﻔﺲ ... ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎﺷﻪ ﺗﺎ ﺑﺘﻮﻧﻢ زﻧﺪه ﺑﺎﺷﻢ ... زﻧﺪﮔﯽ ﮐﺮدن ﭘﯿﺸﮑﺸﻢ ... ﺗﻮ اﺗﺎق ﭘﻬﻠﻮﯾﯽ روي ﺗﺨﺖ ﺳﺎﺑﻖ ﻣﺎدرم ... ﺳﯿﺎ ﺧﻮاﺑﯿﺪه ﺑﻮد ... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﺧﻮاب ﺑﻮد ﯾﺎ ﻣﺜﻞ ﻣﻦ ﺑﯿﺪار ﺑﻮد ... ﻣﻦ ﺑﺮاي دوﻣﯿﻦ ﺷﺐ ﻣﺘﻮاﻟﯽ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﺑﺨﻮاﺑﻢ ... ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ ﺟﺎي ﺧﻮدش ﻧﺒﻮد ... دﻟﻢ اون ﻧﮕﺎه ﻗﻬﻤﻮه اي ﺳﺮد رو ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ و ﺑﻪ ﺧﻮدم ﻧﻬﯿﺐ ﻣﯿﺰدم ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺑﺨﻮام ... ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺑﻪ ﻫﻢ رﯾﺨﺘﻪ ﺑﻮد ... و ﻣﻦ ... ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﯾﻪ ﺟﺮﻋﻪ آراﻣﺶ ﺑﻮدم ... ﺷﺎﯾﺪ ﺣﺎﻣﯽ ﺣﻖ داﺷﺖ ﻣﻦ ﯾﻪ دﺧﺘﺮ ﺑﭽﻪ ﺧﯿﺎل ﭘﺮداز ﺑﻮدم ... دﻟﻢ ﻫﺮ ﺑﺎر ﺑﺎ دﯾﺪن ﺣﺎﻣﯽ ﭘﺮ ﮐﺸﯿﺪه ﺑﻮد ﺑﻪ ﺟﺎﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻧﺒﺎﯾﺪ ... اﯾﻦ آﯾﻨﺪه اي ﻧﺪاﺷﺖ ... ﻫﯿﭻ آﯾﻨﺪه اي ... ﻣﻦ ﺑﺮاي اون ﯾﻪ دﺧﺘﺮ ﺑﭽﻪ ﺑﻮدم ... ﮔﺎﻫﯽ ﺷﺎﯾﺪ ﻣﻦ رو ﻫﻢ ﻃﺮاز ﻧﯿﻮﺷﺎ ﻣﯿﺪﯾﺪ ... اون از ﻫﻤﻪ ﺣﻤﺎﯾﺖ ﻣﯿﮑﺮد ... اﺻﻼ اﺳﻤﺶ ﺣﺎﻣﯽ ﺑﻮد ... ﺳﯿﺎ ... ﺳﯿﺎوش ﻣﻬﺮﺑﻮﻧﻢ ... داﺷﺖ از دار و ﻧﺪارش ... ﯾﻌﻨﯽ ﺧﯿﺎﻻﺗﺶ ... آرزوﻫﺎش و ﻫﺪﻓﻬﺎش ﻣﯿﮕﺬﺷﺖ ﺗﺎ ﺑﺘﻮﻧﻪ آوﯾﺴﺎ ﯾﯽ رو داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ﮐﻪ ﺣﺘﯽ ﻣﻌﻠﻮم ﻧﺒﻮد ﺑﺎ اﯾﻦ ﺷﺮاﯾﻂ ﻫﻢ ﺑﺘﻮﻧﻪ ﺑﺎﻫﺎش آﯾﻨﺪه اي داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ﯾﺎ ﻧﻪ؟ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺗﻮ او ﺧﻮدﺧﻮاﻫﯽ آدﻣﻬﺎﯾﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﭘﻮل دﺳﺘﺸﻮن ﺑﻮد ... ﻣﻦ ﯾﻪ ﭼﻬﺎر ﺳﺎل ﻫﺮ ﻧﻮع ﺑﺎج ﻋﺎﻃﻔﯽ رو ﺑﻪ اﻧﺘﻈﺎم ﻫﺎ داده ﺑﻮدم ﺗﺎ اوﻧﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻗﺪرت و ﭘﻮﻟﺶ رو داﺷﺘﻦ ﻣﻦ رو از زﻧﺪﮔﯽ ﺧﻮاﻫﺮ زاده ﻫﺎم ﺑﯿﺮون ﻧﮑﻨﻦ ... ﺳﯿﺎ ﯾﻪ ﻋﻤﺮ ﻣﺒﺎرزه ﮐﺮده ﺑﻮد و ﺑﺎز ﺗﻮ ﻧﻘﻄﻪ ﺻﻔﺮ ﺑﻮد ... اﺷﮑﻢ از ﭼﺸﻤﻢ رﯾﺨﺖ روي ﺑﺎﻟﺸﺖ ... ﮔﻠﻨﺎر ﺳﺮ ﺟﺎش ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﺷﺪ و آﻫﯽ ﮐﺸﯿﺪ: ﺑﺎﺑﺎم ﺑﺮﻧﺪه ﺷﺪ ﻫﻤﺮاز ... ﺗﻤﺎم ﻋﻤﺮم دﻋﺎ ﮐﺮده ﺑﻮدم ﺗﻮ اﯾﻦ ﻣﺒﺎرزه ﻧﺎ ﺑﺮاﺑﺮ ﺳﯿﺎ ﺑﺮﻧﺪه ﺷﻪ ... ﭘﺲ ﮐﻨﺎر ﮐﺸﯿﺪ؟ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﺮاي اﺟﺮاي اﺧﺘﺘﺎﻣﯿﻪ ﺟﻠﻮم اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد ... ﻧﻔﺲ ﺣﺒﺲ ﺷﺪه ﺗﻮي ﮔﻠﻮم رو ﺧﺎرج ﮐﺮدم ... درﺳﺖ ﻋﯿﻦ روز اﺟﺮاي اول اﺳﺘﺮس داﺷﺘﻢ ... اﺟﺮا ﻫﺎي ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮب و ﻣﻮﻓﻘﯽ ﺑﻮد ... ﺳﺮم داﺷﺖ ﻣﯽ ﺗﺮﮐﯿﺪ واﻗﻌﺎ درﺳﺖ و درﻣﻮن اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ﻧﺨﻮاﺑﯿﺪه ﺑﻮدم ...
- دﻻﯾﻞ ﺧﻮدش رو داره اﻣﺎ ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻪ ﻣﻦ رو ﻗﺎﻧﻊ ﮐﻨﻪ ... ﻣﺤﻤﺪ ﻧﺸﺴﺖ روي ﻣﺒﻞ و ﺳﯿﮕﺎري روﺷﻦ ﮐﺮد: ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﺑﺮاي زﻧﯽ اﯾﻦ ﮐﺎر رو ﻣﯿﮑﺮدم ﯾﺎ ﻧﻪ؟ ﺑﺮاي ﻣﻦ زن ﯾﻌﻨﯽ آراﻣﺶ و زﯾﺒﺎﯾﯽ و ... ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺑﻪ ﺻﺪاﻗﺘﺶ زدم: و ﭼﯿﺰي ﺑﯿﺶ از اون ﻧﯿﺴﺖ؟! ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺗﻠﺨﯽ زد: ﻫﺴﺖ ... ﺻﺪ در ﺻﺪ زﻧﺎﻧﯽ ﻫﺴﺘﻦ ﺑﯿﺶ از زﯾﺒﺎﯾﯽ ﻣﻄﻠﻖ وﻟﯽ ﻣﻦ اﻧﻘﺪر ﺗﻮ زﻧﺪﮔﯿﻢ ﺷﯿﻄﻨﺖ داﺷﺘﻢ و ﻟﯿﺴﺖ اﻧﺘﺨﺎﺑﺎﺗﻢ ﺳﯿﺎه ﻫﺴﺖ ﮐﻪ ﺟﺴﺎرت ﮐﻪ ﻧﻪ ... ﯾﻪ ﺟﻮراﯾﯽ ﻟﯿﺎﻗﺖ ﺑﻮدن ﺑﺎ اﯾﻦ زﻧﺎن رو ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ... ﯾﮏ ﮐﻼم ﺑﻪ ﺧﻮدم اﻋﺘﻤﺎد ﻧﺪارم ...
- ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﯿﺪ ﯾﮑﻢ زﯾﺎدي ﺻﺎدﻗﯿﺪ ...
- ﺑﺎ ﺗﻮ ﻣﯿﺸﻪ ﺻﺎدق ﺑﻮد ﺧﺎﻧﻮم ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ... از ﺟﺎش ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﺳﯿﮕﺎرش رو ﺧﺎﻣﻮش ﮐﺮد و ﭼﺸﻤﮑﯽ زد: دارم ﻣﺜﻼ ﺗﺮك ﻣﯿﮑﻨﻢ ... ﺗﮑﯿﻪ دادم ﺑﻪ ﻣﯿﺰ ﮐﻨﺎرﻣﻮن ... ﺻﺪاي ﺳﻬﯿﻞ از ﺑﯿﺮون ﻣﯿﻮﻣﺪ ﮐﻪ داﺷﺖ ﺑﺎ ﻣﺴﺌﻮل ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ ﺑﺤﺚ ﻣﯿﮑﺮد ... ﻣﺤﻤﺪ ﺧﻨﺪﯾﺪ: اﺟﺮا ﺗﻤﻮم ﺷﺪ اﯾﻨﺎ ﻫﻨﻮز درﮔﯿﺮن ...
- ﺑﺎورم ﻧﻤﯽ ﺷﻪ داره ﺗﻤﻮم ﻣﯿﺸﻪ ...
- ﯾﻪ ﭼﯿﺰي ﺑﮕﻢ ﺑﺪ ﺑﺮداﺷﺖ ﻧﻤﯿﮑﻨﯽ؟ ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﺮد ﻣﻬﺮﺑﻮن روﺑﻪ روم ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ... ﻟﺒﺨﻨﺪ ﭘﺮ ﻣﻬﺮي زد: ﺗﺠﺮﺑﻪ اوﻟﯿﻦ ﺗﺌﺎﺗﺮم ﺑﻮد ... ﺳﻬﯿﻞ ﯾﻪ ﻣﺮد ﻧﺎزﻧﯿﻨﻪ ... ﺑﻪ داﺷﺘﻪ ﻫﺎم ﺧﯿﻠﯽ ﭼﯿﺰا اﺿﺎﻓﻪ ﺷﺪ اﻣﺎ ﺣﻘﯿﻘﺘﺶ رو ﺑﺨﻮاي ﺑﺮاي ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﺑﻪ اﻧﺪازه ﺣﻀﻮر ﺗﻮ دﻟﻢ ﺗﻨﮓ ﻧﻤﯽ ﺷﻪ ... ﺧﺠﺎﻟﺖ ﮐﺸﯿﺪم و ﺳﺮم رو ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻢ ... ﯾﻪ ﮔﺎم ﻧﺰدﯾﮏ ﺗﺮ ﺷﺪ: درﺳﺘﻪ ﮐﻪ اﯾﻦ دوﺳﺘﯽ اداﻣﻪ داره و ﻣﻦ ﻣﻄﻤﺌﻨﺎ ﺑﺎزﻫﻢ ﻣﯿﺎم ﺗﺎ ﺑﺒﯿﻨﻤﺖ ... ﯾﺎ ﺑﻌﻨﻮان ﺗﻤﺎﺷﺎﭼﯽ ﯾﺎ ﺑﻌﻨﻮان دوﺳﺖ ... ﺷﺎﯾﺪم دوﺑﺎره ﻧﻘﺶ ﻣﻘﺎﺑﻠﺖ ... اﻣﺎ رﺳﻢ ﻗﺒﻞ از اﺗﻤﺎم ﻫﺮ ﮐﺎر آدم ﻫﺎ ﺣﺮﻓﺸﻮن رو ﻣﯿﺰﻧﻦ ... ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺮاﻗﺐ ﺧﻮدت ﺑﺎش ﻫﻤﺮاز ... ﻫﻤﺮاز ﺑﺎش ﻫﻤﯿﺸﻪ ... ﻧﺬار ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ و ﻫﯿﭻ ﮐﺲ اﯾﻦ رو ازت ﺑﮕﯿﺮه ... ﺳﻬﯿﻞ ﺳﺮش رو داﺧﻞ ﮐﺮد: ﺳﻪ دﻗﯿﻘﻪ آﺧﺮ ... ﺻﺎف اﯾﺴﺘﺎدم و ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﺸﯿﺪم ... ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻪ اﺳﺘﺮﺳﻢ ﻟﺒﺨﻨﺪي زد ... ﺷﻨﻠﻢ رو ﻣﺤﮑﻢ ﮐﺮدم دورم ... ﭼﺸﻤﺎم ﺑﺮاي ﺳﻮﻣﯿﻦ روز ﻣﺘﻮاﻟﯽ ﺧﯿﺲ ﺑﻮد ... ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ اس ام اﺳﯽ ﮐﻪ از اﻣﯿﺪ رﺳﯿﺪه ﺑﻮد اﻧﺪاﺧﺘﻢ ... ﺳﺎﻋﺖ ﺣﺮﮐﺖ ﻗﻄﺎر رو ﻓﺮﺳﺘﺎده ﺑﻮد ... واﻗﻌﺎ اﻻن وﻗﺘﺶ ﻧﺒﻮد ... ﮐﺎر ﺗﻤﻮم ﺷﺪه ﺑﻮد ... ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺗﻮ ﻫﻮا ﺑﻮد ... ﺟﺎي ﺧﺎﻟﯽ ﺳﯿﺎ وﺣﺸﺘﻨﺎك ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻣﯿﻮﻣﺪ ... داﺷﺘﻢ دﯾﻮوﻧﻪ ﻣﯿﺸﺪم ... دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﭘﯿﺶ ﺑﻮد اﻻن ﺑﺎز ﺑﺎ ﻫﻢ ﭼﺮت ﻣﯿﮕﻔﺘﯿﻢ ... ﻓﻼﻓﻞ ﮔﺎز ﻣﯿﺰدﯾﻢ ... اﻋﺼﺎﺑﻢ واﻗﻌﺎ ﻣﺘﺸﻨﺞ ﺑﻮد ... ﻟﮕﺪي ﺑﻪ ﻣﯿﻮه ﮐﺎج زﯾﺮ ﭘﺎم زدم ...
- ﻫﻤﺮاز ﺧﺎﻧﻮم ... از ﺗﻦ ﺻﺪاش ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮدم ... ﭼﻪ ﻃﻮر ﻣﯿﺸﺪ اﯾﻦ ﺻﺪا رو ﻧﺸﻨﺎﺳﻢ ... ﺻﺪاﯾﯽ ﮐﻪ ﻋﺠﯿﺐ دﻟﻢ ﻫﻢ ﺑﺮاش ﺗﻨﮓ ﺷﺪه ﺑﻮد ... ﭼﺮﺧﯿﺪم ﺑﻪ ﺳﻤﺖ راﺳﺘﻢ ... ﮐﻨﺎر ﺟﺪول ... زﯾﺮ روﺷﻨﺎﯾﯽ ﭼﺮاغ ... ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ دﻗﯿﻘﺎ ﺑﻮي ﺳﺮو ﻫﺎ ﺑﺎ ﺑﻮي ﻗﻬﻮه ﺑﻮﻓﻪ ﺗﺌﺎﺗﺮ ﺷﻬﺮ ﻣﺨﻠﻮط ﺷﺪه ﺑﻮد ﻣﺮدي اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد ﺑﺎ ﭘﺎﻟﺘﻮي ﻣﺸﮑﯽ رﻧﮕﺶ ... دﺳﺘﺶ ﺗﻮي ﺟﯿﺒﺶ ﺑﻮد ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ... ژﺳﺖ ﻋﺠﯿﺐ آﺷﻨﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺪ ﺟﻮر اﺳﻤﺶ رو ﺑﺮام ﺗﺪاﻋﯽ ﻣﯿﮑﺮد ... ﻣﻮﻫﺎي آﺷﻔﺘﻪ ام رو ﺑﺎد ﺣﺮﮐﺖ ﻣﯿﺪاد ... ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﺗﺤﻠﯿﻞ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﭼﺮا اﯾﻨﺠﺎﺳﺖ ... ﺑﺎ دو ﻗﺪم ﺑﻠﻨﺪ ﺧﻮدش رو ﺑﻬﻢ رﺳﻮﻧﺪ ... دﻣﺎﻏﻢ ﻗﺮﻣﺰ ﺷﺪه ﺑﻮد ... ﺧﺐ ﺧﯿﻠﯽ ﮔﺮﯾﻪ ﮐﺮده ﺑﻮدم ... ﭼﺸﻤﺎم ﻫﻢ درﺳﺖ ﺑﺎز ﻧﻤﯽ ﺷﺪ ... اوﻣﺪ ﺗﻮي ﻧﻮر ... ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺟﺬاب ﺑﻮد ...
- ﺳﻼم ... ﺧﺠﺎﻟﺖ ﮐﺸﯿﺪم ﮐﻪ اون ﭘﯿﺶ ﻗﺪم ﺳﻼم ﮐﺮدن ﺷﺪ ...
- ﺳﻼم ... ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ﮐﻤﯽ ﻣﺘﻌﺠﺐ ﺑﻮدم ... ﺳﺮش رو ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺗﻮي ﺻﻮرﺗﻢ ﺧﻢ ﮐﺮد ... ﺑﺎز ﻫﻢ ﻣﺜﻞ آﺧﺮﯾﻦ روز اﺧﻤﺎش رﻓﺖ ﺗﻮي ﻫﻢ: ﺷﻤﺎ ﺧﻮب ﻧﯿﺴﺘﯿﺪ اﺗﻔﺎﻗﯽ اﻓﺘﺎده؟ ... اﮔﺮ ﻧﺒﻮدن ﺳﯿﺎ در ﮐﻨﺎرم ... ﺗﻤﻮ م ﺷﺪن ﮐﺎر ... زﻧﮕﻬﺎي داﺋﻤﯽ راﻣﯿﻦ ... دﻟﺘﻨﮕﯽ ﺑﺮاي ﺑﭽﻪ ﻫﺎ و ﺗﺮس از ﺑﯽ ﭘﻮﻟﯽ رو ﺑﺬارﯾﻢ ﮐﻨﺎر ... ﭘﺲ ﻣﻦ ﺟﻮاب دادم: ﺧﻮﺑﻢ ... ﻣﺴﺌﻠﻪ اي ﻧﯿﺴﺖ ... ﮐﻤﯽ ﺳﺮدﻣﻪ ... ... اﺣﻤﻖ ﮐﻪ ﻧﺒﻮد ... ﺧﻮب ﻓﻬﻤﯿﺪ ﮐﻪ راﺳﺖ ﻧﻤﯿﮕﻢ ... ﺳﺮﯾﻊ ﺳﻮﺋﯿﭽﺶ رو از ﺗﻮي ﺟﯿﺒﺶ در آورد و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﺎﺷﯿﻨﺶ اﺷﺎره ﮐﺮد: ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ﺣﻮاﺳﻢ ﻧﺒﻮد ﺑﻔﺮﻣﺎﯾﯿﺪ ﺳﻮار ﺷﯿﺪ ...
- ﻣﺸﮑﻠﯽ ﮐﻪ ﭘﯿﺶ ﻧﯿﻮﻣﺪه؟
- ﺑﺎﯾﺪ ﺣﺘﻤﺎ اﺗﻔﺎﻗﯽ اﻓﺘﺎده ﺑﺎﺷﻪ ﮐﻪ ﻣﻦ اﯾﻨﺠﺎ ﺑﺎﺷﻢ؟ ... اﯾﻦ آدم ﭼﺮا ﺑﺎ ﻣﻦ اﯾﻨﺠﻮري ﻣﯿﮑﺮد؟ ﻣﻦ ﺧﻮدم ﺑﻪ اﻧﺪازه ﮐﺎﻓﯽ در ﮔﯿﺮ ﺑﻮدم ... داﺷﺖ ﺑﻪ دردام اﺿﺎﻓﻪ ﻣﯿﮑﺮد ... ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﺑﻪ ﺧﻮدم ﻣﺴﻠﻂ ﺑﺎﺷﻢ ... ﮐﻞ ﮐﻠﮑﺮدن و ﺳﻮار ﻧﺸﺪن ﺑﻪ ﻣﺎﺷﯿﻨﺶ ﻣﻔﻬﻮﻣﯽ ﻧﺪاﺷﺖ ... ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﺨﺎري ﻣﺎﺷﯿﻦ رو روي ﺻﻮرﺗﻢ ﺗﻨﻈﯿﻢ ﮐﺮد و راه اﻓﺘﺎد ... ﺣﺘﯽ ﻧﭙﺮﺳﯿﺪ ﮐﺠﺎ ﻣﯽ رم ... ﻣﻦ ﻫﻢ ﻧﭙﺮﺳﯿﺪم ﭼﺮا اﯾﻨﺠﺎﺳﺖ ... ﻫﺮ دو اﻧﮕﺎر ﺗﺮﺟﯿﺢ داده ﺑﻮدﯾﻢ ﺳﮑﻮت ﮐﻨﯿﻢ ... ﺑﺎرون رﯾﺰي ﻫﻢ ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺑﺎرﯾﺪن ﮔﺮﻓﺘﻢ ... اﮔﺮ ﺳﯿﺎ ﺑﻮد اﻻن داﺷﺘﯿﻢ ﺑﺎ ﻫﻢ دﻧﺒﺎل اﺗﻮﺑﻮس ﻣﯿﺪوﯾﺪﯾﻢ ... ﺑﺎ ﯾﺎد آوري اﯾﻦ ﺧﺎﻃﺮاﺗﻤﻮن آﻫﯽ ﮐﺸﯿﺪم ... اﻧﮕﺎر اﯾﻦ آه ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﭼﺮﺧﯿﺪ ... اﻣﺎ ﭼﯿﺰي ﻧﮕﻔﺖ ... ﺗﻮ ﻋﻮاﻟﻢ ﺧﻮدم ﻏﺮق ﺑﻮدم ... ﺧﺐ ﭼﯽ ﻣﯿﮕﻔﺘﻢ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﺮد ﺟﺪي اﺧﻤﻮ ... ﻣﺎﺷﯿﻦ رو ﮐﻨﺎر ﺧﯿﺎﺑﻮن ﭘﺎرك ﮐﺮد ... ﺳﺮ ﭼﺮﺧﻮﻧﺪم ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ ...
- ﭘﯿﺎده ﺷﯿﺪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﭼﯿﺰي ﺑﺨﻮرﯾﻢ ﻣﻦ ﻫﻢ ﺷﺎم ﻧﺨﻮردم ... ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ﺷﻤﺎ ﺣﺘﯽ ﻧﺎﻫﺎر ﻫﻢ ﻧﺨﻮردﯾﺪ ...
- آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ... ﻧﯿﺎزي ﺑﻪ اﯾﻦ ... در ﺳﻤﺖ ﺧﻮدش رو ﺑﺎز ﮐﺮد: ﺷﻤﺎ ﺗﻤﺎم ﻋﺎدت ﻫﺎي ﻣﻦ رو دارﯾﺪ ﺑﻬﻢ ﻣﯿﺮﯾﺰﯾﺪ ... ﻣﺠﺒﻮرم ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ ﯾﻪ ﺣﺮف رو ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﺗﮑﺮار ﮐﻨﻢ ... ... ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺗﺮ و ﺧﺴﺘﻪ ﺗﺮ از اﯾﻦ ﺣﺮﻓﺎ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺑﺘﻮﻧﻢ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﺮﺧﻮرد ﮐﻨﻢ.
- ﺑﺮاي اﯾﻨﮑﻪ ﻣﻦ ﻫﻢ اﻧﺴﺎﻧﻢ و ﻧﻈﺮاﺗﯽ ﺑﺮاي ﺧﻮدم دارم ... ... ﻟﺤﻨﻢ ﺑﻪ ﻫﯿﭻ ﻋﻨﻮان ﺑﯽ ادﺑﺎﻧﻪ ﻧﺒﻮد اﻣﺎ ﻗﺎﻃﻊ ﺑﻮد و از اون ﻧﺎز ﻫﻤﯿﺸﮕﯿﺶ ﻫﻢ ﺧﺒﺮي ﻧﺒﻮد ... ﻫﻤﯿﻦ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺟﺎ ﺑﺨﻮره ... ﮐﻤﯽ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد ... ﻧﻔﺴﺶ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﺸﯿﺪ ... ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮدم ﺗﺎ ﻓﺮﯾﺎد ﺑﮑﺸﻪ ... ﻣﻦ اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺟﺴﺎرت رو از ﮐﺠﺎ آورده ﺑﻮدم واﻗﻌﺎ؟ ﻣﺜﻞ اﮐﺜﺮ ﻣﻮاﻗﻌﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﻮد و ﺳﻌﯽ ﻣﯿﮑﺮد ﺟﻤﻼﺗﺶ رو ﺟﻔﺖ و ﺟﻮر ﮐﻨﻪ دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﺶ ﮐﺸﯿﺪ و ﺑﺎ ﻫﻤﻮن ﻟﺤﻦ ﻗﺎﻃﻌﺶ ﮐﻪ ﻫﺮ ﮐﺴﯽ رو ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻪ اﻃﺎﻋﺖ ﻣﯿﮑﺮد ﮔﻔﺖ: ﻣﻦ ﻏﯿﺮ از اﯾﻦ ﻓﮑﺮ ﻧﮑﺮدم ... ﺷﻤﺎ از ﻣﻦ ﺑﯽ اﺣﺘﺮاﻣﯽ دﯾﺪ؟ ﮐﻤﯽ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﮐﺸﯿﺪم: ﺧﯿﺮ ... اﻣﺎ اﻗﺎي دﮐﺘﺮ ... ﺷﻤﺎ ﻣﯿﺎﯾﺪ ﻣﺤﻞ ﮐﺎر ﻣﻦ ...
- اﯾﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﻧﺎراﺣﺘﺘﻮن ﮐﺮده؟ واﻗﻌﺎ ﻣﻨﻈﻮرم اﯾﻦ ﻧﺒﻮد ﺑﺪ ﺑﺮداﺷﺖ ﮐﺮد: اﻟﺒﺘﻪ ﮐﻪ ﻧﻪ ... ﭼﺮا ﺑﺎﯾﺪ ﻧﺎراﺣﺘﻢ ﮐﻨﻪ؟ ﻣﻦ دارم ﻣﯿﮕﻢ ﺑﻬﻢ ﺑﮕﯿﺪ ﭼﯽ ﺷﺪه؟ دﺳﺘﺶ رو ﺑﺮد و از ﺻﻨﺪﻟﯽ ﭘﺸﺖ ﯾﻪ ﮐﺘﺎب رو آورد: اﯾﻦ رو ﺟﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدﯾﺪ ... ... ﺑﻪ ﮐﺘﺎب ﺗﺌﺎﺗﺮ ﺳﻨﺘﯽ اﯾﺮان ﮐﻪ ﺗﻮي دﺳﺘﺶ ﺑﻮد ﻧﮕﺎﻫﯽ اﻧﺪاﺧﺘﻢ ... ﯾﻌﻨﯽ اﯾﻦ آدم ﺑﺎ اﯾﻦ ﻗﯿﺎﻓﻪ ﺧﺴﺘﻪ ... و ﭘﺪر ﻣﺮﯾﻀﺶ اﯾﻦ ﺳﺎﻋﺖ ﺷﺐ از اون ور ﺷﻬﺮ اوﻣﺪه ﺑﻮد اﯾﻦ ﮐﺘﺎب رو ﺑﻬﻢ ﺑﺪه؟! ﻣﺘﻌﺠﺐ دﺳﺘﻢ رو دراز ﮐﺮدم و ﮐﺘﺎب رو ﮔﺮﻓﺘﻢ در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺷﮑﻪ ﺑﻮدن از ﺻﺪام ﻣﯿﺒﺎرﯾﺪ: ﻣﻤﻨﻮﻧﻢ ... راﺿﯽ ﺑﻪ زﺣﻤﺘﺘﻮن ﻧﺒﻮدم ...
- ﻣﺴﺌﻠﻪ ﻣﻬﻤﯽ ﻧﯿﺴﺖ ... ﺣﺎﻻ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﯿﻢ ﭘﯿﺎده ﺷﯿﻢ ... اﻟﺒﺘﻪ اﮔﺮ ...
- ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯿﮑﻨﻢ آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ﻓﮑﺮ ﻧﮑﻨﯿﺪ ﻣﻦ ﻣﯽ ﺧﻮام زﺣﻤﺎت ﺷﻤﺎ و ﻟﻄﻔﻬﺎﺗﻮن رو ...
- ﻣﺴﺌﻠﻪ اﯾﻨﺠﺎﺳﺖ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ دﺳﺖ از اﯾﻦ ﮐﻠﻤﻪ ﻟﻄﻒ ﺑﺮ ﻧﻤﯿﺪارﯾﺪ ... ﺳﺮم رو ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻢ ... از ﺗﻨﺪي ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﭘﯿﺸﻢ ﮐﻤﯽ ﻧﺎراﺣﺖ ﺷﺪه ﺑﻮدم ... ﺟﻤﻼﺗﺶ ﺣﺮف داﺷﺖ ... اﻣﺎ ﻣﻦ اون ﺷﺐ ﺗﻮاﻧﺎﯾﯽ ﺗﺤﻠﯿﻞ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ...
- آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ﻣﻦ ﻣﻨﻈﻮري ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... دﻟﺨﻮر ﻧﺸﯿﺪ ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯿﮑﻨﻢ ... ﻣﻦ واﻗﻌﺎ ﻣﺴﺎﺋﻞ و ﻣﺸﮑﻼت ﺧﺎص ﺧﻮدم رو دارم ... ﻣﻦ ﻫﻢ درﮔﯿﺮي ﻫﺎﯾﯽ دارم ... ﮔﺎﻫﯽ ﭘﯿﺶ ﻣﯿﺎد ﮐﻪ از دﺳﺘﻢ در ﻣﯿﺮه ... دﺳﺘﺶ رو دور ﻓﺮﻣﻮن ﻣﺸﺖ ﮐﺮده ﺑﻮد ... اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﻣﺸﺘﺶ ﻣﺤﮑﻢ ﺗﺮ ﺷﺪ ﮐﻼﻓﻪ ﺑﻮد: ﭼﯿﺰي ﺑﺮاي ﻧﺎراﺣﺘﯽ ﻣﻦ وﺟﻮد ﻧﺪاره ... ﻣﻦ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ دﺳﺘﻮر ﻧﻤﯿﺪم ... ﺧﻨﺪه ام ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد اﯾﻦ آدم ﭘﺲ دﺳﺘﻮر رو ﺗﻮ ﭼﯽ ﻣﯿﺪﯾﺪ؟ ﺑﺎ ﺑﺪﺟﻨﺴﯽ و ﯾﻪ اﺑﺮوي ﺑﺎﻻ ﮔﻔﺘﻢ: ﺣﺘﯽ زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﻬﻢ ﮔﻔﺘﯿﺪ ﺗﻮ اﺗﺎق ﺑﻤﻮﻧﻢ؟ ! ﺑﺎ ﭘﺸﺖ اﻧﮕﺸﺖ ﺷﺼﺘﺶ ﮔﻮﺷﻪ ﻟﺒﺶ رو ﺧﺎروﻧﺪ و ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻖ ﺗﺮي ﮐﺸﯿﺪ: ﺣﺮف ﻣﯿﺰﻧﯿﻢ در ﻣﻮردش ... ﺑﻌﺪ ﻣﯿﮕﻪ دﺳﺘﻮر ﻧﻤﯽ دم ... ﭘﺲ اﯾﻦ ﮐﺒﺎب ﮔﻨﺪه ﺟﻠﻮي ﻣﻦ ﮐﻪ ﻧﻈﺮي ﻫﻢ در ﻣﻮردش ازم ﻧﭙﺮﺳﯿﺪه ﺑﻮد ﭼﯽ ﺑﻮد؟
- اﻣﺸﺐ اﺧﺘﺘﺎﻣﯿﻪ ﺗﻮن ﺑﻮد ... ﺳﯿﺎوش رو ﻧﺪﯾﺪم ... ... دوﺑﺎره ﭼﺸﻤﺎم ﺧﯿﺲ ﺷﺪ ... اﻧﻘﺪر ﻗﺴﻤﺖ آاﺧﺮ ﺣﺮﻓﺶ ﺑﺮام ﭘﺮ از ﺑﺎر اﺣﺴﺎس ﺑﻮد ﮐﻪ در ﻧﻈﺮ ﻧﮕﯿﺮم ﮐﻪ اﺧﺘﺘﺎﻣﯿﻪ رو ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻪ ... ﭼﺎﻗﻮش رو ﺗﻮي ﺑﺸﻘﺎﺑﺶ رﻫﺎ ﮐﺮد ... ﮐﻼﻓﻪ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد ...
- ﺳﯿﺎوش ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﺴﺖ اﻣﺸﺐ ﺑﯿﺎد ... داره ﺗﺮك ﻣﯽ ﮐﻨﻪ ... ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎي ﮔﺮد ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد: ﭼﯽ رو؟!
- ﺧﺎك ﺻﺤﻨﻪ رو ﺑﻮي ﺳﺎﻟﻦ ﺗﺌﺎﺗﺮ ﺷﻬﺮ رو ... دﯾﮕﻪ ﺑﺎزي ﻧﻤﯿﮑﻨﻪ ... اوﻣﺪن ﺑﻪ اﯾﻦ ﺟﺎ ﻫﻢ ﻧﺎراﺣﺘﺶ ﻣﯿﮑﺮد ﻧﯿﻮﻣﺪ ... اﻣﺸﺐ ﻣﻦ رو ﺗﻨﻬﺎ ﮔﺬاﺷﺖ ... دﺳﺘﺎش رو ﺑﻬﻢ ﻗﻼب ﮐﺮد و ﺟﺪي ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد: ﺷﻤﺎ اﻻن ﺗﻨﻬﺎﯾﯿﺪ؟ اﺷﮑﯽ ﮐﻪ داﺷﺖ روي ﮔﻮﻧﻪ ام ﻣﯿﻠﻐﺰﯾﺪ رو ﺳﺮﯾﻊ ﭘﺎك ﮐﺮدم ... ﺗﻮي دﻟﻢ ﯾﻪ آﺷﻮﺑﯽ ﺷﺪ از اﯾﻦ ﻟﺤﻨﯽ ﮐﻪ ﺑﺮاي اﯾﻦ ﻣﺮد ﺟﺪي زﯾﺎدي ﻟﻄﯿﻒ و ﻣﻨﺤﻨﯽ و ﻧﺮم ﺑﻮد ... ﺧﺐ اﯾﻦ آدم ﺟﺬاب و ﻋﺠﯿﺐ رو ﺑﻪ روم ... آﯾﺎ واﻗﻌﺎ اﻻن ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻮدم؟
- اﻟﺒﺘﻪ ﮐﻪ ﻧﻪ ... ﻣﻦ ﻣﻨﻈﻮرم ... ﻣﯿﺪوﻧﯿﺪ ﮐﻞ ﻣﺎﺟﺮا داره اذﯾﺘﻢ ﻣﯿﮑﻨﻪ ... ﺑﺎ دﺳﺘﻤﺎل ﮔﻮﺷﻪ ﻟﺒﺶ رو ﭘﺎك ﮐﺮد و ﺟﺪي ﺑﻬﻢ ﺧﯿﺮه ﺷﺪ ... اﯾﻦ ﯾﻌﻨﯽ ﺗﻤﺎم ﺷﺶ دﻧﮓ ﺣﻮاﺳﺶ رو داده ﺑﻪ ﻣﻦ ﺗﺎ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﯿﻢ ...
- ﺧﺐ؟!
- ﻫﭽﯽ ... آﻗﺎي دﮐﺘﺮﺷﻤﺎ ﮐﻪ ﭼﯿﺰي ﻧﺨﻮردﯾﺪ ... ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ﻣﻦ اﻣﺸﺐ ﮐﻤﯽ ﺣﺎﻟﻢ ﺧﻮش ﻧﯿﺴﺖ ... دارم ﺑﻬﺘﻮن اﻧﺮژي ﻣﻨﻔﯽ ﻣﯿﺪم ...
- ﮔﻮش ﻣﯿﮑﻨﻢ ... ... اﺷﮑﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﻧﺪاﺷﺖ ... ﻻ اﻗﻞ ﺗﻮ دﻟﻢ ﻗﺮﺑﻮن ﺻﺪﻗﻪ ﺑﻌﻀﯽ از اﯾﻦ زورﮔﻮﯾﯽ ﻫﺎي ﺑﺎ ﻣﺰه اش ﺑﺮم ... ... ﻣﺎﺟﺮا رو ﺷﮑﺴﺘﻪ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﺮاش ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﺮدم ... ﻣﺘﻔﮑﺮ و ﺟﺪي ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد اﻧﮕﺎر داره ﻣﻬﻢ ﺗﺮﯾﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ دﻧﯿﺎ رو ﮔﻮش ﻣﯿﮑﻨﻪ ... ﺑﺎﯾﺪ اﻋﺘﺮاف ﻣﯽ ﮐﺮدم ... ﺧﺠﺎﻟﺖ زده ام ﻣﯽ ﮐﺮد اﯾﻦ ﻫﻤﻪ دﻗﺘﺶ ... ﺑﺮاي اﯾﻦ آدم ﮐﻪ اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﻣﻬﻢ ﺗﻮ زﻧﺪﮔﯿﺶ داﺷﺖ درد دل ﻫﺎي ﯾﻪ دﺧﺘﺮ ﺑﭽﻪ ﭼﺮا ﺑﺎﯾﺪ اﻧﻘﺪر ﻣﻬﻢ ﻣﯽ ﺑﻮد ... ﺟﺰ اﯾﻦ ﮐﻪ اﯾﻦ آدم دﻟﺶ ﺑﻪ ﺑﺰرﮔﯽ ﺧﻮدش ﺑﻮد و ﻟﻄﻔﺶ ﺑﻪ وﺳﻌﺖ ﻧﻔﻮذش؟
- ﺑﻬﺶ ﺣﻖ ﻧﻤﯿﺪﯾﺪ؟
- ﺑﻪ ﺳﯿﺎ؟!
- ﺑﻪ ﺳﯿﺎوش ... ﺑﻪ ﭘﺪرش ... ﺣﺘﯽ ﺑﻪ آوﯾﺴﺎ ...
- ﻣﻦ آوﯾﺴﺎ رو دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ ... ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﺪ ﺟﻨﺴﺎﻧﻪ اي زد: داﺷﺘﯿﺪ؟!
- ﻣﯽ دوﻧﻢ ﮐﻪ اون ﻣﻘﺼﺮ ﻧﯿﺴﺖ ... ﺣﺘﯽ روﺣﺶ ﻫﻢ ﭼﯿﺰي ﺧﺒﺮ ﻧﺪاره ... اﻣﺎ ﺑﺎور ﮐﻨﯿﺪ ﻧﺎ ﺧﻮاﺳﺘﻪ ازش ﮔﻠﻪ دارم ... ﺧﺴﺮو ﺧﺎن ... اﯾﺸﻮن ﮐﻪ اﺻﻼ ﻣﺤﻖ ﻧﯿﺴﺘﻦ ... اﮔﺮ ﺑﺎ ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﻫﺎي ﺳﯿﺎ ﮐﻨﺎر ﻣﯿﻮﻣﺪن ... اﮔﻪ ﺑﻬﺶ اﺣﺘﺮام ﻣﯿﺬاﺷﺘﻦ ... اون ﺑﺮاي داﺷﺘﻦ ﭘﺪرش و ﺣﻤﺎﯾﺘﺶ ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻪ اﯾﻦ ﮐﺎر ﻧﻤﯿﺸﺪ ...
- ﺳﯿﺎوش ﮐﺎري رو ﮐﺮده ﮐﻪ اﮔﺮ ﻣﻦ ﻫﻢ ﺟﺎش ﺑﻮدم اﻧﺠﺎم ﻣﯿﺪادم ... ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم ... ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺑﺎزﻫﻢ ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺑﻬﻢ ﺑﺰﻧﻪ: ﺑﻪ ﭘﺪرش ﻫﻢ ﺣﻖ ﻣﯿﺪم ...
- ﺧﺐ اوﻧﻢ زور ﻣﯿﮕﻪ ...
- ﻣﺜﻞ ﻣﻦ ... ﺧﺠﺎﻟﺖ ﮐﺸﯿﺪم ... ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم ﺑﺒﯿﻨﻢ ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﻪ؟ ﺟﺪي داﺷﺖ ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮد ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮد ﺟﻮاﺑﺶ رو ﺑﺪم ... وﻟﯽ ﻣﻦ ﺳﮑﻮت ﮐﺮدم ...
- ﺷﻤﺎ از ﻣﻦ ﻧﺎراﺣﺘﯿﺪ ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻢ ﺗﻮ اﺗﺎﻗﺘﻮن ﺑﻤﻮﻧﯿﺪ؟
- ...
- ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﻫﺴﺘﻢ؟!
- ﻧﺎراﺣﺘﯽ ﻧﯿﺴﺖ ... ﻣﻦ ...
- ﺣﺎﻻ ﮐﻪ ﺑﺮاي ﺷﻤﺎ ﺳﺨﺘﻪ ﺟﻮاب دادن ﺑﮕﺬارﯾﺪ ﻣﻦ ﺣﺮﻓﻢ رو ﺑﺰﻧﻢ. ﺣﻀﻮر ﺷﻤﺎ اون ﭼﻨﺪ روز ﺗﻮ در ﻣﻨﺰل ﻣﺎ ﺑﺴﯿﺎر ﺑﺎ ارزش ﺑﻮد ... ﺷﻤﺎ ﺧﻮدﺗﻮن ﻫﻢ دﺧﺘﺮ ﺑﺴﯿﺎر ﺑﺎ ارزﺷﯽ ﻫﺴﺘﯿﺪ ... ﻣﻦ رو ﺑﻌﻀﯽ ﭼﯿﺰﻫﺎ ﺣﺴﺎس ﻫﺴﺘﻢ ... ﺷﻤﺎ ﺑﺎرﻫﺎ ﺧﻮدﺗﻮن رو اﯾﻦ رو اﺑﺮاز ﮐﺮدﯾﺪ ... دﺳﺖ ﺧﻮدﻣﻪ؟ ﻧﻤﯽ ﺧﻮام اﯾﻦ ﻃﻮري ﺑﺎﺷﻢ؟ ﺟﻮاﺑﺶ ﺻﺎف و ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﻧﻪ ... ﻣﻦ ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﺴﺘﻢ اﺟﺎزه ﺑﺪم آدﻣﯽ ﮐﻪ اﻧﻘﺪر ﺣﺪش رو ﻧﻤﯽ دوﻧﻪ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻪ ﻣﻦ ﭼﺸﻤﺎش رو ﮐﻨﺘﺮل ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﻧﺎراﺣﺘﯽ ﺷﻤﺎ ﺑﺸﻪ ...
- ﻣﻦ ﺧﻮدم ﻫﻢ ﺧﻮﺷﻢ ﻧﯿﻮﻣﺪ ...
- ﻣﻦ ﺗﻮ اﯾﻦ ﺷﮑﯽ ﻧﺪارم ... اﮔﺮ ذره اي ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم ﮐﻪ ﺷﻤﺎ از اﯾﻦ وﺿﻌﯿﺖ راﺿﯽ ﻫﺴﺘﯿﺪ ﺑﻬﺘﻮن ﻧﻤﯿﮕﻔﺘﻢ ﺗﻮ اﺗﺎق ﺑﻤﻮﻧﯿﺪ ... ﻣﻦ ﺑﺮاي ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ارزش ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ وﻗﺖ ﻧﻤﯿﺬارم ... ﯾﻌﻨﯽ وﻗﺘﯽ ﻧﺪارم ﮐﻪ ﺑﺬارم ... ﻫﺮ زﻧﯽ ﺑﺎ رﻓﺘﺎرﻫﺎي ﺧﻮدش ﺑﺮاي ﺧﻮدش اﺣﺘﺮام ﻣﯿﺨﺮه ... ﺷﻤﺎ ﻫﻢ دﺧﺘﺮ ﺑﺴﯿﺎر ﻣﺤﺘﺮﻣﯽ ﻫﺴﺘﯿﺪ ... ﻣﻦ ﻗﺼﺪم ﺗﻮﻫﯿﻦ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻧﺒﻮد ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﺑﺎﯾﺪ از ﺷﻤﺎ ﺣﻤﺎﯾﺖ ﻣﯿﮑﺮدم و اون ﻟﺤﻈﻪ ﻓﻘﻂ ﻫﻤﯿﻦ ﺑﻪ ذﻫﻨﻢ رﺳﯿﺪ ... ... ﺑﮕﻢ داﺷﺘﻢ از ﺧﺠﺎﻟﺖ آب ﻣﯿﺸﺪم دروغ ﻧﺒﻮد ...
- ﺣﺎﻻ ﻫﻢ در ﺧﺪﻣﺖ ﺷﻤﺎ ﻫﺴﺘﻢ ... ﺳﺮم رو ﺑﺎﻻ ﮔﺮﻓﺘﻢ ... و ﺑﺪون اﯾﻦ ﮐﻪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪه ﺑﺎﺷﻢ ﻣﻨﻈﻮرش ﭼﯿﻪ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم ...
- ﻣﻨﻈﻮرم اﯾﻨﻪ ﮐﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮم ﺗﻨﺒﯿﻪ ام رو در ﻧﻈﺮ ﺑﮕﯿﺮﯾﺪ ... اﯾﻦ ﺑﺎر ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺷﺪم ﮐﻪ ﮔﻮﻧﻪ ﻫﺎم داغ ﺷﺪن ... ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﭘﻬﻦ و ﭘﺮ ﻣﻬﺮي ﺑﺰﻧﻪ ... ﺳﮑﻮﺗﻢ رو دﯾﺪ و اداﻣﻪ داد: ﺷﻤﺎ ﺧﺎﻧﻮﻣﻬﺎ اﻣﮑﺎن ﻧﺪاره ﺑﺪون اﻧﺘﻘﺎم ﮔﺮﻓﺘﻦ از ﮐﺴﯽ ﺑﮕﺬرﯾﺪ ... ... ﺧﻮدش ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ وﺳﯿﻠﻪ ﺑﺮاي ﺗﻐﯿﯿﺮ ﺑﺤﺚ رو دﺳﺘﻢ داد ... ﯾﻪ اﺑﺮوم رو دادم ﺑﺎﻻ: ﺧﺎﻧﻮﻣﻬﺎي زﯾﺎدي رو ﻣﯿﺸﻨﺎﺳﯿﺪ؟ ... ﺧﺐ ﺳﺌﻮال ﺧﻮدم ﻫﻢ ﺑﻮد دروغ ﻧﺒﻮد اﮔﻪ ﺑﮕﻢ ﺗﻪ دﻟﻢ ﭼﯿﺰي اذﯾﺘﻢ ﮐﺮده ﺑﻮد ... اﯾﻦ ﺑﺎر ﻟﺒﺨﻨﺪش ﭘﻬﻦ ﺗﺮ ﺷﺪ ... دﺳﺘﺎش رو ﺑﻪ ﻫﻢ ﻗﻼب ﮐﺮد و ﺧﯿﺮه ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد ... ﻗﯿﺎﻓﻪ اش ﻋﺠﯿﺐ دﺧﺘﺮ ﭘﺴﻨﺪ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﭘﯿﺶ ﺧﻮدم اﻋﺘﺮاف ﮐﺮدم ﺧﻮب ﺑﻠﺪ ﺑﻮد ﭼﻪ ﻃﻮر دل ﻣﻨﻪ ﺑﯽ ﭼﺎره رو ﺑﻠﺮزوﻧﻪ ... ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻢ دل ﻣﻦ زﯾﺎدي ﺑﯽ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﺑﻮد و ﻟﺮزون ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯽ ﺷﺪ ﻫﺮ ﺗﻠﻨﮕﺮي از اﯾﻦ ﻣﺮد ﺟﺬ اب رو ﺑﻪ روم ﺑﺎﻋﺚ ﯾﻪ ﻧﺴﯿﻢ ﺧﻨﮏ ﺗﻮش ﺑﺸﻪ ...
- و اﮔﺮ اﯾﻦ ﻃﻮر ﺑﺎﺷﻪ؟! ... ﺑﺪ ﺟﻨﺲ ﺑﺎز ﻣﻦ رو ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﺗﻮ ﻣﻨﮕﻨﻪ ... دﺳﺘﻢ رو ﻣﺤﮑﻢ ﻣﺸﺖ ﮐﺮدم ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ دﺳﺘﻬﺎم ﻫﻢ دارن ﻣﺜﻞ دﻟﻢ ﻣﯿﻠﺮزن ... دﺳﺘﺎﯾﯽ ﮐﻪ اﻻن ﺷﺪﯾﺪا ﺳﺮد ﺑﻮدن و ﺗﻀﺎد داﺷﺘﻦ ﺑﺎ ﮔﺮﻣﺎي ﺑﯿﺶ از ﺣﺪي ﮐﻪ ﺗﻮي دﻟﻢ ﺑﻮد ... ﭼﺸﻤﺎي ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺟﺪﯾﺶ ﺣﺎﻻ ﺷﺪﯾﺪ ﺷﯿﻄﻮن ﺷﺪه ﺑﻮد و ﻣﻦ ... ﺧﺐ اون ﺷﺒﯿﻪ ﻫﯿﭻ ﮐﺪوم از ﻣﺮداﯾﯽ ﻧﺒﻮد ﮐﻪ ﻣﻦ ﻣﯿﺸﻨﺎﺧﺘﻢ اﻻن ﭼﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﺟﻮاﺑﺶ رو ﻣﯿﺪادم؟ ﺳﮑﻮت ﮐﺮدم ... ﺳﮑﻮﺗﯽ ﮐﻪ ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻢ ﭘﺮ از ﺟﻮاب ﺑﻮد ﻫﻢ ﺑﯽ ﺟﻮاﺑﯽ ﻣﻄﻠﻖ ... ﺑﯿﺮون رﺳﺘﻮران ﮐﻪ اﯾﺴﺘﺎدﯾﻢ ﻫﻮاي ﺧﻨﮏ و ﺑﺎرون ﻧﻢ ﻧﻢ رو ﻧﻔﺲ ﮐﺸﯿﺪم ... ﻋﺠﯿﺐ ﺳﺒﮏ ﺷﺪه ﺑﻮدم ... ﭼﻪ ﻗﺪر ﺧﻮب ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻧﺒﻮدم ... ﮐﻨﺎرم اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد ... اون ﻫﻢ ﺧﯿﺮه ﺷﺪ ﺑﻪ ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ ﭼﺸﻢ دوﺧﺘﻪ ﺑﻮدم ... ﺑﻪ درﺧﺖ ﻗﺮﻣﺰ رﻧﮓ روﺑﻪ روﻣﻮن ... ﮐﻪ ﺑﺮﮔﻬﺎي ﺧﺸﮑﺶ دورش رﯾﺨﺘﻪ ﺑﻮدن ...
- ﺑﺎرون دوﺳﺖ دارﯾﺪ؟
- ﺑﺎرون ﻫﯿﭻ وﻗﺖ آدرس ﻧﻤﯽ ﭘﺮﺳﻪ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻧﻤﯿﮕﻪ ﮐﺠﺎ ﺑﺒﺎرم ... ﮐﺠﺎ ﻧﺒﺎرم ... ﺑﺎرون ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻫﺴﺖ ... ﺗﻔﺎوﺗﯽ ﻫﻢ ﺑﺮاي ﮐﺴﯽ ﻗﺎﺋﻞ ﻧﻤﯽ ﺷﻪ ... اﻣﺎ ﺧﺐ ...
- ﺧﺐ؟!
- اﯾﻨﮑﻪ ﻟﺬت ﺑﺎرون ﺑﺮاي ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﯾﻪ ﭘﺎﻟﺘﻮي درﺳﺖ وﺣﺴﺎﺑﯽ ﺗﻨﺸﻪ ﺑﺎ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﮐﻔﺶ ﻫﻢ ﭘﺎش ﻧﯿﺴﺖ زﻣﯿﻦ ﺗﺎ آﺳﻤﻮن ﻓﺮق ﻣﯿﮑﻨﻪ ... درﺳﺖ ﻣﺜﻞ ﻋﺸﻖ ...
- اون ﺷﺐ ﺗﻮ ﺧﻮﻧﺘﻮن ﻫﻢ ﻧﻈﺮﺗﻮن ﺑﺮام ﺟﺎﻟﺐ ﺑﻮد ... ... ﭼﻪ ﻗﺪر دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ از اﯾﻦ آدم ﻣﻘﺘﺪر ﺑﭙﺮﺳﻢ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﻋﺎﺷﻖ ﺷﺪه؟ اﯾﻦ آدﻣﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم ذره اي ﻫﻢ ﻣﻬﺮ ﻧﺪارن ... وﻟﯽ ﺧﺐ ... دوﺑﺎره ﻧﮕﺎﻫﻢ ﺑﻪ دﺳﺘﺎش رﻓﺖ ... اﯾﻦ آدم ﮐﻪ و ﺟﻮدش اﻧﻘﺪر ﺣﻤﺎﯾﺖ ﮔﺮ ﺑﻮد ... ﭘﺲ دﺳﺘﻬﺎش؟ !
- ﺳﺮدﺗﻮن ﻧﯿﺴﺖ؟
- ﻧﻪ ... ﺧﻮﺑﻢ ...
- اﯾﻦ ﺧﻮﺑﻢ ﮐﻪ از ﻧﻮع ﺧﻮﺑﻢ ﺳﺮ ﺷﺒﺘﻮن ﻧﯿﺴﺖ؟ اﯾﻦ ﺑﺎر ﺳﺮم رو ﮐﺎﻣﻼ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ ﭼﺮﺧﻮﻧﺪم ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم ﻧﻢ ﮐﻮﭼﯿﮏ ﺑﺎرون ﻣﻮﻫﺎم رو ﻓﺮ ﺗﺮ ﮐﺮده ﺑﻮد و ﯾﻪ دﺳﺘﻪ اش ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﻢ ﭼﺴﺒﯿﺪه ﺑﻮد ... ﻧﻮك دﻣﺎﻏﻢ ﻫﻢ ﻗﺮﻣﺰ ﺷﺪه ﺑﻮد ﻣﻄﻤﺌﻨﺎ ... ﯾﻪ ﻗﺪم ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﻬﻢ ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪ ... اﺧﺘﻼف ﻗﺪﻣﻮن زﯾﺎد ﺑﻮد ... ﺳﺮش رو ﮐﻤﯽ ﭘﺎﯾﯿﻦ آورد ﺣﺎﻻ ﻋﻼوه ﺑﺮ ﻋﻄﺮ ﺧﻮدش ﻋﻄﺮ ﺗﻨﺶ رو ﻫﻢ اﺣﺴﺎس ﻣﯿﮑﺮدم ... ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﺸﯿﺪ و آروم دﺳﺘﺶ رو ﺟﻠﻮ آورد و ﻣﻮي ﺗﻮي ﺻﻮرﺗﻢ رو ﺗﻮي دﺳﺘﺶ ﮔﺮﻓﺖ ... ﺟﺎ ﺧﻮردم ... وﻟﯽ ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﺮا ﻋﻘﺐ ﻧﮑﺸﯿﺪم ... داﻏﯽ دﺳﺘﺶ ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﻢ ﺧﻮرد ... ﻫﻤﻮن ﻃﻮر دﺳﺘﺶ رو ﺗﻮي ﺻﻮرﺗﻢ ﻧﮕﻪ داﺷﺖ ... ﻧﮕﺎﻫﺶ داﺷﺖ ذوﺑﻢ ﻣﯿﮑﺮد ... ﻧﻔﺴﻢ داﺷﺖ ﻣﻨﻘﻄﻊ ﻣﯿﺸﺪ ... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﺗﯿﻮ ﻧﮕﺎﻫﻢ دﻧﺒﺎﻟﻪ ﭼﯽ ﺑﻮد ﻣﻦ ﮐﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺷﺒﯿﻪ ﯾﻪ ﺑﺮه ﺗﺮﺳﯿﺪه ﺑﻮدم اﯾﻦ رو از زاﻧﻮان ﻟﺮزاﻧﻢ ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ... ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻫﯽ ﺑﯿﻦ دو ﭼﺸﻤﻢ ﺗﻮ ﻧﻮﺳﺎن ﺑﻮد ... ﭼﺸﻤﺎش رو ﺑﺴﺖ و آروم دﺳﺘﻪ ﻣﻮﻫﺎم رو زﯾﺮ ﺷﺎﻟﻢ ﮐﺮد ... ﯾﻪ ﻗﺪم ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﺑﺮداﺷﺖ و ﻧﮕﺎﻫﺶ رو دوﺧﺖ ﺑﻪ زﻣﯿﻦ ﺧﯿﺲ زﯾﺮ ﭘﺎش ... از ﺧﻮدم ﺧﺠﺎﻟﺖ ﮐﺸﯿﺪم ﺑﻪ ﺟﺎي اﯾﻨﮑﻪ ﻣﻦ ﻋﻘﺐ ﺑﮑﺸﻢ ...
- ﺳﺮﻣﺎ ﻣﯿﺨﻮرﯾﺪ ... ﺗﻮي ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﻧﻤﯽ ﮐﺮدم ... ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﻋﺠﯿﺐ ﺑﻮد. ﻣﻦ ﻋﺠﯿﺐ ﺑﻮدم اﯾﻦ آدم ﻋﺠﯿﺐ ﺑﻮد اﯾﻦ ﻧﮕﺎه ﻗﻬﻮه اي رﻧﮓ ﺧﺎك ﻋﺠﯿﺐ ﺑﻮد ... ﻋﻄﺮش ﻋﺠﯿﺐ ﺑﻮد ... ﭘﻮﺳﺖ ﺻﻮرﺗﻢ ذوق ذوق ﻣﯿﮑﺮد و اﺣﺴﺎس ﻣﯿﮑﺮدم ﻫﻨﻮز ﻧﻔﺴﻢ ﮐﺎﻣﻞ ﺑﯿﺮون ﻧﯿﻮﻣﺪه ... ﻧﮕﺎﻫﻬﺎي ﮔﻪ ﮔﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﯿﻨﺪاﺧﺖ ... ﺣﺎﻻ ﭘﯿﺶ ﺧﻮدش راﺟﻊ ﺑﻪ ﻣﻦ ﭼﻪ ﻓﮑﺮي ﻣﯿﮑﺮد ...
- ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻋﺎدت ﮐﺮدن ﻫﺮ ﺷﺐ ﺑﺮاﺷﻮن ﻗﺼﻪ ﺑﮕﯿﺪ ﺑﻬﺎﻧﺘﻮن رو ﻣﯿﮕﯿﺮن ... ... ﺑﺎزﻫﻢ ﺑﺰرﮔﯽ ﮐﺮده ﺑﻮد ﺑﺎ ﻋﻮض ﮐﺮدن ﺟﻮ . ﺣﺮف زدن ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪه ﺑﻮد ﻣﻦ از اون ﺷﻮك در ﺑﯿﺎم ...
- ﻫﻤﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻗﺼﻪ ﻣﺎدرﺷﻮن رو دوﺳﺖ دارن ...
- اﻣﺎ ﺷﻤﺎ واﻗﻌﺎ زﯾﺒﺎ ﻗﺼﻪ ﺗﻌﺮﯾﻒ ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ ...
- ﮐﺎش ﺧﻮب ﺑﻠﺪ ﺑﻮدم ﻗﺼﻪ ﻣﺎدرﺷﻮن رو زﯾﺒﺎ ﺑﻨﻮﯾﺴﻢ ... اﺧﻤﺎش داﺧﻞ ﻫﻢ رﻓﺖ: ﻗﺼﻪ زﻧﺪﮔﯽ آدم ﻫﺎ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪه ﻧﯿﺴﺖ ... ﻣﻦ زﯾﺎد ﺑﻪ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ اﻋﺘﻘﺎدي ﻧﺪارم ...
- ﺧﯿﻠﯽ ﭼﯿﺰﻫﺎ از ﺳﺮ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪه ... اﯾﻦ ﮐﻪ ﻫﻤﺮاز ﺑﺎﺷﻢ و ﺧﻮاﻫﺮم رﻫﺎ ... اﯾﻦ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ... ... ﻣﻮﻧﺪه ﺑﻮدم اﺳﻢ ﮐﻮﭼﯿﮑﺶ رو ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﺑﮕﻢ ﯾﺎ ﻧﻪ ... اﻧﮕﺎر ﮐﻪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻫﻤﻮن ﺟﺪﯾﺖ ﮔﻔﺖ: ﺣﺎﻣﯽ ﺑﺎﺷﻢ ...
- درﺳﺘﻪ ... رﻫﺎ ﺑﺎ ﺑﭽﮕﯽ ﮐﺮدﻧﺶ اﺟﺎزه داد ﺣﺎﻣﺪ ﭘﺮده آﺧﺮ زﻧﺪﮔﯿﺶ رو ﺑﻪ ﺗﻠﺦ ﺗﺮﯾﻦ ﺻﻮرت ﻣﻤﮑﻦ ﺑﻨﻮﯾﺴﻪ ...
- ﺣﺎﻣﺪ ... ! ... از اﯾﻦ ﮐﻪ دوﺑﺎره ﺑﺤﺚ ﺣﺎﻣﺪ ﭘﯿﺶ اوﻣﺪه ﺑﻮد ﺑﺪ ﺧﻠﻖ ﺷﺪه ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ...
- ﺣﺎﻣﺪ ﻫﻢ ﻣﻄﻤﺌﻨﺎ ﺣﺮﻓﻬﺎﯾﯽ ﺑﺮاي ﮔﻔﺘﻦ داره ... ... ﺑﺮق ﺳﻪ ﻓﺎز از ﺳﺮم ﭘﺮﯾﺪ ... اﯾﻦ ﭼﯽ داﺷﺖ ﻣﯿﮕﻔﺖ ... دﻫﻨﻢ ﺑﻪ اﻧﺪازه ﯾﻪ ﻏﺎر ﺑﺎز ﻣﻮﻧﺪه ﺑﻮد: ﻣﮕﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﯽ دوﻧﯿﺪ ﮐﺠﺎﺳﺖ؟! . ﺑﺎ ﻫﻤﻮن ﻗﯿﺎﻓﻪ ﺟﺪي و ﺣﻖ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺒﺶ ﺑﺪون اﯾﻨﮑﻪ ﺑﻬﻢ ﻧﮕﺎه ﮐﻦ ﺑﺎ ﻟﺤﻦ ﺣﺎﻣﯽ ﮔﻮﻧﻪ اش ﮔﻔﺖ: اﻟﺒﺘﻪ ... ... اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﮐﺴﯽ ﺑﺎ ﭼﯿﺰ ﻣﺤﮑﻤﯽ ﺑﻪ ﺳﺮم زده در ﺗﻤﺎم اﯾﻦ ﺳﺎﻟﻬﺎ ﻣﻦ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم اﯾﻦ آدم ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻮاده اش ارﺗﺒﺎﻃﯽ ﻧﺪاره ﮐﻪ ﺳﺮاغ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ش ﻧﻤﯿﺎد ... ﺣﺎﻣﯽ ﭘﯿﭽﯿﺪ ﺗﻮ ﺧﯿﺎﺑﻮن ﻧﺰدﯾﮏ ﺧﻮﻧﻪ ...
- ﻣﻦ اﯾﻦ ﻣﺪت ﺑﺮاي ﺣﺎﻣﺪ ﭘﻮل ﻣﯿﻔﺮﺳﺘﺎدم ... ﭘﻮزﺧﻨﺪ ﺑﻠﻨﺪي زدم: ﺟﺎﻟﺒﻪ ... اﯾﻦ ﻣﺪت ﺷﻤﺎ ﺑﺮاش ﭘﻮل ﻣﯿﻔﺮﺳﺘﺎدي ﺗﺎ ﺑﺎ ﻣﻌﺸﻮﻗﺶ ﺧﻮش ﺑﮕﺬروﻧﻪ و ﺧﻮاﻫﺮ ﺑﺪ ﺑﺨﺖ ﻣﻦ ﺗﻮ اون ﺧﻮﻧﻪ ﺑﭙﻮﺳﻪ و ﺑﻬﺶ ﺑﮕﯿﺪ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﻪ ﻃﻼق ﺑﮕﯿﺮه ﭼﻮن ﻧﻤﯽ دوﻧﯿﺪ آﻗﺎ ﺣﺎﻣﺪ ﮐﺠﺎﺳﺖ؟ ﺧﯿﻠﯽ ﺟﺎﻟﺒﻪ ... ﺑﻪ ﺧﺪا ﺧﯿﻠﯽ ﺟﺎﻟﺒﻪ ... ... ﺳﺎﮐﺖ و ﺻﺎﻣﺖ ﺑﻪ ﺟﻠﻮ ﺧﯿﺮه ﺑﻮد ... اﻧﮕﺎر ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻫﻤﻪ اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﻫﺎ ﺑﻮد ... ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮد ﺧﻮدم رو ﺧﺎﻟﯽ ﮐﻨﻢ ... ﭘﺲ ﻫﻤﻪ اﻣﺸﺐ ... زﻣﯿﻨﻪ ﺳﺎزي اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﺑﻮد ...
- ﺣﺎﻻ دارن ﺗﺸﺮﯾﻒ ﻣﯿﺎرن؟
- ﺳﻌﯽ ﮐﻨﯿﺪ ﮐﻤﯽ آرام ﺑﺎﺷﯿﺪ ...
- آرام ... ﭼﻪ ﮐﻠﻤﻪ زﯾﺒﺎﯾﯽ ... ... دﯾﮕﻪ واﻗﻌﺎ داﺷﺖ ﺣﺎﻟﻢ ﺑﻬﻢ ﻣﯿﺨﻮرد ... ﺗﻨﻬﺎ ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﻓﺮار ﮐﺮدن ﺑﻮد: ﻧﮕﻪ دارﯾﺪ ... آراﻣﺸﺶ ﺗﻮ ﺟﻮاب دادﻧﺶ داﺷﺖ دﯾﻮوﻧﻪ ﺗﺮم ﻣﯿﮑﺮد: ﻫﻨﻮز ﻧﺮﺳﯿﺪﯾﻢ ...
- ﻣﻦ ﻣﯿﺨﻮام ﺧﻮدم ﺑﺮم ... داﺷﺘﻢ در رو ﺑﺎز ﻣﯿﮑﺮدم ... ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰي ﺑﺮام ﻣﻬﻢ ﻧﺒﻮد ... ﻓﻘﻂ ﭘﺮ ﭘﺮ زدن ﺧﻮاﻫﺮم ﺗﻮ روزاي آﺧﺮ ﺟﻠﻮي ﭼﺸﻤﻢ ﻣﯿﻮﻣﺪ ... اﻟﺘﻤﺎﺳﻬﺎش ... ﺧﺴﺘﮕﯿﺶ ... ب ﻣﺮﮔﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺧﻮدﮐﺸﯽ ﭼﻨﺪان ﻓﺮﻗﯽ ﻫﻢ ﻧﺪاﺷﺖ ...
- ﺑﺒﻨﺪ اون در رو ... اﯾﻦ ﺑﺎر ﺻﺪاش از ﻫﻤﯿﺸﻪ ﮐﻤﯽ ﺑﻠﻨﺪ ﺗﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد ... داﺷﺖ ﻋﺼﺒﯽ و ﻧﮕﺮان ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد ... ﻣﺎﺷﯿﻦ رو ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻪ ﺑﻮد: ﻣﻌﻠﻮم ﻫﺴﺖ داري ﭼﯽ ﮐﺎر ﻣﯿﮑﻨﯽ؟!
- ﺑﻬﺘﻮن ﮔﻔﺘﻢ ﻣﯿﺨﻮام ﭘﯿﺎده ﺷﻢ ...
- ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﭼﯽ؟ اﯾﻦ ﻗﯿﺎﻓﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮه ﭼﯿﻪ؟ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺑﺮادر ﺑﯽ ﺗﻮﺟﻪ و ﻧﻔﻬﻢ ﻣﻦ؟
- ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮه ... ﺧﻮاﻫﺮ ﺑﺪ ﺑﺨﺖ و ﻋﺎﺷﻖ ﻣﻦ ... ﺑﻪ زور داﺷﺖ ﺧﻮدش رو ﻧﮕﻪ ﻣﯿﺪاﺷﺖ ... ﻋﺼﺒﯽ ﺑﻮد ... وﻟﯽ ﺑﺮام ﻣﻬﻢ ﻧﺒﻮد ...
- اوﻣﺪه ﺑﻮدﯾﺪ ﻣﻦ رو آﻣﺎده ﮐﻨﯿﺪ ﻧﻪ؟ ﻧﯿﺎزي ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﻘﺪﻣﻪ ﭼﯿﻨﯽ ﻫﺎ ﻧﺒﻮد آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ... ﺑﺎور ﮐﻨﯿﺪ ... ﻣﻦ ﮐﯽ ﻫﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﻫﻤﭽﯿﻦ زﺣﻤﺘﻬﺎﯾﯽ ﺑﺪﯾﺪ؟ ﺣﺎﻻ ﻫﺎ ﻫﻢ ﻣﯿﺨﻮام ﺑﺮم ﺧﻮﻧﻪ ... دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﺶ ﮐﺸﯿﺪ ﺗﺎ آراﻣﺸﺶ رو ﺣﻔﻆ ﮐﻨﻪ: در رو ﺑﺒﻨﺪ ...
- ... وﻗﺘﯽ دﯾﺪ ﺑﻬﺶ دﻗﺘﯽ ﻧﻤﯿﮑﻨﻢ ﺧﻢ ﺷﺪ از روم و در رو ﻣﺤﮑﻢ ﺑﺴﺖ ... اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم اﻻن ﺷﯿﺸﻪ اش ﻣﯿﺮﯾﺰه: ﻣﯿﺮﺳﻮﻧﻤﺖ ﺧﻮﻧﻪ ... اﻻن ﺗﻮ ﺷﺮاﯾﻄﯽ ﻧﯿﺴﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﺘﻮﻧﻢ ﺑﺎﻫﺎت ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻢ ... ﻧﻪ ﻣﻦ ﺣﺮف ﺗﻮ رو ﻣﯿﻔﻬﻤﻢ ﻧﻪ ﺗﻮ ﺣﺮف ﻣﻨﻮ ... ﻓﻘﻂ اﯾﻦ رو ﺑﺪون ﻣﻦ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺟﺎ ﺑﺮﺳﻪ ... اﺻﻼ ﺑﺤﺚ رو ﺗﻮ ﺟﻠﻮ ﮐﺸﯿﺪي ... دﻫﻨﻢ رو ﺑﺎز ﮐﺮدم ﺗﺎ ﭼﯿﺰي ﺑﮕﻢ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻟﺤﻦ ﻣﺤﮑﻤﯽ ﮔﻔﺖ: دﯾﮕﻪ ﻫﻢ ﻧﻤﯽ ﺧﻮام ﻫﯿﭽﯽ ﺑﺸﻨﻮم ... دﺳﺘﺶ رو آروم روي ﻣﻮﻫﺎم ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪ: ﮔﺮﯾﻪ ﻧﮑﻦ ﻫﻤﺮاز ... ﺗﻮ رو ﺧﺪا ازت ﻫﯿﭽﯽ ﻧﻤﻮﻧﺪه ... اي ﺑﺎﺑﺎ ... ﮔﻠﻨﺎر ﺑﺒﺮﯾﻤﺶ دﮐﺘﺮ اﯾﻦ ﻃﻮري ﮐﻪ اﯾﻦ ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﺗﻠﻒ ﻣﯿﺸﻪ ... ﺑﻪ ﺳﯿﺎوش ﻧﺎزﻧﯿﻨﻢ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺑﺎ ﻟﺒﺎس ﺧﻮﻧﻪ اﯾﻦ وﻗﺖ ﺷﺐ ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ ﮔﻠﻨﺎر اوﻣﺪه ﺑﻮدن ...
- اﺣﺴﺎس ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﮔﻮل ﺧﻮردم ... ﻣﻨﻪ اﺣﻤﻖ ﺑﻪ ﻃﺮز اﺣﻤﻘﺎﻧﻪ اي ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم در ﮐﻨﺎرش آروﻣﻢ ... ﮐﻪ اوﻣﺪه ﺗﺎ اﻣﺸﺐ ﺧﻮﺑﯽ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ... ﺧﯿﻠﯽ ﺧﺮم ﺳﯿﺎ ﻧﻪ؟
- ﻧﻪ ... ﺟﺪي ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد: ﭼﺮا ﻓﮑﺮ ﮐﺮدي اﻧﻘﺪر ﻣﻬﻤﯽ ﮐﻪ اﯾﻦ ﻣﺮد ﺑﺮاي اوﻣﺪن ﺣﺎﻣﺪ ﺑﺨﻮاد ﺑﺮات ﻣﻘﺪﻣﻪ ﭼﯿﻨﯽ ﮐﻨﻪ ... ﻧﮑﻨﻪ ﭼﯽ ﻣﯿﺸﻪ ... ﻣﺜﻼ ﺑﻪ ﻗﺪرت ﻓﺮاووﻧﺖ ﺣﺎﻣﺪ رو ﻣﯿﺰﻧﯽ ﯾﺎ ﺑﺎ اﺳﺘﻔﺎده از ﻗﺎﻧﻮن ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو ازﺷﻮن ﻣﯿﮕﯿﺮي؟ ﺗﻮ ﭼﯽ ﮐﺎره اي ﻫﻤﺮاز؟ ﺣﺘﯽ ﻣﯿﺘﻮﻧﯽ ﺑﺮي ﺻﺪا ت رو ﺑﺮاﺷﻮن ﺑﻠﻨﺪ ﮐﻨﯽ؟ ﮔﻠﻨﺎر ﮐﻪ ﺑﻪ ﻗﯿﺎﻓﻪ زارم ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮد اوﻣﺪ ﺳﻤﺘﻢ و ﺳﺮم رو ﺑﻐﻞ ﮐﺮد: ﺳﯿﺎوش؟!
- ﺳﯿﺎوش ﭼﯽ؟ ﺳﯿﺎوش ﺣﻘﯿﻘﺖ رو ﻧﮕﻮ؟ ﻫﻤﺮاز ﺗﻮ از ﮐﯽ اﯾﻦ ﻃﻮري ﮐﻢ ﻫﻮش ﺷﺪي؟ از ﮐﯽ ﻏﯿﺮ ﻣﻨﻄﻘﯽ ﺷﺪي؟ ﭼﺮا ﺟﺪﯾﺪا آدﻣﻬﺎي اﻃﺮاﻓﺖ رو ﻧﻤﯽ ﻓﻬﻤﯽ؟ اﯾﻦ آدم ﭼﺮا ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮاي ﺗﻮ وﻗﺖ ﺑﺬاره؟ در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ از ﺷﺪت ﻋﺼﺒﯿﺖ و ﮔﺮﯾﻪ اي ﮐﻪ دﯾﮕﻪ اﺷﮏ ﻫﻢ ﻧﺪاﺷﺖ ﺳﮑﺴﻪ اي ﮐﺮدم ﮔﻔﺘﻢ: ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ
قسمت شانزدهم
.. ﺳﯿﺎ ﯾﻪ ﻟﯿﻮان ﺑﺰرگ آب داد: ﻫﺮ وﻗﺖ ﺟﻮاب اﯾﻦ ﺳﺌﻮاﻟﺖ رو ﭘﯿﺪا ﮐﺮدي ﺑﯿﺎ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺣﺮف ﻣﯿﺰﻧﯿﻢ ...
- ﯾﻌﻨﯽ ﭼﯽ ﯾﻌﻨﯽ اﻻ ﺑﺎﻫﺎم ﻗﻬﺮي؟
- اﻟﺤﻖ ﮐﻪ ﺑﭽﻪ اي ﻣﻤﻮش ... روي ﮐﺎﻧﺎﭘﻪ دراز ﮐﺸﯿﺪم دﯾﮕﻪ ﻫﯿﭻ ﺟﻮﻧﯽ ﺗﻮ ﺗﻨﻢ ﻧﻤﻮﻧﺪه ﺑﻮد ﺳﺮم داﺷﺖ ﻣﯽ ﺗﺮﮐﯿﺪ ... ﺑﺎ ﺧﻮدم ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﮐﻨﺎر ﺑﯿﺎم ... ﭼﺮا اﯾﻦ آدم اﻧﻘﺪر ﺑﺮام ﻣﻬﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد ... ﭼﺮا ﯾﺎدم رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ... رﻫﺎ ﻫﺮ ﮔﺰ ﻣﻦ رو ﻧﻤﯽ ﺑﺨﺸﯿﺪ ... ﻫﺮﮔﺰ ... اﯾﻦ آدم ﺑﺮادر ﺣﺎﻣﺪ ﺑﻮد ... ﯾﻪ اﻧﺘﻈﺎم ﺑﻮد ... ﻫﻤﻮﻧﺎ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺑﺮج ﻋﺎﺟﺸﻮن ﻣﯿﻨﺸﺴﺘﻦ و ﺑﻪ ﻣﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﯽ زدن ... ﺑﺎ ﻣﺎ ﺑﺎ زي ﻣﯿﮑﺮدن ... ﮔﻠﻨﺎر ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮد و زﯾﺮ ﺳﺮم ﯾﻪ ﺑﺎﻟﺶ ﮔﺬاﺷﺖ ... ﺑﯽ اﻧﺼﺎف ﻧﺒﻮدم اﯾﻦ آدم ﺑﻪ ﻣﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﻟﻄﻒ ﻫﻢ ﮐﺮده ﺑﻮد ... اﻣﺎ ﭼﺮا ﻣﻦ ... ﭼﺮا ﺗﻮ دﻟﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﺒﺮﻫﺎ ﺑﻮد ... ﻣﻦ ﺑﻪ ﭼﯽ اﯾﻦ ﻃﻮر داﺷﺘﻢ واﺑﺴﺘﻪ ﻣﯿﺸﺪم ... ﺑﺎ ﻣﺸﺘﻢ آروم ﺑﻪ ﮐﺎﻧﺎﭘﻪ زدم ... ﯾﺎ ﺑﺪﺗﺮ از ﻫﻤﻪ دل ﺑﺴﺘﻪ ﻣﯽ ﺷﺪم ... ﺗﻤﻮم اﯾﻦ ﻣﺪت ﮐﻪ ﺧﻮاﻫﺮ ﻣﻦ ﻣﺜﻼ زﻧﺪه ﺑﻮد و ﺗﻮ اون اﺗﺎق ﺑﺎ وﺳﺎﯾﻞ ﮐﻨﺪه ﮐﺎري ﺷﺪش دﻓﻦ ﺷﺪه ﺑﻮد ﭼﻪ از وﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ ﯾﻪ ﻣﺘﺮ ﺟﺎ دﻓﻦ ﺷﺪه ﺑﻮد ... ﺣﺎﻣﯽ ﺑﻪ ﺣﺴﺎب ﺣﺎﻣﺪ ﭘﻮل ﻣﯿﺮﯾﺨﺖ ﺗﺎ ﺑﺎ روﺷﻨﮏ ﻧﺎزﻧﯿﻦ ... ﻣﻌﺸﻮﻗﻪ دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﯿﺶ ﺗﻮ ﺷﻬﺮﻫﺎي ﺳﺎﺣﻠﯽ ﺣﻤﻮم آﻓﺘﺎب ﺑﮕﯿﺮه ... و ﺑﻌﺪ ﻣﻦ ... ﻣﻨﻪ اﺣﻤﻖ ﺑﻪ ﺣﺲ ﻧﻮازش دﺳﺘﻬﺎي ﺑﺮادر ﻫﻤﯿﻦ ﻣﺮد ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮدم ... ﺳﯿﺎ روم رو ﺑﺎ ﭘﺘﻮي ﺳﺒﮏ ﭘﻮﺷﻮﻧﺪ ... ﺳﯿﺎ: ﮔﻠﯽ ﺻﺪاي وﯾﺒﺮه ﮔﻮﺷﯿﻪ ﺗﻮا؟
- ﻧﻪ از ﮐﯿﻒ ﻫﻤﺮاز ﻣﯿﺎد ...
- ﺧﺐ ﺑﺮدار ﺑﺒﯿﻦ ﮐﯿﻪ اﯾﻦ وﻗﺖ ﺷﺐ؟ ﺑﺮاي ﺧﻮدم ﮐﻪ ﻫﻢ زﻣﺎن و ﻫﻢ ﻣﮑﺎن از دﺳﺘﻢ در رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ذره اي اﻫﻤﯿﺖ ﻧﺪاﺷﺖ ﮐﻪ ﮐﯽ ﺑﻮد ... ﮔﻠﻨﺎر: ﻗﻄﻊ ﺷﺪ ... اوه ﺳﯿﺎ ﺑﯽ ﭼﺎره ﭼﻨﺪ ﺑﺎرم زﻧﮓ زده ...
- ﺧﺐ ﺗﻮ زﻧﮓ ﺑﺰن ... ... ﻫﺮ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺑﻮد ﮔﻠﻨﺎر ﺑﺎ اﺣﺘﺮام ﺧﯿﻠﯽ ﺧﺎﺻﯽ ﺑﺎﻫﺎش ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯿﮑﺮد ... اوﻣﺪ ﺑﺎﻻي ﺳﺮ ﻣﻦ و ﭘﯿﺸﻮﻧﯿﻢ رو ﻧﻮازش ﮐﺮد: ﺣﺎﻟﺶ ﮐﻪ اﺻﻼ ﺧﻮب ﻧﯿﺴﺖ ...
- ...
- ﻧﻪ ﻣﻦ ﺑﻬﺶ دارو دادم اﻣﺎ ﺳﺮم و داروﯾﯽ ﮐﻪ ﻓﺮﻣﻮدﯾﺪ رو ﻧﺪارﯾﻢ ...
- ...
- ﻧﻪ ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯿﮑﻨﻢ ... ﻣﯽ دوﻧﻢ ﺷﻤﺎ ﻫﻢ درﮔﯿﺮﯾﺪ ... اﻣﺎ ...
- ...
- ﺑﺎﺷﻪ ... ﺑﺎﺷﻪ ... ... ﻣﻦ ﺗﻮ ﻋﺎﻟﻢ ﺧﻮدم ﻏﺮق ﺑﻮدم ... اﯾﻦ ﮐﻪ ﮐﯽ ﺑﻮد ... ﺣﺎﻟﻢ رو ﻣﯽ ﭘﺮﺳﯿﺪ ... ﯾﺎ ﭼﯽ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ... ﺑﯿﻦ ﺧﻮاب و ﺑﯿﺪاري ﺑﻮدم ... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﻪ ﻗﺪر ﮔﺬﺷﺖ ﮐﻪ ﺻﺪاي زﻧﮓ ﺧﻮﻧﻪ اوﻣﺪ ... ﺳﯿﺎوش رﻓﺖ ﭘﺎﯾﯿﻦ و ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ ﺑﻌﺪ ﺑﺮﮔﺸﺖ ... ﮔﻠﻨﺎر دﺳﺘﻢ رو ﮔﺮﻓﺖ وﺑﺎ ﭘﻨﺒﻪ اﻟﮑﻠﯽ ﺑﻬﺶ ﮐﺸﯿﺪ و ﺑﻌﺪ ﺳﻮزﺷﯽ ﺗﻮي دﺳﺘﻢ اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﮐﺎﻣﻼ ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﺑﻬﻢ ﺳﺮم وﺻﻞ ﮐﺮده ... ﺑﺮام ﻫﯿﭽﯽ ﻣﻬﻢ ﻧﺒﻮد ... ﺳﯿﺎ: اون آﻣﭙﻮل رو ﻫﻢ ﮔﻔﺖ ﺑﺰن ﺗﻮي ﺳﺮم ...
- ﻣﯽ دوﻧﻢ ﺑﻪ ﺧﻮدم ﻫﻢ ﮔﻔﺖ ... اﺻﻼ اﯾﻦ دارو رو اﯾﻦ ﻣﻮﻗﻊ ﺷﺐ از ﮐﺠﺎ ﭘﯿﺪا ﮐﺮده ﺧﯿﻠﯽ آرام ﺑﺨﺶ ﺧﻮب و ﮐﻢ ﯾﺎﺑﯿﻪ ... ﺳﯿﺎ ﮐﻨﺎرم ﻧﺸﺴﺖ: ﮔﻠﯽ ...
- ﺳﯿﺎ ﭼﺮا ﻗﯿﺎﻓﻪ ات ﻋﯿﻦ ﻋﻼﻣﺖ ﺳﺌﻮال ﺷﺪه ...
- ﺗﻮ ﻫﻢ اﮔﻪ اون آدﻣﯽ ﮐﻪ ﺳﻌﯽ داﺷﺖ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺧﻮﻧﺴﺮد ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺑﺮﺳﻪ رو ﻣﯽ دﯾﺪ ﺷﮑﻞ ﻣﻦ ﻣﯿﺸﺪي ... ... و ﻣﻦ ﺗﻮ ذﻫﻦ ﺧﻮدم ﺑﻪ زور ﺳﻌﯽ داﺷﺘﻢ ﺑﻪ ﺳﺎﺣﻞ آراﻣﺶ ﺑﺮﺳﻢ و داﺷﺘﻢ دﺳﺖ و ﭘﺎ ﻣﯽ زدم ... ﻫﺮ ﻗﻄﺮه اي ﮐﻪ وارد ﺧﻮﻧﻢ ﻣﯿﺸﺪ اﯾﻦ دﺳﺖ و ﭘﺎ زدن رو ﮐﻢ ﻣﯿﮑﺮد و ﻣﻦ واﻗﻌﺎ ﯾﺎدم ﻧﻤﯿﺎد ﮐﯽ ﺑﻌﺪ از ﺳﻪ ﺷﺐ ﻧﺨﻮاﺑﯿﺪن ﺧﻮاﺑﻢ ﺑﺮد و ﺣﺲ ﮐﺮدم ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﯾﻪ ﺧﻮاب درﻫﻢ ﺑﻮده ... ﺑﺎ ﺳﺮو ﺻﺪاﯾﯽ ﮐﻪ ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﻢ از ﮐﺠﺎﺳﺖ ﭼﺸﻤﺎم رو ﺑﺎز ﮐﺮدم ... ﺑﺮاي ﺑﺎز ﮐﺮدن ﭘﻠﮑﻬﺎم ﺧﯿﻠﯽ ﺗﻼش ﮐﺮدم ... اﻧﻘﺪر ورم داﺷﺖ ﮐﻪ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﺑﺎزﺷﻮن ﮐﻨﻢ ... ﺳﺮم ﻫﻢ ﻣﻨﮓ ﺑﻮد ... ﭼﯿﺰ زﯾﺎدي از دﯾﺸﺐ ﯾﺎدم ﻧﻤﯿﻮﻣﺪ ... ﭼﺸﻤﺎم رو ﮐﻪ ﺑﺎز ﮐﺮدم ... ﻧﻮر ﭼﺸﻤﻢ رو زد ... ﮐﺎﻧﺎﭘﻪ ﭘﺎﯾﯿﻦ اوﻣﺪم ... ﺑﺪﻧﻢ ﺧﺸﮏ ﺷﺪه ﺑﻮد ... درد ﻣﯿﮑﺮد ... ﺷﺎل ﭘﺸﻤﯽ روي دﺳﺘﻪ ﻣﺒﻞ رو ﺑﺮداﺷﺘﻢ و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ رﻓﺘﻢ ... ﮔﻠﯽ داﺷﺖ آب ﭘﺮﺗﻘﺎل ﻣﯿﮕﺮﻓﺖ ...
- ﮔﻠﯽ ... ... از ﺟﺎش ﭘﺮﯾﺪ و دﺳﺘﺶ رو روي ﺳﯿﻨﻪ اش ﮔﺬاﺷﺖ و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﭼﺮﺧﯿﺪ ... و ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﺸﯿﺪ ...
- ﺗﺮﺳﻮﻧﺪﻣﺖ؟
- ﺗﻮ ﺣﺎل ﺧﻮدم ﺑﻮد ... ﭼﻪ ﻃﻮري ﻋﺰﯾﺰم؟
- ﺑﻬﺘﺮم ...
- ﺑﺸﯿﻦ ﺑﺮات آب ﭘﺮﺗﻘﺎل دﺑﺶ ﮔﺮﻓﺘﻢ ... ﻣﺎﻣﺎن ﻫﻢ ﻧﻬﺎر داره ﻣﯿﺎره ...
- ﻣﮕﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﭼﻨﺪه؟. دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﻣﻮﻫﺎي آﺷﻔﺘﻪ ام ﮐﺸﯿﺪ: ﻧﺰدﯾﮏ ﯾﮏ ...
- اوﭘﺲ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮاﺑﯿﺪم ...
- ﺧﻮب ﮐﺮدي ... ﺣﺎﻻ اﯾﻦ رو ﺑﺨﻮر ... ﻧﻤﯽ ﺧﻮام ﺳﯿﺮ ﺑﺸﯽ ﻣﺎﻣﺎن ﺑﺎﻗﺎﻟﯽ ﭘﻠﻮ ﭘﺨﺘﻪ ... دﺳﺘﻢ رو دور ﻟﯿﻮان ﻣﺤﮑﻢ ﮐﺮدم: ﮔﻠﯽ ... ﻧﺸﺴﺖ رو ﺑﻪ روم: ﺟﺎن دﻟﻢ ...
- ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ دﯾﺸﺐ ﺧﯿﻠﯽ ﮔﺮد و ﺧﺎك ﮐﺮدم ... ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ﺑﻮد ﺗﻮﺟﻪ ﺧﻮﻧﻢ اوﻣﺪه ﺑﻮد ﭘﺎﯾﯿﻦ ... ﻟﺒﺨﻨﺪي زد: ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻢ ﯾﮑﻢ ﺑﺎﻻ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ... ﻟﻮس ﺷﺪي ... ﺧﻨﺪه ﺗﻠﺨﯽ ﮐﺮدم: ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺑﺎﻫﻢ ﭘﯿﺶ اوﻣﺪه ... دﺳﺘﺶ رو روي دﺳﺖ ﮔﺮه ﺧﻮرده ام دور ﻟﯿﻮان ﮔﺬاﺷﺖ: ﻫﻤﺮاز ... اﺗﻔﺎﻗﻬﺎي ﺧﻮب ﻫﻢ اﻓﺘﺎده ... ﺟﺸﻨﻮاره داري ﺟﺎﯾﺰي ﻣﯿﮕﯿﺮي ... ﯾﻪ اﺟﺮا ﻓﻮق اﻟﻌﺎده ﻣﻮﻓﻖ رو ﺗﻤﻮم ﮐﺮدي ... ﻫﻤﺮاز ﺗﻮ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺜﺒﺖ اﻧﺪﯾﺶ ﺗﺮ از اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ ﺑﻮدي ... ﮐﺠﺎ رﻓﺘﻪ ﻫﻤﺮاز ﺳﺮﺧﻮش ﻣﻦ؟
- ﻫﻤﯿﻦ ﺟﺎﺳﺖ ... ﯾﮑﻢ ﺗﻮ ﺷﻠﻮغ ﭘﻠﻮﻏﯽ ﻫﺎي ذﻫﻨﺶ ﮔﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد ... ﻣﺮﺗﺒﺶ ﮐﺮدم ... ﺣﺎﻻ دﯾﮕﻪ ﭘﯿﺪا ﻣﯿﺸﻢ ... دارم ﺳﻌﯽ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﯾﻪ ﭼﯿﺰاﯾﯽ رو ﭘﺎك ﮐﻨﻢ ... از اول ﺑﻨﻮﯾﺴﻢ ...
- ﻣﻦ ﺑﻪ ﺗﻮ اﻃﻤﯿﻨﺎن ﮐﺎﻣﻞ دارم ...
- ﺳﯿﺎ رﻓﺘﻪ ﺳﺮ ﮐﺎر؟
- ﺑﻬﺶ ﻧﻤﯿﺎد ﻧﻪ؟
- ﭼﺮا ... داداش ﺳﯿﺎي ﺧﻮدﻣﻪ ... ﮔﻠﯽ ﺳﯿﺎ ﺑﺎ آوﯾﺴﺎ ﺧﻮﺷﺤﺎ ﻟﻪ؟!
- آره ... اﻣﺎ ﻣﯽ دوﻧﻢ ﯾﻪ روزي ... ﯾﻪ ﺟﺎﯾﯽ ... وﻗﺘﯽ ﺑﺎ ﺧﻮدش ﺧﻠﻮت ﮐﻨﻪ ﭘﺸﯿﻤﻮن ﻣﯿﺸﻪ ... ﮐﻤﯽ ﺑﻪ ﭘﺸﺘﯽ ﺻﻨﺪﻟﯿﺶ ﺗﮑﯿﻪ داد و اداﻣﻪ داد: دﯾﺸﺐ ﺗﺎ وﻗﺘﯽ ﻣﺎ ﺑﯿﺪار ﺑﻮدﯾﻢ زﻧﮓ زد. ﺣﺎﻟﺖ رو ﻣﯽ ﭘﺮﺳﯿﺪ و ﻧﮕﺮاﻧﺖ ﺷﺪه ﺑﻮد ... ﭼﯿﺰه ... ﺣﺎﻣﯽ ﻫﻢ ...
- دﻟﻢ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاد ﭼﯿﺰي ﺑﺸﻨﻮم ... ﻟﺤﻨﻢ دﻟﺨﻮر ﯾﺎ ﺑﺎ ﮐﯿﻨﻪ ﻧﺒﻮد ... ﻣﻦ ﻓﻘﻂ دﯾﮕﻪ ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﻣﻦ رو ﺑﻪ ﺳﻤﺖ اون ﻣﻨﻄﻘﻪ ﺧﻄﺮ ﺑﺒﺮه رو ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺸﻨﻮم ﯾﺎ ﺑﺪوﻧﻢ ...
- ﺑﻪ ﺑﻪ ﭼﻪ ﺧﺎﻧﻮم زﯾﺒﺎ روﯾﯿﯽ ... ﺑﻪ ﺧﻮدم ﺗﻮ آﯾﻨﻪ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ... زﯾﺎد ﻫﻢ ﺑﻪ ﻧﻈﺮم وﻗﺖ ﺧﻮﺑﯽ ﻧﺒﻮد اﻣﺎ ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻮدم ﺑﺮم اﺻﻔﻬﺎن و ﮔﻠﻨﺎر اﺑﺮوﻫﺎم رو ﻣﺮﺗﺐ ﮐﺮده ﺑﻮد ... آراﯾﺸﻢ ﮐﺮده ﺑﻮد و ﻗﯿﺎﻓﻪ ام رو ﮐﺮده ﺑﻮد ﺷﺒﯿﻪ آدم ... ﭘﺎﻟﺘﻮي ﺟﺪﯾﺪش رو داد ﺑﻬﻢ ... ﻗﻬﻮه اي ﺳﻮﺧﺘﻪ ﺑﻮد ... ﺑﺎ ﺑﻮﺗﻬﺎي ﺑﻠﻨﺪ ﻫﻤﺮﻧﮕﺶ و ﺷﺎل ﮐﺮم رﻧﮓ ... ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﺗﻮ ﺳﺎﮐﻢ ﺗﻮ ﺗﻮي ﻣﺮاﺳﻢ ﺑﭙﻮﺷﻢ ... ﺑﺮاي ﺗﻮي راه ﻫﻢ ﺑﻪ اﺻﺮارش ﻫﻤﻮﻧﯽ رو ﭘﻮﺷﯿﺪم ﮐﻪ ﺗﻮ ﺷﺮﮐﺖ دوﺳﺘﺎي ﺣﺎﻣﯽ ﺗﻨﻢ ﺑﻮد ... ﭘﻮﻓﯽ ﮐﺮدم ... ﺑﺎزم ﺣﺎﻣﯽ ... ﻫﻤﺮاز ﺧﺎﻧﻮم ... اون ﺑﺮادر ﺣﺎﻣﺪه ... ﺗﺎ اﺧﺮ دﻧﯿﺎ ﻫﻢ ﻫﻤﻮن ﺑﺎﻗﯽ ﻣﯿﻤﻮﻧﻪ ... اﺣﺘﺮاﻣﺶ واﺟﺐ ... ﻟﻄﻔﺎش ﯾﺎدﻣﻮن ﻧﻤﯿﺮه اﻣﺎ ﭼﯿﺰي ﺑﯿﺶ از اون ﻧﯿﺴﺖ ...
- آﻣﺎده اي ﺧﺎﻧﻮم ﺧﻮﺷﮕﻠﻪ ...
- ﺟﺪي ﺧﻮب ﺷﺪم ﺳﯿﺎ؟
- آﺑﺠﯽ ﺧﺎﻧﻮم ﻣﺎ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣﺤﺸﺮه ... ﻧﺰدﯾﮏ اﯾﺴﺘﮕﺎه ﻗﻄﺎر ﻧﮕﻪ داﺷﺖ: ﻫﻤﺮاز ﺑﺎﻫﺎت ﺗﻮ ﻧﻤﯿﺎم ﺣﻮﺻﻠﻪ ﻧﺪارم ﺑﺮاي ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﭼﯿﺰي رو ﺗﻮﺿﯿﺢ ﺑﺪم ... دﺳﺖ ﮐﺮد از ﺗﻮي ﺟﯿﺐ ﮐﺘﺶ ﯾﻪ ﭘﺎﮐﺖ در آورد و ﮔﺮﻓﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ... ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎي ﮔﺮد ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم: اﯾﻦ ﭼﯿﻪ؟
- ﺑﮕﯿﺮش ﺑﻌﺪ ﺑﺎز ﺟﻮﯾﯽ ﮐﻦ ... ﭘﻮﻟﻪ ...
- ﭘﻮل؟! ﺑﺎ ﻟﻮدﮔﯽ ﮔﻔﺖ: ﻣﯽ دوﻧﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻢ ﭘﯿﺶ ﻣﯿﺎد ﺑﻪ ﺧﻮدت ﭘﻮل ﺑﺒﯿﻨﯽ اﻣﺎ اﯾﻨﻬﻤﻪ ﻧﺪﯾﺪ ه ﺑﺎزي در ﻧﯿﺎر ...
- اﻻن وﻗﺖ ﺷﻮﺧﯿﻪ؟
- ﻧﻪ ... اﯾﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﺟﺪﯾﻪ ... ﺑﺎﺑﺎ ﺗﻤﺎم ﭘﻮل ﺗﻮ ﺟﯿﺒﯽ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﺑﻬﻢ ﻧﺪاده ﺑﻮد رو ﯾﻪ ﺟﺎ وارﯾﺰ ﮐﺮده ﺑﻪ ﺣﺴﺎﺑﻢ ... از ﻣﺎه دﯾﮕﻪ ام ﺣﻘﻮﻗﻢ رو ﻣﯿﮕﯿﺮم ﮐﻪ ﻗﺎﺑﻞ ﺗﻮﺟﻪ ... اﯾﻦ ﭘﻮل ﻣﺎﻟﻪ ﺗﻮا ...
- ﺑﻪ ﭼﻪ ﺣﺴﺎﺑﯽ اون وﻗﺖ؟
- ﺑﻪ ﺣﺴﺎب اﯾﻦ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺧﻮاﻫﺮﻣﯽ ... از اﯾﻦ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ اﯾﻦ ﻃﻮرﯾﻪ ... ﻣﻦ ﺑﻪ ﺗﻮ و آوﯾﺴﺎ ﻗﻮل دادم در ﮐﻨﺎرﺗﻮن ﺑﺎﺷﻢ ... اون ﻋﺸﻘﻤﻪ ... ﺗﻮ ﺧﻮاﻫﺮﻣﯽ ... ﺑﻐﺾ ﮐﺮدم: ﻣﻦ اﯾﻦ ﭘﻮل رو ﻧﻤﯽ ﺧﻮام ﮐﻪ ﺣﺎﺻﻞ از ﻓﺮوﺧﺘﻦ آرزوﻫﺎﺗﻪ ... ﭘﺎﮐﺖ رو ﮔﺬاﺷﺖ ﺗﻮي ﺳﺎك دﺳﺘﯿﻢ ... و ﺑﺎ ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ ﮔﻔﺖ: ﻫﻤﺮاز ﻣﯿﺪوﻧﯽ اﺑﺎﯾﯽ ﻧﺪارم ﺗﻮ ﺳﺮﺗﻢ ﻣﯽ زﻧﻢ ... ﭘﺲ ﺑﺎ ﻣﻦ ﮐﻞ ﮐﻞ ﻧﮑﻦ ... ﻣﻦ ﺑﺮادرﺗﻢ ... وﻇﯿﻔﻪ ﻣﻦ ﺣﻤﺎﯾﺖ از ﺗﻮا ... ﻗﺒﻼ از ﺗﻮ ﻫﻢ ﻣﻔﻠﺲ ﺗﺮ ﺑﻮدم ﺣﻤﺎﯾﺘﻢ ﻓﻘﻂ در ﮐﻨﺎرت ﺑﻮدن ﺑﻮد و ﺧﺪا ﻣﯿﺪوﻧﻪ ﭼﻪ زﺟﺮي ﻣﯿﮑﺸﯿﺪم ... ﺣﺎﻻ ﻫﺮ دوش ﻫﺴﺖ ... ﻓﻘﻂ اﯾﻦ رو ﺑﺪون ... ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻢ ﻫﻤﺮاز ... ﺑﺎﺷﻪ؟! ﺑﻐﻠﺶ ﮐﺮدم ... ﻣﺤﮑﻢ ﻣﺤﮑﻢ ... اون ﻫﻢ ﺑﻐﺾ داﺷﺖ ... ﺻﺪاش ﻣﯽ ﻟﺮزﯾﺪ: ﻫﯽ دﺧﺘﺮ ﭼﯽ ﮐﺎر ﻣﯿﮑﻨﯽ؟ﺟﻤﻊ ﮐﻢ ﺧﻮدﺗﻮ ... آﻗﺎﺗﻮن ﻣﻦ رو ﻣﯿﮑﺸﻪ ...
- ﭼﺮا ﭼﺮﻧﺪ ﻣﯿﮕﯽ؟! اﮔﻪ ﻣﻨﻈﻮرت اون راﻣﯿﻦ آوﯾﺰوﻧﻪ ﮐﻪ ...
- ﻫﯽ ﻫﯽ ... راﻣﯿﻦ رو از ﮐﺠﺎ آوردي؟! ... ﺣﺎﻻ ﻫﻢ ﻓﮏ ﻣﺒﺎرﮐﺖ رو ﺟﻤﻊ ﮐﻦ و ﺑﺮو ﮐﻪ اﻣﯿﺪ اﻻن ﻣﯽ ﺑﻨﺪت ﺑﻪ ﺗﻤﺎس ... ﺑﻪ ﺧﻮدت اﯾﻦ دو روز ﺧﻮش ﺑﮕﺬرون ... اﺻﻔﻬﺎن رو اﺣﺘﻤﺎﻻ وﻗﺖ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﯽ ﺑﮕﺮدي ... اﻣﺎ آراﻣﺶ داﺷﺘﻪ ﺑﺎش ... ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺑﻪ زﯾﺒﺎﯾﯽ ﻟﺒﺨﻨﺪت ﻣﯽ ﺷﻪ ﻣﻤﻮش ... ﺗﻠﻔﻨﺶ زﻧﮓ ﺧﻮد ... ﻟﺒﺨﻨﺪي روي ﻟﺒﺶ اوﻣﺪ: ﺟﺎﻧﻢ ﺧﺎﻧﻮم ﺧﻮﺷﮕﻠﻪ ... ... ﭼﯿﺰي ﺑﺮاي ﮔﻔﺘﻦ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻧﮕﺎه ﺑﺮاق ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... ﺑﻪ اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﻣﺤﺒﺖ ... آوﯾﺴﺎ اﮔﺮ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﺴﺖ اﯾﻦ ﻣﻨﺒﻊ ﻋﺸﻖ رو ﺧﻮﺷﺤﺎل ﮐﻨﻪ ... ﭘﺲ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺟﺎي ﺧﻮدش ﺑﻮد ...
- ﺧﺪاﯾﯿﺶ ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪﯾﻢ ... اﻣﯿﺪ داﺷﺖ زﯾﺮ ﻟﺐ ﻏﺮ ﻏﺮ ﻣﯿﮑﺮد ... ﻋﺎدﺗﺶ ﺑﻮد ... ﺗﻮ ﻻﺑﯽ ﻫﺘﻞ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮدﯾﻢ ﺗﺎ اﺗﺎق ﻫﺎﻣﻮن آﻣﺎده ﺑﺸﻪ ... ﮐﻼ ﺳﻪ ﻧﻔﺮ ﺑﻮدﯾﻢ ... ﻣﻦ. اﻣﯿﺪ ﮐﻪ آﻗﺎي ﮐﺎرﮔﺮدان ﺑﻮد و ﺷﯿﺪه ﺧﻮاﻫﺮش ﮐﻪ دﺳﺘﯿﺎر ﮐﺎرﮔﺮدان ﺑﻮد ... ﻫﺘﻠﯽ ﮐﻪ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﯾﻪ ﻫﺘﻞ ﻣﺘﻮﺳﻂ و ﺗﺮ و ﺗﻤﯿﺰ ﺑﻮد ... ﺷﯿﺪه: زودﺗﺮ اﺗﺎﻗﺎﻣﻮن رو ﺑﺪن ﮔﺮﺳﻨﻪ ام ... ﻣﻨﻢ دﻟﻢ داﺷﺖ ﺿﻌﻒ ﻣﯽ رﻓﺖ: آي ﮔﻔﺘﯽ ... آي ﮔﻔﺘﯽ ... ﮔﻮﺷﯿﻢ رو از ﺗﻮي ﺟﯿﺒﻢ در آوردم ... ﺑﺮاي ﺑﺎر ﻫﺰارم ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم و ﺑﺮاي ﻫﺰارﻣﯿﻦ ﺑﺎر ﺑﻪ ﺧﻮدم ﻏﺮ زدم ﮐﻪ ﭼﺮا ﻣﻨﺘﻈﺮ ﯾﻪ ﺗﻤﺎس ﮐﻮﭼﯿﮑﻢ ...
- ﺑﻪ! ﻋﺠﺐ ﺧﻮش ﺗﯿﭙﻪ ... ﻫﻤﻮن ﻃﻮر ﮐﻪ ﺳﺮم ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺑﻮد ﺑﻪ ﻟﺤﻦ ﻫﯿﺰ ﺷﯿﺪه ﺧﻨﺪﯾﺪم: ﮐﯽ؟
- ﯾﻪ آﻗﺎﯾﯽ ﻧﺸﺴﺘﻪ روي ﻣﺒﻞ رو ﺑﻪ ﻣﺎ ... ﻓﻘﻂ ﻧﮕﺎه ﻧﮑﻦ ﮐﻪ ﭼﻮن داره اﯾﻦ ﻃﺮف رو ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﻨﻪ ﺿﺎﯾﻊ اﺳﺖ ... وﻟﯽ ﺑﻬﺶ ﻧﻤﯿﺎد ﻣﺎل اﯾﻦ ﻫﺘﻞ ﺑﺎﺷﻪ ... ﯾﻪ دك و ﭘﺰي داره ... ﮐﻨﺠﮑﺎو ﺷﺪه ﺑﻮدم ... ﺷﯿﻄﻨﺘﻢ ﮔﻞ ﮐﺮده ﺑﻮد ... ﯾﺎد دﯾﺪ زدن ﻫﺎي زﯾﺮ زﯾﺮﮐﯽ زﻣﺎن دﺑﯿﺮﺳﺘﺎﻧﻢ اﻓﺘﺎدم ... ﮐﻠﯿﺪ رو ﮐﻪ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﮔﺮﻓﺘﻦ ... ﭼﺮﺧﯿﺪم ﺗﺎ ﺑﺮم ﮐﻪ ﯾﻪ ﻋﻄﺮ آﺷﻨﺎ زﯾﺮ ﺑﯿﻨﯿﻢ ﭘﯿﭽﯿﺪ ... ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮم ... اول ﯾﻪ ﭘﺎﻟﺘﻮي ﻣﺸﮑﯽ ﻣﺎت دﯾﺪم ... ﻧﻪ ... اﻣﮑﺎن ﻧﺪاﺷﺖ ... ﯾﻌﻨﯽ ﯾﻪ ﺷﻮﺧﯽ ﺑﯽ ﻣﺰه ﺑﻮد ﯾﺎ ﯾﻪ ﺧﻄﺎي دﯾﺪ ... ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم ... ﯾﻪ ﻧﮕﺎه ﺧﺎﮐﯽ رﻧﮓ ﺟﺪي دﯾﺪم ... اﻣﮑﺎن ﻧﺪاﺷﺖ ... آب دﻫﻨﻢ رو ﺑﻠﻨﺪ ﻗﻮرت دادم ... اﯾﻨﺠﺎ ﭼﯿﮑﺎر ﻣﯿﮑﺮد؟ ﻫﯿﭽﯽ ﺗﻮ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﺗﺸﺨﯿﺺ ﺑﺪم ... ﭼﯿﺰي ﺑﻪ ﭘﻬﻠﻮم ﺧﻮرد ﮐﻪ از دﻧﯿﺎي دﯾﮕﻪ ﭘﺮﺗﺎب ﺷﺪم اﯾﻦ ﺟﺎ ... ﺷﯿﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎ اﺷﺎره ﻣﯿﮕﻔﺖ ﻓﮑﺖ رو ﺑﺒﻨﺪ ... ﺑﻌﺪ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻟﻮﺳﯽ ﺑﻪ ﺣﺎﻣﯽ ﮔﻔﺖ: ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ﻣﻌﻄﻞ ﺷﺪﯾﺪ ... ﺣﺎﻣﯽ ﻧﯿﻢ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ اون و اﻣﯿﺪ ﮐﺮد و ﺳﺮي ﺗﮑﻮن داد و دوﺑﺎره ﺧﯿﺮه ﺷﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ ... اﯾﻦ ادم ﭼﺮا دﺳﺖ از ﺳﺮ ﻣﻦ ﺑﺮ ﻧﻤﯽ داﺷﺖ؟
- ﺧﻮﺑﯽ؟ ... ﮐﯽ اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺻﻤﯿﻤﯽ ﺷﺪه ﺑﻮدﯾﻢ؟ ﺟﻮاﺑﺶ رو ﻧﺪادم ... ﭼﻪ ﻃﻮر ﻣﯿﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺟﻮاب ﺑﺪم وﻗﺘﯽ ﺳﺌﻮال ﺑﻪ ﻣﺮاﺗﺐ ﺑﺰرﮔﺘﺮي ﺗﻮ ﻣﻐﺰم ﺑﻮد ﮐﻪ اﺻﻼ اﯾﻦ آدم اﯾﻦ ﺟﺎ ﭼﯽ ﮐﺎر ﻣﯿﮑﻨﻪ ... اﻣﯿﺪ: ﻫﻤﺮاز ﺑﺎﻧﻮ اﯾﺸﻮن رو ﻣﯿﺸﻨﺎﺳﯽ؟ ... ﻟﺤﻦ اﻣﯿﺪ ﮐﻤﯽ زﯾﺎدي ﻟﻮس ﺑﻮد ... ﺣﺎﻣﯽ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ ﯾﻪ ﻧﮕﺎه ﭘﺮﺗﺎب ﮐﺮد ... اﻣﯿﺪ دﺳﺖ و ﭘﺎش رو ﮐﻤﯽ ﺟﻤﻊ ﮐﺮد ... ﺣﺎﻣﯽ: ﻣﻦ از ﺑﺴﺘﮕﺎﻧﺸﻮن ﻫﺴﺘﻢ ... اﻣﯿﺪ ﮐﻪ ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﺗﺤﺖ ﺗﺎﺛﯿﺮ اﯾﻦ ﻧﮕﺎه ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ: ﺧﺐ ... ﭼﯿﺰه ... ﻫﻤﺮاز ﻣﺎ ﻣﯽ رﯾﻢ اﺗﺎﻗﻤﻮن ... اﯾﻦ ﮐﻪ ﮐﯽ رﻓﺘﻦ ... اﯾﻦ ﮐﻪ ﻣﻦ ﭼﺮا ﻫﻨﻮز ﺳﺎك ﺑﻪ دﺳﺖ اون ﺟﺎ ﺑﻮدم ... ﯾﻪ ﻋﺎﻟﻤﻪ ﺳﺌﻮال و ﻣﻦ ﮐﻪ اﻧﮕﺎر ﺧﺸﮏ ﺷﺪه ﺑﻮد ... ﺣﺎﻣﯽ اﺷﺎره اي ﺑﻪ ﮐﺴﯽ ﮐﺮد ... ﺳﺎك رو از دﺳﺘﻢ ﮔﺮﻓﺖ و ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ ﮐﻠﯿﺪ داد ﺑﻪ دﺳﺖ ﭘﺴﺮ ﺟﻮاﻧﯽ ﮐﻪ اون ﺟﺎ ﮐﺎر ﻣﯿﮑﺮد ﺑﺎ اﺳﮑﻨﺎﺳﯽ ﮐﻪ ﮐﻒ دﺳﺘﺶ ﮔﺬاﺷﺖ ازش ﺧﻮاﺳﺖ ﺗﺎ ﺳﺎك رو ﺑﺒﺮه ﺗﻮي اﺗﺎق ﻣﻦ ... ... ﯾﻪ ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺘﯽ ﻣﺜﻞ زﻫﺮ داﺷﺖ وارد رﮔﻢ ﻣﯽ ﺷﺪ ... اﯾﻦ ﺟﺎ ﺑﻮدﻧﺶ ... اﯾﻦ آراﻣﺸﺶ ... ﺗﺼﺎدف ﻧﺒﻮد ﻣﻄﻤﺌﻨﺎ ... ﺑﻮد؟! دﺳﺘﺶ رو ﮐﺮد ﺗﻮ ﺟﯿﺐ ﭘﺎ ﻟﺘﻮش: ﺟﻮاﺑﻢ رو ﻧﺪادي ﺧﻮﺑﯽ؟
- ﺷﻤﺎ اﯾﻦ ﺟﺎ ﭼﯽ ﮐﺎر ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ؟ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﻤﯽ ﺑﺎز ﺷﺪ: ﺗﺮﺳﯿﺪم ﺑﺮاي زﺑﻮﻧﺖ اﺗﻔﺎﻗﯽ اﻓﺘﺎده ﺑﺎﺷﻪ ... ﻫﻨﻮز دﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﯿﻨﻪ و ﺷﺎﮐﯽ داﺷﺘﻢ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻣﯿﮑﺮد ... ﺧﻮﻧﺴﺮدﯾﺶ و اﯾﻦ ﮐﻪ ﻃﻮري رﻓﺘﺎر ﻣﯿﮑﺮد ﮐﻪ اﻧﮕﺎر ﻧﻪ اﻧﮕﺎر ... ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﻢ ﻣﯿﮑﺮد ...
- اوﻣﺪم اﺻﻔﻬﺎن ﯾﻪ ﮐﻨﻔﺮاﻧﺲ ﭘﺰﺷﮑﯽ ﻫﺴﺖ ... ... ﻣﻦ اﺣﻤﻖ ﻧﺒﻮدم ... ﻫﺮ ﭼﯽ ﺑﻮدم اﺣﻤﻖ ﻧﺒﻮدم ... اﺧﻤﺎم ﺑﯿﺸﺘﺮ رﻓﺖ ﺗﻮي ﻫﻢ ﮔﻔﺘﻢ: ﺑﺎﺷﻪ ﭘﺲ ﺧﻮش اوﻣﺪﯾﺪ ... ﻣﻦ ﻣﯽ رم اﺗﺎﻗﻢ ... ﺧﻮاﺳﺘﻢ از ﮐﻨﺎرش رد ﺑﺸﻢ ﮐﻪ ﺑﺎزوم رو ﻣﺤﮑﻢ ﮔﺮﻓﺖ ... ﻟﺤﻨﺶ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺷﺪ ... دﺳﺘﻮري و ﻣﺤﮑﻢ: ﺣﺮف ﻣﯽ زﻧﯿﻢ ...
- ﻣﻦ ﺧﺴﺘﻪ ام ... ﻣﯽ ﺧﻮام ﺑﺨﻮاﺑﻢ ...
- اﻣﺮوز ﺗﺎ ﺳﺎﻋﺖ ﯾﮏ ﺧﻮاب ﺑﻮدي ... ﺗﻤﺎم ﻣﺪت ﺳﻔﺮت ﻫﻢ ﺗﻮ ﻗﻄﺎر ﺑﻮدي و ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ﺑﺎز ﺧﻮاب ﺑﻮدي ... ﭘﺲ اﻻن ﺳﺮﺣﺎﻟﯽ ... ... اﺣﺴﺎﺳﻢ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ اﯾﻦ آدم ﺿﺪ و ﻧﻘﯿﺾ ﺑﻮد ... از ﯾﻪ ﻃﺮﻓﯽ دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ زﺑﻮﻧﻢ رو ﺑﺮاش در ﺑﯿﺎرم و ﺑﮕﻢ ﺑﻪ ﺗﻮ ﭼﻪ ... از ﯾﻪ ﻃﺮﻓﯽ ﻫﻢ ﺧﺐ ... ازش ﺣﺴﺎب ﻣﯽ ﺑﺮدم و ﺗﺮ ﺟﯿﺢ ﻣﯽ دادم اون زﺑﻮن ﺳﺮ ﺟﺎش ﺑﻤﻮﻧﻪ ﺗﺎ در ﺑﯿﺎرم و اﯾﻦ آدم ﺑﺒﺮﺗﺶ ... اﺻﻼ ﻫﻢ ﺣﻮﺻﻠﻪ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ آﻣﺎر دﻗﯿﻘﻢ رو ﮐﯽ ﺑﻬﺶ داده ...
- از اون ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺳﺎﮐﺘﯽ ﭘﺲ ﻣﻮاﻓﻘﯽ ... ﺑﺎزوم رو ﮐﻤﯽ ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﮐﺸﯿﺪ ﺑﺎ اﯾﻦ ﮐﺎرش آروم رو ﺑﻪ روش ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻢ ... آره اﯾﻦ آدم اﺧﺘﻼف ﻗﺪش ﺑﺎ ﻣﻦ زﯾﺎد ﺑﻮد اﻣﺎ ... اﯾﻦ روزا ﻋﺠﯿﺐ اﯾﻦ اﺧﺘﻼف ﻗﺪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﻢ ﻣﯿﻮﻣﺪ ... ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﺷﺎﮐﯽ ﺑﻮدم ... ﻣﺘﻌﺠﺐ ﺑﻮدم ... ﺧﺴﺘﻪ ﺑﻮدم ... ﭼﺸﻤﺎم رو ﯾﻪ ﺑﺎر روي ﻫﻢ ﮔﺬاﺷﺘﻢ ... ﻣﺤﮑﻢ و دوﺑﺎره ﺑﺎز ﮐﺮدم: آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ... ﺳﺮش رو ﮐﻤﯽ ﭘﺎﯾﯿﻦ آورد ... اﯾﻦ ﺑﯽ اﻧﺼﺎﻓﯽ ﺑﻮد ﻋﻄﺮ ﻧﻔﺴﺶ ﭘﺎم رو ﺷﻞ ﻣﯿﮑﺮد: ﺑﯿﺮون ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯿﮑﻨﯿﻢ ... ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺎزوم رو از ﺗﻮي دﺳﺘﺶ ﺑﯿﺮون ﺑﮑﺸﻢ ﮐﻪ ﮐﻤﯽ ﻣﺤﮑﻢ ﺗﺮ ﮔﺮﻓﺖ: ﺣﺮﻓﻢ دوﺗﺎ ﻧﻤﯽ ﺷﻪ ... ﺑﺤﺚ ﺑﯽ ﻓﺎﯾﺪه ﺑﻮد ... دﻧﺒﺎﻟﺶ راه اﻓﺘﺎدم و از ﻻﺑﯽ ﺧﺎرج ﺷﺪﯾﻢ ... رﻓﺘﯿﻢ ﺑﻪ ﺑﺎغ ﭘﺸﺘﯽ ﻫﺘﻞ ... ﻫﻮا ﺳﺮد ﺑﻮد ... دﺳﺘﺎم ﯾﺦ ﮐﺮده ﺑﻮد ... ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺑﻮدم ... ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺮﺣﺎل ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻧﻤﯿﻮﻣﺪ ﭼﺸﻤﺎش ﺧﺴﺘﻪ ﺑﻮد ... ﺧﻮدش ﻫﻢ ﺷﺪﯾﺪا ﮐﻼﻓﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯿﻮﻣﺪ ... ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﺮد: ﺗﻮ ﺑﺎز ﻟﺒﺎس ﻣﻨﺎﺳﺐ ﻧﭙﻮﺷﯿﺪي؟ ... اﯾﻦ آدم ﭼﯽ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ. اﯾﻦ آراﻣﺸﺶ ... اﯾﻦ ﺗﻮﺟﻬﺎﺗﺶ دﯾﻮوﻧﻪ ام ﻣﯿﮑﺮد ﺑﻪ درﺟﻪ اي ﻣﯽ رﺳﻮﻧﺪ ﻣﻦ رو ﮐﻪ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺧﻮدم رو ﺑﺰﻧﻢ ...
- ﺧﻮﺑﻢ ... ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯿﮑﻨﻢ ... آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ... ﻣﻦ اﺻﻼ ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﺷﻤﺎ ﭼﺮا اﯾﻨﺠﺎﯾﯿﺪ؟ ﻣﺎ اﻻن ﭼﺮا اﯾﻨﺠﺎﯾﯿﻢ؟
- ﺗﻮ ﺣﺮف ﺑﺰن ... ﺗﻮ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﮕﻮ ...
- ﭼﯽ ﺑﮕﻢ؟ ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺷﺪ ... ﻟﺤﻨﺶ داﺷﺖ ﮐﻢ ﮐﻢ ﻋﺼﺒﯽ ﻣﯿﺸﺪ: اداﻣﻪ ﺗﻤﻮم اون ﺣﺮﻓﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ ﻣﺎﺷﯿﻦ زدي ...
- اداﻣﻪ ﻧﺪاره ... اﯾﻦ ﺑﺎر ﺑﺪ ﺧﻠﻖ ﺷﺪ: اﻻن راه اﻓﺘﺎدي داري ﮐﺠﺎ ﻣﯽ ري؟ ﻫﻤﺮاز ﻣﻦ ﺑﭽﻪ ﻧﯿﺴﺘﻢ ...
- وﻟﯽ ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻢ ...
- ﻧﯿﺴﺘﯽ ... ﺧﻮب ﻫﻢ ﻣﯿﺪوﻧﯽ ﭼﯿﺎ ﮔﻔﺘﯽ ... ﻫﺮ ﭼﯽ ﺗﻮي دﻟﺖ و ذﻫﻨﺘﻪ ﺑﺮﯾﺰي ﺑﯿﺮون ... از ﺣﺎﻣﺪ ﻣﯽ ﺧﻮاي ﮔﻠﻪ ﮐﻨﯽ؟ از ﻣﻦ؟ زاﻧﻮﻫﺎم ﻣﯽ ﻟﺮزﯾﺪ ... ﻋﺼﺒﯽ ﺑﻮدم: ﺷﻤﺎ ﮐﻪ ﮔﻔﺘﯿﺪ ﻧﻤﯿﺨﻮاﯾﺪ ﭼﯿﺰي ﺑﺸﻨﻮﯾﺪ ...
- ﺑﺮاي اﯾﻦ ﮐﻪ ﺗﻮ اون ﻟﺤﻈﻪ ﻫﯿﭻ ﮐﺪوﻣﻤﻮن ﺣﺎل اون ﯾﮑﯽ رو ﻧﻤﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪﯾﻢ ... ﺣﺮف ﻫﻢ رو ﻫﻢ ﻧﻤﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪﯾﻢ ...
- وﻟﯽ ﻣﻦ ﺣﺮف ﺷﻤﺎ رو واﺿﺢ ﻓﻬﻤﯿﺪم ... وﺿﻮﺣﺶ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮب ﺑﻮد ... دﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﯿﻨﻪ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد ... ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮد ... اﻧﮕﺎر ﻫﻤﻪ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ اش اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻧﻘﻄﻪ ﺑﺮﺳﯿﻢ ... اﯾﻦ ﮐﻪ ﻣﻦ واﻗﻌﺎ ﮐﻨﺘﺮﻟﻢ رو از دﺳﺖ ﺑﺪم ...
- ﻣﻦ ... ﻣﻦ ﯾﻪ اﺣﻤﻘﻢ ... ﻓﻘﻂ ﻫﻤﯿﻦ ...
- درﺳﺖ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻦ ...
- ﻣﻦ ﻧﯿﻮﺷﺎ ﻧﯿﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﻣﯿﺨﻮاﯾﺪ ﺗﺮﺑﯿﺘﻢ ﮐﻨﯿﺪ ... دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﺶ ﮐﺸﯿﺪ و ﺳﺎﮐﺖ اﯾﺴﺘﺎد ... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﻪ ﻗﺪر ﻣﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ روي اﯾﻦ آراﻣﺸﺶ ﺣﺴﺎب ﮐﻨﻢ ... اﻣﺎ ...
- ﻣﻦ ﺗﻤﺎم اﯾﻦ ﺳﺎﻟﻬﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﺑﻪ ﭘﺎي اﯾﻨﮑﻪ ﺷﻤﺎ ﻧﻤﯽ دوﻧﯿﺪ ﺣﺎﻣﺪ ﮐﺠﺎﺳﺖ ...
- اﯾﻦ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻣﯽ دوﻧﻢ ﮐﺠﺎﺳﺖ ... و ازش ﺧﺒﺮ دارم ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ ﻣﯿﮑﻨﻪ؟
- ﺷﻤﺎ ﺣﺮف ﻣﻦ رو ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﻤﯽ ﺷﯿﺪ ... ... ﻣﯽ ﻟﺮزﯾﺪم اﯾﻦ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺧﻮدم رو ﮐﻨﺘﺮل ﮐﻨﻢ ... ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻢ ﭘﯿﺶ ﻣﯿﻮﻣﺪ ﻣﻦ اﯾﻦ ﻃﻮر ﺑﻬﻢ ﺑﺮﯾﺰم ... اﻣﺎ اﻣﺸﺐ ... اﯾﻦ ﺟﺎ ﺗﻮ اﯾﻦ ﺷﻬﺮ زﯾﺒﺎ ... ﺗﻮ اﯾﻦ ﻧﺼﻒ ﺟﻬﺎن ... دﻗﯿﻘﺎ ﺑﻪ اﻧﺪازه ﻧﺼﻒ ﺟﻬﺎن ... ﯾﺎ ﺷﺎﯾﺪ م ﺑﻪ اﻧﺪازه ﺗﻤﺎم ﺟﻬﺎن ﮐﻮﭼﯿﮏ ﺧﻮدم و ﺧﺎﻧﻮاده ام ... از دﻧﯿﺎي ﺑﺰرگ اﯾﻦ آدﻣﻬﺎ دﻟﮕﯿﺮ ﺑﻮدم ...
- ﺣﺎﻣﺪ ﺑﺮادره ﻣﻨﻪ ... ﻫﺮ ﺧﻄﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﮐﺮده ﺑﺎﺷﻪ ... ﻫﺮ ﮐﺎري ﮐﻪ ﮐﺮده ﺑﺎﺷﻪ ... ﺑﺮادره ﻣﻨﻪ ... اﻧﺘﻈﺎر داري ﻧﺪوﻧﻢ ﮐﺠﺎﺳﺖ؟ ﯾﻪ ﻗﺪم ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ رﻓﺘﻢ ... ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﭼﺸﻤﺎم ﻫﻢ ﻗﺮﻣﺰ ﺷﺪه از ﺑﺲ ﮐﻪ داغ ﺑﻮدن و ﺧﺸﮏ: ﻧﻪ ... ﻣﻦ ﻫﯿﭻ اﻧﺘﻈﺎري از ﺷﻤﺎ ﻧﺪارم ... ﺗﻘﺼﯿﺮ ﺷﻤﺎ ﻧﯿﺴﺖ ... ﻣﻦ ﯾﺎدم رﻓﺘﻪ ... ﻣﻦ اون ﻧﮕﺎﻫﻬﺎي ﭘﺮ ﺗﺤﻘﯿﺮ رو ﯾﺎدم رﻓﺘﻪ ... ﻣﻦ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ رو ﯾﺎدم رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ... اﻣﺎ دوﺑﺎره ﯾﺎدم اوﻣﺪ ... ﯾﻪ ﻗﺪم ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﻬﻢ ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪ ... ﺳﺎﮐﺖ ﺑﻮد ... اﻣﺎ ﻋﺼﺒﯽ ...
- ﻣﻦ ﮔﺮﯾﻪ ﻫﺎي ﺧﻮاﻫﺮم ... ﻣﺮﮔﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺧﻮدﮐﺸﯽ ﻓﺮﻗﯽ ﻧﺪاﺷﺖ رو ﯾﺎدم رﻓﺘﻪ ﺑﻮد اﻧﮕﺎر ... ﻣﻦ ... اﺻﻼ ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﺮا دارم اﯾﻨﺎ رو ﻣﯿﮕﻢ ...
- ﭼﻮن ﻣﻦ ازت ﻣﯿﺨﻮام ﮐﻪ ﺑﮕﯽ ... ... ﻟﺤﻦ ﺧﻮﻧﺴﺮدش ﺗﺎ ﻣﻐﺰ اﺳﺘﺨﻮاﻧﻢ رو ﺳﻮزوﻧﺪ: د ... ﻫﻤﯿﻦ آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ... ﻣﺴﺌﻠﻪ ﻫﻤﯿﻨﻪ ... ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ رو ﺷﻤﺎ ﻣﯿﺨﻮاﯾﺪ ... اﻧﺘﻈﺎم ﻫﺎ ﻣﯿﺨﻮان ... ﻣﺎ ﺣﻖ ﻧﺪارﯾﻢ ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰي ﺑﺨﻮاﯾﻢ ... ﻣﺎ ﮐﻪ ﻣﻨﻈﻮرم ﻣﻨﻪ ... از ﺧﺎﻧﻮاده ﻣﻦ ... ﻓﻘﻂ ﻣﻦ ﻣﻮﻧﺪم ... ﻣﻨﻪ ﺧﺎﻟﯽ ... اوﻧﻢ اﮔﻪ ﻣﻮﻧﺪن ﺣﺴﺎب ﺑﺸﻪ ...
- ﺧﺎﻧﻮم ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ داري ﺗﻨﺪ ﻣﯿﺮي ...
- ﮐﺎش ﺧﻮاﻫﺮ اﺣﻤﻘﻢ اون روز ﺗﻮي ﮐﻮﭼﻪ ﭘﺎ ﺗﻨﺪ ﮐﺮده ﺑﻮد ... از ﺗﻌﻘﯿﺐ ﺑﺮادر ﺷﻤﺎ ... ﮐﺎش ﺑﺎ آﺧﺮﯾﻦ ﻗﺪرﺗﺶ ﻓﺮار ﻣﯿﮑﺮد از اﯾﻦ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﻣﺴﺨﺮه ... ﺗﻨﺪ ﻣﯿﺮم ﮐﻪ ﻣﯿﮕﻢ وﻗﺘﯽ ﮔﻔﺘﯿﺪ ﻏﯿﺎﺑﯽ ﻃﻼق ﻧﮕﯿﺮ ... وﻗﺘﯽ ﮔﻔﺘﯿﺪ ﻧﻤﯽ دوﻧﯿﺪ ﮐﺠﺎﺳﺖ ... ﮐﻪ ﺑﻤﻮﻧﻪ ... ﮐﻪ ﺑﭙﻮﺳﻪ ... ﺧﻮاﻫﺮ ﻣﻨﻢ آدم ﺑﻮد ﻧﯿﺎز ﺑﻪ ﻋﺸﻖ داﺷﺖ ﺑﻪ ﻧﻮازش ... ﺑﺮادر ﺷﻤﺎ ﻧﺸﺪ ﯾﮑﯽ دﯾﮕﻪ ...
- ﺣﻮاﺳﺖ ﺑﻪ ﺟﻤﻠﻪ ﻫﺎت ﺑﺎﺷﻪ ... ... ﯾﮑﻢ ﻋﻘﺐ ﮐﺸﯿﺪم ﺧﯿﻠﯽ ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺷﺪه ﺑﻮدوﭼﺸﻤﺎش داﺷﺖ ﺑﯿﺮون ﻣﯿﻮﻣﺪ ... ﺣﺮﻓﻢ ﺑﺪ ﺟﻮر ﺑﻬﺶ ﺑﺮ ﺧﻮرده ﺑﻮد ... ﻟﺒﻬﺎم ﻟﺮزﯾﺪ ... ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد ... ﺧﯿﺮه ... ﻟﺐ ﭘﺎﯾﯿﻨﻢ رو ﺑﻪ دﻫﺎﻧﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﺑﻠﮑﻪ ﮐﻤﺘﺮ ﺑﻠﺮزه ... ﻧﻔﺴﺶ رو ﺑﯿﺮون داد ... ﭘﺸﺘﺶ رو ﺑﻬﻢ ﮐﺮد ... دﺳﺘﯽ ﺗﻮي ﻣﻮﻫﺎش ﮐﺸﯿﺪ و دوﺑﺎره ﭼﺮﺧﯿﺪ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ... ﻟﺤﻨﺶ آروم ﺗﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد: ﺣﺎﻣﺪ ﺑﺮ ﻣﯿﮕﺸﺖ ... ﻣﺎ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﯿﻢ ﺑﺮﮔﺮده ... اﯾﻦ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﻣﻦ ﻧﺒﻮد ﭘﺪرم ﺑﻮد ... ﺑﺮﮔﺮده رﻫﺎ ﺑﺎﺷﻪ ... ﺑﭽﻪ ﻫﺎش ﺑﺎﺷﻦ ...
- ﺧﻮاﻫﺮ ﻣﻦ ﺗﻮ آب ﻧﻤﮏ ﺑﺎﺷﻪ ... ﺑﺮادر ﺷﻤﺎ ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪ ﺑﯿﺎد ﺳﺮاﻏﺸﺶ ... آره؟
- ...
- ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﻫﺴﺘﻢ آﻗﺎي دﮐﺘﺮ
- ﻣﻦ اﯾﻦ رو ﻧﮕﻔﺘﻢ ... ﺑﺮاي ﻣﻦ ﻃﻼق ﻣﻔﻬﻮﻣﯽ ﻧﺪاره ... اﮔﺮ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ دوﺳﺘﺶ دارم زﻧﻢ ﺑﺎﺷﻪ ... ﯾﻌﻨﯽ ﺑﻪ دﺳﺘﺶ ﺑﯿﺎرم ... ﻃﻼﻗﺶ ﻧﻤﯽ دم اﮔﺮ اوﻣﺪه ﺗﻮ زﻧﺪﮔﯿﻢ ﺗﺎ اﺑﺪ ﻫﻢ ﻣﯽ ﻣﻮﻧﻪ ... اﯾﻨﮑﻪ ﭼﯽ ﺷﺪ ... ﺣﺎﻣﺪ ﺧﻮدش ﺑﺎﯾﺪ ﺑﮕﻪ ... ﺣﻖ ﻣﯽ دم ﺑﻬﺶ؟ ﻧﻤﯽ دم ... اﻣﮑﺎن ﻧﺪاره ﺑﻪ ﻣﺮدي ﮐﻪ ﺑﻪ زﻧﺶ ﺧﯿﺎﻧﺘﯽ ﮐﺮده ... ﺣﺘﯽ ﮐﻮﭼﯿﮑﺶ ... ﭼﻪ ﺑﺮﺳﻪ ﺑﻪ وﺳﻌﺖ ﺧﯿﺎﻧﺖ ﺣﺎﻣﺪ ﺣﻖ ﺑﺪم ... دﺳﺘﺎي ﺳﺮدم رو در ﻫﻢ ﮔﺮه ﮐﺮدم ... ﻫﻨﻮز ﻫﻢ داﺷﺘﻢ ﻣﯿﻠﺮزﯾﻢ ... ﺑﻬﻢ ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪ ... ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺮﯾﻊ ﭘﺎﻟﺘﻮش رو در آورد روي دوﺷﻢ اﻧﺪاﺧﺖ ... ﻣﺮﺗﺒﺶ ﮐﺮد ... ﺗﻮي ﭘﺎﻟﺘﻮش ﮔﻢ ﻣﯿﺸﺪم ... ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﮐﻨﻢ ...
- ﺑﺬار ﺑﺎﺷﻪ ﻫﻤﺮاز ... ... ﺧﺪاي ﻣﻦ اﯾﻦ ﻟﺤﻦ ﭼﺮا اﯾﻦ ﻃﻮر ﻣﻦ رو از ﺧﻮد ﺑﯽ ﺧﻮد ﻣﯿﮑﺮد ... ﺟﺎدوي ﮐﻼم اﯾﻦ آدم ﭼﯽ ﺑﻮد؟ دﺳﺘﺶ رو ﺧﯿﻠﯽ آروم آورد ﺟﻠﻮ ... دﮐﻤﻪ اول و دوﻣﺶ رو ﺑﺴﺖ ... زﯾﺮ ﻟﺐ ﮔﻔﺖ: ﺳﺮﻣﺎ ﻣﯿﺨﻮري ... ... ﻧﮑﻦ ﺣﺎﻣﯽ ﺑﺬار ازت ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺑﺎﺷﻢ ... ﺑﺬار ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﺣﺎﻣﺪ دوﻣﯽ ... ﺑﺬار ﻣﺪﯾﻮن وﺟﺪاﻧﻢ ﻧﺒﺎﺷﻢ ...
- ازم ﭘﺮﺳﯿﺪي ﭼﺮا اوﻣﺪم اﯾﻦ ﺟﺎ؟ اﯾﻦ ﺟﺎ ﭼﯽ ﮐﺎر ﻣﯿﮑﻨﻢ؟ ... ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﻬﻢ ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪ ... ﺣﺎﻻ ﻣﯿﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﮔﺮﻣﺎي ﺣﻀﻮرش رو ﻧﻔﺲ ﺑﮑﺸﻢ ...
- اوﻣﺪه ﺑﻮدﯾﺪ زﻣﯿﻨﻪ اوﻣﺪن ﺣﺎﻣﺪ رو آﻣﺎده ﮐﻨﯿﺪ ...
- ...
- اون ﺷﺐ ﻣﮕﻪ ﺑﺮاي ﻫﻤﯿﻦ ﻧﯿﻮﻣﺪه ﺑﻮدﯾﺪ؟ ﻧﮕﯿﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﮐﺘﺎب ﺑﻮد ...
- ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ از ﺧﻮﻧﻪ ﯾﻬﻮ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﺑﻪ رﻓﺘﻦ ﮔﺮﻓﺘﯽ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ... ﺑﻬﺖ ﮔﻔﺘﻢ ﺗﻮي اﺗﺎق ﺑﻤﻮن ﭼﺸﻤﺎت آﺧﺮﯾﻦ ﻟﺤﻈﻪ ... ... ﺳﺮش رو ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺖ ... و اداﻣﻪ داد: ﺧﻮدت ﺑﺤﺚ رو ﭘﯿﺶ ﮐﺸﯿﺪي ﻣﻦ ﮐﻪ ﻣﺜﻞ ﺗﻮ ﻣﺪام اﺳﻢ ﺣﺎﻣﺪ ﯾﺎ رﻫﺎ ﻧﻤﯿﺎرم. ﻧﺸﺴﺘﻢ روي ﻧﯿﻤﮑﺘﯽ ﮐﻪ زﯾﺮ درﺧﺖ رو ﺑﻪ روم ﺑﻮد ... اﯾﺴﺘﺎد رو ﺑﻪ روم ... ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد ... اﻧﮕﺎر ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺣﺮﻓﯽ ﺑﻮد ... ﺷﺎﯾﺪ ﺟﻤﻠﻪ اي ... ﻣﻦ اﻣﺎ ﺟﻤﻠﻪ ﻫﺎم ﺗﻮي ﻫﻤﻮن ﺣﺮﻓﻬﺎ ﺗﻤﻮم ﺷﺪه ﺑﻮد ... اﻋﺘﺮاﻓﯽ ﮐﻪ ﺗﻮي دﻟﻢ ﻣﯿﭙﯿﭽﯿﺪ رو ﺑﺎﯾﺪ ﭘﺲ ﻣﯽ زدم ... اﯾﻨﮑﻪ اون ﺗﻪ ﺗﻪ ﻫﺎي ﻗﻠﺒﻢ اوﻧﺠﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﺮاز ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﻧﺒﻮد ﻫﻤﻮن ﺟﺎ اﯾﻦ ﻣﺮد ﺟﺎﯾﮕﺎه وﯾﮋه اي داﺷﺖ ... ﺟﺎﯾﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ اﻧﺪازه ﺟﺪﯾﺘﺶ و ﺷﺎﯾﺪ ﺑﻪ وﺳﻌﺖ ﺗﻤﺎم ﺗﻮاﻧﺎﯾﯿﺶ در ﺣﻤﺎﯾﺖ از اﻃﺎراﻓﯿﺎﻧﺶ ... ﺣﺘﯽ اﮔﺮ اﯾﻦ اﻃﺮاﻓﯿﺎن ﺑﺮادري ﺑﺎﺷﻪ ﮐﻪ ﺧﻮدش اﻋﺘﺮاف ﻣﯿﮑﺮد ﮐﺎرش رو ﺑﻪ ﻫﺒﭻ ﻋﻨﻮان ﻗﺒﻮل ﻧﺪاﺷﺖ ... اﻣﺎ ﻗﺒﻮل داﺷﺘﻦ ﯾﺎ ﻧﺪاﺷﺘﻨﺶ ﭼﯿﺰي رو ﺑﺮاي ﻣﻦ ﻋﻮض ﻧﻤﯽ ﮐﺮد ... ﺑﺮاي ﻣﻨﯽ ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﻌﯽ ﻣﯿﮑﺮدم در ﮐﻤﺎل ﺑﯽ اﻧﺼﺎﻓﯽ ﺗﻤﺎم ﺗﺼﻮﯾﺮﻫﺎي ﺧﻮب و زﯾﺒﺎﯾﯽ ﮐﻪ از اﯾﻦ آدم دارم رو ﻋﻘﺐ ﺑﺰﻧﻢ ... ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻧﻤﯽ ذاﺷﺖ ... ﺑﺎ اﯾﻦ ﺟﺎ ﺑﻮدﻧﺶ ... ﺑﺎ ﻧﮕﺎه ﻣﻨﺘﻈﺮش ...
- ﺣﻖ ﺑﺎ ﺷﻤﺎﺳﺖ ﻣﻦ اﯾﻦ ﺑﺤﺚ رو ﻫﯽ ﭘﯿﺶ ﻣﯿﮑﺸﻢ ... اﻣﺎ آﯾﺎ ﻓﺎﯾﺪه اي ﻫﻢ داره؟ ﯾﻪ ﻗﺪم ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﻬﻢ ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪ: ﻓﺎﯾﺪه اش اﯾﻨﻪ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻣﯽ ﻓﻬﻤﻢ دﻗﯿﻘﺎ ﺗﻮي ذﻫﻦ و ﻓﮑﺮت ﭼﯽ ﻣﯿﮕﺬره؟
- ﭼﺮا ﺑﺮاﺗﻮن ﻣﻬﻤﻪ؟ دﺳﺘﺎش رو ﮐﺮد ﺗﻮي ﺟﯿﺐ ﺷﻠﻮارش ... از ﺗﻮش ﭘﺎﮐﺖ ﺳﯿﮕﺎرش رو ﺑﯿﺮون آورد و آﺗﺸﺶ زد: اﺟﺎزه ﺑﺪه ﺟﻮاب اﯾﻦ ﺳﺌﻮال ﺑﻤﻮﻧﻪ ﺑﺮاي زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ آﻣﺎدﮔﯽ ﺷﻨﯿﺪﻧﺶ رو داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯽ ...
- ﭼﺮا ﺑﺎ ﻣﻦ ﻋﯿﻦ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﺮﺧﻮرد ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ؟
- ﺧﻮدت ﻫﻢ ﺧﻮب ﻣﯿﺪوﻧﯽ ﮐﻪ اﯾﻦ ﻃﻮر ﻧﯿﺴﺖ ... ﭼﻪ ﻃﻮر ﻣﻤﮑﻨﻪ ﮐﺴﯽ ﺗﻮ روﺑﭽﻪ ﺑﺒﯿﻨﻪ ﻫﻤﺮاز ... ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ... ﻫﻤﺮاز ... رﻫﺎ رو رﻫﺎ ﮐﻦ ... ﺑﺬار اون ﻫﻢ ﺗﻮي آراﻣﺶ ﺑﺎﺷﻪ ... ﺗﻮ روﺣﯿﻪ ات اﯾﻦ ﻧﺒﻮد ... ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻢ ﻣﻦ اﺷﺘﺒﺎه ﺷﻨﺎﺧﺘﻤﺖ ... ﺗﻮ ﺑﻠﺪ ﺑﻮدي زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﯽ ... ﺗﻮ ﺑﺮاي دو ﺗﺎ ﺑﭽﻪ اي ﮐﻪ زﻧﺪه ﻫﺴﺘﻦ و وﺟﻮد دارن ﻣﯿﺠﻨﮕﯿﺪي ... اﯾﻦ ﻃﻮر ﭼﺴﺒﯿﺪن ﺑﻪ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﻓﻮت ﮐﺮده ... از ﺗﻮ ﺑﻌﯿﺪه ...
- ﻣﯽ دوﻧﯿﺪ ﭼﺮا ﻣﯿﺘﻮﻧﯿﺪ اﻧﻘﺪر راﺣﺖ ﺑﮕﯿﺪ رﻫﺎ ﮐﻦ؟ ﭼﻮن ﺑﺮادر ﺷﻤﺎ زﻧﺪه اﺳﺖ ... و ﻫﯿﭻ اﺗﻔﺎﻗﯽ ﺑﺮاش ﻧﯿﻮﻓﺘﺎده ... ﺷﻤﺎ ﺑﺮاش ﭘﻮل ﻣﯿﻔﺮﺳﺘﯿﺪ و اون ﺑﺎﻫﺎش ﺧﻮش ﻣﯿﮕﺬروﻧﻪ ... ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ راﺣﺘﯽ ... اﺻﻼ اﯾﻦ ﺑﺤﺚ ﺑﯽ ﻓﺎﯾﺪه اﺳﺖ ... ﻣﻦ ﻣﯿﺮم ﺗﻮ اﺗﺎﻗﻢ ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﺑﺮﯾﺪ ﺗﻮ ﻫﺘﻠﺘﻮن ... ﻓﺮدا ﺑﻪ ﮐﻨﻔﺮاﻧﺲ ﭘﺰﺷﮑﯿﺘﻮن ﺑﺮﺳﯿﺪ ... ﺷﺒﺘﻮن ﻫﻢ ﺑﻪ ﺧﯿﺮ ... ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻢ ﮐﻪ اﯾﻦ ﺑﺎر ﺻﺪاش ﮐﻤﯽ ﺑﺎﻻ رﻓﺖ: ﺑﻨﺸﯿﻦ و ﺧﻮب ﮔﻮﺷﻬﺎت رو ﺑﺎز ﮐﻦ ... اول اﯾﻨﮑﻪ ﻣﻦ ﻫﻤﯿﻦ ﺟﺎ اﺗﺎق ﮔﺮﻓﺘﻢ ... ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎي ﮔﺮد ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم ... اﯾﻦ ﻫﺘﻞ؟ اﯾﻦ ﺟﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺟﺎي ﻣﻌﻤﻮﻟﯽ ﺑﻮد ... اﺻﻼ ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯿﮑﻨﻢ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ اي آدم ﺑﻪ اﯾﻦ ﺳﻤﺘﻬﺎ ﻧﮕﺎه ﮐﺮده ﺑﺎﺷﻪ ﭼﻪ ﺑﺮﺳﻪ ﺑﺨﻮاد ﺗﻮش ﺑﻤﻮﻧﻪ ...
- و دوم اﯾﻨﮑﻪ ﺗﺎ زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ دارﯾﻢ ﺣﺮف ﻣﯿﺰﻧﯿﻢ ... ﺣﻖ ﻧﺪاري ﺑﺮي ... اﯾﻦ ﻓﻘﻂ ﻣﺨﺼﻮص اﻻن ﻧﯿﺴﺖ ﻣﺎﻟﻪ ﻫﺮ وﻗﺘﯿﻪ ﮐﻪ دارﯾﻢ ﺣﺮف ﻣﯿﺰﻧﯿﻢ ... ... ﻋﺠﯿﺐ ﻟﻮس ﺷﺪه ﺑﻮدم ... از اﯾﻨﮑﻪ ﯾﻪ ﺟﻮراﯾﯽ ﺳﺮم داد زده ﺑﻮد ﻋﺼﺒﯽ ﺑﻮدم ﯾﺎ ﮐﻞ ﻣﺎﺟﺮا روي اﻋﺼﺎﺑﻢ ﺑﻮد ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﻫﺮ ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﺑﻮد ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺖ ﻗﻬﺮ از ﺟﺎم ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم ... دﺳﺘﻢ رو ﺑﺮدم ﺗﺎ ﭘﺎﻟﺘﻮش رو در ﺑﯿﺎرم ﮐﻪ ﺳﯿﮕﺎرش رو اﻧﺪاﺧﺖ زﻣﯿﻦ و دﺳﺘﺶ رو ﮔﺬاﺷﺖ روي دﺳﺘﻢ ... ﻧﺎﺧﻮد اﮔﺎه دﺳﺘﻢ زﯾﺮ دﺳﺘﺶ ﻣﺸﺖ ﺷﺪ ... دﺳﺘﺶ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﮔﺮم ﺗﺮ از دﺳﺖ ﻣﻦ ﺑﻮد ... و ﻣﻦ ﺧﻮب ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ﮐﻪ دﺳﺘﺎم ﻣﯿﻠﺮزه ... ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم و ﺑﻪ ﻧﮕﺎه ﺟﺪﯾﺶ ﮐﻪ ﺧﯿﺮه داﺷﺖ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد زل زدم ... ﺷﺎﮐﯽ ﺑﻮد ... دﺳﺘﺶ رو ﮐﻨﺎر ﻧﮑﺸﯿﺪ ... ﺧﻮاﺳﺘﻢ دﺳﺘﻢ رو از زﯾﺮ دﺳﺘﺶ در ﺑﯿﺎرم ﮐﻪ اﯾﻦ ﺑﺎر ﻣﺸﺘﻢ رو ﮐﺎﻣﻞ ﺗﻮي دﺳﺘﺶ ﮔﺮﻓﺖ ... ﺣﺮﻓﯽ ﻧﻤﯽ زد ... ﻓﻘﻂ دﺳﺘﻮري ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد ... ﺧﯿﻠﯽ ﺣﺮﻓﻬﺎ ﺑﻮد ﺗﻮي اون ﺳﮑﻮت اﻣﺎ اﻧﮕﺎر ﻫﯿﭻ ﮐﺪوﻣﻤﻮن ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﯿﻢ ﺗﺮﺟﻤﻪ اش ﮐﻨﯿﻢ ... دﺳﺘﻢ رو آروم رﻫﺎ ﮐﺮد ... اﻧﮕﺸﺘﺶ آروم ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺻﻮرﺗﻢ اوﻣﺪم ... ﯾﻪ ﻗﺪم ﺧﯿﻠﯽ ﻧﺎ ﻣﺤﺴﻮس ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﺑﺮداﺷﺘﻢ ... اون اﻣﺎ ﻗﺪم ﻣﺤﺴﻮﺳﯽ ﺑﻪ ﺟﻠﻮ ﺑﺮداﺷﺖ ... ﺣﺎﻻ ﮐﺎﻣﻞ ﺑﺪﻧﺶ ﻣﻮازي ﺑﺪﻧﻢ ﺑﻮد و ﻧﻮك ﮐﻔﺸﺶ رو روي ﻧﻮك ﮐﻔﺸﻢ ﺣﺲ ﻣﯿﮑﺮدم. ﭘﺸﺖ اﻧﮕﺸﺖ اﺷﺎره اش رو آروم از ﮐﻨﺎر اﺑﺮوم روي ﮔﻮﻧﻪ ام ﮐﺸﯿﺪ و ﻣﻦ ﻟﺮزش ﺧﻔﯿﻔﯽ ﮐﺮدم زﯾﺮ دﺳﺘﺶ ... ﻟﺒﺨﻨﺪ ﮐﻢ رﻧﮓ اﻣﺎ ﻋﻤﯿﻘﯽ روي ﻟﺒﺶ اوﻣﺪ ﺑﺎ اﯾﻦ ﻟﺮزش ﻣﻦ ... ﻧﻔﺲ ﺗﻮي ﺳﯿﻨﻪ ام ﺣﺒﺲ ﺷﺪه ﺑﻮد ...
- ﻣﻦ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺑﺎﻫﺎت ﺑﻠﻨﺪ ﺣﺮف ﻣﯿﺰدم ... ... ﺻﺪاش از ﻫﺮ زﻣﺎن دﯾﮕﻪ اي ﺑﻢ ﺗﺮ ﺑﻮد ... ﻋﺬر ﺧﻮاﻫﯽ ﺗﻮي ﺟﻤﻠﻪ اش ﺑﻮد ﺑﺪوﻧﻪ ﮐﻠﻤﻪ ﻋﺬر ﺧﻮاﺳﺘﻦ ...
- ﻣﻦ ... ... ﻫﺮ ﮐﺎري ﮐﺮدم ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻢ اداﻣﻪ ﻣﻦ رو ﺑﯿﺎرم ... ﻣﻦ ... ﻣﻦ ﺟﻤﻠﻪ ام اون وﺳﻂ ﻣﻮﻧﺪ ... ﻣﺜﻞ اﻧﮕﺸﺖ اون ﮐﻪ روي ﮔﻮﻧﻪ ام ﻣﻮﻧﺪه ﺑﻮد ... اون اﻣﺎ ﺣﺎﻟﺶ ﺑﻬﺘﺮ از ﻣﻦ ﺑﻮد ﮔﻮﯾﺎ ﮐﻪ ﺑﯽ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ رﻫﺎ ﺷﺪه وﺳﻂ زﻣﯿﻦ و آﺳﻤﻮن ﮔﻔﺖ: اي ﮐﺎش ﻫﻤﺮاز ... اي ﮐﺎش ﮐﺎري از ﻣﻦ ﺑﺮ ﻣﯿﻮﻣﺪ ... ﭼﻪ اﻻن ... ﭼﻪ در ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﺮاي ﺧﻮاﻫﺮت ... ﻧﺸﺪ ... ﻣﻦ ﻧﻪ ﻗﺼﺪم ﻃﻠﺐ ﺑﺨﺸﺶ ﯾﺎ ﻫﻤﻮار ﮐﺮدن راه ﺑﺮاي ﺣﺎﻣﺪه ... ﻧﻪ در ﻧﻈﺮ ﻧﮕﺮﻓﺘﻦ زﺟﺮ رﻫﺎ ... ﻣﻦ ﺑﺮاي رﻫﺎ ﮐﺎري از دﺳﺘﻢ ﺑﺮ ﻧﯿﻮﻣﺪ ﮐﻪ اﮔﺮ ﺑﺮ ﻣﯿﻮﻣﺪ ... ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﻟﺤﻈﻪ ﻗﺴﻢ درﯾﻎ ﻧﻤﯿﮑﺮدم ... ﻧﺴﯿﻢ ﺧﻨﮏ ﭘﺎﯾﯿﺰي از زﯾﺮ ﻧﮕﺎﻫﻤﻮن رد ﺷﺪ ... ﻧﺴﯿﻤﯽ ﮐﻪ ﺑﺪ ﺟﻮر ﺑﻮي ﻣﺤﺒﺖ ﻣﯿﺪاد و ﻋﯿﻦ ﻧﻮاي آروم ﮔﯿﺘﺎر ﺑﻮد ... ﻗﺴﻢ ﺧﻮردﻧﺶ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻟﺤﻈﻪ ﯾﻌﻨﯽ اﯾﻦ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﺮاش ﻣﻘﺪﺳﻪ ... و ﻣﻦ اﻧﮕﺎر ﮐﻪ ﻫﻨﻮز ﻻل ﺑﻮدم ... ﺑﺎ ﺣﺲ ﮐﺮدن ﻧﺴﯿﻢ دﺳﺘﺶ آروم ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺷﺎﻟﻢ رﻓﺖ و اون و ﻣﺤﮑﻢ ﺗﺮ ﮐﺮد و ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد ...
- آدم ﻫﺎ ﻫﻤﯿﻨﻦ ﻫﻤﺮاز ... ﻋﯿﻦ ﺧﻮد زﻧﺪﮔﯽ ... ﮔﺎﻫﯽ ﻇﺎﻟﻢ ... ﮔﺎﻫﯽ رﯾﺎ ﮐﺎر ... ﮔﺎﻫﯽ ﻋﺼﯿﺎﻧﮑﺎر ... ﮔﺎﻫﯽ ﺑﯽ وﻓﺎ ... ﮔﺎﻫﯽ ﭘﺮ از ﻣﺤﺒﺖ ... ﻫﯿﭻ آدﻣﯽ ﺑﺪ ﻣﻄﻠﻖ ﻧﯿﺴﺖ ... رﻫﺎ ﺣﺘﻤﺎ ﺑﺎ ﺣﺎﻣﺪ روزﻫﺎي زﯾﺒﺎﯾﯽ ﻫﻢ داﺷﺘﻪ ... ﺳﺎﻋﺖ ﻫﺎي زﯾﺒﺎ ... ﺳﺎﻋﺖ ﻫﺎي زﯾﺒﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻧﺘﯿﺠﻪ اش دو ﺗﺎ ﺑﭽﻪ ﻫﺴﺘﻦ ﮐﻪ داﺷﺘﻨﺸﻮن ﺑﻪ ﻫﻤﻪ دﻧﯿﺎ ﻣﯽ ارزه ... ﺳﺮم رو ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻢ ... ﺧﯿﻠﯽ اﺗﻔﺎﻗﻬﺎ اﻓﺘﺎده ﺑﻮد ﺑﺮاي ﻣﻦ ﺗﻮ اﯾﻦ دوﺷﺐ ... ﺧﯿﻠﯽ ﭼﯿﺰﻫﺎ ﺗﻮ ﺧﺎﻣﻮﺷﯽ ﻣﻄﻠﻖ ﺧﻮدﺷﻮن ﻣﻮﻧﺪه ﺑﻮدن و ﺑﻌﻀﯽ ﭼﯿﺰﻫﺎ داﺷﺘﻦ روﺷﻦ ﻣﯿﺸﺪن ... و ﻣﻦ ﺑﺪ ﺟﻮر از اﯾﻦ روﺷﻨﺎﯾﯽ ﻣﯽ ﺗﺮﺳﯿﺪم ... ﺳﺮش رو ﮐﻤﯽ ﺧﻢ ﮐﺮد: ﻫﻤﺮاز؟!
- ﻣﻦ ... ﯾﮑﻢ ...
- ﮔﺮﺳﻨﻪ ﺑﻮدي و ﻣﻦ ﺳﺮﭘﺎ ﻧﮕﻬﺖ داﺷﺘﻢ ... ﺑﺮﯾﻢ داﺧﻞ ... اﻟﺒﺘﻪ اﮔﺮ ... ﺧﺐ ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ﻣﻨﻈﻮرش ﭼﯿﻪ: ﻣﻦ از ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﭼﯿﺰي دﻟﻢ ﻧﮕﻪ ﻧﻤﯽ دارم ... ﻟﺒﺨﻨﺪي زد: ﻓﻘﻂ ﺣﺎﻣﺪ ﺑﺪ ﺑﺨﺖ از اﯾﻦ ﻗﺎﻧﻮن ﺧﺎرﺟﻪ ... ﭼﭗ ﭼﭙﯽ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺧﻨﺪﯾﺪ و دﺳﺘﺎش رو ﺑﻪ ﻋﻼﻣﺖ ﺗﺴﻠﯿﻢ ﺑﺎﻻ آورد ... ﺧﻮدم ﻫﻢ ﭼﺸﻤﺎن ﺧﻨﺪاﻧﺶ رو ﺑﺎور ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... ﮐﯽ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻧﻘﻄﻪ رﺳﯿﺪﯾﻢ ... ﻣﻦ ﺑﺸﻢ ﻫﻤﺮاز ... ﭼﭗ ﭼﭗ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﻨﻢ ... ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﺰﻧﻪ ... راه اﻓﺘﺎدﯾﻢ ... آروم: ﻣﯿﺸﻪ ﻣﻦ ﯾﮑﻢ راه ﺑﺮم ... ... دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ ﮐﻤﯽ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ... اﺣﺴﺎﺳﺎﺗﻢ ﺑﻬﻢ ﮔﺮه ﺧﻮرده ﺑﻮد ... ﺑﻌﺪ ﺑﺎ ﺧﻨﺪه آﺳﺘﯿﻦ ﻫﺎي ﺧﯿﻠﯽ ﺑﻠﻨﺪ ﭘﺎﻟﺘﻮ رو ﺑﻬﻢ زدم ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ زﯾﺮ ﻟﺐ ﺑﮕﻪ ﺷﯿﻄﻮن ... ﭼﺮﺧﯿﺪم ﺑﺮ ﺧﻼف ﻣﺴﯿﺮ ﺑﺮم ﮐﻪ ﮔﻔﺖ: ﮐﺠﺎ؟
- ﻣﯿﺮم ﯾﮑﻢ راه ﺑﺮم ...
- ﻧﻤﯽ ﺷﻪ ... ... اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ رو اﻧﻘﺪر ﺧﻮﻧﺴﺮد ﮔﻔﺖ در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ دﺳﺘﺎش ﺗﻮي ﺟﯿﺒﺶ ﮐﻪ اﻧﮕﺎر ﻣﻦ ازش ﻧﻈﺮ ﭘﺮﺳﯿﺪه ﺑﻮدم ...
- ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﻨﻈﻮرﺗﻮن ﻧﺸﺪم آﻗﺎي دﮐﺘﺮ؟! ﺗﮏ ﺧﻨﺪه اي ﺑﻪ ﺻﻮرت ﺷﺎﮐﯿﻢ ﮐﺮد: ﭼﯿﺰه ... ﺧﺐ ﻣﻦ ﮔﺮﺳﻨﻪ ام ... و ﻣﯽ دوﻧﯿﺪ ﮐﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻏﺬا ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﻢ ﺑﺨﻮرم ... ... ﭼﯽ ﻣﯿﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺑﻪ اﯾﻦ آدم ﺑﮕﻢ ... ﺑﻪ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻫﺮ دﻟﯿﻠﯽ ﺗﻮ اﯾﻦ ﻫﺘﻞ ﻣﻮﻧﺪه ﺑﻮد ﭼﻮن ﻣﻦ اﯾﻨﺠﺎ ﺑﻮدم ... ﺗﺎ اﯾﻨﺠﺎ اوﻣﺪه ﺑﻮد ﺗﺎ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﯿﻢ ...
- ﺑﺎﺷﻪ ... از اﯾﻦ ﮐﻪ ﭘﺬﯾﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم ﺗﻌﺠﺐ ﮐﺮد اﻣﺎ ﺳﺮﯾﻊ ﺧﻮدش رو ﺟﻤﻊ و ﺟﻮر ﮐﺮد و ﺑﺎ دﺳﺖ ﺑﻪ در اﺷﺎره ﮐﺮد ﮐﻪ اول ﻣﻦ رد ﺑﺸﻢ. رو ﺑﻪ روش ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻢ ... ﻣﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﺧﻮدم رو ﺗﻮي ﺷﯿﺸﻪ ﻋﯿﻨﮑﺶ ﺑﺒﯿﻨﻢ ... ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻋﻤﯿﻖ اﻣﺎ ﺧﺴﺘﻪ اي روي ﻟﺒﺶ ﺑﻮد ... ﺳﺮﺣﺎل ﺗﺮ از ﺗﻤﺎم اﯾﻦ روزﻫﺎ ﺑﻮدم ... ﺟﺎﯾﺰه ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم و ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﻮدم ... اﻣﯿﺪ و ﺷﯿﺪه ﻫﻢ در ﮐﻨﺎرم اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮدن و داﺷﺘﻦ ﺑﺎ ﺧﺒﺮ ﻧﮕﺎري از ﯾﮑﯽ از ﻣﺠﻠﻪ ﻫﺎي ﺗﺌﺎﺗﺮي ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ ﻣﯿﮑﺮدن ...
- ﻋﺠﺐ ﮐﻨﻔﺮاﻧﺲ ﭘﺰﺷﮑﯽ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﻫﺴﺘﺶ اﯾﻦ آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ... ﻟﺒﺨﻨﺪ ش ﭘﻬﻦ ﺗﺮ ﺷﺪ: ﺷﻤﺎ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﺸﺪي از اول ﺗﺎ اﺧﺮش ﺑﺤﺚ ﻋﻠﻤﯽ ﺑﻮد ... وﻗﺘﯽ ﺣﺎﺿﺮ و آﻣﺎده دﯾﺪه ﺑﻮدﻣﺶ ... ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻪ ﺑﻮدم ﺗﻌﺠﺒﻢ رو ﻗﺎﯾﻢ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺧﻨﺪه ﺑﻠﻨﺪش ﺷﺪه ﺑﻮد ... ﻫﺮ ﺳﻪ ﻣﻮن رو ﺑﺎ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺧﻮدش رﺳﻮﻧﺪه ﺑﻮد ﺑﻪ ﺟﺸﻨﻮاره ... و ﺣﺎﻻ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺧﻮش ژﺳﺖ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد و ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮد ... ﺑﺎ ﺷﻨﯿﺪن ﺻﺪاي ﮔﻮﺷﯿﻢ ﻧﮕﺎﻫﻢ رو ازش ﮔﺮﻓﺘﻢ ... ﺟﺎﯾﺰه ام رو ﺑﺎ ﻋﺬر ﺧﻮاﻫﯽ دﺳﺘﺶ دادم و ﮔﻮﺷﯿﻢ رو از ﺗﻮي ﮐﯿﻔﻢ در آوردم ... راﻣﯿﻦ ﺑﻮد ... ﺣﺎﻣﯽ ﻧﮕﺎﻫﺶ رو از ﻣﻦ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد و رو ﺑﻪ روش ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮد ... ﺧﻮاﺳﺘﻢ از ﮐﻨﺎرش ﮐﻤﯽ دور ﺷﻢ و ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻢ اﻣﺎ ﯾﻪ ﺣﺴﯽ ﻣﺎﻧﻊ ﻣﯿﺸﺪ ... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﺮا اﺻﻼ دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﻓﮑﺮ ﺧﺎﺻﯽ ﺗﻮي ذﻫﻨﺶ ﺑﯿﺎد ... دﮐﻤﻪ ﺳﺒﺰ رو ﻓﺸﺎر دادم ... ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل ﺟﻮاب ﻧﺪادن ﺑﯽ ادﺑﯽ ﺑﻮد ...
- ﺳﻼم ﻋﺰﯾﺰم ... ﺑﺪم ﻣﯿﻮﻣﺪ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻋﺰﯾﺰم ﻣﯿﮕﻔﺖ ﻣﻦ ﮐﻪ ده ﺑﺎر ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدم ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﺸﯿﺪم ﮐﻪ از ﻧﮕﺎه ﺣﺎﻣﯽ دور ﻧﻤﻮﻧﺪ و اﺧﻤﺎش ﺑﯿﺸﺘﺮ رﻓﺖ ﺗﻮي ﻫﻢ: ﺳﻼم ...
- ﻣﺒﺎرك ﺑﺎﺷﻪ ... اﻻن دﯾﮕﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺟﺎﯾﺰه ات رو ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ... ﮐﺎش اوﻧﺠﺎ ﺑﻮدم و ﺑﺮات دﺳﺖ ﻣﯿﺰدم ... ﺗﻮ ﺗﻤﺎم ﺗﺸﻮﯾﻖ ﻫﺎي دﻧﯿﺎ رو ﻻﯾﻘﯽ ... دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎﺷﯽ اوﻧﺠﺎ ... ... ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم و ﺑﻪ ﻣﺮد رو ﺑﻪ روم ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ... ﯾﻌﻨﯽ ﻣﻦ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻮدم؟ اﻟﺒﺘﻪ ﮐﻪ ﻧﺒﻮدم ...
- ﺗﻨﻬﺎ ﻧﯿﺴﺘﻢ ... ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻟﻄﻒ داﺷﺘﯿﺪ ﻓﻘﻂ اﮔﺮ ﻣﯿﺸﻪ ...
- ﻣﯽ دوﻧﻢ ... ﻣﯽ دوﻧﻢ دوﺑﺎره ﻣﯿﺨﻮاي ﺑﮕﯽ ﻧﮕﻢ ﺑﻬﺖ ﻋﺰﯾﺰم ... وﻟﯽ ﺗﻮ ﻋﺰﯾﺰه ﻣﻨﯽ ﻫﻤﺮاز ﭼﻪ ﺑﺨﻮاي ﭼﻪ ﻧﺨﻮاي ... ﺗﻮ ﻣﯿﮕﯽ ﺣﺴﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺪاري ﺑﺎﺷﻪ ﻗﺒﻮل اﻣﺎ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﯽ ﺑﮕﯽ ﻣﻨﻢ ﺑﻬﺖ ﺣﺴﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ... ﻧﻔﺴﻢ رو دادم ﺑﯿﺮون ... اﯾﻦ راﺑﻄﻪ و اﯾﻦ ﺗﻤﺎﺳﻬﺎ داﺷﺖ ﺑﯿﺸﺘﺮ و ﺑﯿﺸﺘﺮ اذﯾﺘﻢ ﻣﯿﮑﺮد ... ﮔﻮﺷﯽ رو ﺗﻮي دﺳﺘﻢ ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﮐﺮدم: ﻣﻤﻨﻮﻧﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ ﯾﺎدم ﺑﻮدﯾﺪ آﻗﺎي ﭘﺮﺗﻮ ... ... ﺑﺎ اوﻣﺪن اﺳﻢ ﭘﺮﺗﻮ اﺧﻤﺎي ﺣﺎﻣﯽ ﺗﺮﺳﻨﺎك ﺷﺪ ... ﺟﺎﯾﺰه رو ﺗﻮي دﺳﺘﺶ ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﮐﺮد ... اﻧﻘﺪر ﺣﻮاﺳﻢ رﻓﺖ ﺑﻪ ﻋﮑﺲ اﻟﻌﻤﻞ ﺣﺎﻣﯽ ﮐﻪ اﺻﻼ ﻧﻤﯿﺸﻨﯿﺪم راﻣﯿﻦ ﭼﯽ ﻣﯿﮕﻪ ...
- ﭘﺲ ﻣﻦ ﮐﺎرﺗﺖ رو ﺑﺮات ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻢ ﺧﻮدت ﺑﯿﺎ ﺑﮕﯿﺮه ... ﯾﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻪ ﺧﻮدم اوﻣﺪم و ﺗﺎزه ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﺗﺤﻠﯿﻞ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﻣﻨﻈﻮرش از ﮐﺎرت ... دﻋﻮت ﻧﺎﻣﻪ ﻧﻤﺎﯾﺶ ﮔﺎﻫﺸﻪ و ﻣﻦ ﮐﺎﻣﻼ ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﺮده ﺑﻮدم ... ﺑﻌﺪ از ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ اوﻣﺪم ﺣﺮﻓﯽ ﺑﺰﻧﻢ ﮐﻪ ﺷﯿﺪه دﺳﺘﻢ رو ﮐﺸﯿﺪ و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺟﺎﯾﯽ ﺑﺮد ﮐﻪ ﻗﺮار ﺑﻮد ﻋﮑﺲ ﺑﮕﯿﺮﯾﻢ ... ﺗﻮي ﮐﺎدر ﻋﮑﺲ ﮐﻨﺎر ﺷﯿﺪه و اﻣﯿﺪ اﯾﺴﺘﺎدم و ﻫﻤﻪ ﺗﻮﺟﻬﻢ ﺑﻪ ﻣﺮدي ﺑﻮد ﮐﻪ داﺷﺖ ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ زﯾﺎد ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد ... دو ﺳﺎﻋﺘﯽ ﺑﻮد رﺳﯿﺪه ﺑﻮدﯾﻢ و ﻣﻦ ﺗﻮ اﻓﮑﺎر ﺧﻮدم ﻏﺮق ﺑﻮدم ... اﻣﺮوز ﺣﺲ ﻏﺮﯾﺒﯽ ﺑﺮاي ﻣﻦ داﺷﺖ ... ﯾﻪ ﻗﺪم ﺑﻪ ﻣﻮﻓﻘﯿﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﺮاش اﯾﻦ اﯾﻦ ﭼﻨﺪ ﺳﺎل زﺣﻤﺖ ﮐﺸﯿﺪه ﺑﻮدم ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪه ﺑﻮدم ... ﻣﻮﻓﻘﯿﺘﯽ ﮐﻪ ﻫﻨﻮز ﻣﺴﺎوي ﺑﻮد ﺑﺎ ﺑﯽ ﭘﻮﻟﯽ ﻣﻄﻠﻖ ... ﺗﻮ ﻓﮑﺮ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺑﻪ ﮔﻮﺷﯿﻢ اس ام اﺳﯽ ﺑﻮد ... ﺑﺎزش ﮐﺮدم ... و ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻧﺎ ﺧﻮد اﮔﺎﻫﯽ روي ﺻﻮرﺗﻢ اوﻣﺪ ... ﺟﻤﻠﻪ ﻣﺨﺘﺼﺮ و ﻣﻔﯿﺪ ﺑﻮد ... ﺑﺎﻫﺎت ﮐﺎر دارم ﻣﯿﺸﻪ ﺑﯿﺎي ﺑﻪ ﮐﺎﻓﯽ ﺷﺎپ ﻫﺘﻞ ... اﯾﻦ ﺑﺎر رژ ﻟﺒﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﭘﺮ رﻧﮓ ﺗﺮ از ﻣﺮاﺳﻢ ﺻﺒﺢ ﺑﻮد ... ﻋﺠﯿﺐ دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ زﯾﺒﺎ ﺗﺮ از ﻫﺮ زﻣﺎﻧﯽ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﺑﺮﺳﻢ ... ﺣﺎﻣﯽ رو دﯾﺪم ﮐﻪ ﭘﺸﺖ ﯾﻪ ﻣﯿﺰ ﻧﺸﺴﺘﻪ و روزﻧﺎﻣﻪ ورق ﻣﯽ زﻧﻪ ... ﮐﻔﺸﺎم روي ﺳﻄﺢ ﺻﯿﻘﻠﯽ زﻣﯿﻦ ﺻﺪاي ﺑﻠﻨﺪي اﯾﺠﺎد ﻣﯿﮑﺮد ... ﺑﺎ ﺷﯿﻨﺪﯾﻦ ﺻﺪاي ﭘﺎم ﻋﻼوه ﺑﺮ ﺳﺮ ﺣﺎﻣﯽ ﺳﺮ ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ دﯾﮕﻪ ﻫﻢ ﭼﺮﺧﯿﺪ ﮐﻪ ﻧﮕﺎه ﮐﻮﺗﺎﻫﯽ ﺑﻬﻢ اﻧﺪاﺧﺘﻦ و ﻧﮕﺎه ازم ﮔﺮﻓﺘﻦ ... اﻣﺎ ﻧﮕﺎه اون ﻫﻨﻮز روي ﻣﻦ ﺛﺎﺑﺖ ﺑﻮد ... ﺑﺎ ﻧﺰدﯾﮏ ﺗﺮ ﺷﺪﻧﻢ ﺑﻪ ﻣﯿﺰي ﮐﻪ ﭘﺸﺘﺶ ﺑﻮد از ﺟﺎش ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ... ﺳﻼم ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺟﻮاﺑﻢ رو داد و ﺑﻌﺪ ﺻﻨﺪﻟﯽ رو ﺑﻪ روش رو ﺑﺮام ﮐﺸﯿﺪ ﺗﺎ ﺑﻨﺸﯿﻨﻢ ... و ﺧﻮدش ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺳﺮ ﺟﺎي اوﻟﺶ ... از اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺗﻮﺟﻬﺶ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﯿﮑﺸﯿﺪم ... ﺑﻪ ﻓﻨﺠﺎن ﻗﻬﻮه رو ﺑﻪ روش ﻧﮕﺎﻫﯽ ﮐﺮدم ... ﮐﻪ دﺳﺖ ﻧﺨﻮرده ﺑﻮد اﻣﺎ ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﺳﺮد ﺷﺪه ...
- ﮔﻔﺘﻢ ﺧﺴﺘﻪ اي ﻧﺮﯾﻢ ﺑﯿﺮون اﻣﺎ ﺑﯿﻦ ﺧﻮدﻣﻮن ﺑﺎﺷﻪ وﺣﺸﺘﻨﺎك ﺗﺮﯾﻦ ﻗﻬﻮه اﯾﻪ ﮐﻪ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﺧﻮردم ... ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم: ﻣﯽ اوﻣﺪﯾﺪ دم اﺗﺎﻗﻢ ﺧﻮب ... ... اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﺑﺪون ﻫﯿﭻ ﻓﮑﺮي از دﻫﻨﻢ ﭘﺮﯾﺪ اﻣﺎ ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﻌﺪش ﺧﻮدم ﮔﺮﻓﺘﻢ ﭼﯽ ﮔﻔﺘﻢ و ﺣﺴﺎﺑﯽ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﮐﺸﯿﺪم ... ﻟﺒﺨﻨﺪي زد: اﯾﻨﮑﻪ اﻧﻘﺪر ﺑﻬﻢ اﻋﺘﻤﺎد داري ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻢ ﻣﯿﮑﻨﻪ اﻣﺎ ﺗﺮﺳﻢ از اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﻮ دﺧﺘﺮ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﻣﻦ ﺑﯿﺎم در اﺗﺎﻗﺖ ﮐﺲ دﯾﮕﻪ اي ﻫﻢ ﺑﻪ ﺧﻮدش اﺟﺎزه ﺑﺪه در اﺗﺎﻗﺖ رو ﺑﺰﻧﻪ ... ... از اﯾﻨﮑﻪ ﻓﮑﺮش ﺑﻪ ﮐﺠﺎ ﻫﺎ ﻣﯽ رﺳﯿﺪ ﻣﺘﻌﺠﺐ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم ... ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺑﺎ ﻣﻬﺮ ﻧﮕﺎه ﮐﻨﻪ ... ﯾﺎ ﺗﮏ ﺳﺮﻓﻪ اي ﻧﮕﺎﻫﺶ رو ازم ﮔﺮﻓﺖ و دﺳﺘﺶ رو ﺑﺮد ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺟﻌﺒﻪ ﻗﺮﻣﺰ ﺧﻮﺷﮕﻠﯽ ﮐﻪ ﮐﻨﺎر دﺳﺘﺶ ﺑﻮد و ﻣﻦ ﻣﻮﻗﻊ اوﻣﺪن ﻣﺘﻮﺟﻬﺶ ﻧﺸﺪه ﺑﻮدم ... ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﺑﻪ ﺟﻌﺒﻪ اي ﮐﻪ ﺣﺎﻻ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺻﻮرﺗﻢ ﺑﻮد ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم و ﺳﺌﻮاﻟﯽ ﺧﯿﺮه ﺷﺪم ﺑﻪ ﺣﺎﻣﯽ ...
- اﯾﻦ ... ﻫﺪﯾﻪ ... ﻫﺪﯾﻪ ﻣﻮﻓﻘﯿﺖ اﻣﺮوزﺗﻪ ...
- اﻣﺎ آﺧﻪ ...
- آﺧﻪ ﻧﺪاره ... اﺻﻼ ﭼﯿﺰي ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﺨﻮاﯾﻢ راﺟﻊ ﺑﻬﺶ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﯿﻢ ... ﻣﻦ ﭼﯿﺰي رو ﮐﻪ ﺧﻮدم ﺧﯿﻠﯽ دوﺳﺖ دارم ﺑﻬﺖ ﻫﺪﯾﻪ ﮐﺮدم ... ﺑﺎ ذوﻗﯽ ﮐﻮدﮐﺎﻧﻪ ﮐﻪ دﺳﺖ ﺧﻮدم ﻧﺒﻮد و ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣﻮﻗﻊ ﮐﺎدو دﯾﺪن ﺑﻬﻢ دﺳﺖ ﻣﯽ داد و ﺑﺎﻋﺚ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﭘﺖ و ﭘﻬﻦ ﺻﻮرت ﺣﺎﻣﯽ ﺷﺪ دﺳﺖ ﺑﺮدم و ﺟﻌﺒﻪ رو ﺑﺎز ﮐﺮدم ... ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﻣﯿﺪﯾﺪم رو ﺑﺎور ﻧﻤﯿﮑﺮدم ... دﺳﺘﺎم رو وري دﻫﻨﻢ ﮔﺬاﺷﺘﻢ ... ﮐﻤﯽ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم و ﺑﻌﺪ دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﺳﺮ ﺧﻮدم ﮐﺸﯿﺪم ... ﺑﺎ اﯾﻦ ﺣﺮﮐﺘﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﺧﻨﺪﯾﺪ: ﭼﯽ ﮐﺎر ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ ...
- دارم ﭼﮏ ﻣﯿﮑﻨﻢ رو ﺳﺮم ﺷﺎخ در ﻧﯿﻮﻣﺪه ﺑﺎﺷﻪ ... اﯾﻦ ﺑﺎر ﺧﻨﺪه ﺑﻠﻨﺪﺗﺮ ﺷﺪ: اﻧﻘﺪرﻫﺎ ﻫﻢ ﻧﯿﺴﺖ ... ﻣﯽ ﺧﻮاﯾﺪ ﻣﻦ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﺸﻢ ... ﺻﻔﺤﻪ ﺗﻮي دﺳﺘﻢ رو ﺑﯿﺮون آوردم: ﺷﻤﺎ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﯿﮕﯿﺪ ﮐﻢ ... ﺧﺪاي ﻣﻦ اﯾﻦ ﺻﻔﺤﻪ ارﺟﯿﻨﺎل ﯾﮑﯽ از ﺑﺰرﮔﺘﺮﯾﻦ آﻫﻨﮓ ﺳﺎزاي دﻫﻪ ﺷﺼﺖ اروﭘﺎﺳﺖ ...
- ﯾﮑﻢ ﻃﻮل ﮐﺸﯿﺪ ﺗﺎ ﭘﯿﺪاش ﮐﻨﻢ ... ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ در ﺟﻮاب ﻟﻄﻒ ﻫﺎي اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ اﺧﯿﺮﺗﻮن ﺑﺎﺷﻪ ﮐﻪ از ﺷﺎﻧﺲ ﺧﻮب ﻣﻦ دوﺳﺘﻢ ﺳﻪ ﺷﺐ ﭘﯿﺶ از ﻓﺮاﻧﺴﻪ اوﻣﺪ و اﯾﻦ زود ﺑﻪ دﺳﺘﻢ رﺳﯿﺪ و ﻧﺼﯿﺐ اﻣﺮوز ﺷﺪ ... ... ﺑﻪ زور داﺷﺘﻢ ﺧﻮدم رو ﮐﻨﺘﺮل ﻣﯿﮑﺮدم ﺗﺎ ﻧﭙﺮم ﺑﻐﻠﺶ و ﻣﺎﭼﺶ ﻧﮑﻨﻢ ... ﭼﻪ ﻗﺪر ازش ﻣﻤﻨﻮن ﺑﻮدم ﮐﻪ اﯾﻦ ﻫﺪﯾﻪ ﺑﺎ وﺟﻮد ﺑﺴﯿﺎر ﮔﺮون ﻗﯿﻤﺖ ﺑﻮدﻧﺶ ﺗﻮ ﭼﺸﻢ ﻧﺒﻮد ... درﺳﺘﻪ ﮐﻪ اون ﺑﺎ اﯾﻦ ﮐﺎرش ... ﺳﻮادش ... ﺗﻮﺟﻪ اش ... و ﺣﺘﯽ ﭘﺮﺳﺘﯿﮋ ﺧﺎﺻﺶ ﺗﻮ اﻧﺘﺨﺎب ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ و ﺣﺘﯽ ﻫﺪﯾﻪ رو ﻧﺸﻮﻧﻢ داده ﺑﻮد و ﯾﻪ ﺟﻮراﯾﯽ ﺑﺎ ﮐﻼﺳﯽ ذاﺗﯿﺶ رو ﺧﯿﻠﯽ ﺷﯿﮏ ﺑﻪ رﺧﻢ ﮐﺸﯿﺪه ﺑﻮد ... رخ ﮐﺸﯽ ﮐﻪ ﺗﻤﺎﻣﺎ ﺟﻨﺒﻪ ﻣﺜﺒﺖ و زﯾﺒﺎ داﺷﺖ ... اﻣﺎ ذره اي ﺑﻪ رخ ﮐﺸﯽ ﺛﺮوﺗﺶ ﻧﺒﻮد ﺑﺎ وﺟﻮد اﯾﻨﮑﻪ ﺑﺪون اون ﺛﺮوت و ﻧﻔﻮذ اﻣﮑﺎن ﻧﺪاﺷﺖ ﺑﺸﻪ ﻫﻤﭽﯿﻦ ﭼﯿﺰ ﻓﻮق اﻟﻌﺎده ﮐﻤﯿﺎب وﺑﯽ ﻫﻤﺘﺎﯾﯽ رو ﺑﻪ ﻣﻦ ﻫﺪﯾﻪ ﮐﻨﻪ ...
- ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﻪ ﻃﻮر ﺑﺎﯾﺪ ازﺗﻮن ﺗﺸﮑﺮ ﮐﻨﻢ ... دﺳﺘﺎش رو ﺑﻬﻢ ﮔﺮه ﮐﺮد وروي ﻣﯿﺰ ﺧﻢ ﺷﺪ: ﺑﺎ ﻫﻤﯿﻦ ﻟﺒﺨﻨﺪت ... ﺑﺎ ﻫﻤﯿﻦ ﻫﻤﺮازي ﮐﻪ ﭼﻨﺪ وﻗﺘﯽ ﺑﻮد ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﮐﺠﺎ ﭘﻨﻬﺎﻧﺶ ﮐﺮده ﺑﻮدي ...
- ﭼﺮا ﺑﺎﻫﺎش ﻟﺞ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ ... ... واﻗﻌﺎ ﻟﺞ ﻧﻤﯽ ﮐﺮدم ... ﮐﺎر درﺳﺘﯽ ﻧﺒﻮد ...
- ﻣﻦ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ اوﻣﺪم ﺷﯿﺪه ... ﺣﺎﻻ ﺑﺎ ﻣﺎﺷﯿﻦ آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ﺑﺮﮔﺮدم ﺗﻬﺮان ... اﯾﻦ ﮐﺘﺎب ﺗﻮﺳﻂ ﮐﺘﺎﺑﺨﺎﻧﻪ ي ﻣﺠﺎزي ﻧﻮدﻫﺸﺘﯿﺎ ) (ﺳﺎﺧﺘﻪ و ﻣﻨﺘﺸﺮ ﺷﺪه اﺳﺖ ﺷﯿﺪه ﮔﺮﻧﯽ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺣﺎﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪ ﮐﻪ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد ﺑﻪ ﺳﺨﻨﺮاﻧﯽ ﺑﯽ ﭘﺎﯾﺎن اﻣﯿﺪ ﮔﻮش ﻣﯿﮑﺮد: ﺗﻮ ﺑﻪ ﻣﺎ ﭼﯽ ﮐﺎر داري ﺧﻠﻪ ... ﻣﺎ ﺑﺮادر و ﺧﻮاﻫﺮ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﺮﻣﯿﮕﺮدﯾﻢ ... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﮐﯽ در ﻣﺎﺷﯿﻦ رو ﺑﺮام ﺑﺎز ﮐﺮد و ﻣﻦ ﺳﺎك دﺳﺘﯽ ﮐﻮﭼﯿﮏ آﺑﯽ رﻧﮕﻢ رو ﮐﻨﺎر ﺳﺎك ﻣﺸﮑﯿﺶ ﺗﻮ ﺻﻨﺪوق ﻋﻘﺒﺶ ﮔﺬاﺷﺘﻢ و ﮐﯽ ﺗﻮ ﺟﺎده راه اﻓﺘﺎدﯾﻢ ...
- دوﺳﺖ داﺷﺘﯽ ﺑﺎ دوﺳﺘﺎت ﺑﺎﺷﯽ؟ ... ﻣﮕﻪ از ﻣﻦ ﻧﻈﺮ ﻫﻢ ﭘﺮﺳﯿﺪه ﺑﻮد ... اﻻن ﮐﻪ ﺑﯿﺴﺖ دﻗﯿﻘﻪ اي ﺑﻮد از اﺻﻔﻬﺎن در اوﻣﺪه ﺑﻮدﯾﻢ ﺗﺎزه ﯾﺎدش اﻓﺘﺎده ﺑﻮد ﺑﭙﺮﺳﻪ ...
- ﺧﺐ ... ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﺑﺮام ﻓﺮﻗﯽ ﻧﻤﯿﮑﺮد ... ﻣﻦ ﭼﻮن ﺑﺎﻫﺎﺷﻮن اوﻣﺪه ﺑﻮدم ... اﺣﺴﺎس ﻣﯿﮑﺮدم ﺧﯿﻠﯽ ﺻﻮرت ﺧﻮﺷﯽ ﻧﺪاﺷﺖ ﮐﻪ ﻫﻤﺮاﻫﯿﺸﻮن ﻧﮑﺮدم ...
- ﺧﺐ ﺗﻮ ﮐﻪ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﯽ ﺗﺎ ﺗﻬﺮان رﺳﯿﺪي ﺑﯿﺎي ﺧﻮﻧﻪ ﻣﺎ ... ﻣﻦ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﺑﺒﺮﻣﺖ ... ... ﻋﺠﺐ دﻟﯿﻠﻪ ﻣﻄﻤﺌﻨﯽ واﻗﻌﺎ ... ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم ... ﻣﻦ ﻧﺎراﺣﺖ ﻧﺒﻮدم از ﮐﻨﺎرش ﺑﻮدن ... ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ ﻻﯾﺖ ﺗﻮي ﻣﺎﺷﯿﻨﺶ ﺣﺎﻟﻢ رو ﺑﻬﺘﺮ ﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد ...
- ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﯿﺪ ﺳﻠﯿﻘﻪ ﻣﻮن ﺗﻮ اﻧﺘﺨﺎب ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺷﺒﯿﻪ ... ﻧﮕﺎﻫﺶ رو از ﺟﺎده ﻧﮕﺮﻓﺖ: واﯾﻦ ﻧﮑﺘﻪ ﺑﺴﯿﺎر ﻣﻬﻤﯿﻪ ...
- ﻣﺴﺨﺮه ام ﻣﯽ ﮐﻨﯿﺪ؟
- اي ﺑﺎﺑﺎ ... ﻧﻪ ﺑﺎور ﮐﻦ ... اﮔﺮ اﻻن ﻣﻦ ﺷﻬﺮام ﺷﺒﭙﺮه ﻣﯽ ذاﺷﺘﻢ ﺗﻮ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﯽ ﻣﻮﺗﺰارت ﮔﻮش ﮐﻨﯽ ﺧﻮب ﻣﯽ ﺷﺪ؟ ... ﺑﻪ ﻣﺜﺎﻟﺶ ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺑﻠﻨﺪ ﺧﻨﺪﯾﺪم ...
- ﻧﻪ ﺧﺐ ... ﺧﯿﻠﯽ ﺟﺪي ﮔﻔﺘﻢ ﻫﻤﺮاز ...
- آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ... ﻣﻦ ... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﻪ ﻃﻮر از ﺷﻤﺎ ﺗﺸﮑﺮ ﮐﻨﻢ ...
- ﺑﺎﺑﺖ؟
- ﺗﺎ اﯾﻨﺠﺎ اوﻣﺪﻧﺘﻮن ... ﺗﻼﺷﺘﻮن ﺑﺮاي اﯾﻨﮑﻪ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﯿﻢ ... ﺑﺎﺑﺖ ﻫﺪﯾﻪ ﺑﯽ ﻧﻈﯿﺮﺗﻮن ...
- ﺑﺎﯾﺪ ﺣﺮف ﻣﯿﺰدﯾﻢ ... ... اﯾﻦ آدم اﺻﻼ ﻋﻼﻗﻪ ﺧﺎﺻﯽ ﺑﻪ ﮐﻠﻤﻪ ﺑﺎﯾﺪ داﺷﺖ ...
- از ﻫﺮ دﻟﺨﻮري اﮔﺮ ﺑﯿﺸﺘﺮ از 84 ﺳﺎﻋﺖ ﺑﮕﺬره و ﺣﻞ ﻧﺸﻪ ﻣﯽ ﺷﻪ ﮐﯿﻨﻪ ﭼﻮن آدم ﻣﯽ ﺷﯿﻨﻪ ﺧﯿﺎل ﻣﯿﺒﺎﻓﻪ ... ﻣﺎ ﺟﺮا رو ﺑﺮاي ﺧﻮدش ﺑﺰرﮔﺘﺮ ﻣﯿﮑﻨﻪ ... ﺷﻘﯿﻘﻪ ﻫﺎش رو ﻣﺎﻟﯿﺪ ...
- ﺧﯿﻠﯽ ﺧﺴﺘﻪ اﯾﺪ ﻧﻪ؟
- ﯾﮑﻢ ...
- ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﯾﻪ ﮐﻢ ...
- دﯾﺸﺐ ﻧﺨﻮاﺑﯿﺪم ...
- ا ... ﭼﺮا ﺟﺎﺗﻮن ﻧﺎراﺣﺖ ﺑﻮد؟
- ﻧﻪ ﯾﮑﻢ ﻓﮑﺮم درﮔﯿﺮ ﺑﻮد ...
- ﭼﺮا؟ ﭼﯿﺰي ﺷﺪه؟ ﭘﺪرﺗﻮن ﮐﻪ ﮔﻔﺘﯿﺪ ﺑﻬﺘﺮن ...
- ﻣﺮﺳﯽ ﮐﻪ ﺣﻮاﺳﺖ ﺑﻪ ﺣﺎل ﭘﺪرم ﻫﺴﺖ ... وﻟﯽ ﺧﺐ ... ﺧﯿﻠﯽ ﭼﯿﺰﻫﺎي دﯾﮕﻪ ﻫﻢ ﻫﺴﺖ ... ذﻫﻨﻢ ﻫﺰار ﺟﺎﺳﺖ ... ﮐﻤﯽ ﮐﻤﺮﺑﻨﺪم رو ﺷﻞ ﮐﺮدم و ﺗﻤﺎم رخ ﺑﻬﺶ ﻧﺸﺴﺘﻢ: ﭼﺮا ﺧﻮدﺗﻮن رو اﻧﻘﺪر اذﯾﺖ ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ ... ﺑﯿﻤﺎري ﭘﺪرﺗﻮن ... اوﻣﺪﻧﺘﻮن ﺑﻪ اﯾﻨﺠﺎ ... ﻣﻦ اﻻن ﻧﺎراﺣﺖ ﺷﺪم ﺷﻤﺎ ﺗﺎ اﯾﻦ ﺟﺎ اوﻣﺪﯾﺪ ... ﻧﯿﻢ ﻧﮕﺎﻫﯽ از ﺟﻨﺲ ﺗﻤﺎم ﻧﮕﺎﻫﻬﺎي اﯾﻦ دو روزش ﺑﻬﻢ اﻧﺪاﺧﺖ ... از ﻫﻤﻮن ﻧﮕﺎﻫﻬﺎي ﺧﺎﮐﯽ رﻧﮕﯽ ﮐﻪ دور ﺑﻮدن از اون رﻧﮓ ﻏﺮور ... از اون رﻧﮓ اﻧﺘﻈﺎم ﺑﻮدن ...
- ﻣﻦ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺧﻮدم اﯾﻨﺠﺎم ... ﺟﺎﯾﯽ ﻧﮕﻪ داﺷﺖ ﺗﺎ ﭼﺎﯾﯽ ﺑﺨﻮرﯾﻢ ... ﻫﻮا ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺮد ﺑﻮد ... ﻫﯽ ﻏﺮ ﻣﯿﺰد ﮐﻪ ﺗﻮ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺑﺸﯿﻨﻢ و ﻣﻦ ﻟﺞ ﺑﺎزاﻧﻪ دﺳﺘﻢ رو دور ﻟﯿﻮان ﺣﻠﻘﻪ ﮐﺮده ﺑﻮدم و ﺑﻮي ﭼﺎي ﺟﻮﺷﯿﺪه رو ﻧﻔﺲ ﻣﯿﮑﺸﯿﺪم ... ﯾﻪ ﻗﻠﭗ از ﭼﺎﯾﺶ رو ﻗﻮرت داد: آﻗﺎي ﭘﺮﺗﻮ ﻫﻤﻮﻧﯽ ﻫﺴﺘﻦ ﮐﻪ اون ﺷﺐ ﻣﻦ ﺟﻠﻮي ﺗﺌﺎﺗﺮ ﺷﻬﺮ دﯾﺪﻣﺸﻮن؟ ... ﭼﺎي ﻧﺰدﯾﮏ ﺑﻮد ﺑﭙﺮه ﺗﻮي ﮔﻠﻮم ... ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﺑﻪ ﻧﮕﺎه ﺟﺪﯾﺶ ﻧﮕﺎﻫﯽ اﻧﺪاﺧﺘﻢ: ﭼﻪ ﻃﻮر ﻣﮕﻪ؟
- آﺧﻪ اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﻣﻮﻗﻊ ﺣﺮف زدن ﺑﺎﻫﺎش ﻣﻌﺬب ﻫﺴﺘﯽ ... ﺑﺎ ﻧﻮك ﮐﻔﺸﻢ ﺳﻨﮓ زﯾﺮ ﭘﺎم رو ﺗﮑﻮﻧﯽ دادم: ﺧﺐ ... ﻣﻌﺬب ﺑﻮدن ﻧﯿﺴﺖ ... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ... اﯾﺸﻮن ﯾﻪ آﺷﻨﺎي ﻗﺪﯾﻤﯽ ﻫﺴﺘﻦ ...
- اون ﺷﺐ ﺑﻬﺶ ﺗﺎﮐﯿﺪ ﮐﺮد ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻪ ات ... ... ﺑﺎﺑﺎ اﯾﻦ آدم ﻋﺠﺐ ﺣﺎﻓﻈﻪ اي داﺷﺖ ...
- ﻣﻦ اﺣﺴﺎس ﻣﯿﮑﻨﻢ ﭼﯿﺰي ﺑﻪ ﻏﯿﺮ از ﯾﻪ آﺷﻨﺎﯾﯽ و ﯾﻪ ﮐﻢ ﺧﺎﻃﺮه اﺳﺖ ... ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﯾﻪ ﻫﻤﺒﺎزي ... اﯾﻦ ﻃﻮر ﻧﯿﺴﺖ؟
- ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﻣﻄﻤﺌﻨﺎ ﻧﻮﺟﻮان ﺑﻮدﯾﺪ ... ... ﺟﻮاﺑﻢ رو ﭼﻪ ﭼﯿﺰي ﺑﺮداﺷﺖ ﮐﺮد ... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ... اﻣﺎ ﺳﺮش رو ﺗﮑﻮﻧﯽ داد و اداﻣﻪ ﺳﺌﻮاﻟﺶ رو ﻧﮕﺮﻓﺖ ... ﻣﻦ دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ از ﮔﺬﺷﺘﻪ اي ﮐﻪ ﭼﯿﺰ ﺧﺎﺻﯽ ﻫﻢ ﺗﻮش ﻧﺒﻮد ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﻢ ... ﻧﻪ ﺑﺮاي ﺣﺎﻣﯽ ... ﮐﻼ ﺑﺮاي ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ... راﻣﯿﻦ ﺣﺘﯽ اﮔﺮ اﻻن داﺷﺖ ﻧﺎراﺣﺘﻢ ﻣﯿﮑﺮد ﯾﻪ زﻣﺎﻧﯽ ﻫﻤﻪ آرزوم ﺑﻮد و ﺣﺎﻻ ﻫﺮ ﺑﺮداﺷﺖ اﺷﺘﺒﺎﻫﯽ ازش ﯾﻪ ﺟﻮر ﺗﻮﻫﯿﻦ ﺑﻪ ﺧﻮده ﻣﻦ ﺑﻮد ... از وﻗﺘﯽ ﺳﻮار ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺷﺪه ﺑﻮدﯾﻢ ﺗﻮ ﻓﮑﺮ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ... ﺳﮑﻮﺗﯽ ﺑﯿﻨﻤﻮن اﯾﺠﺎد ﺷﺪه ﺑﻮد و ﻫﺮ دو اﻧﮕﺎر ﮐﻪ داﺷﺘﯿﻢ ﺗﻤﺎم اﯾﻦ ﺳﺌﻮال و ﺟﻮاﺑﻬﺎ ... اﯾﻦ ﺑﻮدﻧﻬﺎ و ﮔﺎﻫﯽ ﺣﺴﺎس ﺷﺪﻧﻬﺎ رو ﺗﻮي ذﻫﻨﻤﻮن ﺣﻼﺟﯽ ﻣﯿﮑﺮدﯾﻢ ... ... ﺳﺮم رو ﺑﻪ ﺷﯿﺸﻪ ﺗﮑﯿﻪ دادم ... از زﯾﺮ ﭼﺸﻢ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺣﺎﻣﯽ اﻧﺪاﺧﺘﻢ ... اﯾﻦ آدم ﺣﻘﯿﻘﺘﺎ ﺧﻮش ﻗﯿﺎﻓﻪ ﺑﻮد ... ﻋﺠﯿﺐ ﺑﻮد ﮐﻪ زﻧﯽ ﺗﻮ زﻧﺪﮔﯿﺶ ﻧﺒﻮد ... ﺗﺼﻮرش ﻫﻢ ﮐﻤﯽ ﻧﺎراﺣﺘﻢ ﮐﺮد ... ﯾﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﺧﻮدم ﻫﻢ ﺟﺎ ﺧﻮردم ... ﻣﻦ داﺷﺘﻢ ﭼﯽ ﻣﯿﮕﻔﺘﻢ ... اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﺷﺪم ﻋﯿﻦ اﯾﻦ ﺟﺎده ... ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ رو ﺑﻪ ﺟﺮﯾﺎﻧﺶ ﺳﭙﺮدم ... آﺧﺮش ﺧﯿﺮه و ﯾﺎ ﺷﺮ ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ... ﻫﺮ ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﺑﻮد ﻋﺒﻮر ﺑﻮد ... اون ﻫﻢ ﺑﺪ ﺟﻮر ﺗﻮي ﻓﮑﺮ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯿﺮﺳﯿﺪ ... ﮔﺎﻫﯽ ﺑﻬﺶ ﺗﻠﻔﻦ ﻣﯿﺸﺪ ... ﮐﺎرﻫﺎش رو ﺟﻔﺖ و ﺟﻮر ﻣﯿﮑﺮد و ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﺎ ﺳﯿﺎ اس ام اس ﺑﺎزي ﻣﯿﮑﺮدﯾﻢ ... دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﻣﻮﻫﺎش ﮐﺸﯿﺪ ... ﻋﺼﺒﯽ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯿﻮﻣﺪ ... ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺗﻮي ﺗﻠﻔﻦ ﺷﻨﯿﺪه ﺧﯿﻠﯽ ﻋﺼﺒﯿﺶ ﮐﺮده ... دو ﺗﺎ از ﺗﻤﺎﺳﻬﺎ از روﯾﺎ ﺑﻮد و ﯾﮑﯿﺶ از ﻫﻤﻮن ﻋﺒﺎﺳﯽ ﻧﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﺳﻤﺶ و ﺻﺪاش ﺑﺮام ﺧﯿﻠﯽ آﺷﻨﺎ ﺑﻮد ... ﻧﯿﻮﺷﺎ و ﮐﻮﺷﺎ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ده ﺑﺎري ﺗﺎ دو ﺳﺎﻋﺖ ﭘﯿﺶ ﺗﻤﺎﺳﮕﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدن و ﭼﮏ ﮐﺮده ﺑﻮدن ﮐﻪ ﻣﻦ ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﭘﯿﺸﺸﻮن ﻣﯿﺮم ... ﺑﻌﺪ از ﯾﻪ ﺳﮑﻮت ﺷﺎﯾﺪ دو ﺳﺎﻋﺖ ﮐﻪ ﭘﺲ ﺗﮏ ﺗﮏ اون ﺗﻤﺎﺳﻬﺎ ﻣﺨﻔﯽ ﺷﺪه ﺑﻮد رﺳﯿﺪﯾﻢ ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻪ ... ﮐﻪ ﺑﺎ ﺑﺎز ﺷﺪن در ﺑﺎغ ﻣﻮﺟﯽ از اﺿﻄﺮاب رو ﺣﺲ ﮐﺮدم ... دﻟﻢ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺖ وارد ﻋﻤﺎرت ﺑﺸﻢ ﺣﺲ ﺧﻮﺑﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... اﻣﺎ ﮐﻼﻓﮕﯽ و ﺧﺴﺘﮕﯽ ﺑﯿﺶ از ﺣﺪ ﺣﺎﻣﯽ و در ﮐﻨﺎرش دﻟﺘﻨﮕﯽ ﺑﺮاي ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻣﺎﻧﻊ از اﯾﻦ ﻣﯽ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺳﺎﮐﻢ رو ﺑﺰﻧﻢ زﯾﺮ ﺑﻐﻠﻢ و ﺑﺎ ﺣﺪ اﮐﺜﺮ ﺳﺮﻋﺖ از اﯾﻦ ﺟﺎ ﻓﺮار ﮐﻨﻢ ... ﺑﺎ ورودﻣﻮن روي ﺗﺮاس اول از ﻫﻤﻪ ﻓﺨﺮي ﺧﺎﻧﻮم ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪ و ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﮐﻪ ﺣﺎل و ﻫﻮاي ﺧﻮﺑﯽ ﻫﻢ ﻧﺪاره ... ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺑﻪ ﺷﺪت ﻣﺸﮑﻮك ﻣﯽ زد ... ﺣﺎﻣﯽ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻬﺶ اﻧﺪاﺧﺖ ﮐﻪ ﭼﺸﻤﺎش رو ازش ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﻌﺪ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻋﻤﺎرت اﻧﺪاﺧﺖ و ﺳﺎك رو ﺗﻮي دﺳﺘﺶ ﻣﺤﮑﻢ ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﯽ ﻫﯿﭻ ﺣﺮﻓﯽ ﺑﺎ ﻗﺪم ﻫﺎي ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺧﻮﻧﻪ رﻓﺖ ... ﺑﺎ ﻧﮕﺮاﻧﯽ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻧﮕﺮان ﻓﺨﺮي ﺧﺎﻧﻮم ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ... ﺗﺮدﯾﺪ داﺷﺘﻢ اوﻧﺠﺎ ﺑﻤﻮﻧﻢ ﯾﺎ وارد ﺑﺸﻢ ... ﮐﻤﯽ اﯾﻦ ﭘﺎ و اون ﭘﺎ ﮐﺮدم ... ﮐﻤﯽ ﻧﻔﺴﻢ رو ﺗﻮ ﺳﯿﻨﻪ ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻢ و ﺑﻪ ﻓﺨﺮي ﺧﺎﻧﻮم ﮐﻪ ﺑﯽ ﺳﻼم و ﮐﻼم ﺑﻪ ﻣﺴﺖ ﺗﻪ ﺑﺎغ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ... ﺑﺎﻻﺧﺮه ﮐﻪ ﭼﯽ ﻣﻦ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ داﺧﻞ ﻣﯽ رﻓﺘﻢ ... ﺑﺎ ورودم ﺑﻪ داﺧﻞ ﻓﻀﺎي ﺧﻮﻧﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮم ﻣﺸﮑﻮك ﺗﺮ از ﻫﺮ زﻣﺎﻧﯽ اوﻣﺪ ﻫﻤﻮن ﻃﻮر اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮدم روي زﻣﯿﻦ ﻧﻘﺶ دار ﺧﻮﻧﻪ زﯾﺮ ﭼﻠﭽﺮاغ اﺻﻠﯽ ... ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﻧﺒﻮد ... ﺗﺎ ﺻﺪاي ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم و ﺣﺎﻣﯽ از ﺑﺎﻻ اوﻣﺪ ... ﺣﺎﻣﯽ: ﻣﯽ ﺧﻮاد ﺑﮑﺸﺘﺶ؟
- ﺣﺎﻣﯽ ﻣﺎدر ﺣﺮص ﻧﺨﻮر ...
- ﻣﺎدر ﻣﻦ ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﯾﻪ ﭼﯿﺰي ﻣﯿﮕﯿﺪ ﭼﻪ ﻃﻮر ﺣﺮص ﻧﺨﻮرم ... از ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﺑﺎﻻ رﻓﺘﻢ ... ﺣﺎﻣﯽ ﮐﻼﻓﻪ داﺷﺖ ﻗﺪم رو ﻣﯿﺮﻓﺖ و ﺗﻮي ﻣﻮﺑﺎﯾﻠﺶ دﻧﺒﺎل ﯾﻪ ﺷﻤﺎره ﻣﯿﮕﺸﺖ ...
- ﭼﺮا ﻫﻤﻮن ﻣﻮﻗﻊ ﺗﻤﺎس ﻧﮕﺮﻓﺘﯿﺪ؟
- ﭼﯽ ﮐﺎر ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﯽ ﺑﮑﻨﯽ ﻣﺎدر ﻣﻦ ... ﺗﻮ ﺟﺎده ﻫﻢ ﺑﻮدي ... ﺑﻌﺪ از اﯾﻦ ﻫﻤﻪ وﻗﺖ رﻓﺘﻪ ﺑﻮدي ﭘﯽ ... ﺑﺎ دﯾﺪﻧﻢ ﺣﺮﻓﺶ رو ﺧﻮرد ... ﻟﺒﺨﻨﺪي رو ﺑﻪ زور روي ﻟﺒﺶ ﮐﺎﺷﺖ و ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ اوﻣﺪ و ﻣﻬﺮﺑﺎن ﺗﺮ از ﻫﺮ وﻗﺖ دﯾﮕﻪ اي ﺑﻐﻠﻢ ﮐﺮد ...
- دﺧﺘﺮم ﻧﺪﯾﺪﻣﺖ ﺧﻮش اوﻣﺪي ... ... اﯾﻨﺠﺎ ﯾﻪ ﺧﺒﺮي ﺑﻮد ... ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم رﻧﮓ ﺑﻪ رﺧﺴﺎر ﻧﺪاﺷﺖ ... اﺻﻼ ﺑﻪ ﻫﺎ ﮐﺠﺎ ﺑﻮدن ... ﺣﺎﻣﯽ ﭼﺮا اﻧﻘﺪر ﮐﻼﻓﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد؟
- ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﭼﯿﺰي ﺷﺪه؟ ﺣﺎﻟﺘﻮن ﺧﻮب ﻧﯿﺴﺖ ... ﺑﺎ دﺳﺘﻤﺎل ﺗﻮي دﺳﺘﺶ ﻣﻀﻄﺮب ﭼﺸﻤﺎش رو ﭘﺎك ﮐﺮد و ﻧﯿﻢ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺣﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﺟﺪي ﻣﺎدرش رو ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮد ... اﻧﺪاﺧﺖ: ﻧﻪ ﻋﺰﯾﺰﮐﻢ ... ﺧﻮش اوﻣﺪي ... ﻣﮕﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺳﺮاﻏﺖ رو ﺑﮕﯿﺮن ﺗﺎ ﺳﺮاغ ﻣﺎ ﺑﯿﺎي ... ... از ﻫﺮ ﮐﻼﻣﺶ ﻧﻘﺶ ﺑﺎزي ﮐﺮدﻧﺶ ﻣﯽ ﺑﺎرﯾﺪ ...
- آﻗﺎي اﻧﺘﻈﺎم؟ ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﺸﯿﺪ: ﯾﮑﻢ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻋﺖ ﭘﯿﺶ ﺣﺎﻟﺶ ﺑﺪ ﺷﺪ ... دﮐﺘﺮ اوﻣﺪ ﮔﻔﺖ ﺑﻬﺘﺮ ﺷﺪه ... ﺧﺪا رو ﺷﮑﺮ اﻻن ﺧﻮاﺑﯿﺪه ... اﯾﻦ ﺳﮑﺘﻪ از ﭘﺎ اﻧﺪاﺧﺘﺘﺶ ... ﺣﺎﻣﯽ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺷﻤﺎره ﻣﻮرد ﻧﻈﺮش رو ﭘﯿﺪا ﮐﺮده ﺑﻮد ﮔﻮﯾﺎ ﺑﺎ ﮔﺎم ﻫﺎي ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ اﺗﺎق ﮐﺎرش رﻓﺖ ... و ﻧﮕﺎه ﻣﻦ ﻫﻢ ﻫﻤﺮاﻫﯿﺶ ﮐﺮد ... ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم دﺳﺘﺶ رو ﭘﺸﺖ ﮐﺘﻔﻢ ﮔﺬاﺷﺖ و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ اﺗﺎق ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻫﺪاﯾﺘﻢ ﮐﺮد: ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﯾﮑﻢ ﺗﺮﺳﯿﺪن ﻫﻤﺮاز ﻋﺰﯾﺰم ... در رو ﺑﺎز ﮐﺮدم ﺗﻮ اﺗﺎق ﮐﻮﺷﺎ ﺑﻮدن ... ﻫﺮ دو روي ﺗﺨﺖ ﮐﻮﺷﺎ ﮐﺰ ﮐﺮده ﺑﻮدن ... ﻧﯿﻮﺷﺎ زاﻧﻮﻫﺎش رو ﺑﻐﻞ ﮐﺮده ﺑﻮد ... ﺑﺎ دﯾﺪﻧﻢ اﻧﮕﺎر ﮐﻪ از ﺟﺎﯾﯽ آزاد ﺷﺪه ﺑﺎﺷﻦ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﭘﺮواز ﮐﺮدن ... ﺧﻮدﺷﻮن رو ﺗﻮي ﺑﻐﻠﻢ ﺟﺎ دادن ... ﻣﺤﮑﻢ ﺑﻐﻠﺸﻮن ﮐﺮدم ... ﺑﻪ ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﮐﻪ ﻫﻨﻮز داﺷﺖ اﺷﮑﺎش رو ﺧﺸﮏ ﻣﯿﮑﺮد ﻧﮕﺎﻫﯽ اﻧﺪاﺧﺘﻢ ﺑﺎ ﻣﺤﺒﺖ دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﻣﻮﻫﺎم ﮐﺸﯿﺪ ﮐﻪ دو زاﻧﻮ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدم ﺗﺎ ﻫﻢ ﻗﺪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﺸﻢ ﮐﺸﯿﺪ و در اﺗﺎق رو ﺑﺴﺖ ... ﮐﻮﺷﺎ: ﻫﻤﺮاز ... ﺧﯿﻠﯽ وﺣﺸﺘﻨﺎك ﺑﻮد ... ﻧﯿﻮﺷﺎ: ﻣﻦ دﯾﮕﻪ ﻧﻤﯽ ﺧﻮام اﯾﻦ ﺟﺎ ﺑﺎﺷﻢ ... ﭘﺪر ﺟﻮن داره ﻣﯽ ﻣﯿﺮه ﻣﻦ ﻣﺮده دوﺳﺖ ﻧﺪارم ... ﺑﻮﺳﻪ اي ﻣﺤﮑﻢ روي ﺷﻘﯿﻘﻪ ﻫﺮ ﺟﻔﺘﺸﻮن ﮔﺬاﺷﺘﻢ ... ﮐﻮﺷﺎ رو ﮐﻪ ﭘﺎش رو ﺑﺎز ﮐﺮده ﺑﻮد و ﻫﻨﻮز ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﻬﺶ ﻓﺸﺎر ﻣﯿﺎورد رو ﺑﻐﻠﻢ ﮐﺮدم ... ﺧﯿﻠﯽ ﺳﻨﮕﺸﻦ ﺑﻮد. ﻟﺒﺎﺳﻬﺎم رو در آوردم و ﻧﺸﺴﺘﻢ رو ﺑﻪ روﺷﻮن روي زﻣﯿﻦ: ﭼﯽ ﺷﺪ؟ﺷﻤﺎ ﻫﺎ ﭼﺮا اﯾﻦ ﺷﮑﻠﯽ ﻫﺴﺘﯿﺪ ... ﮐﻮﺷﺎ: ﻣﺎ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺗﻮ ﺑﻮدﯾﻢ ... ﺣﺘﯽ ﺑﻪ ﻣﺎﻣﺎن ﻓﺮﯾﺪه ﻫﻢ ﮔﻔﺘﯿﻢ ﮐﻪ ... ﻧﯿﻮﺷﺎ: ول ﮐﻦ ﮐﻮﺷﺎ اوﻧﺠﺎﻫﺎش ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ ... ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻋﺖ ﭘﯿﺶ زﻧﮓ ﺧﻮﻧﻪ رو زدن ... ﻣﺎﻣﺎن ﻓﺮﯾﺪه زاﻧﻮﻫﺎش ﻟﺮزﯾﺪ ﻏﺶ ﮐﺮد روي ﻣﺒﻞ ... ﻓﺨﺮي ﺧﺎﻧﻮم ﻫﯽ دﺳﺘﺎش رو ﻣﯽ ﻣﺎﻟﯿﺪ ﺑﻬﻢ ﻣﯿﮕﻔﺖ آﻗﺎ ﺣﺎﻣﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﻣﺎ ﭼﯽ ﮐﺎر ﮐﻨﯿﻢ ... اﯾﻦ ﮐﻮﺷﺎ ﻫﻢ ﻓﻘﻂ ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯿﮑﺮد ...
- ﻧﻤﯽ ﮐﺮدم ... ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺑﺮاق ﺷﺪ ﺑﺎز ﺑﺎﻫﺎش ﮐﻞ ﮐﻞ ﮐﻨﻪ ﮐﻪ ﺑﻮﺳﻪ اي روي ﭘﯿﺸﻮﻧﯽ ﮐﻮﺷﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻢ: ﺑﺎﺷﻪ ﮔﺮﯾﻪ ﻧﻤﯿﮑﺮدي ... ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺟﻮن ﺑﻪ ﻟﺐ ﺷﺪم ...
- ﻫﯿﭽﯽ ﻣﺎﻣﺎن ﻓﺮﯾﺪه ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و اول ﻣﺎ رو ﺑﺮد ﻃﺒﻘﻪ ﺳﻮم و ﮔﻔﺖ از در ﺑﯿﺮون ﻧﯿﺎﯾﻢ ... ﺣﺘﯽ در رو ﻗﻔﻞ ﮐﺮد ... ﺑﻌﺪش ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﯽ ﺷﺪ ... ﯾﮑﻢ ﮔﺬﺷﺖ ... ﯾﻌﻨﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﮔﺬﺷﺖ ﮐﻪ ﺻﺪاي ﮔﺮﯾﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﺑﻌﺪ ﯾﻪ ﺳﺮي آدم دﯾﮕﻪ اوﻣﺪن و رﻓﺘﻦ و ﺑﻌﺪ ﻓﺨﺮي ﺧﺎﻧﻮم اوﻣﺪ در رو ﺑﺎز ﮐﺮد ... ﻣﺎ ﻫﻢ رﻓﺘﯿﻢ دﯾﺪم ﺑﺎز ﺑﻪ ﭘﺪرﺟﻮن دﺳﺘﮕﺎه وﺻﻞ ﮐﺮدن و ﻣﺎ رو درﺳﺖ و درﻣﻮن ﻧﻤﯽ ﺑﯿﻨﻪ ... ﮐﻮﺷﺎ: ﻣﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﺗﺮﺳﯿﺪﯾﻢ ﻋﻤﻮ ﺣﺎﻣﯽ اﮔﺮ ﺑﻮد اﯾﻦ اﺗﻔﺎق ﻧﻤﯽ اﻓﺘﺎد ... داﺷﺘﻢ ﺷﺎخ در ﻣﯿﺎوردم ... اﯾﻦ ﺟﺎ ﭼﻪ ﺧﺒﺮ ﺑﻮد اﯾﻦ ﺟﻮﺟﻪ ﻫﺎي ﺗﺮﺳﯿﺪه ﻣﻦ ﭼﺮا اﯾﻦ ﺷﮑﻠﯽ ﺷﺪن؟ اﺻﻼ ... ﻧﻪ ... اوﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﻧﯿﺴﺖ ... اﻣﮑﺎن ﻧﺪاره ... دﺳﺘﻢ رو روي ﻗﻠﺒﻢ ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﮐﻪ داﺷﺖ از ﺣﺮﮐﺖ ﻣﯽ اﯾﺴﺘﺎد ... ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺑﺎ اﺳﺘﺮس دﺳﺘﺶ رو دور ﮔﺮدﻧﻢ ﭘﯿﭽﯿﺪ: ﻫﻤﺮاز ﺗﻮ ﻫﻢ ﺧﻮب ﻧﯿﺴﺘﯽ؟ ﻣﺤﮑﻢ ﺗﺮ ﺑﻐﻠﺶ ﮐﺮدم: ﻧﻪ ﮔﻠﮑﻢ ﯾﮑﻢ ﺧﺴﺘﻪ ام ... ﺑﺬارﯾﺪ ﺑﺮاﺗﻮن ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺟﺎﯾﺰه ﮔﺮﻓﺘﻢ ﮐﯿﺎ اون ﺟﺎ ﺑﻮدن ... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﻪ ﻗﺪر ﺗﻮي اﺗﺎق ﻣﻮﻧﺪه ﺑﻮدﯾﻢ ... ﻣﺮﺗﺒﺎ ﺻﺪاي زﻧﮓ ﻣﯿﻮﻣﺪ و ﻧﺸﻮن ﻣﯽ داد ﻣﻼﻗﺎﺗﯽ ﻫﺎي اﮐﺒﺮ ﺧﺎن ﺑﺎزﻫﻢ ﭘﺸﺖ ﺳﺮﻫﻢ دارن ﻣﯿﺎن ... ﻣﻦ اﺻﻼ ﻗﺼﺪ ﻧﺪاﺷﺘﻢ از اﺗﺎق ﺑﯿﺮون ﺑﺮم ... اﻣﺎ ﺑﺪﺟﻮر ﻫﻢ ﭼﺸﻤﻢ ﺑﻪ در ﺧﯿﺮه ﻣﻮﻧﺪه ﺑﻮد ﻋﺠﯿﺐ ﺑﻮد ﮐﻪ اﻧﮕﺎر ﻋﺎدت ﮐﺮده ﺑﻮدم اﯾﻦ در ﺑﺎز ﺑﺴﻪ او ﻧﮕﺎه ﺟﺪي ﮐﻪ اﻻن ﮐﻪ ﻧﮕﺮان ﺣﺎل ﺧﺴﺘﻪ اش ﻫﻢ ﺑﻮدم رو ﺑﯿﻦ در ﺑﺒﯿﻨﻢ ... ﻧﯿﻮﺷﺎ و ﮐﻮﺷﺎ ﻣﺜﻞ ﻫﺮ ﺑﭽﻪ دﯾﮕﻪ اي ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺮﯾﻊ ﺷﺪه ﻇﺎﻫﺮا ﻫﻢ ذﻫﻨﺸﻮن ﺑﻪ ﺳﻤﺖ دﯾﮕﻪ اي رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ... و داﺷﺘﻦ ﮐﺎرﺗﻮﻧﯽ رو ﮐﻪ ﺑﺮاﺷﻮن ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدم رو ﻣﯿﺪﯾﺪن ... ﺗﻘﻪ اي ﺑﻪ در ﺧﻮرد و ﻣﻦ ﺗﻮي دﻟﻢ ﯾﻪ ﺣﺲ آروم اوﻣﺪ ... اﻣﺎ ﺑﺎ دﯾﺪن روﯾﺎ ﺑﯿﻦ در اون اﻧﺘﻈﺎر ﺟﺎش رو ﺑﻪ ﯾﻪ ﺣﺲ دوﺳﺘﺎﻧﻪ داد ... ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺳﻼم ﻋﻠﯿﮏ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﺎﻟﺼﺎﻧﻪ اي ﺑﺎﻫﺎش ﮐﺮدن و ﻟﺒﺨﻨﺪش رو ﭘﻬﻦ ﺗﺮ ﮐﺮدن ... از ﺟﺎم ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﻣﻮﻫﺎم ﮐﺸﯿﺪم و ﺑﺎﻫﺎش رو ﺑﻮﺳﯽ ﮐﺮدم ... اون ﻫﻢ اﺻﻼ ﺳﺮﺣﺎل ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻧﻤﯽ رﺳﯿﺪ ...
- ﻫﻤﺮاز ﻧﻤﯿﺎي ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺷﺎم ﺣﺎﺿﺮه ...
- ﭼﯿﺰه ... ﻧﯿﺎم ...
- ااا ... ﭼﺮا ﻣﻨﺘﻈﺮﺗﯿﻢ ... ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ اﻧﺪاﺧﺘﻢ و ﮐﻤﯽ ﺻﺪام رو ﭘﺎﯾﯿﻦ آوردم: ﺗﻮ ﮐﻪ دﯾﮕﻪ ﻣﯽ دوﻧﯽ اون ﺟﻤﺎﻋﺖ ... روﯾﺎ: اﮐﺒﺮ ﺧﺎن ﺣﺎﻟﺶ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺪه ﻫﻤﻪ ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺧﺎﻃﺮ اﯾﻦ ﺟﺎن ... ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﭘﯿﺮه ﻣﺮد ﻣﻘﺘﺪري ﮐﻪ دﮐﺘﺮ ﮔﻔﺘﻪ اﮔﺮ ﻫﻢ اﯾﻦ ﻣﺮﺣﻠﻪ رو رد ﮐﻨﻪ اﺣﺘﻤﺎل ﺧﯿﻠﯽ زﯾﺎد ﻓﻠﺞ ﻣﯽ ﻣﻮﻧﻪ ... ﮐﺴﯽ ﺣﻮﺻﻠﻪ ﻧﺪاره ﺑﺎ ﺗﻮ ﺳﺮ و ﮐﻠﻪ ﺑﺰﻧﻪ ... ... ﺑﺎ ﺷﻨﯿﺪن ﺣﺎل ﺑﺪ اﮐﺒﺮ ﺧﺎن واﻗﻌﺎ ﻧﺎراﺣﺖ ﺷﺪم ... ﺑﺮاي ﺣﺎﻣﯽ ... ﺑﺮاي ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ... ﺑﺮاي ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ... ﺷﺎﯾﺪ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﺗﻮ اﯾﻦ ﺟﻤﻊ ﺑﻪ اﻧﺪازه ﻣﻦ ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺖ از دﺳﺖ دادن ﯾﻌﻨﯽ ﭼﯽ؟
- ﻣﻦ و ﺗﻮ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺣﺎﻣﯽ ﻣﯿﺮﯾﻢ ﭘﺎﯾﯿﻦ ... ﭘﻮﻟﯿﻮر ﻧﺎزك و ﺳﺒﮏ ﺳﻔﯿﺪ رﻧﮕﯽ ﺑﻪ ﺗﻨﻢ ﺑﻮد ﮐﻪ ﭼﻮن ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻮد زﯾﺮش ﺳﺎق ﻗﻬﻤﻮه اي رﻧﮕﯽ ﭘﺎم ﺑﻮد ... آراﯾﺶ ﺧﯿﻠﯽ ﻻﯾﺘﯽ ﻫﻢ داﺷﺘﻢ ... اﯾﻦ ﻃﻮري ... ﺧﺐ ... ﺑﺪك ﻫﻢ ﻧﺒﻮد اﯾﻦ ﻟﺒﺎس ... اﻟﺒﺘﻪ اﮔﺮ ﺧﻮدم رو ﺑﺎ ﺑﻠﻮز داﻣﻦ ﺑﺴﯿﺎر ﺷﯿﮏ آﺑﯽ ﻧﻔﺘﯽ روﯾﺎ ﻣﻘﺎﯾﺴﻪ ﻧﻤﯽ ﮐﺮدم ... ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺗﻮ اﯾﻦ ﺟﻤﻌﻬﺎ ﺗﻮي اﺗﺎﻗﺸﻮن ﻏﺬا ﻣﯽ ﺧﻮردن ... ﺑﻮﺳﯿﺪﻣﺸﻮن و ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ روﯾﺎ ﭘﺎﯾﯿﻦ رﻓﺘﻢ ... ﺗﺮﺟﯿﺢ ﻣﯿﺪادم ﺑﺎ ﺣﺎﻣﯽ ﺑﺮم ... وﻗﺘﯽ ﮐﻨﺎرش ﻗﺪم ﺑﺮ ﻣﯿﺪاﺷﺘﻢ اﺣﺴﺎس ﻣﯿﮑﺮدم ﻗﺮار ﻧﯿﺴﺖ ﻫﯿﭻ اﺗﻔﺎﻗﯽ ﺑﺮام ﺑﯿﻔﺘﻪ ... ﺑﺎ ورودم ﺑﻪ ﺳﺎﻟﻦ ﻏﺬا ﺧﻮري ﮐﻪ ﺣﺎﻣﯽ ﻫﻨﻮز ﺗﻮش ﻧﺒﻮد ﺳﺮﻫﺎ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﭼﺮﺧﯿﺪ و ﻣﻦ ﺳﻼﻣﯽ اﺟﻤﺎﻟﯽ ﮐﺮدم و ﯾﻪ ﺻﻨﺪﻟﯽ رو ﮔﻮﺷﻪ ﺗﺮﯾﻦ ﺑﺨﺶ ﻣﯿﺰ ﺑﻠﻨﺪ اﻧﺘﺨﺎب ﮐﺮدم ... اﯾﻦ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺷﯿﮏ ﭘﻮش ﺑﻌﻀﯽ ﺑﯽ ﺗﻮﺟﻪ و ﺑﻌﻀﯽ ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ داﺷﺘﻦ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮدن ... روﯾﺎ ﮐﻨﺎرم ﻧﺸﺴﺖ ... ﺣﺲ ﺧﻮﺑﯽ از ﺑﻮدﻧﻢ اون ﺟﺎ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺑﺎ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺗﻮي اﺗﺎق ﺑﻤﻮﻧﻢ ... روﯾﺎ اﻣﺎ ﺗﻤﺎم ﺗﻮﺟﻬﺶ رو داده ﺑﻮد ﺑﻪ ﻣﻦ ... ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم وارد اﺗﺎق ﺷﺪ و روي ﺻﻨﺪﻟﯽ ﻫﻤﯿﺸﮕﺶ ﻧﺸﺴﺖ ... و ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ ﺣﺎﻣﯽ وارد ﺷﺪ ... ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺷﯿﮏ ﺑﻮد اﻣﺎ ﺧﺴﺘﮕﯽ از ﻫﻤﻪ وﺟﻨﺎﺗﺶ ﻣﯽ رﯾﺨﺖ ... ﻣﻦ ﮐﻪ ﺧﺐ ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ﭼﻨﺪ روزه اﯾﻦ آدم درﮔﯿﺮه ... و ﭼﻪ ﻗﺪر ﮐﺎر اﻃﺮاﻓﺶ رﯾﺨﺘﻪ ... ﺑﻪ ﺟﺎي اﮐﺒﺮ ﺧﺎن روي ﺻﻨﺪﻟﯽ ﺻﺪر ﻣﺠﻠﺲ ﻧﺸﺴﺖ و ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺟﺬاﺑﺶ ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﺧﻮش آﻣﺪ ﮔﻔﺖ و ﺗﻌﺎرف ﮐﺮد ﮐﻪ ﻏﺬاﺷﻮن رو ﺷﺮوع ﮐﻨﻦ ... ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺑﻪ ﻧﻈﺮم ﻣﺼﻨﻮﻋﯽ و ﻣﺴﺨﺮه اوﻣﺪ ... ﻣﻦ ﺗﻤﺎم ﺣﻮاﺳﻢ ﺑﻪ ﻣﺮد ﺻﺪر ﻣﺠﻠﺲ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎ ﻏﺬاش ﺑﺎزي ﻣﯿﮑﺮد و ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ ﺗﻮي دﻫﻨﺶ ﻫﻢ ﺣﺘﯽ ﻧﮕﺬاﺷﺖ ... ﻧﮕﺮاﻧﺶ ﺑﻮدم ... ﮐﻼ ﻧﮕﺮان ﮐﻞ ﻗﻀﯿﻪ ﺑﻮدم ﺧﯿﻠﯽ ﭼﯿﺰﻫﺎ اﯾﻦ ﺟﺎ داﺷﺖ اﺗﻔﺎق ﻣﯽ اﻓﺘﺎد ... وارد آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ ﺷﺪم ﻓﺨﺮي ﺧﺎﻧﻮم و ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ ﮐﻪ ﻧﻤﯽ ﺷﻨﺎﺧﺘﻢ داﺷﺘﻦ ﺗﻨﺪ و ﺗﻨﺪ اﯾﻦ ﻃﺮف و اون ﻃﺮف ﻣﯽ رﻓﺘﻨﻮوﯾﮏ ﺳﺎﻋﺘﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺷﺎم ﺗﻤﻮم ﺷﺪه ﺑﻮد و ﺣﺎﻣﯽ ﮐﻤﯽ ﺑﻌﺪش ﺗﻮي ﺟﻤﻊ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و ﺑﻌﺪ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﺎﻻ ... ﻫﻤﻪ ذﻫﻨﻢ ﭘﯿﺸﺶ ﺑﻮد ... ﻣﻦ ﻫﻢ ﺳﺮي ﺑﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ زده ﺑﻮدم ... و ﺣﺎﻻ ﻗﺼﺪ داﺷﺘﻢ ﺣﺘﻤﺎ ﺑﺎ ﺣﺎﻣﯽ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﻢ ...
- ﺑﻔﺮﻣﺎﯾﯿﺪ ... ... از ﺗﮏ ﺗﮏ ﻧﻔﺴﻬﺎش ﻣﯽ ﺷﺪ ﺧﺴﺘﮕﯽ رو ﻓﻬﻤﯿﺪ ... اول ﻻي در رو ﺑﺎز ﮐﺮدم و ﺳﺮم رو داﺧﻞ ﺑﺮدم
قسمت هفدهم
.. ﭘﺸﺖ ﻣﯿﺰش ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و ﻣﻮﻫﺎش ﮐﻤﯽ آﺷﻔﺘﻪ ﺑﻮد ... ﭼﺮاغ ﻫﺎ ﺧﺎﻣﻮش ﺑﻮد و ﻓﻘﻂ آﺑﺎژور روﺷﻦ ﺑﻮد ... ﻧﯿﻤﯽ از ﺻﻮرﺗﺶ روﺷﻦ ﺷﺪه ﺑﻮد و اﯾﻦ ﺟﺬاب ﺗﺮ از ﻫﺮ زﻣﺎن دﯾﮕﻪ اي ﮐﺮده ﺑﻮدﺗﺶ ... ﮔﺮه ﮐﺮواﺗﺶ ﺷﻞ ﺑﻮد و دﮐﻤﻪ اول ﭘﯿﺮاﻫﻨﺶ ﺑﺎز ﺑﻮد و آﺳﺘﯿﻨﺎش رو ﺑﺎﻻ زده ﺑﻮد ... ﺑﺎ دﯾﺪﻧﻢ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﮐﻢ رﻧﮓ و ﺧﺴﺘﻪ اي روي ﻟﺒﺶ اوﻣﺪ ... ﺗﻤﺎم ﻗﺪ وارد اﺗﺎﻗﺶ ﺷﺪم و در رو ﺑﺴﺘﻢ: ﻣﺰاﺣﻤﺘﻮن ﺷﺪم ... ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺳﯿﻨﯽ دﺳﺘﻢ اﻧﺪاﺧﺖ و اﯾﻦ ﺑﺎر ﻟﺒﺨﻨﺪش واﺿﺢ ﺗﺮ ﺷﺪ ... ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﯿﺰش رﻓﺘﻢ و ﺳﯿﻨﯽ رو روي ﻣﯿﺰش ﮔﺬاﺷﺘﻢ: ﺑﺮاﺗﻮن ﺷﯿﺮ ﻋﺴﻞ آوردم ... ﻟﯿﻮان رو ﺗﻮي دﺳﺘﺶ ﮔﺮﻓﺖ: ﻣﺮﺳﯽ ... ﺑﺒﺨﺶ اﻣﺸﺐ ﺧﯿﻠﯽ ﺣﻮاﺳﻢ ﻧﺒﻮد ...
- ﭼﯿﺰي ﻧﺨﻮردﯾﺪ ... اﯾﻦ رو ﻻ اﻗﻞ ﺑﺨﻮرﯾﺪش ... ﺧﻮﺑﻪ ﺑﺮاﺗﻮن ... ... ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﺗﻌﺠﺐ ﮐﺮد ﮐﻪ دﻗﺖ ﮐﺮده ﺑﻮدم ﺑﻪ ﻏﺬا ﺧﻮردﻧﺶ ... رﻓﺘﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ ... ﺻﻨﺪﻟﯿﺶ رو ﭼﺮﺧﻮﻧﺪ ... ﭘﺎﻫﺎش رو روي ﻫﻢ اﻧﺪاﺧﺖ و ﻟﯿﻮان رو روي ﻣﯿﺰ ﮔﺬاﺷﺖ ودﺳﺘﺶ رو دورش ﻣﯿﭽﺮﺧﻮﻧﺪ ... ﺗﮑﯿﻪ دادم ﺑﻪ ﻣﯿﺰ ... ﻧﯿﻢ رﺧﻢ ﺑﻬﺶ ﺑﻮد ...
- ﻧﻤﯽ ﺷﯿﻨﯽ؟
- ﻧﻪ ... ﺷﻤﺎ راﺣﺖ ﺑﺎﺷﯿﺪ ... ﮐﺎري از دﺳﺖ ﻣﻦ ﺑﺮ ﻣﯿﺎد؟
- ﻫﻤﯿﻦ ﺟﺎدوت ﮐﺎﻓﯿﻪ ...
- اﻣﺎ اﯾﻦ ﮐﻪ ﻓﺮﻣﻮل ﺟﺎدوﯾﯽ ﻣﻦ ﻧﯿﺴﺖ ... اﯾﻦ دم دﺳﺘﯽ ... ﯾﻪ ﺑﺎر ﺑﯿﺎﯾﺪ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﺎز ﺑﺮاﺗﻮن ﺟﺎدو ﻣﯿﮑﻨﻢ ... ﺧﯿﻠﯽ ﻧﺰدﯾﮑﺶ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮدم ... ﻧﻔﺴﺶ آروم ﺗﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد ... ﮔﺮه اﺑﺮوﻫﺎش ﻫﻢ ﮐﻢ ﮐﻢ داﺷﺖ از ﻫﻢ ﺑﺎز ﻣﯿﺸﺪ ... ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﺸﯿﺪ و ﭼﺸﻤﺎش رو ﻣﺜﻞ اون روز ﮐﻪ وارد اﺗﺎق ﺷﺪه ﺑﻮد ﭼﻨﺪ ﺛﺎﻧﯿﻪ اي ﺑﺴﺖ و ﺑﺎز ﮐﺮد ... اﯾﻦ ﺑﺎر ﺗﻮي ﭼﺸﻤﺶ ﯾﻪ آراﻣﺶ و ﯾﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﻮد ... دﺳﺘﺎم رو ﻗﻔﻞ ﮐﺮدم ﺑﻪ ﻟﺒﻪ ﻣﯿﺰ: ﺷﺎﯾﺪ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﺑﻬﺘﺮ از ﻣﻦ درﮐﺘﻮن ﻧﮑﻨﻪ ... ﺗﺮس از دﺳﺖ دادن ... آدم ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ اﺣﺴﺎس ﻣﯽ ﮐﻨﻪ ﺗﻮ ﺳﯿﺎﻫﯽ ﻣﻄﻠﻘﯽ داره ﺑﯿﺸﺘﺮ و ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻓﺮو ﻣﯿﺮه ...
- ﺧﯿﻠﯽ دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ اﯾﻦ ﺣﺲ رو ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯽ و ﯾﺎ ﺗﺠﺮﺑﻪ اش ﻧﮑﺮده ﺑﺎﺷﯽ ... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﺮا اﻧﻘﺪر ﺧﻮدم رو ﺑﺎﺧﺘﻢ ... ﻣﻦ ﺳﺎﻟﻬﺎ ﭘﯿﺶ ﭘﺪرم ﻧﺒﻮدم ... ﺑﯿﺸﺘﺮ از 51 ﺳﺎل ... ﺷﺎﯾﺪ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﯽ ﺳﻨﻢ ...
- ﻫﯿﭻ وﻗﺖ آدم ﺑﺮاي از دﺳﺖ دادن ﯾﺎ ﺗﺮس از دﺳﺖ دادن ﭘﺪر و ﻣﺎدرش ﺑﺰرگ ﻧﻤﯽ ﺷﻪ ...
- ﻓﻘﻂ درد از دﺳﺖ دادن ﻧﯿﺴﺖ ... درد ﻣﻦ درد ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻨﻪ ... اﯾﻦ ﮐﻪ ﻧﺘﻮﻧﻢ ﺟﻠﻮي اﯾﻦ ﺳﯿﻠﯽ ﮐﻪ راه اﻓﺘﺎده رو ﺑﮕﯿﺮم ...
- ﻗﺮار ﻧﯿﺴﺖ ﻫﻤﻪ ﮐﺎر از دﺳﺖ ﺷﻤﺎ ﺑﺮ ﺑﯿﺎد ...
- ﭘﺲ ﻣﻦ ﻗﻬﺮﻣﺎن ﻧﯿﺴﺘﻢ ...
- ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﯿﺪ ﺑﺎﺷﯿﺪ؟!
- ...
- ﺑﺮاي ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻫﺴﺘﯿﺪ ... اون ﻫﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﺗﺮﺳﯿﺪه ﺑﻮدن و ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻦ اﻣﺮوز اﮔﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﻮدﯾﺪ ﺧﻠﯽ اﺗﻔﺎﻗﻬﺎ ﻧﻤﯽ اﻓﺘﺎد ... ﯾﺎ ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﺷﻤﺎ ﺑﻮده ... ﺷﻤﺎ اﻣﺮوز ﺻﺪر اون ﻣﯿﺰ ﻧﺸﺴﺘﯿﺪ ... ﭘﺲ ﺑﺮاي اﯾﻦ ﺧﺎﻧﻮاده ﻗﻬﺮﻣﺎن ﻫﺴﺘﯿﺪ ... اﯾﻦ ﻫﺎ ﺑﺮاﺗﻮن ﮐﺎﻓﯽ ﻧﯿﺴﺖ؟ ﺳﺮش رو آورد ﺑﺎﻻ و ﻧﮕﺎه ﺧﯿﺮه ﺷﻮ دوﺧﺖ ﺑﻪ ﻧﮕﺎﻫﻢ ... اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﻣﺮدﻣﮏ ﭼﺸﻤﺎش ﻣﯽ ﻟﺮزه ... دﺳﺘﺎم ﻣﯿﻠﺮزﯾﺪن ... درﺳﺖ ﻣﺜﻞ ﻗﻠﺒﻢ ... ﮐﻪ ﺧﻮدش رو ﺑﻪ ﺳﯿﻨﻪ ام ﻣﯽ ﮐﻮﺑﯿﺪ ... ﺻﺪاش ﺑﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﻟﺤﻨﺶ ﺑﺎ وﺟﻮد ﺻﻼﺑﺖ ﻫﻤﯿﺸﮕﺶ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻧﺮم اوﻣﺪ: ﻧﻪ ... اﯾﻨﺎ ﺑﺮام ﮐﺎﻓﯽ ﻧﯿﺴﺘﻦ ... ... ﺑﻪ زور دﺳﺘﻬﺎم رو ﻗﻔﻞ ﻣﯿﺰ ﮐﺮده ﺑﻮدم ﮐﻪ ﯾﻪ وﻗﺖ اﯾﻦ اﻧﮕﺸﺘﻬﺎي ﺳﺮﮐﺸﻢ ﻧﺨﻮان ﺑﻠﻐﺰن ﺑﯿﻦ اون ﻣﻮﻫﺎي درﻫﻢ ﻣﺸﮑﯽ رﻧﮓ ...
- ﻣﯽ دوﻧﻢ دﻟﺘﻮن اﻻن ﻣﯽ ﺧﻮاد ﯾﮑﯽ ﺑﻬﺘﻮن ﺑﮕﻪ اﯾﻨﺎ ﻫﻤﺶ ﯾﻪ ﺷﻮﺧﯿﻪ ... ﻣﻨﻢ ﻣﺎدرم ﮐﻪ ﻧﻔﺲ ﻫﺎي آﺧﺮش رو ﻣﯿﮑﺸﯿﺪ ... ﮐﻪ اﻟﺒﺘﻪ دور از ﺟﻮن ﭘﺪر ﺷﻤﺎ ﮐﻪ از ﺗﻪ دﻟﻢ دارم دﻋﺎ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﻋﺮوﺳﯽ ﻧﻮه ﻫﺎش رو ﻫﻢ ﺑﺒﯿﻨﻪ ... ﻫﯿﭻ ﮐﺎري از دﺳﺘﻢ ﺑﺮ ﻧﻤﯿﻮﻣﺪ ... ﺳﯿﺎوش ﺑﻬﻢ ﮔﻔﺖ ﻫﻤﺮاز ﻣﺎدرت رو ﺑﺒﺨﺶ اون ﻣﯿﺨﻮاد ﺑﺮه رﻫﺎش ﮐﻨﻪ ... اون ﺷﺐ ﺑﺮف ﻣﯿﻮﻣﺪ ... آﺳﻤﻮن ﻗﺮﻣﺰ ﺑﻮد و ﻣﻦ دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ از اون ﺟﺎ ﺑﺮم ... ﺑﺮم ﻫﻤﺮاه ﻣﺎدرم ... رﻫﺎ ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯿﮑﺮد ... ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰم رو داﺷﺘﻢ از دﺳﺖ ﻣﯽ دادم ... اون ﺷﺐ ﺑﻪ ﺧﻮدم ﻗﻮل دادم رﻫﺎ رو ﺑﺮاي ﻫﻤﯿﺸﻪ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ﮐﻪ ﺧﺐ ﻣﯽ ﺑﯿﻨﯿﺪ ﮐﻪ ﻧﺸﺪ ... ... اﺷﮏ روي ﮔﻮﻧﻪ ام رو ﭘﺎك ﮐﺮدم ... داﺷﺖ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد ... ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﺰﻧﻢ ﮐﻪ ﺧﻮب ﺧﯿﻠﯽ ﺗﻠﺦ ﺑﻮد: ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ اوﻣﺪم ﺷﻤﺎ ﺗﻨﻬﺎ ﻧﺒﺎﺷﯿﺪ دارم ﻣﺮﺛﯿﻪ ﺑﺮاﺗﻮن ﻣﯿﺨﻮﻧﻢ ...
- ﺑﺮات ﻣﻬﻢ ﺑﻮد ﻣﻦ ﺗﻨﻬﺎ ﻧﺒﺎﺷﻢ؟ ﺗﻌﺠﺐ ﮐﺮدم: اﻟﺒﺘﻪ ... ﻣﮕﻪ ﺑﺮاي ﺷﻤﺎ ﻣﻬﻢ ﻧﺒﻮد ﮐﻪ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﯿﻢ؟ ﺑﻪ ﻗﯿﺎﻓﻪ ﻣﺘﻌﺠﺒﻢ ﻟﺒﺨﻨﺪي زد: اﯾﻦ ﻣﻌﺠﺰه ﺗﻮ ﻫﺴﺘﺶ ... اﯾﻦ ﮐﻪ ﻣﯿﺘﻮﻧﯽ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ آدم ﻫﺎ رو از ﺑﯿﻦ ﺑﺒﺮي ... ﭘﺲ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﺗﻮ ﻗﻬﺮﻣﺎن ﺗﺮ از ﻣﻨﯽ ...
- اﯾﻦ ﺟﺎ ﻣﻬﻤﻪ ﮐﻪ ﮐﯽ ﻗﻬﺮﻣﺎﻧﻪ؟
- ﺑﺮاي ﻣﻦ اﻻن ﻓﻘﻂ ﻣﻬﻢ ﺣﻀﻮرت اﯾﻨﺠﺎﺳﺖ ... ... دﻟﻢ ﻟﺮزﯾﺪ ... ﺧﯿﻠﯽ ﺣﺮﻓﻬﺎ ﺑﻮد اﻧﮕﺎر ... ﺧﯿﻠﯽ ﭼﯿﺰﻫﺎ ... اﺣﺴﺎس ﺳﺒﮑﯽ داﺷﺘﻢ ... دﻗﯿﻘﺎ ﻫﻤﻮن ﺣﺴﯽ ﮐﻪ دراز ﺑﮑﺸﯽ ﺑﯿﻦ ﯾﮏ ﻋﺎﻟﻤﻪ ﺳﺒﺰه ... ﻧﻔﺲ ﺑﮑﺸﯽ ... ﺑﻮي زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯿﺎد ... و ﻣﻦ اﯾﻦ ﺟﺎ ﺗﻮ اﯾﻦ اﺗﺎق ﺗﻮ ﺗﺎرﯾﮑﯽ ﺣﻀﻮر ﻣﺮدي ﮐﻪ ﺗﺎ ﻫﻤﯿﻦ ﭼﻨﺪ ﻣﺎه ﭘﯿﺶ ازش ﻣﯽ ﺗﺮﺳﯿﺪم ... از اﯾﻦ ﺻﺪا و از اﯾﻦ ﻧﻮا و از اﯾﻦ آد ﻫﻤﻮن ﺣﺲ و ﻫﻤﻮن ﺑﻮي ﻣﻌﻄﺮ ﺣﻀﻮر و زﻧﺪﮔﯽ رو ﺣﺲ ﻣﯿﮑﺮدم ...
- ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ درﺳﺖ ﻣﯿﺸﻪ ...
- ﻣﯽ ﺗﺮﺳﻢ ﺗﻮ اﯾﻦ ﭘﺮوﺳﻪ درﺳﺖ ﺷﺪن ... ﭼﯿﺰي ﺧﺮاب ﺑﺸﻪ ﮐﻪ ﺑﺮاي ﻣﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﻋﺰﯾﺰه و ﻣﻬﻤﻪ ... ﺧﯿﻠﯽ زﯾﺎد ... ﻫﻤﺮاز؟
- ﺑﻠﻪ ...
- ﻣﯽ ﺷﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ اﯾﻦ ﻫﻔﺘﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﻦ؟
- ﺧﻮﻧﻪ ﻣﻦ؟
- ﺑﻠﻪ ... اﮔﺮ ﮐﻪ ﺳﺨﺘﺘﻪ ...
- ﻧﻪ ﻧﻪ ... ﻣﯽ دوﻧﯿﺪ ﮐﻪ ﻣﻦ از ﺧﺪاﻣﻪ وﻟﯽ؟
- ﻧﭙﺮس ﻫﻤﺮاز ... ﻧﭙﺮس ... ﯾﻪ ﻃﻮﻓﺎﻧﯽ ﻫﺴﺖ ... ﻣﻦ دارم ﺗﻤﺎم ﺳﻌﯿﻢ رو ﻣﯿﮑﻨﻢ ﮐﻪ ﺟﻠﻮش رو ﺑﮕﯿﺮم ... و اﮔﺮ ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﻻ اﻗﻞ ﯾﻪ ﮐﺸﺘﯽ ﻧﺠﺎت ﺑﺴﺎزم ...
- ﻣﻦ ﻣﻨﻈﻮرﺗﻮن رو ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﻤﯽ ﺷﻢ ...
- ﺧﯿﺎﻟﻢ راﺣﺘﻪ وﻗﺘﯽ ﺑﺎ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺧﻮﻧﺘﯽ ... ﻣﻦ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ رو ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ رﯾﺰي ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺑﺎﺷﻪ؟ ... ﺳﺮم رو ﺑﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﺗﺎﮐﯿﺪ ﺗﮑﻮﻧﯽ دادم ... ﻧﮕﺎﻫﻢ ﺑﻪ ﻟﯿﻮان اﻓﺘﺎد ﮐﻪ دﺳﺘﺶ روش ﺑﻮد ...
- ﺑﺨﻮرﯾﺪش دﯾﮕﻪ از ﻫﻤﻪ وﺟﻨﺎﺗﺘﻮن ﺧﺴﺘﮕﯽ ﻣﯽ ﺑﺎره ...
- ﺑﺎﯾﺪ ﺳﺮو ﺳﺎﻣﻮﻧﯽ ﺑﻪ ﻣﺸﮑﻞ ﭘﺴﺮ ﻋﻤﻪ ام ... اﺧﻤﺎم رﻓﺖ ﺗﻮﻫﻢ: ﺗﻮ اﯾﻦ ﻣﺪت ... ﺗﺎ ﺧﻮب ﺷﺪن آﻗﺎي اﻧﺘﻈﺎم ﻫﺮ ﮐﺴﯽ ﻣﺸﮑﻠﺶ رو ﺧﻮدش ﺣﻞ ﮐﻨﻪ ... ﺷﻤﺎ ﮐﺎرﯾﺘﻮن ﻧﺒﺎﺷﻪ ...
- آخ آخ ﭼﻪ ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ...
- ﺑﻠﻪ ... ﻣﮕﻪ ﺷﻮﺧﯽ دارم ... در ﺿﻤﻦ اﯾﻦ رو ﻫﻢ ﺑﺨﻮرﯾﺪ دﯾﮕﻪ ... ﺑﻌﺪ دﺳﺘﻢ رو ﺑﺮدم و ﻟﯿﻮان رو ﺑﺮداﺷﺘﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ دﻫﻨﺶ ﮔﻔﺘﻢ ... ﺧﯿﺮه ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﻢ ﺷﺪ ... ﻟﯿﻮان رو ﺑﻪ دﺳﺖ دﯾﮕﻪ اش ﮔﺮﻓﺖ ... ﺧﻮاﺳﺘﻢ دﺳﺘﻢ رو ﺑﮑﺸﻢ ﮐﻪ دﺳﺘﻢ رو ﺗﻮي ﻫﻮا ﺗﻮي دﺳﺘﺶ ﮔﺮﻓﺖ ... دﺳﺘﺎش داغ ﺑﻮد و دﺳﺘﻬﺎي ﻣﻦ ﺳﺮد ﺳﺮد ... دﺳﺘﻢ رو ﻧﮑﺸﯿﺪم ... اﻣﺎ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﯿﮑﺸﯿﺪم ... ﻓﻘﻂ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد ... ﭼﺸﻤﺎش رو ﺑﺴﺖ و دﺳﺘﻢ رو ﺑﺎﻻ آورد ... ﭼﺮﺧﻮﻧﺪ و آروم ﺳﺮش رو ﭘﺎﯾﯿﻦ آورد و ﻟﺒﻬﺎي داﻏﺶ رو ﻧﺮم و ﻃﻮﻻﻧﯽ روي ﻧﺒﺾ دﺳﺘﻢ ﮔﺬاﺷﺖ ... ﻧﻔﺲ ﮐﺸﯿﺪﻧﻢ ﻗﻄﻊ ﺷﺪ ... اﻧﮕﺎر ﺑﺎ ﺑﻮﺳﻪ اي ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﺰدﯾﮏ ﺗﺮﯾﻦ ﻣﺴﯿﺮ ﻗﻠﺒﻢ زده ﺑﻮد ... ﺗﮏ ﺗﮏ ﺗﺎرﻫﺎي ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ ﻗﻠﺒﻢ رو ﺑﻪ ﺻﺪا در آورده ﺑﻮد.
- ﮐﻮﺷﺎ ﺑﺎ ﻏﺬات ﺑﺎزي ﻧﮑﻦ درﺳﺖ ﺑﺨﻮر ... ... ﺳﻪ روز ﺑﻮد ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺧﻮﻧﻪ ﻣﻦ ﺑﻮدن ... در ﮐﻨﺎر ﻫﻢ ﺑﻮدﯾﻢ ... ﺑﻌﺪ از اون ﺷﺐ ﺣﺎﻣﯽ رو ﻧﺪﯾﺪه ﺑﻮدم و ﺗﻪ دﻟﻢ ﯾﻪ دﻟﺘﻨﮕﯽ ﺑﻮد ... ﺑﺒﺎ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدن ﺑﻪ اون ﺷﺐ ﻧﺒﻀﻢ ﺑﺎ ﺳﺮﻋﺖ ﺑﯿﺸﺘﺮي زد ... ﻫﻨﻮز ﺗﺮي دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﯽ رو روي ﻧﺒﻀﻢ ﺣﺲ ﻣﯿﮑﺮدم ... ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﺸﯿﺪم ... اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ﺗﻠﻔﻨﯽ ﺑﺎﻫﺎش ﺣﺮف زده ﺑﻮدم ... ﺣﺎﻟﺶ اﺻﻼ ﺧﻮب ﻧﺒﻮد ... ﺣﺘﯽ اﮔﺮ ﺗﻤﺎم ﺳﻌﯿﺶ رو ﻣﯿﮑﺮد ﺗﺎ اﯾﻦ رو ﻧﺸﻮن ﻧﺪه ... ﺗﻪ دﻟﻢ ﯾﻪ اﺿﻄﺮاب ﺑﻮد ... ﯾﻪ ﺣﺪس ﻗﻮي ﻣﯿﻮﻣﺪ ﺗﻮ ذﻫﻨﻢ و ﻣﻦ ﺑﺎ ﺗﻤﺎم وﺟﻮد ﭘﺴﺶ ﻣﯿﺰدم ... ﺑﺎ ﺧﻮدم ﺗﮑﺮار ﻣﯽ ﮐﺮدم ﮐﻪ اﯾﻦ ﺣﻘﯿﻘﺖ ﻧﯿﺴﺖ و اﻣﮑﺎن ﻧﺪاره ... ﺑﻪ ﮐﻮﺷﺎ و ﻧﯿﻮﺷﺎ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم اﯾﻦ اﺳﺘﺮس اوﻟﯿﻦ روز در اوﻧﻬﺎ ﻫﻢ ﺑﻮد اﻣﺎ اﻻن ﺑﺎ آراﻣﺶ اﯾﻦ ﺟﺎ ﺗﻮي آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدن و داﺷﺘﻦ ﻏﺬا ﻣﯽ ﺧﻮردن ... اﺷﺎرﭘﻢ رو ﻣﺤﮑﻢ ﺗﺮ دور ﺧﻮدم ﭘﯿﭽﯿﺪم ﻫﻮا ﺳﺮد ﺑﻮد ... ﺑﺎ ﺷﻨﯿﺪن زﻧﮓ در ﻧﯿﺎزي ﻧﺒﻮد ﮐﻪ ﭼﮏ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﮐﯿﻪ ... ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮدم ﺳﯿﺎ وش ﻫﺴﺘﺶ ... از وﻗﺘﯽ ﻣﺤﯿﻂ ﮐﺎرش ﺗﻐﯿﯿﺮ ﮐﺮده ﺑﻮد ﯾﻪ ﺷﺐ در ﻣﺮون از ﺳﺮ ﮐﺎر ﻣﯿﻮﻣﺪ ﺑﻬﻢ ﺳﺮ ﻣﯽ زد و ﺑﻌﺪ ﻣﯽ رﻓﺖ ﺧﻮﻧﻪ ... ﺑﺎ دﯾﺪن ﺻﻮرت ﺧﺴﺘﺶ رﻓﺘﻢ ﺳﻤﺖ آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ ﺗﺎ ﺑﺮاش ﭼﺎﯾﯽ ﺑﺮﯾﺰم ... ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﺎ ﻓﺮﯾﺎد ﺷﻮق زده ازش اﺳﺘﻘﺒﺎل ﮐﺮدن ... ﺑﻮﺳﯿﺪﺗﺸﻮن و ﻣﻦ ﭼﺎﯾﯽ رو ﺟﻠﻮش ﮔﺬاﺷﺘﻢ ... ﮐﺘﺶ رو در آورد ... ﺷﺒﯿﻪ ﺑﺎﻧﮑﺪارﻫﺎ ﺷﺪه ﺑﻮد ...
- ﺑﻪ ﭼﯽ ﺧﯿﺮه ﺷﺪي ﻣﻤﻮش؟
- ﺑﻪ ﺗﻮ ... دﻟﻢ ﺑﺮات ﺗﻨﮓ ﻣﯽ ﺷﻪ ... ﻟﺒﺨﻨﺪ زد ... ﺗﻪ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﺣﺴﺮت زده ﺑﻮد ﮐﻤﯽ ﺑﻪ ﻣﺒﻞ ﺗﮑﯿﻪ داد و ﭘﺎﻫﺎش رو دراز ﮐﺮد: ﺧﯿﻠﯽ ﺷﺒﻬﺎ ﺧﻮدم ﻫﻢ دﻟﻢ ﺑﺮاي ﺧﻮدم ﺗﻨﮓ ﻣﯿﺸﻪ ...
- ﭘﺸﯿﻤﻮﻧﯽ؟
- ﻧﻪ! ... ﭼﺎره اي ﻧﯿﺴﺖ ﻣﻤﻮش ... ... از ﻧﻈﺮ ﻣﻦ ﺷﺮاﯾﻂ ﺳﯿﺎوش ﯾﻌﻨﯽ ﺑﺮاي ﭼﺎره ... ﺑﯽ ﭼﺎره ﺷﺪن ... اﻣﺎ اﯾﻦ رو ﺑﻬﺶ ﻧﮕﻔﺘﻢ ...
- ﮐﺎر درﺳﺖ و ﺗﻮ ﮐﺮدي ... ﻣﻨﻢ ﺷﺎﯾﺪ ...
- ﺗﻮ اﺻﻼ ﺣﺮف ﻧﺰن ... ﺗﻮ ﺟﺎت اوﻧﺠﺎﺳﺖ ... راﺳﺘﯽ ﭼﻪ ﺧﺒﺮ؟
- دارم ﺧﻞ ﻣﯿﺸﻢ ... ﻣﯽ ﺗﺮﺳﻢ ﺳﯿﺎ ... ﻣﯽ ﺗﺮﺳﻢ ﺣﺪﺳﻢ درﺳﺖ ﺑﺎﺷﻪ ... آرﻧﺠﺶ رو روي زاﻧﻮﻫﺎش ﮔﺬاﺷﺖ: و اﮔﺮ ﺑﺎﺷﻪ ...
- ﻣﻦ دق ﻣﯿﮑﻨﻢ ... ﭼﭗ ﭼﭗ ﺟﺪي ﺑﻬﻢ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و ﮐﻤﯽ از ﭼﺎﯾﯿﯿﺶ رو ﻧﻮﺷﯿﺪ ...
- ﺟﺪي دارم ﻣﯿﮕﻢ ... ﻧﻤﯽ ﺧﻮام ﺣﺘﯽ ﺗﻮ ﺷﻬﺮي ﻧﻔﺲ ﺑﮑﺸﻢ ﮐﻪ اون آدم ﻣﻤﮑﻨﻪ ﺗﻮش ﺑﺎﺷﻪ ... ﺳﯿﺎ ﺻﺪاش رو ﮐﻤﯽ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺗﺮ آورد ﺗﺎ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﮐﻪ داﺷﺘﻦ ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺑﻠﻨﺪ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯿﮑﺮدن ﺻﺪاش رو ﻧﺸﻨﻮن: ﻫﻤﺮاز ... ﺑﭽﻪ ﺷﺪي ... ﺑﺎﻻ ﺑﺮي ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺑﯿﺎي اﯾﻦ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ... از اون آدﻣﻦ ﻣﯽ ﻓﻬﻤﯽ ﭘﺪر ﯾﻌﻨﯽ ﭼﯽ؟
- ﻧﻪ ﻧﻤﯽ ﻓﻬﻤﻢ ... ﻣﻦ اﻟﮕﻮي ﭘﺪر ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... راﺣﺖ ﺷﺪي ﺣﺎﻻ؟ ﺑﻐﺾ ﮐﺮدم ... ﺑﻐﺾ ﺑﯽ دﻟﯿﻞ و ﻣﻨﻄﻖ ... دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﺶ ﮐﺸﯿﺪ و اوﻣﺪ رو ﻣﺒﻞ ﮐﻨﺎرم ﻧﺸﺴﺖ: ﻫﻤﺮاز ... اﯾﻦ ﻗﯿﺎﻓﻪ ﻫﺎ رو ﺑﺮاي اون آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ﻫﻢ ﻣﯿﮕﯿﺮي؟
- ﭼﻪ ﻃﻮر ﻣﮕﻪ؟ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺧﺒﯿﺜﯽ زد: ﭘﺲ واي ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺶ ... دﺳﺘﻢ ﻧﺎ ﺧﻮد آﮔﺎه دور ﻣﭽﻢ ﻗﻔﻞ ﺷﺪ ... اﻧﮕﺎر ﮐﻪ ﺑﺨﻮام ﺟﺎي اون ﺑﻮﺳﻪ رو ﭘﻨﻬﺎن ﮐﻨﻢ: ﭼﻪ رﺑﻄﯽ داره آﺧﻪ؟
- رﺑﻄﺶ رو ﻣﻦ ﻣﯿﻔﻬﻤﻢ ...
- ﺳﯿﺎ ...
- ﺳﯿﺎ ﻧﺪاره ... ﺑﯽ ﺧﻮد ﺑﺮاي ﻣﻦ ﭼﻮﻧﻪ ﻧﻠﺮزون ... ﺑﺮاي ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﺑﻬﺶ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﻧﯿﺴﺘﯽ ﻫﻢ اﯾﻦ ﺟﻮري ﭼﺸﻢ ﻧﺪوز ﺑﻪ ﻣﻦ ... ﻣﻈﻠﻮم ﻧﻤﺎﯾﯽ ﻫﻢ ﻧﮑﻦ ... ﺗﻮ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﯽ ﻣﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﯽ دوﻧﻢ ﭘﺪر ﯾﻌﻨﯽ ﭼﯽ؟ وﻟﯽ دارم ﺗﻤﺎم ﺳﻌﯿﻢ رو ﻣﯿﮑﻨﻢ ﮐﻪ ﯾﻪ روزي ﺧﻮدم واﻗﻌﺎ ﭘﺪر ﺑﺎﺷﻢ ... ... ﺑﺎ ﻓﺮوﺧﺘﻦ آرزوﻫﺎت ... ﺑﺎ ﺣﺴﺮت ﻧﮕﺎﻫﺖ ﺣﺘﻤﺎ؟
- اﻻن اﺻﻼ ﺑﺤﺚ ﭘﺪر ﺑﻮدن ﻧﯿﺴﺖ ...
- ﺑﺤﺚ دل ﻧﺎزك و ﺷﯿﺸﻪ اي ﺗﻮا ... ﺗﻠﻔﻨﺶ زﻧﮓ زد از ﻧﯿﺶ ﺑﺎزش ﺣﺪس اﯾﻨﮑﻪ ﮐﯽ ﺑﻮد ﺳﺨﺖ ﻧﺒﻮد: ﺳﻼم ﻋﺴﻞ ﺳﯿﺎوش ...
- ...
- ﺑﻠﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﻫﻤﺮازم ...
- ...
- ﭼﺸﻢ ﺧﺎﻧﻮﻣﻢ ... دﻓﻌﻪ ﺑﻌﺪ ﺷﻤﺎ رو ﻫﻢ ﻣﯿﺎرم ...
- ... ﭼﺸﻤﺎش ﺑﺮق زد از ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﺷﻨﯿﺪ اﻧﮕﺎر ﻫﻤﻪ ﺧﺴﺘﮕﯿﺶ ﭘﺮ ﮐﺸﯿﺪ: ﻣﻨﻢ ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر ... اﯾﻦ ﻗﺸﻨﮓ ﺗﺮﯾﻦ ﺧﺴﺘﻪ ﻧﺒﺎﺷﯿﺪ دﻧﯿﺎﺳﺖ ﻫﺎ ... از ﮐﻨﺎرش ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم . رﻓﺘﻢ ﺗﺎ آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ رو ﺟﻤﻊ ﮐﻨﻢ ... ﺳﯿﺎوش ... ﺳﯿﺎي ﻧﺎزﻧﯿﻨﻢ ﻫﺮ ﭼﻪ ﻗﺪر ﻫﻢ ﮐﻪ اﯾﻨﺠﺎ ﺑﯿﺎي ... ﻣﻦ ﺗﻮ رو از دﺳﺖ دادم ... دﻟﺖ دﺳﺖ اون ﻋﺮوﺳﮏ ﭼﺸﻢ رﻧﮕﯿﻪ ... ﮐﺴﯽ ﭼﻪ ﻣﯿﻔﻬﻤﻪ ... ﻣﻦ ﺗﻨﻬﺎم ... ﺗﻨﻬﺎ ﻧﯿﺴﺘﻢ ﯾﻌﻨﯽ ... در ﻋﯿﻦ داﺷﺘﻦ ﯾﻪ ﻋﺎﻟﻤﻪ دوﺳﺖ ﻣﻦ ﺗﻨﻬﺎم ... ﻣﻦ اﻻن ... ﺗﻮ اﯾﻦ ﻟﺤﻈﻪ ﻧﯿﺎز ﺑﻪ ﮐﺴﯽ داﺷﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﻬﻢ ﺑﮕﻪ ﺣﻖ دارم ... ﺣﻖ دارم اﺳﺘﺮس داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ... ﺣﻖ دارم ﺑﺘﺮﺳﻢ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﯾﺎدﺷﻮن ﺑﺮه ﭼﯽ ﺷﺪه ... ﺑﺸﻘﺎب ﻫﺎ رو ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﺗﻮي ﺳﯿﻨﮏ ﺗﺎ ﺑﺸﻮرﻣﺸﻮن ... زﻧﮓ ﻣﻮﺑﺎﯾﻠﻢ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺗﺎ دﺳﺘﺎم رو ﺧﺸﮏ ﮐﻨﻢ ... ﺣﺎﻣﯽ ﺑﻮد ... ﻫﻤﻮن ﻧﻮاي ﮔﯿﺘﺎر دوﺑﺎره ﺗﻮي ذﻫﻨﻢ ﭘﯿﭽﯿﺪ ... اﯾﻦ ﻫﻤﺮاه ﺷﺪ ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺧﺴﺘﻪ و ﮐﻼﻓﻪ اش ﮐﻪ ﭘﺸﺖ ﮔﻮﺷﯽ ﭘﯿﭽﯿﺪ ﺗﻮ ﮔﻮﺷﻢ ... ﺑﻌﺪ از ﺳﻼم و اﺣﻮال ﭘﺮﺳﯽ ﻣﻌﻤﻮل ﺣﺎل ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو ﭘﺮﺳﯿﺪ و آﻣﺎر ﻣﺪرﺳﻪ رﻓﺘﻨﺸﻮن رو ازم ﮔﺮﻓﺖ ...
- ﺷﻤﺎ ﺧﻮﺑﯿﺪ؟
- ﻣﻦ؟ ﺧﻮﺑﻢ ...
- اﯾﻦ ﻃﻮر ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻧﻤﯽ رﺳﻪ ... ﭼﯿﺰي رو اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم روي ﻣﯿﺰ ﭘﺮت ﮐﺮد اﻧﮕﺎر ... ﺷﺎﯾﺪ ﺧﻮدﮐﺎر ﺑﻮد ...
- ﮐﻤﯽ ﺧﺴﺘﻪ ام ...
- ﭘﺲ ﻣﻦ ... وﻗﺘﺘﻮن رو ﻧﻤﯿﮕﯿﺮم ...
- ﻫﻤﺮاز ... ﻧﻔﺴﻢ ﺗﻮي ﺳﯿﻨﻪ ام ﺣﺒﺲ ... اﺣﺴﺎس ﻣﯿﮑﺮدم اﺳﻤﻢ ﺑﻪ ﻟﺒﻬﺎي ﻫﯿﭻ ﮐﺲ اﻧﻘﺪر زﯾﺒﺎ ﻧﻤﯿﺎد ...
- ﺑﻠﻪ ...
- ﭼﯿﺰه ... ﻣﺮاﻗﺐ ﺧﻮدﺗﻮن ﺑﺎﺷﯿﺪ ... ﺗﻮ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ رو ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﯿﮕﯽ درﺳﺘﻪ؟
- ﺷﻤﺎ ﭼﯽ ... ﺷﻤﺎ دارﯾﺪ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ رو ﯾﻪ ﻣﻦ ﻣﯿﮕﯿﺪ؟
- ﺗﻮ و ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺗﻮ آراﻣﺶ ﺑﺎﺷﯿﺪ ...
- اﯾﻦ ﺟﻮاب ﺳﺌﻮال ﻣﻦ ﻧﺒﻮدﻫﺎ ...
- وﻗﺖ ﮐﻨﻢ ﭼﻨﺪ روز دﯾﮕﻪ ﻣﯿﺎم ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو ﺑﺒﺮﯾﻢ ﺑﯿﺮون اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ اذﯾﺖ ﺷﺪن ... ﺗﻮ ﻫﻢ ... ... اﯾﻦ آدم ﻫﯿﭻ ﺟﻮره ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﺳﺌﻮال ﻣﻦ رو ﺟﻮاب ﺑﺪه ... ﺑﺎ ﺷﻨﯿﺪن ﺻﺪاي ﺳﯿﺎوش ﮐﻪ اوﻣﺪه ﺑﻮد ت آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺳﻤﺘﺶ ...
- ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ آﻗﺎ دﮐﺘﺮ ﯾﻪ ﻟﺤﻈﻪ ... ﺳﯿﺎ داﺷﺖ ﻣﯽ رﻓﺖ ... ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺑﻬﻢ زد و ﺑﺎ دﺳﺖ ﻋﻼﻣﺖ داد ﮐﻪ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯿﮑﻨﯿﻢ ﺑﺎ ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪن در ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺑﻪ اون ﮐﻪ ﻣﻮدﺑﺎﻧﻪ ﭘﺸﺖ ﺧﻂ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮد ...
- ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ﻣﻌﻄﻞ ﺷﺪﯾﺪ ...
- ﮐﯽ ﺧﻮﻧﺖ ﺑﻮد ﻫﻤﺮاز؟ ﺟﺎ ﺧﻮردم از ﻟﺤﻨﯽ ﮐﻪ ﺑﯿﺶ از اﻧﺪازه اﻧﺘﻈﺎم ﺑﻮد ... ﺗﺮﺳﯿﺪم ﻫﻢ ﺷﺎﯾﺪ ... اﯾﻦ اﺻﻼ ﺣﺎﻣﯽ ﻧﺒﻮد اﻧﮕﺎر ...
- ﺳﯿﺎوش ... ﯾﻌﻨﯽ ﺳﯿﺎ ... اوﻣﺪه ﺑﻮد ﺑﺒﯿﻨﻪ ﺑﻪ ﭼﯿﺰ اﺣﺘﯿﺎج دارم ... ... ﻧﻔﺴﺶ رو ﺑﯿﺮون داد ... ﻟﺤﻨﺶ ﮐﺎﻣﻼ ﻋﻮض ﺷﺪ: اﮔﺮ ﭼﯿﺰي ﻻزم ﺑﺎﺷﻪ ﺑﻬﻢ ﻣﯿﮕﯽ؟
- ﻧﻪ ...
- ﻧﻪ؟!
- ﻧﻪ ﭼﻮن اﮔﻪ ﭼﯿﺰي اﺣﺘﯿﺎج داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ﺧﻮدم ﺗﻬﯿﻪ اش ﻣﯿﮑﻨﻢ ... اﻧﻘﺪر ﻫﺎ ﻫﻢ ﺑﯽ دﺳﺖ و ﭘﺎ ﻧﯿﺴﺘﻢ ... ﺗﺎزه ﺟﺎدو ﻫﻢ ﺑﻠﺪم ...
- درد ﻫﻤﻮن ﺟﺎدو اﺳﺖ دﯾﮕﻪ ...
- ﺑﻠﻪ؟!
- ﻫﯿﭽﯽ ... ﻧﯿﺎزي ﺑﻪ ﺧﺮج ﮐﺮدن اون ﺟﺎدو ﻧﺪاري ... ﻣﯽ دوﻧﻢ ﻣﺴﺘﻘﻞ ﺗﺮ از اﯾﻦ ﺣﺮﻓﺎﯾﯽ وﻟﯽ ... ﻣﻦ ...
- ﻣﯽ دوﻧﻢ ﻫﺴﺘﯿﺪ ... ﻣﺮﺳﯽ ...
- ﺑﺎﺑﺘﻪ؟
- ﺑﻮدﻧﺘﻮن ... ﻧﯿﻮﺷﺎ دﯾﺸﺐ ﺑﺪ ﺧﻮاب ﺷﺪه ﺑﻮد ... ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﮔﺮﯾﻪ ﮐﺮده ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﻮ ﺧﻮاب ﻣﺎدرش رو دﯾﺪه ﮐﻪ ﻧﮕﺮاﻧﺶ ﺑﻮده ... ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺮم و ﻋﺮوﺳﻤﮏ ﺑﭽﮕﯽ ﻫﺎش رو از ﺧﻮﻧﻪ اش ﺑﯿﺎرم ... ﮐﺎرم ﺗﻮ آﻣﻮزﺷﮕﺎه ﺗﻤﻮم ﺷﺪ ... ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﻮدم ﮐﻪ راﻣﯿﻦ رو ﻧﺪﯾﺪم ... رﻓﺘﻪ ﺑﻮد دﻧﺒﺎل ﮐﺎرﻫﺎي ﮔﺎﻟﺮي ... ﺑﺎ ﻋﻮض ﮐﺮدن ﭼﻨﺪ ﺗﺎ ﺗﺎﮐﺴﯽ ﺧﻮدم رﺳﻮﻧﺪم ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻪ اﻧﺘﻈﺎم ﻫﺎ. ذﻫﻨﻢ ﺧﯿﻠﯽ در ﮔﯿﺮ ﺑﻮد ... ﻫﻢ درﮔﯿﺮ ﻧﯿﻮﺷﺎ ﮐﻪ اﺳﺘﺮس ﺑﺮاش ﺧﻮب ﻧﺒﻮد ... ﭘﯿﺶ رﻫﺎ ... ﭘﯿﺶ ﮐﯿﻒ ﭘﻮﻟﯽ ﮐﻪ داﺷﺖ ﭘﻮﻟﺶ ﺗﻪ ﻣﯿﮑﺸﯿﺪ ... ﺑﻪ ﭼﻨﺪ ﺗﺎ ﮐﺎري ﮐﻪ ﺑﻬﻢ ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد ﺷﺪه ﺑﻮد ... دﺳﺘﻪ ﻫﺎي ﺷﺎﻟﻢ رو درﺳﺖ اﻧﺪاﺧﺘﻢ دور ﮔﺮدﻧﻢ ... ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﻢ اﯾﻦ ﻃﻮر ﺑﯽ ﻣﻘﺪﻣﻪ اوﻣﺪن اوﻧﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﺳﻪ ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮ درﺳﺖ ﺑﻮد ﯾﺎ ﻧﻪ؟! در ﺑﺎز ﺑﻮد ... ﻫﯿﭻ وﻗﺖ اﯾﻦ اﺗﺎﻓﻖ ﻧﻤﯽ اﻓﺘﺎد ... رﻓﺘﻢ ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻪ ... ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﻓﺨﺮي ﺧﺎﻧﻮم رو ﺻﺪا زدم ... ﮐﺴﯽ ﺳﺮاﻏﻢ ﻧﯿﻮﻣﺪ ... آروم ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻋﻤﺎرت رﻓﺘﻢ ... ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو ﺳﭙﺮده ﺑﻮدم دﺳﺖ ﮔﻠﯽ ... ﺑﺮده ﺑﻮدﺗﺸﻮن ﺧﻮﻧﻪ ﺧﺎﻟﻪ ... وارد ﺷﺪم: ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم! از ﺑﺎﻻي ﺳﺮم ﯾﻪ ﺻﺪا اوﻣﺪ ... ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم ﯾﻪ ﺳﺎﯾﻪ دﯾﺪم ... ﻋﺠﯿﺐ ﺑﻮد ...
- دﺧﺘﺮﮐﻢ ﺧﻮش اوﻣﺪي ﻧﮕﺎﻫﻢ رو از اون ﺳﺎﯾﻪ ﮔﺮﻓﺘﻢ و دوﺧﺘﻢ ﺑﻪ ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﮐﻪ ﺻﺪاش از ﺑﻐﻞ دﺳﺘﻢ ﻣﯿﻮﻣﺪ ... اﺳﺘﺮس ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ... ﭼﻮن ﻧﮕﺎه اون ﺧﯿﻠﯽ اﺿﻄﺮاب داﺷﺖ ...
- ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ... ﻣﺰاﺣﻤﺘﻮن ﺷﺪم ... در ﺑﺎز ﺑﻮد ...
- ﺟﺪي؟ ﻓﺨﺮي رﻓﺘﻪ ﻧﻮن ﺑﺨﺮه ...
- ﺷﻤﺎ ﮔﺮﯾﻪ ﮐﺮدﯾﺪ؟ آﻗﺎي اﻧﺘﻈﺎم ﺧﻮﺑﻦ؟
- ﺧﻮﺑﻪ ... ﯾﻌﻨﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﻬﺘﺮه ... اﻻن ﻣﯿﺘﻮﻧﻪ ﺧﻮدش ﻏﺬاش رو ﻗﻮرت ﺑﺪه و ﮐﻠﻤﺎت رو ﺑﻪ ﺳﺨﺘﯽ ادا ﻣﯿﮑﻨﻪ ...
- ﺑﺒﺨﺸﺪ ﻣﻦ ﮐﺎري ﻫﻢ ازم ﺑﺮ ﻧﻤﯿﺎد ... دﺳﺘﺶ رو دورم ﺣﻠﻖ ﮐﺮد: اﯾﻦ ﮐﻪ ﺗﻮ اﯾﻦ آﺷﻔﺘﻪ ﺑﺎزار ﭼﺸﻤﺖ ﺑﻪ ﺑﻪ ﻫﺎﺳﺖ ﮐﺎﻓﯿﻪ ...
- ﺷﻤﺎ ﺧﻮب ﻧﯿﺴﺘﯿﺪ ﻫﺎ دﺳﺘﺎﺗﻮن ﻫﻢ ﯾﺨﻪ ...
- ﭼﯽ ﺑﮕﻢ ﻣﻠﻮﺳﮏ ... ﭼﯽ ﺑﮕﻢ؟ ﻣﻨﻢ ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪم ... از ﻫﻤﻪ ﭼﯽ ... از ﺑﻌﺪ از ﻣﺮگ رﻫﺎ اﯾﻦ ﻋﻤﺎرت دﯾﮕﻪ ﻧﺨﻨﺪﯾﺪ ... در ﺣﻖ اون دﺧﺘﺮ ﺧﯿﻠﯽ ﻇﻠﻢ ﺷﺪ ... ﺧﯿﻠﯽ ... ... اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم اﯾﻦ ﺧﯿﻠﯽ رو ﯾﮑﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﺗﺮ از ﺣﺪ ﻣﻌﻤﻮل ﮔﻔﺖ ... ﺻﺪاش زﯾﺮ ﺳﻘﻒ ﺑﻠﻨﺪ ﺧﻮﻧﻪ ﭘﯿﭽﯿﺪ و ﭘﯿﭽﯿﺪ و رﺳﯿﺪ ﺑﻪ ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ دوﺑﺎره ﯾﻪ ﺳﺎﯾﻪ اي ﺗﮑﻮن ﺧﻮرد ... ﭼﺸﻤﻢ رو از اون ﺑﺎﻻ ﮔﺮﻓﺘﻢ: ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ﻣﻦ اوﻣﺪم ﻋﺮوﺳﮏ ﻧﯿﻮﺷﺎ رو ﺑﺒﺮم دﯾﺸﺐ ﺧﻮاب دﯾﺪه رﻫﺎ ﻧﮕﺮاﻧﺸﻪ ... ﺑﺎ ﺷﻨﯿﺪن اﺳﻢ رﻫﺎ اﺷﮑﺎش دوﺑﺎره روان ﺷﺪ: ﺑﺮاش ﺧﯿﺮات ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﮐﻨﺎر ... ﭼﻨﺪ روزه ﺑﺪ ﺟﻮر ﺑﻪ ﯾﺎدﺷﻢ ... ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ از ﯾﺎدم ﮐﻪ ﻧﺮﻓﺖ ... ﻋﺮوس ﺟﻮون ﻣﺮگ ﺷﺪم ...
- ﺧﻼﺻﻪ اﯾﻦ ﮐﻪ ﻋﺠﯿﺐ ﻣﺸﮑﻮك ﻣﯿﺰن ... ﮔﻠﯽ ﺳﺮش رو ﺧﺎروﻧﺪ: ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﮐﺠﺎن؟
- ﺣﺎﻣﯽ اوﻣﺪ دﻧﺒﺎﻟﺸﻮن ... ﻣﯽ دوﻧﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﻋﺠﯿﺒﻪ ... ﯾﻌﻨﯽ ﯾﮑﻢ زﯾﺎدي ... ﭼﻮن ﺑﻪ ﻣﻦ ﻫﻢ ﮔﻔﺖ ﺑﺎﻫﻢ ﺑﺮﯾﻢ ﻫﺎ اﻣﺎ ﺗﺎ ﻣﻦ ﯾﻪ ﺟﻤﻠﻪ ﮔﻔﺘﻢ ﻣﺰاﺣﻤﺘﻮن ﻧﻤﯽ ﺷﻢ ﺗﻮ ﻫﻮا ﺑﻞ ﮔﺮﻓﺖ ...
- ﺣﺴﺎس ﺷﺪي ... اون آدم اﻫﻞ ﺗﻌﺎرف ﻧﯿﺴﺖ ...
- اﻣﺎ اﻫﻞ زور ﮔﻔﺘﻦ ﻫﺴﺖ ... ﺑﺨﻮاد واﻗﻌﺎ ﺑﺨﻮاد ﭘﯿﺸﺶ ﺑﺎﺷﯽ ﺷﺪه ﻣﺜﻞ ﮔﻮﻧﯽ ﺳﯿﺐ زﻣﯿﻨﯽ ﻣﯽ زﻧﻪ زﯾﺮ ﺑﻐﻠﺶ ﻣﯿﺒﺮﺗﺖ ...
- اﻣﺎ ﻫﻤﻮن زور ﮔﻮ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪه رﻧﮓ ﺑﻪ رﺧﺸﺎرت ﺑﯿﺎد ...
- ﻏﻠﻂ ﮐﺮدي ...
- ﺑﺎﺷﻪ ... ﻣﻦ ﻏﻠﻂ ﻣﯿﮑﻨﻢ ... اﻣﺎ اﯾﻦ ﭼﺸﻤﺎي ﺗﻮ ﭼﯽ ﮐﺎر ﮐﻪ ﺑﺎ آدﻣﻬﺎ ﻧﻤﯿﮑﻨﻦ ﺑﻪ ﻣﺎﻧﺪ ...
- اﻫﺎ ... ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺧﺎﻃﺮه راه ﻣﯿﺮم ﭘﺸﺖ ﺳﺮم آﻣﺒﻮﻻﻧﺲ ﮐﺸﺘﻪ ﻫﺎم رو ﺟﻤﻊ ﻣﯿﮑﻨﻪ ... ﺧﺎﻧﻮم دﮐﺘﺮ ... ﺑﯿﺴﺖ و ﺳﻪ ﺳﺎﻟﻢ ﺷﺪه ... ﺷﻮﻫﺮ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ در ﺣﺴﺮت دوﺳﺖ ﭘﺴﺮش ﻣﻮﻧﺪم ... ﺑﻠﻨﺪ ﺧﻨﺪﯾﺪ: ﻧﮑﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ اﻫﻠﺶ ﺑﻮدي ﺑﻨﺪه ﺧﺪا ...
- ﻣﯽ ﺑﻮدم ﭼﯽ ﻣﯿﺸﺪ ... ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﮐﻪ ﻣﺎ رو ﻧﺨﻮاﺳﺖ ... ﺑﺘﺮﺷﻢ ﭼﯽ؟
- ﻧﺘﺮس ... ﺗﻪ ﺗﻬﺶ ﻣﯿﺪﯾﻤﺖ دﺳﺖ ﯾﺎن ﺳﺒﺰي ﻓﺮوش ﺳﺮ ﮐﻮﭼﺘﻮن ...
- ﺑﺪه ... ﺷﻐﻞ داره ... ﺑﯿﻤﻪ ﻫﻢ ﺣﺘﻤﺎ داره ... ﻋﯿﻦ ﻣﻦ ﺧﻮﺑﻪ ... ﮔﺸﻨﻪ و ﺗﺸﻨﻪ ...
- ﺟﺪي ... ﻫﻤﺮاز ... ﻗﺮار داد ﻧﺒﺴﺘﯽ؟
- ﯾﻪ ﮐﺎر ﺧﻮب ﮐﻪ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯽ ﺗﻮ ﮐﺎرﻧﺎﻣﻪ ات ... ﺑﺎ ﯾﻪ ﺟﺎﯾﺰه ﺷﯿﺸﻪ اي ﮐﻪ ﻣﯽ دن دﺳﺘﺖ ... دﯾﮕﻪ ﮐﺎر ﮐﺮدن ﺳﺨﺖ ﻣﯿﺸﻪ ... ﻫﻤﻪ ازت اﻧﺘﻈﺎر دارن ... اﻣﺎ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯿﮑﻨﻪ ﺑﺎﺑﺎ اﯾﻦ ﺷﮑﻢ ﻧﻮن ﻣﯿﺨﻮاد ﻫﻨﺮ ﭼﻨﺪ ﻣﻨﻪ؟
- ﻻت ﺷﺪي ... ﯾﻪ زﻣﺎﻧﺎﯾﯽ ﺷﻌﺎر ﻣﯿﺪادي ...
- اون ﻣﻮﻗﻊ ﻫﺎ ﺑﭽﻪ ﺑﻮدم ﺧﺮ ﺑﻮدم ... اﺻﻼ زن ﻫﻤﯿﻦ اﺻﻼن ﻣﯿﺸﻢ ...
- اﺻﻼن دﯾﮕﻪ ﮐﯿﻪ؟ ﭼﺸﻤﺎم رو ﺑﺮاش ﻧﺎزك ﮐﺮدم: واﻗﻌﺎ ﮐﻪ ... دﮐﺘﺮ ﻣﺘﺨﺼﺺ ﺳﺒﺰﯾﺠﺎت دﯾﮕﻪ ... ﻗﻬﻘﻪ اش ﻫﻤﺮاه ﺷﺪ ﺑﺎ ﺻﺪاي آﯾﻔﻮن ... از ﺟﺎم ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم ... اون ﻫﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ﺳﻌﯽ ﻣﯿﮑﺮد ﺧﻨﺪه اش رو ﺟﻤﻊ و ﺟﻮر ﮐﻨﻪ ...
- ﺑﭽﻪ ﻫﺎن ...
- ﻧﯿﻮﺷﺎي ﻣﻦ ﭼﺮا اﺧﻤﺎش ﺗﻮ ﻫﻤﻪ؟ ﺑﻬﺖ ﺧﻮش ﻧﮕﺬﺷﺘﻪ؟ ﻣﻮﻫﺎي ﻧﺎزش رو دﺳﺖ ﮐﺸﯿﺪم ... ﺑﻮش رو ﻧﻔﺲ ﮐﺸﯿﺪم اﯾﻦ روزﻫﺎ ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﻫﺮ روزي ﺷﺒﯿﻪ ﺑﻪ رﻫﺎ ﺑﻮد ...
- ﺧﻮش ﮐﻪ ﮔﺬﺷﺖ اﻣﺎ ... رﻓﺘﯿﻢ ﺗﻮي ﯾﻪ رﺳﺘﻮران ﻧﺸﺴﺘﯿﻢ روي ﯾﻪ ﺗﺨﺖ ﻋﻤﻮ ﻫﯽ واﯾﺴﺎد ﺑﻌﺪ ﺑﺎ ﯾﮑﯽ ﺗﻠﻔﻨﯽ ﺣﺮف زد ... زﯾﺎد ﺳﺮﺣﺎل ﻧﺒﻮد ... ﺑﻌﺪش رﻓﺖ ﯾﻪ ﺟﺎﯾﯽ ... ﻣﺎ ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﻮﻧﺪﯾﻢ ... ... دﺳﺘﻢ رو ﮔﺬاﺷﺘﻢ روي ﻗﻠﺒﻢ ... ﻋﺠﯿﺐ اﺳﺘﺮﺳﯽ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم اﯾﻦ روزﻫﺎ ... ﻋﺠﯿﺐ ... ﭼﺮا اﯾﻦ آدم دﺳﺖ از ﺳﺮ ﻣﻦ ﺑﺮ ﻧﻤﯽ داﺷﺖ ... ﭼﺮا ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺣﺲ و ﺣﺎل داﻏﻮن ﻣﻦ ﻧﯿﺴﺖ ... اﯾﻦ ﻣﺮد ﺟﻤﺎﻋﺖ ﭼﺮا اﻧﻘﺪر ﺧﻮدﺧﻮاﻫﻦ؟
- آﻗﺎي ﭘﺮﺗﻮ ...
- راﻣﯿﻦ ...
- ﭼﻪ ﻓﺮق ﻣﯿﮑﻨﻪ ... ... ﮐﻼﻓﻪ ﺗﺮ از اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ ﺑﻮدم ... دﻟﺘﻨﮓ ﺑﻮدم ... اﺳﺘﺮس داﺷﺘﻢ ... اﻧﻘﺪر ﻫﻮش داﺷﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﻔﻬﻤﻢ داره اﺗﻔﺎﻗﻬﺎﯾﯽ ﻣﯿﻮﻓﺘﻪ اﯾﻦ ﮐﻪ ﭼﺮا اﯾﻦ آدم اﻻن ﯾﻪ ﻫﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﺧﻮدش رو ﻗﺎﯾﻢ ﮐﺮده ﺑﻮد ... اﯾﻦ ﮐﻪ ﭼﺮا ﯾﻬﻮ دﯾﺸﺐ اوﻣﺪه ﺑﻮد ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو ﺑﺒﺮه ﺧﻮﻧﻪ ... ﭼﺮا ﻧﯿﻮﺷﺎ اﻣﺮوز ﺻﺒﺢ ﻗﺒﻞ از ﻣﺪرﺳﻪ اﻧﻘﺪر ﻧﺎراﺣﺖ ازم ﻗﻮل ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﺮم ﺑﺒﯿﻨﻤﺶ ... و ﺣﺎﻻ اﯾﻦ ﻣﺮد از ﮔﺬﺷﺘﻪ اوﻣﺪه ... اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد ﺳﺮ ﭘﺮﺗﻮ ﺑﻮدن و راﻣﯿﻦ ﺑﻮدن ﭼﻮﻧﻪ ﻣﯿﺰد؟! ﺗﻮ ﭼﺸﻤﺎش ﯾﻪ ﮐﻼﻓﮕﯽ ﺑﻮد: ﻫﻤﺮاز دارم ﮐﻢ ﻣﯿﺎرم ... ... اﯾﻨﻢ از ﻣﺜﻼ ﻋﺎﺷﻘﯿﻪ اﯾﻦ ﺗﯿﺘﯿﺶ ﻣﺎﻣﺎﻧﯽ ... ﯾﻪ ﻗﺪم ﺑﻬﺶ ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪم: آﻗﺎي ﭘﺮﺗﻮ ... راﻣﯿﻦ ... آﻗﺎي رﺋﯿﺲ ... ﻣﻦ دوﺳﺖ ﻧﺪارم ﺷﻤﺎ ﮐﻢ ﺑﯿﺎرﯾﺪ ... ﺷﻤﺎ زﯾﺎدي ... ﻻ اﻗﻞ از ﺳﺮ ﻣﻦ زﯾﺎدي ﻣﻦ اﯾﻦ رو ﺑﺎ ﺧﻮدم ﯾﻪ ﻋﻤﺮ دﯾﮑﺘﻪ ﮐﺮدم ... اﻧﻘﺪر دﯾﮑﺘﻪ ﮐﺮدم ﺗﺎ از ﺑﺮ ﺷﺪم ...
- آﺧﻪ ﭼﺮا؟ ﮐﻒ دﺳﺘﻢ رو ﺑﻪ ﻣﺎﻧﺘﻮم ﮐﺸﯿﺪم: آﺧﻪ ﭼﺮا دﯾﮑﺘﻪ ﮐﺮدم؟ ﺑﺮاي اﯾﻨﮑﻪ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﻢ ... ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﺑﮑﻦ ... زﻧﺪﮔﯿﺖ رو ﺑﮑﻦ ... ﺣﺘﯽ اﮔﻪ ﺑﻮدﻧﻢ اﯾﻨﺠﺎ داره اذﯾﺘﺘﻮن ﻣﯿﮑﻨﻪ ... ... ﺗﻮ دﻟﻢ ﭼﻪ ﻗﺪر ﺧﺪا ﺧﺪا ﮐﺮدم ﺗﺎ ﺟﻮاﺑﺶ اوﻧﯽ ﻧﺒﺎﺷﻪ ﮐﻪ ﺣﺪس ﻣﯿﺰﻧﻢ وﮔﺮﻧﻪ دﯾﮕﻪ رﺳﻤﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﮔﺮﺳﻨﮕﯽ ﺑﮑﺸﻢ ... ﻋﺼﺒﯽ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد: ﭼﯽ داري ﻣﯿﮕﯽ؟ ﻣﯽ ﺧﻮاي از ﻫﻤﯿﻨﻢ ﻣﺤﺮوﻣﻢ ﮐﻨﯽ؟ ﺑﺎﺷﻪ ... اﻣﺮوز ﻣﺜﻞ اﯾﻨﮑﻪ روز ﺧﻮﺑﯽ ﺑﺮاي ﺣﺮف زدن ﻧﯿﺴﺖ ... ﺑﻌﺪا ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯿﮑﻨﯿﻢ ... ﺗﻮي ﺗﺎﮐﺴﯽ ﺳﺮم رو ﺗﮑﯿﻪ دادم ﺑﻪ ﭘﺸﺘﯽ ﺻﻨﺪﻟﯽ و ﺧﯿﺮه ﺷﺪم ﺑﻪ دﻋﺎي ﮐﻮﭼﯿﮏ آوﯾﺰون از آﯾﻨﻪ راﻧﻨﺪه ... راﻧﻨﺪه اي ﮐﻪ داﺷﺖ از ﻫﻤﻮن دردﻫﺎﯾﯽ ﻣﯿﮕﻔﺖ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻫﻢ ﻋﺠﯿﺐ ﺑﺎﻫﺎش در ﮔﯿﺮ ﺑﻮدم ... از زﻧﯽ ﮐﻪ ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻪ ﺑﻮد در آﻣﺪ ﮐﻤﺶ رو دووم ﺑﯿﺎره ... و ازش ﺟﺪا ﺷﺪه ﺑﻮد ... دﺧﺘﺮ ﺑﭽﻪ ﺳﻪ ﺳﺎﻟﺶ ﻓﻘﻂ آﺧﺮ ﻫﻔﺘﻪ ﻫﺎ ﺳﻬﻤﺶ ﺑﻮد ... دﯾﺪي ﻫﻤﺮاز ﺗﻨﻬﺎ ﻧﯿﺴﺘﯽ ... آدﻣﻬﺎﯾﯽ ﻫﺴﺘﻦ ﮐﻪ ﺣﺘﯽ از ﺗﻮ ﻫﻢ اوﺿﺎﻋﺸﻮن ﺑﺪﺗﺮه ... ﺣﺪﺳﻢ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺣﺎﻣﯽ ﺧﻮﻧﻪ ﻧﺒﺎﺷﻪ ... ﺳﺎﻋﺘﻢ رو ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﺎﯾﺪ اﻻن از ﻣﺪرﺳﻪ اوﻣﺪه ﺑﺎﺷﻦ ... ﺳﺮ راه رﻓﺘﻦ ﺑﻪ اﺗﺎق ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ... ﭼﺸﻤﻢ از ﺑﯿﻦ در ﺑﻪ ﭘﯿﺮه ﻣﺮد ﻧﺤﯿﻔﯽ اﻓﺘﺎده ﮐﻪ دﻧﯿﺎي دﻧﯿﺎ ﺑﺎ روزﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺻﺪاي ﻋﺼﺎش زﻣﯿﻦ رو ﻣﯿﻠﺮزوﻧﺪ ﻓﺎﺻﻠﻪ داﺷﺖ ... ﻣﺮدي ﮐﻪ روي ﺗﺨﺘﺶ ﻧﻤﯿﻪ دراز ﮐﺶ ﺑﻮد و ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم داﺷﺖ ﻏﺬا ﺗﻮي دﻫﻨﺶ ﻣﯿﮕﺬاﺷﺖ ... اﺻﻼ دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ اﯾﻦ ﻃﻮري ﺑﺒﯿﻨﻤﺶ ... اﯾﻦ آدم ﯾﻪ دوره اي ﺧﻮن ﺑﻪ ﺟﯿﮕﺮ ﻣﻦ ﮐﺮده ﺑﻮد ... اﻣﺎ ... ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻧﺨﻮاﺳﺘﻢ اﯾﻦ ﻃﻮر ﺑﺒﯿﻨﻤﺶ ... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﺮا ﭘﺎي رﻓﺘﻦ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... ﮔﺮﯾﻪ ام ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد از زﻣﯿﻦ ﮔﯿﺮ ﺷﺪﻧﻪ اون ﻫﻤﻪ اﻗﺘﺪار ... ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺮم ﺳﻤﺖ اﺗﺎق ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﮐﻪ ﺗﻠﻔﻦ ﺧﻮﻧﻪ زﻧﮓ زد ... ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﺳﺮش ﭼﺮﺧﯿﺪ ﺳﻤﺖ ﻣﯿﺰ ﺟﻠﻮي در ... ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺧﻮدم رو ﮐﻨﺎر ﺑﮑﺸﻢ ﮐﻪ ﻣﻦ رو دﯾﺪ ... از ﭘﺎﯾﯿﻦ ﮐﺴﯽ ﺗﻠﻔﻦ رو ﺟﻮاب داد ...
- ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ﻣﻦ ... ﯾﻌﻨﯽ ﻧﯿﻮﺷﺎ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ...
- ﺧﻮش اوﻣﺪي دﺧﺘﺮﮐﻢ ... ﻻﻏﺮ ﺗﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد ... ز اون ﺻﻮرت ﻣﺜﻞ ﻧﻘﺎﺷﯿﺶ ﯾﻪ زن داﻏﻮن ﮐﻪ ﺳﻌﯽ داﺷﺖ ﭘﻨﻬﺎن ﮐﺎري ﮐﻨﻪ ﺑﺎﻗﯽ ﻣﻮﻧﺪه ﺑﻮد ... ﺗﻤﺎم ﺳﻌﯿﻢ رو ﻣﯿﮑﺮدم ﮐﻪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ اﮐﺒﺮ ﺧﺎن ﻧﮕﺎه ﻧﮑﻨﻢ ... ﺳﺮﻓﻪ ازﺗﻪ دﻟﺶ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺗﺎ ﻧﺎ ﺧﻮد آﮔﺎه ﺑﭙﺮم و از روي ﻣﯿﺰ ﻟﯿﻮان آب رو ﺑﻪ دﻫﻨﺶ ﻧﺰدﯾﮏ ﮐﻨﻢ ... ﭼﺸﻤﺎم ﺧﯿﺮه ﻣﻮﻧﺪ ﺑﻪ اون ﻧﮕﺎه ﻗﻬﻮه اي ﮐﻪ ﺑﺪ ﺟﻮر ﯾﻪ ﻋﻤﺮ ازش ﺗﺮﺳﯿﺪه ﺑﻮدم ... ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﮔﺮﯾﻪ ﮐﺮد ... ﻣﻦ آب رو ﺟﺮﻋﻪ ﺟﺮﻋﻪ ﺗﻮي دﻫﻨﺶ رﯾﺨﺘﻢ ... ﺑﻌﺪ ﺑﻐﻀﻢ رو ﻓﺮو ﺧﻮردم و ﺑﺎ ﺑﯿﺸﺘﺮﯾﻦ ﺳﺮﻋﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ اﺗﺎق ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رﻓﺘﻢ ... ﺣﺎﻟﻢ ﺑﺪﺟﻮر ﺧﺮاب ﺑﻮد ... ﮐﻮﺷﺎ داﺷﺖ ﻣﺸﻘﺎش رو ﻣﯿﻨﻮﺷﺖ ... ﻧﯿﻮﺷﺎ اﻣﺎ ذﻫﻨﺶ ﺗﻮ ﭘﺮواز ﺑﻮد ...
- ﻧﯿﻮﺷﺎ ... ﭼﺮا ﺻﺒﺢ اﺻﺮار داﺷﺘﯽ ﺑﯿﺎم ...
- ﻣﻦ ﻣﯿﺨﻮام ﺑﯿﺎم ... ﺧﻮﻧﻪ ﺗﻮ ...
- ﺑﺎﺷﻪ اﻣﺸﺐ ...
- اﻣﺸﺐ ﻧﻪ ... ﺑﺮاي ﻫﻤﯿﺸﻪ ...
- ﻋﺮوﺳﮏ ﺗﻮ ﮐﻪ ﻣﯿﺪوﻧﯽ ...
- ﻣﻦ ﻫﯿﭽﯽ ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ... ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﻣﯿﺪوﻧﻢ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺸﮑﻮﮐﻪ ... ... ﻣﮕﻪ اﯾﻦ درد ﻣﻦ ﻫﻢ ﻧﺒﻮد ... ﻣﻦ ﻫﻢ ﮐﺎﻣﻼ ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ دارن ﭼﯿﺰي رو از ﻣﻦ و ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻣﺨﻔﯽ ﻣﯿﮑﻨﻦ ...
- ﭼﻪ ﻃﻮر اﯾﻦ ﻃﻮري ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﯽ؟
- ﯾﻪ ﻧﻔﺮ دﯾﺸﺐ ﻣﻬﻤﻮن ﻋﻤﻮ ﺑﻮد ...
- ﻋﻤﻮ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣﻬﻤﻮن ﮐﺎري داره ...
- اﯾﻦ آدم ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻧﺒﻮد ... ﭼﻮن ﺑﺮاي اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر ﺻﺪاي ﻋﻤﻮ ﺑﺎ داد ﻣﯿﻮﻣﺪ ... داد ﻣﯿﺰد ...
- ﭼﯽ ﻣﯿﮕﻔﺖ ...
- ﻣﯽ ﮔﻔﺖ ﻫﺮ ﻏﻠﻄﯽ ﺧﻮاﺳﺘﯽ ﮐﺮدي ﺣﺎﻻ ﺑﺮ ﮔﺸﺘﯽ ﻣﯿﮕﯽ ﭼﺮا ﻫﯿﭽﯽ اون ﻃﻮري ﮐﻪ ﺗﻮ ﻣﯿﺨﻮاي ﻧﯿﺴﺖ ... ... دﻟﻢ ﻫﺮي رﯾﺨﺖ ﭘﺎﯾﯿﻦ ... دﺳﺘﺎم ﯾﺦ ﮐﺮد ... ﺧﻮدش ﺑﻮد ... ﺧﻮده ﺧﻮدش ... ﻓﻬﻤﯿﺪﻧﺶ دﯾﮕﻪ ﮐﺎري ﻧﺪاﺷﺖ ... ﭘﺲ اوﻣﺪه ﺑﻮد دﻧﺒﺎل ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ... ﺑﻪ ﻧﯿﻮﺷﺎ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﺑﻪ اﯾﻦ اﺗﺎق ﺑﻪ ﮐﻮﺷﺎ ... ﺧﺪاي ﻣﻦ ... ﺑﺎورم ﻧﻤﯽ ﺷﺪ ... ﺳﺎﻋﺖ رو ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﺳﺎﻋﺖ ده ﺑﻮد ... ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺧﻮاﺑﯿﺪه ﺑﻮدن و ﻣﻦ از ﻗﺼﺪ ﻧﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم ... ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺒﯿﻨﻢ اﯾﻦ آدﻣﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺣﺮف زدن ﺑﺎ ﻣﻦ ﺗﺎ اﺻﻔﻬﺎن اوﻣﺪه ﺑﻮد و ﺣﺎﻻ ﯾﻪ ﻫﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻗﺎﯾﻢ ﺷﺪه ﺑﺎﻻﺧﺮه ﮐﻪ ﺑﺎز ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﻣﻦ رو ﺑﺮﺳﻮﻧﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎﻫﺎش ﺣﺮف ﻣﯿﺰدم ... اون ﮔﻮش ﻣﯿﮑﺮد ﯾﻌﻨﯽ ... ﺻﺪاي در اوﻣﺪ و ﺑﻌﺪ ﺻﺪاي ﮔﻔﺘﮕﻮ ... ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺧﻮاب ﺑﻮدن ... ﭘﺎور ﭼﯿﻦ از اﺗﺎق ﺑﯿﺮون اوﻣﺪم ... ﻣﺎﻧﺘﻮم ﺗﻨﻢ ﺑﻮد و ﺷﺎﻟﻢ ﺗﻮي دﺳﺘﻢ ... ﮐﯿﻔﻢ ﻫﻢ رو دوﺷﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﮐﺎري ﻣﯿﮑﺮدم ﻣﻦ رو ﺑﺒﯿﻨﻪ ... ﺗﺎ ﺑﮕﻪ ﻣﯿﺮﺳﻮﻧﻪ ﺗﺎ ﻣﻦ ﻓﺮﺻﺘﯽ ﭘﯿﺪا ﮐﻨﻢ از اﯾﻦ ﻏﯿﺐ اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ﺣﺮف ﺑﮑﺸﻢ ... ﻧﺰدﯾﮏ ﻧﻮري ﺷﺪم ﮐﻪ از ﺑﯿﻦ در آراﻣﺶ ﺗﺎرﯾﮑﯽ راﻫﺮو رو ﻣﯽ ﺑﺮﯾﺪ ... ﺻﺪاي ﮔﻔﺘﮕﻮ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﻣﺘﻮﻗﻒ ﺷﻢ ... ﺗﻤﺎم ﻋﻼﺋﻢ ﺣﯿﺎﺗﯽ ﺑﺪﻧﻢ اﯾﺴﺘﺎد ... ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﺗﺎرﯾﮏ ﺷﺪ ﺑﺮام ... اﯾﻦ ﺻﺪا ... اﯾﻦ ﻟﺤﻦ ... اﯾﻦ آدم ... ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ آﺷﻨﺎ ﺑﻮد در ﻋﯿﻦ ﻏﺮﯾﺒﮕﯽ ... ﮐﯽ ﺷﻨﯿﺪه ﺑﻮدم ... آﺧﺮﯾﻦ ﺑﺎر ... اﯾﻦ ادﮐﻠﻦ اﺧﺮﯾﻦ ﺑﺎر ﮐﯽ ﺗﻮ ﺑﯿﻨﯿﻢ ﭘﯿﭽﯿﺪه ﺑﻮد؟ اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم اون ﭼﻠﭽﺮاغ ﮔﺮون ﻗﯿﻤﺖ ﻋﻤﺎرت ﺗﻮي ﺳﺮم ﮐﻮﺑﯿﺪه ﺷﺪه اﻧﻘﺪر ﺷﻮﮐﻪ ﺑﻮدم ... ﺑﻪ دﯾﻮار ﺗﮑﯿﻪ دادم ... ﺑﺮﺧﻮرد ﺗﻨﻢ ﺑﺎ دﯾﻮار ﺑﻮد ﯾﺎ اﻓﺘﺎدن ﮐﯿﻔﻢ؟ ﯾﺎ ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻢ ﺻﺪاي ﻧﻔﺴﻬﺎي ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻫﻤﻢ ﺑﺮاي ﺑﻪ دﺳﺖ آوردن ﯾﻪ ﮐﻢ اﮐﺴﯿﮋن ... ﻫﺮ ﭼﯽ ﮐﻪ ﺑﻮد در ﮐﺎﻣﻞ ﺑﺎز ﺷﺪ و ﯾﻪ ﻗﺎﻣﺖ رو ﺑﻪ روم ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪ ... ﻧﯿﺎزي ﻧﺒﻮد ﺗﺎ ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﻨﻢ ... ﻣﻦ اﯾﻦ آدم رو از ﺣﻀﻮرش ﻫﻢ ﻣﯿﺸﻨﺎﺧﺘﻢ ... ﻟﻌﻨﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻟﻌﻨﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﻪ ﻫﻨﻮز اﯾﻦ ﻋﻄﺮ ﺗﻦ رو ﻧﻔﺲ ﻣﯿﮑﺸﯿﺪم ...
- ﻫﻤﺮاز؟! ﺻﺪاي ﺗﺮﺳﯿﺪه اش ﻫﻢ ﺗﺎﺛﯿﺮي ﺗﻮي ﺣﺎﻟﻢ ﻧﺪاد ... دﺳﺘﺶ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ دراز ﺷﺪ ... ﺑﺎزوم رو ﻣﺤﮑﻢ ﮔﺮﻓﺖ ... و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ اﺗﺎﻗﯽ ﺑﺮد ﮐﻪ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻮدم ﺑﻤﺮﯾﻢ و ﻧﺮم ﺗﻮش ... روي ﻣﺒﻞ ﺳﻠﻄﻨﺘﯽ ﺗﻮي اﺗﺎق ﻧﺸﻮﻧﺪ ﻣﻦ رو ﯾﻪ ﻟﯿﻮان آب داد دﺳﺘﻢ ... اﯾﻦ ﺑﺎر ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم ﺗﺎ ﺑﺒﯿﻨﻤﺶ ... ﭼﺸﻤﺎﯾﯽ ﮐﻪ واﻗﻌﺎ ﻧﮕﺮان ﺑﻮدن ...
- آﺧﻪ ﺗﻮ اﯾﻦ ﺟﺎ ﭼﯽ ﮐﺎر ﻣﯿﮑﻨﯽ؟ ... راﺳﺖ ﻣﯿﮕﻔﺖ ... ﻣﻦ اﯾﻦ ﺟﺎ واﻗﻌﺎ ﭼﯽ ﮐﺎر ﻣﯿﮑﺮدم ... ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻪ ﺣﺎﻣﺪ ﻣﻦ ﭼﯽ ﮐﺎر ﻣﯿﮑﺮدم؟
- ﭼﺮا ﺳﺮت رو ﺑﺎﻻ ﻧﻤﯿﺎري؟ ... ﻣﯿﺎوردم ﺗﺎ ﺑﻪ ﺟﺎي اون ﮐﻔﺶ ﻫﺎي واﮐﺲ ﺧﻮرده ﻣﺸﮑﯽ رو ﺑﻪ روم اون ﻣﺮد ﭼﺸﻢ ﻋﺴﻠﯽ رو ﺑﺒﯿﻨﻢ ﮐﻪ ﺧﻮاﻫﺮم رو ﺑﺪ ﺑﺨﺖ ﮐﺮده ﺑﻮد؟ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻢ ﮐﻪ دﺳﺘﺶ رو روي ﺷﻮﻧﻪ ام ﮔﺬاﺷﺖ ...
- ﺣﺎﻣﺪ ﺑﺮو ﺑﯿﺮون ... اون ﺻﺪاي ﻧﺤﺲ: ﻫﻤﺮازه؟! ﭼﻪ ﻗﺪر ﺑﺰرگ ... ﭘﺮﯾﺪم وﺳﻂ ﺣﺮﻓﺶ: اﺳﻢ ﻣﻦ رو ﻧﯿﺎر ... ﻓﺮﯾﺎد زده ﺑﻮدم ... ﻓﺮﯾﺎدي ﮐﻪ دﺳﺖ ﺧﻮدم ﻧﺒﻮد ... ﯾﻌﻨﯽ ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ دﺳﺖ ﻣﻦ ﻧﺒﻮد ... ﺳﺮ ﭘﺎ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮدم ... ﻣﻮﻫﺎم رو از ﺻﻮرﺗﻢ زدم ﮐﻨﺎر ... ﻣﺮد رو ﺑﻪ روم ... اون ﺣﺎﻣﺪي ﻧﺒﻮد ﮐﻪ ﻣﻦ ﯾﺎدم ﺑﻮد ... ﻻﻏﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد روي ﺷﻘﯿﻘﻪ اش ﻣﻮﻫﺎي ﺳﻔﯿﺪ دﯾﺪه ﻣﯽ ﺷﺪ ... ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد ... اﯾﻦ ﻣﺮد ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺧﻮش ﺗﯿﭗ ... ﻣﻦ اﻣﺎ ﻫﻤﻪ ﺗﻨﻢ ﻣﯿﻠﺮزﯾﺪ ... ﺣﺎﻣﯽ دﺳﺘﻢ رو از ﭘﺸﺖ ﮐﺸﯿﺪ ... اﻧﮕﺎر ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﮐﻤﯽ ﺑﻬﺶ ﻧﺰدﯾﮏ ﺗﺮ ﺑﺎﺷﻢ ...
- ﺣﺎﻣﺪ ﺷﻤﺎ ﺑﯿﺮون ﺑﺎش ...
- ﻧﻪ اﯾﺸﻮن ﺑﺎﺷﻦ ... ﺑﺎﺷﻦ اﯾﻨﺠﺎ ﺧﻮﻧﺸﻮﻧﻪ ... اﻣﺎ ﻗﺒﺮﺳﺘﻮﻧﻪ ﺧﻮاﻫﺮ ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﻮد ... ﺣﺎﻣﯽ: ﻫﻤﺮاز ﻣﺮاﻗﺐ ﺗﻦ ﺻﺪات ﺑﺎش ... ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺻﻮرت اﺧﻤﺎش: ﭼﺮا؟ ﭼﺮا؟ ﺣﺮف ﻧﺰﻧﻢ ﺑﺎﺷﻪ؟ ﻣﺤﮑﻢ ﮐﻮﺑﯿﺪم ﺗﻮ دﻫﻦ ﺧﻮدم: ﺑﺎﺷﻪ ... ﺧﻔﻪ ﻣﯿﺸﻢ ... ﻫﻤﻮن ﻃﻮر ﮐﻪ اون ﺧﻮاﻫﺮ ﺑﺪ ﺑﺨﺘﻢ ﺧﻔﻪ ﺷﺪ ... دﺳﺘﺶ رو ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ آورد و ﺑﺎ ﺣﺮص ﻣﭻ دﺳﺘﻢ رو ﻣﺤﮑﻢ ﮔﺮﻓﺖ: داري ﭼﯽ ﮐﺎر ﻣﯿﮑﻨﯽ ... ﺑﺒﯿﻦ ﺑﺎ ﻟﺒﺖ ﭼﯽ ﮐﺎر ﮐﺮدي؟! ﺣﺎﻣﺪ: ﻫﻤﺮاز ...
- اﺳﻤﻢ رو ﻧﯿﺎرﯾﺪ ... ﻧﯿﺎرﯾﺪ ... ﺣﺎﻣﯽ: ﻫﻤﺮاز ﯾﻪ دﻗﯿﻘﻪ ...
- ﯾﻪ دﻗﯿﻘﻪ ﭼﯽ ... اﺣﻤﻖ ﻧﯿﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﻧﻔﻬﻤﻢ ... اﻟﺒﺘﻪ ... ﻫﯿﭽﯽ ... دﺳﺘﻢ رو ﺧﻮاﺳﺘﻢ از ﻣﭽﺶ ﺑﮑﺸﻢ ﺑﯿﺮون ... اﻣﺎ ﻣﺤﮑﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﺎ اﺧﻢ اﻣﺎ آروم ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد ... ﺧﻮدم رو ﻋﻘﺐ ﺗﺮ ﮐﺸﯿﺪم ... ﻣﺤﮑﻢ ﺗﺮ ﮔﺮﻓﺖ ... ﺗﻮي ﭼﺸﻤﺎم ﺧﯿﺮه ﺷﺪه ﺑﻮد ... ﺣﺎﻣﺪ اﻣﺎ آروم از اﺗﺎق ﺑﯿﺮون رﻓﺖ ... ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ: ﻣﯽ دوﻧﯿﺪ ﭼﯿﻪ؟ آﻗﺎي ﺷﻮﻫﺮ ﺧﻮاﻫﺮ ... ﺗﺎ اﺑﺪ ﻧﻤﯽ ﺑﺨﺸﻤﺖ ... ﻧﻤﯽ ﺑﺨﺸﻤﺖ ﮐﻪ ﺗﻨﻬﺎ داﺷﺘﻪ زﻧﺪﮔﯿﻢ رو ازم ﮔﺮﻓﺘﻢ ... ﺑﻐﻀﻢ ﺗﺮﮐﯿﺪ ... اﺷﮑﻢ رﯾﺨﺖ از روي ﮔﻮﻧﻪ ام ﻟﯿﺰ ﺧﻮرد ... در ﮐﻪ ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪ اون اﺷﮏ ﺷﻮر ... ﮐﻪ ﺑﻪ اﻧﺪازه ﺗﻤﺎم روزﻫﺎي زﻧﺪﮔﯿﻢ ﺗﻠﺦ ﺑﻮد زﺧﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﮔﻮﺷﻪ ﻟﺒﻢ رو ﺑﻪ ﺳﻮزش اﻧﺪاﺧﺖ ... ﺳﻮزﺷﯽ ﮐﻪ ﺣﺘﯽ ذره اي ﻧﺒﻮد در ﺑﺮﺑﺮ دﻧﯿﺎي درد ﺗﻮي ﻗﻠﺒﻢ ... ﻣﭻ دﺳﺘﻢ ﻫﻨﻮز ﺗﻮ دﺳﺘﺎي ﻗﻮي ﻣﺮد رو ﺑﻪ رو ﺑﻮد ﮐﻪ داﺷﺖ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﺎ ﺻﻼﺑﺖ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد ...
- آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ... وﻟﻢ ﮐﻨﯿﺪ ... ﻣﭻ دﺳﺘﻢ رو ﺑﺎ ﺧﺸﻮﻧﺖ ﮐﺸﯿﺪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺑﻬﺶ ﻧﺰدﯾﮏ ﺗﺮ ﺑﻢ و ﮐﻢ ﻣﻮﻧﺪه ﺑﻮد ﭘﺮت ﺷﻢ ﺑﻐﻠﺶ ... دﺳﺘﺶ رو ﮔﺬاﺷﺖ زﯾﺮ ﭼﻮﻧﻪ ام و ﺳﺮم رو ﺑﺎ وﺟﻮد ﻣﻘﺎوﻣﺖ آورد ﺑﺎﻻ ... اﺧﻤﺎش ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺷﺪ ... ﺳﺮم رو ﭼﺮﺧﻮﻧﺪ و ﮔﻮﺷﻪ ﻟﺒﻢ رو ﻧﮕﺎه ﮐﺮد: ﺑﺒﯿﻦ ﭼﯽ ﮐﺎر ﮐﺮدي؟ ﺷﺼﺘﺶ رو آروم روي زﺧﻤﻢ ﮐﺸﯿﺪ ... دردم ﻧﮕﺮﻓﺖ اﻣﺎ اون اﻧﮕﺎر دردش ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﭼﺸﻤﺎش رو ﮐﻤﯽ ﺟﻤﻊ ﮐﺮد ... ﻣﻦ اﯾﻦ ﻧﺰدﯾﮑﯽ رو ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ... ﻣﻦ اﯾﻦ ﻣﺤﺒﺖ ﻫﺎي آﺷﮑﺎر و ﭘﻨﻬﺎن رو ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ...
- اﻧﻘﺪر وول ﻧﺨﻮر ﺑﺬار ﯾﻪ ﭼﺴﺐ ﮔﻮﺷﻪ ﻟﺒﺖ ...
- ﻧﻤﯽ ﺧﻮام ... ﻣﯽ ﺧﻮام ﺑﺮم ... از ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ اون ﻧﻔﺲ ﻣﯿﮑﺸﻪ ...
- اون؟ ﺣﺎﻣﺪ ... اﺳﻢ داره ﺷﻮﻫﺮ ﺧﻮاﻫﺮت ﺑﻮده ... ﭘﺪر ﺑﭽﻪ ﻫﺎﺷﻪ ...
- اون ﻫﯿﭽﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﺟﺰ ﺑﺮادر ﺷﻤﺎ ... دﺳﺘﺶ روي ﺻﻮرﺗﻢ ﺧﺸﮏ ﺷﺪ ... آروم اﻧﮕﺸﺘﺶ ﻟﯿﺰ ﺧﻮرد ... ﻣﭻ دﺳﺘﻢ رو رﻫﺎ ﮐﺮد ... ﻣﻦ ﻫﻢ ﺳﺮﯾﻊ ﺷﺎﻟﻢ رو ﮐﺸﯿﺪم روي ﺳﺮم ... داﺷﺘﻢ دﻧﺒﺎل ﮐﯿﻔﻢ ﻣﯿﮕﺸﺘﻢ ... ﭘﯿﺪاش ﻧﮑﺮدم ... ﺑﻪ ﺟﻬﻨﻢ ... درﺑﺎز ﺑﻮد ... ﺑﻪ وﺳﻂ ﻫﺎي راﻫﺮو رﺳﯿﺪه ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺑﺎزوم از ﭘﺸﺖ ﮐﺸﯿﺪه ﺷﺪ ... اﯾﻦ ﺑﺎر ﮐﻨﺎرم اﯾﺴﺘﺎد ... ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺑﻮد اﯾﻦ رو از داﻏﯽ دﺳﺘﺎش ... از ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺷﺪن ﻋﻄﺮش ﮐﻪ دﻟﯿﻠﺶ ﺑﺎﻻ رﻓﺘﻦ ﻧﺒﻀﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ روش ﻋﻄﺮ ﻣﯿﺰد ... ﻓﻬﻤﯿﺪم از ﺻﺪاﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ زور داﺷﺖ ﮐﻨﺘﺮل ﻣﯿﮑﺮد ﺑﺎﻻ ﻧﺮه ...
- ﮐﺠﺎ؟! ... اوﻣﺪ ﺗﻮ دﻫﻨﻢ ﻓﺮﯾﺎد ﺑﺰﻧﻢ ... ﺑﻪ ﺗﻮ ﭼﻪ؟ ﮐﻪ ﺣﺮﻓﻢ رو ﻗﻮرت دادم ... ﺣﺮﻓﻢ ﻣﺰه زﻫﺮ ﻣﯿﺪاد اﻧﮕﺎر ... ... ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﺸﯿﺪم ﺑﻪ اﻧﺪازه ﮐﺎﻓﯽ ﺑﯽ ادﺑﯽ ﮐﺮده ﺑﻮدم ...
- ﻣﯽ ﺧﻮام ﺑﺮم ﺧﻮﻧﻪ ام ... دﺳﺘﻢ رو ول ﮐﻨﯿﺪ ﻟﻄﻔﺎ ... ﺳﻮﺋﯿﭽﺶ رو در آورد: ﻣﯽ رﯾﻢ ... ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﭼﯿﺰي ﺑﮕﻢ ﮐﻪ ﻧﮕﺎه ﺗﺮﺳﻨﺎﮐﯽ ﺑﻬﻢ ﮐﺮد ... اﻧﺘﻈﺎر داﺷﺘﻢ ﺗﻨﺪ راﻧﻨﺪﮔﯽ ﮐﻨﻪ ... اﻣﺎ اﯾﻦ ﻃﻮر ﻧﺒﻮد ... ﺑﺎ رﻋﺎﯾﺖ ﺗﻤﺎم ﻗﻮاﻧﯿﯿﻦ ﺗﻮ اﯾﻦ ﺷﺐ ﺳﺮد راﻧﻨﺪﮔﯽ ﻣﯿﮑﺮد ... ازش ﻣﻤﻨﻮن ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺳﺎﮐﺘﻪ ... وﮔﺮﻧﻪ اﺻﻼ ﺗﻀﻤﯿﻦ ﻧﻤﯿﮑﺮدم ادب رو رﻋﺎﯾﺖ ﮐﻨﻢ ... ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﮐﻪ رﺳﯿﺪﯾﻢ ... ﺳﺮم داﺷﺖ ﻣﯽ ﺗﺮﮐﯿﺪ ... زاﻧﻮ ﻫﺎم ﺑﺪﻧﻢ رو ﺗﺤﻤﻞ ﻧﻤﯽ ﮐﺮد ... ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﭘﯿﺎده ﺷﻢ ﮐﻪ در رو ﻗﻔﻞ ﮐﺮد ... ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺳﻤﺖ ﺻﻮرﺗﺶ ... ﺑﺎ آراﻣﺶ ﭘﺮ از ﺣﺮﺻﯽ ﮔﻔﺖ: ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﺣﻖ ﻧﺪاري ﺑﻪ ﺧﻮدت آﺳﯿﺐ ﺑﺰﻧﯽ ... اﯾﻦ رو ﺑﺎ ﺧﻮدت ﺗﻤﺮﯾﻦ ﮐﻦ ... ﺗﺎ ﯾﺎدت ﻧﺮه ... ... ﻓﻘﻂ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم ... ﺧﯿﻠﯽ ﺣﺮﻓﺎ داﺷﺘﻢ ﺑﺮاي ﮔﻔﺘﻦ ... اﻣﺎ ... ﺑﺎزﻫﻢ داﺷﺖ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد ... ﻫﻮا ﺳﺮد ﺑﻮد ... ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺮد ﯾﺎ ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺮاي ﻣﻦ ... دﺳﺖ ﺑﺮد ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﻮﺑﺎﯾﻠﺶ ... در ﮐﻤﺎل ﻧﺎﺑﺎوري زﻧﮓ زد ﺑﻪ ﺳﯿﺎوش ... از ﮐﯽ اﯾﻦ دو ﺗﺎ ﺑﺎﻫﻢ در ارﺗﺒﺎط ﺑﻮدن؟ ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻦ رو ﺣﺘﯽ ﮔﻮش ﻧﮑﺮدم ... ﺑﯽ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ دوﺑﺎره راه اﻓﺘﺎد ...
- ﮐﺠﺎ دارﯾﺪ ﻣﯿﺮﯾﺪ؟ ﻣﻦ ﻣﯽ ﺧﻮام ﺑﺮم ﺧﻮﻧﻢ ...
- ﻣﯽ ﺑﺮﻣﺖ ﺧﻮﻧﻪ ﺧﺎﻟﺖ ... ﺗﺎ ﺳﯿﺎوش و ﺧﻮارش ﺑﯿﺎن دﯾﺮ ﻣﯿﺸﻪ ...
- ﻣﻦ ﻧﻤﯽ ﺧﻮام ﻣﯽ ﺧﻮام ﺑﺮم ﺧﻮﻧﻢ ...
- ﻫﻤﺮاز ... ﺳﻌﯽ ﮐﻦ اداﻣﻪ ﻧﺪي ... ﭼﻮن دارم ﻗﺎﻃﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ... ﻧﻤﯽ ﺷﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻤﻮﻧﯽ ... اﻧﺘﺨﺎب ﮐﻦ ... ﺧﻮﻧﻪ ﻣﺎ ... ﯾﺎ ﺧﻮﻧﻪ ﺳﯿﺎوش ... ﯾﺎ ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﺗﻮ اﯾﻦ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﮐﻨﺎر ﻣﻦ ﻣﯿﺸﯿﻨﯽ ... ... دﺳﺘﺎم رو ﻣﺸﺖ ﮐﺮدم ... ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ داﺷﺖ ﻣﯿﺮﻓﺖ رو اﻋﺼﺎﺑﻢ ... ﻫﯿﭽﯽ ﻧﮕﻔﺘﻢ ...
- ﺑﺮام ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ ... ﺳﯿﺎوش واﻗﻌﺎ ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺗﺮ ﺷﺪ از اﯾﻦ ﺟﻮاﺑﻢ: د ... آﺧﻪ ... ﺧﺎﻟﻪ: ﺳﯿﺎوش ﻣﺎدر اﻻن وﻗﺖ اﯾﻦ ﺣﺮﻓﺎﺳﺖ؟
- ﭘﺲ ﮐﯽ وﻗﺘﺸﻪ ... ﮐﯽ ﻣﯿﺨﻮاي دﺳﺖ ﺑﺮداري ... اﺻﻼ ﺑﻪ ﺣﺎﻣﯽ ﭼﻪ رﺑﻄﯽ داره؟ ﺧﻮن ﺑﻪ ﻣﻐﺰم ﻧﻤﯽ رﺳﯿﺪ: ﺳﯿﺎوش ... ﺣﻮﺻﻠﻪ ﻧﺪارم ... روي ﺗﺨﺖ ﮔﻠﻨﺎر دراز ﮐﺸﯿﺪم ... ﺧﺎﻟﻪ ﺑﻐﺾ ﻣﮑﺮده ﺑﻮد ﭘﺎ ﺑﻪ ﭘﺎي ﻣﻦ اﺷﮏ رﯾﺨﺘﻪ ﺑﻮد و ﻧﻔﺮﯾﻦ ﮐﺮده ﺑﻮد ... ﻣﻦ ﺑﻪ ﺣﺮﻓﻬﺎي اون ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﻣﺜﻼ ﻣﻨﻄﻖ ﺳﯿﺎوش و ﺗﺮس ﺗﻮ ﻧﮕﺎه ﮔﻠﻨﺎر اﺣﺘﯿﺎج داﺷﺘﻢ ... ﺗﺮﺳﯽ ﮐﻪ ﺧﻮب ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ از ﮐﺠﺎﺳﺖ و ﺑﺮاي ﭼﯿﻪ؟ ﻫﻤﻮن ﭼﯿﺰي ﮐﻪ داﺷﺖ ﻣﻐﺰ ﻣﻦ رو ﻫﻢ ﻣﺜﻞ ﺧﻮره ﻣﯿﺨﻮرد ... ﺳﯿﺎوش ﻻي ﭘﻨﺠﺮه رو ﮐﻤﯽ ﺑﺎز ﮐﺮد ﺗﺎ ﻫﻮا ﺑﯿﺎد ﺗﻮ ... اﻧﮕﺎر اﯾﻦ ﻧﻔﺲ ﮐﻢ آوردن ﻣﺸﻬﻮد ﺷﺪه ﺑﻮد ... ﮔﻠﻨﺎر ﺑﺎ ﺑﺴﺎط داروش ﺑﺮﮔﺸﺖ ... ﺳﺮم ﺗﻮي دﺳﺘﺶ ﮔﺮﻓﺖ ﺑﻮد: از آرام ﺑﺨﺸﯽ ﮐﻪ دﮐﺘﺮ دﻓﻌﻪ ﭘﯿﺶ ﺑﺮات آورده ﺑﻮد ﻣﻮﻧﺪه ... ﺑﺮات ﻣﯽ زﻧﻢ ﺑﺘﻮﻧﯽ ﺑﺨﻮاﺑﯽ ... ﭼﺸﻤﺎم رو ﻣﺎﻟﯿﺪم: ﻧﻤﯽ ﺧﻮام ﺑﺨﻮاﺑﻢ ... ﺳﯿﺎوش ﻗﺎﻃﯽ ﮐﺮد: ﻟﺞ ﻣﯿﮑﻨﯽ؟
- دﺳﺖ از ﺳﺮم ﺑﺮدار ﺳﯿﺎ ... ﻣﯽ ﻓﻬﻤﯽ ... داﻏﻮﻧﻢ ﯾﻌﻨﯽ ﭼﯽ؟ ﻣﯽ ﻓﻬﻤﯽ ... داد زده ﺑﻮدم ... ﺗﻤﺎم اون ﻧﻔﺮﺗﻬﺎ رو ﺑﺎﻻ آورده ﺑﻮدم ... اﻟﺒﺘﻪ روي ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﻧﻪ ﺑﻬﺶ رﺑﻂ داﺷﺖ ﻧﻪ ﮐﺎره اي ﺑﻮد ... ﻓﻘﻂ ﺑﺎ اﯾﻦ ﻣﻨﻄﻖ ﺑﯽ ﺟﺎ و ﺑﯽ ﻣﻮﻗﻌﺶ ﺣﺎﻟﻢ رو ﺑﻬﻢ زده ﺑﻮد ... ﻫﺮ ﺳﻪ ﺗﺎﺷﻮن ﺧﺸﮏ ﺷﺪن ... ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻣﻦ رو اﯾﻦ ﻃﻮر ﻧﺪﯾﺪه ﺑﻮدن ... ﺧﻮدم ﻫﻢ ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر ... اﻣﺎ ﺑﺴﻢ ﺑﻮد ... ﮔﻠﻨﺎر اوﻟﯿﻦ ﮐﺴﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﻮدش اوﻣﺪ ... ﺧﻮدش رو ﺟﻤﻊ و ﺟﻮر ﮐﺮد و اﻧﮕﺎر ﮐﻪ اﺗﻔﺎﻗﯽ ﻧﯿﻮﻓﺘﺎده ﺳﺮم رو آﻣﺎده ﮐﺮد و آﺷﺘﯿﻨﻢ رو زد ﺑﺎﻻ ...
- ﮔﻠﻨﺎر ... ﺑﻪ ﺟﺎن ﺧﻮدم ... ﻟﺞ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻢ ... ﻧﻤﯽ ﺧﻮام ﺑﺨﻮاﺑﻢ ... ﻣﯽ ﺧﻮام ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ... ﺧﺎﻟﻪ دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﺳﺮم ﮐﺸﯿﺪ: آﺧﻪ ﺧﺎﻟﻪ ﻗﺮﺑﻮﻧﺖ ﺑﺸﻪ ... اﮔﻪ ﻧﺨﻮاﺑﯽ و ﻓﮑﺮ ﮐﻨﯽ دردي درﻣﻮن ﻣﯿﺸﻪ ... رﻫﺎ زﻧﺪه ﻣﯿﺸﻪ ... اون ﺧﺪا ﺑﻪ زﻣﯿﻦ ﮔﺮم زده از اﯾﻦ ﺟﺎ ﻣﯿﺮه؟ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺳﯿﺎوﺷﯽ ﮐﻪ در ﻫﻢ و اﺧﻤﻮ داﺷﺖ از ﭘﻨﺠﺮه ﺑﯿﺮون رو ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮد اﻧﺪاﺧﺘﻢ و ﺳﮑﻮت ﮐﺮدم ... ﺳﺮم رو ﮔﻠﻨﺎر ﺑﻪ دﺳﺘﻢ زد اﻣﺎ دﯾﺪم ﮐﻪ آرام ﺑﺨﺶ رو ﮔﺬاﺷﺖ ﺗﻮ ﮐﺸﻮ ... ازش ﻣﻤﻨﻮن ﺷﺪم ... واﻗﻌﺎ دﻟﻢ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﺳﺮ ﺳﯿﺎوش داد ﺑﺰﻧﻢ ... ﮐﻤﯽ اﯾﻦ ﭘﺎ و اون ﭘﺎ ﮐﺮد ... ﺧﺎﻟﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ﺑﺮه ﺗﺎ ﮔﻞ ﮔﺎو زﺑﻮن دم ﮐﻨﻪ ... ﮔﻠﻨﺎر ﻫﻢ ﻣﺎ رو ﺑﺎﻫﻢ ﺗﻨﻬﺎ ﮔﺬاﺷﺖ ... اوﻣﺪ ﮐﻨﺎر ﺗﺨﺘﻢ ﻧﺸﺴﺖ ... ﺧﺐ ﻣﺎ ﻣﺪﻟﻤﻮن اﯾﻦ ﺑﻮد ... ﺗﻮ ﺻﻮرت ﻫﻢ ﻓﺤﺶ ﻫﻢ اﮔﻪ ﻣﯿﺪادﯾﻢ ﺑﺎز ﺣﺮف ﻣﯿﺰدﯾﻢ ...
- ﻣﻤﻮش ... ﻣﻦ ﻣﻨﻈﻮري ﻧﺪاﺷﺘﻢ ...
- ﺳﯿﺎ ... ﺑﻪ اوﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﻻ ﺳﺮ ﺷﺎﻫﺪه دارم ﺧﻔﻪ ﻣﯿﺸﻢ ... دارم دق ﻣﯿﮑﻨﻢ ... ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﯽ ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ اﯾﻦ اوﻣﺪﻧﻪ ﺑﺮاي ﭼﯿﻪ؟ ﻣﻦ اﺣﻤﻖ ﮐﻪ ﻧﯿﺴﺘﻢ ... اﻣﺮوز ﻓﺮدا ﻫﻢ زﻣﺰﻣﻪ اش ﺷﺮوع ﻣﯿﺸﻪ ...
- اون ﭘﺪ ...
- اداﻣﻪ ﻧﺪه ﻧﺴﺒﺖ اون ﺑﯽ ﻧﺴﺒﺖ رو ﻣﻦ ﺑﻬﺘﺮ از ﻫﺮ ﮐﺴﯽ ﻣﯿﺪوﻧﻢ ...
- ﺗﻮ اﻻن ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﯽ ﺣﺮف ﺣﺴﺎب ﺑﻔﻬﻤﯽ ...
- آره اﻻن ﺑﺎ ﻣﻦ ﺣﺮف درﺳﺖ زدن ﺑﻪ اﻧﺪازه آب دادن ﺑﻪ ﮔﻼي ﭘﻼﺳﺘﯿﮑﯽ ﻧﺎ ﻣﻔﻬﻤﻮﻣﻪ ... ﭼﺮا ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﯿﺴﺘﯽ ﻣﻦ اﻻن ﻧﻪ ﺑﻪ اون آﻗﺎي دﮐﺘﺮي ﮐﻪ ﺑﻪ زور ﻣﯿﺨﻮاد ﺣﺎﻟﻢ رو ﺧﻮب ﮐﻨﻪ و ﻧﻪ ﺑﻪ ﺣﺮﻓﺎي ﻣﻨﻄﻘﯽ ﺑﻪ ﻫﺒﭻ ﮐﺪوﻣﺶ اﺣﺘﯿﺎج ﻧﺪارم ... ﻣﻦ ﻣﯿﺨﻮام ﯾﮑﯽ ﭘﺸﺘﻢ ﺑﺎﯾﺴﺘﻪ ... ﺑﮕﻪ ﺣﻖ ﺑﺎ ﻣﻨﻪ ... ﺣﻖ ﺑﺎ ﻣﻨﯽ ﮐﻪ اﯾﻦ ﭼﻨﺪ ﺳﺎل ﺗﺤﻘﯿﺮ ﺷﺪم ... از در اون ﺧﻮﻧﻪ ﺑﺎرﻫﺎ ﺑﯿﺮون ﺷﺪم ... ﺗﻮ ﭼﺸﻢ اﻋﻀﺎش در ﺣﺪ ﯾﻪ ﮐﻠﻔﺖ ﻫﻢ ﻧﺒﻮدم ... اﻣﺎ ﻧﻔﺮﯾﻦ ﻧﮑﺮدم ... دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاد ﺑﺸﯿﻨﻢ ﺗﺎ ﺗﻪ دﻧﯿﺎ ﻧﻔﺮﯾﻦ ﮐﻨﻢ ... زﺑﻮﻧﻢ ﻧﻤﯽ ﭼﺮﺧﻪ ... اﺷﮏ روي ﮔﻮﻧﻪ ام ﭼﮑﯿﺪ: ﻣﯽ ﻓﻬﻤﯽ ﺳﯿﺎوش ﻣﻦ ﺳﺮﻧﻮﺷﺘﻢ از ﺗﻪ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪه ... آدﻣﯽ ﮐﻪ ﻣﺤﮑﻮﻣﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎﺷﻪ ... اﺷﮏ از روي ﮔﻮﻧﻪ ﺳﯿﺎوش ﻫﻢ ﭼﮑﯿﺪ ... ﻣﺎ ﺑﺎ ﻫﻢ از اﯾﻦ ﺗﻌﺎرﻓﻬﺎ ﻧﺪاﺷﺘﯿﻢ ... ﺑﺮاي ﻫﻢ ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯿﮑﺮدﯾﻢ ... دﺳﺘﺶ آروم اوﻣﺪ و اﺷﮑﻢ رو ﭘﺎك ﮐﺮد ...
- ﻣﻦ ﻫﻤﯿﺸﻪ ... ﺗﻮ اﯾﻦ ﻣﺪت ... ﺑﻪ اﯾﻦ روزﻫﺎ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم ... ﺑﺎور ﮐﻦ ﺳﯿﺎ ...
- ﻣﯽ دوﻧﻢ ﻣﻮﺷﯽ ... ﺣﻖ ﺑﺎ ﺗﻮا ... اﻻن وﻗﺖ ﺣﺮﻓﻬﺎي ﻣﻦ ﻧﯿﺴﺖ ... ﻣﯽ ﺧﻮاي ﺑﺮات ﯾﻪ آﻫﻨﮓ ﺑﺬارم ... ﺳﺮم رو ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﻫﻨﻮز ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻮﻧﺪه ﺑﻮد ﺗﺎ ﺗﻤﻮم ﺑﺸﻪ ... ﺑﺎ ﺳﮑﻮﺗﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ... ﯾﻪ آﻫﻨﮓ ﮐﻪ ﺑﺮاي ﺗﻤﺮﮐﺰ و ﺗﻤﺪﯾﺪ اﻋﺼﺎب ﺑﻮد رو روﺷﻦ ﮐﺮد ... ﺧﺎﻟﻪ در رو ﺑﺎز ﮐﺮد و از ﻻي در ﻟﯿﻮان رو داد ... ﻫﻤﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻦ ﻣﻦ ﺑﻪ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ادازه ﺳﯿﺎوش ﺑﺮاي درد دل اﻋﺘﻤﺎد ﻧﺪارم ... ﺳﯿﺎ آروم ﻧﺸﺴﺖ روي زﻣﯿﻦ و ﺗﮑﯿﻪ داد ﺑﻪ دﯾﻮار ... اﯾﻦ ﯾﻌﻨﯽ ﻣﻦ ﻓﺮﺻﺖ دارم ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ... ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻢ ... اﯾﻦ ﯾﻌﻨﯽ ﺳﯿﺎ ﻫﺴﺖ ... و ﻓﻘﻂ ﺳﯿﺎ ﻫﺴﺖ ... ﯾﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﭼﻬﺮه ﺣﺎﻣﯽ اوﻣﺪ ﺟﻠﻮي ﭼﺸﻤﻢ ... ﺳﺮم رو ﺗﮑﻮن دادم ﺗﺎ اون رﻧﮓ ﺧﺎﮐﯽ رﻧﮓ رو از ذﻫﻨﻢ ﭘﺎك ﮐﻨﻢ ... اون ﺧﺎﮐﯽ ﮐﻪ اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ﺑﻪ ﻧﻈﺮم ﻋﺠﯿﺐ ﺣﺎﺻﻞ ﺧﯿﺰ ﺑﻪ ﻧﻈﺮم ﻣﯿﻮﻣﺪ و ... ﻣﻦ ﭼﺮا از ان آدم ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﻫﻤﻪ ﻧﺎراﺣﺖ ﺑﻮدم ...
- دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﻣﯿﺰدم ﺗﻮي دﻫﻨﺶ ... ﺳﯿﺎوش ﻓﻘﻂ ﮔﻮش ﻣﯿﮑﺮد ...
- اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﻣﺪت اون ﺣﺎﻣﯽ از ﻣﻦ ﭘﻨﻬﺎن ﮐﺮده ...
- ﻫﻤﺮاز ... اون آدم ﻧﮕﺮاﻧﻪ ... اون اﯾﻦ وﺳﻂ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﺮاﻗﺐ ﻫﻤﻪ ﺑﺎﺷﻪ ... دﻟﻢ ﺑﺮاي اون ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﻫﻤﻪ ﻣﯽ ﺳﻮزه ...
- دﻟﺖ ﻧﺴﻮزه ... اوﻧﺎ اﻧﺘﻈﺎﻣﻦ ﺑﺮاﺷﻮن ﻫﯿﭻ اﺗﻔﺎﻗﯽ ﻧﻤﯽ اﻓﺘﻪ ... ... ﺧﯿﻠﯽ ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺑﻮد ... ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺗﺮ از اون ﮐﻪ ﺑﺨﻮام ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﺣﺎﻣﯽ ... اﯾﻦ وﺳﻂ ... ﭼﻪ ﻗﺪر ﺣﺎﻣﯽ ﺑﻮده ... ﺑﺮاي ﻣﻦ ﻣﻬﻢ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺟﺎﻣﺪ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﻣﯽ ﺑﻮد و ﺑﻮد ... ﻫﻤﯿﻦ ...
- ﮐﺠﺎ آﺧﻪ ﻣﯽ ري ﺧﺎﻟﻪ ﻓﺪات ﺷﻪ؟
- ﮐﯿﻔﻢ ﺧﻮﻧﺸﻮن ﺟﺎ ﻣﻮﻧﺪه ﮐﺎرت ﻣﻠﯿﻢ ﺗﻮﺷﻪ ... اﻻن ﺳﻪ روزه ﺧﻮاﺑﯿﺪم ... ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪم ...
- اون ﺑﻨﺪه ﺧﺪا ﮐﻪ از اون ﺷﺐ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﺗﻤﺎس ﮔﺮﻓﺘﻪ ... ﭼﺮا ﻧﻤﯿﮕﯽ ﺑﺮات ﺑﯿﺎره ... ... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﺮا اﻣﺎ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﺮم و ﺧﻮدم اون ﮐﯿﻒ رو ﺑﺮدارم ... ﮐﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺮم ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺸﻢ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ از اوﻣﺪن آﻗﺎي ﭘﺪر ﺧﺒﺮي ﻧﺪارن ... ﯾﺎ اﺻﻼ اﻟﺘﻤﺎس ﮐﻨﻢ ﺑﯿﺎرﻣﺸﻮن ﺧﻮﻧﻪ ام ... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ... ﺧﺎﻟﻪ اﺻﺮار ﮐﺮد اﻣﺎ ﺗﻮ ﮐﻠﻪ ﻣﻦ ﻧﺮﻓﺖ ﮐﻪ ﻧﺮﻓﺖ ... ﻟﺒﻬﺎم ﺧﺸﮑﯽ زده ﺑﻮد اون زﺧﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻮﭼﯿﮑﻪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺑﺮﺧﻮرد اﻧﮕﺸﺘﺮم ﺑﺎ ﻟﺒﻢ ﺑﻮد ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﺳﺮ ﺟﺎش ﺑﻮد ... ﻗﯿﺎﻓﻪ ام رﻗﺖ اﻧﮕﯿﺰ ﺑﻮد اﻣﺎ ﺑﺮام ﻣﻬﻢ ﻧﺒﻮد ... دﻟﻢ ﺑﺪ ﺟﻮر ﭘﯿﺶ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﻮد ... ﮔﻮﺷﯿﻢ زﻧﮓ ﺧﻮرد ... ﭘﻮزﺧﻨﺪي زدم ... ﺑﺰ دل از اون ﺷﺐ ﺑﺮاي اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر ﺑﻪ ﻣﻦ زﻧﮓ زده ﺑﻮد ... ﺑﻪ ﺳﯿﺎوش زﻧﮓ زده ﺑﻮد و ﺣﺎﻟﻢ رو ﭘﺮﺳﯿﺪه ﺑﻮد ... ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﻣﺤﮑﻢ ﺑﻮﺳﯿﺪﺗﻢ ... ﺧﻮب ﻣﯿﺪوﻧﺴﺖ ﮐﻪ اون ﺷﺐ ﭼﻪ ﺧﺒﺮ ﺑﻮده ... ﻧﻪ ﻣﻦ ﺣﺮﻓﯽ زدم ﻧﻪ اون ... ﺣﺎل ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو ﭘﺮﺳﯿﺪم ... ﮔﻔﺖ ﺧﻮﺑﻦ ... ﮔﻔﺖ ﻣﻨﺘﻈﺮﻣﻦ ... ﮔﻔﺖ ﺑﺮم ﺑﺒﯿﻨﻤﺸﻮن ... اﯾﻦ روزﻫﺎ آﻣﺎر روز ﻫﺎ از دﺳﺘﻢ در رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ... ﻣﺮدد ﺑﻮدم: ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﻣﯿﮕﯿﺪ ﺑﯿﺎن ﺟﻠﻮي در ...
- ﮐﺴﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﻣﺎدر ﺟﺎن ﺑﯿﺎ ... ﻧﺬارن ﺑﻔﻬﻤﻦ ﺑﺤﺜﯽ ﻫﺴﺖ ... ... ﭘﺲ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﻦ ... ﭘﺲ اون ﺑﯿﺮون ﺑﺮدﻧﻬﺎ ... اون ﺗﻮ ﺳﺎﯾﻪ ﻣﻮﻧﺪن ﻫﺎ ﺑﺮاي اﯾﻦ ﺑﻮده ﮐﻪ ﺣﺎﻣﺪ ﺧﺎن ﻣﺜﻼ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺷﻮن رو از ﻧﺰدﯾﮏ ﺑﺒﯿﻨﻦ ...
- ﻫﻤﺮاز ﭼﺮا اﯾﻦ ﺷﮑﻠﯽ ﺷﺪي؟ ﺑﺎزﻫﻢ ﮔﻮﺷﯿﻢ زﻧﮓ ﺧﻮرد ... اﺣﺘﻤﺎﻻ ﺧﻮﻧﻪ ﻧﺒﻮد ﯾﺎ اﮔﻪ ﺑﻮد ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﻣﺎدري ﮐﺮده ﺑﻮد در ﺣﻘﻢ و ﻧﮕﻔﺘﻪ ﺑﻮد اوﻣﺪم ﮐﻪ دوﺑﺎره زﻧﮓ زده ﺑﻮد ... ﺑﺎزﻫﻢ ﺑﺮ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ...
- ﭼﯿﺰي ﻧﯿﺴﺖ ﯾﮑﻢ ﺣﺎل ﻧﺪار ﺑﻮدم ﺧﻮﺷﮕﻞ ﺧﺎﻟﻪ ... ... ﺑﺮاي اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر ﺷﺎﯾﺪ ﻟﻔﻆ ﺧﺎﻟﻪ رو ﺑﻪ ﮐﺎر ﺑﺮدم ... ﺣﺎﻻ ﭘﺸﯿﻤﻮن ﺑﻮدم ﮐﺎش ﯾﺎدﺷﻮن داده ﺑﻮدم ﺑﮕﻦ ﺧﺎﻟﻪ ... اﯾﻦ ﻃﻮري ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺮاي ﻧﺴﺒﺘﻢ ﺑﺎﻫﺎﺷﻮن ﺟﺎي ﭘﺎي ﻣﺤﮑﻢ ﺗﺮي ﭘﯿﺪا ﻣﯿﮑﺮدم ... ﺑﻮﺳﯿﺪﻧﺸﻮن ﺳﯿﺮاﺑﻢ ﻧﻤﯿﮑﺮد ... ﻋﺼﺒﯽ ﺑﻮدم و ﺧﺴﺘﻪ ... ﻓﻘﻂ دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ از اﯾﻦ ﺟﺎ ﻓﺮار ﮐﻨﻢ ... از در اﺗﺎق ﺑﯿﺮون اوﻣﺪم ... ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﺳﯿﻨﻪ ﺑﻪ دﺳﺖ داﺷﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ اﺗﺎق ﻣﯿﻮﻣﺪﺑﺎ دﯾﺪﻧﻢ ﺗﻌﺠﺐ ﮐﺮد: ﮐﺠﺎ ﻣﺎدر دارم ﺑﺮاي ﭼﺎي ﻣﯿﺎرم ... ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﯿﻢ ...
- ﻣﯽ ﺷﻪ اﯾﻦ ﺑﺎر ﻣﻦ رو ﻋﻔﻮ ﮐﻨﯿﺪ ... واﻗﻌﺎ ﺷﺮاﯾﻂ روﺣﯿﻢ ... ﺑﺎزﻫﻢ ﭼﺸﻤﺎش ﺧﯿﺲ ﺷﺪ: ﻣﺎ ﻧﻢ ﯾﺨﻮاﺳﺘﯿﻢ ﺗﻮ اﯾﻦ ﻃﻮري ﺑﺸﯽ ...
- ﻣﺎ؟
- ﺣﺎﻣﯽ ... ﺑﭽﻪ ام ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﯾﻪ ﺟﻮري ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺣﻞ ﺑﺸﻪ ... ... ﺑﻪ زور اون ﭘﻮزﺧﻨﺪم رو ﭘﻨﻬﺎن ﮐﺮدم ... ﻣﻦ اﻻن ﺑﻪ ﻗﻮل ﺳﯿﺎ ﺣﺮف ﺣﺴﺎب ﺗﻮ ﺳﺮم ﻧﻤﯽ رﻓﺖ ...
- اﻻﻧﻢ ﺧﻮدش ﺗﻮ اﺗﺎق ﮐﺎرﺷﻪ ...
- ﻣﯽ ﺧﻮام ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو ﺑﺒﺮم ﺧﻮﻧﻪ ام ... ... ﯾﮑﻢ اﯾﻦ ﭘﺎ اون ﭘﺎ ﮐﺮد: از ﺧﻮدش ﺑﭙﺮﺳﯽ ﺑﻬﺘﺮه ... ... ﮐﻪ ﭼﯽ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ رو در رو ﻣﯿﺸﺪﯾﻢ ... ﮐﯿﻔﻢ ﻫﻢ اوﻧﺠﺎ ﺑﻮد ﻣﻄﻤﺌﻨﺎ ... ﺑﺎ اﺟﺎزه اي ﮔﻔﺘﻢ و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ اﺗﺎق رﻓﺘﻢ ... ﯾﺎد اون ﺷﺐ ﻫﻢ ﺣﺎﻟﻢ رو ﺑﺪ ﻣﯿﮑﺮد ... ﻣﻦ ﻫﻤﯿﺸﻪ از اﯾﻦ ﺟﺎ ﺑﺪم ﻣﯿﻮﻣﺪ ... اﻣﺎ اﯾﻦ اﺗﺎق ﮐﺎر ... از وﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﭘﺮ از اون ﻋﻄﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد ... از وﻗﺘﯽ ﺑﻮي ﺳﯿﮕﺎر ﺷﮑﻼت ﻣﯽ داد ... از وﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﭘﺮ از اون آدم اﺧﻢ اﻟﻮد ﺷﺪه ﺑﻮد ... از وﻗﺘﯽ ﮐﻪ اون ﺑﻮﺳﻪ زﯾﺒﺎ رو داﺷﺖ ... ﺟﺎﯾﯽ ﺑﻮد ﺑﺮاي ﭘﻨﺎه ﺑﺮدن ﻣﻦ ... اﻻن ﻫﯿﭻ ﺟﺎ ﻧﺒﻮد ... اﻧﮕﺎر ﻫﻤﻮن ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﻧﻔﺲ ﮐﺸﯿﺪن ﺣﺎﻣﺪ ﻫﻢ اون ﺟﺎ رو ﻣﺴﻤﻮم ﮐﺮده ﺑﻮد ... ﻻي در ﻣﺜﺎ اون ﺷﺐ ﺑﺎز ﺑﻮد ... ﺣﺎﻣﯽ ﺑﻮد داﺷﺖ ﺑﺎ روﯾﺎ ﺣﺮف ﻣﯿﺰد ... ﭘﺲ ﻣﻬﻤﺎن داﺷﺖ ... ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺮ ﮔﺮدم ﮐﻪ ﺑﺎ ﺷﻨﯿﺪن اﺳﻤﻢ اﯾﺴﺘﺎدم ... اﯾﻦ ﻋﺎدت زﺷﺖ رو ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... اﻣﺎ ﻓﻬﻤﯿﺪه ﺑﻮدم ﺗﻮ اﯾﻦ ﺧﻮﻧﻪ ﻓﻘﻂ اﯾﻦ ﻃﻮر ﻣﯽ ﺗﻮﻧﻢ ﺑﻔﻬﻤﻢ اﻃﺮاﻓﻢ ﭼﻪ ﺧﺒﺮه ... روﯾﺎ: ﻣﯿﺨﻮاي ﭼﯽ ﮐﺎر ﮐﻨﯽ؟
- ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ... ... ﻧﻤﯽ دوﻧﻤﺶ ﯾﻪ ﮐﻼم ﺑﻮد و ﺳﺮد. ﺣﺎﻣﯽ ﮔﻮﻧﻪ ﺑﻮد ...
- ﻫﻤﺮاز ﻣﯿﺘﻮﻧﻪ زﻣﯿﻨﻪ رو آﻣﺎده ﮐﻨﻪ ... اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ﻫﻢ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺑﺎﻫﺎش راﺑﻄﺖ ﺧﻮب ﺑﻮده ... ﺑﺨﻮاه ﮐﻤﮑﺖ ﮐﻨﻪ ... اون ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﻪ ﺣﺎﻣﺪ اﺣﺘﯿﺎج دارن ... ... دﺳﺘﻢ رو ﮔﺬاﺷﺘﻢ روي ﺳﯿﻨﻪ ام ... ﯾﻌﻨﯽ؟ ﻧﻪ ... ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﺴﺖ واﻗﻌﯽ ﺑﺎﺷﻪ ... ﻧﻪ اﻧﻘﺪر ﻫﻢ اﯾﻦ زﻧﺪﮔﯽ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺳﺮ ﻧﺎﺳﺎزﮔﺎري ﻧﺪاﺷﺖ ... ﻣﻦ ﺑﻪ اﯾﻦ آدم اﻋﺘﻤﺎد داﺷﺘﻢ ... ﻣﻦ اﯾﻦ ادم رو ... دﺳﺘﺎم ﻣﯽ ﻟﺮزﯾﺪ ... ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮدم ﻫﻤﯿﻨﺠﺎ ﭘﺸﺖ اﯾﻦ در ﻣﯽ ﻣﯿﺮم ... دﺳﺘﻢ رﻓﺖ ﺳﻤﺖ در و ﺑﺎزش ﮐﺮدم ... روﯾﺎ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﺑﺮﮔﺸﺖ ... ﺣﺎﻣﯽ ﺑﺎ دﯾﺪﻧﻢ رﻧﮕﺶ ﭘﺮﯾﺪ ... از ﭘﺸﺖ ﻣﯿﺰش ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ... دﺳﺘﻢ رو ﮔﺮﻓﺘﻢ ﺑﻪ دﯾﻮار ...
- ﻫﻤﺮاز ... ! ... اﯾﻦ اﺳﻢ از دﻫﻦ ﻣﺮدي ﺑﻮد ﮐﻪ داﺷﺖ ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد ... آب دﻫﻨﻢ رو ﻗﻮرت دادم ... اﺻﻼ دﻟﻢ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﻣﺜﻞ اﯾﻦ ﻣﺪت دﻟﺶ ﺑﺮام ﺑﺴﻮزه ﯾﺎ اﯾﻨﮑﻪ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻪ ﻧﯿﺎز دارم ﮐﺴﯽ ﺟﻤﻌﻢ ﮐﻨﻪ و ﺑﻨﺪازﺗﻤﺖ ﺑﻪ زور ﺗﻮ ﻣﺎﺷﯿﻨﯿﺶ و ﺑﺒﺮه ﺗﺤﻮﯾﻞ ﺳﯿﺎوش و ﮔﻠﻨﺎر ﺑﺪه ... داﺷﺘﻢ ﺧﻔﻪ ﻣﯿﺸﺪم ... ﻟﻌﻨﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﻪ ﻫﻤﻪ اﻋﺘﻤﺎد دارم و ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﻣﺮدم دوﺳﺘﻢ دارن ... روﯾﺎ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ اوﻣﺪ و ﺧﻮاﺳﺖ ﮐﻤﮏ ﮐﻨﻪ ﺑﻨﺸﯿﻨﻢ ... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﻗﯿﺎﻓﻪ ام ﻗﺎﺑﻞ ﺗﺮﺣﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد اﻣﺎ ﺗﻮ آﯾﻨﻪ ﻧﮕﺎﻫﺸﻮن ﮐﺴﯽ ﮐﻪ رو ﺑﻪ روﺷﻮن اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد ﺗﺎ ﺗﻪ دﻧﯿﺎ ﻧﯿﺎز ﺑﻪ ﺗﺮﺣﻢ داﺷﺖ ﮐﻪ اﯾﻦ آدم ﻫﺎي ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ ﻃﺒﻘﻪ ﺑﺮﺗﺮ اﯾﻦ ﻃﻮر ﻫﻮل ﮐﺮده ﺑﻮدن ... دﺳﺘﻢ رو ﺑﺎ آراﻣﺶ از زﯾﺮ دﺳﺖ روﯾﺎ ﮐﺸﯿﺪم ﺑﯿﺮون ... ﻧﺸﺴﺘﻢ روي ﻫﻤﻮن ﻣﺒﻞ ﻣﻨﺤﻮس اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ... روﯾﺎ ﺑﺎ ﺷﺮﻣﻨﺪﮔﯽ ﺗﻮ ﺻﻮرت ﺣﺎﻣﯽ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد ﮐﻪ اﺳﺘﯿﺼﺎل از ﻫﻤﻪ وﺟﻨﺎﺗﺶ ﻣﯽ رﯾﺨﺖ اﻣﺎ ﻣﺤﮑﻢ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد ... ﺑﺎ ﻋﺼﺒﯿﺖ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ روﯾﺎ ﮐﺮد: روﯾﺎ ﺷﻤﺎ ﺑﯿﺮون ﺑﺎش ...
- آﺧﻪ ... ﺑﺒﯿﻦ ﻫﻤﺮاز ... ﭼﯿﺰه ...
- روﯾﺎ ﮔﻔﺘﻢ ﺷﻤﺎ ﭘﯿﺶ ﻣﺎدرم ﺑﺎش ... ... ﯾﻪ زﻣﺎﻧﯽ ﺗﺎ ﺗﻪ دﻧﯿﺎ ﻣﻦ از اﯾﻦ ﻟﺤﻦ ﻣﯽ ﺗﺮﺳﯿﺪم ... ﯾﻪ ﻣﺪﺗﯽ ازش ﺣﺴﺎب ﺑﺮدم ... اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ اﺧﯿﺮ ﻟﺬت ﺑﺮدم ... اﻣﺎ اﻣﺮوز اﯾﻦ ﺟﺎ ... روﯾﺎ از در اﺗﺎق رﻓﺖ ﺑﯿﺮون ... ﺣﺎﻣﯽ روﺑﻪ روم اﯾﺴﺘﺎد ﮔﺮه ﮐﺮواﺗﺶ رو ﮐﻤﯽ ﺷﻞ ﮐﺮد: ﭼﺮا ﺟﻮاب ﺗﻠﻔﻨﻬﺎم رو ﻧﻤﯿﺪي؟ ... راﺳﺖ ﻣﯿﮕﻔﺖ اﻻن ﺗﻨﻬﺎ ﻧﮑﺘﻪ ﻣﻬﻢ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ اﯾﺸﻮن ﺳﻪ ﺑﺎر ﺗﻤﺎس ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدن و ﻣﻦ ﺑﺮ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﻮدم ... ﺷﺎل رو روي ﺳﺮم ﮐﺸﯿﺪم و ﻧﮕﺎﻫﻢ رو از ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮔﺮﻓﺘﻢ ... اﯾﻦ ﻣﺪت ﺑﯿﺸﺘﺮ از اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ ﺑﺎﻫﺎش ﺑﺮ ﺧﻮرد داﺷﺘﻢ و ﺧﻮب ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ اﯾﻦ ﮐﻼﻓﮕﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻋﺚ ﻣﯿﺸﻪ ﺳﺮ ﺟﺎش ﻫﯽ ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﺑﺸﻪ ﺑﺮاي زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ داره ﺳﻌﯽ ﻣﯿﮑﻨﻪ ﺟﻤﻠﻪ ﻫﺎي ﻣﻨﺎﺳﺐ ﭘﯿﺪا ﮐﻨﻪ ﺑﺮاي ﺣﺮف زدن ... ﺑﺮام ﻣﻬﻢ ﺑﻮد؟ اﻋﺘﺮاف ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺑﻌﺪ از ﺷﻨﯿﺪن اون ﻣﮑﺎﻟﻤﻪ اﻧﺪازه ارزن ﻫﻢ ﺑﺮام ﻣﻬﻢ ﻧﺒﻮد ﭼﯽ ﻣﯿﺨﻮاد ﺑﮕﻪ ... ﻣﻮﻫﺎم رو ﻫﻞ دادم ﺗﻮي ﺷﺎﻟﻢ و ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﻗﯿﺎﻓﻪ ﻋﺎدي ﺗﺮي ﺑﻪ ﺧﻮدم ﺑﮕﯿﺮم ... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﺗﺎ ﭼﻪ اﻧﺪازه ﻣﻮﻓﻖ ﺑﻮدم ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﺻﺪام از اﯾﻦ ﺣﻤﻠﻪ ﻧﺎ ﺟﻮاﻧﻤﺮداﻧﻪ ﺑﻪ ﻋﻮاﻃﻔﻢ ﻧﻠﺮزه: اوﻣﺪم از ﺗﻮن اﺟﺎزه ﺑﮕﯿﺮم ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﯾﻪ ﭼﻨﺪ روزي ﭘﯿﺸﻢ ﺑﺎﺷﻦ ... اوﻧﻬﺎ ﻫﻢ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺮاﯾﻂ ﻏﯿﺮ ﻋﺎدي ﺷﺪن و ﻧﯿﺎز ﺑﻪ آراﻣﺶ دارن ... ﺗﮑﯿﻪ اش رو از روي ﻣﯿﺰ ﺑﺮداﺷﺖ: ﭼﺮا ﻣﯿﺨﻮاي ﺑﺒﺮﯾﺸﻮن؟
- ﻣﯽ ﺧﻮام آﺧﺮﯾﻦ ﺗﻼﺷﻬﺎم رو ﻫﻢ ﺑﺮاﺷﻮن ﺑﮑﻨﻢ ... اﺧﻤﺎش رﻓﺖ ﺗﻮي ﻫﻢ: ﻣﻨﻈﻮرت رو از آﺧﺮﯾﻦ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﻤﯽ ﺷﻢ ... ﭼﺸﻤﺎم رو ﻣﺎﻟﯿﺪم رو زاﻧﻮﻫﺎم رو ﮐﻪ ﺑﯽ اراده ﺑﺎﻻ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﯿﺮﻓﺘﻦ رو ﺑﻪ زور ﺳﺮﺟﺎ ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻢ: راﺳﺘﯽ اﮔﺮ ﻟﻄﻒ ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ ﮐﯿﻔﻢ رو ﺑﺪﯾﺪ ...
- ﺳﺌﻮال ﮐﺮدم ازت ... ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻧﮑﺮدم ... اﯾﻦ ﺑﺎر ﻋﺼﺒﺎ ﻧﯽ ﺗﺮ ﺷﺪ: ﻧﮕﺎم ﮐﻦ ﺑﺒﯿﻨﻢ ... ﭼﯽ داري ﻣﯿﮕﯽ؟
- ﻣﺘﻮﺟﻬﻢ ﺷﻤﺎ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺣﺮﻓﻬﺎي ﻣﻦ ﻧﺸﺪﯾﺪ ... ﻣﻦ اﻣﺎ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺗﮏ ﺗﮏ اﺗﻔﺎﻗﻬﺎي اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ اﺧﯿﺮم ﺷﺪم ... اﯾﻦ ﺑﺎر دﺳﺘﺶ رو ﻣﺤﮑﻢ ﮐﺸﯿﺪ ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﺶ: ﻧﻤﯿﺬاري ... ﻧﻤﯽ ذاري ﺗﻮﺿﯿﺢ ﺑﺪم ...
- واﻗﻌﺎ ﻧﯿﺎزي ﺑﻪ ﺗﻮﺿﯿﺢ ﻫﻢ ﻫﺴﺖ ... ﻣﻦ ﻣﻨﻈﻮرﺗﻮن رو ﺧﻮب ﮔﺮﻓﺘﻢ ... از ﺟﺎم ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم ... ﮐﯿﻔﻢ رو روي ﻣﯿﺰش دﯾﺪه ﺑﻮدم ... رﻓﺘﻢ ﺳﻤﺖ ﮐﯿﻔﻢ ... ﺑﺮش داﺷﺘﻢ و روي دوﺷﻢ ﻣﺮﺗﺒﺶ ﮐﺮدم
- ﻣﻦ ﺑﺮات ﻣﯿﺎوردم ...
- زﺣﻤﺘﺘﻮن ﻣﯿﺸﺪ ... ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو ﻣﯽ ﺑﺮم ﺧﻮﻧﻪ ... ﭼﻨﺪ روز ﺑﻬﻢ وﻗﺖ ﺑﺪﯾﺪ ... ﺑﺮاي دﯾﺪن اون آﻗﺎي ﭘﺪر آﻣﺎدﺷﻮن ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ... ﻓﻘﻂ ﭼﻨﺪ ﺗﺎ وﺳﯿﻠﻪ دارم اوﻧﻬﺎ رو ﻫﻢ ﺟﻤﻊ ﻣﯿﮑﻨﻢ ... ﭼﻮن دﯾﮕﻪ ﻧﯿﺎزي ﺑﻪ اوﻣﺪن ﻣﻦ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻋﻤﺎرت ﻧﯿﺴﺖ ... ... ﺑﻪ وﺿﻮح ﺟﺎ ﺧﻮرده ﺑﻮد داﺷﺖ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد ... اﻣﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺮﯾﻊ ﺧﻮدش رو ﺟﻤﻊ ﮐﺮد و از اون ﺣﺎﻟﺖ ﺑﻬﺖ ﺑﻪ ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ ﻏﺮﯾﺒﯽ ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺷﺪ: ﭼﯽ داري ﻣﯿﮕﯽ؟ ... ﺑﺎ ﯾﻪ ﻗﺪم ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻬﻢ ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪ و اﯾﺴﺘﺎد رو ﺑﻪ روم ... دﺳﺘﺶ رو آورد و ﺑﻨﺪ ﮐﯿﻔﻢ رو ﺗﻮي دﺳﺘﺶ ﮔﺮﻓﺖ ...
- ﺑﺸﯿﻦ ﺣﺮف ﻣﯿﺰﻧﯿﻢ ...
- ﻣﻦ ﺣﺮﻓﯽ ﻧﺪارم ...
- ﺑﺸﯿﻦ ﺑﻬﺖ ﻣﯿﮕﻢ ... ... ﺣﺎﻣﯽ ﺑﻮد ... اﻧﺘﻈﺎم ﺑﻮد اﯾﻦ ﻟﺤﻦ ... ﻣﻦ ﻫﻢ ﻫﻤﺮازي ﺑﻮدم ﮐﻪ آﻣﺎدﮔﯽ ﻫﺮ ﭼﯿﺰي رو داﺷﺘﻢ ... ﺑﻨﺪ ﮐﯿﻔﻢ رو آروم از دﺳﺘﺶ ﮐﺸﯿﺪم ﺑﯿﺮون: ﻣﻦ ﺑﺮاﺗﻮن ﺧﯿﻠﯽ اﺣﺘﺮام ﻗﺎﺋﻠﻢ آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ... اﻋﺘﺮاف ﻣﯿﮑﻨﻢ از وﻗﺘﯽ ﺷﻤﺎ اوﻣﺪﯾﺪ اون ﺗﺤﻘﯿﺮ ﻫﺎ و ﺗﻮﻫﯿﻦ ﻫﺎ ﺣﺬف ﺷﺪ ... ﻣﻦ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو راﺣﺖ ﺗﺮ دﯾﺪم ... ﻣﻦ ...
- ﻧﻤﯽ ﺧﻮام اﯾﻦ ﻫﺎ رو ﺑﺸﻨﻮم ... ﯾﻌﻨﯽ ﭼﯽ دﯾﮕﻪ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاي اﯾﻨﺠﺎ ﺑﯿﺎي ... ﻣﻦ ... ﯾﻌﻨﯽ ... دﮐﻤﻪ ﺑﺎﻻي ﭘﯿﺮاﻫﻨﺶ رو ﺑﺎز ﮐﺮد ... و اداﻣﻪ داد: ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﻬﺖ اﺣﺘﯿﺎج دارن ...
- ﺷﻮﺧﯽ ﺑﺎ ﻣﺰه اي ﺑﻮد ... اﺳﺘﻔﺎده از دﺧﺘﺮ ﺑﭽﻪ اي ﻣﺜﻞ ﻣﻦ ﻧﯿﺎز ﺑﻪ اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ ﻧﺪاره ... ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺷﺪ ... در ﺣﺪ اﻧﻔﺠﺎر ﺑﻮد: ﻫﻤﺮاز ... ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺮاﻗﺐ ﺣﺮف زدﻧﺖ راﺟﻊ ﺑﻪ ﺧﻮدت ﺑﺎش ... داري ﺑﻪ ﻣﻦ ﺗﻮﻫﯿﻦ ﻣﯿﮑﻨﯽ ... و ﻣﻬﻢ ﺗﺮ از ﻫﻤﻪ ﺑﻪ ﺧﻮدت ... ﺑﻪ وﺟﻮد ﺧﻮدت داري ﺗﻮﻫﯿﻦ ﻣﯿﮑﻨﯽ ...
- ﻣﻦ ...
- ﺗﻮ ﭼﯽ؟ ﻣﮕﻪ دﺳﺖ ﺧﻮدﺗﻪ ... ﭼﯽ ﭘﯿﺶ ﺧﻮدت ﻓﮑﺮ ﮐﺮدي ... ... ازم ﻓﺎﺻﻠﻪ ﮔﺮﻓﺖ و دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﺶ ﮐﺸﯿﺪ ... ﭘﺸﺘﺶ رو ﺑﻬﻢ ﮐﺮد: ﺑﺸﯿﻦ ﻫﻤﺮاز ... ﺑﺸﯿﻦ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﯿﻢ ... اﻧﻘﺪر ﺟﻤﻠﻪ آﺧﺮش ﺣﺲ ﻋﺠﯿﺒﯽ داﺷﺖ ﮐﻪ روي ﻣﺒﻞ ﮐﻨﺎرم ﻧﺸﺴﺘﻢ ... ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﺗﮑﯿﻪ داد ﺑﻪ ﻣﯿﺰ و ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﻪ ﺣﺎﻻ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺧﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﺗﺎ ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ رو دوﺧﺖ ﺑﻬﻢ: ﺗﻮ اﯾﻦ ﺟﺎ رو دوﺳﺖ ﻧﺪاري؟ ... واﻗﻌﺎ اﯾﻦ ﺳﺌﻮال ﺟﺎش ﺑﻮد؟
- ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ اﻗﺎي دﮐﺘﺮ ... ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ ﻣﻦ ﭼﯽ دوﺳﺖ دارم ...
- ﺑﺮاي ﺧﻮدت ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ اﮔﻪ ... ﺑﺮاي ﻣﻦ ﻫﺴﺖ ... ... ﻟﻌﻨﺖ ﺑﻬﺶ ﭼﺮا ﺑﺎ ﻣﻦ اﯾﻦ ﮐﺎر رو ﻣﯿﮑﺮد ...
- اﯾﻨﺠﺎ ﺧﻮﻧﻪ ﮐﻪ ﻧﻪ ... ﯾﻪ ﺟﻮراﯾﯽ ﺟﺎﯾﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺧﻮاﻫﺮم ﻣﯽ ﻣﻮﻧﺪ ... ﺑﻌﺪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﻮدن ... ﻣﻦ ... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ... اﻻن ﻣﻦ ﻫﯿﭽﯽ ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ... ﻣﻦ ﻓﻘﻂ اﯾﻦ رو ﻣﯿﺪوﻧﻢ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ از ﻣﻦ ﭼﯽ ﻣﯿﺨﻮاﯾﺪ ... ﭘﻮزﺧﻨﺪي زد: اﯾﻦ ﺗﻨﻬﺎ ﭼﯿﺰﯾﻪ ﮐﻪ اﺻﻼ ﻧﻤﯽ دوﻧﯽ و ﻫﯿﭻ ﺳﻌﯿﯽ ﻫﻢ ﺑﺮاي دوﻧﺴﺘﻨﺶ ﻧﻤﯿﮑﻨﯽ ...
- ﺑﺎور ﮐﻨﯿﺪ ... از ﺗﻪ دﻟﻢ دارم ﻣﯿﮕﻢ ... ﺑﺎور ﮐﻨﯿﺪ ﮐﻪ اﻻن اﺻﻼ ﺗﻮ ﺷﺮاﯾﻄﯽ ﻧﯿﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﺣﺮﻓﻬﺎي ﭘﯿﭽﯿﺪه رو ﺑﻔﻬﻤﻢ ... از ﻣﻦ ﭼﯽ ﻣﯿﺨﻮاﯾﺪ ... ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو آﻣﺎده ﮐﻨﻢ ﺑﺮن ﺑﺎ ﺣﺎﻣﺪ و ﻣﻌﺸﻮﻗﺶ زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻦ؟ ! ... از ﺟﺎ ﭘﺮﯾﺪ: ﺧﻮب ﻧﮕﺎم ﮐﻦ ﺧﺎﻧﻮم ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ... ﺧﻮب ﻧﮕﺎم ﮐﻦ ... ﻣﻦ ﻫﻤﻮن ﺣﺎﻣﯿﻢ ﮐﻪ ﻣﯿﺪﯾﺪ ﻣﻦ رو زاﻧﻮﻫﺎت ﻣﯿﻠﺮزﯾﺪ ... ﺗﺎ ﻣﺪﺗﻬﺎ ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﺗﻮ ﭼﺸﻤﻢ ﻧﮕﺎه ﻧﻤﯿﮑﺮدي ... ﺑﻐﻀﻢ رو ﻗﻮرت دادم: راﺳﺖ ﻣﯿﮕﯿﺪ ... اﻣﺎ ﻣﻦ در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺷﻤﺎ ﺿﻌﻒ ﻧﺪارم ... ﻣﻨﻢ ﻫﻤﻮن ﻫﻤﺮازﯾﻢ ﮐﻪ ﻫﻤﻮن روز ﺑﻬﺘﻮن ﮔﻔﺘﻢ دوﺳﺖ ﻧﺪارم ﻧﯿﻮﺷﺎ زور ﺑﺸﻨﻮه ... ﯾﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﺜﻞ ﻧﺴﯿﻢ از ﺻﻮرت در ﻫﻤﺶ ﮔﺬﺷﺖ: ﻣﻨﻢ دﻧﺒﺎل ﻫﻤﻮن ﻫﻤﺮازم ﮐﻪ اﯾﻦ روزﻫﺎ ﮔﻢ ﺷﺪه اﻧﮕﺎر ...
- ﻣﻦ ﺑﯿﻦ ﺗﻤﺎم ﺧﻮدﺧﻮاﻫﯽ ﻫﺎي اﻃﺮاﻓﯿﺎﻧﻢ ﮔﻢ ﺷﺪم ... ﻣﺎﻣﺎﻧﻢ ﺧﻮد ﺧﻮاﻫﯽ ﮐﺮد ... ﻣﺮﯾﺾ ﺑﻮد ﺗﻼﺷﯽ ﺑﺮاي ﻣﻮﻧﺪﻧﺶ ﻧﮑﺮد ... روﺣﯿﻪ اش رو ﻧﺪاﺷﺖ ... رﻫﺎ ﻧﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻓﮑﺮ ﮐﺮد ﻧﻪ ﺑﻪ اون دوﺗﺎ ... ﻣﻦ رو ﺑﯽ ﮐﺲ ﺗﺮ از ﻫﻤﯿﺸﻪ ﮐﺮد ... اﻻن ﻫﻢ ... ﻣﯽ ﺧﻮاﯾﺪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ...
- ﻫﻤﺮاز ﻣﻦ از ﺗﻮ ﭼﯿﺰي ﻧﺨﻮاﺳﺘﻢ ... ﺧﻮاﺳﺘﻢ؟!
- ﺟﻤﻠﻪ اي ﮐﻪ روﯾﺎ ﮔﻔﺖ ﻏﯿﺮ از ...
- درﺳﺖ ﻧﺒﻮد ﮐﻪ ﮔﻮش اﯾﺴﺘﺎدي ...
- اﻻن وﻗﺖ درس اﺧﻼق ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﯿﺴﺖ ...
- اﺷﺘﺒﺎه ﻧﮑﻦ ... وﻗﺘﯽ آدم ﺟﻤﻠﻪ ﻫﺎ رو از وﺳﻄﺶ ﺑﺸﻨﻮه ﻣﯽ ﺷﻪ ﺗﻮﯾﯽ ﮐﻪ اﻻن ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﯽ درﺳﺖ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﺑﮕﯿﺮي ... ﮐﻪ ﻣﯿﮕﯽ دﯾﮕﻪ ﻧﻤﯿﺎم ...
- اﮔﻪ از اوﻟﺶ ﻣﯿﺸﻨﯿﺪم ﻓﺮﻗﺶ ﭼﯽ ﺑﻮد؟ اﯾﻦ ﺑﺎر ﺑﻬﻢ ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪ ... ﻣﺒﻞ رو ﮐﺸﯿﺪ و دﻗﯿﻖ رو ﺑﻪ روم ﻧﺸﺴﺖ ... اﻧﻘﺪر ﻧﺰدﯾﮏ ﮐﻪ زاﻧﻮﻫﺎش ﺑﻪ زاﻧﻮﻫﺎم ﻣﯿﺨﻮرد ... ﮐﻤﯽ ﺧﻮدم رو ﺟﻤﻊ و ﺟﻮر ﮐﺮدم ... ﮐﯿﻔﻢ رو ﺗﻮي ﺑﻐﻠﻢ ﻣﺤﮑﻢ ﺗﺮ ﮔﺮﻓﺘﻢ ...
- ﻓﺮﻗﺶ ﺗﻮ اﯾﻦ ﻣﯿﺸﺪ ﮐﻪ ﻣﯿﺸﻨﯿﺪي ﻣﻦ ﮔﺮﺑﻪ دﺳﺖ ﺣﺎﻣﺪ ﻧﻤﯽ دم ﭼﻪ ﺑﺮﺳﻪ ﺑﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ... ﮐﻪ اﮔﻪ ﺑﭽﻪ داﺷﺘﻢ از اﯾﻦ ﻫﺎ ﺑﯿﺸﺘﺮ دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... ﻫﻤﺮاز ﻧﮕﺎم ﮐﻦ ... ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم ... ﺗﻮ ﭼﺸﻤﺎي اﯾﻦ آدم ﭼﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﻦ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم ﻫﻤﻪ دﻧﯿﺎ ازش ﺣﺮف ﺷﻨﻮي دارن ﮐﻪ اون ﻫﺮ ﭼﯽ ﺑﮕﻪ ﻣﯿﺸﻪ؟
- ﻣﻦ ﯾﻪ ﺑﺎر ﺑﻬﺖ ﻗﻮل دادم ﺑﺎزﻫﻢ ﺗﮑﺮار ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﻣﻦ ﻧﻤﯽ ذارم ﮐﺴﯽ ﺟﻠﻮي دﯾﺪارت ﺑﺎ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو ﺑﮕﯿﺮه ... ﭼﺮا دﯾﮕﻪ ﺑﻬﻢ اﻋﺘﻤﺎد ﻧﺪاري؟ ﻣﻦ ﻣﻮﻧﺪم ... اﯾﻦ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻣﺎدرﺷﻮن ﻧﯿﺴﺖ ... ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻪ ﭘﺪر ﺑﺰرگ ﺑﺰرگ ﺷﺪن ... ﻫﺮﭼﻪ ﻗﺪر ﺑﺎ ﺑﺎﻻﺗﺮﯾﻦ اﻣﮑﺎﻧﺎت وﻟﯽ آﺧﺮش ... آﺧﺮش اﯾﻨﮑﻪ اوﻧﺎ اﺣﺘﯿﺎج دارن واﻗﻌﺎ ﭘﺪر داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻦ ... ﺧﻮاﺳﺘﻢ از ﺟﺎم ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻢ ... دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﺑﯿﺸﺘﺮ از اﯾﻦ ﺑﺸﻨﻮم ... دﺳﺘﺶ رو ﮔﺬاﺷﺖ روي زاﻧﻮم: ﺣﺮﻓﺎم ﮐﻪ ﺗﻤﻮم ﺷﺪ ... ﺧﻮدت ﮐﻪ ﻫﺮ ﭼﯽ ﺗﻮ ذﻫﻨﺖ ﺑﻮد زدي ... اون وﻗﺖ از اﯾﻦ اﺗﺎق ﻣﯿﺮي ﺑﯿﺮون ... ﻫﯿﭻ ﮐﺲ اﯾﻦ ﺟﺎ ﺑﻬﺘﺮ از ﺗﻮ ﻧﻤﯿﺪوﻧﻪ ... ﻧﺒﻮدن ﭘﺪر و ﻣﺎدر ﯾﻌﻨﯽ ﭼﯽ؟ ﺗﻮ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﯽ ﮐﻤﮏ ﮐﻨﯽ اون ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﭼﯿﺰي ﺣﺪاﻗﻞ ﺷﺒﯿﻪ ﺑﻪ ﭘﺪر داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ...
- ﻣﻦ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﻢ ﺑﻪ ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺑﻔﻬﻤﻮﻧﻢ ﺑﺮه ﺑﻪ ﻣﺮدي ﭘﺪر ﺑﮕﻪ ﮐﻪ ﻫﺮ روز ﯾﻪ زن ﻣﯿﺎد ﺗﻮ زﻧﺪﮔﯿﺶ ... ﻋﺼﺒﯽ ﺗﺮ ﺷﺪ ... ﺑﺎ اﻧﮕﺸﺖ ﺷﺼﺘﺶ ﮔﻮﺷﻪ ﻟﺒﺶ رو ﺧﺎروﻧﺪ: ﺗﻮ ﺣﺎﻣﺪ رو از درﯾﭽﻪ رﻫﺎ ﻣﯿﺸﻨﺎﺳﯽ ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯿﮑﻨﻢ ﺧﻮدش ﻫﻢ زﯾﺎد ﺷﻮﻫﺮش رو ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ...
قسمت هجدهم
- ﯾﻌﻨﯽ دروﻏﻪ؟!
- دروغ ﻧﯿﺴﺖ ... اﻣﺎ اون ﻃﻮري ﻧﯿﺴﺖ ...
- ﻣﻦ ... اﺻﻼ ...
- ﻫﻤﺮاز ... ﺣﺎﻣﺪ ﻫﻢ ﯾﻪ ادﻣﻪ ... اﺷﺘﺒﺎه ﮐﺮده ...
- ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮب اﺷﺘﺒﺎه ... اﺻﻼ ﺧﻮاﻫﺮ ﻣﻦ ﺑﺪﺗﺮﯾﻦ زن دﻧﯿﺎ ... ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺘﺶ ... ﭼﺮا ﺑﺎ ﻣﻨﺸﯿﺶ ﮔﺬاﺷﺖ رﻓﺖ ...
- ﻣﻦ ﻣﺤﺾ رﺿﺎي ﺧﺪا ﺣﺘﯽ ﯾﻪ ﮐﺎر ﺑﺮادر ﺑﺰرﮔﺘﺮم رو ﺗﺎﯾﯿﺪ ﻧﻤﯿﮑﻨﻢ ... اﻻن 93 ﺳﺎﻟﺸﻪ ... ﯾﻪ ﺳﺎل دﯾﮕﻪ ﻣﯿﺸﻪ ﭼﻬﻞ ﺳﺎﻟﺶ ... اون ﻣﯿﺨﻮاد ﺑﺪوﻧﻪ اون دوﺗﺎ ﺑﭽﻪ ﺣﺪاﻗﻞ ﻣﯿﺸﻨﺎﺳﻨﺶ ...
- اﯾﻦ ﺣﻖ رو داره؟!
- ...
- ﺟﻮاب ﻣﻦ رو ﺑﺪﯾﺪ ... ﻣﯽ ﺧﻮام ﺑﺪوﻧﻢ ... ﻧﮕﺎﻫﺶ رو از ﻧﻮك ﮐﻔﺸﺶ ﺑﻪ دﺳﺘﻬﺎي ﻟﺮزون ﻣﻦ دوﺧﺖ ... ﭘﺸﺖ اﻧﮕﺸﺖ اﺷﺎره اش رو آروم روي دﺳﺘﻬﺎي ﻣﺸﺖ ﺷﺪم ﮐﺸﯿﺪ ... اﯾﻦ ﺑﺎر رو ﺗﮑﺮار ﮐﺮد و دوﺑﺎره ﺗﮑﺮار ﮐﺮد و ﻣﻦ ... ﻧﺎ ﺧﻮد اﮔﺎه ﻣﭻ دﺳﺘﻢ ﺑﺎز ﺷﺪ ... ﮐﻒ دﺳﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻓﺸﺎر ﻧﺎﺧﻦ ﻫﺎم ﻗﺮﻣﺰ ﺷﺪه ﺑﻮد رو ﻧﮕﺎه ﮐﺮد ... اﻧﮕﺸﺘﺶ رو ﺧﯿﻠﯽ آروم ﮐﻒ دﺳﺘﻢ ﻣﯿﮑﺸﯿﺪ ... روي ﺗﻤﺎم ﺧﻄﻬﺎي ﮐﻒ دﺳﺘﻢ رو ﺑﺎ ﻧﻮك اﻧﮕﺸﺘﺶ ﻟﻤﺲ ﻣﯿﮑﺮد و ﺗﮏ ﺗﮏ ﻋﻀﻼت ﺑﺪن ﻣﻦ از اون اﻧﻘﺒﺎض در ﻣﯿﻮﻣﺪ و اون آروم آروم ﻧﻔﺲ ﻣﯿﮑﺸﯿﺪ ... دﺳﺘﻢ رو ﺗﻮي دﺳﺘﺶ ﮔﺮﻓﺖ و ﻧﮕﺎه ﮐﺮد ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎم: ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﯾﻪ ﭼﯿﺰ رو ﻣﯽ دوﻧﮏ اون ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺣﻖ دارن ... ﺣﻖ دارن ﭘﺪر داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻦ ... ﺑﺎش ﻫﻤﺮاز ... ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺗﻮ زﻧﺪﮔﯿﺸﻮن ﺑﺎش ... ﺗﻮ اﯾﻦ ﻋﻤﺎرت ﺑﺎش ... ﻟﯿﻮان ﺷﯿﺮ رو ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﺟﻠﻮي ﻧﯿﻮﺷﺎ ... ﺑﯿﺴﮑﻮﺋﯿﺘﻬﺎي ﺷﮑﺮي ﺧﻮﺷﻤﺰه اﻣﺎ ﺑﺪ ﺷﮑﻞ ﻣﺎدام ﻫﻢ روي ﻣﯿﺰ ﺑﻮد ... ﮐﻮﺷﺎ ﻟﭙﻬﺎش ﭘﺮ ﺑﻮد ... ﻗﯿﺎﻓﻪ اش ﻣﻦ رو ﺑﻪ ﺧﻨﺪه ﻣﯽ اﻧﺪاﺧﺖ ... دﺳﺘﻤﺎل ﮐﺎﻏﺬي رو ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﺟﻠﻮش از ﺑﺲ ﮐﻪ اﯾﻦ ﻟﯿﻮان رو ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﻣﯿﮑﺮد روي ﻣﯿﺰ ﻣﯿﺮﯾﺨﺖ ... ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺳﯿﺎوش و ﮔﻠﯽ ﺑﻮدﯾﻢ ... ﻗﺮار ﺑﻮد آوﯾﺴﺎ ﻫﻢ ﺑﺎﺷﻪ و دﺳﺘﻪ ﺟﻤﻌﯽ ﺷﺎم ﺑﺮﯾﻢ ﺑﯿﺮون ... از دﯾﺸﺐ ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻪ ﺑﻮدم درﺳﺖ ﺑﺨﻮاﺑﻢ ... واﻗﻌﺎ ﻧﯿﻢ دوﻧﺴﺘﻢ ﻗﺮاره ﭼﯽ ﺑﺸﻪ ... ﻣﻦ ﺑﻪ اون آدم اﻋﺘﻤﺎد داﺷﺘﻢ؟ ﺑﻪ ﺣﺎﻣﯽ ﺷﺎﯾﺪ اﻣﺎ ﺣﺎﻣﺪ ... درﺳﺘﻪ ﮐﻪ ﺗﺎ ﻟﺤﻈﻪ ﺧﺮوﺟﻢ از ﺧﻮﻧﻪ ﺳﮑﻮت ﮐﺮدم اﻣﺎ اﻣﮑﺎن ﻧﺪاﺷﺖ دﯾﮕﻪ ﭘﺎ ﺗﻮ ﻋﻤﺎرﺗﯽ ﺑﺬارم ﮐﻪ ﺣﺎﻣﺪ ﺑﻮد ... اوﻧﺠﺎ ﺗﺎ زﻣﺎﻧﯽ ﺧﻮﻧﻪ ﺧﻮاﻫﺮم ﺑﻮد ﮐﻪ اون ﻣﺮد ﻧﺒﺎﺷﻪ ... ﻣﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو ﺑﯿﺮون ﺑﺒﯿﻨﻢ ... اﻟﺒﺘﻪ اﮔﺮ ... ﻧﯿﻮﺷﺎ: ﻫﻤﺮاز ﭼﺮا اﻧﻘﺪر ﺑﯽ ﺣﺎﻟﯽ؟
- ﭼﻨﺪ وﻗﺘﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﯾﺎد ﭘﺪرم اﻓﺘﺎدم ... اﺧﻤﺎي ﻧﯿﻮﺷﺎ رﻓﺖ ﺗﻮ ﻫﻢ: ﺗﻮ ﭘﺪرت رو ﯾﺎدﺗﻪ؟
- ﻣﻨﻢ ﻣﺜﻞ ﺗﻮ ﻓﻘﻂ ﺳﻪ ﺳﺎل ﺑﺎﻫﺎش زﻧﺪﮔﯽ ﮐﺮدم ... ﮐﻮﺷﺎ ﮐﻪ ﺣﺎﻻ ﻟﭙﺎش ﺗﮑﻮن ﻧﻤﯽ ﺧﻮرد: ﻣﻦ ﮐﻪ اﺻﻼ ﺑﺎﻫﺎش زﻧﺪﮔﯽ ﻧﮑﺮدم ... ... واﻗﻌﺎ دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﭼﺸﻤﺎي زﯾﺒﺎﺷﻮن ﻏﻢ دار ﺑﺸﻪ اﻣﺎ اﯾﻦ راﻫﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺻﻮرﺗﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﯽ رﺗﯿﻢ و ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﻫﻢ ﻧﯿﻢ ﺗﻮﻧﺴﺖ ﺟﻠﻮش رو ﺑﮕﯿﺮه ... اﮔﻪ از راﻫﺶ وارد ﻧﻤﯽ ﺷﺪﯾﻢ ﺣﺎﻣﺪ ﺧﻮدش ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ رو ﺑﻪ دﺳﺖ ﻣﯿﮕﺮﻓﺖ ... روﯾﺎ دﯾﺸﺐ ﺑﻬﻢ زﻧﮓ زده ﺑﻮد و ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد اﮔﺮ ﺣﺎﻣﯽ اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ﺳﮑﻮت ﮐﺮده ﻓﻘﻂ ﺑﺮاي اﯾﻦ ﺑﻮده ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮده ﺣﺎﻣﺪ ﻓﻘﻂ اوﻣﺪه ﺧﻮدي ﻧﺸﻮن ﺑﺪه و ﺑﺮه و ﭘﺲ ﻗﺮار ﻧﯿﺴﺖ ﻣﻦ و ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﭼﯿﺰي ﺑﺪوﻧﯿﻢ و اﯾﻨﮑﻪ ﺣﺎﻣﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﮐﺮده و ﺑﺎ ﺣﺎﻣﺪ ﻫﻢ درﮔﯿﺮ ﺷﺪه ﺳﺮ ﻧﺸﻮن ﻧﺪادن ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺣﺘﯽ ﺑﻪ ﺣﺎﻣﺪ ﮔﻔﺘﻪ ﺗﺎ دﻟﺶ ﺑﺨﻮاد ﺑﻬﺶ ﭘﻮل ﻣﯿﺪه ﺑﺬاره ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮري ﮐﻪ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﺑﻮده ﺑﺎﺷﻪ اﻣﺎ ﺣﺎﻣﺪ ﺳﻔﺖ و ﻣﺤﮑﻢ اﯾﺴﺘﺎده ﮐﻪ ﻣﯽ ﺧﻮاد ﺗﻮ زﻧﺪﮔﯽ ﺑﭽﻪ ﻫﺎش ﺑﺎﺷﻪ ...
- ﻣﻦ از ﭘﺪرم ﮐﻪ ﻧﻮاي ﺗﺎر ﯾﺎدم ﻣﯿﺎد ... ﯾﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ ... ﻧﯿﻮﺷﺎ: ﻣﻦ از ﺣﺎﻣﺪ ﻓﻘﻂ ﮔﺮﯾﻪ ﻫﺎي ﻣﺎﻣﺎن رو ﯾﺎدم ﻣﯿﺎد ... ... اﯾﻦ ﺧﺎﻧﻪ از ﭘﺎي ﺑﺴﺖ وﯾﺮان ﺑﻮد اﯾﻦ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺗﻮ ﻓﮑﺮ ﻧﻘﺶ اﯾﻮاﻧﺶ ﺑﻮدن ... ﮐﻮﺷﺎ: ﻣﻦ دﻟﻢ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاد راﺟﻊ ﺑﻬﺶ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﯿﻢ ...
- ﻣﻦ ﮐﻪ ﻣﯿﮕﻢ آدم ﺑﺎﯾﺪ راﺟﻊ ﺑﻪ ﻫﺮ ﭼﯿﺰي ﮐﻪ اذﯾﺘﺶ ﻣﯿﮑﻨﻪ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻪ ... ﮐﻮﺷﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ﺗﺎ ﻟﯿﻮاﻧﺶ رو ﺗﻮي ﺳﯿﻨﮏ ﺑﺬاره ... ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺧﻢ ﺷﺪ ﺳﻤﺘﻢ: ﻣﻦ ﺗﻮ ﺣﯿﺎط دﯾﺪﻣﺶ ﺑﺎ ﻋﻤﻮ داﺷﺖ ﺣﺮف ﻣﯿﺰد ... آب دﻫﻨﻢ رو ﻣﺤﮑﻢ ﻗﻮرت دادم: ﻧﯿﻮﺷﺎ ... ﺷﺎﯾﺪ اﺷﺘﺒﺎه ﻣﯿﮑﻨﯽ ... ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﻣﯽ ﺧﻮام ﮐﻪ ...
- ﺗﻮ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ اﻟﮑﯽ اﯾﻦ ﺷﮑﻠﯽ ﻧﻤﯽ ﺷﯽ ... ﻣﻦ ﺑﭽﻪ ام درﺳﺖ اﻣﺎ ﻣﯿﻔﻬﻤﻢ ... اوﻧﺎ ﺗﻮ رو اذﯾﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﻦ ... ﺑﺎ اوﻣﺪن ﮐﻮﺷﺎ ﮐﻪ ﻫﻨﻮز اﺧﻤﺎش ﺗﻮ ﻫﻢ ﺑﻮد ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺣﺮﻓﺶ رو ﻧﺼﻒ ﮔﺬاﺷﺖ ... ﻣﻮﻫﺎي ﮐﻮﺷﺎ رو ﺑﻬﻢ رﯾﺨﺘﻢ اداي اﺧﻤﺶ رو در آوردم ﺑﻠﻨﺪ ﺧﻨﺪﯾﺪ: ﻣﻦ ﮐﯽ اﻧﻘﺪ زﺷﺘﻢ آﺧﻪ ... ﺑﻐﻠﺶ ﮐﺮدم و ﺑﺎزوش رو ﮔﺎز ﮔﺮﻓﺘﻢ: ﺗﻮ ﻫﻤﯿﻦ ﻗﺪر زﺷﺘﯽ ...
- ﻫﻤﺮاز ... ﻣﻦ ﭘﺪري ﮐﻪ وﻗﺘﯽ ﺗﻮ ﻣﺪرﺳﻪ ﻫﻤﻪ ﺑﺎ ﭘﺪرﺷﻮن ﻣﯿﻮﻣﺪ ﻧﺒﻮد ﺗﺎ ﺑﯿﺎد رو ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻧﻤﯽ ﺧﻮام ... ﺑﻐﻀﻢ رو ﻗﻮرت دادم ... اﯾﻦ ﻫﻤﻪ اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ﺗﻼش ﮐﺮده ﺑﻮدﯾﻢ اﯾﻦ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻋﻘﺪه ﯾﺎ ﮐﻤﺒﻮدي ﻧﺪاﺷﺘﻦ اﻣﺎ ﮔﻮﺷﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻮﻓﻖ ﻧﺒﻮدﯾﻢ ... اﯾﻦ آدم ﺑﺎ ﺧﻮدﺧﻮاﻫﯿﺶ و اﻓﺘﺎدﻧﺶ دﻧﺒﺎل زﻧﯽ ﮐﻪ ﺣﺘﯽ ارزﺷﺶ رو ﻫﻢ ﻧﺪاﺷﺖ ﭘﺸﺖ ﺳﺮش ﯾﮏ ﻋﺎﻟﻤﻪ وﯾﺮاﻧﯽ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد ... اﺣﺴﺎس ﻣﯿﮑﺮدم ﺑﺮاي اﻣﺸﺐ ﮐﺎﻓﯽ ﺑﻮد ... آﺧﻪ ﻣﻦ ﺧﻮدم ﻫﻢ ﺑﻪ اﯾﻦ ﮐﺎري ﮐﻪ داﺷﺘﯿﻢ ﻣﯿﮑﺮدﯾﻢ ﮐﻮ ﭼﮑﺘﺮﯾﻦ اﯾﻤﺎﻧﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... ﺑﺎ زﻧﮓ ﮔﻮﺷﯿﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم ... ﺣﺎﻣﯽ ﺑﻮد ... ﺑﻌﺪ از ﺳﻼم اون ﮐﻪ ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﺗﻮ ﺷﺮﮐﺘﻪ ﭼﻮن ﻣﺮﺗﺐ وﺳﻂ ﺣﺮﻓﺶ ﻣﯿﭙﺮﯾﺪن ﺑﺎﻻﺧﺮه وﻗﺖ ﮐﺮد ﺣﺎﻟﻢ رو ﺑﭙﺮﺳﻪ ...
- ﻣﻦ ﺧﻮﺑﻢ ... ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻫﻢ ﺧﻮﺑﻦ ... ﻣﯽ ﺧﻮام ﺑﺒﺮﻣﺸﻮن ﺑﯿﺮون ... ﯾﮑﻢ ﺳﮑﻮت ﮐﺮد: ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺑﻔﺮﺳﺘﻢ ...
- ﻧﮕﺮان اﺷﺮاف زاده ﻫﺎﺗﻮن ﻧﺒﺎﺷﯿﺪ ﺑﺎ ﻣﺮﮐﺐ ﺳﯿﺎوش ﻣﯿﺒﺮﯾﻤﺸﻮن ...
- ﺧﻮدﻣﻮﻧﯿﻢ ﻫﺎ ﺗﻮ ﮐﻢ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﺘﻠﮏ ﻧﻤﯽ ﻧﺪازﯾﺎ ... ﻟﺒﺨﻨﺪي روي ﻟﺒﻢ اوﻣﺪ ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﻪ ﺳﺤﺮي ﺑﻮد ﺗﻮ ﺣﺮف زدن ﺑﺎ اﯾﻦ آدم ﺑﺪ اﺧﻼق و ﮐﻢ ﺣﺮف ﮐﻪ زﯾﺮ ﺑﻢ ﻫﺎي ﭘﻨﻬﺎن اﺧﻼق ﻣﻦ رو رو ﻣﯿﮑﺮد ... ﻣﻦ اﻫﻞ ﻃﻌﻨﻪ ﻧﺒﻮدم ...
- ﺑﺎﻫﺎﺷﻮن ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮدي؟ ﺳﺮﮐﯽ ﺑﻪ آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ ﮐﺸﯿﺪم داﺷﺘﻦ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯿﮑﺮدم ... ﺗﻮ دﻟﻢ ﻗﺮﺑﻮن ﺻﺪﻗﻪ ﺧﻠﻮت ﺧﻮاﻫﺮ ﺑﺮادراﻧﺸﻮن رﻓﺘﻢ ... ﻫﻤﻪ ﻣﺎ ﺗﻮ زﻧﺪﮔﯽ اﯾﻦ دو ﻧﻔﺮ ﺳﯿﺎﻫﯽ ﻟﺸﮕﺮ ﺑﻮدﯾﻢ ... اﺻﻞ ﮐﺎري ﻫﺎ ﯾﮑﯽ ﮐﻪ ﻧﺒﻮد اون ﯾﮑﻪ ﺑﻮد ﻫﻢ ﮐﻪ ﻧﺒﻮدش ﺑﺎ ﻫﻮﯾﺖ ﺗﺮ ﺑﻮد ... اﯾﻦ دو ﺗﺎ ... ﻓﻘﻂ ﻫﻢ رو داﺷﺘﻦ ...
- ﻫﻤﺮاز ... دوﺑﺎره ﺑﻪ ﺧﻮدم اوﻣﺪم: ﺗﻤﺎم ﺳﻌﯿﻢ رو ﮐﺮدم ... ﻣﻮﺿﻌﺸﻮن. ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺤﮑﻤﻪ ... ﭘﻮﻓﯽ ﮐﺸﯿﺪ ...
- در ﺿﻤﻦ ﻧﯿﻮﺷﺎ ﻫﻢ ﻓﻬﻤﯿﺪه ...
- ﭼﯽ؟!
- داد ﻧﺰﻧﯿﺪ آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ... ... ﺗﻤﺎم ﺟﻤﻼت ﻧﯿﻮﺷﺎ رو ﺑﺮاش ﺑﺎز ﮔﻮ ﮐﺮدم ...
- واﻗﻌﺎ دارم ﮐﻼﻓﻪ ﻣﯿﺸﻢ ... اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ ازش ﺧﯿﻠﯽ ﺑﻌﯿﺪ ﺑﻮد از ﻣﺮدي ﮐﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻧﻘﺸﻪ ﻫﺎي اﺿﺎﻓﯽ ﻫﻢ داﺷﺖ ﮐﻢ آورده ﺑﻮد ...
- ﻧﻤﯿﺸﻪ ﮐﻪ ...
- ﻧﻪ ﻧﻤﯽ ﺷﻪ ...
- ﺷﻤﺎ ﺧﻮدﺗﻮن ﻫﻢ ﻣﻮاﻓﻖ ﻧﯿﺴﺘﯿﺪ ...
- ﻣﯽ دوﻧﻢ روﯾﺎ ﺑﺎﻫﺎت ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮده ﻣﻦ ﻗﺒﻞ از راه اﻓﺘﺎدن اﯾﻦ ﺳﯿﻞ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺟﻠﻮش رو ﺑﮕﯿﺮم اﻣﺎ اﯾﻦ ﺑﺎر ﺣﺎﻣﺪ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺤﮑﻢ اﯾﺴﺘﺎده و ﻣﯿﺨﻮاد ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ش رو ﺑﺒﯿﻨﻪ ... ﭘﻮزﺧﻨﺪي زدم: ﺑﭽﻪ ﻫﺎش ...
- ﻫﻤﺮاز ﻣﺎ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮده ﺑﻮدﯾﻢ ...
- ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ دارم ﮐﻼﻓﻪ ﻣﯿﺸﻢ ...
- ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮم ﺟﻠﺴﻪ دارم ... ﺑﻬﺘﻮن ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮش ﺑﮕﺬره ... ﻓﻘﻂ اﯾﻦ ﻣﯿﻮن ... ﻫﻤﺮاز ﻣﺮاﻗﺐ ﺧﻮدت ﺑﺎش ... ... ﻣﻦ ﮐﻪ دﻟﻢ دوﺑﺎره ﭘﺮ از ﯾﻪ ﺧﺎﻟﯽ ﻋﻤﯿﻖ ﺷﺪه ﺑﻮد ﮔﻮﺷﯽ ﺗﻮ دﺳﺘﻢ ﻣﻮﻧﺪ وﻗﺘﯽ ﺑﺎ ﺧﺪا ﺣﺎﻓﻈﯽ ﺳﺮﯾﻌﯽ ﻗﻄﻊ ﮐﺮد ... ﻧﯿﻮﺷﺎ داﻣﻨﻢ رو ﻣﯿﮑﺸﯿﺪ: ﻫﻤﺮاز ... ﺑﺮﯾﻢ ﺣﺎﺿﺮ ﺷﯿﻢ؟
- اﯾﻮل داش ﺳﯿﺎ ...
- ﺑﺒﯿﻦ ﺑﺒﯿﻦ اﯾﻦ ﺑﭽﻪ رو ... اون ﻋﻤﻮي ﻣﺒﺎدي آداﺑﺖ ﭼﺮا زﺑﻮن ﺗﻮ رو ﮐﻮﺗﺎه ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻪ ... ﻣﻦ ﻣﻮﻧﺪم ... ﮐﻮﺷﺎ از ﺻﻨﺪﻟﯽ ﭘﺸﺖ ﺳﺮش رو ﺧﻢ ﮐﺮده ﺑﻮد داﺷﺖ ﺑﺎ ﺳﯿﺎوش ﺑﺤﺚ ﻣﯿﮑﺮد ... و ﻣﻦ ﺑﺎر دﯾﮕﻪ اﻋﺘﺮاف ﮐﺮدم اﮔﺮ ﻣﻦ ﻫﻢ ﻣﺮد ﺑﻮدم و آوﯾﺴﺎ ﻣﯿﻮﻣﺪ ﺗﻮ زﻧﺪﮔﯿﻢ ... ﺗﺌﺎﺗﺮ رو ﮐﻪ ﻫﯿﭽﯽ ... ﺑﺮاي اﯾﻦ ﻋﺮوﺳﮏ ﺧﻮاﺳﺘﻨﯽ و ﺑﯽ ﻧﻬﺎﯾﺖ ﻣﻬﺮﺑﻮن زﻧﺪﮔﯿﻢ رو ﻫﻢ رﻫﺎ ﻣﯿﮑﺮدم ... ﺗﻪ دل ﻣﻦ و ﮔﻠﻨﺎر ﺣﺘﯽ اﮔﺮ ﺳﻮﺧﺘﻨﯽ ﺑﻮد ﺑﺮاي ﺧﺎﮐﺴﺘﺮ ﺷﺪن آرزوﻫﺎي دادﺷﻤﻮن ... اون ﺟﻠﻮ ﯾﻪ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﭼﺸﻢ ﺳﺒﺰ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ دﻟﺖ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺑﺒﻮﺳﯿﺶ ... ﭼﻨﺪ ﺑﺎري ﮐﻪ ﻧﻈﺮ داد ﺳﯿﺎوش ﻧﺘﻮﻧﺴﺖ ﺧﻮدش رو ﮐﻨﺘﺮل ﮐﻨﻪ و ﻣﺤﮑﻢ ﺑﻐﻠﺶ ﮐﺮد و آوﯾﺴﺎ ﻫﻢ ﻫﯽ ﺗﺸﺮ ﻣﯿﺰد ﺟﻠﻮي ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رﻋﺎﯾﺖ ﮐﻨﻪ ...
- ﺧﻮب اوﻧﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻬﺸﻮن ﺧﻮش ﮔﺬﺷﺘﻪ دﺳﺖ ﺑﺎﻻ ... ... ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻫﻤﺮاه اﯾﻦ ﺣﺮف ﺳﯿﺎوش ﺷﺮوع ﮐﺮدن ﺑﻪ ﻓﺮﯾﺎد زدن و ﻣﻦ ﻧﮕﺮان ﺑﻮدم ﮐﻪ آﯾﺎ ﺑﻌﺪﻫﺎ ﻫﻢ ﺑﺎز ﻓﺮﺻﺖ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺑﺎ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﺮم ﭘﯿﺘﺰا ﺑﺨﻮرم ... ﺗﻮ ﭘﺎرك ﺑﺪوم ... ﻧﻔﺲ ﺑﮑﺸﻢ ... ﻣﻦ ﮐﻪ ﺧﻮب ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ اﯾﻦ ﺗﻔﺮﯾﺢ رو ﻣﺪﯾﻮن رﺷﻮه اي ﻫﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﻓﻌﻼ ﺣﺎﻣﯽ داره ﺑﻬﻢ ﻣﯿﺪه ... آوﯾﺴﺎ ﻫﻢ از ﻣﺎﺷﯿﻦ ﭘﯿﺎده ﺷﺪ و ﮔﻮﻧﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو ﺑﻮﺳﯿﺪ ... ﮐﻮﺷﺎ ﻫﻢ اون رو ﻣﺤﮑﻢ ﺑﻮﺳﯿﺪ ... ﺳﯿﺎوش اﻟﮑﯽ اﺧﻢ ﮐﺮد: ﮐﻮﺷﺎ ﺧﺎن ﻣﺮاﻗﺐ ﺑﺎش ﮐﻼﻣﻮن ﺗﻮ ﻫﻢ ﻧﺮه ...
- ﭼﺮا؟ ﻣﻦ ﻣﯽ ﺧﻮام ﺑﺎ آوﯾﺴﺎ ازدواج ﮐﻨﻢ ... ﺑﺎ ﻣﺎ ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺑﻠﻨﺪ ﺧﻨﺪﯾﺪﯾﻢ ... ﺳﯿﺎوش ﮐﻪ اﻧﮕﺎر ﺟﺪي ﺟﺪي ﺑﻬﺶ ﺑﺮﺧﻮرده ﺑﻮد: ﺗﻮ اول ﺑﺬار ﭘﺸﺖ ﻟﺒﺖ ﺳﺒﺰ ﺑﺸﻪ ﺑﻌﺪ ﺑﺮاي آوﯾﺴﺎ ﻧﻘﺸﻪ ﺑﮑﺶ ... آوﯾﺴﺎ ﺑﺎ ﻋﺸﻮه ذاﺗﯿﺶ دﺳﺘﺶ رو دور ﺑﺎزوي ﺳﯿﺎوش ﺣﻠﻘﻪ ﮐﺮد: ﺳﯿﺎوش ... ﭼﯽ ﮐﺎر ﺑﭽﻪ داري ... ﺳﯿﺎوش ﮐﻪ ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﭼﻪ ﻗﺪر ﺧﺮاﺑﻪ اﯾﻦ ﺧﻮﺷﮕﻞ ﺧﺎﻧﻮم ﺗﻮ ﭘﺎﻟﺘﻮي ﺳﻔﯿﺪﺷﻪ ﺧﻢ ﺷﺪ و ﻣﺤﮑﻢ ﭘﯿﺸﻮﻧﯿﺶ رو ﺑﻮﺳﯿﺪ ... ﻣﻦ ﮐﻪ ﻫﻨﻮز ﻫﻢ داﺷﺘﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯿﺨﻨﺪﯾﺪم ... در رو ﺑﺮاي ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﺎز ﮐﺮدم و ﮐﻠﯿﺪ رو دادم دﺳﺘﺸﻮن: ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺟﻮﻧﻢ در ﺑﺎﻻ رو ﺑﺎز ﮐﻨﯿﺪ ﺑﺮﯾﺪ داﺧﻞ ﻣﻦ اﻻن ﻣﯿﺎم ... ﮔﻠﻨﺎر و ﺳﯿﺎوش ﺧﻮاﺳﺘﻦ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﻦ ﮐﻪ آوﯾﺴﺎ ﺻﻮرﺗﻢ رو ﺑﻮﺳﯿﺪ و ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺗﻮ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻣﯿﺸﻨﻪ ...
- ﺧﯿﻠﯽ اﯾﻦ دﺧﺘﺮ دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﯿﻪ ... ... اﯾﻦ رو واﻗﻌﺎ از ﺗﻪ دل ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدم ... ﺳﯿﺎ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻣﺎﺷﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺖ: ﺑﻪ اﯾﻦ ﺧﻮاﻫﺮ زاده ات ﺑﮕﻮ ﭼﭗ ﺑﻪ دوﺳﺖ دﺧﺘﺮ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﮐﻨﻪ ﻣﻦ ﻗﺎﻃﯽ ﻣﯿﮑﻨﻢ ...
- ﺧﻮب ﺣﺎﻻ ... ﺗﺤﻔﻪ ﺧﺎن ... ﮔﻠﯽ: ﻫﻤﺮاز ... اﮔﻪ ﺣﺎﻟﺖ ﺧﻮب ﻧﺒﺎﺷﻪ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﯿﮕﯽ دﯾﮕﻪ؟
- ﻣﻦ ﻧﮕﻢ ﻫﻢ اون ﺣﺎﻣﯽ ﺧﺎن ﻣﯿﺎره ﻣﻦ رو ﻣﯿﻨﺪازه ﺳﺮﺗﻮن ... ﮔﻠﻨﺎر: اﯾﻦ ﺟﻮري ﻧﮕﻮ ... از ﺳﺮ ﻧﺠﺎﺑﺘﺸﻪ ... ﺧﻮدش روش ﻧﻤﯿﺸﻪ ﭘﯿﺸﺖ ﺑﺎﺷﻪ ... وﻗﺘﯽ ﻣﯿﺎي ﭘﯿﺶ ﻣﺎ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﻫﺮ ﺳﺎﻋﺖ زﻧﮓ ﻣﯽ زﻧﻪ ... ... اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎي ﮔﻠﯽ ﺑﺮاي ﻣﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻌﻨﯽ ﻫﺎ داﺷﺖ ... ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻌﻨﯽ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ داﺷﺘﻢ ﺗﻼش ﻣﯿﮑﺮدم ﺑﻬﺸﻮن ﻓﮑﺮ ﻧﮑﻨﻢ ... ﺑﺎ رﻓﺘﻨﺸﻮن ... ﮐﯿﻔﻢ رو روي دوﺷﻢ ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﮐﺮدم و اﻧﻘﺪر ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﮐﻪ ﻣﺎﺷﯿﻦ از ﺟﻠﻮي ﭼﺸﻤﻢ دور ﺷﺪن ... ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم ... ﺑﻌﺪ از ﯾﻪ ﻫﻔﺘﻪ اﻣﺸﺐ ﮐﻤﯽ ﺣﺎﻟﻢ ﺑﻬﺘﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد ... ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﭼﺮاغ روﺷﻦ ﺧﻮﻧﻪ اﻧﺪاﺧﺘﻢ ﻟﺒﺨﻨﺪم ﭘﻬﻦ ﺗﺮ ﺷﺪ اﯾﻦ ﯾﻌﻨﯽ ﻣﻦ ﮐﺴﯽ رو ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻪ داﺷﺘﻢ ... ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺮم ﺗﻮ ﮐﻪ دﺳﺘﻢ روي دﺳﺘﮕﯿﺮه ﺧﺸﮏ ﺷﺪ
- ﭘﺴﺮ ﻣﻦ اﻧﻘﺪر ﺑﺰرگ ﺷﺪه ﮐﻪ دﺧﺘﺮ ﻣﯽ ﭘﺴﻨﺪه؟ ... ﺗﻤﺎم ﺑﺪﻧﻢ از ﻧﻔﺮت ﺷﺮوع ﺑﻪ ﻟﺮزﯾﺪن ... ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺮﮔﺮدم ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺎور ﮐﻨﻢ ﮐﻪ اﯾﻦ ﺻﺪا ﺣﻘﯿﻘﯿﻪ ... دﺳﺖ راﺳﺘﻢ روي دﺳﺘﮕﯿﺮه ﺑﻮد و دﺳﺖ ﭼﭙﻢ رو ﻣﺤﮑﻢ ﻣﺸﺖ ﮐﺮدم و دوﻧﻪ ﻋﺮﻗﯽ ﮐﻪ از ﭘﺸﺖ ﮐﻤﺮم ﻏﻠﺖ ﺧﻮرد رو ﺣﺲ ﮐﺮدم ... ﺳﺮﯾﻊ ﺳﺮم رو ﺑﺎﻻ ﺑﺮدم ﺗﺎ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺸﻢ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻃﺒﻖ ﻋﺎدﺗﺸﻮن از ﭘﻨﺠﺮه آوﯾﺰون ﻧﯿﺴﺘﻦ ﮐﻪ ﻧﺒﻮدن ... ﺗﻨﻬﺎ ﭼﯿﺰي ﮐﻪ اون ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻪ ذﻫﻨﻢ رﺳﯿﺪ ﺟﻤﻠﻪ: ﺑﺮﯾﺪ از اﯾﻦ ﺟﺎ ... دﺳﺘﺶ ﮐﻨﺎر دﺳﺘﻢ روي در ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺖ ﺑﺎ ﻓﺎﺻﻠﻪ: ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﯿﻢ ...
- ﺻﺤﺒﺘﯽ ﻧﺪارﯾﻢ ...
- ﻣﻦ دارم ... ﺗﺎ ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻣﯿﺪوﻧﻢ ﻣﺎدرﺗﻮن روي اﺣﺘﺮام ﺑﻪ ﺑﺰرﮔﺘﺮ ﺧﯿﻠﯽ ﺣﺴﺎس ﺑﻮد ... ... اﯾﻦ آدم آﺧﺮ اﻋﺘﻤﺎد ﺑﻪ ﻧﻔﺲ ﺑﻮد ...
- ﻣﺎدرم دق ﮐﺮد ... ﻋﯿﻦ رﻫﺎ ... ﻋﯿﻦ ﻣﻦ ... ﺣﺎﻻ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻫﻤﻮن اﺣﺘﺮام ﺑﺮﯾﺪ ... ﻣﺎ ازﻫﻤﻮن ده ﺳﺎل ﭘﯿﺶ ﻫﯿﭻ ﺣﺮﻓﯽ ﺑﯿﻨﻤﻮن ﻧﻤﻮﻧﺪ ... ﭼﺸﻤﻢ ﺑﻪ اون دﺳﺘﻬﺎﯾﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﯾﻪ زﻣﺎﻧﯽ رﻫﺎ رو ﻣﻄﻤﺌﻨﺎ ﻧﻮازش ﻫﻢ ﮐﺮده ﺑﻮدن ... ﻧﻤﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎﻫﺎﯾﯽ ﻧﮕﺎه ﮐﻨﻢ ﮐﻪ رﻫﺎ رو ﻋﺎﺷﻖ ﮐﺮده ﺑﻮدن ... ﻧﻔﺮت ﻣﻦ از اﯾﻦ ﻣﺮد ... اﮔﺮ ﻣﯿﺸﺪ اﺳﻢ ﻣﺮد رو روش ﮔﺬاﺷﺖ ... ﻣﺎل اﻣﺮوز دﯾﺮوز ﻧﺒﻮد ... ﺑﻪ ﺗﻌﺪاد ﺗﻤﺎم روزﻫﺎ ﺑﻮد ... ﺑﻪ ﺗﻤﺎم اون روزﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ زﯾﺒﺎ ﺳﺖ و ﻧﺒﻮد ... ﺑﻪ ﺗﻌﺪاد ﺗﻤﺎم روزﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺗﻤﺎم ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﯽ ﻫﺎم ازم ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪ ... از روز ﻣﺮگ رﻫﺎ ... دﻗﯿﻘﺎ از ﻫﻤﻮن روزي ﮐﻪ آﻫﻨﮕﻬﺎ ﻣﻦ رو ﺑﻪ ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯽ اﻧﺪاﺧﺘﻦ ...
- ﻫﻤﺮاز ... ﻣﻦ دﻧﺒﺎل ﻫﯿﭽﯽ ﻧﯿﺴﺘﻢ ...
- ﭘﺲ اﯾﻦ ﺟﺎ ﭼﯽ ﮐﺎر ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ ...
- ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ... ﺑﺒﯿﻦ اﯾﻨﺠﺎ ﺟﺎش ﻧﯿﺴﺖ ... وﺳﻂ اﯾﻦ ﮐﻮﭼﻪ ﮐﻪ ﺧﻮب ﻣﯿﺪوﻧﻢ ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ ﻫﺎش ﭼﻪ ﻗﺪر ﻓﻀﻮﻟﻦ ... ... اﯾﻦ رو ﻣﯽ دوﻧﺴﺖ و ﻧﺼﻒ ﺷﺒﯽ ﺟﻠﻮي در ﺑﺎ ﯾﻪ دﺧﺘﺮي ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻦ ﺗﻨﻬﺎ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯿﮑﻨﻪ ﺳﺮ و ﮐﻠﻪ ﻣﯿﺰد؟
- ﻣﻦ ﻣﯽ ﺧﻮام ﺑﮕﻢ ... ﻣﺘﺎﺳﻔﻢ ... اﯾﻦ ﺑﺎر ﺻﺎف ﺧﯿﺮه ﺷﺪم ﺗﻮ ﭼﺸﻤﺎش ... ﺟﺎ ﺧﻮرد از ﻧﮕﺎﻫﻢ ... دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﻣﻮﻫﺎم ﮐﺸﯿﺪم و روﺳﺮﯾﻢ رو ﮐﻤﯽ ﺟﻠﻮ دادم ... ﺻﺪام رو ﮐﻪ ﻣﯿﻠﺮزﯾﺪ ﮐﻤﯽ وﻟﻮﻣﺶ رو ﭘﺎﯾﯿﻦ آوردم: دﻗﯿﻘﺎ اﯾﻦ ﺗﺎﺳﻒ ﺑﺮاي ﮐﺪوم ﯾﮑﯽ از ﺑﺪﺑﺨﺘﯽ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ اﯾﻦ ﺟﺎ در ﺟﺮﯾﺎﻧﻪ؟
- اﮔﺮ ﺑﺬاري ...
- ﺑﻪ ﺣﺮﻣﺖ اون دو ﺗﺎ ﺑﭽﻪ ﺑﺮﯾﺪ ...
- ﺑﺰرگ ﺷﺪي و اﺻﻼ ﺷﺒﯿﻪ رﻫﺎ ﻧﯿﺴﺘﯽ ... زﯾﺒﺎ ﺗﺮ از ﺗﻮ ﺑﻮد ... اﻣﺎ ذره اي ﻣﺜﻞ ﺗﻮ ﻧﺒﻮد ...
- ﭼﻮن از ﺷﻤﺎ ﺑﻪ اﻧﺪازه ﻣﻦ ﻣﺘﻨﻔﺮ ﻧﺒﻮد ﺣﺘﯽ ﺗﺎ ﻟﺤﻈﻪ ﻣﺮﮔﺶ ... ... ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ رﻧﮕﻢ ﭘﺮﯾﺪه ... ﻓﻬﻤﯿﺪﻧﺶ ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﺳﺨﺖ ﻧﺒﻮد ... اﯾﻦ آدم ﺑﺮاي ﻣﻦ ﮐﺎﺑﻮس ﺑﻮد ... از ﺳﺮﻣﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺗﺎ ﻣﻐﺰ اﺳﺘﺨﻮاﻧﻢ داﺷﺖ ﻧﻔﻮذ ﻣﯿﮑﺮد ... از ﻟﺮزش ﺗﻤﺎم ﺑﺪﻧﻢ اﯾﻦ ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ... ﺗﻮ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﯾﻪ ﺗﺎﺳﻒ ﻋﻤﯿﻖ ﺑﻮد ... ﺣﺎﻣﺪ ﺧﻮاﺳﺖ دﻫﻦ ﺑﺎز ﮐﻨﻪ ﮐﻪ ﺻﺪاﯾﯽ ﻣﻦ رو از اون ﺳﺮﻣﺎ اﻧﺪاﺧﺖ درﺳﺖ وﺳﻂ ﯾﻪ ﮔﺮﻣﺎي دﻟﭙﺬﯾﺮ ...
- اﯾﻨﺠﺎ ﭼﻪ ﺧﺒﺮه؟ ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم ﻣﺴﺘﺎﺻﻞ ﺑﻪ ﻣﺮدي ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺑﺪ اﺧﻼق و اﺧﻤﻮ ﺑﻪ ﺣﺎﻣﺪ ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮد ... ﺣﺲ ﻧﮕﺎﻫﻢ رو ﮔﺮﻓﺖ ﮐﻪ ﭼﺮﺧﯿﺪ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ... ﺑﺎ دﯾﺪﻧﻢ ﯾﻪ ﻗﺪم ﺟﻠﻮ ﺗﺮ اوﻣﺪ: ﭼﻪ ﺧﺒﺮه؟ ﺣﺎﻣﺪ: ﺣﺮف ﻣﯿﺰدﯾﻢ ...
- ﻫﻤﺮاز ﺑﺮو ﺗﻮ ... ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺮم ... ﺗﻌﻠﻠﻢ رو دﯾﺪ: ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﻣﮕﻪ ﻧﯿﺴﺘﻢ ... ﺣﺎﻣﺪ ﻣﺎ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺣﺮف زده ﺑﻮدﯾﻢ ... ﺣﺎﻣﺪ دﺳﺖ ﺑﻪ ﺟﯿﺐ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد ... از اﯾﻦ ﺑﺮادر ﮐﻮﭼﮑﺘﺮ ﮐﻮﺗﺎه ﻗﺪ ﺗﺮ ﺑﻮد و ﻻﻏﺮ ﺗﺮ ... ﺑﺮادر ﮐﻮﭼﮑﺘﺮي ﮐﻪ ﺑﻪ ﺷﺪت ﺟﺪي و ﺗﺮﺳﻨﺎك ﺑﻮد ... در رو ﺑﺎز ﮐﺮد و ﺑﺎ دﺳﺖ اﺷﺎره ﮐﺮد: ﺑﺮو ﻫﻤﺮاز ﻫﻢ ﺳﺮده ﻫﻢ ﺟﻠﻮي ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ ﻫﺎ ﺑﺪه ... رﻓﺘﻢ ﺗﻮ راﻫﺮوي ﺗﺎرﯾﮏ و ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺧﻮﻧﻪ ... ﺗﮑﯿﻪ دادم ﺑﻪ دﯾﻮار ... ﺻﺪاﺷﻮن واﺿﺢ ﻣﯿﻮﻣﺪ ...
- ﻗﺮار ﻧﺒﻮد اﯾﻦ ﮐﺎر رو ﻧﮑﻨﯽ؟
- اوﻣﺪم ﺑﺎﻫﺎش ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻢ اون ﺷﺎﯾﺪ ﺑﻔﻬﻤﻪ ﻣﻦ ﭼﯽ ﻣﯿﮕﻢ ... ... ﺣﺎﻣﯽ ﻟﺤﻦ ﺗﺮﺳﻨﺎﮐﯽ داﺷﺖ: ﺑﻬﺖ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدم دور و ﺑﺮﺷﻮن ﻧﭽﺮخ ...
- دﻗﯿﻘﺎ ﮐﺪوﻣﺸﻮن؟
- ﺣﺎﻣﺪ ... ﯾﻪ ﭼﯿﺰي ﺑﻬﺖ ﻣﯿﮕﻢ ﺳﻌﯽ ﮐﻦ ﺧﻮب ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺑﺸﯽ ... اﮔﺮ ﭘﺪر اون ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻧﺒﻮدي ... اﮔﻪ داداﺷﻢ ﻧﺒﻮدي و ﺑﻪ ﺧﻮدت اﺟﺎزه داده ﺑﻮدي ﻧﺼﻒ ﺷﺐ ﺑﯿﺎي ﺟﻠﻮ در ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺗﻮش ﻫﺴﺘﻦ و ﺗﺮﺳﻮﻧﺪه ﺑﻮدﯾﺸﻮن و آراﻣﺸﺸﻮن رو ﺑﻬﻢ زده ﺑﻮدي اﻻن ﯾﻪ دﻧﺪون ﺳﺎﻟﻢ ﻫﻢ ﻧﺪاﺷﺘﯽ ... ... دﺳﺘﻢ رو روي ﻗﻠﺒﻢ ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﮐﻪ ﺧﻮدش رو ﺑﻪ درو دﯾﻮار ﺳﯿﻨﻪ ام ﻣﯿﮑﻮﺑﯿﺪ ... ﻟﺤﻦ ﺣﺎﻣﯽ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﻮد ... ﻣﺤﮑﻢ ... ﯾﻪ ﮐﻼم . آروم ... و ﻣﻦ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪه ﺑﻮدم ﻓﻘﻂ اﯾﻦ روزﻫﺎ ﻣﻨﻢ اﻧﮕﺎر ﮐﻪ زﺑﻮﻧﻢ ﺟﻠﻮي اﯾﻦ ﻣﺮد اﻧﻘﺪر درازه ...
- ﺑﺮادر ﮐﻮﭼﯿﮑﻪ ﯾﻪ زﻣﺎﻧﯽ ﻣﻦ ﺑﺎ دﺳﺘﻪ ﮔﻞ و ﺷﯿﺮﯾﻨﯽ ﻫﻤﯿﻦ ﻣﺴﯿﺮ رو ﻃﯽ ﮐﺮدم و اوﻣﺪم ﺗﻮ ﻫﻤﯿﻦ ﺧﻮﻧﻪ ...
- اوﻣﺪي ﺗﻮ ﻫﻤﯿﻦ ﺧﻮﻧﻪ و از ﺳﺮ ﻟﺞ ﺑﺎزي ﺑﺎ ﭘﺪرت ﮔﻨﺪ زدي ﺑﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﺧﻮاﻫﺮش ... ﺣﺎﻣﺪ ﺗﻮ اﺟﺎزه ﻧﺪاري ﯾﻬﻮ از آﺳﻤﻮن ﺗﻮ زﻧﺪﮔﯽ اون ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻧﺎزل ﺑﺸﯽ ...
- اوﻧﺎ ﺑﭽﻪ ﻫﺎي ﻣﻨﻦ ...
- ﺧﺐ ﺧﺪا رو ﺷﮑﺮ ﮐﻪ اﯾﻦ رو ﻣﯿﺪوﻧﯽ ... ﺳﻮار ﻣﺎﺷﯿﻨﺖ ﺷﻮ و از اﯾﻦ ﺟﺎ ﺑﺮو ... دﯾﮕﻪ ﻫﻢ دو رو ﺑﺮش آﻓﺘﺎﺑﯽ ﻧﺸﻮ.
- اون رو ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﻫﻤﻪ ﻧﻔﻮذ داره ... ﻣﻦ ﻣﯿﺨﻮام ﺑﺪوﻧﻢ ﭼﺮا ﺑﭽﻪ ﻫﺎي ﻣﻦ اﻧﻘﺪر از ﻣﻦ ﺑﺪﺷﻮن ﻣﯿﺎد ...
- اﯾﻦ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﺮاي اﯾﻨﮑﻪ ﺑﺪوﻧﻦ دور و ﺑﺮﺷﻮن ﭼﻪ ﺧﺒﺮه ﻧﯿﺎزي ﺑﻪ ﮐﺴﯽ ﻧﺪارن ... ﭘﺪري ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎﺷﻪ و ﻧﯿﺴﺖ ... ﻣﺎدري ﮐﻪ ﻣﺮده ... ﮐﺎﻓﯿﻪ ﮐﻪ ﻧﺨﻮان ﺑﺪوﻧﻦ ... ﺣﺎﻣﺪ ﺣﺮف ﻣﻦ ﯾﻪ ﮐﻼﻣﻪ و ﺑﻬﺖ ﻗﻮل ﻣﯿﺪم ... ﻗﻮل ﻣﯿﺪم اﮔﻪ ﻓﻘﻂ ﯾﻪ ﺑﺎر دﯾﮕﻪ ﺑﯽ ﻫﻮا ﺑﺨﻮاي ﺗﺤﺖ ﻓﺸﺎرش ﺑﺬاري ... ﯾﺎدم ﺑﺮه ﺑﺎﻫﺎت ﭼﻪ ﻧﺴﺒﺘﯽ دارم ...
- ﺣﺎﻣﯽ ﺣﻮاﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﻦ اﯾﻦ دﺧﺘﺮ ﻫﺴﺖ؟!
- ﻣﻦ ﺣﻮاﺳﻢ ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﻫﺴﺖ ... ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﯽ ﻣﺠﺒﻮرش ﮐﻨﯽ ﺑﺎﻫﺎت ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻪ ... ... ﻣﻦ ... ﻣﻨﯽ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ رو ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﺗﺎ اﯾﻦ ﻃﻮر ﺟﻠﻮي ﮐﺴﯽ ﺑﺮام درﺑﯿﺎد ... ﻣﻦ ﺑﺮاي اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر ﺣﺮف ﻣﺎدام رو درك ﮐﺮدم ﮐﻪ ﻣﯿﮕﻔﺖ ﮐﻪ ﺳﺎﯾﻪ ﺳﺮ ﯾﻌﻨﯽ ﭼﯽ ... ﺣﺎﻣﯽ ... ﺣﺎﻣﯽ ﺑﻮد ... ﯾﻪ ﭼﺘﺮ ﺑﻮد رﻧﮕﯽ ﻧﺒﻮد ... ﺗﮏ رﻧﮓ ﺑﻮد ﻗﺮﻣﺰ ... ﮔﺎﻫﯽ ﺳﻔﯿﺪ ... ﮔﺎﻫﯽ آﺑﯽ ... اﻣﺎ ﺑﻮد ... اون ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﻮد اﻧﻘﺪر ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﻮ روي ﺑﺮادري ﺑﺎﯾﺴﺘﻪ ﮐﻪ ﺣﺎﻻ اﯾﻦ ﺟﺎ ﺑﻮد ... ﺻﺪاي ﮐﻨﺪه ﺷﺪن ﭼﺮخ ﻫﺎي ﯾﻪ ﻣﺎﺷﯿﻦ از روي آﺳﻔﺎﻟﺖ و ﺑﻌﺪ در ﻧﯿﻤﻪ ﺑﺎزي ﮐﻪ ﮐﺎﻣﻞ ﺑﺎز ﺷﺪ ...
- ﭼﺮا اﯾﻨﺠﺎﯾﯽ ﺳﺮده؟
- ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ... ﯾﻪ ﻟﻨﮕﻪ اﺑﺮوش رﻓﺖ ﺑﺎﻻ: ﺑﺎﺑﺘﻪ؟
- ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﺎ ﺑﺎ ﺣﺎﻣﺪ درﮔﯿﺮ ﺷﺪﯾﺪ ...
- ﻣﻦ ﺑﺎ ﮐﺴﯽ ﻣﻌﻤﻮﻻ در ﮔﯿﺮ ﻧﻤﯽ ﺷﻢ ... ﺗﺬﮐﺮ ﻣﯿﺪم ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺣﻞ ﻣﯿﺸﻪ ... ... ﺧﺪاﯾﯿﺶ ﺗﻪ ﺧﻮد ﭘﺴﻨﺪﻫﺎ ﺑﻮد ...
- ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺧﯿﻠﯽ وﻗﺘﻪ ﺑﺎﻻ ﺗﻨﻬﺎن؟ ... اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﯾﻌﻨﯽ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺑﯿﺎد ﺑﺎﻻ؟ ﮐﻮﺷﺎ و ﻧﯿﻮﺷﺎ وﻗﺘﯽ ﺧﯿﺎﻟﺸﻮن راﺣﺖ ﺷﺪ ﮐﻪ اﻣﺸﺐ ﻫﻢ ﺧﻮﻧﻪ ﻣﻦ ﻣﯿﻤﻮﻧﻦ ... رﻓﺘﻦ ﺗﺎ ﺑﺨﻮاﺑﻦ ... ﺑﺮاي اوﻧﻬﺎ ﻫﻢ ﺣﺎﻣﯽ ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺷﺪه ﺑﻮد ﺑﻪ اﻣﻨﯿﺖ اﻧﮕﺎر ... ﺣﺎﻻ دﯾﺪﻧﺶ ﺑﺮاﺷﻮن ﭘﺮ از ﺣﺲ ﺣﻞ ﺷﺪن ﻣﺴﺎﺋﻞ ﺑﻮد ... ... روي ﻣﯿﺰ روﺑﻪ روش ﯾﻪ ﻓﻨﺠﺎن ﭼﺎي ﮔﺬاﺷﺘﻢ ...
- ﻓﺸﺎرت رو ﺑﺎﯾﺪ ﻣﯿﮕﺮﻓﺘﯿﻢ ...
- ﺧﻮﺑﻢ ...
- ﻣﻄﻤﺌﻨﯽ؟ ﺑﻪ ﭘﺸﺘﯽ ﻣﺒﻞ ﺗﮑﯿﻪ داد و ﭘﺎش رو روي ﭘﺎش اﻧﺪاﺧﺖ و ﻧﮕﺎﻫﺶ رو ﻣﻮﺷﮑﺎﻓﺎﻧﻪ ﺑﻬﻢ اﻧﺪاﺧﺖ ...
- ﺷﻤﺎ اﯾﻦ ﺟﺎ ﭼﯽ ﮐﺎر ﻣﯿﮑﺮدﯾﺪ؟ ... ﯾﮑﻢ ﺳﺮ ﺟﺎش ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﺷﺪ: ﭼﯿﺰه ... اوﻣﺪه ﺑﻮدم ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو ﺑﺒﺮم ...
- ﻣﺮﺳﯽ ﮐﻪ اﺟﺎزه دادﯾﺪ اﻣﺸﺐ ﻫﻢ ﺑﻤﻮﻧﻦ ...
- ﻫﻤﺮاز ... ﻣﯽ دوﻧﯽ ﮐﻪ اﯾﻦ ﺣﺮف زدﻧﻪ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺑﺎﯾﺪ ﺻﻮرت ﺑﮕﯿﺮه ... ﻣﮕﻪ ﻧﻪ؟
- ﺑﺎ ... ﺣﺎﻣﺪ؟! ﻫﻨﻮز داﺷﺖ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد ...
- ﻧﻤﯽ ﺧﻮام ...
- ﺑﺎﺷﻪ ... ﻣﻦ ﺑﻬﺖ ﺣﻖ ﻣﯿﺪم ﻧﺨﻮاي ﺑﺎ ﻫﺎش ﺑﺮﺧﻮردي داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯽ ... اﻣﺎ ...
- ﺑﺒﯿﻨﯿﺪ اون ﻫﯿﭻ ﺑﯿﻨﺸﯽ از ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻫﻢ ﻧﺪاره ... ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻪ اﻻن در ﺑﺎز ﻣﯽ ﺷﻪ ﻣﯿﮕﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﭘﺪرﺗﻮن اوﻣﺪ اوﻧﺎ ﻫﻢ ﺑﺎل ﭘﺮواز در ﻣﯿﺎرن و ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ ﺑﺎل ﻣﯿﮑﺸﻦ؟
- اون ﻣﯿﺨﻮاد ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺮﯾﻊ ﻓﺮﺻﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ﺗﺎ ﺟﺒﺮان ﮐﻨﻪ ...
- ﺑﻪ اﯾﻨﯽ ﮐﻪ ﻣﯿﮕﯿﺪ ﺧﻮدﺗﻮن ﻫﻢ اﯾﻤﺎن دارﯾﺪ؟
- ﻣﻦ ﺣﺎﻣﺪ رو ﺑﻬﺘﺮ از ﺗﻮ ﻣﯿﺸﻨﺎﺳﻢ ﺧﺎﻧﻮم ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ... ... ﺳﺮم رو ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻢ از ﮐﻠﻤﻪ ﺧﺎﻧﻮم ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ... اﯾﻦ آدم ﮐﻢ ﺣﺮف ﺑﻮد اﻣﺎ ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻢ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﺴﺖ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺑﺸﻪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺟﻤﻼت ﻣﻌﺪودي ﮐﻪ ﺑﻪ ﮐﺎر ﻣﯿﺒﺮه ﭼﻪ ﻃﻮر ﻣﯿﺘﻮﻧﻪ اﻧﺴﺎﻧﻬﺎي اﻃﺮاﻓﺶ رو ﻣﺠﺎب ﮐﻨﻪ ... ﺣﺎﻣﯽ: ﻣﻦ ... ﻣﻦ ﺑﺮام ﻣﻬﻤﻪ ﺣﺎﻟﺘﻮن ﺧﻮب ﺑﺎﺷﻪ ... ﻧﮕﺎﻫﯽ اﺟﻤﺎﻟﯽ ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻪ اﻧﺪاﺧﺖ و ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺑﻪ ﮔﻠﺪان ﻣﺤﺒﻮﺑﻪ ﺷﺐ زد ﮐﻪ ﻋﻄﺮش ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻪ ﭘﯿﭽﯿﺪه ﺑﻮد ... و اداﻣﻪ داد: ﻫﺮ ﭼﻨﺪ اﯾﻦ ﺟﺎ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﻫﻤﻪ ﺣﺎﻟﺸﻮن ﺧﻮﺑﻪ ... ﻫﻤﺶ ﺳﻠﯿﻘﻪ ﺗﻮ ا ... درﺳﺘﻪ؟
- ﻣﺎدرم ﮐﻪ ﻣﺮﯾﺾ ﺷﺪ ﭘﻮل ﮐﻢ آوردﯾﻢ ... آﺧﺮﯾﻬﺎ وﺳﺎﯾﻞ ﻧﺴﯿﺘﺎ درﺳﺖ و درﻣﻮن ﺧﻮﻧﻪ رو ﻓﺮوﺧﺘﻢ ﭼﺎره اي ﻧﺒﻮد ... ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل ﺑﺎﯾﺪ ﭘﻮل دارو ﻫﺎ در ﻣﯿﻮﻣﺪ ... اﯾﻦ ﻣﺪت ﻣﻦ ﮐﻢ ﮐﻢ وﺳﺎﯾﻠﯽ ﮐﻪ ﻣﯿﺒﯿﻨﯿﺪ رو ﺟﻔﺖ و ﺟﻮر ﮐﺮدم ...
- رﻫﺎ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺣﺴﺎﺑﺶ ﮐﻠﯽ ﭘﻮل داﺷﺖ ﻣﻦ ﺧﻮدم ﻫﺮﻣﺎه ﮐﻠﯽ ﭘﻮل ﺑﻪ ﺣﺴﺎﺑﺶ ﻣﯿﺮﯾﺨﺘﻢ ... ﭘﻮزﺧﻨﺪي زدم: رﻫﺎ از اون ﭘﻮل ﺧﺒﺮي ﻧﺪاﺷﺖ ﮔﻮﯾﺎ اﮐﺒﺮ ﺧﺎن ﻧﮕﻔﺘﻪ ﺑﻮدن ﮐﻪ رﻫﺎ ﻓﮑﺮ ﻧﮑﻨﻪ ﭘﺸﺘﻮاﻧﻪ اي داره ... ﯾﻪ ﻣﺎه ﻗﺒﻞ از ﻣﺮﮔﺶ ﮐﺎرت اون ﺑﺎﻧﮏ رو ﺑﻬﺶ دادن ... در ﺿﻤﻦ ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ﻫﻢ ﻣﻦ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻧﻤﯿﺸﻢ ﮐﺴﯽ از ﻏﯿﺐ ﺑﺮام ﮐﺎري ﺑﮑﻨﻪ ... ﭼﻬﺮه اش ﮐﻪ ﺑﺎ ﺣﺮﻓﻬﺎي ﻣﻦ وﺣﺸﺘﻨﺎك در ﻫﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد ﺑﺎ ﺟﻤﻠﻪ آﺧﺮم ﮐﻤﯽ ﺑﺎز ﺷﺪ: وﻟﯽ ﻣﻦ اﻣﺸﺐ از ﻏﯿﺐ رﺳﯿﺪم ...
- اﻣﺸﺐ از دﺳﺘﻢ در رﻓﺖ ... ﻫﻤﻪ اﯾﻨﺎ ... از اﯾﻦ ﮐﻪ ﺣﺎﻣﺪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺧﻮاﻫﺮم ﻣﺤﺘﺎج ﺑﺸﻪ ... ﻧﻢ ﯾﺪوﻧﻢ ﻫﻤﻪ اﯾﻨﺎ ﻫﺎ ﮐﻨﺎر ﻫﻢ ﮐﻪ ﻗﺮار ﻣﯿﮕﯿﺮه ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯿﺸﻪ ﻧﺨﻮام ﮐﻪ ﺑﺒﯿﻨﻤﺶ ... ﻣﻦ اون روزي ﮐﻪ ﺑﺎ ﺑﻪ ﻗﻮل ﺧﻮدش ﺑﺎ دﺳﺘﻪ ﮔﻞ اوﻣﺪ ﺗﻮ ﻫﻤﯿﻦ ﺧﻮﻧﻪ رو ﯾﺎدﻣﻪ ... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﺮا ﺷﯿﻄﻨﺘﻢ ﮔﻞ ﮐﺮده ﺑﻮد: درﺿﻤﻦ دﺳﺘﻪ ﮔﻠﺸﻢ دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... ﺧﻮﺷﮕﻞ ﻧﺒﻮد ... اﯾﻦ ﺑﺎر ﺑﻌﺪ از ﻣﺪﺗﻬﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺧﻨﺪﯾﺪ: دﯾﮕﻪ از ﺟﻮن ﮔﻼ ﭼﯽ ﻣﯿﺨﻮاي؟
- راﺳﺘﺶ رو ﮔﻔﺘﻢ ...
- ﮔﻞ ﭼﯽ دوﺳﺖ داري؟
- ﻣﻦ ﻫﻤﻪ ﮔﻠﻬﺎي دﻧﯿﺎ رو دوﺳﺖ دارم ... ﮔﻠﯽ ﮐﻪ ﺣﺎﻣﺪ ﺑﺨﺮه رو دوﺳﺖ ﻧﺪارم ...
- آدم ﻣﺰﺧﺮﻓﯽ ﻧﯿﺴﺖ ...
- ﻣﺰﺧﺮف ﺗﻌﺮﯾﻔﺶ ﺑﺮاي ﺷﻤﺎ ﭼﯿﻪ؟ ﻣﺤﻤﺪ ﺗﮑﻪ اي از ﺳﺎﻻد ﻣﯿﻮه ﺟﻠﻮش رو ﺗﻮي دﻫﻨﺶ ﮔﺬاﺷﺖ و ﻟﺒﺨﻨﺪ زد: ﻣﺰﺧﺮف ﻣﺮدﯾﻪ ﮐﻪ ﺑﻪ زﻧﺎي ﻣﺮدم ﭼﺸﻢ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ... ﻗﺎﺷﻖ رو ﺗﻮي ﻟﯿﻮان ﻧﺴﮑﺎﻓﻪ ام ﺗﮑﻮﻧﯽ دادم: ﺗﻌﺮﯾﻔﻬﺎﻣﻮن ﻣﺘﻔﺎوﺗﻪ ...
- اﻣﺎ ﺗﻌﺮﯾﻔﻤﻮن از ﭘﻮل ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﯾﮑﯿﻪ ... ﭘﻮزﺧﻨﺪي زدم ... ﺧﻮب ﭘﻮل ﻣﻬﻤﺘﺮﯾﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ اﯾﻦ روزﻫﺎي ﻣﻦ ﺑﻮد ... ﺑﻪ ﭘﻮﻟﯽ ﮐﻪ ﺳﯿﺎوش ﺑﻬﻢ داده ﺑﻮد دﺳﺖ ﻧﺰده ﺑﻮدم ... ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدم ﺑﺮاي روزﻫﺎي ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺨﺖ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺎزم ﻣﺠﺒﻮرﺷﻪ ﺑﻬﻢ ﭘﻮل ﺑﺪه ... و ﺣﺎﻻ ﻣﺤﻤﺪ از ﻃﺮف ﯾﮑﯽ از آﺷﻨﺎﯾﺎﻧﺶ ﮐﻪ از ﮐﺎرﮔﺮداﻧﻬﺎي ﺑﻪ ﻧﺎم ﺑﻮد اوﻣﺪه ﺑﻮد ﺑﺎ ﯾﻪ ﻧﻤﺎﯾﺸﻨﺎﻣﻪ ﺷﺎﻫﮑﺎر ... اﯾﻦ ﯾﻌﻨﯽ ﺷﻬﺮت ﺑﯿﺸﺘﺮ و اﻟﺒﺘﻪ ﭘﻮل ﺑﯿﺸﺘﺮ ... ﮐﻤﯽ ﺧﻢ ﺷﺪ روي ﻣﯿﺰ: ﻫﻤﺮاز ... ﻧﺮﯾﻤﺎن ﻣﺮد ﺑﺪي ﻧﯿﺴﺖ ... ﯾﻌﻨﯽ ﭼﺸﻤﺶ دﻧﺒﺎل اﻫﻠﺸﻪ ... ﺧﯿﺎﻟﺖ ازش راﺣﺖ ﺑﺎش ... در ﺿﻤﻦ ﻣﯽ دوﻧﻪ ﺗﻮ ﺑﺮام ﭼﻪ ﺟﺎﯾﮕﺎﻫﯽ داري ﺟﺮات ﻧﺪاره دورو ﺑﺮت ﺑﭙﻠﮑﻪ ... ... ﺣﺮﻓﺶ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﭘﻬﻦ دوﺗﺎ از ﻃﺮﻓﺪارﻫﺎش ﮐﻪ ﺑﺮاي اﻣﻀﺎ اوﻣﺪه ﺑﻮدن ﻧﺼﻔﻪ ﻣﻮﻧﺪ ... دو ﺗﺎ دﺧﺘﺮ ﮐﻪ ﮐﻤﯽ ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدن ... ﻣﺮاﺳﻢ ﻋﮑﺲ و اﻣﻀﺎ ﮐﻪ ﺗﻤﻮم ﺷﺪ ... ﻣﺤﻤﺪ ﺑﺎ دﯾﺪن ﮐﺎرت روي ﻣﯿﺰش ﭘﻮزﺧﻨﺪي زد: اﯾﻦ ﻣﯿﺸﻪ اﻫﻠﺶ ...
- از ﻣﻦ ﺧﻮﺷﺸﻮن ﻧﯿﻮﻣﺪ ... اﺣﺘﻤﺎﻻ اﻧﺘﻈﺎر داﺷﺘﻦ ﺑﺎ ﯾﻪ ﺗﯿﮑﻪ ﺑﺒﯿﻨﻨﺖ ...
- ﺗﻮ رو داﺷﺘﻦ ﻟﯿﺎﻗﺖ ﻣﯽ ﺧﻮاد ... ﻣﺤﻤﺪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺧﯿﻠﯽ رك و ﺻﺮﯾﺢ ازم ﺗﻌﺮﯾﻒ ﻣﯿﮑﺮد و اﯾﻦ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯿﺸﺪ ﻣﻦ دﺳﺖ و ﭘﺎم رو ﮔﻢ ﮐﻨﻢ ... ﺑﻪ ﻫﻮل ﺷﺪﻧﻢ ﻟﺒﺨﻨﺪي زد ...
- ﭘﺲ ﭼﯽ ﺷﺪ ﺧﺎﻧﻮم ﺧﺎﻧﻮﻣﺎ ﻣﮋده ﺑﺪم ﻫﻤﮑﺎرﯾﺖ رو ﺑﻪ ﻧﺮﯾﻤﺎن؟
- ﭼﻮب ﮐﺎري ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ دﯾﮕﻪ ﺑﺎ اﯾﻦ ﺗﯿﻢ ﮐﺎر ﮐﺮدن ﺑﺮاي ﻣﻦ ﯾﻪ ﭘﺮش ﺧﯿﻠﯽ ﺑﻠﻨﺪ رو ﺑﻪ ﺑﺎﻻﺳﺖ اﻣﺎ اﯾﻦ دﻟﯿﻞ ﻧﻤﯿﺸﻪ ﯾﮑﻢ ﻧﮕﺮان ﻧﺒﺎﺷﻢ ...
- ﺳﻬﯿﻞ ﻫﻢ از زﻧﺶ ﻃﻼق ﮔﺮﻓﺘﻪ و اﻻن ﯾﻪ ﺧﺎﻧﻮم دﯾﮕﻪ ﺗﻮ زﻧﺪﮔﯿﺸﻪ ... ﻧﺼﻒ ﻣﺮداي اﯾﻦ ﺷﻬﺮ ﻫﻤﯿﻨﻦ ...
- ﺳﻬﯿﻞ اواﯾﻞ ﮐﻪ از ﻧﺮﻣﯿﻨﻪ ﺟﺪا ﺷﺪه ﺑﻮد ﺗﺎ ﻣﺪﺗﻬﺎ ﺑﻐﺾ ﺟﺎي ﺳﺮدش ﺗﻮي ﺗﺨﺖ ﺧﻮاﺑﺸﻮن رو داﺷﺖ ... ﺗﺎ ﯾﻪ ﺳﺎل ﺣﻠﻘﻪ اش رو در ﻧﯿﺎورده ﺑﻮد ... ﺳﻬﯿﻞ ﻋﺎﺷﻖ ﻧﺮﻣﯿﻨﻪ ﺑﻮد ... اﯾﻦ ﻧﺮﻣﯿﻨﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎ اون ﺧﻮﻧﻪ اﺟﺎره اي ﺧﯿﺎﺑﻮن اﻧﻘﻼب و ﺑﺪﻫﮑﺎري ﺑﻪ اداره آب و ﺑﺮق ﮐﻨﺎر ﻧﯿﻮﻣﺪ و ﺳﻬﯿﻞ رو ﮔﺬاﺷﺖ ﮐﻨﺎر ... ﯾﻪ ﺗﯿﮑﻪ از آﻧﺎﻧﺎس رو ﺗﻮي دﻫﻨﺶ ﮔﺬاﺷﺖ: ﺧﻮب راﺳﺖ ﻣﯿﮕﯽ وﺿﻌﯿﺖ ﻧﺮﯾﻤﺎن ﻓﺮق ﻣﯿﮑﻨﻪ ...
- اﯾﻦ آﻗﺎي ﻧﺮﯾﻤﺎن ﮐﯿﺎﯾﯽ وﻗﺘﯽ ﺧﺎﻧﻮﻣﺶ ﻫﻔﺖ ﻣﺎﻫﻪ ﺑﺎردار ﺑﻮد دوﺳﺖ دﺧﺘﺮ داﺷﺖ ... اوﻧﻢ زﻧﯽ ﮐﻪ ﺧﻮدش ﻣﺘﺎﻫﻞ ﺑﻮد و و ﺗﺎ ﺑﭽﻪ داﺷﺖ و ﺷﻮﻫﺮش از ﺗﺠﺎر ﺑﻪ ﻧﺎم اﯾﻦ ﺷﻬﺮ ﺑﻮد ... ﻫﻤﻮﻧﯽ ﮐﻪ ﻫﻨﻮز ﻫﻢ اون رو ﺳﺎﭘﻮرت ﻣﺎﻟﯽ ﻣﯿﮑﻨﻪ و ﺑﺎ ﭘﻮل ﺷﻮﻫﺮ ﻫﻤﯿﺸﻪ درﺳﻔﺮش ﺧﺮج ﻫﺪﯾﻪ ﻫﺎ و ﻧﻤﺎﯾﺶ ﻫﺎي ﻧﺮﯾﻤﺎن رو ﻣﯽ ﭘﺮدازه ...
- آﻣﺎرات ﻗﻮﯾﻪ ﻫﺎ ﻫﻤﺮاز ﺑﺎﻧﻮ ... ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎي ﺷﯿﻄﻮﻧﺶ و ﮔﻔﺘﻢ: ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻣﺎ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﮐﻮﭼﯿﮑﯿﻪ ﻧﻤﯽ ﺷﻪ ﮐﺴﯽ ﮐﺎري ﺑﮑﻨﻪ و ازش ﺧﺒﺮ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﻢ ...
- ﻧﮕﺮان ﺷﻮﻫﺮ اون ﺧﺎﻧﻮم ﻫﻢ ﻧﺒﺎش اوﻧﻢ ﺣﺘﻤﺎ ﮐﺴﯽ ﺗﻮ زﻧﺪﮔﯿﺸﻪ ...
- اﯾﻦ رو ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ اﻣﺎ اﯾﻦ رواﺑﻂ ﺑﺮاي ﻣﻦ ﻫﻀﻢ ﻧﺸﺪه اﺳﺖ ...
- ﺑﺬار ﻫﻀﻢ ﻧﺸﺪه ﻫﻢ ﺑﻤﻮﻧﻪ ﺑﺎﻧﻮ ...
- ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل ﻣﻦ ﺑﻪ اﯾﻦ ﮐﺎر اﺣﺘﯿﺎج دارم ... ﻫﻢ از ﻧﻈﺮ ﻣﺎﻟﯽ ﻫﻢ ﻣﻮﻗﻌﯿﺘﯽ و ﺧﻮﺷﺤﺎل ﻫﻢ ﻣﯿﺸﻢ ﺑﺎﻫﺎﺷﻮن ﮐﺎر ﮐﻨﻢ و واﻗﻌﺎ ﻧﻤﺎﯾﺸﻨﺎﻣﻪ ﻗﻮي ﻫﻢ ﻫﺴﺖ ...
- اﯾﻦ ﭼﺸﻤﺎي ﻗﺮﻣﺰ ﺣﺎﺻﻞ اﯾﻨﻪ ﮐﻪ داﺷﺘﯽ اﯾﻦ ﻧﻤﺎﯾﺸﻨﺎﻣﻪ رو ﻣﯿﺨﻮﻧﺪي؟ ﭼﺸﻤﺎم رو ﮐﻤﯽ ﻓﺸﺎر دادم: ﯾﮑﻢ اﯾﻦ روزا ﺗﺤﺖ ﻓﺸﺎرم ... راﺳﺘﯽ ﯾﻪ ﺷﺐ ﺷﺎم ﺑﺎ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﯿﺎﯾﺪ ﭘﯿﺸﻢ ... ﺑﯿﺮون ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﻗﺮار داﺷﺘﻦ ﺳﺨﺘﻪ ...
- دوﺳﺖ ﻧﺪاري ﺑﺎ ﻣﻦ دﯾﺪه ﺑﺸﯽ؟ ... اﯾﻦ ﺳﺌﻮال رو اﻧﻘﺪر راﺣﺖ ﭘﺮﺳﯿﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﻢ داره ﺷﻮﺧﯽ ﻣﯿﮑﻨﻪ ﯾﺎ ﺟﺪي ﻣﯿﮕﯽ ...
- ﻧﻪ ﺑﺎور ﮐﻨﯿﺪ ﺑﺮاي ﺷﻤﺎ ﺳﺨﺖ ﻣﯿﺸﻪ ﻣﻦ رو ﮐﻪ ﮐﺴﯽ ﻧﻤﯽ ﺷﻨﺎﺳﻪ ...
- ﻣﻦ از ﺑﻮدن ﺑﺎﻫﺎت ﮐﯿﻒ ﻣﯿﮑﻨﻢ ... اﯾﻦ ﮐﻪ ﭼﺮا؟ اوﻧﺶ رو ﺧﻮدم ﻓﻘﻂ ﻣﯿﺘﻮﻧﻢ ﺑﻪ ﺧﻮدم ﺗﻮﺿﯿﺢ ﺑﺪم ... ﭘﺲ ﯾﮑﯽ دو روز دﯾﮕﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻣﯿﺮﯾﻢ دﻓﺘﺮ ﻧﺮﯾﻤﺎن ... ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺘﻢ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﺑﺎﯾﺪ ﻣﯽ رﻓﺘﻢ دﻧﺒﺎل ﻧﯿﻮﺷﺎ دم ﻣﺪرﺳﻪ ... ﺑﻌﺪ از ﭼﻬﺎر روزي ﮐﻪ رﻓﺘﻪ ﺑﻮدن ﺧﻮﻧﻪ اﻣﺮوز ﻗﺮار ﺷﺪ ﺑﺮم دﻧﺒﺎل اون و ﮐﻮﺷﺎ و ﻧﺎﻫﺎر رو ﺑﺎﻫﻢ ﺑﺨﻮرﯾﻢ اﯾﻦ اﺟﺎزه ﺑﻪ زور ﺻﺎدر ﺷﺪ ... ﯾﮑﯽ اﯾﻦ ﮐﻪ ﺣﺎﻣﯽ ﻣﺸﮑﻮك ﺑﻮد ﮐﻪ ﭼﺮا ﻋﻤﺎرت ﻧﻤﯽ رم ... و اﯾﻨﮑﻪ ﻫﯽ ﻣﯿﮕﻔﺖ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻣﯿﻔﺮﺳﺘﻪ ﺑﺮاﻣﻮن ... ﻣﺪرﺳﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ دﯾﻮار ﺑﻪ دﯾﻮرا ﺑﻮد ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ و ﺑﺎ ﻋﻤﺎرت ﭘﯿﺎده ده دﻗﯿﻘﻪ ﻫﻢ ﻧﺒﻮد ... ﻣﺎﺷﯿﻦ ﭼﻪ ﮐﺎرﻣﻮن ﺑﻮد ... ﻣﺤﻤﺪ ﺧﯿﻠﯽ اﺻﺮار ﮐﺮد ﻣﻦ رو ﺑﺮﺳﻮﻧﻪ اﻣﺎ ﻣﻦ ﺣﻮﺻﻠﻪ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﺗﺎ رﺳﯿﺪﻧﻤﻮن ﺑﻪ ﭘﺎرﮐﯿﻨﮓ ﻣﺎﺷﯿﻨﺶ ده ﺗﺎ دﺧﺘﺮ رﻧﮓ و وارﻧﮓ ﺑﯿﺎن دورش ﮐﻨﻦ و اﯾﻦ وﺳﻂ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻣﻨﻪ ﺑﺪﺑﺨﺖ ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﻧﮕﺎه ﮐﻨﻦ ... راه رﻓﺘﻦ روي ﺑﺮﮔﻬﺎي ﭘﺎﯾﯿﺰي ﮐﻪ داﺷﺖ ﮐﻢ ﮐﻢ ﺗﻤﻮم ﻣﯿﺸﺪ رو دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ ... ﺑﻮي اﯾﻦ ﺑﺎرون ﻧﺼﻔﻪ ﻧﯿﻤﻪ رو ﻫﻢ ... ﺻﺪاﻫﺎي اﻃﺮاﻓﻢ رو دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ ... ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﻮدم ﮐﻪ ﻫﻨﻮز ﺗﻌﺪاد ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ از دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﻫﺎم ﺑﻮدن ... رﺳﯿﺪم ﺑﻪ ﻣﺪرﺳﻪ ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ده دﻗﯿﻘﻪ ﭘﯿﺶ ﺗﻌﻄﯿﻞ ﺷﺪن و ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﻗﺮاره ﺗﻮ دﻓﺘﺮ ﻣﺪﯾﺮ ﻣﻨﺘﻈﺮم ﺑﻤﻮﻧﻪ ... رﻋﺪ و ﺑﺮﻗﯽ زد و ﻣﻦ دﻋﺎ ﮐﺮدم ﺑﺎرون ﺗﻨﺪي ﻧﺒﺎﺷﻪ ﺗﺎ ﺑﺘﻮﻧﻢ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو ﺧﻮب ﺑﺒﯿﻨﻢ ... ﺣﯿﺎط ﻣﺪرﺳﻪ ﺧﻠﻮت ﺑﻮد و ﮔﻮﺷﻪ و ﮐﻨﺎر آﺷﻐﺎل ﭼﯿﭙﺲ و ﭘﻔﮏ و ﮐﺎﻏﺬﻫﺎي ﮔﻠﻮﻟﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد ... ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم ﺑﻪ ﻫﯿﺎﻫﻮﯾﯽ ﮐﻪ ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﺗﻮي دﯾﻮارﻫﺎ ﻃﻨﯿﻦ داﺷﺘﻦ ﺑﺎ ﻫﻤﻮن ﺷﻌﺎرﻫﺎي ﺗﮑﺮاري ﺑﺎﻻي آب ﺧﻮري ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ اﯾﻦ ﻣﺪارس ﻏﯿﺮ اﻧﺘﻔﺎﻋﯽ ﻻ اﻗﻞ آﺑﺸﻮن روان ﻧﺒﻮد ﺑﺎ دﺳﺖ آب ﻧﺨﻮرﯾﺪ و اﻟﻨﻈﺎﻓﻪ و ﻣﻦ اﻻﯾﻤﺎن ... ﺗﻘﻪ اي ﺑﻪ در دﻓﺘﺮ ﻣﺪﯾﺮ زدم و ﺑﺎ دﯾﺪن ﻧﯿﻮﺷﺎي رﻧﮓ ﭘﺮﯾﺪه ﮐﻪ ﮐﻮﻟﻪ ﭘﺸﺘﯿﺶ رو ﺑﻐﻞ ﮐﺮده ﺑﻮد و ﺗﺮﺳﯿﺪه ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻨﺎر ﺷﻮﻓﺎژ ﺗﻤﺎم ﺣﺴﻬﺎي ﺧﻮب ﻋﺎﻟﻢ از ﺗﻨﻢ ﭘﺮﯾﺪ ...
- ﭼﯽ ﺷﺪه؟
- ﻧﺘﺮﺳﯿﺪ ﺗﻮ رو ﺧﺪا ﺧﺎﻧﻮم اﻧﺘﻈﺎم ...
- ﻣﻦ اﻧﺘﻈﺎم ﻧﯿﺴﺘﻢ ... ﻣﺮﺑﯽ ﺟﻮان ﺑﻬﺪاﺷﺖ ﻣﺪرﺳﻪ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ اوﻣﺪ ... ﻣﻨﯽ ﮐﻪ ﺣﺎﻻ ﻧﯿﻮﺷﺎ ي ﺗﺮﺳﯿﺪه رو ﻣﺤﮑﻢ ﺑﻐﻞ ﮐﺮده ﺑﻮدم ...
- ﻧﯿﺌﺸﺎ ﺟﻮن ﯾﻪ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﮐﻮﭼﯿﮏ ﺑﺮاش ﭘﯿﺶ اوﻣﺪه ... اوﻧﻢ ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ ﻣﺎ راﺟﻊ ﺑﻬﺶ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮدﯾﻢ ... ﻧﯿﻮﺷﺎي ﺗﺮﺳﯿﺪه ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎي اﺷﮑﯿﺶ ﺳﺮش رو ﺗﮑﻮن داد ... ذﻫﻨﻢ داﻏﻮن ﺗﺮ از اون ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺘﻮﻧﻢ ﺗﺤﻠﯿﻞ ﮐﻨﻢ ﭼﯽ ﺷﺪه ... دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﻣﻮﻫﺎش ﮐﺸﯿﺪم ... ﮐﻮﺷﺎ ﺑﯿﺮون اﺗﺎق ﻧﮕﺮان و ﮔﺮﯾﺎن ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد ... دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ دم دﺳﺘﻢ ﺑﻮدن و ﺗﯿﮑﻪ ﺗﯿﮑﻪ ﺷﻮن ﻣﯿﮑﺮدم ... ﻧﯿﻮﺷﺎ از اﺿﻄﺮاب ﺑﺮاش اﺗﻔﺎﻗﯽ اﻓﺘﺎده ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﺎﻫﻬﺎ ﺑﻮد داﺷﺘﯿﻢ ﺑﺮاي درﻣﺎﻧﺶ و ﺟﻠﻮﮔﯿﺮﯾﺶ ﺗﻼش ﻣﯿﮑﺮدﯾﻢ ... اوﻣﺪﯾﻢ ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎﻧﯽ ﮐﻪ دﮐﺘﺮش درش ﺑﻮد ... از ﺻﺒﺢ ﺣﺎل ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺑﺪ ﺑﻮد ه و ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﯿﮑﺸﯿﺪه ﺑﻪ ﻋﻮاﻣﻞ ﻣﺪرﺳﻪ ﺑﮕﻪ ... ﻓﺸﺎرش ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺑﻮد وﺑﻬﺶ ﯾﻪ ﺳﺮم وﺻﻞ ﮐﺮده ﺑﻮدن ...
- ﻣﻦ ﺧﻮﺑﻢ ﻫﻤﺮاز ﻧﮕﺮان ﻧﺒﺎش ...
- ﭼﺮا ﺑﻬﻢ زﻧﮓ ﻧﺰدي؟
- ﻣﺪرﺳﻪ ﻣﻮن ﺳﺨﺖ ﻣﯿﮕﯿﺮه ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﻪ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﺑﮕﻢ ﺧﻮب ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﯿﮑﺸﯿﺪم ...
- ﭼﺮا ﻧﻤﯿﮕﯽ ﭼﯽ اﯾﻦ ﺷﮑﻠﯿﺖ ﮐﺮده؟
- دﯾﺸﺐ رﻓﺘﻢ آب ﺑﺨﻮرم ... اوﻣﺪه ﺑﻮد ﺧﻮﻧﻪ ... ... ﻧﯿﺎزي ﻧﺒﻮد ﺑﭙﺮﺳﻢ ﮐﯽ ...
- داﺷﺖ ﺑﺎ ﯾﮑﯽ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯿﮑﺮد ... ... دﺳﺘﺎي ﮐﻮﭼﯿﮑﺶ رو دور ﻣﭽﻢ ﺣﻠﻘﻪ ﮐﺮد و اﺷﮏ رﯾﺰان ﮔﻔﺖ: ﻫﻤﺮاز ﻗﻮل ﺑﺪه ... ﻗﺴﻢ ﺑﺨﻮر ﻧﻤﯽ ﺧﻮاد ﻣﺎ رو ﺑﺎ ﺧﻮدش ﺑﺒﺮه. ﻣﺎ ﺑﺪون ﺗﻮ ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﯿﻢ ... ﺑﺪون ﻋﻤﻮ ﺣﺎﻣﯽ ﻫﻢ ... ﻣﻦ دوﺳﺖ ﻧﺪارم ﺑﺮم ... ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ دﺳﺘﺎي ﺧﻮﺷﮕﻠﺶ ﮐﺮدم و ﺧﻢ ﺷﺪم و ﭼﻤﺎش رو ﺑﻮﺳﯿﺪم: ﻫﺮﮔﺰ ﻫﻤﭽﯿﻦ اﺗﻔﺎﻗﯽ ﻧﻤﯿﻮﻓﺘﻪ ...
- ﻣﻦ ﻣﯿﺪوﻧﻢ ... ﻣﯽ دوﻧﻢ ﻣﺎ ﻣﺰاﺣﻤﯿﻢ ... ﺧﻮدم ﺷﻨﯿﺪم ﻋﻤﻪ ﻣﻠﻮك اون دﻓﻌﻪ اي ﺑﻪ ﻋﻤﻮ ﻣﯿﮕﻔﺖ ﻫﻤﺮاز وﺗﻮ ﺗﺎ اﺑﺪ ﮐﻪ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﯿﺪ اﯾﻦ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو ﺳﺮﭘﺮﺳﺘﯽ ﮐﻨﯿﺪ ... ﻫﻤﺮاز ... ﺗﻮ ﻣﯽ ﺧﻮاي ازدواج ﮐﻨﯽ؟ ﺷﻮﻫﺮت ﻣﺎ رو ﻧﻤﯽ ﺧﻮاد؟ ﻣﺎ ﮐﻪ ﺑﺎ ﮐﺴﯽ ﮐﺎر ﻧﺪارﯾﻢ ... ... داﺷﺘﻢ ﺧﻔﻪ ﻣﯽ ﺷﺪم ... ﮐﺪوم آدم ﻣﺮﯾﻀﯽ ﻣﯿﺘﻮﻧﺴﺖ ﺑﺎ اﯾﻦ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ اﯾﻦ ﮐﺎر رو ﺑﮑﻨﻪ ... اﺷﮑﻢ ﭼﮑﯿﺪ روي دﺳﺘﺎي ﻧﺎزش: ﻣﻦ ... ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ازدواج ﻧﻤﯿﮑﻨﻢ ... ﻣﻦ ﺷﻤﺎﻫﺎ رو دارم ...
- ﻫﻤﺮاز ﻣﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﺗﻨﻬﺎﯾﯿﻢ ... ﮐﺎش ﻣﺎﻣﺎن ﺑﻮد ... اون ﻣﻮﻗﻊ ﺳﺮ ﺑﺎر ﻧﺒﻮدﯾﻢ ... ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺷﺪم: ﮐﯽ اﯾﻦ ﻣﺰﺧﺮﻓﺎت رو ﮔﻔﺘﻪ؟
- ﻫﻤﻪ ﻣﯿﮕﻦ ...
- اون ﻫﻤﻪ ﺑﯽ ﺟﺎ ﻣﯿﮑﻨﻦ ... ﺗﻮ و ﮐﻮﺷﺎ ﻫﻤﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﻨﯿﺪ ﻣﻦ ﻫﻤﻪ ﺗﻼﺷﻢ داﺷﺘﻪ ﺷﻤﺎﺳﺖ ... ... ﻗﺮﺑﻮﻧﻪ اﯾﻦ ﻧﮕﺎه ﺗﺮﺳﯿﺪه رﻣﯿﺪه ﺑﺮم ... ﻣﻦ ﭼﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﯿﮕﻔﺘﻢ ... ﭼﯽ ﮐﺎر ﺑﺎﯾﺪ ﻣﯿﮑﺮدم ... ﻫﻤﻪ ﺣﺴﻬﺎي ﺑﺪﻧﻢ ﺧﻮاب رﻓﺘﻪ ﺑﻮد اﻧﮕﺎر ... ﻫﻤﻪ وﺟﻮدم ﻋﯿﻦ ﯾﻪ ﺗﯿﮑﻪ ﭼﻮب ﺑﻮد از ﺷﺪت ﻋﺼﺒﯿﺖ ﺟﻤﻊ ﺷﺪه ... داﺷﺘﻢ رواﻧﯽ ﻣﯿﺸﺪم ... در اﺗﺎق ﺑﺎز ﺷﺪ ... ﭘﺰﺷﮑﺶ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪي وارد ﺷﺪ و ﻣﻦ آروم از اﺗﺎق ﺑﯿﺮون اوﻣﺪم ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺘﻮﻧﻢ ﻧﻔﺲ ﺑﮑﺸﻢ ... ﺑﻮﺳﻪ اي ﺑﻪ ﭘﯿﺸﻮﻧﯽ ﮐﻮﺷﺎ زدم و ازش ﻗﻮل ﮔﺮﻓﺘﻢ از اوﻧﺠﺎ ﺗﮑﻮن ﻧﻤﯽ ﺧﻮره رﻓﺘﻢ ﺑﻪ ﻣﺤﻮﻃﻪ ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺗﺎ ﺷﺎﯾﺪ ﯾﮑﻢ ... ﻓﻘﻂ ﯾﮑﻢ اﮐﯿﮋن ﭘﯿﺪا ﮐﻨﻢ ﺗﺎ ﺑﺘﻮﻧﻢ اﯾﻦ رﯾﻪ ﻫﺎي ﺑﻬﻢ ﭼﺴﺒﯿﺪه رو از ﻫﻢ ﺑﺎز ﮐﻨﻢ ... ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻫﺮ ﻧﻔﺲ ... ﻫﺮ ﮔﺬر اﮐﺴﯿﮋن از ﮔﻠﻮم ﺳﻮزش ﻋﻤﯿﻘﯽ اﯾﺠﺎد ﻣﯿﮑﺮد ... ﻧﯿﻮﺷﺎ رو ﺑﺮاي آزﻣﺎﯾﺶ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺑﺮدن ﺑﯿﺮون و ﻣﻦ ﺗﻮي اﺗﺎق ﺗﻨﻬﺎ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮدم ... ﮐﻮﺷﺎ روي ﻧﯿﻤﮑﺖ ﺧﻮاﺑﺶ ﺑﺮده ﺑﻮد ﮐﻪ ﭘﺮﺳﺘﺎر ﺑﺨﺶ ﺑﺮده ﺑﻮدﺗﺶ ﺗﻮ اﺗﺎق اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﭘﺮﺳﺘﺎرﻫﺎ ... ﭼﺸﻤﻢ اﻓﺘﺎد ﺑﻪ در ... ﺣﺎﻣﯽ ﻧﮕﺮان ازش وارد ﺷﺪ ... ﺑﺎ دﯾﺪﻧﻢ ﮔﺎم ﻫﺎش رو ﺑﻠﻨﺪ ﺗﺮ ﮐﺮد ...
- ﭼﯽ ﺷﺪه؟
- دﯾﮕﻪ ﭼﯽ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﯿﺪ ﺑﺸﻪ ... ﺑﻪ ﻣﻦ ﯾﻪ ﮐﻼم ﺑﮕﯿﺪ ﭼﯽ از ﺟﻮن ﻣﺎ ﻣﯿﺨﻮاﯾﺪ ... اﯾﻦ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺳﺮ ﺑﺎرن؟ ﺳﺮ ﺑﺎر ﺷﻤﺎ؟ ﺑﺪﯾﺪﺷﻮن ﺑﻪ ﻣﻦ ... ﻣﻦ ﮐﻪ دارم اﻟﺘﻤﺎس ﻣﯿﮑﻨﻢ ... ﺑﻪ ﭘﺎﺗﻮن ﺑﯿﻮﻓﺘﻢ ﻗﺒﻮل ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ؟ ﭼﺸﻤﺎش ﮔﺮد ﺷﺪه ﺑﻮد: اﯾﻨﺎ ﭼﯿﻪ داري ﻣﯿﮕﯽ ﻫﻤﺮاز؟ ﻧﯿﻮﺷﺎ ﭼﺶ ﺷﺪه؟ ﯾﻪ ﻗﺪم ﺑﻬﻢ ﻧﺰدﯾﮏ ﺗﺮ ﺷﺪ ... ﺑﻪ ﻣﻨﯽ ﮐﻪ ﺗﻤﺎم ﺑﺪﻧﻢ داﺷﺖ ﻣﯿﻠﺮزﯾﺪ: ﮔﻔﺘﯿﺪ اون ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو ﻧﻤﯽ ﺑﺮه ... ﭘﺲ اﯾﻦ ﺑﭽﻪ از ﭼﯽ اﯾﻦ ﺟﻮري ﻣﯽ ﺗﺮﺳﻪ؟ ... ﺑﻐﻀﻢ ﺑﺰرگ ﺗﺮ ﺷﺪ: دارم ﻣﯿﺴﻮزم ... ﻣﯽ ﺳﻮزم از آﺗﯿﺸﯽ ﮐﻪ ﺑﺮادرﺗﻮن دوﺑﺎره ﺑﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻪ ... اﺷﮑﻢ ﺟﺎري ﺷﺪ ﻟﺮزﺷﻢ اﻧﻘﺪر ﻋﯿﺎن ﺑﻮد ﮐﻪ ﺧﻮدم ﻣﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪم ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﺣﺮﻓﻬﺎم رو ﮐﺎﻣﻞ ﺑﺰﻧﻢ ... ﺣﺎﻣﯽ ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ و اﺧﻢ آﻟﻮد اﻣﺎ آرام و ﺑﯽ ﭘﺎﺳﺦ اﻧﮕﺎر اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد ﺗﺎ ﻣﻦ ﻫﺮ ﭼﻪ ﻗﺪر ﻣﯿﺘﻮﻧﻢ ﺧﻮدم رو ﺧﺎﻟﯽ ﮐﻨﻢ و ﯾﺎ ﺷﺎﯾﺪ اون ﻟﺤﻈﻪ اون ﻫﻢ ﮐﻢ آورده ﺑﻮد ... از آﺧﺮﯾﻦ ﺑﺎري ﮐﻪ اﯾﻦ ﻃﻮر ﺣﻤﻠﻪ ﻋﺼﺒﯽ داﺷﺘﻢ ﭼﻬﺎر ﺳﺎل ﻣﯿﮕﺬﺷﺖ ... اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﻣﯿﺨﻮام ﺑﺎﻻ ﺑﯿﺎرم از ﻫﻤﻪ ﺣﺠﻢ زﻫﺮ ﺗﻮي ذﻫﻦ و ﻗﻠﺒﻢ ... اﺷﮏ ﺗﻮي ﭼﺸﻤﺎم ﺟﻮﺷﯿﺪ و در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﭼﻮﻧﻢ از ﺷﺪت ﻟﺮزش ﻋﯿﺎن ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﯿﺨﻮرد: ﺑﺎﯾﺪ از روي ﺟﻨﺎزه ﻣﻦ رد ﺑﺸﯿﺪ ... اﯾﻦ رو ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻢ ﻣﭻ دﺳﺘﻢ ﮐﺸﯿﺪه ﺷﺪ ... و ﻣﻦ ﻣﺤﮑﻢ ﺗﻮ آﻏﻮﺷﺶ رﻓﺘﻢ ... اﯾﻦ ﺣﺮﮐﺘﺶ ﺑﻪ ﻗﺪري ﻧﺎﮔﻬﺎﻧﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﭼﻨﺪ ﺛﺎﻧﯿﻪ ﻃﻮل ﮐﺸﯿﺪ ﺗﺎ ﺑﻔﻬﻤﻢ ﭼﯽ ﺷﺪه ... دﺳﺘﺎش رو ﻣﺤﮑﻢ دورم ﺣﻠﻘﻪ ﮐﺮد ...
- ﻧﻠﺮز ﻟﻌﻨﺘﯽ ... اﯾﻦ ﻃﻮري ﻧﻠﺮز ... ﻣﯽ ﺧﻮاي ﻣﻦ رو دﯾﻮوﻧﻪ ﮐﻨﯽ؟ ﻣﻦ ﮐﻪ ﺣﺎﻻ اﺣﺴﺎس ﻣﯿﮑﺮدم ﺗﻮ اﻣﻦ ﺗﺮﯾﻦ ﺟﺎي دﻧﯿﺎم ... از اﯾﻦ ﺣﻠﻘﻪ ﻣﺤﮑﻢ دورم ... از ﻧﻔﺴﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﻫﺎي ﻧﮕﺮاﻧﯽ داﺷﺘﻦ ... اﻧﻘﺪر ﺷﻮﮐﻪ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﭼﯽ ﮐﺎر ﺑﺎﯾﺪ ﺑﮑﻨﻢ ... ﻓﻘﻂ ﮐﻤﯽ ﺳﺮ ﺟﺎم ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﺷﺪم ﮐﻪ ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺘﻮﻧﻢ از اون ﺣﻠﻘﻪ ﻣﺤﮑﻢ ﺑﯿﺮون ﺑﯿﺎم ﮐﻪ دﺳﺘﻬﺎش رو ﻣﺤﮑﻢ ﺗﺮ ﮐﺮد: ﻫﻤﺮاز ﻫﻤﻪ ﺣﺮﻓﻬﺎت رو ﻫﻤﯿﻦ ﺟﺎ ﺑﺰن ... ﻫﻤﻪ دادﻫﺎت و ﻓﺤﺶ ﻫﺎت ... ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ رو ﻫﻤﯿﻦ ﺟﺎ ﺑﮕﻮ ... دﺳﺖ راﺳﺘﺶ آروم ﺑﺎﻻ اوﻣﺪ و ﯾﻮاش روي ﺷﻘﯿﻘﻪ ام ﮐﺸﯿﺪه ﺷﺪ ... اﺣﺴﺎس ﻣﯿﮑﺮدم اﯾﻦ ﮔﺮﻣﺎي اﺛﺮ ﺑﺨﺶ از اﯾﻦ آﻏﻮش اﯾﻦ اﻧﮕﺸﺘﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻫﺮﺑﺎر اﯾﻦ ﻃﻮر ﺑﺮاي ﻣﻦ ﻣﻌﺠﺰه ﻣﯿﮑﺮدن ﮐﻢ ﮐﻢ دارن اون ﻟﺮزش رو از ﺑﯿﻦ ﻣﯿﺒﺮن ... ﺻﺪاش ﺑﺎ ﻫﻤﻮن ﺻﻼﺑﺖ ﺑﻮد اﻣﺎ ﺑﺮاي ﻣﻦ اﯾﻦ ﺑﺎر ﭘﺮ از آراﻣﺶ: ﻫﻤﺮاز ... ﻧﮑﻦ اﯾﻦ ﮐﺎر ﻫﺎ رو ﺑﺎ ﺧﻮدت و ﻣﻦ ... ﺑﺎﻫﺎم ﺣﺮف ﺑﺰن ... ﻣﻦ ﻣﻨﺘﻈﺮم ... ... ﻣﻦ ﮐﻪ از وﺿﻌﯿﺘﯽ ﮐﻪ ﺗﻮش ﺑﻮدﯾﻢ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﮐﺸﯿﺪه ﺑﻮدم ﮐﻤﯽ ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﺷﺪم ... دﺳﺘﻪ اي از ﻣﻮﻫﺎم رو آروم دور اﻧﮕﺸﺘﺶ ﻣﯿﭙﯿﭽﻮﻧﺪ: آروم ﺑﺎش ... دوﺗﺎ ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻖ ﺑﮑﺶ ... ... ﻧﻔﺲ ﻫﺎي ﻋﻤﯿﻖ و ﺣﻠﻘﻪ دﺳﺘﺶ دور ﺑﺪﻧﻢ و ﻧﻔﺲ ﮐﺸﯿﺪن ﺗﻮ ﮔﺮﻣﺎي ﺗﻨﺶ و ﺻﺪاش ﮐﻪ اﻧﮕﺎر ﺑﻬﻢ ﻣﯿﮕﻔﺖ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ درﺳﺖ ﻣﯿﺸﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﻧﻔﺴﻬﺎم ﮐﻢ ﮐﻢ ﺣﺎﻟﺖ ﻋﺎدي ﺑﻪ ﺧﻮدﺷﻮن ﺑﮕﯿﺮن و ﻗﻠﺒﻢ ﮐﻪ داﺷﺖ از ﺟﺎش در ﻣﯿﻮﻣﺪ دوﺑﺎره رﯾﺘﻢ ﻧﺮﻣﺎل ﺑﺰﻧﻪ ... اﯾﻦ ﻣﺮد درد ﺑﻮد و درﻣﺎن ﻧﯿﺰ ﻫﻢ ... ﮐﻤﯽ ﻣﻦ رو از ﺧﻮدش ﺟﺪا ﮐﺮد: ﻧﮕﺎم ﮐﻦ ... ﭼﺮا ﺳﺮت ﭘﺎﯾﯿﻨﻪ؟ ﺧﻮب ﭼﯽ ﻣﯿﮕﻔﺘﻢ؟ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﯿﮑﺸﯿﺪم ... از ﺧﻮدم ... از اﯾﻦ ﺑﯽ ﭘﺮواﯾﯽ ... از اﯾﻦ آﻏﻮش ... و از ﻫﻤﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ از وﺟﻮد ﺧﻮدم ﮐﻪ ﭼﺮا اﻧﻘﺪر آراﻣﺶ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم ... ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﺑﻪ ﻏﯿﺮ از ﺳﯿﺎوش اﺟﺎزه ﻧﺪاﺷﺖ از ﯾﻪ ﺣﺪي ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺰدﯾﮏ ﺗﺮ ﺑﺸﻪ و ﺣﺎﻻ ﻣﻦ ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﻢ دﻗﯿﻘﺎ ﭼﺮا اﻧﻘﺪر ﺣﺲ ﻫﺎي ﻣﺘﻨﺎﻗﺾ دارم ... ﺧﺠﺎﻟﺖ ... آراﻣﺶ ... ﺣﺘﯽ ﺗﺮس ... اﻣﺎ ﺗﻪ اﺣﺴﺎﺳﻢ ﯾﻪ ﻗﻠﻘﻠﮏ ﺑﻮد ... ﯾﻪ ﻧﻮازش آروم ... ﻣﺜﻞ ﺗﺎﺛﯿﺮ ﺳﺮ اﻧﮕﺸﺘﻬﺎي اﯾﻦ ﻣﺮد ...
- ﻫﻤﺮازي ﮐﻪ ﺳﺮش ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺑﺎﺷﻪ رو دوﺳﺖ ﻧﺪارم ... ... اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﻣﻌﺎﻧﯽ زﯾﺎدي داﺷﺖ ... و ﻣﻦ ... ﻫﻤﺮاز ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﻧﻤﻮدش رو ﺻﺤﻨﻪ ﺑﻮد ... ﻣﯽ ﺗﺮﺳﯿﺪم ﭼﯿﺰي ﺑﺮداﺷﺖ ﮐﻨﻢ ... ﮐﻤﯽ ازم ﻓﺎﺻﻠﻪ ﮔﺮﻓﺖ و ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد ... ﺗﻪ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﺣﺎﻻ ﭘﺮ از ﺳﺌﻮال ﺑﻮد ... آروم ﭘﺮﺳﯿﺪ.: ﻫﻤﺮاز؟!
- ﻣﻦ ... ﯾﻌﻨﯽ ... ﻟﺒﺨﻨﺪ اوﻣﺪ روي ﻟﺒﺶ از اﯾﻦ ﺳﺮدرﮔﻤﯽ ﻣﻦ: ﻫﻤﺮاز ﺣﺎﻻ ﺑﻬﻢ ﺑﮕﻮ ﭼﯽ ﺷﺪه؟ ﻣﻦ اﯾﻦ ﺟﺎم ﺗﺎ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ رو ﺣﻞ ﮐﻨﻢ ... اﯾﻦ ﻟﺤﻦ ﺑﺮاي ﻣﻦ ﻏﺮﯾﺐ ﺑﻮد ... ﻏﺮﺑﺘﯽ ﮐﻪ ﻋﺠﯿﺐ ﻫﻢ آﺷﻨﺎ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯿﻮﻣﺪ ... ﻫﻤﻮن آﺷﻨﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻗﺮﻧﻬﺎ زن ﺑﻮدن رو ﺑﻪ ﺗﻤﺎم زﻧﻬﺎي ﻋﺎﻟﻢ ﯾﺎد داده ﺑﻮد ... ﻫﻤﻮن ﻟﺤﻨﯽ ﮐﻪ ﺗﮏ ﺗﮏ ﻧﺘﻬﺎي ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ زن ﺑﻮدﻧﺖ رو ﺑﻪ ﺻﺪا در ﻣﯿﺂورد و ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯿﺸﺪ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﯽ ... اﯾﻦ آدم ﺑﺮاي ﺗﻮ ﻗﺪرﺗﻤﻨﺪ ﺗﺮﯾﻦ ﻗﻬﺮﻣﺎن ﻫﺎﺳﺖ ... ﻗﻬﺮﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺣﺘﯽ ﻣﺜﻞ آﺷﯿﻞ ﻫﻤﻮن ﭘﺎﺷﻨﻪ ﺿﻌﻒ رو ﻫﻢ ﻧﺪاره ... ﺑﺪون اﯾﻦ ﮐﻪ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﻨﻢ اﯾﻦ ﺑﺎر اﻧﮕﺎر ﮐﻪ ﻣﺨﺎﻃﺒﻢ ﮐﺮواﺗﺶ ﺑﺎﺷﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ رو ﺑﺮاش ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﺮدم ... ﺻﺪاي ﺗﻨﺪ ﻧﻔﺲ ﻫﺎش ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺑﺎﻻ رو ﻧﮕﺎه ﮐﻨﻢ ... ﻣﻦ اﯾﻦ آدم رو ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ دﯾﺪه ﺑﻮدم اﻣﺎ ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻢ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل اﯾﻦ ﻃﻮر ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺷﺪه ﺑﻮد ... ﭼﺸﻤﺎش ﮔﺮد ﺷﺪه ﺑﻮد ...
- اﯾﻦ ﻣﺰﺧﺮﻓﺎت رو ﮐﯽ ﮔﻔﺘﻪ ...
- ﻣﻨﻢ ﺳﺌﻮاﻟﻢ ﻫﻤﯿﻨﻪ
- دﯾﺸﺐ ﻣﻦ ﺧﻮﻧﻪ ﻧﺒﻮدم ... اﺣﺘﻤﺎﻻ اوﻣﺪه دﯾﺪن ﻣﺎﻣﺎن ﻣﻦ ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻬﺶ ﺗﺬﮐﺮ ﺑﺪم ...
- ﻓﻘﻂ اون ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ... ﻋﻤﻪ ﻣﻠﻮك اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ رو ﭼﺮا ﻣﯿﺰﻧﻦ؟
- اﯾﺸﻮن دو ﺳﻪ روز ﭘﯿﺶ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪن ﮐﻪ ﺣﺎﻣﺪ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ و ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻦ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو ﺑﺎﯾﺪ ﺣﺎﻣﺪ ﻧﮕﻪ داره ﻣﻦ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﮐﺮدم اون ﺑﺤﺚ ﭘﯿﺶ اوﻣﺪ و ﮔﻔﺘﻢ ﻣﻦ و ﺧﺎﻟﻪ ﺷﻮن ﻫﺴﺘﯿﻢ در ﮐﻨﺎر اﯾﻦ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ... ﻟﻌﻨﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ ... ... ﭘﯿﺸﻮﻧﯿﺶ رو ﺧﺎروﻧﺪ و ﯾﻪ ﻗﺪم ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﮔﺬاﺷﺖ: از دﺳﺖ ﻣﻦ ﻫﻢ دﻟﺨﻮره؟ ﻧﺸﺴﺘﻢ روي ﺻﻨﺪﻟﯽ: ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ... ﺑﻪ ﺧﺪا ... دﺳﺘﺶ رو ﮐﺮد ﺗﻮي ﺟﯿﺒﺶ: ﻫﻤﺮاز ﯾﮑﻢ ﺑﻪ ﺧﻮدت ﻣﺴﻠﻂ ﺑﺎش ﺑﮕﻢ ﺑﯿﺎن ﻓﺸﺎرت رو ﺑﮕﯿﺮن؟
- ﻧﻪ ... ﻣﻦ ﺧﻮﺑﻢ ... ﯾﻌﻨﯽ اﻻن ﺧﻮﺑﻢ ... ... ﻟﺒﺨﻨﺪش ﭘﻬﻦ ﺗﺮ ﺷﺪ ... ﺧﻮدم ﺳﺮﯾﻊ ﻓﻬﻤﯿﺪم ﭼﻪ ﺳﻮﺗﯽ دادم از ﮔﻮﻧﻪ ﻫﺎم ﺣﺮارت زد ﺑﯿﺮون ... ﺑﺎ ﺗﻘﻪ اي ﮐﻪ ﺑﻪ در ﺧﻮرد ... ﻧﯿﻮﺷﺎ ﻫﻤﺮاه ﭘﺮﺳﺘﺎر ﺟﻮوﻧﯽ وارد ﺷﺪ ... ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ رﻓﺘﻢ ﯾﮑﻢ رﻧﮓ ﺑﻪ رﺧﺴﺎرش ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ﺑﻮد ... ﺣﺎﻣﯽ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ اوﻣﺪ و دﺳﺘﺶ رو ﺑﻪ ﺳﺮش ﮐﺸﯿﺪ ... ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺑﺎ دﯾﺪﻧﺶ ﺑﺮاي اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر ﻟﺒﺨﻨﺪ زد ...
- ﻋﻤﻮ ﺟﺎن ﺷﺎ ﭼﺮا از ﻣﺪرﺳﻪ ﺑﻪ ﻣﺎ زﻧﮓ ﻧﺰدي ... ﭘﺮﺳﺘﺎر: ﺧﻮب ﻋﻤﻮي ﻋﺰﯾﺰ ... ﺑﺮادر زادﺗﻮن ﺗﻘﺪﯾﻢ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ و ﺧﻮاﻫﺮش ... ... ﻣﻦ رو ﺧﻮاﻫﺮ ﻧﯿﻮﺷﺎ دﯾﺪه ﺑﻮد ... ﺣﺎﻣﯽ ﺑﺎ ﻫﻤﻮن ژﺳﺖ ﺧﺎص ﺧﻮدش ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻃﻔﻠﮏ ﭘﺮﺳﺘﺎره ﺟﻤﻊ ﺑﺸﻪ: ﻣﯽ ﺗﻮﻧﻢ ﺑﺎ ﭘﺰﺷﮑﺶ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﻢ؟ ﺧﻢ ﺷﺪ و ﺑﻮﺳﻪ اي ﺑﻪ ﭘﯿﺸﻮﻧﯽ ﻧﯿﻮﺷﺎ زد ... ﮐﺎري ﮐﻪ اﻧﮕﺎر ﺑﯿﺶ از ﻣﻦ ﺑﺎﻋﺚ ﺗﻌﺠﺐ ﺷﺪي ﺧﻮد ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺷﺪ ... ﺑﺎ رﻓﺘﻨﺸﻮن از اﺗﺎق ... دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﺟﺎي ﮐﺒﻮدي ﺳﻮزن و ﺳﺮم زدم و ﺑﻮﺳﻪ اي ﺑﻪ ﭘﯿﺸﻮﻧﯿﺶ زدم: ﻫﻤﺮاز ﻗﺮﺑﻮﻧﺖ ﺑﺮه ... ﺑﻬﺘﺮي؟
- ﭼﺮا ﮔﺬاﺷﺘﯽ ﻋﻤﻮ ﺑﺮه از دﮐﺘﺮم ﺑﭙﺮﺳﻪ ازش ﺧﯿﻠﯽ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﯽ ﮐﺸﻢ ...
- ﺑﻪ اﯾﻦ ﭼﯿﺰا ﻓﮑﺮ ﻧﮑﻦ ﭘﺮﻧﺴﺴﻢ ... ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ رو درﺳﺖ ﻣﯿﮑﻨﯿﻢ ...
- دﯾﺪي ﻣﻦ رو ﺑﻮﺳﯿﺪ؟ از ﻧﮕﺎه ﺷﺎدش ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﭼﻪ ﻗﺪر ﺑﻪ اﯾﻦ ﺣﺲ ﭘﺪراﻧﻪ اﺣﺘﯿﺎج داﺷﺘﻪ ... دﻟﻢ ﺿﻌﻒ رﻓﺖ ﺑﺮاي ﻧﺸﺎﻃﺶ و ﺑﺎ ﺧﻮدم اﻋﺘﺮاف ﮐﺮدم ... اﻣﺮوز روز ﻋﺠﯿﺒﯽ ﺑﻮد اﻧﮕﺎر ﺧﯿﻠﯽ دﯾﻮارﻫﺎي اﯾﻦ آدم رﯾﺨﺘﻪ ﺑﻮد ... اﻧﮕﺎر ﭘﻮﺳﺘﻪ ﻫﺎش رﯾﺨﺘﻪ ﺑﻮدن و ﺧﻮد ﺣﺎﻣﯽ ﻧﻤﺎﯾﺎن ﺷﺪه ﺑﻮد ... ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﯿﮑﺸﯿﺪم ﺣﺘﯽ ﭘﯿﺶ ﺧﻮدم اﻋﺘﺮاف ﮐﻨﻢ ... اﯾﻦ آدم زﯾﺒﺎ ﺗﺮﯾﻦ ﺣﺲ زﻧﺪﮔﯿﻢ رو ﺑﻪ ﻣﻦ ﺗﻮ اﯾﻦ اﺗﺎق ﺳﻔﯿﺪ رﻧﮓ ﻫﺪﯾﻪ ﮐﺮده ﺑﻮد ... ﺣﺎﻣﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺎده ... ﺑﺎ رﻓﺘﺎرﻫﺎ و ﻋﻤﻞ ﺳﺎده اش ﺗﻮﻧﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﻪ ﻣﻦ و ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺣﺲ آراﻣﺶ و اﻣﻨﯿﺖ رو ﺗﺰرﯾﻖ ﮐﻨﻪ ...
- ﻫﻤﺮاز اﻣﺸﺐ ﻣﯿﺎي ﭘﯿﺶ ﻣﻦ؟ ... ﺑﻪ ﺧﻮدم ﻗﻮل داده ﺑﻮدم دﯾﮕﻪ وارد اون ﻋﻤﺎرت ﻧﺸﻢ: راﺳﺘﺶ رو ﺑﺨﻮاي ... ﯾﻌﻨﯽ ...
- ﺑﯿﺎ دﯾﮕﻪ
- ﮐﺠﺎ ﻣﯿﺨﻮاي ﺑﺒﺮي ﺧﺎﻟﺖ رو؟ ﺳﺮ ﻫﺮ دو ﻣﻮن ﭼﺮﺧﯿﺪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﭼﺎرﭼﻮب در ﮐﻪ ﺣﺎﻣﯽ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد ...
- ﻫﻤﺮاز ﺑﯿﺎد ﺧﻮﻧﻪ ﻣﺎ ...
- ﻫﻤﺮاز ﻧﻪ ... ﺧﺎﻟﻪ ...
- ﺷﻤﺎ ﭼﻪ اﺻﺮاري دارﯾﺪ ﺳﻦ ﻣﻦ رو ﺑﺒﺮﯾﺪ ﺑﺎﻻ ... دﯾﺪﯾﺪ ﻫﻤﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻦ ﺧﻮاﻫﺮ ﺑﺰرگ ﺗﺮﺷﻮﻧﻢ ... ﭼﺮا اﺻﺮار دارﯾﺪ ﺑﻔﻬﻤﻦ ﺧﺎﻟﻪ ام و ﭘﯿﺮ ﺷﺪم ... ﻧﯿﻮﺷﺎ: ﺗﻮ ﭘﯿﺮ ﻧﻤﯿﺸﯽ ... ﺗﻮ ﺧﻮﺷﮕﻠﯽ ...
- ﭼﻪ رﺑﻄﯽ داره ﭘﺮﻧﺴﺴﻢ ... ﺗﻮ ﮐﻪ ﻣﺎﻣﺎﻧﺖ رﻫﺎ ﺑﻮده ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﻮ ﺧﻮﺷﮕﻞ ... ... ﺑﻌﺪ ﭼﺸﻤﺎم رو ﺑﺮاش ﭼﭗ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﺨﻨﺪه ... ﻧﮕﺎﻫﻢ اﻓﺘﺎد ﺑﻪ ﺣﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ دﯾﻮار ﺗﯿﮑﻪ داده ﺑﻮد داﺷﺖ ﺑﺎ ﻟﺬت ﻣﺎ رو ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮد ﺗﻮ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻣﻬﺮ ﺑﻮد ... ﺣﻤﺎﯾﺖ ﺑﻮد ... و ﻣﻦ ﺗﺎزه ﻓﻬﻤﯿﺪم ﮐﻪ ﯾﺎد ﮔﺮﻓﺘﻢ از ﺑﯿﻦ ﺗﻤﺎم اون ﻏﺮور اﯾﻦ ﺣﺲ ﻫﺎي ﺧﺎﮐﯽ رﻧﮓ رو درك ﮐﻨﻢ ... ﭘﺮﺳﺘﺎر ﺑﺮاي ﺗﺰرﯾﻖ وارد ﺷﺪ و از ﻣﺎ ﺧﻮاﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﯿﺮون ﺑﺎﺷﯿﻢ ... ﭼﺸﻤﮑﯽ ﺑﺮاي ﻧﮕﺎه ﻧﮕﺮان ﻧﯿﻮﺷﺎ زدم و اوﻣﺪم ﺑﯿﺮون ... ﻟﺒﻬﺎم ﺧﺸﮏ ﺧﺸﮏ ﺑﻮد و ﺳﺮم از اون ﻫﻤﻪ ﻓﺸﺎر داﺷﺖ ﮔﯿﺞ ﻣﯿﺮﻓﺖ ... ﯾﮏ دﺳﺘﻢ رو ﺑﻪ دﯾﻮار ﮔﺮﻓﺘﻢ ... وارد راﻫﺮوي ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺷﺪﯾﻢ ﺑﻮش ﻫﻢ اذﯾﺘﻢ ﻣﯿﮑﺮد ... ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ و دﺳﺘﺶ رو دراز ﮐﺮد ﺳﻤﺘﻢ ... دﺳﺘﻢ رو ﺑﻪ دﯾﻮار ﮔﺮﻓﺘﻢ: ﺧﻮﺑﻢ آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ...
- ﺧﻮب ﻧﯿﺴﺘﯽ ﻧﻪ؟!
- از ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺧﻮﺷﻢ ﻧﻤﯿﺎد ...
- ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯿﮑﻨﻢ ﮐﺴﯽ دوﺳﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ...
- ﻣﺎدرم رو ﺗﻮ ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن از دﺳﺖ دادم ...
- ﺣﺎﻟﺶ ﺧﻮﺑﻪ ﻣﮕﻪ ﻧﻪ؟
- اﻟﺒﺘﻪ ﮐﻪ ﺧﻮﺑﻪ ... ﻫﻤﺮاز ﯾﺎدﺗﻪ ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﭘﯿﺶ ﭼﻪ ﺣﺎﻟﯽ داﺷﺘﯽ ... ﯾﮑﻢ رﻋﺎﯾﺖ ﺧﻮدت رو ﺑﮑﻦ ... ﮐﻤﮑﻢ ﮐﺮد روي ﻧﯿﻤﮑﺖ ﺑﺸﯿﻨﻢ: ﻣﯿﺮم ﭼﯿﺰي ﺑﯿﺎرم ﺑﺨﻮري ... ﺑﻌﺪ از اون ﺣﻤﻠﻪ ﻋﺼﺒﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻬﺖ آرام ﺑﺨﺶ ﻣﯿﺰدﯾﻢ ...
- ﺷﻤﺎ دوﺳﺖ داري ﺑﻪ ﻣﻦ آﻣﭙﻮل ﺑﺰﻧﯽ ...
- ﺟﻮاب دﺧﺘﺮ ﻫﺎي زﺑﻮن درازي ﮐﻪ ﺳﺮ ﺑﺰرﮔﺘﺮﺷﻮن داد ﻣﯿﺰﻧﻦ آﻣﭙﻮﻟﻪ ... ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎي ﮔﺮد ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم: اﻻن ﺷﻤﺎ ﺷﻮﺧﯽ ﮐﺮدي دﯾﮕﻪ؟
- ﻣﯿﺮﯾﻢ در ﺧﻮﻧﺖ وﺳﺎﯾﻠﺖ رو ﺑﺮدار ﺑﺮاي ﺷﺐ ...
- ﻣﻦ ﻋﻤﺎرت ﻧﻤﯿﺎم ...
- ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ اﻻن ﻫﻢ ﺗﻮ ﺷﻮﺧﯽ ﮐﺮدي ... ﮐﻮﺷﺎ روي ﭘﺎم دراز ﮐﺸﯿﺪه ﺑﻮد و دﺳﺘﯽ ﺑﻪ رد اﺷﮏ روي ﮔﻮﻧﻪ اش ﮐﺸﯿﺪم و دوﺑﺎره ﺑﻐﺾ ﮐﺮدم ... ﻧﯿﻮﺷﺎ ﻫﻢ روي ﺻﻨﺪﻟﯽ ﺟﻠﻮ ﺧﻮاﺑﯿﺪه ﺑﻮد ... ﺗﻮي آﯾﻨﻪ ﭼﺸﻤﺎش رو دﯾﺪم ...
- ﮔﺮﯾﻪ ﻧﮑﻨﯽ ﻫﻤﺮاز ... ﮐﻪ اﯾﻦ ﺑﺎر ﺷﺎﮐﯽ ﻣﯿﺸﻢ ...
- رﻫﺎ ﮐﻪ رﻓﺖ ﺑﺎ ﺧﻮدم ﻗﺴﻢ ﺧﻮردم ﻧﺬارم ﮔﺮﯾﻪ ﮐﻨﻦ ... اﻣﺎ ﻣﻮﻓﻖ ﻧﺒﻮدم ...
- ﻣﻦ ﻫﻢ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ﭘﯿﺶ ﺑﺎ ﺧﻮدم ﻗﺴﻢ ﺧﻮرده ﺑﻮدم ﻧﺬارم ﯾﻪ ﻧﮕﺎه ﭘﺮ از ﺟﺎدو ﻏﻤﮕﯿﻦ ﺑﺸﻪ ... اﻣﺎ ﺷﺪه ... از دﺳﺖ آدم در ﻣﯿﺮه ﮔﺎﻫﯽ ... درﺳﺘﺶ ﻣﯿﮑﻨﻢ ... ... ﻣﻦ ﮐﻪ ﻫﻨﻮز ﺗﻮ ﺗﺤﻠﯿﻞ ﺟﻤﻠﻪ آﺧﺮش ﻣﻮﻧﺪه ﺑﻮدم: ﻣﻦ ﺑﻬﺘﻮن ﮔﻔﺘﻢ ﺷﻤﺎ ﻗﻬﺮﻣﺎن ﻧﯿﺴﺘﯿﺪ ...
- اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ ات ﻧﺎراﺣﺘﻢ ﻣﯿﮑﻨﻪ ...
- آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ...
- ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﻫﻤﺮاز ... دﺳﺖ از اﯾﻦ آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ﮔﻔﺘﻨﺖ ﺑﺮدار ... ... اﯾﻦ آدم اﻣﺮوز ﭼﺶ ﺑﻮد ... داﺷﺖ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ رو زﯾﺮ رو رو ﻣﯿﮑﺮد ...
- اون ﻃﻮري ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻧﮑﻦ ... ﭼﻨﺪ وﻗﺘﻪ ﻣﯿﺨﻮام ﺑﻬﺖ ﺑﮕﻢ اﻧﻘﺪر اﯾﻦ آﻗﺎي دﮐﺘﺮ رو ﺗﮑﺮار ﻧﮑﻨﯽ ...
- آﺧﻪ ... ﻣﻦ ...
- ﻣﯽ دوﻧﻢ ﺗﻮ ﺑﺎ ﻫﻤﻪ ﺑﺎ اﺣﺘﺮام ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ ... ﺑﻪ ﺟﺰ ﺣﺎﻣﺪ ...
- ﺣﻘﺸﻪ ... اﺧﻤﺎش رﻓﺖ ﺗﻮي ﻫﻢ: ﻫﻤﺮاز ...
- ﺗﻮﺟﻪ دارﯾﺪ ﻫﻤﺶ دارﯾﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺗﺬﮐﺮ ﻣﯿﺪﯾﺪ؟
- ﺗﻮﺟﻪ داري دل ﻧﺎزك ﺷﺪي؟! ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو ﻣﯿﺒﺮﯾﻢ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﻌﺪش ﺑﺎﻫﻢ ﺟﺎﯾﯽ ﻣﯿﺮﯾﻢ ...
- ﮐﺠﺎ؟!
- ﻣﯽ ﺧﻮام ﺑﺸﯿﻨﯿﻢ و ﺣﺮف ﺑﺰﻧﯿﻢ ...
- ﻣﻦ و ﺷﻤﺎ؟
- ﻣﻦ ... ﺗﻮ ... و ﺣﺎﻣﺪ ... ﺑﺎ ﺑﺎز ﺷﺪن ﻣﺠﺪد در ﻣﺎﺷﯿﻦ اون ﻣﻮج ﺳﺮﻣﺎ ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺷﺪ ﺑﻪ ﮔﺮﻣﯽ ﻫﻤﯿﻦ ﺑﻮي ادﮐﻠﻦ و ﻧﻔﺴﯽ ﮐﻪ اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ﭼﻨﺪ ﺑﺎري از ﻧﺰدﯾﮏ ﺣﺴﺶ ﮐﺮده ﺑﻮدم و ﻫﻤﻪ وﺟﻮدم ﭘﺮ ﻣﯿﺸﺪ ... ﺗﻮي دﺳﺘﺶ ﯾﻪ ﻟﯿﻮان ﺑﺰرگ و ﯾﻪ ﺟﻌﺒﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻮﭼﯿﮏ ﺑﻮد ... ﻟﯿﻮان رو ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﮔﺮﻓﺖ: اﯾﻦ رو ﺑﺨﻮر ﯾﮑﻢ ﺣﺎﻟﺖ ﺳﺮ ﺟﺎش ﺑﯿﺎد ... اﯾﻨﻢ ﭘﻤﺎد وﯾﺘﺎﻣﯿﻦ آ ... ﻟﯿﻮان رو از دﺳﺖ راﺳﺘﻢ ﺑﻪ دﺳﺖ ﭼﭗ ﻣﻨﺘﻘﻞ ﮐﺮدم و ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم: اﯾﻦ ﭘﻤﺎد؟!
- ﺑﺮاي اون ﻟﺒﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﭘﻮﺳﺘﻪ ﭘﻮﺳﺘﻪ ﺷﺪن ... ... از ﺧﺠﺎﻟﺖ ﺳﺮم رو ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻢ ... اﯾﻦ آدم اﯾﻦ روزﻫﺎ ﺑﯽ ﭘﺮواﺗﺮ از اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ ﺷﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺸﻪ ﻧﺴﺒﺘﺶ رو ﺑﺎ ﺣﺎﻣﯽ اﻧﺘﻈﺎم ﭘﯿﺪا ﮐﺮد ... ﭘﻤﺎد رو روي داﺷﺒﻮر ﮔﺬاﺷﺘﻢ ...
- اون ﻣﻌﺠﻮن رو ﻫﻢ ﺑﺨﻮر ... ﻣﯽ دوﻧﻢ ﺗﻮ ﯾﮑﯽ دوﺳﺎﻋﺖ آﯾﻨﺪه ﻧﯿﺎز ﺑﻪ اﻧﺮژي داري ...
- اﯾﻦ ﭼﯿﺰﻫﺎ ﮐﻤﮑﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﻤﯿﮑﻨﻪ ...
- ﺑﻪ ﺗﻮ ﻓﻘﻂ ﺷﻨﯿﺪن و ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮدن ﮐﻤﮏ ﻣﯿﮑﻨﻪ ﮐﺎري ﮐﻪ ﻋﺠﯿﺐ داري ازش ﻓﺮار ﻣﯿﮑﻨﯽ ... ﻣﻦ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺧﻮدت ... ﺻﺮﻓﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺧﻮدت ﻣﯿﺨﻮام ﺣﺮﻓﻬﺎت رو ﺑﺰﻧﯽ و ﺑﺸﻨﻮي ...
- ﺷﻤﺎ ﻣﻨﺘﻈﺮﯾﺪ ...
- ﻣﻦ ﻫﯿﭻ اﻧﺘﻈﺎري ﺟﺰ ﯾﻪ ﺣﺎل ﺑﻬﺘﺮ و ﯾﻪ ﻫﻤﺮاز ﭘﺮ از اﻧﺮژي ﺑﻌﺪ از اﯾﻦ ﮔﻔﺘﮕﻮ ﻧﺪارم ... ﺑﺨﺸﺶ ﺣﺎﻣﺪ ... ﮔﺬ ﺷﺘﻦ از ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺣﺲ ﮐﺮدي و ﻣﯿﮑﻨﯽ ... ﺗﻤﺎﻣﺎ ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ﺧﻮدﺗﻪ و ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﺣﻖ دﺧﺎﻟﺖ ﻧﺪاره ... ... ﯾﻪ ﺟﺮﻋﻪ از اون ﻣﻌﺠﻮن ﭘﺮ از ﮔﺮدو و ﺷﯿﺮﯾﻦ ﻣﺰه رو ﻗﻮرت دادم: ﺧﯿﻠﯽ ﺳﻨﮕﯿﻨﻪ ...
- ﻧﻪ ﺑﺮاي ﺗﻮ ... ﺑﺨﻮر ...
- ﺷﻤﺎ ﻫﻤﺶ ﺑﻪ ﻣﻦ دﺳﺘﻮر ﻣﯿﺪﯾﺪ ... ﻟﺒﻬﺎم ﻧﺎ ﺧﻮد آﮔﺎه ﺟﻤﻊ ﺷﺪ ... دﺳﺖ ﺧﻮدم ﻧﺒﻮد ... ﻟﻮس ﺷﺪه ﺑﻮدم. ﻧﮑﺎﻫﺶ ﯾﮑﯽ از زﯾﺒﺎﺗﺮﯾﻦ ﻧﮕﺎﻫﻬﺎﯾﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل ﺑﻬﻢ داﺷﺖ: ﮔﺎﻫﯽ اﺣﺴﺎس ﻣﯿﮑﻨﻢ دوﺳﺖ داري اذ ﯾﺘﻢ ﮐﻨﯽ ... ﺑﺎ ﭼﺸﻤﻬﺎي ﮔﺮدم ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم: اذﯾﺖ؟ ! ﻣﻦ ﮐﻪ ... ﻟﺒﺨﻨﺪش زﯾﺎدي ﺷﯿﻄﻨﺖ داﺷﺖ: ﺑﺨﻮر دﺧﺘﺮ ...
- ﮐﺠﺎ ﻗﺮاره ﺑﺮﯾﻢ ...
- ﮐﺎﻓﯽ ﺷﺎپ ﻧﻤﯿﺸﻪ ... ﻋﻤﺎرت ﻫﻢ ﻧﻤﯿﺸﻪ ... ﺧﻮﻧﻪ ﺣﺎﻣﺪ ﻫﻢ ﻧﻤﯿﺮﯾﻢ ﻧﻤﯿﺨﻮام ﺑﺒﺮﻣﺖ ﺑﻪ ﭘﺎش ... ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﺟﺎ ﺷﺮﮐﺖ ﻣﻨﻪ ... اون ﺟﺎ اﻻن ﺗﻮ اﯾﻦ ﺳﺎﻋﺖ ﮐﺎرﻣﻨﺪﻫﺎ ﻫﻢ ﻧﯿﺴﺘﻦ ... ... ﻣﻦ ﮐﻪ ﻫﻨﻮز در ﻓﮑﺮ ﯾﮏ ﺳﺎﻋﺖ ﭘﯿﺶ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﻏﺮ زده ﺑﻮد اﻋﺘﺮاض ﮐﺮده ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺣﺮف ﻧﻤﯽ زﻧﻢ و ﻧﻤﯿﺎم ... و ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺣﺎﻣﯽ ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﺗﻮ ﺻﻮرﺗﻢ ﻧﮕﺎه ﮐﺮده ﺑﻮد و ﯾﻪ ﮐﻼم ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﺎﯾﺪ ... از ﻫﻤﻮن ﺑﺎﯾﺪ ﻫﺎي ﺣﺎﻣﯽ وار ... ﺣﺎﻻ ﺑﺎ اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ اﻧﮕﺎر ﺗﻤﺎم اون ﯾﮏ ﮐﻼﻣﯽ و زور ﮔﻮﯾﯿﺶ روﻓﺮاﻣﻮش ﮐﺮده ﺑﻮدم ... اﻧﮕﺎر ﻧﻪ اﻧﮕﺎر ... ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﺸﯿﺪم و ﺑﺮاي دوﻣﯿﻦ ﺑﺎر ﭘﺎ ﺗﻮي ﺷﺮﮐﺘﺶ ﮔﺬاﺷﺘﻢ ... ﺷﺮﮐﺖ ﺗﻮﺳﮑﻮت ﻣﻄﻠﻖ ﺑﻮد ... ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﻫﻤﻪ ﮐﺎرﻣﻨﺪﻫﺎ رﻓﺘﻦ ﻓﻘﻂ ﻣﻨﺸﯿﺶ ﻫﻨﻮز اون ﺟﺎ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎ دﯾﺪﻧﻤﻮن از ﺟﺎش ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ... ﺣﺎﻣﯽ اﺑﺮوﻫﺎش رو دوﺑﺎره ﮔﺮه زده ﺑﻮد ... ﺧﺎﻧﻮم ﺟﻮون ﺑﺴﯿﺎر زﯾﺒﺎﯾﯽ ﺑﻮد ﺷﺎﯾﺪ زﯾﺒﺎﺗﺮﯾﻦ ﭼﺸﻤﻬﺎﯾﯽ رو داﺷﺖ ﮐﻪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل دﯾﺪه ﺑﻮدم ... ﭘﺎﻟﺘﻮي ﺑﻠﻨﺪي ﺑﻪ ﺗﻦ داﺷﺖ و ﺷﺎﻟﺶ ﺻﻮرﺗﺶ رو ﮐﺎﻣﻞ ﻗﺎب ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ... ﺳﻼﻣﯽ ﮐﺮد: آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ﺑﺮاﺗﻮن ﭼﺎي ﺑﯿﺎرم؟
- ﺷﻤﺎ ﻣﺮﺧﺼﯿﺪ ... اﻟﺒﺘﻪ ﻗﺒﻠﺶ دو ﺗﺎ ﭼﺎي رو ﻣﯿﺨﻮام ... ﻓﺮدا ﺳﺎﻋﺖ 01 اﯾﻨﺠﺎ ﺑﺎﺷﯿﺪ اﻣﺸﺐ دارﯾﺪ دﯾﺮ ﺗﺮ ﻣﯿﺮﯾﺪ ﻣﻨﺰل ...
- ﻣﻤﻨﻮﻧﻢ آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ... روي ﻣﺒﻞ اﺗﺎﻗﺶ ﻧﺸﺴﺘﻢ و ﺑﺎ ﺧﻮدم ﮔﻔﺘﻢ اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ اﻧﻘﺪر رﻓﺘﺎر و ﻧﮕﺎﻫﺶ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﺘﻔﺎوت ﺑﻮد ﮐﻪ ﯾﺎدم رﻓﺘﻪ ﺑﻮد اﯾﻦ آدم در ﺣﺎﻟﺖ ﻋﺎدي ﭼﻪ ﻗﺪر ﺑﺪ اﺧﻼق ﻣﯿﺸﻪ ... ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺘﺶ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد ... ﻋﺠﯿﺐ ﺑﻮد ﮐﻪ اﺣﺴﺎس ﻣﯿﮑﺮدم از ﻣﻨﯽ ﮐﻪ ﻗﻠﺒﻢ ﺗﻮي ﮔﻠﻮم ﻣﯿﺰد ﻫﻢ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻧﮕﺮاﻧﻪ ... ﭘﺎﻟﺘﻮش رو آوﯾﺰون ﮐﺮد و دﻣﺎي ﮔﺮﻣﺎي اﺗﺎق رو ﺑﺎﻻﺗﺮ ﺑﺮد: ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺗﺎ ده دﻗﯿﻘﻪ دﯾﮕﻪ اﯾﻦ ﺟﺎ ﺑﺎﺷﻪ ... ﻫﻤﺮاز ... ﻧﺸﺴﺖ روي ﻣﺒﻞ روﺑﻪ روم: ﺧﻮب ﻧﮕﺎم ﮐﻦ ... ﺑﻪ ﻫﯿﭻ ﺻﻮرﺗﯽ ﻧﻤﯽ ﺧﻮام ﺧﻮدت رو اذﯾﺖ ﮐﻨﯽ ...
- اﯾﻦ ﮐﺎر ﻣﻦ رو اذﯾﺖ ﻣﯿﮑﻨﻪ ... ﺣﺎﻻ ﻣﯿﮕﯿﺪ اذﯾﺖ ﻧﮑﻦ ...
- اﯾﻦ ﮐﺎر درﺳﺖ ﺗﺮﯾﻦ ﮐﺎر ﺗﻮي اﯾﻦ ﻣﻮﻗﻌﯿﺘﻪ ... ﺗﻮ ﺑﺎﯾﺪ ﺣﺎﻣﺪ رو ﺑﺸﻨﻮي ... اون ﺑﺎﯾﺪ ﺗﻮ رو ﺑﺸﻨﻮه ... ﻣﻦ اﯾﻨﺠﺎم و ﺑﻬﺖ ﻗﻮل ﻣﯿﺪم ﮐﻪ ﻃﺮف ﻫﯿﭻ ﮐﺪوﻣﺘﻮن ﻧﯿﺴﺘﻢ ...
- ﭘﺲ اﮔﺮ ﺑﯽ ﻃﺮﻓﯿﺪ ﻣﺎ رو ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺬارﯾﺪ ...
- اﯾﻦ اﻣﮑﺎن ﻧﺪاره ...
- دﯾﺪﯾﺪ ﺑﯽ ﻃﺮف ﻧﯿﺴﺘﯿﺪ ... ﯾﮑﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﺧﻢ ﺷﺪ: ﺑﻠﻪ ﺑﯽ ﻃﺮف ﻧﯿﺴﺘﻢ اﻣﺎ ﺣﺲ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﻃﺮف ﻣﻦ رو اﺷﺘﺒﺎه ﺑﺮداﺷﺖ ﮐﺮدي ... ﻫﻤﺮاز ﺟﺎﯾﯽ ... ﺑﺎزﻫﻢ ﺗﺎﮐﯿﺪ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﻫﺮ ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ داﺷﺘﯽ اذﯾﺖ ﻣﯿﺸﺪي ﯾﺎ ﺧﻮدم ﺣﺲ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ داري اذﯾﺖ ﻣﯿﺸﯽ اﯾﻦ ﺑﺤﺚ ﮐﺎت ﻣﯿﺸﻪ ... ﭼﺎي ﮐﻪ رو ﺑﻪ روﻣﻮن ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺖ ﺑﺎز ﻣﻦ اﯾﻦ ﺧﺎﻧﻮم رو ﻧﮕﺎه ﮐﺮد ... ﺑﺎ ﺑﯿﺮون رﻓﺘﻨﺶ ﺣﺎﻣﯽ ﻟﺒﺨﻨﺪي زد: ﭼﺮا اﯾﻦ ﺑﻨﺪه ﺧﺪا رو اﯾﻦ ﻃﻮري ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﻨﯽ ...
- ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺷﮕﻠﻪ ...
- ﮐﯽ؟
- ﻫﻤﯿﻦ ﻣﻨﺸﯿﺘﻮن دﯾﮕﻪ ...
- ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ دﻗﺖ ﻧﮑﺮدم ...
- ﺷﻮﺧﯽ ﻧﮑﻨﯿﺪ ... ﻣﮕﻪ ﻣﯿﺸﻪ ﻫﻤﭽﯿﻦ زﯾﺒﺎﯾﯽ رو ﻧﺪﯾﺪه ﺑﺎﺷﯿﺪ ...
- ﻣﻦ ﭼﺸﻤﻢ ﺟﺎﯾﯽ ﻫﺴﺘﺶ ﮐﻪ دﻟﻢ اوﻧﺠﺎ ﺑﺎﺷﻪ. ... اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ اش ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﺰﻧﻢ ... زﯾﺒﺎ ﺗﺮﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﺑﺮاي ﺟﻠﺐ اﻋﺘﻤﺎد ﺑﻮد ... ﺑﺮاي ﻫﺮ زﻧﯽ اﯾﻦ زﯾﺒﺎﺗﺮﯾﻦ ﺣﺲ دﻧﯿﺎ ﻣﯿﺘﻮﻧﺴﺖ ﺑﺎﺷﻪ و ﺑﺮاي اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر ﺑﺎ ﺧﻮدم اﻋﺘﺮاف ﮐﺮدم زن ﺣﺎﻣﯽ ﺷﺎﯾﺪ ﯾﮑﯽ از ﺧﻮش ﺷﺎﻧﺲ ﺗﺮﯾﻦ زن ﻫﺎي دﻧﯿﺎ ﺑﺎﺷﻪ ... ﺻﺪاي ﭘﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ اﯾﻦ اﺗﺎق ﻧﺰدﯾﮏ ﻣﯿﺸﺪ ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺮاي ﻫﺮ ﮐﺴﯽ ﻓﻘﻂ ﯾﻪ ﺻﺪاي ﭘﺎ ﺑﻮد ... اﻣﺎ ﺑﺮاي ﻣﻦ ﺣﻀﻮر ﯾﻪ آدﻣﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ اﻧﮕﺎر ﮐﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﮐﺎرش ﭘﺎره ﮐﺮدن ﺗﻤﺎم ﭘﺮده ﻫﺎي اﺣﺘﺮام و آراﻣﺶ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﻦ ﺑﻮد ... از در وارد ﺷﺪ ... ﺧﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯿﺮﺳﯿﺪ ... ﺣﺎﻣﯽ اﺧﻢ آﻟﻮد و ﺟﺪي ﺑﺎﻫﺎش دﺳﺖ داد ...
- ﺣﺎﻟﺶ ﭼﻪ ﻃﻮره؟ روي ﻣﺒﻞ رو ﺑﻪ روي ﻣﻦ ﻧﺸﺴﺖ و آرﻧﺠﺶ رو ﮔﺬاﺷﺖ روي زاﻧﻮﻫﺎش و اﯾﻦ ﺳﺌﻮال رو ﭘﺮﺳﯿﺪ ... زاﻧﻮﻫﺎم رو ﺗﮑﻮن ﻣﯿﺪادم ... ﺑﺎ ﺧﻮدم ﺗﮑﺮار ﻣﯿﮑﺮدم آروم ﺑﺎش ... اﻣﺎ ﻧﻤﯿﺸﺪ: ﺑﺮاﺗﻮن ﻣﻬﻤﻪ؟ ﺣﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﺳﺎﮐﺖ ﭘﺸﺖ ﻣﯿﺰش ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﺎ ﺷﻨﯿﺪن اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ از ﻣﻦ ﮐﻪ اﻧﮕﺎر اﺳﺘﺎرت ﯾﻪ ﺟﻨﮓ ﻟﻔﻈﯽ ﺑﻮد ﺳﺮﯾﻊ ﺧﻮدش رو ﺑﻪ ﮐﻨﺎر ﻣﻦ رﺳﻮﻧﺪ ... ﻣﻦ روي ﻣﺒﻞ دو ﻧﻔﺮه ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدم ...
- ﻫﻤﺮاز ... ﭼﺮا ﻧﻤﯿﺨﻮاي ﺑﭙﺬﯾﺮي اوﻧﺎ ﺑﭽﻪ ﻫﺎي ﻣﻨﻦ ...
- ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﻣﻦ رو ﻧﺨﻨﺪوﻧﯿﺪ ... اوﻧﺎﯾﯽ ﮐﻪ ادﻋﺎ ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺗﻮﻧﻦ ... ﻫﻤﻮﻧﺎ رو 01 ﺳﺎل ﭘﯿﺶ ﮔﺬاﺷﺘﯿﺪ رﻓﺘﯿﺪ ... ﺑﮕﺬرﯾﻢ از ﺧﻮاﻫﺮ ﺑﺪ ﺑﺨﺖ ﻣﻦ ... دﺳﺘﺎش رو ﻣﺤﮑﻢ ﮐﺮد ﺗﻮي ﻫﻢ ... ﻋﺠﯿﺐ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮم ﻣﯿﻠﺮزﯾﺪ ... ﺣﺎﻣﯽ: ﺣﺎﻣﺪ ﻗﺮﺻﻬﺎت رو ﺧﻮردي؟
- آره ... ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺧﻮﺑﻪ ﺣﺎﻣﯽ ﻣﮕﻪ ﻧﻪ؟
- ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﻬﺖ ﺧﻮﺑﻪ ﻧﮕﺮان ﻧﺒﺎش ... ﭘﻮزﺧﻨﺪ ﺑﻠﻨﺪي زدم ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺑﻬﻢ ﻧﮕﺎه ﮐﻨﻪ و ﺑﺎ ﺧﻮدم اﻋﺘﺮاف ﮐﺮدم اﯾﻦ ﮐﻮﺷﺎ ﻋﺠﯿﺐ ﺷﺒﯿﻪ اﯾﻦ آدﻣﻪ ...
- ﻫﻤﺮاز ... ﺑﺰرگ ﺷﺪي ... اﻣﺎ اﻧﮕﺎر ﺗﻮ ﻫﺮ ﺳﺎﻟﺶ ذره ذره ﮐﯿﻨﻪ از ﻣﻦ ﮐﻨﺎر ﮔﺬاﺷﺘﯽ ... زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻣﯿﺮﻓﺘﻢ ﯾﻪ دﺧﺘﺮ ﺑﭽﻪ ﺑﺎ ﻟﺒﺎس ﻫﺎي ﻋﺠﯿﺐ ﻏﺮﯾﺐ ﺑﻮدي و ﻻﻏﺮ ... ﺧﺎﻧﻮم ﺷﺪي ... ﺣﺎﻣﯽ ﺳﺮ ﺟﺎش ﮐﻤﯽ ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﺷﺪ ... ﺣﺎﻣﺪ ﻟﺒﺨﻨﺪي روي ﻟﺒﺶ اوﻣﺪ ﺑﺎ اﯾﻦ ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﺷﺪن: اﯾﻦ ﻣﻘﺪﻣﻪ ﺑﺮاي اﯾﻨﻪ ﮐﻪ ﺑﻬﺖ ﺑﮕﻢ ﺗﻮ از زﻧﺪﮔﯽ زﻧﺎﺷﻮﯾﯽ ﻣﺎ ﻫﯿﭽﯽ ﻧﻤﯿﺪوﻧﺴﺘﯽ ... ﺑﻐﻀﻢ رو ﻗﻮرت دادم: راﺳﺖ ﻣﯿﮕﯿﺪ اﻣﺎ ﭼﯿﺰﻫﺎي دﯾﮕﻪ اي ﻫﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﺪوﻧﻢ ... اﯾﻦ ﮐﻪ ﺧﻮاﻫﺮ ﻣﻦ درد داﺷﺖ و اﯾﻦ درد رو ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺟﻮﻧﺶ اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮدي ... ﺧﻮاﻫﺮ ﻣﻦ ﻗﺒﻞ از ﺷﻤﺎ ﻣﺸﮑﻠﯽ ﻧﻪ ﺑﺎ ﺑﺎرون داﺷﺖ ... ﻧﻪ ﺑﺎ ﮐﻮﭼﻪ ﻫﺎي ﺧﻠﻮت ... ﻧﻪ ﺑﺎ ﭘﺎﯾﯿﺰ ... اﻣﺎ ﺑﻌﺪش ﭼﺸﻤﺶ ﺑﻪ اون ﮐﻮﭼﻪ ﺧﺸﮏ ﺷﺪ ... از درون ﺳﻮﺧﺖ ... از ﻋﺼﯿﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺧﻮدش ﺧﻮرد و ﺑﯿﺮون ﻧﺪاد ... ﺷﻤﺎ رﻓﺘﯽ و ﺧﻮاﻫﺮ ﻣﻦ رو ﺑﺎ ﺳﺮي ﭘﺮ از ﻓﮑﺮ و دﻟﯽ ﭘﺮ از درد ﺗﻨﻬﺎ ﮔﺬاﺷﺘﯽ ... ﻣﻦ اﯾﻨﺎ رو ﻣﯿﺪوﻧﻢ ... راﺳﺖ ﻣﯿﮕﯿﺪ ﻣﻦ از زﻧﺪﮔﯽ ﺷﻤﺎ ﻫﯿﭽﯽ ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ... ... ﻧﻔﺲ ﻧﻔﺲ ﻣﯿﺰدم ... ﺣﺎﻣﺪ ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮد: ﻫﻤﺮاز ... ﻣﻦ ...
- ﯾﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻬﻢ اﺟﺎزه ﺑﺪﯾﺪ ... ﺧﻮاﻫﺮ ﻣﻦ اﻧﮕﺎر ﺑﻌﺪ از رﻓﺘﻨﺘﻮن ﺗﻤﺎم داﺷﺘﻪ ﻫﺎش ﺷﮑﺴﺘﻪ ﺑﻮد ... ﺑﺮاش ﻓﻘﻂ ﯾﻪ ﻣﺸﺖ دروغ ﻣﻮﻧﺪه ﺑﻮد ... ﯾﻌﻨﯽ ﺑﻌﺪ از ﺷﻤﺎ رﻫﺎ ﯾﻪ ﻫﯿﭻ ﮐﺎﻣﻞ ﺑﻮد ... ﯾﻪ ﻫﯿﭻ ... ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﯿﺸﯿﺪ ... ﺑﻐﻀﻢ رو ﮐﻪ داﺷﺖ ﺧﻔﻢ ﻣﯿﮑﺮد ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﮐﻨﺎر ﺑﺰﻧﻢ ... اﻧﮕﺎر ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﺴﺖ ﺟﻠﻮي ﮐﻠﻤﺎﺗﯽ ﮐﻪ اﻧﮕﺎر ﺳﺎﻟﻬﺎ زﻧﺪاﻧﯽ ﺷﺪه ﺑﻮدن و ﺣﺎﻻ ﺑﯿﺮون زده ﺑﻮدن رو ﺑﮕﯿﺮه ... ﻟﺮزش ﻟﺒﻬﺎم ﺑﺎز دوﺑﺎره داﺷﺖ ﺗﮑﺮار ﻣﯿﺸﺪ: اﯾﻦ ﻋﺸﻖ رو ﺷﻤﺎ ﺷﺮوع ﮐﺮدي ... ﯾﻪ ﻃﺮﻓﻪ ﻫﻢ ﺗﻤﻮﻣﺶ ﮐﺮدي و ﺣﺘﯽ ﺑﺮﻧﮕﺸﺘﯽ ﻧﮕﺎه ﮐﻨﯽ ﮐﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮت ﭼﻪ ﺧﺮاﺑﻪ اي ﺑﻪ ﺟﺎ ﻣﯿﺬاري ... ﺣﺎﻻ ﺣﺮف از ﯾﻪ دﺧﺘﺮ ﮐﻮ ﭼﻮﻟﻮ ﻣﯿﺰﻧﯿﺪ ... ﻣﻦ ﻣﯿﻔﻬﻤﻢ ﺧﻮاﻫﺮم ﭼﻪ ﻗﺪر ﺑﺮاش ﺗﻠﺦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺣﺘﯽ ﻧﻤﯿﺪوﻧﺴﺖ ﭼﺮا ﺗﻤﻮم ﺷﺪ ... ﻣﻦ ﺑﻪ ﯾﺎد دارم ... ﺧﻮاﻫﺮي ﮐﻪ ﯾﻪ ﺳﺎل ﺑﻮد زاﯾﻤﺎن ﮐﺮده ﺑﻮد ﭼﻪ ﻃﻮر ﺷﯿﺮش ﺧﺸﮏ ﺷﺪ ... ﺑﻮدم زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻫﺮ ﺷﺐ اون ﭘﯿﺮاﻫﻦ ﺷﺒﯽ ﮐﻪ ﺑﺮاش ﺧﺮﯾﺪه ﺑﻮدﯾﺪ رو ﻣﯽ ﭘﻮﺷﯿﺪ ﺗﺎ ﺑﺒﯿﻨﻪ رژﯾﻤﺶ ﺟﻮاب داده. ﯾﺎ ﻧﻪ ... ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮد اﮔﺮ اون ﭘﯿﺮاﻫﻦ ﺗﻮ ﺗﻨﺶ ﺑﯽ ﻧﻘﺺ واﯾﺴﻪ ﺷﻮﻫﺮش ﺑﺮ ﻣﯿﮕﺮده ... ... اﺷﮏ روي ﮔﻮﻧﻪ ام ﻟﻐﺰﯾﺪ دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﻫﻤﻮﻧﺠﺎ ﺑﻤﯿﺮم ... ﻋﺠﯿﺐ ﺑﻮد اﻣﺎ ﺑﺮق اﺷﮏ رو ﺗﻮي ﭼﺸﻤﻬﺎي ﺣﺎﻣﺪ ﻫﻢ دﯾﺪم ... ﺣﺎﻣﺪي ﮐﻪ ﻟﺮزش دﺳﺘﺶ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻫﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد ... دﺳﺘﻢ رو ﮔﺬاﺷﺘﻢ روي ﮐﺎﻧﺎﭘﻪ: ﺧﻮاﻫﺮ ﻣﻦ ﻏﺮوري ﺑﺮاش ﻧﻤﻮﻧﺪ ... ﻣﯽ دوﻧﯿﺪ ﻫﯿﺞ ﮐﺎري از دﺳﺘﻢ ﺑﺮاي ﺧﻮاﻫﺮي ﺑﺮ ﻧﻤﯿﻮﻣﺪ ﮐﻪ ﻣﺮدش ... ﻋﺸﻘﺶ ﺑﻪ دﻧﺒﺎﻟﻪ ﯾﻪ ﻫﯿﺠﺎن ... ﯾﻪ ﺗﻦ ﺗﺎزه ﺗﺮﮐﺶ ﮐﺮده ﺑﻮد ... دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ اون ﺷﺒﻬﺎ ﮐﻪ ﺧﻮاﻫﺮم ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﻣﺴﮑﻨﯽ ﺑﻮد ﺗﺎ درد زﺧﻢ ﺧﯿﺎﻧﺖ رو اﻟﺘﯿﺎم ﺑﺪه و ﭘﯿﺪا ﻧﻤﯿﮑﺮد ... ﭘﯿﺪاﺗﻮن ﻣﯿﮑﺮدم و ... اﺷﮏ از ﭼﺸﻤﺶ ﻟﻐﺰﯾﺪ و اﻓﺘﺎد رو ﮔﻮﻧﻪ اش ... اﻧﮕﺸﺘﻬﺎم ﺑﺎز ﺷﺮوع ﮐﺮد ﺑﻪ ﻟﺮزﯾﺪ: ﺣﺎﻻ اوﻣﺪﯾﺪ دﻧﺒﺎﻟﻪ ﭼﯽ؟
- ﺑﭽﻪ ﻫﺎم ...
- اوﻧﺎ واﻗﻌﺎ ﺑﭽﻪ ﻫﺎﺗﻮﻧﻦ؟ اﺷﮏ روي ﮔﻮﻧﻪ اش رو ﭘﺎك ﮐﺮد: ﻫﻤﺮاز ... ﻣﻦ اﺷﺘﺒﺎه ﮐﺮدم ...
- ﻫﻤﯿﻦ ...
- ﺑﻪ ﺧﺪا ﻫﻤﯿﻦ ... آرﻧﺠﻬﺎش رو ﮔﺬاﺷﺖ روي زاﻧﻮﻫﺎش و دﺳﺘﺎش رو ﮐﺮد ﺗﻮي ﻣﻮﻫﺎش: ﻣﻨﻢ ﺑﭽﻪ ﺑﻮدم ﺑﻪ ﺧﺪا
.. ﻣﺤﺒﻮﺑﻪ ﮐﻪ زودﺗﺮ ﺗﻌﺠﺒﺶ رو ﮐﻨﺎر ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد: ﺧﯿﻠﯽ ﺟﺎﻟﺒﻪ ... اﻻن ﮐﺎري رو ﻫﻢ دارﯾﺪ اﺟﺮا ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ؟ ... ﺗﻮ ﺿﯿﺢ ﮐﻮﭼﯿﮑﯽ راﺟﻊ ﺑﻪ اﺟﺮا ﻣﻮن دادم ... ﺣﻀﻮر ﻣﺤﻤﺪ ﮐﻪ اﻟﺒﺘﻪ ﻫﻤﺸﻮن ﻣﯿﺸﻨﺎﺧﺘﻨﺶ و ﻣﺤﻞ اﺟﺮا ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﻧﮕﺎه ﻫﺎﺷﻮن ﻣﺸﺘﺎق ﺗﺮ ﺑﺸﻪ ...
- ﺷﻐﻞ ﺟﺎﻟﺒﯿﻪ ... اﯾﻦ اﻇﻬﺎر ﻧﻈﺮ ﻫﻤﻮن آﻗﺎي ﺑﻮر ﺑﻮد ...
- ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮﺗﻮن ﺟﺎﻟﺒﻪ ... ﻣﺤﺒﻮﺑﻪ: اﻣﺎ ﺷﻨﯿﺪم ﮐﺎر ﮐﺮدن ﺗﻮش ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺨﺘﻪ ... ﺧﻮب ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﺑﻪ ﭼﻪ ﭼﯿﺰي اﺷﺎره ﻣﯿﮑﻨﻪ ﺑﻪ ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﻣﻄﻤﺌﻨﺎ ﺗﻮ ذﻫﻦ ﻫﻤﻪ آدم ﻫﺎ ﻫﺴﺖ: ﺧﺐ ... ﻫﺮ ﺷﻐﻠﯽ ﻣﻤﮑﻨﻪ ﺑﺮاي ﺧﺎﻧﻮم ﻫﺎ ﻣﺴﺎﺋﻠﯽ رو ﺑﻪ دﻧﺒﺎل داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ﺷﻐﻞ ﻣﺎ ﻫﻢ ﻫﻤﻮﻧﻪ ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯿﮑﻨﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﺎﺷﻪ ... ﺧﺎﻧﻮﻣﯽ ﮐﻪ از ﻫﻤﺸﻮن ﮐﻤﯽ ﻣﺴﻦ ﺗﺮ ﺑﻮد: اون درﺳﺘﻪ وﻟﯽ اﻃﺮاف ﺑﺎزﯾﮕﺮﻫﺎ ﻃﺮﻓﺪاراﺷﻮن ﻫﻢ ﻫﺴﺘﻦ و اﯾﻦ ﮐﻪ آدم اﺣﺴﺎس ﮐﻨﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺤﺒﻮب ﻫﺴﺘﺶ ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺮاش اﯾﻦ اﯾﺪه رو اﯾﺠﺎد ﮐﻨﻪ ﮐﻪ ﻣﺜﻼ ﻣﺠﺒﻮر ﻧﯿﺴﺖ ﻫﻤﺴﺮ ﻓﻌﻠﯿﺶ رو ﺑﺎ ﺗﻤﺎم اﯾﺮاداﺗﺶ ﺗﺤﻤﻞ ﮐﻨﻪ ... ﻣﻮﻫﺎي آﺷﻔﺘﻪ ام رو ﮐﻤﯽ ﺗﻮي ﺷﺎﻟﻢ ﮐﺮدم: ﺧﺐ ... ﻗﺒﻮل دارم ﺣﺮﻓﺘﻮن رو اﻣﺎ اﯾﻦ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﺮاي ﺳﻮﭘﺮ اﺳﺘﺎرﻫﺎﺳﺖ ... ﻣﻦ ﯾﻪ ﺑﺎزﯾﮕﺮ ﺗﺌﺎﺗﺮم ... ﻣﯽ رم روي ﺻﺤﻨﻪ ﮐﺎرم رو اﻧﺠﺎم ﻣﯿﺪم ﻣﯿﺎم ﭘﺎﯾﯿﻦ ... ﺗﺪرﯾﺲ ﻣﯿﮑﻨﻢ و ﯾﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﻧﺮﻣﺎل دارم ... آﻗﺎي ﺑﻮر: اﮔﺮ ﻫﻤﺴﺮﺗﻮن ﻣﺮد ﻣﺘﻌﺼﺒﯽ ﺑﺎﺷﻪ ﺷﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﻣﺸﮑﻞ ﺑﺮ ﺑﺨﻮرﯾﺪ ... ﻣﻦ: ﻫﺮ ﻣﺮد ﻋﺎﺷﻘﯽ ﺣﺴﺎس ﻣﯽ ﺷﻪ اﯾﻦ زﯾﺒﺎ ﻫﻢ ﻫﺴﺖ ﮔﺎﻫﯽ اﻣﺎ ﺑﯽ ﻣﻨﻄﻖ ﺷﺪن و ﺑﻪ ﻃﻮر ﮐﻠﯽ ﺗﻌﺼﺐ ﻣﻔﻬﻤﻮم ﭼﻨﺪاﻧﯽ ﻧﺪاره ﺷﺎﯾﺪ ... ﺑﺒﯿﻨﯿﺪ ﻣﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮب ﻣﯿﺪوﻧﻢ اوﻧﯽ ﮐﻪ ﭘﺸﺖ ﺻﺤﻨﻪ ﺑﺮام ﻧﺎﻣﻪ ﻣﯽ ﻓﺮﺳﺘﻪ ﯾﺎ ﻫﺪﯾﻪ ﻫﺎي ﮔﺮون ﻗﯿﻤﺖ ... ﻣﺤﻮ اون زﻧﯽ ﮐﻪ روي ﺻﺤﻨﻪ دﯾﺪه ... اون ﺑﺎﻻ ... اﯾﻦ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﻦ رو ﺷﺎﯾﺪ ﺣﺘﯽ ﻧﻤﯽ دﯾﺪه ... اﻟﺒﺘﻪ ﮐﻪ اﯾﻦ آدم ﺑﻪ ده ﺗﺎ دﺧﺘﺮ دﯾﮕﻪ ﻫﻢ ﻣﻤﮑﻦ در ﻋﯿﻦ ﺣﺎل اﺑﺮاز ﻣﺤﺒﺖ ﮐﻨﻪ ... ﻓﺮﻣﻮﻟﺶ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺎده اﺳﺖ ...
- ﺷﻤﺎ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺳﻨﺘﻮن ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮب دارﯾﺪ ﺗﺤﻠﯿﻞ ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ ... ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم: ﻣﻤﻨﻮﻧﻢ ... ﻣﺤﺒﻮﺑﻪ: ﻣﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﯿﻢ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺟﻤﻌﻤﻮن ﯾﻪ ﺑﺎزﯾﮕﺮ ﺗﺌﺎﺗﺮ ﻫﻢ از اﯾﻦ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ دارﯾﻢ ... ... از اﯾﻦ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ؟ ﻣﮕﻪ ﻗﺮار ﺑﻮد ﻣﻦ ﺑﺎزم ﺑﯿﺎم؟ ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﺑﻪ ﺣﺎﻣﯽ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺟﺪي داﺷﺖ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد و ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﻫﯿﭻ ﻋﮑﺲ اﻟﻤﻠﯽ ﻧﺸﻮن داد اﻧﮕﺎر ﺧﯿﻠﯽ ﻋﺎدﯾﻪ ... ﻣﺤﺒﻮﺑﻪ: راﺳﺘﺶ رو ﺑﺨﻮاﯾﺪ ﻣﺎ اﺻﻼ اﻧﺘﻈﺎر ورودﺗﻮن رو ﻧﺪاﺷﺘﯿﻢ ... ﺣﺎﻣﯽ: ﺧﺎﻧﻮم رﯾﺎﺿﺘﯽ ... ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﻣﻬﻨﺪس ﻣﻨﺘﻈﺮﺗﻮن ﺑﻮدن ... ﻣﺤﺒﻮﺑﻪ ﻫﻢ ﮐﻪ ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﻣﺜﻞ ﻫﻤﻪ اﯾﻦ ﺟﻤﻊ از ﺣﺎﻣﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺣﺴﺎب ﻣﯿﺒﺮه ﻟﯿﻮان دﺳﺘﺶ رو روي ﻣﯿﺰ ﮔﺬاﺷﺖ و ﺑﺎ اﺟﺎزه اي ﮔﻔﺖ و رﻓﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﭼﻨﺪ ﺗﺎ آﻗﺎﯾﯽ ﮐﻪ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮدن ... ﺑﺎ ﺣﻀﻮر ﻧﻮﯾﺪ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ رو ﺑﻪ ﺧﻮردن ﻣﯿﻮه ﻫﺎي روي ﻣﯿﺰ دﻋﻮت ﻣﯿﮑﺮد ﯾﮑﻢ ﺗﻮﺟﻪ ﻫﺎ از ﻣﻦ دور ﺷﺪ ... ﺣﺎﻣﯽ ﻫﻨﻮز ﻣﺘﻔﮑﺮ ﭼﺸﻤﺶ ﺑﻪ ﻟﯿﻮاﻧﺶ ﺑﻮد ﮐﻪ اﻟﺒﺘﻪ دﯾﮕﻪ اﺟﺎزه ﻧﺪاد ﺑﻪ ﻧﻮﯾﺪ ﺗﺎ ﭘﺮش ﮐﻨﻪ ... ﺳﯿﮕﺎرش رو در آورد: اذﯾﺘﺘﻮن ﮐﻪ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻪ؟
- ﺧﯿﺮ ... ﺷﻤﺎ راﺣﺖ ﺑﺎﺷﯿﺪ ... روﺷﻨﺶ ﮐﺮد و ﻣﻦ اﻋﺘﺮاف ﮐﺮدم ﺑﻮي ﺷﮑﻼ ت ﺳﯿﮕﺎرش رو دوﺳﺖ دارم ... ﻗﯿﺎﻓﻪ ﻣﺘﻔﮑﺮش ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ اﺷﺘﺒﺎﻫﯽ ﮐﺮدم ... ﭼﺸﻢ دوﺧﺘﻢ ﺑﻪ زاﻧﻮم ... و ﭘﺮﺳﯿﺪم: ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ﻣﻦ ﺣﺮﻓﯽ زدم ﮐﻪ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﻣﯽ زدم؟ آﺧﻪ ﺷﻤﺎ ﺳﮑﻮت ﮐﺮده ﺑﻮدﯾﺪ و ﻣﻦ ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﭼﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﮕﻢ ... دود ﺳﯿﮕﺎرش رو ﺑﺎ ژﺳﺖ ﺧﻮﺷﮕﻠﯽ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺑﺮﻋﮑﺲ ﺻﻮرﺗﻢ ﻓﻮت ﮐﺮد: ﻧﯿﺎزي ﻧﺒﻮد ﻣﻦ ﺟﺎي ﺷﻤﺎ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﻢ ... ﺷﻤﺎ اﻧﻘﺪر ﻋﺎﻗﻞ ﻫﺴﺘﯿﺪ ﮐﻪ ﺟﺎي ﺧﻮدﺗﻮن ﺟﻮاب ﺑﺪﯾﺪ ... ﭼﺸﻤﻢ رو از روي زاﻧﻮم ﺑﺮداﺷﺘﻢ و ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم ... ﮐﻪ داﺷﺖ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد ... ﻣﺤﺒﻮﺑﻪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﺎ اوﻣﺪ و ﺻﺪاي ﭘﺎﺷﻨﻪ ﮐﻔﺸﺶ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎﻫﻢ رو از ﺣﺎﻣﯽ ﺑﮕﯿﺮم ... اﻣﺸﺐ ﻣﻦ ﭼﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ... ﻣﺤﺒﻮﺑﻪ: آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ﯾﻪ ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﺗﺸﺮﯾﻒ ﻣﯿﺎرﯾﺪ؟ ﺣﺎﻣﯽ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﻦ ﭼﺮﺧﯿﺪ: ﺑﺎ اﺟﺎزﺗﻮن ... اﻻن ﺑﺮ ﻣﯿﮕﺮدم ... ... از اﺣﺘﺮاﻣﯽ ﮐﻪ ﺑﺮام ﮔﺬاﺷﺖ ﻏﺮق ﻟﺬت ﺷﺪم ... اﻣﺸﺐ ﺣﺎﻣﯽ ﻋﺠﯿﺐ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺣﺲ ﺑﻮدن ﻣﯿﺪاد ... ﺣﺲ وﺟﻮد داﺷﺘﻦ ... اﺣﺘﺮام دﯾﺪن ... درﺳﺘﻪ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ دوﺳﺘﺎي ﻣﻦ و اﻃﺮاﻓﯿﺎﻧﻢ ﺑﺎ ﻣﺤﺒﺖ و ﺳﺎدﮔﯽ ﺷﻮن ﺑﻬﻢ اﺣﺘﺮام ﻣﯿﮕﺬاﺷﺘﻦ ... اﻣﺎ اﯾﻦ ﮐﻪ اﯾﻦ ﻣﺮد ﺑﺎ اﯾﻦ ﻣﻮﻗﻌﯿﺖ اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ و ﯾﺎﻟﻮ ﮐﻮﭘﺎل ﺗﻮ ﺟﻤﻊ دوﺳﺘﺎش ﺑﺎ ﻣﻦ ﻣﺜﻞ ﯾﻪ ﻫﻤﺮاه ﻗﯿﻤﺘﯽ رﻓﺘﺎر ﮐﻨﻪ ... ﺣﺲ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺑﯽ داﺷﺖ ... ﺑﻪ رﻓﺘﻨﺶ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻫﻤﻮن دﺧﺘﺮ ﺧﺎﻧﻮم ﻟﻮﮐﺲ و ﺳﺎﮐﺖ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ... اﺣﺴﺎس ﺧﻮﺑﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... از اﺣﻮال ﭘﺮﺳﯽ ﻣﺠﺪدﺷﻮن و ﺻﺤﺒﺖ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ اﻟﺒﺘﻪ ﺣﺎﻣﯽ ﻓﻘﻂ ﺷﻨﻮﻧﺪه ﺑﻮد و ﻣﻦ اﺻﻼ ﻧﻤﯽ ﺷﻨﯿﺪﻣﺸﻮن ... دﺳﺖ ﺧﻮدم ﻧﺒﻮد از اﯾﻨﮑﻪ ﺣﺎﻣﯽ اوﻧﺠﺎ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺷﻢ ﻧﯿﻮﻣﺪه ﺑﻮد ... ﺑﻪ ﺧﻮدم ﺗﺬﮐﺮ دادم ﮐﻪ آدم ﺑﺎش ﻫﻤﺮاز ﺑﻪ ﺗﻮ ﭼﻪ؟ ﺑﺎ زﻧﮓ ﺗﻠﻔﻨﻢ از ﻓﮑﺮ در اوﻣﺪم ...
- ﺳﻼم ﺳﯿﺎ ...
- ﺳﻼم ﻣﻤﻮش ﻓﺮاري ... دﯾﮕﻪ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﻋﮑﺴﺖ رو ﺗﻮ روزﻧﺎﻣﻪ ﺑﺬارم ...
- ﻣﺴﺨﺮه ﻣﮕﻪ ﻣﻦ ﻣﺮدم؟
- ﯾﻌﻨﯽ دﻧﺒﺎل رﺑﻂ ﺟﻤﻠﻪ ﺧﻮدم ﺑﻪ ﻣﺰﺧﺮﻓﯿﻢ ﮐﻪ ﺗﻮ ﮔﻔﺘﯽ ... ﺧﻨﺪﯾﺪم: اوﻣﺪي ﺗﻬﺮان؟
- ﺑﻠﯽ ... راﺳﺘﯽ ﺗﻮ ﮐﺠﺎﯾﯽ ﺧﺎﻧﻮم ﺧﻮﺷﮕﻠﻪ؟
- ﻣﯿﺎم ﺑﺮات ﺗﻮﺿﯿﺢ ﻣﯿﺪم ... اﻣﺮوز ﺑﻪ اﻧﺪازه ﯾﻪ ﻫﻔﺘﻪ اﺗﻔﺎﻗﺎت ﻣﺨﺘﻠﻒ اﻓﺘﺎده ... ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮات ﺗﻮ ﺿﯿﺢ ﺑﺪم ...
- اﻣﺸﺐ ﺑﯿﺎ اﯾﻦ ﺟﺎ ...
- ﻧﻪ ﺑﺎﺑﺎ ... ﺧﺴﺮو ﺧﺎن ﻋﺰا دار ﻫﻢ ﻫﺴﺖ ...
- ﻧﯿﺴﺘﺶ ... ﺑﺎ ﻣﺎﻣﺎﻧﻢ ﻣﻮﻧﺪن ﻃﺎﻟﻘﺎن ... دﯾﮕﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﺧﺎﻟﯿﻪ ﻣﻨﻢ ﮔﻔﺘﻢ دﺧﺘﺮ ﺑﯿﺎرم ...
- ﺑﻬﺖ ﺑﮕﻢ ﺣﺎﻟﻢ رو ﺑﻬﻢ زدي اﺣﯿﺎﻧﺎ ﺑﻬﺖ ﺑﺮ ﮐﻪ ﻧﻤﯽ ﺧﻮره؟ ﺑﻠﻨﺪ ﺧﻨﺪﯾﺪ: داري ﮔﻨﺎه ﻣﯿﮑﻨﯽ ﻫﻨﻮز ﻫﻔﺖ ﻣﺎدر ﺑﺰرﮔﻢ ﻣﺤﺘﺮﻣﻢ ﻧﺸﺪه ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯿﺸﯽ ﻣﻦ ﺑﺨﻨﺪم ... ﺑﯿﺎ ﺑﺒﯿﻨﻤﺖ ... راﺳﺘﯽ ﺧﯿﻠﯽ دﯾﺮه ﻫﺎ ﻣﻤﻮش ﺑﯿﺎم دﻧﺒﺎﻟﺖ؟
- ﺧﯿﺮ ... ﺑﺎ ﺣﺎﻣﯿﻢ ﻣﯿﺎم ﺧﻮدم ... ﺗﻠﻔﻦ رو ﮐﻪ ﻗﻄﻊ ﮐﺮدم ﺳﺮم رو ﮐﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم ﮔﻮﺷﻪ اﺗﺎق دﯾﺪﻣﺶ ﮐﻪ زﯾﺮ ﭼﺸﻤﯽ داﺷﺖ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد ... ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺘﻢ ﮐﺮدم ... ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻌﺪ ﻟﯿﻮاﻧﺶ رو روي ﻣﯿﺰ ﮔﺬاﺷﺖ و ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ اوﻣﺪ: دﯾﺮﺗﻮن ﺷﺪه؟
- ﻧﻪ ...
- اﮔﺮ اﺟﺎزه ﺑﺪﯾﺪ ... ﻣﻦ ﭘﺎﻟﺘﻮم رو ﺑﺮدارم ... ﺑﺮﯾﻢ ...
- اﮔﺮ ﮐﻪ ﮐﺎر دارﯾﺪ ﻣﻦ ﯾﻪ وﻗﺖ ﻣﺰاﺣﻤﺘﻮن ﻧﺒﺎﺷﻢ ... راﺣﺖ ﺑﺎﺷﯿﺪ ﻣﻦ اﯾﻦ ﺟﺎ ﻧﺸﺴﺘﻢ ... ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد: ﺗﺎ ﻧﺴﮑﺎﻓﺘﻮن رو ﺗﻤﻮم ﮐﻨﯿﺪ اوﻣﺪم ... دﺳﺘﺎم رو روي ﺳﯿﻨﻪ ام ﻗﻼب ﮐﺮده ﺑﻮدم ... ﺑﺨﺎري رو ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﺗﻨﻈﯿﻢ ﮐﺮد: ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ رﯾﺰي ﮐﺮده ﺑﻮدم ﺣﺪ اﮐﺜﺮ ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻋﺖ اوﻧﺠﺎ ﺑﺎﺷﯿﻢ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﯾﮑﻢ ﻃﻮﻟﺶ دادن ...
- ﻣﻦ از آﺷﻨﺎﯾﯽ ﺑﺎﻫﺎﺷﻮن ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺷﺪم ...
- اﻣﯿﺪوارم ﮐﻪ اﯾﻦ ﻃﻮر ﺑﺎﺷﻪ و ﺣﻮﺻﻠﺘﻮن ﺳﺮ ﻧﺮﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ...
- ﻧﻪ ... اﺗﻔﺎﻗﺎ ﺑﺎ وﺟﻮد اﯾﻨﮑﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺮ در ﻧﻤﯿﺎوردم از ﺻﺤﺒﺖ ﻫﺎﺷﻮن وﻟﯽ ﺑﺮام ﺟﺎﻟﺐ ﺑﻮد ... ﺳﺮش رو ﺗﮑﻮﻧﯽ داد و ﺳﮑﻮت ﮐﺮد ... ﺟﻠﻮي در ﻣﺸﮑﯽ ﺧﻮﻧﻪ ﺳﯿﺎ و ﮔﻠﻨﺎر ﺗﻮﻗﻒ ﮐﺮد ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ: ﺷﺐ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺑﯽ ﺑﻮد ... ﻣﻤﻨﻮن ...
- ﻣﻤﻨﻮن ﮐﻪ ﻫﻤﺮاﻫﯿﻢ ﮐﺮدﯾﺪ ... ﭼﻮﻧﻪ اش رو ﺧﺎروﻧﺪ: ﻣﻦ ... ﯾﻌﻨﯽ ... ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﻬﺘﻮن ﺑﮕﻢ ﮐﻪ ... اﮔﺮ ﻣﺸﮑﻠﯽ ﻫﺴﺖ از اﯾﻦ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﺑﮕﯿﺪ ﺑﻬﻢ ... ﻣﺜﻞ اﮐﺜﺮ ﻣﻮاﻗﻌﯽ ﮐﻪ ﻣﯽ ﮔﯿﺪ ... اﺻﻼ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻧﻤﯿﺎد ﮐﻪ ﭼﺸﻤﺎﺗﻮن ﺧﯿﺲ ﺑﺸﻪ ... ... ﯾﻌﻨﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪه ﺑﻮد و از ﻋﺼﺮي ﺗﻮ ﯾﺎدش ﺑﻮد؟
- ﻣﻦ ﯾﮑﯿﻢ اﻣﺮوز زﻣﯿﻨﻪ ﻧﺎراﺣﺘﯽ داﺷﺘﻢ ... اﺧﻤﺎش رﻓﺖ ﺗﻮي ﻫﻢ: ﭼﯿﺰي ﺷﺪه؟
- ﻧﻪ ... ﻣﺴﺌﻠﻪ اي ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﻧﺸﻪ ﺣﻠﺶ ﮐﺮد ... ... دﺳﺘﻢ رو ﺑﺮدم ﺳﻤﺖ دﺳﺘﮕﯿﺮه وﺑﺎزش ﮐﺮدم: وﻟﯽ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺗﺸﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﺣﻮاﺳﺘﻮن ﺑﻮده ...
- ﻓﺮدا ﺗﺸﺮﯾﻒ ﻣﯿﺎرﯾﺪ دﯾﺪن ﺑﭽﻪ ﻫﺎ؟
- ﺑﻠﻪ ... ﻓﺮدا ﺟﻤﻌﻪ اﺳﺖ ...
- ﻣﻦ ﺻﺒﺢ ﻣﯽ ﺑﺮﻣﺸﻮن ﺳﻮارﮐﺎري ...
- ﺧﺐ ﭘﺲ ﻣﻦ ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮ ﻣﯽ رﺳﻢ ﺧﺪﻣﺘﺘﻮن ﮐﻪ ﻋﺼﺮ ﻫﻢ اﺟﺮا دارم ... ... اﻣﺎ اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﺟﻤﻠﻪ ﻗﺒﻠﯿﺶ ﯾﻪ اداﻣﻪ اي داﺷﺖ ﺑﻪ ﺧﻮدم ﻟﻌﻨﺖ ﻓﺮﺳﺘﺎدم ﮐﻪ ﻧﺬاﺷﺘﻢ ﺣﺮﻓﺶ رو ﮐﺎﻣﻞ ﺑﺰﻧﻪ ... ﻣﻦ ﮐﻪ ﻣﯽ دوﻧﻢ ﺑﻪ زور ﺣﺮف ﻣﯽ زﻧﻪ ...
- ﺑﻪ ﺑﻪ ... ﻫﻤﺮاز ﺧﺎﺗﻮم ... ﭼﺸﻢ و دل ﻣﻦ ﺧﻮش ﻏﯿﺮت روﺷﻦ ... ﺳﺎﻋﺖ رو ﻧﮕﺎه ﮐﺮدي ...
- ﺑﺮو ﺑﺎﺑﺎﯾﯽ ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻢ و ﺧﻮدم رو روي ﮐﺎﻧﺎﭘﻪ وﻟﻮ ﮐﺮدم: داﻏﻮﻧﻢ ﺟﻮن ﺳﯿﺎ ... داﻏﻮن ... ﺑﺎ اون ﺻﻮرت رﯾﺶ دارش ﮐﻪ ﺳﻨﺶ رو ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻧﺸﻮن ﻣﯽ داد ... ﻧﺸﺴﺖ ﮐﻨﺎرم: ﺑﮕﻮ ﺑﺒﯿﻨﻢ ﭼﻪ ﺧﺒﺮﻫﺎ؟ ﺳﻬﯿﻞ ﻗﯿﺎﻓﻪ ﺟﺪي ﺑﻪ ﺧﻮدش ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ... و داﺷﺖ ﺗﻮﺿﯿﺢ ﻣﯿﺪاد ... ﻣﻦ ﻫﻢ اﻣﺮوز روز ﺳﺮ ﺣﺎﻟﻢ ﺑﻮد ... ﭘﺮ از ﺣﺲ ﻫﺎي ﺧﻮب ﺑﻮدم ... ﺷﺎﯾﺪ ﺗﺤﺖ ﺗﺎﺛﯿﺮ ﺑﺎد زﯾﺒﺎي ﭘﺎﯾﯿﺰي ﺑﻮد ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻢ ﺗﺎﺛﯿﺮ ﻏﺬاي ﺧﻮﺷﻤﺰه اي ﮐﻪ ﻇﻬﺮ ﻣﺎدام ﭘﺨﺘﻪ ﺑﻮد و ﺑﺎﻫﻢ ﺧﻮرده ﺑﻮدﯾﻢ ﻫﺮ ﭼﯽ ﺑﻮد ﺣﺲ ﻫﺎي ﺟﺎﻟﺒﯽ داﺷﺘﻢ ...
- ﻫﻤﺮاز؟! ﺑﻪ ﻣﺤﻤﺪ و ﺑﻘﯿﻪ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺧﯿﺮه ﺑﻮدن ﺑﻬﻢ ...
- ﺑﻠﻪ؟
- ﮐﺠﺎﯾﯽ ﺗﻮ ... ﺳﺌﻮال ﭘﺮﺳﯿﺪﯾﻢ ازت ﻫﺎ ... ﺳﻬﯿﻞ ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺷﺪه ﺑﻮد: ﻧﻪ ﻣﺜﻞ اﯾﻦ ﮐﻪ اﯾﻦ ﺧﺎﻧﻮم ﮐﻼ ﻣﺎ رو ﻓﺎﮐﺘﻮر ﮔﺮﻓﺘﻪ ﮐﺠﺎ ﺳﯿﺮ ﻣﯿﮑﺮدي؟
- ااا ... ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ... اﻧﮕﺎر ﻣﻌﻠﻢ اﺑﺘﺪاﯾﯽ ﻫﺴﺘﯿﺪ ﯾﻪ اﯾﻦ ﺳﺌﻮال ﻣﺴﺨﺮه اﮔﻪ ﮔﻮ ش ﻣﯿﮑﻨﯽ ﺑﮕﻮ ﮐﺠﺎ ﺑﻮدم رو ﻫﻢ ﺑﭙﺮﺳﯿﺪ ﺗﮑﻤﯿﻞ ﺷﻪ ... ﻫﻤﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﺧﻨﺪﯾﺪن: دارﯾﻢ ﻣﯿﮕﯿﻢ اﺧﺘﺘﺎﻣﯿﻪ ﮐﻪ ﺑﺮﮔﺰار ﺷﺪ ... ﺑﺮﯾﻢ ﺗﻮ ﮐﺎر اﯾﻨﮑﻪ ﭼﻨﺪ ﺗﺎ اﺟﺮا ﻫﻢ ﺷﻬﺮﺳﺘﺎن داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ...
- ﻣﻦ ﮐﻪ ﺣﺮﻓﯽ ﻧﺪارم ... ﻣﻦ ﺑﺎزﯾﮕﺮ اﯾﻦ ﮐﺎرم ... ﭼﻪ ﻓﺮﻗﯽ ﻣﯿﮑﻨﻪ اﯾﻨﺠﺎ ﺑﺮم رو ﺻﺤﻨﻪ ﯾﺎ زاﻫﺪان ... ﯾﺎ ﺷﯿﺮاز ... ﯾﺎ ﻫﺮ ﺷﻬﺮ دﯾﮕﻪ اي ... ﺷﻤﺎ از ﺳﻮﭘﺮ اﺳﺘﺎرﻣﻮن ﺑﭙﺮﺳﯿﺪ اﻓﺘﺨﺎر ﻣﯿﺪن ﯾﺎ ﻧﻪ ... ﻣﺤﻤﺪ ﮐﺎﻏﺬ دﺳﺘﺶ رو ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﭘﺮت ﮐﺮد ... ﮐﯿﻔﻢ رو روي ﮐﻮﻟﻢ اﻧﺪاﺧﺘﻢ: ﺑﺎ اﺟﺎزﺗﻮن دﯾﮕﻪ ﻣﻦ ﺑﺮم ... راﺳﺘﯽ اﯾﻦ ﻣﻮاﻓﻘﺖ ﺟﺬاﺑﻢ ﺗﺎ زﻣﺎﻧﯽ ﺑﺮﻗﺮاره ﮐﻪ ﻫﻤﭽﯿﻦ ﭘﻮﻟﺶ ﺗﭙﻞ ﺑﺎﺷﻪ ... ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺘﻢ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﺳﺎﻋﺖ ﻧﻪ ﺑﻮد ... ﻗﺮار ﺑﻮد ﺳﯿﺎ و ﮔﻠﻨﺎر ﺳﺎﻋﺖ 11 ﺑﯿﺎن ﺧﻮﻧﻤﻮن و ﺷﺐ ﺑﻤﻮﻧﻦ ... ﯾﻪ ﻫﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﺳﯿﺎ زﯾﺎد ﺳﺮﺣﺎل ﻧﺒﻮد ... ﮔﻠﯽ ﻧﮕﺮاﻧﺶ ﺑﻮد ... ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﻮدم ... از آوﯾﺴﺎ ﻫﻢ ﺧﺒﺮي ﻧﺒﻮد و ﻫﺮ ﭼﯽ ﻣﯽ ﭘﺮﺳﯿﺪﯾﻢ ﻣﺜﻞ اﻧﺴﺎن ﺟﻮاب ﻧﻤﯽ داد ... ﻗﺮار ﮔﺬاﺷﺘﯿﻢ اﻣﺸﺐ دوره اش ﮐﻨﯿﻢ ﺑﺒﯿﻨﯿﻢ ﭼﯽ ﺷﺪه ... از در ﺳﺎﻟﻦ اﺻﻠﯽ ﺑﯿﺮون اوﻣﺪم ... ﺑﻪ ﭼﻨﺪ ﺗﺎ ﺟﻮوﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﻬﻢ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدن ﻟﺒﺨﻨﺪ زدم ... ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ از ﺗﻤﺎﺷﺎﮔﺮ ﻫﺎ ﻫﺴﺘﻦ ... داﻧﺸﺠﻮﯾﺎن ﺗﺌﺎﺗﺮ ... اوﻣﺪن ﺑﺮاي ﮐﺴﺐ ﺗﺠﺮﺑﻪ ... ﺑﻮي ﭘﺎﯾﯿﺰ رو ﻧﻔﺲ ﮐﺸﯿﺪم ... ﺑﺮﮔﺎﯾﯽ ﮐﻪ زﯾﺮ ﭘﺎم ﻣﯿﻮﻣﺪ رو ﻟﮕﺪ ﻣﯿﮑﺮدم ... ﻋﺠﯿﺐ ﺑﻮد ﺳﺒﮏ ﺑﻮدم و ﺳﺮﺣﺎل ... ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺮﺣﺎل ﺗﺮ از ﻫﺮ زﻣﺎﻧﯽ ...
- ﻫﻤﺮاز ... ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮم ... راﻣﯿﻦ ﺑﻮد ... اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد ﮐﻨﺎر درﺧﺖ ﭼﻨﺎر ﻗﺪﯾﻤﯽ ﮐﻨﺎر ﺧﯿﺎﺑﻮن وﻟﯽ ﻋﺼﺮ ... از دﯾﺪﻧﺶ ﺟﺎ ﺧﻮردم. ﺗﻮ اﯾﻦ ﯾﻪ ﻫﻔﺘﻪ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﻫﻢ دﯾﮕﻪ رو ﻧﺪﯾﺪه ﺑﻮدﯾﻢ ...
- ﺷﻤﺎ اﯾﻨﺠﺎ ﭼﯽ ﮐﺎر ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ؟ دﺳﺘﺎش ﺗﻮ ﺟﯿﺐ ﭘﺎﻟﺘﻮش ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد: ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﺗﻠﻔﻨﻢ رو ﺟﻮاب ﻧﺨﻮاﻫﯽ داد ... آﻣﻮزﺷﮕﺎﻫﻢ ﮐﻪ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﻓﺮار ﻣﯿﮑﻨﯽ ... اوﻣﺪم ﺑﺒﯿﻨﻤﺖ. دﺳﺘﻢ رو دور ﺑﻨﺪ ﮐﻮﻟﻪ ام ﺑﻨﺪ ﮐﺮدم: ﻣﻦ ... ﻓﺮار ﻧﻤﯿﮑﻨﻢ ... و ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎﺷﯿﺪ اﻧﻘﺪر ﺑﯽ ادب ﻫﻢ ﻧﯿﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﺟﻮاب ﺗﻠﻔﻦ ﻧﺪم ... ﺳﺮش رو ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺖ: اﯾﻨﺎ ﺷﺎﯾﺪ ﺑﻬﺎﻧﻪ اﺳﺖ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ رو در رو ﺑﺒﯿﻨﻤﺖ ... دﺧﺘﺮي رو ﮐﻪ ﺑﺮام ﺑﻪ اﻧﺪازه ﻫﻤﯿﻦ ﭘﺎﯾﯿﺰ ﭘﺮ از رﻧﮓ و زﯾﺒﺎﯾﯿﻪ ... آب دﻫﻨﻢ رو ﻗﻮرت دادم ... اﯾﻦ ﺟﻤﻼت ... اﯾﻦ ﻧﺮﻣﯽ ﮐﻼم ...
- ﻣﻦ ... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ اﻻن ﺑﺎﯾﺪ ﭼﯽ ﺑﮕﻢ ...
- ﻣﻦ ﻧﻤﯽ ﺧﻮام ﺗﻮ ﭼﯿﺰي ﺑﮕﯽ ﻫﻤﺮاز ... ﺗﻮ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻮش ﮐﻦ ... ﻧﻔﺴﻢ رو دادم ﺑﯿﺮون: ﻣﻦ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم. ﯾﻌﻨﯽ اﻣﯿﺪوار ﺑﻮدم ﮐﻪ ﻣﺎ ﺣﺮﻓﻬﺎﻣﻮن رو زدﯾﻢ ... ﯾﻪ ﻗﺪم ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ اوﻣﺪ و ﻧﺰدﯾﮑﻢ ﺷﺪ ... ﺣﺎﻻ ﻣﯿﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺗﻮ ﺗﺎرﯾﮏ و روﺷﻨﯽ اﯾﻦ ﺷﺐ ﺷﻠﻮغ . ﭼﺸﻤﺎﯾﯽ رو ﺑﺒﯿﻨﻢ ﮐﻪ ﺑﺮام ﺧﺎﻃﺮه ﻫﺎ داﺷﺖ.
- ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ دوﺳﺘﺖ دارم ﻫﻤﺮاز ... ﺗﻮ ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯿﮑﻨﯽ ﺑﺎ ﻣﺨﺎﻟﻔﺘﺖ اﯾﻦ ﻋﻼﻗﻪ ﺗﻤﻮم ﻣﯿﺸﻪ؟ ﺳﺮم رو از ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮔﺮﻓﺘﻢ ... ﻣﻦ واﻗﻌﺎ ﭼﻨﺪ روز وﻗﺖ و زﻣﺎن ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدم ... ﮔﻠﻨﺎر وﺳﯿﺎ ﺳﺎﻋﺖ ﻫﺎ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺣﺮف زده ﺑﻮدن ﮐﻪ ﻣﻦ ﺣﻖ دارم ﻧﻪ ﺑﮕﻢ ... اﯾﻦ ﮐﻪ ﻧﺎراﺣﺖ ﺷﺪن اﻻﻧﺶ ﺑﻬﺘﺮ از اﯾﻨﮑﻪ ﺑﺎ زﻧﯽ زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﻪ ﮐﻪ دوﺳﺘﺶ ﻧﺪاره ... و ﺣﺎﻻ اون ﺣﺎل ﺑﺪه ﻋﺬاب وﺟﺪان ﺷﮑﺴﺘﻦ دﻟﺶ دوﺑﺎره داﺷﺖ ﻣﯿﻮﻣﺪ ﺳﺮاﻏﻢ ...
- ﺑﺎور ﮐﻨﯿﺪآﻗﺎي ﭘﺮﺗﻮ ... ﻣﻦ ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯿﮑﻨﻢ ... ﮐﻼﻓﻪ ﺷﺪ ... دﺳﺘﺶ رو ﺑﻪ ﺳﻤﺖ دﺳﺘﻢ آورد ﮐﻪ ﺗﻮ دﺳﺘﺶ ﺑﮕﯿﺮه ... دﺳﺘﻢ رو ﮐﺸﯿﺪم ... ﻣﻦ ﮐﻼ ﺑﻪ ﺟﺰ دﺳﺖ دادن ﮐﻪ ﺑﺮام ﻋﺎدي ﺑﻮد دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﻫﺮ ﮐﯽ از راه رﺳﯿﺪ ﻟﻤﺴﻢ ﮐﻨﻪ ... اوﻧﻢ اﯾﻦ ﺟﺎ ﻣﺤﻞ ﮐﺎرم ...
- ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯿﮑﻨﻢ ازﺗﻮن اﯾﻦ ﺟﺎ ﻣﺤﻞ ﮐﺎره ﻣﻨﻪ ... ﻫﻤﯿﻦ ﺟﻮرﯾﺶ ﻫﻢ اﯾﻦ ﻣﺮدم دﻧﺒﺎل ﺳﻮژه ﻫﺴﺘﻦ اﯾﻦ ﻃﻮري راه رو ﺑﺮاي ﺣﺮﻓﻬﺎ و ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد ﻫﺎي دﯾﮕﺮان ﺑﺎز ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ ...
- ﭼﯽ ﮐﺎر ﮐﻨﻢ ﺑﺎورم ﮐﻨﯽ؟ ﭼﺮا ﺑﻪ ﻣﻦ راﻣﯿﻦ ﻧﻤﯽ ﮔﯽ ...
- ﻣﻦ ﺗﻌﺪاد ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻌﺪودي از آﻗﺎﯾﻮن رو ﺑﻪ اﺳﻢ ﮐﻮﭼﯿﮏ ﺻﺪا ﻣﯿﮑﻨﻢ ... ﺑﻪ ﺧﺼﻮص ﺷﻤﺎ ﮐﻪ اﺳﺘﺎد ﻣﻦ ﻫﻢ ﺣﺴﺎب ﻣﯿﺸﯿﺪ ... ﻧﻔﺴﺶ رو ﺑﺎ ﺣﺮص ﺑﯿﺮون داد: ﻧﻤﯽ ﺧﻮام اﺳﺘﺎدت ﺑﺎﺷﻢ ... ﻣﯽ ﺧﻮام ﻫﻤﻮن راﻣﯿﻨﯽ ﺑﺎﺷﻢ ﮐﻪ دوﺳﺘﺶ داﺷﺘﯽ ... ﮐﻪ ﺑﻪ ﻗﻮل ﺧﻮدت ﺣﺮﮐﺖ ﻗﻠﻤﺶ ﻫﻢ آروﻣﺖ ﻣﯿﮑﺮد ... ﮐﻼﻓﻪ ﺷﺪم ... ﻣﻮﻫﺎم رو دادم ﺗﻮي ﺷﺎﻟﻢ: ﺑﺒﯿﻨﯿﺪ ... اون ﯾﻪ ﻫﻤﺮاز دﯾﮕﻪ ﺑﻮد ... ﻣﻦ ﯾﮑﯽ دﯾﮕﻪ ام ...
- اﺻﻼ اﯾﻦ ﺟﺎ ﺟﺎش ﻧﯿﺴﺖ ... ﺑﯿﺎ ﺑﺮﯾﻢ ﯾﻪ ﺟﺎﯾﯽ ﺷﺎم ﺑﺨﻮرﯾﻢ ﻣﯿﺪوﻧﻢ ﮐﻪ ﮔﺮﺳﻨﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎﺷﯽ ...
- ﻣﻦ ﻣﻬﻤﻮن دارم ... ﺳﯿﺎ ﻗﺮاره ﺑﯿﺎد ... اﺧﻤﺎش رﻓﺖ ﺗﻮ ﻫﻢ ... وﻟﯽ ﺧﺐ آﺧﻪ ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﭼﯽ ﮐﺎر ﻣﯿﮑﺮدم ... دﺳﺘﯽ دﺳﺘﯽ ﺷﺐ زﯾﺒﺎم رو ﮐﻪ ﺑﺎ ﺧﻮدم ﺣﺎل ﻣﯿﮑﺮدم رو ﺑﺎ ﺧﻮدﺧﻮاﻫﯿﺶ ﺑﻬﻢ زده ﺑﻮد ... ﮐﻼﻓﻪ ﺑﻮد ... اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﺧﯿﻠﯽ دﻟﺶ ﻣﯿﺨﻮاد ﺑﻪ زور ﺑﻨﺪازﺗﻢ ﺗﻮ ﻣﺎﺷﯿﻨﺶ و ﺑﺒﺮه ... ﯾﺎ ﺟﺮاﺗﺶ رو ﻧﺪاﺷﺖ ... ﯾﺎ ﺷﺎﯾﺪم ﻣﻦ و ﺟﻮ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد و اﯾﻦ آدم اﻧﻘﺪر ﻫﺎ ﻋﺎﺷﻖ ﻧﺒﻮد ...
- ﭘﺲ اﺟﺎزه ﺑﺪه ﺑﺮﺳﻮﻧﻤﺖ ... ﺗﻮ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﯿﻢ ...
- ﻣﻦ ﺧﻮدم ﻣﯿﺮم ... ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯿﮑﻨﻢ ... ﻣﻦ اﯾﻦ ﻃﻮري ﻣﻌﺬﺑﻢ ... ﻣﻦ واﻗﻌﺎ ﺑﺮام ﺳﺨﺘﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﮐﻪ اﻧﻘﺪر ﺑﺮاﺗﻮن اﺣﺘﺮام ﻗﺎﺋﻠﻢ ﻧﻪ ﺑﮕﻢ ... ﻣﻦ رو اذﯾﺖ ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ ... ﺗﻮ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﯾﻪ ﻧﺎ اﻣﯿﺪي ﺑﺰرگ رو دﯾﺪم و ﺑﻪ ﺧﻮدم ﻟﻌﻨﺖ ﻓﺮﺳﺘﺎدم ...
- ﻋﺸﻖ ﻣﻦ اذﯾﺘﺖ ﻣﯿﮑﻨﻪ؟ ﻫﻤﺮاز ﺗﻮ ﺑﺮاي ﻣﻦ ﻫﻤﻮن ﮔﻼي ﻗﺮﻣﺰي ﻫﺴﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﺮات ﻓﺮﺳﺘﺎدم ﻫﻤﻮن زن ﻗﺮﻣﺰ ﭘﻮش ﺳﺒﮑﺒﺎري ﮐﻪ ﺑﺎ ﻫﺮ ﺣﺮﮐﺘﺶ ﻣﺜﻞ رﻗﺺ ﺑﺎﻟﻪ ﻧﺮم و آروم ﻗﻠﺒﻢ رو ﻣﯿﻠﺮزوﻧﻪ ... ﭼﯽ ﮐﺎر ﮐﻨﻢ ﮐﻪ زﯾﺒﺎﯾﯽ و ﻣﻦ دوﺳﺘﺖ دارم ... ... ﺧﺐ ﻣﻨﻢ آدم ﺑﻮدم ... زن ﺑﻮدم ... و ﺑﺮاي اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر از ﻣﺮدي ﺗﺎ اﯾﻦ ﺣﺪ ﺣﺮﻓﺎي زﯾﺒﺎ ﻣﯿﺸﻨﯿﺪم ... ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﺑﮕﻢ ﺑﺨﺸﯽ از دﻟﻢ ﻧﻠﺮزﯾﺪ ﯾﺎ ﺣﺲ ﻧﮑﺮدم ﮐﻪ دوﺳﺖ دارم ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﺸﻨﻮم ... اﻣﺎ درﺳﺖ ﻧﺒﻮد ... ﯾﻪ ﻗﺪم ﺑﻪ ﻋﻘﺐ رﻓﺘﻢ ... ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺟﻮاﺑﺶ رو ﺑﺪم ﮐﻪ ﺑﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدن ﺳﺮم ﻋﺠﯿﺐ ﺗﺮﯾﻦ ﺻﺤﻨﻪ ﻋﻤﺮم رو دﯾﺪم ... ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﭘﻠﮏ زدم ﺗﺎ ﺑﺘﻮﻧﻢ ﺑﺎور ﮐﻨﻢ اوﻧﯽ ﮐﻪ دﺳﺖ ﺑﻪ ﺟﯿﺐ ﺗﻮ ﭼﻨﺪ ﻗﺪﻣﯽ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ راﻣﯿﻦ اﯾﺴﺘﺎده و داره ﺑﺎ اﺧﻤﺎي ﻫﻤﯿﺸﮕﯿﺶ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﻨﻪ ﺣﺎﻣﯽ ... ﺑﺎ دﯾﺪن ﻓﮏ ﺑﺎزم ... راﻣﯿﻦ ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮش ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و ﺑﺎ دﯾﺪن ﺣﺎﻣﯽ ﻋﻼوه ﺑﺮ ﺗﻌﺠﺐ ﮐﻼﻓﻪ و ﻋﺼﺒﯽ ﻫﻢ ﺷﺪ ... ﺣﺎﻣﯽ ﻗﺪم دﯾﮕﻪ اي ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﺑﺮداﺷﺖ ... اﯾﻦ ﺟﺎ اﻣﺸﺐ ﭼﻪ ﺧﺒﺮ ﺑﻮد؟ ﺑﺎ ﻫﻤﻮن ﺻﻼﺑﺖ ﻫﻤﯿﺸﮕﯿﺶ ﺳﻼم ﮐﺮد و ﻣﻦ ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ﭼﺮا دﺳﺖ ﭘﺎﭼﻪ ﺑﻮدم ... اﻧﮕﺎر ﻣﭽﻢ رو ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ اﯾﻦ ﺣﺲ ﻧﺎﺷﯽ از ﭼﯽ ﺑﻮد ... ﺧﻮدم ﻗﺎﻃﯽ ﮐﺮده ﺑﻮدم ﯾﺎ ﻧﮕﺎﻫﺶ اﯾﻦ ﻣﻌﻨﯽ رو ﻣﯿﺪاد؟ ﯾﻪ ﻧﮕﺎه اﺟﻤﺎﻟﯽ ﺑﻪ راﻣﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺖ و ﺑﻌﺪ ﺗﯿﺰ و ﺑﺮﻧﺪه ﺧﯿﺮه ﺷﺪ ﺑﻬﻢ.
- ﻫﻤﺮاز ﺧﺎﻧﻮم ... ﺗﺸﺮﯾﻒ ﻧﻤﯿﺎرﯾﺪ؟ ... ﻣﺎ ﮐﻪ ﻗﺮاري ﻧﺪاﺷﺘﯿﻢ؟ داﺷﺘﯿﻢ؟ واﻗﻌﺎ اﻧﻘﺪر ﺟﺎ ﺧﻮرده ﺑﻮدم ﮐﻪ ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺣﺮﻓﯽ ﺑﺰﻧﻢ ... راﻣﯿﻦ ﮐﻼﻓﻪ و دﻟﺨﻮر و ﭘﺮ از ﺳﺌﻮال ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد: ﻣﻬﻤﻮﻧﺘﻮن اﯾﺸﻮن ﺑﻮدن؟ ... ﻟﻌﻨﺖ ... ﻟﻌﻨﺖ ... اﻻن ﻫﺮ ﺣﺮﻓﯽ ﻣﯿﺰدم ﯾﮑﯿﺸﻮن ﺿﺎﯾﻊ ﻣﯿﺸﺪ و ﻣﻦ اﺻﻼ دﻟﻢ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺖ اﯾﻦ ﻃﻮر ﺑﺸﻪ ... ﺑﺮاي راﻣﯿﻦ اﺣﺘﺮام زﯾﺎدي ﻗﺎﺋﻞ ﺑﻮدم و ﺣﺎﻣﯽ. ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ... ﻧﻪ ﻣﻦ ﺟﻮاﺑﯽ داﺷﺘﻢ ﻧﻪ ﺣﺎﻣﯽ ﭼﯿﺰي ﮔﻔﺖ ﻓﻘﻂ ﯾﻪ دﺳﺘﺶ ﺗﻮ ﺟﯿﺐ ﺷﻠﻮارش ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪه ﺑﻮد ﯾﻪ ﻃﺮف ﭘﺎﻟﺘﻮي ﭘﺎﯾﯿﺰش ﺑﺎﻻ ﺑﺮه اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد و ﺑﺮ ﺧﻼف ﻫﺮ وﻗﺘﻪ دﯾﮕﻪ اي ﺑﯽ وﻗﻔﻪ ﺑﻬﻢ ﺧﯿﺮه ﺷﺪه ﺑﻮد و اﻧﮕﺎر ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮد ... راﻣﯿﻦ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻬﻢ اﻧﺪاﺧﺖ: ﭘﺲ ﺗﻮ آﻣﻮزﺷﮕﺎه ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﻢ ... از ﺷﮑﺴﺖ ﺗﻮي ﭼﺸﻤﻬﺎش ﻧﺎراﺣﺖ ﺑﻮدم وﻟﯽ واﻗﻌﺎ ﮐﺎري ﻫﻢ ازم ﺑﺮ ﻧﻤﯿﻮﻣﺪ ... ﺑﺎ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ راﻣﯿﻦ ... ﻣﻦ ﻣﻮﻧﺪم و ﺣﺎﻣﯽ و ﯾﻪ ﻋﺎﻟﻤﻪ ﺳﺌﻮال از ﺣﻀﻮرش ... ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﺧﻤﺶ و ﻧﮕﺎﻫﯽ ﮐﻪ ﺗﺮﺟﻤﻪ اي ﺑﺮاش ﻧﺪاﺷﺘﻢ ...
- ﺳﺮﻣﺎ ﻣﯿﺨﻮرﯾﺪ ...
- ﺷﻤﺎ اﯾﻨﺠﺎ ﭼﯽ ﮐﺎر ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ؟ﻣﻦ ﯾﺎدم ﻧﻤﯿﺎد ﺑﺎ ﻫﻢ ﻗﺮار داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﻢ ... ﮐﻤﯽ ﺟﻠﻮﺗﺮ اوﻣﺪ: ﺗﻮ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯿﮑﻨﯿﻢ ... ﺻﻮرﺗﺘﻮن از ﺳﺮﻣﺎ ﺳﺮخ ﺷﺪه ... در ﻣﺎﺷﯿﻦ رو ﺑﺴﺘﻢ و درﯾﭽﻪ ﺑﺨﺎري رو رو ﺻﻮرﺗﻢ ﺗﻨﻈﯿﻢ ﮐﺮد ... دﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﯿﻨﻪ ﺧﯿﺮه ﺷﺪم ﺑﻬﺶ ... ﺑﺪون ﻧﮕﺎه ﮐﺮدن ﺑﻬﻢ ﻣﺎﺷﯿﻦ رو روﺷﻦ ﮐﺮد: ﮐﻤﺮﺑﻨﺪﺗﻮن رو ﺑﺒﻨﺪﯾﺪ ... ... ﮐﻼﻓﻪ ﺑﻮدم ... ﻣﻌﻨﯽ اﯾﻦ ﮐﺎراش رو ﻧﻤﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪم و ﺷﺪﯾﺪ ﻫﻢ اﺳﺘﺮس ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم ...
- ﻣﯽ ﺷﻪ ﺑﻬﻢ ﺑﮕﯿﺪ اﯾﻦ ﺟﺎ ﭼﻪ ﺧﺒﺮه؟ ﮐﻤﯽ از ﺑﻬﺖ ﺧﺎرج ﺷﺪم و ﺗﺎزه ﻣﻐﺰم داﺷﺖ ﺗﺤﻠﯿﻞ ﻣﯿﮑﺮد ... دﺳﺘﻢ رو ﮔﺮﻓﺘﻢ ﺟﻠﻮي دﻫﻨﻢ و در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺻﺪام ﻣﯿﻠﺮزﯾﺪ و ﻫﻤﻪ ﺗﻨﻢ ﯾﺦ ﮐﺮده ﺑﻮد ﺑﺎ وﺣﺸﺖ ﭘﺮﺳﯿﺪم: ﺑﺮاي ﺑﭽﻪ ﻫﺎ اﺗﻔﺎﻗﯽ اﻓﺘﺎده؟
- ﺷﻤﺎ ﭼﺮا اﻧﻘﺪر ﻣﻀﻄﺮب ﻫﺴﺘﯿﺪ؟ ﻣﺎﺷﯿﻦ رو ﮔﻮﺷﻪ ﺧﯿﺎﺑﻮن ﭘﺎرك ﮐﺮد ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ از دﯾﺪﻧﻢ ﺗﻮ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﯾﻪ ﻧﮕﺮاﻧﯽ اوﻣﺪ: ﭼﯿﺰي ﻧﺸﺪه ﺷﻤﺎ ﭼﺮا ﺑﺎ ﺧﻮدﺗﻮن اﯾﻦ ﺟﻮري ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ؟
- ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯿﮑﻨﻢ ... ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯿﮑﻨﻢ ... راﺳﺘﺶ رو ﺑﻬﻢ ﺑﮕﯿﺪ ... دوﺑﺎره ﭼﻪ ﺑﻼﯾﯽ ﺳﺮم اوﻣﺪه؟ ﮐﻼﻓﻪ ﻧﻔﺴﺶ رو داد ﺑﯿﺮون: ﭼﯿﺰي ﻧﺸﺪه ... ﮐﻮﺷﺎ ﺗﻮ ﻣﺪرﺳﻪ ﺧﻮرده زﻣﯿﻦ ... ﭘﺎش ﺷﮑﺴﺘﻪ ... ﻫﻤﺶ ﺑﻬﻮﻧﻪ ﺷﻤﺎ رو ﻣﯿﮕﺮﻓﺖ ... ﻣﻨﻢ ﺗﺮﺳﯿﺪم ﭘﺸﺖ ﺗﻠﻔﻦ ﺑﮕﻢ ﺷﻤﺎ دوﺑﺎره ﺑﻬﻢ ﺑﺮﯾﺰﯾﺪ ﮔﻔﺘﻢ ﺧﻮدم دﻧﺒﺎ ﻟﺘﻮن ﺑﯿﺎم ... اﯾﻦ ﺑﺎر ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺟﻠﻮي اﺷﮑﻢ رو ﺑﮕﯿﺮم رﯾﺨﺖ روي ﮔﻮﻧﻪ ام ... ﮐﻼﻓﻪ ﺳﺮ ﺟﺎش ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﺷﺪ: ﮔﺮﯾﻪ ﻧﮑﻨﯿﺪ ﺑﺎور ﮐﻨﯿﺪ ﭼﯿﺰي ﻧﺸﺪه ...
- راﺳﺘﺶ رو ﻧﻤﯿﮕﯿﺪ ... اﮔﺮ ﺷﺮاﯾﻄﺶ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺪ ﻧﺒﻮد ﺷﻤﺎ اﯾﻨﺠﺎ ﻧﻤﯿﻮﻣﺪﯾﺪ ... ﻣﯽ ﺧﻮاﯾﺪ ﻣﻦ رو آروم ﮐﻨﯿﺪ وﻟﯽ راﺳﺘﺶ رو ﺑﻬﻢ ﺑﮕﯿﺪ ﺑﺎﺷﻪ؟ ... ﺧﻮدم ﻫﻢ دﻟﻢ ﺑﺮاي ﺻﺪاي ﻣﻈﻠﻮم ﺧﻮدم ﺳﻮﺧﺖ ... ﮐﻤﺮﺑﻨﺪش رو ﺑﺎز ﮐﺮد ... ﮐﻤﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ اوﻣﺪ و ﺑﺎزو ﻫﺎم رو ﺗﻮي دﺳﺘﺎش ﮔﺮﻓﺖ ... اﻧﻘﺪر ﯾﺦ ﮐﺮده ﺑﻮدم ﮐﻪ داﻏﯽ دﺳﺘﻬﺎش آرام وارد رﮔﻬﺎم ﺷﺪ ... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﺮا ﺧﻮدم رو ﻋﻘﺐ ﻧﮑﺸﯿﺪم ... ﺻﺎف ﺗﻮي ﭼﺸﻤﺎم ﺧﯿﺮه ﺷﺪ: ﻣﻦ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم ﺣﺮﻓﺎم ﺑﯿﺸﺘﺮ از اﯾﻨﺎ ﭘﯿﺸﺘﻮن اﻋﺘﺒﺎر داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ... ﻫﯿﭽﯽ ﻧﺸﺪه ... ﻓﻘﻂ دوﺳﺖ داره ﺷﻤﺎ ﭘﯿﺸﺶ ﺑﺎﺷﯿﺪ ﺧﻮدش رو ﺑﺮاﺗﻮن ﻟﻮس ﮐﺮده ... اﻻﻧﻢ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺧﻮدﺗﻮن ﻣﺴﻠﻂ ﺑﺸﯿﺪ ﻣﯿﺮﯾﻢ ﺧﻮﻧﻪ ﻣﺎ ... ... ﭼﯽ داﺷﺖ اﯾﻦ آدم ... اﯾﻦ ﻣﺮد؟ اﯾﻦ ﻧﮕﺎه؟ واﻗﻌﺎ ﭼﯽ داﺷﺖ ﮐﻪ ﮔﺮﻣﺎﯾﯽ ﻫﻤﻪ ﺑﺪﻧﻢ رو ﮔﻔﺖ ... ﭘﻠﮏ زدم ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﯾﻪ ﻗﻄﺮه اﺷﮏ درﺷﺖ روي ﮔﻮﻧﻪ ام ﺑﯿﺎد ... ﯾﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﭼﺸﻤﺎش رو ازم ﮔﺮﻓﺖ: ﻗﺮار ﺷﺪ ... ﮔﺮﯾﻪ ﻧﮑﻨﯿﺪ ...
- ﺑﺎﺷﻪ ﮔﺮﯾﻪ ﻧﻤﯿﮑﻨﻢ ... ﻓﻘﻂ ﺑﺮﯾﻢ ...
- ﻧﻤﯽ رﯾﻢ ﺗﺎ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺧﻮدﺗﻮن ﻣﺴﻠﻂ ﺑﺸﯿﺪ ...
- ﺧﻮﺑﻢ ... ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯿﮑﻨﻢ ... ﻓﺸﺎر دﺳﺘﺶ رو دور ﺑﺎزوم ﮐﻤﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﮐﺮد و ﺧﻢ ﺷﺪ وﻣﻦ ﺑﺮاي اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر ﯾﻪ ﻣﻬﺮ ﺗﻮي ﻧﮕﺎﻫﺶ دﯾﺪم: ﯾﻪ ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻖ ﺑﮑﺸﯿﺪ ... ﭼﯿﺰي ﻣﯿﺨﻮرﯾﺪ؟ اﯾﻦ ﺑﺎر ﮐﻪ ﮐﻤﯽ ﺑﻪ ﺧﻮدم ﻣﺴﻠﻂ ﺷﺪم از اﯾﻦ ﻧﺰدﯾﮑﯿﻤﻮن و دﺳﺘﺎﯾﯽ ﮐﻪ دور ﺑﺎزوم ﺑﺎ ﻗﺪرت ﺣﻠﻘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮدن ﺧﺠﺎﻟﺖ ﮐﺸﯿﺪم و ﮐﻤﯽ ﺗﻮي ﺟﺎم ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﺷﺪم: ﻣﯿﺸﻪ ﺑﺮﯾﻢ؟
- ﺧﺐ روزﺗﻮن ﭼﻪ ﻃﻮر ﺑﻮد؟ ﻋﺠﺐ ﺳﺌﻮاﻟﯽ ﺑﻮد؟ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﻣﻦ رو ﮐﻪ ﺑﻪ ﺑﯿﺮون زل زده ﺑﻮدم ﻣﺠﺒﻮر ﮐﻨﻪ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻢ ...
- ...
- ﻣﯽ دوﻧﯿﺪ ﮐﻪ زﯾﺎد دوﺳﺖ ﻧﺪارم ﺳﺌﻮال ﻫﺎم ﺑﯽ ﺟﻮاب ﺑﻤﻮﻧﻦ ... ... ﻓﻬﻤﯿﺪن اﯾﻨﮑﻪ ﻣﯽ ﺧﻮاد ﺣﻮاﺳﻢ رو ﭘﺮت ﮐﻨﻪ اﺻﻼ ﺳﺨﺖ ﻧﺒﻮد ...
- ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ اﺻﻼ ﺣﺎﻟﻢ ﺧﻮب ﻧﯿﺴﺖ ...
- ﻣﻦ ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻢ ﭼﯿﺰي ﻧﯿﺴﺖ ... ﮐﻮﺷﺎ ﯾﻪ ﭘﺴﺮ ﺑﭽﻪ اﺳﺖ و ﻓﻮﺗﺒﺎل ﺑﺎزي ﮐﺮده و ﺧﺐ ﺧﻮرده زﻣﯿﻦ ...
- ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ... دﻟﻢ ﻣﯿﻠﺮزه وﻗﺘﯽ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﭼﯿﺰﯾﺸﻮن ﺷﺪه ... ﯾﻬﻮ ﯾﺎد ﺳﯿﺎ اﻓﺘﺎدم ... و ﮔﻮﺷﯿﻢ رو ﺑﺮداﺷﺘﻢ ﺗﺎ ﺑﻬﺶ زﻧﮓ ﺑﺰﻧﻢ ... ﭘﯿﺸﻮﻧﯿﺶ رو ﻫﯽ ﺑﻮﺳﯿﺪم ... ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﻫﻨﻮز درد داره ...
- آﺧﻪ ﻫﻤﺮاز ﻗﺮﺑﻮﻧﺖ ﺑﺮه ﭼﺮا ﻣﺮاﻗﺐ ﺧﻮدت ﻧﯿﺴﺘﯽ؟
- داﺷﺘﯿﻢ ﺑﺎزي ﻣﯿﮑﺮدﯾﻢ اﺻﻼ ﺗﻘﺼﯿﺮ اﯾﻦ اﺻﻼﻧﯽ ﺷﺪ ... ﺑﻠﻨﺪ ﺧﻨﺪﯾﺪم و ﻟﭙﺶ رو ﮔﺎز ﮔﺮﻓﺘﻢ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎي اﺑﺘﺪاﯾﯽ ﻫﻤﺪﯾﮕﻪ رو ﺑﻪ ﻓﺎﻣﯿﻞ ﺻﺪا ﻣﯿﮑﺮدن ... ﻧﯿﻮﺷﺎ ﻫﻢ ﺧﻮدش رو روي ﭘﺎم ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﮐﺮد: دﯾﺪي ﭼﯿﺰﯾﺶ ﻧﯿﺴﺖ ... رﻧﮕﺖ ﭘﺮﯾﺪه ﺑﻮد ... ﻣﻮﻫﺎش رو ﺑﻮﺳﯿﺪم ﮐﻪ ﺗﻘﻪ اي ﺑﻪ در ﺧﻮردﻓﺨﺮي ﺧﺎﻧﻮم ﺑﻮد ... ﺑﺎ ﯾﻪ ﺳﯿﻨﯽ ﮐﻪ ﺗﻮش ﻣﯿﻮه ﭘﻮﺳﺖ ﮐﻨﺪه ﺑﻮد و ﺑﺴﺘﻨﯽ ...
- اﯾﻨﺎ ﻣﺎل ﺑﭽﻪ ﻫﺎﺳﺖ ... ﺧﺎﻧﻮم آﻗﺎ ﺣﺎﻣﯽ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﻨﺘﻈﺮﺗﻮﻧﻦ ... از ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﭘﺎﯾﯿﻦ رﻓﺘﻢ ... ﮐﺖ و ﭘﺎﻟﺘﻮش ﺗﻨﺶ ﻧﺒﻮد اﻣﺎ ﻫﻨﻮز ﻫﻤﻮن ﻟﺒﺎس رﺳﻤﯽ و ﮐﺮواﺗﺶ ﺗﻨﺶ ﺑﻮد ... ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد روي ﻣﺒﻞ و روزﻧﺎﻣﻪ دﺳﺘﺶ ﺑﻮد ... ﺑﺎ ﺷﻨﯿﺪن ﺻﺪاي ﭘﺎم روزﻧﺎﻣﻪ رو ﮐﻨﺎر ﮔﺬاﺷﺖ و ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد: ﺣﺎﻟﺶ ﭼﻪ ﻃﻮره؟ ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم: ﺧﻮﺑﻪ ... وﻟﯽ ﻫﻨﻮز درد داره ... از ﺟﺎش ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و زري رو ﺻﺪا ﮐﺮد: ﻣﯿﺰ آﻣﺎده اﺳﺖ؟
- ﺑﻠﻪ آﻗﺎ ﺑﺮاﺗﻮن روي ﻣﯿﺰ ﺳﺎﻟﻦ ﮐﻮﭼﯿﮑﻪ ﭼﯿﺪم ... ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺑﺪوﻧﻢ ﭼﺮا ﺻﺪام ﮐﺮده ... ﮔﯿﺞ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻣﯿﮑﺮدم ﮐﻪ ﯾﻪ ﻗﺪم ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﺑﺮداﺷﺖ: ﺑﻔﺮﻣﺎﯾﯿﺪ ﺷﺎم ﺑﺨﻮرﯾﻢ ...
- ﻧﻪ ... ﻣﻦ ﻣﯽ رم ﺧﻮﻧﻪ ... اﺧﻤﺎش رﻓﺖ ﺗﻮي ﻫﻢ: ﺳﺎﻋﺖ رو دﯾﺪﯾﺪ؟ ﻧﻤﯽ ﺷﻪ ﮐﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ از اﯾﻦ ﮔﺮﺳﻨﻪ ﺑﻤﻮﻧﯿﺪ ﻫﻨﻮز رﻧﮕﺘﻮن ﺳﺮ ﺟﺎش ﻫﻢ ﻧﯿﻮﻣﺪه ... ﺑﻔﺮﻣﺎﯾﯿﺪ. ﺑﺎ آراﻣﺶ ﻏﺬا ﻣﯿﺨﻮرد ... ﺧﯿﺮه ﻣﻮﻧﺪه ﺑﻮدم ﺑﻪ دﺳﺘﻬﺎش ... ﺑﻪ رﮔﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ روي دﺳﺘﻬﺎش ﻧﻤﺎﯾﺎن ﺑﻮد و ﭼﻨﮕﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺗﻮي دﺳﺘﺶ اﺳﯿﺮ ﺑﻮد اﻧﮕﺎر ... ﺑﺮاي ﺑﺎر دوم اﻋﺘﺮاف ﻣﯿﮑﺮدم ﮐﻪ دﺳﺘﺎي زﯾﺒﺎﯾﯽ داره ... و ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﺮا رﻓﺘﻢ ﺗﻮي ﻓﮑﺮ اﯾﻦ ﮐﻪ اﯾﻦ دﺳﺘﻬﺎ ﭼﻪ ﻗﺪر ﻣﯽ ﺗﻮﻧﻦ ﻧﻮازش ﮔﺮ ﺑﺎﺷﻦ؟ در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺻﺪاي اﯾﻦ ﻣﺮد ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻧﻮازﺷﮕﺮ ﻧﺒﻮد ﯾﺎ ﺷﺎﯾﺪ ﻧﮕﺎﻫﺶ ...
- ﺷﻤﺎ ﮐﻼ ﮐﻢ ﻏﺬا ﻫﺴﺘﯿﺪ؟ ﯾﺎ اﯾﻦ ﻏﺬا رو دوﺳﺖ ﻧﺪارﯾﺪ؟ ﺳﺌﻮاﻟﺶ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ از ﺧﯿﺎل اون دﺳﺘﻬﺎ ﺧﺎرج ﺑﺸﻢ و ﮐﻤﯽ ﻫﻢ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﺑﮑﺸﻢ: ﻧﻪ ... ﻣﻦ ﮐﻼ ﺧﯿﻠﯽ ﻏﺬا ﻧﻤﯽ ﺧﻮرم ... ﯾﻌﻨﯽ ﺳﺎﻋﺎت ﮐﺎرﯾﻢ اﻧﻘﺪر ﺑﻬﻢ رﯾﺨﺘﻪ اﺳﺖ ﮐﻪ ﮔﺎﻫﯽ ﯾﺎدم ﻣﯽ ره ﻏﺬا ﺑﺨﻮرم ... ﮐﻤﯽ از ﻟﯿﻮان ﭘﺎﯾﻪ ﺑﻠﻨﺪ و ﺗﺮاش ﺧﻮرده روﺑﻪ روش آب ﺧﻮرد و اﺧﻢ آﻟﻮد ﮔﻔﺖ: ﻣﻌﺪﺗﻮن داﻏﻮن ﻣﯿﺸﻪ و ﮐﻢ ﺧﻮﻧﯽ ﻫﻢ ﻣﺸﻬﻮده ﮐﻪ دارﯾﺪ ... ﺑﺎﯾﺪ ﯾﮑﯽ ﺗﺮ و ﺧﺸﮑﺘﻮن ﮐﻨﻪ؟ ﺧﻨﺪﯾﺪم و ﺗﮑﻪ ﮐﻮﭼﮑﯽ از ﻣﺮغ رو ﺑﻪ ﭼﻨﮕﺎﻟﻢ زدم: ﮐﯽ ﻣﺜﻼ؟ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻫﺎي ﺧﯿﺎﻟﯽ؟ ﺳﺮش رو ﺗﮑﻮﻧﯽ داد و ﭼﻨﮕﺎﻟﺶ رو ﻣﺮﺗﺐ و ﺟﻔﺖ ﺷﺪه ﺑﺎ ﮐﺎردش ﺗﻮي ﺑﺸﻘﺎﺑﺶ ﮔﺬاﺷﺖ : ﮐﻮﺷﺎ ﺧﻮدش رو ﺑﺮاﺗﻮن ﺣﺴﺎﺑﯽ ﻟﻮس ﮐﺮد ﻧﻪ؟ ﻣﺸﻬﻮد ﺑﻮد ﭼﯿﺰي ذﻫﻨﺶ رو اﯾﻦ وﺳﻂ ﻣﺸﻐﻮل ﮐﺮده ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺑﺨﻮاد ﻣﻮﺿﻮع رو ﻋﻮض ﮐﻨﻪ ...
- ﻟﻮس ﺷﺪن ﺣﻖ ﻫﻤﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎﺳﺖ ...
- ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﻋﻼﻗﻪ دارﯾﺪ ﻧﻪ؟
- راﺳﺘﺶ رو ﺑﺨﻮاﯾﺪ ﺧﯿﻠﯽ ... ﺣﺘﯽ ﺧﯿﻠﯽ دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ ﭘﺎﯾﺎن ﻧﺎﻣﻪ ام ﺗﺌﺎﺗﺮ ﮐﻮدك ﺑﺎﺷﻪ ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﺧﯿﻠﯽ دوﺳﺖ دارم ﺑﺮاﺷﻮن ﺑﺎزي ﮐﻨﻢ اﻣﺎ ﺧﺐ ﻧﺸﺪ ... ﺷﺎﯾﺪ ﯾﻪ وﻗﺖ دﯾﮕﻪ ... ﺷﻤﺎ ﭼﯽ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو دوﺳﺖ دارﯾﺪ؟ ﮐﻤﯽ ﺑﻪ ﭘﺸﺘﯽ ﺻﻨﺪﻟﯿﺶ ﺗﮑﯿﻪ داد و ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد: ﯾﻪ روزاﯾﯽ ﻫﯿﭻ ﺑﯿﻨﺸﯽ راﺟﻊ ﺑﻪ ﺑﭽﻪ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... اﻣﺎ از وﻗﺘﯽ اوﻣﺪم اﯾﺮان ﺑﺎ دﯾﺪن ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻧﺘﯿﺠﻪ رﺳﯿﺪم زﯾﺒﺎﺳﺖ ﮐﻪ آدم ﭘﺪر ﺑﭽﻪ اي ﺑﺎﺷﻪ ... ﻟﺒﺨﻨﺪ ي زدم: ﺷﻤﺎ ﯾﻪ روﺣﯿﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺎ ﻣﺰه دارﯾﺪ ... ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎي ﮔﺮد ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد: و اون ﭼﯿﻪ؟
- اﯾﻦ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ از ﻣﺴﺌﻮﻟﯿﺖ ﺧﻮﺷﺘﻮن ﻣﯿﺎد و ازش ﻟﺬت ﻣﯽ ﺑﺮﯾﺪ ... ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﺤﻮي زد: درﺳﺘﻪ ﺧﺐ ﻣﻦ از اول اﯾﻦ ﻃﻮري ﺗﺮﺑﯿﺖ ﺷﺪم ... ﻧﮕﺎﻫﯽ اﺟﻤﺎﻟﯽ ﺑﻪ ﮐﻞ ﺧﻮﻧﻪ اﻧﺪاﺧﺖ و ﺑﻌﺪ دوﺑﺎره ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد: ﺑﻪ ﻣﻦ از زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﯾﺎدم اوﻣﺪ ﮔﻔﺘﻦ ﻣﺴﺌﻮﻟﯿﺖ اﯾﻦ ﺧﺎﻧﻮاده ﺑﻪ ﻋﻬﺪﻣﻪ ...
- ﺟﺎﻟﺒﻪ ...
- ﭼﻪ ﻃﻮر؟
- آﺧﻪ ﺣﺎﻣﺪ از ﺷﻤﺎ ﺑﺰرﮔﺘﺮه و در ﺿﻤﻦ ﺷﻤﺎ 51 ﺳﺎل ﻫﻢ ﻧﺒﻮدﯾﺪ ...
- ﻣﻦ ﻣﺴﺌﻮﻟﯿﺖ ﺷﺮﮐﺖ رو ﺗﻮ ﻟﻨﺪن داﺷﺘﻢ ... درس ﻫﻢ ﻣﯿﺨﻮﻧﺪم ... ﺑﻌﺪش ﺣﺎﻣﺪ ... ﺧﺐ اون از اول ﻫﻢ ...
- ﻣﺴﺌﻮﻟﯿﺖ دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺖ ... دﺳﺘﯽ ﺑﻪ دور ﻟﯿﻮاﻧﺶ ﮐﺸﯿﺪ: ﺧﻮدﻣﻮﻧﯿﻢ ... ﻫﯿﭻ ﻓﺮﺻﺘﯽ رو ﺑﺮاي ﻣﺘﻠﮏ اﻧﺪاﺧﺘﻦ ﺑﻪ ﺣﺎﻣﺪ از دﺳﺖ ﻧﻤﯿﺪﯾﺪ ... ﺑﺮاي ﻋﻮض ﮐﺮدن ﺑﺤﺚ ﮔﻔﺘﻢ: ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﺳﻌﯽ دارﯾﺪ ﮐﻮﺷﺎ رو آﻣﺎده ﮐﻨﯿﺪ ﻧﻪ؟
- ﮐﻮﺷﺎ ... ﺻﺎﺣﺐ و وارث ﺗﻤﺎم اﯾﻦ ﺛﺮوت ﻫﺴﺘﺶ ...
- اون ﺗﻨﻬﺎ ﻧﯿﺴﺖ ... ﻧﯿﻮﺷﺎ ﻫﺴﺖ و اﻟﺒﺘﻪ ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﻣﻄﻤﺌﻨﺎ ﻓﺮزﻧﺪي ﺧﻮاﻫﯿﺪ داﺷﺖ ... ﮐﻪ ﭘﺪر ﺑﻮدن ﻫﻢ ﺑﻬﺘﻮن ﺧﯿﻠﯽ ﻣﯿﺎد ... در ﺿﻤﻦ ﺷﺎﯾﺪ ﮐﻮﺷﺎ اﻧﺘﺨﺎب دﯾﮕﻪ اي داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ... ﻣﺜﻼ دوﺳﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ﺷﺎﻋﺮ ﺑﺸﻪ ﯾﺎ ﻧﻘﺎش ... ﯾﺎ ﺑﺎ اون ﻋﻼﻗﻪ اي ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﻮردن داره آﺷﭙﺰ. ﺗﮏ ﺧﻨﺪه اي ﮐﺮد ... و ﻣﻦ اﻋﺘﺮاف ﮐﺮدم ﻋﻼوه ﺑﺮ ﭼﺸﻤﺎﻫﺎي زﯾﺒﺎ و دﺳﺘﻬﺎش ... ﺧﻨﺪه ﻗﺸﻨﮕﯽ ﻫﻢ داره ... ﺣﺘﯽ اﮔﻪ ﻣﺜﻞ ﯾﻪ ﺷﯽء ﻗﯿﻤﺘﯽ دﯾﺮ ﺑﻪ دﯾﺮ ﻧﺸﻮﻧﺶ ﺑﺪه ...
- آﺷﭙﺰ رو ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﻫﺮ ﭼﯿﺰي اﺣﺘﻤﺎﻟﺶ رو ﻣﯿﺪم ... و اﻣﺎ ﻧﯿﻮﺷﺎ ... اون ﺟﺎي اﻧﺘﺨﺎب داره ... از ﻧﻈﺮ ﻣﻦ ﯾﺎ ﻣﯿﺘﻮﻧﻪ ﻣﺜﻞ روﯾﺎ رو ﺳﻬﺎﻣﯽ ﮐﻪ داره ﮐﺎر ﮐﻨﻪ ﯾﺎ ﻣﺜﻞ ﺑﻘﯿﻪ دﺧﺘﺮ ﻫﺎي ﻓﺎﻣﯿﻞ ﻓﻘﻂ ﺧﺮﺟﺸﻮن ﮐﻨﻪ ... ... ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﺑﭙﺮﺳﻢ ﯾﺎ ﻧﻪ ... اﻧﮕﺸﺘﺎم رو روي ﺑﺮﺟﺴﺘﮕﯽ ﻫﺎي ﻟﯿﻮان ﻣﯿﮑﺸﯿﺪم: ﻣﯽ ﺗﻮﻧﻢ ﺑﭙﺮﺳﻢ ﮐﻪ ... ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم ﺑﺎ ﭼﺸﻤﻬﺎي ﻣﻨﺘﻈﺮ داﺷﺖ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد ...
- از ﻧﻈﺮ ﺷﻤﺎ ﮐﺪوﻣﺶ؟ ... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﺮا ﺟﻮاب اﯾﻦ ﺳﺌﻮال ﺑﺮام اﻧﻘﺪر ﻣﻬﻢ ﺑﻮد ... اﻧﮕﺎر ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮدم ﭼﯿﺰي ﺑﮕﻪ ﺗﺎ ﺗﻤﺎم اﺣﺴﺎس ﺧﻮﺑﯽ ﮐﻪ ازش داﺷﺘﻢ ﺟﻤﻊ ﻣﯿﮑﺮدم رو ﺑﻪ ﯾﮏ ﺑﺎره ﺗﺨﺮﯾﺐ ﮐﻨﻪ ...
- راﺳﺘﺶ رو ﺑﺨﻮاﯾﺪ ﻣﻦ ﺗﺮﺟﯿﺢ ﻣﯿﺪم ﺑﺮاي ﻫﺮ ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﻣﯽ ﺧﻮاد ﺑﻪ دﺳﺖ ﺑﯿﺎره ... ﺗﻼش ﮐﻨﻪ ... اﯾﻦ ﻃﻮري ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﺑﻪ ﻣﺮد زﻧﺪﮔﯿﺶ اﻧﻘﺪر واﺑﺴﺘﻪ ﻧﻤﯽ ﺷﻪ ﮐﻪ ﻧﺒﻮدش داﻏﻮﻧﺶ ﮐﻨﻪ ...
- ﯾﻌﻨﯽ ﺷﻤﺎ ﻣﯿﮕﯿﺪ ﺑﺪه ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﺮد ﻣﻮرد ﻋﻼﻗﻪ اش ... واﺑﺴﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ؟ ... ﮐﻠﻤﻪ ﻣﺮد ﻣﻮرد ﻋﻼﻗﻪ رو ﭼﻨﺪ ﺑﺎر زﯾﺮ ﻟﺐ ﺗﮑﺮار ﮐﺮد: ﺑﯿﺎﯾﺪ اﯾﻦ ﮐﻠﻤﻪ رو ﺑﻪ ﺷﻮﻫﺮش ﺗﻐﯿﯿﺮ ﺑﺪﯾﻢ ... ﺧﻨﺪﯾﺪم: ﺷﻤﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﺣﺴﺎﺳﯿﺪ ... ﺑﺎ ﺗﺎﮐﯿﺪي ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺧﻨﺪه ام ﺟﻤﻊ ﺑﺸﻪ ﮔﻔﺖ: روي ﺑﻌﻀﯽ ﭼﯿﺰﻫﺎ ﺧﯿﻠﯽ ...
- ﻣﻦ ﺑﻌﻨﻮان ﯾﻪ ﻣﺮد دوﺳﺖ دارم ﻫﻤﺴﺮم ﺑﻬﻢ واﺑﺴﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ...
- دﯾﺪ ... دﺳﺘﺶ رو آورد ﺑﺎﻻ: اﺟﺎزه ﺑﺪﯾﺪ ... ﻣﻨﻈﻮر ﻣﻦ از واﺑﺴﺘﮕﯽ ﭼﯿﺰي ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﺮداﺷﺖ ﮐﺮدﯾﺪ ... ﻣﻦ دوﺳﺖ دارم ... ﻫﺮ ﺑﺎري ﮐﻪ ﺑﻪ ﻫﻤﺴﺮم ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﻨﻢ ... ﭘﯿﺶ ﺧﻮدم ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﭼﻮن ﺑﻪ ﻋﺸﻘﻢ ... ﺑﻪ زﻧﺪﮔﯿﺶ واﺑﺴﺘﻪ اﺳﺖ اﯾﻦ ﺟﺎﺳﺖ ... ﻧﻪ اﯾﻦ ﮐﻪ ﺟﺎﯾﯽ ﺑﺮاي رﻓﺘﻦ ﻧﺪاره ... ﺳﺮم رو ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻢ ... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﺮا اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﯾﮑﻢ ﺗﻪ ﻗﻠﺒﻢ رو ﺳﻮزوﻧﺪ ... و ﻣﻦ اﻧﮕﺎر ﮐﻪ اﻣﺸﺐ اﺻﻼ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﺑﺤﺚ رو ﺗﻤﻮم ﮐﻨﻢ: ﮔﺎﻫﯽ اﺟﺒﺎر زﻣﻮﻧﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯿﺸﻪ آدم ﻫﺎ ﺟﺎﯾﯽ ﺑﻪ ﻧﺎم ﺧﺎﻧﻪ ﭘﺪري ﺑﺮاي ﺑﺮﮔﺸﺘﻦ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻦ ... ﺳﮑﻮت ﮐﺮد ... ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم ... ﮐﻼﻓﻪ ﺑﻮد ... ﺟﻨﮕﺎﻟﺶ ﺗﻮي دﺳﺘﺶ ﺑﻮد و ﺗﻬﺶ رو روي ﻣﯿﺰ ﻣﯿﺰد ... ﭼﻨﮕﺎل رو رﻫﺎ ﮐﺮد و ﺻﺎف و ﺧﯿﺮه ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد: ﺷﻤﺎ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ ﻣﻦ اﺟﺎزه ﻣﯿﺪم ﺟﺎﯾﯽ ﺑﻪ ﻏﯿﺮ از ﺧﻮﻧﻪ ﻣﻦ ... و ﮐﻨﺎر ﻣﻦ زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﻪ؟! ... آب دﻫﻨﻢ رو ﻗﻮرت دادم ... اﻧﮕﺎر ﮐﻪ ﻣﺨﺎﻃﺒﺶ ﻣﻦ ﺑﺎﺷﻢ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد ... ﺗﻮ اﯾﻦ ﺗﺎﮐﯿﺪ ﻫﺰاران ﺣﺮف ﺑﻮد اﻧﮕﺎر ... ﻫﺮ دو ﺗﻮي ﺳﮑﻮت ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ اي ﺑﻬﻢ ﺧﯿﺮه ﺷﺪم ... و ﻣﻦ ... دﻫﺮ ﺑﺎر ... ﺑﯿﺸﺘﺮ از دﻓﻌﻪ ﻗﺒﻞ ﺣﺲ ﻣﯿﮑﺮدم ﮐﻪ اﯾﻦ ﭼﺸﻤﻬﺎ دارن ﺷﺒﺎﻫﺘﺸﻮن ﺑﻪ اﮐﺒﺮ ﺧﺎن رو از دﺳﺖ ﻣﯿﺪن ...
- ﺧﺐ ﺑﻤﻮن دﯾﮕﻪ ﻫﻤﺮاز ... ﺳﺮﺷﻮن روي ﺳﯿﻨﻪ ام ﺑﻮد ... و ﻣﻮﻫﺎﺷﻮن رو ﻧﻮازش ﻣﯿﮑﺮدم ... و ﻣﻦ ﻋﺠﯿﺐ اﺣﺴﺎس ﻣﯿﮑﺮدم ﻧﯿﺎز دارم ﺗﺎ ﮐﻤﯽ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ... ﯾﻪ ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺮام ﺗﺎزه ﺑﻮد و ﻫﻤﻮن ﻗﺪر ﺷﮑﻨﻨﺪه ... ﻣﺜﻞ ﯾﻪ ﻣﯿﻮه ﻧﻮﺑﺮاﻧﻪ ﺗﺎزه و ﺗﺮد و در ﮐﻨﺎرش ﮔﺮون ﻗﯿﻤﺖ و ﻧﺎﯾﺎب ... ﻣﺜﻞ ﯾﻪ ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ ﻋﺠﯿﺐ ﻫﻤﻮن ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺟﺎي ﺷﺒﯿﻪ ﺑﻪ ﺳﺮزﻣﯿﻦ ﻫﺎي ﻋﺠﺎﯾﺐ ﭘﺮﺗﺎب ﻣﯿﮑﻨﻪ ... ﺑﺎ ﺗﮑﺮار ﺟﻤﻠﻪ ﺗﻮﺳﻂ ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺑﺎزﻫﻢ ﭘﺮﺗﺎب ﺷﺪم ﺗﻮ اﯾﻦ دﻧﯿﺎ اﻧﮕﺎر و اون ﻃﻌﻢ ﮔﺲ دﻫﻨﻢ رو ﻗﻮرت دادم ...
- ﻣﯽ دوﻧﯿﺪ ﮐﻪ ﻧﻤﯽ ﺷﻪ ... ﻣﻦ اﻧﻘﺪ ﺑﺮاﺗﻮن ﻗﺼﻪ ﻣﯿﮕﻢ ﺗﺎ ﺧﻮاﺑﺘﻮن ﺑﺒﺮه و دوﺑﺎره ﻗﻮل ﻣﯿﺪم ﺻﺒﺢ اﯾﻦ ﺟﺎ ﺑﺎﺷﻢ ... ... ﺻﺪاي ﻧﻔﺲ ﻫﺎي ﻣﻨﻈﻤﺸﻮن ﻧﺸﻮﻧﻪ ﺧﻮاﺑﺸﻮن ﺑﻮد ... ﭘﯿﺸﻮﻧﯽ ﻫﺮ دوﺷﻮن رو ﺑﻮﺳﯿﺪم و ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ... ﺧﯿﻠﯽ دﯾﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد ... و ﺑﺎزﻫﻢ ﻣﻄﻤﺌﻨﺎ ﺣﺎﻣﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﻦ رو ﻣﯿﺮﺳﻮﻧﺪ و ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﯿﮑﺸﯿﺪم ... ﻣﺎﻧﺘﻮﻧﻢ رو ﭘﻮﺷﯿﺪم و از اﺗﺎق اوﻣﺪم ﺑﯿﺮون ... زﯾﺮ ﻧﻮر ﮐﻤﺮﻧﮓ آﺑﺎژور ﻣﻪ ﮐﻮﭼﯿﮑﯽ از ﺑﻮي ﺳﯿﮕﺎر ﺑﻮد ... روي ﭘﻠﻪ ﻧﺸﺴﺘﻢ ... ﺣﺎﻣﯽ ﭘﺸﺘﺶ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﻮد ﺗﮑﯿﻪ داده ﺑﻪ ﺻﻨﺪﻟﯽ ﮐﻨﺪه ﮐﺎري ﺷﺪه اي از ﻣﺨﻤﻞ ﺳﯿﺎه ... و ﻣﻦ ﺑﻪ ﻣﺮدي ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺑﻮي ﺳﯿﮕﺎرش ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ ادﮐﻠﻨﺶ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺗﺎزﮔﯽ ﻫﺎ ﺣﺲ ﻣﯽ ﮐﺮدم ... ﻣﺤﯿﻂ ﮔﺮﻣﯽ اﯾﺠﺎد ﻣﯿﮑﺮد ... ﻣﺮدي ﮐﻪ ﻓﻬﻤﯿﺪه ﺑﻮدم در ﮐﻨﺎ ر ﺗﻤﺎم اﻓﮑﺎر اﺷﺮاﻓﯽ و ﮔﺎﻫﯽ ﺧﺸﮑﺶ اﻧﺪﯾﺸﻪ ﻫﺎي ﻋﺠﯿﺐ و ﻧﺮﻣﯽ ﻫﻢ داره ... اﻧﮕﺎر ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ازش اﻧﺘﻈﺎر ﺷﻨﯿﺪن ﮐﻠﻤﻪ ﻫﺎﯾﯽ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﺴﺮ ... ﻓﺮزﻧﺪ و ﻣﻬﻢ ﺗﺮ از ﻫﻤﻪ ﻋﺸﻖ رو ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... اﯾﻦ اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر ﻧﺒﻮد ﮐﻪ ﺑﺮاي ﮔﺮﻓﺘﻦ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﺗﻤﺎم ﺟﺴﺎرﺗﻢ رو ﺟﻤﻊ ﻣﯿﮑﺮدم ... روزي روزﮔﺎري ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮري ﮐﻪ ﺑﻪ اﯾﻦ دود و دﺳﺘﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﻻ و ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﯿﺮﻓﺘﻦ ﺧﯿﺮه ﺷﺪه ﺑﻮدم اﻣﺸﺐ ... ﺗﻮ ﯾﻪ ﻧﺴﯿﻢ ﺧﻨﮏ ﭘﺎﯾﯿﺰي ﺗﻮ ﻏﺮوﺑﯽ ﮐﻪ از ﻣﺪرﺳﻪ ﺑﺮ ﻣﯿﮕﺸﺘﻢ و دﺳﺘﻬﺎم ﻫﻨﻮز ﺑﻮي ﻧﺎرﻧﮕﯽ زﻧﮕﻬﺎي ﺗﻔﺮﯾﺢ رو ﻣﯽ داد ... دﻗﯿﻘﺎ ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر ﺧﯿﺮه ﻣﯿﺸﺪم ﺑﻪ دﺳﺘﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻧﻘﺸﻬﺎﯾﯽ ﺑﺮ روي ﺑﻮم ﻣﯿﺰدن و ﺣﺎﻻ اﻋﺘﺮاف ﻣﯿﮑﻨﻢ ﮐﻪ اﯾﻦ دﺳﺘﻬﺎي ﻣﺮداﻧﻪ اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ﻋﺠﯿﺐ داﺷﺘﻦ ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ رو ﺑﻬﻢ ﺗﻮي ﻗﻠﺒﻢ ﺑﻬﻢ ﻣﯿﺒﺎﻓﻦ ... درﺳﺖ ﻣﺜﻞ ﺑﺎﻓﺘﻨﯽ ... ﯾﻪ دوﻧﻪ زﯾﺮ ﯾﻪ دوﻧﻪ رو ... ﻣﺪﻫﻮش ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ ﻻﯾﺘﯽ ﺑﻮدم ﮐﻪ از ﮔﻮﺷﻪ ﺳﺎﻟﻦ ﭘﺨﺶ ﻣﯿﺸﺪ ... ﻧﺮﻣﯽ اﯾﻦ آﻫﻨﮓ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯿﺸﺪ اﺣﺴﺎس ﻧﻮازش ﮐﻨﻢ ... ﺧﻢ ﺷﺪ و ﺳﯿﮕﺎرش رو روي ﻣﯿﺰ ﮐﻮﭼﮏ روﺑﻪ روش ﺧﺎﻣﻮش ﮐﺮد ... ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﺑﻪ ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد ... ﺑﺎ دﯾﺪﻧﻢ ﺟﺎ ﺧﻮرد ... ﻣﻦ ﻫﻢ ... اﻧﮕﺎر اﻧﺘﻈﺎر ﻧﺪاﺷﺘﻢ اون ﺗﺎﺑﻠﻮي اﺷﺮاﻓﯽ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﮐﻨﻪ و ﻣﻦ ﻗﺮاره ﺑﻪ ﻧﻈﺎرش ﺑﻨﺸﯿﻨﻢ ... ﺧﺠﺎﻟﺖ ﮐﺸﯿﺪه ﺑﻮدم ... از ﺟﺎش ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد ... ﻣﻦ ﻫﻢ ﻫﻮل ﮐﺮدم و ﺳﺮﯾﻊ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم ... ﺑﻪ ﻣﻦ ... ﻣﻦ اﻓﺘﺎده ﺑﻮدم ... ﺑﺎﯾﺪ اﯾﻦ ﻣﺴﺘﯽ ﻧﮕﺎﻫﻢ رو ﻃﻮري ﺗﻮﺿﯿﺢ ﻣﯿﺪادم: ﻣﻦ ... ﯾﻌﻨﯽ ﻧﺨﻮاﺳﺘﻢ ﮐﻪ ...
- ﺻﺪاي آﻫﻨﮓ ﮐﺸﻮﻧﺪﺗﻮن اﯾﻨﺠﺎ؟ ... ﺑﺎﯾﺪ ﭼﯽ ﻣﯿﮕﻔﺘﻢ: ﯾﻪ ﺟﻮراﯾﯽ ﺑﻠﻪ ﮔﻮﺷﻪ ﮐﻔﺸﺶ رو روي ﻣﺮﻣﺮﻫﺎي ﺻﯿﻘﻠﯽ ﮐﻒ اﺗﺎق ﮐﺸﯿﺪ و ﺑﺎ ﺻﺪاﯾﯽ ﮐﻪ ﻧﺮم ﺗﺮ از ﺧﯿﻠﯽ زﻣﺎﻧﻬﺎ ﺑﻮد ﭘﺮﺳﯿﺪ: ﻣﯿﺨﻮاﯾﺪ ﺑﺮﯾﺪ؟ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺧﻮاﺑﯿﺪن؟
- ﺑﺮاﺷﻮن دو ﺗﺎ داﺳﺘﺎن ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﺮدم ﺗﺎ ﺧﻮاﺑﯿﺪن ... اﯾﻦ دوﺗﺎ ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﺻﺤﻨﻪ رس ﻣﻦ رو ﻣﯿﮑﺸﻦ ...
- ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم ﺑﻪ ﮐﻮﺷﺎ ﻗﻮل دادﯾﺪ ﺻﺒﺢ ﮐﻪ ﺑﯿﺪار ﻣﯿﺸﻪ ﺑﺒﯿﻨﺘﺘﻮن؟ !
- ﺑﻠﻪ ... ﻣﯽ رم ﺻﺒﺢ زود ﺑﺮ ﻣﯿﮕﺮدم ... ﺑﺎ ﭘﺸﺖ ﻧﺎﺧﻦ اﻧﮕﺸﺖ ﺷﺼﺘﺶ ﮔﻮﺷﻪ ﻟﺒﺶ رو ﺧﺎروﻧﺪ اﻧﮕﺎر ﮐﻪ ﻣﺜﻞ ﺧﯿﻠﯽ وﻗﺘﻬﺎي دﯾﮕﻪ داﺷﺖ ﺑﺎ ﺧﻮدش ﮐﻨﺎر ﻣﯿﻮدم ﺗﺎ ﭼﯿﺰي رو ﺑﮕﻪ : ﻣﯽ ﺗﺮﺳﻢ ﺑﮕﻢ ﺧﺐ اﯾﻦ ﭼﻪ ﮐﺎرﯾﻪ ... ﺷﻤﺎ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﯿﺪ ﻧﺎراﺣﺘﯽ ﻣﻦ از رﺳﻮﻧﺪﻧﺘﻮﻧﻪ ... ... واﻗﻌﺎ ﻧﯿﺎز داﺷﺘﻢ ﺟﺎﯾﯽ دﯾﮕﻪ ﺗﻨﻔﺲ ﮐﻨﻢ ﺗﺎ ﺑﺘﻮﻧﻢ ﮐﻤﯽ ﺑﺘﻮﻧﻢ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ... ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺧﺎﻃﺮ زدم ﺑﻪ در ﻟﻮدﮔﯽ و ﮔﻔﺘﻢ: ﺑﻠﻪ دﻗﯿﻘﺎ ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮره ... ﺳﺮم رو روي ﺑﺎﻟﺸﺖ ﻓﺸﺎر دادم ... ﺳﻌﯽ ﻣﯿﮑﺮدم ﺧﯿﻠﯽ ﭼﯿﺰﻫﺎ رو ﺑﺘﻮﻧﻢ از ذﻫﻨﻢ ﺑﯿﺮون ﺗﺎ ﺑﺘﻮﻧﻢ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ... ﻋﯿﻦ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺷﺪه ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺻﻮرت ﮐﺴﯽ رو ﺑﺎر اول ﻣﯿﺒﯿﻨﻦ و ﭼﻮن ﻣﻄﻤﺌﻦ ﻧﯿﺴﺘﻦ اول اﺧﻢ ﻣﯿﮑﻨﻦ و ﺑﻌﺪ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﮐﺎﻣﻼ ﻏﯿﺮ ارادي دﺳﺘﺸﻮن رو روي ﺑﺮﺟﺴﺘﮕﯽ ﻫﺎي اون ﺻﻮرت ﻣﯿﮑﺸﻦ ﺗﺎ ﻫﻢ ﺑﺒﯿﻨﻦ و ﻫﻢ ﺣﺲ ﮐﻨﻦ ... دﺧﺘﺮي ﮐﻪ ﺗﻮي آﯾﻨﻪ ﺑﻮد دﯾﺸﺐ ﺷﺎﯾﺪ ﺳﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﻫﻢ ﻧﺨﻮاﺑﯿﺪه ﺑﻮد و اﻻن ﺳﻌﯽ داﺷﺖ ﺧﻨﺪه اي رو روي ﺻﻮرﺗﺶ ﺑﻪ ﮐﺎره ... و ... ﭘﺮ از ﺣﺴﻬﺎﯾﯽ ﻋﺠﯿﺐ و ﻏﺮﯾﺐ ﺑﻮدم ﻫﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺮم و ﻫﻢ ... ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ...
- واﻗﻌﺎ ﮐﻪ آﻗﺎي ﮐﻮﺷﺎ ﺧﺎن ... دﺳﺘﺶ رو ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد روي ﭘﺎش و ادا در ﻣﯿﺎورد ﮐﻪ ﭘﺎش درد ﻣﯽ ﮐﻨﻪ و زﯾﺮ ﻟﺐ ﻫﻢ ﻣﯿﺨﻨﺪﯾﺪ ... ﺟﻠﻮم ﯾﮏ ﻋﺎﻟﻤﻪ ﮐﺎﻏﺬ و ﭼﺴﺐ ﺑﻮد ... و از ﺻﺒﺢ ﺗﺎ اﻻن ﮐﻪ ﺳﺎﻋﺖ 21 ﺑﻮد داﺷﺘﻢ ﻗﻮرﺑﺎﻏﻪ ﻫﺎي ﮐﺎﻏﺬي درﺳﺖ ﻣﯿﮑﺮدم ...
- ﻗﺮﺑﻮﻧﻪ اون ﺧﻨﺪه ﻫﺎت ﺑﺮه ﻫﻤﺮاز ... ... ﻏﺮ ﻣﯿﺰدم ... اﻣﺎ واﻗﻌﯿﺘﺶ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ اﯾﻦ ﻗﻮرﺑﺎﻏﻪ ﻫﺎي ﮐﺎﻏﺬي ﮐﻪ ﺑﺮاي ﺟﺸﻦ ﻣﺪرﺳﻪ ﺷﻮن ﺑﻮد و ﮐﻮﺷﺎ ﻫﻢ از ﻃﺮف ﻣﻦ ﻗﻮل داده ﺑﻮد ﮐﻪ ﻫﻢ ﺗﻮش ﺑﺮاﺷﻮن ﻧﻤﺎﯾﺶ اﺟﺮا ﻣﯿﮑﻨﻢ و ﻫﻢ اﯾﻦ ﻗﻮرﺑﺎﻏﻪ ﻫﺎ رو درﺳﺖ ﻣﯿﮑﻨﻢ ... ﺑﻬﻢ ﮐﻤﮏ ﻣﯿﮑﺮد ﺗﺎ از ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ ﻣﻐﺰم ﺑﻮد و ﺑﺎ ﻗﻠﺒﻢ ﺗﻮ ﯾﻪ ﺟﻨﮓ ﻧﺎ ﺑﺮا ﺑﺮ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻋﺘﯽ از ﯾﺎدم ﺑﺮه ... ﺑﻪ ﺷﻨﯿﺪن ﺻﺪاﻫﺎﯾﯽ از ﺑﯿﺮون ﮔﻮﺷﺎم ﺗﯿﺰ ﺷﺪ ... ﺣﺎﻣﯽ ﺑﻮد و ﻣﻦ ﻧﺎ ﺧﻮد آﮔﺎه دﺳﺖ ﮐﺸﯿﺪم ﺑﻪ ﻣﻮﻫﺎم ... زري: ﺑﺎ ﻫﻤﺮاز ﺧﺎﻧﻮم ﺗﻮ اﺗﺎﻗﺸﻮﻧﻦ ...
- ﻧﺎﻫﺎر ﺣﺎﺿﺮه ...
- ﯾﮑﻢ ﻃﻮل ﻣﯿﮑﺸﻪ آﻗﺎ ... آﺧﻪ ﺷﻤﺎ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ اﯾﻦ ﺳﺎﻋﺖ اﯾﻦ ﺟﺎ ﻧﺒﻮدﯾﺪ ... ﺗﻘﻪ اي ﺑﻪ در ﺧﻮرد ﻣﻦ از ﺟﺎم ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم ... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﺮا ﺿﺮﺑﺎن ﻗﻠﺒﻢ ﺑﺎﻻ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ... ﺗﻮ ﭼﺎر ﭼﻮب در ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪ ...
- ﺳﻼم ﻋﻤﻮ ... ... ﺣﺎﻣﯽ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﺮد ﮐﻪ زﯾﺮ ﻟﺐ ﺳﻼم ﮐﺮده ﺑﻮدم و ﺳﺮش رو ﺗﮑﻮن داد و ﺑﻌﺪ رو ﮐﺮد ﺑﻪ ﮐﻮﺷﺎ ...
- ﺳﻼم ﻋﻤﻮ ... ﺑﻬﺘﺮي؟
- ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺑﻢ آﺧﻪ ﻫﻤﺮاز اﯾﻦ ﺟﺎﺳﺖ ... دوﺑﺎره ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد ... ﺳﺮش رو ﮐﻤﯽ ﺧﻢ ﮐﺮد و ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎم ﺧﯿﺮه ﺷﺪ و ﯾﮑﻢ اﺧﻤﺎش رﻓﺖ ﺗﻮي ﻫﻢ: ﺷﻤﺎ ﺧﻮﺑﯿﺪ؟ دﺳﺘﺎم ﮐﻪ ﻫﻨﻮز ﯾﻪ ﻗﻮرﺑﺎﻏﻪ ﺳﺒﺰ ﺗﻮش ﺑﻮد رو ﺑﺎﻻ آوردم و ﺻﻮرﺗﻢ رو ﺧﺎروﻧﺪم: ﺑﻠﻪ ... ﺑﺎور ﻧﮑﺮد: اﯾﻨﺎ ﭼﯽ ﻫﺴﺘﻦ؟ ﺑﻪ ﺟﺎي ﻣﻦ ﮐﻮﺷﺎ ﺟﻮاب داد ...
- ﭘﺲ اﯾﻦ ﮐﺎر ﺷﻤﺎ ﺑﻮده ... ﯾﻌﻨﯽ ﭼﯿﺰي ﮐﻪ وﻇﯿﻔﻪ ﺧﻮدت ﺑﻮده رو اﻧﺪاﺧﺘﯽ ﮔﺮدن ﺧﺎﻟﺖ؟ ﻣﻦ: آﺧﻪ ... دﺳﺘﺶ رو ﮐﻤﯽ ﺑﺎﻻ آورد ﺗﺎ ﺳﮑﻮت ﮐﻨﻢ ... ﯾﻪ ﻗﺪم ﺑﻪ ﮐﻮﺷﺎ ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪ: ﻧﻤﯽ ﺑﯿﻨﯽ ﺧﺎﻟﺖ ﭼﻪ ﻗﺪر ﺧﺴﺘﻪ اﺳﺖ؟ ﮐﻮﺷﺎ ﺳﺮش رو ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺖ: آﺧﻪ ... ﻫﻤﺮاز ﺧﻮدش ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣﯿﮕﻪ ﻋﺎﺷﻖ ﻋﺮوﺳﮑﻬﺎﺳﺖ ﭼﻮن ﺑﻪ ﻧﻈﺮش وﻗﺘﯽ ﺑﻪ وﺟﻮدﺷﻮن ﻣﯿﺎرﯾﻢ ﺑﻬﺸﻮن زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯿﺪﯾﻢ ... ﭼﯿﺰي ﺷﺒﯿﻪ ﺑﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ روي ﻟﺒﺶ اوﻣﺪ و ﻟﺒﻪ ﺗﺨﺖ ﮐﻮﺷﺎ ﻧﺸﺴﺖ: اﮔﺮ ﻫﻢ اﯾﻦ ﻃﻮري ﺑﺎﺷﻪ ... اﯾﻦ ﺗﻮ ﺑﻮدي ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻬﺸﻮن زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯿﺪادي ... ﻣﻦ ﮐﻪ دﻟﻢ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﻟﭙﻬﺎي ﮐﻮﺷﺎ آوﯾﺰون ﺑﺎﺷﻪ ﮔﻔﺘﻢ: آﺧﻪ ﮐﻮﺷﺎ ﭘﺎش درد ﻣﯿﮑﺮد ...
- اﻣﺎ دﺳﺘﺎش ﮐﺎر ﻣﯿﮑﺮد ... ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﺗﺸﺮﯾﻒ ﺑﯿﺎرﯾﺪ ﮐﻤﯽ اﺳﺮاﺣﺖ ﮐﻨﯿﺪ و اون رو ﺑﺪﯾﺪ ﮐﻮﺷﺎ ﻻ اﻗﻞ آﺧﺮﯾﺶ رو ﺧﻮدش رﻧﮓ ﮐﻨﻪ ... ﺑﺎ ﻫﻢ از در ﺧﺎرج ﺷﺪﯾﻢ ... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﺮا اﻧﻘﺪر ازش ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﯿﮑﺸﯿﺪم ... دﺳﺘﺶ ﺗﻮي ﺟﯿﺒﺶ ﺑﻮد و ﯾﻪ ﻗﺪم ﺟﻠﻮﺗﺮم راه ﻣﯽ رﻓﺖ ... ﺻﺎف و ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﺑﻮد و ﻣﻦ زﯾﺮ ﻟﺐ ﺑﺎ ﺧﻮدم ﺗﮑﺮار ﮐﺮدم ... ارﺑﺎب دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﯽ. ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﻢ ﺑﻮي اﻧﺎر ﻣﯽ داد اﻧﮕﺎر ... ﺑﻮي ﺑﺎروﻧﯽ ﮐﻪ ﺻﺒﺢ ﮐﻤﯽ ﺧﻮدش رو ﻧﺸﻮن داده ﺑﻮد و رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ... ﻟﺒﺎﺳﻢ رو ﺑﯿﺸﺘﺮ دور ﺧﻮدم ﭘﯿﭽﯿﺪم و ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم ... ﺻﺪاي دل اﻧﮕﯿﺰ ﭘﯿﭽﯿﺪن ﺑﺎد ﺑﯿﻦ ﺑﺮﮔﻬﺎي ﺧﺸﮏ ﻣﺜﻞ ﯾﻪ ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ ﻣﺘﻦ زﯾﺒﺎ ﺗﻮي ﺳﺮم ﭘﯿﭽﯿﺪ ... ﻧﺸﺴﺘﻨﺶ رو روي ﺻﻨﺪﻟﯽ رو ﺑﻪ روم ﺣﺲ ﮐﺮدم ... ﮐﻤﯽ ﺧﻮدم رو ﺟﻤﻊ و ﺟﻮر ﮐﺮدم ... ﺑﺮاي ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮدن ﺑﺎ ﻣﻮﺑﺎﯾﻠﺶ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ... ﻣﻮﺑﺎﯾﻠﺶ رو روي ﻣﯿﺰ ﮔﺬاﺷﺖ ... ﻧﮕﺎﻫﺶ ﺑﻬﻢ ﺑﻮد و ﻣﻦ اﻧﺘﻈﺎر ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﺑﯿﺎد و ﮐﻨﺎرم ﺑﺎﺷﻪ ...
- ﺗﻮ ﻓﮑﺮ ﺑﻮدﯾﺪ؟
- رﻫﺎ ﺑﭽﻪ ﮐﻪ ﺑﻮد ﺗﻮ ﺳﻦ و ﺳﺎﻟﻬﺎي اﻻن ﮐﻮﺷﺎ ... ﻫﻤﯿﻦ ﺑﻼ ﺳﺮ ﭘﺎش اوﻣﺪه ﺑﻮد ... دﺳﺘﺎش رو ﺑﻪ ﻫﻢ ﻗﻼب ﮐﺮد و اﻧﮕﺎر ﮐﻪ دوﺳﺖ داﺷﺖ ﺗﺎ آﺧﺮش ﮔﻮش ﮐﻨﻪ ﺑﻬﻢ ﺧﯿﺮه ﺷﺪ: ﺑﻬﺶ ﺷﯿﻄﻨﺖ ﻧﻤﯿﻮﻣﺪ ...
- ﻧﺒﻮد ... دوﺳﺘﺶ ﺑﺎﻫﺎش ﺷﻮﺧﯽ ﮐﺮده ﺑﻮد ... ﻫﻠﺶ داده ﺑﻮد و ﺧﻮرده ﺑﻮد زﻣﯿﻦ ... اﻣﺮوز ﺧﯿﻠﯽ دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ ﺑﺮم ﺳﺮ ﺧﺎﮐﺶ ... ﻧﻤﯿﺸﺪ ...
- ﭼﺮا؟
- آﺧﻪ ﮐﻠﯿﺪ ﻣﻘﺒﺮه ﺧﺎﻧﻮادﮔﯿﺘﻮن رو ﮐﻪ ﻧﺪارم و ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﺻﺒﺢ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﯿﻮﻣﺪم اﯾﻦ ﺟﺎ ... ﺑﻪ ﺟﺎش رﻓﺘﻢ ﯾﻪ ﺟﺎي دﯾﮕﻪ ﮐﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ دوﺳﺖ داﺷﺖ و ﻣﯿﺮﻓﺖ ...
- از دﺳﺘﻤﻮن ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺷﺪﯾﺪ؟ ﮐﻤﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﻪ ﺻﻨﺪﻟﯿﻢ ﺗﮑﯿﻪ دادم و ﺗﻮش ﻓﺮو رﻓﺘﻢ ... ﻫﻮاي ﻧﯿﻤﻪ اﺑﺮي ﭘﺎﯾﯿﺰي ﺣﺲ ﻏﺮﯾﺒﯽ داﺷﺖ ﺑﺮام ...
- ﻧﻪ ...
- ﻫﺮ وﻗﺖ ﺧﻮاﺳﺘﯿﺪ ﺑﺮﯾﺪ ﺑﮕﯿﺪ ﮐﻠﯿﺪ رو ﺑﻬﺘﻮن ﺑﺪم ﯾﺎ ﺑﺎﻫﺎﺗﻮن ﻫﻤﺮاﻫﯽ ﮐﻨﻢ ... ... ﭼﺸﻤﺎم ﺧﯿﺲ ﺷﺪ ... اﯾﻦ آدم دﯾﮕﻪ اﻧﮕﺎر ﺑﻪ ارﺑﺎﺑﻬﺎ ﺷﺒﺎﻫﺖ ﻧﺪاﺷﺖ ... اﻧﮕﺎر ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﻦ ﻇﻬﺮ ﭘﺎﯾﯿﺰي ﻧﯿﻤﻪ ﮔﺮم ﺷﺪه ﺑﻮد ... ﺻﺪاي ﺗﻠﻔﻨﻢ از ﺟﺎ ﭘﺮوﻧﺪﺗﻢ ... ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ... اﻣﯿﺪ ﺳﺒﺰواري ... ﺑﺒﺨﺸﯿﺪي ﮔﻔﺘﻢ و ﺳﺮﯾﻊ ﺟﻮاب دادم ... از ﺟﺎم ﺑﻠﻨﺪ ﻧﺸﺪم و ﻋﺠﯿﺐ ﺑﻮد ﮐﻪ اون ﻫﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﻧﺸﺪ ...
- ﺳﻼم آﻗﺎي ﮐﺎرﮔﺮدان ... ﺻﺪاش ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﭘﺮ از ﺷﻮر و ﻧﺸﺎط ﺑﻮد اﻣﺎ اﻻن ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﻫﻤﯿﺸﻪ ...
- ﺗﺌﺎﺗﺮ ﺷﻬﺮي؟
- از ﺣﺎﻻ؟ ﻋﻘﻠﺖ ﮐﺠﺎﺳﺖ؟
- آخ ﯾﺎدم ﻧﺒﻮد اﺟﺮا ﻧﯿﺴﺖ اﻣﺸﺐ ...
- ﺑﺎﺷﻪ ﻫﻢ ﺧﻮدت داري ﻣﯿﮕﯽ ﺷﺐ ...
- اﯾﻨﺎ رو ول ﮐﻦ ... ﺳﯿﺎ رو ﻫﻢ زﻧﮓ زدم ﭘﯿﺪا ﻧﮑﺮدم ...
- ﺑﺎﻫﺎش ﺻﺒﺢ ﺣﺮف زدم ... ﺗﻤﺮﯾﻦ داره ... ﭼﯿﺰي ﺷﺪه؟
- ﻓﯿﻠﻢ ﺗﻮ ﺟﺸﻨﻮاره ﻓﯿﻠﻢ ﮐﻮﺗﺎه ﻗﺒﻮل ﺷﺪه و اﺣﺘﻤﺎﻻ ﺟﺎﯾﺰه ﻫﻢ ﻣﯿﺎره ... ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮﯾﻢ اﺻﻔﻬﺎن ... ﺷﻮﻗﺶ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻫﻢ ﺳﺮاﯾﺖ ﮐﺮد ... ﮔﻞ از ﮔﻠﻢ ﺷﮑﻔﺖ: راﺳﺖ ﻣﯿﮕﯽ؟
- آره ... ﻧﻤﯽ دوﻧﯽ ﭼﻪ ﻗﺪر ﺑﻬﻢ ﭼﺴﺒﯿﺪ ... ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺣﺎﻣﯽ ﮐﻪ اون ﻃﻮر ﻫﻢ داﺷﺖ ﻣﻮﺷﮑﺎﻓﺎﻧﻪ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﻋﮑﺲ اﻟﻌﻤﻞ ﻫﻤﯿﺸﮕﯽ رو ﻧﺸﻮن ﺑﺪم ... اﻣﺎ ﺑﺎزﻫﻢ ذوق ﮐﺮدم ...
- ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ...
- ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﺘﻮن ﮐﺮد؟
- ﺧﺒﺮ ﺧﻮﺑﯽ ﺑﻮد ... اداﻣﻪ ﻧﺪادم ... ﺧﺐ اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﺑﺮاي اﯾﻦ آدم اﯾﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﻣﻬﻢ ﺑﺎﺷﻪ ... اون ﻫﻢ ﭘﺮﺳﺶ رو اداﻣﻪ ﻧﺪاد ... ﺑﺎ اوﻣﺪن ﻧﯿﻮﺷﺎ و ﭘﺮﯾﺪﻧﺶ ﺗﻮي ﺑﻐﻠﻢ ... ﺻﺤﺒﺘﻤﻮن ﻧﺼﻔﻪ ﻫﻢ ﻣﻮﻧﺪ ... ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺘﻢ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد ... ﺳﺎﻋﺖ ﻧﺰدﯾﮑﺎي ﭼﻬﺎر ﺑﻮد ... ﺑﻌﺪ از ﻧﺎﻫﺎر ﺣﺎﻣﯽ ﺑﻪ اﺗﺎﻗﺶ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد و ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﺎ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ اوﻣﺪه ﺑﻮدم ﺗﻮ اﺗﺎق ... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﺮا دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ ... ﯾﻌﻨﯽ ... دﻟﻢ ﻧﻤﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺑﺎ ﺧﻮدم ﻫﻢ اﻋﺘﺮاف ﮐﻨﻢ ... اﻣﮑﺎن ﻧﺪاﺷﺖ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﺎ اﯾﻦ آدم اﻧﻘﺪر ﺣﺮف ﻣﺸﺘﺮك داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ... ﮐﻪ ﺑﺨﻮام ﻫﻤﺶ ﺑﺸﯿﻨﻢ و ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﻢ ... ﺑﻪ ﮐﻮﺷﺎ و ﻧﯿﻮﺷﺎ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﮐﻪ داﺷﺘﻦ ﺗﮑﻠﯿﻔﺸﻮن رو اﻧﺠﺎم ﻣﯿﺪادن ... ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﯾﻪ ﺳﺎﻋﺖ اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﮐﻨﻦ ... ﻧﯿﻮﺷﺎ: ﮐﺎش ﺗﻮ ﻫﻤﯿﺸﻪ اﯾﻦ ﺟﺎ ﺑﻮدي؟ ﮐﻮﺷﺎ ﻧﺨﻮدي ﺧﻨﺪﯾﺪ: ﻣﯽ ﺧﻮاي ﺑﺰﻧﻢ اون ﯾﮑﯽ ﭘﺎم رو ﻫﻢ ﺑﺸﮑﻮﻧﻢ ﻫﻤﯿﺸﻪ اﯾﻦ ﺟﺎ ﺑﻤﻮﻧﻪ ... ﺑﻪ ﺷﻮﺧﯽ ﯾﻪ دوﻧﻪ ﭘﺲ ﮔﺮدﻧﺶ زدم: ﯾﻪ ذره ﺑﺨﻮاﺑﯿﺪ ... ﻗﻮل ﻣﯿﺪم ﺑﯿﺪار ﮐﻪ ﺷﺪﯾﺪ ... ﺑﺎ ﻫﻢ ﺣﺴﺎﺑﯽ ﺑﺎزي ﮐﻨﯿﻢ و ﺑﻌﺪ ﻣﻦ ﻣﯽ رم ... آﺧﻪ ﻓﺮدا ﺧﯿﻠﯽ ﮐﺎر دارم و ﺷﺎﯾﺪ ﻧﺘﻮﻧﻢ ﺑﯿﺎم ... اﻟﺒﺘﻪ ﯾﮑﯽ از دﻻﯾﻠﺶ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ روم ﻫﻢ ﻧﻤﯿﺸﺪ دم ﺑﻪ دﻗﯿﻘﻪ اﯾﻨﺠﺎ ﺑﺎﺷﻢ ... ﻣﻮﺑﺎﯾﻠﻢ رو روي ﻣﯿﺰ ﺗﺮاس ﺟﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدم رﻓﺘﻢ ﺳﺮاﻏﺶ ... از ﭘﻠﻪ ﻫﺎ داﺷﺘﻢ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﯿﻮﻣﺪم ﮐﻪ ... ﺑﺎ ﺗﺮس و ﻟﺮز از ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﭘﺎﯾﯿﻦ رﻓﺘﻢ ... ﺑﺎﻻﺧﺮه ﮐﻪ ﻣﻦ رو ﻣﯿﺪﯾﺪ ... ﻗﺮار ﻧﺒﻮد اﯾﻦ ﺟﺎ ﺑﺎﺷﻪ ... زاﻧﻮﻫﺎم ﻣﯿﻠﺮزﯾﺪ ... اﯾﻦ ﻋﻤﺎرت ﺑﺮام دوﺑﺎره ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺷﺪه ﺑﻮد ﺑﻪ ﻫﻤﻮن ﻋﻤﺎرت ﭼﻨﺪ ﺳﺎل ﭘﯿﺶ ... اﻧﮕﺎر اﯾﻦ ﺻﺪاي ﻋﺼﺎ ﺗﻤﺎم ﺻﺪاﻫﺎي ﻧﺮم و ﺑﻠﻮري اﯾﻦ ﺧﻮﻧﻪ رو از ﺑﯿﻦ ﻣﯿﺒﺮد ... ﻣﯿﺸﮑﻮﻧﺪ اﻧﮕﺎر ... راه ﺑﺮﮔﺸﺖ ﻫﻢ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﭼﻮن دﯾﺪه ﺑﻮدﺗﻢ ... ﺑﺎ دﯾﺪﻧﻢ ﮐﻪ داﺷﺘﻢ از ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﯿﻮﻣﺪم ... ﻋﺼﺎش رو ﺑﺎ ﺣﺮص ﺑﯿﺸﺘﺮي ﺑﻪ زﻣﯿﻦ ﮐﻮﺑﯿﺪ ... ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﻫﻢ وارد ﺳﺎﻟﻦ ﺷﺪ ... اﻧﮕﺎر ﻣﺘﻮﺟﻬﻢ ﻧﺸﺪ ... ﭼﺎدرش ﺑﻪ دﺳﺖ زري ﺧﺎﻧﻮم داد و داﺷﺖ راﺟﻊ ﺑﻪ ﺣﺎﻣﯽ ﻣﯽ ﭘﺮﺳﯿﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ دﯾﺪﻧﻢ ﺗﻌﺠﺐ ﮐﺮد ... اﻣﺎ رﻧﮓ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺎ اﮐﺒﺮ ﺧﺎن ﻓﺮق ﻣﯿﮑﺮد ...
- دﺧﺘﺮ ...
- ﻣﻦ ... ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﮐﻪ ...
- ﭼﯽ رو ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﯽ ... دﯾﺪي ﺧﺎﻧﻮم ... ﻣﻦ ﺑﻬﺖ ﮔﻔﺘﻢ ... ﺑﻌﺪ ﺑﮕﻮ ﻧﻪ! ... اﯾﻦ ﺟﺎ ﭼﻪ ﺧﺒﺮ ﺑﻮد؟ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﮔﻠﻮم ﭘﺮ از ﺑﻐﺾ ﺷﺪ ... ﺷﮏ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﮐﻪ اﯾﻦ آدم داﺷﺖ راﺟﻊ ﺑﻪ ﻣﻦ ﭼﯿﺰي ﻣﯿﮕﻔﺖ ... ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﺑﻪ ﺻﻮرت ﺧﻮدش زد و ﺑﻌﺪ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺳﻤﺘﻢ: ﺧﻮش اوﻣﺪي دﺧﺘﺮم ... اﮐﺒﺮ ﺧﺎن ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ: ﺧﻮب ﮔﻮﺷﺎت رو ﺑﺎز ﮐﻦ دﺧﺘﺮ ...
- ﭘﺪر ... ﺗﺸﺮﯾﻒ آوردﯾﺪ؟ ﺻﺪاي ﺣﺎﻣﯽ دﻗﯿﻘﺎ ﭘﺸﺖ ﺳﺮم اوﻣﺪ ... ﭘﺸﺘﻢ رو ﮐﺮدم و دﯾﺪﻣﺶ ... ﻟﺤﻨﺶ اﺻﻼ ﭘﺮﺳﺸﯽ ﻧﺒﻮد اﻧﮕﺎر ﻓﻘﻂ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺟﻠﻮي ﺟﻤﻠﻪ ﺑﻌﺪي رو ﺑﮕﯿﺮه ... ﯾﻪ ﮔﺎم ﺑﻪ ﺟﻠﻮ ﺑﺮداﺷﺖ ... ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ دﻗﯿﻘﺎ ﺟﻠﻮي ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺴﺘﻪ ... ﯾﻪ ﺟﻮراﯾﯽ ﻣﻦ ﭘﺸﺘﺶ ﭘﻨﻬﺎن ﺷﺪم ...
- ﻣﻨﺘﻈﺮﺗﻮن ﻧﺒﻮدﯾﻢ ...
- ﮐﺎﻣﻼ ﻣﻌﻠﻮﻣﻪ ... ﺣﺎﻣﯽ دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﺶ ﮐﺸﯿﺪ ... و ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺳﺮﯾﻊ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ: ﻣﻦ داﺷﺘﻢ ﻣﯿﻮﻣﺪم ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻧﯿﻮﺷﺎ دﻧﺒﺎﻟﺘﻮن ﻣﯿﮕﺸﺖ ... ... دروغ ﻣﮕﯿﻔﺖ ... ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺧﻮاب ﺑﻮدن ... ﻣﺜﻞ ﻣﻨﮕﻬﺎ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم ... اﯾﻦ ﺟﺎ ﯾﻪ ﺧﺒﺮاﯾﯽ ﺑﻮد و ﻫﺮ ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﺑﻮد ﭼﯿﺰ ﺧﻮﺑﯽ ﻧﺒﻮد ... اﯾﻦ ﺑﺎر ﺟﺪي ﺗﺮ ﭼﺸﻢ دوﺧﺖ ﺑﻬﻢ ... اﮐﺒﺮ ﺧﺎن: ﯾﻪ ﻟﺤﻈﻪ ... ﺣﺎﻣﯽ: ﭘﺪر! ﺑﺎورم ﻧﻤﯽ ﺷﺪ ... اﯾﻦ ﻟﺤﻦ ﺑﺎ وﺟﻮد ادب اﻧﻘﺪر ﻣﺤﮑﻢ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺳﮑﻮت اﮐﺒﺮ ﺧﺎن ﻫﻢ ﺷﺪ ... ﺣﺎﻣﯽ ﺗﮑﻮﻧﯽ ﺧﻮرد اﯾﻦ ﻃﻮري ﺳﺎﯾﻪ اش ﮐﺎﻣﻞ روي ﺻﻮرﺗﻢ اﻓﺘﺎد: ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﻫﺴﺘﻢ ... ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻣﻨﺘﻈﺮﺗﻮﻧﻦ ... ﻟﻄﻔﺎ در اﺗﺎﻗﺘﻮن رو ﻫﻢ ﺑﺒﻨﺪﯾﺪ. ﺻﺪاﻫﺎي ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﺤﻮ ﺑﻮد ... ﭼﯿﺰي ﻧﻤﯽ ﺷﻨﯿﺪم ... ﯾﻌﻨﯽ ﮐﻼ اﯾﻦ ﺧﺎﻧﻮاده ﺑﻠﻨﺪ ﺣﺮف ﻧﻤﯽ زدن ... ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺘﻢ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ... ﺑﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﮐﻪ از ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﺑﯽ ﺧﺒﺮ ﺧﻮاﺑﯿﺪه ﺑﻮدن ... دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﭘﯿﺸﻮﻧﯽ ﮐﻤﯽ ﻋﺮق ﮐﺮده ﮐﻮﺷﺎ ﮐﺸﯿﺪم ... ﻫﻤﺰﻣﺎن ﺻﺪاي ﺗﻠﻔﻦ ﺗﻮي ﺧﻮﻧﻪ ﭘﯿﭽﯿﺪه و ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻌﺪ ﺻﺪاي ﻓﺮﯾﺎد اﮐﺒﺮ ﺧﺎن ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ... داﺷﺖ ﻓﺮﯾﺎد ﻣﯿﺰد ... ﮐﻮﺷﺎ ﺗﻮ ﺟﺎش ﮐﻤﯽ ﭘﺮﯾﺪ ... ﻣﻦ ﻫﻢ ... و ﺑﻌﺪ ﺻﺪاي ﺟﯿﻎ ﺑﻠﻨﺪ ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم و ﻫﻤﻬﻤﻪ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻫﻢ ﺗﺮﺳﺎن از ﺟﺎﺷﻮن ﺑﭙﺮن ... ﺻﺪاي ﻓﺮﯾﺎد زري ﺧﺎﻧﻮم ﻫﻢ اﺿﺎﻓﻪ ﺷﺪ ... ﻧﺸﺴﺘﻢ روي ﺗﺨﺖ و ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو ﮐﻪ ﺗﺮﺳﯿﺪه ﺑﻮدن ﺑﻐﻠﻢ ﮐﺮدم ... ﻧﯿﻮﺷﺎ و ﮐﻮﺷﺎ ﻫﻢ ﻫﯽ ﻣﯿﭙﺮﺳﯿﺪن ﭼﯽ ﺷﺪه و ﻋﺠﯿﺐ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻫﯿﭻ ﮐﺪوم ﺟﺮات ﻧﻤﯿﮑﺮدﯾﻢ از اﺗﺎق ﺑﺮﯾﻢ ﺑﯿﺮون ... ﻧﯿﻮﺷﺎ و ﮐﻮﺷﺎ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺷﻠﻮارم رو ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدن: ﻧﺮو ﻫﻤﺮاز ...
- ﻫﯿﭽﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﻋﺰﯾﺰ ﺗﺮﯾﻨﺎم ... ﯾﻪ دﻗﯿﻘﻪ ﺑﺒﯿﻨﻢ ﭼﯽ ﺷﺪه ... در رو ﺑﺎز ﮐﺮدم ... از روي ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﭘﺎﯾﯿﻦ رو ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ... ﻋﻠﯽ آﻗﺎ و ﺣﺎﻣﯽ داﺷﺘﻦ ﮐﻤﮏ ﻣﯿﮑﺮدن ﺗﺎ اﮐﺒﺮ ﺧﺎن رو ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺑﯽ ﻫﻮش ﻣﯿﻮﻣﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﮐﻨﻦ و ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ داﺷﺖ ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﺶ ﻣﯽ زد ... ﭼﺎدرش رو ﭼﻨﮓ زده ﺑﻮد ... ﻫﻤﻮن ﺟﺎ ﮐﻨﺎر ﭘﻠﻪ ﻫﺎ وا رﻓﺘﻢ ... ﺑﺎورم ﻧﻤﯽ ﺷﺪ ... ﯾﻌﻨﯽ ﻣﻦ ... اﺷﮑﯽ ﮐﻪ روي ﺻﻮرﺗﻢ ﺑﻮد رو ﮐﻨﺎر زدم ... ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺗﺮﺳﺎن ﮐﻨﺎرم ﺑﻮد ... ﻧﯿﻮﺷﺎ در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﻫﻖ ﻫﻖ ﻣﯿﮑﺮد: ﻣﺮده؟! و ﺑﻌﺪ ﻓﺮﯾﺎد ﮔﺮﯾﻪ ﭼﯽ ﺷﺪه ﮐﻮﺷﺎ ... و ﻣﻦ ﮐﻪ دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ زﯾﺮ ﺑﺎر اﯾﻦ ﻓﺸﺎر ﺑﻤﯿﺮم ... ﺗﻘﺼﯿﺮه ﻣﻦ ﺑﻮد ... ﻧﺎراﺣﺘﺶ ﮐﺮدم ... ﻣﻦ ﮐﻪ ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ﻗﻠﺒﺶ ﻣﺸﮑﻞ داره ...
- ﺧﺎﻧﻮم ﺟﻮن ... ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﺑﺨﻮرﯾﺪ ﮐﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻫﻢ ﺑﺨﻮرن ... ﭼﺸﺎي ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻣﺜﻞ ﯾﻪ ﮐﺎﺳﻪ ﺧﻮن ﺷﺪه ﺑﻮد ... ﺗﺮﺳﯿﺪه ﺑﻮدن ... ﻓﺨﺮي ﺧﺎﻧﻮم ﻫﻢ اﺻﺮار داﺷﺖ ﺑﻬﺸﻮن ﻏﺬا ﺑﺪه ... ﺧﻮدش ﻫﻢ ﺑﺎ ﮔﻮﺷﻪ روﺳﺮﯾﺶ اﺷﮑﺶ رو ﭘﺎك ﻣﯿﮑﺮد ... دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﺳﺮم ﮐﺸﯿﺪ و رﻓﺖ ... ﺳﺎﻋﺖ ﻧﺰدﯾﮏ 01 ﺑﻮد ... ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻮد ﮐﻪ رﻓﺘﻪ ﺑﻮدن ... ﻓﺨﺮي ﺧﺎﻧﻮم ﺑﻪ ﻋﻠﯽ آﻗﺎ زﻧﮓ زده ﺑﻮد ... اﮐﺒﺮ ﺧﺎن ﺳﮑﺘﻪ ﮐﺮده ﺑﻮد و وﺿﻌﯿﺖ ﺧﻮﺑﯽ ﻧﺪاﺷﺖ ... ﺗﻪ دﻟﻢ ﯾﻪ ﺑﻐﺾ ﺑﻮد ... ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺰرگ ... از ﺧﻮدم ﺑﺪم اوﻣﺪ ... ﻣﻦ اﯾﻦ ﭘﯿﺮﻣﺮد رو اذﯾﺖ ﮐﺮده ﺑﻮدم ... ﮐﻮﺷﺎ: اﮔﻪ ﺑﻤﯿﺮه ... ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮب درﮐﺸﻮن ﻣﯿﮑﺮدم ... ﻣﯽ ﺗﺮﺳﯿﺪن و اﯾﻦ ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺮاي ﺑﭽﻪ ﻫﺎﯾﯽ ﻣﺜﻞ اوﻧﻬﺎ ﻃﺒﯿﻌﯽ ﺗﺮﯾﻦ ﺣﺎﻟﺖ ﺑﻮد ... ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﻃﺒﯿﻌﯽ ... اوﻧﻬﺎ ﺑﯽ ﭘﻨﺎه ﺑﻮدن ... در ﻋﯿﻦ داﺷﺘﻦ ﭘﻨﺎه ... ﮐﻼ ﺗﻮ دﻧﯿﺎ ﭼﻬﺎر ﻧﻔﺮ رو داﺷﺘﻦ ... و اﮔﺮ ﯾﮑﯿﺸﻮن ﮐﻢ ﻣﯽ ﺷﺪ ... ﺑﺮاي اوﻧﻬﺎ ﺿﺮﺑﻪ اي ﺑﻪ ﻣﺮاﺗﺐ ﺳﺨﺖ ﺗﺮ از ﺑﭽﻪ ﻫﺎ دﯾﮕﻪ ﺑﻮد ... ﻧﯿﻮﺷﺎ روي ﺗﺨﺖ ﺗﻮ ﺧﻮدش ﻣﭽﺎﻟﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﻣﯽ ﻟﺮزﯾﺪ ... اﺟﺒﺎرﺷﻮن ﻧﮑﺮدم ﺑﻪ ﺧﻮردن ... از ﺟﺎم ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم ... رﻓﺘﻢ ﺳﺮاغ ﮐﯿﻔﻢ ... از ﺗﻮش ﮐﺘﺎب ﻣﻔﺎﺗﯿﺢ ﻣﺎدرم رو در آوردم و ﺑﻌﺪ ﭼﺎدر رﻫﺎ رو ﮐﻪ اﻣﺮوز ﺻﺒﺢ ﺑﺎﻫﺎش رﻓﺘﻪ ﺑﻮدم اﻣﺎﻣﺰاده ﺻﺎﻟﺢ ... روي ﺗﺨﺖ ﻧﺸﺴﺘﻢ و ﭘﺎﻫﺎم رو دراز ﮐﺮدم ... ﮐﻮﺷﺎ و ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺳﺮﺷﻮن روروي ﭘﺎم ﮔﺬاﺷﺘﻦ: اﯾﻦ ﭼﺎدر ﻣﺎدرﺗﻮﻧﻪ ... ﻗﻄﺮه اﺷﮏ ﻧﯿﻮﺷﺎ و ﮐﻮﺷﺎ ﺷﻠﻮارم رو ﺧﯿﺲ ﮐﺮد: اون اﻻن اﯾﻦ ﺟﺎﺳﺖ ... ﭘﯿﺶ ﻣﺎ ... ﻣﺎ ﻫﻢ ﺑﺎﻫﻢ ﺑﺮاي ﺳﻼﻣﺘﯽ ﭘﺪر ﺑﺰرﮔﺘﻮن دﻋﺎ ﻣﯿﺨﻮﻧﯿﻢ ... ﺳﺮم رو ﺗﮑﻮﻧﯽ دادم ... ﭘﻠﮑﻢ ﭘﺮﯾﺪ ... اﻧﮕﺎر ﯾﻪ ﺣﻀﻮر رو ﺣﺲ ﮐﺮده ﺑﻮدم ... ﯾﻪ ﻧﻔﺲ ﺑﻮد ... ﺑﯿﻦ ﭼﺸﻤﺎم رو ﺑﺎز ﮐﺮدم ... ﻧﺰدﯾﮏ ﺻﻮرﺗﻢ ... ﯾﻪ ﺟﻔﺖ ﭼﺸﻢ ﻗﻬﻮه اي رﻧﮓ ﺑﻮد و ﺑﻌﺪ ... دﺳﺘﯽ ﮐﻪ روي ﭼﺎدر ﺑﻮد ... ﯾﻪ ﻟﺤﻈﻪ اﻧﮕﺎر ﺟﺎ ﺧﻮرد ... ﻣﺜﻞ ﮐﺴﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﭽﺶ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﺎﺷﻪ ... ﺳﺮش رو ﻋﻘﺐ ﺑﺮد ... دﺳﺘﺶ ﻫﻨﻮز ﺑﻪ ﮔﻮﺷﻪ ﭼﺎدر ﺑﻮد ... ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺧﻮاﺑﻢ ﺑﺮده ﺑﻮد و ﻫﻤﯿﻦ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪه ﺑﻮد ﮔﺮدﻧﻢ ﺧﺸﮏ ﺑﺸﻪ ... ﺗﺤﻠﯿﻞ اﯾﻨﮑﻪ ﮐﺠﺎ ﺑﻮدﯾﻢ و ﭼﯽ ﺑﻮد ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ دردي ﮐﻪ ﺗﻮ ﮔﺮدﻧﻢ ﭘﯿﭽﯿﺪه ﺑﻮد رو ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﻨﻢ ... ﺧﺸﮏ ﺷﺪم ... ﺗﻮي اون ﻧﮕﺎﻫﯽ ﮐﻪ ﻋﺠﯿﺐ آﺷﻨﺎ ﻣﯿﻮﻣﺪ ... ﺑﺎ ﺗﻤﺎم دوري ... ﻧﮕﺮان ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯿﻮﻣﺪ و ﺧﺴﺘﻪ و ﻣﻦ ... و ﻣﻦ ﭼﺮا ﭼﺸﻤﻬﺎم رو از اﯾﻦ ﺧﺴﺘﮕﯽ ﺑﯽ ﻧﻬﺎﯾﺖ ﻧﻤﯿﮕﺮﻓﺘﻢ؟ ﭘﺸﺖ ﮔﻮﺷﺎم ﯾﻪ ﺣﺲ داﻏﯽ ﺣﺲ ﮐﺮدم ... داﻏﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ از اون ﻧﮕﺎه ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ و ﻧﺰدﯾﮏ ﮐﻪ زﻣﯿﻨﻪ اش ﻋﻄﺮ ﻧﻔﺴﻬﺎي ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﻮد ﭼﺸﻢ ﺑﮕﯿﺮم و ﺑﺪوزم ﺑﻪ دﺳﺘﻬﺎش ﮐﻪ ﭼﺎدر رو ﺗﻮي دﺳﺘﺶ ﻣﺸﺖ ﮐﺮده ﺑﻮد ... ﺗﻮ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﯾﻪ ﺗﺎر و ﭘﻮد ﺑﺎ دﺳﺘﻬﺎي ﻣﻦ ﮐﻪ ﻫﻨﻮز ﮐﺘﺎب ﻣﻔﺎﺗﯿﺢ رو ﻣﺤﮑﻢ ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻪ ﺑﻮد ... ﺑﺎ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﺳﺮش ﮐﻪ ﺑﻪ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻤﯽ از ﺻﻮرﺗﻢ ﺑﻮد ﮐﻤﯽ ﻋﻘﺐ رﻓﺖ و ﻣﻦ اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﺗﻤﺎم ﺑﺪﻧﻢ داره ﻣﯽ ﻟﺮزه ... اﯾﺴﺘﺎد و دﺳﺘﺶ رو ﺑﻪ ﭘﯿﺸﻮﻧﯿﺶ ﮐﺸﯿﺪ: ﺳﺮدﺗﻮن ﻣﯿﺸﺪ ... ... اﯾﻦ ﺟﻮاب ﻣﻦ ﻧﺒﻮد ... اﯾﻦ ﺟﻮاب ﻗﻠﺒﯽ ﮐﻪ ﺗﻮي ﺳﯿﻨﻪ ام ﺑﯽ ﻗﺮار ﺑﻮد ﻧﺒﻮد ... ﺣﺘﯽ ﺗﻮﺟﯿﺢ و ﺟﻮاب اون ﻧﮕﺎه ﺧﺴﺘﻪ ﻫﻢ ﻧﺒﻮد ... اﻣﺎ ﺷﺎﯾﺪ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ دﻟﯿﻞ ﺑﺮاي ﺣﻀﻮر اﯾﻦ ﺟﻨﺘﻠﻤﻦ ﻣﻮدب ﺗﻮ اﺗﺎق ﯾﻪ دﺧﺘﺮ ﺟﻮان ﺑﻮد ... و اﻣﺎ ﻣﻦ ... ﻧﺘﯿﺠﻪ ﻣﻦ از ﻫﻤﻪ اﯾﻦ اﺗﻔﺎﻗﻬﺎ ... ﻧﮕﺮاﻧﯽ ﺣﺎﻣﯽ ﺑﺮاي دو ﺗﺎ ﻓﺮﺷﺘﻪ اي ﺑﻮد ﮐﻪ ﮐﻨﺎرم ﺧﻮاﺑﯿﺪه ﺑﻮدن ... و ﺑﻌﺪ ... ﻣﺮدي ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺮﯾﻊ از اﺗﺎق ﺑﯿﺮون رﻓﺖ و ﻣﻦ رو ﺗﻮ ﺣﯿﺮت ﺑﯿﺸﺘﺮي ﻗﺮار داد ... ﮐﺘﺎب رو روي ﺗﺨﺖ ﮔﺬاﺷﺘﻢ و ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم ... ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﺸﯿﺪم ... ﻣﻮﻫﺎي ﻓﺮ آﺷﻔﺘﻪ ام رو ﭘﺸﺖ ﮔﻮﺷﻢ زدم و از اﺗﺎق ﺧﺎرج ﺷﺪم ... ﮐﯽ اوﻣﺪه ﺑﻮدن؟ ﭼﯽ ﺷﺪه ﺑﻮد؟ از ﺗﻪ راﻫﺮو از زﯾﺮ در اﺗﺎﻗﺶ ﻧﻮر ﻣﯿﻮﻣﺪ ... ﻣﻦ اﻣﺎ ﻣﻄﻤﺌﻨﺎ ﻫﯿﭻ ﺑﻬﺎﻧﻪ و ﺟﺴﺎرﺗﯽ ﺑﺮاي رﻓﺘﻦ ﺑﻪ اﺗﺎق اون ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... ﺳﺮم رو ﭼﺮﺧﻮﻧﺪم ... ﻓﺨﺮي ﺧﺎﻧﻮم ﻫﻦ و ﻫﻦ ﮐﻨﺎن داﺷﺖ ﭘﻠﻪ ﻫﺎ رو ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﯽ رﻓﺖ ...
- ﻓﺨﺮي ﺧﺎﻧﻮم؟ ﻫﯿﻨﯽ ﮔﻔﺖ و ﺑﻪ ﭘﺸﺘﺶ ﭼﺮﺧﯿﺪ ... ﺑﺎ دﯾﺪﻧﻢ ﺑﺎ ﻟﻬﺠﻪ ﺑﺎ ﻣﺰه اش ﮐﻪ ﺣﺎﻻ ﮐﻤﯽ ﻫﻢ ﺣﺎﺻﻞ از ﺗﺮﺳﺶ ﮐﺸﯿﺪه ﺗﺮ ﻫﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد: ﺧﺎﻧﻮم ﺟﺎن ﺷﻤﺎ ﺑﯿﺪاري؟
- ﭼﻪ ﺧﺒﺮ ﺷﺪ ...
- واﻻ ﻣﻦ اﮔﻪ ﺑﺪوﻧﻢ ﺧﺎﻧﻮم ﺟﺎن ... آﻗﺎ رو ﮐﻪ اﺻﻼ ﻧﺪﯾﺪم از در ﮐﻪ اوﻣﺪن ﺗﻮ ﺳﺮﯾﻊ اوﻣﺪن ﺑﺎﻻ و ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ﮐﺠﺎ رﻓﺘﻦ ... ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﻫﻢ ﮐﻪ ﺣﺎﻟﺸﻮن ﺧﻮب ﻧﯿﺴﺖ ... ﭼﯿﺰي ﻫﻢ ﻧﻤﯽ ﺧﻮرن ... روي ﺗﺨﺘﺸﻮن ﺧﻮاﺑﯿﺪن و ﭼﺸﻤﺎﺷﻮن ﻫﻢ از ﮔﺮﯾﻪ ﺑﺎز ﻧﻤﯽ ﺷﻪ ... دوﺑﺎره ﮔﺮﯾﻪ ام ﮔﺮﻓﺖ و ﺗﻤﺎم اﯾﻦ ﻫﺎ ﺗﻘﺼﯿﺮ ﻣﻦ ﺑﻮد ... ﺗﻘﺼﯿﺮ ﺣﻀﻮر ﻣﻦ ﺗﻮ اﯾﻦ ﻋﻤﺎرت ... ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﺣﻖ ﻫﺎي زﯾﺎدي ﻫﻢ ﺑﻪ ﮔﺮدن ﻣﻦ داﺷﺖ و ﻫﻢ رﻫﺎ ﺑﺎﯾﺪ ازش ﻋﺬر ﺧﻮاﻫﯽ ﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮدم ... ﻗﻮل ﻫﻢ ﻣﯿﺪادم ﮐﻪ دﯾﮕﻪ اﯾﻦ ﺟﺎ ﻧﺒﺎﺷﻢ ... اﻣﺎ اول ﺑﺎﯾﺪ ﺧﯿﺎﻟﻢ راﺣﺖ ﻣﯽ ﺷﺪ ... ﭘﺲ اول ﺑﻪ ﺳﻤﺖ آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ رﻓﺘﻢ ... ﺗﻘﻪ اي ﺑﻪ در زدم و ﺑﺪون اﯾﻦ ﮐﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺟﻮاب ﺑﺸﻢ ﻻي در رو ﺑﺎز ﮐﺮدم ... ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم دراز ﮐﺸﯿﺪه ﺑﻮد ... در رو ﭘﺸﺖ ﺳﺮم ﺑﺴﺘﻢ ... ﺑﺎ دﯾﺪﻧﻢ ﺧﻮاﺳﺖ ﺗﻮ ﺟﺎش ﻧﯿﻢ ﺧﯿﺰ ﺑﺸﻪ ﮐﻪ ﻧﺬاﺷﺘﻢ ... ﺳﯿﻨﯽ رو روي ﻣﯿﺰ ﺗﻮاﻟﺘﺶ ﮔﺬاﺷﺘﻢ ... آﯾﻨﻪ ﺑﺰرگ و ﮐﻨﺪه ﮐﺎري ﺷﺪه اي داﺷﺖ ... ﺗﺨﺘﺶ ﭘﻬﻦ و ﺑﺰرگ ﺑﻮد ﺑﺎ روﺗﺨﺘﯽ ﻣﺨﻤﻞ ﻗﺮﻣﺰ و روي دﯾﻮار ﻋﮑﺲ ﺑﺰرﮔﯽ ﺑﻮد از ﺣﺎﻣﯽ و ﺑﻌﺪ در ﮐﻨﺎرش ﻋﮑﺲ ﻋﺮوﺳﯽ ﺣﺎﻣﺪ ... اﻟﺒﺘﻪ ﺑﺪون ﺣﻀﻮر رﻫﺎ ... و ﺑﻌﺪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ...
- ﺑﺸﯿﻦ دﺧﺘﺮم ... روي ﺻﻨﺪﻟﯽ ﻣﯿﺰ ﺗﻮاﻟﺖ ﻧﺸﺴﺘﻢ و زل زدم ﺑﻪ ﻓﺮش اﺑﺮﯾﺸﻤﯽ ﮐﺮم رﻧﮓ ﮐﻒ اﺗﺎق ... از اﯾﻦ زن ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﯿﮑﺸﯿﺪم ...
- اﮐﺒﺮ ﺧﺎن؟! اﺷﮑﺶ رو ﭘﺎك ﮐﺮد: ﺑﺴﺘﺮﯾﺶ ﮐﺮدن ... ﺳﮑﺘﻪ ﮐﺮده ... ﺷﺮاﯾﻄﺶ ﺧﯿﻠﯽ ... ﺣﺮﻓﺶ رو اداﻣﻪ ﻧﺪاد ... اﺷﮑﺶ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺷﺪ و ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﻐﻀﻢ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺷﺪ ... اﮔﺮ ﭼﯿﺰي ﻣﯿﺸﺪ ﭼﯽ؟
- ﺑﻬﺘﺮ ﻣﯿﺸﻦ ... ﻣﻦ ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ اﯾﺸﻮن ﻣﺮد ﻣﺤﮑﻤﯽ ﻫﺴﺘﻦ ... روي ﺗﺨﺘﺶ ﻧﺸﺴﺖ: ﺑﻪ ﻇﺎﻫﺮش ﻧﮕﺎه ﻧﮑﻦ ... ﺗﻮش داﻏﻮﻧﻪ ... ﺧﯿﻠﯽ ﭼﯿﺰا ﻫﺴﺖ ... ﺧﯿﻠﯽ ﭼﯿﺰا ... ﺑﻐﻀﻢ رو ﻗﻮرت دادم: ﺳﺎﯾﻪ اش ﻫﻤﯿﺸﻪ روي ﺳﺮﺗﻮن ﺑﺎﺷﻪ ... دﺳﺘﺶ رو ﺑﺎ ﻣﻬﺮ روي دﺳﺘﻬﺎي ﻣﺸﺖ ﺷﺪه ام ﮔﺬاﺷﺖ: ﺧﺪا ﻫﻢ ﻣﺮدي رو ﮐﻪ ﻋﺎﺷﻘﺘﻪ ﺳﺎﯾﻪ ﺳﺮت ﮐﻨﻪ ... ﺗﻮ رو ﻫﻢ ﻋﺎﺷﻖ اوﻧﯽ ﮐﻪ ﺗﻤﺎم آرزوش ﺳﺎﯾﻪ ﺳﺮ ﺗﻮ ﺑﻮدﻧﻪ ... ... ﺧﺴﺘﻪ ﺗﺮ و ﻧﮕﺮان ﺗﺮ از اون ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺑﺎ ﺧﻮدم ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﭼﺮا ﺟﻤﻠﻪ اش ﻃﻮرﯾﻪ ... ﮐﻪ اﻧﮕﺎر اون ﻣﺮد رو ﻣﯿﺸﻨﺎﺳﻪ ...
- اﺷﮑﺎت رو ﭘﺎك ﮐﻦ دﺧﺘﺮم ... ﻣﻦ ﺑﻌﺪﻫﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﺟﻮاب ﺑﺪم ...
- ﻓﺨﺮي ﺧﺎﻧﻮم ﮔﻔﺘﻦ ﭼﯿﺰي ﻧﺨﻮردﯾﺪ ... ﻣﻦ ﺑﺮاﺗﻮن ﯾﻪ ﭼﯿﺰاﯾﯽ ﺳﺮﻫﻢ ﮐﺮدم ... ﯾﻌﻨﯽ ﺷﯿﺮ ﻋﺴﻞ و ... ﻟﺒﺨﻨﺪي زد: ﺳﺮم ﺧﯿﻠﯽ درد ﻣﯿﮑﻨﻪ ...
- اﮔﻪ اﯾﻦ رو ﺑﺨﻮرﯾﺪ ﺑﺮاﺗﻮن ﻗﺮص ﻣﯿﺎرم ... ﻟﯿﻮان رو از دﺳﺘﻢ ﮔﺮﻓﺖ: واﻗﻌﺎ ﻣﯿﻞ ﻧﺪارم ... اﻣﺎ ... دوﺳﺖ ﻫﻢ ﻧﺪارم دﺳﺖ ﻋﺰﯾﺰي ﻣﺜﻞ ﺗﻮ رو رد ﮐﻨﻢ ... ﮐﻨﺎرش ﻟﺒﻪ ﺗﺨﺖ ﻧﺸﺴﺘﻢ ... ﻟﯿﻮان رو آروم آروم ﺑﺎﻻ و ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﯿﺒﺮد ... دﺳﺘﺶ رو دوﺑﺎره روي دﺳﺘﻬﺎي ﺳﺮد و ﻧﮕﺮاﻧﻢ ﮔﺬاﺷﺖ و ﻣﻦ دﻟﻢ ﺟﺎﯾﯽ اﻧﺘﻬﺎي ﮐﺮﯾﺪور ﻫﻢ ﭘﺮ ﻣﯿﮑﺸﯿﺪ ... دﺳﺘﻬﺎش روي دﺳﺘﻢ ﻟﺮزﯾﺪ ...
- ﺧﯿﻠﯽ دوﺳﺘﺸﻮن دارﯾﺪ ﻧﻪ؟
- ﺳﯿﺰده ﺳﺎﻟﻢ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻋﺮوﺳﺶ ﺷﺪم ... ﻫﯿﭽﯽ ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ... ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ازش ﻣﯽ ﺗﺮﺳﯿﺪم ... ﺟﺪي ﺑﻮد و ﺑﺪ ﺧﻠﻖ ... اﻣﺎ ... ﺧﺐ ...
- ﺑﻪ ﺣﻀﻮرش ﻋﺎدت ﮐﺮدﯾﺪ ...
- اﻣﺎ ﺑﺮاي ﺗﻮ دﻋﺎ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻋﺎدت ﻧﮑﻨﯽ ... ﺗﻮ دﺧﺘﺮ ﻧﺎزﻧﯿﻨﯽ ﻫﺴﺘﯽ ... ﻋﺸﻖ ﺑﺮاي زن ﯾﻌﻨﯽ ﺑﻮدن در ﮐﻨﺎر ﻣﺮدي ﮐﻪ ﺑﻪ وﺟﻮد زن ﻫﻮﯾﺖ ﺑﺪه ... ﯾﻌﻨﯽ در ﮐﻨﺎرش ﺗﺎ ﺗﻪ دﻧﯿﺎ اﺣﺴﺎس زن ﺑﻮدن ﺑﮑﻨﯽ ... ﺗﻤﺎم وﺟﻮدت ... اﺣﺴﺎﺳﺎﺗﺖ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ در ﮐﻨﺎر اﯾﻦ آدم ﺳﺮ ﺑﯿﺮون ﺑﯿﺎرن ... ﻣﻦ اﯾﻦ رو ﻧﭽﺸﯿﺪم اﻣﺎ ... ﺗﻮ ﻣﯿﭽﺸﯽ ﻣﻦ ﺷﮏ ﻧﺪارم ...
- ﻣﻦ ... ﻣﻦ اﻻن ﺧﯿﻠﯽ ﻧﺎراﺣﺘﻢ ... ﺟﺎي ﮔﻔﺘﻨﺶ ﻧﺒﻮد ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ... ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم اﻣﺸﺐ ﺣﺎل ﻏﺮﯾﺒﯽ داﺷﺖ و ﭼﺸﻤﺎش ﻫﻢ ﺑﺎز ﻧﻤﯽ ﺷﺪ ... ﻟﯿﻮان ﻧﯿﻢ ﺧﻮرده رو ازش ﮔﺮﻓﺘﻢ ... ﯾﻪ ﻗﺮص ﺑﻬﺶ دادم ... ﮐﻨﺎرش ﻧﺸﺴﺘﻢ: دوﺑﺎره ﺳﺮ ﭘﺎ ﻣﯿﺸﻦ ... ﺻﺪاي ﻋﺼﺎﺷﻮن ﺗﻮ ﺳﺎﻟﻦ ﻣﯿﭙﯿﭽﻪ ...
- ﺣﻼﻟﺶ ﮐﻦ ﻫﻤﺮاز ... ﮔﺮﯾﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺷﺪ ... ﯾﻌﻨﯽ اﻧﻘﺪر ...
- ﺗﻮ رو ﺧﺪا اﯾﻦ ﻃﻮري ﻧﮕﯿﺪ ... ﻣﻦ ...
- ﺧﯿﻠﯽ وﻗﺘﻬﺎ ﻗﻠﺒﺖ رو ﺷﮑﺴﺖ ... راﺳﺘﯽ اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺘﺖ ﻣﯿﺸﻪ ﺣﻮاﺳﺖ ﺑﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﺎﺷﻪ ... دﺳﺘﻢ روي ﺗﻮي دﺳﺘﺶ ﻓﺸﺮد ... اﺷﮑﺎم رو ﭘﺎك ﮐﺮدم: اﻟﺒﺘﻪ ... ﺧﯿﻠﯽ ﺗﺮﺳﯿﺪه ﺑﻮدن ...
- ﺑﻤﯿﺮم ﺑﺮاﺷﻮن اﺣﺘﻤﺎﻻ اﯾﻦ ﻓﺮﯾﺎد ﻫﺎ ﯾﺎد روز ﻣﺮگ ﻣﺎدرﺷﻮن اﻧﺪاﺧﺘﺘﺸﻮن ...
- اوﻧﺎ ﻣﯽ ﺗﺮﺳﻦ ﺑﺎزﻫﻢ ﭘﻨﺎﻫﺸﻮن رو از دﺳﺖ ﺑﺪن ... ﺑﻐﻀﺶ رو ﻗﻮرت داد: آﻣﺎدﺷﻮن ﮐﻦ ﮐﻪ ... ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﺧﻮاﺑﯿﺪه ﺑﻮد و ﻣﻦ ﺗﻤﺎم ﻋﻀﻼت ﺑﺪﻧﻢ ﺟﻤﻊ ﺷﺪه ﺑﻮد ... ﻫﻤﻪ ﺟﺎم درد ﻣﯿﮑﺮد ... اﮔﺮ ﻣﯿﻤﺮد ﻣﻦ از ﻋﺬاب وﺟﺪان ﻣﯿﻤﺮدم
قسمت چهاردهم
.. ﺗﻮ ﻋﺎﻟﻢ ﺧﻮدم ﺑﻮدم ... در ﮐﻨﺎر زﻧﯽ ﮐﻪ اﮔﺮ ﺑﺮاي ﮐﺴﯽ زن ﺑﻮدن رو ﺑﺎ ﻋﺎدت ﯾﺪ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ... اﮔﺮ ﺑﻪ ﻗﻮل ﺧﻮدش اﮔﺮ دﺳﺖ ﺧﻮدش ﺑﻮد ﭘﺴﺮ ﻫﺎش ﭘﯿﺸﺶ ﺑﻮدن اﻣﺎ اﯾﻦ زن ﻣﺎدر ﺑﻮد و ﻋﺠﯿﺐ ﻫﻢ ﺑﻮي ﻣﺎدري ﻣﯿﺪاد ... اﺷﮑﻢ ﺟﺎري ﺷﺪ ... اﻣﺸﺐ دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ زار ﺑﺰﻧﻢ ... ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻪ اي ﮐﻪ ﺑﻮدم ﻫﺰاران ﺣﺮف ﺑﺮام داﺷﺖ و اﺻﻼ ﺣﻀﻮرم رو درش درك ﻫﻢ ﻧﻤﯽ ﮐﺮدم ... اﻧﮕﺎر ﺗﺎزه ﺗﺎزه داﺷﺘﻢ ﺑﻌﻀﯽ ﭼﯿﺰ ﻫﺎ رو ﻣﯿﻔﻬﻤﯿﺪم ...
- ﻣﺎدر ﺟﻮن ... ! ﺑﺎ ﺷﻨﯿﺪن ﺻﺪاش ﺟﺎ ﺧﻮردم ... ﻫﻤﻮن ﻗﺪر ﮐﻪ اون از دﯾﺪﻧﻢ ﺟﺎ ﺧﻮرد ... ﯾﻪ ﮔﺎم ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﺑﺮداﺷﺖ و دوﺑﺎره ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﺟﻠﻮ: ﻣﻦ ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﮐﻪ ... ﺻﺪاي ﻫﺮ دوﻣﻮن ﺧﯿﻠﯽ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺑﻮد و ﻣﻦ ﺑﻪ ﭘﯿﺮاﻫﻦ ﻧﺎ ﻣﺮﺗﺒﺶ و ﮐﺮواﺗﯽ ﮐﻪ ﮔﺮه اش ﻧﺰدﯾﮏ ﺳﯿﻨﻪ اش ﺑﻮد ﻧﮕﺎﻫﯽ ﮐﺮدم و ﻣﻮﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯿﻮﻣﺪ ﺗﻮ ﺷﻮن ﺑﺎرﻫﺎ و ﺑﺎرﻫﺎ دﺳﺖ ﮐﺸﯿﺪه ﺷﺪه ... ﺑﻪ ﻣﺎدرش ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪ و ﺑﻪ ﻣﻦ ﻫﻢ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﮐﺮد ﮐﻪ دﺳﺘﻢ ﺑﻪ ﻣﻮﻫﺎي ﻣﺎدرش ﺑﻮد ...
- ﺣﺎﻟﺶ ﺑﻬﺘﺮه؟
- ﺑﻬﺸﻮن ﯾﻪ ﻗﺮص دادم ... ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﺑﺘﻮﻧﻦ ﯾﻪ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻋﺘﯽ ﺑﺨﻮاﺑﻦ ... ﺳﺮش رو ﺗﮑﻮن داد و دوﺑﺎره ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد ... ﺳﺮم رو ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻢ ...
- ﺣﺎﻟﺸﻮن ﺧﻮب ﻣﯿﺸﻪ ... ﻣﻦ ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ... دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﺶ ﮐﺸﯿﺪ: آي ﺳﯿﻮ ﻓﻌﻼ ﺑﺴﺘﺮي ﺷﺪن ... ﯾﻌﻨﯽ ... دوﺑﺎره اﺷﮑﻢ رﯾﺨﺖ ...
- ﮔﺮﯾﻪ ﻧﮑﻨﯿﺪ ...
- ﻣﻦ ... ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﻋﺬر ﻣﯿﺨﻮام ... ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد: ﻣﯿﺸﻪ ﺑﮕﯿﺪ ﭼﺮا؟ ﻣﻮﻫﺎم رو زدم ﭘﺸﺖ ﮔﻮﺷﻢ و ﭼﯿﺰي ﻧﮕﻔﺘﻢ ...
- ﺑﺮاي ﻣﺎﻣﺎن آﻣﺎده ﮐﺮده ﺑﻮدﯾﺪ؟ ﻣﻨﻈﻮرش ﺑﻪ ﻟﯿﻮان ﺷﯿﺮ ﻋﺴﻞ ﺑﻮد ...
- ﺑﻠﻪ ... ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﻣﯿﻞ ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ؟ ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﺮا اﻣﺸﺐ ﻫﺮ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﺑﺎﻋﺚ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﺑﯿﺸﺘﺮم ﻣﯿﺸﺪ ... ﯾﻪ ﺟﻮر ﮔﻠﮕﻮن ﺷﺪن ﺑﻮد اﻧﮕﺎر ... ﭘﺮ از ﯾﻪ ﻣﻬﺮ ﭘﻨﻬﺎن ﺑﻮد ...
- ﻧﻪ ﻣﻤﻨﻮﻧﻢ ... ﻓﻘﻂ ... ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم اﯾﺴﺘﺎدم ... اون ﻫﻢ از در اﺗﺎق ﺧﺎرج ﺷﺪ. ﻣﯽ ﺗﺮﺳﯿﺪم ﻫﻤﯿﻦ ﺧﻮاب ﺳﺒﮏ رو ﻫﻢ از ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﺑﮕﯿﺮﯾﻢ ... در رو ﺑﺴﺖ ... و اﯾﺴﺘﺎد رو ﺑﻪ روم ... ﭘﺎﻫﺎم ﺑﺮﻫﻨﻪ ﺑﻮد ... ﺗﻮ اﯾﻦ ﺗﺎرﯾﮏ و روﺷﻨﯽ راﻫﺮو ... ﭘﺎﯾﯿﻦ ﭼﻠﭽﺮاغ اﺻﻠﯽ ﺧﻮﻧﻪ ... ﺣﺘﯽ ﮐﻮﺗﺎه ﺗﺮ ﻫﻢ ﮐﻨﺎرش ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯿﻮﻣﺪم ... ﯾﻪ دﺳﺘﻪ از ﻣﻮﻫﺎم ﮐﻪ از روي ﺷﻮﻧﻪ ام رﯾﺨﺘﻪ ﺑﻮد رو دور اﻧﮕﺸﺘﺎم ﻣﯿﭙﯿﭽﻮﻧﺪم ... ﮐﻤﯽ اﯾﻦ ﭘﺎ و اون ﭘﺎ ﮐﺮد ... ﺧﺴﺘﮕﯽ از ﻫﻤﻪ ﺻﻮرﺗﺶ ﻣﯽ ﺑﺎرﯾﺪ ...
- ﺣﺎﻟﺸﻮن ﺧﻮب ﻣﯿﺸﻪ ... ﻣﻦ ﺑﻪ ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﻫﻢ ﮔﻔﺘﻢ ... ﺣﺎﻟﺸﻮن ... ﯾﻪ ﻗﺪم ﺟﻠﻮ ﮔﺬاﺷﺖ ... ﭼﺸﻤﺎش رو ﻣﺤﮑﻢ ﺑﺴﺖ و دوﺑﺎره ﺑﺎز ﮐﺮد: ﭘﺪر ﺷﺮاﯾﻄﺸﻮن اﺻﻼ ﺧﻮب ﻧﯿﺴﺖ ... ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﮕﻢ اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ... ﺣﻮاﺳﺘﻮن ﺑﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﺎﺷﻪ ... ﻣﺎ اﺣﺘﻤﺎﻻ ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻢ ﺑﺘﻮﻧﯿﻢ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﺎﺷﯿﻢ ... زري ﺧﺎﻧﻮم ﻫﻢ از ﯾﻪ ﻫﻔﺘﻪ ﻗﺒﻞ ﻣﺮﺧﺼﯽ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ... ﺧﻮدش ﺟﺮاﺣﯽ داره و از ﻓﺮدا ﻧﻤﯿﺎد ... ﻓﺨﺮي ﭘﯿﺮ ﺷﺪه و ﮔﻮﺷﺎش ﺳﻨﮕﯿﻦ ... ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻫﻢ ... ﺧﯿﺮه ﺷﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ ... ﮐﻪ دﺳﺘﻢ ﻫﻨﻮز ﮔﯿﺮ ﺑﻪ ﻣﻮﻫﺎم ﺑﻮد و اداﻣﻪ داد: ﻫﯿﭻ ﮐﺲ رو اﻧﺪازه ﺷﻤﺎ دوﺳﺖ ﻧﺪارن ... ... اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ رو ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣﯿﮕﻔﺖ ... اﻣﺎ اﻣﺸﺐ ... اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﭼﯿﺰي ﺷﺎﯾﺪ ﯾﻪ دﺳﺖ ... آروم و ﻧﻮازش ﮔﻮﻧﻪ ﻗﻠﺒﻢ رو ﻧﻮازش ﮐﺮد ...
-ﻣﯽ ﺑﺮﻣﺸﻮن ﺧﻮﻧﻢ ... ﮐﻼﻓﻪ ﺗﻮ ﺟﺎش ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﺷﺪ: ﺧﯿﺮ ... ﻫﻤﯿﻦ ﺟﺎ ﺑﻤﻮﻧﯿﺪ ... ... ﺑﺎزﻫﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد ﻫﻤﻮن ﺣﺎﻣﯽ ارﺑﺎب ﺑﺎ اﯾﻦ ﻟﺤﻦ ﻣﺤﮑﻢ ...
- آﺧﻪ ...
- آﺧﻪ ﻧﺪاره ... ﮐﻮﺷﺎ ﭘﺎش ﺷﮑﺴﺘﻪ ... ﺟﺎﺑﻪ ﺟﺎ ﮐﺮدﻧﺶ ﺳﺨﺘﻪ ... ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﻣﺪرﺳﻪ اش ﻧﺰدﯾﮏ ﺑﺎﺷﻪ ... و ﻣﻦ ... ﯾﻌﻨﯽ اﯾﻦ ﺟﻮري ... ... ﺑﺮاي ﻣﻦ ﺳﺨﺖ ﺑﻮد ... ﺧﯿﻠﯽ دﻻﯾﻞ داﺷﺘﻢ ... از اﯾﻦ ﺿﺮﺑﺎن ﻗﻠﺒﯽ ﮐﻪ ﻣﻮﻗﻊ دﯾﺪﻧﺶ ﺑﺎﻻ ﻣﯿﮕﺮﻓﺖ ... ﺗﺎ ﻋﺬاب وﺟﺪان ... دوﺑﺎره ﯾﺎدم اﻓﺘﺎد ... اﻣﺎ اﯾﻦ ﺑﺎر ﺑﻐﻀﻢ رو ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﺑﺨﻮرم ... داﺷﺖ از ﺧﺴﺘﮕﯽ ﺑﯽ ﻫﻮش ﻣﯿﺸﺪ و ﻫﻨﻮز اﯾﻦ وﺳﻂ در ﺣﺎ ل ﻣﺪﯾﺮﯾﺖ ﮐﺮدن ﻣﺴﺎﺋﻞ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﻮد ...
- ﺑﺎﺷﻪ ... وﻟﯽ ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﺑﺮﯾﺪ ﺑﺨﻮاﺑﯿﺪ ... ﺧﯿﻠﯽ ﺧﺴﺘﻪ اﯾﺪ ... ... روي ﻟﺒﺶ ﭼﯿﺰي ﺷﺒﯿﻪ ﺑﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ اوﻣﺪ از ﻟﺤﻦ ﻣﻦ ﮐﻪ ﯾﮑﻢ ﻫﻢ زﯾﺎدي ﮐﺶ دار ﺷﺪه ﺑﻮد: ﺑﺎﺷﻪ ... اﻣﺎ ﻣﻦ ﺑﺎزﻫﻢ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺟﺎدوﺗﻮن ﻫﺴﺘﻤﺎ ... ... ﺷﮏ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﭘﯿﺶ ﮐﺸﯿﺪن اﯾﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﺑﺮاي ﺧﻨﺪون ﻣﻦ ﺑﻮد ... ﺗﺎ اون ﺑﻐﺾ آﺷﮑﺎرم از ﺑﯿﻦ ﺑﺮه ...
- ﻣﯽ ﺧﻮاﯾﺪ اﻻن ... ﯾﻪ ﻗﺪم ﺑﻬﻢ ﻧﺰدﯾﮏ ﺗﺮ ﺷﺪ اﯾﻦ ﺑﺎر ﻋﻄﺮ ﻧﻔﺲ ﻫﺎش ﻫﻢ ﺑﺎ ﺑﻮي ادﮐﻠﻨﺶ ﻣﺨﻠﻮط ﺷﺪه ﺑﻮد: ﻧﻪ ... ﺑﺮﯾﺪ ﺑﺨﻮاﺑﯿﺪ ... ﺧﺴﺘﻪ اﯾﺪ ... ﮔﺮﯾﻪ ﻫﻢ ﻧﮑﻨﯿﺪ ... ﻣﻦ ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﺮا اﻧﻘﺪر از ﺳﺮ ﺷﺐ اﺷﮏ ﻣﯿﺮﯾﺰﯾﺪ ... ﺷﻤﺎ دﺧﺘﺮ ﻣﻘﺎوﻣﯽ ﻫﺴﺘﯿﺪ ... و ﺣﻀﻮرﺗﻮن ... دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﮔﺮدﻧﻢ ﮐﺸﯿﺪم ... ﻧﻔﺴﻬﺎم ﺑﺎز ﺗﻨﺪ ﻣﯿﺸﺪ ... ﺣﺮﻓﺎش ﻫﻤﻪ ﻧﺼﻔﻪ ﻧﯿﻤﻪ ﺑﻮد ...
- و اﯾﻨﮑﻪ اﯾﻦ ﻣﺪﺗﯽ ﮐﻪ اﯾﻦ ﺟﺎ ﺗﺸﺮﯾﻒ دارﯾﺪ ﺗﻠﻔﻦ ﺧﻮﻧﻪ رو ﺑﺮﻧﺪارﯾﺪ ... ﺑﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻫﻢ اﯾﻦ اﺟﺎزه رو ﻧﺪﯾﺪ ... ... ﯾﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﯾﺎد زﻧﮓ ﺗﻠﻔﻦ اﻓﺘﺎدم ﻗﺒﻞ از اون ﻓﺮﯾﺎد ﻫﺎ ... ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﭼﯿﺰي ﺑﭙﺮﺳﻢ ﮐﻪ ﺻﻮرت ﺟﺪﯾﺶ و اﻟﺒﺘﻪ در ﻫﻤﺶ اﯾﻦ اﺟﺎزه رو ازم ﮔﺮﻓﺖ ... ﺑﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪ اﺳﺘﻔﻬﺎم ﺳﺮم رو ﺗﮑﻮن دادم ...
- ﺷﺒﺘﻮن ﺑﻪ ﺧﯿﺮ آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ... راﺳﺘﯽ ﻣﻦ ﺧﺴﺘﻪ ﻧﯿﺴﺘﻤﺎ اﮔﺮ ﺑﺨﻮاد ﺑﺮاي ﺧﻮردن ﭼﯿﺰي ﺑﺮاﺗﻮن آﻣﺎده ﮐﻨﻢ ...
- اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﮐﻨﯿﺪ ... ... اﯾﻦ آدم ﻣﻮﻗﻌﯽ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﻣﺤﺒﺖ ﮐﻨﻪ ﻫﻢ دﺳﺘﻮر ﻣﯿﺪاد ... ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺮم ﮐﻪ ﺻﺪام ﮐﺮد ... ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮم ﮔﻔﺖ: رو ﺗﻮن رو ﺑﺎ اون ﭼﺎدر ﻧﮑﺸﯿﺪ ... ﻫﻮا ﺳﺮده ... ﺗﮑﯿﻪ اش رو از ﻣﯿﺰ ﮔﺮﻓﺖ: ﭘﺲ اوﺿﺎع ﻗﺎراش ﻣﯿﺸﻪ ... ﮐﻼه روي ﺳﺮم رو ﻣﺤﮑﻢ ﺗﺮ ﮐﺮدم ... ﺗﺎ ﻣﻮﻫﺎم رو ﮐﺎﻣﻞ ﺑﭙﻮﺷﻮﻧﻪ ... دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﺧﻮدم رو ﺗﻮي آﯾﻨﻪ ﺑﺒﯿﻨﻢ ... ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﭼﯿﺰي ﺑﺮام ﻣﻔﻬﻮم ﻧﺒﻮد: آره ... اوﻣﺪ ﺟﻠﻮم اﯾﺴﺘﺎد و ﺧﯿﺮه ﺷﺪ ﺑﻬﻢ ... ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﻧﮕﺎﻫﻢ رو ازش ﺑﮕﯿﺮم ...
- ﺗﻮ ﯾﻪ دردت ﻫﺴﺖ ﻣﻤﻮش ... ﭼﯿﺰي از ﺳﯿﺎوش ﭘﻨﻬﻮن ﻧﻤﯿﻤﻮﻧﺪ ... اون ﻣﻦ رو از ﺧﻮدم ﺑﻬﺘﺮ ﻣﯿﺸﻨﺎﺧﺖ ... از ﺧﻮدم ﺑﻬﺘﺮ درك ﻣﯿﮑﺮد ...
- ﺗﻮ ﻣﮕﻪ ﺗﻤﺮﯾﻦ ﻧﺪاري؟ اﺧﻤﺎش رﻓﺖ ﺗﻮ ﻫﻢ ... ﺧﻨﺪه ام ﮔﺮﻓﺖ دﺳﺖ ﺑﺮدم و اﺧﻤﺎش رو از ﻫﻢ ﺑﺎز ﮐﺮد: اﯾﻦ ﮔﺮه اﺑﺮو ﺑﻬﺖ ﻧﻤﯿﺎد ﺳﯿﺎ ...
- ﺣﺮف رو ﻋﻮض ﻧﮑﻦ ... ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺘﻢ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد: اﺟﺮا ﺗﺎ ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻋﺖ دﯾﮕﻪ ﺷﺮوع ﻣﯿﺸﻪ ... دﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﯿﻨﻪ ﺟﻠﻮم اﯾﺴﺘﺎد: ﺑﺸﻪ ... ﺗﻮ ﻣﮕﻪ ﺑﺎره اوﻟﺘﻪ ﻣﯿﺨﻮاي ﺑﺮي رو ﺻﺤﻨﻪ؟ ﻫﺮ وﻗﺖ ﮐﺎرﮔﺮدان ﮔﻔﺖ ﻣﯿﭙﺮي رو ﺻﺤﻨﻪ ... ﺗﺎزه ﻣﺤﻤﺪ ﻫﻢ ﻫﻨﻮز ﮔﺮﯾﻤﺶ ﺗﻤﻮم ﻧﺸﺪه ... ﺳﺮش رو ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺖ و اداﻣﻪ داد: ﻣﻤﻮش ﻫﯿﭻ ﻣﯿﺪوﻧﯽ ﭼﻨﺪ وﻗﺘﻪ ﺣﺮف ﻧﺰدﯾﻢ؟ ﺗﻮ دﯾﮕﻪ ﻣﻦ رو ﻣﺤﺮم ﻧﻤﯿﺪوﻧﯽ؟ ﮔﺮﯾﻪ ام ﮔﺮﻓﺖ: ﭼﺮت ﻧﮕﻮ ... ﻣﻦ ﺟﺰ ﺗﻮ ﮐﺴﯽ رو ﻧﺪارم ... اﻣﺎ ﺳﯿﺎ ... ﺗﮑﻠﯿﻔﻢ ﺑﺎ ﺧﻮدم ﻣﺸﺨﺺ ﻧﯿﺴﺖ ... ﯾﻪ ﻋﺎﻟﻤﻪ ﺣﺲ در ﻫﻢ دارم ... از ﺣﺲ ﻓﺮار از ﯾﻪ ﻋﺸﻖ ﻗﺪﯾﻤﯽ ... ﺗﺎ ﻋﺬاب وﺟﺪان و ... ﺧﻢ ﺷﺪ ﺗﻮي ﺻﻮرﺗﻢ: و؟ !
- ﻫﯿﭽﯽ ... ﯾﻌﻨﯽ ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ... ﺧﯿﺮه ﺷﺪ ﺑﻪ ﻧﻮك ﮐﻔﺸﺶ ... ﺳﯿﮕﺎر ﺗﻮي دﺳﺘﺶ رو زﯾﺮ ﮐﻔﺸﺶ ﺧﺎﻣﻮش ﮐﺮد: ﺗﻮ اون ﻋﻤﺎرت ﯾﻪ ﭼﯿﺰاﯾﯽ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻧﯿﺴﺖ ﻧﻪ؟ ﭘﺸﺖ ﯾﻪ ﻫﺎﻟﻪ اي از اﺷﮏ ﻣﯿﺪﯾﺪﻣﺶ: ﺧﯿﻠﯽ ﭼﯿﺰا ﻣﺜﻞ ﺳﺎﺑﻖ ﻧﯿﺴﺖ ... ﺗﻮ ﻫﻢ ﻧﯿﺴﺘﯽ ... داﻏﻮﻧﯽ ...
- ﺗﻮ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻓﮑﺮ ﻧﮑﻦ ... ﺧﻮب ﻣﯿﺸﻢ ... ﯾﻪ ﻗﺪم ﻧﺰدﯾﮏ ﺗﺮ ﺷﺪم ﺑﻬﺶ: ﺳﯿﺎ ... ﺗﻮ ﻣﻦ رو دوﺳﺖ داري ﻣﮕﻪ ﻧﻪ؟ ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎي ﮔﺮد ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد: ﺗﻮ ﻣﺜﻞ اﯾﻨﮑﻪ واﻗﻌﺎ ﺧﻮب ﻧﯿﺴﺘﯽ ... ﺣﺎﻻ ﭼﺮا داري ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯿﮑﻨﯽ؟ﻋﺎﻃﻔﻪ ﻣﯿﮑﺸﺘﺖ اﮔﻪ ﮔﺮﯾﻤﺖ ﺑﻬﻢ ﺑﺮﯾﺰه ... ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺑﻬﺶ زدم اﯾﻦ آدم ﺗﺤﺖ ﻫﺮ ﺷﺮاﯾﻄﯽ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﺴﺖ ﺣﺎل ﻣﻦ رو ﺧﻮب ﮐﻨﻪ ...
- ﭘﺸﯿﻤﻮﻧﯽ ﺑﻪ راﻣﯿﻦ ﺟﻮاب ﻣﻨﻔﯽ دادي؟ ﯾﻪ ﻧﮕﺎه ﭼﭗ ﭼﭙﺶ ﺑﻬﺶ اﻧﺪاﺧﺘﻢ: آره ﺧﯿﻠﯽ ...
- آﻓﺮﯾﻦ ﻣﻤﻮش اون ﻗﯿﺎﻓﻪ ﻣﻈﻠﻮم ﺑﻬﺖ ﻧﻤﯿﺎد ...
- ﺳﯿﺎ؟
- ﺟﺎن ﺳﯿﺎ ... ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺑﻬﻢ رﯾﺨﺘﻪ اﺳﺖ ... ﻣﻦ ﺳﺮم رو اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮدم ﭘﺎﯾﯿﻦ و داﺷﺘﻢ زﻧﺪﮔﯿﻢ رو ﻣﯿﮑﺮدم ... اﯾﻦ ﻃﻮﻓﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ ذﻫﻨﻤﻪ ... اﯾﻦ ﻫﻤﻪ اﺣﺴﺎﺳﺎت ﻣﺘﻨﺎﻗﺾ ... ﻫﻤﻪ اﯾﻨﺎ داره ﻣﻦ رو از روﺗﯿﻨﻢ ﺧﺎرج ﻣﯿﮑﻨﻪ ... دارم ﻗﺎﻃﯽ ﻣﯿﮑﻨﻢ ... راﻣﯿﻦ ... ﺳﮑﺘﻪ اﮐﺒﺮ ﺧﺎن ... اون ﺗﻠﻔﻨﯽ ﮐﻪ ﺑﻬﺖ ﮔﻔﺘﻢ ... و اون ﻓﺸﺎرﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻬﻢ ﻣﯿﺎرن ﺗﺎ رﺿﺎﯾﺖ ﺑﺪم ﺧﻮﻧﻪ رو ﺑﮑﻮﺑﻦ ... ﺗﻤﻮم ﺷﺪن ﻧﻤﺎﯾﺶ ... ﮐﻪ ﯾﻌﻨﯽ دوﺑﺎره ﺑﯽ ﭘﻮﻟﯽ ... دارم دﯾﻮوﻧﻪ ﻣﯿﺸﻢ ...
- ﻧﮕﺎم ﻣﻤﻮش ... ﻣﮕﻪ ﻣﺎ ﺗﻨﻬﺎت ﻣﯿﺬارﯾﻢ؟ ﻣﻦ ﯾﻪ ﻓﮑﺮاﯾﯽ ﺗﻮ ذﻫﻨﻤﻪ ... ﺑﻬﺖ ﻗﻮل ﻣﯿﺪم ﻫﻤﻪ ﭼﯽ درﺳﺖ ﺑﺸﻪ ... ﺑﺎ ﮐﻨﺠﮑﺎوي ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم ... از ﺣﺮﻓﺎش ﺑﻮﻫﺎي ﺧﻮﺑﯽ ﻧﻤﯿﻮﻣﺪ: ﺳﯿﺎ؟! ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺗﻮش ﯾﻪ ﻏﻢ ﺑﻮد ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد: ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ درﺳﺖ ﻣﯿﺸﻪ ... ﺑﻬﺖ ﻗﻮل ﻣﯿﺪم ... ﻫﻢ ﺑﻪ ﺗﻮ و ﻫﻢ ﺑﻪ ﻧﮕﺎه آوﯾﺴﺎ ﮐﻪ اﻻن ﯾﻪ ﻣﺎﻫﻪ ﭘﺮ از ﺳﺌﻮاﻟﻪ ... ﺑﻬﺘﻮن ﻗﻮل ﻣﯽ دم ﮐﻪ اﯾﻦ ﺟﺎ ﺑﺎﺷﻢ ... ﮐﻨﺎرﺗﻮن ﭘﺸﺘﺘﻮن ... در ﺿﻤﻦ ﺗﻮ ﻣﺠﺒﻮري ﻧﯿﺴﺘﯽ ﺑﺮاي ﮐﻮﺑﯿﺪن ﺧﻮﻧﻪ رﺿﺎﯾﺖ ﺑﺪي ... ﻣﺎدام ﻫﻢ ﻣﻮاﻓﻖ ﻧﯿﺴﺖ ... داﻣﺎد زﯾﻨﺐ ﺧﺎﻧﻮم ﻫﻢ ﯾﻪ ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد داده ... اﺳﻠﺤﻪ ﮐﻪ روي ﺳﺮت ﻧﺬاﺷﺘﻪ دﯾﻮوﻧﻪ ... ﺣﺎﻟﺸﻮن ﮐﻤﯽ ﺑﻬﺘﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد ... اﻣﺎ ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﻫﻤﻪ ﭘﺮ از ﻟﺬت ﺑﻮدن ﻣﻦ ﮐﻨﺎرﺷﻮن ﺑﻮدن ... ﻧﯿﻮﺷﺎ ذوق زﯾﺎدي داﺷﺖ ... ﺗﻤﺮﯾﻨﻬﺎش رو ﮐﻨﺎرم ﺣﻞ ﻣﯿﮑﺮد ... ﮐﻮﺷﺎ ﯾﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﻣﻦ رو ﻧﻤﯽ دﯾﺪ ﺳﺮﯾﻊ دﻧﺒﺎﻟﻢ ﻣﯿﮕﺸﺖ و ﻣﻦ ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻪ ﺧﻮاﻫﺮم ... ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﺑﯿﺸﺘﺮ از دو ﺳﺎﻋﺖ ﺗﻮش ﻧﺨﻮاﻫﻢ ﻣﻮﻧﺪ ﺣﺎﻻ دو روز ﺑﻮد اﺗﺮاق ﮐﺮده ﺑﻮدم ...
- ﺣﺎﻟﺘﻮن ﺧﻮﺑﻪ؟ ﺑﺎ ﺷﻨﯿﺪن ﺻﺪاﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻃﺮز ﺗﺮﺳﻨﺎﮐﯽ ﺑﺎ ﺧﻮدم اﻋﺘﺮاف ﻣﯿﮑﺮدم ﻣﻨﺘﻈﺮش ﺑﻮدم از ﺻﺒﺢ از ﺗﻤﺎم اﯾﻦ ﺧﯿﺎﻻت در اوﻣﺪم: ﺳﻼم آﻗﺎي دﮐﺘﺮ. از ﺟﺎم ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و ﮐﻤﯽ ﺧﻮدم رو ﺟﻤﻊ و ﺟﻮر ﮐﺮدم ... داﻣﻨﻢ رو روي ﭘﺎم ﻣﺮﺗﺐ ﮐﺮدم ... دﻗﯿﻖ ﺧﯿﺮه ﺷﺪ ﺑﻪ ﻧﮕﺎﻫﻢ: ﺧﻮﺑﯿﺪ ﺷﻤﺎ؟
- ﺑﻠﻪ ... اﮐﺒﺮ ﺧﺎن ﭼﻪ ﻃﻮرن؟ ﺑﺎ ﻟﺤﻦ ﺧﺴﺘﻪ اي ﮔﻔﺖ: ﻫﻤﻮن ﻃﻮري ... ﻣﺎدرم ﮔﻔﺘﻦ ﺑﺮاي ﻣﻼﻗﺎت رﻓﺘﻪ ﺑﻮدﯾﺪ ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ...
- ﺑﻠﻪ ﻗﺒﻞ از اﺟﺮا ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﯾﻪ ﺳﺮ ﺑﺰﻧﻢ ﮐﻪ ﻣﺘﺎﺳﻔﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﻣﻮﻗﻊ ﻧﺮﺳﯿﺪم وﻗﺖ ﻣﻼﻗﺎت ﺗﻤﻮم ﺷﺪه ﺑﻮد ... اﻟﺒﺘﻪ ﻣﻦ ... ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم رو ﺑﺒﯿﻨﻢ ...
- ﭘﺪرم ﺑﯽ ﻫﻮش ﻫﺴﺘﻦ و ﻣﺘﻮﺟﻪ اﻃﺮاﻓﺸﻮن ﻧﯿﺴﺘﻦ ... ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺗﻠﺨﯽ زدم: ﺑﻪ ﻫﻮش ﺑﺎﺷﻦ ﻫﻢ ﻓﮑﺮ ﻧﮑﻨﻢ از دﯾﺪار ﻣﻦ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﺸﻦ ... ﮐﻤﯽ ﮐﻼﻓﻪ ﺷﺪ ... ﮐﯿﻒ دﺳﺘﯿﺶ رو روي ﻣﯿﺰ ﺗﺮاس ﮔﺬاﺷﺖ ... ﭘﺎﻟﺘﻮش رو ﻫﻢ روي ﺻﻨﺪﻟﯽ ... از ﻫﻤﻪ وﺟﺎﻧﺎﺗﺶ ﺧﺴﺘﮕﯽ ﻣﯽ ﺑﺎرﯾﺪ ... اﻣﺎ ﺻﻨﺪﻟﯽ رو ﮐﺸﯿﺪ و ﺑﺎ دﺳﺖ اﺷﺎره ﮐﺮد ﮐﻪ ﺑﻨﺸﯿﻨﻢ ... ﻧﺸﺴﺘﻢ و ﺑﻌﺪ ﺻﻨﺪﻟﯽ رو ﺑﻪ روﯾﯿﻢ رو ﺑﯿﺮون ﮐﺸﯿﺪ و ﺧﻮدش ﻧﺸﺴﺖ: ﭼﯿﺰي داره ﺷﻤﺎ رو ﻧﺎراﺣﺖ ﻣﯿﮑﻨﻪ اﯾﻦ دو روز ... و اﻟﺒﺘﻪ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ اﺧﯿﺮ ... ... ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮب ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ﭼﯿﺰي از دﯾﺪش ﭘﻨﻬﺎن ﻧﻤﯽ ﻣﻮﻧﻪ ... اﻣﺎ واﻗﻌﺎ و از ﺗﻪ دل ازش ﺧﺠﺎﻟﺖ ﮐﺸﯿﺪم ... ﺗﻮ اﯾﻦ ﺷﺮاﯾﻂ ﮐﻪ ﭘﺪرش در ﺑﺪﺗﺮﯾﻦ ﺣﺎﻟﺖ ﺑﻮد ... ﺗﻠﻔﻨﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﮐﯿﻪ ﻋﺼﺒﯿﺶ ﻣﯿﮑﺮد و ﮐﺎرﻫﺎي ﺷﺮﮐﺖ زﯾﺎد ﺑﻮد ... اﯾﻦ آدم ﺑﺮاي ﻣﻦ ﻫﻢ وﻗﺖ داﺷﺖ اﻧﮕﺎر ... ﮐﻤﯽ ﺳﺮم رو ﺑﺎﻻ آوردم و ﻧﮕﺎه ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺟﻮاﺑﺶ رو دﯾﺪم ... ﻋﺠﯿﺐ دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻢ ... اﯾﻦ ﺻﻮرت و ﻧﮕﺎه ﻣﻨﺘﻈﺮ و ﺟﺪي ﺑﺎ وﺟﻮد اون ﺻﻼﺑﺖ و اﺧﻢ ﻫﻤﯿﺸﮕﯽ ﺑﺎز ﻫﻢ ﻋﺠﯿﺐ ﻣﻦ رو ﺗﺤﺮﯾﮏ ﻣﯿﮑﺮد ﺑﺮاي ﺣﺮف زدن ... اﻣﺎ ...
- ﻣﻦ ﺧﻮﺑﻢ آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ... ﯾﮑﻢ اﺗﻔﺎﻗﺎت اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ﻧﺎراﺣﺖ ﮐﻨﻨﺪه ﺑﻮد ... ﭘﺎي ﮐﻮﺷﺎ ... ﻣﺮﯾﻀﯽ ﭘﺪرﺗﻮن ... ﻣﻦ ... ﻓﻘﻂ ﺧﯿﻠﯽ ...
- ﺷﻤﺎ ﺧﯿﻠﯽ؟!
- ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻤﻨﻮﻧﻢ ﮐﻪ ﺣﻮاﺳﺘﻮن ﺑﻪ ﻣﻦ ﻫﺴﺖ ... ﭼﺸﻤﻬﺎش رو ﻣﺎﻟﯿﺪ: ﻣﻄﻤﺌﻨﯿﺪ؟ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ و ﺷﯿﻄﻨﺖ ﮔﻔﺘﻢ: از اﯾﻦ ﮐﻪ ﺣﻮاﺳﺘﻮن ﺑﻪ ﻣﻦ ﻫﺴﺖ؟ ﺑﻠﻪ ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ... ﺗﻮي ﻧﮕﺎﻫﺶ ﯾﻪ ﺧﻨﺪه اي اوﻣﺪ ... ﺧﻮاﺳﺖ ﭼﯿﺰي ﺑﮕﻪ ﮐﻪ ﺗﻠﻔﻨﻢ زﻧﮓ ﺧﻮرد ... اﻣﯿﺪ ﺑﻮد ... ﺑﻌﺪ از اﺣﻮال ﭘﺮﺳﯽ ﮔﻔﺖ دﻧﺒﺎل ﺑﻠﯿﻂ اﺻﻔﻬﺎن و رزرو ﻫﺘﻞ ﻫﺴﺘﺶ ﺗﺎ ﺗﻮي ﺟﺸﻨﻮاره ﺷﺮﮐﺖ ﮐﻨﯿﻢ و ﮔﻔﺖ ﻧﻪ رو از ﻃﺮف ﻣﻦ ﻧﻤﯽ ﭘﺬﯾﺮه و ﺧﻼﺻﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ ﻣﯿﺎم ... اﻟﺒﺘﻪ اﻧﻘﺪر ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺗﻨﺪ ﺗﻨﺪ و ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻫﻢ ﺣﺮف زده ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﻦ ﻓﻘﻂ اﯾﻦ ﺑﯿﻦ ﺑﺎﺷﻪ ﻣﯿﺎم رو ﮔﻔﺘﻢ ... ﻗﻄﻊ ﮐﻪ ﮐﺮدم ... ﯾﻪ اس ام اس ﺑﺮام اوﻣﺪ ... ﺑﺎ ﻋﺬر ﺧﻮاﻫﯽ ﻣﺠﺪد از ﺣﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻃﺮز ﻋﺠﯿﺒﯽ اﺧﻢ داﺷﺖ اس ام اس رو ﺧﻮﻧﺪم ... از ﻃﺮف راﻣﯿﻦ ﺑﻮد ... اﺧﻤﺎم دوﺑﺎره رﻓﺖ ﺗﻮي ﻫﻢ ... اﯾﻦ آدم اﻧﮕﺎر ﻫﯿﭻ ﺟﻮر ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﮐﻮﺗﺎه ﺑﯿﺎد و ﻣﻦ واﻗﻌﺎ ﺗﻮ وﺿﻌﯿﺖ روﺣﯽ ﺧﻮﺑﯽ ﻧﺒﻮدم ... ﺳﺮ ﺟﺎش ﮐﻤﯽ ﮐﻼﻓﻪ ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﺷﺪ ... ﺧﻢ ﺷﺪ روي ﻣﯿﺰ ﺗﺮاس و دﺳﺘﺎش رو ﺑﻬﻢ ﻗﻔﻞ ﮐﺮد و ﻣﻦ دﺳﺘﻢ روي ﺳﯿﻨﻪ ام رﻓﺖ ﺗﺎ ﺑﺘﻮﻧﻢ ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﺑﮑﺸﻢ ... اﯾﻦ ﻣﺪت ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ ﺟﺎي ﺧﻮدش ﻧﺒﻮد و ﺑﺮاي ﻣﻦ ﺣﺴﺎس اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﻋﺬاب وﺟﺪان زﯾﺎد ﺑﻮد ...
- ﭼﯿﺰي ﺷﺪه؟ﺑﻬﺘﻮن ﭼﯿﺰي ﮔﻔﺘﻦ ﮐﻪ ﻧﺎراﺣﺘﯿﺪ؟ ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم . ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎي ﻋﺼﺒﯿﺶ ﺧﯿﺮه ﺷﺪم: ﻧﻪ ... ﺧﻮﺑﻢ ... ﭘﻮزﺧﻨﺪ واﺿﺤﯽ زد: ﮐﺎﻣﻼ ﻣﺸﺨﺼﻪ ... اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﺑﻬﺶ ﺑﺮ ﺧﻮرد: ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ... ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد: ﻋﺬر ﺧﻮاﻫﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﺪ؟. اﺗﻔﺎﻗﯽ اﻓﺘﺎده؟ اﯾﻦ ﺑﺎر ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ زور داﺷﺘﻢ ﺳﻌﯽ ﻣﯿﮑﺮدم ﺧﯿﺲ ﻧﺒﺎﺷﻦ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم ... ﮐﻼﻓﻪ ﺷﺪ ... ﻧﻔﺴﺶ رو داد ﺑﯿﺮون ... و ﺧﯿﺮه ﺷﺪ ﺑﻪ ﻣﯿﺰ ﺟﻠﻮش: ﺷﻤﺎ ﻣﯿﺪوﻧﯿﺪ ﮐﻪ ﻣﻦ آدم ﺑﺎ ﻧﻔﻮذي ﻫﺴﺘﻢ ... و اﯾﻦ ﺟﺎم ... ﻫﺮ وﻗﺖ ﮐﻪ اﺣﺘﯿﺎج داﺷﺘﯿﺪ ... دﻟﻢ رﯾﺨﺖ ﯾﻪ ﻟﺮزش ﮐﻮﭼﯿﮏ ﻣﺜﻞ ﭘﺮواز ﯾﻪ ﭘﺮﻧﺪه ﮐﻮﭼﯿﮏ ... اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﺗﻮي رﮔﻬﺎم ﯾﻪ ﺣﺲ ﻋﻤﯿﻖ ﺗﺰرﯾﻖ ﺷﺪ ... اﯾﻦ رو ﮔﻔﺖ و ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺑﺮه ﮐﻪ ﻓﺨﺮي ﺧﺎﻧﻮم ﻫﻦ و ﻫﻦ ﮐﻨﺎن از در ﺗﺮاس داﺧﻞ ﺷﺪ: ﻫﻤﺮاز ﺧﺎﻧﻮم اﯾﻦ ﮐﻮﺷﺎ ﭘﺪر ﻣﻦ رو در آورد ... ﻏﺬا ﻧﻤﯿﺨﻮره ﻣﯿﮕﻪ ﻫﻤﺮاز ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺬاره ﺗﻮ دﻫﻨﻢ ... ﺑﻌﺪ اﻧﮕﺎر ﮐﻪ ﯾﻬﻮ ﺣﺎﻣﯽ رو دﯾﺪه ﺑﺎﺷﻪ: اي واي آﻗﺎ ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ... ﺧﻮش اوﻣﺪﯾﺪ ﭼﻪ ﺑﯽ ﺳﺮ و ﺻﺪا ...
- ﺳﻼم ﻓﺨﺮي ﺧﺎﻧﻮم ... ﮐﻮﺷﺎ ﺗﻮ اﺗﺎﻗﺸﻪ؟
- ﺑﻠﻪ ... ﺑﻌﺪ رو ﮐﺮد ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﻦ ﮐﻪ داﺷﺘﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯿﺸﺪ: ﺷﻤﺎ ﺗﺸﺮﯾﻒ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﺪ ... ﻏﺬا ﮐﻪ ﻧﺨﻮردﯾﺪ؟
- راﺳﺘﺶ رو ﺑﺨﻮاﯾﺪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮدم ﺷﻤﺎ ﺗﺸﺮﯾﻒ ﺑﯿﺎرﯾﺪ .
- ﺑﺎﺷﻪ ﭘﺲ ﻣﻦ ﺗﮑﻠﯿﻒ اﯾﻦ ﺷﺎزده رو ﻣﺸﺨﺺ ﮐﻨﻢ ﻣﯽ رﺳﻢ ﺧﺪﻣﺘﺘﻮن ...
- ﻣﮕﻪ ﮐﺎري ﮐﺮده؟
- ﺑﻪ ﺻﻮرت ﺧﺴﺘﻪ ﺷﻤﺎ ﻧﮕﺎه ﻧﮑﺮده ... در ﺿﻤﻦ ﭘﺎش ﻣﺸﮑﻞ ﭘﯿﺪا ﮐﺮده دﺳﺖ ﮐﻪ داره ... اﯾﻦ ﭼﻨﺪﻣﯿﻦ ﺑﺎره ... اﯾﻦ ﺑﺎر ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﻗﺎﻃﻌﺎﻧﻪ ﺗﺮ ﺑﺎﻫﺎش ﺑﺮ ﺧﻮرد ﮐﻨﻢ ... ﺳﺮم رو روي ﺑﺎﻟﺸﺖ اﺗﺎق ﻣﻬﻤﺎن ﻋﻤﺎرت اﻧﺘﻈﺎم ﻫﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻢ ... ﯾﺎد ﻗﯿﺎﻓﻪ آوﯾﺰون ﮐﻮﺷﺎ ﮐﻪ ﻣﯿﻮﻓﺘﺎدم ﺧﻨﺪه ام ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺖ ... زﻧﮓ ﺗﻠﻔﻨﻢ ﺑﺎﻋﺚ ﺗﻌﺠﺒﻢ ﺷﺪه ... ﺑﻪ ﺧﺼﻮص ﮐﻪ ﺷﻤﺎره رو ﻫﻢ ﻧﯿﻤﺸﻨﺎﺧﺘﻢ ...
- اﻟﻮ ... ﺻﺪﻟﯽ ﺧﺎﻧﻮم ﭘﺸﺖ ﺧﻂ ﻫﻢ ﺧﯿﻠﯽ آﺷﻨﺎ ﺑﻮد ﻫﻢ ﯾﺎدم ﻧﻤﯿﻮﻣﺪ اﺻﻼ ...
- دﺳﺘﺖ درد ﻧﮑﻨﻪ ﻫﻤﺮاز ﺧﺎﻧﻮم ... ﺑﺎﺑﺎ ﻣﻨﻢ روﯾﺎ ... ﺗﻮي ﺟﺎم ﻧﯿﻢ ﺧﯿﺰ ﺷﺪم ... ﺑﻌﺪ از اﺣﻮال ﭘﺮﺳﯽ در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ ﺗﺤﻠﯿﻠﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﮐﻪ ﭼﺮا زﻧﮓ زده ﻣﺘﻈﺮ ﺷﺪم ﺗﺎ ﺣﺮﻓﺶ رو ﺑﺰﻧﻪ ...
- راﺳﺘﺶ رو ﺑﺨﻮاي ﻫﻤﺮاز ﺟﺎن ازت ﯾﻪ ﺧﻮاﻫﺶ داﺷﺘﻢ ... ﻣﻦ ﺑﺮاي ﺳﺎﻟﻦ ﺧﻮﻧﻪ ﻣﯽ ﺧﻮام ﯾﻪ ﺗﺎﺑﻠﻮ ﺑﺨﺮم وﻟﯽ ﻫﯿﭽﯽ ﺳﺮ در ﻧﻤﯿﺎرم ... ﻓﺮدا وﻗﺖ داري ﺑﺎﻫﻢ ﺑﺮﯾﻢ ﺧﺮﯾﺪ ... ﺗﻮ ﺳﺮم ﯾﻪ ﻋﻼﻣﺖ ﺳﺌﻮال ﺑﺰرگ ﺗﺸﮑﯿﻞ ﺷﺪ ... ﻣﻔﻬﻮم اﯾﻦ ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد رو ﻧﻤﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪم ...
- ﻣﻦ ﻓﺮدا ﮐﺎر ﺧﺎﺻﯽ ﻧﺪارم ... اﻣﺎ ... ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﺸﯿﺪ ... ﯾﻪ ﺟﺎﯾﯽ ﯾﻪ ﺧﺒﺮي ﺑﻮد ... اﯾﻦ رو ﺣﺲ ﻣﯿﮑﺮدم: اﻣﺎ ﻧﺪاره دﯾﮕﻪ ﻫﻤﺮاز ﺑﺎﻧﻮ ... ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯿﮑﻨﻢ ...
- ﻧﻪ ﻧﻪ ... ﻣﻨﻈﻮرم ﺑﻪ ﺧﻮاﻫﺶ ﮐﺮدن ﻧﺒﻮد ... ﭼﺸﻢ ﻣﻦ ﻓﺮدا در ﺧﺪﻣﺘﺘﻮن ﻫﺴﺘﻢ ... ... ﺧﯿﺮه ﻣﻮﻧﺪم ﺑﻪ ﺗﻠﻔﻨﯽ ﮐﻪ ﺗﺎزه ﻗﻄﻊ ﺷﺪه ﺑﻮد ... ﻗﺮار ﺷﺪه ﺑﻮد ﺻﺒﺢ ﮐﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻣﺪرﺳﻪ اﻧﺪ ﺑﯿﺎد دﻧﺒﺎﻟﻢ ... ﺑﺮﯾﻢ ﺧﺮﯾﺪ ... ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺷﯿﮏ و ﻣﺮﺗﺐ و ﺧﻮش اﺧﻼق ﺑﻮد ... دﺧﺘﺮ دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﯽ ﺑﻮد ... ﺑﺎ ﻫﻢ دﺳﺖ دادﯾﻢ و راه اﻓﺘﺎدﯾﻢ ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻢ ﺗﺎ ﺑﻪ ﮔﺎﻟﺮي ﻣﺎدر آرﺗﺎن ﺑﺮﯾﻢ ... اوﻧﺠﺎ دوﺳﺘﯽ ﻧﻤﺎﯾﺸﮕﺎه داﺷﺖ ﮐﻪ آﻣﺎرش رو داﺷﺘﻢ ﮐﺎراﻫﺎي زﯾﺒﺎﯾﯽ ﺑﺮاي ﻓﺮوش داره ... از اﯾﻦ ﺗﻤﺎس آﻧﯽ ﺟﺎ ﺧﻮرده ﺑﻮدم و ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﺮا اﺣﺴﺎس ﻣﯿﮑﺮدم ﭘﺸﺖ اﯾﻦ دﻋﻮت ﭼﯿﺰﻫﺎي دﯾﮕﻪ اي ﻫﺴﺖ ... ﭼﻮن وﻗﺘﯽ ﺳﺌﻮال ﮐﺮدم ﭼﻪ ﺗﺎﺑﻠﻮﯾﯽ در ﻧﻈﺮ داره و ﯾﺎ ﭼﻪ ﺳﺒﮑﺎﯾﯽ دوﺳﺖ داره ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰي ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺖ و وﻗﺘﯽ ازش ﭘﺮﺳﯿﺪم ﮐﻪ ﺗﺎ ﭼﻪ اﻧﺪازه ﻣﯽ ﺧﻮاد ﻫﺰﯾﻨﻪ ﮐﻨﻪ ... ﺗﻮ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﯾﻪ ﺑﺮق ﺑﺪ ﺟﻨﺴﯽ اوﻣﺪ و روﺳﺮي اﺑﺮﯾﺸﻤﯽ آﺑﯽ رﻧﮕﺶ رو ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: ﻣﺮزي ﻧﺪاره ... ﻫﺮ ﭼﯽ دوﺳﺖ داﺷﺘﯽ و اﻧﺘﺨﺎب ﮐﺮدي رو ﺑﺮ ﻣﯿﺪارﯾﻢ ... ﻣﯽ ﺧﻮام ﺳﻠﯿﻘﻪ ي ﺗﻮ ﺑﺎﺷﯽ ... و ﺑﻌﺪ زﯾﺮ ﻟﺐ ﮔﻔﺖ ﺗﺎ ﭼﺸﻤﺶ در آد ... ﻫﺮ ﮐﯽ ﻃﺎووس ﺧﻮاﻫﺪ ﺟﻮر ﻫﻨﺪوﺳﺘﺎن ﮐﺸﺪ ...
- ﻣﻨﻈﻮرﺗﻮن ﺑﻪ ﻣﻨﻪ؟ دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﺑﺎزوم زد و ﺧﻨﺪﯾﺪ: ﻧﻪ ﻋﺰﯾﺰه دﻟﻢ ... ﺗﻮ ﮔﺎﻟﺮي روﯾﺎ ﺧﯿﺮه ﻣﻮﻧﺪه ﺑﻮد ﺑﻪ ﺗﺎﺑﻠﻮﯾﯽ ﻣﺤﻮ از آﺑﺮﻧﮓ ﺑﺎ رﻧﮕﻬﺎﯾﯽ ﭘﺮ از آراﻣﺶ ... آﺑﯽ و ﺳﺒﺰ ...
- ﺧﻮﺷﮕﻠﻪ؟ ﻟﺒﺨﻨﺪي زد: ﺧﯿﻠﯽ ... ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ آراﻣﺶ ﺑﺨﺸﻪ ...
- ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ ﻫﻢ ... ﻣﯽ ﺗﻮﻧﯿﻢ ﺑﺨﺮﯾﻤﺶ ... ﻫﻤﻮن ﻣﻮﻗﻊ ﺗﻠﻔﻨﺶ زﻧﮓ زد ... ﺑﺎز ﻫﻤﻮن ﺑﺮق ﺑﺪ ﺟﻨﺴﯽ رو دﯾﺪم: ﺑﻠﻪ ...
- ...
- ﻧﻪ ... ﻫﻨﻮز ﺗﻮ ﮔﺎﻟﺮي ﻫﺴﺘﯿﻢ ... ﺑﻌﺪ ﺑﺎ ﻟﻮدﮔﯽ ﮔﻔﺖ: ﺣﺎﻻ ﭼﺮا اﻧﻘﺪ ﻫﻮﻟﯽ؟ ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﻃﺮف اون ﻃﺮف ﭼﯽ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﻧﯿﺶ روﯾﺎ ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪ و ﻗﯿﺎﻓﻪ اش ﺟﺪي ﺷﺪ: ﺣﺎﻻ ﭼﺮا ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﻣﯿﺸﯽ ... آدم ﻫﻢ اﻧﻘﺪ ﺑﺪ اﺧﻼق.
- ...
- ﺣﺎﻻ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاد از دﻟﻢ در ﺑﯿﺎري ... ﺑﻠﺪ ﻫﻢ ﻧﯿﺴﺘﯽ ... ﺑﻌﺪ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﺮد و ﭘﺸﺘﺶ رو ﮐﺮد و آروم ﮔﻔﺖ وﻟﯽ ﻣﻦ ﺷﻨﯿﺪم: ﻣﯿﺪوﻧﻢ ... ﻣﯽ دوﻧﯽ ﮐﻪ از ﺳﺮت زﯾﺎده ...
- ... ﺧﻨﺪه ﮐﻮﺗﺎﻫﯽ ﮐﺮد: اﯾﻦ رو ﺷﻨﯿﺪم ﻫﺎ ... دﯾﮕﻪ ﺑﻤﯿﺮم ﻫﻢ آرزو ﺑﻪ دل ﻧﯿﺴﺘﻢ ... ﺑﻌﺪ از اﯾﻦ ﮐﻪ ﺧﺪا ﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﺮد ﺑﺎ ﻋﺬر ﺧﻮاﻫﯽ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﺑﺮﮔﺸﺖ: ﺧﻮب ﺧﺎﻧﻮم ﺧﺎﻧﻮﻣﺎ اﯾﻦ ﺧﻮﺑﻪ؟ ﮔﻔﺘﻢ: آﺧﻪ ﻣﻦ ﻧﺒﺎﯾﺪ اﻧﺘﺨﺎب ﮐﻨﻢ ... ﺣﺘﯽ ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﺷﻤﺎ از ﭼﻪ ﺳﺒﮑﯽ ﺧﻮﺷﺘﻮن ﻣﯿﺎد ... ﻣﯿﺨﻮاﯾﺪ ﺑﻪ ﮐﺴﯽ ﻫﺪﯾﻪ اش ﺑﺪﯾﺪ؟ ﻣﻦ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم ﺑﺮاي ﺧﻮدﺗﻮﻧﻪ ...
- ﭼﺮا ﻓﮑﺮ ﮐﺮدي ﻣﯿﺨﻮام ﻫﺪﯾﻪ ﺑﺪم؟
- اﯾﻦ ﮐﻪ ﮔﻔﺘﯿﺪ از ﺳﺮش ﻫﻢ زﯾﺎده ... ﺧﻨﺪﯾﺪ: آﺧﻪ زﯾﺎده ... ﺗﻮ ﺑﻪ ﺳﺒﮏ ﻣﻦ و ﻫﺪﯾﻪ و اﯾﻦ ﺣﺮﻓﺎ ﮐﺎرﯾﺖ ﻧﺒﺎﺷﻪ ... ﻣﻦ ﮐﻪ ﺳﺮ در ﻧﻤﯿﺎرم ... وﻟﯽ اﯾﻦ آراﻣﺶ ﺑﺨﺸﻪ و ﺗﻮ ﻫﻢ دوﺳﺘﺶ داري؟ ﺑﺎر دﯾﮕﻪ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺗﺎﺑﻠﻮ ﺳﺮاﺳﺮ ﻧﻮر و آراﻣﺶ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم: ﺧﯿﻠﯿﯿﯿﯿﯽ ...
- ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺮات ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻢ ﻫﻤﺮاز ...
- ﺑﺎﺑﺖ؟
- ﺑﺎﺑﺖ اﯾﻦ ﮐﻪ ﻣﯿﺘﻮﻧﯽ از ﭼﯿﺰﻫﺎي ﮐﻮﭼﯿﮏ ﻟﺬت ﺑﺒﺮي ... ﻣﯽ ﺗﻮﻧﯽ ... ﺣﺲ ﺑﮕﯿﺮي و ﻣﻬﻢ ﺗﺮ از ﻫﻤﻪ ﺑﻪ اﻃﺮاﻓﯿﺎﻧﺖ ﺣﺲ ﺑﺪي ... ﮐﻤﯽ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﮐﺸﯿﺪم ... روﯾﺎ ﺧﻨﺪﯾﺪ و از ﺗﻮ ﮐﯿﻔﺶ ﮐﺎرت ﺑﺎﻧﮑﺶ رو در آورد: اي ﺟﺎﻧﻢ ... ﭼﻪ ﻗﺪر ﻟﭙﺎت ﮔﻠﯽ ﻣﯽ ﺷﻪ ﺧﻮاﺳﺘﻨﯽ ﻣﯽ ﺷﯽ ... رﻗﻢ 007 ﺗﻮﻣﻨﯽ ﺗﺎﺑﻠﻮ ﮐﻪ ﭘﺮداﺧﺖ ﺷﺪ ... از در ﮐﻪ ﺧﺎرج ﺷﺪﯾﻢ ... ﺗﺎﺑﻠﻮ رو ﺗﻮي ﺻﻨﺪوق ﻋﻘﺐ ﮔﺬاﺷﺘﯿﻢ ... روﯾﺎ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﻇﺮﯾﻒ درو ﻣﭽﺶ اﻧﺪاﺧﺖ: وﻗﺖ داري ﯾﻪ ﻗﻬﻮه ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﺨﻮرﯾﻢ؟ ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻌﺪ ﺗﻮ ﮐﺎﻓﻪ ﻧﺴﺒﺘﺎ ﺧﻠﻮﺗﯽ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﯾﻢ و ﻗﻬﻮه ﻫﺎي ﻓﺮاﻧﺴﻮﯾﻤﻮن ﺟﻠﻮﻣﻮن ﺑﻮد ...
- ﺧﺐ ... ﻫﻤﺮاز ﺧﺎﻧﻮم ... ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﻦ ﺑﺒﯿﻨﻢ ...
- ﻣﻦ در ﺣﺎل ﮔﺬران زﻧﺪﮔﯿﻢ ﻫﺴﺘﻢ ...
- ﻣﯽ دوﻧﻢ ﻋﺰﯾﺰم ... از ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﭼﻪ ﺧﺒﺮ؟ ﺷﻨﯿﺪم از اﯾﻦ ﮐﻪ ﭘﯿﺸﺸﻮن ﻫﺴﺘﯽ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻦ ... ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﻣﯿﮕﻔﺖ ... آﻫﯽ ﮐﺸﯿﺪم: ﺧﺐ ﺑﺮاي اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر ﻣﻮﻗﻌﯿﺘﯽ ﭘﯿﺶ اوﻣﺪ ﮐﻪ ﭘﯿﺸﺸﻮن ﺑﺎﺷﻢ ... وﻟﯽ ﺧﺐ ... وﺿﻌﯿﺖ ﺧﻮﺑﯽ ﻧﯿﺴﺖ ...
- واﻗﻌﺎ ﻧﯿﺴﺖ ... اﮐﺒﺮ ﺧﺎن ﺧﯿﻠﯽ ﺣﺎﻟﺶ ﺑﺪه ... آﻫﯽ ﮐﺸﯿﺪ: ﻣﯿﺪوﻧﻢ ... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ اون ﺑﻐﺾ ﻟﻌﻨﺘﯽ ﺑﺎز از ﮐﺠﺎ اوﻣﺪ ... دﺳﺘﺶ رو روي دﺳﺖ ﻣﺸﺖ ﺷﺪم ﮔﺬاﺷﺖ و ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد: ﻫﻤﺮاز ﺧﻮﺑﯽ؟ داﺷﺘﻢ ﻣﯿﺘﺮﮐﯿﺪم : ﻣﻦ ... ﺧﯿﻠﯽ اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ﺣﺎﻟﻢ ﺑﺪه ... ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ...
- ﭼﯿﺰي ﺷﺪه ﻋﺰﯾﺰم؟ ﮐﺎري از ﻣﻦ ﺑﺮ ﻣﯿﺎد؟
- ﻣﻦ ... ﯾﻌﻨﯽ ﻣﯿﺪوﻧﯿﺪ ﭼﺮا اﮐﺒﺮ ﺧﺎن ﺳﮑﺘﻪ ﮐﺮدن؟ ﯾﮑﻢ ﻧﮕﺮان ﺷﺪ: ﯾﻪ ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﻣﯿﺪﻧﻢ ... ﭼﻪ ﻃﻮرﻣﮕﻪ ﻋﺰﯾﺰم ...
- ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺷﻤﺎ ﻣﻦ ... ﯾﻌﻨﯽ از ﺧﻮدم ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﯿﮑﺸﻢ ... ﻣﻦ ﻗﺼﺪي ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... روﯾﺎ ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎي ﮔﺮد ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد: ﭼﯽ داري ﻣﯿﮕﯽ دﺧﺘﺮ؟ ﭼﻪ رﺑﻄﯽ ﺑﻪ ﺗﻮ داره ... ﻗﻄﺮه اﺷﮑﯽ روي ﮔﻮﻧﻪ ام اوﻣﺪ: ﺗﻘﺼﯿﺮه ﻣﻨﻪ ... اﯾﺸﻮن اﺻﻼ ﻣﻦ رو دوﺳﺖ ﻧﺪارن ... ﺧﺐ ﺣﺎﻟﺸﻮن ﻫﻢ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﻧﺒﻮد ... ﻣﻦ اون ﺷﺐ اوﻧﺠﺎ ﺑﻮدم ... روﯾﺎ دﺳﺘﻢ رو ﻣﺤﮑﻢ ﺗﺮ ﺗﻮي دﺳﺘﺶ ﮔﺮﻓﺖ: ﻋﺰﯾﺰﻣﻤﻤﻤﻤﻤﻢ ... ﻣﻦ ﺑﺎورم ﻧﻤﯽ ﺷﻪ ... ﭘﺲ اﯾﻦ ﭼﺸﻤﺎﯾﯽ ﮐﻪ اﻣﺮوز اﻧﻘﺪر ﻏﻤﮕﯿﻦ ﺑﺎﺑﺖ اﺑﻦ ﻓﮑﺮ ﻣﺴﺨﺮه ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﻮ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﯽ ﺗﻮ ﻣﻘﺼﺮي؟
- ﯾﻌﻨﯽ ﻧﯿﺴﺘﻢ؟ ﻫﺴﺘﻢ ... ﻣﻦ اﺻﻼ ﻧﺒﺎﯾﺪ اون ﺟﺎ ﺑﺎﺷﻢ ... ﺑﺎور ﮐﻨﯿﺪ ﻣﻦ ﻫﺮ ﺷﺐ ﺑﺮاﺷﻮن دﻋﺎ ﻣﯿﮑﻨﻢ ... ﻧﺬر ﻫﻢ ﮐﺮدم ... ﺗﺼﻤﯿﻢ ﻫﻢ دارم ﺑﻌﺪ از اﯾﻨﮑﻪ ﺣﺎﻟﺸﻮ ﺧﻮب ﺷﺪ دﯾﮕﻪ ﻋﻤﺎرت ﻧﺮم ... ﻣﯿﺮم ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو دم ﻣﺪرﺳﻪ ﻣﯿﺒﯿﻨﻢ ... زﯾﺮ ﻟﺐ ﮔﻔﺖ: ﻓﮑﺮ ﮐﻦ ﯾﻪ درﺻﺪ ...
- ﯾﻌﻨﯽ ﻣﯿﮕﯿﺪ ﺣﺘﯽ اﯾﻦ اﺟﺎزه رو ﺑﻬﻢ ﻧﻤﯽ دن؟ ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺷﺪ: اﯾﻦ اﺟﺎزه رو ﮐﻪ اﺻﻼ ﻧﻤﯽ دن ...
- آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ﺣﻖ دارن ... ﺑﺎورﺗﻮن ﺑﺸﻪ ﻣﻦ ...
- ﭼﯽ ﭼﯽ داري ﺑﻬﻢ ﻣﯽ ﺑﺎﻓﯽ ﺗﻮ دﺧﺘﺮ ... اﺻﻼ اﯾﻦ ﺳﮑﺘﻪ رﺑﻄﯽ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻧﺪاره ... ﻧﻢ ﯾﺘﻮﻧﻢ ﺑﻬﺖ ﺑﮕﻢ ﺟﺮﯾﺎن ﭼﯿﻪ ... ﻓﻘﻂ ﺑﻬﺖ ﺑﮕﻢ ﻫﯿﭻ رﺑﻄﯽ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻧﺪاره ... ﺗﻮ ﺑﺎ اﯾﻦ ﻋﺬاب وﺟﺪان ﻣﺴﺨﺮه داري ﺧﻮدت رو داﻏﻮن ﻣﯿﮑﻨﯽ ﭼﺮا ﺑﻪ ﺣﺎﻣﯽ ﻧﮕﻔﺘﯽ؟
- ﻧﻪ ﻧﻪ ... اﯾﺸﻮن ﺑﻪ ﻣﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﻟﻄﻒ دارن ... ﻣﻦ ﻧﻤﯽ ﺧﻮام ﻧﺎراﺣﺖ ﺑﺸﻦ ... ﭼﻪ ﻣﯿﺪوﻧﻢ ...
- اﯾﻦ ﻓﮑﺮ ﺑﭽﮕﺎﻧﻪ رو از ذﻫﻨﺖ دور ﮐﻦ ... ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎش ﻧﮕﺎﻫﯽ ﮐﺮد ... ﺟﺪي ﺗﺮ از ﻫﺮ زﻣﺎن دﯾﮕﻪ اي ﺑﻮد ... ﯾﻌﻨﯽ ﻣﻄﻤﺌﻨﺎ ... ﺗﻘﺼﯿﺮ ﻣﻦ ﻧﺒﻮد؟ !
- آﺧﻪ ...
- ﺑﺒﯿﻦ ﻫﻤﺮاز ﻋﺰﯾﺰم ... ﻣﻦ ﺑﻬﺖ ﻗﻮل ﻣﯿﺪم ﮐﻪ ﺗﻘﺼﯿﺮ ﺗﻮ ﻧﯿﺴﺖ ... ﻣﻦ ﺗﻮ ﺟﺮﯾﺎن ﮐﺎﻣﻞ ﻣﺴﺎﺋﻞ اون ﺷﺐ ﻫﺴﺘﻢ ... ﻫﯿﭻ رﺑﻄﯽ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻧﺪاره ... ﺗﻮ راﺣﺖ ﺑﺎش ... اﺷﮑﻢ رو ﭘﺎك ﮐﺮدم: اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ﺧﯿﻠﯽ داﻏﻮﻧﻢ ... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﻢ ﺷﺪه ...
- ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﻓﻘﻂ اﯾﻦ ﻧﯿﺴﺖ درﺳﺘﻪ؟
- ﺧﺐ ﻧﻪ ... ﺧﯿﻠﯽ ﭼﯿﺰﻫﺎ ﻫﺴﺖ ...
- ﻣﯽ دوﻧﻢ ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺮات ﻏﺮﯾﺒﻪ ﺑﺎﺷﻢ ... ﺣﺘﯽ ﺷﺎﯾﺪ ﺧﯿﻠﯽ ﺣﺴﺎﺑﻢ ﻫﻢ ﻧﮑﻨﯽ ...
- ﻧﻪ ... ﺑﻪ ﺧﺪا ﺷﻤﺎ ﺧﯿﻠﯽ ...
- وﻟﯽ. ﺑﻬﺖ ﻗﻮل ﻣﯿﺪم ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮب ﺑﻠﺪم درد دل ﺑﺸﻨﻮم ... اﺻﻼ ﻣﻦ ﺷﺮوع ﻣﯿﮑﻨﻢ ... دوﺳﺎﻋﺖ ﺑﻌﺪ ﻫﺮ دو ﺳﺒﮏ ﺷﺪه ﺑﻮدﯾﻢ ... اون ﺑﺮام از ﺗﻨﻬﺎﯾﯿﺶ ﮔﻔﺖ از ﻓﺸﺎر ﺧﺎﻧﻮاده اش و اﺟﺘﻤﺎ ﺑﺮاي ازدواج ﮐﺮدﻧﺶ و ﻣﺮﯾﻀﯽ ﻣﺎدرش ... ﻣﻦ ﻫﻢ از راﻣﯿﻦ ﮔﻔﺘﻢ ... از ﮐﻮﺑﯿﺪن ﺧﻮﻧﻪ ... از اﻧﺘﻈﺎرم ﺑﺮاي ﺑﻪ دﺳﺖ آوردن ﮐﺎر و در آﺧﺮ از ﺟﺸﻨﻮاره ﻓﯿﻠﻢ اﺻﻔﻬﺎن ... وﻗﺘﯽ ﺗﻮي ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻧﺸﺴﺘﯿﻢ ... ﻫﺮ دو ﺳﺒﮏ ﺷﺪه ﺑﻮدﯾﻢ ... ﻣﻦ ﯾﻪ دوﺳﺖ ﺧﻮب ﭘﯿﺪا ﮐﺮده ﺑﻮدم از ﯾﻪ ﻃﺒﻘﻪ دﯾﮕﻪ از ﺳﻦ و ﺳﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﻣﯿﺘﻮﻧﺴﺖ ﻧﻘﺶ ﺑﺰرگ ﺗﺮ ﻣﻦ رو داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ و روﯾﺎ ﯾﻪ ﭼﺸﻢ ﭘﺮ از ﺗﻔﮑﺮ و ﯾﻪ ﺗﺎﺑﻠﻮ آب رﻧﮓ ... ﺻﺪاي ﯾﻪ آﻫﻨﮓ اﺳﭙﺎﻧﯿﺎﯾﯽ رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم و ﺷﺮوع ﮐﺮدم ﺑﻪ ﺧﻮﻧﺪن دو ﺗﺎ ﻧﻤﺎﯾﺸﻨﺎﻣﻪ اي ﮐﻪ ﺑﺮام اﯾﻤﯿﻞ ﺷﺪه ﺑﻮد ... ﺳﺒﮏ ﺷﺪه ﺑﻮدم ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮدن ﺑﺎ روﯾﺎ ﺗﻮﺿﯿﺤﺶ و ﻗﺴﻤﺶ در ﻣﻮرد اﯾﻨﮑﻪ ﻣﻦ ﻣﻘﺼﺮ ﻧﯿﺴﺘﻢ ﺑﺎ وﺟﻮد اﯾﻨﮑﻪ ﻫﻨﻮز ﺗﻪ دﻟﻢ دل ﻣﺸﻐﻮﻟﯽ ﻫﺎﯾﯽ ﺑﻮد ﺣﺎﻟﻢ رو ﮐﻤﯽ ﺑﻬﺘﺮ ﮐﺮده ﺑﻮد ... ﺷﺨﺼﯿﺖ اﺻﻠﯽ ﯾﮑﯽ از ﻧﻤﺎﯾﺶ ﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎ ﻣﺮد ﻧﻘﺎش ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ در ﯾﮏ آﭘﺎرﺗﻤﺎن ﮐﻮﭼﯿﮏ در ﭘﺎرﯾﺲ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯿﮑﺮد ... داﺳﺘﺎن ﺟﺎﻟﺒﯽ داﺷﺖ ...
- ﻫﻤﺮاز ... ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم ﺑﻪ ﻧﯿﻮﺷﺎ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺳﺮ ﺣﺎل ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻧﻤﯿﻮﻣﺪ ... ﺑﺎ دﺳﺖ اﺷﺎره ﮐﺮدم ﮐﻪ روي ﭘﺎم ﺑﻨﺸﯿﻨﻪ: ﺟﺎن دل ﻫﻤﺮاز ...
- ﯾﻪ ﭼﯿﺰي ﺷﺪه ﺑﻬﺖ ﻣﯿﮕﻢ ... ﺗﻮ ﺑﻪ ﮐﺴﯽ ﻧﮕﯿﺎ ... ﻧﮕﺮان ﺷﺪم ﮐﺎﻏﺬﻫﺎي ﺗﻮي دﺳﺘﻢ رو روي ﻣﯿﺰ ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﻣﻮﻫﺎم رو ﭘﺸﺖ ﺳﺮم ﮔﻠﻮﻟﻪ ﮐﺮده ﺑﻮدم و ﺑﺎ ﻣﺪاد روي ﺳﺮم ﻣﺤﮑﻢ ﮐﺮده ﺑﻮدم اﻣﺎ از اﯾﻦ ﺣﺎ و اون ﺟﺎ ﻣﻮﻫﺎم روي ﺳﺮ ﺳﺎﻧﻪ ام و ﺻﻮرﺗﻢ رﯾﺨﺘﻪ ﺑﻮد ... ﻃﺒﻖ ﻣﻌﻤﻮل ﭘﺎ ﺑﺮﻫﻨﻪ ﺑﻮدم ﺑﺎ ﺷﻠﻮار ﺟﯿﻦ ﭘﺎره ﭘﺎره و ﯾﻪ ﭘﻮﻟﯿﻮر ﻗﺮﻣﺰ رﻧﮓ ﭘﺎﯾﯿﺰي ﮔﺸﺎد ﮐﻪ ﯾﻘﻪ اش ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯿﺸﺪ ﯾﮑﯽ از ﺷﺎﻧﻪ ﻫﺎم ﺑﯿﺮون ﺑﯿﻮﻓﺘﻪ ... ﻧﯿﻮﺷﺎ اﯾﻦ ﺗﯿﭙﻢ رو دوﺳﺖ داﺷﺖ ... ﻫﺮ ﭼﻪ ﻗﺪر ﻫﻢ ﮐﻪ ﮐﻤﯽ ﺑﻬﻢ رﯾﺨﺘﻪ ﯾﺎ ﺑﻪ ﻗﻮل ﮔﻠﻨﺎر ﺑﯽ ﻗﺮار ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯿﺮﺳﯿﺪم ﺑﺎ اﯾﻦ ﻟﺒﺎس ...
- ﻓﺨﺮي ﺧﺎﻧﻮم اﻣﺮوز ﺗﻠﻔﻦ رو ﺑﺮداﺷﺖ ... اﻣﺮوز ... ﺑﺎ ﯾﮑﯽ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮد ... ﻗﺒﻞ ار اوﻣﺪن ﺗﻮ ... ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺖ داره ﻣﯿﻤﯿﺮه ... ﺗﻮ راﺣﺖ ﻣﯿﺸﯽ ... ﺑﻐﺾ ﮐﺮد و اداﻣﻪ داد: ﺟﺪي ﺟﺪي داره ﻣﯿﻤﯿﺮه ﻫﻤﺮاز؟ ... ﻣﻦ ﮐﻪ ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﻢ اﻻن ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﭼﯽ ﻓﮑﺮﮐﻨﻢ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺗﻠﻔﻨﻬﺎي ﻣﺸﮑﻮك ﯾﺎ ﺣﺎل ﺑﺪ اﮐﺒﺮ ﺧﺎن ... ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﻫﻤﻪ ﺗﻼﺷﻢ رو ﺑﮑﻨﻢ ... ﺗﺎ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎﺷﻪ: ﻣﻨﻈﻮره ﻓﺨﺮي ﺧﺎﻧﻮم ﭘﺪرﺟﻮﻧﺖ ﻧﯿﺴﺘﻦ ﻋﺴﻞ ﻣﻦ ... ﻣﻦ ﺑﻬﺖ ﻗﻮل ﻣﯿﺪم ﮐﻪ ﺣﺎﻟﺸﻮن ﺧﻮب ﻣﯿﺸﻪ ... ... ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺑﺎﻻﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﻌﺪ از اﯾﻦ ﻗﻮل ﭘﺸﯿﻤﻮن ﺷﺪم ... ﭼﻮن ﻣﻦ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﭘﺎي ﻗﻮﻟﻢ ﺑﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻣﯽ ﻣﻮﻧﺪم و اﻻن اﻃﻤﯿﻨﺎﻧﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... ﻧﯿﻮﺷﺎ دﺳﺘﺶ رو دور ﮔﺮدﻧﻢ ﻗﻔﻞ ﮐﺮد و ﺳﺮش رو روي ﺷﻮﻧﻪ ام ﮔﺬاﺷﺖ: ﻣﻦ ﺧﯿﻠﯽ دوﺳﺘﺖ دارم ... ﺑﺮاي ﻋﻮض ﮐﺮدن ﺟﻮي ﮐﻪ ﺗﻮش ﺑﻮدﯾﻢ ﯾﻪ دوﻧﻪ ﺑﻪ ﺑﺎﺳﻨﺶ زدم: ﻣﻦ ﻋﺎﺷﻘﺘﻢ وﻟﯽ دﯾﮕﻪ ﺑﺰرگ ﺷﺪي ... ﺳﻨﮕﯿﻦ ﺷﺪي ... ﻧﻔﺴﻢ رﻓﺖ ... ﺑﻌﺪ زﺑﻮﻧﻢ رو از دﻫﻨﻢ در آوردم و اداي ﺧﻔﻪ ﺷﺪن رو د ر آوردم ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﺨﻨﺪه و رﯾﺴﻪ ﺑﺮه ... ﺑﺎﯾﺪ ﮐﺎري ﻣﯿﮑﺮدم ﮐﻮﺷﺎ و ﻧﯿﻮﺷﺎ داﺷﺘﻦ روﺣﯿﻪ ﺷﻮن رو ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﻗﺒﻞ ﻣﯽ ﺑﺎﺧﺘﻦ ... ﭼﯿﺰي ﺑﻪ ذﻫﻨﻢ رﺳﯿﺪ ﮐﻪ ﻧﯿﺎزي ﺑﻪ ﻣﻘﺪﻣﺎت ﺧﺎﺻﯽ ﻫﻢ ﻧﺪاﺷﺖ ... ﮐﻮﺷﺎ روي ﺻﻨﺪﻟﯽ آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ زﺑﻮﻧﺶ از ﻻي دﻧﺪوﻧﺎش ﺑﯿﺮون اوﻣﺪه ﺑﻮد و ﺑﻬﺶ ﻗﯿﺎﻓﻪ ﺑﻪ ﺷﺪت ﺧﻨﺪه داره داده ﺑﻮد داﺷﺖ ﺷﮑﻼت ﻫﺎ رو ﺧﺮد ﻣﯿﮑﺮد ... از ﺗﻮي اﯾﻨﺘﺮﻧﺖ دﺳﺘﻮر ﭘﺨﺖ ﯾﻪ ﮐﯿﮏ رو در آورده ﺑﻮدم و ﺻﺪاي ﯾﻪ آﻫﻨﮓ ﺗﻨﺪ ﻓﺎرﺳﯽ رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮده ﺑﻮدم ... آﻫﻨﮓ رو ﻣﯽ ﺧﻮﻧﺪﯾﻢ و ﻫﻤﺮاﻫﺶ ﻗﺮ ﻫﻢ ﻣﯿﺪادﯾﻢ ... ﮔﺎﻫﯽ دﺳﺖ ﻫﺎي ﺧﻤﯿﺮي ﻧﯿﻮﺷﺎ رو ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺘﻢ و دورم ﻣﯿﭽﺮﺧﻮﻧﺪم ... ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯿﺸﺪ ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺑﻠﻨﺪ ﺑﺨﻨﺪه ... ﺧﻮدم ﻫﻢ ﺗﺎ ﻣﻮﻫﺎم آردي ﺑﻮد و آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ ﻫﻢ اوﺿﺎﻋﺶ وﺣﺸﺘﻨﺎك ﺑﻮد ... وﻟﯽ داﺷﺘﯿﻢ ﻟﺬت ﻣﯽ ﺑﺮدﯾﻢ ... ﺣﺘﯽ ﺷﮏ داﺷﺘﻢ ﮐﯿﮑﻤﻮن ﭼﯿﺰ درﺳﺖ و درﻣﻮﻧﯽ از آب در ﺑﯿﺎد اﻣﺎ ﻣﻬﻢ ﺗﻘﺴﯿﻢ ﮐﺎرﻣﻮن ﺑﻮد ... و ﺧﻨﺪه ﻫﺎي ﺑﻠﻨﺪﻣﻮن ... اﺣﺴﺎس ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﺻﺪاي اﯾﻦ ﺷﺎدي زﯾﺮ ﺳﻘﻒ ﺑﻠﻨﺪ ﻋﻤﺎرت ﻣﯿﭙﯿﭽﯿﺪ و ﻣﺜﻞ ﯾﻪ ﭘﮋواك ﺗﻤﺎم ﺳﺎﻟﻨﻬﺎ رو ﻃﯽ ﻣﯿﮑﺮد ... ﺻﺪاي اﯾﻦ ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ ﻧﺴﺒﺘﺎ ﺳﺒﮏ ﺳﺮاﻧﻪ ﻫﻢ ﮐﻪ ﺑﺮ ﺧﻼف ﺗﻤﺎم اون ﻣﻮﺳﯿﻘﻬﺎي ﮐﻼﺳﯿﮏ و ﭘﯿﺎﻧﻮﯾﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﭘﺨﺶ ﻣﯿﺸﺪ اﻣﺎ ﺟﺎﻟﺐ ﺑﻮد ... ﮐﯿﮏ داﻏﻮن و ﻧﺴﺒﺘﺎ ﺑﺪ ﺷﮑﻞ رو ﺗﻮي ﻓﺮ ﮔﺬاﺷﺘﯿﻢ و ﺷﺮوع ﮐﺮدﯾﻢ ﺷﮑﻼت ﻫﺎ رو آب ﮐﺮدن ﺑﺮاي ﺗﺰﺋﯿﻦ ... ﮐﻮﺷﺎ ﭘﺎش رو روي ﺻﻨﺪﻟﯽ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد و ﺑﻪ ﺑﺎﻗﯽ ﻣﺎﻧﺪه ﺷﮑﻼﺗﻬﺎ ﻧﺎﺧﻨﮏ ﻣﯽ زد و ﻣﻦ ﻫﻢ ﻣﯽ ﺧﻨﺪﯾﺪم و ﺑﻪ ﻧﯿﻮﺷﺎ ﮐﻤﮏ ﻣﯿﮑﺮدم ﺗﺎ ﺧﺎﻣﻪ رو ﺑﻬﻢ ﺑﺰﻧﻪ ... ﻫﻤﻪ ﺟﺎ آرد ﺑﻮد و ﭘﻮﺳﺖ ﺗﺨﻢ ﻣﺮغ ... ﻣﻦ: واي ﻧﯿﻮﺷﺎ ... ﻓﺨﺮي ﺧﺎﻧﻮم ﻣﺎ رو ﻣﯿﮑﺸﻪ ... ﻧﯿﻮﺷﺎ ﮐﻪ ﯾﻪ ﺗﯿﮑﻪ ﻣﻮز ﺑﺰرگ ﮔﻮﺷﻪ ﻟﭙﺶ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﺧﻮاﺳﺖ ﺟﻮاب ﺑﺪه ﮐﻪ دﻫﻨﺶ ﮐﺞ ﺷﺪ ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻪ ﻗﯿﺎﻓﻪ ﻣﺴﺨﺮه اش ﺧﻨﺪﯾﺪم ... ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم ... ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﻣﯿﺪﯾﺪم رو ﺑﺎور ﻧﻤﯿﮑﺮدم اﯾﻦ ﻣﻮﻗﻊ روز ... ﺣﺎﻣﯽ ﺗﻮ ﭼﺎرﭼﻮب اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد ... ﻃﺮف ﭼﭗ ﺑﺪﻧﺶ ﮐﺎﻣﻞ ﺑﻪ ﭼﺎرﭼﻮب ﺗﮑﯿﻪ داده ﺑﻮد ... و دﺳﺖ راﺳﺘﺶ ﺗﻮ ﺟﯿﺐ ﺷﻠﻮارش ﺑﻮد ... از ﮐﯽ اون ﺟﺎ ﺑﻮد رو ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ... ﺧﺸﮏ ﺷﺪم ... ﻫﻢ از دﯾﺪﻧﺶ اون ﺟﺎ ﻫﻢ از ﺑﺮق ﻋﺠﯿﺒﯽ ﮐﻪ ﺗﻮي ﻧﮕﺎه ﺧﺎﮐﯽ رﻧﮕﺶ ﺑﻮد ... ﻗﺎﺷﻖ ﺗﻮي دﺳﺘﻢ ﺧﺸﮏ ﺷﺪ ... ﻧﯿﻮﺷﺎ و ﮐﻮﺷﺎ ﻫﻢ رد ﻧﮕﺎﻫﻢ رو ﮔﺮﻓﺘﻦ و ﺳﺎﮐﺖ ﺷﺪن ... ﺗﻮي اون ﻧﮕﺎه ﭼﯽ ﺑﻮد ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ... ﻣﻦ ﻏﺮق ﺑﻮدم ... ﺑﻮي ﮐﯿﮏ ﺗﻮي ﻓﻀﺎ ﭘﯿﭽﯿﺪه ﺑﻮد ... ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮدم ﻗﯿﺎﻓﻪ ام اﻓﺘﻀﺎﺣﻪ ... ﻣﻮﻫﺎم اﻃﺮاﻓﻢ ﭘﺨﺶ ﺑﻮد دﺳﺘﻬﺎم ﺧﻤﯿﺮي و ﺷﮑﻼﺗﯽ ﺑﻮد ... ﯾﻘﻪ ﻟﺒﺎﺳﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﭘﺎﯾﯿﻦ اوﻣﺪه ﺑﻮد ... ﮐﻤﯽ ﺑﺎﻻﺗﺮ ﮐﺸﯿﺪﻣﺶ و ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﺑﺎ دﺳﺘﻤﺎل دﺳﺘﻬﺎم رو ﭘﺎك ﮐﻨﻢ ... ﻧﯿﻮﺷﺎ ﻫﻢ ﻣﻮزش رو ﻗﻮرت داد ... ﮐﻮﺷﺎ زود ﺗﺮ از ﻫﻤﻪ ﺑﻪ ﺧﻮدش اوﻣﺪ ... ﻧﮕﺮان ﯾﻪ ﻧﮕﺎه ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﻪ ﻫﻮل ﮐﺮده ﺑﻮدم و ﺳﻌﯽ داﺷﺘﻢ ﺧﻮدم رو ﻣﺮﺗﺐ ﮐﻨﻢ ﮐﺮد و ﯾﻪ ﻧﮕﺎه ﻫﻢ ﺑﻪ ﺣﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﺧﻮﻧﺴﺮد اﻣﺎ ﻧﻪ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ اﻧﮕﺎر ﮐﻪ داره ﭼﯿﺰي رو ﺑﺎ ﻟﺬت ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻣﯿﮑﻨﻪ ﮐﺮد: ﺳﻼم ﻋﻤﻮ ... ﺣﺎﻣﯽ ﺗﮑﯿﻪ اش رو از ﭼﺎرﭼﻮب ﮔﺮﻓﺖ و ﯾﻪ ﻗﺪم ﺑﻪ داﺧﻞ ﮔﺬاﺷﺖ ... ﻣﻦ ﻫﻮل ﺗﺮ ﺷﺪم ... ﺳﺮم رو ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻢ ...
- ﺳﻼم ﮐﻮﺷﺎ ... ﻧﯿﻮﺷﺎ ﻫﻢ ﺳﻼﻣﯽ ﮐﺮد ... ﻣﻦ ﻫﻢ ... زﯾﺮ ﻟﺐ ﺳﻼم ﮐﺮدم ... ﯾﻪ ﻗﺪم ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﻪ ﻫﻮل داﺷﺘﻢ ﻣﯿﺰ رو ﭘﺎك ﻣﯽ ﮐﺮدم ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪ: ﺳﻼم از ﺑﻨﺪه اﺳﺖ ... اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﺗﻮ ﺻﺪاش ﯾﻪ ﺷﺎدي زﯾﺮ زﯾﺮﮐﯽ ﻫﺴﺖ ... ﻫﻤﯿﻦ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺳﺮم رو ﺳﺮﯾﻊ ﺑﺎﻻ ﺑﯿﺎرم ... ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﻧﺰدﯾﮏ ﺗﺮ از ﻫﺮ زﻣﺎﻧﯽ ﺑﻬﻢ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد ...
- ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ... ﯾﻌﻨﯽ ﺧﺐ ﯾﮑﻢ آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ ﺑﻬﻢ رﯾﺨﺖ ... و ﻫﻤﭽﻨﺎن ﺷﺮوع ﮐﺮدم ﺑﻪ ﭘﺎك ﮐﺮدن ﻣﯿﺰ ... ﯾﻪ ﻗﺪم دﯾﮕﻪ ﺑﻬﻢ ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪ و ﻣﻦ دﺳﺘﻢ ﻫﻨﻮز در ﺣﺎل ﮐﺎر ﮐﺮدن ﺑﻮد ... دﺳﺘﺶ رو ﮔﺬاﺷﺖ روي دﺳﺘﻢ ... ﺟﺎ ﺧﻮردم ... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ اﯾﻦ ﺗﻤﺎس ﭼﻪ ﻗﺪر ﻃﻮل ﮐﺸﯿﺪ اﻣﺎ ﮐﺎﻓﯽ ﺑﻮد ﺑﺮاي اﯾﻦ ﮐﻪ ﺿﺮﺑﺎن ﻗﻠﺐ ﻣﻦ رو ﺗﺎ ﻫﺰار ﺑﺎﻻ ﺑﺒﺮه ... ﺧﺸﮏ ﺷﺪه ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﺶ و ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻣﻮﻧﺪم ... آروم دﺳﺘﺶ رو از روي دﺳﺘﻢ ﮐﺸﯿﺪ ﻫﺮ ﭼﻨﺪ اﯾﻦ ﮐﺸﯿﺪﻧﺶ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﯾﻪ ﻗﻠﻘﻠﮑﯽ ﺗﻤﺎم ﻗﻠﺒﻢ رو ﻧﻮازش ﮐﻨﻪ ... ﺧﻮدش ﻫﻢ اﻧﮕﺎر اﻧﺘﻈﺎر اﯾﻦ ﻋﮑﺲ اﻟﻌﻤﻞ رو از ﺧﻮدش ﻧﺪاﺷﺖ ... ﮐﻤﯽ ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﺷﺪ ﺳﺮ ﺟﺎش و دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﮔﺮدﻧﺶ ﮐﺸﯿﺪ ... ﺻﺪاي ﺳﺮﻓﻪ ﮐﻮﺷﺎ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ از ﺷﻮك در ﺑﯿﺎم: ﭼﯿﺰه اﻻن اﯾﻦ ﺟﺎ رو ﻣﺮﺗﺐ ﻣﯿﮑﻨﻢ ... ﻣﻦ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺗﻔﺮﯾﺢ ﮐﻨﻦ ... ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ...
- ﻫﻤﺮاز ﺧﺎﻧﻮم ... ... ﺧﯿﻠﯽ وﻗﺖ ﺑﻮد ﮐﻪ دﯾﮕﻪ ﺑﻬﻢ دﺧﺘﺮ ﺧﺎﻧﻮم ﻧﻤﯿﮕﻔﺖ اﻣﺎ اﯾﻦ ﻫﻤﺮاز ﺧﺎﻧﻮﻣﺶ ... ﺧﯿﻠﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﻫﺮ زﻣﺎﻧﯽ ﻧﻮازش داﺷﺖ ... و ﯾﺎ ﺷﺎﯾﺪ ﻣﻦ ... دﻟﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﻧﺎزك ﺷﺪه ﺑﻮد ... ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم و ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم ... ﻟﺒﺨﻨﺪي زد و دﺳﺘﺶ رو آروم ﺟﻠﻮ آورد ... ﯾﻪ ﻗﺪم ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﺑﺮم ... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﺮا اﯾﻦ ﮐﺎر رو ﻧﮑﺮدم ... دﺳﺘﺶ آروم ﺑﺎ ﯾﻪ دﺳﺘﻤﺎ ل ﮐﺎﻏﺬي ﺟﻠﻮ اوﻣﺪ ... ﻟﺒﺨﻨﺪي زد: ﻧﻮك ﺑﯿﻨﯿﺘﻮن ... ﺷﮑﻼﺗﯿﻪ ... و ﺑﻌﺪ زﯾﺮ ﻟﺐ ﮔﻔﺖ: درﺳﺖ ﻋﯿﻦ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ... ﻟﺒﻢ رو ﺑﯿﻦ دﻧﺪوﻧﺎم ﮔﺮﻓﺘﻢ ... دﺳﺘﻤﺎل رو ﺑﺎ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﮔﺮﻓﺘﻢ ... ﮔﺮﻣﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد ... ﮔﻔﺖ: ﺑﻮي ﺧﻮﺑﯽ ﻣﯿﺎد ... ﻣﻦ ﻫﻨﻮز ﺗﻮ ﺷﻮك ﺑﻮدم ... دﺳﺘﻢ ﻫﻨﻮز ﻫﻤﻮن ﺟﺎ ﺑﻮد و ﻧﮕﺎه اون ﻫﻢ ﺑﻪ دﺳﺖ ﺧﻤﯿﺮي دﺳﺘﻤﺎل ﺑﻪ دﺳﺖ ﻣﻦ ... ﮐﻮﺷﺎ: ﺗﺎزه ﻋﻤﻮ ﺑﺬارﯾﺪ ﺷﮑﻼﺗﺶ رو ﻫﻢ ﺑﺮﯾﺰﯾﻢ ﺑﺒﯿﻦ ﭼﻪ ﺑﻤﺒﯽ ﺑﺸﻪ ...
- ﺣﺘﻤﺎ ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮره ... دﺳﺘﻤﺎل رو ﺑﻪ ﻧﻮك ﺑﯿﻨﯿﻢ ﮐﺸﯿﺪم: ﻣﻦ ﯾﻪ ﭼﺎﯾﯽ ﺑﺬارم ...
- ﺑﻪ ﮐﺎرﺗﻮن اداﻣﻪ ﺑﺪﯾﺪ ... ﻣﻦ اوﻣﺪم ﺑﺰﻣﺘﻮن ﺑﻬﻢ رﯾﺨﺖ ... اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﮐﻤﯽ دﻟﺨﻮر ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯿﺎد ... ﺧﺐ ﭼﯽ ﮐﺎر ﮐﻨﻢ ازش ﻣﯽ ﺗﺮﺳﯿﺪم ... ﺧﺐ اﯾﻦ ﮐﺎرا ... اون ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ ﺟﻠﻔﯽ ﮐﻪ داﺷﺖ ﭘﺨﺶ ﻣﯿﺸﺪ ... اول از ﻫﻤﻪ دﺳﺘﻢ رو ﺑﺮدم و اون آﻫﻨﮓ رو ﺧﺎﻣﻮش ﮐﺮدم: ﻧﻪ ... ﺧﺐ ﺑﺎﯾﺪ اﯾﻦ ﺟﺎ رو اول ﻣﺮﺗﺐ ﮐﻨﻢ ... ﺣﺎﻻ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﺗﺸﺮﯾﻒ آوردﯾﺪ ﻫﻢ ﻣﻦ ...
- ﺷﺎم ﻣﯽ ﺧﻮاﯾﻢ ﺑﺮﯾﻢ ﺑﯿﺮون ... اﯾﻦ ﻃﻮري ﺟﻤﻠﻪ ام رو ﮐﻪ ﻣﯽ رﻓﺘﻢ ﺗﺎ ﺑﮕﻢ رو ﺗﻮ ﻧﻄﻔﻪ ﺧﻔﻪ ﮐﺮد ... ﺑﻪ اﯾﻦ زورﮔﻮﯾﯽ ﺷﯿﮏ و ﻣﺠﻠﺴﯿﺶ ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم ...
- ﻫﻤﺮاز ﺧﺎﻧﻮم ... ﭼﺸﻤﺎم رو از اﻧﮕﺸﺘﺎي ﭘﺎي ﺑﺮﻫﻨﻪ ام ﺑﺎ اون ﻻﮐﺎي ﻗﺮﻣﺰ ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم ... اﻣﺮوز ﺧﯿﻠﯽ ازش ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﯿﮑﺸﯿﺪم ... اﯾﻦ ﺑﺎر ﭼﻬﺮه اش دوﺑﺎره ﺟﺪي ﺷﺪه ﺑﻮد: ﻣﻦ ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﭼﯽ ﮐﺎر ﮐﻨﻢ ... ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﮕﯿﺪ ...
- راﺟﻊ ﺑﻪ ﭼﯽ آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ... ﻧﻔﺴﺶ رو ﺑﯿﺮون داد . ﮐﻼﻓﻪ ﺑﻮد: ﺑﺮاي اﯾﻦ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ اﻧﻘﺪر ﻓﮑﺮ ﻧﮑﻨﯿﺪ ﻣﻦ رو ﮐﻪ ﻣﯽ ﺑﯿﻨﯿﺪ ﺑﺎﯾﺪ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ رو ﺟﻤﻊ و ﺟﻮر ﮐﻨﯿﺪ ... ﯾﻌﻨﯽ ... ﺻﺪاي ﺧﻨﺪ ﺗﻮن ﺗﻮي ﺧﻮﻧﻪ ﭘﯿﭽﯿﺪه ﺑﻮد ... ﻣﻦ ... ﻣﻦ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻢ ﮐﻪ ... ﮐﻤﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﺎ ﺧﻮدش ﮐﻠﻨﺠﺎر رﻓﺖ ... ﯾﻪ ﻗﻄﺮه ﻋﺮق روي ﭘﯿﺸﺎﻧﯿﺶ ﺑﻮد: ﻣﻦ ... ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻢ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ اﯾﻨﺠﺎﯾﯿﺪ ... ﻧﯿﻮﺷﺎ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﺣﻤﺎم ... ﮐﻮﺷﺎ رو ﻫﻢ ﻓﺨﺮي ﺧﺎﻧﻮم ﺑﺮده ﺑﻮد ﺗﺎ ﻟﺒﺎﺳﺶ رو ﻋﻮض ﮐﻨﻪ ... ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺳﺮ و وﺿﻌﻢ ﺳﺮ و ﺳﺎﻣﺎﻧﯽ دادم و آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ رو ﻣﺮﺗﺐ ﮐﺮدم ... ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﯿﮑﺸﯿﺪم از آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ در ﺑﯿﺎم ... ﮐﯿﮏ ﮐﺠﻮ ﮐﻮﻟﻪ و ﺧﻮش ﺑﻮﻣﻮن رو ﺑﺎ ﺷﮑﻼت و اﺳﻤﺎرﺗﯿﺰ ﺗﺰﺋﯿﻦ ﮐﺮده ﺑﻮدﯾﻢ و ﻣﻦ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮدم ﺗﺎ ﭼﺎي دم ﺑﺸﻪ و ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻫﻢ ﺑﯿﺎن ... ﺑﻪ ﻣﯿﺰ آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ ﺗﮑﯿﻪ دادم ... از ﮐﺠﺎ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺟﺎ رﺳﯿﺪﯾﻢ ... از ﺣﺎﻣﯽ ﮐﻪ روز اول ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﻣﻦ رو از اﺗﺎﻗﺶ ﺑﯿﺮون ﮐﻨﻪ ... ﻣﺮدي ﮐﻪ ﻣﻦ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم ﯾﻪ اﻧﺘﻈﺎم ﺟﺪﯾﺪه ... ﺗﺎ ﻣﺮدي ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﻪ ﻟﺐ ... ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻫﻤﭽﻨﺎن ﺧﺸﮏ و ﭘﺮ ﺻﻼﺑﺖ ﮐﻪ ﺗﻮي آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ ... ﮐﻪ ﻣﯿﮕﻔﺖ از ﺑﻮدن ﻣﻦ در اﯾﻦ ﺟﺎ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻪ و ﻣﻦ ... ﻣﻨﯽ ﮐﻪ ... ﻣﻨﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ اﻋﺘﺮاف ﻣﯿﮑﺮدم ... از دﯾﺪﻧﺶ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﻮدم و از ﺑﻮدن ﺗﻮي اﯾﻦ ﻋﻤﺎرت ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺗﺮ ... ﺻﺪاﯾﯽ ﺗﻮي ﺳﺎﻟﻦ ﭘﯿﭽﯿﺪ ... ﻧﻮاﯾﯽ ﺑﻪ زﯾﺒﺎﯾﯽ زﻧﺪﮔﯽ ... ﻣﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﻗﺴﻢ ﺑﺨﻮرم ﮐﻪ ﺗﻮ زﻧﺪﮔﯿﻢ ﺑﺮاي اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر ﻫﻤﭽﯿﻦ ﻧﺘﻬﺎي زﯾﺒﺎﯾﯽ رو از ﻧﺰدﯾﮏ ﻣﯿﺸﻨﯿﺪم ... ﻧﺎ ﺧﻮد آﮔﺎه ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺳﺎﻟﻦ ﮐﺸﯿﺪه ﺷﺪم ... ﭘﺸﺖ ﭘﯿﺎﻧﻮي روﯾﺎل ﺗﻮي ﺳﺎﻟﻦ ... ﺗﻮ ﺗﺎرﯾﮑﯽ ﻏﺮوب ﭘﺎﯾﯿﯿﺰي ﮐﻪ از ﺑﯿﺮون ﺻﺪاي ﺑﺎرون ﻣﯿﻮﻣﺪ ... آﺑﺎژور ﺻﻮرت ﻣﺮدي رو ﮐﻤﯽ روﺷﻦ ﮐﺮده ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﺎﻫﺮاﻧﻪ اﻧﮕﺸﺘﺎي ﮐﺸﯿﺪه و ﻣﺮداﻧﻪ اش روي ﮐﻼوﯾﻪ ﻫﺎ ﺣﺮﮐﺖ ﻣﯿﮑﺮد ... ﻫﺮ ﺣﺮﮐﺖ ﻣﺎﻫﺮاﻧﻪ اﯾﻦ اﻧﮕﺸﺖ ﻫﺎ درﺳﺖ ﻣﺜﻞ ﯾﻪ ﻧﻮازش ﺑﻮد ... اﻧﮕﺎر ﮐﻪ ﮐﺴﯽ ﺑﺎ دﺳﺖ و دﻟﺒﺎزي ﺗﻤﺎم ﻣﺤﺒﺖ ﺑﯽ درﯾﻐﺶ رو ﻧﺼﯿﺒﻢ ﻣﯿﮑﺮد ... ﺑﺎﯾﺪ اﻋﺘﺮاف ﻣﯿﮑﺮدم ﮐﻪ اﯾﻦ ﻣﺮد ﺑﯿﺶ از ﻫﺮ ﮐﺴﯽ ﺗﻮي دﻧﯿﺎي اﻃﺮاف ﻣﻦ ﭘﺮ از ﺗﻨﺎﻗﺾ ﺑﻮد ... اﯾﻦ ﻃﻮر از ﺗﻪ دل اﯾﻦ ﻗﻄﻌﻪ زﯾﺒﺎي روﺳﯽ رو اﺟﺮا ﮐﺮدن ... در ﺗﻀﺎد ﮐﺎﻣﻞ ﺑﻮد ﺑﺎ ﭘﺸﺖ اﺳﺘﻮار و ﺻﻮرت اﺳﺘﺨﻮاﻧﯽ ﺟﺪي اﯾﻦ ﻣﺮد ... ﻫﻤﯿﻨﻄﻮر ﻣﺪﻫﻮش اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮدم ... ﮐﻪ آﺧﺮﯾﻦ ﮐﻼوﯾﻪ رو ﻫﻢ ﻓﺸﺎر داد ... ﻧﺎ ﺧﻮد اﮔﺎه ﺗﺸﻮﯾﻘﺶ ﮐﺮدم ... ﺗﻮي دﻟﻢ ﻏﻮﻏﺎﯾﯽ ﺑﻮد ... ﺳﺮش ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﭼﺮﺧﯿﺪ و ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد: ﺧﯿﻠﯽ وﻗﺖ ﺑﻮد ﭼﯿﺰي ﻧﺰده ﺑﻮدم ... دﺳﺘﻬﺎم رو از ﺳﺮ ﺷﻮق ﺑﻬﻢ ﮐﻮﺑﯿﺪم ... ﺣﺮﮐﺘﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﭽﮕﺎﻧﻪ ﺑﻮد ... ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﺰﻧﻪ ...
- ﻋﺎﻟﯽ ﺑﻮد ... در ﭘﯿﺎﻧﻮ رو ﺑﺴﺖ: ﺷﻨﯿﺪن اﯾﻦ از ﺧﺎﻧﻮم ﻫﻨﺮﻣﻨﺪي ﻣﺜﻞ ﺷﻤﺎ ﺑﺎﻋﺚ اﻓﺘﺨﺎره ... ﯾﻪ ﻗﺪم ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﻬﺶ ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪم ... ﺣﺎﻻ ﮐﺎﻣﻼ درﮐﻨﺎرش اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮدم ... اﻧﮕﺸﺘﻢ رو ﺑﻪ ﭘﯿﺎﻧﻮي زﯾﺒﺎ و ﺑﺮاﻗﺶ ﮐﺸﯿﺪم: ﻣﻦ ... ﻣﻦ ﻫﻨﺮﻣﻨﺪم؟ ﺷﻮﺧﯽ ﻧﮑﻨﯿﺪ ... ﻣﻦ اﺻﻼ ﺑﻠﺪ ﻧﯿﺴﺘﻢ ﺳﺎز ﺑﺰﻧﻢ ...
- اﻣﺎ ﺑﻠﺪﯾﺪ ﻗﺼﻪ ﺑﮕﯿﺪ ...
- ﺷﺎﯾﺪ ...
- ﺷﺎﯾﺪ ﻧﻪ ﺣﺘﻤﺎ ... اﻣﺎ دﻓﻌﻪ ﭘﯿﺶ ﻫﻢ ﺑﻬﺘﻮن ﮔﻔﺘﻢ ... ﺟﺎدوي ﺷﻤﺎ ﭼﯿﺰ دﯾﮕﻪ اﯾﻪ ... دﺳﺘﻬﺎم رو ﻣﺜﻞ ﺟﺎدوﮔﺮﻫﺎ ﺗﻮي ﺻﻮرﺗﻢ ﺗﮑﻮن دادم و ﺻﺪام رو ﻋﻮض ﮐﺮدم: ﻫﻤﻮن زﺑﻮن ﻣﺎر ﻫﻨﺪ ﺷﺮﻗﯽ ... ﺗﮏ ﺧﻨﺪه اي ﮐﺮد: ﻧﻪ ...
- ﭘﺲ ﭼﯽ؟ اﯾﻦ ﺑﺎر ﺟﺪي ﺗﻮي ﭼﺸﻤﺎم ﺧﯿﺮه ﺷﺪ: ﺑﻌﺪا ﻣﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪ ... ﻧﻔﺴﻢ ﺣﺒﺲ ﺷﺪ ... اﯾﻦ ﭼﺶ ﺷﺪه ﺑﻮد ... ﯾﺎ درﺳﺖ ﺗﺮ ﺑﮕﻢ ﻣﻦ ﭼﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد ... اﻣﺸﺐ ... ﺿﺮﺑﺎن ﻧﺒﻀﻢ ﺑﺎﻻ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد و اﺣﺴﺎس ﻣﮑﯿﺮدم ﺳﺎﻟﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﮔﺮﻣﻪ ... ﻧﮕﺎﻫﺶ رو ازم ﮔﺮﻓﺖ ... ﺳﺮﯾﻊ از ﺟﺎش ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﻣﻦ ﺑﺮاي دوﻣﯿﻦ ﺑﺎر ﺑﺎ ﻟﺒﺎﺳﯽ ﺑﻪ ﻏﯿﺮ از ﻟﺒﺎس رﺳﻤﯽ دﯾﺪﻣﺶ ... ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﭼﺮا ﻫﻨﻮز اون ﺟﺎ اﯾﺴﺘﺎدم ... اون ﻫﻢ اﯾﻦ ﭘﺎ و اون ﭘﺎ ﻣﯿﮑﺮد ﺳﺮش رو ﮐﻤﯽ ﺗﻮي ﺻﻮرﺗﻢ ﺧﻢ ﮐﺮد: ﺷﻤﺎ اﻣﺮوز ﺑﻬﺘﺮﯾﺪ ﻧﻪ؟ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﻮدم ﮐﻪ ﭼﯿﺰي ﺑﺮاي ﮔﻔﺖ و ﮔﻮ ﭘﯿﺪا ﮐﺮده ﺑﻮدﯾﻢ: ﺑﻠﻪ ... ﯾﮑﻢ ﺑﻬﺘﺮم ... ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ﺧﯿﻠﯽ ﻧﺎزك ﻧﺎرﻧﺠﯽ و ﺑﺪ اﺧﻼق ﺷﺪه ﺑﻮدم ... ﯾﮑﻢ ذﻫﻨﻢ در ﮔﯿﺮ ﺑﻮد ...
- ﺑﺪ اﺧﻼق ﻧﺒﻮدﯾﺪ ... وﻟﯽ ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﻫﺴﺖ ﮐﻪ داﺷﺖ آزارﺗﻮن ﻣﯿﺪاد ... ﻣﻦ ... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﻪ ﻃﻮر ﺑﻬﺘﻮن ﺑﮕﻢ ... ﺧﻮب ﺑﺎﺷﯿﺪ ﻫﻤﺮاز ﺧﺎﻧﻮم ... ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﺎﺷﯿﺪ ... ﺷﺎﯾﺪ ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ اﺗﻔﺎق اﻓﺘﺎده ﯾﺎ ﺑﯿﻮﻓﺘﻪ ﮐﻪ ﻧﺎراﺣﺘﺘﻮن ﮐﻨﻪ اﻣﺎ ﻣﻦ ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﺧﻮب ﺑﻠﺪﯾﺪ ﺑﺎﻫﺎش ﮐﻨﺎر ﺑﯿﺎﯾﺪ و درﺳﺘﺶ ﮐﻨﯿﺪ ... اﻣﺎ ... اﻣﺎ ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻢ ... اﯾﻦ ﺟﺎ ... ﯾﺎ ﻫﺮ ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﺨﻮاﯾﺪ ... ﭘﺸﺘﺘﻮن ﻫﺴﺘﻢ ... ﺑﻪ اﯾﻦ ﺷﮏ ﻧﮑﻨﯿﺪ ... ﺑﻌﺪ اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﭼﯿﺰي از ذﻫﻨﺶ ﮔﺬﺷﺖ ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺟﺪي ﺟﺪي اﺧﻢ ﮐﻨﻪ ﺳﺮش رو ﺑﻪ ﻃﺮﻓﯿﻦ ﮐﻤﯽ ﺗﮑﻮن داد ... اﻧﮕﺎر ﮐﻪ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﭼﯿﺰي از ذﻫﻨﺶ دور ﺑﺸﻪ: اﮔﺮ ﻫﻢ ... ﮐﺴﯽ ﻫﺴﺖ ﮐﻪ اذﯾﺘﺘﻮن ﻣﯿﮑﻨﻪ ... ﺑﻪ ﻫﺮ ﻧﺤﻮي ... ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﯿﺸﻨﯿﺪم رو ﺑﺎور ﻧﻤﯽ ﮐﺮدم ... اﻣﺎ اﻧﻘﺪر ﺑﺎ آراﻣﺶ و ﺧﻮﻧﺴﺮدي و در ﻋﯿﻦ ﺣﺎل ﺟﺪﯾﺖ ﻋﻨﻮان ﻣﯿﺸﺪن ﮐﻪ ﺷﮑﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﺑﻪ ﺗﮏ ﺗﮏ ﮐﻠﻤﺎﺗﺶ ...
- ﻣﻦ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ اﻃﻤﯿﻨﺎن دارم ... ﺗﺎ ﻫﻤﯿﻦ اﻻﻧﺸﻢ ﺑﻬﺘﻮن ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺪﯾﻮﻧﻢ ... اﯾﻦ رو از ﺗﻪ دل ﮔﻔﺘﻢ ... ﺑﯽ اﻏﺮاق ... ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﻻﻏﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد ... اﯾﻦ رو از ﮔﻮﻧﻪ ﻫﺎي ﻓﺮو رﻓﺘﻪ اش ﻓﻬﻤﯿﺪم ... ﻧﺸﺴﺖ روي ﻣﺒﻞ ... ﭼﺎدرش رو از دﺳﺘﺶ ﮔﺮﻓﺘﻢ ... ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺑﻬﻢ زد ... و ﺑﻌﺪ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﮐﯿﮏ رﻧﮕﯽ رﻧﮕﯽ و ﺑﯽ رﯾﺨﺖ روي ﻣﯿﺰ اﻧﺪاﺧﺖ: ﺧﻮﺷﻤﺰه ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽ رﺳﻪ ... ﺧﻨﺪه اي ﮐﺮدم: ﺳﻌﯽ دارﯾﺪ دﻟﻢ ﻧﺸﮑﻨﻪ ﻧﻪ؟ اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺳﺎﻟﻪ ﮐﻪ ﺗﻨﻬﺎ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ آﺷﭙﺰﯾﻢ ﭼﻨﮕﯽ ﺑﻪ دل ﻧﺰده ... ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺣﺎﻣﯽ ﮐﺮد ﮐﻪ ﺟﺪي ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد روي ﻣﺒﻞ و ﭘﺎش رو روي ﭘﺎش اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮد ... ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﻟﺒﺨﻨﺪي زد: ﭼﺸﻢ اوﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﯿﺨﻮاد ﻓﺮﺷﺘﻪ اي ﻣﺜﻞ ﺗﻮ رو ﺗﻮ ﺑﻐﻠﺶ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ﮐﻮر ... آﺷﭙﺰﺷﻢ ﺑﮕﯿﺮه ... ﻣﻦ ﮐﻪ از ﮐﻠﻤﻪ ﺑﻐﻞ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﮐﺸﯿﺪه ﺑﻮدم ﺳﺮم رو اﻧﺪاﺧﺘﻢ ﭘﺎﯾﯿﻦ: ﻧﻔﺮﻣﺎﯾﯿﺪ ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﭘﺴﺮ ﻣﺮدم ﻫﻢ ﻫﺰار اﻣﯿﺪ و آرزو داره ﻣﻄﻤﺌﻨﺎ. ﺑﻌﺪ ﺑﺎ ﺧﻨﺪه ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﻣﻦ ﻫﻢ ﺧﻨﺪﯾﺪم: ﺑﺮاي ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﯾﻪ ﺗﯿﮑﻪ ﺑﺬارم آﻗﺎي دﮐﺘﺮ؟ ﺣﺎﻣﯽ: ﻣﻤﻨﻮن ﻣﯿﺸﻢ ... ﺑﺮاي ﻧﯿﻮﺷﺎ و ﮐﻮﺷﺎ ﻫﻢ ﺗﻮي ﭘﯿﺶ دﺳﺘﯽ ﮔﺬاﺷﺘﻢ ... ﺧﻮدم ﻫﻢ ﻧﺸﺴﺘﻢ روي ﺻﻨﺪﻟﯽ و ﻇﺮﻓﻢ رو روي ﭘﺎم ﮔﺬاﺷﺘﻢ ... ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﻫﺮ ﻟﻘﻤﻪ اي ﮐﻪ ﺑﻪ دﻫﻨﺶ ﻣﯿﮕﺬاﺷﺖ ﺗﻌﺮﯾﻒ ﻣﯿﮑﺮد ... ﮐﻮﺷﺎ و ﻧﯿﻮﺷﺎ ﻫﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﻮدن ... اﻣﺎ ﻣﻦ ﻫﻤﻪ ﺣﻮاﺳﻢ ﺑﻪ ﻣﺮد روﺑﻪ روم ﺑﻮد ﮐﻪ ﯾﻪ ﻟﻘﻤﻪ ﺧﻮرد و ﺑﻘﯿﻪ اش روروي ﻣﯿﺰ ﮔﺬاﺷﺖ ... دﻟﻢ ﮔﺮﻓﺖ ... ﻣﻦ دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ اﯾﻦ ﮐﯿﮏ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﺑﯿﺎد ﮐﺎش ﻻ اﻗﻞ ﯾﮑﻢ ﺳﯿﺎﺳﺖ ﺑﻪ ﺧﺮج ﻣﯿﺪاد دﻟﻢ ﺧﻮش ﻣﯿﺸﺪ ... ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﺧﻮدم ﮔﻔﺘﻢ ﭼﺮا ﺳﯿﺎﺳﺖ ﺑﻪ ﺧﺮج ﺑﺪه آﺧﻪ؟ ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﻘﯿﻪ اش رو ﮔﺬاﺷﺘﻢ روي ﻣﯿﺰ ... ﮐﯿﮏ از اوﻧﯽ ﻫﻢ ﮐﻪ ﺑﻮد ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﭼﺸﻤﻢ اﻓﺘﺎد ... ﻣﻮﺑﺎﯾﻠﺶ زﻧﮓ ﺧﻮرد ﺳﻼم ﮐﻪ ﮐﺮد ﻣﻮﺑﺎﯾﻞ ﺑﻪ دﺳﺖ ﺑﺎ ﯾﻪ ﻋﺬر ﺧﻮاﻫﯽ از ﮐﻨﺎر ﻣﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ... ﮐﯿﮑﻬﺎ رو ﺧﻮردﯾﻢ ... ﻓﺨﺮي ﺧﺎﻧﻮم ﺷﺮوع ﮐﺮد ﺑﻪ ﺟﻤﻊ ﮐﺮدن ﻇﺮﻓﻬﺎ ... ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﻫﻢ ﺑﺮاي اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﺑﺎﻻ رﻓﺖ ... ﻣﻦ ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﺑﻪ ﭘﯿﺶ دﺳﺘﯽ ﻧﯿﻢ ﺧﻮرده اش ﯾﺎ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﻧﺨﻮرده اش ﻧﮕﺎه ﻣﯽ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﻓﺨﺮي ﺧﺎﻧﻮم ﺑﻪ آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ ﺑﺮدش ... ﺗﻮي ﺳﺎﻟﻦ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدم و داﺷﺘﻢ ﻧﻤﺎﯾﺸﻨﺎﻣﻪ ﻫﺎ رو ﻣﯿﺨﻮﻧﺪم ﮐﻪ ﺑﺎﻻي ﺳﺮم اوﻣﺪ: ﻣﺎﻣﺎن رﻓﺘﻦ اﺗﺎﻗﺸﻮن؟
- ﺑﻠﻪ ... و دوﺑﺎره ﺳﺮم رو ﮐﺮدم ﺗﻮي ﻧﻮﺷﺘﻪ ﻫﺎي رو ﺑﻪ روم ... ﺧﻮب ﭼﯽ ﮐﺎر ﮐﻨﻢ دﻟﺨﻮر ﺑﻮدم ... ﮐﻤﯽ ﺧﻢ ﺷﺪ: وﻗﺖ ﻧﺸﺪ ﺗﺸﮑﺮﮐﻨﻢ واﻗﻌﺎ ﺧﻮﺷﻤﺰه ﺑﻮد ... دﺳﺘﺘﻮن درد ﻧﮑﻨﻪ ... ﻫﻤﻮن ﻃﻮر ﮐﻪ ﺳﺮم ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺑﻮد ﺑﺎ ﻗﻬﺮي ﮐﻪ ازم ﺧﯿﻠﯽ ﺑﻌﯿﺪ ﺑﻮد: ﭼﻨﮕﯽ ﻫﻢ ﺑﻪ دل ﻧﻤﯿﺰد ﺑﺮاي ﺷﺎد ﮐﺮدن ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﻮد ...
- ﺷﻤﺎ ﮐﻪ ﻓﻘﻂ اﺳﻤﺎرﺗﯿﺰﻫﺎش رو ﺧﻮردﯾﺪ ... اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﺗﻮ ﺻﺪاش ﺗﻪ ﻟﺤﻦ ﺧﻨﺪه ﻫﺴﺖ اﻫﻤﯿﺘﯽ ﻧﺪادم: اﺳﻤﺎرﺗﯿﺰ دوﺳﺖ دارم ... ﭼﻮن رﻧﮕﯽ و ﺷﯿﺮﯾﻦ و ﻗﻠﻨﺒﻪ اﺳﺖ ... اﯾﻦ ﺑﺎر واﻗﻌﺎ ﺧﻨﺪﯾﺪ ... وﻟﯽ ﻣﻦ ﻫﻤﻮن ﻃﻮر ﮐﻪ ﺳﺮم ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺑﻮد: ﺑﻬﺘﺮ از ﺷﻤﺎ ﺑﻮد ﮐﻪ اﺻﻼ ﻧﺨﻮردﯾﺪش ... ... دل ﺧﻮرﯾﻢ رو ﻧﺸﻮن داده ﺑﻮدم ... ﯾﻪ ﻗﺪم ﺑﻬﻢ ﻧﺰدﯾﮏ ﺗﺮ ﺷﺪ ... اي ﺑﺎر ﮐﺎﻣﻞ ﺳﺎﯾﻪ اش روي ﺳﺮم اﻓﺘﺎده ﺑﻮد ... و ﻣﻦ ﺑﺎزﻫﻢ اﺳﺘﺮس ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﻫﻤﯿﻦ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺳﺮم رو ﺑﺎﻻ ﻧﯿﺎرم ... ﻫﻤﻮن ﻃﻮر اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد ... ﺧﺐ ﭘﺲ ﭼﺮا ﻧﻤﯿﺮﻓﺖ؟ ﮐﻼﻓﻪ ﺧﻮدﮐﺎر ﺗﻮي دﺳﺘﻢ رو روي ﻣﯿﺰ رﻫﺎ ﮐﺮدم و ﺳﺮم رو آوردم ﺑﺎﻻ ... ﯾﻪ اﺑﺮوش رو ﺑﺎﻻ داده ﺑﻮد و اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﺑﺪ ﺟﻮر ﺗﻮي ﻧﮕﺎﻫﺶ ﯾﻪ ﺷﯿﻄﻨﺘﯽ ﻫﺴﺖ ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ از ﺣﺎﻣﯽ اﻧﺘﻈﺎم ﺑﻌﯿﺪ ﺑﻮد ... ﺻﺪاي زﻧﮓ آﯾﻔﻮن ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺗﺎ ﻧﮕﺎﻫﺶ رو از ﻣﻦ ﺑﮕﯿﺮه ... ﻓﺨﺮي ﺧﺎﻧﻮم ﮔﻔﺖ: آﻗﺎي ﻋﺒﺎﺳﯽ ﻫﺴﺘﻦ ... ﺣﺎﻣﯽ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﺮد و ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﺸﯿﺪ: ﯾﮑﯽ از ﻫﻤﮑﺎرارن ﻫﺴﺘﻦ ... اﮔﺮ ﮐﻪ اﻣﮑﺎﻧﺶ ﺑﺮاﺗﻮن ﻫﺴﺖ ... ﯾﻌﻨﯽ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﻧﯿﻮﺷﺎ ﻣﻨﺘﻈﺮﺗﻮن ﺑﻮد ... ﻓﻬﻤﯿﺪن اﯾﻦ ﮐﻪ دﻗﯿﻘﺎ ﻣﻨﻈﻮرش دك ﮐﺮدن ﻣﻦ از ﺗﻮي ﺳﺎﻟﻨﻪ ... ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺨﺖ ﻧﺒﻮد ... ﺑﺎ دﻓﺘﺮ و دﺳﺘﮑﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و رﻓﺘﻢ ﺗﻮ اﺗﺎق ﻧﯿﻮﺷﺎ. ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ... ﻧﺰدﯾﮏ 9 ﺷﺪه ﺑﻮد ... ﮔﺮﺳﻨﻪ ﺑﻮدم ... ﻧﯿﻮﺷﺎ و ﮐﻮﺷﺎ ﺷﺎﻣﺸﻮن رو ﺧﻮردن ﺑﺎ ﮐﻤﯽ ﻏﺮ ﻏﺮ ... ﭼﻮن ﺣﺎﻣﯽ ﺑﻬﺸﻮن ﻗﻮل داده ﺑﻮد ﺷﺎم ﺑﺒﺮﺗﺸﻮن ﺑﯿﺮون ﻋﺬر ﺧﻮاﻫﯽ ﮐﺮده ﺑﻮد و ﮐﻨﺴﻞ ﮐﺮده ﺑﻮد ... اوﻧﻬﺎ ﻫﻢ ﺑﻌﺪ از ﺷﺎم ﺧﻮاﺑﯿﺪه ﺑﻮدن ... ﻣﻦ ﺳﯿﺮ ﺑﻮدم ... اﯾﻦ ﻋﺒﺎﺳﯽ اﺳﻤﺶ ﺑﺮام ﺧﯿﻠﯽ آﺷﻨﺎ ﺑﻮد ... ﯾﮏ ﺳﺎﻋﺖ ﭘﯿﺶ ﮐﻪ ﯾﻮاﺷﮑﯽ ﺗﻮي راﻫﺮو رﻓﺘﻪ ﺑﻮدم درﺳﺘﻪ ﮐﻪ ﺑﻪ درﺳﺘﯽ ﻫﻢ ﻧﺸﻨﯿﺪه ﺑﻮدم ﮐﻪ ﭼﯽ ﻣﯿﮕﻦ اﻣﺎ ﺻﺪاش ﻫﻢ ﺗﻪ ذﻫﻨﻢ ﯾﻪ ﺧﺎﻃﺮه رو ﺗﺪاﻋﯽ ﻣﯿﮑﺮد ... ﻣﻦ ﺑﺎ رﻫﺎ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮدﯾﻢ ﭘﺸﺖ در و رﻫﺎ ﻧﮕﺮان ﺑﻪ ﮔﻔﺖ ﮔﻮ وﺧﻨﺪه دو ﻣﺮد ﮔﻮش ﻣﯿﮑﺮد ... و ﮔﺎﻫﯽ اﺷﮑﺶ رو ﭘﺎك ﻣﯿﮑﺮد ... اون ﻣﻮﻗﻊ ﻫﺎ ﻫﻢ ﺧﻮب ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ﻧﺒﺎﯾﺪ اﯾﻦ ﺟﺎ ﺑﺎﺷﯿﻢ ... و رﻫﺎ ... ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﭼﯽ ﺑﻮد ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ... ذﻫﻨﻢ ﺑﺪ ﺟﻮر درﮔﯿﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد . اﯾﻦ ﺻﺪا زﯾﺎدي آﺷﻨﺎ ﺑﻮد ... ﻣﻮﺑﺎﯾﻠﻢ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺟﺎ ﻣﻮﻧﺪه ﺑﻮد ... ﺳﺎﻋﺖ 03:01 ﺷﺪه ﺑﻮد ... دﯾﮕﻪ ﺻﺪاﯾﯽ ﻫﻢ ﻧﻤﯿﻮﻣﺪ ... رﻓﺘﻢ ﭘﺎﯾﯿﻦ ... آروم آروم از ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﭘﺎﯾﯿﻦ رﻓﺘﻢ ... ﺑﻪ ﭘﻠﻪ آﺧﺮ ﮐﻪ رﺳﯿﺪم ... دﯾﺪﻣﺶ ... ﺣﺎﻣﯽ ... ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد روي ﮐﺎﻧﺎﭘﻪ ﻣﺮﮐﺰ ﺳﺎﻟﻦ ... ﺳﺮش رو ﺑﻪ ﮐﻨﺪه ﮐﺎري ﭘﺸﺖ ﺗﮑﯿﻪ داده ﺑﻮد ﭼﺸﻤﺎش رو ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮد ... ﺧﺴﺘﮕﯽ ﺣﺘﯽ از ﻧﻔﺴﻬﺎش ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ... ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﻧﻮك ﭘﺎ ﺑﻪ ﻣﯿﺰ ﻧﺰدﯾﮏ ﺑﺸﻢ و ﻣﻮﺑﺎﯾﻠﻢ رو ﺑﺮدارم ... ﺧﯿﺮه ﺑﻮدم ﺑﻪ ژﺳﺖ زﯾﺒﺎﯾﯽ ﮐﻪ داﺷﺖ ... ﺗﻪ دﻟﻢ ﯾﻪ ﺟﻮري ﺷﺪه ﺑﻮد ... ﯾﻌﻨﯽ ﺧﻮاب ﺑﻮد؟ ﺧﺐ اﯾﻦ ﺟﻮري ﮐﻪ ﺳﺮدش ﻣﯿﺸﺪ ... ﻣﻮﺑﺎﯾﻞ ﺑﻪ دﺳﺖ ﯾﻪ ﻟﻨﮕﻪ ﭘﺎ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮدم ﺑﻬﺶ ﺧﯿﺮه ﺷﺪه ﺑﻮدم ... ﮐﻪ ﯾﻬﻮ ﭼﺸﻤﺎش رو ﺑﺎز ﮐﺮد ... ﻫﻮل ﮐﺮدم ... ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﭼﻪ ﻋﮑﺲ اﻟﻌﻤﻠﯽ از ﺧﻮدم ﻧﺸﻮن ﺑﺪم ... اﺣﺴﺎس ﻣﯿﮑﺮدم ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺪ ﺟﻮر ﻣﭽﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪه ... اﻣﺎ اون ﺧﻮﻧﺴﺮد ﺑﻮد و ﭼﺸﻤﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺷﺪت ﻗﺮﻣﺰ و ﺧﺴﺘﻪ ﺑﻮدن ...
- ﭼﯿﺰه ... ﺷﺒﺘﻮن ﺑﻪ ﺧﯿﺮ آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ... اﯾﻦ ﺗﻨﻬﺎ ﺟﻤﻠﻪ اي ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﻮي اون ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻪ ذﻫﻨﻢ رﺳﯿﺪه ﺑﻮد ... ﺑﺎ اﻧﮕﺸﺖ ﺷﺼﺖ و اﺷﺎره اش ﭼﺸﻤﺎش رو ﻣﺎﻟﯿﺪ ... ﯾﻪ ﭼﯿﺰي ﺑﺪ ﺟﻮر آزارش ﻣﯽ داد و ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻫﻢ ﺧﺴﺘﻪ ﺗﺮ از ﻫﺮ وﻗﺘﯽ ﺑﻮد: ﺑﺎﻻ ﺣﺒﺲ ﺷﺪﯾﺪ ... در ﺿﻤﻦ ﻗﻮل داده ﺑﻮدم ﺷﺎم ﺑﯿﺮون ﺑﺮﯾﻢ ... ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎم ﺑﻬﻢ ﺧﻮرد ... ﺑﺎ اﯾﻦ ﻣﻬﻤﺎن ...
- ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ ...
- ﭼﺮا ﻫﺴﺖ ... ﻣﻦ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻗﻮﻟﯽ داده ﺑﻮدم و ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻬﺶ ﻋﻤﻞ ﻣﯽ ﮐﺮدم ... ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺧﯿﻠﯽ دﻟﺨﻮر ﺷﺪن؟
- ﻧﻪ ... اوﻧﻬﺎ ﻫﻢ ﺧﻮب ﻣﯿﺪوﻧﻦ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﺣﺘﻤﺎ ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﯿﺪ ﮐﻪ ﻧﺮﻓﺘﯿﻢ ... ﻟﺒﺨﻨﺪ زوري زد: ﺷﻤﺎ ﭼﯿﺰي ﻣﯿﻞ ﮐﺮدﯾﺪ؟
- ﻣﻦ ﮔﺮﺳﻨﻪ ﻧﯿﺴﺘﻢ اﻣﺎ اﮔﺮ ﺷﻤﺎ ﮔﺮﺳﻨﻪ اﯾﺪ ... ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺘﺶ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و اﺧﻤﺎش رﻓﺖ ﺗﻮي ﻫﻢ ... ﯾﻪ اس ام اس ﺑﻬﺶ رﺳﯿﺪ ... ﭼﺸﻤﺎش رو ﯾﻪ ﺑﺎر ﺑﺴﺖ و ﺑﺎز ﮐﺮد: ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮم ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ... ﻣﺎدر ﺧﻮاﺑﻦ؟
- ﺑﻠﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ ... ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ﻓﺨﺮي ﺧﺎﻧﻮم رو ﺻﺪا زد ...
- ﮐﺠﺎﺳﺖ ﻓﺨﺮي ﺧﺎﻧﻮم؟
- رﻓﺘﻦ ﺧﻮﻧﺸﻮن ...
- ﻣﻦ ﮐﺎرﺷﻮن دارم ...
- ﺑﮕﯿﺪ ﻣﻦ در ﺧﺪﻣﺘﺘﻮﻧﻢ ...
- ﺑﺮاي ﺷﻤﺎ ﺷﺎم ﺑﺬارن ...
- ﻣﻦ ﻧﻪ ﻣﻬﻤﺎﻧﻢ ... ﮐﻪ اﮔﻪ ﺑﻮدم ﺳﻪ روزه اﯾﻦ ﺟﺎ ﭼﻪ ﻣﯿﮑﻨﻢ ... ﻧﻪ ﺑﭽﻪ ... ﺑﺨﻮام ﺧﻮدم ﻣﯿﺨﻮرم ...
- ﭘﺲ ﺑﺨﻮاﯾﺪ و ﺑﺨﻮرﯾﺪ ... ﻗﻮل ﻣﯿﺪم ﻓﺮدا ﺟﺒﺮان ﮐﻨﻢ ...
- اي ﺑﺎﺑﺎ ... آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ﻣﻦ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﮔﺮﺳﻨﻪ ﻧﺒﻮدم ... ... دروغ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدم ... ذﻫﻨﻢ درﮔﯿﺮ اون ﻧﺎم و ﺻﺪاي آﺷﻨﺎ ﺑﻮد ... ﯾﻪ ﻗﺪم ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﺑﺮداﺷﺖ و ﺑﻌﺪ ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﻣﮑﺚ ﮐﺮد ... ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ رﻓﺘﻢ ... واﻗﻌﺎ ﻧﮕﺮاﻧﺶ ﺷﺪه ﺑﻮد ... ﻧﺎ ﺧﻮد آﮔﺎه دﺳﺘﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺑﺎزوش رﻓﺖ: ﺧﻮﺑﯿﺪ؟ ... ﺟﺎ ﺧﻮرد اﻧﮕﺎر ... ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ و ﻣﻦ ﻫﻨﻮز دﺳﺘﻢ روي ﺑﺎزوش ﺑﻮد ... ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ دﺳﺖ ﻣﻦ ﮐﺮد و ﯾﻪ ﻧﮕﺎه ﺑﻪ ﻣﻦ ... ﻣﻦ ﮐﻪ اﻧﮕﺎر ﺗﺎزه ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪه ﺑﻮدم ... دﺳﺘﻢ رو ﮐﺸﯿﺪم و ﻧﻔﺴﻢ رو ﺣﺒﺲ ﮐﺮدم و دﺳﺘﻢ رو ﺑﻨﺪ ﻣﻮﻫﺎم ﮐﺮدم ...
- اﮐﺒﺮ ﺧﺎن ﭼﯿﺰﯾﺸﻮن ﺷﺪه؟
- ﻧﻪ ... ﺑﺮاش ﯾﻪ دارو ﮔﻔﺘﻢ آوردن ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺑﺮﺳﻮﻧﻢ ... ﺑﺎ اﺟﺎزﺗﻮن ﺑﺮم ﺣﺎﺿﺮ ﺑﺸﻢ ... ﮐﻨﺎر ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﻣﻨﺘﻈﺮ اﯾﺴﺘﺎدم ... ﺑﺎ دﯾﺪﻧﻢ ﺗﻌﺠﺐ ﮐﺮد: اﺗﻔﺎﻗﯽ اﻓﺘﺎده؟ ﭼﺮا ﻣﺎﻧﺘﻮ ﺗﻨﺘﻮﻧﻪ ...
- ﻣﻨﻢ ﺑﺎﻫﺎﺗﻮن ﻣﯿﺎم ... اﺧﻤﺎي درﻫﻤﺶ ﮐﻤﯽ از ﻫﻢ ﺑﺎز ﺷﺪ: ﻣﻤﻨﻮن ... اﻣﺎ ﺷﻤﺎ ﺑﺨﻮاﺑﯿﺪ ...
- ﻣﻦ ﻣﯿﺎم ... اﯾﻦ ﺑﺎر ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ و ﻧﮕﺎﻫﯽ ﭘﺮ از ﻣﻬﺮ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد ...
- ﺧﺴﺘﻪ اﯾﺪ آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ... اﯾﺴﺘﺎده داره ﺧﻮاﺑﺘﻮن ﻣﯿﺒﺮه ... ﻣﻦ ﻣﯿﺎم ...
- آﺧﻪ ...
- آﺧﻪ ﻧﺪاره ... ﺑﯿﺎم دﯾﮕﻪ؟ ﺳﺮم رو ﺑﻪ ﯾﻪ ﻃﺮف ﮐﺞ ﮐﺮده ﺑﻮدم و ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم ... ﮐﻼﻓﻪ ﻧﮕﺎﻫﺶ رو ازم ﮔﺮﻓﺖ و ﻧﻔﺴﺶ رو ﺑﯿﺮون داد ... ﺑﻪ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﮐﻪ رﺳﯿﺪﯾﻢ اﯾﺴﺘﺎد ... ﺳﻮﺋﯿﭻ رو ﺑﻪ ﻃﺮﻓﻢ ﮔﺮﻓﺖ ... ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم ... ﻟﺒﺨﻨﺪي زد: ﺣﺎﻻ ﮐﻪ دارﯾﺪ اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﻟﻄﻒ ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ زﺣﻤﺖ راﻧﻨﺪﮔﯽ رو ﻣﯿﮑﺸﯿﺪ ﻟﻄﻔﺎ ... ﺣﺎﻟﻢ اﺻﻼ ﺧﻮب ﻧﯿﺴﺖ ... ﻧﻤﯽ آﻣﺪﯾﺪ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺎ آژاﻧﺲ ﺑﺮم ... ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺳﻮﭘﺮ ﻟﻮﮐﺴﺶ اﻧﺪاﺧﺘﻢ: ﻣﻦ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﭘﺸﺖ ﻫﻤﭽﯿﻦ رﺧﺸﯽ ﻧﻨﺸﺴﺘﻢ ... ﺑﺎ اﺧﻢ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد ... دﺳﺖ و ﭘﺎم رو ﮔﻢ ﮐﺮده ﺑﻮدم ... واﻗﻌﺎ ﺑﺎ وﺟﻮد ﺧﻠﻮﺗﯽ ﺧﯿﺎﺑﻮﻧﻬﺎ ﻣﯽ ﺗﺮﺳﯿﺪم و ﺑﺎ ﺳﺮﻋﺖ ﺧﯿﻠﯽ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﯿﺮﻓﺘﻢ ... ﺣﺎﻣﯽ اﻣﺎ ﭼﺸﻤﻬﺎش رو ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﺎ ﺧﻮﻧﺴﺮدي ﺗﻤﺎم ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺧﻮاﺑﯿﺪه ﺑﻮد ...
- ﭼﺮا اﻧﻘﺪر ﺳﺮﻋﺘﺘﻮن ﭘﺎﯾﯿﻨﻪ؟ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻬﺶ اﻧﺪاﺧﺘﻢ ﮐﻪ داﺷﺖ ﺑﺎ ﺧﺴﺘﮕﯽ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد و ﮔﻔﺘﻢ: آﺧﻪ ﻣﻦ دﯾﮕﻪ ﺣﺪا ﮐﺜﺮ راﻧﻨﺪﮔﯿﻢ ﺑﺎ ﻫﻮﺷﻨﮓ ﺧﺪا ﺑﯿﺎﻣﺮز ﺑﻮده ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺷﻤﺎ ﭘﺮﻧﺲ وﯾﻠﯿﺎﻣﻪ ... ﺑﻠﻨﺪ ﺧﻨﺪﯾﺪ ... ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﻧﺪﯾﺪه ﺑﻮدم اﯾﻦ ﻃﻮر از ﺗﻪ دل ﺑﺨﻨﺪه ... اﺧﻤﺎم رو ﻣﺼﻨﻮﻋﯽ ﮐﺮدم ﺗﻮ ﻫﻢ: ﺧﻨﺪه داره ... اﯾﻦ ﺗﺮس ﻣﻦ؟
- ﻣﻦ ﺑﻪ اﺻﻄﻼﺣﯽ ﮐﻪ ﮔﻔﺘﯿﺪ ﺧﻨﺪﯾﺪم ... ﺣﺎﻻ ﭼﺮا ﻫﻮﺷﻨﮓ ﺧﺪا ﺑﯿﺎﻣﺮز ... آﻫﯽ ﮐﺸﯿﺪم: آﺧﻪ ﻓﺮوﺧﺘﻨﺶ ... ﻣﯽ ﺧﻮان ﯾﻪ ﻧﻮش رو ﺑﺨﺮن ...
- اﯾﻦ ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺑﻪ ...
- ﻣﻦ ﮐﻼ ﺧﯿﻠﯽ دﯾﺮ دل ﻣﯿﮑﻨﻢ ... ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺧﺎﻃﺮ دﺳﺖ ﮐﺸﯿﺪن از ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ دارم ﺑﺮام ﺳﺨﺘﻪ ...
- اﻣﺎ اﯾﻨﺎ ﺷﯽء ﻫﺴﺘﻦ ...
- ﺧﺐ ﺑﺎﺷﻦ ... ﻧﻤﯽ ﺷﻪ آدم ﺑﺎ اﺷﯿﺎ ﺧﺎﻃﺮه داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ؟ ﮐﻤﯽ ﻓﮑﺮ ﮐﺮد: ﺧﺐ ﭼﺮا ﺣﺘﯽ ﺑﺎ ﯾﻪ ﮐﯿﮏ ﺷﮑﻼﺗﯽ ﭘﺮ از اﺳﻤﺎرﺗﯿﺰ ... ﺑﺎ ﻟﺤﻦ دﻟﺨﻮري ﮔﻔﺘﻢ: ﺣﺘﯽ اﮔﻪ ﻧﺨﻮرﺗﺶ؟ ﺗﻮ ﺟﺎش ﺳﯿﺦ ﻧﺸﺴﺖ و ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد ... ﻣﻦ اﻣﺎ زل زدم ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﺑﻪ ﺟﻠﻮم ... و ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻧﮑﻨﻢ ...
- و اﯾﻦ ﯾﻌﻨﯽ ﺷﻤﺎ از ﻣﻦ دﻟﺨﻮرﯾﺪ؟
- ﺣﻮاﺳﻢ ﺑﻪ ﺟﻠﻮ ا ... آﺧﻪ ﻣﺎﺷﯿﻦ اﻣﺎﻧﺖ ... ﯾﻪ ﭼﺮاﻏﺶ ﺑﺸﮑﻨﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺧﻮﻧﻢ رو ﺑﻔﺮوﺷﻢ ... ... ﻟﺤﻦ ﺣﺮف زدﻧﻢ اﺻﻼ ﺧﻮب ﻧﺒﻮد ... اﻣﺎ ﺧﺐ ﺑﻬﻢ ﺑﺮ ﺧﻮرده ﺑﻮد و ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﺧﻮدم رو ﯾﻪ ﺟﻮراﯾﯽ ﺧﺎﻟﯽ ﮐﻨﻢ ... ﺧﯿﻠﯽ ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺷﺪ ...
- ﻣﯽ دوﻧﯿﺪ ﭼﯿﻪ ... ﻣﯽ ﺧﻮام از اﯾﻦ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ... روزاﯾﯽ ﮐﻪ ﺳﻮار اﯾﻦ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺷﺪﯾﺪ ... رو ﺷﯿﺸﻪ ﻋﻘﺐ ﺑﺰﻧﻢ... baby on board ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺧﻮدم رو ﺑﺰﻧﻢ ... ﺑﻪ ﻣﻦ داﺷﺖ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ ﺑﭽﻪ ... ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺟﺪي داﺷﺖ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد ...
- ﻣﻦ ﺑﭽﻪ ﻧﯿﺴﺘﻢ ... ﺧﯿﻠﯽ ﺟﺪي ﺧﯿﺮه ﺗﻮي ﺻﻮرﺗﻢ ﻫﺴﺘﻢ: ﻫﺴﺘﯿﺪ ... ﻣﺎﺷﯿﻦ رو ﮐﺸﯿﺪم ﮐﻨﺎر: راﺳﺖ ﻣﯿﮕﯿﺪ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﭽﻪ ام ... ﭘﺲ اﯾﻦ ﻋﺮوﺳﮑﺘﻮن رو ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺪﯾﺪ ... اﻻﻧﻢ ... ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﭘﯿﺎده ﺷﺪم ...
- ﺑﻨﺸﯿﻦ ﺳﺮ ﺟﺎت ... ﺟﺎ ﺧﻮردم ... ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﺻﺪاش از ﯾﻪ ﺣﺪي ﺑﺎﻻﺗﺮ ﻧﻤﯽ رﻓﺖ ... اﻻﻧﻢ ﻧﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ... اﻣﺎ دوﺑﺎره ﺷﺪه ﺑﻮد ﻫﻤﻮن ﺣﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﻣﺜﻞ ﭼﯽ ازش ﻣﯽ ﺗﺮﺳﯿﺪم ... ﻫﻤﻮن ﮐﻪ ﺗﻮ اﺗﺎق ﮐﺎرش ﺑﺎ ﯾﻪ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﺗﻮ ﻣﺒﻞ ﻓﺮو ﻣﯿﺮ ﻓﺘﻢ ... ﺣﺎﻻ ﻫﻢ ﮐﻪ ﺑﺮاي اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر ﻣﻔﺮد ﺣﺴﺎﺑﻢ ﮐﺮده ﺑﻮد ... دﺳﺘﻢ روي دﺳﺘﮕﯿﺮه در ﺧﺸﮏ ﺷﺪ ... ﻫﻤﻮن ﻃﻮر ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدم ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ اي ﮔﺬﺷﺖ ... ﺻﺪاي ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﺶ رو ﺷﻨﯿﺪم ...
- در رو ﺑﺒﻨﺪﯾﺪ ... ... دوﺑﺎره ﺷﺪه ﺑﻮد ﻫﻤﻮن ﺣﺎﻣﯽ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻋﺖ ﭘﯿﺶ ... ﺗﻮﻧﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻤﯽ ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺘﺶ رو ﮐﻨﺘﺮل ﮐﻨﻪ ... در رو ﺑﺴﺘﻢ ... ﻧﺸﺴﺘﻢ و دﺳﺘﺎم رو ﺑﻬﻢ ﻗﻔﻞ ﮐﺮدم روي ﻣﺎﻧﺘﻮم ﮔﺬاﺷﺘﻢ ... ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻧﻤﯿﮑﺮدم ... زﯾﺮ ﭼﺸﻤﯽ دﯾﺪﻣﺶ ﮐﻪ ﺧﯿﺮه ﺑﻮد ﺑﻬﻢ ... ﺷﺼﺘﺶ رو ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﮔﻮﺷﻪ ﻟﺒﺶ ... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﻪ ﻗﺪر ﮔﺬﺷﺖ ﮐﻪ ﮔﻔﺖ: آروم ﺷﺪﯾﺪ؟ ﺑﺎ ﺻﺪاي ﻟﺮزاﻧﯽ ﮔﻔﺘﻢ: ﺷﻤﺎ ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺑﻮدﯾﺪ ﻧﻪ ﻣﻦ ...
- ﻧﺒﺎﺷﻢ؟
- ﻣﻦ ﮐﻪ ﭼﯿﺰي ﻧﮕﻔﺘﻢ ...
- وﻗﺘﯽ ﻣﯿﮕﯿﺪ ﻣﺎﺷﯿﻦ رو ﺑﺰﻧﯿﺪ ﺑﺎﯾﺪ ﺧﻮﻧﻪ رو ﺑﻔﺮوﺷﯿﺪ ... ﯾﻌﻨﯽ دارﯾﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﺘﻠﮏ ﻣﯿﻨﺪازﯾﺪ ... ﻣﻦ اﺻﻼ ﻣﺘﻠﮏ رو ﻧﻤﯽ ﻓﻬﻤﻢ ﮐﻪ ﻣﻨﻈﻮر ﭼﯿﻪ؟ وﻟﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﻣﯿﺸﻢ ...
- ﻣﻨﻢ ﺑﻠﺪ ﻧﯿﺴﺘﻢ ﻣﺘﻠﮏ ﺑﻨﺪازم ...
- ﭘﺲ ﻣﻨﻈﻮرﺗﻮن ﺑﻪ ﭼﯽ ﺑﻮد؟ ﻣﺎ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﻏﺮاﻣﺘﯽ از ﺷﻤﺎ ﮔﺮﻓﺘﯿﻢ؟
- ﺑﺎﯾﺪ ﻣﯿﮕﺮﻓﺘﯿﺪ و ﻣﺎ ﻧﭙﺮداﺧﺘﯿﻢ؟ دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﺶ ﮐﺸﯿﺪ ... ﮐﻼﻓﻪ ﺑﻮد ... ﺧﺴﺘﻪ ﻫﻢ ﺑﻮد ... از ﯾﻪ ﺣﺮف ﻣﺴﺨﺮه ﺑﻪ ﮐﺠﺎ رﺳﯿﺪه ﺑﻮدﯾﻢ ... ﻣﺎﺷﯿﻦ رو دوﺑﺎره راه اﻧﺪاﺧﺘﻢ: ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن دﯾﺮ ﻣﯿﺸﻪ ... دﯾﮕﻪ ﭼﯿﺰي ﻧﮕﻔﺖ ... ﻣﻦ ﻫﻢ ﭼﯿﺰي ﻧﮕﻔﺘﻢ ... ﺧﺎﻧﻮم ﺟﻮان و ﻧﺴﺒﺘﺎ زﯾﺒﺎﯾﯽ ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﺣﺎﻣﯽ رو ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺟﺪي ﺑﺎ ﭘﺮﺳﺘﺎر ﺟﻮان ﺑﺨﺶ ﺑﺎﻻ رﻓﺖ ﺗﻌﻘﯿﺐ ﮐﺮد ... ﭘﺮﺳﺘﺎر دﺧﺘﺮ ﺟﺪي و ﺑﺎ ﻣﺰه اي ﺑﻮد ... ﺑﺮاي اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر از ﻧﮕﺎه اﯾﻦ ﺧﺎﻧﻮم ﺟﻮان ﺣﺲ ﺗﻠﺨﯽ ﺑﻬﻢ دﺳﺖ داد ... ﺧﺐ ... ﺣﺎﻣﯽ ﻣﺮد ﺧﯿﻠﯽ ﺟﺬ اﺑﯽ ﺑﻮد ... ﻣﻦ اﯾﻦ رو ﺑﻪ ﺗﺎزﮔﯽ داﺷﺘﻢ ﭘﯿﺶ ﺧﻮدم اﻋﺘﺮاف ﻣﯿﮑﺮدم ... ﺗﻮي دﻟﻢ ﺑﻪ اون ﺧﺎﻧﻮم ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎي ﺑﺮاق ﮔﻔﺘﻢ ... اﮔﻪ اﺧﻼﻗﺶ رو ﺑﺪوﻧﯽ ... ﺧﺐ ... ﺗﻮ ﮐﻪ اﺧﻼﻗﺶ رو ﻣﯿﺪوﻧﯽ ﭼﯽ ﻫﻤﺮاز ﺧﺎﻧﻮم؟ ﻣﻦ؟ ﻣﻦ ﻫﯿﭽﯽ؟ ﺑﺬار اﯾﻦ ﻣﺎﺟﺮا ﻫﺎ ﺗﻤﻮم ﺑﺸﻪ ... دﯾﮕﻪ ﻧﻤﯽ ﺧﻮام ﺑﺒﯿﻨﻤﺶ ... ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ... ﺣﺮﻓﻢ رو ﺧﻮردم ... اﯾﻦ واﻗﻌﺎ ﺣﺲ ﻣﻦ ﺑﻮد؟ ﻣﻦ اﻻن ﻓﻘﻂ ﺧﯿﻠﯽ ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺑﻮدم ... ﻗﺪﻣﺶ رو ﺑﺎ ﻣﻦ ﻫﻤﺎﻫﻨﮓ ﮐﺮده ﺑﻮد ... ﺧﺐ ﻫﻮا ﺧﯿﻠﯽ ﺗﺎرﯾﮏ ﺑﻮد و ﻣﺎ دور ﭘﺎرك ﮐﺮده ﺑﻮدﯾﻢ ... ﻣﺎﻧﺘﻮم رو ﺑﻪ ﺧﻮدم ﭘﯿﭽﯿﺪم ... ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺮدم ﺑﻮد ... ﮐﻼﻓﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯿﻮﻣﺪ ... ﺑﺪون اﯾﻨﮑﻪ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﻨﻢ ... اﻣﺎ واﻗﻌﺎ از ﺗﻪ دل ﭘﺮﺳﯿﺪم: ﺧﺪاي ﻧﮑﺮده ﮐﻪ ﺣﺎﻟﺸﻮن ﺑﺪ ﺗﺮ ﻧﺸﺪه؟
- ﻧﻪ ... ﺧﺪا رو ﺷﮑﺮ رو ﺑﻪ ﺑﻬﺒﻮدن ...
- ﺧﺐ ﺧﺪا رو ﺷﮑﺮ ... آﺧﻪ ﺷﻤﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻼﻓﻪ اﯾﺪ ...
- ﭼﺮا درﺳﺖ ﻟﺒﺎس ﻧﻤﯽ ﭘﻮﺷﯿﺪ آﺧﻪ ... ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻣﺎﻧﺘﻮي ﭘﺎﯾﯿﺰم اﻧﺪاﺧﺘﻢ ... ﭘﻮزﺧﻨﺪي ﺗﻮ دﻟﻢ زدم ... ﺧﺐ ﻣﻦ ﻫﻨﻮز ﮔﯿﺮ و ﮔﺮﻓﺘﺎر ﺧﺮج ﻫﺎي روزاﻧﻪ ام ﺑﻮدم ... ﺧﺮﯾﺪن ﯾﻪ ﭘﺎﻟﺘﻮ ﮐﻪ اﻻن ﮐﻤﺘﺮ 003
-004 ﺗﻮﻣﻦ ﻧﺒﻮد ﺑﺮاي ﻣﻦ اﻣﮑﺎن ﻧﺪاﺷﺖ ...
- ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯿﮑﺮدم اﻧﻘﺪر ﺳﺮد ﺑﺎﺷﻪ ... ﺟﻮاب دﯾﮕﻪ اي ﻧﺪادم ... ﺑﺎ اﺣﺴﺎس ﺳﻨﮕﯿﻦ ﺷﺪن ﺷﻮﻧﻪ ﻫﺎم و ﯾﻪ ﻋﻄﺮ آﺷﻨﺎ ﮐﻪ زﯾﺮ ﺑﯿﻨﯿﻢ ﭘﯿﭽﯿﺪ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ ﮐﻪ ﺑﺎ اﺧﻢ ﭘﺎﻟﺘﻮش رو روي ﺷﻮﻧﻪ ام اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮد ...
- ﻧﯿﺎزي ﻧﯿﺴﺖ ... اﻻن ﻣﯿﺮﺳﯿﻢ ﺑﻪ ﻣﺎﺷﯿﻦ ... ﺟﻮاﺑﻢ رو ﻧﺪاد ... دﺳﺘﺶ رو ﮐﺮد ﺗﻮي ﺟﯿﺒﺶ و ﺧﯿﺮه ﺑﻪ ﺟﻠﻮ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد ... ﻫﺮ دو از ﻫﻢ دﻟﺨﻮر ﺑﻮدﯾﻢ ... ﮐﺎﻣﻼ ﺑﯽ دﻟﯿﻞ ... ﻣﺤﺒﺖ ﻣﯿﮑﺮد اون ﻫﻢ ﻣﻄﻤﺌﻨﺎ ﺑﯽ دﻟﯿﻞ ... وﻟﯽ ﺧﻮب اﯾﻦ آدم ﻫﻤﻪ ﺣﺮﮐﺎﺗﺶ ﺟﺪي ﺑﻮد ﺣﺘﯽ ﻓﺮدﯾﻦ ﺑﺎزﯾﻬﺎش ... ﯾﺎدم ﻣﯿﺎد ﭼﻪ ﻗﺪر ﺑﻪ ﺳﯿﺎوش ﻣﯿﮕﻔﺘﻢ ﻣﺮد اوﻧﯿﻪ ﮐﻪ ﺧﻮدش ﺑﺎ زﯾﺮ ﭘﻮش ﺑﮕﺮده دﺧﺘﺮ ﻫﻤﺮاﻫﺶ ﭘﺎﻟﺘﻮ ﭘﻮﺳﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ و ﻣﯿﺨﻨﺪﯾﺪم ... ﺑﻪ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﮐﻪ ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪﯾﻢ ... ﮐﻼﻓﻪ دﺳﺘﺶ رو ﮐﺮد ﺗﻮ ﺟﯿﺐ ﺷﻠﻮارش و ﮔﻮﺷﯿﺶ رو ﮐﻪ رو وﯾﺒﺮه ﺑﻮد در آورد ... دﺳﺘﺶ رو روي دﻫﻨﯽ ﮔﻮﺷﯿﺶ ﮔﺬاﺷﺖ: ﻣﺎﺷﯿﻦ رو از ﭘﺎرك در ﻣﯿﺎرﯾﺪ؟ و ﺑﻌﺪ ﯾﻪ ﻗﺪم ازم دور ﺷﺪ ... واﻗﻌﺎ دﻧﺪه ﻋﻘﺐ رﻓﺘﻦ ﺑﺎ اﯾﻦ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺑﺮام ﺳﺨﺖ ﺑﻮد ... ﺑﻪ ﺧﺼﻮص ﮐﻪ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﭘﺸﺖ ﺳﺮي ﺑﻬﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﭼﺴﺒﻮﻧﺪه ﺑﻮد ... ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﻋﻘﺐ و ﺟﻠﻮ ﮐﺮدم و ﺗﻘﻪ ﮐﻮﭼﯿﮑﯽ اوﻣﺪ ... اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم زدم ﺑﻪ ﭘﻼك ﻣﺎﺷﯿﻦ ﭘﺸﺖ ﺳﺮﯾﻢ
قسمت پانزدهم
.. از ﭘﺎرك داﺷﺘﻢ در ﻣﯿﻮﻣﺪم ﮐﻪ دﺳﺘﻢ رﻓﺖ ﺑﻪ ﺷﺎل اﻓﺘﺎده ﺑﻮد ... ﮐﻪ ﺗﻘﻪ اي ﺑﻪ ﺷﯿﺸﻪ ﺧﻮرد ... ﺟﺎ ﺧﻮردم از دﯾﺪن ﭼﻬﺮه ﻣﺮد ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﮐﻨﺎر ﭘﻨﺠﺮه ﺑﻮد ... ﻧﻤﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ﺷﯿﺸﻪ رو ﺑﮑﺸﻢ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﯾﺎ ﻧﻪ ... ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺣﺎﻣﯽ اﻧﺪاﺧﺘﻢ ﮐﻪ ﭘﺸﺘﺶ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﻮد و دﺳﺘﺶ ﺑﯿﻦ ﻣﻮﻫﺎش ﮐﻼﻓﻪ داﺷﺖ ﻗﺪم ﻣﯿﺰد و ﺑﺎ ﺗﻠﻔﻦ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯿﮑﺮد ... ﺷﯿﺸﻪ رو دادم ﭘﺎﯾﯿﻦ ...
- ﯾﻪ ﻋﺬر ﻧﺨﻮاي ... ﻟﺤﻦ ﻻﺗﯽ ﻣﺮد ﭘﺸﯿﻤﻮﻧﻢ ﮐﺮد از ﺑﺎز ﮐﺮدن ﺷﯿﺸﻪ ... ﻫﺮ ﭼﻨﺪ اﺻﻼ ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﻢ دردش ﭼﯽ ﺑﻮد ... ﺧﺸﮏ ﺷﺪه ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم ...
- آره دﯾﮕﻪ ﺑﺎ اﯾﻦ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻋﺮوﺳﮑﺖ ﻣﯿﺰﻧﯽ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻣﻦ رو داﻏﻮن ﻣﯿﮑﻨﯽ ﻋﯿﻦ ﺧﯿﺎﻟﺘﻢ ﻧﯿﺴﺖ ... ﻻل ﻣﻮﻧﯽ ﭼﺮا ﮔﺮﻓﺘﯽ؟
- ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﻣﺨﺎﻃﺒﺘﻮن ﺑﻨﺪه ﻫﺴﺘﻢ ... ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺧﺎﻃﺮ اﯾﺸﻮن ﺟﻮاب ﺷﻤﺎ رو ﻧﻤﯽ دن ... ﻧﮕﺎه ﻣﻦ ﺧﺸﮏ ﺷﺪه از اﺗﻔﺎﻗﯽ ﮐﻪ ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﭼﯿﻪ ... ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ ﻣﺮد ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﭼﺮﺧﯿﺪ و ﻫﺮ دو ﻣﺮد ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ و ﺟﺪي رو دﯾﺪﯾﻢ ... ﮐﻪ اﯾﺴﺘﺎده و ﻣﻨﺘﻈﺮه ﺟﻮاﺑﻪ ... ﺣﺎﻣﯽ ﺑﻮد ...
- ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﻫﺴﺘﻢ آﻗﺎ ... ﻣﺮد ﮐﻪ ﯾﻪ ﺳﺮو ﮔﺮدن از ﺣﺎﻣﯽ ﮐﻮﺗﺎه ﺗﺮ ﺑﻮد ﻣﺜﻞ ﻫﺮ ﮐﺲ دﯾﮕﻪ اي در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺟﺬﺑﻪ ﺑﯽ ﻓﺮﯾﺎد ﺣﺎﻣﯽ ﮐﻢ آورده ﺑﻮد اﻧﮕﺎر ...
- راﻧﻨﺪﮔﯽ ﺑﻠﺪ ﻧﯿﺴﺖ ... ﺣﺎﻣﯽ ﮐﻼﻓﻪ ﯾﻪ ﻗﺪم ﺟﻠﻮ ﺗﺮ اوﻣﺪ ...
- ﻣﻦ ﺑﻬﺶ ﺗﻮ ﻧﻤﯿﮕﻢ ... ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﻫﻤﭽﯿﻦ اﺟﺎزه اي رو ﻧﻤﯽ دم اﯾﻦ اوﻻ ... دوﻣﺎ ... ﻫﺮ ﺧﺴﺎرﺗﯽ ﺑﻬﺘﻮن وارد ﺷﺪه ﻧﺸﻮن ﺑﺪﯾﺪ ﺑﭙﺮدازم ... اﺟﺎزه ﻧﺪارﯾﺪ ﺑﻪ ﺷﯿﺸﻪ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺑﺰﻧﯿﺪ و ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﺧﻮدﺗﻮن اﺟﺎزه ﺑﺪﯾﺪ ﺑﺎ اﯾﺸﻮن ﺑﺎ اﯾﻦ ﻟﺤﻦ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﯿﺪ ... اﻻﻧﻢ ﺗﺸﺮﯾﻒ ﺑﯿﺎرﯾﺪ ﺑﺒﯿﻨﯿﻢ ﭼﻪ اﺗﻔﺎﻗﯽ اﻓﺘﺎده؟ ... ﻣﻦ دﯾﮕﻪ ﻧﮕﺎﻫﻢ رو ازﺷﻮن ﮔﺮﻓﺘﻢ ... ﺗﻮي دﻟﻢ ﯾﻪ ﺣﺴﯽ ﺑﻮد ﻣﺜﻞ ﺟﺎري ﺷﺪن ﯾﻪ ﺳﯿﻞ ... ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺗﻮي ذﻫﻨﻢ و ﻗﻠﺒﻢ از اﯾﻦ ﺣﻤﺎﯾﺖ ... از اﯾﻦ ﻟﺤﻦ و از اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﻫﺎ زﯾﺮ رو ﺷﺪه ﺑﻮد ... ﯾﻪ رﺑﻊ ﺑﻌﺪ در ﻣﺎﺷﯿﻦ رو ﺑﺎز ﮐﺮد ... ﮐﻨﺎر ﮐﺸﯿﺪم ﺗﺎ ﺧﻮدش ﭘﺸﺖ ﻓﺮﻣﻮن ﺑﺸﯿﻨﻪ ... ﺑﺮاي ﻣﺎﺷﯿﻦ اون ﻣﺮد ﻫﯿﭻ اﺗﻔﺎﻗﯽ ﻧﯿﻮﻓﺘﺎده ﺑﻮد و دردش ﻓﻘﻂ آزار ﻣﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺧﺐ ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻪ ﺑﻮد ... ﺳﺎﮐﺖ و ﺑﯽ ﺣﺮف ﻫﺮ دو ﺑﻪ ﺟﻠﻮ ﺧﯿﺮه ﺑﻮدﯾﻢ ... ﻣﻦ ﮐﻪ اﻧﮕﺎر ﻓﻘﻂ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ اﺑﺮاز وﺟﻮد ﮐﻨﻢ: درﺳﺘﻪ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﭽﻪ ام اﻣﺎ ﻣﯿﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺧﻮدم ﺟﻮاﺑﺶ رو ﺑﺪم ... ... ﭼﭗ ﭼﭙﯽ ﺑﻬﻢ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد ﮐﻪ ﻣﺎﺳﺘﻢ رو ﮐﯿﺴﻪ ﮐﺮدم ... واﻗﻌﯿﺘﺶ اﯾﻨﻪ ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﺑﻮدم اﯾﻦ ﺳﮑﻮت رو ﺑﺸﮑﻨﻢ و در ﺿﻤﻦ ﯾﻪ ﺟﻮراﯾﯽ ﺑﺤﺚ رو ﺷﺮوع ﮐﻨﻢ ﺗﺎ ﺣﻠﺶ ﮐﻨﯿﻢ ...
- زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﺨﺎﻃﺐ ﺷﻤﺎ ﻣﺮد ﻋﺎﻗﻞ و ﺑﺎﻟﻐﯽ ﺑﺎﺷﻪ ... ﮐﻪ ﺣﺮﻓﻬﺎش در ﺧﻮر ﺑﺤﺚ ﺑﺎﺷﻪ ... ﻣﺜﻞ اون ﺷﺐ ﺗﻮي ﺟﻤﻊ دوﺳﺘﺎﻧﻢ ... ﯾﺎ در ﺟﻤﻊ دوﺳﺘﺎن ﺧﻮدﺗﻮن ... ﻣﻦ ﺑﻪ ﺧﻮدم اﺟﺎزه ﻧﻤﯽ دم ﺟﺎي ﺷﻤﺎ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﻢ ... ﺷﻤﺎ اﻧﻘﺪر ﻋﺎﻗﻞ ﻫﺴﺘﯿﺪ ﮐﻪ وﮐﯿﻞ وﺻﯽ ﻧﺨﻮاﯾﺪ ... اﻣﺎ وﻗﺘﯽ ﻣﺨﺎﻃﺐ ﻣﺮد ﻟﻮﻣﭙﻦ و ﺑﯽ ادﺑﯽ ﻣﺜﻞ اﯾﻦ آﻗﺎ ﺑﺎﺷﻪ ... در ﻫﺮ ﺻﻮرﺗﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﺷﻪ ﺑﻬﺘﻮن اﺟﺎزه دﺧﺎﻟﺖ و ﻫﻢ ﮐﻼم ﺷﺪن ﺑﺎﻫﺎش رو ﻧﻤﯿﺪم ... ﺗﻮي آﯾﻨﻪ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم ...
- ﭼﻪ ﻃﻮره؟
- ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﮔﻠﻨﺎر اﺣﺴﺎس ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﯾﮑﻢ ﺗﻨﮓ ﺗﺮ ﺑﺎﺷﻪ ... اوﻣﺪه ﺑﻮدﯾﻢ ﺑﺮاي ﮔﻠﻨﺎر ﭘﺎﻟﺘﻮ ﺑﺨﺮﯾﻢ ... ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻫﯿﭻ ﮐﺪوم ﺣﺎل و ﺣﻮﺻﻠﻪ درﺳﺖ و درﻣﻮن ﻧﺪاﺷﺘﯿﻢ ... ﭘﺎﻟﺘﻮ ﻗﻬﻮه اي رﻧﮓ رو در آورد و روي ﭘﯿﺸﺨﻮن ﮔﺬاﺷﺖ ... روي ﻧﯿﻤﮑﺖ ﺗﻮي راﻫﺮو ﻣﺮﮐﺰ ﺧﺮﯾﺪ ﻧﺴﺒﺘﺎ ﺧﻠﻮت ﻧﺸﺴﺘﯿﻢ ...
- ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﯽ ﺑﮕﻢ ﮔﻠﯽ ... اﯾﻦ ﮐﺎرا ﭼﯿﻪ ﺳﯿﺎ ﻣﯿﮑﻨﻪ؟ اﺣﺴﺎس ﻣﯿﮑﻨﻢ اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ﺗﻨﻬﺎش ﮔﺬاﺷﺘﻢ ... دﺳﺘﺶ ﺑﻪ ﺑﺎزوم ﮐﺸﯿﺪ: ﻣﺰﺧﺮف ﻧﮕﻮ ... ﺗﻮ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻫﻤﺮاﻫﺸﯽ ... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ اوﻣﺪن آوﯾﺴﺎ زﻧﺪﮔﯿﺶ رو زﯾﺮ و رو ﮐﺮده ...
- ﺣﺎﻻ اﺻﻞ ﺣﺮﻓﺶ ﭼﯿﻪ؟ ﭼﺮا ﺗﻤﺮﯾﻦ ﻧﻤﯿﺎد ﭼﺮا ﺟﺸﻨﻮاره ﻧﻤﯿﺎد ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﻪ ﺟﻮاب درﺳﺖ و درﻣﻮن ﻧﻤﯽ ده ... ﻧﻔﺴﺶ رو ﺑﺎ ﺣﺮص ﺑﯿﺮون داد: ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﺑﺎور ﮐﻦ ... ﻫﻔﺘﻪ ﭘﯿﺶ ﺑﺎ آوﯾﺴﺎ رﻓﺖ ﺑﯿﺮون وﻗﺘﯽ ﺑﺮﮔﺸﺖ از اﯾﻦ رو ﺑﻪ اون رو ﺑﻮد ... ﭘﻮﻓﯽ ﮐﺸﯿﺪم: ﺑﺎ آوﯾﺴﺎ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﯿﻢ؟
- ﭼﯽ ﺑﮕﯿﻢ؟ ﺑﮕﯿﻢ ﺷﺮﻣﻨﺪه داداش ﻣﺎ ﻋﺎﺷﻖ ﺷﻤﺎ ﺷﺪه ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﻪ ﺣﺮﻓﺶ رو ﺑﺰﻧﻪ ... اﯾﻦ ﮐﻼ ﻣﺸﮑﻞ ﻫﻤﻪ ﻣﺮدا ﺳﺖ ...
- ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻣﺎ اﯾﻦ ﻃﻮر ﺗﺮﺑﯿﺘﺸﻮن ﻣﯿﮑﻨﻪ ... ﻣﺮد ﮔﺮﯾﻪ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻪ ... ﻣﺮد اﺣﺴﺎﺳﺎﺗﯽ ﻧﻤﯽ ﺷﻪ ... ﻣﺮد ... ﻣﺮده ...
- ﺳﯿﺎ از اﯾﻦ ﻋﺎدﺗﺎ ﻧﺪاﺷﺖ ﻫﻤﺮاز ... ﻣﻦ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم آوﯾﺴﺎ ﺣﺎﻟﺶ رو ﺧﻮب ﻣﯿﮑﻨﻪ ... وﻟﯽ ﻣﺜﻞ اﯾﻨﮑﻪ ﺑﺮﻋﮑﺲ ﺷﺪه ... ﺣﺎﻻ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاد ﻏﺼﻪ ﺑﺨﻮري ﮔﻠﻢ ... ﻣﯿﺨﻮاي ﺑﺮي ﺳﺮ ﮐﺎر ... ﻣﻨﻢ ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﻧﮑﻨﻢ ﭼﯿﺰي ﺑﺨﺮم ... ﺑﺮو ﺑﻪ ﮐﺎرات ﺑﺮس ... ﮐﻼﻓﻪ زاﻧﻮ ﻫﺎم رو ﺗﮑﻮن دادم: اﻣﺸﺐ ﯾﻪ ﻗﺮاره ﺷﺎم ﮐﺎري دارم ... ﺑﺎ ﯾﮑﯽ از ﮐﺎرﮔﺮداﻧﺎ ﮐﻪ ﻧﻤﺎﯾﺸﻨﺎﻣﻪ اش رو ﺑﺮام ﻓﺮﺳﺘﺎده ﺑﻮد ... ﺗﺌﺎﺗﺮ ﺧﻮدﻣﻮن اﻣﺮوز ﻓﺮدا ﺗﻤﻮم ﻣﯿﺸﻪ ...
- دﻟﻢ ﺑﺮات ﺧﯿﻠﯽ ﺗﻨﮓ ﺷﺪه ...
- اﻣﺮوز ﻓﺮدا اﮐﺒﺮ ﺧﺎن ﻣﺮﺧﺺ ﻣﯿﺸﻪ ... ﻣﻨﻢ از اون ﻋﻤﺎرت در ﻣﯿﺎم ... اﻟﺒﺘﻪ ﺑﺬار ﺑﺒﯿﻨﻢ ... اﮔﻪ اﻣﺸﺐ ﻫﻢ ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﯾﺎ ﺣﺎﻣﯽ زود ﺑﯿﺎن ﺧﻮﻧﻪ ﻣﻦ ﺑﻌﺪ ﺗﻤﺮﯾﻦ ﻧﺮم ﺧﻮﻧﻪ ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﺑﯿﺎﯾﺪ ﭘﯿﺸﻢ ... ﻣﻬﺮﺑﻮن ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد: ﻫﻤﺮاز؟!
- ﺟﺎﻧﻢ ...
- ﺗﻮ ... واﻗﻌﺎ از اﯾﻦ ﮐﻪ اوﻧﺠﺎﯾﯽ ﻧﺎراﺣﺘﯽ؟
- ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻢ ﻧﺎراﺣﺘﻢ ... ﻣﻦ واﻗﻌﺎ ﻋﺎدت ﮐﺮدم ﺑﻪ ... ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ... ﺳﺨﺘﻪ دوﺑﺎره ﺑﺮام ﺑﻪ روال ﻋﺎدي ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﺮﮔﺮدم ... ﻟﺒﺨﻨﺪي روي ﻟﺒﺶ اوﻣﺪ ك ﺑﺎ اﯾﻦ ﭼﯿﺰاﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺮام ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﺮدي ... ﻓﻘﻂ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ؟ ... ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﭼﯽ ﺑﮕﻢ ... از دو ﺷﺐ ﭘﯿﺶ ﮐﻪ اون اﺗﻔﺎﻗﺎ اﻓﺘﺎده ﺑﻮد ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺑﺮاي ﻣﻦ رﻧﮓ و ﺑﻮي دﯾﮕﻪ اي ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ... ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺗﻮي ﯾﻪ ﻟﺞ ﺑﺎزي ﮐﻮدﮐﺎﻧﻪ ﮐﻤﯽ ﺑﺎﻫﻢ ﺳﺮ ﺳﻨﮕﯿﻦ ﺑﺮ ﺧﻮرد ﻣﯿﮑﺮدﯾﻢ ... اﻣﺎ اﻧﮕﺎر ﻫﺮ دوﻣﻮن از اﯾﻦ ﺑﺎزي ﺟﺪﯾﺪ ﻟﺬت ﻣﯽ ﺑﺮدﯾﻢ ... ﻣﻦ از زﯾﺮ زﯾﺮﮐﯽ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدن ﺑﻬﺶ ... ﮔﻮش ﮐﺮدن ﺑﻪ آﻫﻨﮓ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ دﯾﮕﻪ ﻫﺮ ﺷﺐ ﻣﯽ زد و اون ... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﺷﺎﯾﺪ اون از ﻫﯿﭽﯽ ...
- ﺑﺎ ﺗﻮ ﻫﺴﺘﻢ ﻫﺎ ﺧﺎﻧﻮم ﺧﻮﺷﮕﻠﻪ ... ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم: ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ... واﻗﻌﺎ ﭼﯿﺰي ﺑﺮاي ﮔﻔﺘﻦ ﻧﺪارم ... دﺳﺖ ﻧﻮازﺷﯽ ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪ ام ﮐﺸﯿﺪ: ﺗﻮ ﻣﯽ دوﻧﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﻋﺰﯾﺰي ﻣﮕﻪ ﻧﻪ؟ اﯾﻦ رو دارم ﺑﻬﺖ ﻣﯿﮕﻢ ﮐﻪ ﻣﺎ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻫﺴﺘﯿﻢ ... ﺣﺘﯽ اﮔﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺟﺎ ﻫﺎ ﺑﺮات ﮐﻢ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﻢ ... ﺑﻐﻠﺶ ﮐﺮدم ... ﻣﺤﮑﻢ ﻣﺤﮑﻢ ... اﯾﻦ دﺧﺘﺮ ﺧﺎﻟﻪ دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﯽ و ﻧﮕﺮاﻧﻢ رو ... ﺑﻌﺪ از ﯾﻪ روز ﮐﺎري داﻏﻮن ... ﺣﺎﻻ اوﻣﺪه ﺑﻮدم ﻋﻤﺎرت ... دﯾﮕﻪ اﻻن ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم اوﻣﺪه ﺑﺎﺷﻪ ... ﻣﻦ از ﺳﺎﻋﺖ ﺳﻪ ﺑﻪ اﺟﺒﺎر ﺑﯿﺮون زده ﺑﻮدم و اﻻن ﺳﺎﻋﺖ ﻧﺰدﯾﮏ ده ﺑﻮد ... آروم وارد ﺳﺎﻟﻦ ﺷﺪم ... ﺑﺎ ورودم ﻧﯿﻮﺷﺎ و ﮐﻮﺷﺎ ﺑﻐﻠﻢ ﭘﺮﯾﺪن ... ﻣﻦ ﺑﺪون اﯾﻦ دو ﺗﺎ ﺧﻮﺷﮕﻞ ﺧﺎﻟﻪ ﭼﻪ ﻃﻮري ﺑﻌﺪ از اﯾﻦ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ دووم ﺑﯿﺎرم ... ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم ﺷﻠﻮغ ﺑﻮد ... ﻣﻬﻤﻮن داﺷﺘﻦ و ﻣﻦ داﻏﻮن ﺗﺮ از اﯾﻦ ﺣﺮﻓﺎ ﺑﻮدم اﺻﻼ ﭼﺮا ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ﺑﻮدم اﯾﻦ ﺟﺎ ﮐﺎش ﺷﺐ رﻓﺘﻪ ﺑﻮدم ﺧﻮﻧﻪ ﺧﻮدم ...
- ﻫﻤﺮاز دﯾﺮ ﮐﺮدي ...
- آﻗﺎي ﮐﻮﺷﺎ ﺧﺎن ﺑﻪ ﺷﻤﺎ رﺑﻄﯽ ﻧﺪاره ... ﺷﺎﻟﻢ رو از ﺳﺮم در آوردم و ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم: ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺑﺎ ﺑﺮادرت درﺳﺖ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻦ ... ﻧﯿﻮﺷﺎ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﺮد: ﺧﯿﻠﯽ ﺧﺴﺘﻪ اي؟
- آره ﺧﯿﻠﯽ ... ﺑﻌﺪ از اﺟﺮا ﯾﻪ ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻮﺗﺎه داﺷﺘﻢ ... اﻻﻧﻢ ﻣﯿﺨﻮام ﺑﺮﮔﺮدم ﺧﻮﻧﻪ ... ﻟﺒﻬﺎي زﯾﺒﺎش آوﯾﺰون ﺷﺪ: ﭼﺮا؟
- ﻓﺪات ﺑﺸﻢ ﺷﻤﺎ ﮐﻪ اﻣﺸﺐ ﺗﻨﻬﺎ ﻧﯿﺴﺘﯿﺪ ... ﮐﻠﯽ ﻣﻬﻤﻮن ﻫﺴﺖ ... ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﻣﻨﻢ ...
- ﻣﻨﻢ ﻣﯿﺎم ... ﻧﻮك دﻣﺎﻏﺶ رو ﮐﺸﯿﺪم ﮐﻪ ﺻﺪاش در اوﻣﺪ: ﻣﯿﺪوﻧﯽ ﮐﻪ ﻧﻤﯽ ﺷﻪ ... دوش ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﻟﺒﺎس ﭘﻮﺷﯿﺪم ... ﺑﻪ ﺧﻮدم ﺗﻮ آﯾﻨﻪ ﻧﮕﺎﻫﯽ اﻧﺪاﺧﺘﻢ ... و ﺑﻌﺪ ﻧﮕﺎﻫﯽ اﺟﻤﺎﻟﯽ ﺑﻪ ﮐﻞ اﺗﺎﻗﯽ ﮐﻪ ﺗﻮش ﺑﻮدم. ﮐﺮدم ... ﻧﺸﺴﺘﻢ ﻟﺒﻪ ﺗﺨﺖ و ﺳﺮم رو ﺗﻮي دﺳﺘﺎم ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم ... اﻧﮕﺎر ﯾﺎدم رﻓﺘﻪ ﺑﻮد اﯾﻦ ﺟﺎ ﺧﻮﻧﻪ ﻣﻦ ﻧﯿﺴﺖ ... ﭼﻪ راﺣﺖ داﺷﺘﻢ ﺗﻮش زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽ ﮐﺮدم ... ﺗﻘﻪ اي ﺑﻪ در ﺧﻮرد ... ﺑﺎ ﺑﻔﺮﻣﺎﯾﺪ ﮔﻔﺘﻦ ﻣﻦ در ﺑﺎز ﺷﺪ ... دﯾﺪﻧﺶ ﺗﻮي ﭼﺎرﭼﻮب در ﺣﺲ زﯾﺒﺎﯾﯽ ﺑﻬﻢ داد ... ﻣﻦ واﻗﻌﺎ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺮم؟
- ﺗﺸﺮﯾﻒ آوردﯾﺪ؟
- ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ﻣﯿﺪوﻧﻢ ﮐﻪ دﻟﯿﻞ ﺑﻮدﻧﻢ اﯾﻦ ﺟﺎ ﻣﺮاﻗﺒﺖ از ﺑﭽﻪ ﻫﺎﺳﺖ اﻣﺎ اﻣﺮوز واﻗﻌﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﮐﺎر داﺷﺘﻢ ... ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺻﻮرت وﺣﺸﺘﻨﺎك ﺧﺴﺘﻪ ام ﮐﺮد ﺧﻮدش ﻫﻢ اﺻﻼ ﺳﺮ ﺣﺎل ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻧﻤﯿﻮﻣﺪ ... ﻫﻨﻮز داﺷﺖ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد اداﻣﻪ دادم: ﻣﻬﻤﺎن ﻫﻢ دارﯾﺪ ...
- ﻋﻤﻪ ﻣﻠﻮك ﻫﺴﺘﻦ ... اﯾﺸﻮن ﺧﺒﺮ ﺑﯿﻤﺎري ﭘﺪرم رو ﺗﺎزه ﺷﻨﯿﺪن و اوﻣﺪن اﯾﻨﺠﺎ ... واﻗﻌﺎ ﺳﺮم رو ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﺑﮑﻮﺑﻢ ﺑﻪ دﯾﻮار ...
- ﭘﺲ ﻣﻦ ﺑﻬﺘﺮه ﮐﻪ ﺗﻮي اﺗﺎق ﺑﻤﻮﻧﻢ ... ﯾﺎ ﻧﻪ ﺣﺎﻻ ﮐﻪ ﺷﻠﻮغ ﺷﺪه ﻣﻦ ﻣﯿﺘﻮﻧﻢ ﺑﺮم ﺧﻮﻧﻪ ﺧﻮدم ... آره اﯾﻦ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﻓﮑﺮه ... اﺧﻤﺎش وﺣﺸﺘﻨﺎك رﻓﺖ ﺗﻮي ﻫﻢ ... در رو ﭘﺸﺖ ﺳﺮش ﺑﺴﺖ ﮐﻤﯽ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد ... ﻣﻦ ﻫﻢ ﻧﮕﺎﻫﻢ رو دوﺧﺘﻢ ﺑﻪ اون ﭼﺸﻤﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺣﺎﻻ ﻋﺠﯿﺐ رﻧﮓ ﺧﺎك ﺑﻮدن ... اﯾﻦ ﭘﺎ و اون ﭘﺎ ﮐﺮد: ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﻬﺘﻮن اﺣﺘﯿﺎج دارن ... ﺳﺮم رو ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻢ ... ﻋﺠﯿﺐ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﻮ ذﻫﻨﻢ ﺗﻨﻬﺎ ﺟﻤﻠﻪ اي ﮐﻪ اوﻣﺪ ﮐﻪ اي ﮐﺎش اﯾﻦ ﺳﺮو ﻣﻄﻤﺌﻦ روﺑﻪ روم ﺑﻬﻢ اﺣﺘﯿﺎج داﺷﺖ ... ﻣﻦ ﻋﺠﯿﺐ اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺘﻪ ذﻫﻨﻢ ﭘﺮواز ﻣﯿﮑﺮد ﺗﻮ ﻣﻨﺎﻃﻖ ﻣﻤﻨﻮﻋﻪ ... ﺑﺎﯾﺪ ﻣﯽ رﻓﺘﻢ ... اﯾﻦ ﻃﻮري ﺧﻄﺮﻧﺎك ﺑﻮد ... اﻓﺘﺎدن ﺗﻮ اﯾﻦ دام ﺑﺮاي ﻣﻨﻪ ﺑﯽ ﭘﻨﺎه ﺧﻄﺮﻧﺎك ﺑﻮد ... ﻣﻦ ﮐﺠﺎ و اﯾﻦ اﻧﺘﻈﺎم ﺑﺰرگ و ﭘﺮ ﻧﻔﻮذ ﮐﺠﺎ؟
- ﺧﺐ ... ﻣﻦ از اول ﻫﻢ ﻧﺒﻮدم ... ﯾﻌﻨﯽ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣﻮﻗﺖ ﺑﻮدم ... ﺻﻨﺪﻟﯽ رو ﺑﻪ روم رو ﮐﺸﯿﺪ و ﻧﺸﺴﺖ ... دﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﯿﻨﻪ و ﺟﺪي ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد ... ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم و ﺑﻪ ﺻﻮرت ﭘﺮ ﺳﺌﻮاﻟﺶ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ...
- اﯾﻦ ﺟﺎ اﺗﻔﺎﻗﯽ اﻓﺘﺎده ﮐﻪ ﺷﻤﺎ اﻣﺸﺐ اﻧﻘﺪر اﺻﺮار ﺑﻪ رﻓﺘﻦ دارﯾﺪ؟
- ﻧﻪ ...
- ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ اون ﮐﯿﮑﻪ ... ﺧﻨﺪه ام ﻫﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﻫﻨﻮز ﯾﺎدش ﺑﻮد ... ﮐﻤﯽ ﺑﻪ ﺟﻠﻮ ﺧﻢ ﺷﺪ: ﻣﻦ ﺗﺎزه آزﻣﺎﯾﺶ دادم ... ﮐﻤﯽ ﻗﻨﺪم ﺑﺎﻻﺳﺖ از اون ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺧﺎﻧﻮاده ﺳﺎﺑﻘﻪ دﯾﺎﺑﺖ دارﯾﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﺮاﻗﺐ ﺑﺎﺷﻢ ... ﻧﺎ ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﯾﻬﻮ ﻧﮕﺮان ﭘﺮﺳﯿﺪم: ﺷﻤﺎ ﮐﻪ ﭼﯿﺰﯾﺘﻮن ﻧﯿﺴﺖ؟ ﻟﺒﺨﻨﺪي روي ﺻﻮرت ﺧﺴﺘﻪ اش اوﻣﺪ: ﻧﻪ ﺧﻮﺑﻢ ... ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺧﺎﻃﺮ ﺷﯿﺮﯾﻨﯽ ﻧﻤﯽ ﺧﻮرم ... ﺧﺐ دﯾﮕﻪ دارم ﮐﻢ ﮐﻢ ﭘﯿﺮ ﻣﯿﺸﻢ ... ﻣﻦ ﮐﻪ ﻣﺜﻞ ﺷﻤﺎ ﺟﻮون ﻧﯿﺴﺘﻢ ﺑﺘﻮﻧﻢ ﻫﯽ اﺳﻤﺎرﺗﯿﺰ ﺑﺨﻮرم ... ... اﺧﻤﺎم رو ﮐﺮدم ﺗﻮ ﻫﻢ ... اﯾﻦ ﯾﻌﻨﯽ اﻻن داﺷﺖ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺷﻮﺧﯽ ﻣﯽ ﮐﺮد؟ از ﺑﺲ ﺟﺪي ﺑﻮد ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰﯾﺶ ...
- ﺷﻤﺎ ﻓﻘﻂ 43 ﺳﺎﻟﺘﻮﻧﻪ ...
- ﯾﻌﻨﯽ ﭘﯿﺮ ﻧﯿﺴﺘﻢ؟! ... اﯾﻦ ﭼﻪ ﺳﺌﻮاﻟﯽ ﺑﻮد ﭼﺸﻤﺎم ﮔﺮد ﺷﺪه ﺑﻮد: ﻣﻌﻠﻮﻣﻪ ﮐﻪ ﻧﻪ ...
- ﺧﺐ اﯾﻦ ﺧﻮﺑﻪ ... و ﺑﻌﺪ اداﻣﻪ داد: ﺣﺎﻻ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﮕﯿﺪ ﭼﺮا ﻣﯿﺨﻮاﯾﺪ ﺑﺮﯾﺪ ... ﻣﺎ ﻓﺮدا ﭘﺪر رو ﻣﺮﺧﺺ ﻣﯿﮑﻨﯿﻢ ... ﺳﺮم رو ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻢ و دﺳﺘﺎم رو ﺑﻬﻢ ﮔﺮه زدﯾﻢ: ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻢ ﮐﻪ ﺣﺎﻟﺸﻮن ﺑﻬﺘﺮه ... ﻣﻦ ﺑﻬﺘﺮه ﺑﺮم ... اﮐﺒﺮ ﺧﺎن ... ﯾﻌﻨﯽ ...
- ﺳﺮﺗﻮن رو ﺑﺎﻻ ﺑﮕﯿﺮﯾﺪ ... ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم ... ﺧﯿﻠﯽ ﺟﺪي ﺑﻮد: ﺷﻤﺎ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ ﭘﺪرم ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺷﻤﺎ ﺣﺎﻟﺶ ﺑﺪه؟ دوﺑﺎره اون ﺑﻐﺾ ﻟﻌﻨﺘﯽ اوﻣﺪ ﺗﻮ ﮔﻠﻮم: اﯾﺸﻮن ﻣﻦ رو دوﺳﺖ ﻧﺪارن ... ﺳﺮ ﺟﺎش ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﺷﺪ ... ﭼﺸﻤﺎش رو ﯾﻪ ﺑﺎر ﺑﺎز و ﺑﺴﺘﻪ ﮐﺮد ... اﯾﻦ ﮐﺎر رو زﻣﺎﻧﯽ ﻣﯿﮑﺮد ﮐﻪ دﻧﺒﺎل ﺟﻤﻠﻪ ﻣﯿﮕﺸﺖ: ﻣﻬﻤﻪ؟!
- اﯾﻦ ﮐﻪ ﮐﺴﯽ ﻣﻦ رو دوﺳﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ؟
- اﯾﻦ ﮐﻪ ﭘﺪرم ﺷﻤﺎ رو دوﺳﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ﯾﺎ ﻧﻪ؟
- اﮔﺮ ﺣﻀﻮرم آراﻣﺶ اﯾﺸﻮن رو ﺑﻬﻢ ﺑﺰﻧﻪ ... ﺑﻠﻪ ﻣﻬﻤﻪ ﮐﻪ ﻣﻦ رو دوﺳﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻦ ﯾﺎ ﻧﻪ ...
- ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اون ﺷﺐ ... ﻣﻦ از ﻃﺮف اﯾﺸﻮن از ﺷﻤﺎ ﻋﺬر ﺧﻮاﻫﯽ ﻣﯿﮑﻨﻢ ... ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎي ﮔﺮد ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم ... از ﭼﺸﻤﺎي ﮔﺮد ﺷﺪم ﻓﻬﻤﯿﺪ ﮐﻪ ﻫﯿﭽﯽ ﻧﻔﻬﻤﯿﺪم : ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﻋﺬر ﺑﺨﻮام ﮐﻪ ﺣﻀﻮر ﺑﯽ ﻣﻮﻗﻌﻢ ... ﭘﺮﯾﺪ وﺳﻂ ﺣﺮﻓﻢ: ﯾﻌﻨﯽ ﺣﺮﻓﺎي ﭘﺪرم ... ﺷﻤﺎ رو ﻧﺎراﺣﺖ ﻧﮑﺮد ...
- ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﻣﯿﺪوﻧﻢ ﻣﻦ رو دﯾﺪن و ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺷﺪن ... ﮐﻼﻓﻪ دﺳﺘﯽ ﺗﻮي ﻣﻮﻫﺎش ﮐﺸﯿﺪ ... ﭼﯿﺰي ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد م ﮐﻪ ﻧﺎراﺣﺘﺶ ﮐﺮدم؟ ﭼﺮا اﻧﻘﺪر ﮐﻼف و ﺑﯽ ﻗﺮار ﺑﻮد اﻣﺸﺐ؟ ﺳﮑﻮت ﮐﺮده ﺑﻮد ... ﮐﻤﯽ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم ... اﯾﻦ روزا ﻋﺠﯿﺐ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم ﻫﻤﻪ ﺣﺮﮐﺎﺗﺶ ﺟﺬاﺑﻪ ... دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﮔﺮدﻧﻢ ﮐﺸﯿﺪم ... ﺳﺮش رو آورد ﺑﺎﻻ و ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد ... ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﻪ ﻟﺐ ﭘﺎﯾﯿﻨﻢ رو ﺑﯿﻦ دﻧﺪوﻧﺎم ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم و ﻧﮕﺮان ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻣﯿﮑﺮدم ... ﺳﺮﯾﻊ از ﺟﺎش ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﭘﺸﺘﺶ رو ﺑﻬﻢ ﮐﺮد: ﺗﺸﺮﯾﻒ ﺑﯿﺎرﯾﺪ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺑﺮاي ﺷﺎم ﻣﻨﺘﻈﺮﺗﻮﻧﯿﻢ ...
- آﺧﻪ ...
- ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﻨﺘﻈﺮﺗﻮﻧﻢ ... ﻧﻔﺲ ﺣﺒﺲ ﺷﺪه ﺗﻮي ﺳﯿﻨﻪ ام رو ﺑﯿﺮون دادم ... رﻓﺘﻢ ﮐﻨﺎر ﭘﻨﺠﺮه و ﭘﻨﺠﺮه رو ﺑﺎز ﮐﺮدم ... ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﺸﯿﺪم ... واﻗﻌﺎ داﺷﺖ ﭼﯽ ﻣﯿﺸﺪ؟! اﯾﻦ ﭼﺸﻢ ﻫﺎ ارﺛﯽ ﺑﻮد اﻧﮕﺎر ... ﺻﻮرﺗﺶ رو ﺑﻪ ﻋﺼﺎي ﮐﻠﻪ ﻋﻘﺎﺑﯿﺶ ﺗﮑﯿﻪ داده ﺑﻮد و زﯾﺮ ﻧﻈﺮم ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ... ﻧﻮه ﭘﺴﺮﯾﺶ ﮐﻮروش ﻫﻢ اون ﺟﺎ ﺑﻮد ... ﭘﺴﺮ ﻧﺴﺒﺘﺎ ﺧﻮش ﻗﯿﺎﻓﻪ اي ﺑﻮد ... ﮐﻨﺎر ﺣﺎﻣﯽ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد اون ﻫﻤﻪ ﺧﯿﻠﯽ رﺳﻤﯽ ﻟﺒﺎس ﭘﻮﺷﯿﺪه ﺑﻮد اﻣﺎ ﻋﺠﯿﺐ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم ﮐﻪ ﺣﺎﻣﯽ از ﻫﻤﻪ ﻣﺮداﻧﯽ ﮐﻪ اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ دﯾﺪم ﺧﻮش ﺗﯿﭗ ﺗﺮه ... ﻧﮕﺎﻫﻬﺎي ﮔﺎه و ﺑﯽ ﮔﺎه ﮐﻮروش و ﺧﯿﺮه ﻋﻤﻪ ﻣﻠﻮك ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯿﺸﺪ ﻣﻌﺬب ﺑﺸﻢ ... داﻣﻨﻢ رو ﻣﺮﺗﺐ ﮐﺮدم ... ﺧﻮب ﺷﺪ ﺟﻮراب ﺷﻠﻮاري ﮐﻠﻔﺖ ﭘﻮﺷﯿﺪم ... ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﮐﻨﺎر ﻣﻠﻮك ﺧﺎﻧﻮم ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و ﺑﺎ ﭼﺸﻢ ﺑﻬﻢ اﺷﺎره ﻣﯿﮑﺮد ﻣﯿﻮه ﺑﺨﻮرم ... ﺳﺮم ﺑﻪ ﺳﯿﺒﻢ ﮔﺮم ﺑﻮد دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ از اوﻧﺠﺎ ﻓﺮار ﮐﻨﻢ ...
- اوﻣﺪي از ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻧﮕﻪ داري ﮐﻨﯽ؟ ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮد م و ﺧﯿﺮه ﺷﺪم ﺑﻪ ﭼﺸﻤﻬﺎي ﮔﺴﺘﺎﺧﺶ ... ﺗﻤﺎم ﺳﻌﯿﻢ رو ﮐﺮدم ﺗﺎ ﻟﺤﻨﻢ و ﺻﺪام ﺧﺎﻟﯽ از ﻫﺮ ﮔﻮﻧﻪ ﻋﺼﺒﯿﺖ و ﺑﯽ اﺣﺘﺮاﻣﯽ ﺑﺎﺷﻪ ... ﺑﺎ ﺧﻮدم ﺗﮑﺮار ﻣﯿﮑﺮدم ﮐﻪ اﯾﻦ زن ﻫﻤﺴﻦ ﻣﺎدرﺑﺰرﮔﻪ ﻣﻨﻪ و اﮔﺮ ﻓﺤﺶ ﻫﻢ ﺑﺪه ﻣﻦ اﺟﺎزه ﻧﺪارم ﺟﻮاب ﺑﺪم ... اﻣﺎ ﺗﻪ دﻟﻢ اﻋﺘﺮاف ﻣﯿﮑﺮدم دوﺳﺘﺶ ﻧﺪارم ...
- ﺑﻠﻪ ...
- ازدواج ﮐﺮدي؟ ... ﭼﻪ رﺑﻄﯽ داﺷﺖ ...
- ﺧﯿﺮ ... ﺳﺮش رو ﺗﮑﻮﻧﯽ داد ... از ﺗﮏ ﺗﮏ ﺣﺮﮐﺎﺗﺶ ﺗﺤﻘﯿﺮ ﻣﯿﺒﺎرﯾﺪ ... و ﻣﻦ ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﺗﻮي ﺳﺮم ﺷﻌﺮﻫﺎي ﻣﺮود ﻋﻼﻗﻪ ام رو ﺑﺎ ﺧﻮدم زﻣﺰﻣﻪ ﮐﻨﻢ ﺗﺎ ﯾﺎدم ﺑﺮه و ﻧﺒﯿﻨﻢ ... ﺳﺮم ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﭼﭗ ﭼﺮﺧﯿﺪ ﻧﮕﺎﻫﻬﺎي اﯾﻦ ﭘﺴﺮ دﯾﮕﻪ داﺷﺖ ﻋﺼﺒﯿﻢ ﻣﯿﮑﺮد ... ﻧﺎ ﺧﻮد آﮔﺎه دﺳﺘﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﯾﻘﻪ ام رﻓﺖ و ﺟﻤﻊ و ﺟﻮرﺗﺮش ﮐﺮدم ... ﺳﻌﯽ ﻣﯿﮑﺮدم ﺳﺮم رو ﺑﻪ ﺑﺸﻘﺎﺑﻢ ﮔﺮم ﮐﻨﻢ ... اﻣﺎ ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﻫﻨﻮز داره ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﻨﻪ ...
- ﻫﻤﺮاز ﺧﺎﻧﻮم ... ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم و ﻣﺮدي رو دﯾﺪم ﮐﻪ از ﭼﺸﻤﺎش آﺗﯿﺶ ﻣﯿﺒﺎرﯾﺪ ... ﻧﮕﺎه ﺣﺎﻣﯽ ﮐﺮدم ... ﮐﻮروش ﻫﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ ﭼﺮﺧﯿﺪ ﻣﻦ ﮐﻪ ازش ﺗﺮﺳﯿﺪم ... دﺳﺖ و ﭘﺎم رو ﮔﻢ ﮐﺮدم ...
- ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﺧﻮاب ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﺎﺷﻪ ... ﻣﯽ دوﻧﯿﺪ ﮐﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺷﻤﺎ ﻫﺴﺘﻦ ... ... ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﯾﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﭘﯿﺶ ﺧﻮاﺑﯿﺪه ﺑﻮدن ... اﯾﻦ ﯾﻌﻨﯽ ... ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ از اﯾﻦ ﺟﺎ ﺑﺮم ... از ﺧﺪام ﺑﻮد ... ﺳﺮﯾﻊ از ﺟﺎم ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم ... ﻋﻤﻪ ﻣﻠﻮك: ﻓﺮدا از اﯾﻦ ﺟﺎ ﻣﯿﺮي دﯾﮕﻪ؟ ﻣﯽ دوﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﺮادرم ﺣﺎﻟﺶ ﺧﻮب ﻧﯿﺴﺖ ... دﺳﺘﺎم داﺷﺖ ﻣﯽ ﻟﺮزﯾﺪ ... ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺟﻮاﺑﺶ رو ﺑﺪم ﮐﻪ از ﮔﻮﺷﻪ ﺳﺎﻟﻦ ﯾﻪ ﺻﺪاي ﺑﻢ و ﻣﺤﮑﻢ اوﻣﺪ: ﻋﻤﻪ ﺟﺎن ... اﺟﺎزه ﺑﺪﯾﺪ اﯾﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﺑﯿﻦ ﻣﺎ و ﻣﻬﻤﺎﻧﻤﻮن ﺑﺎﺷﻪ ... ﻫﺮ ﭼﻨﺪ اﯾﻦ ﺟﺎ ﺧﻮﻧﻪ ﺧﻮاﻫﺮ ﻫﻤﺮاز ﺧﺎﻧﻮﻣﻪ ... ﺣﺘﯽ اﮔﻪ رﻫﺎي ﺧﺪا ﺑﯿﺎﻣﺮز دﯾﮕﻪ ﺑﯿﻦ ﻣﺎ ﻧﺒﺎﺷﻪ ... ... ﺧﺐ ﮐﯽ ﺟﺮات داﺷﺖ رو ﺣﺮف ﺣﺎﻣﯽ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻪ ... ﻣﻦ ﮐﻪ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... ﺑﻘﯿﻪ ﻫﻢ ﻣﻄﻤﺌﻨﺎ ﻧﺪاﺷﺘﻦ ... ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم و ﺑﺎ ﻧﮕﺎﻫﻢ ازش ﺗﺸﮑﺮ ﮐﺮدم ... اﻣﺎ ﻋﻮض ﭼﺸﻤﺎي ﻫﻤﯿﺸﮕﺶ ... ﻣﺮد ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ رو دﯾﺪم ﮐﻪ ﺑﺎﺳﺮش اﺷﺎره ﻣﯽ ﮐﺮد ﺑﺮو ... ﺳﻌﯽ ﻣﯿﮑﺮدم آروم ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻢ ... ﺧﻮﻧﻪ واﻗﻌﺎ ﺷﻠﻮغ ﭘﻠﻮغ ﺑﻮد ... اﮐﺒﺮ ﺧﺎن ﻣﺮﺧﺺ ﺷﺪه ﺑﻮد ... ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺣﺎﻟﺶ واﻗﻌﺎ ﺑﺪ ﺑﻮد وﻟﯽ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدن ﻣﯿﺘﻮﻧﻪ ﺧﻮﻧﻪ اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﮐﻨﻪ ... ﮐﻠﯽ ﻣﻬﻤﻮن داﺷﺘﻦ ﮐﻞ ﺧﺎﻧﺪان اﻧﺘﻈﺎم اﯾﻦ ﺟﺎ ﺑﻮدن ... ﻣﻨﻪ ﺑﯽ ﭼﺎره ﻫﻢ اﯾﻦ ﺟﺎ ﺑﻮدم ... ﺑﺎ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ... ﮐﻮﺷﺎ و ﻧﯿﻮﺷﺎ ﮐﻪ از دﯾﺪن ﭘﺪر ﺑﺰرگ ﻣﺮﯾﻀﺸﻮن ﺑﺎزﻫﻢ ﺣﺎل و اوﺿﺎﻋﺸﻮن ﺑﻬﻢ رﯾﺨﺘﻪ ﺑﻮد رو ﺑﻪ اﺗﺎق ﻧﯿﻮﺷﺎ آورده ﺑﻮدم ... ﺗﺎ ﭘﯿﺸﺸﻮن ﺑﺎﺷﻢ ... اﯾﻦ راه ﻓﺮاري ﻫﻢ ﺑﻮد ﺗﺎ زﯾﺮ ﻧﮕﺎه اون ﺧﺎﻧﻮدان ﻋﺠﯿﺐ ﻏﺮﯾﺐ ﻧﺒﺎﺷﻢ ... ﮐﻮﺷﺎ ﺻﺪام ﮐﺮد ... ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم ﺗﻮي دﺳﺘﺶ ﻋﺮوﺳﮑﺎي اﻧﮕﺸﺘﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﻦ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮدم ...
- ﻣﯽ ﺷﻪ ﺑﺮاﻣﻮن ﻗﺼﻪ ﺑﮕﯽ؟ ... ﻋﺠﯿﺐ ﺑﻮد اﯾﻦ ﭘﺴﺮ 8 ﺳﺎﻟﻪ ... ﺗﻮ اﯾﻦ ﺧﺎﻧﻮاده اﻧﻘﺪر ﻋﺎﺷﻖ ﻗﺼﻪ ﺑﻮد ... ﻋﺮوﺳﮑﻬﺎ رو ﺗﻮي دﺳﺘﻢ ﮐﺮدم: ﻗﺼﻪ ﭼﯽ رو ﺑﮕﻢ؟
- ﻗﺼﻪ ﻣﺎﻣﺎﻧﻢ رو ... ﻋﺮوﺳﮏ ﻫﺎ رو در آوردم: ﺑﺎ اﯾﻨﺎ ﭘﺲ ﻧﻤﯽ ﺷﻪ ... رﻫﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺷﮕﻞ ﺗﺮ ﺑﻮد ... روي ﺗﺨﺖ دراز ﮐﺸﯿﺪم ... ﺳﺮﺷﻮن رو روي ﺑﺎزوم ﮔﺬاﺷﺘﻦ ... ﻧﯿﻮﺷﺎ: ﻣﯿﺪوﻧﯽ ﻫﻤﺮاز ﺗﻮ ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﻫﻤﻪ ﻣﺎ رو ﻣﯿﻔﻬﻤﯽ ﭼﻮن ﺗﻮ ﻫﻤﺌﭙﺪر و ﻣﺎدرت ﭘﺮواز ﮐﺮدن ... دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﻣﻮﻫﺎي ﺧﻮﺷﮕﻠﺶ ﮐﺸﯿﺪم: اي ﮐﺎش اﯾﻦ ﻃﻮر ﻧﺒﻮد وﻟﯽ ﻫﺴﺖ ... وﻟﯽ ﻣﺴﺌﻠﻪ اﯾﻨﺠﺎﺳﺖ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﭘﺪرﺗﻮن ﻫﺴﺖ ... ﮐﻮﺷﺎ ﺷﺎﮐﯽ ﺷﺪ: ﻧﯿﺴﺖ ...
- اﯾﻦ ﻃﻮري ﻧﮕﻮ ﭘﺴﺮك ... ﭘﺪرﺗﻮن ﻫﺴﺖ و ﻣﯿﺎد ...
- دوﺳﺖ ﻧﺪارم ازش ﺣﺮف ﺑﺰﻧﯿﻢ ... ﺑﻪ ﺷﻮﺧﯽ ﮐﻤﯽ ﻗﻠﻘﻠﮑﺶ دادم ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﻟﭙﺎي ﺧﻮﺷﮕﻠﺶ ﺗﮑﻮن ﺑﺨﻮره: ﭘﺶ از ﭼﯽ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﯿﻢ ...
- ﺗﻮ از داﺳﺘﺎﻧﺖ ﺑﮕﻮ ... ﺷﺮوع ﮐﺮدم از رﻫﺎ ﮔﻔﺘﻦ ... از ﻣﻮﻫﺎش ... از ﭼﺸﻤﺎش ... ﻫﺮ دوﺷﻮن ﺑﻠﻮزم رو ﻣﺤﮑﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدن و ﮔﻮش ﻣﯿﮑﺮدن ... ﺧﺐ ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ اﯾﻦ ﻋﮑﺲ اﻟﻌﻤﻞ در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺳﺮو ﺻﺪاﻫﺎ و ﮔﺎﻫﯽ ﮔﺮﯾﻪ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ از ﺑﯿﺮون ﻣﯿﺎد ... اﯾﻨﺎ داﺷﺘﻦ ﺑﺎ اﯾﻦ ﮐﺎراﺷﻮن ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو ﻋﺼﺒﯽ ﻣﯿﮑﺮدن ... ﺗﻘﻪ اي ﺑﻪ در ﺧﻮرد ... ﺣﺎﻣﯽ ﺑﻮد ... از ﺻﺒﺢ ﻧﺪﯾﺪه ﺑﻮدﻣﺶ ... ﻗﯿﺎﻓﻪ اش ﺑﺎ وﺟﺪ اﯾﻨﮑﻪ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺧﻮﻧﺴﺮد و ﻣﺤﮑﻢ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯿﻮﻣﺪ اﻣﺎ ﺑﻪ ﺷﺪت ﺧﺴﺘﻪ ﺑﻮد ... از ﻫﺮ ﺣﺮﮐﺘﺶ ﻣﯿﺸﺪ ﻓﻬﻤﯿﺪ ﭼﻪ ﻗﺪر ﻧﺎراﺣﺖ و ﺧﺴﺘﻪ اﺳﺖ ... ﺑﺎ دﯾﺪﻧﺶ از ﺣﺎﻟﺖ دراز ﮐﺶ در اوﻣﺪم ... ﺑﺎ دﯾﺪﻧﻤﻮن ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻤﺮ ﻧﮕﯽ زد و در اﺗﺎق رو ﺑﺴﺖ ... ﺗﻮي اﺗﺎق ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ ﭼﻨﮓ و وﯾﺎﻟﻮن ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدم ... ﺑﺮاي اﯾﻨﮑﻪ ﺻﺪاﻫﺎي ﺑﯿﺮون و رﻓﺖ و آﻣﺪﻫﺎ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو اذﯾﺖ ﻧﮑﻨﻪ ... ﺑﺎ ورودش ﺑﺮاي ﭼﻨﺪ ﺛﺎﻧﯿﻪ ﭼﺸﻤﺎش رو ﺑﺴﺖ و ﯾﻪ ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻖ ﮐﺸﯿﺪ ... ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺳﻼم ﮐﺮدن ... ﺟﻮاﺑﻤﻮن رو داد ... و روي ﺻﻨﺪﻟﯽ ﻧﺸﺴﺖ ...
- ﺧﻮﺑﯽ ﮐﻮﺷﺎ؟ﭘﺎت ﺑﻬﺘﺮه؟
- ﺑﻠﻪ ... ﺑﻬﺘﺮم ... ﺷﻤﺎ ﻧﮕﺮان ﻧﺒﺎش ...
- ﻧﯿﻮﺷﺎ ... ﻣﻌﻠﻤﺖ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺗﻤﺎس ﮔﺮﻓﺖ و ﮔﻔﺖ ﻓﺮدا ﻣﺪرﺳﻪ ﺟﻠﺴﻪ اﺳﺖ ... ﻣﻦ ﺗﻤﺎم ﺳﻌﯿﻢ رو ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺗﺎ ﺑﯿﺎم ... ... واﻗﻌﺎ دﻟﻢ ﺑﺮاي اﯾﻦ آدم ﺳﻮﺧﺖ ... در آن واﺣﺪ ﭼﻨﺪ ﺟﺎ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺎﺷﻪ ...
- ﭼﯿﺰه ... اﮔﺮ ﮐﺦ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ ﺻﻼﺣﻪ ﻣﻦ ﺑﺮم ...
- واﻗﻌﺎ ﻓﺮﺻﺘﺶ رو دارﯾﺪ؟
- ﺑﻠﻪ ﻣﻦ ﮐﻼﺳﻢ از ﺳﺎﻋﺖ 2 ﺷﺮوع ﻣﯿﺸﻪ ... اﺧﻤﺎش ﮐﻤﯽ رﻓﺖ ﺗﻮ ﻫﻢ: آﻣﻮزﺷﮕﺎه ﺷﺮوع ﺷﺪ؟ ... اﯾﻦ ﭼﺮا اﯾﻦ ﺷﮑﻠﯽ ﺷﺪ؟ از ﮐﺠﺎ ﻓﻬﻤﯿﺪ ﯾﻪ ﻣﺪت ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﻣﺘﺤﺎﻧﺎت آﻣﻮزﺷﮕﺎه ﮐﻼس ﮐﻨﮑﻮرش ﻧﺒﻮد؟
- ﺑﻠﻪ ... ﮐﻤﯽ ﭼﺸﻤﺎش رو ﻣﺎﻟﯿﺪ و رو ﺑﻪ ﮐﻮﺷﺎ ﮐﺮد: ﺧﺐ ﻣﺮد ﺟﻮان ... ﺧﻮب اﯾﻦ ﺟﺎ ﺑﺮاي ﺧﻮدﺗﻮن ﺧﻠﻮت ﮐﺮدﯾﺪا ...
- ﻫﻤﺮاز ﺑﺮاﻣﻮن ﻗﺼﻪ ﻣﯿﮕﻔﺖ ... از ﻣﺎﻣﺎن ﮔﻔﺖ ... ﺣﺎﻣﯽ ﻧﮕﺎه ﭘﺮ ﻣﻬﺮي ﺑﻪ ﻣﻦ اﻧﺪاﺧﺖ: ﺧﻮﺑﻪ ... اﻣﺮوز ﺑﯿﺮون ﯾﮑﻢ ﺷﻠﻮﻏﻪ ... از اﺗﺎق ﺑﯿﺮون ﻧﯿﺎﯾﺪ ﺑﺎﺷﻪ؟ ... ﺧﯿﻠﯽ دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو ﺑﺒﺮم ﺧﻮﻧﻪ ﺧﻮدم اﻣﺎ ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﭼﺮا ﭼﻨﺪ وﻗﺘﻬﺎﯾﻦ آدم ﻟﺞ ﮐﺮده ﻧﻤﯽ ﮔﺬاره ... ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم ﺑﺎﯾﺪ ﺣﺪاﻗﻞ ﻣﯽ رﻓﺘﻢ و ﯾﻪ ﺳﻼم ﻣﯿﮑﺮدم ﺧﯿﻠﯽ زﺷﺖ ﺑﻮد ... ﺗﺎ دم اﺗﺎق اوﻣﺪم ... در رو ﺑﺎز ﮐﺮد و ﺑﺎ دﯾﺪﻧﻢ ﭘﺸﺖ ﺳﺮش ﭘﺮ ﺳﺌﻮال ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد: ﭼﯿﺰه ... ﺑﯿﺎم ﺳﻼم ﮐﻨﻢ ...
- ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻋﺖ دﯾﮕﻪ ﺑﯿﺎﯾﻦ ... ﺧﻨﺪه ام ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد: ﭼﺮا ﺑﺎﯾﺪ وﻗﺖ ﻣﯿﮕﺮﻓﺘﻢ ... ﭼﺸﻤﺎش رو ﻣﺎﻟﯿﺪ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﺴﺖ درﺳﺖ ﺳﺮ ﭘﺎ ﺑﺎﯾﺴﺘﻪ: ﻧﻪ ... ﮐﻮروش اﯾﻨﺠﺎﺳﺖ ... ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻋﺖ دﯾﮕﻪ ﻣﯿﺮه ... ﺳﺘﺎره ﻫﺎ رو ﺷﻤﺮدن ﻫﻢ ﺷﺎﯾﺪ ﻓﺎﯾﺪه اي ﻧﺪاﺷﺖ ... ﺑﺮاي ﻣﻨﯽ ﮐﻪ از وﻗﺘﯽ اوﻣﺪه ﺑﻮدم ﺗﻮ اﯾﻦ اﺗﺎق زﻧﺪاﻧﯽ ﺷﺪه ﺑﻮدم ... ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻌﺪش ﻫﻢ ﺣﺎﻣﯽ اوﻣﺪ ... ﺧﻮدم رو زدم ﺑﺨﻮاب ... زﯾﺮ ﭼﺸﻤﯽ دﯾﺪﻣﺶ ﮐﻪ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺳﻪ ﺗﺎﻣﻮن ﮐﺮد ... ﻟﺒﺨﻨﺪي زد و ﭼﺮاغ رو ﺧﺎﻣﻮش ﮐﺮد و رﻓﺖ ... ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﺳﺎﻋﺖ ﻧﺰدﯾﮏ ﭘﻨﺞ ﺻﺒﺢ ﺑﻮد و ﻣﻦ داﺷﺘﻢ ﺳﺘﺎره ﻫﺎي ﺑﺎﻗﯽ ﻣﺎﻧﺪه از ﺷﺐ رو ﻣﯿﺸﻤﺎردم ... ﺗﻤﺎم ﺗﻨﻢ درد ﻣﯽ ﮐﺮد وﻗﺘﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﺴﺘﻪ ﻣﯿﺸﺪم ﻫﻤﯿﻦ ﺑﻮد اوﺿﺎع ... ﺑﻪ ﻫﯿﭻ ﻧﺘﯿﺠﻪ اي ﻧﺮﺳﯿﺪه ﺑﻮدم ﻫﻨﻮز ... دﻫﻬﺎ ﺳﺌﻮال ﺑﯽ ﺟﻮاب ﺗﻮ زﻧﺪﮔﯿﻢ ﺑﻮد اﻣﺎ ﻫﯿﭻ ﮐﺪوم ﮔﯿﺞ ﮐﻨﻨﺪه ﺗﺮ از اﺗﻔﺎق ﻫﺎي اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ﻧﺒﻮد ... ﻣﻨﯽ ﮐﻪ اﯾﻦ ﻋﻤﺎرت رو ﻣﺤﻞ زﺟﺮ ﺧﻮاﻫﺮم ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ... ﺣﺎﻻ ﭼﺮا داﺷﺘﻢ ﺑﺎ آراﻣﺶ ﺗﻮش ﻧﻔﺲ ﻣﯿﮑﺸﯿﺪم ... ﻋﺠﯿﺐ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم دارم ﺑﻪ رﻫﺎ ﺧﯿﺎﻧﺖ ﻣﯿﮑﻨﻢ ... اﯾﻨﮑﻪ ﺗﻮ ﭼﻨﺪ ﺗﺎ اﺗﺎق اوﻧﻮر ﺗﺮ اﮐﺒﺮ ﺧﺎن ﺧﻮاﺑﯿﺪه و ﻣﻦ ﻧﮕﺮان ﺣﺎﻟﺸﻢ ... از اﯾﻨﮑﻪ ﺗﻪ راﻫﺮو ... ﯾﻪ اﺗﺎق ﻫﺴﺖ ... ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻫﺮﮔﺰ ﭘﺎ ﺗﻮش ﻧﺬاﺷﺘﻢ ... اﻣﺎ ﯾﻪ ﻋﻄﺮ ﻋﺠﯿﺐ ﯾﻪ ﻧﻔﺲ ... ﯾﻪ ﺣﻀﻮر ﻣﻦ رو ﺑﺪ ﺟﻮر ﺑﻪ اون ﺳﻤﺖ ﻣﯿﮑﺸﯿﺪ ...
- اوا ... ﻫﻤﺮاز ﺧﺎﻧﻮم ... ﭼﺮا ﭼﺸﻤﺎﺗﻮن اﯾﻦ ﺷﮑﻠﯽ ﺷﺪه؟ ﺑﺎ اﯾﻦ ﺣﺮف ﻓﺨﺮي ﺧﺎﻧﻮم ﺳﺮ ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم و ﺣﺎﻣﯽ ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﭼﺮﺧﯿﺪ و ﻣﻦ رو دﯾﺪن ﮐﻪ ﭼﺸﻤﺎم درﺳﺖ ﺑﺎز ﻧﻤﯿﺸﺪ ... ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﺑﺎ دﺳﺖ ﺑﻪ ﺻﻨﺪﻟﯽ ﮐﻨﺎرش اﺷﺎره ﮐﺮد: ﺧﻮﺷﮕﻠﻢ ﺳﺮدرد داري؟
- ﻧﻪ ... ﯾﮑﻢ ... ﺑﺪ ﺧﻮاﺑﯿﺪم ... ﺳﺮم رو ﭼﺮﺧﻮﻧﺪم ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺣﺎﻣﯽ ﮐﻪ اﺧﻢ آﻟﻮد داﺷﺖ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد: ﯾﺎ اﺻﻼ ﺧﻮاﺑﯿﺪﯾﺪ؟! ... ﺻﺪا و ﻟﺤﻨﺶ ﯾﻪ ﺷﮑﺎﯾﺘﯽ ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ ﺳﺌﻮال داﺷﺖ ... روي ﺻﻨﺪﻟﯽ ﻧﺸﺴﺘﻢ: ﭼﯿﺰه ... ﯾﻌﻨﯽ ﻫﯽ ﺧﻮاﺑﯿﺪم و ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم ... ﺑﺎور ﻧﮑﺮده ﺑﻮد ﺧﯿﺮه ﺑﻮد ﻫﻨﻮز ﺑﻬﻢ ... ﻓﺨﺮي ﺧﺎﻧﻮم: ﺑﺮاﺗﻮن ﭼﺎي ﺑﺮﯾﺰم؟ ﺣﺎﻣﯽ: ﺷﯿﺮ ﺑﺮﯾﺰ ... ... دﯾﮕﻪ داﺷﺘﻢ ﺷﺎﮐﯽ ﻣﯿﺸﺪم: ﻧﻪ ﻣﻦ اﺻﻼ ﭼﯿﺰي ﻧﻤﯽ ﺧﻮرم ... ﺣﺎﻣﯽ ﺷﺎﮐﯽ ﺗﺮ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد ... اﯾﻦ ﺑﺎر ﮐﻮﺗﺎه ﻧﯿﻮﻣﺪم ﺧﻮدم ﺑﻪ اﻧﺪازه ﮐﺎﻓﯽ ﺳﺮ در ﮔﻢ ﺑﻮدم ... اﯾﻦ آدم داﺷﺖ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ داﻣﻦ ﻣﯿﺰد ... ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﮐﻪ ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد از اﯾﻦ دوﺋﻞ ﻧﮕﺎه ﻣﺎ ﺧﻨﺪه اش ﮔﺮﻓﺘﻪ ... ﺑﻪ زور ﺧﻨﺪه اش رو ﺑﺎ ﯾﻪ ﻗﻠﭗ ﭼﺎي ﻗﻮرت داد: ﺣﺎﻣﯽ ﻣﺎدر ﭼﻪ ﮐﺎرش داري ﻫﺮ ﭼﯽ دوﺳﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ﻣﯽ ﺧﻮره ... ﻣﮕﻪ ﺑﭽﻪ اﺳﺖ؟ ﺣﺎﻣﯽ ﺳﺮش رو ﺑﻪ ﻗﺎﺷﻖ ﻧﻘﺮه ﺗﻮي ﻓﻨﺠﻮﻧﺶ ﮔﺮم ﮐﺮد: ﻣﻦ ﻣﻨﻈﻮرم اﯾﻦ ﻧﺒﻮد ﻣﺎدر ﺟﺎن ... اﻣﺎ ﭘﺎي ﭼﺸﻤﺸﻮن ﮐﺒﻮده ... ﻣﻌﻠﻮﻣﻪ ﺑﺎز درﺳﺖ ﻏﺬا ﻧﺨﻮردن ... ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم ... اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﻫﺎ ﺣﺎل ﺧﺮاﺑﻢ رو ﺧﺮاب ﺗﺮ ﻣﯿﮑﺮد ... ﺑﺎﯾﺪ اﻣﺮوز ﺣﺘﻤﺎ دﯾﮕﻪ ﻣﯽ رﻓﺘﻢ ... ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم رﻓﺘﻢ و ﺑﺎﻫﺎش رو ﺑﻮﺳﯽ ﮐﺮدم: ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ اﮔﻪ اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺰاﺣﻤﺘﻮن ﺷﺪم ... ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﻫﻢ از ﺟﺎش ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ: اي ﺑﺎﺑﺎ ... دﺧﺘﺮﮐﻢ ﮐﺠﺎ؟اﯾﻦ ﺟﺎ ﺟﺎت ﺗﻨﮕﻪ؟
- ﺗﻮ رو ﺧﺪا ﻧﻔﺮﻣﺎﯾﯿﺪ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻣﻨﻢ ﺧﻮﻧﻪ دارم ... ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮم ﺳﺮ ﺧﻮﻧﻪ و زﻧﺪﮔﯽ ﺧﻮدم ... ﺣﺎﻣﯽ ﮐﻪ واﻗﻌﺎ ﺻﺪاش ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺑﻮد: ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻣﯽ دوﻧﻦ؟
- ﻧﮕﻔﺘﻢ ... اﻻﻧﻢ ﺟﻤﻌﻪ اﺳﺖ ﺧﻮاﺑﻦ ... ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮم آﻣﻮزﺷﮕﺎه ﺑﺮاي ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﮐﻼس ﻓﻮق اﻟﻌﺎده ﮔﺬاﺷﺘﻦ ... ﻋﺼﺮي ﻫﻢ اﺟﺮا دارم ... ﺷﺐ ﺑﻬﺸﻮن زﻧﮓ ﻣﯽ زﻧﻢ ... اوﻧﺎ ﻫﻢ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻫﺴﺘﻦ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮﮔﺮدم ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل ﺧﻮﻧﻪ ... ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد اﻧﮕﺎر دﻧﺒﺎﻟﻪ ﺟﻮاب ﻗﺎﻧﻊ ﮐﻨﺪده ﺗﺮي ﺑﻮد ... ﻣﻦ ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﮐﻪ اﻣﺮوز ﻫﻢ ﺑﻪ ﺷﻠﻮﻏﯽ دﯾﺮوز ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد ... اﯾﻦ ﯾﻌﻨﯽ ﻣﻦ ﯾﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﺗﻮ اﺗﺎق ﻣﯽ ﻣﻮﻧﺪم ﯾﺎ ﻣﯽ رﻓﺘﻢ و ﺑﯽ دﻟﯿﻞ ﮐﻠﯽ ﻣﺘﻠﮏ ﻣﯽ ﺧﻮردم ... ﭼﯿﺰي وﻗﻌﺎ ﻧﯿﺎزي ﺑﻬﺶ ﻧﺒﻮد ... ﻫﻤﺸﻮن ﺑﺎ ﻣﻦ ﻣﺜﻞ ﯾﻪ ﻣﻮﺟﻮد اﺿﺎﻓﻪ ﺑﺮ ﺧﻮرد ﻣﯿﮑﺮدم ... ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم: ﮐﺎش اﻣﺸﺐ ﻫﻢ ﻣﯿﻤﻮﻧﺪي ... دوﺳﺘﺎي ﺣﺎﻣﯽ اﻣﺸﺐ ﻣﯿﺎن ﺑﺮاي دﯾﺪن ﻋﯿﺎدت ... ... و ﻣﻦ دو ﺗﺎ اﺗﺎق ﻓﺎﺻﻠﻪ داﺷﺘﻢ و ﻧﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم ... ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﻧﯿﻤﻪ ﺑﯽ ﻫﻮﺷﻪ ... و ﮐﻼ ﻫﻢ ﺑﻮدن ﻣﻦ ﺗﻮ اون اﺗﺎق ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻨﺪه دار ﻣﯿﺒﻮد ... ﺣﺎﻣﯽ ﺳﺎﮐﻦ و ﺻﺎﻣﺖ ﺑﻮد و ﻣﻦ از اون ﺧﻮﻧﻪ ﺧﺎرج ﺷﺪم ...
- ﺣﺎﻻ ﺑﺎﯾﺪ ﮐﻮزت ﺑﺎزﯾﺖ رو اﻻن اﻧﺠﺎم ﺑﺪي؟ ﺑﻪ ﺳﯿﺎ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم دﺳﺘﻤﺎل ﺗﻮي دﺳﺘﻢ رو روي ﻣﯿﺰ رﻫﺎ ﮐﺮدم و ﺧﻮدم رو روي ﻣﺒﻞ ﺧﻮﻧﻪ رﻫﺎ ﮐﺮد ... ﮐﻼﻓﻪ ﺑﻮدم و از وﻗﺘﯽ ﭘﺎم ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻪ رﺳﯿﺪه ﺑﻮد داﺷﺘﻢ ﯾﻪ ﮐﻠﻪ ﮔﺮد و ﺧﺎك ﺗﻤﯿﺰ ﻣﯿﮑﺮدم ... ﺳﯿﺎ اوﻣﺪه ﺑﻮد ﭘﯿﺸﻢ و ﻣﻨﺘﻈﺮ ﮔﻠﯽ ﺑﻮدﯾﻢ ﺗﺎ ﺷﺎم ﺑﺨﻮرﯾﻢ ... ﺳﯿﺎ ﻻﻏﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﻋﺼﺒﯽ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯿﻮﻣﺪ ...
- ﺗﻮ ﭼﺘﻪ ﺳﯿﺎ؟ ﭼﻬﺎر زاون روي ﮐﺎﻧﺎﭘﻪ ﺷﺴﺖ ... ﻓﻨﺠﻮن ﻧﺴﮑﺎﻓﻪ اش رو ﻣﺤﮑﻢ ﺗﻮي دﺳﺘﺶ ﮔﺮﻓﺖ و ﺧﯿﺮه ﺷﺪ ﺑﻪ زاﻧﻮﻫﺎش: ﺧﻮﺑﻢ ... ﻣﻤﻮش ﺗﻮ ﺑﮕﻮ زﻧﺪﮔﯽ اﺷﺮاﻓﯽ ﭼﻪ ﻃﻮر ﺑﻮد؟
- ﺳﯿﺎ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﮐﻦ ... ﭘﺲ ﻓﺮدا ﺑﻠﯿﻂ دارﯾﻢ ... دارﯾﻢ ﻣﯿﺮﯾﻢ اﺻﻔﻬﺎن ﺟﺸﻨﻮاره اي ﮐﻪ ﺗﻮ ﺧﻮدت ﻫﻢ ﺗﻮش اﺣﺘﻤﺎل ﻗﻮي ﻗﺮاره ﺟﺎﯾﺰي ﺑﮕﯿﺮي ... ﻣﯽ ﺷﻪ ﺑﮕﯽ اﯾﻦ دﻟﻘﮏ ﺑﺎزي ﭼﯿﻪ راه اﻧﺪاﺧﺘﯽ و ﻧﻤﯿﺎي؟ ﭘﻮزﺧﻨﺪي زد: آره دﯾﮕﻪ دﻟﻘﮏ ﺑﺎزي در ﻣﯿﺎرم ... ﻣﻬﻨﺪﺳﯽ ﻧﻤﯿﮑﻨﻢ ... دﻟﻘﮏ ﺑﺎزي در ﻣﯿﺎرم رو ﺻﺤﻨﻪ ﻧﻤﯽ رم ... ﭼﺮا؟ اﯾﻦ ﺣﺮﻓﺎ اﯾﻦ ﺣﺮﮐﺎت ﺑﻮي ﺧﻮﺑﯽ ﻧﻤﯽ داد: ﭼﺮا ﭼﯽ ﺳﯿﺎ؟
- ﭼﺮا اﯾﻦ ﺟﻮرﯾﻪ؟ ﻣﻦ ﻫﻔﺘﻪ ﭘﯿﺶ رﻓﺘﻢ ﺧﻮﻧﻪ آوﯾﺴﺎ اﯾﻨﺎ ... ﻣﻦ رو ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺑﻪ ﭘﺪرش ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﯾﮑﯽ از دوﺳﺘﺎﻧﺶ ﻣﻌﺮﻓﯽ ﮐﻨﻪ ... ﭘﻮل ﯾﮑﯽ از ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻫﺎي ﭘﺎرك ﺷﺪه ﺗﻮ ﺑﺎغ ﺧﻮﻧﺸﻮن ﺑﺎ ﮐﻞ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﺎ ﺑﺮاﺑﺮي ﻣﯿﮑﺮد ...
- ﺳﯿﺎ اﯾﻦ ﺣﺮﻓﺎ رو ﻣﯿﺰﻧﯽ ﺑﻪ ﮐﺠﺎ ﺑﺮﺳﯽ؟
- ﺑﺎ ﺑﺎﺑﺎ ﺣﺮف زدم ... ﺳﻪ روز ﭘﯿﺸﻢ رﻓﺘﻢ ﭘﯿﺶ آﻗﺎي اﺷﺮﻓﯽ از ﻓﺮدا ﻫﻢ ﮐﺎرم رو ﺗﻮ ﺷﺮﮐﺘﺶ ﺷﺮوع ﻣﯿﮑﻨﻢ ... از ﻧﻪ ﺻﺒﺢ ﺗﺎ ﭘﻨﺞ ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮ ... درﺳﺖ ﻋﯿﻦ ﺑﭽﻪ آدم ... ﺑﻪ ﻗﻮل ﺧﺴﺮو ﺧﺎن ... ﯾﻪ ﻗﻄﺮه اﺷﮏ از ﮔﻮﻧﻪ اش ﭼﮑﯿﺪ ... ﭼﻨﺪﯾﻦ ﻗﻄﺮه اﺷﮏ ﻫﻢ از ﮔﻮﻧﻪ ﻣﻦ ...
- ﺳﯿﻞ ﺗﻮ داري ﺑﺎ ﺧﻮدت ﺑﺎ زﻧﺪﮔﯿﺖ ﭼﯽ ﮐﺎر ﻣﯿﮑﻨﯽ؟ دﺳﺖ ﮐﺮد ﺗﻮي ﺟﯿﺒﺶ و ﺳﻮﺋﯿﭻ رو در آورد ... ﺗﮑﻮﻧﺶ داد ... ﭘﻮزﺧﻨﺪي زد: اﻣﺸﺐ ﻗﺒﻞ از اوﻣﺪن اﯾﻨﺠﺎا رﻓﺘﻢ آوﯾﺴﺎ رو از ﺧﻮﻧﻪ دوﺳﺘﺶ ﺑﺮداﺷﺘﻢ و ﺑﺮدم ﺧﻮﻧﻪ ﺧﻮدﺷﻮن ... ﺑﻪ وﻇﯿﻔﻪ ﻣﺮدوﻧﮕﯿﻢ ﺑﺎ ﻓﺮوﺧﺘﻦ آرزوﻫﺎم ﺑﻪ ﭘﺪرم ﻋﻤﻞ ﮐﺮدم ... ﻫﻖ ﻫﻖ ﮐﺮدم: ﭼﺮا ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﻔﺘﯽ راﻫﻬﺎي دﯾﮕﻪ اي ﻫﻢ ﻫﺴﺖ؟ ﺧﺐ ... ﺑﺎ ﻫﻢ ... ﯾﻌﻨﯽ ﻣﻨﻢ ... اﺻﻼ زﻣﯿﻦ ﭘﺪري ﻣﻦ رو ﻣﯽ ﻓﺮوﺧﺘﯿﻢ ﺗﻮ ﮐﺮﻣﺎن ... اﮔﻪ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﯽ؟ اﺷﮑﺎﻫﺎش ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر روي ﮔﻮﻧﻪ اش روان ﺑﻮد: ﻫﻤﺮاز ... ﺗﻮ ﺧﻮدت ﯾﻪ ﻗﺮون ﺗﻪ ﺟﯿﺒﺖ ﻫﺴﺖ؟
- ﻣﺎ ﻫﻤﯿﺸﻪ اوﺿﺎﻋﻤﻮن اﯾﻦ ﺑﻮده ... ﮐﺎر ﺳﻬﯿﻞ داره ﺗﻤﻮم ﻣﯿﺸﻪ اﺣﺘﻤﺎﻻ ﻗﺮار داد ﺑﻌﺪي ﯾﮑﻢ ﻃﻮل ﻣﯿﮑﺸﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎ ﺣﻘﻮق آﻣﻮزﺷﮕﺎه ﺑﺴﺎزم ... داري ﺟﺎ ﻣﯿﺰﻧﯽ ...
- ﭼﻪ ﺟﺎ زدﻧﯽ؟ ﺗﺎ ﮐﯽ ﻫﻤﺮاز ﺗﺎ ﮐﯽ؟ ﺗﺎ ﮐﯽ ﻫﺮ ﺑﺎر ﻫﺮ ﭘﺴﺮي ﮐﻪ اﻧﺪﮐﯽ اﻣﮑﺎﻧﺎﺗﺶ ﺑﻪ آوﯾﺴﺎ ﻧﺰدﯾﮏ ﺑﺎﺷﻪ ﺑﯿﺎد ﺳﻤﺘﺶ و ﻣﻦ دﻟﻢ ﺑﻠﺮزه. دﻟﻢ داﺷﺖ ﻣﯿﺘﺮﮐﯿﺪ ... ﺳﺮم رو ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﮑﻮﺑﻢ ﺑﻪ دﯾﻮار ... اﺷﮑﺎش رو ﭘﺎك ﮐﺮد: ﮔﺮﯾﻪ ﻧﮑﻦ ﻣﻤﻮش ...
- ﻫﯿﭻ ﻣﯽ ﻓﻬﻤﯽ ﭼﯽ ﻣﯿﮕﯽ؟ ﻣﺎ ﺑﺎﻫﻢ آرزوﻫﺎ ﮐﺮدﯾﻢ ... دراز ﮐﺸﯿﺪﯾﻢ رو ﭼﻤﻨﻬﺎي ﭘﺎرك ﻻﻟﻪ ... ﺳﻌﯽ ﮐﺮدﯾﻢ ﺑﯿﻦ ﺧﺎﮐﺴﺘﺮي ﻫﺎي ﺗﻬﺮان ﺗﮏ ﻧﻮر ﻣﺎه رو ﭘﯿﺪا ﮐﻨﯿﻢ ... ﻗﺮار ﮔﺬاﺷﺘﯿﻢ ﻧﺬارﯾﻢ ﺧﺎك ﺻﺤﻨﻪ ﺑﻪ ﺳﺮﻓﻤﻮن ﺑﻨﺪازه ... ﺗﻮ ﮐﯽ اﻧﻘﺪر ﻣﺎدي ﺷﺪي؟ ﭼﯽ داري ﻣﯿﮕﯽ؟ﺗﻮ از آوﯾﺴﺎ ﭘﺮﺳﯿﺪي؟ اون ﺳﯿﺎوﺷﯽ رو ﮐﻪ ﻣﻬﻨﺪﺳﻪ ... ﮐﻪ ﻧﻪ ﻣﯿﺮه ﭘﻨﺞ ﻣﯿﺎد ... اوﻧﯽ ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﻣﺤﺎﺳﺒﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ رو ﻣﯿﺨﻮاد؟ ﺳﯿﺎ ... ﺧﻮدت ... ﺧﻮده ﺳﯿﺎ ﭼﯽ ﻣﯿﺨﻮاد؟ ازﺟﺎش ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ اوﻣﺪ و ﻣﺤﮑﻢ ﺑﻐﻠﻢ ﮐﺮد: ﺑﺮات ﺳﺨﺘﻪ ﻣﻦ رو ﺑﻔﻬﻤﯽ ... ﻣﯽ دوﻧﻢ ... اﻣﺎ ﻫﻤﺮاز ﻣﻦ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻢ ... ﺗﻮ رو دارم ... ﮔﻠﯽ رو دارم ... ﻗﺮاره آوﯾﺴﺎ رو داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ... ﺣﺎﻻ ﭘﺪرم رو ﻫﻢ دارم ... ﻧﮕﺎه اون اداﻋﺎﻫﺎم ﻧﮑﻦ ﻣﻦ دﻟﻢ ﺑﺮاي ﻟﺒﺨﻨﺪ اون ﻣﺮد ﺑﺪ ﺧﻠﻖ ﺗﻨﮓ ﺷﺪه ﺑﻮد ... دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺑﻬﻢ ﺑﻌﺪ از اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﻣﺪت اﻓﺘﺨﺎر ﮐﻨﻪ ... ﻣﻤﻮش ... ﻣﻦ ﻫﻨﻮزم ﭘﯿﺸﺘﻮﻧﻢ ... ﻧﻤﺮدم ﮐﻪ اﯾﻦ ﻃﻮري ﻣﯿﮑﻨﯽ ... ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم و ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎش ﺧﯿﺮه ﺷﺪم ... از ﭘﺸﺖ ﻫﺎﻟﻪ اي از اﺷﮏ ﻣﯿﺪﯾﺪﻣﺶ و در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺗﻪ دﻟﻢ ﺷﺪﯾﺪ اﺣﺴﺎس ﻣﯿﮑﺮدم از آوﯾﺴﺎ ﻣﺘﻨﻔﺮم ﮔﻔﺘﻢ: ﺳﯿﺎ ... زﻧﺪﮔﯽ ﮐﺮدن ﻧﻔﺲ ﮐﺸﯿﺪن ﻧﯿﺴﺖ ... ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺗﻠﺨﯽ زد و ﻣﻮﻫﺎم رو از ﻧﻮازﺷﯽ ﮐﺮد: ﺑﺮاي ﻣﻦ آوﯾﺴﺎ ﯾﻌﻨﯽ ﻧﻔﺲ ... ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎﺷﻪ ﺗﺎ ﺑﺘﻮﻧﻢ زﻧﺪه ﺑﺎﺷﻢ ... زﻧﺪﮔﯽ ﮐﺮدن ﭘﯿﺸﮑﺸﻢ ... ﺗﻮ اﺗﺎق ﭘﻬﻠﻮﯾﯽ روي ﺗﺨﺖ ﺳﺎﺑﻖ ﻣﺎدرم ... ﺳﯿﺎ ﺧﻮاﺑﯿﺪه ﺑﻮد ... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﺧﻮاب ﺑﻮد ﯾﺎ ﻣﺜﻞ ﻣﻦ ﺑﯿﺪار ﺑﻮد ... ﻣﻦ ﺑﺮاي دوﻣﯿﻦ ﺷﺐ ﻣﺘﻮاﻟﯽ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﺑﺨﻮاﺑﻢ ... ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ ﺟﺎي ﺧﻮدش ﻧﺒﻮد ... دﻟﻢ اون ﻧﮕﺎه ﻗﻬﻤﻮه اي ﺳﺮد رو ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ و ﺑﻪ ﺧﻮدم ﻧﻬﯿﺐ ﻣﯿﺰدم ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺑﺨﻮام ... ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺑﻪ ﻫﻢ رﯾﺨﺘﻪ ﺑﻮد ... و ﻣﻦ ... ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﯾﻪ ﺟﺮﻋﻪ آراﻣﺶ ﺑﻮدم ... ﺷﺎﯾﺪ ﺣﺎﻣﯽ ﺣﻖ داﺷﺖ ﻣﻦ ﯾﻪ دﺧﺘﺮ ﺑﭽﻪ ﺧﯿﺎل ﭘﺮداز ﺑﻮدم ... دﻟﻢ ﻫﺮ ﺑﺎر ﺑﺎ دﯾﺪن ﺣﺎﻣﯽ ﭘﺮ ﮐﺸﯿﺪه ﺑﻮد ﺑﻪ ﺟﺎﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻧﺒﺎﯾﺪ ... اﯾﻦ آﯾﻨﺪه اي ﻧﺪاﺷﺖ ... ﻫﯿﭻ آﯾﻨﺪه اي ... ﻣﻦ ﺑﺮاي اون ﯾﻪ دﺧﺘﺮ ﺑﭽﻪ ﺑﻮدم ... ﮔﺎﻫﯽ ﺷﺎﯾﺪ ﻣﻦ رو ﻫﻢ ﻃﺮاز ﻧﯿﻮﺷﺎ ﻣﯿﺪﯾﺪ ... اون از ﻫﻤﻪ ﺣﻤﺎﯾﺖ ﻣﯿﮑﺮد ... اﺻﻼ اﺳﻤﺶ ﺣﺎﻣﯽ ﺑﻮد ... ﺳﯿﺎ ... ﺳﯿﺎوش ﻣﻬﺮﺑﻮﻧﻢ ... داﺷﺖ از دار و ﻧﺪارش ... ﯾﻌﻨﯽ ﺧﯿﺎﻻﺗﺶ ... آرزوﻫﺎش و ﻫﺪﻓﻬﺎش ﻣﯿﮕﺬﺷﺖ ﺗﺎ ﺑﺘﻮﻧﻪ آوﯾﺴﺎ ﯾﯽ رو داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ﮐﻪ ﺣﺘﯽ ﻣﻌﻠﻮم ﻧﺒﻮد ﺑﺎ اﯾﻦ ﺷﺮاﯾﻂ ﻫﻢ ﺑﺘﻮﻧﻪ ﺑﺎﻫﺎش آﯾﻨﺪه اي داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ﯾﺎ ﻧﻪ؟ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺗﻮ او ﺧﻮدﺧﻮاﻫﯽ آدﻣﻬﺎﯾﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﭘﻮل دﺳﺘﺸﻮن ﺑﻮد ... ﻣﻦ ﯾﻪ ﭼﻬﺎر ﺳﺎل ﻫﺮ ﻧﻮع ﺑﺎج ﻋﺎﻃﻔﯽ رو ﺑﻪ اﻧﺘﻈﺎم ﻫﺎ داده ﺑﻮدم ﺗﺎ اوﻧﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻗﺪرت و ﭘﻮﻟﺶ رو داﺷﺘﻦ ﻣﻦ رو از زﻧﺪﮔﯽ ﺧﻮاﻫﺮ زاده ﻫﺎم ﺑﯿﺮون ﻧﮑﻨﻦ ... ﺳﯿﺎ ﯾﻪ ﻋﻤﺮ ﻣﺒﺎرزه ﮐﺮده ﺑﻮد و ﺑﺎز ﺗﻮ ﻧﻘﻄﻪ ﺻﻔﺮ ﺑﻮد ... اﺷﮑﻢ از ﭼﺸﻤﻢ رﯾﺨﺖ روي ﺑﺎﻟﺸﺖ ... ﮔﻠﻨﺎر ﺳﺮ ﺟﺎش ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﺷﺪ و آﻫﯽ ﮐﺸﯿﺪ: ﺑﺎﺑﺎم ﺑﺮﻧﺪه ﺷﺪ ﻫﻤﺮاز ... ﺗﻤﺎم ﻋﻤﺮم دﻋﺎ ﮐﺮده ﺑﻮدم ﺗﻮ اﯾﻦ ﻣﺒﺎرزه ﻧﺎ ﺑﺮاﺑﺮ ﺳﯿﺎ ﺑﺮﻧﺪه ﺷﻪ ... ﭘﺲ ﮐﻨﺎر ﮐﺸﯿﺪ؟ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﺮاي اﺟﺮاي اﺧﺘﺘﺎﻣﯿﻪ ﺟﻠﻮم اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد ... ﻧﻔﺲ ﺣﺒﺲ ﺷﺪه ﺗﻮي ﮔﻠﻮم رو ﺧﺎرج ﮐﺮدم ... درﺳﺖ ﻋﯿﻦ روز اﺟﺮاي اول اﺳﺘﺮس داﺷﺘﻢ ... اﺟﺮا ﻫﺎي ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮب و ﻣﻮﻓﻘﯽ ﺑﻮد ... ﺳﺮم داﺷﺖ ﻣﯽ ﺗﺮﮐﯿﺪ واﻗﻌﺎ درﺳﺖ و درﻣﻮن اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ﻧﺨﻮاﺑﯿﺪه ﺑﻮدم ...
- دﻻﯾﻞ ﺧﻮدش رو داره اﻣﺎ ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻪ ﻣﻦ رو ﻗﺎﻧﻊ ﮐﻨﻪ ... ﻣﺤﻤﺪ ﻧﺸﺴﺖ روي ﻣﺒﻞ و ﺳﯿﮕﺎري روﺷﻦ ﮐﺮد: ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﺑﺮاي زﻧﯽ اﯾﻦ ﮐﺎر رو ﻣﯿﮑﺮدم ﯾﺎ ﻧﻪ؟ ﺑﺮاي ﻣﻦ زن ﯾﻌﻨﯽ آراﻣﺶ و زﯾﺒﺎﯾﯽ و ... ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺑﻪ ﺻﺪاﻗﺘﺶ زدم: و ﭼﯿﺰي ﺑﯿﺶ از اون ﻧﯿﺴﺖ؟! ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺗﻠﺨﯽ زد: ﻫﺴﺖ ... ﺻﺪ در ﺻﺪ زﻧﺎﻧﯽ ﻫﺴﺘﻦ ﺑﯿﺶ از زﯾﺒﺎﯾﯽ ﻣﻄﻠﻖ وﻟﯽ ﻣﻦ اﻧﻘﺪر ﺗﻮ زﻧﺪﮔﯿﻢ ﺷﯿﻄﻨﺖ داﺷﺘﻢ و ﻟﯿﺴﺖ اﻧﺘﺨﺎﺑﺎﺗﻢ ﺳﯿﺎه ﻫﺴﺖ ﮐﻪ ﺟﺴﺎرت ﮐﻪ ﻧﻪ ... ﯾﻪ ﺟﻮراﯾﯽ ﻟﯿﺎﻗﺖ ﺑﻮدن ﺑﺎ اﯾﻦ زﻧﺎن رو ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ... ﯾﮏ ﮐﻼم ﺑﻪ ﺧﻮدم اﻋﺘﻤﺎد ﻧﺪارم ...
- ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﯿﺪ ﯾﮑﻢ زﯾﺎدي ﺻﺎدﻗﯿﺪ ...
- ﺑﺎ ﺗﻮ ﻣﯿﺸﻪ ﺻﺎدق ﺑﻮد ﺧﺎﻧﻮم ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ... از ﺟﺎش ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﺳﯿﮕﺎرش رو ﺧﺎﻣﻮش ﮐﺮد و ﭼﺸﻤﮑﯽ زد: دارم ﻣﺜﻼ ﺗﺮك ﻣﯿﮑﻨﻢ ... ﺗﮑﯿﻪ دادم ﺑﻪ ﻣﯿﺰ ﮐﻨﺎرﻣﻮن ... ﺻﺪاي ﺳﻬﯿﻞ از ﺑﯿﺮون ﻣﯿﻮﻣﺪ ﮐﻪ داﺷﺖ ﺑﺎ ﻣﺴﺌﻮل ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ ﺑﺤﺚ ﻣﯿﮑﺮد ... ﻣﺤﻤﺪ ﺧﻨﺪﯾﺪ: اﺟﺮا ﺗﻤﻮم ﺷﺪ اﯾﻨﺎ ﻫﻨﻮز درﮔﯿﺮن ...
- ﺑﺎورم ﻧﻤﯽ ﺷﻪ داره ﺗﻤﻮم ﻣﯿﺸﻪ ...
- ﯾﻪ ﭼﯿﺰي ﺑﮕﻢ ﺑﺪ ﺑﺮداﺷﺖ ﻧﻤﯿﮑﻨﯽ؟ ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﺮد ﻣﻬﺮﺑﻮن روﺑﻪ روم ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ... ﻟﺒﺨﻨﺪ ﭘﺮ ﻣﻬﺮي زد: ﺗﺠﺮﺑﻪ اوﻟﯿﻦ ﺗﺌﺎﺗﺮم ﺑﻮد ... ﺳﻬﯿﻞ ﯾﻪ ﻣﺮد ﻧﺎزﻧﯿﻨﻪ ... ﺑﻪ داﺷﺘﻪ ﻫﺎم ﺧﯿﻠﯽ ﭼﯿﺰا اﺿﺎﻓﻪ ﺷﺪ اﻣﺎ ﺣﻘﯿﻘﺘﺶ رو ﺑﺨﻮاي ﺑﺮاي ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﺑﻪ اﻧﺪازه ﺣﻀﻮر ﺗﻮ دﻟﻢ ﺗﻨﮓ ﻧﻤﯽ ﺷﻪ ... ﺧﺠﺎﻟﺖ ﮐﺸﯿﺪم و ﺳﺮم رو ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻢ ... ﯾﻪ ﮔﺎم ﻧﺰدﯾﮏ ﺗﺮ ﺷﺪ: درﺳﺘﻪ ﮐﻪ اﯾﻦ دوﺳﺘﯽ اداﻣﻪ داره و ﻣﻦ ﻣﻄﻤﺌﻨﺎ ﺑﺎزﻫﻢ ﻣﯿﺎم ﺗﺎ ﺑﺒﯿﻨﻤﺖ ... ﯾﺎ ﺑﻌﻨﻮان ﺗﻤﺎﺷﺎﭼﯽ ﯾﺎ ﺑﻌﻨﻮان دوﺳﺖ ... ﺷﺎﯾﺪم دوﺑﺎره ﻧﻘﺶ ﻣﻘﺎﺑﻠﺖ ... اﻣﺎ رﺳﻢ ﻗﺒﻞ از اﺗﻤﺎم ﻫﺮ ﮐﺎر آدم ﻫﺎ ﺣﺮﻓﺸﻮن رو ﻣﯿﺰﻧﻦ ... ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺮاﻗﺐ ﺧﻮدت ﺑﺎش ﻫﻤﺮاز ... ﻫﻤﺮاز ﺑﺎش ﻫﻤﯿﺸﻪ ... ﻧﺬار ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ و ﻫﯿﭻ ﮐﺲ اﯾﻦ رو ازت ﺑﮕﯿﺮه ... ﺳﻬﯿﻞ ﺳﺮش رو داﺧﻞ ﮐﺮد: ﺳﻪ دﻗﯿﻘﻪ آﺧﺮ ... ﺻﺎف اﯾﺴﺘﺎدم و ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﺸﯿﺪم ... ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻪ اﺳﺘﺮﺳﻢ ﻟﺒﺨﻨﺪي زد ... ﺷﻨﻠﻢ رو ﻣﺤﮑﻢ ﮐﺮدم دورم ... ﭼﺸﻤﺎم ﺑﺮاي ﺳﻮﻣﯿﻦ روز ﻣﺘﻮاﻟﯽ ﺧﯿﺲ ﺑﻮد ... ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ اس ام اﺳﯽ ﮐﻪ از اﻣﯿﺪ رﺳﯿﺪه ﺑﻮد اﻧﺪاﺧﺘﻢ ... ﺳﺎﻋﺖ ﺣﺮﮐﺖ ﻗﻄﺎر رو ﻓﺮﺳﺘﺎده ﺑﻮد ... واﻗﻌﺎ اﻻن وﻗﺘﺶ ﻧﺒﻮد ... ﮐﺎر ﺗﻤﻮم ﺷﺪه ﺑﻮد ... ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺗﻮ ﻫﻮا ﺑﻮد ... ﺟﺎي ﺧﺎﻟﯽ ﺳﯿﺎ وﺣﺸﺘﻨﺎك ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻣﯿﻮﻣﺪ ... داﺷﺘﻢ دﯾﻮوﻧﻪ ﻣﯿﺸﺪم ... دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﭘﯿﺶ ﺑﻮد اﻻن ﺑﺎز ﺑﺎ ﻫﻢ ﭼﺮت ﻣﯿﮕﻔﺘﯿﻢ ... ﻓﻼﻓﻞ ﮔﺎز ﻣﯿﺰدﯾﻢ ... اﻋﺼﺎﺑﻢ واﻗﻌﺎ ﻣﺘﺸﻨﺞ ﺑﻮد ... ﻟﮕﺪي ﺑﻪ ﻣﯿﻮه ﮐﺎج زﯾﺮ ﭘﺎم زدم ...
- ﻫﻤﺮاز ﺧﺎﻧﻮم ... از ﺗﻦ ﺻﺪاش ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮدم ... ﭼﻪ ﻃﻮر ﻣﯿﺸﺪ اﯾﻦ ﺻﺪا رو ﻧﺸﻨﺎﺳﻢ ... ﺻﺪاﯾﯽ ﮐﻪ ﻋﺠﯿﺐ دﻟﻢ ﻫﻢ ﺑﺮاش ﺗﻨﮓ ﺷﺪه ﺑﻮد ... ﭼﺮﺧﯿﺪم ﺑﻪ ﺳﻤﺖ راﺳﺘﻢ ... ﮐﻨﺎر ﺟﺪول ... زﯾﺮ روﺷﻨﺎﯾﯽ ﭼﺮاغ ... ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ دﻗﯿﻘﺎ ﺑﻮي ﺳﺮو ﻫﺎ ﺑﺎ ﺑﻮي ﻗﻬﻮه ﺑﻮﻓﻪ ﺗﺌﺎﺗﺮ ﺷﻬﺮ ﻣﺨﻠﻮط ﺷﺪه ﺑﻮد ﻣﺮدي اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد ﺑﺎ ﭘﺎﻟﺘﻮي ﻣﺸﮑﯽ رﻧﮕﺶ ... دﺳﺘﺶ ﺗﻮي ﺟﯿﺒﺶ ﺑﻮد ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ... ژﺳﺖ ﻋﺠﯿﺐ آﺷﻨﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺪ ﺟﻮر اﺳﻤﺶ رو ﺑﺮام ﺗﺪاﻋﯽ ﻣﯿﮑﺮد ... ﻣﻮﻫﺎي آﺷﻔﺘﻪ ام رو ﺑﺎد ﺣﺮﮐﺖ ﻣﯿﺪاد ... ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﺗﺤﻠﯿﻞ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﭼﺮا اﯾﻨﺠﺎﺳﺖ ... ﺑﺎ دو ﻗﺪم ﺑﻠﻨﺪ ﺧﻮدش رو ﺑﻬﻢ رﺳﻮﻧﺪ ... دﻣﺎﻏﻢ ﻗﺮﻣﺰ ﺷﺪه ﺑﻮد ... ﺧﺐ ﺧﯿﻠﯽ ﮔﺮﯾﻪ ﮐﺮده ﺑﻮدم ... ﭼﺸﻤﺎم ﻫﻢ درﺳﺖ ﺑﺎز ﻧﻤﯽ ﺷﺪ ... اوﻣﺪ ﺗﻮي ﻧﻮر ... ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺟﺬاب ﺑﻮد ...
- ﺳﻼم ... ﺧﺠﺎﻟﺖ ﮐﺸﯿﺪم ﮐﻪ اون ﭘﯿﺶ ﻗﺪم ﺳﻼم ﮐﺮدن ﺷﺪ ...
- ﺳﻼم ... ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ﮐﻤﯽ ﻣﺘﻌﺠﺐ ﺑﻮدم ... ﺳﺮش رو ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺗﻮي ﺻﻮرﺗﻢ ﺧﻢ ﮐﺮد ... ﺑﺎز ﻫﻢ ﻣﺜﻞ آﺧﺮﯾﻦ روز اﺧﻤﺎش رﻓﺖ ﺗﻮي ﻫﻢ: ﺷﻤﺎ ﺧﻮب ﻧﯿﺴﺘﯿﺪ اﺗﻔﺎﻗﯽ اﻓﺘﺎده؟ ... اﮔﺮ ﻧﺒﻮدن ﺳﯿﺎ در ﮐﻨﺎرم ... ﺗﻤﻮ م ﺷﺪن ﮐﺎر ... زﻧﮕﻬﺎي داﺋﻤﯽ راﻣﯿﻦ ... دﻟﺘﻨﮕﯽ ﺑﺮاي ﺑﭽﻪ ﻫﺎ و ﺗﺮس از ﺑﯽ ﭘﻮﻟﯽ رو ﺑﺬارﯾﻢ ﮐﻨﺎر ... ﭘﺲ ﻣﻦ ﺟﻮاب دادم: ﺧﻮﺑﻢ ... ﻣﺴﺌﻠﻪ اي ﻧﯿﺴﺖ ... ﮐﻤﯽ ﺳﺮدﻣﻪ ... ... اﺣﻤﻖ ﮐﻪ ﻧﺒﻮد ... ﺧﻮب ﻓﻬﻤﯿﺪ ﮐﻪ راﺳﺖ ﻧﻤﯿﮕﻢ ... ﺳﺮﯾﻊ ﺳﻮﺋﯿﭽﺶ رو از ﺗﻮي ﺟﯿﺒﺶ در آورد و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﺎﺷﯿﻨﺶ اﺷﺎره ﮐﺮد: ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ﺣﻮاﺳﻢ ﻧﺒﻮد ﺑﻔﺮﻣﺎﯾﯿﺪ ﺳﻮار ﺷﯿﺪ ...
- ﻣﺸﮑﻠﯽ ﮐﻪ ﭘﯿﺶ ﻧﯿﻮﻣﺪه؟
- ﺑﺎﯾﺪ ﺣﺘﻤﺎ اﺗﻔﺎﻗﯽ اﻓﺘﺎده ﺑﺎﺷﻪ ﮐﻪ ﻣﻦ اﯾﻨﺠﺎ ﺑﺎﺷﻢ؟ ... اﯾﻦ آدم ﭼﺮا ﺑﺎ ﻣﻦ اﯾﻨﺠﻮري ﻣﯿﮑﺮد؟ ﻣﻦ ﺧﻮدم ﺑﻪ اﻧﺪازه ﮐﺎﻓﯽ در ﮔﯿﺮ ﺑﻮدم ... داﺷﺖ ﺑﻪ دردام اﺿﺎﻓﻪ ﻣﯿﮑﺮد ... ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﺑﻪ ﺧﻮدم ﻣﺴﻠﻂ ﺑﺎﺷﻢ ... ﮐﻞ ﮐﻠﮑﺮدن و ﺳﻮار ﻧﺸﺪن ﺑﻪ ﻣﺎﺷﯿﻨﺶ ﻣﻔﻬﻮﻣﯽ ﻧﺪاﺷﺖ ... ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﺨﺎري ﻣﺎﺷﯿﻦ رو روي ﺻﻮرﺗﻢ ﺗﻨﻈﯿﻢ ﮐﺮد و راه اﻓﺘﺎد ... ﺣﺘﯽ ﻧﭙﺮﺳﯿﺪ ﮐﺠﺎ ﻣﯽ رم ... ﻣﻦ ﻫﻢ ﻧﭙﺮﺳﯿﺪم ﭼﺮا اﯾﻨﺠﺎﺳﺖ ... ﻫﺮ دو اﻧﮕﺎر ﺗﺮﺟﯿﺢ داده ﺑﻮدﯾﻢ ﺳﮑﻮت ﮐﻨﯿﻢ ... ﺑﺎرون رﯾﺰي ﻫﻢ ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺑﺎرﯾﺪن ﮔﺮﻓﺘﻢ ... اﮔﺮ ﺳﯿﺎ ﺑﻮد اﻻن داﺷﺘﯿﻢ ﺑﺎ ﻫﻢ دﻧﺒﺎل اﺗﻮﺑﻮس ﻣﯿﺪوﯾﺪﯾﻢ ... ﺑﺎ ﯾﺎد آوري اﯾﻦ ﺧﺎﻃﺮاﺗﻤﻮن آﻫﯽ ﮐﺸﯿﺪم ... اﻧﮕﺎر اﯾﻦ آه ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﭼﺮﺧﯿﺪ ... اﻣﺎ ﭼﯿﺰي ﻧﮕﻔﺖ ... ﺗﻮ ﻋﻮاﻟﻢ ﺧﻮدم ﻏﺮق ﺑﻮدم ... ﺧﺐ ﭼﯽ ﻣﯿﮕﻔﺘﻢ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﺮد ﺟﺪي اﺧﻤﻮ ... ﻣﺎﺷﯿﻦ رو ﮐﻨﺎر ﺧﯿﺎﺑﻮن ﭘﺎرك ﮐﺮد ... ﺳﺮ ﭼﺮﺧﻮﻧﺪم ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ ...
- ﭘﯿﺎده ﺷﯿﺪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﭼﯿﺰي ﺑﺨﻮرﯾﻢ ﻣﻦ ﻫﻢ ﺷﺎم ﻧﺨﻮردم ... ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ﺷﻤﺎ ﺣﺘﯽ ﻧﺎﻫﺎر ﻫﻢ ﻧﺨﻮردﯾﺪ ...
- آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ... ﻧﯿﺎزي ﺑﻪ اﯾﻦ ... در ﺳﻤﺖ ﺧﻮدش رو ﺑﺎز ﮐﺮد: ﺷﻤﺎ ﺗﻤﺎم ﻋﺎدت ﻫﺎي ﻣﻦ رو دارﯾﺪ ﺑﻬﻢ ﻣﯿﺮﯾﺰﯾﺪ ... ﻣﺠﺒﻮرم ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ ﯾﻪ ﺣﺮف رو ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﺗﮑﺮار ﮐﻨﻢ ... ... ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺗﺮ و ﺧﺴﺘﻪ ﺗﺮ از اﯾﻦ ﺣﺮﻓﺎ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺑﺘﻮﻧﻢ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﺮﺧﻮرد ﮐﻨﻢ.
- ﺑﺮاي اﯾﻨﮑﻪ ﻣﻦ ﻫﻢ اﻧﺴﺎﻧﻢ و ﻧﻈﺮاﺗﯽ ﺑﺮاي ﺧﻮدم دارم ... ... ﻟﺤﻨﻢ ﺑﻪ ﻫﯿﭻ ﻋﻨﻮان ﺑﯽ ادﺑﺎﻧﻪ ﻧﺒﻮد اﻣﺎ ﻗﺎﻃﻊ ﺑﻮد و از اون ﻧﺎز ﻫﻤﯿﺸﮕﯿﺶ ﻫﻢ ﺧﺒﺮي ﻧﺒﻮد ... ﻫﻤﯿﻦ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺟﺎ ﺑﺨﻮره ... ﮐﻤﯽ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد ... ﻧﻔﺴﺶ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﺸﯿﺪ ... ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮدم ﺗﺎ ﻓﺮﯾﺎد ﺑﮑﺸﻪ ... ﻣﻦ اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺟﺴﺎرت رو از ﮐﺠﺎ آورده ﺑﻮدم واﻗﻌﺎ؟ ﻣﺜﻞ اﮐﺜﺮ ﻣﻮاﻗﻌﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﻮد و ﺳﻌﯽ ﻣﯿﮑﺮد ﺟﻤﻼﺗﺶ رو ﺟﻔﺖ و ﺟﻮر ﮐﻨﻪ دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﺶ ﮐﺸﯿﺪ و ﺑﺎ ﻫﻤﻮن ﻟﺤﻦ ﻗﺎﻃﻌﺶ ﮐﻪ ﻫﺮ ﮐﺴﯽ رو ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻪ اﻃﺎﻋﺖ ﻣﯿﮑﺮد ﮔﻔﺖ: ﻣﻦ ﻏﯿﺮ از اﯾﻦ ﻓﮑﺮ ﻧﮑﺮدم ... ﺷﻤﺎ از ﻣﻦ ﺑﯽ اﺣﺘﺮاﻣﯽ دﯾﺪ؟ ﮐﻤﯽ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﮐﺸﯿﺪم: ﺧﯿﺮ ... اﻣﺎ اﻗﺎي دﮐﺘﺮ ... ﺷﻤﺎ ﻣﯿﺎﯾﺪ ﻣﺤﻞ ﮐﺎر ﻣﻦ ...
- اﯾﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﻧﺎراﺣﺘﺘﻮن ﮐﺮده؟ واﻗﻌﺎ ﻣﻨﻈﻮرم اﯾﻦ ﻧﺒﻮد ﺑﺪ ﺑﺮداﺷﺖ ﮐﺮد: اﻟﺒﺘﻪ ﮐﻪ ﻧﻪ ... ﭼﺮا ﺑﺎﯾﺪ ﻧﺎراﺣﺘﻢ ﮐﻨﻪ؟ ﻣﻦ دارم ﻣﯿﮕﻢ ﺑﻬﻢ ﺑﮕﯿﺪ ﭼﯽ ﺷﺪه؟ دﺳﺘﺶ رو ﺑﺮد و از ﺻﻨﺪﻟﯽ ﭘﺸﺖ ﯾﻪ ﮐﺘﺎب رو آورد: اﯾﻦ رو ﺟﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدﯾﺪ ... ... ﺑﻪ ﮐﺘﺎب ﺗﺌﺎﺗﺮ ﺳﻨﺘﯽ اﯾﺮان ﮐﻪ ﺗﻮي دﺳﺘﺶ ﺑﻮد ﻧﮕﺎﻫﯽ اﻧﺪاﺧﺘﻢ ... ﯾﻌﻨﯽ اﯾﻦ آدم ﺑﺎ اﯾﻦ ﻗﯿﺎﻓﻪ ﺧﺴﺘﻪ ... و ﭘﺪر ﻣﺮﯾﻀﺶ اﯾﻦ ﺳﺎﻋﺖ ﺷﺐ از اون ور ﺷﻬﺮ اوﻣﺪه ﺑﻮد اﯾﻦ ﮐﺘﺎب رو ﺑﻬﻢ ﺑﺪه؟! ﻣﺘﻌﺠﺐ دﺳﺘﻢ رو دراز ﮐﺮدم و ﮐﺘﺎب رو ﮔﺮﻓﺘﻢ در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺷﮑﻪ ﺑﻮدن از ﺻﺪام ﻣﯿﺒﺎرﯾﺪ: ﻣﻤﻨﻮﻧﻢ ... راﺿﯽ ﺑﻪ زﺣﻤﺘﺘﻮن ﻧﺒﻮدم ...
- ﻣﺴﺌﻠﻪ ﻣﻬﻤﯽ ﻧﯿﺴﺖ ... ﺣﺎﻻ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﯿﻢ ﭘﯿﺎده ﺷﯿﻢ ... اﻟﺒﺘﻪ اﮔﺮ ...
- ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯿﮑﻨﻢ آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ﻓﮑﺮ ﻧﮑﻨﯿﺪ ﻣﻦ ﻣﯽ ﺧﻮام زﺣﻤﺎت ﺷﻤﺎ و ﻟﻄﻔﻬﺎﺗﻮن رو ...
- ﻣﺴﺌﻠﻪ اﯾﻨﺠﺎﺳﺖ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ دﺳﺖ از اﯾﻦ ﮐﻠﻤﻪ ﻟﻄﻒ ﺑﺮ ﻧﻤﯿﺪارﯾﺪ ... ﺳﺮم رو ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻢ ... از ﺗﻨﺪي ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﭘﯿﺸﻢ ﮐﻤﯽ ﻧﺎراﺣﺖ ﺷﺪه ﺑﻮدم ... ﺟﻤﻼﺗﺶ ﺣﺮف داﺷﺖ ... اﻣﺎ ﻣﻦ اون ﺷﺐ ﺗﻮاﻧﺎﯾﯽ ﺗﺤﻠﯿﻞ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ...
- آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ﻣﻦ ﻣﻨﻈﻮري ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... دﻟﺨﻮر ﻧﺸﯿﺪ ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯿﮑﻨﻢ ... ﻣﻦ واﻗﻌﺎ ﻣﺴﺎﺋﻞ و ﻣﺸﮑﻼت ﺧﺎص ﺧﻮدم رو دارم ... ﻣﻦ ﻫﻢ درﮔﯿﺮي ﻫﺎﯾﯽ دارم ... ﮔﺎﻫﯽ ﭘﯿﺶ ﻣﯿﺎد ﮐﻪ از دﺳﺘﻢ در ﻣﯿﺮه ... دﺳﺘﺶ رو دور ﻓﺮﻣﻮن ﻣﺸﺖ ﮐﺮده ﺑﻮد ... اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﻣﺸﺘﺶ ﻣﺤﮑﻢ ﺗﺮ ﺷﺪ ﮐﻼﻓﻪ ﺑﻮد: ﭼﯿﺰي ﺑﺮاي ﻧﺎراﺣﺘﯽ ﻣﻦ وﺟﻮد ﻧﺪاره ... ﻣﻦ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ دﺳﺘﻮر ﻧﻤﯿﺪم ... ﺧﻨﺪه ام ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد اﯾﻦ آدم ﭘﺲ دﺳﺘﻮر رو ﺗﻮ ﭼﯽ ﻣﯿﺪﯾﺪ؟ ﺑﺎ ﺑﺪﺟﻨﺴﯽ و ﯾﻪ اﺑﺮوي ﺑﺎﻻ ﮔﻔﺘﻢ: ﺣﺘﯽ زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﻬﻢ ﮔﻔﺘﯿﺪ ﺗﻮ اﺗﺎق ﺑﻤﻮﻧﻢ؟ ! ﺑﺎ ﭘﺸﺖ اﻧﮕﺸﺖ ﺷﺼﺘﺶ ﮔﻮﺷﻪ ﻟﺒﺶ رو ﺧﺎروﻧﺪ و ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻖ ﺗﺮي ﮐﺸﯿﺪ: ﺣﺮف ﻣﯿﺰﻧﯿﻢ در ﻣﻮردش ... ﺑﻌﺪ ﻣﯿﮕﻪ دﺳﺘﻮر ﻧﻤﯽ دم ... ﭘﺲ اﯾﻦ ﮐﺒﺎب ﮔﻨﺪه ﺟﻠﻮي ﻣﻦ ﮐﻪ ﻧﻈﺮي ﻫﻢ در ﻣﻮردش ازم ﻧﭙﺮﺳﯿﺪه ﺑﻮد ﭼﯽ ﺑﻮد؟
- اﻣﺸﺐ اﺧﺘﺘﺎﻣﯿﻪ ﺗﻮن ﺑﻮد ... ﺳﯿﺎوش رو ﻧﺪﯾﺪم ... ... دوﺑﺎره ﭼﺸﻤﺎم ﺧﯿﺲ ﺷﺪ ... اﻧﻘﺪر ﻗﺴﻤﺖ آاﺧﺮ ﺣﺮﻓﺶ ﺑﺮام ﭘﺮ از ﺑﺎر اﺣﺴﺎس ﺑﻮد ﮐﻪ در ﻧﻈﺮ ﻧﮕﯿﺮم ﮐﻪ اﺧﺘﺘﺎﻣﯿﻪ رو ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻪ ... ﭼﺎﻗﻮش رو ﺗﻮي ﺑﺸﻘﺎﺑﺶ رﻫﺎ ﮐﺮد ... ﮐﻼﻓﻪ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد ...
- ﺳﯿﺎوش ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﺴﺖ اﻣﺸﺐ ﺑﯿﺎد ... داره ﺗﺮك ﻣﯽ ﮐﻨﻪ ... ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎي ﮔﺮد ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد: ﭼﯽ رو؟!
- ﺧﺎك ﺻﺤﻨﻪ رو ﺑﻮي ﺳﺎﻟﻦ ﺗﺌﺎﺗﺮ ﺷﻬﺮ رو ... دﯾﮕﻪ ﺑﺎزي ﻧﻤﯿﮑﻨﻪ ... اوﻣﺪن ﺑﻪ اﯾﻦ ﺟﺎ ﻫﻢ ﻧﺎراﺣﺘﺶ ﻣﯿﮑﺮد ﻧﯿﻮﻣﺪ ... اﻣﺸﺐ ﻣﻦ رو ﺗﻨﻬﺎ ﮔﺬاﺷﺖ ... دﺳﺘﺎش رو ﺑﻬﻢ ﻗﻼب ﮐﺮد و ﺟﺪي ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد: ﺷﻤﺎ اﻻن ﺗﻨﻬﺎﯾﯿﺪ؟ اﺷﮑﯽ ﮐﻪ داﺷﺖ روي ﮔﻮﻧﻪ ام ﻣﯿﻠﻐﺰﯾﺪ رو ﺳﺮﯾﻊ ﭘﺎك ﮐﺮدم ... ﺗﻮي دﻟﻢ ﯾﻪ آﺷﻮﺑﯽ ﺷﺪ از اﯾﻦ ﻟﺤﻨﯽ ﮐﻪ ﺑﺮاي اﯾﻦ ﻣﺮد ﺟﺪي زﯾﺎدي ﻟﻄﯿﻒ و ﻣﻨﺤﻨﯽ و ﻧﺮم ﺑﻮد ... ﺧﺐ اﯾﻦ آدم ﺟﺬاب و ﻋﺠﯿﺐ رو ﺑﻪ روم ... آﯾﺎ واﻗﻌﺎ اﻻن ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻮدم؟
- اﻟﺒﺘﻪ ﮐﻪ ﻧﻪ ... ﻣﻦ ﻣﻨﻈﻮرم ... ﻣﯿﺪوﻧﯿﺪ ﮐﻞ ﻣﺎﺟﺮا داره اذﯾﺘﻢ ﻣﯿﮑﻨﻪ ... ﺑﺎ دﺳﺘﻤﺎل ﮔﻮﺷﻪ ﻟﺒﺶ رو ﭘﺎك ﮐﺮد و ﺟﺪي ﺑﻬﻢ ﺧﯿﺮه ﺷﺪ ... اﯾﻦ ﯾﻌﻨﯽ ﺗﻤﺎم ﺷﺶ دﻧﮓ ﺣﻮاﺳﺶ رو داده ﺑﻪ ﻣﻦ ﺗﺎ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﯿﻢ ...
- ﺧﺐ؟!
- ﻫﭽﯽ ... آﻗﺎي دﮐﺘﺮﺷﻤﺎ ﮐﻪ ﭼﯿﺰي ﻧﺨﻮردﯾﺪ ... ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ﻣﻦ اﻣﺸﺐ ﮐﻤﯽ ﺣﺎﻟﻢ ﺧﻮش ﻧﯿﺴﺖ ... دارم ﺑﻬﺘﻮن اﻧﺮژي ﻣﻨﻔﯽ ﻣﯿﺪم ...
- ﮔﻮش ﻣﯿﮑﻨﻢ ... ... اﺷﮑﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﻧﺪاﺷﺖ ... ﻻ اﻗﻞ ﺗﻮ دﻟﻢ ﻗﺮﺑﻮن ﺻﺪﻗﻪ ﺑﻌﻀﯽ از اﯾﻦ زورﮔﻮﯾﯽ ﻫﺎي ﺑﺎ ﻣﺰه اش ﺑﺮم ... ... ﻣﺎﺟﺮا رو ﺷﮑﺴﺘﻪ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﺮاش ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﺮدم ... ﻣﺘﻔﮑﺮ و ﺟﺪي ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد اﻧﮕﺎر داره ﻣﻬﻢ ﺗﺮﯾﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ دﻧﯿﺎ رو ﮔﻮش ﻣﯿﮑﻨﻪ ... ﺑﺎﯾﺪ اﻋﺘﺮاف ﻣﯽ ﮐﺮدم ... ﺧﺠﺎﻟﺖ زده ام ﻣﯽ ﮐﺮد اﯾﻦ ﻫﻤﻪ دﻗﺘﺶ ... ﺑﺮاي اﯾﻦ آدم ﮐﻪ اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﻣﻬﻢ ﺗﻮ زﻧﺪﮔﯿﺶ داﺷﺖ درد دل ﻫﺎي ﯾﻪ دﺧﺘﺮ ﺑﭽﻪ ﭼﺮا ﺑﺎﯾﺪ اﻧﻘﺪر ﻣﻬﻢ ﻣﯽ ﺑﻮد ... ﺟﺰ اﯾﻦ ﮐﻪ اﯾﻦ آدم دﻟﺶ ﺑﻪ ﺑﺰرﮔﯽ ﺧﻮدش ﺑﻮد و ﻟﻄﻔﺶ ﺑﻪ وﺳﻌﺖ ﻧﻔﻮذش؟
- ﺑﻬﺶ ﺣﻖ ﻧﻤﯿﺪﯾﺪ؟
- ﺑﻪ ﺳﯿﺎ؟!
- ﺑﻪ ﺳﯿﺎوش ... ﺑﻪ ﭘﺪرش ... ﺣﺘﯽ ﺑﻪ آوﯾﺴﺎ ...
- ﻣﻦ آوﯾﺴﺎ رو دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ ... ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﺪ ﺟﻨﺴﺎﻧﻪ اي زد: داﺷﺘﯿﺪ؟!
- ﻣﯽ دوﻧﻢ ﮐﻪ اون ﻣﻘﺼﺮ ﻧﯿﺴﺖ ... ﺣﺘﯽ روﺣﺶ ﻫﻢ ﭼﯿﺰي ﺧﺒﺮ ﻧﺪاره ... اﻣﺎ ﺑﺎور ﮐﻨﯿﺪ ﻧﺎ ﺧﻮاﺳﺘﻪ ازش ﮔﻠﻪ دارم ... ﺧﺴﺮو ﺧﺎن ... اﯾﺸﻮن ﮐﻪ اﺻﻼ ﻣﺤﻖ ﻧﯿﺴﺘﻦ ... اﮔﺮ ﺑﺎ ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﻫﺎي ﺳﯿﺎ ﮐﻨﺎر ﻣﯿﻮﻣﺪن ... اﮔﻪ ﺑﻬﺶ اﺣﺘﺮام ﻣﯿﺬاﺷﺘﻦ ... اون ﺑﺮاي داﺷﺘﻦ ﭘﺪرش و ﺣﻤﺎﯾﺘﺶ ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻪ اﯾﻦ ﮐﺎر ﻧﻤﯿﺸﺪ ...
- ﺳﯿﺎوش ﮐﺎري رو ﮐﺮده ﮐﻪ اﮔﺮ ﻣﻦ ﻫﻢ ﺟﺎش ﺑﻮدم اﻧﺠﺎم ﻣﯿﺪادم ... ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم ... ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺑﺎزﻫﻢ ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺑﻬﻢ ﺑﺰﻧﻪ: ﺑﻪ ﭘﺪرش ﻫﻢ ﺣﻖ ﻣﯿﺪم ...
- ﺧﺐ اوﻧﻢ زور ﻣﯿﮕﻪ ...
- ﻣﺜﻞ ﻣﻦ ... ﺧﺠﺎﻟﺖ ﮐﺸﯿﺪم ... ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم ﺑﺒﯿﻨﻢ ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﻪ؟ ﺟﺪي داﺷﺖ ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮد ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮد ﺟﻮاﺑﺶ رو ﺑﺪم ... وﻟﯽ ﻣﻦ ﺳﮑﻮت ﮐﺮدم ...
- ﺷﻤﺎ از ﻣﻦ ﻧﺎراﺣﺘﯿﺪ ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻢ ﺗﻮ اﺗﺎﻗﺘﻮن ﺑﻤﻮﻧﯿﺪ؟
- ...
- ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﻫﺴﺘﻢ؟!
- ﻧﺎراﺣﺘﯽ ﻧﯿﺴﺖ ... ﻣﻦ ...
- ﺣﺎﻻ ﮐﻪ ﺑﺮاي ﺷﻤﺎ ﺳﺨﺘﻪ ﺟﻮاب دادن ﺑﮕﺬارﯾﺪ ﻣﻦ ﺣﺮﻓﻢ رو ﺑﺰﻧﻢ. ﺣﻀﻮر ﺷﻤﺎ اون ﭼﻨﺪ روز ﺗﻮ در ﻣﻨﺰل ﻣﺎ ﺑﺴﯿﺎر ﺑﺎ ارزش ﺑﻮد ... ﺷﻤﺎ ﺧﻮدﺗﻮن ﻫﻢ دﺧﺘﺮ ﺑﺴﯿﺎر ﺑﺎ ارزﺷﯽ ﻫﺴﺘﯿﺪ ... ﻣﻦ رو ﺑﻌﻀﯽ ﭼﯿﺰﻫﺎ ﺣﺴﺎس ﻫﺴﺘﻢ ... ﺷﻤﺎ ﺑﺎرﻫﺎ ﺧﻮدﺗﻮن رو اﯾﻦ رو اﺑﺮاز ﮐﺮدﯾﺪ ... دﺳﺖ ﺧﻮدﻣﻪ؟ ﻧﻤﯽ ﺧﻮام اﯾﻦ ﻃﻮري ﺑﺎﺷﻢ؟ ﺟﻮاﺑﺶ ﺻﺎف و ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﻧﻪ ... ﻣﻦ ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﺴﺘﻢ اﺟﺎزه ﺑﺪم آدﻣﯽ ﮐﻪ اﻧﻘﺪر ﺣﺪش رو ﻧﻤﯽ دوﻧﻪ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻪ ﻣﻦ ﭼﺸﻤﺎش رو ﮐﻨﺘﺮل ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﻧﺎراﺣﺘﯽ ﺷﻤﺎ ﺑﺸﻪ ...
- ﻣﻦ ﺧﻮدم ﻫﻢ ﺧﻮﺷﻢ ﻧﯿﻮﻣﺪ ...
- ﻣﻦ ﺗﻮ اﯾﻦ ﺷﮑﯽ ﻧﺪارم ... اﮔﺮ ذره اي ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم ﮐﻪ ﺷﻤﺎ از اﯾﻦ وﺿﻌﯿﺖ راﺿﯽ ﻫﺴﺘﯿﺪ ﺑﻬﺘﻮن ﻧﻤﯿﮕﻔﺘﻢ ﺗﻮ اﺗﺎق ﺑﻤﻮﻧﯿﺪ ... ﻣﻦ ﺑﺮاي ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ارزش ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ وﻗﺖ ﻧﻤﯿﺬارم ... ﯾﻌﻨﯽ وﻗﺘﯽ ﻧﺪارم ﮐﻪ ﺑﺬارم ... ﻫﺮ زﻧﯽ ﺑﺎ رﻓﺘﺎرﻫﺎي ﺧﻮدش ﺑﺮاي ﺧﻮدش اﺣﺘﺮام ﻣﯿﺨﺮه ... ﺷﻤﺎ ﻫﻢ دﺧﺘﺮ ﺑﺴﯿﺎر ﻣﺤﺘﺮﻣﯽ ﻫﺴﺘﯿﺪ ... ﻣﻦ ﻗﺼﺪم ﺗﻮﻫﯿﻦ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻧﺒﻮد ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﺑﺎﯾﺪ از ﺷﻤﺎ ﺣﻤﺎﯾﺖ ﻣﯿﮑﺮدم و اون ﻟﺤﻈﻪ ﻓﻘﻂ ﻫﻤﯿﻦ ﺑﻪ ذﻫﻨﻢ رﺳﯿﺪ ... ... ﺑﮕﻢ داﺷﺘﻢ از ﺧﺠﺎﻟﺖ آب ﻣﯿﺸﺪم دروغ ﻧﺒﻮد ...
- ﺣﺎﻻ ﻫﻢ در ﺧﺪﻣﺖ ﺷﻤﺎ ﻫﺴﺘﻢ ... ﺳﺮم رو ﺑﺎﻻ ﮔﺮﻓﺘﻢ ... و ﺑﺪون اﯾﻦ ﮐﻪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪه ﺑﺎﺷﻢ ﻣﻨﻈﻮرش ﭼﯿﻪ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم ...
- ﻣﻨﻈﻮرم اﯾﻨﻪ ﮐﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮم ﺗﻨﺒﯿﻪ ام رو در ﻧﻈﺮ ﺑﮕﯿﺮﯾﺪ ... اﯾﻦ ﺑﺎر ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺷﺪم ﮐﻪ ﮔﻮﻧﻪ ﻫﺎم داغ ﺷﺪن ... ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﭘﻬﻦ و ﭘﺮ ﻣﻬﺮي ﺑﺰﻧﻪ ... ﺳﮑﻮﺗﻢ رو دﯾﺪ و اداﻣﻪ داد: ﺷﻤﺎ ﺧﺎﻧﻮﻣﻬﺎ اﻣﮑﺎن ﻧﺪاره ﺑﺪون اﻧﺘﻘﺎم ﮔﺮﻓﺘﻦ از ﮐﺴﯽ ﺑﮕﺬرﯾﺪ ... ... ﺧﻮدش ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ وﺳﯿﻠﻪ ﺑﺮاي ﺗﻐﯿﯿﺮ ﺑﺤﺚ رو دﺳﺘﻢ داد ... ﯾﻪ اﺑﺮوم رو دادم ﺑﺎﻻ: ﺧﺎﻧﻮﻣﻬﺎي زﯾﺎدي رو ﻣﯿﺸﻨﺎﺳﯿﺪ؟ ... ﺧﺐ ﺳﺌﻮال ﺧﻮدم ﻫﻢ ﺑﻮد دروغ ﻧﺒﻮد اﮔﻪ ﺑﮕﻢ ﺗﻪ دﻟﻢ ﭼﯿﺰي اذﯾﺘﻢ ﮐﺮده ﺑﻮد ... اﯾﻦ ﺑﺎر ﻟﺒﺨﻨﺪش ﭘﻬﻦ ﺗﺮ ﺷﺪ ... دﺳﺘﺎش رو ﺑﻪ ﻫﻢ ﻗﻼب ﮐﺮد و ﺧﯿﺮه ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد ... ﻗﯿﺎﻓﻪ اش ﻋﺠﯿﺐ دﺧﺘﺮ ﭘﺴﻨﺪ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﭘﯿﺶ ﺧﻮدم اﻋﺘﺮاف ﮐﺮدم ﺧﻮب ﺑﻠﺪ ﺑﻮد ﭼﻪ ﻃﻮر دل ﻣﻨﻪ ﺑﯽ ﭼﺎره رو ﺑﻠﺮزوﻧﻪ ... ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻢ دل ﻣﻦ زﯾﺎدي ﺑﯽ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﺑﻮد و ﻟﺮزون ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯽ ﺷﺪ ﻫﺮ ﺗﻠﻨﮕﺮي از اﯾﻦ ﻣﺮد ﺟﺬ اب رو ﺑﻪ روم ﺑﺎﻋﺚ ﯾﻪ ﻧﺴﯿﻢ ﺧﻨﮏ ﺗﻮش ﺑﺸﻪ ...
- و اﮔﺮ اﯾﻦ ﻃﻮر ﺑﺎﺷﻪ؟! ... ﺑﺪ ﺟﻨﺲ ﺑﺎز ﻣﻦ رو ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﺗﻮ ﻣﻨﮕﻨﻪ ... دﺳﺘﻢ رو ﻣﺤﮑﻢ ﻣﺸﺖ ﮐﺮدم ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ دﺳﺘﻬﺎم ﻫﻢ دارن ﻣﺜﻞ دﻟﻢ ﻣﯿﻠﺮزن ... دﺳﺘﺎﯾﯽ ﮐﻪ اﻻن ﺷﺪﯾﺪا ﺳﺮد ﺑﻮدن و ﺗﻀﺎد داﺷﺘﻦ ﺑﺎ ﮔﺮﻣﺎي ﺑﯿﺶ از ﺣﺪي ﮐﻪ ﺗﻮي دﻟﻢ ﺑﻮد ... ﭼﺸﻤﺎي ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺟﺪﯾﺶ ﺣﺎﻻ ﺷﺪﯾﺪ ﺷﯿﻄﻮن ﺷﺪه ﺑﻮد و ﻣﻦ ... ﺧﺐ اون ﺷﺒﯿﻪ ﻫﯿﭻ ﮐﺪوم از ﻣﺮداﯾﯽ ﻧﺒﻮد ﮐﻪ ﻣﻦ ﻣﯿﺸﻨﺎﺧﺘﻢ اﻻن ﭼﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﺟﻮاﺑﺶ رو ﻣﯿﺪادم؟ ﺳﮑﻮت ﮐﺮدم ... ﺳﮑﻮﺗﯽ ﮐﻪ ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻢ ﭘﺮ از ﺟﻮاب ﺑﻮد ﻫﻢ ﺑﯽ ﺟﻮاﺑﯽ ﻣﻄﻠﻖ ... ﺑﯿﺮون رﺳﺘﻮران ﮐﻪ اﯾﺴﺘﺎدﯾﻢ ﻫﻮاي ﺧﻨﮏ و ﺑﺎرون ﻧﻢ ﻧﻢ رو ﻧﻔﺲ ﮐﺸﯿﺪم ... ﻋﺠﯿﺐ ﺳﺒﮏ ﺷﺪه ﺑﻮدم ... ﭼﻪ ﻗﺪر ﺧﻮب ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻧﺒﻮدم ... ﮐﻨﺎرم اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد ... اون ﻫﻢ ﺧﯿﺮه ﺷﺪ ﺑﻪ ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ ﭼﺸﻢ دوﺧﺘﻪ ﺑﻮدم ... ﺑﻪ درﺧﺖ ﻗﺮﻣﺰ رﻧﮓ روﺑﻪ روﻣﻮن ... ﮐﻪ ﺑﺮﮔﻬﺎي ﺧﺸﮑﺶ دورش رﯾﺨﺘﻪ ﺑﻮدن ...
- ﺑﺎرون دوﺳﺖ دارﯾﺪ؟
- ﺑﺎرون ﻫﯿﭻ وﻗﺖ آدرس ﻧﻤﯽ ﭘﺮﺳﻪ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻧﻤﯿﮕﻪ ﮐﺠﺎ ﺑﺒﺎرم ... ﮐﺠﺎ ﻧﺒﺎرم ... ﺑﺎرون ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻫﺴﺖ ... ﺗﻔﺎوﺗﯽ ﻫﻢ ﺑﺮاي ﮐﺴﯽ ﻗﺎﺋﻞ ﻧﻤﯽ ﺷﻪ ... اﻣﺎ ﺧﺐ ...
- ﺧﺐ؟!
- اﯾﻨﮑﻪ ﻟﺬت ﺑﺎرون ﺑﺮاي ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﯾﻪ ﭘﺎﻟﺘﻮي درﺳﺖ وﺣﺴﺎﺑﯽ ﺗﻨﺸﻪ ﺑﺎ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﮐﻔﺶ ﻫﻢ ﭘﺎش ﻧﯿﺴﺖ زﻣﯿﻦ ﺗﺎ آﺳﻤﻮن ﻓﺮق ﻣﯿﮑﻨﻪ ... درﺳﺖ ﻣﺜﻞ ﻋﺸﻖ ...
- اون ﺷﺐ ﺗﻮ ﺧﻮﻧﺘﻮن ﻫﻢ ﻧﻈﺮﺗﻮن ﺑﺮام ﺟﺎﻟﺐ ﺑﻮد ... ... ﭼﻪ ﻗﺪر دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ از اﯾﻦ آدم ﻣﻘﺘﺪر ﺑﭙﺮﺳﻢ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﻋﺎﺷﻖ ﺷﺪه؟ اﯾﻦ آدﻣﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم ذره اي ﻫﻢ ﻣﻬﺮ ﻧﺪارن ... وﻟﯽ ﺧﺐ ... دوﺑﺎره ﻧﮕﺎﻫﻢ ﺑﻪ دﺳﺘﺎش رﻓﺖ ... اﯾﻦ آدم ﮐﻪ و ﺟﻮدش اﻧﻘﺪر ﺣﻤﺎﯾﺖ ﮔﺮ ﺑﻮد ... ﭘﺲ دﺳﺘﻬﺎش؟ !
- ﺳﺮدﺗﻮن ﻧﯿﺴﺖ؟
- ﻧﻪ ... ﺧﻮﺑﻢ ...
- اﯾﻦ ﺧﻮﺑﻢ ﮐﻪ از ﻧﻮع ﺧﻮﺑﻢ ﺳﺮ ﺷﺒﺘﻮن ﻧﯿﺴﺖ؟ اﯾﻦ ﺑﺎر ﺳﺮم رو ﮐﺎﻣﻼ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ ﭼﺮﺧﻮﻧﺪم ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم ﻧﻢ ﮐﻮﭼﯿﮏ ﺑﺎرون ﻣﻮﻫﺎم رو ﻓﺮ ﺗﺮ ﮐﺮده ﺑﻮد و ﯾﻪ دﺳﺘﻪ اش ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﻢ ﭼﺴﺒﯿﺪه ﺑﻮد ... ﻧﻮك دﻣﺎﻏﻢ ﻫﻢ ﻗﺮﻣﺰ ﺷﺪه ﺑﻮد ﻣﻄﻤﺌﻨﺎ ... ﯾﻪ ﻗﺪم ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﻬﻢ ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪ ... اﺧﺘﻼف ﻗﺪﻣﻮن زﯾﺎد ﺑﻮد ... ﺳﺮش رو ﮐﻤﯽ ﭘﺎﯾﯿﻦ آورد ﺣﺎﻻ ﻋﻼوه ﺑﺮ ﻋﻄﺮ ﺧﻮدش ﻋﻄﺮ ﺗﻨﺶ رو ﻫﻢ اﺣﺴﺎس ﻣﯿﮑﺮدم ... ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﺸﯿﺪ و آروم دﺳﺘﺶ رو ﺟﻠﻮ آورد و ﻣﻮي ﺗﻮي ﺻﻮرﺗﻢ رو ﺗﻮي دﺳﺘﺶ ﮔﺮﻓﺖ ... ﺟﺎ ﺧﻮردم ... وﻟﯽ ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﺮا ﻋﻘﺐ ﻧﮑﺸﯿﺪم ... داﻏﯽ دﺳﺘﺶ ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﻢ ﺧﻮرد ... ﻫﻤﻮن ﻃﻮر دﺳﺘﺶ رو ﺗﻮي ﺻﻮرﺗﻢ ﻧﮕﻪ داﺷﺖ ... ﻧﮕﺎﻫﺶ داﺷﺖ ذوﺑﻢ ﻣﯿﮑﺮد ... ﻧﻔﺴﻢ داﺷﺖ ﻣﻨﻘﻄﻊ ﻣﯿﺸﺪ ... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﺗﯿﻮ ﻧﮕﺎﻫﻢ دﻧﺒﺎﻟﻪ ﭼﯽ ﺑﻮد ﻣﻦ ﮐﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺷﺒﯿﻪ ﯾﻪ ﺑﺮه ﺗﺮﺳﯿﺪه ﺑﻮدم اﯾﻦ رو از زاﻧﻮان ﻟﺮزاﻧﻢ ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ... ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻫﯽ ﺑﯿﻦ دو ﭼﺸﻤﻢ ﺗﻮ ﻧﻮﺳﺎن ﺑﻮد ... ﭼﺸﻤﺎش رو ﺑﺴﺖ و آروم دﺳﺘﻪ ﻣﻮﻫﺎم رو زﯾﺮ ﺷﺎﻟﻢ ﮐﺮد ... ﯾﻪ ﻗﺪم ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﺑﺮداﺷﺖ و ﻧﮕﺎﻫﺶ رو دوﺧﺖ ﺑﻪ زﻣﯿﻦ ﺧﯿﺲ زﯾﺮ ﭘﺎش ... از ﺧﻮدم ﺧﺠﺎﻟﺖ ﮐﺸﯿﺪم ﺑﻪ ﺟﺎي اﯾﻨﮑﻪ ﻣﻦ ﻋﻘﺐ ﺑﮑﺸﻢ ...
- ﺳﺮﻣﺎ ﻣﯿﺨﻮرﯾﺪ ... ﺗﻮي ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﻧﻤﯽ ﮐﺮدم ... ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﻋﺠﯿﺐ ﺑﻮد. ﻣﻦ ﻋﺠﯿﺐ ﺑﻮدم اﯾﻦ آدم ﻋﺠﯿﺐ ﺑﻮد اﯾﻦ ﻧﮕﺎه ﻗﻬﻮه اي رﻧﮓ ﺧﺎك ﻋﺠﯿﺐ ﺑﻮد ... ﻋﻄﺮش ﻋﺠﯿﺐ ﺑﻮد ... ﭘﻮﺳﺖ ﺻﻮرﺗﻢ ذوق ذوق ﻣﯿﮑﺮد و اﺣﺴﺎس ﻣﯿﮑﺮدم ﻫﻨﻮز ﻧﻔﺴﻢ ﮐﺎﻣﻞ ﺑﯿﺮون ﻧﯿﻮﻣﺪه ... ﻧﮕﺎﻫﻬﺎي ﮔﻪ ﮔﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﯿﻨﺪاﺧﺖ ... ﺣﺎﻻ ﭘﯿﺶ ﺧﻮدش راﺟﻊ ﺑﻪ ﻣﻦ ﭼﻪ ﻓﮑﺮي ﻣﯿﮑﺮد ...
- ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻋﺎدت ﮐﺮدن ﻫﺮ ﺷﺐ ﺑﺮاﺷﻮن ﻗﺼﻪ ﺑﮕﯿﺪ ﺑﻬﺎﻧﺘﻮن رو ﻣﯿﮕﯿﺮن ... ... ﺑﺎزﻫﻢ ﺑﺰرﮔﯽ ﮐﺮده ﺑﻮد ﺑﺎ ﻋﻮض ﮐﺮدن ﺟﻮ . ﺣﺮف زدن ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪه ﺑﻮد ﻣﻦ از اون ﺷﻮك در ﺑﯿﺎم ...
- ﻫﻤﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻗﺼﻪ ﻣﺎدرﺷﻮن رو دوﺳﺖ دارن ...
- اﻣﺎ ﺷﻤﺎ واﻗﻌﺎ زﯾﺒﺎ ﻗﺼﻪ ﺗﻌﺮﯾﻒ ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ ...
- ﮐﺎش ﺧﻮب ﺑﻠﺪ ﺑﻮدم ﻗﺼﻪ ﻣﺎدرﺷﻮن رو زﯾﺒﺎ ﺑﻨﻮﯾﺴﻢ ... اﺧﻤﺎش داﺧﻞ ﻫﻢ رﻓﺖ: ﻗﺼﻪ زﻧﺪﮔﯽ آدم ﻫﺎ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪه ﻧﯿﺴﺖ ... ﻣﻦ زﯾﺎد ﺑﻪ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ اﻋﺘﻘﺎدي ﻧﺪارم ...
- ﺧﯿﻠﯽ ﭼﯿﺰﻫﺎ از ﺳﺮ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪه ... اﯾﻦ ﮐﻪ ﻫﻤﺮاز ﺑﺎﺷﻢ و ﺧﻮاﻫﺮم رﻫﺎ ... اﯾﻦ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ... ... ﻣﻮﻧﺪه ﺑﻮدم اﺳﻢ ﮐﻮﭼﯿﮑﺶ رو ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﺑﮕﻢ ﯾﺎ ﻧﻪ ... اﻧﮕﺎر ﮐﻪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻫﻤﻮن ﺟﺪﯾﺖ ﮔﻔﺖ: ﺣﺎﻣﯽ ﺑﺎﺷﻢ ...
- درﺳﺘﻪ ... رﻫﺎ ﺑﺎ ﺑﭽﮕﯽ ﮐﺮدﻧﺶ اﺟﺎزه داد ﺣﺎﻣﺪ ﭘﺮده آﺧﺮ زﻧﺪﮔﯿﺶ رو ﺑﻪ ﺗﻠﺦ ﺗﺮﯾﻦ ﺻﻮرت ﻣﻤﮑﻦ ﺑﻨﻮﯾﺴﻪ ...
- ﺣﺎﻣﺪ ... ! ... از اﯾﻦ ﮐﻪ دوﺑﺎره ﺑﺤﺚ ﺣﺎﻣﺪ ﭘﯿﺶ اوﻣﺪه ﺑﻮد ﺑﺪ ﺧﻠﻖ ﺷﺪه ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ...
- ﺣﺎﻣﺪ ﻫﻢ ﻣﻄﻤﺌﻨﺎ ﺣﺮﻓﻬﺎﯾﯽ ﺑﺮاي ﮔﻔﺘﻦ داره ... ... ﺑﺮق ﺳﻪ ﻓﺎز از ﺳﺮم ﭘﺮﯾﺪ ... اﯾﻦ ﭼﯽ داﺷﺖ ﻣﯿﮕﻔﺖ ... دﻫﻨﻢ ﺑﻪ اﻧﺪازه ﯾﻪ ﻏﺎر ﺑﺎز ﻣﻮﻧﺪه ﺑﻮد: ﻣﮕﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﯽ دوﻧﯿﺪ ﮐﺠﺎﺳﺖ؟! . ﺑﺎ ﻫﻤﻮن ﻗﯿﺎﻓﻪ ﺟﺪي و ﺣﻖ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺒﺶ ﺑﺪون اﯾﻨﮑﻪ ﺑﻬﻢ ﻧﮕﺎه ﮐﻦ ﺑﺎ ﻟﺤﻦ ﺣﺎﻣﯽ ﮔﻮﻧﻪ اش ﮔﻔﺖ: اﻟﺒﺘﻪ ... ... اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﮐﺴﯽ ﺑﺎ ﭼﯿﺰ ﻣﺤﮑﻤﯽ ﺑﻪ ﺳﺮم زده در ﺗﻤﺎم اﯾﻦ ﺳﺎﻟﻬﺎ ﻣﻦ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم اﯾﻦ آدم ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻮاده اش ارﺗﺒﺎﻃﯽ ﻧﺪاره ﮐﻪ ﺳﺮاغ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ش ﻧﻤﯿﺎد ... ﺣﺎﻣﯽ ﭘﯿﭽﯿﺪ ﺗﻮ ﺧﯿﺎﺑﻮن ﻧﺰدﯾﮏ ﺧﻮﻧﻪ ...
- ﻣﻦ اﯾﻦ ﻣﺪت ﺑﺮاي ﺣﺎﻣﺪ ﭘﻮل ﻣﯿﻔﺮﺳﺘﺎدم ... ﭘﻮزﺧﻨﺪ ﺑﻠﻨﺪي زدم: ﺟﺎﻟﺒﻪ ... اﯾﻦ ﻣﺪت ﺷﻤﺎ ﺑﺮاش ﭘﻮل ﻣﯿﻔﺮﺳﺘﺎدي ﺗﺎ ﺑﺎ ﻣﻌﺸﻮﻗﺶ ﺧﻮش ﺑﮕﺬروﻧﻪ و ﺧﻮاﻫﺮ ﺑﺪ ﺑﺨﺖ ﻣﻦ ﺗﻮ اون ﺧﻮﻧﻪ ﺑﭙﻮﺳﻪ و ﺑﻬﺶ ﺑﮕﯿﺪ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﻪ ﻃﻼق ﺑﮕﯿﺮه ﭼﻮن ﻧﻤﯽ دوﻧﯿﺪ آﻗﺎ ﺣﺎﻣﺪ ﮐﺠﺎﺳﺖ؟ ﺧﯿﻠﯽ ﺟﺎﻟﺒﻪ ... ﺑﻪ ﺧﺪا ﺧﯿﻠﯽ ﺟﺎﻟﺒﻪ ... ... ﺳﺎﮐﺖ و ﺻﺎﻣﺖ ﺑﻪ ﺟﻠﻮ ﺧﯿﺮه ﺑﻮد ... اﻧﮕﺎر ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻫﻤﻪ اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﻫﺎ ﺑﻮد ... ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮد ﺧﻮدم رو ﺧﺎﻟﯽ ﮐﻨﻢ ... ﭘﺲ ﻫﻤﻪ اﻣﺸﺐ ... زﻣﯿﻨﻪ ﺳﺎزي اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﺑﻮد ...
- ﺣﺎﻻ دارن ﺗﺸﺮﯾﻒ ﻣﯿﺎرن؟
- ﺳﻌﯽ ﮐﻨﯿﺪ ﮐﻤﯽ آرام ﺑﺎﺷﯿﺪ ...
- آرام ... ﭼﻪ ﮐﻠﻤﻪ زﯾﺒﺎﯾﯽ ... ... دﯾﮕﻪ واﻗﻌﺎ داﺷﺖ ﺣﺎﻟﻢ ﺑﻬﻢ ﻣﯿﺨﻮرد ... ﺗﻨﻬﺎ ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﻓﺮار ﮐﺮدن ﺑﻮد: ﻧﮕﻪ دارﯾﺪ ... آراﻣﺸﺶ ﺗﻮ ﺟﻮاب دادﻧﺶ داﺷﺖ دﯾﻮوﻧﻪ ﺗﺮم ﻣﯿﮑﺮد: ﻫﻨﻮز ﻧﺮﺳﯿﺪﯾﻢ ...
- ﻣﻦ ﻣﯿﺨﻮام ﺧﻮدم ﺑﺮم ... داﺷﺘﻢ در رو ﺑﺎز ﻣﯿﮑﺮدم ... ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰي ﺑﺮام ﻣﻬﻢ ﻧﺒﻮد ... ﻓﻘﻂ ﭘﺮ ﭘﺮ زدن ﺧﻮاﻫﺮم ﺗﻮ روزاي آﺧﺮ ﺟﻠﻮي ﭼﺸﻤﻢ ﻣﯿﻮﻣﺪ ... اﻟﺘﻤﺎﺳﻬﺎش ... ﺧﺴﺘﮕﯿﺶ ... ب ﻣﺮﮔﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺧﻮدﮐﺸﯽ ﭼﻨﺪان ﻓﺮﻗﯽ ﻫﻢ ﻧﺪاﺷﺖ ...
- ﺑﺒﻨﺪ اون در رو ... اﯾﻦ ﺑﺎر ﺻﺪاش از ﻫﻤﯿﺸﻪ ﮐﻤﯽ ﺑﻠﻨﺪ ﺗﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد ... داﺷﺖ ﻋﺼﺒﯽ و ﻧﮕﺮان ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد ... ﻣﺎﺷﯿﻦ رو ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻪ ﺑﻮد: ﻣﻌﻠﻮم ﻫﺴﺖ داري ﭼﯽ ﮐﺎر ﻣﯿﮑﻨﯽ؟!
- ﺑﻬﺘﻮن ﮔﻔﺘﻢ ﻣﯿﺨﻮام ﭘﯿﺎده ﺷﻢ ...
- ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﭼﯽ؟ اﯾﻦ ﻗﯿﺎﻓﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮه ﭼﯿﻪ؟ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺑﺮادر ﺑﯽ ﺗﻮﺟﻪ و ﻧﻔﻬﻢ ﻣﻦ؟
- ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮه ... ﺧﻮاﻫﺮ ﺑﺪ ﺑﺨﺖ و ﻋﺎﺷﻖ ﻣﻦ ... ﺑﻪ زور داﺷﺖ ﺧﻮدش رو ﻧﮕﻪ ﻣﯿﺪاﺷﺖ ... ﻋﺼﺒﯽ ﺑﻮد ... وﻟﯽ ﺑﺮام ﻣﻬﻢ ﻧﺒﻮد ...
- اوﻣﺪه ﺑﻮدﯾﺪ ﻣﻦ رو آﻣﺎده ﮐﻨﯿﺪ ﻧﻪ؟ ﻧﯿﺎزي ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﻘﺪﻣﻪ ﭼﯿﻨﯽ ﻫﺎ ﻧﺒﻮد آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ... ﺑﺎور ﮐﻨﯿﺪ ... ﻣﻦ ﮐﯽ ﻫﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﻫﻤﭽﯿﻦ زﺣﻤﺘﻬﺎﯾﯽ ﺑﺪﯾﺪ؟ ﺣﺎﻻ ﻫﺎ ﻫﻢ ﻣﯿﺨﻮام ﺑﺮم ﺧﻮﻧﻪ ... دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﺶ ﮐﺸﯿﺪ ﺗﺎ آراﻣﺸﺶ رو ﺣﻔﻆ ﮐﻨﻪ: در رو ﺑﺒﻨﺪ ...
- ... وﻗﺘﯽ دﯾﺪ ﺑﻬﺶ دﻗﺘﯽ ﻧﻤﯿﮑﻨﻢ ﺧﻢ ﺷﺪ از روم و در رو ﻣﺤﮑﻢ ﺑﺴﺖ ... اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم اﻻن ﺷﯿﺸﻪ اش ﻣﯿﺮﯾﺰه: ﻣﯿﺮﺳﻮﻧﻤﺖ ﺧﻮﻧﻪ ... اﻻن ﺗﻮ ﺷﺮاﯾﻄﯽ ﻧﯿﺴﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﺘﻮﻧﻢ ﺑﺎﻫﺎت ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻢ ... ﻧﻪ ﻣﻦ ﺣﺮف ﺗﻮ رو ﻣﯿﻔﻬﻤﻢ ﻧﻪ ﺗﻮ ﺣﺮف ﻣﻨﻮ ... ﻓﻘﻂ اﯾﻦ رو ﺑﺪون ﻣﻦ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺟﺎ ﺑﺮﺳﻪ ... اﺻﻼ ﺑﺤﺚ رو ﺗﻮ ﺟﻠﻮ ﮐﺸﯿﺪي ... دﻫﻨﻢ رو ﺑﺎز ﮐﺮدم ﺗﺎ ﭼﯿﺰي ﺑﮕﻢ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻟﺤﻦ ﻣﺤﮑﻤﯽ ﮔﻔﺖ: دﯾﮕﻪ ﻫﻢ ﻧﻤﯽ ﺧﻮام ﻫﯿﭽﯽ ﺑﺸﻨﻮم ... دﺳﺘﺶ رو آروم روي ﻣﻮﻫﺎم ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪ: ﮔﺮﯾﻪ ﻧﮑﻦ ﻫﻤﺮاز ... ﺗﻮ رو ﺧﺪا ازت ﻫﯿﭽﯽ ﻧﻤﻮﻧﺪه ... اي ﺑﺎﺑﺎ ... ﮔﻠﻨﺎر ﺑﺒﺮﯾﻤﺶ دﮐﺘﺮ اﯾﻦ ﻃﻮري ﮐﻪ اﯾﻦ ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﺗﻠﻒ ﻣﯿﺸﻪ ... ﺑﻪ ﺳﯿﺎوش ﻧﺎزﻧﯿﻨﻢ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺑﺎ ﻟﺒﺎس ﺧﻮﻧﻪ اﯾﻦ وﻗﺖ ﺷﺐ ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ ﮔﻠﻨﺎر اوﻣﺪه ﺑﻮدن ...
- اﺣﺴﺎس ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﮔﻮل ﺧﻮردم ... ﻣﻨﻪ اﺣﻤﻖ ﺑﻪ ﻃﺮز اﺣﻤﻘﺎﻧﻪ اي ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم در ﮐﻨﺎرش آروﻣﻢ ... ﮐﻪ اوﻣﺪه ﺗﺎ اﻣﺸﺐ ﺧﻮﺑﯽ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ... ﺧﯿﻠﯽ ﺧﺮم ﺳﯿﺎ ﻧﻪ؟
- ﻧﻪ ... ﺟﺪي ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد: ﭼﺮا ﻓﮑﺮ ﮐﺮدي اﻧﻘﺪر ﻣﻬﻤﯽ ﮐﻪ اﯾﻦ ﻣﺮد ﺑﺮاي اوﻣﺪن ﺣﺎﻣﺪ ﺑﺨﻮاد ﺑﺮات ﻣﻘﺪﻣﻪ ﭼﯿﻨﯽ ﮐﻨﻪ ... ﻧﮑﻨﻪ ﭼﯽ ﻣﯿﺸﻪ ... ﻣﺜﻼ ﺑﻪ ﻗﺪرت ﻓﺮاووﻧﺖ ﺣﺎﻣﺪ رو ﻣﯿﺰﻧﯽ ﯾﺎ ﺑﺎ اﺳﺘﻔﺎده از ﻗﺎﻧﻮن ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو ازﺷﻮن ﻣﯿﮕﯿﺮي؟ ﺗﻮ ﭼﯽ ﮐﺎره اي ﻫﻤﺮاز؟ ﺣﺘﯽ ﻣﯿﺘﻮﻧﯽ ﺑﺮي ﺻﺪا ت رو ﺑﺮاﺷﻮن ﺑﻠﻨﺪ ﮐﻨﯽ؟ ﮔﻠﻨﺎر ﮐﻪ ﺑﻪ ﻗﯿﺎﻓﻪ زارم ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮد اوﻣﺪ ﺳﻤﺘﻢ و ﺳﺮم رو ﺑﻐﻞ ﮐﺮد: ﺳﯿﺎوش؟!
- ﺳﯿﺎوش ﭼﯽ؟ ﺳﯿﺎوش ﺣﻘﯿﻘﺖ رو ﻧﮕﻮ؟ ﻫﻤﺮاز ﺗﻮ از ﮐﯽ اﯾﻦ ﻃﻮري ﮐﻢ ﻫﻮش ﺷﺪي؟ از ﮐﯽ ﻏﯿﺮ ﻣﻨﻄﻘﯽ ﺷﺪي؟ ﭼﺮا ﺟﺪﯾﺪا آدﻣﻬﺎي اﻃﺮاﻓﺖ رو ﻧﻤﯽ ﻓﻬﻤﯽ؟ اﯾﻦ آدم ﭼﺮا ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮاي ﺗﻮ وﻗﺖ ﺑﺬاره؟ در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ از ﺷﺪت ﻋﺼﺒﯿﺖ و ﮔﺮﯾﻪ اي ﮐﻪ دﯾﮕﻪ اﺷﮏ ﻫﻢ ﻧﺪاﺷﺖ ﺳﮑﺴﻪ اي ﮐﺮدم ﮔﻔﺘﻢ: ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ
قسمت شانزدهم
.. ﺳﯿﺎ ﯾﻪ ﻟﯿﻮان ﺑﺰرگ آب داد: ﻫﺮ وﻗﺖ ﺟﻮاب اﯾﻦ ﺳﺌﻮاﻟﺖ رو ﭘﯿﺪا ﮐﺮدي ﺑﯿﺎ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺣﺮف ﻣﯿﺰﻧﯿﻢ ...
- ﯾﻌﻨﯽ ﭼﯽ ﯾﻌﻨﯽ اﻻ ﺑﺎﻫﺎم ﻗﻬﺮي؟
- اﻟﺤﻖ ﮐﻪ ﺑﭽﻪ اي ﻣﻤﻮش ... روي ﮐﺎﻧﺎﭘﻪ دراز ﮐﺸﯿﺪم دﯾﮕﻪ ﻫﯿﭻ ﺟﻮﻧﯽ ﺗﻮ ﺗﻨﻢ ﻧﻤﻮﻧﺪه ﺑﻮد ﺳﺮم داﺷﺖ ﻣﯽ ﺗﺮﮐﯿﺪ ... ﺑﺎ ﺧﻮدم ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﮐﻨﺎر ﺑﯿﺎم ... ﭼﺮا اﯾﻦ آدم اﻧﻘﺪر ﺑﺮام ﻣﻬﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد ... ﭼﺮا ﯾﺎدم رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ... رﻫﺎ ﻫﺮ ﮔﺰ ﻣﻦ رو ﻧﻤﯽ ﺑﺨﺸﯿﺪ ... ﻫﺮﮔﺰ ... اﯾﻦ آدم ﺑﺮادر ﺣﺎﻣﺪ ﺑﻮد ... ﯾﻪ اﻧﺘﻈﺎم ﺑﻮد ... ﻫﻤﻮﻧﺎ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺑﺮج ﻋﺎﺟﺸﻮن ﻣﯿﻨﺸﺴﺘﻦ و ﺑﻪ ﻣﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﯽ زدن ... ﺑﺎ ﻣﺎ ﺑﺎ زي ﻣﯿﮑﺮدن ... ﮔﻠﻨﺎر ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮد و زﯾﺮ ﺳﺮم ﯾﻪ ﺑﺎﻟﺶ ﮔﺬاﺷﺖ ... ﺑﯽ اﻧﺼﺎف ﻧﺒﻮدم اﯾﻦ آدم ﺑﻪ ﻣﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﻟﻄﻒ ﻫﻢ ﮐﺮده ﺑﻮد ... اﻣﺎ ﭼﺮا ﻣﻦ ... ﭼﺮا ﺗﻮ دﻟﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﺒﺮﻫﺎ ﺑﻮد ... ﻣﻦ ﺑﻪ ﭼﯽ اﯾﻦ ﻃﻮر داﺷﺘﻢ واﺑﺴﺘﻪ ﻣﯿﺸﺪم ... ﺑﺎ ﻣﺸﺘﻢ آروم ﺑﻪ ﮐﺎﻧﺎﭘﻪ زدم ... ﯾﺎ ﺑﺪﺗﺮ از ﻫﻤﻪ دل ﺑﺴﺘﻪ ﻣﯽ ﺷﺪم ... ﺗﻤﻮم اﯾﻦ ﻣﺪت ﮐﻪ ﺧﻮاﻫﺮ ﻣﻦ ﻣﺜﻼ زﻧﺪه ﺑﻮد و ﺗﻮ اون اﺗﺎق ﺑﺎ وﺳﺎﯾﻞ ﮐﻨﺪه ﮐﺎري ﺷﺪش دﻓﻦ ﺷﺪه ﺑﻮد ﭼﻪ از وﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ ﯾﻪ ﻣﺘﺮ ﺟﺎ دﻓﻦ ﺷﺪه ﺑﻮد ... ﺣﺎﻣﯽ ﺑﻪ ﺣﺴﺎب ﺣﺎﻣﺪ ﭘﻮل ﻣﯿﺮﯾﺨﺖ ﺗﺎ ﺑﺎ روﺷﻨﮏ ﻧﺎزﻧﯿﻦ ... ﻣﻌﺸﻮﻗﻪ دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﯿﺶ ﺗﻮ ﺷﻬﺮﻫﺎي ﺳﺎﺣﻠﯽ ﺣﻤﻮم آﻓﺘﺎب ﺑﮕﯿﺮه ... و ﺑﻌﺪ ﻣﻦ ... ﻣﻨﻪ اﺣﻤﻖ ﺑﻪ ﺣﺲ ﻧﻮازش دﺳﺘﻬﺎي ﺑﺮادر ﻫﻤﯿﻦ ﻣﺮد ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮدم ... ﺳﯿﺎ روم رو ﺑﺎ ﭘﺘﻮي ﺳﺒﮏ ﭘﻮﺷﻮﻧﺪ ... ﺳﯿﺎ: ﮔﻠﯽ ﺻﺪاي وﯾﺒﺮه ﮔﻮﺷﯿﻪ ﺗﻮا؟
- ﻧﻪ از ﮐﯿﻒ ﻫﻤﺮاز ﻣﯿﺎد ...
- ﺧﺐ ﺑﺮدار ﺑﺒﯿﻦ ﮐﯿﻪ اﯾﻦ وﻗﺖ ﺷﺐ؟ ﺑﺮاي ﺧﻮدم ﮐﻪ ﻫﻢ زﻣﺎن و ﻫﻢ ﻣﮑﺎن از دﺳﺘﻢ در رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ذره اي اﻫﻤﯿﺖ ﻧﺪاﺷﺖ ﮐﻪ ﮐﯽ ﺑﻮد ... ﮔﻠﻨﺎر: ﻗﻄﻊ ﺷﺪ ... اوه ﺳﯿﺎ ﺑﯽ ﭼﺎره ﭼﻨﺪ ﺑﺎرم زﻧﮓ زده ...
- ﺧﺐ ﺗﻮ زﻧﮓ ﺑﺰن ... ... ﻫﺮ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺑﻮد ﮔﻠﻨﺎر ﺑﺎ اﺣﺘﺮام ﺧﯿﻠﯽ ﺧﺎﺻﯽ ﺑﺎﻫﺎش ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯿﮑﺮد ... اوﻣﺪ ﺑﺎﻻي ﺳﺮ ﻣﻦ و ﭘﯿﺸﻮﻧﯿﻢ رو ﻧﻮازش ﮐﺮد: ﺣﺎﻟﺶ ﮐﻪ اﺻﻼ ﺧﻮب ﻧﯿﺴﺖ ...
- ...
- ﻧﻪ ﻣﻦ ﺑﻬﺶ دارو دادم اﻣﺎ ﺳﺮم و داروﯾﯽ ﮐﻪ ﻓﺮﻣﻮدﯾﺪ رو ﻧﺪارﯾﻢ ...
- ...
- ﻧﻪ ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯿﮑﻨﻢ ... ﻣﯽ دوﻧﻢ ﺷﻤﺎ ﻫﻢ درﮔﯿﺮﯾﺪ ... اﻣﺎ ...
- ...
- ﺑﺎﺷﻪ ... ﺑﺎﺷﻪ ... ... ﻣﻦ ﺗﻮ ﻋﺎﻟﻢ ﺧﻮدم ﻏﺮق ﺑﻮدم ... اﯾﻦ ﮐﻪ ﮐﯽ ﺑﻮد ... ﺣﺎﻟﻢ رو ﻣﯽ ﭘﺮﺳﯿﺪ ... ﯾﺎ ﭼﯽ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ... ﺑﯿﻦ ﺧﻮاب و ﺑﯿﺪاري ﺑﻮدم ... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﻪ ﻗﺪر ﮔﺬﺷﺖ ﮐﻪ ﺻﺪاي زﻧﮓ ﺧﻮﻧﻪ اوﻣﺪ ... ﺳﯿﺎوش رﻓﺖ ﭘﺎﯾﯿﻦ و ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ ﺑﻌﺪ ﺑﺮﮔﺸﺖ ... ﮔﻠﻨﺎر دﺳﺘﻢ رو ﮔﺮﻓﺖ وﺑﺎ ﭘﻨﺒﻪ اﻟﮑﻠﯽ ﺑﻬﺶ ﮐﺸﯿﺪ و ﺑﻌﺪ ﺳﻮزﺷﯽ ﺗﻮي دﺳﺘﻢ اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﮐﺎﻣﻼ ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﺑﻬﻢ ﺳﺮم وﺻﻞ ﮐﺮده ... ﺑﺮام ﻫﯿﭽﯽ ﻣﻬﻢ ﻧﺒﻮد ... ﺳﯿﺎ: اون آﻣﭙﻮل رو ﻫﻢ ﮔﻔﺖ ﺑﺰن ﺗﻮي ﺳﺮم ...
- ﻣﯽ دوﻧﻢ ﺑﻪ ﺧﻮدم ﻫﻢ ﮔﻔﺖ ... اﺻﻼ اﯾﻦ دارو رو اﯾﻦ ﻣﻮﻗﻊ ﺷﺐ از ﮐﺠﺎ ﭘﯿﺪا ﮐﺮده ﺧﯿﻠﯽ آرام ﺑﺨﺶ ﺧﻮب و ﮐﻢ ﯾﺎﺑﯿﻪ ... ﺳﯿﺎ ﮐﻨﺎرم ﻧﺸﺴﺖ: ﮔﻠﯽ ...
- ﺳﯿﺎ ﭼﺮا ﻗﯿﺎﻓﻪ ات ﻋﯿﻦ ﻋﻼﻣﺖ ﺳﺌﻮال ﺷﺪه ...
- ﺗﻮ ﻫﻢ اﮔﻪ اون آدﻣﯽ ﮐﻪ ﺳﻌﯽ داﺷﺖ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺧﻮﻧﺴﺮد ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺑﺮﺳﻪ رو ﻣﯽ دﯾﺪ ﺷﮑﻞ ﻣﻦ ﻣﯿﺸﺪي ... ... و ﻣﻦ ﺗﻮ ذﻫﻦ ﺧﻮدم ﺑﻪ زور ﺳﻌﯽ داﺷﺘﻢ ﺑﻪ ﺳﺎﺣﻞ آراﻣﺶ ﺑﺮﺳﻢ و داﺷﺘﻢ دﺳﺖ و ﭘﺎ ﻣﯽ زدم ... ﻫﺮ ﻗﻄﺮه اي ﮐﻪ وارد ﺧﻮﻧﻢ ﻣﯿﺸﺪ اﯾﻦ دﺳﺖ و ﭘﺎ زدن رو ﮐﻢ ﻣﯿﮑﺮد و ﻣﻦ واﻗﻌﺎ ﯾﺎدم ﻧﻤﯿﺎد ﮐﯽ ﺑﻌﺪ از ﺳﻪ ﺷﺐ ﻧﺨﻮاﺑﯿﺪن ﺧﻮاﺑﻢ ﺑﺮد و ﺣﺲ ﮐﺮدم ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﯾﻪ ﺧﻮاب درﻫﻢ ﺑﻮده ... ﺑﺎ ﺳﺮو ﺻﺪاﯾﯽ ﮐﻪ ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﻢ از ﮐﺠﺎﺳﺖ ﭼﺸﻤﺎم رو ﺑﺎز ﮐﺮدم ... ﺑﺮاي ﺑﺎز ﮐﺮدن ﭘﻠﮑﻬﺎم ﺧﯿﻠﯽ ﺗﻼش ﮐﺮدم ... اﻧﻘﺪر ورم داﺷﺖ ﮐﻪ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﺑﺎزﺷﻮن ﮐﻨﻢ ... ﺳﺮم ﻫﻢ ﻣﻨﮓ ﺑﻮد ... ﭼﯿﺰ زﯾﺎدي از دﯾﺸﺐ ﯾﺎدم ﻧﻤﯿﻮﻣﺪ ... ﭼﺸﻤﺎم رو ﮐﻪ ﺑﺎز ﮐﺮدم ... ﻧﻮر ﭼﺸﻤﻢ رو زد ... ﮐﺎﻧﺎﭘﻪ ﭘﺎﯾﯿﻦ اوﻣﺪم ... ﺑﺪﻧﻢ ﺧﺸﮏ ﺷﺪه ﺑﻮد ... درد ﻣﯿﮑﺮد ... ﺷﺎل ﭘﺸﻤﯽ روي دﺳﺘﻪ ﻣﺒﻞ رو ﺑﺮداﺷﺘﻢ و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ رﻓﺘﻢ ... ﮔﻠﯽ داﺷﺖ آب ﭘﺮﺗﻘﺎل ﻣﯿﮕﺮﻓﺖ ...
- ﮔﻠﯽ ... ... از ﺟﺎش ﭘﺮﯾﺪ و دﺳﺘﺶ رو روي ﺳﯿﻨﻪ اش ﮔﺬاﺷﺖ و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﭼﺮﺧﯿﺪ ... و ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﺸﯿﺪ ...
- ﺗﺮﺳﻮﻧﺪﻣﺖ؟
- ﺗﻮ ﺣﺎل ﺧﻮدم ﺑﻮد ... ﭼﻪ ﻃﻮري ﻋﺰﯾﺰم؟
- ﺑﻬﺘﺮم ...
- ﺑﺸﯿﻦ ﺑﺮات آب ﭘﺮﺗﻘﺎل دﺑﺶ ﮔﺮﻓﺘﻢ ... ﻣﺎﻣﺎن ﻫﻢ ﻧﻬﺎر داره ﻣﯿﺎره ...
- ﻣﮕﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﭼﻨﺪه؟. دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﻣﻮﻫﺎي آﺷﻔﺘﻪ ام ﮐﺸﯿﺪ: ﻧﺰدﯾﮏ ﯾﮏ ...
- اوﭘﺲ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮاﺑﯿﺪم ...
- ﺧﻮب ﮐﺮدي ... ﺣﺎﻻ اﯾﻦ رو ﺑﺨﻮر ... ﻧﻤﯽ ﺧﻮام ﺳﯿﺮ ﺑﺸﯽ ﻣﺎﻣﺎن ﺑﺎﻗﺎﻟﯽ ﭘﻠﻮ ﭘﺨﺘﻪ ... دﺳﺘﻢ رو دور ﻟﯿﻮان ﻣﺤﮑﻢ ﮐﺮدم: ﮔﻠﯽ ... ﻧﺸﺴﺖ رو ﺑﻪ روم: ﺟﺎن دﻟﻢ ...
- ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ دﯾﺸﺐ ﺧﯿﻠﯽ ﮔﺮد و ﺧﺎك ﮐﺮدم ... ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ﺑﻮد ﺗﻮﺟﻪ ﺧﻮﻧﻢ اوﻣﺪه ﺑﻮد ﭘﺎﯾﯿﻦ ... ﻟﺒﺨﻨﺪي زد: ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻢ ﯾﮑﻢ ﺑﺎﻻ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ... ﻟﻮس ﺷﺪي ... ﺧﻨﺪه ﺗﻠﺨﯽ ﮐﺮدم: ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺑﺎﻫﻢ ﭘﯿﺶ اوﻣﺪه ... دﺳﺘﺶ رو روي دﺳﺖ ﮔﺮه ﺧﻮرده ام دور ﻟﯿﻮان ﮔﺬاﺷﺖ: ﻫﻤﺮاز ... اﺗﻔﺎﻗﻬﺎي ﺧﻮب ﻫﻢ اﻓﺘﺎده ... ﺟﺸﻨﻮاره داري ﺟﺎﯾﺰي ﻣﯿﮕﯿﺮي ... ﯾﻪ اﺟﺮا ﻓﻮق اﻟﻌﺎده ﻣﻮﻓﻖ رو ﺗﻤﻮم ﮐﺮدي ... ﻫﻤﺮاز ﺗﻮ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺜﺒﺖ اﻧﺪﯾﺶ ﺗﺮ از اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ ﺑﻮدي ... ﮐﺠﺎ رﻓﺘﻪ ﻫﻤﺮاز ﺳﺮﺧﻮش ﻣﻦ؟
- ﻫﻤﯿﻦ ﺟﺎﺳﺖ ... ﯾﮑﻢ ﺗﻮ ﺷﻠﻮغ ﭘﻠﻮﻏﯽ ﻫﺎي ذﻫﻨﺶ ﮔﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد ... ﻣﺮﺗﺒﺶ ﮐﺮدم ... ﺣﺎﻻ دﯾﮕﻪ ﭘﯿﺪا ﻣﯿﺸﻢ ... دارم ﺳﻌﯽ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﯾﻪ ﭼﯿﺰاﯾﯽ رو ﭘﺎك ﮐﻨﻢ ... از اول ﺑﻨﻮﯾﺴﻢ ...
- ﻣﻦ ﺑﻪ ﺗﻮ اﻃﻤﯿﻨﺎن ﮐﺎﻣﻞ دارم ...
- ﺳﯿﺎ رﻓﺘﻪ ﺳﺮ ﮐﺎر؟
- ﺑﻬﺶ ﻧﻤﯿﺎد ﻧﻪ؟
- ﭼﺮا ... داداش ﺳﯿﺎي ﺧﻮدﻣﻪ ... ﮔﻠﯽ ﺳﯿﺎ ﺑﺎ آوﯾﺴﺎ ﺧﻮﺷﺤﺎ ﻟﻪ؟!
- آره ... اﻣﺎ ﻣﯽ دوﻧﻢ ﯾﻪ روزي ... ﯾﻪ ﺟﺎﯾﯽ ... وﻗﺘﯽ ﺑﺎ ﺧﻮدش ﺧﻠﻮت ﮐﻨﻪ ﭘﺸﯿﻤﻮن ﻣﯿﺸﻪ ... ﮐﻤﯽ ﺑﻪ ﭘﺸﺘﯽ ﺻﻨﺪﻟﯿﺶ ﺗﮑﯿﻪ داد و اداﻣﻪ داد: دﯾﺸﺐ ﺗﺎ وﻗﺘﯽ ﻣﺎ ﺑﯿﺪار ﺑﻮدﯾﻢ زﻧﮓ زد. ﺣﺎﻟﺖ رو ﻣﯽ ﭘﺮﺳﯿﺪ و ﻧﮕﺮاﻧﺖ ﺷﺪه ﺑﻮد ... ﭼﯿﺰه ... ﺣﺎﻣﯽ ﻫﻢ ...
- دﻟﻢ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاد ﭼﯿﺰي ﺑﺸﻨﻮم ... ﻟﺤﻨﻢ دﻟﺨﻮر ﯾﺎ ﺑﺎ ﮐﯿﻨﻪ ﻧﺒﻮد ... ﻣﻦ ﻓﻘﻂ دﯾﮕﻪ ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﻣﻦ رو ﺑﻪ ﺳﻤﺖ اون ﻣﻨﻄﻘﻪ ﺧﻄﺮ ﺑﺒﺮه رو ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺸﻨﻮم ﯾﺎ ﺑﺪوﻧﻢ ...
- ﺑﻪ ﺑﻪ ﭼﻪ ﺧﺎﻧﻮم زﯾﺒﺎ روﯾﯿﯽ ... ﺑﻪ ﺧﻮدم ﺗﻮ آﯾﻨﻪ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ... زﯾﺎد ﻫﻢ ﺑﻪ ﻧﻈﺮم وﻗﺖ ﺧﻮﺑﯽ ﻧﺒﻮد اﻣﺎ ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻮدم ﺑﺮم اﺻﻔﻬﺎن و ﮔﻠﻨﺎر اﺑﺮوﻫﺎم رو ﻣﺮﺗﺐ ﮐﺮده ﺑﻮد ... آراﯾﺸﻢ ﮐﺮده ﺑﻮد و ﻗﯿﺎﻓﻪ ام رو ﮐﺮده ﺑﻮد ﺷﺒﯿﻪ آدم ... ﭘﺎﻟﺘﻮي ﺟﺪﯾﺪش رو داد ﺑﻬﻢ ... ﻗﻬﻮه اي ﺳﻮﺧﺘﻪ ﺑﻮد ... ﺑﺎ ﺑﻮﺗﻬﺎي ﺑﻠﻨﺪ ﻫﻤﺮﻧﮕﺶ و ﺷﺎل ﮐﺮم رﻧﮓ ... ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﺗﻮ ﺳﺎﮐﻢ ﺗﻮ ﺗﻮي ﻣﺮاﺳﻢ ﺑﭙﻮﺷﻢ ... ﺑﺮاي ﺗﻮي راه ﻫﻢ ﺑﻪ اﺻﺮارش ﻫﻤﻮﻧﯽ رو ﭘﻮﺷﯿﺪم ﮐﻪ ﺗﻮ ﺷﺮﮐﺖ دوﺳﺘﺎي ﺣﺎﻣﯽ ﺗﻨﻢ ﺑﻮد ... ﭘﻮﻓﯽ ﮐﺮدم ... ﺑﺎزم ﺣﺎﻣﯽ ... ﻫﻤﺮاز ﺧﺎﻧﻮم ... اون ﺑﺮادر ﺣﺎﻣﺪه ... ﺗﺎ اﺧﺮ دﻧﯿﺎ ﻫﻢ ﻫﻤﻮن ﺑﺎﻗﯽ ﻣﯿﻤﻮﻧﻪ ... اﺣﺘﺮاﻣﺶ واﺟﺐ ... ﻟﻄﻔﺎش ﯾﺎدﻣﻮن ﻧﻤﯿﺮه اﻣﺎ ﭼﯿﺰي ﺑﯿﺶ از اون ﻧﯿﺴﺖ ...
- آﻣﺎده اي ﺧﺎﻧﻮم ﺧﻮﺷﮕﻠﻪ ...
- ﺟﺪي ﺧﻮب ﺷﺪم ﺳﯿﺎ؟
- آﺑﺠﯽ ﺧﺎﻧﻮم ﻣﺎ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣﺤﺸﺮه ... ﻧﺰدﯾﮏ اﯾﺴﺘﮕﺎه ﻗﻄﺎر ﻧﮕﻪ داﺷﺖ: ﻫﻤﺮاز ﺑﺎﻫﺎت ﺗﻮ ﻧﻤﯿﺎم ﺣﻮﺻﻠﻪ ﻧﺪارم ﺑﺮاي ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﭼﯿﺰي رو ﺗﻮﺿﯿﺢ ﺑﺪم ... دﺳﺖ ﮐﺮد از ﺗﻮي ﺟﯿﺐ ﮐﺘﺶ ﯾﻪ ﭘﺎﮐﺖ در آورد و ﮔﺮﻓﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ... ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎي ﮔﺮد ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم: اﯾﻦ ﭼﯿﻪ؟
- ﺑﮕﯿﺮش ﺑﻌﺪ ﺑﺎز ﺟﻮﯾﯽ ﮐﻦ ... ﭘﻮﻟﻪ ...
- ﭘﻮل؟! ﺑﺎ ﻟﻮدﮔﯽ ﮔﻔﺖ: ﻣﯽ دوﻧﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻢ ﭘﯿﺶ ﻣﯿﺎد ﺑﻪ ﺧﻮدت ﭘﻮل ﺑﺒﯿﻨﯽ اﻣﺎ اﯾﻨﻬﻤﻪ ﻧﺪﯾﺪ ه ﺑﺎزي در ﻧﯿﺎر ...
- اﻻن وﻗﺖ ﺷﻮﺧﯿﻪ؟
- ﻧﻪ ... اﯾﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﺟﺪﯾﻪ ... ﺑﺎﺑﺎ ﺗﻤﺎم ﭘﻮل ﺗﻮ ﺟﯿﺒﯽ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﺑﻬﻢ ﻧﺪاده ﺑﻮد رو ﯾﻪ ﺟﺎ وارﯾﺰ ﮐﺮده ﺑﻪ ﺣﺴﺎﺑﻢ ... از ﻣﺎه دﯾﮕﻪ ام ﺣﻘﻮﻗﻢ رو ﻣﯿﮕﯿﺮم ﮐﻪ ﻗﺎﺑﻞ ﺗﻮﺟﻪ ... اﯾﻦ ﭘﻮل ﻣﺎﻟﻪ ﺗﻮا ...
- ﺑﻪ ﭼﻪ ﺣﺴﺎﺑﯽ اون وﻗﺖ؟
- ﺑﻪ ﺣﺴﺎب اﯾﻦ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺧﻮاﻫﺮﻣﯽ ... از اﯾﻦ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ اﯾﻦ ﻃﻮرﯾﻪ ... ﻣﻦ ﺑﻪ ﺗﻮ و آوﯾﺴﺎ ﻗﻮل دادم در ﮐﻨﺎرﺗﻮن ﺑﺎﺷﻢ ... اون ﻋﺸﻘﻤﻪ ... ﺗﻮ ﺧﻮاﻫﺮﻣﯽ ... ﺑﻐﺾ ﮐﺮدم: ﻣﻦ اﯾﻦ ﭘﻮل رو ﻧﻤﯽ ﺧﻮام ﮐﻪ ﺣﺎﺻﻞ از ﻓﺮوﺧﺘﻦ آرزوﻫﺎﺗﻪ ... ﭘﺎﮐﺖ رو ﮔﺬاﺷﺖ ﺗﻮي ﺳﺎك دﺳﺘﯿﻢ ... و ﺑﺎ ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ ﮔﻔﺖ: ﻫﻤﺮاز ﻣﯿﺪوﻧﯽ اﺑﺎﯾﯽ ﻧﺪارم ﺗﻮ ﺳﺮﺗﻢ ﻣﯽ زﻧﻢ ... ﭘﺲ ﺑﺎ ﻣﻦ ﮐﻞ ﮐﻞ ﻧﮑﻦ ... ﻣﻦ ﺑﺮادرﺗﻢ ... وﻇﯿﻔﻪ ﻣﻦ ﺣﻤﺎﯾﺖ از ﺗﻮا ... ﻗﺒﻼ از ﺗﻮ ﻫﻢ ﻣﻔﻠﺲ ﺗﺮ ﺑﻮدم ﺣﻤﺎﯾﺘﻢ ﻓﻘﻂ در ﮐﻨﺎرت ﺑﻮدن ﺑﻮد و ﺧﺪا ﻣﯿﺪوﻧﻪ ﭼﻪ زﺟﺮي ﻣﯿﮑﺸﯿﺪم ... ﺣﺎﻻ ﻫﺮ دوش ﻫﺴﺖ ... ﻓﻘﻂ اﯾﻦ رو ﺑﺪون ... ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻢ ﻫﻤﺮاز ... ﺑﺎﺷﻪ؟! ﺑﻐﻠﺶ ﮐﺮدم ... ﻣﺤﮑﻢ ﻣﺤﮑﻢ ... اون ﻫﻢ ﺑﻐﺾ داﺷﺖ ... ﺻﺪاش ﻣﯽ ﻟﺮزﯾﺪ: ﻫﯽ دﺧﺘﺮ ﭼﯽ ﮐﺎر ﻣﯿﮑﻨﯽ؟ﺟﻤﻊ ﮐﻢ ﺧﻮدﺗﻮ ... آﻗﺎﺗﻮن ﻣﻦ رو ﻣﯿﮑﺸﻪ ...
- ﭼﺮا ﭼﺮﻧﺪ ﻣﯿﮕﯽ؟! اﮔﻪ ﻣﻨﻈﻮرت اون راﻣﯿﻦ آوﯾﺰوﻧﻪ ﮐﻪ ...
- ﻫﯽ ﻫﯽ ... راﻣﯿﻦ رو از ﮐﺠﺎ آوردي؟! ... ﺣﺎﻻ ﻫﻢ ﻓﮏ ﻣﺒﺎرﮐﺖ رو ﺟﻤﻊ ﮐﻦ و ﺑﺮو ﮐﻪ اﻣﯿﺪ اﻻن ﻣﯽ ﺑﻨﺪت ﺑﻪ ﺗﻤﺎس ... ﺑﻪ ﺧﻮدت اﯾﻦ دو روز ﺧﻮش ﺑﮕﺬرون ... اﺻﻔﻬﺎن رو اﺣﺘﻤﺎﻻ وﻗﺖ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﯽ ﺑﮕﺮدي ... اﻣﺎ آراﻣﺶ داﺷﺘﻪ ﺑﺎش ... ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺑﻪ زﯾﺒﺎﯾﯽ ﻟﺒﺨﻨﺪت ﻣﯽ ﺷﻪ ﻣﻤﻮش ... ﺗﻠﻔﻨﺶ زﻧﮓ ﺧﻮد ... ﻟﺒﺨﻨﺪي روي ﻟﺒﺶ اوﻣﺪ: ﺟﺎﻧﻢ ﺧﺎﻧﻮم ﺧﻮﺷﮕﻠﻪ ... ... ﭼﯿﺰي ﺑﺮاي ﮔﻔﺘﻦ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻧﮕﺎه ﺑﺮاق ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... ﺑﻪ اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﻣﺤﺒﺖ ... آوﯾﺴﺎ اﮔﺮ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﺴﺖ اﯾﻦ ﻣﻨﺒﻊ ﻋﺸﻖ رو ﺧﻮﺷﺤﺎل ﮐﻨﻪ ... ﭘﺲ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺟﺎي ﺧﻮدش ﺑﻮد ...
- ﺧﺪاﯾﯿﺶ ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪﯾﻢ ... اﻣﯿﺪ داﺷﺖ زﯾﺮ ﻟﺐ ﻏﺮ ﻏﺮ ﻣﯿﮑﺮد ... ﻋﺎدﺗﺶ ﺑﻮد ... ﺗﻮ ﻻﺑﯽ ﻫﺘﻞ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮدﯾﻢ ﺗﺎ اﺗﺎق ﻫﺎﻣﻮن آﻣﺎده ﺑﺸﻪ ... ﮐﻼ ﺳﻪ ﻧﻔﺮ ﺑﻮدﯾﻢ ... ﻣﻦ. اﻣﯿﺪ ﮐﻪ آﻗﺎي ﮐﺎرﮔﺮدان ﺑﻮد و ﺷﯿﺪه ﺧﻮاﻫﺮش ﮐﻪ دﺳﺘﯿﺎر ﮐﺎرﮔﺮدان ﺑﻮد ... ﻫﺘﻠﯽ ﮐﻪ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﯾﻪ ﻫﺘﻞ ﻣﺘﻮﺳﻂ و ﺗﺮ و ﺗﻤﯿﺰ ﺑﻮد ... ﺷﯿﺪه: زودﺗﺮ اﺗﺎﻗﺎﻣﻮن رو ﺑﺪن ﮔﺮﺳﻨﻪ ام ... ﻣﻨﻢ دﻟﻢ داﺷﺖ ﺿﻌﻒ ﻣﯽ رﻓﺖ: آي ﮔﻔﺘﯽ ... آي ﮔﻔﺘﯽ ... ﮔﻮﺷﯿﻢ رو از ﺗﻮي ﺟﯿﺒﻢ در آوردم ... ﺑﺮاي ﺑﺎر ﻫﺰارم ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم و ﺑﺮاي ﻫﺰارﻣﯿﻦ ﺑﺎر ﺑﻪ ﺧﻮدم ﻏﺮ زدم ﮐﻪ ﭼﺮا ﻣﻨﺘﻈﺮ ﯾﻪ ﺗﻤﺎس ﮐﻮﭼﯿﮑﻢ ...
- ﺑﻪ! ﻋﺠﺐ ﺧﻮش ﺗﯿﭙﻪ ... ﻫﻤﻮن ﻃﻮر ﮐﻪ ﺳﺮم ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺑﻮد ﺑﻪ ﻟﺤﻦ ﻫﯿﺰ ﺷﯿﺪه ﺧﻨﺪﯾﺪم: ﮐﯽ؟
- ﯾﻪ آﻗﺎﯾﯽ ﻧﺸﺴﺘﻪ روي ﻣﺒﻞ رو ﺑﻪ ﻣﺎ ... ﻓﻘﻂ ﻧﮕﺎه ﻧﮑﻦ ﮐﻪ ﭼﻮن داره اﯾﻦ ﻃﺮف رو ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﻨﻪ ﺿﺎﯾﻊ اﺳﺖ ... وﻟﯽ ﺑﻬﺶ ﻧﻤﯿﺎد ﻣﺎل اﯾﻦ ﻫﺘﻞ ﺑﺎﺷﻪ ... ﯾﻪ دك و ﭘﺰي داره ... ﮐﻨﺠﮑﺎو ﺷﺪه ﺑﻮدم ... ﺷﯿﻄﻨﺘﻢ ﮔﻞ ﮐﺮده ﺑﻮد ... ﯾﺎد دﯾﺪ زدن ﻫﺎي زﯾﺮ زﯾﺮﮐﯽ زﻣﺎن دﺑﯿﺮﺳﺘﺎﻧﻢ اﻓﺘﺎدم ... ﮐﻠﯿﺪ رو ﮐﻪ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﮔﺮﻓﺘﻦ ... ﭼﺮﺧﯿﺪم ﺗﺎ ﺑﺮم ﮐﻪ ﯾﻪ ﻋﻄﺮ آﺷﻨﺎ زﯾﺮ ﺑﯿﻨﯿﻢ ﭘﯿﭽﯿﺪ ... ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮم ... اول ﯾﻪ ﭘﺎﻟﺘﻮي ﻣﺸﮑﯽ ﻣﺎت دﯾﺪم ... ﻧﻪ ... اﻣﮑﺎن ﻧﺪاﺷﺖ ... ﯾﻌﻨﯽ ﯾﻪ ﺷﻮﺧﯽ ﺑﯽ ﻣﺰه ﺑﻮد ﯾﺎ ﯾﻪ ﺧﻄﺎي دﯾﺪ ... ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم ... ﯾﻪ ﻧﮕﺎه ﺧﺎﮐﯽ رﻧﮓ ﺟﺪي دﯾﺪم ... اﻣﮑﺎن ﻧﺪاﺷﺖ ... آب دﻫﻨﻢ رو ﺑﻠﻨﺪ ﻗﻮرت دادم ... اﯾﻨﺠﺎ ﭼﯿﮑﺎر ﻣﯿﮑﺮد؟ ﻫﯿﭽﯽ ﺗﻮ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﺗﺸﺨﯿﺺ ﺑﺪم ... ﭼﯿﺰي ﺑﻪ ﭘﻬﻠﻮم ﺧﻮرد ﮐﻪ از دﻧﯿﺎي دﯾﮕﻪ ﭘﺮﺗﺎب ﺷﺪم اﯾﻦ ﺟﺎ ... ﺷﯿﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎ اﺷﺎره ﻣﯿﮕﻔﺖ ﻓﮑﺖ رو ﺑﺒﻨﺪ ... ﺑﻌﺪ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻟﻮﺳﯽ ﺑﻪ ﺣﺎﻣﯽ ﮔﻔﺖ: ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ﻣﻌﻄﻞ ﺷﺪﯾﺪ ... ﺣﺎﻣﯽ ﻧﯿﻢ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ اون و اﻣﯿﺪ ﮐﺮد و ﺳﺮي ﺗﮑﻮن داد و دوﺑﺎره ﺧﯿﺮه ﺷﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ ... اﯾﻦ ادم ﭼﺮا دﺳﺖ از ﺳﺮ ﻣﻦ ﺑﺮ ﻧﻤﯽ داﺷﺖ؟
- ﺧﻮﺑﯽ؟ ... ﮐﯽ اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺻﻤﯿﻤﯽ ﺷﺪه ﺑﻮدﯾﻢ؟ ﺟﻮاﺑﺶ رو ﻧﺪادم ... ﭼﻪ ﻃﻮر ﻣﯿﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺟﻮاب ﺑﺪم وﻗﺘﯽ ﺳﺌﻮال ﺑﻪ ﻣﺮاﺗﺐ ﺑﺰرﮔﺘﺮي ﺗﻮ ﻣﻐﺰم ﺑﻮد ﮐﻪ اﺻﻼ اﯾﻦ آدم اﯾﻦ ﺟﺎ ﭼﯽ ﮐﺎر ﻣﯿﮑﻨﻪ ... اﻣﯿﺪ: ﻫﻤﺮاز ﺑﺎﻧﻮ اﯾﺸﻮن رو ﻣﯿﺸﻨﺎﺳﯽ؟ ... ﻟﺤﻦ اﻣﯿﺪ ﮐﻤﯽ زﯾﺎدي ﻟﻮس ﺑﻮد ... ﺣﺎﻣﯽ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ ﯾﻪ ﻧﮕﺎه ﭘﺮﺗﺎب ﮐﺮد ... اﻣﯿﺪ دﺳﺖ و ﭘﺎش رو ﮐﻤﯽ ﺟﻤﻊ ﮐﺮد ... ﺣﺎﻣﯽ: ﻣﻦ از ﺑﺴﺘﮕﺎﻧﺸﻮن ﻫﺴﺘﻢ ... اﻣﯿﺪ ﮐﻪ ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﺗﺤﺖ ﺗﺎﺛﯿﺮ اﯾﻦ ﻧﮕﺎه ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ: ﺧﺐ ... ﭼﯿﺰه ... ﻫﻤﺮاز ﻣﺎ ﻣﯽ رﯾﻢ اﺗﺎﻗﻤﻮن ... اﯾﻦ ﮐﻪ ﮐﯽ رﻓﺘﻦ ... اﯾﻦ ﮐﻪ ﻣﻦ ﭼﺮا ﻫﻨﻮز ﺳﺎك ﺑﻪ دﺳﺖ اون ﺟﺎ ﺑﻮدم ... ﯾﻪ ﻋﺎﻟﻤﻪ ﺳﺌﻮال و ﻣﻦ ﮐﻪ اﻧﮕﺎر ﺧﺸﮏ ﺷﺪه ﺑﻮد ... ﺣﺎﻣﯽ اﺷﺎره اي ﺑﻪ ﮐﺴﯽ ﮐﺮد ... ﺳﺎك رو از دﺳﺘﻢ ﮔﺮﻓﺖ و ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ ﮐﻠﯿﺪ داد ﺑﻪ دﺳﺖ ﭘﺴﺮ ﺟﻮاﻧﯽ ﮐﻪ اون ﺟﺎ ﮐﺎر ﻣﯿﮑﺮد ﺑﺎ اﺳﮑﻨﺎﺳﯽ ﮐﻪ ﮐﻒ دﺳﺘﺶ ﮔﺬاﺷﺖ ازش ﺧﻮاﺳﺖ ﺗﺎ ﺳﺎك رو ﺑﺒﺮه ﺗﻮي اﺗﺎق ﻣﻦ ... ... ﯾﻪ ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺘﯽ ﻣﺜﻞ زﻫﺮ داﺷﺖ وارد رﮔﻢ ﻣﯽ ﺷﺪ ... اﯾﻦ ﺟﺎ ﺑﻮدﻧﺶ ... اﯾﻦ آراﻣﺸﺶ ... ﺗﺼﺎدف ﻧﺒﻮد ﻣﻄﻤﺌﻨﺎ ... ﺑﻮد؟! دﺳﺘﺶ رو ﮐﺮد ﺗﻮ ﺟﯿﺐ ﭘﺎ ﻟﺘﻮش: ﺟﻮاﺑﻢ رو ﻧﺪادي ﺧﻮﺑﯽ؟
- ﺷﻤﺎ اﯾﻦ ﺟﺎ ﭼﯽ ﮐﺎر ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ؟ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﻤﯽ ﺑﺎز ﺷﺪ: ﺗﺮﺳﯿﺪم ﺑﺮاي زﺑﻮﻧﺖ اﺗﻔﺎﻗﯽ اﻓﺘﺎده ﺑﺎﺷﻪ ... ﻫﻨﻮز دﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﯿﻨﻪ و ﺷﺎﮐﯽ داﺷﺘﻢ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻣﯿﮑﺮد ... ﺧﻮﻧﺴﺮدﯾﺶ و اﯾﻦ ﮐﻪ ﻃﻮري رﻓﺘﺎر ﻣﯿﮑﺮد ﮐﻪ اﻧﮕﺎر ﻧﻪ اﻧﮕﺎر ... ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﻢ ﻣﯿﮑﺮد ...
- اوﻣﺪم اﺻﻔﻬﺎن ﯾﻪ ﮐﻨﻔﺮاﻧﺲ ﭘﺰﺷﮑﯽ ﻫﺴﺖ ... ... ﻣﻦ اﺣﻤﻖ ﻧﺒﻮدم ... ﻫﺮ ﭼﯽ ﺑﻮدم اﺣﻤﻖ ﻧﺒﻮدم ... اﺧﻤﺎم ﺑﯿﺸﺘﺮ رﻓﺖ ﺗﻮي ﻫﻢ ﮔﻔﺘﻢ: ﺑﺎﺷﻪ ﭘﺲ ﺧﻮش اوﻣﺪﯾﺪ ... ﻣﻦ ﻣﯽ رم اﺗﺎﻗﻢ ... ﺧﻮاﺳﺘﻢ از ﮐﻨﺎرش رد ﺑﺸﻢ ﮐﻪ ﺑﺎزوم رو ﻣﺤﮑﻢ ﮔﺮﻓﺖ ... ﻟﺤﻨﺶ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺷﺪ ... دﺳﺘﻮري و ﻣﺤﮑﻢ: ﺣﺮف ﻣﯽ زﻧﯿﻢ ...
- ﻣﻦ ﺧﺴﺘﻪ ام ... ﻣﯽ ﺧﻮام ﺑﺨﻮاﺑﻢ ...
- اﻣﺮوز ﺗﺎ ﺳﺎﻋﺖ ﯾﮏ ﺧﻮاب ﺑﻮدي ... ﺗﻤﺎم ﻣﺪت ﺳﻔﺮت ﻫﻢ ﺗﻮ ﻗﻄﺎر ﺑﻮدي و ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ﺑﺎز ﺧﻮاب ﺑﻮدي ... ﭘﺲ اﻻن ﺳﺮﺣﺎﻟﯽ ... ... اﺣﺴﺎﺳﻢ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ اﯾﻦ آدم ﺿﺪ و ﻧﻘﯿﺾ ﺑﻮد ... از ﯾﻪ ﻃﺮﻓﯽ دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ زﺑﻮﻧﻢ رو ﺑﺮاش در ﺑﯿﺎرم و ﺑﮕﻢ ﺑﻪ ﺗﻮ ﭼﻪ ... از ﯾﻪ ﻃﺮﻓﯽ ﻫﻢ ﺧﺐ ... ازش ﺣﺴﺎب ﻣﯽ ﺑﺮدم و ﺗﺮ ﺟﯿﺢ ﻣﯽ دادم اون زﺑﻮن ﺳﺮ ﺟﺎش ﺑﻤﻮﻧﻪ ﺗﺎ در ﺑﯿﺎرم و اﯾﻦ آدم ﺑﺒﺮﺗﺶ ... اﺻﻼ ﻫﻢ ﺣﻮﺻﻠﻪ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ آﻣﺎر دﻗﯿﻘﻢ رو ﮐﯽ ﺑﻬﺶ داده ...
- از اون ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺳﺎﮐﺘﯽ ﭘﺲ ﻣﻮاﻓﻘﯽ ... ﺑﺎزوم رو ﮐﻤﯽ ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﮐﺸﯿﺪ ﺑﺎ اﯾﻦ ﮐﺎرش آروم رو ﺑﻪ روش ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻢ ... آره اﯾﻦ آدم اﺧﺘﻼف ﻗﺪش ﺑﺎ ﻣﻦ زﯾﺎد ﺑﻮد اﻣﺎ ... اﯾﻦ روزا ﻋﺠﯿﺐ اﯾﻦ اﺧﺘﻼف ﻗﺪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﻢ ﻣﯿﻮﻣﺪ ... ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﺷﺎﮐﯽ ﺑﻮدم ... ﻣﺘﻌﺠﺐ ﺑﻮدم ... ﺧﺴﺘﻪ ﺑﻮدم ... ﭼﺸﻤﺎم رو ﯾﻪ ﺑﺎر روي ﻫﻢ ﮔﺬاﺷﺘﻢ ... ﻣﺤﮑﻢ و دوﺑﺎره ﺑﺎز ﮐﺮدم: آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ... ﺳﺮش رو ﮐﻤﯽ ﭘﺎﯾﯿﻦ آورد ... اﯾﻦ ﺑﯽ اﻧﺼﺎﻓﯽ ﺑﻮد ﻋﻄﺮ ﻧﻔﺴﺶ ﭘﺎم رو ﺷﻞ ﻣﯿﮑﺮد: ﺑﯿﺮون ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯿﮑﻨﯿﻢ ... ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺎزوم رو از ﺗﻮي دﺳﺘﺶ ﺑﯿﺮون ﺑﮑﺸﻢ ﮐﻪ ﮐﻤﯽ ﻣﺤﮑﻢ ﺗﺮ ﮔﺮﻓﺖ: ﺣﺮﻓﻢ دوﺗﺎ ﻧﻤﯽ ﺷﻪ ... ﺑﺤﺚ ﺑﯽ ﻓﺎﯾﺪه ﺑﻮد ... دﻧﺒﺎﻟﺶ راه اﻓﺘﺎدم و از ﻻﺑﯽ ﺧﺎرج ﺷﺪﯾﻢ ... رﻓﺘﯿﻢ ﺑﻪ ﺑﺎغ ﭘﺸﺘﯽ ﻫﺘﻞ ... ﻫﻮا ﺳﺮد ﺑﻮد ... دﺳﺘﺎم ﯾﺦ ﮐﺮده ﺑﻮد ... ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺑﻮدم ... ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺮﺣﺎل ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻧﻤﯿﻮﻣﺪ ﭼﺸﻤﺎش ﺧﺴﺘﻪ ﺑﻮد ... ﺧﻮدش ﻫﻢ ﺷﺪﯾﺪا ﮐﻼﻓﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯿﻮﻣﺪ ... ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﺮد: ﺗﻮ ﺑﺎز ﻟﺒﺎس ﻣﻨﺎﺳﺐ ﻧﭙﻮﺷﯿﺪي؟ ... اﯾﻦ آدم ﭼﯽ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ. اﯾﻦ آراﻣﺸﺶ ... اﯾﻦ ﺗﻮﺟﻬﺎﺗﺶ دﯾﻮوﻧﻪ ام ﻣﯿﮑﺮد ﺑﻪ درﺟﻪ اي ﻣﯽ رﺳﻮﻧﺪ ﻣﻦ رو ﮐﻪ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺧﻮدم رو ﺑﺰﻧﻢ ...
- ﺧﻮﺑﻢ ... ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯿﮑﻨﻢ ... آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ... ﻣﻦ اﺻﻼ ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﺷﻤﺎ ﭼﺮا اﯾﻨﺠﺎﯾﯿﺪ؟ ﻣﺎ اﻻن ﭼﺮا اﯾﻨﺠﺎﯾﯿﻢ؟
- ﺗﻮ ﺣﺮف ﺑﺰن ... ﺗﻮ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﮕﻮ ...
- ﭼﯽ ﺑﮕﻢ؟ ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺷﺪ ... ﻟﺤﻨﺶ داﺷﺖ ﮐﻢ ﮐﻢ ﻋﺼﺒﯽ ﻣﯿﺸﺪ: اداﻣﻪ ﺗﻤﻮم اون ﺣﺮﻓﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ ﻣﺎﺷﯿﻦ زدي ...
- اداﻣﻪ ﻧﺪاره ... اﯾﻦ ﺑﺎر ﺑﺪ ﺧﻠﻖ ﺷﺪ: اﻻن راه اﻓﺘﺎدي داري ﮐﺠﺎ ﻣﯽ ري؟ ﻫﻤﺮاز ﻣﻦ ﺑﭽﻪ ﻧﯿﺴﺘﻢ ...
- وﻟﯽ ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻢ ...
- ﻧﯿﺴﺘﯽ ... ﺧﻮب ﻫﻢ ﻣﯿﺪوﻧﯽ ﭼﯿﺎ ﮔﻔﺘﯽ ... ﻫﺮ ﭼﯽ ﺗﻮي دﻟﺖ و ذﻫﻨﺘﻪ ﺑﺮﯾﺰي ﺑﯿﺮون ... از ﺣﺎﻣﺪ ﻣﯽ ﺧﻮاي ﮔﻠﻪ ﮐﻨﯽ؟ از ﻣﻦ؟ زاﻧﻮﻫﺎم ﻣﯽ ﻟﺮزﯾﺪ ... ﻋﺼﺒﯽ ﺑﻮدم: ﺷﻤﺎ ﮐﻪ ﮔﻔﺘﯿﺪ ﻧﻤﯿﺨﻮاﯾﺪ ﭼﯿﺰي ﺑﺸﻨﻮﯾﺪ ...
- ﺑﺮاي اﯾﻦ ﮐﻪ ﺗﻮ اون ﻟﺤﻈﻪ ﻫﯿﭻ ﮐﺪوﻣﻤﻮن ﺣﺎل اون ﯾﮑﯽ رو ﻧﻤﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪﯾﻢ ... ﺣﺮف ﻫﻢ رو ﻫﻢ ﻧﻤﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪﯾﻢ ...
- وﻟﯽ ﻣﻦ ﺣﺮف ﺷﻤﺎ رو واﺿﺢ ﻓﻬﻤﯿﺪم ... وﺿﻮﺣﺶ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮب ﺑﻮد ... دﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﯿﻨﻪ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد ... ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮد ... اﻧﮕﺎر ﻫﻤﻪ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ اش اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻧﻘﻄﻪ ﺑﺮﺳﯿﻢ ... اﯾﻦ ﮐﻪ ﻣﻦ واﻗﻌﺎ ﮐﻨﺘﺮﻟﻢ رو از دﺳﺖ ﺑﺪم ...
- ﻣﻦ ... ﻣﻦ ﯾﻪ اﺣﻤﻘﻢ ... ﻓﻘﻂ ﻫﻤﯿﻦ ...
- درﺳﺖ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻦ ...
- ﻣﻦ ﻧﯿﻮﺷﺎ ﻧﯿﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﻣﯿﺨﻮاﯾﺪ ﺗﺮﺑﯿﺘﻢ ﮐﻨﯿﺪ ... دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﺶ ﮐﺸﯿﺪ و ﺳﺎﮐﺖ اﯾﺴﺘﺎد ... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﻪ ﻗﺪر ﻣﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ روي اﯾﻦ آراﻣﺸﺶ ﺣﺴﺎب ﮐﻨﻢ ... اﻣﺎ ...
- ﻣﻦ ﺗﻤﺎم اﯾﻦ ﺳﺎﻟﻬﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﺑﻪ ﭘﺎي اﯾﻨﮑﻪ ﺷﻤﺎ ﻧﻤﯽ دوﻧﯿﺪ ﺣﺎﻣﺪ ﮐﺠﺎﺳﺖ ...
- اﯾﻦ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻣﯽ دوﻧﻢ ﮐﺠﺎﺳﺖ ... و ازش ﺧﺒﺮ دارم ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ ﻣﯿﮑﻨﻪ؟
- ﺷﻤﺎ ﺣﺮف ﻣﻦ رو ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﻤﯽ ﺷﯿﺪ ... ... ﻣﯽ ﻟﺮزﯾﺪم اﯾﻦ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺧﻮدم رو ﮐﻨﺘﺮل ﮐﻨﻢ ... ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻢ ﭘﯿﺶ ﻣﯿﻮﻣﺪ ﻣﻦ اﯾﻦ ﻃﻮر ﺑﻬﻢ ﺑﺮﯾﺰم ... اﻣﺎ اﻣﺸﺐ ... اﯾﻦ ﺟﺎ ﺗﻮ اﯾﻦ ﺷﻬﺮ زﯾﺒﺎ ... ﺗﻮ اﯾﻦ ﻧﺼﻒ ﺟﻬﺎن ... دﻗﯿﻘﺎ ﺑﻪ اﻧﺪازه ﻧﺼﻒ ﺟﻬﺎن ... ﯾﺎ ﺷﺎﯾﺪ م ﺑﻪ اﻧﺪازه ﺗﻤﺎم ﺟﻬﺎن ﮐﻮﭼﯿﮏ ﺧﻮدم و ﺧﺎﻧﻮاده ام ... از دﻧﯿﺎي ﺑﺰرگ اﯾﻦ آدﻣﻬﺎ دﻟﮕﯿﺮ ﺑﻮدم ...
- ﺣﺎﻣﺪ ﺑﺮادره ﻣﻨﻪ ... ﻫﺮ ﺧﻄﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﮐﺮده ﺑﺎﺷﻪ ... ﻫﺮ ﮐﺎري ﮐﻪ ﮐﺮده ﺑﺎﺷﻪ ... ﺑﺮادره ﻣﻨﻪ ... اﻧﺘﻈﺎر داري ﻧﺪوﻧﻢ ﮐﺠﺎﺳﺖ؟ ﯾﻪ ﻗﺪم ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ رﻓﺘﻢ ... ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﭼﺸﻤﺎم ﻫﻢ ﻗﺮﻣﺰ ﺷﺪه از ﺑﺲ ﮐﻪ داغ ﺑﻮدن و ﺧﺸﮏ: ﻧﻪ ... ﻣﻦ ﻫﯿﭻ اﻧﺘﻈﺎري از ﺷﻤﺎ ﻧﺪارم ... ﺗﻘﺼﯿﺮ ﺷﻤﺎ ﻧﯿﺴﺖ ... ﻣﻦ ﯾﺎدم رﻓﺘﻪ ... ﻣﻦ اون ﻧﮕﺎﻫﻬﺎي ﭘﺮ ﺗﺤﻘﯿﺮ رو ﯾﺎدم رﻓﺘﻪ ... ﻣﻦ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ رو ﯾﺎدم رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ... اﻣﺎ دوﺑﺎره ﯾﺎدم اوﻣﺪ ... ﯾﻪ ﻗﺪم ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﻬﻢ ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪ ... ﺳﺎﮐﺖ ﺑﻮد ... اﻣﺎ ﻋﺼﺒﯽ ...
- ﻣﻦ ﮔﺮﯾﻪ ﻫﺎي ﺧﻮاﻫﺮم ... ﻣﺮﮔﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺧﻮدﮐﺸﯽ ﻓﺮﻗﯽ ﻧﺪاﺷﺖ رو ﯾﺎدم رﻓﺘﻪ ﺑﻮد اﻧﮕﺎر ... ﻣﻦ ... اﺻﻼ ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﺮا دارم اﯾﻨﺎ رو ﻣﯿﮕﻢ ...
- ﭼﻮن ﻣﻦ ازت ﻣﯿﺨﻮام ﮐﻪ ﺑﮕﯽ ... ... ﻟﺤﻦ ﺧﻮﻧﺴﺮدش ﺗﺎ ﻣﻐﺰ اﺳﺘﺨﻮاﻧﻢ رو ﺳﻮزوﻧﺪ: د ... ﻫﻤﯿﻦ آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ... ﻣﺴﺌﻠﻪ ﻫﻤﯿﻨﻪ ... ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ رو ﺷﻤﺎ ﻣﯿﺨﻮاﯾﺪ ... اﻧﺘﻈﺎم ﻫﺎ ﻣﯿﺨﻮان ... ﻣﺎ ﺣﻖ ﻧﺪارﯾﻢ ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰي ﺑﺨﻮاﯾﻢ ... ﻣﺎ ﮐﻪ ﻣﻨﻈﻮرم ﻣﻨﻪ ... از ﺧﺎﻧﻮاده ﻣﻦ ... ﻓﻘﻂ ﻣﻦ ﻣﻮﻧﺪم ... ﻣﻨﻪ ﺧﺎﻟﯽ ... اوﻧﻢ اﮔﻪ ﻣﻮﻧﺪن ﺣﺴﺎب ﺑﺸﻪ ...
- ﺧﺎﻧﻮم ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ داري ﺗﻨﺪ ﻣﯿﺮي ...
- ﮐﺎش ﺧﻮاﻫﺮ اﺣﻤﻘﻢ اون روز ﺗﻮي ﮐﻮﭼﻪ ﭘﺎ ﺗﻨﺪ ﮐﺮده ﺑﻮد ... از ﺗﻌﻘﯿﺐ ﺑﺮادر ﺷﻤﺎ ... ﮐﺎش ﺑﺎ آﺧﺮﯾﻦ ﻗﺪرﺗﺶ ﻓﺮار ﻣﯿﮑﺮد از اﯾﻦ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﻣﺴﺨﺮه ... ﺗﻨﺪ ﻣﯿﺮم ﮐﻪ ﻣﯿﮕﻢ وﻗﺘﯽ ﮔﻔﺘﯿﺪ ﻏﯿﺎﺑﯽ ﻃﻼق ﻧﮕﯿﺮ ... وﻗﺘﯽ ﮔﻔﺘﯿﺪ ﻧﻤﯽ دوﻧﯿﺪ ﮐﺠﺎﺳﺖ ... ﮐﻪ ﺑﻤﻮﻧﻪ ... ﮐﻪ ﺑﭙﻮﺳﻪ ... ﺧﻮاﻫﺮ ﻣﻨﻢ آدم ﺑﻮد ﻧﯿﺎز ﺑﻪ ﻋﺸﻖ داﺷﺖ ﺑﻪ ﻧﻮازش ... ﺑﺮادر ﺷﻤﺎ ﻧﺸﺪ ﯾﮑﯽ دﯾﮕﻪ ...
- ﺣﻮاﺳﺖ ﺑﻪ ﺟﻤﻠﻪ ﻫﺎت ﺑﺎﺷﻪ ... ... ﯾﮑﻢ ﻋﻘﺐ ﮐﺸﯿﺪم ﺧﯿﻠﯽ ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺷﺪه ﺑﻮدوﭼﺸﻤﺎش داﺷﺖ ﺑﯿﺮون ﻣﯿﻮﻣﺪ ... ﺣﺮﻓﻢ ﺑﺪ ﺟﻮر ﺑﻬﺶ ﺑﺮ ﺧﻮرده ﺑﻮد ... ﻟﺒﻬﺎم ﻟﺮزﯾﺪ ... ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد ... ﺧﯿﺮه ... ﻟﺐ ﭘﺎﯾﯿﻨﻢ رو ﺑﻪ دﻫﺎﻧﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﺑﻠﮑﻪ ﮐﻤﺘﺮ ﺑﻠﺮزه ... ﻧﻔﺴﺶ رو ﺑﯿﺮون داد ... ﭘﺸﺘﺶ رو ﺑﻬﻢ ﮐﺮد ... دﺳﺘﯽ ﺗﻮي ﻣﻮﻫﺎش ﮐﺸﯿﺪ و دوﺑﺎره ﭼﺮﺧﯿﺪ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ... ﻟﺤﻨﺶ آروم ﺗﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد: ﺣﺎﻣﺪ ﺑﺮ ﻣﯿﮕﺸﺖ ... ﻣﺎ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﯿﻢ ﺑﺮﮔﺮده ... اﯾﻦ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﻣﻦ ﻧﺒﻮد ﭘﺪرم ﺑﻮد ... ﺑﺮﮔﺮده رﻫﺎ ﺑﺎﺷﻪ ... ﺑﭽﻪ ﻫﺎش ﺑﺎﺷﻦ ...
- ﺧﻮاﻫﺮ ﻣﻦ ﺗﻮ آب ﻧﻤﮏ ﺑﺎﺷﻪ ... ﺑﺮادر ﺷﻤﺎ ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪ ﺑﯿﺎد ﺳﺮاﻏﺸﺶ ... آره؟
- ...
- ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﻫﺴﺘﻢ آﻗﺎي دﮐﺘﺮ
- ﻣﻦ اﯾﻦ رو ﻧﮕﻔﺘﻢ ... ﺑﺮاي ﻣﻦ ﻃﻼق ﻣﻔﻬﻮﻣﯽ ﻧﺪاره ... اﮔﺮ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ دوﺳﺘﺶ دارم زﻧﻢ ﺑﺎﺷﻪ ... ﯾﻌﻨﯽ ﺑﻪ دﺳﺘﺶ ﺑﯿﺎرم ... ﻃﻼﻗﺶ ﻧﻤﯽ دم اﮔﺮ اوﻣﺪه ﺗﻮ زﻧﺪﮔﯿﻢ ﺗﺎ اﺑﺪ ﻫﻢ ﻣﯽ ﻣﻮﻧﻪ ... اﯾﻨﮑﻪ ﭼﯽ ﺷﺪ ... ﺣﺎﻣﺪ ﺧﻮدش ﺑﺎﯾﺪ ﺑﮕﻪ ... ﺣﻖ ﻣﯽ دم ﺑﻬﺶ؟ ﻧﻤﯽ دم ... اﻣﮑﺎن ﻧﺪاره ﺑﻪ ﻣﺮدي ﮐﻪ ﺑﻪ زﻧﺶ ﺧﯿﺎﻧﺘﯽ ﮐﺮده ... ﺣﺘﯽ ﮐﻮﭼﯿﮑﺶ ... ﭼﻪ ﺑﺮﺳﻪ ﺑﻪ وﺳﻌﺖ ﺧﯿﺎﻧﺖ ﺣﺎﻣﺪ ﺣﻖ ﺑﺪم ... دﺳﺘﺎي ﺳﺮدم رو در ﻫﻢ ﮔﺮه ﮐﺮدم ... ﻫﻨﻮز ﻫﻢ داﺷﺘﻢ ﻣﯿﻠﺮزﯾﻢ ... ﺑﻬﻢ ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪ ... ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺮﯾﻊ ﭘﺎﻟﺘﻮش رو در آورد روي دوﺷﻢ اﻧﺪاﺧﺖ ... ﻣﺮﺗﺒﺶ ﮐﺮد ... ﺗﻮي ﭘﺎﻟﺘﻮش ﮔﻢ ﻣﯿﺸﺪم ... ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﮐﻨﻢ ...
- ﺑﺬار ﺑﺎﺷﻪ ﻫﻤﺮاز ... ... ﺧﺪاي ﻣﻦ اﯾﻦ ﻟﺤﻦ ﭼﺮا اﯾﻦ ﻃﻮر ﻣﻦ رو از ﺧﻮد ﺑﯽ ﺧﻮد ﻣﯿﮑﺮد ... ﺟﺎدوي ﮐﻼم اﯾﻦ آدم ﭼﯽ ﺑﻮد؟ دﺳﺘﺶ رو ﺧﯿﻠﯽ آروم آورد ﺟﻠﻮ ... دﮐﻤﻪ اول و دوﻣﺶ رو ﺑﺴﺖ ... زﯾﺮ ﻟﺐ ﮔﻔﺖ: ﺳﺮﻣﺎ ﻣﯿﺨﻮري ... ... ﻧﮑﻦ ﺣﺎﻣﯽ ﺑﺬار ازت ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺑﺎﺷﻢ ... ﺑﺬار ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﺣﺎﻣﺪ دوﻣﯽ ... ﺑﺬار ﻣﺪﯾﻮن وﺟﺪاﻧﻢ ﻧﺒﺎﺷﻢ ...
- ازم ﭘﺮﺳﯿﺪي ﭼﺮا اوﻣﺪم اﯾﻦ ﺟﺎ؟ اﯾﻦ ﺟﺎ ﭼﯽ ﮐﺎر ﻣﯿﮑﻨﻢ؟ ... ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﻬﻢ ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪ ... ﺣﺎﻻ ﻣﯿﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﮔﺮﻣﺎي ﺣﻀﻮرش رو ﻧﻔﺲ ﺑﮑﺸﻢ ...
- اوﻣﺪه ﺑﻮدﯾﺪ زﻣﯿﻨﻪ اوﻣﺪن ﺣﺎﻣﺪ رو آﻣﺎده ﮐﻨﯿﺪ ...
- ...
- اون ﺷﺐ ﻣﮕﻪ ﺑﺮاي ﻫﻤﯿﻦ ﻧﯿﻮﻣﺪه ﺑﻮدﯾﺪ؟ ﻧﮕﯿﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﮐﺘﺎب ﺑﻮد ...
- ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ از ﺧﻮﻧﻪ ﯾﻬﻮ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﺑﻪ رﻓﺘﻦ ﮔﺮﻓﺘﯽ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ... ﺑﻬﺖ ﮔﻔﺘﻢ ﺗﻮي اﺗﺎق ﺑﻤﻮن ﭼﺸﻤﺎت آﺧﺮﯾﻦ ﻟﺤﻈﻪ ... ... ﺳﺮش رو ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺖ ... و اداﻣﻪ داد: ﺧﻮدت ﺑﺤﺚ رو ﭘﯿﺶ ﮐﺸﯿﺪي ﻣﻦ ﮐﻪ ﻣﺜﻞ ﺗﻮ ﻣﺪام اﺳﻢ ﺣﺎﻣﺪ ﯾﺎ رﻫﺎ ﻧﻤﯿﺎرم. ﻧﺸﺴﺘﻢ روي ﻧﯿﻤﮑﺘﯽ ﮐﻪ زﯾﺮ درﺧﺖ رو ﺑﻪ روم ﺑﻮد ... اﯾﺴﺘﺎد رو ﺑﻪ روم ... ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد ... اﻧﮕﺎر ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺣﺮﻓﯽ ﺑﻮد ... ﺷﺎﯾﺪ ﺟﻤﻠﻪ اي ... ﻣﻦ اﻣﺎ ﺟﻤﻠﻪ ﻫﺎم ﺗﻮي ﻫﻤﻮن ﺣﺮﻓﻬﺎ ﺗﻤﻮم ﺷﺪه ﺑﻮد ... اﻋﺘﺮاﻓﯽ ﮐﻪ ﺗﻮي دﻟﻢ ﻣﯿﭙﯿﭽﯿﺪ رو ﺑﺎﯾﺪ ﭘﺲ ﻣﯽ زدم ... اﯾﻨﮑﻪ اون ﺗﻪ ﺗﻪ ﻫﺎي ﻗﻠﺒﻢ اوﻧﺠﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﺮاز ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﻧﺒﻮد ﻫﻤﻮن ﺟﺎ اﯾﻦ ﻣﺮد ﺟﺎﯾﮕﺎه وﯾﮋه اي داﺷﺖ ... ﺟﺎﯾﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ اﻧﺪازه ﺟﺪﯾﺘﺶ و ﺷﺎﯾﺪ ﺑﻪ وﺳﻌﺖ ﺗﻤﺎم ﺗﻮاﻧﺎﯾﯿﺶ در ﺣﻤﺎﯾﺖ از اﻃﺎراﻓﯿﺎﻧﺶ ... ﺣﺘﯽ اﮔﺮ اﯾﻦ اﻃﺮاﻓﯿﺎن ﺑﺮادري ﺑﺎﺷﻪ ﮐﻪ ﺧﻮدش اﻋﺘﺮاف ﻣﯿﮑﺮد ﮐﺎرش رو ﺑﻪ ﻫﺒﭻ ﻋﻨﻮان ﻗﺒﻮل ﻧﺪاﺷﺖ ... اﻣﺎ ﻗﺒﻮل داﺷﺘﻦ ﯾﺎ ﻧﺪاﺷﺘﻨﺶ ﭼﯿﺰي رو ﺑﺮاي ﻣﻦ ﻋﻮض ﻧﻤﯽ ﮐﺮد ... ﺑﺮاي ﻣﻨﯽ ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﻌﯽ ﻣﯿﮑﺮدم در ﮐﻤﺎل ﺑﯽ اﻧﺼﺎﻓﯽ ﺗﻤﺎم ﺗﺼﻮﯾﺮﻫﺎي ﺧﻮب و زﯾﺒﺎﯾﯽ ﮐﻪ از اﯾﻦ آدم دارم رو ﻋﻘﺐ ﺑﺰﻧﻢ ... ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻧﻤﯽ ذاﺷﺖ ... ﺑﺎ اﯾﻦ ﺟﺎ ﺑﻮدﻧﺶ ... ﺑﺎ ﻧﮕﺎه ﻣﻨﺘﻈﺮش ...
- ﺣﻖ ﺑﺎ ﺷﻤﺎﺳﺖ ﻣﻦ اﯾﻦ ﺑﺤﺚ رو ﻫﯽ ﭘﯿﺶ ﻣﯿﮑﺸﻢ ... اﻣﺎ آﯾﺎ ﻓﺎﯾﺪه اي ﻫﻢ داره؟ ﯾﻪ ﻗﺪم ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﻬﻢ ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪ: ﻓﺎﯾﺪه اش اﯾﻨﻪ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻣﯽ ﻓﻬﻤﻢ دﻗﯿﻘﺎ ﺗﻮي ذﻫﻦ و ﻓﮑﺮت ﭼﯽ ﻣﯿﮕﺬره؟
- ﭼﺮا ﺑﺮاﺗﻮن ﻣﻬﻤﻪ؟ دﺳﺘﺎش رو ﮐﺮد ﺗﻮي ﺟﯿﺐ ﺷﻠﻮارش ... از ﺗﻮش ﭘﺎﮐﺖ ﺳﯿﮕﺎرش رو ﺑﯿﺮون آورد و آﺗﺸﺶ زد: اﺟﺎزه ﺑﺪه ﺟﻮاب اﯾﻦ ﺳﺌﻮال ﺑﻤﻮﻧﻪ ﺑﺮاي زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ آﻣﺎدﮔﯽ ﺷﻨﯿﺪﻧﺶ رو داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯽ ...
- ﭼﺮا ﺑﺎ ﻣﻦ ﻋﯿﻦ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﺮﺧﻮرد ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ؟
- ﺧﻮدت ﻫﻢ ﺧﻮب ﻣﯿﺪوﻧﯽ ﮐﻪ اﯾﻦ ﻃﻮر ﻧﯿﺴﺖ ... ﭼﻪ ﻃﻮر ﻣﻤﮑﻨﻪ ﮐﺴﯽ ﺗﻮ روﺑﭽﻪ ﺑﺒﯿﻨﻪ ﻫﻤﺮاز ... ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ... ﻫﻤﺮاز ... رﻫﺎ رو رﻫﺎ ﮐﻦ ... ﺑﺬار اون ﻫﻢ ﺗﻮي آراﻣﺶ ﺑﺎﺷﻪ ... ﺗﻮ روﺣﯿﻪ ات اﯾﻦ ﻧﺒﻮد ... ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻢ ﻣﻦ اﺷﺘﺒﺎه ﺷﻨﺎﺧﺘﻤﺖ ... ﺗﻮ ﺑﻠﺪ ﺑﻮدي زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﯽ ... ﺗﻮ ﺑﺮاي دو ﺗﺎ ﺑﭽﻪ اي ﮐﻪ زﻧﺪه ﻫﺴﺘﻦ و وﺟﻮد دارن ﻣﯿﺠﻨﮕﯿﺪي ... اﯾﻦ ﻃﻮر ﭼﺴﺒﯿﺪن ﺑﻪ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﻓﻮت ﮐﺮده ... از ﺗﻮ ﺑﻌﯿﺪه ...
- ﻣﯽ دوﻧﯿﺪ ﭼﺮا ﻣﯿﺘﻮﻧﯿﺪ اﻧﻘﺪر راﺣﺖ ﺑﮕﯿﺪ رﻫﺎ ﮐﻦ؟ ﭼﻮن ﺑﺮادر ﺷﻤﺎ زﻧﺪه اﺳﺖ ... و ﻫﯿﭻ اﺗﻔﺎﻗﯽ ﺑﺮاش ﻧﯿﻮﻓﺘﺎده ... ﺷﻤﺎ ﺑﺮاش ﭘﻮل ﻣﯿﻔﺮﺳﺘﯿﺪ و اون ﺑﺎﻫﺎش ﺧﻮش ﻣﯿﮕﺬروﻧﻪ ... ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ راﺣﺘﯽ ... اﺻﻼ اﯾﻦ ﺑﺤﺚ ﺑﯽ ﻓﺎﯾﺪه اﺳﺖ ... ﻣﻦ ﻣﯿﺮم ﺗﻮ اﺗﺎﻗﻢ ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﺑﺮﯾﺪ ﺗﻮ ﻫﺘﻠﺘﻮن ... ﻓﺮدا ﺑﻪ ﮐﻨﻔﺮاﻧﺲ ﭘﺰﺷﮑﯿﺘﻮن ﺑﺮﺳﯿﺪ ... ﺷﺒﺘﻮن ﻫﻢ ﺑﻪ ﺧﯿﺮ ... ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻢ ﮐﻪ اﯾﻦ ﺑﺎر ﺻﺪاش ﮐﻤﯽ ﺑﺎﻻ رﻓﺖ: ﺑﻨﺸﯿﻦ و ﺧﻮب ﮔﻮﺷﻬﺎت رو ﺑﺎز ﮐﻦ ... اول اﯾﻨﮑﻪ ﻣﻦ ﻫﻤﯿﻦ ﺟﺎ اﺗﺎق ﮔﺮﻓﺘﻢ ... ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎي ﮔﺮد ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم ... اﯾﻦ ﻫﺘﻞ؟ اﯾﻦ ﺟﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺟﺎي ﻣﻌﻤﻮﻟﯽ ﺑﻮد ... اﺻﻼ ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯿﮑﻨﻢ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ اي آدم ﺑﻪ اﯾﻦ ﺳﻤﺘﻬﺎ ﻧﮕﺎه ﮐﺮده ﺑﺎﺷﻪ ﭼﻪ ﺑﺮﺳﻪ ﺑﺨﻮاد ﺗﻮش ﺑﻤﻮﻧﻪ ...
- و دوم اﯾﻨﮑﻪ ﺗﺎ زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ دارﯾﻢ ﺣﺮف ﻣﯿﺰﻧﯿﻢ ... ﺣﻖ ﻧﺪاري ﺑﺮي ... اﯾﻦ ﻓﻘﻂ ﻣﺨﺼﻮص اﻻن ﻧﯿﺴﺖ ﻣﺎﻟﻪ ﻫﺮ وﻗﺘﯿﻪ ﮐﻪ دارﯾﻢ ﺣﺮف ﻣﯿﺰﻧﯿﻢ ... ... ﻋﺠﯿﺐ ﻟﻮس ﺷﺪه ﺑﻮدم ... از اﯾﻨﮑﻪ ﯾﻪ ﺟﻮراﯾﯽ ﺳﺮم داد زده ﺑﻮد ﻋﺼﺒﯽ ﺑﻮدم ﯾﺎ ﮐﻞ ﻣﺎﺟﺮا روي اﻋﺼﺎﺑﻢ ﺑﻮد ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﻫﺮ ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﺑﻮد ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺖ ﻗﻬﺮ از ﺟﺎم ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم ... دﺳﺘﻢ رو ﺑﺮدم ﺗﺎ ﭘﺎﻟﺘﻮش رو در ﺑﯿﺎرم ﮐﻪ ﺳﯿﮕﺎرش رو اﻧﺪاﺧﺖ زﻣﯿﻦ و دﺳﺘﺶ رو ﮔﺬاﺷﺖ روي دﺳﺘﻢ ... ﻧﺎﺧﻮد اﮔﺎه دﺳﺘﻢ زﯾﺮ دﺳﺘﺶ ﻣﺸﺖ ﺷﺪ ... دﺳﺘﺶ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﮔﺮم ﺗﺮ از دﺳﺖ ﻣﻦ ﺑﻮد ... و ﻣﻦ ﺧﻮب ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ﮐﻪ دﺳﺘﺎم ﻣﯿﻠﺮزه ... ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم و ﺑﻪ ﻧﮕﺎه ﺟﺪﯾﺶ ﮐﻪ ﺧﯿﺮه داﺷﺖ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد زل زدم ... ﺷﺎﮐﯽ ﺑﻮد ... دﺳﺘﺶ رو ﮐﻨﺎر ﻧﮑﺸﯿﺪ ... ﺧﻮاﺳﺘﻢ دﺳﺘﻢ رو از زﯾﺮ دﺳﺘﺶ در ﺑﯿﺎرم ﮐﻪ اﯾﻦ ﺑﺎر ﻣﺸﺘﻢ رو ﮐﺎﻣﻞ ﺗﻮي دﺳﺘﺶ ﮔﺮﻓﺖ ... ﺣﺮﻓﯽ ﻧﻤﯽ زد ... ﻓﻘﻂ دﺳﺘﻮري ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد ... ﺧﯿﻠﯽ ﺣﺮﻓﻬﺎ ﺑﻮد ﺗﻮي اون ﺳﮑﻮت اﻣﺎ اﻧﮕﺎر ﻫﯿﭻ ﮐﺪوﻣﻤﻮن ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﯿﻢ ﺗﺮﺟﻤﻪ اش ﮐﻨﯿﻢ ... دﺳﺘﻢ رو آروم رﻫﺎ ﮐﺮد ... اﻧﮕﺸﺘﺶ آروم ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺻﻮرﺗﻢ اوﻣﺪم ... ﯾﻪ ﻗﺪم ﺧﯿﻠﯽ ﻧﺎ ﻣﺤﺴﻮس ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﺑﺮداﺷﺘﻢ ... اون اﻣﺎ ﻗﺪم ﻣﺤﺴﻮﺳﯽ ﺑﻪ ﺟﻠﻮ ﺑﺮداﺷﺖ ... ﺣﺎﻻ ﮐﺎﻣﻞ ﺑﺪﻧﺶ ﻣﻮازي ﺑﺪﻧﻢ ﺑﻮد و ﻧﻮك ﮐﻔﺸﺶ رو روي ﻧﻮك ﮐﻔﺸﻢ ﺣﺲ ﻣﯿﮑﺮدم. ﭘﺸﺖ اﻧﮕﺸﺖ اﺷﺎره اش رو آروم از ﮐﻨﺎر اﺑﺮوم روي ﮔﻮﻧﻪ ام ﮐﺸﯿﺪ و ﻣﻦ ﻟﺮزش ﺧﻔﯿﻔﯽ ﮐﺮدم زﯾﺮ دﺳﺘﺶ ... ﻟﺒﺨﻨﺪ ﮐﻢ رﻧﮓ اﻣﺎ ﻋﻤﯿﻘﯽ روي ﻟﺒﺶ اوﻣﺪ ﺑﺎ اﯾﻦ ﻟﺮزش ﻣﻦ ... ﻧﻔﺲ ﺗﻮي ﺳﯿﻨﻪ ام ﺣﺒﺲ ﺷﺪه ﺑﻮد ...
- ﻣﻦ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺑﺎﻫﺎت ﺑﻠﻨﺪ ﺣﺮف ﻣﯿﺰدم ... ... ﺻﺪاش از ﻫﺮ زﻣﺎن دﯾﮕﻪ اي ﺑﻢ ﺗﺮ ﺑﻮد ... ﻋﺬر ﺧﻮاﻫﯽ ﺗﻮي ﺟﻤﻠﻪ اش ﺑﻮد ﺑﺪوﻧﻪ ﮐﻠﻤﻪ ﻋﺬر ﺧﻮاﺳﺘﻦ ...
- ﻣﻦ ... ... ﻫﺮ ﮐﺎري ﮐﺮدم ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻢ اداﻣﻪ ﻣﻦ رو ﺑﯿﺎرم ... ﻣﻦ ... ﻣﻦ ﺟﻤﻠﻪ ام اون وﺳﻂ ﻣﻮﻧﺪ ... ﻣﺜﻞ اﻧﮕﺸﺖ اون ﮐﻪ روي ﮔﻮﻧﻪ ام ﻣﻮﻧﺪه ﺑﻮد ... اون اﻣﺎ ﺣﺎﻟﺶ ﺑﻬﺘﺮ از ﻣﻦ ﺑﻮد ﮔﻮﯾﺎ ﮐﻪ ﺑﯽ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ رﻫﺎ ﺷﺪه وﺳﻂ زﻣﯿﻦ و آﺳﻤﻮن ﮔﻔﺖ: اي ﮐﺎش ﻫﻤﺮاز ... اي ﮐﺎش ﮐﺎري از ﻣﻦ ﺑﺮ ﻣﯿﻮﻣﺪ ... ﭼﻪ اﻻن ... ﭼﻪ در ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﺮاي ﺧﻮاﻫﺮت ... ﻧﺸﺪ ... ﻣﻦ ﻧﻪ ﻗﺼﺪم ﻃﻠﺐ ﺑﺨﺸﺶ ﯾﺎ ﻫﻤﻮار ﮐﺮدن راه ﺑﺮاي ﺣﺎﻣﺪه ... ﻧﻪ در ﻧﻈﺮ ﻧﮕﺮﻓﺘﻦ زﺟﺮ رﻫﺎ ... ﻣﻦ ﺑﺮاي رﻫﺎ ﮐﺎري از دﺳﺘﻢ ﺑﺮ ﻧﯿﻮﻣﺪ ﮐﻪ اﮔﺮ ﺑﺮ ﻣﯿﻮﻣﺪ ... ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﻟﺤﻈﻪ ﻗﺴﻢ درﯾﻎ ﻧﻤﯿﮑﺮدم ... ﻧﺴﯿﻢ ﺧﻨﮏ ﭘﺎﯾﯿﺰي از زﯾﺮ ﻧﮕﺎﻫﻤﻮن رد ﺷﺪ ... ﻧﺴﯿﻤﯽ ﮐﻪ ﺑﺪ ﺟﻮر ﺑﻮي ﻣﺤﺒﺖ ﻣﯿﺪاد و ﻋﯿﻦ ﻧﻮاي آروم ﮔﯿﺘﺎر ﺑﻮد ... ﻗﺴﻢ ﺧﻮردﻧﺶ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻟﺤﻈﻪ ﯾﻌﻨﯽ اﯾﻦ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﺮاش ﻣﻘﺪﺳﻪ ... و ﻣﻦ اﻧﮕﺎر ﮐﻪ ﻫﻨﻮز ﻻل ﺑﻮدم ... ﺑﺎ ﺣﺲ ﮐﺮدن ﻧﺴﯿﻢ دﺳﺘﺶ آروم ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺷﺎﻟﻢ رﻓﺖ و اون و ﻣﺤﮑﻢ ﺗﺮ ﮐﺮد و ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد ...
- آدم ﻫﺎ ﻫﻤﯿﻨﻦ ﻫﻤﺮاز ... ﻋﯿﻦ ﺧﻮد زﻧﺪﮔﯽ ... ﮔﺎﻫﯽ ﻇﺎﻟﻢ ... ﮔﺎﻫﯽ رﯾﺎ ﮐﺎر ... ﮔﺎﻫﯽ ﻋﺼﯿﺎﻧﮑﺎر ... ﮔﺎﻫﯽ ﺑﯽ وﻓﺎ ... ﮔﺎﻫﯽ ﭘﺮ از ﻣﺤﺒﺖ ... ﻫﯿﭻ آدﻣﯽ ﺑﺪ ﻣﻄﻠﻖ ﻧﯿﺴﺖ ... رﻫﺎ ﺣﺘﻤﺎ ﺑﺎ ﺣﺎﻣﺪ روزﻫﺎي زﯾﺒﺎﯾﯽ ﻫﻢ داﺷﺘﻪ ... ﺳﺎﻋﺖ ﻫﺎي زﯾﺒﺎ ... ﺳﺎﻋﺖ ﻫﺎي زﯾﺒﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻧﺘﯿﺠﻪ اش دو ﺗﺎ ﺑﭽﻪ ﻫﺴﺘﻦ ﮐﻪ داﺷﺘﻨﺸﻮن ﺑﻪ ﻫﻤﻪ دﻧﯿﺎ ﻣﯽ ارزه ... ﺳﺮم رو ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻢ ... ﺧﯿﻠﯽ اﺗﻔﺎﻗﻬﺎ اﻓﺘﺎده ﺑﻮد ﺑﺮاي ﻣﻦ ﺗﻮ اﯾﻦ دوﺷﺐ ... ﺧﯿﻠﯽ ﭼﯿﺰﻫﺎ ﺗﻮ ﺧﺎﻣﻮﺷﯽ ﻣﻄﻠﻖ ﺧﻮدﺷﻮن ﻣﻮﻧﺪه ﺑﻮدن و ﺑﻌﻀﯽ ﭼﯿﺰﻫﺎ داﺷﺘﻦ روﺷﻦ ﻣﯿﺸﺪن ... و ﻣﻦ ﺑﺪ ﺟﻮر از اﯾﻦ روﺷﻨﺎﯾﯽ ﻣﯽ ﺗﺮﺳﯿﺪم ... ﺳﺮش رو ﮐﻤﯽ ﺧﻢ ﮐﺮد: ﻫﻤﺮاز؟!
- ﻣﻦ ... ﯾﮑﻢ ...
- ﮔﺮﺳﻨﻪ ﺑﻮدي و ﻣﻦ ﺳﺮﭘﺎ ﻧﮕﻬﺖ داﺷﺘﻢ ... ﺑﺮﯾﻢ داﺧﻞ ... اﻟﺒﺘﻪ اﮔﺮ ... ﺧﺐ ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ﻣﻨﻈﻮرش ﭼﯿﻪ: ﻣﻦ از ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﭼﯿﺰي دﻟﻢ ﻧﮕﻪ ﻧﻤﯽ دارم ... ﻟﺒﺨﻨﺪي زد: ﻓﻘﻂ ﺣﺎﻣﺪ ﺑﺪ ﺑﺨﺖ از اﯾﻦ ﻗﺎﻧﻮن ﺧﺎرﺟﻪ ... ﭼﭗ ﭼﭙﯽ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺧﻨﺪﯾﺪ و دﺳﺘﺎش رو ﺑﻪ ﻋﻼﻣﺖ ﺗﺴﻠﯿﻢ ﺑﺎﻻ آورد ... ﺧﻮدم ﻫﻢ ﭼﺸﻤﺎن ﺧﻨﺪاﻧﺶ رو ﺑﺎور ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... ﮐﯽ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻧﻘﻄﻪ رﺳﯿﺪﯾﻢ ... ﻣﻦ ﺑﺸﻢ ﻫﻤﺮاز ... ﭼﭗ ﭼﭗ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﻨﻢ ... ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﺰﻧﻪ ... راه اﻓﺘﺎدﯾﻢ ... آروم: ﻣﯿﺸﻪ ﻣﻦ ﯾﮑﻢ راه ﺑﺮم ... ... دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ ﮐﻤﯽ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ... اﺣﺴﺎﺳﺎﺗﻢ ﺑﻬﻢ ﮔﺮه ﺧﻮرده ﺑﻮد ... ﺑﻌﺪ ﺑﺎ ﺧﻨﺪه آﺳﺘﯿﻦ ﻫﺎي ﺧﯿﻠﯽ ﺑﻠﻨﺪ ﭘﺎﻟﺘﻮ رو ﺑﻬﻢ زدم ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ زﯾﺮ ﻟﺐ ﺑﮕﻪ ﺷﯿﻄﻮن ... ﭼﺮﺧﯿﺪم ﺑﺮ ﺧﻼف ﻣﺴﯿﺮ ﺑﺮم ﮐﻪ ﮔﻔﺖ: ﮐﺠﺎ؟
- ﻣﯿﺮم ﯾﮑﻢ راه ﺑﺮم ...
- ﻧﻤﯽ ﺷﻪ ... ... اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ رو اﻧﻘﺪر ﺧﻮﻧﺴﺮد ﮔﻔﺖ در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ دﺳﺘﺎش ﺗﻮي ﺟﯿﺒﺶ ﮐﻪ اﻧﮕﺎر ﻣﻦ ازش ﻧﻈﺮ ﭘﺮﺳﯿﺪه ﺑﻮدم ...
- ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﻨﻈﻮرﺗﻮن ﻧﺸﺪم آﻗﺎي دﮐﺘﺮ؟! ﺗﮏ ﺧﻨﺪه اي ﺑﻪ ﺻﻮرت ﺷﺎﮐﯿﻢ ﮐﺮد: ﭼﯿﺰه ... ﺧﺐ ﻣﻦ ﮔﺮﺳﻨﻪ ام ... و ﻣﯽ دوﻧﯿﺪ ﮐﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻏﺬا ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﻢ ﺑﺨﻮرم ... ... ﭼﯽ ﻣﯿﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺑﻪ اﯾﻦ آدم ﺑﮕﻢ ... ﺑﻪ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻫﺮ دﻟﯿﻠﯽ ﺗﻮ اﯾﻦ ﻫﺘﻞ ﻣﻮﻧﺪه ﺑﻮد ﭼﻮن ﻣﻦ اﯾﻨﺠﺎ ﺑﻮدم ... ﺗﺎ اﯾﻨﺠﺎ اوﻣﺪه ﺑﻮد ﺗﺎ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﯿﻢ ...
- ﺑﺎﺷﻪ ... از اﯾﻦ ﮐﻪ ﭘﺬﯾﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم ﺗﻌﺠﺐ ﮐﺮد اﻣﺎ ﺳﺮﯾﻊ ﺧﻮدش رو ﺟﻤﻊ و ﺟﻮر ﮐﺮد و ﺑﺎ دﺳﺖ ﺑﻪ در اﺷﺎره ﮐﺮد ﮐﻪ اول ﻣﻦ رد ﺑﺸﻢ. رو ﺑﻪ روش ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻢ ... ﻣﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﺧﻮدم رو ﺗﻮي ﺷﯿﺸﻪ ﻋﯿﻨﮑﺶ ﺑﺒﯿﻨﻢ ... ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻋﻤﯿﻖ اﻣﺎ ﺧﺴﺘﻪ اي روي ﻟﺒﺶ ﺑﻮد ... ﺳﺮﺣﺎل ﺗﺮ از ﺗﻤﺎم اﯾﻦ روزﻫﺎ ﺑﻮدم ... ﺟﺎﯾﺰه ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم و ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﻮدم ... اﻣﯿﺪ و ﺷﯿﺪه ﻫﻢ در ﮐﻨﺎرم اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮدن و داﺷﺘﻦ ﺑﺎ ﺧﺒﺮ ﻧﮕﺎري از ﯾﮑﯽ از ﻣﺠﻠﻪ ﻫﺎي ﺗﺌﺎﺗﺮي ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ ﻣﯿﮑﺮدن ...
- ﻋﺠﺐ ﮐﻨﻔﺮاﻧﺲ ﭘﺰﺷﮑﯽ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﻫﺴﺘﺶ اﯾﻦ آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ... ﻟﺒﺨﻨﺪ ش ﭘﻬﻦ ﺗﺮ ﺷﺪ: ﺷﻤﺎ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﺸﺪي از اول ﺗﺎ اﺧﺮش ﺑﺤﺚ ﻋﻠﻤﯽ ﺑﻮد ... وﻗﺘﯽ ﺣﺎﺿﺮ و آﻣﺎده دﯾﺪه ﺑﻮدﻣﺶ ... ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻪ ﺑﻮدم ﺗﻌﺠﺒﻢ رو ﻗﺎﯾﻢ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺧﻨﺪه ﺑﻠﻨﺪش ﺷﺪه ﺑﻮد ... ﻫﺮ ﺳﻪ ﻣﻮن رو ﺑﺎ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺧﻮدش رﺳﻮﻧﺪه ﺑﻮد ﺑﻪ ﺟﺸﻨﻮاره ... و ﺣﺎﻻ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺧﻮش ژﺳﺖ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد و ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮد ... ﺑﺎ ﺷﻨﯿﺪن ﺻﺪاي ﮔﻮﺷﯿﻢ ﻧﮕﺎﻫﻢ رو ازش ﮔﺮﻓﺘﻢ ... ﺟﺎﯾﺰه ام رو ﺑﺎ ﻋﺬر ﺧﻮاﻫﯽ دﺳﺘﺶ دادم و ﮔﻮﺷﯿﻢ رو از ﺗﻮي ﮐﯿﻔﻢ در آوردم ... راﻣﯿﻦ ﺑﻮد ... ﺣﺎﻣﯽ ﻧﮕﺎﻫﺶ رو از ﻣﻦ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد و رو ﺑﻪ روش ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮد ... ﺧﻮاﺳﺘﻢ از ﮐﻨﺎرش ﮐﻤﯽ دور ﺷﻢ و ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻢ اﻣﺎ ﯾﻪ ﺣﺴﯽ ﻣﺎﻧﻊ ﻣﯿﺸﺪ ... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﺮا اﺻﻼ دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﻓﮑﺮ ﺧﺎﺻﯽ ﺗﻮي ذﻫﻨﺶ ﺑﯿﺎد ... دﮐﻤﻪ ﺳﺒﺰ رو ﻓﺸﺎر دادم ... ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل ﺟﻮاب ﻧﺪادن ﺑﯽ ادﺑﯽ ﺑﻮد ...
- ﺳﻼم ﻋﺰﯾﺰم ... ﺑﺪم ﻣﯿﻮﻣﺪ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻋﺰﯾﺰم ﻣﯿﮕﻔﺖ ﻣﻦ ﮐﻪ ده ﺑﺎر ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدم ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﺸﯿﺪم ﮐﻪ از ﻧﮕﺎه ﺣﺎﻣﯽ دور ﻧﻤﻮﻧﺪ و اﺧﻤﺎش ﺑﯿﺸﺘﺮ رﻓﺖ ﺗﻮي ﻫﻢ: ﺳﻼم ...
- ﻣﺒﺎرك ﺑﺎﺷﻪ ... اﻻن دﯾﮕﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺟﺎﯾﺰه ات رو ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ... ﮐﺎش اوﻧﺠﺎ ﺑﻮدم و ﺑﺮات دﺳﺖ ﻣﯿﺰدم ... ﺗﻮ ﺗﻤﺎم ﺗﺸﻮﯾﻖ ﻫﺎي دﻧﯿﺎ رو ﻻﯾﻘﯽ ... دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎﺷﯽ اوﻧﺠﺎ ... ... ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم و ﺑﻪ ﻣﺮد رو ﺑﻪ روم ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ... ﯾﻌﻨﯽ ﻣﻦ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻮدم؟ اﻟﺒﺘﻪ ﮐﻪ ﻧﺒﻮدم ...
- ﺗﻨﻬﺎ ﻧﯿﺴﺘﻢ ... ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻟﻄﻒ داﺷﺘﯿﺪ ﻓﻘﻂ اﮔﺮ ﻣﯿﺸﻪ ...
- ﻣﯽ دوﻧﻢ ... ﻣﯽ دوﻧﻢ دوﺑﺎره ﻣﯿﺨﻮاي ﺑﮕﯽ ﻧﮕﻢ ﺑﻬﺖ ﻋﺰﯾﺰم ... وﻟﯽ ﺗﻮ ﻋﺰﯾﺰه ﻣﻨﯽ ﻫﻤﺮاز ﭼﻪ ﺑﺨﻮاي ﭼﻪ ﻧﺨﻮاي ... ﺗﻮ ﻣﯿﮕﯽ ﺣﺴﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺪاري ﺑﺎﺷﻪ ﻗﺒﻮل اﻣﺎ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﯽ ﺑﮕﯽ ﻣﻨﻢ ﺑﻬﺖ ﺣﺴﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ... ﻧﻔﺴﻢ رو دادم ﺑﯿﺮون ... اﯾﻦ راﺑﻄﻪ و اﯾﻦ ﺗﻤﺎﺳﻬﺎ داﺷﺖ ﺑﯿﺸﺘﺮ و ﺑﯿﺸﺘﺮ اذﯾﺘﻢ ﻣﯿﮑﺮد ... ﮔﻮﺷﯽ رو ﺗﻮي دﺳﺘﻢ ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﮐﺮدم: ﻣﻤﻨﻮﻧﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ ﯾﺎدم ﺑﻮدﯾﺪ آﻗﺎي ﭘﺮﺗﻮ ... ... ﺑﺎ اوﻣﺪن اﺳﻢ ﭘﺮﺗﻮ اﺧﻤﺎي ﺣﺎﻣﯽ ﺗﺮﺳﻨﺎك ﺷﺪ ... ﺟﺎﯾﺰه رو ﺗﻮي دﺳﺘﺶ ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﮐﺮد ... اﻧﻘﺪر ﺣﻮاﺳﻢ رﻓﺖ ﺑﻪ ﻋﮑﺲ اﻟﻌﻤﻞ ﺣﺎﻣﯽ ﮐﻪ اﺻﻼ ﻧﻤﯿﺸﻨﯿﺪم راﻣﯿﻦ ﭼﯽ ﻣﯿﮕﻪ ...
- ﭘﺲ ﻣﻦ ﮐﺎرﺗﺖ رو ﺑﺮات ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻢ ﺧﻮدت ﺑﯿﺎ ﺑﮕﯿﺮه ... ﯾﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻪ ﺧﻮدم اوﻣﺪم و ﺗﺎزه ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﺗﺤﻠﯿﻞ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﻣﻨﻈﻮرش از ﮐﺎرت ... دﻋﻮت ﻧﺎﻣﻪ ﻧﻤﺎﯾﺶ ﮔﺎﻫﺸﻪ و ﻣﻦ ﮐﺎﻣﻼ ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﺮده ﺑﻮدم ... ﺑﻌﺪ از ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ اوﻣﺪم ﺣﺮﻓﯽ ﺑﺰﻧﻢ ﮐﻪ ﺷﯿﺪه دﺳﺘﻢ رو ﮐﺸﯿﺪ و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺟﺎﯾﯽ ﺑﺮد ﮐﻪ ﻗﺮار ﺑﻮد ﻋﮑﺲ ﺑﮕﯿﺮﯾﻢ ... ﺗﻮي ﮐﺎدر ﻋﮑﺲ ﮐﻨﺎر ﺷﯿﺪه و اﻣﯿﺪ اﯾﺴﺘﺎدم و ﻫﻤﻪ ﺗﻮﺟﻬﻢ ﺑﻪ ﻣﺮدي ﺑﻮد ﮐﻪ داﺷﺖ ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ زﯾﺎد ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد ... دو ﺳﺎﻋﺘﯽ ﺑﻮد رﺳﯿﺪه ﺑﻮدﯾﻢ و ﻣﻦ ﺗﻮ اﻓﮑﺎر ﺧﻮدم ﻏﺮق ﺑﻮدم ... اﻣﺮوز ﺣﺲ ﻏﺮﯾﺒﯽ ﺑﺮاي ﻣﻦ داﺷﺖ ... ﯾﻪ ﻗﺪم ﺑﻪ ﻣﻮﻓﻘﯿﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﺮاش اﯾﻦ اﯾﻦ ﭼﻨﺪ ﺳﺎل زﺣﻤﺖ ﮐﺸﯿﺪه ﺑﻮدم ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪه ﺑﻮدم ... ﻣﻮﻓﻘﯿﺘﯽ ﮐﻪ ﻫﻨﻮز ﻣﺴﺎوي ﺑﻮد ﺑﺎ ﺑﯽ ﭘﻮﻟﯽ ﻣﻄﻠﻖ ... ﺗﻮ ﻓﮑﺮ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺑﻪ ﮔﻮﺷﯿﻢ اس ام اﺳﯽ ﺑﻮد ... ﺑﺎزش ﮐﺮدم ... و ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻧﺎ ﺧﻮد اﮔﺎﻫﯽ روي ﺻﻮرﺗﻢ اوﻣﺪ ... ﺟﻤﻠﻪ ﻣﺨﺘﺼﺮ و ﻣﻔﯿﺪ ﺑﻮد ... ﺑﺎﻫﺎت ﮐﺎر دارم ﻣﯿﺸﻪ ﺑﯿﺎي ﺑﻪ ﮐﺎﻓﯽ ﺷﺎپ ﻫﺘﻞ ... اﯾﻦ ﺑﺎر رژ ﻟﺒﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﭘﺮ رﻧﮓ ﺗﺮ از ﻣﺮاﺳﻢ ﺻﺒﺢ ﺑﻮد ... ﻋﺠﯿﺐ دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ زﯾﺒﺎ ﺗﺮ از ﻫﺮ زﻣﺎﻧﯽ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﺑﺮﺳﻢ ... ﺣﺎﻣﯽ رو دﯾﺪم ﮐﻪ ﭘﺸﺖ ﯾﻪ ﻣﯿﺰ ﻧﺸﺴﺘﻪ و روزﻧﺎﻣﻪ ورق ﻣﯽ زﻧﻪ ... ﮐﻔﺸﺎم روي ﺳﻄﺢ ﺻﯿﻘﻠﯽ زﻣﯿﻦ ﺻﺪاي ﺑﻠﻨﺪي اﯾﺠﺎد ﻣﯿﮑﺮد ... ﺑﺎ ﺷﯿﻨﺪﯾﻦ ﺻﺪاي ﭘﺎم ﻋﻼوه ﺑﺮ ﺳﺮ ﺣﺎﻣﯽ ﺳﺮ ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ دﯾﮕﻪ ﻫﻢ ﭼﺮﺧﯿﺪ ﮐﻪ ﻧﮕﺎه ﮐﻮﺗﺎﻫﯽ ﺑﻬﻢ اﻧﺪاﺧﺘﻦ و ﻧﮕﺎه ازم ﮔﺮﻓﺘﻦ ... اﻣﺎ ﻧﮕﺎه اون ﻫﻨﻮز روي ﻣﻦ ﺛﺎﺑﺖ ﺑﻮد ... ﺑﺎ ﻧﺰدﯾﮏ ﺗﺮ ﺷﺪﻧﻢ ﺑﻪ ﻣﯿﺰي ﮐﻪ ﭘﺸﺘﺶ ﺑﻮد از ﺟﺎش ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ... ﺳﻼم ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺟﻮاﺑﻢ رو داد و ﺑﻌﺪ ﺻﻨﺪﻟﯽ رو ﺑﻪ روش رو ﺑﺮام ﮐﺸﯿﺪ ﺗﺎ ﺑﻨﺸﯿﻨﻢ ... و ﺧﻮدش ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺳﺮ ﺟﺎي اوﻟﺶ ... از اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺗﻮﺟﻬﺶ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﯿﮑﺸﯿﺪم ... ﺑﻪ ﻓﻨﺠﺎن ﻗﻬﻮه رو ﺑﻪ روش ﻧﮕﺎﻫﯽ ﮐﺮدم ... ﮐﻪ دﺳﺖ ﻧﺨﻮرده ﺑﻮد اﻣﺎ ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﺳﺮد ﺷﺪه ...
- ﮔﻔﺘﻢ ﺧﺴﺘﻪ اي ﻧﺮﯾﻢ ﺑﯿﺮون اﻣﺎ ﺑﯿﻦ ﺧﻮدﻣﻮن ﺑﺎﺷﻪ وﺣﺸﺘﻨﺎك ﺗﺮﯾﻦ ﻗﻬﻮه اﯾﻪ ﮐﻪ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﺧﻮردم ... ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم: ﻣﯽ اوﻣﺪﯾﺪ دم اﺗﺎﻗﻢ ﺧﻮب ... ... اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﺑﺪون ﻫﯿﭻ ﻓﮑﺮي از دﻫﻨﻢ ﭘﺮﯾﺪ اﻣﺎ ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﻌﺪش ﺧﻮدم ﮔﺮﻓﺘﻢ ﭼﯽ ﮔﻔﺘﻢ و ﺣﺴﺎﺑﯽ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﮐﺸﯿﺪم ... ﻟﺒﺨﻨﺪي زد: اﯾﻨﮑﻪ اﻧﻘﺪر ﺑﻬﻢ اﻋﺘﻤﺎد داري ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻢ ﻣﯿﮑﻨﻪ اﻣﺎ ﺗﺮﺳﻢ از اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﻮ دﺧﺘﺮ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﻣﻦ ﺑﯿﺎم در اﺗﺎﻗﺖ ﮐﺲ دﯾﮕﻪ اي ﻫﻢ ﺑﻪ ﺧﻮدش اﺟﺎزه ﺑﺪه در اﺗﺎﻗﺖ رو ﺑﺰﻧﻪ ... ... از اﯾﻨﮑﻪ ﻓﮑﺮش ﺑﻪ ﮐﺠﺎ ﻫﺎ ﻣﯽ رﺳﯿﺪ ﻣﺘﻌﺠﺐ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم ... ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺑﺎ ﻣﻬﺮ ﻧﮕﺎه ﮐﻨﻪ ... ﯾﺎ ﺗﮏ ﺳﺮﻓﻪ اي ﻧﮕﺎﻫﺶ رو ازم ﮔﺮﻓﺖ و دﺳﺘﺶ رو ﺑﺮد ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺟﻌﺒﻪ ﻗﺮﻣﺰ ﺧﻮﺷﮕﻠﯽ ﮐﻪ ﮐﻨﺎر دﺳﺘﺶ ﺑﻮد و ﻣﻦ ﻣﻮﻗﻊ اوﻣﺪن ﻣﺘﻮﺟﻬﺶ ﻧﺸﺪه ﺑﻮدم ... ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﺑﻪ ﺟﻌﺒﻪ اي ﮐﻪ ﺣﺎﻻ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺻﻮرﺗﻢ ﺑﻮد ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم و ﺳﺌﻮاﻟﯽ ﺧﯿﺮه ﺷﺪم ﺑﻪ ﺣﺎﻣﯽ ...
- اﯾﻦ ... ﻫﺪﯾﻪ ... ﻫﺪﯾﻪ ﻣﻮﻓﻘﯿﺖ اﻣﺮوزﺗﻪ ...
- اﻣﺎ آﺧﻪ ...
- آﺧﻪ ﻧﺪاره ... اﺻﻼ ﭼﯿﺰي ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﺨﻮاﯾﻢ راﺟﻊ ﺑﻬﺶ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﯿﻢ ... ﻣﻦ ﭼﯿﺰي رو ﮐﻪ ﺧﻮدم ﺧﯿﻠﯽ دوﺳﺖ دارم ﺑﻬﺖ ﻫﺪﯾﻪ ﮐﺮدم ... ﺑﺎ ذوﻗﯽ ﮐﻮدﮐﺎﻧﻪ ﮐﻪ دﺳﺖ ﺧﻮدم ﻧﺒﻮد و ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣﻮﻗﻊ ﮐﺎدو دﯾﺪن ﺑﻬﻢ دﺳﺖ ﻣﯽ داد و ﺑﺎﻋﺚ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﭘﺖ و ﭘﻬﻦ ﺻﻮرت ﺣﺎﻣﯽ ﺷﺪ دﺳﺖ ﺑﺮدم و ﺟﻌﺒﻪ رو ﺑﺎز ﮐﺮدم ... ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﻣﯿﺪﯾﺪم رو ﺑﺎور ﻧﻤﯿﮑﺮدم ... دﺳﺘﺎم رو وري دﻫﻨﻢ ﮔﺬاﺷﺘﻢ ... ﮐﻤﯽ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم و ﺑﻌﺪ دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﺳﺮ ﺧﻮدم ﮐﺸﯿﺪم ... ﺑﺎ اﯾﻦ ﺣﺮﮐﺘﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﺧﻨﺪﯾﺪ: ﭼﯽ ﮐﺎر ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ ...
- دارم ﭼﮏ ﻣﯿﮑﻨﻢ رو ﺳﺮم ﺷﺎخ در ﻧﯿﻮﻣﺪه ﺑﺎﺷﻪ ... اﯾﻦ ﺑﺎر ﺧﻨﺪه ﺑﻠﻨﺪﺗﺮ ﺷﺪ: اﻧﻘﺪرﻫﺎ ﻫﻢ ﻧﯿﺴﺖ ... ﻣﯽ ﺧﻮاﯾﺪ ﻣﻦ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﺸﻢ ... ﺻﻔﺤﻪ ﺗﻮي دﺳﺘﻢ رو ﺑﯿﺮون آوردم: ﺷﻤﺎ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﯿﮕﯿﺪ ﮐﻢ ... ﺧﺪاي ﻣﻦ اﯾﻦ ﺻﻔﺤﻪ ارﺟﯿﻨﺎل ﯾﮑﯽ از ﺑﺰرﮔﺘﺮﯾﻦ آﻫﻨﮓ ﺳﺎزاي دﻫﻪ ﺷﺼﺖ اروﭘﺎﺳﺖ ...
- ﯾﮑﻢ ﻃﻮل ﮐﺸﯿﺪ ﺗﺎ ﭘﯿﺪاش ﮐﻨﻢ ... ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ در ﺟﻮاب ﻟﻄﻒ ﻫﺎي اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ اﺧﯿﺮﺗﻮن ﺑﺎﺷﻪ ﮐﻪ از ﺷﺎﻧﺲ ﺧﻮب ﻣﻦ دوﺳﺘﻢ ﺳﻪ ﺷﺐ ﭘﯿﺶ از ﻓﺮاﻧﺴﻪ اوﻣﺪ و اﯾﻦ زود ﺑﻪ دﺳﺘﻢ رﺳﯿﺪ و ﻧﺼﯿﺐ اﻣﺮوز ﺷﺪ ... ... ﺑﻪ زور داﺷﺘﻢ ﺧﻮدم رو ﮐﻨﺘﺮل ﻣﯿﮑﺮدم ﺗﺎ ﻧﭙﺮم ﺑﻐﻠﺶ و ﻣﺎﭼﺶ ﻧﮑﻨﻢ ... ﭼﻪ ﻗﺪر ازش ﻣﻤﻨﻮن ﺑﻮدم ﮐﻪ اﯾﻦ ﻫﺪﯾﻪ ﺑﺎ وﺟﻮد ﺑﺴﯿﺎر ﮔﺮون ﻗﯿﻤﺖ ﺑﻮدﻧﺶ ﺗﻮ ﭼﺸﻢ ﻧﺒﻮد ... درﺳﺘﻪ ﮐﻪ اون ﺑﺎ اﯾﻦ ﮐﺎرش ... ﺳﻮادش ... ﺗﻮﺟﻪ اش ... و ﺣﺘﯽ ﭘﺮﺳﺘﯿﮋ ﺧﺎﺻﺶ ﺗﻮ اﻧﺘﺨﺎب ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ و ﺣﺘﯽ ﻫﺪﯾﻪ رو ﻧﺸﻮﻧﻢ داده ﺑﻮد و ﯾﻪ ﺟﻮراﯾﯽ ﺑﺎ ﮐﻼﺳﯽ ذاﺗﯿﺶ رو ﺧﯿﻠﯽ ﺷﯿﮏ ﺑﻪ رﺧﻢ ﮐﺸﯿﺪه ﺑﻮد ... رخ ﮐﺸﯽ ﮐﻪ ﺗﻤﺎﻣﺎ ﺟﻨﺒﻪ ﻣﺜﺒﺖ و زﯾﺒﺎ داﺷﺖ ... اﻣﺎ ذره اي ﺑﻪ رخ ﮐﺸﯽ ﺛﺮوﺗﺶ ﻧﺒﻮد ﺑﺎ وﺟﻮد اﯾﻨﮑﻪ ﺑﺪون اون ﺛﺮوت و ﻧﻔﻮذ اﻣﮑﺎن ﻧﺪاﺷﺖ ﺑﺸﻪ ﻫﻤﭽﯿﻦ ﭼﯿﺰ ﻓﻮق اﻟﻌﺎده ﮐﻤﯿﺎب وﺑﯽ ﻫﻤﺘﺎﯾﯽ رو ﺑﻪ ﻣﻦ ﻫﺪﯾﻪ ﮐﻨﻪ ...
- ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﻪ ﻃﻮر ﺑﺎﯾﺪ ازﺗﻮن ﺗﺸﮑﺮ ﮐﻨﻢ ... دﺳﺘﺎش رو ﺑﻬﻢ ﮔﺮه ﮐﺮد وروي ﻣﯿﺰ ﺧﻢ ﺷﺪ: ﺑﺎ ﻫﻤﯿﻦ ﻟﺒﺨﻨﺪت ... ﺑﺎ ﻫﻤﯿﻦ ﻫﻤﺮازي ﮐﻪ ﭼﻨﺪ وﻗﺘﯽ ﺑﻮد ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﮐﺠﺎ ﭘﻨﻬﺎﻧﺶ ﮐﺮده ﺑﻮدي ...
- ﭼﺮا ﺑﺎﻫﺎش ﻟﺞ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ ... ... واﻗﻌﺎ ﻟﺞ ﻧﻤﯽ ﮐﺮدم ... ﮐﺎر درﺳﺘﯽ ﻧﺒﻮد ...
- ﻣﻦ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ اوﻣﺪم ﺷﯿﺪه ... ﺣﺎﻻ ﺑﺎ ﻣﺎﺷﯿﻦ آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ﺑﺮﮔﺮدم ﺗﻬﺮان ... اﯾﻦ ﮐﺘﺎب ﺗﻮﺳﻂ ﮐﺘﺎﺑﺨﺎﻧﻪ ي ﻣﺠﺎزي ﻧﻮدﻫﺸﺘﯿﺎ ) (ﺳﺎﺧﺘﻪ و ﻣﻨﺘﺸﺮ ﺷﺪه اﺳﺖ ﺷﯿﺪه ﮔﺮﻧﯽ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺣﺎﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪ ﮐﻪ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد ﺑﻪ ﺳﺨﻨﺮاﻧﯽ ﺑﯽ ﭘﺎﯾﺎن اﻣﯿﺪ ﮔﻮش ﻣﯿﮑﺮد: ﺗﻮ ﺑﻪ ﻣﺎ ﭼﯽ ﮐﺎر داري ﺧﻠﻪ ... ﻣﺎ ﺑﺮادر و ﺧﻮاﻫﺮ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﺮﻣﯿﮕﺮدﯾﻢ ... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﮐﯽ در ﻣﺎﺷﯿﻦ رو ﺑﺮام ﺑﺎز ﮐﺮد و ﻣﻦ ﺳﺎك دﺳﺘﯽ ﮐﻮﭼﯿﮏ آﺑﯽ رﻧﮕﻢ رو ﮐﻨﺎر ﺳﺎك ﻣﺸﮑﯿﺶ ﺗﻮ ﺻﻨﺪوق ﻋﻘﺒﺶ ﮔﺬاﺷﺘﻢ و ﮐﯽ ﺗﻮ ﺟﺎده راه اﻓﺘﺎدﯾﻢ ...
- دوﺳﺖ داﺷﺘﯽ ﺑﺎ دوﺳﺘﺎت ﺑﺎﺷﯽ؟ ... ﻣﮕﻪ از ﻣﻦ ﻧﻈﺮ ﻫﻢ ﭘﺮﺳﯿﺪه ﺑﻮد ... اﻻن ﮐﻪ ﺑﯿﺴﺖ دﻗﯿﻘﻪ اي ﺑﻮد از اﺻﻔﻬﺎن در اوﻣﺪه ﺑﻮدﯾﻢ ﺗﺎزه ﯾﺎدش اﻓﺘﺎده ﺑﻮد ﺑﭙﺮﺳﻪ ...
- ﺧﺐ ... ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﺑﺮام ﻓﺮﻗﯽ ﻧﻤﯿﮑﺮد ... ﻣﻦ ﭼﻮن ﺑﺎﻫﺎﺷﻮن اوﻣﺪه ﺑﻮدم ... اﺣﺴﺎس ﻣﯿﮑﺮدم ﺧﯿﻠﯽ ﺻﻮرت ﺧﻮﺷﯽ ﻧﺪاﺷﺖ ﮐﻪ ﻫﻤﺮاﻫﯿﺸﻮن ﻧﮑﺮدم ...
- ﺧﺐ ﺗﻮ ﮐﻪ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﯽ ﺗﺎ ﺗﻬﺮان رﺳﯿﺪي ﺑﯿﺎي ﺧﻮﻧﻪ ﻣﺎ ... ﻣﻦ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﺑﺒﺮﻣﺖ ... ... ﻋﺠﺐ دﻟﯿﻠﻪ ﻣﻄﻤﺌﻨﯽ واﻗﻌﺎ ... ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم ... ﻣﻦ ﻧﺎراﺣﺖ ﻧﺒﻮدم از ﮐﻨﺎرش ﺑﻮدن ... ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ ﻻﯾﺖ ﺗﻮي ﻣﺎﺷﯿﻨﺶ ﺣﺎﻟﻢ رو ﺑﻬﺘﺮ ﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد ...
- ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﯿﺪ ﺳﻠﯿﻘﻪ ﻣﻮن ﺗﻮ اﻧﺘﺨﺎب ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺷﺒﯿﻪ ... ﻧﮕﺎﻫﺶ رو از ﺟﺎده ﻧﮕﺮﻓﺖ: واﯾﻦ ﻧﮑﺘﻪ ﺑﺴﯿﺎر ﻣﻬﻤﯿﻪ ...
- ﻣﺴﺨﺮه ام ﻣﯽ ﮐﻨﯿﺪ؟
- اي ﺑﺎﺑﺎ ... ﻧﻪ ﺑﺎور ﮐﻦ ... اﮔﺮ اﻻن ﻣﻦ ﺷﻬﺮام ﺷﺒﭙﺮه ﻣﯽ ذاﺷﺘﻢ ﺗﻮ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﯽ ﻣﻮﺗﺰارت ﮔﻮش ﮐﻨﯽ ﺧﻮب ﻣﯽ ﺷﺪ؟ ... ﺑﻪ ﻣﺜﺎﻟﺶ ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺑﻠﻨﺪ ﺧﻨﺪﯾﺪم ...
- ﻧﻪ ﺧﺐ ... ﺧﯿﻠﯽ ﺟﺪي ﮔﻔﺘﻢ ﻫﻤﺮاز ...
- آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ... ﻣﻦ ... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﻪ ﻃﻮر از ﺷﻤﺎ ﺗﺸﮑﺮ ﮐﻨﻢ ...
- ﺑﺎﺑﺖ؟
- ﺗﺎ اﯾﻨﺠﺎ اوﻣﺪﻧﺘﻮن ... ﺗﻼﺷﺘﻮن ﺑﺮاي اﯾﻨﮑﻪ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﯿﻢ ... ﺑﺎﺑﺖ ﻫﺪﯾﻪ ﺑﯽ ﻧﻈﯿﺮﺗﻮن ...
- ﺑﺎﯾﺪ ﺣﺮف ﻣﯿﺰدﯾﻢ ... ... اﯾﻦ آدم اﺻﻼ ﻋﻼﻗﻪ ﺧﺎﺻﯽ ﺑﻪ ﮐﻠﻤﻪ ﺑﺎﯾﺪ داﺷﺖ ...
- از ﻫﺮ دﻟﺨﻮري اﮔﺮ ﺑﯿﺸﺘﺮ از 84 ﺳﺎﻋﺖ ﺑﮕﺬره و ﺣﻞ ﻧﺸﻪ ﻣﯽ ﺷﻪ ﮐﯿﻨﻪ ﭼﻮن آدم ﻣﯽ ﺷﯿﻨﻪ ﺧﯿﺎل ﻣﯿﺒﺎﻓﻪ ... ﻣﺎ ﺟﺮا رو ﺑﺮاي ﺧﻮدش ﺑﺰرﮔﺘﺮ ﻣﯿﮑﻨﻪ ... ﺷﻘﯿﻘﻪ ﻫﺎش رو ﻣﺎﻟﯿﺪ ...
- ﺧﯿﻠﯽ ﺧﺴﺘﻪ اﯾﺪ ﻧﻪ؟
- ﯾﮑﻢ ...
- ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﯾﻪ ﮐﻢ ...
- دﯾﺸﺐ ﻧﺨﻮاﺑﯿﺪم ...
- ا ... ﭼﺮا ﺟﺎﺗﻮن ﻧﺎراﺣﺖ ﺑﻮد؟
- ﻧﻪ ﯾﮑﻢ ﻓﮑﺮم درﮔﯿﺮ ﺑﻮد ...
- ﭼﺮا؟ ﭼﯿﺰي ﺷﺪه؟ ﭘﺪرﺗﻮن ﮐﻪ ﮔﻔﺘﯿﺪ ﺑﻬﺘﺮن ...
- ﻣﺮﺳﯽ ﮐﻪ ﺣﻮاﺳﺖ ﺑﻪ ﺣﺎل ﭘﺪرم ﻫﺴﺖ ... وﻟﯽ ﺧﺐ ... ﺧﯿﻠﯽ ﭼﯿﺰﻫﺎي دﯾﮕﻪ ﻫﻢ ﻫﺴﺖ ... ذﻫﻨﻢ ﻫﺰار ﺟﺎﺳﺖ ... ﮐﻤﯽ ﮐﻤﺮﺑﻨﺪم رو ﺷﻞ ﮐﺮدم و ﺗﻤﺎم رخ ﺑﻬﺶ ﻧﺸﺴﺘﻢ: ﭼﺮا ﺧﻮدﺗﻮن رو اﻧﻘﺪر اذﯾﺖ ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ ... ﺑﯿﻤﺎري ﭘﺪرﺗﻮن ... اوﻣﺪﻧﺘﻮن ﺑﻪ اﯾﻨﺠﺎ ... ﻣﻦ اﻻن ﻧﺎراﺣﺖ ﺷﺪم ﺷﻤﺎ ﺗﺎ اﯾﻦ ﺟﺎ اوﻣﺪﯾﺪ ... ﻧﯿﻢ ﻧﮕﺎﻫﯽ از ﺟﻨﺲ ﺗﻤﺎم ﻧﮕﺎﻫﻬﺎي اﯾﻦ دو روزش ﺑﻬﻢ اﻧﺪاﺧﺖ ... از ﻫﻤﻮن ﻧﮕﺎﻫﻬﺎي ﺧﺎﮐﯽ رﻧﮕﯽ ﮐﻪ دور ﺑﻮدن از اون رﻧﮓ ﻏﺮور ... از اون رﻧﮓ اﻧﺘﻈﺎم ﺑﻮدن ...
- ﻣﻦ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺧﻮدم اﯾﻨﺠﺎم ... ﺟﺎﯾﯽ ﻧﮕﻪ داﺷﺖ ﺗﺎ ﭼﺎﯾﯽ ﺑﺨﻮرﯾﻢ ... ﻫﻮا ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺮد ﺑﻮد ... ﻫﯽ ﻏﺮ ﻣﯿﺰد ﮐﻪ ﺗﻮ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺑﺸﯿﻨﻢ و ﻣﻦ ﻟﺞ ﺑﺎزاﻧﻪ دﺳﺘﻢ رو دور ﻟﯿﻮان ﺣﻠﻘﻪ ﮐﺮده ﺑﻮدم و ﺑﻮي ﭼﺎي ﺟﻮﺷﯿﺪه رو ﻧﻔﺲ ﻣﯿﮑﺸﯿﺪم ... ﯾﻪ ﻗﻠﭗ از ﭼﺎﯾﺶ رو ﻗﻮرت داد: آﻗﺎي ﭘﺮﺗﻮ ﻫﻤﻮﻧﯽ ﻫﺴﺘﻦ ﮐﻪ اون ﺷﺐ ﻣﻦ ﺟﻠﻮي ﺗﺌﺎﺗﺮ ﺷﻬﺮ دﯾﺪﻣﺸﻮن؟ ... ﭼﺎي ﻧﺰدﯾﮏ ﺑﻮد ﺑﭙﺮه ﺗﻮي ﮔﻠﻮم ... ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﺑﻪ ﻧﮕﺎه ﺟﺪﯾﺶ ﻧﮕﺎﻫﯽ اﻧﺪاﺧﺘﻢ: ﭼﻪ ﻃﻮر ﻣﮕﻪ؟
- آﺧﻪ اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﻣﻮﻗﻊ ﺣﺮف زدن ﺑﺎﻫﺎش ﻣﻌﺬب ﻫﺴﺘﯽ ... ﺑﺎ ﻧﻮك ﮐﻔﺸﻢ ﺳﻨﮓ زﯾﺮ ﭘﺎم رو ﺗﮑﻮﻧﯽ دادم: ﺧﺐ ... ﻣﻌﺬب ﺑﻮدن ﻧﯿﺴﺖ ... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ... اﯾﺸﻮن ﯾﻪ آﺷﻨﺎي ﻗﺪﯾﻤﯽ ﻫﺴﺘﻦ ...
- اون ﺷﺐ ﺑﻬﺶ ﺗﺎﮐﯿﺪ ﮐﺮد ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻪ ات ... ... ﺑﺎﺑﺎ اﯾﻦ آدم ﻋﺠﺐ ﺣﺎﻓﻈﻪ اي داﺷﺖ ...
- ﻣﻦ اﺣﺴﺎس ﻣﯿﮑﻨﻢ ﭼﯿﺰي ﺑﻪ ﻏﯿﺮ از ﯾﻪ آﺷﻨﺎﯾﯽ و ﯾﻪ ﮐﻢ ﺧﺎﻃﺮه اﺳﺖ ... ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﯾﻪ ﻫﻤﺒﺎزي ... اﯾﻦ ﻃﻮر ﻧﯿﺴﺖ؟
- ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﻣﻄﻤﺌﻨﺎ ﻧﻮﺟﻮان ﺑﻮدﯾﺪ ... ... ﺟﻮاﺑﻢ رو ﭼﻪ ﭼﯿﺰي ﺑﺮداﺷﺖ ﮐﺮد ... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ... اﻣﺎ ﺳﺮش رو ﺗﮑﻮﻧﯽ داد و اداﻣﻪ ﺳﺌﻮاﻟﺶ رو ﻧﮕﺮﻓﺖ ... ﻣﻦ دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ از ﮔﺬﺷﺘﻪ اي ﮐﻪ ﭼﯿﺰ ﺧﺎﺻﯽ ﻫﻢ ﺗﻮش ﻧﺒﻮد ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﻢ ... ﻧﻪ ﺑﺮاي ﺣﺎﻣﯽ ... ﮐﻼ ﺑﺮاي ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ... راﻣﯿﻦ ﺣﺘﯽ اﮔﺮ اﻻن داﺷﺖ ﻧﺎراﺣﺘﻢ ﻣﯿﮑﺮد ﯾﻪ زﻣﺎﻧﯽ ﻫﻤﻪ آرزوم ﺑﻮد و ﺣﺎﻻ ﻫﺮ ﺑﺮداﺷﺖ اﺷﺘﺒﺎﻫﯽ ازش ﯾﻪ ﺟﻮر ﺗﻮﻫﯿﻦ ﺑﻪ ﺧﻮده ﻣﻦ ﺑﻮد ... از وﻗﺘﯽ ﺳﻮار ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺷﺪه ﺑﻮدﯾﻢ ﺗﻮ ﻓﮑﺮ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ... ﺳﮑﻮﺗﯽ ﺑﯿﻨﻤﻮن اﯾﺠﺎد ﺷﺪه ﺑﻮد و ﻫﺮ دو اﻧﮕﺎر ﮐﻪ داﺷﺘﯿﻢ ﺗﻤﺎم اﯾﻦ ﺳﺌﻮال و ﺟﻮاﺑﻬﺎ ... اﯾﻦ ﺑﻮدﻧﻬﺎ و ﮔﺎﻫﯽ ﺣﺴﺎس ﺷﺪﻧﻬﺎ رو ﺗﻮي ذﻫﻨﻤﻮن ﺣﻼﺟﯽ ﻣﯿﮑﺮدﯾﻢ ... ... ﺳﺮم رو ﺑﻪ ﺷﯿﺸﻪ ﺗﮑﯿﻪ دادم ... از زﯾﺮ ﭼﺸﻢ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺣﺎﻣﯽ اﻧﺪاﺧﺘﻢ ... اﯾﻦ آدم ﺣﻘﯿﻘﺘﺎ ﺧﻮش ﻗﯿﺎﻓﻪ ﺑﻮد ... ﻋﺠﯿﺐ ﺑﻮد ﮐﻪ زﻧﯽ ﺗﻮ زﻧﺪﮔﯿﺶ ﻧﺒﻮد ... ﺗﺼﻮرش ﻫﻢ ﮐﻤﯽ ﻧﺎراﺣﺘﻢ ﮐﺮد ... ﯾﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﺧﻮدم ﻫﻢ ﺟﺎ ﺧﻮردم ... ﻣﻦ داﺷﺘﻢ ﭼﯽ ﻣﯿﮕﻔﺘﻢ ... اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﺷﺪم ﻋﯿﻦ اﯾﻦ ﺟﺎده ... ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ رو ﺑﻪ ﺟﺮﯾﺎﻧﺶ ﺳﭙﺮدم ... آﺧﺮش ﺧﯿﺮه و ﯾﺎ ﺷﺮ ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ... ﻫﺮ ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﺑﻮد ﻋﺒﻮر ﺑﻮد ... اون ﻫﻢ ﺑﺪ ﺟﻮر ﺗﻮي ﻓﮑﺮ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯿﺮﺳﯿﺪ ... ﮔﺎﻫﯽ ﺑﻬﺶ ﺗﻠﻔﻦ ﻣﯿﺸﺪ ... ﮐﺎرﻫﺎش رو ﺟﻔﺖ و ﺟﻮر ﻣﯿﮑﺮد و ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﺎ ﺳﯿﺎ اس ام اس ﺑﺎزي ﻣﯿﮑﺮدﯾﻢ ... دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﻣﻮﻫﺎش ﮐﺸﯿﺪ ... ﻋﺼﺒﯽ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯿﻮﻣﺪ ... ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺗﻮي ﺗﻠﻔﻦ ﺷﻨﯿﺪه ﺧﯿﻠﯽ ﻋﺼﺒﯿﺶ ﮐﺮده ... دو ﺗﺎ از ﺗﻤﺎﺳﻬﺎ از روﯾﺎ ﺑﻮد و ﯾﮑﯿﺶ از ﻫﻤﻮن ﻋﺒﺎﺳﯽ ﻧﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﺳﻤﺶ و ﺻﺪاش ﺑﺮام ﺧﯿﻠﯽ آﺷﻨﺎ ﺑﻮد ... ﻧﯿﻮﺷﺎ و ﮐﻮﺷﺎ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ده ﺑﺎري ﺗﺎ دو ﺳﺎﻋﺖ ﭘﯿﺶ ﺗﻤﺎﺳﮕﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدن و ﭼﮏ ﮐﺮده ﺑﻮدن ﮐﻪ ﻣﻦ ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﭘﯿﺸﺸﻮن ﻣﯿﺮم ... ﺑﻌﺪ از ﯾﻪ ﺳﮑﻮت ﺷﺎﯾﺪ دو ﺳﺎﻋﺖ ﮐﻪ ﭘﺲ ﺗﮏ ﺗﮏ اون ﺗﻤﺎﺳﻬﺎ ﻣﺨﻔﯽ ﺷﺪه ﺑﻮد رﺳﯿﺪﯾﻢ ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻪ ... ﮐﻪ ﺑﺎ ﺑﺎز ﺷﺪن در ﺑﺎغ ﻣﻮﺟﯽ از اﺿﻄﺮاب رو ﺣﺲ ﮐﺮدم ... دﻟﻢ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺖ وارد ﻋﻤﺎرت ﺑﺸﻢ ﺣﺲ ﺧﻮﺑﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... اﻣﺎ ﮐﻼﻓﮕﯽ و ﺧﺴﺘﮕﯽ ﺑﯿﺶ از ﺣﺪ ﺣﺎﻣﯽ و در ﮐﻨﺎرش دﻟﺘﻨﮕﯽ ﺑﺮاي ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻣﺎﻧﻊ از اﯾﻦ ﻣﯽ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺳﺎﮐﻢ رو ﺑﺰﻧﻢ زﯾﺮ ﺑﻐﻠﻢ و ﺑﺎ ﺣﺪ اﮐﺜﺮ ﺳﺮﻋﺖ از اﯾﻦ ﺟﺎ ﻓﺮار ﮐﻨﻢ ... ﺑﺎ ورودﻣﻮن روي ﺗﺮاس اول از ﻫﻤﻪ ﻓﺨﺮي ﺧﺎﻧﻮم ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪ و ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﮐﻪ ﺣﺎل و ﻫﻮاي ﺧﻮﺑﯽ ﻫﻢ ﻧﺪاره ... ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺑﻪ ﺷﺪت ﻣﺸﮑﻮك ﻣﯽ زد ... ﺣﺎﻣﯽ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻬﺶ اﻧﺪاﺧﺖ ﮐﻪ ﭼﺸﻤﺎش رو ازش ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﻌﺪ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻋﻤﺎرت اﻧﺪاﺧﺖ و ﺳﺎك رو ﺗﻮي دﺳﺘﺶ ﻣﺤﮑﻢ ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﯽ ﻫﯿﭻ ﺣﺮﻓﯽ ﺑﺎ ﻗﺪم ﻫﺎي ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺧﻮﻧﻪ رﻓﺖ ... ﺑﺎ ﻧﮕﺮاﻧﯽ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻧﮕﺮان ﻓﺨﺮي ﺧﺎﻧﻮم ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ... ﺗﺮدﯾﺪ داﺷﺘﻢ اوﻧﺠﺎ ﺑﻤﻮﻧﻢ ﯾﺎ وارد ﺑﺸﻢ ... ﮐﻤﯽ اﯾﻦ ﭘﺎ و اون ﭘﺎ ﮐﺮدم ... ﮐﻤﯽ ﻧﻔﺴﻢ رو ﺗﻮ ﺳﯿﻨﻪ ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻢ و ﺑﻪ ﻓﺨﺮي ﺧﺎﻧﻮم ﮐﻪ ﺑﯽ ﺳﻼم و ﮐﻼم ﺑﻪ ﻣﺴﺖ ﺗﻪ ﺑﺎغ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ... ﺑﺎﻻﺧﺮه ﮐﻪ ﭼﯽ ﻣﻦ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ داﺧﻞ ﻣﯽ رﻓﺘﻢ ... ﺑﺎ ورودم ﺑﻪ داﺧﻞ ﻓﻀﺎي ﺧﻮﻧﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮم ﻣﺸﮑﻮك ﺗﺮ از ﻫﺮ زﻣﺎﻧﯽ اوﻣﺪ ﻫﻤﻮن ﻃﻮر اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮدم روي زﻣﯿﻦ ﻧﻘﺶ دار ﺧﻮﻧﻪ زﯾﺮ ﭼﻠﭽﺮاغ اﺻﻠﯽ ... ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﻧﺒﻮد ... ﺗﺎ ﺻﺪاي ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم و ﺣﺎﻣﯽ از ﺑﺎﻻ اوﻣﺪ ... ﺣﺎﻣﯽ: ﻣﯽ ﺧﻮاد ﺑﮑﺸﺘﺶ؟
- ﺣﺎﻣﯽ ﻣﺎدر ﺣﺮص ﻧﺨﻮر ...
- ﻣﺎدر ﻣﻦ ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﯾﻪ ﭼﯿﺰي ﻣﯿﮕﯿﺪ ﭼﻪ ﻃﻮر ﺣﺮص ﻧﺨﻮرم ... از ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﺑﺎﻻ رﻓﺘﻢ ... ﺣﺎﻣﯽ ﮐﻼﻓﻪ داﺷﺖ ﻗﺪم رو ﻣﯿﺮﻓﺖ و ﺗﻮي ﻣﻮﺑﺎﯾﻠﺶ دﻧﺒﺎل ﯾﻪ ﺷﻤﺎره ﻣﯿﮕﺸﺖ ...
- ﭼﺮا ﻫﻤﻮن ﻣﻮﻗﻊ ﺗﻤﺎس ﻧﮕﺮﻓﺘﯿﺪ؟
- ﭼﯽ ﮐﺎر ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﯽ ﺑﮑﻨﯽ ﻣﺎدر ﻣﻦ ... ﺗﻮ ﺟﺎده ﻫﻢ ﺑﻮدي ... ﺑﻌﺪ از اﯾﻦ ﻫﻤﻪ وﻗﺖ رﻓﺘﻪ ﺑﻮدي ﭘﯽ ... ﺑﺎ دﯾﺪﻧﻢ ﺣﺮﻓﺶ رو ﺧﻮرد ... ﻟﺒﺨﻨﺪي رو ﺑﻪ زور روي ﻟﺒﺶ ﮐﺎﺷﺖ و ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ اوﻣﺪ و ﻣﻬﺮﺑﺎن ﺗﺮ از ﻫﺮ وﻗﺖ دﯾﮕﻪ اي ﺑﻐﻠﻢ ﮐﺮد ...
- دﺧﺘﺮم ﻧﺪﯾﺪﻣﺖ ﺧﻮش اوﻣﺪي ... ... اﯾﻨﺠﺎ ﯾﻪ ﺧﺒﺮي ﺑﻮد ... ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم رﻧﮓ ﺑﻪ رﺧﺴﺎر ﻧﺪاﺷﺖ ... اﺻﻼ ﺑﻪ ﻫﺎ ﮐﺠﺎ ﺑﻮدن ... ﺣﺎﻣﯽ ﭼﺮا اﻧﻘﺪر ﮐﻼﻓﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد؟
- ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﭼﯿﺰي ﺷﺪه؟ ﺣﺎﻟﺘﻮن ﺧﻮب ﻧﯿﺴﺖ ... ﺑﺎ دﺳﺘﻤﺎل ﺗﻮي دﺳﺘﺶ ﻣﻀﻄﺮب ﭼﺸﻤﺎش رو ﭘﺎك ﮐﺮد و ﻧﯿﻢ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺣﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﺟﺪي ﻣﺎدرش رو ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮد ... اﻧﺪاﺧﺖ: ﻧﻪ ﻋﺰﯾﺰﮐﻢ ... ﺧﻮش اوﻣﺪي ... ﻣﮕﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺳﺮاﻏﺖ رو ﺑﮕﯿﺮن ﺗﺎ ﺳﺮاغ ﻣﺎ ﺑﯿﺎي ... ... از ﻫﺮ ﮐﻼﻣﺶ ﻧﻘﺶ ﺑﺎزي ﮐﺮدﻧﺶ ﻣﯽ ﺑﺎرﯾﺪ ...
- آﻗﺎي اﻧﺘﻈﺎم؟ ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﺸﯿﺪ: ﯾﮑﻢ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻋﺖ ﭘﯿﺶ ﺣﺎﻟﺶ ﺑﺪ ﺷﺪ ... دﮐﺘﺮ اوﻣﺪ ﮔﻔﺖ ﺑﻬﺘﺮ ﺷﺪه ... ﺧﺪا رو ﺷﮑﺮ اﻻن ﺧﻮاﺑﯿﺪه ... اﯾﻦ ﺳﮑﺘﻪ از ﭘﺎ اﻧﺪاﺧﺘﺘﺶ ... ﺣﺎﻣﯽ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺷﻤﺎره ﻣﻮرد ﻧﻈﺮش رو ﭘﯿﺪا ﮐﺮده ﺑﻮد ﮔﻮﯾﺎ ﺑﺎ ﮔﺎم ﻫﺎي ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ اﺗﺎق ﮐﺎرش رﻓﺖ ... و ﻧﮕﺎه ﻣﻦ ﻫﻢ ﻫﻤﺮاﻫﯿﺶ ﮐﺮد ... ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم دﺳﺘﺶ رو ﭘﺸﺖ ﮐﺘﻔﻢ ﮔﺬاﺷﺖ و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ اﺗﺎق ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻫﺪاﯾﺘﻢ ﮐﺮد: ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﯾﮑﻢ ﺗﺮﺳﯿﺪن ﻫﻤﺮاز ﻋﺰﯾﺰم ... در رو ﺑﺎز ﮐﺮدم ﺗﻮ اﺗﺎق ﮐﻮﺷﺎ ﺑﻮدن ... ﻫﺮ دو روي ﺗﺨﺖ ﮐﻮﺷﺎ ﮐﺰ ﮐﺮده ﺑﻮدن ... ﻧﯿﻮﺷﺎ زاﻧﻮﻫﺎش رو ﺑﻐﻞ ﮐﺮده ﺑﻮد ... ﺑﺎ دﯾﺪﻧﻢ اﻧﮕﺎر ﮐﻪ از ﺟﺎﯾﯽ آزاد ﺷﺪه ﺑﺎﺷﻦ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﭘﺮواز ﮐﺮدن ... ﺧﻮدﺷﻮن رو ﺗﻮي ﺑﻐﻠﻢ ﺟﺎ دادن ... ﻣﺤﮑﻢ ﺑﻐﻠﺸﻮن ﮐﺮدم ... ﺑﻪ ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﮐﻪ ﻫﻨﻮز داﺷﺖ اﺷﮑﺎش رو ﺧﺸﮏ ﻣﯿﮑﺮد ﻧﮕﺎﻫﯽ اﻧﺪاﺧﺘﻢ ﺑﺎ ﻣﺤﺒﺖ دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﻣﻮﻫﺎم ﮐﺸﯿﺪ ﮐﻪ دو زاﻧﻮ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدم ﺗﺎ ﻫﻢ ﻗﺪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﺸﻢ ﮐﺸﯿﺪ و در اﺗﺎق رو ﺑﺴﺖ ... ﮐﻮﺷﺎ: ﻫﻤﺮاز ... ﺧﯿﻠﯽ وﺣﺸﺘﻨﺎك ﺑﻮد ... ﻧﯿﻮﺷﺎ: ﻣﻦ دﯾﮕﻪ ﻧﻤﯽ ﺧﻮام اﯾﻦ ﺟﺎ ﺑﺎﺷﻢ ... ﭘﺪر ﺟﻮن داره ﻣﯽ ﻣﯿﺮه ﻣﻦ ﻣﺮده دوﺳﺖ ﻧﺪارم ... ﺑﻮﺳﻪ اي ﻣﺤﮑﻢ روي ﺷﻘﯿﻘﻪ ﻫﺮ ﺟﻔﺘﺸﻮن ﮔﺬاﺷﺘﻢ ... ﮐﻮﺷﺎ رو ﮐﻪ ﭘﺎش رو ﺑﺎز ﮐﺮده ﺑﻮد و ﻫﻨﻮز ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﻬﺶ ﻓﺸﺎر ﻣﯿﺎورد رو ﺑﻐﻠﻢ ﮐﺮدم ... ﺧﯿﻠﯽ ﺳﻨﮕﺸﻦ ﺑﻮد. ﻟﺒﺎﺳﻬﺎم رو در آوردم و ﻧﺸﺴﺘﻢ رو ﺑﻪ روﺷﻮن روي زﻣﯿﻦ: ﭼﯽ ﺷﺪ؟ﺷﻤﺎ ﻫﺎ ﭼﺮا اﯾﻦ ﺷﮑﻠﯽ ﻫﺴﺘﯿﺪ ... ﮐﻮﺷﺎ: ﻣﺎ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺗﻮ ﺑﻮدﯾﻢ ... ﺣﺘﯽ ﺑﻪ ﻣﺎﻣﺎن ﻓﺮﯾﺪه ﻫﻢ ﮔﻔﺘﯿﻢ ﮐﻪ ... ﻧﯿﻮﺷﺎ: ول ﮐﻦ ﮐﻮﺷﺎ اوﻧﺠﺎﻫﺎش ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ ... ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻋﺖ ﭘﯿﺶ زﻧﮓ ﺧﻮﻧﻪ رو زدن ... ﻣﺎﻣﺎن ﻓﺮﯾﺪه زاﻧﻮﻫﺎش ﻟﺮزﯾﺪ ﻏﺶ ﮐﺮد روي ﻣﺒﻞ ... ﻓﺨﺮي ﺧﺎﻧﻮم ﻫﯽ دﺳﺘﺎش رو ﻣﯽ ﻣﺎﻟﯿﺪ ﺑﻬﻢ ﻣﯿﮕﻔﺖ آﻗﺎ ﺣﺎﻣﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﻣﺎ ﭼﯽ ﮐﺎر ﮐﻨﯿﻢ ... اﯾﻦ ﮐﻮﺷﺎ ﻫﻢ ﻓﻘﻂ ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯿﮑﺮد ...
- ﻧﻤﯽ ﮐﺮدم ... ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺑﺮاق ﺷﺪ ﺑﺎز ﺑﺎﻫﺎش ﮐﻞ ﮐﻞ ﮐﻨﻪ ﮐﻪ ﺑﻮﺳﻪ اي روي ﭘﯿﺸﻮﻧﯽ ﮐﻮﺷﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻢ: ﺑﺎﺷﻪ ﮔﺮﯾﻪ ﻧﻤﯿﮑﺮدي ... ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺟﻮن ﺑﻪ ﻟﺐ ﺷﺪم ...
- ﻫﯿﭽﯽ ﻣﺎﻣﺎن ﻓﺮﯾﺪه ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و اول ﻣﺎ رو ﺑﺮد ﻃﺒﻘﻪ ﺳﻮم و ﮔﻔﺖ از در ﺑﯿﺮون ﻧﯿﺎﯾﻢ ... ﺣﺘﯽ در رو ﻗﻔﻞ ﮐﺮد ... ﺑﻌﺪش ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﯽ ﺷﺪ ... ﯾﮑﻢ ﮔﺬﺷﺖ ... ﯾﻌﻨﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﮔﺬﺷﺖ ﮐﻪ ﺻﺪاي ﮔﺮﯾﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﺑﻌﺪ ﯾﻪ ﺳﺮي آدم دﯾﮕﻪ اوﻣﺪن و رﻓﺘﻦ و ﺑﻌﺪ ﻓﺨﺮي ﺧﺎﻧﻮم اوﻣﺪ در رو ﺑﺎز ﮐﺮد ... ﻣﺎ ﻫﻢ رﻓﺘﯿﻢ دﯾﺪم ﺑﺎز ﺑﻪ ﭘﺪرﺟﻮن دﺳﺘﮕﺎه وﺻﻞ ﮐﺮدن و ﻣﺎ رو درﺳﺖ و درﻣﻮن ﻧﻤﯽ ﺑﯿﻨﻪ ... ﮐﻮﺷﺎ: ﻣﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﺗﺮﺳﯿﺪﯾﻢ ﻋﻤﻮ ﺣﺎﻣﯽ اﮔﺮ ﺑﻮد اﯾﻦ اﺗﻔﺎق ﻧﻤﯽ اﻓﺘﺎد ... داﺷﺘﻢ ﺷﺎخ در ﻣﯿﺎوردم ... اﯾﻦ ﺟﺎ ﭼﻪ ﺧﺒﺮ ﺑﻮد اﯾﻦ ﺟﻮﺟﻪ ﻫﺎي ﺗﺮﺳﯿﺪه ﻣﻦ ﭼﺮا اﯾﻦ ﺷﮑﻠﯽ ﺷﺪن؟ اﺻﻼ ... ﻧﻪ ... اوﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﻧﯿﺴﺖ ... اﻣﮑﺎن ﻧﺪاره ... دﺳﺘﻢ رو روي ﻗﻠﺒﻢ ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﮐﻪ داﺷﺖ از ﺣﺮﮐﺖ ﻣﯽ اﯾﺴﺘﺎد ... ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺑﺎ اﺳﺘﺮس دﺳﺘﺶ رو دور ﮔﺮدﻧﻢ ﭘﯿﭽﯿﺪ: ﻫﻤﺮاز ﺗﻮ ﻫﻢ ﺧﻮب ﻧﯿﺴﺘﯽ؟ ﻣﺤﮑﻢ ﺗﺮ ﺑﻐﻠﺶ ﮐﺮدم: ﻧﻪ ﮔﻠﮑﻢ ﯾﮑﻢ ﺧﺴﺘﻪ ام ... ﺑﺬارﯾﺪ ﺑﺮاﺗﻮن ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺟﺎﯾﺰه ﮔﺮﻓﺘﻢ ﮐﯿﺎ اون ﺟﺎ ﺑﻮدن ... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﻪ ﻗﺪر ﺗﻮي اﺗﺎق ﻣﻮﻧﺪه ﺑﻮدﯾﻢ ... ﻣﺮﺗﺒﺎ ﺻﺪاي زﻧﮓ ﻣﯿﻮﻣﺪ و ﻧﺸﻮن ﻣﯽ داد ﻣﻼﻗﺎﺗﯽ ﻫﺎي اﮐﺒﺮ ﺧﺎن ﺑﺎزﻫﻢ ﭘﺸﺖ ﺳﺮﻫﻢ دارن ﻣﯿﺎن ... ﻣﻦ اﺻﻼ ﻗﺼﺪ ﻧﺪاﺷﺘﻢ از اﺗﺎق ﺑﯿﺮون ﺑﺮم ... اﻣﺎ ﺑﺪﺟﻮر ﻫﻢ ﭼﺸﻤﻢ ﺑﻪ در ﺧﯿﺮه ﻣﻮﻧﺪه ﺑﻮد ﻋﺠﯿﺐ ﺑﻮد ﮐﻪ اﻧﮕﺎر ﻋﺎدت ﮐﺮده ﺑﻮدم اﯾﻦ در ﺑﺎز ﺑﺴﻪ او ﻧﮕﺎه ﺟﺪي ﮐﻪ اﻻن ﮐﻪ ﻧﮕﺮان ﺣﺎل ﺧﺴﺘﻪ اش ﻫﻢ ﺑﻮدم رو ﺑﯿﻦ در ﺑﺒﯿﻨﻢ ... ﻧﯿﻮﺷﺎ و ﮐﻮﺷﺎ ﻣﺜﻞ ﻫﺮ ﺑﭽﻪ دﯾﮕﻪ اي ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺮﯾﻊ ﺷﺪه ﻇﺎﻫﺮا ﻫﻢ ذﻫﻨﺸﻮن ﺑﻪ ﺳﻤﺖ دﯾﮕﻪ اي رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ... و داﺷﺘﻦ ﮐﺎرﺗﻮﻧﯽ رو ﮐﻪ ﺑﺮاﺷﻮن ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدم رو ﻣﯿﺪﯾﺪن ... ﺗﻘﻪ اي ﺑﻪ در ﺧﻮرد و ﻣﻦ ﺗﻮي دﻟﻢ ﯾﻪ ﺣﺲ آروم اوﻣﺪ ... اﻣﺎ ﺑﺎ دﯾﺪن روﯾﺎ ﺑﯿﻦ در اون اﻧﺘﻈﺎر ﺟﺎش رو ﺑﻪ ﯾﻪ ﺣﺲ دوﺳﺘﺎﻧﻪ داد ... ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺳﻼم ﻋﻠﯿﮏ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﺎﻟﺼﺎﻧﻪ اي ﺑﺎﻫﺎش ﮐﺮدن و ﻟﺒﺨﻨﺪش رو ﭘﻬﻦ ﺗﺮ ﮐﺮدن ... از ﺟﺎم ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﻣﻮﻫﺎم ﮐﺸﯿﺪم و ﺑﺎﻫﺎش رو ﺑﻮﺳﯽ ﮐﺮدم ... اون ﻫﻢ اﺻﻼ ﺳﺮﺣﺎل ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻧﻤﯽ رﺳﯿﺪ ...
- ﻫﻤﺮاز ﻧﻤﯿﺎي ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺷﺎم ﺣﺎﺿﺮه ...
- ﭼﯿﺰه ... ﻧﯿﺎم ...
- ااا ... ﭼﺮا ﻣﻨﺘﻈﺮﺗﯿﻢ ... ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ اﻧﺪاﺧﺘﻢ و ﮐﻤﯽ ﺻﺪام رو ﭘﺎﯾﯿﻦ آوردم: ﺗﻮ ﮐﻪ دﯾﮕﻪ ﻣﯽ دوﻧﯽ اون ﺟﻤﺎﻋﺖ ... روﯾﺎ: اﮐﺒﺮ ﺧﺎن ﺣﺎﻟﺶ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺪه ﻫﻤﻪ ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺧﺎﻃﺮ اﯾﻦ ﺟﺎن ... ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﭘﯿﺮه ﻣﺮد ﻣﻘﺘﺪري ﮐﻪ دﮐﺘﺮ ﮔﻔﺘﻪ اﮔﺮ ﻫﻢ اﯾﻦ ﻣﺮﺣﻠﻪ رو رد ﮐﻨﻪ اﺣﺘﻤﺎل ﺧﯿﻠﯽ زﯾﺎد ﻓﻠﺞ ﻣﯽ ﻣﻮﻧﻪ ... ﮐﺴﯽ ﺣﻮﺻﻠﻪ ﻧﺪاره ﺑﺎ ﺗﻮ ﺳﺮ و ﮐﻠﻪ ﺑﺰﻧﻪ ... ... ﺑﺎ ﺷﻨﯿﺪن ﺣﺎل ﺑﺪ اﮐﺒﺮ ﺧﺎن واﻗﻌﺎ ﻧﺎراﺣﺖ ﺷﺪم ... ﺑﺮاي ﺣﺎﻣﯽ ... ﺑﺮاي ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ... ﺑﺮاي ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ... ﺷﺎﯾﺪ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﺗﻮ اﯾﻦ ﺟﻤﻊ ﺑﻪ اﻧﺪازه ﻣﻦ ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺖ از دﺳﺖ دادن ﯾﻌﻨﯽ ﭼﯽ؟
- ﻣﻦ و ﺗﻮ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺣﺎﻣﯽ ﻣﯿﺮﯾﻢ ﭘﺎﯾﯿﻦ ... ﭘﻮﻟﯿﻮر ﻧﺎزك و ﺳﺒﮏ ﺳﻔﯿﺪ رﻧﮕﯽ ﺑﻪ ﺗﻨﻢ ﺑﻮد ﮐﻪ ﭼﻮن ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻮد زﯾﺮش ﺳﺎق ﻗﻬﻤﻮه اي رﻧﮕﯽ ﭘﺎم ﺑﻮد ... آراﯾﺶ ﺧﯿﻠﯽ ﻻﯾﺘﯽ ﻫﻢ داﺷﺘﻢ ... اﯾﻦ ﻃﻮري ... ﺧﺐ ... ﺑﺪك ﻫﻢ ﻧﺒﻮد اﯾﻦ ﻟﺒﺎس ... اﻟﺒﺘﻪ اﮔﺮ ﺧﻮدم رو ﺑﺎ ﺑﻠﻮز داﻣﻦ ﺑﺴﯿﺎر ﺷﯿﮏ آﺑﯽ ﻧﻔﺘﯽ روﯾﺎ ﻣﻘﺎﯾﺴﻪ ﻧﻤﯽ ﮐﺮدم ... ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺗﻮ اﯾﻦ ﺟﻤﻌﻬﺎ ﺗﻮي اﺗﺎﻗﺸﻮن ﻏﺬا ﻣﯽ ﺧﻮردن ... ﺑﻮﺳﯿﺪﻣﺸﻮن و ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ روﯾﺎ ﭘﺎﯾﯿﻦ رﻓﺘﻢ ... ﺗﺮﺟﯿﺢ ﻣﯿﺪادم ﺑﺎ ﺣﺎﻣﯽ ﺑﺮم ... وﻗﺘﯽ ﮐﻨﺎرش ﻗﺪم ﺑﺮ ﻣﯿﺪاﺷﺘﻢ اﺣﺴﺎس ﻣﯿﮑﺮدم ﻗﺮار ﻧﯿﺴﺖ ﻫﯿﭻ اﺗﻔﺎﻗﯽ ﺑﺮام ﺑﯿﻔﺘﻪ ... ﺑﺎ ورودم ﺑﻪ ﺳﺎﻟﻦ ﻏﺬا ﺧﻮري ﮐﻪ ﺣﺎﻣﯽ ﻫﻨﻮز ﺗﻮش ﻧﺒﻮد ﺳﺮﻫﺎ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﭼﺮﺧﯿﺪ و ﻣﻦ ﺳﻼﻣﯽ اﺟﻤﺎﻟﯽ ﮐﺮدم و ﯾﻪ ﺻﻨﺪﻟﯽ رو ﮔﻮﺷﻪ ﺗﺮﯾﻦ ﺑﺨﺶ ﻣﯿﺰ ﺑﻠﻨﺪ اﻧﺘﺨﺎب ﮐﺮدم ... اﯾﻦ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺷﯿﮏ ﭘﻮش ﺑﻌﻀﯽ ﺑﯽ ﺗﻮﺟﻪ و ﺑﻌﻀﯽ ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ داﺷﺘﻦ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮدن ... روﯾﺎ ﮐﻨﺎرم ﻧﺸﺴﺖ ... ﺣﺲ ﺧﻮﺑﯽ از ﺑﻮدﻧﻢ اون ﺟﺎ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺑﺎ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺗﻮي اﺗﺎق ﺑﻤﻮﻧﻢ ... روﯾﺎ اﻣﺎ ﺗﻤﺎم ﺗﻮﺟﻬﺶ رو داده ﺑﻮد ﺑﻪ ﻣﻦ ... ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم وارد اﺗﺎق ﺷﺪ و روي ﺻﻨﺪﻟﯽ ﻫﻤﯿﺸﮕﺶ ﻧﺸﺴﺖ ... و ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ ﺣﺎﻣﯽ وارد ﺷﺪ ... ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺷﯿﮏ ﺑﻮد اﻣﺎ ﺧﺴﺘﮕﯽ از ﻫﻤﻪ وﺟﻨﺎﺗﺶ ﻣﯽ رﯾﺨﺖ ... ﻣﻦ ﮐﻪ ﺧﺐ ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ﭼﻨﺪ روزه اﯾﻦ آدم درﮔﯿﺮه ... و ﭼﻪ ﻗﺪر ﮐﺎر اﻃﺮاﻓﺶ رﯾﺨﺘﻪ ... ﺑﻪ ﺟﺎي اﮐﺒﺮ ﺧﺎن روي ﺻﻨﺪﻟﯽ ﺻﺪر ﻣﺠﻠﺲ ﻧﺸﺴﺖ و ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺟﺬاﺑﺶ ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﺧﻮش آﻣﺪ ﮔﻔﺖ و ﺗﻌﺎرف ﮐﺮد ﮐﻪ ﻏﺬاﺷﻮن رو ﺷﺮوع ﮐﻨﻦ ... ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺑﻪ ﻧﻈﺮم ﻣﺼﻨﻮﻋﯽ و ﻣﺴﺨﺮه اوﻣﺪ ... ﻣﻦ ﺗﻤﺎم ﺣﻮاﺳﻢ ﺑﻪ ﻣﺮد ﺻﺪر ﻣﺠﻠﺲ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎ ﻏﺬاش ﺑﺎزي ﻣﯿﮑﺮد و ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ ﺗﻮي دﻫﻨﺶ ﻫﻢ ﺣﺘﯽ ﻧﮕﺬاﺷﺖ ... ﻧﮕﺮاﻧﺶ ﺑﻮدم ... ﮐﻼ ﻧﮕﺮان ﮐﻞ ﻗﻀﯿﻪ ﺑﻮدم ﺧﯿﻠﯽ ﭼﯿﺰﻫﺎ اﯾﻦ ﺟﺎ داﺷﺖ اﺗﻔﺎق ﻣﯽ اﻓﺘﺎد ... وارد آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ ﺷﺪم ﻓﺨﺮي ﺧﺎﻧﻮم و ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ ﮐﻪ ﻧﻤﯽ ﺷﻨﺎﺧﺘﻢ داﺷﺘﻦ ﺗﻨﺪ و ﺗﻨﺪ اﯾﻦ ﻃﺮف و اون ﻃﺮف ﻣﯽ رﻓﺘﻨﻮوﯾﮏ ﺳﺎﻋﺘﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺷﺎم ﺗﻤﻮم ﺷﺪه ﺑﻮد و ﺣﺎﻣﯽ ﮐﻤﯽ ﺑﻌﺪش ﺗﻮي ﺟﻤﻊ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و ﺑﻌﺪ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﺎﻻ ... ﻫﻤﻪ ذﻫﻨﻢ ﭘﯿﺸﺶ ﺑﻮد ... ﻣﻦ ﻫﻢ ﺳﺮي ﺑﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ زده ﺑﻮدم ... و ﺣﺎﻻ ﻗﺼﺪ داﺷﺘﻢ ﺣﺘﻤﺎ ﺑﺎ ﺣﺎﻣﯽ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﻢ ...
- ﺑﻔﺮﻣﺎﯾﯿﺪ ... ... از ﺗﮏ ﺗﮏ ﻧﻔﺴﻬﺎش ﻣﯽ ﺷﺪ ﺧﺴﺘﮕﯽ رو ﻓﻬﻤﯿﺪ ... اول ﻻي در رو ﺑﺎز ﮐﺮدم و ﺳﺮم رو داﺧﻞ ﺑﺮدم
قسمت هفدهم
.. ﭘﺸﺖ ﻣﯿﺰش ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و ﻣﻮﻫﺎش ﮐﻤﯽ آﺷﻔﺘﻪ ﺑﻮد ... ﭼﺮاغ ﻫﺎ ﺧﺎﻣﻮش ﺑﻮد و ﻓﻘﻂ آﺑﺎژور روﺷﻦ ﺑﻮد ... ﻧﯿﻤﯽ از ﺻﻮرﺗﺶ روﺷﻦ ﺷﺪه ﺑﻮد و اﯾﻦ ﺟﺬاب ﺗﺮ از ﻫﺮ زﻣﺎن دﯾﮕﻪ اي ﮐﺮده ﺑﻮدﺗﺶ ... ﮔﺮه ﮐﺮواﺗﺶ ﺷﻞ ﺑﻮد و دﮐﻤﻪ اول ﭘﯿﺮاﻫﻨﺶ ﺑﺎز ﺑﻮد و آﺳﺘﯿﻨﺎش رو ﺑﺎﻻ زده ﺑﻮد ... ﺑﺎ دﯾﺪﻧﻢ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﮐﻢ رﻧﮓ و ﺧﺴﺘﻪ اي روي ﻟﺒﺶ اوﻣﺪ ... ﺗﻤﺎم ﻗﺪ وارد اﺗﺎﻗﺶ ﺷﺪم و در رو ﺑﺴﺘﻢ: ﻣﺰاﺣﻤﺘﻮن ﺷﺪم ... ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺳﯿﻨﯽ دﺳﺘﻢ اﻧﺪاﺧﺖ و اﯾﻦ ﺑﺎر ﻟﺒﺨﻨﺪش واﺿﺢ ﺗﺮ ﺷﺪ ... ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﯿﺰش رﻓﺘﻢ و ﺳﯿﻨﯽ رو روي ﻣﯿﺰش ﮔﺬاﺷﺘﻢ: ﺑﺮاﺗﻮن ﺷﯿﺮ ﻋﺴﻞ آوردم ... ﻟﯿﻮان رو ﺗﻮي دﺳﺘﺶ ﮔﺮﻓﺖ: ﻣﺮﺳﯽ ... ﺑﺒﺨﺶ اﻣﺸﺐ ﺧﯿﻠﯽ ﺣﻮاﺳﻢ ﻧﺒﻮد ...
- ﭼﯿﺰي ﻧﺨﻮردﯾﺪ ... اﯾﻦ رو ﻻ اﻗﻞ ﺑﺨﻮرﯾﺪش ... ﺧﻮﺑﻪ ﺑﺮاﺗﻮن ... ... ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﺗﻌﺠﺐ ﮐﺮد ﮐﻪ دﻗﺖ ﮐﺮده ﺑﻮدم ﺑﻪ ﻏﺬا ﺧﻮردﻧﺶ ... رﻓﺘﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ ... ﺻﻨﺪﻟﯿﺶ رو ﭼﺮﺧﻮﻧﺪ ... ﭘﺎﻫﺎش رو روي ﻫﻢ اﻧﺪاﺧﺖ و ﻟﯿﻮان رو روي ﻣﯿﺰ ﮔﺬاﺷﺖ ودﺳﺘﺶ رو دورش ﻣﯿﭽﺮﺧﻮﻧﺪ ... ﺗﮑﯿﻪ دادم ﺑﻪ ﻣﯿﺰ ... ﻧﯿﻢ رﺧﻢ ﺑﻬﺶ ﺑﻮد ...
- ﻧﻤﯽ ﺷﯿﻨﯽ؟
- ﻧﻪ ... ﺷﻤﺎ راﺣﺖ ﺑﺎﺷﯿﺪ ... ﮐﺎري از دﺳﺖ ﻣﻦ ﺑﺮ ﻣﯿﺎد؟
- ﻫﻤﯿﻦ ﺟﺎدوت ﮐﺎﻓﯿﻪ ...
- اﻣﺎ اﯾﻦ ﮐﻪ ﻓﺮﻣﻮل ﺟﺎدوﯾﯽ ﻣﻦ ﻧﯿﺴﺖ ... اﯾﻦ دم دﺳﺘﯽ ... ﯾﻪ ﺑﺎر ﺑﯿﺎﯾﺪ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﺎز ﺑﺮاﺗﻮن ﺟﺎدو ﻣﯿﮑﻨﻢ ... ﺧﯿﻠﯽ ﻧﺰدﯾﮑﺶ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮدم ... ﻧﻔﺴﺶ آروم ﺗﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد ... ﮔﺮه اﺑﺮوﻫﺎش ﻫﻢ ﮐﻢ ﮐﻢ داﺷﺖ از ﻫﻢ ﺑﺎز ﻣﯿﺸﺪ ... ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﺸﯿﺪ و ﭼﺸﻤﺎش رو ﻣﺜﻞ اون روز ﮐﻪ وارد اﺗﺎق ﺷﺪه ﺑﻮد ﭼﻨﺪ ﺛﺎﻧﯿﻪ اي ﺑﺴﺖ و ﺑﺎز ﮐﺮد ... اﯾﻦ ﺑﺎر ﺗﻮي ﭼﺸﻤﺶ ﯾﻪ آراﻣﺶ و ﯾﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﻮد ... دﺳﺘﺎم رو ﻗﻔﻞ ﮐﺮدم ﺑﻪ ﻟﺒﻪ ﻣﯿﺰ: ﺷﺎﯾﺪ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﺑﻬﺘﺮ از ﻣﻦ درﮐﺘﻮن ﻧﮑﻨﻪ ... ﺗﺮس از دﺳﺖ دادن ... آدم ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ اﺣﺴﺎس ﻣﯽ ﮐﻨﻪ ﺗﻮ ﺳﯿﺎﻫﯽ ﻣﻄﻠﻘﯽ داره ﺑﯿﺸﺘﺮ و ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻓﺮو ﻣﯿﺮه ...
- ﺧﯿﻠﯽ دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ اﯾﻦ ﺣﺲ رو ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯽ و ﯾﺎ ﺗﺠﺮﺑﻪ اش ﻧﮑﺮده ﺑﺎﺷﯽ ... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﺮا اﻧﻘﺪر ﺧﻮدم رو ﺑﺎﺧﺘﻢ ... ﻣﻦ ﺳﺎﻟﻬﺎ ﭘﯿﺶ ﭘﺪرم ﻧﺒﻮدم ... ﺑﯿﺸﺘﺮ از 51 ﺳﺎل ... ﺷﺎﯾﺪ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﯽ ﺳﻨﻢ ...
- ﻫﯿﭻ وﻗﺖ آدم ﺑﺮاي از دﺳﺖ دادن ﯾﺎ ﺗﺮس از دﺳﺖ دادن ﭘﺪر و ﻣﺎدرش ﺑﺰرگ ﻧﻤﯽ ﺷﻪ ...
- ﻓﻘﻂ درد از دﺳﺖ دادن ﻧﯿﺴﺖ ... درد ﻣﻦ درد ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻨﻪ ... اﯾﻦ ﮐﻪ ﻧﺘﻮﻧﻢ ﺟﻠﻮي اﯾﻦ ﺳﯿﻠﯽ ﮐﻪ راه اﻓﺘﺎده رو ﺑﮕﯿﺮم ...
- ﻗﺮار ﻧﯿﺴﺖ ﻫﻤﻪ ﮐﺎر از دﺳﺖ ﺷﻤﺎ ﺑﺮ ﺑﯿﺎد ...
- ﭘﺲ ﻣﻦ ﻗﻬﺮﻣﺎن ﻧﯿﺴﺘﻢ ...
- ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﯿﺪ ﺑﺎﺷﯿﺪ؟!
- ...
- ﺑﺮاي ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻫﺴﺘﯿﺪ ... اون ﻫﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﺗﺮﺳﯿﺪه ﺑﻮدن و ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻦ اﻣﺮوز اﮔﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﻮدﯾﺪ ﺧﻠﯽ اﺗﻔﺎﻗﻬﺎ ﻧﻤﯽ اﻓﺘﺎد ... ﯾﺎ ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﺷﻤﺎ ﺑﻮده ... ﺷﻤﺎ اﻣﺮوز ﺻﺪر اون ﻣﯿﺰ ﻧﺸﺴﺘﯿﺪ ... ﭘﺲ ﺑﺮاي اﯾﻦ ﺧﺎﻧﻮاده ﻗﻬﺮﻣﺎن ﻫﺴﺘﯿﺪ ... اﯾﻦ ﻫﺎ ﺑﺮاﺗﻮن ﮐﺎﻓﯽ ﻧﯿﺴﺖ؟ ﺳﺮش رو آورد ﺑﺎﻻ و ﻧﮕﺎه ﺧﯿﺮه ﺷﻮ دوﺧﺖ ﺑﻪ ﻧﮕﺎﻫﻢ ... اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﻣﺮدﻣﮏ ﭼﺸﻤﺎش ﻣﯽ ﻟﺮزه ... دﺳﺘﺎم ﻣﯿﻠﺮزﯾﺪن ... درﺳﺖ ﻣﺜﻞ ﻗﻠﺒﻢ ... ﮐﻪ ﺧﻮدش رو ﺑﻪ ﺳﯿﻨﻪ ام ﻣﯽ ﮐﻮﺑﯿﺪ ... ﺻﺪاش ﺑﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﻟﺤﻨﺶ ﺑﺎ وﺟﻮد ﺻﻼﺑﺖ ﻫﻤﯿﺸﮕﺶ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻧﺮم اوﻣﺪ: ﻧﻪ ... اﯾﻨﺎ ﺑﺮام ﮐﺎﻓﯽ ﻧﯿﺴﺘﻦ ... ... ﺑﻪ زور دﺳﺘﻬﺎم رو ﻗﻔﻞ ﻣﯿﺰ ﮐﺮده ﺑﻮدم ﮐﻪ ﯾﻪ وﻗﺖ اﯾﻦ اﻧﮕﺸﺘﻬﺎي ﺳﺮﮐﺸﻢ ﻧﺨﻮان ﺑﻠﻐﺰن ﺑﯿﻦ اون ﻣﻮﻫﺎي درﻫﻢ ﻣﺸﮑﯽ رﻧﮓ ...
- ﻣﯽ دوﻧﻢ دﻟﺘﻮن اﻻن ﻣﯽ ﺧﻮاد ﯾﮑﯽ ﺑﻬﺘﻮن ﺑﮕﻪ اﯾﻨﺎ ﻫﻤﺶ ﯾﻪ ﺷﻮﺧﯿﻪ ... ﻣﻨﻢ ﻣﺎدرم ﮐﻪ ﻧﻔﺲ ﻫﺎي آﺧﺮش رو ﻣﯿﮑﺸﯿﺪ ... ﮐﻪ اﻟﺒﺘﻪ دور از ﺟﻮن ﭘﺪر ﺷﻤﺎ ﮐﻪ از ﺗﻪ دﻟﻢ دارم دﻋﺎ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﻋﺮوﺳﯽ ﻧﻮه ﻫﺎش رو ﻫﻢ ﺑﺒﯿﻨﻪ ... ﻫﯿﭻ ﮐﺎري از دﺳﺘﻢ ﺑﺮ ﻧﻤﯿﻮﻣﺪ ... ﺳﯿﺎوش ﺑﻬﻢ ﮔﻔﺖ ﻫﻤﺮاز ﻣﺎدرت رو ﺑﺒﺨﺶ اون ﻣﯿﺨﻮاد ﺑﺮه رﻫﺎش ﮐﻨﻪ ... اون ﺷﺐ ﺑﺮف ﻣﯿﻮﻣﺪ ... آﺳﻤﻮن ﻗﺮﻣﺰ ﺑﻮد و ﻣﻦ دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ از اون ﺟﺎ ﺑﺮم ... ﺑﺮم ﻫﻤﺮاه ﻣﺎدرم ... رﻫﺎ ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯿﮑﺮد ... ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰم رو داﺷﺘﻢ از دﺳﺖ ﻣﯽ دادم ... اون ﺷﺐ ﺑﻪ ﺧﻮدم ﻗﻮل دادم رﻫﺎ رو ﺑﺮاي ﻫﻤﯿﺸﻪ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ﮐﻪ ﺧﺐ ﻣﯽ ﺑﯿﻨﯿﺪ ﮐﻪ ﻧﺸﺪ ... ... اﺷﮏ روي ﮔﻮﻧﻪ ام رو ﭘﺎك ﮐﺮدم ... داﺷﺖ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد ... ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﺰﻧﻢ ﮐﻪ ﺧﻮب ﺧﯿﻠﯽ ﺗﻠﺦ ﺑﻮد: ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ اوﻣﺪم ﺷﻤﺎ ﺗﻨﻬﺎ ﻧﺒﺎﺷﯿﺪ دارم ﻣﺮﺛﯿﻪ ﺑﺮاﺗﻮن ﻣﯿﺨﻮﻧﻢ ...
- ﺑﺮات ﻣﻬﻢ ﺑﻮد ﻣﻦ ﺗﻨﻬﺎ ﻧﺒﺎﺷﻢ؟ ﺗﻌﺠﺐ ﮐﺮدم: اﻟﺒﺘﻪ ... ﻣﮕﻪ ﺑﺮاي ﺷﻤﺎ ﻣﻬﻢ ﻧﺒﻮد ﮐﻪ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﯿﻢ؟ ﺑﻪ ﻗﯿﺎﻓﻪ ﻣﺘﻌﺠﺒﻢ ﻟﺒﺨﻨﺪي زد: اﯾﻦ ﻣﻌﺠﺰه ﺗﻮ ﻫﺴﺘﺶ ... اﯾﻦ ﮐﻪ ﻣﯿﺘﻮﻧﯽ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ آدم ﻫﺎ رو از ﺑﯿﻦ ﺑﺒﺮي ... ﭘﺲ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﺗﻮ ﻗﻬﺮﻣﺎن ﺗﺮ از ﻣﻨﯽ ...
- اﯾﻦ ﺟﺎ ﻣﻬﻤﻪ ﮐﻪ ﮐﯽ ﻗﻬﺮﻣﺎﻧﻪ؟
- ﺑﺮاي ﻣﻦ اﻻن ﻓﻘﻂ ﻣﻬﻢ ﺣﻀﻮرت اﯾﻨﺠﺎﺳﺖ ... ... دﻟﻢ ﻟﺮزﯾﺪ ... ﺧﯿﻠﯽ ﺣﺮﻓﻬﺎ ﺑﻮد اﻧﮕﺎر ... ﺧﯿﻠﯽ ﭼﯿﺰﻫﺎ ... اﺣﺴﺎس ﺳﺒﮑﯽ داﺷﺘﻢ ... دﻗﯿﻘﺎ ﻫﻤﻮن ﺣﺴﯽ ﮐﻪ دراز ﺑﮑﺸﯽ ﺑﯿﻦ ﯾﮏ ﻋﺎﻟﻤﻪ ﺳﺒﺰه ... ﻧﻔﺲ ﺑﮑﺸﯽ ... ﺑﻮي زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯿﺎد ... و ﻣﻦ اﯾﻦ ﺟﺎ ﺗﻮ اﯾﻦ اﺗﺎق ﺗﻮ ﺗﺎرﯾﮑﯽ ﺣﻀﻮر ﻣﺮدي ﮐﻪ ﺗﺎ ﻫﻤﯿﻦ ﭼﻨﺪ ﻣﺎه ﭘﯿﺶ ازش ﻣﯽ ﺗﺮﺳﯿﺪم ... از اﯾﻦ ﺻﺪا و از اﯾﻦ ﻧﻮا و از اﯾﻦ آد ﻫﻤﻮن ﺣﺲ و ﻫﻤﻮن ﺑﻮي ﻣﻌﻄﺮ ﺣﻀﻮر و زﻧﺪﮔﯽ رو ﺣﺲ ﻣﯿﮑﺮدم ...
- ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ درﺳﺖ ﻣﯿﺸﻪ ...
- ﻣﯽ ﺗﺮﺳﻢ ﺗﻮ اﯾﻦ ﭘﺮوﺳﻪ درﺳﺖ ﺷﺪن ... ﭼﯿﺰي ﺧﺮاب ﺑﺸﻪ ﮐﻪ ﺑﺮاي ﻣﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﻋﺰﯾﺰه و ﻣﻬﻤﻪ ... ﺧﯿﻠﯽ زﯾﺎد ... ﻫﻤﺮاز؟
- ﺑﻠﻪ ...
- ﻣﯽ ﺷﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ اﯾﻦ ﻫﻔﺘﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﻦ؟
- ﺧﻮﻧﻪ ﻣﻦ؟
- ﺑﻠﻪ ... اﮔﺮ ﮐﻪ ﺳﺨﺘﺘﻪ ...
- ﻧﻪ ﻧﻪ ... ﻣﯽ دوﻧﯿﺪ ﮐﻪ ﻣﻦ از ﺧﺪاﻣﻪ وﻟﯽ؟
- ﻧﭙﺮس ﻫﻤﺮاز ... ﻧﭙﺮس ... ﯾﻪ ﻃﻮﻓﺎﻧﯽ ﻫﺴﺖ ... ﻣﻦ دارم ﺗﻤﺎم ﺳﻌﯿﻢ رو ﻣﯿﮑﻨﻢ ﮐﻪ ﺟﻠﻮش رو ﺑﮕﯿﺮم ... و اﮔﺮ ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﻻ اﻗﻞ ﯾﻪ ﮐﺸﺘﯽ ﻧﺠﺎت ﺑﺴﺎزم ...
- ﻣﻦ ﻣﻨﻈﻮرﺗﻮن رو ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﻤﯽ ﺷﻢ ...
- ﺧﯿﺎﻟﻢ راﺣﺘﻪ وﻗﺘﯽ ﺑﺎ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺧﻮﻧﺘﯽ ... ﻣﻦ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ رو ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ رﯾﺰي ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺑﺎﺷﻪ؟ ... ﺳﺮم رو ﺑﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﺗﺎﮐﯿﺪ ﺗﮑﻮﻧﯽ دادم ... ﻧﮕﺎﻫﻢ ﺑﻪ ﻟﯿﻮان اﻓﺘﺎد ﮐﻪ دﺳﺘﺶ روش ﺑﻮد ...
- ﺑﺨﻮرﯾﺪش دﯾﮕﻪ از ﻫﻤﻪ وﺟﻨﺎﺗﺘﻮن ﺧﺴﺘﮕﯽ ﻣﯽ ﺑﺎره ...
- ﺑﺎﯾﺪ ﺳﺮو ﺳﺎﻣﻮﻧﯽ ﺑﻪ ﻣﺸﮑﻞ ﭘﺴﺮ ﻋﻤﻪ ام ... اﺧﻤﺎم رﻓﺖ ﺗﻮﻫﻢ: ﺗﻮ اﯾﻦ ﻣﺪت ... ﺗﺎ ﺧﻮب ﺷﺪن آﻗﺎي اﻧﺘﻈﺎم ﻫﺮ ﮐﺴﯽ ﻣﺸﮑﻠﺶ رو ﺧﻮدش ﺣﻞ ﮐﻨﻪ ... ﺷﻤﺎ ﮐﺎرﯾﺘﻮن ﻧﺒﺎﺷﻪ ...
- آخ آخ ﭼﻪ ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ...
- ﺑﻠﻪ ... ﻣﮕﻪ ﺷﻮﺧﯽ دارم ... در ﺿﻤﻦ اﯾﻦ رو ﻫﻢ ﺑﺨﻮرﯾﺪ دﯾﮕﻪ ... ﺑﻌﺪ دﺳﺘﻢ رو ﺑﺮدم و ﻟﯿﻮان رو ﺑﺮداﺷﺘﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ دﻫﻨﺶ ﮔﻔﺘﻢ ... ﺧﯿﺮه ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﻢ ﺷﺪ ... ﻟﯿﻮان رو ﺑﻪ دﺳﺖ دﯾﮕﻪ اش ﮔﺮﻓﺖ ... ﺧﻮاﺳﺘﻢ دﺳﺘﻢ رو ﺑﮑﺸﻢ ﮐﻪ دﺳﺘﻢ رو ﺗﻮي ﻫﻮا ﺗﻮي دﺳﺘﺶ ﮔﺮﻓﺖ ... دﺳﺘﺎش داغ ﺑﻮد و دﺳﺘﻬﺎي ﻣﻦ ﺳﺮد ﺳﺮد ... دﺳﺘﻢ رو ﻧﮑﺸﯿﺪم ... اﻣﺎ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﯿﮑﺸﯿﺪم ... ﻓﻘﻂ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد ... ﭼﺸﻤﺎش رو ﺑﺴﺖ و دﺳﺘﻢ رو ﺑﺎﻻ آورد ... ﭼﺮﺧﻮﻧﺪ و آروم ﺳﺮش رو ﭘﺎﯾﯿﻦ آورد و ﻟﺒﻬﺎي داﻏﺶ رو ﻧﺮم و ﻃﻮﻻﻧﯽ روي ﻧﺒﺾ دﺳﺘﻢ ﮔﺬاﺷﺖ ... ﻧﻔﺲ ﮐﺸﯿﺪﻧﻢ ﻗﻄﻊ ﺷﺪ ... اﻧﮕﺎر ﺑﺎ ﺑﻮﺳﻪ اي ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﺰدﯾﮏ ﺗﺮﯾﻦ ﻣﺴﯿﺮ ﻗﻠﺒﻢ زده ﺑﻮد ... ﺗﮏ ﺗﮏ ﺗﺎرﻫﺎي ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ ﻗﻠﺒﻢ رو ﺑﻪ ﺻﺪا در آورده ﺑﻮد.
- ﮐﻮﺷﺎ ﺑﺎ ﻏﺬات ﺑﺎزي ﻧﮑﻦ درﺳﺖ ﺑﺨﻮر ... ... ﺳﻪ روز ﺑﻮد ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺧﻮﻧﻪ ﻣﻦ ﺑﻮدن ... در ﮐﻨﺎر ﻫﻢ ﺑﻮدﯾﻢ ... ﺑﻌﺪ از اون ﺷﺐ ﺣﺎﻣﯽ رو ﻧﺪﯾﺪه ﺑﻮدم و ﺗﻪ دﻟﻢ ﯾﻪ دﻟﺘﻨﮕﯽ ﺑﻮد ... ﺑﺒﺎ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدن ﺑﻪ اون ﺷﺐ ﻧﺒﻀﻢ ﺑﺎ ﺳﺮﻋﺖ ﺑﯿﺸﺘﺮي زد ... ﻫﻨﻮز ﺗﺮي دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﯽ رو روي ﻧﺒﻀﻢ ﺣﺲ ﻣﯿﮑﺮدم ... ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﺸﯿﺪم ... اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ﺗﻠﻔﻨﯽ ﺑﺎﻫﺎش ﺣﺮف زده ﺑﻮدم ... ﺣﺎﻟﺶ اﺻﻼ ﺧﻮب ﻧﺒﻮد ... ﺣﺘﯽ اﮔﺮ ﺗﻤﺎم ﺳﻌﯿﺶ رو ﻣﯿﮑﺮد ﺗﺎ اﯾﻦ رو ﻧﺸﻮن ﻧﺪه ... ﺗﻪ دﻟﻢ ﯾﻪ اﺿﻄﺮاب ﺑﻮد ... ﯾﻪ ﺣﺪس ﻗﻮي ﻣﯿﻮﻣﺪ ﺗﻮ ذﻫﻨﻢ و ﻣﻦ ﺑﺎ ﺗﻤﺎم وﺟﻮد ﭘﺴﺶ ﻣﯿﺰدم ... ﺑﺎ ﺧﻮدم ﺗﮑﺮار ﻣﯽ ﮐﺮدم ﮐﻪ اﯾﻦ ﺣﻘﯿﻘﺖ ﻧﯿﺴﺖ و اﻣﮑﺎن ﻧﺪاره ... ﺑﻪ ﮐﻮﺷﺎ و ﻧﯿﻮﺷﺎ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم اﯾﻦ اﺳﺘﺮس اوﻟﯿﻦ روز در اوﻧﻬﺎ ﻫﻢ ﺑﻮد اﻣﺎ اﻻن ﺑﺎ آراﻣﺶ اﯾﻦ ﺟﺎ ﺗﻮي آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدن و داﺷﺘﻦ ﻏﺬا ﻣﯽ ﺧﻮردن ... اﺷﺎرﭘﻢ رو ﻣﺤﮑﻢ ﺗﺮ دور ﺧﻮدم ﭘﯿﭽﯿﺪم ﻫﻮا ﺳﺮد ﺑﻮد ... ﺑﺎ ﺷﻨﯿﺪن زﻧﮓ در ﻧﯿﺎزي ﻧﺒﻮد ﮐﻪ ﭼﮏ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﮐﯿﻪ ... ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮدم ﺳﯿﺎ وش ﻫﺴﺘﺶ ... از وﻗﺘﯽ ﻣﺤﯿﻂ ﮐﺎرش ﺗﻐﯿﯿﺮ ﮐﺮده ﺑﻮد ﯾﻪ ﺷﺐ در ﻣﺮون از ﺳﺮ ﮐﺎر ﻣﯿﻮﻣﺪ ﺑﻬﻢ ﺳﺮ ﻣﯽ زد و ﺑﻌﺪ ﻣﯽ رﻓﺖ ﺧﻮﻧﻪ ... ﺑﺎ دﯾﺪن ﺻﻮرت ﺧﺴﺘﺶ رﻓﺘﻢ ﺳﻤﺖ آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ ﺗﺎ ﺑﺮاش ﭼﺎﯾﯽ ﺑﺮﯾﺰم ... ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﺎ ﻓﺮﯾﺎد ﺷﻮق زده ازش اﺳﺘﻘﺒﺎل ﮐﺮدن ... ﺑﻮﺳﯿﺪﺗﺸﻮن و ﻣﻦ ﭼﺎﯾﯽ رو ﺟﻠﻮش ﮔﺬاﺷﺘﻢ ... ﮐﺘﺶ رو در آورد ... ﺷﺒﯿﻪ ﺑﺎﻧﮑﺪارﻫﺎ ﺷﺪه ﺑﻮد ...
- ﺑﻪ ﭼﯽ ﺧﯿﺮه ﺷﺪي ﻣﻤﻮش؟
- ﺑﻪ ﺗﻮ ... دﻟﻢ ﺑﺮات ﺗﻨﮓ ﻣﯽ ﺷﻪ ... ﻟﺒﺨﻨﺪ زد ... ﺗﻪ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﺣﺴﺮت زده ﺑﻮد ﮐﻤﯽ ﺑﻪ ﻣﺒﻞ ﺗﮑﯿﻪ داد و ﭘﺎﻫﺎش رو دراز ﮐﺮد: ﺧﯿﻠﯽ ﺷﺒﻬﺎ ﺧﻮدم ﻫﻢ دﻟﻢ ﺑﺮاي ﺧﻮدم ﺗﻨﮓ ﻣﯿﺸﻪ ...
- ﭘﺸﯿﻤﻮﻧﯽ؟
- ﻧﻪ! ... ﭼﺎره اي ﻧﯿﺴﺖ ﻣﻤﻮش ... ... از ﻧﻈﺮ ﻣﻦ ﺷﺮاﯾﻂ ﺳﯿﺎوش ﯾﻌﻨﯽ ﺑﺮاي ﭼﺎره ... ﺑﯽ ﭼﺎره ﺷﺪن ... اﻣﺎ اﯾﻦ رو ﺑﻬﺶ ﻧﮕﻔﺘﻢ ...
- ﮐﺎر درﺳﺖ و ﺗﻮ ﮐﺮدي ... ﻣﻨﻢ ﺷﺎﯾﺪ ...
- ﺗﻮ اﺻﻼ ﺣﺮف ﻧﺰن ... ﺗﻮ ﺟﺎت اوﻧﺠﺎﺳﺖ ... راﺳﺘﯽ ﭼﻪ ﺧﺒﺮ؟
- دارم ﺧﻞ ﻣﯿﺸﻢ ... ﻣﯽ ﺗﺮﺳﻢ ﺳﯿﺎ ... ﻣﯽ ﺗﺮﺳﻢ ﺣﺪﺳﻢ درﺳﺖ ﺑﺎﺷﻪ ... آرﻧﺠﺶ رو روي زاﻧﻮﻫﺎش ﮔﺬاﺷﺖ: و اﮔﺮ ﺑﺎﺷﻪ ...
- ﻣﻦ دق ﻣﯿﮑﻨﻢ ... ﭼﭗ ﭼﭗ ﺟﺪي ﺑﻬﻢ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و ﮐﻤﯽ از ﭼﺎﯾﯿﯿﺶ رو ﻧﻮﺷﯿﺪ ...
- ﺟﺪي دارم ﻣﯿﮕﻢ ... ﻧﻤﯽ ﺧﻮام ﺣﺘﯽ ﺗﻮ ﺷﻬﺮي ﻧﻔﺲ ﺑﮑﺸﻢ ﮐﻪ اون آدم ﻣﻤﮑﻨﻪ ﺗﻮش ﺑﺎﺷﻪ ... ﺳﯿﺎ ﺻﺪاش رو ﮐﻤﯽ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺗﺮ آورد ﺗﺎ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﮐﻪ داﺷﺘﻦ ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺑﻠﻨﺪ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯿﮑﺮدن ﺻﺪاش رو ﻧﺸﻨﻮن: ﻫﻤﺮاز ... ﺑﭽﻪ ﺷﺪي ... ﺑﺎﻻ ﺑﺮي ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺑﯿﺎي اﯾﻦ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ... از اون آدﻣﻦ ﻣﯽ ﻓﻬﻤﯽ ﭘﺪر ﯾﻌﻨﯽ ﭼﯽ؟
- ﻧﻪ ﻧﻤﯽ ﻓﻬﻤﻢ ... ﻣﻦ اﻟﮕﻮي ﭘﺪر ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... راﺣﺖ ﺷﺪي ﺣﺎﻻ؟ ﺑﻐﺾ ﮐﺮدم ... ﺑﻐﺾ ﺑﯽ دﻟﯿﻞ و ﻣﻨﻄﻖ ... دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﺶ ﮐﺸﯿﺪ و اوﻣﺪ رو ﻣﺒﻞ ﮐﻨﺎرم ﻧﺸﺴﺖ: ﻫﻤﺮاز ... اﯾﻦ ﻗﯿﺎﻓﻪ ﻫﺎ رو ﺑﺮاي اون آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ﻫﻢ ﻣﯿﮕﯿﺮي؟
- ﭼﻪ ﻃﻮر ﻣﮕﻪ؟ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺧﺒﯿﺜﯽ زد: ﭘﺲ واي ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺶ ... دﺳﺘﻢ ﻧﺎ ﺧﻮد آﮔﺎه دور ﻣﭽﻢ ﻗﻔﻞ ﺷﺪ ... اﻧﮕﺎر ﮐﻪ ﺑﺨﻮام ﺟﺎي اون ﺑﻮﺳﻪ رو ﭘﻨﻬﺎن ﮐﻨﻢ: ﭼﻪ رﺑﻄﯽ داره آﺧﻪ؟
- رﺑﻄﺶ رو ﻣﻦ ﻣﯿﻔﻬﻤﻢ ...
- ﺳﯿﺎ ...
- ﺳﯿﺎ ﻧﺪاره ... ﺑﯽ ﺧﻮد ﺑﺮاي ﻣﻦ ﭼﻮﻧﻪ ﻧﻠﺮزون ... ﺑﺮاي ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﺑﻬﺶ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﻧﯿﺴﺘﯽ ﻫﻢ اﯾﻦ ﺟﻮري ﭼﺸﻢ ﻧﺪوز ﺑﻪ ﻣﻦ ... ﻣﻈﻠﻮم ﻧﻤﺎﯾﯽ ﻫﻢ ﻧﮑﻦ ... ﺗﻮ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﯽ ﻣﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﯽ دوﻧﻢ ﭘﺪر ﯾﻌﻨﯽ ﭼﯽ؟ وﻟﯽ دارم ﺗﻤﺎم ﺳﻌﯿﻢ رو ﻣﯿﮑﻨﻢ ﮐﻪ ﯾﻪ روزي ﺧﻮدم واﻗﻌﺎ ﭘﺪر ﺑﺎﺷﻢ ... ... ﺑﺎ ﻓﺮوﺧﺘﻦ آرزوﻫﺎت ... ﺑﺎ ﺣﺴﺮت ﻧﮕﺎﻫﺖ ﺣﺘﻤﺎ؟
- اﻻن اﺻﻼ ﺑﺤﺚ ﭘﺪر ﺑﻮدن ﻧﯿﺴﺖ ...
- ﺑﺤﺚ دل ﻧﺎزك و ﺷﯿﺸﻪ اي ﺗﻮا ... ﺗﻠﻔﻨﺶ زﻧﮓ زد از ﻧﯿﺶ ﺑﺎزش ﺣﺪس اﯾﻨﮑﻪ ﮐﯽ ﺑﻮد ﺳﺨﺖ ﻧﺒﻮد: ﺳﻼم ﻋﺴﻞ ﺳﯿﺎوش ...
- ...
- ﺑﻠﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﻫﻤﺮازم ...
- ...
- ﭼﺸﻢ ﺧﺎﻧﻮﻣﻢ ... دﻓﻌﻪ ﺑﻌﺪ ﺷﻤﺎ رو ﻫﻢ ﻣﯿﺎرم ...
- ... ﭼﺸﻤﺎش ﺑﺮق زد از ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﺷﻨﯿﺪ اﻧﮕﺎر ﻫﻤﻪ ﺧﺴﺘﮕﯿﺶ ﭘﺮ ﮐﺸﯿﺪ: ﻣﻨﻢ ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر ... اﯾﻦ ﻗﺸﻨﮓ ﺗﺮﯾﻦ ﺧﺴﺘﻪ ﻧﺒﺎﺷﯿﺪ دﻧﯿﺎﺳﺖ ﻫﺎ ... از ﮐﻨﺎرش ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم . رﻓﺘﻢ ﺗﺎ آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ رو ﺟﻤﻊ ﮐﻨﻢ ... ﺳﯿﺎوش ... ﺳﯿﺎي ﻧﺎزﻧﯿﻨﻢ ﻫﺮ ﭼﻪ ﻗﺪر ﻫﻢ ﮐﻪ اﯾﻨﺠﺎ ﺑﯿﺎي ... ﻣﻦ ﺗﻮ رو از دﺳﺖ دادم ... دﻟﺖ دﺳﺖ اون ﻋﺮوﺳﮏ ﭼﺸﻢ رﻧﮕﯿﻪ ... ﮐﺴﯽ ﭼﻪ ﻣﯿﻔﻬﻤﻪ ... ﻣﻦ ﺗﻨﻬﺎم ... ﺗﻨﻬﺎ ﻧﯿﺴﺘﻢ ﯾﻌﻨﯽ ... در ﻋﯿﻦ داﺷﺘﻦ ﯾﻪ ﻋﺎﻟﻤﻪ دوﺳﺖ ﻣﻦ ﺗﻨﻬﺎم ... ﻣﻦ اﻻن ... ﺗﻮ اﯾﻦ ﻟﺤﻈﻪ ﻧﯿﺎز ﺑﻪ ﮐﺴﯽ داﺷﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﻬﻢ ﺑﮕﻪ ﺣﻖ دارم ... ﺣﻖ دارم اﺳﺘﺮس داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ... ﺣﻖ دارم ﺑﺘﺮﺳﻢ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﯾﺎدﺷﻮن ﺑﺮه ﭼﯽ ﺷﺪه ... ﺑﺸﻘﺎب ﻫﺎ رو ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﺗﻮي ﺳﯿﻨﮏ ﺗﺎ ﺑﺸﻮرﻣﺸﻮن ... زﻧﮓ ﻣﻮﺑﺎﯾﻠﻢ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺗﺎ دﺳﺘﺎم رو ﺧﺸﮏ ﮐﻨﻢ ... ﺣﺎﻣﯽ ﺑﻮد ... ﻫﻤﻮن ﻧﻮاي ﮔﯿﺘﺎر دوﺑﺎره ﺗﻮي ذﻫﻨﻢ ﭘﯿﭽﯿﺪ ... اﯾﻦ ﻫﻤﺮاه ﺷﺪ ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺧﺴﺘﻪ و ﮐﻼﻓﻪ اش ﮐﻪ ﭘﺸﺖ ﮔﻮﺷﯽ ﭘﯿﭽﯿﺪ ﺗﻮ ﮔﻮﺷﻢ ... ﺑﻌﺪ از ﺳﻼم و اﺣﻮال ﭘﺮﺳﯽ ﻣﻌﻤﻮل ﺣﺎل ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو ﭘﺮﺳﯿﺪ و آﻣﺎر ﻣﺪرﺳﻪ رﻓﺘﻨﺸﻮن رو ازم ﮔﺮﻓﺖ ...
- ﺷﻤﺎ ﺧﻮﺑﯿﺪ؟
- ﻣﻦ؟ ﺧﻮﺑﻢ ...
- اﯾﻦ ﻃﻮر ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻧﻤﯽ رﺳﻪ ... ﭼﯿﺰي رو اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم روي ﻣﯿﺰ ﭘﺮت ﮐﺮد اﻧﮕﺎر ... ﺷﺎﯾﺪ ﺧﻮدﮐﺎر ﺑﻮد ...
- ﮐﻤﯽ ﺧﺴﺘﻪ ام ...
- ﭘﺲ ﻣﻦ ... وﻗﺘﺘﻮن رو ﻧﻤﯿﮕﯿﺮم ...
- ﻫﻤﺮاز ... ﻧﻔﺴﻢ ﺗﻮي ﺳﯿﻨﻪ ام ﺣﺒﺲ ... اﺣﺴﺎس ﻣﯿﮑﺮدم اﺳﻤﻢ ﺑﻪ ﻟﺒﻬﺎي ﻫﯿﭻ ﮐﺲ اﻧﻘﺪر زﯾﺒﺎ ﻧﻤﯿﺎد ...
- ﺑﻠﻪ ...
- ﭼﯿﺰه ... ﻣﺮاﻗﺐ ﺧﻮدﺗﻮن ﺑﺎﺷﯿﺪ ... ﺗﻮ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ رو ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﯿﮕﯽ درﺳﺘﻪ؟
- ﺷﻤﺎ ﭼﯽ ... ﺷﻤﺎ دارﯾﺪ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ رو ﯾﻪ ﻣﻦ ﻣﯿﮕﯿﺪ؟
- ﺗﻮ و ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺗﻮ آراﻣﺶ ﺑﺎﺷﯿﺪ ...
- اﯾﻦ ﺟﻮاب ﺳﺌﻮال ﻣﻦ ﻧﺒﻮدﻫﺎ ...
- وﻗﺖ ﮐﻨﻢ ﭼﻨﺪ روز دﯾﮕﻪ ﻣﯿﺎم ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو ﺑﺒﺮﯾﻢ ﺑﯿﺮون اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ اذﯾﺖ ﺷﺪن ... ﺗﻮ ﻫﻢ ... ... اﯾﻦ آدم ﻫﯿﭻ ﺟﻮره ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﺳﺌﻮال ﻣﻦ رو ﺟﻮاب ﺑﺪه ... ﺑﺎ ﺷﻨﯿﺪن ﺻﺪاي ﺳﯿﺎوش ﮐﻪ اوﻣﺪه ﺑﻮد ت آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺳﻤﺘﺶ ...
- ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ آﻗﺎ دﮐﺘﺮ ﯾﻪ ﻟﺤﻈﻪ ... ﺳﯿﺎ داﺷﺖ ﻣﯽ رﻓﺖ ... ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺑﻬﻢ زد و ﺑﺎ دﺳﺖ ﻋﻼﻣﺖ داد ﮐﻪ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯿﮑﻨﯿﻢ ﺑﺎ ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪن در ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺑﻪ اون ﮐﻪ ﻣﻮدﺑﺎﻧﻪ ﭘﺸﺖ ﺧﻂ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮد ...
- ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ﻣﻌﻄﻞ ﺷﺪﯾﺪ ...
- ﮐﯽ ﺧﻮﻧﺖ ﺑﻮد ﻫﻤﺮاز؟ ﺟﺎ ﺧﻮردم از ﻟﺤﻨﯽ ﮐﻪ ﺑﯿﺶ از اﻧﺪازه اﻧﺘﻈﺎم ﺑﻮد ... ﺗﺮﺳﯿﺪم ﻫﻢ ﺷﺎﯾﺪ ... اﯾﻦ اﺻﻼ ﺣﺎﻣﯽ ﻧﺒﻮد اﻧﮕﺎر ...
- ﺳﯿﺎوش ... ﯾﻌﻨﯽ ﺳﯿﺎ ... اوﻣﺪه ﺑﻮد ﺑﺒﯿﻨﻪ ﺑﻪ ﭼﯿﺰ اﺣﺘﯿﺎج دارم ... ... ﻧﻔﺴﺶ رو ﺑﯿﺮون داد ... ﻟﺤﻨﺶ ﮐﺎﻣﻼ ﻋﻮض ﺷﺪ: اﮔﺮ ﭼﯿﺰي ﻻزم ﺑﺎﺷﻪ ﺑﻬﻢ ﻣﯿﮕﯽ؟
- ﻧﻪ ...
- ﻧﻪ؟!
- ﻧﻪ ﭼﻮن اﮔﻪ ﭼﯿﺰي اﺣﺘﯿﺎج داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ﺧﻮدم ﺗﻬﯿﻪ اش ﻣﯿﮑﻨﻢ ... اﻧﻘﺪر ﻫﺎ ﻫﻢ ﺑﯽ دﺳﺖ و ﭘﺎ ﻧﯿﺴﺘﻢ ... ﺗﺎزه ﺟﺎدو ﻫﻢ ﺑﻠﺪم ...
- درد ﻫﻤﻮن ﺟﺎدو اﺳﺖ دﯾﮕﻪ ...
- ﺑﻠﻪ؟!
- ﻫﯿﭽﯽ ... ﻧﯿﺎزي ﺑﻪ ﺧﺮج ﮐﺮدن اون ﺟﺎدو ﻧﺪاري ... ﻣﯽ دوﻧﻢ ﻣﺴﺘﻘﻞ ﺗﺮ از اﯾﻦ ﺣﺮﻓﺎﯾﯽ وﻟﯽ ... ﻣﻦ ...
- ﻣﯽ دوﻧﻢ ﻫﺴﺘﯿﺪ ... ﻣﺮﺳﯽ ...
- ﺑﺎﺑﺘﻪ؟
- ﺑﻮدﻧﺘﻮن ... ﻧﯿﻮﺷﺎ دﯾﺸﺐ ﺑﺪ ﺧﻮاب ﺷﺪه ﺑﻮد ... ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﮔﺮﯾﻪ ﮐﺮده ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﻮ ﺧﻮاب ﻣﺎدرش رو دﯾﺪه ﮐﻪ ﻧﮕﺮاﻧﺶ ﺑﻮده ... ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺮم و ﻋﺮوﺳﻤﮏ ﺑﭽﮕﯽ ﻫﺎش رو از ﺧﻮﻧﻪ اش ﺑﯿﺎرم ... ﮐﺎرم ﺗﻮ آﻣﻮزﺷﮕﺎه ﺗﻤﻮم ﺷﺪ ... ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﻮدم ﮐﻪ راﻣﯿﻦ رو ﻧﺪﯾﺪم ... رﻓﺘﻪ ﺑﻮد دﻧﺒﺎل ﮐﺎرﻫﺎي ﮔﺎﻟﺮي ... ﺑﺎ ﻋﻮض ﮐﺮدن ﭼﻨﺪ ﺗﺎ ﺗﺎﮐﺴﯽ ﺧﻮدم رﺳﻮﻧﺪم ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻪ اﻧﺘﻈﺎم ﻫﺎ. ذﻫﻨﻢ ﺧﯿﻠﯽ در ﮔﯿﺮ ﺑﻮد ... ﻫﻢ درﮔﯿﺮ ﻧﯿﻮﺷﺎ ﮐﻪ اﺳﺘﺮس ﺑﺮاش ﺧﻮب ﻧﺒﻮد ... ﭘﯿﺶ رﻫﺎ ... ﭘﯿﺶ ﮐﯿﻒ ﭘﻮﻟﯽ ﮐﻪ داﺷﺖ ﭘﻮﻟﺶ ﺗﻪ ﻣﯿﮑﺸﯿﺪ ... ﺑﻪ ﭼﻨﺪ ﺗﺎ ﮐﺎري ﮐﻪ ﺑﻬﻢ ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد ﺷﺪه ﺑﻮد ... دﺳﺘﻪ ﻫﺎي ﺷﺎﻟﻢ رو درﺳﺖ اﻧﺪاﺧﺘﻢ دور ﮔﺮدﻧﻢ ... ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﻢ اﯾﻦ ﻃﻮر ﺑﯽ ﻣﻘﺪﻣﻪ اوﻣﺪن اوﻧﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﺳﻪ ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮ درﺳﺖ ﺑﻮد ﯾﺎ ﻧﻪ؟! در ﺑﺎز ﺑﻮد ... ﻫﯿﭻ وﻗﺖ اﯾﻦ اﺗﺎﻓﻖ ﻧﻤﯽ اﻓﺘﺎد ... رﻓﺘﻢ ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻪ ... ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﻓﺨﺮي ﺧﺎﻧﻮم رو ﺻﺪا زدم ... ﮐﺴﯽ ﺳﺮاﻏﻢ ﻧﯿﻮﻣﺪ ... آروم ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻋﻤﺎرت رﻓﺘﻢ ... ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو ﺳﭙﺮده ﺑﻮدم دﺳﺖ ﮔﻠﯽ ... ﺑﺮده ﺑﻮدﺗﺸﻮن ﺧﻮﻧﻪ ﺧﺎﻟﻪ ... وارد ﺷﺪم: ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم! از ﺑﺎﻻي ﺳﺮم ﯾﻪ ﺻﺪا اوﻣﺪ ... ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم ﯾﻪ ﺳﺎﯾﻪ دﯾﺪم ... ﻋﺠﯿﺐ ﺑﻮد ...
- دﺧﺘﺮﮐﻢ ﺧﻮش اوﻣﺪي ﻧﮕﺎﻫﻢ رو از اون ﺳﺎﯾﻪ ﮔﺮﻓﺘﻢ و دوﺧﺘﻢ ﺑﻪ ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﮐﻪ ﺻﺪاش از ﺑﻐﻞ دﺳﺘﻢ ﻣﯿﻮﻣﺪ ... اﺳﺘﺮس ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ... ﭼﻮن ﻧﮕﺎه اون ﺧﯿﻠﯽ اﺿﻄﺮاب داﺷﺖ ...
- ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ... ﻣﺰاﺣﻤﺘﻮن ﺷﺪم ... در ﺑﺎز ﺑﻮد ...
- ﺟﺪي؟ ﻓﺨﺮي رﻓﺘﻪ ﻧﻮن ﺑﺨﺮه ...
- ﺷﻤﺎ ﮔﺮﯾﻪ ﮐﺮدﯾﺪ؟ آﻗﺎي اﻧﺘﻈﺎم ﺧﻮﺑﻦ؟
- ﺧﻮﺑﻪ ... ﯾﻌﻨﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﻬﺘﺮه ... اﻻن ﻣﯿﺘﻮﻧﻪ ﺧﻮدش ﻏﺬاش رو ﻗﻮرت ﺑﺪه و ﮐﻠﻤﺎت رو ﺑﻪ ﺳﺨﺘﯽ ادا ﻣﯿﮑﻨﻪ ...
- ﺑﺒﺨﺸﺪ ﻣﻦ ﮐﺎري ﻫﻢ ازم ﺑﺮ ﻧﻤﯿﺎد ... دﺳﺘﺶ رو دورم ﺣﻠﻖ ﮐﺮد: اﯾﻦ ﮐﻪ ﺗﻮ اﯾﻦ آﺷﻔﺘﻪ ﺑﺎزار ﭼﺸﻤﺖ ﺑﻪ ﺑﻪ ﻫﺎﺳﺖ ﮐﺎﻓﯿﻪ ...
- ﺷﻤﺎ ﺧﻮب ﻧﯿﺴﺘﯿﺪ ﻫﺎ دﺳﺘﺎﺗﻮن ﻫﻢ ﯾﺨﻪ ...
- ﭼﯽ ﺑﮕﻢ ﻣﻠﻮﺳﮏ ... ﭼﯽ ﺑﮕﻢ؟ ﻣﻨﻢ ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪم ... از ﻫﻤﻪ ﭼﯽ ... از ﺑﻌﺪ از ﻣﺮگ رﻫﺎ اﯾﻦ ﻋﻤﺎرت دﯾﮕﻪ ﻧﺨﻨﺪﯾﺪ ... در ﺣﻖ اون دﺧﺘﺮ ﺧﯿﻠﯽ ﻇﻠﻢ ﺷﺪ ... ﺧﯿﻠﯽ ... ... اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم اﯾﻦ ﺧﯿﻠﯽ رو ﯾﮑﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﺗﺮ از ﺣﺪ ﻣﻌﻤﻮل ﮔﻔﺖ ... ﺻﺪاش زﯾﺮ ﺳﻘﻒ ﺑﻠﻨﺪ ﺧﻮﻧﻪ ﭘﯿﭽﯿﺪ و ﭘﯿﭽﯿﺪ و رﺳﯿﺪ ﺑﻪ ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ دوﺑﺎره ﯾﻪ ﺳﺎﯾﻪ اي ﺗﮑﻮن ﺧﻮرد ... ﭼﺸﻤﻢ رو از اون ﺑﺎﻻ ﮔﺮﻓﺘﻢ: ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ﻣﻦ اوﻣﺪم ﻋﺮوﺳﮏ ﻧﯿﻮﺷﺎ رو ﺑﺒﺮم دﯾﺸﺐ ﺧﻮاب دﯾﺪه رﻫﺎ ﻧﮕﺮاﻧﺸﻪ ... ﺑﺎ ﺷﻨﯿﺪن اﺳﻢ رﻫﺎ اﺷﮑﺎش دوﺑﺎره روان ﺷﺪ: ﺑﺮاش ﺧﯿﺮات ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﮐﻨﺎر ... ﭼﻨﺪ روزه ﺑﺪ ﺟﻮر ﺑﻪ ﯾﺎدﺷﻢ ... ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ از ﯾﺎدم ﮐﻪ ﻧﺮﻓﺖ ... ﻋﺮوس ﺟﻮون ﻣﺮگ ﺷﺪم ...
- ﺧﻼﺻﻪ اﯾﻦ ﮐﻪ ﻋﺠﯿﺐ ﻣﺸﮑﻮك ﻣﯿﺰن ... ﮔﻠﯽ ﺳﺮش رو ﺧﺎروﻧﺪ: ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﮐﺠﺎن؟
- ﺣﺎﻣﯽ اوﻣﺪ دﻧﺒﺎﻟﺸﻮن ... ﻣﯽ دوﻧﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﻋﺠﯿﺒﻪ ... ﯾﻌﻨﯽ ﯾﮑﻢ زﯾﺎدي ... ﭼﻮن ﺑﻪ ﻣﻦ ﻫﻢ ﮔﻔﺖ ﺑﺎﻫﻢ ﺑﺮﯾﻢ ﻫﺎ اﻣﺎ ﺗﺎ ﻣﻦ ﯾﻪ ﺟﻤﻠﻪ ﮔﻔﺘﻢ ﻣﺰاﺣﻤﺘﻮن ﻧﻤﯽ ﺷﻢ ﺗﻮ ﻫﻮا ﺑﻞ ﮔﺮﻓﺖ ...
- ﺣﺴﺎس ﺷﺪي ... اون آدم اﻫﻞ ﺗﻌﺎرف ﻧﯿﺴﺖ ...
- اﻣﺎ اﻫﻞ زور ﮔﻔﺘﻦ ﻫﺴﺖ ... ﺑﺨﻮاد واﻗﻌﺎ ﺑﺨﻮاد ﭘﯿﺸﺶ ﺑﺎﺷﯽ ﺷﺪه ﻣﺜﻞ ﮔﻮﻧﯽ ﺳﯿﺐ زﻣﯿﻨﯽ ﻣﯽ زﻧﻪ زﯾﺮ ﺑﻐﻠﺶ ﻣﯿﺒﺮﺗﺖ ...
- اﻣﺎ ﻫﻤﻮن زور ﮔﻮ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪه رﻧﮓ ﺑﻪ رﺧﺸﺎرت ﺑﯿﺎد ...
- ﻏﻠﻂ ﮐﺮدي ...
- ﺑﺎﺷﻪ ... ﻣﻦ ﻏﻠﻂ ﻣﯿﮑﻨﻢ ... اﻣﺎ اﯾﻦ ﭼﺸﻤﺎي ﺗﻮ ﭼﯽ ﮐﺎر ﮐﻪ ﺑﺎ آدﻣﻬﺎ ﻧﻤﯿﮑﻨﻦ ﺑﻪ ﻣﺎﻧﺪ ...
- اﻫﺎ ... ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺧﺎﻃﺮه راه ﻣﯿﺮم ﭘﺸﺖ ﺳﺮم آﻣﺒﻮﻻﻧﺲ ﮐﺸﺘﻪ ﻫﺎم رو ﺟﻤﻊ ﻣﯿﮑﻨﻪ ... ﺧﺎﻧﻮم دﮐﺘﺮ ... ﺑﯿﺴﺖ و ﺳﻪ ﺳﺎﻟﻢ ﺷﺪه ... ﺷﻮﻫﺮ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ در ﺣﺴﺮت دوﺳﺖ ﭘﺴﺮش ﻣﻮﻧﺪم ... ﺑﻠﻨﺪ ﺧﻨﺪﯾﺪ: ﻧﮑﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ اﻫﻠﺶ ﺑﻮدي ﺑﻨﺪه ﺧﺪا ...
- ﻣﯽ ﺑﻮدم ﭼﯽ ﻣﯿﺸﺪ ... ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﮐﻪ ﻣﺎ رو ﻧﺨﻮاﺳﺖ ... ﺑﺘﺮﺷﻢ ﭼﯽ؟
- ﻧﺘﺮس ... ﺗﻪ ﺗﻬﺶ ﻣﯿﺪﯾﻤﺖ دﺳﺖ ﯾﺎن ﺳﺒﺰي ﻓﺮوش ﺳﺮ ﮐﻮﭼﺘﻮن ...
- ﺑﺪه ... ﺷﻐﻞ داره ... ﺑﯿﻤﻪ ﻫﻢ ﺣﺘﻤﺎ داره ... ﻋﯿﻦ ﻣﻦ ﺧﻮﺑﻪ ... ﮔﺸﻨﻪ و ﺗﺸﻨﻪ ...
- ﺟﺪي ... ﻫﻤﺮاز ... ﻗﺮار داد ﻧﺒﺴﺘﯽ؟
- ﯾﻪ ﮐﺎر ﺧﻮب ﮐﻪ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯽ ﺗﻮ ﮐﺎرﻧﺎﻣﻪ ات ... ﺑﺎ ﯾﻪ ﺟﺎﯾﺰه ﺷﯿﺸﻪ اي ﮐﻪ ﻣﯽ دن دﺳﺘﺖ ... دﯾﮕﻪ ﮐﺎر ﮐﺮدن ﺳﺨﺖ ﻣﯿﺸﻪ ... ﻫﻤﻪ ازت اﻧﺘﻈﺎر دارن ... اﻣﺎ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯿﮑﻨﻪ ﺑﺎﺑﺎ اﯾﻦ ﺷﮑﻢ ﻧﻮن ﻣﯿﺨﻮاد ﻫﻨﺮ ﭼﻨﺪ ﻣﻨﻪ؟
- ﻻت ﺷﺪي ... ﯾﻪ زﻣﺎﻧﺎﯾﯽ ﺷﻌﺎر ﻣﯿﺪادي ...
- اون ﻣﻮﻗﻊ ﻫﺎ ﺑﭽﻪ ﺑﻮدم ﺧﺮ ﺑﻮدم ... اﺻﻼ زن ﻫﻤﯿﻦ اﺻﻼن ﻣﯿﺸﻢ ...
- اﺻﻼن دﯾﮕﻪ ﮐﯿﻪ؟ ﭼﺸﻤﺎم رو ﺑﺮاش ﻧﺎزك ﮐﺮدم: واﻗﻌﺎ ﮐﻪ ... دﮐﺘﺮ ﻣﺘﺨﺼﺺ ﺳﺒﺰﯾﺠﺎت دﯾﮕﻪ ... ﻗﻬﻘﻪ اش ﻫﻤﺮاه ﺷﺪ ﺑﺎ ﺻﺪاي آﯾﻔﻮن ... از ﺟﺎم ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم ... اون ﻫﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ﺳﻌﯽ ﻣﯿﮑﺮد ﺧﻨﺪه اش رو ﺟﻤﻊ و ﺟﻮر ﮐﻨﻪ ...
- ﺑﭽﻪ ﻫﺎن ...
- ﻧﯿﻮﺷﺎي ﻣﻦ ﭼﺮا اﺧﻤﺎش ﺗﻮ ﻫﻤﻪ؟ ﺑﻬﺖ ﺧﻮش ﻧﮕﺬﺷﺘﻪ؟ ﻣﻮﻫﺎي ﻧﺎزش رو دﺳﺖ ﮐﺸﯿﺪم ... ﺑﻮش رو ﻧﻔﺲ ﮐﺸﯿﺪم اﯾﻦ روزﻫﺎ ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﻫﺮ روزي ﺷﺒﯿﻪ ﺑﻪ رﻫﺎ ﺑﻮد ...
- ﺧﻮش ﮐﻪ ﮔﺬﺷﺖ اﻣﺎ ... رﻓﺘﯿﻢ ﺗﻮي ﯾﻪ رﺳﺘﻮران ﻧﺸﺴﺘﯿﻢ روي ﯾﻪ ﺗﺨﺖ ﻋﻤﻮ ﻫﯽ واﯾﺴﺎد ﺑﻌﺪ ﺑﺎ ﯾﮑﯽ ﺗﻠﻔﻨﯽ ﺣﺮف زد ... زﯾﺎد ﺳﺮﺣﺎل ﻧﺒﻮد ... ﺑﻌﺪش رﻓﺖ ﯾﻪ ﺟﺎﯾﯽ ... ﻣﺎ ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﻮﻧﺪﯾﻢ ... ... دﺳﺘﻢ رو ﮔﺬاﺷﺘﻢ روي ﻗﻠﺒﻢ ... ﻋﺠﯿﺐ اﺳﺘﺮﺳﯽ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم اﯾﻦ روزﻫﺎ ... ﻋﺠﯿﺐ ... ﭼﺮا اﯾﻦ آدم دﺳﺖ از ﺳﺮ ﻣﻦ ﺑﺮ ﻧﻤﯽ داﺷﺖ ... ﭼﺮا ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺣﺲ و ﺣﺎل داﻏﻮن ﻣﻦ ﻧﯿﺴﺖ ... اﯾﻦ ﻣﺮد ﺟﻤﺎﻋﺖ ﭼﺮا اﻧﻘﺪر ﺧﻮدﺧﻮاﻫﻦ؟
- آﻗﺎي ﭘﺮﺗﻮ ...
- راﻣﯿﻦ ...
- ﭼﻪ ﻓﺮق ﻣﯿﮑﻨﻪ ... ... ﮐﻼﻓﻪ ﺗﺮ از اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ ﺑﻮدم ... دﻟﺘﻨﮓ ﺑﻮدم ... اﺳﺘﺮس داﺷﺘﻢ ... اﻧﻘﺪر ﻫﻮش داﺷﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﻔﻬﻤﻢ داره اﺗﻔﺎﻗﻬﺎﯾﯽ ﻣﯿﻮﻓﺘﻪ اﯾﻦ ﮐﻪ ﭼﺮا اﯾﻦ آدم اﻻن ﯾﻪ ﻫﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﺧﻮدش رو ﻗﺎﯾﻢ ﮐﺮده ﺑﻮد ... اﯾﻦ ﮐﻪ ﭼﺮا ﯾﻬﻮ دﯾﺸﺐ اوﻣﺪه ﺑﻮد ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو ﺑﺒﺮه ﺧﻮﻧﻪ ... ﭼﺮا ﻧﯿﻮﺷﺎ اﻣﺮوز ﺻﺒﺢ ﻗﺒﻞ از ﻣﺪرﺳﻪ اﻧﻘﺪر ﻧﺎراﺣﺖ ازم ﻗﻮل ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﺮم ﺑﺒﯿﻨﻤﺶ ... و ﺣﺎﻻ اﯾﻦ ﻣﺮد از ﮔﺬﺷﺘﻪ اوﻣﺪه ... اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد ﺳﺮ ﭘﺮﺗﻮ ﺑﻮدن و راﻣﯿﻦ ﺑﻮدن ﭼﻮﻧﻪ ﻣﯿﺰد؟! ﺗﻮ ﭼﺸﻤﺎش ﯾﻪ ﮐﻼﻓﮕﯽ ﺑﻮد: ﻫﻤﺮاز دارم ﮐﻢ ﻣﯿﺎرم ... ... اﯾﻨﻢ از ﻣﺜﻼ ﻋﺎﺷﻘﯿﻪ اﯾﻦ ﺗﯿﺘﯿﺶ ﻣﺎﻣﺎﻧﯽ ... ﯾﻪ ﻗﺪم ﺑﻬﺶ ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪم: آﻗﺎي ﭘﺮﺗﻮ ... راﻣﯿﻦ ... آﻗﺎي رﺋﯿﺲ ... ﻣﻦ دوﺳﺖ ﻧﺪارم ﺷﻤﺎ ﮐﻢ ﺑﯿﺎرﯾﺪ ... ﺷﻤﺎ زﯾﺎدي ... ﻻ اﻗﻞ از ﺳﺮ ﻣﻦ زﯾﺎدي ﻣﻦ اﯾﻦ رو ﺑﺎ ﺧﻮدم ﯾﻪ ﻋﻤﺮ دﯾﮑﺘﻪ ﮐﺮدم ... اﻧﻘﺪر دﯾﮑﺘﻪ ﮐﺮدم ﺗﺎ از ﺑﺮ ﺷﺪم ...
- آﺧﻪ ﭼﺮا؟ ﮐﻒ دﺳﺘﻢ رو ﺑﻪ ﻣﺎﻧﺘﻮم ﮐﺸﯿﺪم: آﺧﻪ ﭼﺮا دﯾﮑﺘﻪ ﮐﺮدم؟ ﺑﺮاي اﯾﻨﮑﻪ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﻢ ... ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﺑﮑﻦ ... زﻧﺪﮔﯿﺖ رو ﺑﮑﻦ ... ﺣﺘﯽ اﮔﻪ ﺑﻮدﻧﻢ اﯾﻨﺠﺎ داره اذﯾﺘﺘﻮن ﻣﯿﮑﻨﻪ ... ... ﺗﻮ دﻟﻢ ﭼﻪ ﻗﺪر ﺧﺪا ﺧﺪا ﮐﺮدم ﺗﺎ ﺟﻮاﺑﺶ اوﻧﯽ ﻧﺒﺎﺷﻪ ﮐﻪ ﺣﺪس ﻣﯿﺰﻧﻢ وﮔﺮﻧﻪ دﯾﮕﻪ رﺳﻤﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﮔﺮﺳﻨﮕﯽ ﺑﮑﺸﻢ ... ﻋﺼﺒﯽ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد: ﭼﯽ داري ﻣﯿﮕﯽ؟ ﻣﯽ ﺧﻮاي از ﻫﻤﯿﻨﻢ ﻣﺤﺮوﻣﻢ ﮐﻨﯽ؟ ﺑﺎﺷﻪ ... اﻣﺮوز ﻣﺜﻞ اﯾﻨﮑﻪ روز ﺧﻮﺑﯽ ﺑﺮاي ﺣﺮف زدن ﻧﯿﺴﺖ ... ﺑﻌﺪا ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯿﮑﻨﯿﻢ ... ﺗﻮي ﺗﺎﮐﺴﯽ ﺳﺮم رو ﺗﮑﯿﻪ دادم ﺑﻪ ﭘﺸﺘﯽ ﺻﻨﺪﻟﯽ و ﺧﯿﺮه ﺷﺪم ﺑﻪ دﻋﺎي ﮐﻮﭼﯿﮏ آوﯾﺰون از آﯾﻨﻪ راﻧﻨﺪه ... راﻧﻨﺪه اي ﮐﻪ داﺷﺖ از ﻫﻤﻮن دردﻫﺎﯾﯽ ﻣﯿﮕﻔﺖ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻫﻢ ﻋﺠﯿﺐ ﺑﺎﻫﺎش در ﮔﯿﺮ ﺑﻮدم ... از زﻧﯽ ﮐﻪ ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻪ ﺑﻮد در آﻣﺪ ﮐﻤﺶ رو دووم ﺑﯿﺎره ... و ازش ﺟﺪا ﺷﺪه ﺑﻮد ... دﺧﺘﺮ ﺑﭽﻪ ﺳﻪ ﺳﺎﻟﺶ ﻓﻘﻂ آﺧﺮ ﻫﻔﺘﻪ ﻫﺎ ﺳﻬﻤﺶ ﺑﻮد ... دﯾﺪي ﻫﻤﺮاز ﺗﻨﻬﺎ ﻧﯿﺴﺘﯽ ... آدﻣﻬﺎﯾﯽ ﻫﺴﺘﻦ ﮐﻪ ﺣﺘﯽ از ﺗﻮ ﻫﻢ اوﺿﺎﻋﺸﻮن ﺑﺪﺗﺮه ... ﺣﺪﺳﻢ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺣﺎﻣﯽ ﺧﻮﻧﻪ ﻧﺒﺎﺷﻪ ... ﺳﺎﻋﺘﻢ رو ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﺎﯾﺪ اﻻن از ﻣﺪرﺳﻪ اوﻣﺪه ﺑﺎﺷﻦ ... ﺳﺮ راه رﻓﺘﻦ ﺑﻪ اﺗﺎق ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ... ﭼﺸﻤﻢ از ﺑﯿﻦ در ﺑﻪ ﭘﯿﺮه ﻣﺮد ﻧﺤﯿﻔﯽ اﻓﺘﺎده ﮐﻪ دﻧﯿﺎي دﻧﯿﺎ ﺑﺎ روزﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺻﺪاي ﻋﺼﺎش زﻣﯿﻦ رو ﻣﯿﻠﺮزوﻧﺪ ﻓﺎﺻﻠﻪ داﺷﺖ ... ﻣﺮدي ﮐﻪ روي ﺗﺨﺘﺶ ﻧﻤﯿﻪ دراز ﮐﺶ ﺑﻮد و ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم داﺷﺖ ﻏﺬا ﺗﻮي دﻫﻨﺶ ﻣﯿﮕﺬاﺷﺖ ... اﺻﻼ دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ اﯾﻦ ﻃﻮري ﺑﺒﯿﻨﻤﺶ ... اﯾﻦ آدم ﯾﻪ دوره اي ﺧﻮن ﺑﻪ ﺟﯿﮕﺮ ﻣﻦ ﮐﺮده ﺑﻮد ... اﻣﺎ ... ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻧﺨﻮاﺳﺘﻢ اﯾﻦ ﻃﻮر ﺑﺒﯿﻨﻤﺶ ... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﺮا ﭘﺎي رﻓﺘﻦ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... ﮔﺮﯾﻪ ام ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد از زﻣﯿﻦ ﮔﯿﺮ ﺷﺪﻧﻪ اون ﻫﻤﻪ اﻗﺘﺪار ... ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺮم ﺳﻤﺖ اﺗﺎق ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﮐﻪ ﺗﻠﻔﻦ ﺧﻮﻧﻪ زﻧﮓ زد ... ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﺳﺮش ﭼﺮﺧﯿﺪ ﺳﻤﺖ ﻣﯿﺰ ﺟﻠﻮي در ... ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺧﻮدم رو ﮐﻨﺎر ﺑﮑﺸﻢ ﮐﻪ ﻣﻦ رو دﯾﺪ ... از ﭘﺎﯾﯿﻦ ﮐﺴﯽ ﺗﻠﻔﻦ رو ﺟﻮاب داد ...
- ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ﻣﻦ ... ﯾﻌﻨﯽ ﻧﯿﻮﺷﺎ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ...
- ﺧﻮش اوﻣﺪي دﺧﺘﺮﮐﻢ ... ﻻﻏﺮ ﺗﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد ... ز اون ﺻﻮرت ﻣﺜﻞ ﻧﻘﺎﺷﯿﺶ ﯾﻪ زن داﻏﻮن ﮐﻪ ﺳﻌﯽ داﺷﺖ ﭘﻨﻬﺎن ﮐﺎري ﮐﻨﻪ ﺑﺎﻗﯽ ﻣﻮﻧﺪه ﺑﻮد ... ﺗﻤﺎم ﺳﻌﯿﻢ رو ﻣﯿﮑﺮدم ﮐﻪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ اﮐﺒﺮ ﺧﺎن ﻧﮕﺎه ﻧﮑﻨﻢ ... ﺳﺮﻓﻪ ازﺗﻪ دﻟﺶ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺗﺎ ﻧﺎ ﺧﻮد آﮔﺎه ﺑﭙﺮم و از روي ﻣﯿﺰ ﻟﯿﻮان آب رو ﺑﻪ دﻫﻨﺶ ﻧﺰدﯾﮏ ﮐﻨﻢ ... ﭼﺸﻤﺎم ﺧﯿﺮه ﻣﻮﻧﺪ ﺑﻪ اون ﻧﮕﺎه ﻗﻬﻮه اي ﮐﻪ ﺑﺪ ﺟﻮر ﯾﻪ ﻋﻤﺮ ازش ﺗﺮﺳﯿﺪه ﺑﻮدم ... ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﮔﺮﯾﻪ ﮐﺮد ... ﻣﻦ آب رو ﺟﺮﻋﻪ ﺟﺮﻋﻪ ﺗﻮي دﻫﻨﺶ رﯾﺨﺘﻢ ... ﺑﻌﺪ ﺑﻐﻀﻢ رو ﻓﺮو ﺧﻮردم و ﺑﺎ ﺑﯿﺸﺘﺮﯾﻦ ﺳﺮﻋﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ اﺗﺎق ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رﻓﺘﻢ ... ﺣﺎﻟﻢ ﺑﺪﺟﻮر ﺧﺮاب ﺑﻮد ... ﮐﻮﺷﺎ داﺷﺖ ﻣﺸﻘﺎش رو ﻣﯿﻨﻮﺷﺖ ... ﻧﯿﻮﺷﺎ اﻣﺎ ذﻫﻨﺶ ﺗﻮ ﭘﺮواز ﺑﻮد ...
- ﻧﯿﻮﺷﺎ ... ﭼﺮا ﺻﺒﺢ اﺻﺮار داﺷﺘﯽ ﺑﯿﺎم ...
- ﻣﻦ ﻣﯿﺨﻮام ﺑﯿﺎم ... ﺧﻮﻧﻪ ﺗﻮ ...
- ﺑﺎﺷﻪ اﻣﺸﺐ ...
- اﻣﺸﺐ ﻧﻪ ... ﺑﺮاي ﻫﻤﯿﺸﻪ ...
- ﻋﺮوﺳﮏ ﺗﻮ ﮐﻪ ﻣﯿﺪوﻧﯽ ...
- ﻣﻦ ﻫﯿﭽﯽ ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ... ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﻣﯿﺪوﻧﻢ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺸﮑﻮﮐﻪ ... ... ﻣﮕﻪ اﯾﻦ درد ﻣﻦ ﻫﻢ ﻧﺒﻮد ... ﻣﻦ ﻫﻢ ﮐﺎﻣﻼ ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ دارن ﭼﯿﺰي رو از ﻣﻦ و ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻣﺨﻔﯽ ﻣﯿﮑﻨﻦ ...
- ﭼﻪ ﻃﻮر اﯾﻦ ﻃﻮري ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﯽ؟
- ﯾﻪ ﻧﻔﺮ دﯾﺸﺐ ﻣﻬﻤﻮن ﻋﻤﻮ ﺑﻮد ...
- ﻋﻤﻮ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣﻬﻤﻮن ﮐﺎري داره ...
- اﯾﻦ آدم ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻧﺒﻮد ... ﭼﻮن ﺑﺮاي اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر ﺻﺪاي ﻋﻤﻮ ﺑﺎ داد ﻣﯿﻮﻣﺪ ... داد ﻣﯿﺰد ...
- ﭼﯽ ﻣﯿﮕﻔﺖ ...
- ﻣﯽ ﮔﻔﺖ ﻫﺮ ﻏﻠﻄﯽ ﺧﻮاﺳﺘﯽ ﮐﺮدي ﺣﺎﻻ ﺑﺮ ﮔﺸﺘﯽ ﻣﯿﮕﯽ ﭼﺮا ﻫﯿﭽﯽ اون ﻃﻮري ﮐﻪ ﺗﻮ ﻣﯿﺨﻮاي ﻧﯿﺴﺖ ... ... دﻟﻢ ﻫﺮي رﯾﺨﺖ ﭘﺎﯾﯿﻦ ... دﺳﺘﺎم ﯾﺦ ﮐﺮد ... ﺧﻮدش ﺑﻮد ... ﺧﻮده ﺧﻮدش ... ﻓﻬﻤﯿﺪﻧﺶ دﯾﮕﻪ ﮐﺎري ﻧﺪاﺷﺖ ... ﭘﺲ اوﻣﺪه ﺑﻮد دﻧﺒﺎل ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ... ﺑﻪ ﻧﯿﻮﺷﺎ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﺑﻪ اﯾﻦ اﺗﺎق ﺑﻪ ﮐﻮﺷﺎ ... ﺧﺪاي ﻣﻦ ... ﺑﺎورم ﻧﻤﯽ ﺷﺪ ... ﺳﺎﻋﺖ رو ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﺳﺎﻋﺖ ده ﺑﻮد ... ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺧﻮاﺑﯿﺪه ﺑﻮدن و ﻣﻦ از ﻗﺼﺪ ﻧﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم ... ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺒﯿﻨﻢ اﯾﻦ آدﻣﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺣﺮف زدن ﺑﺎ ﻣﻦ ﺗﺎ اﺻﻔﻬﺎن اوﻣﺪه ﺑﻮد و ﺣﺎﻻ ﯾﻪ ﻫﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻗﺎﯾﻢ ﺷﺪه ﺑﺎﻻﺧﺮه ﮐﻪ ﺑﺎز ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﻣﻦ رو ﺑﺮﺳﻮﻧﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎﻫﺎش ﺣﺮف ﻣﯿﺰدم ... اون ﮔﻮش ﻣﯿﮑﺮد ﯾﻌﻨﯽ ... ﺻﺪاي در اوﻣﺪ و ﺑﻌﺪ ﺻﺪاي ﮔﻔﺘﮕﻮ ... ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺧﻮاب ﺑﻮدن ... ﭘﺎور ﭼﯿﻦ از اﺗﺎق ﺑﯿﺮون اوﻣﺪم ... ﻣﺎﻧﺘﻮم ﺗﻨﻢ ﺑﻮد و ﺷﺎﻟﻢ ﺗﻮي دﺳﺘﻢ ... ﮐﯿﻔﻢ ﻫﻢ رو دوﺷﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﮐﺎري ﻣﯿﮑﺮدم ﻣﻦ رو ﺑﺒﯿﻨﻪ ... ﺗﺎ ﺑﮕﻪ ﻣﯿﺮﺳﻮﻧﻪ ﺗﺎ ﻣﻦ ﻓﺮﺻﺘﯽ ﭘﯿﺪا ﮐﻨﻢ از اﯾﻦ ﻏﯿﺐ اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ﺣﺮف ﺑﮑﺸﻢ ... ﻧﺰدﯾﮏ ﻧﻮري ﺷﺪم ﮐﻪ از ﺑﯿﻦ در آراﻣﺶ ﺗﺎرﯾﮑﯽ راﻫﺮو رو ﻣﯽ ﺑﺮﯾﺪ ... ﺻﺪاي ﮔﻔﺘﮕﻮ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﻣﺘﻮﻗﻒ ﺷﻢ ... ﺗﻤﺎم ﻋﻼﺋﻢ ﺣﯿﺎﺗﯽ ﺑﺪﻧﻢ اﯾﺴﺘﺎد ... ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﺗﺎرﯾﮏ ﺷﺪ ﺑﺮام ... اﯾﻦ ﺻﺪا ... اﯾﻦ ﻟﺤﻦ ... اﯾﻦ آدم ... ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ آﺷﻨﺎ ﺑﻮد در ﻋﯿﻦ ﻏﺮﯾﺒﮕﯽ ... ﮐﯽ ﺷﻨﯿﺪه ﺑﻮدم ... آﺧﺮﯾﻦ ﺑﺎر ... اﯾﻦ ادﮐﻠﻦ اﺧﺮﯾﻦ ﺑﺎر ﮐﯽ ﺗﻮ ﺑﯿﻨﯿﻢ ﭘﯿﭽﯿﺪه ﺑﻮد؟ اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم اون ﭼﻠﭽﺮاغ ﮔﺮون ﻗﯿﻤﺖ ﻋﻤﺎرت ﺗﻮي ﺳﺮم ﮐﻮﺑﯿﺪه ﺷﺪه اﻧﻘﺪر ﺷﻮﮐﻪ ﺑﻮدم ... ﺑﻪ دﯾﻮار ﺗﮑﯿﻪ دادم ... ﺑﺮﺧﻮرد ﺗﻨﻢ ﺑﺎ دﯾﻮار ﺑﻮد ﯾﺎ اﻓﺘﺎدن ﮐﯿﻔﻢ؟ ﯾﺎ ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻢ ﺻﺪاي ﻧﻔﺴﻬﺎي ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻫﻤﻢ ﺑﺮاي ﺑﻪ دﺳﺖ آوردن ﯾﻪ ﮐﻢ اﮐﺴﯿﮋن ... ﻫﺮ ﭼﯽ ﮐﻪ ﺑﻮد در ﮐﺎﻣﻞ ﺑﺎز ﺷﺪ و ﯾﻪ ﻗﺎﻣﺖ رو ﺑﻪ روم ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪ ... ﻧﯿﺎزي ﻧﺒﻮد ﺗﺎ ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﻨﻢ ... ﻣﻦ اﯾﻦ آدم رو از ﺣﻀﻮرش ﻫﻢ ﻣﯿﺸﻨﺎﺧﺘﻢ ... ﻟﻌﻨﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻟﻌﻨﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﻪ ﻫﻨﻮز اﯾﻦ ﻋﻄﺮ ﺗﻦ رو ﻧﻔﺲ ﻣﯿﮑﺸﯿﺪم ...
- ﻫﻤﺮاز؟! ﺻﺪاي ﺗﺮﺳﯿﺪه اش ﻫﻢ ﺗﺎﺛﯿﺮي ﺗﻮي ﺣﺎﻟﻢ ﻧﺪاد ... دﺳﺘﺶ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ دراز ﺷﺪ ... ﺑﺎزوم رو ﻣﺤﮑﻢ ﮔﺮﻓﺖ ... و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ اﺗﺎﻗﯽ ﺑﺮد ﮐﻪ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻮدم ﺑﻤﺮﯾﻢ و ﻧﺮم ﺗﻮش ... روي ﻣﺒﻞ ﺳﻠﻄﻨﺘﯽ ﺗﻮي اﺗﺎق ﻧﺸﻮﻧﺪ ﻣﻦ رو ﯾﻪ ﻟﯿﻮان آب داد دﺳﺘﻢ ... اﯾﻦ ﺑﺎر ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم ﺗﺎ ﺑﺒﯿﻨﻤﺶ ... ﭼﺸﻤﺎﯾﯽ ﮐﻪ واﻗﻌﺎ ﻧﮕﺮان ﺑﻮدن ...
- آﺧﻪ ﺗﻮ اﯾﻦ ﺟﺎ ﭼﯽ ﮐﺎر ﻣﯿﮑﻨﯽ؟ ... راﺳﺖ ﻣﯿﮕﻔﺖ ... ﻣﻦ اﯾﻦ ﺟﺎ واﻗﻌﺎ ﭼﯽ ﮐﺎر ﻣﯿﮑﺮدم ... ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻪ ﺣﺎﻣﺪ ﻣﻦ ﭼﯽ ﮐﺎر ﻣﯿﮑﺮدم؟
- ﭼﺮا ﺳﺮت رو ﺑﺎﻻ ﻧﻤﯿﺎري؟ ... ﻣﯿﺎوردم ﺗﺎ ﺑﻪ ﺟﺎي اون ﮐﻔﺶ ﻫﺎي واﮐﺲ ﺧﻮرده ﻣﺸﮑﯽ رو ﺑﻪ روم اون ﻣﺮد ﭼﺸﻢ ﻋﺴﻠﯽ رو ﺑﺒﯿﻨﻢ ﮐﻪ ﺧﻮاﻫﺮم رو ﺑﺪ ﺑﺨﺖ ﮐﺮده ﺑﻮد؟ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻢ ﮐﻪ دﺳﺘﺶ رو روي ﺷﻮﻧﻪ ام ﮔﺬاﺷﺖ ...
- ﺣﺎﻣﺪ ﺑﺮو ﺑﯿﺮون ... اون ﺻﺪاي ﻧﺤﺲ: ﻫﻤﺮازه؟! ﭼﻪ ﻗﺪر ﺑﺰرگ ... ﭘﺮﯾﺪم وﺳﻂ ﺣﺮﻓﺶ: اﺳﻢ ﻣﻦ رو ﻧﯿﺎر ... ﻓﺮﯾﺎد زده ﺑﻮدم ... ﻓﺮﯾﺎدي ﮐﻪ دﺳﺖ ﺧﻮدم ﻧﺒﻮد ... ﯾﻌﻨﯽ ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ دﺳﺖ ﻣﻦ ﻧﺒﻮد ... ﺳﺮ ﭘﺎ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮدم ... ﻣﻮﻫﺎم رو از ﺻﻮرﺗﻢ زدم ﮐﻨﺎر ... ﻣﺮد رو ﺑﻪ روم ... اون ﺣﺎﻣﺪي ﻧﺒﻮد ﮐﻪ ﻣﻦ ﯾﺎدم ﺑﻮد ... ﻻﻏﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد روي ﺷﻘﯿﻘﻪ اش ﻣﻮﻫﺎي ﺳﻔﯿﺪ دﯾﺪه ﻣﯽ ﺷﺪ ... ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد ... اﯾﻦ ﻣﺮد ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺧﻮش ﺗﯿﭗ ... ﻣﻦ اﻣﺎ ﻫﻤﻪ ﺗﻨﻢ ﻣﯿﻠﺮزﯾﺪ ... ﺣﺎﻣﯽ دﺳﺘﻢ رو از ﭘﺸﺖ ﮐﺸﯿﺪ ... اﻧﮕﺎر ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﮐﻤﯽ ﺑﻬﺶ ﻧﺰدﯾﮏ ﺗﺮ ﺑﺎﺷﻢ ...
- ﺣﺎﻣﺪ ﺷﻤﺎ ﺑﯿﺮون ﺑﺎش ...
- ﻧﻪ اﯾﺸﻮن ﺑﺎﺷﻦ ... ﺑﺎﺷﻦ اﯾﻨﺠﺎ ﺧﻮﻧﺸﻮﻧﻪ ... اﻣﺎ ﻗﺒﺮﺳﺘﻮﻧﻪ ﺧﻮاﻫﺮ ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﻮد ... ﺣﺎﻣﯽ: ﻫﻤﺮاز ﻣﺮاﻗﺐ ﺗﻦ ﺻﺪات ﺑﺎش ... ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺻﻮرت اﺧﻤﺎش: ﭼﺮا؟ ﭼﺮا؟ ﺣﺮف ﻧﺰﻧﻢ ﺑﺎﺷﻪ؟ ﻣﺤﮑﻢ ﮐﻮﺑﯿﺪم ﺗﻮ دﻫﻦ ﺧﻮدم: ﺑﺎﺷﻪ ... ﺧﻔﻪ ﻣﯿﺸﻢ ... ﻫﻤﻮن ﻃﻮر ﮐﻪ اون ﺧﻮاﻫﺮ ﺑﺪ ﺑﺨﺘﻢ ﺧﻔﻪ ﺷﺪ ... دﺳﺘﺶ رو ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ آورد و ﺑﺎ ﺣﺮص ﻣﭻ دﺳﺘﻢ رو ﻣﺤﮑﻢ ﮔﺮﻓﺖ: داري ﭼﯽ ﮐﺎر ﻣﯿﮑﻨﯽ ... ﺑﺒﯿﻦ ﺑﺎ ﻟﺒﺖ ﭼﯽ ﮐﺎر ﮐﺮدي؟! ﺣﺎﻣﺪ: ﻫﻤﺮاز ...
- اﺳﻤﻢ رو ﻧﯿﺎرﯾﺪ ... ﻧﯿﺎرﯾﺪ ... ﺣﺎﻣﯽ: ﻫﻤﺮاز ﯾﻪ دﻗﯿﻘﻪ ...
- ﯾﻪ دﻗﯿﻘﻪ ﭼﯽ ... اﺣﻤﻖ ﻧﯿﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﻧﻔﻬﻤﻢ ... اﻟﺒﺘﻪ ... ﻫﯿﭽﯽ ... دﺳﺘﻢ رو ﺧﻮاﺳﺘﻢ از ﻣﭽﺶ ﺑﮑﺸﻢ ﺑﯿﺮون ... اﻣﺎ ﻣﺤﮑﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﺎ اﺧﻢ اﻣﺎ آروم ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد ... ﺧﻮدم رو ﻋﻘﺐ ﺗﺮ ﮐﺸﯿﺪم ... ﻣﺤﮑﻢ ﺗﺮ ﮔﺮﻓﺖ ... ﺗﻮي ﭼﺸﻤﺎم ﺧﯿﺮه ﺷﺪه ﺑﻮد ... ﺣﺎﻣﺪ اﻣﺎ آروم از اﺗﺎق ﺑﯿﺮون رﻓﺖ ... ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ: ﻣﯽ دوﻧﯿﺪ ﭼﯿﻪ؟ آﻗﺎي ﺷﻮﻫﺮ ﺧﻮاﻫﺮ ... ﺗﺎ اﺑﺪ ﻧﻤﯽ ﺑﺨﺸﻤﺖ ... ﻧﻤﯽ ﺑﺨﺸﻤﺖ ﮐﻪ ﺗﻨﻬﺎ داﺷﺘﻪ زﻧﺪﮔﯿﻢ رو ازم ﮔﺮﻓﺘﻢ ... ﺑﻐﻀﻢ ﺗﺮﮐﯿﺪ ... اﺷﮑﻢ رﯾﺨﺖ از روي ﮔﻮﻧﻪ ام ﻟﯿﺰ ﺧﻮرد ... در ﮐﻪ ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪ اون اﺷﮏ ﺷﻮر ... ﮐﻪ ﺑﻪ اﻧﺪازه ﺗﻤﺎم روزﻫﺎي زﻧﺪﮔﯿﻢ ﺗﻠﺦ ﺑﻮد زﺧﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﮔﻮﺷﻪ ﻟﺒﻢ رو ﺑﻪ ﺳﻮزش اﻧﺪاﺧﺖ ... ﺳﻮزﺷﯽ ﮐﻪ ﺣﺘﯽ ذره اي ﻧﺒﻮد در ﺑﺮﺑﺮ دﻧﯿﺎي درد ﺗﻮي ﻗﻠﺒﻢ ... ﻣﭻ دﺳﺘﻢ ﻫﻨﻮز ﺗﻮ دﺳﺘﺎي ﻗﻮي ﻣﺮد رو ﺑﻪ رو ﺑﻮد ﮐﻪ داﺷﺖ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﺎ ﺻﻼﺑﺖ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد ...
- آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ... وﻟﻢ ﮐﻨﯿﺪ ... ﻣﭻ دﺳﺘﻢ رو ﺑﺎ ﺧﺸﻮﻧﺖ ﮐﺸﯿﺪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺑﻬﺶ ﻧﺰدﯾﮏ ﺗﺮ ﺑﻢ و ﮐﻢ ﻣﻮﻧﺪه ﺑﻮد ﭘﺮت ﺷﻢ ﺑﻐﻠﺶ ... دﺳﺘﺶ رو ﮔﺬاﺷﺖ زﯾﺮ ﭼﻮﻧﻪ ام و ﺳﺮم رو ﺑﺎ وﺟﻮد ﻣﻘﺎوﻣﺖ آورد ﺑﺎﻻ ... اﺧﻤﺎش ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺷﺪ ... ﺳﺮم رو ﭼﺮﺧﻮﻧﺪ و ﮔﻮﺷﻪ ﻟﺒﻢ رو ﻧﮕﺎه ﮐﺮد: ﺑﺒﯿﻦ ﭼﯽ ﮐﺎر ﮐﺮدي؟ ﺷﺼﺘﺶ رو آروم روي زﺧﻤﻢ ﮐﺸﯿﺪ ... دردم ﻧﮕﺮﻓﺖ اﻣﺎ اون اﻧﮕﺎر دردش ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﭼﺸﻤﺎش رو ﮐﻤﯽ ﺟﻤﻊ ﮐﺮد ... ﻣﻦ اﯾﻦ ﻧﺰدﯾﮑﯽ رو ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ... ﻣﻦ اﯾﻦ ﻣﺤﺒﺖ ﻫﺎي آﺷﮑﺎر و ﭘﻨﻬﺎن رو ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ...
- اﻧﻘﺪر وول ﻧﺨﻮر ﺑﺬار ﯾﻪ ﭼﺴﺐ ﮔﻮﺷﻪ ﻟﺒﺖ ...
- ﻧﻤﯽ ﺧﻮام ... ﻣﯽ ﺧﻮام ﺑﺮم ... از ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ اون ﻧﻔﺲ ﻣﯿﮑﺸﻪ ...
- اون؟ ﺣﺎﻣﺪ ... اﺳﻢ داره ﺷﻮﻫﺮ ﺧﻮاﻫﺮت ﺑﻮده ... ﭘﺪر ﺑﭽﻪ ﻫﺎﺷﻪ ...
- اون ﻫﯿﭽﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﺟﺰ ﺑﺮادر ﺷﻤﺎ ... دﺳﺘﺶ روي ﺻﻮرﺗﻢ ﺧﺸﮏ ﺷﺪ ... آروم اﻧﮕﺸﺘﺶ ﻟﯿﺰ ﺧﻮرد ... ﻣﭻ دﺳﺘﻢ رو رﻫﺎ ﮐﺮد ... ﻣﻦ ﻫﻢ ﺳﺮﯾﻊ ﺷﺎﻟﻢ رو ﮐﺸﯿﺪم روي ﺳﺮم ... داﺷﺘﻢ دﻧﺒﺎل ﮐﯿﻔﻢ ﻣﯿﮕﺸﺘﻢ ... ﭘﯿﺪاش ﻧﮑﺮدم ... ﺑﻪ ﺟﻬﻨﻢ ... درﺑﺎز ﺑﻮد ... ﺑﻪ وﺳﻂ ﻫﺎي راﻫﺮو رﺳﯿﺪه ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺑﺎزوم از ﭘﺸﺖ ﮐﺸﯿﺪه ﺷﺪ ... اﯾﻦ ﺑﺎر ﮐﻨﺎرم اﯾﺴﺘﺎد ... ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺑﻮد اﯾﻦ رو از داﻏﯽ دﺳﺘﺎش ... از ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺷﺪن ﻋﻄﺮش ﮐﻪ دﻟﯿﻠﺶ ﺑﺎﻻ رﻓﺘﻦ ﻧﺒﻀﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ روش ﻋﻄﺮ ﻣﯿﺰد ... ﻓﻬﻤﯿﺪم از ﺻﺪاﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ زور داﺷﺖ ﮐﻨﺘﺮل ﻣﯿﮑﺮد ﺑﺎﻻ ﻧﺮه ...
- ﮐﺠﺎ؟! ... اوﻣﺪ ﺗﻮ دﻫﻨﻢ ﻓﺮﯾﺎد ﺑﺰﻧﻢ ... ﺑﻪ ﺗﻮ ﭼﻪ؟ ﮐﻪ ﺣﺮﻓﻢ رو ﻗﻮرت دادم ... ﺣﺮﻓﻢ ﻣﺰه زﻫﺮ ﻣﯿﺪاد اﻧﮕﺎر ... ... ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﺸﯿﺪم ﺑﻪ اﻧﺪازه ﮐﺎﻓﯽ ﺑﯽ ادﺑﯽ ﮐﺮده ﺑﻮدم ...
- ﻣﯽ ﺧﻮام ﺑﺮم ﺧﻮﻧﻪ ام ... دﺳﺘﻢ رو ول ﮐﻨﯿﺪ ﻟﻄﻔﺎ ... ﺳﻮﺋﯿﭽﺶ رو در آورد: ﻣﯽ رﯾﻢ ... ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﭼﯿﺰي ﺑﮕﻢ ﮐﻪ ﻧﮕﺎه ﺗﺮﺳﻨﺎﮐﯽ ﺑﻬﻢ ﮐﺮد ... اﻧﺘﻈﺎر داﺷﺘﻢ ﺗﻨﺪ راﻧﻨﺪﮔﯽ ﮐﻨﻪ ... اﻣﺎ اﯾﻦ ﻃﻮر ﻧﺒﻮد ... ﺑﺎ رﻋﺎﯾﺖ ﺗﻤﺎم ﻗﻮاﻧﯿﯿﻦ ﺗﻮ اﯾﻦ ﺷﺐ ﺳﺮد راﻧﻨﺪﮔﯽ ﻣﯿﮑﺮد ... ازش ﻣﻤﻨﻮن ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺳﺎﮐﺘﻪ ... وﮔﺮﻧﻪ اﺻﻼ ﺗﻀﻤﯿﻦ ﻧﻤﯿﮑﺮدم ادب رو رﻋﺎﯾﺖ ﮐﻨﻢ ... ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﮐﻪ رﺳﯿﺪﯾﻢ ... ﺳﺮم داﺷﺖ ﻣﯽ ﺗﺮﮐﯿﺪ ... زاﻧﻮ ﻫﺎم ﺑﺪﻧﻢ رو ﺗﺤﻤﻞ ﻧﻤﯽ ﮐﺮد ... ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﭘﯿﺎده ﺷﻢ ﮐﻪ در رو ﻗﻔﻞ ﮐﺮد ... ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺳﻤﺖ ﺻﻮرﺗﺶ ... ﺑﺎ آراﻣﺶ ﭘﺮ از ﺣﺮﺻﯽ ﮔﻔﺖ: ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﺣﻖ ﻧﺪاري ﺑﻪ ﺧﻮدت آﺳﯿﺐ ﺑﺰﻧﯽ ... اﯾﻦ رو ﺑﺎ ﺧﻮدت ﺗﻤﺮﯾﻦ ﮐﻦ ... ﺗﺎ ﯾﺎدت ﻧﺮه ... ... ﻓﻘﻂ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم ... ﺧﯿﻠﯽ ﺣﺮﻓﺎ داﺷﺘﻢ ﺑﺮاي ﮔﻔﺘﻦ ... اﻣﺎ ... ﺑﺎزﻫﻢ داﺷﺖ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد ... ﻫﻮا ﺳﺮد ﺑﻮد ... ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺮد ﯾﺎ ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺮاي ﻣﻦ ... دﺳﺖ ﺑﺮد ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﻮﺑﺎﯾﻠﺶ ... در ﮐﻤﺎل ﻧﺎﺑﺎوري زﻧﮓ زد ﺑﻪ ﺳﯿﺎوش ... از ﮐﯽ اﯾﻦ دو ﺗﺎ ﺑﺎﻫﻢ در ارﺗﺒﺎط ﺑﻮدن؟ ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻦ رو ﺣﺘﯽ ﮔﻮش ﻧﮑﺮدم ... ﺑﯽ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ دوﺑﺎره راه اﻓﺘﺎد ...
- ﮐﺠﺎ دارﯾﺪ ﻣﯿﺮﯾﺪ؟ ﻣﻦ ﻣﯽ ﺧﻮام ﺑﺮم ﺧﻮﻧﻢ ...
- ﻣﯽ ﺑﺮﻣﺖ ﺧﻮﻧﻪ ﺧﺎﻟﺖ ... ﺗﺎ ﺳﯿﺎوش و ﺧﻮارش ﺑﯿﺎن دﯾﺮ ﻣﯿﺸﻪ ...
- ﻣﻦ ﻧﻤﯽ ﺧﻮام ﻣﯽ ﺧﻮام ﺑﺮم ﺧﻮﻧﻢ ...
- ﻫﻤﺮاز ... ﺳﻌﯽ ﮐﻦ اداﻣﻪ ﻧﺪي ... ﭼﻮن دارم ﻗﺎﻃﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ... ﻧﻤﯽ ﺷﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻤﻮﻧﯽ ... اﻧﺘﺨﺎب ﮐﻦ ... ﺧﻮﻧﻪ ﻣﺎ ... ﯾﺎ ﺧﻮﻧﻪ ﺳﯿﺎوش ... ﯾﺎ ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﺗﻮ اﯾﻦ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﮐﻨﺎر ﻣﻦ ﻣﯿﺸﯿﻨﯽ ... ... دﺳﺘﺎم رو ﻣﺸﺖ ﮐﺮدم ... ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ داﺷﺖ ﻣﯿﺮﻓﺖ رو اﻋﺼﺎﺑﻢ ... ﻫﯿﭽﯽ ﻧﮕﻔﺘﻢ ...
- ﺑﺮام ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ ... ﺳﯿﺎوش واﻗﻌﺎ ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺗﺮ ﺷﺪ از اﯾﻦ ﺟﻮاﺑﻢ: د ... آﺧﻪ ... ﺧﺎﻟﻪ: ﺳﯿﺎوش ﻣﺎدر اﻻن وﻗﺖ اﯾﻦ ﺣﺮﻓﺎﺳﺖ؟
- ﭘﺲ ﮐﯽ وﻗﺘﺸﻪ ... ﮐﯽ ﻣﯿﺨﻮاي دﺳﺖ ﺑﺮداري ... اﺻﻼ ﺑﻪ ﺣﺎﻣﯽ ﭼﻪ رﺑﻄﯽ داره؟ ﺧﻮن ﺑﻪ ﻣﻐﺰم ﻧﻤﯽ رﺳﯿﺪ: ﺳﯿﺎوش ... ﺣﻮﺻﻠﻪ ﻧﺪارم ... روي ﺗﺨﺖ ﮔﻠﻨﺎر دراز ﮐﺸﯿﺪم ... ﺧﺎﻟﻪ ﺑﻐﺾ ﻣﮑﺮده ﺑﻮد ﭘﺎ ﺑﻪ ﭘﺎي ﻣﻦ اﺷﮏ رﯾﺨﺘﻪ ﺑﻮد و ﻧﻔﺮﯾﻦ ﮐﺮده ﺑﻮد ... ﻣﻦ ﺑﻪ ﺣﺮﻓﻬﺎي اون ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﻣﺜﻼ ﻣﻨﻄﻖ ﺳﯿﺎوش و ﺗﺮس ﺗﻮ ﻧﮕﺎه ﮔﻠﻨﺎر اﺣﺘﯿﺎج داﺷﺘﻢ ... ﺗﺮﺳﯽ ﮐﻪ ﺧﻮب ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ از ﮐﺠﺎﺳﺖ و ﺑﺮاي ﭼﯿﻪ؟ ﻫﻤﻮن ﭼﯿﺰي ﮐﻪ داﺷﺖ ﻣﻐﺰ ﻣﻦ رو ﻫﻢ ﻣﺜﻞ ﺧﻮره ﻣﯿﺨﻮرد ... ﺳﯿﺎوش ﻻي ﭘﻨﺠﺮه رو ﮐﻤﯽ ﺑﺎز ﮐﺮد ﺗﺎ ﻫﻮا ﺑﯿﺎد ﺗﻮ ... اﻧﮕﺎر اﯾﻦ ﻧﻔﺲ ﮐﻢ آوردن ﻣﺸﻬﻮد ﺷﺪه ﺑﻮد ... ﮔﻠﻨﺎر ﺑﺎ ﺑﺴﺎط داروش ﺑﺮﮔﺸﺖ ... ﺳﺮم ﺗﻮي دﺳﺘﺶ ﮔﺮﻓﺖ ﺑﻮد: از آرام ﺑﺨﺸﯽ ﮐﻪ دﮐﺘﺮ دﻓﻌﻪ ﭘﯿﺶ ﺑﺮات آورده ﺑﻮد ﻣﻮﻧﺪه ... ﺑﺮات ﻣﯽ زﻧﻢ ﺑﺘﻮﻧﯽ ﺑﺨﻮاﺑﯽ ... ﭼﺸﻤﺎم رو ﻣﺎﻟﯿﺪم: ﻧﻤﯽ ﺧﻮام ﺑﺨﻮاﺑﻢ ... ﺳﯿﺎوش ﻗﺎﻃﯽ ﮐﺮد: ﻟﺞ ﻣﯿﮑﻨﯽ؟
- دﺳﺖ از ﺳﺮم ﺑﺮدار ﺳﯿﺎ ... ﻣﯽ ﻓﻬﻤﯽ ... داﻏﻮﻧﻢ ﯾﻌﻨﯽ ﭼﯽ؟ ﻣﯽ ﻓﻬﻤﯽ ... داد زده ﺑﻮدم ... ﺗﻤﺎم اون ﻧﻔﺮﺗﻬﺎ رو ﺑﺎﻻ آورده ﺑﻮدم ... اﻟﺒﺘﻪ روي ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﻧﻪ ﺑﻬﺶ رﺑﻂ داﺷﺖ ﻧﻪ ﮐﺎره اي ﺑﻮد ... ﻓﻘﻂ ﺑﺎ اﯾﻦ ﻣﻨﻄﻖ ﺑﯽ ﺟﺎ و ﺑﯽ ﻣﻮﻗﻌﺶ ﺣﺎﻟﻢ رو ﺑﻬﻢ زده ﺑﻮد ... ﻫﺮ ﺳﻪ ﺗﺎﺷﻮن ﺧﺸﮏ ﺷﺪن ... ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻣﻦ رو اﯾﻦ ﻃﻮر ﻧﺪﯾﺪه ﺑﻮدن ... ﺧﻮدم ﻫﻢ ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر ... اﻣﺎ ﺑﺴﻢ ﺑﻮد ... ﮔﻠﻨﺎر اوﻟﯿﻦ ﮐﺴﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﻮدش اوﻣﺪ ... ﺧﻮدش رو ﺟﻤﻊ و ﺟﻮر ﮐﺮد و اﻧﮕﺎر ﮐﻪ اﺗﻔﺎﻗﯽ ﻧﯿﻮﻓﺘﺎده ﺳﺮم رو آﻣﺎده ﮐﺮد و آﺷﺘﯿﻨﻢ رو زد ﺑﺎﻻ ...
- ﮔﻠﻨﺎر ... ﺑﻪ ﺟﺎن ﺧﻮدم ... ﻟﺞ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻢ ... ﻧﻤﯽ ﺧﻮام ﺑﺨﻮاﺑﻢ ... ﻣﯽ ﺧﻮام ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ... ﺧﺎﻟﻪ دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﺳﺮم ﮐﺸﯿﺪ: آﺧﻪ ﺧﺎﻟﻪ ﻗﺮﺑﻮﻧﺖ ﺑﺸﻪ ... اﮔﻪ ﻧﺨﻮاﺑﯽ و ﻓﮑﺮ ﮐﻨﯽ دردي درﻣﻮن ﻣﯿﺸﻪ ... رﻫﺎ زﻧﺪه ﻣﯿﺸﻪ ... اون ﺧﺪا ﺑﻪ زﻣﯿﻦ ﮔﺮم زده از اﯾﻦ ﺟﺎ ﻣﯿﺮه؟ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺳﯿﺎوﺷﯽ ﮐﻪ در ﻫﻢ و اﺧﻤﻮ داﺷﺖ از ﭘﻨﺠﺮه ﺑﯿﺮون رو ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮد اﻧﺪاﺧﺘﻢ و ﺳﮑﻮت ﮐﺮدم ... ﺳﺮم رو ﮔﻠﻨﺎر ﺑﻪ دﺳﺘﻢ زد اﻣﺎ دﯾﺪم ﮐﻪ آرام ﺑﺨﺶ رو ﮔﺬاﺷﺖ ﺗﻮ ﮐﺸﻮ ... ازش ﻣﻤﻨﻮن ﺷﺪم ... واﻗﻌﺎ دﻟﻢ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﺳﺮ ﺳﯿﺎوش داد ﺑﺰﻧﻢ ... ﮐﻤﯽ اﯾﻦ ﭘﺎ و اون ﭘﺎ ﮐﺮد ... ﺧﺎﻟﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ﺑﺮه ﺗﺎ ﮔﻞ ﮔﺎو زﺑﻮن دم ﮐﻨﻪ ... ﮔﻠﻨﺎر ﻫﻢ ﻣﺎ رو ﺑﺎﻫﻢ ﺗﻨﻬﺎ ﮔﺬاﺷﺖ ... اوﻣﺪ ﮐﻨﺎر ﺗﺨﺘﻢ ﻧﺸﺴﺖ ... ﺧﺐ ﻣﺎ ﻣﺪﻟﻤﻮن اﯾﻦ ﺑﻮد ... ﺗﻮ ﺻﻮرت ﻫﻢ ﻓﺤﺶ ﻫﻢ اﮔﻪ ﻣﯿﺪادﯾﻢ ﺑﺎز ﺣﺮف ﻣﯿﺰدﯾﻢ ...
- ﻣﻤﻮش ... ﻣﻦ ﻣﻨﻈﻮري ﻧﺪاﺷﺘﻢ ...
- ﺳﯿﺎ ... ﺑﻪ اوﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﻻ ﺳﺮ ﺷﺎﻫﺪه دارم ﺧﻔﻪ ﻣﯿﺸﻢ ... دارم دق ﻣﯿﮑﻨﻢ ... ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﯽ ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ اﯾﻦ اوﻣﺪﻧﻪ ﺑﺮاي ﭼﯿﻪ؟ ﻣﻦ اﺣﻤﻖ ﮐﻪ ﻧﯿﺴﺘﻢ ... اﻣﺮوز ﻓﺮدا ﻫﻢ زﻣﺰﻣﻪ اش ﺷﺮوع ﻣﯿﺸﻪ ...
- اون ﭘﺪ ...
- اداﻣﻪ ﻧﺪه ﻧﺴﺒﺖ اون ﺑﯽ ﻧﺴﺒﺖ رو ﻣﻦ ﺑﻬﺘﺮ از ﻫﺮ ﮐﺴﯽ ﻣﯿﺪوﻧﻢ ...
- ﺗﻮ اﻻن ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﯽ ﺣﺮف ﺣﺴﺎب ﺑﻔﻬﻤﯽ ...
- آره اﻻن ﺑﺎ ﻣﻦ ﺣﺮف درﺳﺖ زدن ﺑﻪ اﻧﺪازه آب دادن ﺑﻪ ﮔﻼي ﭘﻼﺳﺘﯿﮑﯽ ﻧﺎ ﻣﻔﻬﻤﻮﻣﻪ ... ﭼﺮا ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﯿﺴﺘﯽ ﻣﻦ اﻻن ﻧﻪ ﺑﻪ اون آﻗﺎي دﮐﺘﺮي ﮐﻪ ﺑﻪ زور ﻣﯿﺨﻮاد ﺣﺎﻟﻢ رو ﺧﻮب ﮐﻨﻪ و ﻧﻪ ﺑﻪ ﺣﺮﻓﺎي ﻣﻨﻄﻘﯽ ﺑﻪ ﻫﺒﭻ ﮐﺪوﻣﺶ اﺣﺘﯿﺎج ﻧﺪارم ... ﻣﻦ ﻣﯿﺨﻮام ﯾﮑﯽ ﭘﺸﺘﻢ ﺑﺎﯾﺴﺘﻪ ... ﺑﮕﻪ ﺣﻖ ﺑﺎ ﻣﻨﻪ ... ﺣﻖ ﺑﺎ ﻣﻨﯽ ﮐﻪ اﯾﻦ ﭼﻨﺪ ﺳﺎل ﺗﺤﻘﯿﺮ ﺷﺪم ... از در اون ﺧﻮﻧﻪ ﺑﺎرﻫﺎ ﺑﯿﺮون ﺷﺪم ... ﺗﻮ ﭼﺸﻢ اﻋﻀﺎش در ﺣﺪ ﯾﻪ ﮐﻠﻔﺖ ﻫﻢ ﻧﺒﻮدم ... اﻣﺎ ﻧﻔﺮﯾﻦ ﻧﮑﺮدم ... دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاد ﺑﺸﯿﻨﻢ ﺗﺎ ﺗﻪ دﻧﯿﺎ ﻧﻔﺮﯾﻦ ﮐﻨﻢ ... زﺑﻮﻧﻢ ﻧﻤﯽ ﭼﺮﺧﻪ ... اﺷﮏ روي ﮔﻮﻧﻪ ام ﭼﮑﯿﺪ: ﻣﯽ ﻓﻬﻤﯽ ﺳﯿﺎوش ﻣﻦ ﺳﺮﻧﻮﺷﺘﻢ از ﺗﻪ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪه ... آدﻣﯽ ﮐﻪ ﻣﺤﮑﻮﻣﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎﺷﻪ ... اﺷﮏ از روي ﮔﻮﻧﻪ ﺳﯿﺎوش ﻫﻢ ﭼﮑﯿﺪ ... ﻣﺎ ﺑﺎ ﻫﻢ از اﯾﻦ ﺗﻌﺎرﻓﻬﺎ ﻧﺪاﺷﺘﯿﻢ ... ﺑﺮاي ﻫﻢ ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯿﮑﺮدﯾﻢ ... دﺳﺘﺶ آروم اوﻣﺪ و اﺷﮑﻢ رو ﭘﺎك ﮐﺮد ...
- ﻣﻦ ﻫﻤﯿﺸﻪ ... ﺗﻮ اﯾﻦ ﻣﺪت ... ﺑﻪ اﯾﻦ روزﻫﺎ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم ... ﺑﺎور ﮐﻦ ﺳﯿﺎ ...
- ﻣﯽ دوﻧﻢ ﻣﻮﺷﯽ ... ﺣﻖ ﺑﺎ ﺗﻮا ... اﻻن وﻗﺖ ﺣﺮﻓﻬﺎي ﻣﻦ ﻧﯿﺴﺖ ... ﻣﯽ ﺧﻮاي ﺑﺮات ﯾﻪ آﻫﻨﮓ ﺑﺬارم ... ﺳﺮم رو ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﻫﻨﻮز ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻮﻧﺪه ﺑﻮد ﺗﺎ ﺗﻤﻮم ﺑﺸﻪ ... ﺑﺎ ﺳﮑﻮﺗﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ... ﯾﻪ آﻫﻨﮓ ﮐﻪ ﺑﺮاي ﺗﻤﺮﮐﺰ و ﺗﻤﺪﯾﺪ اﻋﺼﺎب ﺑﻮد رو روﺷﻦ ﮐﺮد ... ﺧﺎﻟﻪ در رو ﺑﺎز ﮐﺮد و از ﻻي در ﻟﯿﻮان رو داد ... ﻫﻤﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻦ ﻣﻦ ﺑﻪ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ادازه ﺳﯿﺎوش ﺑﺮاي درد دل اﻋﺘﻤﺎد ﻧﺪارم ... ﺳﯿﺎ آروم ﻧﺸﺴﺖ روي زﻣﯿﻦ و ﺗﮑﯿﻪ داد ﺑﻪ دﯾﻮار ... اﯾﻦ ﯾﻌﻨﯽ ﻣﻦ ﻓﺮﺻﺖ دارم ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ... ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻢ ... اﯾﻦ ﯾﻌﻨﯽ ﺳﯿﺎ ﻫﺴﺖ ... و ﻓﻘﻂ ﺳﯿﺎ ﻫﺴﺖ ... ﯾﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﭼﻬﺮه ﺣﺎﻣﯽ اوﻣﺪ ﺟﻠﻮي ﭼﺸﻤﻢ ... ﺳﺮم رو ﺗﮑﻮن دادم ﺗﺎ اون رﻧﮓ ﺧﺎﮐﯽ رﻧﮓ رو از ذﻫﻨﻢ ﭘﺎك ﮐﻨﻢ ... اون ﺧﺎﮐﯽ ﮐﻪ اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ﺑﻪ ﻧﻈﺮم ﻋﺠﯿﺐ ﺣﺎﺻﻞ ﺧﯿﺰ ﺑﻪ ﻧﻈﺮم ﻣﯿﻮﻣﺪ و ... ﻣﻦ ﭼﺮا از ان آدم ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﻫﻤﻪ ﻧﺎراﺣﺖ ﺑﻮدم ...
- دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﻣﯿﺰدم ﺗﻮي دﻫﻨﺶ ... ﺳﯿﺎوش ﻓﻘﻂ ﮔﻮش ﻣﯿﮑﺮد ...
- اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﻣﺪت اون ﺣﺎﻣﯽ از ﻣﻦ ﭘﻨﻬﺎن ﮐﺮده ...
- ﻫﻤﺮاز ... اون آدم ﻧﮕﺮاﻧﻪ ... اون اﯾﻦ وﺳﻂ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﺮاﻗﺐ ﻫﻤﻪ ﺑﺎﺷﻪ ... دﻟﻢ ﺑﺮاي اون ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﻫﻤﻪ ﻣﯽ ﺳﻮزه ...
- دﻟﺖ ﻧﺴﻮزه ... اوﻧﺎ اﻧﺘﻈﺎﻣﻦ ﺑﺮاﺷﻮن ﻫﯿﭻ اﺗﻔﺎﻗﯽ ﻧﻤﯽ اﻓﺘﻪ ... ... ﺧﯿﻠﯽ ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺑﻮد ... ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺗﺮ از اون ﮐﻪ ﺑﺨﻮام ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﺣﺎﻣﯽ ... اﯾﻦ وﺳﻂ ... ﭼﻪ ﻗﺪر ﺣﺎﻣﯽ ﺑﻮده ... ﺑﺮاي ﻣﻦ ﻣﻬﻢ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺟﺎﻣﺪ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﻣﯽ ﺑﻮد و ﺑﻮد ... ﻫﻤﯿﻦ ...
- ﮐﺠﺎ آﺧﻪ ﻣﯽ ري ﺧﺎﻟﻪ ﻓﺪات ﺷﻪ؟
- ﮐﯿﻔﻢ ﺧﻮﻧﺸﻮن ﺟﺎ ﻣﻮﻧﺪه ﮐﺎرت ﻣﻠﯿﻢ ﺗﻮﺷﻪ ... اﻻن ﺳﻪ روزه ﺧﻮاﺑﯿﺪم ... ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪم ...
- اون ﺑﻨﺪه ﺧﺪا ﮐﻪ از اون ﺷﺐ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﺗﻤﺎس ﮔﺮﻓﺘﻪ ... ﭼﺮا ﻧﻤﯿﮕﯽ ﺑﺮات ﺑﯿﺎره ... ... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﺮا اﻣﺎ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﺮم و ﺧﻮدم اون ﮐﯿﻒ رو ﺑﺮدارم ... ﮐﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺮم ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺸﻢ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ از اوﻣﺪن آﻗﺎي ﭘﺪر ﺧﺒﺮي ﻧﺪارن ... ﯾﺎ اﺻﻼ اﻟﺘﻤﺎس ﮐﻨﻢ ﺑﯿﺎرﻣﺸﻮن ﺧﻮﻧﻪ ام ... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ... ﺧﺎﻟﻪ اﺻﺮار ﮐﺮد اﻣﺎ ﺗﻮ ﮐﻠﻪ ﻣﻦ ﻧﺮﻓﺖ ﮐﻪ ﻧﺮﻓﺖ ... ﻟﺒﻬﺎم ﺧﺸﮑﯽ زده ﺑﻮد اون زﺧﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻮﭼﯿﮑﻪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺑﺮﺧﻮرد اﻧﮕﺸﺘﺮم ﺑﺎ ﻟﺒﻢ ﺑﻮد ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﺳﺮ ﺟﺎش ﺑﻮد ... ﻗﯿﺎﻓﻪ ام رﻗﺖ اﻧﮕﯿﺰ ﺑﻮد اﻣﺎ ﺑﺮام ﻣﻬﻢ ﻧﺒﻮد ... دﻟﻢ ﺑﺪ ﺟﻮر ﭘﯿﺶ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﻮد ... ﮔﻮﺷﯿﻢ زﻧﮓ ﺧﻮرد ... ﭘﻮزﺧﻨﺪي زدم ... ﺑﺰ دل از اون ﺷﺐ ﺑﺮاي اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر ﺑﻪ ﻣﻦ زﻧﮓ زده ﺑﻮد ... ﺑﻪ ﺳﯿﺎوش زﻧﮓ زده ﺑﻮد و ﺣﺎﻟﻢ رو ﭘﺮﺳﯿﺪه ﺑﻮد ... ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﻣﺤﮑﻢ ﺑﻮﺳﯿﺪﺗﻢ ... ﺧﻮب ﻣﯿﺪوﻧﺴﺖ ﮐﻪ اون ﺷﺐ ﭼﻪ ﺧﺒﺮ ﺑﻮده ... ﻧﻪ ﻣﻦ ﺣﺮﻓﯽ زدم ﻧﻪ اون ... ﺣﺎل ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو ﭘﺮﺳﯿﺪم ... ﮔﻔﺖ ﺧﻮﺑﻦ ... ﮔﻔﺖ ﻣﻨﺘﻈﺮﻣﻦ ... ﮔﻔﺖ ﺑﺮم ﺑﺒﯿﻨﻤﺸﻮن ... اﯾﻦ روزﻫﺎ آﻣﺎر روز ﻫﺎ از دﺳﺘﻢ در رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ... ﻣﺮدد ﺑﻮدم: ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﻣﯿﮕﯿﺪ ﺑﯿﺎن ﺟﻠﻮي در ...
- ﮐﺴﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﻣﺎدر ﺟﺎن ﺑﯿﺎ ... ﻧﺬارن ﺑﻔﻬﻤﻦ ﺑﺤﺜﯽ ﻫﺴﺖ ... ... ﭘﺲ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﻦ ... ﭘﺲ اون ﺑﯿﺮون ﺑﺮدﻧﻬﺎ ... اون ﺗﻮ ﺳﺎﯾﻪ ﻣﻮﻧﺪن ﻫﺎ ﺑﺮاي اﯾﻦ ﺑﻮده ﮐﻪ ﺣﺎﻣﺪ ﺧﺎن ﻣﺜﻼ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺷﻮن رو از ﻧﺰدﯾﮏ ﺑﺒﯿﻨﻦ ...
- ﻫﻤﺮاز ﭼﺮا اﯾﻦ ﺷﮑﻠﯽ ﺷﺪي؟ ﺑﺎزﻫﻢ ﮔﻮﺷﯿﻢ زﻧﮓ ﺧﻮرد ... اﺣﺘﻤﺎﻻ ﺧﻮﻧﻪ ﻧﺒﻮد ﯾﺎ اﮔﻪ ﺑﻮد ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﻣﺎدري ﮐﺮده ﺑﻮد در ﺣﻘﻢ و ﻧﮕﻔﺘﻪ ﺑﻮد اوﻣﺪم ﮐﻪ دوﺑﺎره زﻧﮓ زده ﺑﻮد ... ﺑﺎزﻫﻢ ﺑﺮ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ...
- ﭼﯿﺰي ﻧﯿﺴﺖ ﯾﮑﻢ ﺣﺎل ﻧﺪار ﺑﻮدم ﺧﻮﺷﮕﻞ ﺧﺎﻟﻪ ... ... ﺑﺮاي اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر ﺷﺎﯾﺪ ﻟﻔﻆ ﺧﺎﻟﻪ رو ﺑﻪ ﮐﺎر ﺑﺮدم ... ﺣﺎﻻ ﭘﺸﯿﻤﻮن ﺑﻮدم ﮐﺎش ﯾﺎدﺷﻮن داده ﺑﻮدم ﺑﮕﻦ ﺧﺎﻟﻪ ... اﯾﻦ ﻃﻮري ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺮاي ﻧﺴﺒﺘﻢ ﺑﺎﻫﺎﺷﻮن ﺟﺎي ﭘﺎي ﻣﺤﮑﻢ ﺗﺮي ﭘﯿﺪا ﻣﯿﮑﺮدم ... ﺑﻮﺳﯿﺪﻧﺸﻮن ﺳﯿﺮاﺑﻢ ﻧﻤﯿﮑﺮد ... ﻋﺼﺒﯽ ﺑﻮدم و ﺧﺴﺘﻪ ... ﻓﻘﻂ دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ از اﯾﻦ ﺟﺎ ﻓﺮار ﮐﻨﻢ ... از در اﺗﺎق ﺑﯿﺮون اوﻣﺪم ... ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﺳﯿﻨﻪ ﺑﻪ دﺳﺖ داﺷﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ اﺗﺎق ﻣﯿﻮﻣﺪﺑﺎ دﯾﺪﻧﻢ ﺗﻌﺠﺐ ﮐﺮد: ﮐﺠﺎ ﻣﺎدر دارم ﺑﺮاي ﭼﺎي ﻣﯿﺎرم ... ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﯿﻢ ...
- ﻣﯽ ﺷﻪ اﯾﻦ ﺑﺎر ﻣﻦ رو ﻋﻔﻮ ﮐﻨﯿﺪ ... واﻗﻌﺎ ﺷﺮاﯾﻂ روﺣﯿﻢ ... ﺑﺎزﻫﻢ ﭼﺸﻤﺎش ﺧﯿﺲ ﺷﺪ: ﻣﺎ ﻧﻢ ﯾﺨﻮاﺳﺘﯿﻢ ﺗﻮ اﯾﻦ ﻃﻮري ﺑﺸﯽ ...
- ﻣﺎ؟
- ﺣﺎﻣﯽ ... ﺑﭽﻪ ام ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﯾﻪ ﺟﻮري ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺣﻞ ﺑﺸﻪ ... ... ﺑﻪ زور اون ﭘﻮزﺧﻨﺪم رو ﭘﻨﻬﺎن ﮐﺮدم ... ﻣﻦ اﻻن ﺑﻪ ﻗﻮل ﺳﯿﺎ ﺣﺮف ﺣﺴﺎب ﺗﻮ ﺳﺮم ﻧﻤﯽ رﻓﺖ ...
- اﻻﻧﻢ ﺧﻮدش ﺗﻮ اﺗﺎق ﮐﺎرﺷﻪ ...
- ﻣﯽ ﺧﻮام ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو ﺑﺒﺮم ﺧﻮﻧﻪ ام ... ... ﯾﮑﻢ اﯾﻦ ﭘﺎ اون ﭘﺎ ﮐﺮد: از ﺧﻮدش ﺑﭙﺮﺳﯽ ﺑﻬﺘﺮه ... ... ﮐﻪ ﭼﯽ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ رو در رو ﻣﯿﺸﺪﯾﻢ ... ﮐﯿﻔﻢ ﻫﻢ اوﻧﺠﺎ ﺑﻮد ﻣﻄﻤﺌﻨﺎ ... ﺑﺎ اﺟﺎزه اي ﮔﻔﺘﻢ و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ اﺗﺎق رﻓﺘﻢ ... ﯾﺎد اون ﺷﺐ ﻫﻢ ﺣﺎﻟﻢ رو ﺑﺪ ﻣﯿﮑﺮد ... ﻣﻦ ﻫﻤﯿﺸﻪ از اﯾﻦ ﺟﺎ ﺑﺪم ﻣﯿﻮﻣﺪ ... اﻣﺎ اﯾﻦ اﺗﺎق ﮐﺎر ... از وﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﭘﺮ از اون ﻋﻄﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد ... از وﻗﺘﯽ ﺑﻮي ﺳﯿﮕﺎر ﺷﮑﻼت ﻣﯽ داد ... از وﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﭘﺮ از اون آدم اﺧﻢ اﻟﻮد ﺷﺪه ﺑﻮد ... از وﻗﺘﯽ ﮐﻪ اون ﺑﻮﺳﻪ زﯾﺒﺎ رو داﺷﺖ ... ﺟﺎﯾﯽ ﺑﻮد ﺑﺮاي ﭘﻨﺎه ﺑﺮدن ﻣﻦ ... اﻻن ﻫﯿﭻ ﺟﺎ ﻧﺒﻮد ... اﻧﮕﺎر ﻫﻤﻮن ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﻧﻔﺲ ﮐﺸﯿﺪن ﺣﺎﻣﺪ ﻫﻢ اون ﺟﺎ رو ﻣﺴﻤﻮم ﮐﺮده ﺑﻮد ... ﻻي در ﻣﺜﺎ اون ﺷﺐ ﺑﺎز ﺑﻮد ... ﺣﺎﻣﯽ ﺑﻮد داﺷﺖ ﺑﺎ روﯾﺎ ﺣﺮف ﻣﯿﺰد ... ﭘﺲ ﻣﻬﻤﺎن داﺷﺖ ... ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺮ ﮔﺮدم ﮐﻪ ﺑﺎ ﺷﻨﯿﺪن اﺳﻤﻢ اﯾﺴﺘﺎدم ... اﯾﻦ ﻋﺎدت زﺷﺖ رو ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... اﻣﺎ ﻓﻬﻤﯿﺪه ﺑﻮدم ﺗﻮ اﯾﻦ ﺧﻮﻧﻪ ﻓﻘﻂ اﯾﻦ ﻃﻮر ﻣﯽ ﺗﻮﻧﻢ ﺑﻔﻬﻤﻢ اﻃﺮاﻓﻢ ﭼﻪ ﺧﺒﺮه ... روﯾﺎ: ﻣﯿﺨﻮاي ﭼﯽ ﮐﺎر ﮐﻨﯽ؟
- ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ... ... ﻧﻤﯽ دوﻧﻤﺶ ﯾﻪ ﮐﻼم ﺑﻮد و ﺳﺮد. ﺣﺎﻣﯽ ﮔﻮﻧﻪ ﺑﻮد ...
- ﻫﻤﺮاز ﻣﯿﺘﻮﻧﻪ زﻣﯿﻨﻪ رو آﻣﺎده ﮐﻨﻪ ... اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ﻫﻢ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺑﺎﻫﺎش راﺑﻄﺖ ﺧﻮب ﺑﻮده ... ﺑﺨﻮاه ﮐﻤﮑﺖ ﮐﻨﻪ ... اون ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﻪ ﺣﺎﻣﺪ اﺣﺘﯿﺎج دارن ... ... دﺳﺘﻢ رو ﮔﺬاﺷﺘﻢ روي ﺳﯿﻨﻪ ام ... ﯾﻌﻨﯽ؟ ﻧﻪ ... ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﺴﺖ واﻗﻌﯽ ﺑﺎﺷﻪ ... ﻧﻪ اﻧﻘﺪر ﻫﻢ اﯾﻦ زﻧﺪﮔﯽ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺳﺮ ﻧﺎﺳﺎزﮔﺎري ﻧﺪاﺷﺖ ... ﻣﻦ ﺑﻪ اﯾﻦ آدم اﻋﺘﻤﺎد داﺷﺘﻢ ... ﻣﻦ اﯾﻦ ادم رو ... دﺳﺘﺎم ﻣﯽ ﻟﺮزﯾﺪ ... ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮدم ﻫﻤﯿﻨﺠﺎ ﭘﺸﺖ اﯾﻦ در ﻣﯽ ﻣﯿﺮم ... دﺳﺘﻢ رﻓﺖ ﺳﻤﺖ در و ﺑﺎزش ﮐﺮدم ... روﯾﺎ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﺑﺮﮔﺸﺖ ... ﺣﺎﻣﯽ ﺑﺎ دﯾﺪﻧﻢ رﻧﮕﺶ ﭘﺮﯾﺪ ... از ﭘﺸﺖ ﻣﯿﺰش ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ... دﺳﺘﻢ رو ﮔﺮﻓﺘﻢ ﺑﻪ دﯾﻮار ...
- ﻫﻤﺮاز ... ! ... اﯾﻦ اﺳﻢ از دﻫﻦ ﻣﺮدي ﺑﻮد ﮐﻪ داﺷﺖ ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد ... آب دﻫﻨﻢ رو ﻗﻮرت دادم ... اﺻﻼ دﻟﻢ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﻣﺜﻞ اﯾﻦ ﻣﺪت دﻟﺶ ﺑﺮام ﺑﺴﻮزه ﯾﺎ اﯾﻨﮑﻪ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻪ ﻧﯿﺎز دارم ﮐﺴﯽ ﺟﻤﻌﻢ ﮐﻨﻪ و ﺑﻨﺪازﺗﻤﺖ ﺑﻪ زور ﺗﻮ ﻣﺎﺷﯿﻨﯿﺶ و ﺑﺒﺮه ﺗﺤﻮﯾﻞ ﺳﯿﺎوش و ﮔﻠﻨﺎر ﺑﺪه ... داﺷﺘﻢ ﺧﻔﻪ ﻣﯿﺸﺪم ... ﻟﻌﻨﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﻪ ﻫﻤﻪ اﻋﺘﻤﺎد دارم و ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﻣﺮدم دوﺳﺘﻢ دارن ... روﯾﺎ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ اوﻣﺪ و ﺧﻮاﺳﺖ ﮐﻤﮏ ﮐﻨﻪ ﺑﻨﺸﯿﻨﻢ ... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﻗﯿﺎﻓﻪ ام ﻗﺎﺑﻞ ﺗﺮﺣﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد اﻣﺎ ﺗﻮ آﯾﻨﻪ ﻧﮕﺎﻫﺸﻮن ﮐﺴﯽ ﮐﻪ رو ﺑﻪ روﺷﻮن اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد ﺗﺎ ﺗﻪ دﻧﯿﺎ ﻧﯿﺎز ﺑﻪ ﺗﺮﺣﻢ داﺷﺖ ﮐﻪ اﯾﻦ آدم ﻫﺎي ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ ﻃﺒﻘﻪ ﺑﺮﺗﺮ اﯾﻦ ﻃﻮر ﻫﻮل ﮐﺮده ﺑﻮدن ... دﺳﺘﻢ رو ﺑﺎ آراﻣﺶ از زﯾﺮ دﺳﺖ روﯾﺎ ﮐﺸﯿﺪم ﺑﯿﺮون ... ﻧﺸﺴﺘﻢ روي ﻫﻤﻮن ﻣﺒﻞ ﻣﻨﺤﻮس اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ... روﯾﺎ ﺑﺎ ﺷﺮﻣﻨﺪﮔﯽ ﺗﻮ ﺻﻮرت ﺣﺎﻣﯽ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد ﮐﻪ اﺳﺘﯿﺼﺎل از ﻫﻤﻪ وﺟﻨﺎﺗﺶ ﻣﯽ رﯾﺨﺖ اﻣﺎ ﻣﺤﮑﻢ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد ... ﺑﺎ ﻋﺼﺒﯿﺖ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ روﯾﺎ ﮐﺮد: روﯾﺎ ﺷﻤﺎ ﺑﯿﺮون ﺑﺎش ...
- آﺧﻪ ... ﺑﺒﯿﻦ ﻫﻤﺮاز ... ﭼﯿﺰه ...
- روﯾﺎ ﮔﻔﺘﻢ ﺷﻤﺎ ﭘﯿﺶ ﻣﺎدرم ﺑﺎش ... ... ﯾﻪ زﻣﺎﻧﯽ ﺗﺎ ﺗﻪ دﻧﯿﺎ ﻣﻦ از اﯾﻦ ﻟﺤﻦ ﻣﯽ ﺗﺮﺳﯿﺪم ... ﯾﻪ ﻣﺪﺗﯽ ازش ﺣﺴﺎب ﺑﺮدم ... اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ اﺧﯿﺮ ﻟﺬت ﺑﺮدم ... اﻣﺎ اﻣﺮوز اﯾﻦ ﺟﺎ ... روﯾﺎ از در اﺗﺎق رﻓﺖ ﺑﯿﺮون ... ﺣﺎﻣﯽ روﺑﻪ روم اﯾﺴﺘﺎد ﮔﺮه ﮐﺮواﺗﺶ رو ﮐﻤﯽ ﺷﻞ ﮐﺮد: ﭼﺮا ﺟﻮاب ﺗﻠﻔﻨﻬﺎم رو ﻧﻤﯿﺪي؟ ... راﺳﺖ ﻣﯿﮕﻔﺖ اﻻن ﺗﻨﻬﺎ ﻧﮑﺘﻪ ﻣﻬﻢ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ اﯾﺸﻮن ﺳﻪ ﺑﺎر ﺗﻤﺎس ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدن و ﻣﻦ ﺑﺮ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﻮدم ... ﺷﺎل رو روي ﺳﺮم ﮐﺸﯿﺪم و ﻧﮕﺎﻫﻢ رو از ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮔﺮﻓﺘﻢ ... اﯾﻦ ﻣﺪت ﺑﯿﺸﺘﺮ از اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ ﺑﺎﻫﺎش ﺑﺮ ﺧﻮرد داﺷﺘﻢ و ﺧﻮب ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ اﯾﻦ ﮐﻼﻓﮕﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻋﺚ ﻣﯿﺸﻪ ﺳﺮ ﺟﺎش ﻫﯽ ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﺑﺸﻪ ﺑﺮاي زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ داره ﺳﻌﯽ ﻣﯿﮑﻨﻪ ﺟﻤﻠﻪ ﻫﺎي ﻣﻨﺎﺳﺐ ﭘﯿﺪا ﮐﻨﻪ ﺑﺮاي ﺣﺮف زدن ... ﺑﺮام ﻣﻬﻢ ﺑﻮد؟ اﻋﺘﺮاف ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺑﻌﺪ از ﺷﻨﯿﺪن اون ﻣﮑﺎﻟﻤﻪ اﻧﺪازه ارزن ﻫﻢ ﺑﺮام ﻣﻬﻢ ﻧﺒﻮد ﭼﯽ ﻣﯿﺨﻮاد ﺑﮕﻪ ... ﻣﻮﻫﺎم رو ﻫﻞ دادم ﺗﻮي ﺷﺎﻟﻢ و ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﻗﯿﺎﻓﻪ ﻋﺎدي ﺗﺮي ﺑﻪ ﺧﻮدم ﺑﮕﯿﺮم ... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﺗﺎ ﭼﻪ اﻧﺪازه ﻣﻮﻓﻖ ﺑﻮدم ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﺻﺪام از اﯾﻦ ﺣﻤﻠﻪ ﻧﺎ ﺟﻮاﻧﻤﺮداﻧﻪ ﺑﻪ ﻋﻮاﻃﻔﻢ ﻧﻠﺮزه: اوﻣﺪم از ﺗﻮن اﺟﺎزه ﺑﮕﯿﺮم ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﯾﻪ ﭼﻨﺪ روزي ﭘﯿﺸﻢ ﺑﺎﺷﻦ ... اوﻧﻬﺎ ﻫﻢ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺮاﯾﻂ ﻏﯿﺮ ﻋﺎدي ﺷﺪن و ﻧﯿﺎز ﺑﻪ آراﻣﺶ دارن ... ﺗﮑﯿﻪ اش رو از روي ﻣﯿﺰ ﺑﺮداﺷﺖ: ﭼﺮا ﻣﯿﺨﻮاي ﺑﺒﺮﯾﺸﻮن؟
- ﻣﯽ ﺧﻮام آﺧﺮﯾﻦ ﺗﻼﺷﻬﺎم رو ﻫﻢ ﺑﺮاﺷﻮن ﺑﮑﻨﻢ ... اﺧﻤﺎش رﻓﺖ ﺗﻮي ﻫﻢ: ﻣﻨﻈﻮرت رو از آﺧﺮﯾﻦ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﻤﯽ ﺷﻢ ... ﭼﺸﻤﺎم رو ﻣﺎﻟﯿﺪم رو زاﻧﻮﻫﺎم رو ﮐﻪ ﺑﯽ اراده ﺑﺎﻻ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﯿﺮﻓﺘﻦ رو ﺑﻪ زور ﺳﺮﺟﺎ ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻢ: راﺳﺘﯽ اﮔﺮ ﻟﻄﻒ ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ ﮐﯿﻔﻢ رو ﺑﺪﯾﺪ ...
- ﺳﺌﻮال ﮐﺮدم ازت ... ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻧﮑﺮدم ... اﯾﻦ ﺑﺎر ﻋﺼﺒﺎ ﻧﯽ ﺗﺮ ﺷﺪ: ﻧﮕﺎم ﮐﻦ ﺑﺒﯿﻨﻢ ... ﭼﯽ داري ﻣﯿﮕﯽ؟
- ﻣﺘﻮﺟﻬﻢ ﺷﻤﺎ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺣﺮﻓﻬﺎي ﻣﻦ ﻧﺸﺪﯾﺪ ... ﻣﻦ اﻣﺎ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺗﮏ ﺗﮏ اﺗﻔﺎﻗﻬﺎي اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ اﺧﯿﺮم ﺷﺪم ... اﯾﻦ ﺑﺎر دﺳﺘﺶ رو ﻣﺤﮑﻢ ﮐﺸﯿﺪ ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﺶ: ﻧﻤﯿﺬاري ... ﻧﻤﯽ ذاري ﺗﻮﺿﯿﺢ ﺑﺪم ...
- واﻗﻌﺎ ﻧﯿﺎزي ﺑﻪ ﺗﻮﺿﯿﺢ ﻫﻢ ﻫﺴﺖ ... ﻣﻦ ﻣﻨﻈﻮرﺗﻮن رو ﺧﻮب ﮔﺮﻓﺘﻢ ... از ﺟﺎم ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم ... ﮐﯿﻔﻢ رو روي ﻣﯿﺰش دﯾﺪه ﺑﻮدم ... رﻓﺘﻢ ﺳﻤﺖ ﮐﯿﻔﻢ ... ﺑﺮش داﺷﺘﻢ و روي دوﺷﻢ ﻣﺮﺗﺒﺶ ﮐﺮدم
- ﻣﻦ ﺑﺮات ﻣﯿﺎوردم ...
- زﺣﻤﺘﺘﻮن ﻣﯿﺸﺪ ... ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو ﻣﯽ ﺑﺮم ﺧﻮﻧﻪ ... ﭼﻨﺪ روز ﺑﻬﻢ وﻗﺖ ﺑﺪﯾﺪ ... ﺑﺮاي دﯾﺪن اون آﻗﺎي ﭘﺪر آﻣﺎدﺷﻮن ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ... ﻓﻘﻂ ﭼﻨﺪ ﺗﺎ وﺳﯿﻠﻪ دارم اوﻧﻬﺎ رو ﻫﻢ ﺟﻤﻊ ﻣﯿﮑﻨﻢ ... ﭼﻮن دﯾﮕﻪ ﻧﯿﺎزي ﺑﻪ اوﻣﺪن ﻣﻦ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻋﻤﺎرت ﻧﯿﺴﺖ ... ... ﺑﻪ وﺿﻮح ﺟﺎ ﺧﻮرده ﺑﻮد داﺷﺖ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد ... اﻣﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺮﯾﻊ ﺧﻮدش رو ﺟﻤﻊ ﮐﺮد و از اون ﺣﺎﻟﺖ ﺑﻬﺖ ﺑﻪ ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ ﻏﺮﯾﺒﯽ ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺷﺪ: ﭼﯽ داري ﻣﯿﮕﯽ؟ ... ﺑﺎ ﯾﻪ ﻗﺪم ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻬﻢ ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪ و اﯾﺴﺘﺎد رو ﺑﻪ روم ... دﺳﺘﺶ رو آورد و ﺑﻨﺪ ﮐﯿﻔﻢ رو ﺗﻮي دﺳﺘﺶ ﮔﺮﻓﺖ ...
- ﺑﺸﯿﻦ ﺣﺮف ﻣﯿﺰﻧﯿﻢ ...
- ﻣﻦ ﺣﺮﻓﯽ ﻧﺪارم ...
- ﺑﺸﯿﻦ ﺑﻬﺖ ﻣﯿﮕﻢ ... ... ﺣﺎﻣﯽ ﺑﻮد ... اﻧﺘﻈﺎم ﺑﻮد اﯾﻦ ﻟﺤﻦ ... ﻣﻦ ﻫﻢ ﻫﻤﺮازي ﺑﻮدم ﮐﻪ آﻣﺎدﮔﯽ ﻫﺮ ﭼﯿﺰي رو داﺷﺘﻢ ... ﺑﻨﺪ ﮐﯿﻔﻢ رو آروم از دﺳﺘﺶ ﮐﺸﯿﺪم ﺑﯿﺮون: ﻣﻦ ﺑﺮاﺗﻮن ﺧﯿﻠﯽ اﺣﺘﺮام ﻗﺎﺋﻠﻢ آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ... اﻋﺘﺮاف ﻣﯿﮑﻨﻢ از وﻗﺘﯽ ﺷﻤﺎ اوﻣﺪﯾﺪ اون ﺗﺤﻘﯿﺮ ﻫﺎ و ﺗﻮﻫﯿﻦ ﻫﺎ ﺣﺬف ﺷﺪ ... ﻣﻦ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو راﺣﺖ ﺗﺮ دﯾﺪم ... ﻣﻦ ...
- ﻧﻤﯽ ﺧﻮام اﯾﻦ ﻫﺎ رو ﺑﺸﻨﻮم ... ﯾﻌﻨﯽ ﭼﯽ دﯾﮕﻪ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاي اﯾﻨﺠﺎ ﺑﯿﺎي ... ﻣﻦ ... ﯾﻌﻨﯽ ... دﮐﻤﻪ ﺑﺎﻻي ﭘﯿﺮاﻫﻨﺶ رو ﺑﺎز ﮐﺮد ... و اداﻣﻪ داد: ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﻬﺖ اﺣﺘﯿﺎج دارن ...
- ﺷﻮﺧﯽ ﺑﺎ ﻣﺰه اي ﺑﻮد ... اﺳﺘﻔﺎده از دﺧﺘﺮ ﺑﭽﻪ اي ﻣﺜﻞ ﻣﻦ ﻧﯿﺎز ﺑﻪ اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ ﻧﺪاره ... ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺷﺪ ... در ﺣﺪ اﻧﻔﺠﺎر ﺑﻮد: ﻫﻤﺮاز ... ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺮاﻗﺐ ﺣﺮف زدﻧﺖ راﺟﻊ ﺑﻪ ﺧﻮدت ﺑﺎش ... داري ﺑﻪ ﻣﻦ ﺗﻮﻫﯿﻦ ﻣﯿﮑﻨﯽ ... و ﻣﻬﻢ ﺗﺮ از ﻫﻤﻪ ﺑﻪ ﺧﻮدت ... ﺑﻪ وﺟﻮد ﺧﻮدت داري ﺗﻮﻫﯿﻦ ﻣﯿﮑﻨﯽ ...
- ﻣﻦ ...
- ﺗﻮ ﭼﯽ؟ ﻣﮕﻪ دﺳﺖ ﺧﻮدﺗﻪ ... ﭼﯽ ﭘﯿﺶ ﺧﻮدت ﻓﮑﺮ ﮐﺮدي ... ... ازم ﻓﺎﺻﻠﻪ ﮔﺮﻓﺖ و دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﺶ ﮐﺸﯿﺪ ... ﭘﺸﺘﺶ رو ﺑﻬﻢ ﮐﺮد: ﺑﺸﯿﻦ ﻫﻤﺮاز ... ﺑﺸﯿﻦ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﯿﻢ ... اﻧﻘﺪر ﺟﻤﻠﻪ آﺧﺮش ﺣﺲ ﻋﺠﯿﺒﯽ داﺷﺖ ﮐﻪ روي ﻣﺒﻞ ﮐﻨﺎرم ﻧﺸﺴﺘﻢ ... ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﺗﮑﯿﻪ داد ﺑﻪ ﻣﯿﺰ و ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﻪ ﺣﺎﻻ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺧﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﺗﺎ ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ رو دوﺧﺖ ﺑﻬﻢ: ﺗﻮ اﯾﻦ ﺟﺎ رو دوﺳﺖ ﻧﺪاري؟ ... واﻗﻌﺎ اﯾﻦ ﺳﺌﻮال ﺟﺎش ﺑﻮد؟
- ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ اﻗﺎي دﮐﺘﺮ ... ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ ﻣﻦ ﭼﯽ دوﺳﺖ دارم ...
- ﺑﺮاي ﺧﻮدت ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ اﮔﻪ ... ﺑﺮاي ﻣﻦ ﻫﺴﺖ ... ... ﻟﻌﻨﺖ ﺑﻬﺶ ﭼﺮا ﺑﺎ ﻣﻦ اﯾﻦ ﮐﺎر رو ﻣﯿﮑﺮد ...
- اﯾﻨﺠﺎ ﺧﻮﻧﻪ ﮐﻪ ﻧﻪ ... ﯾﻪ ﺟﻮراﯾﯽ ﺟﺎﯾﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺧﻮاﻫﺮم ﻣﯽ ﻣﻮﻧﺪ ... ﺑﻌﺪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﻮدن ... ﻣﻦ ... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ... اﻻن ﻣﻦ ﻫﯿﭽﯽ ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ... ﻣﻦ ﻓﻘﻂ اﯾﻦ رو ﻣﯿﺪوﻧﻢ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ از ﻣﻦ ﭼﯽ ﻣﯿﺨﻮاﯾﺪ ... ﭘﻮزﺧﻨﺪي زد: اﯾﻦ ﺗﻨﻬﺎ ﭼﯿﺰﯾﻪ ﮐﻪ اﺻﻼ ﻧﻤﯽ دوﻧﯽ و ﻫﯿﭻ ﺳﻌﯿﯽ ﻫﻢ ﺑﺮاي دوﻧﺴﺘﻨﺶ ﻧﻤﯿﮑﻨﯽ ...
- ﺑﺎور ﮐﻨﯿﺪ ... از ﺗﻪ دﻟﻢ دارم ﻣﯿﮕﻢ ... ﺑﺎور ﮐﻨﯿﺪ ﮐﻪ اﻻن اﺻﻼ ﺗﻮ ﺷﺮاﯾﻄﯽ ﻧﯿﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﺣﺮﻓﻬﺎي ﭘﯿﭽﯿﺪه رو ﺑﻔﻬﻤﻢ ... از ﻣﻦ ﭼﯽ ﻣﯿﺨﻮاﯾﺪ ... ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو آﻣﺎده ﮐﻨﻢ ﺑﺮن ﺑﺎ ﺣﺎﻣﺪ و ﻣﻌﺸﻮﻗﺶ زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻦ؟ ! ... از ﺟﺎ ﭘﺮﯾﺪ: ﺧﻮب ﻧﮕﺎم ﮐﻦ ﺧﺎﻧﻮم ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ... ﺧﻮب ﻧﮕﺎم ﮐﻦ ... ﻣﻦ ﻫﻤﻮن ﺣﺎﻣﯿﻢ ﮐﻪ ﻣﯿﺪﯾﺪ ﻣﻦ رو زاﻧﻮﻫﺎت ﻣﯿﻠﺮزﯾﺪ ... ﺗﺎ ﻣﺪﺗﻬﺎ ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﺗﻮ ﭼﺸﻤﻢ ﻧﮕﺎه ﻧﻤﯿﮑﺮدي ... ﺑﻐﻀﻢ رو ﻗﻮرت دادم: راﺳﺖ ﻣﯿﮕﯿﺪ ... اﻣﺎ ﻣﻦ در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺷﻤﺎ ﺿﻌﻒ ﻧﺪارم ... ﻣﻨﻢ ﻫﻤﻮن ﻫﻤﺮازﯾﻢ ﮐﻪ ﻫﻤﻮن روز ﺑﻬﺘﻮن ﮔﻔﺘﻢ دوﺳﺖ ﻧﺪارم ﻧﯿﻮﺷﺎ زور ﺑﺸﻨﻮه ... ﯾﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﺜﻞ ﻧﺴﯿﻢ از ﺻﻮرت در ﻫﻤﺶ ﮔﺬﺷﺖ: ﻣﻨﻢ دﻧﺒﺎل ﻫﻤﻮن ﻫﻤﺮازم ﮐﻪ اﯾﻦ روزﻫﺎ ﮔﻢ ﺷﺪه اﻧﮕﺎر ...
- ﻣﻦ ﺑﯿﻦ ﺗﻤﺎم ﺧﻮدﺧﻮاﻫﯽ ﻫﺎي اﻃﺮاﻓﯿﺎﻧﻢ ﮔﻢ ﺷﺪم ... ﻣﺎﻣﺎﻧﻢ ﺧﻮد ﺧﻮاﻫﯽ ﮐﺮد ... ﻣﺮﯾﺾ ﺑﻮد ﺗﻼﺷﯽ ﺑﺮاي ﻣﻮﻧﺪﻧﺶ ﻧﮑﺮد ... روﺣﯿﻪ اش رو ﻧﺪاﺷﺖ ... رﻫﺎ ﻧﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻓﮑﺮ ﮐﺮد ﻧﻪ ﺑﻪ اون دوﺗﺎ ... ﻣﻦ رو ﺑﯽ ﮐﺲ ﺗﺮ از ﻫﻤﯿﺸﻪ ﮐﺮد ... اﻻن ﻫﻢ ... ﻣﯽ ﺧﻮاﯾﺪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ...
- ﻫﻤﺮاز ﻣﻦ از ﺗﻮ ﭼﯿﺰي ﻧﺨﻮاﺳﺘﻢ ... ﺧﻮاﺳﺘﻢ؟!
- ﺟﻤﻠﻪ اي ﮐﻪ روﯾﺎ ﮔﻔﺖ ﻏﯿﺮ از ...
- درﺳﺖ ﻧﺒﻮد ﮐﻪ ﮔﻮش اﯾﺴﺘﺎدي ...
- اﻻن وﻗﺖ درس اﺧﻼق ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﯿﺴﺖ ...
- اﺷﺘﺒﺎه ﻧﮑﻦ ... وﻗﺘﯽ آدم ﺟﻤﻠﻪ ﻫﺎ رو از وﺳﻄﺶ ﺑﺸﻨﻮه ﻣﯽ ﺷﻪ ﺗﻮﯾﯽ ﮐﻪ اﻻن ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﯽ درﺳﺖ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﺑﮕﯿﺮي ... ﮐﻪ ﻣﯿﮕﯽ دﯾﮕﻪ ﻧﻤﯿﺎم ...
- اﮔﻪ از اوﻟﺶ ﻣﯿﺸﻨﯿﺪم ﻓﺮﻗﺶ ﭼﯽ ﺑﻮد؟ اﯾﻦ ﺑﺎر ﺑﻬﻢ ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪ ... ﻣﺒﻞ رو ﮐﺸﯿﺪ و دﻗﯿﻖ رو ﺑﻪ روم ﻧﺸﺴﺖ ... اﻧﻘﺪر ﻧﺰدﯾﮏ ﮐﻪ زاﻧﻮﻫﺎش ﺑﻪ زاﻧﻮﻫﺎم ﻣﯿﺨﻮرد ... ﮐﻤﯽ ﺧﻮدم رو ﺟﻤﻊ و ﺟﻮر ﮐﺮدم ... ﮐﯿﻔﻢ رو ﺗﻮي ﺑﻐﻠﻢ ﻣﺤﮑﻢ ﺗﺮ ﮔﺮﻓﺘﻢ ...
- ﻓﺮﻗﺶ ﺗﻮ اﯾﻦ ﻣﯿﺸﺪ ﮐﻪ ﻣﯿﺸﻨﯿﺪي ﻣﻦ ﮔﺮﺑﻪ دﺳﺖ ﺣﺎﻣﺪ ﻧﻤﯽ دم ﭼﻪ ﺑﺮﺳﻪ ﺑﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ... ﮐﻪ اﮔﻪ ﺑﭽﻪ داﺷﺘﻢ از اﯾﻦ ﻫﺎ ﺑﯿﺸﺘﺮ دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... ﻫﻤﺮاز ﻧﮕﺎم ﮐﻦ ... ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم ... ﺗﻮ ﭼﺸﻤﺎي اﯾﻦ آدم ﭼﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﻦ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم ﻫﻤﻪ دﻧﯿﺎ ازش ﺣﺮف ﺷﻨﻮي دارن ﮐﻪ اون ﻫﺮ ﭼﯽ ﺑﮕﻪ ﻣﯿﺸﻪ؟
- ﻣﻦ ﯾﻪ ﺑﺎر ﺑﻬﺖ ﻗﻮل دادم ﺑﺎزﻫﻢ ﺗﮑﺮار ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﻣﻦ ﻧﻤﯽ ذارم ﮐﺴﯽ ﺟﻠﻮي دﯾﺪارت ﺑﺎ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو ﺑﮕﯿﺮه ... ﭼﺮا دﯾﮕﻪ ﺑﻬﻢ اﻋﺘﻤﺎد ﻧﺪاري؟ ﻣﻦ ﻣﻮﻧﺪم ... اﯾﻦ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻣﺎدرﺷﻮن ﻧﯿﺴﺖ ... ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻪ ﭘﺪر ﺑﺰرگ ﺑﺰرگ ﺷﺪن ... ﻫﺮﭼﻪ ﻗﺪر ﺑﺎ ﺑﺎﻻﺗﺮﯾﻦ اﻣﮑﺎﻧﺎت وﻟﯽ آﺧﺮش ... آﺧﺮش اﯾﻨﮑﻪ اوﻧﺎ اﺣﺘﯿﺎج دارن واﻗﻌﺎ ﭘﺪر داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻦ ... ﺧﻮاﺳﺘﻢ از ﺟﺎم ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻢ ... دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﺑﯿﺸﺘﺮ از اﯾﻦ ﺑﺸﻨﻮم ... دﺳﺘﺶ رو ﮔﺬاﺷﺖ روي زاﻧﻮم: ﺣﺮﻓﺎم ﮐﻪ ﺗﻤﻮم ﺷﺪ ... ﺧﻮدت ﮐﻪ ﻫﺮ ﭼﯽ ﺗﻮ ذﻫﻨﺖ ﺑﻮد زدي ... اون وﻗﺖ از اﯾﻦ اﺗﺎق ﻣﯿﺮي ﺑﯿﺮون ... ﻫﯿﭻ ﮐﺲ اﯾﻦ ﺟﺎ ﺑﻬﺘﺮ از ﺗﻮ ﻧﻤﯿﺪوﻧﻪ ... ﻧﺒﻮدن ﭘﺪر و ﻣﺎدر ﯾﻌﻨﯽ ﭼﯽ؟ ﺗﻮ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﯽ ﮐﻤﮏ ﮐﻨﯽ اون ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﭼﯿﺰي ﺣﺪاﻗﻞ ﺷﺒﯿﻪ ﺑﻪ ﭘﺪر داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ...
- ﻣﻦ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﻢ ﺑﻪ ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺑﻔﻬﻤﻮﻧﻢ ﺑﺮه ﺑﻪ ﻣﺮدي ﭘﺪر ﺑﮕﻪ ﮐﻪ ﻫﺮ روز ﯾﻪ زن ﻣﯿﺎد ﺗﻮ زﻧﺪﮔﯿﺶ ... ﻋﺼﺒﯽ ﺗﺮ ﺷﺪ ... ﺑﺎ اﻧﮕﺸﺖ ﺷﺼﺘﺶ ﮔﻮﺷﻪ ﻟﺒﺶ رو ﺧﺎروﻧﺪ: ﺗﻮ ﺣﺎﻣﺪ رو از درﯾﭽﻪ رﻫﺎ ﻣﯿﺸﻨﺎﺳﯽ ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯿﮑﻨﻢ ﺧﻮدش ﻫﻢ زﯾﺎد ﺷﻮﻫﺮش رو ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ...
قسمت هجدهم
- ﯾﻌﻨﯽ دروﻏﻪ؟!
- دروغ ﻧﯿﺴﺖ ... اﻣﺎ اون ﻃﻮري ﻧﯿﺴﺖ ...
- ﻣﻦ ... اﺻﻼ ...
- ﻫﻤﺮاز ... ﺣﺎﻣﺪ ﻫﻢ ﯾﻪ ادﻣﻪ ... اﺷﺘﺒﺎه ﮐﺮده ...
- ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮب اﺷﺘﺒﺎه ... اﺻﻼ ﺧﻮاﻫﺮ ﻣﻦ ﺑﺪﺗﺮﯾﻦ زن دﻧﯿﺎ ... ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺘﺶ ... ﭼﺮا ﺑﺎ ﻣﻨﺸﯿﺶ ﮔﺬاﺷﺖ رﻓﺖ ...
- ﻣﻦ ﻣﺤﺾ رﺿﺎي ﺧﺪا ﺣﺘﯽ ﯾﻪ ﮐﺎر ﺑﺮادر ﺑﺰرﮔﺘﺮم رو ﺗﺎﯾﯿﺪ ﻧﻤﯿﮑﻨﻢ ... اﻻن 93 ﺳﺎﻟﺸﻪ ... ﯾﻪ ﺳﺎل دﯾﮕﻪ ﻣﯿﺸﻪ ﭼﻬﻞ ﺳﺎﻟﺶ ... اون ﻣﯿﺨﻮاد ﺑﺪوﻧﻪ اون دوﺗﺎ ﺑﭽﻪ ﺣﺪاﻗﻞ ﻣﯿﺸﻨﺎﺳﻨﺶ ...
- اﯾﻦ ﺣﻖ رو داره؟!
- ...
- ﺟﻮاب ﻣﻦ رو ﺑﺪﯾﺪ ... ﻣﯽ ﺧﻮام ﺑﺪوﻧﻢ ... ﻧﮕﺎﻫﺶ رو از ﻧﻮك ﮐﻔﺸﺶ ﺑﻪ دﺳﺘﻬﺎي ﻟﺮزون ﻣﻦ دوﺧﺖ ... ﭘﺸﺖ اﻧﮕﺸﺖ اﺷﺎره اش رو آروم روي دﺳﺘﻬﺎي ﻣﺸﺖ ﺷﺪم ﮐﺸﯿﺪ ... اﯾﻦ ﺑﺎر رو ﺗﮑﺮار ﮐﺮد و دوﺑﺎره ﺗﮑﺮار ﮐﺮد و ﻣﻦ ... ﻧﺎ ﺧﻮد اﮔﺎه ﻣﭻ دﺳﺘﻢ ﺑﺎز ﺷﺪ ... ﮐﻒ دﺳﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻓﺸﺎر ﻧﺎﺧﻦ ﻫﺎم ﻗﺮﻣﺰ ﺷﺪه ﺑﻮد رو ﻧﮕﺎه ﮐﺮد ... اﻧﮕﺸﺘﺶ رو ﺧﯿﻠﯽ آروم ﮐﻒ دﺳﺘﻢ ﻣﯿﮑﺸﯿﺪ ... روي ﺗﻤﺎم ﺧﻄﻬﺎي ﮐﻒ دﺳﺘﻢ رو ﺑﺎ ﻧﻮك اﻧﮕﺸﺘﺶ ﻟﻤﺲ ﻣﯿﮑﺮد و ﺗﮏ ﺗﮏ ﻋﻀﻼت ﺑﺪن ﻣﻦ از اون اﻧﻘﺒﺎض در ﻣﯿﻮﻣﺪ و اون آروم آروم ﻧﻔﺲ ﻣﯿﮑﺸﯿﺪ ... دﺳﺘﻢ رو ﺗﻮي دﺳﺘﺶ ﮔﺮﻓﺖ و ﻧﮕﺎه ﮐﺮد ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎم: ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﯾﻪ ﭼﯿﺰ رو ﻣﯽ دوﻧﮏ اون ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺣﻖ دارن ... ﺣﻖ دارن ﭘﺪر داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻦ ... ﺑﺎش ﻫﻤﺮاز ... ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺗﻮ زﻧﺪﮔﯿﺸﻮن ﺑﺎش ... ﺗﻮ اﯾﻦ ﻋﻤﺎرت ﺑﺎش ... ﻟﯿﻮان ﺷﯿﺮ رو ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﺟﻠﻮي ﻧﯿﻮﺷﺎ ... ﺑﯿﺴﮑﻮﺋﯿﺘﻬﺎي ﺷﮑﺮي ﺧﻮﺷﻤﺰه اﻣﺎ ﺑﺪ ﺷﮑﻞ ﻣﺎدام ﻫﻢ روي ﻣﯿﺰ ﺑﻮد ... ﮐﻮﺷﺎ ﻟﭙﻬﺎش ﭘﺮ ﺑﻮد ... ﻗﯿﺎﻓﻪ اش ﻣﻦ رو ﺑﻪ ﺧﻨﺪه ﻣﯽ اﻧﺪاﺧﺖ ... دﺳﺘﻤﺎل ﮐﺎﻏﺬي رو ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﺟﻠﻮش از ﺑﺲ ﮐﻪ اﯾﻦ ﻟﯿﻮان رو ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﻣﯿﮑﺮد روي ﻣﯿﺰ ﻣﯿﺮﯾﺨﺖ ... ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺳﯿﺎوش و ﮔﻠﯽ ﺑﻮدﯾﻢ ... ﻗﺮار ﺑﻮد آوﯾﺴﺎ ﻫﻢ ﺑﺎﺷﻪ و دﺳﺘﻪ ﺟﻤﻌﯽ ﺷﺎم ﺑﺮﯾﻢ ﺑﯿﺮون ... از دﯾﺸﺐ ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻪ ﺑﻮدم درﺳﺖ ﺑﺨﻮاﺑﻢ ... واﻗﻌﺎ ﻧﯿﻢ دوﻧﺴﺘﻢ ﻗﺮاره ﭼﯽ ﺑﺸﻪ ... ﻣﻦ ﺑﻪ اون آدم اﻋﺘﻤﺎد داﺷﺘﻢ؟ ﺑﻪ ﺣﺎﻣﯽ ﺷﺎﯾﺪ اﻣﺎ ﺣﺎﻣﺪ ... درﺳﺘﻪ ﮐﻪ ﺗﺎ ﻟﺤﻈﻪ ﺧﺮوﺟﻢ از ﺧﻮﻧﻪ ﺳﮑﻮت ﮐﺮدم اﻣﺎ اﻣﮑﺎن ﻧﺪاﺷﺖ دﯾﮕﻪ ﭘﺎ ﺗﻮ ﻋﻤﺎرﺗﯽ ﺑﺬارم ﮐﻪ ﺣﺎﻣﺪ ﺑﻮد ... اوﻧﺠﺎ ﺗﺎ زﻣﺎﻧﯽ ﺧﻮﻧﻪ ﺧﻮاﻫﺮم ﺑﻮد ﮐﻪ اون ﻣﺮد ﻧﺒﺎﺷﻪ ... ﻣﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو ﺑﯿﺮون ﺑﺒﯿﻨﻢ ... اﻟﺒﺘﻪ اﮔﺮ ... ﻧﯿﻮﺷﺎ: ﻫﻤﺮاز ﭼﺮا اﻧﻘﺪر ﺑﯽ ﺣﺎﻟﯽ؟
- ﭼﻨﺪ وﻗﺘﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﯾﺎد ﭘﺪرم اﻓﺘﺎدم ... اﺧﻤﺎي ﻧﯿﻮﺷﺎ رﻓﺖ ﺗﻮ ﻫﻢ: ﺗﻮ ﭘﺪرت رو ﯾﺎدﺗﻪ؟
- ﻣﻨﻢ ﻣﺜﻞ ﺗﻮ ﻓﻘﻂ ﺳﻪ ﺳﺎل ﺑﺎﻫﺎش زﻧﺪﮔﯽ ﮐﺮدم ... ﮐﻮﺷﺎ ﮐﻪ ﺣﺎﻻ ﻟﭙﺎش ﺗﮑﻮن ﻧﻤﯽ ﺧﻮرد: ﻣﻦ ﮐﻪ اﺻﻼ ﺑﺎﻫﺎش زﻧﺪﮔﯽ ﻧﮑﺮدم ... ... واﻗﻌﺎ دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﭼﺸﻤﺎي زﯾﺒﺎﺷﻮن ﻏﻢ دار ﺑﺸﻪ اﻣﺎ اﯾﻦ راﻫﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺻﻮرﺗﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﯽ رﺗﯿﻢ و ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﻫﻢ ﻧﯿﻢ ﺗﻮﻧﺴﺖ ﺟﻠﻮش رو ﺑﮕﯿﺮه ... اﮔﻪ از راﻫﺶ وارد ﻧﻤﯽ ﺷﺪﯾﻢ ﺣﺎﻣﺪ ﺧﻮدش ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ رو ﺑﻪ دﺳﺖ ﻣﯿﮕﺮﻓﺖ ... روﯾﺎ دﯾﺸﺐ ﺑﻬﻢ زﻧﮓ زده ﺑﻮد و ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد اﮔﺮ ﺣﺎﻣﯽ اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ﺳﮑﻮت ﮐﺮده ﻓﻘﻂ ﺑﺮاي اﯾﻦ ﺑﻮده ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮده ﺣﺎﻣﺪ ﻓﻘﻂ اوﻣﺪه ﺧﻮدي ﻧﺸﻮن ﺑﺪه و ﺑﺮه و ﭘﺲ ﻗﺮار ﻧﯿﺴﺖ ﻣﻦ و ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﭼﯿﺰي ﺑﺪوﻧﯿﻢ و اﯾﻨﮑﻪ ﺣﺎﻣﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﮐﺮده و ﺑﺎ ﺣﺎﻣﺪ ﻫﻢ درﮔﯿﺮ ﺷﺪه ﺳﺮ ﻧﺸﻮن ﻧﺪادن ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺣﺘﯽ ﺑﻪ ﺣﺎﻣﺪ ﮔﻔﺘﻪ ﺗﺎ دﻟﺶ ﺑﺨﻮاد ﺑﻬﺶ ﭘﻮل ﻣﯿﺪه ﺑﺬاره ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮري ﮐﻪ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﺑﻮده ﺑﺎﺷﻪ اﻣﺎ ﺣﺎﻣﺪ ﺳﻔﺖ و ﻣﺤﮑﻢ اﯾﺴﺘﺎده ﮐﻪ ﻣﯽ ﺧﻮاد ﺗﻮ زﻧﺪﮔﯽ ﺑﭽﻪ ﻫﺎش ﺑﺎﺷﻪ ...
- ﻣﻦ از ﭘﺪرم ﮐﻪ ﻧﻮاي ﺗﺎر ﯾﺎدم ﻣﯿﺎد ... ﯾﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ ... ﻧﯿﻮﺷﺎ: ﻣﻦ از ﺣﺎﻣﺪ ﻓﻘﻂ ﮔﺮﯾﻪ ﻫﺎي ﻣﺎﻣﺎن رو ﯾﺎدم ﻣﯿﺎد ... ... اﯾﻦ ﺧﺎﻧﻪ از ﭘﺎي ﺑﺴﺖ وﯾﺮان ﺑﻮد اﯾﻦ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺗﻮ ﻓﮑﺮ ﻧﻘﺶ اﯾﻮاﻧﺶ ﺑﻮدن ... ﮐﻮﺷﺎ: ﻣﻦ دﻟﻢ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاد راﺟﻊ ﺑﻬﺶ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﯿﻢ ...
- ﻣﻦ ﮐﻪ ﻣﯿﮕﻢ آدم ﺑﺎﯾﺪ راﺟﻊ ﺑﻪ ﻫﺮ ﭼﯿﺰي ﮐﻪ اذﯾﺘﺶ ﻣﯿﮑﻨﻪ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻪ ... ﮐﻮﺷﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ﺗﺎ ﻟﯿﻮاﻧﺶ رو ﺗﻮي ﺳﯿﻨﮏ ﺑﺬاره ... ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺧﻢ ﺷﺪ ﺳﻤﺘﻢ: ﻣﻦ ﺗﻮ ﺣﯿﺎط دﯾﺪﻣﺶ ﺑﺎ ﻋﻤﻮ داﺷﺖ ﺣﺮف ﻣﯿﺰد ... آب دﻫﻨﻢ رو ﻣﺤﮑﻢ ﻗﻮرت دادم: ﻧﯿﻮﺷﺎ ... ﺷﺎﯾﺪ اﺷﺘﺒﺎه ﻣﯿﮑﻨﯽ ... ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﻣﯽ ﺧﻮام ﮐﻪ ...
- ﺗﻮ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ اﻟﮑﯽ اﯾﻦ ﺷﮑﻠﯽ ﻧﻤﯽ ﺷﯽ ... ﻣﻦ ﺑﭽﻪ ام درﺳﺖ اﻣﺎ ﻣﯿﻔﻬﻤﻢ ... اوﻧﺎ ﺗﻮ رو اذﯾﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﻦ ... ﺑﺎ اوﻣﺪن ﮐﻮﺷﺎ ﮐﻪ ﻫﻨﻮز اﺧﻤﺎش ﺗﻮ ﻫﻢ ﺑﻮد ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺣﺮﻓﺶ رو ﻧﺼﻒ ﮔﺬاﺷﺖ ... ﻣﻮﻫﺎي ﮐﻮﺷﺎ رو ﺑﻬﻢ رﯾﺨﺘﻢ اداي اﺧﻤﺶ رو در آوردم ﺑﻠﻨﺪ ﺧﻨﺪﯾﺪ: ﻣﻦ ﮐﯽ اﻧﻘﺪ زﺷﺘﻢ آﺧﻪ ... ﺑﻐﻠﺶ ﮐﺮدم و ﺑﺎزوش رو ﮔﺎز ﮔﺮﻓﺘﻢ: ﺗﻮ ﻫﻤﯿﻦ ﻗﺪر زﺷﺘﯽ ...
- ﻫﻤﺮاز ... ﻣﻦ ﭘﺪري ﮐﻪ وﻗﺘﯽ ﺗﻮ ﻣﺪرﺳﻪ ﻫﻤﻪ ﺑﺎ ﭘﺪرﺷﻮن ﻣﯿﻮﻣﺪ ﻧﺒﻮد ﺗﺎ ﺑﯿﺎد رو ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻧﻤﯽ ﺧﻮام ... ﺑﻐﻀﻢ رو ﻗﻮرت دادم ... اﯾﻦ ﻫﻤﻪ اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ﺗﻼش ﮐﺮده ﺑﻮدﯾﻢ اﯾﻦ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻋﻘﺪه ﯾﺎ ﮐﻤﺒﻮدي ﻧﺪاﺷﺘﻦ اﻣﺎ ﮔﻮﺷﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻮﻓﻖ ﻧﺒﻮدﯾﻢ ... اﯾﻦ آدم ﺑﺎ ﺧﻮدﺧﻮاﻫﯿﺶ و اﻓﺘﺎدﻧﺶ دﻧﺒﺎل زﻧﯽ ﮐﻪ ﺣﺘﯽ ارزﺷﺶ رو ﻫﻢ ﻧﺪاﺷﺖ ﭘﺸﺖ ﺳﺮش ﯾﮏ ﻋﺎﻟﻤﻪ وﯾﺮاﻧﯽ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد ... اﺣﺴﺎس ﻣﯿﮑﺮدم ﺑﺮاي اﻣﺸﺐ ﮐﺎﻓﯽ ﺑﻮد ... آﺧﻪ ﻣﻦ ﺧﻮدم ﻫﻢ ﺑﻪ اﯾﻦ ﮐﺎري ﮐﻪ داﺷﺘﯿﻢ ﻣﯿﮑﺮدﯾﻢ ﮐﻮ ﭼﮑﺘﺮﯾﻦ اﯾﻤﺎﻧﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... ﺑﺎ زﻧﮓ ﮔﻮﺷﯿﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم ... ﺣﺎﻣﯽ ﺑﻮد ... ﺑﻌﺪ از ﺳﻼم اون ﮐﻪ ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﺗﻮ ﺷﺮﮐﺘﻪ ﭼﻮن ﻣﺮﺗﺐ وﺳﻂ ﺣﺮﻓﺶ ﻣﯿﭙﺮﯾﺪن ﺑﺎﻻﺧﺮه وﻗﺖ ﮐﺮد ﺣﺎﻟﻢ رو ﺑﭙﺮﺳﻪ ...
- ﻣﻦ ﺧﻮﺑﻢ ... ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻫﻢ ﺧﻮﺑﻦ ... ﻣﯽ ﺧﻮام ﺑﺒﺮﻣﺸﻮن ﺑﯿﺮون ... ﯾﮑﻢ ﺳﮑﻮت ﮐﺮد: ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺑﻔﺮﺳﺘﻢ ...
- ﻧﮕﺮان اﺷﺮاف زاده ﻫﺎﺗﻮن ﻧﺒﺎﺷﯿﺪ ﺑﺎ ﻣﺮﮐﺐ ﺳﯿﺎوش ﻣﯿﺒﺮﯾﻤﺸﻮن ...
- ﺧﻮدﻣﻮﻧﯿﻢ ﻫﺎ ﺗﻮ ﮐﻢ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﺘﻠﮏ ﻧﻤﯽ ﻧﺪازﯾﺎ ... ﻟﺒﺨﻨﺪي روي ﻟﺒﻢ اوﻣﺪ ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﻪ ﺳﺤﺮي ﺑﻮد ﺗﻮ ﺣﺮف زدن ﺑﺎ اﯾﻦ آدم ﺑﺪ اﺧﻼق و ﮐﻢ ﺣﺮف ﮐﻪ زﯾﺮ ﺑﻢ ﻫﺎي ﭘﻨﻬﺎن اﺧﻼق ﻣﻦ رو رو ﻣﯿﮑﺮد ... ﻣﻦ اﻫﻞ ﻃﻌﻨﻪ ﻧﺒﻮدم ...
- ﺑﺎﻫﺎﺷﻮن ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮدي؟ ﺳﺮﮐﯽ ﺑﻪ آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ ﮐﺸﯿﺪم داﺷﺘﻦ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯿﮑﺮدم ... ﺗﻮ دﻟﻢ ﻗﺮﺑﻮن ﺻﺪﻗﻪ ﺧﻠﻮت ﺧﻮاﻫﺮ ﺑﺮادراﻧﺸﻮن رﻓﺘﻢ ... ﻫﻤﻪ ﻣﺎ ﺗﻮ زﻧﺪﮔﯽ اﯾﻦ دو ﻧﻔﺮ ﺳﯿﺎﻫﯽ ﻟﺸﮕﺮ ﺑﻮدﯾﻢ ... اﺻﻞ ﮐﺎري ﻫﺎ ﯾﮑﯽ ﮐﻪ ﻧﺒﻮد اون ﯾﮑﻪ ﺑﻮد ﻫﻢ ﮐﻪ ﻧﺒﻮدش ﺑﺎ ﻫﻮﯾﺖ ﺗﺮ ﺑﻮد ... اﯾﻦ دو ﺗﺎ ... ﻓﻘﻂ ﻫﻢ رو داﺷﺘﻦ ...
- ﻫﻤﺮاز ... دوﺑﺎره ﺑﻪ ﺧﻮدم اوﻣﺪم: ﺗﻤﺎم ﺳﻌﯿﻢ رو ﮐﺮدم ... ﻣﻮﺿﻌﺸﻮن. ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺤﮑﻤﻪ ... ﭘﻮﻓﯽ ﮐﺸﯿﺪ ...
- در ﺿﻤﻦ ﻧﯿﻮﺷﺎ ﻫﻢ ﻓﻬﻤﯿﺪه ...
- ﭼﯽ؟!
- داد ﻧﺰﻧﯿﺪ آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ... ... ﺗﻤﺎم ﺟﻤﻼت ﻧﯿﻮﺷﺎ رو ﺑﺮاش ﺑﺎز ﮔﻮ ﮐﺮدم ...
- واﻗﻌﺎ دارم ﮐﻼﻓﻪ ﻣﯿﺸﻢ ... اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ ازش ﺧﯿﻠﯽ ﺑﻌﯿﺪ ﺑﻮد از ﻣﺮدي ﮐﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻧﻘﺸﻪ ﻫﺎي اﺿﺎﻓﯽ ﻫﻢ داﺷﺖ ﮐﻢ آورده ﺑﻮد ...
- ﻧﻤﯿﺸﻪ ﮐﻪ ...
- ﻧﻪ ﻧﻤﯽ ﺷﻪ ...
- ﺷﻤﺎ ﺧﻮدﺗﻮن ﻫﻢ ﻣﻮاﻓﻖ ﻧﯿﺴﺘﯿﺪ ...
- ﻣﯽ دوﻧﻢ روﯾﺎ ﺑﺎﻫﺎت ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮده ﻣﻦ ﻗﺒﻞ از راه اﻓﺘﺎدن اﯾﻦ ﺳﯿﻞ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺟﻠﻮش رو ﺑﮕﯿﺮم اﻣﺎ اﯾﻦ ﺑﺎر ﺣﺎﻣﺪ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺤﮑﻢ اﯾﺴﺘﺎده و ﻣﯿﺨﻮاد ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ش رو ﺑﺒﯿﻨﻪ ... ﭘﻮزﺧﻨﺪي زدم: ﺑﭽﻪ ﻫﺎش ...
- ﻫﻤﺮاز ﻣﺎ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮده ﺑﻮدﯾﻢ ...
- ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ دارم ﮐﻼﻓﻪ ﻣﯿﺸﻢ ...
- ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮم ﺟﻠﺴﻪ دارم ... ﺑﻬﺘﻮن ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮش ﺑﮕﺬره ... ﻓﻘﻂ اﯾﻦ ﻣﯿﻮن ... ﻫﻤﺮاز ﻣﺮاﻗﺐ ﺧﻮدت ﺑﺎش ... ... ﻣﻦ ﮐﻪ دﻟﻢ دوﺑﺎره ﭘﺮ از ﯾﻪ ﺧﺎﻟﯽ ﻋﻤﯿﻖ ﺷﺪه ﺑﻮد ﮔﻮﺷﯽ ﺗﻮ دﺳﺘﻢ ﻣﻮﻧﺪ وﻗﺘﯽ ﺑﺎ ﺧﺪا ﺣﺎﻓﻈﯽ ﺳﺮﯾﻌﯽ ﻗﻄﻊ ﮐﺮد ... ﻧﯿﻮﺷﺎ داﻣﻨﻢ رو ﻣﯿﮑﺸﯿﺪ: ﻫﻤﺮاز ... ﺑﺮﯾﻢ ﺣﺎﺿﺮ ﺷﯿﻢ؟
- اﯾﻮل داش ﺳﯿﺎ ...
- ﺑﺒﯿﻦ ﺑﺒﯿﻦ اﯾﻦ ﺑﭽﻪ رو ... اون ﻋﻤﻮي ﻣﺒﺎدي آداﺑﺖ ﭼﺮا زﺑﻮن ﺗﻮ رو ﮐﻮﺗﺎه ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻪ ... ﻣﻦ ﻣﻮﻧﺪم ... ﮐﻮﺷﺎ از ﺻﻨﺪﻟﯽ ﭘﺸﺖ ﺳﺮش رو ﺧﻢ ﮐﺮده ﺑﻮد داﺷﺖ ﺑﺎ ﺳﯿﺎوش ﺑﺤﺚ ﻣﯿﮑﺮد ... و ﻣﻦ ﺑﺎر دﯾﮕﻪ اﻋﺘﺮاف ﮐﺮدم اﮔﺮ ﻣﻦ ﻫﻢ ﻣﺮد ﺑﻮدم و آوﯾﺴﺎ ﻣﯿﻮﻣﺪ ﺗﻮ زﻧﺪﮔﯿﻢ ... ﺗﺌﺎﺗﺮ رو ﮐﻪ ﻫﯿﭽﯽ ... ﺑﺮاي اﯾﻦ ﻋﺮوﺳﮏ ﺧﻮاﺳﺘﻨﯽ و ﺑﯽ ﻧﻬﺎﯾﺖ ﻣﻬﺮﺑﻮن زﻧﺪﮔﯿﻢ رو ﻫﻢ رﻫﺎ ﻣﯿﮑﺮدم ... ﺗﻪ دل ﻣﻦ و ﮔﻠﻨﺎر ﺣﺘﯽ اﮔﺮ ﺳﻮﺧﺘﻨﯽ ﺑﻮد ﺑﺮاي ﺧﺎﮐﺴﺘﺮ ﺷﺪن آرزوﻫﺎي دادﺷﻤﻮن ... اون ﺟﻠﻮ ﯾﻪ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﭼﺸﻢ ﺳﺒﺰ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ دﻟﺖ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺑﺒﻮﺳﯿﺶ ... ﭼﻨﺪ ﺑﺎري ﮐﻪ ﻧﻈﺮ داد ﺳﯿﺎوش ﻧﺘﻮﻧﺴﺖ ﺧﻮدش رو ﮐﻨﺘﺮل ﮐﻨﻪ و ﻣﺤﮑﻢ ﺑﻐﻠﺶ ﮐﺮد و آوﯾﺴﺎ ﻫﻢ ﻫﯽ ﺗﺸﺮ ﻣﯿﺰد ﺟﻠﻮي ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رﻋﺎﯾﺖ ﮐﻨﻪ ...
- ﺧﻮب اوﻧﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻬﺸﻮن ﺧﻮش ﮔﺬﺷﺘﻪ دﺳﺖ ﺑﺎﻻ ... ... ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻫﻤﺮاه اﯾﻦ ﺣﺮف ﺳﯿﺎوش ﺷﺮوع ﮐﺮدن ﺑﻪ ﻓﺮﯾﺎد زدن و ﻣﻦ ﻧﮕﺮان ﺑﻮدم ﮐﻪ آﯾﺎ ﺑﻌﺪﻫﺎ ﻫﻢ ﺑﺎز ﻓﺮﺻﺖ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺑﺎ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﺮم ﭘﯿﺘﺰا ﺑﺨﻮرم ... ﺗﻮ ﭘﺎرك ﺑﺪوم ... ﻧﻔﺲ ﺑﮑﺸﻢ ... ﻣﻦ ﮐﻪ ﺧﻮب ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ اﯾﻦ ﺗﻔﺮﯾﺢ رو ﻣﺪﯾﻮن رﺷﻮه اي ﻫﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﻓﻌﻼ ﺣﺎﻣﯽ داره ﺑﻬﻢ ﻣﯿﺪه ... آوﯾﺴﺎ ﻫﻢ از ﻣﺎﺷﯿﻦ ﭘﯿﺎده ﺷﺪ و ﮔﻮﻧﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو ﺑﻮﺳﯿﺪ ... ﮐﻮﺷﺎ ﻫﻢ اون رو ﻣﺤﮑﻢ ﺑﻮﺳﯿﺪ ... ﺳﯿﺎوش اﻟﮑﯽ اﺧﻢ ﮐﺮد: ﮐﻮﺷﺎ ﺧﺎن ﻣﺮاﻗﺐ ﺑﺎش ﮐﻼﻣﻮن ﺗﻮ ﻫﻢ ﻧﺮه ...
- ﭼﺮا؟ ﻣﻦ ﻣﯽ ﺧﻮام ﺑﺎ آوﯾﺴﺎ ازدواج ﮐﻨﻢ ... ﺑﺎ ﻣﺎ ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺑﻠﻨﺪ ﺧﻨﺪﯾﺪﯾﻢ ... ﺳﯿﺎوش ﮐﻪ اﻧﮕﺎر ﺟﺪي ﺟﺪي ﺑﻬﺶ ﺑﺮﺧﻮرده ﺑﻮد: ﺗﻮ اول ﺑﺬار ﭘﺸﺖ ﻟﺒﺖ ﺳﺒﺰ ﺑﺸﻪ ﺑﻌﺪ ﺑﺮاي آوﯾﺴﺎ ﻧﻘﺸﻪ ﺑﮑﺶ ... آوﯾﺴﺎ ﺑﺎ ﻋﺸﻮه ذاﺗﯿﺶ دﺳﺘﺶ رو دور ﺑﺎزوي ﺳﯿﺎوش ﺣﻠﻘﻪ ﮐﺮد: ﺳﯿﺎوش ... ﭼﯽ ﮐﺎر ﺑﭽﻪ داري ... ﺳﯿﺎوش ﮐﻪ ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﭼﻪ ﻗﺪر ﺧﺮاﺑﻪ اﯾﻦ ﺧﻮﺷﮕﻞ ﺧﺎﻧﻮم ﺗﻮ ﭘﺎﻟﺘﻮي ﺳﻔﯿﺪﺷﻪ ﺧﻢ ﺷﺪ و ﻣﺤﮑﻢ ﭘﯿﺸﻮﻧﯿﺶ رو ﺑﻮﺳﯿﺪ ... ﻣﻦ ﮐﻪ ﻫﻨﻮز ﻫﻢ داﺷﺘﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯿﺨﻨﺪﯾﺪم ... در رو ﺑﺮاي ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﺎز ﮐﺮدم و ﮐﻠﯿﺪ رو دادم دﺳﺘﺸﻮن: ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺟﻮﻧﻢ در ﺑﺎﻻ رو ﺑﺎز ﮐﻨﯿﺪ ﺑﺮﯾﺪ داﺧﻞ ﻣﻦ اﻻن ﻣﯿﺎم ... ﮔﻠﻨﺎر و ﺳﯿﺎوش ﺧﻮاﺳﺘﻦ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﻦ ﮐﻪ آوﯾﺴﺎ ﺻﻮرﺗﻢ رو ﺑﻮﺳﯿﺪ و ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺗﻮ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻣﯿﺸﻨﻪ ...
- ﺧﯿﻠﯽ اﯾﻦ دﺧﺘﺮ دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﯿﻪ ... ... اﯾﻦ رو واﻗﻌﺎ از ﺗﻪ دل ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدم ... ﺳﯿﺎ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻣﺎﺷﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺖ: ﺑﻪ اﯾﻦ ﺧﻮاﻫﺮ زاده ات ﺑﮕﻮ ﭼﭗ ﺑﻪ دوﺳﺖ دﺧﺘﺮ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﮐﻨﻪ ﻣﻦ ﻗﺎﻃﯽ ﻣﯿﮑﻨﻢ ...
- ﺧﻮب ﺣﺎﻻ ... ﺗﺤﻔﻪ ﺧﺎن ... ﮔﻠﯽ: ﻫﻤﺮاز ... اﮔﻪ ﺣﺎﻟﺖ ﺧﻮب ﻧﺒﺎﺷﻪ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﯿﮕﯽ دﯾﮕﻪ؟
- ﻣﻦ ﻧﮕﻢ ﻫﻢ اون ﺣﺎﻣﯽ ﺧﺎن ﻣﯿﺎره ﻣﻦ رو ﻣﯿﻨﺪازه ﺳﺮﺗﻮن ... ﮔﻠﻨﺎر: اﯾﻦ ﺟﻮري ﻧﮕﻮ ... از ﺳﺮ ﻧﺠﺎﺑﺘﺸﻪ ... ﺧﻮدش روش ﻧﻤﯿﺸﻪ ﭘﯿﺸﺖ ﺑﺎﺷﻪ ... وﻗﺘﯽ ﻣﯿﺎي ﭘﯿﺶ ﻣﺎ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﻫﺮ ﺳﺎﻋﺖ زﻧﮓ ﻣﯽ زﻧﻪ ... ... اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎي ﮔﻠﯽ ﺑﺮاي ﻣﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻌﻨﯽ ﻫﺎ داﺷﺖ ... ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻌﻨﯽ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ داﺷﺘﻢ ﺗﻼش ﻣﯿﮑﺮدم ﺑﻬﺸﻮن ﻓﮑﺮ ﻧﮑﻨﻢ ... ﺑﺎ رﻓﺘﻨﺸﻮن ... ﮐﯿﻔﻢ رو روي دوﺷﻢ ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﮐﺮدم و اﻧﻘﺪر ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﮐﻪ ﻣﺎﺷﯿﻦ از ﺟﻠﻮي ﭼﺸﻤﻢ دور ﺷﺪن ... ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم ... ﺑﻌﺪ از ﯾﻪ ﻫﻔﺘﻪ اﻣﺸﺐ ﮐﻤﯽ ﺣﺎﻟﻢ ﺑﻬﺘﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد ... ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﭼﺮاغ روﺷﻦ ﺧﻮﻧﻪ اﻧﺪاﺧﺘﻢ ﻟﺒﺨﻨﺪم ﭘﻬﻦ ﺗﺮ ﺷﺪ اﯾﻦ ﯾﻌﻨﯽ ﻣﻦ ﮐﺴﯽ رو ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻪ داﺷﺘﻢ ... ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺮم ﺗﻮ ﮐﻪ دﺳﺘﻢ روي دﺳﺘﮕﯿﺮه ﺧﺸﮏ ﺷﺪ
- ﭘﺴﺮ ﻣﻦ اﻧﻘﺪر ﺑﺰرگ ﺷﺪه ﮐﻪ دﺧﺘﺮ ﻣﯽ ﭘﺴﻨﺪه؟ ... ﺗﻤﺎم ﺑﺪﻧﻢ از ﻧﻔﺮت ﺷﺮوع ﺑﻪ ﻟﺮزﯾﺪن ... ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺮﮔﺮدم ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺎور ﮐﻨﻢ ﮐﻪ اﯾﻦ ﺻﺪا ﺣﻘﯿﻘﯿﻪ ... دﺳﺖ راﺳﺘﻢ روي دﺳﺘﮕﯿﺮه ﺑﻮد و دﺳﺖ ﭼﭙﻢ رو ﻣﺤﮑﻢ ﻣﺸﺖ ﮐﺮدم و دوﻧﻪ ﻋﺮﻗﯽ ﮐﻪ از ﭘﺸﺖ ﮐﻤﺮم ﻏﻠﺖ ﺧﻮرد رو ﺣﺲ ﮐﺮدم ... ﺳﺮﯾﻊ ﺳﺮم رو ﺑﺎﻻ ﺑﺮدم ﺗﺎ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺸﻢ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻃﺒﻖ ﻋﺎدﺗﺸﻮن از ﭘﻨﺠﺮه آوﯾﺰون ﻧﯿﺴﺘﻦ ﮐﻪ ﻧﺒﻮدن ... ﺗﻨﻬﺎ ﭼﯿﺰي ﮐﻪ اون ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻪ ذﻫﻨﻢ رﺳﯿﺪ ﺟﻤﻠﻪ: ﺑﺮﯾﺪ از اﯾﻦ ﺟﺎ ... دﺳﺘﺶ ﮐﻨﺎر دﺳﺘﻢ روي در ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺖ ﺑﺎ ﻓﺎﺻﻠﻪ: ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﯿﻢ ...
- ﺻﺤﺒﺘﯽ ﻧﺪارﯾﻢ ...
- ﻣﻦ دارم ... ﺗﺎ ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻣﯿﺪوﻧﻢ ﻣﺎدرﺗﻮن روي اﺣﺘﺮام ﺑﻪ ﺑﺰرﮔﺘﺮ ﺧﯿﻠﯽ ﺣﺴﺎس ﺑﻮد ... ... اﯾﻦ آدم آﺧﺮ اﻋﺘﻤﺎد ﺑﻪ ﻧﻔﺲ ﺑﻮد ...
- ﻣﺎدرم دق ﮐﺮد ... ﻋﯿﻦ رﻫﺎ ... ﻋﯿﻦ ﻣﻦ ... ﺣﺎﻻ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻫﻤﻮن اﺣﺘﺮام ﺑﺮﯾﺪ ... ﻣﺎ ازﻫﻤﻮن ده ﺳﺎل ﭘﯿﺶ ﻫﯿﭻ ﺣﺮﻓﯽ ﺑﯿﻨﻤﻮن ﻧﻤﻮﻧﺪ ... ﭼﺸﻤﻢ ﺑﻪ اون دﺳﺘﻬﺎﯾﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﯾﻪ زﻣﺎﻧﯽ رﻫﺎ رو ﻣﻄﻤﺌﻨﺎ ﻧﻮازش ﻫﻢ ﮐﺮده ﺑﻮدن ... ﻧﻤﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎﻫﺎﯾﯽ ﻧﮕﺎه ﮐﻨﻢ ﮐﻪ رﻫﺎ رو ﻋﺎﺷﻖ ﮐﺮده ﺑﻮدن ... ﻧﻔﺮت ﻣﻦ از اﯾﻦ ﻣﺮد ... اﮔﺮ ﻣﯿﺸﺪ اﺳﻢ ﻣﺮد رو روش ﮔﺬاﺷﺖ ... ﻣﺎل اﻣﺮوز دﯾﺮوز ﻧﺒﻮد ... ﺑﻪ ﺗﻌﺪاد ﺗﻤﺎم روزﻫﺎ ﺑﻮد ... ﺑﻪ ﺗﻤﺎم اون روزﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ زﯾﺒﺎ ﺳﺖ و ﻧﺒﻮد ... ﺑﻪ ﺗﻌﺪاد ﺗﻤﺎم روزﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺗﻤﺎم ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﯽ ﻫﺎم ازم ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪ ... از روز ﻣﺮگ رﻫﺎ ... دﻗﯿﻘﺎ از ﻫﻤﻮن روزي ﮐﻪ آﻫﻨﮕﻬﺎ ﻣﻦ رو ﺑﻪ ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯽ اﻧﺪاﺧﺘﻦ ...
- ﻫﻤﺮاز ... ﻣﻦ دﻧﺒﺎل ﻫﯿﭽﯽ ﻧﯿﺴﺘﻢ ...
- ﭘﺲ اﯾﻦ ﺟﺎ ﭼﯽ ﮐﺎر ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ ...
- ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ... ﺑﺒﯿﻦ اﯾﻨﺠﺎ ﺟﺎش ﻧﯿﺴﺖ ... وﺳﻂ اﯾﻦ ﮐﻮﭼﻪ ﮐﻪ ﺧﻮب ﻣﯿﺪوﻧﻢ ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ ﻫﺎش ﭼﻪ ﻗﺪر ﻓﻀﻮﻟﻦ ... ... اﯾﻦ رو ﻣﯽ دوﻧﺴﺖ و ﻧﺼﻒ ﺷﺒﯽ ﺟﻠﻮي در ﺑﺎ ﯾﻪ دﺧﺘﺮي ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻦ ﺗﻨﻬﺎ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯿﮑﻨﻪ ﺳﺮ و ﮐﻠﻪ ﻣﯿﺰد؟
- ﻣﻦ ﻣﯽ ﺧﻮام ﺑﮕﻢ ... ﻣﺘﺎﺳﻔﻢ ... اﯾﻦ ﺑﺎر ﺻﺎف ﺧﯿﺮه ﺷﺪم ﺗﻮ ﭼﺸﻤﺎش ... ﺟﺎ ﺧﻮرد از ﻧﮕﺎﻫﻢ ... دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﻣﻮﻫﺎم ﮐﺸﯿﺪم و روﺳﺮﯾﻢ رو ﮐﻤﯽ ﺟﻠﻮ دادم ... ﺻﺪام رو ﮐﻪ ﻣﯿﻠﺮزﯾﺪ ﮐﻤﯽ وﻟﻮﻣﺶ رو ﭘﺎﯾﯿﻦ آوردم: دﻗﯿﻘﺎ اﯾﻦ ﺗﺎﺳﻒ ﺑﺮاي ﮐﺪوم ﯾﮑﯽ از ﺑﺪﺑﺨﺘﯽ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ اﯾﻦ ﺟﺎ در ﺟﺮﯾﺎﻧﻪ؟
- اﮔﺮ ﺑﺬاري ...
- ﺑﻪ ﺣﺮﻣﺖ اون دو ﺗﺎ ﺑﭽﻪ ﺑﺮﯾﺪ ...
- ﺑﺰرگ ﺷﺪي و اﺻﻼ ﺷﺒﯿﻪ رﻫﺎ ﻧﯿﺴﺘﯽ ... زﯾﺒﺎ ﺗﺮ از ﺗﻮ ﺑﻮد ... اﻣﺎ ذره اي ﻣﺜﻞ ﺗﻮ ﻧﺒﻮد ...
- ﭼﻮن از ﺷﻤﺎ ﺑﻪ اﻧﺪازه ﻣﻦ ﻣﺘﻨﻔﺮ ﻧﺒﻮد ﺣﺘﯽ ﺗﺎ ﻟﺤﻈﻪ ﻣﺮﮔﺶ ... ... ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ رﻧﮕﻢ ﭘﺮﯾﺪه ... ﻓﻬﻤﯿﺪﻧﺶ ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﺳﺨﺖ ﻧﺒﻮد ... اﯾﻦ آدم ﺑﺮاي ﻣﻦ ﮐﺎﺑﻮس ﺑﻮد ... از ﺳﺮﻣﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺗﺎ ﻣﻐﺰ اﺳﺘﺨﻮاﻧﻢ داﺷﺖ ﻧﻔﻮذ ﻣﯿﮑﺮد ... از ﻟﺮزش ﺗﻤﺎم ﺑﺪﻧﻢ اﯾﻦ ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ... ﺗﻮ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﯾﻪ ﺗﺎﺳﻒ ﻋﻤﯿﻖ ﺑﻮد ... ﺣﺎﻣﺪ ﺧﻮاﺳﺖ دﻫﻦ ﺑﺎز ﮐﻨﻪ ﮐﻪ ﺻﺪاﯾﯽ ﻣﻦ رو از اون ﺳﺮﻣﺎ اﻧﺪاﺧﺖ درﺳﺖ وﺳﻂ ﯾﻪ ﮔﺮﻣﺎي دﻟﭙﺬﯾﺮ ...
- اﯾﻨﺠﺎ ﭼﻪ ﺧﺒﺮه؟ ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم ﻣﺴﺘﺎﺻﻞ ﺑﻪ ﻣﺮدي ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺑﺪ اﺧﻼق و اﺧﻤﻮ ﺑﻪ ﺣﺎﻣﺪ ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮد ... ﺣﺲ ﻧﮕﺎﻫﻢ رو ﮔﺮﻓﺖ ﮐﻪ ﭼﺮﺧﯿﺪ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ... ﺑﺎ دﯾﺪﻧﻢ ﯾﻪ ﻗﺪم ﺟﻠﻮ ﺗﺮ اوﻣﺪ: ﭼﻪ ﺧﺒﺮه؟ ﺣﺎﻣﺪ: ﺣﺮف ﻣﯿﺰدﯾﻢ ...
- ﻫﻤﺮاز ﺑﺮو ﺗﻮ ... ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺮم ... ﺗﻌﻠﻠﻢ رو دﯾﺪ: ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﻣﮕﻪ ﻧﯿﺴﺘﻢ ... ﺣﺎﻣﺪ ﻣﺎ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺣﺮف زده ﺑﻮدﯾﻢ ... ﺣﺎﻣﺪ دﺳﺖ ﺑﻪ ﺟﯿﺐ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد ... از اﯾﻦ ﺑﺮادر ﮐﻮﭼﮑﺘﺮ ﮐﻮﺗﺎه ﻗﺪ ﺗﺮ ﺑﻮد و ﻻﻏﺮ ﺗﺮ ... ﺑﺮادر ﮐﻮﭼﮑﺘﺮي ﮐﻪ ﺑﻪ ﺷﺪت ﺟﺪي و ﺗﺮﺳﻨﺎك ﺑﻮد ... در رو ﺑﺎز ﮐﺮد و ﺑﺎ دﺳﺖ اﺷﺎره ﮐﺮد: ﺑﺮو ﻫﻤﺮاز ﻫﻢ ﺳﺮده ﻫﻢ ﺟﻠﻮي ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ ﻫﺎ ﺑﺪه ... رﻓﺘﻢ ﺗﻮ راﻫﺮوي ﺗﺎرﯾﮏ و ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺧﻮﻧﻪ ... ﺗﮑﯿﻪ دادم ﺑﻪ دﯾﻮار ... ﺻﺪاﺷﻮن واﺿﺢ ﻣﯿﻮﻣﺪ ...
- ﻗﺮار ﻧﺒﻮد اﯾﻦ ﮐﺎر رو ﻧﮑﻨﯽ؟
- اوﻣﺪم ﺑﺎﻫﺎش ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻢ اون ﺷﺎﯾﺪ ﺑﻔﻬﻤﻪ ﻣﻦ ﭼﯽ ﻣﯿﮕﻢ ... ... ﺣﺎﻣﯽ ﻟﺤﻦ ﺗﺮﺳﻨﺎﮐﯽ داﺷﺖ: ﺑﻬﺖ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدم دور و ﺑﺮﺷﻮن ﻧﭽﺮخ ...
- دﻗﯿﻘﺎ ﮐﺪوﻣﺸﻮن؟
- ﺣﺎﻣﺪ ... ﯾﻪ ﭼﯿﺰي ﺑﻬﺖ ﻣﯿﮕﻢ ﺳﻌﯽ ﮐﻦ ﺧﻮب ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺑﺸﯽ ... اﮔﺮ ﭘﺪر اون ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻧﺒﻮدي ... اﮔﻪ داداﺷﻢ ﻧﺒﻮدي و ﺑﻪ ﺧﻮدت اﺟﺎزه داده ﺑﻮدي ﻧﺼﻒ ﺷﺐ ﺑﯿﺎي ﺟﻠﻮ در ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺗﻮش ﻫﺴﺘﻦ و ﺗﺮﺳﻮﻧﺪه ﺑﻮدﯾﺸﻮن و آراﻣﺸﺸﻮن رو ﺑﻬﻢ زده ﺑﻮدي اﻻن ﯾﻪ دﻧﺪون ﺳﺎﻟﻢ ﻫﻢ ﻧﺪاﺷﺘﯽ ... ... دﺳﺘﻢ رو روي ﻗﻠﺒﻢ ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﮐﻪ ﺧﻮدش رو ﺑﻪ درو دﯾﻮار ﺳﯿﻨﻪ ام ﻣﯿﮑﻮﺑﯿﺪ ... ﻟﺤﻦ ﺣﺎﻣﯽ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﻮد ... ﻣﺤﮑﻢ ... ﯾﻪ ﮐﻼم . آروم ... و ﻣﻦ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪه ﺑﻮدم ﻓﻘﻂ اﯾﻦ روزﻫﺎ ﻣﻨﻢ اﻧﮕﺎر ﮐﻪ زﺑﻮﻧﻢ ﺟﻠﻮي اﯾﻦ ﻣﺮد اﻧﻘﺪر درازه ...
- ﺑﺮادر ﮐﻮﭼﯿﮑﻪ ﯾﻪ زﻣﺎﻧﯽ ﻣﻦ ﺑﺎ دﺳﺘﻪ ﮔﻞ و ﺷﯿﺮﯾﻨﯽ ﻫﻤﯿﻦ ﻣﺴﯿﺮ رو ﻃﯽ ﮐﺮدم و اوﻣﺪم ﺗﻮ ﻫﻤﯿﻦ ﺧﻮﻧﻪ ...
- اوﻣﺪي ﺗﻮ ﻫﻤﯿﻦ ﺧﻮﻧﻪ و از ﺳﺮ ﻟﺞ ﺑﺎزي ﺑﺎ ﭘﺪرت ﮔﻨﺪ زدي ﺑﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﺧﻮاﻫﺮش ... ﺣﺎﻣﺪ ﺗﻮ اﺟﺎزه ﻧﺪاري ﯾﻬﻮ از آﺳﻤﻮن ﺗﻮ زﻧﺪﮔﯽ اون ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻧﺎزل ﺑﺸﯽ ...
- اوﻧﺎ ﺑﭽﻪ ﻫﺎي ﻣﻨﻦ ...
- ﺧﺐ ﺧﺪا رو ﺷﮑﺮ ﮐﻪ اﯾﻦ رو ﻣﯿﺪوﻧﯽ ... ﺳﻮار ﻣﺎﺷﯿﻨﺖ ﺷﻮ و از اﯾﻦ ﺟﺎ ﺑﺮو ... دﯾﮕﻪ ﻫﻢ دو رو ﺑﺮش آﻓﺘﺎﺑﯽ ﻧﺸﻮ.
- اون رو ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﻫﻤﻪ ﻧﻔﻮذ داره ... ﻣﻦ ﻣﯿﺨﻮام ﺑﺪوﻧﻢ ﭼﺮا ﺑﭽﻪ ﻫﺎي ﻣﻦ اﻧﻘﺪر از ﻣﻦ ﺑﺪﺷﻮن ﻣﯿﺎد ...
- اﯾﻦ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﺮاي اﯾﻨﮑﻪ ﺑﺪوﻧﻦ دور و ﺑﺮﺷﻮن ﭼﻪ ﺧﺒﺮه ﻧﯿﺎزي ﺑﻪ ﮐﺴﯽ ﻧﺪارن ... ﭘﺪري ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎﺷﻪ و ﻧﯿﺴﺖ ... ﻣﺎدري ﮐﻪ ﻣﺮده ... ﮐﺎﻓﯿﻪ ﮐﻪ ﻧﺨﻮان ﺑﺪوﻧﻦ ... ﺣﺎﻣﺪ ﺣﺮف ﻣﻦ ﯾﻪ ﮐﻼﻣﻪ و ﺑﻬﺖ ﻗﻮل ﻣﯿﺪم ... ﻗﻮل ﻣﯿﺪم اﮔﻪ ﻓﻘﻂ ﯾﻪ ﺑﺎر دﯾﮕﻪ ﺑﯽ ﻫﻮا ﺑﺨﻮاي ﺗﺤﺖ ﻓﺸﺎرش ﺑﺬاري ... ﯾﺎدم ﺑﺮه ﺑﺎﻫﺎت ﭼﻪ ﻧﺴﺒﺘﯽ دارم ...
- ﺣﺎﻣﯽ ﺣﻮاﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﻦ اﯾﻦ دﺧﺘﺮ ﻫﺴﺖ؟!
- ﻣﻦ ﺣﻮاﺳﻢ ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﻫﺴﺖ ... ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﯽ ﻣﺠﺒﻮرش ﮐﻨﯽ ﺑﺎﻫﺎت ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻪ ... ... ﻣﻦ ... ﻣﻨﯽ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ رو ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﺗﺎ اﯾﻦ ﻃﻮر ﺟﻠﻮي ﮐﺴﯽ ﺑﺮام درﺑﯿﺎد ... ﻣﻦ ﺑﺮاي اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر ﺣﺮف ﻣﺎدام رو درك ﮐﺮدم ﮐﻪ ﻣﯿﮕﻔﺖ ﮐﻪ ﺳﺎﯾﻪ ﺳﺮ ﯾﻌﻨﯽ ﭼﯽ ... ﺣﺎﻣﯽ ... ﺣﺎﻣﯽ ﺑﻮد ... ﯾﻪ ﭼﺘﺮ ﺑﻮد رﻧﮕﯽ ﻧﺒﻮد ... ﺗﮏ رﻧﮓ ﺑﻮد ﻗﺮﻣﺰ ... ﮔﺎﻫﯽ ﺳﻔﯿﺪ ... ﮔﺎﻫﯽ آﺑﯽ ... اﻣﺎ ﺑﻮد ... اون ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﻮد اﻧﻘﺪر ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﻮ روي ﺑﺮادري ﺑﺎﯾﺴﺘﻪ ﮐﻪ ﺣﺎﻻ اﯾﻦ ﺟﺎ ﺑﻮد ... ﺻﺪاي ﮐﻨﺪه ﺷﺪن ﭼﺮخ ﻫﺎي ﯾﻪ ﻣﺎﺷﯿﻦ از روي آﺳﻔﺎﻟﺖ و ﺑﻌﺪ در ﻧﯿﻤﻪ ﺑﺎزي ﮐﻪ ﮐﺎﻣﻞ ﺑﺎز ﺷﺪ ...
- ﭼﺮا اﯾﻨﺠﺎﯾﯽ ﺳﺮده؟
- ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ... ﯾﻪ ﻟﻨﮕﻪ اﺑﺮوش رﻓﺖ ﺑﺎﻻ: ﺑﺎﺑﺘﻪ؟
- ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﺎ ﺑﺎ ﺣﺎﻣﺪ درﮔﯿﺮ ﺷﺪﯾﺪ ...
- ﻣﻦ ﺑﺎ ﮐﺴﯽ ﻣﻌﻤﻮﻻ در ﮔﯿﺮ ﻧﻤﯽ ﺷﻢ ... ﺗﺬﮐﺮ ﻣﯿﺪم ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺣﻞ ﻣﯿﺸﻪ ... ... ﺧﺪاﯾﯿﺶ ﺗﻪ ﺧﻮد ﭘﺴﻨﺪﻫﺎ ﺑﻮد ...
- ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺧﯿﻠﯽ وﻗﺘﻪ ﺑﺎﻻ ﺗﻨﻬﺎن؟ ... اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﯾﻌﻨﯽ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺑﯿﺎد ﺑﺎﻻ؟ ﮐﻮﺷﺎ و ﻧﯿﻮﺷﺎ وﻗﺘﯽ ﺧﯿﺎﻟﺸﻮن راﺣﺖ ﺷﺪ ﮐﻪ اﻣﺸﺐ ﻫﻢ ﺧﻮﻧﻪ ﻣﻦ ﻣﯿﻤﻮﻧﻦ ... رﻓﺘﻦ ﺗﺎ ﺑﺨﻮاﺑﻦ ... ﺑﺮاي اوﻧﻬﺎ ﻫﻢ ﺣﺎﻣﯽ ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺷﺪه ﺑﻮد ﺑﻪ اﻣﻨﯿﺖ اﻧﮕﺎر ... ﺣﺎﻻ دﯾﺪﻧﺶ ﺑﺮاﺷﻮن ﭘﺮ از ﺣﺲ ﺣﻞ ﺷﺪن ﻣﺴﺎﺋﻞ ﺑﻮد ... ... روي ﻣﯿﺰ روﺑﻪ روش ﯾﻪ ﻓﻨﺠﺎن ﭼﺎي ﮔﺬاﺷﺘﻢ ...
- ﻓﺸﺎرت رو ﺑﺎﯾﺪ ﻣﯿﮕﺮﻓﺘﯿﻢ ...
- ﺧﻮﺑﻢ ...
- ﻣﻄﻤﺌﻨﯽ؟ ﺑﻪ ﭘﺸﺘﯽ ﻣﺒﻞ ﺗﮑﯿﻪ داد و ﭘﺎش رو روي ﭘﺎش اﻧﺪاﺧﺖ و ﻧﮕﺎﻫﺶ رو ﻣﻮﺷﮑﺎﻓﺎﻧﻪ ﺑﻬﻢ اﻧﺪاﺧﺖ ...
- ﺷﻤﺎ اﯾﻦ ﺟﺎ ﭼﯽ ﮐﺎر ﻣﯿﮑﺮدﯾﺪ؟ ... ﯾﮑﻢ ﺳﺮ ﺟﺎش ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﺷﺪ: ﭼﯿﺰه ... اوﻣﺪه ﺑﻮدم ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو ﺑﺒﺮم ...
- ﻣﺮﺳﯽ ﮐﻪ اﺟﺎزه دادﯾﺪ اﻣﺸﺐ ﻫﻢ ﺑﻤﻮﻧﻦ ...
- ﻫﻤﺮاز ... ﻣﯽ دوﻧﯽ ﮐﻪ اﯾﻦ ﺣﺮف زدﻧﻪ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺑﺎﯾﺪ ﺻﻮرت ﺑﮕﯿﺮه ... ﻣﮕﻪ ﻧﻪ؟
- ﺑﺎ ... ﺣﺎﻣﺪ؟! ﻫﻨﻮز داﺷﺖ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد ...
- ﻧﻤﯽ ﺧﻮام ...
- ﺑﺎﺷﻪ ... ﻣﻦ ﺑﻬﺖ ﺣﻖ ﻣﯿﺪم ﻧﺨﻮاي ﺑﺎ ﻫﺎش ﺑﺮﺧﻮردي داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯽ ... اﻣﺎ ...
- ﺑﺒﯿﻨﯿﺪ اون ﻫﯿﭻ ﺑﯿﻨﺸﯽ از ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻫﻢ ﻧﺪاره ... ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻪ اﻻن در ﺑﺎز ﻣﯽ ﺷﻪ ﻣﯿﮕﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﭘﺪرﺗﻮن اوﻣﺪ اوﻧﺎ ﻫﻢ ﺑﺎل ﭘﺮواز در ﻣﯿﺎرن و ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ ﺑﺎل ﻣﯿﮑﺸﻦ؟
- اون ﻣﯿﺨﻮاد ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺮﯾﻊ ﻓﺮﺻﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ﺗﺎ ﺟﺒﺮان ﮐﻨﻪ ...
- ﺑﻪ اﯾﻨﯽ ﮐﻪ ﻣﯿﮕﯿﺪ ﺧﻮدﺗﻮن ﻫﻢ اﯾﻤﺎن دارﯾﺪ؟
- ﻣﻦ ﺣﺎﻣﺪ رو ﺑﻬﺘﺮ از ﺗﻮ ﻣﯿﺸﻨﺎﺳﻢ ﺧﺎﻧﻮم ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ... ... ﺳﺮم رو ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻢ از ﮐﻠﻤﻪ ﺧﺎﻧﻮم ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ... اﯾﻦ آدم ﮐﻢ ﺣﺮف ﺑﻮد اﻣﺎ ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻢ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﺴﺖ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺑﺸﻪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺟﻤﻼت ﻣﻌﺪودي ﮐﻪ ﺑﻪ ﮐﺎر ﻣﯿﺒﺮه ﭼﻪ ﻃﻮر ﻣﯿﺘﻮﻧﻪ اﻧﺴﺎﻧﻬﺎي اﻃﺮاﻓﺶ رو ﻣﺠﺎب ﮐﻨﻪ ... ﺣﺎﻣﯽ: ﻣﻦ ... ﻣﻦ ﺑﺮام ﻣﻬﻤﻪ ﺣﺎﻟﺘﻮن ﺧﻮب ﺑﺎﺷﻪ ... ﻧﮕﺎﻫﯽ اﺟﻤﺎﻟﯽ ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻪ اﻧﺪاﺧﺖ و ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺑﻪ ﮔﻠﺪان ﻣﺤﺒﻮﺑﻪ ﺷﺐ زد ﮐﻪ ﻋﻄﺮش ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻪ ﭘﯿﭽﯿﺪه ﺑﻮد ... و اداﻣﻪ داد: ﻫﺮ ﭼﻨﺪ اﯾﻦ ﺟﺎ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﻫﻤﻪ ﺣﺎﻟﺸﻮن ﺧﻮﺑﻪ ... ﻫﻤﺶ ﺳﻠﯿﻘﻪ ﺗﻮ ا ... درﺳﺘﻪ؟
- ﻣﺎدرم ﮐﻪ ﻣﺮﯾﺾ ﺷﺪ ﭘﻮل ﮐﻢ آوردﯾﻢ ... آﺧﺮﯾﻬﺎ وﺳﺎﯾﻞ ﻧﺴﯿﺘﺎ درﺳﺖ و درﻣﻮن ﺧﻮﻧﻪ رو ﻓﺮوﺧﺘﻢ ﭼﺎره اي ﻧﺒﻮد ... ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل ﺑﺎﯾﺪ ﭘﻮل دارو ﻫﺎ در ﻣﯿﻮﻣﺪ ... اﯾﻦ ﻣﺪت ﻣﻦ ﮐﻢ ﮐﻢ وﺳﺎﯾﻠﯽ ﮐﻪ ﻣﯿﺒﯿﻨﯿﺪ رو ﺟﻔﺖ و ﺟﻮر ﮐﺮدم ...
- رﻫﺎ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺣﺴﺎﺑﺶ ﮐﻠﯽ ﭘﻮل داﺷﺖ ﻣﻦ ﺧﻮدم ﻫﺮﻣﺎه ﮐﻠﯽ ﭘﻮل ﺑﻪ ﺣﺴﺎﺑﺶ ﻣﯿﺮﯾﺨﺘﻢ ... ﭘﻮزﺧﻨﺪي زدم: رﻫﺎ از اون ﭘﻮل ﺧﺒﺮي ﻧﺪاﺷﺖ ﮔﻮﯾﺎ اﮐﺒﺮ ﺧﺎن ﻧﮕﻔﺘﻪ ﺑﻮدن ﮐﻪ رﻫﺎ ﻓﮑﺮ ﻧﮑﻨﻪ ﭘﺸﺘﻮاﻧﻪ اي داره ... ﯾﻪ ﻣﺎه ﻗﺒﻞ از ﻣﺮﮔﺶ ﮐﺎرت اون ﺑﺎﻧﮏ رو ﺑﻬﺶ دادن ... در ﺿﻤﻦ ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ﻫﻢ ﻣﻦ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻧﻤﯿﺸﻢ ﮐﺴﯽ از ﻏﯿﺐ ﺑﺮام ﮐﺎري ﺑﮑﻨﻪ ... ﭼﻬﺮه اش ﮐﻪ ﺑﺎ ﺣﺮﻓﻬﺎي ﻣﻦ وﺣﺸﺘﻨﺎك در ﻫﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد ﺑﺎ ﺟﻤﻠﻪ آﺧﺮم ﮐﻤﯽ ﺑﺎز ﺷﺪ: وﻟﯽ ﻣﻦ اﻣﺸﺐ از ﻏﯿﺐ رﺳﯿﺪم ...
- اﻣﺸﺐ از دﺳﺘﻢ در رﻓﺖ ... ﻫﻤﻪ اﯾﻨﺎ ... از اﯾﻦ ﮐﻪ ﺣﺎﻣﺪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺧﻮاﻫﺮم ﻣﺤﺘﺎج ﺑﺸﻪ ... ﻧﻢ ﯾﺪوﻧﻢ ﻫﻤﻪ اﯾﻨﺎ ﻫﺎ ﮐﻨﺎر ﻫﻢ ﮐﻪ ﻗﺮار ﻣﯿﮕﯿﺮه ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯿﺸﻪ ﻧﺨﻮام ﮐﻪ ﺑﺒﯿﻨﻤﺶ ... ﻣﻦ اون روزي ﮐﻪ ﺑﺎ ﺑﻪ ﻗﻮل ﺧﻮدش ﺑﺎ دﺳﺘﻪ ﮔﻞ اوﻣﺪ ﺗﻮ ﻫﻤﯿﻦ ﺧﻮﻧﻪ رو ﯾﺎدﻣﻪ ... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﺮا ﺷﯿﻄﻨﺘﻢ ﮔﻞ ﮐﺮده ﺑﻮد: درﺿﻤﻦ دﺳﺘﻪ ﮔﻠﺸﻢ دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... ﺧﻮﺷﮕﻞ ﻧﺒﻮد ... اﯾﻦ ﺑﺎر ﺑﻌﺪ از ﻣﺪﺗﻬﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺧﻨﺪﯾﺪ: دﯾﮕﻪ از ﺟﻮن ﮔﻼ ﭼﯽ ﻣﯿﺨﻮاي؟
- راﺳﺘﺶ رو ﮔﻔﺘﻢ ...
- ﮔﻞ ﭼﯽ دوﺳﺖ داري؟
- ﻣﻦ ﻫﻤﻪ ﮔﻠﻬﺎي دﻧﯿﺎ رو دوﺳﺖ دارم ... ﮔﻠﯽ ﮐﻪ ﺣﺎﻣﺪ ﺑﺨﺮه رو دوﺳﺖ ﻧﺪارم ...
- آدم ﻣﺰﺧﺮﻓﯽ ﻧﯿﺴﺖ ...
- ﻣﺰﺧﺮف ﺗﻌﺮﯾﻔﺶ ﺑﺮاي ﺷﻤﺎ ﭼﯿﻪ؟ ﻣﺤﻤﺪ ﺗﮑﻪ اي از ﺳﺎﻻد ﻣﯿﻮه ﺟﻠﻮش رو ﺗﻮي دﻫﻨﺶ ﮔﺬاﺷﺖ و ﻟﺒﺨﻨﺪ زد: ﻣﺰﺧﺮف ﻣﺮدﯾﻪ ﮐﻪ ﺑﻪ زﻧﺎي ﻣﺮدم ﭼﺸﻢ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ... ﻗﺎﺷﻖ رو ﺗﻮي ﻟﯿﻮان ﻧﺴﮑﺎﻓﻪ ام ﺗﮑﻮﻧﯽ دادم: ﺗﻌﺮﯾﻔﻬﺎﻣﻮن ﻣﺘﻔﺎوﺗﻪ ...
- اﻣﺎ ﺗﻌﺮﯾﻔﻤﻮن از ﭘﻮل ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﯾﮑﯿﻪ ... ﭘﻮزﺧﻨﺪي زدم ... ﺧﻮب ﭘﻮل ﻣﻬﻤﺘﺮﯾﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ اﯾﻦ روزﻫﺎي ﻣﻦ ﺑﻮد ... ﺑﻪ ﭘﻮﻟﯽ ﮐﻪ ﺳﯿﺎوش ﺑﻬﻢ داده ﺑﻮد دﺳﺖ ﻧﺰده ﺑﻮدم ... ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدم ﺑﺮاي روزﻫﺎي ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺨﺖ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺎزم ﻣﺠﺒﻮرﺷﻪ ﺑﻬﻢ ﭘﻮل ﺑﺪه ... و ﺣﺎﻻ ﻣﺤﻤﺪ از ﻃﺮف ﯾﮑﯽ از آﺷﻨﺎﯾﺎﻧﺶ ﮐﻪ از ﮐﺎرﮔﺮداﻧﻬﺎي ﺑﻪ ﻧﺎم ﺑﻮد اوﻣﺪه ﺑﻮد ﺑﺎ ﯾﻪ ﻧﻤﺎﯾﺸﻨﺎﻣﻪ ﺷﺎﻫﮑﺎر ... اﯾﻦ ﯾﻌﻨﯽ ﺷﻬﺮت ﺑﯿﺸﺘﺮ و اﻟﺒﺘﻪ ﭘﻮل ﺑﯿﺸﺘﺮ ... ﮐﻤﯽ ﺧﻢ ﺷﺪ روي ﻣﯿﺰ: ﻫﻤﺮاز ... ﻧﺮﯾﻤﺎن ﻣﺮد ﺑﺪي ﻧﯿﺴﺖ ... ﯾﻌﻨﯽ ﭼﺸﻤﺶ دﻧﺒﺎل اﻫﻠﺸﻪ ... ﺧﯿﺎﻟﺖ ازش راﺣﺖ ﺑﺎش ... در ﺿﻤﻦ ﻣﯽ دوﻧﻪ ﺗﻮ ﺑﺮام ﭼﻪ ﺟﺎﯾﮕﺎﻫﯽ داري ﺟﺮات ﻧﺪاره دورو ﺑﺮت ﺑﭙﻠﮑﻪ ... ... ﺣﺮﻓﺶ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﭘﻬﻦ دوﺗﺎ از ﻃﺮﻓﺪارﻫﺎش ﮐﻪ ﺑﺮاي اﻣﻀﺎ اوﻣﺪه ﺑﻮدن ﻧﺼﻔﻪ ﻣﻮﻧﺪ ... دو ﺗﺎ دﺧﺘﺮ ﮐﻪ ﮐﻤﯽ ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدن ... ﻣﺮاﺳﻢ ﻋﮑﺲ و اﻣﻀﺎ ﮐﻪ ﺗﻤﻮم ﺷﺪ ... ﻣﺤﻤﺪ ﺑﺎ دﯾﺪن ﮐﺎرت روي ﻣﯿﺰش ﭘﻮزﺧﻨﺪي زد: اﯾﻦ ﻣﯿﺸﻪ اﻫﻠﺶ ...
- از ﻣﻦ ﺧﻮﺷﺸﻮن ﻧﯿﻮﻣﺪ ... اﺣﺘﻤﺎﻻ اﻧﺘﻈﺎر داﺷﺘﻦ ﺑﺎ ﯾﻪ ﺗﯿﮑﻪ ﺑﺒﯿﻨﻨﺖ ...
- ﺗﻮ رو داﺷﺘﻦ ﻟﯿﺎﻗﺖ ﻣﯽ ﺧﻮاد ... ﻣﺤﻤﺪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺧﯿﻠﯽ رك و ﺻﺮﯾﺢ ازم ﺗﻌﺮﯾﻒ ﻣﯿﮑﺮد و اﯾﻦ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯿﺸﺪ ﻣﻦ دﺳﺖ و ﭘﺎم رو ﮔﻢ ﮐﻨﻢ ... ﺑﻪ ﻫﻮل ﺷﺪﻧﻢ ﻟﺒﺨﻨﺪي زد ...
- ﭘﺲ ﭼﯽ ﺷﺪ ﺧﺎﻧﻮم ﺧﺎﻧﻮﻣﺎ ﻣﮋده ﺑﺪم ﻫﻤﮑﺎرﯾﺖ رو ﺑﻪ ﻧﺮﯾﻤﺎن؟
- ﭼﻮب ﮐﺎري ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ دﯾﮕﻪ ﺑﺎ اﯾﻦ ﺗﯿﻢ ﮐﺎر ﮐﺮدن ﺑﺮاي ﻣﻦ ﯾﻪ ﭘﺮش ﺧﯿﻠﯽ ﺑﻠﻨﺪ رو ﺑﻪ ﺑﺎﻻﺳﺖ اﻣﺎ اﯾﻦ دﻟﯿﻞ ﻧﻤﯿﺸﻪ ﯾﮑﻢ ﻧﮕﺮان ﻧﺒﺎﺷﻢ ...
- ﺳﻬﯿﻞ ﻫﻢ از زﻧﺶ ﻃﻼق ﮔﺮﻓﺘﻪ و اﻻن ﯾﻪ ﺧﺎﻧﻮم دﯾﮕﻪ ﺗﻮ زﻧﺪﮔﯿﺸﻪ ... ﻧﺼﻒ ﻣﺮداي اﯾﻦ ﺷﻬﺮ ﻫﻤﯿﻨﻦ ...
- ﺳﻬﯿﻞ اواﯾﻞ ﮐﻪ از ﻧﺮﻣﯿﻨﻪ ﺟﺪا ﺷﺪه ﺑﻮد ﺗﺎ ﻣﺪﺗﻬﺎ ﺑﻐﺾ ﺟﺎي ﺳﺮدش ﺗﻮي ﺗﺨﺖ ﺧﻮاﺑﺸﻮن رو داﺷﺖ ... ﺗﺎ ﯾﻪ ﺳﺎل ﺣﻠﻘﻪ اش رو در ﻧﯿﺎورده ﺑﻮد ... ﺳﻬﯿﻞ ﻋﺎﺷﻖ ﻧﺮﻣﯿﻨﻪ ﺑﻮد ... اﯾﻦ ﻧﺮﻣﯿﻨﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎ اون ﺧﻮﻧﻪ اﺟﺎره اي ﺧﯿﺎﺑﻮن اﻧﻘﻼب و ﺑﺪﻫﮑﺎري ﺑﻪ اداره آب و ﺑﺮق ﮐﻨﺎر ﻧﯿﻮﻣﺪ و ﺳﻬﯿﻞ رو ﮔﺬاﺷﺖ ﮐﻨﺎر ... ﯾﻪ ﺗﯿﮑﻪ از آﻧﺎﻧﺎس رو ﺗﻮي دﻫﻨﺶ ﮔﺬاﺷﺖ: ﺧﻮب راﺳﺖ ﻣﯿﮕﯽ وﺿﻌﯿﺖ ﻧﺮﯾﻤﺎن ﻓﺮق ﻣﯿﮑﻨﻪ ...
- اﯾﻦ آﻗﺎي ﻧﺮﯾﻤﺎن ﮐﯿﺎﯾﯽ وﻗﺘﯽ ﺧﺎﻧﻮﻣﺶ ﻫﻔﺖ ﻣﺎﻫﻪ ﺑﺎردار ﺑﻮد دوﺳﺖ دﺧﺘﺮ داﺷﺖ ... اوﻧﻢ زﻧﯽ ﮐﻪ ﺧﻮدش ﻣﺘﺎﻫﻞ ﺑﻮد و و ﺗﺎ ﺑﭽﻪ داﺷﺖ و ﺷﻮﻫﺮش از ﺗﺠﺎر ﺑﻪ ﻧﺎم اﯾﻦ ﺷﻬﺮ ﺑﻮد ... ﻫﻤﻮﻧﯽ ﮐﻪ ﻫﻨﻮز ﻫﻢ اون رو ﺳﺎﭘﻮرت ﻣﺎﻟﯽ ﻣﯿﮑﻨﻪ و ﺑﺎ ﭘﻮل ﺷﻮﻫﺮ ﻫﻤﯿﺸﻪ درﺳﻔﺮش ﺧﺮج ﻫﺪﯾﻪ ﻫﺎ و ﻧﻤﺎﯾﺶ ﻫﺎي ﻧﺮﯾﻤﺎن رو ﻣﯽ ﭘﺮدازه ...
- آﻣﺎرات ﻗﻮﯾﻪ ﻫﺎ ﻫﻤﺮاز ﺑﺎﻧﻮ ... ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎي ﺷﯿﻄﻮﻧﺶ و ﮔﻔﺘﻢ: ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻣﺎ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﮐﻮﭼﯿﮑﯿﻪ ﻧﻤﯽ ﺷﻪ ﮐﺴﯽ ﮐﺎري ﺑﮑﻨﻪ و ازش ﺧﺒﺮ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﻢ ...
- ﻧﮕﺮان ﺷﻮﻫﺮ اون ﺧﺎﻧﻮم ﻫﻢ ﻧﺒﺎش اوﻧﻢ ﺣﺘﻤﺎ ﮐﺴﯽ ﺗﻮ زﻧﺪﮔﯿﺸﻪ ...
- اﯾﻦ رو ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ اﻣﺎ اﯾﻦ رواﺑﻂ ﺑﺮاي ﻣﻦ ﻫﻀﻢ ﻧﺸﺪه اﺳﺖ ...
- ﺑﺬار ﻫﻀﻢ ﻧﺸﺪه ﻫﻢ ﺑﻤﻮﻧﻪ ﺑﺎﻧﻮ ...
- ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل ﻣﻦ ﺑﻪ اﯾﻦ ﮐﺎر اﺣﺘﯿﺎج دارم ... ﻫﻢ از ﻧﻈﺮ ﻣﺎﻟﯽ ﻫﻢ ﻣﻮﻗﻌﯿﺘﯽ و ﺧﻮﺷﺤﺎل ﻫﻢ ﻣﯿﺸﻢ ﺑﺎﻫﺎﺷﻮن ﮐﺎر ﮐﻨﻢ و واﻗﻌﺎ ﻧﻤﺎﯾﺸﻨﺎﻣﻪ ﻗﻮي ﻫﻢ ﻫﺴﺖ ...
- اﯾﻦ ﭼﺸﻤﺎي ﻗﺮﻣﺰ ﺣﺎﺻﻞ اﯾﻨﻪ ﮐﻪ داﺷﺘﯽ اﯾﻦ ﻧﻤﺎﯾﺸﻨﺎﻣﻪ رو ﻣﯿﺨﻮﻧﺪي؟ ﭼﺸﻤﺎم رو ﮐﻤﯽ ﻓﺸﺎر دادم: ﯾﮑﻢ اﯾﻦ روزا ﺗﺤﺖ ﻓﺸﺎرم ... راﺳﺘﯽ ﯾﻪ ﺷﺐ ﺷﺎم ﺑﺎ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﯿﺎﯾﺪ ﭘﯿﺸﻢ ... ﺑﯿﺮون ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﻗﺮار داﺷﺘﻦ ﺳﺨﺘﻪ ...
- دوﺳﺖ ﻧﺪاري ﺑﺎ ﻣﻦ دﯾﺪه ﺑﺸﯽ؟ ... اﯾﻦ ﺳﺌﻮال رو اﻧﻘﺪر راﺣﺖ ﭘﺮﺳﯿﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﻢ داره ﺷﻮﺧﯽ ﻣﯿﮑﻨﻪ ﯾﺎ ﺟﺪي ﻣﯿﮕﯽ ...
- ﻧﻪ ﺑﺎور ﮐﻨﯿﺪ ﺑﺮاي ﺷﻤﺎ ﺳﺨﺖ ﻣﯿﺸﻪ ﻣﻦ رو ﮐﻪ ﮐﺴﯽ ﻧﻤﯽ ﺷﻨﺎﺳﻪ ...
- ﻣﻦ از ﺑﻮدن ﺑﺎﻫﺎت ﮐﯿﻒ ﻣﯿﮑﻨﻢ ... اﯾﻦ ﮐﻪ ﭼﺮا؟ اوﻧﺶ رو ﺧﻮدم ﻓﻘﻂ ﻣﯿﺘﻮﻧﻢ ﺑﻪ ﺧﻮدم ﺗﻮﺿﯿﺢ ﺑﺪم ... ﭘﺲ ﯾﮑﯽ دو روز دﯾﮕﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻣﯿﺮﯾﻢ دﻓﺘﺮ ﻧﺮﯾﻤﺎن ... ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺘﻢ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﺑﺎﯾﺪ ﻣﯽ رﻓﺘﻢ دﻧﺒﺎل ﻧﯿﻮﺷﺎ دم ﻣﺪرﺳﻪ ... ﺑﻌﺪ از ﭼﻬﺎر روزي ﮐﻪ رﻓﺘﻪ ﺑﻮدن ﺧﻮﻧﻪ اﻣﺮوز ﻗﺮار ﺷﺪ ﺑﺮم دﻧﺒﺎل اون و ﮐﻮﺷﺎ و ﻧﺎﻫﺎر رو ﺑﺎﻫﻢ ﺑﺨﻮرﯾﻢ اﯾﻦ اﺟﺎزه ﺑﻪ زور ﺻﺎدر ﺷﺪ ... ﯾﮑﯽ اﯾﻦ ﮐﻪ ﺣﺎﻣﯽ ﻣﺸﮑﻮك ﺑﻮد ﮐﻪ ﭼﺮا ﻋﻤﺎرت ﻧﻤﯽ رم ... و اﯾﻨﮑﻪ ﻫﯽ ﻣﯿﮕﻔﺖ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻣﯿﻔﺮﺳﺘﻪ ﺑﺮاﻣﻮن ... ﻣﺪرﺳﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ دﯾﻮار ﺑﻪ دﯾﻮرا ﺑﻮد ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ و ﺑﺎ ﻋﻤﺎرت ﭘﯿﺎده ده دﻗﯿﻘﻪ ﻫﻢ ﻧﺒﻮد ... ﻣﺎﺷﯿﻦ ﭼﻪ ﮐﺎرﻣﻮن ﺑﻮد ... ﻣﺤﻤﺪ ﺧﯿﻠﯽ اﺻﺮار ﮐﺮد ﻣﻦ رو ﺑﺮﺳﻮﻧﻪ اﻣﺎ ﻣﻦ ﺣﻮﺻﻠﻪ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﺗﺎ رﺳﯿﺪﻧﻤﻮن ﺑﻪ ﭘﺎرﮐﯿﻨﮓ ﻣﺎﺷﯿﻨﺶ ده ﺗﺎ دﺧﺘﺮ رﻧﮓ و وارﻧﮓ ﺑﯿﺎن دورش ﮐﻨﻦ و اﯾﻦ وﺳﻂ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻣﻨﻪ ﺑﺪﺑﺨﺖ ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﻧﮕﺎه ﮐﻨﻦ ... راه رﻓﺘﻦ روي ﺑﺮﮔﻬﺎي ﭘﺎﯾﯿﺰي ﮐﻪ داﺷﺖ ﮐﻢ ﮐﻢ ﺗﻤﻮم ﻣﯿﺸﺪ رو دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ ... ﺑﻮي اﯾﻦ ﺑﺎرون ﻧﺼﻔﻪ ﻧﯿﻤﻪ رو ﻫﻢ ... ﺻﺪاﻫﺎي اﻃﺮاﻓﻢ رو دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ ... ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﻮدم ﮐﻪ ﻫﻨﻮز ﺗﻌﺪاد ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ از دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﻫﺎم ﺑﻮدن ... رﺳﯿﺪم ﺑﻪ ﻣﺪرﺳﻪ ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ده دﻗﯿﻘﻪ ﭘﯿﺶ ﺗﻌﻄﯿﻞ ﺷﺪن و ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﻗﺮاره ﺗﻮ دﻓﺘﺮ ﻣﺪﯾﺮ ﻣﻨﺘﻈﺮم ﺑﻤﻮﻧﻪ ... رﻋﺪ و ﺑﺮﻗﯽ زد و ﻣﻦ دﻋﺎ ﮐﺮدم ﺑﺎرون ﺗﻨﺪي ﻧﺒﺎﺷﻪ ﺗﺎ ﺑﺘﻮﻧﻢ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو ﺧﻮب ﺑﺒﯿﻨﻢ ... ﺣﯿﺎط ﻣﺪرﺳﻪ ﺧﻠﻮت ﺑﻮد و ﮔﻮﺷﻪ و ﮐﻨﺎر آﺷﻐﺎل ﭼﯿﭙﺲ و ﭘﻔﮏ و ﮐﺎﻏﺬﻫﺎي ﮔﻠﻮﻟﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد ... ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم ﺑﻪ ﻫﯿﺎﻫﻮﯾﯽ ﮐﻪ ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﺗﻮي دﯾﻮارﻫﺎ ﻃﻨﯿﻦ داﺷﺘﻦ ﺑﺎ ﻫﻤﻮن ﺷﻌﺎرﻫﺎي ﺗﮑﺮاري ﺑﺎﻻي آب ﺧﻮري ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ اﯾﻦ ﻣﺪارس ﻏﯿﺮ اﻧﺘﻔﺎﻋﯽ ﻻ اﻗﻞ آﺑﺸﻮن روان ﻧﺒﻮد ﺑﺎ دﺳﺖ آب ﻧﺨﻮرﯾﺪ و اﻟﻨﻈﺎﻓﻪ و ﻣﻦ اﻻﯾﻤﺎن ... ﺗﻘﻪ اي ﺑﻪ در دﻓﺘﺮ ﻣﺪﯾﺮ زدم و ﺑﺎ دﯾﺪن ﻧﯿﻮﺷﺎي رﻧﮓ ﭘﺮﯾﺪه ﮐﻪ ﮐﻮﻟﻪ ﭘﺸﺘﯿﺶ رو ﺑﻐﻞ ﮐﺮده ﺑﻮد و ﺗﺮﺳﯿﺪه ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻨﺎر ﺷﻮﻓﺎژ ﺗﻤﺎم ﺣﺴﻬﺎي ﺧﻮب ﻋﺎﻟﻢ از ﺗﻨﻢ ﭘﺮﯾﺪ ...
- ﭼﯽ ﺷﺪه؟
- ﻧﺘﺮﺳﯿﺪ ﺗﻮ رو ﺧﺪا ﺧﺎﻧﻮم اﻧﺘﻈﺎم ...
- ﻣﻦ اﻧﺘﻈﺎم ﻧﯿﺴﺘﻢ ... ﻣﺮﺑﯽ ﺟﻮان ﺑﻬﺪاﺷﺖ ﻣﺪرﺳﻪ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ اوﻣﺪ ... ﻣﻨﯽ ﮐﻪ ﺣﺎﻻ ﻧﯿﻮﺷﺎ ي ﺗﺮﺳﯿﺪه رو ﻣﺤﮑﻢ ﺑﻐﻞ ﮐﺮده ﺑﻮدم ...
- ﻧﯿﺌﺸﺎ ﺟﻮن ﯾﻪ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﮐﻮﭼﯿﮏ ﺑﺮاش ﭘﯿﺶ اوﻣﺪه ... اوﻧﻢ ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ ﻣﺎ راﺟﻊ ﺑﻬﺶ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮدﯾﻢ ... ﻧﯿﻮﺷﺎي ﺗﺮﺳﯿﺪه ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎي اﺷﮑﯿﺶ ﺳﺮش رو ﺗﮑﻮن داد ... ذﻫﻨﻢ داﻏﻮن ﺗﺮ از اون ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺘﻮﻧﻢ ﺗﺤﻠﯿﻞ ﮐﻨﻢ ﭼﯽ ﺷﺪه ... دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﻣﻮﻫﺎش ﮐﺸﯿﺪم ... ﮐﻮﺷﺎ ﺑﯿﺮون اﺗﺎق ﻧﮕﺮان و ﮔﺮﯾﺎن ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد ... دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ دم دﺳﺘﻢ ﺑﻮدن و ﺗﯿﮑﻪ ﺗﯿﮑﻪ ﺷﻮن ﻣﯿﮑﺮدم ... ﻧﯿﻮﺷﺎ از اﺿﻄﺮاب ﺑﺮاش اﺗﻔﺎﻗﯽ اﻓﺘﺎده ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﺎﻫﻬﺎ ﺑﻮد داﺷﺘﯿﻢ ﺑﺮاي درﻣﺎﻧﺶ و ﺟﻠﻮﮔﯿﺮﯾﺶ ﺗﻼش ﻣﯿﮑﺮدﯾﻢ ... اوﻣﺪﯾﻢ ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎﻧﯽ ﮐﻪ دﮐﺘﺮش درش ﺑﻮد ... از ﺻﺒﺢ ﺣﺎل ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺑﺪ ﺑﻮد ه و ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﯿﮑﺸﯿﺪه ﺑﻪ ﻋﻮاﻣﻞ ﻣﺪرﺳﻪ ﺑﮕﻪ ... ﻓﺸﺎرش ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺑﻮد وﺑﻬﺶ ﯾﻪ ﺳﺮم وﺻﻞ ﮐﺮده ﺑﻮدن ...
- ﻣﻦ ﺧﻮﺑﻢ ﻫﻤﺮاز ﻧﮕﺮان ﻧﺒﺎش ...
- ﭼﺮا ﺑﻬﻢ زﻧﮓ ﻧﺰدي؟
- ﻣﺪرﺳﻪ ﻣﻮن ﺳﺨﺖ ﻣﯿﮕﯿﺮه ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﻪ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﺑﮕﻢ ﺧﻮب ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﯿﮑﺸﯿﺪم ...
- ﭼﺮا ﻧﻤﯿﮕﯽ ﭼﯽ اﯾﻦ ﺷﮑﻠﯿﺖ ﮐﺮده؟
- دﯾﺸﺐ رﻓﺘﻢ آب ﺑﺨﻮرم ... اوﻣﺪه ﺑﻮد ﺧﻮﻧﻪ ... ... ﻧﯿﺎزي ﻧﺒﻮد ﺑﭙﺮﺳﻢ ﮐﯽ ...
- داﺷﺖ ﺑﺎ ﯾﮑﯽ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯿﮑﺮد ... ... دﺳﺘﺎي ﮐﻮﭼﯿﮑﺶ رو دور ﻣﭽﻢ ﺣﻠﻘﻪ ﮐﺮد و اﺷﮏ رﯾﺰان ﮔﻔﺖ: ﻫﻤﺮاز ﻗﻮل ﺑﺪه ... ﻗﺴﻢ ﺑﺨﻮر ﻧﻤﯽ ﺧﻮاد ﻣﺎ رو ﺑﺎ ﺧﻮدش ﺑﺒﺮه. ﻣﺎ ﺑﺪون ﺗﻮ ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﯿﻢ ... ﺑﺪون ﻋﻤﻮ ﺣﺎﻣﯽ ﻫﻢ ... ﻣﻦ دوﺳﺖ ﻧﺪارم ﺑﺮم ... ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ دﺳﺘﺎي ﺧﻮﺷﮕﻠﺶ ﮐﺮدم و ﺧﻢ ﺷﺪم و ﭼﻤﺎش رو ﺑﻮﺳﯿﺪم: ﻫﺮﮔﺰ ﻫﻤﭽﯿﻦ اﺗﻔﺎﻗﯽ ﻧﻤﯿﻮﻓﺘﻪ ...
- ﻣﻦ ﻣﯿﺪوﻧﻢ ... ﻣﯽ دوﻧﻢ ﻣﺎ ﻣﺰاﺣﻤﯿﻢ ... ﺧﻮدم ﺷﻨﯿﺪم ﻋﻤﻪ ﻣﻠﻮك اون دﻓﻌﻪ اي ﺑﻪ ﻋﻤﻮ ﻣﯿﮕﻔﺖ ﻫﻤﺮاز وﺗﻮ ﺗﺎ اﺑﺪ ﮐﻪ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﯿﺪ اﯾﻦ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو ﺳﺮﭘﺮﺳﺘﯽ ﮐﻨﯿﺪ ... ﻫﻤﺮاز ... ﺗﻮ ﻣﯽ ﺧﻮاي ازدواج ﮐﻨﯽ؟ ﺷﻮﻫﺮت ﻣﺎ رو ﻧﻤﯽ ﺧﻮاد؟ ﻣﺎ ﮐﻪ ﺑﺎ ﮐﺴﯽ ﮐﺎر ﻧﺪارﯾﻢ ... ... داﺷﺘﻢ ﺧﻔﻪ ﻣﯽ ﺷﺪم ... ﮐﺪوم آدم ﻣﺮﯾﻀﯽ ﻣﯿﺘﻮﻧﺴﺖ ﺑﺎ اﯾﻦ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ اﯾﻦ ﮐﺎر رو ﺑﮑﻨﻪ ... اﺷﮑﻢ ﭼﮑﯿﺪ روي دﺳﺘﺎي ﻧﺎزش: ﻣﻦ ... ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ازدواج ﻧﻤﯿﮑﻨﻢ ... ﻣﻦ ﺷﻤﺎﻫﺎ رو دارم ...
- ﻫﻤﺮاز ﻣﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﺗﻨﻬﺎﯾﯿﻢ ... ﮐﺎش ﻣﺎﻣﺎن ﺑﻮد ... اون ﻣﻮﻗﻊ ﺳﺮ ﺑﺎر ﻧﺒﻮدﯾﻢ ... ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺷﺪم: ﮐﯽ اﯾﻦ ﻣﺰﺧﺮﻓﺎت رو ﮔﻔﺘﻪ؟
- ﻫﻤﻪ ﻣﯿﮕﻦ ...
- اون ﻫﻤﻪ ﺑﯽ ﺟﺎ ﻣﯿﮑﻨﻦ ... ﺗﻮ و ﮐﻮﺷﺎ ﻫﻤﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﻨﯿﺪ ﻣﻦ ﻫﻤﻪ ﺗﻼﺷﻢ داﺷﺘﻪ ﺷﻤﺎﺳﺖ ... ... ﻗﺮﺑﻮﻧﻪ اﯾﻦ ﻧﮕﺎه ﺗﺮﺳﯿﺪه رﻣﯿﺪه ﺑﺮم ... ﻣﻦ ﭼﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﯿﮕﻔﺘﻢ ... ﭼﯽ ﮐﺎر ﺑﺎﯾﺪ ﻣﯿﮑﺮدم ... ﻫﻤﻪ ﺣﺴﻬﺎي ﺑﺪﻧﻢ ﺧﻮاب رﻓﺘﻪ ﺑﻮد اﻧﮕﺎر ... ﻫﻤﻪ وﺟﻮدم ﻋﯿﻦ ﯾﻪ ﺗﯿﮑﻪ ﭼﻮب ﺑﻮد از ﺷﺪت ﻋﺼﺒﯿﺖ ﺟﻤﻊ ﺷﺪه ... داﺷﺘﻢ رواﻧﯽ ﻣﯿﺸﺪم ... در اﺗﺎق ﺑﺎز ﺷﺪ ... ﭘﺰﺷﮑﺶ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪي وارد ﺷﺪ و ﻣﻦ آروم از اﺗﺎق ﺑﯿﺮون اوﻣﺪم ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺘﻮﻧﻢ ﻧﻔﺲ ﺑﮑﺸﻢ ... ﺑﻮﺳﻪ اي ﺑﻪ ﭘﯿﺸﻮﻧﯽ ﮐﻮﺷﺎ زدم و ازش ﻗﻮل ﮔﺮﻓﺘﻢ از اوﻧﺠﺎ ﺗﮑﻮن ﻧﻤﯽ ﺧﻮره رﻓﺘﻢ ﺑﻪ ﻣﺤﻮﻃﻪ ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺗﺎ ﺷﺎﯾﺪ ﯾﮑﻢ ... ﻓﻘﻂ ﯾﮑﻢ اﮐﯿﮋن ﭘﯿﺪا ﮐﻨﻢ ﺗﺎ ﺑﺘﻮﻧﻢ اﯾﻦ رﯾﻪ ﻫﺎي ﺑﻬﻢ ﭼﺴﺒﯿﺪه رو از ﻫﻢ ﺑﺎز ﮐﻨﻢ ... ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻫﺮ ﻧﻔﺲ ... ﻫﺮ ﮔﺬر اﮐﺴﯿﮋن از ﮔﻠﻮم ﺳﻮزش ﻋﻤﯿﻘﯽ اﯾﺠﺎد ﻣﯿﮑﺮد ... ﻧﯿﻮﺷﺎ رو ﺑﺮاي آزﻣﺎﯾﺶ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺑﺮدن ﺑﯿﺮون و ﻣﻦ ﺗﻮي اﺗﺎق ﺗﻨﻬﺎ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮدم ... ﮐﻮﺷﺎ روي ﻧﯿﻤﮑﺖ ﺧﻮاﺑﺶ ﺑﺮده ﺑﻮد ﮐﻪ ﭘﺮﺳﺘﺎر ﺑﺨﺶ ﺑﺮده ﺑﻮدﺗﺶ ﺗﻮ اﺗﺎق اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﭘﺮﺳﺘﺎرﻫﺎ ... ﭼﺸﻤﻢ اﻓﺘﺎد ﺑﻪ در ... ﺣﺎﻣﯽ ﻧﮕﺮان ازش وارد ﺷﺪ ... ﺑﺎ دﯾﺪﻧﻢ ﮔﺎم ﻫﺎش رو ﺑﻠﻨﺪ ﺗﺮ ﮐﺮد ...
- ﭼﯽ ﺷﺪه؟
- دﯾﮕﻪ ﭼﯽ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﯿﺪ ﺑﺸﻪ ... ﺑﻪ ﻣﻦ ﯾﻪ ﮐﻼم ﺑﮕﯿﺪ ﭼﯽ از ﺟﻮن ﻣﺎ ﻣﯿﺨﻮاﯾﺪ ... اﯾﻦ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺳﺮ ﺑﺎرن؟ ﺳﺮ ﺑﺎر ﺷﻤﺎ؟ ﺑﺪﯾﺪﺷﻮن ﺑﻪ ﻣﻦ ... ﻣﻦ ﮐﻪ دارم اﻟﺘﻤﺎس ﻣﯿﮑﻨﻢ ... ﺑﻪ ﭘﺎﺗﻮن ﺑﯿﻮﻓﺘﻢ ﻗﺒﻮل ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ؟ ﭼﺸﻤﺎش ﮔﺮد ﺷﺪه ﺑﻮد: اﯾﻨﺎ ﭼﯿﻪ داري ﻣﯿﮕﯽ ﻫﻤﺮاز؟ ﻧﯿﻮﺷﺎ ﭼﺶ ﺷﺪه؟ ﯾﻪ ﻗﺪم ﺑﻬﻢ ﻧﺰدﯾﮏ ﺗﺮ ﺷﺪ ... ﺑﻪ ﻣﻨﯽ ﮐﻪ ﺗﻤﺎم ﺑﺪﻧﻢ داﺷﺖ ﻣﯿﻠﺮزﯾﺪ: ﮔﻔﺘﯿﺪ اون ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو ﻧﻤﯽ ﺑﺮه ... ﭘﺲ اﯾﻦ ﺑﭽﻪ از ﭼﯽ اﯾﻦ ﺟﻮري ﻣﯽ ﺗﺮﺳﻪ؟ ... ﺑﻐﻀﻢ ﺑﺰرگ ﺗﺮ ﺷﺪ: دارم ﻣﯿﺴﻮزم ... ﻣﯽ ﺳﻮزم از آﺗﯿﺸﯽ ﮐﻪ ﺑﺮادرﺗﻮن دوﺑﺎره ﺑﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻪ ... اﺷﮑﻢ ﺟﺎري ﺷﺪ ﻟﺮزﺷﻢ اﻧﻘﺪر ﻋﯿﺎن ﺑﻮد ﮐﻪ ﺧﻮدم ﻣﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪم ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﺣﺮﻓﻬﺎم رو ﮐﺎﻣﻞ ﺑﺰﻧﻢ ... ﺣﺎﻣﯽ ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ و اﺧﻢ آﻟﻮد اﻣﺎ آرام و ﺑﯽ ﭘﺎﺳﺦ اﻧﮕﺎر اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد ﺗﺎ ﻣﻦ ﻫﺮ ﭼﻪ ﻗﺪر ﻣﯿﺘﻮﻧﻢ ﺧﻮدم رو ﺧﺎﻟﯽ ﮐﻨﻢ و ﯾﺎ ﺷﺎﯾﺪ اون ﻟﺤﻈﻪ اون ﻫﻢ ﮐﻢ آورده ﺑﻮد ... از آﺧﺮﯾﻦ ﺑﺎري ﮐﻪ اﯾﻦ ﻃﻮر ﺣﻤﻠﻪ ﻋﺼﺒﯽ داﺷﺘﻢ ﭼﻬﺎر ﺳﺎل ﻣﯿﮕﺬﺷﺖ ... اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﻣﯿﺨﻮام ﺑﺎﻻ ﺑﯿﺎرم از ﻫﻤﻪ ﺣﺠﻢ زﻫﺮ ﺗﻮي ذﻫﻦ و ﻗﻠﺒﻢ ... اﺷﮏ ﺗﻮي ﭼﺸﻤﺎم ﺟﻮﺷﯿﺪ و در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﭼﻮﻧﻢ از ﺷﺪت ﻟﺮزش ﻋﯿﺎن ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﯿﺨﻮرد: ﺑﺎﯾﺪ از روي ﺟﻨﺎزه ﻣﻦ رد ﺑﺸﯿﺪ ... اﯾﻦ رو ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻢ ﻣﭻ دﺳﺘﻢ ﮐﺸﯿﺪه ﺷﺪ ... و ﻣﻦ ﻣﺤﮑﻢ ﺗﻮ آﻏﻮﺷﺶ رﻓﺘﻢ ... اﯾﻦ ﺣﺮﮐﺘﺶ ﺑﻪ ﻗﺪري ﻧﺎﮔﻬﺎﻧﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﭼﻨﺪ ﺛﺎﻧﯿﻪ ﻃﻮل ﮐﺸﯿﺪ ﺗﺎ ﺑﻔﻬﻤﻢ ﭼﯽ ﺷﺪه ... دﺳﺘﺎش رو ﻣﺤﮑﻢ دورم ﺣﻠﻘﻪ ﮐﺮد ...
- ﻧﻠﺮز ﻟﻌﻨﺘﯽ ... اﯾﻦ ﻃﻮري ﻧﻠﺮز ... ﻣﯽ ﺧﻮاي ﻣﻦ رو دﯾﻮوﻧﻪ ﮐﻨﯽ؟ ﻣﻦ ﮐﻪ ﺣﺎﻻ اﺣﺴﺎس ﻣﯿﮑﺮدم ﺗﻮ اﻣﻦ ﺗﺮﯾﻦ ﺟﺎي دﻧﯿﺎم ... از اﯾﻦ ﺣﻠﻘﻪ ﻣﺤﮑﻢ دورم ... از ﻧﻔﺴﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﻫﺎي ﻧﮕﺮاﻧﯽ داﺷﺘﻦ ... اﻧﻘﺪر ﺷﻮﮐﻪ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﭼﯽ ﮐﺎر ﺑﺎﯾﺪ ﺑﮑﻨﻢ ... ﻓﻘﻂ ﮐﻤﯽ ﺳﺮ ﺟﺎم ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﺷﺪم ﮐﻪ ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺘﻮﻧﻢ از اون ﺣﻠﻘﻪ ﻣﺤﮑﻢ ﺑﯿﺮون ﺑﯿﺎم ﮐﻪ دﺳﺘﻬﺎش رو ﻣﺤﮑﻢ ﺗﺮ ﮐﺮد: ﻫﻤﺮاز ﻫﻤﻪ ﺣﺮﻓﻬﺎت رو ﻫﻤﯿﻦ ﺟﺎ ﺑﺰن ... ﻫﻤﻪ دادﻫﺎت و ﻓﺤﺶ ﻫﺎت ... ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ رو ﻫﻤﯿﻦ ﺟﺎ ﺑﮕﻮ ... دﺳﺖ راﺳﺘﺶ آروم ﺑﺎﻻ اوﻣﺪ و ﯾﻮاش روي ﺷﻘﯿﻘﻪ ام ﮐﺸﯿﺪه ﺷﺪ ... اﺣﺴﺎس ﻣﯿﮑﺮدم اﯾﻦ ﮔﺮﻣﺎي اﺛﺮ ﺑﺨﺶ از اﯾﻦ آﻏﻮش اﯾﻦ اﻧﮕﺸﺘﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻫﺮﺑﺎر اﯾﻦ ﻃﻮر ﺑﺮاي ﻣﻦ ﻣﻌﺠﺰه ﻣﯿﮑﺮدن ﮐﻢ ﮐﻢ دارن اون ﻟﺮزش رو از ﺑﯿﻦ ﻣﯿﺒﺮن ... ﺻﺪاش ﺑﺎ ﻫﻤﻮن ﺻﻼﺑﺖ ﺑﻮد اﻣﺎ ﺑﺮاي ﻣﻦ اﯾﻦ ﺑﺎر ﭘﺮ از آراﻣﺶ: ﻫﻤﺮاز ... ﻧﮑﻦ اﯾﻦ ﮐﺎر ﻫﺎ رو ﺑﺎ ﺧﻮدت و ﻣﻦ ... ﺑﺎﻫﺎم ﺣﺮف ﺑﺰن ... ﻣﻦ ﻣﻨﺘﻈﺮم ... ... ﻣﻦ ﮐﻪ از وﺿﻌﯿﺘﯽ ﮐﻪ ﺗﻮش ﺑﻮدﯾﻢ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﮐﺸﯿﺪه ﺑﻮدم ﮐﻤﯽ ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﺷﺪم ... دﺳﺘﻪ اي از ﻣﻮﻫﺎم رو آروم دور اﻧﮕﺸﺘﺶ ﻣﯿﭙﯿﭽﻮﻧﺪ: آروم ﺑﺎش ... دوﺗﺎ ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻖ ﺑﮑﺶ ... ... ﻧﻔﺲ ﻫﺎي ﻋﻤﯿﻖ و ﺣﻠﻘﻪ دﺳﺘﺶ دور ﺑﺪﻧﻢ و ﻧﻔﺲ ﮐﺸﯿﺪن ﺗﻮ ﮔﺮﻣﺎي ﺗﻨﺶ و ﺻﺪاش ﮐﻪ اﻧﮕﺎر ﺑﻬﻢ ﻣﯿﮕﻔﺖ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ درﺳﺖ ﻣﯿﺸﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﻧﻔﺴﻬﺎم ﮐﻢ ﮐﻢ ﺣﺎﻟﺖ ﻋﺎدي ﺑﻪ ﺧﻮدﺷﻮن ﺑﮕﯿﺮن و ﻗﻠﺒﻢ ﮐﻪ داﺷﺖ از ﺟﺎش در ﻣﯿﻮﻣﺪ دوﺑﺎره رﯾﺘﻢ ﻧﺮﻣﺎل ﺑﺰﻧﻪ ... اﯾﻦ ﻣﺮد درد ﺑﻮد و درﻣﺎن ﻧﯿﺰ ﻫﻢ ... ﮐﻤﯽ ﻣﻦ رو از ﺧﻮدش ﺟﺪا ﮐﺮد: ﻧﮕﺎم ﮐﻦ ... ﭼﺮا ﺳﺮت ﭘﺎﯾﯿﻨﻪ؟ ﺧﻮب ﭼﯽ ﻣﯿﮕﻔﺘﻢ؟ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﯿﮑﺸﯿﺪم ... از ﺧﻮدم ... از اﯾﻦ ﺑﯽ ﭘﺮواﯾﯽ ... از اﯾﻦ آﻏﻮش ... و از ﻫﻤﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ از وﺟﻮد ﺧﻮدم ﮐﻪ ﭼﺮا اﻧﻘﺪر آراﻣﺶ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم ... ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﺑﻪ ﻏﯿﺮ از ﺳﯿﺎوش اﺟﺎزه ﻧﺪاﺷﺖ از ﯾﻪ ﺣﺪي ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺰدﯾﮏ ﺗﺮ ﺑﺸﻪ و ﺣﺎﻻ ﻣﻦ ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﻢ دﻗﯿﻘﺎ ﭼﺮا اﻧﻘﺪر ﺣﺲ ﻫﺎي ﻣﺘﻨﺎﻗﺾ دارم ... ﺧﺠﺎﻟﺖ ... آراﻣﺶ ... ﺣﺘﯽ ﺗﺮس ... اﻣﺎ ﺗﻪ اﺣﺴﺎﺳﻢ ﯾﻪ ﻗﻠﻘﻠﮏ ﺑﻮد ... ﯾﻪ ﻧﻮازش آروم ... ﻣﺜﻞ ﺗﺎﺛﯿﺮ ﺳﺮ اﻧﮕﺸﺘﻬﺎي اﯾﻦ ﻣﺮد ...
- ﻫﻤﺮازي ﮐﻪ ﺳﺮش ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺑﺎﺷﻪ رو دوﺳﺖ ﻧﺪارم ... ... اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﻣﻌﺎﻧﯽ زﯾﺎدي داﺷﺖ ... و ﻣﻦ ... ﻫﻤﺮاز ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﻧﻤﻮدش رو ﺻﺤﻨﻪ ﺑﻮد ... ﻣﯽ ﺗﺮﺳﯿﺪم ﭼﯿﺰي ﺑﺮداﺷﺖ ﮐﻨﻢ ... ﮐﻤﯽ ازم ﻓﺎﺻﻠﻪ ﮔﺮﻓﺖ و ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد ... ﺗﻪ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﺣﺎﻻ ﭘﺮ از ﺳﺌﻮال ﺑﻮد ... آروم ﭘﺮﺳﯿﺪ.: ﻫﻤﺮاز؟!
- ﻣﻦ ... ﯾﻌﻨﯽ ... ﻟﺒﺨﻨﺪ اوﻣﺪ روي ﻟﺒﺶ از اﯾﻦ ﺳﺮدرﮔﻤﯽ ﻣﻦ: ﻫﻤﺮاز ﺣﺎﻻ ﺑﻬﻢ ﺑﮕﻮ ﭼﯽ ﺷﺪه؟ ﻣﻦ اﯾﻦ ﺟﺎم ﺗﺎ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ رو ﺣﻞ ﮐﻨﻢ ... اﯾﻦ ﻟﺤﻦ ﺑﺮاي ﻣﻦ ﻏﺮﯾﺐ ﺑﻮد ... ﻏﺮﺑﺘﯽ ﮐﻪ ﻋﺠﯿﺐ ﻫﻢ آﺷﻨﺎ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯿﻮﻣﺪ ... ﻫﻤﻮن آﺷﻨﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻗﺮﻧﻬﺎ زن ﺑﻮدن رو ﺑﻪ ﺗﻤﺎم زﻧﻬﺎي ﻋﺎﻟﻢ ﯾﺎد داده ﺑﻮد ... ﻫﻤﻮن ﻟﺤﻨﯽ ﮐﻪ ﺗﮏ ﺗﮏ ﻧﺘﻬﺎي ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ زن ﺑﻮدﻧﺖ رو ﺑﻪ ﺻﺪا در ﻣﯿﺂورد و ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯿﺸﺪ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﯽ ... اﯾﻦ آدم ﺑﺮاي ﺗﻮ ﻗﺪرﺗﻤﻨﺪ ﺗﺮﯾﻦ ﻗﻬﺮﻣﺎن ﻫﺎﺳﺖ ... ﻗﻬﺮﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺣﺘﯽ ﻣﺜﻞ آﺷﯿﻞ ﻫﻤﻮن ﭘﺎﺷﻨﻪ ﺿﻌﻒ رو ﻫﻢ ﻧﺪاره ... ﺑﺪون اﯾﻦ ﮐﻪ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﻨﻢ اﯾﻦ ﺑﺎر اﻧﮕﺎر ﮐﻪ ﻣﺨﺎﻃﺒﻢ ﮐﺮواﺗﺶ ﺑﺎﺷﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ رو ﺑﺮاش ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﺮدم ... ﺻﺪاي ﺗﻨﺪ ﻧﻔﺲ ﻫﺎش ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺑﺎﻻ رو ﻧﮕﺎه ﮐﻨﻢ ... ﻣﻦ اﯾﻦ آدم رو ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ دﯾﺪه ﺑﻮدم اﻣﺎ ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻢ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل اﯾﻦ ﻃﻮر ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺷﺪه ﺑﻮد ... ﭼﺸﻤﺎش ﮔﺮد ﺷﺪه ﺑﻮد ...
- اﯾﻦ ﻣﺰﺧﺮﻓﺎت رو ﮐﯽ ﮔﻔﺘﻪ ...
- ﻣﻨﻢ ﺳﺌﻮاﻟﻢ ﻫﻤﯿﻨﻪ
- دﯾﺸﺐ ﻣﻦ ﺧﻮﻧﻪ ﻧﺒﻮدم ... اﺣﺘﻤﺎﻻ اوﻣﺪه دﯾﺪن ﻣﺎﻣﺎن ﻣﻦ ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻬﺶ ﺗﺬﮐﺮ ﺑﺪم ...
- ﻓﻘﻂ اون ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ... ﻋﻤﻪ ﻣﻠﻮك اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ رو ﭼﺮا ﻣﯿﺰﻧﻦ؟
- اﯾﺸﻮن دو ﺳﻪ روز ﭘﯿﺶ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪن ﮐﻪ ﺣﺎﻣﺪ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ و ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻦ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو ﺑﺎﯾﺪ ﺣﺎﻣﺪ ﻧﮕﻪ داره ﻣﻦ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﮐﺮدم اون ﺑﺤﺚ ﭘﯿﺶ اوﻣﺪ و ﮔﻔﺘﻢ ﻣﻦ و ﺧﺎﻟﻪ ﺷﻮن ﻫﺴﺘﯿﻢ در ﮐﻨﺎر اﯾﻦ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ... ﻟﻌﻨﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ ... ... ﭘﯿﺸﻮﻧﯿﺶ رو ﺧﺎروﻧﺪ و ﯾﻪ ﻗﺪم ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﮔﺬاﺷﺖ: از دﺳﺖ ﻣﻦ ﻫﻢ دﻟﺨﻮره؟ ﻧﺸﺴﺘﻢ روي ﺻﻨﺪﻟﯽ: ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ... ﺑﻪ ﺧﺪا ... دﺳﺘﺶ رو ﮐﺮد ﺗﻮي ﺟﯿﺒﺶ: ﻫﻤﺮاز ﯾﮑﻢ ﺑﻪ ﺧﻮدت ﻣﺴﻠﻂ ﺑﺎش ﺑﮕﻢ ﺑﯿﺎن ﻓﺸﺎرت رو ﺑﮕﯿﺮن؟
- ﻧﻪ ... ﻣﻦ ﺧﻮﺑﻢ ... ﯾﻌﻨﯽ اﻻن ﺧﻮﺑﻢ ... ... ﻟﺒﺨﻨﺪش ﭘﻬﻦ ﺗﺮ ﺷﺪ ... ﺧﻮدم ﺳﺮﯾﻊ ﻓﻬﻤﯿﺪم ﭼﻪ ﺳﻮﺗﯽ دادم از ﮔﻮﻧﻪ ﻫﺎم ﺣﺮارت زد ﺑﯿﺮون ... ﺑﺎ ﺗﻘﻪ اي ﮐﻪ ﺑﻪ در ﺧﻮرد ... ﻧﯿﻮﺷﺎ ﻫﻤﺮاه ﭘﺮﺳﺘﺎر ﺟﻮوﻧﯽ وارد ﺷﺪ ... ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ رﻓﺘﻢ ﯾﮑﻢ رﻧﮓ ﺑﻪ رﺧﺴﺎرش ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ﺑﻮد ... ﺣﺎﻣﯽ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ اوﻣﺪ و دﺳﺘﺶ رو ﺑﻪ ﺳﺮش ﮐﺸﯿﺪ ... ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺑﺎ دﯾﺪﻧﺶ ﺑﺮاي اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر ﻟﺒﺨﻨﺪ زد ...
- ﻋﻤﻮ ﺟﺎن ﺷﺎ ﭼﺮا از ﻣﺪرﺳﻪ ﺑﻪ ﻣﺎ زﻧﮓ ﻧﺰدي ... ﭘﺮﺳﺘﺎر: ﺧﻮب ﻋﻤﻮي ﻋﺰﯾﺰ ... ﺑﺮادر زادﺗﻮن ﺗﻘﺪﯾﻢ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ و ﺧﻮاﻫﺮش ... ... ﻣﻦ رو ﺧﻮاﻫﺮ ﻧﯿﻮﺷﺎ دﯾﺪه ﺑﻮد ... ﺣﺎﻣﯽ ﺑﺎ ﻫﻤﻮن ژﺳﺖ ﺧﺎص ﺧﻮدش ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻃﻔﻠﮏ ﭘﺮﺳﺘﺎره ﺟﻤﻊ ﺑﺸﻪ: ﻣﯽ ﺗﻮﻧﻢ ﺑﺎ ﭘﺰﺷﮑﺶ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﻢ؟ ﺧﻢ ﺷﺪ و ﺑﻮﺳﻪ اي ﺑﻪ ﭘﯿﺸﻮﻧﯽ ﻧﯿﻮﺷﺎ زد ... ﮐﺎري ﮐﻪ اﻧﮕﺎر ﺑﯿﺶ از ﻣﻦ ﺑﺎﻋﺚ ﺗﻌﺠﺐ ﺷﺪي ﺧﻮد ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺷﺪ ... ﺑﺎ رﻓﺘﻨﺸﻮن از اﺗﺎق ... دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﺟﺎي ﮐﺒﻮدي ﺳﻮزن و ﺳﺮم زدم و ﺑﻮﺳﻪ اي ﺑﻪ ﭘﯿﺸﻮﻧﯿﺶ زدم: ﻫﻤﺮاز ﻗﺮﺑﻮﻧﺖ ﺑﺮه ... ﺑﻬﺘﺮي؟
- ﭼﺮا ﮔﺬاﺷﺘﯽ ﻋﻤﻮ ﺑﺮه از دﮐﺘﺮم ﺑﭙﺮﺳﻪ ازش ﺧﯿﻠﯽ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﯽ ﮐﺸﻢ ...
- ﺑﻪ اﯾﻦ ﭼﯿﺰا ﻓﮑﺮ ﻧﮑﻦ ﭘﺮﻧﺴﺴﻢ ... ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ رو درﺳﺖ ﻣﯿﮑﻨﯿﻢ ...
- دﯾﺪي ﻣﻦ رو ﺑﻮﺳﯿﺪ؟ از ﻧﮕﺎه ﺷﺎدش ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﭼﻪ ﻗﺪر ﺑﻪ اﯾﻦ ﺣﺲ ﭘﺪراﻧﻪ اﺣﺘﯿﺎج داﺷﺘﻪ ... دﻟﻢ ﺿﻌﻒ رﻓﺖ ﺑﺮاي ﻧﺸﺎﻃﺶ و ﺑﺎ ﺧﻮدم اﻋﺘﺮاف ﮐﺮدم ... اﻣﺮوز روز ﻋﺠﯿﺒﯽ ﺑﻮد اﻧﮕﺎر ﺧﯿﻠﯽ دﯾﻮارﻫﺎي اﯾﻦ آدم رﯾﺨﺘﻪ ﺑﻮد ... اﻧﮕﺎر ﭘﻮﺳﺘﻪ ﻫﺎش رﯾﺨﺘﻪ ﺑﻮدن و ﺧﻮد ﺣﺎﻣﯽ ﻧﻤﺎﯾﺎن ﺷﺪه ﺑﻮد ... ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﯿﮑﺸﯿﺪم ﺣﺘﯽ ﭘﯿﺶ ﺧﻮدم اﻋﺘﺮاف ﮐﻨﻢ ... اﯾﻦ آدم زﯾﺒﺎ ﺗﺮﯾﻦ ﺣﺲ زﻧﺪﮔﯿﻢ رو ﺑﻪ ﻣﻦ ﺗﻮ اﯾﻦ اﺗﺎق ﺳﻔﯿﺪ رﻧﮓ ﻫﺪﯾﻪ ﮐﺮده ﺑﻮد ... ﺣﺎﻣﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺎده ... ﺑﺎ رﻓﺘﺎرﻫﺎ و ﻋﻤﻞ ﺳﺎده اش ﺗﻮﻧﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﻪ ﻣﻦ و ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺣﺲ آراﻣﺶ و اﻣﻨﯿﺖ رو ﺗﺰرﯾﻖ ﮐﻨﻪ ...
- ﻫﻤﺮاز اﻣﺸﺐ ﻣﯿﺎي ﭘﯿﺶ ﻣﻦ؟ ... ﺑﻪ ﺧﻮدم ﻗﻮل داده ﺑﻮدم دﯾﮕﻪ وارد اون ﻋﻤﺎرت ﻧﺸﻢ: راﺳﺘﺶ رو ﺑﺨﻮاي ... ﯾﻌﻨﯽ ...
- ﺑﯿﺎ دﯾﮕﻪ
- ﮐﺠﺎ ﻣﯿﺨﻮاي ﺑﺒﺮي ﺧﺎﻟﺖ رو؟ ﺳﺮ ﻫﺮ دو ﻣﻮن ﭼﺮﺧﯿﺪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﭼﺎرﭼﻮب در ﮐﻪ ﺣﺎﻣﯽ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد ...
- ﻫﻤﺮاز ﺑﯿﺎد ﺧﻮﻧﻪ ﻣﺎ ...
- ﻫﻤﺮاز ﻧﻪ ... ﺧﺎﻟﻪ ...
- ﺷﻤﺎ ﭼﻪ اﺻﺮاري دارﯾﺪ ﺳﻦ ﻣﻦ رو ﺑﺒﺮﯾﺪ ﺑﺎﻻ ... دﯾﺪﯾﺪ ﻫﻤﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻦ ﺧﻮاﻫﺮ ﺑﺰرگ ﺗﺮﺷﻮﻧﻢ ... ﭼﺮا اﺻﺮار دارﯾﺪ ﺑﻔﻬﻤﻦ ﺧﺎﻟﻪ ام و ﭘﯿﺮ ﺷﺪم ... ﻧﯿﻮﺷﺎ: ﺗﻮ ﭘﯿﺮ ﻧﻤﯿﺸﯽ ... ﺗﻮ ﺧﻮﺷﮕﻠﯽ ...
- ﭼﻪ رﺑﻄﯽ داره ﭘﺮﻧﺴﺴﻢ ... ﺗﻮ ﮐﻪ ﻣﺎﻣﺎﻧﺖ رﻫﺎ ﺑﻮده ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﻮ ﺧﻮﺷﮕﻞ ... ... ﺑﻌﺪ ﭼﺸﻤﺎم رو ﺑﺮاش ﭼﭗ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﺨﻨﺪه ... ﻧﮕﺎﻫﻢ اﻓﺘﺎد ﺑﻪ ﺣﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ دﯾﻮار ﺗﯿﮑﻪ داده ﺑﻮد داﺷﺖ ﺑﺎ ﻟﺬت ﻣﺎ رو ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮد ﺗﻮ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻣﻬﺮ ﺑﻮد ... ﺣﻤﺎﯾﺖ ﺑﻮد ... و ﻣﻦ ﺗﺎزه ﻓﻬﻤﯿﺪم ﮐﻪ ﯾﺎد ﮔﺮﻓﺘﻢ از ﺑﯿﻦ ﺗﻤﺎم اون ﻏﺮور اﯾﻦ ﺣﺲ ﻫﺎي ﺧﺎﮐﯽ رﻧﮓ رو درك ﮐﻨﻢ ... ﭘﺮﺳﺘﺎر ﺑﺮاي ﺗﺰرﯾﻖ وارد ﺷﺪ و از ﻣﺎ ﺧﻮاﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﯿﺮون ﺑﺎﺷﯿﻢ ... ﭼﺸﻤﮑﯽ ﺑﺮاي ﻧﮕﺎه ﻧﮕﺮان ﻧﯿﻮﺷﺎ زدم و اوﻣﺪم ﺑﯿﺮون ... ﻟﺒﻬﺎم ﺧﺸﮏ ﺧﺸﮏ ﺑﻮد و ﺳﺮم از اون ﻫﻤﻪ ﻓﺸﺎر داﺷﺖ ﮔﯿﺞ ﻣﯿﺮﻓﺖ ... ﯾﮏ دﺳﺘﻢ رو ﺑﻪ دﯾﻮار ﮔﺮﻓﺘﻢ ... وارد راﻫﺮوي ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺷﺪﯾﻢ ﺑﻮش ﻫﻢ اذﯾﺘﻢ ﻣﯿﮑﺮد ... ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ و دﺳﺘﺶ رو دراز ﮐﺮد ﺳﻤﺘﻢ ... دﺳﺘﻢ رو ﺑﻪ دﯾﻮار ﮔﺮﻓﺘﻢ: ﺧﻮﺑﻢ آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ...
- ﺧﻮب ﻧﯿﺴﺘﯽ ﻧﻪ؟!
- از ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺧﻮﺷﻢ ﻧﻤﯿﺎد ...
- ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯿﮑﻨﻢ ﮐﺴﯽ دوﺳﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ...
- ﻣﺎدرم رو ﺗﻮ ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن از دﺳﺖ دادم ...
- ﺣﺎﻟﺶ ﺧﻮﺑﻪ ﻣﮕﻪ ﻧﻪ؟
- اﻟﺒﺘﻪ ﮐﻪ ﺧﻮﺑﻪ ... ﻫﻤﺮاز ﯾﺎدﺗﻪ ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﭘﯿﺶ ﭼﻪ ﺣﺎﻟﯽ داﺷﺘﯽ ... ﯾﮑﻢ رﻋﺎﯾﺖ ﺧﻮدت رو ﺑﮑﻦ ... ﮐﻤﮑﻢ ﮐﺮد روي ﻧﯿﻤﮑﺖ ﺑﺸﯿﻨﻢ: ﻣﯿﺮم ﭼﯿﺰي ﺑﯿﺎرم ﺑﺨﻮري ... ﺑﻌﺪ از اون ﺣﻤﻠﻪ ﻋﺼﺒﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻬﺖ آرام ﺑﺨﺶ ﻣﯿﺰدﯾﻢ ...
- ﺷﻤﺎ دوﺳﺖ داري ﺑﻪ ﻣﻦ آﻣﭙﻮل ﺑﺰﻧﯽ ...
- ﺟﻮاب دﺧﺘﺮ ﻫﺎي زﺑﻮن درازي ﮐﻪ ﺳﺮ ﺑﺰرﮔﺘﺮﺷﻮن داد ﻣﯿﺰﻧﻦ آﻣﭙﻮﻟﻪ ... ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎي ﮔﺮد ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم: اﻻن ﺷﻤﺎ ﺷﻮﺧﯽ ﮐﺮدي دﯾﮕﻪ؟
- ﻣﯿﺮﯾﻢ در ﺧﻮﻧﺖ وﺳﺎﯾﻠﺖ رو ﺑﺮدار ﺑﺮاي ﺷﺐ ...
- ﻣﻦ ﻋﻤﺎرت ﻧﻤﯿﺎم ...
- ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ اﻻن ﻫﻢ ﺗﻮ ﺷﻮﺧﯽ ﮐﺮدي ... ﮐﻮﺷﺎ روي ﭘﺎم دراز ﮐﺸﯿﺪه ﺑﻮد و دﺳﺘﯽ ﺑﻪ رد اﺷﮏ روي ﮔﻮﻧﻪ اش ﮐﺸﯿﺪم و دوﺑﺎره ﺑﻐﺾ ﮐﺮدم ... ﻧﯿﻮﺷﺎ ﻫﻢ روي ﺻﻨﺪﻟﯽ ﺟﻠﻮ ﺧﻮاﺑﯿﺪه ﺑﻮد ... ﺗﻮي آﯾﻨﻪ ﭼﺸﻤﺎش رو دﯾﺪم ...
- ﮔﺮﯾﻪ ﻧﮑﻨﯽ ﻫﻤﺮاز ... ﮐﻪ اﯾﻦ ﺑﺎر ﺷﺎﮐﯽ ﻣﯿﺸﻢ ...
- رﻫﺎ ﮐﻪ رﻓﺖ ﺑﺎ ﺧﻮدم ﻗﺴﻢ ﺧﻮردم ﻧﺬارم ﮔﺮﯾﻪ ﮐﻨﻦ ... اﻣﺎ ﻣﻮﻓﻖ ﻧﺒﻮدم ...
- ﻣﻦ ﻫﻢ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ﭘﯿﺶ ﺑﺎ ﺧﻮدم ﻗﺴﻢ ﺧﻮرده ﺑﻮدم ﻧﺬارم ﯾﻪ ﻧﮕﺎه ﭘﺮ از ﺟﺎدو ﻏﻤﮕﯿﻦ ﺑﺸﻪ ... اﻣﺎ ﺷﺪه ... از دﺳﺖ آدم در ﻣﯿﺮه ﮔﺎﻫﯽ ... درﺳﺘﺶ ﻣﯿﮑﻨﻢ ... ... ﻣﻦ ﮐﻪ ﻫﻨﻮز ﺗﻮ ﺗﺤﻠﯿﻞ ﺟﻤﻠﻪ آﺧﺮش ﻣﻮﻧﺪه ﺑﻮدم: ﻣﻦ ﺑﻬﺘﻮن ﮔﻔﺘﻢ ﺷﻤﺎ ﻗﻬﺮﻣﺎن ﻧﯿﺴﺘﯿﺪ ...
- اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ ات ﻧﺎراﺣﺘﻢ ﻣﯿﮑﻨﻪ ...
- آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ...
- ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﻫﻤﺮاز ... دﺳﺖ از اﯾﻦ آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ﮔﻔﺘﻨﺖ ﺑﺮدار ... ... اﯾﻦ آدم اﻣﺮوز ﭼﺶ ﺑﻮد ... داﺷﺖ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ رو زﯾﺮ رو رو ﻣﯿﮑﺮد ...
- اون ﻃﻮري ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻧﮑﻦ ... ﭼﻨﺪ وﻗﺘﻪ ﻣﯿﺨﻮام ﺑﻬﺖ ﺑﮕﻢ اﻧﻘﺪر اﯾﻦ آﻗﺎي دﮐﺘﺮ رو ﺗﮑﺮار ﻧﮑﻨﯽ ...
- آﺧﻪ ... ﻣﻦ ...
- ﻣﯽ دوﻧﻢ ﺗﻮ ﺑﺎ ﻫﻤﻪ ﺑﺎ اﺣﺘﺮام ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ ... ﺑﻪ ﺟﺰ ﺣﺎﻣﺪ ...
- ﺣﻘﺸﻪ ... اﺧﻤﺎش رﻓﺖ ﺗﻮي ﻫﻢ: ﻫﻤﺮاز ...
- ﺗﻮﺟﻪ دارﯾﺪ ﻫﻤﺶ دارﯾﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺗﺬﮐﺮ ﻣﯿﺪﯾﺪ؟
- ﺗﻮﺟﻪ داري دل ﻧﺎزك ﺷﺪي؟! ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو ﻣﯿﺒﺮﯾﻢ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﻌﺪش ﺑﺎﻫﻢ ﺟﺎﯾﯽ ﻣﯿﺮﯾﻢ ...
- ﮐﺠﺎ؟!
- ﻣﯽ ﺧﻮام ﺑﺸﯿﻨﯿﻢ و ﺣﺮف ﺑﺰﻧﯿﻢ ...
- ﻣﻦ و ﺷﻤﺎ؟
- ﻣﻦ ... ﺗﻮ ... و ﺣﺎﻣﺪ ... ﺑﺎ ﺑﺎز ﺷﺪن ﻣﺠﺪد در ﻣﺎﺷﯿﻦ اون ﻣﻮج ﺳﺮﻣﺎ ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺷﺪ ﺑﻪ ﮔﺮﻣﯽ ﻫﻤﯿﻦ ﺑﻮي ادﮐﻠﻦ و ﻧﻔﺴﯽ ﮐﻪ اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ﭼﻨﺪ ﺑﺎري از ﻧﺰدﯾﮏ ﺣﺴﺶ ﮐﺮده ﺑﻮدم و ﻫﻤﻪ وﺟﻮدم ﭘﺮ ﻣﯿﺸﺪ ... ﺗﻮي دﺳﺘﺶ ﯾﻪ ﻟﯿﻮان ﺑﺰرگ و ﯾﻪ ﺟﻌﺒﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻮﭼﯿﮏ ﺑﻮد ... ﻟﯿﻮان رو ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﮔﺮﻓﺖ: اﯾﻦ رو ﺑﺨﻮر ﯾﮑﻢ ﺣﺎﻟﺖ ﺳﺮ ﺟﺎش ﺑﯿﺎد ... اﯾﻨﻢ ﭘﻤﺎد وﯾﺘﺎﻣﯿﻦ آ ... ﻟﯿﻮان رو از دﺳﺖ راﺳﺘﻢ ﺑﻪ دﺳﺖ ﭼﭗ ﻣﻨﺘﻘﻞ ﮐﺮدم و ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم: اﯾﻦ ﭘﻤﺎد؟!
- ﺑﺮاي اون ﻟﺒﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﭘﻮﺳﺘﻪ ﭘﻮﺳﺘﻪ ﺷﺪن ... ... از ﺧﺠﺎﻟﺖ ﺳﺮم رو ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻢ ... اﯾﻦ آدم اﯾﻦ روزﻫﺎ ﺑﯽ ﭘﺮواﺗﺮ از اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ ﺷﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺸﻪ ﻧﺴﺒﺘﺶ رو ﺑﺎ ﺣﺎﻣﯽ اﻧﺘﻈﺎم ﭘﯿﺪا ﮐﺮد ... ﭘﻤﺎد رو روي داﺷﺒﻮر ﮔﺬاﺷﺘﻢ ...
- اون ﻣﻌﺠﻮن رو ﻫﻢ ﺑﺨﻮر ... ﻣﯽ دوﻧﻢ ﺗﻮ ﯾﮑﯽ دوﺳﺎﻋﺖ آﯾﻨﺪه ﻧﯿﺎز ﺑﻪ اﻧﺮژي داري ...
- اﯾﻦ ﭼﯿﺰﻫﺎ ﮐﻤﮑﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﻤﯿﮑﻨﻪ ...
- ﺑﻪ ﺗﻮ ﻓﻘﻂ ﺷﻨﯿﺪن و ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮدن ﮐﻤﮏ ﻣﯿﮑﻨﻪ ﮐﺎري ﮐﻪ ﻋﺠﯿﺐ داري ازش ﻓﺮار ﻣﯿﮑﻨﯽ ... ﻣﻦ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺧﻮدت ... ﺻﺮﻓﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺧﻮدت ﻣﯿﺨﻮام ﺣﺮﻓﻬﺎت رو ﺑﺰﻧﯽ و ﺑﺸﻨﻮي ...
- ﺷﻤﺎ ﻣﻨﺘﻈﺮﯾﺪ ...
- ﻣﻦ ﻫﯿﭻ اﻧﺘﻈﺎري ﺟﺰ ﯾﻪ ﺣﺎل ﺑﻬﺘﺮ و ﯾﻪ ﻫﻤﺮاز ﭘﺮ از اﻧﺮژي ﺑﻌﺪ از اﯾﻦ ﮔﻔﺘﮕﻮ ﻧﺪارم ... ﺑﺨﺸﺶ ﺣﺎﻣﺪ ... ﮔﺬ ﺷﺘﻦ از ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺣﺲ ﮐﺮدي و ﻣﯿﮑﻨﯽ ... ﺗﻤﺎﻣﺎ ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ﺧﻮدﺗﻪ و ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﺣﻖ دﺧﺎﻟﺖ ﻧﺪاره ... ... ﯾﻪ ﺟﺮﻋﻪ از اون ﻣﻌﺠﻮن ﭘﺮ از ﮔﺮدو و ﺷﯿﺮﯾﻦ ﻣﺰه رو ﻗﻮرت دادم: ﺧﯿﻠﯽ ﺳﻨﮕﯿﻨﻪ ...
- ﻧﻪ ﺑﺮاي ﺗﻮ ... ﺑﺨﻮر ...
- ﺷﻤﺎ ﻫﻤﺶ ﺑﻪ ﻣﻦ دﺳﺘﻮر ﻣﯿﺪﯾﺪ ... ﻟﺒﻬﺎم ﻧﺎ ﺧﻮد آﮔﺎه ﺟﻤﻊ ﺷﺪ ... دﺳﺖ ﺧﻮدم ﻧﺒﻮد ... ﻟﻮس ﺷﺪه ﺑﻮدم. ﻧﮑﺎﻫﺶ ﯾﮑﯽ از زﯾﺒﺎﺗﺮﯾﻦ ﻧﮕﺎﻫﻬﺎﯾﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل ﺑﻬﻢ داﺷﺖ: ﮔﺎﻫﯽ اﺣﺴﺎس ﻣﯿﮑﻨﻢ دوﺳﺖ داري اذ ﯾﺘﻢ ﮐﻨﯽ ... ﺑﺎ ﭼﺸﻤﻬﺎي ﮔﺮدم ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم: اذﯾﺖ؟ ! ﻣﻦ ﮐﻪ ... ﻟﺒﺨﻨﺪش زﯾﺎدي ﺷﯿﻄﻨﺖ داﺷﺖ: ﺑﺨﻮر دﺧﺘﺮ ...
- ﮐﺠﺎ ﻗﺮاره ﺑﺮﯾﻢ ...
- ﮐﺎﻓﯽ ﺷﺎپ ﻧﻤﯿﺸﻪ ... ﻋﻤﺎرت ﻫﻢ ﻧﻤﯿﺸﻪ ... ﺧﻮﻧﻪ ﺣﺎﻣﺪ ﻫﻢ ﻧﻤﯿﺮﯾﻢ ﻧﻤﯿﺨﻮام ﺑﺒﺮﻣﺖ ﺑﻪ ﭘﺎش ... ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﺟﺎ ﺷﺮﮐﺖ ﻣﻨﻪ ... اون ﺟﺎ اﻻن ﺗﻮ اﯾﻦ ﺳﺎﻋﺖ ﮐﺎرﻣﻨﺪﻫﺎ ﻫﻢ ﻧﯿﺴﺘﻦ ... ... ﻣﻦ ﮐﻪ ﻫﻨﻮز در ﻓﮑﺮ ﯾﮏ ﺳﺎﻋﺖ ﭘﯿﺶ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﻏﺮ زده ﺑﻮد اﻋﺘﺮاض ﮐﺮده ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺣﺮف ﻧﻤﯽ زﻧﻢ و ﻧﻤﯿﺎم ... و ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺣﺎﻣﯽ ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﺗﻮ ﺻﻮرﺗﻢ ﻧﮕﺎه ﮐﺮده ﺑﻮد و ﯾﻪ ﮐﻼم ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﺎﯾﺪ ... از ﻫﻤﻮن ﺑﺎﯾﺪ ﻫﺎي ﺣﺎﻣﯽ وار ... ﺣﺎﻻ ﺑﺎ اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ اﻧﮕﺎر ﺗﻤﺎم اون ﯾﮏ ﮐﻼﻣﯽ و زور ﮔﻮﯾﯿﺶ روﻓﺮاﻣﻮش ﮐﺮده ﺑﻮدم ... اﻧﮕﺎر ﻧﻪ اﻧﮕﺎر ... ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﺸﯿﺪم و ﺑﺮاي دوﻣﯿﻦ ﺑﺎر ﭘﺎ ﺗﻮي ﺷﺮﮐﺘﺶ ﮔﺬاﺷﺘﻢ ... ﺷﺮﮐﺖ ﺗﻮﺳﮑﻮت ﻣﻄﻠﻖ ﺑﻮد ... ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﻫﻤﻪ ﮐﺎرﻣﻨﺪﻫﺎ رﻓﺘﻦ ﻓﻘﻂ ﻣﻨﺸﯿﺶ ﻫﻨﻮز اون ﺟﺎ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎ دﯾﺪﻧﻤﻮن از ﺟﺎش ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ... ﺣﺎﻣﯽ اﺑﺮوﻫﺎش رو دوﺑﺎره ﮔﺮه زده ﺑﻮد ... ﺧﺎﻧﻮم ﺟﻮون ﺑﺴﯿﺎر زﯾﺒﺎﯾﯽ ﺑﻮد ﺷﺎﯾﺪ زﯾﺒﺎﺗﺮﯾﻦ ﭼﺸﻤﻬﺎﯾﯽ رو داﺷﺖ ﮐﻪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل دﯾﺪه ﺑﻮدم ... ﭘﺎﻟﺘﻮي ﺑﻠﻨﺪي ﺑﻪ ﺗﻦ داﺷﺖ و ﺷﺎﻟﺶ ﺻﻮرﺗﺶ رو ﮐﺎﻣﻞ ﻗﺎب ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ... ﺳﻼﻣﯽ ﮐﺮد: آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ﺑﺮاﺗﻮن ﭼﺎي ﺑﯿﺎرم؟
- ﺷﻤﺎ ﻣﺮﺧﺼﯿﺪ ... اﻟﺒﺘﻪ ﻗﺒﻠﺶ دو ﺗﺎ ﭼﺎي رو ﻣﯿﺨﻮام ... ﻓﺮدا ﺳﺎﻋﺖ 01 اﯾﻨﺠﺎ ﺑﺎﺷﯿﺪ اﻣﺸﺐ دارﯾﺪ دﯾﺮ ﺗﺮ ﻣﯿﺮﯾﺪ ﻣﻨﺰل ...
- ﻣﻤﻨﻮﻧﻢ آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ... روي ﻣﺒﻞ اﺗﺎﻗﺶ ﻧﺸﺴﺘﻢ و ﺑﺎ ﺧﻮدم ﮔﻔﺘﻢ اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ اﻧﻘﺪر رﻓﺘﺎر و ﻧﮕﺎﻫﺶ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﺘﻔﺎوت ﺑﻮد ﮐﻪ ﯾﺎدم رﻓﺘﻪ ﺑﻮد اﯾﻦ آدم در ﺣﺎﻟﺖ ﻋﺎدي ﭼﻪ ﻗﺪر ﺑﺪ اﺧﻼق ﻣﯿﺸﻪ ... ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺘﺶ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد ... ﻋﺠﯿﺐ ﺑﻮد ﮐﻪ اﺣﺴﺎس ﻣﯿﮑﺮدم از ﻣﻨﯽ ﮐﻪ ﻗﻠﺒﻢ ﺗﻮي ﮔﻠﻮم ﻣﯿﺰد ﻫﻢ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻧﮕﺮاﻧﻪ ... ﭘﺎﻟﺘﻮش رو آوﯾﺰون ﮐﺮد و دﻣﺎي ﮔﺮﻣﺎي اﺗﺎق رو ﺑﺎﻻﺗﺮ ﺑﺮد: ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺗﺎ ده دﻗﯿﻘﻪ دﯾﮕﻪ اﯾﻦ ﺟﺎ ﺑﺎﺷﻪ ... ﻫﻤﺮاز ... ﻧﺸﺴﺖ روي ﻣﺒﻞ روﺑﻪ روم: ﺧﻮب ﻧﮕﺎم ﮐﻦ ... ﺑﻪ ﻫﯿﭻ ﺻﻮرﺗﯽ ﻧﻤﯽ ﺧﻮام ﺧﻮدت رو اذﯾﺖ ﮐﻨﯽ ...
- اﯾﻦ ﮐﺎر ﻣﻦ رو اذﯾﺖ ﻣﯿﮑﻨﻪ ... ﺣﺎﻻ ﻣﯿﮕﯿﺪ اذﯾﺖ ﻧﮑﻦ ...
- اﯾﻦ ﮐﺎر درﺳﺖ ﺗﺮﯾﻦ ﮐﺎر ﺗﻮي اﯾﻦ ﻣﻮﻗﻌﯿﺘﻪ ... ﺗﻮ ﺑﺎﯾﺪ ﺣﺎﻣﺪ رو ﺑﺸﻨﻮي ... اون ﺑﺎﯾﺪ ﺗﻮ رو ﺑﺸﻨﻮه ... ﻣﻦ اﯾﻨﺠﺎم و ﺑﻬﺖ ﻗﻮل ﻣﯿﺪم ﮐﻪ ﻃﺮف ﻫﯿﭻ ﮐﺪوﻣﺘﻮن ﻧﯿﺴﺘﻢ ...
- ﭘﺲ اﮔﺮ ﺑﯽ ﻃﺮﻓﯿﺪ ﻣﺎ رو ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺬارﯾﺪ ...
- اﯾﻦ اﻣﮑﺎن ﻧﺪاره ...
- دﯾﺪﯾﺪ ﺑﯽ ﻃﺮف ﻧﯿﺴﺘﯿﺪ ... ﯾﮑﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﺧﻢ ﺷﺪ: ﺑﻠﻪ ﺑﯽ ﻃﺮف ﻧﯿﺴﺘﻢ اﻣﺎ ﺣﺲ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﻃﺮف ﻣﻦ رو اﺷﺘﺒﺎه ﺑﺮداﺷﺖ ﮐﺮدي ... ﻫﻤﺮاز ﺟﺎﯾﯽ ... ﺑﺎزﻫﻢ ﺗﺎﮐﯿﺪ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﻫﺮ ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ داﺷﺘﯽ اذﯾﺖ ﻣﯿﺸﺪي ﯾﺎ ﺧﻮدم ﺣﺲ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ داري اذﯾﺖ ﻣﯿﺸﯽ اﯾﻦ ﺑﺤﺚ ﮐﺎت ﻣﯿﺸﻪ ... ﭼﺎي ﮐﻪ رو ﺑﻪ روﻣﻮن ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺖ ﺑﺎز ﻣﻦ اﯾﻦ ﺧﺎﻧﻮم رو ﻧﮕﺎه ﮐﺮد ... ﺑﺎ ﺑﯿﺮون رﻓﺘﻨﺶ ﺣﺎﻣﯽ ﻟﺒﺨﻨﺪي زد: ﭼﺮا اﯾﻦ ﺑﻨﺪه ﺧﺪا رو اﯾﻦ ﻃﻮري ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﻨﯽ ...
- ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺷﮕﻠﻪ ...
- ﮐﯽ؟
- ﻫﻤﯿﻦ ﻣﻨﺸﯿﺘﻮن دﯾﮕﻪ ...
- ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ دﻗﺖ ﻧﮑﺮدم ...
- ﺷﻮﺧﯽ ﻧﮑﻨﯿﺪ ... ﻣﮕﻪ ﻣﯿﺸﻪ ﻫﻤﭽﯿﻦ زﯾﺒﺎﯾﯽ رو ﻧﺪﯾﺪه ﺑﺎﺷﯿﺪ ...
- ﻣﻦ ﭼﺸﻤﻢ ﺟﺎﯾﯽ ﻫﺴﺘﺶ ﮐﻪ دﻟﻢ اوﻧﺠﺎ ﺑﺎﺷﻪ. ... اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ اش ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﺰﻧﻢ ... زﯾﺒﺎ ﺗﺮﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﺑﺮاي ﺟﻠﺐ اﻋﺘﻤﺎد ﺑﻮد ... ﺑﺮاي ﻫﺮ زﻧﯽ اﯾﻦ زﯾﺒﺎﺗﺮﯾﻦ ﺣﺲ دﻧﯿﺎ ﻣﯿﺘﻮﻧﺴﺖ ﺑﺎﺷﻪ و ﺑﺮاي اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر ﺑﺎ ﺧﻮدم اﻋﺘﺮاف ﮐﺮدم زن ﺣﺎﻣﯽ ﺷﺎﯾﺪ ﯾﮑﯽ از ﺧﻮش ﺷﺎﻧﺲ ﺗﺮﯾﻦ زن ﻫﺎي دﻧﯿﺎ ﺑﺎﺷﻪ ... ﺻﺪاي ﭘﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ اﯾﻦ اﺗﺎق ﻧﺰدﯾﮏ ﻣﯿﺸﺪ ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺮاي ﻫﺮ ﮐﺴﯽ ﻓﻘﻂ ﯾﻪ ﺻﺪاي ﭘﺎ ﺑﻮد ... اﻣﺎ ﺑﺮاي ﻣﻦ ﺣﻀﻮر ﯾﻪ آدﻣﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ اﻧﮕﺎر ﮐﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﮐﺎرش ﭘﺎره ﮐﺮدن ﺗﻤﺎم ﭘﺮده ﻫﺎي اﺣﺘﺮام و آراﻣﺶ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﻦ ﺑﻮد ... از در وارد ﺷﺪ ... ﺧﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯿﺮﺳﯿﺪ ... ﺣﺎﻣﯽ اﺧﻢ آﻟﻮد و ﺟﺪي ﺑﺎﻫﺎش دﺳﺖ داد ...
- ﺣﺎﻟﺶ ﭼﻪ ﻃﻮره؟ روي ﻣﺒﻞ رو ﺑﻪ روي ﻣﻦ ﻧﺸﺴﺖ و آرﻧﺠﺶ رو ﮔﺬاﺷﺖ روي زاﻧﻮﻫﺎش و اﯾﻦ ﺳﺌﻮال رو ﭘﺮﺳﯿﺪ ... زاﻧﻮﻫﺎم رو ﺗﮑﻮن ﻣﯿﺪادم ... ﺑﺎ ﺧﻮدم ﺗﮑﺮار ﻣﯿﮑﺮدم آروم ﺑﺎش ... اﻣﺎ ﻧﻤﯿﺸﺪ: ﺑﺮاﺗﻮن ﻣﻬﻤﻪ؟ ﺣﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﺳﺎﮐﺖ ﭘﺸﺖ ﻣﯿﺰش ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﺎ ﺷﻨﯿﺪن اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ از ﻣﻦ ﮐﻪ اﻧﮕﺎر اﺳﺘﺎرت ﯾﻪ ﺟﻨﮓ ﻟﻔﻈﯽ ﺑﻮد ﺳﺮﯾﻊ ﺧﻮدش رو ﺑﻪ ﮐﻨﺎر ﻣﻦ رﺳﻮﻧﺪ ... ﻣﻦ روي ﻣﺒﻞ دو ﻧﻔﺮه ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدم ...
- ﻫﻤﺮاز ... ﭼﺮا ﻧﻤﯿﺨﻮاي ﺑﭙﺬﯾﺮي اوﻧﺎ ﺑﭽﻪ ﻫﺎي ﻣﻨﻦ ...
- ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﻣﻦ رو ﻧﺨﻨﺪوﻧﯿﺪ ... اوﻧﺎﯾﯽ ﮐﻪ ادﻋﺎ ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺗﻮﻧﻦ ... ﻫﻤﻮﻧﺎ رو 01 ﺳﺎل ﭘﯿﺶ ﮔﺬاﺷﺘﯿﺪ رﻓﺘﯿﺪ ... ﺑﮕﺬرﯾﻢ از ﺧﻮاﻫﺮ ﺑﺪ ﺑﺨﺖ ﻣﻦ ... دﺳﺘﺎش رو ﻣﺤﮑﻢ ﮐﺮد ﺗﻮي ﻫﻢ ... ﻋﺠﯿﺐ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮم ﻣﯿﻠﺮزﯾﺪ ... ﺣﺎﻣﯽ: ﺣﺎﻣﺪ ﻗﺮﺻﻬﺎت رو ﺧﻮردي؟
- آره ... ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺧﻮﺑﻪ ﺣﺎﻣﯽ ﻣﮕﻪ ﻧﻪ؟
- ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﻬﺖ ﺧﻮﺑﻪ ﻧﮕﺮان ﻧﺒﺎش ... ﭘﻮزﺧﻨﺪ ﺑﻠﻨﺪي زدم ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺑﻬﻢ ﻧﮕﺎه ﮐﻨﻪ و ﺑﺎ ﺧﻮدم اﻋﺘﺮاف ﮐﺮدم اﯾﻦ ﮐﻮﺷﺎ ﻋﺠﯿﺐ ﺷﺒﯿﻪ اﯾﻦ آدﻣﻪ ...
- ﻫﻤﺮاز ... ﺑﺰرگ ﺷﺪي ... اﻣﺎ اﻧﮕﺎر ﺗﻮ ﻫﺮ ﺳﺎﻟﺶ ذره ذره ﮐﯿﻨﻪ از ﻣﻦ ﮐﻨﺎر ﮔﺬاﺷﺘﯽ ... زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻣﯿﺮﻓﺘﻢ ﯾﻪ دﺧﺘﺮ ﺑﭽﻪ ﺑﺎ ﻟﺒﺎس ﻫﺎي ﻋﺠﯿﺐ ﻏﺮﯾﺐ ﺑﻮدي و ﻻﻏﺮ ... ﺧﺎﻧﻮم ﺷﺪي ... ﺣﺎﻣﯽ ﺳﺮ ﺟﺎش ﮐﻤﯽ ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﺷﺪ ... ﺣﺎﻣﺪ ﻟﺒﺨﻨﺪي روي ﻟﺒﺶ اوﻣﺪ ﺑﺎ اﯾﻦ ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﺷﺪن: اﯾﻦ ﻣﻘﺪﻣﻪ ﺑﺮاي اﯾﻨﻪ ﮐﻪ ﺑﻬﺖ ﺑﮕﻢ ﺗﻮ از زﻧﺪﮔﯽ زﻧﺎﺷﻮﯾﯽ ﻣﺎ ﻫﯿﭽﯽ ﻧﻤﯿﺪوﻧﺴﺘﯽ ... ﺑﻐﻀﻢ رو ﻗﻮرت دادم: راﺳﺖ ﻣﯿﮕﯿﺪ اﻣﺎ ﭼﯿﺰﻫﺎي دﯾﮕﻪ اي ﻫﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﺪوﻧﻢ ... اﯾﻦ ﮐﻪ ﺧﻮاﻫﺮ ﻣﻦ درد داﺷﺖ و اﯾﻦ درد رو ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺟﻮﻧﺶ اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮدي ... ﺧﻮاﻫﺮ ﻣﻦ ﻗﺒﻞ از ﺷﻤﺎ ﻣﺸﮑﻠﯽ ﻧﻪ ﺑﺎ ﺑﺎرون داﺷﺖ ... ﻧﻪ ﺑﺎ ﮐﻮﭼﻪ ﻫﺎي ﺧﻠﻮت ... ﻧﻪ ﺑﺎ ﭘﺎﯾﯿﺰ ... اﻣﺎ ﺑﻌﺪش ﭼﺸﻤﺶ ﺑﻪ اون ﮐﻮﭼﻪ ﺧﺸﮏ ﺷﺪ ... از درون ﺳﻮﺧﺖ ... از ﻋﺼﯿﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺧﻮدش ﺧﻮرد و ﺑﯿﺮون ﻧﺪاد ... ﺷﻤﺎ رﻓﺘﯽ و ﺧﻮاﻫﺮ ﻣﻦ رو ﺑﺎ ﺳﺮي ﭘﺮ از ﻓﮑﺮ و دﻟﯽ ﭘﺮ از درد ﺗﻨﻬﺎ ﮔﺬاﺷﺘﯽ ... ﻣﻦ اﯾﻨﺎ رو ﻣﯿﺪوﻧﻢ ... راﺳﺖ ﻣﯿﮕﯿﺪ ﻣﻦ از زﻧﺪﮔﯽ ﺷﻤﺎ ﻫﯿﭽﯽ ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ... ... ﻧﻔﺲ ﻧﻔﺲ ﻣﯿﺰدم ... ﺣﺎﻣﺪ ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮد: ﻫﻤﺮاز ... ﻣﻦ ...
- ﯾﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻬﻢ اﺟﺎزه ﺑﺪﯾﺪ ... ﺧﻮاﻫﺮ ﻣﻦ اﻧﮕﺎر ﺑﻌﺪ از رﻓﺘﻨﺘﻮن ﺗﻤﺎم داﺷﺘﻪ ﻫﺎش ﺷﮑﺴﺘﻪ ﺑﻮد ... ﺑﺮاش ﻓﻘﻂ ﯾﻪ ﻣﺸﺖ دروغ ﻣﻮﻧﺪه ﺑﻮد ... ﯾﻌﻨﯽ ﺑﻌﺪ از ﺷﻤﺎ رﻫﺎ ﯾﻪ ﻫﯿﭻ ﮐﺎﻣﻞ ﺑﻮد ... ﯾﻪ ﻫﯿﭻ ... ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﯿﺸﯿﺪ ... ﺑﻐﻀﻢ رو ﮐﻪ داﺷﺖ ﺧﻔﻢ ﻣﯿﮑﺮد ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﮐﻨﺎر ﺑﺰﻧﻢ ... اﻧﮕﺎر ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﺴﺖ ﺟﻠﻮي ﮐﻠﻤﺎﺗﯽ ﮐﻪ اﻧﮕﺎر ﺳﺎﻟﻬﺎ زﻧﺪاﻧﯽ ﺷﺪه ﺑﻮدن و ﺣﺎﻻ ﺑﯿﺮون زده ﺑﻮدن رو ﺑﮕﯿﺮه ... ﻟﺮزش ﻟﺒﻬﺎم ﺑﺎز دوﺑﺎره داﺷﺖ ﺗﮑﺮار ﻣﯿﺸﺪ: اﯾﻦ ﻋﺸﻖ رو ﺷﻤﺎ ﺷﺮوع ﮐﺮدي ... ﯾﻪ ﻃﺮﻓﻪ ﻫﻢ ﺗﻤﻮﻣﺶ ﮐﺮدي و ﺣﺘﯽ ﺑﺮﻧﮕﺸﺘﯽ ﻧﮕﺎه ﮐﻨﯽ ﮐﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮت ﭼﻪ ﺧﺮاﺑﻪ اي ﺑﻪ ﺟﺎ ﻣﯿﺬاري ... ﺣﺎﻻ ﺣﺮف از ﯾﻪ دﺧﺘﺮ ﮐﻮ ﭼﻮﻟﻮ ﻣﯿﺰﻧﯿﺪ ... ﻣﻦ ﻣﯿﻔﻬﻤﻢ ﺧﻮاﻫﺮم ﭼﻪ ﻗﺪر ﺑﺮاش ﺗﻠﺦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺣﺘﯽ ﻧﻤﯿﺪوﻧﺴﺖ ﭼﺮا ﺗﻤﻮم ﺷﺪ ... ﻣﻦ ﺑﻪ ﯾﺎد دارم ... ﺧﻮاﻫﺮي ﮐﻪ ﯾﻪ ﺳﺎل ﺑﻮد زاﯾﻤﺎن ﮐﺮده ﺑﻮد ﭼﻪ ﻃﻮر ﺷﯿﺮش ﺧﺸﮏ ﺷﺪ ... ﺑﻮدم زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻫﺮ ﺷﺐ اون ﭘﯿﺮاﻫﻦ ﺷﺒﯽ ﮐﻪ ﺑﺮاش ﺧﺮﯾﺪه ﺑﻮدﯾﺪ رو ﻣﯽ ﭘﻮﺷﯿﺪ ﺗﺎ ﺑﺒﯿﻨﻪ رژﯾﻤﺶ ﺟﻮاب داده. ﯾﺎ ﻧﻪ ... ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮد اﮔﺮ اون ﭘﯿﺮاﻫﻦ ﺗﻮ ﺗﻨﺶ ﺑﯽ ﻧﻘﺺ واﯾﺴﻪ ﺷﻮﻫﺮش ﺑﺮ ﻣﯿﮕﺮده ... ... اﺷﮏ روي ﮔﻮﻧﻪ ام ﻟﻐﺰﯾﺪ دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﻫﻤﻮﻧﺠﺎ ﺑﻤﯿﺮم ... ﻋﺠﯿﺐ ﺑﻮد اﻣﺎ ﺑﺮق اﺷﮏ رو ﺗﻮي ﭼﺸﻤﻬﺎي ﺣﺎﻣﺪ ﻫﻢ دﯾﺪم ... ﺣﺎﻣﺪي ﮐﻪ ﻟﺮزش دﺳﺘﺶ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻫﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد ... دﺳﺘﻢ رو ﮔﺬاﺷﺘﻢ روي ﮐﺎﻧﺎﭘﻪ: ﺧﻮاﻫﺮ ﻣﻦ ﻏﺮوري ﺑﺮاش ﻧﻤﻮﻧﺪ ... ﻣﯽ دوﻧﯿﺪ ﻫﯿﺞ ﮐﺎري از دﺳﺘﻢ ﺑﺮاي ﺧﻮاﻫﺮي ﺑﺮ ﻧﻤﯿﻮﻣﺪ ﮐﻪ ﻣﺮدش ... ﻋﺸﻘﺶ ﺑﻪ دﻧﺒﺎﻟﻪ ﯾﻪ ﻫﯿﺠﺎن ... ﯾﻪ ﺗﻦ ﺗﺎزه ﺗﺮﮐﺶ ﮐﺮده ﺑﻮد ... دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ اون ﺷﺒﻬﺎ ﮐﻪ ﺧﻮاﻫﺮم ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﻣﺴﮑﻨﯽ ﺑﻮد ﺗﺎ درد زﺧﻢ ﺧﯿﺎﻧﺖ رو اﻟﺘﯿﺎم ﺑﺪه و ﭘﯿﺪا ﻧﻤﯿﮑﺮد ... ﭘﯿﺪاﺗﻮن ﻣﯿﮑﺮدم و ... اﺷﮏ از ﭼﺸﻤﺶ ﻟﻐﺰﯾﺪ و اﻓﺘﺎد رو ﮔﻮﻧﻪ اش ... اﻧﮕﺸﺘﻬﺎم ﺑﺎز ﺷﺮوع ﮐﺮد ﺑﻪ ﻟﺮزﯾﺪ: ﺣﺎﻻ اوﻣﺪﯾﺪ دﻧﺒﺎﻟﻪ ﭼﯽ؟
- ﺑﭽﻪ ﻫﺎم ...
- اوﻧﺎ واﻗﻌﺎ ﺑﭽﻪ ﻫﺎﺗﻮﻧﻦ؟ اﺷﮏ روي ﮔﻮﻧﻪ اش رو ﭘﺎك ﮐﺮد: ﻫﻤﺮاز ... ﻣﻦ اﺷﺘﺒﺎه ﮐﺮدم ...
- ﻫﻤﯿﻦ ...
- ﺑﻪ ﺧﺪا ﻫﻤﯿﻦ ... آرﻧﺠﻬﺎش رو ﮔﺬاﺷﺖ روي زاﻧﻮﻫﺎش و دﺳﺘﺎش رو ﮐﺮد ﺗﻮي ﻣﻮﻫﺎش: ﻣﻨﻢ ﺑﭽﻪ ﺑﻮدم ﺑﻪ ﺧﺪا