بانوی قصه

[sober]

قسمت هفتم
- ﺑﻠﻪ ﺑﻠﻪ ﻣﺮد ﺑﺰرﮔﯽ ﻣﯿﺸﻦ ﻣﻄﻤﺌﻨﺎ ...‬ ‫ﺻﺤﺒﺖ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﺎ ﮐﻮﺷﺎ راﺟﻊ ﺑﻪ ﺑﺎزي ﻫﺎي ﮐﺎﻣﭙﯿﻮﺗﺮي ﺑﺎﻻ ﮔﺮﻓﺖ و ﻣﻦ ﺑﺎزﻫﻢ ﺑﯽ ﺣﻮﺻﻠﻪ ﻧﮕﺎﻫﯽ اﺟﻤﺎﻟﯽ ﺑﻪ اﻃﺮاف اﻧﺪاﺧﺘﻢ ...‬ ‫
- ﺧﯿﻠﯽ ﺧﺴﺘﻪ اﯾﺪ؟‬ ‫ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم ﺗﮑﯿﻪ داده ﺑﻪ ﺻﻨﺪﻟﯿﺶ داﺷﺖ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد ... ﮐﻤﯽ ﺧﻮدم رو ﺟﻤﻊ و ﺟﻮر ﮐﺮدم: ﻧﻪ ... ﯾﻌﻨﯽ ﯾﮑﻢ ...‬ ‫
- ﮐﺎرﺗﻮن ﺧﯿﻠﯽ ﺟﺎﻟﺐ و ﺧﻮب ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻢ ﮐﻪ ﺧﻮﺷﺘﻮن اوﻣﺪه ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫
- ﺷﻤﺎ اﻣﺎ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ از اﯾﻨﺠﺎ زﯾﺎد ﺧﻮﺷﺘﻮن ﻧﯿﻮﻣﺪه؟‬ ‫... ﻣﻬﻢ ﺑﻮد؟ واﻗﻌﺎ ﺑﺮاي اﯾﻦ آدم ﺣﺴﻬﺎي اﻃﺮاﻓﯿﺎﻧﺶ ﻣﻬﻢ ﺑﻮد؟ ﺑﯽ ادﺑﯽ ﺑﻮد اﮔﺮ ﺑﻪ ﻣﺮدي ﮐﻪ ﺧﻮدم دﻋﻮﺗﺶ ﮐﺮده ﺑﻮدم ﭼﯿﺰي‬ ‫ﻣﯿﮕﻔﺘﻢ ...‬ ‫
- ﻧﻪ ... ﻣﻬﻢ اﯾﻨﻪ ﮐﻪ ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﺎﺷﻪ ...‬ ‫ﮐﻤﯽ روي ﻣﯿﺰ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺧﻢ ﺷﺪ ... ﻣﺤﻤﺪ ﺑﺎ ﻧﯿﻮﺷﺎ و ﮐﻮﺷﺎ ﺳﺨﺖ درﮔﯿﺮ ﺑﺤﺚ ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﭘﺲ اﯾﻦ ﻧﻪ در ﺣﻘﯿﻘﺖ ﯾﻌﻨﯽ آره ...‬ ‫
- ﺧﻮب راﺳﺘﺶ رو ﺑﺨﻮاﯾﺪ ... ﺷﺎﯾﺪ ﮐﻤﯽ ﺑﺎ ﺳﻠﯿﻘﻪ ﻣﻦ ﺟﻮر ﻧﺒﺎﺷﻪ ...‬ ‫
- ﺣﺪس زدن ﺳﻠﯿﻘﻪ ﺷﻤﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺨﺖ ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫ﺑﺪ ﺧﻠﻖ ﺷﺪه ﺑﻮدم ﯾﺎ ﻧﺎزك ﻧﺎﻧﺠﯽ؟ ﭼﺮا ﺗﻮ اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ اش اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﮐﻨﺎﯾﻪ ﻫﺎﯾﯽ ﻧﻬﻔﺘﻪ اﺳﺖ؟ ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﻟﺤﻨﻢ رو ﮐﻨﺘﺮل‬ ‫ﮐﻨﻢ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﺑﺎ ﺧﻮدم آﺷﺘﯿﻢ آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ...‬ ‫ﮐﻤﯽ ﺗﻮي ﺟﺎش ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﺷﺪ: ﺷﻤﺎ ... م ...‬ ‫ﺧﻮاﺳﺖ ﭼﯿﺰي ﺑﮕﻪ ﮐﻪ ﮔﺎرﺳﻮن ﺑﺎ ﻣﻨﻮ ﻫﺎ اوﻣﺪ و ﺣﺮﻓﺶ ﻧﺼﻔﻪ ﻣﻮﻧﺪ ... ﻋﺼﺒﯽ ﺷﺪه ﺑﻮدم از دﺳﺘﺶ ... ﯾﻌﻨﯽ دﺧﺘﺮ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ اون‬ ‫ﻃﻮر ﺑﻬﺶ زل زده ﺑﻮدﻧﺪ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﻦ ﻣﯿﺰان ﺧﻮدﭘﺴﻨﺪﯾﺶ رو ﺣﺪس ﺑﺰﻧﻦ؟‬ ‫
- ﻗﻬﻮه ﺑﻌﺪ از ﻏﺬا رو در ﺧﺪﻣﺘﺘﻮن ﺑﺎﺷﯿﻢ ...‬ ‫ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺘﻢ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم داﺷﺖ ﻧﺰدﯾﮏ 11 ﻣﯽ ﺷﺪ و ﻣﺤﻤﺪ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﯽ ﺧﻮاد زود ﺑﺮه ﺑﺎ ﺻﻮرت ﺧﻨﺪاﻧﯽ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺣﺎﻣﯽ‬ ‫اﻧﺪاﺧﺖ ﮐﻪ دﺳﺘﺶ رو ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ دراز ﮐﺮده ﺑﻮد: ﻣﻤﻨﻮﻧﻢ ﻣﻌﻤﻮﻻ ﺑﻌﺪ از اوﻟﯿﻦ اﺟﺮا ﻋﻮاﻣﻞ ﺟﻤﻊ ﻣﯽ ﺷﻦ ﯾﻪ ﺟﺎ ﻣﻬﻤﻮﻧﯽ اﻻﻧﻢ‬ ‫ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮم ...‬ ‫ﭼﺮﺧﯿﺪم ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ: ﻣﻤﻨﻮﻧﻢ ﮐﻪ وﻗﺖ ﮔﺬاﺷﺘﯿﺪ ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺑﻬﻢ زد و دﺳﺘﻢ رو ﺗﻮي دﺳﺘﺶ ﻓﺸﺮد: ﻣﻤﻨﻮن از ﺷﻤﺎ ﺑﺎﺑﺖ آﺷﻨﺎ ﮐﺮدن ﻣﻦ ﺑﺎ اﯾﻦ ﭘﺮﻧﺴﺲ ...‬ ‫ﺑﻌﺪ از رﻓﺘﻦ ﻣﺤﻤﺪ ... ﺣﺎﻣﯽ ﺗﮑﯿﻪ اي ﺑﻪ ﺻﻨﺪﻟﯿﺶ داد ﺑﺮاي ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﺴﺘﻨﯽ ﺳﻔﺎرش داده ﺑﻮد و اوﻧﻬﺎ ﻫﻢ ﺑﺎ ذوق داﺷﺘﻦ ﺑﺎ ﻫﻢ‬ ‫ﺑﺤﺚ ﻣﯿﮑﺮدن و ﻣﻦ ﻏﺮق ﺗﻤﺎﺷﺎﺷﻮن ﺑﻮدم ...‬ ‫
- ﺷﻤﺎ ﭼﺮا ﺗﺸﺮﯾﻒ ﻧﺒﺮدﯾﺪ؟‬ ‫... ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم اون ﻧﯿﻤﭽﻪ دﻟﺨﻮري ﺗﻪ ذﻫﻨﻢ رو از ﺣﺮﻓﺶ ﭘﻨﻬﺎن ﮐﻨﻢ: از اول ﻫﻢ ﻗﺮار ﻧﺒﻮد ﺑﺮم ...‬ ‫ﮐﻤﯽ ﻣﺘﻌﺠﺐ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد ... ﻻزم ﺑﻪ ﺗﻮﺿﯿﺢ ﻧﺒﻮد اﯾﻦ ﺟﻮر ﻣﻬﻤﻮﻧﯽ ﻫﺎ ﻣﻌﻤﻮﻻ ﻣﺤﯿﻂ اﻣﻨﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻦ ... ﯾﮑﺒﺎر ﺗﺎزه ﺑﺎ ﺣﻀﻮر ﺳﯿﺎ‬ ‫ﺷﺮﮐﺖ ﮐﺮده ﺑﻮدم ﺟﻮش ﺑﻪ دﻟﻢ ﻧﻨﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ از اون ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﻧﻤﯽ رﻓﺘﻢ و اﯾﻦ ﺑﯿﻦ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻫﻢ دﯾﮕﻪ ﻋﺎدي ﺷﺪه ﺑﻮد.‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ رو ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﺮد: ﻫﻤﺮاز ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﺑﺎ ﺗﺬﮐﺮ: ﺧﺎﻟﻪ ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫
- اﻣﺎ ﻋﻤﻮ ﻫﻤﺮاز ﺧﻮدش دوﺳﺖ داره ﮐﻪ ﻫﻤﺮاز ﺑﺎﺷﻪ ...‬ ‫ﺧﻢ ﺷﺪم و ﺑﺎ دﺳﺘﻤﺎل ﮔﻮﺷﻪ ﻟﺒﺶ رو ﮐﻪ ﺷﺎﺗﻮﺗﯽ ﺷﺪه ﺑﻮد ﭘﺎك ﮐﺮدم و ﺑﺎ ﻣﺤﺒﺖ ﮔﻔﺘﻢ: ﻣﻦ ﺑﺮاي ﺗﻮ ﻫﺮ ﭼﯽ ﻫﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﺗﻮ دوﺳﺖ‬ ‫داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯽ ...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ از ﺟﺎش ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ اوﻣﺪ و ﮔﻮﻧﻪ ام رو ﻣﺤﮑﻢ ﺑﻮﺳﯿﺪ: ﻣﺮﺳﯽ ...‬ ‫ﭼﺸﻤﺎم ﭘﺮ از اﺷﮏ ﺷﺪ ﺧﻮب ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ اﯾﻦ ﻣﺮﺳﯽ زﯾﺒﺎ ﺗﺮﯾﻦ ﻫﺪﯾﻪ دﻧﯿﺎﺳﺖ ...‬ ‫ﮐﻮﺷﺎ: ا ﭘﺲ ﻣﻦ ﭼﯽ؟‬ ‫ﺑﻌﺪ از ﺟﺎش ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﯾﻪ ﻣﺎچ آﺑﺪار روي ﮔﻮﻧﻪ ام ﮔﺬاﺷﺖ و ﻣﻦ ﻫﻢ ﯾﻪ ﮔﺎز ﺧﻔﯿﻒ ﮐﻪ ﻫﻤﺮاه ﺷﺪ ﺑﺎ ﻏﺶ ﻏﺶ ﺧﻨﺪﯾﺪﻧﺶ از‬ ‫ﺑﺎزوي ﺗﭙﻠﺶ ﮔﺮﻓﺘﻢ ... و ﺑﻌﺪ ﻫﺮ دوﺷﻮن رو ﻣﺤﮑﻢ ﺑﻐﻞ ﮐﺮدم و ﻧﻔﺲ ﮐﺸﯿﺪم ... ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم ﺑﻪ ﺣﺎﻣﯽ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﮐﻪ ﭼﺸﻢ‬ ‫دوﺧﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﻪ ﻣﺎ ... اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﺧﯿﻠﯽ ﻋﻤﯿﻖ و ﺑﺎ ﺗﻔﮑﺮ ﻧﮕﺎﻫﻤﻮن ﻣﯿﮑﻨﻪ ...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ: ﺧﯿﻠﯽ اﻣﺸﺐ ﺧﻮﺷﮕﻞ ﺷﺪه ﺑﻮدي ...‬ ‫ﻟﭙﺶ رو ﮐﺸﯿﺪم و ﮐﯿﻔﻢ رو ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﮐﺮدم: اي ﺷﯿﻄﻮن ﺧﻮب دوﺳﺘﺖ رﻓﺖ ﺗﺎزه ﭼﺸﻤﺎت داره ﻣﻦ رو ﻣﯽ ﺑﯿﻨﻪ ﻫﺎ؟‬ ‫ﺧﻨﺪه ﻧﺨﻮدي ﺑﺮام ﮐﺮد ...‬ ‫ﮐﻮﺷﺎ: ﭼﻪ ﻣﯿﺨﻨﺪه؟‬ ‫
- آآآ ﻧﺒﯿﻨﻢ ﻣﺮد ﻣﻦ اﻧﻘﺪر ﺣﺴﺎس ﺑﺎﺷﻪ ...‬ ‫ﮐﻮﺷﺎ ﻫﻢ دﺳﺘﺶ رو ﺑﻪ ﮐﺮﻣﺶ زد: ﭼﻪ ﻣﻌﻨﯽ ﻣﯿﺪه ﻣﺮد اﯾﻦ ﺟﺎﺳﺖ ﺷﻤﺎ اﻧﻘﺪر ﻧﯿﺸﺘﻮن ﺑﺮاي اون ﭘﺴﺮه ﺑﺎز ﺑﺸﻪ ...‬ ‫دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ درﺳﺘﻪ ﻗﻮرﺗﺶ ﺑﺪم ﮐﻪ رﺳﯿﺪﯾﻢ ﺑﻪ ﻣﺎﺷﯿﻦ ... ﺣﺎﻣﯽ زودﺗﺮ و ﮐﻤﯽ ﺟﻠﻮﺗﺮ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﭼﻮن داﺷﺖ ﺑﺎ ﺗﻠﻔﻦ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯽ‬ ‫ﮐﺮد.‬ ‫روي زاﻧﻮﻫﺎم ﺧﻢ ﺷﺪم: ﺧﻮب ﺧﻮﺷﮕﻼي ﺧﻮدم ... ﺧﺪاﺣﺎﻓﻆ ﻣﻦ ﻓﺮدا ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﻢ ﺑﯿﺎم اﻣﺎ ﭘﺲ ﻓﺮدا ﻣﯿﺎم ﭘﯿﺸﺘﻮن ...‬ ‫و ﺑﻌﺪ دوﺗﺎﺷﻮن رو ﺑﻮﺳﯿﺪم و ﮐﯿﻔﻢ رو ﮐﺎﻣﻞ روي ﺷﻮﻧﻪ ام اﻧﺪاﺧﺘﻢ و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺣﺎﻣﯽ ﮐﻪ رﻓﺘﻢ ﮐﻪ ﺟﻠﻮي در راﻧﻨﺪه اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد و‬ ‫ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮد: ﺷﺐ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮب آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ﻣﺮﺳﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﺮاﻫﯿﻤﻮن ﮐﺮدﯾﺪ ﻣﯽ دوﻧﻢ ﮐﻪ ﻣﺸﻐﻠﻪ ﺗﻮن زﯾﺎده ... ﮐﻤﯽ اﺧﻢ آﻟﻮد ﻧﮕﺎﻫﻢ‬ ‫ﮐﺮد: ﺑﺮاي ﻣﻦ ﻫﻢ ﺷﺐ زﯾﺒﺎﯾﯽ ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﺑﺎ اﺟﺎزﺗﻮن ...‬ ‫اﯾﻦ ﺑﺎر ﻗﯿﺎﻓﻪ اش ﺟﺪي ﺗﺮ از ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺷﺪ: ﺟﺎﯾﯽ ﺗﺸﺮﯾﻒ ﻣﯽ ﺑﺮﯾﺪ؟‬ ‫
- ﺑﻠﻪ ... ﺧﻮﻧﻪ ...‬ ‫
- ﺑﻨﺪه اﻻن رو ﻋﺮض ﮐﺮدم ... ﺑﻔﺮﻣﺎﯾﯿﺪ ﺳﻮار ﺷﯿﺪ ...‬ ‫
- ﺧﻮﻧﻪ ﻣﺎ دﻗﯿﻘﺎ ﺑﺮ ﻋﮑﺲ ﻣﺴﯿﺮ ﺷﻤﺎ ﺳﺖ آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ... راﻫﺘﻮن دور ﻣﯽ ﺷﻪ ...‬ ‫
- ﻋﺮض ﮐﺮدم ﺑﻔﺮﻣﺎﯾﯿﺪ ...‬ ‫ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ اش ﻣﺤﮑﻢ و ﺑﯽ ﺗﻌﺎرف ﺑﻮد ﺑﻪ ﺧﺼﻮص ﮐﻪ ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﻫﻢ ﺳﻮار ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺷﺪ ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺗﻮي ﺳﮑﻮت ﺑﻮد ... ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﭘﺸﺖ ﺧﻮاﺑﺸﻮن ﺑﺮده ﺑﻮد و ﻣﺎ ﺗﻮ ﺗﺮاﻓﯿﮏ ﺣﺎﺻﻞ از ﯾﻪ ﺗﺼﺎدف ﮔﯿﺮ ﮐﺮده ﺑﻮدﯾﻢ ...‬ ‫
- ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ﮐﻪ اﯾﻦ ﻣﻮﻗﻊ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﻦ ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﺴﯿﺮ ﺷﺪﯾﺪ ...‬ ‫
- ﺷﻤﺎ ﻫﻤﯿﺸﻪ اﻧﻘﺪر ﺗﻌﺎرﻓﯽ ﻫﺴﺘﯿﺪ؟‬ ‫
- راﺳﺘﺶ رو ﺑﺨﻮاﯾﺪ ﻧﻪ ...‬ ‫ﺑﺎورم ﻧﻤﯽ ﺷﺪ از ﻟﺤﻨﻢ ﭼﯿﺰي ﺷﺒﯿﻪ ﺑﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ روي ﺻﻮرﺗﺶ اوﻣﺪ ...‬ ‫راه ﮐﻤﯽ ﺑﺎز ﺗﺮ ﺷﺪ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ: راﺳﺘﯽ ﯾﺎدم رﻓﺖ ﺑﺎﺑﺖ ﮔﻠﻬﺎي زﯾﺒﺎﺗﻮن ﺗﺸﮑﺮ ﮐﻨﻢ ...‬ ‫
- ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯿﮑﻨﻢ ... ﺧﻮﺷﺤﺎل ﻣﯽ ﺷﻢ اﮔﺮ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﺑﺮ ﻋﮑﺲ اﯾﻦ رﺳﺘﻮران ﮔﻠﻬﺎ ﺑﺮاﺗﻮن ﺟﺎﻟﺐ ﺑﻮده ﺑﺎﺷﻦ ...‬ ‫اﺧﻤﺎم ﮐﻤﯽ ﺗﻮي ﻫﻢ رﻓﺖ ﯾﺎد ﺟﻤﻠﻪ اي ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ دﻟﺨﻮرﯾﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد اﻓﺘﺎدم: ﮔﻠﻬﺎ ﻫﻤﯿﺸﻪ زﯾﺒﺎن ... وﻟﯽ ﻗﺒﻼ ﻫﻢ ﻋﺮض ﮐﺮدم‬ ‫ﺧﺪﻣﻤﺘﻮن اﻣﺸﺐ ﺑﺎﯾﺪ ﺷﺐ ﻧﯿﻮﺷﺎ ﻣﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﺑﻮد ... ﺳﻠﯿﻘﻪ ﻣﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ اﯾﻦ وﺳﻂ ﻣﻬﻢ ﻧﺒﻮد ... ﻫﺮﭼﻨﺪ ﺑﻪ ﻗﻮل ﺷﻤﺎ‬ ‫ﺳﻠﯿﻘﻪ ﻣﻦ ﺣﺪس زدﻧﺶ ﻫﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺨﺖ ﻧﺒﻮد ...‬ ‫ﮐﻤﯽ ﻣﺘﻔﮑﺮ داﺷﺖ ﺑﻪ ﺟﻠﻮ ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮد ﮐﻮﻟﺮ ﻣﺎﺷﯿﻦ رو ﮐﻢ ﮐﺮد: ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺑﺎ ﮐﻤﯽ ﺑﺪ ﺑﯿﻨﯽ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺟﻤﻼت ﻣﻦ رو ﺑﺮرﺳﯽ‬ ‫ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ‬ ‫ﺟﺎ ﺧﻮردم از ﻧﺘﯿﺠﻪ اي ﮐﻪ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد و ﻋﺠﯿﺐ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﻮي ذﻫﻨﻢ ﺑﺮرﺳﯽ ﻣﯿﮑﺮدم ﻣﯿﺪﯾﺪم ﺑﯽ راه ﻫﻢ ﻧﻤﯿﮕﻔﺖ ...‬ ‫
- ﺷﻤﺎ ﺟﻤﻠﻪ ﻣﻦ رو ﺑﺪ ﺑﺮداﺷﺖ ﮐﺮدﯾﺪ ...‬ ‫ﺧﻮﺷﻢ ﻣﯿﺎد ﻧﻤﯽ ﮔﻔﺖ ﻣﻦ ﻣﻨﻈﻮرم رو ﺑﺪ ﺑﯿﺎن ﮐﺮدم. ﻣﯽ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﺎ ﺑﺮداﺷﺖ اﺷﺘﺒﺎه ﻣﻘﺼﺮم ...‬ ‫
- ﺷﺎﯾﺪ ...‬ ‫
- ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺗﻮ ﻣﻮﻗﻌﯿﺖ ﻫﺎي ﺟﺪﯾﺪ ﺑﺮاي ﺷﻤﺎ ﮐﻪ ﻧﻘﺶ ﻫﺎي ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺑﺎزي ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ ﻧﺒﺎﯾﺪ اﻧﻘﺪر ﻫﻢ ﺳﺨﺖ ﺑﺎﺷﻪ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﺗﻮ زﻧﺪﮔﯽ ﻋﺎدﯾﻢ ﻧﻘﺶ ﺑﺎزي ﻧﻤﯿﮑﻨﻢ ... ﺧﻮدﻣﻢ ﺑﺎ ﻫﻤﻪ ﻧﻘﺎط ﺿﻌﻒ و ﻗﺪرﺗﻢ ... ﺗﻤﺎم ﺳﻌﯿﻢ رو ﻫﻢ ﺑﺮاي آداﭘﺘﻪ ﺷﺪن ﺑﺎ‬ ‫ﺷﺮاﯾﻂ ﻣﻮﺟﻮد ﻣﯿﮑﻨﻢ اﻣﺎ ... ﺧﺐ ...‬ ‫
- ﺧﺐ؟!‬ ‫
- ﺧﺐ اﯾﻨﮑﻪ اﯾﻦ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﻦ ﻧﯿﺴﺖ آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ... زﻧﺪﮔﯽ ﻣﻦ ﺧﻄﺶ ﺧﯿﻠﯽ ﺻﺎف ﺗﺮه ... ﻣﻦ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﻫﺎي زﻧﺪﮔﯿﻢ رو ﺑﺎ ﺧﻮدﮐﺎر‬ ‫ﺑﯿﮏ ﻣﯿﻨﻮﯾﺴﻢ ﻧﻪ ﺧﻮدﮐﺎر دﯾﭙﻠﻤﺎت ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زد و ﻣﻦ ﭘﯿﺶ ﺧﻮدم ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم اﯾﻦ دوﻣﯿﻦ ﺷﺒﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ روي ﺻﻮرت اﺧﻤﻮي اﯾﻦ آدم ﺟﺪي ﺗﻮ ﻃﻮل اﻣﺸﺒﻪ‬ ‫
- ﻋﺠﺐ ﺗﺸﺒﯿﻪ اي ... و آﯾﺎ ﺑﺎ ﺧﻮدﮐﺎر دﯾﭙﻠﻤﺎت ﻧﻮﺷﺘﻦ ﺑﺪه؟‬ ‫
- اﻟﺒﺘﻪ ﮐﻪ ﻧﻪ ... ﺑﺪ ﯾﺎ ﺧﻮب آدم ﻫﺎ رو ﮐﻪ ﻣﻦ ﺗﻌﯿﯿﻦ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻢ ... روش ﻫﺎي زﻧﺪﮔﯽ آدم ﻫﺎ رو ﺷﺮاﯾﻄﯽ ﮐﻪ ﺗﻮش ﺑﺰرگ ﻣﯽ ﺷﻦ‬ ‫و در ﺿﻤﻦ ﺑﺎورﻫﺎﺷﻮن ﻣﯿﺴﺎزه ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫ﺳﺎﻋﺖ ﻧﺰدﯾﮏ 4 ﺻﺒﺢ ﺑﻮد و دﯾﮕﻪ ﮐﻢ ﮐﻢ ﺗﻮي آﯾﻤﻮن ﺷﻔﻖ ﭘﯿﺪا ﺑﻮد ... و ﻣﻦ ﻫﻨﻮز ﺑﯿﺪار ﺑﻮدم ... ﺻﺒﺢ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﯽ رﻓﺘﻢ آﻣﻮزﺷﮕﺎه و‬ ‫ﺑﻌﺪ ﻫﻢ اﺟﺮا داﺷﺘﻢ ... ﻟﯿﻮان ﺷﯿﺮ ﺗﻮي دﺳﺘﻢ رو ﻣﺤﮑﻢ ﺗﺮ ﭼﺴﺒﯿﺪم و ﭼﺸﻢ دوﺧﺘﻢ ﺑﻪ ﻓﯿﻠﻢ ﺑﯽ ﺳﺮ و ﺗﻪ ﮐﻤﺪي رﻣﺎﻧﺘﯿﮑﯽ ﮐﻪ ﻓﻘﻂ‬ ‫ﺑﺮاي وﻗﺖ ﮔﺬروﻧﺪن ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدم ...‬ ‫زﯾﺮ ﻟﺐ ﮔﻔﺘﻢ: ﻣﻦ و ﻟﯿﻮان ﺷﯿﺮم و ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ... ﻣﻦ و ﺗﻔﮑﺮات ﺿﺪ و ﻧﻘﯿﺾ و ﺣﺴﺮت ﻫﺎ و ﺧﺴﺘﮕﯽ ﻫﺎ و ﺷﺎدي ﻫﺎ و ﻣﻮﻓﻘﯿﺘﻬﺎم ...‬ ‫ﻫﻤﮕﯽ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻣﯿﺸﯿﻢ 8 ﻧﻔﺮ ... ﻧﺸﺴﺘﯿﻢ دور ﻫﻢ دارﯾﻢ 4 ﺻﺒﺢ ﻓﯿﻠﻢ ﻣﯿﺒﯿﻨﯿﻢ.‬ ‫
- ﻗﺮار ﮔﺬاﺷﺘﯿﻢ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو ﺑﺮاي دﯾﺪن ﻧﻤﺎﯾﺶ ﺷﻤﺎ ﺑﯿﺎرﯾﻢ ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺑﻪ راﻣﯿﻦ زدم ﮐﻪ داﺷﺖ ﺑﺮام ﺗﻮي ﻟﯿﻮان آب ﻣﯿﻮه ﻣﯿﺮﯾﺨﺖ: اي ﮐﺎش ﺗﺌﺎﺗﺮي رو ﮐﻪ اﺳﺎﺗﯿﺪ ﺑﺰرگ اﻻن روي ﺻﺤﻨﻪ‬ ‫دارﻧﺪ رو اﻧﺘﺨﺎب ﻣﯿﮑﺮدﯾﺪ ...‬ ‫رو ﺑﻪ روم ﻧﺸﺴﺖ ﺑﻪ ﺟﺎي ﻣﺒﻞ روي ﻣﯿﺰ ﮐﻮﺗﺎه ﭼﻮﺑﯽ ﻧﺸﺴﺖ اﯾﻦ ﻧﺰدﯾﮑﯽ ﮐﻤﯽ اذﯾﺘﻢ ﮐﺮد ﻟﯿﻮان ﮐﺎﻏﺬي ﺳﻔﯿﺪ رﻧﮓ رو از‬ ‫دﺳﺘﺶ ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﮐﻤﯽ ﺧﻮدم رو ﺟﻤﻊ و ﺟﻮر ﺗﺮ ﮐﺮدم ...‬ ‫
- ﺑﭽﻪ ﻫﺎ دوﺳﺖ دارن ﺗﺌﺎﺗﺮي ﮐﻪ اﺳﺘﺎد ﺧﻮدﺷﻮن ﺑﺎزي ﻣﯿﮑﻨﻪ رو ﺑﺒﯿﻨﻦ ... ﻣﻦ ﻫﻢ ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر ...‬ ‫در ﻣﻘﺎﺑﻞ اﯾﻦ ﻧﮕﺎه و اﯾﻦ ﻧﺰدﯾﮑﯽ ﮐﻪ ﮔﻮﯾﺎي ﺧﯿﻠﯽ ﭼﯿﺰﻫﺎ ﺑﻮد اﻧﮕﺎر ﮐﻼﻣﯽ ﺑﺮاي ﮔﻔﺘﻦ ﺑﺎﻗﯽ ﻧﻤﻮﻧﺪه ﺑﻮد ... ﺑﺮاي اﯾﻦ ﮐﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﻪ‬ ‫ﺧﻮدم ﻣﺴﻠﻂ ﺑﺸﻢ ﺟﺮﻋﻪ اي از آب ﻣﯿﻮه روم ﻗﻮرت دادم: ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل ﺑﺎﻫﺎم ﻫﻤﺎﻫﻨﮓ ﮐﻨﯿﺪ در ﺧﺪﻣﺘﺘﻮن ﺑﺎﺷﻢ ...‬ ‫
- ﭼﺮا اﺻﺮار داري اﻧﻘﺪر ﺑﺎ ﻣﻦ رﺳﻤﯽ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﯽ ﻫﻤﺮاز ...‬ ‫ﻟﯿﻮان رو روي دﺳﺘﻪ ﻣﺒﻞ ﮔﺬاﺷﺘﻢ و ﻣﻘﻨﻌﻪ ام رو ﮐﻤﯽ ﺟﻠﻮ ﮐﺸﯿﺪم: ﺷﻤﺎ از ﻣﻦ ﺑﺰرﮔﺘﺮﯾﺪ ... ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﺮاﺗﻮن اﺣﺘﺮام ﻗﺎﺋﻞ ﺑﻮدم و در‬ ‫ﺿﻤﻦ ﺧﺐ ... ﯾﻌﻨﯽ ﺷﻤﺎ رﺋﯿﺲ ﻣﻦ ﻫﻢ ﻫﺴﺘﯿﺪ ...‬ ‫ﺗﮏ ﺧﻨﺪه ﺑﺎ ﻣﺰه اي ﮐﺮد: رﺋﯿﺲ رو ﺧﻮب اوﻣﺪي ... واﻻ ﺑﯿﺎ و از ﻣﻦ ﺑﭙﺮس ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮم ﮐﯽ رﺋﯿﺴﻪ ...‬ ‫... واﻗﻌﺎ دﯾﮕﻪ داﺷﺘﻢ ﻣﻌﺬب ﻣﯽ ﺷﺪم ... اﻧﻘﺪر ﻣﯽ ﺗﺮﺳﯿﺪم ﮐﻪ ﭼﯿﺰي ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﻋﻨﻮان ﺑﺸﻪ و ﻣﻦ ﭼﻪ ﺟﻮاﺑﯽ داﺷﺘﻢ ﺑﺪم ... ﻣﻨﯽ ﮐﻪ‬ ‫واﻗﻌﺎ ﺑﻪ ﭘﻮل و ﺑﻪ اﯾﻦ ﮐﺎر اﺣﺘﯿﺎج داﺷﺘﻢ ...‬ ‫
- وﻗﺖ ﻧﺸﺪ اون ﺷﺐ درﺳﺖ و ﺣﺴﺎﺑﯽ از ﺧﺎﻧﻮادﺗﻮن ﺗﺸﮑﺮ ﮐﻨﻢ ...‬ ‫ﮐﻤﯽ ﺳﺮش ﺟﺎش ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﺷﺪ ﮐﻤﯽ ﻫﻢ ﺷﺎﯾﺪ ﺟﺎ ﺧﻮرد از اﯾﻦ ﻣﺎﻧﻮر ﻣﻦ ﺗﻮ ﻋﻮض ﮐﺮدن ﺑﺤﺚ: ﻣﺎﻣﺎن ﻫﻢ دوﺳﺖ داره ﺑﯿﺸﺘﺮ‬ ‫ﺑﺒﯿﻨﺘﺖ ﺷﻤﺎرت رو ازم ﺧﻮاﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ اﺟﺎزت ﺑﻬﺶ دادم ... ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﺧﻮدش ﺑﺎﻫﺎت ﺗﻤﺎس ﺑﮕﯿﺮه ... ﯾﻪ ﻗﺮاري ﺑﺮاي ﺧﻮﻧﻤﻮن ﺑﺬاره‬ ‫ﺑﯿﺎ ﺗﺎﺑﻠﻮ ﻫﺎ رو ﻫﻢ ﺑﺒﯿﻦ ...‬ ‫
- ﺣﺘﻤﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﻣﯿﺸﻢ ...‬ ‫ﻟﯿﻮاﻧﺶ رو ﺑﯿﻦ دوﺗﺎ دﺳﺘﺎش ﮔﺮﻓﺖ ﺳﺮش رو اﻧﺪاﺧﺖ ﭘﺎﯾﯿﻦ و ﮐﻤﯽ زاﻧﻮﻫﺎش رو ﺗﮑﻮن داد ... اﺣﺴﺎس ﻣﯿﮑﺮدم ﭼﯿﺰي ﻣﯽ ﺧﻮاد‬ ‫ﺑﮕﻪ و داره ﺗﻮي دﻫﻨﺶ ﻣﺰه ﻣﺰه اش ﻣﯽ ﮐﻨﻪ: ﻫﻤﺮاز ...‬ ‫
- ﺑﻠﻪ؟‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻬﻢ اﻧﺪاﺧﺖ: ﭼﯿﺰه ... ﯾﻌﻨﯽ ﻫﯿﭽﯽ وﻟﺶ ﮐﻦ ... ﭘﺲ ﻣﻦ ﺑﺎﻫﺎت ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو ﻫﻤﺎﻫﻨﮓ ﻣﯿﮑﻨﻢ ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫... ﻣﻦ از ﺟﻤﻠﻪ ﻧﺼﻔﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺪم ﻣﯿﻮﻣﺪ ... اﻣﺎ اﻻن ﺗﻮ اﯾﻦ ﺷﺮاﯾﻂ ﺗﺮﺟﯿﺢ دادم دﻧﺒﺎل ﺣﺮف رو ﻧﮕﯿﺮم ... واﻗﻌﺎ ﺑﻪ اون ﺟﻤﻊ 8 ﺗﺎﯾﯽ‬ ‫ﺧﻮدم ﻋﺎدت ﮐﺮده ﺑﻮدم ... ﻧﯿﺎزي ﻧﺪاﺷﺘﻢ 9 ﺗﺎ ﺑﺸﻦ و ﻓﮑﺮ ﮐﺮدن ﺑﻪ آدﻣﯽ ﮐﻪ ﯾﻪ ﺟﺎﯾﯽ ﯾﻪ زﻣﺎﻧﯽ ... ﺗﻮ ﯾﻪ ﺑﺮﻫﻪ اي ﺧﯿﻠﯽ ﭘﺮ رﻧﮓ‬ ‫ﺑﻮد و ﺗﻮ ﻃﻮل زﻣﺎن ﮐﻢ رﻧﮓ ﺷﺪه ﺑﻮد ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ...‬ ‫
- ﺳﯿﺎ ... د ... ﺑﺪش ﺑﻪ ﻣﻦ دﯾﮕﻪ ...‬ ‫ﺳﯿﺎ ﺑﺎ ﺧﻨﺪه ﺑﻠﻨﺪ و ﺻﻮرت رو ﺑﻪ ﮐﺒﻮدي داﺷﺖ ﻧﺎﻣﻪ اي رو ﮐﻪ ﮐﺴﯽ ﺑﺮام ﻓﺮﺳﺘﺎده ﺑﻮد ﭘﺸﺖ ﺻﺤﻨﻪ و ﺗﻮش ازم در ﺧﻮاﺳﺖ ﮐﺮده‬ ‫ﺑﻮد ﺑﻬﺶ زﻣﺎن ﺑﺪم ﺗﺎ ﺑﺸﻨﺎﺳﻤﺶ رو ﻣﯽ ﺧﻮﻧﺪ و اﻧﻘﺪر ﮐﻪ ﺧﻨﺪﯾﺪه ﺑﻮد ﺷﮏ داﺷﺘﻢ ﺟﺎي ﺧﻮدش رو ﺧﯿﺲ ﻧﮑﺮده ﺑﺎﺷﻪ ...‬ ‫ﻫﻤﻮن ﻃﻮر ﮐﻪ زاﻧﻮﻫﺎش ﺧﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد ﺑﺮﮔﻪ رو از ﺗﻮي دﺳﺘﺶ در آوردم: ﻣﺮض ... ﭼﺸﻢ ﻧﺪاري ﺑﺒﯿﻨﻨﯽ ﺧﺎﻃﺮ ﺧﻮاه ﭘﯿﺪا ﮐﺮدم؟‬ ‫ﺧﻮدم ﻫﻢ از ﻟﺤﻦ ﻟﻮس ﻧﺎﻣﻪ و ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر اون ﮔﻼي ﺑﯽ ﻣﻨﻄﻖ ﻣﺘﺼﻞ ﺑﻬﺶ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻨﺪه ام ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ... ﺳﯿﺎ ﻋﯿﻨﮑﺶ رو‬ ‫ﺑﺮداﺷﺖ و اﺷﮑﺎش رو ﭘﺎك ﮐﺮد: ﺑﺨﺖ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﺗﻮ داري ﺑﻪ ﺧﺪا ... ﯾﺎرو ﮐﺎﻣﻼ ﻣﻌﻠﻮﻣﻪ اﯾﻦ ﻣﺘﻦ رو از روي اﯾﻨﺘﺮﻧﺖ ﮐﭙﯽ ﭘﯿﺲ ﮐﺮده‬ ‫...‬ ‫
- ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻨﺶ راﺿﯿﻢ ﺟﻮن داداش ...‬ ‫ﻧﺸﺴﺖ روي ﺻﻨﺪﻟﯽ: اﺟﺮاي اﻣﺸﺒﺖ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﻢ ﺑﮕﻢ از دﯾﺸﺐ ﻫﻢ ﺑﻬﺘﺮ ﺑﻮد ... واي ﺧﺪا ﭼﻪ ﻗﺪر ﺧﻨﺪﯾﺪم ...‬ ‫
- ﺑﻪ اﺟﺮاي ﻣﻦ؟‬ ‫
- ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺧﻮاﻫﺎت ﻣﻤﻮش ...‬ ‫
- ﻣﺮدم ﺑﻪ ﺧﺪا ﻋﻘﻞ ﻧﺪارن ... ﺗﺎزه ﺗﻬﺶ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﻣﻨﻈﻮرﺷﻢ ﻫﻢ ﺟﺪﯾﻪ ... ﺟﺪي ﺑﺎﺷﻪ ﭼﯽ ﻣﯿﺸﻪ ... آﺧﻪ ﭼﻪ ﻃﻮر ﻣﯽ ﺷﻪ آدم ﺑﺎ‬ ‫دﺧﺘﺮي ﮐﻪ ﻓﻘﻂ روي ﺻﺤﻨﻪ دﯾﺪﺗﺶ اوﻧﻢ ﺣﺪاﮐﺜﺮ دوﺑﺎر ﻧﯿﺖ ﺟﺪي ﻫﻢ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ...‬ ‫
- ﻣﯿﮕﻢ ﮐﻮﭼﻮﻟﻮﯾﯽ ﻧﮕﻮ ﻧﻪ ... ﻣﻤﻮش ﺗﻮ ﺧﺪاﯾﯿﺶ دﻧﯿﺎت اﻧﮕﺎر ﯾﻪ دﻧﯿﺎي دﯾﮕﻪ اﺳﺖ ... ﺗﻮ ﺣﺘﯽ ﭘﺎي درد دﻻي دوﺳﺖ ﻫﺎي‬ ‫دﺧﺘﺮت ﻫﻢ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﻧﻤﯽ ﺷﯿﻨﯽ ...‬ ‫
- ﺳﯿﺎ اﯾﻨﻮ ﯾﮑﯽ ﺑﮕﻪ ﮐﻪ ﻣﻦ رو ﻧﻤﯽ ﺷﻨﺎﺳﻪ ﯾﺎ وﺿﻌﯿﺖ ﻣﻦ رو ﻧﻤﯽ دوﻧﻪ ﯾﻪ ﭼﯿﺰي ... ﺗﻨﻬﺎ دوﺳﺘﺎي ﻣﻦ ﺗﻮ و ﮔﻠﻨﺎرﯾﺪ ... ﺗﻨﻬﺎ ﻓﮑﺮ‬ ‫و ذﮐﺮ ﻣﻦ ﻫﻢ ﮔﺬران زﻧﺪﮔﯿﻢ و ﺑﻮدن ﺧﻮاﻫﺮ زاده ﻫﺎم ﮐﻨﺎرم ... ﺑﻪ ﭼﯽ ﻣﯿﺨﻮام ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ؟ اﯾﻦ ﻗﺮﺗﯽ ﺑﺎزﯾﺎي ﺷﮑﺴﺖ ﻋﺸﻘﯽ ﻣﺎل‬ ‫ﻣﻦ ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫دﺳﺘﺶ رو ﮔﺬاﺷﺖ رو ﺑﺎزوم: ﭘﺎﺷﻮ ﺑﺮﯾﻢ ﺧﻮﻧﻪ ﮐﻪ ﻣﺎﻣﺎن ﻣﻨﺘﻈﺮﺗﻪ ...‬ ‫راه اﻓﺘﺎدﯾﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ اﺗﻮﺑﻮس ﻫﺎ ﮐﻪ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﮔﻔﺖ: ﺑﻪ ﺷﻤﺎره اﯾﻦ ﺧﺎﻃﺮ ﻫﺎت زﻧﮓ ﺑﺰن ﺑﺒﯿﻦ ﺷﺎﯾﺪ ﻣﺎﺷﯿﻦ داﺷﺖ اوﻣﺪ دﻧﺒﺎﻟﻤﻮن‬ ‫ﺑﺎﺑﺎ ﯾﺎرو در ﺣﺪ آژاﻧﺲ ﻫﻢ ﻧﯿﺴﺖ ﯾﻌﻨﯽ؟‬ ‫
- ﺧﯿﻠﯽ دﻟﻘﮏ و ﻟﻮﺳﯽ ... راﺳﺘﯽ ﭼﻪ ﺧﺒﺮ از آوﯾﺴﺎ؟‬ ‫
- ﺧﻮﺑﻪ ... ﻟﺤﻨﺶ ﮐﻤﯽ ﻧﮕﺮاﻧﻢ ﮐﺮد: ﭼﯿﺰي ﺷﺪه؟‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫
- ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ اﺻﻼ ﭼﯿﺰي ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺸﻪ؟ ﻫﺮ روز ﺑﯿﺸﺘﺮ و ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﺮام ﻋﺰﯾﺰ ﻣﯿﺸﻪ ... و ﺑﻪ ﺟﺎي ﺳﺒﮏ ﺷﺪن ﺳﻨﮕﯿﻦ و ﺳﻨﮕﯿﻦ ﺗﺮ ﻣﯿﺸﻢ‬ ‫... اﻻن ﻣﺜﻞ دوﺗﺎ دوﺳﺘﯿﻢ ﺑﺎﻫﻢ ﺧﯿﻠﯽ زﻣﺎن ﺻﺮف ﻣﯿﮑﻨﯿﻢ ... ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺎﻫﺎم ﺣﺮﻓﺎي ﻣﺸﺘﺮك دارﯾﻢ ... اﻣﺎ ... واﻗﻌﺎ ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ اﯾﻦ‬ ‫ﺣﺮﻓﻬﺎي ﻣﺸﺘﺮك ... اﯾﻦ ﺣﺲ ... اﯾﻦ ﭼﯿﺰي ﮐﻪ اﻧﻘﺪر داره ﻗﻮي ﻣﯿﺸﻪ ﮐﯽ از ﺑﯿﻦ ﻣﯿﺮه؟‬ ‫رﺳﯿﺪﯾﻢ ﺑﻪ اﯾﺴﺘﮕﺎﻫﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺳﺎﻋﺖ ﺣﺎﻻ ﮐﻤﯽ ﺧﻠﻮت ﺑﻮد ﮐﻮﻟﻪ ﭘﺸﺘﯿﻢ رو ﭘﺸﺘﻢ ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﮐﺮدم: ﭼﺮا ﻣﻨﺘﻈﺮ ﮐﻢ رﻧﮓ ﺗﺮ‬ ‫ﺷﺪﻧﺸﯽ ... اﯾﻦ ﺧﯿﻠﯽ زﯾﺒﺎﺳﺖ ﮐﻪ ﮐﺴﯽ رو دوﺳﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯽ ... ﯾﺎ دوﺳﺘﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ... اي ﮐﺎش ﻣﻦ ﻫﻢ ﻋﺎﺷﻖ ﺑﻮدم ﯾﺎ‬ ‫ﮐﺴﯽ اﻧﻘﺪر ﺑﯽ ﺷﯿﻠﻪ ﭘﯿﻠﻪ و زﯾﺒﺎ دوﺳﺘﻢ داﺷﺖ ...‬ ‫
- ﻋﺸﻖ ﺗﻮ دﻧﯿﺎي ﺷﻤﺎ زﻧﻬﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺎ دﻧﯿﺎي ﻣﺎ ﻓﺮق ﻣﯿﮑﻨﻪ ﻣﻤﻮش ... ﺷﻤﺎ ﻋﺎﺷﻖ ﮐﻪ ﺑﺸﯿﺪ ... اﮔﺮ اون آدم ﻫﻢ دوﺳﺘﺘﻮن‬ ‫داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ... ﺗﻮ اﯾﻦ ﺷﺮاﯾﻂ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﺴﺌﻮﻟﯿﯿﺘﻮن ﻣﯿﺸﻪ ﻣﺤﺒﺖ ﮐﺮدن و ﻣﺤﺒﺖ دﯾﺪن ... ﺑﺮاي ﻣﺎ اﻣﺎ اون ﺣﺲ ﻣﯽ ﺷﻪ ﯾﮏ ﻋﺎﻟﻤﻪ‬ ‫وﻇﯿﻔﻪ و ﻣﺴﺌﻮﻟﯿﺖ ...‬ ‫اﺗﻮﺑﻮس رﺳﯿﺪ ... ﺑﺎﻫﺎم رﻓﺘﯿﻢ ﺑﺎﻻ اﯾﺴﺘﺎد اون ور ﻣﯿﻠﻪ ﻣﻨﻢ اﯾﺴﺘﺎدم اﯾﻦ ور: اﯾﻦ ﻃﻮري ﻫﺎ ﻫﻢ ﻧﯿﺴﺖ ... ﻣﺎ ﻫﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺴﺌﻮﻟﯿﺖ ﻫﺎ‬ ‫ﻣﯿﺎد رو دوﺷﻤﻮن ...‬ ‫
- وﻗﺘﯽ ازدواج ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ آره ﻗﺒﻮل دارم ﮐﻪ ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺸﻪ ﮔﻔﺖ اﺻﻠﺶ رو دوش ﺷﻤﺎﺳﺖ اﻣﺎ ﺗﻮ ﻋﺸﻖ و ﻋﺎﺷﻘﯽ ... وﺿﻌﯿﺖ ﻓﺮق ﻣﯿﮑﻨﻪ‬ ‫ﻣﻤﻮش ... ﻣﻦ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﻢ اون دﺧﺘﺮ رو از اﺳﺘﺎﻧﺪاردﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻬﺸﻮن ﻋﺎدت ﮐﺮده دور ﮐﻨﻢ از ﯾﻪ ﻃﺮﻓﯽ ﻫﻢ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﻢ ﺗﺎﻣﯿﻨﺶ ﮐﻨﻢ‬ ‫...‬ ‫اون ﺷﺐ ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﺑﺎ ﺳﯿﺎ ﺣﺮف زدﯾﻢ از ﺣﺴﻬﺎي ﻣﻦ از ﺣﺴﻬﺎي ﺧﻮدش. از آوﯾﺴﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺣﺎﻻ ﺑﺎ اون ﻟﺒﺨﻨﺪ دﻟﺒﺮاﻧﻪ اش ﺗﻮ اون‬ ‫ﻋﮑﺲ دﺳﺘﻪ ﺟﻤﻌﯽ ﮐﻪ ﺳﯿﺎ ﻓﻘﻂ رو ﺻﻮرﺗﺶ زوم ﮐﺮده ﺑﻮد و ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﮏ ﮔﺮاﻧﺪ ﻟﭗ ﺗﺎﭘﺶ ...‬ ‫
- دادا ... ﺳﯿﺎ ... ﻗﻮل ﻣﯿﺪم درﺳﺖ ﻣﯿﺸﻪ ...‬ ‫
- ﮔﺮﻓﺘﺎرم ﮐﺮده ﺑﻪ ﺧﺪا ...‬ ‫
- ﺧﻮش ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺶ ...‬ ‫
- دوﺳﺖ داﺷﺘﯽ ﮔﺮﻓﺘﺎر ﺗﻮ ﻣﯽ ﺷﺪم؟‬ ‫ﯾﻪ ﭘﺲ ﮔﺮدﻧﯽ زدم ﺑﻬﺶ: اه. ﺣﺎﻟﻢ رو ﺑﻬﻢ زدي ﮐﯽ آﺧﻪ ﺑﻪ داداش ﭼﺸﻢ داره؟ ﻣﻨﻈﻮرم ﭼﯿﺰي دﯾﮕﻪ اي ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﻣﻨﻈﻮرت رو ﮔﺮﻓﺘﻢ ... ﺑﺒﯿﻦ آدﻣﯽ ﮐﻪ ﭘﻨﺠﺮه ﻧﮕﺎﻫﺶ رو و دﻟﺶ رو ﺑﺴﺘﻪ ... ﭼﻪ ﻃﻮر اﻧﺘﻈﺎر داره ﮐﺴﯽ در اﺣﺴﺎﺳﺶ رو ﺑﺰﻧﻪ ...‬ ‫ﺗﻮ اﻧﻘﺪر ﻏﺮق ﺧﻮدﺗﯽ ... ﮐﻪ ﻧﮕﺎه ﻫﺎي آدم ﻫﺎ رو ﻧﻤﯿﮕﯿﺮي ...‬ ‫ﺳﺮم رو اﻧﺪاﺧﺘﻢ ﭘﺎﯾﯿﻦ: ﺳﯿﺎ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه راﻣﯿﻦ رو ﻣﯿﮕﯿﺮم ...‬ ‫
- اون ﮐﻪ ﻏﻠﻂ ﮐﺮده ...‬ ‫
- ﭼﺮا اﻧﻘﺪر ﺑﺎﻫﺎش ﻟﺠﯽ؟‬ ‫دﺳﺘﺶ رو ﮔﺬاﺷﺖ روي ﺳﺮم: ﻧﮕﺎم ﮐﻦ ﺑﺒﯿﻨﻢ ﻧﮕﻮ ﮐﻪ ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫ﻧﮕﺎه ﭘﺮ از ﻧﮕﺮاﻧﯿﺶ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺳﺮﯾﻊ ﺟﻮاﺑﺶ رو ﺑﺪم: ﻧﻪ ﺑﻪ ﺧﺪا ﺳﯿﺎ ... ﻣﻦ دﻻﯾﻞ ﺧﻮدم رو دارم ﮐﻪ ﻧﺨﻮام ﮐﻪ ﺑﺎﺷﻪ ... ﺗﻮ دﻻﯾﻠﺖ‬ ‫ﭼﯿﻪ؟ ﻓﻘﻂ ﻣﯽ ﺧﻮام ﺑﺪوﻧﻢ ...‬ ‫
- ﻣﻦ دﻟﯿﻞ ﺧﺎﺻﯽ ﻧﺪارم ... ﻗﺒﻼ ﯾﻌﻨﯽ ﺑﻬﺖ ﮔﻔﺘﻢ ... اﯾﻦ آدم ﺑﺎ اﯾﻦ ﮐﻪ ﻫﺮ ﮐﯽ ﻧﮕﺎه ﮐﻨﻪ ﻣﯽ ﮔﻪ دﻧﯿﺎش ﺑﺎ ﺗﻮ ﯾﮑﯿﻪ ... اﻣﺎ ﻧﯿﺴﺖ‬ ‫... ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺎﺑﺖ اوﻧﻪ ... ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻢ ﻣﻦ دوﺳﺖ ﻧﺪارم ﺧﻮاﻫﺮﻫﺎم رو دﺳﺖ ﻫﺮ ﮐﺴﯽ ﺑﺪم.‬ ‫
- آﻗﺎ و ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﻧﯿﺴﺘﻦ رﻓﺘﻦ ﭼﻨﺪ روزي ﺳﺮﻋﯿﻦ ﮐﻤﯽ آب و ﻫﻮاﺷﻮن ﻋﻮض ﺑﺸﻪ ﺑﺲ ﮐﻪ ﺗﻬﺮان ﮔﺮﻣﻪ ...‬ ‫ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻓﺨﺮي ﺧﺎﻧﻮم ﮐﻪ ﭘﺎ ﮐﺸﺎن ﺟﻠﻮ ﻣﯿﺮﻓﺖ راه اﻓﺘﺎدم ﺧﻮدم ﺑﯽ ﻧﻬﺎﯾﺖ ﺧﺴﺘﻪ و ﻋﺼﺒﯽ ﺑﻮدم اﯾﻦ ﭼﻨﺪ ﺷﺐ ﺷﺒﯽ ﺳﻪ ﺳﺎﻋﺖ‬ ‫ﻫﻢ ﻧﺨﻮاﺑﯿﺪه ﺑﻮدم ... اﺟﺮا ... ﺗﺪرﯾﺲ ﮐﺎر اﻧﯿﻤﯿﺸﻦ ﮐﻪ ﺗﺎزه دﯾﺮوز ﺗﻤﻮم ﺷﺪه ﺑﻮد ... ﻓﮑﺮ ﮐﺮدن ﺑﻪ راﻣﯿﻦ ... ﺑﻪ ﻣﺎدرش ﮐﻪ ﺑﺮاي‬ ‫دوﺷﺐ دﯾﮕﻪ ﺷﺎم دﻋﻮﺗﻢ ﮐﺮده ﺑﻮد ... ﺑﻪ ﭘﻮل ﺑﺮق ... ﺑﻪ ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ ﻣﺒﻨﯽ ﺑﺮ ﮐﻮﺑﯿﺪن و ﺳﺎﺧﺘﻦ ﺧﻮﻧﻪ ... ﺑﻪ ﻣﺎدام ﮐﻪ ﻓﺸﺎرش‬ ‫رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﺎﻻ و دﯾﺸﺐ ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ازش ﭘﺮﺳﺘﺎري ﮐﺮده ﺑﻮدم ... اﯾﻨﻬﺎ ﻫﻤﺶ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪه ﺑﻮد ... ﭼﺸﻤﺎي ﻣﻦ ﮐﻪ ﻣﻌﻤﻮﻻ درﺷﺖ ﺑﻮدن‬ ‫ﺑﺸﻦ اﻧﺪازه ﯾﻪ ﺧﻂ ﺑﻪ ﻗﻮل ﺳﯿﺎ ... ﻋﺠﯿﺐ اﺣﺘﯿﺎج ﺑﻪ آراﻣﺶ و ﯾﻪ ﻟﻘﻤﻪ ﺧﻮاب راﺣﺖ داﺷﺘﻢ ... ﺳﺎﻋﺖ 7 ﺑﻮد و ﻣﻦ ﻧﻪ ﻫﻢ ﺑﺎﯾﺪ از‬ ‫اﯾﻦ ﺟﺎ در ﻣﯿﻮﻣﺪم ﻃﺒﻖ ﺗﺬﮐﺮ آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ﺗﻮ ﺳﺎﻋﺖ ﻣﺘﻌﺎرف ﻫﻢ ﺑﺎﯾﺪ اﯾﻦ ﻣﻼﻗﺎت ﻫﺎ ﺻﻮرت ﻣﯿﮕﺮﻓﺖ ...‬ ‫ﺑﺎ رﺳﯿﺪن ﺑﻪ در ﺧﻮﻧﻪ ﻧﻮاي زﯾﺒﺎﯾﯽ ﺑﻪ ﮔﻮﺷﻢ رﺳﯿﺪ ... ﭘﯿﺎﻧﻮ ﺑﻮد ... ﭘﺲ ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺑﺎزﻫﻢ ﻣﻌﻠﻢ داﺷﺖ ...‬ ‫ﻫﻤﺮاه ﻓﺨﺮي ﺧﺎﻧﻮم از در اﺻﻠﯽ ﺳﺎﻟﻦ وارد ﺷﺪم ... ﮔﻮﺷﻪ ﺳﺎﻟﻦ ﭼﻬﺎر ﺗﺎ ﭘﻠﻪ ﻣﯿﺨﻮرد و ﯾﻪ اﺧﺘﻼف ﺳﻄﺤﯽ اﯾﺠﺎد ﺷﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ‬ ‫ﭘﯿﺎﻧﻮي ﻣﺸﮑﯽ ﺑﺮاق و ﺑﺰرﮔﯽ ﺗﻮش ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد ... ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺧﺠﻞ و ﮐﻤﯽ ﻋﺼﺒﯽ اﯾﻦ رو از ﺣﺮﮐﺖ زاﻧﻮﻫﺎش ﻣﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪم ...‬ ‫ﮐﻨﺎر ﺧﺎﻧﻮم ﺧﻮش ﭘﻮش و ﺑﻠﻨﺪ ﻗﺪي ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد دﺧﺘﺮي ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺮام آﺷﻨﺎ ﺑﻮد ... ﮔﻮﺷﻪ ﺳﺎﻟﻦ روي ﻣﺒﻞ ﻧﺸﺴﺘﻢ ... و ﭼﺸﻢ‬ ‫دوﺧﺘﻢ ﺑﻬﺶ ... ﺑﺎ دﯾﺪﻧﻢ ﺧﻮاﺳﺖ از ﺟﺎش ﺑﻠﻨﺪ ﺑﺸﻪ ﮐﻪ ﺑﺎ دﺳﺖ اﺷﺎره ﮐﺮدم ﺳﺮ ﺟﺎش ﺑﻨﺸﯿﻨﻪ ... ﻣﻌﻠﻤﺶ ﻫﻢ ﺑﺎ ﺳﺮ ﺑﻬﻢ ﺳﻼم‬ ‫ﮐﺮد: ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺧﺎﻧﻮم ﺣﻮاﺳﺖ رو ﺑﺪه ﺑﻪ ﻣﻦ ...‬ ‫ﻣﻌﻠﻤﺶ ﻗﻄﻌﻪ زﯾﺒﺎ و آراﻣﺶ دﻫﻨﺪه اي رو ﻧﻮاﺧﺖ ... اﻣﺎ ﺧﻮب ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﮐﻪ ﻧﯿﻮﺷﺎ از ﺳﺮ اﺟﺒﺎر داﺷﺖ ﮔﻮش ﻣﯿﮑﺮد ... از دﺳﺖ‬ ‫ﺧﻮدم ﻫﻢ ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺷﺪه ﺑﻮدم ﮐﻪ ﻫﯿﭻ ﮐﺎري ﺑﺮاش ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﺑﮑﻨﻢ ... ﺑﺎ ﺗﻤﻮم ﺷﺪن ﻗﻄﻌﻪ ﺻﺪاي دﺳﺖ زدن از ﭘﺸﺖ ﺳﺮم‬ ‫ﺷﻨﯿﺪم ... ﭼﺮﺧﯿﺪم ... ﺣﺎﻣﯽ اﻧﺘﻈﺎم ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺷﯿﮏ و ﻣﺮﺗﺐ و ﺟﺪي ﺑﺎ ﮐﺖ و ﺷﻠﻮار ﭘﺸﺖ ﺳﺮم ﺑﻮد ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﺗﺎزه رﺳﯿﺪه ...‬ ‫ﺑﺪون ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ از ﺑﺎﻻي ﺳﺮم ﮔﻔﺖ: ﻋﺎﻟﯽ ﺑﻮدي روﯾﺎ ... ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ... ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ﻧﯿﻮﺷﺎ ﻫﻢ ﯾﻪ روزي ﻣﺜﻞ ﺗﻮ ﻣﯿﺸﻪ ...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺑﺪون ﺟﻮاب دادن از ﺟﺎش ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ اوﻣﺪ و ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﺧﻮدش رو ﺗﻮ ﺑﻐﻠﻢ ﭘﺮت ﮐﺮد ... ﺧﻮب ﺣﺴﺶ رو از‬ ‫اﯾﻦ ﻫﻤﻪ اﺟﺒﺎر ﺑﯽ دﻟﯿﻞ درك ﻣﯽ ﮐﺮدم ...‬ ‫ﺑﺎ اوﻣﺪﻧﺶ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﻦ ﺗﺎزه ﺣﺎﻣﯽ ﻣﻦ رو ﮐﻪ روي ﻣﺒﻞ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدم و ﮐﻤﯽ ﭘﺸﺖ ﺳﺘﻮن ﺑﻮدم دﯾﺪ ... اوﻟﺶ ﮐﻤﯽ ﺟﺎ ﺧﻮرد ﻓﮑﺮ‬ ‫ﮐﻨﻢ ...‬ ‫
- ﺳﻼم آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺘﺶ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد: اﻧﺘﻈﺎر ﻧﺪاﺷﺘﻢ اﯾﻦ ﺟﺎ ﺑﺎﺷﯿﺪ ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺳﺮم رو ﺑﮑﻮﺑﻢ ﺑﻪ دﯾﻮار اﺻﻼ دﻟﻢ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﺟﻠﻮي اﯾﻦ دﺧﺘﺮ ﺧﻮش ﻗﺪ و ﺑﺎﻻ و ﺑﯽ ﻧﻬﺎﯾﺖ زﯾﺒﺎ و ﺧﻮش ﭘﻮش‬ ‫اﯾﻦ ﺣﺎﻟﺖ ﮐﻪ ﺧﺎﻧﺪان اﻧﺘﻈﺎم دوﺳﺖ ﻧﺪارن ﻣﻦ ﺗﻮي ﺧﻮﻧﺸﻮن ﺑﺎﺷﻢ ﻣﺸﻬﻮد ﺑﺎﺷﻪ ...‬ ‫اﻣﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺧﻮدم ﻣﺴﻠﻂ ﻣﯽ ﺑﻮدم ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪي ﮐﻪ ﺧﻮب ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ﻣﺼﻨﻮﻋﯽ ﺑﻮدﻧﺶ ﺗﺎ ﭼﻪ ﺣﺪ ﻣﺸﻬﻮده: اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ﻓﺮﺻﺖ‬ ‫دﯾﺪار ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو ﻧﺪاﺷﺘﻢ ...‬ ‫دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﻣﻮﻫﺎي ﻧﯿﻮﺷﺎ ﮐﻪ ﻫﻨﻮز ﺗﻮي ﺑﻐﻠﻢ ﺑﻮد ﮐﺸﯿﺪم: ﺑﺎ اﺟﺎزﺗﻮن ﯾﻪ دو ﺳﺎﻋﺘﯽ ﭘﯿﺸﺸﻮﻧﻢ و ﻣﯽ رم ...‬ ‫روﯾﺎ: ﭘﺲ ﺷﻤﺎ ﻫﻤﺮاز ﺧﺎﻟﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻫﺴﺘﯿﺪ ... ﺗﻤﺎم ﻓﮑﺮ و ذﮐﺮ و ورد زﺑﻮن ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺷﻤﺎﯾﯿﺪ ...‬ ‫دﺳﺘﻢ رو ﺑﻪ ﺳﻤﺖ اﯾﻦ دﺧﺘﺮ ﮐﻪ ﻋﺠﯿﺐ ﺷﺒﯿﻪ ﻋﮑﺴﺎي اﺻﯿﻞ ﻓﺮاﻧﺴﻮي ﺑﻮد دراز ﮐﺮدم: ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﮐﻪ اﺳﺘﺎد ﭘﯿﺎﻧﻮي ﻧﯿﻮﺷﺎ ﻫﺴﺘﯿﺪ‬ ‫ﺧﻨﺪه ﺟﺬاﺑﯽ ﮐﺮد و ﮐﻨﺎر ﺣﺎﻣﯽ اﯾﺴﺘﺎد ﭘﯿﺶ ﺧﻮدم اﻋﺘﺮاف ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﻬﻢ ﻣﯿﻮﻣﺪن ... ﻫﺮ دو ﺷﯿﮏ ... ﺟﺪي ... ﻗﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻮدن‬ ‫
- اﺳﺘﺎد؟ ﺗﻮ رو ﺧﺪا ﻧﮕﯿﺪ ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ دﺳﺘﻮر ﺣﺎﻣﯽ اﯾﻨﺠﺎم ... ﻣﯿﺸﻨﺎﺳﯿﺪش ﮐﻪ ﻫﺮ ﭼﯽ رو ﮐﻪ دﺳﺘﻮر ﺑﺪه ﺑﯽ ﺑﺮو ﺑﺮ ﮔﺮد ﺑﺎﯾﺪ اﺟﺮا‬ ‫ﺑﺸﻪ ...‬ ‫ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم زﻫﺮ ﮐﻼﻣﻢ رو ﮐﻤﯽ ﺑﮕﯿﺮم اﻣﺎ ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﻣﻮﻓﻖ ﺑﻮده ﺑﺎﺷﻢ: ﺑﻠﻪ در ﺟﺮﯾﺎﻧﺸﻮن ﻫﺴﺘﻢ ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ اﺧﻤﯽ ﮐﺮد اﻣﺎ روﯾﺎ ﺧﻨﺪه ﺟﺬاب ﺗﺮي ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: ﺑﻪ ﺑﻪ ﭘﺲ ﺗﻨﺶ ﺑﻪ ﺗﻨﻪ ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﺧﻮرده ...‬ ‫
- روﯾﺎ؟!‬ ‫
- ﺑﻠﻪ ... ﺑﻠﻪ؟ ﻣﮕﻪ دروغ ﻣﯿﮕﻢ ...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ: ﻫﻤﺮاز ... ﻣﯽ ﺷﻪ ﺑﺮﯾﻢ ﺑﺎﻻ؟‬ ‫روﯾﺎ ﮐﻤﯽ روي زاﻧﻮﻫﺎش ﺧﻢ ﺷﺪ: ﺧﺎﻧﻮم ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﻗﻮل ﻣﯿﺪي ﺗﻤﺮﯾﻦ ﮐﻨﯽ؟‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﭼﻬﺮه اﺧﻤﻮي ﺣﺎﻣﯽ اﻧﺪاﺧﺖ و ﺑﺪون ﺟﻮاب دادن دﺳﺖ ﻣﻦ رو ﮐﺸﯿﺪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﺑﺎ ﻟﺤﻦ ﺟﺪي ﮐﻪ ﺑﺪ ﺟﻮر ﺗﺮﺳﻨﺎك ﺗﺮش ﻣﯽ ﮐﺮد: ﻧﯿﻮﺷﺎ ... روﯾﺎ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮد ... ﺳﺌﻮاﻟﺸﻮن ﺟﻮاب ﻧﺪاﺷﺖ ...‬ ‫روﯾﺎ: ﺣﺎﻣﯽ؟!‬ ‫واﻗﻌﺎ ﺑﻪ زور داﺷﺘﻢ ﺧﻮدم رو ﮐﺘﺮل ﻣﯿﮑﺮدم ... اﺷﮏ ﺗﻮي ﭼﺸﻤﺎم ﺟﻤﻊ ﺷﺪه ﺑﻮد ... ﺑﺪون ﺻﺒﺮ ﮐﺮدن دﺳﺖ ﻧﯿﻮﺷﺎ رو ﮐﺸﯿﺪم و ﺑﻪ‬ ‫ﺳﻤﺖ ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﺑﺮدم ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ داد ﻧﺰده ﺑﻮد ... اﻣﺎ ﻟﺤﻦ ﮐﻼﻣﺶ ﺑﺴﯿﺎر ﺗﯿﺰ و ﺑﺮﻧﺪه ﺑﻮد از اﯾﻦ ﮐﻪ دﺳﺖ و ﭘﺎم ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮد و ﻣﯽ ﺗﺮﺳﯿﺪم ﮐﻪ ﻧﮕﺬاره دﯾﮕﻪ‬ ‫ﺑﺒﯿﻨﻤﺸﻮن ﺑﻪ ﻗﺪري ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺑﻮدم ﮐﻪ دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺑﺮﮔﺮدم ﺗﻮي ﺳﺎﻟﻦ و ﯾﻪ ﺗﻮ دﻫﻨﯽ ﺑﻬﺶ ﺑﺰﻧﻢ ...‬ ‫ﺑﻪ اﺗﺎق ﻧﯿﻮﺷﺎ رﺳﯿﺪﯾﻢ ... ﮐﻮﺷﺎ ﺗﻮ اﺗﺎق ﺧﻮدش ﺑﻮد و داﺷﺖ ﺑﺎزي ﻣﯿﮑﺮد ... اﺣﺴﺎس ﻣﯿﮑﻨﻢ دﺧﺘﺮك 01 ﺳﺎﻟﻪ ﻣﻦ اﻻن ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﻪ‬ ‫ﻣﻦ اﺣﺘﯿﺎج داﺷﺖ ... ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺧﻮدش رو روي ﻣﺒﻞ اﺗﺎﻗﺶ وﻟﻮ ﮐﺮد: ﮐﺎش ﻣﺎﻣﺎن ﻣﻦ رو ﻫﻢ ﺑﻪ ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ رﻓﺖ ﻣﯽ ﺑﺮد ...‬ ‫رﻓﺘﻢ ﺳﻤﺘﺶ رو ﺑﻐﻠﺶ ﮐﺮدم: اﯾﻦ ﺟﻮري ﻧﮕﻮ ﭘﺮﻧﺴﺲ ﻣﻦ ... ﻧﻤﯽ ﮔﯽ اون وﻗﺖ ﻣﻦ ﺑﺪوﻧﻪ ﺷﻤﺎ ﭼﯽ ﮐﺎر ﻣﯿﮑﺮدم ...‬ ‫
- زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯿﮑﺮدي ... ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﯽ ﻧﻤﯽ ﺑﯿﻨﻢ ﭼﺸﻤﺎت ﭼﻪ ﻗﺪر ﻗﺮﻣﺰه ... ﭼﻪ ﻗﺪر ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﻫﺴﺘﯽ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﻧﯿﺴﺘﻢ ﻋﺮوﺳﮏ ﺧﺴﺘﻪ ام ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫
- دﯾﮕﻪ ﺑﺪﺗﺮ ﻣﻦ ﻣﺠﺒﻮرت ﮐﺮدم اﻣﺮوز ﺑﺎ اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺧﺴﺘﮕﯽ ﺑﯿﺎي ﭘﯿﺸﻢ ...‬ ‫ﻣﺤﮑﻢ ﻣﺤﮑﻢ ﺑﻮﺳﯿﺪﻣﺶ: آدم ﺷﺪي ﺑﺮاي ﻣﻦ ﺗﻌﺎرف ﻣﯿﮑﻨﯽ ...‬ ‫
- ﻋﻤﻮ ﺧﯿﻠﯽ از دﺳﺘﻢ ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺷﺪ ...‬ ‫
- ﮐﺎر ﺧﻮﺑﯽ ﻧﮑﺮدي ﺟﻮاب روﯾﺎ رو ﻧﺪادي ...‬ ‫
- آﺧﻪ ﮐﻼ اﻋﺼﺎب ﻧﺪارم اﻣﺮوز. ﯾﻌﻨﯽ ﯾﻪ ﭼﯿﺰي ﺷﺪه ﮐﻪ ...‬ ‫اﺷﮏ از ﭼﺸﻤﺎي ﺧﻮﺷﮕﻠﺶ ﻗﻞ ﺧﻮرد و اوﻣﺪ ﭘﺎﯾﯿﻦ ... ﺟﺎ ﺧﻮردم ... اﯾﻦ دﺧﺘﺮ ﺧﯿﻠﯽ ﻏﺪ ﺑﻮد و دﯾﺮ ﭘﯿﺶ ﻣﯿﻮﻣﺪ ﮔﺮﯾﻪ ﮐﻨﻪ ...‬ ‫ﺗﺮﺳﯿﺪم اﺳﺘﺮس ﻫﻤﻪ وﺟﻮدم رو ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد: ﻧﯿﻮﺷﺎ ﭼﯿﺰي ﺷﺪه؟‬ ‫ﺑﺎ ﻗﯿﺎﻓﻪ ﻣﻈﻠﻮﻣﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ زﻧﺪﮔﯿﻢ رو ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻮدم ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮش ﺑﺪم ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد: ﺑﻪ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﻧﻤﯽ ﮔﯽ ﻫﻤﺮاز؟.‬ ‫ﺑﺎ اﺳﺘﺮس از ﺟﺎم ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و رو ﺑﻪ روش اﯾﺴﺘﺎدم: ﻣﯿﮕﯽ ﯾﺎ ﻣﯽ ﺧﻮاي دﻗﻢ ﺑﺪي؟‬ ‫... ﻟﭙﺎش ﮔﻞ اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮد و ﻋﺼﺒﯽ ﺑﻮد و ﺧﺠﺎﻟﺖ زده ... ﻣﻦ ﻣﺘﺎﺛﺮ ﺑﻮدم و ﻣﺘﻌﺠﺐ و ﺑﻐﺾ دار ... دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺳﺮ ﺑﺰارم ﺑﻪ‬ ‫ﺑﯿﺎﺑﻮن ...‬ ‫ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﻪ ﻗﺪر ﮔﺬﺷﺖ ﮐﻪ روي ﺗﺨﺖ دراز ﮐﺸﯿﺪ ... ﺗﺮﺳﯿﺪه ﺑﻮد و داﺷﺖ ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯿﮑﺮد ... اﻣﺎ ﺣﺎﻻ اﺷﮑﺶ ﺧﺸﮏ ﺷﺪه ﺑﻮد و‬ ‫ﺑﺎ ﺧﺸﮏ ﺷﺪن اون ﭼﺸﻤﻪ ﺟﻮﺷﺎن ﺗﻤﺎم ﻋﻀﻼت ﻣﻦ ﻫﻢ از ﺳﺮ ﺗﻌﺠﺐ ﺧﺸﮏ ﺷﺪه ﺑﻮد ... ﻧﻮازﺷﺶ ﮐﺮدم ... دﻟﺪارﯾﺶ دادم ...‬ ‫اﻣﺎ ﯾﮑﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺣﺮﻓﻬﺎ ﺑﺎﻫﺎش داﺷﺘﻢ ... ﺧﯿﻠﯽ ﺣﺮﻓﻬﺎ ...‬ ‫
- ﻫﻤﺮاز ﻣﯽ ﺷﻪ ﻣﻦ رو ﺑﺒﺮي ﺧﻮﻧﺖ ... ﺗﻮ رو ﺧﺪا ... ﺗﻮ رو ﺧﺪا ...‬ ‫ﺑﺪون اﯾﻨﮑﻪ ﺑﺘﻮﻧﻢ ﺧﻮدم رو ﮐﻨﺘﺮل ﮐﻨﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ اﺗﺎق ﮐﺎرش رﻓﺘﻢ ﺑﺪون ﻫﻤﺎﻫﻨﮕﯽ ﺑﺎ ﻓﺨﺮي ﺧﺎﻧﻮم ... ﺑﻪ درﮐﯽ ﮔﻔﺘﻢ و ﺗﻘﻪ اي‬ ‫ﺑﻪ در زدم و ﺑﺪون ﺷﻨﯿﺪن اﺟﺎزش در رو ﺑﺎز ﮐﺮدم ...‬ ‫ﭘﺸﺖ ﻣﯿﺰ ﺳﻠﻄﻨﺘﺶ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و روﯾﺎ ﻫﻢ رو ﺑﻪ روش داﺷﺘﻦ ﭼﺎي ﻣﯿﺨﻮردن ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ... ﻣﺘﻌﺠﺐ ﺑﺎ ﻓﻨﺠﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺗﻮي دﺳﺘﺶ‬ ‫ﺧﺸﮏ ﺷﺪه ﺑﻮد ﺧﯿﺮه ﺷﺪ ﺑﻬﻢ اﻣﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺮﯾﻊ از اون ﺣﺎﻟﺖ ﻣﺘﻌﺠﺐ ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺖ ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﻣﻮﺿﻊ داد: ﭼﯿﺰي ﺷﺪه ﺧﺎﻧﻮم؟‬ ‫... ﺧﯿﻠﯽ دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺑﮕﻢ ﺧﺎﻧﻮم و زﻫﺮه ﻣﺎر ... اﻣﺎ ﻧﮕﻔﺘﻢ ...‬ ‫
- ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎﻫﺎﺗﻮن ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻢ ...‬ ‫ﺑﻪ ﺻﻨﺪﻟﯿﺶ ﺗﮑﯿﻪ داد: ﻣﯿﺘﻮﻧﺴﺘﯿﺪ ﺻﺒﺮ ﮐﻨﯿﺪ ﻣﻬﻤﺎﻧﻢ ﺑﺮه در ﺿﻤﻦ ﯾﺎدم ﻧﻤﯽ اد ﻓﺨﺮي ﯾﺎ زري ﺧﺎﻧﻮم ﺑﻬﻢ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ﻗﺮاره‬ ‫ﻫﻤﺪﯾﮕﻪ رو ﺑﺒﯿﻨﯿﻢ ...‬ ‫
- ﻧﯿﺎزي ﺑﻪ اﯾﻦ ﺗﺸﺮﯾﻔﺎت ﻧﺒﻮد آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ...‬ ‫اﯾﻦ ﺑﺎر واﻗﻌﺎ ﻋﺼﺒﺎن ﺷﺪ ... ﺧﻮاﺳﺖ ﭼﯿﺰي ﺑﮕﻪ ﮐﻪ روﯾﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺘﯿﻦ ﻓﻨﺠﺎﻧﺶ رو روي ﻣﯿﺰ ﮔﺬاﺷﺖ: ﻣﺜﻞ اﯾﻨﮑﻪ اﯾﺸﻮن ﮐﺎرﺷﻮن‬ ‫واﺟﺒﻪ ﺣﺎﻣﯽ ﻣﻦ ﺑﺎ اﺟﺎزت ﺑﺮم ﻓﺮدا ﻣﯿﺎم ﮐﺎرﺧﻮﻧﻪ ﻣﺎ ﺑﻘﯽ ﺻﺤﺒﺘﻤﻮن رو اﻧﺠﺎم ﻣﯿﺪﯾﻢ ...‬ ‫اﯾﻦ ﮐﻪ ﮐﯽ رﻓﺖ و ﮐﯽ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﺮد و رو ﯾﺎدم ﻧﻤﯿﺎد ... ﻓﻘﻂ ﻣﻦ وﺳﻂ اﺗﺎق ﮐﺎر ﺷﯿﮏ ﺣﺎﻣﯽ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮدم و ﺑﻪ ﺻﻮرت‬ ‫ﺑﺮزﺧﯿﺶ ﭼﺸﻢ دوﺧﺘﻪ ﺑﻮد ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫
- اﯾﻦ رﻓﺘﺎر از ﺷﻤﺎ ﺑﻌﯿﺪه ﺧﺎﻧﻮم ...‬ ‫
- ﺧﯿﻠﯽ ﭼﯿﺰﻫﺎ ﻫﻢ از ﺷﻤﺎ ﺑﻌﯿﺪه ... ﻣﻦ ﭼﯿﺰي ﻣﯿﮕﻢ آﻗﺎي دﮐﺘﺮ؟‬ ‫اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﻟﺤﻨﺶ ﭘﺮ از ﺗﻤﺴﺨﺮ ﺷﺪ اﻧﮕﺎر ﮐﻪ داره ﺑﺎ ﯾﻪ ﺑﭽﻪ ﺣﺮف ﻣﯿﺰﻧﻪ: ﻣﯽ ﺷﻪ ﺑﻔﺮﻣﺎﯾﯿﺪ ﺑﻨﺪه ﭼﻪ ﮐﺎري ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺑﺎز ﺑﺎب‬ ‫ﻣﯿﻞ ﺷﻤﺎ ﻧﺒﻮده؟‬ ‫
- آﻗﺎي دﮐﺘﺮ وﻗﺖ ﺑﺮاي ﺗﺤﻘﯿﺮ ﮐﺮدن ﻣﻦ زﯾﺎد ﻫﺴﺖ ... ﻣﻦ ﻫﻤﯿﺸﻪ در ﺧﺪﻣﺘﺘﻮن ﻫﺴﺘﻢ ﺗﺎ ﺗﻤﺎم ﺗﺤﻘﯿﺮﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺧﻮاﻫﺮم ﺗﻮ اﯾﻦ‬ ‫ﺧﻮﻧﻪ ﺷﺪ ﺑﺮاي ﻣﻦ ﻫﻢ ﺗﮑﺮار ﮐﻨﯿﺪ ... ﻣﻼﻟﯽ ﺑﺮاي ﻣﻦ ﻧﯿﺴﺖ ... ﯾﮑﺒﺎر ﻫﻢ ﺑﻬﺘﻮن ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدم ﻣﻦ ﺑﺎ ﺧﻮدم ﺑﯿﺸﺘﺮ از اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ‬ ‫آﺷﺘﯿﻢ ... درد ﻣﻦ اﯾﻨﻪ ﮐﻪ دﺳﺖ از ﺳﺮ ﺧﻮاﻫﺮ زاده ﻣﻦ ﺑﺮدارﯾﺪ ...‬ ‫ﭼﺸﻤﺎش از ﺧﺸﻢ ﭘﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﻣﻦ ﺧﻮدم ﻫﻢ ﻣﻮﻧﺪه ﺑﻮدم اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺟﺴﺎرت ﯾﻬﻮ از ﮐﺠﺎ اوﻣﺪه ﺑﻮد ... ﻣﻨﯽ ﮐﻪ در ﻣﻮاﻗﻊ ﻋﺎدي‬ ‫ﻫﻢ ازش اﻧﻘﺪر ﻣﯽ ﺗﺮﺳﯿﺪم ﭼﻪ ﻃﻮر ﺷﺪه ﺑﻮد و ﺑﻪ ﭼﻪ ﺟﺴﺎرﺗﯽ اﻧﻘﺪر ﺑﯽ ﭘﺮوا داﺷﺘﻢ ﺑﺎﻫﺎش ﺑﺤﺚ ﻣﯿﮑﺮدم ...‬ ‫
- ﺣﻮاﺳﺘﻮن ﺑﻪ ﻧﺤﻮه ﺻﺤﺒﺘﺘﻮن ﺑﺎﺷﻪ دﺧﺘﺮ ﺧﺎﻧﻮم ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﺣﻮاﺳﻢ ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﻫﺴﺖ آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ... ﺑﻪ ﻗﻮاﻧﯿﻦ ﺷﻤﺎ ... ﺑﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﺷﻤﺎ ... ﺷﻤﺎ ﭼﻪ ﻗﺪر ﺣﻮاﺳﺘﻮن ﺑﻪ ﯾﺎدﮔﺎري ﻫﺎي‬ ‫ﺧﻮاﻫﺮ ﻣﻦ ﻫﺴﺖ؟ اﺻﻼ ﻣﻦ از اﻣﺸﺐ ﻧﯿﻮﺷﺎ رو ﻣﯽ ﺑﺮم ﭘﯿﺶ ﺧﻮدم ...‬ ‫ﺧﻨﺪه ﺑﻠﻨﺪ و ﻋﺼﺒﯽ ﮐﺮد و ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺻﻨﺪﻟﯿﺶ ﺗﮑﯿﻪ داد ... ﻋﺼﺒﯿﺖ ﮐﻼﻣﺶ و ﺧﺸﻢ ﻧﮕﺎﻫﺶ وﻗﺘﯽ ﺑﺎ ﺧﻮﻧﺴﺮدي رﻓﺘﺎر و ﮐﻠﻤﺎت‬ ‫ﺑﺪون دادش ﻫﻤﺮاه ﻣﯽ ﺷﺪ ﻫﻢ ﺗﺮﺳﻨﺎك ﺗﺮ ﻣﯿﺸﺪ ﻫﻢ ﻋﺼﺒﯽ ﺗﺮ: ﺷﻮﺧﯽ ﺑﺎ ﻣﺰه اي ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﺷﻮﺧﯽ ﻧﮑﺮدم ... وﺳﺎﯾﻠﺶ رو ﺟﻤﻊ ﮐﻨﻪ از اﯾﻦ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﺑﺎ ﻣﻦ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯿﮑﻨﻪ ...‬ ‫
- ﻣﯽ ﺗﻮﻧﯿﺪ ﺑﮕﯿﺪ ﭼﻪ ﻃﻮر اﯾﻦ ﻓﮑﺮ ﺑﮑﺮ ﺑﻪ ذﻫﻦ ﺷﻤﺎ رﺳﯿﺪ ﮐﻪ ﻣﻦ اﺟﺎزه ﻣﯽ دم ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ ﺷﻤﺎ از اﯾﻦ ﻋﻤﺎرت ﺑﯿﺮون ﺑﺮه ...‬ ‫ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﮐﻤﯽ ﻟﺤﻨﻢ رو دوﺳﺘﺎﻧﻪ ﺗﺮ ﮐﻨﻢ: ﭼﺮا؟ ﭼﺮا اﺟﺎزه ﻧﻤﯽ دﯾﺪ؟ ﻧﯿﻮﺷﺎ ﯾﻪ دﺧﺘﺮ ﺟﻮوﻧﻪ اون ﺑﻪ ﺣﻀﻮر ﯾﻪ زن ﺗﻮي ﺧﻮﻧﻪ‬ ‫ﻫﻤﺮاﻫﺶ اﺣﺘﯿﺎج داره ...‬ ‫
- ﺑﻠﻪ ... ﺑﻪ زن اﺣﺘﯿﺎج داره ﻧﻪ ﺑﻪ ﯾﻪ دﺧﺘﺮ ﺑﭽﻪ ﺧﯿﺎل ﭘﺮداز ...‬ ‫... اﺣﺴﺎس ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺪي ﺑﻬﻢ دﺳﺖ داد ﺧﻮب ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ﺑﺤﺚ ﺑﻪ اﯾﻨﺠﺎ ﺧﻮاﻫﺪ ﮐﺸﯿﺪ اﻣﺎ اﻧﻘﺪر رك ... ﺧﻮدم ﻫﻢ اﻧﺘﻈﺎرش رو‬ ‫ﻧﺪاﺷﺘﻢ ...‬ ‫اداﻣﻪ داد: اﯾﻨﺠﺎ زري ﺧﺎﻧﻮم ﻫﺴﺖ ... ﻓﺨﺮي ﻫﺴﺖ ... ﻣﺎدرم ﻫﺴﺖ ...‬ ‫
- ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺑﻪ ﮐﺴﯽ اﺣﺘﯿﺎج داره ﮐﻪ ﺑﺎﻫﺎش راﺣﺖ ﺑﺎﺷﻪ ...‬ ‫روي ﺻﻨﺪﻟﯿﺶ ﺳﯿﺦ ﻧﺸﺴﺖ اﻧﮕﺎر ﺣﺎﻻ ﺑﺤﺚ از ﯾﻪ ﮐﻞ ﮐﻞ ﺑﻪ ﯾﻪ ﺑﺤﺚ ﺟﺎي ﺗﻌﻤﻖ ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺷﺪه ﺑﻮد: ﭼﻪ اﺗﻔﺎﻗﯽ اﻓﺘﺎده ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ‬ ‫اﯾﻦ ﻧﺘﯿﺠﻪ رﺳﯿﺪﯾﺪ ...‬ ‫
- ﻫﺮ اﺗﻔﺎﻗﯽ ﮐﻪ اﻓﺘﺎده ...‬ ‫
- ﻧﻤﯽ ﺷﻪ ﮐﻪ ﺧﺎﻧﻮم ﻣﺤﺘﺮم ... ﻣﻦ ﻣﺴﺌﻮل اﯾﻦ ﺑﭽﻪ ﻫﺎم ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫ﭘﻮزﺧﻨﺪي زدم ﮐﻪ از دﯾﺪش ﺧﺎرج ﻧﺒﻮد: ﻣﯽ ﺧﻮام ﺑﺪوﻧﻢ ﭼﻪ اﺗﻔﺎﻗﯽ اﻓﺘﺎده ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدﯾﺪ ﻣﻦ ﻧﻮه اﻧﺘﻈﺎم ... ﺑﺮادرزاده ﺧﻮدم رو‬ ‫ﻣﯿﺪم دﺳﺖ ﺷﻤﺎ ﺑﺒﺮﯾﺪ ﺑﺎ ﺧﻮدﺗﻮن ... اﺻﻼ ﭼﻪ ﻃﻮر ﻓﮑﺮ ﮐﺮدﯾﺪ ﺑﺎ ﯾﻪ ﺗﺎﺗﺮ ﺑﺎزي ﮐﺮدن و ﮐﺎرﻫﺎي اﯾﻦ ﭼﻨﯿﻨﯽ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﯿﺪ ﺧﺮج ﯾﻪ‬ ‫دﺧﺘﺮ ﺑﭽﻪ 01 ﺳﺎﻟﻪ رو ﺗﺎﻣﯿﻦ ﮐﻨﯿﺪ؟‬ ‫... واﻗﻌﺎ اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﻗﻠﺒﻢ ﺷﮑﺴﺖ ... ﺷﺎﯾﺪ ﮐﻢ ﭘﯿﺶ اوﻣﺪه ﺑﻮد اﻧﻘﺪر اﺣﺴﺎس ﮐﻮﭼﮑﯽ ﺑﻬﻢ دﺳﺖ ﺑﺪه ... ﺑﻐﺾ ﺑﺰرﮔﯽ ﺗﻮي‬ ‫ﮔﻠﻮم ﻧﺸﺴﺖ ... ﺧﻮب ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎش اﻧﺘﻘﺎم ﺟﻤﻼﺗﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺧﻮاﺳﺘﻪ و ﻧﺎﺧﻮاﺳﺘﻪ ﮐﻤﯽ ﺑﯽ ادﺑﺎﻧﻪ و ﯾﺎ ﺷﺎﯾﺪ ﺧﺎرج از‬ ‫ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﻫﺎي اﯾﻦ ارﺑﺎب ﻋﻨﻮان ﮐﺮده ﺑﻮدم ... ﺑﻮد ... اﻣﺎ واﻗﻌﺎ اﻧﺘﻘﺎم ﺗﻠﺨﯽ ﺑﻮد از ﻣﻨﯽ ﮐﻪ ﺗﻤﺎم ﺳﻌﯽ زﻧﺪﮔﯿﻢ در درﺳﺖ زﻧﺪﮔﯽ‬ ‫ﮐﺮدن ﺑﻮد ... وﮔﺮﻧﻪ ﺑﺮاي ﻣﻦ داﺷﺘﻦ در آﻣﺪﻫﺎي آﻧﭽﻨﺎﻧﯽ ﮐﺎري ﻧﺪاﺷﺖ ... رﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﯾﮑﯽ از اون ﻣﻬﻤﺎﻧﯽ ﻫﺎ و ارﺗﺒﺎط ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺑﺎ‬ ‫ﯾﮑﯽ از ﮐﺎرﮔﺮداﻧﺎي ﺳﯿﻨﻤﺎ ﻣﻦ رو ﺗﺒﺪﯾﻞ ﻣﯿﮑﺮد ﺑﻪ ﯾﻪ ﺑﺎزﯾﮕﺮ ﭘﻮل ﺳﺎز و ﻧﯿﺎزي ﺑﻪ ﺧﻮردن ﺧﺎك ﺻﺤﻨﻪ ﺗﺌﺎﺗﺮ ﻧﺒﻮد ... اﻣﺎ ﯾﻪ آن‬ ‫اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم اﯾﻦ آدم ﮐﻢ ﺗﺮ از اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﻮاد ﺑﻔﻬﻤﻪ ... ﮐﻪ ﺑﺨﻮام ﺗﻮﺿﯿﺢ ﺑﺪم ...‬ ‫ﭘﻮزﺧﻨﺪم اﯾﻦ ﺑﺎر واﺿﺢ ﺗﺮ ﺷﺪ ... ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ رﻓﺘﻢ و ﮐﻒ ﻫﺮ دو دﺳﺘﻢ رو زدم ﺑﻪ ﻣﯿﺰش اﻣﺎ ﺧﯿﺮه ﻧﺸﺪم ﺑﻪ ﭼﺸﻤﻬﺎي ﻗﻬﻮه اي ﮐﻪ‬ ‫اﺳﻢ اﻧﺘﻈﺎم رو ﺑﻪ ﯾﺎدم ﻣﯿﺎورد: ﺧﻮب ﯾﺎ ﺑﺪ ... ﮐﻢ ﯾﺎ زﯾﺎد ... ﻣﻦ ﺑﻪ ﺟﺎي ﺗﻤﺎم اﯾﻦ اﻣﮑﺎﻧﺎت ﺧﯿﻠﯽ ﭼﯿﺰﻫﺎي دﯾﮕﻪ دارم ﮐﻪ ﺑﻪ ﺑﭽﻪ‬ ‫اي ﺑﺪم ﮐﻪ ﯾﮏ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﺎ ﺧﺠﺎﻟﺖ و اﺷﮏ از ﭼﯿﺰي ﺣﺮف ﻣﯽ زﻧﻪ ﮐﻪ ﺗﻤﺎم اﻋﺼﺎب ﻣﻦ رو ﺑﻬﻢ رﯾﺨﺘﻪ آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ... ﻣﻦ ﻫﯿﭻ‬ ‫وﻗﺖ ﻧﯿﺎزي ﺑﻪ اﯾﻦ دب دﺑﻪ و ﮐﺒﮑﺒﻪ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... ﻧﯿﻮﺷﺎ ﻫﻢ ﻧﺨﻮاﻫﺪ داﺷﺖ ...‬ ‫ﺑﯽ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺣﺮﻓﻢ ﭘﺎﺷﺪ و اﯾﺴﺘﺎد و ﯾﻪ ﺑﺎر دﯾﮕﻪ ﻣﻦ ﮐﻨﺎرش اﺣﺴﺎس ﯾﻪ دﺧﺘﺮ ﺑﭽﻪ دﺑﺴﺘﺎﻧﯽ دﺳﺖ و ﭘﺎ ﺑﺴﺘﻪ و ﮔﺮﯾﺎن رو داﺷﺘﻢ‬ ‫
- دوﺑﺎر ﺳﺌﻮاﻟﻢ رو ﺗﮑﺮار ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻢ ... ﭼﻪ اﺗﻔﺎﻗﯽ اﻓﺘﺎده؟‬ ‫ﺧﻮب ﻣﯿﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﻧﮕﺮاﻧﯽ ﺗﻪ ﮐﻼﻣﺶ رو ﺑﺨﻮﻧﻢ ﮐﻪ ﺣﺎﻻ ﭘﺮ رﻧﮓ ﺗﺮ از ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺘﺶ ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﮐﻤﯽ ﺗﻮﺟﻪ ﻣﯿﮑﺮدﯾﺪ ﻣﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪﯾﺪ آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ...‬ ‫ﮐﻼﻓﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد: ﺑﻨﺪه ﺧﻮب ﻣﯿﺪوﻧﻢ ﮐﻪ دﮐﺘﺮم ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﺑﺎ ﺗﺎﮐﯿﺪ ﺑﻬﺶ اﮔﺮ ﻗﺼﺪ ﻫﺮ ﭼﯿﺰ دﯾﮕﻪ اي رو دارﯾﺪ ﺑﻬﺘﺮ ﺑﻬﺘﻮن ﺑﮕﻢ ﺑﯽ‬ ‫دﻟﯿﻠﻪ ...‬ ‫
- ﺑﯽ دﻟﯿﻞ ﻧﯿﺴﺖ ... ﺷﻤﺎ اﺻﻼ ﻗﺮار ﻧﯿﺴﺖ ﭼﯿﺰي رو ﺑﺪوﻧﯿﺪ ... ﻓﻘﻂ ﺑﺎﯾﺪ ﺗﺎ ﺳﺮ ﺣﺪ ﻣﺮگ ﭘﺪرﺗﻮن ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﯾﻪ ﭘﯿﺮاﻫﻦ ﻧﯿﻮﺷﺎ‬ ‫رو ﺑﺘﺮﺳﻮﻧﻪ ﮐﻪ ﭼﺮا ﭘﻮﺷﯿﺪه و ﺑﻌﺪ ﺣﺮﻓﺎي ﺧﺎﻟﻪ زﻧﮑﯽ ﯾﻪ ﻣﺸﺖ ﭘﯿﺮه زن ﺗﻮي آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻧﺘﯿﺠﻪ ﺑﺮﺳﻪ ﮐﻪ دﺧﺘﺮ درﺳﺘﯽ‬ ‫ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫
- ﭼﯽ دارﯾﺪ ﻣﯿﮕﯿﺪ ﺷﻤﺎ؟!‬ ‫ﮐﻼﻓﻪ ﻧﺸﺴﺘﻢ روي ﻣﺒﻞ: ﻣﻦ ﺑﺮاي ﻧﯿﻮﺷﺎ ﭘﯿﺮاﻫﻦ دﮐﻠﺘﻪ اي رو ﮐﻪ ﻋﺎﺷﻘﺶ ﺷﺪه ﺑﻮد ﺧﺮﯾﺪم ... ﭘﺪرﺗﻮن ﺗﻨﺶ دﯾﺪه و ﺑﻌﺪ ﺑﺮﺧﻮرد‬ ‫ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺪي ﺑﺎﻫﺎش ﮐﺮده و ﺟﻤﻼﺗﯽ ﺑﻪ ﮐﺎر ﺑﺮده ﮐﻪ ﺑﺮاي ﯾﻪ دﺧﺘﺮ 01 ﺳﺎﻟﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺻﻘﯿﻠﻪ ... و ﭘﺪرﺗﻮن ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﭘﻮﺷﯿﺪن‬ ‫اﯾﻦ ﺟﻠﺐ ﺗﻮﺟﻪ ﻣﯿﮑﻨﻪ و ﺧﯿﻠﯽ ﺣﺮﻓﺎي دﯾﮕﻪ و ﺑﻌﺪش ﻫﻢ ... اﺻﻼ اﯾﻨﻬﺎ رو ول ﮐﻨﯿﺪ ...‬ ‫ﻋﺼﺒﯽ ﺷﺪه ﺑﻮد: ﺣﺮﻓﺘﻮن رو ﻧﺼﻔﻪ ول ﻧﮑﻨﯿﺪ ...‬ ‫
- ﺣﺮف ﮐﺎﻣﻞ ﯾﺎ ﻧﺼﻔﻪ ﯾﻪ دﺧﺘﺮ ﺑﭽﻪ ﺧﯿﺎل ﭘﺮداز ﺑﺮاي ﺷﻤﺎ ﻓﺮﻗﯽ ﻫﻢ ﻣﯿﮑﻨﻪ ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﺶ ﮐﺸﯿﺪ: ﻋﺮض ﮐﺮدم ﭼﯿﺰي رو دوﺑﺎر ﺗﮑﺮار ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻢ ...‬ ‫
- ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل ﻧﯿﻮﺷﺎ ﻣﺪﺗﯽ ﻧﯿﺎز داره ﭘﯿﺶ ﻣﻦ ﺑﺎﺷﻪ ...‬ ‫
- ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ داره ﺑﻪ 01 ﻧﺰدﯾﮏ ﻣﯿﺸﻪ ...‬ ‫... ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﯿﺮوﻧﻢ ﮐﻨﻪ؟ ﻣﺮدك ﺑﯽ ادب ...‬ ‫
- ﻣﯽ دوﻧﯿﺪ ﭼﯿﻪ ﺷﻤﺎ ﻓﻘﻂ زورﺗﻮن ﺑﺮاي ﻧﺸﻮن دادن ﭘﺮﺳﺘﯿﮋ اﺷﺮاﻓﯿﺘﻮن ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﯽ رﺳﻪ ... ﺑﻪ ﻣﻨﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ اﻧﺪازه ﯾﻪ ﺳﺮ ﺳﻮزن ﮐﻞ‬ ‫اﯾﻦ ﯾﺎل و ﮐﻮﭘﺎﻟﺘﻮن ﺑﺮام ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ وﻗﺘﯽ ﺧﻮاﻫﺮ زاده ام ﻧﯿﺎز ﺑﻪ ﺗﻮﺟﻪ داره ... ﺗﻮﺟﻬﯽ ﮐﻪ دو زار ... ﻓﻘﻂ دو زار ﺑﻔﻬﻤﻪ ﮐﻪ ﯾﻪ‬ ‫دﺧﺘﺮ ﺑﭽﻪ 01 ﺳﺎﻟﻪ ﺗﻮ اﯾﻦ ﺧﻮﻧﻪ داره ﺑﻠﻮغ زود رس ﻣﯽ ﺷﻪ و ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﻧﻔﻬﻤﯿﺪه ...‬ ‫اﯾﻨﻬﺎ رو ﺑﺎ داد ﮔﻔﺘﻢ ... دادي ﮐﻪ ﻧﺎﺷﯽ از ﺗﻤﺎم ﺧﺴﺘﮕﯽ ﻫﺎي اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ... زﺧﻢ زﺑﻮﻧﻬﺎي اﯾﻦ ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ و ﺳﺮ ﺧﻮردﮔﯽ ﻫﺎي‬ ‫ﺗﻤﺎم اﯾﻦ ﺳﺎﻟﻬﺎ ﺑﻮد ...‬ ‫ﮐﻼﻓﻪ و ﮔﻨﮓ ﻧﺸﺴﺖ رو ﺑﻪ روم روي ﻣﺒﻞ: ﻣﻨﻈﻮرﺗﻮن اﯾﻨﻪ ﮐﻪ ...‬ ‫واﻗﻌﺎ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﮐﺸﯿﺪه ﺑﻮدم ... ﺑﺎ ﻣﺮدي ﮐﻪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل ﺳﻪ ﺟﻤﻠﻪ درﺳﺖ و درﻣﻮن ﻫﻢ ﺣﺮف ﻧﺰده ﺑﻮدﯾﻢ و ﺑﺎ اﯾﻦ ﺟﺬﺑﻪ اش ﻧﺸﺴﺘﻪ‬ ‫ﺑﻮدم از ﭘﻨﻬﺎﻧﯽ ﺗﺮﯾﻦ زواﯾﺎي زﻧﺪﮔﯽ زﻧﺎﻧﻪ ﺣﺮف زده ﺑﻮدم و ﺧﻮدم از داﻏﯽ ﮔﻮﻧﻪ ﻫﺎم ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﻌﺪ از ﭘﺮﯾﺪن اﯾﻦ ﮐﻠﻤﻪ از دﻫﻨﻢ‬ ‫ﻓﻬﻤﯿﺪم ﻟﭙﺎم ﮔﻞ اﻧﺪاﺧﺘﻪ ...‬ ‫... ﺳﺮش رو ﺑﺎﻻ ﮐﺮد وﮐﻤﯽ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد: ﻣﻦ ... ﯾﻌﻨﯽ ...‬ ‫از ﺟﺎم ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم: اﯾﻦ ﺑﭽﻪ ﺑﻪ دﮐﺘﺮ ﻏﺪد و اﻟﺒﺘﻪ رواﻧﺸﻨﺎس اﺣﺘﯿﺎج داره ... ﮐﺎﺑﻮس ﻣﯿﺒﯿﻨﻪ ... ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻪ دﺧﺘﺮ ﭘﺎك داﻣﻨﯽ ﻧﯿﺴﺖ‬ ‫ﮐﻪ اﯾﻦ اﺗﻔﺎق ﻫﺎ ﺑﺮاش اﻓﺘﺎده و ﺧﻨﺪه دارﯾﺶ اﯾﻨﻪ ﮐﻪ اﺻﻼ اﯾﻦ ﺑﭽﻪ ﺗﻌﺮﯾﻔﯽ ﻫﻢ از داﻣﻦ ﭘﺎك زﻧﺎﻧﻪ ﻧﺪاره.‬ ‫
- ﻣﯽ ﺷﻪ دﻗﯿﻘﺎ ﺑﻬﻢ ﺑﮕﯿﺪ ﮐﻪ ﭼﯽ ﺷﺪه؟‬ ‫ﺑﺮاي ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﺮدن ﻣﺎﺟﺮا واﻗﻌﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﺗﻤﺎم روي ﻧﺪاﺷﺘﻢ رو ﺟﻤﻊ ﻣﯿﮑﺮدم ... اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم اﯾﻦ ﺳﺮخ و زرد ﺷﺪﻧﻬﺎم رو ﻓﻬﻤﯿﺪ ﮐﻪ از‬ ‫روي ﻣﯿﺰ ﯾﻪ ﻟﯿﻮان ﺑﺰرگ آب ﺑﻪ دﺳﺘﻢ داد و ﺑﺪون ﻧﮕﺎه ﮐﺮدن ﺑﻬﻢ ﺧﯿﺮه ﺑﻪ زاﻧﻮﻫﺎي ﭘﺎﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ رو ﻫﻢ اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮد ﻧﺸﺴﺖ رو ﺑﻪ‬ ‫روم.‬ ‫
- ﻣﺜﻞ اﯾﻨﮑﻪ ﺧﺎﻧﻮﻣﻬﺎي ﺧﻮﻧﻪ ﺑﺮاي اﯾﻨﮑﻪ ﻣﺠﺎﺑﺶ ﮐﻨﻦ ﮐﻪ ﭘﻮﺷﯿﺪن اﯾﻦ ﻟﺒﺎﺳﻬﺎ درﺳﺖ ﻧﯿﺴﺖ ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻦ دﺧﺘﺮﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ اﯾﻦ‬ ‫ﻟﺒﺎﺳﻬﺎ رو ﻣﯿﭙﻮﺷﻦ دﺧﺘﺮﻫﺎي ﺧﻮﺑﯽ ﻧﯿﺴﺘﻦ و ﺑﺮاﺷﻮن اﺗﻔﺎﻗﻬﺎي ﺑﺪي ﻣﯿﻮﻓﺘﻪ و ﻣﯽ رن ﺟﻬﻨﻢ و اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ و ﺑﻌﺪ ﮐﻪ ... ﯾﻌﻨﯽ ...‬ ‫ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﺸﯿﺪم و ﯾﻪ ﺟﺮﻋﻪ آب رو ﻗﻮرت دادم ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﮐﻤﯽ ﺑﻐﻀﻢ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺑﺮه: اون ﻣﺴﺌﻠﻪ ﮐﻪ ﺑﺮاش ﭘﯿﺶ ﻣﯿﺎد ﺟﺮات‬ ‫ﻧﮑﺮده ﺑﻪ ﮐﺴﯽ ﺑﮕﻪ ﭼﻮن ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮده دﺧﺘﺮ ﺑﺪي ﺷﺪه ... ﺧﺐ اون ﯾﻪ دﺧﺘﺮ ﺑﭽﻪ ﭼﺸﻢ و ﮔﻮش ﺑﺴﺘﻪ اﺳﺖ ﺗﻮ ﻣﺪارس ﻫﻢ ﮐﻪ‬ ‫ﭼﯿﺰي ﺑﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﯾﺎد داده ﻧﻤﯽ ﺷﻪ ﻣﺎدرش ﻫﻢ ﮐﻪ ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫ﭘﺎﻫﺎش رو ﻋﺼﺒﯽ ﺗﮑﻮن ﻣﯿﺪاد و ﺑﺎ ﻟﺤﻨﯽ ﮐﻪ ﺣﺎﻻ ﮐﻤﯽ ﻣﺴﻠﻂ ﺗﺮ ﺑﻮد: ﻣﻦ اﯾﻦ رو ﭘﯿﮕﯿﺮي ﻣﯿﮑﻨﻢ ...‬ ‫ﻟﯿﻮان رو ﺑﺎ ﺿﺮﺑﯽ ﮐﻪ ﮐﻤﯽ ﻫﻢ ﺻﺪا اﯾﺠﺎد ﮐﺮد روي ﻣﯿﺰ ﮐﻮﺗﺎه ﺑﯿﻨﻤﻮن ﮔﺬاﺷﺘﻢ: ﺑﻪ ﻣﻦ اﻟﺘﻤﺎس ﮐﺮده ﺑﺒﺮﻣﺶ ﺧﻮﻧﻢ ...‬ ‫... و ﻣﻦ ﺗﺼﻤﯿﻢ داﺷﺘﻢ ﺑﻪ ﻫﺮ ﻗﯿﻤﺘﯽ اﯾﻦ ﮐﺎر رو ﺑﮑﻨﻢ ... ﺑﻪ ﭼﻪ ﻗﯿﻤﺘﯽ و ﭼﻪ ﻃﻮري ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫
- اﮔﺮ اﯾﻦ ﮐﺎر ﺑﺮاي اﻣﺸﺐ ﺣﺎﻟﺶ رو ﺑﻬﺘﺮ ﻣﯿﮑﻨﻪ اﯾﺮادي ﻧﺪاره اﻻن ﺑﻪ ﻋﻠﯽ ﻣﯿﮕﻢ ﺑﺮﺳﻮﻧﺘﺘﻮن ... ﺑﺮاي ﻓﺮدا ﻫﻢ ﺑﺮاش وﻗﺖ دﮐﺘﺮ‬ ‫ﻣﯿﮕﯿﺮم ...‬ ‫ﭘﻮزﺧﻨﺪي زدم: ﻻزم ﻧﯿﺴﺖ آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ﺑﻪ ﺧﻮدﺗﻮن زﺣﻤﺖ ﺑﺪﯾﺪ دﺧﺘﺮ ﺧﺎﻟﻢ رو ازش ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﯾﮑﯽ از اﺳﺎﺗﯿﺪش رو ﺑﺎﻫﺎﺷﻮن‬ ‫ﺗﻤﺎس ﺑﮕﯿﺮه ... ﭼﯿﺰي رو ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﻬﺶ ﺗﻮﺟﻪ ﻧﮑﺮدﯾﺪ ...‬ ‫
- ﺧﺎﻧﻮم ﻣﺤﺘﺮم ﺑﻨﺪه دﮐﺘﺮ داروﺳﺎز ﻫﺴﺘﻢ ... ﻧﻪ ﭘﺰﺷﮏ در ﺿﻤﻦ ...‬ ‫دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺑﮕﻢ ﺣﺎﻻ ﻫﺮ ﭼﯽ ﮐﻪ ﻧﮕﻔﺘﻢ ... ﺧﯿﻠﯽ ﺣﺮﻓﻬﺎي دﯾﮕﻪ ﻫﻢ ﺑﺎﯾﺪ زده ﻣﯽ ﺷﺪ ﮐﻪ ﻧﺸﺪ ...‬ ‫
- ﻫﻤﺮاز ﻗﺮﺑﻮﻧﺖ ﺑﺮه ﺗﻮ ﭼﺮا اﻧﻘﺪر ﺗﺮﺳﯿﺪي؟‬ ‫
- ﺗﻮ ﻣﻄﻤﺌﻨﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ اﯾﺮادي ﻧﺪارم؟‬ ‫ﺑﻮﺳﻪ ﻣﺤﮑﻤﯽ ﺑﻪ روي ﻣﻮﻫﺎش زدم ... دﯾﺸﺐ ﺣﺘﯽ ﯾﻪ دﻗﯿﻘﻪ ﻫﻢ ﻧﺨﻮاﺑﯿﺪه ﺑﻮدم و ﺳﺮم داﺷﺖ ﻣﯽ ﺗﺮﮐﯿﺪ ﺷﺪﯾﺪا ﺣﺎﻟﻢ ﻫﻢ ﺑﺪ ﺑﻮد‬ ‫ﮐﻢ ﺧﻮاﺑﯽ ﻫﺎ و اﺳﺘﺮس ﻫﺎي اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ﻫﻢ ﻻﻏﺮم ﮐﺮده ﺑﻮد و ﻫﻢ ﺣﺎﻟﺖ ﺗﻬﻮع و ﻣﻌﺪه درد ﺷﺪﯾﺪ ﺑﻬﻢ داده ﺑﻮد ﺣﺘﯽ ﯾﺎدم‬ ‫ﻧﻤﯿﻮﻣﺪ ﮐﯽ ﯾﻪ وﻋﺪه ﻏﺬاي درﺳﺖ و درﻣﻮن ﺧﻮرده ﺑﻮدم ...‬ ‫اﻣﺮوز ﺻﺒﺢ آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ﺗﻤﺎس ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد و ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ از دﮐﺘﺮ ﻏﺪد ﺧﯿﻠﯽ ﺣﺎذﻗﯽ ﮐﻪ ﮔﻠﻨﺎرﻫﻢ ﺗﺎﯾﯿﺪش ﻣﯿﮑﺮد وﻗﺖ ﮔﺮﻓﺘﻪ و ﻣﻦ‬ ‫داﺷﺘﻢ ﻣﻮﻫﺎي ﻧﯿﻮﺷﺎ رو ﻣﯽ ﺑﺎﻓﺘﻢ ﺗﺎ ﺑﺮﯾﻢ ...‬ ‫وﻗﺘﯽ ﮔﻘﺘﻢ آدرس رو ﺑﺪﯾﺪ ﺧﺪا ﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﺮد ... و ﺣﺎﻻ داﺷﺘﻢ ﺑﻪ ﮔﻮﺷﯿﻢ ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮدم ﺗﺎ دوﺑﺎره ﺑﻬﺶ زﻧﮓ ﺑﺰﻧﻢ آدرس رو ﺑﮕﯿﺮم‬ ‫... ﻟﻌﻨﺘﯽ ... واﻗﻌﺎ دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺳﺮم رو ﺑﮑﻮﺑﻢ ﺑﻪ دﯾﻮار ...‬ ‫ﮐﻪ ﺗﻠﻔﻨﻢ زﻧﮓ زد ﺧﻮدش ﺑﻮد ﺣﺘﻤﺎ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ آدرس رو ﺑﺪه ... ﺑﻌﺪ از ﺳﻼم و اﺣﻮال ﭘﺮﺳﯽ ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺮ ﺳﺮي از ﺟﺎﻧﺐ ﻣﻦ‬ ‫ﺻﻮرت ﮔﺮﻓﺖ ﮔﻔﺖ: ﻣﻦ ﺗﺎ ده دﻗﯿﻘﻪ دﯾﮕﻪ ﻣﯽ رﺳﻢ ﺑﻪ ﻣﻨﺰﻟﺘﻮن ...‬ ‫ﺑﺎورم ﻧﻤﯽ ﺷﺪ ﮐﻪ اﯾﻦ ﺳﺎﻋﺖ روز از ﮐﺎر و زﻧﺪﮔﯿﺶ زده ﺑﻮد و اوﻣﺪه ﺑﻮد ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺗﻨﻬﺎ رﻓﺘﻨﻤﻮن رو ﺗﺮﺟﯿﺢ ﻣﯿﺪادم ﺑﻪ ﺧﺼﻮص ﮐﻪ‬ ‫اوﻣﺪﻧﺶ اﺳﺘﺮس ﻧﮕﺎه ﻧﯿﻮﺷﺎ رو ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻫﻢ ﮐﺮد ...‬ ‫ﺑﺎ اﺧﻢ ﻧﺸﺴﺘﻢ ﭘﺸﺖ و ﻧﯿﻮﺷﺎ ﻫﻢ ﺑﺎوﺟﻮد اﯾﻨﮑﻪ ﺧﯿﻠﯽ دﻟﺶ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﭘﯿﺸﻢ ﺑﺸﯿﻨﻪ ﻧﺸﺴﺖ ﺟﻠﻮ ... واﻗﻌﺎ از دﺳﺘﺶ ﺑﺎﺑﺖ‬ ‫ﺣﺮﻓﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﯿﻨﻤﻮن رد و ﺑﺪل ﺷﺪه ﺑﻮد ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺑﻮدم ... ﭼﺸﻤﺎم ﺑﺎز ﻧﻤﯽ ﺷﺪ ...‬ ‫اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم از ﺗﻮي آﯾﻨﻪ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد ... اﻣﺎ ﺑﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدن ﺳﺮم ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺗﻮي آﯾﻨﻪ ﻧﺪﯾﺪم و ﭘﯿﺶ ﺧﻮدم ﮔﻔﻔﺘﻢ راﺳﺖ ﻣﯿﮕﻪ ﺑﻬﺖ‬ ‫ﻣﯿﮕﻪ ﺧﺒﺎل ﺑﺎف ﻓﮑﺮ ﮐﻦ ﯾﻪ درﺻﺪ ﺑﺮاش ﻣﻬﻢ ﺑﺎﺷﯽ و ﺑﺨﻮد ﻧﮕﺎﻫﺖ ﮐﻨﻪ ... از ﮐﯽ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ارﺑﺎب ﻫﺎ ﺑﻪ رﻋﯿﺖ ﻫﺎﺷﻮن ﻧﮕﺎه‬ ‫ﻣﯿﮑﻦ؟ !‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻧﯿﻮﺷﺎ ي ﻣﭽﺎﻟﻪ ﺷﺪه ﺗﻮي ﺧﻮدش اﻧﺪاﺧﺖ ﻧﯿﻮﺷﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺗﻤﻮم دﯾﺸﺐ ﺗﻮي ﺑﻐﻠﻢ ﺗﺎ ﺻﺒﺢ آروم ﺧﻮاﺑﯿﺪه ﺑﻮد ... ﺑﻐﺾ ﮔﻨﺪه‬ ‫اي ﻫﻨﻮز ﺗﻮي ﮔﻠﻮم ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﺧﺐ ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺧﺎﻧﻮم ... ﺷﻤﺎ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاي ﺑﻪ ﻣﻦ ﺳﻼم ﮐﻨﯽ؟‬ ‫
- ﺳﻼم ﻋﻤﻮ ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫ﺳﻼﻣﺶ اﻧﻘﺪر ﺳﺮد ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﻦ ﻫﻢ اﯾﻦ ﭘﺸﺖ ﯾﺦ ﮐﺮدم ﭼﻪ ﺑﺮﺳﻪ ﺑﻪ ﺣﺎﻣﯽ ﮐﻪ دﺳﺘﺶ روي ﻓﺮﻣﻮن ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﺸﺖ ﺷﺪ ...‬ ‫ﻣﻨﺸﯽ زن ﺟﻮون و ﮐﻤﯽ ﺑﺪ ﺧﻠﻖ ﺑﻮد ﺟﺎ ﺑﺮاي ﻧﺸﺴﺘﻦ ﻧﺒﻮد ... ﺑﺎ وﺟﻮد اﯾﻨﮑﻪ ﮔﻠﻨﺎر ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ﮐﺮده ﺑﻮد اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع اﺻﻼ ﻣﻬﻢ‬ ‫ﻧﯿﺴﺖ و ﻣﯽ ﺷﻪ ﺟﻠﻮش رو ﺑﺎ ﻗﺮص و آﻣﭙﻮل ﮔﺮﻓﺖ اﻣﺎ ﮐﻼ ﺟﻮ دﮐﺘﺮ و ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺑﺮاي ﻣﻦ ﯾﺎد آور ﺗﻠﺦ ﺗﺮﯾﻦ روزﻫﺎي زﻧﺪﮔﯿﻢ‬ ‫ﺑﻮد روزﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﻪ درﮔﺎه ﺧﺪا اﻟﺘﻤﺎس ﮐﺮده ﺑﻮدﯾﻢ ... ﻫﻢ ﻣﻦ ﻫﻢ رﻫﺎ ... ﻧﯿﻮﺷﺎ رو روي ﺗﮏ ﺻﻨﺪﻟﯽ ﺧﺎﻟﯽ ﮐﻨﺎر دﺧﺘﺮ ﻫﻢ‬ ‫ﺳﻦ و ﺳﺎﻟﺶ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻣﺎدرش اوﻣﺪه ﺑﻮد ﻧﺸﻮﻧﺪم ... دﺧﺘﺮ ﺗﭙﻞ ﺳﺒﺰه روﯾﯽ ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﭘﺮ ﺣﺮف ﺑﻮد و ﻧﯿﻮﺷﺎ رو ﺑﻪ ﺣﺮف ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‬ ‫... ﺣﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﺗﻮي اون ﻣﻄﺐ ﻟﻮﮐﺲ و ﺷﻠﻮغ ﻫﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد ﮐﻨﺎر ﻣﯿﺰ ﻣﻨﺸﯽ ... ﻣﻨﺸﯽ ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺑﻬﺶ زد: دﮐﺘﺮ‬ ‫اﻧﺘﻈﺎم دﮐﺘﺮ ﻓﺮﺧﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺗﻮﺻﯿﻪ ﮐﺮدن ﺑﻪ ﻣﻦ ﺷﻤﺎ ﺗﺸﺮﯾﻒ آوردﯾﺪ ﺣﻮاﺳﻢ ﺑﺎﺷﻪ اﻣﺎ ﻣﺘﺎﺳﻔﺎﻧﻪ ﻣﯿﺒﯿﻨﯿﺪ ﮐﻪ ﺟﺎ ﺑﺮاي ﻧﺸﺴﺘﻦ ﻧﯿﺴﺖ‬ ‫... ﭼﺎي ﯾﺎ ﻗﻬﻮه ﻣﯿﻞ دارﯾﺪ؟‬ ‫در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﭼﺎﭘﻠﻮﺳﺎﻧﻪ و ﮐﻤﯽ ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ ﻋﺸﻮه ﻫﺎي زﻧﺎﻧﻪ ﻣﻨﺸﯽ ﺣﺎﻣﯽ ﺟﻮاب ﺳﻔﺖ و ﻣﺤﮑﻤﯽ داد ﮐﻪ ﮐﻤﯽ ﻫﻢ ﺑﺎﻋﺚ ﺧﻨﺪه‬ ‫ﻣﻦ ﺷﺪ: ﻣﻤﻨﻮﻧﻢ ﺧﺎﻧﻮم ﻣﻦ اﯾﻦ ﺟﺎ راﺣﺖ ﺗﺮم و ﭼﯿﺰي ﻫﻢ ﻣﯿﻞ ﻧﺪارم ...‬ ‫ﺑﺎ ﮐﻤﯽ ﻓﺎﺻﻠﻪ ازش ﺗﮑﯿﻪ دادم ﺑﻪ دﯾﻮار ... ﺻﺒﺢ ﮐﻼﺳﻢ رو ﮐﻨﺴﻞ ﮐﺮده ﺑﻮدم ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺘﻢ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﻫﻨﻮز وﻗﺖ ﺑﻮد اﻣﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ اﺟﺮا‬ ‫ﻣﯽ رﺳﯿﺪم ... ﻗﺒﻠﺶ ﺑﺎﯾﺪ ﯾﻪ ﻟﯿﻮان ﮔﻨﺪه ﺷﯿﺮ و ﻋﺴﻞ ﯾﺎ ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻬﻢ ﺟﻮن ﺑﺪه ﻣﯽ ﺧﻮردم ... دوﺳﺎﻋﺖ ﺑﯽ وﻗﻔﻪ روي ﺻﺤﻨﻪ‬ ‫ﺑﻮدن ﺑﺎ اوﺿﺎﻋﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ داﺷﺘﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺨﺖ ﺑﻮد ... ﺑﺎ ﺧﻮدم درﮔﯿﺮ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺻﺪاش ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﮐﻤﯽ ﺟﺎ ﺑﺨﻮرم ...‬ ‫
- دﯾﺸﺐ ﺗﻮﻧﺴﺖ ﺑﺨﻮاﺑﻪ؟‬ ‫ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم و ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﯽ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﭼﯿﺰي ازش ﺧﻮﻧﺪه ﻧﻤﯽ ﺷﺪ: ﺑﻠﻪ دﯾﺸﺐ ﺑﺮاش از ﻣﺎدرش ﮔﻔﺘﻢ ﻗﺼﻪ ﻫﺎﯾﯽ از‬ ‫ﮐﻮدﮐﯽ و ﻧﻮﺟﻮاﻧﯽ رﻫﺎ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﺑﺎ ﯾﻪ ﻣﺸﺎور ﻫﻢ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﻓﺮدا ﺑﺎﻫﺎش ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﻪ ...‬ ‫... ﭼﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﯿﮕﻔﺘﻢ ... ﮔﺎﻫﯽ ﭘﯿﺶ ﺧﻮدم ﻣﯿﮕﻔﺘﻢ ﺑﯽ اﻧﺼﺎف ﻧﺒﺎش ﻫﻤﺮاز اﯾﻦ ﻣﺮد. ﻋﻤﻮي ﺑﭽﻪ ﻫﺎﺳﺖ و ﺧﯿﻠﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﯾﻪ‬ ‫ﻋﻤﻮي ﻣﺠﺮد ﮐﻪ ﺗﺎزه ﻫﻢ ﺑﻌﺪ از اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺳﺎل ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ﺑﺮاي ﺑﭽﻪ ﻫﺎ وﻗﺖ ﻣﯿﮕﺬاره ... وﻟﯽ وﻗﺘﯽ ﯾﺎد ﺧﻮدﭘﺴﻨﺪي ﻫﺎ و ﺣﺮﻓﻬﺎﯾﯽ‬ ‫ﮐﻪ ﺑﯿﻨﻤﻮن رد و ﺑﺪل ﺷﺪه ﺑﻮد اﻓﺘﺎدم اون ﺗﺸﮑﺮي ﮐﻪ ﺗﺎ ﻧﻮك زﺑﻮﻧﻢ اوﻣﺪه ﺑﻮد رو ﻗﻮرت دادم و ﺳﺮم رو اﻧﺪاﺧﺘﻢ ﭘﺎﯾﯿﻦ: اﯾﻦ ﺑﭽﻪ‬ ‫ﻫﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﭘﯿﺶ ﺗﺮ از اﯾﻦ ... زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺟﻨﺎزه ﻣﺎدرﺷﻮن رو ﮐﻪ ﮐﻒ ﺣﯿﺎط دراز ﮐﺸﯿﺪه ﺑﻮد دﯾﺪن ﻧﯿﺎز ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﺸﺎور داﺷﺘﻦ ...‬ ‫ﭼﯿﺰي ﻧﮕﻔﺖ ... ﺷﺎﯾﺪ اون ﻫﻢ رﻋﺎﯾﺖ ﭼﺸﻢ ﻫﺎي اﻃﺮاف رو ﮐﺮد ...‬ ‫دﮐﺘﺮ ﻣﺮد ﺧﻮش اﺧﻼﻗﯽ ﺑﻮد ... ﻣﻦ و ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺑﺪون ﺣﻀﻮر ﺣﺎﻣﯽ وارد ﻣﻄﺐ ﺷﺪﯾﻢ ... و دﮐﺘﺮ ﺗﻤﺎم ﺗﻮﺻﯿﻪ ﻫﺎش رو ﺑﻬﺶ ﮐﺮد‬ ‫ﺑﺎﻫﺎش ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮد راﺟﻊ ﺑﻪ ﻋﺎدي ﺑﻮدن اﯾﻦ ﻣﺴﺎﺋﻞ و ﺧﯿﻠﯽ ﭼﯿﺰﻫﺎي دﯾﮕﻪ و آزﻣﺎﯾﺶ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺻﻮرت ﻣﯿﮕﺮﻓﺖ ... ﻧﯿﻮﺷﺎ‬ ‫ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺮ ﺣﺎل ﺗﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد وﻗﺘﯽ از در ﻣﻄﺐ ﺑﯿﺮون اوﻣﺪﯾﻢ ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ رو دﯾﺪم ﮐﻪ ﻧﺸﺴﺘﻪ روي ﺻﻨﺪﻟﯽ و ﺑﺎ اوﻣﺪﻧﻤﻮن ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و اﯾﺴﺘﺎد و ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻤﻮن اوﻣﺪ: ﺧﻮﺑﯽ ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺑﺎﻧﻮ؟‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺣﺎﻣﯽ ﮐﻪ از ﺻﺒﺢ ﺗﻤﺎم ﺗﻼﺷﺶ ﺑﺮاي ارﺗﺒﺎط ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺑﺎ ﻫﺎش ﺑﻪ ﺑﻦ ﺑﺴﺖ رﺳﯿﺪه ﺑﻮد اﻧﺪاﺧﺖ ﺑﻪ ﺟﺎش ﻣﻦ ﺑﺎ‬ ‫ﻟﺤﻨﯽ ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﻌﯽ در دوﺳﺘﺎﻧﻪ ﺑﻮدﻧﺶ داﺷﺘﻢ ﺟﻮاب دادم: ﺑﻠﻪ ... ﻧﯿﻮﺷﺎ ﻗﻮل داده ﺗﻮﺻﯿﻪ ﻫﺎي دﮐﺘﺮ رو رﻋﺎﯾﺖ ﮐﻨﻪ و ﺑﻌﺪ ﻣﺎ ﺑﺎ‬ ‫ﻫﻢ ﻓﺮدا ﻣﯿﺮﯾﻢ آزﻣﺎﯾﺸﮕﺎه ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﭘﺮ از ﭘﺮﺳﺶ ﺑﻬﻢ اﻧﺪاﺧﺖ: ﺧﺐ ﺧﺎﻧﻮﻣﺎ اﮔﺮ ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ وﻗﺖ ﺑﺪﯾﺪ ﻣﻦ ﯾﻪ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻮﺗﺎه ﺑﺎ آﻗﺎي دﮐﺘﺮ داﺷﺘﻪ‬ ‫ﺑﺎﺷﻢ ...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ: ﻧﻪ ... اﯾﻦ ﯾﻪ ﻣﺴﺌﻠﻪ زﻧﻮﻧﺴﺖ ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﺟﺎ ﺧﻮرد ... ﺑﻬﻢ ﻧﮕﺎﻫﯽ اﻧﺪاﺧﺖ و ﻣﻦ ﺑﺎ ﭼﺸﻢ اﺑﺮو ﺑﻬﺶ اﺷﺎره ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺑﻌﺪا ﺑﻬﺶ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ رو ﺗﻮﺿﯿﺢ ﻣﯿﺪم ... ﺣﺎﻣﯽ‬ ‫ﺟﻠﻮﺗﺮ راه اﻓﺘﺎد ﻣﻦ ﻧﯿﻮﺷﺎ رو ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻢ ﺧﻢ ﺷﺪم و ﺻﻮرﺗﻢ رو ﺑﺎﻫﺎش ﻣﻮازي ﮐﺮدم: ﻧﯿﻮﺷﺎ اﯾﻦ ﭼﻪ ﻟﺤﻦ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮدن ﺑﺎ ﺑﺰرﮔﺘﺮه‬ ‫... اون ﻫﻢ ﻋﻤﻮت ... اون ﻫﻢ ﻣﺮدي ﮐﻪ اﻧﻘﺪر ﺑﺮاي ﺷﻤﺎ زﺣﻤﺖ ﻣﯿﮑﺸﻪ؟‬ ‫
- ﻧﻤﯽ ﺧﻮاد از ﻣﻦ ﭘﻨﻬﺎﻧﯽ ﮐﻨﯽ ﻫﻤﺮاز ﻣﯿﺪوﻧﻢ اذﯾﺘﺖ ﮐﺮده ... ﻣﯽ دوﻧﻢ ازش دﻟﺨﻮري دﯾﺸﺐ ﭘﺎي ﺗﻠﻔﻦ ﺑﻪ ﮔﻠﻨﺎر ﻣﯿﮕﻔﺘﯽ ﺷﻨﯿﺪم‬ ‫... دوﺳﺘﺶ ﻧﺪارم ... ﭼﻮن ﻣﯿﺘﻮﻧﻪ ﻓﺮﺷﺘﻪ اي ﻣﺜﻞ ﺗﻮ رو ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﮐﻨﻪ ...‬ ‫
- دﯾﮕﻪ ﻧﺸﻨﻮم ﻫﻤﭽﯿﻦ ﺣﺮﻓﯽ ﺑﺰﻧﯽ ﻫﺎ ... ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺧﻮب ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﻦ ... ﻣﺎ ﺑﻬﺶ ﻣﺪﯾﻮﻧﯿﻢ ﺧﻮدت ﺧﻮب ﻣﯽ دوﻧﯽ ﭼﻪ ﻗﺪر ﮐﺎر داره ...‬ ‫وﻟﯽ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺗﻮ اﯾﻦ ﺟﺎﺳﺖ ... ﻣﻦ و اون دوﺗﺎ آدم ﺑﺰرﮔﯿﻢ ﺑﺎ ﻫﻢ ﯾﻪ اﺧﺘﻼﻓﯽ ﻫﻢ داﺷﺘﯿﻢ ﺣﻠﺶ ﻣﯿﮑﻨﯿﻢ ... اون ﻋﻤﻮﺗﻪ ... ﺟﺎي‬ ‫ﭘﺪرﺗﻪ ... ﺑﺎﯾﺪ ﺧﯿﻠﯽ ﺣﻮاﺳﺖ ﺑﺎﺷﻪ ﺑﻬﺶ اﺣﺘﺮام ﺑﮕﺬاري ...‬ ‫ﺧﻮب ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ﺣﺮﻓﻬﺎي ﻣﻦ ﺗﺎﺛﯿﺮ ﺧﯿﻠﯽ اﻧﺪﮐﯽ در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ داره ﮐﻪ ﻧﯿﻮﺷﺎ ﻣﯽ ﺑﯿﻨﻪ ﯾﺎ ﺣﺲ ﻣﯿﮑﻨﻪ. اﻣﺎ ﭼﺎره اي ﻧﺒﻮد ﻣﻦ‬ ‫ﺑﻪ ﺗﮏ ﺗﮏ ﮐﻠﻤﺎﺗﯽ ﮐﻪ ﺑﻬﺶ ﺗﺬﮐﺮ داده ﺑﻮدم اﯾﻤﺎن داﺷﺘﻢ ... ﭘﺪر اﯾﻦ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ از زﯾﺮ ﺑﺎر ﻣﺴﺌﻮﻟﯿﺖ ﻓﺮار ﮐﺮده ﺑﻮد ﺣﺎﻻ ﻋﻤﻮي‬ ‫ﺟﻮون و ﻣﺠﺮدﺷﻮن ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﺗﻤﺎم ﻫﻢ و ﻏﻤﺶ رو اﻟﺒﺘﻪ ﺑﻪ ﺳﺒﮏ ﺧﻮدش ... ﺳﺒﮑﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﻬﺶ اﻋﺘﻘﺎدي داﺷﺘﻢ ﯾﺎ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﻣﻬﻢ‬ ‫ﻧﺒﻮد ﺑﺮاﺷﻮن ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﯽ اﺣﺘﺮاﻣﯽ ﺑﻪ ﻣﺮدي ﮐﻪ ﺣﺘﯽ ﺗﻮي ﻣﻄﺐ ﻓﻘﻂ ﺑﺎ اﯾﺴﺘﺎدﻧﺶ اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺗﻮﺟﻪ و اﺣﺘﺮام ﺟﻠﺐ ﻣﯿﮑﺮد واﻗﻌﺎ‬ ‫ﺧﺎرج از ادب ﺑﻮد ...‬ ‫ﺑﻪ ﻣﺎﺷﯿﻨﺶ رﺳﯿﺪﯾﻢ ... ﻧﯿﻮﺷﺎ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﺎﻧﺘﻮي ﻣﻦ رو ﭼﺴﺒﯿﺪه ﺑﻮد ﺧﻮب ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ﻣﻨﻈﻮرش ﭼﯿﻪ ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﺑﺪون اﯾﻨﮑﻪ رﻓﺘﺎرﻫﺎي ﻧﯿﻮﺷﺎ از ﺻﺒﺢ رو ﺑﻪ روي ﺧﻮدش ﺑﯿﺎره ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ ﺑﺮﮔﺸﺖ: ﺧﻮب ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺧﺎﻧﻮم ﻧﺎﻫﺎر ﭼﯽ‬ ‫ﻣﯿﺨﻮرﯾﺪ؟‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ اﻧﺪاﺧﺖ‬ ‫
- ﺑﻪ ﻣﻦ ﭼﺮا ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﻨﯽ ﭘﺮﻧﺴﺲ ﻋﻤﻮت از ﺷﻤﺎ ﭘﺮﺳﯿﺪ ...‬ ‫
- ﺑﻨﺪه ﻣﻨﻈﻮرم ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﺑﻮدﯾﺪ ...‬ ‫ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم: ﻣﻦ ﻣﺰاﺣﻢ ﺷﻤﺎ ﻧﻤﯽ ﺷﻢ ... ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮم ﺗﺌﺎﺗﺮ ﺷﻬﺮ ...‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﻟﻮﮐﺲ دور ﻣﭽﺶ ﮐﺮد و ﻣﻦ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم اﯾﻦ آدم ﻣﻄﻤﺌﻨﺎ ﮐﻠﮑﺴﯿﻮن ﺳﺎﻋﺖ داﺷﺖ ﭼﻮن ﺑﺎ رﻧﮓ ﮐﺖ و‬ ‫ﺷﻠﻮارﻫﺎش ﺳﺖ ﻣﯽ ﮐﺮد: ﯾﻌﻨﯽ ﺑﺮاي ﻧﺎﻫﺎر وﻗﺖ ﻧﺪارﯾﺪ؟‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫... واﻗﻌﺎ ﺣﺎل و ﺣﻮﺻﻠﻪ رﻓﺘﻦ و ﻧﺸﺴﺘﻦ ﺗﻮي ﯾﮑﯽ از اون رﺳﺘﻮراﻧﻬﺎي ﻟﻮﮐﺲ و ﺧﻮردن ﻏﺬاﻫﺎي ﺧﺮﭼﻨﮓ و ﻗﻮرﺑﺎﻏﻪ اش رو‬ ‫ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... ﺑﻪ ﺧﺼﻮص ﺑﺎ دﻟﺨﻮري و دﻟﺸﮑﺴﺘﮕﯽ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﻫﻢ ﮐﻪ از اﯾﻦ ﻣﺮد داﺷﺘﻢ ... ﮐﻤﯽ اﯾﻦ ﭘﺎ و اون ﭘﺎ ﮐﺮدم ﺑﺮاي ﺟﻮاب داد‬ ‫...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ: ﻫﻤﺮاز ... ﺑﺮﯾﻢ؟‬ ‫اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم دﻟﺶ ﻣﯿﺨﻮاد ﮐﻪ ﺑﺮﯾﻢ ... ﺳﺮم رو ﺗﮑﻮن دادم ...‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﯽ اﺟﻤﺎﻟﯽ ﺑﻪ دم و دﺳﺘﮕﺎه اﯾﻦ رﺳﺘﻮران اﻧﺪاﺧﺘﻢ ﮐﻤﯽ از ﻗﺒﻠﯽ ﺳﺎده ﺗﺮ ﺑﻮد اﻣﺎ ﺑﺎزﻫﻢ زﯾﺎدي ﺗﺠﻤﻞ داﺷﺖ و ﻣﻦ ﻫﻢ از ﺷﺪت‬ ‫ﺳﺮ درد و ﻣﻌﺪه درد ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ زﻣﯿﻦ رو ﮔﺎز ﺑﺰﻧﻢ ... از ﺗﻮي ﮐﯿﻔﻢ ﯾﻪ ﻣﺴﮑﻦ در آوردم و و ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﺗﻮي دﻫﻨﻢ و ﻗﻮرﺗﺶ دادم و‬ ‫دﻋﺎ ﮐﺮدم ﻗﺒﻞ از اﺟﺮا ﺳﺮدردم ﺑﯿﻮﻓﺘﻪ ...‬ ‫ﺗﻮ ﺣﺎل و ﻫﻮاي ﺧﻮدم ﺑﻮدم ﮐﻪ ﯾﻪ ﻟﯿﻮان آب رو ﺑﻪ روم ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺖ ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم ﺣﺎﻣﯽ ﯾﻪ ﻟﯿﻮان آب ﭘﺮ ﺟﻠﻮم ﮔﺬاﺷﺖ ﺗﻌﺠﺒﻢ‬ ‫رو ﮐﻪ دﯾﺪ: اون ﻣﺴﮑﻨﯽ ﮐﻪ ﺧﻮردﯾﺪ اﮔﺮ ﺑﺎ آب ﮐﺎﻓﯽ ﻧﺨﻮرﯾﺪش ﺑﺮاﺗﻮن ﻣﻌﺪه درد ﻣﯿﺎره ...‬ ‫... ﺧﺸﮏ ﺷﺪه ﺑﻮدم ... واﻗﻌﺎ ﺗﻮﺻﯿﻔﯽ ﺑﺮاي اﯾﻦ آدم وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺖ ... ﺗﻤﺎم ﺣﺴﻬﺎم ﺑﻪ اﯾﻦ آدم ﺿﺪ و ﻧﻘﯿﺾ ﺑﻮد ... ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﻢ‬ ‫ﭼﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻬﺶ ﺑﮕﻢ ...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ: ﻋﻤﻮ ... ﮐﻮﺷﺎ ﭼﻪ ﻃﻮره؟ ﺻﺒﺢ ازم دﻟﺨﻮر ﺑﻮد ...‬ ‫
- دﻟﺨﻮرﯾﺶ ﺑﺎﺑﺖ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ رﻓﺘﯽ ﺧﻮﻧﻪ ﺧﺎﻟﺘﻮن و اوﻧﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺑﺎﺷﻪ ...‬ ‫اﺳﺘﯿﮏ ﺟﻠﻮم رو ﺗﮑﻪ اي ازش ﮐﻨﺪم واﻗﻌﺎ اﺷﺘﻬﺎ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... ﺧﻮب ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ﺑﺎ اﯾﻦ روﻧﺪ دارم ﻣﺮﯾﺾ ﻣﯿﺸﻢ: ﺑﭽﻪ ام اﻻن ﺧﻮﻧﻪ‬ ‫ﺗﻨﻬﺎﺳﺖ.‬ ‫
- ﺗﻮي اون ﺧﻮﻧﻪ ﻫﻤﯿﻦ اﻻن ﺣﺪاﻗﻞ ﭼﻬﺎر ﻧﻔﺮ دﯾﮕﻪ ﻫﻢ ﻫﺴﺘﻦ ...‬ ‫ﭼﻨﮕﺎل و ﭼﺎﻗﻮم رو ﺗﻮي ﻇﺮف ﮔﺬاﺷﺘﻢ ... ﯾﻪ ﻟﻘﻤﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻧﺨﻮرده ﺑﻮدم و ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻫﻢ ﻣﯿﻞ ﻧﺪاﺷﺘﻢ: ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﺑﺎ ﺣﻀﻮر ﺻﺮف اﻓﺮاد‬ ‫اﻃﺮاف آدم از ﺑﯿﻦ ﻧﻤﯽ ره ... آدم ﻫﺎ ﺑﺮاي ﺗﻨﻬﺎ ﻧﺒﻮدن ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﻪ ﻫﻢ زﺑﻮن و ﻫﻢ دل اﺣﺘﯿﺎج دارن ...‬ ‫
- ﻫﻤﻪ ﺗﻮي اون ﺧﻮﻧﻪ ﮐﻮﺷﺎ و ﻧﯿﻮﺷﺎ رو دوﺳﺖ دارن ...‬ ‫دﺳﺘﻢ رو ﮔﺬاﺷﺘﻢ روي ﺷﻘﯿﻘﻪ ام و ﮐﻤﯽ ﻓﺸﺎرش دادم: ﺗﻮ اﯾﻦ ﺷﮑﯽ ﻧﺪارم ... اﻣﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﮔﺎﻫﯽ از درﯾﭽﻪ آدﻣﯽ ﮐﻪ رو ﺑﻪ روﺗﻮن‬ ‫ﻫﺴﺖ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻣﺎﺟﺮا ﻧﮕﺎه ﮐﻨﯿﺪ ...‬ ‫ﭼﺎﻗﻮش رو ﺧﯿﻠﯽ آروم ﮔﺬاﺷﺖ ﮐﻨﺎر ﺑﺸﻘﺎﺑﺶ و ﺑﺎ رﯾﺰ ﺑﯿﻨﯽ ﺧﯿﺮه ﺷﺪ ﺗﻮي ﭼﺸﻤﺎم ... ﻧﮕﺎﻫﻢ رو ﺳﺮﯾﻊ ازش ﮔﺮﻓﺘﻢ ... اﯾﻦ دور روز‬ ‫اﯾﻦ ﻧﮕﺎه ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﻫﻤﯿﺸﻪ رﻧﮓ و ﺑﻮي اﻧﺘﻈﺎم ﺑﻮدن رو داﺷﺖ ...‬ ‫
- ﺷﻤﺎ اﯾﻦ ﮐﺎر رو ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ؟‬ ‫
- ﺷﮏ ﻧﮑﻨﯿﺪ ... ﻫﻤﯿﻦ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯿﺸﻪ ﮐﻪ ﻣﻦ اﯾﻨﺠﺎم ...‬ ‫... اﺷﺎره ﻇﺮﯾﻔﻢ ﺑﻪ ﺑﺤﺚ دﯾﺮوزﻣﻮن رو ﮔﺮﻓﺖ ﯾﺎ ﻧﻪ ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ... ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل ﺳﺮش رو ﭼﺮﺧﻮﻧﺪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺑﺮاي ﭼﮏ ﮐﺮدن‬ ‫ﺗﻤﻮم ﺷﺪن ﻏﺬاش ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫
- اﮔﺮ اﺟﺎزه ﺑﺪﯾﺪ ﻧﯿﻮﺷﺎ ﭘﯿﺶ ﻣﻦ ﺑﯿﺎد ...‬ ‫ﻧﮕﺎه ﺧﯿﻠﯽ ﺟﺪي ﺑﻪ ﻧﯿﻮﺷﺎ اﻧﺪاﺧﺖ ﮐﻪ دﺳﺘﺶ رو دور ﮐﻤﺮ ﻣﻦ ﻣﺤﮑﻢ ﮔﺮه ﮐﺮده ﺑﻮد: ﻣﻦ ﻓﺮدا ﻣﯿﺎم دﻧﺒﺎﻟﺘﻮن ﺑﺮﯾﻢ آزﻣﺎﯾﺸﮕﺎه ...‬ ‫اﮔﺮ ﻫﻢ ﺧﻮدم ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺑﯿﺎم ﻣﯿﮕﻢ ﻋﻠﯽ ﺑﯿﺎد ...‬ ‫ﻧﺨﻮاﺳﺘﻢ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﮐﻨﻢ اﯾﻦ اﻣﮑﺎﻧﺎت ﺑﺮاي ﻣﻦ ﻧﺒﻮد ... ﺑﺮاي ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺧﺐ ﺣﻘﺶ ﻫﻢ ﺑﻮد ...‬ ‫ﺗﻠﻔﻨﺶ زﻧﮓ زد ... ﮐﻮﺷﺎ ﺑﻮد ... داد دﺳﺖ ﻧﯿﻮﺷﺎ ... ﻧﯿﻮﺷﺎ ﮐﻤﯽ ازﻣﻮن ﻓﺎﺻﻠﻪ ﮔﺮﻓﺖ ...‬ ‫
- ﺑﻔﺮﻣﺎﯾﯿﺪ ﺳﻮار ﺷﯿﺪ ...‬ ‫
- ﺧﯿﺮ ﻣﯽ دوﻧﻢ ﮐﻪ ﻣﺴﯿﺮﻣﻮن ﯾﮑﯽ ﻧﯿﺴﺖ ... ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻣﯿﺎد ﺗﺎ ﺗﺌﺎﺗﺮ ﺷﻬﺮ ... ﮔﻠﻨﺎر و ﺳﯿﺎوش اوﻧﺠﺎ ﻣﻨﺘﻈﺮﺷﻦ ﺑﺎ اوﻧﺎ ﻣﯽ ره‬ ‫ﺧﻮﻧﻪ ﻣﻦ و ﻣﻦ ﺑﻌﺪ از اﺟﺮا ﻣﯿﺎم ﭘﯿﺸﺶ ...‬ ‫اﺧﻢ آﻟﻮد ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد: ﻣﻦ اﺻﻼ دﻟﯿﻞ اﯾﻦ ﺗﻌﺎرف ﻫﺎ رو ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ...‬ ‫
- ﺗﻌﺎرف ﻧﯿﺴﺖ ... ﻣﻦ اﯾﻦ ﺟﻮري راﺣﺖ ﺗﺮم ...‬ ‫
- ﻫﻮا ﮔﺮﻣﻪ ﺧﺎﻧﻮم ...‬ ‫
- ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎﺷﯿﺪ ﻣﻦ ﺧﯿﺎل ﺑﺎف از اون ﺗﺌﺎﺗﺮ اﻧﻘﺪر در ﻣﯿﺎرم ﮐﻪ ﺑﺮادر زاده ﺷﻤﺎ رو ﺑﺎ اﺗﻮﺑﻮس ﻧﺒﺮم ﺑﺎ آژاﻧﺲ ﻣﯽ ﺑﺮﻣﺶ ﺧﯿﺎﻟﺘﻮن‬ ‫راﺣﺖ.‬ ‫اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم دﻟﺶ ﻣﯿﺨﻮاد ﻣﻦ رو ﺑﮕﯿﺮه زﯾﺮ ﻣﺸﺖ و ﻟﮕﺪ ... ﺑﻪ ﻗﺪري ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺷﺪ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺧﻮدم ﻫﻢ ﺗﺮﺳﯿﺪم ... اﻣﺎ اﮔﻪ ﻧﻤﯽ‬ ‫ﮔﻔﺘﻢ دق ﻣﯿﮑﺮدم.‬ ‫
- آروم ﺗﺮ ﺑﺨﻨﺪ ﺳﯿﺎ ... ﻧﯿﻮﺷﺎ رو ﺑﯿﺪار ﻣﯿﮑﻨﯽ ...‬ ‫ﮔﻠﻨﺎر ﻫﻢ ﮐﻪ ﭘﺎي ﮔﺎز اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد ﺗﺎ ﺑﺮاﻣﻮن ﭼﺎي ﺑﺮﯾﺰه ﺗﮑﯿﻪ داده ﺑﻪ ﮔﺎز ﺑﯽ ﺻﺪا ﺧﻨﺪﯾﺪ: ﺧﺪاﯾﯿﺶ زﺑﻮﻧﺖ درازه آﺧﻪ ﭼﻪ ﺟﻮري ﺑﻪ‬ ‫اون ﺑﺮج زﻫﺮه ﻣﺎر ﻫﻤﭽﯿﻦ ﺣﺮﻓﯽ زدي؟‬ ‫ﭼﻬﺎر زاﻧﻮ ﻧﺸﺴﺘﻢ روي ﺻﻨﺪﻟﯽ آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ: اﮔﻪ ﺑﮕﻢ ﻫﻨﻮز دﻟﻢ ﮐﺎﻣﻞ ﺧﻨﮏ ﻧﺸﺪه ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻋﺠﯿﺐ ﻣﯽ رﺳﻪ؟‬ ‫ﺳﯿﺎ ﻫﺴﺘﻪ ﺧﺮﻣﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺗﻮي دﺳﺘﺶ ﺑﻮد رو ﺗﻮي ﭘﯿﺶ دﺳﺘﯽ ﮔﻞ رﯾﺰ روي ﻣﯿﺰ ﮔﺬاﺷﺖ: ﻧﻪ ... ﺣﺎﻻ ﻣﯽ ﺑﯿﻨﯽ وﻗﺘﯽ راﺟﻊ ﺑﻪ‬ ‫ﺧﺎﻧﻮاده آوﯾﺴﺎ ﻣﯿﮕﻢ ﻫﻤﯿﻦ ﻣﻨﻈﻮرﻣﻪ ...‬ ‫ﮔﻠﻨﺎر ﭼﺎي رو روي ﻣﯿﺰ ﮔﺬاﺷﺖ: ﺣﺎﻻ ﺗﻮ ﻫﻢ ﻫﯽ ﺑﻞ ﺑﮕﯿﺮ ... ﺧﯿﻠﻪ ﺧﺐ اﺻﻼ ﻫﻤﻪ ﺣﺮﻓﺎي ﺗﻮ درﺳﺖ ... ازش ﮐﻨﺎره ﮔﯿﺮي ﮐﻦ ...‬ ‫دروغ ﻣﯿﮕﻢ ﻫﻤﺮاز؟‬ ‫ﻟﯿﻮان ﭼﺎي رو دﺳﺘﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﻋﻄﺮش رو ﻧﻔﺲ ﮐﺸﯿﺪم: ﻧﻪ ﺑﻪ ﺟﺎن ﺧﻮدم ... اﮔﻪ ﻣﯿﺘﻮﻧﯽ ... اﮔﻪ اﻧﻘﺪر راﺟﻊ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﻏﺮ‬ ‫ﻣﯿﺨﻮاي ﺑﺰﻧﯽ ﺧﻮب ﮐﻨﺎرش ﺑﺬار ...‬ ‫
- ﻣﮕﻪ ﻣﯿﺘﻮﻧﻢ؟ ﻟﻌﻨﺘﯽ! ﮐﺎش دﺳﺖ ﺧﻮدم ﺑﻮد ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم و ﺑﺎ ﭼﺸﻢ و اﺑﺮو ﺑﻪ ﮔﻠﻨﺎر اﺷﺎره ﮐﺮدم ﻫﺮ دو ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ رﻓﺘﯿﻢ و ﻣﺤﮑﻢ ﺑﻐﻠﺶ ﮐﺮدﯾﻢ ... و ﺗﻮ اون ﺑﯿﻦ ﻓﻘﻂ ﻏﺮ ﻣﯿﺰد‬ ‫ﮐﻪ ﺗﻒ ﻣﺎﻟﯿﻢ ﻧﮑﻨﯿﺪ ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫
- ﺑﺎﯾﺪ اﻣﺸﺐ ﺑﺮﮔﺮدم ﺧﻮﻧﻪ؟‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻬﺶ ﮐﺮدم و ﺑﻬﺶ اﺷﺎره ﮐﺮدم ﺗﺎ ﻟﻘﻤﻪ ﺗﻮي دﺳﺘﺶ رو ﺗﻤﻮم ﮐﻨﻪ ... ﻗﯿﺎﻓﻪ ام ﺧﺴﺘﻪ ﺗﺮ از ﻫﻤﻪ اﯾﻦ روزﻫﺎ ﺑﻮد ... ﺑﻪ‬ ‫ﻫﻤﯿﻦ ﺧﺎﻃﺮ آراﯾﺶ ﻧﺴﺒﺘﺎ ﻏﻠﯿﻈﯽ ﮐﺮده ﺑﻮدم ﺗﺎ ﭼﺸﻤﺎم از اون ﺣﺎﻟﺖ وﺣﺸﺘﻨﺎﮐﯽ ﮐﻪ ﺳﯿﺎ ﻣﯿﮕﻔﺖ ﺷﮑﻞ ﻣﻌﺘﺎدا ﺷﺪم در ﺑﯿﺎد ... و‬ ‫اﯾﻦ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ از ﻧﻈﺮ ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺧﻮﺷﮕﻞ ﺗﺮ از ﻫﺮ زﻣﺎن دﯾﮕﻪ اي ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺑﯿﺎم ...‬ ‫
- راﺳﺘﺶ رو ﺑﺨﻮاي ... ﺑﺴﺘﮕﯽ ﺑﻪ ﻋﻤﻮت داره از ﯾﻪ ﻃﺮﻓﯽ ﻫﻢ ﮐﻮﺷﺎ ﻧﺎراﺣﺖ ﻣﯿﺸﻪ ﮔﻞ ﻣﻦ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﻮﻧﺪه ...‬ ‫
- اوﻧﻢ ﺑﯿﺎد اﯾﻨﺠﺎ ...‬ ‫... دﻟﻢ ﮔﺮﻓﺖ ... ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﮔﺮﻓﺖ ... ﻣﻦ از ﺧﺪام ﺑﻮد ... ﻣﮕﻪ ﻣﯿﺸﺪ ﻧﺨﻮام وﻟﯽ ﭼﻪ ﻃﻮر ﺑﺎﯾﺪ ﺗﻮﺿﯿﺢ ﻣﯿﺪادم ﮐﻪ زورم ﻧﻤﯽ‬ ‫رﺳﯿﺪ ... ﺑﺎ زﻧﮓ ﺗﻠﻔﻦ ﻓﻬﻤﯿﺪم اﻣﺮوز ﻫﻢ ﺑﺎ ﻣﺎ ﻣﯿﺎد ... ﭘﯿﺶ ﺧﻮدم اﻋﺘﺮاف ﮐﺮدم ﺑﻌﺪ از زﺑﻮن درازي دﯾﺮوزم و ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﺑﻔﺮﻣﺎﯾﯿﺪ‬ ‫ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺶ ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺧﻮد ﺗﺌﺎﺗﺮ ﺷﻬﺮ ﺗﻮي ﻣﺎﺷﯿﻨﯿﺶ ﺑﺎ اﺧﻢ اون و ﺳﺮ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﻦ ﺑﺸﯿﻨﯿﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﺟﺮات ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﺑﺎﻫﺎش رو‬ ‫ﺑﻪ رو ﺷﻢ و ﺧﯿﻠﯽ دﻋﺎ دﻋﺎ ﮐﺮده ﺑﻮدم ﺗﺎ ﺧﻮدش اﻣﺮوز ﻧﯿﺎد ... دﻋﺎﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻃﺒﻖ ﻣﻌﻤﻮل ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ اﻧﮕﺎر ﺑﺎب ﻃﺒﻊ ﺧﺪا ﻗﺮار ﻧﮕﺮﻓﺘﻪ‬ ‫ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﺳﻼم ﻋﻤﻮ ...‬ ‫... ﺑﻌﺪ از ﺻﺤﺒﺘﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ دﯾﺸﺐ ﺑﺎﻫﺎش داﺷﺘﻢ اﯾﻦ ﺑﺎر ﺧﻮد ﻧﯿﻮﺷﺎ اول ﺑﻪ آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ﮐﻪ اﯾﻦ ﺑﺎر ﺑﺪون ﮐﺖ ﺑﺎ ﭘﯿﺮاﻫﻦ ﺧﺎﮐﺴﺘﺮي و‬ ‫ﮐﺮوات ﻣﺸﮑﯽ و ﺷﻠﻮار ﻣﺸﮑﯽ ﺑﻪ ﻣﺎﺷﯿﻨﺶ ﺗﮑﯿﻪ داده ﺑﻮد ﺳﻼم ﮐﺮد ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﺟﻮاﺑﺶ رو داد و ﺑﻌﺪ ﻣﻦ زﯾﺮ ﻟﺐ ﭼﯿﺰي ﺷﺒﯿﻪ ﺑﻪ ﺳﻼم ﺑﺮاي رﻓﻊ ﺗﮑﻠﯿﻒ ﮔﻔﺘﻢ ... ﺳﺮش رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮد و ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد ... ﭼﻨﺪ‬ ‫ﺛﺎﻧﯿﻪ اي روي ﺻﻮرﺗﻢ ﺗﻮﻗﻒ ﮐﺮد ... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم اﯾﻦ آراﯾﺶ زﯾﺎد اﻧﮕﺎر ﺗﻮﺟﻬﺶ رو ﺟﻠﺐ ﮐﺮده ﺑﻮد ... ﮐﻤﯽ ﻧﮕﺎﻫﻢ‬ ‫ﮐﺮد ... ﺳﺮش رو ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺖ و ﺳﻮﯾﭽﺶ رو ﯾﻪ دور ﺗﻮي دﺳﺘﺶ ﭼﺮﺧﻮﻧﺪ و زﯾﺮﻟﺐ ﭼﯿﺰي ﺷﺒﯿﻪ ﺑﻪ ﺳﻼم ﺑﻬﻢ ﮔﻔﺖ و ﺑﻌﺪ ﺑﺎ ﺑﺎز‬ ‫ﮐﺮدن در ﻣﻨﻈﻮرش رو ﺑﻪ ﻧﺸﺴﺘﻦ رﺳﻮﻧﺪ ...‬ ‫وارد آزﻣﺎﯾﺸﮕﺎه ﮐﻪ ﺷﺪﯾﻢ ﭘﺮﺳﺘﺎر ﺑﻬﻢ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺗﺮﺟﯿﺢ ﻣﯿﺪه ﻫﻤﺮاه ﻧﯿﻮﺷﺎ ﻧﺒﺎﺷﯿﻢ ﭼﻮن ﺗﻮ ﺧﯿﻠﯽ ﺷﻠﻮﻏﻪ ﻣﻦ ﺑﻮﺳﻪ اي ﺑﻪ ﭘﯿﺸﻮﻧﯿﺶ‬ ‫زدم و ﻫﻤﺮاه ﭘﺮﺳﺘﺎر ﻓﺮﺳﺘﺎدﻣﺶ و ﺗﮑﯿﻪ دادم ﺑﻪ دﯾﻮار ... ﺗﻮ ﺑﺎزي ﮐﻪ از ﺻﺒﺢ راه اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮدﯾﻢ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻧﮕﺎه ﻧﻤﯽ ﮐﺮدﯾﻢ ... داﺧﻞ‬ ‫ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺷﻠﻮغ ﺑﻮد و ﻣﻦ ﺑﯽ ﺣﻮاس ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﺟﺎ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮدم ... ﮐﻪ ﺳﺎﯾﻪ اي رو ﮐﻨﺎرم ﺣﺲ ﮐﺮدم ... ﭼﺮﺧﯿﺪم و دﯾﺪم آروم‬ ‫ﮐﻨﺎرم اﯾﺴﺘﺎده ... ﺳﺮم رو ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم ﺗﺎ ﺑﺒﯿﻨﻤﺶ اﺧﻤﺶ ﮐﻤﺘﺮ ﮐﻪ ﻧﺸﺪه ﺑﻮد ﺑﻠﮑﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻫﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد ... ﺳﺮ ﺟﺎم ﮐﻤﯽ ﺟﺎ ﺑﻪ‬ ‫ﺟﺎ ﺷﺪم ... اﯾﺴﺘﺎدﻧﺶ ﻃﻮري ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﻦ ﮐﺎﻣﻼ زﯾﺮ ﺳﺎﯾﻪ اش ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم و ﺗﻨﻬﺎ ﻧﻘﻄﻪ دﯾﺪم اون ﺑﻮد ... اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﺑﺮاي‬ ‫ﺷﮑﺴﺘﻦ ﺳﮑﻮت ﻧﯿﺎز ﺑﻪ ﺣﺮﻓﯽ ﻫﺴﺖ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎﻟﺘﯽ ﺗﺎ اﺑﺪ ﮐﻪ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﯿﻢ ﻣﺜﻞ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻗﻬﺮ ﺑﻤﻮﻧﯿﻢ اون دل ﻣﻦ رو ﺷﮑﺴﺘﻪ ﺑﻮد‬ ‫ﻣﻨﻢ زﺑﻮن درازي ﮐﺮده ﺑﻮدم آﺧﺮش ﻫﻢ ﮐﻪ ﺣﺮف ﺣﺮف ﺧﻮدش ﺷﺪه ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﻧﯿﻮﺷﺎ اﻣﺸﺐ ﻫﻢ ﻣﯿﺨﻮاد ﺑﯿﺎد ﭘﯿﺶ ﻣﻦ ...‬ ‫
- ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ دو روز ﺑﺮاش ﮐﺎﻓﯽ ﺑﺎﺷﻪ ... در ﺿﻤﻦ ﻣﻦ ﺑﺮاي ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮش وﻗﺘﻪ دﮐﺘﺮ ﮔﺮﻓﺘﻢ ...‬ ‫
- ﻣﯽ دوﻧﻢ ﻣﺘﺎﺳﻔﺎﻧﻪ ﻣﻦ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﻢ ﻫﻤﺮاﻫﯿﺘﻮن ﮐﻨﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮم اﺟﺮا دارم ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫
- ﻣﯽ دوﻧﻢ ... وﻇﯿﻔﺘﻮﻧﻢ ﻧﯿﺴﺖ ﻣﻦ ﺑﺎﻫﺎش ﻫﺴﺘﻢ ...‬ ‫... ﻣﺜﻼ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺑﮕﻪ ﻣﻦ اﯾﻦ وﺳﻂ ﻫﯿﭻ ﮐﺎره ام؟!‬ ‫
- ﻣﻦ ﺧﺎﻟﺸﻢ ...‬ ‫اﯾﻦ ﺑﺎر ﮐﻤﯽ ﺳﺮش رو ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﺧﻢ ﮐﺮد: ﻣﻦ اﮔﻪ ﻣﯿﻔﻬﻤﯿﺪم ﭼﻪ ﻧﯿﺎزي دارﯾﻢ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ روزي 01 ﺑﺎر ﻧﺴﺒﺘﺘﻮن ﺑﺎ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو اﻋﻼم‬ ‫ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ واﻻ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﺑﺰرﮔﯽ ﺑﺮام ﺣﻞ ﻣﯽ ﺷﺪ ...‬ ‫
- دﻟﯿﻠﺶ ﺳﺎده اﺳﺖ ... ﺳﻌﯽ ﻧﮑﻨﯿﺪ ﻣﻦ رو از زﻧﺪﮔﯽ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺣﺬف ﮐﻨﯿﺪ ﻣﻦ ﻫﻢ ﻣﺠﺒﻮر ﻧﺒﺎﺷﻢ اﻋﻼم ﻣﻮﺟﻮدﯾﺖ ﮐﻨﻢ ...‬ ‫
- ﺷﻤﺎ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻫﻤﻪ اﻧﻘﺪر ﮐﯿﻨﻪ اي ﻫﺴﺘﯿﺪ؟‬ ‫اﻧﮕﺸﺖ اﺷﺎره ام رو ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺧﻮدم ﮔﺮﻓﺘﻢ از اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ اش واﻗﻌﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﮐﺮده ﺑﻮدم: ﻣﻦ ﮐﯿﻨﻪ اﯾﻢ؟! ﺧﻨﺪه داره ﺑﻪ ﻫﺮ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ‬ ‫ﻣﻦ رو ﻣﯿﺸﻨﺎﺳﻪ اﮔﻪ اﯾﻦ ﺣﺮف رو ﺑﺰﻧﯿﺪ ﺷﺎخ در ﻣﯿﺮه ﻣﻦ ﺗﻮ زﻧﺪﮔﯿﻢ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﮐﺴﯽ ﮐﯿﻨﻪ ﻧﮕﺮﻓﺘﻢ ...‬ ‫
- ﺟﺪا؟!‬ ‫... ﺟﺪا رو ﺑﺎ ﺗﻤﺴﺨﺮ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺪي ﮔﻔﺖ ... ﺧﻮب ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ اﯾﻦ اﻧﺘﻘﺎم زﯾﺮ زﯾﺮﮐﯽ ﮐﻪ دارﯾﻢ از ﻫﻢ ﻣﯿﮕﯿﺮﯾﻢ ﺣﺎﻻ ﺣﺎﻻ ﻫﺎ اداﻣﻪ داره‬ ‫...‬ ‫ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺟﻮاﺑﺶ رو ﺑﺪم ﮐﻪ ﮔﻮﺷﯿﻢ زﻧﮓ زد ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻮد: اﻟﻮ ...‬ ‫
- ﺳﻼم ﺑﺮ ﺑﺎﻧﻮي ﺧﻮدم ... ﻣﺜﻼ زﻧﻤﯽ ﻫﺎ ﻫﯿﭻ ﻣﻌﻠﻮم ﻫﺴﺖ ﮐﺠﺎﯾﯽ ﺑﻌﺪ ﻣﯿﮕﯽ ﭼﺮا ﺑﻬﺖ ﺷﮏ ﻣﯿﮑﻨﻢ؟‬ ‫ﺧﻨﺪه ام ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد: ﺷﻤﺎ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺗﻮ دﻧﯿﺎي واﻗﻌﯿﺖ ﻫﻢ ﻧﻘﺸﺘﻮن رو ﻗﺎﻃﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﺪ و ازش در ﻧﻤﯿﺎﯾﺪ ...‬ ‫ﺧﻨﺪه ﺑﻠﻨﺪي ﮐﺮد: ﻧﻪ اﺳﺘﺜﻨﺎﺋﺎ اﯾﻦ ﻧﻘﺶ رو دوﺳﺖ دارم ...‬ ‫ﺣﺮﻓﺶ ﮐﻤﯽ دو ﭘﻬﻠﻮ ﺑﻮد اﻣﺎ ﺧﻮب ﻣﯿﺸﻨﺎﺧﺘﻤﺶ ﯾﺎ اﯾﻦ ﻃﻮر ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم ﮐﻪ ﺑﯽ ﻣﻨﻈﻮره: ﻣﻨﻢ اﯾﻦ ﻧﻘﺸﻢ رو دوﺳﺖ دارم ...‬ ‫
- ﺻﺪات ﺧﺴﺘﻪ اﺳﺖ ... ﺳﯿﺎ ﻣﯿﮕﻔﺖ داﻏﻮﻧﯽ ...‬ ‫
- ﯾﮑﻢ اﯾﻦ ﭼﻨﺪ روز ﺣﺎﻟﻢ ﺧﻮش ﻧﯿﺴﺖ ... دﻟﯿﻠﺶ رو ﻫﻢ ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ... ﺷﺎﯾﺪ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﺴﺘﻪ ام ... راﻣﯿﻦ ﭘﺮﺗﻮ ﺑﯽ ﭼﺎره رو ﻫﻢ‬ ‫دﺳﺘﺶ رو ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﺗﻮ ﺣﻨﺎ ... دو روزه ﮐﻼﺳﻬﺎش رو ﮐﻨﺴﻞ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮاي اون ﻫﻢ ﺟﺒﺮاﻧﯽ ﺑﺬارم ...‬
قسمت هشتم
- داري ﺧﻮدت رو ﺧﺴﺘﻪ ﻣﯿﮑﻨﯽ ﺑﻪ ﺧﻮدت ﺗﻔﺮﯾﺢ ﻫﻢ ﮐﻪ ﻧﻤﯽ دي ...‬ ‫ﭘﻮزﺧﻨﺪي زدم: زﻧﺪﮔﯿﻪ دﯾﮕﻪ ...‬ ‫ﺑﺎ اﯾﻦ ﺣﺮف اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﺳﺎﯾﻪ ﮐﻨﺎرم ﺗﮑﻮن ﺧﻮرد ... ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم ... ﭼﺮا اﺻﻼ ﺣﻮاﺳﻢ ﻧﻮﺑﺪ ﮐﻪ اﻻن اﯾﻦ آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ﮐﻪ‬ ‫داﺷﺖ ﻧﻘﺶ دﯾﻮار رو ﺑﺎزي ﻣﯿﮑﺮد ﻫﻤﻪ ﺣﺮﻓﻬﺎﻣﻮن رو ﻣﯿﺸﻨﻮه؟‬ ‫ﺑﺎ دﯾﺪن ﻧﮕﺎﻫﻢ ﺳﺮ ش رو ﺑﻪ ﺳﻤﺖ دﯾﮕﻪ اي ﭼﺮﺧﻮﻧﺪ اﻣﺎ ﺧﺐ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﮐﻢ ﺗﺮ از اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ ﺑﻮد ... ﻣﻮﻧﺪه ﺑﻮدم اﯾﻦ ﭼﺮا اﻣﺮوز ﺑﻪ ﻣﻦ‬ ‫ﭼﺴﺒﯿﺪه و از ﮐﻨﺎر ﻣﻦ ﺟﻢ ﻧﻤﯽ ﺧﻮره ...‬ ‫
- ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل ﻣﺮﺳﯽ ﮐﻪ ازم ﺧﺒﺮ ﮔﺮﻓﺘﯿﺪ ...‬ ‫
- ﻟﻮس ﻧﺸﻮ ﺧﺎﻧﻮم ﺧﺎﻧﻮﻣﺎ اﻣﺮوز ﯾﮑﻢ زود ﺑﯿﺎ ﻗﺒﻞ از اﺟﺮا ﺑﺸﯿﻨﯿﻢ ﯾﻪ ﮔﭙﯽ ﺑﺰﻧﯿﻢ ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫
- ﺑﺎﺷﻪ ﺗﻤﻮم ﺳﻌﯿﻢ رو ﻣﯿﮑﻨﻢ ...‬ ‫
- ﭘﺮﻧﺴﺲ رو ﻫﻢ از ﻃﺮف ﻣﻦ ﺑﺒﻮس و ﯾﻪ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺑﺬار ﺑﺎزم ﺑﺒﯿﻨﻤﺶ ... ﺧﻮﺷﮕﻞ ﺗﺮﯾﻦ ﻃﺮﻓﺪارﯾﻪ ﮐﻪ ﻣﻦ دارم ...‬ ‫
- ﺑﺸﻨﻮه از ذوﻗﺶ ﻣﻠﻖ ﻣﯽ زﻧﻪ اﯾﻦ روزﻫﺎ ﺷﺪﯾﺪ اﺣﺘﯿﺎج داره ﮐﻪ ﺷﺎد ﺑﺸﻪ ...‬ ‫
- ﺗﻮ ﯾﻪ دﺧﺘﺮ ﺷﺠﺎع و ﻗﻬﺮﻣﺎﻧﯽ ...‬ ‫
- ﻫﻤﺮاز ﻧﻤﯽ ﺷﻪ ﻫﻤﺮاﻫﺖ ﺑﯿﺎم دوﺑﺎره ﻣﺜﻞ دﯾﺮوز ...‬ ‫
- ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﺎﻫﺎم راﺟﻊ ﺑﻬﺶ ﻣﻔﺼﻞ ﺣﺮف زدﯾﻢ ... ﻧﺰدﯾﻢ؟‬ ‫اﺧﻢ ﻧﮑﺮد اﯾﻦ ﺑﺎر ... ﮐﻤﯽ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺣﺎﻣﯽ ﺣﺮﮐﺖ ﮐﺮد ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﺮاي ﺧﺎﻟﯽ ﻧﺒﻮدن ﻋﺮﯾﻀﻪ دﺳﺘﻢ رو ﺑﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪ‬ ‫ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺻﺪاش رو اﯾﻦ ﺑﺎر ﮐﻤﯽ ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮد: ﻣﯽ ﺷﻪ ﺑﻔﺮﻣﺎﯾﯿﺪ ﭼﺮا ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﻫﺮ ﺑﺎر ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺳﺮ اﯾﻦ ﺳﻮار ﺷﺪﻧﺘﻮن‬ ‫ﺑﺤﺚ ﮐﻨﻢ ...‬ ‫ﭼﺮﺧﯿﺪم ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ: ﺑﺮاي اﯾﻨﮑﻪ اﯾﻦ ﺑﺎر واﻗﻌﺎ ﻧﯿﺎزي ﺑﻪ ﻫﻤﭽﯿﻦ ﻟﻄﻔﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﭼﻮن ﻧﯿﻮﺷﺎ ﻫﻢ ﻫﻤﺮاﻫﻢ ﻧﯿﺴﺖ ... ﻣﻦ اﯾﻦ ﺳﺮ ﺳﻮار‬ ‫ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻣﯽ ﺷﻢ و ﻣﯽ رم ...‬ ‫در ﭘﺸﺖ ﻣﺎﺷﯿﻦ رو ﺑﺎز ﮐﺮد و ﻣﺤﮑﻢ و ﺟﺪي زل زد ﺑﻬﻢ ... اﯾﻦ آدم ﺣﺘﯽ ﺑﻠﺪ ﺑﻮد ﺑﺪون ﮐﻼم ﻫﻢ زور ﺑﮕﻪ ... دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺳﺮم‬ ‫رو ﺑﮑﻮﺑﻢ ﺑﻪ دﯾﻮار ... اﻣﺎ ﻋﺠﯿﺐ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﻦ از اﯾﻦ آدم ﻫﻢ ﺷﺪﯾﺪا ﺣﺴﺎب ﻣﯿﺒﺮدم ﻫﻢ زﺑﻮﻧﻢ ﺑﺮاش دراز ﺑﻮد ... ﺧﻮدم ﺗﻮ اﯾﻦ‬ ‫ﺗﻨﺎﻗﺾ ﻣﻮﻧﺪه ﺑﻮدم ...‬ ‫ﺟﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ اي اﯾﺴﺘﺎدم ... ﭼﻬﺮه ﺟﺪﯾﺶ . دﺳﺘﺶ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺻﻨﺪﻟﯽ اﺷﺎره ﻣﯽ ﮐﺮد ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺳﻮار ﺷﻢ در رو ﺑﺴﺖ ... ﺧﺠﺎﻟﺖ‬ ‫ﮐﺸﯿﺪم ﺧﻢ ﺷﺪ و از ﺳﻤﺖ ﺷﯿﺸﻪ: ﻣﻦ زﯾﺎد ﻋﺎدت ﻧﺪارم ﯾﻪ ﺣﺮف رو ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﺗﮑﺮار ﮐﻨﻢ اﻣﺎ ﺷﻤﺎ ﻣﻦ رو ﻫﺮ ﺑﺎر ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻪ ﺗﮑﺮار‬ ‫ﺟﻤﻠﻪ ﺳﻮار ﺷﯿﺪ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﺪ ...‬ ‫... ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺟﻮاﺑﺶ رو ﺑﺪم ﮐﻪ اﺻﻼ ﺑﻪ ﺗﻮ ﭼﻪ ﻧﻤﯽ ﺧﻮام ﺳﻮار ﺷﻢ ﮐﻪ ﺟﻠﻮي زﺑﻮﻧﻢ رو ﮔﺮﻓﺘﻢ ﺑﻪ اﻧﺪازه ﮐﺎﻓﯽ ﺑﻪ ﻧﻈﺮش ﻣﻦ ﯾﻪ‬ ‫دﺧﺘﺮ ﺑﭽﻪ ﺑﯽ ادب ﺑﻮدم ﭼﻪ ﺑﺮﺳﻪ ﺑﻪ اﯾﻦ ﮐﻪ ﺑﺨﻮام ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﻫﻢ ﺣﺮف ﻧﺎ ﻣﺮﺑﻮط ﺑﺰﻧﻢ ...‬ ‫راه اﻓﺘﺎدﯾﻢ ﺑﻌﺪ از دﻗﺎﯾﻘﯽ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻧﯿﻮﺷﺎ: اﯾﻦ داروﺧﺎﻧﻪ ﻣﻦ ﭘﯿﺎده ﻣﯽ ﺷﻢ داروﻫﺎت رو ﺑﮕﯿﺮم ﭼﯿﺰي ﻫﻮس ﮐﺮدي ﺑﺮات‬ ‫ﺑﺨﺮم؟‬ ‫
- ﻧﻪ ... ﻓﻘﻂ ﻧﺰدﯾﮏ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﺴﺘﻨﯽ ﺑﺨﺮﯾﻢ ﺑﻪ ﮐﻮﺷﺎ ﻗﻮل دادم ...‬ ‫
- اﻣﺎ از دﺳﺖ اﯾﻦ داداش ﺗﭙﻞ ﺗﻮ ...‬ ‫ﻧﺰدﯾﮏ ﯾﻪ داروﺧﺎﻧﻪ ﭘﺎرك ﮐﺮد و ﭘﯿﺎده ﺷﺪ ... ﻣﻦ ﻫﻢ ﭼﺸﻤﺎم رو ﺑﺮاي دﻗﺎﯾﻘﯽ ﺑﺴﺘﻢ ﺑﻠﮑﻪ اﯾﻦ ﺳﻮزﺷﺶ ﺑﯿﻔﺘﻪ ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ اﻣﺮوز‬ ‫ﻫﻢ ﻋﺎﻃﻔﻪ ﮔﺮﯾﻤﻮر ﮐﺎر ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﻣﯿﺸﻪ ﺑﺮاي ﭘﻮﺷﺎﻧﺪن ﺳﯿﺎﻫﯽ ﻫﺎي دور ﭼﺸﻤﻢ و ﻗﺮﻣﺰي ﺧﻮد ﭼﺸﻢ ﮐﻪ ﺣﺎﺻﻞ ﺑﯽ ﺧﻮاﺑﯽ و‬ ‫ﻋﺼﺒﯿﺖ و ﺧﺴﺘﮕﯽ ﺑﻮد ﻫﺮ ﺑﺎر ﭘﺪرش در ﻣﯿﻮﻣﺪ و اﺻﻼ ﻫﻢ درﺳﺖ ﻧﺒﻮد ﮐﻪ روزﻫﺎي اﺟﺮا ﻃﻮل روز آراﯾﺶ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ اون ﻫﻢ‬ ‫اﻧﻘﺪر ﻏﻠﯿﻆ ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫در ﺑﺎز ﺷﺪ و ﻣﻦ ﭼﺸﻤﺎم رو ﺑﺎز ﻧﮑﺮدم ...‬ ‫
- ﻫﻤﺮاز ... ﻫﻤﺮاز ...‬ ‫ﺑﺎ ﺷﻨﯿﺪن ﺻﺪاي ﻧﯿﻮﺷﺎ ﭼﺸﻤﺎم رو ﺑﺎز ﮐﺮدم و دﯾﺪم رو ﺑﻪ روي ﺗﺌﺎﺗﺮ ﺷﻬﺮﯾﻢ و ﻧﯿﻮﺷﺎ ﭼﺮﺧﯿﺪه ﺑﻪ ﭘﺸﺖ و داره ﺻﺪام ﻣﯿﮑﻨﻪ ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ اﻣﺎ ﻫﻨﻮز ﭘﺸﺘﺶ ﺑﻬﻢ ﺑﻮد ... ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﮐﺸﯿﺪم ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﺗﻮ دﻟﺶ ﻣﯿﮕﻪ دﺧﺘﺮ دﻫﺎﺗﯽ اﻧﮕﺎر ﺳﻮار اﺗﻮﺑﻮس ﺑﯿﻦ‬ ‫راه ﺷﺪه. واﻗﻌﺎ اون ﻟﺤﻈﻪ دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺑﻤﯿﺮم ...‬ ‫ﺳﺮ ﺳﺮي ﺑﻮﺳﻪ اي ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪ ﻧﯿﻮﺷﺎ زدم و ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﺮدم از ﺣﺎﻣﯽ ... دﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ اون ﻟﺤﻈﻪ از ﺻﺤﻨﻪ روزﮔﺎر ﻣﺤﻮ ﺑﺸﻢ‬ ‫ﭘﯿﺎده ﺷﺪم ﮐﻪ ﻫﻢ زﻣﺎن ﺑﺎ ﻣﻦ ﺣﺎﻣﯽ ﻫﻢ ﭘﯿﺎده ﺷﺪ ... دﺳﺘﺶ ﯾﻪ ﮐﯿﺴﻪ ﮐﻮﭼﯿﮏ و رﻧﮕﯽ ﺑﻮد ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ دراز ﮐﺮد: اﯾﻦ ﺑﺮاي‬ ‫ﺷﻤﺎﺳﺖ ... آدم ﺑﻬﺘﺮه ﻣﺴﺎﺋﻞ رو از ﻋﻤﻖ ﺣﻞ ﮐﻨﻪ ﺗﺎ اﯾﻨﮑﻪ ﺑﺨﻮاد ﭘﻨﻬﺎﻧﺸﻮن ﮐﻨﻪ ... ﺑﻪ ﺧﺼﻮص ﮐﻪ اﯾﻦ ﭘﻨﻬﺎن ﮐﺮدن اﺻﻼ ﻫﻢ ﺑﺎ‬ ‫ﺷﻨﺎﺧﺖ آدﻣﻬﺎي اﻃﺮاف ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺧﻮد ﺷﺨﺺ ﺳﻨﺨﯿﺘﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ...‬ ‫ﺗﻮ ﺗﺤﻠﯿﻞ ﺣﺮﻓﺶ ﻣﻮﻧﺪه ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﺮد و رﻓﺖ و ﻣﻦ واﻗﻌﺎ ﻣﻨﻈﻮرش رو ﻧﮕﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم ... ﺧﺸﮏ ﺷﺪه و ﮐﯿﺴﻪ ﺑﻪ دﺳﺖ‬ ‫ﺑﻪ رﻓﺘﻨﺸﻮن ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﮐﯿﺴﻪ رو ﺑﺎز ﮐﺮدم ... ﺑﺎ ﺷﯿﺸﻪ اي ﮐﻪ ﺣﺎوي ﻗﺮﺻﻬﺎي ﺗﻘﻮﯾﺘﯽ و وﯾﺘﺎﻣﯿﻦ ﺑﻮد ... واﻗﻌﺎ ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﭼﻪ‬ ‫ﺣﺴﯽ ﺑﺎﯾﺪ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ... ﻗﺮص ﺗﻮي دﺳﺘﻢ ﺧﺸﮏ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﻪ ﻗﺪر ﺗﻮي اون ﺣﺎﻟﺖ ﻣﻮﻧﺪم ﮐﻪ ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺑﻮق ﻣﻤﺘﺪ‬ ‫ﯾﻪ ﺗﺎﮐﺴﯽ از ﺑﻬﺘﯽ ﮐﻪ ﮔﺮﻓﺘﺎرش ﺑﻮدم در اوﻣﺪم.‬ ‫
- ﺧﺪاﯾﯽ اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺗﻮ ﻣﯿﺨﻮري ﮐﺠﺎ ﻣﯿﺮه ﺳﯿﺎ؟‬ ‫ﺳﯿﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪي زد و دﺳﺘﺶ رو ﮐﻪ ﺑﺴﺘﻨﯽ ﺷﺪه ﺑﻮد زد ﻧﻮك دﻣﺎﻏﻢ ... ﺑﺎ ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ ﻧﻮﭼﯽ روي ﺑﯿﻨﯿﻢ رو ﭘﺎك ﮐﺮدم: ﻧﮑﻦ دﯾﮕﻪ ...‬ ‫ﺑﺪم ﻣﯿﺎد.‬ ‫
- ﺗﻮ ﭼﻨﺪ وﻗﺘﻪ ﺑﺪ اﺧﻼق ﺷﺪي ﻣﻤﻮش ...‬ ‫
- ﻓﻌﻼ ﮐﻪ ﻗﺮاره ﻃﺒﻖ دﺳﺘﻮره ﻣﺎﻣﺎﻧﺖ دو ﺳﻪ روزي اﯾﻨﺠﺎ ﺑﺎﺷﻢ ﭘﺲ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎ اﯾﻦ ﺑﺪ ﺧﻠﻘﯽ ﮐﻨﺎر ﺑﯿﺎي ...‬ ‫
- اﯾﻦ ﺑﺪ اﺧﻼﻗﯽ ﻧﺎﺷﯽ از ﭼﯿﻪ ﻣﺎدام ﻣﻤﻮش؟‬ ‫ﭘﺎﻫﺎم رو ﺗﻮي ﺷﮑﻤﻢ ﺟﻤﻊ ﮐﺮدم و ﺗﮑﯿﻪ دادم ﺑﻪ دﯾﻮار اﺗﺎﻗﺶ: ﺧﯿﻠﯽ ﭼﯿﺰا ... و ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ ... ﺧﯿﻠﯽ ﺧﺴﺘﻪ ام ... ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻢ‬ ‫ﺧﻮاﺑﻢ ...‬ ‫ﻗﯿﺎﻓﻪ اش ﮐﻤﯽ ﺟﺪي ﺗﺮ ﺷﺪ: ﺑﺲ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﻮدت ﻓﺸﺎر ﻣﯿﺎري ...‬ ‫
- ﮐﺎرام ﻫﻢ زﯾﺎده ...‬ ‫
- راﻣﯿﻦ ﻣﯿﮕﻔﺖ دو روز ﮐﻼﺳﺎت رو ﮐﻨﺴﻞ ﮐﺮدي ...‬ ‫
- آره ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻧﯿﻮﺷﺎ ... ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﺗﻨﻬﺎش ﺑﺰارم ﺳﯿﺎ ... ﺑﻪ ﺑﻮدﻧﻢ ﮐﻨﺎرش ﺑﺪ ﺟﻮر اﺣﺘﯿﺎج داﺷﺖ ...‬ ‫
- ﺗﻮ ﺧﻮدت ﺑﻪ ﭼﯽ اﺣﺘﯿﺎج داري ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﺑﻬﺶ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدي؟‬ ‫... ﻓﮑﺮم رﻓﺖ ﭘﯽ اون ﺷﯿﺸﻪ ﻗﺮﺻﻬﺎي وﯾﺘﺎﻣﯿﻦ ... از ﻧﻈﺮ ﺣﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺗﻘﻮﯾﺖ اﺣﺘﯿﺎج داﺷﺘﻢ ... از ﻧﻈﺮ ﺧﻮدم ﺑﻪ ﺧﻮاب ... از ﻧﻈﺮ‬ ‫ﺧﺎﻟﻪ ﺑﻪ ﻏﺬاﻫﺎي ﻣﻘﻮي و از ﻧﻈﺮ ﮔﻠﻨﺎر ﺑﻪ ﻋﺸﻖ ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫
- ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ...‬ ‫ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺷﺪ: ﻣﻦ ﯾﻪ ﻟﯿﺴﺖ دارم از ﭼﯿﺰاﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻬﺶ اﺣﺘﯿﺎج داري اﻣﺎ ﮐﻮ ﮔﻮش ﺷﻨﻮا ... ﻓﺮدا ﺑﯿﺎ ﺑﺎﻫﺎم ﺑﺮﯾﻢ ﻣﻬﻤﻮﻧﯽ ﺧﻮﻧﻪ ﮐﯿﻮان‬ ‫دوره ﻫﻤﯿﻪ ...‬ ‫
- ﺑﻪ ﺑﻪ ﭘﺲ داري ﻣﯿﺮي ﭘﯿﺶ ﯾﺎر اﻧﻘﺪه اﺧﻼﻗﺖ ﺑﺎﻗﻠﻮا ﺷﺪه ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﮐﺠﺎم ﺗﻮ ﮐﺠﺎﯾﯽ ﺑﻪ ﺧﺪا ...‬ ‫دﺳﺘﺶ رو ﮐﺸﯿﺪم ﺗﺎ از اون ﺣﺎﻟﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪه ﺑﻮد ﺑﺮه در ﺑﯿﺎد: ﺑﺸﯿﻦ ﺑﺸﯿﻦ ﺷﻮﺧﯽ ﮐﺮدم ... ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮم ﺷﺎم ﺧﻮﻧﻪ ﺧﺎﻧﻮاده ﭘﺮﺗﻮ‬ ‫ﻣﺎدر راﻣﯿﻦ زﻧﮓ زد دﻋﻮﺗﻢ ﮐﺮد روم ﻧﺸﺪ ﻧﻪ ﺑﮕﻢ ...‬ ‫ﯾﻪ اﺑﺮوش رﻓﺖ ﺑﺎﻻ: اﯾﻨﺎ دﯾﮕﻪ دارن ...‬ ‫
- ﺳﺌﻮال اوﻧﻬﺎ ﻫﺮ ﭼﯽ ﺑﺎﺷﻪ ﺳﯿﺎ ﺟﻮاب ﻣﻦ ﺛﺎﺑﺘﻪ ... ﻓﻘﻂ ﻣﯿﺘﺮﺳﻢ ﮐﺎرم رو از دﺳﺖ ﺑﺪم ... واﻗﻌﺎ ﺑﻪ ﭘﻮﻟﺶ اﺣﺘﯿﺎج دارم ...‬ ‫دﺳﺘﺎش رو ﻣﺸﺖ ﮐﺮد: ﻟﻌﻨﺖ ... واﻗﻌﺎ ﮐﻪ ...‬ ‫دﺳﺘﻢ رو ﮔﺬاﺷﺘﻢ رو ﻣﺸﺖ ﺷﺪه دﺳﺘﻬﺎش: ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﻧﺒﺎش ﺗﻮ ﺑﯿﺶ از اون ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻬﻢ ﮐﻤﮏ ﮐﺮدي و ﻣﯿﮑﻨﯽ ﻣﻦ از ﺷﻤﺎ‬ ‫ﻫﺎ ﺗﻮﻗﻌﯽ ﻧﺪارم ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺑﻬﻢ زد و دﺳﺖ دﯾﮕﻪ اش رو آورد ﺑﺎﻻ و ﻣﻮﻫﺎم رو ﺑﻬﻢ رﯾﺨﺖ: ﺑﺲ ﮐﻪ ﮔﻠﯽ ﻣﻤﻮش ... اﻣﺎ اﯾﻨﺎ ﺻﻮرت ﻣﺴﺌﻠﻪ رو ﺣﻞ‬ ‫ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻪ.‬ ‫
- ﭼﻪ ﭼﻨﺪ وﻗﺘﻪ ﻫﻤﻪ رﻓﺘﻦ ﺗﻮ ﻧﺦ ﺻﻮرت ﻣﺴﺌﻠﻪ ...‬ ‫
- ﺷﻨﯿﺪم ﺷﯿﻄﻮن ﺑﻼ اون دﮐﺘﺮ ﺑﺪ اﺧﻼق ﺑﻬﺖ ﭼﯽ ﮔﻔﺘﻪ ... ﮔﻠﻨﺎر ﮐﻪ ﮔﻔﺖ ﻣﻮﻧﺪم ﺟﻮن ﺳﯿﺎ ...‬ ‫
- ﻣﻨﻢ ﻣﻮﻧﺪم ... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﺣﺴﻬﺎم ﺑﻬﺶ ﺿﺪ و ﻧﻘﯿﻀﻪ ... ﺗﻮ ﯾﻪ ﺛﺎﻧﯿﻪ ﮐﻪ دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاد ﺧﻔﻪ اش ﮐﻨﻢ ﺗﻮ ﺛﺎﻧﯿﻪ ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﺧﻮدم ﻣﯿﮕﻢ‬ ‫اﯾﻦ آدم ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﻫﺮﮐﺲ دﯾﮕﻪ اي ﮐﻪ ﻣﯿﺸﻨﺎﺳﻢ ﻗﺎﺑﻞ اﺣﺘﺮاﻣﻪ ... وﻗﺘﯽ ﺑﻪ وﺳﻮاس و دﻗﺘﺶ ﺑﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﻨﻢ ﮐﺎري ﮐﻪ‬ ‫اﻟﺤﻖ ﺧﻮاﻫﺮم ﻫﻢ ﺷﺎﯾﺪ ﻧﺘﻮﻧﺴﺖ ﺑﺮاي ﺑﭽﻪ ﻫﺎش اﻧﺠﺎم ﺑﺪه ...‬ ‫
- رﻫﺎ ﻓﺮﺻﺘﺶ رو ﻧﮑﺮد ... ﺟﻮون ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﺳﯿﺎ ﺧﻮاﻫﺮ ﻣﻦ ﻗﺒﻞ از ﻫﺮﭼﯿﺰ ﻣﺮﯾﺾ ﺑﻮد ... ﯾﻌﻨﯽ ﻣﺮﯾﻀﺶ ﮐﺮده ﺑﻮدن ... ﯾﺎ ﮐﺮده ﺑﻮد ... ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﺑﮕﯿﺮم ﮐﻪ‬ ‫ﭼﻪ ﭼﯿﺰي ﺑﯿﺸﺘﺮ رﻫﺎ رو ﺧﺮد ﮐﺮد ... ﺣﺎﻣﺪ و رﻓﺘﺎرﻫﺎش و ﺑﻌﺪ ﮔﺬاﺷﺘﻨﺶ و رﻓﺘﻨﺶ ... ﯾﺎ زورﮔﻮﯾﯽ ﻫﺎ و اﺟﺒﺎرﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻌﺪش اﮐﺒﺮ‬ ‫ﺧﺎن اﻧﺘﻈﺎم در ﺣﻘﺶ روا ﮐﺮد ...‬ ‫ﺳﯿﺎ ﮐﻼﻓﻪ دﺳﺘﺶ رو ﮔﺬاﺷﺖ روي زاﻧﻮﻫﺎش: ﻋﺎﻣﻞ ﻫﺮ ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﺑﻮد ﻧﺘﯿﺠﻪ اش ﺧﺮاب ﺷﺪن زﻧﺪﮔﯽ ﺣﺪاﻗﻞ ﺳﻪ ﻧﻔﺮ آدم ﺷﺪ ...‬ ‫ﻣﺎﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﯾﻪ ﭘﻠﻪ ﻋﻘﺐ ﺗﺮ ﺑﻮدﯾﻢ ﻫﻢ ﺿﺮﺑﻪ ﺧﻮردﯾﻢ ﺷﺒﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﻣﺎﻣﺎن ﻫﯿﻦ ﻧﻤﺎزش ﺑﺮاي رﻫﺎ ﮔﺮﯾﻪ ﻧﮑﻨﻪ ...‬ ‫آﻫﯽ از ﺗﻪ دﻟﻢ ﮐﺸﯿﺪم: ﻣﻦ ... ﺣﺘﯽ ﭼﺸﻤﻪ اﺷﮑﻢ ﻫﻢ ﺧﺸﮏ ﺷﺪه ... اﻣﺎ ﺧﻮب ﻣﯽ دوﻧﯽ ... ﻣﻦ ﺳﭙﺮدم ﺑﻪ ﺧﺪا اون ﺑﻬﺘﺮ از ﻫﺮ‬ ‫ﮐﺴﯽ ﻣﯽ دوﻧﻪ ﮐﯽ اﯾﻦ وﺳﻂ ﻣﻘﺼﺮه و اﻧﺘﻘﺎم رو ﻫﻢ ﻣﯿﮕﯿﺮه ﻧﯿﺎزي ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﯿﺴﺖ ... ﯾﻌﻨﯽ ﺑﻪ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫ﺑﻐﻠﻢ ﮐﺮد ... ﻣﺤﮑﻢ ﻣﺤﮑﻢ ﺑﺮادر وار ... ﻣﺜﻞ ﺗﻤﺎم اﯾﻦ ﺳﺎﻟﻬﺎ: دﺧﺘﺮ ﺗﻮ ﭼﻪ ﻃﻮر ﻣﯿﺘﻮﻧﯽ اﻧﻘﺪر ﺑﯽ ﮐﯿﻨﻪ و ﺑﯽ ﻋﻘﺪه ﺑﺎﺷﯽ ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫
- ﻫﻤﻮن ﻃﻮري ﮐﻪ ﺗﻮ ﻣﯿﺘﻮﻧﯽ اﻧﻘﺪر ﺳﯿﺎوش ﺑﺎﺷﯽ ... ﺧﻮده ﺧﻮده ﺳﯿﺎوش ...‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻧﯿﺶ ﺑﺎز ﮐﯿﻮان اﻧﺪاﺧﺘﻢ داﺷﺘﻢ ﺣﺎﺿﺮ ﻣﯿﺸﺪم ﺗﺎ ﺑﺮم ﺧﻮﻧﻪ ﺧﺎﻧﻮاده ﭘﺮﺗﻮ ﺑﻌﺪ از اﺟﺮا: ﭼﯿﻪ اون ﻃﻮري داري ﻧﮕﺎﻫﻢ‬ ‫ﻣﯿﮑﻨﯽ؟‬ ‫
- ﯾﻌﻨﯽ ﺗﻮ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاي ﯾﻪ ﻣﻬﻤﻮﻧﯽ ﺑﺎﺑﺖ ﻣﻮﻓﻘﯿﺖ ﺗﺌﺎﺗﺮت و اوﻟﯿﻦ ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ ﺣﺮﻓﻪ اﯾﺖ ﺗﻮ ﻣﺠﻠﻪ اﯾﯽ ﮐﻪ اﻧﻘﺪر ﻫﻢ ﻣﻬﻤﻪ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺑﺪي؟‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻣﺤﻤﺪ ﮐﻪ ﻧﯿﺸﺶ ﺑﺎز ﺑﻮد اﻧﺪاﺧﺘﻢ: ﻧﻪ واﻻ ﻧﻤﯽ ﺧﻮام ...‬ ‫ﻣﺤﻤﺪ ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺑﻠﻨﺪ ﺧﻨﺪﯾﺪ: ﺧﻮردي داداش؟ ﻫﺴﺘﻪ اش رو ﺗﻒ ﮐﻦ ...‬ ‫ﮐﯿﻮان ﻟﺨﻨﺪي زد: ﻣﻦ ﮐﺎري ﻧﺪارم ﻣﺎ ﮐﻼ اﮐﯿﭗ ﻣﯿﺎﯾﻢ ﭘﻨﺠﺸﻨﺒﻪ ﺧﻮﻧﺘﻮن ... ﻣﺤﻤﺪ ﻫﻢ ﻣﯿﺎد ...‬ ‫ﻫﻤﻮن ﻃﻮر ﮐﻪ داﺷﺘﻢ از در ﺑﯿﺮون ﻣﯿﺮﻓﺘﻢ دﺳﺘﻢ رو ﺗﮑﻮن دادم: ﺑﺎﺷﻪ ﺑﯿﺎﯾﺪ ﺧﻮﻧﻪ ﺧﺮاب ﮐﻨﺎ ...‬ ‫ﺻﺪاي ﺧﻨﺪه ﺑﻠﻨﺪﺷﻮن ﺗﺎ ﺗﻪ راﻫﺮو ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ...‬ ‫
- ﺷﻤﺎ اﯾﻨﺠﺎ ﭼﯽ ﮐﺎر ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ؟‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺑﻬﻢ زد: ﺧﺐ اوﻣﺪم دﻧﺒﺎﻟﺘﻮن ﺑﺮﯾﻢ ﺧﻮﻧﻪ ﻣﺎ دﯾﮕﻪ؟‬ ‫ﺗﻮي ﻣﺎﺷﯿﻨﺶ ﻧﺸﺴﺘﻢ و ﻣﺘﻮﺟﻪ ادﮐﻠﻦ ﺗﻨﺪش ﺷﺪم ... واﻗﻌﺎ از ﺣﻀﻮرش اوﻧﻬﻢ دﻗﯿﻘﺎ ﺟﻠﻮي ﺗﺌﺎﺗﺮ ﺷﻬﺮ راﺿﯽ ﻧﺒﻮدم ... ﻣﻌﺬب‬ ‫ﺑﻮدﻧﻢ رو ﺣﺲ ﮐﺮد ﮐﻪ ﭘﺮﺳﯿﺪ: ﻧﺎراﺣﺖ ﺷﺪي؟‬ ‫
- ﻧﻪ ... ﯾﻌﻨﯽ ﻓﻘﻂ ﺟﺎ ﺧﻮردم اﻧﺘﻈﺎر ﺣﻀﻮرﺗﻮن رو ﻧﺪاﺷﺘﻢ ...‬ ‫
- ﭼﺮا؟‬ ‫
- ﺧﺐ آﺧﻪ ﻫﻤﭽﯿﻦ ﻗﺮاري ﻧﺪاﺷﺘﯿﻢ ...‬ ‫
- دﺧﺘﺮ ﺧﻮب ﺳﺎﻋﺖ 9/03 ﺷﺒﻪ اﻧﺘﻈﺎر ﮐﻪ ﻧﺪاﺷﺘﯽ اﺟﺎزه ﺑﺪم ﺗﻨﻬﺎ ﺑﯿﺎي؟‬ ‫... ﺧﻨﺪه ام ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد از اﯾﻦ رﻓﺘﺎرﻫﺎي ﺑﻪ ﻗﻮل ﻣﺤﻤﺪ ﺗﮑﺮاري و ﻧﺦ ﻧﻤﺎ ﺷﺪه ... اﻧﮕﺎر ﺑﻘﯿﻪ روزﻫﺎ ﮐﻪ ﺣﺎﻻ ﻣﻦ ﻣﯽ رﻓﺘﻢ ﺧﻮﻧﻪ ﻫﺮ‬ ‫روز ﺟﻠﻮي دره ...‬ ‫
- ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل ﻟﻄﻒ ﺷﻤﺎﺳﺖ اﻣﺸﺐ ﭘﺲ ﺣﺴﺎﺑﯽ ﺧﺠﺎﻟﺖ زده ﺧﺎﻧﻮادﺗﻮن ﻫﺴﺘﻢ ...‬ ‫
- ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺗﻌﺎرﻓﯽ ﻫﺴﺘﯽ دﺧﺘﺮ ...‬ ‫ﻧﺎ ﺧﻮد آﮔﺎه ﻟﺒﺨﻨﺪي روي ﻟﺒﻢ اوﻣﺪم ... ﯾﺎد ﺣﺎﻣﯽ اﻓﺘﺎدم ... ﻣﻦ اﺻﻼ آدم ﺗﻌﺎرﻓﯽ ﻧﺒﻮدم اﻣﺎ اﻧﮕﺎر ﺑﺎ اﯾﻦ دو ﻧﻔﺮ ﺳﺮ ﻧﺎﺳﺎزﮔﺎري‬ ‫داﺷﺘﻢ اﻟﺒﺘﻪ ﺗﮑﻠﯿﻔﻢ ﺑﺎ ﺣﺎﻣﯽ ﮐﻪ روﺷﻦ ﺑﻮد ﺑﻪ اون ﮐﻪ ﻣﯿﺮﺳﯿﺪم ﻓﻘﻂ دﻟﻢ ﺳﺎز ﻣﺨﺎﻟﻒ زدن ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ... ﺑﯽ ﻫﯿﭻ دﻟﯿﻠﻪ ﻣﻮﺟﻬﯽ‬ ‫اﻣﺎ راﻣﯿﻦ ﺗﮑﻠﯿﻔﻢ ﺑﺎﻫﺎش ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﻣﺸﺨﺺ ﻧﺒﻮد ...‬ ‫ﺳﮑﻮﺗﻢ اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﮐﻤﯽ ﮐﻼﻓﻪ اش ﮐﺮده ﮐﻪ ﭘﺸﺖ ﻓﺮﻣﻮن ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﺷﺪ رو ﮐﺮدم ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ: ﻣﻤﻨﻮن ﮐﻪ اﯾﻦ دو روز ﺟﻮر‬ ‫ﻧﯿﻮﻣﺪﻧﻢ رو ﮐﺸﯿﺪﯾﺪ ﮐﻼس ﺟﺒﺮاﻧﯽ ﻣﯿﺰارم ...‬ ‫
- ﻣﯿﮕﻢ ﺗﻌﺎرﻓﯽ ﻫﺴﺘﯽ ﻧﮕﻮ ﻧﻪ ... ﺑﺮاي ﻫﺮ ﮐﺴﯽ ﭘﯿﺶ ﻣﯿﺎد ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل ...‬ ‫... ﺑﺎ ﻫﻤﻪ ﮐﺴﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﻫﺎش ﮐﺎر ﻣﯿﮑﺮدن اﯾﻦ ﺑﺮﺧﻮرد رو داﺷﺖ ﯾﻌﻨﯽ؟‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫
- ﻣﻦ ﮐﻼ ﮐﺎري رو ﮐﻪ ﻗﺒﻮل ﮐﻨﻢ ﺑﻪ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﺷﮑﻞ ﺗﻤﻮﻣﺶ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ...‬ ‫
- ﺑﺎ دﯾﺪن ﻧﻤﺎﯾﺸﯽ ﮐﻪ داري ﺑﺎزي ﻣﮑﯿﻨﯽ و ﺑﺎزﺧﻮرد ﻫﺎش از دوﺳﺘﺎن و آﺷﻨﺎﯾﺎن و اﻟﺒﺘﻪ ﺗﻮ ﺟﻤﻌﻬﺎي ﺧﻮدﻣﻮن ﺣﺪس زدﻧﺶ ﺧﯿﻠﯽ‬ ‫ﺳﺨﺖ ﻧﺒﻮد ...‬ ‫
- اﻣﺸﺐ از ﻧﻘﺎﺷﯽ ﻫﺎﺗﻮن ﭘﺮده ﺑﺮداري ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ؟ ﺑﺪ ﺟﻮر ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻬﺶ ﮐﻨﺠﮑﺎوم ... ﻫﻤﯿﺸﻪ ﮐﺎراﺗﻮن رو دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ ...‬ ‫ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ از اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻢ دﻗﯿﻘﺎ ﭼﻪ ﺑﺮداﺷﺘﯽ ﮐﺮد ﮐﻪ ﻧﯿﺸﺶ ﺗﺎ ﺑﻨﺎ ﮔﻮﺷﺶ در رﻓﺖ: ﺗﻮ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻟﻄﻒ داري ...‬ ‫
- ﻧﻪ ﺑﺤﺚ ﻟﻄﻒ ﻧﯿﺴﺖ ﺷﻤﺎ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻧﻘﺎش ﻣﻄﺮح و اﻟﺒﺘﻪ ﺑﺎ اﺳﺘﻌﺪادي ﺑﻮدﯾﺪ و ﻫﺴﺘﯿﺪ اﻻﻧﻢ ﺧﺒﺮش ﺑﻬﻢ رﺳﯿﺪه ﮐﻪ ﻗﺮاره داﻧﺸﮕﺎه‬ ‫ﺗﺪرﯾﺲ ﮐﻨﯿﺪ ﭘﺲ ﻧﯿﺎزي ﺑﻪ ﺗﺎﯾﯿﺪ ﻣﻦ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﻟﻄﻒ ﺣﺴﺎب ﺑﺸﻪ ...‬ ‫
- ﺑﻌﻀﯽ ﺣﺮﻓﻬﺎ ﻫﺴﺖ ﮐﻪ وﻗﺘﯽ از دﻫﻦ ﯾﻪ ﻧﻔﺮ در ﻣﯿﺎد ﺑﺮات ﺣﮑﻢ زﯾﺒﺎ ﺗﺮﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﻫﺎ رو داره ...‬ ‫... دﻫﻨﻢ ﺑﺎ اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ اش ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪ ... ﺑﻪ ﺧﻮدم ﮔﻔﺘﻢ اي دﻫﻨﺖ رو ﮔﻞ ﺑﮕﯿﺮن ﻫﻤﺮاز ﮐﻪ آﻣﺎرش رو ﻧﺪاري ... ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر ﮐﻪ‬ ‫داﺷﺘﻢ از دﺳﺖ ﺧﻮدم ﺣﺮص ﻣﯿﺨﻮردم ﺗﻠﻔﻨﻢ زﻧﮓ زد ... آرﺗﺎن ﺑﻮد ﮐﻪ داﺷﺖ ﺧﻮدش رو ﺑﺮاي ﭘﻨﺠﺸﻨﺒﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﻣﻦ دﻋﻮت ﻣﯿﮑﺮد‬ ‫... ﺑﺎ ﺧﻨﺪه ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻢ ﻫﻤﻪ ﮐﻪ ﻫﺴﺘﻦ ﯾﻪ ﻧﻮن ﺧﻮر ﻫﻢ اﺿﺎﻓﯽ ...‬ ‫ﺗﻠﻔﻦ رو ﻗﻄﻊ ﮐﺮدم ﮐﻪ راﻣﯿﻦ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﭼﺮﺧﯿﺪ: ﺣﺴﺎﺑﯽ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻣﯿﺨﻮان از ﺧﺠﺎﻟﺘﺖ در ﺑﯿﺎن ﻧﻪ؟‬ ‫... اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﺗﻪ ﮐﻼﻣﺶ دﻟﺨﻮري ﻫﺴﺖ ... ﺑﺎﯾﺪ دﻋﻮﺗﺶ ﻣﯿﮑﺮدم؟ ﺷﻨﯿﺪه ﺑﻮد و ﭼﺎره اي ﻧﺒﻮد ... اﯾﻦ آﺧﺮﯾﻦ ﮐﺎري ﺑﻮد ﮐﻪ‬ ‫دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ ﺑﮑﻨﻢ اﻣﺎ ﭼﺎره اي ﻧﺒﻮد اﻧﮕﺎر:ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﺗﺸﺮﯾﻒ ﺑﯿﻠﺮﯾﺪ ﯾﻪ ﺟﻤﻊ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮدﻣﻮﻧﯿﻪ ... ﺧﻮﺷﺤﺎل ﻣﯿﺸﻢ در ﺧﺪﻣﺘﺘﻮن ﺑﺎﺷﻢ‬ ‫...‬ ‫... اﻧﺘﻈﺎر داﺷﺘﻢ ﻧﻪ ﺑﯿﺎره. ﺗﻌﺎرف ﮐﻨﻪ ﻣﻨﻢ ﺗﻮ ﻫﻮا ﺑﺰﻧﻢ و ﻗﻀﯿﻪ ﻣﻨﺘﻔﯽ ﺑﺸﻪ اﻣﺎ در ﮐﻤﺎل ﺗﻌﺠﺐ ﻣﻦ ... ﺗﻮ ﻫﻮا دﻋﻮﺗﻢ رو زد و ﮔﻔﺖ‬ ‫ﮐﻪ ﻣﯿﺎد و ﻣﻦ ﺗﻮ دﻟﻢ ﻫﺮ ﭼﯽ ﮔﯿﺮم اوﻣﺪ ﺑﻪ دﻫﻦ ﺑﯽ ﻣﻮﻗﻊ ﺑﺎز ﺷﺪه ﺧﻮدم و آرﺗﺎن دادم ...‬ ‫
- در ﯾﻪ ﮐﻠﻤﻪ ﻋﺎﻟﯿﻦ ... اﯾﻦ ﮐﻪ ﮐﺪوﻣﺸﻮن ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﺎ آدم ارﺗﺒﺎط ﻣﯿﮕﯿﺮن ﺑﺎور ﮐﻨﯿﺪ اﻧﺘﺨﺎﺑﺶ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺨﺘﻪ ...‬ ‫ﻧﺸﺴﺘﻪ روي ﺗﮏ ﻣﺒﻞ اﺗﺎق ﮐﺎر ﺧﻮﻧﺸﻮن ﺑﺎ ﭘﯿﭗ ﮐﺎﭘﺘﺎن ﺑﻠﮑﺶ ﻟﺒﺨﻨﺪي از ﺗﻪ دﻟﺶ زد ﻟﺒﺨﻨﺪي راﻣﯿﻦ وار ﭘﺮ از از ﺧﻮد ﻣﺘﺸﮑﺮ‬ ‫ﺑﻮدن ... ﻫﻤﻮن ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻟﻌﻨﺘﯽ ﮐﻪ اون وﻗﺖ ﻫﺎ ﻫﻢ ﺗﻮ اون ﺧﻮﻧﻪ اﻧﺘﻬﺎي ﮐﻮﭼﻪ رو ﻟﺒﺶ ﺑﻮد ﻫﻤﻮن ﻟﺒﺨﻨﺪي ﮐﻪ ﺗﻮش ﻫﺰاران ﻃﻌﻨﻪ‬ ‫اﻧﮕﺎر ﻧﻬﻔﺘﻪ ﺑﻮد اﯾﻦ ﺟﺎ ﺣﺘﯽ اﮔﺮ اﻋﺘﺮاف ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﻃﻌﻨﻪ ﺧﻨﺪه ﻫﺎش ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ اون ﺳﺎﻟﻬﺎ ﮐﻤﺘﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد اﻣﺎ اون ﺧﻮدﭘﺴﻨﺪي ذاﺗﯽ‬ ‫ﺑﻪ ﻫﻤﺮاﻫﺶ ﺑﻮد و اﻧﮕﺎر ﮐﺎرﯾﺶ ﻫﻢ ﻧﻤﯽ ﺷﺪ ﮐﺮد ...‬ ‫
- ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻢ ﮐﻪ دوﺳﺘﺸﻮن داري ...‬ ‫ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم اون ﺣﺴﻬﺎي ﺑﺪ ﮔﺬﺷﺘﻪ رو ﮐﻨﺎر ﺑﺰﻧﻢ: رﻧﮕﻬﺎ ﺧﯿﻠﯽ زﻧﺪه ان و ﺧﯿﻠﯽ ﺣﺮﻓﻬﺎ ﺑﺮاي ﮔﻔﺘﻦ دارن ...‬ ‫ﺑﺎ دﺳﺖ ﺑﻪ ﺗﺎﺑﻠﻮي زﯾﺒﺎي ﻣﺪرﻧﯽ اﺷﺎره ﮐﺮدم ﮐﻪ در ﻫﻢ و ﺑﺮﻫﻢ و ﻗﺮﻣﺰ رﻧﮓ از ﺑﯿﻦ ﺧﻄﻮﻃﺶ ﻣﯽ ﺷﺪ زﻧﯽ رو در ﺣﺎل رﻗﺺ دﯾﺪ‬ ‫ﯾﮑﯽ از زﯾﺒﺎ ﺗﺮﯾﻦ ﮐﺎرﻫﺎ ﺑﻮد: ﺑﻪ ﺧﺼﻮص اﯾﻦ ﺑﺪ ﺟﻮر ﺑﺮام آﺷﻨﺎ و زﯾﺒﺎﺳﺖ ...‬ ‫از ﺟﺎش ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﭘﯿﭙﺶ رو روي ﻣﯿﺰ ﮔﺬاﺷﺖ و ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ اوﻣﺪ ... ﻓﺎﺻﻠﻪ ﻣﻮن ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﻣﻦ ﻣﻌﺬب ﮐﻤﯽ ﺧﻮدم رو‬ ‫ﺟﻤﻊ ﮐﺮدم ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫
- اﯾﻦ ﺗﺎﺑﻠﻮ ﺑﺮات ﭼﻪ ﻣﻔﻬﻮﻣﯽ داره؟‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﻢ رو از ﭼﺸﻤﺎش ﮐﻪ ﯾﻪ زﻣﺎﻧﯽ ﺟﺎدوم ﻣﯿﮑﺮد و ﺣﺎﻻ ... ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰي ﺑﻪ ﻏﯿﺮ از ﯾﻪ ﺧﺎﻃﺮه ي دور ﻧﺒﻮد ﮔﺮﻓﺘﻢ: ﺧﻮدﺗﻮن ﮐﻪ‬ ‫ﺧﻮب ﻣﯿﺪوﻧﯿﺪ ﺗﻮ ﻫﻨﺮ ﻣﺪرن ﻫﺮ ﮐﺲ ﺑﺮداﺷﺖ ﺷﺨﺼﯿﺶ رو از اﺛﺮ ﻫﻨﺮي داره و ﮐﻤﯽ ﻫﻢ اﯾﻦ ﺑﺮداﺷﺖ ﺧﺼﻮﺻﯿﻪ ...‬ ‫ﺗﮏ ﺧﻨﺪه اي ﮐﺮد و ﺑﻬﻢ ﻧﺰدﯾﮏ ﺗﺮ ﺷﺪ ... آب دﻫﻨﻢ رو ﻗﻮرت دادم ... ﺑﺎ اﻣﯿﺪ ﺑﻪ اﯾﻦ ﮐﻪ ﮐﻞ ﺧﺎﻧﻮاده اش ﺑﯿﺮون در اﯾﻦ اﺗﺎﻗﻦ و‬ ‫اﻟﺒﺘﻪ ﺷﻨﺎﺧﺘﯽ ﮐﻪ از ادب و ﺣﺮﻣﺘﺶ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻮم ﻫﺎ داﺷﺘﻢ اﻣﯿﺪوار ﺑﻮد ﺣﺮﮐﺘﯽ ازش ﺳﺮ ﻧﺰﻧﻪ ﮐﻪ ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻪ ﻋﮑﺲ اﻟﻌﻤﻠﻬﺎي‬ ‫ﺗﻨﺪ ﺑﺸﻢ ...‬ ‫
- ﻫﻤﺮاز ﻋﺰﯾﺰم ... درﺳﻬﺎي داﻧﺸﮕﺎﻫﯿﺖ رو ﺗﺤﻮﯾﻠﻢ ﻧﺪه ... ﺗﻮ اﯾﻨﺠﺎ ﻧﯿﺴﺘﯽ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﯾﻪ ﻫﻨﺮﻣﻨﺪ ...‬ ‫... ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﭙﺮﺳﻢ ﭘﺲ ﭼﯿﻢ ... ﺗﺮﺳﯿﺪم ... ﺗﺮﺳﯿﺪم از ﺟﻮاﺑﺶ ...‬ ‫
- اﯾﻦ ﺗﺎﺑﻠﻮ از ﻫﻤﻪ اﯾﻦ ﻧﻘﺎﺷﯽ ﻫﺎ ﺟﺪﯾﺪﺗﺮه ... اﯾﻦ ﻧﻤﺎﯾﺸﮕﺎه و اﯾﻦ ﺗﺎﺑﻠﻮ ﻫﺎ ﺣﺎﺻﻞ دو ﺳﺎل ﮐﺎر و ﺗﻼش ﻣﻨﻪ ... ﺗﻮي ﻓﺮاﻧﺴﻪ ...‬ ‫ﺗﻮي اﯾﺮان ... اﻣﺎ اﯾﻦ ﺗﺎﺑﻠﻮ ﺣﺎﺻﻠﻪ ﯾﻪ ﺣﺲ ﭘﺮ رﻧﮕﻪ ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﯾﻪ ﻣﺎه اﺧﯿﺮ ... ﻣﯽ ﺧﻮام ﺣﺲ واﻗﻌﯿﺖ رو ﺑﺪوﻧﻢ ازش ...‬ ‫... ﯾﻪ ﻗﺪم ﻋﻘﺐ ﺗﺮ رﻓﺘﻢ ﺗﺎ ﻓﺎﺻﻠﻪ اي ﮐﻪ در ﺣﺪ ﯾﻪ ﻧﻔﺲ ﺷﺪه ﺑﻮد رو ﺑﯿﺸﺘﺮ ﮐﻨﻢ: ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﻣﯿﺘﻮﻧﻢ ﺑﮕﻢ زﯾﺒﺎﺳﺖ و ﻇﺮﯾﻒ ...‬ ‫ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺣﺲ ﺳﺒﮑﯽ داره ...‬ ‫دﺳﺘﺎش رو ﮐﺮد ﺗﻮي ﺟﯿﺐ ﺷﻠﻮار ﮐﺘﻮن ﺳﻮرﻣﻪ اي رﻧﮕﺶ . ﭼﺸﻢ دوﺧﺖ ﺑﻪ ﭘﺎﯾﯿﻦ: ﭘﺲ ﻣﯿﺘﻮﻧﻢ ﮐﻤﯽ اﻣﯿﺪوار ﺑﺎﺷﻢ ...‬ ‫... ﺑﺎﯾﺪ ﻣﯽ زدم ﺑﻪ اون در ... ﯾﻌﻨﯽ ﭼﺎره اي ﻧﺒﻮد ... ﺑﭽﻪ ﺑﻮدم ... ﺑﯽ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﺑﻮدم ... اﻣﺎ اﺣﻤﻖ ﻧﺒﻮدم ﮐﻪ ﻧﻔﻬﻤﻢ ﻣﻨﻈﻮرش ﭼﯿﻪ ...‬ ‫ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪي ﮐﻪ ﺑﻪ زور ﮐﺎﺷﺘﻪ ﺑﻮدم روي ﻟﺒﻢ: ﺑﻪ ﺧﻮدﺗﻮن؟ ﺑﻠﻪ ﺑﻠﻪ اﻣﯿﺪوار ﺑﺎﺷﯿﺪ ﻗﻮل ﻣﯿﺪم ﺑﻬﺘﻮن ﻧﻘﺎش ﺧﻮﺑﯽ ﻣﯿﺸﯿﺪ در آﯾﻨﺪه ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زد و ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻬﻢ ﮐﺮد ﮐﻪ ﺣﺎﻻ آﺷﮑﺎر ﻣﯿﺸﺪ ﺗﻮش ﻣﻬﺮ رو دﯾﺪ: ﻫﻨﻮزم ﺷﯿﻄﻮﻧﯽ و ﺣﺎﺿﺮ ﺟﻮاب ...‬ ‫
- اون ﻣﻮﻗﻊ ﻫﺎ ﺑﯿﺸﺘﺮ زﺑﻮن دراز ﺑﻮدم ...‬ ‫ﺧﻮاﺳﺖ ﺟﻮاﺑﻢ رو ﺑﺪه ﮐﻪ ﺗﻘﻪ اي ﺑﻪ در ﺧﻮرد و ﺑﻌﺪ ﻣﺎدرش ﺳﺮش رو داﺧﻞ ﮐﺮد ... ﺑﺎ دﯾﺪﻧﻤﻮن ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺑﻪ ﻟﺒﺶ اوﻣﺪ: ﺑﭽﻪ ﻫﺎ‬ ‫ﺑﯿﺎﯾﺪ ﺷﺎم رو ﮐﺸﯿﺪم ...‬ ‫
- اي واي ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ﻣﻦ ﻧﯿﻮﻣﺪم ﮐﻤﮑﺘﻮن ﮐﻨﻢ ﺷﺮﻣﻨﺪه ...‬ ‫ﻣﺎدرش در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ ﭼﺎر ﭼﻮب در اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد: ﻧﻪ ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ دﯾﮓ و دﯾﮓ ﺑﺮ ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﮐﺮدم؟ ﺗﻘﺼﯿﺮ اﯾﻦ راﻣﯿﻨﻪ ﮐﻪ از وﻗﺘﯽ‬ ‫اوﻣﺪي ﺣﺒﺴﺖ ﮐﺮده اﯾﻦ ﺟﺎ ازت ﭘﺬﯾﺮاﯾﯽ ﻫﻢ ﻧﮑﺮده.‬ ‫
- ﺑﺎورم ﻧﻤﯽ ﺷﻪ ﮐﻪ ﻗﺒﻮل ﮐﺮده ...‬ ‫ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ از ﺗﻮي آﯾﻨﻪ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم ﮐﻪ داﺷﺖ ﻣﻮﻫﺎم رو درﺳﺖ ﻣﯿﮑﺮد ﭼﻪ اﺻﺮاري داﺷﺖ اﯾﻦ ﮔﻠﻨﺎر ﻣﻦ ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ...‬ ‫
- ﻧﮑﺶ ﻣﻮﻫﺎم رو ﮔﻠﻨﺎر ...‬ ‫ﺑﺎ ﺑﺮس ﯾﻪ دوﻧﻪ آروم زد ﺗﻮي ﺳﺮم: ﺷﻠﻮغ ﻧﮑﻦ ﺑﺒﯿﻨﻤﻦ ﭼﻪ ﻣﯿﮑﻨﻢ ...‬ ‫روي ﺻﻨﺪﻟﯽ ﮐﻤﯽ ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﺷﺪم: ﻣﻄﻤﺌﻨﯽ اﯾﻦ ﻟﺒﺎس ﻣﻨﺎﺳﺒﻪ؟‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﭘﯿﺮاﻫﻦ آﺳﺘﯿﻦ ﮐﻮﺗﺎه ﻗﺮﻣﺰم اﻧﺪاﺧﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ رﻧﮓ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﻔﯿﺪ ﭘﻮﺷﺘﻢ ﻗﺮﻣﺰﯾﺶ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻫﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد ... ﻟﺒﺎس‬ ‫ﺑﺮﺷﻬﺎي ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺎده اي داﺷﺖ و داﻣﻨﺶ ﭼﻨﺪ اﻧﮕﺸﺘﯽ ﺑﺎﻻي زاﻧﻮ ﺑﻮد ﻫﺮ ﭼﻪ ﻗﺪر ﺧﻮدم رو زدم ﮐﻪ ﺑﺬاره ﺟﻮراب ﺷﻠﻮراي ﺑﭙﻮﺷﻢ‬ ‫ﺗﻮ ﮐﺘﺶ ﻧﺮﻓﺖ و ﯾﻪ ﺟﻔﺖ ﻫﻢ ﮐﻔﺶ ﭘﺎﺷﻨﻪ دار ﻣﺸﮑﺒﯽ ﺑﻬﺶ اﺿﺎﻓﻪ ﮐﺮد ...‬ ‫
- ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺷﮕﻞ ﺷﺪي ...‬ ‫
- ﻣﻄﻤﺌﻨﺎ زﯾﺒﺎﯾﯽ ﻧﺼﻒ ﺗﻮ ﻫﻢ ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫... دروغ ﻫﻢ ﻧﮕﻔﺘﻪ ﺑﻮدم واﻗﻌﺎ ﮔﻠﻨﺎر ﺧﻮﺷﮕﻞ ﺑﻮد ﮐﻼ اون و رﻫﺎ ﺷﺒﺎﻫﺖ ﺧﯿﻠﯽ زﯾﺎدي ﺑﻬﻢ دﺷﺎﺗﻦ و ﺗﺮﮐﯿﺐ ﻣﻨﯿﺎوري ﺻﻮرﺗﺸﻮن‬ ‫ﻫﺮ ﮐﺴﯽ رو ﺟﺬب ﻣﯿﮑﺮد ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﺧﺎﻧﻮم ﺑﻮدن و اﻟﺒﺘﻪ دﮐﺘﺮ ﺑﻮدن ﮔﻠﻨﺎر ﮐﻪ اﺿﺎﻓﻪ ﻣﯿﮑﺮدي ﻣﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﯽ ﺑﻔﻬﻤﯽ ﭼﺮا اﻧﻘﺪر‬ ‫ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎراي ﺟﻮرواﺟﻮر داره ...‬ ‫ﺻﺪاي زﻧﮓ در ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﮔﻠﻨﺎر ﺑﺎﻻﺧﺮه دﺳﺖ از ﺳﺮ ﻣﻮﻫﺎي ﺑﯽ ﭼﺎره ﻣﻦ ﺑﺮداره ﺳﯿﺎ ﺑﻮد ﮐﻪ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﯿﺮون ﺷﯿﺮﯾﻨﯽ ﺑﺨﺮه اﻣﺎ‬ ‫ﻫﺮﻣﺎه ﺑﺎ ﺻﺪاي ﻏﺮ ﻏﺮ ﻫﻤﯿﺸﮕﯿﺶ ﺻﺪاي دوﺗﺎ ﻋﺸﻖ ﺧﻮدم رو ﻫﻢ ﺷﻨﯿﺪم ...‬ ‫در ﺑﺎز ﺷﺪ و دوﺗﺎﺷﻮن ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﭘﺮواز ﮐﺮدن ﺳﻤﺘﻢ ﻣﻦ ﻫﻢ ﺗﻌﺎدﻟﻢ رو از دﺳﺖ دادم و اﻓﺘﺎدم روي ﺗﺨﺖ ... دو ﺗﺎ ﻣﺎچ ﮔﻨﺪه ﻫﺮ‬ ‫ﮐﺪوﻣﺸﻮن رو ﻣﻬﻤﺎن ﮐﺮدم: ﮐﯽ اوﻣﺪﯾﺪ وروﺟﮑﺎي ﻣﻦ؟‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ: ﺑﺎ ﻋﻠﯽ آﻗﺎ اوﻣﺪﯾﻢ ﮐﻠﯽ ﻫﻢ ﭘﺪر ﺟﻮن ﻏﺮ ﻏﺮ ﮐﺮد ﮐﻪ ﭘﻨﺠﺸﻨﺒﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻮاده ﺑﺎﺷﯿﻢ اﻣﺎ ﻋﻤﻮ ﮔﻔﺖ روز ﺑﻮدن ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻮاده رو‬ ‫ﺑﻪ ﺟﻤﻌﻪ ﺗﻐﯿﯿﺮ داده ...‬ ‫... ﺧﻨﺪه ا م ﮔﺮﻓﺖ اﻧﮕﺎر ﺳﺎزﻣﺎن ﻣﻠﻞ ﺑﻮد ...‬ ‫
- دﺳﺖ ﺧﺎن ﻋﻤﻮﺗﻮن درد ﻧﮑﻨﻪ ...‬ ‫ﮐﻮﺷﺎ: ﭼﻪ ﻓﺎﯾﺪه ﮔﻔﺖ زود ﻋﻠﯽ آﻗﺎ ﻣﯿﻔﺮﺳﺘﻪ دﻧﺒﺎﻟﻤﻮن ...‬ ‫دﻣﺎﻏﺶ رو ﮐﺸﯿﺪم ﮐﻪ آﺧﺶ در اوﻣﺪ: ﭼﻪ اﺷﮑﺎﻟﯽ داره ﻣﻦ ﺑﻪ دﯾﺪﻧﺘﻮن ﺣﺘﯽ ﯾﻪ دﻗﯿﻘﻪ ﻫﻢ راﺿﯿﻢ ...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﺑﻠﻮزش ﮐﺸﯿﺪ: ﻣﺤﻤﺪ ﻫﻢ ﻫﺴﺖ ...‬ ‫ﺳﯿﺎ ﮐﻪ ﺗﺎزه وارد اﺗﺎق ﺷﺪه ﺑﻮد: ﭼﻪ زﺑﻮﻧﯽ دراز ﮐﺮدي ﺗﻮ ﻓﻨﺪق ... ﻣﺤﻤﺪ ﭼﯿﻪ؟ واﻻ ﯾﻪ ﻋﻤﻮﯾﯽ آﻗﺎﯾﯽ ﭼﯿﺰي ﻫﻢ ﺑﺒﻨﺪ ﺑﻪ ﻧﺎﻓﺶ ...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺑﺎ ﻋﺸﻮه اي ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﻓﮏ ﻣﺎ ﺑﺎز ﺑﻤﻮﻧﻪ: ﺧﻮدش ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ دوﺳﺘﻤﻪ و ﻫﺮ ﭼﯽ دﻟﻢ ﺑﺨﻮاد ﻣﯽ ﺗﻮﻧﻢ ﺻﺪاش ﮐﻨﻢ ...‬ ‫ﺳﯿﺎ ﺧﻢ ﺷﺪ و ﯾﻪ دوﻧﻪ ﻣﺤﮑﻢ زد ﭘﺲ ﮔﺮدﻧﺶ ﮐﻪ ﺻﺪاش رو در آورد و ﺑﻌﺪ ﮔﻔﺖ: دﺧﺘﺮم دﺧﺘﺮاي ﻗﺪﯾﻢ ﯾﻪ ﺷﺮم و ﺣﯿﺎﯾﯽ ﺑﻮد از‬ ‫اﯾﻦ ﺧﺎﻟﻪ ﺑﺪ ﺑﺨﺘﺖ ﯾﺎد ﺑﮕﯿﺮ واﻻ ﻣﻦ ﻧﺪﯾﺪم ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﺑﺎ اﺳﻢ ﮐﻮﭼﯿﮏ ﻫﯿﭻ ﻣﺮدي رو ﺻﺪا ﮐﻨﻪ ...‬ ‫ﮔﻠﻨﺎر ﮐﻪ ﺗﻮي دﺳﺘﺶ دو ﺗﺎ ﻟﯿﻮان ﺑﺰرگ ﻫﺎت ﭼﺎﮐﻠﺖ ﺑﻮد: از ﺑﺲ اﯾﻦ ﺧﺎﻟﺶ ﺧﻠﻪ ... ﻫﻤﯿﻦ ﮐﺎرار رو ﻣﯽ ﮐﻨﻪ ﮐﻪ ﻣﻮﻧﺪه ﺧﻮﻧﻪ ...‬ ‫ﺻﺪاي اﺗﺮاض ﻣﻦ ﺗﻮ ﺧﻨﺪه ﺑﻠﻨﺪ ﻧﯿﻮﺷﺎ و ﺳﯿﺎ ﮔﻢ ﺷﺪ ...‬ ‫
- ﺧﺪا ﺑﮕﻦ ﭼﯽ ﮐﺎرت ﮐﻨﻪ ﮔﻠﻨﺎر ﭘﺎم داره ﻗﻄﻊ ﻣﯿﺸﻪ ... آﺧﻪ ﭼﻪ اﺻﺮارﯾﻪ ... ﻣﻦ ﻣﯽ رم ﯾﻪ ﺟﻮراب ﺷﻠﻮاري ﻣﯿﭙﻮﺷﻢ ﺑﺎ ﮐﻔﺶ‬ ‫ﺗﺨﺖ اﺻﻼ.‬ ‫ﮐﻔﮕﯿﺮي ﮐﻪ داﺷﺖ ﺑﺎﻫﺎش ﺷﺎم ﻣﯿﮑﺸﯿﺪ رو آورد ﺑﺎﻻ: اﯾﻦ ﮐﺎررو ﺑﮑﻦ ﺗﺎ ﺑﺎ ﻫﻤﯿﻦ ﮐﺒﻮدت ﮐﻨﻢ ... دﺧﺘﺮه ﺗﻨﺒﻞ ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫ﺳﯿﻨﯽ ﺗﻮي دﺳﺘﻢ رو ﮔﺬاﺷﺘﻢ رو ﺳﯿﻨﮏ: راﺳﺘﯽ ﮔﻠﻨﺎر ﺣﻮاﺳﺖ ﺑﻪ ﻧﮕﺎﻫﻬﺎي ﺑﺮادر آرﺗﺎن ﻫﺴﺖ؟‬ ‫ﺧﻮدش رو زد ﺑﻪ اون راه: ﻧﻪ ...‬ ‫رﻓﺘﻢ ﺟﻠﻮﺗﺮ و ﮐﻨﺎر دﺳﺘﺶ اﯾﺴﺘﺎدم: دﺧﺘﺮ ﺟﺎن ﻣﻦ و رﻧﮓ ﻧﮑﻦ ... ﺧﻮب ﻣﯿﺒﯿﻨﻢ ﺑﺮاي ﻫﻢ ﭼﻪ ﻏﻤﺰه ﻫﺎﯾﯽ ﻣﯿﺎﯾﻦ ...‬ ‫ﮐﻔﮕﯿﺮ رو ﺑﻪ ﻋﻼﻣﺖ ﺗﻬﺪﯾﺪ ﺗﮑﻮن داد: ﺑﺮاي دﺧﺘﺮ ﻣﺮدم ﺣﺮف در ﻧﯿﺎر ... ﻣﻦ اﺻﻼ ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ داري راﺟﻊ ﺑﻪ ﮐﯽ ﺣﺮف ﻣﯿﺰﻧﯽ ...‬ ‫ﺗﻮ ﺣﻮاﺳﺖ ﺑﻪ راﻣﯿﻦ ﺑﺎﺷﻪ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺑﯿﻨﺘﺖ ﺗﻮ ﭼﺸﻤﺎش ﻗﻠﺐ ﻣﯽ ﺗﺮﮐﻪ ...‬ ‫ﺑﺎ وﺟﻮد اﯾﻨﮑﻪ واﻗﻌﺎ دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺑﻪ ﺗﺸﺒﯿﻬﺶ ﺑﺨﻨﺪم اﻣﺎ اﻧﻘﺪر از ﺳﺮ ﺷﺐ ﺧﻮدم ﻣﻌﺬب ﺷﺪه ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺑﺎ اﯾﻦ ﺣﺮف ﺗﺎزه ﺳﺮ درد‬ ‫دﻟﻢ ﺑﺎز ﺷﺪ: ﻣﯿﮕﯽ ﭼﯽ ﮐﺎرش ﮐﻨﻢ؟‬ ‫روي ﺑﺮﻧﺞ رو ﺑﺎ زﻋﻔﺮان ﺗﺰﺋﯿﻦ ﮐﺮد و داد دﺳﺖ آوﯾﺴﺎ ﮐﻪ ﺑﻬﻤﻮن ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺧﻮاﻫﺮ ﺷﻮﻫﺮاﻧﻪ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺑﺎ‬ ‫ﻣﺰه زد ... ﺑﺎ رﻓﺘﻨﺶ رو ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﺮد: ازش ﻟﺬت ﺑﺒﺮ ... از اﯾﻨﮑﻪ ﮐﺴﯽ اﯾﻦ ﻃﻮر ﺣﯿﺮان ﻧﮕﺎﻫﺖ ﻣﯿﮑﻨﻪ ﺑﺎ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻫﻤﻪ ﺟﺎ دﻧﺒﺎﻟﺘﻪ ...‬ ‫اوﻧﻢ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺗﻤﺎم ﻧﻮج. اﻧﯿﺖ ﺗﻮ ﮐﻔﺶ ﺑﻮدي ﺧﺐ ﻟﺬت ﺑﺒﺮ ...‬ ‫ﻇﺮف ﻣﺮغ رو دادم دﺳﺘﻪ دوﺳﺖ دﺧﺘﺮ ﺳﻬﯿﻞ ... و ﯾﻮاﺷﮑﺶ ﮔﻔﺘﻢ: ﯾﻪ ﭼﯿﺰي ﻣﯿﮕﯿﺎ ... ﻣﻦ اﻻن اﺳﺘﺮس ﮔﺮﻓﺘﻢ ﮐﻪ ﻧﻪ ﮔﻔﺘﻦ ﺑﻬﺶ‬ ‫ﻣﺼﺎدف ﺑﺸﻪ ﺑﺎ از دﺳﺖ دادن ﮐﺎرم ... ﻣﻦ ﮐﺠﺎم ﺧﺎﻧﻮم ﺧﻮﺷﮕﻠﻪ ﺗﻮ ﮐﺠﺎﯾﯽ ...‬ ‫آﺧﺮﯾﻦ دﯾﺲ ﺑﺮﻧﺞ رو ﻫﻢ ﮔﺮﻓﺖ دﺳﺘﺶ: ﺗﻮ ﻫﻢ ﻫﻤﻮﻧﺠﺎﯾﯽ ﺑﺎش ﮐﻪ ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻢ ... از زاوﯾﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﻦ ...‬ ‫ﺑﻌﺪ از ﺷﺎم ﻫﻤﮕﯽ دورﻫﻢ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﯾﻢ ﺗﺎ ﺳﻬﯿﻞ ﯾﻪ ﮔﯿﺘﺎري ﺑﺰﻧﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻫﺮ ﮐﺪوم ﭘﺨﺶ و ﭘﻼ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدن ... ﻧﯿﻮﺷﺎ ﮐﻨﺎر ﻣﺤﻤﺪ‬ ‫ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و ﻣﺤﻤﺪ ﺑﺎﻫﺎش ﻣﺜﻞ ﯾﻪ ﺧﺎﻧﻮم ﺑﺰرﮔﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﺮاﻫﺸﻪ رﻓﺘﺎر ﻣﯿﮑﺮد ﭼﻪ ﻗﺪر از اﯾﻦ ﻣﺮد ﻣﺘﻮاﺿﻊ و ﻋﺎﻗﻞ ﻣﻤﻨﻮن ﺑﻮدم ﺑﺎ‬ ‫دﯾﺪﻧﻢ ﭼﺸﻤﮑﯽ ﺑﺮام زد ... ﭼﺸﻤﮑﯽ ﮐﻪ از دﯾﺪ راﻣﯿﻦ دور ﻧﻤﻮﻧﺪ ... راﻣﯿﻦ ﺑﺎ دﺳﺖ اﺷﺎره ﮐﺮد ﮐﻪ ﺑﻪ ﺟﺎي اﯾﺴﺘﺎدن ﮐﻨﺎرش ﺑﻨﺸﯿﻨﻢ‬ ‫... روي ﻣﺒﻞ در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ داﻣﻨﻢ رو ﺟﻤﻊ ﻣﯿﮑﺮدم ﮐﻨﺎرش ﻧﺸﺴﺘﻢ ... ﺟﻤﻊ دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﯽ و ﺧﻮﺑﯽ ﺑﻮد ... ﺑﻮدن ﺑﻌﺪ از ﻣﺪﺗﻬﺎ ﺗﻮ‬ ‫ﺟﻤﻌﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻫﻤﻔﮑﺮ ﺑﻮدﯾﻢ و ﮔﻮش ﮐﺮدن ﺑﻪ ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ دﻟﺨﻮاﻫﻤﻮن ﺑﻪ ﻫﻤﻤﻮن اﻧﺮژي ﻣﻀﺎﻋﻒ ﻣﯿﺪاد ...‬ ‫ﺑﺎ اﺻﺮار آوﯾﺴﺎ ﮐﻪ ﮐﻨﺎر ﺳﯿﺎ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و زﯾﺮ ﻧﮕﺎﻫﺎي ﺳﯿﺎ ﺳﺮﺧﻮش ﺑﻮد و ﺑﺎ ﮐﯿﻮان ﮐﻞ ﮐﻞ ﻣﯿﮑﺮد ﻓﯿﻠﻢ رﻣﺎﻧﺘﯿﮏ ﮐﻤﺪي رو‬ ‫ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدﯾﻢ ... ﯾﻪ ﻋﺪه ﻓﯿﻠﻢ ﻣﯿﺪﯾﺪن ... ﯾﻪ ﻋﺪه ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﺤﺚ ﻣﯿﮑﺮدن و ﻃﺒﻖ ﻣﻌﻤﻮل ﺑﺤﺚ ﺳﺮه ﺑﯽ ﭘﻮﻟﯽ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﻫﻨﺮي ﺑﻮد ﮐﻪ‬ ‫زﻧﮓ ﻣﻮﺑﺎﯾﻠﻢ از ﺟﺎ ﭘﺮوﻧﺪﺗﻢ ... ﺣﺎﻣﯽ ﺑﻮد ... از ﮐﻨﺎر راﻣﯿﻦ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم‬ ‫
- ﺳﻼم آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ...‬ ‫
- ﺳﻼم ﺧﺎﻧﻮم ﻣﯽ ﺷﻪ ﻟﻄﻔﺎ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو ﺑﻔﺮﺳﺘﯿﺪ ﭘﺎﯾﯿﻦ ...‬ ‫... داﺷﺘﻢ از ﺗﻌﺠﺐ ﺷﺎخ در ﻣﯿﺎوردم ﯾﻨﯽ ﺧﻮدش اوﻣﺪه ﺑﻮد دﻧﺒﺎﻟﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ...‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻧﯿﻮﺷﺎ ﮐﻪ ﻏﺮق ﺻﺤﺒﺖ ﺑﺎ ﻣﺤﻤﺪ و دوﺳﺖ دﺧﺘﺮ اﺷﮑﺎن ﯾﮑﯽ از ﺑﭽﻪ ﻫﺎ اﻧﺪاﺧﺘﻢ: آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ اﻓﺘﺎﺧﺎر ﻣﯿﺪدي‬ ‫در ﺧﺪﻣﺘﺘﻮن ﺑﺎﺷﻢ ﻗﺮاره ﯾﻪ ﮐﯿﮑﯽ ﺑﺒﺮﯾﻢ ﺑﺎ ﺑﭽﻪ ﻫﺎي اﮐﯿﭗ ﮐﻪ ﺧﻮب ﻫﻨﻮز وﻗﺖ ﻧﺸﺪه ﺑﭽﻪ ﻫﺎ دﻟﺸﻮن ﻣﯿﺨﻮاد ﯾﻪ وﻗﺖ ...‬ ‫
- ﺑﺎﺷﻪ ﭘﺲ ﻟﻄﻒ ﮐﻨﯿﺪ در رو ﺑﺎز ﮐﻨﯿﺪ ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫... ﺑﯽ اﺧﺘﯿﺎر داﻣﻨﻢ رو ﮐﻤﯽ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺗﺮ ﮐﺸﯿﺪم ... اﺳﺘﺮس ﻫﻤﻪ وﺟﻮدم رو دوﺑﺎره ﮔﺮﻓﺖ ... ﺑﻪ ﺟﻤﻊ ﺧﻮدﻣﻮﻧﯽ ﻣﻮن ﻧﮕﺎﻫﯽ اﻧﺪاﺧﺘﻢ‬ ‫ﺑﺎ ﻓﯿﻠﻤﯽ ﮐﻪ داﺷﺖ ﭘﺨﺶ ي ﺷﺪ ﺧﻨﺪه ﻫﺎي ﺑﻠﻨﺪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻧﺸﻮن دور ﭘﻨﺠﺮه ﻗﺎب ﭼﻮﺑﯽ آﺑﯽ رﻧﮓ ﺧﻮﻧﻪ ... اﻃﺮاف ﮔﻠﻬﺎي‬ ‫اﻃﻠﺴﯽ در ﺣﺎل ﺳﯿﮕﺎر ﮐﺸﯿﺪن ... ﺧﻮب ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ااﯾﻦ ﺟﻤﻊ ﺗﻤﺎﻣﺎ اﯾﺮاد داره از ﻧﻈﺮ اون ﺑﺮاي ﺣﻀﻮر ﺑﺮادرزاده ﻫﺎش ﻫﺮ ﭼﻨﺪ‬ ‫ﻫﯿﭻ ﮐﺲ در اﯾﻦ ﺟﻤﻊ ﻧﻪ ﺣﺮف ﺑﯽ ﺧﻮد ﻣﯽ زد ﻧﻪ از ﺣﺪي ﻋﺒﻮر ﻣﯿﮑﺮد ...‬ ‫ﮔﻠﻨﺎر ﺑﺎ اﺷﺎره ازم ﭘﺮﺳﯿﺪ ﮐﯿﻪ ... وﻗﺘﯽ ﮔﻔﺘﻢ ﺣﺎﻣﯽ ﭼﺸﻤﺎش ﭼﻬﺎر ﺗﺎ ﺷﺪ ...‬ ‫آﯾﻔﻮن رو زدم ﮐﻪ اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم راﻣﯿﻦ ﮐﻨﺎرم اﯾﺴﺘﺎده: ﭼﺮا اﻧﻘﺪر ﻗﯿﺎﻓﻪ ات در ﻫﻢ ﺷﺪ ﻫﻤﺮاز ﺟﺎن؟‬ ‫
- در ﻫﻢ ﻧﯿﺴﺖ ... ﺑﻔﺮﻣﺎﯾﯿﺪ ﺑﮕﻢ ﺳﯿﺎ ﺑﺮاﺗﻮن ﻣﯿﻮه ﺑﺬاره ...‬ ‫
- ﻣﯽ ﺷﻪ اﻧﻘﺪر ﻣﺜﻞ ﻣﻬﻤﻮﻧﺎي ﻏﺮﯾﺒﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﺮ ﺧﻮرد ﻧﮑﻨﯽ؟‬ ‫ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺟﻮاﺑﺶ رو ﺑﺪم ﮐﻪ ﺻﺪاي ﺟﺪي ﺑﻬﻢ ﺳﻼم ﮐﺮد ...‬ ‫
- ﺳﻼم آﻗﺎي دﮐﺮت ﺑﻔﺮﻣﺎﯾﯿﺪ ...‬ ‫ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﯽ ﻧﻬﺎﯾﺖ ﺷﯿﮏ و ﻇﺮﯾﻒ وارد ﺷﺪ ... اﯾﻦ آدم ﻫﻤﯿﺸﻪ و در ﻫﺮ ﺳﺎﻋﺘﯽ ﺑﺎ ﻟﺒﺎس رﺳﻤﯽ ﺑﻮد ... ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ اﻧﺪاﺧﺖ‬ ‫و ﺑﻌﺪ ﺑﻪ راﻣﯿﻦ ﮐﻪ ﮐﻤﯽ ﻃﻠﺐ ﮐﺎر ﮐﻨﺎرم اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد ...‬ ‫اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم از ﻫﻤﯿﻦ ﻟﺤﻈﻪ ورود ﺧﯿﻠﯽ ﭼﯿﺰﻫﺎ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﺬاﻗﺶ ﺧﻮش ﻧﯿﻮﻣﺪه ﺑﻮد ... ﻧﻔﺴﻢ رو ﺣﺒﺲ ﮐﺮدم اﺣﺴﺎس ﺑﭽﻪ اي‬ ‫رو داﺷﺘﻢ ﮐﻪ رو ﺑﻪ روي ﻧﺎﻇﻢ ﺳﺨﺖ ﮔﯿﺮش اﯾﺴﺘﺎده ...‬ ‫
- ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ﮐﻪ دﺳﺖ ﺧﺎﻟﯽ اوﻣﺪم ﺗﻮي ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻧﺒﻮد ﮐﻪ ﻣﺰاﺣﻢ ﺷﻤﺎ ﺑﺸﻢ ...‬ ‫... اﯾﻦ آدم ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰش ﻃﺒﻖ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻣﯽ ﺑﻮد اﻧﮕﺎر: ﻧﻔﺮﻣﺎﯾﯿﺪ آﻗﺎي دﮐﺮت ﺑﻨﺪه از دﯾﺪارﺗﻮن ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺷﺪم ...‬ ‫ﻫﻤﺮاﻫﺶ وارد ﺳﺎﻟﻦ ﺷﺪم ... ورود ﺟﺪي و ﺷﯿﮑﺶ ﺑﻪ ﺟﻤﻊ ﺑﯽ ﺧﯿﺎل ﻣﺎ اﻧﮕﺎر ﺟﻤﻊ رو ﮐﻤﯽ ﺟﻤﻊ و ﺟﻮر ﮐﺮد ... اول ﻧﮕﺎﻫﯽ ﮔﻠﯽ‬ ‫ﺑﻪ اﻃﺮاف اﻧﺪاﺧﺖ و ﺑﻪ ﺳﻬﯿﻞ ﮐﻪ ﺳﯿﮕﺎر ﺑﻪ دﺳﺖ اﯾﺴﺘﺪه ﺑﻮد ﮐﻨﺎر ﭘﻨﺠﺮه و داﺷﺖ ﮔﻠﺪوﻧﺎي ﺑﯽ ﭼﺎره ﻣﻦ رو دود ﻣﯿﺪاد و ﺑﻌﺪ ﺑﻪ‬ ‫ﺳﻤﺘﯽ ﮐﻪ ﮐﻮﺷﺎ و ﻧﯿﻮﺷﺎ ﮐﻨﺎر ﻣﺤﻤﺪ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮدن ...‬ ‫ﺳﯿﺎ ﮐﻪ زود ﺗﺮ از ﻣﻦ ﺧﻮدش رو ﺟﻤﻊ و ﺟﻮر ﮐﺮده ﺑﻮد ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ اوﻣﺪ . دﺳﺖ داد: ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻔﺘﺨﺮ ﮐﺮدﯾﺪ ﺟﻨﺎب اﻧﺘﻈﺎم ...‬ ‫
- ﻣﺰاﺣﻢ ﺟﻤﻊ دوﺳﺘﺎﻧﺘﻮن ﺷﺪم اﻟﺒﺘﻪ وﻗﺘﯽ اﯾﺸﻮن ﻓﺮﻣﻮدﻧﺪ ...‬ ‫اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺟﻤﻠﻪ ﭘﺮ از ﺗﻌﺎرف و ﺟﺪي رو اﯾﻦ ﺟﻤﻊ ﺑﺮ ﻧﻤﯽ ﺗﺎﺑﯿﺪ ﻣﻄﻤﺌﻨﺎ ﺟﻤﻌﯽ ﮐﻪ ﺧﻮدش ﺧﻮدش رو دﻋﻮت ﮐﺮده ﺑﻮد ﻫﺮ ﮐﺴﯽ ﯾﻪ‬ ‫ﮔﻮﺷﻪ وﻟﻮ ﺑﻮد ﺣﺎﻻ ﮐﻤﯽ ﻣﺮﺗﺐ ﺗﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد از ﺣﻀﻮر اﯾﻦ آدم ... آدﻣﯽ ﮐﻪ اﯾﺴﺘﺎدﻧﺶ ... ﻟﺒﺎﺳﻬﺎي ﮔﺮون ﻗﯿﻤﺘﺶ ... ﻧﮕﺎه ﭘﺮ‬ ‫ﻧﻔﻮذش ... ﺻﺪاي ﮔﯿﺮا ... ﻟﺤﻦ ﺟﺪي و ﺟﻤﻼت اﻧﺘﺨﺎب ﺷﺪه و ﺑﻪ ﺟﺎش ﻧﺎ ﺧﻮد آﮔﺎه ﺑﺎ ﺧﻮدش اﺣﺘﺮام ﻣﯽ آورد.‬ ‫
- ﻋﺠﺐ آدم ﺷﯿﮏ و ﺑﺎ ﮐﻼﺳﯿﻪ ﺧﺪاﯾﯿﺶ ...‬ ‫اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ از ﻃﺮف آوﯾﺴﺎ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻫﻤﺮاﻫﻢ اوﻣﺪه ﺑﻮد آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ ﺗﺎ ﻣﻦ ﭼﺎﯾﯽ ﺑﺒﺮم و اون ﻣﯿﻮه ﻫﺎ رو ﺑﯿﺎره ...‬ ‫
- آره ﺧﯿﻠﯽ آدم ﺟﺪﯾﯿﻪ ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫از ﺗﻮي ﭼﺎرﭼﻮب در آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ ﺳﺮك ﮐﺸﯿﺪم ﮐﻪ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد روي ﻣﺒﻠﻬﺎي ﺗﺎ ﺑﻪ ﺗﺎي ﺧﻮﻧﻪ و ﭼﺸﻢ دوﺧﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﻪ ﻗﻔﺴﻪ ﮐﺘﺎﺑﻬﺎي‬ ‫ﻣﻦ ﮐﻪ اﯾﻦ ﮐﺘﺎﺑﺎ ﭼﯿﺰي ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﺷﺎﯾﺪ 003 ﺟﻠﺪ ﺑﻮد ...‬ ‫ﺳﯿﻨﯽ رو ﺑﺎ وﺳﻮاس ﭘﺎك ﮐﺮدم و ﻧﻔﺴﯽ ﮐﺸﯿﺪم اﺻﻼ دﻟﻢ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﮐﻮﭼﮑﺘﺮﯾﻦ ﺳﻮﺗﯽ ﺗﻮ ﭘﺬﯾﺮاﯾﯽ ﮐﺮدﻧﻢ ﺑﺎﺷﻪ ...‬ ‫ﭼﺎي رو ﮐﻪ ﺟﻠﻮش ﮔﺮﻓﺘﻢ ﺳﺮش رو اﻧﺪﮐﯽ ﺑﺎﻻ آورد و ﺳﺮﯾﻊ ﺑﺮداﺷﺖ و ﺗﺸﮑﺮي ﮐﺮد رﻓﺘﻢ ﻣﯿﻮه ﻫﺎ رو ﺳﻤﺘﺶ ﺑﯿﺎرم ﮐﻪ ﺑﺎ ﻗﯿﺎﻓﻪ‬ ‫ﺟﺪي ﮔﻔﺖ: ﻟﻄﻔﺎ ﺧﻢ ﻧﺸﯿﺪ ﻣﻦ ﺧﻮدم ﺑﺮ ﻣﯿﺪارم ...‬ ‫ﮐﻤﯽ ﺧﻮدم رو راﺳﺖ و رﯾﺴﺖ ﮐﺮدم و ﭼﺮﺧﯿﺪم ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮم ﮐﻪ راﻣﯿﻦ ﻣﺘﻔﮑﺮ داﺷﺖ ﭘﯿﭗ ﻣﯿﮑﺸﯿﺪ و ﺑﻌﺪ رو ﺗﮏ ﻣﺒﻠﯽ ﮐﻪ‬ ‫ﮐﻨﺎرش ﺑﻮد ﻧﺸﺴﺘﻢ و ﻧﯿﻢ رﺧﺶ ﺗﻮي دﯾﺪم ﺑﻮد ...‬ ‫ﺳﻬﯿﻞ: ﺧﺐ ﺟﻨﺎب اﻧﺘﻈﺎم ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻢ ﮐﻪ ﺑﺎﻫﺎﺗﻮن آﺷﻨﺎ ﺷﺪم ...‬ ‫ﻓﻨﺠﺎن ﭼﺎﯾﺶ رو ﺗﻮي دﺳﺘﺶ ﮔﺮﻓﺖ: ﺑﻨﺪه ﻫﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻢ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﺷﻤﺎ رو روز اﺟﺮا ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ ﮐﻮﺷﺎ و ﻧﯿﻮﺷﺎ دﯾﺪم ...‬ ‫ﮐﻤﯽ از ﭼﺎﯾﺶ رو ﻣﺰه ﻣﺰه ﮐﺮد و ﻣﻦ دﺳﺘﻤﺎل ﮐﺎﻏﺬي ﺗﻮي دﺳﺘﻢ رو ﻣﺤﮑﻢ ﻣﺸﺖ ﮐﺮده ﺑﻮدم ... ﺣﻀﻮرش ﺗﻮي ﺧﻮﻧﻢ. ﺧﻮﻧﻪ‬ ‫ﮐﻮﭼﯿﮏ و ﺧﻠﻮﺗﻢ ﺑﺎ ﮔﻠﯿﻢ ﻫﺎي ﮐﻔﺶ ... ﻣﺒﻼي ﻟﻨﮕﻪ ﺑﻪ ﻟﻨﮕﻪ و ﮐﻮﺳﻦ ﻫﺎي ﮐﺎر دﺳﺘﺶ ... ﮔﻠﻬﺎم و ﻗﻔﺴﻪ ﻫﺎي ﭘﺮ از ﮐﺘﺎب و‬ ‫ﻓﯿﻠﻢ ﺑﺮام ﮐﻤﯽ اﺳﺘﺮس آور ﺑﻮد ...‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﺶ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﮔﻠﺪوﻧﻬﺎي ﮔﻠﻢ ﺑﻮد ﮐﻪ ﮔﻞ داده ﺑﻮدن اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻢ رﻧﮕﯽ روي ﻟﺒﻬﺎش اوﻣﺪ ...‬ ‫ﻣﺤﻤﺪ: ﺑﻨﺪه ﯾﻪ ﺷﺐ ﺷﺎم در ﺧﺪﻣﺖ آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ﺑﻮدم ﻓﺮﺻﺖ ﻧﺸﺪ ﺗﺸﮑﺮ ﮐﻨﻢ ...‬ ‫ﺟﻮاب ﺣﺎﻣﯽ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺷﯿﮑﯽ ﺑﻮد و ﺑﻌﺪ ﺳﮑﻮﺗﺶ ...‬ ‫دوﺳﺖ دﺧﺘﺮ ﺳﻬﯿﻞ ﮐﻪ ﻧﻮازﻧﺪه ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮب وﯾﺎﻟﻮن ﺑﻮد ﺗﻮﺟﻬﺶ ﺑﻪ آﻫﻨﮓ ﻓﯿﻠﻤﯽ ﮐﻪ دﯾﮕﻪ آﺧﺮش ﺑﻮد ﺟﻤﻊ ﺷﺪ و ﻣﻦ ﭘﯿﺶ ﺧﻮدم‬ ‫ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم ﭼﺮا ﯾﺎدم ﻧﺒﻮده ﮐﻪ ﺧﺎﻣﻮﺷﺶ ﮐﻨﻢ ...‬ ‫
- ﻋﺠﺐ ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ ﻗﻮي داره اﯾﻦ ﻓﯿﻠﻢ اﺻﻼ ﺑﻪ رﯾﺘﻢ ﺳﺎده و دم دﺳﺘﯽ ﮐﻞ ش ﻧﻤﯿﺎد ...‬ ‫ﺳﻬﯿﻞ: وﻟﯽ ﻓﯿﻠﻢ ﺑﺪي ﻧﺒﻮد در ﮐﻞ ...‬ ‫ﻣﻦ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم ﺗﺎ ﺑﺮاي ﺣﺎﻣﯽ از آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ ﭼﺎﻗﻮي ﻣﯿﻮه ﺧﻮري ﺑﯿﺎرم ...‬ ‫ﻧﺎﻣﺰد اﺷﮑﺎن: ﻋﺸﻖ ﺧﯿﻠﯽ ﻧﺎزي رو ﻧﺸﻮن ﻣﯿﺪاد ...‬ ‫ﺳﯿﺎ: ﺟﻮن ﺗﻮ ﺟﻮﻧﺖ ﮐﻨﻦ رﻣﺎﻧﺘﯿﮑﯽ ... اﺷﮑﺎن ﺗﻮ ﭼﯽ ﻣﯿﮑﺸﯽ از دﺳﺖ اﯾﻦ؟‬ ‫اﺷﮑﺎن: ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻮم ﻣﻦ ﮐﺎرﯾﺘﻮن ﻧﺒﺎﺷﻪ ﻫﺎ ... ﻋﺰﯾﺰه دﻟﻪ ﻣﻨﻪ ...‬ ‫ﭼﺎ ﻗﻮ رو ﺗﻮي آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ دﺳﺘﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﭘﯿﺶ ﺧﻮدم اﻋﺘﺮاف ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﯽ ﺗﺮﺳﻢ از اﯾﻨﮑﻪ اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎي دم دﺳﺘﯽ و ﻧﺮﻣﺎل‬ ‫ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺣﺎﻣﯽ ﺳﺒﮏ ﺳﺮاﻧﻪ ﺑﺎﺷﻪ ...‬ ‫ﺑﺎ ورودم ﺑﻪ ﺳﺎﻟﻦ ﻧﺎﻣﺰد اﺷﮑﺎن ﮔﻔﺖ: ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺗﻮ اﯾﻦ ﻃﻮر ﻧﯿﺴﺖ ﻫﻤﺮاز؟‬ ‫ﻫﻤﻮن ﺟﺎ اﯾﺴﺘﺎدم: در ﺟﺮﯾﺎن ﻧﯿﺴﺘﻢ ... ﺑﺤﺚ ﭼﯽ ﻫﺴﺖ؟‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫ﺳﯿﺎ: ﺑﺤﺚ اﯾﻨﮑﻪ ﺗﻮ اﯾﻦ ﻓﯿﻠﻢ دﺧﺘﺮ ﮔﻮﯾﺎ ﺧﻮﺷﮕﻞ ﻏﻢ ﻋﺸﻖ ﻣﯿﮑﺸﯿﺪه ...‬ ‫راﻣﯿﻦ: ﻏﻢ ﻋﺸﻖ ﮐﺸﯿﺪن زﯾﺒﺎﺳﺖ در ﻫﺮ ﺻﻮرﺗﯽ ...‬ ‫ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﺮا ﻧﮕﺎﻫﻢ رﻓﺖ ﺳﻤﺖ ﺣﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﻓﻨﺠﺎن ﺑﻪ دﺳﺖ داﺷﺖ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد ... ﻧﮕﺎﻫﻢ رو ازش ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﭼﺸﻤﻢ اﻓﺘﺎد ﺑﻪ‬ ‫ﭼﺸﻤﺎي ﺑﺮاق ﻣﺤﻤﺪ و ﺟﻮاب دادم: از ﻣﻦ ﻧﭙﺮﺳﯿﺪ ﻣﻦ ﮐﻼ ﻏﻢ ﻋﺸﻖ ﻧﮑﺸﯿﺪم ...‬ ‫ﺳﻬﯿﻞ: آره ﺟﻮﻧﻪ ﺧﻮدت ...‬ ‫و ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺑﻠﻨﺪ ﺧﻨﺪﯾﺪن ... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﺮا اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﻧﮕﺎه راﻣﯿﻦ ﭘﺮ از دﻟﺨﻮري ﺷﺪ ...‬ ‫ﻣﻦ ﺗﮑﯿﻪ ام رو از ﭼﺎرﭼﻮب در آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ ﮔﺮﻓﺘﻢ: واﻻ ﺑﺪم ﻧﻤﯿﻮﻣﺪ ﻣﻨﻢ ﻣﺜﻠﻪ اﯾﻦ ﺧﺎﻧﻮم ﺧﻮﺷﮕﻠﻪ ﻟﺒﺎﺳﺎي ﭼﻨﺪ ﻫﺰار دﻻري ﺑﭙﻮﺷﻢ و‬ ‫ﺗﻮ ﻗﺼﺮ ﭼﻨﺪ ﻣﯿﻠﯿﻮﻧﯿﻢ رو ﻣﺒﻞ ﻣﺨﻤﻞ ﻏﻢ ﻋﺸﻖ ﺑﺨﻮرم ... ﻟﺤﻨﻢ ﺑﺎﻋﺚ ﺧﻨﺪه ﺑﻠﻨﺪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺷﺪ و ﻧﮕﺎه ﭘﺮ از ﻓﮑﺮ ﺣﺎﻣﯽ ... اﻧﺸﺐ‬ ‫اﺣﺴﺎس ﻣﯿﮑﺮدم ﻫﺮ ﭼﯿﺰي رو اﻧﮕﺎر ﮐﻪ داره ﺗﺤﻠﯿﻞ ﻣﯿﮑﻨﻪ ...‬ ‫ﺳﯿﺎ: اﯾﻮل ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﺟﻮاب ﺑﻮد ...‬ ‫ﻣﺤﻤﺪ: آره ﺧﺐ ... ﻣﺎ اﻻن ﭼﻪ ﻏﻢ ﻋﺸﻘﯽ ﺑﺨﻮرﯾﻢ ﮐﻪ ﺑﻌﻀﯿﺎ ﻫﻨﻮز ﭘﻮل ﻣﺎرو ﻧﺪادن ...‬ ‫ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ از ﮐﻨﺎر ﺳﻬﯿﻞ ﮐﻪ اﻋﺘﺮاض ﻣﯿﮑﺮد ﺑﻪ ﻣﺤﻤﺪ رد ﺷﺪم و ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﮐﻤﯽ ﺧﻢ ﺑﺸﻢ ﺗﺎ ﭼﺎ ﻗﻮ رو ﺗﻮي ﭘﯿﺶ دﺳﺘﯿﻪ ﺣﺎﻣﯽ‬ ‫ﺑﮕﺬارم ﮐﻪ ﺳﺮﯾﻊ از دﺳﺘﻢ ﮔﺮﻓﺖ ... ﮐﻤﯽ ﺟﺎ ﺧﻮردم ﻫﻤﭽﯿﻦ ﻋﮑﺲ اﻟﻌﻤﻞ ﻫﺎي ﺳﺮﯾﻌﯽ ازش ﺑﻌﯿﺪ ﺑﻮد ...‬ ‫ﺗﻌﺠﺒﻢ رو دﯾﺪ ﺷﺎﯾﺪ ﮐﻪ ﻧﯿﺎز دﯾﺪ ﺗﻮ ﺿﯿﺢ ﺑﺪه: ﻋﺮض ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺧﻢ ﻧﺸﯿﺪ ﺧﻮدم ﺑﺮ ﻣﯽ دارم ﻧﯿﺎزي ﺑﻪ ﭘﺬﯾﺮاﯾﯽ ﻫﻢ ﻧﯿﺴﺖ ﺷﻤﺎ‬ ‫ﺧﻮدﺗﻮن رو ﺧﺴﺘﻪ ﻧﮑﻨﯿﺪ ...‬ ‫ﺗﺸﮑﺮي ﮐﺮدم و ﺳﺮ ﺟﺎي ﻗﺒﻠﯿﻢ ﻧﺸﺴﺘﻢ ...‬ ‫راﻣﯿﻦ: راﺳﺘﯽ دوﺳﺘﺎن ﻣﻦ اﻣﺸﺐ ﺧﯿﻠﯽ از آﺷﻨﺎﯾﯿﺘﻮن ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺷﺪم و اﻣﯿﺪوارم اﻓﺘﺘﺎﺣﯿﻪ ﻧﻤﺎﯾﺸﮕﺎﻫﻢ ﺑﺒﯿﻨﻤﺘﻮن ...‬ ‫ﺳﯿﺎ: ﻫﻤﺮاز ﮐﻪ از ﮐﺎرا ﺧﯿﻠﯽ ﺗﻌﺮﯾﻒ ﻣﯿﮑﺮد ...‬ ‫راﻣﯿﻦ ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺑﻬﻢ زد: ﺑﺮام ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻬﻢ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻫﻤﺮاز ﻧﻈﺮش رو ﺑﻬﻢ ﺑﮕﻪ اون ﺗﺎﺑﻠﻮ ﻫﺎ ﻣﺨﺎﻃﺐ داره ﭼﻮن ...‬ ‫ﺟﺎ ﺧﻮردم ... ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻫﻢ ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر ... دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﭘﺎﺷﻢ و ﯾﻪ ﺣﺮﮐﺖ ﮐﻨﮓ ﻓﻮﯾﯽ ﮐﻪ اﺻﻼ ﻫﻢ ﺑﻠﺪ ﻧﺒﻮدم ﺑﻬﺶ ﺑﺰﻧﻢ اﯾﻦ‬ ‫ﺣﺮﻓﻬﺎش ﻣﻦ رو دﻗﯿﻘﺎ ﺗﻮ ﻣﻀﯿﻘﻪ ﻗﺮار ﻣﯿﺪاد ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ روي ﻣﺒﻞ ﮐﻨﺎرم ﮐﻤﯽ ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺻﺪاي ﻣﺤﻤﺪ ﻣﻦ رو ﻧﺠﺎت داد: ﻣﺎ ﻫﻤﻤﻮن ﺗﻮ ﮐﺎراي ﺟﺪﯾﺪﻣﻮن از ﻫﻤﺮاز ﻧﻈﺮ‬ ‫ﻣﯿﭙﺮﺳﯿﻢ ﭼﻮن ﻗﺒﻮﻟﺶ دارﯾﻢ و ﺳﻮادش رو ﺗﺎﯾﯿﺪ ﻣﯿﮑﻨﯿﻢ ... اﻣﺎ ﻫﻨﺮﻣﻨﺪ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﻫﺮ ﮐﺎره اي ﮐﻪ ﺑﺎﺷﻪ ﮐﺎراش ﻣﺨﺎﻃﺐ داره ...‬ ‫ﻓﺮﻗﯽ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻪ ...‬ ‫دﻟﻢ ﻣﺨﻮاﺳﺖ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و روي ﻣﺎﻫﺶ رو ﺑﺒﻮﺳﻢ ...‬ ‫اﺷﮑﺎن: واﻻ اﯾﻦ ﻫﻤﺮاز اﻣﺮوز ﺑﺪ ﺟﻮر ﺗﻮ زرد از آب در اوﻣﺪ ...‬ ‫ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم: ﯾﻌﻨﯽ ﭼﯽ اون وﻗﺖ؟‬ ‫
- واﻻ ﻣﻦ ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯽ ﮐﺮدم اﻧﻘﺪر ﺑﻪ ﺛﺮوت ﻋﻼﻗﻪ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯽ ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫ﺧﻨﺪه ام ﮔﺮﻓﺖ از ﻟﺤﻨﺶ ﮐﻪ ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﭘﺮ از ﺷﻮﺧﯿﻪ ﺗﮑﯿﻪ دادم ﺑﻪ ﭘﺸﺘﯽ ﻣﺒﻠﯽ ﮐﻪ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدم ﮐﻤﯽ ﭘﺎﻫﺎم رو ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﻬﻢ‬ ‫ﭼﺴﺒﻮﻧﺪم: راﺳﺘﺶ رو ﺑﺨﻮاي ﻓﻘﻂ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﺑﮕﻢ اﮔﻪ ﺗﻮ زﻧﺪﮔﯿﺖ ﺧﯿﻠﯽ ﭼﯿﺰاي دﯾﮕﻪ ﻫﻢ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯽ ﺗﺎ ﺑﻬﺶ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﯽ ... ﻏﻢ‬ ‫ﻋﺸﻖ و اﯾﻦ ﭼﯿﺰا ﻣﯽ ﻣﻮﻧﻪ ﺗﻪ ﻧﻮﺑﺖ ...‬ ‫ﺳﯿﺎ: ﻗﺒﻮﻟﺖ دارم ﻣﻤﻮش ...‬ ‫واﻗﻌﺎ اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم از روي ﮔﻮﻧﻪ ﻫﺎم ﺣﺮارت ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ... اﯾﻨﺎ ﭼﺮا اﻣﺸﺐ ﺑﺎ ﻣﻦ اﯾﻦ ﻃﻮري ﻣﯿﮑﺮدن ... اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺳﻌﯽ ﻣﯿﮑﺮدم‬ ‫ﭘﺮﺳﺘﯿﮋ ﺑﻪ ﺟﺎ ﺑﯿﺎرم ﺟﻠﻮي اﯾﻦ ارﺑﺎب آﺧﻪ ﻣﻤﻮش دﯾﮕﻪ ﭼﯽ ﺑﻮد ...‬ ‫ﭼﺸﻢ ﻏﺮه اي ﺑﻪ ﺳﯿﺎ رﻓﺘﻢ ﮐﻪ ﺣﺴﺎب ﮐﺎر دﺳﺘﺶ اوﻣﺪ ...‬ ‫راﻣﯿﻦ: ﺳﯿﺎ ... ﺗﻮ ﻫﻨﻮز ﺑﻪ ﻫﻤﺮاز ﺟﺎن ﻣﯿﮕﯽ ﻣﻤﻮش؟‬ ‫... زﯾﺮﮐﯽ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﭼﻬﺮه ﺟﺪي و ﺳﮑﻮت ﮐﻤﯽ ﺗﺮﺳﻨﺎك ﺣﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﭼﺸﻢ دوﺧﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﻪ راﻣﯿﻦ ﺑﺎ اون ﻟﺒﺎس دروﯾﺸﯽ و ﻣﻮﻫﺎي‬ ‫ﺑﻠﻨﺪ اﻧﺪاﺧﺘﻢ ...‬ ‫ﺳﯿﺎ ﮐﻪ ﺣﺎﻻ ﺳﻌﯽ داﺷﺖ ﮐﻤﯽ ﺟﻤﻊ و ﺟﻮرش ﮐﻨﻪ: ﻫﻤﺮاز ﺧﻮاﻫﺮه ﻣﻨﻪ اﺟﺎزه دارم ﻫﺮﭼﯽ دﻟﻢ ﺧﻮاﺳﺖ ﺻﺪاش ﮐﻨﻢ ...‬ ‫آوﯾﺴﺎ: زور ﮔﻮﯾﯽ دﯾﮕﻪ ...‬ ‫ﺳﯿﺎ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺧﻮﺷﮕﻞ ﺧﺎﻧﻮﻣﺶ ﭼﺮﺧﯿﺪ: ﮐﯽ؟ ﻣﻨﻪ ﺑﯽ ﭼﺎره ...‬ ‫ﮐﯿﻮان: آي آي اﻻن ﻓﻤﻨﯿﺴﺖ ﺑﺎزﯾﻪ ﺧﺎﻧﻮﻣﺎ ﺷﺮوع ﻣﯿﺸﻪ ...‬ ‫... ﺑﯽ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺑﺤﺜﯽ ﮐﻪ ﭘﯿﺶ اوﻣﺪه ﺑﻮد ﻫﻤﻪ ﺣﻮاس ﻣﻦ ﺑﻪ ﺣﺎﻣﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺣﺎﻻ ﺳﺮش رو ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮد و ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮد ... و‬ ‫ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺘﺶ ﻧﮕﺎﻫﯽ اﻧﺪاﺧﺖ ...‬ ‫
- ﺣﻮﺻﻠﺘﻮن ﺳﺮ رﻓﺖ؟ ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ﮐﻪ ﻣﺠﺒﻮرﺗﻮن ﮐﺮدم اﯾﻦ ﺟﺎ ﺑﺎﺷﯿﺪ ﻣﯽ دوﻧﻢ ﮐﻪ ... ﻣﻦ اﻻن ﮐﯿﮏ رو ﻣﯿﺎرم ...‬ ‫ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻢ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺟﺪﯾﺖ ﭼﺮﺧﯿﺪ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ: ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﺮا ﺷﻤﺎ ﺑﺎ ﻣﻦ اﻧﻘﺪر ﺗﻌﺎرف دارﯾﺪ ... درﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﻣﯿﺒﯿﻨﻢ ﮐﻪ ﺣﺮﻓﺎﺗﻮن و‬ ‫ﻧﻈﺮاﺗﺘﻮن رو ﺧﯿﻠﯽ رك و ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﻣﯿﺰﻧﯿﺪ ...‬ ‫ﺳﺮم رو ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻢ: ﻣﻦ ﻧﻈﺮاﺗﻢ رو ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﻋﻨﻮان ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ... ﻓﻘﻂ ﻣﯿﺪوﻧﻢ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﺷﺎﯾﺪ اﯾﻦ ﺟﻤﻊ‬ ‫ﺑﺮاﺗﻮن ﺟﺎﻟﺐ ﻧﺒﺎﺷﻪ و ﻧﻤﯽ ﺧﻮام از ﺳﺮ ادب وﻗﺘﺘﻮن ﺗﻠﻒ ﺑﺸﻪ ...‬ ‫ﺳﮑﻮت ﮐﺮده ﺑﻮد ... ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم و ﺑﻪ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻬﺶ اﻧﺪاﺧﺘﻢ ﮐﻪ داﺷﺖ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد: ﻣﻦ راﺣﺘﻢ ... ﺷﻤﺎ ﻫﻢ راﺣﺖ ﺑﺎﺷﯿﺪ‬ ‫ﻟﻄﻔﺎ ... ﺧﻮﺷﺤﺎل ﻫﻢ ﻫﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﻌﺪ از اون روز دارم ﮐﻤﯽ ﺳﺮﺣﺎل ﺗﺮ ﻣﯿﺒﯿﻨﻤﺘﻮن ...‬ ‫
- ﻣﻤﻨﻮﻧﻢ ... ﮐﻤﯽ اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﮐﺮدم و ﺧﺐ ﺗﻮﺻﯿﻪ ﺷﻤﺎ رو ﻫﻢ اﻧﺠﺎم دادم ...‬ ‫... ﺑﺎ اﯾﻨﮑﻪ ﻗﺒﻼ ﺑﺎﺑﺖ وﯾﺘﺎﻣﯿﻦ ﻫﺎ ﺗﺸﮑﺮ ﮐﺮده ﺑﻮدم ﺑﺎزﻫﻢ ﺗﺸﮑﺮ ﮐﺮدم ...‬ ‫
- ﭼﯿﺰي ﻧﺒﻮدن ﮐﻪ ﻧﯿﺎز ﺑﻪ دو ﺑﺎر ﺗﺸﮑﺮ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ... ﺗﻨﻬﺎ ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﻣﯿﺨﻮام ﺑﮕﻢ اﯾﻨﻪ ﮐﻪ ...‬ ‫آرﺗﺎن: ﻫﻤﺮاز اﯾﻦ ﮐﯿﮏ رو ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧﻤﯿﺪي؟‬ ‫... اﻣﺸﺐ اﯾﻦ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﻣﻦ رو ﻗﺎﺗﻞ ﺳﺮﯾﺎﻟﯽ ﻣﯿﮑﺮدن ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ و ﮐﻮﺷﺎ ﻫﻢ ﻫﻤﺮاه ﻣﻦ ﺑﻪ آﺷﭙﺰ ﺧﻮﻧﻪ اوﻣﺪن ...‬ ‫ﻣﺤﻤﺪ ﮔﻮﻧﻪ ﻧﯿﻮﺷﺎ رو ﺑﻮﺳﯿﺪ: ﻣﺮﺳﯽ ﭘﺮﻧﺴﺲ ﮐﻪ ﺗﺎ رﻓﺘﻦ ﻣﻦ ﺻﺒﺮ ﮐﺮدي و ﻣﻦ رو راه اﻧﺪاﺧﺘﯽ ...‬ ‫و ﻣﺮﺳﯽ ﻫﻤﺮاز ﺷﺐ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺑﯽ ﺑﻮد ... ﻧﻤﯽ ﺷﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﺗﻮ ﺑﻮد و آراﻣﺶ ﻧﮕﺮﻓﺖ ...‬ ‫
- ﻣﻤﻨﻮن از ﺷﻤﺎ ﺑﺎﺑﺖ وﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﺮاﻣﻮن ﮔﺬاﺷﺘﯿﺪ ...‬ ‫ﻣﺤﻤﺪ ﺑﺎ ﺣﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﭘﺸﺖ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد دﺳﺖ داد و رﻓﺖ ...‬ ‫ﺳﯿﺎ ﺑﺎ ﮔﻠﻨﺎر ﮔﻮﺷﻪ ﺧﻮﻧﻪ داﺷﺘﻦ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯿﮑﺮدن ﻫﻤﻪ رﻓﺘﻪ ﺑﻮدن و راﻣﯿﻦ ﻫﻢ ﺑﺮاي ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﺟﻠﻮ اوﻣﺪ: ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻢ ﮐﻪ ﺑﻌﺪ‬ ‫از ﻣﺪﺗﻬﺎ ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻪ اي اوﻣﺪم ﮐﻪ ﺧﺎﻃﺮات ﻗﺸﻨﮓ ﮐﻮدﮐﯽ و ﻧﻮ ﺟﻮاﻧﯿﻤﻮن ﺗﻮش ﺑﻮد ...‬ ‫و ﺑﻌﺪ رو ﮐﺮد ﺑﻪ ﺳﺖ ﺣﺎﻣﯽ: ﻣﻦ رﻫﺎ و ﻫﻤﺮاز رو از ﮐﻮدﮐﯽ ﻣﯿﺸﻨﺎﺧﺘﻢ ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﺑﺎ ﺟﺪﯾﺖ و دﯾﺴﭙﻠﯿﻨﯽ ﮐﻪ در ﮐﻨﺎرش راﻣﯿﻦ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﯾﻪ ﺑﭽﻪ ﺟﻠﻮه ﻣﯿﮑﺮد دﺳﺘﺶ رو ﺟﻠﻮ آورد: آﺷﻨﺎﯾﯽ ﺑﺎ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ‬ ‫ﻋﺮوس ﺧﺪا ﺑﯿﺎ ﻣﺮزﻣﻮن ﺑﺎﻫﺎش ﺧﺎﻃﺮات ﻣﺸﺘﺮك و ﺧﻮﺑﯽ داﺷﺘﻪ ﺑﺮاي ﻣﻦ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﮐﻨﻨﺪه اﺳﺖ ...‬ ‫راﻣﯿﻦ ﻫﻢ دﺳﺘﯽ ﺑﺎ ﺣﺎﻣﯽ داد و رﻓﺖ ... و ﻣﻦ اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم از ﺟﻤﻠﻪ اش اﺻﻼ ﻧﺘﯿﺠﻪ اي ﮐﻪ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ رو ﻧﮕﺮﻓﺖ ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ رو ﺑﻪ ﻧﯿﻮﺷﺎ: ﺑﺮﯾﻢ ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺧﺎﻧﻮم؟ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺧﻮاﻫﺶ ﺷﻤﺎ ﻣﻮﻧﺪﯾﻢ آﺧﺮﯾﻦ ﻧﻔﺮ ...‬ ‫ﻣﻦ: ﻣﺮﺳﯽ ﮐﻪ ﻣﻮﻧﺪﯾﺪ ...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ و ﮐﻮﺷﺎ رﻓﺘﻦ ﺗﺎ از ﮔﻠﻨﺎر و ﺳﯿﺎ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﻨﻦ ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﻧﮕﺎﻫﯽ اﺟﻤﺎﻟﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ اﻧﺪاﺧﺖ: ﻓﺮدا ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮ دوﺑﺎره وﻗﺘﻪ دﮐﺘﺮ ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺳﺖ ... ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﮕﻢ وﻗﺖ دارﯾﺪ ﮐﻪ ﺑﯿﺎﯾﺪ؟‬ ‫
- ﺑﻠﻪ ﻣﯿﺎم ﺑﻌﺪ از ﮐﻼﺳﻢ ﺗﺎ اﺟﺮا ﯾﻪ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻋﺘﯽ ﺧﺎﻟﯽ دارم ...‬ ‫... ﺑﺎ ﺑﻮ ﺳﯿﺪن ﺑﭽﻪ ﻫﺎ و ﺧﺪا ﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﺮدن ازﺷﻮن ﺣﻤﻠﻪ ﮐﺮدم ﺳﻤﺖ ﺳﯿﺎ ﮐﻪ داﺷﺖ ﭘﻨﺎه ﻣﯽ ﺑﺮد ﺑﻪ اﺗﺎق ﺧﻮاب: ﮐﺸﺘﻤﺖ ﺳﯿﺎ ...‬ ‫
- ﻧﺪو ﻫﻤﺮاز ... ﻧﺪو ﻣﺎدام ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺳﮑﺘﻪ ﻣﯿﮑﻨﻪ ﻫﺎ.‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺗﻘﻮﯾﻢ روي دﯾﻮار اﻧﺪاﺧﺘﻢ ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪن ﻫﺮ روزه ﺑﻪ اون ﺗﺎرﯾﺦ ﺗﻠﺦ ﻗﻠﺒﻢ رو ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻓﺸﺮده ﻣﯿﮑﺮد ... ﻧﺸﺴﺘﻢ روي ﻣﺒﻞ و‬ ‫ﺧﯿﺮه ﺷﺪم ﺑﻪ ﮐﻮﭼﻪ ﺷﻠﻮغ ﻣﺤﻞ ﮐﻪ ﭘﺮ از رﻓﺖ و آﻣﺪ ﺑﻮد ... زﻧﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺳﺒﺪ ﺧﺮﯾﺪ روزﻫﺎ از زﯾﺮ ﭘﻨﺠﺮه رد ﻣﯽ ﺷﺪن ﻋﺼﺮﻫﺎ دﻧﺒﺎل‬ ‫اﯾﻦ ﺑﻮدن ﮐﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو از ﺗﻮي ﮐﻮﭼﻪ رواﻧﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﮐﻨﻨﺪ و ﺷﺒﻬﺎ در رو ﺑﺮاي ﺷﻮﻫﺮاﻧﺸﻮن ﺑﺎز ﻣﯿﮑﺮدن ﺣﺎﻻ در ﺗﺪارك ﺷﺮوع ﺳﺎل‬ ‫ﺗﺤﺼﯿﻠﯽ ﺑﻮدن ...‬ ‫ﻣﻦ از دوران ﻣﺪرﺳﻪ ﺧﺎﻃﺮات ﺟﺴﺘﻪ ﮔﺮﯾﺨﺘﻪ داﺷﺘﻢ ... دﺑﺴﺘﺎن ﺑﺮام ﺳﺮاﺳﺮ زﯾﺒﺎﯾﯽ و ﺑﯽ ﺧﺒﺮي ﺑﻮد و درد ﻣﺎدرم ﺑﺮاي ﺗﺎﻣﯿﻦ دو‬ ‫ﺗﺎ دﺧﺘﺮ ﺑﭽﻪ ﺑﺎ ﺧﯿﺎﻃﯽ ﺑﻌﺪ از ﻓﻮت ﺷﻮﻫﺮ ﺟﻮوﻧﺶ ... ﭘﺪرم ﻧﻮازﻧﺪه ﺗﺎر و ﺳﻪ ﺗﺎر ﺑﻮد ... درس ﻫﻢ ﻣﯿﺪاد ﻣﻦ زﯾﺎد ﺑﻪ ﯾﺎدش ﻧﻤﯿﺎوردم‬ ‫... ﺑﺮاي ﻣﻦ ﯾﻪ ﻧﻮاي ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ ﺑﻮد از ﯾﻪ ﻧﺖ ﮐﻪ ﻣﺪام ﺗﮑﺮار ﻣﯿﺸﺪ و ﯾﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ ... وﻗﺘﯽ ﺑﺰرگ ﺗﺮ ﺷﺪم ﮐﻪ ﻋﺎدت ﺑﻪ ﺣﻀﻮر ﻣﺮد‬ ‫ﺗﻮي ﺧﻮﻧﻪ و زﻧﺪﮔﯿﻤﻮن ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... ﺧﺎﻟﻪ ام ﺧﯿﻠﯽ اﺻﺮار داﺷﺖ ﻣﺎدرم ازدواج ﮐﻨﻪ اون دوره ﻫﺎ ازش ﻣﺘﻨﻔﺮ ﻣﯽ ﺷﺪم اﻣﺎ ﺣﺎﻻ ﮐﻪ‬ ‫ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﻣﯿﺒﯿﻨﻢ ﮐﻪ اي ﮐﺎش ﻣﺎدرم ﻗﺒﻮل ﮐﺮده ﺑﻮد ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺎر زﻧﺪﮔﯽ و اﺳﺘﺮﺳﻬﺎش ﮐﻤﺘﺮ ﻣﯽ ﺑﻮد و ﺧﺴﺘﻪ اش ﻧﻤﯽ ﮐﺮد ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم ﻟﺒﻪ ﭘﻨﺠﺮه ﻧﺸﺴﺘﻢ و ﻫﻮاي آﺧﺮ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن رو ﻧﻔﺲ ﮐﺸﯿﺪم ﻧﺴﯿﻢ ﻣﻼﯾﻤﯽ از ﻻي ﻣﻮﻫﺎم رد ﺷﺪ ... رﻫﺎ ﮐﻪ ﻋﺎﺷﻖ ﺷﺪ ...‬ ‫ﻣﺎﻣﺎن ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﻧﺼﻔﻪ ﻧﯿﻤﻪ اي ﮐﺮد ... زورش ﻧﻤﯽ رﺳﯿﺪ ﯾﺎ راﺿﯽ ﺑﻮد ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﺑﭽﻪ ﺗﺮ از اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﯾﺎدم ﺑﯿﺎد ...‬ ‫ﺣﺎﻣﺪ ﮐﻪ اوﻣﺪ ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎري ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻧﮕﺎه ﻣﺘﻌﺠﺐ ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم و ﻧﮕﺎه ﺳﺮاﺳﺮ ﺗﺤﻘﯿﺮ اﮐﺒﺮ ﺧﺎن ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻪ و زﻧﺪﮔﯿﻤﻮن رو ﯾﺎدم‬ ‫ﻧﻤﯿﺮه ﺑﺎ ﻫﻤﻪ ﺑﭽﮕﯿﻢ ﺧﻮب ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ﮐﻪ اﯾﻦ آدﻣﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﺎدرم ﺑﺮاي ﭘﺬﯾﺮاﯾﯽ ﮐﺮدن ازﺷﻮن از ﻣﺎدام ﻓﻨﺠﺎﻧﻬﺎي ﮐﺮﯾﺴﺘﺎل ﻋﺘﯿﻘﻪ‬ ‫اش رو ﻗﺮض ﮔﺮﻓﺘﻪ و ﺟﻠﺸﻮن ﮔﻮﻟﻪ ﮔﻮﻟﻪ ﻋﺮق ﻣﯿﺮﯾﺰه از ﺑﻮدن در اﯾﻦ ﺟﺎ راﺿﯽ ﻧﯿﺴﺘﻦ ...‬ ‫اﮐﺒﺮ ﺧﺎن اﺻﺮار داﺷﺖ ﯾﻪ ﺳﺎﻟﯽ ﻧﺎﻣﺰد ﺑﻤﻮﻧﻦ ... ﺷﺎﯾﺪ ﺣﻖ داﺷﺖ ... اﻻن ﮐﻪ ﺑﻬﺶ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﻣﯿﺒﯿﻨﻢ ﺷﺎﯾﺪ اون ﻃﻮر ﺑﻬﺘﺮ ﺑﻮد ...‬ ‫ﺣﺎﻣﺪ اﻣﺎ دم ﻣﯽ زد از ﺑﯽ ﻃﺎﻗﺘﯽ از اﯾﻦ ﮐﻪ ﻣﯿﺨﻮاد زﻧﺶ ﺧﻮﻧﺶ ﺑﺎﺷﻪ ...‬ ‫... زﻧﺶ ... آﺧﻪ ﯾﻪ دﺧﺘﺮ 61 ﺳﺎﻟﻪ رو ﭼﻪ ﺑﻪ زن ﺑﻮد ... زن ﺧﻮﻧﻪ ﺑﻮدن ... اوﻧﻬﺎ ﺟﻬﺰﯾﻪ ﻧﺨﻮاﺳﺘﻨﺪ و ﻣﺎ ﺑﻪ ﯾﮏ ﺳﮑﻪ ﻣﻬﺮﯾﻪ راﺿﯽ‬ ‫ﺷﺪﯾﻢ و ﺧﺴﺮو ﺧﺎن ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺑﻮد ﻧﻮﻧﻤﻮن ﺗﻮ روﻏﻦ اﻓﺘﺎده ...‬ ‫ﭘﻮزﺧﻨﺪي زدم ... روﻏﻦ؟! ﺑﻌﺪ از اون ﺗﻤﺎم اون ﺳﺎﻟﻬﺎ ﻣﺎدرم ﺑﻪ ﻗﻮل ﺧﻮدش ﯾﻪ ﻟﻘﻤﻪ ﻧﻮﻧﺶ رو ﺗﻮ ﺧﻮن زد و ﺧﻮرد ...‬ ‫دﺧﺘﺮﮐﺶ ﺗﻮ اوج اﻓﺴﺮدﮔﯽ ﺣﺎﻣﻠﻪ ﺷﺪ ﺑﻠﮑﻪ ﺷﻮﻫﺮ ﺳﺮ ﺑﻪ ﻫﻮاش ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﭘﺎﯾﺒﻨﺪ ﺑﺸﻪ ﻧﺸﺪ ... ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ زاﯾﻤﺎن ﮐﺮد اﮐﺒﺮ آﻗﺎ ﻓﺮدا‬ ‫ﺻﺒﺤﺶ ﺑﺎ زور آدﻣﻬﺎش ﺷﺎزده اش آورد ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ... ﺣﺎﻣﺪ دﺳﺖ ﺑﺰن ﻧﺪاﺷﺖ ... اﻣﺎ ﺷﮑﻨﺠﻪ از ﻫﺮ ﻧﻮﻋﺶ ﺗﻮ ﺑﺴﺎﻃﺶ ﺑﻮد از ﺑﯽ‬ ‫ﻣﺤﻠﯽ ﺗﻮ ﺧﻠﻮت ... از ﺑﯽ ﺣﺮﻣﺖ ﮐﺮدن ﺧﻮاﻫﺮم ﺗﻮي ﺟﻤﻊ از زﻧﻬﺎي رﻧﮓ و وارﻧﮓ دورش ... اﮐﺒﺮ ﺧﺎن ﻫﻢ دﯾﮕﻪ از دﺳﺘﺶ ﺧﺎرج‬ ‫ﺷﺪه ﺑﻮد اﯾﻦ ﻣﺎﯾﻪ ﻧﻨﮓ ...‬ ‫اﻣﺸﺐ ﺑﺪ ﺟﻮر ﯾﺎدت اﻓﺘﺎدم رﻫﺎ ... رﻓﺘﻦ ﻣﺎدر ﺗﻨﻬﺎم ﮐﺮد درﺳﺖ اﻣﺎ رﻓﺘﻦ ﺗﻮ دﻟﻢ رو ﺧﻮن ﮐﺮد ﺧﻮاﻫﺮي اﻣﺴﺎل وارد ﭼﻬﺎر ﺳﺎل‬ ‫ﻣﯿﺸﻪ ﻣﺮﮔﺖ ... ﭼﻪ ﻃﻮر ﺑﺎور ﮐﻨﻢ رﻫﺎ ... ﭼﻪ ﻃﻮر؟‬ ‫ﻗﻄﺮه اﺷﮑﯽ ﮐﻪ روي ﮔﻮﻧﻪ ام ﺑﻮد رو ﭘﺎك ﮐﺮدم و ﺻﻮرت ﻧﺎزش رو ﮐﻪ از ﺗﻮي ﻗﺎب ﺑﻬﻢ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﯽ زد رو ﺑﻮﺳﯿﺪم ... اﯾﻦ ﻋﮑﺲ‬ ‫ﻣﺎﻟﻪ زﻣﺎﻧﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻧﯿﻮﺷﺎ رو ﺣﺎﻣﻠﻪ ﺑﻮد ...‬ ‫... ﺧﻮاﻫﺮي ﺧﯿﻠﯽ دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﻣﺜﻞ اون وﻗﺖ ﻫﻔﺘﻪ آﺧﺮي ﮐﻪ اوﻣﺪي اﯾﻨﺠﺎ ﺑﻬﻢ ﮔﻔﺘﯽ دوﺳﺖ داري ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺗﻮ اﯾﻦ ﺧﻮﻧﻪ آﺑﯽ ...‬ ‫ﭘﺮ از آراﻣﺶ ﺑﺰرگ ﺑﺸﻪ ... ﻣﺜﻞ ﻣﻦ ﺧﻮدش راﻫﺶ رو اﻧﺘﺨﺎب ﮐﻨﻪ ﻧﯿﻮﺷﺎ رو ﺑﯿﺎرم ﭘﯿﺶ ﺧﻮدم اﻣﺎ ﻧﻤﯽ ﺷﻪ ﺧﻮاﻫﺮم ... ﻧﻤﯽ ﺷﻪ ...‬ ‫دﺳﺖ ﻣﻦ ﮐﻮﺗﺎﻫﻪ ... ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ... ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﺑﮕﻢ وﺿﻌﯿﺖ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ از وﻗﺘﯽ ﺣﺎﻣﯽ اوﻣﺪه ﺑﻬﺘﺮ ﺷﺪه ﯾﺎ ﻧﻪ؟! ... ﮐﺎش ﻣﯽ‬ ‫ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﺑﻬﺖ ﻗﻮل ﺑﺪم ... ﭼﻪ ﻃﻮر دﻟﺸﻮن اوﻣﺪ ﺧﻮاﻫﺮم ... ﭼﻪ ﻃﻮر دﻟﺶ اوﻣﺪ؟‬ ‫
- ﻧﺨﻮاﺑﯿﺪي؟‬ ‫ﺑﻪ ﺳﯿﺎ ﻧﮕﺎﻫﯽ اﻧﺪاﺧﺘﻢ: ﺗﺎ ﺧﻮد ﺻﺒﺢ ﺑﯿﺪار ﺑﻮدم ...‬ ‫
- ﺑﺎز ﺳﺎﻟﮕﺮد رﻫﺎ ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪ؟!‬ ‫
- ﭼﻪ ﮐﻨﻢ ﺳﯿﺎ ﻣﯽ ﺳﻮزم ... ﻣﯽ ﺳﻮزم ... از ﺗﻪ دل ...‬ ‫ﭼﺮﺧﯿﺪ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ: ﭼﻪ ﮐﻨﻢ ﺑﺮات آﺧﻪ؟‬ ‫
- ﺳﯿﺎ ﻣﺮﺳﯽ ﮐﻪ ﻫﺴﺘﯽ ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زد و ﺑﺎزوم رو ﺗﻮي دﺳﺘﺶ ﻓﺸﺮد ... ﭘﯿﺶ ﺧﻮدم ﮔﻔﺘﻢ ﺧﺪا ﺳﯿﺎ رو ﺑﻪ ﺟﺎي ﺗﻤﺎم ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﻫﺎم ﺑﻬﻢ داده ... ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺗﺎ ﮐﯽ‬ ‫ﻣﯿﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ازش ﺗﻮﻗﻊ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ اﻧﻘﺪر ... ﺣﻮاﺳﺶ ﺑﻬﻢ ﺑﺎﺷﻪ ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ...‬ ‫
- ﮐﺠﺎ داري ﻣﯿﺮي ﺷﺎم ﺧﻮردي اﺻﻼ؟‬ ‫
- ﻧﻪ دﻟﻢ ﺑﺮاي ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﺗﻨﮕﻪ ﻣﯽ ﺧﻮام ﺑﺮم ﺑﺒﯿﻨﻤﺸﻮن ...‬ ‫
- ﻣﮕﻪ روزه ﻣﻼﻗﺎﺗﻪ اﻣﺮوز؟‬ ‫ﺑﺎ ﺧﻨﺪه ﯾﻪ دوﻧﻪ زدم ﺑﻪ ﺑﺎزوش: روزه ﻣﻼﻗﺎت ﭼﯿﻪ دﯾﻮوﻧﻪ ﻣﮕﻪ زﻧﺪاﻧﻪ؟‬ ‫
- ﻓﺮق ﭼﻨﺪاﻧﯽ ﻫﻢ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻪ ... ﭼﻪ دﺳﺘﺖ ﻫﻢ ﺳﻨﮕﯿﻨﻪ ﺷﺪه رواﻧﯽ ﺑﺎزوم داﻏﻮن ﺷﺪ ...‬ ‫
- ﻟﻮس ﻧﺸﻮ ﺳﯿﺎ ... ﻧﻪ اﻣﺮوز روزش ﻧﯿﺴﺖ ﺳﺎﻋﺘﺸﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﻧﯿﺴﺖ اﻣﺎ ﺧﺐ ... ﭼﻪ ﮐﻨﻢ دﻟﻢ ﭘﺮ ﻣﯿﮑﺸﻪ ﻓﻮﻗﺶ ﯾﻪ اﺧﻢ و‬ ‫ﺗﺨﻢ ﻣﯿﮑﻨﻦ دﯾﮕﻪ ...‬ ‫
- ﺷﺎﯾﺪم در رو ﺑﺎز ﻧﮑﻨﻦ ...‬ ‫ﮐﯿﻔﻢ رو از ﮐﻨﺎرش ﮐﻪ روي ﻧﯿﻤﮑﺖ ﺑﻮد ﺑﺮ داﺷﺘﻢ: ﻧﻪ از وﻗﺘﯽ ﺧﺎن ﻋﻤﻮ اوﻣﺪن دﯾﮕﻪ اﯾﻦ ﮐﺎر ﺑﯽ ادﺑﺎﻧﻪ رو اﻧﺠﺎم ﻧﻤﯽ دن ...‬ ‫ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﺸﯿﺪم و ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺘﻢ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﺳﺎﻋﺖ 01 ﺑﻮد و واﻗﻌﺎ ﺧﻮدم ﻫﻢ ﺗﻮ ﺟﺴﺎرت ﺧﻮدم ﻣﻮﻧﺪه ﺑﻮدم ...‬ ‫زﻧﮓ ﮐﻪ زدم ﺑﺎ ﮐﻤﯽ ﻣﻌﺘﻠﯽ در ﺑﺎز ﺷﺪ ... ﮐﯿﺴﻪ اي ﮐﻪ ﺗﻮي دﺳﺘﻢ ﺑﻮد رو ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﮐﺮدم ... ﺗﻮش ﯾﻪ ﺟﺎﻣﺪادي ﺧﻮﺷﮕﻞ ﺑﺮاي‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ و ﯾﻪ ﭼﻨﺪ ﺗﺎ دﻓﺘﺮ اﺳﭙﺎﯾﺪر ﻣﻦ ﺑﺮاي ﮐﻮﺷﺎ ﺑﻮد ... از در زري ﺧﺎﻧﻮم رو دﯾﺪم ﮐﻪ ﺑﻪ اﺳﺘﻘﺒﺎﻟﻢ اوﻣﺪ از اﯾﻦ رﺳﻤﺸﻮن ﺧﻨﺪه ام‬ ‫ﻣﯿﮕﺮﻓﺖ اﻧﮕﺎر ﺳﻔﯿﺮ ﮐﺒﯿﺮ ﻓﺮاﻧﺴﻪ داره وارد ﻣﯿﺸﻪ ...‬ ‫ﺑﺎﻫﺎش ﺳﻼم و اﺣﻮال ﭘﺮﺳﯽ ﮐﺮدم درﺳﺘﻪ ﮐﻪ ﺑﻪ اﻧﺪازه ﻓﺨﺮي ﺧﺎﻧﻮم دوﺳﺘﺶ ﻧﺪاﺷﺘﻢ اﻣﺎ از اون ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻮاي ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو‬ ‫داﺷﺖ ﮐﻢ ﮐﻢ داﺷﺖ ﺗﻮي دﻟﻢ ﺟﺎ ﺑﺎز ﻣﯿﮑﺮد ...‬ ‫
- ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﮐﻪ ﺧﻮاب ﻧﯿﺴﺘﻦ زري ﺧﺎﻧﻮم؟‬ ‫
- ﻧﻪ وﻟﯽ ﻣﺎ ﻣﻨﺘﻈﺮﺗﻮن ﻧﺒﻮدﯾﻢ ...‬ ‫
- ﻣﯽ دوﻧﻢ اﻣﺎ ﺧﯿﻠﯽ دﻟﻢ ﺑﺮاﺷﻮن ﻟﮏ زده ... ﻣﯽ ﺷﻪ ﺑﺪون اﯾﻨﮑﻪ ﮐﺴﯽ ﺑﻔﻬﻤﻪ از راﻫﺮوي ﭘﺸﺖ ردم ﮐﻨﯽ ...‬ ‫... اﻣﯿﺪوار ﺑﻮدم ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ آﯾﻔﻮن ﺳﺎﻟﻦ ﻗﻄﻊ ﺑﺎﺷﻪ و ﺗﻮي آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ ﻓﻘﻂ زﻧﮓ ﺧﻮرده ﺑﺎﺷﻪ ...‬ ‫ﭼﺸﻤﺎش ﯾﮑﻢ ﺧﯿﺲ ﺷﺪ؟ دﻟﺶ ﺑﺮام ﺳﻮﺧﺖ؟‬ ‫
- ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﺣﻖ دارﯾﺪ ﺧﺎﻧﻮم ﺑﻪ ﺧﺪا ﺟﯿﮕﺮ ﻣﻦ ﮐﺒﺎب ﻣﯿﺸﻪ اﻣﺎ ...‬ ‫... اﺻﻼ از ﻟﺤﻦ ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ ﺗﺮﺣﻤﺶ ﺧﻮﺷﻢ ﻧﯿﻮﻣﺪ ...‬ ‫
- ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم و آﻗﺎ ﺑﯿﺮوﻧﻦ ... آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ﻫﻢ اﻣﺸﺐ ﺗﺸﺮﯾﻒ ﻧﻤﯿﺎرن ... ﻓﺨﺮي ﺧﺎﻧﻮم ﻫﻢ ﻧﺎ ﺧﻮش اﺣﻮاﻟﻪ اﻣﺸﺐ ﺗﺎ ﻫﺮ وﻗﺖ‬ ‫ﺧﻮاﺳﺘﯿﺪ ﺑﻤﻮﻧﯿﺪ ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻢ آﻗﺎ و ﺧﺎﻧﻮم زودﺗﺮ از 1 ﺑﯿﺎ آﺧﻪ ﺑﻠﻪ ﺑﺮون ﺧﻮاﻫﺮ ازده آﻗﺎﺳﺖ ...‬ ‫... دﯾﮕﻪ ﻧﺎﯾﺴﺘﺎدم ﺗﺎ ﺗﺠﺰﯾﻪ ﺗﺤﻠﯿﻞ ﮐﻨﻢ ﺧﻮاﻫﺮ زاده اﮐﺒﺮ ﺧﺎن اﺻﻼ ﮐﯽ ﺑﻮد ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ اﺗﺎﻗﺸﻮن ﭘﺮواز ﮐﺮدم ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫
- واي اﯾﻦ ﭼﻪ ﻗﺪر ﺧﻮﺷﮕﻠﻪ ﻫﻤﺮاز ...‬ ‫
- ﻗﺎﺑﻞ ﺧﻮﺷﮕﻼي ﺧﻮدم رو ﻧﺪاره ...‬ ‫از اﯾﻦ ﮐﻪ اﻣﺸﺐ ﺷﺎﻧﺲ ﺑﺎﻫﺎم ﯾﺎر ﺑﻮد واﻗﻌﺎ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﻮدم ... ﺑﻪ وﺟﻮدﺷﻮن و ﺣﻀﻮرﺷﻮن ﮐﻨﺎرم اﺣﺘﯿﺎج داﺷﺘﻢ ...‬ ‫ﺳﺎﻋﺖ رو ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم داﺷﺖ 11 ﻣﯽ ﺷﺪ ...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ: دﯾﺮ ﻣﯿﺎن ﺑﯽ ﺧﻮد ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺘﺖ ﻧﮕﺎه ﻧﮑﻦ ...‬ ‫ﮐﻮ ﺷﺎ: آره دﯾﮕﻪ اﺻﻼ اﻣﺸﺐ اﯾﻦ ﺟﺎ ﺑﻤﻮن ...‬ ‫... ﻫﻤﯿﻨﻢ ﻣﻮﻧﺪه ﺑﻮد ... اﻋﺪاﻣﻢ ﻣﯽ ﮐﺮدن ...‬ ‫
- ﻣﻬﻢ اﯾﻨﻪ ﮐﻪ ﻣﻦ دﯾﺪﻣﺘﻮن ...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ: ﻣﯽ ﺷﻪ ﺑﺒﺮي ﻣﺎﻧﺘﻮم رو ﯾﮑﻢ ﮐﻮﺗﺎه ﮐﻨﯽ؟‬ ‫
- ﭼﺮا؟‬ ‫
- ﺧﯿﻠﯽ ﺑﻠﻨﺪه دوﺳﺘﺶ ﻧﺪارم ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻫﻤﺸﻮن ﮐﻮﺗﺎﻫﺶ ﻣﯽ ﮐﻨﻦ اﻣﺎ ﭘﺪر ﺟﻮن ﻧﻤﯿﺬاره ...‬ ‫... دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺳﺮم رو ﺑﮑﻮﺑﻢ ﺑﻪ دﯾﻮار ...‬ ‫
- ﺧﺐ ﺑﻬﺶ ﺑﮕﻮ ... ازش ﺑﺨﻮاه ... ﺷﺎﯾﺪ اﺟﺎزه داد ...‬ ‫ﮐﻮﺷﺎ: اﻣﮑﺎن ﻧﺪاره ...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ: ﺗﻮ ﺣﺮف ﻧﺰن ... ﺑﻪ ﺗﻮ ﮐﻪ ﭼﯿﺰي ﻧﻤﯿﮕﻦ ... ﭘﺪر ﺟﻮن ﻫﺮ ﺷﺐ ﮐﻮﺷﺎ رو ﻣﯽ ﺑﺮه ﺗﻮ اﺗﺎﻗﺶ ﺑﺎﻫﺎش ﺣﺮف ﻣﯿﺰﻧﻪ ... وﻟﯽ ...‬ ‫دﻟﻢ ﺧﻮن ﺑﻮد ... واﻗﻌﺎ ﺧﻮن ﺑﻮد ... ﯾﻌﻨﯽ ﺗﻮ اﯾﻦ روزاﯾﯽ ﮐﻪ ﺳﺎﻟﮕﺮد ﻓﻮت اﯾﻦ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﻮد ﻫﻢ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﯾﮑﻢ رﻋﺎﯾﺖ ﻣﯿﮑﺮدن ...‬ ‫
- ﻗﺼﺪﯾﯽ ﻧﺪاره ﮔﻞ ﻣﻦ ... ﺧﺐ ﺣﺮﻓﺎﺷﻮن ﻣﺮدوﻧﻪ اﺳﺖ ...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ آروم اوﻣﺪ و ﺳﺮش رو ﮔﺬاﺷﺖ روي زاﻧﻮم ... ﺑﻐﻀﻢ رو ﺑﺮاي اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺗﻨﻬﺎﯾﯿﺸﻮن ﺑﻪ زور ﻗﻮرت دادم و ﺷﺮوع ﮐﺮدم ﺑﻪ‬ ‫ﻧﻮازش ﻣﻮﻫﺎي ﻟﺨﺖ ﺧﺮﻣﺎﯾﯿﺶ ...‬ ‫
- ﻫﻤﺮاز ﻣﺎﻣﺎن ﻣﺎ رو ﻣﯿﺒﯿﻨﻪ ﻧﻪ؟‬ ‫
- اﻟﺒﺘﻪ ﮐﻪ ﻣﯿﺒﯿﻨﻪ از ﺗﻮي ﻫﻤﻮن ﺷﻬﺮ ﻗﺼﻪ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻬﺖ ﮔﻔﺘﻢ ...‬ ‫
- اون اﮔﻪ ﺗﻮاﻧﺎﯾﯽ داﺷﺖ ﺑﺎﻻي ﺳﺮ ﻣﺎ ﻣﯿﻤﻮﻧﺪ ...‬ ‫... اﯾﻦ دري وري ﻫﺎ ﭼﯽ ﺑﻮد ﺗﻮ ﻣﻐﺰ اﯾﻦ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﮐﺮده ﺑﻮدن ... دﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﺧﻮدم رو ﺑﺰﻧﻢ ... ﭼﯽ ﻣﯿﮕﻔﺘﻢ ﺑﻬﺸﻮن ...‬ ‫ﺣﻘﯿﻘﺖ رو؟ ﭼﻪ ﺣﻘﯿﻘﺘﯽ؟‬ ‫ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺑﺎز ﺷﺪن در از ﺟﺎ ﭘﺮﯾﺪم ... ﯾﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﻧﻔﺴﻢ ﮔﺮﻓﺖ ... دﯾﺪﻧﺶ ﺗﻮي ﭼﺎرﭼﻮب در ﺑﺎ دﯾﺪن ﻣﺎﻣﻮر ﺣﮑﻢ اﻋﺪاﻣﻢ ﯾﮑﯽ ﺑﻮد‬ ‫اﻧﮕﺎر ... ﺑﺎ اون اﺧﻤﺎي وﺣﺸﺘﻨﺎك و ﻋﺼﺎي ﭼﻮب ﻣﺎﻫﻮﻧﺶ ... ﺑﺎ ورودش ﺑﻪ اﺗﺎق ﻧﯿﻮﺷﺎ ﻫﻢ از ﺟﺎ ﭘﺮﯾﺪ و ﻣﻦ اﯾﺴﺘﺎدم ...‬ ‫ﺑﻪ زور ﺧﻮدم رو ﺟﻤﻊ وو ﺟﻮر ﮐﺮدم: ﺳﺲ ... ﺳﻼم ...‬ ‫
- ﺷﻤﺎ اﯾﻨﺠﺎ ﭼﯽ ﮐﺎر ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ؟‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫ﺧﯿﻠﯽ وﻗﺖ ﺑﻮد اﮐﺒﺮ ﺧﺎن رو ﻧﺪﯾﺪه ﺑﻮدم و ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻫﻢ اﻧﻘﺪر ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﻧﺪﯾﺪه ﺑﻮدﻣﺶ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ... ﯾﻌﻨﯽ ...‬ ‫ﺑﺮاي اﯾﻦ ﮐﻪ ﺑﭽﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻧﺘﺮﺳﻦ از ﺟﻠﻮش رد ﺷﺪم و وارد راﻫﺮو ﺷﺪم ... آﺧﺮﯾﻦ ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﻢ ﺧﻮرد ﻧﮕﺎه ﭘﺮ از ﺗﺮس ﻧﯿﻮﺷﺎ‬ ‫و وﺣﺸﺖ ﺑﯿﺶ از اﻧﺪازه ﮐﻮﺷﺎ ﺑﻮد ... ﺑﺎ ﭼﺸﻤﮑﯽ ﮐﻪ ﺑﺨﻮام ﺑﻬﺸﻮن ﺑﮕﻢ ﭼﯿﺰي ﻧﯿﺴﺖ از اﺗﺎق ﺑﯿﺮون اوﻣﺪم اﻣﺎ ﺧﻮب ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ‬ ‫ﻣﻮﺿﻮع ﺑﯿﺦ ﭘﯿﺪا ﻣﯿﮑﻨﻪ ...‬ ‫ﺑﺎ وﺟﻮد در ﺑﺴﺘﻪ ﺑﺎ دادي ﮐﻪ اﮐﺒﺮ ﺧﺎن ﮐﺸﯿﺪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﮐﺮ ﻣﯽ ﺑﻮدن ﺗﺎ ﻧﺸﻨﻮن ... ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻮدم ﻫﺮ ﮐﺎري ﻣﯿﺨﻮاد ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﮑﻨﻪ اﻣﺎ‬ ‫ﺑﭽﻪ ﻫﺎ اﯾﻦ ﻗﺪر ﺗﺮﺳﺎن ﻧﺒﺎﺷﻦ ...‬ ‫
- ﺑﻪ ﭼﻪ ﺣﻘﯽ اﯾﻦ ﺳﺎﻋﺖ از ﺷﺐ ﺑﺪون ﺣﻀﻮر ﻣﺎ ﺗﻮي ﺧﻮﻧﻪ ﻣﺎ ﻫﺴﺘﯿﺪ دﺧﺘﺮ ... ﻣﻦ ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﻫﻢ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺗﺬﮐﺮ دادم ...‬ ‫
- آﻗﺎي اﻧﺘﻈﺎم ... ﻣﻦ ... واﻗﻌﺎ ...‬ ‫... ﺑﺎ وﺟﻮد ﻃﻌﻢ ﺗﻠﺨﯽ ﮐﻪ ﺗﻪ ﮔﻠﻮم ﺑﻮد ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺘﺶ ﺑﺨﻮاﺑﻪ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ... ﻣﯽ ﺗﺮﺳﯿﺪم ... ﻧﺤﻮه ﺑﺮ ﺧﻮردش‬ ‫ﻃﻮري ﺑﻮد ﮐﻪ اوﻣﺪه ﺑﻮدم اﻧﮕﺎر دزدي ...‬ ‫
- ﺣﺮف ﻧﺰﻧﯿﺪ ... ﺗﻘﺼﯿﺮ ﺷﻤﺎ ﻧﯿﺴﺖ ﻣﻘﺼﺮ ﻣﺎﯾﯿﻢ ﮐﻪ ﺑﯿﺶ از ﺣﺪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ رو دادﯾﻢ ... دﺧﺘﺮ ﺟﺎن ﺧﻮاﻫﺮ ﺷﻤﺎ ﻓﻮت ﮐﺮده ﺷﻤﺎ ﺳﺒﺒﯽ‬ ‫و ﻧﺴﺒﯽ ﻫﯿﭻ آﺷﻨﺎﯾﯽ ﺑﺎ ﻣﺎ ﻧﺪارﯾﺪ اﺻﻼ ﻣﻦ دﻟﯿﻠﻪ اﯾﻦ رﻓﺖ و آﻣﺪﻫﺎي ﺷﻤﺎ رو ﻧﻤﯽ ﻓﻬﻤﻢ ...‬ ‫دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ داد ﺑﺰﻧﻢ اﻣﺎ ﻧﯿﺸﺪ اﯾﻦ ﻣﺮد ﻫﻤﺴﻦ ﭘﺪر ﺑﺰرگ ﻣﻦ ﺑﻮد و در ﺿﻤﻦ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺗﻮي ﺧﻮﻧﺶ ﺑﻮدن ... واﻗﻌﺎ ﺑﺲ ﻧﺒﻮد اﯾﻦ‬ ‫ﻫﻤﻪ ﺗﺤﻘﯿﺮ ﻣﮕﻪ ﻣﻦ ﭼﯽ ﮐﺎرﺷﻮن ﮐﺮده ﺑﻮدم؟‬ ‫
- ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو ﺑﺒﯿﻨﻢ ... اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ...‬ ‫دﺳﺘﺶ رو ﺗﻮي ﻫﻮا ﺗﮑﻮن داد: اﺻﻼ دﻟﯿﻠﺘﻮن ﻗﺎﻧﻊ ﮐﻨﻨﺪه ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﮐﻪ ﺣﺎﻻ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻣﯽ دﯾﺪﻣﺶ: اﮐﺒﺮ ﺧﺎن؟‬ ‫
- ﺷﻤﺎ دﺧﺎﻟﺖ ﻧﮑﻦ ... ﻣﻦ ﻫﯽ ﺳﮑﻮت ﮐﺮدم اﺻﻼ ﺗﻘﺼﯿﺮ ﺷﻤﺎ و ﺣﺎﻣﯽ ... دﺧﺘﺮ ﺟﻮن ﻫﺮ ﺑﺎر ﻣﯿﺎي اﯾﻦ ﺟﺎ ﻣﻐﺰ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو ﺑﺎ ﯾﻪ‬ ‫ﻋﺎﻟﻤﻪ ﭼﯿﺰﻫﺎي ﻣﺴﺨﺮه ﭘﺮ ﻣﯿﮑﻨﯽ و ﻣﯿﺮي ... ﺧﻮاﻫﺮ ﺷﻤﺎ ﻣﺮﯾﺾ ﺷﺪ و ﻓﻮت ﮐﺮد اﯾﻦ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻫﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﭙﺬﯾﺮن ﮐﻪ ﻣﺎدرﺷﻮن‬ ‫ﺿﻌﻒ داﺷﺖ و ﺑﺎ اون ﺿﻌﻔﺶ ﻓﻮت ﺷﺪ ... و دو ﺗﺎ ﺑﭽﻪ اش رو ﻫﻢ ﮔﺬاﺷﺖ ﺑﺮاي ﻣﺎ ...‬ ‫... دﺳﺖ اﻧﺪاﺧﺘﻢ دور ﯾﻘﻪ ام ﺑﻠﮑﻪ راه ﺗﻨﻔﺴﻢ ﺑﺎز ﺑﺸﻪ ... ﺗﻮي دﻟﻢ ﭘﺮ از ﻟﻌﻨﺖ ﺑﻮد و ﺻﺪاش ﺗﻮي ﺳﺮم ﻣﯽ ﭘﯿﭽﯿﺪ ...‬ ‫ﺑﺎ اﺷﮑﯽ ﮐﻪ ﺗﻮي ﭼﺸﻤﺎم ﺑﻮد ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم اﯾﻦ ﻣﺮد واﻗﻌﺎ اﻧﺴﺎن ﺑﻮد؟‬ ‫
- ﺷﻤﺎ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺧﻮاﻫﺮم ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﮐﺎري ﻧﺪارم ... دﯾﮕﻪ ﺗﻤﻮم ﺷﺪ ... ﺣﻖ ﻧﺪارﯾﺪ ﭘﺎ ﺗﻮن رو ﺗﻮي اﯾﻦ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﺬارﯾﺪ و ﻣﻐﺰ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو ﺑﯿﺸﺘﺮ از اﯾﻦ ﻣﺴﻤﻮم ﮐﻨﯿﺪ‬ ‫...‬ ‫... اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم دﻧﯿﺎ روي ﺳﺮم ﺧﺮاب ﺷﺪ ... ﭼﯽ داﺷﺖ ﻣﯿﮕﻔﺖ ﻣﮕﻪ ﻫﻤﭽﯿﻦ ﭼﯿﺰي اﻣﮑﺎن داﺷﺖ ...‬ ‫
- ﺣﺘﯽ ﻓﮑﺮ دﯾﺪﻧﺸﻮرو ﯾﻮاﺷﮑﯽ ﻫﻢ ﻧﮑﻨﯿﺪ ﮐﻪ ﻣﯽ ﻓﺮﺳﺘﻤﺸﻮن از اﯾﺮان ﺑﺮن ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫زﯾﺮ ﭘﺎﻫﺎم ﺧﺎﻟﯽ ﺷﺪ ... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﮐﯽ ﺑﺎ ﮐﻤﮏ ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮ رﻓﺘﻢ ﭘﺎﯾﯿﻦ؟ ﮐﯽ زري ﺧﺎﻧﻮم ﯾﻪ ﻟﯿﻮان آب ﺑﻬﻢ داد و ﮐﯽ آژاﻧﺲ ﻣﻦ رو‬ ‫ﮔﺬاﺷﺖ در ﺧﻮﻧﻪ ﺧﺎﻟﻪ ... ﺳﺎﻋﺖ 21 ﺷﺐ ﮐﻪ ﺧﺎﻟﻪ ﺑﺎ ﭘﯿﺮاﻫﻦ ﺧﻮاب و ﺧﺴﺮو ﺧﺎن ﺑﺎ اﺧﻢ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﻨﻪ و ﺳﯿﺎ و ﮔﻠﻨﺎر زﯾﺮ ﺑﻐﻠﻢ رو‬ ‫ﺑﮕﯿﺮن و ﺧﺎﻟﻪ ﺗﻮ ﺻﻮرت زﻧﻮن ﺷﺮﺑﺖ ﮔﻼب ﺑﺮﯾﺰه ﺗﻮ ﺣﻠﻘﻢ و ﻣﻦ دﻋﺎ ﮐﻨﻢ ﺑﻤﯿﺮم ﺑﻠﮑﻪ راﺣﺖ ﺷﻢ.‬ ‫
- ﺧﺎﻟﺖ ﻓﺪات ﺑﺸﻪ ﯾﻪ ﻟﻘﻤﻪ ﺑﺨﻮر ... ﻋﺴﻠﻢ دو روزه ﻟﺐ ﺑﻪ ﻏﺬا ﻧﺰدي‬ ‫ﻟﻘﻤﻪ ﺑﺰرﮔﯽ از ﮔﻮﺷﺖ رو ﮐﻪ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﺳﻤﺘﻢ از دﺳﺘﺶ ﮔﺮﻓﺘﻢ ... از اون ﺷﺐ دو روز ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد ... داﺷﺘﻢ دﯾﻮوﻧﻪ ﻣﯿﺸﺪم ...‬ ‫ﻫﯿﭻ ﺗﻤﺎﺳﯽ ازﺷﻮن ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... ﺷﺪه ﺑﻮدم ﻋﯿﻦ رﺑﺎط ﻧﻪ ﻏﺬا ﻣﯿﺨﻮردم ﻧﻪ ﺣﺮف ﻣﯽ زدم ... ﺧﻮﻧﻪ ﺧﺎﻟﻪ ﻣﻮﻧﺪه ﺑﻮد ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﺑﺎﯾﺪ‬ ‫ﻫﺮ ﭼﻪ ﺳﺮﯾﻌﺘﺮ ﺑﺮم ... ﻣﯽ ﺗﺮﺳﯿﺪم ﺧﺎﻟﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﻦ از ﺷﻮﻫﺮش ﺣﺮف ﺑﺨﻮره ...‬ ‫ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و ﻣﺎﻧﺘﻮم رو ﭘﻮﺷﯿﺪم ...‬ ‫
- ﻣﯿﺮي ﺳﺮﮐﺎر ﺧﺎﻟﻪ ﺟﻮن؟‬ ‫
- ﺑﻠﻪ ﺧﺎﻟﻪ ﭼﺎره اي ﻧﺪارم ... اﺟﺮا دارﯾﻢ ... ﻓﺮدا ﻫﻢ ﮐﻼس دارم ...‬ ‫
- ﺷﺎم ﭼﯽ ﻫﻮس ﮐﺮدي ﺧﺎﻟﻪ ﻓﺪات ﺑﺸﻪ؟‬ ‫
- ﺧﺎﻟﻪ ﺟﺎن زﺣﻤﺖ ﻧﮑﺸﯿﺪ ﻣﯿﺮم ﺧﻮﻧﻪ ...‬ ‫ﭼﺸﻤﺎش رو ﮔﺮد ﮐﺮد: وا ﻣﮕﻪ ﻣﯿﺬارم ﺑﺎ اﯾﻦ ﺣﺎﻟﺖ؟‬ ‫
- ﺧﺎﻟﻪ ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺧﻮدت رو اذﯾﺖ ﻧﮑﻦ ﺧﻮب ﻣﯿﺪوﻧﻢ وﺿﻌﯿﺘﺖ رو اون ﺷﺐ ﻫﻢ ﻧﺼﻔﻪ ﺷﺐ اوﻣﺪم در ﺧﻮﻧﺖ ...‬ ‫اﺷﮏ ﭼﺸﻤﺎش رو ﭘﺎك ﮐﺮد: ﺧﻮﻧﻪ ﺧﺎﻟﺘﻪ ﻓﺪاي ﭼﺸﻤﺎي ﺳﯿﺎﻫﺖ ﺑﺸﻢ ... ﮐﺠﺎ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﯽ ﺑﺮي ... ﺗﻮ ﺑﻪ ﻫﯿﭽﯽ ﮐﺎر ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎش ...‬ ‫ﻣﻦ ﮐﻪ ﺑﺮاﺗﻮن ﺧﺎﻟﮕﯽ ﻧﮑﺮدم ﯾﺎدﮔﺎر ﺧﻮاﻫﺮﻣﯽ ...‬ ‫ﺳﺮم داﺷﺖ ﻣﯿﺘﺮﮐﯿﺪ و ﺣﻮﺻﻠﻪ ﻧﺪاﺷﺘﻢ: ﺧﺎﻟﻪ ﺟﺎن ﺗﻮ رو ﺧﺪا ... واﻗﻌﺎ ﺣﺎﻟﻢ ﺧﻮب ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫ﺳﺮﯾﻊ اﺷﮑﺎش رو ﭘﺎك ﮐﺮد: ﺑﺎﺷﻪ ﺑﺎﺷﻪ ﻓﺪاي ﯾﻪ ﺗﺎر ﻣﻮت ... ﺑﺨﻮر ﺑﻌﺪ ﺑﺮو ﺷﺐ ﻫﻢ ﻣﻨﺘﻈﺮﺗﻢ ... اﯾﻦ رو ﮔﻔﺖ و زﯾﺮ ﻟﺐ در ﺣﺎﻟﯽ‬ ‫ﮐﻪ ﻧﻔﺮﯾﻦ ﻣﯿﮑﺮد و ﺧﻮب ﻫﻢ ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ اﯾﻦ ﻧﻔﺮﯾﻦ ﻫﺎ ﻣﻘﺼﺪش ﮐﺠﺎﺳﺖ رﻓﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ ...‬ ‫ﺳﯿﺎ و ﮔﻠﻨﺎر رو دﯾﺪم ﻟﺒﺎس ﭘﻮﺷﯿﺪه: ﺗﻮ ﮐﻪ اﺟﺮا ﻧﺪاري ﺳﯿﺎ؟‬ ‫
- ﺑﺎﻫﺎت ﻣﯿﺎم ...‬ ‫
- ﺗﻮ رو ﺧﺪا ﺑﭽﻪ ﻫﺎ اﯾﻦ ﻃﻮري ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺣﺎﻟﻢ ﺑﺪه ...‬ ‫ﮔﻠﻨﺎر ﯾﻪ ﻗﺮص ﮐﻮﭼﯿﮏ رو ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ ﯾﻪ ﻟﯿﻮام آب ﺑﻬﻢ داد: ﺣﺎﻟﺖ ﺑﺪه ... ﻓﮑﺮ ﻫﻢ ﺑﻬﺶ ﺑﮑﻦ ... اﯾﻦ ﯾﻪ آرام ﺑﺨﺶ ﺧﯿﻠﯽ ﻻﯾﺘﻪ‬ ‫ﺑﺨﻮر ﮐﻪ ﺑﺘﻮﻧﯽ ﺑﺮي رو ﺻﺤﻨﻪ ... ﺧﻮب ﻣﯿﺪوﻧﻢ ﺑﺮاي اﯾﻨﮑﻪ ﺑﺘﻮﻧﯽ ﺧﻮدت رو ﮐﻨﺘﺮل ﮐﻨﯽ ﭼﻪ ﻗﺪر داري ﺳﺨﺘﯽ ﻣﯿﮑﯿﺸﯽ ...‬ ‫ﻫﻤﺮاي ﺑﺎ ﺳﯿﺎ و ﮔﻠﻨﺎر ﺳﻮار ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺧﺴﺮو ﺧﺎن ﺷﺪﯾﻢ ﮐﻪ ﮔﻠﻨﺎر ازش ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ...‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﻢ ﺑﻪ ﺧﯿﺎﺑﻮﻧﻬﺎي ﺷﻠﻮغ ﻣﺮﮐﺰ ﺷﻬﺮ ﺑﻮد ... ﺳﯿﺎ ﺟﻠﻮ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و دﺳﺘﺶ رو ﺗﮑﯿﻪ داده ﺑﻮد ﺑﻪ ﺷﯿﺸﻪ ...‬ ‫و ﻣﻦ ﺑﻐﺾ اﯾﻦ دو روز رو ﻫﻨﻮز داﺷﺘﻢ ...‬ ‫
- ﻣﯽ ﺗﺮﺳﻢ ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫ﺳﯿﺎ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﭘﺸﺖ: از ﭼﯽ ﻣﻤﻮش؟‬ ‫
- ﻣﯽ ﺗﺮﺳﻢ دﯾﺎﻟﻮﮔﻬﺎ ﯾﺎدم ﺑﺮه ...‬ ‫
- اﯾﻦ ﺟﺎ ﻫﻢ ﺑﻪ ﮐﺎر ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﯽ؟‬ ‫
- ﯾﻪ ﮔﺮوه آدم دارن از اﯾﻦ ﮐﺎر ﻧﻮن ﻣﯿﺨﻮرن ... اﺳﺘﺎد اﻣﯿﺮي ﺣﯿﺜﯿﺘﺶ رو ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﻧﻤﯽ ﺧﻮام ﺧﺮاب ﺑﺸﻪ ...‬ ‫ﮔﻠﻨﺎر: ﻧﻤﯽ ﺷﻪ ﻓﺪات ﺷﻢ ... ﺗﻮ رو ﺧﺪا ذﻫﻨﺖ رو ﯾﮑﻢ آزاد ﮐﻦ ... دو دﻗﯿﻘﻪ ﻓﻘﻂ دو دﻗﯿﻘﻪ ﺑﻪ ﻫﯿﭻ ﻓﮑﺮ ﻧﮑﻦ ... ﯾﺎ ﺑﻪ ﭼﯿﺰاي ﺧﻮب‬ ‫ﻓﮑﺮ ﮐﻦ ...‬ ‫
- ﻫﺮ ﭼﯽ ﺗﻮ اﯾﻦ ﭼﻨﺪ ﺳﺎل زﻧﺪﮔﯿﻢ ﻣﯿﮕﺮدم ﭼﯿﺰ ﺧﻮب ﭘﯿﺪا ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻢ ...‬ ‫ﺳﯿﺎ ﺑﺎ ﻟﻮدﮔﯽ ﮐﻪ ﭘﺮ از ﺑﻐﺾ ﺑﻮد: دﺳﺘﺖ درد ﻧﮑﻨﻪ دﯾﮕﻪ ﺑﻪ ﻏﺬاﻫﺎي ﻓﻮق ﻓﺮاﻧﺴﻮي ﻣﻦ ﻓﮑﺮ ﮐﻦ ﻣﻤﻮش ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺗﻠﺨﯽ زدم: دﻟﻢ ﺑﺮاﺷﻮن ﭘﺮ ﻣﯿﮑﺸﻪ ... ﺳﯿﺎ ﻓﺮدا ﻣﺪرﺳﻪ ﻫﺎ ﺷﺮوع ﻣﯿﺸﻪ ... ﺑﺮم از ﺗﻪ ﮐﻮﭼﻪ ﻓﻘﻂ ﻧﮕﺎﺷﻮن ﮐﻨﻢ؟ ﭼﯽ ﮐﺎر ﮐﻨﻢ‬ ‫ﺳﯿﺎ؟‬ ‫
- د ... ﻧﻤﯽ ذاري ﮐﻪ ... ﺑﺬار ﺑﻪ ﺣﺎﻣﯽ زﻧﮓ ﺑﺰﻧﻢ‬ ‫
- ﻧﻤﯽ ﺧﻮام دﯾﮕﻪ ﭼﻪ ﻗﺪر ﺗﺤﻘﯿﺮ ﺷﯿﻢ؟ اوﻧﻢ ﯾﮑﯽ ﻣﺜﻞ اوﻧﺎ ... دو روز ﮔﺬﺷﺘﻪ اﮔﻪ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﮐﺎري ﺑﮑﻨﻪ ﻣﯿﮑﺮد ...‬ ‫ﻣﺤﻤﺪ: ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻋﺎﻟﯽ ﺑﻮدي ... اﻣﺎ ﻣﺜﻞ اﯾﻨﮑﻪ ﺧﻮدت ﺧﻮب ﻧﯿﺴﺘﯽ؟‬ ‫... ﭼﻪ ﻟﺰوﻣﯽ داﺷﺖ ﺷﺮح ﺑﺪ ﺑﺨﺘﯽ ﻫﺎم ...‬ ‫
- ﯾﮑﻢ ﺧﺴﺘﻪ ام ﻓﻘﻂ ﻫﻤﯿﻦ ...‬ ‫ﮐﻮﻟﻪ ام رو اﻧﺪاﺧﺘﻢ روي دوﺷﻢ ...‬ ‫
- ﻫﻤﺮاز؟‬ ‫ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﮐﻪ دﺳﺘﺶ ﺗﻮ ﺟﯿﺐ ﺷﻠﻮارش داﺷﺖ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد: ﻣﯽ ﺗﻮﻧﯽ ﺑﭙﺬﯾﺮي ﮐﻪ دوﺳﺘﺖ ﺑﺎﺷﻢ ... ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﻢ ﺳﯿﺎوش‬ ‫ﺑﺎﺷﻢ ... ﻫﯿﭻ ﮐﺲ اون ﺑﺮات ﻧﯿﻤﺸﻪ ... اﻣﺎ دوﺳﺘﺖ ﺑﺎﺷﻢ ...‬ ‫
- ﭼﺮا؟‬ ‫
- ﻫﺮ ﭼﯿﺰي دﻟﯿﻞ ﻣﯿﺨﻮاد ﺑﻪ ﻧﻈﺮت؟‬ ‫
- ﭼﺮا ﯾﻪ دﺧﺘﺮ ﺑﭽﻪ آﻣﺎﺗﻮره ﺗﺎزه ﮐﺎره 32 ﺳﺎﻟﻪ ﮐﻪ ﻫﯿﭽﯽ ﻫﻢ ﺗﻮ اﯾﻦ دﻧﯿﺎ ﻧﯿﺴﺖ رو ﻣﯿﺨﻮاﯾﺪ ﮐﻪ دوﺳﺘﺘﻮن ﺑﺎﺷﻪ ...‬ ‫ﯾﻪ ﻗﺪم ﺑﻪ ﺟﻠﻮ ﮔﺬاﺷﺖ: ﻧﺒﯿﻨﻢ ﮐﺴﯽ ﻫﻤﺮاز رو ﺷﮑﺴﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ
قسمت نهم
..‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم: ﻣﺮﺳﯽ از ﻫﻤﻪ ﺗﻮﺟﻬﺎﺗﺘﻮن ... ﺑﺎور ﮐﻨﯿﺪ اﯾﻦ ﺗﻠﺨﯽ ﺑﻪ ﺷﺨﺺ ﺷﻤﺎ ﻧﯿﺴﺖ ... ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰﻫﺎي اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺘﻪ ... ﺑﺎ‬ ‫اﺟﺎزﺗﻮن ...‬ ‫ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺮم ﺳﻤﺖ در ﮐﻪ ﮔﻔﺖ: ﻓﺮدا ﺑﺎﻫﺎت ﺗﻤﺎس ﻣﯿﮕﯿﺮم ﻫﻤﺎﻫﻨﮓ ﮐﻨﯿﻢ ﻗﺒﻞ از اﺟﺮا ﺑﺎﻫﻢ ﺑﺮﯾﻢ ﺑﯿﺮون ...‬ ‫ﺳﺮم رو ﺑﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﺑﺎﺷﻪ ﺗﮑﻮن دادم ... ﮐﺎش ﻣﯿﻔﻬﻤﯿﺪم ... ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ رو اﯾﻦ ﮐﻪ اﺻﻼ ﭼﺮا وﺟﻮد داﺷﺘﻢ و ﭼﺮا ﻫﻤﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻣﻬﺮﺑﻮن‬ ‫ﺑﻮدن اﻻ ﺧﺎﻧﺪان اﻧﺘﻈﺎم ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫ﺳﯿﺎ ﻣﻨﺘﻈﺮم ﺑﻮد ... ﮐﻮﻟﻪ اش رو ﭘﺸﺘﺶ ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﮐﺮد و ﺳﯿﮕﺎرش رو زﯾﺮ ﮐﻔﺸﻬﺎي آل اﺳﺘﺎر ﻣﺸﮑﯽ رﻧﮕﺶ ﺧﺎﻣﻮش ﮐﺮد ...‬ ‫
- ﻋﺎﻟﯽ ﺑﻮدﯾﺎ دﺧﺘﺮ ﺗﻮ ﻧﺎﺑﻐﻪ اي ...‬ ‫
- ﻣﺮﺳﯽ ... ﺑﺒﺨﺶ ﯾﻪ ﮐﻢ دﯾﺮ ﮐﺮدم ... ﻣﺤﻤﺪ ﺑﺎﻫﺎم داﺷﺖ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯿﮑﺮد ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زد: اﯾﻦ ﭼﻪ ﺣﺮﻓﯿﻪ ﻣﻤﻮش ﻣﻦ ﺗﺎ آﺧﺮش ﻫﺴﺘﻢ ...‬ ‫
- آاﺧﺮش ﮐﺠﺎﺳﺖ ﺳﯿﺎ؟‬ ‫دﺳﺘﺶ رو دور ﺷﻮﻧﻪ ﻫﺎم ﺣﻠﻘﻪ ﮐﺮد: آﺧﺮش؟ ﺧﺐ آﺧﺮش زﻣﺎﻧﯿﻪ ﮐﻪ ﺑﺪﻣﺖ دﺳﺖ ﺷﻮﻫﺮت ... دﺳﺘﻪ ﯾﻪ ﻣﺮدي ﮐﻪ ﻻﯾﻖ ﺗﻤﺎم‬ ‫ﻣﻬﺮﺑﻮﻧﯽ ﻫﺎ و آراﻣﺶ ﺣﻀﻮرت ﺑﺎﺷﻪ ... ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎﺷﻢ ... ازت ﺣﻤﺎﯾﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ و ﻋﺎﺷﻘﺘﻪ ...‬ ‫آروم ﺗﻮي ﺑﻐﻠﺶ ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﺷﺪم ﺗﺎ ﮔﻮﺷﯿﻢ رو ﮐﻪ داﺷﺖ ﺗﻮي ﺟﯿﺐ ﺷﻠﻮار ﺟﯿﻨﻢ ﺧﻮدﮐﺸﯽ ﻣﯿﮑﺮد رو در ﺑﯿﺎرم: ﻫﻤﭽﯿﻦ ﻣﺮدي ﻫﻢ‬ ‫ﻫﺴﺖ؟‬ ‫
- اﮔﻪ ﻣﻦ ﺗﻮ رو ﺑﺪم دﺳﺘﺶ ﺣﺘﻤﺎ اﯾﻦ ﺧﺼﻮﺻﯿﺎت رو داﺷﺘﻪ ...‬ ‫ﮔﻮﺷﯽ رو در آوردم ... از دﯾﺪن ﺷﻤﺎره اي ﮐﻪ روش ﺑﻮد ﺧﺸﮏ ﺷﺪم و اﯾﺴﺘﺎدم ... ﺿﺮﺑﺎن ﻗﻠﺒﻢ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد روي 0001 ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ...‬ ‫ﺑﺎ اﯾﺴﺘﺎدﻧﻢ ... ﺳﯿﺎ ﻫﻢ اﯾﺴﺘﺎد و ﺑﺎ ﮐﻨﺠﮑﺎوي ﺑﻪ ﺻﻔﺤﻪ ﮐﻮﭼﯿﮏ ﺗﻠﻔﻦ ﮐﻪ ﺧﺎﻣﻮش روﺷﻦ ﻣﯿﺸﺪ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﮐﺮد ...‬ ‫ﺑﺎ اﺳﺘﺮس ﺗﻠﻔﻦ رو ﺑﺮداﺷﺘﻢ: اﻟﻮ ...‬ ‫ﺻﺪاي ﺟﺬاب و ﺟﺪﯾﺶ ﺗﻮي ﮔﻮﺷﻢ ﭘﯿﭽﯿﺪ: ﺳﻼم ...‬ ‫در ﺟﻮاب ﺳﻼم ﺣﺎﻣﯽ ﺳﻼم ﭘﺮ اﺳﺘﺮﺳﯽ ﮐﺮدم ... واﻗﻌﺎ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻘﯿﻪ ﮐﻼﻣﺶ ﺑﻮدم ...‬ ‫
- ﺷﻤﺎ اﺟﺮا داﺷﺘﯿﺪ؟‬ ‫
- ﺑﻠﻪ ﭼﻪ ﻃﻮر ﻣﮕﻪ؟اﺗﻔﺎﻗﯽ اﻓﺘﺎده؟‬ ‫
- ﻣﻦ ﻋﻠﯽ رو ﻓﺮﺳﺘﺎدم دﻧﺒﺎﻟﺘﻮن ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺿﻠﻊ ﺷﺮﻗﯽ ﺗﺌﺎﺗﺮ ﺷﻬﺮ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﺎ ﻣﺎﺷﯿﻨﻪ ﻣﻨﻪ ﺗﺸﺮﯾﻒ ﺑﯿﺎرﯾﺪ اﯾﻨﺠﺎ ...‬ ‫... ﻗﻠﺒﻢ داﺷﺖ ﻣﯿﻮﻣﺪ ﺗﻮ دﻫﻨﻢ ...‬ ‫در ﺑﺎغ ﮐﻪ ﺑﺎز ﺷﺪ ﻣﻦ ﻋﻠﻨﺎ ﺧﻮدم رو ﭘﺮﺗﺎب ﮐﺮدم ﺑﯿﺮون ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد رو اﯾﻮون: ﺗﻮ ﭼﺮا اﻧﻘﺪر ﻫﻮل ﮐﺮدي ﻣﺎدر ﭼﯿﺰي‬ ‫ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ...‬ ‫... ﭼﻪ ﻃﻮر ﻣﻤﮑﻦ ﺑﻮد ﭼﯿﺰي ﻧﺒﺎﺷﻪ و ﻣﻦ رو ﺧﻮدﺷﻮن ﺑﯿﺎرن ﺧﻮﻧﻪ اي ﮐﻪ دو روز ﭘﯽ ﺑﺎ اون وﺿﻌﯿﺖ ازش اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮدﻧﻢ ﺑﯿﺮون‬ ‫اون ﻫﻢ اﯾﻦ ﺳﺎﻋﺖ ﺷﺐ ...‬ ‫دﺳﺘﻢ ﯾﺨﻢ رو ﮔﺮﻓﺖ ﺗﻮي دﺳﺘﺶ: ﯾﮑﻢ ﺗﺐ داﺷﺖ از اون ﺷﺐ ... ﺧﯿﻠﯽ ﺑﯽ ﺗﺎﺑﯿﺖ رو ﻣﯿﮑﺮد ... ﺣﺎﻣﯽ ﻫﻢ ﺧﻮاﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﯿﺎي‬ ‫دﯾﺪﻧﺶ ...‬ ‫ﻣﻮﻫﺎي ﻧﺎز ﻓﺮﺷﺘﻪ ﮐﻮﭼﻮﻟﻮم رو ﻧﻮازش ﮐﺮدم ...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺑﺎ ﮔﻮﻧﻪ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻫﻨﻮز ﺳﺮﺧﯽ ﺗﺐ رو داﺷﺖ روي ﺗﺨﺘﺶ دراز ﮐﺸﯿﺪه ﺑﻮد ﭘﯿﺸﻮﻧﯿﺶ رو ﮐﻪ ﺣﺎﻻ دﻣﺎي ﻧﺴﺒﺘﺎ ﻧﺮﻣﺎل داﺷﺖ‬ ‫ﺑﻮﺳﯿﺪم: ﻗﺮﺑﻮﻧﺖ ﺑﺮم ﻣﻦ ... ﻣﯽ ﻣﺮدم اﯾﻦ ﺷﮑﻠﯽ ﻧﻤﯽ دﯾﺪﻣﺖ ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫دﺳﺘﺶ رو ﮔﺬاﺷﺖ روي دﺳﺘﻢ روي ﮔﻮﻧﻪ اش: اوﻣﺪي ﻫﻤﺮاز؟ ﺧﯿﻠﯽ ﺗﺮﺳﯿﺪه ﺑﻮدم ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﻓﺪات ﺑﺸﻢ ... ﻣﮕﻪ ﻣﯿﺸﻪ ﻧﯿﺎم ... ﺷﺪه از ﭘﻨﺠﺮه ﺧﻮﻧﻪ ﺷﺒﺎ ﺑﯿﺎم ﺑﺎﻻ ﻣﯿﺎم ﻣﯿﺒﯿﻨﻤﺖ ﺧﻮﺷﮕﻞ ﻫﻤﺮاز ...‬ ‫ﮐﻮﺷﺎ ﻫﻢ در اﺗﺎق رو ﺑﺎز ﮐﺮد و ﺧﻮدش رو ﭘﺮﺗﺎب ﮐﺮد ﺗﻮي ﺑﻐﻠﻢ: ﻣﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﮔﺮﯾﻪ ﮐﺮدم ﻫﻤﺮاز ...‬ ‫ﻣﻮﻫﺎش رو ﺑﻬﻢ رﯾﺨﺘﻢ: ﺑﯽ ﺧﻮد ... ﻣﮕﻪ ﻣﺮد ﻫﻢ ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯿﮑﻨﻪ؟‬ ‫
- ﺧﻮدت ﮔﻔﺘﯽ ﻣﺮدﻫﺎ ﻫﻢ ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯿﮑﻨﻦ ...‬ ‫
- ﺑﺮاي ﻣﻮﺿﻮع ﻫﺎي اﻟﮑﯽ ﮔﺮﯾﻪ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻦ ...‬ ‫ﺧﻮدش رو ﺗﻮي ﺳﯿﻨﻪ ام ﻓﺸﺮد: ﭘﺪر ﺟﻮن ﮔﻔﺖ دﯾﮕﻪ ﻧﻤﯿﺬاره ﺗﻮ ﺑﯿﺎي ... ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺗﺐ ﮐﺮد ﻣﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﮔﺮﯾﻪ ﮐﺮدم ...‬ ‫... ﺧﻮدم رو ﺑﻪ زور ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻢ ﺗﺎ ﻧﻪ ﻟﻌﻨﺖ ﮐﻨﻢ و ﻧﻪ ﺣﺮﻓﯽ ﺑﺰﻧﻢ ﮐﻪ ﺻﺤﯿﺢ ﻧﺒﻮد ...‬ ‫
- ﻣﺎ ﺑﺰرﮔﺘﺮﻫﺎ ﺧﻮدﻣﻮن ﻣﺴﺎﺋﻞ رو ﺣﻞ ﻣﯿﮑﻨﯿﻢ ... ﭘﺪر ﺟﻮن ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺑﻮدن واﻗﻌﺎ ﮐﻪ ﻣﻨﻈﻮرﺷﻮن اﯾﻦ ﻧﺒﻮد ...‬ ‫ﮐﻮﺷﺎ: ﭼﺮا ﺑﻮد ... ﻣﻦ دﯾﮕﻪ دوﺳﺘﺶ ﻧﺪارم ...‬ ‫ﻣﻦ اﺧﻤﺎم رو ﮐﺮدم ﺗﻮ ﻫﻢ: ﺑﺎره آﺧﺮت ﺑﺎﺷﻪ ﻫﻤﭽﯿﻢ ﭼﯿﺰي رو ﺑﻪ ﭘﺪر ﺑﺰرﮔﺖ ﻣﯿﮕﯿﺎ ...‬ ‫
- ﺳﻼم ...‬ ‫ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم و ﺣﺎﻣﯽ رو دﯾﺪم ﺗﻮ ﭼﺎر ﭼﻮب در ... ﮐﻤﯽ ﺗﻮي ﺟﺎم ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﺷﺪم اﻣﺎ ﮐﻮﺷﺎ ﻫﻨﻮز ﻣﺤﮑﻢ ﺑﻐﻠﻢ ﮐﺮده ﺑﻮد ...‬ ‫ﯾﮏ ﻋﺎﻟﻤﻪ ﺣﺲ ﻫﺎي ﺗﻠﺦ و ﮐﺸﻨﺪه ﻣﺜﻠﻪ ﯾﻪ زﻫﺮ ﺗﻮي ﺧﻮﻧﻢ ﺑﻮد ... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ از ﮐﯽ اوﻧﺠﺎ ﺑﻮد ﺑﺮام ﻣﻬﻢ ﻫﻢ ﻧﺒﻮد ... ﻣﻬﻢ ﺑﻼﯾﯽ‬ ‫ﺑﻮد ﮐﻪ اﯾﻦ دو روز ﭘﺪر ﺧﻮدﺧﻮاه و ﺑﯽ ﻣﻨﻄﻘﺶ ﺳﺮ ﻣﻦ و ﻧﯿﻮﺷﺎ آورده ﺑﻮد ...‬ ‫ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻤﻮن اوﻣﺪ و دﺳﺘﺶ رو وري ﭘﯿﺸﺎﻧﯽ ﻧﯿﻮﺷﺎ ﮔﺬاﺷﺖ: ﺣﺎﻟﺖ ﺑﻬﺘﺮ ﺷﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﺧﺎﻧﻮﻣﺎ ...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ دﺳﺘﻢ رو ﻣﺤﮑﻢ ﺗﻮي دﺳﺘﺶ ﮔﺮﻓﺖ: ﻫﻤﺮاز ﺑﺮام ﻗﺼﻪ ﻣﯿﮕﯽ؟‬ ‫ﮐﻮﺷﺎ ﻫﻢ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد و ﻣﻦ ﺑﯽ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﻣﺮدي ﮐﻪ ﺑﺎﻻي ﺳﺮم اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد و ﺣﺘﯽ ﺟﻮاب ﺳﻼﻣﺶ رو ﻧﺪاده ﺑﻮدم و ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻫﻢ‬ ‫ﻧﻤﯽ ﮐﺮدم ﮐﻮﺷﺎ رو ﮔﺬاﺷﺘﻤﻢ رو ي ﺗﺨﺖ ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﺑﯽ ﺣﺮف اﺗﺎق رو ﺗﺮك ﮐﺮد و ﻣﻦ ﺧﻮاﺑﯿﺪم ﺑﯿﻨﺸﻮن ... روي ﯾﻪ دﺳﺘﻢ ﮐﻮﺷﺎ و روي اون ﯾﮑﯽ ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺳﺮش رو ﮔﺬاﺷﺖ ...‬ ‫
- ﺧﺐ ﭼﻪ ﻗﺼﻪ اي دوﺳﺖ دارﯾﺪ؟‬ ‫ﮐﻮﺷﺎ: ﻗﺼﻪ ﻣﺎﻣﺎن رو ﺑﮕﻮ ...‬ ‫ﺑﻐﻀﻢ رو ﻗﻮرت دادم: ﯾﮑﯽ ﺑﻮد ﯾﮑﯽ ﻧﻮﺑﺪ ﯾﻪ دﺧﺘﺮي ﺑﻮد ﺑﻪ زﯾﺒﺎﯾﯽ آﻓﺘﺎب ... ﺑﻪ زﯾﺒﺎﯾﯽ ﻧﯿﻮﺷﺎ ... اﺳﻤﺶ رﻫﺎ ﺑﻮد ... ﻋﺎﺷﻖ ﺷﻌﺮ ﺑﻮد‬ ‫... ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﺧﻮﺷﮕﻞ ﻧﻘﺎﺷﯽ ﻣﯿﮑﺸﯿﺪ ...‬ ‫ﺑﺎ ﺣﺲ ﺳﺎﯾﻪ اي ﺑﺎﻻي ﺳﺮم ﻻي ﭼﺸﻤﺎم رو ﮐﻤﯽ ﺑﺎز ﮐﺮدم ... اﻣﺎ ﺑﺎ ﺣﺲ ﻧﻔﺴﻬﺎي ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻫﺎم روي ﮔﺮدﻧﻢ دو ﺑﺎره ﺧﻮاﺑﻢ ﺑﺮد ...‬ ‫ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﻪ ﻗﺪر ﮔﺬﺷﺖ ﮐﻪ ﭼﺸﻤﺎم اﯾﻦ ﺑﺎر ﺗﺎ ﺗﻪ ﺑﺎز ﺷﺪ ... ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺖ روي دﯾﻮار اﻧﺪاﺧﺘﻢ ﺳﺎﻋﺖ 2 ﺑﻮد ...‬ ‫ﺑﺎورم ﻧﻤﯽ ﺷﺪ ﮐﻪ ﮐﺠﺎم ... آروم دﺳﺘﻢ رو از زﯾﺮ ﺳﺮ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﮐﺸﯿﺪم و ﭘﺘﻮي ﺳﺒﮑﯽ ﮐﻪ روﻣﻮن ﺑﻮد رو ﺗﺎ ﮔﺮدﻧﺸﻮن ﺑﺎﻻ ﮐﺸﯿﺪم ...‬ ‫ﻣﻦ ﺗﻮ ﻋﻤﺎرت اﻧﺘﻈﺎم ﺧﻮاﺑﯿﺪه ﺑﻮدم؟! ﺑﺎورم ﻧﻤﯽ ﺷﺪ؟!‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫ﺣﺎﻻ ﺑﺎﯾﺪ ﻧﺼﻔﻪ ﺷﺒﯽ ﭼﯽ ﮐﺎر ﻣﯿﮑﺮدم؟‬ ‫ﺑﺎ ﭘﺎﻫﺎي ﺑﺮﻫﻨﻪ ﭘﺎور ﭼﯿﻦ از اﺗﺎق ﺑﯿﺮون اوﻣﺪم و ﺗﺎ ﺗﻪ راﻫﺮو ﺳﺮك ﮐﺸﯿﺪم ... ﺣﺎل ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺑﻬﺘﺮ ﺑﻮد ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ... ﺑﺎﯾﺪ ﻣﯽ ﻣﻮﻧﺪم ﯾﺎ‬ ‫ﻣﯽ رﻓﺘﻢ؟از ﻃﺮﻓﯽ دﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﭘﯿﺸﺶ ﺑﺎﺷﻢ و از ﻃﺮﻓﯽ ﻣﯽ ﺗﺮﺳﯿﺪم ﮐﻪ ﺻﺒﺢ ﺑﺎ ﺧﺸﻤﺸﻮن رو ﺑﻪ رو ﺑﺸﻢ ... ﺑﺎ ﺧﻮدم درﮔﯿﺮ‬ ‫ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺑﺎ ﺟﻤﻠﻪ ﭼﯿﺰي ﺷﺪه از ﺟﺎم ﭘﺮﯾﺪم ...‬ ‫از ﺗﻮي ﺗﺎرﯾﮑﯽ اﻧﺘﻬﺎي راﻫﺮو ﻗﺎﻣﺖ ﺑﻠﻨﺪش ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﻦ ﮐﻪ ﺟﻠﻮي ﭘﻨﺠﺮه ﺳﺮﺗﺎ ﺳﺮي اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮدم و اﻧﺪﮐﯽ از ﻧﻮر ﻣﺎه و ﻻﻣﭗ‬ ‫ﺣﯿﺎط اﻃﺮاﻓﻢ رو روﺷﻦ ﻣﯿﮑﺮد اوﻣﺪ: اﺗﻔﺎﻗﯽ اﻓﺘﺎده؟ ﻧﯿﻮﺷﺎ؟‬ ‫دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﻣﻮﻫﺎي ﻓﺮ و در ﻫﻤﻢ ﮐﺸﯿﺪم: ﻧﻪ ... ﯾﻌﻨﯽ آره ﺧﻮﺑﻪ ... ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮم ...‬ ‫دﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﯿﻨﻪ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد ﯾﻪ ﺗﺎي اﺑﺮوش رﻓﺖ ﺑﺎﻻ: ﺳﺎﻋﺖ رو دﯾﺪﯾﺪ؟‬ ‫
- اﮔﻪ ﻣﯿﺸﻪ ﺑﺮاي ﯾﻪ آژاﻧﺲ ﺑﮕﯿﺮﯾﺪ ...‬ ‫ﮐﻼﻓﻪ ﺑﻮد ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ... دﺳﺘﺶ رو ﮐﺮد ﺗﻮي ﺟﯿﺒﺶ: ﺑﻔﺮﻣﺎﯾﯿﺪ ﺑﺮﯾﻢ ﺗﻮي آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﯿﻢ اﯾﻦ ﺟﺎ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﯿﺪار ﻣﯿﺸﻦ ... ﺑﺪ‬ ‫ﺧﻮاب ﺷﺪﯾﺪ ﻣﺜﻞ اﯾﻨﮑﻪ‬ ‫ﺑﺪون اﯾﻨﮑﻪ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﻨﻢ دﻧﺒﺎﻟﺶ راه اﻓﺘﺎدم ﺑﻪ ﺳﻤﺖ آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ ... ﭼﺮاغ آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ رو روﺷﻦ ﮐﺮد ... ﺗﯽ ﺷﺮت آدﯾﺪاس ﻣﺸﮑﯽ‬ ‫ﺗﻨﺶ ﺑﻮد ﺑﺎ ﺷﻠﻮار ﺳﺘﺶ ... ﺑﺎورم ﻧﻤﯿﺸﺪ ﺑﺎﯾﺪ اﯾﻦ ﻟﺤﻈﻪ ﺗﻮ ﺗﺎرﯾﺦ ﺛﺒﺖ ﻣﯽ ﺷﺪ ... دﮐﺘﺮ اﻧﺘﻈﺎم ﺑﻮدﻧﻪ ﮐﺮوات و ﺷﻠﻮاري ﮐﻪ اوﺗﻮش‬ ‫ﻫﻨﺪوﻧﻪ ﻣﯽ ﺑﺮﯾﺪ ...‬ ‫ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻌﺪ ﺑﺎ ﯾﻪ ﻟﯿﻮان ﺑﺰرگ ﺷﮑﻼت داغ رو ﺑﻪ روي ﺣﺎﻣﯽ ﭘﺸﺖ ﻣﯿﺰ آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ ﺳﺎﻋﺖ 2 ﺻﺒﺢ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدم ... واﻗﻌﺎ ﺑﺎورم‬ ‫ﻧﻤﯽ ﺷﺪ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺧﻮاب ﺑﻮدم ...‬ ‫
- ﮔﺮﻣﻪ ﺑﻬﺘﻮن آراﻣﺶ ﻣﯿﺪه ...‬ ‫
- ﻧﯿﺎزي ﺑﻪ ﭘﺬﯾﺮاﯾﯽ ﻧﺒﻮد ...‬ ‫... ﻧﺎ ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﻟﺤﻨﻢ ﭘﺮ از ﮐﯿﻨﻪ ﺑﻮد ... ﮐﯿﻨﻪ اي ﮐﻪ ﺣﺎﻣﯽ ﻫﻢ ﺣﺴﺶ ﻣﯽ ﮐﺮد ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ...‬ ‫
- ﭘﺬﯾﺮاﯾﯽ ﻧﯿﺴﺖ ... ﺑﺮاي آراﻣﺶ ﺷﻤﺎﺳﺖ ...‬ ‫
- ﻣﻦ آروﻣﻢ ... ﻣﺮﺳﯽ از ﺗﻮﺟﻬﺘﻮن ﺣﺎﻻ ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﻧﺸﺪه ﺑﺮام ﯾﻪ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺑﮕﯿﺮﯾﺪ ﺑﺮم ...‬ ‫ﮐﻼﻓﻪ ﺳﺮ ﺟﺎش ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﺷﺪ و دﺳﺘﻬﺎش رو ﻗﻼب ﮐﺮد ﺗﻮي ﻫﻢ و ﮔﺬاﺷﺖ روي ﻣﯿﺰ: ﻣﯽ ﺷﻪ اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ رو اﻧﻘﺪر ﺗﮑﺮار ﻧﮑﻨﯿﺪ ﯾﻪ‬ ‫دﺧﺘﺮ ﺟﻮون رو ﻣﻦ ﻧﻤﯿﮕﺬارم 2 ﻧﺼﻔﻪ ﺷﺐ ﺗﻨﻬﺎ از اﯾﻦ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﺮه ﺑﯿﺮون ...‬ ‫
- دوﺳﺖ ﻧﺪارم ﺑﺎ ﭘﺪرﺗﻮن رو ﺑﻪ رو ﺑﺸﻢ ... ﻧﻤﯽ ﺧﻮام اﯾﺸﻮن ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺑﺸﻦ ...‬ ‫ﺑﻪ ﭘﺸﺘﯽ ﺻﻨﺪﻟﯿﺶ ﺗﮑﯿﻪ داد: در ﺟﺮﯾﺎن ﻫﺴﺘﻦ ... در ﺿﻤﻦ ﻓﺮدا ﻧﯿﻮﺷﺎ ﮐﻪ از ﺧﻮاب ﺑﯿﺪار ﻣﯿﺸﻪ اﻧﺘﻈﺎر داره ﺷﻤﺎ ﭘﯿﺸﺶ ﺑﺎﺷﯿﺪ ...‬ ‫
- ﺑﺬارﯾﺪ اون رو ﻫﻢ ﺑﺒﺮم ...‬ ‫اﯾﻦ ﺑﺎر اﺧﻤﺎش ﺗﺮﺳﻨﺎك ﺗﺮ ﺷﺪ ... ﺟﻮاﺑﻢ رو ﻧﺪاد اﻣﺎ ﻫﻤﻮن ﻧﮕﺎﻫﺶ ﺑﺮاي ﺳﮑﻮت ﮐﺮدﻧﻢ ﮐﺎﻓﯽ ﺑﻮد ...‬ ‫ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ اي ﺑﻪ ﺳﮑﻮت ﮔﺬﺷﺖ: ﻣﯽ دوﻧﻢ ﮐﻪ اذﯾﺖ ﺷﺪﯾﺪ و اﻟﺒﺘﻪ وﺿﻌﯿﺖ ﻧﯿﻮﺷﺎ ﻫﻢ ﻣﺎ رو ﺧﯿﻠﯽ ﻧﮕﺮان ﮐﺮد ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫
- ﻧﮕﺮاﻧﯽ ﺗﻮن رﻓﻊ ﺷﺪ؟ ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺣﺎﻟﺶ ﺧﻮﺑﻪ ... ﭘﺲ دﯾﮕﻪ ﻧﯿﺎزي ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﯿﺴﺖ از ﭼﻨﺪ روزه آﯾﻨﺪه ... ﻧﯿﻮﺷﺎ ﻫﻢ ﻋﺎدت ﻣﯿﮑﻨﻪ ...‬ ‫ﮐﻮﺷﺎ ﻫﻢ ... ﻣﻦ و اﺣﺴﺎﺳﺎﺗﻢ و ﻏﺮورم ﻫﻢ ﺑﻪ ﺟﻬﻨﻢ ... ﻣﮕﻪ ﻣﻦ ﮐﯿﻢ؟ ﯾﻪ دﺧﺘﺮ ﺑﭽﻪ ي ﺗﻨﻬﺎي ﺧﯿﺎﻻﺗﯽ ... ﻏﯿﺮه اﯾﻨﻪ؟‬ ‫... ﺗﻤﺎم ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ ﻫﺎي اﯾﻦ ﭼﻨﺪ روزم رو رﯾﺨﺘﻢ ﺑﯿﺮون ... ﺑﺎ آراﻣﺸﯽ ﮐﻪ اﺻﻼ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺟﻮ ﻧﻤﯽ ﺧﻮرد و ﻣﻦ اﻧﺘﻈﺎرش رو ﻧﺪاﺷﺘﻢ‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد ...‬ ‫
- ﻋﺮض ﮐﺮدم ﻏﯿﺮ از اﯾﻨﻪ آﻗﺎي دﮐﺘﺮ؟ ﺑﻪ ﺟﻬﻨﻢ ﮐﻪ ﻣﻦ دو روزه زﻧﺪﮔﯽ ﻧﺪارم ... ﺑﻪ ﺟﻬﻨﻢ ﮐﻪ ﺗﻬﺪﯾﺪ ﺷﺪم ﺗﻨﻬﺎ دﻟﺨﻮﺷﯽ ﻫﺎي‬ ‫زﻧﺪﮔﯿﻢ رو ﻧﺒﯿﻨﻢ اﮔﻪ ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺣﺎﻟﺶ ﺑﺪ ﻧﻤﯽ ﺷﺪ ﯾﺎ ﮐﻮﺷﺎ ﮔﺮﯾﻪ ﻧﻤﯽ ﮐﺮد اﺻﻼ ﮐﺴﯽ ﻣﯿﻔﻬﻤﯿﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ... ﭼﯽ ﮔﺬﺷﺘﻪ؟ ﺑﻌﺪ ﻣﻦ‬ ‫ﻧﺸﺴﺘﻢ اﯾﻨﺠﺎ آﻗﺎي دﮐﺘﺮ دارم ﺷﯿﺮ ﺷﮑﻼت داغ ﻣﯿﺨﻮرم. از ﺑﺲ ﮐﻪ ﺑﯽ ﻏﺮور و ﺑﯽ ﮐﺴﻢ ...‬ ‫ﺧﻮاﺳﺘﻢ از روي ﺻﻨﺪﻟﯽ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻢ ﮐﻪ ﺗﮑﯿﻪ اش رو از ﭘﺸﺘﯽ ﺻﻨﺪﻟﯽ ﮔﺮﻓﺖ ﺑﺎ ﺟﺪﯾﺖ و آراﻣﺶ ﻋﺠﯿﺒﯽ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد ... اﻧﺘﻈﺎر داﺷﺘﻢ‬ ‫ﻧﺎراﺣﺖ ﺷﻪ ... ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺷﻪ ... داد ﺑﺰﻧﻪ ... ﺗﺎ ﻣﻨﻢ داد ﺑﺰﻧﻢ و ﮐﻤﯽ ﺧﺎﻟﯽ ﺷﻢ ... اﻣﺎ ﺑﺮ ﻋﮑﺲ ﺗﻤﺎم اﻧﺘﻈﺎراﺗﻢ آرام ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد:‬ ‫ﺑﻔﺮﻣﺎﯾﯿﺪ ﺑﻨﺸﯿﻨﯿﺪ ... ﺷﻤﺎ ﺻﺤﺒﺖ ﻫﺎﺗﻮن رو ﮐﺮدﯾﺪ ﭘﺲ ﺑﺎﯾﺪ ﺟﻮاﺑﺶ رو ﻫﻢ ﺑﺸﻨﻮﯾﺪ ... اﻟﺒﺘﻪ اﮔﺮ ﺑﻪ ﻣﻨﻄﻘﯽ ﺑﻮدن ﺣﺮﻓﻬﺎﺗﻮن اﯾﻤﺎن‬ ‫دارﯾﺪ و ﺻﺮﻓﺎ ﺟﻨﺒﻪ ﺧﺎﻟﯽ ﮐﺮدن اﺣﺴﺎﺳﺎﺗﺘﻮن ﻧﺒﻮده ﺑﺎﺷﻪ ...‬ ‫ﺑﺎ ﺑﯽ ﻣﯿﻠﯽ دوﺑﺎره روي ﺻﻨﺪﻟﯿﻢ ﻧﺸﺴﺘﻢ ... اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﻟﺒﺨﻨﺪ ﮐﻤﺮﻧﮕﯽ ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ اي روي ﺻﻮرﺗﺶ ﻧﺸﺴﺖ: ﻣﻦ ﺑﺮاي ﺷﻤﺎ‬ ‫ﺳﺎﻋﺘﯽ ﺑﺮاي رﻓﺖ و آﻣﺪﻫﺎﺗﻮن و ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ روز ﺗﻌﯿﯿﻦ ﮐﺮده ﺑﻮدم درﺳﺘﻪ؟‬ ‫
- ...‬ ‫ﺑﺎ ﻟﺤﻨﻪ ﯾﻪ ﭘﺪر ﮐﻪ دﺧﺘﺮ ﮐﻮﭼﯿﮑﺶ رو داره ﻧﺼﯿﺤﺖ ﻣﯿﮑﻨﻪ ﺣﺮف ﻣﯿﺰد: درﺳﺘﻪ؟‬ ‫
- ﺑﻠﻪ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﺑﺮاي ﺟﻠﻮﮔﯿﺮي ﮐﺮدن از ﻫﻤﯿﻦ ﺑﺮﺧﻮردﻫﺎ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ رﯾﺰي ﮐﺮده ﺑﻮدم ... اﻧﺘﻈﺎر داﺷﺘﻢ ﺷﻤﺎ ﭘﺪر ﻣﻦ رو ﺑﯿﺸﺘﺮ از اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ‬ ‫ﺑﺸﻨﺎﺳﯿﺪ و ﺑﻪ ﺣﺴﺎﺳﯿﺖ ﻫﺎش اﻫﻤﯿﺖ ﺑﺪﯾﺪ ...‬ ‫
- ﻣﻦ دﻟﻢ ﺑﺮاي ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺗﻨﮓ ﺷﺪه ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﻣﻦ اﺻﻼ دﻧﺒﺎﻟﻪ دﻟﯿﻠﺘﻮن ﺑﺮاي اوﻣﺪن ﻧﯿﺴﺘﻢ ... ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﻣﯿﺨﻮام ﺑﻬﺘﻮن ﺑﮕﻢ اﯾﻦ وﺳﻂ ﮐﻤﯽ ﻫﻢ ﺑﻪ اﺷﺘﺒﺎه ﺧﻮدﺗﻮن ﻓﮑﺮ ﮐﻨﯿﺪ‬ ‫...‬ ‫... ﭘﻮزﺧﻨﺪي زدم ... ﺟﺎﻟﺐ ﺑﻮد اﯾﻦ آدم ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻮد ﺑﺎ آراﻣﺶ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺗﻬﺶ ﻣﻦ رو ﻣﻘﺼﺮ ﺟﻠﻮه ﺑﺪه؟: راﺳﺖ ﻣﯿﮕﯿﺪ ﻣﻦ‬ ‫ﺣﻀﻮرم اﺷﺘﺒﺎه ﺑﻮده آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ... ﻣﻤﻨﻮن ﮐﻪ وﻗﺘﺘﻮن رو ﮔﺬاﺷﺘﯿﺪ ...‬ ‫اﺧﻤﺎش ﺗﺮﺳﻨﺎك ﺗﺮ ﺷﺪ: ﺑﻔﺮﻣﺎﯾﯿﺪ ﺑﻨﺸﯿﻨﯿﺪ ... ﺑﭽﻪ ﺷﺪﯾﺪ؟‬ ‫از روي ﺻﻨﺪﻟﯿﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و ﺧﻢ ﺷﺪم روي ﻣﯿﺰ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ و ﺑﺮاي اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر ﺧﯿﺮه ﺷﺪم ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎش و ﺑﺎ اﻧﮕﺸﺖ اﺷﺎره زدم ﺑﻪ‬ ‫ﺳﯿﻨﻪ ام: ﻣﻦ ﺑﭽﻪ ام ... ﻣﻦ ادﻋﺎ ﻧﮑﺮدم ... ﺑﺎ 32 ﺳﺎل ﺳﻦ ﺑﭽﻪ ام ... ﻣﮕﻪ ﻏﯿﺮ از اﯾﻨﻪ ... ﺷﻤﺎ ﺧﻮدﺗﻮن ﻫﻢ ﺑﻪ اﯾﻦ اﻋﺘﻘﺎد دارﯾﺪ ...‬ ‫ﭘﺪرﺗﻮن ﻫﻢ اﻋﺘﻘﺎد دارن ﮐﻪ ﺑﻬﻢ ﻣﯿﮕﻦ دﺧﺘﺮ و ﺑﺪون ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺗﻤﺎم ﻏﺮور و ﺷﺎن ﻣﻦ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻣﺜﻞ ﯾﻪ دزد ﻣﺰاﺣﻢ ﺑﺮﺧﻮرد ﮐﺮدن ...‬ ‫اﻟﺒﺘﻪ ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ ... ﻣﻦ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﺮاي اﯾﺸﻮن اﺣﺘﺮام ﻗﺎﺋﻞ ﺑﻮدم ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و اﯾﺴﺘﺎد: ﻣﻦ ﻫﺮ ﭼﻪ ﻗﺪر ﺳﻌﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﺷﻤﺎ رو آروم ﮐﻨﻢ ﻧﻤﯽ ﺷﻪ اﻧﮕﺎر ...‬ ‫
- ﻣﻦ آروﻣﻢ ﺷﻤﺎ ﺧﻮدﺗﻮن رو زﺣﻤﺖ ﻧﺪﯾﺪ ... ﭼﯿﺰي ﻧﺸﺪه ﮐﻪ ... ﻧﯿﻮﺷﺎ ﻫﻢ ﺧﻮب ﺷﺪه ... ﻣﻦ رو ﺑﺨﯿﺮ ﺷﻤﺎ رو ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺖ ...‬ ‫
- ﺑﻪ اﯾﻦ راﺣﺘﯽ از ﺧﻮاﻫﺮ زاده ﻫﺎﺗﻮن ﻣﯿﮕﺬرﯾﺪ؟ ﻣﻦ ﺟﻮر دﯾﮕﻪ اي ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم ...‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﻢ رو ازش ﮔﺮﻓﺘﻢ: ﻣﻦ ﺑﺮاي اون دوﺗﺎ از ﺧﻮدم ﻫﻢ ﻣﯽ ﮔﺬرم ... ﮐﺎش ﺑﻬﺘﻮن ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدم ﺑﯿﺎرﯾﺪﺷﻮن ﺑﯿﺮون اﯾﻨﺠﻮري ﺷﺎﯾﺪ ﺗﻮ‬ ‫ﺧﻮﻧﻪ اي ﮐﻪ اون ﻃﻮر ازش ﭘﺮﺗﺎب ﺷﺪم ﺑﯿﺮون ﺑﺮ ﻧﻤﯿﮕﺸﺘﻢ ... ﻣﯽ دوﻧﯿﺪ دﻟﻢ از ﭼﯽ ﻣﯿﺴﻮزه ... ﺑﺎرﻫﺎ ﭘﺪرﺗﻮن در رو ﺑﻪ روي ﻣﻦ‬ ‫ﺑﺎز ﻧﮑﺮد ... ﺑﺎرﻫﺎ ﺑﺎ رﻓﺘﺎرش ﯾﺎ ﺣﺘﯽ ﺣﺮﻓﻬﺎش زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ رﻫﺎ زﻧﺪه ﺑﻮد ﻫﻢ ﻣﻦ رو از ﺧﻮﻧﻪ ﺑﯿﺮون ﮐﺮد ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﺑﻬﻢ ﺑﺮ ﻧﺨﻮرد‬ ‫ﭼﻮن ﺑﻪ ﺳﻨﺸﻮن و اﻋﺘﻘﺎداﺗﺸﻮن اﺣﺘﺮام ﮔﺬاﺷﺘﻢ ... اﻣﺎ اﯾﻦ ﺑﺎر ... ﺧﯿﻠﯽ ﻓﺮق ﻣﯽ ﮐﻨﻪ آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ... ﺧﯿﻠﯽ ﻧﺘﯿﺠﻪ اش اون دﺧﺘﺮ‬ ‫ﺑﯿﻤﺎر و اون ﭘﺴﺮ ﺑﭽﻪ ﺗﺮﺳﯿﺪه اﺳﺖ ... ﻣﻦ ﺑﻪ ﺟﻬﻨﻢ ... ﻧﻤﯽ ﺧﻮام ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺗﻮ اﯾﻦ ﮐﺸﻤﮑﺶ ﻫﺎ آﺳﯿﺐ ﺑﺒﯿﻨﻦ ...‬ ‫دﺳﺘﺶ رو دور ﻟﯿﻮان آب ﺑﺰرﮔﯽ ﮐﻪ ﺟﻠﻮش ﺑﻮد ﻣﺤﮑﻢ ﺣﻠﻘﻪ ﮐﺮد و ﮐﻼﻓﻪ ﺳﺮ ﺟﺎش ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﺷﺪ: ﻣﯽ دوﻧﻢ ﮐﻪ ﺗﺤﺖ ﻫﺮ‬ ‫ﺷﺮاﯾﻄﯽ اﺣﺘﺮام ﭘﺪر رو ﭼﻪ ﺟﻠﻮش و ﭘﺸﺖ ﺳﺮش ﺣﻔﻆ ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ ...‬ ‫
- ﮐﺎر وﯾﮋه اي ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻢ ...‬ ‫ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﺑﺎ دﺳﺖ ﺻﻨﺪﻟﯽ ﭘﺸﺖ ﺳﺮم رو ﻋﻘﺐ ﮐﺸﯿﺪ و ﺑﺎ دﺳﺖ اﺷﺎره ﮐﺮد ﺑﻨﺸﯿﻨﻢ ... ﭼﺮا رﻓﺘﻪ رﻓﺘﻪ اون ﺑﻐﻀﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ ﮔﻠﻮم ﺑﻮد‬ ‫داﺷﺖ ﺳﺮ ﺑﺎز ﻣﯿﮑﺮد؟ ﺑﻪ ﺟﺎي ﮐﯿﻨﻪ اﯾﻦ ﻣﺪت ﺣﺎﻻ ﯾﻪ آراﻣﺶ ﺑﻮد و ﯾﻪ ﺧﻨﮑﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯽ ﺷﺪ دﻟﻢ ﺑﺨﻮاد ﺑﺸﯿﻨﻢ ﺗﻤﺎم اﯾﻦ اﺷﮏ‬ ‫ﻫﺎ رو ﺑﯿﺮون ﺑﺮﯾﺰم ...‬ ‫
- ﺳﺮد ﺷﺪ ...‬ ‫ﻣﻨﻈﻮرش رو ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﺸﺪم ﺑﺎ ﮔﯿﺠﯽ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﻟﯿﻮان رو از ﺟﻠﻮم ﺑﺮداﺷﺖ و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﺎﯾﮑﺮو ﻓﺮ رﻓﺖ: ﺑﺮاﺗﻮن‬ ‫دوﺑﺎره ﮔﺮﻣﺶ ﻣﯿﮑﻨﻢ ...‬ ‫... ﻣﻦ ﮐﺠﺎ ﺑﻮدم ... اﯾﻦ آدم ﮐﺠﺎ ﺑﻮد؟ درﺳﺘﻪ ﮐﻪ آراﻣﺸﺶ ﺑﺎﯾﺪ اﻋﺼﺎﺑﻢ رو ﺧﺮد ﻣﯿﮑﺮد اﻣﺎ ﻋﺠﯿﺐ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﺎﺛﯿﺮ ﺑﺮ ﻋﮑﺲ داﺷﺖ‬ ‫... ﻟﯿﻮان رو ﺟﻠﻮم ﮔﺬاﺷﺖ: اﯾﻦ ﺑﺎر ﻗﺒﻞ از ﺳﺮد ﺷﺪن ﺑﺨﻮرﯾﺪش.‬ ‫ﺟﺮﻋﻪ ﺟﺮﻋﻪ اون ﻣﺎﯾﻊ داغ ﮐﻪ از ﮔﻠﻮم ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﯿﺮﻓﺖ ﯾﮑﻢ راه ﻧﻔﺴﻢ ﺑﺎز ﻣﯿﺸﺪ اﻧﮕﺎر ... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﺗﺎﺛﯿﺮ اون ﻣﺎﯾﻊ ﻧﺴﺒﺘﺎ ﺗﻠﺦ ﺗﻮي‬ ‫اون ﻟﯿﻮان ﮐﺮﯾﺴﺘﺎل ﺑﻮد ﯾﺎ ﺣﺎﺻﻠﻪ اون ﯾﻪ ﺟﻔﺖ ﭼﺸﻢ ﻗﻬﻮه اي ﮐﻪ داﺷﺘﻦ ﺑﺎ آراﻣﺶ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮدن ... ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻢ ﻧﺎﺷﯽ از ﯾﻪ‬ ‫ﺳﮑﻮت ﻣﻄﻠﻖ ﺗﻮي اون ﻋﻤﺎرت ﺑﺰرگ ﺑﻮد ... ﻫﺮ ﭼﻪ ﮐﻪ ﺑﻮد ﺣﺎﻻ ﯾﮑﻢ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺧﻮاﺑﻢ ﻣﯿﻮﻣﺪ ...‬ ‫ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﻪ ﻗﺪر ﺑﻮد ﮐﻪ زﯾﺮ اون ﻧﮕﺎه ﺑﻮدم ... ﺳﺮم ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺑﻮد ... ﺑﻪ ﺟﻤﻼﺗﯽ ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدم ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮدم ... ﭘﺸﯿﻤﻮن ﻧﺒﻮدم اﻣﺎ‬ ‫ﮐﻤﯽ ﻫﻢ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﯿﮑﺸﯿﺪم ... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﺮا دﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﯿﻨﻪ اون ور ﻣﯿﺰ ﺑﺎ اون ﻃﻤﺎﻧﯿﻨﻪ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد ﭼﺮا ﻧﻤﯽ‬ ‫رﻓﺖ ﺑﺨﻮاﺑﻪ؟‬ ‫ﻣﻮﻫﺎي ﻓﺮم ﮐﻪ ﻟﺞ ﺑﺎزاﻧﻪ ﺗﻮي ﺻﻮرﺗﻢ ﻣﯿﻮﻣﺪ رو ﮐﻨﺎر زدم و ﻟﯿﻮان رو روي ﻣﯿﺰ ﮔﺬاﺷﺘﻢ و ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم ... اﺧﻤﯽ روي‬ ‫ﺻﻮرﺗﺶ ﻧﺒﻮد ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﺮاي ﻣﻦ ﺑﯽ ﮐﻼم ﺑﻮد و ﮐﻤﯽ ﺳﺮد ...‬ ‫
- ﮐﻤﯽ آروم ﺷﺪﯾﺪ؟‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫
- ﺑﻠﻪ ... اﻟﺒﺘﻪ ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﺣﺎﺻﻠﻪ اﯾﻦ ﺷﮑﻼﺗﻪ ﯾﺎ داروي آراﻣﺒﺨﺸﯽ ﮐﻪ ﻋﺼﺮي ﺧﻮردم ...‬ ‫
- آرام ﺑﺨﺶ؟!‬ ‫ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺷﺪه ﺑﻮد؟! ... ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎي ﮔﺮد ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم: ﺧﺐ ... ﮔﻠﻨﺎر ﺑﻬﻢ داد ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﯽ ﺑﻮد ... ﺑﺮاي اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺘﻮﻧﻢ ذﻫﻨﻢ‬ ‫رو روي ﺻﺤﻨﻪ ﺟﻤﻊ ﮐﻨﻢ ...‬ ‫ﮐﻤﯽ ﮐﻼﻓﻪ ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﺷﺪ ... اﯾﻦ ﺣﺮﮐﺘﺶ رو دﯾﮕﻪ ﺧﻮب ﻣﯿﺸﻨﺎﺧﺘﻢ ...‬ ‫
- ﺑﺒﯿﻨﯿﺪ ... ﻣﻦ ﻫﻤﯿﻦ ﺟﺎ رو ﺑﻪ روﺗﻮن ﺑﻬﺘﻮن ﻗﻮل ﻣﯿﺪم دﯾﮕﻪ ﻫﺮﮔﺰ ﮐﺴﯽ ﺷﻤﺎ رو از دﯾﺪن ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻣﺤﺮوم ﻧﮑﻨﻪ ... ﺣﺘﯽ‬ ‫ﺗﻬﺪﯾﺪش رو ﻫﻢ ﻧﮑﻨﻪ ... ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﻪ اﻋﺘﻤﺎد دارﯾﺪ؟‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم ... داﺷﺘﻢ؟ ﺣﺘﻤﺎ داﺷﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﺎﻫﺎش ﺗﻮ آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ اﯾﻦ ﻋﻤﺎرت ﺳﻪ ﻧﺼﻔﻪ ﺷﺐ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدم ﺷﮑﻼت داغ ﻣﯿﺨﻮردم ...‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﺶ ﮐﺮدم اﺻﻼ ﻣﮕﻪ ﮐﺴﯽ ﻫﻢ ﺗﻮي اﯾﻦ دﻧﯿﺎ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﺮد ﺟﺪي و ﺑﺎ اﺗﯿﮑﺖ ﮐﻪ ﻫﺮ رﻓﺘﺎر و ﮐﻼﻣﺶ‬ ‫ﺳﻨﺠﯿﺪه ﺑﻮد اﻋﺘﻤﺎد ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ...‬ ‫ﺳﮑﻮﺗﻢ رو ﮐﻪ دﯾﺪ ﮐﻤﯽ روي ﻣﯿﺰ ﺧﻢ ﺷﺪ: ﺑﺒﯿﻨﯿﺪ ... ﻣﯽ دوﻧﻢ ﮐﻪ ﺷﺎﯾﺪ ﯾﻪ ﻋﺪم اﻋﺘﻤﺎدي ﺑﻪ ﻣﺎ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﺪ ... ﺣﺎﻣﺪ ﭼﻪ ﮐﺮد ...‬ ‫ﭼﯽ ﺷﺪ؟ ﺷﻤﺎ ﭼﺮا ﺑﻬﺶ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﺪ؟ ﺷﻤﺎ ﮐﻪ زﻧﻪ ﺣﺎﻣﺪ ﻧﺒﻮدﯾﺪ ... ﺧﻮاﻫﺮﺗﻮن ﺑﻮده ... ﻣﻦ ﻫﻢ اون دوران ﻧﺒﻮدم ﺗﺎ ﺑﺪوﻧﻢ دﻗﯿﻘﺎ‬ ‫ﻣﺎﺟﺮا ﭼﯽ ﺑﻮده ... اﻣﺎ اﻻن ﻫﺴﺘﻢ ... ﻣﻦ ﺑﻬﺘﻮن ﻫﻤﯿﻦ ﺟﺎ ﻗﻮل دادم ... ﺑﺎزﻫﻢ روش ﺗﺎﮐﯿﺪ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ... ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﻫﻤﻮن روﺷﻪ‬ ‫ﻫﻤﯿﺸﮕﯿﺘﻮن ﺑﺎ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ اداﻣﻪ ﺑﺪﯾﺪ ... ﮐﺴﯽ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ اﻋﺘﺮاﺿﯽ ﻧﻤﯿﮑﻨﻪ ...‬ ‫
- اﻣﺎ ... ﭘﺪرﺗﻮن ...‬ ‫
- ﺑﻨﺪه دارم ﻋﺮض ﻣﯿﮑﻨﻢ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ... وﻗﺘﯽ ﻣﻦ ﺑﮕﻢ دﯾﮕﻪ ﺗﻤﻮﻣﻪ ...‬ ‫... ﯾﻌﻨﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﯽ ﭘﺬﯾﺮﻓﺘﻢ زوره ﺣﺎﻣﯽ ﺑﻪ اﮐﺒﺮ ﺧﺎن ﻫﻢ ﻣﯿﺮﺳﻪ؟‬ ‫اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﯾﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﮐﺠﯽ اوﻣﺪ روي ﺻﻮرﺗﺶ اﻧﮕﺎر ﮐﻪ ﻗﯿﺎﻓﻪ ﻣﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻨﺪه دار ﺷﺪه ﺑﻮد ...‬ ‫
- اﻧﻘﺪر ﭘﺪرم ﺗﺮﺳﻨﺎﮐﻪ؟ ﯾﺎ ﺑﻪ ﻧﻈﺮﺗﻮن ﻣﻦ ﻧﻔﻮذي ﻧﺪارم؟‬ ‫
- ﻧﻪ ... ﺗﺮﺳﻨﺎك ﺧﺐ ... ﯾﻌﻨﯽ ...‬ ‫
- ﺧﻮدﺗﻮن رو ﺧﺴﺘﻪ ﻧﮑﻨﯿﺪ ... ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻗﻮل ﺑﺪﯾﺪ ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻗﻮاﻧﯿﻦ ﻣﺎ و ﺧﺎﻧﻮاده ﻣﺎ اﺣﺘﺮام ﺑﮕﺬارﯾﺪ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ...‬ ‫
- ﻣﯽ دوﻧﻢ ... ﻣﯽ دوﻧﻢ ... ﮐﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ اﯾﻦ ﻃﻮر ﺑﻮده ﻣﻨﻢ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ اﺣﺘﺮام ﻣﯿﮕﺬارم از اﯾﻦ ﺑﺎﺑﺖ ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺑﺎﯾﺪ ﺟﺮﯾﺎن اون ﭘﯿﺮاﻫﻦ رو‬ ‫ﻫﻢ در ﻧﻈﺮ ﺑﮕﯿﺮﯾﻢ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﻧﻈﺮم رو ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣﯿﮕﻢ ...‬ ‫
- ﺗﻮ اﯾﻦ ﺷﮑﯽ ﻧﺪارم ...‬ ‫ﻣﻮﻫﺎم رو ﺑﺎر دﯾﮕﻪ دادم ﭘﺸﺖ ﮔﻮﺷﻢ ... واﻗﻌﺎ دﯾﮕﻪ داﺷﺘﻢ از ﺧﻮاب ﺑﯽ ﻫﻮش ﻣﯿﺸﺪم ...‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد: ﭘﺎﺷﯿﺪ ﺑﺮﯾﺪ اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﮐﻨﯿﺪ ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪﯾﻢ و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﭘﻠﻪ ﻫﺎ رﻓﺘﯿﻢ ... ﺑﺎ دﺳﺖ اﺷﺎره ﮐﺮد ﮐﻪ اول ﻣﻦ ﺑﺮم ... ﭘﺎم رو روي ﭘﻠﻪ اول ﮔﺬاﺷﺘﻢ ... ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺑﻪ ﭘﺸﺖ‬ ‫ﺳﺮ ... ﺣﺎﻻ ﻗﺪم ﺑﻪ ﻗﺪش ﻧﺰدﯾﮏ ﺗﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﭼﺸﻤﺎش ﺧﯿﻠﯽ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎم ﻧﺰدﯾﮏ ... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﻧﻔﻮذ اون ﭼﺸﻢ ﻫﺎ ﭼﻪ ﻗﺪر ﺑﻮد‬ ‫ﮐﻪ ﺳﺮﯾﻊ ﭼﺸﻤﻢ رو ازش ﮔﺮﻓﺘﻢ ... ﮐﻤﯽ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﮔﺮﻓﺖ ... ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﻮ ﻫﺎم رو ﭘﯿﭽﯿﺪم دور اﻧﮕﺸﺘﻢ: ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ... ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ‬ ‫ﺗﺸﮑﺮ ﮐﻨﻢ ...‬ ‫
- ﺑﺎﺑﺘﻪ؟‬ ‫
- ﺷﯿﺮ ﺷﮑﻼﺗﻪ ...‬ ‫
- ﺧﻮﺷﻤﺰه ﺑﻮد؟‬ ‫
- ﺧﻮاب آور ﺑﻮد ... اﻻن واﻗﻌﺎ دﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاد ﺑﺨﻮاﺑﻢ ...‬ ‫اﯾﻦ ﺑﺎر ﺟﺪا ﻟﺒﺨﻨﺪ زد: ﺑﻬﺘﺮه ﺗﺎ ﻧﭙﺮﯾﺪه ﺑﺮﯾﺪ ﺑﺨﻮاﺑﯿﺪ ...‬ ‫ﺟﻠﻮي در اﺗﺎق در رو ﺑﺮام آروم ﺑﺎز ﮐﺮد: ﺧﻮب ﺑﺨﻮاﺑﯿﺪ ...‬ ‫
- ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر ...‬ ‫ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺮه ﮐﻪ در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ دﺳﺘﺶ ﺗﻮ ﺟﯿﺒﻪ ﮔﺮﻣﮑﻨﺶ ﺑﻮد ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ: ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﺪوﻧﯿﺪ راﻫﻬﺎي دﯾﮕﻪ ﻫﻢ ﻫﺴﺖ ... ﻣﻨﻈﻮرم‬ ‫اﯾﻨﻪ ﮐﻪ دﯾﮕﻪ از آرام ﺑﺨﺶ اﺳﺘﻔﺎده ﻧﮑﻨﯿﺪ ...‬ ‫
- ﻧﮑﻦ ...‬ ‫ﻫﻤﺮاز ﭘﺎﺷﻮ دﯾﮕﻪ ... ﭘﺎﺷﻮ ...‬ ‫ﺻﺪاي ﻧﯿﻮﺷﺎ و ﮐﻮﺷﺎ ﺑﻮد ... ﻃﻮل ﮐﺸﯿﺪ ﺗﺎ ﺑﻔﻬﻤﻢ ﮐﺠﺎم ﭼﺸﻤﺎم رو ﮐﺎﻣﻞ ﺑﺎز ﮐﺮدم دو ﺗﺎﯾﯽ ﺻﻮرﺗﺸﻮن ﺗﻮ ﺻﻮرﺗﻢ ﺑﻮد ﺑﺎ ﯾﻪ ﺣﻤﻠﻪ‬ ‫دوﺗﺎﺷﻮن رو ﺑﻐﻞ ﮐﺮدم و ﮐﺸﯿﺪم ﺗﻮ ﺑﻐﻠﻢ ﺻﺪاي ﺧﻨﺪه ﺷﻮن ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ... اوﻧﻬﺎ ﻫﻢ ﺑﺪﺟﻨﺴﯽ ﻧﮑﺮدن و ﺷﺮوع ﮐﺮدن ﺑﻪ ﻗﻠﻘﻠﮏ دادﻧﻢ‬ ‫ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﺨﻨﺪم ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺑﺎ ﯾﺎد آوري اﯾﻨﮑﻪ ﮐﺠﺎم ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﺻﺪام رو ﺑﯿﺎرم ﭘﺎﯾﯿﻦ ...‬ ‫ﺗﻘﻪ اي ﺑﻪ در ﺧﻮرد ... اﻧﺘﻈﺎر داﺷﺘﻢ ﻓﺨﺮي ﺧﺎﻧﻮم ﯾﺎ زري ﺧﺎﻧﻮم ﺑﺎﺷﻦ ...‬ ‫اﻣﺎ ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﺑﻮد: ﻣﯽ ﺗﻮﻧﻢ ﺑﯿﺎم ﺗﻮ؟‬ ‫ﺳﺮﯾﻊ از ﺣﺎﻟﺖ دراز ﮐﺶ ﺧﺎرج ﺷﺪم و ﺗﯽ ﺷﺮﺗﻢ ﮐﻪ از ﺷﻠﻮار ﺟﯿﻨﻢ ﺑﯿﺮون زده ﺑﻮد رو ﮐﺮدم ﺗﻮي ﺷﻠﻮارم ... ﺗﻨﮕﯽ ﺷﻠﻮار و ﮐﻤﺮش‬ ‫از دﯾﺸﺐ ﭘﺪرم رو در آورده ﺑﻮد ... ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﭼﻪ ﻋﮑﺲ اﻟﻌﻤﻠﯽ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ... اﻣﺎ اﻧﮕﺎر اون ﺧﻮب ﻣﯿﺪوﻧﺴﺖ ... ﻟﺒﺨﻨﺪ‬ ‫ﭘﻬﻨﯽ روي ﺻﻮرﺗﺶ ﺑﻮد و ﻧﮕﺎﻫﺶ ﭘﺮ ﻣﻬﺮ ﺗﺮ از ﻫﺮ زﻣﺎن دﯾﮕﻪ اي ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﺑﯿﺪار ﺷﺪﯾﺪ؟‬ ‫
- ﺻﺒﺤﺘﻮن ﺑﺨﯿﺮ ... ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ اﮔﻪ ﺳﺮ و ﺻﺪاﻣﻮن ﺑﺎﻻ ﺑﻮد ...‬ ‫اوﻣﺪ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻤﻮن و ﺻﻮرت ﮐﻮﺷﺎ و ﻧﯿﻮﺷﺎ رو ﺑﻮﺳﯿﺪ: ﻧﻤﯽ دوﻧﯽ ﭼﻪ ﮐﯿﻔﯽ ﮐﺮدﯾﻢ ﺻﺪاي ﻗﻬﻘﻬﻪ ﺗﻮن ﮐﻪ ﭘﯿﭽﯿﺪه ﺑﻮد ...‬ ‫... ﻣﻨﻈﻮرش از ﮐﯿﻒ ﮐﺮدﯾﻢ ﭼﯽ ﺑﻮد؟ ﻣﻨﻈﻮرش اﮐﺒﺮ ﺧﺎن ﻧﺒﻮد ﻣﻄﻤﺌﻨﺎ ... اﺣﺘﻤﺎﻻ ﻓﺨﺮي ﺧﺎﻧﻮم ﯾﺎ زري رو ﻣﯽ ﮔﻔﺖ ...‬ ‫دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﻣﻮﻫﺎي ﻧﯿﻮﺷﺎ ﮐﺸﯿﺪ: ﻣﺎﻣﺎن ﻗﺮﺑﻮﻧﺖ ﺑﺮه ﭼﺸﻤﺎت ﻧﻮر ﮔﺮﻓﺘﻪ ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺳﺮش رو ﮔﺬاﺷﺖ رو ﭘﺎم: ﻫﻤﺮاز اوﻣﺪه ﻣﺎﻣﺎن ﻓﺮﯾﺪه دﯾﺸﺐ ﭘﯿﺸﻢ ﺧﻮاﺑﯿﺪه ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﺧﺐ ﺧﻮﺷﮕﻼي ﺧﻮدم ﺑﺮﯾﺪ دﺳﺖ و ﺻﻮرﺗﺘﻮن رو ﺑﺸﻮرﯾﺪ و ﻟﺒﺎس ﻋﻮض ﮐﻨﯿﺪ ﺑﯿﺎﯾﺪ ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ ...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ ﮐﻤﯽ ﺗﻮي ﺟﺎش ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﺷﺪ ... ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﮐﻤﮑﺶ ﮐﺮد از ﺗﺨﺖ ﺑﯿﺎد ﺑﯿﺮون دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﻣﻮﻫﺎش ﮐﺸﯿﺪ: ﻓﺨﺮي ﮐﻤﮑﺖ‬ ‫ﻣﯿﮑﻨﻪ ﻣﺎدر ...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ ﮐﻪ داﺷﺖ از اﺗﺎق ﺑﯿﺮون ﻣﯿﺮﻓﺖ: ﻫﺴﺘﯽ دﯾﮕﻪ ﻫﻤﺮاز ﻣﮕﻪ ﻧﻪ؟‬ ‫
- ﻗﺮﺑﻮﻧﻪ ﭼﺸﻤﺎت ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮم ﺳﺮ ﮐﺎر ... ﻫﻢ ﺻﺒﺢ ﮐﻼس دارم ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮ ﻫﻢ اﺟﺮا ...‬ ‫اﺧﻤﺎش ﮐﻤﯽ رﻓﺖ ﺗﻮي ﻫﻢ و ﺑﻌﺪ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد: ﻣﯽ دوﻧﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮي ﺳﺮ ﮐﺎر ... ﺑﻌﺪش ﻣﯿﺎي ﻣﮕﻪ ﻧﻪ ...‬ ‫ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم: ﻣﻌﻠﻮﻣﻪ ﮐﻪ ﻣﯿﺎد ... اﻻﻧﻢ ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ رو ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﻣﯽ ﺧﻮره ...‬ ‫... ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ وﻋﺪه ﻫﺎي ﻏﺬاﯾﯽ اﯾﻨﺠﺎ ﺧﺎﻧﻮادﮔﯽ ﺳﺮو ﻣﯿﺸﻪ ... ﺧﻮاﺳﺘﻢ اﻋﺘﺮاض ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻧﮕﺎﻫﺶ ازم ﺧﻮاﻫﺶ ﮐﺮد ...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ و ﮐﻮﺷﺎ از اﺗﺎق ﺑﯿﺮون رﻓﺘﻦ ...‬ ‫ﻧﺸﺴﺖ ﮐﻨﺎرم ﮐﻪ روي ﺗﺨﺖ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد: ﺑﺒﺨﺶ ...‬ ‫... ﺣﺮﻓﺶ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﯽ ﻣﻘﺪﻣﻪ ﺑﻮد ... ﺟﺎ ﺧﻮردم: ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﻣﻦ ﮐﻪ از ﺷﻤﺎ ﻧﺎراﺣﺖ ﻧﯿﺴﺘﻢ ...‬ ‫ﭼﺸﻤﺎي ﺧﯿﺴﺶ رو دوﺧﺖ ﺑﻬﻢ: اﮐﺒﺮ ﺧﺎن رو ﺑﺒﺨﺶ ...‬ ‫ﺳﺮم رو ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻢ و ﺧﯿﺮه ﺷﺪم ﺑﻪ ﭘﺎﻫﺎي ﺑﺮﻫﻨﻪ ﺧﻮدم: ﺧﻮدﺗﻮن رو ﻧﺎراﺣﺖ ﻧﮑﻨﯿﺪ ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﻣﯽ دوﻧﯿﺪ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ اﯾﺸﻮن‬ ‫اﺣﺘﺮام ﻣﯿﺬارم ...‬ ‫
- ﺗﻮ ﺧﺎﻧﻮﻣﯿﻪ ﺗﻮ ﮐﻪ ﺷﮏ ﻧﺪارم ... ﺷﯿﺮ ﻣﺎدرت ﺣﻼﻟﺖ ﺑﺎﺷﻪ ... ﺧﺪا ﻣﯿﺪوﻧﻪ ﮐﻪ ﭼﻪ ﻗﺪر ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ دﺧﺘﺮم ﺑﻮدي ...‬ ‫
- ﺧﺠﺎﻟﺘﻢ ﻣﯿﺪﯾﺪ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﺧﺠﺎﻟﺖ زده ﺗﻮ و ﻣﺎدرﺗﻢ ... رﻫﺎ رو ﮐﻪ داد دﺳﺘﻢ ﺑﻬﻢ ﮔﻔﺖ ﺟﻮوﻧﻪ ﺑﭽﻪ اﺳﺖ ﻣﺮاﻗﺒﺶ ﺑﺎش ... ﺧﺪا ﺑﻪ ﺳﺮ ﺷﺎﻫﺪه ﻫﻤﻪ‬ ‫ﺳﻌﯿﻢ رو ﮐﺮدم ... ﻧﺸﺪ ﻣﯽ ﺑﯿﻨﯽ ﮐﻪ دﺳﺖ ﻣﻦ ﻧﯿﺴﺖ وﮔﺮﻧﻪ ﯾﻪ اﻟﻒ ﺑﭽﻪ ﺑﻮد ﺧﻮاﻫﺮت وﻗﺘﯽ اوﻣﺪ ﺧﻮﻧﻪ ﻣﻦ ﺑﺎ ﯾﻪ دﻧﯿﺎ آرزو ... رو‬ ‫ﺳﯿﺎﻫﻪ ﺧﺎك ﻣﺎدرت ﺷﺪم ... اﻻن ﻫﺮ روز دارم رو ﺳﯿﺎﻫﺘﺮ ﻣﯿﺸﻢ ...‬ ‫... اﺷﮑﺎش رو ﭘﺎك ﮐﺮد ...‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﻢ رو از ﻧﺎﺧﻦ ﻫﺎي ﻗﺮﻣﺰ ﺗﻨﺪ ﭘﺎﻫﺎم ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم: اﯾﻦ ﻃﻮر ﻧﮕﯿﺪ ... ﺷﺪه دﯾﮕﻪ ...‬ ‫دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﻣﻮﻫﺎم ﮐﺸﯿﺪ: ﮐﺎش ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﯽ ...‬ ‫
- ﭼﯽ رو ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ...‬ ‫
- اﯾﻦ ﮐﻪ ﭼﻪ ﻗﺪر ﺑﺮام ﻋﺰﯾﺰي و ﭼﻪ ﻗﺪر دﻟﻢ ﻣﺨﻮاد ... ﺗﻮ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﺎرﯾﺖ ﻧﺒﺎﺷﻪ ﭘﯿﺮ ﮐﻊ=ه ﺑﺸﯽ اﺷﮑﺖ ﻣﯽ ﺷﻪ دم ﻣﺸﮑﺖ ...‬ ‫ﭘﺎﺷﻮ دﺧﺘﺮم ﭘﺎﺷﻮ ﺑﯿﺎ ﯾﻪ ﭼﯿﺰي ﺑﺨﻮر ...‬ ‫... اﯾﻦ دﯾﮕﻪ اﻣﮑﺎن ﻧﺪاﺷﺖ ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫
- ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯿﮑﻨﻢ اﯾﻦ رو ازم ﻧﺨﻮاﯾﺪ اﻟﺒﺘﻪ اﯾﺸﻮن ﻫﻢ ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ اﯾﻦ رو دوﺳﺖ ﻧﺪارن ... ﻧﮕﺬارﯾﺪ ﺑﯿﺸﺘﺮ از اﯾﻦ روﺣﯿﻪ ﻣﻦ ﺑﻬﻢ‬ ‫ﺑﺮﯾﺰه ... ﻣﯽ رم ﺑﯿﺮون ﺗﺎ ﺳﺮ ﮐﺎرم ﻫﻢ راه زﯾﺎده ...‬ ‫
- روي ﻣﻨﻪ ﭘﯿﺮزن رو زﻣﻨﯽ ﻧﻨﺪاز ... ﺑﯿﺎ دﺧﺘﺮﮐﻢ ... دل اون ﺑﭽﻪ رو ﻫﻢ ﺷﺎد ﮐﻦ ...‬ ‫... رو ﭘﻠﻪ ﻫﺎ دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﺗﯽ ﺷﺮﺗﻢ ﮐﺸﯿﺪم ... ﺑﺎ ﮐﻔﺸﺎي آل اﺳﺘﺎر ﻗﺮﻣﺰ ... ﺷﻠﻮار ﺟﯿﻦ ﻟﻮﻟﻪ ﺗﻔﻨﮕﯽ و ﺗﻨﮓ و ﮐﻪ ﺗﺎزه دو ﺟﺎش ﻫﻢ‬ ‫ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮه ﻣﺪﻟﺶ ﭘﺎره ﺑﻮد ... ﺗﯽ ﺷﺮت ﯾﻘﻪ ﺷﻞ و ﻣﻮﻫﺎي ﻓﺮي ﮐﻪ دورم رﯾﺨﺘﻪ ﺑﻮد و ﺻﻮرت ﺑﺪوﻧﻪ آراﯾﺶ داﺷﺘﻢ ﻣﯿﺮﻓﺘﻢ ﺗﻮ ﺳﺎﻟﻦ‬ ‫ﻏﺬا ﺧﻮري اﯾﻦ ﻗﺼﺮه ﺑﮑﯿﻨﮕﻬﺎم ... ﭼﺎره اي ﻫﻢ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ...‬ ‫ﺑﺎ ورودم ﮐﻪ ﭘﺮ از اﺳﺘﺮس ﺑﻮدم ... ﻧﻔﺴﻢ رو ﺑﯿﺮون دادم ... اﮐﺒﺮ ﺧﺎن ﺳﺮه ﻣﯿﺰ ﻧﺒﻮد ... ﺣﺎﻣﯽ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺷﯿﮏ و اﺗﻮ ﮐﺮده‬ ‫ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ و ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ... ﮐﻤﯽ ﯾﻘﻪ ﺑﺎز ﻟﺒﺎﺳﻢ رو ﺟﻤﻊ ﮐﺮدم و ﭘﯿﺶ ﺧﻮدم ﮔﻔﺘﻢ ﻣﻦ واﻗﻌﺎ ﺑﺎ اﯾﻦ ﻗﯿﺎﻓﻪ داﻏﻮن‬ ‫ﻫﻢ دﯾﺸﺐ ﻧﺸﺴﺘﻢ ﺟﻠﻮي ﺣﺎﻣﯽ ﻫﻢ آﺧﻪ ﻣﻨﻮ ﭼﻪ ﺑﻪ اﯾﻦ دﺑﺪﺑﻪ و ﮐﺒﮑﺒﻪ ...‬ ‫
- ﺳﻼم آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ...‬ ‫ﺑﺎ آراﻣﺶ ﻓﻨﺠﻮن ﭼﯿﻨﯽ ﺗﻮي دﺳﺘﺶ رو روي ﻧﻌﻠﺒﮑﯽ ﮔﺬاﺷﺖ: ﺻﺒﺤﺘﻮن ﺑﻪ ﺧﯿﺮ ...‬ ‫ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﺑﺎ دﺳﺖ اﺷﺎره ﮐﺮد ﺗﺎ ﺑﺸﯿﻨﻢ ﮐﻨﺎرش ﭘﯿﺶ ﻧﯿﻮﺷﺎ و ﮐﻮﺷﺎ و روﺑﻪ روي ﺣﺎﻣﯽ ...‬ ‫
- ﭼﯽ ﻣﯿﺨﻮري ﻣﺎدر؟‬ ‫
- ﻣﻦ زﯾﺎد ﻋﺎدت ﺑﻪ ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ ﻧﺪارم ... ﯾﻪ ﻓﻨﺠﺎن ﭼﺎي ﻟﻄﻔﺎ ...‬ ‫زري ﺧﺎﻧﻮم ﺧﻮاﺳﺖ ﺗﮑﻮن ﺑﺨﻮره ﮐﻪ ﺣﺎﻣﯽ ﺟﺪي و ﺑﺎ ﻟﺤﻨﯽ ﮐﻪ ﻧﻤﯽ ﺷﺪ روي ﺣﺮﻓﺶ ﺣﺮف زد: ﯾﻪ ﻟﯿﻮان ﺷﯿﺮ و ﯾﻪ ﺗﺨﻢ ﻣﺮغ‬ ‫آب ﭘﺰ ﺑﺮاﺷﻮن ﺑﯿﺎرﯾﺪ زري ﺧﺎﻧﻮم ...‬ ‫... اي ﺑﺎﺑﺎ ... داﺷﺘﻢ ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﻣﯿﺸﺪم ﻫﺎ ... ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ اﯾﻦ ﺟﺎ زور ﺑﻮد اﻧﮕﺎر ... ﻣﮕﻪ ﻣﻦ ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ ام ﺑﺎ اون ﯾﮑﯽ ﺑﻮد‬ ‫... اﺧﻤﺎم رﻓﺖ ﺗﻮ ﻫﻢ ... ﺑﯽ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻬﻢ ﺑﺎ آراﻣﺶ ﭼﺎﯾﺶ رو ﻣﯿﺨﻮرد و روي ﻧﻮﻧﺶ ﮐﺮه ﻣﯽ ﻣﺎﻟﯿﺪ ...‬ ‫ﺳﺮم ﺑﺎ ﺗﯿﮑﻪ ﻫﺎي ﺗﺨﻢ ﻣﺮغ آب ﭘﺰم ﮔﺮم ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﻮﺑﺎﯾﻠﻢ زﻧﮓ زد راﻣﯿﻦ ﺑﻮد ... ﺑﺮش داﺷﺘﻢ ... ﺧﻮاﺳﺘﻢ از ﺳﺮ ﻣﯿﺰ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻢ دﯾﺪم‬ ‫ﺧﯿﻠﯽ ﻃﻮل ﻣﯽ ﮐﺸﻪ ... ﻫﻤﻮن ﺟﺎ ﺟﻮاب دادم ...‬ ‫
- ﺳﻼم ﻫﻤﺮاز ...‬ ‫
- ﺳﻼم آﻗﺎي ﭘﺮﺗﻮ ...‬ ‫
- ﻣﺮدم و اﯾﻦ آﻗﺎي ﭘﺮﺗﻮ از دﻫﻦ ﺗﻮ ﻧﯿﻔﺘﺎد ...‬ ‫ﺳﮑﻮﺗﻢ رو ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﯽ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺧﺐ ﺣﺮﻓﺖ رو ﺑﺰن ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪ: ﺑﻌﺪ از ﮐﻼس ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺧﺎﺻﯽ داري؟‬ ‫... اﯾﻦ ﺳﺌﻮال زﻧﮕﻪ ﺧﻄﺮ ﺑﻮد ﺑﺮاي ﻣﻦ ...‬ ‫
- ﻗﺮاره ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﺎزﯾﻢ ﺗﻮي ﺗﺌﺎﺗﺮ ﻧﻬﺎر ﺑﺨﻮرم اﻣﺮوز ...‬ ‫
- ﺟﻨﺎب ﺳﻮﭘﺮ اﺳﺘﺎر ...‬ ‫... اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم اﯾﻦ دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻦ ﺑﯿﻦ ﻣﺤﻤﺪ و راﻣﯿﻦ دو ﻃﺮﻓﻪ اﺳﺖ ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫
- ﺑﻠﻪ ﺧﻮدﺷﻮن ...‬ ‫
- ﺑﺎﺷﻪ ﭘﺲ ﺑﻤﻮﻧﻪ ﺑﺮاي ﺑﻌﺪ ...‬ ‫
- ﻣﺴﺌﻠﻪ ﻣﻬﻤﯽ ﭘﯿﺶ اوﻣﺪه؟‬ ‫
- ﻣﻬﻢ ﮐﻪ ﻫﺴﺖ اﻣﺎ ﻣﯿﺘﻮﻧﻪ ﺑﻌﺪا ﺑﺎﺷﻪ ...‬ ‫ﺗﻠﻔﻦ رو ﻗﻄﻊ ﮐﺮدم و ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺘﻢ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﻣﻦ ﮐﻪ ﺗﺎ دوﺳﺎﻋﺖ دﯾﮕﻪ اون ﺟﺎ ﮐﻼس داﺷﺘﻢ ... ﭼﻪ اﺻﺮاري ﺑﻮد ﺑﻪ اﯾﻦ ﺗﻤﺎس ﺳﺮ‬ ‫ﺻﺒﺢ ...‬ ‫ﺳﺮم رو از ﺗﻮي ﺑﺸﻘﺎب ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم و ﺑﻪ ﺣﺎﻣﯽ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﮐﻪ داﺷﺖ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد ... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﺮا وﻟﯽ اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم از اون‬ ‫ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺗﻮ اﯾﻦ ﺧﻮﻧﻪ ﻣﻤﻨﻮﻋﻪ ﭘﺲ ﺣﺘﻤﺎ اﯾﻦ ﻧﮕﺎه ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮه اﯾﻨﻪ ﮐﻪ ﺳﺮ ﻣﯿﺰ ﺑﺎ ﺗﻠﻔﻦ ﺣﺮف زدم ... ﺑﺒﺨﺸﯿﺪي ﮔﻔﺘﻢ ...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ: ﺑﺎ ﻣﺤﻤﺪ ﻣﯽ ﺧﻮاي ﻧﻬﺎر ﺑﺨﻮري؟‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ: ﻧﯿﻮﺷﺎ! ... اﯾﻦ 001 ﺑﺎر اﯾﺸﻮن رو ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎ آﻗﺎ ﺻﺪا ﮐﻨﯽ ...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ: اﻣﺎ ...‬ ‫ﻣﻦ: ﺑﻠﻪ ... ﭼﻪ ﻃﻮر؟‬ ‫
- ﻣﯽ ﺷﻪ ﻣﻨﻢ ﺑﯿﺎم ...‬ ‫ﮐﻮﺷﺎ: ﻧﻪ ...‬ ‫
- ﺑﻪ ﺗﻮ ﭼﻪ آﺧﻪ ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ: ﻧﯿﻮﺷﺎ! اﯾﻦ ﭼﻪ ﻃﺮزه ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮدﻧﻪ؟!1‬ ‫
- ﻣﻨﻢ ﻣﯿﺨﻮام ﺑﺮم ﺧﻮب ...‬ ‫دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﺳﺮش ﮐﺸﯿﺪم: ﻧﻤﯽ ﺷﻪ ﭘﺮﻧﺴﺲ اﯾﻦ ﺑﺎر ﻣﺎ رو ﻋﻔﻮ ﮐﻨﯿﺪ ... اﯾﻦ ﯾﮑﻢ ﺟﻠﺴﻪ ﺑﺰرﮔﻮﻧﻪ اﺳﺖ ... در ﺿﻤﻦ ﺗﻮ ﻫﻨﻮز ﺧﯿﻠﯽ‬ ‫ﺳﺮ ﺣﺎل ﻧﯿﺴﺘﯽ ... ﺑﺎﯾﺪ ﺳﺮ ﭘﺎ ﺑﺸﯽ ﺗﺎ ﺑﺘﻮﻧﯽ ﺑﺮي ﻣﺪرﺳﻪ ... ﺑﻌﺪش ﻫﺮ وﻗﺖ ﻋﻤﻮﺗﻮن اﺟﺎزه دادن ﺑﺎﻫﻢ ﻣﯿﺮﯾﻢ دﯾﺪﻧﺶ ...‬ ‫ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم و ﺑﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ... ﺧﺐ ﻗﻮل داده ﺑﻮدم ﺑﻪ ﻗﻮاﻧﯿﻨﺸﻮن اﺣﺘﺮام ﺑﺬارم ... ﻫﻤﯿﻦ دﯾﺸﺐ.‬ ‫
- ﭘﺲ ﻓﻌﻼ ﺳﺮ ﺻﻠﺤﯿﺪ؟‬ ‫
- ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ دﻟﻢ ﺻﺎف ﻣﯽ ﺷﻪ ﯾﺎ ﻧﻪ اﻣﺎ ﻣﻬﻢ اﯾﻨﻪ ﮐﻪ ﻓﻌﻼ ﻗﻮل داده دﯾﮕﻪ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻫﻤﭽﯿﻦ ﭼﯿﺰي ﺗﮑﺮار ﻧﺸﻪ ...‬ ‫ﺷﺎﻟﻢ رو روي ﺳﺮم ﻣﺮﺗﺐ ﮐﺮدم و ﯾﻪ ﺗﮏ ﺳﺮﻓﻪ ﮐﺮدم و ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم ... ﺳﯿﮕﺎرش رو ﺗﻮ زﯾﺮ ﺳﯿﮕﺎري ﺟﻠﻮش ﺧﺎﻣﻮش ﮐﺮد ...‬ ‫
- ﺳﯿﺎ دودﮐﺶ ﺷﺪي ﺑﻪ ﺧﺪا ...‬ ‫
- ﻏﺮ ﻏﺮ ﻧﮑﻦ ... ﻏﺮ ﻏﺮ ﻧﮑﻦ ... ﺑﺒﯿﻨﻤﺖ ... ﺳﺮﻣﺎ ﺧﻮردي؟‬ ‫
- ... اي ﺑﻔﻬﻤﯽ ﻧﻔﻬﻤﯽ ...‬ ‫
- ﭘﺲ ﮐﺠﺎ داري ﺷﺎل و ﮐﻼه ﻣﯿﮑﻨﯽ؟ ﻫﻮا ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺮاي ﺗﻮ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﻧﯿﺴﺖ ﻧﻪ ﮔﺮﻣﻪ ... ﻧﻪ ﺳﺮد ...‬ ‫
- ﺑﺎﯾﺪ ﻧﯿﻮﺷﺎ رو ﺑﺒﺮم آﻣﭙﻮﻟﺶ رو ﺑﺰﻧﻪ ... ﻗﻮل دادم ﻫﻤﺮاﻫﺶ ﺑﺎﺷﻢ ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫
- ﺑﺎ راﻣﯿﻦ ﺣﺮف زدي؟‬ ‫
- ﻧﻪ دارم از زﯾﺮش در ﻣﯿﺮم ...‬ ‫
- ﺷﯿﻄﻮﻧﻪ ﻣﯿﮕﻪ ﺑﺮو ﺧﻔﺘﺶ ﮐﻨﺎ ...‬ ‫ﯾﻪ دوﻧﻪ زدم ﺑﻪ ﺑﺎزوش: ﺑﻪ روﺣﻪ ﻗﯿﺼﺮ ﺣﻠﻮل ﮐﺮده در ﺳﯿﺎوش ﺻﻠﻮات ...‬ ‫و ﺑﻌﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﺧﻨﺪﯾﺪم ...‬ ‫
- ﻧﻪ اﻧﮕﺎري روت زﯾﺎد ﺷﺪه ﻣﻤﻮش ...‬ ‫
- ﻣﻤﻮش و ﮐﻮﻓﺖ ...‬ ‫
- ﺑﯽ ﺗﺮﺑﯿﺖ ...‬ ‫ﻧﺸﺴﺘﻢ ﮐﻨﺎرش ... ﮐﻤﯽ اﺣﺴﺎس ﺑﯽ ﺣﺎﻟﯽ ﻣﯿﮑﺮدم اﯾﻨﻢ ﺣﺎﺻﻞ ﭘﻨﺠﺮه ﻧﯿﻤﻪ ﺑﺎز دﯾﺸﺐ ﺑﻮد ...‬ ‫ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﯾﮑﻢ دﯾﮕﻪ وﻗﺖ داﺷﺘﻢ ...‬ ‫
- ﺑﺎ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻣﯿﺎن دﻧﺒﺎﻟﺖ؟‬ ‫
- ﺣﺘﻤﺎ ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ... اﻟﺒﺘﻪ ﺑﻬﺸﻮن ﻗﻮل دادم ﺑﻌﺪ از اﯾﻨﮑﻪ آﻣﭙﻮل رو زد دوﺗﺎﺷﻮن رو ﺑﺒﺮم ﺑﺴﺘﻨﯽ ﺑﺨﻮرن ...‬ ‫
- اﻣﺸﺐ ﺗﻮﻟﺪ ﮔﻠﻨﺎره ﯾﺎدت ﮐﻪ ﻧﺮﻓﺘﻪ ...‬ ‫
- ﺧﻞ ﺷﺪي؟ ﻣﮕﻪ ﻣﯽ ﺷﻪ ﯾﺎدم ﺑﺮه ...‬ ‫
- ﭘﺲ ﭼﻪ ﻃﻮر ﻣﯽ ﺧﻮاي ﺑﻪ ﻫﻤﻪ اﯾﻨﺎ ﺑﺮﺳﯽ؟‬ ‫
- ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﺧﺪاﯾﯿﺶ دارﯾﻢ دﭼﺎر ﺿﯿﻎ وﻗﺖ ﻣﯿﺸﯿﻢ ...‬ ‫ﺧﻨﺪﯾﺪ: اﯾﻦ ﺟﻮر ادﺑﯿﺎﺗﯽ ﺣﺮف زدن ﺟﺪﯾﺪه ﻫﺎ؟ ﺣﺎﻻ اﯾﻦ ﺣﺮﻓﺎ ﺑﻪ ﮐﻨﺎر ﯾﻌﻨﯽ دﯾﮕﻪ ازش دﻟﺨﻮر ﻧﯿﺴﺘﯽ ...‬ ‫
- ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ... واﻗﻌﺎ ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﺳﯿﺎ ... ﺧﯿﻠﯽ ﭼﯿﺰا اﯾﻦ وﺳﻂ ﻫﺴﺖ ﮐﻪ اﺻﻼ رﺑﻄﯽ ﺑﻪ ﺣﺎﻣﯽ ﻧﺪاره ... ﻣﻦ ﻫﻤﻪ ﺣﺮﻓﺎم ﺑﺮاي اﮐﺒﺮ‬ ‫ﺧﺎﻧﻪ و از اون ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺣﺎﻣﺪ ...‬ ‫
- اون ﺑﯽ ﺷﺮف رو ﮐﻪ ﻧﮕﻮ ... دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاد دم دﺳﺘﻢ ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﻧﻪ ﺧﺪاﯾﯿﺶ ﭼﻨﺪ وﻗﺘﻪ وﺣﺸﯽ ﺷﺪي ... دﯾﺸﺐ داﺷﺘﻢ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم وﻗﺘﯽ ﮔﻔﺖ ﺧﯿﺎﻟﺒﺎف ﺑﻬﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺮ ﺧﻮرد اﻣﺎ اﻻن ...‬ ‫
- ﺑﺎﻫﺎش ﻣﻮاﻓﻘﯽ؟!‬ ‫
- ﻧﻪ ﺧﺐ ... اﻣﺎ ... اﯾﻦ آﻣﭙﻮﻟﻪ ﻧﯿﻮﺷﺎ دوﻧﻪ اي 007 ﺗﻮﻣﻨﻪ ... دوﺗﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺰﻧﻪ ﯾﻌﻨﯽ 0041 ... 0041 ﺳﯿﺎ ﻣﻦ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ 041 ﻫﺰار ﺗﻮﻣﻦ‬ ‫رو ﮐﻨﺎر ﻫﻢ ﻧﺪﯾﺪم ... ﺧﺐ اﮔﻪ اﯾﻦ آﻗﺎ ﻧﺒﺎﺷﻪ و ﺛﺮوﺗﺶ ﺗﻮ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﮕﻮ اﻻن ﺑﺎﯾﺪ ﭼﻪ ﮐﺎر ﻣﯿﮑﺮدم ...‬ ‫
- ﯾﻪ راﻫﻪ ﺣﻞ داﺷﺘﯽ ﻣﺜﻠﻪ ﺗﻮ اﯾﻦ داﺳﺘﺎﻧﺎي ﺟﺪﯾﺪ ﻣﯽ رﻓﺘﯽ اﺟﺒﺎري ازدواج ﻣﯿﮑﺮدي ...‬ ‫ﺧﻨﺪﯾﺪم: اﮔﻪ ﺗﻬﺶ ﻗﺮار ﺑﻮد آﻗﺎ ﺧﻮش ﺗﯿﭙﻪ داﺳﺘﺎن ﻋﺎﺷﻘﻢ ﺑﺸﻪ ﭼﺮا ﮐﻪ ﻧﻪ؟‬ ‫
- ﻧﻪ ﭘﺮ رو ﺷﺪي ﭼﻨﺪ وﻗﺘﻪ ﺑﺪ ﺟﻮر ﺷﻮﻫﺮ ﺷﻮﻫﺮ ﻣﯿﮑﻨﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﺣﺒﺴﺖ ﮐﻨﻢ ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻪ ...‬ ‫... ﺑﺎ زﻧﮓ ﺗﻠﻔﻨﻢ از ﺟﺎم ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم ... ﺗﻌﺠﺐ ﮐﺮدم ﺣﺎﻣﯽ ﺑﻮد ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫
- ﺳﻼم ...‬ ‫
- ﺳﻼم آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ...‬ ‫
- ﺷﻤﺎ ﻣﻨﺰل ﻣﺎ ﻫﺴﺘﯿﺪ؟‬ ‫
- ﺧﯿﺮ آﻣﻮزﺷﮕﺎه ﯾﮑﯽ از دوﺳﺘﺎﻧﻢ ﻫﺴﺘﻢ ... ﭼﯿﺰي ﺷﺪه؟‬ ‫
- ﺧﯿﺮ ... راﺳﺘﺶ رو ﺑﺨﻮاﯾﺪ ﻣﻦ ﻣﺎﺷﯿﻨﻢ رو ﻫﻤﺮاه ﺧﻮدم آوردم و ﮐﺮج ﻫﺴﺘﻢ و ﺗﻮي ﺗﺮاﻓﯿﮏ ﻫﻢ ﮔﯿﺮ ﮐﺮدم ... از ﯾﻪ ﻃﺮﻓﯽ ﻫﻢ‬ ‫ﻣﺎﺷﯿﻦ ﭘﺪر ﺧﺮاﺑﻪ ...‬ ‫
- وﻟﯽ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﯿﻢ آﻣﭙﻮﻟﻪ ﻧﯿﻮﺷﺎ رو ﻋﻘﺐ ﺑﻨﺪازﯾﻢ ﺣﺘﻤﺎ ﺑﺎﯾﺪ اﻣﺮوز ﺑﺮﯾﻢ دﮐﺘﺮش ...‬ ‫
- ﻣﯽ دوﻧﻢ ...‬ ‫
- ﺧﺐ ﻣﻦ ﻣﯽ رم ﺑﺮش ﻣﯿﺪارم ...‬ ‫
- ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ...‬ ‫
- ﻧﮕﺮاﻧﯿﺪ ﺳﻮار ﺗﺎﮐﺴﯿﺶ ﮐﻨﻢ ... ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺧﻮدم روزي 01 ﺑﺎر اﯾﻦ ﮐﺎر رو ﻣﯿﮑﻨﻢ ... اﻣﺎ ﺑﻬﺘﻮن ﻗﻮل ﻣﯿﺪم ﺑﺎ آزاﻧﺲ ﺑﺒﺮم و ﺑﯿﺎرﻣﺶ‬ ‫...‬ ‫اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﮐﻪ ﮐﻼﻓﻪ و ﯾﺎ ﺷﺎﯾﺪ ﺑﯽ ﺣﻮﺻﻠﻪ اﺳﺖ: ﺧﺎﻧﻮم ... ﺷﻤﺎ ﭼﻪ اﺻﺮاري دارﯾﺪ وﻗﺖ و ﺑﯽ وﻗﺖ ﮐﻨﺎﯾﻪ ﺑﺰﻧﯿﺪ؟!‬ ‫
- اﺻﻼ ﻓﮑﺮش رو ﻫﻢ ﻧﮑﻦ ...‬ ‫ﺳﻬﯿﻞ و دوﺳﺖ دﺧﺘﺮش ﻫﺮ دو ﭼﺸﻢ دوﺧﺘﻦ ﺑﻬﻢ ...‬ ‫ﺳﯿﺎ: ﻟﻮس ﺷﺪي ﻫﻤﺮاز ...‬ ‫
- ﺑﺎﺑﺎ ﻣﻦ از وﻗﺘﯽ ﮔﻮاﻫﯽ ﻧﺎﻣﻪ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﮐﻼ ﺳﻪ ﺑﺎر ﭘﺸﺖ ﻓﺮﻣﻮن ﻧﻨﺸﺴﺘﻢ ﺣﺎﻻ ﺑﺎ ﻣﺎﺷﯿﻦ اﻣﺎﻧﺖ راه ﺑﯿﻔﺘﻢ ﺗﻮ ﺧﯿﺎﺑﻮن؟‬ ‫ﺳﯿﺎ: ﺑﻪ ﺟﻮﻧﻪ ﺗﻮ ﻣﯿﮕﻢ ﺷﺪه ﮐﻨﯿﺰ ﺣﺎج ﺑﺎﻗﺮ ﺑﺎور ﻧﻤﯽ ﮐﻨﯽ ...‬ ‫
- ﻟﻮس ﻧﺸﻮ دﯾﮕﻪ ﻫﻤﺮاز ... ﺧﺐ اﯾﻦ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯿﺸﻪ ﻋﺼﺮي زود ﺑﯿﺎي دور ﻫﻢ ﺑﺎﺷﯿﻢ دﯾﮕﻪ ... اﯾﻦ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻻﻣﺒﻮرﮔﯿﻨﯽ ﮐﻪ ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫ﺑﺎ ﺧﻮدم ﺧﻨﺪﯾﺪم ... راﺳﺖ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ ﻧﺴﺘﺮن ... دوﺳﺖ دﺧﺘﺮ ﺳﻬﯿﻞ اﯾﻦ ﭘﺮاﯾﺪ ﻗﺮاﺿﻪ ﮐﻪ اﻧﻮاع ﺻﺪاﻫﺎ رو از ﺧﻮدش در ﻣﯿﺎورد واﻗﻌﺎ‬ ‫ﻫﻢ ﺟﺎي ﻧﮕﺮاﻧﯽ ﻧﺪاﺷﺖ ...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ و ﮐﻮﺷﺎ وﻗﺘﯽ ﻣﻦ رو ﺗﻮ اﯾﻦ ﻣﺎﺷﯿﻦ دﯾﺪن ﮐﻠﯽ ﺳﺌﻮال ﭘﯿﭽﻢ ﮐﺮدن ﮐﻪ از ﮐﺠﺎ اوﻣﺪه و ﺑﻌﺪ ﺑﺎ آﻧﭽﻨﺎن ذوﻗﯽ و ﺧﻮﺷﯽ اون‬ ‫ﭘﺸﺖ ﻧﺸﺴﺘﻦ ﮐﻪ ﮐﺴﯽ ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺖ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮد اﯾﻨﺎ اﺻﻼ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻧﺪﯾﺪن ﺑﮕﺬرﯾﻢ از ﻣﺸﺎﯾﻦ ﻫﺎي ﺳﻮﭘﺮ ﻟﻮﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺗﻮي ﺑﺎﻏﺸﻮن‬ ‫ﭘﺎرك ﺑﻮد ...‬ ‫ﺳﯿﺎ ﺗﻤﺎس ﮔﺮﻓﺖ: ﭼﻪ ﻃﻮره اون اﺑﻮ ﻃﯿﺎره راه ﻫﻢ ﻣﯿﺮه؟‬ ‫ﺑﻠﻨﺪ ﺧﻨﺪﯾﺪم: ﺳﯿﺎ داﯾﯿﺶ اﯾﻦ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻋﺠﺐ ﭼﯿﺰه ﻫﻮﺷﻨﮕﯿﻪ ...‬ ‫اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﺑﺪ ﺟﻮر ﺑﻪ ﻣﺬاق ﮐﻮﺷﺎ ﺧﻮش اوﻣﺪ ﭼﻮن ﺗﻤﻮم ﻃﻮل راﻫﻪ رﻓﺖ و ﺑﺮﮔﺸﺘﻤﻮن ﺑﻪ ﻫﻮﺷﻨﮓ ﺧﻨﺪﯾﺪ و ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺑﻠﻨﺪ آواز‬ ‫ﺧﻮﻧﺪ و ﻫﺮ رﻓﺘﺎره ﻏﯿﺮه اﻧﺘﻈﺎم ﻣﻤﮑﻨﯽ رو از ﺧﻮدش ﻧﺸﻮن داد ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫
- ﺑﭙﺮﯾﺪ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﺴﺎﻓﺮﯾﻦ ﻣﺤﺘﺮم آﺧﺮ ﺧﻄﻪ ...‬ ‫ﮐﻮﺷﺎ در رو ﻣﺤﮑﻢ ﺑﺴﺖ ...‬ ‫
- آروم ﺑﺒﻨﺪ ﮐﻮﺷﺎ دﺳﺖ ﻫﻮﺷﻨﮓ رو ﺷﮑﻮﻧﺪي ...‬ ‫از ﺷﺪت ﺧﻨﺪه ﻟﭙﺎي ﺗﭙﻠﺶ ﺗﮑﻮن ﻣﯿﺨﻮرد ... ﺧﯿﻠﯽ ﺑﻬﻤﻮن ﺧﻮ ﺷﮕﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد و ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﺗﺎ ﺧﻮده ﺧﻮﻧﻪ ﻣﯿﺮﻓﺘﻢ و ﺗﺤﻮﯾﻠﺸﻮن ﻣﯿﺪادم‬ ‫ﺑﻪ ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ...‬ ‫ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم: ﻟﭙﺎﺷﻮن ﭼﻪ ﮔﻠﯽ اﻧﺪاﺧﺘﻪ ... ﻣﺜﻠﻪ اﯾﻨﮑﻪ ﺣﺴﺎﺑﯽ ﺑﻬﺸﻮن ﺧﻮش ﮔﺬﺷﺘﻪ ...‬ ‫
- ﻣﺮﺳﯽ ﮐﻪ اﺟﺎزه دادي ﺑﮕﺮدوﻧﻤﺸﻮن ... ﯾﺎ اﺟﺎزﺗﻮن ﻣﺮﺧﺺ ﺑﺸﻢ ...‬ ‫
- ﻧﻪ ﺑﯿﺎ دو دﻗﯿﻘﻪ ﺑﺸﯿﻦ اﮐﺒﺮ ﺧﺎن ﻫﻢ ﻧﯿﺴﺖ ... ﺣﺎﻣﯽ ﻫﻢ اﻻن رﺳﯿﺪه ﺗﻮ اﺗﺎﻗﺸﻪ ... ﯾﮑﻢ ﺷﻠﻪ زرد ﭘﺨﺘﻢ ﻧﯿﻮﺷﺎ دوﺳﺖ داره ﺑﺨﻮر‬ ‫... ﺻﺪات ﻫﻢ ﻧﺸﻮن ﻣﯽ ده اﻧﮕﺎر ﺳﺮﻣﺎ ﺧﻮردي ...‬ ‫ﺑﻮي زﻋﻔﺮان و ﺑﺮﻧﺞ ﺷﻠﻪ زدر رو ﻧﻔﺲ ﮐﺸﯿﺪم ﯾﺎدش ﺑﺨﯿﺮ ﻣﺎدرم ﻫﻢ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮه رﻫﺎ اﯾﻦ دﺳﺮ ﻟﺬﯾﺬ رو ﺧﯿﻠﯽ درﺳﺖ ﻣﯿﮑﺮد ...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ و ﮐﻮﺷﺎ ﻫﻢ ﻇﺮﻓﺸﻮن ﺟﻠﻮﺷﻮن داﺷﺘﻦ ﺑﺎ ﻗﻬﻘﻬﻪ و ﻣﺮور ﺧﺎﻃﺮات اﻣﺮوز ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮ ﺷﻠﻪ زدرﺷﻮن رو ﻣﯿﺨﻮردن و ﻣﻦ ﺑﺎ ﻟﺬت‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﺸﻮن ﻣﯽ ﮐﺮدم ...‬ ‫
- ﺳﻼم ...‬ ‫ﺳﺮم رو ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ اﯾﻦ ﺻﺪاي رﺳﺎ و ﻣﻘﺘﺪر ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺷﯿﮏ و ﻣﺮﺗﺐ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد و دﺳﺘﺎش رو ﭘﺸﺘﺶ ﻗﻼب ﮐﺮده‬ ‫ﺑﻮد.‬ ‫
- ﺳﻼم آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ...‬ ‫
- ﻣﺸﮑﻠﯽ ﮐﻪ ﭘﯿﺶ ﻧﯿﻮﻣﺪ ... ﻣﻌﻄﻞ ﮐﻪ ﻧﺸﺪﯾﺪ؟‬ ‫... ﻣﻦ ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ اﯾﻦ ﺗﺮﺳﻪ از ﻣﻌﻄﻞ ﺷﺪن ﭼﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ اﯾﻦ آدم داﺷﺖ؟‬ ‫
- ﻧﻪ ﭼﻮن ﺷﻤﺎ ﺳﻔﺎرش ﮐﺮده ﺑﻮدﯾﺪ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺮﯾﻊ داﺧﻞ رﻓﺘﯿﻢ ...‬ ‫ﺳﺮش رو ﺑﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪ رﺿﺎﯾﺖ ﺗﮑﻮن داد ...‬ ‫ﺳﺎﻋﺘﻢ رو ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم داﺷﺖ ﮐﻢ ﮐﻢ دﯾﺮ ﻣﯽ ﺷﺪ و ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯽ ﺷﺪم ...‬ ‫ﮐﯿﻔﻢ رو اﻧﺪاﺧﺘﻢ روي ﮐﻮﻟﻢ و ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﺑﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪن ...‬ ‫اوﻣﺪ و ﮐﻨﺎر ﻧﯿﻮﺷﺎ اﯾﺴﺘﺎد: ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺮ ﺣﺎل ﺗﺮ ﺷﺪي ﻋﻤﻮ ﺟﻮن آﻣﭙﻮﻟﻪ ﻣﺜﻞ اﯾﻨﮑﻪ اﻧﺮژي زا ﺑﻮده؟‬ ‫ﮐﻮﺷﺎ: ﻧﻪ ... ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮه ﻫﻤﻮﺷﻨﮕﻪ ﮐﻪ داره ﻣﯿﺨﻨﺪه ...‬ ‫ﯾﻪ اﺑﺮوش رﻓﺖ ﺑﺎﻻ: ﻫﻮﺷﻨﮓ؟!‬ ‫
- آره دﯾﮕﻪ ... ﻣﺎ اﻣﺮوز ﺑﺎ ﻫﻮﺷﻨﮓ رﻓﺘﯿﻢ دﮐﺘﺮ و ﺑﻌﺪ ﮔﺸﺘﯿﻢ و ﺑﺮﮔﺸﺘﯿﻢ ... اﻧﻘﺪه ﺧﻮب و ﺧﻮﺷﮕﻞ ﺑﻮد ﻋﻤﻮ ...‬ ‫اﺑﺮوﻫﺎي ﺣﺎﻣﯽ رﻓﺖ ﺗﻮ ﻫﻢ و رو ﮐﺮد ﺑﻪ ﻣﻦ: ﻣﮕﻪ ﻗﺮار ﻧﺒﻮد ﺑﺎ آژاﻧﺲ ﺑﺮﯾﺪ؟‬ ‫... ﺧﻨﺪه ام ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد از اﺧﻤﺶ ﮐﻪ اﺻﻼ دﻟﯿﻞ ﻫﻢ ﺑﺮام روﺷﻦ ﻧﺒﻮد ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫ﺑﺎ ﺷﯿﻄﻨﺘﯽ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ازم ﻧﺪﯾﺪه ﺑﻮد و ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ اﺻﻼ از ﮐﺠﺎ ﯾﻬﻮ ﺳﺮ ﺑﺮ آرود ﮔﻔﺘﻢ: ﻧﻪ دﯾﮕﻪ ﻫﻮﺷﻨﮓ ﺑﻮد دﯾﮕﻪ ...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺑﻠﻨﺪ ﺧﻨﺪﯾﺪ و ﻣﻦ ﭼﺸﻤﮑﯽ ﺑﻬﺶ زدم ... ﺑﺎ ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم روﺑﻮﺳﯽ ﮐﺮدم ﺗﺸﮑﺮ ﮐﺮدم و از ﺧﻮﻧﻪ در اوﻣﺪم ...‬ ‫ﺟﻠﻮي در ﮐﻨﺎر ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺳﻬﯿﻞ ... ﭘﺴﺮ ﻧﺴﺒﺘﺎ ﻗﺪ ﺑﻠﻨﺪ و ﺷﯿﮑﯽ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد و ﻣﻮﺑﺎﯾﻠﺶ رو ﺗﻨﺪ ﺗﻨﺪ ﺗﮑﻮن ﻣﯿﺪاد ...‬ ‫ﺑﺎ دﯾﺪن ﻣﻦ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻣﯿﺮم ...‬ ‫ﺑﺎ ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ ﭘﺮﺳﯿﺪ: اﯾﻦ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺷﻤﺎﺳﺖ؟‬ ‫ﮐﻤﯽ ﺟﺎ ﺧﻮردم: ﺑﻠﻪ ... ﭼﯿﺰي ﺷﺪه؟‬ ‫
- دﯾﮕﻪ ﭼﯽ ﻣﯿﺨﻮاﯾﺪ ﺑﺸﻪ ﺧﺎﻧﻮم ﯾﻪ ﺳﺎﻋﺖ از وﻗﺖ ﻣﻦ رو ﻫﺪر دادﯾﺪ ...‬ ‫داﺷﺖ رو ﺳﺮم ﺷﺎخ ﺳﺒﺰ ﻣﯽ ﺷﺪ ﺑﻪ ﻣﮕﻪ ﻣﻦ ﭼﯽ ﮐﺎر ﮐﺮده ﺑﻮدم ...‬ ‫ﺑﺎ دﻫﻦ ﺑﺎز داﺷﺘﻢ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻣﯿﮑﺮدم ﮐﻪ اداﻣﻪ داد: اﯾﻦ ﭼﻪ ﻃﺮزه ﭘﺎرك ﮐﺮدﻧﻪ ﺧﺎﻧﻮم؟‬ ‫ﺑﻪ ﺟﻮل ﻋﻘﺐ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻧﮕﺎﻫﯽ اﺟﻤﺎﻟﯽ اﻧﺌﺎﺧﺘﻢ ... ﻧﻪ رو ﭘﻞ ﺑﻮدم ... ﻧﻪ ﺟﻠﻮي ﭘﺎرﮐﯿﻨﮓ ... اﯾﻦ ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ و ﻓﺮﯾﺎدش رو درك ﻧﻤﯽ‬ ‫ﮐﺮدم ...‬ ‫
- آﻗﺎي ﻣﺤﺘﺮم ﻣﻦ ﮔﻮﯾﺎ ﻧﺎﺧﻮاﺳﺘﻪ ﻣﺰاﺣﻤﺖ اﯾﺠﺎد ﮐﺮدم ﻧﯿﺎزي ﺑﻪ ﻓﺮﯾﺎد ﻫﻢ ﻧﯿﺴﺖ ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﻧﻤﯽ ﻓﻬﻤﻢ ﭼﯽ ﺷﺪه؟‬ ‫
- ﺧﺎﻧﻮم ﺷﻤﺎ ﯾﻪ راه ﺑﺎرﯾﮏ از ﭘﺎرﮐﯿﻨﮓ ﻣﺎ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﮔﺮﻓﺘﯿﺪ و ﻣﻦ ﻧﯿﻢ ﺗﻮﻧﻢ ﻣﺎﺷﯿﻨﻢ رو در ﺑﯿﺎرم ... ﺷﻤﺎ اﺻﻼ ﺣﺴﺎب اﯾﻦ رو ﮐﺮدﯾﺪ‬ ‫ﮐﻪ ﭼﻪ ﻣﺎﺷﯿﻨﻬﺎﯾﯽ ﻣﻤﮑﻨﻪ از اﯾﻦ ﭘﺎرﮐﯿﻨﮓ در ﺑﯿﺎد؟ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻣﻦ ﺷﺎﺳﯽ ﺑﻠﻨﺪه ﺧﺎﻧﻮم ...‬ ‫... اوﻣﺪ ﻧﻮك زﺑﻮﻧﻢ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺗﺎزه ﺑﻪ دوران رﺳﯿﺪه ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺑﮕﻢ ﺧﺐ ﺑﻪ ﻣﻦ ﭼﻪ ... ﮐﻪ ﺧﺸﻤﻢ رو ﺧﻮردم ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ... ﺷﺮﻣﻨﺪه ...‬ ‫
- ﺷﺮﻣﻨﺪﮔﯽ ﺷﻤﺎ دردي از ﻣﻦ دوا ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻪ ... اﺻﻼ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮاي ﺑﻌﻀﯽ از ﻣﺤﻠﻪ ﻫﺎي ﺗﻬﺮان وﯾﺰا ﺑﺬارن ﮐﻪ ﻫﺮ ﮐﺴﯽ ﺑﻠﻨﺪ ﻧﺸﻪ‬ ‫ﮔﺎرﯾﺶ رو ﺑﻨﺪازه ﺗﻮ ﺧﯿﺎﺑﻮن و ﺑﯿﺎد اﯾﻨﺠﺎ ...‬ ‫... دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﮐﻠﻪ اش رو ﺑﮑﻨﻢ ... ﺑﻐﻀﻢ ﻫﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ... ﺧﺸﮏ ﺷﺪه داﺷﺘﻢ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻣﯿﮑﺮدم ﮐﻪ ﺑﺎ ﺻﺪاﯾﯽ از ﺟﺎم ﭘﺮﯾﺪم‬ ‫...‬ ‫
- اﺗﻔﺎﻗﯽ اﻓﺘﺎده؟‬ ‫ﭘﺸﺖ ﺳﺮم رو ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﺣﺎﻣﯽ ﺑﻮد ... دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺑﻤﯿﺮم و اون ﺗﻮﻫﯿﻦ ﻫﺎ رو ﻧﺸﻨﯿﺪه ﺑﺎﺷﻪ ... ﺧﯿﻠﯽ اﺣﺴﺎس ﺗﺤﻘﯿﺮ ﺷﺪن‬ ‫داﺷﺘﻢ ...‬ ‫ﭘﺴﺮك از ﺟﺎش ﺗﮑﻮن ﺧﻮرد: ﺷﻤﺎﯾﯿﺪ آﻗﺎي دﮐﺘﺮ؟ واﻻ رﻋﺎﯾﺖ ﮐﻪ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻦ ...‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ اﻧﺪاﺧﺖ و ﮐﻨﺎرم اﯾﺴﺘﺎد ... ﯾﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﺳﺎﯾﻪ اش ﮐﻪ ﺣﺎﺻﻠﻪ ﻧﻮر ﺗﯿﺮ ﭼﺮاغ ﺑﺮق ﮐﻨﺎرﻣﻮن ﺑﻮد اﻓﺘﺎد روي ﺷﻮﻧﻪ ﻫﺎم ...‬ ‫دﺳﺘﺶ و ﮐﺮده ﺑﻮد ﺗﻮي ﺟﯿﺒﺶ: ﺷﻤﺎ ﯾﻪ رﺑﻌﻪ اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﻫﺎ رو دارﯾﺪ ﺑﺮاي اﯾﻦ ﺧﺎﻧﻮم ﺻﺮف ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ؟. ﻣﻦ ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯽ ﮐﺮدم ﺑﺎﯾﺪ‬ ‫ﺑﺮاي ﻣﻬﻤﺎﻧﻬﺎي ﻋﺰﯾﺰه ﻣﺎ ﺑﺮاي ورود ﺑﻪ اﯾﻦ ﮐﻮﭼﻪ وﯾﺰا ﺻﺎدر ﺑﺸﻪ ...‬ ‫ﭘﺴﺮك ﻋﻠﻨﺎ رﻧﮕﺶ ﭘﺮﯾﺪ: آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ﻣﻦ ... ﯾﻌﻨﯽ ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ از اون ﻟﺤﻨﻪ ﺑﯽ داد و ﻓﺮﯾﺎدش ﻣﯽ رﯾﺨﺖ ﭼﺮﺧﯿﺪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﻦ: ﺷﻤﺎ ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ داﺧﻞ ﺗﺸﺮﯾﻒ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﺪ‬ ‫...‬ ‫
- اﻣﺎ ...‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻬﻢ ﮐﺮد و ﺑﺎ دﺳﺖ ﺑﻪ در ﻧﯿﻤﻪ ﺑﺎز ﺧﻮﻧﻪ اﺷﺎره ﮐﺮد: ﺳﻮﺋﯿﭻ ﻫﻢ ﻟﻄﻔﺎ ...‬ ‫ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﺗﻮ ﻧﮕﺎه و ﻟﺤﻦ آرام و دﺳﺘﻮري اﯾﻦ آدم ﭼﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﻦ رو ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﺮد و اون ﭘﺴﺮ رو ﺑﻪ زﻣﯿﻦ ﻣﯿﺦ ﮐﺮد ...‬ ‫ﺟﻠﻮي در اﯾﺴﺘﺎدم ... ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد ... دﻋﺎ دﻋﺎ ﻣﯿﮑﺮدم اون اﺷﮑﯽ ﮐﻪ داﺷﺖ ﺗﻮي ﭼﺸﻤﺎم ﻧﯿﺶ ﻣﯽ زد رو ﻧﺪﯾﺪه ﺑﺎﺷﻪ اﯾﻦ ﻫﻤﻪ‬ ‫ﺗﺤﻘﯿﺮ ﮐﺎﻓﯽ ﺑﻮد: ﺑﻔﺮﻣﺎﯾﯿﺪ ﻟﻄﻔﺎ ...‬ ‫از رﻓﺘﻨﻢ ﺑﻪ داﺧﻞ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻫﻤﻮن ﻟﺤﻨﺶ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﭘﺴﺮ: ﺷﻤﺎ ﺻﺤﺒﺘﺘﻮن رو اداﻣﻪ ﺑﺪﯾﺪ ...‬ ‫
- آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ﺑﺎور ﮐﻨﯿﺪ ...‬ ‫ﺑﻘﯿﻪ اش رو ﻧﺸﻨﯿﺪم ... رﻓﺘﻢ روي ﻧﯿﻤﮑﺖ زﯾﺮ درﺧﺖ ﺗﻮت ﺣﯿﺎط ﻧﺸﺴﺘﻢ ... دﺳﺖ و ﭘﺎم ﻣﯽ ﻟﺮزﯾﺪ ... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﻪ ﻗﺪر ﮔﺬﺷﺖ‬ ‫ﮐﻪ ﻋﻄﺮش و ﺳﺎﯾﻪ اش دوﺑﺎره ﺗﻮي ﻓﻀﺎ ﭘﯿﭽﯿﺪ ... ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم ... ﻫﻤﻪ ﺗﻨﻢ ... ﻫﻤﻪ اﺳﺘﺨﻮﻧﺎم درد ﻣﯽ ﮐﺮد ... درد ﺗﺤﻘﯿﺮ ﻫﺎ‬ ‫ﺑﻮد ﯾﺎ ﺳﺮﻣﺎﺧﻮردﮔﯽ ﮐﻪ داﺷﺖ ﻧﻤﻮد ﻣﯿﮑﺮد ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ...‬ ‫دﺳﺘﺎش ﺗﻮي ﺟﯿﺒﺶ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد: ﺷﻤﺎ ﻓﻘﻂ ﺑﻠﺪﯾﺪ ﺟﻮاب ﻣﻦ رو ﺑﺪﯾﺪ ﻧﻪ؟‬ ‫ﺳﺮم رو ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻢ ﭘﺲ ﻫﻤﺶ رو ﺷﻨﯿﺪه ﺑﻮد: آدم ﺟﻮاب ﮐﺴﺎﯾﯽ رو ﻣﯿﺪه ﮐﻪ ﻻﯾﻖ ﺑﺎﺷﻦ ... اﯾﻦ آدم ﺣﻘﯿﺮ ﺗﺮ از ﻫﺮ ﺟﻮاﺑﯽ ﺑﻮد‬ ‫...‬ ‫ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم ... ﺗﻮ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﭼﯿﺰي ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺮام ﻧﺎ ﺧﻮاﻧﺎ ﺑﻮد ... ﺳﻮﺋﯿﭻ رو ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﮔﺮﻓﺖ: ﻣﺎﺷﯿﻦ رو ﺑﺮاﺗﻮن آوردم ﺟﻠﻮ ...‬ ‫ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﻣﺎﺷﯿﻦ دارﯾﺪ ...‬ ‫
- ﻣﺎﻟﻪ ﯾﮑﯽ از دوﺳﺘﺎﻧﻤﻪ ...‬ ‫
- اون آﻗﺎ ﺑﯿﺮون ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺷﻤﺎ ﻫﺴﺘﻦ ... ﺑﺎ ﻫﻢ دﯾﮕﻪ ﻣﯽ رﯾﻢ ﺗﺎ ﺟﻠﻮي ﺟﻤﻊ از ﺷﻤﺎ ﻋﺬر ﺧﻮاﻫﯽ ﮐﻨﻦ ...‬ ‫ﮐﻼﻓﻪ ﺑﻮدم ... ﻓﻘﻂ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻓﺮار ﮐﻨﻢ: ﻧﻪ ... ﻣﻦ ﻣﯿﺨﻮام ﺑﺮم ...‬ ‫
- اﯾﻦ رو ﺷﻤﺎ ﺗﻌﯿﯿﻦ ﻧﻤﯿﮑﻨﯿﺪ ... ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ... دوﺑﺎره ﺗﺎﯾﯿﺪ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﺣﻖ ﻧﺪاره ﺑﻪ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺧﻮﻧﻪ رﺑﻂ داره ﭼﻪ‬ ‫ﺑﺮﺳﻪ ﺗﻮﻫﯿﻦ ﺣﺘﯽ ﺣﺮﻓﯽ ﺧﺎرج از ﺧﻂ ﺑﺰﻧﻪ ... اﯾﺸﻮن ﻫﻢ ﺗﻨﺒﯿﻪ ﺷﺪن ...‬ ‫ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎي ﮔﺮد ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم: زدﯾﺪش؟!‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد ... ﻟﺤﻨﺶ ﯾﮑﻢ ﻋﻮض ﺷﺪه ﺑﻮد: ﻣﻦ زﯾﺎد از ﻣﺸﺘﻢ اﺳﺘﻔﺎده ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻢ ... اﻣﺎ اﯾﻦ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﻌﻨﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ‬ ‫اﺳﺘﻔﺎده ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻢ ... ﺷﻤﺎ ﺑﻪ اﯾﻨﺶ ﮐﺎر ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﺪ ... ﭼﺮا دارﯾﺪ اوﻧﻄﻮري ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ؟ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎﺷﯿﺪ ﻣﻦ آدﻣﯽ ﻧﯿﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ‬ ‫اﻃﺮاﻓﻢ ﺳﺮ ﻫﺮ ﭼﯿﺰي ﻣﺸﺖ ﭘﺮﺗﺎب ﮐﻨﻢ ... راﻫﻬﺎي دﯾﮕﻪ اي ﻫﻢ ﺑﻠﺪم ...‬ ‫
- ﻧﺒﺎﯾﺪ ... ﻫﻤﺶ ﺗﻘﺼﯿﺮه اﯾﻦ ﻫﻮﺷﻨﮕﻪ ...‬ ‫
- ﻫﻮﺷﻨﮓ دﯾﮕﻪ ﮐﯿﻪ؟‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫
- ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺳﻬﯿﻞ دﯾﮕﻪ؟‬ ‫ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﭘﺮﺳﯿﺪ: ﻫﻮﺷﻨﮓ اﺳﻢ اﯾﻦ ﻣﺎﺷﯿﻨﻪ؟ ﺧﺪاي ﻣﻦ ... ﺑﻌﺪ ﻣﻦ ﻣﯿﮕﻢ ... ﯾﻌﻨﯽ ﻣﻦ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم ...‬ ‫
- ﭼﯽ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدﯾﺪ؟‬ ‫
- ﻫﯿﭽﯽ ﻫﯿﭽﯽ ... اون آﻗﺎ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺷﻤﺎن ... در ﺣﻀﻮر ﭘﺪرﺷﻮن و ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﻮﻗﻊ ﺑﺤﺜﺘﻮن اوﻧﺠﺎ ﺑﻮدن از ﺷﻤﺎ ﻋﺬر ﺧﻮاﻫﯽ‬ ‫ﻣﯿﮑﻨﻦ.‬ ‫ﺑﺎ ﻋﺠﺰ ﮔﻔﺘﻢ: ... اﻣﺎ ...‬ ‫
- ﻣﻨﺘﻈﺮﺗﻮﻧﻦ.‬ ‫از ﻗﺎب ﭘﻨﺠﺮه ﺑﯿﺮون رو ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮدم ﻫﻮا ﺧﯿﻠﯽ وﻗﺖ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﺎرﯾﮏ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﺑﺎرون ﺧﻨﮏ ﭘﺎﯾﯿﺰي ﻣﯿﻮﻣﺪ ... ﻧﻔﺲ ﮐﺸﯿﺪم ...‬ ‫ﮐﻤﯽ ﻫﻢ ﻟﺮز ﮐﺮدم ﯾﻪ ﻫﻔﺘﻪ ﺳﺮﻣﺎي ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺨﺘﯽ ﺧﻮردم ... ﻫﻤﻮن ﺷﺒﯽ ﮐﻪ اون ﭘﺴﺮ ﺗﻮ ﺣﻀﻮر ﺟﻤﻊ و ﻧﮕﺎﻫﺎي ﺧﺸﻤﮕﯿﻦ و‬ ‫ﻣﻘﺘﺪر ﺣﺎﻣﯽ ازم ﻋﺬر ﺧﻮاﻫﯽ ﮐﺮده ﺑﻮد ﺧﻮﻧﻪ ﮐﻪ اوﻣﺪم اﻓﺘﺎدم ... ﺑﻪ ﻗﺪري ﺣﺎﻟﻢ ﺑﺪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﮐﺎرم ﺑﻪ ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﮐﺸﯿﺪ ... ﺷﺎﻧﺲ‬ ‫آوردم ﺑﯿﻨﯿﻢ ﻧﮕﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﺗﺎ ﺻﺪام ﺗﻮ دﻣﺎﻏﯽ ﺑﺸﻪ ﺑﻪ زوره دارو و آﻣﭙﻮﻟﻬﺎي ﻗﻮي ﻫﺮ ﺷﺐ اﺟﺮا ﻣﯽ رﻓﺘﻢ و اﯾﻦ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪه ﺑﻮد ﭘﺎي‬ ‫ﭼﺸﻤﺎم ﺑﺪ ﺟﻮر ﮐﺒﻮد ﺑﺸﻪ و واﻗﻌﺎ ﻻﻏﺮ ﺑﺸﻢ ...‬ ‫ﯾﮏ ﻫﻔﺘﻪ اﺟﺮا ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﯾﺎم ﻓﺎﻃﻤﯿﻪ ﺗﻌﻄﯿﻞ ﺑﻮد و اﯾﻦ ﯾﻌﻨﯽ ﻣﻦ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻣﯿﺘﻮﻧﺴﺘﻢ اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﮐﻨﻢ و ﺑﻌﺪ از ﻧﺰدﯾﮏ 9 روز ﺑﭽﻪ ﻫﺎ‬ ‫رو ﺑﺒﯿﻨﻢ ... اﻟﺒﺘﻪ اون ﻫﻢ ﭼﻪ دﯾﺪﻧﯽ؟‬ ‫
- ﺑﯿﺎ ﺑﺮو دراز ﺑﮑﺶ ﺧﺪا ﻣﻦ از دﺳﺘﻪ اﯾﻦ دﯾﻮوﻧﻪ ﭼﻪ ﮐﻨﻢ؟‬ ‫
- اﻧﺴﺎن ﺑﺎش ﮔﻠﻨﺎر ... ﺳﯿﺎ ﮐﻮ؟‬ ‫
- ﻓﺮﺳﺘﺎدﻣﺶ ﺧﺮﯾﺪ ﺑﺮات ﯾﻪ ﺳﻮپ ﻋﺎﻟﯽ ﭘﺨﺘﻢ ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻣﻬﺮﺑﻮﻧﺶ اﻧﺪاﺧﺘﻢ و ﺷﺎل رو ﮐﻤﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ دورم ﭘﯿﭽﯿﺪم: ﺑﺎرون ﻣﯿﺎد ...‬ ‫ﻧﺸﺴﺖ ﮐﻨﺎرم روي ﮐﺎﻧﺎﭘﻪ: ﻣﺜﻞ ﻫﻤﻮن ﺳﺎل ...‬ ‫ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ روي ﻫﻢ دﯾﮕﻪ ﻣﯽ آوردﯾﻢ ﻣﮕﻪ ﻧﻪ؟ از ﺻﺒﺢ ﻫﺮ ﺳﻪ ﻣﻮن ﺳﻌﯽ ﮐﺮده ﺑﻮد ﺧﯿﻠﯽ ﺑﻬﺶ ﻓﮑﺮ ﻧﮑﻨﯿﻢ و ﻧﺸﺪه ﺑﻮد ...‬ ‫
- دﻋﻮﺗﺖ ﮐﺮدن ﻧﻪ؟‬ ‫
- آره ... ﻣﯽ ﮔﻢ ﮐﻪ اﯾﻦ آﻗﺎي دﮐﺘﺮ از وﻗﺘﯽ اوﻣﺪه ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ رﯾﺘﻢ ﻣﻨﻈﻢ ﺗﺮي ﺑﻪ ﺧﻮدش ﮔﺮﻓﺘﻪ ...‬ ‫
- ﻣﻦ و ﺳﯿﺎ اﻣﺮوز رﻓﺘﯿﻢ ﺳﺮ ﺧﺎﮐﺶ ...‬ ‫اﺷﮑﯽ ﮐﻪ روي ﮔﻮﻧﻪ اش ﭼﮑﯿﺪه ﺑﻮد رو ﭘﺎك ﮐﺮد ... ﺳﺮم رو ﺑﻪ ﭘﺸﺘﯽ ﮐﺎﻧﺎﭘﻪ ﺗﮑﯿﻪ دادم ...‬ ‫
- اون روز ... ﯾﻌﻨﯽ ﺷﺒﺶ ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﺑﺎرون ﺑﺎرﯾﺪه ﺑﻮد ... ﺻﺒﺢ ﻫﻨﻮز ﻫﻮا اﺑﺮي ﺑﻮد ... ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻪ داﺷﺘﻢ ﮐﺘﺎب ﻣﯽ ﺧﻮﻧﺪم ... ﻣﯽ دوﻧﯽ‬ ‫ﺑﻌﺪ از اون روز دﯾﮕﻪ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ آﻧﺎ ﮐﺎرﻧﯿﻨﺎ رو ﻧﺨﻮﻧﺪم ﮔﻠﯽ ... ﺗﻠﻔﻦ زﻧﮓ زد ... دو ﺑﺎر ... ﺳﻪ ﺑﺎر ... ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﺣﺮف ﻧﺰد ... ﻟﺒﺎﺳﻢ‬ ‫رو آروم آروم ﭘﻮﺷﯿﺪم ﺑﺮم ﺑﻬﺶ ﺳﺮ ﺑﺰﻧﻢ ﭼﻨﺪ ﻫﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﺣﺎﻟﺶ از ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﺪﺗﺮ ﺑﻮد ... ﮔﯿﺮ داده ﺑﻮد ﺑﻪ ﺧﻮدش دوﺑﺎره ... دارو ﻫﺎ‬ ‫ﻫﻢ ﺗﺎ ﺛﯿﺮي روش ﻧﻤﯽ ذاﺷﺖ اﻧﮕﺎر ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫
- ﻧﯿﺎز رﻫﺎ ﻧﺒﻮد ...‬ ‫
- ﻧﯿﺎز رﻫﺎ ... اﮐﺒﺮ ﺧﺎن ﻣﯿﮕﻔﺖ ﻫﺮ ﭼﯽ ﮐﻪ ﻧﯿﺎز داره ﺑﭽﻪ ﻫﺎﺷﻦ ﮐﻪ ﭘﯿﺸﺸﻦ ...‬ ‫
- ﻟﻌﻨﺖ ﺑﻪ ﺟﻬﻞ ...‬ ‫
- ﻟﻌﻨﺖ ﺑﻪ ﺗﻌﺼﺐ ...‬ ‫
- ﮔﺮﯾﻪ ﻧﮑﻦ ﻫﻤﺮاز ﺣﺎﻟﺖ ﺑﺪﺗﺮ ﻣﯽ ﺷﻪ واﻗﻌﺎ ﺧﻮب ﻧﯿﺴﺘﯽ ...‬ ‫دﯾﮕﻪ ﺟﻠﻮي اﺷﮑﻬﺎم رو ﮐﻪ ﻧﮕﺮﻓﺘﻢ ﮔﻮﻧﻪ ام رو ﺧﯿﺲ ﺧﯿﺲ ﺷﺪه ﺑﻮد: رﻓﺘﻢ ﺧﻮﻧﺶ. دم در ﮐﻪ رﺳﯿﺪم ﻓﻘﻂ ﺻﺪاي ﻓﻐﺎن ﻓﺮﯾﺪه‬ ‫ﺧﺎﻧﻮم ﻣﯿﻮﻣﺪ و اﻟﺘﻤﺎس ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ...‬ ‫ﻫﻖ ﻫﻖ ﮐﺮدم ... ﮔﻠﻨﺎر ﺳﺮم رو ﺗﻮ آﻏﻮﺷﺶ ﮔﺮﻓﺖ ... ﺧﻮدش ﻫﻢ ﺑﺪﻧﺶ ﻣﯽ ﻟﺮزﯾﺪ: ﺧﻮاﺑﯿﺪه ﺑﻮد ... ﮔﻠﻨﺎر ﺧﻮاﻫﺮ ﻣﺜﻞ دﺳﺘﻪ ﮔﻠﻢ‬ ‫ﮐﻨﺎر ﺑﺎﻏﭽﻪ ﮐﻪ زرد ﺷﺪه ﺑﻮد دراز ﺑﻪ دراز ﺧﻮاﺑﯿﺪه ﺑﻮد و روش ﯾﻪ ﻣﻠﺤﻔﻪ ﺳﻔﯿﺪ ﺑﻮد ... آﻣﺒﻮﻻﻧﺲ ﺗﻮ ﺑﺎغ ﺑﻮد و دﮐﺘﺮي ﮐﻪ ﺗﻮي ﯾﻪ‬ ‫ﺗﯿﮑﻪ ﮐﺎﻏﺬ ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ رو ﯾﺎد داﺷﺖ ﻣﯿﮑﺮد ...‬ ‫... ﺳﺮم رو از روي ﺑﻠﻮز ﺳﻔﯿﺪ رﻧﮓ ﮔﻠﻨﺎر ﮐﻪ ﺣﺎﻻ ﻟﮑﻪ ﻫﺎي اﺷﮏ روش ﺑﻮد ﺑﺮداﺷﺘﻢ ﺳﺮم دوﺑﺎره ﮔﯿﺞ ﻣﯽ رﻓﺖ و ﺣﺎﻟﺖ ﺗﻬﻮع‬ ‫داﺷﺘﻢ: از اون روز ﺧﻮاﻫﺮم . ﺧﻮاﻫﺮي ﮐﻪ ﻟﺒﺎس ﺳﻔﯿﺪ ﻋﺮوس ﺗﻨﺶ ﮐﺮده ﺑﻮدﯾﻢ ﻣﺜﻞ ﺗﻤﺎم ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﻫﺎي اﯾﺮاﻧﯽ ﻫﺎ ﺑﺎ ﮐﻔﻦ از ﺧﻮﻧﻪ‬ ‫ﻣﺜﻼ ﺷﻮﻫﺮش ﺗﺤﻮﯾﻞ ﮔﺮﻓﺘﯿﻢ ... ﺷﻮﻫﺮي ﮐﻪ ﺣﺘﯽ ﺑﻌﺪش ﻣﺤﺾ ﺧﺎﻟﯽ ﻧﺒﻮدن ﻋﺮﯾﻀﻪ ﻧﯿﻮﻣﺪ ﺑﺒﯿﻨﻪ ﺳﺮ ﺑﭽﻪ ﻫﺎش ﭼﯽ اوﻣﺪه ...‬ ‫ﯾﺎ زﻧﺶ رو ﮐﺠﺎ ﺧﺎك ﮐﺮدن ...‬ ‫
- ﭼﻪ ﺧﺒﺮه؟‬ ‫ﭼﺮﺧﯿﺪم ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺳﯿﺎ ﮐﻪ ﮐﯿﺴﻪ ﻫﺎي ﺧﺮﯾﺪش رو روي زﻣﯿﻦ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد و ﺑﺎ اﺧﻢ ﻧﮕﺎﻫﻤﻮن ﻣﯿﮑﺮد ...‬ ‫
- ﭘﺎﺷﯿﺪ ﺧﻮدﺗﻮن رو ﺟﻤﻊ ﮐﻨﯿﺪ ... ﺑﺎ ز ﺗﻮ روﺿﻪ ﺧﻮﻧﯽ راه اﻧﺪاﺧﺘﯽ ﻫﻤﺮاز؟‬ ‫ﯾﻪ ﺑﺮگ دﺳﺘﻤﺎل ﮐﺎﻏﺬي ﺑﺮداﺷﺘﻢ و ﯾﻪ ﺑﺮگ ﻫﻢ دادم دﺳﺘﻢ ﮔﻠﻨﺎر: ﺳﯿﺎ ﭼﺮا داد ﻣﯽ زﻧﯽ؟‬ ‫
- ﭼﻪ ﻃﻮر داد ﻧﺰﻧﻢ؟ ﺑﺎزم ﻣﯿﺨﻮاي ﺑﺮي ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن؟ رﻧﮓ و روت رو دﯾﺪي ... ﻓﺮدا ﻫﻢ ﮐﻪ ﻫﻤﯿﻦ اوﺿﺎع داري؟ ﺑﺲ ﮐﻦ ﻫﻤﺮاز ...‬ ‫ﮔﻠﻨﺎر: ﺳﯿﺎ؟‬ ‫
- ﭼﯿﻪ؟ ﺑﺎﺑﺎ ... ﻗﯿﺎﻓﻪ اش رو ﺑﺒﯿﻦ ... ﭘﺎي ﭼﺸﻤﺎ ﮐﺒﻮد ... داﻏﻮن ... ﯾﻪ ﻫﻔﺘﻪ اﺳﺖ رو ﺑﻪ ﻣﻮت داري ﻣﯿﺮي ﺳﺮ ﮐﺎر و ﻣﯿﺎي ... اﻻن‬ ‫ﻣﺤﻤﺪ زﻧﮓ زده ﺑﻮد ﻧﮕﺮاﻧﺖ ﺑﻮد ... راﻣﯿﻦ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﯿﺎد دﯾﺪﻧﺖ ... ﻫﻤﻪ ﻧﮕﺮاﻧﺘﻦ ﺧﻮدت ﮐﮑﺖ ﻫﻢ ﻧﻤﯿﮕﺰه؟!‬ ‫
- ﻧﻪ راﻣﯿﻦ ﻧﻪ؟‬ ‫ﻧﺸﺴﺖ روي ﻣﺒﻞ ﺗﮑﯽ رو ﺑﻪ روم: ﮔﻔﺘﻢ ﻧﯿﺎد ... ﮔﻔﺘﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاي ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎﺷﯽ ... ﻣﻤﻮش ﻣﺤﺾ رﺿﻠﯽ ﺧﺪا ﺑﻪ ﺧﻮدت ﻫﻢ ﻓﮑﺮ ﮐﻦ‬ ‫...‬ ‫
- ﯾﻌﻨﯽ ﺗﻮ ﻣﯿﮕﯽ ﺳﺎﻟﯽ ﯾﻪ ﺑﺎر ﻣﻮﻗﻊ ﺳﺎﻟﮕﺮد ﻓﻮﺗﺸﻢ ﺑﺮاي ﺧﻮاﻫﺮ ﺟﻮوﻧﻢ ﮔﺮﯾﻪ ﻧﮑﻨﻢ؟‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫
- ﻣﻦ اﯾﻨﻮ ﮔﻔﺘﻢ؟ ﻣﻨﯽ ﮐﻪ ﺧﻮدم دو روزه دارم ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯿﮑﻨﻢ ... دﯾﺮوز آوﯾﺴﺎ ﭼﺸﻤﺎم رو دﯾﺪه ﺑﻮد ﻫﯽ ﻣﯿﭙﺮﺳﯿﺪ ﭼﺘﻪ ... ﻣﻦ دارم‬ ‫ﻣﯿﮕﻢ ﻣﺮور ﺧﺎﻃﺮات ﺗﻮ وﺿﻌﯿﺖ ﺗﻮ ﺧﻮب ﻧﯿﺴﺖ ﻧﺸﻨﯿﺪي دﮐﺘﺮ ﭼﯽ ﮔﻔﺖ؟ اﺻﻼ ﺷﻮﻫﺮت ﻣﯽ دم ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ راﻣﯿﻦ ... دوﺳﺘﺖ داره‬ ‫... ﺧﺎﻧﻮاده اش ﻫﻢ از ﺧﺪا ﺷﻮﻧﻪ ... ﺗﻮ ﺧﻮﻧﺶ آراﻣﺶ ﻣﯿﮕﯿﺮي ...‬ ‫
- ﭼﺮت ﻧﮕﻮ ...‬ ‫ﮔﻠﻨﺎر از ﺟﺎش ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ: ﻣﻦ ﻣﯿﺮم ﺷﺎم رو ﺑﮑﺸﻢ ... ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻢ ﺧﺮﯾﺪي ﺳﯿﺎ؟‬ ‫
- ﺑﻠﻪ ﺧﺎﻧﻮم دﮐﺘﺮ ...‬ ‫
- راﺳﺘﯽ ﭘﻮﻻﯾﯽ ﮐﻪ اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ﺧﺮج ﮐﺮدﯾﺪ رو ﺑﮕﯿﺪ ﺑﺎﻫﺎﺗﻮن ﺣﺴﺎب ﮐﻨﻢ ...‬ ‫دو ﺗﺎﯾﯽ داد زدن: ﺧﻔﻪ ﺷﻮ ...‬ ‫
- ﺧﺐ ﺣﺎﻻ ﭼﻪ ﺑﺮاي ﻓﺤﺶ دادن ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﺮوه ﮐﺮ ﺳﺎﺧﺘﻦ ...‬ ‫ﺳﺮم رو روي ﺑﺎﻟﺸﺖ رﻫﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻢ ... ﺟﺰ ﻣﻌﺪود وﺳﺎﯾﻠﺶ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎ ﺧﻮدم آورده ﺑﻮدم ﺧﻮﻧﻪ ... ﭼﺸﻤﺎم رو ﺑﺴﺘﻢ و ﺻﺪاي ﺑﺮﺧﻮرد‬ ‫ﻗﻄﺮات ﺑﺎران ﺑﺎ ﺳﻘﻒ ﭘﻼﺳﺘﯿﮑﯽ ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ رو ﮔﻮش ﮐﺮدم ... زﯾﺮ ﻟﺐ زﻣﺰﻣﻪ ﮐﺮدم: وﻗﺘﯽ در ﺷﻬﺮي ﻧﺎﺷﻨﺎس، ﺑﺎران ﻣﯽ ﺑﺎرد،آﺑﯽ‬ ‫ﻓﺮو ﻣﯽ ﺑﺎرد،ﺑﺎ ﻣﻦ از ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﻣﯿﮕﻮﯾﺪ ﮐﻪ ﻧﻤﯽ داﻧﻢ.‬ ‫در ﮐﺮاﻧﻪ درﯾﺎ ﻧﯿﺴﺖ ﺑﯽ ﺗﺮدﯾﺪ،ﻫﻤﻪ ﺧﻮد را ﻣﺴﺎﻓﺮاﻧﯽ ﻣﯿﺎﺑﯿﻢ از ﯾﮏ ﮐﺸﺘﯽ،ﮐﺸﺘﯽ ﻣﺠﺎﻧﯿﻦ ﺷﺎﯾﺪ ...‬ ‫واﻗﻌﺎ ﻫﻤﻪ ﺑﺪﻧﻢ ﻫﻨﻮز درد ﻣﯽ ﮐﺮد ... ﺑﻪ اﺻﺮار ﮔﻠﻨﺎر ﺷﻨﻞ ﻧﺴﺒﺘﺎ ﮐﻠﻔﺖ ﻣﺸﮑﯽ ﭘﻮﺷﯿﺪه ﺑﻮدم رو ﭘﯿﺮاﻫﻦ ﻣﺸﮑﯽ ﺗﺎ زاﻧﻮي ﺳﺎده اي‬ ‫ﮐﻪ ﺗﻨﻢ ﮐﺮده ﺑﻮد ﺑﻪ زور ... اﻣﺴﺎل ﺑﺮ ﺧﻼف دو ﺳﺎﻟﻪ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﻓﻘﻂ ﺳﺮ ﺧﺎك ﻧﺒﻮد ﮐﻪ ﻣﺮاﺳﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﺧﻮﻧﻪ ﻫﻢ‬ ‫ﻣﺮاﺳﻤﯽ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد ... ﮐﻪ دﻋﺎﯾﯽ ﺧﻮﻧﺪه ﺑﺸﻪ و ﺷﺎﻣﯽ ﭘﺨﺘﻪ ﺑﺸﻪ ﮐﻪ ﺑﺨﺸﯿﺶ ﺑﻪ ﻧﯿﺎز ﻣﻨﺪ ﻫﺎ ﺑﺮﺳﻪ و ﺑﺨﺸﯽ ﺑﻪ ﻣﻬﻤﺎﻧﻬﺎي ﺧﻮﻧﻪ‬ ‫... ﻣﯽ ﮔﻔﺖ ﺧﻮاب دﯾﺪه ... ﺑﻪ ﺟﺰ ﺳﺎل اول ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻫﻤﭽﯿﻦ ﻣﺮاﺳﻤﯽ ﻧﺒﻮد ... ﺳﺮ ﺧﺎك ﻣﯽ رﻓﺘﯿﻢ و ﺑﺨﺸﯽ از ﻓﺎﻣﯿﻞ اﻧﺘﻈﺎم‬ ‫ﻫﻢ ﻣﯿﻮﻣﺪن ... ﺧﺎﻧﻮاده ﻋﻤﻮ و ﻋﻤﻪ ﻫﺎي ﺣﺎﻣﯽ ...‬ ‫از ﺳﺮ ﺧﺎك ﻣﺎﻣﺎن و ﺑﺎﺑﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم: ﺧﺪا ﺣﺎﻓﻆ ... ﻣﺎﻣﺎن ﻣﻦ واﻗﻌﺎ اﻣﯿﺪوارم از اون ﺑﺎﻻ ﮐﻪ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﻨﯽ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﺰﻧﯽ ... ﻣﻦ ﻫﻤﻪ‬ ‫ﺗﻼﺷﻢ رو ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﻗﺒﻞ از ﻫﺮ ﭼﯿﺰي اﻧﺴﺎن ﺑﺎﺷﻢ ... دارم ﻣﯿﺮم ﭘﯿﺶ رﻫﺎ ...‬ ‫ﭼﺸﻤﺎم درﺳﺖ ﺑﺎز ﻧﻤﯽ ﺷﺪ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺳﺮﻣﺎ ﺧﻮردﮔﯽ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﮔﺮﯾﻪ ﻣﻔﺼﻞ دﯾﺸﺐ و اﻣﺮوز ﺻﺒﺢ ﺳﺮ ﺧﺎك ﻣﺎﻣﺎن و ﺑﺎﺑﺎ ...‬ ‫رﻫﺎ ﺗﻮ ﻗﺒﺮﺳﺘﺎن ﺧﺎﻧﻮادﮔﯽ اﻧﺘﻈﺎم ﻫﺎ ﺧﺎك ﺑﻮد ... ﺗﻮ اﺗﺎﻗﮏ ﭼﻬﺎر دﯾﻮاري آﺟﺮي رﻧﮕﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﮐﺎﺷﯽ ﻫﺎي آﺑﯽ ﺑﺎﻻ ﺳﺮش ﻧﺎم‬ ‫ﻓﺎﻣﯿﻞ درﺧﺸﺎﻧﺸﻮن ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد ... ﻫﻤﻪ اون ﺟﺎ ﯾﺎ ﺧﺎك ﺷﺪه ﺑﻮدن ﯾﺎ ﻗﺒﺮي داﺷﺘﻦ ... ﺟﻠﻮي در ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻫﺎﺷﻮن ﭘﺎرك ﺑﻮد ...‬ ‫ﺗﻪ ﺗﻪ دﻟﻢ ﺑﺎ ﻫﯿﭻ ﮐﺪﻣﺸﻮن درﺳﺖ و ﺣﺴﺎﺑﯽ ﺻﺎف ﻧﺒﻮد ... دﯾﺮ ﺗﺮ از ﺑﻘﯿﻪ رﺳﯿﺪم ... ﻣﺮدي اون ﮔﻮﺷﻪ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و دﻋﺎ ﻣﯿﺨﻮﻧﺪ و‬ ‫داﺧﻞ اﺗﺎﻗﮏ ﺑﺎ ﺷﻤﻌﻬﺎي ﺳﯿﺎه ﺗﺰﺋﯿﻦ ﺷﺪه ﺑﻮد ... ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﺟﺪﯾﺪ ﺧﻮاﻫﺮم زل زدم ﺗﻮ دﻟﻢ ﮔﻔﺘﻢ: ﺟﺎت دﯾﮕﻪ راﺣﺘﻪ رﻫﺎ ﻣﮕﻪ ﻧﻪ؟‬ ‫ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم رﻓﺘﻢ ... ﺗﻨﻬﺎ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺗﻮي اون اﺗﺎق داﺷﺖ ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯿﮑﺮد ... از ﺑﻘﯿﻪ ﺗﻮﻗﻌﯽ ﻫﻢ ﻧﺒﻮد ﭼﺮا ﻣﺜﻼ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮاي زن‬ ‫ﺑﺮادر زاده اش ﻋﻢ ﺗﺎج اﻟﻤﻠﻮك ﮐﻪ دﻗﯿﻘﺎ زن ﺷﺪه اﮐﺒﺮ ﺧﺎن ﺑﻮد ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯿﮑﺮد ... ﯾﺎ زن ﻋﻤﻮي ﺣﺎﻣﺪ وﺣﺎﻣﯽ و ﯾﺎ ﻋﻤﻊ ﮐﻮ ﭼﯿﮑﺶ‬ ‫ﮐﻪ زن ﺧﻮﺑﯽ ﺑﻮد اﻣﺎ زﯾﺎدي ﺳﺎﮐﺖ ﺑﻮد؟ ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﺻﻮرﺗﻢ رو ﺑﻮﺳﯿﺪ ... ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم ... اون ﮔﻮﺷﻪ ﯾﻪ ﻋﺼﺎي ﭼﻮب‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫ﻣﺎﻫﻮت ﺑﻮد و اﮐﺒﺮ ﺧﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﻬﺶ ﺗﮑﯿﻪ داده ﺑﻮد از ﺑﻌﺪ از اون ﺷﺐ ﻧﺪﯾﺪه ﺑﻮدﻣﺶ اﻣﺎ اﯾﻦ ﺟﺎ ﻧﯿﻢ ﺷﺪ ﺑﻬﺶ ﺑﯽ ﻣﺤﻠﯽ ﮐﻨﻢ ...‬ ‫ﮐﻨﺎرش رﻓﺘﻢ و ﺳﻼم ﮐﺮدم ... ﺟﻮاﺑﻢ رو ﻧﺪاد و روش رو ﺑﺮﮔﺮدوﻧﺪ ... ﺗﻮي دﻟﻢ ﭘﻮزﺧﻨﺪي ﺑﻬﺶ زدم ...‬ ‫واﻗﻌﺎ دﯾﮕﻪ ﻧﯿﻢ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ اون ﻓﻀﺎي ﺧﻔﻪ ... روﺿﻪ ﺑﯽ ﻣﺜﻤﺎ و اون ﻗﯿﺎﻓﻪ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ اﻧﮕﺎر از ﻣﻦ ﻃﻠﺐ دارن رو ﺗﺤﻤﻞ ﮐﻨﻢ ... اوﻣﺪم‬ ‫ﺑﯿﺮون ... ﺣﺎﻟﺖ ﺗﻬﻮع اﻣﻮﻧﻢ رو ﺑﺮﯾﺪه ﺑﻮد ... ﭼﺸﻤﺎم داﺷﺖ در ﻣﯿﻮﻣﺪ ... دﺳﺘﻢ رو ﺑﻪ ﺳﺘﻮن ﺑﯿﺮون ﮔﺮﻓﺘﻢ و اﯾﺴﺘﺎدم و ﻧﻔﺲ‬ ‫ﮐﺸﯿﺪم ... ﺷﺎﻟﻢ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ رﻫﺎ ﺑﻮد ... ﺑﺎﯾﺪ ﻣﻮﻫﺎي ﺑﺎزم رو ﻣﯽ ﺑﺴﺘﻢ ... ﺷﺎﯾﺪ ﯾﮑﻢ ﺣﺎﻟﻢ ﺑﻬﺘﺮ ﻣﯽ ﺷﺪ ...‬ ‫
- اﯾﻦ رو ﺑﺨﻮرﯾﺪ ...‬ ‫از ﺟﺎم ﭘﺮﯾﺪم ... اﻧﻘﺪر ﻏﺮق در ﺣﺎل ﺑﺴﯿﺎر ﺑﺪه ﺧﻮدم ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺣﻀﻮرش رو ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﺸﺪه ﺑﻮدم دﺳﺘﺶ رو ﺑﻬﻢ دراز ﺑﻮد ... ﯾﻪ ﻟﯿﻮان‬ ‫ﺷﺮﺑﺖ ﺑﻮد ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ...‬ ‫ﺑﺎ ﮐﺖ و ﺷﻠﻮار و ﭘﯿﺮاﻫﻦ و ﮐﺮوات ﻣﺸﮑﯽ ﺟﺪي ﺗﺮ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯿﻮﻣﺪ ... ﺑﻪ ﺧﺼﻮص ﮐﻪ ﺑﺎ اﺧﻢ و ﺟﺪﯾﺘﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﻬﻢ‬ ‫زل زده ﺑﻮد ... ﺳﺮم رو اﻧﺪاﺧﺘﻢ ﭘﺎﯾﯿﻦ و ﻟﯿﻮان رو از دﺳﺘﺶ ﮔﺮﻓﺘﻢ: ﻣﻤﻨﻮﻧﻢ ... اﻣﺎ ...‬ ‫آروم ﻧﺸﺴﺘﻢ روي ﺗﮏ ﺻﻨﺪﻟﯽ ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﺟﺎ ﻣﻮﻧﺪه ﺑﻮد ﺑﯿﺮون ...‬ ‫
- ﺑﺨﻮرﯾﺪش ...‬ ‫
- ﺧﻨﮑﻪ و ﻣﻦ ﮐﻤﯽ ﺳﺮدﻣﻪ ...‬ ‫
- ﺷﯿﺮﯾﻨﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﺧﻨﮏ ﻧﯿﺴﺖ ﺑﺨﻮرﯾﺪش ...‬ ‫ﯾﻪ ﺟﺮﻋﻪ اش رو ﻓﺮو دادم ... ﻣﺜﻞ ﺷﺮﺑﺖ ﺣﯿﺎت ﺑﻮد ... ﺷﯿﺮﯾﻨﯽ اش اون ﺣﺎﻟﺖ ﺗﻬﻮع ﻣﺰﺧﺮف رو ﮐﻤﯽ ﮐﻢ ﮐﺮد ...‬ ‫
- ﺣﺎﻟﺘﻮن ﺧﻮب ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫
- ﺳﺮﻣﺎي ﺳﺨﺘﯽ ﺧﻮردم ... ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ زود ﺧﻮب ﻣﯿﺸﻢ ...‬ ‫ﺟﺪي ﺑﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﺼﻨﻮﻋﯽ روي ﻟﺒﻬﺎم ﻧﮕﺎﻫﯽ ﮐﺮد ...‬ ‫ﻫﻤﻮن ﻣﻮﻗﻊ ﺻﺪاﯾﯽ از ﭘﺸﺖ ﺳﺮﻣﻮن اوﻣﺪ: ﺣﺎﻣﯽ اﯾﻨﺠﺎﯾﯽ؟‬ ‫روﯾﺎ ﺑﻮد ... اﻧﺘﻈﺎر دﯾﺪﻧﺶ رو اﯾﻦ ﺟﺎ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... ﺑﺎ دﯾﺪﻧﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ اوﻣﺪ: اي ﺑﺎﺑﺎ ﻫﻤﺮاز ﺟﺎن ﭼﺮا اﯾﻦ ﺷﮑﻠﯽ ﺷﺪي دﺧﺘﺮ؟‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻬﺶ اﻧﺪاﺧﺘﻢ ﺑﻪ ﮐﺖ ﺷﻠﻮار ﺷﯿﮏ و ﺷﺎل ﻣﺸﮑﯽ ﻇﺮﯾﻔﺶ و ﻗﺪ ﺑﻠﻨﺪش ﮐﻪ ﺑﺎ ﮐﻔﺶ ﭘﺎﺷﻨﻪ ﺑﻠﻨﺪش ﺑﺎ وﺟﻮد اﺧﺘﻼف ﻗﺪش‬ ‫ﮐﻨﺎره ﺣﺎﻣﯽ واﻗﻌﺎ ﻟﻮﮐﺲ و ﺷﯿﮏ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯿﻮﻣﺪ ...‬ ‫
- ﭼﯿﺰﯾﻢ ﻧﯿﺴﺖ ... ﺳﺮﻣﺎ ﺧﻮردﮔﯿﻪ ﺳﺎده اﺳﺖ ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ: ﺑﻠﻪ ﮐﺎﻣﻼ ﺳﺎدﮔﯽ اﯾﻦ ﻣﺮﯾﻀﯽ ﻋﯿﺎﻧﻪ ...‬ ‫روﯾﺎ: ﻧﺒﺎﯾﺪ اﻧﻘﺪر ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯿﮑﺮدي ﺑﺮات ﺧﻮب ﻧﯿﺴﺖ ... ﭼﺸﻤﺎش رو ﺑﺒﯿﻦ ... دﺧﺘﺮ ﭼﻪ ﻃﻮري ﺗﻮﻧﺴﺘﯽ ﭼﺸﻤﺎﯾﯽ ﺗﺎ اون ﺣﺪ درﺷﺖ و‬ ‫ﺧﻤﺎر رو اﯾﻦ ﻃﻮري ﻣﺜﻞ ﯾﻪ ﺑﺎﻟﺸﺘﺶ ﮐﻨﯽ ...‬ ‫ﻟﯿﻮان ﺗﻮي دﺳﺘﻢ رو ﮐﻤﯽ ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﮐﺮدم: ﺧﻮاﻫﺮم اﯾﻦ ﮐﺎر رو ﮐﺮد ... از ﭼﻬﺎر ﺳﺎﻟﻪ ﭘﯿﺶ ﮐﻪ ﮐﻤﺮم رو ﺷﮑﺴﺖ ﭼﺸﻤﺎم دﯾﮕﻪ ﻫﯿﭻ‬ ‫وﻗﺖ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺎز ﻧﺸﺪ ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫روﯾﺎ ﺧﻮاﺳﺖ ﭼﯿﺰي ﺑﮕﻪ ﮐﻪ ﺣﺎﻣﯽ ﮔﻔﺖ: روﯾﺎ ﺷﻤﺎ ﺑﺮو داﺧﻞ ﻋﻤﻪ ﺧﺎﻧﻮم ﺻﺪات ﻣﯿﮑﻨﻪ ...‬ ‫رﻓﺘﻦ روﯾﺎ رو ﻧﻈﺎره ﮔﺮ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺣﺎﻣﯽ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ: ﺑﺮﯾﺪ ﺗﻮي ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺑﻨﺸﯿﻨﯿﺪ اﻻن ﻣﺮاﺳﻢ ﺗﻤﻮم ﻣﯿﺸﻪ ﻣﯿﺮﯾﻢ ﺧﻮﻧﻪ ...‬ ‫
- آﺧﻪ ...‬ ‫
- آﺧﻪ ﻧﺪاره ... ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺷﻤﺎ اﺻﻼ ﺧﻮدﺗﻮن رو ﺗﻮي آﯾﻨﻪ ﻧﮕﺎه ﻧﻤﯽ ﮐﻨﯿﺪ ... اﯾﻦ ﺟﺎ ﺑﺎد ﻫﻢ ﻫﺴﺖ ... ﺑﺮﯾﺪ ﺗﻮي ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻣﻦ ...‬ ‫ﺑﺎ دﺳﺖ ﺑﻪ ده ﻗﺪم ﺟﻠﻮﺗﺮ اﺷﺎره ﮐﺮد ﮐﻪ ﻣﺎﺷﯿﻨﺶ اوﻧﺠﺎ ﺑﻮد ... ﭼﻪ ﻗﺪر ﺑﺪ اﺧﻼق ﺑﻮد اﻣﺮوز اﯾﻦ ﺑﺸﺮ ... دﻟﻢ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺮم ... از‬ ‫اﯾﻦ ﮐﻪ ﺧﺎﻧﻮاده اش ﺑﺮام ﺣﺮف در ﺑﺎﯾﺮن ﻣﯿﺘﺮﺳﯿﺪم ... ﺗﻌﻠﻠﻢ رو دﯾﺪ ﮐﻪ ﮐﻤﯽ ﺳﺮش رو ﺑﻪ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺧﻢ ﮐﺮد: ﻣﻦ ﮐﻼ از اﯾﻦ ﮐﻪ‬ ‫ﺣﺮﻓﯽ رو ﺗﮑﺮار ﮐﻨﻢ ﺑﺪم ﻣﯿﺎد اﻣﺎ ﺷﻤﺎ ﻫﻤﯿﺸﻪ اﺻﺎر دارﯾﺪ ﻫﺮ ﺟﻤﻠﻪ اي رو ﻣﻦ ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﺳﻪ ﺑﺎر ﺗﮑﺮار ﮐﻨﻢ ... ﺑﻔﺮﻣﺎﯾﯿﺪ ...‬ ‫ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﭼﯿﺰي ﺑﮕﻢ ﮐﻪ اﺧﻤﺎي درﻫﻤﺶ ﻣﺎﻧﻊ ﺷﺪ. ﺣﺎﻟﻢ ﻫﻢ ﺧﺮاب ﺗﺮ از اون ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺘﻮﻧﻢ ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﮐﻨﻢ ... ﻫﻤﺮاﻫﺶ راه اﻓﺘﺎدم ...‬ ‫در ﺟﻠﻮ رو ﺑﺎز ﮐﺮدم و ﻧﺸﺴﺘﻢ ... ﻣﺎﺷﯿﻦ رو روﺷﻦ ﮐﺮد و ﺑﺨﺎري رو ﻫﻢ روﺷﻦ ﮐﺮد: اﯾﻨﺠﺎ ﺑﻤﻮﻧﯿﺪ ﺗﺎ 01 دﻗﯿﻘﻪ دﯾﮕﻪ ﻣﺮاﺳﻢ ﺗﻤﻮم‬ ‫ﻣﯿﺸﻪ ...‬ ‫ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺮه ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻢ: آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ...‬ ‫دﺳﺘﺶ ﺑﻪ دﺳﺘﮕﯿﺮه در ﺑﻮد ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺳﻤﺘﻢ و ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد ... ﭼﺮا اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ اﺧﯿﺮ ﻗﻬﻮه اي اﯾﻦ ﭼﺸﻤﻬﺎ ﮐﻤﺘﺮ ﺷﺒﯿﻪ اﮐﺒﺮ ﺧﺎن‬ ‫ﺷﺪه ﺑﻮدن : ﻣﺮﺳﯽ ...‬ ‫ﭼﯿﺰي ﺷﺒﯿﻪ ﺑﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ روي ﺻﻮرﺗﺶ اوﻣﺪ: ﻧﯿﺎزي ﺑﻪ ﺗﺸﮑﺮ ﻧﯿﺴﺖ ... اﻣﺎ ﺷﻤﺎ ﻧﯿﺎز ﺑﻪ ﯾﻪ ﺗﺬﮐﺮ ﺣﺴﺎﺑﯽ دارﯾﺪ ...‬ ‫اﺧﻤﺎم رﻓﺖ ﺗﻮ ﻫﻢ: ﭼﺮا اون وﻗﺖ؟‬ ‫
- ﺑﻌﺪا ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯿﮑﻨﯿﻢ ... اﻻن ﺟﺎش ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫در رو ﺑﺴﺖ ... دﺳﺘﺎم رو ﺗﻮي ﺳﯿﻨﻪ ام ﻗﻼب ﮐﺮدم و زﯾﺮ ﻟﺐ ﻏﺮ زدم: ﺗﺬﮐﺮ ... اﻧﮕﺎر ﻣﻦ ﻧﯿﻮﺷﺎم ... ﺑﺪ اﺧﻼق ...‬ ‫ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم ... اي داد ﺑﯿﺪاد داﺷﺖ از ﺷﯿﺸﻪ ﺟﻠﻮ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد ... ﭼﺸﻤﺎش داره ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﯿﺨﻨﺪه؟ آره دﯾﮕﻪ ... ﺧﺎك ﺑﺮ‬ ‫ﺳﺮت ﻫﻤﺮاز ... از ﺧﺠﺎﻟﺖ ﺳﺮم رو ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻢ ... ﺧﻮب ﺷﺪ زﺑﻮﻧﻢ رو در ﻧﯿﺎوردم.‬ ‫رو ﺑﻪ روم ﭘﯿﺮزﻧﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ داﺷﺖ ﺳﺮ ﺧﺎك ﻋﺰﯾﺰي ﻗﺮآن ﻣﯽ ﺧﻮﻧﺪ و ﺑﻌﺪ از اون اﻓﻖ ﺑﻮد ﻗﺮﻣﺰ رﻧﮓ رو ﺑﻪ ﺗﺎرﯾﮑﯽ ... ﮐﻤﯽ ﺷﻨﻠﻢ‬ ‫رو دورم ﻣﺤﮑﻢ ﮐﺮدم و ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﺸﯿﺪم ... رﺧﻮت ﺣﺎﺻﻞ از ﺑﺨﺎري و رﻧﮓ ﻗﺮﻣﺰ اﻓﻖ و ﺳﮑﻮت ﻣﻄﻠﻖ اﯾﻦ آﺧﺮ دﻧﯿﺎ آراﻣﺶ‬ ‫ﻋﺠﯿﺒﯽ ﺑﻬﻢ داده ﺑﻮد ... اﯾﻦ ﺟﺎ واﻗﻌﺎ ﺗﻪ ﺗﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺑﻮد ... ﺗﻮي ﺳﺮم ﻧﻮاي ﺗﺎر ﺑﻮد ... ﻫﻤﻮن آﻫﻨﮕﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺿﻤﯿﺮ ﻧﺎ ﺧﻮد آﮔﺎﻫﻢ‬ ‫ﺑﻮد و ﻣﺎدر ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣﯿﮕﻔﺖ وﻗﺘﯽ ﻧﻮزاد ﺑﻮدم ﭘﺪرم ﺑﻪ ﺟﺎي ﻻﻻﯾﯽ ﺑﺮام ﻣﯿﻨﻮاﺧﺘﻪ ...‬ ‫ﻻي در ﺑﺎز ﺷﺪ و ﻫﻤﺮاﻫﺶ ﺳﻮز و ﻋﻄﺮ ﮔﺮم و دﻟﻨﺸﯿﻨﯽ آورد ... ﺳﺮم رو ﭼﺮﺧﻮﻧﺪم ﺑﺎ دﯾﺪن روﯾﺎ ﺟﺎ ﺧﻮردم ... ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺷﯿﺮﯾﻨﯽ روي‬ ‫ﻟﺒﻬﺎش ﺑﻮد: ﺗﺮﺳﻮﻧﺪﻣﺖ؟
قسمت دهم
- ﻧﻪ ﻓﻘﻂ اﻧﺘﻈﺎر دﯾﺪن ﺷﻤﺎ رو ﻧﺪاﺷﺘﻢ‬ ‫ﻣﺎﺷﯿﻦ رو روي دﻧﺪه ﮔﺬاﺷﺖ: ﺑﻘﯿﻪ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺑﺮن ﺳﺮ ﺧﺎﮐﻪ ﻣﺎدر اﮐﺒﺮ ﺧﺎن ﺣﺎﻣﯽ ﮔﻔﺖ ﺗﻮ زﯾﺎد ﺣﺎﻟﺖ ﺧﻮب ﻧﯿﺴﺖ ﺑﯿﺎم ﺗﻮ رو‬ ‫ﺑﺮﺳﻮﻧﻢ ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫... ﮐﻤﯽ ﺗﻮي ﺟﺎم ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﺷﺪم اﯾﻨﻢ ﯾﻪ ﭼﺸﻤﻪ از ﭼﯿﺰي ﮐﻪ اﺣﺴﺎﺳﺎﺗﻢ رو ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ اﯾﻦ آدم ﺗﺤﺖ آزاﻣﺎﯾﺶ ﻣﯽ ذاﺷﺖ ...‬ ‫
- اﯾﺸﻮن ﺑﻪ ﻣﻦ ﻟﻄﻒ دارن ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ رو ﻫﻢ از ﺑﺮﻧﺎﻣﺘﻮن اﻧﺪاﺧﺘﻢ ...‬ ‫
- اﻟﺤﻖ ﮐﻪ ﺗﻌﺎرﻓﯽ ﻫﺴﺘﯽ ... ﻣﻨﻢ ﻧﺠﺎت ﭘﯿﺪا ﮐﺮدم از ﺣﻀﻮر ﭘﺮ ﻓﺘﻮح اﻧﺘﻈﺎم ﻫﺎ ...‬ ‫ﺧﻨﺪﯾﺪم: ﻣﮕﻪ ﺧﻮدﺗﻮن ﻫﻢ ﺟﺰﺋﺸﻮن ﻧﯿﺴﺘﯿﺪ؟‬ ‫
- ﺧﺪا ﻧﮑﻨﻪ ... اﻟﺒﺘﻪ ﭘﯿﺶ ﺧﻮدﻣﻮن ﺑﺎﺷﻪ ﻫﺎ ﺣﺎﻣﯽ ﺳﺮم رو ﻣﯿﮑﻨﻪ ... ﻣﻦ ارﺷﺪي ﻫﺴﺘﺶ ﻓﺎﻣﯿﻠﯿﻢ ... ﻧﻮه دﺧﺘﺮي ﻋﻤﻪ ﺣﺎﻣﯽ و‬ ‫ﺣﺎﻣﺪ ﻫﺴﺘﻢ.‬ ‫
- ﻧﻮه ﻋﺎﻟﻢ ﺗﺎج ﺧﺎﻧﻮم؟‬ ‫ﺑﺎ ﺳﺮ ﺗﺎﺋﯿﺪم ﮐﺮد ... ﻋﺎﻟﻢ ﺗﺎج ﻋﻤﻪ ﮐﻮﭼﮑﺘﺮﺷﻮن ﺑﻮد ﻫﻤﻮن ﻋﻤﻪ ﮐﻢ ﺣﺮف و ﺧﻮش ﺧﻠﻘﯽ ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﺑﺎ اﻧﺘﻈﺎم ﻫﺎ ﺑﺮ ﻧﻤﯽ ﺧﻮرد‬ ‫...‬ ‫
- ﺟﻠﻮي ﺧﻮدﺷﻮن ﻫﻢ اﺑﺮاز ﺧﺮﺳﻨﺪي ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ؟‬ ‫
- ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺪ اﺧﻼﻗﻪ؟‬ ‫
- دﻗﯿﻘﺎ ﮐﺪوﻣﺸﻮن؟‬ ‫ﺧﻨﺪﯾﺪ و ﮔﻔﺖ: اﮐﺒﺮ ﺧﺎن ﮐﻪ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﻏﯿﺮ ﻗﺎﺑﻠﻪ ﺣﻠﻪ ﻣﻨﻈﻮرم ﺣﺎﻣﯽ ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم: راﺳﺘﺶ رو ﺑﺨﻮاﯾﺪ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﻢ دﻗﯿﻖ ﺑﮕﻢ ... آﺧﻪ اﯾﺸﻮن از وﻗﺘﯽ اوﻣﺪن ﺧﯿﻠﯽ ﭼﯿﺰﻫﺎ ﻫﻢ ﺑﺮاي ﻣﻦ ﺑﻬﺘﺮ و راﺣﺖ ﺗﺮ‬ ‫ﺷﺪه.‬ ‫
- ﻣﯽ دوﻧﯽ ﺗﻮ اﺻﻼ ﺷﺒﯿﻪ ﺑﻪ رﻫﺎ ﻧﯿﺴﺘﯽ ...‬ ‫
- ﺷﻤﺎ ﻣﯽ ﺷﻨﺎﺧﺘﯿﺪش؟‬ ‫
- اي ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ... ﻣﺎ اون ﻣﻮﻗﻊ ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﺑﺎﻫﺎﺷﻮن رﻓﺖ و آﻣﺪ ﻧﺪاﺷﺘﯿﻢ ... اﻣﺎ ﮐﻼ رﻫﺎ ﺑﻪ اﻧﺪازه ﺗﻮ ﻣﺘﮑﯽ ﺑﻪ ﻧﻔﺲ ﻧﺒﻮد و ﭼﺸﻤﺎش‬ ‫ﻫﻢ ﻣﺜﻞ ﺗﻮ ﺑﺮق اﻣﯿﺪ ﻧﺪاﺷﺖ ...‬ ‫
- ﺷﻤﺎ ﭼﻪ ﻗﺪر ﺣﺎﻣﺪ رو ﻣﯽ ﺷﻨﺎﺧﺘﯿﺪ ...‬ ‫... ﺑﺎ اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ دﻗﯿﻖ ﺑﻪ ﻫﺪف زدم ﮐﻪ ﮔﻔﺖ: ﻣﯽ دوﻧﻢ ﻣﯿﺨﻮاي ﺑﻪ ﭼﯽ اﺷﺎره ﮐﻨﯽ و ﺑﻬﺖ ﺣﻖ ﻫﻢ ﻣﯿﺪم ... ﻣﻦ‬ ‫ﺧﯿﻠﯽ ﺣﺎﻣﺪ رو ﺧﻮب ﻧﻤﯽ ﺷﻨﺎﺧﺘﻢ ... ﭼﻮن ﺧﯿﻠﯽ اﻫﻠﻪ ﺑﺮ ﺧﻮردن ﺑﺎ ﻣﺎ ﻧﺒﻮد ... ﺳﻪ ﭼﻬﺎر ﺳﺎﻟﯽ ﻫﻢ ازﻣﻮن ﺑﺰرگ ﺗﺮ ﺑﻮد ...‬ ‫ﮐﻤﯽ ﺟﺎ ﺧﻮردم ... و ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم ...‬ ‫ﺧﻨﺪﯾﺪ: دﺧﺘﺮ ﺗﻮ ﺗﻤﺎم اﺣﺴﺎﺳﺎﺗﺖ رو ﺑﺎ ﻣﯿﻤﯿﮏ ﺻﻮرﺗﺖ ﻧﺸﻮن ﻣﯽ دي و ﻧﯿﺎزي ﺑﻪ ﮐﻼم ﻧﺪارﯾﺎ ... ﻣﻦ از ﺣﺎﻣﯽ دو ﺳﺎل ﮐﻮﭼﮑﺘﺮم‬ ‫و 23 ﺳﺎﻟﻤﻪ ...‬ ‫
- اﺻﻼ ﺑﻬﺘﻮن ﻧﻤﯽ ﯾﺎد ...‬ ‫... واﻗﻌﺎ ﻫﻢ ﺑﻬﺶ ﻧﻤﯽ وﻣﺪ ﻣﻦ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮد ﺣﺪاﮐﺜﺮ 82ﺳﺎﻟﻪ ﺑﺎﺷﻪ ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫
- دﺧﺘﺮ ﺗﻮ ﺑﺮاي اﻋﺘﻤﺎد ﺑﻪ ﻧﻔﺲ ﻣﻦ ﻻزﻣﯽ ﻫﺎ ... ﺧﻼﺻﻪ اﯾﻨﮑﻪ ﻣﻦ ﺷﺶ ﺳﺎل ﭘﯿﺶ ﮐﻪ ﺑﺮاي اداﻣﻪ ﺗﺤﺼﯿﻞ رﻓﺘﻢ اﻧﮕﻠﺴﺘﺎن‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﻫﻢ اوﻧﺠﺎ ﺑﻮد ... ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻤﮑﻢ ﮐﺮد ﻫﻮام رو داﺷﺖ ... اﯾﻦ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺻﻤﯿﻤﯽ ﺗﺮ ﺑﺸﯿﻢ ...‬ ‫
- رﻫﺎ ﺧﯿﻠﯽ اذﯾﺖ ﺷﺪ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﺧﯿﻠﯽ در ﺟﺮﯾﺎن ﻧﯿﺴﺘﻢ ... اﻣﺎ ﻣﺮگ ﻧﺎراﺣﺖ ﮐﻨﻨﺪه اش رو دو ﺳﺎل ﺑﻌﺪ از رﻓﺘﻨﻢ ﮐﻪ ﺷﻨﯿﺪم واﻗﻌﺎ ﺟﺎ ﺧﻮردم ... اﺻﻼ ﻧﻤﯽ‬ ‫ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﺑﺎور ﮐﻨﻢ ... ﺣﺎﻣﯽ ﻫﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﻧﺎراﺣﺖ ﺷﺪ ... در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﮐﻼ ﺳﺮ ﺟﻤﻊ دو ﻣﺎه ﻫﻢ ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺎ رﻫﺎ ﯾﻪ ﺟﺎ ﻧﺒﻮد اﻣﺎ ﺗﺎﺛﯿﺮ ﺧﯿﻠﯽ‬ ‫ﺑﺪي روش ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد ...‬ ‫
- رﻫﺎ آﺧﺮﯾﻦ ﮐﺴﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﻦ داﺷﺘﻢ ...‬ ‫روﯾﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺗﻠﺨﯽ زد: ﻣﻦ از ﺑﺎر اوﻟﯽ ﮐﻪ دﯾﺪﻣﺖ ازت ﺧﻮﺷﻢ اوﻣﺪ ...‬ ‫
- ﻣﻨﻈﻮرﺗﻮن ﺟﻠﺴﻪ ﮐﻼس ﭘﯿﺎﻧﻮي ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺳﺖ؟‬ ‫
- ﻧﻪ ... اون ﻣﻮﻗﻌﯽ ﮐﻪ از دﻓﺘﺮ ﮐﺎر ﺣﺎﻣﯽ ﺑﯿﺮون اوﻣﺪي ... ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻟﺒﺎس ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺎ ﻣﺰه ات و ﭼﺸﻤﺎي ﺧﻤﺎرت ﺗﻮﺟﻬﻢ رو ﺟﻠﺐ‬ ‫ﮐﺮدي و ﺑﻌﺪش ﻫﻢ ﺣﺎﻣﯽ روﺧﯿﻠﯽ ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﮐﺮده ﺑﻮدي ﮐﻪ ﺧﺐ اﯾﻦ ﮐﺎره ﻫﺮ ﮐﺴﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﭼﻮن ﺣﺎﻣﯽ آدم ﺟﺪي ﻫﺴﺖ وﻟﯽ‬ ‫ﻋﺼﺒﯽ ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫
- ﻣﻦ واﻗﻌﺎ اﯾﻦ ﻗﺼﺪ رو ﻧﺪاﺷﺘﻢ ...‬ ‫
- ﻣﯽ دوﻧﻢ ...‬ ‫
- ﯾﻪ ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﻫﺴﺖ ﺗﻮي اون ﺧﻮﻧﻪ ﮐﻪ واﻗﻌﺎ ﻣﻦ رو اذﯾﺖ ﻣﯿﮑﻨﻪ و ﺑﺎ روﺣﯿﺎت ﻣﻦ ﺟﻮر در ﻧﻤﯿﺎد ... ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻧﻈﺮات ﻣﻦ ﻣﻬﻢ‬ ‫ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫
- اﯾﻦ ﻃﻮر ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ؟‬ ‫
- ﻏﯿﺮ از اﯾﻦ ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫
- ﺗﻮ ﺑﺎزﯾﮕﺮ ﺗﺌﺎﺗﺮي ﻧﻪ؟‬ ‫
- اي ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ...‬ ‫
- ﭼﺮا ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ؟‬ ‫
- آﺧﻪ ﺗﺎزه اول راﻫﻢ ﺑﺮاي ﻫﻨﺮﻣﻨﺪ ﺑﻮدن ﯾﺎ ﺑﺎزﯾﮕﺮ ﺑﻮدن ﺧﯿﻠﯽ راه ﻫﺴﺖ ...‬ ‫
- ﻫﻨﻮز اول راﻫﯽ و ﻫﻢ ﺑﺎزي ﺑﺰرﮔﺘﺮﯾﻦ ﺳﻮﭘﺮ اﺳﺘﺎر اﯾﻦ ﻣﻤﻠﮑﺘﯽ ... در ﺿﻤﻦ ﺷﻨﯿﺪم ﮐﺎرت ﻫﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺑﻪ ...‬ ‫ﺟﺎ ﺧﻮردم ... ﯾﻌﻨﯽ ﺣﺎﻣﯽ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد و ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﺮده ﺑﻮد از ﻣﻦ ... ﯾﻌﻨﯽ اون ﮐﻮه ﯾﺦ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﻦ رو دﯾﺪه ﺑﻮد ... ﮐﻪ ﯾﺎدش ﻫﻢ ﺑﻮد در‬ ‫ﺿﻤﻦ ﺗﻌﺮﯾﻒ ﻫﻢ ﮐﺮده ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﺧﺪاﯾﯿﺶ ﻗﯿﺎﻓﻪ ات ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺎ ﻣﺰه ﺷﺪه ﻫﻤﺮاز ... ﻣﻦ و ﺣﺎﻣﯽ ﻟﻨﺪن ﮐﻪ ﺑﻮدﯾﻢ ﻫﯿﭻ ﺗﺌﺎﺗﺮي رو از دﺳﺖ ﻧﻤﯽ دادﯾﻢ ... ﺣﺎﻣﯽ ﻋﺎﺷﻖ‬ ‫ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ ﻫﻢ ﻫﺴﺖ و ﭘﯿﺶ ﺧﻮدﻣﻮن ﺑﻤﻮﻧﻪ ﺑﺴﯿﺎر ﻫﻢ ﻋﺎﻟﯽ ﭘﯿﺎﻧﻮ ﻣﯽ زﻧﻪ ...‬ ‫... ﺑﺮام ﺑﺎور ﭘﺬﯾﺮ ﻧﺒﻮد ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫
- ﺑﺎور ﻧﻤﯿﮑﻨﯽ ﻧﻪ؟‬ ‫
- اﮔﺮ ﻣﯿﮕﻔﺘﯿﺪ ﺳﻨﺞ ﻣﯽ زﻧﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﺎور ﻣﯿﮑﺮدم ...‬ ‫ﺑﻠﻨﺪ ﺧﻨﺪﯾﺪ: ﯾﺎدم ﺑﺎﺷﻪ ﺑﻬﺶ ﺑﮕﻢ ﻧﻈﺮت راﺟﻊ ﺑﻬﺶ ﭼﯽ ﺑﻮده ...‬ ‫
- ﻧﻪ ﺗﻮ رو ﺧﺪا ﺑﻬﺸﻮن ﻧﮕﯿﺪ ﻫﺎ ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮرﯾﺶ ﻫﻢ ﺑﻪ زور دارن ﻣﻦ رو ﺗﺤﻤﻞ ﻣﯿﮑﻨﻦ ... ﺑﺪ ﺗﺮ ﻧﺸﻪ اﯾﻦ وﺿﻌﯿﺖ ...‬ ‫ﮐﻤﯽ ﻣﺘﻔﮑﺮ ﺑﻬﻢ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد ... ﺗﮏ ﺳﺮﻓﻪ اي ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺳﯿﻨﻪ ام رو ﺧﯿﻠﯽ ﺳﻮزوﻧﺪ ...‬ ‫
- راﺳﺘﯽ ﯾﺎدم ﺑﻨﺪاز ﺟﻠﻮي اوﻟﯿﻦ دارو ﺧﺎﻧﻪ ﻧﮕﻪ دارم ... ﺣﺎﻣﯽ ﯾﻪ داروﯾﯽ رو اﺳﻤﺶ رو ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﺮات ﺑﮕﯿﺮم ...‬ ‫دو ﺗﺎ ﺷﺎخ ﻧﺰدﯾﮏ ﺑﻮد روي ﺳﺮم ﺳﺒﺰ ﺑﺸﻪ: ﺑﺮاي ﻣﻦ؟ ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺑﻪ ﺧﻮدﺗﻮن زﺣﻤﺖ ﻧﺪﯾﺪ اﯾﺸﻮن ﻫﺮ ﺑﺎر ﻣﻦ رو ﻣﯿﺒﯿﻨﻦ ﺗﻮ‬ ‫زﺣﻤﺖ ﻣﯿﻮﻓﺘﻦ ... ﻣﻦ دﮐﺘﺮ رﻓﺘﻢ و دارو ﻫﻢ ﻣﺼﺮف ﻣﯿﮑﻨﻢ ... ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺣﺠﻢ ﺑﺎﻻي ﮐﺎري ﻓﺮﺻﺖ اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ...‬ ‫ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﺮا اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﺟﻤﻠﻪ ﻫﺎي آﺧﺮم ﺑﺮاش ﺗﻔﮑﺮ ﺑﺮ اﻧﮕﯿﺰ ﺑﻮد ﭼﻮن ﺑﻘﯿﻪ راه رو ﺗﺎ ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺗﺮﻣﺰ دﺳﺘﯽ رو ﮐﺸﯿﺪ ﺗﻮ‬ ‫ﻓﮑﺮ ﺑﻮد و ﻣﻦ ﻫﻢ ﭼﺸﻢ دوﺧﺘﻪ ﺑﻮدم از ﭘﻨﺠﺮه ﺑﻪ ﺑﯿﺮون ...‬ ‫ﻣﺎﺷﯿﻦ اﯾﺴﺘﺎد: ﻣﻦ ﺑﺮم اﯾﻦ داروﯾﯽ ﮐﻪ ﺣﺎﻣﯽ ﮔﻔﺘﻪ رو ﺑﺨﺮم ﮐﻪ ﺑﻌﺪا ﺑﺎزﺧﻮاﺳﺖ ﻣﯽ ﺷﻢ ...‬ ‫... ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺟﻠﻮش رو ﺑﮕﯿﺮم ﮐﻪ ﻣﻮﻓﻖ ﻧﺸﺪم ...‬ ‫روي ﻣﺒﻠﻬﺎي ﺳﻠﻄﻨﺘﯽ ﺳﺎﻟﻦ ﻣﺮﻣﺮي ﺧﺎﻧﺪان اﻧﺘﻈﺎم ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدم و وول ﻣﯽ ﺧﻮردم ... دﻋﺎ ﺗﻤﻮم ﺷﺪه ﺑﻮد و زري ﺧﺎﻧﻮم داﺷﺖ‬ ‫ﺣﻠﻮاﯾﯽ رو ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﺷﯿﮏ ﺗﺰﺋﯿﻦ ﺷﺪه ﺑﻮد ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﺗﻌﺎرف ﻣﯽ ﮐﺮد ...‬ ‫روﯾﺎ ﮐﻨﺎرم ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و ﺣﺎﻣﯽ رو ﺑﻪ روم روي ﮐﻨﺎﭘﻪ ... ﺑﺎ وﺟﻮد اﮐﺒﺮ ﺧﺎن ﺑﺎزﻫﻢ ﻓﻬﻤﯿﺪن اﯾﻦ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ از ﺣﺎﻣﯽ دﺳﺘﻮر‬ ‫ﻣﯿﮕﺮن ﺳﺨﺖ ﻧﺒﻮد ... اﺣﺘﺮام ﺧﯿﻠﯽ زﯾﺎدي ﺑﺎرش ﻗﺎﺋﻞ ﺑﻮدن ... ﺑﺎ ﭘﺪر روﯾﺎ ﻣﺸﻐﻮل ﺑﻪ ﺻﺤﺒﺖ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﺑﻬﻢ اﻓﺘﺎد ...‬ ‫اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﺮه ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم ... ﺳﺮم رو ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻢ و ﺧﯿﺮه ﺷﺪم ﺑﻪ ﮐﻔﺶ ﻫﺎي ﭘﺎﺷﻨﻪ دار ﻣﺸﮑﯿﻢ ﮐﻪ ﺗﻀﺎد‬ ‫ﻓﺎﺣﺸﯽ داﺷﺖ ﺑﺎ ﻗﺎﻟﯽ اﺑﺮﯾﺸﻤﯽ ﻗﺮﻣﺰ رﻧﮓ ﮐﻒ ﺳﺎﻟﻦ ... ﺧﻮدم ﻫﻢ ﺑﺎ اﯾﻦ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺗﻀﺎد داﺷﺘﻢ ... ﺑﺎ اﯾﻦ ﭘﯿﺮاﻫﻦ ﺳﺎده ﻣﺸﮑﯽ و‬ ‫ﺟﻮراب ﺷﻠﻮاري ﮐﻠﻔﺖ ... ﺗﻨﻬﺎ ﻋﻨﺼﺮ رﻧﮕﯽ ﮔﻮﺷﻮاره ﻫﺎي اﺷﮑﯽ ﺷﮑﻞ ﺑﺰرگ و ﻓﯿﺮوزه اي رﻧﮕﻢ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻫﺪﯾﻪ ﺳﯿﺎوش و ﮔﻠﻨﺎر‬ ‫ﺑﻮد ﺑﺮاي ﺗﻮﻟﺪ ﭘﺎرﺳﺎﻟﻢ ...‬ ‫
- اﮔﺮ اﯾﻦ ﻗﻮم اﻟﻈﺎﻟﻤﯿﻦ ﻧﺒﻮدن ﺗﻪ اﯾﻦ ﺣﻠﻮا رو در ﻣﯿﺎوردم ...‬ ‫روﯾﺎ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺳﺮش رو ﺑﻪ ﮔﻮﺷﻢ ﻧﺰدﯾﮏ ﮐﺮده ﺑﻮد وو ﻏﺮ ﻣﯽ زد ...‬ ‫
- راﺳﺘﺶ روﺑﺨﻮاﯾﺪ ﻣﻦ ﻫﻢ ﺿﻌﻒ دارم ...‬ ‫
- آخ آخ ... ﯾﺎدم رﻓﺖ ﺣﺎﻣﯽ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﮕﻢ ﻓﺨﺮي ﺧﺎﻧﻮم ﺑﻌﺪ از اون دارو ﺣﺘﻤﺎ ﺑﻬﺖ ﭼﯿﺰي ﺑﺪه ﺑﺨﻮري ...‬ ‫
- ﻧﻪ دﯾﮕﻪ در اﯾﻦ ﺣﺪ ... اﯾﺸﻮن ﮔﺎﻫﯽ ﻣﻦ رو ﺑﺎ ﻧﯿﻮﺷﺎ اﺷﺘﺒﺎه ﻣﯿﮕﯿﺮن ...‬ ‫روﯾﺎ ﺑﻪ زور ﺧﻨﺪه اش رو ﻧﮕﻪ داﺷﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ دﯾﺪن اﺧﻢ ﺣﺎﻣﯽ زﯾﺮ ﻟﺐ ﮔﻔﺖ: ﺟﻮن ﺗﻮ ﺟﻮﻧﺶ ﮐﻨﻦ ﺧﺪاي اﺧﻼﻗﻪ ...‬ ‫ﻣﻮﺑﺎﯾﻠﻢ ﺑﺎ وﯾﺒﺮه اش ﺗﻮي ﺟﯿﺐ ﭘﯿﺮاﻫﻨﻢ داﺷﺖ ﺧﻮد ﮐﺸﯽ ﻣﯿﮑﺮد ... ﻧﮕﺎه ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻫﺎي اﻃﺮاﻓﻢ ﮐﺮد ... ﺧﻮب ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ﻫﯿﭻ‬ ‫ﮐﺪوم از اﯾﻦ آدم ﻫﺎ واﻗﻌﺎ از ﻣﻦ ﺧﻮﺷﺸﻮن ﻧﻤﯽ اد و ﺣﻀﻮرم رو ﺑﯽ ﻣﻮرد ﻣﯽ دوﻧﻦ ... ﺑﻪ ﮔﻮﺷﯿﻢ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ... ﺳﯿﺎ ﺑﻮد ... اﻻن‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫واﻗﻌﺎ ﺑﻬﺶ اﺣﺘﯿﺎج داﺷﺘﻢ ... از ﺟﺎم ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و ﻫﻤﺮاه ﮔﻮﺷﯿﻢ ﺑﻪ ﮔﻮﺷﻪ ﺗﺮﯾﻦ ﻗﺴﻤﺖ ﺳﺎﻟﻦ زﯾﺮ ﭘﻠﻪ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺑﺎﻻ ﻣﯽ‬ ‫رﻓﺖ ﭘﻨﺎه ﺑﺮدم.‬ ‫ﺣﺎﻟﻢ ﺧﻮﺑﻪ ﺳﯿﺎ ... ﻧﻪ ﻧﺘﺮس ﺑﻪ ﮔﺮوﮔﺎن ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻧﺸﺪم ... ﺧﺴﺘﻪ ام و ﺳﯿﻨﻪ ام ﺑﺪ ﺟﻮر ﻣﯿﺴﻮزه از ﮔﺮﺳﻨﮕﯽ ﻫﻢ دارم ﻣﯿﻤﯿﺮم ...‬ ‫ﭘﺸﺖ ﺗﻠﻔﻦ ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺑﻠﻨﺪ ﺧﻨﺪﯾﺪ ...‬ ‫
- ﻣﺮض ﻧﺨﻨﺪ ﺧﺐ ﻣﮕﻪ ﭼﯿﻪ ...‬ ‫
- ﻣﻤﻮش ﺑﯽ ﺧﯿﺎل ﺧﺪاﻓﻈﯽ ﮐﻦ ﺑﯿﺎ ﺧﻮﻧﻪ ﻣﺎﻣﺎن ﯾﻪ ﻗﺮﻣﻪ ﺳﺒﺰي ﭘﺨﺘﻪ ...‬ ‫
- ﻧﺎ ﻣﺮد ﺣﺎﻻ ﺑﺒﯿﻦ ﭼﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ ﺑﺎ ﻣﻨﺎ ...‬ ‫ﯾﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮم ﭼﺮﺧﯿﺪم و ﺑﺎ دﯾﺪن ﺣﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﭘﺸﺘﻢ ﺑﻮد ﮔﻮﺷﯽ ﺗﻮ دﺳﺘﻢ ﻣﻮﻧﺪ ... ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ﺑﻮد اون ﺟﺎ ﺑﻮد اﻣﯿﺪوار ﺑﻮدم‬ ‫ﭼﺮﻧﺪﯾﺎﺗﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺳﯿﺎ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدﯾﻢ رو ﻧﺸﻨﯿﺪه ﺑﺎﺷﻪ ...‬ ‫رو ﺑﻪ روش زري ﺧﺎﻧﻮم و ﯾﻪ آﻗﺎﯾﯽ ﺑﻮد ﻧﮕﺎﻫﺶ رو از ﻣﻦ ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﺎ ﺳﺮ ﺑﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪ اﺣﺘﺮام ﺑﻬﻢ اﺷﺎره اي ﮐﺮد و از ﮐﻨﺎرم رد ﺷﺪ ...‬ ‫وﻟﯽ اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﭼﯿﺰي ﺷﺒﯿﻪ ﺑﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ رو ﺻﻮرﺗﺸﻪ ﮐﻪ اﯾﻦ ﺑﻪ ﺷﮑﻢ ﻣﯽ اﻧﺪاﺧﺖ ﮐﻪ ﺷﻨﯿﺪه ﺑﺎﺷﻪ ...‬ ‫دﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﺧﻮدم و ﺳﯿﺎ وش رو ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﺰﻧﻢ ... داروﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻬﻢ داده ﺑﻮد ﺳﯿﻨﻪ ام رو آروم ﮐﺮده ﺑﻮد اﻣﺎ ﺑﺪ ﺟﻮر ﻫﻢ ﺧﻮاﺑﻢ‬ ‫ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺎﯾﺪ ﻧﺼﯿﺤﺖ ﺳﯿﺎ رو ﮔﻮش ﻣﯿﮑﺮدم و ﻣﯽ رﻓﺘﻢ ﺧﻮﻧﻪ ﺧﺎﻟﻪ ... ﺑﺎ ﯾﺎد آوري ﺧﺴﺮوﺧﺎن ﭘﺸﯿﻮن ﺷﺪم ... ﻣﺎﺷﺎﻻ ﻫﻤﻪ‬ ‫ﺟﺎ ﻫﻢ ﻣﻦ ﻃﺮف دار دارم ﻓﻄﯿﺮ اﯾﻦ ﺟﺎ ﮐﻪ دﯾﮕﻪ ﻫﯿﭽﯽ ...‬ ‫ﺑﺎ ﺳﯿﺎ ﺧﺪا ﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﺰدم و از ﮐﻨﺎر ﻣﺠﺴﻤﻪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺑﻠﻨﺪي ﻗﺪ ﻣﻦ ﺑﻮد و از ﺟﻨﺲ ﺑﺮﻧﺰ رد ﺷﺪم ... ﯾﻌﻨﯽ از ﻫﻨﺮ در ﻫﻤﯿﻦ ﺣﺪ‬ ‫ﺑﺮداﺷﺖ دارن ﻣﺠﺴﻤﻪ از اﯾﻦ ﻇﺮﯾﻒ ﺗﺮ ﻧﺒﻮد ...‬ ‫ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺳﺎﻟﻦ ﺑﺮم ﮐﻪ ﺑﺎ ﺷﻨﯿﺪن ﺑﺤﺚ ﭼﻨﺪ ﺗﺎ از ﺧﺎﻧﻮم ﻫﺎ ﺳﺮ ﺟﺎم اﯾﺴﺘﺎدم ... ﮐﻼ اﻫﻞ ﮔﻮش اﯾﺴﺘﺎدن ﻧﺒﻮدم اﻣﺎ ﺷﻨﯿﺪن‬ ‫اﺳﻤﻢ ﺑﺎﻋﺚ ﮐﻨﺠﮑﺎو ﺑﺸﻢ و ﺑﺎﯾﺴﺘﻢ ... اﻧﻘﺪر ﺧﻮب ﻧﻤﯽ ﺷﻨﺎﺧﺘﻤﺸﻮن ﮐﻪ ﺑﺨﻮام ﺗﺸﺨﯿﺺ ﺑﺪم ﮐﯽ ﭼﻪ ﺣﺮﻓﯽ داره ﻣﯿﺰﻧﻪ ...‬ ‫
- ﻣﺎدر ﺟﻮن ﯾﮑﻢ ﺻﺪاﺗﻮن رو ﺑﯿﺎرﯾﺪ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺗﺮ ﻓﺮﯾﺪه ﺟﻮن ﻣﯿﺸﻨﻮن ﻧﺎراﺣﺖ ﻣﯽ ﺷﻦ ...‬ ‫
- اﺻﻼ ﺗﻘﺼﯿﺮه ﻓﺮﯾﺪه اﺳﺖ ... ﻧﺒﺎﯾﺪ ﻣﯿﺬاﺷﺖ ﺣﺎﻣﺪ اﯾﻦ ﮐﺎر رو ﺑﮑﻨﻪ ...‬ ‫
- ﻣﻦ اﺻﻼ ﻧﻤﯽ ﻓﻬﻤﻢ اﯾﻦ ﺧﻮاﻫﺮه از ﮐﺠﺎ ﭘﯿﺪاش ﺷﺪه ...‬ ‫زﻧﯽ ﮐﻪ ﮐﻤﯽ ﺟﻮان ﺗﺮ ﺑﻮد: ﻣﯽ ﺗﺮﺳﻢ اﯾﻨﻢ ﯾﻪ ﻧﻘﺸﻪ اي داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ...‬ ‫دﺳﺘﻢ رو ﺑﻪ دﯾﻮار ﮐﻨﺎري ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﺳﺮم ﮔﯿﺞ رﻓﺖ اﻧﮕﺎر اون ﻣﺠﺴﻤﻪ ﻓﻠﺰي رو ﻣﺤﮑﻢ ﮐﻮﺑﯿﺪه ﺑﻮدم ﺗﻮي ﺳﺮم ... راﺟﻊ ﺑﻪ ﻣﻦ‬ ‫داﺷﺘﻦ اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ رو ﻣﯽ زدن؟ ﺧﻮاﻫﺮ ﻣﻦ ﺿﻌﯿﻒ ﺑﻮد؟ ﺣﺎﻣﺪ ﺑﺪ ﺑﺨﺖ و آواره ﺷﺪه ﺑﻮد؟! ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺎﻻ ﺑﯿﺎرم ... ﻧﻪ ﻣﺤﺘﻮﯾﺎت‬ ‫ﻣﻌﺪه ام رو ﺑﻠﮑﻪ ﻣﺤﺘﻮﯾﺎت ﻣﻐﺰم رو ... ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﺸﯿﺪم ﺗﺎ ﺑﻐﻀﻢ رو ﻗﻮرت ﺑﺪم ... ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ اﻃﺮاﻓﻢ اﻧﺪاﺧﺘﻢ ... ﻣﻦ واﻗﻌﺎ اﯾﻦ‬ ‫ﺟﺎ ﭼﻪ ﻣﯿﮑﺮدم ... ﭼﺸﻤﺎم ﻣﯽ ﺳﻮﺧﺖ ... ﺗﻠﻔﻨﻢ رو اﻧﻘﺪر ﺗﻮي دﺳﺘﻢ ﻣﺤﮑﻢ ﻣﺸﺖ ﮐﺮده ﺑﻮدم ﮐﻪ اﻧﮕﺸﺘﺎم درد ﻣﯽ ﮐﺮد ... ﻣﻦ ...‬ ‫ﻣﻦ رو ﭼﻪ ﺑﻪ اﯾﻦ آدم ﻫﺎ آﺧﻪ ... ﻣﻨﻮ اون ﺻﺤﻨﻪ ﭘﺮ از ﺧﺎك ... ﻣﻦ و اون ﺧﻮﻧﻪ ﻗﺪﯾﻤﯽ آﺑﯽ ﺑﺎ ﮔﻠﻬﺎي ﻻﻟﻪ ﻋﺒﺎﺳﯽ و اﻃﻠﺴﯽ ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫ﻣﻦ و ﮐﻼﺳﻢ ﺑﺎ ﺗﺨﺘﻪ ﺳﯿﺎه و ﮔﭻ ﻫﺎي رﻧﮕﯽ ... ﻣﻦ ... ﻫﻤﺮاز ... ﺑﺎ ﺧﺎﻃﺮات ﺧﻮاﻫﺮم ... ﻣﻨﯽ ﮐﻪ ﻻﻻﯾﯿﻢ ﻧﻮاي ﺗﺎر ﺑﻮده ... وﺳﻂ‬ ‫اﯾﻦ آدم ﻫﺎي ﭘﺮ ﻃﻤﻄﺮاق ﭼﻪ ﻣﯿﮑﺮدم؟‬ ‫ﯾﮏ دﻗﯿﻘﻪ اﯾﻦ ﺟﺎ ﻣﻮﻧﺪن ﻫﻢ دﯾﮕﻪ ﺟﺎﯾﺰ ﻧﺒﻮد ... دﺳﺘﻢ رو ﺑﻪ ﻧﺮده ﻫﺎ ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ اﺗﺎق ﻧﯿﻮﺷﺎ رﻓﺘﻢ ﺗﺎ ﺷﻨﻞ و ﺷﺎﻟﻢ رو ﺑﺮدارم‬ ‫... دﺳﺘﺎم از ﺷﺪت ﻋﺼﺒﯿﺖ ﺑﺎﻻ ﻧﻤﯽ ﯾﻮﻣﺪ ﺗﺎ ﺑﺘﻮﻧﻢ ﻟﺒﺎﺳﻢ رو درﺳﺖ ﺗﻨﻢ ﮐﻨﻢ ... ﺷﻨﻞ رو ﻣﺤﻢ ﺗﻮي دﺳﺘﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﻧﺸﺴﺘﻢ ﻟﺒﻪ‬ ‫ﺗﺨﺖ ... آخ رﻫﺎ آخ ... ﻟﻌﻨﺖ ﺑﻪ اون راه ﻣﺪرﺳﻪ ات ... ﻟﻌﻨﺖ ﺑﻪ ﻋﺎﺷﻘﯽ ﻫﺎي ﻧﻮﺟﻮاﻧﯽ ... ﻟﻌﻨﺖ ﺑﻪ ...‬ ‫ﻧﻪ ... ﻫﻤﺮاز ﻟﻌﻨﺖ ﮐﺮدن آدم ﻫﺎ درﺳﺖ ﻧﯿﺴﺖ ... ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﺑﺎ ﺧﻮدم ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ دﯾﮕﻪ ﭘﺎم رو ﺗﻮ اﯾﻦ ﺧﻮﻧﻪ ﻧﺬارم ... ﭼﻪ ﻗﺪر ﺟﻮاب‬ ‫داﺷﺘﻢ ... ﺟﻮاﺑﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺮم و ﺑﺎﻫﺎش ﺑﮑﻮﺑﻢ ﺗﻮي دﻫﻨﺸﻮن اﻣﺎ ... ﺟﺎش ﻧﺒﻮد ...‬ ‫ﺷﻨﻠﻢ رو ﺗﻨﻢ ﮐﺮدم ... ﺗﻤﺎم ﺑﺪﻧﻢ درد ﻣﯽ ﮐﺮد و از ﻫﻤﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻗﻠﺒﻢ ... دﺳﺘﻢ رو ﺑﻪ ﮐﻨﺪه ﮐﺎري ﻫﺎي ﻟﺒﻪ ﺗﺨﺖ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﺗﺎ ﻧﯿﻮﻓﺘﻢ و‬ ‫ﺷﺎﻟﻢ رو اﻧﺪاﺧﺘﻢ روي ﺳﺮم ﺑﺎﯾﺪ از راﻫﺮوي ﻣﺴﺘﺨﺪﻣﯿﻦ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﯿﺮﻓﺘﻢ ﺗﺎ دﯾﺪه ﻧﺸﻢ ... ﺟﻬﻨﻢ ﮐﻪ ﻣﻤﮑﻦ ﺑﻮد ﺑﻬﺸﻮن ﺑﺮ ﺑﺨﻮره اﯾﻦ‬ ‫ﺟﺎ اﺣﺴﺎس ﻣﯿﮑﺮدم دﯾﮕﻪ اﮐﺴﯿﮋن ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫ﺗﻘﻪ اي ﺑﻪ در ﺧﻮرد ﻗﺒﻞ از اﯾﻨﮑﻪ ﺑﺘﻮﻧﻢ ﺟﻮاب ﺑﺪم در ﺑﺎز ﺷﺪ ﺳﺮ م رو ﭼﺮﺧﻮﻧﺪم ... ﺣﺎﻣﯽ ﺗﻮ ﭼﺎر ﭼﻮب در ﺑﻮد ... اﺧﻤﺎش ﺗﻮي ﻫﻢ‬ ‫... ﺑﺎ ﺧﻮدم ﮔﻔﺘﻢ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ... اول ﻧﮕﺎﻫﯽ ﭘﺮ از ﺳﺌﻮال ﺑﻪ ﻟﺒﺎس ﺗﻨﻢ اﻧﺪاﺧﺖ و ﺑﻌﺪ ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﺗﻮي ﺻﻮرﺗﻢ ﭼﯽ دﯾﺪ ﮐﻪ‬ ‫ﺻﻮرﺗﺶ ﮐﻤﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ در ﻫﻢ رﻓﺖ ... دﺳﺖ ﭼﭙﺶ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺟﯿﺐ ﺷﻠﻮارش ﺑﻮد رو در آورد و اوﻣﺪ ﺗﻮي اﺗﺎق: ﺟﺎﯾﯽ ﺗﺸﺮﯾﻒ ﻣﯽ‬ ‫ﺑﺮدﯾﺪ؟!‬ ‫ﺻﺪاش اﻧﺪﮐﯽ ﺗﻤﺴﺨﺮ داﺷﺖ ﺑﻪ ﻧﻈﺮم ﯾﺎ ﻣﻦ اﻧﻘﺪر دﻟﻢ ﻧﺎزك ﺷﺪه ﺑﻮد؟‬ ‫
- دارم ﻣﯿﺮم ﺧﻮﻧﻪ ...‬ ‫اوﻣﺪ داﺧﻞ و در ﺑﺴﺖ ... از اﯾﻦ وﺿﻌﯿﺖ راﺿﯽ ﻧﺒﻮدم : ﻣﯽ ﺷﻪ در رو ﺑﺎز ﮐﻨﯿﺪ؟!‬ ‫ﺟﺎ ﺧﻮرد: ﻣﻨﻈﻮرﺗﻮن رو ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﻤﯽ ﺷﻢ ...‬ ‫
- ﻣﻨﻈﻮري ﻧﺪارم ... ﻣﯽ ﺧﻮام ﺑﺮم ﺧﻮﻧﻪ ...‬ ‫
- اﻻن؟ ﺷﺎم ﻧﺨﻮرده ...‬ ‫ﺧﻢ ﺷﺪم و ﮐﯿﻔﻢ رو از روي زﻣﯿﻦ ﺑﺮداﺷﺘﻢ و ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﺗﺎ ﺑﻐﻀﻢ رو ﺑﺨﻮرم: ﻣﯿﻞ ﻧﺪارم ... از ﻃﺮف ﻣﻦ از آﻗﺎي اﻧﺘﻈﺎم و ﻓﺮﯾﺪه‬ ‫ﺧﺎﻧﻮم ﻋﺬر ﺧﻮاﻫﯽ ﮐﻨﯿﺪ ...‬ ‫ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ رﻓﺘﻢ ... ﺟﻠﻮم اﯾﺴﺘﺎد ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﻧﮑﺮدم ... ﭼﺸﻢ دوﺧﺘﻢ ﺑﻪ ﻋﻼﻣﺖ ﮐﻮﭼﯿﮑﻪ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﮐﺮواﺗﺶ ... ﻓﺎﺻﻠﻪ اﻣﻮن ﮐﻢ ﺷﺪ ...‬ ‫ﯾﻪ ﻗﺪم ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ اوﻣﺪ ...‬ ‫
- ﺣﺎﻟﺘﻮن ﺧﻮﺑﻪ؟ دارو ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ...‬ ‫وﺳﻂ ﺣﺮﻓﺶ ﭘﺮﯾﺪم ... ﮐﺎري ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﺑﻬﺶ ﻋﺎدت ﻧﺪاﺷﺘﻢ و ﻧﺪاﺷﺖ: اﺻﻼ ﺣﺎﻟﻢ ﺧﻮب ﻧﯿﺴﺖ. ﺗﻨﻬﺎ ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﻣﯿﺨﻮام اﯾﻨﻪ‬ ‫ﮐﻪ ﺑﺮم ﺧﻮﻧﻪ ...‬ ‫
- ﺷﻤﺎ ﻫﯿﭻ ﺟﺎ ﻧﻤﯽ رﯾﺪ ... اون دارو ﻣﻤﮑﻨﻪ ﯾﮑﻢ ﺗﺎﺛﯿﺮات ﺟﺎﻧﺒﯽ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ... ﺳﺮ ﮔﯿﺠﻪ دارﯾﺪ ﯾﺎ داﻏﯽ ﺑﺪن؟‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫... داﻏﯽ ﺑﺪن؟ ﻣﻦ ﺗﻮي ﺑﺪﻧﻢ ﺟﻮﻧﯽ ﻧﻤﻮﻧﺪه ﺑﻮد ﺗﺎ ﺑﺘﻮﻧﻢ ﺣﺲ ﮐﻨﻢ ...‬ ‫ﭼﺸﻤﺎم دوﺑﺎره داﺷﺖ ﺧﯿﺲ ﻣﯽ ﺷﺪ و ﻧﯿﺶ اﺷﮏ رو ﺗﻮﺷﻮن اﺣﺴﺎس ﻣﯽ ﮐﺮدم ... دﺳﺘﺎم دﯾﮕﻪ ﺟﻮن ﻧﺪاﺷﺖ ... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﻫﺠﻮم‬ ‫وﯾﺮوس ﻫﺎ ﺑﻮد ﯾﺎ ﺣﺮﻓﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ از وﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﺪﺗﺮ ﺑﻮدن؟ ﻫﺮ ﭼﻪ ﮐﻪ ﺑﻮد ﻣﺨﺮب ﺗﺮ از ﻫﺮ زﻟﺰﻟﻪ اي ﺑﻮد ... ﮐﯿﻔﻢ از دﺳﺘﻢ ول ﺷﺪ:‬ ‫ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯿﮑﻨﻢ ... ﺑﺬارﯾﺪ ﺑﺮم ...‬ ‫ﯾﻪ ﻗﺪم ﺟﻠﻮﺗﺮ اوﻣﺪ و ﻣﻦ ﻋﻘﺐ ﺗﺮ رﻓﺘﻢ ... اﻋﺼﺎب ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﯾﮑﻢ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﻤﻮﻧﻢ ﻓﺮﯾﺎد ﻣﯽ زﻧﻢ و اون وﻗﺖ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ‬ ‫ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﺴﺖ ﺟﻠﻮدار ﺣﺮﻓﺎﯾﯽ ﺑﺸﻪ ﮐﻪ ﺗﻮ ﮔﻠﻮم ﮔﯿﺮ ﮐﺮدن ...‬ ‫
- ﭼﯿﺰي ﺷﺪه؟‬ ‫
- ﻣﻬﻤﻪ؟ ﻧﻪ ﻣﯿﺨﻮام ﺑﺪوﻧﻢ ﻣﻬﻤﻪ؟‬ ‫ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﻪ دﯾﮕﻪ ﮐﻨﺘﺮﻟﻢ از دﺳﺘﻢ در رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﻧﮕﺎه ﮐﺮد: ﭼﻪ اﺗﻔﺎﻗﯽ اﻓﺘﺎده؟ ﭘﺎي ﺗﻠﻔﻦ ﭼﯿﺰي ﺑﻬﺘﻮن ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪه؟‬ ‫
- ﻧﻪ ... ﻣﻦ ﮐﯿﻢ ﮐﻪ ﺑﺘﻮﻧﻢ از دﺳﺖ ﺷﻤﺎ ﻧﺎراﺣﺖ ﺑﺸﻢ ﻣﮕﻪ ﻧﻪ؟ ﻫﺮ اﺗﻔﺎﻗﯽ ﻫﻢ ﮐﻪ اﻓﺘﺎده ﺑﺎﺷﻪ ﺑﺎﯾﺪ از ﺑﯿﺮون ﺑﺎﺷﻪ ... آﺧﻪ ﭼﻪ ﻗﺪر ...‬ ‫... ﺑﻪ زور ﺑﻘﯿﻪ ﺟﻤﻠﻪ ام رو ﺧﻮردم ... ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﯽ ﺣﺮﻣﺘﯽ ﺑﺸﻪ ...‬ ‫
- ...‬ ‫ﺳﮑﻮت ﮐﺮده ﺑﻮد ... ﺳﺮم رو ﺑﺎﻻ ﮐﺮدم و ﺑﻪ ﻗﯿﺎﻓﻪ ﺷﺪﯾﺪا در ﻫﻤﺶ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم: ﭼﺮا اون ﻃﻮري ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ ... ﺣﺘﻤﺎ ﺑﺎ ﺧﻮدﺗﻮن‬ ‫ﻣﯿﮕﯿﺪ اﯾﻦ ﺑﭽﻪ ﻓﺴﻘﻠﯽ ﺑﻪ ﭼﻪ ﺟﺮاﺗﯽ ﺑﻪ ﺧﻮدش اﺟﺎزه داده از ﻣﺎ ﻧﺎراﺣﺖ ﺑﺸﻪ اﺻﻼ در اﯾﻦ ﺣﺪا ﻫﺴﺖ؟‬ ‫
- ﺑﺲ ﮐﻨﯿﺪ ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯿﮑﻨﻢ ... ﻣﻦ واﻗﻌﺎ اﯾﻦ ﻃﺮز ﺗﻔﮑﺮﺗﻮن رو درك ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻢ ...‬ ‫ﻟﺤﻨﺶ ﻗﺎﻃﻊ ﺑﻮد ... اﮔﺮ روزﻫﺎي دﯾﮕﻪ ﺑﻮد ﺑﻌﺪ از اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ دﯾﮕﻪ ﻫﯿﭽﯽ ﻧﻤﯽ ﮔﻔﺘﻢ اﻣﺎ اﻻن ...‬ ‫
- ﺣﻖ ﻫﻢ دارﯾﺪ درك ﻧﮑﻨﯿﺪ ... ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺗﻮﻫﯿﻦ ﻧﺸﺪه ... ﯾﻪ ﻋﻤﺮ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺖ ﯾﻪ آدم ﻣﺰاﺣﻢ ﻧﮕﺎه ﻧﮑﺮدن ...‬ ‫
- ﮐﺴﯽ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ اﻣﺮوز ﺗﻮﻫﯿﻦ ﮐﺮده؟‬ ‫
- ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ... ﺧﻮدﺗﻮن رو ﺧﺴﺘﻪ ﻧﮑﻨﯿﺪ و ﻣﻬﻤﻮن ﻫﺎ ﺗﻮن رو ﻫﻢ ﺑﺮاي ﯾﻪ ﺑﭽﻪ ﻣﻌﻄﻞ ﻧﮑﻨﯿﺪ ...‬ ‫دﺳﺘﺶ رو آورد ﺟﻠﻮ و ﺳﺪ راﻫﻢ ﮐﺮد ... ﭼﺸﻤﺎي ﺷﺎﮐﯿﺶ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﯾﻪ ﻗﺪم ﺑﺮم ﻋﻘﺐ ﺗﺮ: ﺷﻤﺎ ﺗﻌﯿﯿﻦ ﻧﻤﯿﮑﻨﯿﺪ ﻣﻦ ﮐﺠﺎ ﺑﺮم ﯾﺎ ﭼﻪ‬ ‫ﭼﯿﺰي ﻣﻬﻢ ﻫﺴﺖ و ﻧﯿﺴﺖ ... از ﺣﺮف ﻧﺼﻔﻪ ﻫﻢ ﺧﻮﺷﻢ ﻧﻤﯿﺎد ... ﻫﻤﯿﻦ اﻻن ﺑﻬﻢ درﺳﺖ ﻣﯿﮕﯿﺪ ﭼﯽ ﺷﺪه؟‬ ‫
- ﭼﯽ دوﺳﺖ دارﯾﺪ ﺑﺸﻨﻮﯾﺪ ﻫﺎ؟ ﺗﻮﻫﯿﻦ ﻓﺎﻣﯿﻠﻬﺎي ﻣﺤﺘﺮم اﻧﺘﻈﺎم ﺑﻪ ﺧﻮاﻫﺮ ﻣﺮﺣﻮﻣﻢ رو؟ ﺧﻮاﻫﺮ ﺑﺪ ﺑﺨﺖ ﻣﻦ ﺑﺮادر ﺷﻤﺎ رو آواره‬ ‫ﮐﺮده؟ ﺑﺮادر ﻣﺤﺘﺮم ﺷﻤﺎ ﺧﻮدش آواره ﻧﻔﺴﺶ ﺷﺪ ﮐﻪ اﻓﺘﺎد دﻧﺒﺎﻟﻪ ﻣﻨﺸﯽ اش ﮐﻪ ﺗﺎزه از ﺧﻮدش ﻫﻢ 4 ﺳﺎل ﺑﺰرگ ﺗﺮ ﺑﻮد ...‬ ‫اﺣﺴﺎس ﻣﯽ ﮐﺮدم ﮐﻪ داره ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﻣﯽ ﺷﻪ وﻟﯽ ﺑﺮام ﻣﻬﻢ ﻧﺒﻮد ... ﻓﻮران ﮐﺮده ﺑﻮدم : ﺑﻬﺘﻮن ﺑﺮ ﻣﯿﺨﻮره ﻧﻪ؟ ﺑﻪ ﻣﻨﻢ ﺑﺮ ﻣﯿﺨﻮره‬ ‫وﻗﺘﯽ ﻣﯿﮕﻦ ﺧﻮاﻫﺮ ﻣﻦ ﻋﺮﺿﻪ ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻦ ﺷﻮﻫﺮش رو ﻧﺪاﺷﺘﻪ ...‬ ‫
- ﻣﯽ ﺷﻪ ﺑﮕﯿﺪ اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ رو از ﮐﺠﺎ آوردﯾﺪ؟‬ ‫
- ﺣﺘﻤﺎ دارم دروغ ﻣﯿﮕﻢ ﻧﻪ؟ ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ ... ﻣﻦ ﺑﺮاي ﻫﯿﭻ ﮐﺲ اﯾﻦ ﺟﺎ ﻧﻘﺸﻪ ﻧﺪارم ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫دوﺑﺎره ﺑﻪ ﺳﻤﺖ در رﻓﺘﻢ ﮐﻪ اﯾﻦ ﺑﺎر ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺤﮑﻢ دﺳﺘﺶ رو روي در ﮔﺬاﺷﺖ: ﻫﯿﭻ ﮐﺲ از اﯾﻦ اﺗﺎق ﺑﯿﺮون ﻧﻤﯿﺮه ﺗﺎ ﺗﮑﻠﯿﻒ اﯾﻦ‬ ‫ﺟﻤﻼت ﺑﯽ ﺳﺮ و ﺗﻪ ﻣﺸﺨﺺ ﺑﺸﻪ ...‬ ‫ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺟﻮاﺑﺶ رو ﺑﺪم ﮐﻪ ﺗﻘﻪ اي ﺑﻪ در ﺧﻮرد و ﺑﻌﺪ ﺻﺪاي ﻧﮕﺮان ﻧﯿﻮﺷﺎ اوﻣﺪ: ﻫﻤﺮاز ... ﻋﻤﻮ ...‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺑﺎ ﺟﺪﯾﺖ ﺗﺮﺳﻨﺎﮐﯽ ﺑﻬﻢ ﺧﯿﺮه ﺷﺪه ﺑﻮد: ﺑﺬارﯾﺪ ﺑﺮم ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺗﺮﺳﯿﺪه ...‬ ‫ﻻي در رو ﺑﺎز ﮐﺮد ... ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺑﺎ ﺗﺮس ﺳﺮﮐﯽ ﺑﻪ داﺧﻞ اﺗﺎق ﮐﺸﯿﺪ: ﻋﻤﻮ ... ﺷﻤﺎ داري ﻫﻤﺮاز رو دﻋﻮا ﻣﯿﮑﻨﯽ؟‬ ‫ﻣﻦ ﮐﻤﯽ ﺟﻠﻮ اوﻣﺪم : ﻧﻪ ﻋﺴﻞ ﻫﻤﺮاز ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﺣﺮﻓﻢ رو ﻧﺼﻔﻪ ﮔﺬ اﺷﺖ: ﺷﻤﺎ ﭼﯿﺰي ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﯽ ﺑﮕﯽ؟‬ ‫
- ﻣﺎﻣﺎن ﻓﺮﯾﺪه ﮔﻔﺖ ﺑﮕﻢ ﭘﺲ ﭘﺴﺮ ﺟﻮن ﺣﺎﻻ ﮐﻪ ﮔﻔﺘﯽ ﺷﺎم زود ﺳﺮو ﺑﺸﻪ ﭼﺮا ﮔﺬاﺷﺘﯽ رﻓﺘﯽ؟‬ ‫
- ﺑﻪ ﻣﺎﻣﺎن ﻓﺮﯾﺪه ﺑﮕﻮ ﯾﻪ رﺑﻊ دﯾﮕﻪ ﻣﯿﺎﯾﻢ ... اﻻ ﻫﻢ ﺷﻤﺎ ﺑﺮو ﻣﻦ ﺑﺎ ﺧﺎﻟﺘﻮن ﯾﻪ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻮﭼﯿﮏ دارم ...‬ ‫
- ﻋﻤﻮ؟!‬ ‫ﺧﻢ ﺷﺪم و ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﺗﺎ ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﯿﺘﻮﻧﻢ ﺻﻮرﺗﻢ رو ﺷﺎد ﮐﻨﻢ: ﺑﺮو ﭘﺮﻧﺴﺲ ﻣﻦ ﺧﻮﺑﻢ ...‬ ‫ﺑﺎ رﻓﺘﻦ ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺣﺎﻣﯽ در رو ﺑﺴﺖ و دﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﯿﻨﻪ و ﺗﺮﺳﻨﺎك ﺗﺮ از ﻫﺮ وﻗﺘﯽ ﺧﯿﺮه ﺷﺪ ﺑﻬﻢ ... ﺣﺎﻻ ﮐﻪ ﮐﻤﯽ از اون ﺑﺤﺚ ﮔﺬﺷﺘﻪ‬ ‫ﺑﻮد دوﺑﺎره ﺗﺮس و اﺳﺘﺮس ﺣﻀﻮرش ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﻬﻢ ...‬ ‫
- ﮐﺠﺎ ﺑﻮدﯾﻢ؟ آﻫﺎن ﯾﺎدم اوﻣﺪ رﺳﯿﺪه ﺑﻮدﯾﻢ ﺑﻪ ﻧﻘﺸﻪ ﺷﻤﺎ و اﻟﺒﺘﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﺧﺼﻮﺻﯽ ﺑﺮادرم و زﻧﺶ ...‬ ‫اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﻣﺴﺨﺮه ام ﻣﯿﮑﻨﻪ ﺑﺎ ﺗﺎﮐﯿﺪي ﻫﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺼﻮص روي ﮐﻠﻤﻪ زﻧﺶ داﺷﺖ ...‬ ‫ﻧﺸﺴﺘﻢ ﻟﺒﻪ ﺗﺨﺖ و ﺳﺮم رو ﮐﻪ داﺷﺖ ﻣﻨﻔﺠﺮ ﻣﯽ ﺷﺪ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﺑﯿﻦ دﺳﺘﺎم: زن ﺑﺮادرﺗﻮن ﺧﻮاﻫﺮ ﻣﻦ ﺑﻮد از ﮔﻮﺷﺖ و ﺧﻮﻧﻢ ... ﻫﻤﻮن‬ ‫زﻧﯽ ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮد اﮔﺮ دوﺑﺎره ﻻﻏﺮ ﺑﺸﻪ ... ﺷﻮﻫﺮش ﺑﺮ ﻣﯿﮕﺮده و ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﺼﺮف ﻫﻢ زﻣﺎن ﻗﺮص ﻫﺎي ﻻﻏﺮي و اﻓﺴﺮدﮔﯽ‬ ‫ﺳﮑﺘﻪ ﮐﺮد و ﻣﺮد ... ﻫﻤﻮن ﺧﻮاﻫﺮ ﮐﻪ ﺑﺎ دوﺗﺎ ﺑﭽﻪ رﻫﺎ ﺷﺪ ... و اﯾﻦ ﺟﺎ ﻣﺜﻞ ﯾﻪ زﻧﺪاﻧﯽ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﺮد و ﻣﺪام ﺗﻬﺪﯾﺪ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺑﭽﻪ‬ ‫ﻫﺎش ازش ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻣﯽ ﺷﻦ ... درﺳﺘﻤﺜﻞ ﻣﻦ ﮐﻪ ﺗﻬﺪﯾﺪ ﻣﯿﺸﻢ دﯾﮕﻪ ﻧﯿﻢ ﺑﯿﻨﻤﺸﻮن ... ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺑﺮاي ﺷﻤﺎﻫﺎ ﭼﻪ اﻫﻤﯿﺘﯽ داره ... ﺑﺮادر‬ ‫ﺷﻤﺎ ﺧﺪا رو ﺷﮑﺮ زﻧﺪه اﺳﺖ و ﺗﻮي ﯾﮑﯽ از ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﮐﺸﻮرﻫﺎي دﻧﯿﺎ داره ﺑﺎ ﻣﻌﺸﻮﻗﺶ ﺻﻔﺎ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ ...‬ ‫
- ﻣﺮاﻗﺐ ﺟﻤﻠﻪ ﻫﺎﺗﻮن ﺑﺎﺷﯿﺪ ...‬ ‫
- ﺑﻠﻪ ﺧﻮب ﻻﺑﺪ دروغ ﻣﯿﮕﻢ ... اﻣﺎ ﯾﻪ ﭼﯿﺰي راﺳﺘﻪ ... اوﻧﻢ ﺧﻮاﻫﺮ ﻣﻨﻪ ﮐﻪ ﭼﻬﺎر ﺳﺎﻟﻪ ﭘﯿﺶ زﯾﺮ ﺧﺮوار ﻫﺎ ﺧﺎك ﺧﻮاﺑﯿﺪ ...‬ ‫ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺷﺪه ﺑﻮد ... ﭼﺸﻤﺎش داﺷﺖ ﻗﺮﻣﺰ ﻣﯽ ﺷﺪ: ﻣﻦ ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﯽ ﺷﺪه ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﯾﻬﻮ وارد اﯾﻦ ﻓﺎز ﻫﺎ ﺷﺪﯾﺪ ... وﻟﯽ ﻣﺮاﻗﺐ‬ ‫ﺑﺎﺷﯿﺪ ﮐﻪ دارﯾﺪ از ﭘﺪر ﻧﯿﻮﺷﺎ و ﮐﻮﺷﺎ ﺣﺮف ﻣﯿﺰﻧﯿﺪ ... در ﺿﻤﻦ ﭼﺮا ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ ﻣﺮگ رﻫﺎ ﻓﻘﻂ ﺑﺮاي ﺷﻤﺎ ﺳﺨﺖ ﺑﻮده ...‬ ‫
- از اون ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺳﯽ روز از ﻣﺮﮔﺶ ﻧﮕﺬﺷﺘﻪ ﭘﺪرﺗﻮن ﺑﺎ اﻓﺘﺨﺎر ﺑﻪ ﻣﺎدرﺗﻮن ﮔﻔﺖ ﺣﺎﻻ دﯾﮕﻪ ﺣﺎﻣﺪ ﺑﺮﻣﯿﮕﺮده ... اﻧﮕﺎر ﺧﻮاﻫﺮ ﻣﻦ‬ ‫ﻣﺎﻧﻊ ﺑﻮده ... ﺑﺎﺑﺎ ﺧﻮدش اوﻣﺪ در ﺧﻮﻧﻪ ﺧﻮاﻫﺮ ﻣﻦ اﻟﺘﻤﺎس ﻣﺎ رو ﭼﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻮاده ﺷﻤﺎ ... ﺗﺎزه اﺻﻼ ﺧﻮاﻫﺮ ﻣﻦ ﺑﺪ ... ﺑﯽ ﺧﻮد ...‬ ‫ﻃﻼﻗﺶ ﻣﯿﺪادﯾﺪ ... وﻗﺘﯽ ﺷﻮﻫﺮش رﻓﺖ ﻃﻼق ﻣﯿﺪادﯾﺪ ﺑﺮه دﻧﺒﺎﻟﻪ زﻧﺪﮔﯿﺶ ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫ﺑﺮاق ﺷﺪ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ و اﻋﺘﺮاف ﻣﯿﮑﻨﻢ ﮐﻪ اﯾﻦ ﺑﺎر واﻗﻌﺎ ﺗﺮﺳﯿﺪم ﺻﺪاش اﺻﻼ ﺑﺎﻻ ﺗﺮ از ﯾﻪ ﺣﺪي ﻧﻤﯽ رﻓﺖ ... اﻣﺎ اﯾﻦ آدم ﺑﺎ اﯾﻦ‬ ‫ﻟﺤﻦ ﺳﺮد و ﮐﻮﺑﻨﺪه اش ﻧﯿﺎزي ﻫﻢ ﺑﻪ ﺻﺪاي ﺑﻠﻨﺪ ﻧﺪاﺷﺖ: دﯾﮕﻪ ﭼﯽ؟ ﻧﮑﻨﻪ اﻧﺘﻈﺎر داﺷﺘﯿﺪ ﺑﺮاش ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎر ﻫﻢ ﭘﯿﺪا ﮐﻨﯿﻢ؟‬ ‫ﻧﺎﻣﻮﺳﻤﻮن رو ﻃﻼق ﺑﺪﯾﻢ ...‬ ‫ﺗﺮﺳﯿﺪه ﺑﻮد ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺧﺎﻃﺮ ﺳﺮم رو ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻢ: ﺧﻮاﻫﺮ ﻣﻦ ﻫﻢ ﺣﻖ زﻧﺪﮔﯽ داﺷﺖ ... ﺷﻤﺎ ازش ﮔﺮﻓﺘﯿﺪ ...‬ ‫ﯾﻪ ﻗﺪم ﺑﻬﻢ ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪ: ﻣﻦ اون ﻣﻮﻗﻊ ﻧﺒﻮدم ... ﺑﻮدم ﻫﻢ آﯾﺎ ﻓﺮﻗﯽ ﻣﯿﮑﺮد ﯾﺎ ﻧﻪ ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ... ﻣﯽ ﺧﻮام ﺑﺪوﻧﻢ دﻟﯿﻠﻪ اﯾﻦ ﯾﻬﻮ ﺷﺎل‬ ‫و ﮐﻼه ﮐﺮدن ﻫﺎ ﭼﯿﻪ؟‬ ‫
- از اوﻧﺎﯾﯽ ﺑﭙﺮﺳﯿﻦ ﮐﻪ ﺗﻮ ﻣﺮاﺳﻢ ﺳﺎﻟﮕﺮد ﺧﻮاﻫﺮم ... ﭘﺸﺖ ﺳﺮش ﺣﺮف ﻣﯿﺰﻧﻦ ...‬ ‫
- ﺧﺎﻧﻮم روﺷﻨﻦ ﻓﮑﺮ و ﻫﻨﺮﻣﻨﺪ ... از ﺷﻤﺎ ﺑﻌﯿﺪه ﮐﻪ ﺣﺮﻓﻬﺎي اﯾﻦ ﭼﻨﯿﻦ رو ﺟﺪي ﺑﮕﯿﺮﯾﺪ ...‬ ‫
- ﻧﻤﮏ ﺑﻪ زﺧﻢ ﯾﮑﯽ ﭘﺎﺷﯿﺪن ﺟﺪي ﮔﺮﻓﺘﻨﯽ ﻧﯿﺴﺖ؟‬ ‫ﺑﻬﻢ ﻧﺰدﯾﮏ ﺗﺮ ﺷﺪ و ﺳﺎﯾﻪ اش ﮐﺎﻣﻞ اﻓﺘﺎد روم ... ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم ... ﺗﻮي اون ﻧﮕﺎه ﺧﺸﻤﮕﯿﻦ ﭼﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ اﯾﻦ ﻃﻮر ﺑﯽ ﮐﻼم‬ ‫ﻧﮕﻬﻢ داﺷﺖ ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ... ﺳﮑﻮﺗﻢ رو دﯾﺪ ﮐﻪ ﮔﻔﺖ: ﺑﻠﻨﺪ ﺷﯿﺪ ... ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﻨﺘﻈﺮﺗﻮﻧﻦ ﺑﺮاي ﺷﺎم ...‬ ‫
- ﻧﻤﯽ ﺧﻮرم ﻣﯽ ﺧﻮام ﺑﺮم ...‬ ‫
- ﯾﻪ ﺣﺮف رو دوﺑﺎر ﺗﮑﺮار ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻢ ... اﻻن ﻣﻦ ﻣﯽ رم و ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﻣﯿﺎﯾﺪ ...‬ ‫ﺑﻪ ﺳﻤﺖ در رﻓﺖ: در ﺿﻤﻦ ... اون ﻣﺴﺌﻠﻪ ﻧﻘﺸﻪ ... ﻫﯿﭻ ﮐﺲ اون ﺟﺎ ﺷﻨﺎﺧﺘﯽ از ﺷﻤﺎ ﻧﺪاره ... از ﻣﻦ ﻫﻢ ﺷﻨﺎﺧﺖ درﺳﺘﯽ ﻧﺪارن‬ ‫... ﯾﮏ ﺑﺎر ﺑﻬﺘﻮن ﮔﻔﺘﻢ دوﺑﺎره ﻫﻢ ﺗﮑﺮار ﻣﯿﮑﻨﻢ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﻣﺎﻧﻊ از دﯾﺪار ﺷﻤﺎ ﺑﺎ ﺧﻮاﻫﺮ زاده ﻫﺎﺗﻮن ﻧﻤﯽ ﺷﻪ ... ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﻨﺘﻈﺮﺗﻮﻧﻢ ...‬ ‫
- ﻣﻦ دوﺳﺖ ﻧﺪارم ﺑﯿﺎم ﺟﺎﯾﯽ ﻗﺮار ﺑﮕﯿﺮم ﮐﻪ آدم ﻫﺎش از ﻣﻦ ﻣﺘﻨﻔﺮن ...‬ ‫ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﺸﯿﺪ: ﻣﻦ ﺑﻪ اون ﺟﻤﻠﻪ ﻫﺎ رﺳﯿﺪﮔﯽ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺷﮏ ﻧﮑﻨﯿﺪ ... دوﺑﺎره ﺗﮑﺮار ﻧﻤﯿﮑﻨﻢ ﺑﻔﺮﻣﺎﯾﯿﺪ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺑﺮاي ﻣﺎدرم ﺻﻮرت‬ ‫ﺧﻮﺷﯽ ﻧﺪاره ﻣﻬﻤﻮﻧﺶ از وﺳﻂ ﻣﻬﻤﻮﻧﯽ ﺑﻪ ﻗﻬﺮ ﺑﺮه ...‬ ‫ﭘﺸﺘﺶ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﻮد و رو ﺑﻪ در: ﭼﺸﻤﺎﺗﻮن رو ﻫﻢ ﺧﺸﮏ ﮐﻨﯿﺪ ... ﮐﺎش ﺑﻪ ﺟﺎي ﻣﺮور زﻧﺪﮔﯽ آدﻣﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ رﻓﺘﻦ ... ﯾﮑﻢ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﻪ‬ ‫ﻓﮑﺮ ﺧﻮدﺗﻮن ﺑﻮدﯾﺪ ...‬ ‫ﭘﻨﺠﺮه رو ﺑﺎز ﮐﺮدم و ﭼﻨﺪ ﺗﺎ ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻖ ﮐﺸﯿﺪم. ﻣﯽ ﺗﺮﺳﯿﺪم ﮐﺶ دادن ﺑﯿﺸﺘﺮ اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﻋﻮاﻗﺐ ﺑﺪﺗﺮي داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ... ﺷﻨﻠﻢ‬ ‫رو ﺑﺎ ﺣﺮص اﻧﺪاﺧﺘﻢ رو ﺗﺨﺖ: ﻧﺎﻣﻮﺳﻤﻮن ... ﮐﺎش ﺑﺮادرﺗﻮن ﻫﻢ ﻣﯿﻔﻬﻤﯿﺪ ﻧﺎﻣﻮس ﭼﯿﻪ؟‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺧﻮدم ﺗﻮ آﯾﻨﻪ اﺗﺎق اﻧﺪاﺧﺘﻢ ... ﭼﺸﻤﺎم رو ﺧﺸﮏ ﮐﺮدم ... اﯾﻦ آدم ﺣﻮاﺳﺶ ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﻫﺴﺖ ... ﻣﻦ ﺑﻪ ﭼﻪ ﺟﺮاﺗﯽ اون‬ ‫ﺣﺮﻓﻬﺎ رو ﺑﻬﺶ زدم؟!‬ ‫ﺑﺎ دﻟﺨﻮري در رو ﺑﺎز ﮐﺮدم و ﺳﺮم رو اﻧﺪاﺧﺘﻢ ﭘﺎﯾﯿﻦ و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﭘﻠﻪ ﻫﺎ رﻓﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﺎ دﯾﺪﻧﺶ ﮐﻨﺎر راه ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﺟﺎ ﺧﻮردم ﺻﻮرﺗﻢ رو‬ ‫ﮐﺎوﯾﺪ اﻧﮕﺎر ... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﺮا اﺣﺴﺎس ﻣﯿﮑﺮدم ﺗﻮي ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻧﮕﺮاﻧﯽ ﻫﺴﺖ ... ﺑﻪ ﺧﻮدم ﺗﺸﺮ زدم ﺗﻮﻫﻢ ﻧﺰن ﻫﻤﺮاز ...‬ ‫
- ﺑﻔﺮﻣﺎﯾﯿﺪ ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫ﯾﻌﻨﯽ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﻦ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد ... ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺒﯽ ﺷﮕﺮف ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم ﺗﻮ ﭼﺸﻤﺎش ﯾﻪ ﺑﺮﻗﯽ اوﻣﺪ ... ﺗﮏ ﺳﺮﻓﻪ اي ﮐﺮد و روش رو ﮐﺮد‬ ‫ﺑﻪ ﺳﻤﺖ رو ﺑﻪ رو و راه اﻓﺘﺎد: ﮔﻔﺘﻢ ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺨﻮاﯾﺪ دوﺑﺎره ﻓﺮارﮐﻨﯿﺪ و آﺑﺮوي ﻣﺎدرم رو ﺑﺒﺮﯾﺪ ...‬ ‫
- ﻣﻦ اﮔﺮ ﻧﯿﻤﺨﻮاﺳﺘﻢ ﺑﯿﺎم ﻓﻠﮏ ﻧﯿﻢ ﺗﻮﻧﺴﺖ ﻣﺠﺒﻮرم ﮐﻨﻪ ... ﺣﺮﻣﺖ ﻣﺎدرﺗﻮن ﺑﯿﺸﺘﺮ از اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎﺳﺖ ...‬ ‫
- ﺗﻮ اﯾﻦ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺣﺮﻣﺖ ﻫﺎ رو ﺣﻔﻆ ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ ﻣﻦ ﺷﮏ ﻧﺪارم.‬ ‫ﭘﺎم رو روي ﭘﻠﻪ ﻣﺮﻣﺮي اول ﮐﻪ ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﺗﺎزه ﯾﺎدم اﻓﺘﺎد ﮐﻪ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎ ﭼﻪ ﮐﺴﺎﯾﯽ و ﭼﻪ ﻃﺮز ﺗﻔﮑﺮ ﻫﺎﯾﯽ رو ﺑﻪ رو ﺑﺸﻢ ... ﮐﻤﯽ‬ ‫ﺗﻌﻠﻞ ﮐﺮدم ... ﺑﺎﻻي ﺳﺮم اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد: ﭼﺮا اﯾﺴﺘﺎدﯾﺪ؟‬ ‫ﭼﺮﺧﯿﺪم ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮم ﮐﻪ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد و ﯾﻪ دﺳﺘﺶ ﺑﻪ ﻧﺮده ﻫﺎ ﺑﻮد اﯾﻦ ﻃﻮري ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﻗﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﺗﺮ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯿﻮ ﻣﺪ: ﻣﯿﮕﻢ ...‬ ‫ﺷﻤﺎ ﺗﺸﺮﯾﻒ ﺑﺒﺮﯾﺪ ...‬ ‫اﺧﻤﺎش رو ﮐﻤﯽ ﮐﺮد ﺗﻮي ﻫﻢ: از ﺷﻤﺎ ﺑﻌﯿﺪه ... ﺟﺎ ﻣﯽ زﻧﯿﺪ؟‬ ‫
- ﺣﻮﺻﻠﻪ ﻧﺪارم ... از وﻗﺘﯽ اوﻣﺪم دارم ﺑﺎ ﺧﻮدم ﮐﻠﻨﺠﺎر ﻣﯽ رم ﮐﻪ ﻣﻦ اﺻﻼ اﯾﻦ ﺟﺎ ﭼﯽ ﮐﺎر ﻣﯿﮑﻨﻢ ... ﭘﺪرﺗﻮن درﺳﺖ ﻣﯿﮕﻔﺘﻦ‬ ‫ﺑﻌﺪ از ﻓﻮت ﺧﻮاﻫﺮم ﻧﺴﺒﺘﯽ ﺑﯿﻦ ﻣﺎ ﻧﻤﻮﻧﺪه ...‬ ‫ﮐﻤﯽ ﺳﺮش رو ﺑﻪ ﺳﻘﻒ ﮔﺮﻓﺖ اﻧﮕﺎر ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ دﻧﺒﺎل ﯾﻪ ﺟﻤﻠﻪ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﺑﺎﺷﻪ: ﺷﻤﺎ ﺧﺎﻟﻪ اﯾﻦ دو ﺗﺎ ﺑﭽﻪ اﯾﺪ و اﯾﻨﮑﻪ ...‬ ‫اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﺧﯿﻠﯽ دﻧﺒﺎل ﯾﻪ ﺟﻤﻠﻪ اﺳﺖ: و اﯾﻨﮑﻪ ...‬ ‫ﺳﺮش رو آورد ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺗﺮ و ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﺧﯿﺮه ﺷﺪ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎم ... ﯾﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﺣﺲ ﺧﺎﺻﯽ ﺑﻬﻢ دﺳﺖ داد ... ﺳﺮم و ﺳﺮﯾﻊ ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻢ ...‬ ‫ﮐﻤﯽ ﺗﻮي ﺟﺎش ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﺷﺪ: ﺑﺎ اﯾﻨﮑﻪ ﻣﯿﺪوﻧﻢ ﻫﻨﻮز ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﻫﺴﺘﯿﺪ وﻟﯽ ﺑﻬﺘﺮه ﺑﺮﯾﻢ ﭘﺎﯾﯿﻦ ...‬ ‫ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻮدم ﺷﺮط ﺑﺒﻨﺪم ﻗﺼﺪش اﺻﻼ اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﻧﺒﻮد: ﻣﻦ ﻫﻨﻮز ﯾﮏ ﻋﺎﻟﻤﻪ ﺳﺌﻮال ﺑﯽ ﺟﻮاب دارم ... ﯾﻪ ﻋﺎﻟﻤﻪ دﻟﺨﻮري ...‬ ‫
- ﻣﺨﺎﻃﺐ اون ﺳﺌﻮاﻟﻬﺎ ﻣﻦ ﻧﯿﺴﺘﻢ ... دﻟﺨﻮرﯾﺘﻮن ﻫﻢ ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر ...‬ ‫ﭘﻠﻪ دﯾﮕﻪ ﺑﻪ ﭘﺎﯾﯿﻦ رﻓﺘﻢ ... ﺧﺐ راﺳﺖ ﻣﯿﮕﻔﺖ اﻣﺎ ﭼﻪ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﻧﺤﻮه ﺑﺮ ﺧﻮرد اﯾﻦ آدم ﻃﻮري ﺑﻮد ﮐﻪ اﺣﺴﺎس ﻣﯿﮑﺮدي ﻫﻤﻪ‬ ‫ﻣﺴﺎﺋﻞ و ﻣﺸﮑﻼت رو ﻣﯽ ﺗﻮﻧﻪ ﺣﻞ ﮐﻨﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯿﺸﺪ ﻃﻠﺐ ﮐﺎراﻧﻪ ﻫﺮ آﻧﭽﻪ ﺗﻮي ﻗﻠﺐ و ذﻫﻨﺖ ﺑﻮد رو ﺑﯿﺮون ﺑﺮﯾﺰي ...‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﯽ اﻧﺪاﺧﺘﻢ ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﺶ: ﺣﻖ ﺑﺎ ﺷﻤﺎﺳﺖ ... ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ...‬ ‫ﺻﻮرﺗﺶ ﮐﻤﯽ ﺑﺎز ﺷﺪ: ﻣﻦ ﻣﻨﻈﻮرم اﯾﻦ ﻧﺒﻮد ﮐﻪ ﺣﺮﻓﺘﻮن رو ﭘﺲ ﺑﮕﯿﺮﯾﺪ ... ﻫﺮ ﮐﺎري ﮐﻪ ازم ﺑﺮ ﺑﯿﺎد رو اﻧﺠﺎم ﻣﯿﺪم ... ﻣﯽ ﺧﻮام‬ ‫اﯾﻦ رو ﺑﺪوﻧﯿﺪ ... و اﯾﻨﮑﻪ ﮔﺬﺷﺘﻪ اي ﮐﻪ ﺑﻨﺪه و ﺷﻤﺎ اﺻﻼ ﺗﻮش ﺷﺮﮐﺖ ﻧﺪاﺷﺘﯿﻢ رو ﻫﻢ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺣﺴﺎﺑﺶ رو از ﻫﻤﺪﯾﮕﻪ ﺑﭙﺮﺳﯿﻢ ...‬ ‫... ﺗﺎ ﺗﻪ ﺟﻤﻠﻪ اش ﺣﻖ ﺑﻮد ...‬ ‫ﺑﺎ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻤﯽ از ﻣﻦ در ﮐﻨﺎرم ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد وارد ﺳﺎﻟﻦ ﺷﺪﯾﻢ ... ﺗﻮي دﻟﻢ اﺿﻄﺮاﺑﯽ اﻓﺘﺎد وﻗﺘﯽ دﯾﺪم ﻫﻤﻪ دور ﻣﯿﺰ ﺷﺎم‬ ‫ﻧﺸﺴﺘﻦ و ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺗﻘﻪ ﮐﻔﺶ ﻣﻦ ﺳﺮﻫﺎ ﻫﻤﻪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﺎ ﭼﺮﺧﯿﺪ و ﺻﻮرت ﻫﺎ ﭘﺮ از ﺗﻌﺠﺐ ﺷﺪ ... ﺑﻌﺪ ﯾﻪ ﻏﯿﺒﺖ ﻃﻮﻻﻧﯽ ﺣﺎﻻ ﺑﺎ‬ ‫ﻫﻢ وارد ﺳﺎﻟﻦ ﺷﺪﯾﻢ ... اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﻋﻤﻊ ﻣﻠﻮك و اﮐﺒﺮ ﺧﺎن ﮐﻪ ﺻﺪر ﻣﯿﺰ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدن ﻣﯿﺨﻮان ﻣﻦ رو ﺧﻔﻪ ﮐﻨﻦ ... ﮔﻮﻧﻪ ﻫﺎم‬ ‫ﮔﺮ ﮔﺮﻓﺖ ﺗﺎزه ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم ﮐﻪ اﯾﻦ ﻧﺤﻮه ورودﻣﻮن رو ﺣﺎﻣﯽ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ رﯾﺰي ﮐﺮده و ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺧﺎﻃﺮ دم ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﻦ اﯾﺴﺘﺎده‬ ‫ﺑﻮد ... ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ ... ﺻﻮرﺗﺶ ﺧﻮﻧﺴﺮد و ﺟﺪي ﺑﻮد ... و ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد ... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﺗﻮي ﻧﮕﺎﻫﯽ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫ﻧﯿﻤﺨﻮﻧﺪﻣﻨﺶ ﭼﯽ دﯾﺪم ﮐﻪ اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﮐﻤﯽ از اﺿﻄﺮاﺑﻢ ﮐﻢ ﺷﺪ ... ﺑﺒﺨﺸﯿﺪي زﯾﺮ ﻟﺐ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺟﻤﻊ ﮔﻔﺘﻢ ... ﮐﻪ ﺑﺎ دﺳﺖ ﺑﻪ‬ ‫ﺳﻤﺖ ﺻﻨﺪﻟﯽ ﮐﻪ ﺑﯿﻦ روﯾﺎ و ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺑﻮد و ﺧﺎﻟﯽ ﺑﻮد اﺷﺎره ﮐﺮد و ﺑﺎ ﻟﺤﻦ ﺟﺪﯾﺶ ﮐﻪ ﺟﺎي ﻫﯿﭻ ﺳﺌﻮاﻟﯽ ﻧﻤﯿﮕﺬاﺷﺖ: ﺑﻔﺮﻣﺎﯾﯿﺪ‬ ‫ﺑﻨﺸﯿﻨﯿﺪ ﺧﺎﻧﻮم ...‬ ‫ﺻﻨﺪﻟﯽ رو ﺑﺮام ﮐﺸﯿﺪ و ﻣﻦ واﻗﻌﺎ ﻫﻮا ﮐﻢ آورده ﺑﻮدم ... ﺑﺎ اﯾﻦ ﮐﺎرش ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﻫﻤﻪ اﯾﻨﺎ ﺷﻤﺸﯿﺮ ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﻣﻦ ﺑﺒﻨﺪن ﮐﻪ ... ﻣﻮﻗﻊ‬ ‫ﻧﺸﺴﺘﻦ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﭘﺮ از ﻋﺠﺰ ﺑﻬﺶ ﮐﺮدم ... ﭼﺸﻤﺎش رو ﺑﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪ اﻋﺘﻤﺎد ﯾﻪ ﺑﺎر ﺑﺎز و ﺑﺴﺘﻪ ﮐﺮد و ﺧﻮدش رﻓﺖ و ﮐﻨﺎر ﭘﺪرش‬ ‫ﻧﺸﺴﺖ و دﺳﺘﻤﺎل ﺳﻔﺮه ﺳﻔﯿﺪ رﻧﮓ ﭘﺎرﭼﻪ اي رو از روي ﻣﯿﺰ ﺑﺮداﺷﺖ و ﻧﮕﺎﻫﯽ اﺟﻤﺎﻟﯽ ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﻬﺎي ﻣﺘﻌﺠﺐ اﻃﺮاﻓﺶ اﻧﺪاﺧﺖ و‬ ‫ﺑﺎ اﻋﺘﻤﺎد ﺑﻪ ﻧﻔﺲ ﻫﻤﯿﺸﮕﯿﺶ ﮔﻔﺖ: ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ اﮔﺮ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺷﺪﯾﺪ ﯾﮑﻢ وﻗﺖ ﻫﻤﺮاز ﺧﺎﻧﻮم رو ﮔﺮﻓﺘﻢ ﺑﺎﯾﺪ از ﯾﻪ اﺷﺘﺒﺎﻫﯽ درﺷﻮن‬ ‫ﻣﯿﺎوردم ... ﺑﻔﺮﻣﺎﯾﯿﺪ ﺳﺮد ﻣﯽ ﺷﻪ ...‬ ‫اﯾﻦ ﺳﺨﻨﺮاﻧﯽ ﺑﻪ ﺟﺎ و ﻏﺮاش ﺟﺎي ﻫﺮ ﺣﺮﻓﯽ رو ﺑﺴﺖ ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﮐﺴﯽ ﻣﮕﻪ ﺟﺮات داﺷﺖ از اﯾﻦ آدم ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻫﻢ ﺳﺌﻮال ﮐﻨﻪ ... ﻣﻦ‬ ‫داﺷﺘﻢ از ﺧﺠﺎﻟﺖ و اﺿﻄﺮاب ﻣﯽ ﻣﺮدم ...‬ ‫روﯾﺎ آروم ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﮐﻪ داﺷﺘﻢ ﺑﺎ ﺳﻮپ ﺗﻮي ﺑﺸﻘﺎﺑﻢ ﻗﺎﯾﻖ ﺑﺎزي ﻣﯿﮑﺮدم ﺧﻢ ﺷﺪ: ﻫﻤﺮاز ... ﺑﺨﻮر داري ﺧﻮدت رو ﺗﺎﺑﻠﻮ ﻣﯿﮑﻨﯽ ...‬ ‫و ﻣﻦ ﺗﻮ ﮐﻒ اوﻟﯿﻦ ﺑﺎري ﮐﻪ اﺳﻤﻢ رو از زﺑﻮﻧﺶ ﺷﻨﯿﺪه ﺑﻮدم ... ﺗﻮ ﺟﻮاﺑﯽ ﮐﻪ ﻧﻪ ﺑﺎ ﺣﺮف ﺑﺎ ﻋﻤﻞ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺟﻤﺎﻋﺖ داد رو ﺑﻪ روم رو‬ ‫ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﮐﻪ ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد ... ﺣﺎﻻ ﭘﯿﺶ ﺧﻮدش ﭼﯽ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻪ؟ ﮐﻪ ﺳﺮش رو آورد ﺑﺎﻻ و زﯾﺒﺎﺗﺮﯾﻦ ﻟﺒﺨﻨﺪ اﯾﻦ ﭼﻨﺪ‬ ‫وﻗﺘﺶ رو ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ زد ... و ﻣﻦ ﻗﺎﺷﻖ رو ﻣﺤﮑﻢ ﺗﺮ ﺗﻮي دﺳﺘﻤﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ ...‬ ‫ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺘﻢ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﻧﺰدﯾﮏ 11 ﺑﻮد و ﺑﺎﯾﺪ ﮐﻢ ﮐﻢ ﻣﯿﺮﻓﺘﻢ ... ﺑﻌﺪ از اون ﻣﺮاﺳﻢ ﺷﺎم ... ﺣﺎﻣﯽ ﮔﻮﺷﻪ اي ﺑﺎ ﭼﻨﺪ ﺗﺎ از ﻣﺮدﻫﺎي‬ ‫ﻓﺎﻣﯿﻞ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﻓﻨﺠﺎن ﭼﺎﯾﺶ دﺳﺘﺶ ﺑﻮد داﺷﺖ ﺑﺤﺚ ﻣﯿﮑﺮد و ﻣﻦ ﺑﺎ روﯾﺎ ﻣﺸﻐﻮل ﺑﻮدم ﮐﻪ اﻧﮕﺎر وﻇﯿﻔﻪ ﺳﺮﮔﺮم‬ ‫ﮐﺮدن ﻣﻦ رو ﺑﻪ ﻋﻬﺪه ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ... اﻧﮕﺎر ﻓﻬﻤﯿﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ اﮔﺮ ﺿﺎﯾﻊ ﺑﻮد ﻫﻤﻮن اول ﺑﻌﺪ از ﻏﺬا ﻓﺮار ﻣﯿﮑﺮدم ... اﻻن ﻫﻢ ﯾﮏ‬ ‫ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻮد ﮐﻪ داﺷﺘﻢ ﺗﻼش ﻣﯿﮑﺮدم ﻧﮕﺎﻫﻢ ﺑﻪ ﻫﯿﭻ ﮐﺪوﻣﺸﻮن ﻧﯿﻮﻓﺘﻪ ... ﻫﻢ ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺑﻮدم ﻫﻢ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﯿﮑﺸﯿﺪم ...‬ ‫
- ﻫﻤﺮاز ...‬ ‫ﻧﮕﺎه روﯾﺎ ﮐﺮدم: ﺟﺎﻧﻢ ...‬ ‫
- دﺳﺘﺖ درد ﻧﮑﻨﻪ دﯾﮕﻪ دﺧﺘﺮ دو ﺳﺎﻋﺘﻪ دارم ﺑﺎﻫﺎت ﺣﺮف ﻣﯿﺰﻧﻢ ﺣﻮاﺳﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫
- ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ... ﺣﻮاﺳﻢ ﺟﺎي دﯾﮕﻪ ﺑﻮد ...‬ ‫ﺗﮑﻪ اي ﺳﯿﺐ ﺟﻠﻮم ﮔﺮﻓﺖ: ﻣﻌﻠﻮﻣﻪ ... ﺣﺎﻣﯽ ﭼﯿﺰي ﺑﻬﺖ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ اون ﻃﻮر ﺑﻬﻢ رﯾﺨﺘﻪ ﺑﻮدي؟‬ ‫
- ﻧﻪ ... ﻧﻪ ... اﯾﺸﻮن اﺗﻔﺎﻗﺎ ﺳﻌﯽ ﮐﺮدن ﺑﻪ ﻣﻦ اﻃﻤﻨﺎن ﺧﺎﻃﺮ ﺑﺪن ... ﯾﮑﻢ ﻧﺤﻮه اوﻣﺪﻧﻤﻮن ﺳﺮ ﺷﺎم ﻣﻦ رو ﺧﺠﺎﻟﺖ زده ﮐﺮد ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زد: اون ﮐﻪ ﻋﺎﻟﯽ ﺑﻮد ... ﺑﺮاي اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر ﻫﻤﭽﯿﻦ ﭼﯿﺰي از ﺣﺎﻣﯽ ﻣﯿﺪﯾﺪم ...‬ ‫
- اي واﯾﯿﯽ ...‬ ‫
- ﭼﺮا اي واي؟‬ ‫
- روﯾﺎ ﺟﻮن آﺧﻪ ... ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮرﯾﺶ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻧﻈﺮﺷﻮن ﻣﻦ ﻣﺰاﺣﻢ ﻫﺴﺘﻢ ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫
- ﺑﺮات ﻣﻬﻤﻪ؟‬ ‫
- ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ... ﺷﺎﯾﺪ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺗﻮ ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺗﺤﻠﯿﻠﯽ ازش ﻧﺪارم اﯾﻦ ﺣﺲ ﻫﺎ رو ﺑﻬﻢ داده ...‬ ‫
- ﭼﻪ ﻣﺎﺟﺮاﯾﯽ ﺷﺪه اﯾﻦ ﻣﻬﻤﻮﻧﯽ؟‬ ‫
- آره ﺳﯿﺎ ... ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﭘﯿﭽﯿﺪه ﺷﺪ ... اﺻﻼ از آﻗﺎي دﮐﺘﺮ اﻧﺘﻈﺎر ﻫﻤﭽﯿﻦ ﺣﺮﮐﺘﯽ رو ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... وﻟﯽ دﻫﻨﺸﻮن ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪ ... ﺗﺎ‬ ‫آﺧﺮ ﺷﺐ ...‬ ‫ﺳﯿﺎ دﺳﺘﻤﺎل روي ﺳﺮش رو ﻣﺤﮑﻢ ﮐﺮد: ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺮام ﺟﺎﻟﺐ ﺷﺪ اﯾﻦ آدم ...‬ ‫ﭘﺎﻫﺎم رو ﮐﻪ از روي ﻣﯿﺰ آوﯾﺰون ﺑﻮد ﺗﮑﻮن دادم و دﺳﺘﮑﺶ ﺗﻮي دﺳﺘﻢ رو ﻣﺤﮑﻢ ﮐﺮدم: ﺧﺪاﯾﯿﺶ اﯾﻦ ﻫﻔﺘﻪ ﻗﺮار ﺑﻮد اﺳﺘﺮاﺣﺖ‬ ‫ﮐﻨﯿﻤﺎ.‬ ‫ﺳﯿﺎ ﺧﻨﺪﯾﺪ: ﻧﮕﻮ ﮐﻪ دوﺳﺖ ﻧﺪاري اﯾﻦ ﮐﺎر رو ...‬ ‫
- ﺣﻮﺻﻠﻪ دﯾﺎﻟﻮگ ﺣﻔﻆ ﮐﺮدن ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... ﺧﺪا رو ﺷﮑﺮ ﮐﺎر ﮐﻢ ﺣﺮﻓﯿﻪ ...‬ ‫... ﯾﮑﯽ از دوﺳﺘﺎن ﺳﯿﺎ ﮐﻪ ﭘﺎﯾﺎن ﻧﺎﻣﻪ اش ﺑﻮد و داﻧﺸﺠﻮي ﮐﺎرﮔﺮداﻧﯽ ﺳﯿﻨﻤﺎ ﺑﻮد داﺷﺖ ﻓﯿﻠﻢ ﻧﯿﻤﻪ ﻣﺴﺘﻨﺪي رو ﻣﯿﺴﺎﺧﺖ از‬ ‫روزﻣﺮﮔﯽ ﻫﺎي ﯾﻪ زن و ﺷﻮﻫﺮ ... ﻣﻦ و ﺳﯿﺎ ﻫﻢ ﺑﺎزﯾﮕﺮ ﻫﺎش ﺑﻮدﯾﻢ در ﻧﻘﺶ زن و ﺷﻮﻫﺮ ... ﻗﺮار ﺑﻮد ﺻﺤﻨﻪ ﻫﺎ ﺗﻮ ﻫﻤﯿﻦ ﺳﻪ روز‬ ‫ﻓﯿﻞ ﺑﺮداري ﺑﺸﻪ ... ﮐﻞ ﻓﯿﻞ ﯾﻪ رﺑﻊ ﺑﻮد ...‬ ‫اﻣﯿﺪ: ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻣﺮﺳﯽ ﮐﻪ ﺗﻌﻄﯿﻼﺗﺘﻮن رو ﺑﺮان ﮔﺬاﺷﺘﯿﺪ ...‬ ‫ﻣﻦ: ﻟﻮس ﻧﺸﻮ ... زود ﻓﯿﻠﻢ ﺑﺮداري ﮐﻦ ﺧﺴﺘﻪ ام ...‬ ‫اﻣﯿﺪ و ﺳﯿﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺧﻨﺪﯾﺪن و ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺣﺮﮐﺖ ﻣﻦ ﻣﻮﻧﺪم و ﺑﺎزي ... ﺗﻨﻬﺎ ﮐﺎري ﮐﻪ ﺗﻮي اﯾﻦ دﻧﯿﺎ ﺑﻠﺪ ﺑﻮدم ...‬ ‫
- داﻏﻮﻧﯿﻢ ﮔﻠﻨﺎر ﺑﻪ ﺧﺪا ... واﻻ ﺗﺌﺎﺗﺮ ﺑﻬﺘﺮه ... ﺳﺎﻋﺖ ﺗﻤﺮﯾﻨﺶ و اﺟﺮاش ﻣﺸﺨﺼﻪ از ﺻﺒﺢ ﻫﯽ اﻣﯿﺪ ﮔﻔﺘﻪ ﮐﺎت ... ﻫﯽ از اول ﺑﺎزي‬ ‫ﮐﺮدﯾﻢ ...‬ ‫ﻟﺒﻬﺎي ﺧﻮﺷﮕﻠﺶ رو ﺟﻤﻊ ﮐﺮد: ﯾﻌﻨﯽ ﺣﻮﺻﻠﻪ ﻧﺪاري ﯾﻪ ﻗﺪﻣﯽ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﺰﻧﯿﻢ ...‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺳﯿﺎ ﮐﻪ روي ﮐﺎﻧﺎﭘﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﻣﻦ از ﺧﻮاب ﻏﺶ ﮐﺮده ﺑﻮد اﻧﺪاﺧﺘﻢ و ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و ﻣﺎﻧﺘﻮم رو ﭘﻮﺷﯿﺪم ...‬ ‫ﻫﻮاي ﺧﻨﮏ ﭘﺎﯾﯿﺰي رو ﻧﻔﺲ ﮐﺸﯿﺪم ... ﺧﯿﺎﺑﻮن ﻧﺴﺒﺘﺎ ﺧﻠﻮت ﺑﻮد ... از ﮐﻨﺎر ﺧﻮﻧﻪ ﻗﺪﯾﻤﯽ ﮐﻪ راﻣﯿﻦ درش زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯿﮑﺮد رد ﺷﺪﯾﻢ‬ ‫... ﻫﺮ ﺑﺎر دﯾﺪﻧﺶ ﻫﻢ ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺑﻪ ﻟﺒﻢ ﻣﯿﺎورد ...‬ ‫ﮔﻠﻨﺎر رد ﻧﮕﺎﻫﻢ رو ﮔﺮﻓﺖ و ﻟﺒﺨﻨﺪ زد: اﻣﺮوز ﻧﺎزﻧﯿﻦ ﺑﻬﻢ زﻧﮓ زده ﺑﻮد ...‬ ‫ﺟﺎ ﺧﻮردم ... دﺳﺘﺎم رو ﮐﺮدم ﺗﻮ ﺟﯿﺐ ژاﮐﺘﻢ: ﭼﯽ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ؟‬ ‫
- ﺗﻮ ﻟﻔﺎﻓﻪ ﺑﻬﻢ از ﻋﻼﻗﻪ راﻣﯿﻦ ﺑﻪ ﺗﻮ ﮔﻔﺖ ...‬ ‫ﺳﺮﺟﺎم اﯾﺴﺘﺎدم و ﺑﺎ دﻫﻦ ﺑﺎز ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم ...‬ ‫
- ﭼﺮا ﺗﻌﺠﺐ ﻣﯿﮑﻨﯽ؟ اﻧﺘﻈﺎرش رو ﻧﺪاﺷﺘﯽ؟!‬ ‫
- ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ... اﺣﺴﺎس آدﻣﯽ رو دارم ﮐﻪ ﻣﺤﺎﺻﺮه ﺷﺪه ... ﺧﻮدش رو اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ﻧﺪﯾﺪم ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫
- از ﺑﯿﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎي ﻧﺎزﻧﯿﻦ ... اﯾﻦ ﻃﻮر ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم ﮐﻪ ﺧﻮدش ﻣﯿﺨﻮاد ﺑﺎﻫﺎت ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻪ اﺣﺴﺎﺳﻢ اﯾﻨﻪ ﮐﻪ ﻧﺎزﻧﯿﻦ ﻓﻘﻂ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ‬ ‫ﻣﺰه دﻫﻦ ﻣﺎ رو ﺑﻔﻬﻤﻪ ... آوردﻣﺖ ﺑﯿﺮون ﮐﻪ ﺳﺮ ﻓﺮﺻﺖ راﺟﻊ ﺑﻬﺶ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﯿﻢ ... ﺳﯿﺎ از ﺑﯿﺦ و ﺑﻦ ﺑﺎ اﯾﻦ ﭘﺴﺮ ﻣﺸﮑﻞ داره ...‬ ‫ﭼﺮاش رو دﻗﯿﻘﺎ ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ... ﻣﯽ ﺧﻮام ﺧﻮدت ﺗﺼﻤﯿﻢ ﺑﮕﯿﺮي ...‬ ‫
- دﻟﺖ ﺧﻮﺷﻪ ... ﺗﺼﻤﯿﻤﻪ ﭼﯽ؟‬ ‫
- راﻣﯿﻦ وﺿﻊ ﻣﺎﻟﯽ ﺧﻮﺑﯽ داره ... ﺧﺎﻧﻮاده ﺧﻮﺑﯿﻪ ﻫﻢ داره ﮐﻪ دوﺳﺘﺖ دارن ... ﻣﯽ ﺗﻮﻧﻪ آراﻣﺶ و اﻣﻨﺘﯿﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﻬﺶ اﺣﺘﯿﺎج داري‬ ‫رو ﺑﻬﺖ ﺑﺪه ... ﻣﻬﻢ ﺗﺮ از ﻫﻤﻪ ﻫﻢ رﺷﺘﻪ اﯾﺪ ... ﺣﺮف ﻣﺸﺘﺮك زﯾﺎد دارﯾﺪ ...‬ ‫واﻗﻌﺎ ﭼﯿﺰي ﺑﺮاي ﮔﻔﺘﻦ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺑﯿﺶ از اون ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﻣﻦ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم ﺟﺪي داﺷﺖ ﻣﯽ ﺷﺪ ...‬ ‫ﯾﻪ دور ﺗﻤﺎم ﺻﺤﻨﻪ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ اﻣﺮوز ﺑﺎزي ﮐﺮده ﺑﻮدم رو ﺗﻮي ذﻫﻨﻢ ﻣﺮور ﮐﺮدم ﺑﻪ اون روز ﻣﺮﮔﯽ ﻫﺎي ﻃﺎﻗﺖ ﻓﺮﺳﺎ ...‬ ‫
- ﮐﺎش ﺑﺎﻫﺎم ﺣﺮف ﻧﺰﻧﻪ ... ﻧﻤﯽ ﺧﻮام ﮐﺎرم رو از دﺳﺖ ﺑﺪم ...‬ ‫
- ﯾﻌﻨﯽ اﻧﻘﺪر ﺑﭽﻪ اﺳﺖ؟‬ ‫
- ﮔﻠﻨﺎر ﺗﻤﺘﻢ ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﯿﮕﯽ ﻣﻨﻄﻘﯿﻪ ... اﻣﺎﯾﻪ ﭼﯿﺰي اﯾﻦ وﺳﻂ ﮐﻤﻪ ... اﯾﻦ اﺣﺴﺎس آارﻣﺶ و اﻣﻨﯿﺖ زﻣﺎﻧﯽ ﻣﯿﺎد ﮐﻪ ﺗﻮي‬ ‫آدﻣﯽ رو ﯾﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﻋﺎﺷﻘﺶ ﺑﺎﺷﯽ ﯾﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﻗﺒﻮﻟﺶ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯽ ...‬ ‫
- ﯾﺎدﻣﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﻗﺒﻮﻟﺶ داﺷﺘﯽ ...‬ ‫
- وﻗﺘﯽ 31 ﺳﺎﻟﻢ ﺑﻮد ... اﻻ 32 ﺳﺎﻟﻤﻪ ﺗﺠﺮﺑﯿﺎت زﻧﺪﮔﯿﻢ ﺑﺎﻻ رﻓﺘﻪ ... راﻣﯿﻦ اﻣﺎ ﻫﻤﻮن ﻣﻮﻧﺪه ... ﻧﻤﯽ ﺧﻮام ﺧﻮدﭘﺴﻨﺪ ﺑﺎﺷﻢ ... اﻣﺎ‬ ‫ﻣﻦ از اﯾﻦ آدم ﺟﻠﻮ زدم ... اﯾﻦ آدم اﮔﻪ ﻫﻤﻮن راﻫﯽ ﮐﻪ داﺷﺖ ﻣﯿﺮﻓﺖ رو اداﻣﻪ ﻣﯿﺪاد و در ﺟﺎ ﻧﻤﯽ زد ... ﺣﺎﻻ ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺮاي ﻣﻦ‬ ‫ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﺟﺬاب ﺑﻮد ... ﺗﻨﻬﺎ ﻧﮑﺘﻪ ﻣﺜﺒﺖ اﯾﻦ وﺳﻂ اﯾﻨﻪ ﮐﻪ ﺗﻤﺎم ﺗﻼﺷﻬﺎي اﯾﻦ ﻣﺪﺗﻢ ﺟﻮاب داده و ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﺗﻮﺟﻬﺶ رو ﺟﻠﺐ ﮐﻨﻢ‬ ‫...‬ ‫ﮔﻠﻨﺎر ﻟﺒﺨﻨﺪي زد: ﻣﯽ دوﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺧﻮدم ﻫﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ راﺿﯽ ﻧﯿﺴﺘﻢ اﻣﺎ ﻧﻤﯽ ﺧﻮام ﻣﺜﻞ ﺳﯿﺎ ﻋﻤﻞ ﮐﻨﻢ ... ﻣﯽ ﺧﻮام ﺑﺎ‬ ‫دﯾﺪ ﺑﺎز و ﻓﺮاغ ﺑﺎل ﺗﺼﻤﯿﻢ ﺑﮕﯿﺮي ...‬ ‫دﺳﺘﻢ رو دور ﮐﻤﺮش ﺣﻠﻘﻪ ﮐﺮدم: ﺗﻮ ﺑﺮام ﻣﺜﻠﻪ رﻫﺎﯾﯽ ﮔﻠﻨﺎر ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زد: ﻣﻦ دوﺳﺖ دارم ﺗﻮ ﻋﺎﺷﻖ ﺑﺸﯽ ﻫﻤﺮاز ...‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ آﺳﻤﻮن ﺑﯽ ﺳﺘﺎره ﺗﻬﺮان اﻧﺪاﺧﺘﻢ و ﺑﻮي ﺗﻨﺪه ﭘﯿﺎز داﻏﯽ ﮐﻪ از ﯾﮑﯽ از ﺧﻮﻧﻪ ﺗﻮي ﮐﻮﭼﻪ ﭘﯿﭽﯿﺪه ﺑﻮد رو ﻧﻔﺲ ﮐﺸﯿﺪم:‬ ‫اﯾﻦ روزﻫﺎ ﻣﻨﻢ ﻋﺠﯿﺐ دﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاد ﮐﻪ ﺑﺮاي اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر ﺗﻮي زﻧﺪﮔﯿﻢ ﻋﺎﺷﻖ ﺑﺸﻢ.‬ ‫
- ﺑﺮﯾﻢ؟‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺑﻬﺶ زدم ﭼﻨﺪ روزي ﺑﻮد واﻗﻌﺎ ﺣﺎﻟﺶ ﺧﻮب ﻧﺒﻮد در ﻫﻢ ﺑﻮد و ﻋﺼﺒﯽ ... ﮐﻮﻟﻪ ام رو ﭘﺸﺘﻢ اﻧﺪاﺧﺘﻢ و ﻣﻮﻫﺎم رو ﻫﻢ ﮐﺮدم‬ ‫ﺗﻮ ﻣﻘﻨﻌﻪ ام ...‬ ‫ﭘﺸﺖ ﺳﺮش از ﺳﺎﻟﻦ ﺧﺎرج ﺷﺪﯾﻢ ﺑﺎ ﺳﻬﯿﻞ و ﮐﯿﻮان ﮐﻪ ﻟﻨﮕﻪ ﭘﺎ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮدن دﺳﺖ داد و ﻣﻦ ﻫﻢ ﺧﺪا ﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﺮدم ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫ﮔﺎم ﻫﺎ ‪ a‬ﺑﻪ ﻣﻨﻈﻤﯽ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻧﺒﻮد ﭼﺸﻢ دوﺧﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﻪ ﺳﻨﮓ ﻓﺮش ﻫﺎي زﯾﺮ ﭘﺎش و ﮔﺎﻫﯽ ﻟﮕﺪي ﺑﻪ ﭼﯿﺰي ﻣﺜﻞ ﺗﻪ ﺳﯿﮕﺎر ﯾﺎ ﻣﯿﻮه‬ ‫ﻫﺎ ي ﺑﻠﻮط و ﮐﺎج روي زﻣﯿﻦ ﻣﯿﺰد ...‬ ‫
- ﺳﯿﺎ ﺧﻮﺑﯽ؟‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زد: آره ﻣﻤﻮش ﺧﻮﺑﻢ ... ﺑﺮﯾﻢ ﺗﺎ اﯾﺴﺘﮕﺎه ﻣﺘﺮوي ﻫﻔﺖ ﺗﯿﺮ از اون ﺟﺎ ﺑﺮي ﺧﻮﻧﻪ اﻧﺘﻈﺎم ﻫﺎ؟!‬ ‫ﻧﮕﺮان ﺷﺪم ... ﺑﻌﺪ از ﯾﻪ اﺟﺮاي دو ﺳﺎﻋﺖ ﮐﻪ ﻫﻢ اون رو ﺧﺴﺘﻪ ﮐﺮده ﺑﻮد و ﻫﻢ ﻣﻦ رو ... ﭘﺲ ﺣﺮﻓﯽ ﺑﺎﻫﺎم داﺷﺖ ﯾﺎ ﺧﯿﻠﯽ‬ ‫داﻏﻮن ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﻗﺪم ﺑﺰﻧﯿﻢ ...‬ ‫دﺳﺘﻢ رو وري ﺑﺎزوش ﮔﺬاﺷﺘﻢ ... اﯾﻦ ﯾﻌﻨﯽ ﺻﺒﺮ ﮐﻦ ... اﯾﺴﺘﺎد و ﺑﻪ ﻣﻦ ه دﺳﺖ ﺑﻪ ﮐﻤﺮ داﺷﺘﻢ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻣﯿﮑﺮدم ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و ﺧﻨﺪه‬ ‫ﺗﻠﺨﯽ ﮐﺮد: ﭼﯿﻪ ﻣﻤﻮش ... ﭼﺮا اون ﻃﻮري ﻧﮕﺎم ﻣﯿﮑﻨﯽ؟‬ ‫
- ﺑﺎ ﻣﻤﻮش ﮔﻔﺘﻦ ﭼﯿﺰي ﺣﻞ ﻧﻤﯽ ﺷﻪ ... ﻣﯽ رﯾﻢ ﮐﺎﻓﻪ ﺗﺌﺎﺗﺮ ﯾﻪ دل ﺳﯿﺮ ﻣﯽ ﺷﻨﯿﻢ ﺣﺮف ﻣﯿﺰﻧﯿﻢ ...‬ ‫
- دﯾﺮ ﻣﯽ ﺷﻪ ﺑﺮات ...‬ ‫
- ﻓﻮﻗﺶ اﻣﺸﺐ ﻧﻤﯽ رم آﯾﻪ ﻧﺎزل ﻧﺸﺪه ﮐﻪ ...‬ ‫... اﯾﻦ آدم ... اﯾﻦ ﺳﯿﺎوش اﯾﻦ دوﺳﺖ ﺑﺮام ﮐﻤﺘﺮ از ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﮐﻪ ﻧﺒﻮد ... ﺟﺎش ﺗﺎزه ﭘﺮ رﻧﮓ ﺗﺮ ﻫﻢ ﺑﻮد ... ﯾﺎر ﻏﺎرم ﺑﻮد ... رﻓﯿﻘﻢ‬ ‫ﺑﻮد ... ﺑﺮادرم ﺑﻮد ...‬ ‫ﮔﺎرﺳﻮن دو ﻓﻨﺠﺎن ﺑﺰرگ ﭼﺎي دارﭼﯿﻦ رو ﮔﺬاﺷﺖ ﺟﻠﻮﻣﻮن ... ﭼﺸﻢ دوﺧﺘﻪ ﺑﻮدم ﺑﻪ ﻗﺮﻣﺰي ﻧﻮك ﺳﯿﮕﺎرش ... ﭼﺸﻢ دوﺧﺘﻪ ﺑﻮد‬ ‫ﺑﻪ دودي ﮐﻪ ﺑﺎﻻ ﻣﯽ رﻓﺖ ...‬ ‫
- اﺟﺮاي اﻣﺮوزت رو دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﯽ؟‬ ‫
- از ﻫﺮ روزي ﺑﻬﺘﺮ ﺑﻮد ﻫﻤﺮاز ... اﻣﺮوز روي ﺻﺤﻨﻪ از ﺗﻪ دل ﻓﺮﯾﺎد زدم ...‬ ‫دﺳﺘﺎم رو ﺑﻪ ﻫﻢ ﻗﻼب ﮐﺮدم و ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎي ﻣﻬﺮﺑﻮﻧﺶ زل زدم ... اون ﻏﻢ از ﮐﺠﺎ اوﻣﺪه ﺑﻮد اون ﻃﻮر ﻋﻤﯿﻖ ﻟﻮﻧﻪ ﮐﺮده ﺑﻮد ﺗﻮي‬ ‫ﭼﺸﻤﺎش.‬ ‫
- ﻧﻤﯽ ﺧﻮاي ﯾﻪ روز ﻣﻦ و ﺑﺎ آوﯾﺴﺎ ﺑﺒﺮي ﺑﯿﺮون؟ﯾﺎ ﺑﯿﺎرﯾﺶ ﺧﻮﻧﻤﻮن ﺑﺎﺑﺎ ﯾﻌﻨﯽ ﻣﺎ دوﺳﺖ دﺧﺘﺮ داداﺷﻤﻮن رو ﻧﺒﺎﯾﺪ ﯾﻪ دل ﺳﯿﺮ‬ ‫ﺑﺒﯿﻨﯿﻢ ...‬ ‫ﺳﯿﮕﺎرش رو ﻣﺤﮑﻢ ﺗﻮي زﯾﺮ ﺳﯿﮕﺎري ﺧﺎﻣﻮش ﮐﺮد: ه ... دوﺳﺖ دﺧﺘﺮ ... دل ﺧﻮش ﺳﯿﺮي ﭼﻨﺪ ﻫﻤﺮاز ﺑﺎﻧﻮ؟‬ ‫... ﻣﯽ ﺷﻨﺎﺧﺘﻤﺶ ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﺳﺌﻮال ﻣﯽ ﮐﺮدم ﺟﻮاب ﻧﻤﯽ داد ﺑﺎﯾﺪ ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮري ﻏﯿﺮ ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﻣﻮﺿﻮع رو ﻣﯿﮑﺸﻮﻧﺪم ﺑﻪ ﻣﻮﺿﻮع ...‬ ‫دﺳﺘﺎم رو ﻣﺤﮑﻢ ﺗﺮ ﺗﻮي ﻫﻢ ﻗﻼب ﮐﺮدم ﭘﺲ اوﺿﺎع ﺧﺮاب ﺗﺮ از اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﺳﯿﺎ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﺣﺘﯽ ﺟﺴﺎرت ﻧﺪارم ﺑﻬﺶ ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد ﺑﺪم دوﺳﺖ دﺧﺘﺮم ﺑﺎﺷﻪ ... ﺑﺎ ﻫﺎم ﻫﺴﺖ ... ﻣﯽ ﺧﻨﺪﯾﻢ ... ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻠﻨﺪ ... ﺷﺎدﯾﻢ ... دﯾﺮوز‬ ‫ﺑﺎ ﻫﻢ رﻓﺘﯿﻢ ﺑﺎم ﺗﻬﺮان ﻏﺮوب آﻓﺘﺎب رو ﺗﻤﺎﺷﺎ ﮐﺮدﯾﻢ ... ﻣﻦ ﮐﻢ ﻣﯿﺎرم ﻣﻘﺎﺑﻞ اون ﭼﺸﻤﺎي ﺳﺒﺰ ... ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﻢ دﯾﮕﻪ اﯾﻦ ﻃﻮري‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫اداﻣﻪ ﺑﺪم ... ﺳﯿﺮاب ﻧﻤﯽ ﺷﻢ از ﺣﻀﻮرش ﺑﺎﯾﺪ اﺟﺎزه داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ﺑﻬﺶ اﺑﺮاز ﻋﻼﻗﻪ ﮐﻨﻢ ... ﺑﺎ اﻟﻔﺎﻇﯽ ﮐﻪ دوﺳﺖ دارم ﺻﺪاش ﮐﻨﻢ‬ ‫... ﺑﺎﯾﺪ ... ﻫﯿﭽﯽ وﻟﺶ ﮐﻦ ...‬ ‫... ﺑﻐﺾ ﺗﻮي ﮐﻼﻣﺶ ... ﺑﻐﺶ ﺗﻮي ﮔﻠﻮم رو ﭘﺮ رﻧﮓ ﺗﺮ ﮐﺮد: ﭼﺮا ﻣﯿﺨﻮاي اﯾﻦ ﻫﻤﻪ زﯾﺒﺎﯾﯽ رو از ﺧﻮدت و ﺧﻮدش ﺑﮕﯿﺮي؟‬ ‫ﺳﯿﮕﺎر دﯾﮕﻪ اي رو روﺷﻦ ﮐﺮد و ﺳﺮش رو ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﺑﺮد . دود رو ﻋﻤﻮد ﻓﻮت ﮐﺮد ﺑﯿﺮون: از ﺧﻮدم؟ ﯾﺎ ﺧﻮدش؟ ﺑﺮاي ﻣﻦ ﻧﺒﻮدﻧﺶ‬ ‫ﻣﻌﺎدل ﺑﺎ ﻫﯿﭻ زﯾﺒﺎﯾﯽ ﻧﯿﺴﺖ ... ﺑﺮاي اون ﻣﻦ ﻧﺒﺎﺷﻢ ﯾﮑﯽ دﯾﮕﻪ ...‬ ‫
- ﭼﻪ ﻋﺎدﺗﯽ داري ﺟﺎي اون ﻫﻢ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﻣﯿﮕﯿﺮي ... اون ﺑﺎ ﺗﻮ ﺷﺎده ... ﻗﺒﻮﻟﺖ داره ...‬ ‫ﭘﻮزﺧﻨﺪي زد: اون ﺑﺎ ﺳﻬﯿﻞ ﻫﻢ ﺷﺎده ... ﺑﺎ اﺷﮑﺎن و ﮐﯿﻮان و ﻧﺴﺘﺮن ﻫﻢ ﺷﺎده اﯾﻦ روزا ﺑﺎ آرﺗﺎن ﻫﻢ ﺷﺎده ... آوﯾﺴﺎ ﺑﺎ ﻫﻤﻪ ﺷﺎده‬ ‫...‬ ‫... ﭼﯽ ﻣﯿﮕﻔﺘﻢ ... ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻢ ﺗﻮ اﯾﻦ ﭼﻨﺪ ﺑﺎري ﮐﻪ دﯾﺪﻣﺶ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺑﺎ ﺑﻘﯿﻪ ﻓﺮق ﻣﯿﮑﻨﻪ؟ ﻣﮕﻪ ﻣﻦ اﺻﻼ ﺑﻠﺪ ﺑﻮدم ﻧﮕﺎه ﮐﺴﯽ‬ ‫رو ﺑﺨﻮﻧﻢ؟ !‬ ‫
- ﺳﯿﺎ ﻋﺸﻖ ﺑﻪ آدم ﺷﻌﻒ و اﻣﯿﺪ ﻣﯽ ده ...‬ ‫
- ﺑﻪ ﺷﺮﻃﯽ ﮐﻪ اون آدم از دﯾﺎري ﺟﺪا از ﺗﻮ ﻧﺒﺎﺷﻪ ...‬ ‫
- آوﯾﺴﺎ دﻧﯿﺎش ﺑﺎ دﻧﯿﺎي ﺗﻮ ﯾﮑﯿﻪ ...‬ ‫
- ﺗﺎ زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻧﯿﺎزﻫﺎي اﻗﺘﺼﺎدﯾﺶ رو ﮐﺲ دﯾﮕﻪ اي ﺑﺮ ﻃﺮف ﻣﯿﮑﻨﻪ ...‬ ‫
- ﻣﻨﻈﻮرت رو ﻧﻤﯽ ﻓﻬﻤﻢ ...‬ ‫ﺳﯿﮕﺎرش رو داد دﺳﺘﻪ ﭼﭙﺶ رو ﭘﺎﻫﺎش رو از اون ﺣﺎﻟﺖ دراز ﺷﺪه ﭘﺸﺖ ﻣﯿﺰ ﺧﺎرج ﮐﺮد: اون ﺧﻮﻧﻪ ﭘﺪرﯾﺶ رو داره ... دوﺳﺘﺎش رو‬ ‫داره ... ﺛﺮوﺗﺶ رو داره ... و ﻣﻦ رو ﻫﻢ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﯾﻪ دوﺳﺖ داره ... ﻣﻦ ﻧﯿﻢ ﺗﻮﻧﻢ ﺗﻮ ﺗﻔﺮﯾﺤﺎﺗﺶ ﺷﺮﮐﺖ ﮐﻨﻢ ﭼﻮن ﭘﻮﻟﺶ رو ﻧﺪارم‬ ‫... ﺷﺒﻬﺎ ﻧﯿﻢ ﺗﻮﻧﻢ ﺑﺮﺳﻮﻧﻤﺶ ﭼﻮن ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻧﺪارم ... ﻣﺎﺷﯿﻦ ﭘﺪرم ﺗﻮي ﭘﺎرﮐﯿﻨﮓ داره ﺧﺎك ﻣﯽ ﺧﻮره اﻣﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺧﻮدﺧﻮاﻫﯽ ﻫﺎش‬ ‫اﺟﺎزه دﺳﺖ زدن ﺑﻬﺶ رو ﻧﺪارم ...‬ ‫
- ﯾﻪ دوره اي ﺑﺎ اﺗﻮﺑﻮس ﮔﺸﺘﻦ ﺑﺮات ﻣﻬﻢ ﻧﺒﻮد ... ﻣﻦ و ﺗﻮ ﮐﻼ ﻫﻤﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎي اﮐﯿﭗ ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﯿﻢ دارﯾﻢ ﺗﺌﺎﺗﺮ ﺑﺎزي ﻣﯽ ﮐﻨﯿﻢ ﯾﺎ‬ ‫ﻣﯽ ﺳﺎزﯾﻢ اﯾﻦ ﯾﻌﻨﯽ ﮔﺮﺳﻨﮕﯽ ﻣﮕﻪ ﻧﻪ؟ﺗﻮ ﺧﻮدت اﯾﻦ دﻧﯿﺎ رو اﻧﺘﺨﺎب ﮐﺮدي ...‬ ‫
- آره ﯾﻪ زﻣﺎﻧﯽ دل ﻣﻦ ﮔﯿﺮ اﯾﻦ ﺻﺤﻨﻪ ﺑﻮد ﻓﻘﻂ ... ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﻫﺴﺖ ... اﻣﺎ ﻧﻔﺴﻢ اﻻن ﮔﯿﺮ ﮐﺲ دﯾﮕﻪ اﺳﺖ ...‬ ‫دﺳﺘﺶ رو ﺑﯿﻦ ﻣﻮﻫﺎش ﺑﺮد: دارم دﯾﻮوﻧﻪ ﻣﯽ ﺷﻢ ... دارم از دﺳﺘﺶ ﻣﯽ دم ... ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﻢ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ... ﺗﻮ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﮕﻮ ﭼﻪ ﮐﻨﻢ؟‬ ‫... اﺷﮑﻢ روي ﮔﻮﻧﻪ ام روون ﺷﺪ ... ﭼﯽ ﻣﯿﮕﻔﺘﻢ ... آﺧﻪ اﯾﻦ ﭼﻪ ﻣﺼﯿﺒﺘﯽ ﺑﻮد ﺑﻬﺶ ﮔﺮﻓﺘﺎر ﺷﺪه ﺑﻮدﯾﻢ ...‬ ‫ﺳﺮش رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮد ﺑﺎ دﯾﺪﻧﻢ اﺧﻤﺎش رﻓﺖ ﺗﻮ ﻫﻢ: د ... اﺷﮏ ﻧﺮﯾﺰ دﯾﮕﻪ ... ﻣﺜﻼ دارم درد دل ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺑﺎﻫﺎت ﻣﻤﻮش ...‬ ‫
- ﺳﯿﺎ ﮐﺎش ﮐﺎري ازم ﺑﺮ ﻣﯿﻮﻣﺪ ...‬ ‫
- ﺗﻮ دﻧﯿﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ ﺑﻪ ﻏﯿﺮ از آدﻣﯿﺰاد ارزون ﻧﯿﺴﺖ ﻫﯿﭻ ﮐﺎري از دﺳﺖ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﺑﺮ ﻧﻤﯿﺎد ...‬ ‫
- ﻣﯽ ﺧﻮاي ﭼﯽ ﮐﺎر ﮐﻨﯽ؟ﭼﺮا ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮري اداﻣﻪ ﻧﻤﯽ دي؟‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫
- ﻣﺮد ﻧﯿﺴﺘﯽ دردم رو ﺑﻔﻬﻤﯽ ...‬ ‫
- ﺧﻮب ﺑﮕﻮ ﺑﻔﻬﻤﻢ ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زد: ﺑﺮﯾﻢ ﺧﻮﺷﮕﻠﻪ ... ﺗﺎرﯾﮑﻪ ﻫﻮا ﺳﺮد و دﯾﺮه ...‬ ‫
- ﻫﻤﺮاز اﯾﻦ ﮐﻮﺷﺎ رو ﺑﺒﯿﻦ ...‬ ‫
- ﮐﻮﺷﺎ ﭼﺮا ﺳﺮك ﺑﻪ دﻓﺘﺮ ﻧﯿﻮﺷﺎ ﻣﯿﮑﺸﯽ ﺗﻮ آﺧﻪ؟‬ ‫داﺷﺘﻦ ﺗﮑﺎﻟﯿﻔﺸﻮن رو ﺗﮑﻤﯿﻞ ﻣﯿﮑﺮدن ... روي ﻣﯿﺰ ﺑﺰرگ ﺗﺮاس ... ﻫﻮاي ﺧﻨﮏ ﭘﺎﯾﯿﺰي رو ﻧﻔﺲ ﮐﺸﯿﺪم ... ﺑﻮي ﻓﺴﻨﺠﺎن ﻓﺨﺮي‬ ‫ﺧﺎﻧﻮم ﻗﺎﻃﯽ ﺷﺪه ﺑﻮد ﺑﺎ ﺑﻮي ﻣﺤﺒﻮﺑﻪ ﻫﺎي ﺷﺐ ﺣﯿﺎط ... ﻧﻮر ﻻﻣﭗ ﻫﺎي ﺗﺮاس اﻓﺘﺎده ﺑﻮد روي ﻟﭙﻬﺎي ﺧﻨﺪان ﮐﻮﺷﺎ ...‬ ‫
- ﺷﻤﺎ دوﺗﺎ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺗﮑﻠﯿﻔﺎﺗﻮن ﺳﺎﻋﺖ 7 ﺗﻤﻮم ﻣﯿﺸﺪ؟ اﻻن ده ... ﺷﻤﺎ ﻫﻨﻮز دارﯾﺪ ﻣﯽ ﻧﻮﯾﺴﯿﺪ ... ﭼﺸﻢ ﭘﺪر ﺑﺰرﮔﺘﻮن روﺷﻦ ...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ: ﻫﯿﺲ ... ﻫﻤﺮاز ﻣﯿﺸﻨﻮه ... ﻓﺮدا ﺟﻤﻌﻪ اﺳﺖ ... اﺟﺎزه دارﯾﻢ دﯾﺮ ﺑﺨﻮاﺑﯿﻢ ... ﻣﯽ ﺧﻮاﯾﻢ ﻫﻤﺶ رو اﻣﺮوز ﺗﻤﻮم ﮐﻨﯿﻢ ﻋﻤﻮ ﻗﻮل‬ ‫داده ﻓﺮدا ﺑﺒﺮﺗﻤﻮن ﮔﺮدش ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم ... ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺑﻌﺪ اون ﻫﻤﻪ ﻧﻮاي ﻧﺎ اﻣﯿﺪي ﮐﻪ از ﺳﯿﺎوش ﺑﻬﻢ رﺳﯿﺪه ﺑﻮد ﺣﺎﻻ دو ﺗﺎ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺧﻨﺪان رو ﺑﻪ روم‬ ‫ﺑﻮدن ﺑﺎ دﻧﯿﺎي ﮐﻮﭼﯿﮑﺸﻮن ...‬ ‫ﯾﮏ ﺳﺎﻋﺘﯽ ﺑﻪ ﻫﻤﻮن ﻣﻨﻮال ﮔﺬﺷﺖ ... ﺑﺎﯾﺪ ﻣﯽ رﻓﺘﻢ ﺧﻮﻧﻪ ... ﮔﻮﻧﻪ ﻫﺎﺷﻮن رو ﺑﻮﺳﯿﺪم ... ﻫﻤﺮاه زري ﺧﺎﻧﻮم رﻓﺘﻦ داﺧﻞ ... ﻓﺮﯾﺪه‬ ‫ﺧﺎﻧﻮم ﻧﺒﻮد ... ﮐﻮﻟﻪ ام رو روي دوﺷﻢ اﻧﺪاﺧﺘﻢ ... ﺧﯿﻠﯽ دﯾﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد اﻣﺸﺐ ...‬ ‫
- ﺳﻼم ...‬ ‫ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮم ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ... اﯾﺴﺘﺎده و ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد ... ﮐﻤﯽ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﮐﺸﯿﺪم ﺧﯿﻠﯽ دﯾﺮ وﻗﺖ ﺷﺪه ﺑﻮد: ﺳﻼم آﻗﺎي دﮐﺘﺮ‬ ‫ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ... ﻣﯽ دوﻧﻢ دﯾﺮ ﺷﺪ اﻣﺸﺐ ...‬ ‫ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻮل و ﺗﻨﺪ ﺗﻨﺪ اﯾﻦ ﺟﻤﻼت رو ردﯾﻒ ﮐﺮدم و ﻣﻘﻨﻌﻪ ام رو از دور ﮔﺮدﻧﻢ روي ﺳﺮم ﮔﺬاﺷﺘﻢ ... ﺗﻮ ﺗﺎرﯾﮏ روﺷﻦ ﺣﯿﺎط‬ ‫ﺻﻮرﺗﺶ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺸﺨﺺ ﻧﺒﻮد و ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﻪ ﯾﺎ ﻧﻪ ...‬ ‫
- ﻣﯽ ﺷﻪ ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﺸﯿﻨﯿﺪ؟‬ ‫
- ﺑﺸﯿﻨﻢ ...‬ ‫ﻟﺤﻨﺶ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮه ﮔﯿﺠﯽ ﻣﻦ ﮐﻤﯽ ﺑﺎ ﺧﻨﺪه ﻫﻤﺮاه ﺷﺪ: ﺑﻠﻪ ﺑﻨﺸﯿﻨﯿﺪ ﻟﻄﻔﺎ ...‬ ‫ﺑﻌﺪ ﺧﻮدش ﻧﺰدﯾﮏ ﻣﯿﺰ اوﻣﺪ ... و ﺻﻨﺪﻟﯽ رو ﺑﻪ روم رو ﺑﯿﺮون ﮐﺸﯿﺪ و ﻧﺸﺴﺖ ... ﮐﻮﻟﻪ ام رو روي زﻣﯿﻦ ﮔﺬاﺷﺘﻢ و و روﺑﻪ روش‬ ‫ﻧﺸﺴﺘﻢ و ﭘﺎﻫﺎم رو ﺑﻬﻢ ﮔﺮه زدم ...‬ ‫اﺳﺘﺮس ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم ... ﺣﺘﻤﺎ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺑﮕﻪ اﯾﻦ ﭼﻪ وﻗﺘﻪ اوﻣﺪن و رﻓﺘﻨﻪ ...‬ ‫
- ﺑﻬﺘﺮ ﺷﺪﯾﺪ ﻣﺜﻞ اﯾﻨﮑﻪ ...‬ ‫ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم ... ﭼﺸﻤﺎي ﻗﻬﻮه اﯾﺶ ﺣﺎﻻ زﯾﺮ ﻧﻮر ﮐﺎﻣﻼ ﺑﺮاق ﺑﻮدن و داﺷﺘﻦ ﺑﺎ ﮐﻨﮑﺎش ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮدن ...‬ ‫
- ﺑﻠﻪ ... ﺑﻬﺘﺮم ... ﮐﻤﯽ اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﮐﺮدم ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫
- ﭼﺮا ﮐﻤﯽ ﯾﻪ ﻫﻔﺘﻪ اي ﮐﻪ ﮐﺎرﻫﺎﺗﻮن ﺗﻌﻄﯿﻞ ﺑﻮد ...‬ ‫... اﯾﻦ آدم دﯾﮕﻪ ﮐﯽ ﺑﻮد ... آﻣﺎر ﮐﺎرﻫﺎي ﻣﺎ رو ﻫﻢ داﺷﺖ ...‬ ‫
- ﺑﺮاي ﯾﻪ دوﺳﺘﯽ ﺟﻠﻮي دورﺑﯿﻦ رﻓﺘﻢ ... ﭼﻨﺪ روزي ﻣﺸﻐﻮل ﺑﻮدم ...‬ ‫
- دﺧﺘﺮ ﻓﻌﺎﻟﯽ ﻫﺴﺘﯿﺪ ... وﻟﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺧﻮدﺗﻮن رو ﺗﻘﻮﯾﺖ ﮐﻨﯿﺪ ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم ... اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ رو اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺘﻪ ﻫﻤﻪ ﺑﻬﻢ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدن از ﺧﺎﻟﻪ ﺑﺎ اﺷﮏ و آه ﺗﺎ ﺳﯿﺎ و ﮔﻠﻨﺎر ﺑﺎ ﺗﺸﺮ ... راﻣﯿﻦ ﺑﺎ ﯾﻪ ﻟﺤﻦ‬ ‫ﭼﺴﺒﻨﺎﮐﻪ ﻟﻮس و ﻣﺤﻤﺪ ﺑﺎ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻮدﻧﺶ و ﻣﺎدام ﺑﺎ آﺑﮕﻮﺷﺘﻬﺎي ﻣﺎﻫﯿﭽﻪ اش ... اﻣﺎ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ اﯾﻦ ﻃﻮر ﺑﺎ دﺳﺘﻮر اﯾﻦ ﺣﺮف رو‬ ‫ﺑﻬﻢ ﻧﺰده ﺑﻮد ...‬ ‫
- ازﺗﻮن ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﻨﺸﯿﻨﯿﺪ ﺗﺎ ﻓﺨﺮي ﺧﺎﻧﻮم ﺳﻔﺎرﺷﯽ ﻣﺎدرم رو ﺑﺮاﺗﻮن ﺑﯿﺎره ...‬ ‫ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ ﺑﻌﺪ ﻓﺨﺮي ﺧﺎﻧﻮم ﻫﻦ و ﻫﻦ ﮐﻨﺎن ... ﺑﺴﺘﻪ اي رو ﺑﻪ دﺳﺘﻢ ... ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم: اﯾﻦ ﭼﯿﻪ؟‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﺑﺎ دﺳﺖ ﺑﻪ ﻓﺨﺮي ﺧﺎﻧﻮم اﺟﺎزه ﻣﺮﺧﺼﯽ داد: ﻣﺎدرم ﮔﻔﺖ ﺑﺎز ﮐﻨﯿﺪ ﺧﻮدﺗﻮن ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﯽ ﺷﯿﺪ ...‬ ‫ﮐﻤﯽ ﺑﺴﺘﻪ ر و ﮐﻪ ﻧﺮم ﺑﻮد و ﺗﻮي دﺳﺘﻢ اﯾﻦ ور رو اون ور ﮐﺮدم ... و ﺑﻌﺪ ﮔﺬاﺷﺘﻤﺶ ﺗﻮ ﮐﻮﻟﻪ ام ...‬ ‫
- ﺑﺎزش ﻧﻤﯽ ﮐﻨﯿﺪ؟‬ ‫
- ﻣﯽ ﺑﺮم ﺧﻮﻧﻪ ﺷﺎﯾﺪ ﯾﻪ راز ﺑﺎﺷﻪ ﺑﯿﻦ ﻣﺎ ...‬ ‫... ﺑﻪ ﺟﺎن ﺧﻮدم اﯾﻦ ﺑﺎر ﺟﺪي ﺟﺪي ﻟﺒﺨﻨﺪ زد: ﺷﻤﺎ از ﻫﺮ ﭼﯿﺰي ﯾﮏ ﺧﯿﺎل زﯾﺒﺎ ﻣﯽ ﺳﺎزﯾﺪ ﺑﺮاي ﺧﻮدﺗﻮن ...‬ ‫ﮐﻤﯽ ﺳﺮ ﺟﺎم ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﺷﺪم و ﭼﺸﻢ دوﺧﺘﻢ ﺑﻪ ﻗﻼب دﺳﺘﻬﺎش: ﻣﻦ ﮐﺎرم ﺧﯿﺎل ﭘﺮدازﯾﻪ ﯾﺎدﺗﻮن رﻓﺘﻪ ...‬ ‫... اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﮐﻤﯽ اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ ام ﻣﻌﺬﺑﺶ ﮐﺮد ... از ﺟﺎش ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و دﺳﺘﯽ ﺗﻮي ﺟﯿﺒﺶ ﮐﺮد: ﻣﯿﺮﺳﻮﻧﻤﺘﻮن ...‬ ‫ﻣﺨﺎﻟﻔﺘﻢ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻫﯿﭻ ﻓﺎﯾﺪه اي ﻧﺪاﺷﺖ و ﭘﻨﺞ دﻗﯿﻘﻪ ﭼﺎﻧﻪ زﻧﯽ ﺑﺎز ﺑﻪ اﯾﻦ ﺧﺘﻢ ﺷﺪ ﮐﻪ داﺷﺘﻢ از ﺷﯿﺸﻪ رو ﺑﻪ روي ﻣﺎﺷﯿﻨﺶ‬ ‫ﺧﯿﺎﺑﻮﻧﻬﺎي ﺗﻬﺮان رو ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮدم ... و ﺑﺪ ﺟﻮر ذﻫﻨﻢ درﮔﯿﺮ ﺑﻮد ... ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪم ازش و ﻫﯽ ﭘﻮﺳﺖ دور ﻧﺎﺧﻮﻧﻢ رو ﻣﯿﮑﻨﺪم‬ ‫...‬ ‫
- ﻋﻔﻮﻧﺖ ﻣﯿﮑﻨﻪ ﻧﮑﻨﯿﺪ اﯾﻦ ﮐﺎر رو ...‬ ‫از ﺟﺎ ﭘﺮﯾﺪم ...‬ ‫
- ﺗﺮﺳﻮﻧﺪﻣﺘﻮن؟‬ ‫
- ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ﺣﻮاﺳﻢ ﻧﺒﻮد ... ﻣﻦ اﻣﺸﺐ ﺧﯿﻠﯽ ﺷﺮﻣﻨﺪه ﺷﻤﺎ ﺷﺪم ... ﺑﻬﺘﻮن ﻗﻮل ﻣﯿﺪم دﯾﮕﻪ اﯾﻦ ﺳﺎﻋﺖ ﻧﯿﺎم ...‬ ‫
- دﯾﺮ وﻗﺖ اوﻣﺪن ﺗﻮي زﻣﺴﺘﻮن ﺧﻄﺮﻧﺎﮐﻪ ... ﻫﻮا زود ﺗﺎرﯾﮏ ﻣﯿﺸﻪ و ﺧﯿﺎﺑﻮن ﻫﺎ ﻫﻢ ﺧﻠﻮﺗﻪ ...‬ ‫
- ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺧﻮدﺗﻮن زﺣﻤﺖ ﻣﯽ دادﯾﺪ ... از اون ﺳﺮ ﺷﻬﺮ ﮐﺸﻮﻧﺪﻣﺘﻮن ...‬ ‫ﺑﻪ ﺟﺎي ﺟﻮاب دادن زﯾﺮ ﭼﺸﻤﯽ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻬﻢ ﮐﺮد ﮐﻪ ﺑﻘﯿﻪ ﺟﻤﻠﻪ ام رو ﺧﻮردم ... ﺧﺐ ﺑﺎﺑﺎ ... ﺑﺪ اﺧﻼق ... اﺻﻼ ﺑﺮﺳﻮن دوﺑﺎر ﻫﻢ‬ ‫ﺑﺮو و ﺑﯿﺎ.‬ ‫
- اﻣﺸﺐ ﻫﻤﺶ ﻣﯽ رﯾﺪ ﺗﻮ ﻓﮑﺮ ﻫﺎ ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺑﻪ ﺗﯿﺰ ﺑﻮدﻧﺶ زدم: اﻧﻘﺪر ﻣﻌﻠﻮﻣﻪ ...‬ ‫
- ﺷﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺷﻐﻠﺘﻮﻧﻪ ﯾﺎ ﺷﺨﺼﯿﺘﺘﻮن ﻫﺮ ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﺣﺲ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﺪ ﺗﻮي ﺻﻮرﺗﺘﻮن ﻣﺸﺨﺺ ﻣﯿﺸﻪ ...‬ ‫... ﺑﺎورم ﻧﻤﯽ ﺷﺪ ﺳﺎﻋﺖ 11/03 ﯾﻪ ﺷﺐ ﭘﺎﯾﯿﺰي ﺑﺎ ﺣﺎﻣﯽ اﻧﺘﻈﺎم ﺗﻮي ﻣﺎﺷﯿﻨﺶ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ و دارم اﯾﻦ ﻗﺪر ﺑﯽ ﺗﻨﺶ ﺻﺤﺒﺖ‬ ‫ﻣﯿﮑﻨﻢ ... ﯾﻌﻨﯽ اﻧﻘﺪرﺑﯽ ﺗﻨﺶ ﺷﺪﯾﻢ ﮐﻪ ﺣﺮف از ﻣﯿﻤﯿﮏ ﭼﻬﺮه ﻣﻦ ﺑﺰﻧﯿﻢ؟‬ ‫
- ﻫﻨﻮز ﺑﻪ اون ﺟﻤﻠﻪ ﻫﺎ ﺗﻮي ﻣﻬﻤﻮﻧﯽ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ؟‬ ‫
- ﻧﻪ ... از اون ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﮔﺬﺷﺘﻪ ... ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﯾﻪ ﻫﻔﺘﻪ ...‬ ‫
- اﻧﻘﺪر ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺑﻮدﯾﺪ ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯽ ﮐﺮدم ﺑﻪ ﻧﻈﺮﺗﻮن اﻧﻘﺪر دور ﺑﺮﺳﻪ ...‬ ‫
- ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﻢ اﻣﺎ ﭼﯿﺰي رو ﺗﻮي ﻗﻠﺒﻢ ﻧﮕﻪ ﻧﻤﯽ دارم ... آﺧﻪ ﻻزﻣﺶ دارم ...‬ ‫
- ﻗﻠﺒﺘﻮن رو؟‬ ‫
- ﺑﻠﻪ ... ﺑﺮاي دوﺳﺖ داﺷﺘﻦ ... ﻣﺤﺒﺖ ﮐﺮدن ... ﺑﺮاي ﺣﺲ ﮐﺮدن ... ﺑﺮاي ﻟﺬت ﺑﺮدن از رﻧﮕﻬﺎ ﻃﻌﻢ ﻫﺎ ... ﺑﻮﻫﺎ ... ﻧﯿﺎزش دارم‬ ‫ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﻢ ﮐﯿﻨﻪ ﻫﺎ رو ﺗﻮش ﻧﮕﻪ دارم ...‬ ‫ﻫﺮ دو دﺳﺘﺶ رو دور ﻓﺮﻣﻮن ﺣﻠﻘﻪ ﮐﺮد و ﻣﻦ ﺑﺮاي اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﭼﻪ ﻗﺪر دﺳﺘﻬﺎي ﻣﺮداﻧﻪ و زﯾﺒﺎﯾﯽ داره ...‬ ‫
- ﻣﻦ اﻣﺸﺐ داﺷﺘﻢ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم ﭼﻪ ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ارزش ﮐﻨﺎر ﮔﺬاﺷﺘﻦ آرزوﻫﺎي آدم رو دارﻧﺪ؟‬ ‫
- راﺳﺘﺶ رو ﺑﺨﻮاﯾﺪ ﻣﻦ زﯾﺎد آرزو ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻢ ... ﻣﻦ ﻫﺪف در ﻧﻈﺮ ﻣﯿﮕﯿﺮم و ﺑﺮاي رﺳﯿﺪن ﺑﻬﺶ ﺗﻼش ﻣﯿﮑﻨﻢ و ﺑﻪ دﺳﺘﺶ ﻣﯿﺎرم‬ ‫...‬ ‫
- ﭼﻪ ﻗﺪر ﻣﺮدوﻧﻪ ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زد ... اﻣﺸﺐ دوﺑﺎر ﺑﻪ ﻣﻦ ﻟﺒﺨﻨﺪ زده ﺑﻮد: ﻫﺪف داﺷﺘﻦ ﻣﺮدوﻧﻪ اﺳﺖ؟‬ ‫ﺧﻨﺪﯾﺪم: ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ اون ﻟﺤﻈﻪ ﻓﻘﻂ اﯾﻦ ﺑﻪ ذﻫﻨﻢ رﺳﯿﺪ ...‬ ‫
- ﺗﻌﺮﯾﻔﺘﻮن از ﻣﺮدوﻧﻪ اﯾﻨﻪ؟‬ ‫... ﯾﺎد ﺟﻤﻠﻪ ﺳﯿﺎ اﻓﺘﺎدم ... ﭼﯿﺰي ﺑﺮاي ﮔﻔﺘﻦ ﭘﯿﺪا ﻧﻤﯽ ﮐﺮدم: راﺳﺘﺶ رو ﺑﺨﻮاﯾﺪ ﻣﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺎ دﻧﯿﺎي ﻣﺮدﻫﺎ آﺷﻨﺎﯾﯽ ﻧﺪارم ... ﭘﺪرم‬ ‫رو ﮐﻪ ﯾﺎدم ﻧﻤﯿﺎد ... ﻋﻤﻮ و داﯾﯽ ﻫﻢ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... ﺳﯿﺎ ﻫﻢ اﻧﻘﺪر دوﺳﺖ ﺑﻮد و ﻫﻢ ﺑﺎزي ﮐﻪ ﻣﺮد ﺑﻮدﻧﺶ ﻣﺸﻬﻮد ﻧﺒﻮد ... ﺣﻀﻮر ﻣﺮدان‬ ‫در زﻧﺪﮔﯽ ﻣﺎ ﻫﻢ ﮐﻢ رﻧﮓ ﺑﻮده ...‬ ‫
- ﺑﺮادر ﻣﻦ رو ﻫﻢ ﮐﻪ ﻣﺮدي ﻗﺒﻮل ﻧﺪارﯾﺪ ...‬ ‫
- ﺑﺤﺚ اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ ﻧﯿﺴﺖ ... ﻣﻦ اون ﻣﻮﻗﻊ ﻫﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﭽﻪ ﺑﻮدم ... ﭼﯿﺰ زﯾﺎدي ﯾﺎدم ﻧﻤﯿﺎد ... ﺣﺎﻣﺪ ﻫﻢ ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻪ ﻣﺎ رﻓﺖ و آﻣﺪي‬ ‫ﻧﺪاﺷﺖ ... اﯾﻦ ﮐﻪ ﭼﻪ ﻗﺪر ﻣﺮد ﺑﻮد رو ﻫﻢ ﮐﻪ ﺧﺐ ...‬ ‫... ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ اﯾﻦ ﺑﺤﺚ رو اداﻣﻪ ﺑﺪم اﯾﻦ ﯾﻌﻨﯽ ﺗﻨﺶ ... اون ﻫﻢ اداﻣﻪ ﻧﺪاد ...‬ ‫
- اﻣﺮوز ﻫﻤﻪ اﯾﻦ ﻣﺮد ﻧﺪﯾﺪه ﺑﻮدن و ﻧﺸﻨﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮدن ﻣﻦ رو ﺑﻪ روم آوردن ...‬ ‫
- ﭼﻪ ﻃﻮر؟‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫
- اﻣﺮوز ﮐﺴﯽ ﺑﻬﻢ ﮔﻔﺖ ﭼﻮن ﻣﺮد ﻧﯿﺴﺘﻢ ﻧﻤﯽ ﻓﻬﻤﻢ ﮐﻪ ﭼﺮا ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﻪ ﺷﺮاﯾﻂ اﮐﻨﻮﻧﺶ رو ﺑﺎ دﺧﺘﺮ ﻣﻮرد ﻋﻼﻗﻪ اش ﺣﻔﻆ ﮐﻨﻪ ...‬ ‫... ﺗﻮي دو ﺟﻤﻠﻪ ﺑﺮاش ﻣﻮﺿﻮع رو ﺗﻮﺿﯿﺢ دادم ... ﺧﻮدم ﻫﻢ ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﺮا ... ﭼﺮا ﮔﻔﺘﻢ ... ﺑﻌﺪ از ﮔﻔﺘﻨﺶ ﭘﺸﯿﻤﻮن ﺷﺪم ... ﻧﮑﻨﻪ‬ ‫ﺑﮕﻪ اﯾﻦ دﺧﺘﺮه ﭼﻪ ﻗﺪر ﺑﭽﻪ اﺳﺖ ... ﻟﻌﻨﺖ ﺑﻪ ﭘﺮ ﺣﺮﻓﯽ ﻫﺎي ﻣﻦ ...‬ ‫
- ﺧﺐ اون آﻗﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﯽ ﮔﯿﺪ ﺣﻖ دارن ... ﻫﺮ ﻣﺮدي ﻣﯽ ﺧﻮاد ﺗﮑﻠﯿﻔﺶ ﻣﺸﺨﺺ ﺑﺎﺷﻪ ... اﺳﻤﺎ و ﮔﺎﻫﯽ ﻗﺎﻧﻮﻧﺎ دﺧﺘﺮ ﻣﻮرد ﻋﻼﻗﻪ‬ ‫اش ﻣﺎل ﺧﻮدش ﺑﺎﺷﻪ ... اﯾﻦ ﺟﻮر ﺧﯿﺎﻟﺶ راﺣﺘﻪ ... ﻧﻤﯽ ﺷﻪ دﺧﺘﺮي رو ﮐﻪ دوﺳﺘﺶ داره ... دوﺳﺘﺶ ﺑﻤﻮﻧﻪ اﯾﻦ ﻃﻮري ﻫﻤﯿﺸﻪ‬ ‫اﺣﺴﺎس ﺧﻄﺮ ﻣﯿﮑﻨﻪ ...‬ ‫
- ﺣﺘﯽ ﺑﻪ ﻗﯿﻤﺖ ﮐﻨﺎر ﮔﺬاﺷﺘﻦ آرزوﻫﺎش؟‬ ‫
- ﺣﺘﯽ ﺑﻪ ﻗﯿﻤﺖ ﮐﻨﺎر ﮔﺬاﺷﺘﻦ آرزوﻫﺎش ...‬ ‫ﮐﻤﯽ ﺗﻮي ﻓﮑﺮ رﻓﺘﻢ: ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮره؟‬ ‫
- ﻧﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ... اﻣﺎ اﮔﺮ ﻣﺮد ﺑﺎﺷﯽ ... واﻗﻌﯽ ... داﺷﺘﻨﺶ ﺑﺮات ﺑﺎ ارزش ﺗﺮ از اون ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﻣﯽ ﺷﻪ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﻬﺶ ﻣﯿﮕﯿﺪ آرزو و ﺑﻪ‬ ‫ﻧﻈﺮ ﻣﻦ ﻫﺪﻓﻪ ...‬ ‫... ﭘﯿﭽﯿﺪ ﺗﻮي ﺧﯿﺎﺑﻮن ﻣﻮازي ﺑﺎ ﺧﯿﺎﺑﻮن ﺧﻮﻧﻤﻮن ... اﻣﺸﺐ ﻋﺠﺐ ﺷﺒﯽ ﺑﻮد ... ﻣﺎ ﺑﺪون ﮐﻨﺎﯾﻪ زدن ﺣﺮف زده ﺑﻮدﯾﻢ ... ﻣﻦ ﺑﺎ اون‬ ‫ﻣﺸﻮرت ﮐﺮده ﺑﻮدم ﮔﻮﯾﺎ ... اون ﺑﺮاي اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر ﺟﻤﻼت ﻃﻮﻻﻧﯽ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮد و ﺗﻮﺿﯿﺢ داده ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﺑﻪ ﭼﯽ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﺪ؟‬ ‫
- ﺑﻪ ﺟﻤﻠﻪ ﻫﺎي ﺷﻤﺎ ... ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ اﯾﻦ ﮐﺎر ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯿﺸﻪ ﺑﻌﺪ از رد ﺷﺪﻧﻪ اون دوران ﻃﻼﯾﯽ آدم وارد ﭘﯿﭻ و ﺧﻢ ﻫﺎي راﺑﻄﻪ ﮐﻪ‬ ‫ﻣﯿﺸﻪ ... اون وﻗﺖ اﺣﺴﺎس ﮐﻨﻪ ﮐﻢ آورده ... اﻧﺴﺎن ﺑﺪوﻧﻪ آروزﻫﺎي ﺑﺰرﮔﺶ ﯾﺎ ﺑﻪ ﻗﻮل ﺷﻤﺎ ﻫﺪﻓﺶ ... واﻗﻌﺎ ﭼﯿﺰي ﻧﺪاره ...‬ ‫ﺗﺮﻣﺰ دﺳﺘﯽ رو ﮐﺸﯿﺪ و اﯾﺴﺘﺎد ... ﻧﻈﺮي ﻫﻢ ﺑﻪ ﺳﺎﺧﺘﻤﻮن ﺧﻮﻧﻪ اﻧﺪاﺧﺖ ... ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﺟﺰ ﺧﻮﻧﻪ زﯾﻨﺐ ﺧﺎﻧﻮم ﮐﻪ ﻣﺜﻞ ﺗﻤﺎم ﺷﺐ‬ ‫ﺟﻤﻌﻪ ﻫﺎ ﻣﻬﻤﻮن داﺷﺖ ﺧﺎﻣﻮش ﺑﻮد ...‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﺶ ﮐﻪ ﺣﺎﻻ ﺑﻪ ﻧﻈﺮم ﺑﺎ ﻧﺸﺎط ﺗﺮ از ﯾﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﭘﯿﺶ ﺑﻮد اﻧﺪاﺧﺘﻢ: ﻣﻤﻨﻮﻧﻢ آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ... ﻫﻢ ﺑﺎﺑﺖ رﺳﻮﻧﺪﻧﻢ و ﻫﻢ‬ ‫ﺑﺎﺑﺖ ﻫﻢ ﺻﺤﺒﺘﯿﺘﻮن ... اﻣﯿﺪوارم ﺳﺮﺗﻮن رو درد ﻧﯿﺎورده ﺑﺎﺷﻢ ...‬ ‫آرﻧﺠﺶ رو ﺑﻪ ﺷﯿﺸﻪ ﺗﮑﯿﻪ داد: ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ از ﻣﻦ ﺗﻮي ذﻫﻨﺘﻮن ﭼﯽ ﺳﺎﺧﺘﯿﺪ ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯽ ﺷﻪ اﻧﻘﺪر ﺑﺎ ﻣﻦ ﺗﻌﺎرف داﺷﺘﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﺪ ...‬ ‫ﻣﻦ ﻫﻢ از ﺷﻤﺎ ﺑﺎﺑﺖ ﻫﻢ ﺻﺤﺒﺘﯿﺘﻮن ﺗﺸﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ ...‬ ‫از ﻣﺎﺷﯿﻦ ﭘﯿﺎده ﺷﺪم ... ﮐﻪ ﺑﺎ ﺻﺪاش دوﺑﺎره ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ دﯾﺪم از ﻣﺎﺷﯿﻦ ﭘﯿﺎده ﺷﺪه: دﻓﻌﻪ ﺑﻌﺪد ﺳﻌﯽ ﮐﻨﯿﺪ اﻧﻘﺪر دﯾﺮ ﻧﯿﺎﯾﺪ ...‬ ‫ﺑﺎ ﺧﻨﺪه ﮔﻔﺘﻢ: ﺗﺎ ﻣﺠﺒﻮر ﻧﺒﺎﺷﯿﺪ اﯾﻦ ﻫﻤﻪ راه ﺑﯿﺎﯾﺪ؟‬ ‫ﮐﻼﻓﻪ ﺧﻮاﺳﺖ ﺟﻮاب ﺑﺪه ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻢ: ﺣﻖ ﺑﺎش ﻣﺎﺳﺖ ...‬ ‫ﺳﺎﻋﺖ ﺳﻪ ﺑﻮد و ﻣﻦ ﻫﻨﻮز ﻧﺨﻮاﺑﯿﺪه ﺑﻮدم ... ﻟﯿﻮان ﺑﺰرگ آﺑﯽ ﮐﻪ ﺗﻮي دﺳﺘﻢ ﺑﻮد رو روي ﻣﯿﺰ ﮔﺬاﺷﺘﻢ و از روي ﻃﺎﻗﭽﻪ ﮐﻨﺎر ﻗﺎب‬ ‫ﭘﻨﺠﺮه ﺑﯿﺮون رو ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮدم ... اﻣﺸﺐ ﺣﺲ ﺧﻮﺑﯽ داﺷﺘﻢ ... اﻟﺒﺘﻪ ﭘﺮ از ﺣﺲ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻫﻢ ﺑﻮدم ... اﺣﺴﺎس ﻣﯿﮑﺮدم ﺣﺮﻓﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ‬ ‫زدم ﺳﺒﮏ ﺳﺮاﻧﻪ ﺑﻮده ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫ﯾﻬﻮ ﯾﺎد ﺑﺴﺘﻪ اي ﮐﻪ ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم داده ﺑﻮد اﻓﺘﺎدم ... ﺑﺎزش ﮐﺮدم ... دﯾﺪﻧﺶ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺟﺎ ﺑﺨﻮرم ... ﺑﺮام آﺷﻨﺎ ﺑﻮد ... ﺑﻮش ﮐﺮدم‬ ‫... ﻟﻤﺴﺶ ﮐﺮدم و ﯾﻪ ﻗﻄﺮه اﺷﮏ از روي ﮔﻮﻧﻪ ام ﺳﺮ ﺧﻮرد روش ... ﺑﺎورم ﻧﻤﯽ ﺷﺪ ... ﭼﺎدر ﻋﻘﺪ رﻫﺎ ...‬ ‫ﻋﺠﯿﺐ ﺣﺴﺎس ﺷﺪه ﺑﻮدم رو ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﺑﭙﻮﺷﻢ ... ﭼﺮا ... ﺧﻮدم ﻫﻢ ﺗﻮﺿﯿﺤﯽ ﺑﺮاش ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺻﺒﺢ ﺗﻤﺎس‬ ‫ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد و ﺗﺎ ﻣﯽ ﺗﻮ ﻧﺴﺖ اﻟﺘﻤﺎس ﮐﺮده ﺑﻮد ﺗﻮ ﮔﺮدش اﻣﺮوزﺷﻮن ﻫﻤﺮاﻫﯿﺶ ﮐﻨﻢ ... ﺧﻮدم ﻫﻢ ﻣﺸﺘﺎق ﺑﻮدم و ﻫﻢ ﻧﺒﻮدم ...‬ ‫ﻣﺸﺘﺎق ﺑﻮدم ﺑﻮدن در ﮐﻨﺎرﺷﻮن زﯾﺒﺎ ﺑﻮد و از ﺳﻤﺖ دﯾﮕﻪ ﻫﻢ از ﺣﺎﻣﯽ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﯿﮑﺸﯿﺪم اﯾﻨﮑﻪ ﮐﻤﯽ دﯾﺸﺐ ﺑﺎﻫﺎش ﺻﻤﯿﻤﯽ ﺗﺮ‬ ‫ﺷﺪه ﺑﻮدم و اﺣﺴﺎس ﻣﯽ ﮐﺮدم ﺣﺎﻻ ﭼﻪ ذﻫﻨﯿﺖ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ داره ﺑﻬﻢ اﺳﺘﺮس ﻣﯽ داد ...‬ ‫ﭘﻮﻓﯽ ﮔﻔﺘﻢ و ﻧﺸﺴﺘﻢ ﻟﺒﻪ ﺗﺨﺖ ... ﺷﺎل ﻗﺮﻣﺰ رﻧﮕﻢ رو ﻫﻢ ﻣﺤﮑﻢ ﺗﻮي ﻣﺸﺘﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم ... اﯾﻦ رﻧﮓ ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﻫﺮ رﻧﮓ دﯾﮕﻪ‬ ‫اي ﺑﻬﻢ ﻣﯿﻮﻣﺪ ﺑﻪ ﺧﻮدم ﺗﻮي آﯾﻨﻪ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ... ﻣﻦ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﻪ ﺳﺮ و وﺿﻌﻢ اﻫﻤﯿﺖ ﻣﯽ دادم و ﻣﺮﺗﺐ ﺑﻮدم اﻣﺎ ... ﭼﯽ ﺷﺪه ﺑﻮد‬ ‫ﮐﻪ اﯾﻦ ﻃﻮر ﺗﻮي آﯾﻨﻪ ﺑﻪ دﻧﺒﺎﻟﻪ ﯾﻪ ﻫﻤﺮازي ﺑﻮدم ﮐﻪ زن ﺗﺮ ﺑﺎﺷﻪ و ﺷﺎﯾﺪ زﯾﺒﺎ ﺗﺮ؟‬ ‫ﺑﻠﻨﺪش ﺷﺪم و اﯾﺴﺘﺎدم ... زﯾﺒﺎ ﺗﺮ؟ ﺷﺎﯾﺪ ﺗﻌﺮﯾﻒ از زﯾﺒﺎ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﮐﺮده ﺑﻮد ﻣﻦ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺗﻮي آﯾﻨﻪ ﺑﻪ دﻧﺒﺎﻟﻪ ﻫﻤﺮازي ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺑﺘﻮﻧﻪ ﺑﻪ‬ ‫ﺧﻮدش اﻓﺘﺨﺎر ﮐﻨﻪ ... ﻫﻤﺮازي ﮐﻪ ﻋﺬاب وﺟﺪان ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ... ﺷﺎل ﻗﺮﻣﺰ رﻧﮕﻢ رو ﻧﮕﺎﻫﯽ ﮐﺮدم و ﺑﺎر دﯾﮕﻪ ﺑﺮاي اﻣﺘﺤﺎن ﮐﺮدن‬ ‫روي ﺳﺮم اﻧﺪاﺧﺘﻢ ... اﯾﻦ ﻃﻮر ﺳﻔﯿﺪي ﺻﻮرﺗﻢ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻣﯿﻮﻣﺪ ... ﭘﺲ ﺗﻌﺮﯾﻔﻢ از زﯾﺒﺎﯾﯽ داﺷﺖ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﻣﯿﮑﺮد ... ﻣﻨﺘﻈﺮه ﯾﻪ‬ ‫ﺑﻠﻮغ دﯾﮕﻪ ﺗﻮي زﻧﺪﮔﯿﻢ ﺑﻮدم ...‬ ‫
- ﺑﻪ ﺑﻪ ... ﺧﻮﺷﮕﻞ ﮐﺮدي ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺑﻪ ﻣﺤﻤﺪ زدم: ﺟﺪا ﺑﻪ ﻧﻈﺮﺗﻮن ﺧﻮب ﺷﺪم؟‬ ‫
- واﻗﻌﺎ ﻗﺮﻣﺰ ﺑﻬﺖ ﻣﯿﺎد ... اﯾﻦ ﺷﻨﻞ ﻣﺸﮑﯽ و اﯾﻦ ﺑﻮﺗﻬﺎ ... واﻗﻌﺎ ﺑﺎ ﻣﺰه ﺷﺪي ...‬ ‫
- ﺷﺮﻣﻨﺪه ام ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ ...‬ ‫ﻓﻨﺪك رو زﯾﺮ ﺳﯿﮕﺎرش ﮔﺮﻓﺖ: دوﺳﺖ دﺧﺘﺮم ﺑﻮدي ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻢ دﻟﺶ رو داﺷﺘﻢ ﮐﻪ اﯾﻦ ﻃﻮري ﺑﺬارم ﺗﻨﻬﺎ ﺑﯿﺮون ﺑﺮي ...‬ ‫... ﺗﻮ آﯾﻨﻪ اﺗﺎق ﮔﺮﯾﻢ ﻧﮕﺎﻫﯽ دوﺑﺎره ﺑﻪ ﺧﻮدم اﻧﺪاﺧﺘﻢ و ﮐﻤﯽ ﺗﻮي ﻓﮑﺮ رﻓﺘﻢ ...‬ ‫
- ﭼﯽ ﺷﺪ ... ﺣﺎﻻ ﮐﻪ دوﺳﺖ دﺧﺘﺮم ﻧﯿﺴﺘﯽ ... ﭘﺲ ﭼﯽ ﻓﮑﺮت رو ﻣﺸﻐﻮل ﮐﺮد؟‬ ‫
- ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ... ﯾﻪ ﻟﺤﻈﻪ اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ... ﻣﯽ دوﻧﯿﺪ ﻣﻦ آﺧﺮﯾﻦ ﺑﺎر 71 ﺳﺎﻟﮕﯽ اﯾﻦ ﺷﮑﻠﯽ ﺷﺪم ... ﮐﻼ روﯾﻪ ﻟﺒﺎس ﭘﻮﺷﯿﺪﻧﻢ‬ ‫ﺗﻐﯿﯿﺮ ﮐﺮد ... ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدم ﺑﻬﺘﻮن ﻣﺘﺎل ﻟﺒﺎس ﻣﯿﭙﻮﺷﯿﺪم؟‬ ‫ﺟﺎ ﺧﻮرد و ﺧﺎﮐﺴﺘﺮ ﺳﯿﮕﺎرش رو ﺗﻮي ﭘﯿﺶ دﺳﺘﯽ ﭘﺮ ﭘﻮﺳﺖ ﭘﺮﺗﻘﺎل رو ﺑﻪ روش ﺧﺎﻟﯽ ﮐﺮد: ﺷﻮﺧﯽ ﻣﯿﮑﻨﯽ؟اﯾﻦ دﺧﺘﺮ ﺑﺎ ﻟﺒﺎﺳﻬﺎي‬ ‫ﺳﺎده و اﮐﺜﺮا ﺳﻨﺘﯽ؟‬ ‫
- اﯾﻦ دﺧﺘﺮ ... ﻫﻤﯿﻦ ﮐﻪ اﻣﺮوز ﺟﻠﻮﺗﻮن ﻧﺸﺴﺘﻪ ﯾﻪ دوره اي ﻫﺮ دﺳﺘﻪ از ﻣﻮﻫﺎش ﯾﻪ رﻧﮓ ﺑﻮد ...‬ ‫ﺧﻨﺪﯾﺪ: ﭼﻪ ﻗﺪر ﭘﺲ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﮐﺮدي ...‬ ‫
قسمت یازدهم
- اﻣﺮوز ﻫﻢ وﻗﺘﯽ اﯾﻦ ﺷﺎل رو ﮐﻪ ﯾﮏ ﺳﺎﻟﻪ ﺗﻮي ﮐﻤﺪم داره ﺧﺎك ﻣﯿﺨﻮره و ﻫﺪﯾﻪ ﮔﻠﻨﺎره ﺑﯿﺮون ﮐﺸﯿﺪم اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم اﻧﮕﺎر‬ ‫ﺑﺪون اﯾﻦ ﮐﻪ ﺑﺨﻮام ﺑﺎزﻫﻢ دارم ﺗﻐﯿﯿﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ ... اﯾﻦ روزﻫﺎ ﺧﯿﻠﯽ آﻣﺎر ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﯿﮕﻢ رو ﻫﻢ ﻧﺪارم ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زد: داري ﺑﺰرگ ﻣﯿﺸﯽ ...‬ ‫
- وﻟﯽ ﺗﻤﺎم ﺳﻌﯿﻢ اﯾﻨﻪ از اﻫﺎﻟﯽ اﻣﺮوز ﻧﺸﻢ ...‬ ‫ﺑﺎ ﺗﮏ زﻧﮕﯽ ﮐﻪ ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺑﻪ ﮔﻮﺷﯿﻢ زد از ﺟﺎم ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم ... و ﮐﯿﻔﻢ رو دﺳﺘﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ ... از دور ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺳﯿﺎه رﻧﮕﺸﻮن رو دﯾﺪم ... ﺑﻪ‬ ‫ﺳﻤﺘﺸﻮن ﻣﯽ رﻓﺘﻢ ...‬ ‫ﺑﺎ ﻧﺸﺴﺘﻦ ﺗﻮي ﻣﺎﺷﯿﻦ ﮔﺮﻣﺎي دل اﻧﮕﯿﺰي ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﻢ ﺧﻮرد ... ﻧﯿﻮﺷﺎ ﻣﺤﮑﻢ ﺑﻐﻠﻢ ﮐﺮد: ﻣﺮﺳﯽ ﻫﻤﺮاز ﮐﻪ اوﻣﺪي ...‬ ‫ﮐﻮﺷﺎ ﺟﻠﻮ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﭼﺮﺧﯿﺪه ﺑﻮد ﺑﻪ ﭘﺸﺖ و ﺑﺮام ﺑﻮس ﻣﯿﻔﺮﺳﺘﺎد ...‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺟﺪي داﺷﺖ ﺟﻠﻮ رو ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮد: ﺳﻼم آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ...‬ ‫
- ﺳﻼم ﺧﺎﻧﻮم ...‬ ‫
- ﻣﻤﻨﻮن ﮐﻪ ﺗﺎ اﯾﻨﺠﺎ اوﻣﺪﯾﺪ ...‬ ‫ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯿﮑﻨﻤﯽ ﮔﻔﺖ و راه اﻓﺘﺎد ...‬ ‫ﺑﻪ ﺧﻮدم ﻟﻌﻨﺖ ﻓﺮﺳﺘﺎدم دﯾﺪي دﯾﺸﺐ اﻧﻘﺪر ﺣﺮف ﻣﻔﺖ زدي ﻫﻤﺮاز ﺧﺎﻧﻮم ﮐﻪ اﯾﻦ آدم ﭘﺎك ازت ﻧﺎ اﻣﯿﺪ ﺷﺪه ...‬ ‫ﺗﻮ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺳﮑﻮت ﮐﺮده ﺑﻮد و ﻧﯿﻮﺷﺎ داﺷﺖ ﺑﺮام ﺗﻮﺿﯿﺢ ﻣﯿﺪاد ﮐﻪ رﻓﺘﻦ ﺧﺮﯾﺪ و ﺑﺮاي اﺗﺎﻗﺶ ﺗﺨﺖ ﺟﺪﯾﺪ ﺧﺮﯾﺪن‬ ‫ﺑﻌﺪ از ﻣﺪﺗﯽ ﮐﻪ از ﺳﮑﻮﺗﺶ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺻﺪاش ﭘﯿﭽﯿﺪ: ﺧﺐ ﮐﺠﺎ ﺑﺮﯾﻢ؟ .‬ ‫دوﺗﺎﯾﯽ ﻓﺮﯾﺎد زدن ﭘﺎرك ...‬ ‫
- ﭘﺎرك؟ اﯾﻦ ﺳﺎﻋﺖ؟ ﺗﻮ اﯾﻦ ﺳﺮﻣﺎ؟‬ ‫ﮐﻮﺷﺎ: ﻋﻤﻮ ﺗﻮ ﻗﻮل دادي اﻣﺸﺐ ﻫﺮ ﭼﯽ ﻣﺎ ﻣﯿﮕﯿﻢ ﺑﺎﺷﻪ ...‬ ‫اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﺑﻪ ﻏﻠﻂ ﮐﺮدن اﻓﺘﺎده ... ﺑﻪ زور ﺧﻨﺪه ام رو ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻢ ... اﯾﻦ آدم ﺑﺎ اﯾﻦ دك و ﭘﺰ واﻗﻌﺎ ﭼﻪ ﻃﻮري ﺑﯿﺎد ﭘﺎرك؟‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﯽ از ﺗﻮي آﯾﻨﻪ ﺑﻪ ﭘﺸﺖ اﻧﺪاﺧﺖ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺻﻮرت ﻏﺮق ﺧﻨﺪه ﻣﻦ رو دﯾﺪ ﭼﻨﺪ ﺛﺎﻧﯿﻪ اي ﺳﮑﻮت ﮐﺮد و ﺳﺮش رو ﺗﮑﻮن داد:‬ ‫ﺑﺎﺷﻪ ... ﺣﯿﻒ ﮐﻪ ﻗﻮل دادم ...‬ ‫ﻓﺮﯾﺎد ﻫﻮرا ي ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ... ﻧﯿﻮﺷﺎ: ﺗﺎزه ﻫﻤﺮاز ﻫﻢ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﻣﯿﺸﻪ ... ﻣﺜﻞ اون روز ﺑﺎ ﻣﺎ ﺗﺎب ﺑﺎزي ﻣﯿﮑﻨﯽ؟‬ ‫... ﯾﻌﻨﯽ ﻣﺮگ اون ﻟﺤﻈﻪ ﺑﺮام ﮐﻢ ﺑﻮد ... ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﺶ ﮐﻪ ﻣﺜﻞ ﭼﻨﺪ ﺛﺎﻧﯿﻪ ﭘﯿﺶ ﻣﻦ ﺷﺪه ﺑﻮد ﺗﻮي آﯾﻨﻪ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﮐﺮدم ... اﺧﻤﺎم‬ ‫رﻓﺖ ﺗﻮي ﻫﻢ: ﻣﻦ اون دﻓﻌﻪ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﺷﻤﺎﻫﺎ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﺎﺷﯿﺪ ...‬ ‫ﮐﻮﺷﺎ: آره ... ﻣﺎ ﮐﻪ ﻗﺒﻮل ﮐﺮدﯾﻢ ...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ و ﮐﻮﺷﺎ ﺟﻠﻮﺗﺮ از ﻣﺎ داﺷﺘﻦ ﺗﻨﺪ ﺗﻨﺪ راه ﻣﯿﺮﻓﺘﻦ و ﺣﺎﻣﯽ ﺑﺎ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻤﯽ از ﻣﻦ ﻗﺪم ﺑﺮ ﻣﯿﺪاﺷﺖ ... ﭘﺎرك واﻗﻌﺎ ﺷﻠﻮغ ﺑﻮد‬ ‫... و ﺣﺎﻣﯽ ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﮐﻤﯽ ﻣﻌﺬﺑﻪ ... ﮐﻤﯽ ﺳﺮدم ﺑﻮد زﯾﺮ ﺷﻨﻠﻢ ﺑﻠﻮز ﺑﻠﻨﺪي ﺗﺎ زﯾﺮ روﻧﻢ ﭘﻮﺷﯿﺪه ﺑﻮدم ﺑﺎ ﺳﺎﭘﻮرت ﭘﺸﻤﯽ و ﺑﻮت ...‬ ‫اﻣﺎ ﺟﻠﻮي ﺷﻨﻞ ﮔﺎﻫﯽ ﮐﻨﺎر ﻣﯿﺮﻓﺖ و ﺑﺎد ﻣﯽ زد ﺑﻪ ﭘﺎم و ﮐﻤﯽ ﺳﺮدم ﻣﯿﺸﺪ ... ﺳﮑﻮﺗﺶ داﺷﺖ اذﯾﺘﻢ ﻣﯿﮑﺮد ... ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم‬ ‫و ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ و اﺧﻢ آﻟﻮد ﺑﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺧﯿﺮه ﺷﺪه ﺑﻮد ... ﺧﻮدش رو ﮐﻤﯽ ﺑﻬﻢ ﻧﺰدﯾﮏ ﺗﺮ ﮐﺮد ... و ﭼﺸﻢ ﻏﺮه اي ﺑﻪ‬ ‫ﻣﺮد ﺟﻮاﻧﯽ رﻓﺖ ﮐﻪ از رو ﺑﻪ روﻣﻮن ﻣﯽ آﻣﺪ ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫زﯾﺮ ﻟﺐ ﻏﺮ زد: از دﺳﺖ اﯾﻦ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ...‬ ‫
- دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﯿﺪ اﯾﻦ ﺟﺎ ﺑﯿﺎﯾﺪ درﺳﺘﻪ؟‬ ‫ﺑﺎزﻫﻢ ﻧﺰدﯾﮑﻢ ﺷﺪ و از ﺑﯿﻦ ﯾﻪ ﺟﻤﻌﯿﺖ زﯾﺎدي ردم ﮐﺮد: ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ اﯾﻦ ﺳﺎﻋﺖ ﺟﻤﻌﻪ اﯾﻦ ﺟﺎ اﻧﻘﺪر ﺷﻠﻮغ ﻣﯿﺸﻪ ...‬ ‫
- ﺧﺐ ﺑﺎﺷﻪ ... زﯾﺒﺎﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﯿﺒﯿﻨﯿﺪ از ﻫﺮ ﻗﺸﺮي آدم ﻫﺴﺖ ...‬ ‫
- ﻣﺸﮑﻞ ﻫﻢ ﻫﻤﯿﻨﻪ از ﻫﺮ ﻗﺸﺮي ﻫﺴﺖ ...‬ ‫
- ﻧﺎراﺣﺘﯿﺪ ﺑﺎ ﻃﺒﻘﻪ اي ﺑﻪ ﻏﯿﺮ از ﻃﺒﻘﻪ اي ﮐﻪ ﺑﻬﺶ ﺗﻌﻠﻖ دارﯾﺪ ﺟﺎﯾﯽ ﺑﺎﺷﯿﺪ؟‬ ‫ﮐﻼﻣﻢ زﻫﺮ دار ﺑﻮد ... ﺧﻮدم ﭘﺸﯿﻤﻮن ﺷﺪم ... اﻣﺎ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﻧﺎﺷﯽ از اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ از ﻟﺤﻈﻪ اول ﺑﺎﻫﺎم ﺳﺮد ﺑﺮﺧﻮرد ﮐﺮده ﺑﻮد ...‬ ‫ﺳﺮش رو ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺑﺎﻻ ﮔﺮﻓﺖ و ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ اي ﭼﺸﻤﺎش رو ﺑﺴﺖ اﻧﮕﺎر ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ آراﻣﺶ ﺑﮕﯿﺮه ...‬ ‫
- ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ﻣﻦ ﻣﻨﻆ ...‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد ... ﺳﻔﺖ و ﻣﺤﮑﻢ ... ﺗﻮ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ﭘﺮ از دل ﺟﻮﯾﯽ ﺑﻮد: ﻣﻦ اﺻﻼ دوﺳﺖ ﻧﺪارم وﻗﺘﯽ ﺧﺎﻧﻮم ﻫﻤﺮاﻫﻢ ﻫﺴﺖ ﺟﺎﯾﯽ‬ ‫ﺑﺎﺷﻢ ﮐﻪ ﮐﻨﺘﺮﻟﯽ روي اﻃﺮاﻓﻢ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ...‬ ‫ﮐﻮﺷﺎ و ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺑﻪ اﻻ ﮐﻠﻨﮓ ﻣﻮرد ﻋﻼﻗﻪ ﺷﻮن رﺳﯿﺪه ﺑﻮدن و ﻣﻦ واﻗﻌﺎ در ﻣﻘﺎﺑﻞ اﯾﻦ ﺟﻮاب ﭼﯿﺰي ﺑﺮاي ﮔﻔﺘﻦ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... ﺑﺮاي ﻣﻦ‬ ‫ﺑﻮدن در اﯾﻦ ﺟﺎ ﻫﺎ ﻋﺎدي ﺑﻮد ... ﺑﺎ ﻣﺎدر ﮐﻪ زﻧﺪه ﺑﻮد ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻮارد ﻏﺬا درﺳﺖ ﻣﯿﮑﺮدﯾﻢ ﺑﺎ زﯾﺮ اﻧﺪازﻣﻮن ﺑﻪ ﭘﺎرك ﻣﯿﻮﻣﺪﯾﻢ ... ﻫﯿﭻ‬ ‫وﻗﺖ از اﯾﻦ ﺟﻨﺒﻪ ﻧﮕﺎه ﻧﮑﺮده ﺑﻮدم ... اﯾﻦ ﮐﻪ اﯾﻦ ﻣﺮد ﭼﻪ ﻗﺪر ﺷﺒﯿﻪ اﺳﻤﺶ ﺑﻮد ...‬ ‫رو ﻧﯿﻤﮑﺖ ﺧﺎﻟﯽ ﻧﺸﺴﺘﯿﻢ ... ﮐﻨﺎرم ﻧﺸﺴﺖ و ﭼﺸﻢ دوﺧﺘﯿﻢ ﺑﻪ ﺷﺎدي ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ... ﺑﻪ ﻫﻤﻮن دو ﺗﺎ ﻓﺮﺷﺘﻪ اي ﮐﻪ ﺗﻨﻬﺎ دﻟﯿﻞ ﺣﻀﻮر ﻣﺎ‬ ‫در ﮐﻨﺎر ﻫﻤﺪﯾﮕﻪ ﺑﺎ دو دﻧﯿﺎي ﺟﺪا و ﺣﺘﯽ دﯾﺪﮔﺎﻫﺎي ﺟﺪا ﺑﻮدن ...‬ ‫ﺑﺎد ﺑﯿﻦ ﺑﺮﮔﻬﺎي درﺧﺘﻬﺎ ﭘﯿﭽﯿﺪ و ﻣﻦ ﭼﺸﻤﻬﺎم رو ﺑﺴﺘﻢ ﺗﺎ ﺑﯿﻦ ﺗﻤﺎم ﺳﺮ و ﺻﺪاﻫﺎي اﻃﺮاﻓﻢ اون ﺧﺶ ﺧﺶ ﭘﺎﯾﯿﺰي ﺑﺮﮔﻬﺎ رو ﺣﺲ‬ ‫ﮐﻨﻢ.‬ ‫ﺑﺎﯾﺪ ﻋﺬر ﺧﻮاﻫﯽ ﻣﯿﮑﺮدم ... ﺣﺮﻓﻢ اﺻﻼ درﺳﺖ ﻧﺒﻮد: آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ...‬ ‫ﺳﺮش رو ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﭼﺮﺧﻮﻧﺪ ... ﻣﺜﻞ اون دﻓﻌﻪ ﺗﻮي ﻣﺎﺷﯿﻦ اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﭼﺸﻤﺎش دﯾﮕﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﻗﻬﻮه اي ﺳﻮﺧﺘﻪ ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫ﻣﻨﺘﻈﺮ ﮐﻼﻣﻢ ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ... ﺑﺎﺑﺖ ﺟﻤﻠﻪ اي ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻢ ...‬ ‫
- اﻧﺪﯾﺸﻪ اي ﮐﻪ ﭘﺸﺖ اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﺑﻮد ﯾﻌﻨﯽ ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ اﯾﻦ ﺑﺮداﺷﺖ ﺷﺪه ﻣﻦ رو ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺗﻮي ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﺑﺮه ... ﺗﺎ ﺧﻮد ﺟﻤﻠﻪ اي‬ ‫ﮐﻪ ﺑﻪ ﮐﺎر ﺑﺮدﯾﺪ ...‬ ‫ﺳﺮم رو ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻢ و ﺗﺮﺟﯿﺢ دادم ﺳﮑﻮت ﮐﻨﻢ ﺣﺲ ﺧﻮﺑﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻢ اﯾﻦ آدم اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ اﺣﺘﺮام ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد و ﺣﺎﻻ‬ ‫ﻣﻦ ﺑﺪ ﺟﻮر ﺗﻮ ﺗﺤﻠﯿﻞ ﺟﻤﻠﻪ اوﻟﺶ ﺑﻮدم و دﻟﯿﻠﻪ ﻣﻌﺬب ﺑﻮدﻧﺶ ...‬ ‫ﮐﻤﯽ ﺑﻪ ﺳﮑﻮت ﮔﺬﺷﺖ ... ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺳﺨﺖ ﻣﺸﻐﻮﻟﻪ ﺑﺎزي ﺑﻮدن دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﯿﻢ ... ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻪ ... ﻣﺜﻞ اون ﺷﺐ ﺗﻮي‬ ‫ﻣﺎﺷﯿﻦ ... ﭘﺎﻫﺎش رو روي ﻫﻢ اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮد و ﺷﺶ دﻧﮓ ﺣﻮاﺳﺶ ﺑﻪ ﺑﺎزي ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﻮد ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫
- ﺷﻤﺎ ﺑﭽﻪ ﺑﻮدﯾﺪ ﭘﺎرك ﻣﯿﻮﻣﺪﯾﺪ؟‬ ‫ﻫﺮﭼﻨﺪ ﺷﮏ داﺷﺘﻢ اﯾﻦ آدم ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﺑﭽﻪ ﺑﻮده ﺑﺎﺷﻪ ... ﮐﺎﻣﻼ ﮔﺮﻓﺖ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻗﺼﺪم ﭼﯿﻪ و ﺧﺪا رو ﺷﮑﺮ ﮐﻪ ﮔﻮﯾﺎ اون ﻫﻢ‬ ‫ﺗﺼﻤﯿﻢ ﺑﻪ ﺗﻤﻮم ﮐﺮدن اﯾﻦ ﺳﮑﻮت داﺷﺖ: زﯾﺎد ﻧﻪ ... ﺷﺎﯾﺪ ﭼﻨﺪ ﺑﺎري ﺑﺎ ﻓﺨﺮي ﺧﺎﻧﻮم ... ﺑﻌﺪش ﻣﺎ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﺎغ ﺧﻮدﻣﻮن ﺗﻔﺮﯾﺢ‬ ‫ﻣﯿﮑﺮدﯾﻢ ...‬ ‫
- ﻫﻤﻮن ﮐﻪ ﮐﻮﺷﺎ و ﻧﯿﻮﺷﺎ رو ﻣﯽ ﺑﺮﯾﺪ ... ﻣﻦ اﻣﺎ زﯾﺎد ﻣﯿﻮﻣﺪم ﺷﺎﯾﺪ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﻫﺮ ﻫﻔﺘﻪ ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﻣﯿﺮم ﺑﺮاي ﻗﺪم زدن ... دوﺳﺖ ﻫﻢ‬ ‫دارم ﮐﻮﺷﺎ و ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺑﯿﺎن ﭘﺎرك اﯾﻦ ﺟﺎ ﯾﺎد ﻣﯿﮕﯿﺮن ﺑﺎ اﻃﺮاﻓﯿﺎﻧﺸﻮن ارﺗﺒﺎط داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻦ ...‬ ‫
- ﻣﻦ اﻣﺸﺐ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻧﯿﻮﺷﺎ و ﮐﻮﺷﺎ اﯾﻦ ﺟﺎم ...‬ ‫
- ﻣﻄﻤﺌﻨﺎ ﺷﻤﺎ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺘﯿﺪ ﺗﺎب ﺑﺎزي ﮐﻨﯿﺪ ...‬ ‫... ﻟﺒﺨﻨﺪ زد ﯾﻌﻨﯽ: وﻟﯽ ﮔﻮﯾﺎ ﺷﻤﺎ ﻫﻨﻮز ﺗﺎب ﺑﺎزي دوﺳﺖ دارﯾﺪ ...‬ ‫ﺳﺮﯾﻊ ﻟﺒﻬﺎم رو ﺟﻤﻊ ﮐﺮدم و ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﺮاق ﺷﺪم: ﻧﻪ ﮐﯽ ﮔﻔﺘﻪ؟‬ ‫ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ اي ﺑﺎ ﻫﻤﻮن ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺧﯿﺮه ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد ... ﺧﺠﺎﻟﺖ ﮐﺸﯿﺪم و ﻧﮕﺎﻫﻢ رو ﮐﻪ ﻣﯿﺪوﻧﻢ ﺣﺎﻻ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺮﺗﻖ ﺷﺪه ﺑﻮد رو ازش‬ ‫ﮔﺮﻓﺘﻢ ... ﻣﻦ اﯾﻦ اداﻫﺎ رو ﺟﻠﻮي اﯾﻦ آدم در ﻧﻤﯿﺎوردم ... ﺗﺮﻣﺰ ﺑﺮﯾﺪه ﺑﻮدم اﻧﮕﺎر ... ﺗﻮ دﻟﻢ ﺑﻪ ﺧﻮدم ﺗﺸﺮ زدم ﺣﺎﻻ اﯾﻦ دو زار‬ ‫اﺣﺘﺮاﻣﺘﻢ ﺑﺎ اﯾﻦ ﺑﭽﻪ ﺑﺎزي ﻫﺎت از ﺑﯿﻦ ﺑﺒﺮ ...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ داد زد: ﻫﻤﺮاز ﻧﻤﯿﺎي ﻫﻠﻢ ﺑﺪي؟‬ ‫ﻣﻨﻢ اﯾﻦ رو ﺑﻬﺎﻧﻪ ﮐﺮدم و ﻣﺜﻞ ﺷﺼﺖ ﺗﯿﺮ از ﺻﺤﻨﻪ ﺟﺮم دور ﺷﺪم ... و ﻧﻔﺴﯽ ﮐﻪ ﺣﺒﺲ ﺷﺪه ﺑﻮد رو ﺑﯿﺮون دادم ...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺑﻪ اوج ﻣﯿﺮﻓﺖ و ﮐﻮﺷﺎ ﻫﻢ روي ﺳﺮ ﺳﺮه ﻫﯽ داد ﻣﯿﺰد اﺻﻼ ﭘﺮﺗﺶ ﮐﻦ ﺑﺮه رو ﮐﺮه ﻣﺎه از دﺳﺘﺶ ﺧﻼص ﺷﯿﻢ ﺧﻮدت ﻫﻢ‬ ‫ﺑﺮي ﻫﻤﺮاز ﺑﺪ ﻧﻤﯿﺸﻪ ... ﻧﯿﻮﺷﺎ رو ول ﮐﺮدم و دﻧﺒﺎﻟﺶ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯿﺨﻨﺪﯾﺪ ﯾﻢ دوﯾﺪم دﻧﺒﺎﻟﺶ ﮐﻪ ﺑﮕﯿﺮﻣﺶ و اون از‬ ‫ﺷﺪت ﻫﯿﺠﺎن ﻓﺮﯾﺎد ﻣﯽ زد ... زﻣﯿﻦ ﺑﺎزي ﺧﻠﻮت ﺑﻮد دوﯾﺪ ﺳﻤﺖ ﻋﻤﻮش و ﭘﺸﺖ ﻧﯿﻤﮑﺖ ﺣﺎﻣﯽ ﻗﺎﯾﻢ ﺷﺪ و ﻣﻦ ﮐﻪ ﺧﻮدم از‬ ‫ﻫﯿﺠﺎن و ﺧﻨﺪه ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﻟﭙﺎم ﮔﻞ اﻧﺪاﺧﺘﻪ رو ﺑﻪ روش اﯾﺴﺘﺎدم ... ﺣﺎﻣﯽ دﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﯿﻨﻪ و ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪي ﮐﻪ ﺣﺎﻻ ﮐﺎﻣﻼ واﺿﺢ ﺑﻮد‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﻤﻮن ﻣﯽ ﮐﺮد ... ﺳﺮم رو اﻧﺪاﺧﺘﻢ ﭘﺎﯾﯿﻦ و ﻣﻮﻫﺎم رو ﮐﺮدم ﺗﻮي ﺷﺎﻟﻢ: ﺑﯿﺎ ﺑﯿﺮون ﻗﻮرﺑﺎﻏﻪ ... ﻣﯽ ﺧﻮام ﺑﻔﺮﺳﺘﻢ ﺳﺮزﻣﯿﻦ آرزوﻫﺎ‬ ‫ﻣﻨﺘﻈﺮ ﭘﺮﻧﺴﺴﺖ ﺑﺸﯿﻨﯽ ...‬ ‫اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯽ ﺷﺪ ﮐﻮﺷﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺗﺮ ﺑﺨﻨﺪه ... ﻧﯿﻮﺷﺎ ﻫﻢ ﮐﻨﺎرم اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد ... ﺣﺎﻣﯽ ﻧﮕﺎﻫﻤﻮن ﻣﯽ ﮐﺮد ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ اﯾﺴﺘﺎد و آروم‬ ‫اوﻣﺪ ﮐﻨﺎرم ﻗﺮار ﮔﺮﻗﺖ ... و ﻓﺎﺻﻠﻪ اش رو ﺑﺎﻫﺎم ﮐﻢ ﮐﺮد: ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﻫﻮا داره ﺳﺮد ﻣﯽ ﺷﻪ و ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻫﻢ ﮔﺮﺳﻨﻪ ﺑﺎﺷﻦ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ‬ ‫ﻣﻮاﻓﻘﯿﺪ؟‬ ‫... از اﯾﻦ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﻣﻮﺿﻊ ﻧﺎ ﮔﻬﺎﻧﯽ و ﺑﺴﯿﺎر ﻫﻨﺮﻣﻨﺪاﻧﺶ ﻣﺘﻌﺠﺐ ﺷﺪم. ﮐﻮﺷﺎ ﺑﯿﺮون اوﻣﺪ ... ﺗﭙﻞ ﻣﻦ ... ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺮم ﺳﻤﺘﺶ و‬ ‫ﺑﮕﯿﺮﻣﺶ ﮐﻪ ﺣﺎﻣﯽ ﻣﺤﮑﻢ و ﺟﺪي ﮔﻔﺖ: اﯾﻦ ﺑﺎر رو ﺑﺒﺨﺸﯿﺪش ...‬ ‫ﻟﺤﻦ ﮐﻼم ﺟﺪﯾﺶ ﮐﻪ ﯾﻌﻨﯽ ﭘﺎﯾﺎن اﯾﻦ ﺷﻮﺧﯽ ﻫﺎ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺟﺎ ﺑﺨﻮرم ... ﻧﯿﻮﺷﺎ ﮐﻨﺎر ﮐﻮﺷﺎ اﯾﺴﺘﺎد و ﺑﺎ ﻫﻢ ﻣﺸﻮرت ﮐﺮدﻧﺪ ﮐﻪ ﺷﺎم‬ ‫ﮐﺠﺎ ﺑﺮن؟ و ﻣﻦ ﻣﻮﻧﺪه ﺑﻮدم ﺑﺎ اﯾﻦ آدم ﮐﻪ ﺣﺎﻻ ﮐﺎﻣﻼ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻣﻦ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد ... و داﺷﺖ از ﺑﺎﻻ ﻧﮕﺎﻫﻤﻮن ﻣﯽ ﮐﺮد ... وﻗﺘﯽ‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺗﺼﻤﯿﻤﺸﻮن رو ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮم ﮐﻪ ﭼﺮﺧﯿﺪم ... ﭼﻨﺪ ﺗﺎ ﭘﺴﺮ ﺟﻮون رو دﯾﺪم ﮐﻪ ﺑﻪ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﮐﻤﯽ از ﻣﺎ روي‬ ‫ﻧﯿﻤﮑﺖ ﻫﺎ و ﻟﺒﻪ ﺑﺎﻏﭽﻪ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدن و داﺷﺘﻦ ﻧﮕﺎﻫﻤﻮن ﻣﯽ ﮐﺮدن و ﻧﮕﺎﻫﺸﻮن ﺑﻬﻢ ﭘﺮ از ﺷﯿﻄﻨﺖ ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺷﺎﯾﺪ ﻋﻤﻮت از اون ﺟﺎ ﺧﻮﺷﺶ ﻧﯿﺎد آﺧﻪ ...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ آروم ﮔﻔﺖ: ﺧﻮدش ﮔﻔﺖ اﻣﺸﺐ ﺷﺐ ﻣﺎﺳﺖ ﻣﺎ ﻫﻢ دﻟﻤﻮن ﻣﯿﺨﻮاد ﺑﺮﯾﻢ رﺳﺘﻮران دوﺳﺖ ﺗﻮ ﭘﺎﺳﺘﺎ ﺑﺨﻮرﯾﻢ ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ در ﻣﺎﺷﯿﻦ رو ﺑﺮاي ﻣﺎ ﺑﺎز ﮐﺮد: ﺧﺐ ﺧﺎﻧﻮم اﯾﻦ رﺳﺘﻮراﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻣﯿﮕﻦ ﮐﺠﺎﺳﺖ؟‬ ‫
- ﺧﯿﻠﯽ از اﯾﻦ ﺟﺎ دور ﻧﯿﺴﺖ اﻣﺎ ... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﺑﺮاﺗﻮن ﺟﺎﻟﺐ ﻫﺴﺖ ﯾﺎ ﻧﻪ ﯾﻪ ﮐﺎﻓﻪ ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﮐﻪ ﯾﮑﯽ از ﻫﻤﮑﻼﺳﯽ ﻫﺎم داﯾﺮ ﮐﺮده و‬ ‫ﻣﻦ ﭼﻨﺪ ﺑﺎري ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو ﺑﺮدم ﭘﯿﺸﺶ ...‬ ‫
- آدرس رو ﺑﮕﯿﺪ ...‬ ‫ﮐﻤﯽ ﻣﺎﺷﯿﻨﺶ ﺑﺮاي اﯾﻦ ﻣﺤﻠﻪ ﻟﻮﮐﺲ ﺑﻮد ... ﺧﻮدش ﻫﻢ ﺑﺎ اون ﭘﺎﻟﺘﻮي ﭘﺎﯾﯿﺰه ﻣﺸﮑﯽ و ﻟﺒﺎﺳﻬﺎي ﺑﯽ ﻧﻬﺎﯾﺖ ﺷﯿﮑﺶ ... اﻟﺒﺘﻪ ﺑﺮاي‬ ‫دوﻣﯿﻦ ﺑﺎر ﮐﺮوات ﻧﺪاﺷﺖ ...‬ ‫ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻗﺒﻞ از ﻣﺎ در ﭼﻮﺑﯽ رﺳﺘﻮران رو ﺑﺎز ﮐﺮدن ... ﯾﻪ رﺳﺘﻮران ﺧﻮﺷﮕﻞ ﭼﻮﺑﯽ ﮐﻪ ﮐﻼ 8 ﺗﺎ ﻣﯿﺰ داﺷﺖ ﺑﺎ ﺻﻨﺪﻟﯽ ﻫﺎي ﭼﻮﺑﯽ‬ ‫ﻗﺪﯾﻤﯽ و رو ﻣﯿﺰي ﻫﺎﯾﯽ ﭼﻬﺎر ﺧﻮﻧﻪ ﺳﻮرﻣﻪ اي ﺳﻔﯿﺪ ... ﯾﮑﯽ از ﻣﯿﺰﻫﺎ ﺧﺎﻟﯽ ﺑﻮد ﺑﻘﯿﻪ اش ﭘﺮ ﺑﻮد ... ﺑﻮي ﺳﯿﺮ و ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ ﯾﻮﻧﺎﻧﯽ و‬ ‫ﻫﻢ ﻫﻤﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺧﻮب ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ﻣﻮﺿﻮﻋﺎت ﺑﺤﺜﺸﻮن ﭼﯿﻪ ﺗﻮ ﻫﻢ ﭘﯿﭽﯿﺪه ﺑﻮد ... ﺣﺎﻣﯽ ﭘﺸﺖ ﯾﮑﯽ از ﻣﯿﺰﻫﺎ ﻧﺸﺴﺖ ... ﻣﯿﺰ‬ ‫ﺑﺮاش ﮐﻤﯽ ﮐﻮﭼﯿﮏ ﺑﻮد ... اﻃﺮاف رو ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮد ﮐﻪ ﺻﺪاي ﻏﺶ ﻏﺶ ﺧﻨﺪه ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ...‬ ‫دﻻرام ﺻﺎﺣﺐ رﺳﺘﻮران ﺑﺎ اون ﭘﯿﺸﺒﻨﺪ ﺑﺎ ﻣﺰه اش از ﭘﺸﺖ ﭘﯿﺸﺨﻮن اوﻣﺪه ﺑﻮد و داﺷﺖ ﻗﻠﻘﻠﮑﺸﻮن ﻣﯿﺪاد ... ﻧﮕﺎﻫﺶ دﻧﺒﺎﻟﻪ ﻣﻦ‬ ‫ﭼﺮﺧﯿﺪ ﺑﺎ دﯾﺪﻧﻢ اوﻣﺪ ﮐﻨﺎرم و ﺑﺎ ﻫﻤﻮن ﺻﻮرت ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺧﻨﺪاﻧﺶ ﺑﺎﻫﺎم رو ﺑﻮﺳﯽ ﮐﺮد: ﭼﻪ ﻋﺠﺐ ﺧﺎﻧﻮم ﺑﺎزﯾﮕﺮ اﻓﺘﺨﺎر دادﯾﺪ ...‬ ‫
- ﮔﻔﺘﻢ ﻣﻨﻮر ﮐﻨﻢ ﮐﻠﺒﻪ دروﯾﺸﯿﺖ رو ...‬ ‫
- ﺧﻮب ﮐﺮدي وﻟﯿﻌﻬﺪ ﻫﺎ رو ﻫﻢ آوردي ...‬ ‫ﭼﺸﻤﺶ اﻓﺘﺎد ﺑﻪ ﺣﺎﻣﯽ ﻟﻮﮐﺲ ﭘﺸﺖ ﻣﯿﺰ ... ﺧﺐ اون آدم ﺑﺎ اون دب دﺑﻪ و ﮐﺒﮑﺒﻪ ﺷﺒﯿﻪ ﻣﺸﺘﺮي ﻫﺎي اﯾﻦ ﺟﺎ ﻧﺒﻮد ... ﺣﺎﻣﯽ از‬ ‫ﺟﺎش ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ: ﺳﻼم ﺧﺎﻧﻮم ...‬ ‫دﻻرام ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﺳﻼﻣﯽ ﮐﺮد‬ ‫ﻣﻦ: آﻗﺎي دﮐﺘﺮ اﻧﺘﻈﺎم ﻋﻤﻮي ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻫﺴﺘﻦ اﻣﺸﺐ اﻓﺘﺨﺎر دادن ﻣﺎ رو ﻫﻤﺮاﻫﯽ ﮐﻨﻦ ...‬ ‫دﻻرام ﮐﻪ ﻫﻨﻮز ﻣﺤﻮ ﺑﻮد: ﺧﻮش اوﻣﺪﯾﺪ ﭘﺲ ﺣﺎﻻ ﮐﻪ ﻣﻬﻤﻮن ﻣﺨﺼﻮص دارﯾﻢ ... اﻻن ﺑﺮاﺗﻮن ﻣﯿﺰ رو ﻣﯿﭽﯿﻨﻢ ...‬ ‫
- ﺑﯿﺎم ﮐﻤﮏ؟‬ ‫
- ﻧﻪ آرﺗﺎن ﻫﺴﺘﺶ ...‬ ‫
- اي ﻧﺎﻣﺮد ... ﮐﺠﺎﺳﺖ اﯾﻦ؟‬ ‫ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ دﻻرام راه اﻓﺘﺎدن ﮐﻪ ﺑﺮن ﺗﻮ آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺗﺬﮐﺮ ﺣﺎﻣﯽ ﻧﺸﺴﺘﻦ ﭘﺸﺖ ﻣﯿﺰ ...‬ ‫آرﺗﺎن ﭘﯿﺶ دﺳﺘﯽ ﻫﺎ رو آورد: ﺳﻼم دﮐﺘﺮ ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫ﻣﻄﻤﺌﻦ ﻧﺒﻮدم ﺣﺎﻣﯽ آرﺗﺎن رو ﯾﺎدش ﺑﺎﺷﻪ ...‬ ‫
- ﭼﻪ ﻃﻮري ﺧﻮﺷﮕﻞ ﺷﻬﺮ ﻗﺼﻪ ﻫﺎ؟‬ ‫
- اوﻣﺪي ﮐﻤﮏ دﻻرام؟‬ ‫ﺻﻨﺪﻟﯽ ﮐﻨﺎرﯾﻤﻮن رو ﮔﺬاﺷﺖ و ﻧﺸﺴﺖ: دﻟﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد اﻣﺮوز ...‬ ‫ﺑﻪ ﭘﺸﺘﯽ ﺻﻨﺪﻟﯿﻢ ﺗﮑﯿﻪ دادم: ﻫﻤﻮن ﻣﻮﺿﻮع ﻫﻤﯿﺸﮕﯽ؟‬ ‫
- اوﺿﺎع اﻧﺘﺸﺎراﺗﯽ ﺧﺮاﺑﻪ ... ﺑﻪ ﻏﯿﺮ از ﮐﺘﺎﺑﻬﺎي ﻓﺎل ﺗﺎروت و ﻗﻬﻮه ﭼﯿﺰي ﭼﺎپ ﻧﻤﯽ ﺷﻪ ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم: ﭼﻪ اﻧﺘﻈﺎري دارﯾﺪ از ﻣﺮدﻣﯽ ﮐﻪ ﻣﯿﺎن ﻧﻤﺎﯾﺸﮕﺎه ﮐﺘﺎب ﺳﯿﺐ زﻣﯿﻨﯽ ﺳﺮخ ﮐﺮده و ﻫﺎﯾﺪا ﺑﺨﻮرن ﺷﻤﺎره ﺑﺪن و ﺑﺮن ...‬ ‫ﺑﻠﻨﺪ ﺧﻨﺪﯾﺪ: ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﺗﺤﻠﯿﻞ رو ﮐﺮدي و ﺧﺪاﯾﯿﺶ ... ﺑﺎﺑﺎم ﻏﺼﻪ ﻣﯿﺨﻮره ﺑﺮاي اﯾﻦ اﻧﺘﺸﺎراﺗﯽ ﻫﻤﻪ ﻋﻤﺮش رو ﮔﺬاﺷﺘﻪ ... ﻣﺎﻣﺎن ﮐﻪ‬ ‫داره ﮔﺎﻟﺮﯾﺶ رو ﺑﻪ زور ﻣﯽ ﭼﺮﺧﻮﻧﻪ ...‬ ‫
- ﺗﻮ ﭼﻪ ﻣﯿﮑﻨﯽ؟ ﭼﺮا اﺟﺮا ﻧﻤﯽ ري؟‬ ‫
- اوﻧﺎ ﻣﮕﻪ ﭼﻪ ﻗﺪ ﻣﯿﺪن؟ ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺎ دﻻرام ﺷﺮﯾﮏ ﺷﺪم ... ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻢ ﯾﻪ ﮐﺎﻓﯽ ﺷﺎپ زدم ... ﺑﻬﺘﺮ ﺑﻮد ﻣﺜﻞ اﯾﻦ آﻗﺎ داداﺷﻤﻮن آرش‬ ‫ﺧﺎن ... ﻣﯽ رﻓﺘﯿﻢ ﺳﺮاغ وﮐﺎﻟﺖ ...‬ ‫
- اﯾﻦ روزﻫﺎ ﻫﻤﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ دم از ﮐﻨﺎر ﮐﺸﯿﺪن ﻣﯿﺰﻧﻦ ...‬ ‫
- ﺗﻮ ﺷﻠﻮﻏﺶ ﻧﮑﻦ ... ﺗﻮ رو ﺻﺤﻨﻪ ﺑﻤﻮن ... ﻣﺎ از ﺗﻤﺎﺷﺎ ﮐﺮدﻧﺖ ﻟﺬت ﻣﯽ ﺑﺮﯾﻢ ... ﺑﺮم دﻟﯽ دﺳﺖ ﺗﻨﻬﺎﺳﺖ ... ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ دﯾﮕﻪ؟‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺣﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﻣﺘﻔﮑﺮ ﻧﮕﺎﻫﻤﻮن ﻣﯿﮑﺮد ﮐﺮدم: اﻫﻞ ﻏﺬاﻫﺎي ﻣﺪﯾﺘﺮاﻧﻪ اي ﻫﺴﺘﯿﺪ؟‬ ‫
- اﻟﺒﺘﻪ ...‬ ‫
- ﭘﺲ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ...‬ ‫
- راﺳﺘﯽ ﻫﻤﺮاز ﺑﺎﺑﺎ ﺳﺮاﻏﺖ رو ﻣﯿﮕﺮﻓﺖ وﻗﺖ ﮐﺮدي ﯾﻪ ﺳﺮ ﺑﺰن دﻟﺶ ﺗﻨﮓ ﺷﺪه ﺑﺸﯿﻨﯿﺪ ﺑﺎﻫﻢ ﺑﺤﺚ ﮐﺘﺎب ﺑﮑﻨﯿﺪ و ﺑﺮات ﺳﺎز‬ ‫ﺑﺰﻧﻪ ... ﻣﯽ دوﻧﯽ ﮐﻪ ﻋﺸﻘﻪ دﺧﺘﺮه و ﺧﺪا دو ﺗﺎ ﻧﺮه ﺧﺮ ﻧﺼﯿﺒﺶ ﮐﺮده ...‬ ‫
- ﺟﻠﻮي ﺑﭽﻪ ﻫﺎ درﺳﺖ ﺣﺮف ﺑﺰن ...‬ ‫ﺧﻨﺪﯾﺪ و ﻫﻤﻮن ﻃﻮر ﮐﻪ ﻣﯿﺮﻓﺖ ﺳﻤﺖ آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ: ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻣﻦ رو اﻟﮕﻮ ﻗﺮار ﻧﺪﯾﺪ ﻫﺮ ﮐﺎري ﻣﻦ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﺑﺮﻋﮑﺴﺶ رو اﻧﺠﺎم ﺑﺪﯾﺪ.‬ ‫ﭼﻨﮕﺎﻟﻢ رو ﻣﯿﺰدم ﺑﻪ ﺳﺎﻻد ﯾﻮﻧﺎﻧﯽ رو ﺑﻪ روم و ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺳﺨﺖ ﻣﺸﻐﻮل ﭘﺎﺳﺘﺎي ﻣﺪﯾﺘﺮاﻧﻪ اﺷﻮن ﺑﻮدن ...‬ ‫
- ﺑﺎ ﺧﯿﺎرﻫﺎي ﺑﺸﻘﺎﺑﺘﻮن در ﺣﺎل ﺟﻨﮕﯿﺪ؟‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺑﻬﺶ زدم ﮐﻪ ﺑﺎ آراﻣﺶ داﺷﺖ ﻏﺬاش رو ﻣﯿﺨﻮرد: ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ... ﻏﺬاﺗﻮن ﺧﻮب ﺑﻮد؟‬ ‫
- ﺧﻮﺷﻤﺰه اﺳﺖ ...‬ ‫... ﺧﺐ ﺑﺮاي ﺣﺎﻣﯽ آرام و ﻧﺴﺒﺘﺎ ﺑﺪون ﻫﯿﺠﺎﻧﺎت آﻧﯽ اﯾﻦ ﺟﻮاب ﺧﻮب ﺑﻮد ...‬ ‫رو ﮐﺮد ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻧﯿﻮﺷﺎ: ﺷﻤﺎ ﺳﺲ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺑﺨﻮري ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻋﻤﻮش اﻧﺪاﺧﺖ و ﺻﻮرﺗﺶ رﻓﺖ ﺗﻮ ﻫﻢ ... ﻇﺮف ﺳﺲ ﺗﻮي دﺳﺘﺶ رو ﮐﻤﯽ ﻣﺤﮑﻢ روي ﻣﯿﺰ ﮔﺬاﺷﺖ: ﻣﻦ ﻣﯿﺮم‬ ‫دﺳﺘﺎم رو ﺑﺸﻮرم ...‬ ‫ﮐﻮﺷﺎ ﻫﻢ ﭘﺸﺖ ﺳﺮش ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ... ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺷﺪه ﺑﻮدم ... ﻧﮕﺎه ﺗﻨﺪي ﺑﻬﺶ اﻧﺪاﺧﺘﻢ ... آﺧﺮ ﺗﻮﻧﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﺷﺐ اﯾﻦ ﺑﭽﻪ رو ﺧﺮاب ﮐﻨﻪ‬ ‫... دﺳﺘﻤﺎل ﺗﻮي دﺳﺘﺶ رو ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ روي ﻣﯿﺰ ﭘﺮﺗﺎب ﮐﺮد ...‬ ‫
- ﭼﺮا اﻧﻘﺪر ﺑﻬﺸﻮن ﺗﺬﮐﺮ ﻣﯿﺪﯾﺪ؟‬ ‫
- ﺳﺲ ﺑﺮاش ﺧﻮب ﻧﯿﺴﺖ ادوﯾﻪ زﯾﺎد ﻫﻮرﻣﻮﻧﻬﺎش رو ﺑﻬﻢ ﻣﯿﺮﯾﺰه ...‬ ‫... ﮐﻤﯽ از اﯾﻨﮑﻪ زود ﻗﻀﺎوت ﮐﺮدم ﻧﺎراﺣﺖ ﺷﺪم ... اﯾﻦ دوﻣﯿﻦ ﺑﺎر ﺑﻮد ﺗﻮ ﻃﻮل ﯾﻪ ﺷﺐ ﮐﻪ در ﻣﻘﺎﺑﻠﺶ ﻣﻮﺿﻮع ﻧﺎدرﺳﺖ‬ ‫ﻣﯿﮕﺮﻓﺘﻢ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ...‬ ‫
- ﺧﻮدش ﻣﯿﺪوﻧﻪ ... دﮐﺘﺮش ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻪ ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻪ ﻫﻢ ﻣﺮاﻗﺒﯿﻢ ﮐﻪ ﻧﺨﻮره اﻻن اﯾﻦ ﻏﺬا ﭘﺮ از ادوﯾﻪ اﺳﺖ ﺑﻬﺶ ﺳﺲ ﻫﻢ اﺿﺎﻓﻪ‬ ‫ﮐﻨﻪ ﺑﺮاش ﺿﺮر داره ...‬ ‫
- ﻣﯽ رم ﺑﯿﺎرﻣﺶ ...‬ ‫
- ﺑﻨﺸﯿﻨﯿﺪ ...‬ ‫ﻣﻦ ﮐﻪ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ از ﺟﺎم ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪه ﺑﻮدم ﺑﺎ ﻟﺤﻦ ﻣﺤﮑﻤﺶ دوﺑﺎره ﻧﺸﺴﺘﻢ روي ﺻﻨﺪﻟﯿﻢ ...‬ ‫ﭼﻨﮕﺎﻟﺶ رو دﺳﺘﺶ ﮔﺮﻓﺖ: ﺑﺎﯾﺪ ﯾﺎد ﺑﮕﯿﺮه ﻗﻬﺮ ﻧﮑﻨﻪ ...‬ ‫
- اون دﺧﺘﺮه ... ﺷﻤﺎ اﯾﻦ رو در ﻧﻈﺮ ﻧﻤﯿﮕﯿﺮﯾﺪ ﮐﻪ ﻧﺎز داره ...‬ ‫ﺳﺮش رو از ﺑﺸﻘﺎﺑﺶ ﺑﺎﻻ آورد: ﻣﻦ ﻧﻤﯽ ﺧﻮام ﻟﻮس ﺑﺎﺷﻪ ...‬ ‫
- ﻣﺤﺾ رﺿﺎي ﺧﺪا آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ﮐﯽ ﺑﺎ اﯾﻦ ﺑﭽﻪ ﻃﻮري رﻓﺘﺎر ﻣﯿﮑﻨﻪ ﮐﻪ ﻟﻮس ﺑﺸﻪ؟‬ ‫
- ﺷﻤﺎ ...‬ ‫
- ﻣﻦ؟! ﻣﻦ ﭼﻪ ﻧﻘﺸﯽ دارم؟‬ ‫
- ﻫﻤﯿﻦ اﻻن راه اﻓﺘﺎدﯾﺪ ﺑﺮﯾﺪ دﻧﺒﺎﻟﺶ ﺑﺎﯾﺪ ﺧﻮدش ﺑﺮﮔﺮده ﺳﺮ ﻣﯿﺰ و ﺗﺎزه ﻋﺬر ﺧﻮاﻫﯽ ﻫﻢ ﺑﮑﻨﻪ ﮐﻪ ﻣﯿﺰ رو ﺗﺮك ﮐﺮده ...‬ ‫
- ﺗﻮ رو ﺧﺪا آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ... اﻧﻘﺪر ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ رو ﭘﯿﭽﯿﺪه ﻧﮑﻨﯿﺪ ...‬ ‫ﮐﻤﯽ روي ﻣﯿﺰ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﺧﻢ ﺷﺪ: زﻧﺪﮔﯽ ﺑﻪ ﺧﻮدي ﺧﻮد ﭘﯿﭽﯿﺪه اﺳﺖ ...‬ ‫
- ﻧﯿﺴﺖ ... ﺑﻪ ﺧﺪا ﻧﯿﺴﺖ ... ﻣﯽ ﺷﻪ ﺳﺎده ﺗﺮش ﮔﺮﻓﺖ ... ﺑﺎ ﻫﻤﻪ ﻣﺴﺎﺋﻠﯽ ﮐﻪ داره ... ﻣﻦ ﺗﻮ ﻧﺤﻮه ﺑﺮ ﺧﻮرد ﺷﻤﺎ ﺑﺎ ﮐﻮﺷﺎ دﺧﺎﻟﺘﯽ‬ ‫ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻢ ... ﻣﯽ دوﻧﯿﺪ ﮐﻪ ﻣﻦ زﯾﺎد از دﻧﯿﺎي ﻣﺮدوﻧﻪ ﺳﺮ در ﻧﻤﯿﺎرم ... اﻣﺎ ﻧﯿﻮﺷﺎ ﻓﺮق ﻣﯿﮑﻨﻪ ... ﻣﯽ دوﻧﻢ دوﺳﺖ ﻧﺪارﯾﺪ ﻣﺜﻞ ﻣﻦ‬ ‫ﺑﺎﺷﻪ ...‬ ‫ﺧﯿﺮه ﺑﻮد ﺑﻪ ﭼﻨﮕﺎﻟﺶ: ﮐﯽ ﻫﻤﭽﯿﻦ ﭼﯿﺰي ﺑﻬﺘﻮن ﮔﻔﺘﻪ؟‬ ‫ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﺷﻨﯿﺪه ﺑﻮدم رو ﺑﺎور ﻧﻤﯽ ﮐﺮدم ... ﺷﻮﺧﯽ ﻣﯿﮑﺮد ... ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮدم: خ ... ﺧﺐ ﭘﺪرﺗﻮن ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫
- اﻻن ﻗﯿﻢ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻣﻨﻢ ...‬ ‫
- اﯾﻦ ﯾﻌﻨﯽ اﯾﻨﮑﻪ ﺷﻤﺎ ...‬ ‫ﭼﻨﮕﺎﻟﺶ رو ﺗﻮ ﻏﺬاش ﻓﺮو ﮐﺮد وﯾﮏ دوﻧﻪ ﭘﺎﺳﺘﺎ ﺗﻮي دﻫﻨﺶ ﮔﺬاﺷﺖ: ﻏﺬاﺗﻮن رو ﺑﺨﻮرﯾﺪ ﺳﺮد ﻣﯽ ﺷﻪ از ﺑﺲ ﺑﺎ ﺳﺎﻻدﺗﻮن‬ ‫ﮐﺸﺘﯽ ﮔﺮﻓﺘﯿﺪ ﻏﺬاﺗﻮن ﯾﺦ ﮐﺮد ...‬ ‫... ﺧﯿﻠﯽ ﭼﯿﺰﻫﺎ داﺷﺘﻢ ﺑﺮاي ﮔﻔﺘﻦ و ﻧﺸﺪ ... ﺧﯿﻠﯽ ﺣﺲ ﻫﺎ داﺷﺘﻢ ... ﭘﺮ از ﺗﻨﺎﻗﺾ ﭘﺮ از ﺣﺮف ... ﻣﻦ ﻫﯿﭽﯽ از اﯾﻦ آدم ﻧﻤﯽ‬ ‫ﻓﻬﻤﯿﺪم ... ﺑﺮاي ﻣﻦ ﺷﺒﯿﻪ ﯾﻪ ﻣﻌﻤﺎي ﺑﺰرگ و ﭘﯿﭽﯿﺪه ﺑﻮد ... اﮔﺮ اﻧﻘﺪر ﺟﺪي ﻧﺒﻮد و ﻗﺎﺑﻞ اﻋﺘﻤﺎد ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم ﺳﺮ ﺑﻪ ﺳﺮم ﻣﯿﺬاره‬ ‫...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ اوﻣﺪ دوﺑﺎره ﺳﺮ ﻣﯿﺰ: ﭘﺮﻧﺴﺲ ﻣﯽ ﺧﻮري از ﻏﺬاي ﺧﻮدم ﺑﻬﺖ ﺑﺪم؟‬ ‫
- ﻧﻪ ...‬ ‫ﺑﻪ ﻗﯿﺎﻓﻪ ﻗﻬﺮ ﮐﺮدش ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﮐﻪ دﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﯿﻨﻪ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و زﯾﺮ ﻟﺐ ﻗﺮﺑﻮن ﺻﺪﻗﻪ اش رﻓﺘﻢ ... ﮐﻮﺷﺎ ﻫﻢ ﺣﺎﻻ دوﺑﺎره رﻓﺘﻪ ﺑﻮد‬ ‫ﺳﺮاغ ﻏﺬاش ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ: ﻗﺮار ﻧﺒﻮد ﻗﻬﺮ ﮐﻨﯽ و ﻣﯿﺰ رو ﺗﺮك ﮐﻨﯽ ...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺟﻮاﺑﺶ رو ﻧﺪاد ...‬ ‫
- ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﻫﺴﺘﻢ ﻧﯿﻮﺷﺎ ...‬ ‫
- ﺷﻤﺎ ﺳﺮ ﻣﻦ داد ﻣﯽ زﻧﯿﺪ ...‬ ‫
- ﺧﻮدت ﻫﻢ ﻣﯿﺪوﻧﯽ ﮐﻪ اﯾﻦ ﻃﻮر ﻧﺒﻮده ﻣﻦ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺳﻼﻣﺘﯽ ﺧﻮدت ﺑﻬﺖ ﺗﺬﮐﺮ دادم ...‬ ‫ﻟﭙﻬﺎي ﻧﯿﻮﺷﺎ ﮔﻞ اﻧﺪاﺧﺖ: اﯾﻦ ﯾﻪ ﻣﺴﺌﻠﻪ زﻧﻮﻧﻪ اﺳﺖ ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﺟﺎ ﺧﻮرد ... دﻟﻢ ﺿﻌﻒ رﻓﺖ ﺑﺮاي ﺧﺠﺎﺗﺶ ... ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺑﺮاي ﺧﻮد ﻣﻦ ﻫﻢ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﻗﺎﺑﻞ ﻋﻨﻮان ﮐﺮدﻧﯽ ﻧﺒﻮد ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﻋﻤﻮﺗﻢ ... ﻧﯿﻮﺷﺎ ... ﺟﺎي ﭘﺪرﺗﻢ ...‬ ‫
- اﻣﺎ ﭘﺪرم ﻧﯿﺴﺘﯿﺪ ...‬ ‫... ﺑﺮاي اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﺣﺎﻣﯽ واﻗﻌﺎ ﻧﺎراﺣﺖ ﺷﺪ ... ﺧﯿﻠﯽ اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﺑﯽ اﻧﺼﺎﻓﯽ ﺑﻮد ... ﮐﺠﺎ ﺑﻮد اون ﮐﺴﯽ ﮐﻪ اﺳﻢ ﭘﺪر‬ ‫رو ﺑﻪ دﯾﮏ ﻣﯿﮑﺸﯿﺪ؟‬ ‫ﻣﻦ ﺑﺎ ﺗﺸﺮ: ﻧﯿﻮﺷﺎ؟!‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺑﻐﺾ ﮐﺮده ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ...‬ ‫
- زود ﺑﺎش ﻋﺬر ﺧﻮاﻫﯽ ﮐﻦ ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ: ﻧﯿﺎزي ﺑﻪ ﻋﺬر ﺧﻮاﻫﯽ ﻧﯿﺴﺖ ... ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺣﻖ داره ﻣﻦ ﭘﺪرش ﻧﯿﺴﺘﻢ ...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺧﻮدش ﻫﻢ ﻧﺎراﺣﺖ ﺷﺪه ﺑﻮد ... ﮐﻮ ﺷﺎ ﻫﻢ ﻗﺎﺷﻖ دﺳﺘﺶ رو رﻫﺎ ﮐﺮد ... اﺻﻼ دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﺷﺐ ﻣﺮدي ﮐﻪ اﻣﺸﺐ ﺗﻤﺎم‬ ‫وﻗﺘﺶ رو ﺑﺮاي ﻣﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد اﯾﻨﺠﻮري ﺧﺮاب ﺑﺸﻪ ... اوﻧﻢ ﻣﺜﻞ ﻫﺮ ﻣﺮد ﻣﺠﺮد دﯾﮕﻪ اي ﺑﺎ اﯾﻦ اﻣﮑﺎﻧﺎت و اﻟﺒﺘﻪ وﺟﻬﻪ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﺴﺖ‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫ﻣﻬﻤﻮﻧﯽ ﺑﺎﺷﻪ ... ﺑﺎ دوﺳﺘﺎش ﺑﯿﺮون ﺑﺎﺷﻪ ... ﻧﻪ اﯾﻦ ﮐﻪ ﺑﺎ دو ﺗﺎ ﺑﭽﻪ ﻧﻮﺟﻮان و ﺧﺎﻟﺸﻮن ﺑﯿﺎد ﺗﻮ رﺳﺘﻮراﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ اﮔﻪ دﺳﺖ‬ ‫ﺧﻮدش ﺑﻮد ﻫﺮ ﮔﺰ اﻣﮑﺎن ﻧﺪاﺷﺖ ﭘﺎش رو ﺑﺬاره ﺗﻮش ...‬ ‫
- ﭼﺮا آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ... ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺧﻮب ﻣﯿﺪوﻧﻪ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﻧﺤﻮي ﭘﺪرش ﻫﺴﺘﯿﺪ ... ﻣﺎ ﺑﺎرﻫﺎ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮدﯾﻢ ﮐﻪ ﭘﺪر و ﻣﺎدر آدم‬ ‫اوﻧﺎﯾﯽ ﻫﺴﺘﻦ ﮐﻪ ﺑﻪ آدم ﻣﺤﺒﺖ ﻣﯿﮑﻨﻦ و در ﮐﻨﺎر آدم ﻫﺴﺘﻦ ﻧﻪ ﺻﺮﻓﺎ اوﻧﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﺎ رو ﺑﻪ دﻧﯿﺎ آوردن ... ﻣﮕﻪ ﻧﻪ ﻧﯿﻮﺷﺎ؟‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ ﮐﻪ ﺣﺎﻻ دﯾﮕﻪ دﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﯿﻨﻪ ﻧﺒﻮد ﺳﺮش رو اﻧﺪاﺧﺖ ﭘﺎﯾﯿﻦ ...‬ ‫اﯾﻦ ﮐﺘﺎب ﺗﻮﺳﻂ ﮐﺘﺎﺑﺨﺎﻧﻪ ي ﻣﺠﺎزي ﻧﻮدﻫﺸﺘﯿﺎ )‪ (‬ﺳﺎﺧﺘﻪ و ﻣﻨﺘﺸﺮ ﺷﺪه اﺳﺖ‬ ‫
- اون ﺧﻮب ﻣﯿﺪوﻧﻪ ﺷﻤﺎ ﭼﻪ ﻗﺪر دوﺳﺘﺶ دارﯾﺪ و ﭼﻪ ﻗﺪر ﺑﺮاي راﺣﺘﯿﺶ ﺗﻼش ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ ... ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺧﺎﻃﺮ اﻻن ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯿﺸﻪ و ﻫﻢ‬ ‫از ﺷﻤﺎ ﻋﺬر ﺧﻮاﻫﯽ ﻣﯿﮑﻨﻪ و ﻫﻢ روﺗﻮن رو ﻣﯽ ﺑﻮﺳﻪ ﭼﻮن ﺧﻮب ﻣﯿﺪوﻧﻪ ﺷﻤﺎ ﭼﻪ ﻗﺪر ﻧﮕﺮان ﺳﻼﻣﺘﯿﺶ ﻫﺴﺘﯿﺪ ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﻧﯿﻮﺷﺎ رو ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮد ... واﻗﻌﺎ ﺑﺎورم ﻧﻤﯽ ﺷﺪ اﯾﻦ ﻣﺮد از اﯾﻨﮑﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ اون رو ﻣﺜﻞ ﭘﺪرﺷﻮن ﻧﻤﯽ ﺑﯿﻨﻦ اﻧﻘﺪر ﻧﺎراﺣﺖ ﺑﺸﻪ ...‬ ‫ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم ... ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ ﻧﯿﻮﺷﺎ ... ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺣﺎﻣﯽ رﻓﺖ: ﻋﻤﻮ ... ﻣﻦ ﻣﻨﻈﻮري ﻧﺪاﺷﺘﻢ ...‬ ‫
- ﻧﯿﻮﺷﺎ زود ﻋﻤﻮت رو ﺑﺒﻮس ...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺗﺎ ﻗﺒﻞ از اﯾﻨﮑﻪ ﺣﺎﻣﯽ ﺑﺘﻮﻧﻪ اﻋﺘﺮاض ﮐﻨﻪ روي ﻧﻮك ﭘﺎش ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﺑﻮﺳﻪ اي روي ﮔﻮﻧﻪ اش ﮐﺎﺷﺖ ...‬ ‫از دﯾﺪﻧﺸﻮن ﺗﻮ اﯾﻦ ﺣﺎﻟﺖ دﻟﻢ ﺳﺒﮏ ﺷﺪه ﺑﻮد ... ﻣﻦ ﻫﻤﻪ ﺗﻼﺷﻢ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ اﯾﻦ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻣﺤﺒﺖ ﮐﺮدن رو ﺑﯿﺎﻣﻮزن ... ﺗﻮي اون‬ ‫ﺧﻮﻧﻪ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎﺷﻢ ﮐﺴﯽ ﺣﻮاﺳﺶ ﺑﻬﺸﻮن ﻫﺴﺖ ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﺳﺮش رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮد و ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد ... ﺣﺲ ﺧﺎﺻﯽ از اﯾﻦ ﻧﮕﺎﻫﺶ داﺷﺘﻢ ...‬ ‫ﮐﻮﺷﺎ: ﻣﻨﻢ ﺑﺒﻮﺳﻢ؟‬ ‫واﻗﻌﺎ دﯾﮕﻪ ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺧﻨﺪه ام رو ﻧﮕﻪ دارم ...‬ ‫
- ﭘﺲ ﯾﺎدت ﻧﺮه ﻫﻤﺮاز ﭘﺪر ﻣﻨﺘﻈﺮﺗﻪ ... ﺗﻮي ﮔﺎﻟﺮي ﻣﺎﻣﺎن ... دوﺷﻨﺒﻪ ﺷﺎﻫﻨﺎﻣﻪ ﺧﻮاﻧﯽ ﻫﺴﺖ ... آﻗﺎي دﮐﺘﺮ اﮔﺮ ﺷﻤﺎ ﻫﻢ وﻗﺖ‬ ‫ﮐﻨﯿﺪ و ﺗﺸﺮﯾﻒ ﺑﯿﺎرﯾﺪ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﻣﯽ ﺷﯿﻢ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﻫﻢ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﻣﯽ ﺷﻢ اﮔﺮ ﺑﺘﻮﻧﻢ ﺣﺘﻤﺎ ...‬ ‫ﺑﺎ آرﺗﺎن و دﻻرام ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﺮدﯾﻢ ... ﻧﯿﻮﺷﺎ ﻫﻨﻮز ﮐﻤﯽ ﺗﻮي ﻓﮑﺮ ﺑﻮد: ﻧﯿﻮﺷﺎي ﻫﻤﺮاز ... ﭼﻪ ﻃﻮري؟‬ ‫اوﻣﺪ ﺳﻤﺘﻢ و ﻣﺤﮑﻢ ﺑﻐﻠﻢ ﮐﺮد ... ﺑﻮﺳﯿﺪﻣﺶ: ﻋﺰﯾﺰه دﻟﻤﯽ دﯾﮕﻪ ﭼﻪ ﻣﯽ ﺷﻪ ﮐﺮد ...‬ ‫ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم ... ﺣﺎﻣﯽ دﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﯿﻨﻪ داﺷﺖ ﻧﮕﺎﻫﻤﻮن ﻣﯽ ﮐﺮد ... اﻣﺸﺐ ﺑﺎرﻫﺎ و ﺑﺎرﻫﺎ ﺳﻨﮕﯿﻨﯽ ﻧﮕﺎﻫﺶ رو اﺣﺴﺎس ﮐﺮده‬ ‫ﺑﻮدم ... دوﺑﺎره و دوﺑﺎره ﮐﺸﻔﺶ ﮐﺮده ﺑﻮدم ...‬ ‫ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺧﻮاﺑﯿﺪه ﺑﻮدن و ﻧﺰدﯾﮏ ﺧﻮﻧﻪ ﻣﻦ ﺑﻮدﯾﻢ: ﻣﻤﻨﻮن ﺑﺎﺑﺖ اﻣﺸﺐ ... ﻣﯽ دوﻧﻢ ﻫﻤﺶ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﻮد ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫
- ﺑﻪ ﻣﻦ ﻫﻢ ﺧﻮش ﮔﺬﺷﺖ ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم: اﻣﯿﺪوارم ... ﮐﻪ اﯾﻦ ﻃﻮر ﺑﺎﺷﻪ ... راﺳﺘﯽ اﮔﺮ واﻗﻌﺎ ﺧﻮاﺳﺘﯿﺪ ﺷﺎﻫﻨﺎﻣﻪ ﺧﻮاﻧﯽ رو ﺗﺸﺮﯾﻒ ﺑﯿﺎرﯾﺪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻫﻤﺎ ﻫﻨﮓ ﮐﻨﯿﺪ‬ ‫... ﺑﺴﯿﺎر ﺧﻮش ﻣﯿﮕﺬره اﮔﺮ روﯾﺎ ﺟﻮن ﻫﻢ ﺧﻮاﺳﺘﻦ دﯾﺪﻧﺸﻮن ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻤﻮن ﻣﯿﮑﻨﻪ ...‬ ‫
- ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎ روﯾﺎ ﻫﻢ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻢ ... ﻣﻦ ﻫﻢ دوﺳﺖ دارم ﮐﻪ ﺑﯿﺎم ...‬ ‫ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو ﺗﻮي ﺧﻮاب ﺑﻮﺳﯿﺪم و ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﭘﯿﺎده ﺷﻢ ﮐﻪ ﮔﻔﺖ: داﺧﻞ رﻓﺘﯿﺪ ﺣﺘﻤﺎ ﭼﯿﺰي ﺑﺨﻮرﯾﺪ آﺧﺮش ﻫﻢ ﺷﻤﺎ اﻣﺸﺐ ﻫﯿﭽﯽ‬ ‫ﻧﺨﻮردﯾﺪ.‬ ‫رﻓﺖ و ﻣﻦ ﻣﻮﻧﺪم ﮐﻪ اﯾﻦ آدم ﻋﺠﯿﺐ ﺣﻮاﺳﺶ ﺑﻪ ﻫﺮ ﭼﯿﺰي ﺑﻮد ...‬ ‫
- اﻣﺸﺐ وﻗﺖ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻢ ﺳﯿﺎ ...‬ ‫
- ﻧﻪ ﺟﺪﯾﺪا ﻣﺸﮑﻮك ﻣﯿﺰﻧﯽ ... ﮐﺠﺎ اﯾﺸﺎﻻ؟‬ ‫
- ﯾﻪ دوﺳﺖ ﭘﺴﺮ ﭘﯿﺪا ﮐﺮدم ﺧﻮﺷﮕﻞ ... ﺑﺎ ﺣﺎل دارم ﻣﯿﺮﯾﻢ ﺑﺎﻫﺎش ددر ددور ... آﺧﻪ ﻣﻦ ﮐﺠﺎ رو دارم ﺑﺮم ... ﭘﯿﺶ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ دﯾﮕﻪ‬ ‫...‬ ‫
- ﺗﻮ ﭘﺮﯾﺸﺐ ﺑﺎﻫﺎﺷﻮن ﺑﻮدي ﮐﻪ ...‬ ‫
- ﻣﯽ دوﻧﻢ ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﺻﺒﺢ ﺗﻤﺎس ﮔﺮﻓﺖ ... ﻋﺮوﺳﯽ ﺧﻮاﻫﺮ زري ﺧﺎﻧﻮﻣﻪ رﻓﺘﻪ ﺷﻬﺮﺳﺘﺎن ﻓﺨﺮي ﺧﺎﻧﻮم ﻫﻢ ﮔﻮﯾﺎ ﮐﻤﺮش ﮔﺮﻓﺘﻪ‬ ‫ﻣﺮﺧﺼﯿﻪ ... اﻣﺸﺐ ﻫﻢ ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم و اﮐﺒﺮ ﺧﺎن ﮐﺠﺎ ﻣﯿﺨﻮان ﺑﺮن ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻦ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو ﺑﺬارن ﭘﯿﺶ ﻋﻤﻪ ﻣﻠﻮك ...‬ ‫ﺗﻮ ﻓﮑﺮ ﮐﻦ ... ﻫﯿﭽﯽ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ اﻧﻘﺪر اﻟﺘﻤﺎس ﮐﺮدن ﮐﻪ ﺧﺎن ﻋﻤﻮﺷﻮن اﺟﺎزه ﺻﺎدر ﮐﺮده ﺑﯿﺎن ﺧﻮﻧﻪ ﻣﻦ ...‬ ‫
- اي ﺟﺎﻧﻢ ... وﻟﯽ ﻣﯿﻮﻣﺪي ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮب ﺑﻮد ... ﻫﻤﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻫﺴﺘﻦ ...‬ ‫
- ﺑﺮﯾﺪ ﺑﻬﺘﻮن ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮش ﺑﮕﺬره ...‬ ‫ﺗﻮي آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ ﺳﺨﺖ ﻣﺸﻐﻮل ﺷﺴﺘﻦ ﻇﺮﻓﻬﺎ ﺑﻮدم ... واﻗﻌﺎ ﺧﺴﺘﻪ ﺑﻮدم ... ﺻﺒﺢ ﺳﻪ زﻧﮓ درس داده ﺑﻮد و ﻋﺼﺮ ﻫﻢ اﺟﺮا رﻓﺘﻪ‬ ‫ﺑﻮدم ... ﻧﮕﺎﻫﻬﺎ و ﮐﻨﺎﯾﻪ ﻫﺎي راﻣﯿﻦ رو ﺗﺤﻤﻞ ﮐﺮده ﺑﻮدم ... ﻏﺬا درﺳﺖ ﮐﺮده ﺑﻮدم ... ﺑﭽﻪ ﻫﺎ داﺷﺘﻦ ﮐﺎرﺗﻮﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺗﻮش ﻧﻘﺶ‬ ‫ﯾﻪ ﻓﺮﺷﺘﻪ رو ﺣﺮف زده ﺑﻮدم ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮدن و ﻣﯿﻮه ﻣﯽ ﺧﻮردن و ﻣﻦ اذﻋﺎن ﮐﺮدم ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﺧﺴﺘﮕﯿﻢ ﺑﺎ ﻫﻤﯿﻦ ﺻﺪاي ﺧﻨﺪه ﻫﺎﺷﻮن‬ ‫رﻓﻊ ﻣﯿﺸﻪ ...‬ ‫ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺘﻢ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ... ﺳﺎﻋﺖ 21 ﺑﻮد و ﻫﻨﻮز ﻧﯿﻮﻣﺪه ﺑﻮدن دﻧﺒﺎﻟﺸﻮن ﮐﻨﺎر ﻫﻤﺪﯾﮕﻪ روي ﺗﺨﺖ ﻣﻦ ﺧﻮاﺑﺸﻮن ﺑﺮده ﺑﻮد ...‬ ‫ﻣﺠﺒﻮرم ﮐﺮده ﺑﻮدن ﺳﻪ ﺗﺎ ﮐﺘﺎب ﺧﻮﻧﺪه ﺑﻮدم ﺑﺮاﺷﻮن ...‬ ‫ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺮم ﻟﺒﺎﺳﻢ رو ﻋﻮض ﮐﻨﻢ اﻣﺎ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮدم ﮐﻪ اﮐﺒﺮ ﺧﺎن و ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﺑﯿﺎن دﻧﺒﺎﻟﺸﻮن ...‬ ‫ﮐﺘﺎب ﻣﻔﺎﺗﯿﺢ ﻣﺎﻣﺎن رو دﺳﺘﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ و روش رو ﺑﻮﺳﯿﺪم ... ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﺑﻮي ﻣﺎدرم رو ﻣﯿﺪاد ... ﮐﻨﺎر ﭘﻨﺠﺮه ﻧﺸﺴﺘﻢ و ﮐﻤﯽ دﻋﺎ‬ ‫ﺧﻮﻧﺪم ...‬ ‫ﺻﺪاي زﻧﮓ ﻣﻮﺑﺎﯾﻠﻢ از ﺟﺎ ﭘﺮوﻧﺪﺗﻢ ... ﮐﺘﺎب رو روي ﻣﯿﺰ ﮔﺬاﺷﺘﻢ ... ﺣﺎﻣﯽ ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﺳﻼم آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫
- اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﺻﺪاش داﻏﻮن و ﺧﺴﺘﻪ اﺳﺖ: ﺳﻼم ﺧﺎﻧﻮم ﻣﻦ ﺳﺮ ﺧﯿﺎﺑﻮن ﻫﺴﺘﻢ ﻣﯽ ﺷﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو ﺣﺎﺿﺮﺷﻮن ﮐﻨﯿﺪ؟‬ ‫ﻫﺮ ﮐﺎري ﮐﻪ ﻣﯽ ﮐﺮدم ﮐﻮﺷﺎ از ﺧﻮاب ﺑﯿﺪار ﻧﻤﯽ ﺷﺪ ... ﺑﺎ ﺷﻨﯿﺪن ﺻﺪاي آﯾﻔﻮن از ﺟﺎم ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و ﻧﯿﻮﺷﺎ ﻫﻢ ﮐﻪ ﻣﺴﺖ ﺧﻮاب‬ ‫ﺑﻮد دوﺑﺎره دراز ﮐﺸﯿﺪ: آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ﮐﻮﺷﺎ ﺑﯿﺪار ﻧﻤﯽ ﺷﻪ ... اﮔﺮ اﺟﺎزه ﺑﺪﯾﺪ ...‬ ‫ﭘﺮﯾﺪ ﺗﻮي ﺣﺮﻓﻢ: ﻓﺮدا ﻣﺪرﺳﻪ دارن ... ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮﯾﻢ ﺧﻮﻧﻪ ...‬ ‫
- ﻣﯽ دوﻧﻢ ... ﺑﺪ ﻗﻠﻘﻠﯽ ﻣﯿﮑﻨﻪ ﺑﻐﻠﺶ ﮐﻨﻢ ...‬ ‫
- ﻧﻪ ...‬ ‫... اي ﺑﺎﺑﺎ اﯾﻦ آدم ﭼﺮا اﻧﻘﺪر ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﻪ: در رو ﺑﺎز اﮔﺮ ﺑﺎز ﮐﻨﯿﺪ ﺧﻮدم ﻣﯿﺎم ...‬ ‫ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻫﻮل ﺷﺪم ... در رو ﺑﺎز ﮐﺮدم و دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﻣﻮﻫﺎي آﺷﻔﺘﻪ ام ﮐﺸﯿﺪم و ﺑﻠﻮزم رو ﻣﺮﺗﺐ ﮐﺮدم ...‬ ‫در رو ﮐﻪ ﺑﺎز ﮐﺮدم ... ﻗﯿﺎﻓﻪ اش از ﺧﺴﺘﮕﯽ داﻏﻮن ﺑﻮد: ﺑﺪ ﺧﻮاب ﺷﺪﯾﺪ ﺷﻤﺎ ﻫﻢ اﻣﺸﺐ ...‬ ‫ﺑﻪ ﻗﯿﺎﻓﻪ زارش ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﺧﯿﻠﯽ ﺧﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽ رﺳﯿﺪ‬ ‫
- ﺷﻤﺎ ﺑﻔﺮﻣﺎﯾﯿﺪ ﺑﻨﺸﯿﻨﯿﺪ ... ﭼﺎي ﯾﺎ ﻗﻬﻮه ﻣﯽ ﺧﻮرﯾﺪ ... ﺗﺎ ﻣﻦ ﺑﺮم ﮐﺘﺸﻮن رو ﺗﻨﺸﻮن ﮐﻨﻢ؟‬ ‫
- ﻧﻪ ﻣﻤﻨﻮﻧﻢ ... اﻣﺮوز از ﺑﺲ ﻗﻬﻮه ﺑﻬﻢ دادن دﯾﻮاﻧﻪ ام ﮐﺮدن ...‬ ‫
- ﺣﺎﻟﺘﻮن ﺧﻮب ﻧﯿﺴﺖ؟‬ ‫دو ﺗﺎ اﻧﮕﺸﺖ اﺷﺎره اش رو روي ﺷﻘﯿﻘﻪ اش ﮔﺬاﺷﺖ: ﺳﺮم وﺣﺸﺘﻨﺎك درد ﻣﯿﮑﻨﻪ ...‬ ‫
- ﻣﻦ اﻻن ﻣﯿﺮﺳﻢ ﺧﺪﻣﺘﺘﻮن ...‬ ‫ﺧﻮاﺳﺖ اﻋﺘﺮاض ﮐﻨﻪ ﮐﻪ رﻓﺘﻢ ﺗﻮي آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ ... ﺗﻨﻬﺎ ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﺑﻪ ذﻫﻨﻢ رﺳﯿﺪ دم ﮐﺮدن ﮔﻞ ﮔﺎو زﺑﻮن ﺑﻮد ...‬ ‫ﭘﻨﺞ دﻗﯿﻘﻪ ﺑﻌﺪ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻮد ... ﺗﻮي ﯾﻪ ﻟﯿﻮان ﺑﺰرگ رﯾﺨﺘﻢ و ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﺗﻮي ﭘﯿﺶ دﺳﺘﯽ ... ﺳﺮش رو ﺑﻪ ﮐﺎﻧﺎﭘﻪ ﺗﮑﯿﻪ داده ﺑﻮد و‬ ‫دﺳﺘﺶ رو روي ﭘﺸﺎﻧﯿﺶ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد ... ﮔﺮه ﮐﺮواﺗﺶ رو ﻓﻘﻂ ﮐﻤﯽ ﺷﻞ ﮐﺮده ﺑﻮد ...‬ ‫ﺧﻢ ﺷﺪم و ﻟﯿﻮان رو ﮔﺬاﺷﺘﻢ روي ﻣﯿﺰ ... ﮐﻨﺎر ﻣﻔﺎﺗﯿﺢ ... ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺑﺮﺧﻮرد ﭘﯿﺶ دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﻣﯿﺰ ﭼﻮﺑﯽ ﭼﺸﻤﺎش رو ﺑﺎز ﮐﺮد ...‬ ‫ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﺑﻪ ﻟﯿﻮاﻧﯽ ﮐﻪ ازش ﺑﺨﺎر ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯽ ﺷﺪ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد: ﺑﺮاي ﻣﻨﻪ؟‬ ‫
- ﺑﻠﻪ ... ﻣﯽ دوﻧﻢ ﮐﻪ اﻻن ﺑﻪ ﻧﻈﺮﺗﻮن ﻋﺠﯿﺐ ﻣﯽ رﺳﻪ اﻣﺎ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﺑﻬﺘﺮ از ﻗﺮص ﺑﺎﺷﻪ ...‬ ‫... ﮐﻤﯽ ﺗﻮي ﺟﺎش ﺳﯿﺦ ﻧﺸﺴﺖ: ﻣﻤﻨﻮﻧﻢ ... اﻧﺘﻈﺎرش رو ﻧﺪاﺷﺘﻢ ...‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻟﯿﻮان اﻧﺪاﺧﺖ: ﺑﺨﻮرﯾﺪش آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ﭼﯿﺰ ﺧﺎﺻﯽ ﺗﻮش ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﮐﻪ ﭼﯿﺰي ﻧﮕﻔﺘﻢ ﺧﺎﻧﻮم ...‬ ‫
- آﺧﻪ ﻣﺸﮑﻮك ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻣﯿﮑﺮدﯾﺪ ...‬ ‫ﺗﻮي دﺳﺘﺶ ﮔﺮﻓﺖ ﮔﻞ ﮔﺎو زﺑﻮن ﻗﺮﻣﺰ رﻧﮓ رو ...‬ ‫
- ﺣﺎﻻ ﭼﯽ ﻫﺴﺖ؟‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺷﯿﻄﻨﺘﯽ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﺟﻠﻮي اﯾﻦ ﻣﺮد ﺟﺪي ﻧﺸﻮﻧﺶ ﻧﻤﯽ دادم از ﮐﺠﺎ ﻫﯽ ﺳﺮ ﺑﺮ ﻣﯿﺎورد اﻣﺸﺐ: ﭼﺸﻢ اﺳﺐ‬ ‫... ﺑﺎ ﻧﯿﺶ ﻋﻘﺮب ﮐﻮه ﻫﺎي آﻣﺮﯾﮑﺎي ﻻﺗﯿﻦ ...‬ ‫ﺧﻨﺪه اش ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ... ﭼﻮن ﺻﻮرت ﺧﺴﺘﻪ اش داﺷﺖ ﮐﺶ ﻣﯿﻮﻣﺪ: ﺷﻤﺎ ﮐﻪ ﮔﻔﺘﯿﺪ ﺟﺎدو ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫و ﺑﻌﺪ ﺟﺮﻋﻪ اي ازش ﺧﻮرد ... ﺻﻮرﺗﺶ ﮐﻤﯽ درﻫﻢ ﺷﺪ ...‬ ‫
- ﺗﻠﺨﻪ؟‬ ‫ﺻﺎدﻗﺎﻧﻪ ﮔﻔﺖ: ﺧﯿﻠﯽ ...‬ ‫... آخ آخ ﯾﺎدم رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﻋﺴﻞ ﺑﺮﯾﺰم ... ﻟﯿﻤﻮ رﯾﺨﺘﻪ ﺑﻮدم ﺧﻮش رﻧﮓ ﺑﺸﻪ اﻣﺎ ﻋﺴﻞ رو ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﺮده ﺑﻮد ...‬ ‫
- آخ آخ ﯾﺎدم رﻓﺖ ... ﯾﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﺪﯾﺪش ﺑﻪ ﻣﻦ ...‬ ‫ﻟﯿﻮان رو ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﮔﺮﻓﺖ ...‬ ‫ﺻﺪاي ﺟﺎدوﮔﺮﻫﺎ رو ﺗﻘﻠﯿﺪ ﮐﺮدم: ﯾﺎدم رﻓﺖ دﻧﺪون ﻣﺎرﺳﯽ ﺳﺎﻟﻪ ﻫﻨﺪ ﺷﺮﻗﯽ ﺗﻮش ﺑﻨﺪازم ...‬ ‫اﯾﻦ ﺑﺎر ﺑﻪ ﺟﻮن ﺧﻮدم ﺧﻨﺪﯾﺪ ...‬ ‫
- اﯾﻨﻬﺎ رو ﮐﻪ ﻣﯿﮕﯿﺪ ﭼﻪ ﻃﻮر اﻧﺘﻈﺎر دارﯾﺪ ﺑﺘﻮﻧﻢ ﺑﺨﻮرﻣﺶ ...‬ ‫
- ﺑﻪ راﺣﺘﯽ ... اﻻن ﻣﯿﺎرم ﺧﺪﻣﺘﺘﻮن ...‬ ‫ﻟﯿﻮان رو دادم دﺳﺘﺶ اﯾﻦ ﺑﺎر ﻫﻢ ﺑﺎ زﺑﺎن ﻫﻢ ﺑﺎ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﮐﻪ ﺣﺎﻻ ﮐﻤﯽ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﺑﺨﻮﻧﻤﺶ ازم ﺗﺸﮑﺮ ﮐﺮد ...‬ ‫
- ﺣﺎﻻ دور از ﺷﻮﺧﯽ ﮔﻞ ﮔﺎو زﺑﻮﻧﻪ ... ﺑﺨﻮرﯾﺪش ﺑﻬﺘﻮن آراﻣﺶ ﻣﯽ ده ...‬ ‫ﺟﺮﻋﻪ اي اش رو ﻧﻮﺷﯿﺪ: اﻣﺮوز ﭼﻨﺪ ﺟﻠﺴﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻫﻢ داﺷﺘﻢ ...‬ ‫
- ﺣﺎﻻ ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﮕﻢ ﺣﻮاﺳﺘﻮن ﮐﻤﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﻪ ﺧﻮدﺗﻮن ﺑﺎﺷﻪ ...‬ ‫دﺳﺘﺶ رو دور ﻟﯿﻮان ﻗﻼب ﮐﺮد: ﺑﭽﻪ ﻫﺎ اذﯾﺖ ﮐﻪ ﻧﮑﺮدن ...‬ ‫... ﺑﺎ ﭼﻪ ﻣﺎﻧﻮر ﻣﻮﺿﻮع ﺑﺤﺚ رو ﻋﻮض ﮐﺮد ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﮐﻪ از ﺧﺪاﻣﻪ ﭘﯿﺸﻢ ﺑﺎﺷﻦ ...‬ ‫
- ﻣﯽ دوﻧﻢ ...‬ ‫ﻟﯿﻮان رو ذره ذره و ﺑﺎ ﻃﻤﺎﻧﯿﻨﻪ ﺗﻤﻮم ﮐﺮد ...‬ ‫
- ﻣﻤﻨﻮﻧﻢ ... ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮب ﺑﻮد ...‬ ‫
- اﻣﯿﺪوارم ﮐﻪ اﯾﻦ ﻃﻮر ﺑﻮده ﺑﺎﺷﻪ ...‬ ‫... اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﺻﺪاش و ﻧﮕﺎﻫﺶ ﺳﺮ ﺣﺎل ﺗﺮ از ﻟﺤﻈﻪ ورودﺷﻪ ...‬ ‫
- ﺣﺘﻤﺎ ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮره ... وﻗﺘﯽ اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﻟﻄﻒ ﮐﺮدﯾﺪ ...‬ ‫
- ﻣﺎدرم ﻫﻤﯿﺸﻪ اﯾﻦ ﺟﻮر ﭼﯿﺰا رو ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮب درﺳﺖ ﻣﯽ ﮐﺮد ...‬ ‫
- ﺧﺪا رﺣﻤﺘﺸﻮن ﮐﻨﻪ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- ﻣﻤﻨﻮﻧﻢ ...‬ ‫ﺧﻮاﺳﺖ ﻟﯿﻮان رو روي ﻣﯿﺰ ﺑﺬاره ﮐﻪ ﭼﺸﻤﺶ ﺑﻪ ﮐﺘﺎب دﻋﺎم اﻓﺘﺎد: ﻣﺎل ﺷﻤﺎﺳﺖ ...‬ ‫اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺘﻌﺠﺐ ﺷﺪه: ﻣﺎل ﻣﺎدرم ﺑﻮد ... ﺧﻮدم ﺑﺮاش ﺧﺮﯾﺪه ﺑﻮدم ﺣﺎﻻ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻧﯿﺖ ﺧﻮدش و ﭘﺪرم و رﻫﺎ ازش‬ ‫اﺳﺘﻔﺎده ﻣﯿﮑﻨﻢ ...‬ ‫ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﺮا ﻣﻮﻗﻊ ﮔﻔﺘﻦ اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ اون ﺑﻐﺾ ﻟﻌﻨﺘﯽ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﮐﻤﯽ ﺻﺪام ﺑﻠﺮزه ...‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﺶ رو دوﺧﺖ ﺑﻬﻢ ... ﺗﻮي ﭼﺸﻤﺎم دﻧﺒﺎل اﺷﮏ ﻣﯽ ﮔﺸﺖ اﻧﮕﺎر ... ﭼﯽ داﺷﺖ ﻧﮕﺎﻫﺶ ... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ... ﺣﺲ ﮐﺮدم ﯾﻪ ﭼﯿﺰي‬ ‫ﻣﺜﻞ ﻗﻄﺮه ﻫﺎي رﯾﺰ ﺑﺎرون ﺗﻮي ﻗﻠﺒﻢ ﺳﺮ ﻣﯿﺨﻮره ... دﺳﺘﻢ رو ﺑﺮدم و ﻣﻮﻫﺎم رو زدم ﭘﺸﺖ ﮔﻮﺷﻢ ... ﺑﺎ اﯾﻦ ﺣﺮﮐﺘﻢ ... ﻧﮕﺎﻫﺶ رو‬ ‫ازم ﮔﺮﻓﺖ.‬ ‫دﺳﺘﯽ ﺑﻪ زاﻧﻮش زد: ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ﻣﺎدرﺗﻮن ﺑﻬﺘﻮن اﻓﺘﺨﺎر ﻣﯿﮑﻨﻪ ...‬ ‫
- اﻣﯿﺪوارم ... اﻟﺒﺘﻪ ﻣﻦ ﻫﻤﻪ ﺳﻌﯿﻢ رو ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺟﺎدوش رو درﺳﺖ ﺑﻪ ﮐﺎر ﺑﺒﺮم ... و اﺣﺴﺎس ﻣﯿﮑﻨﻢ ﮐﻪ درﺳﺖ ﻫﻢ ﺑﻮده ...‬ ‫زﯾﺮ ﻟﺐ ﮔﻔﺖ: ﺟﺎدوي ﺷﻤﺎ ﭼﯿﺰ دﯾﮕﻪ اﯾﻪ ...‬ ‫اﺳﮑﺎچ ﺗﻮي دﺳﺘﻢ رو ﻣﺤﮑﻢ ﮐﺸﯿﺪم ﻣﺤﮑﻢ ﺗﺮ ... ﺗﻤﺎم ﻓﺸﺎري ﮐﻪ روم ﺑﻮد رو ﺧﺎﻟﯽ ﮐﺮدم روي اﺳﻔﻨﺠﯽ ﮐﻪ ﺣﺎﻻ زﯾﺮ دﺳﺘﻢ‬ ‫ﻓﺸﺮده ﺑﻮد و ﻟﯿﻮان رو ﻫﯽ ﺳﺎﺑﯿﺪم ﺳﺎﺑﯿﺪم ... ﭘﺎك ﻧﻤﯽ ﺷﺪ ... ﻣﺜﻞ ﭼﺸﻤﺎي ﻣﻦ ﮐﻪ ﺣﺘﯽ ﯾﻪ ﻟﺤﻈﻪ از اﺷﮏ ﺧﺸﮏ ﻧﺸﺪه ﺑﻮد ...‬ ‫ﻟﯿﻮان رو ﺗﻮي ﺳﯿﻨﮏ رﻫﺎ ﮐﺮدم ... ﻣﺤﮑﻢ ... ﻟﺐ ﭘﺮ ﺷﺪ ... ﻣﻬﻢ ﺑﻮد؟ ﻧﺒﻮد ... دل ﻣﻦ دو روز ﺑﻮد ﻣﺜﻞ ﮐﻮه آﺗﺸﻔﺸﺎن ﺷﺪه ﺑﻮد ...‬ ‫ﺳﺮم رو ﺧﻢ ﮐﺮدم اﺷﮑﺎم ﻣﯽ رﯾﺨﺖ روي دﺳﺖ ﻧﯿﻤﻪ ﮐﻔﯿﻢ ... ﺑﺎ ﭘﺎ ﻣﺤﮑﻢ ﮐﻮﺑﯿﺪم ﺑﻪ ﮐﺎﺑﯿﻨﺖ ...‬ ‫ﺳﺮ ﺧﻮردم از ﮐﺎﺑﯿﻨﺖ و ﻧﺸﺴﺘﻢ رو ﮐﻒ ﺳﻨﮓ آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ و ﺳﺮم رو ﮔﺬاﺷﺘﻢ روي زاﻧﻮم و زار زدم ... ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮدم ... واﻗﻌﺎ‬ ‫ﺧﺴﺘﻪ.‬ ‫ﭼﯽ از ﺟﻮﻧﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻦ ... اﯾﻦ ﻫﻤﻪ اﺳﺘﺮس ... اﯾﻦ ﻫﻤﻪ آزار ... آﺧﻪ اﻧﺘﻘﺎم ﭼﯽ رو ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻦ از ﻣﻦ ﺑﮕﯿﺮن؟ !‬ ‫ﮔﻮﺷﯿﻢ ﺗﻮي ﺟﯿﺒﻢ ﺧﻮد ﮐﺸﯽ ﻣﯿﮑﺮد ﺳﯿﺎ ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﻫﻨﻮز ﺧﺒﺮي ﻧﺸﺪه؟‬ ‫
- ﻧﻪ ...‬ ‫
- ﺗﻮ ﮐﻪ ﺻﺪات از ﺻﺒﺤﻢ ﺑﺪﺗﺮه ... ﻫﻤﺮاز ﺑﺴﻪ ... ﭼﺮا اﻧﻘﺪر ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯿﮑﻨﯽ؟‬ ‫
- دارم دﯾﻮﻧﻪ ﻣﯽ ﺷﻢ ﻣﯽ ﻓﻬﻤﯽ ... دو روزه ازﺷﻮن ﺧﺒﺮي ﻧﯿﺴﺖ ... ﻧﻪ ﮔﻮﺷﯽ ﺗﻠﻔﻦ رو ﺑﺮ ﻣﯽ دارن ... ﻧﻪ زﻧﮓ ﻣﯽ زﻧﻦ ... ﭼﯿﺰي‬ ‫ﺷﺪه ﺳﯿﺎ ... ﺑﻪ ﺧﺪا ﮐﻪ ﭼﯿﺰي ﺷﺪه و از ﻣﻦ ﭘﻨﻬﺎن ﻣﯽ ﮐﻨﻦ ...‬ ‫
- ﻣﻤﻮش ﻫﯿﭽﯽ ﻧﺸﺪه ﻣﻦ ﺑﻬﺖ ﻗﻮل ﻣﯿﺪم ... اﻻﻧﻢ دارﯾﻢ راه ﻣﯿﻮﻓﺘﯿﻢ ﺑﺎ ﮔﻠﯽ ﺑﯿﺎﯾﻢ ﭘﯿﺸﺖ ... ﺗﻮ ﻫﻢ ﺑﺮو ﭘﯿﺶ ﻣﺎدام ﺗﺎ ﻣﺎ ﺑﺮﺳﯿﻢ‬ ‫ﺑﺎﺷﻪ ﻣﻤﻮش؟‬ ‫دﻣﺎﻏﻢ رو ﺑﺎﻻ ﮐﺸﯿﺪم: ﻧﻪ ... ﺑﻪ ﺧﺪا ﺑﯿﺎﯾﺪ دﯾﮕﻪ ﺑﺎﻫﺎﺗﻮن ﺣﺮف ﻧﻤﯽ زﻧﻢ ... ﺳﯿﺎ ﺑﻤﻮن ... ﻣﺎدر ﺑﺰرﮔﺖ ﺣﺎﻟﺶ ﺧﻮب ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫
- ﻣﻤﻮش ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- ﻧﻤﯽ ﺧﻮام ﺳﯿﺎ ... ﻋﺬاب وﺟﺪان رو ﺑﻪ ﻫﻤﻪ اﺣﺴﺎﺳﺎي ﻣﺰﺧﺮف اﯾﻦ روزم اﺿﺎﻓﻪ ﻧﮑﻦ ... دﯾﮕﻪ ﺟﺎ ﻧﺪارم ...‬ ‫ﺑﺎ ﺿﺮب و زور ﻗﻄﻊ ﮐﺮد و ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ اﮔﺮ ﻫﻢ ﻧﯿﺎد ﻫﺮ ﯾﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ زﻧﮓ ﺑﺰﻧﻪ ... آرﺗﺎن اس ام اس داده ﺑﻮد ﮐﻪ اﻣﺸﺐ‬ ‫ﺳﺎﻋﺖ 9 ﺗﺎ 01/03 ﻣﻨﺘﻈﺮﻣﻪ ...‬ ‫ﮔﻮﺷﯽ رو ﭘﺮت ﮐﺮدم روي ﻣﺒﻞ ... ﺻﺪاي ﺧﻨﺪه ﻫﺎي ﻧﻮه ﻫﺎي زﯾﻨﺐ ﺧﺎﻧﻮم از ﺑﺎﻻ ﺑﺎ ﻧﻮاي ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﻣﺎدام از ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻗﺎﻃﯽ‬ ‫ﺷﺪه ﺑﻮد.‬ ‫ﺑﯿﺸﺘﺮ از ده ﺑﺎر ﺑﺎ ﻣﻮﺑﺎﯾﻞ ﺣﺎﻣﯽ ﻫﻢ ﺗﻤﺎس ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم اون ﻫﻢ ﺧﺎﻣﻮش ﺑﻮد ... داﺷﺘﻢ دﯾﻮوﻧﻪ ﻣﯽ ﺷﺪم ...‬ ‫رﻓﺘﻢ ﺳﻤﺖ ﮐﻤﺪم و اوﻟﯿﻦ ﭼﯿﺰي ﮐﻪ دﺳﺘﻢ اوﻣﺪ رو ﭘﻮﺷﯿﺪم روي ﻟﺒﺎﺳﯽ ﮐﻪ ﺗﻨﻢ ﺑﻮد روي ﻫﻤﻮن ﺷﻠﻮار ﺟﯿﻦ ﮐﻬﻨﻪ اي ﮐﻪ ﺗﻮي‬ ‫ﺧﻮﻧﻪ ﻣﯽ ﭘﻮﺷﯿﺪم ... ﮐﯿﻔﻢ و دﺳﺘﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ ... ﺑﺮاي ﭘﻨﺠﻤﯿﻦ ﺑﺎر ﺗﻮي دو روز ﮔﺬﺷﺘﻪ داﺷﺘﻢ ﻣﯿﺮﻓﺘﻢ دم ﺧﻮﻧﻪ ... ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺎﺷﻦ ... ﻣﻦ‬ ‫ﮐﻪ ﮐﺎر ﺑﺪي ﻧﮑﺮده ﺑﻮدم اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ﻣﮕﻪ ﻧﮕﻔﺖ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﻢ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو ﺑﺒﯿﻨﻢ ﻣﺤﺮوﻣﻢ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻪ؟ !‬ ‫ﺗﻮي آژاﻧﺲ ﺳﺮم رو ﺗﮑﯿﻪ داده ﺑﻮدم ﺑﻪ ﺷﯿﺸﻪ ... ﺑﺎ ﻫﺮ دﺳﺖ اﻧﺪاز ﺳﺮم ﺿﺮﺑﻪ ﮐﻮﭼﮑﯽ ﻣﯽ ﺧﻮرد ﺑﻪ ﺷﯿﺸﻪ و ﯾﻪ ﻗﻄﺮه اﺷﮏ روي‬ ‫ﮔﻮﻧﻪ ام ﻣﯽ ﭼﮑﯿﺪ ... ﭼﺮا ﻫﺎي زﯾﺎدي ﺗﻮ ﻣﻐﺰم زﻧﮓ ﻣﯽ ﺧﻮرد ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺟﻮاﺑﯽ ﺑﺮاﺷﻮن ﻧﺪاﺷﺘﻢ ...‬ ‫اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ اﻧﮕﺎر ﮐﻪ ﯾﻪ ﺧﯿﺎل ﺑﻮد ... ﯾﻪ ﺧﯿﺎل ﺑﻪ زﯾﺒﺎﯾﯽ ﺗﻤﺎم ﺻﺒﺢ ﻫﺎي ﭘﺎﯾﯿﺰي ... ﺳﺒﮏ ... ﺧﻨﮏ ... ﭘﺮ از ﺑﻮي ﺧﺎك ﻧﻢ‬ ‫ﺧﻮرده ... ﺣﺎﻻ ﺑﺎ واﻗﻌﯿﺖ ﻫﻤﯿﺸﮕﯽ ﻣﻮاﺟﻪ ﺷﺪه ﺑﻮدم ... ﻣﻦ ﭼﺮا ﻓﮑﺮ ﮐﺮده ﺑﺪم ﺣﺎﻣﯽ ﻓﺮق ﻣﯿﮑﻨﻪ ... ﺣﺎﻣﯽ ﮐﻪ دو ﺷﺐ ﭘﯿﺶ روي‬ ‫ﮐﺎﻧﺎﭘﻪ ﺧﻮﻧﻪ ... ﺑﻬﻢ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﺟﺎدو ﺑﻠﺪم ... ﻫﻤﻮن ﻣﺮد ﻣﻘﺘﺪر ﻣﺜﻼ ﻗﺎﺑﻞ اﻋﺘﻤﺎدي ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد از دﯾﺪن ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻣﺤﺮوم ﻧﻤﯽ ﺷﻢ‬ ‫... و ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﻓﺮدا ﺻﺒﺤﺶ ﻫﻤﻪ ﻏﯿﺐ ﺷﺪن ... دﺳﺘﻬﺎي ﻣﺸﺖ ﺷﺪم رو روي ﻟﺒﻢ ﮐﻮﺑﯿﺪم اﯾﻦ درد ﻫﺎي ﮐﻮﭼﯿﮏ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯽ ﺷﺪ‬ ‫ﺑﻪ ﺧﻮدم ﺑﯿﺎم ... ﻋﺼﺒﯽ ﺑﻮدم.‬ ‫ﭘﻮل رو ﺣﺴﺎب ﮐﺮدم زﯾﺮ ﻧﮕﺎه ﭘﺮ از ﺳﺌﻮال راﻧﻨﺪه ... ﺑﺎ زاﻧﻮﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﯽ ﻟﺮزﯾﺪن دﺳﺘﻢ رو ﮔﺬاﺷﺘﻢ روي زﻧﮓ ﺑﻪ اﻣﯿﺪ اﯾﻨﮑﻪ ﻣﺜﻞ‬ ‫ﻫﺮ ﺑﺎر ﻟﺠﺒﺎزي ﻫﺎي اﮐﺒﺮ ﺧﺎن ﺑﺎﺷﻪ ﮐﻪ در روي ﻣﻦ ﺑﺎز ﻧﻤﯽ ﮐﺮد ...‬ ‫زﻧﮓ رو ﺑﺎزﻫﻢ زدم ... ان ﺑﺎر ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺑﻠﻨﺪ ﺗﺮي ﮔﺮﯾﻪ ﮐﺮدم ... ﺑﻪ در ﺗﮑﯿﻪ دادم ﮐﻪ ﺻﺪاي ﺗﻘﯽ ﺷﻨﯿﺪم ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮم ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺷﺒﯿﻪ‬ ‫ﯾﻪ ﺧﯿﺎل ﺑﻮد ﺑﻌﺪ از دوﺷﺐ ﻧﺨﻮاﺑﯿﺪن از اﺳﺘﺮس ...‬ ‫ﺧﻮدم رو ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﺗﻮ ﺑﺎغ ﻋﻤﺎرت ﭘﺮﺗﺎب ﮐﺮدم و وارد ﺷﺪم ... ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺧﻮﻧﻪ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﻣﯽ دوﯾﺪم ... ﺑﻪ در ﻧﺰدﯾﮏ ﻣﯿﺸﺪم ﮐﻪ روي‬ ‫ﺗﺮاس ﺣﺎﻣﯽ رو دﯾﺪم ﮐﻪ ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ و ﮐﺖ و ﺷﻠﻮاري ﮐﻪ ﻧﺸﻮن ﻣﯽ داد ﺗﺎزه از ﺑﯿﺮون اوﻣﺪه اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد ...‬ ‫ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﻓﺮﯾﺎد زدم ﺑﻪ ﻣﺮدي ﮐﻪ ﺑﺎﻻ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد و ﻣﻦ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺑﻮدم ... ﺑﻠﻪ اوﻧﺎ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﺎﻻ ﺑﻮدن و ﻣﻦ ﭘﺎﯾﯿﻦ: ﮐﺠﺎن؟!‬ ‫
- اﺗﻔﺎﻗﯽ اﻓﺘﺎده؟‬ ‫
- اﯾﻦ رو ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﭙﺮﺳﻢ ... ﭼﯽ ﻣﯽ ﺧﻮاﯾﺪ از ﻣﻦ؟ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﮐﺠﺎ ﻫﺴﺘﻦ؟‬ ‫اﺧﻤﺎش رﻓﺖ ﺗﻮي ﻫﻢ ... اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﻋﺼﺒﯿﺖ و ﭘﺮﺧﺎش رو از ﻣﻦ اﻧﺘﻈﺎر ﻧﺪاﺷﺖ: ﻣﻨﻈﻮرﺗﻮن رو ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﻤﯽ ﺷﻢ؟‬ ‫
- ﻣﻨﻢ ﺳﺎﻟﻬﺎﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﻨﻈﻮر ﺧﺎﻧﻮاده ﺷﻤﺎ رو ﻧﻤﯽ ﻓﻬﻤﻢ ... ﻗﺮارﻣﻮن اﯾﻦ ﻧﺒﻮد ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﮐﯿﻔﻢ از دﺳﺘﻢ رﻫﺎ ﺷﺪ ... ﻣﯽ دوﻧﻢ ﻗﯿﺎﻓﻪ ام ﻗﺎﺑﻞ ﺗﺮﺣﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد ﺑﺮام ﻣﻬﻢ ﻧﺒﻮد ﺣﺘﯽ اﮔﺮ ﻻزم ﺑﻮد اﻟﺘﻤﺎس ﻣﯿﮑﺮدم ﺑﺮاي ﮔﻨﺎه‬ ‫ﻧﮑﺮده ﻋﺬر ﺧﻮاﻫﯽ ﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮدم ...‬ ‫ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﺑﺎ دﯾﺪن ﺣﺎل ﻧﺰارم ﻫﻮل ﮐﺮد ﮐﻪ اﯾﻦ ﻃﻮر ﺑﻬﻢ رﯾﺨﺖ ﮐﻪ از ﭘﻠﻪ ﻫﺎ اوﻣﺪ ﭘﺎﯾﯿﻦ ... ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﻪ ﺑﺎ زاﻧﻮ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺗﻮان ﻧﮕﻪ‬ ‫داﺷﺘﻦ وزﻧﻢ رو ﻧﺪاﺷﺖ و ﺳﺮﻣﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﺎﻧﺘﻮي ﻧﺨﯽ ﺗﻨﻢ ﺑﻮد ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪ: ﻫﯿﭻ ﻣﻌﻠﻮم ﻫﺴﺖ دارﯾﺪ ﺑﺎ ﺧﻮدﺗﻮن ﭼﻪ ﻣﯽ‬ ‫ﮐﻨﯿﺪ؟‬ ‫ﺑﺮاي اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر اﻧﻘﺪر ﺑﻬﻢ ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪه ﺑﻮد: ﺑﻔﺮﻣﺎﯾﯿﺪ ﺑﺮﯾﻢ ﺑﺎﻻ ...‬ ‫دﺳﺘﺶ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ دراز ﺷﺪ ... ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﻨﯽ ﮐﻪ داﺷﺘﻢ از اﺳﺘﺮس ﻣﯽ ﻣﺮدم: ﻣﻦ ﮐﻤﮏ ﺷﻤﺎ رو ﻧﻤﯽ ﺧﻮام ... ﯾﻪ ﮐﻼم ... ﭼﻪ ﺑﻼﯾﯽ‬ ‫ﺳﺮ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ اوﻣﺪه؟ ﯾﺎ ﺑﻬﺘﺮه ﺑﮕﻢ ﭼﻪ ﺑﻼﯾﯽ ﺳﺮ ﻣﻦ ﻣﯿﺨﻮاﯾﺪ ﺑﯿﺎرﯾﺪ ...‬ ‫اﺧﻤﺎش ﺑﯿﺸﺘﺮ رﻓﺖ ﺗﻮ ﻫﻢ: ﺑﭽﻪ ﻫﺎ؟! ... ﯾﻌﻨﯽ ﺷﻤﺎ ﻧﻤﯽ دوﻧﯿﺪ؟ اﯾﻦ وﺿﻊ ﭼﯿﻪ ﺑﺮاي ﺧﻮدﺗﻮن ﺳﺎﺧﺘﯿﺪ ... ﯾﻌﻨﯽ اﻧﻘﺪر دﻟﺘﻮن ﺑﻪ‬ ‫ﺧﺎﻃﺮ دو روز ﮐﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رﻓﺘﻦ ﺑﺎغ دﻣﺎوﻧﺪ ﺗﺎ ﺣﺎﻟﺸﻮن ﺑﻬﺘﺮ ﺑﺸﻪ و از ﺗﻌﻄﯿﻼﺗﺸﻮن اﺳﺘﻔﺎده ﮐﻨﻦ ﺗﻨﮓ ﻣﯽ ﺷﻪ؟‬ ‫ﺑﺎ ﺷﻨﯿﺪن اﯾﻦ ﺣﺮف روي دو زاﻧﻮ ﮐﻒ ﺣﯿﺎط ﻧﺸﺴﺘﻢ ... ﺑﺎ اﯾﻦ ﺣﺮﮐﺘﻢ ﻫﻮل ﮐﺮد: ﺣﺎﻟﺘﻮن ﺧﻮﺑﻪ؟‬ ‫ﺑﺎ ﺻﺪاي ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم ... ﺧﯿﻠﯽ ﺣﺮﻓﺎ ﺑﻮد ﺑﺮاي ﮔﻔﺘﻦ اﻣﺎ ﻓﻘﻂ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم ... ﻧﮕﺎﻫﯽ ﮐﻪ اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﻫﺮ‬ ‫زﻣﺎﻧﯽ ﭘﺮ از دﻟﺨﻮري و دﻟﺸﮑﺴﺘﮕﯽ: ﻣﻦ از ﺷﻤﺎ اﻧﺘﻈﺎر ﻧﺪاﺷﺘﻢ آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ...‬ ‫دﺳﺖ اﻧﺪاﺧﺘﻢ و ﮐﯿﻔﻢ رو ﺑﺮداﺷﺘﻢ ... ﺑﺎﯾﺪ ﻣﯽ رﻓﺘﻢ ... ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺑﯿﺸﺘﺮ از اﯾﻦ ﺿﻌﻔﻢ رو ﻣﯿﺪﯾﺪن ... اﯾﻦ ﻃﻮري ﻟﺬﺗﺸﻮن ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﯽ ﺷﺪ‬ ‫... ﺗﻤﺎم ﺳﻌﯿﻢ و ﮐﺮدم ﺗﺎ ﺗﻌﺎدﻟﻢ ﺑﻬﻢ ﻧﺨﻮره ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻮدم وﺳﻂ ﺧﯿﺎﺑﻮن ﻏﺶ ﮐﻨﻢ و ﺷﻬﺮداري ﺟﻤﻌﻢ ﮐﻨﻪ ﺗﺎ اﯾﻦ آدم ﻫﺎ ﺑﺨﻮان ﺑﻬﻢ‬ ‫ﮐﻤﮏ ﮐﻨﻦ ...‬ ‫ﻣﺒﻬﻮت ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد ... ﺣﺘﻤﺎ داﺷﺖ ﺗﻮ دﻟﺶ ﻟﺬت ﻣﯽ ﺑﺮد ...‬ ‫ﺳﺮ ﭘﺎ اﯾﺴﺘﺎدم و ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺮم ﮐﻪ ﺻﺪاش ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ از ﺟﺎم ﺑﭙﺮم: ﻫﯿﺞ ﻣﻌﻠﻮم ﻫﺴﺖ اﯾﻦ ﺟﺎ ﭼﻪ ﺧﺒﺮه؟ ﮐﺠﺎ دارﯾﺪ ﻣﯽ رﯾﺪ؟‬ ‫ﺟﻮاﺑﺶ رو ﻧﺪادم ﻓﻘﻂ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم ... ﯾﻪ ﻗﺪم ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﺑﺮداﺷﺖ: ﻣﻦ ﻧﻤﯽ ﻓﻬﻤﻢ ...‬ ‫
- ﻣﻨﻢ ﺳﺎﻟﻬﺎﺳﺖ ﺧﯿﻠﯽ ﭼﯿﺰﻫﺎ رو ﻧﻤﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪم ... اﻣﺎ اﯾﻦ دو روز ﺧﯿﻠﯽ ﭼﯿﺰﻫﺎ رو ﻓﻬﻤﯿﺪم ... اﯾﻦ رﺳﻤﺶ ﻧﺒﻮد آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ... اﻧﺘﻈﺎر‬ ‫ﻣﻦ.‬ ‫
- ﭼﻪ اﻧﺘﻈﺎري ﺧﺎﻧﻮم؟ ﻣﻦ ﭼﻪ ﮐﺎري ﺑﺮ ﺧﻼف اﻧﺘﻈﺎر ﺷﻤﺎ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺧﺒﺮ ﻧﺪارم؟‬ ‫اﯾﻦ ﺑﺎر ﺻﺪام ﮐﻤﯽ رﻓﺖ ﺑﺎﻻ: ﺷﻤﺎ ﺑﮕﯿﺪ ﻣﻦ در ﺣﻖ ﺷﻤﺎ ﭼﻪ ﮐﺮدم؟ ﭼﻪ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﻣﺴﺘﺤﻖ دو ﺷﺐ ﻋﺬاب و اﺳﺘﺮس ﻧﺨﻮاﺑﯿﺪن‬ ‫ﺑﻮدم ...‬ ‫ﯾﻪ اﺑﺮوش رﻓﺖ ﻫﻮا: ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﮔﺮدش رﻓﺘﻦ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ؟‬ ‫ﺑﻪ زور ﺑﻐﻀﻢ رو ﻗﻮرت دادم: ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﮔﺮدش رﻓﺘﻦ؟! واﻗﻌﺎ ﻫﻤﯿﻦ ﺑﺮداﺷﺖ رو دارﯾﺪ؟ اﮔﺮ ﺑﻬﻢ ﻣﯿﮕﻔﺘﯿﺪ ﭼﯽ ازﺗﻮن ﮐﻢ ﻣﯿﺸﺪ؟‬ ‫اﯾﻦ ﺑﺎر واﻗﻌﺎ ﺟﺎ ﺧﻮرد: ﯾﻌﻨﯽ ﭼﯽ؟ ﻣﮕﻪ ﺷﻤﺎ ﺧﺒﺮ ﻧﺪاﺷﺘﯿﺪ؟‬ ‫ﭘﻮزﺧﻨﺪي زدم: ﻣﺴﺨﺮه ام ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ؟‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- دﺧﺘﺮ ﺧﺎﻧﻮم ﺣﻮاﺳﺘﻮن ﻫﺴﺖ ﻣﻦ ﮐﯿﻢ؟‬ ‫
- ﻧﻪ ﻣﻦ ﺣﻮاﺳﻢ ﺑﻪ اﯾﻨﻪ ﮐﻪ ﻣﻦ اﯾﻦ ﺟﺎ ﻫﯿﭽﯽ ﻧﯿﺴﺘﻢ ... ﺣﺘﯽ داﺧﻞ آدم ...‬ ‫ﺑﺮ ﮔﺸﺘﻢ ﺑﺮم ...‬ ‫ﮐﻪ ﻣﺤﮑﻢ و ﺟﺪي ﮔﻔﺖ: ﺑﺎﯾﺴﺘﺪﯾﺪ ﺑﺒﯿﻨﻢ ﭼﯽ ﺷﺪه؟‬ ‫
- ﻣﺴﺌﻠﻪ اي ﻧﯿﺴﺖ ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺪوﻧﻢ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ زﻧﺪه و ﺳﺎﻟﻤﻦ ... ﺑﻘﯿﻪ اش ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫ﭘﺸﺘﻢ و ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺑﺮم ﮐﻪ ﻧﮕﺎﻫﻢ اﻓﺘﺎد ﺑﻪ اﻧﮕﺸﺘﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ دور ﺑﺎزوم ﻗﻼب ﺷﺪن ... ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﭼﻪ ﻋﮑﺲ اﻟﻌﻤﻠﯽ ﻧﺸﻮن ﺑﺪم‬ ‫...‬ ‫ﻫﻤﻮن ﻃﻮر ﮐﻪ دﺳﺘﻬﺎش ﻣﺤﮑﻢ دور ﺑﺎزوم ﺑﻮد ﭼﺮﺧﯿﺪ و روﺑﻪ روم اﯾﺴﺘﺎد: ﺣﺮف زدﻧﺘﻮن روي ﺣﺮﻓﻢ و ﺑﯽ اﻋﺘﻨﺎﯾﯿﺘﻮن رو ﻣﯽ ذارم‬ ‫ﺑﻪ ﺣﺴﺎب ﺣﺎل ﺑﺪﺗﻮن ... وﮔﺮﻧﻪ ﻣﻦ ﻫﻤﻮن ﺣﺎﻣﯽ ﻫﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﮐﺴﯽ روي ﺣﺮﻓﻢ ﺣﺮف ﻧﻤﯽ زﻧﻪ ...‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺑﺎزوم ﮐﻪ ﺗﻮي دﺳﺘﺎي ﻗﺪرﺗﻤﻨﺪش ﺑﻮد اﻧﺪاﺧﺘﻢ: ﻣﻦ ﮐﺴﯽ ﻧﯿﺴﺘﻢ آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ... اﮔﺮ ﺑﻮدم ...‬ ‫ﮐﻼﻓﻪ ﭼﺸﻢ ﻫﺎش رو ﺑﺎز و ﺑﺴﺘﻪ ﮐﺮد: اﻧﻘﺪر اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﺑﯽ ﺧﻮد رو ﺗﮑﺮار ﻧﮑﻨﯿﺪ ... ﻫﻤﺮاه ﻣﻦ ﻣﯿﺎﯾﺪ داﺧﻞ و ﻣﺜﻞ دو ﺗﺎ آدم ﻋﺎﻗﻞ و‬ ‫ﺑﺎﻟﻎ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯿﮑﻨﯿﻢ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﺣﺮﻓﯽ ﻧﺪارم ...‬ ‫ﺑﺎزوم رو ﮐﻤﯽ ﻋﻘﺐ ﮐﺸﯿﺪم ﮐﻪ از ﺣﺼﺎر اﻧﮕﺸﺘﻬﺎش رﻫﺎ ﺑﺸﻪ ... اﻧﮕﺸﺘﻬﺎش رو ﮐﻤﯽ ﻣﺤﮑﻢ ﺗﺮ ﮐﺮد اﯾﻦ ﺑﺎوﺟﻮد اﯾﻨﮑﻪ ﮐﺸﻤﮑﺶ‬ ‫ﺧﯿﻠﯽ ﺟﺰﺋﯽ ﺑﻮد ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺗﺮش ﮐﺮد ...‬ ‫ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم و ﺧﯿﺮه ﺷﺪم ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎي ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ و ﻗﻬﻮه اي ش: ﺑﻪ ﻏﺮورﺗﻮن ﺑﺮ ﻣﯿﺨﻮره ﯾﻪ دﺧﺘﺮ ﺑﭽﻪ رو ﺣﺮﻓﺘﻮن ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻪ‬ ‫ﻧﻪ؟‬ ‫ﻓﻘﻂ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد ... از ﻫﻤﻮن ﻧﮕﺎﻫﺎي ﺗﺮﺳﻨﺎك ﺣﺎﻣﯽ ﮔﻮﻧﻪ ... ﻫﻤﻮن ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺳﺮم رو ﺑﻨﺪازم ﭘﺎﯾﯿﻦ ...‬ ‫ﺳﺮش رو ﺧﻢ ﮐﺮد و ﺻﺎف ﺧﯿﺮه ﺷﺪ ﺗﻮي ﭼﺸﻤﺎم: ﺻﺒﺮ ﻣﻦ ﺣﺪي داره ...‬ ‫
- ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﺮا ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ ﺑﺮاي ﻣﻦ ﺑﯽ ﺣﺪ و اﻧﺪازه اﺳﺖ ... و ﺑﺮاي اﺛﺒﺎت ﮐﺮدﻧﺶ ﻫﻢ ﻣﺪام ازم آزﻣﻮن ﻣﯿﮕﯿﺮﯾﺪ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﺗﺎزه رﺳﯿﺪم ... ﯾﮏ ﺳﺎﻋﺖ ﻧﺸﺪه ... ﯾﻪ ﺳﻔﺮ دو روزه ﺑﺪون ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻗﺒﻠﯽ ﺑﻪ دوﺑﯽ داﺷﺘﻢ ... ﻣﺸﮑﻠﯽ ﭘﯿﺶ اوﻣﺪه ﺑﻮد ... رﺳﯿﺪم‬ ‫دﯾﺪم ﮐﺴﯽ ﻧﯿﺴﺖ ... زﻧﮓ زدم ﺑﻪ ﭘﺪرم ... ﮔﻔﺘﻦ رﻓﺘﻦ دﻣﺎوﻧﺪ ... زري ﺧﺎﻧﻮم و ﻋﻠﯽ ﻫﻢ اوﻧﺠﺎن و ﻓﺨﺮي ﻫﻨﻮز ﻣﺮﺧﺼﯿﻪ ... ﻣﻦ‬ ‫ﻫﻨﻮز ﻟﺒﺎﺳﻢ رو ﻋﻮض ﻧﮑﺮده ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺷﻤﺎ اﯾﻦ ﻃﻮر وارد ﺷﺪﯾﺪ و ﺷﺮوع ﮐﺮدﯾﺪ ﺑﻪ ﻣﺘﻬﻢ ﮐﺮدن ﻣﻦ ... ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ...‬ ‫... واﻗﻌﺎ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﮐﺸﯿﺪه ﺑﻮد ... دﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻤﯿﺮم و ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻧﮑﻨﻢ ... دﺳﺘﺎش ﮐﻪ دور ﺑﺎزوم ﺣﻠﻘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد داغ ﺷﺪه ﺑﻮد و‬ ‫اﯾﻦ ﯾﻌﻨﯽ ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺘﺶ اﻓﺰاﯾﺶ ﭘﯿﺪا ﮐﺮده ... ﺑﻪ ﻗﺪري ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺑﻮد م ﮐﻪ ﺑﯽ ﻣﻼﺣﻈﻪ ﻓﻘﻂ ﭼﺸﻤﺎم رو ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮدم و دﻫﻨﻢ رو ﺑﺎز‬ ‫ﮐﺮده ﺑﻮدم ... ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﺑﺎ وﺟﻮد ﺧﺠﺎﻟﺘﯽ ﮐﻪ ازش ﻣﯿﮑﺸﯿﺪم ﭼﯿﺰي ﺗﻮي دﻟﻢ زﺑﻮﻧﻪ ﻣﯿﮑﺸﯿﺪ ...‬ ‫
- ﺑﻔﺮﻣﺎﯾﯿﺪ داﺧﻞ دارﯾﺪ ﯾﺦ ﻣﯽ زﻧﯿﺪ ...‬ ‫زﯾﺮ ﻟﺐ ﮔﻔﺘﻢ: ﻣﯿﺨﻮام ﺑﺮم ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﺷﻨﯿﺪ: ﮔﻔﺘﻢ داﺧﻞ ...‬ ‫اﯾﻦ ﺑﺎر ﺗﺮس از ﮐﻼم ﻗﺎﻃﻌﺶ رو ﻋﻼوه ﮐﺮده ﺑﻮدم ﺑﻪ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﺑﯿﺶ از ﺣﺪي ﮐﻪ ازش داﺷﺘﻢ ... دﺳﺘﺎش رو از دور ﺑﺎزوم ﺑﺎز ﮐﺮد‬ ‫... و ﺟﻠﻮﺗﺮ راه اﻓﺘﺎد ... ﻣﻦ اﻣﺎ ﻫﻨﻮز ﻣﺤﻮ ﮐﻔﺸﻬﺎي ﺑﯽ ﻣﺴﻤﺎﯾﯽ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﭘﺎم ﺑﻮد ... اﻧﮕﺎر اون ﺟﺎ ﻣﯿﺨﻢ ﮐﺮده ﺑﻮدن ...‬ ‫
- ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﻫﺴﺘﻢ ...‬ ‫ﭘﺸﺖ ﺳﺮش راه اﻓﺘﺎدم ... وارد ﺧﻮﻧﻪ ﺷﺪم ... ﮔﺮﻣﺎي ﻣﻄﺒﻮﻋﯽ ﺻﻮرت ﯾﺦ زده ام رو ﻧﻮازش ﮐﺮد ... ﺻﻮرﺗﯽ ﮐﻪ ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﺑﯿﺶ‬ ‫از ﻫﻤﯿﺸﻪ داﻏﻮن و رﻧﮓ ﭘﺮﯾﺪه اﺳﺖ ...‬ ‫ﺷﺎﻟﻢ از ﺳﺮم اﻓﺘﺎده ﺑﻮد و ﻣﻮﻫﺎم ﺧﯿﻠﯽ وﺣﺸﯽ اﻃﺮاﻓﻢ رﯾﺨﺘﻪ ﺑﻮد ... اﯾﺴﺘﺎه ﺑﻮد وﺳﻂ ﺳﺎﻟﻦ ... دﺳﺘﺎش رو ﭘﺸﺖ ﮐﻤﺮش ﻗﻼب‬ ‫ﮐﺮده ﺑﻮد و ﻣﺘﺘﻈﺮ ﻣﻦ ﺑﻮد ... ﻣﻦ ﻫﻢ ﻣﺜﻞ ﮐﻮدﮐﯽ ﮐﻪ ﺧﻄﺎ ﮐﺮده اﯾﺴﺘﺎدم ﻣﺤﮑﻢ ﮔﻔﺖ: ﺑﻨﺸﯿﻨﯿﺪ ...‬ ‫ﺑﺪون ﮐﻞ ﮐﻞ ﮐﺮدن ﻧﺸﺴﺘﻢ ...‬ ‫
- ﺣﺎﻻ از اول ﺑﺮام ﺑﮕﯿﺪ دﻗﯿﻘﺎ ﭼﯽ ﺑﺎﻋﺚ اﯾﻦ ﺣﺎ ل و روز ﺷﻤﺎﺳﺖ ...‬ ‫زﯾﺮ ﻟﺐ ﺑﺪون ﻧﮕﺎه ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺻﻼﺑﺖ از دو روز اﺳﺘﺮﺳﻢ ﮔﻔﺘﻢ ... ﺳﮑﻮت ﺑﻮد ... ﺑﺎ دﺳﺘﻤﺎل ﺗﻮي دﺳﺘﻢ ﺑﺎزي ﻣﯽ ﮐﺮدم‬ ‫... دﺳﺘﻤﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺣﺎﻻ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺷﺒﯿﻪ ﺗﺎر ﭘﻮد ﺑﻮد ...‬ ‫ﺳﮑﻮت ﮐﺮده ﺑﻮد ... ﺣﺘﯽ ﺑﻌﺪ از ﺗﻤﻮم ﺷﺪن ﺣﺮﻓﻢ ... ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم ... ﭘﺮ از اﺧﻢ ﺑﺎ اﻧﺪﮐﯽ ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ و ﻣﺘﻔﮑﺮ داﺷﺖ ﻧﮕﺎﻫﻢ‬ ‫ﻣﯿﮑﺮد ... ﺧﻢ ﺷﺪ ... از ﮐﻨﺎر ﮐﺎﻧﺎﭘﻪ ﺳﻄﻞ ﭼﺮﻣﯽ ﮐﻮﭼﮑﯽ رو ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﮔﺮﻓﺖ ... ﺧﺠﺎﻟﺘﻢ ﺑﻪ اوج رﺳﯿﺪ ... دﺳﺘﻤﺎل دﺳﺘﻢ رو اﻧﺪاﺧﺘﻢ‬ ‫ﺗﻮش ...‬ ‫
- روي ﻣﯿﺰ دﺳﺘﻤﺎل ﻫﺴﺖ ...‬ ‫ﺑﯽ ﺣﺮف ﺑﺮداﺷﺘﻢ ...‬ ‫
- ﺑﻪ ﺧﻮدﺗﻮن ﻧﮕﺎه ﮐﺮدﯾﺪ؟‬ ‫
- ...‬ ‫
- ﺑﻪ رﻧﮓ ﭘﺮﯾﺪه و ﭼﺸﻤﺎﺗﻮن؟‬ ‫
- ﭼﻪ اﻫﻤﯿﺘﯽ داﺷﺖ وﻗﺘﯽ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ رﺳﯿﺪﮔﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ...‬ ‫
- ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻗﻮل داده ﺑﻮدﯾﺪ ...‬ ‫
- ﻋﺮض ﮐﺮدم رﺳﯿﺪﮔﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ...‬ ‫ﺻﺪام ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺗﻤﺎم ﺑﻐﺾ ﻫﺎم و اﺷﮏ ﻫﺎم ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﻣﻦ ... ﺑﺎﺑﺖ ... ﻋﺬر ﻣﯿﺨﻮام ...‬ ‫
- ...‬ ‫ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم ... ﻫﻨﻮز اﺧﻢ آﻟﻮد ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد ﮔﻔﺘﻢ: ﻣﻦ ... ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮدم ﺷﻤﺎ ﻫﻢ در ﺟﺮﯾﺎﻧﯿﺪ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- ﭘﺲ ﻧﮕﯿﺪ اﻧﺘﻈﺎر ﻧﺪاﺷﺘﯿﺪ ... ﺑﮕﯿﺪ اﻧﺘﻈﺎر داﺷﺘﯿﺪ ...‬ ‫ﺳﺮم رو ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻢ : ﻣﻦ ﻣﯿﺮم ...‬ ‫
- ﺑﻨﺸﯿﻨﯿﺪ ... ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻢ اﯾﻦ ﺑﯽ ﻣﻼﺣﻈﮕﯿﺘﻮن رو ﺑﺨﺸﯿﺪم؟‬ ‫
- ﻣﻦ ﻋﺼﺒﯽ ﺑﻮدم ... وﻟﯽ ... ﺑﺎور ﮐﻨﯿﺪ ﻗﺼﺪم ﺗﻮﻫﯿﻦ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻧﺒﻮد ... ﯾﻌﻨﯽ ... اون ﻟﺤﻈﻪ ...‬ ‫
- آﺧﺮﯾﻦ ﺑﺎر ﺑﺎﺷﻪ ...‬ ‫
- آﺧﻪ ...‬ ‫
- ﺷﻨﯿﺪﯾﺪ ﭼﯽ ﮔﻔﺘﻢ؟ آﺧﺮﯾﻦ ﺑﺎر ﺑﺎﺷﻪ ﻫﻤﭽﯿﻦ ﺑﻼﯾﯽ رو ﺳﺮ ﺧﻮدﺗﻮن ﻣﯿﺎرﯾﺪ ...‬ ‫ﭼﺸﻤﺎم ﺗﺎ ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ اﻣﮑﺎن داﺷﺖ ﮔﺮد ﺷﺪه ﺑﻮد ... ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﺑﻪ ﻧﮕﺎه ﺳﺮد و ﺧﺸﻨﺶ روي ﺧﻮدم ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ... ﻫﻮل ﮐﺮده ﺑﻮدم ...‬ ‫ﺑﺎورم ﻧﻤﯽ ﺷﺪ اﯾﻦ آدم ... ﯾﻌﻨﯽ ﻧﮕﺮان ﻣﻦ ﺷﺪه ﺑﻮد؟‬ ‫
- ﺑﻠﻨﺪ ﺷﯿﺪ ...‬ ‫ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم ...‬ ‫
- ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺑﺎﻫﻢ ﻗﺮاري داﺷﺘﯿﻢ ...‬ ‫ﺑﺎ ﮔﯿﺠﯽ ﭘﺮﺳﯿﺪم: ﻗﺮار؟‬ ‫
- ﻣﮕﻪ ﻗﺮار ﻧﺒﻮد ﺑﺮﯾﻢ ﺷﺎﻫﻨﺎﻣﻪ ﺧﻮاﻧﯽ؟‬ ‫اﺻﻼ ﯾﺎدم ﻧﺒﻮد ... ﺳﺮم رو ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻢ: آﺧﻪ ...‬ ‫
- آﺧﻪ ... ﻧﺪاره ... روﯾﺎ ﻫﻢ ﻣﯿﺎد ...‬ ‫... ﺑﺎورم ﻧﻤﯽ ﺷﺪ : ﻣﻦ آﻣﺎدﮔﯿﺶ رو ﻧﺪارم ...‬ ‫از ﮐﻨﺎر ﺳﺎك ﮐﻮﭼﯿﮑﯽ ﮐﻪ ﮐﻨﺎر ﻣﺒﻞ ﺑﻮد ﺳﻮﺋﯿﭽﺶ رو ﺑﺮداﺷﺖ: ﻣﯽ رﯾﻢ ﺧﻮﻧﻪ ﻟﺒﺎﺳﺘﻮن رو ﻋﻮض ﮐﻨﯿﺪ ... ﻣﯽ رﯾﻢ ...‬ ‫... ﻣﯿﺮﯾﻢ رو ﻣﻄﻤﺌﻦ ﮔﻔﺖ ... ﺟﺎﯾﯽ ﺑﺮاي اﻋﺘﺮاض ﻣﻦ ﻧﺒﻮد ...‬ ‫
- اﯾﻦ ﺗﻨﺒﯿﻪ ﺗﻮﻧﻪ ... ﺗﺎ دﯾﮕﻪ اون ﻃﻮري ﺧﻮﻧﻪ ﻣﺎ ﻧﯿﺎﯾﺪ و ﻫﻤﻪ ﺣﺮﻓﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻬﻢ زدﯾﺪ ... و اﻟﺒﺘﻪ ﯾﻪ ﺗﻨﺒﯿﻬﯽ دﯾﮕﻪ ﻫﻢ دارﯾﺪ‬ ‫
- ﺑﺎﺑﺖ ﭼﯽ؟ﻣﻦ ﮐﻪ ﻋﺬر ﺧﻮاﺳﺘﻢ ...‬ ‫
- دوﺳﺖ ﻧﺪارم روي ﺣﺮﻓﻢ ﺣﺮف زده ﺑﺸﻪ ... ﮔﻔﺘﻢ ﻣﯿﺮﯾﻢ ﯾﻌﻨﯽ ﻣﯿﺮﯾﻢ ...‬ ‫ﻣﺪاد ﻣﺸﮑﯽ ﺗﻮي دﺳﺘﻢ رو ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﺟﻠﻮي آﯾﻨﻪ ... ﺗﻤﺎم ﻃﻮل ﻣﺴﯿﺮ ﺳﮑﻮت ﮐﺮده ﺑﻮدﯾﻢ و ﻣﻦ ﺳﻌﯽ ﮐﺮده ﺑﻮدم ﺑﺎ آﻫﻨﮓ آروم‬ ‫داﺧﻞ ﻣﺎﺷﯿﻨﺶ ﮐﻤﯽ آراﻣﺸﻢ رو ﺑﻪ دﺳﺖ ﺑﯿﺎرم ... ﭘﺎ ﻓﺸﺎرﯾﺶ ﺑﺮاي رﻓﺘﻦ رو درك ﻧﻤﯽ ﮐﺮدم ... ﺑﻪ ﺧﻮدم ﺗﻮي آﯾﻨﻪ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم‬ ‫ﺣﺘﯽ ﻣﻌﺠﺰه ﻟﻮازم آراﯾﺶ ﻫﻢ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﺴﺖ ﭼﺸﻤﺎم رو ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺖ ﻋﺎدي ﺑﺮﮔﺮدوﻧﻪ ... اﻣﺎ ﻗﯿﺎﻓﻪ ام ﮐﻤﯽ ﻧﺮﻣﺎل ﺗﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد ...‬ ‫ﻫﻮا ﺳﺮد ﺑﻮد و ﮐﻤﯽ ﺑﺎروﻧﯽ ... ﺑﺎروﻧﯽ ام رو ﭘﻮﺷﯿﺪم و ﺷﺎل ﻗﺮﻣﺰم رو ﻫﻢ روي ﺳﺮم اﻧﺪاﺧﺘﻢ ... ﺑﺎروﻧﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻮﺗﺎه ﺑﻮد اﻣﺎ ﻣﻬﻢ‬ ‫ﻧﺒﻮد ﻗﺮار ﻧﺒﻮد ﺗﻮ ﺧﯿﺎﺑﻮن راه ﺑﺮم ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫در رو ﺑﺎز ﮐﺮدم ... ﺗﻮ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻣﻨﺘﻈﺮم ﺑﻮد ... آرﻧﺠﺶ رو ﺑﻪ ﺷﯿﺸﻪ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺗﮑﯿﻪ داده ﺑﻮد واﺧﻢ آﻟﻮد ﺗﻮي ﻓﮑﺮ ﺑﻮد ... ﻣﻦ ﻫﯿﭻ‬ ‫ﺗﻮﺿﯿﺤﯽ ﺑﺮاي ﺑﻮدﻧﺶ ... ﻣﻌﻄﻞ ﺷﺪن ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻋﺘﺶ ... و آراﻣﺸﺶ و اﺧﻢ ﻫﻤﯿﺸﮕﯿﺶ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ...‬ ‫ﺧﻮاﺳﺘﻢ در رو ﺑﺎز ﮐﻨﻢ ﮐﻪ اﺳﻤﻢ رو ﺷﻨﯿﺪم ... ﻣﺎدام ﺑﻮد ﺳﺒﺪ ﭼﺮخ دار ﺧﺮﯾﺪش ﭘﺸﺘﺶ ﺑﻮد ... ﺑﺎ ﻟﻬﺠﻪ ﺑﺎ ﻣﺰه و ﺷﺎل دﺳﺖ ﺑﺎﻓﺶ‬ ‫داﺷﺖ ﺑﻬﻢ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﯽ زد: ﺳﻼم ﻣﺎدام ...‬ ‫
- ﺳﻼم ﻋﺮوﺳﮏ ... ﺧﻮﺑﯽ؟‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﻫﻢ از ﻣﺎﺷﯿﻦ ﭘﯿﺎده ﺷﺪ ... ﻣﺎﺷﯿﻨﺶ ﺗﻮ ﻣﺤﻠﻪ ﻣﺎ ﺗﺎﺑﻠﻮ ﺑﻮد ... ﺧﻮدش ﻫﻢ ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر ... ﻣﺎدام ﻧﮕﺎﻫﯽ ﮐﻨﺠﮑﺎو ﺑﻪ ﻣﻦ و ﺑﻌﺪ‬ ‫ﺑﻪ ﺣﺎﻣﯽ اﻧﺪاﺧﺖ ...‬ ‫
- آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ﺑﺮادر ﺷﻮﻫﺮ رﻫﺎ ﻫﺴﺘﻦ ...‬ ‫ﺗﺎزه ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد ... ﺳﻼﻣﯽ ﮐﺮد ﮐﻪ ﺣﺎﻣﯽ ﻫﻢ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣﻮدﺑﺎﻧﻪ ﺟﻮاﺑﺶ رو داد و ﺣﺎﻟﺶ رو ﭘﺮﺳﯿﺪ ...‬ ‫
- ﺳﺮﭘﺎ ﻧﮕﻬﺘﻮن ﻧﺪارم ﻣﺎدام ...‬ ‫
- ﺑﻬﺖ ﺧﻮش ﺑﮕﺬره ...‬ ‫ﺧﻢ ﺷﺪم و ﮔﻮﻧﻪ ﺧﻮﺷﮕﻠﺶ رو ﺑﻮﺳﯿﺪم: آﺧﻪ ﺗﻮ ﭼﺮا اﻧﻘﺪر ﺧﻮﺷﮕﻠﯽ ﻣﺎدام ...‬ ‫ﺑﻠﻨﺪ ﺧﻨﺪﯾﺪ و ﻟﭙﻢ رو ﮐﺸﯿﺪ: دروغ ﻧﮕﻮ ... از ﻣﻦ دﯾﮕﻪ ﮔﺬﺷﺘﻪ ...‬ ‫ﺑﻌﺪ رو ﮐﺮد ﺑﻪ ﺣﺎﻣﯽ ﮐﻪ داﺷﺖ ﻧﮕﺎﻫﻤﻮن ﻣﯿﮑﺮد: ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺮاﻗﺐ اﯾﻦ دﺧﺘﺮ ﺑﺎش ﻣﺮد ﺟﻮون ... ﺧﺎﻃﺮ ﺧﻮاه زﯾﺎد داره ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﺑﺎ ﯾﻪ ﻟﻨﮕﻪ اﺑﺮوي ﺑﺎﻻ رﻓﺘﻪ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد: ﻫﺴﺘﻢ در ﺧﺪﻣﺘﺸﻮن ...‬ ‫... ﺟﻮاﺑﺶ اﻧﮕﺎر ﺑﻪ دل ﻣﺎدام ﺧﯿﻠﯽ ﻧﺸﺴﺖ ...‬ ‫ﺳﻮار ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺷﺪﯾﻢ: ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻌﻄﻞ ﺷﺪﯾﺪ ...‬ ‫
- ﻫﻤﺴﺎﯾﺘﻮن ﺑﻮدن؟ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺮ دﺳﺘﯽ از ﻣﺎدام ﺑﺮاش ﮔﻔﺘﻢ ...‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺗﻠﻔﻨﺶ اﻧﺪاﺧﺖ اﻧﮕﺎر ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺗﻤﺎس ﺑﻮد ... ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﺗﻠﻔﻦ زﻧﮓ ﺧﻮرد ... از اﺣﻮال ﭘﺮﺳﯿﺶ ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺳﺖ‬ ‫...‬ ‫ﺑﻌﺪ ﮔﻮﺷﯽ رو ﺑﻪ ﻣﻦ داد ...‬ ‫
- ﺳﻼم ﻫﻤﺮاز ﻗﺮﺑﻮﻧﺖ ﺑﺮه ...‬ ‫
- ﺳﻼم ﻫﻤﺮاز ﮐﺠﺎﯾﯽ ﺗﻮ؟‬ ‫... ﺗﻌﺠﺐ ﮐﺮدم ﻣﻦ ﮐﻪ ﺟﺎﯾﯽ ﻧﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم ...‬ ‫
- ﭼﻪ ﻃﻮر ﭘﺮﻧﺴﺴﻢ؟‬ ‫
- ﭘﺪر ﺟﻮن ﮔﻔﺖ رﻓﺘﯽ ﻣﺴﺎﻓﺮت ... ﭼﺮا از ﻣﺎ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﻧﮑﺮدي؟ ﻣﺎ ﻫﻢ اوﻣﺪﯾﻢ دﻣﺎوﻧﺪ ... ﺣﻮﺻﻠﻤﻮن ﻫﻢ ﺳﺮ رﻓﺘﻪ ... ﺗﻮ ﻫﻢ‬ ‫ﻣﯿﺎي؟‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫اﺣﺴﺎﺳﯽ ﮐﻪ اﻻن داﺷﺘﻢ ﻗﺎﺑﻞ ﺗﻮﺻﯿﻒ ﻧﺒﻮد ... ﺑﺪﻧﻢ از ﺷﺪت ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ ﻣﯽ ﻟﺮزﯾﺪ ... ﺗﻠﻔﻦ رو ﻣﺤﮑﻢ ﺗﺮ ﺗﻮي دﺳﺘﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ زﯾﺮ ﭼﺸﻤﯽ داﺷﺖ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد ...‬ ‫
- ﺑﺒﺨﺶ ﻧﺎزﻧﯿﻨﻢ ... ﯾﻪ ﮐﺎري ﯾﻬﻮﯾﯽ ﭘﯿﺶ اوﻣﺪ ... ﺧﻮب ﮐﺮده ﭘﺪر ﺟﻮﻧﺘﻮن ﺑﺮدﺗﻮن آب و ﻫﻮاﺗﻮن ﻋﻮض ﺑﺸﻪ ... ﻣﺮاﻗﺐ ﺧﻮدت و‬ ‫ﮐﻮﺷﺎ ﺑﺎﺷﯽ ﻫﺎ ﻫﻮا ﺳﺮده ...‬ ‫
- ﺗﻮ ﻫﻢ ﺑﯿﺎ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﮐﺠﺎ ﺑﯿﺎم؟ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺧﻮش ﺑﮕﺬره ﺑﻪ ﻣﻦ ﻫﻢ ﺧﻮش ﮔﺬﺷﺘﻪ ...‬ ‫
- ﺑﺎ ﻋﻤﻮ داري ﻣﯿﺮي ﺑﯿﺮون؟‬ ‫... ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﭼﯽ ﺑﻬﺸﻮن ﺑﮕﻢ ...‬ ‫
- ﻣﻦ اﻻن ﻣﺰاﺣﻢ ﻋﻤﻮﺗﻮن ﻫﺴﺘﻢ ...‬ ‫ﺑﻌﺪ از ﺣﺮف زدن ﺑﺎ ﮐﻮﺷﺎ ... ﮔﻮﺷﯽ رو ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺣﺎﻣﯽ ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﻧﺎﺧﻮد آﮔﺎه ﭘﻮزﺧﻨﺪي ﺑﻪ ﺗﻤﺎم اﯾﻦ ﺑﺪ ﺟﻨﺴﯽ ﻫﺎي ﺑﯽ دﻟﯿﻞ زدم ...‬ ‫
- ﺷﻤﺎ ﮐﻪ ﻣﻨﺰل ﺑﻮدﯾﺪ ﺑﺎﻫﺎﺷﻮن ﺗﻤﺎس ﮔﺮﻓﺘﻢ ... ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﮔﻔﺘﻢ دوﺑﺎره زﻧﮓ ﺑﺰﻧﻦ ...‬ ‫
- اﯾﻦ ﺷﻤﺎره اي ﮐﻪ ﺟﻮاب ﺷﻤﺎ رو ﻣﯿﺪه و دوﺑﺎره ﺑﻬﺘﻮن زﻧﮓ ﻣﯽ زﻧﻪ ﻫﺎ ... دﻗﯿﻘﺎ ﻫﻤﯿﻦ ﺧﻂ ... ﺳﻪ روزه ﺑﺮاي ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﺑﻮق‬ ‫ﻣﯿﺨﻮره ...‬ ‫اﺧﻤﺎي درﻫﻤﺶ ﻧﺸﺎن از ﺗﻮي ﻓﮑﺮ ﺑﻮدﻧﺶ ﺑﻮد: ﻣﻦ ﺑﻬﺘﻮن ...‬ ‫
- ﻧﻤﯽ ﺧﻮام ﻗﻮل ﺑﺪﯾﺪ ... آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ... ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﮐﻪ دﺳﺖ ﺷﻤﺎ ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻢ اﻧﮕﺎر ﺑﻬﺶ ﺑﺮﺧﻮرد: ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ دﺳﺖ ﻣﻨﻪ دﺧﺘﺮ ﺧﺎﻧﻮم ... اﯾﻦ اﺗﻔﺎق ﺧﺎرج از ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎ ﺑﻮد ... و ﻣﻦ ﺑﻬﺶ رﺳﯿﺪﮔﯽ‬ ‫ﻣﯿﮑﻨﻢ ...‬ ‫
- ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ ... ﺑﺎزﻫﻢ ﻫﻢ ازﺗﻮن ﻋﺬر ﻣﯿﺨﻮام و ﻫﻢ ﺗﺸﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ ...‬ ‫دﺳﺘﺶ رو دراز ﮐﺮد ... از ﺻﻮرﺗﻢ رد ﺷﺪ و ﭼﺸﻤﻢ اﻓﺘﺎد ﺑﻪ دﮐﻤﻪ ﻫﺎي ﺳﺮدﺳﺖ ﻣﺸﮑﯽ و رﻧﮓ و ﺑﯽ ﻧﻬﺎﯾﺖ ﺷﯿﮑﺶ ... ﺑﻮي‬ ‫ﻋﻄﺮش از ﮐﻨﺎر ﺑﯿﻨﯿﻢ ﮔﺬﺷﺖ ... ﺳﺎﯾﺒﺎن رو ﭘﺎﯾﯿﻦ آورد و آﯾﻨﻪ اش رو ﺑﺎز ﮐﺮد ... ﻻﻣﭗ ﮐﻨﺎر آﯾﻨﻪ روﺷﻦ ﺷﺪ ...‬ ‫
- ﺑﻬﻢ ﺑﮕﯿﺪ دﻗﯿﻘﺎ اون ﺟﺎ ﭼﯽ ﻣﯿﺒﯿﻨﯿﺪ؟‬ ‫ﻧﻤﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪم ﻣﻨﻈﻮرش ﭼﯿﻪ؟‬ ‫
- اﻧﻘﺪر ﻓﮑﺮ ﮐﺮدن ﻧﺪاره ... ﺑﻬﻢ ﺑﮕﯿﺪ ﺗﻮي آﯾﻨﻪ ﭼﯽ ﻣﯿﺒﯿﻨﯿﺪ؟‬ ‫
- ﺧﻮدم رو ...‬ ‫
- ﭘﺲ ﺧﻮدﺗﻮن رو ﻫﻢ ﻣﯿﺒﯿﻨﯿﺪ؟‬ ‫ﻟﺤﻦ ﺧﻮﻧﺴﺮد و ﮐﻼم ﺷﻤﺮده اش ﻫﻢ ﺣﺘﯽ ﺑﺎﻋﺚ ﻧﻤﯽ ﺷﺪ درﺳﺖ ﻣﻨﻈﻮرش رو ﺑﻔﻬﻤﻢ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﻣﻨﻈﻮرﺗﻮن رو درﺳﺖ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﻤﯽ ﺷﻢ آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺎده اﺳﺖ ... اﯾﻦ ﭼﺸﻤﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺎز ﻧﻤﯿﺸﻦ ... ﺑﺎ ﻫﻤﻪ ﺗﻼﺷﯽ ﮐﻪ ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ ﺑﺮاي آروم ﺟﻠﻮه ﮐﺮدن ... رﻧﮕﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ رﺧﺴﺎر‬ ‫ﻧﯿﺴﺖ ... و ﺻﺪاي ﮔﺮﻓﺘﻪ ... ﺑﺎزﻫﻢ ﺑﺮاﺗﻮن ﺑﺸﻤﺎرم؟‬ ‫
- ﻣﯽ ﺧﻮاﯾﺪ ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﺮاﺗﻮن ﺑﺸﻤﺎرم؟‬ ‫
- ﺑﺎﺷﻪ ﻗﺒﻮل ... ﻣﻦ اﻧﮑﺎر ﻧﻤﯿﮑﻨﻢ ... ﻣﻦ ﺣﺘﯽ واﺑﺴﺘﮕﯽ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو ﻫﻢ درك ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ... ﻋﺼﺒﯿﺘﺖ اﻣﺮوزﺗﻮن ﻫﻢ ﺗﺎ‬ ‫ﺣﺪودي ﻗﺎﺑﻞ ﻗﺒﻮل ... ﺣﻖ ﻫﻢ ﺑﻬﺘﻮن ﻣﯽ دم ... اﻣﺎ ... ﮐﻤﯽ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺧﻮدﺗﻮن ﻓﮑﺮ ﮐﻨﯿﺪ ... اﺣﺴﺎس ﻣﺴﺌﻮﻟﯿﺘﺘﻮن ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ‬ ‫ﻗﺎﺑﻞ ﺗﻘﺪﯾﺮه ... اﻣﺎ ﭼﺮا ﺣﺘﯽ ذره اي از اﯾﻦ ﺗﻼش رو ﺑﺮاي ﺧﻮدﺗﻮن ﺻﺮف ﻧﻤﯿﮑﻨﯿﺪ؟‬ ‫
- ﻣﻦ ﺧﻮدم رو رﻫﺎ ﻧﮑﺮدم ... ﻣﻦ ﮐﺎر ﻣﯿﮑﻨﻢ ... ﮐﺘﺎب ﻣﯿﺨﻮﻧﻢ ... ﺑﺮاي ﭘﯿﺸﺮﻓﺖ ذﻫﻨﯽ و اﺟﺘﻤﺎﻋﯿﻢ ﺗﻤﺎم ﺗﻼﺷﻢ رو ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ...‬ ‫ﻫﻤﻮن ﻃﻮر آروم و ﻣﺠﺎب ﮐﻨﻨﺪه ﮐﻼﻣﺶ رو اداﻣﻪ داد: اﯾﻦ ﻋﺎﻟﯿﻪ ... اﻣﺎ آﯾﺎ ﮐﺎﻓﯿﻪ؟ اﺳﺘﺮاﺣﺘﺘﻮن ﮐﺎﻓﯿﻪ؟ ﭼﻪ ﻗﺪر از وﻗﺘﺘﻮن ﺻﺮف‬ ‫ﺗﻔﺮﯾﺤﺎﺗﺘﻮن ﻣﯽ ﺷﻪ؟‬ ‫
- ﻣﯿﺸﻪ ﯾﻪ ﺟﺴﺎرﺗﯽ ﺑﮑﻨﻢ؟‬ ‫ﺳﺌﻮاﻟﯽ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد ...‬ ‫
- آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ﺷﻤﺎ ﭼﻪ ﻗﺪر ﺻﺮف ﺗﻔﺮﯾﺤﺘﻮن ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ؟‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زد: ﺑﺎ ﻣﻦ ﺧﻮدﺗﻮن رو ﻣﻘﺎﯾﺴﻪ ﻣﯿﮑﯿﻨﺪ؟‬ ‫
- ﭼﺮا؟ ﻧﺒﺎﯾﺪ اﯾﻦ ﮐﺎرر و ﺑﮑﻨﻢ؟‬ ‫
- ﺑﺎ وﺟﻮد ﻃﻌﻨﻪ ﮐﻼﻣﺘﻮن ﺟﻮاﺑﺘﻮن رو ﻣﯿﺪم ﮐﻪ ﺧﯿﺮ ... ﻣﻦ از ﺷﻤﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺰرﮔﺘﺮم ... در ﺿﻤﻦ ﻣﺴﺌﻮﻟﯿﺖ ﯾﻪ ﺧﺎﻧﺪان روي دوﺷﻤﻪ‬ ‫... و از ﻫﻤﻪ ﻣﻬﻢ ﺗﺮ. ﻣﻦ ﯾﻪ ﻣﺮدم ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﻫﻢ ﻣﺴﺌﻮﻟﯿﺖ زﻧﺪﮔﯽ ﺧﻮدم رو دارم ... ﺗﻤﺎم ﺗﻼش ﻣﻦ ﺑﺮاي ﺑﻮدن و درﺳﺖ ﻣﻮﻧﺪﻧﻪ ... ﺗﻤﺎم اﯾﻦ ﺑﻪ ﻗﻮل ﺷﻤﺎ دوﯾﺪن ﻫﺎ ...‬ ‫ﺑﺮاي زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻪ ﯾﻪ وﻗﺖ ذره اي ﺑﻪ ﺧﻄﺎ ﻧﺮه ...‬ ‫ﻣﺘﻔﮑﺮ ﮔﻮش ﻣﯿﮑﺮد ...‬ ‫ﺳﺮم رو ﺑﻪ ﭘﺸﺘﯽ ﺻﻨﺪﻟﯿﺶ ﺗﮑﯿﻪ دادم: ﻣﻦ آدم ﺧﻮش ﺷﺎﻧﺴﯿﻢ ﺑﺰرﮔﺘﺮﯾﻦ ﺗﻔﺮﯾﺢ زﻧﺪﮔﯿﻢ ﺷﻐﻠﻤﻪ ... و اﻣﺎ ﻣﺮد ﺑﻮدﻧﺘﻮن ... ﻣﻦ ﻣﯽ‬ ‫ﺗﻮﻧﻢ از زن ﺑﻮدﻧﻢ ﺑﺮاﺗﻮن ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻢ ﺳﺎﻋﺘﻬﺎ ... اﻣﺎ اﻻن ... ﻓﻘﻂ ﻣﯿﺘﻮﻧﻢ ﺑﮕﻢ ... ﻣﻦ ﻓﺮﻗﯽ ﺑﯿﻨﻤﻮن ﻧﻤﯽ ﺑﯿﻨﻢ ...‬ ‫
- ﻣﺜﻞ ﻓﻤﻨﯿﺴﺘﻬﺎي ﺑﯽ ﺳﻮاد ﺣﺮف ﻧﺰﻧﯿﺪ ... ﻣﺎ ﺗﻔﺎوﺗﻬﺎﯾﯽ دارﯾﻢ ... ﺣﻘﻮﻗﻤﻮن ﻣﺸﺘﺮﮐﻪ ... ﺷﮑﯽ ﺗﻮش ﻧﯿﺴﺖ ... اﻣﺎ ﻣﺮد ﺑﻮدن و زن‬ ‫ﺑﻮدن ﻣﺘﻔﺎوﺗﻪ ... اﯾﻦ ﺗﻔﺎوت ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯿﺸﻪ ﮐﻪ زﻧﯿﺘﯽ وﺟﻮد داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ﮐﻪ ﺑﺨﻮاﯾﺪ ازش ﺣﺮف ﺑﺰﻧﯿﺪ ...‬ ‫
- ﭘﺲ ﺑﻪ ﺣﻘﻮق ﻣﺎ اﻋﺘﻘﺎد دارﯾﺪ؟ اون ﺷﺐ ﮐﻪ ﺣﻖ ﻃﻼق ﺧﻮاﻫﺮم ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺘﻮن ﮐﺮده ﺑﻮد ﮐﻪ اﯾﻦ ﻃﻮر ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻧﯿﻢ رﺳﯿﺪ ...‬ ‫
- اﯾﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﺑﺎ ﻫﻤﻪ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﻫﺎي دﯾﮕﻪ ﻓﺮق ﻣﯿﮑﻨﻪ ...‬ ‫ﭼﺸﻤﺎي ﺧﺸﮑﻢ رو ﺑﻬﻢ ﻓﺸﺎر دادم: ﻓﺮﻗﯽ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻪ ... ﺑﺮادر ﺷﻤﺎ ﻧﺨﻮاﺳﺖ ﺑﻪ ﻫﺮ دﻟﯿﻠﯽ ﺑﺎ ﺧﻮاﻫﺮم زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﻪ و ﺧﺎﻧﻮاده ﺷﻤﺎ ﺑﺎ‬ ‫ﺗﻬﺪﯾﺪ ﻫﻤﯿﺸﮕﯿﺸﻮن ﯾﻌﻨﯽ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺧﻮاﻫﺮم رو ﺗﻮي ﺧﻮﻧﻪ ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻦ ...‬ ‫
- رﻫﺎ ﻣﺎدر ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﻮد و ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮاﺷﻮن ﻣﺎدري ﻣﯿﮑﺮد ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- ﺣﺎﻣﺪ ﻫﻢ ﭘﺪرﺷﻮن ﺑﻮد ...‬ ‫ﺗﺮ ﻣﺰ دﺳﺘﯽ رو ﮐﺸﯿﺪ ... ﻣﺘﻌﺠﺐ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ ﭼﺮﺧﯿﺪم ... اﺷﺎره ﺑﻪ ﺑﺮج رو ﺑﻪ روش ﮐﺮد: اوﻣﺪﯾﻢ دﻧﺒﺎل روﯾﺎ ...‬ ‫دﺳﺘﻢ رﻓﺖ ﺳﻤﺖ دﺳﺘﮕﯿﺮه ...‬ ‫ﮔﻔﺖ: ﮐﺠﺎ؟‬ ‫
- اﯾﺸﻮن از ﻣﻦ ﺑﺰرﮔﺘﺮن ... ﻣﻦ ﭘﺸﺖ ﻣﯿﺸﯿﻨﻢ ...‬ ‫
- ﮐﺎش ﻣﯿﺘﻮﻧﺴﺘﯿﺪ ﺑﺪون ﻓﮑﺮ ﮐﺮدن ﺑﻪ رﻫﺎ و ﺣﺎﻣﺪ ... ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ اي از ﺧﻮدﺗﻮن ﺑﮕﯿﺪ ...‬ ‫ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺟﻮاﺑﺶ رو ﺑﺪم ﮐﻪ روﯾﺎ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺷﯿﮏ و ﺑﺎ ﯾﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﮐﻪ ﭼﻨﺪﯾﻦ ﺑﺮاﺑﺮ زﯾﺒﺎ ﺗﺮش ﻣﯿﮑﺮد ﺳﻮار ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺷﺪ: ﮔﻔﺘﯽ‬ ‫ﻫﻤﺮاز ﻫﻢ ﻫﺴﺖ ﮐﻪ؟‬ ‫
- ﻣﻦ اﯾﻨﺠﺎم ...‬ ‫ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﭼﺮﺧﯿﺪ ﺑﺎ دﯾﺪﻧﻢ ﺗﻌﺠﺐ ﮐﺮد: ﭼﺮا اون ﺟﺎﯾﯽ؟‬ ‫ﺟﻮاﺑﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺣﺎﻣﯽ داده ﺑﻮدم رو ﺗﮑﺮار ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ اﻋﺘﺮاﺿﺶ ﺷﺪ: ﺧﻮدت ﭘﯿﺮي ...‬ ‫
- ﻣﺎﻣﺎن اﯾﻨﺎ ﻫﻢ ﻣﯿﺨﻮان ﺗﻮ اﯾﻦ ﺳﺮﻣﺎ ﺑﺮن دﻣﺎوﻧﺪ ﺣﺎﻣﯽ ... ﺗﻮ ﻫﻢ ﻣﯿﺮي؟‬ ‫
- ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ... ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺒﯿﻨﻢ ﮐﺎرﻫﺎ ﭼﻪ ﻃﻮر ﻣﯿﺸﻪ ...‬ ‫
- اوﺿﺎع دوﺑﯽ ﺧﻮب ﺑﻮد؟‬ ‫اوﻧﻬﺎ ﻣﺸﻐﻮل ﺻﺤﺒﺘﻬﺎي ﮐﺎرﯾﺸﻮن ﺷﺪن و ﻣﻦ ﻣﺸﻐﻮل ﻓﮑﺮ ﮐﺮدن ﺑﻪ ﺗﻤﺎم ﻣﺘﻦ ﺻﺤﺒﺖ ﻫﺎم ﺑﺎ ﺣﺎﻣﯽ ... ﺑﻪ ﺗﻤﺎم اﺗﻔﺎﻗﺎﯾﯽ ﮐﻪ‬ ‫اﻣﺮوز اﻓﺘﺎده ﺑﻮد ... ﭼﻨﺪ وﻗﺘﯽ ﺑﻮد ﺳﺌﻮال زﯾﺎد ﺗﻮي ذﻫﻨﻢ داﺷﺘﻢ و ﺟﻮاﺑﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ...‬ ‫
- اﯾﻦ ﺟﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﭘﺎرك ﮐﻨﯿﺪ ... ﺑﺎﯾﺪ ﮐﻤﯽ ﭘﯿﺎده ﺑﺮﯾﻢ ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﺳﻌﯽ در ﭘﺎرك ﮐﺮدن ﻣﺎﺷﯿﻨﺶ داﺷﺖ ...‬ ‫روﯾﺎ: ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ... ﻣﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺸﻐﻮل ﮐﺎري ﺷﺮﮐﺖ ﺷﺪﯾﻢ ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم: اﺷﮑﺎل ﻧﺪاره ﻣﻨﻢ اﻻن ازﺗﻮن اﻧﺘﻘﺎﻣﻢ رو ﻣﯿﮕﯿﺮم ... ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﯿﺮﯾﻢ ﻫﻢ ﮐﺎﻣﻼ ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ﮐﺎر ﻣﻨﻪ ...‬ ‫ورودﻣﻮن ﺑﻪ ﮔﺎﻟﺮي ﻫﻤﺮاه ﺷﺪ ﺑﺎ ﺳﺮ و ﺻﺪاي ﺑﻠﻨﺪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ... ﮐﯿﻮان اوﻧﺠﺎ ﺑﻮد ... ﺳﻬﯿﻞ و اﺷﮑﺎن ...‬ ‫روﯾﺎ رو ﻣﻌﺮﻓﯽ ﮐﺮدم ... ﺣﺎﻣﯽ رو ﮐﻪ ﻣﯿﺸﻨﺎﺧﺘﻦ ...‬ ‫ﻣﻦ: اﺷﮑﺎن ﺧﺎﻧﻮﻣﺖ ﮐﻮ؟‬ ‫اﺷﮑﺎن ﮐﻪ ﺗﻮ ﻟﯿﻮان ﻣﺮﺗﺒﯽ ﻧﺴﮑﺎﻓﻪ ﺑﻪ دﺳﺖ روﯾﺎ و ﺣﺎﻣﯽ ﻣﯿﺪاد: ﺗﻤﺮﯾﻦ ﻣﯽ ﮐﻨﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮاي اﺟﺮا ﺑﺮن ﻟﻬﺴﺘﺎن
قسمت دوازدهم
..‬ ‫ﺑﺎ دﺳﺖ اﺷﺎره اي ﺑﻪ ﻣﺒﻞ ﺳﻪ ﻧﻔﺮه ﻗﺮﻣﺰ رﻧﮕﯽ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺟﺎﯾﮕﺎه ﻫﻤﯿﺸﮕﯽ ﻣﻦ ﺑﻮد ... ﺣﺎﻣﯽ ﭘﺎﻟﺘﻮش رو در آورد و روﯾﺎ ﻫﻢ ﻫﻤﯿﻦ‬ ‫ﻃﻮر ... زﯾﺮ ﭘﺎﻟﺘﻮي ﺧﻮﺷﮕﻠﺶ ... ﮐﺖ و داﻣﻦ آﺟﺮي ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺷﮕﻠﯽ ﺗﻨﺶ ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ﮐﻪ اﯾﻦ ﺟﺎ وﺳﯿﻠﻪ ﭘﺬﯾﺮاﯾﯽ ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫روﯾﺎ: ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺮام ﺟﺎﻟﺒﻪ ﮐﻪ ﻗﺮاره ﭼﻪ اﺗﻔﺎﻗﯽ ﺑﯿﻮﻓﺘﻪ؟‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﺣﺎﻣﯽ آروم و ﺑﺎ ﻃﻤﺎﻧﯿﻨﻪ ﻧﺴﮑﺎﻓﻪ اش رو ﻣﯿﺨﻮرد و ﺑﻪ اﻃﺮاف ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮد ...‬ ‫ﺑﺎ ﺻﺪاي آرﺗﺎن ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﭘﺸﺖ ﺳﺮم: ﺧﻮش اوﻣﺪﯾﺪ آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ...‬ ‫ﺑﺎ ﻫﻢ ﺳﻼم و اﺣﻮال ﭘﺮﺳﯽ ﮐﺮدن ... ﻣﻦ ﻫﻢ دﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﯿﻨﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮش داﺷﺘﻢ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻣﯿﮑﺮدم ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻗﯿﺎﻓﻪ درﻫﻢ و ﺣﺴﻮدم ﺷﺪ ... ﻧﮕﺎه ﺧﺎﺻﯽ ﺑﻬﻢ اﻧﺪاﺧﺖ ...‬ ‫آرﺗﺎن ﭼﺮﺧﯿﺪ: ﺣﺴﻮد ﺧﺎﻧﻮم ﭼﺮا اﯾﻦ ﻃﻮري ﻧﮕﺎم ﻣﯿﮑﻨﯽ؟واﯾﺴﺎ ﺑﺒﯿﻨﻢ ... ﭼﺸﻤﯽ ﺑﺮات ﻧﻤﻮﻧﺪه ﮐﺴﯽ رو ﻧﮕﺎه ﮐﻨﯽ ... ﭼﯿﺰي ﺷﺪه؟‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺣﺎﻣﯽ اﻧﺪاﺧﺘﻢ ﮐﻪ ﺧﯿﺮه ﺑﻪ ﻟﯿﻮاﻧﺶ ﺑﻮد ﻫﺮ ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﺑﻮد ﺑﯿﻦ ﺧﻮد ﻣﺎ ﺑﻮد: ﭼﯿﺰي ﻧﺸﺪه ﮐﻤﯽ ﺳﺮ درد دارم ... ﮐﺎري از‬ ‫ﻣﻦ ﺑﺮ ﻣﯿﺎد اﻧﺠﺎم ﺑﺪم؟‬ ‫آرﺗﺎن ﻫﺪاﯾﺘﻢ ﮐﺮد ﺳﻤﺖ ﮐﺎﻧﺎﭘﻪ: آره ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﮐﻪ ﺣﺎﻟﺖ ﺑﻪ ﺟﺎﺳﺖ ... ﻓﻘﻂ اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﮐﻦ ... ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﺎﺑﺎ ازت ﻣﯽ‬ ‫ﺧﻮاد ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ رو ﺑﺨﻮﻧﯽ ...‬ ‫
- ﺻﺪام ﮔﺮﻓﺘﻪ ...‬ ‫
- ﺻﺪات ﺑﻪ ﺧﻮﺷﮕﻠﯽ ﻫﻤﻮن ﻓﺮﺷﺘﻪ اي ﮐﻪ ﺟﺎش ﺣﺮف زدي ...‬ ‫روي ﺻﻨﺪﻟﯽ ﺑﻠﻨﺪ ﮐﻨﺎر ﭘﺪر آرﺗﺎن ﮐﻤﯽ ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﺷﺪم ﺑﺮاي ﻣﻦ ﮐﻪ ﺣﻤﺎﺳﯽ ﺧﻮاﻧﯽ زﯾﺎد ﻗﻮي ﻧﺪاﺷﺘﻢ و ﺻﺪام ﻫﻢ ﻧﺮم و ﻧﺎزك ﺗﺮ‬ ‫از اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ ﺑﻮد ﮐﻤﯽ اﺳﺘﺮس زا ﺑﻮد ... ﭼﺸﻤﺎم ﻫﻢ ﻫﻨﻮز ﮐﻤﯽ درد ﻣﯿﮑﺮد ...‬ ‫ﺗﻮ ﺗﺎرﯾﮑﯽ و روﺷﻨﯽ ﮐﺴﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ اﻣﯿﺪ ﺷﻨﯿﺪن ﺷﻌﺮي ﻣﻤﻠﻮ از اﯾﺮان اوﻣﺪه ﺑﻮدن اون ﮔﻮﺷﻪ ﮐﻨﺎرا ﻣﺮدي ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ اﻣﺸﺐ‬ ‫ﻋﺠﯿﺐ ﺗﻮﺟﻬﻢ رو ﺟﻠﺐ ﻣﯿﮑﺮد ... ﺣﺎﻣﯽ روي ﻣﺒﻞ ﻗﺮﻣﺰ اون ﮔﻮﺷﻪ ﺧﯿﺮه ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد ... ﺳﺮ ﺟﺎم ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﻫﺮ زﻣﺎن دﯾﮕﻪ اي‬ ‫ﮐﻼﻓﻪ ﺑﻮدم ... ﭘﺎم رو ﺗﮑﻮن ﻣﯽ دادم ...‬ ‫ﭼﺮﺧﯿﺪم ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ ﮐﺎﻣﻞ ... ﭼﯽ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯽ ﺷﺪ ﺑﻪ اون ﺳﻤﺖ ﺑﺎﺷﻢ ﻫﻢ ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ...‬ ‫ﻣﻨﯿﮋه ﭼﻮ از ﺧﯿﻤﻪ ﮐﺮد ﻧﮕﺎﻫﺶ ﺑﺪﯾﺪ آن ﺳﻬﯽ ﻗﺪ ﻟﺸﮑﺮ ﭘﻨﺎه‬ ‫ﺑﻪ رﺧﺴﺎر ﮔﺎه ﭼﻮن ﺳﻬﯿﻞ ﯾﻤﻦ ﺑﻨﻔﺸﻪ ﮔﺮﻓﺘﻪ رو ﺑﺮگ ﺳﻤﻦ‬ ‫ﻓﺮﺳﺘﺎد ﻣﺮ داﯾﻪ را ﭼﻮن ﻧﻮﻧﺪ ﮐﻪ رو زﯾﺮ آن ﺷﺎخ ﺳﺮو ﺑﻠﻨﺪ‬ ‫ﻧﮕﺎه ﮐﻦ ﮐﻪ آن ﻣﺎه دﯾﺪار ﮐﯿﺴﺖ ﺳﯿﺎوش ﻣﮕﺮ زﻧﺪه ﺷﺪه ﮔﺮ ﭘﺮﯾﺴﺖ‬ ‫ﺑﻪ اﯾﻦ ﻗﺴﻤﺖ ﮐﻪ رﺳﯿﺪم ﺻﺪاي ﺗﺸﻮﯾﻖ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ... ﻋﺠﯿﺐ ﺑﻮد ﮐﻪ ﭼﺮا ﺗﻤﺎم ﻣﺪت اﯾﻦ ﺑﯿﺘﻬﺎ ﺧﯿﺮه ﺑﻮدم ﺗﻮ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﮐﻪ ﻋﺠﯿﺐ اﯾﻦ‬ ‫روزﻫﺎ ﺳﺎﺣﻞ آراﻣﺶ ﻣﻦ ﺑﻮد ... ﭼﺸﻤﺎﯾﯽ ﻋﯿﻦ ﻫﻤﻮن ﭼﺸﻤﺎﯾﯽ ﮐﻪ اﯾﻦ ﺳﺎﻟﻬﺎ ﺑﺮام ﻃﻮﻓﺎن اﯾﺠﺎد ﻣﯽ ﮐﺮدن اﻣﺎ ﻧﮕﺎﻫﺸﻮن ﺗﻔﺎوﺗﯽ‬ ‫ﺗﺎ ﺛﺮﯾﺎ داﺷﺖ.‬ ‫ﺑﺎ ﺻﺪاي ﭘﺪر آرﺗﺎن از روي ﺻﻨﺪﻟﯽ ﭘﺎﯾﯿﻦ اوﻣﺪم و ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺟﻤﻌﯿﺖ ﺳﯽ ﻧﻔﺮي ﮐﻪ داﺷﺘﻦ ﺗﺸﻮﯾﻖ ﻣﯿﮑﺮدن اﻧﺪاﺧﺘﻢ و ﻟﺒﺨﻨﺪي‬ ‫زدم ...‬ ‫ﺑﺮاي ﭼﻨﺪﻣﯿﻦ ﺑﺎر داﺳﺘﺎن ﺑﯿﮋن و ﻣﻨﯿﮋه رو اﺟﺮا ﻣﯿﮑﺮدﯾﻢ اﻣﺎ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ اﻧﻘﺪر روم ﺗﺎﺛﯿﺮ ﻧﮕﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد ...‬ ‫ﭘﺪر آرﺗﺎن ﮐﻪ ﻣﯽ دو ﻧﺴﺖ ﺣﺎﻣﯽ و روﯾﺎ ﻣﻬﻤﺎﻧﻬﺎي ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻦ ﻫﻤﺮاﻫﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺸﻮن اوﻣﺪ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻢ ﮐﺴﺎﯾﯽ اﯾﺠﺎن ﮐﻪ ﺷﻐﻠﺸﻮن ﺟﺪا از ﻣﺎ ﻫﺎﺳﺖ ...‬ ‫روﯾﺎ: ﺑﺴﯿﺎر ﻋﺎﻟﯽ ﺑﻮد ... ﻟﺬت ﺑﺮدم ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﺑﺎ ﺳﺮ ﺗﺎﯾﯿﺪ ﮐﺮد و ﻣﻦ اﯾﻦ ﺑﺎر ﺑﺎ ﺣﺴﯽ ﺟﺪا از اﺳﺘﺮس ﺳﺮم رو اﻧﺪاﺧﺘﻢ ﭘﺎﯾﯿﻦ ...‬ ‫آرﺗﺎن ﻫﻢ ﺑﻪ ﺟﻤﻊ ﻣﺎ ﭘﯿﻮﺳﺖ: ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﺑﻪ ﻧﻈﺮم ﺑﯿﮋن اﻧﻘﺪ ﺧﻮش ﺗﯿﭗ ﻧﯿﻮﻣﺪه ﺑﻮد ...‬ ‫ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻪ ﻣﺘﻠﮑﺶ ﺧﻨﺪﯾﺪم ...‬ ‫
- ﻧﻪ ﺧﺪاﯾﯽ ﻫﻤﺮاز اﻣﺸﺐ ﺧﯿﻠﯽ از ﺗﻪ دل ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﮐﻼ ﺗﻮ داﺳﺘﺎﻧﻬﺎي ﺣﻤﺎﺳﯽ ﺧﻮب ﻧﯿﺴﺘﻢ ... ﺗﻮ درس ﻧﻘﺎﻟﯽ ﻫﻢ ﻧﻤﺮه ﺧﻮﺑﯽ ﻧﯿﺎوردم اﻣﺎ اﯾﻦ داﺳﺘﺎن رو دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ ...‬ ‫ﭘﺪر آرﺗﺎن: ﻣﻨﯿﮋه دﺧﺘﺮي ﺟﺪا از ﺗﻤﺎم دﺧﺘﺮان اﻓﺴﺎ ﻧﻪ ﻫﺎﺳﺖ ... زﯾﺒﺎﯾﯽ و ﺟﺴﺎرت ﺧﺎص ﺧﻮدش رو داره ...‬ ‫روﯾﺎ: ﻣﻦ اﯾﻦ داﺳﺘﺎن رو ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ...‬ ‫ﻣﻦ ﺑﺎ ﺷﯿﻄﻨﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ روﯾﺎ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ: ﻫﻤﯿﺸﻪ ﮐﻪ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﭘﺴﺮﻫﺎ دﺧﺘﺮ ﺑﺪزدن ﯾﻪ ﺑﺎرم دﺧﺘﺮﻫﺎ ﭘﺴﺮ ﺑﺪزدن ...‬ ‫اﯾﻦ ﺑﺎر ﺣﺎﻣﯽ ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪي ﮐﻪ روي ﻟﺒﺶ ﺑﻮد ﺳﺮش رو ﺑﻪ اﻃﺮاف ﺗﮑﻮن داد ...‬ ‫روﯾﺎ ﺑﺎ ﺧﻨﺪه: آره ﺧﺐ ﺑﻪ ﺧﺼﻮص ﭘﺴﺮه ﮐﻪ ﺑﻪ زﯾﺒﺎﯾﯽ ﺳﯿﺎوش ﻫﻢ ﺑﻮده ...‬ ‫ﭘﺪر آرﺗﺎن: ﻋﺸﻖ ﺟﺴﺎرت ﻣﯿﺎره ... ﻋﺸﻘﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﻧﺸﻪ ﮐﺎرﻫﺎﯾﯽ ﺑﮑﻨﯽ ﮐﻪ از ﺧﻮدت اﻧﺘﻈﺎر ﻧﺪاري ﯾﺎ ﻃﺮف ﻣﻘﺎﺑﻠﺖ رو زﯾﺒﺎ ﺗﺮ از‬ ‫ﻫﺮ ﮐﺴﯽ ﻧﺒﯿﻨﯽ ﮐﻼ اﺳﻤﺶ ﻋﺸﻖ ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم و ﺑﻪ ﻣﺮدي اﻧﺪاﺧﺘﻢ ﮐﻪ ﻣﺘﻔﮑﺮ ﺧﯿﺮه ﺑﻪ ﮐﻔﺶ ﻫﺎش ﺑﻮد ... و دﺳﺘﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺟﯿﺐ ﺷﻠﻮارش ﻣﺸﺖ ﺷﺪه ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﺧﺐ ﺣﺎﻣﯽ اﻣﺸﺐ ﺗﺼﻤﯿﻢ دارم ﺷﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﺑﻬﺖ ﺑﺎ ﺧﺘﻪ ﺑﻮدم رو ﺑﺪم ...‬ ‫
- اون ﯾﻪ ﺷﻮﺧﯽ ﺑﻮد روﯾﺎ ...‬ ‫
- ﯾﻌﻨﯽ ﺷﺎم ﻧﻤﯽ ﺧﻮاي؟‬ ‫
- ﭼﺮا ﮔﺮﺳﻨﻪ ﮐﻪ ﻫﺴﺘﻢ وﻟﯽ ﺧﻮدم ﻫﺴﺘﻢ در ﺧﺪﻣﺘﺘﻮن ...‬ ‫اﯾﻦ دو ﻧﻔﺮ از ﻣﻦ اﺻﻼ ﺳﺌﻮال ﻧﻤﯽ ﭘﺮﺳﯿﺪن ... ﺗﻮ ﻫﻮاي ﺧﻨﮏ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮدﯾﻢ و ﻣﻦ ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﻫﺮ ﭼﯿﺰي ﺑﻪ ﺧﻮاب اﺣﺘﯿﺎج داﺷﺘﻢ و‬ ‫ﻋﺠﯿﺐ ﺗﻮي دﻟﻢ ﯾﻪ آراﻣﺸﯽ ژرف ﺑﻮد ...‬ ‫ﮔﯿﺮ داده ﺑﻮدم ﺑﻪ ﺳﻨﮓ رﯾﺰ زﯾﺮ ﭘﺎم و ﻗﻠﺶ ﻣﯽ دادم ... ﺑﻪ ﺣﺮف ﭘﺪر آرﺗﺎن ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮدم ... ﺑﻪ ﺳﯿﺎوش ... ﺑﻪ آوﯾﺴﺎ ... ﺑﻪ‬ ‫ﺟﺴﺎرﺗﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ داﺷﺘﻢ و ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... ﺑﻪ ...‬ ‫ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم ... ﺣﺎﻣﯽ ﺳﺌﻮاﻟﯽ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد ... ﻋﻤﯿﻖ: ﺧﺐ ﺷﻤﺎ ﮐﺠﺎ رو ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد ﻣﯽ ﮐﻨﯿﺪ؟‬ ‫... ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﻮد؟‬ ‫
- ﺑﺮاي ﭼﻪ ﻣﻮﺿﻮﻋﯽ؟‬ ‫روﯾﺎ ﺧﻨﺪﯾﺪ: ﺑﺪ ﺟﻮر ﻫﻨﻮز ﺗﻮ ﻓﮑﺮ ﺑﯿﮋﻧﯽ ﻣﻨﯿﮋه ﺧﺎﻧﻮم ... دو ﺳﺎﻋﺖ دارﯾﻢ ﺳﺮ ﭼﯽ ﭼﻮﻧﻪ ﻣﯿﺰﻧﯿﻢ؟‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم: آره ﭘﺸﺖ اون درﺧﺖ ﭼﻨﺎر دﻧﺒﺎل ﺳﺮو ﻗﺪ ﻗﺼﻪ ﻫﺎ ﻣﯿﮕﺸﺘﻢ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫روﯾﺎ ﮐﻨﺎرم اﯾﺴﺘﺎد: ﮔﺎﻫﯽ ﻧﯿﺎزي ﻧﯿﺴﺖ اﻧﻘﺪر ﻫﻢ دور ﺑﮕﺮدي ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﺑﺎ ﻟﺤﻨﯽ ﮐﻪ ﻋﺠﯿﺐ ﺗﺮﺳﻨﺎك ﺑﻮد: روﯾﺎ! ﺳﻮار ﺷﯿﺪ ...‬ ‫ﮐﻤﯽ ﭘﻨﺠﺮه رو ﺑﺎز ﮐﺮده ﺑﻮدم ... ﺑﻮي ﭘﺎﯾﯿﺰ رو ﺗﻮ رﯾﻪ ﻫﺎم ﭘﺮ ﮐﺮدم ...‬ ‫اﯾﻦ ﺑﺎر ﺟﻠﻮي رﺳﺘﻮران ﺟﺎﻟﺒﯽ ﭘﺎرك ﮐﺮدن ... ﯾﻪ ﺧﻮﻧﻪ وﯾﻼﯾﯽ ﺳﻨﮕﯽ ﺑﺎ ﻣﺰه ﺑﻮد ...‬ ‫ﺑﻌﺪ از ﺳﻔﺎرش ﻏﺬا ﻫﺎ روﯾﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺗﻠﻔﻨﺶ ﺟﻮاب ﺑﺪه ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ: ﺳﺮدﺗﻮن ﮐﻪ ﻧﯿﺴﺖ؟‬ ‫ﺳﺮم روﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم و ﻧﻔﺲ ﮐﺸﯿﺪم: ﻧﻪ ... ﻣﻤﻨﻮن اﻣﺮوز ﺧﯿﻠﯽ وﻗﺖ ﮔﺬاﺷﺘﯿﺪ ...‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﺶ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﭼﻨﮕﺎﻟﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﻮي دﺳﺘﺶ ﻣﯿﭽﺮﺧﻮﻧﺪ: اﻣﺸﺐ ﺑﺮاي ﻣﻦ ﻫﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﺟﺎﻟﺐ ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﺟﺴﺎرت اﯾﻦ داﺳﺘﺎن ﺗﻮﺟﻪ ﺟﻠﺐ ﻣﯿﮑﻨﻪ ...‬ ‫
- ﮔﺎﻫﯽ ﺟﺴﺎرت اﺻﻠﯽ آدم ﻫﺎ ﺗﻮ ﻣﺒﺎرزه ﺑﺎ ﺧﻮدﺷﻮﻧﻪ ...‬ ‫اﻣﺸﺐ ﺷﺒﯽ ﭘﺮ از ﺣﺮف ﺑﻮد اﻧﮕﺎر ...‬ ‫
- ﻣﻦ زﯾﺎد ﺑﺎ ﺧﻮدم ﻧﻤﯽ ﺟﻨﮕﻢ ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺑﻬﻢ زد ... ﭼﺮا اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﺗﻮ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﭼﯿﺰي ﻫﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﺪ ﺟﻮر ﺑﻬﻢ اﺣﺴﺎس ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﺑﻮدن ﻣﯽ داد ...‬ ‫
- ﺷﺎﯾﺪ ﭼﻮن اون ﻃﻮر ﮐﻪ دوﺳﺖ دارم زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯿﮑﻨﻢ ... ﻣﯽ دوﻧﻢ ﮐﻪ اﻻن ﺗﻮ دﻟﺘﻮن ﻣﯿﮕﯿﺪ اﯾﺪه آل ﮔﺮاﯾﯽ ﻫﺎي ﯾﻪ دﺧﺘﺮ ﺑﭽﻪ ...‬ ‫
- ﺷﻤﺎ ﻋﺎدت ﮐﺮدﯾﺪ ﺗﻮ دﻫﻦ ﻣﻦ ﺣﺮف ﺑﺬارﯾﺪ ... ﻣﻦ دارم ﺑﻬﺘﻮن ﮔﻮش ﻣﯿﮑﻨﻢ ...‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﻢ ﺑﻪ ﺷﻤﻊ ﮐﻮﭼﯿﮏ ﮐﻨﺎر ﻣﯿﺰ ﺑﻮد: ﺑﯿﺸﺘﺮﯾﻦ ﺟﺴﺎرت رو ﻣﻦ دارم اﺗﻔﺎﻗﺎ ... ﭼﻮن رو ﺣﺮف ﺷﻤﺎ ﺣﺮف ﻣﯿﺰﻧﻢ ...‬ ‫
- ﻣﻬﻢ اﯾﻨﻪ ﮐﻪ آﺧﺮش ﺣﺮف ﮐﯽ ﻣﯽ ﺷﻪ ...‬ ‫ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم ﮐﻪ داﺷﺖ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد: ﻣﻬﻢ اﯾﻨﻪ ﮐﻪ ﻣﻦ اﯾﻦ ﮐﺎر رو ﻣﯿﮑﻨﻢ ...‬ ‫... ﺧﻮدم ﺗﻌﺠﺐ ﮐﺮدم ... از ﮐﯽ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻧﻘﻄﻪ رﺳﯿﺪه ﺑﻮدﯾﻢ ﮐﻪ ﺷﻮﺧﯽ ﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮدﯾﻢ؟‬ ‫
- ﭼﺮا از ﯾﻪ ﺟﻨﺒﻪ دﯾﮕﻪ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻧﻤﯿﮑﻨﯿﺪ؟‬ ‫
- از ﮐﺪوم ﺟﻨﺒﻪ؟‬ ‫
- اﯾﻨﮑﻪ ﻣﻦ ﺑﻬﺘﻮن اﺟﺎزه ﻣﯿﺪم ﮐﻪ ﺑﺘﻮﻧﯿﺪ ﺣﺮﻓﺘﻮن رو ﺑﺰﻧﯿﺪ ...‬ ‫... ﺧﻨﺪه ام ﮔﺮﻓﺖ ... ﻫﻢ از ﺧﻮدﺧﻮاﻫﯽ ﺑﯽ ﻧﻈﯿﺮش ... ﻫﻢ از ﻟﺤﻦ ﺑﺎ ﻣﺰه اي ﮐﻪ ﺗﻮ ﮐﻼﻣﺶ ﺑﻮد ... ﺧﯿﻠﯽ دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺑﻬﺶ‬ ‫ﺑﮕﻢ ﻣﮕﻪ دﻧﯿﺎ ﺑﻪ ﻣﺮﮐﺰﯾﺖ ﺷﻤﺎ ﻣﯽ ﭼﺮﺧﻪ ﮐﻪ اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﺑﯽ ادﺑﯽ ﻣﯿﺸﻪ ...‬ ‫روﯾﺎ: ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ اﮔﺮ ﮐﻪ دﯾﺮ ﮐﺮدم ... ﺧﺐ ﻫﻤﺮاز ﺑﺎﻧﻮي ﺧﺴﺘﻪ ... اوﺿﺎﻋﺖ ﭼﻪ ﻃﻮره؟‬ ‫
- ﭘﺲ روﯾﻬﻢ رﻓﺘﻪ ﺣﺎﻟﺖ ﯾﮑﻢ ﺑﻬﺘﺮ ﺷﺪه؟‬ ‫ﮔﻠﻨﺎر ﭘﺎي ﺗﻠﻔﻦ ﺑﻮد ... ﻣﺎدر ﺑﺰرﮔﺸﻮن ﺑﻪ رﺣﻤﺖ ﺧﺪا رﻓﺘﻪ ﺑﻮد و ﭼﻨﺪ روزي ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﻮﻧﺪه ﺑﻮدن ﻃﺎﻟﻘﺎن زﻧﮓ زده ﺑﻮدم ﺑﺮاي‬ ‫اﺣﻮال ﭘﺮﺳﯽ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﮔﻠﻨﺎر: ﻣﺎدر ﺟﻮن ﭘﯿﺮ ﺑﻮد و ﺑﯿﻤﺎر ﻫﻤﺮاز ... اﻣﺎ ﻣﺮگ در ﻫﺮ ﺻﻮرﺗﯽ ﺳﺨﺘﻪ ...‬ ‫
- ﺳﯿﺎ ﭼﻪ ﻃﻮره؟ دﻟﻢ ﺑﺮاﺗﻮن ﺧﯿﻠﯽ ﺗﻨﮓ ﺷﺪه ...‬ ‫
- ﻣﺎ ﻫﻢ ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر ... ﺳﯿﺎ ﻫﻢ ﺑﺪ ﻧﯿﺴﺖ ... ﻋﯿﻦ ﻣﺮغ ﭘﺮ ﮐﻨﺪه اﺳﺖ اﯾﻦ روزا ... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﺸﻪ ... ﭼﯽ ﻣﯿﺨﻮاد؟ ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪم ﺑﻪ‬ ‫ﺧﺪا ﻫﻤﺮاز ... ﺑﺲ ﮐﻪ ﭘﺮﺳﯿﺪم و ﺟﻮاب ﻧﮕﺮﻓﺘﻢ ...‬ ‫... ذﻫﻨﻢ رﻓﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻫﻤﻮن ﺟﺴﺎرت ... ﻫﻤﻮن ﮐﻨﺎر ﮔﺬاﺷﺘﻦ آرزو ...‬ ‫ﺑﺮاي رﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﮐﻼس آﻣﺎده ﻣﯽ ﺷﺪم ... ﺷﺎﻟﻢ رو روي ﺳﺮم ﻣﺮﺗﺐ ﻣﯿﮑﺮدم و ﻧﮕﺎﻫﻢ ﺗﻮي آﯾﻨﻪ ﺑﻪ ﺧﻮدم ﺑﻮد ... اﻣﺮوز راﻣﯿﻦ از ﯾﻪ‬ ‫ﺳﻔﺮ ﺑﺮ ﻣﯿﮕﺸﺖ و اﯾﻦ ﯾﻌﻨﯽ ﻣﻮاﺟﻪ ﺷﺪن ... ﺧﻮدم رو ﺑﺎﯾﺪ آﻣﺎده ﻣﯿﮑﺮدم ...‬ ‫آﺧﺮﯾﻦ ﺗﺴﺖ رو ﺑﺮاش ﻋﻼﻣﺖ زدم ... ﻟﺒﺨﻨﺪ زد ﻟﺒﺨﻨﺪ زدم ... اﯾﻦ دﺧﺘﺮ آﯾﻨﺪه داﺷﺖ ... ﻣﻦ رو ﯾﺎد ﺧﻮدم ﻣﯽ اﻧﺪاﺧﺖ ﻋﻼﻗﻪ اش‬ ‫ﺑﻪ ﺧﻮﻧﺪن ... ﺷﻮﻗﺶ ﺑﻪ ﺻﺤﻨﻪ ...‬ ‫دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﭘﯿﺸﻮﻧﯿﻢ ﮐﺸﯿﺪم ﺧﺴﺘﻪ ﺑﻮدم و ﻧﺴﺒﺘﺎ ﭘﺮ از اﺳﺘﺮس ... ﺷﮏ ﻧﺪاﺷﺘﻢ اﻣﺮوز ﻧﺒﺎﺷﻪ ﻓﺮدا اﯾﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﻣﻄﺮح ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ ...‬ ‫ﺧﺎﻧﻮم ﻣﯿﺮ ﺟﻌﻔﺮي ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺑﻬﻢ زد اﻣﺎ ﭼﺸﻤﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﭼﭙﺶ ﻟﯿﺰ ﺧﻮرد ﺑﻪ ﻣﺮدي ﮐﻪ ﺑﻪ ﭼﺎرﭼﻮب در اﺗﺎﻗﺶ ﺗﮑﯿﻪ داده ﺑﻮد و‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯽ ﮐﺮد.‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﻢ ﺑﻪ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﺧﯿﺮه ﻣﻮﻧﺪ ... ﺳﺨﺖ ﻧﺒﻮد دﯾﺪن ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ادﻋﺎش رو ﻣﯿﮑﺮد ...‬ ‫ﺑﺎ دﺳﺖ اﺷﺎره ﮐﺮد ﺑﻪ اﺗﺎﻗﺶ و ﻣﻦ وارد ﺷﺪم ...‬ ‫روي ﻣﺒﻞ رو ﺑﻪ روش ﻧﺸﺴﺘﻢ ... اﯾﻦ ﺑﺎر ﻫﻢ ﺑﻪ ﺟﺎي ﭘﺸﺖ ﻣﯿﺰش ﻣﯿﺰ روﺑﻪ روم رو اﻧﺘﺨﺎب ﮐﺮدم ... ﮐﻤﯽ ﻋﻘﺐ رﻓﺘﻢ ... ﭼﯿﺰي‬ ‫ﺷﺒﯿﻪ ﺑﻪ ﭘﻮزﺧﻨﺪ روي ﻟﺒﺶ اوﻣﺪ: ﻧﮕﻮ ازم ﻣﯽ ﺗﺮﺳﯽ ...‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم ﻧﻪ واﻗﻌﺎ ﻧﻤﯽ ﺗﺮﺳﯿﺪم ... ﺗﺮس ﻣﻦ از ﭼﯿﺰ دﯾﮕﻪ اي ﺑﻮد ... ﭘﺎﻫﺎم رو ﺟﻤﻊ ﮐﺮدم زاﻧﻮم ﺑﻪ زاﻧﻮش ﻣﯿﺨﻮرد ...‬ ‫
- ﭼﺸﻤﺎت ﺧﯿﻠﯽ ﺧﺴﺘﻪ اﺳﺖ ...‬ ‫
- ﮐﺎرم زﯾﺎده ...‬ ‫ﺳﺮش رو ﺧﻢ ﮐﺮد ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ: ﻧﮕﺎم ﮐﻦ ﻫﻤﺮاز ... ﻣﯽ ﺧﻮام ﺑﺎﻫﺎم ﻧﺎﻫﺎر ﺑﯿﺮم ﺑﯿﺮون ... ﮐﺠﺎ دوﺳﺖ داري؟‬ ‫... راﻣﯿﻦ ﺑﻠﺪ ﺑﻮد ﺑﮕﻪ ﮐﺠﺎ دوﺳﺖ داري ... ﯾﺎد ﺣﺎﻣﯽ اﻓﺘﺎدم ... ﭼﺮا؟ ﺧﻮدم ﻫﻢ ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ... اون زﯾﺎد ﭘﯿﺶ ﻧﻤﯿﻮﻣﺪ ﻧﻈﺮ ﺑﺨﻮاد ...‬ ‫اﯾﻦ ﻣﻘﺎﯾﺴﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺧﻮدم ﻫﻢ ﺑﯿﺶ از اﻧﺪازه ﭘﺮت ﺑﻮد ... ﺳﺮم رو ﺗﮑﻮن دادم ... ﻫﻨﻮز ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺟﻮاب ﻣﻦ ﺑﻮد و ﻣﻦ ﭼﺮا ﺗﻤﺎم ﻣﺪت‬ ‫ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﯾﻪ ﻧﮕﺎه ﻗﻬﻮه اي ﺑﻮدم ... ﻫﻤﻮن ﮐﻪ دﯾﺸﺐ ﺗﻮ ﺗﺎرﯾﮏ و روﺷﻦ اون ﮔﺎﻟﺮي روي ﻣﺒﻞ ﻗﺮﻣﺰ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد ... اﻣﺎ ﺑﻪ ﺟﺎش‬ ‫ﯾﻪ ﺟﻔﺖ ﭼﺸﻢ ﻣﺸﺘﺎق ﻣﯽ دﯾﺪم ... ﻣﺸﺘﺎق ﺑﻪ ﭼﯽ؟ اﯾﻦ ﻫﻤﻮن ﭼﺸﻤﺎﯾﯽ ﺑﻮدن ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ آﺷﻨﺎ ﺑﻮدن و در ﻋﯿﻦ ﺣﺎل ﺑﯿﺶ از ﻫﺮ‬ ‫زﻣﺎن دﯾﮕﻪ اي دور ...‬ ‫
- ﻣﯽ ﺷﻪ اﯾﻦ دﻋﻮﺗﺘﻮن رو رد ﮐﻨﻢ؟‬ ‫دﻟﺨﻮر ﮐﻤﯽ ﺻﻮرﺗﺶ رو ﻋﻘﺐ ﮐﺸﯿﺪ: ﭼﺮا ﮔﺮﺳﻨﻪ ﻧﯿﺴﺘﯽ؟‬ ‫
- راﺳﺘﺶ رو ﺑﺨﻮاﯾﺪ ﺧﯿﻠﯽ رو ﻣﻮدش ﻧﯿﺴﺘﻢ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- ﭼﺮا؟!‬ ‫ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﯿﻢ ... ﺑﺎﺷﻪ ﮔﻮﯾﺎ ﺑﺎﯾﺪ اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ زده ﻣﯽ ﺷﺪ ...‬ ‫
- ﯾﻪ ﻫﻨﺮﻣﻨﺪ ﻏﯿﺮ ﻣﻮدي ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺸﻮن ﺑﺪﯾﺪ ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زد: ﻗﺒﻮﻟﺘﻮن دارم ... اﻣﺎ ﺑﻪ ﻧﻈﺮﺗﻮن ﻣﺎ ﺗﻮ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﻣﻮدي ﻫﺴﺘﯿﻢ؟ ﻣﺜﻞ زﻧﺪﮔﯽ ﺧﺼﻮﺻﯿﻤﻮن ﻫﻢ ﺣﺘﯽ؟‬ ‫... داﺷﺘﯿﻢ ﻣﯿﺮﺳﯿﺪﯾﻢ ﺑﻪ ﻣﺴﺌﻠﻪ اﺳﺎﺳﯽ ... ﮐﻒ دﺳﺘﺎم ﯾﺦ ﮐﺮده ﺑﻮد و اﺣﺴﺎس ﻣﯿﮑﺮدم از ﭘﺸﺖ ﮐﻤﺮم ﻗﻄﺮات ﻋﺮق ﺳﺮد ﻣﯽ ﮔﺬره‬ ‫...‬ ‫
- زﻧﺪﮔﯽ ﺧﺼﻮﺻﯽ دو ﺗﺎ ﻫﻨﺮﻣﻨﺪ ﺑﺎﻫﻢ؟‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد ... ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺟﻮاﺑﺶ ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﺧﯿﻠﯽ ﺑﻬﺶ ﻓﮑﺮ ﻧﮑﺮدم اﺳﺘﺎدي داﺷﺘﻢ ﮐﻪ ﻣﯿﮕﻔﺖ دو ﭘﺎدﺷﺎه در ﯾﮏ اﻗﻠﯿﻢ ﻧﮕﺠﻨﺪ ...‬ ‫
- ﺣﺘﯽ اﮔﺮ ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻤﺪﯾﮕﻪ رو دوﺳﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻦ؟‬ ‫ﻫﺮاﺳﺎن ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم ...‬ ‫راﻣﯿﻦ: ﺣﺘﯽ اﮔﺮ ﯾﮑﯿﺸﻮن ﺧﯿﻠﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ اون ﯾﮑﯽ رو دوﺳﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ؟‬ ‫
- ﻣﻦ ﻣﯽ دوﻧﻢ ﻋﺸﻖ ﯾﻪ ﻃﺮﻓﻪ ﭼﯿﻪ آﻗﺎي ﭘﺮﺗﻮ ... زﯾﺎد ﺑﻪ ﮐﺴﯽ ﺗﻮﺻﯿﻪ اش ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻢ ...‬ ‫
- آدم ﻫﺎ ﺣﻤﺎﻗﺖ ﻣﯿﮑﻨﻦ ...‬ ‫... داﺷﺘﯿﻢ ﺗﻮ ﻟﻔﺎﻓﻪ ﺣﺮف ﻣﯿﺰدﯾﻢ ... از ﻧﻈﺮ ﻣﻦ ﺣﺎﻻ ﮐﻪ ﺑﺤﺚ ﺑﺎز ﺷﺪه ﺑﻮد دﻟﯿﻠﯽ ﻧﺪاﺷﺖ ...‬ ‫
- ﻣﻦ اﯾﻦ ﻣﺪت ﺑﺎرﻫﺎ راﺟﻊ ﺑﻬﺶ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮدم ﻣﻦ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺣﻖ ﻣﯿﺪم ...‬ ‫ﺧﻮاﺳﺖ ﭼﯿﺰي ﺑﮕﻪ دﺳﺘﻢ رو آوردم ﺑﺎﻻ: اﺟﺎزه ﺑﺪﯾﺪ ﺣﺮﻓﺎم ﺗﻤﻮم ﺑﺸﻪ ...‬ ‫دﺳﺘﺎم رو ﻗﻔﻞ ﮐﺮدم ﺗﻮي ﻫﻢ و ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﺗﻤﺎم اﻋﺘﻤﺎد ﺑﻪ ﻧﻔﺲ داﺷﺘﻪ و ﻧﺪاﺷﺘﻢ رو ﺟﻤﻊ ﮐﻨﻢ: اون روزﮔﺎر ﻣﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﭽﻪ ﺑﻮدم‬ ‫... ﺷﻤﺎ ﻫﻢ اﻟﺒﺘﻪ ﺳﻨﯽ ﻧﺪاﺷﺘﯿﺪ اﻣﺎ از ﺳﻨﺘﻮن ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﯿﺪ ... رﻓﺘﺎرﻫﺎﺗﻮن ﺑﻪ ﻫﻨﺠﺎر و ﺑﻪ ﺟﺎ ﺑﻮد ... اﻃﺮاﻓﯿﺎن ﻗﺒﻮﻟﺘﻮن داﺷﺘﻦ ...‬ ‫ﻣﻨﻢ ﯾﻪ دﺧﺘﺮ ﺑﭽﻪ ﺗﺸﻨﻪ ﻣﺤﺒﺖ ﺑﻮدم ... ﺑﭽﻪ ﺑﻮدم ... ﺗﻮ اوج ﻧﻮﺟﻮاﻧﯽ ... ﻋﺎﺷﻖ ﺷﺪم ... داغ داغ ... ﺧﯿﻠﯽ زﺟﺮ ﮐﺸﯿﺪم ...‬ ‫
- ﺑﻪ ﺧﺪا ﮐﻪ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ...‬ ‫
- ﺑﺤﺚ ﺧﻮاﺳﺘﻨﺶ ﻧﺒﻮد ... ﺷﻤﺎ ﻣﻦ رو ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺘﯿﺪ ... ﯾﻪ زﻣﺎﻧﺎﯾﯽ ﻣﻦ ﻣﯿﻮﻣﺪم ﯾﻪ ﺟﺎﻫﺎﯾﯽ ﻓﻘﻂ ﻧﮕﺎﻫﺘﻮن ﻣﯿﮑﺮدم ... ﺣﺮف ﺗﻤﻮم‬ ‫ﺷﺪه ﺑﻮد ﯾﺎ ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻢ ﺣﺮﻓﯽ ﻧﺒﻮد اﻣﺎ ﻣﻦ ﺑﺎ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺣﺮف ﻣﯿﺰدم ... ﺷﻤﺎ ﮐﻪ ﻗﻠﻤﺘﻮن روي ﺑﻮﻣﺘﻮن ﮐﺸﯿﺪه ﻣﯽ ﺷﺪ ...‬ ‫ﻣﺎدرم ﺧﯿﺎط ﻣﺎدرﺗﻮن ﺑﻮد ... و ﻣﻦ ﻫﻢ ﺻﺤﺒﺖ ﻧﺎزﻧﯿﻦ ﺑﻮدم ﺑﺮاﺗﻮن ... ﻣﻦ از ﺷﻤﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﭼﯿﺰا ﯾﺎد ﮔﺮﻓﺘﻢ ... ﻣﯽ ﺗﻮﻧﻢ ﺑﮕﻢ اﯾﻨﯽ ﮐﻪ‬ ‫اﯾﻨﺠﺎ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺛﻤﺮ ﺗﻤﺎم ﺗﻼش ﺷﻤﺎﺳﺖ ...‬ ‫
- ﻣﻦ؟‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫
- ﺑﻠﻪ ﺗﻤﺎم ﺗﻼش ﺷﻤﺎ ﺑﺮاي ﻧﺎدﯾﺪه ﮔﺮﻓﺘﻦ ﻣﻦ ... اﯾﻦ ﺷﺪ ... اﯾﻦ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻫﻨﻮز ﻫﻢ دوﺳﺖ دارم دﯾﺪه ﺑﺸﻢ ... اﻣﺎ ﻧﻮﻋﺶ ﻓﺮق‬ ‫ﮐﺮده ... ﻣﻦ ﺻﺤﻨﻪ رو اﻧﺘﺨﺎب ﮐﺮدم ... دﯾﮕﻪ ﻟﺒﺎﺳﺎم ﯾﺎ ﻣﺪل ﻟﺒﺎﺳﻢ اون ﻃﻮري ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﺨﻮام ﺗﻮﺟﻪ ﺟﻠﺐ ﮐﻨﻢ ... ﺑﺎزي ﻣﯿﮑﻨﻢ و‬ ‫آدم ﻫﺎ ﻣﯽ ﺑﯿﻨﻨﻢ ... و اﯾﻦ رو ﻣﻦ ﻣﺪﯾﻮن ﺷﻤﺎم ...‬ ‫
- ﻫﻤﺮاز ﺗﻮ ﺑﯿﺶ از ﻫﺮ زﻣﺎن دﯾﮕﻪ اي وﻗﺘﯽ رو ﺻﺤﻨﻪ ﻫﻢ ﻧﯿﺴﺘﯽ ﺗﻮﺟﻪ ﺟﻠﺐ ﻣﯿﮑﻨﯽ ...‬ ‫دﺳﺘﻬﺎي ﻗﻼب ﺷﺪه در ﻫﻤﻢ رو ﺑﺎز ﮐﺮدم ... ﮐﻒ دﺳﺘﺎم ﺧﯿﺲ ﺷﺪه ﺑﻮد ... ﺳﺮم رو ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻢ: ﻧﻈﺮ ﻟﻄﻒ ﺷﻤﺎﺳﺖ ﻣﻦ ﺧﯿﻠﯽ‬ ‫ﻫﻢ ﺑﻬﺶ اﻋﺘﻘﺎد ﻧﺪارم ...‬ ‫
- ﺗﻮ زﯾﺒﺎﯾﯽ ﻫﻤﺮاز ... اون ﻣﻬﺮ ﺑﯽ ﻧﻈﯿﺮت ﭼﺸﻤﺎي ﺧﻤﺎرت رو ﺧﻮاﺳﺘﻨﯽ ﺗﺮ ﻣﯿﮑﻨﻪ ...‬ ‫... ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﮔﻮﻧﻪ ﻫﺎم رﻧﮓ ﮔﺮﻓﺘﻪ ... ﻧﮕﺎﻫﻢ رو ﮐﻪ ﺑﻪ اﻧﮕﺸﺘﺎم ﺑﻮد اﯾﻦ ﺑﺎر ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﺶ دوﺧﺘﻢ ... اﯾﻦ ﻣﺮد ﯾﻪ دوره اي ﺟﺬاب‬ ‫ﺗﺮﯾﻦ ﻣﺮد دﻧﯿﺎ ﺑﻮد ... ﻫﻨﻮز ﺟﺬاب ﺑﻮد اﻣﺎ ﺟﺬاب ﺗﺮﯾﻦ ﻧﺒﻮد ...‬ ‫
- اون ﺗﺎﺑﻠﻮ ﻣﻨﺒﻊ اﻟﻬﺎﻣﺶ ﺗﻮ ﺑﻮدي ... ﺗﻮ ﻣﺪﺗﻬﺎﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﻨﺒﻊ اﻟﻬﺎم ﻣﻨﯽ ... ﺷﻌﺮﻫﺎم ... ﻧﻘﺎﺷﯽ ﻫﺎم ... ﻫﻤﻪ اش ... ﻫﻤﺮاز ﻣﻦ ﭼﻨﺪ‬ ‫ﻣﺪﺗﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺧﺎﻃﺮاﺗﻢ دارم دﻧﺒﺎﻟﻪ رد ﭘﺎي ﺗﻮ ﻣﯿﮕﺮدم ...‬ ‫
- ﻣﻦ دﻧﺒﺎل رد ﭘﺎي ﺷﻤﺎ ﻧﻤﯽ ﮔﺮدم ﭼﻮن ﻫﺴﺖ ... ﺷﻤﺎ ﻫﻤﻮن ﭼﯿﺰي ﻫﺴﺘﯿﺪ ... ﮐﻪ ...‬ ‫... روم ﻧﻤﯽ ﺷﺪ اداﻣﻪ اش ﺑﺪم ... اﺣﺴﺎس ﻣﯿﮑﺮدم دارم از درون ﻣﯿﻠﺮزم ...‬ ‫ﺟﻤﻠﻪ ام رو ﮐﺎﻣﻞ ﮐﺮد: ﺑﻬﺶ ﻣﯿﮕﻦ ﻋﺸﻖ دوره ﻧﻮﺟﻮاﻧﯽ؟! ... ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﻦ ﻫﻤﺮاز ... ﭼﺮا اﯾﻦ ﻃﻮري ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﯿﮑﺸﯽ؟‬ ‫
- زﯾﺎد راﺣﺖ ﻧﯿﺴﺘﻢ ... ﯾﻌﻨﯽ راﺳﺘﺶ رو ﺑﺨﻮاﯾﺪ ... ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯿﮑﺮدم ﺑﺸﯿﻨﻢ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ راﺟﻊ ﺑﻬﺶ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﻢ ...‬ ‫رو ﻣﯿﺰ ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﺷﺪ و ﺑﻬﻢ ﻧﺰدﯾﮏ ﺗﺮ ﺷﺪ: ﭼﺮا؟ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﯾﻪ ﻃﺮﻓﺶ ﻣﻨﻢ رو ﺑﺎ ﮐﯽ ﺑﺎﯾﺪ راﺟﻊ ﺑﻬﺶ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﯽ؟‬ ‫
- ﻣﻦ ﻋﺎدت ﮐﺮده ﺑﻮدم راﺟﻊ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻓﻘﻂ ﺑﺎ ﺧﻮدم ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻢ ...‬ ‫
- ﺧﺐ اﻻن ﺑﺎ ﺧﻮدم ﺣﺮف ﺑﺰن ﻫﻤﺮاز ﻣﻦ ﻫﯽ و ﺣﺎﺿﺮ اﯾﻦ ﺟﺎم ... ﺟﻠﻮ روت ... ﻣﯽ دوﻧﻢ ﺧﯿﻠﯽ اذﯾﺖ ﺷﺪي ... ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ...‬ ‫ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎي ﻣﺸﺘﺎﻗﺶ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ... ﺑﺎﯾﺪ ﺗﻤﺎم روي داﺷﺘﻪ و ﻧﺪاﺷﺘﻢ رو ﺟﻤﻊ ﻣﯿﮑﺮدم: ﻣﻦ ﻧﮕﻔﺘﻢ اﯾﻦ ﻓﻌﻞ اﺳﺘﻤﺮاري ... اذﯾﺖ ﺷﺪم‬ ‫... دﯾﮕﻪ ﻧﻤﯽ ﺷﻢ ...‬ ‫اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم رﻧﮓ از رﺧﺴﺎرش ﭘﺮﯾﺪ ...‬ ‫
- دﻧﯿﺎ ﺑﻌﺪ از ﯾﻪ ﻣﺪﺗﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺸﻮن داد ﮐﻪ دردﻫﺎي ﺑﯽ درﻣﺎن ﺗﺮي ﻫﻢ ﻫﺴﺘﻦ ... ﻣﺜﻞ از دﺳﺖ دادن ﻋﺰﯾﺰان ... ﻣﺜﻞ درد زﻧﺪه‬ ‫ﺑﻮدن ... ﻣﻮﻧﺪن و زﻧﺪﮔﯽ ﮐﺮدن ...‬ ‫دﺳﺘﺶ رو ﺑﻪ ﻃﺮﻓﻢ دراز ﮐﺮد ﺧﻮاﺳﺖ دﺳﺘﺎم رو ﺗﻮي دﺳﺘﺶ ﺑﮕﯿﺮه ... ﮐﺸﯿﺪم ﻋﻘﺐ ... ﺑﻪ روي ﺧﻮدش ﻧﯿﺎورد: ﺑﺬار ﭘﯿﺸﺖ ﺑﺎﺷﻢ‬ ‫ﻫﻤﺮاز ... ﺑﺬار اﯾﻦ ﭼﯿﺰاﯾﯽ ﮐﻪ داره اذﯾﺘﺖ ﻣﯿﮑﻨﻪ رو ﺑﺎﻫﻢ درﺳﺘﺶ ﮐﻨﯿﻢ ... ﻫﻤﺮاز ﻣﻦ ﻣﯿﻔﻬﻤﻤﺖ ... ﺗﻮ ﻣﻦ رو ﻣﯿﻔﻬﻤﯽ ...‬ ‫... ﮔﻠﻮم ﺧﺸﮏ ﺷﺪه ﺑﻮد ... اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ ﻗﺸﻨﮓ ﺑﻮدن ... اﮔﺮ اون زﻣﺎن ﻫﺎ ﺷﻨﯿﺪه ﻣﯽ ﺷﺪن ﻣﻦ ﭘﺮواز ﻣﯿﮑﺮدم اﻣﺎ اﻻن ... ﭼﺮا ﺗﻮ‬ ‫دﻟﻢ ﭼﯿﺰي ﺗﮑﻮن ﻧﯿﻤﺨﻮرد؟ﻣﮕﻪ ﻧﺒﺎﯾﺪ ذوق ﻣﯿﮑﺮدم ... ﭼﺮا دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ ﺑﺬارم ﺑﺮم از اﯾﻦ دﻓﺘﺮ؟ !‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﺳﮑﻮﺗﻢ اﻧﮕﺎر ﺑﻬﺶ ﺟﺴﺎرت ﺑﯿﺸﺘﺮي داد: اون ﻃﻮر ﻣﺘﻌﺠﺐ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻧﮑﻦ ... ﺳﺨﺖ ﻧﯿﺴﺖ ... ﺳﺨﺖ ﻧﯿﺴﺖ ﺑﻔﻬﻤﯽ ﮐﻪ ﭼﻪ ﻗﺪر‬ ‫دوﺳﺘﺖ دارم ...‬ ‫
- ﻫﻤﺮاز ﻣﻮﻓﻖ اﻣﺮوز رو؟‬ ‫
- ﮐﻨﺎﯾﻪ ﻫﻢ ﮐﻪ ﺑﺰﻧﯽ ﭼﯿﺰي از اﯾﻦ ﺣﺲ ﮐﻢ ﻧﻤﯿﮑﻨﻪ ... ﻣﻦ آراﻣﺶ ﻋﺠﯿﺒﯽ ازت ﻣﯿﮕﯿﺮم ﻫﻤﺮاز ... ﻧﻤﯽ ﺷﻪ ﮐﻨﺎرت ﺑﻮد و ﺣﺲ‬ ‫زﯾﺒﺎي ﺑﻮدﻧﺖ رو ﻧﻔﺲ ﻧﮑﺸﯿﺪ ...‬ ‫... راﻣﯿﻦ ﺑﻮد و ﺣﺮﻓﻬﺎي ﺷﻌﺮ ﮔﻮﻧﻪ اش ... اﻧﺘﻈﺎر دﯾﮕﻪ اي ﻫﻢ ﻧﻤﯽ رﻓﺖ اﯾﻦ آدم ﺻﺪاي زﯾﺒﺎﯾﯽ داﺷﺖ ... ﻟﺤﻦ ﻧﺮﻣﯽ داﺷﺖ و‬ ‫ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﯾﻪ ﻣﺜﻨﻮي ﺷﺎﯾﺪ ﺣﺮﻓﻬﺎي زﯾﺒﺎ ﺑﻠﺪ ﺑﻮد ... ﺑﻮي ﮐﺎﭘﯿﺘﺎن ﺑﻠﮏ ﻣﯿﺪاد ...‬ ‫ﻣﻦ ﮐﻨﺎر اﯾﻦ ﻣﺮد ﺣﺲ زﯾﺒﺎ ﺑﻮدن ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... ﺣﺲ زن ﺑﻮدن ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... ﺣﺴﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ...‬ ‫
- ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ... ﻣﻦ ... اﯾﻦ ﺟﻮري ﻣﻌﺬﺑﻢ ...‬ ‫
- اﯾﻦ ﮐﻪ دوﺳﺘﺖ دارم؟ اﯾﻦ ﻣﻌﺬﺑﺖ ﻣﯿﮑﻨﻪ؟‬ ‫
- ﺑﺎور ﮐﻨﯿﺪ ... ﻣﻦ ... ﺣﺘﯽ دﯾﮕﻪ ﺑﻬﺶ ﻓﮑﺮ ﻫﻢ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻢ ... اﺣﺴﺎس ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺧﯿﻠﯽ ازش ﮔﺬﺷﺘﻪ ...‬ ‫
- ﺗﻮ ﭼﺮا ﺗﻮ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻫﺎ دﻧﺒﺎل ﻣﻦ ﻣﯿﮕﺮدي ... اﯾﻨﺠﺎ ﺑﮕﺮد ... ﻫﻤﯿﻦ ﺟﺎ ﺗﻮ اﯾﻦ آﻣﻮزﺷﮕﺎه ﺑﻌﻨﻮان ﻫﻤﮑﺎرت ... ﺑﻌﻨﻮان ﯾﻪ ﻧﻘﺎش ... ﯾﻪ‬ ‫اﺳﺘﺎد داﻧﺸﮕﺎه ... اﯾﻦ ﻃﻮر ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﻦ ... از اول ﻣﻦ رو ﺑﺸﻨﺎس ... ﺑﻪ ﻣﻨﻢ ﻓﺮﺻﺖ ﺑﺪه ... ﮐﻨﺎرت ﺑﺎﺷﻢ ...‬ ‫... ﻓﺮﺻﺖ؟ ﻣﻦ اﻧﻘﺪر ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﻋﺎدت ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﮐﺴﯽ ﺗﻮ زﻧﺪﮔﯿﻢ ﺑﺎﺷﻪ ... ﯾﻌﻨﯽ ... اﮔﺮ ﻗﺮار ﺑﻮد ﺑﺎﺷﻪ ﻫﻢ ...‬ ‫
- ﺷﻤﺎ ﺑﺮاي ﻣﻦ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﯽ ﯾﻪ اﺣﺘﺮام ﻫﺴﺘﯿﺪ ﯾﻪ ﺧﺎﻃﺮي زﯾﺒﺎ ... ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯿﮑﻨﻢ اون ﻃﻮر ﻫﻢ ﺑﻤﻮﻧﯿﺪ ... ﻣﻠﺰم ﻧﯿﺴﺘﯿﻢ ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﯿﻢ‬ ‫ﻫﻤﻪ ﻋﺸﻖ ﻫﺎي اول آدم ﺻﺤﯿﺤﻦ ... ﯾﺎ ﺣﺘﯽ ﻣﯿﺸﻪ اﺳﻤﺶ رو ﻋﺸﻖ ﮔﺬاﺷﺖ ...‬ ‫دﺳﺘﺎش ﻟﺮزﯾﺪ ... اﯾﻦ ﺑﺎر واﻗﻌﺎ رﻧﮓ ﺑﻪ روش ﻧﻤﻮﻧﺪه ﺑﻮد: ﻫﯿﭻ اﺣﺴﺎﺳﯽ از ﻣﻦ ﺑﺎﻗﯽ ﻧﻤﻮﻧﺪه؟‬ ‫... ﺳﺮم رو ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻢ ... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﺮا دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ ﮔﺮﯾﻪ ﮐﻨﻢ ...‬ ‫دﺳﺘﺶ ﺗﻮي ﻣﻮﻫﺎش ﺑﻮد و آرﻧﺠﺶ روي زاﻧﻮش ﮐﻪ ﺑﺎﻻ و ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﯿﺮﻓﺖ: ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﯽ ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ راﺣﺘﯽ ... ﭘﺎ ﭘﺲ ﻣﯿﮑﺸﻢ؟‬ ‫ﺑﺎ اﻟﺘﻤﺎس ﺗﻮي ﺻﺪام ﮔﻔﺘﻢ: اﻣﺎ ...‬ ‫
- اﯾﻦ رو ﺗﻮ ﻧﺒﺎﯾﺪ اﺟﺎزه ﺑﺪي ﻫﻤﺮاز ...‬ ‫
- ﻫﻤﺮاز ﺑﻬﻢ ﺣﻖ ﺑﺪه ﺑﺮاي داﺷﺘﻨﺖ ﺗﻼش ﮐﻨﻢ ...‬ ‫
- اﻣﺎ ﻣﻦ ﻫﯿﭻ ﻗﻮﻟﯽ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻧﻤﯽ دم ...‬ ‫ﺗﮑﯿﻪ دادم ﺑﻪ دوﯾﺎر دود ﮔﺮﻓﺘﻪ ﭘﻞ ﺳﯿﺪ ﺧﻨﺪان ... ﺑﻪ ﻧﻘﺎﺷﯽ ﻫﺎي دﯾﻮاري ﮐﻪ ﻧﺼﻔﺸﻮن رﯾﺨﺘﻪ ﺑﻮد ... ﻧﻔﺴﻢ درﺳﺖ ﺑﺎﻻ ﻧﻤﯿﻮﻣﺪ ...‬ ‫ﺑﻐﺾ ﺑﺪي داﺷﺘﻢ ... اﺣﺴﺎس ﻣﯿﮑﺮدم ﻓﺸﺎرم ﺑﻪ ﺻﻔﺮ داره ﻧﺰدﯾﮏ ﻣﯿﺸﻪ ﻧﺎراﺣﺖ ﮐﺮدن ﮐﺴﯽ آﺧﺮﯾﻦ ﭼﯿﺰي ﺑﻮد ﮐﻪ دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ‬ ‫اﻧﺠﺎم ﺑﺪم ... اﻣﺎ ﭼﯽ ﮐﺎر ﻣﯿﮑﺮدم؟‬ ‫ﮔﻮﺷﯿﻢ زﻧﮓ ﺧﻮرد ... از ﺧﻮﻧﻪ اﻧﺘﻈﺎم ﻫﺎ ﺑﻮد ... اﺣﺘﻤﺎﻻ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﻮدن ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺘﻢ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺑﻮد ... اﮐﺒﺮ ﺧﺎن. ﮔﻮﯾﺎ ﭼﻨﺪ روزي ﺑﻮد ﻗﻠﺒﺶ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد و ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺧﺎﻃﺮ ﺑﺎﯾﺪ از ﻫﻮاي ﺗﻬﺮان دور ﻣﯿﺒﻮد و ﻣﻮﻧﺪه ﺑﻮد دﻣﺎوﻧﺪ‬ ‫و ﻧﯿﻮﺷﺎ ﻫﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺑﺮه ﭘﯿﺶ رواﻧﮑﺎوش و ﮔﻮﯾﺎ اﺻﺮار ﮐﺮده ﺑﻮد ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﺮه ... ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺪوﻧﻪ ﻣﻦ ﮐﺠﺎم ﺗﺎ ﺑﺎ راﻧﻨﺪه‬ ‫ﺧﻮدﺷﻮن رو ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺮﺳﻮﻧﻦ ... آدرس ﮐﺎﻓﻪ ي ﻫﻤﯿﺸﮕﯽ ﺗﻮ ﻣﯿﺪون اﻧﻘﻼب رو ﺑﻪ ﻋﻠﯽ آﻗﺎ دادم ... ﺷﺎﯾﺪ ﮐﻤﯽ ﻧﻔﺲ ﮐﺸﯿﯿﺪم دود‬ ‫ﺳﯿﮕﺎرﻫﺎي آﺷﻨﺎ و ﺧﻮردن ﯾﻪ ﻓﻨﺠﻮن ﻗﻬﻮه اﻓﺘﻀﺎح ﻫﻤﯿﺸﮕﯽ ﺑﻬﻢ ﮐﻤﮏ ﻣﯿﮑﺮد ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ... دﻧﯿﺎ داره ﭼﻪ ﻃﻮري ﻣﯿﭽﺮﺧﻪ و اﯾﻦ‬ ‫وﺳﻂ ﺣﺲ ﻣﻦ ﮐﺠﺎ ﺳﺖ؟‬ ‫زﯾﭗ ﮐﺎﭘﺸﻨﺶ رو ﺑﺎﻻ ﺗﺮ ﮐﺸﯿﺪم ﻫﻮا ﮐﻤﯽ ﺳﺮد ﺑﻮد ... ﮐﻮﺷﺎ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﺎ ﮐﻨﺠﮑﺎوي ﻣﺸﻐﻮل ﻓﻀﻮﻟﯽ ﺑﻮد ...‬ ‫ﮐﻮﺷﺎ ﺳﺮش رو از ﺗﻮي ﮐﺎﭘﻮت ﻣﺎﺷﯿﻦ آورد ﺑﺎﻻ: ﮐﺎر اﯾﻦ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻋﻤﻮ ﺗﻤﻮﻣﻪ ...‬ ‫
- اﺻﻼ ﺗﻮ اﯾﻦ وﺳﻂ ﭼﯽ ﻣﯿﮕﯽ؟‬ ‫
- ﻧﯿﻮﺷﺎ ﭼﯽ ﮐﺎرش داري آﺧﻪ؟‬ ‫ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺘﻢ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم داﺷﺖ دﯾﺮ ﻣﯿﺸﺪ: ﻋﻠﯽ آﻗﺎ اﯾﻦ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﮐﺎر داره؟‬ ‫
- ﮐﺎﻣﭙﯿﻮﺗﺮش ﻗﺎﻃﯽ ﮐﺮده ﻗﻔﻞ ﮐﺮده ﺑﺎﯾﺪ زﻧﮓ ﺑﺰﻧﻢ ﺑﯿﺎن ﺑﺒﺮﻧﺶ ...‬ ‫
- دﮐﺘﺮ دﯾﺮ ﻣﯿﺸﻪ ﭘﺲ ﻣﻦ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو ﻣﯽ ﺑﺮم ...‬ ‫
- اﺟﺎزه ﺑﺪﯾﺪ از آﻗﺎ اﺟﺎزه ﺑﮕﯿﺮم اﯾﺸﻮن ﺑﮕﻦ ﭼﯽ ﮐﺎر ﮐﻨﯿﻢ ...‬ ‫ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺷﺪم ... ﮐﻼ اﻣﺮوز روز ﺧﯿﻠﯽ ﺟﺎﻟﺒﯽ ﺑﺮاي ﻣﻦ ﻧﺒﻮد ... دﺳﺖ ﻧﯿﻮﺷﺎ و ﮐﻮﺷﺎ رو ﮐﺸﯿﺪم: اﮔﻪ ﻣﻦ اﻧﻘﺪ ﺑﺰرگ ﺷﺪم ﮐﻪ‬ ‫ﻫﻤﺮاﻫﺸﻮﻧﻢ ﺧﻮدم ﻫﻢ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﻣﯿﮕﯿﺮم ﮐﺠﺎ ﺑﺒﺮﻣﺸﻮن ...‬ ‫ﺑﯽ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ اﻋﺘﺮاﺿﺶ ﺟﻠﻮي ﺗﺎﮐﺴﯽ دﺳﺘﻢ رو ﺗﮑﻮن دادم و ﺳﻮار ﺷﺪﯾﻢ ... ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﺧﺎﺻﯽ ﻧﺒﻮده اﻣﺎ ﻣﻦ اﻧﮕﺎر دﻧﺒﺎل‬ ‫ﮐﺴﯽ ﻣﯿﮕﺸﺘﻢ ...‬ ‫ﭘﺎﻫﺎم رو ﺗﮑﻮن دادم ... ﻧﯿﻮﺷﺎ ﻫﻨﻮز ﺗﻮ ﻓﮑﺮ ﺑﻮد و ﮐﻮﺷﺎ دور دﻫﻨﺶ ﺑﺴﺘﻨﯽ ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﭼﺮا ﻧﻤﯽ ﺧﻮري ﻫﻤﺮاز؟‬ ‫ﺑﻪ ﮐﻮﺷﺎ دﻟﺨﻮش ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم: ﺗﺮﺟﯿﺢ ﻣﯽ دم ﺗﻮ رو ﺑﺨﻮرم ﺧﻮﺷﮕﻞ ﻣﻦ ﺑﺎ اﯾﻦ ﺑﺴﺘﻨﯽ دور دﻫﻨﺖ ﺧﻮﺷﻤﺰه ﺷﺪي ...‬ ‫ﺑﻠﻨﺪ ﺧﻨﺪﯾﺪ و ﻣﻦ ﺑﺎر دﯾﮕﻪ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻧﺘﯿﺠﻪ رﺳﯿﺪم ﮐﻪ اﯾﻦ ﺧﻨﺪه ﺑﻠﻨﺪ رو ﺑﺎ ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰي ﺗﻮي دﻧﯿﺎ ﻋﻮض ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻢ ...‬ ‫
- ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺟﻮﻧﻢ ﺗﻮ ﻓﮑﺮي؟‬ ‫
- ﺑﻬﻢ ﮔﻔﺖ ﺑﺎﯾﺪ راﺟﻊ ﺑﻪ ﻫﺮ ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﺗﻮ ذﻫﻨﻢ ﻣﯿﮕﺬره و اذﯾﺘﻢ ﻣﯿﮑﻨﻪ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻢ ...‬ ‫دﺳﺘﺎم رو دور ﻟﯿﻮان ﭼﺎي ﺟﻠﻮم ﺣﻠﻘﻪ ﮐﺮدم: ﺧﺐ اﯾﻦ ﮐﻪ ﮐﺎر ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺑﯿﻪ ...‬ ‫
- ﺑﻪ ﮐﯽ ﺑﮕﻢ؟‬ ‫دﻟﻢ رﯾﺨﺖ ﭘﺎﯾﯿﻦ: ﺧﺐ ﺑﻪ ﻣﻦ ... ﺑﻪ دﮐﺘﺮت ... اﻣﺎ ﻣﻦ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم ﺗﻮ ﻫﻤﻪ ﭼﯽ رو ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﯿﮕﯽ ...‬ ‫
- ﭘﺪر ﺟﻮن ﻣﯿﮕﻪ دﺧﺘﺮ ﻧﺒﺎﯾﺪ زﯾﺎد ﭘﺮ ﺣﺮف ﺑﺎﺷﻪ ...‬ ‫ﻓﺸﺎر اﻧﮕﺸﺘﺎم رو ﺑﯿﺸﺘﺮ ﮐﺮدم: ﻣﻨﻈﻮر ﭘﺪر ﺟﻮن اﯾﻦ ﻧﺒﻮده ﮐﻪ ﺗﻮ ﺣﺲ ﻫﺎت رو ﻧﮕﯽ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- ﺗﻮ ﺑﻪ ﮐﯽ ﻣﯿﮕﯽ ﺣﺴﺎت رو ﻫﻤﺮاز؟‬ ‫... ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم ... ﺑﻪ ﺳﯿﺎ ... ﺑﻪ ﮔﻠﻨﺎر ... اوﻧﺎ ﺟﺎي ﺧﺎﻟﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﻫﺎ رو ﺑﺮاي ﻣﻦ ﭘﺮ ﮐﺮده ﺑﻮدن ... ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ... اﯾﻦ روزﻫﺎ ﺑﺪ ﺟﻮر ﯾﻪ‬ ‫ﺟﺎي ﺧﺎﻟﯽ ﺗﻮي ﭼﺸﻤﻢ ﻣﯿﻮﻣﺪ ...‬ ‫
- ﻣﻨﻢ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﯿﮕﻢ ... ﺑﻪ ﺳﯿﺎ ﻣﯿﮕﻢ ... ﺗﻮ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻣﻦ ﯾﺎ ﻋﻤﻮت ﺑﮕﻮ ...‬ ‫
- ﺑﻪ ﻋﻤﻮ؟! ﻣﻦ ﻫﺮﭼﻪ ﻗﺪر ﻣﯿﮕﻢ ﻧﻤﯿﺨﻮام ﭘﯿﺎﻧﻮ ﺑﺰﻧﻢ اﻧﮕﺎر دارم ﺑﺎ دﯾﻮار ﺣﺮف ﻣﯽ زﻧﻢ ...‬ ‫
- ﻣﻄﻤﺌﻨﯽ ﺳﺮ ﭘﯿﺎﻧﻮ ﻟﺞ ﻧﻤﯿﮑﻨﯽ؟‬ ‫
- ﺗﻮ ﭼﻨﺪ وﻗﺘﻪ ﻫﻤﺶ ﻃﺮف اوﻧﯽ ...‬ ‫ﺟﺎ ﺧﻮردم ... ﯾﻌﻨﯽ واﻗﻌﺎ اﯾﻦ ﻃﻮر ﺑﻮد؟ ﺗﻮ ﺿﯿﺤﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ... ﻣﻦ ﻃﺮف ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﻧﯿﺴﺘﻢ ﭼﻮن اﯾﻦ ﺟﺎ ﻣﯿﺪون ﺟﻨﮓ ﻧﯿﺴﺖ ... ﻋﻤﻮﺗﻮن دوﺳﺘﺘﻮن داره ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮﺗﻮﻧﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﮐﺎرا داره‬ ‫ﻣﯿﮑﻨﻪ ... ﻣﻦ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﻬﺘﻮن ﮔﻔﺘﻢ ﺑﺪ ﺗﺮﯾﻦ ﺧﺼﻠﺖ آدم اﯾﻨﻪ ﮐﻪ ﺑﯽ اﻧﺼﺎف ﺑﺎﺷﻪ ...‬ ‫
- ﻫﻤﺮاز ﺗﻮ اون ﺧﻮﻧﻪ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﻣﻦ رو ﺑﻪ اﻧﺪازه ﮐﻮﺷﺎ دوﺳﺖ ﻧﺪاره ... ﭼﻮن اون ﭘﺴﺮه ...‬ ‫... اﯾﻦ ﭼﯿﺰي ﺑﻮد ﮐﻪ ﺣﺘﯽ ﻣﻦ ﻫﻢ دﻓﺎﻋﯽ ﺑﺮاش ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... ﻫﺮﭼﻨﺪ ﻫﻤﭽﯿﻦ ﭼﯿﺰي رو ﻫﺮﮔﺰ از ﺣﺎﻣﯽ ﻧﺪﯾﺪه ﺑﻮدم اﻣﺎ ﺧﻮب‬ ‫ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ﺗﻮ اون ﺧﻮﻧﻪ و ﺗﻮ اون ﺧﺎﻧﺪان ﭘﺴﺮا ﻣﻬﻢ ﺗﺮن ...‬ ‫ﮐﻮﺷﺎ ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ داﺷﺖ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد: ﻫﭽﯿﻢ اﯾﻦ ﻃﻮر ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫
- ﻫﺴﺖ ... اوﻧﺎ ﺑﺮاي ﻣﻦ ﻟﭗ ﺗﺎپ ﻧﻤﯽ ﺧﺮن ... اﻣﺎ ﺑﺮاي ﺗﻮ ﭘﻠﯽ اﺳﺘﯿﺸﻦ ﺧﺮﯾﺪن ... ﺗﻮ ﻫﺮﭼﯽ دوﺳﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯽ ﺗﻨﺖ ﻣﯿﮑﻨﯽ‬ ‫اﻣﺎ ﻣﻦ ﻧﻪ.‬ ‫ﺑﺎ ﻗﻬﺮ ﺑﻪ ﭘﺸﺘﯽ ﺻﻨﺪﻟﯿﺶ ﺗﮑﯿﻪ داد ... ﺑﺮاي اﻣﺮوز واﻗﻌﺎ داﺷﺖ ﻇﺮﻓﯿﺘﻢ ﺗﮑﻤﯿﻞ ﻣﯿﺸﺪ ... دﺳﺘﻢ رو ﺑﺮدم ﺗﻮ ﮐﯿﻔﻢ ﺑﺮاي دﯾﺪن ﺳﺎﻋﺖ‬ ‫ﮐﻪ ﺑﺎ دﯾﺪن ﺣﺠﻢ ﻣﯿﺲ ﮐﺎل ﻫﺎم ﭼﺸﻤﺎم ﭼﻬﺎر ﺗﺎ ﺷﺪ ...‬ ‫ﻫﻤﺶ ﻫﻢ از ﻣﻮﺑﺎﯾﻞ ﺣﺎﻣﯽ ﺑﻮد ... اي داد ﺑﯿﺪاد ... دﺳﺘﺎم ﻟﺮزون ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺷﻤﺎره ﻣﯽ رﻓﺖ و ﺑﺮﻣﯿﮕﺸﺖ ﺗﺎ اﯾﻦ ﮐﻪ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺗﻤﺎس‬ ‫ﮔﺮﻓﺘﻢ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﯾﻪ اﻧﻔﺠﺎر ﯾﺎ ﺣﺘﯽ ﯾﻪ ﺗﻨﺒﯿﻪ ﺑﻮدم ... ﮐﺎرم درﺳﺖ ﻧﺒﻮد ﺧﻮدم ﻫﻢ ﺑﻮدم اﻻن زﻣﯿﻦ و زﻣﺎن رو ﺑﻬﻢ ﻣﯿﺪوﺧﺘﻢ ...‬ ‫ﺑﺎ ﺳﻮﻣﯿﻦ ﺑﻮق ﺧﺎﻧﻮم ﺧﻮش ﺻﺪاﯾﯽ ﻣﻮﺑﺎﯾﻞ رو ﺑﺮداﺷﺖ ... ﺗﻌﺠﺐ ﮐﺮدم ... ﭼﻨﺪ ﺑﺎري اﻟﻮ ﮔﻔﺖ ﺗﺎ ﺟﻮاﺑﺶ رو دادم ... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ‬ ‫ﭼﺮا از ﺷﻨﯿﺪن اﯾﻦ ﺻﺪاي ﻣﻠﻮس ﻫﯿﭻ ﺧﻮش ﻧﯿﻮﻣﺪ: ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ... ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ اﺷﺘﺒﺎه ﮔﺮﻓﺘﻢ ...‬ ‫
- ﺧﯿﺮ ﺷﻤﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﺧﺎﻧﻮم ﻫﻤﺮاز ﺑﺎﺷﯿﺪ ... ﻣﻦ ﻣﻨﺸﯽ آﻗﺎي دﮐﺘﺮ اﻧﺘﻈﺎم ﻫﺴﺘﻢ ...‬ ‫ﯾﮑﻢ ﺧﻮدم رو ﺟﻤﻊ و ﺟﻮر ﮐﺮدم: ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ﻣﻦ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮدم ﺧﻮدﺷﻮن ﮔﻮﺷﯽ رو ﺑﺮدارن ...‬ ‫ﺑﺎ ﺧﻮش روﯾﯽ ﮔﻔﺖ: ﻣﯽ دوﻧﻢ اﯾﺸﻮن ﺟﻠﺴﻪ ﻫﺴﺘﻦ و ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﮔﻮﯾﺎ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺗﻤﺎﺳﺘﻮن ﺑﻮدن ... ﺑﻪ ﻣﻦ ﺳﭙﺮدن ﺷﻤﺎ ﺗﻤﺎس ﮔﺮﻓﺘﯿﺪ‬ ‫ﮔﻮﺷﯽ رو ﺑﺮدارم ... و ﭘﯿﻐﺎم دادن ﮐﻪ ﯾﻪ آژاﻧﺲ ﺑﮕﯿﺮﯾﺪ و ﺑﯿﺎﯾﺪ ﺷﺮﮐﺖ ... اﮔﺮ ﻫﻢ ﮐﻪ ﺑﺮاﺗﻮن ﺳﺨﺖ ﻣﻦ از اﯾﻦ ﺟﺎ ﯾﻪ ﻣﺎﺷﯿﻦ‬ ‫ﺑﺮاﺗﻮن ﺑﻔﺮﺳﺘﻢ.‬ ‫... ﭼﺮا ﺑﺎﯾﺪ ﻣﯽ رﻓﺘﻢ ﺷﺮﮐﺖ؟‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- ﺧﻮب ﺑﻔﺮﻣﺎﯾﯿﺪ ﻣﻦ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو ﻣﯽ ﺑﺮم ﺧﻮﻧﻪ اﯾﺸﻮن ﺑﯿﺎن ﺷﺐ ﺑﺒﺮﻧﺸﻮن ...‬ ‫
- دﺳﺘﻮر اﮐﯿﺪ ﺟﻨﺎب اﻧﺘﻈﺎم ﺧﺎﻧﻮم ...‬ ‫... ﯾﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﻗﯿﺎﻓﻪ ﺧﺸﻤﮕﯿﻨﺶ رو ﺗﻮ ذﻫﻨﻢ ﺗﺼﻮر ﮐﺮدم و ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮم ﺷﺮﮐﺖ ...‬ ‫ﺑﻪ ﺳﺎﺧﺘﻤﻮن ﺗﺠﺎري رو ﺑﻪ روﻣﻮن ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ... ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ از ﻣﻬﻢ ﺗﺮﯾﻦ ﺳﺎﺧﺘﻤﻮن ﻫﺎي ﺗﺠﺎري ﺗﻬﺮان ... ﻟﺒﺨﻨﺪي روي ﻟﺒﻢ‬ ‫اوﻣﺪ ﭼﻪ اﻧﺘﻈﺎري داﺷﺘﯽ؟‬ ‫دﻓﺘﺮ ﻃﺒﻘﻪ ﭼﻬﺎرم ﺑﻮد ... در آﺳﺎﻧﺴﻮر ﮐﻪ ﺑﺎز ﺷﺪ ... ﺑﺎ دﻓﺘﺮ ﻓﻮق اﻟﻌﺎده ﻟﻮﮐﺲ و ﺧﻮش ﺳﻠﯿﻘﻪ اي رو ﺑﻪ رو ﺷﺪم ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺮ‬ ‫ﻋﮑﺲ ﺧﻮﻧﻪ ﭘﺮ از ﺗﺠﻤﻞ و ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺮد ﺧﺎﻧﺪدان اﻧﺘﻈﺎم ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺑﻪ ﺟﺎ و آراﻣﺒﺨﺶ ﭼﯿﺪه ﺷﺪه ﺑﻮد ...‬ ‫ﮐﻮﺷﺎ و ﻧﯿﻮﺷﺎ ﮐﻪ راه رو ﺑﻠﺪ ﺑﻮدن ﺑﻪ ﮔﻮﺷﻪ ﺳﻤﺖ راﺳﺖ رﻓﺘﻦ و دﺧﺘﺮ ﻧﺴﺒﺘﺎ ﮐﻮﺗﺎه ﻗﺪ و ﺟﺪي ﮐﻪ ﭘﺸﺖ ﻣﯿﺰ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد از ﺟﺎش‬ ‫ﺑﺮاﺷﻮن ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ... ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺳﻼم ﮐﺮدن ... و ﭘﺲ اون ﺻﺪاي ﻣﻠﻮس ﻣﺎل اﯾﻦ دﺧﺘﺮ ﺟﺪي ﺑﻮد ...‬ ‫ﺑﺎ دﯾﺪﻧﻢ ﻟﺒﺨﻨﺪي زد و اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﯾﮑﻢ زﯾﺎدي ﻫﻢ ﺑﻬﻢ دﻗﺖ ﮐﺮد ... ﺳﻼم ﮐﺮدم ... از اﯾﻦ ﮐﻪ ﻫﻨﻮز ﺟﻠﺴﻪ ﺑﻮد ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﻮدم‬ ‫... ﻣﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ از زﯾﺮ ﺧﺸﻤﺶ ﻓﺮار ﮐﻨﻢ ...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ و ﮐﻮﺷﺎ رو ﻣﺒﻞ ﺳﻔﯿﺪ رﻧﮓ ﻣﺨﻤﻞ ﻧﺸﺴﺘﻦ ... ﮔﻮﻧﻪ ﺷﻮن رو ﺑﻮﺳﯿﺪم و ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﻣﻨﺸﯽ در ﮐﻤﺎل ادب از‬ ‫ﺑﺎﻻي ﻋﯿﻨﮑﺶ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد: آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ﻓﺮﻣﻮدن ﻣﻨﺘﻈﺮﺷﻮن ﺑﻤﻮﻧﯿﺪ ﺗﺎ ﺑﯿﺎن ...‬ ‫... اي واي ﭘﺲ ﻫﯿﭻ راه ﻓﺮاري ﻧﺒﻮد ... واﻗﻌﺎ اﻣﺮوز ﻇﺮﻓﯿﺘﻢ ﺗﮑﻤﯿﻞ ﺑﻮد ... ﻧﺸﺴﺘﻢ روي ﻣﺒﻞ ... ﯾﻪ ﻋﺪه آدم ﻣﺮﺗﺒﺎ از اﯾﻦ اﺗﺎق ﺑﻪ‬ ‫اون اﺗﺎق در رﻓﺖ و آﻣﺪ ﺑﻮدن ... ﺧﺎﻧﻮم ﻫﺎ و آﻗﺎﯾﻮﻧﯽ ﺑﺎ ﻟﺒﺎﺳﻬﺎي رﺳﻤﯽ و ﺟﺪي ... ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺧﻮدم اﻧﺪاﺧﺘﻢ ﺑﺮاي اﯾﻦ ﺟﺎ ﺷﺎﯾﺪ‬ ‫زﯾﺎدي ﺳﺎده ﺑﻮدم و ﻟﺒﺎﺳﻢ ﻫﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﻓﺮق داﺷﺖ ... ﺑﺎ ﺧﻮدم ﮔﻔﺘﻢ ﺧﻮب ﺷﺪ ﮐﻮﻟﻪ ﻧﻨﺪاﺧﺘﻢ ... اﻣﺮوز واﻗﻌﺎ اﺣﺘﯿﺎج داﺷﺘﻢ ﺑﻪ ﺟﺎﯾﯽ‬ ‫ﺑﺮاي ﻓﮑﺮ ﮐﺮدن ... ﻧﯿﻮﺷﺎ ... راﻣﯿﻦ ... ﺧﻮدم ... و ﺣﺲ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ اﻧﮕﺎر ﺧﯿﻠﯽ ﮔﻢ ﺷﺪه ﺑﻮدن ... ﮐﺎش ﺳﯿﺎ ﺑﻮد ... اون ﻫﻤﯿﺸﻪ ﮔﻢ‬ ‫ﺷﺪه ﻫﺎي ﻣﻦ رو ﭘﯿﺪا ﻣﯿﮑﺮد و ﺟﻠﻮي ﭼﺸﻤﻢ ﻣﯿﺬاﺷﺖ ...‬ ‫
- ﺳﻼم ﻋﻤﻮ ...‬ ‫ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم و ﺑﻪ ﻣﺮد ﺟﺪي و اﺧﻢ آﻟﻮﯾﯽ ﮐﻪ رو ﺑﻪ روم ﺑﻮد ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ... دﺳﺘﻪ اي ﮐﺎﻏﺬ دﺳﺘﺶ ﺑﻮد ﮐﻪ ﮔﺬاﺷﺖ روي ﻣﯿﺰ:‬ ‫اﯾﻨﻬﺎ ﺑﺮاي ﺷﺮﮐﺖ آرﯾﺰ اﯾﻤﯿﻞ ﺑﺸﻪ ...‬ ‫از ﺟﺎم ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم: ﺳﻼم آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ...‬ ‫ﺟﻮاﺑﻢ رو زﯾﺮ ﻟﺐ داد و ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﻣﺴﺖ ﻣﻨﺸﯿﺶ: ﺑﺮاي ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻟﻄﻔﺎ ﺷﯿﺮ و ﺷﯿﺮﯾﻨﯽ ﺑﮕﺬارﯾﺪ ... دو ﺗﺎ ﻫﻢ ﭼﺎي ﺑﺮاي اﺗﺎﻗﻢ ...‬ ‫ﻣﻨﺸﯽ ﭼﺸﻤﯽ ﮔﻔﺖ و ﺗﻠﻔﻦ رو ﺑﺮداﺷﺖ ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﺑﺎ دﺳﺖ ﺑﻪ در دﻓﺘﺮش اﺷﺎره ﮐﺮد: ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﮐﺎرﺗﻮن دارم ...‬ ‫آب دﻫﻨﻢ رو ﻗﻮرت دادم و ﺑﺎ ﺧﻮدم ﮔﻔﺘﻢ ﻓﺎﺗﺤﻪ ات رو ﺑﺨﻮن ﻫﻤﺮاز ... ﻧﯿﻮﺷﺎ ﻧﮕﺮان ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد ... ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﭼﺸﻤﺎم ﺑﺨﻨﺪه و‬ ‫ﻧﻢ ﯾﺪوﻧﻢ ﭼﻪ ﻗﺪر ﻣﻮﻓﻖ ﺑﻮدم ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫روي ﻣﺒﻞ رو ﺑﻪ روي ﻣﯿﺰش ﻧﺸﺴﺘﻢ ... ﮐﺘﺶ رو آوﯾﺰون ﮐﺮد و ﮐﺮواﺗﺶ رو ﻣﺮﺗﺐ ﮐﺮد و ﻧﺸﺴﺖ ﭘﺸﺖ ﺻﻨﺪﻟﯽ ﭼﺮﻣﯽ ﭘﺸﺖ ﺑﻠﻨﺪ‬ ‫ﺑﺴﯿﺎر ﺷﯿﮏ ﺳﻔﯿﺪ و ﻣﺸﮑﯿﺶ ... اﺗﺎﻗﺶ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺰرگ و ﻟﻮﮐﺲ ﺑﻮد ... ﭘﺎﻫﺎم رو ﺑﻬﻢ ﺟﻔﺖ ﮐﺮدم ... ﻋﺼﺒﯽ ﺑﻮدم و ﻣﻨﺘﻈﺮ‬ ‫ﺑﺎزﺧﻮاﺳﺖ ...‬ ‫
- ﮐﺠﺎ ﺗﺸﺮﯾﻒ داﺷﺘﯿﺪ؟‬ ‫... داد ﻧﻤﯽ زد ... ﺣﺎﻣﯽ ﮐﻼ ﻧﯿﺎزي ﺑﻪ ﺑﺎﻻ ﺑﺮدن ﺻﺪاش ﻧﺪاﺷﺖ ... از ﺑﺲ ﮐﻪ ﮐﻼﻣﺶ ﺻﻼﺑﺖ داﺷﺖ و ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻧﻔﻮذ ... ﺑﻪ‬ ‫ﺧﺼﻮص اﯾﻦ ﺟﺎ ﺗﻮ دﻓﺘﺮ ﮐﺎرش ... ﻧﯿﺎزي ﻧﺒﻮد ﺗﺎ داد ﺑﺰﻧﻪ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﻣﻌﺬرت ﻣﯽ ﺧﻮام ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو ﺑﻌﺪ از ﻣﻄﺐ ﻣﯽ ﺑﺮدم ﺑﺴﺘﻨﯽ ﺑﺨﻮرن ...‬ ‫ﮐﻼﻓﻪ ﺑﻮد: ﭼﺮا وﻗﺘﯽ ﻋﻠﯽ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﮔﻔﺘﻪ آژاﻧﺲ ﺑﮕﯿﺮه رﻓﺘﯿﺪ؟‬ ‫
- آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ﻣﺎ ﺑﺎ ﯾﻪ ﺗﺎﮐﺴﯽ ﺧﯿﻠﯽ راﺣﺖ ﺗﺎ ﻣﻄﺐ رﻓﺘﯿﻢ ...‬ ‫
- ﻣﻦ دﻓﻌﻪ ﭘﯿﺶ ﻫﻢ ﺑﻬﺘﻮن ﮔﻔﺘﻢ دوﺳﺖ ﻧﺪارم ﮐﻨﺎر ﺧﯿﺎﺑﻮن ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﺎﺷﯿﺪ ...‬ ‫ﺑﻬﺶ ﻧﮕﺎه ﻧﻤﯽ ﮐﺮدم ... ﺳﺮم رو اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮدم ﭘﺎﯾﯿﻦ ... در زدن و دو ﺗﺎ ﻓﻨﺠﻮن ﭼﺎي روي ﻣﯿﺰ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺷﺪ ...‬ ‫
- ﺑﻪ ﭼﻪ اﺟﺎزه اي ﮔﻮﺷﯿﺘﻮن رو ﺟﻮاب ﻧﻤﯽ دﯾﺪ؟‬ ‫اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺗﻌﺠﺒﻢ ﺷﺪ و ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم ... ﻣﻨﺘﻈﺮ ﯾﻪ ﺧﺸﻢ ﺑﻮدم و در ﮐﻤﺎل ﺗﻌﺠﺒﻢ ﻧﮕﺮاﻧﯽ دﯾﺪم ... ﺧﯿﺮه ﻣﻮﻧﺪم ﺑﻪ‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﺶ ... دﺳﺖ ﺧﻮدم ﻧﺒﻮد ﯾﻪ ﮐﺸﺶ ﻣﻦ رو ﺧﯿﺮه ﻧﮕﻪ ﻣﯿﺪاﺷﺖ ﺑﻪ اون ﭼﺸﻤﻬﺎي ﻧﮕﺮان ... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﻪ ﻗﺪر ﺧﯿﺮه ﻣﻮﻧﺪم ﮐﻪ‬ ‫ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﺗﻮ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﭼﯽ دﯾﺪ ﮐﻪ ﭘﺮﺳﯿﺪ:ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﯿﺪ ﺗﻼﻓﯽ ﮐﻨﯿﺪ؟‬ ‫
- ﻧﻪ ... ﺑﺎور ﮐﻨﯿﺪ ... ﻣﻦ اﺻﻼ ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﺮا اﯾﻦ ﺑﻪ ذﻫﻨﺘﻮن رﺳﯿﺪ ...‬ ‫
- ﭼﻪ ﭼﯿﺰ دﯾﮕﻪ اي از اﯾﻦ ﮐﺎر ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ذﻫﻦ ﻣﻦ ﺑﺮﺳﻪ ﺧﺎﻧﻮم؟‬ ‫
- ﺻﺪاي ﺗﻠﻔﻨﻢ رو ﻧﺸﻨﯿﺪه ﺑﻮدم ...‬ ‫
- ﮐﻪ ﻧﺸﻨﯿﺪﯾﺪ؟‬ ‫
- ﭼﺮا ﺑﺎﯾﺪ دروغ ﺑﮕﻢ ...‬ ‫ﺑﻪ ﭘﺸﺘﯽ ﺻﻨﺪﻟﯿﺶ ﺗﮑﯿﻪ داد و ﻓﻨﺠﺎن ﭼﺎﯾﺶ رو ﮔﺮﻓﺖ دﺳﺘﺶ: ﺷﻤﺎ ﺑﺎﯾﺪ اﮔﺮ ﺑﻌﺪش ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﯿﺪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو ﺟﺎﯾﯽ ﺑﺒﺮﯾﺪ ﺧﺒﺮ‬ ‫ﻣﯿﺪادﯾﺪ.‬ ‫واﻗﻌﺎ ﻟﺤﻨﺶ ﻣﻦ رو ﻣﯽ ﺗﺮﺳﻮﻧﺪ ... اون ﺑﻐﺾ ﻟﻌﻨﺘﯽ ﮐﻪ از ﺻﺒﺢ داﺷﺘﻢ ﻫﻢ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪه ﺑﻮد ﺑﻪ زور ﺻﺪام رو ﻃﻮري ﻧﮕﻪ دارم ﮐﻪ‬ ‫ﻧﻠﺮزه ...‬ ‫
- ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﻫﺴﺘﻢ ... ﭼﺮا ﺟﻮاب ﻧﻤﯽ دﯾﺪ؟‬ ‫
- ﻣﻦ ﮐﻪ ﻋﺬر ﺧﻮاﻫﯽ ﮐﺮدم ...‬ ‫
- ﺑﺎ ﻋﺬر ﺧﻮاﻫﯽ ﺗﻤﻮم ﻣﯿﺸﻪ؟‬ ‫
- آﺧﻪ ... ﻣﯽ دوﻧﻢ ﮐﻪ اﺷﺘﺒﺎه ﮐﺮدم اﻣﺎ اﺗﻔﺎﻗﯽ ﻫﻢ ﻧﯿﻮﻓﺘﺎده ﮐﻪ ﺑﺎ ﻋﺬر ﺧﻮاﻫﯽ ﺗﻤﻮم ﻧﺸﻪ؟‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﺑﺎ ﯾﻪ ﻟﻨﮕﻪ اﺑﺮوي ﺑﺎﻻ رﻓﺘﻪ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد ...‬ ‫
- وﻗﺘﯽ دارم ﺑﺎﻫﺎﺗﻮن ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﻨﯿﺪ ...‬ ‫ﺑﻪ ﻟﺞ ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﻧﮑﺮدم ...‬ ‫
- ﻣﮕﻪ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﻧﯿﺴﺘﻢ ...‬ ‫واﻗﻌﺎ دﯾﮕﻪ داﺷﺘﻢ ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﻣﯿﺸﺪم ... اﻧﮕﺎر داﺷﺖ ﻫﻤﻪ ﺗﻼﺷﺶ رو ﻣﯿﮑﺮد ﮐﻪ ﻣﻦ رو دﯾﻮوﻧﻪ ﮐﻨﻪ ...‬ ‫
- واﻗﻌﺎ ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺣﻖ داره ...‬ ‫
- ﭼﯽ رو ﺣﻖ داره؟‬ ‫
- ...‬ ‫
- ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﻫﺴﺘﻢ ...‬ ‫
- اﯾﻦ ﮐﻪ ﺗﻮ اﯾﻦ ﺧﺎﻧﺪان ﻫﯿﭻ ﮐﺲ از دﺧﺘﺮ ﻫﺎ ﺧﻮﺷﺶ ﻧﻤﯽ اد ...‬ ‫از ﺳﺮ ﺗﻌﺠﺐ ﺗﮑﻮﻧﯽ ﺧﻮرد: ﺑﭽﻪ ﺷﺪﯾﺪ اﯾﻦ ﭼﻪ ﺣﺮﻓﯿﻪ؟‬ ‫
- اﮔﺮ ﺟﺎي ﺧﺎﻟﺸﻮن ... داﯾﯿﺸﻮن ﺑﻮدم ﻫﻢ ﺷﻤﺎ ﻣﻦ رو ﺑﻪ ﺻﻼﺑﻪ ﻣﯿﮑﺸﯿﺪﯾﺪ ﮐﻪ ﭼﺮا دﯾﺮ اوﻣﺪم ﯾﺎ ﺟﻮاب ﺗﻠﻔﻨﻢ رو ﻧﺪادم؟‬ ‫... ﺧﻮدم ﻫﻢ اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم دارم ﺑﻬﻮﻧﻪ ﻣﯿﮕﯿﺮم ... اون ﻫﻤﺮاز ﻣﻨﻄﻘﯽ و آروم روﮐﺠﺎ ﻗﺎﯾﻤﺶ ﮐﺮده ﺑﻮدم ﮐﻪ ﻧﺒﻮد؟‬ ‫ﺧﻮدﮐﺎر ﺗﻮي دﺳﺘﺶ رو ﺑﺎ ﺿﺮب روي ﻣﯿﺰ ﭘﺮت ﮐﺮد: واﻗﻌﺎ ﮐﻪ ﺑﭽﻪ اﯾﺪ ...‬ ‫
- ﻧﯿﺴﺘﻢ ...‬ ‫از ﭘﺸﺖ ﻣﯿﺰش ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ: ﻫﺴﺘﯿﺪ ... ﻫﺴﺘﯿﺪ ﮐﻪ ﻫﻤﭽﯿﻦ ﺣﺮﻓﯽ ﻣﯿﺰﻧﯿﺪ ... ﻧﮕﺎم ﮐﻨﯿﺪ ﺑﺒﯿﻨﻢ ... ﯾﻪ دﺧﺘﺮ 32 ﺳﺎﻟﻪ ﺑﺎ دو ﺗﺎ ﺑﭽﻪ رو ﻣﻦ‬ ‫5 ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻮد ﮐﻪ ازﺷﻮن ﺧﺒﺮ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... اوﻧﻢ ﺗﻮ اﯾﻦ روز ﺑﺎروﻧﯽ و اﻟﺒﺘﻪ ﭘﺎﯾﯿﺰي ﮐﻪ ﻫﻮا زود ﺗﺎرﯾﮏ ﻣﯿﺸﻪ ... اون وﻗﺖ ﺑﺤﺚ‬ ‫ﺟﻨﺴﯿﺖ ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ؟ ﺑﻠﻪ اﮔﺮ ... اﮔﺮ داﯾﯿﯿﺸﻮن ﺑﻮدﯾﺪ ﺑﺮ ﺧﻮردم ﺑﻪ ﻣﺮاﺗﺐ ﺑﺎ اﻻن ﻓﺮق ﻣﯿﮑﺮد ...‬ ‫ﺳﺮم رو ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻢ: ﻣﻦ ﺗﻮ اﯾﻦ ﺷﻬﺮ دارم ﺗﻨﻬﺎ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯿﮑﻨﻢ ...‬ ‫
- و اﯾﻦ ﺑﻬﺘﻮن اﯾﻦ اﺟﺎزه رو ﻣﯿﺪه ﮐﻪ از ﻗﻮاﻧﯿﻨﯽ ﮐﻪ ﺑﺮاﺗﻮن ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﺳﺮ ﭘﯿﭽﯽ ﮐﻨﯿﺪ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﻏﺮﺿﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... اﺻﻼ ...‬ ‫
- اﺻﻼ ﭼﯽ؟‬ ‫
- ﻣﻦ ﻣﯿﺨﻮام ﺑﺮم ﺧﻮﻧﻢ ...‬ ‫
- ﺑﻨﺸﻨﯿﺪ ﺳﺮ ﺟﺎﺗﻮن ...‬ ‫ﺑﺎ اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ اش ﻣﻨﯽ ﮐﻪ ﻧﯿﻢ ﺧﯿﺰ ﺷﺪه ﺑﻮدم دوﺑﺎره ﻧﺸﺴﺘﻢ ﺳﺮ ﺟﺎم ... ﻣﻦ از اﯾﻦ آدم ﭼﺮا اﻧﻘﺪر ﺣﺴﺎب ﻣﯽ ﺑﺮدم؟‬ ‫اوﻣﺪ ﺳﻤﺘﻢ ... رو ﺑﻪ روم اﯾﺴﺘﺎد ... دﺳﺖ راﺳﺘﺶ ﺗﻮي ﺟﯿﺐ ﺷﻠﻮارش ﺑﻮد: ﺷﻤﺎ ﺗﺤﻤﻞ ﮐﻮﭼﮑﺘﺮﯾﻦ ﺗﺬﮐﺮي رو ﻧﺪارﯾﺪ ...‬ ‫دﺳﺘﻪ ﮐﯿﻔﻢ رو ﻣﺤﮑﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﺗﻮي دﺳﺘﻢ و ﮔﻔﺘﻢ: اﺻﻼ ﻫﻢ اﯾﻦ ﻃﻮر ﻧﯿﺴﺖ ... ﻣﻦ وﻗﺘﯽ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫... ﺑﻐﻀﻢ رو ﻗﻮرت دادم ... اﻣﺎ ﻧﻤﯽ ﺷﺪ ... ﭼﺸﻤﺎم ﺧﯿﺲ ﺷﺪه ﺑﻮد ... ﻣﻦ واﻗﻌﺎ روز ﭘﺮ از ﺗﻨﺸﯽ رو داﺷﺘﻢ ... ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم اﺷﮑﻢ‬ ‫ﻧﺮﯾﺰه ... ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻋﻮض ﺷﺪ ... ﯾﻪ ﻗﺪم ﺟﻠﻮﺗﺮ اوﻣﺪ و ﮔﻔﺖ: ﻣﻦ ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯽ ﮐﺮدم ...‬ ‫ﻟﻌﻨﺘﯽ زﯾﺮ ﻟﺐ ﮔﻔﺖ ... ﻫﻤﻮن ﻃﻮر ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﮕﺎه ﺧﯿﺴﻢ ﺧﯿﺮه ﺑﻮد ...‬ ‫ﺳﺮم رو ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻢ: ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ... وﻟﯽ ﻣﯿﺪوﻧﯿﺪ ﭼﯿﻪ ... واﻗﻌﺎ از دﺳﺘﺘﻮن ﻧﺎراﺣﺘﻢ ﮐﻪ از وﻗﺘﯽ وارد اﯾﻦ اﺗﺎق ﺷﺪم ﻣﺠﺒﻮرم ﮐﺮدﯾﺪ‬ ‫ﺑﯿﺸﺘﺮ از ده ﺑﺎر ﻋﺬر ﺑﺨﻮام ...‬ ‫
- ﻣﻦ ... ﻣﻨﻈﻮري ﻧﺪاﺷﺘﻢ ...‬ ‫
- ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﺷﺪت ﻧﺎراﺣﺖ اﯾﻦ ﺑﻮدﯾﺪ ﮐﻪ ﯾﻪ ﺑﻪ ﻗﻮل ﺧﻮدﺗﻮن دﺧﺘﺮ ﺑﭽﻪ ﻗﻮاﻧﯿﻨﺘﻮن رو در ﻧﻈﺮ ﻧﮕﺮﻓﺘﻪ ...‬ ‫
- واﻗﻌﺎ اﯾﻦ ﺑﺮداﺷﺖ رو ﮐﺮدﯾﺪ؟‬ ‫اﯾﻦ ﭼﻪ ﺣﺴﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺟﻤﻠﻪ آﺧﺮش ﺑﻪ ﻣﻦ داد؟‬ ‫
- ...‬ ‫دﺳﺘﺶ رو ﻣﺸﺖ ﮐﺮده ﺑﻮد ... ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻼﻓﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯿﻮﻣﺪ ...‬ ‫ﮐﯿﻔﻢ رو اﻧﺪاﺧﺘﻢ روي دوﺷﻢ ...‬ ‫
- ﻣﯽ رﺳﻮﻧﻤﺘﻮن ...‬ ‫... دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺑﮕﻢ ﻧﯿﺎزي ﻧﯿﺴﺖ ... در رو ﺑﮑﻮﺑﻢ ﺑﺮم ... اﻣﺎ ... واﻗﻌﺎ ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﺑﯿﺸﺘﺮ از اﯾﻦ ﺣﺮﻓﺎ ﺑﺮاش اﺣﺘﺮام ﻗﺎﺋﻞ ﺑﻮدم ...‬ ‫ﯾﻪ ﻗﺪم ﺑﻬﻢ ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪ ... ﺣﺎﻻ ﺑﻮي ادﮐﻠﻨﺶ ﺗﻮي ﺑﯿﻨﯿﻢ ﭘﯿﭽﯿﺪه ﺑﻮد ... ﮔﻔﺖ: ﻣﻦ ... اي ﮐﺎش ...‬ ‫ﺑﺎ ﺗﻘﻪ اي ﮐﻪ ﺑﻪ در ﺧﻮرد و ﻣﺮد ﻣﯿﺎﻧﺴﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ از ﺣﻀﻮر ﻣﻦ ﺗﻮي اﺗﺎق ﺣﺎﻣﯽ ﻧﮕﺎﻫﻤﻮن ﻣﯿﮑﺮد ﺣﺮﻓﺶ ﻧﺼﻔﻪ ﻣﻮﻧﺪ ... ﯾﮑﻢ‬ ‫زﯾﺎدي ﺑﻬﻢ ﻧﺰدﯾﮏ ﺑﻮدﯾﻢ ... از ﻧﮕﺎه ﻣﺮد ﺧﻮﺷﻢ ﻧﯿﻮﻣﺪ ... ﺳﺮم رو ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻢ ... ﺣﺎﻣﯽ ﯾﻪ ﻧﮕﺎه ﺑﻪ ﻣﻦ و ﯾﻪ ﻧﮕﺎه ﺑﻪ ﺗﺎزه وارد‬ ‫ﮐﺮد و ﺑﺎ اﺧﻢ ﮔﻔﺖ: ﻣﻬﻨﺪس ﻓﺮﺟﺎد ... ﺑﯿﺮون ﺗﺸﺮﯾﻒ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﺪ ...‬ ‫
-ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ اﻗﺎي دﮐﺘﺮ ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﻣﻬﻤﻮن دارﯾﺪ ...‬ ‫ﻟﺤﻨﺶ رو اﺻﻼ دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ...‬ ‫
- ﺑﯿﺮون ﻟﻄﻔﺎ ...‬ ‫ﺑﺎ ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪن در رو ﮐﺮد ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﻦ: اﯾﻨﺠﺎ ﺗﺸﺮﯾﻒ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﺪ ﺑﺮ ﻣﯿﮕﺮدم ... ﻣﯽ رﺳﻮﻧﻤﺘﻮن ...‬ ‫ﻗﺒﻞ از رﺳﯿﺪن ﺑﻪ دﺳﺘﮕﯿﺮه در ﭼﺮﺧﯿﺪ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ: ﻣﯿﮕﻢ ﭼﺎﯾﺘﻮن رو ﻫﻢ ﻋﻮض ﮐﻨﻦ.‬ ‫
- ﺳﺮﻣﺎ ﻣﯽ ﺧﻮرﯾﺪ ...‬ ‫ﻣﻨﻈﻮرش ﺑﻪ ﺷﯿﺸﻪ اي ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎز ﮐﺮده ﺑﻮدم ﻗﻄﺮات رﯾﺰ اﯾﻦ ﺑﺎرون دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﯽ ﭘﺎﯾﯿﺰي رو ﺣﺲ ﮐﻨﻢ و ﻧﻔﺲ ﺑﮑﺸﻢ ...‬ ‫
- ﺑﺎ وﺟﻮد اﯾﻨﮑﻪ ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ ﺑﻮي دوده ... اﻣﺎ ﺑﻮي ﭘﺎﯾﯿﺰ رو دوﺳﺖ دارم ... ﻫﻤﻪ رﻧﮕﻬﺎي ﮔﺮم و دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﯽ ﺗﻮﺷﻪ ...‬ ‫آرﻧﺠﺶ رو ﺑﻪ ﺷﯿﺸﻪ ﭘﻨﺠﺮه اش ﺗﮑﯿﻪ داده ﺑﻮد و ﻣﻦ ﻣﺴﺖ ﮔﺮﻣﺎي دل اﻧﮕﯿﺰ ﻣﺎﺷﯿﻦ و ﺷﯿﺸﻪ ﻧﺴﺒﺘﺎ ﺑﺨﺎر ﮔﺮﻓﺘﻪ و ﺳﺮﻣﺎي ﻣﻠﺴﯽ‬ ‫ﮐﻪ از ﭘﻨﺠﺮه ﻧﻔﻮذ ﮐﺮده ﺑﻮد اﻧﮕﺎر دﻟﺨﻮري ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﻗﺒﻠﻢ رو ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﺮده ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺷﺎﻋﺮ ﺷﺪه ﺑﻮدم ﺑﺎز ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- ﻣﻦ زﻣﺴﺘﻮن رو دوﺳﺖ دارم ... ﺗﮏ رﻧﮕﻪ ...‬ ‫... ﻧﮕﺎﻫﻢ رو از ﺑﯿﺮون ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﺑﻪ ﻣﺮدي ﮐﻨﺎرم ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ... ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺑﻪ ﻧﻈﺮم ﻋﺠﯿﺐ ﻣﯿﻮﻣﺪ ... آراﻣﺸﯽ ﮐﻪ داﺷﺖ و ﺑﻪ ﻣﻦ ﻫﻢ‬ ‫اﻧﺘﻘﺎل ﻣﯿﺪاد ... ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮدﻧﺶ از ﭼﯿﺰي ﮐﻪ دوﺳﺖ داره اون ﻫﻢ ﺑﺎ ﻣﻦ و ﻫﻤﻪ اﯾﻨﺎ ﺑﻪ ﮐﻨﺎر اﺷﺎره ﻇﺮﯾﻔﺶ ﺑﻪ زﻣﺴﺘﻮن ... از اﯾﻦ‬ ‫ﺟﻤﻠﻪ اش ﭼﻨﺪﯾﻦ ﺑﺮداﺷﺖ ﻣﯿﺸﺪ داﺷﺖ ...‬ ‫
- آﺧﻪ زﻣﺴﺘﻮن ﺧﺎﮐﺴﺘﺮﯾﻪ ...‬ ‫
- زﻧﺪﮔﯽ ﺧﺎﮐﺴﺘﺮﯾﻪ ... ﻓﻘﻂ زﻣﺴﺘﻮن ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺧﺎﮐﺴﺘﺮﯾﻪ ...‬ ‫
- وﻟﯽ ﻣﻦ زﻧﺪﮔﯽ رو رﻧﮕﯽ ﻣﯽ ﺑﯿﻨﻢ ...‬ ‫
- ﺧﻮب اﯾﻦ ﯾﮑﯽ از ﺟﺎدو ﻫﺎي ﺷﻤﺎﺳﺖ ...‬ ‫ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﻟﺤﻨﺶ ﺑﻮد ﯾﺎ ﺟﻤﻠﻪ اش ... ﻫﺮ ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﺑﻮد اﻧﮕﺎر ﯾﻪ ﺣﺮﯾﺮ ﻧﺮم از روي اﺣﺴﺎﺳﺎﺗﻢ ﻋﺒﻮر ﮐﺮد ... ﯾﻪ ﻗﻠﻘﻠﮏ ﺑﻮد اﻧﮕﺎر ...‬ ‫ﻣﺜﻞ ﺳﺮ ﺧﻮردن ﻫﻤﻮن ﻗﻄﺮه ﻫﺎي ﮐﻮﭼﯿﮏ آب از روي ﺷﯿﺸﻪ ﮐﻨﺎر دﺳﺘﻢ ...‬ ‫اﻧﮕﺸﺖ اﺷﺎره اش روي ﻟﺒﺶ ﺑﻮد و ﺗﻮي ﻓﮑﺮ ﺑﻮد اﻧﮕﺎر ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ از ﺟﺎﯾﯽ ﺷﺮوع ﮐﻨﻪ و ﻧﻤﯽ ﺷﺪ ... ﺗﺎ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﮔﻔﺖ: اﻣﺮوز ﺷﻤﺎ‬ ‫دﭼﺎر ﺳﻮءﺗﻔﺎﻫﻢ ﺷﺪﯾﺪ از ﺣﺮﻓﺎي ﻣﻦ ...‬ ‫ﭼﺸﻤﺎم رو روي ﻫﻢ ﻓﺸﺎر دادم ... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﺮا از اون دﻟﺨﻮري دﯾﮕﻪ ﺧﺒﺮي ﻧﺒﻮد ﺗﺎ ﺑﺎﻫﺎش ﺑﺘﻮﻧﻢ ﻋﮑﺲ اﻟﻌﻤﻞ ﻧﺸﻮن ﺑﻮدم ...‬ ‫
- ﻫﺮ دو ﻣﻮن ﮐﻤﯽ ﺗﻨﺪ رﻓﺘﯿﻢ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ...‬ ‫
- ﻣﻦ اﺻﻼ ﻗﺼﺪم اﯾﻦ ﻧﺒﻮد ﮐﻪ ﺷﻤﺎ رو ﻣﺠﺒﻮر ﮐﻨﻢ ﻧﺪﯾﻦ ﺑﺎر ﻋﺬر ﺧﻮاﻫﯽ ﮐﻨﯿﺪ اﯾﻦ ﺣﺘﯽ ﺑﻪ ﮔﻮﺷﻪ ذﻫﻨﻢ ﻫﻢ ﻧﺮﺳﯿﺪه ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﺧﺐ ﻣﻦ اﺷﺘﺒﺎﻫﻢ رو ﭘﺬﯾﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم ...‬ ‫
- ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ اﻧﮕﺎر ﺑﻪ اﺗﻔﺎﻗﯽ ﮐﻪ اﻣﺮوز اﻓﺘﺎده از ﯾﻪ درﯾﭽﻪ ﻧﮕﺎه ﻧﻤﯽ ﮐﻨﯿﻢ ...‬ ‫... اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﺗﻮ ﻟﺤﻨﺶ ﯾﻪ ﭼﯿﺰي ﺷﺒﯿﻪ ﺑﻪ ﻧﺎ اﻣﯿﺪي ﻫﺴﺖ ﯾﺎ دﻟﺨﻮري ...‬ ‫اﺻﻼ دﻟﻢ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﻧﺎراﺣﺖ ﺑﺎﺷﻪ: ﺧﺐ اﯾﻦ ﻃﺒﯿﻌﯿﻪ ... ﻣﻦ ﭘﺎﯾﯿﺰي ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم ﺷﻤﺎ زﻣﺴﺘﻮﻧﯽ ... ﺷﻤﺎ ﺗﮏ رﻧﮓ ... ﺑﺮ اﺳﺎس‬ ‫ﻗﻮاﻧﯿﻨﺘﻮن ... و ﻣﻦ رﻧﮕﯽ ﺑﺮ اﺳﺎس دﻟﺨﻮري ﻫﺎم ...‬ ‫
- از ﻣﻦ؟‬ ‫
- ﻧﻪ دﻟﺨﻮري ﻫﺎي اﻣﺮوزم و ﺗﻤﺎم اﯾﻦ ﻣﺪﺗﻢ ...‬ ‫ﭼﻨﺪ ﺛﺎﻧﯿﻪ ﻓﮑﺮ ﮐﺮد دﺳﺘﺶ رو دور ﻓﺮﻣﻮن ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻗﻔﻞ ﮐﺮد ... ﭼﺮا ﺣﺮف زدن اﻧﻘﺪر ﺑﺮاي اﯾﻦ آدم ﺳﺨﺖ ﺑﻮد؟ ﺑﻪ روﺑﻪ رو ﺧﯿﺮي‬ ‫ﺑﻮد ... ﺑﺎ دﻗﺖ ﻫﻤﯿﺸﮕﯿﺶ ﮔﻔﺖ: ﺑﯿﺎﯾﺪ ﯾﻪ ﮐﺎري ﺑﮑﻨﯿﻢ ... از اﻣﺸﺐ ﺷﻤﺎ ﺳﻌﯽ ﮐﻨﯿﺪ ﻣﻦ رو ﻧﻪ ﺑﻌﻨﻮان ﺑﺮادر ﺣﺎﻣﺪ و ﻧﻪ ﭘﺴﺮ دوم‬ ‫اﮐﺒﺮ اﻧﺘﻈﺎم ﺑﻠﮑﻪ ﺑﻌﻨﻮان ﺣﺎﻣﯽ ﺑﺸﻨﺎﺳﯿﺪ ...‬ ‫... ﺗﻮ ذﻫﻨﻢ ﯾﻪ ﻋﻼﻣﺖ ﺗﻌﺠﺐ ﺑﺰرگ روﺷﻦ ﺷﺪ ... ﭼﺮﺧﯿﺪ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ و ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد ... ﻗﯿﺎﻓﻪ ام ﺣﺘﻤﺎ ﯾﻪ ﻃﻮري ﺷﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ‬ ‫ﺷﺪ ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺑﺰﻧﻪ دﯾﮕﻪ ...‬ ‫
- ﻣﻨﻈﻮرم ﺣﺎﻣﯽ اﻧﺘﻈﺎم ... ﺧﺎﻟﯽ ... ﺑﺪون ﻧﺴﺒﺖ ﺑﺎ ﮐﺴﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ازﺷﻮن ﻏﻠﻂ ﯾﺎ درﺳﺖ ﭘﯿﺶ زﻣﯿﻨﻪ دارﯾﺪ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫... ﺑﺎ اﯾﻨﮑﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮم ﻣﻨﻈﻮر ﺧﺎﺻﯽ ﭘﺸﺖ ﭘﯿﺸﻨﻬﺎدش ﻣﻄﺮح ﺑﻮد ﭼﻮن ﺧﯿﻠﯽ زﺣﻤﺖ ﮐﺸﯿﺪ ﺗﺎ اﯾﻦ رو ﺑﺨﻮاد اﻣﺎ ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد ﺧﻮﺑﯽ ﺑﻮد‬ ‫... ﻣﻦ ﮐﻼ دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﺑﺎ اﻃﺮاﻓﯿﺎﻧﻢ ﺳﺮ ﺟﻨﮓ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ... اﻣﺎ ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ﭼﺮا ﺑﻪ اﯾﻦ ﺑﻨﺪه ﺧﺪا ﮐﻪ ﻣﯽ رﺳﯿﺪم دﻧﺪوﻧﺎم رو ﻧﺸﻮن‬ ‫ﻣﯽ دادم ... ﺑﮕﺬرﯾﻢ ﮐﻪ ﺗﻤﺎم ﺣﺮﻓﺎ و ﮔﺎﻫﯽ دادﻫﺎي ﻣﻦ ﺑﺮاي اﯾﻦ ﺳﺮو ﻣﺤﮑﻢ ﻣﺜﻞ ﯾﻪ ﻧﺴﯿﻢ ﻧﺎزك ﺑﻮد و ﺣﺘﯽ ﺑﺮﮔﻬﺎش رو ﺗﮑﻮن‬ ‫ﻫﻢ ﻧﻤﯽ داد ...‬ ‫
- ﺑﺎﺷﻪ ... اﻣﺎ ﺑﻪ ﺷﺮﻃﯽ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﺑﺪون ﭘﯿﺶ زﻣﯿﻨﻪ ﺑﺎﺷﯿﺪ ﺑﺎ ﻣﻦ ...‬ ‫
- ﺑﻪ ﻧﻈﺮﺗﻮن اﯾﻦ ﻃﻮر ﻧﺒﻮده؟‬ ‫
- ﭼﺮا ... ﺧﺐ اﻣﺎ ﻧﮕﯿﺪ ﮐﻪ از اول اﯾﻦ ﻃﻮر ﺑﻮده ...‬ ‫
- اﻟﺒﺘﻪ ﮐﻪ ﻧﻪ ... اوﻟﺶ ﻣﻦ دﯾﺪي از ﺷﻤﺎ داﺷﺘﻢ ﮐﻪ ﭘﺪرم ﺑﻬﻢ داده ﺑﻮد ... و اﻟﺒﺘﻪ ﯾﻪ دﺧﺘﺮ ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﺑﺎ ﭘﯿﺮاﻫﻦ ﭘﺮﻧﺴﺴﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ‬ ‫ﻋﺮوﺳﯽ ﺧﻮاﻫﺮش ﻣﯽ رﻗﺼﯿﺪ ...‬ ‫... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﺮا ﺧﺠﺎﻟﺖ ﮐﺸﯿﺪم ... ﺳﺮم رو اﻧﺪاﺧﺘﻢ ﭘﺎﯾﯿﻦ ...‬ ‫
- ﺧﺐ ... اون ﻣﻮﻗﻊ ﻣﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﭽﻪ ﺑﻮدم ...‬ ‫
- ...‬ ‫زﯾﺮ ﭼﺸﻤﯽ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم ... ﯾﻪ ﭼﯿﺰي ﺑﻮد اﻣﺸﺐ ... ﯾﻪ ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯿﺸﺪ اﺣﺴﺎس ﮐﻨﻢ ﺗﻮي ﻣﺎﺷﯿﻦ ﯾﻪ ﻋﻄﺮ ﮔﺮم و ﻣﻼﯾﻢ‬ ‫ﭘﭽﯿﺪه ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﺷﻤﺎ رو واﺑﺴﺘﻪ ﺑﻪ رﻫﺎ ﻧﻤﯽ ﺑﯿﻨﻢ ... ﺷﺎﯾﺪ ﺑﮕﯿﺪ ﻣﮕﻪ ﭼﻪ ﻗﺪر ﺧﻮاﻫﺮﺗﻮن رو ﻣﯿﺸﻨﺎﺧﺘﻢ ... ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻢ ... ﺑﺎﻫﺎش ﻣﺪت زﯾﺎدي‬ ‫زﻧﺪﮔﯽ ﻧﮑﺮدم ... اﻣﺎ رﻫﺎ ﺑﻪ اﻧﺪازه ﺷﻤﺎ ﺑﺎﻫﻮش ﻧﺒﻮد ... ﺑﺎ زﻧﺪﮔﯽ آﺷﺘﯽ ﻧﺒﻮد ... دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاد اﻻن آﺧﺮﯾﻦ ﺑﺎﺷﻪ ﮐﻪ دارﯾﻢ‬ ‫درﻣﻮردﺷﻮن ﺻﺤﺒﺖ ﮐﯽ ﮐﻨﯿﻢ ... ﺣﺎﻣﺪ ﻣﺮد زﻧﺪﮔﯽ ﺑﻮد؟ ﻧﺒﻮد ... ﺗﻮ اﯾﻦ ﺷﮑﯽ ﻧﺪارم ﻣﻦ ﺗﻮ ﻫﻤﻮن 81 ﺳﺎﻟﮕﯽ ﻫﺎم اﯾﻦ رو‬ ‫ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ... اﻣﺎ رﻫﺎ ﻫﻢ زن ﺣﺎﻣﺪ ﻧﺒﻮد ...‬ ‫
- ﺣﺎﻣﺪ ﻣﯿﮕﻔﺖ ﻋﺎﺷﻘﺸﻪ ...‬ ‫
- اﯾﻨﺎ ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﺑﺪوﻧﻢ ﻫﻢ ﺣﻖ ﻧﺪارم راﺟﻊ ﺑﻬﺶ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﻢ ... ﯾﻪ روزي ﺷﺎﯾﺪ ﺧﻮد ﺣﺎﻣﺪ ﺑﻬﺘﻮن ﮔﻔﺖ ... اﯾﻦ‬ ‫ﺳﺌﻮال ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ ذﻫﻨﺘﻮﻧﻪ ... ﻣﺨﺎﻃﺒﺶ ﺣﺎﻣﺪ ﻫﺴﺘﺶ ... ﭘﺲ از اﯾﻦ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﻫﻤﺪﯾﮕﻪ رو ﻣﺨﺎﻃﺒﺶ ﻗﺮار ﻧﺪﯾﻢ ...‬ ‫... ﻣﻦ اﻣﺎ ﻫﻨﻮز ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺌﻮال داﺷﺘﻢ ... ﺧﯿﻠﯽ ﺣﺮﻓﻬﺎ ... اﻣﺎ ... ﯾﻪ ﺟﻮراﯾﯽ ﺑﻪ ﺗﺪﺑﯿﺮش ﻫﻢ آﻓﺮﯾﻦ ﮔﻔﺘﻢ ...‬ ‫
- ﺣﺎﻻ ﻣﯿﺮﺳﯿﻢ ﺑﻪ ﻧﮑﺘﻪ اي ﮐﻪ ﺑﻬﺶ اﺷﺎره ﮐﺮدﯾﺪ و ﻣﻦ از اون ﻣﻮﻗﻊ ذﻫﻨﻢ ﻣﺸﻐﻮﻟﺸﻪ ...‬ ‫... ﻣﻦ ﮐﻪ ﻫﻨﻮز ﺗﻮ ﺷﯿﺶ و ﺑﺶ ﺟﻤﻠﻪ ﻗﺒﻠﯿﺶ ﺑﻮدم ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪ زد ... اﻣﺸﺐ ﮐﻼ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﻫﺮ زﻣﺎن دﯾﮕﻪ اي ﺷﺒﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻫﺎي ﻣﺨﺼﻮﺻﺶ روي ﻟﺒﺶ ﻣﯿﻮﻣﺪن: ﻋﯿﻦ ﺑﭽﻪ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ‬ ‫ﻣﭽﺸﻮن ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪه ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮدﯾﺪ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﺑﭽﻪ ﻧﯿﺴﺘﻢ ...‬ ‫
- ﭼﺮا ﺑﺪﺗﻮن ﻣﯿﺎد از اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺑﻪ ﮐﻪ آدم ﻣﺜﻞ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﺎﺷﻪ ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫
- ﺷﻤﺎ ﻧﻤﯿﮕﯿﺪ ﻣﺜﻞ ﺑﭽﻪ ﻫﯽ ﺗﺎﮐﯿﺪ دارﯾﺪ ﺧﻮد ﺑﭽﻪ ...‬ ‫... ﺗﻮ ﭼﺸﻤﺶ ﯾﻪ ﺑﺮﻗﯽ اوﻣﺪ و ﻣﻦ ﺧﻮدم ﻫﻢ ﺟﺎ ﺧﻮردم اﯾﻦ ﻟﺤﻦ ﭘﺮ از ﻧﺎز از ﮐﺠﺎ اوﻣﺪ ... ﻣﻦ ﺧﻮدم ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﺻﺪام و ﻟﺤﻨﻢ‬ ‫ﻧﺮﻣﻪ و ﺣﺘﯽ ﺑﺎرﻫﺎ ﺳﯿﺎ ﺗﺎﮐﯿﺪ ﮐﺮده ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎ ﻋﺸﻮه ﺣﺮف ﻣﯽ زﻧﻢ و اﯾﻦ واﻗﻌﺎ دﺳﺖ ﺧﻮدم ﻧﺒﻮد اﻣﺎ اﯾﻦ ﺑﺎر ﺧﻮدم ﻫﻢ اﺣﺴﺎس‬ ‫ﮐﺮدم ﺻﺪام از ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻧﺮم ﺑﻮد ...‬ ‫... اﻧﮕﺎر ﺗﺮﺟﯿﺢ داد ﻣﻮﺿﻮع و ﺟﻮ رو ﻋﻮض ﮐﻨﻪ: ﭼﺮا ﻧﯿﻮﺷﺎ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻪ ﻣﺎ دوﺳﺘﺶ ﻧﺪارﯾﻢ ...‬ ‫
- ﺷﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺟﻮ ﻣﺮد ﺳﺎﻻر ﺧﻮﻧﻪ ﺷﻤﺎﺳﺖ ...‬ ‫ﮐﻠﻤﻪ ﻣﺮد ﺳﺎﻻر رو ﭼﻨﺪ ﺑﺎر زﯾﺮ ﻟﺐ ﺗﮑﺮار ﮐﺮد: وﻟﯽ ﻣﻦ ﻧﯿﻮﺷﺎ رو ﺧﯿﻠﯽ دوﺳﺘﺶ دارم ...‬ ‫
- ﺗﻮ اﯾﻦ ﺷﮏ ﻧﺪارم آﻗﺎي دﮐﺘﺮ وﻗﺘﯽ اون ﺷﺐ اﻧﻘﺪر ﻧﺎراﺣﺖ ﺷﺪﯾﺪ از اﯾﻦ ﮐﻪ ﮔﻔﺖ ﭘﺪرﺷﻮن ﻧﯿﺴﺘﯿﺪ ...‬ ‫
- ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﺑﺎﻫﺎش ﻫﻢ ﻋﻘﯿﺪه اﯾﺪ؟‬ ‫
- ﺳﺮ ﭼﯽ؟اﯾﻦ ﮐﻪ ﭘﺪرﺷﻮن ﻧﯿﺴﺘﯿﺪ ﯾﺎ ﺗﺒﻌﯿﻀﯽ ﮐﻪ ﻧﯿﻮﺷﺎ ﻣﯽ ﮔﻪ ...‬ ‫
- دوﻣﯽ ...‬ ‫
- ﺧﺐ راﺳﺘﺶ رو ﺑﺨﻮاﯾﺪ ﻓﮑﺮ ﻧﮑﻨﻢ ﺣﺲ ﻣﻦ ﻣﻬﻢ ﺑﺎﺷﻪ ﻣﯽ دوﻧﯿﺪ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﺑﺮداﺷﺖ ﻫﺎي ﺧﻮدم رو ﺑﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻣﻨﺘﻘﻞ‬ ‫ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻢ.‬ ‫
- ﻣﻦ ﻣﯽ ﺧﻮام ﻧﻈﺮ ﺧﻮدﺗﻮن رو ﺑﺪوﻧﻢ ...‬ ‫
- آﺧﻪ ...‬ ‫ﺟﺪي و ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻪ ﺟﻮاﺑﻢ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد ...‬ ‫ﮔﻮﺷﻪ ﺷﺎﻟﻢ رو ﮔﺮﻓﺘﻢ ﺗﻮي دﺳﺘﻢ ... ﺳﺨﺘﻢ ﺑﻮد ﮔﻔﺘﻨﺶ: ﺧﺐ ... ﺗﺒﻌﯿﺾ رو ﻗﺒﻮل ﻧﺪارم اﻣﺎ ﮔﻔﺘﻢ ... ﻣﺮد ﺳﺎﻻري ﻣﻨﺰل ﺷﻤﺎ ... و‬ ‫اﻟﺒﺘﻪ ﺗﮏ رﻧﮕﯽ ﺑﻮدن ...‬ ‫
- ﻣﻨﻈﻮرﺗﻮن ﺗﮏ ﮐﻼم ﺑﻮدن ﻣﻨﻪ ...‬ ‫
- ﺷﺎﯾﺪ ... ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯿﮑﻨﻢ ... اﯾﻦ ﺑﺤﺚ رو ﻋﻮض ﮐﻨﯿﻢ ﻣﻦ دﻟﻢ ﻧﯿﻢ ﺧﻮاد دوﺑﺎره دﭼﺎر ﺳﻮءﺗﻔﺎﻫﻢ ﺑﺸﯿﻢ ...‬ ‫... واﻗﻌﺎ ﻫﻢ دﻟﻢ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ... ﻣﻦ از ﻫﻢ ﮐﻼم ﺷﺪن ﺑﺪون ﺗﻨﺶ ﺑﺎ اﯾﻦ ﻣﺮد ﻟﺬت ﻣﯽ ﺑﺮدم ... ﭼﺮا؟ ﺧﻮدم ﻫﻢ ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﺑﺎ‬ ‫وﺟﻮد اﯾﻨﮑﻪ ﺣﺘﯽ ﯾﮏ ﺑﺤﺚ ﻣﺸﺘﺮك ﺑﻪ ﺟﺰ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻧﺪاﺷﺘﯿﻢ ... ﯾﺎ اﯾﻨﮑﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻮارد ﻧﻈﺮاﺗﻤﻮن ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺘﻔﺎوت ﺑﻮد ... اﻣﺎ ...‬ ‫... اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﺟﻤﻠﻪ ام ﺑﻪ ﻣﺬاﻗﺶ ﺧﻮش اوﻣﺪ ... ﺻﺪاي زﻧﮓ ﻣﻮﺑﺎﯾﻠﺶ ﻓﻀﺎ رو ﮐﻼ ﻋﻮض ﮐﺮد ...‬ ‫ﺑﺎ دﯾﺪن اﺳﻢ روي ﮔﻮﺷﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺟﺪي ﺟﻮاب داد: ﻣﻦ ﻣﯿﺸﻨﻮم ﻧﻮﯾﺪ ﻧﯿﺎزي ﺑﻪ ﺗﮑﺮار ﮐﻠﻤﻪ اﻟﻮ ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫... ﺑﺎ اﯾﻦ ﻟﺤﻦ ﺣﺮف زدن ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم اﯾﻦ آدم ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﻬﺘﺮ از ﺑﻘﯿﻪ ﻣﺜﻞ اﯾﻨﮑﻪ ﺣﺮف ﻣﯽ زﻧﻪ ...‬ ‫دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﻋﯿﻦ ﻓﻀﻮﻻ ﺑﻬﺸﻮن ﮔﻮش ﮐﻨﻢ و ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺧﺎﻃﺮ ﭘﺸﺖ اون ﭼﺮاغ ﻗﺮﻣﺰ ﺧﯿﺮه ﺷﺪم ﺑﻪ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﭘﻬﻠﻮﯾﯿﻤﻮن ﮐﻪ ﺗﻮش‬ ‫ﻣﺎدري ﺳﺮ ﺑﭽﻪ اش روي ﺷﻮﻧﻪ اش ﺑﻮد و داﺷﺖ ﻧﻮازش ﻣﯿﮑﺮد ... ﺻﺤﻨﻪ ﻣﺎدر و ﻓﺮزﻧﺪ ﻫﻤﯿﺸﻪ زﻧﮕﻬﺎي ﻗﻠﺒﻢ رو ﺑﻪ ﺻﺪا در‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﻣﯿﺎورد ... ﻋﺠﯿﺐ ﺑﻮد ﯾﺎد ﺻﺒﺢ اﻓﺘﺎدم ... ﯾﺎد اﻋﺘﺮاف راﻣﯿﻦ و از ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﻋﺠﯿﺐ ﺗﺮ اﯾﻨﮑﻪ ... اﻧﮕﺎر ﻣﺪﺗﻬﺎ ازش ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد ... اﻧﮕﺎر‬ ‫ﮐﻪ ﮐﺎﻣﻞ ﻓﺮاﻣﻮﺷﺶ ﮐﺮده ﺑﻮدم ...‬ ‫
- ﻫﻤﺮاز ﺧﺎﻧﻮم؟ !‬ ‫ﺑﺮﮔﺘﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ و ﺧﯿﻠﯽ ﻧﺎ ﺧﻮد آﮔﺎه ﻟﺒﺨﻨﺪ زدم ... اﻧﮕﺎر ازش ﻣﻤﻨﻮن ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺑﺎ اﯾﻦ ﻟﺤﻦ و ﺻﺪاي ﺟﺪي و ﺑﻤﺶ ... ﺣﺘﯽ ﺧﯿﺎل‬ ‫راﻣﯿﻦ رو ﻫﻢ ﭘﺎك ﮐﺮد ...‬ ‫
- ﺧﯿﻠﯽ ﻋﺠﻠﻪ دارﯾﺪ ﺑﺮاي ﺧﻮﻧﻪ رﻓﺘﻦ؟‬ ‫
- ﭼﻪ ﻃﻮر ﻣﮕﻪ؟‬ ‫
- ﯾﮑﯽ از دوﺳﺘﺎﻧﻢ ﺷﺮﮐﺘﺶ رو ﺗﺎزه اﻓﺘﺘﺎح ﮐﺮده و اﺻﺮار داره ﺑﺮم اوﻧﺠﺎ ... ﻣﻦ ﻫﺪﯾﻪ اش رو ﻫﻢ آﻣﺎده ﮐﺮده ﺑﻮدم اﻣﺎ ﺧﺐ ... اﻻن‬ ‫ﻣﯽ ﺧﻮاد ﺑﺮم ... اﮔﺮ ﻣﺴﺌﻠﻪ اي ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﺧﻮدم ﺑﺮم؟!‬ ‫
- ﺑﻌﺪ ﻣﯿﮕﯿﺪ ﭼﺮا ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﻣﯽ ﺷﯽ ... ﺑﮕﺬارﯾﺪ ﺟﻤﻠﻪ ام ﺗﻤﻮم ﺑﺸﻪ ﺧﺎﻧﻮم ... ﻣﯽ ﺷﻪ ﺑﺮﯾﻢ؟!‬ ‫... ﻣﻄﻤﺌﻨﺎ ﻣﻨﻈﻮرش ﺑﺎ ﻫﻢ ﻧﺒﻮد ... ﻣﻦ داﺷﺘﻢ ﺑﺪ ﺑﺮداﺷﺖ ﻣﯿﮑﺮدم ... ﭼﻮن ﻣﻦ ﺑﺎ اﯾﻦ ﭘﺎﻧﭽﻮ ﭘﺸﻤﯽ ﻣﺸﮑﯽ رﻧﮓ ﮐﻪ روش‬ ‫ﮐﻤﺮﺑﻨﺪ ﭘﻬﻦ ﭼﺮم ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮدم و روش ﺧﻄﻮط ﻓﺎرﺳﯽ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﺑﻮﺗﻬﺎي ﺑﻠﻨﺪ و ﺑﻠﻮز ﯾﻘﻪ اﺳﮑﯽ ﻗﺮﻣﺰ رﻧﮓ زﯾﺮش ... ﺑﺪون‬ ‫آراﯾﺶ ﺑﺎ ﻣﻮﻫﺎي وﻟﻮ ﺧﯿﻠﯽ ﻗﯿﺎﻓﻪ ام و ﺗﯿﭙﻢ ﺳﺎده ﺑﻮد و ﺑﺮاي ﻣﻬﻤﻮﻧﯽ رﻓﺘﻦ و اﺻﻼ ﺑﻪ ﻏﯿﺮ از اون ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﻣﻦ رو ﺑﺒﺮه ﺑﯿﻦ‬ ‫دوﺳﺘﺎش و ﻫﻤﮑﺎراش؟‬ ‫
- ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﮐﺎرﺗﻮن ﺑﺮﺳﯿﺪ ﻣﻦ ﮐﺎر ﺧﺎﺻﯽ ﻧﺪارم ...‬ ‫ﺧﺐ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... ﻣﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﺗﻮ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺑﺸﯿﻨﻢ ...‬ ‫ﭘﺎﯾﯿﻦ ﯾﻪ ﺳﺎﺧﺘﻤﻮن آﺟﺮ ﺳﻪ ﺳﺎﻧﺘﯽ ﻧﮕﻪ داﺷﺖ ... دﺳﺘﺶ رو از روي ﭘﺎم رد ﮐﺮد و ﻣﻦ ﺑﺮاي اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر اﻧﮕﺎر ﻟﻤﺲ ﺷﺪه ﺑﻮدم ...‬ ‫ﺣﺲ ﻋﺠﯿﺒﯽ داﺷﺘﻢ ﮐﻪ اﯾﻦ ﻟﻤﺲ ﻟﺤﻈﻪ اي ﮐﻪ ﺣﺎﻣﯽ ﺣﺘﯽ ﻣﺘﻮﺟﻬﺶ ﻫﻢ ﻧﺸﺪ ﺑﺮام ﻣﻬﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد ... داﺷﺒﻮرد رو ﺑﺎز ﮐﺮد و ﺟﻌﺒﻪ‬ ‫ﮐﺎدوﯾﯽ ﺧﻮﺷﮕﻠﯽ رو از ﺗﻮش در آورد ...‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد ... ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم ... ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﻢ از اﯾﻦ ﮐﻪ داره ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﻨﻪ ﻣﻨﻈﻮرش ﭼﯿﻪ؟‬ ‫
- در رو ﺑﺮاﺗﻮن ﺑﺎز ﮐﻨﻢ؟‬ ‫ﭼﺸﻤﺎم ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﺑﻪ ﮐﻒ ﺳﺮم ﭼﺴﺒﯿﺪ: ﺑﺮاي ﻣﻦ؟‬ ‫
- ﺧﺐ ﺑﻠﻪ ... ﻣﮕﻪ ﭘﯿﺎده ﻧﻤﯽ ﺷﯿﺪ؟‬ ‫
- ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﯿﺎم؟‬ ‫
- ﺧﻮدﺗﻮن ﮔﻔﺘﯿﺪ ﮐﺎر ﺧﺎﺻﯽ ﻧﺪارﯾﺪ ...‬ ‫
- اﻣﺎ آﺧﻪ ... ﻣﻦ ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯽ ﮐﺮدم ...‬ ‫اﺧﻤﺎش رﻓﺖ ﺗﻮ ﻫﻢ: ﭘﯿﺎده ﺷﯿﺪ ﻟﻄﻔﺎ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫... ﻣﻨﻦ اﺻﻼ ﺧﺠﺎﻟﺘﯽ ﻧﺒﻮدم اﻣﺎ دوﺳﺘﺎي ﺣﺎﻣﯽ؟ ﯾﻌﻨﯽ واﻗﻌﺎ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﻣﻦ رو ﺑﺒﺮه ﺑﯿﻦ دوﺳﺘﺎ و ﻫﻤﮑﺎراش ﻧﻤﯽ ﮔﻔﺘﻦ اﯾﻦ‬ ‫ﮐﯿﻪ؟‬ ‫... ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﺶ ﮐﻪ در ﻫﻢ ﺑﻮد و داﺷﺖ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد ﺧﯿﺮه ﺷﺪم ...‬ ‫
- ﭼﯿﺰي ﻣﻌﺬﺑﺘﻮن ﻣﯿﮑﻨﻪ اﮔﺮ ﻣﯿﺘﻮﻧﯿﻢ ﻧﺮﯾﻢ ...‬ ‫ﺧﯿﻠﯽ ﺑﯽ ادﺑﯽ ﺑﻮد ﺧﺐ از اﯾﻦ ﺟﺎ ﺑﺮﮔﺮدوﻧﺪﻧﺶ ...‬ ‫
- ﻧﻪ ... ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯿﮑﺮدم ﻣﻨﻈﻮرﺗﻮن اوﻣﺪن ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﺎﺷﻪ ...‬ ‫... اﯾﻦ رو ﮔﻔﺘﻢ و در رو ﺑﺎز ﮐﺮدم ...‬ ‫ﺑﻪ در اﺻﻠﯽ ﺳﺎﺧﺘﻤﻮن ﮐﻪ رﺳﯿﺪﯾﻢ ﺑﯿﺸﺘﺮ اﺣﺴﺎس ﺧﺠﺎﻟﺖ ﮐﺮدم ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﺮا اﻧﻘﺪر داﺷﺘﻢ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺟﻤﻊ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم اﯾﻨﮑﻪ ﭼﺮا‬ ‫ﺑﺎﯾﺪ اون ﺟﺎ ﺑﺮم و اﯾﻨﮑﻪ اﺻﻼ وﺳﻂ اﯾﻦ ﻫﻤﻪ آدﻣﯽ ﮐﻪ ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ﺑﻪ ﺷﺪت ﺟﺪي ﻫﺴﺘﻦ ﻣﻦ ﭼﯽ ﮐﺎر دارم؟‬ ‫ﺑﻪ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﮐﻤﯽ از ﻣﻦ اﯾﺴﺘﺎد و ﺳﺮش رو ﺧﻢ ﮐﺮد ﺗﺎ ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﻢ ﮐﻪ ﻓﺎﺻﻠﻪ زﯾﺎدي ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﺧﺘﻼف ﻗﺪﻣﻮن ﺑﺎﻫﺎش داﺷﺖ ﻧﺰدﯾﮏ‬ ‫ﺗﺮ ﺑﺎﺷﻪ و ﻣﻦ اون ﻋﻄﺮ دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﯽ رو ﺑﻬﺘﺮ ﻧﻔﺲ ﮐﺸﯿﺪم اﻧﮕﺎر ﮐﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺑﻪ روي ﻟﺒﻢ اوﻣﺪ ...‬ ‫
- ﭼﺮا اﯾﺴﺘﺎدﯾﺪ؟ اﮔﺮ ﺑﺨﻮاﯾﺪ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﯿﻢ ﺑﺮﮔﺮدﯾﻢ ...‬ ‫
- ﮐﻪ دوﺳﺘﺎﻧﺘﻮن ﺷﺎﮐﯽ ﺑﺸﻦ؟‬ ‫
- ﺟﺮات دارن ﺷﺎﮐﯽ ﺑﺸﻦ؟!‬ ‫ﺑﻪ ﺻﻮرت ﺟﺪﯾﺶ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم و ﺑﺎ ﻟﺤﻨﯽ ﭘﺮ از ﺷﯿﻄﻨﺖ ﮔﻔﺘﻢ: ﻧﻪ واﻻ ...‬ ‫
- ﺧﺐ ﭘﺲ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﯿﻢ ﺑﺮﮔﺮدﯾﻢ ...‬ ‫
- ﻧﻪ ﻧﻪ ... ﺑﺮﯾﻢ ...‬ ‫واﻗﻌﺎ ﻫﻢ اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﻫﻤﯿﻦ ﮐﻪ ﻟﻄﻒ ﻣﯿﮑﻨﻪ و ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد ﻣﯿﮑﻨﻪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺣﻀﻮر ﻣﻦ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ اش رو ﺗﻐﯿﯿﺮ ﺑﺪه ﮐﺎﻓﯿﻪ ...‬ ‫ﺑﻪ ﻃﺒﻘﻪ اول ﮐﻪ رﺳﯿﺪﯾﻢ از ﭘﺸﺖ در ﻣﯽ ﺷﺪ ﺳﺮو ﺻﺪاي ﺻﺤﺒﺖ رو ﺷﻨﯿﺪ ... در زدﯾﻢ ...‬ ‫در رو ﻣﺮد ﺟﻮوﻧﯽ ﺑﺎ ﻗﺪ ﻣﺘﻮﺳﻂ و ﻣﻮﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﮐﻤﯽ رﯾﺨﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﺎز ﮐﺮد ... ﺑﺎ دﯾﺪن ﺣﺎﻣﯽ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﭘﻬﻨﯽ روي ﺻﻮرﺗﺶ اوﻣﺪ و‬ ‫دﺳﺘﺶ رو دراز ﮐﺮد: ﺑﻪ ﺑﻪ آﻗﺎي دﮐﺘﺮ اﻓﺘﺨﺎر دادﯾﺪ ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ: ﻣﺰه ﻧﺮﯾﺰ ﻧﻮﯾﺪ ... ﺧﻮﺑﯽ؟‬ ‫
- ﺷﻤﺎ رو دﯾﺪﯾﻢ ﺑﻬﺘﺮ ﺷﺪﯾﻢ ...‬ ‫و ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ داﺧﻞ ﺣﻀﻮر ﺣﺎﻣﯽ رو ﻓﺮﯾﺎد زد و اﻧﮕﺎر ﮐﻪ ﻣﻨﯽ رو ﮐﻪ ﺗﻮ ﺗﺎرﯾﮑﯽ راﻫﺮو ﮐﻨﺎر ﺣﺎﻣﯽ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮدم رو ﻧﺪﯾﺪ ... ﺣﺎﻣﯽ‬ ‫ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ اوﻣﺪ و دﺳﺘﺶ رو ﺑﺪون اﯾﻨﮑﻪ ﺑﺎ ﮐﻤﺮم ﺗﻤﺎس داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ﭘﺸﺘﻢ ﮔﺬاﺷﺖ و ﺑﺎ اﯾﻦ ﮐﺎر ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺟﻠﻮ ﻫﺪاﯾﺘﻢ ﮐﺮد و ﻣﻨﯽ‬ ‫ﮐﻪ اﻧﮕﺎر ﺑﻪ اون دﯾﺪه ﻧﺸﺪن ﭘﻨﺎه ﺑﺮده ﺑﻮدم رو زﯾﺮ ﺣﻤﺎﯾﺖ ﺣﻀﻮر ﭘﺮرﻧﮓ ﺧﻮدش ﮔﺮﻓﺖ ... ﺣﻀﻮري ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ اﯾﻦ ﺑﺎر ﺑﺎ‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪ و آراﻣﺶ وارد ﺟﻤﻊ ﺑﺸﻢ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﯾﻪ ﻋﺪه آدم ﺣﺪود ده ﻧﻔﺮ از دﯾﺪن ﻣﻦ اﻧﻘﺪر ﺗﻌﺠﺐ ﻧﮑﺮده ﺑﻮدن ... درﺳﺘﻪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺳﻨﺸﻮن ﮐﻪ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﻫﻤﮕﯽ ﻫﻢ ﺳﻦ‬ ‫و ﺳﺎﻟﻬﺎي ﺣﺎﻣﯽ ﺑﻮدن و اﻟﺒﺘﻪ ﻗﯿﺎﻓﻪ ﻫﺎي ﺟﺪي و ﮐﻼﺳﯿﮑﺸﻮن اﯾﻦ ﺗﻌﺠﺐ رو ﺧﯿﻠﯽ ﺑﻪ زﺑﻮن ﻧﯿﺎوردن اﻣﺎ ﺟﻤﻌﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ دﯾﺪن‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻫﻤﻪ اﻓﺘﺎده ﺑﻮد ﺑﺎ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪن ﻣﻦ درﮐﻨﺎر ﺣﺎﻣﯽ ﯾﻬﻮ ﺳﮑﻮت ﮐﺮد و اﯾﻦ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﻣﻦ ﻣﯿﻮن ﺳﯿﻠﯽ از ﺳﺌﻮال ﻫﺎﯾﯽ‬ ‫ﻗﺮار ﺑﮕﯿﺮم ﮐﻪ درﺳﺘﻪ ﮐﻪ ﻣﻄﺮح ﻧﻤﯽ ﺷﺪن اﻣﺎ از ﺗﻮي ﻧﮕﺎﻫﻬﺎي ﻫﻤﺸﻮن ﻗﺎﺑﻞ ﺧﻮﻧﺪن ﺑﻮدن و ﺗﻮي ﻓﻀﺎ ﻫﻢ ﭘﺨﺶ ﻣﯿﺸﺪن ... ﺑﻪ‬ ‫ﺧﺼﻮص ﻧﻮﯾﺪ ﺑﺎ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻮم ﻟﻮﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﮔﻮﺷﻪ اﺗﺎق اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد و ﻟﯿﻮاﻧﺶ ﺗﻮي دﺳﺘﺶ ﯾﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﺧﺸﮏ ﺷﺪ ... ﯾﻪ‬ ‫ﻣﯿﺰاﻧﯽ ﺳﺌﻮال رو ﻫﻢ در ذﻫﻦ ﻣﻦ اﯾﺠﺎد ﮐﺮد ...‬ ‫ﻣﻦ ﮐﻤﯽ ﺑﻪ ﺣﺎﻣﯽ ﻧﺰدﯾﮏ ﺗﺮ ﺷﺪم ... اﯾﻦ ﻋﻤﻞ از ﻧﮕﺎه ﻧﻮﯾﺪ دور ﻧﻤﻮﻧﺪ ﭼﻮن ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﻦ ﺑﺮﮔﺸﺖ: ﺧﯿﻠﯽ‬ ‫ﺧﻮش اوﻣﺪﯾﺪ ﺧﺎﻧﻮم ... ﻣﻦ ﻧﻮﯾﺪ ﻫﺴﺘﻢ ...‬ ‫ﺑﺎﻫﺎش دﺳﺖ دادم: ﻫﻤﺮاز ...‬ ‫
- ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮش اوﻣﺪﯾﺪ ...‬ ‫اﯾﻦ آﻏﺎزي ﺷﺪ ﺑﺮاي ﺳﯿﻠﯽ از اﺑﺮاز ﺧﺮﺳﻨﺪي ﻫﺎ و اﻟﺒﺘﻪ ﻣﻌﺮﻓﯽ ﺷﺪن ﺑﻪ 6 ﻣﺮد و 4 زﻧﯽ ﮐﻪ ﺗﻮي ﺷﺮﮐﺖ ﺑﻮدن ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﭘﺎﻟﺘﻮش رو ﺑﻪ دﺳﺖ ﯾﮑﯽ از ﻣﺮدﻫﺎ داد و ﺑﻌﺪ روي ﮐﺎﻧﺎﭘﻪ اي ﮐﻪ ﺗﻮ ﻣﺮﮐﺰ اﺗﺎق ﺑﻮد ﻧﺸﺴﺖ ... اﻧﮕﺎر اﯾﻦ ﮐﺎﻧﺎﭘﻪ از اول ﺑﺮاي‬ ‫ﺣﻀﻮرش ﺧﺎﻟﯽ ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد ...‬ ‫ﻣﻦ ﻫﻢ ﭘﺎﻧﭽﻮم رو ﮐﻤﯽ ﺟﻤﻊ و ﺟﻮر ﮐﺮدم و ﺑﺎ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﮐﻨﺎرش ﻧﺸﺴﺘﻢ ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﺳﺮش رو ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺰدﯾﮏ ﮐﺮد: اﯾﻨﺠﺎ ﺷﺮﮐﺖ ﻧﻮﯾﺪ ﻫﺴﺘﺶ ﮐﻪ از دوﺳﺘﺎن ﻗﺪﯾﻤﯽ ﻣﻨﻪ ...‬ ‫ﺑﺎ ﺗﮑﻮن دادن ﺳﺮم ﻧﺸﻮن دادم ﮐﻪ ﺣﺮﻓﺶ رو ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم ... ﻧﻮﯾﺪ ﺑﺎ دو ﺗﺎ ﻟﯿﻮان ﻧﻮﺷﯿﺪﻧﯽ ﺑﻬﻤﻮن ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪ: ﺑﻔﺮﻣﺎﯾﯿﺪ رﻓﯿﻖ ﭘﺮ‬ ‫ﻣﺸﻐﻠﻪ ﻣﻦ ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﻟﯿﻮان رو ﺑﺮداﺷﺖ ... وﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﻦ ﺗﻌﺎرف ﮐﺮدن ... ﺣﺎﻣﯽ ﻧﮕﺎه ﻧﮑﺮد ﺑﺮ ﻣﯽ دارم ﯾﺎ ﻧﻪ ... ﻣﻦ اﻣﺎ ﮐﻼ اﻫﻠﺶ ﻧﺒﻮدم ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﻧﻤﯽ ﺧﻮرم ... ﻣﺮﺳﯽ ...‬ ‫ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ اﯾﻦ ﺟﻮاﺑﻢ ﭼﺮا ﯾﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺣﺎﮐﯽ از رﺿﺎﯾﺖ ﯾﺎ ﭼﯿﺰي ﺷﺒﯿﻪ ﺑﻪ اون روي ﺻﻮرت ﻧﻮﯾﺪ آورد ...‬ ‫
- روﯾﺎ ﻫﻢ ﻗﺮار ﺑﻮد ﺑﯿﺎد ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﻟﯿﻮان رو ﺗﻮ دﺳﺘﺶ ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺻﻨﺪﻟﯿﺶ ﺗﮑﯿﻪ داد: دﻧﺒﺎل ﯾﻪ ﺳﺮي از ﮐﺎراي ﺷﺮﮐﺖ ﻣﻨﻪ ...‬ ‫
- ازش ﺳﻮءاﺳﺘﻔﺎده ﻣﯽ ﮐﻨﯽ ﺑﻪ ﺟﻮن ﺧﻮدم ... ﻣﯽ ﺧﻮام ﺑﯿﺎرﻣﺶ ﺗﻮ ﺷﺮﮐﺖ ﺧﻮدم ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﻓﻘﻂ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮد و ﻧﻮﯾﺪ: اي ﺑﺎﺑﺎ ... ﺑﺎﺷﻪ ﻏﻠﻂ ﮐﺮدم ...‬ ‫رﻓﺘﺎرﻫﺎي ﻧﻮﯾﺪ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯽ ﺷﺪ ﺧﻨﺪه ام ﺑﮕﯿﺮه ... ﻧﻮﯾﺪ ﺑﺎ دﯾﺪن ﺧﻨﺪه ﻣﻦ ﭼﺸﻤﮑﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ زد و ﺑﻪ ﺣﺎﻣﯽ اﺷﺎره ﮐﺮد اﻧﮕﺎر ﮐﻪ‬ ‫ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﻣﻦ رو ﻫﻢ ﻗﺎﻃﯽ اﯾﻦ ﺷﯿﻄﻨﺖ ﺑﮑﻨﻪ ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ: ﻧﻮﯾﺪ اون زﯾﺮ ﺳﯿﮕﺎري رو ﺑﺪه ﺑﻪ ﻣﻦ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫... اﯾﻦ ﺣﺮف ﺑﺎ ﻟﺤﻦ ﺑﺴﯿﺎر ﺟﺪي ﺗﺮ از زﻣﺎن ورودﻣﻮن ﻣﻄﺮح ﺷﺪ ... ﻧﻮﯾﺪ ﻫﻨﻮز ﻫﻢ اون ﻟﺒﺨﻨﺪ رﺿﺎﯾﺘﺶ رو ﻟﺒﺶ ﺑﻮد اﻣﺎ ﭘﻬﻦ ﺗﺮ‬ ‫ﺷﺪه ﺑﻮد ...‬ ‫ﻣﻦ ﺣﺮﻓﯽ ﺑﺮاي ﮔﻔﺘﻦ ﺑﺎ اﯾﻦ ﺟﻤﻊ ﺷﺎﯾﺪ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... اﯾﻦ ﺟﻤﻌﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﮕﯿﺸﻮن از ﻣﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺰرﮔﺘﺮ ﺑﻮدن ... و اﻟﺒﺘﻪ ﺑﺤﺚ ﻫﺎﺷﻮن‬ ‫راﺟﻊ ﺑﻪ ﺷﯿﻤﯽ ... دارو و ﻣﺴﺎﺋﻞ ﻣﺎﻟﯽ ﺷﺮﮐﺘﺸﻮن ﺑﺮاي ﻣﻦ ﺟﺎﻟﺐ ﻧﺒﻮد اﻣﺎ ﺣﻮﺻﻠﻪ ام ﻫﻢ ﺳﺮ ﻧﻤﯽ رﻓﺖ ﭼﻮن ﺟﻤﻌﺸﻮن ﺑﺎ وﺟﻮد‬ ‫ﺟﺪي ﺑﻮدن ﺧﺸﮏ ﻧﺒﻮد ... ﻫﻤﮕﯽ ﺑﺎ ﻣﻬﺮ ﺣﻮاﺳﺸﻮن ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﻮد و ازم ﭘﺬﯾﺮاﯾﯽ ﻣﯿﮑﺮدن ... ﻫﺮ ﭼﻨﺪ دور ﺣﺎﻣﯽ رو ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدن و‬ ‫ﻫﻤﺸﻮن ﻫﺮ ﺳﺌﻮال ﯾﺎ ﻣﺴﺌﻠﻪ اي رو اول ﺑﺎ اون ﻣﻄﺮح ﻣﯿﮑﺮدن و اون ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﻮارد داﺷﺖ ﮔﻮش ﻣﯽ ﮐﺮد و ﺑﻌﻀﯽ ﺟﺎﻫﺎ ﻫﻢ ﺑﺎ‬ ‫ﺟﻤﻼت ﮐﻮﺗﺎﻫﯽ ﺟﻮاﺑﺸﻮن رو ﻣﯿﺪاد ... اﻣﺎ اﯾﻦ ﻣﯿﻮن ﻫﻤﻮن ﺧﺎﻧﻮم ﮐﻪ از ﻫﻤﺸﻮن ﻫﻢ زﯾﺒﺎ ﺗﺮ و ﺷﯿﮏ ﭘﻮش ﺗﺮ ﺑﻮد زﯾﺎد ﺑﻪ ﺳﻤﺖ‬ ‫ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﻧﻤﯽ ﮐﺮد و ﺑﺎ ﻣﻦ ﻫﻢ ﮐﻼم ﻧﻤﯽ ﺷﺪ ... ﮔﻪ ﮔﺎه ﺑﺎ دﺧﺘﺮ ﮐﻨﺎرﯾﺶ ﭼﯿﺰي رو ﻣﻄﺮح ﻣﯿﮑﺮد و زﯾﺮ زﯾﺮﮐﯽ ﻣﻦ رو ﻧﮕﺎه‬ ‫ﻣﯿﮑﺮدن اﯾﻦ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯿﺸﺪ ﮐﻤﯽ ﻣﻌﺬب ﺑﺸﻢ ... ﺧﻮدم رو ﮐﻤﯽ ﺟﻤﻊ ﮐﺮدم ... ﺣﺎﻣﯽ ﺳﺮش رو از ﺳﻤﺖ دوﺳﺘﺎش ﮐﻪ ﮐﻨﺎر دﺳﺘﺶ‬ ‫ﺑﻮدن ﺑﺎ ﻣﻌﺬرت ﺧﻮاﻫﯽ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﻦ ﭼﺮﺧﻮﻧﺪ: ﭼﯿﺰي ﺷﺪه؟‬ ‫ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم و اﯾﻦ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﭼﺸﻤﻬﺎﻣﻮن ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻢ ﺑﺸﻪ ... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ اﯾﻦ ﭼﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﻮ دﻟﻢ ﻫﯽ ﮐﺸﯿﺪه ﻣﯽ ﺷﺪ‬ ‫اﻣﺸﺐ ... ﻧﮕﺎﻫﻢ رو ازش ﮔﺮﻓﺘﻢ ... ﺧﯿﻠﯽ ﺷﺮم ﻣﯿﮑﺮدم اون ﻃﻮر ﺧﯿﺮه ﻧﮕﺎه ﮐﺮدﻧﺶ رو: ﻧﻪ ...‬ ‫
- ﻣﻄﻤﺌﻨﯿﺪ؟‬ ‫
- ﺷﻤﺎ ﻣﻦ رو ﻣﯽ دﯾﺪ؟‬ ‫... واﻗﻌﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﮐﺮده ﺑﻮدم ... ﺧﺐ داﺷﺖ ﺑﺎ دوﺳﺘﺎش ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯿﮑﺮد ...‬ ‫
- اﻟﺒﺘﻪ ﮐﻪ ﻣﯽ دﯾﺪﻣﺘﻮن ﻣﻦ ﯾﻪ ﺑﺎرم ﺑﻬﺘﻮن ﮔﻔﺘﻢ ﻣﻦ وﻗﺘﯽ ﺑﺎ ﯾﻪ ﺧﺎﻧﻮم ﺑﯿﺮوﻧﻢ ﻫﻤﻪ ﺣﻮاﺳﻢ ﭘﯿﺸﺸﻪ ...‬ ‫و ﻣﻦ ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﺮا اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﺑﯽ ﻫﺪف از دﻫﻨﻢ ﭘﺮﯾﺪ: ﻫﺮ ﺧﺎﻧﻮﻣﯽ؟‬ ‫اﯾﻦ ﺑﺎر ﺟﺪي ﺟﺪي ﻟﺒﺨﻨﺪ زد: ﺧﯿﺮ ﻣﻄﻤﺌﻨﺎ ...‬ ‫
- ﺧﺐ ﺧﺎﻧﻮم اﻧﮕﺎر ﺷﻤﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﻮﻧﺪﯾﺪ ...‬ ‫... ﻣﺨﺎﻃﺐ ﻣﻦ ﺑﻮدم ... و ﭼﻪ ﻗﺪر از اﯾﻦ ﻣﺮد ﺑﻮر و ﻗﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻤﻨﻮن ﺑﻮدم ﮐﻪ ﻣﻦ رو از ﺷﺮم ﺳﻮال ﺑﯽ ﻣﻮرد و ﺑﯽ ﻫﻮام ﺧﻼص‬ ‫ﮐﺮد ... ﻫﻤﻪ ﺣﺎﻻ ﺑﻪ ﻣﻦ ﭼﺸﻢ دوﺧﺘﻪ ﺑﻮدن: ﺧﯿﺮ ﻣﻦ از ﺣﻀﻮرﺗﻮن اﺳﺘﻔﺎده ﻣﯿﮑﻨﻢ ...‬ ‫
- از ﻫﻤﮑﺎرﻫﺎ ﻫﺴﺘﯿﺪ؟‬ ‫... ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﭼﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﺟﻮاب ﺑﺪم ... ﺳﮑﻮت ﺣﺎﻣﯽ رو ﮐﻪ دﯾﺪم ﺟﻮاب دادم: از اﻗﻮام ﻫﺴﺘﻢ ...‬ ‫ﯾﻪ اﺑﺮوي ﭘﺴﺮ ﺑﺎﻻ رﻓﺖ : ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ﭘﺲ اﮔﻪ ﻣﺎ ﺑﺤﺜﻬﺎي ﮐﺎرﯾﻤﻮن ﺧﺴﺘﺘﻮن ﻣﯿﮑﻨﯿﻢ ...‬ ‫
- اﯾﻦ ﭼﻪ ﺣﺮﻓﯿﻪ ... ﺷﻤﺎ ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ﮐﻪ ﺻﺎﺣﺐ ﻧﻈﺮ ﻧﯿﺴﺘﻢ ...‬ ‫ﯾﮑﯽ از ﺧﺎﻧﻮم ﻫﺎ: ﺷﻐﻠﺘﻮن ﭼﯿﻪ اﮔﺮ ﺑﯽ ادﺑﯽ ﻧﯿﺴﺖ اﻟﺒﺘﻪ؟‬ ‫ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﮔﻔﺘﻢ: ﺷﻐﻞ ﻣﻦ ﺑﯽ ادﺑﯽ ﺑﺎﺷﻪ؟‬ ‫ﻫﻤﮕﯽ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻪ ﺟﻮاب ﻣﻦ ﺧﻨﺪﯾﺪن ... ﺣﺎﻣﯽ ﭘﺎش رو روي ﭘﺎش اﻧﺪاﺧﺖ و ﺑﻪ ﺻﻨﺪﻟﯿﺶ ﺗﮑﯿﻪ داد ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﺧﺎﻧﻮﻣﯽ ﮐﻪ اﺳﻤﺶ ﻣﺤﺒﻮﺑﻪ ﺑﻮد: اﻟﺒﺘﻪ ﮐﻪ ﻧﻪ ... ﺟﻤﻠﻪ ﻣﻦ ﯾﮑﻢ اﯾﺮاد داﺷﺖ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ...‬ ‫
- ﻣﻨﻢ ﺷﻮﺧﯽ ﮐﺮدم ... ﻣﻦ ﺑﺎزﯾﮕﺮم ... ﺑﺎزﯾﮕﺮ ﺗﺌﺎﺗﺮ ...‬ ‫... اﯾﻦ ﺑﺎر واﻗﻌﺎ ﻫﻤﮕﯽ ﻫﻢ ﺳﮑﻮت ﮐﺮدن و ﻫﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺣﺎﻣﯽ ﭼﺮﺧﯿﺪن و ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدن ... اﻣﺎ ﻣﻄﻤﺌﻨﺎ ﺟﺮات اﺑﺮاز ﻋﻘﯿﺪه‬ ‫ﻧﺪاﺷﺘﻦ ... از وﻗﺘﯽ ﮐﻪ اوﻣﺪه ﺑﻮدﯾﻢ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﻋﻼﻗﺸﻮن ﺑﻬﺶ ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ ﯾﻪ اﺣﺘﺮام و اﻟﺒﺘﻪ رﻋﺎﯾﺖ ﺣﺪ و ﺣﺪوده