بانوی قصه

[sober]

نویسنده: beste
خلاصه:فریادش تمام اتاق رو گرفت. صداش پیچید و پیچید و پیچید و مثل یه سیلی محکم خورد به گونه ام.
متعجب نگاهش کردم، ناباور. خون توی رگ هام منجمد شده بود. فریادش همراه شد با پرت شدن گلدان بلوری که تکه تکه شد و هر تکه اش با صدا به گوشه ای افتاد. صورتش قرمز بود.
ـ تو … تو چی کار کردی؟ خیانت؟! خیانت به من؟! من چه اشتباهی مرتکب شده بودم؟
سرش رو خم کرد. مرد عصبانی رو به روی من حالا سرش رو خم کرده بود و سعی داشت اشکی که داشت از چشماش می ریخت رو پس بزنه.
ـ جز عاشقت بودن، جز پرستیدنت؟
این جمله رو گفت و به سمتم حمله کرد.
تعداد قسمت ها:27

قسمت اول
‫ ‫ ‫ﻓﺮﯾﺎدش ﺗﻤﺎم اﺗﺎق رو ﮔﺮﻓﺖ. ﺻﺪاش ﭘﯿﭽﯿﺪ و ﭘﯿﭽﯿﺪ و ﭘﯿﭽﯿﺪ و ﻣﺜﻞ ﯾﻪ ﺳﯿﻠﯽ ﻣﺤﮑﻢ ﺧﻮرد ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪ ام. ﻣﺘﻌﺠﺐ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم،‬ ‫ﻧﺎﺑﺎور. ﺧﻮن ﺗﻮي رگ ﻫﺎم ﻣﻨﺠﻤﺪ ﺷﺪه ﺑﻮد. ﻓﺮﯾﺎدش ﻫﻤﺮاه ﺷﺪ ﺑﺎ ﭘﺮت ﺷﺪن ﮔﻠﺪان ﺑﻠﻮري ﮐﻪ ﺗﮑﻪ ﺗﮑﻪ ﺷﺪ و ﻫﺮ ﺗﮑﻪ اش ﺑﺎ‬ ‫ﺻﺪا ﺑﻪ ﮔﻮﺷﻪ اي اﻓﺘﺎد. ﺻﻮرﺗﺶ ﻗﺮﻣﺰ ﺑﻮد.‬ ‫

- ﺗﻮ ... ﺗﻮ ﭼﯽ ﮐﺎر ﮐﺮدي؟ ﺧﯿﺎﻧﺖ؟! ﺧﯿﺎﻧﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ؟! ﻣﻦ ﭼﻪ اﺷﺘﺒﺎﻫﯽ ﻣﺮﺗﮑﺐ ﺷﺪه ﺑﻮدم؟‬ ‫ﺳﺮش رو ﺧﻢ ﮐﺮد. ﻣﺮد ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ رو ﺑﻪ روي ﻣﻦ ﺣﺎﻻ ﺳﺮش رو ﺧﻢ ﮐﺮده ﺑﻮد و ﺳﻌﯽ داﺷﺖ اﺷﮑﯽ ﮐﻪ داﺷﺖ از ﭼﺸﻤﺎش ﻣﯽ‬ ‫رﯾﺨﺖ رو ﭘﺲ ﺑﺰﻧﻪ.‬ ‫
- ﺟﺰ ﻋﺎﺷﻘﺖ ﺑﻮدن، ﺟﺰ ﭘﺮﺳﺘﯿﺪﻧﺖ؟‬ ‫اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ رو ﮔﻔﺖ و ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﺣﻤﻠﻪ ﮐﺮد. ﭘﺎﯾﯿﻦ داﻣﻦ ﭘﯿﺮاﻫﻦ ﺳﻔﯿﺪم رو ﺑﻪ دﺳﺖ ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﭘﺮﯾﺪم روي ﺳﮑﻮي اﻧﺘﻬﺎي اﺗﺎق ﺑﺎ‬ ‫ﺻﺪاي ﻟﺮزان و وﺣﺸﺖ زده.‬ ‫
- ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﻏﺮوب آﻓﺘﺎب، ﺑﻪ ﺑﺰرﮔﯽ و ﻋﺸﻘﺖ ﻗﺴﻢ دروﻏﻪ ...‬ ‫رگ ﮔﺮدﻧﺶ ﺑﯿﺮون زده ﺑﻮد. دﺳﺘﺶ رو ﺑﺮد ﺗﺎ ﺿﺮﺑﻪ اي ﺑﻬﻢ ﺑﺰﻧﻪ ﺗﻮ ﺧﻮدم ﺟﻤﻊ ﺷﺪم. دﻟﺶ ﺳﻮﺧﺖ ﺷﺎﯾﺪ. ﺑﺮاي ﺧﻮدش؟ ﺑﺮاي‬ ‫ﺗﻦ ﻇﺮﯾﻒ زﻧﯽ ﮐﻪ رو ﺑﻪ روش ﺑﻮد؟ ﺑﺮاي ﻋﺸﻘﺶ؟‬ ‫رو دو زاﻧﻮ اﻓﺘﺎد.‬ ‫
- ﺷﺪﯾﻢ ﻧﻘﻞ ﻣﺤﺎﻓﻞ، ﺷﺪﯾﻢ ﺳﺮﮔﺮﻣﯽ زﻧﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺳﺒﺰي ﭘﺎك ﻣﯽ ﮐﻨﻦ، ﺷﺪﯾﻢ ﻣﺜﺎل ﻣﺎدران ﺑﺮاي دﺧﺘﺮاﻧﺸﻮن!‬ ‫اﺷﮏ رﯾﺨﺖ، اﺷﮏ رﯾﺨﺘﻢ. دﺳﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺻﻮرﺗﺶ ﻣﯽ رﻓﺖ ﺑﺮاي ﻧﻮازش رو ﻧﯿﻤﻪ راه ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻢ. ﺟﺰ ﺳﮑﻮت ﭼﻪ داﺷﺘﻢ‬ ‫ﺑﮕﻢ؟‬ ‫
- ﺗﻮ ﻣﻦ رو ﻧﺎﺑﻮد ﮐﺮدي. دوﺳﺘﻢ ﻧﺪاﺷﺘﯽ؟ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﻋﺸﻖ دوره ﻧﻮﺟﻮاﻧﯽ ﺑﻮدي، ﭼﺮا ﺑﺎ ﻣﻦ ازدواج ﮐﺮدي؟ ﭼﺮا ﮔﺬاﺷﺘﯽ اﯾﻦ ﻃﻮر‬ ‫دوﺳﺘﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ؟‬ ‫دوﺑﺎره ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺷﺪ و از ﺟﺎش ﭘﺮﯾﺪ و ﻓﺮﯾﺎد زد:‬ ‫
- ﻫـــﺎ؟! ﭼـــﺮا؟!‬ ‫
- ﻣﻦ ﺑﯽ ﮔﻨﺎﻫﻢ.‬ ‫
- ﺑﯽ ﮔﻨﺎه؟! ﻫﺎ؟! ﺑﯽ ﮔﻨﺎه؟! زﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﻮي ﺗﻦ ﻣﺮد دﯾﮕﺮي رو ﻣﯽ ده، زﻧﯽ ﮐﻪ ﭘﺸﺖ درﺧﺖ ﻫﺎي ﺗﻮت ﺗﻪ ﺑﺎغ ﺑﺎ ﻋﺸﻖ ﮐﻮدﮐﯿﺶ‬ ‫ﻗﺮار ﻣﯽ ذاره ﺑﯽ ﮔﻨﺎﻫﻪ؟‬ ‫و ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﯾﮏ ﺟﻤﻠﻪ دارم ﺑﺮاي ﺗﮑﺮار و ﺗﮑﺮار و ﺗﮑﺮار.‬ ‫
- ﻣﻦ ﺑﯽ ﮔﻨﺎﻫﻢ.‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎن ﺧﯿﺴﻢ ﻣﯿﻨﺪازه.‬ ‫
- ﭼﻪ ﮐﻨﻢ؟ دﯾﮕﻪ از ﻣﻦ ﮐﺎري ﺑﺮﻧﻤﯿﺎد، ﺑﺰرﮔﺎن ﺷﻬﺮ ﺣﮑﻤﺖ رو دادن.‬ ‫و اﺷﮏ ﻣﯽ رﯾﺰه و اﺷﮏ ﻣﯽ رﯾﺰه. و ﻣﻦ ﺧﯿﺮه در ﻧﮕﺎه ﭘﺮ از ﻏﻤﺶ دﺳﺖ ﻫﺎم رو از ﻫﻢ ﺑﺎز ﻣﯽ ﮐﻨﻢ و ﻓﺮﯾﺎد ﻣﯽ زﻧﻢ:‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- اي اﻫﺎﻟﯽ ﺟﻬﻞ، اي ﻣﺮدﻣﺎن دون و ﭘﺴﺖ ﺑﻨﮕﺮﯾﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ و ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﯽ ﻏﺒﻄﻪ ﺑﺮ اﻧﮕﯿﺰ ﻣﻦ ﺑﻨﮕﺮﯾﺪ ...‬ ‫و ﺳﺮم رو ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﺮدي ﮐﻪ ﻋﺎﺷﻘﺶ ﺑﻮدم، روزي، زﻣﺎﻧﯽ، ﻣﯽ ﭼﺮﺧﻮﻧﻢ و ﻣﺤﮑﻢ ﻣﯽ ﮔﻢ:‬ ‫
- ﻣﺮا ﺑﻪ ﺻﻠﯿﺐ ﺑﮑﺸﯿﺪ، اﮔﺮ اﯾﻦ ﮔﻮﻧﻪ اﯾﻦ ﭼﺸﻤﺎن ﭘﺮ ﺧﺸﻢ ﺧﺎﻟﯽ ﻣﯽ ﺷﻮد. ﻣﺮا ﺑﺴﻮزاﻧﯿﺪ اﮔﺮ ﻗﻠﺐ ﻣﺮد ﻣﻦ ﺑﺎ ﺧﺎﮐﺴﺘﺮ ﺗﻦ ﻣﻦ‬ ‫آﺗﺶ دروﻧﺶ ﺧﺎﻣﻮش ﻣﯽ ﺷﻮد ...‬ ‫از ﻓﺮﯾﺎد آﺧﺮم ﺗﻪ ﮔﻠﻮم ﻣﯽ ﺳﻮزه و ﺗﻤﺎم ﺑﺪﻧﻢ ﺧﯿﺲ ﻣﯿﺸﻪ از ﻋﺮق.‬ ‫از ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺻﺪاي ﺗﺸﻮﯾﻖ اوﻣﺪ.‬ ‫ﺳﻬﯿﻞ
- ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻋﺎﻟﯽ ﺑﻮدﯾﺪ، ﻋــﺎﻟﯽ. اﺻﻼ ﻓﮑﺮش رو ﻫﻢ ﻧﻤﯽ ﮐﺮدم!‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻣﺮد ﮔﻮﺷﻪ ﺻﺤﻨﻪ ﺳﻤﺖ ﭼﭙﻢ اﻧﺪاﺧﺘﻢ ﮐﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺑﻪ ﻟﺐ داﺷﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ اوﻣﺪ و ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد و ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﮐﺎرﮔﺮدان‬ ‫و ﻋﻮاﻣﻞ ﺻﺤﻨﻪ ﮐﻪ داﺷﺘﻦ ﺑﺎﻻ رو ﻧﮕﺎه ﻣﯽ ﮐﺮدن.‬ ‫
- ﻧﻤﯽ ﺷﻪ ﻫﻢ ﺑﺎزي اﯾﻦ ﺧﺎﻧﻮم ﺧﺎﻧﻮﻣﺎ ﺑﺎﺷﯽ و ﺗﻮ ﺣﺲ ﻧﺮي.‬ ‫ﮐﺎر ﮔﺮدان ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﭼﺮﺧﯿﺪ.‬ ‫
- دﺧﺘﺮ ﺗﻮ ﺑﯽ ﻧﻈﯿﺮي! ﺧﯿﻠﯽ از اﺳﺘﺎد اﻣﯿﺮي ﻣﻤﻨﻮﻧﻢ ﮐﻪ ﺑﻬﻢ ﻣﻌﺮﻓﯿﺖ ﮐﺮد. ﺗﻮ ﺗﻤﺮﯾﻦ ﺳﻮم و اﯾﻦ ﭘﺮﻓﻮرﻣﺎﻧﺲ؟!‬ ‫از ﭼﺸﻤﺎي ﮐﺎرﮔﺮدان ﺧﻮش ﺗﯿﭙﻤﻮن ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﯽ و رﺿﺎﯾﺖ ﻣﯽ ﺑﺎرﯾﺪ. ﺑﻪ ﻫﻢ ﺑﺎزي ﺧﻮش ﻗﻠﺒﻢ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﮐﺮدم و ﻟﺒﺨﻨﺪي از ﺳﺮ ﺷﺮم‬ ‫زدم. اﯾﻦ ﻣﺮد ﺗﻮ اﯾﻦ ﮐﺎر ﺣﺮﻓﻪ اﯾﻪ، ﺳﺮي ﺗﻮي ﺳﺮﻫﺎ داره و ﺣﺎﻻ ...‬ ‫ﺳﺮم رو ﭼﺮﺧﻮﻧﺪم ﯾﻪ دور ﮐﺎﻣﻞ، دور ﺗﺎ دور ﻓﻀﺎي ﭘﻼﺗﻮ. ﻟﺒﺨﻨﺪ زدم. ﻣﻦ ﻫﻤﻮن ﺟﺎﯾﯽ ﻫﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﻬﺶ ﺗﻌﻠﻖ دارم، ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎﺷﻢ.‬ ‫***‬ ‫ﮔﺎز ﻣﺤﮑﻤﯽ ﺑﻪ ﺳﺎﻧﺪوﯾﭻ ﻓﻼﻓﻠﻢ ﻣﯽ زﻧﻢ و ﺷﺎﻟﻢ رو ﮐﻪ در ﺣﺎل ﺳﻘﻮط آزاده ﻣﯽ ﮐﺸﻢ ﺟﻠﻮ. ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺳﯿﺎوش دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﯽ‬ ‫ﻣﯿﻨﺪازم ﮐﻪ ﮐﻨﺎرم ﻧﺸﺴﺘﻪ. روي ﺳﮑﻮي رو ﺑﻪ روي درب اﺻﻠﯽ ﺗﺎﺗﺮ ﺷﻬﺮ.‬ ‫ﻟﻘﻤﻪ دﻫﻨﻢ رو ﻗﻮرت ﻣﯽ دم و زل ﻣﯽ زﻧﻢ ﺑﻪ ﺷﻠﻮﻏﯽ و ﻫﻤﻬﻤﻪ ي ﻣﺮدم اﻃﺮاف درب اﺻﻠﯽ. زﻣﺰﻣﻪ ﻫﺎ رو ﮐﻪ ﮔﻮش ﮐﻨﯽ، اﯾﻦ ﺟﺎ‬ ‫ﻧﺒﺾ اﺻﻠﯽ ﻃﺒﻘﻪ ﻣﺘﻮﺳﻂ رو ﺑﻪ ﺑﺎﻻ، ﺑﺎ ﯾﮏ ﻋﺎﻟﻤﻪ ادﻋﺎي روﺷﻦ ﻓﮑﺮي دﺳﺘﺖ ﻣﯿﺎد.‬ ‫ﭘﺎﻫﺎم رو ﮐﻪ آوﯾﺰوﻧﻦ ﺗﮑﻮن ﻣﯽ دم.‬ ‫ﺳﯿﺎ
- ﯾﻪ روزي ﻣﻌﺮوف ﻣﯽ ﺷﻢ، ﺳﻮﭘﺮ اﺳﺘﺎر ﻣﯽ ﺷﻢ.‬ ‫
- ﺗﻮ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻫﯿﭽﯽ ﻧﻤﯽ ﺷﯽ.‬ ‫ﺑﯽ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﻣﺘﻠﮑﻢ ﺣﺮﻓﺶ رو اداﻣﻪ ﻣﯽ ده:‬ ‫
- دﯾﮕﻪ ﺑﺎ ﺗﻮ ﻣﮕﻪ ﻣﯿﺎم اﯾﻦ ﺟﺎ ﻓﻼﻓﻞ ﮔﺎز ﺑﺰﻧﻢ؟ دﺳﺖ ﯾﻪ ﻟﻌﺒﺘﯽ رو ﻣﯽ ﮔﯿﺮم ﻣﯽ رﯾﻢ از اون رﺳﺘﻮران ﺑﺎ ﮐﻼﺳﺎ ﻣﯽ ﺷﯿﻨﯿﻢ‬ ‫ﻏﺬاﻫﺎي ﻟﻮﮐﺲ ﺳﻔﺎرش ﻣﯽ دﯾﻢ، از اوﻧﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻧﻤﯽ دوﻧﯿﻢ ﺗﻮش ﭼﯿﻪ.‬ ‫ﺟﻤﻠﻪ اش رو ﮐﻪ ﺗﻤﻮم ﻣﯽ ﮐﻨﻪ ﺑﺎ ﯾﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﮐﻪ ﻧﺸﺎن از ﺷﻨﺎ ﮐﺮدﻧﺶ ﺗﻮ روﯾﺎﻫﺎﺷﻪ ﯾﻪ ﮔﺎز ﮔﻨﺪه از ﺳﺎﻧﺪوﯾﭽﺶ ﻣﯽ زﻧﻪ.‬ ‫
- ﻣﮕﻪ اﻻن ﻣﯽ دوﻧﯽ ﺗﻮ اﯾﻦ ﭼﯿﻪ؟ ﺑﯽ ﭼﺎره اﺳﻤﺎ ﻓﻼﻓﻠﻪ!‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫از ﺗﻪ دل ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎي ﮔﺮدش و ﻟﭙﺎي ﭘﺮ و ﭘﯿﻤﻮﻧﺶ ﻣﯽ ﺧﻨﺪم، ﻣﯽ ﺧﻨﺪه.‬ ‫
- اﻣﺸﺐ اﺟﺮا داري؟‬ ‫ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﻣﯽ ﭼﺮﺧﻪ و ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺘﺶ ﻧﮕﺎه ﻣﯽ ﮐﻨﻪ.‬ ‫
- ﻧﻪ ﻧﺪارم. ﻣﻨﺘﻈﺮ ﮔﻠﻨﺎرم ﺑﯿﺎد ﻣﯽ رﯾﻢ.‬ ‫ﺑﺎﻗﯽ ﻣﻮﻧﺪه ﺳﺎﻧﺪوﯾﭽﻢ ﮐﻪ در ﺣﻘﯿﻘﺖ ﻓﻘﻂ ﺳﻪ ﮔﺎز ﺑﻪ ﺳﺮش زدم رو ﺑﺮﻣﯽ ﮔﺮدوﻧﻢ ﺗﻮ ﮐﯿﺴﻪ اش، ﻫﻤﻮن ﮐﯿﺴﻪ ﻫﺎي ﺳﻔﯿﺪي ﮐﻪ‬ ‫ﭼﻨﺪ ﺗﺎ ﺳﺎﻧﺪوﯾﭻ ﺳﻮﺳﯿﺲ ﻗﺮﻣﺰ رﻧﮓ از روش ﺑﻪ آدم ﻟﺒﺨﻨﺪ اﺣﻤﻘﺎﻧﻪ ﻣﯽ زﻧﻦ.‬ ‫
- ﺑﺎﺑﺎت ﻫﻨﻮزم ﺷﺎﮐﯿﻪ ﻧﻪ؟‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي ﻣﯽ زﻧﻪ.‬ ‫
- وﻟﺶ ﮐﻦ؛ اون ﻫﯿﭻ وﻗﺖ راﺿﯽ ﻧﻤﯽ ﺷﻪ.‬ ‫ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎي ﻣﻬﺮﺑﻮن و دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﯿﺶ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﻣﯿﻨﺪازم و ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺘﻢ ﻧﮕﺎه ﻣﯽ ﮐﻨﻢ.‬ ‫
- ﻣﻦ ﺑﺮم ﺳﯿﺎ. دﯾﮕﻪ داره دﯾﺮ ﻣﯽ ﺷﻪ.‬ ‫اﺧﻤﺎش ﻣﯽ ره ﺗﻮ ﻫﻢ.‬ ‫
- ﺑﺎزم ﻣﯽ ﺧﻮاي ﺑﺮي اون ﺟﺎ؟!‬ ‫زﻫﺮ ﺧﻨﺪ ﻣﯽ زﻧﻢ.‬ ‫
- ﻣﮕﻪ ﭼﺎره اي ﻫﻢ دارم.‬ ‫ﮐﻼﻓﻪ ﻣﯿﺸﻪ.‬ ‫
- اﯾﻦ ﭼﻪ ﺑﺎزﯾﻪ؟! دﺧﺘﺮ داري ﺧﻮدت رو از ﺑﯿﻦ ﻣﯽ ﺑﺮي. از اﯾﻦ ﺟﺎ ﺗﺎ اون ﺟﺎ رو ﻫﺮ ﺷﺐ ﻫﺮ ﺷﺐ ﻃﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ. ﮔﺎﻫﯽ ﻫﻢ ﮐﻪ‬ ‫ﺑﺮات ﺑﺎزي در ﻣﯿﺎرن. ﻣﮕﻪ ﺟﻮﻧﺖ رو از ﺳﺮ راﻫﺖ آوردي؟ ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﮐﻪ ﻧﺼﻒ ﺷﺐ ﺑﺮﻣﯽ ﮔﺮدي ﺧﻮﻧﻪ.‬ ‫
- اون ﺳﺎﻋﺖ ﻧﺼﻔﻪ ﺷﺒﻪ؟!‬ ‫
- ﻧﯿﺴﺖ؟ ﯾﺎزده ﺷﺐ ﺑﺮاي ﯾﻪ دﺧﺘﺮ ﺗﻨﻬﺎي ﺑﯿﺴﺖ و دو، ﺑﯿﺴﺖ و ﺳﻪ ﺳﺎﻟﻪ ﻧﺼﻒ ﺷﺐ ﻧﯿﺴﺖ؟!‬ ‫ﺟﻮاﺑﯽ ﻧﺪارم ﮐﻪ ﺑﺪم. ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ، واﻗﻌﺎ ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ. ﻧﮕﺮاﻧﯽ ﻫﺎي ﺧﻮدش، ﮔﻠﻨﺎر، ﻧﮕﺮاﻧﯽ ﻫﺎي ﻫﻤﻪ ﺑﻪ ﺟﺎﺳﺖ، اﻣﺎ ﮐﺎر ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﻪ‬ ‫ﺟﺎﺳﺖ؛ ﻣﺠﺒﻮرم، ﯾﻪ اﺟﺒﺎر زﯾﺒﺎ.‬ ‫ﻣﯽ ﭼﺮﺧﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ و ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﯽ زﻧﻢ.‬ ‫
- ﺳﯿﺎ اﺧﻤﺎت رو ﺑﺎز ﮐﻦ. ﻣﺠﺒﻮرم، ﻣﯽ ﻓﻬﻤﯽ؟‬ ‫
- ﻧﻪ ﻧﻤﯽ ﻓﻬﻤﻢ، ﻧﻤﯽ ﻓﻬﻤﻤﺖ.‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺗﻠﺨﯽ ﻣﯽ زﻧﻢ.‬ ‫
- اﻣﯿﺪوارم ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻧﻔﻬﻤﯽ.‬ ‫***‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﻣﺘﺮو ﺷﻠﻮﻏﻪ، اﻟﺒﺘﻪ ﺑﻪ ﺷﻠﻮﻏﯽ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻧﯿﺴﺖ. ﺻﻨﺪﻟﯽ ﭘﯿﺪا ﻣﯽ ﮐﻨﻢ و ﻣﯽ ﺷﯿﻨﻢ. ﺳﺮم رو ﺑﻪ ﺷﯿﺸﻪ ﭘﺸﺖ ﺗﮑﯿﻪ ﻣﯽ دم و ﻧﻔﺲ‬ ‫ﻋﻤﯿﻘﯽ ﻣﯽ ﮐﺸﻢ. ﺑﻐﻞ دﺳﺘﻢ ﺧﺎﻧﻮم ﻧﺴﺒﺘﺎ ﻣﺴﻦ و ﭼﺎﻗﯿﻪ ﮐﻪ ﻏﺮﻗﻪ ﺗﻮي ﮐﺘﺎب ﻣﻔﺎﺗﯿﺢ ﺗﻮي دﺳﺘﺶ. ﺗﻮي دﻟﻢ ﻟﺒﺨﻨﺪي ﻣﯽ زﻧﻢ. ﯾﺎد‬ ‫ﮐﺘﺎب ﻣﻔﺎﺗﯿﺢ ﺑﻨﻔﺶ رﻧﮕﯽ ﮐﻪ ﺑﺮاي ﻣﺎدر ﺧﺮﯾﺪه ﺑﻮدم ﻣﯿﻮﻓﺘﻢ. ﮐﺘﺎﺑﯽ ﮐﻪ ﻣﺎدر ﺑﺎ درﯾﺎﻓﺘﺶ اﺷﮏ ﺗﻮي ﭼﺸﻤﺎش ﺟﻤﻊ ﺷﺪ و ﺑﻌﺪ‬ ‫ﮔﻔﺖ: "دﺧﺘﺮ رﻧﮓ از اﯾﻦ ﺳﻨﮕﯿﻦ ﺗﺮ ﻧﺒﻮد؟!"‬ ‫ﺧﻮب رﻧﮓ ﺳﻨﮕﯿﻦ ﺗﻌﺮﯾﻔﺶ ﺑﺎ رﻧﮓ ﺳﺒﮏ ﻓﺮق ﻣﯽ ﮐﺮد. ﮐﻼ آدم ﻫﺎ ﻫﻢ ﺳﻨﮕﯿﻦ و ﺳﺒﮏ دارن. ﺑﻪ دﺧﺘﺮ اﺧﻢ آﻟﻮدي ﮐﻪ ﮐﺘﺎب‬ ‫زﺑﺎﻧﺶ رو ﻣﺤﮑﻢ ﺑﻐﻞ ﮐﺮده ﺑﻮد ﻧﮕﺎﻫﻢ اﻓﺘﺎد. ﻣﺜﻼ اﯾﻦ ﺧﺎﻧﻮم ﺳﻨﮕﯿﻨﻪ، اﻣﺎ اون ﯾﮑﯽ ﺧﺎﻧﻮم ﮐﻪ ﺗﻮ آﯾﻨﻪ دﺳﺘﯽ داره ﺑﻪ ﺧﻮدش ﻟﺒﺨﻨﺪ‬ ‫ﻣﯽ زﻧﻪ ﺳﺒﮑﻪ؟‬ ‫ﭼﺸﻢ از ﻣﺮدم ﮔﺮﻓﺘﻢ. ﻫﻤﻪ ﺗﻨﻢ درد ﻣﯽ ﮐﺮد، ﮔﻠﻮم از ﻫﻤﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ. ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺑﯿﻤﺎر ﻣﯽ ﺷﺪم؛ ﺗﻤﺮﯾﻦ داﺷﺘﯿﻢ و ﺑﻌﺪ اﺟﺮا. ﮐﯿﻒ ﭘﻮﻟﻢ رو‬ ‫ﺑﺎز ﮐﺮدم. دو ﺗﺎ اﺳﮑﻨﺎس ده ﺗﻮﻣﻨﯽ. اﺧﻤﺎم در ﻫﻢ ﺷﺪ. ﺗﺎ ﭘﺎﯾﺎن ﺗﻤﺮﯾﻦ ﻫﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎ ﺣﺪاﮐﺜﺮ ﺷﺶ ﺗﺎ از اﯾﻦ ﻫﺎ ﺳﺮ ﻣﯽ ﮐﺮدم و اﯾﻦ‬ ‫ﯾﻌﻨﯽ ﻓﺎﺟﻌﻪ. ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻪ ﮔﻮﺷﺖ ﻧﺒﻮد؛ ﻣﻬﻢ ﻫﻢ ﻧﺒﻮد، اﻟﺒﺘﻪ ﻃﯽ ﻣﯽ ﺷﺪ. ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﮐﯿﻔﻢ رو ﺑﺒﻨﺪم ﮐﻪ ﭼﺸﻤﻢ ﺑﻪ ﻋﮑﺲ ﻫﺎﯾﯽ ﺧﻮرد ﮐﻪ‬ ‫ﺑﻬﻢ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﯽ زدن. ﮔﻠﻨﺎر ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣﯽ ﺧﻨﺪﯾﺪ و ﻣﯽ ﮔﻔﺖ ﮐﯿﻒ ﭘﻮل ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ آﻟﺒﻮﻣﻪ! ﮔﻠﻨﺎر ﭼﻪ ﻣﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻣﺠﺒﻮرم ﺑﻪ‬ ‫ﺣﻤﻞ اﯾﻦ آﻟﺒﻮم.‬ ‫آﻫﯽ ﮐﺸﯿﺪم و ﮐﯿﻔﻢ رو ﺑﺴﺘﻢ. ﻗﻄﺎر ﻣﺘﺮو ﺧﻨﮏ ﺑﻮد و اﯾﻦ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯽ ﺷﺪ ﺑﺪﺟﻮر ﺧﻮاﺑﻢ ﺑﯿﺎد. از زﯾﺮ ﭼﺸﻤﻢ ﺗﺒﻠﯿﻎ ﻣﻮﺑﺎﯾﻞ ﻧﻮﮐﯿﺎ ﮐﻪ‬ ‫ﺑﻪ ﺻﻮرت ﯾﻪ ﺳﺮي ﻧﮕﺎﺗﯿﻮ ﭘﺸﺖ ﻫﻢ ﻣﺜﻞ اﻧﯿﻤﯿﺸﻦ رو دﯾﻮار ﺗﻮﻧﻞ ﻣﺘﺮو ﻣﯽ اﻓﺘﺎد ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم.‬ ‫"اﺳﺘﻔﺎده از ﻫﻨﺮ ﻫﻔﺘﻢ، ﻫﻤﯿﺸﻪ، ﻫﻤﻪ ﺟﺎ. " ﺻﺪاي اﺳﺘﺎد اﻣﯿﺮي ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﻮ ﮔﻮﺷﻢ ﻣﯽ ﭘﯿﭽﯿﺪ.‬ ‫ﻟﮕﺪ ﻣﺤﮑﻤﯽ ﺑﻪ در ﻓﻠﺰي زدم.‬ ‫
- اَه اَه اَه!‬ ‫ﺳﻪ ﺑﺎر ﺗﮑﺮار اَه ﺑﻪ ﺗﻤﺎم وﻗﺎﯾﻊ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻋﺖ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻫﻢ دﻟﻢ رو ﺧﻨﮏ ﻧﮑﺮد. اﺻﻼ ﭼﻪ ﻃﻮر ﻣﻤﮑﻦ ﺑﻮد ﺑﺸﻪ اﯾﻦ دل آﺗﯿﺶ ﮔﺮﻓﺘﻪ‬ ‫ﻣﻦ رو ﺧﻨﮏ ﮐﺮد. ﮐﻠﯿﺪ رو ﭼﺮﺧﻮﻧﺪم و در رو ﺑﺎز ﮐﺮدم. در رو ﺑﺎ ﺻﺪا ﺑﺴﺘﻢ، ﺑﺪون رﻋﺎﯾﺖ ﮐﺴﯽ. ﺗﮑﯿﻪ دادم ﺑﻪ دﯾﻮار ﺷﺎﻟﻢ رو از‬ ‫ﺳﺮم ﮐﻨﺪم؛ اﯾﻦ ﮐﺎر ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﻣﻮﻫﺎي ﻓﺮم ﺑﯿﺸﺘﺮ در ﻫﻢ ﺑﺮه.‬ ‫
- ﺑﻪ ﺟﻬﻨﻢ!‬ ‫ﺑﻪ ﺟﻬﻨﻢ ﺑﻠﻨﺪ دﯾﮕﻪ اي ﮔﻔﺘﻢ. ﺷﺎﻟﻢ رو اﻧﺪاﺧﺘﻢ روي ﻧﺮده ﻫﺎي ﻗﺪﯾﻤﯽ آﭘﺎرﺗﻤﺎن ﺑﻪ ﻫﻤﻮن ﻧﺮده ﻫﺎي ﮔﻞ و ﺑﻠﺒﻠﯽ ﮐﻪ ﯾﻪ زﻣﺎﻧﯽ‬ ‫زﯾﺒﺎ ﺑﻮدن. ﭘﺎﻫﺎم ذوق ذوق ﻣﯽ ﮐﺮد، از ﺻﺒﺢ ﺳﺮ ﭘﺎ ﺑﻮدم. ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﮐﻔﺶ ﻫﺎي آل اﺳﺘﺎرم اﻧﺪاﺧﺘﻢ و در اﻣﺘﺪاد اون ﻫﺎ ﭼﺸﻤﻢ‬ ‫اﻓﺘﺎد ﺑﻪ ﻣﻮزاﯾﯿﮏ ﻫﺎي ﺳﻔﯿﺪ و ﺳﯿﺎه ﮐﻒ ﺧﻮﻧﻪ، ﻫﻤﻮن ﻣﻮزاﯾﯿﮏ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﯾﻪ زﻣﺎﻧﯽ ﺗﻮ اوج ﮐﻮدﮐﯽ ﺟﺎي ﺑﺎزي ﻣﺎ ﺑﻮد ﺑﺮاي ﻟﯽ‬ ‫ﻟﯽ.‬ ‫ﯾﮏ ﺑﺎر دﯾﮕﻪ ﺑﺎ ﻣﺸﺖ ﮐﻮﺑﯿﺪم ﺑﻪ دﯾﻮار. ﺣﺘﯽ اﻧﺪﮐﯽ ﻫﻢ از ﺧﺸﻤﻢ ﮐﻢ ﻧﺸﺪ.‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺮ و ﺻﺪا راه اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﻻي در آﭘﺎرﺗﻤﺎن ﻃﺒﻘﻪ ﻫﻤﮑﻒ ﺑﺎز ﺷﺪ. دو ﺗﺎ ﭼﺸﻢ آﺑﯽ ﻣﻬﺮﺑﻮن ﭼﺸﻢ‬ ‫دوﺧﺘﻦ ﺑﻪ ﻣﻦ. ﺗﻮ ﺗﺎرﯾﮑﯽ ﺳﻌﯽ داﺷﺘﻦ ﺗﺸﺨﯿﺼﻢ ﺑﺪن. دﺳﺘﺶ رو ﺑﺮد ﺑﻪ ﺳﻤﺖ دﯾﻮار و ﮐﻠﯿﺪ رو زد. روﺷﻨﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﭘﺨﺶ‬ ‫ﺷﺪ. ﺑﺎ دﯾﺪﻧﻢ اﺧﻢ ﻫﺎش از ﻫﻢ ﺑﺎز ﺷﺪ.‬ ‫
- ﻫﻤﺮاز ﺗﻮﯾﯽ؟!‬ ‫ﭼﻪ ﻗﺪر ﻟﻬﺠﻪ ﺑﺎ ﻣﺰه و ﺷﯿﺮﯾﻨﺶ رو دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ. ﺑﺎ ﺑﻐﻀﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﺮاه ﺗﻤﺎم اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺘﻢ ﺑﻮد.‬ ‫
- ﺑﻠﻪ ﻣﻨﻢ.‬ ‫
- ﺳﻼم. ﭼﺮا اون ﺟﺎﯾﯽ؟! ﭼﺮا اﻧﻘﺪر ﭘﮑﺮي؟!‬ ‫
- داﺳﺘﺎن ﻫﻤﯿﺸﮕﯽ.‬ ‫اﯾﻦ داﺳﺘﺎن ﺑﻪ ﻗﺪري ﺗﮑﺮاري ﺑﻮد، ﺑﻪ ﻗﺪري ﮐﻪ ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ دﯾﮕﻪ از ﺑﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد. ﺳﺮش رو ﺑﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﺗﺎﺳﻒ ﺗﮑﻮن داد.‬ ‫
- ﺑﯿﺎ ﻏﺬا ﺣﺎﺿﺮ دارم ﺑﺨﻮر.‬ ‫ﻣﺨﺎﻟﻔﺘﻢ ﺑﺎﻫﺎش ﺳﻮدي ﻧﺪاﺷﺖ. ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻮد، ﻣﺜﻞ ﻣﻦ، دوﺳﺘﻢ داﺷﺖ ﻣﺜﻞ ﻣﻦ. ﯾﻪ روزي روزﮔﺎري ﺗﻮ ﺷﺮاﯾﻂ ﻣﺘﻔﺎوت ﺳﺮﮔﺮﻣﯽ و‬ ‫ﺷﻐﻠﺶ ﻫﻢ ﻣﺜﻞ ﻣﻦ ﺑﻮد.‬ ‫ﮐﻔﺶ ﻫﺎم رو در آوردم و ﻫﻤﺮاﻫﺶ ﺷﺪم.‬ ‫
- ﻣﺮغ ﻋﺸﻘﺎت ﺧﻮاﺑﯿﺪن ﻣﺎدام؟‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زد.‬ ‫
- اوﻧﺎ ﻫﻢ از درد ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﻣﻦ ﺑﯽ ﺳﺮ ﺻﺪا ﺷﺪن دﺧﺘﺮﮐﻢ.‬ ‫در و دﯾﻮار ﺧﻮﻧﻪ ﺣﺘﯽ ﺑﻮي ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﻣﯽ داد. ﻣﺎدام ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ ارﻣﻨﯽ دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﯽ ﻣﻦ ﺑﺎ اون ﻫﯿﮑﻞ ﺗﭙﻞ و ﻣﻮﻫﺎي ﯾﻪ دﺳﺖ ﺳﻔﯿﺪ و‬ ‫ﻟﻬﺠﻪ دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﯿﺶ. رو ﻣﯿﺰ ﻧﺎﻫﺎر ﺧﻮري ﮐﺎﺳﻪ اي ﮔﺬاﺷﺖ.‬ ‫
- ﮔﺮﺳﻨﻪ اي ﺑﺨﻮر. ﺑﻮرش* ﭘﺨﺘﻢ.‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻇﺮف اﻧﺪاﺧﺘﻢ. ﻏﺬاي ﻣﻮرد ﻋﻼﻗﻪ ام ﻧﺒﻮد، اﻣﺎ ﭼﺎره اي ﻫﻢ ﻧﺒﻮد.‬ ‫ﻣﺎدام دﺳﺖ ﻫﺎي ﺗﭙﻞ و ﺳﻔﯿﺪش ﮐﻪ ﻫﻨﻮز ﺣﻠﻘﻪ ازدواﺟﺶ رو ﺗﻮ اﻧﮕﺸﺘﺶ داﺷﺖ و ﭘﺮ از ﻟﮑﻪ ﻫﺎي ﻗﻬﻮه اي رﻧﮓ دوره ﭘﯿﺮي ﺑﻮد‬ ‫روي دﺳﺘﻢ ﮔﺬاﺷﺖ.‬ ‫
- ﺧﺪا ﺧﻮدش ﺟﻮاﺑﺶ رو ﻣﯽ ده.‬ ‫ﻗﺎﺷﻘﯽ از ﻏﺬا رو ﺗﻮي دﻫﻨﻢ ﮔﺬاﺷﺘﻢ. ﻣﻬﻢ ﻧﺒﻮد ﮐﻪ اﯾﻦ ﻏﺬا رو دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ، ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل ﺑﻌﺪ از ﻣﺪت ﻫﺎ ﻏﺬاي ﮔﺮم ﺧﻮﻧﮕﯽ‬ ‫وارد ﺑﺪﻧﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد.‬ ‫ﻣﺎدام ﯾﻪ ﺻﻔﺤﻪ ﻗﺪﯾﻤﯽ از دﻟﮑﺶ رو ﺗﻮي دﺳﺘﮕﺎه ﮔﺬاﺷﺖ و روي ﺻﻨﺪﻟﯽ ﻧﻨﻮﯾﯽ ﻧﺸﺴﺖ و ﺑﺎﻓﺘﻨﯿﺶ رو ﺑﻪ دﺳﺘﺶ ﮔﺮﻓﺖ.‬ ‫
- ﺑﭽﻪ ﺑﻮدي، ﺗﺎزه ﻣﯽ رﻓﺘﯽ ﮐﻼس اول، ﻫﻤﻮن روزاﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻣﻘﻨﻌﻪ ﺳﻔﯿﺪ ﭼﻮﻧﻪ دارت از ﺗﻪ ﮐﻮﭼﻪ ﺧﻨﺪه ﮐﻨﺎن ﻣﯿﻮﻣﺪي ...‬ ‫ﺑﺎ ﺧﻨﺪه اﺿﺎﻓﻪ ﮐﺮدم.‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- ﻫﻤﻮن روزاﯾﯽ ﮐﻪ ﭼﻮﻧﻪ ﻣﻘﻨﻌﻪ ام ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻓﺮق ﺳﺮم ﺑﻮد؟‬ ‫رﯾﺰ ﺧﻨﺪﯾﺪ.‬ ‫
- آره ﻫﻤﻮن روزا ﻣﯽ ﻧﺸﺴﺘﯿﻢ ﺑﺎ ﻣﺎدرت ﺑﺮاي زﻣﺴﺘﻮﻧﺖ ژاﮐﺖ ﻣﯽ ﺑﺎﻓﺘﯿﻢ ...‬ ‫ﻫﻤﻮن روزاﯾﯽ ﮐﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﻫﻨﻮز ﺑﺮاي ﻣﻦ ﯾﻪ زﯾﺮ ﯾﻪ رو ﻧﺒﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮد، ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺑﺎﻓﺖ رو داﺷﺖ.‬ ‫اﺷﮏ ﺗﻮي ﭼﺸﻤﻢ رو ﻋﻘﺐ زدم.‬ ‫
- ﻧﮕﻔﺘﻢ ﺑﻐﺾ ﮐﻨﯽ. ﻏﺬات رو ﺑﺨﻮر، ﺑﺮات ﺧﻮﺑﻪ. داري ﺑﺎ ﺧﻮدت ﭼﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ ﻫﻤﺮاز؟‬ ‫ﺑﺎ ﺧﻮدم ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم ﺗﻮ اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ، ﺑﻪ ﭼﻨﺪ ﺻﺪا، ﺑﺎ ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻦ ﻣﺨﺘﻠﻒ دﻗﯿﻘﺎ ﻫﻤﯿﻦ ﺳﻮال رو از ﻣﻦ ﭘﺮﺳﯿﺪه ﺑﻮدﻧﺪ؟‬ ‫ﺷﺎﻧﻪ ام رو ﺑﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﺑﺎﻻ اﻧﺪاﺧﺘﻢ. ﭼﺸﻤﺎي آﺑﯿﺶ ﭘﺮ از ﺑﻐﺾ ﺷﺪ. ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻫﻤﻪ دﻗﯿﻘﺎ ﻫﻤﯿﻦ ﺟﻮاب رو داده ﺑﻮدم.‬ ‫***‬ ‫ﮐﻔﺶ ﻫﺎم رو ﻧﭙﻮﺷﯿﺪم، ﭘﺎم رو ﮐﺮدم ﺗﻮش و ﮐﯿﻔﻢ رو روي دوﺷﻢ اﻧﺪاﺧﺘﻢ و ﺻﻮرت ﻣﺎﻫﺶ رو ﺑﻮﺳﯿﺪم.‬ ‫
- ﻣﺮﺳﯽ ﻣﺎدام.‬ ‫دﺳﺘﺎي ﭼﺮوك ﺧﻮردش رو ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﮔﻮﻧﻪ ام آورد و ﻟﻤﺲ ﮐﺮد.‬ ‫
- ﻧﮑﻦ ﻫﻤﺮاز، ﻧﮑﻦ، ﺧﺪا ﺧﻮدش ﺟﻮاﺑﺶ رو ﻣﯽ ده.‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم و ﺑﺎ ﺷﯿﻄﻨﺖ ذاﺗﯽ ﻫﻤﯿﺸﮕﯿﻢ ﮔﻔﺘﻢ:‬ ‫
- ﺧﯿﻠﯽ دوﺳﺖ دارم ﺑﺎ اﯾﻦ ﺧﺪا ﯾﻪ ﺟﻠﺴﻪ ﺑﺤﺚ و ﮔﻔﺘﮕﻮ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ.‬ ‫ﺻﻠﯿﺒﯽ روي ﺳﯿﻨﻪ اش ﮐﺸﯿﺪ.‬ ‫
- از دﺳﺖ ﺗﻮ! آدم ﺑﺎ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺷﻮﺧﯽ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻪ!‬ ‫***‬ ‫دﺳﺘﻢ رو ﮔﺬاﺷﺘﻢ زﯾﺮ ﺳﺮم و زل زدم ﺑﻪ ﺳﻘﻒ، ﺗﻮ ﺳﮑﻮﺗﯽ ﮐﻪ ﮔﻪ ﮔﺎه ﺑﺎ ﺻﺪاي اﮔﺰوز ﯾﻪ ﻣﻮﺗﻮر ﺷﮑﺴﺘﻪ ﻣﯽ ﺷﺪ ﺑﺪ ﺟﻮر ﺧﺴﺘﻪ‬ ‫ﺑﻮدم. ﺗﻮ ﺷﯿﺶ و ﺑﺶ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﻣﻮﻧﺪه ﻣﻮﻧﺪه ﺑﻮدم. "ﭼﺮا اﯾﻦ ﻃﻮر ﻣﯽ ﮐﺮد؟ ﭼﺮا ﻧﻤﯽ ذاﺷﺖ ﺑﺒﯿﻨﻤﺸﻮن؟ ﭼﺮا ﺑﺎﯾﺪ ﻫﺮ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ﯾﻪ‬ ‫ﺑﺎر ﺑﺎ ﻣﻦ اﯾﻦ ﮐﺎر رو ﻣﯽ ﮐﺮد؟"‬ ‫ﺑﻪ ﭘﻬﻠﻮ ﭼﺮﺧﯿﺪم. ﺑﻪ ﻋﮑﺲ ﺧﻨﺪاﻧﺸﻮن روي ﻣﯿﺰ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺗﺨﺘﻢ، ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﯽ زدن ﮔﻔﺘﻢ:‬ ‫
- ﻗﻮل ﻣﯽ دم ﺑﻬﺘﻮن، ﻗﻮل ﻣﯽ دم ﺧﯿﻠﯽ زودﺗﺮ از اون ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﻓﮑﺮش رو ﺑﮑﻨﯿﻦ ﺑﯿﺎرﻣﺘﻮن ﭘﯿﺶ ﺧﻮدم.‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺑﻪ آرزوي ﺧﻮدم زدم.‬ ‫زﯾﺮ ﻟﺐ آواز ﻣﯽ ﺧﻮﻧﺪ و ﺑﺎ ﻗﺎﺷﻖ ﻏﺬاي ﺗﻮي ﻇﺮف روﯾﯽ روي ﮔﺎز رو ﻫﻢ ﻣﯽ زد. روي دوﺷﺶ ﯾﻪ ﺣﻮﻟﻪ اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮد. ﮔﺎﻫﯽ ﺑﺎ‬ ‫آﻫﻨﮓ زﯾﺮ ﻟﺒﺶ ﯾﻪ ﻗﺮ ﻫﻢ ﻣﯿﻮﻣﺪ.‬ ‫
- ﺣﺎﺿﺮ ﻧﺸﺪ ﺳﯿﺎ؟ دل و رودﻣﻮن ﺗﻮ ﺷﮑﻤﻤﻮن ﺑﻪ ﻫﻢ رﺣﻢ ﻧﮑﺮدن!‬ ‫ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﭘﺸﺖ.‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- ﮔﻠﻨﺎر ﺑﺪﺟﻮر ﺷﮑﻤﻮﯾﯽ!‬ ‫ﮔﻠﻨﺎر ﺗﮑﻪ ﮐﻮﭼﯿﮑﯽ از ﻧﺎن ﻟﻮاش ﺑﺮﺷﺘﻪ روي ﻣﯿﺰ رو ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ ﭘﺮﺗﺎب ﮐﺮد.‬ ‫
- واي ﮔﻠﻨﺎر ﻋﺠﺐ ﺗﻨﺒﯿﻪ ﺑﺪي! ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﯽ ﺗﻨﺒﯿﻪ ﺑﺪﻧﯽ ﮐﻮدك ﻣﻨﺴﻮخ ﺷﺪه؟ دﺧﺘﺮ ﭼﺮا زﻣﯿﻦ رو ﮐﺜﯿﻒ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ آﺧﻪ؟‬ ‫ﮔﻠﻨﺎر ﻟﺒﺨﻨﺪي زد.‬ ‫
- ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ. اﻋﺼﺎﺑﻢ رو ﮐﻪ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﯽ رﯾﺰه، ﻫﺮ ﭼﯽ دم دﺳﺘﻢ ﺑﺎﺷﻪ ﭘﺮت ﻣﯽ ﮐﻨﻢ، ﭼﻪ ﻧﻮن، ﭼﻪ ﭼﺎﻗﻮ.‬ ‫ﺳﯿﺎوش ﮐﻪ ﺑﺎ ﺣﻮﻟﻪ دور ﮔﺮدﻧﺶ ﻇﺮف رو ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد، ﺻﺎف ﮔﺬاﺷﺘﺶ روي ﻧﻮن وﺳﻂ ﻣﯿﺰ ﺑﺎ در آوردن اداي ﻟﻬﺠﻪ ﻓﺮاﻧﺴﻮي.‬ ‫
- ﻏﺬاي ﻣﺨﺼﻮص ﺳﺮ آﺷﭙﺰ. ﮔﻮﺟﻪ ﻓﺮﻧﮕﯽ ﺑﺎ ﺳﺲ ﺗﺨﻢ ﻣﺮغ و ﭘﻨﯿﺮ ﺟﯿﻨﮕﻮل ﻣﺴﺘﻮن.‬ ‫و ﺑﻌﺪ ﯾﻪ ﺗﻌﻈﯿﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﺎﻻ ﮐﺮد. ﺑﻠﻨﺪ ﺧﻨﺪﯾﺪم.‬ ‫
- دﻟﻘﮏ!‬ ‫
- دﻟﻘﮑﯿﻢ دﯾﮕﻪ ﺑﺎﻧﻮ. ﯾﻪ ﻋﻤﺮه ﺳﺮﮔﺮﻣﯽ ﻣﺎ ﭼﯿﻪ؟‬ ‫ﺑﻠﻨﺪ ﮔﻔﺘﻢ:‬ ‫
- روي ﺻﺤﻨﻪ ﻣﺮدم رو ﺳﺮﮔﺮم ﮐﺮدن.‬ ‫ﺧﻨﺪﯾﺪ و ﻣﻮﻫﺎم رو ﺑﻪ ﻫﻢ رﯾﺨﺖ.‬ ‫ﮔﻠﻨﺎر
- ﻧﮑﻦ ﺳﯿﺎ ﻣﻮﻫﺎش ﻣﯽ رﯾﺰه ﺗﻮ ﻏﺬا، اﻋﺼﺎب ﻧﺪارم.‬ ‫ﺳﯿﺎ در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ داﺷﺖ ﻣﯽ ﻧﺸﺴﺖ.‬ ‫
- ﺑﺮ اﻋﺼﺎب ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﮔﻠﻨﺎر ﺻﻠﻮات.‬ ‫ﻟﻘﻤﻪ اي رو ﺑﻪ دﻫﻨﻢ ﮔﺬاﺷﺘﻢ و ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﯾﻪ دﺳﺘﻪ رﯾﺤﻮن رو ﭼﭙﻮﻧﺪم ﺗﻮ دﻫﻨﻢ. ﻟﻘﻤﻪ ام رو ﮐﻪ ﻗﻮرت دادم، ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻫﺮ دوﺷﻮن‬ ‫ﮐﺮدم. ﻟﺒﺨﻨﺪ روي ﻟﺒﺸﻮن ﺑﻮد. ﺧﺐ ﺑﻌﺪ از دو روز دوﺑﺎره داﺷﺘﻢ ﻣﯽ ﺧﻨﺪﯾﺪم و ﯾﺎدم ﻫﻢ ﻧﻤﯿﻮﻣﺪ آﺧﺮﯾﻦ ﺑﺎر ﮐﯽ ﻏﺬا ﺧﻮرده ﺑﻮدم.‬ ‫ﻃﻌﻢ ﺗﻨﺪ و ﺗﯿﺰ اﻣﻠﺖ روي ﻣﯿﺰ، ﺑﺪون ﭘﻨﯿﺮ ﺟﯿﻨﮕﻮل ﻣﺴﺘﻮن ﻃﻌﻢ زﻧﺪﮔﯽ ﺑﻮد، ﻃﻌﻢ داﺷﺘﻦ ﯾﻪ ﻫﻢ ﻧﻔﺲ ﺑﺮاي ﻏﺬا ﺧﻮردن.‬ ‫ﮔﻠﻨﺎر
- ﻣﻮش ﻣﻮش داري روز ﺑﻪ روز ﻻﻏﺮﺗﺮ ﻣﯽ ﺷﯽ!‬ ‫ﯾﮑﻢ آب ﻧﻮﺷﯿﺪم.‬ ‫
- و آﯾﺎ اﯾﻦ ﺑﺪ اﺳﺖ؟‬ ‫
- ﺗﺎﺗﺮي ﺣﺮف ﻧﺰن.‬ ‫ﺧﻨﺪﯾﺪم.‬ ‫
- ﺣﺴﻮد ﺧﺎﻧﻮم!‬ ‫ﺳﯿﺎوش ﮐﻪ ﺣﺎﻻ ﮐﻤﯽ ﺟﺪي ﺷﺪه ﺑﻮد.‬ ‫
- ﺧﺪا ازش ﻧﮕﺬره، زﯾﺮ ﭼﺸﻤﺎت ﮔﻮد اﻓﺘﺎده.‬ ‫ﻟﻘﻤﻪ ﺗﻮي دﺳﺘﻢ رو رﻫﺎ ﮐﺮدم روي ﻣﯿﺰ.‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- زﯾﺎد ﺑﻪ اون ﻫﻢ رﺑﻂ ﻧﺪاره ﻫﺎ، ﯾﺎدم ﻧﻤﯿﺎد آﺧﺮﯾﻦ ﺑﺎر ﮐﯽ ﻏﺬا ﺧﻮردم.‬ ‫ﮔﻠﻨﺎر ﮐﻪ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﭼﺸﻤﺎش ﺧﯿﺲ ﺷﺪه ﺑﻮد.‬ ‫
- د ﭼﺮا ﺑﺎ ﺧﻮدت اﯾﻦ ﻃﻮري ﻣﯽ ﮐﻨﯽ؟!‬ ‫
- ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ دﯾﮕﻪ اﯾﻦ ﺳﻮال رو ﺗﮑﺮار ﻧﮑﻨﯿﻦ، ﻫﻤﺶ ﺗﮑﺮار اﯾﻦ ﺳﻮاﻟﻪ.‬ ‫ﺳﯿﺎوش ﺑﺎ ﻗﯿﺎﻓﻪ درﻫﻤﯽ ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻢ اﯾﻦ ﺷﮑﻠﯽ ﻣﯽ ﺷﺪ.‬ ‫
- ﭼﯽ ﮐﺎر ﮐﻨﯿﻢ؟ ﺑﮕﯿﻢ ﺧﯿﻠﯽ دﺳﺘﺖ درد ﻧﮑﻨﻪ؟ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻤﻨﻮن ﮐﻪ داري ﺧﻮدت رو دﺳﺘﯽ دﺳﺘﯽ ﻣﯽ ﮐﺸﯽ؟ د ﭼﺮا ﺗﻮ ﮐﻠﻪ ات ﻧﻤﯽ‬ ‫ره ﻫﻤﺮاز؟ ﺗﻮ وﻇﯿﻔﻪ اي ﻧﺪاري.‬ ‫ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺷﺪم. ﺑﺮاي ﻣﻦ ﻫﻢ ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ دﯾﺮ اﺗﻔﺎق ﻣﯽ اﻓﺘﺎد، اون ﻫﻢ از دﺳﺖ ﮐﯽ؟ ﺳﯿﺎوش؟ اﻣﺎ اﯾﻦ ﺑﺎر ﺣﻘﯿﻘﺘﺎ ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺷﺪم.‬ ‫
- ﺳﯿﺎوش ﻣﻌﻨﯽ ﺣﺮﻓﺖ رو ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﯽ ﺷﯽ اﺻﻼ؟! ﻣﺮد ﺣﺴﺎﺑﯽ اوﻧﺎ ﺗﻨﻬﺎ ﯾﺎدﮔﺎري ﻫﺎي ﻣﻨﻦ، ﻣﻦ ﻫﯿﭽﯽ ﻧﺪارم ﺑﺪون اوﻧﺎ.‬ ‫ﮔﻠﻨﺎر
- ﻣﻮﺷﯽ ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﻧﺸﻮ، ﺳﯿﺎ ...‬ ‫ﺳﯿﺎوش ﭘﺮﯾﺪ وﺳﻂ ﺣﺮﻓﺶ.‬ ‫
- ﺗﻮ ﻟﻄﻔﺎ دﺧﺎﻟﺖ ﻧﮑﻦ ﮔﻠﯽ.‬ ‫ﺑﺮاق ﺷﺪ ﺗﻮي ﭼﺸﻤﺎم.‬ ‫
- ﻣﻦ ﻧﮕﻔﺘﻢ ﺑﯽ ﺧﯿﺎﻟﺸﻮن ﺷﻮ، ﮔﻔﺘﻢ در ﺣﺪي وﻗﺖ و اﻧﺮژي ﺑﺬار ﮐﻪ ﻧﺮﻣﺎﻟﻪ، ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎﺷﻪ. ﻧﻪ اﯾﻦ ﻃﻮر، ﻫﺮ روز ﻫﺮ روز، ﻫﺮ ﺷﺐ‬ ‫ﭘﺎ ﻣﯽ ﺷﯽ ﻣﯿﺮي. اون آدم ﻣﺮﯾﺾ اﺣﻮاﻟﻢ ﺑﺮاي اﻧﺘﻘﺎم ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﻫﻨﻮز ﻧﻔﻬﻤﯿﺪم ﭼﯿﻪ، اون ﺑﺮﺧﻮرد ﺑﺎﻫﺎت ﻣﯽ ﮐﻨﻪ. ﻣﯿﺎي دو روز‬ ‫ﻣﯿﻔﺘﯽ. دردم اﯾﻨﻪ. ﯾﻪ ﻧﻈﺮ ﺑﻪ اﻃﺮاﻓﺖ ﺑﻨﺪاز، ﺑﻪ ﺧﻮدت، ﺑﻪ زﻧﺪﮔﯿﺖ.‬ ‫
- اذﯾﺘﺘﻮن ﻣﯽ ﮐﻨﻢ؟‬ ‫
- ﻻ اﻟﻪ اﻻ ا ... دﺧﺘﺮ ﻧﻔﻬﻢ از ﮐﻞ ﮔﻞ ﻟﮕﺪ ﮐﺮدن ﻫﺎي اﯾﻦ ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﻧﺘﯿﺠﻪ رو ﮔﺮﻓﺘﯽ؟!‬ ‫ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎي ﺧﯿﺲ و ﮔﺮد ﺑﺎ ﻣﻈﻠﻮﻣﺎﻧﻪ ﺗﺮﯾﻦ ﺻﻮرت ﻣﻤﮑﻦ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم. ﺳﺮش رو ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺖ.‬ ‫
- اون ﺟﻮري ﻧﮕﺎم ﻧﮑﻦ. ﻫﻤﺮاز از ﺧﻮدم ﺑﺪم ﻣﯿﺎد ﮐﻪ ﺳﺮت داد زدم.‬ ‫ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم رﻓﺘﻢ ﺳﻤﺘﺶ و ﺻﻨﺪﻟﯽ ﮐﻨﺎرش ﻧﺸﺴﺘﻢ.‬ ‫
- ﺳﯿﺎ ﺑﻪ ﺟﺎن ﺧﻮدم، ﻧﺘﯿﺠﻪ اي ﮐﻪ از ﺣﺮﻓﺎت ﮔﺮﻓﺘﻢ اﯾﻨﻪ ﮐﻪ ﯾﻪ ﺳﯿﺎوﺷﯽ ﻫﺴﺖ، ﯾﻪ ﻫﻢ ﺑﺎزي دوره ﮐﻮدﮐﯽ، ﮐﻪ دﻟﺶ ﺑﺮام ﻣﯽ‬ ‫ﺳﻮزه، ﮐﻪ ﻧﮕﺮاﻧﻤﻪ، ﮐﻪ ﻫﺴﺖ، ﮐﻪ وﻗﺖ ﻣﯽ ذاره، ﺑﺎ ﺗﻤﺎم ﻣﺸﮑﻼﺗﯽ ﮐﻪ ﺧﻮدش ﻫﻢ داره ﺑﺎﻫﺎش دﺳﺖ و ﭘﻨﺠﻪ ﻧﺮم ﻣﯽ ﮐﻨﻪ.‬ ‫ﺳﺮش رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮد و ﺑﺎز ﻫﻢ ﻣﻮﻫﺎم رو ﺑﻪ ﻫﻢ رﯾﺨﺖ.‬ ‫
- ﻫﻤﺮاز ﺗﻮ ﺧﯿﻠﯽ ﺣﯿﻔﯽ، ﺑﻪ ﺧﺪا ﺧﯿﻠﯽ ﺣﯿﻔﯽ. ﭼﻄﻮر دﻟﺶ ﻣﯿﺎد؟ ﭼﻄﻮر ﻣﯽ ﺗﻮﻧﻪ اﯾﻦ ﻃﻮري ﺑﭽﺰوﻧﺘﺖ؟‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم؛ ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺗﻠﺦ، ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﭘﺮ از اﻓﺴﻮس، اﻣﺎ ﺑﺎز ﻫﻢ ﻟﺒﺨﻨﺪ زدم.‬ ‫
- ﻫﻤﯿﺸﻪ اﻣﯿﺪي ﻫﺴﺖ ﺳﯿﺎ، ﻫﻤﯿﺸﻪ ﯾﻪ ﻧﻮري ﻫﺴﺖ، ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﯾﻪ ﻧﻮر ﮐﻮﭼﯿﮏ، ﻓﻘﻂ ﺑﺎﯾﺪ ﻟﺒﺨﻨﺪ زد. ﺣﺎﻻ ﻫﻢ ﺑﺮم از ﻏﺬاي‬ ‫ﻣﺨﺼﻮص ﺳﺮ آﺷﭙﺰ ﺑﺨﻮرم ﮐﻪ دﻣﺖ ﮔﺮم ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺷﻤﺰه ﺷﺪه.‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫ﺳﯿﺎ
- ﻫﻤﺮاز ﺑﻬﺖ اﻓﺘﺨﺎر ﻣﯽ ﮐﻨﻢ.‬ ‫***‬ ‫ﭼﺎي رو ﺗﻮ ﻓﻨﺠﻮن ﻫﺎي ﻟﻨﮕﻪ ﺑﻪ ﻟﻨﮕﻪ اي رﯾﺨﺘﻢ ﮐﻪ دوﺳﺘﺸﻮن داﺷﺘﻢ. ﮔﻠﻨﺎر ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد رو ﮔﻠﯿﻢ رو ﺑﻪ روي ﻗﻔﺴﻪ ﻓﯿﻠﻢ ﻫﺎ زل‬ ‫زده ﺑﻮد ﺑﻬﺸﻮن و ﺳﯿﺎوش ﮐﺘﺎب ﺗﺎرﯾﺦ ﺳﯿﻨﻤﺎ دﺳﺘﺶ ﺑﻮد.‬ ‫ﻓﻨﺠﻮن ﻫﺎ رو ﮔﺬاﺷﺘﻢ رو ﻣﯿﺰ ﭼﻮﺑﯽ وﺳﻂ اﺗﺎق و ﺧﻮدم ﻫﻢ ﻧﺸﺴﺘﻢ رو ﻣﺒﻞ و ﺑﻌﺪ ﻇﺮف آﺑﯽ رﻧﮓ ﺳﻔﺎﻟﯽ رو از ﻗﻔﺴﻪ زﯾﺮ ﻣﯿﺰ‬ ‫ﮔﺬاﺷﺘﻢ روي ﻣﯿﺰ ﭘﺮ از ﮔﺰ.‬ ‫ﺳﯿﺎوش
- اﻣﯿﺪ ﺿﯿﺎﺋﯽ ﺑﻬﺖ ﺳﺮ زده؟‬ ‫ﺑﺨﺎر ﭼﺎﯾﻢ رو ﻧﻔﺲ ﮐﺸﯿﺪم.‬ ‫
- آره، از ﮐﺠﺎ ﻓﻬﻤﯿﺪي؟!‬ ‫
- از ﮔﺰ آردي ﻫﺎي روي ﻣﯿﺰ.‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪ زدم.‬ ‫
- اوﻣﺪه ﺑﻮد ﻧﻤﺎﯾﺸﻨﺎﻣﻪ ﺟﺪﯾﺪش رو ﺑﺮام آورده ﺑﻮد، ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺮاش اﺟﺮا ﮐﻨﻢ.‬ ‫ﯾﻪ ﺗﯿﮑﻪ از ﮔﺰ رو ﮔﺬاﺷﺖ ﺗﻮ دﻫﻨﺶ.‬ ‫
- ﮐﺎراش ﺧﻮﺑﻪ.‬ ‫
- ﻣﻦ اﻻن دارم ﺑﺎ ﺳﻬﯿﻞ ﮐﺎر ﻣﯽ ﮐﻨﻢ. دو ﺗﺎ اﺟﺮا ﮐﻪ اﻣﮑﺎن ﭘﺬﯾﺮ ﻧﯿﺴﺖ!‬ ‫ﮔﻠﻨﺎر
- ﺗﻮ رو ﺧﺪا ﺑﺤﺚ ﮐﺎرﺗﻮن رو ﺑﺬارﯾﻦ ﮐﻨﺎر. ﻓﯿﻠﻢ ﺑﺒﻨﯿﻢ؟‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪ زدم.‬ ‫
- ﺗﻮ اون ﻓﯿﻠﻤﺎ ﭼﯿﺰي ﻣﮕﻪ ﺑﺎب ﻃﺒﻊ و ﺳﻠﯿﻘﻪ ﺗﻮ ﻫﺴﺖ؟‬ ‫ﻣﯽ ﻟﺮزﯾﺪم ... اﺷﮏ ﻣﯽ رﯾﺨﺘﻢ ... ﻓﺮﯾﺎد ﻣﯽ زدم ... از ﻋﺸﻘﯽ ﮐﻪ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪه ... از زن ﺑﯽ ﮔﻨﺎﻫﯽ ﮐﻪ ﻓﻘﻂ و ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ‬ ‫ﺷﺎﯾﻌﺎت ﮐﺸﺘﻪ ﻣﯽ ﺷﻪ دﻓﺎع ﻣﯽ ﮐﺮدم ... ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯽ ﮐﺮدم ... و در آﺧﺮ ﺑﺎ ﺗﻌﻈﯿﻤﯽ ﺗﻤﺎم ﺷﺪن ﭘﺮده آﺧﺮ داﺳﺘﺎن رو اﻋﻼم ﮐﺮدم ... و‬ ‫ﺑﯽ دﻗﺖ ﭼﺸﻢ دوﺧﺘﻢ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎن ﺧﺎﮐﺴﺘﺮي و ﺟﺬاﺑﺶ ... ﻓﻘﻂ و ﻓﻘﻂ ﺑﻪ دﻧﺒﺎﻟﻪ ﯾﻪ ﺗﺎﺋﯿﺪﯾﻪ ﺑﻮدم ... ﯾﻪ ﻧﮕﺎه ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ ﺗﺤﺴﯿﻦ ...‬ ‫ﺟﺪي و ﺟﺪي ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد ... ﻋﻮاﻣﻞ ﺻﺤﻨﻪ از ﺗﻤﺮﯾﻦ راﺿﯽ ﺑﻮدن ... دﺳﺖ ﻣﯽ زدن ... اون ﻫﻤﭽﻨﺎن دارﺷﺖ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد ... و‬ ‫ﻣﻦ ﻫﻨﻮز ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺗﺎﺋﯿﺪش ﺑﻮدم ... ﻗﻠﺒﻢ ﺗﻮي ﮔﻠﻮم ﺑﻮد ... ﻗﻄﺮه ﻫﺎي ﻋﺮق از ﮐﻤﺮم ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﯿﺮ ﯾﺨﺖ ...‬ ‫ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﻗﺪ ﺑﻠﻨﺪ و ﭘﺮ ﻧﻔﻮذه ... دو ﻗﺪم رو ﺑﻪ ﺟﻠﻮ آﻣﺪ. ﮐﻨﺎر ﺳﻬﯿﻞ ﮐﺎرﮔﺮدان ﻫﯿﺠﺎن زدﻣﻮن اﯾﺴﺘﺎد: ﺑﻬﺘﺮﯾﻨﻢ رو ﺑﻬﺖ ﻣﻌﺮﻓﯽ‬ ‫ﮐﺮدم ... ﭼﻮب ﺟﺎدوي ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺗﻮ ﻫﻢ ﺑﻬﺶ ﺧﻮرده ... ﯾﻪ ﺷﺎﻫﮑﺎر ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪه ﺳﻬﯿﻞ ...‬ ‫ﻣﻦ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﭘﺮواز ﮐﻨﻢ ... ﻣﯽ ﺧﻮﺳﺘﻢ ﺑﺮم دﺳﺖ اﺳﺘﺎد اﻣﯿﺮي رو ﺑﺒﻮﺳﻢ ... ﺑﻪ اﯾﻦ ﺷﺎﻫﮑﺎر دﻧﯿﺎي ﺗﺌﺎﺗﺮ ... ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﺮد ﭼﺸﻢ‬ ‫ﺧﺎﮐﺴﺘﺮي 07 ﺳﺎﻟﻪ و ﺟﺬاب ... ﺑﻪ دﺳﺖ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﻫﺮ ﭼﺮوك ﮐﻨﺎر ﭼﺸﻤﺶ ... ﻫﺮ ﺧﻂ وﺳﻂ ﭘﯿﺸﺎﻧﯿﺶ ﺣﺎﺻﻞ ﯾﻪ ﺗﻼش ﺑﯽ وﻗﻔﻪ‬ ‫ﺑﺮاي داﻧﺸﺠﻮ و ﻫﻨﺮه ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫ﻧﺸﺴﺘﻢ روي ﺻﻨﺪﻟﯽ ﺑﻪ ﮔﺮﯾﻤﻢ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم. اوﻟﯿﻦ ﺗﻤﺮﯾﻦ ﺑﺎ ﮔﺮﯾﻢ روي ﺻﺤﻨﻪ اﺻﻠﯽ ﺗﺎﻻر ﺗﺌﺎﺗﺮ ﺷﻬﺮ ... ﻧﻔﺲ ﻧﻔﺲ ﻣﯽ زدم ﻫﻢ‬ ‫ﭼﻨﺎن ... از ﻫﯿﺠﺎن از ﺷﻮر ... و ﺷﺎﯾﺪ از ﺗﻠﺨﯽ ﮐﻪ در ﺑﺎز ﺷﺪ ... ﻫﻤﺒﺎزي ﻣﻌﺮوف و ﺧﻮش ﻗﻠﺒﻢ ﮐﻪ ﯾﻪ ﺳﻮﭘﺮ اﺳﺘﺎر ﻣﻮﻓﻖ و ﺣﺴﺎﺑﯽ‬ ‫دﺧﺘﺮ ﭘﺴﻨﺪه از در داﺧﻞ ﺷﺪ و ﻧﺸﺴﺖ ﮐﻨﺎرم و ﻟﯿﻮان ﮐﺎﻏﺬي ﭘﺮ از ﻧﺴﮑﺎﻓﻪ رو ﺑﻪ دﺳﺘﻢ داد ... ﺗﺸﮑﺮ زﯾﺮ ﻟﺒﯽ ﮐﺮدم ...‬ ‫
- ﻋﺎﻟﯽ ﺑﻮدي ﻫﻤﺮاز ...‬ ‫
- اﯾﻦ رو از ﺷﻤﺎ ﺷﻨﯿﺪن ﭼﻪ ﻗﺪر ﺧﻮﺑﻪ ... واﻗﻌﺎ ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﻪ ﻃﻮر ﺑﺎﺑﺖ ﻫﻤﺮاﻫﯿﺘﻮن ﺗﺸﮑﺮ ﮐﻨﻢ ...‬ ‫
- ﯾﻦ ﺣﺮف رو ﻧﺰن ... اﯾﻦ ﺻﺤﻨﻪ اﻟﺤﻖ و اﻻﻧﺼﺎف ﺳﺎﻟﻬﺎﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎزﯾﮕﺮ زﻧﯽ ﺑﻪ ﻗﺪرت ﺗﻮ ﻧﺪﯾﺪه ... ﺗﻮ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯽ ﺷﯽ ﻣﻦ ﺑﯿﺸﺘﺮ‬ ‫ﺣﺲ ﺑﮕﯿﺮم ... ﯾﻪ ﺟﺎﻫﺎﯾﯽ ﺑﺎورم ﻣﯽ ﺷﻪ ﮐﻪ ﻋﺸﻘﻤﯽ ... ﮐﻪ ﺑﻬﻢ ﺧﯿﺎﻧﺖ ﮐﺮدي ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي از ﺳﺮ ﺷﺮم زدم ... ﮔﻮﻧﻪ ﻫﺎم ﺳﺮخ ﺷﺪ: راﺳﺘﯽ اﮔﺮ ... ﯾﻌﻨﯽ ﺑﺒﺨﺸﯿﺪا اﮔﺮ واﻗﻌﺎ ...‬ ‫ﺑﻪ ﺷﺮﻣﻢ ﺧﻨﺪﯾﺪ: ﺧﻮﺷﻢ ﻣﯿﺎد دﺧﺘﺮ ﺗﻮ ﻫﻨﻮز ﭘﺮ از ﺷﺮﻣﯽ ... اﯾﻦ رو ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺣﻔﻆ ﮐﻨﻦ ... ﺷﺪﯾﺪ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﮐﻮدﮐﺎﻧﻪ ات ﻣﯿﺎد ... ﻣﯽ‬ ‫ﺧﻮاي ﺑﭙﺮﺳﯽ اﮔﻪ دﺧﺘﺮي ﮐﻪ ﻋﺎﺷﻘﺸﻢ ﺑﻬﻢ ﺧﯿﺎﻧﺖ ﮐﻨﻪ ﭼﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ؟‬ ‫ﺑﺎ ﺳﺮ ﺣﺮﻓﺶ رو ﺗﺎﺋﯿﺪ ﮐﺮدم ...‬ ‫
- ﺗﺮﮐﺶ ﻣﯿﮑﻨﻢ ...‬ ‫
- ﻫﻤﯿﻦ ...‬ ‫
- ﻧﺪاﺷﺘﻦ و از دﺳﺖ دادن ﻣﻦ ﺑﺪﺗﺮﯾﻦ ﺗﻨﺒﯿﻪ ...‬ ‫ﺑﻪ ﺧﻮدﭘﺴﻨﺪي ﺻﺎف و ﺻﺎدﻗﺎ ﻧﻪ اش ﺧﻨﺪﯾﺪم: ﺑﺎ ﻣﺰه ﺑﻮد ...‬ ‫
- اﻣﺎ ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺑﻮد ... ﺧﯿﺎﻧﺖ ﺟﻮاﺑﺶ ﻓﻘﻂ و ﻓﻘﻂ ﺟﺪاﯾﯿﯿﻪ ... ﻧﻪ ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ دﯾﮕﻪ اي ... ﺗﻮ ﭼﻪ ﻣﯿﮑﺮدي؟‬ ‫اﯾﻦ ﺳﺌﻮال ﯾﻪ داﺳﺘﺎﻧﯽ ﺑﺲ ﺣﻘﯿﻘﯽ و ﺗﻠﺦ رو ﺑﻪ ﯾﺎدم ﻣﯿﺎره ... داﺳﺘﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﺪ ﺟﻮر ... ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺪ ﺟﻮر ﻗﻠﺐ دﺧﺘﺮي ﭘﺮ از آرزو‬ ‫رو زﺧﻢ زد ... ﭘﻮزﺧﻨﺪي زدم ﺑﻪ ﻃﻌﻢ زﻫﺮ ... ﮔﺮﻓﺖ ﺣﺮﻓﻢ رو ﺑﺎ ﻧﻪ ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﻓﻘﻂ ﻟﯿﻮاﻧﺶ رو ﻣﭽﺎﻟﻪ ﮐﺮد و ﺗﻮي ﺳﻄﻞ اﻧﺪاﺧﺖ: ﺗﻮ‬ ‫ﻫﻨﻮز ﺧﯿﻠﯽ ﺟﻮاﻧﯽ ... ﮐﯽ وﻗﺖ ﻣﯿﮑﻨﯽ ﻋﺎﺷﻖ ﺑﺸﯽ ... ﮐﯽ وﻗﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ ﺧﯿﺎﻧﺖ ﺑﺒﯿﻨﯽ؟‬ ‫
- ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ رو ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﮐﺮد ... ﻣﯽ ﺷﻪ دﯾﺪ ... و ﻫﻢ ﭘﺎي ﮐﺴﯽ زﺟﺮ ﮐﺸﯿﺪ ...‬ ‫
- ﺗﻮ ﻫﻢ ﺑﯽ ﭼﺎره اي ﻫﻤﺮاز ... ﻣﺜﻞ ﻣﻦ ... ﻣﺜﻞ ﻫﺮ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﻣﺜﻞ ﻣﺎﺳﺖ ... ﺗﻮ ﻫﻢ ﺑﺎ ﺣﺲ ﻫﺎت زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯿﮑﻨﯽ و اﯾﻦ ﯾﻌﻨﯽ ذره‬ ‫ذره ﻣﺮدن ... زﻧﺪﮔﯽ ﺗﺮاژدي درد ﻧﺎﮐﯿﻪ ﺑﺮاي ﮐﺴﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺣﺴﺶ ﻣﯿﮑﻨﻦ ... و ﮐﻤﺪي ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻨﺪه داري ﺑﺮاي ﮐﺴﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻓﮑﺮ‬ ‫ﻣﯿﮑﻨﻦ ...‬ ‫ﺷﺎﻟﻢ رور وي ﺳﺮم ﻣﺮﺗﺐ ﮐﺮدم ﻫﻮا ﺗﺎرﯾﮏ ﺷﺪه ﺑﻮد ... ﺳﺎﻋﺖ ﺣﺪود 03:8 ﺑﻮد ... اﻣﺸﺐ ﺗﻤﺮﯾﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﻃﻮﻻﻧﯽ ﺷﺪه ﺑﻮد ﺗﺎ اﺟﺮا‬ ‫ﺑﺎﯾﺪ اﯾﻦ ﺗﻤﺮﯾﻦ ﺑﻪ ﻗﺪري ﺗﮑﺮار ﻣﯽ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻗﻮل اﺳﺘﺎد اﻣﯿﺮي ﺣﺘﯽ ﺻﺤﻨﻪ ﺗﺌﺎﺗﺮ ﻫﻢ ﺗﮏ ﺗﮏ داﯾﻠﻮﮔﻬﺎ رو از ﺣﻔﻆ ﻣﯽ ﺷﺪ ...‬ ‫
- ﻫﻤﺮاز ... ﻫﻤﺮاز ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫ﺻﺪاي ﺳﯿﺎوش ﺑﻮد ﮐﻪ از ﭘﺸﺖ ﺳﺮم ﻣﯽ دوﯾﺪ ... ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم اﻣﺮوز ﭼﻨﺪ ﺷﻨﺒﻪ ... آخ ﯾﮑﺸﻨﺒﻪ ... ﻣﻦ ﭘﺎك ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﺮده ﺑﻮدم ...‬ ‫اﯾﺴﺘﺎدم و ﻟﺒﺨﻨﺪ ﭘﺖ وﭘﻬﻨﯽ ﺑﻬﺶ زدم ﮐﻪ ﺑﺎ اون ﺗﯽ ﺷﺮت آﺑﯽ و ﺷﻠﻮار ﺟﯿﻦ ﭘﺎره اش و ﮐﻮﻟﻪ ﭘﺸﺘﯿﺶ ... و ﻣﻮﻫﺎي ﺑﻠﻨﺪ ﺟﻌﺪ دار‬ ‫و ﻋﯿﻨﮏ ﮐﺎﻣﻼ ﮔﺮد ﺑﻪ ﻗﻮل ﮔﻠﻨﺎر ﻫﺮي ﭘﺎﺗﺮي داﺷﺖ ﻋﺮق رﯾﺰان ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﻣﯽ دوﯾﺪ ...‬ ‫
- دﺧﺘﺮ ﺑﻪ ﭘﺎت ﺟﺖ ﺑﺴﺘﯽ؟ ﭼﺮا اﻧﻘﺪر ﺗﻨﺪ ﺗﻨﺪ راه ﻣﯽ ري؟‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺑﻬﺶ زدم و ﮐﻮﻟﻢ رو روي دوﺷﻢ ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﮐﺮدم ... ﻫﻢ ﻗﺪم ﺷﺪﯾﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﮐﻮﭼﻪ ﭘﺸﺘﯽ ﺗﺌﺎﺗﺮ ﺷﻬﺮ ﮐﺎﻓﻪ ﺗﺌﺎﺗﺮ ...‬ ‫ﺳﯿﺎ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺳﺮ ﺗﺎ ﭘﺎم اﻧﺪاﺧﺖ: ﻗﺮارﻣﻮن ﻋﻤﺮا ﯾﺎدت ﻧﺒﻮد ﻧﻪ؟‬ ‫ﺳﺮم رو ﺑﺎ ﺷﺮم ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻢ: راﺳﺘﺶ رو ﺑﺨﻮاي ﻧﻪ!‬ ‫
- دﻣﺖ ﮔﺮم دﯾﮕﻪ ...‬ ‫دﺳﺘﻢ رو دراز ﮐﺮدم و ﻣﻮﻫﺎش رو ﺑﻬﻢ رﯾﺨﺘﻢ ﮐﻪ دادش در اوﻣﺪ ...‬ ‫
- ﻧﮑﻦ ﺑﭽﻪ ... اوﻧﺠﺎ اﻻن ﭘﺮه ﻟﻌﺒﺘﻪ ... ﺑﺒﯿﻦ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﯽ ﺑﺨﺖ ﻣﻦ رو ﮐﻮر ﮐﻨﯽ دﺧﺘﺮه ﺣﺴﻮد ...‬ ‫از ﺗﻪ دل ﺧﻨﺪﯾﺪم ... ﺧﻨﺪم ﻟﺒﺨﻨﺪي رو ﻟﺒﺶ آورد: اﯾﻦ ﮐﺎره ﻫﻢ ﻧﯿﺴﺘﯽ ﺳﯿﺎ ﺟﻮﻧﻢ ...‬ ‫ﺑﺎ ﭘﻬﻠﻮش ﺿﺮﺑﻪ اي ﺑﻬﻢ زدم ... ﺧﻨﺪﯾﺪم و ﮐﻤﯽ ﺳﺮ ﺟﺎم ﺳﮑﻨﺪري ﺧﻮردم ...‬ ‫در ﮐﺎﻓﻪ ﮐﻪ ﺑﺎز ﺷﺪ ﻫﺠﻮﻣﯽ از ﺑﻮي ﻋﻄﺮو ﺳﯿﮕﺎر و ﻗﻬﻮه ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻤﻮن ﻫﺠﻮم آورد‬ ‫اﻣﯿﺮ از ﭘﺸﺖ دﺧﻞ ﺑﺮاﻣﻮن دﺳﺖ ﺗﮑﻮن داد ﺑﺎ ﺳﺮ ﺳﻼم ﮐﺮدم ...‬ ‫ﭘﺸﺖ ﻣﯿﺰ ﮐﻨﺎر ﭘﻨﺠﺮه ﻧﺸﺴﺘﯿﻢ ﭼﺸﻢ دوﺧﺘﻢ ﺑﻪ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻫﺎي ﭘﺎرك ﺷﺪه ﺗﻮي ﮐﻮﭼﻪ ﺑﻪ دوﺗﺎ ﮔﺮﺑﻪ اي ﮐﻪ روي ﮐﺎﭘﻮت ﻣﺎﺷﯿﻦ‬ ‫ﺧﻮاﺑﯿﺪه ﺑﻮدن‬ ‫دﺧﺘﺮ ﭼﺸﻢ ﺳﺒﺰ ﺑﺎ ﻣﺰه اي ﮐﻪ ﻫﺮ ﭼﻪ ﻗﺪر ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم اﺳﻤﺶ ﯾﺎدم ﻧﻤﯿﻮﻣﺪ و ﻣﻨﺸﯽ ﺻﺤﻨﻪ ﮐﺎر ﻗﺒﻠﯽ ﺳﯿﺎوش ﺑﻮد ﺑﺎ ﺧﻮاﻫﺮش‬ ‫اوﻧﺠﺎ ﺑﻮد ... ﺳﯿﺎوش ﺑﺮاي ﭼﺎق ﺳﻼﻣﺘﯽ ﺳﺮ ﻣﯿﺰﺷﻮن ﻧﺸﺴﺖ ... ﺗﻮ ﻫﻢ ﻫﻤﻪ دود ﺳﯿﮕﺎر و ﺣﺮﻓﻬﺎي روﺷﻨﻔﮑﺮاﻧﻪ ﻃﺒﻘﻪ ﺑﺮژوا‬ ‫ادﻋﺎي دﺧﺘﺮك ﭘﺸﺖ ﺳﺮم ﻣﺒﻨﯽ ﺑﺮ داﻧﺴﺘﻦ ﻓﻠﺴﻔﻪ ﻫﻨﺮ ... ﻏﺮق ﺗﻮ اﻓﮑﺎر ﺧﻮدم ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدم ﮐﻪ اﻣﯿﺮ ﻟﯿﻮان ﺑﺰرﮔﯽ از دﻟﺴﺘﺮ ﺧﻮش‬ ‫رﻧﮓ و ﻃﻼﯾﯽ و ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ ﭼﯿﭙﺲ ﺟﻠﻮم ﮔﺬاﺷﺖ ... ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺑﻬﺶ زدم ...‬ ‫
- ﺳﻬﯿﻞ اﯾﻦ ﺟﺎ ﺑﻮد دﯾﺮوز ﻣﯿﮕﻔﺖ ﻏﻮﻏﺎ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ ...‬ ‫ﺗﮑﻪ اي از ﭼﯿﭙﺲ رو ﺗﻮ دﻫﻨﻢ ﮔﺬاﺷﺘﻢ: داره ﺗﺒﻠﯿﻎ ﮐﺎرش رو ﻣﯽ ﮐﻨﻪ ...‬ ‫ﺧﻨﺪﯾﺪ: ﺗﻮ ﺑﻬﺘﺮﯾﻨﯽ ﺑﺮاي ﻓﻬﻤﯿﺪن اﯾﻦ ﻧﯿﺎزي ﺑﻪ ﺗﺒﻠﯿﻎ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫ﺗﻪ دﻟﻢ ... اون ﺗﻪ ﻣﻬﺎ ﺷﺎد ﻣﯽ ﺷﻪ ... ﺧﻮب ﻣﻦ ﺗﺎزه ﮐﺎرم ... آﻣﺎﺗﻮرم ... ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺟﺪﯾﺪم ... ﺗﻮ اﯾﻦ رواﺑﻂ ﻫﻨﺮي ﮐﻪ ﻣﺜﻞ ﮐﻼف‬ ‫ﺑﻬﻢ ﭘﯿﭽﯿﺪه اﺳﺖ و ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯽ ﺷﻪ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻣﺎ ﺑﺸﻪ ﯾﻪ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﮐﻮﭼﯿﮏ و ﺑﺴﺘﻪ ﮐﻪ ﺟﺰ ﺧﻮدﻣﻮن ﮐﺴﯽ ﺗﻮش راه ﻧﺪاره ... ﻣﻦ ﮐﺴﯽ‬ ‫ﻧﯿﺴﺘﻢ ...‬ ‫ﺳﯿﺎوش ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﺮ ﻟﺐ ﺑﻌﺪ از دل ﮐﻨﺪن از اون ﭼﺸﻤﺎي ﺳﺒﺰ و ﺧﻮاﻫﺮش ﭘﺸﺖ ﻣﯿﺰ ﻧﺸﺴﺖ ...‬ ‫
- ﺧﻮب؟‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫ﺳﯿﮕﺎرش رو آﺗﯿﺶ ﻣﯽ زﻧﻪ و ﯾﻪ ﻗﻠﭗ ﮔﻨﺪه از آب آﻧﺎﻧﺎﺳﺶ رو ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﯿﺪه: ﭼﯽ ﺧﻮب؟ دﺧﺘﺮ ﺗﻮ ﺻﺒﺮ ﻧﺪارﯾﺎ ...‬ ‫
- ﺳﯿﺎ ... ﺧﺴﺘﻪ ام ... از ﺻﺒﺢ 9 ﺳﺎﻋﺖ ﺗﻤﺮﯾﻦ داﺷﺘﻢ ... ﺻﺪام در ﻧﻤﯿﺎد ... ﺣﺮﻓﺖ رو ﺑﺰن ﺗﺎزه ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮم ﺧﻮﻧﻪ ...‬ ‫
- ﺑﯽ ﺧﻮد ... ﻣﺎﻣﺎﻧﻢ و ﮔﻠﻨﺎر ﻣﻨﺘﻈﺮﺗﻦ ... ﺷﺎم ﺧﻮﻧﻪ ﻣﺎﯾﯽ ...‬ ‫
- ﻗﺮارﻣﻮن اﯾﻦ ﻧﺒﻮد ...‬ ‫
- اﮔﻪ ﮔﻮﺷﯿﺖ رو ﺑﺮ ﻣﯽ داﺷﺘﯽ ﻣﺎﻣﺎﻧﻢ ﺑﻬﺖ اﯾﻦ رو ﻣﯿﮕﻔﺖ ...‬ ‫... دوﺳﺖ ﻧﺪارم ﺑﺮم ﺧﻮﻧﺸﻮن ... دﻟﯿﻠﺶ ﻓﻘﻂ و ﻓﻘﻂ ﻣﺮد اﺧﻢ آﻟﻮد و ﺑﺪ دﻫﻨﯿﻪ ﮐﻪ ﭘﺪر ﺗﺤﺼﯿﻞ ﮐﺮده ﺳﯿﺎوش و ﮔﻠﻨﺎره ... اﺧﻤﺎم‬ ‫رو ﮐﻪ دﯾﺪ ﭘﻮزﺧﻨﺪي زد: ﻣﯽ دوﻧﻢ داري ﺑﻪ ﭼﯽ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﯽ ...‬ ‫ﺧﻢ ﺷﺪ روي ﻣﯿﺰ: ﻣﺎ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺑﺬارﯾﻢ ﺑﺎزي رو اون ﺑﺒﺮه ...‬ ‫
- ﻓﻌﻼ ﮐﻪ دور دوره اوﻧﺎﺳﺖ ... دور ﭘﺪره ﺗﻮ ... دوره اﮐﺒﺮ آﻗﺎ ... ﻣﻦ و ﺗﻮ ﮔﻤﯿﻢ ﺳﯿﺎوش ... ﻓﻘﻂ ﻫﻤﯿﻦ ﺟﺎ ... ﺗﻮ اﯾﻦ ﮐﺎﻓﻪ ... رو‬ ‫اون ﺻﺤﻨﻪ ﻧﻤﻮد دارﯾﻢ ... ﻣﻦ وﻗﺘﯽ اون ﻧﻤﺎﯾﺸﻨﺎﻣﻪ ﻫﺎ رو ﻓﺮﯾﺎد ﻣﯽ زﻧﻢ دﯾﺪه ﻣﯽ ﺷﻢ ... ﺗﻮ ﻫﯿﺮ و وﯾﺮ زﻧﺪﮔﯽ ... ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻪ ﺗﻮ ... ﺗﻮ‬ ‫ﻋﻤﺎرت اﮐﺒﺮ آﻗﺎ ... ﻫﯿﭻ ﺟﺎي دﯾﮕﻪ ﮐﺴﯽ ﻧﻪ ﺻﺪام رو ﻣﯽ ﺷﻨﻮه ... ﻧﻪ ﺣﺮﻓﻢ رو ﻣﯽ ﻓﻬﻤﻪ ...‬ ‫ﭘﮏ ﻣﺤﮑﻤﯽ ﺑﻪ ﺳﯿﮕﺎرش زد ... ﺳﯿﺎوش ﻣﯽ ﻓﻬﻤﻪ ﻣﻦ ﭼﯽ ﻣﯿﮕﻢ ... درﮐﻢ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ ...‬ ‫
- ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺧﺎﻃﺮه ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺧﻮدﻣﻮن ﺑﻪ ﺧﻮدﻣﻮن ﮐﻤﮏ ﮐﻨﯿﻢ ... ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺑﺬارﯾﻢ دﺳﺖ و ﭘﺎ زدﻧﻤﻮن ﺑﯽ ﺳﺮ اﻧﺠﺎم ﺑﺎﺷﻪ ...‬ ‫
- ﺗﻮ از ﻣﻨﻢ ﺧﺠﺴﺘﻪ ﺗﺮي ﺑﻪ ﻣﻮﻻ ...‬ ‫ﺑﻪ ﻻﺗﯽ ﺣﺮف زدﻧﻢ ﺧﻨﺪﯾﺪ ...‬ ‫ﻟﯿﻮان دﻟﺴﺘﺮم رو ﺑﺮدم ﺳﻤﺖ دﻫﻨﻢ و از ﭘﺸﺖ ﭘﺮده ﻫﺎي ﻣﺪل آﻣﺮﯾﮑﺎﯾﯽ ﮐﺎﻓﻪ ﺑﻪ ﮐﻮﭼﻪ ﭘﺸﺘﯽ ﻧﮕﺎﻫﯽ اﻧﺪاﺧﺘﻢ ... ﺗﻮ ﺗﺎرﯾﮑﯽ ﻫﻮاي‬ ‫ﺗﺎﺑﺴﺘﻮن ﻧﻮر ﺗﯿﺮ ﭼﺮاغ ﺑﺮق ﯾﻪ ﻧﺎﺣﯿﻪ ﺛﺎﺑﺖ رو روﺷﻦ ﮐﺮده ﺑﻮد و ﭘﯿﺮﻣﺮدي روي ﺳﮑﻮي ﺟﻠﻮي در زﯾﺮ ﻧﻮر ﺗﮑﯿﻪ زده ﺑﻪ ﻋﺼﺎش‬ ‫ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد ... ﺑﺎ دﯾﺪﻧﺶ ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺑﻪ ﻟﺒﻢ اوﻣﺪ: ﭼﻪ ﻗﺪر ﺷﺒﯿﻪ آﻗﺎﺟﻮن ﺧﺪا ﺑﯿﺎﻣﺮزه ...‬ ‫ﺳﯿﺎ ﭼﺸﻢ ﭼﺮﺧﻮﻧﺪ و ﻟﺒﺨﻨﺪ زد: آره ... اون ﻣﻮﻗﻊ ﻫﺎ ﮐﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮ رﺳﯿﺪن ﻣﺎ ﻣﯽ ﻧﺸﺴﺖ دم در ...‬ ‫
- ﻣﯿﮕﻢ ﺳﯿﺎ ﻣﺎ ﭘﯿﺮ ﺷﺪﯾﻢ؟‬ ‫
- دﯾﻮوﻧﻪ ﺷﺪي؟ ﻣﮕﻪ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻟﻤﻮﻧﻪ؟‬ ‫
- آﺧﻪ ﯾﻪ اﺳﺘﺎدي داﺷﺘﯿﻢ ... ﺗﻮ داﻧﺸﮕﺎه ﻣﯿﮕﻔﺖ روزي ﮐﻪ ﺷﻤﺮدﯾﺪ دﯾﺪ ﺗﻌﺪاد ﺧﺪا ﺑﯿﺎﻣﺮزﻫﺎي اﻃﺮاﻓﯿﺎﻧﺘﻮن زﯾﺎد ﺷﺪه ... از ﻫﺮ ﮐﯽ‬ ‫ﺧﻮاﺳﺘﯿﺪ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﯿﺪ ﻣﺠﺒﻮر ﺷﺪﯾﺪ ﯾﻪ ﺧﺪا ﺑﯿﺎﻣﺮز وﺻﻠﺶ ﮐﻨﯿﺪ ... اون روز ﺑﺪوﻧﯿﺪ ﺳﻨﺘﻮن رﻓﺘﻪ ﺑﺎﻻ ...‬ ‫ﺳﯿﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺗﻠﺨﯽ ﺑﻪ اﺷﺎره ﻫﺎي ﺗﻠﺦ ﺗﺮ ﻣﻦ زد و دﺳﺘﺶ رو روي دﺳﺘﻢ ﮔﺬاﺷﺖ ... ﺳﮑﻮت ﮐﺮد ... ﺧﻮب ﺳﮑﻮت ﻫﻢ داﺷﺖ ... ﭼﯽ‬ ‫ﻣﯽ ﺗﻮ ﻧﺴﺖ ﺑﮕﻪ ...‬ ‫ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻌﺪ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﺪ ﺟﻨﺴﺎﻧﻪ اي زد: واﻻ اﻃﺮاف ﺗﻮ آدم ﺧﺪا ﻧﯿﺎﻣﺮز ﻫﻢ ﮐﻢ ﻧﯿﺴﺘﺎ ...‬ ‫اﺷﺎره ﺗﻠﺦ اون رو ﻫﻢ ﻣﻦ درﯾﺎﻓﺖ ﮐﺮدم آرﻧﺞ ﻫﺎ م رو روي ﻣﯿﺰ ﮔﺬاﺷﺘﻢ و اﻧﮕﺸﺘﺎم رو ﺗﻮ ﻫﻢ ﮔﺮه زدم: اﯾﻦ ﺟﻮري ﻧﮕﻮ ﺳﯿﺎ ...‬ ‫
- ﭼﻪ ﺟﻮري ﺑﮕﻢ دل ﺑﺰرﮔﻪ ﺗﻮ راﺿﯽ ﻣﯿﺸﻪ؟‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫دﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺤﺚ ﻋﻮض ﺑﺸﻪ: ﺳﯿﺎ راﺳﺘﯽ آﺧﺮش دﻟﯿﻞ اﯾﻦ ﻗﺮار رو ﻧﮕﻔﺘﯿﺎ ... ﺑﺎﺑﺎت زود ﻣﯽ ﺧﻮاﺑﻪ ... زودي ﺑﺮﯾﻢ ﺧﻮﻧﻪ ...‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﺶ رو ازم ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﻪ ﭘﺸﺘﯽ ﺻﻨﺪﻟﯿﺶ ﺗﮑﯿﻪ داد و دﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﯿﻨﻪ ﻧﺸﺴﺖ ... اﯾﻦ ﮔﺎردش ﯾﻌﻨﯽ ﻫﺮ ﭘﯿﺸﻨﻬﺎدي ﺑﺪه ﻣﻦ ﺣﻖ‬ ‫ﻧﺪارم رد ﮐﻨﻢ ...‬ ‫
- ﺑﺮات ﮐﺎر ﭘﯿﺪا ﮐﺮدم ...‬ ‫ﺗﻮ ﺳﺮم ﯾﻪ ﭼﯿﺰي زﻧﮓ ﺧﻮرد: ﺟﺎﻧﻢ؟! ... ﺳﯿﺎ ﻣﻦ ﮐﻪ ﮐﺎر ...‬ ‫ﭘﺮﯾﺪ وﺳﻂ ﺣﺮﻓﻢ: ﮐﻔﺎﻓﺖ رو ﻧﻤﯽ ده ...‬ ‫ﺳﺮم رو اﻧﺪﺧﺘﻢ ﭘﺎﯾﯿﻦ ...‬ ‫
- ﻧﮕﺎم ﮐﻦ ﺑﺒﯿﻨﻢ ﻫﻤﺮاز ... ﻣﯽ ﺷﻪ ﺑﮕﯽ اﯾﻦ ﺳﺮ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﻌﻨﯿﺶ ﭼﯿﻪ؟‬ ‫
- ﻣﻦ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﻢ زﻧﺪﮔﯿﻢ رو اداره ﮐﻨﻢ ...‬ ‫
- ﺷﮏ ﻧﺪارم ... اﻣﺎ ﺗﻮ ﻣﮕﻪ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاي ﺑﯿﺎرﯾﺸﻮن ﭘﯿﺶ ﺧﻮدت؟ ﻓﮑﺮﮐﺮدي اوﻧﺎ ﻫﺮ ﺷﺐ اﻣﻠﺖ ﻣﯽ ﺧﻮرن ﯾﺎ ﺑﺎ ﻣﻦ رو ﻧﯿﻤﮑﺖ‬ ‫ﭘﺎرك داﻧﺸﺠﻮ ﺳﺎﻧﺪوﯾﭻ 2 ﺗﻮﻣﻨﯽ ﮔﺎز ﻣﯿﺰﻧﻦ؟ اﺻﻼ ﺧﻮدت ...‬ ‫ﺗﺎ ﺗﻪ ﺣﺮﻓﺶ رو ﻗﺒﻮل داﺷﺘﻢ ... اﻣﺎ: ﺳﯿﺎ ... ﭼﻪ ﮐﺎري ﺑﻪ ﯾﻪ ﻓﺎرغ اﻟﺘﺤﺼﯿﻞ ﻧﻤﺎﯾﺶ از داﻧﺸﮕﺎه ﻫﻨﺮ ﻣﯽ دن ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﯽ؟‬ ‫ﮔﺎردش رو ﺑﺎز ﮐﺮد ... اﯾﻦ ﯾﻌﻨﯽ ﻣﯽ ﺧﻮاد ﻣﺠﺎﺑﻢ ﮐﻨﻪ: راﻣﯿﻦ ﭘﺮﺗﻮ رو ﯾﺎدﺗﻪ؟‬ ‫ﯾﺎدم ﺑﻮد؟ ﻧﺒﻮد؟ ﺗﻪ ذﻫﻨﻢ اﺳﻤﺶ ﺑﻪ ﺷﺪت آﺷﻨﺎ ﺑﻮد ... و ﯾﺎد آور ﻧﻮﺟﻮوﻧﯽ‬ ‫ﺷﯿﻄﻨﺖ آﻣﯿﺰ و اﻧﺪﮐﯽ ﺑﺎ ﺗﻤﺴﺨﺮ: ﮔﻔﺘﻢ ﺷﺎﯾﺪ ﯾﺎدت ﻧﯿﺎدا ... ﭘﺴﺮ داﯾﯽ ﻧﺎزﻧﯿﻦ ... ﻫﻤﻮن ﮐﻪ رﻓﺖ ﻓﺮاﻧﺴﻪ ﻓﻮق ﻟﯿﺴﺎﻧﺲ ﻧﻘﺎﺷﯽ‬ ‫ﺑﮕﯿﺮه ...‬ ‫ﻣﮕﺮ ﻣﯽ ﺷﺪ ﯾﺎدم ﺑﺮه ... ﭘﺴﺮ ﺧﻮش ﭘﻮش و ﺟﺎﻟﺒﯽ ﺑﻮد ... ﺑﺎرﻫﺎ ﺗﻮ ﻣﻬﻤﻮﻧﯽ ﻫﺎ دﯾﺪه ﺑﻮدﻣﺶ ... اون وﻟﯽ ﻣﻄﻤﺌﻨﺎ ﻣﻦ رو ﻧﻤﯽ دﯾﺪ‬ ‫... دورش اﻧﻘﺪر ﺷﻠﻮغ ﺑﻮد و اﻧﻘﺪر در ﻣﺮﮐﺰ ﺗﻮﺟﻪ ﮐﻪ ﻣﻨﻪ 51 ﺳﺎﻟﻪ ﻫﻨﺮﺳﺘﺎﻧﯽ رو ﮐﻪ از ﻫﻨﺮ ﻣﻨﺪ ﺑﻮدن ... ﻟﺒﺎﺳﺎي ﻋﺠﯿﺐ ﻏﺮﯾﺐ‬ ‫ﭘﻮﺷﯿﺪﻧﺶ رو ﺑﻠﺪ ﺑﻮدم و ﻧﺎﺧﻨﻬﺎي ﻫﺮ ﮐﺪوم ﯾﻪ رﻧﮓ ... ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﺗﻮﺟﻪ اون ﻧﻘﺎش ﻣﻮﻓﻖ و ﺟﺬاب و ﺑﺴﯿﺎر ﮐﺎر درﺳﺖ رو ﺟﻠﺐ‬ ‫ﻧﻤﯽ ﮐﺮدم ...‬ ‫ﺳﯿﺎ: ﺑﺎ ﺗﻮام ﻫﺎ ﺑﺎز رﻓﺘﯽ ﺗﻮ ﺧﺎﻃﺮات ... اون ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ... ﺗﻮ ﺳﯿﺪ ﺧﻨﺪان ﯾﻪ آﻣﻮزﺷﮕﺎه زده ... دﻧﺒﺎﻟﻪ ﯾﻪ اﺳﺘﺎد ﺟﻮون ﻣﯿﮕﺸﺖ ﺑﺮاي‬ ‫درس ﻧﻤﺎﯾﺶ ... ﺑﺮاي ﺑﭽﻪ ﻫﺎي ﮐﻨﮑﻮري ... ﭘﻮل ﺧﻮﺑﯽ ﻫﻢ ﻣﯽ ده ...‬ ‫ﺟﺎ ﺧﻮردم ... ﯾﻌﻨﯽ ﯾﻪ ﻧﻤﻮره ﺗﺮﺳﯿﺪم: ﺗﺮﻣﺰ ﮐﻦ ﺳﯿﺎ ... ﻣﻦ رو ﭼﻪ ﺑﻪ ﺗﺪرﯾﺲ ...‬ ‫
- ﭼﺮا ﻧﻪ؟ دﯾﻮﻧﻪ ... ﺗﻮ اﻃﺮاف ﻣﺎ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﺑﺎ ﺳﻮاد ﺗﺮ از ﺗﻮ ﻧﯿﺴﺖ ... ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﺑﻬﺘﺮ از ﺗﻮ ﺗﺌﻮري ﻧﻤﯽ دوﻧﻪ ...‬ ‫
- دو ﻧﺴﺘﻦ ﯾﻪ ﭼﯿﺰ ﺑﻪ ﮐﻨﺎر ... ﺗﺪرﯾﺴﺶ ﺑﻪ ﮐﻨﺎر ... اوﻧﻢ ﺗﻮ ﻣﻘﻄﻊ ﺧﻄﺮﻧﺎﮐﻪ دﺑﯿﺮﺳﺘﺎن و ﭘﯿﺶ داﻧﺸﮕﺎﻫﯽ ... ﻣﻦ ﻣﯽ ﺗﺮﺳﻢ ﺳﯿﺎ ...‬ ‫ﭼﺸﻢ دو ﺧﺖ ﺗﻮ ﻣﺮدﻣﮏ ﻟﺮزان ﭼﺸﻤﺎم: راﺳﺘﺶ رو ﺑﮕﻮ ... ﮐﺪوﻣﺶ ﺗﺮﺳﻨﺎﮐﺘﺮه ... راﻣﯿﻦ ﯾﺎ ﺗﺪرﯾﺲ؟‬ ‫اﻧﮕﺸﺘﺶ رو ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد رو ﻧﻘﻄﻪ ﺣﺴﺎس: ﺑﯽ ﺧﯿﺎل ﺳﯿﺎ ... اون روزا ﻣﻦ ﻧﻮ ﺟﻮون ﺑﻮدم ... راﻣﯿﻦ ﺑﺮاي ﻫﻤﻤﻮن ﺟﺬاب ﺑﻮد ... ﺗﻨﻬﺎ‬ ‫درد ﻣﻦ اون روزا ... ﻓﻘﻂ و ﻓﻘﻂ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﻗﺒﻮﻟﺶ داﺷﺘﻢ ﻣﻦ رو ﺑﺒﯿﻨﻪ ... اﻻن ﭼﯽ ﺳﯿﺎ؟ ﺗﻮ اﯾﻦ ﭼﻨﺪ ﺳﺎل ﻣﻦ ﭼﻬﻞ‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫ﺳﺎل ﺑﺰرگ ﺷﺪم ... ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ دﯾﺪم ... ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺣﺲ ﮐﺮدم ... اﻻن از درد ﻧﻮن ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺗﺎ اون دو ﺟﻔﺖ ﭼﺸﻢ ﻣﻨﺘﻈﺮ ... از ﺻﺤﻨﻪ‬ ‫اي ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ درﺧﺸﯿﺪﻧﻢ ازم اﻧﺘﻈﺎر دارن ... ﺗﺎ ﺧﻮدم ... ﯾﻪ ﻋﺎﻟﻤﻪ ﭼﯿﺰ دارم ﺑﺮاي ﻓﮑﺮ ﮐﺮدن ... ﯾﻪ ﮐﻼم ﺳﯿﺎ ﺟﻮﻧﻢ اﻧﻘﺪر‬ ‫ﺳﻤﻦ دارم ﮐﻪ ﯾﺎﺳﻤﻦ ﺗﻮش ﮔﻢ ﺑﺸﻪ ...‬ ‫
- ﺧﻮب ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﻬﻢ ﺗﺮﯾﻦ ﺳﻤﻦ ﻫﺎت ... اﯾﻦ ﮐﺎر ﮐﺎره ﺧﻮب و ﺗﺮ و ﺗﻤﯿﺰﯾﻪ ... ﺑﻪ ﺗﻤﺮﯾﻦ ﻫﺎت ... ﺑﻪ اﺟﺮات ﻫﻢ ﺿﺮري ﻧﻤﯽ زﻧﻪ‬ ‫... ﺳﺎﻋﺎﺗﺖ رو ﺗﻨﻈﯿﻢ ﻣﯿﮑﻨﯽ ... ﭘﻮﻟﺶ ﻫﻢ ﺧﻮﺑﻪ ...‬ ‫ﺗﻪ دﻟﻢ ﮐﻢ ﮐﻢ داﺷﺖ ﻗﯿﻠﯽ وﯾﻠﯽ ﻣﯽ رﻓﺖ ... آب و ﺗﺎب ﺗﻌﺮﯾﻒ ﺳﯿﺎ ﺑﺮاي ﭘﻮﻟﺶ ﯾﻪ ﻃﺮف ... اون 5 ﺗﺎ دوﻧﻪ ده ﺗﻮﻣﻨﯽ ﺗﻪ ﮐﯿﻒ ﯾﻪ‬ ‫ﻃﺮف ... ﻗﺒﺾ ﺑﺮق ﯾﻪ ﻃﺮف ... اون ﻋﮑﺲ ﺧﻨﺪان ﭘﺎي ﺗﺨﺘﻢ ﻫﻢ ﯾﻪ ﻃﺮف ...‬ ‫ﺳﯿﺎوش ﮐﻪ ﻧﺮم ﺷﺪﻧﻢ رو دﯾﺪ: ﺑﺒﯿﻦ ﻫﻤﺮاز ﭼﯿﺰي رو از دﺳﺖ ﻧﻤﯽ دي دﯾﻮﻧﻪ ... ﺳﻨﮓ ﻣﻔﺖ ﮔﻨﺠﯿﺸﮏ ﻫﻢ ﻣﻔﺖ ... ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻣﻦ‬ ‫از ﺗﻮ ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ... ﻣﯽ ري اون ﻫﺎ رو ﻫﻢ ﻋﺎﺷﻖ ﺧﻮدت و ﺗﻮاﻧﺎﯾﯽ ﻫﺎت ﻣﯿﮑﻨﯽ ...‬ ‫ﺳﺮ ﻣﯿﺰ ﺷﺎم ... ﮐﻪ ﺧﺎﻟﻪ ﺑﺎ ﮐﺸﮏ ﺑﺎدﻣﺠﻮن ﭼﺮﺑﺶ و ﻟﻮﺑﯿﺎ ﭘﻮﻟﻮي ﺧﻮش رﻧﮕﺶ ﺣﺴﺎﺑﯽ از ﺧﺠﺎﻟﺘﻢ در اوﻣﺪه ﺑﻮد ... ﻧﮕﺎه ﮔﺎه و ﺑﯽ‬ ‫ﮔﺎه و ﭼﭗ ﭼﭗ ﺧﺴﺮو ﺧﺎن ﺷﻮﻫﺮ ﺧﺎﻟﻪ ﮔﺮام ... ﭘﺪر ﺳﯿﺎوش و ﮔﻠﻨﺎر ﻫﻢ ﻋﺼﺒﯿﻢ ﻣﯿﮑﺮد ﻫﻢ ﺑﻪ ﺧﻨﺪه ﻣﯽ اﻧﺪاﺧﺘﺘﻢ ...‬ ‫ﺳﯿﺎ اﻣﺎ راﺣﺖ ﺑﻮد و آﺳﻮده ... ﭘﺎرچ دوغ رو ﺑﺮداﺷﺖ و ﺑﺮام ﺗﻮ ﻟﯿﻮان ﭘﺎﯾﻪ ﺑﻠﻨﺪ دوغ رﯾﺨﺖ ... و ﭼﺸﻤﮑﯽ ﺑﻬﻢ زد ... ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﻮدب و‬ ‫ﻣﻌﺬب ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدم و ﻗﺎﺷﻘﻢ رو آروم ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ دﻫﻨﻢ ﻣﯽ ﺑﺮدم ... و ﮔﺎﻫﯽ ﻫﻢ ﻧﺎﺧﻨﮑﯽ ﺑﻪ ﮐﺎﺳﻪ ﮐﺮﯾﺴﺘﺎل ﭘﺮ از ﻣﺎﺳﺖ و ﺧﯿﺎر و‬ ‫ﮔﻞ ﺳﺮخ ﮐﻨﺎرم ﻣﯽ زدم ... ﮔﻠﻨﺎر رو ﺑﻪ روم ﺑﻮد و ﮔﺎﻫﯽ ﻫﻢ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﭘﺪرش ﻣﯽ اﻧﺪاﺧﺖ ... ﺗﺎ دﻧﯿﺎ دﻧﯿﺎ ﺑﻮد ... ﺗﺎ زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ‬ ‫ﯾﺎدم ﻣﯿﻮﻣﺪ اﯾﻦ ﺑﺎﺟﻨﺎق رﺋﯿﺲ ﺑﺎﻧﮏ ﭘﺪرم ... ﻫﻤﯿﻦ ﻗﺪر ﺑﺪ ﺧﻠﻖ ﺑﻮد ... ﻣﻦ ﮐﻪ زﯾﺎد ﯾﺎدم ﻧﻤﯽ ﯾﺎد اﻣﺎ اون روزﻫﺎ ... ﻣﺎﻣﺎن ﻣﯽ‬ ‫ﮔﻔﺖ ﺧﺎﻧﻮم ﺟﻮن ﺧﺪا ﺑﯿﺎﻣﺮز ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﻪ ﭘﺪر ﺑﺰرﮔﻢ ﻟﻌﻨﺖ ﻣﯽ ﻓﺮﺳﺘﺎد ﮐﻪ ﺧﺎﻟﻪ ام رو اﻧﺪاﺧﺖ ﺗﻮ داﻣﻦ اﯾﻦ آدم ﺑﺪ اﺧﻼق ... اﻟﺒﺘﻪ‬ ‫ﺑﺎزﻫﻢ ﻣﻦ ﮐﻪ ﯾﺎدم ﻧﻤﯿﻮﻣﺪ ... اﻣﺎ ﺑﺎز ﻣﯿﮕﻔﺘﻦ از ﭘﺪرﻫﻢ زﯾﺎد راﺿﯽ ﻧﺒﻮد ... دﺧﺘﺮ داده ﺑﻮد ﺑﻪ ﻣﻄﺮب ... ﭘﺪرم اﺳﺘﺎد ﺳﻪ ﺗﺎر ﺑﻮد ...‬ ‫ﺧﺎﻟﻪ: ﻫﻤﺮاز ﺧﺎﻟﻪ ... ﺑﺨﻮر دﯾﮕﻪ ...‬ ‫اﯾﻦ ﺑﻐﺾ داﺋﻤﯽ ﺧﺎﻟﻪ رو ﻫﻢ دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﻪ ﻣﯽ رﺳﯿﺪ ﺗﻤﺎم ﺗﺮﺣﻤﺎت زﻧﺪﮔﯿﺶ ﻗﻠﻨﺒﻪ ﻣﯽ ﺷﺪ ...‬ ‫ﺧﺴﺮو ﺧﺎن: ﺳﯿﺎوش رﻓﺘﯽ ﭘﯿﺶ آﻗﺎي اﺷﺮﻓﯽ؟‬ ‫ﺳﯿﺎوش ﺧﻮﻧﺴﺮد ﻟﯿﻮان دوﻏﺶ رو ﮔﺬاﺷﺖ روي ﻣﯿﺰ: ﻧﻪ ...‬ ‫ﻓﺮﯾﺎد ﺧﺴﺮو ﺧﺎن ﻣﻦ رو از ﺟﺎم ﭘﺮوﻧﺪ: ﻧﻪ؟! ... ﭘﺴﺮه اﻟﻮات ﺗﺎ ﮐﯽ ﻣﯽ ﺧﻮاي اﯾﻦ ﺟﻮري ﺑﭽﺮﺧﯽ ... ﺑﺎ دﻟﻘﮏ ﺑﺎزي و اون ﻣﻮﻫﺎ ...‬ ‫ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﯽ ﭼﻪ ﺧﺒﺮه ...‬ ‫ﺳﯿﺎوش ﻟﺒﺨﻨﺪي زد: ﺧﺴﺮو ﺧﺎن ﻓﺸﺎر ﺧﻮﻧﺖ ﻣﯽ ره ﺑﺎﻻ ... ﺧﻮدت رو آزار ﻧﺪه ... ﻣﻦ اﯾﻦ راه رو اﻧﺘﺨﺎب ﮐﺮدم ... اﺻﻼ آره ﻣﻦ‬ ‫دﻟﻘﮑﻢ ... ﮐﻪ ﭼﯽ ... ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺗﻮ ﻣﻦ ﺗﻮ داﻧﺸﮕﺎه ﻣﮑﺎﻧﯿﮏ ﺧﻮﻧﺪم ... دو دﺳﺘﯽ ﻫﻢ ﮐﻪ ﻟﯿﺴﺎﻧﺸﻢ رو ﺗﻘﺪﯾﻤﺖ ﮐﺮدم ... اﻻن دﯾﮕﻪ‬ ‫دارم ﮐﺎري رو ﻣﯿﮑﻨﻢ ﮐﻪ دوﺳﺖ دارم ...‬ ‫ﺧﺴﺮو ﺧﺎن رﮔﻬﺎي ﮔﺮدﻧﺶ زد ﺑﺎﻻ ... از ﺳﺮ ﻣﯿﺰ ﺑﺎ ﺿﺮب ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﺑﻪ اﺗﺎق رﻓﺖ ... ﺧﻮب ﻣﯽ دو ﻧﺴﺘﻢ ﻣﻦ رو ﺑﺎﻋﺚ و ﺑﺎﻧﯽ اﯾﻦ‬ ‫ﻣﺴﺌﻠﻪ ﻣﯽ دوﻧﻪ ... وﻟﯽ ﺧﻮب ﺑﻪ ﻣﻦ ﭼﻪ رﺑﻄﯽ داﺷﺖ ... ﺳﯿﺎ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻋﺎﺷﻖ ﻧﻤﺎﯾﺶ ﺑﻮد ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫ﮔﻠﻨﺎر روي ﺗﺸﮑﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ روي زﻣﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮد ﻣﻠﺤﻔﻪ ﭘﻬﻦ ﮐﺮد و دوﺗﺎ ﺑﺎﻟﺸﺘﻬﺎ رو ﮔﺬاﺷﺖ ﮐﻨﺎر ﻫﻢ ... ﻣﻮﻫﺎي ﻓﺮم رو ﺑﺎﻓﺘﻢ ﺗﺎ‬ ‫ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺗﻮي ﻫﻢ ﻓﺮو ﻧﺮه ...‬ ‫ﺗﻘﻪ اي ﺑﻪ در ﺧﻮرد و ﺧﺎﻟﻪ ﺑﺎ ﺷﺮﺑﺖ ﺑﯿﺪ ﻣﺸﮏ ﭘﺮ از ﯾﺨﺶ اوﻣﺪ ﺗﻮ اﺗﺎق ... و ﻧﺸﺴﺖ رو ﺗﺨﺖ ﮔﻠﻨﺎر: ﺑﺨﻮر ﺧﺎﻟﻪ ﻣﯽ دوﻧﻢ ﮐﻪ‬ ‫دوﺳﺖ داري ... ﺑﺒﺨﺶ ﺑﺎﺑﺖ ﺧﺴﺮو ...‬ ‫ﭼﻬﺎر زاﻧﻮ ﻧﺸﺴﺘﻢ: ﺧﺎﻟﻪ راﺣﺖ ﺑﺎش ... ﻣﻦ ﺧﺴﺮو ﺧﺎن رو ﻣﯿﺸﻨﺎﺳﻢ ...‬ ‫
- از دﺳﺖ ﺳﯿﺎوش ﺷﮑﺎره ... ﭘﺴﺮه از ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ داﻧﺸﮕﺎه ﻣﻬﻨﺪﺳﯽ ﮔﺮﻓﺘﻪ دﻧﺒﺎﻟﺶ ﻧﻤﯽ ره ...‬ ‫ﺻﺪام رو ﮐﻤﯽ ﭘﺎﯾﯿﻦ آوردم: ﺧﻮب ﻧﺮه ﺧﺎﻟﻪ ﺟﺎن ... ﻣﮕﻪ ﯾﻪ ﻗﺮون از ﺧﺴﺮو ﺧﺎن ﻣﯿﮕﯿﺮه؟ داره زﻧﺪﮔﯿﺶ رو ﻣﯽ ﮐﻨﻪ ﺗﺎزه 32‬ ‫ﺳﺎﻟﺸﻪ.‬ ‫ﮔﻠﻨﺎر: راﺳﺖ ﻣﯿﮕﻪ دﯾﮕﻪ ﻣﺎﻣﺎن ...‬ ‫
- ﻣﯽ دوﻧﻢ ﻣﺎدر ... ﭼﻪ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﮐﺎري ازم ﺑﺮ ﻧﻤﯿﺎد ... ﻣﮕﻪ ﺑﺮاي ﺗﻮ ﺑﺮ اوﻣﺪ ...‬ ‫دوﺑﺎره اﺷﮏ رﯾﺨﺖ ... ﺧﺪاﯾﺎ ﻣﻦ ﭼﯽ ﮐﺎر ﮐﻨﻢ اﯾﻨﺎ ﻫﺮ ﺑﺎر ﻣﻦ رو ﻣﯽ ﺑﯿﻨﻦ اﯾﻦ ﻃﻮري اﺷﮏ ﻧﺮﯾﺰن ...‬ ‫دﺳﺘﻢ رو روي زاﻧﻮي ﺧﺎﻟﻪ ﮔﺬاﺷﺘﻢ: ﺧﺎﻟﻪ ﺗﻮ رو ﺧﺪا ...‬ ‫ﺑﺎ دﺳﺘﺶ ﻣﻮﻫﺎم رو ﻧﻮازش ﮐﺮد: ﭼﯽ ﺗﻮ رو ﺧﺪا؟ از ﺧﻮدم ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﯽ ﮐﺸﻢ ﻫﻤﺮاز ... ﺗﻮ ﺗﻨﻬﺎ ﯾﺎد ﮔﺎر ﺑﺎﻗﯽ ﻣﻮﻧﺪه از ﺧﻮاﻫﺮ ﺧﺪا ﺑﯿﺎ‬ ‫ﻣﺮزﻣﯽ ... ﺑﺎﯾﺪ اﯾﻦ ﺟﺎ زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﯽ ... ﻧﻪ ﺗﮏ و ﺗﻨﻬﺎ ﺗﻮي اون ﺧﻮﻧﻪ ... ﭼﻪ ﮐﻨﻢ ﺧﺎﻟﻪ ﺗﻮ ﮐﻪ زﻧﺪﮔﯿﻢ رو ﻣﯽ ﺑﯿﻨﯽ ...‬ ‫
- اي ﺑﺎﺑﺎ ... ﺧﺎﻟﻪ ﻗﺮﺑﻮﻧﺘﻮن ﺑﺮم ... ﻣﻦ ﮐﻪ ﺗﻮﻓﻌﯽ ﻧﺪارم ...‬ ‫اﺷﮑﺎش رو ﭘﺎ ك ﮐﺮد و ﺳﺮم رو ﺑﻮﺳﯿﺪ: ﻣﯽ دوﻧﻢ ﺧﺎﻟﻪ ﻓﺪات ﺑﺸﻪ ... ﻣﯽ دوﻧﻢ ... ﺗﻮ اﻧﻘﺪر دﻟﺖ ﺑﺰرﮔﻪ ... اﻧﻘﺪر ﮐﻪ ﺑﯽ ﮐﯿﻨﻪ اﺳﺖ‬ ‫... ﻣﻦ ازت ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﯽ ﮐﺸﻢ ... وﻗﺘﯽ ﻣﯽ ﺑﯿﻨﻢ ﺗﻮ ﺑﺎ اﯾﻦ ﺳﻦ و ﺳﺎﻟﺖ ﺑﺮاي اوﻧﺎ اﯾﻦ ﻃﻮري ﺗﻼش ﻣﯿﮑﻨﯽ ... ﺑﺮاي دﯾﺪﻧﺸﻮن ﻫﺮ‬ ‫ﺷﺐ ﻫﺮﺷﺐ ﺗﺎ ﮐﺠﺎ ﻣﯿﺮي و ﺧﯿﻠﯽ وﻗﺘﺎ ﻫﻢ اون ﺧﺪا ﻧﺸﻨﺎس ﺑﺮت ﻣﯿﮕﺮدوﻧﻪ ... از ﺧﻮدم ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﯿﮑﺸﻢ ...‬ ‫... از اﯾﻦ ﻓﻀﺎ ﺧﻮﺷﻢ ﻧﻤﯽ آﻣﺪ ... ﻣﻦ ﺧﻮدم ﺑﻪ ﺗﻤﺎم اﯾﻦ ﻫﺎ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم ... ﻣﯽ دو ﻧﺴﺘﻢ ... دردش رو ﺗﺎ ﺗﻬﺶ اﺣﺴﺎس ﻣﯽ‬ ‫ﮐﺮدم ... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﺑﻘﯿﻪ ﭼﻪ اﺻﺮاري داﺷﺘﻦ ﻫﺮ ﺑﺎر ﮐﻪ ﻣﻦ رو ﻣﯽ دﯾﺪن ﺑﻬﻢ ﯾﺎ دآوري ﮐﻨﻦ ...‬ ‫ﺗﻘﻪ اي ﺑﻪ در ﺧﻮرد و ﺳﯿﺎوش ﺳﺮش رو داﺧﻞ ﮐﺮد: ﺑﯿﺎم ﺗﻮ؟‬ ‫ﺧﺎﻟﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪي زد: ﺑﯿﺎ ... ﺑﯿﺎ ﭘﺴﺮه ﭼﺸﻢ ﺳﻔﯿﺪ ...‬ ‫ﺳﯿﺎوش ﺑﺎ ﻟﺨﻨﺪ ﻫﻤﯿﺸﮕﯿﺶ ... وﻟﻮ ﺷﺪ رو ﺗﺸﮏ ﻫﺎ ...‬ ‫ﮔﻠﻨﺎر: اي ﺑﺎﺑﺎ ﺳﯿﺎ ﻣﻦ اوﻧﺎ رو ﻣﺮﺗﺐ ﮐﺮده ﺑﻮدم ...‬ ‫ﺳﯿﺎ: ﻫﯿﺲ ... ﺟﻎ ﺟﻐﻪ ... ﭼﻪ ﺻﺪاﯾﯽ ﻫﻢ داره ... داري ﺧﺎﻧﻮم دﮐﺘﺮ ﻣﯽ ﺷﯿﺎ ... ﮐﻢ داد داد ﮐﻦ ...‬ ‫ﮔﻠﻨﺎر ﯾﻪ دوﻧﻪ ﮐﻮﺑﯿﺪ ﺑﻪ ﺑﺎزوش ...‬ ‫ﺧﺎﻟﻪ: ﻫﻤﺮاز از ﻋﻤﻪ ات ﭼﻪ ﺧﺒﺮ ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪ زدم: دﯾﺮوز ﺗﻤﺎس ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ... ﺑﻌﺪ از ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﮔﺮﯾﻪ ﮐﺮدن ﺑﺎز ﻫﻢ ﭘﯿﺸﻨﻬﺎدش رو ﺗﮑﺮار ﮐﺮد ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫ﮔﻠﻨﺎر و ﺳﯿﺎوش از ﺟﺎ ﭘﺮﯾﺪن ... ﺳﯿﺎوش اﺧﻢ ﮐﺮد: ﺑﯽ ﺧﻮد ...‬ ‫
- ﻣﻨﻢ ﮔﻔﺘﻢ ﺑﻬﺶ ﺑﯽ ﺧﻮد ... ﻣﻦ ﺑﺮم اون ﺟﺎ ﭼﯽ ﮐﺎر ﮐﻨﻢ؟ ﯾﻪ ﺷﻬﺮ ﮐﻮﭼﯿﮏ ﭼﻪ ﮐﺎري ﺑﺮاي ﻣﻦ ﻫﺴﺖ؟‬ ‫ﺧﺎﻟﻪ ﭘﺸﺖ ﮔﺮدﻧﻢ رو ﻧﻮازش ﮐﺮد: اون ﻣﯽ ﺧﻮاد ﺗﻮ ﺑﺮي ﭘﯿﺸﺶ زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﯽ ... درﮐﺶ ﻣﯿﮑﻨﻢ ...‬ ‫
- ﺧﺎﻟﻪ ﻧﻤﯿﺸﻪ ﮐﻪ ... ﻣﻦ ﺷﻐﻠﻢ اﯾﻦ ﺟﺎﺳﺖ ... ﻧﻔﺴﺎم اﯾﻦ ﺟﺎن ... اون دوﺗﺎ ﭘﺴﺮ ﻋﺰب ﻫﻢ داره ... ﺑﺮم ﺑﮕﻢ ﭼﯽ؟‬ ‫ﮔﻠﻨﺎر: ﻣﺎ ﻫﻢ اﯾﻦ ﺟﺎ ﭘﺴﺮ ﻋﺰب دارﯾﻢ ...‬ ‫ﺧﻨﺪه اي ﮐﺮدم: ﻋﺰب ﮐﻪ دارﯾﻢ ... ﭘﺴﺮش رو ﻧﻤﯽ ﺑﯿﻨﻢ ...‬ ‫ﺧﺎﻟﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﺧﻨﺪﯾﺪ و ﺳﯿﺎوش ﻣﺠﮑﻢ ﮐﻮﺑﯿﺪ ﭘﺲ ﮔﺮدﻧﻢ: ﺗﻮ ﺑﺎز ﺣﺮف ﮔﻨﺪه ﺗﺮ از ﻗﺪت زدي ﻣﻤﻮش ...‬ ‫
- ﻣﻤﻮش و درد ... ﻫﯽ ﻣﯿﮕﯽ ... ﺑﺪم ﻣﯿﺎد ﺳﯿﺎ ...‬ ‫... ﻣﻨﻈﻮر ﺳﯿﺎ از ﻣﻤﻮش رو دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... دو ﺗﺎ دﻧﺪون ﺟﻠﻮي ﻣﻦ ﮐﻤﯽ ﺑﺰرگ و ﺟﻠﻮ ﺑﻮد ... اﯾﻦ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯽ ﺷﺪ ... ﻟﺐ ﺑﺎﻻﯾﯽ‬ ‫ﻣﻦ ﮐﻪ ﺧﻮد ﺑﻪ ﺧﻮد ﺑﺮﺟﺴﺘﻪ ﺑﻮد ... ﮐﻤﯽ ﺑﺮﺟﺴﺘﻪ ﺗﺮ و ﺑﺎﻻﺗﺮ ﻗﺮار ﺑﮕﯿﺮه ... اﯾﻦ ﺣﺎﻟﺖ ﺑﺎ وﺟﻮد اﯾﻦ ﮐﻪ از ﻧﻈﺮ ﻫﻤﻪ ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﻢ‬ ‫ﺣﺎﻟﺘﯽ ﮐﻮدﮐﺎﻧﻪ و ﺧﻨﺪان ﻣﯿﺪاد و ﺑﺴﯿﺎر ﺟﺎﻟﺐ ﺑﻮد ... ﺧﻮدم ﺑﺪم ﻧﻤﯿﻮﻣﺪ ﺑﻪ ﺷﺮﻃﯽ ﮐﻪ اﯾﻦ ﻣﻤﻮش ﻣﺴﺨﺮه از دﻫﻦ اﯾﻦ ﺧﺎﻟﻪ زاده‬ ‫ﻫﺎي ﻣﻦ ﻣﯿﻮﻓﺘﺎد ...‬ ‫ﮔﻠﻨﺎر: ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﺧﻮﺷﺖ ﺑﯿﺎد ﻫﻤﺮاز ... ﻫﻤﻪ ﻣﯿﺮن دﻧﺪون ﻫﺎ و ﻟﺒﻬﺎﺷﻮن رو ﺟﺮاﺣﯽ ﻣﯿﮑﻨﻦ اﯾﻦ ﺷﮑﻠﯽ ﺑﺸﻪ ...‬ ‫ﺳﯿﺎ: ﻫﻤﺮاز ﺑﯽ ﺷﻮﺧﯽ ﺧﻞ ﻧﺸﯽ ﭘﺎﺷﯽ ﺑﺮﯾﺎ ...‬ ‫ﻣﻮﻫﺎش رو ﺑﻬﻢ رﯾﺨﺘﻢ: ﻧﮕﺮان ﻧﺒﺎش ... دادش ...‬ ‫ﺧﻨﮑﯽ ﮐﻮﻟﺮ ... آراﻣﺶ و ﺳﮑﻮن ... اﯾﻦ ﻫﺎ ﻣﺜﻞ ﻫﺮ ﺷﺐ ﺑﻮد اﻣﺎ ﻣﻦ ﺧﻮاﺑﻢ ﻧﻤﯽ ﺑﺮد ... ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و ﻧﺸﺴﺘﻢ ... ﺧﺎﻟﻪ ﻋﺎدﺗﻢ رو ﻣﯽ‬ ‫دوﻧﺴﺖ ﯾﻪ ﭘﺎرچ آب ﯾﺦ ﮐﻪ ﺗﻮش ﯾﻪ ﺣﻠﻘﻪ ﻟﯿﻤﻮ و ﯾﻪ ﺑﺮگ ﻧﻌﻨﺎي ﺗﺎزه اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﺎﻻي ﺳﺮم ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد ... ﺑﻪ ﮔﻠﻨﺎر ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم‬ ‫ﮐﻪ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣﻠﺤﻔﻪ رو دور ﺧﻮدش ﭘﯿﭽﯿﺪه ﺑﻮد و ﺧﻮاب ﺧﻮاب ﺑﻮد ... ﯾﻪ ﻟﯿﻮان آب ﺑﺮاي ﺧﻮدم رﯾﺨﺘﻢ ... دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﻣﻮﻫﺎم‬ ‫ﮐﺸﯿﺪم روي رﺧﺘﺨﻮاب ﻧﺸﺴﺘﻢ ...‬ ‫ﺑﺪ ﺟﻮر ﻓﮑﺮم ﻣﺸﻐﻮﻟﺸﻮن ﺑﻮد ﻓﺮدا ﻫﺮ ﻃﻮر ﮐﻪ ﺑﻮد ﺑﺎﯾﺪ ﻣﯽ رﻓﺘﻢ دﯾﺪﻧﺸﻮن ... اﯾﻦ ﺑﺎر اﮔﻪ راﻫﻢ ﻧﻤﯽ داد داد و ﺑﯿﺪاد راه ﻣﯿﺎﻧﺪاﺧﺘﻢ‬ ‫... ﺷﺎﯾﺪ از ﺗﺮس اون آﺑﺮوﯾﯿﯽ ﮐﻪ اﻧﻘﺪر ﻫﻤﯿﺸﻪ ازش دم ﻣﯿﺰد راﻫﻢ ﻣﯽ داد ﺗﻮ ...‬ ‫ﺑﻪ ﮐﺎر ﺟﺪﯾﺪ ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم اﺳﺘﺮس ﮔﺮﻓﺘﻢ ... اﮔﻪ ﻣﻮﻓﻖ ﻧﻤﯽ ﺑﻮدم ... ﺳﺮم رو ﺗﮑﻮن دادم ﺗﺎ اﻓﮑﺎر از ذﻫﻨﻢ ﺧﺎرج ﺑﺸﻦ ... ﺑﺎﯾﺪ‬ ‫ﻣﻮﻓﻖ ﻣﯽ ﺑﻮدم ... ﻣﺎ ﺑﻪ اﯾﻦ ﭘﻮل اﺣﺘﯿﺎج داﺷﺘﯿﻢ ... ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ اﯾﻦ ﯾﻌﻨﯽ ﺧﺴﺘﮕﯽ ﭼﻨﺪﯾﻦ ﺑﺮاﺑﺮ ... اﯾﻦ ﯾﻌﻨﯽ دوﺑﺎره ﺳﺮﮔﯿﺠﻪ ...‬ ‫دوﺑﺎره وزن از دﺳﺖ دادن ... اﻣﺎ ﻣﻬﻢ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺘﻮﻧﻢ ﭼﯿﺰي رو ﮐﻪ اوﻧﻬﺎ ﻻزم دارن ﺗﺎﻣﯿﻦ ﮐﻨﻢ ... ﺳﯿﺎ راﺳﺖ ﻣﯿﮕﻔﺖ ﺗﻮ اون‬ ‫ﺧﻮﻧﻪ اي ﮐﻪ دﻗﯿﻘﺎ ﯾﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﻣﺠﺮدي ﺑﻮد ﻫﺮ ﭼﻪ ﻗﺪر ﻫﻢ ﮐﻪ ﻣﻦ در ﭼﯿﺪﻧﺶ ﺳﻠﯿﻘﻪ ﺑﻪ ﺧﺮج داده ﺑﺎﺷﻢ ... اوﻧﻬﺎ ﮐﻪ ﻧﻤﯽ ﺗﻮ ﻧﺴﺘﻦ ﺑﺎ‬ ‫اون ﺣﺪاﻗﻞ اﻣﮑﺎﻧﺎت زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻦ ...‬ ‫
- ﺑﯿﺪاري؟‬ ‫ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﮔﻠﻨﺎر ﮐﻪ ﺑﺎ ﯾﻪ ﭼﺸﻢ ﺑﺎز از زﯾﺮ ﻣﻠﺤﻔﻪ ﻧﮕﺎم ﻣﯿﮑﺮد: آخ ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ﺑﯿﺪارت ﮐﺮدم؟‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﻧﺸﺴﺖ ﻗﯿﺎﻓﻪ اش ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺎ ﻣﺰه ﺷﺪه ﺑﻮد: ﻧﻪ ﺑﺎﺑﺎ ... ﭼﺘﻪ؟ ﭼﺮا ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺑﯽ؟‬ ‫زاﻧﻮﻫﺎم رو ﺟﻤﻊ ﮐﺮدم ﺗﻮي ﺷﮑﻤﻢ ... دﺳﺘﺎم رو دور زاﻧﻮﻫﺎم ﻗﻼب ﮐﺮدم: ﺟﺎم ﻋﻮض ﺷﺪه ...‬ ‫
- ﻧﺎراﺣﺘﺸﻮﻧﯽ ﻧﻪ؟‬ ‫
- ﻫﻤﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻦ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺑﺎﺷﻢ ... اﻣﺎ ﻫﺴﺘﻢ ﮔﻠﻨﺎر ... ﻫﺴﺘﻢ.‬ ‫ﻟﯿﻮان ﻧﺼﻔﻪ ﻣﻦ رو ﺳﺮ ﮐﺸﯿﺪ و ﻣﻮﻫﺎي ﭘﺮﯾﺸﻮﻧﺶ رو ﺟﻤﻊ ﮐﺮد: ﻫﻤﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺧﻮدت ﻣﯿﮕﻦ ... ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻓﺸﺎر روﺣﯽ و ﺟﺴﻤﯽ‬ ‫ﮐﻪ روﺗﻪ ... ﺑﻪ اﯾﻦ ﮐﻪ ﭼﺮا زﻧﺪﮔﯽ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﯽ ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم: ﭼﺮا اﯾﻦ ﻃﻮر ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ؟ ﭼﻮن زﯾﺎد ﮐﺎر ﻣﯿﮑﻨﻢ؟ ﮔﻠﻨﺎر ﻣﻦ از ﻣﻌﺪود آدﻣﻬﺎي ﺧﻮش ﺷﺎﻧﺲ اﯾﻦ دﻧﯿﺎم ﮐﻪ ﻋﺸﻘﻢ ...‬ ‫ﺗﻔﺮﯾﺤﻢ ... ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰم ﺷﻐﻠﻤﻪ ... ﯾﻌﻨﯽ از ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﺑﯿﺶ از ﺣﺘﯽ زﻧﺪﮔﯽ دارم ازش ﻟﺬت ﻣﯽ ﺑﺮم ﭘﻮل ﻫﻢ در ﻣﯿﺎرم ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زد: ﻣﯽ دوﻧﻢ ... اﻣﺎ ...‬ ‫
- ﮔﻠﻨﺎر ... ﻫﻤﻪ ﻣﺎ آدﻣﻬﺎ ﻗﺒﻞ از ﺑﻪ دﻧﯿﺎ اوﻣﺪﻧﻤﻮن ﻧﺤﻮه زﻧﮕﯿﻤﻮن رو ﺧﻮدﻣﻮن اﻧﺘﺨﺎب ﮐﺮدﯾﻢ ... اﯾﻨﻢ اﻧﺘﺨﺎب ﻣﻦ ﺑﻮده ...‬ ‫ﺑﺎ ﻣﺤﺒﺖ دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﭘﺸﺘﻢ ﮐﺸﯿﺪ: ﻣﯽ دوﻧﯽ ﮐﻪ اﺻﻼ ﻣﻨﻄﻘﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﯽ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﯽ ﺑﯿﺎرﯾﺸﻮن ﭘﯿﺶ ﺧﻮدت ﻣﮕﻪ ﻧﻪ؟‬ ‫ﮔﻮﻧﻪ ﺳﻤﺖ راﺳﺘﻢ رو ﮔﺬاﺷﺘﻢ رو زاﻧﻮ ﻫﺎم: وﻗﺘﯽ ﭘﺎي اﺣﺴﺎس ﺑﯿﺎد وﺳﻂ ﻣﻨﻄﻖ ﻣﯽ ره ﻋﻘﺐ ...‬ ‫
- آره ... اﻣﺎ ﺗﻮ ﯾﻪ دﺧﺘﺮ 32 ﺳﺎﻟﻪ اي ﮐﻪ از ﺑﺪ روزﮔﺎر ﺗﻨﻬﺎ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ ... ﻣﻨﺒﻊ در آﻣﺪ ﭼﻨﺪاﻧﯽ ﻧﺪاري ... ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻧﺪاري ...‬ ‫ﻣﺠﺮدي و اﯾﻨﮑﻪ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺳﻨﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻤﯽ ﻫﻢ ﺑﺎﻫﺎﺷﻮن داري ...‬ ‫آﻫﯽ ﮐﺸﯿﺪم ... ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﮔﻠﻨﺎر ﻣﯿﮕﻔﺖ ﮐﺎﻣﻼ ﻣﻨﻄﻘﯽ ﺑﻮد ... ﺧﻮدم ﻫﻢ ﻣﯽ دو ﻧﺴﺘﻢ ...‬ ‫ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﭼﺸﻤﺎي ﭘﺮ از ﺣﺴﺮﺗﻢ رو ﺗﻮ ﻫﻤﻮن ﺗﺎرﯾﮑﯽ ﻫﻢ ﺗﺸﺨﯿﺺ داد ﮐﻪ ﺻﺪاش ﻫﻤﻮن ﺑﻐﺾ آﺷﻨﺎ رو ﮔﺮﻓﺖ: ﻧﺎراﺣﺖ ﻧﺸﯽ از‬ ‫دﺳﺘﻢ ... ﻣﻦ و ﺳﯿﺎ و ﺗﻮ ... ﻣﺎ ﺳﻪ ﺗﺎ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﺎﻫﻢ ﺑﻮدﯾﻢ ... ﺧﻮاﻫﺮ ﺑﺮادرﯾﻢ ﻫﻤﺮاز ...‬ ‫
- ﻧﻪ ﺑﺎﺑﺎ ﭼﺮا دﻟﺨﻮر ﺑﺸﻢ ...‬ ‫ﺳﺮﺟﺎش دراز ﮐﺸﯿﺪ: ﻣﯽ دوﻧﻢ ﺳﯿﺎ ﺑﺮات ﮐﺎر دوم ﭘﯿﺪا ﮐﺮده ... ﻣﻦ ﺷﺪﯾﺪا ﻣﺨﺎﻟﻒ ﺑﻮدم ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﻫﺴﺘﻢ ... ﮔﻔﺘﻢ ﺑﺬار زﻧﺪﮔﯿﺶ رو‬ ‫ﺑﮑﻨﻪ ... ﺳﯿﺎ ﮔﻔﺖ ﻫﻤﺮاز ﺧﻮدش اﯾﻦ راه رو اﻧﺘﺨﺎب ﮐﺮده و اﮔﻪ ﻣﺎ ادﻋﺎ ﻣﻮن ﻣﯽ ﺷﻪ ﺧﻮاﻫﺮ ﺑﺮادرﺷﯿﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﮐﻤﮏ ﮐﻨﯿﻢ ﺑﻪ ﻫﺪﻓﺶ‬ ‫ﺑﺮﺳﻪ ... اﻣﺎ از ﺧﻮدت ﭼﻪ ﭘﻨﻬﻮن ﻣﻦ ﺑﺎ ﻫﺪﻓﺖ ﻣﺸﮑﻞ دارم ... ﭼﻮن ﻣﻨﻄﻘﯽ ﻧﯿﺴﺖ ... اﺻﻼ ﺷﺪﻧﯽ ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫ﭼﺸﻤﺎم ﮐﻢ ﮐﻢ داﺷﺖ ﺧﯿﺲ ﻣﯽ ﺷﺪ ... ﺣﻖ ﺑﺎ ﮔﻠﻨﺎر ﺑﻮد ... ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺗﻮ ﺟﻤﻊ ﻣﺎ اون ﺗﻨﻬﺎ ﮐﺴﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ واﻗﻊ ﺑﯿﻨﺎﻧﻪ ﻧﮕﺎه ﻣﯽ ﮐﺮد‬ ‫ﺳﺮﺟﺎم ﺑﺎ ﻫﻤﻮن ﺣﺎﻟﺖ ﺟﻤﻊ ﺷﺪه ﺟﻠﻮ ﻋﻘﺐ ﻣﯽ رﻓﺘﻢ و ﺗﻮ ﺳﮑﻮت ﺑﻬﺶ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم ...‬ ‫
- ﻫﻤﻮﻧﯽ ﺑﺎش ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎﺷﯽ ... ﻧﻘﺶ ﺟﺪﯾﺪي ﺑﺮاي ﺧﻮدت در ﻧﻈﺮ ﻧﮕﯿﺮ ... ﻧﻘﺸﯽ رو ﮐﻪ روال ﻋﺎدي زﻧﺪﮔﯽ ﺑﺮات در ﻧﻈﺮ ﮔﺮﻓﺘﻪ‬ ‫رو ﺑﺎزي ﮐﻦ ...‬ ‫
- ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﻢ ﮔﻠﻨﺎر ... ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﻢ ... ﺻﺪا ﺷﻮن ﻫﺮ ﺑﺎر ﮐﻪ ﺗﻮ ﮔﻮﺷﯽ ﻣﯽ ﭘﯿﭽﻪ ... وﻗﺘﯽ ﺑﺮاي ﺑﻮدن ﺑﺎ ﻣﻦ اون ﻃﻮر ﻟﺤﻈﻪ ﺷﻤﺎري‬ ‫ﻣﯿﮑﻨﻦ ... وﻗﺘﯽ ﭘﺎ ﻣﯿﺰارم ﺗﻮ اون ﻋﻤﺎرت ﺧﺸﮏ و ﻣﻨﻀﺒﻂ ... اون ﻣﻮﻗﻊ اﺳﺖ ﮐﻪ دﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاد ﻧﻘﺸﻢ رو ﺗﻐﯿﯿﺮ ﺑﺪم ...‬ ‫
- ﺧﻮب ﻣﯽ دوﻧﯽ ﮐﻪ ﻗﺎﻧﻮﻧﺎ ﻫﻢ ﭼﯿﺰي دﺳﺘﺖ ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫ﺳﺮ ﺟﺎم دراز ﮐﺸﯿﺪم ... ﺗﮏ ﺗﮏ اﯾﻦ ﺟﻤﻼت رو ﺑﯿﺶ از 02 ﺑﺎر ﺑﻬﻢ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ... اﯾﻦ ﻣﺘﻦ ﺻﺤﺒﺖ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺗﮑﺮاري ﺑﻮد ... اﻣﺎ‬ ‫ﻫﺮ ﺑﺎر ﻣﺜﻞ ﯾﻪ زﺧﻢ دوﺑﺎره دﻫﻦ ﺑﺎز ﻣﯿﮑﺮد و دردش ﺗﻤﺎم ﻗﻠﺒﻢ رو ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺖ: ﻟﻌﻨﺖ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻗﺎﻧﻮن ...‬ ‫
- ﺳﻨﮕﮏ ﺑﺰن روﺷﻦ ﺷﯽ ...‬ ‫ﺧﺎﻟﻪ ﮐﻪ ﭼﺎي ﺧﻮﺷﺮﻧﮕﺶ رو ﺑﺮام ﺗﻮ ﻓﻨﺠﻮن ﻣﯽ رﯾﺨﺖ: اذﯾﺘﺶ ﻧﮑﻦ ﺳﯿﺎ ... ﺑﭽﻪ ام ﻣﻌﻠﻮﻣﻪ دﯾﺸﺐ راﺣﺖ ﻧﺨﻮاﺑﯿﺪه ...‬ ‫ﮔﻠﻨﺎر ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺑﻬﻢ زد: ﯾﮑﻢ ﺑﺎﻫﻢ اﺧﺘﻼط ﮐﺮدﯾﻢ ...‬ ‫ﺧﺎﻟﻪ دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﺳﺮم ﮐﺸﯿﺪ: داري ﻣﯽ ري ﺳﺮﮐﺎر؟‬ ‫
- ﺑﻠﻪ ﺧﺎﻟﻪ ﺟﺎن ...‬ ‫
- ﮐﻠﯿﺪت رو ﺑﺬار ... ﺧﺴﺮو اﻣﺮوز رﻓﺘﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﻣﺎدرش دﯾﺮ ﻣﯿﺎد ... ﻃﺎﻟﻘﺎﻧﻪ ... ﻣﻦ ﺑﺮم ﯾﻪ دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﺧﻮﻧﺖ ﺑﮑﺸﻢ ... ﯾﮑﻢ ﺳﺒﺰي‬ ‫ﺧﻮرد ﮐﺮدم ﺑﺬارم ﺗﻮ ﻓﺮﯾﺰرت ...‬ ‫ﻟﻘﻤﻪ ﺗﻮي دﺳﺘﻢ رو ﮔﺬاﺷﺘﻢ رو ي ﻣﯿﺰ ... اﯾﻦ ﺗﺮﺣﻢ و ﻣﺤﺒﺖ ﻗﻠﻨﺒﻪ ﺧﺎﻟﻪ اذﯾﺘﻢ ﻣﯿﮑﺮد ... ﺗﺎ ﺳﺎﯾﻪ ﺧﺴﺮو ﺧﺎن ﮐﻤﯽ ﮐﻢ رﻧﮓ ﻣﯽ‬ ‫ﺷﺪ اﻧﮕﺎر ﮐﻪ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﺗﻨﺪ و ﺗﻨﺪ و 3‪ mp‬ﺗﻤﺎم ﻣﺤﺒﺘﻬﺎ و ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮد وﻇﯿﻔﺸﻪ رو اﻧﺠﺎم ﺑﺪه ...‬ ‫
- ﺧﺎﻟﻪ ﻧﯿﺎزي ﻧﯿﺴﺖ ﺑﻪ ﺧﺪا ... ﺧﻮﻧﻪ ام ﺗﻤﯿﺰه ... ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺗﻤﯿﺰ ﻧﮕﻬﺶ ﻣﯽ دارم ...‬ ‫
- ﻣﯽ دوﻧﻢ ﻋﺴﻠﻢ ﺑﻪ ﻣﺎدرت رﻓﺘﯽ ... ﺗﻤﯿﺰ و ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮش ﺳﻠﯿﻘﻪ ... اﻣﺎ ﺧﻮب ﻣﻨﻢ ﺑﺮم ﯾﻪ دﺳﺘﯽ ﺑﮑﺸﻢ ... ﻫﺎ ﺧﺎﻟﻪ ﺟﺎن ... ﮐﺎرم رو‬ ‫ﻧﻤﯽ ﭘﺴﻨﺪي؟‬ ‫ﺑﺤﺚ ﺑﺎﻫﺎش ﺑﯽ ﻓﺎﯾﺪه ﺑﻮد ﻧﺎراﺣﺖ ﻣﯽ ﺷﺪ: ﺧﺎﻟﻪ اﯾﻦ ﭼﻪ ﺣﺮﻓﯿﻪ؟‬ ‫ﺳﯿﺎوش: ﺑﺮو ﮐﻼت رو ﺑﻨﺪاز ﺑﺎﻻ ... ﻣﺎﻣﺎن ﺗﻮ اﺗﺎق ﻣﻦ ﻫﻢ ﻧﻤﯿﺎد ...‬ ‫
- ﺑﯿﺎم ﮐﻪ ﭼﯽ؟ ﺗﻪ ﺳﯿﮕﺎرات رو ﺟﻤﻊ ﮐﻨﻢ؟ ﺳﯿﺎوش ﺑﻪ ﺧﺪا ﺑﺎﺑﺎت ﺑﻔﻬﻤﻪ اﯾﻦ ﺑﺎر ﻣﻦ دﺧﺎﻟﺖ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻢ ...‬ ‫ﺧﻨﺪه اي ﮐﺮدم: آخ آخ ﺳﯿﺎ ... ﺧﺴﺮو ﺧﺎن ﺳﯿﺎه و ﮐﺒﻮدت ﻣﯿﮑﻨﻪ ...‬ ‫دﻫﻨﺶ رو ﺑﺮام ﮐﺞ ﮐﺮد و ﻋﯿﻨﮑﺶ رو ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺶ زد: ﭘﺎﺷﻮ زﺑﻮﻧﺖ رو ﮐﻮﺗﺎه ﮐﻦ ... ﺳﺎﻋﺖ 01 ﻣﻨﺘﻈﺮﺗﻪ ... ﻣﯽ ري ﻣﺜﻞ آدم ﺣﺮف‬ ‫ﻣﯽ زﻧﯽ ... ﺗﻮاﺿﻊ و ﺧﺎﮐﯽ ﺑﻮدن رو ﻣﯿﺬاري ﮐﻨﺎر ...‬ ‫ﺳﺮ ﭘﺎ اﯾﺴﺘﺎدم و ﭼﺎﯾﻢ رو ﻗﻮرت دادم: ﺑﻌﺪش ﻣﻦ ﺗﻤﺮﯾﻦ دارم ...‬ ‫ﺧﺎﻟﻪ: ﺑﻌﺪش ﺑﯿﺎ اﯾﻨﺠﺎ ﺧﺎﻟﻪ ﺟﺎن ...‬ ‫
- ﻧﻪ ﺧﺎﻟﻪ ... ﺳﻪ روزه ﻧﺮﻓﺘﻢ ﭘﯿﺸﺸﻮن ... ﺑﺮم ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ... ﻣﺮض اﮐﺒﺮ آﻗﺎ ﻫﻢ ﺧﻮاﺑﯿﺪه ﺑﺎﺷﻪ ...‬ ‫ﺧﺎﻟﻪ زﯾﺮ ﻟﺐ ﭼﯿﺰي ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ﻧﻔﺮﯾﻦ ﺑﻮد ...‬ ‫ﻗﺮار ﺷﺪ ﺗﺎ ﺳﺮ ﮐﻮﭼﻪ ﺑﺮﯾﻢ ﺗﺎ ﺳﻮار اﺗﻮﺑﻮس ﺑﺸﯿﻢ ...‬ ‫ﺳﯿﺎ: ﺧﻮب ﺷﺐ ﻣﯿﻮﻣﺪي دﯾﻮوﻧﻪ ...‬ ‫
- ﻣﯽ ﺧﻮاي ﺑﺎﺑﺎت رو ﺳﮑﺘﻪ ﺑﺪي ... دو ﺷﺐ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻫﻢ ... ﻣﻦ و ﺗﻮ در ﮐﻨﺎر ﻫﻢ ...‬ ‫ﺧﻨﺪه ﺑﻠﻨﺪي ﮐﺮد و ﺳﯿﮕﺎرش رو از ﺟﯿﺐ ﮐﻮﻟﻪ اش در آورد ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- ﺑﺴﻪ ﺳﯿﺎ ... ﻫﻤﯿﻦ اﻻن ﻗﺒﻞ از ﭼﺎي ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ ات ﯾﻪ دوﻧﻪ ﮐﺸﯿﺪي ...‬ ‫ﺧﻨﺪه اي ﮐﺮد و ﻓﻨﺪك زد: آراﻣﺶ دو ﮔﯿﺘﯽ ﺗﻔﺴﯿﺮ اﯾﻦ دو ﺣﺮف اﺳﺖ ... ﺳﯿﮕﺎر ﺑﻌﺪ ﭼﺎﯾﯽ ... ﭼﺎﯾﯽ ﺑﻌﺪ ﺳﯿﮕﺎر ...‬ ‫آدرس رو درﺳﺖ اوﻣﺪه ﺑﻮدم ... ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺳﺎﺧﺘﻤﻮن اﻧﺪاﺧﺘﻢ ﯾﻪ ﺳﺎﺧﺘﻤﻮن ﻗﺪﯾﻤﯽ اﻣﺎ ﺗﻌﻤﯿﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد ﺑﺮ ﺧﯿﺎﺑﻮن ... درش ﺑﺎز ﺑﻮد‬ ‫... واردش ﮐﻪ ﺷﺪم ... ﻋﺠﯿﺐ ﯾﺎد دوره ﮐﻨﮑﻮر ﺧﻮدم اﻓﺘﺎدم ... ﺻﺪاي ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ ﺑﯽ ﮐﻼم ﻣﯿﻮﻣﺪ ﮐﻪ ﻣﯽ دو ﻧﺴﺘﻢ ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ آﺗﻠﯿﻪ‬ ‫ﺑﭽﻪ ﻫﺎي ﻃﺮاﺣﯽ ﻃﺒﻘﻪ ﭘﺎﯾﯿﻨﻪ ... از ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﺑﺎ آراﻣﺶ ﺑﺎﻻ رﻓﺘﻢ و ﺑﻪ ﺗﺼﺎوﯾﺮ ﮐﺸﯿﺪه ﺷﺪه ﺗﻮي راﻫﺮو دﻗﺖ ﮐﺮدم ... دوﺳﺘﺸﻮن‬ ‫داﺷﺘﻢ ... ﻣﻄﻤﺌﻨﺎ ﮐﺎر ﺧﻮد راﻣﯿﻦ ﺑﻮد ... ﺑﻪ ﻗﺪري ﮐﻪ ﭼﯿﺮﮔﯽ ﺧﻂ درش دﯾﺪه ﻣﯽ ﺷﺪ ... ﺷﺎﻟﻢ رو ﺟﻠﻮ ﮐﺸﯿﺪم و ﮐﻮﻟﻪ ام رو ﻣﺮﺗﺐ‬ ‫ﮐﺮدم ...‬ ‫ﺻﺪاي ﯾﻪ ﻣﺮد از ﺗﻮي ﯾﮑﯽ از ﮐﻼس ﻫﺎ ﺑﯿﺮون ﻣﯿﻮﻣﺪ ... داﺷﺖ ﺗﺎرﯾﺦ ﻫﻨﺮ درس ﻣﯽ داد. ﯾﺎدش ﺑﺨﯿﺮ اون ﺳﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ اﯾﻦ‬ ‫درس رو ﻣﯽ ﺧﻮﻧﺪم ﭼﻪ روزﮔﺎري ﺑﻮد ...‬ ‫ﺑﻪ ﻣﯿﺰ روﺑﻪ روم ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺧﺎﻟﯽ ﺑﻮد ... ﺧﻮب ﻣﻨﺸﯽ ﭘﺸﺖ ﻣﯿﺰش ﻧﺒﻮد ... ﺳﺮ ﭼﺮﺧﻮﻧﺪم ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺒﯿﻨﻤﺶ ... اﻣﺎ ﻧﺒﻮد ... روي‬ ‫دﯾﻮار ﺗﻘﺪﯾﺮ ﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎﯾﯽ ﺑﻪ زﺑﺎن اﻧﮕﻠﯿﺴﯽ و ﻓﺮاﻧﺴﻪ ﺑﻮد ... ﺧﻮب ﺳﺨﺖ ﻧﺒﻮد ﺣﺪس ﺑﺰﻧﻢ ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ ﮐﯿﻪ؟ و ﻧﺰدﯾﮏ ﻣﯿﺰ ﻣﻨﺸﯽ ﯾﻪ‬ ‫ﻣﯿﺰ ﮐﻮﭼﮑﺘﺮ ﯾﻪ ﭼﺎي ﺳﺎز و ﯾﻪ ﺑﺴﺘﻪ ﭼﺎي ﮐﯿﺴﻪ اي و ﯾﻪ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﺰرگ ﮐﺎﻓﯽ ﻣﯿﮑﺲ ﺑﻮد ... ﮐﻤﯽ اﯾﻦ ﭘﺎ و اون ﭘﺎ ﮐﺮدم ... ﻣﯽ‬ ‫ﺗﺮﺳﯿﺪم ﮐﺎر ﻃﻮل ﺑﮑﺸﻪ ﭼﻮن ﺑﺎﯾﺪ ﺗﺎ ﯾﮏ ﺳﺎﻋﺖ و ﻧﻤﯿﻪ دﯾﮕﻪ ﺑﺮاي ﺗﻤﺮﯾﻦ ﺗﺌﺎﺗﺮ ﺷﻬﺮ ﻣﯽ ﺑﻮدم ... ﺳﺮ ﮔﺮدوﻧﺪم ﺗﺎ ﮐﺴﯽ رو ﺑﺒﯿﻨﻢ‬ ‫اﻣﺎ دﯾﺪه ﻧﻤﯽ ﺷﺪ.‬ ‫ﭘﺸﺖ ﻣﯿﺰ ﻣﻨﺸﯽ در ﺷﯿﺸﻪ اي ﻧﯿﻤﻪ ﺑﺎزي ﺑﻮد ﮐﻪ ﺻﺪاي آﺷﻨﺎﯾﯽ داﺷﺖ ازش ﻣﯿﻮﻣﺪ ... ﻣﺘﻦ ﻣﮑﺎﻟﻤﻪ رو ﻧﻤﯽ ﺷﻨﯿﺪم ... اﻣﺎ اﯾﻦ ﺻﺪا‬ ‫ﻋﺠﯿﺐ آﺷﻨﺎ ﺑﻮد ... از ﻋﻤﻖ ﺧﺎﻃﺮاﺗﻢ ﺑﯿﺮون ﻣﯿﻮﻣﺪ ... ﻧﺎ ﺧﻮد آﮔﺎه ﺑﻪ ﺳﻤﺖ در رﻓﺘﻢ ... ﻣﺮدي ﭘﺸﺖ ﺑﻪ در روﺑﻪ ﭘﻨﺠﺮه اي ﮐﻪ ازش‬ ‫ﺻﺪاي ﺑﻮق و ﻓﺮﯾﺎد آزادي ... آزادي راﻧﻨﺪه ﻫﺎي ﺗﺎﮐﺴﯽ ازش ﻣﯿﻮﻣﺪ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد ﯾﻪ ﻣﺮد ﺑﺎ ﯾﻪ ﻗﺎﻣﺖ ﻧﺴﺒﺘﺎ ﺑﻠﻨﺪ و ﻋﺠﯿﺐ آﺷﻨﺎ ...‬ ‫اﯾﻦ ﻣﺮد ﺑﺎ ﻣﻮﻫﺎﯾﯽ اﻧﺪك ﺟﻮ ﮔﻨﺪﻣﯽ ﮐﻪ از ﭘﺸﺖ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮد ... ﺑﺎ اون ﺷﻠﻮار ﺟﯿﻦ ﻣﺸﮑﯽ و ﭘﯿﺮاﻫﻦ ﮐﺮم رﻧﮓ ... ﺑﺎ اون ﺑﻮي ﻋﻮد‬ ‫آﺷﻨﺎي اﺗﺎﻗﺶ ... ﻣﻄﻤﺌﻨﺎ ﻣﺮد روﯾﺎﻫﺎي ﻧﻮﺟﻮاﻧﯽ ﻣﻦ ﺑﻮد ...‬ ‫ﺗﻘﻪ اي ﺑﻪ در زدم ... ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﺑﺮﮔﺸﺖ ... دﻟﻢ رﯾﺨﺖ ... ﺧﺪاي ﻣﻦ اﯾﻦ ﭼﺸﻤﻬﺎ اﺻﻼ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﻧﮑﺮدده ﺑﻮدن ... ﻋﺠﯿﺐ و اﻣﺎ ﻋﺠﯿﺐ‬ ‫راي ﻣﻦ ﺣﮑﻢ روزﻫﺎي ﺷﺎدي وﺑﯽ ﺧﯿﺎﻟﯽ رو داﺷﺘﻦ ... ﻧﺎ ﺧﻮد آﮔﺎه ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺑﻪ روي ﻟﺒﻢ اوﻣﺪ ﮐﻪ اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺎب‬ ‫ﻃﺒﻌﺶ ﻧﯿﺴﺖ ... اﺧﻢ ﮐﺮد ... ﻫﻤﻮن اﺧﻤﯽ ﮐﻪ 51 ﺳﺎﻟﮕﯽ ﻫﺎي ﻣﻦ رو ﭘﺮ از ﻧﺸﺎط دﯾﺪﻧﺶ ﻣﯽ ﮐﺮد ... ﺗﻠﻔﻦ رو ﻗﻄﻊ ﮐﺮد: ﺷﻤﺎ‬ ‫اﯾﻦ ﺟﺎ ﭼﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ؟ ﺑﻔﺮﻣﺎ ﺳﺮ ﮐﻼﺳﺖ ...‬ ‫ﻧﺸﻨﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮد ﻣﻦ رو؟ ﮐﻤﯽ اﺧﻤﺎم رﻓﺖ ﺗﻮ ﻫﻢ: ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ اﻣﺎ ...‬ ‫
- ﻣﮕﻪ ﻣﻦ ﻗﺒﻼ ازﺗﻮن ﻧﺨﻮاﺳﺘﻪ ﺑﻮدم ﻣﺴﺎﺋﻠﺘﻮن رو ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻮم ﻣﯿﺮ ﺟﻌﻔﺮي ﺣﻞ ﮐﻨﯿﺪ و اﯾﻦ ﺟﺎ ﻧﯿﺎﯾﺪ ...‬ ‫ﺟﺎ ﺧﻮردم ... ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﺻﺪام رو ﺻﺎف ﮐﻨﻢ: ﯾﻪ ﻟﺤﻈﻪ اﺟﺎزه ﺑﺪﯾﺪ آﻗﺎي ﭘﺮﺗﻮ ... ﻣﻦ ﻫﻤﺮاز ﻫﺴﺘﻢ ... ﻫﻤﺮاز ﭘﺎﮐﺰاد ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﯾﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﻣﮑﺚ ﮐﺮد ... اﻧﮕﺎر داﺷﺖ اﻃﻼﻋﺎت ﻣﻮﺟﻮد ﺗﻮي ذﻫﻨﺶ رو ﭘﺮدازش ﻣﯿﮑﺮد ... ﺑﻌﺪ ﯾﻪ دور ﮐﺎﻣﻞ ااز ﺳﺮ ﺗﺎ ﭘﺎم رو از ﻧﻈﺮ‬ ‫ﮔﺬروﻧﺪ ... ﮐﻤﯽ ﺧﻮدم رو ﺟﻤﻊ ﮐﺮدم ... اﻣﺎ ﻧﮕﺎﻫﺶ روي ﭼﺸﻤﺎم اﯾﺴﺘﺎد ﺑﺎ ﺻﺪاﯾﯽ ﮐﻪ اﻧﮕﺎر از ﺗﻪ ﯾﻪ ذﻫﻦ ﭘﺮ ﺗﻼﻃﻢ ﻣﯿﻮﻣﺪ:‬ ‫ﺧﺪاي ﻣﻦ ﻫﻤﺮاز ... ﺑﺎورم ﻧﻤﯽ ﺷﻪ ... ﺑﯿﺎ ﺗﻮ ... ﺑﯿﺎ ﺑﺸﯿﻦ ...‬ ‫ﮐﻮﻟﻪ ام رو از ﭘﺸﺘﻢ در آوردم و ﻧﺸﺴﺘﻢ روي ﻣﺒﻞ ﭼﺮﻣﯽ ﻗﻬﻮه اي رﻧﮓ دﻓﺘﺮش ... ﻧﺸﺴﺖ روي ﺻﻨﺪﻟﯽ ﮔﺮداﻧﺶ ﮐﻪ ﺑﺪﺟﻮر‬ ‫ﻣﺪﯾﺮﯾﺘﯽ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯿﻮﻣﺪ: ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ﻧﺸﻨﺎﺧﺘﻤﺖ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم از ﻫﻨﺮ ﺟﻮ ﻫﺎ ﻫﺴﺘﯽ ... ﻣﯽ دوﻧﯽ ﺧﯿﻠﯽ دوﺳﺖ ﻧﺪارم دور و ﺑﺮم ﺑﭙﻠﮑﻦ ...‬ ‫ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﺑﻮد ... زﻣﺎﻧﻪ ﻣﻮﻫﺎي اﯾﻦ ﻣﺮد ﺟﺬاب رو ﮐﻤﯽ ﺟﻮ ﮔﻨﺪﻣﯽ ﮐﺮده ﺑﻮد ... اﻣﺎ ﺗﻐﯿﯿﺮي ﺗﻮ رﻓﺘﺎر ﻧﺴﺒﺘﺎ ﺗﻨﺪش ﻧﺪاده‬ ‫ﺑﻮد.‬ ‫ﺳﺮ ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم ... ﭼﺸﻢ دوﺧﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﻪ ﻣﻦ ... اﻧﮕﺎر ﮐﻪ ﺗﻮ ﺻﻮرﺗﻢ داﺷﺖ ﺑﻪ دﻧﺒﺎﻟﻪ ﭼﯿﺰي آﺷﻨﺎ ﻣﯿﮕﺸﺖ: ﺧﯿﻠﯽ ﻋﻮض ﺷﺪي ﻫﻤﺮاز‬ ‫ﺧﯿﻠﯽ زﯾﺎد ...‬ ‫
- اﻣﺎ ﺷﻤﺎ اﺻﻼ ﻋﻮض ﻧﺸﺪي ...‬ ‫ﺧﻨﺪه ﺑﻠﻨﺪي ﮐﺮد ... از ﻫﻤﻮن ﺧﻨﺪه ﻫﺎي ﺑﻠﻨﺪ و زﻧﮓ داري ﮐﻪ ﯾﻪ زﻣﺎﻧﯽ ﺗﻪ دﻟﻢ رو ﺑﺪﺟﻮر ﻣﯽ ﻟﺮزوﻧﺪ ... اﻣﺎ اﻻن ﺗﻮي اﯾﻦ دﻓﺘﺮ‬ ‫ﺷﯿﮏ و دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﯽ ﮐﻪ ﻓﻀﺎﯾﯽ ﺑﻪ ﺷﺪت ﻣﺪرن داﺷﺖ ... اﯾﻦ راﻣﯿﻦ اﻧﮕﺎر اون راﻣﯿﻦ ﺗﺎﺛﯿﺮ ﮔﺬار ﻧﺒﻮد ... ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻢ ﺑﻮد و ﻣﻦ‬ ‫اﻧﺪﮐﯽ ... ﻓﻘﻂ و ﻓﻘﻂ اﻧﺪﮐﯽ راﻫﻢ و ذﻫﻨﯿﺘﻢ ﻋﻮض ﺷﺪه ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﺧﻮب ﭼﯽ ﮐﺎرا ﻣﯿﮑﻨﯽ؟‬ ‫ﮐﻮﻟﻪ ام رو ﮐﻤﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﻪ ﭘﺎم ﻧﺰدﯾﮏ ﮐﺮدم و دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﭘﺎﻧﭽﻮي ﺳﺒﺰم ﮐﺸﯿﺪم ... ﭼﺮا ﻫﻨﻮز در ﻣﻘﺎﺑﻠﺶ ﺑﺮاي ﺣﺮف زدﻧﻢ ﻧﯿﺎز ﺑﻪ‬ ‫ﺗﻤﺮﮐﺰ داﺷﺘﻢ؟ ﭼﺸﻢ دوﺧﺘﻢ ﺑﻪ ﺗﺮﻧﺞ درﺷﺖ دوﺧﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﺮ روي ﭘﺎﻧﭽﻮم و ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﭘﺎﻫﺎم رو اﻧﺪﮐﯽ ﺟﻤﻊ ﮐﻨﻢ ﺗﺎ داﻣﻦ ﻣﺸﮑﯽ‬ ‫ﭘﺎم ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺷﮑﯿﻞ ﺗﺮ ﺑﺮﺳﻪ: ﺑﺎزي ...‬ ‫ﺧﻨﺪﯾﺪ: ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﺟﻮاب ...‬ ‫ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم ... اون روزﻫﺎ ﻫﻢ وﻗﺘﯽ ﻟﺒﻬﺎش ﻣﯽ ﺧﻨﺪﯾﺪ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﻫﻢ ﺧﻨﺪان ﻣﯿﺸﺪ؟‬ ‫
- ﯾﺎدﻣﻪ اون روزﻫﺎ ﭘﺮ ﺣﺮف ﺗﺮ ﺑﻮدي ...‬ ‫
- اﻻن ﻫﻢ ﻫﺴﺘﻢ ... اﻣﺎ روي ﺻﺤﻨﻪ ...‬ ‫ﮐﻤﯽ ﺟﺎ ﺧﻮرد ... ﺟﺪي ﺗﺮ ﺷﺪ ... اﻧﮕﺎر ﯾﺎدش اوﻣﺪ ﻣﻦ اون دﺧﺘﺮك 51 ﺳﺎﻟﻪ ﺑﺎ ﻣﻮﻫﺎي ﺗﯿﻔﻮﺳﯽ و ﻧﺎﺧﻦ ﻫﺎي ده رﻧﮓ و ﺷﻠﻮار‬ ‫ﻫﺎي ﭘﺎره ﭘﺎره ﻧﯿﺴﺘﻢ ... ﺧﻮب ﺧﯿﻠﯽ ﭼﯿﺰﻫﺎ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﮐﺮده ﺑﻮد ...‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﻢ اﻧﺪاﺧﺖ ﮐﻪ ﯾﻪ رژ ﺑﺴﯿﺎر ﮐﻢ رﻧﮓ داﺷﺖ ... اﺑﺮوﻫﺎي ﭘﻬﻦ و ﻣﻮﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺗﺎزﮔﯽ ﻓﺮﺷﻮن ﮐﺮده ﺑﻮدم ...‬ ‫
- ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﭼﻪ ﻫﺴﺘﯿﺪ آﻗﺎي ﭘﺮﺗﻮي ... ﻧﮕﺮدﯾﺪ رد ﭘﺎﯾﯽ از ﮔﺬﺷﺘﻪ ﭘﯿﺪا ﻧﻤﯽ ﮐﻨﯿﺪ ...‬ ‫ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﺮا از اون ﻧﮕﺎه ﺧﻨﺪان دﯾﮕﻪ اﺛﺮي ﻧﺒﻮد ... ﺣﺎﻻ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﯾﻪ ﻧﮕﺎه ﻣﺘﻌﺠﺐ و ﮐﻨﺠﮑﺎو داﺷﺖ ... ﮐﻤﯽ ﺧﻮدش رو ﺟﻤﻊ ﮐﺮد:‬ ‫ﺳﯿﺎ رو ﮐﻪ دﯾﺪم ... ﭼﻨﺪ ﺷﺐ ﭘﯿﺶ ... ﺗﻮ ﺟﺸﻦ ﻧﺎﻣﺰدي ﻧﺎزﻧﯿﻦ ... ﺑﻬﻢ ﮔﻔﺖ ﻫﻤﺮاز رو ﭘﯿﺸﺖ ﻣﯽ ﻓﺮﺳﺘﻢ ...‬ ‫
قسمت دوم
- اﻧﺘﻈﺎر ﻫﻤﻮن ﻫﻤﺮاز رو داﺷﺘﯿﺪ؟‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫

- ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﺷﺎﯾﺪ ...‬ ‫
- ﺷﻤﺎ ﻫﻤﻮن راﻣﯿﻦ ﭘﺮﺗﻮي ﻫﺴﺘﯿﺪ؟‬ ‫ﮐﻤﯽ ﻣﻌﺬب ﺗﺮ ﺷﺪ: ﺧﻮب ... ﻧﻪ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﻫﻢ اون ﻫﻤﺮاز ﻧﯿﺴﺘﻢ ... ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ ﻣﺜﻞ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫ﻧﮕﺎه ازم ﮔﺮﻓﺖ ... ﻣﺘﺎﺳﻒ ﺷﺪ: ﻣﯽ دوﻧﻢ ﺳﯿﺎوش ﺑﻬﻢ ﮔﻔﺖ ...‬ ‫... دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﺑﺪوﻧﻪ ... اﻣﺎ ...‬ ‫
- ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺘﺎﺳﻔﻢ ﻫﻤﺮاز ... ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺑﺮات ﺗﻠﺦ ﮔﺬﺷﺘﻪ ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪ زورﮐﯽ زدم: ﻧﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ... ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ...‬ ‫
- ﺗﻮ دﺧﺘﺮ ﻣﻘﺎوﻣﯽ ﻫﺴﺘﯽ ...‬ ‫
- ...‬ ‫
- ﭼﯿﺰي ﻣﯽ ﺧﻮري ﺑﺮات ﺑﯿﺎرم؟‬ ‫
- ﻧﻪ ﻣﻤﻨﻮن ... ﺧﯿﻠﯽ وﻗﺘﺘﻮن رو ﻧﻤﯿﮕﯿﺮم ... ﺗﻤﺮﯾﻦ دارم ... ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮم ﺗﺎ ﺗﺌﺎﺗﺮ ﺷﻬﺮ ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زد: اﯾﻦ ﻋﺎﻟﯿﻪ ... ﭼﻨﺪ وﻗﺘﻪ ﻓﺎرغ اﻟﺘﺤﺼﯿﻞ ﺷﺪي؟‬ ‫
- ﺣﺪود ﯾﮏ ﺳﺎل ... اﻣﺎ ﺧﯿﻠﯽ وﻗﺘﻪ ﺑﺎزي ﻣﯿﮑﻨﻢ. ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ از ﺗﺮم ﯾﮏ ...‬ ‫
- ﺳﯿﺎ ﻣﯿﮕﻔﺖ ﺗﺌﻮري رو ﺧﻮب ﻣﯿﺪوﻧﯽ ...‬ ‫
- ﻫﻤﯿﺸﻪ در ﺣﺎل ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﻫﺴﺘﻢ ...‬ ‫
- ﮔﻮﯾﺎ ﯾﻪ ﭘﺎﯾﺎن ﻧﺎﻣﻪ ﻏﻮﻏﺎ داﺷﺘﯽ ... ﺑﺎ اﺳﺘﺎد راﻫﻨﻤﺎي ﺗﻮﭘﯽ ﻣﺜﻞ اﺳﺘﺎد اﻣﯿﺮي ...‬ ‫
- ﺳﯿﺎ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ رو ﺑﻬﺘﻮن ﮔﻔﺘﻪ ... ﻣﻦ زﯾﺮ و ﺑﻢ ﻫﻤﻮﻧﻢ ﮐﻪ ﺳﯿﺎ ﮔﻔﺘﻪ ... ﻫﻤﻮن ﮐﻪ ﻣﯽ ﺷﻨﺎﺳﯿﺪ ...‬ ‫ﺑﻪ ﺻﻨﺪﻟﯿﺶ ﺗﮑﯿﻪ داد و 54 درﺟﻪ ﭼﺮﺧﯿﺪ و دوﺑﺎره ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺖ اول ﺑﺮﮔﺸﺖ: ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺧﻮدم ﮐﻪ اﯾﻦ ﻫﻤﺮاز روﺑﻪ روم رو ﺑﺎﯾﺪ از اول‬ ‫ﺑﺸﻨﺎﺳﻢ ...‬ ‫ﮐﻤﯽ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﮐﺸﯿﺪم ... ﺳﺮم رو ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻢ: اﯾﻦ ﻫﻤﺮاز از اون ﻫﻤﺮاز7 ﺳﺎل ﺑﺰرﮔﺘﺮه ...‬ ‫ﺟﻮاﺑﯽ ﻧﺪاد ... ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد: ﻣﯽ ﺷﻪ ﺑﻬﻢ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺗﻤﺮﯾﻦ و اﺟﺮات رو ﺑﺪي ...‬ ‫ﮐﻤﯽ ﭼﺸﻤﺎم رو ﮔﺮد ﮐﺮدم: ﻣﮕﻪ ﻗﺮاره ﺷﺮوع ﮐﻨﯿﻢ؟‬ ‫از ﺗﻌﺠﺐ ﮐﻮدﮐﺎﻧﻪ ام ﻟﺒﺨﻨﺪي زد: ﻧﻪ ... ﻣﺜﻞ اﯾﻨﮑﻪ ﻫﻨﻮز ﻧﺸﺎﻧﻪ ﻫﺎﯾﯽ از اون ﻫﻤﺮاز درت ﻫﺴﺖ ... ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﻏﺮﯾﺒﻪ ﻧﯿﺴﺘﯽ ... آره‬ ‫از ﻫﻤﯿﻦ دو روز آﯾﻨﺪه ﺷﺮوع ﻣﯽ ﮐﻨﯿﻢ ...‬ ‫
- اﻣﺎ ...‬ ‫
- اﻣﺎ ﻧﺪاره ... ﻫﻤﻮﻧﯽ رو ﺑﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﯾﺎد ﺑﺪه ﮐﻪ ﯾﺎد ﮔﺮﻓﺘﯽ ...‬ ‫
- از ﺻﺤﻨﻪ؟ ﯾﺎ از اﺳﺎﺗﯿﺪ؟‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻬﻢ ﮐﺮد: ﮐﺪوﻣﺶ ﺑﺮاي ﺧﻮدت ﻣﻔﯿﺪ ﺗﺮ ﺑﻮد؟‬ ‫ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺷﺎﻟﻢ رو ﺗﻮي دﺳﺘﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ: ﻣﻦ ﻫﺮ ﭼﯽ ﯾﺎد ﮔﺮﻓﺘﻢ از ﺻﺤﻨﻪ ﺑﻮده و ﻧﮕﺎه ﺗﻤﺎﺷﺎﮔﺮ ...‬ ‫
- ﺳﻨﮕﺎت رو ﺑﺎﻫﺎش وا ﮐﻨﺪي؟‬ ‫ﺻﺪاش ﮐﻤﯽ ﻗﻄﻊ و وﺻﻞ ﻣﯽ ﺷﺪ و ﻣﻦ ﭼﺸﻢ ﻣﯽ ﭼﺮﺧﻮﻧﺪم و ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺗﺎﮐﺴﯽ ﺑﻮدم ﺗﺎ ﻣﯿﺪون اﻧﻘﻼب ﻣﻦ رو ﺑﺒﺮه : اﯾﻦ ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ‬ ‫ﺧﺎﺻﯽ از ﻣﻦ ﻧﭙﺮﺳﯿﺪا ﺳﯿﺎ ... ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﮔﻔﺖ ﺑﯿﺎ ﺳﺮ ﮐﻼس ... ﺑﺎﺑﺎ ﭼﻪ ﻃﻮر ﻣﯽ ﺗﻮﻧﻪ اﻧﻘﺪر راﺣﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﻼس ﺑﺪه ...‬ ‫ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﺑﻪ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻫﺎي ﺷﺨﺼﯽ ﮐﻪ ﺟﻠﻮي ﭘﺎم ﺑﻮق ﻣﯽ زدن ﺗﻮﺟﻬﯽ ﻧﮑﻨﻢ ... ﻋﯿﻨﮏ آﻓﺘﺎﺑﯿﻢ رو ﺑﺎ اﻧﮕﺸﺖ دﺳﺖ آزادم ﻫﻞ‬ ‫دادم ﻋﻘﺐ و ﺷﺎﻟﻢ رو از ﭘﺴﺖ ﮔﻮﺷﻢ در آوردم ...‬ ‫
- ﻣﻦ زﯾﺮ و ﺑﻤﺖ رو ﻗﺒﻼ ﯾﻬﺶ ﺗﻮ ﺿﯿﺢ داده ﺑﻮدم ...‬ ‫... ﻫﻤﻮﻧﯽ ﮐﻪ دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد ﭘﺲ ...‬ ‫
- ﺗﺮﺣﻢ ﮐﺮده؟ ﺑﻬﺶ ﭼﯽ ﮔﻔﺘﯽ؟ ﻫﻤﺮاز ﺗﻨﻬﺎﺳﺖ ﯾﺎ ﮔﻔﺘﯽ داره از ﮔﺮﺳﻨﮕﯽ ﻣﯽ ﻣﯿﺮه؟‬ ‫داد زد ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺑﻮد: ﺻﺪات رو ﺑﯿﺎر ﭘﺎﯾﯿﻦ ... دور ﺑﺮداﺷﺘﯽ ﻫﻤﺮاز ... ﻣﻦ ﻫﻤﻮن ﺳﯿﺎم ﮐﻪ ﺑﺎﻫﺎت رو درﺑﺎﯾﺴﺘﯽ ﻧﺪاره ﻫﺎ ... ﻣﯽ دوﻧﯽ‬ ‫ﻣﺸﮑﻠﺖ ﭼﯿﻪ؟ ﺗﻮ ﺧﻮدت ﺑﻪ ﺧﻮدت ﺗﺮﺣﻢ ﻣﯿﮑﻨﯽ ... اﻧﺘﻈﺎرت از آدﻣﻬﺎي اﻃﺮاﻓﺖ ﻫﻢ ﻫﻤﯿﻨﻪ ... اﯾﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯽ ﺷﻪ ﺗﻮاﻧﺎﯾﯽ‬ ‫ﻫﺎي ﺧﻮد و ﻣﻮﻓﻘﯿﺖ ﻫﺎت رو ﻫﻢ ﻧﭙﺬﯾﺮي ...‬ ‫ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻓﺮﯾﺎد ﺑﺰﻧﻢ ... دﯾﺪﻧﺶ ... ﻫﺠﻮم ﺧﺎﻃﺮات ... ﺗﻨﻬﺎﯾﯿﻢ ... ﻓﺸﺎرﻫﺎي اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ... ﻫﻤﻪ و ﻫﻤﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺗﻨﻬﺎ ﮐﺎري ﮐﻪ‬ ‫ﺑﮑﻨﻢ ﻓﺸﺎر دادن دﮐﻤﻪ ﻗﺮﻣﺰ رﻧﮓ ﮔﻮﺷﯽ ﺑﻮد ...‬ ‫وﺳﻂ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدم ... ﮐﻨﺎرم زﻧﯽ ﺑﻮد ﺣﺪودا 05 ﺳﺎﻟﻪ ﻏﺮق ﻓﮑﺮ و ﻃﺮف دﯾﮕﻪ ام ﻣﺮد ﺟﻮاﻧﯽ ﺑﺎ ﺑﯿﻨﯽ ﻋﻘﺎﺑﯽ و ﻣﻮﻫﺎي ﻓﺮ ... ﻣﺮدي‬ ‫ﮐﻪ ﻣﺪام ﭘﺎش رو ﺑﺎز ﺗﺮ ﻣﯿﮑﺮد و ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯽ ﺷﺪ ﻣﻦ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ زن ﺑﺮم و زن ﻫﻢ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ داﺷﺖ ﮐﻢ ﮐﻢ از در ﺑﯿﺮون ﻣﯽ رﻓﺖ‬ ‫... ﮔﺮم ﺑﻮد و راﻧﻨﺪه ﻫﻢ ﺑﺴﯿﺎر ﺑﺪ راﻧﻨﺪﮔﯽ ﻣﯿﮑﺮد و دل و روده ام داﺷﺖ ﺑﺎﻻ ﻣﯿﻮﻣﺪ ... ﻧﺰدﯾﮑﺎي ﻣﯿﺪون ﺑﺎ ﻓﺮﯾﺎدي ﮐﻪ آﻣﺎرش از‬ ‫دﺳﺖ ﺧﻮدم ﮐﻪ ﻫﻢ در رﻓﺘﻪ ﺑﻮد: آﻗﺎ ﻧﮕﻪ دار ﭘﯿﺎده ﻣﯽ ﺷﻢ ...‬ ‫ﭘﺴﺮ ﻫﻢ ﭘﯿﺎده ﺷﺪ ... ﺗﺎ ﻣﻦ ﺑﺘﻮﻧﻢ ﭘﯿﺎده ﺑﺸﻢ زﯾﺮ ﻟﺐ ﺑﻪ ﻃﻮري ﮐﻪ ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ﺷﻨﯿﺪ ﮔﻔﺘﻢ: آﺷﻐﺎل ...‬ ‫ﭘﯿﮑﺎن ﺗﺎﮐﺴﯽ زوزه ﮐﺸﺎن از ﮐﻨﺎرم رﻓﺖ و ﻣﻦ ﻟﮕﺪ ﻣﺤﮑﻤﯽ ﺑﻪ ﺟﺪول ﮐﻨﺎر ﺧﯿﺎﺑﻮن زدم ...‬ ‫ﮔﻮﺷﯿﻢ رو در آوردم و اس ام اس زدم: ﺳﯿﺎ ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ... ﻋﺼﺒﯿﻢ ... ﺑﺮاي اﯾﻨﮑﻪ ﻟﺐ ﺑﺮ ﻧﭽﯿﻨﯽ ﺷﺎم ﻣﻬﻤﻮن ﻣﻦ ...‬ ‫ﺑﻪ ﺛﺎﻧﯿﻪ ﻧﮑﺸﯿﺪ ﺟﻮاب داد: ﺑﻪ ﺷﺮﻃﯽ ﮐﻪ ﺑﻨﺪري ﺑﺎﺷﻪ ... در ﺿﻤﻦ اﻧﻘﺪري آدم ﺣﺴﺎﺑﺖ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ازت دﻟﺨﻮر ﺷﻢ ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم ... اﯾﻦ ﺑﺸﺮ آدم ﻧﻤﯽ ﺷﺪ ...‬ ‫دﺳﺘﻤﺎل رو ﮐﻤﯽ ﻣﺤﮑﻢ ﺗﺮ از ﺣﺪ ﻣﻌﻤﻮل روي ﺻﻮرﺗﻢ ﮐﺸﯿﺪم ... ﻋﺎﻃﻔﻪ ﻣﻨﺸﯽ ﺻﺤﻨﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪي زد: ﭘﻮﺳﺘﺖ رو ﮐﻨﺪي ﻫﻤﺮاز ﺟﺎن‬ ‫...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي از ﺳﺮ ﺧﺴﺘﮕﯽ ﺑﻬﺶ زدم ... ﺑﺮﮔﻪ اي رو ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ دراز ﮐﺮد: ﺑﯿﺎ اﯾﻨﻢ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ات ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻣﮑﺘﻮب ﮐﻪ ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﺑﻮدي ...‬ ‫اﻟﺒﺘﻪ ﺑﻪ ﻣﻬﺮان ﻫﻢ ﻧﺸﻮن ﺑﺪه ﻣﯽ ﺷﻨﺎﺳﯿﺶ ﮐﻪ ...‬ ‫... ﻣﻨﻈﻮرش دﺳﺘﯿﺎر ﮐﺎر ﮔﺮداﻧﻤﻮن ﺑﻮد ﮐﻪ ﭘﺴﺮي ﺑﻪ ﺷﺪت ﻣﻨﻀﺒﻂ ﺑﻮد و ﻣﺜﻞ ارﺗﺸﯽ ﻫﺎ ﻣﯽ ﻣﻮﻧﺪ ... ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ: ﻣﻬﺮان‬ ‫اﻣﺮوز زود رﻓﺖ ... ﻓﺮدا ﺑﻬﺶ ﻧﺸﻮن ﻣﯽ دم ...‬ ‫ﺷﺎﻧﻪ اي ﺑﺎﻻ اﻧﺪاﺧﺖ و دﺳﺘﺶ رو ﺑﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﺑﺮام ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮد ... روي ﺻﻨﺪﻟﯽ ﻧﺸﺴﺘﻢ و ﺳﺮم رو ﺑﯿﻦ دﺳﺘﻬﺎم ﮔﺮﻓﺘﻢ ...‬ ‫ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﺴﺘﻪ ﺑﻮدم ... ﺗﻮي ﺳﺮم ﯾﮏ ﻋﺎﻟﻤﻪ ﻓﮑﺮ ﺑﻮد وﻣﻦ ﺣﺘﯽ ﻟﺤﻈﻪ اي از ﺻﺒﺢ وﻗﺖ ﻧﮑﺮده ﺑﻮدم ﺑﻬﺶ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ...‬ ‫در اﺗﺎق ﮔﺮﯾﻢ ﺑﺎ ﺻﺪاي ﻗﯿﮋي از ﻫﻢ ﺑﺎز ﺷﺪ ... ﺳﺮم رو ﭼﺮﺧﻮﻧﺪم ﺳﯿﺎ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ زﻧﺎن وارد ﻣﯽ ﺷﺪ ...‬ ‫ﭼﺸﻤﺎي ﺧﺴﺘﻪ ام ﺑﺎ دﯾﺪﻧﺶ ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﺣﺪ ﻣﻌﻤﻮل ﺑﺎز ﺷﺪ: ﺻﺪ ﺑﺎر ﯾﻪ ﺗﻮ ﻧﮕﻔﺘﻦ اﺗﺎق ﮔﺮﯾﻢ ﺧﺎﻧﻮﻣﺎ ﻧﯿﺎ ...‬ ‫ﺧﻨﺪﯾﺪ: ﻧﯿﺴﺖ ﺗﻤﺎﺷﺎﯾﯽ ﻫﻢ ﻫﺴﺘﯿﺪ ... ﻋﺎﻃﻔﻪ ﮔﻔﺖ ﻓﻘﻂ ﺗﻮﯾﯽ درﺿﻤﻦ ﺣﺠﺎﺑﺖ ﻫﻢ ﮐﺎﻣﻠﻪ ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪ زدم ... اﺧﻤﺎش رﻓﺖ ﺗﻮ ﻫﻢ ...‬ ‫
- ﻣﯿﮕﻢ ﺳﯿﺎ ﺗﻌﺎدل ﻧﺪارﯾﺎ ... ﯾﺎ اﺧﻢ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ ﯾﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﯽ زﻧﯽ ...‬ ‫
- ﭘﺮ رو ... ﯾﺎد ﺻﺒﺢ اﻓﺘﺎدم ...‬ ‫ﺳﺮم رو ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻢ: ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ... ﺑﻪ ﺧﺪا اﻋﺼﺎﺑﻢ ﺑﻬﻢ رﯾﺨﺘﻪ اﺳﺖ ...‬ ‫
- ﺟﻮاب اون رو ﮐﻪ ﺧﻮب دادي ... ﺑﺎﻫﺎش ﺣﺮف زدم ... ﻣﻮﻧﺪه ﺑﻮد ... ﻣﯿﮕﻔﺖ ﻣﻄﻤﺌﻨﯽ اون ﻫﻤﻮن ﻫﻤﺮازه؟ﺑﻪ ﻣﻨﻪ ﺑﺨﺖ ﺳﻮﺧﺘﻪ‬ ‫ﮐﻪ ﻣﯽ رﺳﯽ ﻣﺎﺷﺎﻻ روت ﻣﯽ ﺷﻪ ﺳﮓ ﮔﻠﻪ ...‬ ‫
- ﭼﺮا اﯾﻦ آدم اﻧﺘﻈﺎر داره ﻣﻦ ﺗﻮ 51 ﺳﺎﻟﮕﯽ ﻫﺎي ﺧﻮدم ﺑﺎﻗﯽ ﻣﻮﻧﺪه ﺑﺎﺷﻢ؟‬ ‫
- از 51 ﺳﺎﻟﮕﯽ ﻫﺎي ﻣﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﻧﮕﺬﺷﺘﻪ ... ﺗﻮ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺰرﮔﺘﺮ از ﺳﻨﺖ ﺷﺪي ...‬ ‫
- اﯾﻦ ﺑﺪه؟‬ ‫
- ﺑﺮاي ﻣﻦ ﻓﺮﻗﯽ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻪ ... ﺗﻮ در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻣﻦ ﻫﻤﻮن ﻫﻤﺮازي ... ﺑﻘﯿﻪ ﻫﻢ ﺧﻮﺷﺸﻮن ﻣﯿﺎد ﯾﺎ ﻧﻪ؟ ﺑﻪ ﻣﺎ ﭼﻪ ﺧﻮاﻫﺮ ﻣﻦ ... از ﮐﯽ ﺗﺎ‬ ‫ﺣﺎﻻ آدم ﻫﺎي دﯾﮕﻪ ﺑﺮاي ﻣﻦ و ﺗﻮ ﻣﻬﻢ ﺷﺪن ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺑﻪ ﺗﻮﺟﯿﺢ ﺑﯽ ﻧﻈﯿﺮش زدم: ﺑﺮﯾﻢ ﺷﺎم؟‬ ‫
- ﻧﻪ ...‬ ‫
- اا ﭼﺮا ﺧﻮدت ﮔﻔﺘﯽ ﺑﻨﺪري ...‬ ‫
- ﻧﻪ ... ﻣﮕﻪ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاي ﺑﺮي ﭘﯿﺸﺸﻮن ... ﺑﺮو اﻣﺸﺐ دﯾﮕﻪ دﯾﺮ ﻣﯿﺸﻪ ... ﺷﺎﻣﻤﻮن ﺑﻤﻮﻧﻪ ﺑﺮاي ﺑﻌﺪ ...‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺘﻢ اﻧﺪاﺧﺘﻢ 7 ... ﺑﺎ ﻣﺘﺮو ﻫﻢ اﮔﺮ ﻣﯽ رﻓﺘﻢ ﺳﺎﻋﺖ 8
-8/03 ﻣﯽ رﺳﯿﺪم ﺗﺠﺮﯾﺶ ...‬ ‫ﮐﻮﻟﻪ ام رو روي دوﺷﻢ اﻧﺪاﺧﺘﻢ و ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم: ﺳﯿﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﮔﻠﯽ ...‬ ‫ﺷﺎﻟﻢ رو ﻣﺮﺗﺐ ﮐﺮد: ﮐﻢ ﺑﺮام ﻋﺸﻮه ﺑﯿﺎ ... ﻣﯽ دوﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ زن ﺑﮕﯿﺮش ﻧﯿﺴﺘﻢ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﺻﺪاي اﻋﺘﺮاﺿﻢ ﺗﻮ ﺧﻨﺪه ﺑﻠﻨﺪ ﺳﻬﯿﻞ ﮐﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮﻣﻮن ﺑﻮد ﮔﻢ ﺷﺪ ... ﺧﺠﺎﻟﺖ ﮐﺸﯿﺪم و ﺳﺮم رو ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻢ ... ﺳﻬﯿﻞ ﺑﺎ ﺳﯿﺎ‬ ‫دﺳﺖ داد: راﺳﺘﺶ رو ﺑﺨﻮاي ... ﻣﺎ ﻫﻢ دﺧﺘﺮﻣﻮن رو ﺣﺎﻻ ﺣﺎﻻ ﻫﺎ ﺷﻮﻫﺮ ﻧﻤﯿﺪﯾﻢ ... اون ﻫﻢ ﺑﻪ ﺑﻪ ﻫﻨﺮﻣﻨﺪ ﭘﺎﭘﺘﯽ ...‬ ‫ﺑﺮاي زﻧﮓ زدن اﯾﻦ ﭘﺎ و اون ﭘﺎ ﮐﺮدم ... ﺷﺎﻟﻢ رو ﺑﺎزﻫﻢ ﺟﻠﻮ ﺗﺮ ﮐﺸﯿﺪم ... ﮔﻠﻮم ﺧﺸﮏ ﺑﻮد ... ﻧﻔﺴﻢ درﺳﺖ ﺑﺎﻻ ﻧﻤﯿﻮﻣﺪ ﻫﺮ ﺑﺎر ﮐﻪ‬ ‫ﻣﯽ ﭘﯿﭽﯿﺪم ﺗﻮ اﯾﻦ ﮐﻮﭼﻪ ﺑﺎغ ﮐﻪ ﺣﺎﻻ از ﻫﺮ ﻃﺮﻓﺶ ﺑﻮي ﺳﯿﻤﺎن ﻣﯿﻮﻣﺪ و ﺧﻨﺪه ﮐﺎرﮔﺮان اﻓﻐﺎﻧﯽ از ﺳﺎﺧﺘﻤﺎﻧﻬﺎي ﻧﯿﻤﻪ ﮐﺎره‬ ‫اﺳﺘﺮس ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ درد ﺑﯽ ﭘﺎﯾﺎﻧﯽ از ﯾﻪ دﻟﺘﻨﮕﯽ ﻫﻤﻪ وﺟﻮدم رو ﻣﯿﮕﺮﻓﺖ ... ﻧﻔﺴﻢ رو ﺑﺎ آراﻣﺶ ﺑﯿﺮون دادم و زﻧﮓ زدم ...‬ ‫ﺑﺎ زﻧﮓ دوم در ﺑﺎز ﺷﺪ ... اﯾﻦ ﯾﻌﻨﯽ اﯾﻦ ﺑﺎر ﻣﯽ ﺗﻮﻧﻢ ﺑﺒﯿﻨﻤﺸﻮن از ﺳﻪ روز ﭘﯿﺶ ﮐﻪ ﺑﺎﻫﺎﺷﻮن ﭘﺎي ﺗﻠﻔﻦ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮده ﺑﻮدم ... ﺗﺎ‬ ‫اﻣﺮوز ﻫﺮ ﺳﺎﻋﺘﻢ ﺗﻮ دﻟﺘﻨﮕﯿﺸﻮن ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد ... وارد ﺑﺎغ ﺑﺰرگ ﻋﻤﺎرت ﻗﺪﯾﻤﯽ اﮐﺒﺮ آﻗﺎ ﺷﺪم ... ﭘﻮزﺧﻨﺪي زدم ... اﯾﻦ ﻣﺮد ﭼﻪ ﻗﺪر‬ ‫ﺗﻮ زﻧﺪﮔﯽ ﺧﺎﻧﻮاده ﻣﻦ ﺗﺎﺛﯿﺮ ﮔﺬار ﺑﻮد ...‬ ‫ﻣﺴﯿﺮ ﺳﻨﮕﯽ رو ﺑﺎ ﭘﺎي ﺗﻨﺪ ﻃﯽ ﮐﺮدم دﻟﻢ ﺑﺮاﺷﻮن ﭘﺮ ﻣﯿﮑﺸﯿﺪ ... ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم از ﭘﻠﻪ ﻫﺎي ﻣﺮﻣﺮي ﺗﺮاس ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﯾﻪ‬ ‫وري ﺑﺎ دردي ﮐﻪ ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ﺗﻮ زاﻧﻮﻫﺎش ﻃﺎﻗﺖ ﻧﻤﯽ ذاره ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﻣﯿﻮﻣﺪ ... اﯾﻦ زن ﻣﺜﻞ ﺗﻤﺎم زﻧﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻌﺎﻧﯽ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺑﻪ‬ ‫اﯾﻦ ﺧﻮﻧﻪ اوﻣﺪه ﺑﻮدن در ﺣﻘﯿﻘﺖ ﯾﻪ ﻫﯿﭻ ﮐﺎﻣﻞ ﺑﻮد ... ﺑﺎ ﯾﮏ ﻋﺎﻟﻤﻪ ﻣﻬﺮ ...‬ ‫ﮐﻨﺎر اﺳﺘﺨﺮ ﺧﺎﻟﯽ ﺑﺎغ اﯾﺴﺘﺎدم ﺗﺎ ﺑﻬﻢ ﺑﺮﺳﻪ ﻫﺮ ﭼﻪ ﻗﺪر ﻫﻢ ﮐﻪ دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ رو ﺑﺬارم رو دور ﺗﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ اﺗﺎق ﻃﺒﻘﻪ دوم‬ ‫ﺑﺮﺳﻢ و اون وﻗﺖ ﻓﯿﻠﻢ زﻧﺪﮔﯽ رو ﺑﺬارم روي ﮐﻨﺪ و ﻧﻔﺴﺸﻮن رو ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ و ﻫﺮ ﺛﺎﻧﯿﻪ وارد رﯾﻪ ﻫﺎم ﮐﻨﻢ ... ﺳﻼﻧﻪ ﺳﻼﻧﻪ اﯾﻦ‬ ‫ﻣﺴﯿﺮ رو ﻃﯽ ﮐﺮد ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﭼﻪ ﻗﺪر ﺑﺮاش ﺳﺨﺘﻪ اﻣﺎ ﺧﻮب دﯾﮕﻪ ﻗﻮاﻧﯿﻦ اﯾﻦ ﻋﻤﺎرت ﻗﺪﯾﻤﯽ و ﭘﺮ از درد رو از ﺣﻔﻆ ﺷﺪه ﺑﻮدم‬ ‫... ﺳﻌﯽ داﺷﺘﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﭼﭗ ﺑﺎغ ﮐﻪ در ﻋﻤﺎرت ﭘﺸﺘﯽ ﺑﻪ اون ﺳﻤﺖ ﺑﺎز ﻣﯽ ﺷﻪ ﻧﮕﺎه ﻧﮑﻨﻢ ... اﯾﻦ ﻃﻮر ﺷﺎﯾﺪ اون ﺻﺤﻨﻪ آزار‬ ‫دﻫﻨﺪه ﻟﺤﻈﻪ اي ﺗﺮﮐﻢ ﻣﯿﮑﺮد ... ﭘﺎﻫﺎم رو روي ﺳﻨﮓ رﯾﺰه ﻫﺎ ﮐﺸﯿﺪم ... ﺑﻬﻢ رﺳﯿﺪ ... ﺑﺎ ﻫﻤﻮن ﭼﺸﻤﺎي درﺷﺖ ﮐﻪ ﻧﻮﯾﺪ زﯾﺒﺎﯾﯽ‬ ‫ﻣﺜﺎل زدﻧﯽ دوره ﺟﻮاﻧﯿﺶ رو ﻣﯿﺪاد ﭘﺮ ﻣﻬﺮ و ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﻪ روم ﻧﮕﺎه ﮐﺮد: ﺳﻼم ...‬ ‫ﺧﺠﺎﻟﺖ ﮐﺸﯿﺪم ﮐﻪ اون ﺑﺰرﮔﺘﺮ ﺑﻮد و زودﺗﺮ ﺳﻼم ﮐﺮده ﺑﻮد: ﺳﻼم ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ... ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ﺣﻮاﺳﻢ ﻧﺒﻮد ...‬ ‫دﺳﺘﺶ رو ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ دراز ﮐﺮد و ﮔﻮﻧﻪ ام رو ﻧﻮازش ﮐﺮد ... ﺑﺎز ﻫﻢ ﭼﺸﻤﺎش ﺧﯿﺲ ﺷﺪ ... ﭼﺸﻤﺎن ﻣﻦ ﻫﻢ ... ﯾﻪ درد ﻣﺸﺘﺮك ﺑﻮد‬ ‫ﺳﺒﺐ اﯾﻦ ﻧﮕﺎﻫﻬﺎي ﺧﯿﺲ و ﻧﻢ دار ...‬ ‫
- از روت ﺧﺠﻠﻢ دﺧﺘﺮم ...‬ ‫دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ اﯾﻦ زن ﮐﻪ ﺷﺪﯾﺪ ﺷﺒﯿﻪ ﻧﻘﺎﺷﯽ ﻫﺎي روﺳﯽ ﺑﻮد ﻧﺎراﺣﺖ ﺑﺎﺷﻪ: ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ... ﺗﻮ ﺗﻤﺎم اﺗﻔﺎﻗﺎت اﯾﻦ ﭼﻨﺪ‬ ‫ﺳﺎل ﻫﯿﭻ ﮐﺪوم از ﻣﺎ ﻣﻘﺼﺮ ﻧﺒﻮدﯾﻢ ...‬ ‫دﺳﺘﻢ رو ﺗﻮي دﺳﺘﺶ ﮔﺮﻓﺖ: ﺑﯿﺎ ﺗﻮ ... ﺑﯿﺎ ﺗﻮ ﻣﯽ دوﻧﻢ دﻟﺖ ﺑﺪﺟﻮر ﺗﻨﮕﺸﻮﻧﻪ اون ﻫﺎ ﻫﻢ ﻣﺪام ﺑﻬﺎﻧﻪ ات رو ﻣﯿﮕﯿﺮن ... اﻣﺮوز رو‬ ‫دﻧﺪه ﺧﻮﺑﯿﻪ ... ﻓﻘﻂ ...‬ ‫
- ﻣﯽ دوﻧﻢ ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ... ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎﺷﯿﺪ ...‬ ‫ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻮدم ﭘﺎ ﺑﻪ ﭘﺎش راه ﺑﯿﺎم وﮔﺮﻧﻪ دﻟﻢ ﯾﻪ ﭘﺮواز ﺑﻪ ﻃﺒﻘﻪ ﺑﺎﻻ رو ﻃﻠﺐ ﻣﯿﮑﺮد ... ﮐﻔﺸﻬﺎم رو در آوردم و از در ﺗﺮاس وارد ﺷﺪم‬ ‫... ﺑﺎزﻫﻢ ﭼﺸﻤﻢ رو ﺗﻨﮓ ﮐﺮدم ... ﭼﺮا ﻣﻦ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺧﻮﻧﻪ ﻋﺎدت ﻧﻤﯽ ﮐﺮدم؟ ﻫﺮ ﺑﺎر اﯾﻦ ﺗﺠﻤﻞ اﺿﺎﻓﯽ و ﺑﯽ ﺳﺮ ﺗﻪ دﻟﻢ رو ﺑﯿﺸﺘﺮ‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫از ﺑﺎر دﯾﮕﻪ ﻣﯽ زد ... اﯾﻦ ﻓﺮﺷﻬﺎي ﻧﻔﯿﺲ اﺑﺮﯾﺸﻤﯽ و ﻣﺒﻠﻬﺎي ﻃﻼﯾﯽ ﺳﻠﻄﻨﺘﯽ و ﺑﺰرگ و ﺗﺎﺑﻠﻮ ﻓﺮﺷﻬﺎي ﺷﮑﺎرﮔﺎه و ﻇﺮوف ﻧﻘﺮه‬ ‫ﮐﻪ روي ﻣﯿﺰﻫﺎي ﺑﻠﻨﺪ ﭼﯿﺪه ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ ... ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﺣﺘﯽ ﺗﻮ ﻧﻮﺟﻮاﻧﯽ ﻫﻢ اﯾﻦ ﺧﻮﻧﻪ رو دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ‬ ‫درش زﯾﺎدي ﺑﻮد ... اﻏﺮاق ﺑﻮد ... ﺛﺮوﺗﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ رخ ﮐﺸﯿﺪه ﻣﯽ ﺷﺪ ... ﻧﻈﻤﯽ ﮐﻪ از ﺣﺪ ﺧﺎرج ﻣﯽ ﺷﺪ ... ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ... ﺑﻪ ﺳﻤﺖ‬ ‫ﯾﻪ ﺑﯽ ﻧﻬﺎﯾﺖ ﺑﯽ دﻟﯿﻞ ﻣﯿﻞ ﻣﯿﮑﺮد ...‬ ‫روي ﮐﺎﻧﺎﭘﻪ ﺗﮑﯿﻪ داده ﺑﻪ ﻋﺼﺎي ﭼﻮب ﮔﺮدو ﺑﺎ اون ﺳﺮﯾﻪ ﻋﻘﺎﺑﺶ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﺳﺮم رو ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ ﭼﺮﺧﻮﻧﺪم: ﺳﻼم ...‬ ‫ﺳﺮش رو ﺑﺮاي ﺟﻮاﺑﻢ ﺗﮑﻮن داد و ﺑﻌﺪ ﺧﻢ ﺷﺪ و از روي ﻣﯿﺰ ﮐﻨﺪ ﮐﺎري ﺷﺪه اﺳﺘﮑﺎن ﮐﻤﺮ ﺑﺎرﯾﮑﺶ رو ﺑﺮداﺷﺖ ... ﻧﻔﺲ ﺣﺒﺲ‬ ‫ﺷﺪم رو ﺑﯿﺮون دادم ... ﮔﻮﯾﺎ اﻣﺮوز اﯾﻦ ﻣﺮد ﻗﺪ ﺑﻠﻨﺪ و ﻣﻘﺘﺪر ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎي ﻣﺸﮑﯽ و ﻧﺎﻓﺬ و ﻣﻮﻫﺎي ﭘﻨﺒﻪ اي ... ﺑﺎ ﻣﻦ ﺳﺮ ﺻﻠﺢ داﺷﺖ‬ ‫...‬ ‫ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﭘﻠﻪ ﻫﺎ رﻓﺘﻢ ... ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﺑﻪ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺳﺮﺗﺎ ﭘﺎم ﮐﺮد: ﻫﺰار ﻣﺎﺷﺎﻻ روز ﺑﻪ رو زﯾﺒﺎﺗﺮ ﻣﯽ ﺷﯽ ...‬ ‫اﺷﮏ روي ﮔﻮﻧﻪ اش رو ﺧﺸﮏ ﮐﺮد: ﺑﺨﺘﺖ زﯾﺒﺎ ﺑﺎﺷﻪ ﻣﺎدر ... ﺑﺮو ﺑﺎﻻ ﺑﮕﻢ ﻓﺨﺮي ﺑﺮاﺗﻮن ﭼﯿﺰي ﺑﯿﺎره ﺑﺮاي ﺧﻮردن ...‬ ‫از ﭘﻠﻪ ﻫﺎ رﻓﺘﻢ ﺑﺎﻻ ... ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﻮد ﻣﯽ دوﯾﺪم ... اﻣﺎ ﺗﻮ اﯾﻦ ﺧﻮﻧﻪ ﻫﺮ ﭼﯿﺰي ﯾﮏ ﻗﺎﻧﻮن ﺳﻔﺖ و ﺳﺨﺖ داﺷﺖ ... ﺑﻪ ﺧﺼﻮص زن‬ ‫ﺑﻮدن ﭼﻨﺪﯾﻦ ﺑﺮاﺑﺮ اﯾﻦ ﻗﻮاﻧﯿﻦ رو ﻣﺤﮑﻢ ﺗﺮ ﻣﯿﮑﺮد ...‬ ‫ﺑﻪ در رﺳﯿﺪم ... ﺑﻪ دري ﮐﻪ از ﭘﺸﺘﺶ ﺻﺪاي ﺻﺤﺒﺖ ﻫﺎﺷﻮن ﻣﯿﻮﻣﺪ ... اﻣﺎ ﻣﻦ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﺴﺖ ﻋﻄﺮ ﻧﻔﺴﻬﺎﺷﻮن ﺑﻮدم ... ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم‬ ‫آﺛﺎر دﻟﺨﻮري اﯾﻦ ﺳﻪ روز رو از روي ﺻﻮرﺗﻢ ﭘﺎك ﮐﻨﻢ ... ﻟﺒﺨﻦ ﺑﺰرﮔﯽ از ﺣﺲ ﺑﻮدﻧﺸﻮن روي ﻟﺒﻬﺎم اوﻣﺪ ... ﺗﻘﻪ اي ﺑﻪ در زدم و‬ ‫ﻻي در رو ﺑﺎز ﮐﺮدم ...‬ ‫ﺳﺮ ﻫﺮ دوﺷﻮن ﮐﻪ روي زﻣﯿﻦ ﺳﺮﺷﻮن ﺗﻮ ﭘﺎزﻟﺸﻮن ﺑﻮد ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺑﺎﻻ ﭼﺮﺧﯿﺪ ... ﻣﻦ ﺟﻮﻧﻢ رو ﻫﻢ ﺑﺮاي اﯾﻦ ﺑﺮق اﯾﻦ دو ﻧﮕﺎه زﯾﺒﺎ‬ ‫و ﻣﻌﺼﻮم ﻣﯿﺪادم ...‬ ‫وارد اﺗﺎق ﺷﺪم و دﺳﺘﻬﺎم رو از ﻫﻢ ﺑﺎز ﮐﺮدم رو دو زاﻧﻮ ﻧﺸﺴﺘﻢ ... ﺗﺎ ﺑﺘﻮﻧﻢ ﺗﻮ وﺟﻮدي ﮐﻪ ﺟﺎﻧﻢ ﺑﻬﺸﻮن ﺑﻨﺪ ﺑﻮد رو در آﻏﻮش‬ ‫ﺑﮑﺸﻢ ...‬ ‫ﺑﺎزوﻫﺎي ﺗﭙﻞ و ﮔﺮد ﮐﻮﺷﺎ دور ﮔﺮدﻧﻢ ﺣﻠﻘﻪ ﺷﺪ ... ﻣﺤﮑﻢ ... و ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺑﺎزوم رو ﺳﻔﺖ ﭼﺴﺒﯿﺪ ... اﯾﻦ ﺑﻐﺾ ﻟﻌﻨﺘﯽ ...‬ ‫ﻟﺒﻬﺎي ﮐﻮﺷﺎ ﮐﻪ ﻣﺪام ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﻢ ﻣﯽ ﺧﻮردﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺗﻌﺎدﻟﻢ رو از دﺳﺖ ﺑﺪم و ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ روي زﻣﯿﻦ ﺑﯿﻮﻓﺘﻢ ... ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺧﻨﺪه‬ ‫ﺑﻠﻨﺪ ﻫﺮ دوﺷﻮن ﺷﺪ ... ﺻﺪاﯾﯽ ﮐﻪ ﺧﻮب ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ﺧﯿﻠﯽ وﻗﺘﻪ ﻫﺮ دو ازش ﻣﺤﺮوﻣﻨﺪ ﺑﺎ اﻋﺘﺮاض ﺳﺎﺧﺘﮕﯽ: ﻣﺮد ﮐﻮﭼﮏ اﻧﺪاﺧﺘﯽ‬ ‫ﻣﻨﻮ ... ﺳﻼﻣﺘﻮن ﮐﻮ؟‬ ‫ﺑﺎ ﻫﻢ ﺳﻼم ﮐﺮدن ...‬ ‫ﻟﭗ ﻗﻠﻨﺒﻪ ﮐﻮﺷﺎ رو ﻣﺤﮑﻢ ﺑﻮﺳﯿﺪم: واي ﮐﻪ ﮔﺮﺳﻨﻪ ام ﺑﻮد ...‬ ‫دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﻟﭙﺶ ﮐﺸﯿﺪ: ا ... ﻫﻤﺮاز ...‬ ‫ﺑﻪ ﻗﻮل ﺧﻮدش ﻣﺮدي ﺷﺪه ﺑﻮد ﻣﺮد ﮐﻮﭼﮏ 8 ﺳﺎﻟﻪ ﻣﻦ ... ﺑﻮﺳﯿﺪن رو دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺖ ... اﯾﻦ ﺑﺎر ﮔﺎز ﮐﻮﭼﮑﯽ از دﺳﺘﺶ ﮔﺮﻓﺘﻢ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺧﻮدش رو ﺗﻮ ﺑﻐﻠﻢ ﺟﺎ ﮐﺮد اﯾﻦ ﯾﻌﻨﯽ ﺑﺎﻧﻮي دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﯽ 01 ﺳﺎﻟﻪ ﻣﻦ ﺣﺴﺎدت ﮐﺮده ... ﻣﺤﮑﻢ ﺑﻐﻠﺶ ﮐﺮدم و ﻣﻮﻫﺎش رو‬ ‫ﮐﻪ ﻋﺠﯿﺐ رﻧﮓ و ﺑﻮي آﺷﻨﺎﯾﯽ داﺷﺖ رو دادم ﭘﺸﺖ ﮔﻮﺷﺶ: ﭼﻪ ﻃﻮري ﭘﺮﻧﺴﺲ ﺷﻬﺮ ﻗﺼﻪ ﻫﺎ ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زد و ﺧﻮدش رو ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺗﻮي ﺑﻐﻠﻢ ﺟﻤﻊ ﮐﺮد ... ﻗﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪه ﺑﻮد ... دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﻣﻮﻫﺎش ﮐﺸﯿﺪم و ﺑﻮﺳﻪ اي روي ﻣﻮﻫﺎش‬ ‫زدم ... ﭼﻪ ﻃﻮر دل ﻣﻦ ﺑﺪون اﯾﻦ دو ﺗﺎ ﻃﺎﻗﺖ ﻣﯽ آورد؟‬ ‫ﮐﻮﺷﺎ ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪ ام دﺳﺖ ﮐﺸﯿﺪ: ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﯿﻢ ﺑﺎﻫﺎت ﺣﺮف ﻧﺰﻧﯿﻢ ...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ از ﺑﻐﻠﻢ در اوﻣﺪ: آره ﺑﺎ ﮐﻮﺷﺎ ﻗﺮار ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدﯾﻢ ...‬ ‫ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و ﺷﺎل و ﻣﺎﻧﺘﻮم رو ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﻟﺒﻪ ﺗﺨﺖ ﭼﻮﺑﯽ ﻧﯿﻮﺷﺎ ... ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ اﻃﺮاف اﺗﺎق اﻧﺪاﺧﺘﻢ ... ﺣﺘﯽ اﺗﺎق اﯾﻦ دوﺗﺎ ﻫﻢ از ﯾﻪ‬ ‫ﺗﺠﻤﻞ و ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻣﻐﺮﺿﺎﻧﻪ ﭘﺮ ﺑﻮد ... رﻧﮓ ﻗﻬﻮه اي و ﮔﺎه ﻃﻼﯾﯽ ﺑﺪون ﮐﻮﭼﮑﺘﺮﯾﻦ ﻣﻨﺤﻨﯽ ... ﺑﺪون ﮐﻮﭼﮑﺘﺮﯾﻦ رﻧﮓ ... ﺑﺎ ﭘﺮده‬ ‫اي ﻣﺨﻤﻞ ...‬ ‫ﻟﭙﺶ رو ﺑﯿﻦ دو اﻧﮕﺸﺘﻢ ﮐﺸﯿﺪم: آدم ﺷﺪﯾﺪ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﻫﻢ ﻣﯿﮕﯿﺮﯾﺪ ﺑﺮاي ﻣﻦ؟‬ ‫ﺑﺎ دﺳﺖ ﻟﭙﺶ رو ﻣﺎﺳﺎژ داد: ﺳﻪ روزه ﻧﯿﻮﻣﺪي ...‬ ‫اﻧﮕﺸﺘﺎي ﮐﺸﯿﺪه اش ﮐﻪ ﻋﺠﯿﺐ ﺷﺒﯿﻪ رﻫﺎ ﺑﻮد رو ﺗﻮي ﺻﻮرﺗﻢ ﺗﮑﻮن داد: ﺳﻪ روز ...‬ ‫اﻧﮕﺸﺘﺎش رو ﺑﯿﻦ دﺳﺘﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ و داﻣﻨﻢ رو ﻣﺮﺗﺐ ﮐﺮدم و ﻧﺸﺴﺘﻢ روي زﻣﯿﻦ ... ﮐﻨﺎر ﺗﺨﺖ و ﺗﮑﯿﻪ دادم ﺑﻪ ﭘﺎي ﺗﺨﺘﯽ ﮐﻨﺪه ﮐﺎري‬ ‫ﺷﺪه و ﺗﻮ دﻟﻢ ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم و ﺑﻪ ﺧﻮدم ﮔﻔﺘﻢ ... دﯾﺪي ﺗﻮ ﻫﻢ ﺗﮑﯿﻪ زدي ﺑﻪ ﺛﺮوت اﯾﻦ ﺧﺎﻧﺪان؟!‬ ‫ﻫﺮ ﮐﺪوﻣﺸﻮن رو ﯾﮑﯽ از زاﻧﻮﻫﺎم ﻧﺸﺴﺘﻦ و ﻣﻦ ﭼﺸﻤﺎم رو ﭼﭗ ﮐﺮدم و اداي آدﻣﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ دارن ﻟﻪ ﻣﯽ ﺷﻦ رو در آوردم ...‬ ‫ﺣﺮﮐﺘﯽ ﮐﻪ ﻗﻬﻘﻪ اﯾﻦ دوﺗﺎ رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮد ... و ﻣﻦ ﺣﺾ اﯾﻦ ﺻﺪاي زﻧﮓ دار رو ﺗﺎ ﻣﻐﺰ اﺳﺘﺨﻮاﻧﻢ ﺣﺲ ﮐﺮدم ...‬ ‫دﺳﺘﻢ رو ﺑﯿﻦ ﻣﻮﻫﺎي دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﯽ ﮐﻮﺷﺎ ﻓﺮو ﮐﺮدم و ﺑﺎر دﯾﮕﻪ اﻋﺘﺮاف ﮐﺮدم ﮐﻪ ﭼﻪ ﻗﺪر ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻢ ﮐﻪ اﯾﻦ دوﺗﺎ اﻧﻘﺪر ﺷﺒﯿﻪ رﻫﺎ‬ ‫ﻫﺴﺘﻦ ...‬ ‫ﻻي در ﺑﺎز ﺷﺪ و ﻓﺨﺮي ﺧﺎﻧﻮم ﺑﺎ اون ﻟﺒﺨﻨﺪ ﭘﺮ از ﺳﺎدﮔﯿﺶ ﺑﺎ ﺳﯿﻨﯽ ﺗﻮ دﺳﺘﺶ وارد ﺷﺪ ... ﺳﯿﻨﯽ ﭘﺮ از ﻣﯿﻮه و ﺷﯿﺮ و ﺷﯿﺮﯾﻨﯽ‬ ‫ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﯽ دو ﻧﺴﺘﻢ دﺳﺘﭙﺨﺖ ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﻫﺴﺘﻦ ...‬ ‫
- ﺳﻼم ... ﻓﺨﺮي ﺑﺎﻧﻮ ... ﻫﺰار ﻣﺎﺷﺎﻻ ﺑﺰﻧﻢ ﺑﻪ ﺗﺨﺘﻪ ﻫﺮ روز از دﯾﺮوز ﻗﺸﻨﮓ ﺗﺮ ﻣﯿﺸﯿﺎ اﯾﻦ ﺷﻮﻫﺮت ﺣﺴﻮدي ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻪ؟‬ ‫ﮔﻮﺷﻪ روﺳﺮﯾﺶ رو ﮔﺮﻓﺖ ﺟﻠﻮي دﻫﻨﺶ و ﺧﻨﺪه رﯾﺰي ﮐﺮد: واي ﻫﻤﺮاز ﺧﺎﻧﻮم ﺧﺪا ﻧﮑﺸﺘﺘﻮن ... اﯾﻦ ﺣﺮﻓﺎ ﭼﯿﻪ دﯾﮕﻪ از ﻣﺎ ﮔﺬﺷﺘﻪ‬ ‫...‬ ‫ﺧﻨﺪه اي ﺑﻪ ﺳﺮﺧﯽ ﮔﻮﻧﻪ اش ﮐﺮدم و از ﺳﯿﻨﯽ ﯾﻪ ﺣﺒﻪ اﻧﮕﻮر ﺑﺮداﺷﺘﻢ و ﺗﻮ دﻫﻦ ﻧﯿﻮﺷﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻢ: اي ﺑﺎﺑﺎ ... ﻣﮕﻪ دروﻏﻪ ﻓﺨﺮي‬ ‫ﮔﻠﯽ ...‬ ‫ﮐﻮﺷﺎ ﺑﻪ اﺻﻄﻼح ﻓﺨﺮي ﮔﻠﯽ ﺧﻨﺪﯾﺪ ...‬ ‫ﻓﺨﺮي ﺧﺎﻧﻮم: واي ﻫﻤﺮاز ﺧﺎﻧﻮم ... ﺷﻤﺎ ﮐﻪ ﻣﯿﺎﯾﺪ اﯾﻦ دوﺗﺎ ﻃﻔﻞ ﻣﻌﺼﻮم ﻣﯿﺨﻨﺪﻧﺎ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ اﯾﻦ ﻃﻮر ﺑﺎ ﺗﺮﺣﻢ ﺻﺤﺒﺖ ﺑﺸﻪ از ﺗﻨﻬﺎ داﺷﺘﻪ ﻫﺎي زﻧﺪﮔﯽ ﻣﻦ ... اﻣﺎ ﭼﺎره اي ﻧﺒﻮد ... ﻫﺮ ﭼﻪ ﻗﺪر ﻫﻢ ﮐﻪ ﻣﻦ‬ ‫ﺑﺨﻨﺪم ... ﻫﺮ ﭼﻪ ﻗﺪر ﮐﻪ ﺗﻼش ﮐﻨﻢ ... ﻫﺮ ﭼﻪ ﻗﺪر ﻫﻢ ﮐﻪ ﺑﮕﻢ ﻧﻪ ...‬ ‫دﺳﺘﻢ رو دور ﮐﻤﺮﺷﻮن ﻣﺤﮑﻢ ﺣﻠﻘﻪ ﮐﺮدم ... ﻣﺎ ﺳﻪ ﺗﺎ ﺑﺮاي ﮐﺴﺎﯾﯽ ﮐﻪ از ﺑﯿﺮون ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮدن ﻋﺠﯿﺐ رﻧﮓ و ﻋﻄﺮ ﺗﺮﺣﻢ داﺷﺘﯿﻢ‬ ‫...‬ ‫ﻣﻮﻫﺎي اﺑﺮﯾﺸﻤﯿﺶ رو آروم ﺑﺮاش ﺑﺎﻓﺘﻢ ... ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم داﺷﺖ ده و ﻧﯿﻢ ﻣﯿﺸﺪ و اﯾﻦ ﯾﻌﻨﯽ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﻦ داﺷﺘﻦ‬ ‫دﯾﺮ ﻣﯿﺨﻮاﺑﯿﺪن و ﮐﻢ ﮐﻢ اﮐﺒﺮ آﻗﺎ ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم رو ﻣﯽ ﻓﺮﺳﺘﺎد ﺳﺮاﻏﻢ ... دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﭘﯿﺮاﻫﻦ ﭘﺮ از ﮔﻠﻬﺎي آﺑﯽ رﻧﮕﺶ ﮐﺸﯿﺪم و ﺑﻮﺳﻪ‬ ‫اي ﻣﺤﮑﻢ ﺑﻪ ﭘﯿﺸﻮﻧﯽ ﺑﻠﻨﺪش زدم ... ﺳﺮش رو روي ﺑﺎﻟﺘﺶ ﮔﺬاﺷﺖ ... ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻢ ﮐﻪ دﺳﺘﻢ رو ﮔﺮﻓﺖ: ﻫﻤﺮاز ...‬ ‫
- ﺟﺎﻧﻢ ...‬ ‫
- ﺗﻮ اﻣﺸﺐ راﺳﺖ ﮔﻔﺘﯽ؟‬ ‫
- ﻣﻦ اﻣﺸﺐ ﺧﯿﻠﯽ ﺣﺮف زدم ﭘﺮﻧﺴﺲ ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زد: اﯾﻦ ﮐﻪ ﻣﺎدرم اﻻن ﺗﻮ ﺷﻬﺮ ﻗﺼﻪ ﻫﺎ داره زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯿﮑﻨﻪ؟‬ ‫ﺑﻐﻀﻢ رو ﻓﺮو ﺧﻮردم: آره ﮔﻠﻢ ... ﮐﯽ دﯾﺪي ﻣﻦ ﺑﻪ ﺗﻮ دروغ ﺑﮕﻢ؟‬ ‫
- ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ... اﻣﺎ ﻣﯽ دوﻧﻢ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺧﻮاي ﺣﻮاﺳﺖ ﺑﺎﺷﻪ ... اﻟﮑﯽ ﻣﯿﮕﯽ وﻗﺖ ﻧﮑﺮدي ﺑﯿﺎي ﻣﯽ دوﻧﻢ ﭘﺪر ﺟﻮن ﻧﺬاﺷﺘﻪ ﺑﯿﺎي ...‬ ‫ﻧﻮازﺷﺶ ﮐﺮدم: ﻧﻪ ﮔﻞ ﻣﻦ ... اﯾﻦ ﭼﻪ ﺣﺮﻓﯿﻪ ...‬ ‫
- ﻣﻦ دﯾﮕﻪ ﺑﭽﻪ ﻧﯿﺴﺘﻢ ... ﮐﻮﺷﺎ ﻫﻢ ﻧﯿﺴﺖ ... ﻣﺎ ﺧﻮب ﻣﯿﺪوﻧﯿﻢ ﭼﻪ ﺧﺒﺮه ...‬ ‫از ﺟﺎش ﻧﯿﻢ ﺧﯿﺰ ﺷﺪ و ﺑﻮﺳﻪ اي روي ﮔﻮﻧﻪ ام زد ... در آﻏﻮﺷﺶ ﮐﺸﯿﺪم: ﻣﯿﺪوﻧﯽ ﭼﻪ ﻗﺪر دوﺳﺘﺘﻮن دارم؟‬ ‫ﺳﺮش رو ﺑﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﺗﺎﯾﯿﺪ روي ﺷﻮﻧﻪ ام ﺗﮑﻮن داد و ﮐﻤﯽ ازم ﻓﺎﺻﻠﻪ ﮔﺮﻓﺖ: ﻣﺎدرم از اون ﺷﻬﺮ ﻗﺼﻪ ﻫﺎ ﮐﻪ ﭘﺮ از رﻧﮓ و ﻧﻮر داره‬ ‫ﻧﮕﺎﻣﻮن ﻣﯿﮑﻨﻪ؟‬ ‫
- آره و داره ﻟﺬت ﻣﯽ ﺑﺮه ﮐﻪ دﺧﺘﺮﮐﺶ اﻧﻘﺪر زﯾﺒﺎ ﺷﺪه ... ﺑﺰرگ ﺷﺪه ...‬ ‫
- اﻧﻘﺪر ﺑﺰرگ ﺷﺪه ﮐﻪ ﺑﺪوﻧﻪ ﻣﺮگ ﭼﯿﻪ ...‬ ‫ﺟﺎ ﺧﻮردم ... دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ دﻧﯿﺎي رﻧﮕﯿﻪ ﭘﺮﻧﺴﺴﻢ ﺧﺮاب ﺑﺸﻪ ...‬ ‫ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺟﻮاﺑﺶ رو ﺑﺪم ﮐﻪ اداﻣﻪ داد: ﻣﯽ دوﻧﻢ ﻣﺎدرم ﻓﻮت ﺷﺪه ... ﻣﯽ دوﻧﻢ ﻗﺒﺮش ﮐﺠﺎﺳﺖ دﯾﺮوز ﺑﺮاي اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر ﺑﺎ ﻣﺎﻣﺎن‬ ‫ﻓﺮﯾﺪه و ﭘﺪر ﺟﻮن رﻓﺘﯿﻢ ... ﺧﯿﻠﯽ ﭼﯿﺰاي دﯾﮕﻪ ﻫﻢ ﻣﯿﺪوﻧﻢ ...‬ ‫اﺷﮑﻢ رو ﭘﺎك ﮐﺮدم: آدم ﺑﺰرگ ﻫﺎ ... اوﻧﺎﯾﯽ ﮐﻪ اون ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻧﺸﺴﺘﻦ ... ﻧﻤﯽ دوﻧﻦ دﻧﯿﺎﯾﯽ ﺑﻪ ﻏﯿﺮ از اﯾﻦ دﻧﯿﺎ و اﻟﺒﺘﻪ اون ﻗﺒﺮﻫﺎ‬ ‫ﻫﺴﺖ ... ﯾﻪ دﻧﯿﺎي ﻫﺴﺖ ﭘﺮ از ﻗﺼﻪ ... ﭘﺮ از ﺷﻌﺮ ... ﭘﺮ از ﻧﻮر ... ﻣﺎدرت اوﻧﺠﺎﺳﺖ ...‬ ‫ﺑﻪ زور ﻫﺮ دوﺷﻮن ﺧﻮاﺑﯿﺪه ﺑﻮدن ... وﻗﺘﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺮاي ﮐﻮﺷﺎ ﻗﺼﻪ ﺑﮕﻢ ... ﺧﻨﺪﯾﺪ ... ﮔﻔﺖ ﻫﻤﺮاز ﻗﺼﻪ ﻣﺮد ﻋﻨﮑﺒﻮﺗﯽ رو ﺑﮕﻮ ...‬ ‫دﻧﯿﺎي ﻗﺼﻪ ﻫﺎي ﻣﻦ رﻧﮓ و ﺑﻮي ﻫﺎﻟﯿﻮودي ﻧﺪاﺷﺖ ... ﺧﯿﻠﯽ دم دﺳﺖ ﺗﺮ و ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻠﻤﻮس ﺗﺮ از اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺮاي ﻫﻤﺮاه ﺷﺪن ﺑﺎ‬ ‫ﺧﻂ ﺑﻪ ﺧﻄﺶ ﻧﯿﺎزي ﺑﻪ ﺟﻠﻮه ﻫﺎي وﯾﮋه ﻣﯿﻠﯿﻮن دﻻري داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﮐﯿﻔﻢ رو روي ﮐﻮﻟﻢ ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﮐﺮدم ... ﺧﺴﺘﻪ ﺑﻮدم ... ﺷﺎﮐﯽ ﺑﻮدم ... ﻋﺼﺒﯽ ﺑﻮدم ... ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﭙﯿﭽﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺗﺮاس ... ﻣﯽ دو‬ ‫ﻧﺴﺘﻢ ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم اﯾﻦ ﺳﺎﻋﺖ اون ﺟﺎ ﻣﯽ ﺷﯿﻨﻪ و ﮔﻠﺪوزي ﻣﯿﮑﻨﻪ ... ﮐﻪ ﺻﺪاي ﻣﻘﺘﺪرش ﺗﻮي دﻟﻢ ﯾﻪ رﻋﺐ اﯾﺠﺎد ﮐﺮد ...‬ ‫
- دﺧﺘﺮ ...‬ ‫دﺳﺘﻬﺎم رو ﻣﺸﺖ ﮐﺮدم ... ﻣﻦ اﺳﻢ داﺷﺘﻢ ... ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﺻﺪام ﻧﻤﯿﮑﺮد ... ﺑﻪ رﻫﺎ ﻫﻢ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ ﺧﺎﻧﻮم ... ﺑﻠﻪ ﺧﻮب ﻣﻦ دﺧﺘﺮ ﺑﻮدم‬ ‫... ﺑﻪ دﺧﺘﺮ ﺑﻮدﻧﻢ ﺗﺎﮐﯿﺪ ﻣﯿﮑﺮد ... اﯾﻦ ﯾﻌﻨﯽ ﻣﻦ ﻫﻮﯾﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... ﺑﻌﺪﻫﺎ ﮐﻪ ﻣﯽ رﻓﺘﻢ زﯾﺮ ﺳﻠﻄﻪ ﯾﻪ ﻣﺮد ... ﺗﻮي ﺻﻮرﺗﻢ زل ﻣﯿﺰد و‬ ‫ﻣﯿﮕﻔﺖ ﺧﺎﻧﻮم ... اﯾﻦ ﯾﻌﻨﯽ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﮐﺮدي ... اﯾﻦ ﯾﻌﻨﯽ ﺣﺎﻻ ﺧﺎﻧﻮم ﺷﺪي ... ﻫﻮﯾﺖ ﭘﯿﺪا ﮐﺮدي ... زن ﺷﺪي ...‬ ‫ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ ... ﻋﺠﯿﺐ ازش ﻣﯽ ﺗﺮﺳﯿﺪم ... اﻣﺎ اﯾﻦ ﺗﺮس ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺧﻮدم ﻧﺒﻮد ... ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻫﺎي ﺑﺎﻻ ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﺑﻠﻪ آﻗﺎي اﻧﺘﻈﺎم ...‬ ‫ﻋﺼﺎش رو ﮐﻤﯽ ﺑﺎﻻ آورد و دوﺑﺎره روي ﺳﻄﺢ ﺻﺎف و ﺑﺮاق ﻣﺮﻣﺮﻫﺎي ﮐﻒ ﺧﻮﻧﻪ ﮐﻮﺑﯿﺪ ... اﯾﻦ ﯾﻌﻨﯽ ﻣﻦ ﺧﻄﺎﯾﯽ اﻧﺠﺎم دادم ...‬ ‫
- ﺳﺎﻋﺖ رو ﻧﮕﺎه ﮐﺮدﯾﺪ؟‬ ‫ﻧﮕﺎه ﮐﺮده ﺑﻮدم ... ﺑﻪ ﺛﺎﻧﯿﻪ ﺷﻤﺎر ﺑﺎرﻫﺎ اﻟﺘﻤﺎس ﮐﺮده ﺑﻮدم ﮐﻤﯽ ﮐﻨﺪﺗﺮ ﺟﻠﻮ ﺑﺮن ... اﻣﺎ ﻫﺮ ﺑﺎر اﻧﮕﺎر ﮐﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﺮاي اﺗﻤﺎم ﻋﺠﻠﻪ‬ ‫داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻦ ... ﺳﺮﯾﻌﺘﺮ و ﺳﺮﯾﻌﺘﺮ روي ﺻﻔﺤﻪ ﮔﺮد ﺳﺎﻋﺖ ﻣﭽﯿﻢ ﻣﯿﺪوﯾﺪن ...‬ ‫
- ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ... ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﮐﻤﯽ دﻟﺘﻨﮓ ﺑﻮدن ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺗﺬﮐﺮ داده ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﻮ ه ﻫﺎي ﻣﻦ ﭼﯿﺰي ﺟﺰ ﺣﻘﯿﻘﺖ ﻧﮕﯿﺪ ...‬ ‫... ﺗﺎﮐﯿﺪش ﺑﺮ ﻧﻮه ﻫﺎي ﻣﻦ ... ﯾﻌﻨﯽ ﺣﺬف ﮐﺮدن ﻣﻦ از ﻫﺮﮔﻮﻧﻪ ادﻋﺎي ﻣﺎﻟﮑﯿﺖ ... ﺣﺘﯽ اﮔﺮ ﻣﻦ ﺑﺎ اون ﻫﺎ ﺧﻮن ﻣﺸﺘﺮك داﺷﺘﻪ‬ ‫ﺑﺎﺷﻢ ... اﺷﺘﺮاﮐﯽ ﺑﻪ ﺑﺰرﮔﯽ و ﭘﺎﮐﯽ ﻣﺎدرﺷﻮن ...‬ ‫
- آﻗﺎي اﻧﺘﻈﺎم ﺧﻮاﻫﺮ زاده ﻫﺎي ﻣﻦ ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰي ﺑﻪ ﻏﯿﺮ از راﺳﺘﯽ از زﺑﻮن ﻣﻦ ﻧﺸﻨﯿﺪن ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل ...‬ ‫اﺑﺮوش ﺑﺎﻻ رﻓﺖ ... ﯾﻪ ﻗﺪم ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪ: اﯾﻦ ﮐﻪ ﻣﺎدرﺷﻮن ﺗﻮ ﺷﻬﺮ ﺧﯿﺎﻟﯽ ﻗﺼﻪ ﻫﺎﺳﺖ راﺳﺘﻪ؟‬ ‫ﻫﺮ ﮐﺎري ﻣﯿﮑﺮدم ﺗﺎ ﺑﺘﻮﻧﻢ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎش ﺧﯿﺮه ﺑﻤﻮﻧﻢ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﻧﮕﺎﻫﻢ رو دوﺧﺘﻢ ﺑﻪ زﻧﺠﯿﺮ ﻃﻼﯾﯽ ﺳﺎﻋﺘﺶ ﮐﻪ از ﺟﻠﯿﻘﻪ ﺧﻮش‬ ‫دوﺧﺖ ﻗﻬﻮه اي رﻧﮕﺶ آوﯾﺰان ﺑﻮد: دروغ ﻧﯿﺴﺖ ﺟﻨﺎب اﻧﺘﻈﺎم ... ﻧﻮﻋﯽ دﯾﮕﺮ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدﻧﻪ ...‬ ‫
- ﮔﻮش ﮐﻨﯿﺪ ... ﻧﻮ ه ﻫﺎي ﻣﻦ ... ﻗﺮار ﻧﯿﺴﺖ ﺑﺎ اﯾﻦ ﺧﯿﺎﻻت ﺑﺰرگ ﺑﺸﻦ ... اوﻧﻬﺎ ﺑﺎ ﺣﻘﺎﯾﻖ ﺑﺰرگ ﻣﯿﺸﻦ ... ﺧﯿﺎل ﭘﺮدازﯾﻬﺎي ﺑﯽ‬ ‫ﺳﺮو ﺗﻬﺘﻮن رو ﻧﮕﻪ دارﯾﺪ ﺑﺮاي ﻫﻤﻮن ﮐﺎرﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ ...‬ ‫اﯾﻦ رو ﮔﻔﺖ و ﺑﺪون اﯾﻦ ﮐﻪ اﺟﺎزه دﻓﺎع ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺪه ﭼﺮﺧﯿﺪ و ﻋﺼﺎ زﻧﺎن دور ﺷﺪ ... ﻣﻦ رو ﮔﺬاﺷﺖ ﺑﺎ ﯾﮏ ﻋﺎﻟﻤﻪ ﺣﺮف از ﺣﻘﯿﻘﺘﯽ‬ ‫ﮐﻪ ازش دم ﻣﯿﺰد ... از ﻫﺮ ﭼﯿﺰي ﮐﻪ اﺟﺎزه ﻧﻤﯽ داد ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻟﺤﻈﻪ اي ﺑﺘﻮﻧﻦ دﻧﯿﺎ رو زﯾﺒﺎﺗﺮ ﺑﺒﯿﻨﻦ ... ﺑﭽﻪ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﺜﻞ ﻣﻦ ...‬ ‫ﻣﺜﻞ ﺧﻮاﻫﺮ ﭘﺮﭘﺮ ﺷﺪم ... ﻣﺤﺮوم ﺑﻮدن از ﺧﯿﻠﯽ ﭼﯿﺰﻫﺎ ... ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺤﺒﺘﻬﺎي ﻧﺎب ...‬ ‫در آﻫﻨﯽ و ﺑﺰرگ ﻋﻤﺎرت اﮐﺒﺮ ﺧﺎن اﻧﺘﻈﺎم رو ﮐﻪ ﺑﺴﺘﻢ ... ﭼﺸﻢ دوﺧﺘﻢ ﺑﻪ ﮐﻮﭼﻪ ﺗﺎرﯾﮏ و ﺧﻠﻮت : ﻟﻌﻨﺖ ﺑﻪ اﯾﻦ ﮐﻮﭼﻪ ... ﻟﻌﻨﺖ‬ ‫ﺑﻪ اﯾﻦ ﻋﻤﺎرت ... آﯾﺎ ﺗﻮي اﯾﻦ دﻧﯿﺎ ﮐﺴﯽ ﻫﻢ ﻫﺴﺖ ﮐﻪ از اﯾﻦ ﺟﺎ ... ﺣﺘﯽ ﯾﻪ ﺗﺼﻮﯾﺮ زﯾﺒﺎ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ... ﯾﺎ ﯾﻪ ﺧﺎﻃﺮه ﺧﻮش ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﻃﺒﻖ ﻋﺎدت ﺑﺨﺸﯽ از ﻣﻮﻫﺎم رو دادم زﯾﺮ ﺷﺎل و ﺳﺮم رو ﺧﻢ ﮐﺮدم روي ﮐﺎﻏﺬي ﮐﻪ دﺳﺘﺶ ﺑﻮد ... از اول ﮐﻼس ﻃﻮري ﮐﻪ‬ ‫ﺧﻮدم ﻫﻢ زﯾﺎد اﻧﺘﻈﺎرش رو ﻧﺪاﺷﺘﻢ از اﯾﻦ دﺧﺘﺮ رﯾﺰه ﻣﯿﺰه و ﭼﺸﻢ رﯾﺰ ﺧﻮﺷﻢ اوﻣﺪه ﺑﻮد ... دور ﮔﺰﯾﻨﻪ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﺑﺎ ﻣﺪاد ﺗﻮي دﺳﺘﻢ‬ ‫ﺧﻂ ﮐﺸﯿﺪم ... ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺑﻬﻢ زد و ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ ﻫﻤﻬﻤﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮم وارد راﻫﺮو ﺷﺪ و ﻣﻦ ﺑﻪ 8 داﻧﺶ آﻣﻮزي ﮐﻪ از ﮐﻼﺳﻢ ﺧﺎرج ﻣﯽ‬ ‫ﺷﺪن ﻧﮕﺎﻫﯽ اﻧﺪاﺧﺘﻢ و ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم زاﻧﻮﻫﺎي ﺑﯽ ﺣﺴﻢ رو در ﻧﻈﺮ ﻧﮕﯿﺮم ... از ﺑﺲ ﮐﻪ از ﺻﺒﺢ ﻟﺮزﯾﺪه ﺑﻮدن ... ﺣﺎﻻ ﮐﻪ از اون‬ ‫ﻓﺸﺎر ﮐﺎﺳﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد ... ﯾﻪ ﺿﻌﻒ ﻋﻀﻼﻧﯽ ﺑﯽ اﻧﺪازه داﺷﺘﻦ ...‬ ‫ﭘﻮﺷﻪ ﻧﺎرﻧﺠﯽ ﮐﻼس رو ﺑﻪ ﺳﯿﻨﻪ ام ﭼﺴﺒﻮﻧﺪم و ﺳﺮ ﭼﺮﺧﻮﻧﺪم و ﺑﺎ زﻫﻢ ﺧﺎﻧﻮم ﻣﯿﺮ ﺟﻌﻔﺮي رو ﻧﺪﯾﺪم ... ﻧﻤﯽ دو ﻧﺴﺘﻢ اﻻن ﺑﺎﯾﺪ‬ ‫ﭼﯽ ﮐﺎر ﮐﻨﻢ ... ﭘﻮﺷﻪ رو روي ﻣﯿﺰش ﮔﺬاﺷﺘﻢ و ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺘﻢ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ... ﺧﻮب ﻻﺑﺪ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﯽ رﻓﺘﻢ دﯾﮕﻪ ... ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻫﻨﻮز زود ﺑﻮد‬ ‫اﻣﺎ ... راه اﻓﺘﺎدم ﺑﻪ ﺳﻤﺖ در ﺧﺮوﺟﯽ ﮐﻪ راﻣﯿﻦ رو دﯾﺪم ... در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﭼﻨﺪ ﺗﺎ از دﺧﺘﺮﻫﺎ اﺳﮑﻮرﺗﺶ ﻣﯿﮑﺮدن اﯾﻦ ﺻﺤﻨﻪ ﻣﺜﻞ‬ ‫ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﻪ ﻟﺒﻢ آورد ...‬ ‫آﺳﺘﯿﻦ ﭘﯿﺮاﻫﻨﺶ رو ﺑﺎﻻ داده ﺑﻮد و ﺟﺪي ﺑﻪ ﻣﺰه ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺮاش رﯾﺨﺘﻪ ﻣﯽ ﺷﺪ ﮔﻮش ﻣﯿﮑﺮد ... ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﯿﺰ اوﻣﺪ ... ﻣﻦ رو‬ ‫ﻧﺪﯾﺪ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ... ﻣﺪاد ﮐﻨﺘﻪ ﺗﻮي دﺳﺘﺶ رو روي ﻣﯿﺰ ﮔﺬاﺷﺖ ...‬ ‫
- اﺳﺘﺎد!‬ ‫ﻟﺤﻦ ﮐﺸﯿﺪه دﺧﺘﺮ ﻟﺒﺨﻨﺪم رو ﭘﻬﻦ ﺗﺮ ﮐﺮد ...‬ ‫
- ﻋﺮض ﮐﺮدم ﺧﺪﻣﺘﺖ ﺳﺎرا ... دﺳﺘﺖ ﺧﺸﮑﻪ ... ﺑﺎﯾﺪ رو اﺳﮑﯿﺴﺎت ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺗﻤﺮﯾﻦ ﮐﻨﯽ ... اﯾﻦ ﻃﻮري ﻗﺒﻮل ﻧﻤﯽ ﺷﯿﺎ ...‬ ‫در ﻫﻤﻮن ﻟﺤﻈﻪ ﺳﺮش رو ﺑﺎﻻ آورد و ﺑﺎ دﯾﺪن ﻣﻦ ﻟﺒﺨﻨﺪي زد ﮐﻪ اﯾﻦ ﻟﺒﺨﻨﺪ از دﯾﺪ دﺧﺘﺮ ﻫﺎي اﻃﺮاﻓﺶ ﭘﻨﻬﺎن ﻧﻤﻮﻧﺪ ...‬ ‫
- ﺧﻮب دﺧﺘﺮا ﺳﺎﻋﺖ اﺳﺘﺮاﺣﺘﻪ ...‬ ‫و ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﻦ ﭼﺮﺧﯿﺪ: ﺧﺎﻧﻮم ﭘﺎﮐﺰاد ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﺮده ﺑﻮدم اﻣﺮوز ﺷﺮوع ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ ... ﺟﺎﯾﯽ ﺗﺸﺮﯾﻒ ﻣﯽ ﺑﺮدﯾﺪ؟‬ ‫ﻗﺒﻞ از اﯾﻨﮑﻪ زﯾﺮ ﻧﮕﺎه زﻫﺮ آﻟﻮد ﺳﺎرا ﺧﺎﻧﻮم ﺑﺘﻮﻧﻢ ﺟﻮاب ﺑﺪم ﺑﺎ دﺳﺖ ﺑﻪ دﻓﺘﺮش اﺷﺎره ﮐﺮد: ﺑﻔﺮﻣﺎﯾﯿﺪ ﯾﻪ ﻣﺸﻮرﺗﯽ ﺑﺎﻫﻢ ﺑﮑﻨﯿﻢ ...‬ ‫ﻋﯿﻨﮑﺶ رو از ﭼﺸﻤﺶ ﺑﺮداﺷﺖ و ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻋﮑﺲ اﻟﻌﻤﻞ ﻣﻦ ﺷﺪ ... ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم و ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ اﺗﺎﻗﺶ رﻓﺘﻢ ...‬ ‫روي ﻣﺒﻞ ﭼﺮﻣﯽ اﺗﺎﻗﺶ رو ﺑﻪ روي ﻣﯿﺰش ﻧﺸﺴﺘﻢ ...‬ ‫ﻣﻮﻫﺎش رو ﺑﺎز ﮐﺮده ﺑﻮد ... وارد اﺗﺎق ﺷﺪ: ﭼﺎي ﯾﺎ ﻗﻬﻮه؟‬ ‫
- ﻫﯿﭽﯽ ... اﮔﻪ ﻣﯽ ﺷﻪ آب ...‬ ‫از ﯾﺨﭽﺎل ﮐﻨﺎر اﺗﺎﻗﺶ ﯾﻪ آب ﻣﻌﺪﻧﯽ ﮐﻮﭼﯿﮏ و ﯾﻪ ﻟﯿﻮان ﮐﺎﻏﺬي ﻗﺮﻣﺰ رﻧﮓ ﺑﺎ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﯽ رﺑﻂ ‪ co ca cola‬ﺑﻪ دﺳﺘﻢ داد ...‬ ‫رو ﺑﻪ ﻣﻦ اﯾﺴﺘﺎد و ﺑﻪ ﻣﯿﺰش ﺗﮑﯿﻪ داد ... ﺳﺎﯾﻪ اش ﻣﯿﻮﻓﺘﺎد روي ﻣﯿﺰ ... اﯾﻦ ﺳﺎﯾﻪ ﻣﯿﺸﮑﺴﺖ و ﺗﺎ دم ﭘﺎي ﻣﻦ ﻣﯿﻮﻣﺪ ...‬ ‫
- ﭼﻪ ﻃﻮر ﺑﻮد؟‬ ‫ﺟﺮﻋﻪ آب رو ﻗﻮرت دادم: ﭘﺮ از اﺳﺘﺮس ... ﺟﺪﯾﺪ ... و ﺗﺎ ﺣﺪودي ﻣﻮﻓﻘﯿﺖ آﻣﯿﺰ ...‬ ‫
- ﺑﺮاي روز اول ﺧﻮب ﺑﻮده ... ﭼﻪ ﻗﺪر ﺑﻬﺸﻮن اﻣﯿﺪواري ...‬ ‫
- ﺑﻪ ﻣﺮﺳﺪه ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﻫﻤﻪ اﻣﯿﺪ دارم ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﻣﺮﺳﺪه ﻫﻤﻮن دﺧﺘﺮك رﯾﺰه ﻣﯿﺰه ﺑﻮد ...‬ ‫ﺳﻌﯽ ﻣﯿﮑﺮد ﯾﺎدش ﺑﯿﺎد ﺧﺼﻮﺻﯿﺎت ﻇﺎﻫﺮﯾﺶ رو ﮐﻪ ﺑﺮاش ﺗﻮﺿﯿﺢ دادم ﯾﺎدش اﻓﺘﺎد: آﻫﺎن ... ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم ... ﺗﻮ درﺳﺎي دﯾﮕﻪ ﻫﻢ‬ ‫ﺧﻮﺑﻪ ... ﮐﻨﮑﻮر آزﻣﺎﯾﺸﯽ ﻫﻔﺘﻪ ﭘﯿﺶ رﺗﺒﻪ اش 03 ﺷﺪ ...‬ ‫
- ﻣﯽ دوﻧﯿﺪ ﮐﻪ اﯾﻦ زﯾﺎد رﺑﻄﯽ ﺑﻪ آزﻣﻮن ﻋﻤﻠﯿﺶ ﭘﯿﺪا ﻧﻤﯿﮑﻨﻪ ... ﺻﺤﻨﻪ ﯾﻪ اﻧﺮژي ﺧﺎﺻﯽ رو ﻣﯽ ﻃﻠﺒﻪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮم داره ... ﻫﺮ‬ ‫ﭼﻨﺪ ﻫﻨﻮز ﺑﺮاي درس ﻋﻤﻠﯿﺸﻮن زوده ...‬ ‫
- ﭼﺮا ﺑﻪ ﻧﻈﺮت از ﺑﻘﯿﻪ ﺑﻬﺘﺮه؟‬ ‫
- ﺧﻮب ... اون ﺗﻨﻬﺎ ﮐﺴﯿﻪ ﮐﻪ ﻣﯽ دوﻧﻪ ﭼﺮا ﻣﯽ ﺧﻮاد ﻧﻤﺎﯾﺶ ﺑﺨﻮﻧﻪ ... ﺑﯿﺸﺘﺮﺷﻮن ﺣﺘﯽ ﻓﯿﻠﻤﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﯿﺲ ﮐﺎر ﻣﺎﺳﺖ رو ﻧﺪﯾﺪن‬ ‫ﯾﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻢ ﺗﺌﺎﺗﺮ ﻣﯽ رن ... ﻣﺮﺳﺪه ﺗﻤﺎم ﺗﺌﺎﺗﺮاي دو ﺳﺎل اﺧﯿﺮ رو دﯾﺪه ...‬ ‫
- ﯾﻌﻨﯽ ادﻋﺎي ﻫﻨﺮي ﺑﻮدن دارن ﺑﻘﯿﻪ ﺷﻮن؟‬ ‫ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎي ﺑﺪﺟﻨﺴﺶ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ... اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﻨﺎﯾﻪ ﻣﯽ زﻧﻪ ... ﻣﻨﻈﻮرش ﺑﻪ دوره ﻫﻨﺮﺳﺘﺎﻧﻢ ﺑﻮد ... ﺑﻪ اون دوره ﮐﻪ‬ ‫ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ اي ﻧﺪاﺷﺘﻢ و ﻫﺮ ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﻣﯽ ﺷﻨﯿﺪم رو ﺑﻪ زﺑﻮﻧﻢ ﻣﯽ آوردم ... اﻧﮕﺎر ﮐﻪ ﻣﯽ دوﻧﻢ ... از ﻫﻨﺮ ﭼﯿﺰي ﺑﻪ ﻏﯿﺮ از دﯾﺪه‬ ‫ﺷﺪﻧﺶ ﺗﻮ ذﻫﻨﻢ ﻧﺒﻮد ... اﻣﺎ ﺧﻮب ﻣﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﮐﺮده ﺑﻮدم اﺻﻼ دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﻣﺪام ﺑﻬﻢ ﯾﺎد آوري ﺑﺸﻪ ...‬ ‫ﻟﯿﻮان ﺗﻮي دﺳﺘﻢ رو ﯾﻪ دور ﭼﺮﺧﻮﻧﺪم: ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل ﮐﻼس ﺧﻮﺑﯽ ﺑﻮد و اﻣﯿﺪوارم ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﺘﻮﻧﻢ رﺿﺎﯾﺘﺘﻮن رو ﺟﻠﺐ ﮐﻨﻢ ...‬ ‫ﺑﻨﺪ ﮐﯿﻔﻢ رو ﺗﻮي دﺳﺘﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ و از ﺟﺎم ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم: ﻣﻦ ﺑﺮم ﺑﺎ اﺟﺎزﺗﻮن ...‬ ‫ﺗﻮ ﺟﺎش ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﺷﺪ: ﻫﻤﺮاز ...‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم ... ﮐﻤﯽ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد و ﺑﻌﺪ ﺳﺮش رو ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺖ: ﯾﻪ روز اﮔﻪ اﺟﺎزه ﺑﺪي ﻣﯽ ﺧﻮام ﺑﯿﺎم ﺳﺮ ﺗﻤﺮﯾﻨﺘﻮن ...‬ ‫
- ﻣﻨﺘﻈﺮﺗﻮﻧﻢ ... ﺷﻤﺎ ﺗﺎﯾﻢ ﺧﺎﻟﯽ ﺗﻮن رو اﻋﻼم ﮐﻨﯿﺪ ﻣﻦ در ﺧﺪﻣﺘﻮﻧﻢ ...‬ ‫وﻗﺖ داﺷﺘﻢ و اﯾﻦ ﯾﻌﻨﯽ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﯾﻪ ﺑﺨﺸﯽ از راه رو ﭘﯿﺎده ﺑﺮم ... ﻫﻨﺪز ﻓﺮي ﻫﺎم رو ﺗﻮي ﮔﻮﺷﻢ ﮔﺬاﺷﺘﻢ و راه اﻓﺘﺎدم ... ﺑﻪ‬ ‫راﻣﯿﻦ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم ... ﺑﻪ ﺧﻮدم ... ﺑﻪ ﻧﯿﻮﺷﺎ و ﮐﻮﺷﺎ ... ﺑﻪ راه دراز ﭘﯿﺶ روم ... ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﭘﺮ از ﺑﻮي دود ﮐﺸﯿﺪم ... راه رﻓﺘﻢ ...‬ ‫ﺗﻨﻪ ﺧﻮردم ... دﻟﻢ ﻋﺠﯿﺐ ﺗﻨﮓ ﺑﻮد ... ﺑﺮاي ﻣﺎﻣﺎن ... ﺑﺮاي رﻫﺎ ... ﺑﺮاي ﺑﺎﺑﺎ ...‬ ‫وﯾﺒﺮه ﮔﻮﺷﯿﻢ از ﺗﻮي ﺟﯿﺒﻢ از دﻧﯿﺎي ﺧﻮدم ﺑﻪ اﯾﻦ ﺳﻤﺖ ﭘﺮﺗﺎﺑﻢ ﮐﺮد ﺳﯿﺎوش ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﺳﻼم ﺳﯿﺎ ...‬ ‫
- ﺳﻼم ﺧﺎﻧﻮم ﻣﻌﻠﻢ ...‬ ‫و ﺑﻌﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﺧﻨﺪﯾﺪ ...‬ ‫
- ﮐﻮﻓﺖ ﺳﯿﺎ ... ﺑﻪ ﭼﯽ ﻣﯽ ﺧﻨﺪي؟‬ ‫
- دپ ﻣﯿﺰﻧﯽ ... ﮐﻼﺳﺖ ﺑﺪ ﺑﻮد؟‬ ‫
- ﻧﻪ ﺑﺎﺑﺎ ... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﻫﺮ ﺑﺎر ﮐﻪ راﻣﯿﻦ ﭘﺮﺗﻮ رو ﻣﯽ ﺑﯿﻨﻢ ﯾﺎد ﻧﻮﺟﻮاﻧﯽ ﻫﺎم ﻣﯿﻮﻓﺘﻢ ... ﯾﺎد ﺑﯽ ﺧﯿﺎﻟﯽ ﻫﺎ م ... دﻟﻢ ﺗﻨﮓ ﻣﯽ ﺷﻪ ...‬ ‫ﻣﯿﮕﯿﺮه ... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﺧﻼﺻﻪ ﯾﻪ ﺑﻼﯾﯽ ﺳﺮ اﯾﻦ دل وا ﻣﻮﻧﺪه ﻣﯿﺎد ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- ﮐﺸﺘﻤﺖ ﻫﻤﺮاز ... اﮔﻪ اﯾﻦ دﻟﺖ ﺑﺮاي اون ﮔﯿﺲ ﺑﺮﯾﺪه ﺑﺘﭙﻪ ...‬ ‫ﺑﻠﻨﺪ ﺧﻨﺪﯾﺪم ... ﻣﻦ؟ راﻣﯿﻦ ﭘﺮﺗﻮ از ﺧﻮد ﻣﺘﺸﮑﺮ؟ ﻫﺮ ﮔﺰ ...‬ ‫ﺑﺎ دﻗﺖ ﭼﺴﺐ رو روي ﮔﻠﻮﻟﻪ ﮐﺎﻣﻮا رﯾﺨﺘﻢ و ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﺳﺮ ﺟﺎش ...‬ ‫
- ﭼﻪ ﻗﺪر ﺑﺎ ﻣﺰه ان ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم: ﺧﯿﻠﯽ ﺗﻮ ﮐﺎر ﺳﺎﺧﺘﺸﻮن ﺧﻮب ﻧﯿﺴﺘﻢ ... ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﺮاي ﺷﺎد ﮐﺮدﻧﺸﻮن ... ﻫﺮ ﭼﻨﺪ دﯾﮕﻪ ﺑﺰرگ ﺷﺪن ...‬ ‫ﺳﯿﻨﯽ رو روي ﻣﯿﺰ ﮔﺬاﺷﺖ ...‬ ‫
- ﺑﻪ زﺣﻤﺖ اﻓﺘﺎدﯾﺎ ﮔﻠﻨﺎر ... ﻣﺜﻼ ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ از ﺗﻮ ﭘﺬﯾﺮاﯾﯽ ﮐﻨﻢ ...‬ ‫اﺧﻢ ﻣﺼﻨﻮﻋﯽ ﮐﺮد و ﻟﯿﻮان رو ﺗﻮي دﺳﺘﺶ ﮔﺮﻓﺖ: ﺑﺮو ﺑﺎﺑﺎ اﻧﮕﺎر ﻣﻦ ﻣﻬﻤﻮﻧﻢ ...‬ ‫داﺷﺘﻢ ﻋﺮوﺳﮑﻬﺎي اﻧﮕﺸﺘﯽ درﺳﺖ ﻣﯿﮑﺮدم ﺗﺎ ﺑﺘﻮﻧﻢ ﻗﺼﻪ ﺑﮕﻢ ﺑﺮاﺷﻮن ...‬ ‫
- ﺳﯿﺎ ﭼﻪ ﻃﻮره؟‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زد و ﯾﻪ دوﻧﻪ ﮔﺰ ﮔﺬاﺷﺖ دﻫﻨﺶ: واﻻ ﺣﺎل ﺳﯿﺎ رو ﺑﺎﯾﺪ ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﺗﻮ ﭘﺮﺳﯿﺪ ...‬ ‫
- اﻣﺮوز ازش ﺧﺒﺮي ﻧﺪارم ...‬ ‫ﻋﺮوﺳﮏ رو ﮐﻤﯽ ﻋﻘﺐ ﺑﺮدم ﺗﺎ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺸﻢ ﺳﺒﯿﻠﺶ رو درﺳﺖ ﭼﺴﺒﻮﻧﺪم ...‬ ‫
- ﺑﺎ راﻣﯿﻦ و اون دوﺳﺘﺶ ﮐﻪ ﺗﻮ آﻣﻮزﺷﮕﺎﻫﺘﻮن زﺑﺎن درس ﻣﯽ ده رﻓﺘﻦ ﺑﯿﺮون ...‬ ‫
- دوﺳﺘﺶ رو ﻧﺪﯾﺪم ... اﺣﺘﻤﺎﻻ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎش ﺑﺎ ﻣﻦ ﯾﮑﯽ ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫ﻣﻮﻫﺎش رو داد ﭘﺸﺖ ﮔﻮﺷﺶ و ﺧﻢ ﺷﺪ روي ﻋﺮوﺳﮏ ﮐﻮﭼﻮﻟﻮي ﺗﻮي دﺳﺘﻢ: ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﭼﺸﻤﺎش ﮐﻤﯽ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺗﺎﺳﺖ ...‬ ‫دﻗﺖ ﮐﺮدم ... درﺳﺖ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ: ا ... راﺳﺖ ﻣﯿﮕﯽ ... ﺷﺒﯿﻪ آﻗﺎي ﻗﻨﺒﺮ زاده ﺷﺪه ...‬ ‫از ﺧﻨﺪه ﺑﻪ ﭘﺸﺘﯽ ﻣﺒﻞ ﺧﻮرد: آخ آره ...‬ ‫ﻗﻨﺒﺮ زاده ﺑﻘﺎل ﺳﺮ ﮐﻮﭼﻪ ﺧﻮﻧﻪ آﻗﺎﺟﻮن ﭘﺪر ﺑﺰرﮔﻢ ﺑﻮد ... ﺣﺴﺎب ﮐﺘﺎب ﺑﻠﺪ ﻧﺒﻮد و ﻋﯿﻨﮏ ﺑﺰرﮔﯽ ﻣﯽ زد ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯽ ﺷﺪ‬ ‫ﭼﺸﻤﺎش ﻟﻮچ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺑﯿﺎد ...‬ ‫
- ﯾﺎدﺗﻪ ﻫﻤﺮاز ... ﯾﻪ ﺑﺎر دوﺗﺎ ﺑﺴﺘﻨﯽ ﺧﺮﯾﺪﯾﻢ ... ﻣﯽ ﺷﺪ 001 ﺗﻮﻣﻦ ... ﯾﻪ دوﯾﺴﺘﯽ دادﯾﻢ ... ﺑﻘﯿﻪ ﭘﻮﻟﻤﻮن رو ﻧﻤﯽ داد ...‬ ‫
- ﭼﻪ ﻗﺪر ﻣﻦ ﮔﺮﯾﻪ ﮐﺮدم ...‬ ‫ﮔﻠﻨﺎر ﺧﻨﺪﯾﺪ: ﺟﺎﻟﺐ اﺑﻨﻪ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﺑﻪ ﺿﺮر ﺧﻮدش اﺷﺘﺒﺎه ﺣﺴﺎب ﮐﺘﺎب ﻧﻤﯽ ﮐﺮد ...‬ ‫
- ﭼﻪ روزﮔﺎري ﺑﻮد ...‬ ‫ﮔﻠﻨﺎر ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﺸﯿﺪ: آره ... ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺷﺎد ﺑﻮدﯾﻢ ...‬ ‫
- ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ... ﺷﺎد ﺑﻮدﯾﻢ آﯾﺎ ... اون ﻣﻮﻗﻊ ﻫﺎ ﻫﻢ ﻣﺸﮑﻼت ﺧﻮدﻣﻮن رو داﺷﺘﯿﻢ ...‬ ‫ﮔﻠﻨﺎر ﻣﻨﻈﻮرم رو ﮔﺮﻓﺖ: ﺧﻮب ﻣﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﻤﯽ ﺷﺪﯾﻢ ... ﮔﻢ ﺷﺪن داﯾﯽ ﻣﻨﻮﭼﻬﺮ رو ﻣﻦ زﯾﺎد ﯾﺎدم ﻧﻤﯿﺎد ... ﺗﺎزه از ﺗﻮ ﺳﯿﺎ ﺳﻪ‬ ‫ﺳﺎل ﻫﻢ ﺑﺰرﮔﺘﺮم ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﻋﺮوﺳﮏ رو ﮐﻪ ﺣﺎﻻ ﭼﺸﻤﺎش درﺳﺖ ﺷﺪه ﺑﻮد ﺑﺮاي ﺧﺸﮏ ﺷﺪن ﭼﺴﺐ ﻣﻮﻫﺎي ﻓﺮﻓﺮﯾﺶ روي ﻣﯿﺰ ﮔﺬاﺷﺘﻢ و ﻣﺎدر روﺳﺮي ﺧﺎل‬ ‫ﺧﺎﻟﯿﻪ ﺧﺎﻧﻮاده رو ﮔﺮﻓﺘﻢ دﺳﺘﻢ ﺗﺎ ﺑﺮاش ﮔﻮﻧﻪ ﻫﺎي ﮔﻠﯽ درﺳﺖ ﮐﻨﻢ: ﺑﻌﻀﯽ اﺗﻔﺎﻗﺎ ﻣﯿﮕﺬرن اﻣﺎ ﻓﺸﺎرش ﺗﺎ آﺧﺮ ﻋﻤﺮ روي ﺧﺎﻧﻮاده‬ ‫ﻫﺴﺖ.‬ ‫ﮔﻠﻨﺎر آﻫﯽ ﮐﺸﯿﺪ: ﻣﺜﻞ ﻣﺎدر ﻣﻦ ... ﮔﻢ ﺷﺪن ﺑﺮادر ﺟﻮوﻧﺶ ... ﻣﺮگ ﺧﻮاﻫﺮ ﺑﺰرﮔﺘﺮش ...‬ ‫ﻗﻠﻢ ﻣﻮﯾﯽ رو ﮐﻪ ﺗﻮي آب زده ﺑﻮدم ﻫﻤﻮن ﺟﺎ ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻢ و ﺑﻪ ﭘﺨﺶ ﺷﺪن آرام رﻧﮓ ﺻﻮرﺗﯽ ﺗﻮي ﻟﯿﻮان ﺧﯿﺮه ﺷﺪم ﮐﻪ ﺑﺎ‬ ‫ﺣﺮﮐﺘﯽ آرام ﺗﻤﺎم ﻟﯿﻮان ﺑﯽ رﻧﮓ رو رﻧﮕﯽ ﮐﺮدن: ﮔﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺣﺮﻓﺎي ﻣﺎدام ﻣﯿﺮﺳﻢ ... اﯾﻨﮑﻪ ﻣﺎ ﺧﺎﻧﻮادﮔﯽ ﻧﻔﺮﯾﻦ ﺷﺪﯾﻢ ...‬ ‫
- ﺷﺎﯾﺪ ... وﮔﺮﻧﻪ اﯾﻦ ﻫﻤﻪ اﺗﻔﺎﻗﺎت ﺗﻠﺦ رو ﺗﻮي ﯾﻪ ﺧﺎﻧﻮاده رو ﭼﯽ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﻪ ﺗﻮ ﺿﯿﺢ ﺑﺪه ...‬ ‫ﻓﮑﺮ ﮐﺮدن ﺑﻪ ﺗﻤﺎم اﯾﻦ ﭼﯿﺰﻫﺎ ﻫﺮ روز ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﻮد ... ﻫﺮ ﭼﻪ ﻗﺪر ﻫﻢ ﺳﻌﯽ ﻣﯿﮑﺮدم ﺑﻪ زﻧﺪﮔﯿﻢ اداﻣﻪ ﺑﺪم ... ﻣﻦ اﺣﺴﺎس ﻣﯿﮑﺮدم‬ ‫زﻧﺪﮔﯽ ﻣﻦ دﻗﯿﻘﺎ ﺗﻮي ﺳﻪ ﺳﺎل ﭘﯿﺶ ﻣﺘﻮﻗﻒ ﺷﺪ ...‬ ‫
- ﭼﯿﺰه ... ﻣﯽ ﺧﻮام ﯾﻪ ﭼﯿﺰي ﺑﻬﺖ ﺑﮕﻢ ﻫﻤﺮاز ...‬ ‫ﻋﺮوﺳﮏ رو ﮐﻨﺎر ﮔﺬاﺷﺘﻢ و ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم ... ﻣﯽ دو ﻧﺴﺘﻢ ﺑﻪ ﺗﻤﺎس ﭼﺸﻤﯿﻪ ﻣﻮﻗﻊ ﺣﺮف زدن ﺑﺴﯿﺎر اﻫﻤﯿﺖ ﻣﯽ ده ...‬ ‫
- ﻣﯽ ﺷﻨﻮم ...‬ ‫ﮐﻤﯽ ﺗﻮي ﺟﺎش ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﺷﺪ: ﺗﻮ ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﺑﻪ راﻣﯿﻦ ...‬ ‫
- ﻧﻪ!‬ ‫ﻧﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺷﺪت ﻗﺎﻃﻊ ﺑﻮد ... ﻫﺮ دو ﺑﻪ ﯾﻪ ﻣﯿﺰان از اﯾﻦ ﻣﯿﺰان ﻗﻄﻌﯿﺖ ﺟﺎ ﺧﻮردﯾﻢ ...‬ ‫
- ﺧﻮب ... آﺧﻪ ...‬ ‫
- ﺑﻪ ﺳﯿﺎ ﻫﻢ ﮔﻔﺘﻢ ... اﻣﺎ ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻫﻢ ﺟﺪا ﮔﻮﻧﻪ ﺗﻮ ﺿﯿﺢ ﺑﺪم ... ﻣﻦ وﻗﺖ اﯾﻦ ﭼﯿﺰﻫﺎ رو ﻧﺪارم ... ﺗﻮ ﮐﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﻦ رو ﻣﯽ‬ ‫ﺑﯿﻨﯽ ... ﯾﻪ ﻧﮕﺎه ﺑﻪ دورت ﺑﻨﺪاز ... ﻣﻦ درد ﻧﺎن دارم ... درد دﯾﺪن ﺧﻮاﻫﺮ زاده ﻫﺎم رو دارم ... ﻫﻤﻪ اﯾﻨﻬﺎ ﻃﻮري دورم رو ﮔﺮﻓﺘﻪ ﮐﻪ‬ ‫ﻣﻦ ﺣﺘﯽ وﻗﺖ ﻧﮑﺮدم ﺑﻪ اﻧﺪازه ﮐﺎﻓﯽ ﺑﺮاي از دﺳﺖ دادن ﻋﺰﯾﺰام ﻋﺰاداري ﮐﻨﻢ ... ﻫﻨﻮز اﻧﮕﺎر ﺟﺎ داﺷﺘﻪ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺗﻮي رﺧﺘﺨﻮاب‬ ‫ﺑﺨﻮاﺑﻢ و اﺷﮏ ﺑﺮﯾﺰم ...‬ ‫
- ﺑﺬار ﯾﮑﯽ ﺑﯿﺎد ﺗﻮ زﻧﺪﮔﯿﺖ ...‬ ‫
- ﻣﮕﻪ ﻣﯽ ﮔﻢ ﻧﻤﯽ ذارم ... ﻋﺸﻖ ﭼﯿﺰ ﺧﯿﻠﯽ زﯾﺒﺎﯾﯿﻪ ﮔﻠﻨﺎر ... ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ زﯾﺒﺎ ... ﻣﻨﻢ ﻣﻄﻤﺌﻨﺎ ﯾﻪ روز ﮔﺮﻓﺘﺎرش ﻣﯽ ﺷﻢ ... ﺑﺮاش‬ ‫اﺷﮏ ﻣﯽ رﯾﺰم ... ﻣﯽ ﺧﻨﺪم ... ﺣﺘﯽ ﺑﺮاي ﻋﺸﻘﻢ ﻣﯽ ﺧﻨﺪم ... ﻣﯿﺮﻗﺼﻢ ... اﻣﺎ اﻻن ... اوﻧﻢ راﻣﯿﻦ؟ ﻓﮑﺮ ﻧﮑﻨﻢ ...‬ ‫
- ﭼﺮا راﻣﯿﻦ ﻧﻪ ... ﮔﻮش ﮐﻦ ... ﭘﺴﺮ ﺧﻮﺑﯿﻪ ... ﺗﺤﺼﯿﻞ ﮐﺮده اﺳﺖ ... ﺟﺬاﺑﻪ ... وﺿﻊ ﻣﺎﻟﯽ ﺧﻮﺑﯽ داره ...‬ ‫ﺣﻨﺪﯾﺪم: ﻋﯿﻦ اﯾﻦ ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ ﻓﻀﻮﻻ ﮐﻪ دﻻل ﻣﺤﺒﺘﻦ ﺣﺮف ﻧﺰن ...‬ ‫ﺑﻠﻨﺪ ﺧﻨﺪﯾﺪ: دﯾﻮوﻧﻪ ... ﺳﯿﺎ دﯾﺮوز ﻣﯿﮕﻔﺖ ﺗﻮﺟﻪ راﻣﯿﻦ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺟﻠﺐ ﺷﺪه ... ﻣﺪام راﺟﻊ ﺑﻪ ﺗﻮ از ﺳﯿﺎ ﺳﺌﻮال ﻣﯿﮑﻨﻪ ...‬ ‫دوﺑﺎره ﻋﺮوﺳﮏ رو ﺗﻮي اﻧﮕﺸﺘﻢ ﮔﺬاﺷﺘﻢ و ﻗﻠﻢ ﻣﻮم رو ﺑﺮداﺷﺘﻢ: ﺑﺮاش ﺟﺎﻟﺒﻢ ﭼﻮن ﺧﯿﻠﯽ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﮐﺮدم ...‬ ‫
- ﺑﺒﯿﻦ ﯾﮑﻢ روش ﮐﺎر ﮐﻨﯿﻢ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- ﭼﺮا ﺑﺎﯾﺪ ﮐﺎر ﮐﻨﯿﻢ؟ اﯾﻦ ﮐﺎر ﮐﺮدن ﻫﺎ ﺑﺮاي ﻧﻮﺟﻮوﻧﯽ ﻣﻦ ﺑﻮد ... ﻣﻦ از 31 ﺳﺎﻟﮕﯽ ﮐﻪ ﺧﻮدم رو ﺷﻨﺎﺧﺘﻢ ﺟﺬب اﯾﻦ آدم ﺷﺪم ...‬ ‫ﺑﺮاي ﺟﻠﺐ ﺗﻮﺟﻬﺶ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺷﮑﻞ و ﺷﻤﺎﯾﻠﯽ در اوﻣﺪم ... ﺣﺘﯽ ﺧﻨﺪه داره از ﻣﺎدرش ﯾﻪ ﺑﺎر ﺷﻨﯿﺪم از زن ﺑﺎ ﺣﺠﺎب ﺧﻮﺷﺶ ﻣﯿﺎد‬ ‫ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم ﭼﺎدري ﺑﺸﻢ ...‬ ‫ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺑﻠﻨﺪ ﺧﻨﺪه ﮔﻠﻨﺎر ﺳﺮم رو ﺑﺎﻻ ﮐﺮدم و ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم ... دﺳﺘﺶ رو ﺟﻠﻮي دﻫﻨﺶ ﮔﺮﻓﺖ و ﮔﻔﺖ: ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم: ﻧﻪ ﺑﺎﺑﺎ راﺣﺖ ﺑﺎش ... ﻣﯽ ﺧﻮام ﺑﻬﺖ ﺑﮕﻢ ﻣﻦ اﻧﻘﺪر ﺑﯽ ﻫﻮﯾﺖ ﺑﻮدم ... ﺑﭽﻪ ﺑﻮدم ... ﻓﻘﻂ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ اﯾﻦ ﻫﻨﺮ ﻣﻨﺪ‬ ‫ﻧﻘﺎش ﺟﺬاب و دﺧﺘﺮ ﭘﺴﻨﺪ و از ﺧﻮد ﻣﺘﺸﮑﺮ ﻣﻦ رو ﻫﻢ ﺑﺒﯿﻨﻪ ... ﻣﯽ دﯾﺪ ﯾﺎ ﻧﻪ ... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ... اﻻن دﯾﮕﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﺑﺮام ﻣﻬﻢ‬ ‫ﻧﯿﺴﺖ ... ﻣﻦ ﺑﺮاي ﺑﻪ دﺳﺖ آوردن ﻫﯿﭻ آدﻣﯽ ﻫﯿﭻ ﮐﺎري ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻢ ﮔﻠﻨﺎر ... ﻋﺸﻖ ﯾﻪ ﺟﺎﯾﯽ در ﻗﻠﺐ آدم رو ﻣﯽ زﻧﻪ ... در ﺿﻤﻦ‬ ‫ﻫﻤﻪ اوﻧﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﮔﻔﺘﯽ ... از ﺗﯿﭙﺶ ﺗﺎ ﭘﻮﻟﺶ ... اوﻧﺎ ﻫﯿﭻ ﮐﺪوم ﺑﺮاي ﻣﻦ ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ ... دوﺳﺘﻢ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ﮐﺎﻓﯿﻪ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ... ﺗﻮ رو ﺧﺪا از ﻣﻦ ﻧﺎراﺣﺖ ﻧﺸﯽ ...‬ ‫ﮔﻠﻮﻟﻪ ﮐﺎﻣﻮا دم دﺳﺘﻢ رو ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ ﭘﺮت ﮐﺮدم: ﭼﺮا ﭘﺎﺷﻮ ﺑﺮو از ﺧﻮﻧﻤﻮن ﺑﯿﺮون ... ﻣﻦ اﻻن ازت دﻟﺨﻮرم ...‬ ‫ﺑﻪ ﻟﺤﻦ ﻟﻮده ام ﺧﻨﺪﯾﺪ و روي ﮐﺎﻧﺎﭘﻪ دراز ﮐﺸﯿﺪ: ﻧﮕﺮاﻧﺘﻢ ...‬ ‫
- ﻣﻨﻢ ﻧﮕﺮان ﺧﻮدﻣﻢ ...‬ ‫ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎي ﮔﺮد ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﺑﺮﮔﺸﺖ: واﻻ ... ﭼﺮا ﺑﺮاﺗﻮن ﻋﺠﯿﺒﻪ ... ﻣﻨﻢ ﻧﮕﺮان آﯾﻨﺪه ﺧﻮدﻣﻢ ... اﻣﺎ ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ درﺳﺖ ﻣﯽ ﺷﻪ ... ﻫﻤﻪ‬ ‫ﭼﯿﺰ ﯾﻪ روزي ﯾﻪ رﻧﮓ ﺷﻔﺎف و ﺻﯿﻘﻠﯽ و ﺑﯽ ﻧﻘﺺ ﺑﻪ ﺧﻮدش ﻣﯿﮕﯿﺮه ... رﻧﮕﯽ ﮐﻪ از زﯾﺮش ﻣﯽ ﺷﻪ ﺳﯿﺎﻫﯽ ﻫﺎي ﮔﺬﺷﺘﻪ رو دﯾﺪ‬ ‫... ﻫﻤﻮن ﺳﯿﺎﻫﯽ ﺟﻮﻫﺮي ﮐﻪ ﻫﺴﺖ ﺗﻮي زﻧﺪﮔﯽ ﻣﻦ و ﭘﺎك ﺑﺸﻮ ﻫﻢ ﻧﯿﺴﺖ ... اﻣﺎ اون ﺳﻄﺢ ﺷﻔﺎف ﺑﺮاق ﺗﺮش ﻣﯿﮑﻨﻪ ... دﻟﭙﺬﯾﺮ‬ ‫ﺗﺮ ﻣﯽ ﺷﻪ ...‬ ‫
- ﺑﻌﺪش ﭼﯽ ﺷﺪ؟‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎي ﻣﻨﺘﻈﺮﺷﻮن ﮐﺮدم و ﻟﺒﺨﻨﺪ زدم ... ﭘﺲ ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﻣﯽ ﺷﺪ ﺑﺎ داﺳﺘﺎﻧﻬﺎي ﻫﺎﻧﺲ ﮐﺮﯾﺴﺘﯿﻦ اﻧﺪرﺳﻦ ﺑﭽﻪ ﻫﺎي اﯾﻦ‬ ‫ﻧﺴﻞ رو ﻫﻢ ﺳﺮﮔﺮم ﮐﺮد ﻟﺒﺨﻨﺪي زد: ﻫﯿﭽﯽ ﺟﮏ ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺑﻪ دﯾﺠﯽ ﻣﻮن ﺷﺪ ...‬ ‫ﺻﺪاي اﻋﺘﺮاض ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺗﻮ ﻗﻬﻘﻬﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﮐﻮﺷﺎ و ﻣﻦ ﻣﺤﻮ ﺷﺪ ... ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﺣﻤﻠﻪ ﮐﺮد ... از ﭘﺸﺖ روي زﻣﯿﻦ اﻓﺘﺎدم و ﻣﻮﻫﺎم‬ ‫ﻣﻮﻧﺪ زﯾﺮم: آي ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻣﻮﻫﺎم ﮐﻨﺪه ﺷﺪ ...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ: ﺣﺎﻻ ﻣﻦ رو ﻣﺴﺨﺮه ﻣﯿﮑﻨﯽ ...‬ ‫ﺑﻠﻨﺪ ﺧﻨﺪﯾﺪم ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﺗﺎ ﺑﺸﯿﻨﻢ ... از ﻣﻮﮐﺖ ﻗﻬﻮه اي ﮐﻒ اﺗﺎﻗﺸﻮن ﻣﺘﻨﻔﺮ ﺑﻮدم ...‬ ‫ﻫﻨﻮز ﺧﻨﺪه ﻣﻮن اداﻣﻪ داﺷﺖ ﺑﻪ دﯾﻮار ﺗﮑﯿﻪ دادم ... ﻫﺮﮐﺪوم رو ﯾﻪ زاﻧﻮم ﻧﺸﺴﺘﻦ ... ﮐﻮﺷﺎ دﺳﺘﺶ رو ﮐﺸﯿﺪ روي ﻣﻮﻫﺎم و از‬ ‫ﺻﻮرﺗﻢ ﻋﻘﺒﺸﻮن زد: ﻣﻮﻫﺎت اوﻧﺠﻮري ﮐﻪ ﺑﻮد ﻗﺸﻨﮕﺘﺮ ﺑﻮد ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم ﻣﺮد ﮐﻮﭼﻮﻟﻮي ﻣﻦ ﺑﺰرگ ﺷﺪه ﺑﻮد و راﺟﻊ ﺑﻪ ﻣﻮﻫﺎي ﻣﻦ ﻧﻈﺮ ﻣﯿﺪاد ...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ: ﻣﻦ اﯾﻦ ﺟﻮري ﺑﯿﺸﺘﺮ دوﺳﺘﺶ دارم ﺑﻪ ﻗﻮل ﺳﯿﺎ ﻣﻤﻮش ﺗﺮ ﺷﺪي ...‬ ‫دﻣﺎﻏﺶ رو ﮐﺸﯿﺪم آﺧﺶ در اوﻣﺪ: ﺧﺪا ﺑﮕﻢ اﯾﻦ ﺳﯿﺎ رو ﭼﯽ ﮐﺎر ﮐﻨﻪ ﮐﻪ اﯾﻦ ﻣﻤﺸﻮ رو ﺗﻮ دﻫﻦ ﺷﻤﺎ ﻫﻢ اﻧﺪاﺧﺖ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﮐﻮﺷﺎ از روي ﭘﺎم ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و دﺳﺘﺶ رو ﺑﻪ ﮐﻤﺮش زد: ﻧﻪ ﻣﯽ ﺧﻮام ﺑﺪوﻧﻢ ﻣﮕﻪ ﻣﺎ ﭼﻤﻮﻧﻪ ...‬ ‫
- ﻫﯿﭽﯽ ﺟﻮﺟﻪ اﯾﺪ ...‬ ‫دادش در اوﻣﺪ: ﺟﻮ ﺟﻪ ﺧﻮدﺗﯽ ﻣﻦ دﯾﮕﻪ ﻣﺮدي ﺷﺪم ... ﺑﻪ ﻗﻮل ﭘﺪر ﺟﻮن ﮐﻢ ﮐﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮم ﺳﺮ ﮐﺎر ﺧﻮﻧﻪ ...‬ ‫اﺧﻤﺎم رﻓﺖ ﺗﻮي ﻫﻢ ... اﯾﻦ ﭘﯿﺮﻣﺮد ﺣﺘﯽ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻓﺮﺻﺖ اﻧﺘﺨﺎب ﯾﺎ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدن ﻫﻢ ﻧﻤﯽ داد ... ﺑﺮاﺷﻮن ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ رﯾﺨﺘﻪ ﺑﻮد‬ ‫...‬ ‫از ﺟﺎم ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺘﻢ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﻧﺰدﯾﮏ 2 ﺑﻮد ... اﻣﺮوز از ﻓﺮﺻﺖ ﻧﺒﻮدن اﮐﺒﺮ ﺧﺎن اﺳﺘﻔﺎده ﮐﺮده ﺑﻮدم ... ﺧﻮدم ﻫﻢ ﺻﺒﺢ‬ ‫ﮐﺎري ﻧﺪاﺷﺘﻢ از 9 ﺻﺒﺢ اﯾﻦ ﺟﺎ ﺑﻮدم ... دﯾﮕﻪ ﮐﻢ ﮐﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﯽ رﻓﺘﻢ ...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ ﯾﺎ ﻗﯿﺎﻓﻪ آوﯾﺰون: ﻫﻤﺮاز ﻧﻤﯽ ﺧﻮاي ﺑﺮي ﮐﻪ؟‬ ‫ﺧﻢ ﺷﺪم ﺗﻮي ﺻﻮرﺗﺶ ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ دﯾﮕﻪ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﻗﺪي ﻧﺪاﺷﺘﯿﻢ ... اون ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻮاده ﭘﺪرﯾﺶ ﮐﺸﯿﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺴﯿﺎر ﻗﺪ ﺑﻠﻨﺪ‬ ‫ﺑﻮدن ... ﻣﻦ ﻫﻢ ﮐﻪ ﮐﻼ دﺧﺘﺮ ﺑﻠﻨﺪ ﻗﺪي ﻧﯿﻮدم: ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮم ﭘﺮﻧﺴﺲ ... ﻣﯽ دوﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮم ﺳﺮ ﮐﺎر ...‬ ‫ﮐﻮﺷﺎ دﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﯿﻨﻪ و اﺧﻢ آﻟﻮد ﻟﺒﻪ ﺗﺨﺘﺶ ﻧﺸﺴﺖ: دروغ ﻧﮕﻮ ﮐﺎر ﻧﺪاري ... ﻣﯽ ﺗﺮﺳﯽ ﭘﺪرﺟﻮن ﺑﯿﺎد ... ﻣﯽ دوﻧﻢ ﮐﻪ ﺗﻘﺼﯿﺮه اوﻧﻪ‬ ‫...‬ ‫رﻓﺘﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ و ﺟﻠﻮي ﭘﺎﻫﺎش زاﻧﻮ زدم ... ﺑﻪ زاﻧﻮﻫﺎي ﺗﭙﻠﺶ ﺑﻮﺳﻪ اي زدم: اﯾﻦ ﻃﻮر ﻧﯿﺴﺖ ﻣﺮد ﮐﻮﭼﮏ ... ﺗﻮ ﮐﻪ ﻗﺮاره ﮐﺎر‬ ‫ﺧﻮﻧﻪ ﻫﺎ رو اداره ﮐﻨﯽ ... ﺑﺎﯾﺪ اﯾﻦ ﻃﻮري اﺧﻢ ﮐﻨﯽ آﺧﻪ؟‬ ‫ﺧﻮاﺳﺖ ﺟﻮاﺑﻢ رو ﺑﺪه ﮐﻪ در ﺗﻘﻪ اي ﺧﻮرد و ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﺑﺎ اون ﻣﻮﻫﺎي ﺧﻮﺷﮕﻞ و ﺑﻮرش ﺳﺮش رو داﺧﻞ ﮐﺮد ... ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺑﻪ‬ ‫ﻣﻬﺮﺑﻮﻧﯽ ﺗﻤﺎم ﻣﺎدر ﻫﺎي دﻧﯿﺎ رو ﻟﺒﺶ ﺑﻮد: ﺑﭽﻪ ﻫﺎ وﻗﺖ ﻧﺎﻫﺎره ...‬ ‫ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم و ﺻﻮرت اﺧﻢ آﻟﻮد ﮐﻮﺷﺎ رو ﺑﻮﺳﯿﺪم و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﺎﻧﺘﻮم رﻓﺘﻢ ...‬ ‫ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﮐﺎﻣﻞ وارد اﺗﺎق ﺷﺪ و دﺳﺘﺶ رو ﮔﺬاﺷﺖ روي ﮐﻤﺮم: ﮐﺠﺎ دﺧﺘﺮم ... ﻣﮕﻪ ﻣﯽ ﺷﻪ اﯾﻦ ﻣﻮﻗﻊ ﺑﺪون ﺧﻮردن ﭼﯿﺰي‬ ‫ﺑﺬارم ﺑﺮي ... ﻧﯿﻮﺷﺎ و ﮐﻮﺷﺎ ﺷﺮوع ﮐﺮدن ﺑﻪ آخ ﺟﻮن ﻫﻤﺮاز ﺑﻤﻮن دﯾﮕﻪ ﮔﻔﺘﻦ ...‬ ‫
- آﺧﻪ ...‬ ‫ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﺳﺮش رو ﮐﻤﯽ ﻧﺰدﯾﮑﻢ ﮐﺮد: ﺑﺮاي ﻧﺎﻫﺎر ﻧﻤﯿﺎد ... دﻟﺸﻮن رو ﻧﺸﮑﻮن ...‬ ‫ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮم و ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﭘﺮ از ﻣﺤﺒﺘﺸﻮن ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ... ﻣﻦ ﺧﻮدم رو ﻣﯿﺸﮑﺴﺘﻢ ... ﻏﺮورم رو ﻣﯿﺸﮑﺴﺘﻢ ...‬ ‫آرزوﻫﺎم رو ﻣﯿﺸﮑﺴﺘﻢ ... اﻣﺎ اﻣﮑﺎن ﻧﺪاﺷﺖ دل اﯾﻦ دوﺗﺎ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻧﺎزﻧﯿﻨﻢ رو ﺑﺸﮑﻮﻧﻢ ...‬ ‫
- ﻣﻤﻨﻮﻧﻢ ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ... ﻣﻦ ﻣﯿﻤﯿﺮم ﺑﺮاي دﺳﺖ ﭘﺨﺖ ﺷﻤﺎ ...‬ ‫ﮐﻮﺷﺎ و ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺑﻪ ﻫﻮا ﭘﺮﯾﺪن و ﻫﺮ ﮐﺪوم ﯾﮑﯽ از ﭘﺎﻫﺎم رو ﮔﺮﻓﺘﻦ ... دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﻣﻮﻫﺎي ﻫﺮ دوﺷﻮن ﮐﺸﯿﺪم ... ﭼﺸﻤﺎي ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم‬ ‫ﭘﺮ اﺷﮏ ﺷﺪ ...‬ ‫
- ﻣﯽ دوﻧﻢ اﺻﻼ راﺟﻊ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺧﻮب ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯿﮑﻨﯽ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫... ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﺮاي ﺧﻮاب ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮ ﮐﻪ ﺑﺨﺸﯽ از ﻗﻮاﻧﯿﻦ ﺑﻮد ﺻﻮرﺗﻢ رو ﺑﻮﺳﯿﺪن و ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﺮده ﺑﻮدن و ﻗﻮل ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدن ﺗﺎ‬ ‫زودﺗﺮ ﺑﯿﺎم ...‬ ‫ﺣﺎﻻ ﺑﺎ ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﭘﺸﺖ ﻣﯿﺰ ﺑﺰرگ ﻧﺎﻫﺎر ﺧﻮري ﺳﻠﻄﻨﺘﯽ و ﮐﻨﺪه ﮐﺎري ﺷﺪه ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﯾﻢ ... و ﻇﺮﻓﻬﺎي دﺳﺮ ﺟﻠﻮﻣﻮن ﺑﻮد ...‬ ‫اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ اش ﻣﻦ رو ﺑﻪ ﻓﮑﺮ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﺑﺮد ...‬ ‫دﺳﺘﺶ رو روي دﺳﺘﺎي ﻣﺸﺖ ﺷﺪم روي ﻣﯿﺰ ﮔﺬاﺷﺖ: ﻣﯽ دوﻧﻢ از ﺳﺮ ادب و ﻣﺘﺎﻧﺖ ذاﺗﯿﺖ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاي ﺟﻮاﺑﻢ رو ﺑﺪي ...‬ ‫ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎي ﻣﻬﺮﺑﻮﻧﺶ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم: اﯾﻦ ﻃﻮر ﻧﯿﺴﺖ ... ﯾﻌﻨﯽ اﯾﻨﮑﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﯾﻪ ﻇﺎﻟﻢ ﺷﻤﺎ رو و ﯾﻪ ﻣﻈﻠﻮم ﺧﻮدﻣﻮن رو ﻫﺮ ﮔﺰ‬ ‫ﻧﮕﺎه ﻧﮑﺮدم ... اﯾﻦ ﮐﺎر از اول ﻏﻠﻂ ﺑﻮد ... اﻟﺒﺘﻪ ﻣﻦ اون ﻣﻮﻗﻊ ﻓﻘﻂ 6 ﺳﺎﻟﻢ ﺑﻮد ...‬ ‫دﺳﺘﻢ رو ﺗﻮي دﺳﺘﺶ ﮔﺮﻓﺖ: ﭼﻪ ﻗﺪر دﺳﺘﺎت ﺷﺒﯿﻪ رﻫﺎﺳﺖ ...‬ ‫... ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻬﺶ ﻣﯿﮕﻔﺘﻢ ﮐﻪ اون ﻣﻬﺮ ﻟﻐﺰان ﺗﻮي ﻧﮕﺎﻫﺶ ... اﯾﻦ ﮐﻼم ﺻﯿﻘﻠﯽ و ﺻﺎﻓﺶ درﺳﺖ ﺷﺒﯿﻪ ﻣﺎدرﻣﻪ؟ ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻢ‬ ‫ﻫﻤﻪ زﻧﻬﺎي دﻧﯿﺎ وﻗﺘﯽ ﻣﺎدر ﻣﯽ ﺷﺪن اﯾﻦ ﻃﻮر رﻗﯿﻖ ﻣﯽ ﺷﺪن ...‬ ‫
- رﻫﺎ ﺷﻤﺎ رو ﺧﯿﻠﯽ دوﺳﺖ داﺷﺖ ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ...‬ ‫
- ﻣﻨﻢ دوﺳﺘﺶ داﺷﺘﻢ ... اﮐﺒﺮ آﻗﺎ ﻫﻢ اﯾﻦ ﻃﻮري ﻧﮕﺎه ﻧﮑﻦ ... اوﻧﻢ ﺧﯿﻠﯽ دوﺳﺘﺶ داﺷﺖ ...‬ ‫ﭘﻮزﺧﻨﺪي زدم: اون اﺻﻞ ﮐﺎري دوﺳﺘﺶ ﻧﺪاﺷﺖ ...‬ ‫ﮐﻤﯽ ﺧﻮدش رو ﻋﻘﺐ ﮐﺸﯿﺪ و ﺑﻪ ﺻﻨﺪﻟﯽ ﭘﺸﺖ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﺎ روﮐﺶ ﻣﺨﻤﻞ ارﻏﻮاﻧﯽ ﺗﮑﯿﻪ داد ... ﺗﻮ زاوﯾﻪ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﭘﺸﺖ ﺳﺮش ﮔﻠﺪان‬ ‫ﭘﺎﯾﻪ ﺑﻠﻨﺪ و ﺗﺮاش ﺧﻮرده ﮐﺮﯾﺴﺘﺎل ﺑﻮد و ﺑﻌﺪ ﭘﺮده ﻫﺎي ﻣﺨﻤﻞ ... ﺧﺪاي ﻣﻦ ﭼﻪ ﻗﺪر ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ اﻏﺮاق آﻣﯿﺰ ﺑﻮد ﺗﻮ اﯾﻦ ﻋﻤﺎرت‬ ‫ﻗﺪﯾﻤﯽ ﺑﻪ ﺳﺒﮏ ﻗﺠﺮي ... ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ اﯾﻦ ﺟﺎ ﻧﺮم ﻧﺒﻮد ... ﻟﻄﯿﻒ ﻧﺒﻮد ... ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ زاوﯾﻪ دار ... ﺗﺮاش ﺧﻮرده و ﺑﻪ ﻃﺮز ﮐﺴﺎﻟﺖ‬ ‫آوري ﻧﺸﺎﻧﻪ اي از ﺛﺮوت ﺑﻮد ... ﺣﺘﯽ ﻗﺎب ﻋﮑﺴﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﻧﻤﺎد ﻣﺤﺒﺖ و ﺧﺎﻧﻮاده ﻣﯽ ﺑﻮدن ... ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﻋﮑﺲ اون ﻗﺎﺑﻬﺎي ﭘﺮ‬ ‫زرق و ﺑﺮق ﺗﺮاش ﺧﻮرده ﭼﺸﻢ آدم رو ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺖ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﺗﻼش ﮐﺮدم ﺧﻮب ﺗﺮﺑﯿﺘﺸﻮن ﮐﻨﻢ ... اﻣﺎ ...‬ ‫ﺧﻮب ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﻣﻨﻈﻮر ﭼﻪ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﻫﺴﺘﻦ ... اﻟﺒﺘﻪ ﺑﻬﺘﺮ ﺑﻮد ﺑﮕﻢ ﭼﻪ ﮐﺴﯽ ... ﭼﻮن ﭼﯿﺰ زﯾﺎدي راﺟﻊ ﺑﻪ ﻧﻔﺮ دوم ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ...‬ ‫
- ﻣﯽ دوﻧﻢ ... اﻣﺎ رﻫﺎ ﺧﯿﻠﯽ زﺟﺮ ﮐﺸﯿﺪ ... ﺧﯿﻠﯽ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﮐﺸﯿﺪ ... ﺧﻮاﻫﺮم ﺧﯿﻠﯽ اﻣﯿﺪ داﺷﺖ ... ﺧﯿﻠﯽ آرزو داﺷﺖ ...‬ ‫اﺷﮑﺶ رو ﺑﺎ دﺳﺘﻤﺎل اﺑﺮﯾﺸﻤﯿﺶ ﭘﺎك ﮐﺮد: ﺗﺎ آﺧﺮ ﻋﻤﺮم ﺷﺮﻣﻨﺪه ﺗﻮام ... اون دﻧﯿﺎ ﻫﻢ ﺟﻮاب ﭘﺪر و ﻣﺎدرت رو ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺪم ...‬ ‫... اﻧﻘﺪر ﺑﺎ اﺷﮏ و آه ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﻣﻦ از ﻏﺼﻪ و ﻓﮑﺮ ﺧﻮاﻫﺮم ﺑﺎ اون ﭼﺸﻤﺎي ﻏﻤﮕﯿﻦ ﺧﺎرج ﺷﺪم ...‬ ‫
- اﯾﻦ ﭼﻪ ﺣﺮﻓﯿﻪ ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ... ﺷﻤﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﺗﻼش ﮐﺮدﯾﺪ ... ﻫﺮ ﮐﺴﯽ رو ﺑﺎﺑﺖ رﻓﺘﺎرﻫﺎي ﺧﻮدش ﺑﺎزﺧﻮاﺳﺖ ﻣﯿﮑﻨﻦ ...‬ ‫
- ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻬﺶ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﺨﺸﺶ ﯾﺎد ﻣﯽ دادم ... ﻋﺸﻖ ﯾﺎد ﻣﯿﺪام ... اﻣﺎ ...‬ ‫ﻣﯽ دو ﻧﺴﺘﻢ ﺑﺪ ﺟﻨﺴﯽ ﻣﯿﮑﻨﻢ ... اﻣﺎ: ﺷﻤﺎ ﺗﺎ ﺣﺪي ﺗﻮان داﺷﺘﯿﺪ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮب ﻣﯿﺪوﻧﯿﻢ ﻧﻘﺶ اﺻﻠﯽ رو ﮐﯽ اﯾﻔﺎ ﻣﯿﮑﺮد ...‬ ‫ﺳﺮش رو ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺖ ... ﻫﻢ ﻣﻦ ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ﻣﻨﻈﻮر ﭼﯿﻪ ﻫﻢ اون ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﺳﺮش رو ﺑﺎﻻ آورد و ﺻﺎف ﺗﻮي ﭼﺸﻤﺎم ﺧﯿﺮه ﺷﺪ: ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺧﺎﻃﺮه ﮐﻪ دوﺳﺖ دارم ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﯿﺎي اﯾﻨﺠﺎ ... ﻣﻦ ﺗﻤﺎم ﺳﻌﯿﻢ رو ﻣﯽ‬ ‫ﮐﻨﻢ ... ﺗﻮ ﻫﻢ ﺑﮑﻦ ... ﻣﻦ از ﺧﺪاﻣﻪ ﻧﯿﻮﺷﺎ و ﮐﻮﺷﺎ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺑﯿﺸﺘﺮ وﻗﺖ ﺑﮕﺬروﻧﻦ ... ﺑﺎ ﺗﻮ ﻣﯽ ﺧﻨﺪن ... ﺣﺮف ﻣﯽ زﻧﻦ ... ﺑﺎزي ﻣﯿﮑﻨﻦ‬ ‫...‬ ‫ﻣﮕﻪ ﻏﯿﺮ از اﯾﻦ ﺑﻮد ... ﻣﻦ ﺑﺮاي ﺳﺮ زدن ﺑﻪ ﺧﻮاﻫﺮ زاده ﻫﺎم ... ﺑﻪ ﭘﺎره ﻫﺎي ﺗﻨﻢ ... ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺛﺮوت ﻫﺎي زﻧﺪﮔﯿﻢ ﻣﮕﻪ ﻧﯿﺎزي ﻫﻢ ﺑﻪ‬ ‫ﺗﻮﺻﯿﻪ اﯾﻦ زن ... ﻫﺮ ﭼﻨﺪ دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﯽ ... ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻣﺎدر ... داﺷﺘﻢ؟‬ ‫ﺻﺪاي زﻧﮓ ﺗﻠﻔﻦ ﻣﻦ رو ﮐﻪ ﺗﺎزه ﺑﻪ ﺧﻮاب رﻓﺘﻪ ﺑﻮدم ﺑﻪ ﺳﻘﻒ ﭼﺴﺒﻮﻧﺪ ... واﻗﻌﺎ ﺗﻮان اﯾﻨﮑﻪ ﺑﻔﻬﻤﻢ ﮐﺠﺎم و اﻻن ﺳﺎﻋﺖ ﭼﻨﺪه رو‬ ‫ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﻫﻮا ﻧﯿﻤﻪ ﺗﺎرﯾﮏ ﺑﻮد و اﯾﻦ ﺻﺪا ﻣﻦ رو ﺑﻪ اﺳﺘﺮس ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺪي اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮد ...‬ ‫ﺑﺎ دﺳﺖ روي زﻣﯿﻦ دﻧﺒﺎﻟﻪ ﮔﻮﺷﯿﻢ ﮔﺸﺘﻢ ... و ﭘﯿﺪاش ﮐﺮدم ...‬ ‫
- ﻫﻤﺮاز ﻣﻦ اي ﻧﺎز ﻣﻦ اي ﻧﺎز ... ﺑﺎز از ﺗﻮ ﻣﯿﮕﻢ ﺗﻮ ﺷﻌﺮو آواز ...‬ ‫ﻫﻢ ﺧﻨﺪه ام ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﻫﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﺳﺮش رو ﺑﮑﻨﻢ ...‬ ‫
- ﺑﺸﺮ از ﺗﻮ ﺗﻮ اﯾﻦ دﻧﯿﺎ ﺑﺪ ﺻﺪا ﺗﺮ ﻫﻢ وﺟﻮد داره؟‬ ‫ﺧﻨﺪه ﺑﻠﻨﺪي ﮐﺮد: آره ... ﺗﻮ ... ﺑﻪ ﺧﺼﻮص وﻗﺘﯽ اﯾﻦ ﻃﻮري از ﺧﻮاب ﺑﯿﺪار ﻣﯽ ﺷﯽ ...‬ ‫
- ﺳﯿﺎ ﺑﻪ زور ﺧﻮاﺑﻢ ﺑﺮده ﺑﻮد ﻣﺮدم آزار ... ﭼﺮا دﺳﺖ از ﺳﺮم ﺑﺮ ﻧﻤﯽ داري؟‬ ‫ﺻﺪاش ﺟﺪي ﺷﺪ: ﭼﯿﺰي ﺷﺪه ﻣﻤﻮش؟ ﺗﻮ اﯾﻦ وﻗﺖ روز ﻧﻤﯿﺨﻮاﺑﯿﺪي ﺳﺎﻋﺖ 8 ﻋﺼﺮه ...‬ ‫
- ﭼﯿﺰي ﻧﯿﺴﺖ ... اﻣﺮوز ﺑﯽ ﮐﺎر ﺑﻮدم ﺧﻮاﺑﻢ ﺑﺮده ﺑﻮد ... ﺗﻤﺮﯾﻦ ﮐﻨﺴﻞ ﺷﺪه ﺑﻮد ... آﻗﺎي ﺳﻮﭘﺮ اﺳﺘﺎر ﺑﺎﯾﺪ ﻣﯽ رﻓﺘﻦ ﺗﻠﻮﯾﺰﯾﻮن ...‬ ‫
- ﭘﺲ ﭘﺎﺷﻮ ﯾﻪ دوش ﭘﺮو ﭘﯿﻤﻮن ﺑﮕﯿﺮ ﮐﻪ دارﯾﻢ ﻣﯿﺎﯾﻢ دﻧﺒﺎﻟﺖ ...‬ ‫ﺗﻮ ﺟﺎم ﻧﯿﻢ ﺧﯿﺰ ﺷﺪم: ﺟﺎﻧﻢ؟ دﻧﺒﺎﻟﺖ و اﯾﻦ ﺣﺮﻓﺎ ... ﺑﺎ اﺗﻮﺑﻮس ﺷﺮﮐﺖ واﺣﺪ ﻣﯿﺎي دﻧﺒﺎﻟﻢ؟‬ ‫
- ﻟﻮده ﺧﺎﻧﻮم ... ﺧﻮدت رو ﻣﺴﺨﺮه ﮐﻦ ... ﺧﺴﺮو ﺟﻮن درﺳﺘﻪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻧﻤﯿﺪه وﻟﯽ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻮم دﮐﺘﺮ ﮐﻪ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻣﯿﺪه. ﺑﭙﺮ‬ ‫ﺣﺎﺿﺮ ﺷﻮ ﮐﻪ ﻣﯿﺨﻮاﯾﻢ ﺑﺒﺮﯾﻤﺖ ﺻﻔﺎ ﺳﯿﺘﯽ ...‬ ‫ﺧﻨﺪه ام ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد: ﺑﺎﺷﻪ ... ﺗﺎ ﯾﻪ ﺳﺎﻋﺖ دﯾﮕﻪ ﺣﺎﺿﺮم ... ﮐﺠﺎ ﻣﯽ ﺧﻮاﯾﻢ ﺑﺮﯾﻢ ﺑﺮ اون اﺳﺎس ﺣﺎﺿﺮ ﺷﻢ؟‬ ‫ﺑﻠﻨﺪ ﺧﻨﺪﯾﺪ: آخ ﮐﻪ ﮐﺴﯽ ﻧﺪوﻧﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﮑﯿﻨﻪ دﺧﺘﺮ ﻣﻔﺘﺢ اﻟﺴﻠﻄﻨﻪ اي ... ﯾﻪ ﭼﯽ ﺑﭙﻮش دﯾﮕﻪ در ﺿﻤﻦ زﯾﺎد ﻫﻢ ﺑﻪ ﺧﻮدت ﻧﺮس اﯾﻦ‬ ‫ﭘﺴﺮه آوﯾﺰون راﻣﯿﻦ ﻫﻢ ﻫﺴﺖ ...‬ ‫ﺗﻠﻔﻦ ﺗﻮي دﺳﺘﻢ ﺧﺸﮏ ﺷﺪ: ﺑﻪ ﭼﻪ ﻣﻨﺎﺳﺖ اون وﻗﺖ؟‬ ‫
- ﻫﯿﭽﯽ ﺑﺎﺑﺎ اﻣﺮوز ﻣﻦ رﻓﺘﻢ آﻣﻮزﺷﮕﺎه اﯾﻦ ﺷﺎزده ﻧﺎزﻧﯿﻦ و ﻧﺎﻣﺰدش رو ﺑﺒﯿﻨﻢ ... اﯾﻦ ﺷﺎزده ﻫﻢ ﺑﻮد ... ﻗﺮاره ﺑﯿﺮون ﮔﺬاﺷﺘﯿﻢ اﯾﻦ‬ ‫ﺟﻮﻧﻮر ﺑﻪ ﺧﻮدش ﮔﺮﻓﺖ ...‬ ‫
- درﺳﺖ ﺣﺮف ﺑﺰن ...‬ ‫
- ﻫﺎ ... ﭼﯿﻪ؟ ﻋﺸﻖ ﻧﻮﺟﻮوﻧﯿﺖ رو دﯾﺪي دم در آوردي!‬ ‫
- ﺳﯿﺎ ﻧﺬار زﻧﮓ ﺑﺰﻧﻢ آراﺳﺘﻪ ﺑﯿﺎدا ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- ﻧﻪ ﺑﻪ ﺟﺎن ﺧﻮدم ﻏﻠﻂ ﮐﺮدم ... ﺑﺬار ﻧﻔﺲ ﺑﮑﺸﯿﻢ ...‬ ‫ﺑﺎ ﺧﻨﺪه ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻦ ﺗﻠﻔﻦ رو ﻗﻄﻊ ﮐﺮد ... آراﺳﺘﻪ دﺧﺘﺮ ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ ﭘﺎﯾﯿﻨﯿﺸﻮن ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺪ ﺟﻮر ﮔﻠﻮش ﭘﯿﺶ ﺳﯿﺎ ﮔﯿﺮ ﮐﺮده ﺑﻮد ... و ﮐﺎراي‬ ‫ﻋﺠﯿﺐ ﻏﺮﯾﺒﯽ ﻣﯿﮑﺮد ...‬ ‫آراﯾﺶ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻔﯿﻔﯽ ﮐﺮدم و ﯾﻪ ﺳﺎراﻓﻮن ﻣﺸﮑﯽ ﺑﺎ ﺳﺎﭘﻮرت ﻣﺸﮑﯽ ﭘﻮﺷﯿﺪم و روش ﯾﻪ ﺟﻠﯿﻘﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﻓﯿﺮوزه اي ... ﺷﺎل ﻓﯿﺮوزه اي‬ ‫ﻫﻢ ﺳﺮم ﮐﺮدم ... و ﺑﻪ دﺳﺘﻢ اﻧﻮاع دﺳﺘﺒﻨﺪﻫﺎي ﭼﻮﺑﯽ رو ﺑﺴﺘﻢ ... ﻣﻮﻫﺎي ﻓﺮم ﺣﺎﻟﺖ ﺧﻮﺑﯽ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدن ... ﺟﻠﻮي آﯾﻨﻪ ﺑﻪ دﺧﺘﺮ‬ ‫ﭼﺸﻢ اﺑﺮو ﻣﺸﮑﯽ روﺑﻪ روم ﺧﯿﺮه ﺷﺪم ... ﺧﯿﻠﯽ ﺗﻼش ﮐﺮده ﺑﻮدم ﺗﺎ ﭘﻒ ﺣﺎﺻﻞ از ﮔﺮﯾﻪ ﺗﻤﺎم اﻣﺮوز ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮم ﭘﻮﺷﯿﺪه ﺑﺸﻪ ...‬ ‫دﻟﻢ ﺑﺪ ﺟﻮر ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ... ﺗﮏ ﺗﮏ ﺟﻤﻼت ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم واﻗﻌﯿﺘﻬﺎﯾﯽ از زﻧﺪﮔﯿﻢ رو ﺑﻪ ﯾﺎدم آورده ﺑﻮد ﮐﻪ ﺳﻌﯽ ﮐﺮده ﺑﻮدم روﺷﻮن‬ ‫ﯾﻪ ﺣﺮﯾﺮ ﺑﮑﺸﻢ ... ﯾﻌﻨﯽ ﺑﻮدن ... دﯾﺪه ﻣﯽ ﺷﺪن ... اﻣﺎ ﮐﻤﯽ ﮐﻢ رﻧﮓ ﺗﺮ ... اﻧﮕﺎر اون ﭘﺮده ﻫﺎ ﻫﺮ ﺑﺎر ﺑﺎ ﯾﺎد آوري اﺷﮏ ﻫﺎي رﻫﺎ‬ ‫... ﺗﺮس ﻣﻦ ﺑﺮاي از دﺳﺖ دادن ﺗﻨﻬﺎ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ داﺷﺘﻢ ... ﺣﺘﯽ اﮔﺮ اﯾﻦ ﺗﻨﻬﺎ ﮐﺲ ﺧﻮدش ﺗﻮ ﮔﯿﺞ و وﯾﺞ زﻧﺪﮔﯿﺶ ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﮐﺴﯽ‬ ‫ﺣﺴﺎب ﻧﻤﯽ ﺷﺪ ﮐﻨﺎر ﻣﯿﺮﻓﺖ و ﻣﻦ رو ﺑﺎ ﯾﻪ ﺣﻘﯿﻘﺖ دردﻧﺎك ﻣﻮاﺟﻪ ﻣﯿﮑﺮد ...‬ ‫ﺑﺎ ﺻﺪاي زﻧﮓ آﯾﻔﻮن ﺑﻪ ﺧﻮدم اوﻣﺪم ... ﺣﺘﯽ ﯾﺎد آوري ﺳﯿﺎ ﻫﻢ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯽ ﺷﺪ ﻣﻦ ﺑﺨﻨﺪم ... ﻣﻦ ﺑﻪ اﯾﻦ ﭘﺴﺮ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺪﯾﻮن ﺑﻮدم‬ ‫...‬ ‫ﺑﺎ ﺧﺎرج ﺷﺪﻧﻢ از در ... ﺟﻠﻮي در ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺧﺴﺮو ﺧﺎن رو دﯾﺪم ﮐﻪ ﮔﻠﻨﺎر ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺧﻨﺪان ازش ﭘﯿﺎده ﺷﺪ و ﺳﯿﺎ ﻫﻢ از ﺳﻤﺖ‬ ‫راﻧﻨﺪه ﺑﺎ ﯾﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﮔﺸﺎد ﺑﺮام دﺳﺖ ﺗﮑﻮن داد ... ﺳﻮار ﺷﺪم ...‬ ‫
- ﺑﻪ ﺑﻪ ﮔﻠﯽ ﭼﺮا ﻣﺎﺷﯿﻦ رو دادي ﺑﻪ ﺳﯿﺎ اﯾﻦ آﺧﺮﯾﻦ ﺑﺎر ﮐﻪ راﻧﻨﺪﮔﯽ ﮐﺮده ﺑﻮد ﺑﺎ ﺧﺮ ﻣﺶ رﺟﺐ ﺑﻮد ...‬ ‫ﮔﻠﻨﺎر ﺑﻠﻨﺪ ﺧﻨﺪﯾﺪ: دﯾﮕﻪ ﮔﻔﺘﻢ ﺟﻠﻮي ﻏﺮﯾﺒﻪ ﻫﺎ زﺷﺘﻪ ﺑﻔﻬﻤﻦ اﯾﻦ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻧﺪﯾﺪه اﺳﺖ ...‬ ‫ﺳﯿﺎوش: ﻫﻮي ... ﺣﻮاﺳﺘﻮن ﺑﺎﺷﻪ ... ﭘﺮﺗﺘﻮن ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺑﯿﺮون ...‬ ‫آﯾﻨﻪ رو ﺗﻨﻈﯿﻢ ﮐﺮد: ﺑﺎ ﺗﻮام ... ﻣﻮش ﻣﻮش ... ﻣﮕﻪ ﻧﮕﻔﺘﻢ ﺑﻪ ﺧﻮدت ﻧﺮس ... اﯾﻦ ﭼﻪ رﯾﺨﺖ و ﻗﯿﺎﻓﻪ اﯾﻪ ...‬ ‫دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﻣﻮﻫﺎم ﮐﺸﯿﺪم و ﺗﻮ آﯾﻨﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺑﻬﺶ زدم: ﻣﻦ ﻫﺮ ﮐﺎري ﺑﮑﻨﻢ زﯾﺒﺎم ...‬ ‫ﺑﺎ ﻟﺤﻦ ﻣﺼﻨﻮﻋﯽ داش ﻣﺸﺘﯽ: ﺧﻼﺻﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ... ﻣﻦ ﺗﯿﺰﯾﻢ آﻣﺎدﺳﺖ ﻧﺬار اون ﭘﺴﺮه از ﻓﺮﻧﮓ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ رو ﺧﻄﯽ ﺧﻮﻃﯿﺶ ﮐﻨﻢ‬ ‫...‬ ‫از ﭘﺸﺖ دﺳﺘﻢ رو آوردن ﺗﻮ ﺻﻮرﺗﺶ و ﻟﭙﺎش رو ﮐﺸﯿﺪم: ﺳﯿﺎ ... اﺻﻼ ﺑﯿﺎ ﺑﭙﯿﭽﻮﻧﯿﻤﺸﻮن ﺧﻮدﻣﻮن ﺑﺮﯾﻢ ﺻﻔﺎ ...‬ ‫
- آي ﮔﻔﺘﯽ ... آي ﮔﻔﺘﯽ ﺣﯿﻒ ﮐﻪ ﺟﻠﻮي ﻧﺎﻣﺰد ﻧﺎزﻧﯿﻦ ﺿﺎﯾﻊ اﺳﺖ ﺑﻪ ﺧﺼﻮص ﮐﻪ ﯾﻪ ﺧﻮاﻫﺮ داره ... ﺑﻪ از ﺷﻤﺎ ﻧﺒﺎﺷﻪ ﻫﻤﭽﯿﻦ‬ ‫ﺣﻮري ﭘﺮي ...‬ ‫ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ و ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺗﮑﯿﻪ دادم: آﺧﻪ اﯾﻦ ﮐﺎره ﻫﻢ ﻧﯿﺴﺘﯽ دﻟﻢ ﻧﺴﻮزه ...‬ ‫
- ﻫﺮ ﻣﺮدي ﮐﻪ ﺷﻌﺎرش رو ﻣﯿﺪه ﺑﺎﻧﻮ ... ﻋﻤﻞ ﻧﻤﯿﮑﻨﻪ ... ﻣﻦ رو ﭼﻪ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺣﺮﻓﺎ ... ﻣﻦ ﺳﺮم ﺑﻪ زﻧﺪﮔﯿﻢ و ﺗﻤﻮم اون 5 ﺗﺎ دﺧﺘﺮي‬ ‫ﮐﻪ ﺑﻪ ﮔﻮﺷﯿﻢ زﻧﮓ ﻣﯽ زﻧﻦ ﮔﺮﻣﻪ ﯾﻌﻨﯽ اﯾﻦ ﺟﻮر آدم ﻗﺎﻧﻊ و ﺳﺮ ﺑﻪ زﯾﺮﯾﻢ ﻣﻦ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫از دور ﭘﺸﺖ اون ﭼﺎه دﺳﺖ ﺳﺎز ﮔﻠﯽ وﺳﻂ اون ﺑﺎﻏﭽﻪ ﮐﻪ ﻋﺠﯿﺐ ﻫﻢ آﻫﻨﮕﯽ ﺑﺎ ﻓﻀﺎي ﺳﻨﺘﯽ و آﻫﻨﮓ ﺟﺎن ﻣﺮﯾﻢ داﺷﺖ .‬ ‫دﯾﺪﻣﺶ ... اﯾﻦ ﭼﻨﺪ روز راﺟﻊ ﺑﻬﺶ ﻫﻢ ﻓﮑﺮ ﮐﺮده ﺑﻮدم ... ﻫﻢ ﻧﮑﺮده ﺑﻮدم ... راﻣﯿﻦ ﺗﻮ ﭘﯿﭻ و واﭘﯿﭻ ﻫﺎي ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻣﻦ ﺑﻮد ... اﻣﺎ‬ ‫ﮔﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد ... اﻧﮕﺎر از ﮐﻮﭼﻪ ﮐﻮدﮐﯿﻬﺎم ﮐﻪ رد ﺷﺪه ﺑﻮدم ... ﺗﻮ ﭘﯿﭻ اول ... ﺑﻌﺪ از ورود ﺑﻪ ﺟﻮاﻧﯽ دور ﺗﺮ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد ... و ﺑﻌﺪ ... ﺑﻌﺪ‬ ‫از ﮔﺬر از 02 ﺳﺎﻟﮕﯽ ﺣﺘﯽ اﮔﺮ ﺳﻪ ﮐﻮﭼﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ از 02 ﺳﺎﻟﮕﯽ رد ﻧﺸﺪه ﺑﻮدم ... ﻣﺤﻮ ﺷﺪه ﺑﻮد ... اﻣﺎ ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﺣﺎﻻ ﮐﻪ ﮐﻨﺎر ﻧﺎزﻧﯿﻦ‬ ‫و ﻧﺎﻣﺰدش اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد ﯾﻪ ﺣﺲ آﺷﻨﺎ اﯾﺠﺎد ﻣﯿﮑﺮد ... ﺣﺲ آﺷﻨﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﯽ اﺧﺘﯿﺎر ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯽ ﺷﺪ ﻗﻠﺒﻢ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﺰﻧﻪ ...‬ ‫ﺣﺎﻻ ﮐﻪ ﺑﺎ روﯾﯽ ﮔﺸﺎده ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﺎ ﺳﻪ ﻧﻔﺮ ﺑﻮد ... ﺑﻪ ﻧﻈﺮم ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺷﺒﯿﻪ ﯾﻪ ﺷﯿﻄﻨﺖ ﻧﺎب ﮐﻮدﮐﯽ ﺑﻮد ... ﺷﺒﯿﻪ ﯾﻪ ﺑﻮﺳﻪ ﯾﻮاﺷﮑﯽ ...‬ ‫ﺷﺒﯿﻪ ﯾﻪ دﻓﺘﺮ ﺧﺎﻃﺮه ﭘﺮ ﺷﯿﻄﻨﺖ ﮐﻪ ﺗﻤﺎم ﺗﻼﺷﺖ رو ﺑﺮاي ﭘﻨﻬﺎن ﮐﺮدﻧﺶ ﻣﯿﮑﻨﯽ ...‬ ‫ﺑﺎ ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪن ﺑﻬﺸﻮن و ﺳﻼم ﮐﺮدن ... ﺻﻮرت ﻧﺎزﻧﯿﻦ رو ﺑﻮﺳﯿﺪم ... ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺎل ﺑﻮد ﻧﺪﯾﺪه ﺑﻮدﻣﺶ ... آﺧﺮﯾﻦ ﺑﺎر ﺑﺮاي ﻣﺮاﺳﻢ‬ ‫رﻫﺎ آﻣﺪه ﺑﻮد ... ﺑﺎ ﻧﺎﻣﺰدش رادﻣﻬﺮ ﻫﻢ دﺳﺖ دادم ... ﻣﯽ دو ﻧﺴﺘﻢ ﻣﺪﺗﻬﺎ ﻋﺎﺷﻖ ﻧﺎزﻧﯿﻦ ﺑﻮده و اﻻن اﮔﺮ ﮐﻪ اﯾﻦ ﺟﺎﺳﺖ ﺣﺎﺻﻞ‬ ‫ﺑﯿﺶ از دو ﺳﺎل رﻓﺖ و آﻣﺪ و اﺻﺮارش ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻮاده ﻧﺎزﻧﯿﻨﻪ ...‬ ‫اﻇﻬﺎر ﺧﻮﺷﻮﻗﺘﯽ ﮐﺮدﯾﻢ ﺑﺮاي آﺷﻨﺎﯾﯽ ﻫﻢ ... ﺑﺎ ﻧﺎزﻧﯿﻦ اﻇﻬﺎر دﻟﺘﻨﮕﯽ ... و ﻣﻦ ﺣﺲ ﮐﺮدم ﺗﻮ دﻟﺘﻨﮕﯽ ﻫﺎي ﻋﻤﯿﻖ ﻣﻦ ﯾﻪ ﺧﺮاش‬ ‫ﮐﻮﭼﮏ ﺑﻮده ﮐﻪ ﺑﯿﻦ ﺗﻤﺎم اون زﺧﻤﻬﺎي ﺣﺎﺻﻞ از دﻟﺘﻨﮕﯽ دﯾﺪه ﻧﻤﯽ ﺷﺪه اﻣﺎ ﺑﻮده ... ﻧﺎزﻧﯿﻦ ... ﻣﺎدرش ... ﻣﺮاﺳﻤﻬﺎي ﺧﺘﻢ اﻧﻌﺎم‬ ‫ﻧﺬري ﻣﺎدرش ... دوره ﻫﺎي زﻧﺎﻧﻪ ﻣﺎﻫﯽ ﯾﮏ ﺑﺎر ﻣﺎدرﻫﺎﻣﻮن ﻋﺠﯿﺐ دور ﻣﯽ رﺳﯿﺪن ... ﻋﺠﯿﺐ ...‬ ‫روي ﺗﺨﺖ ﺑﺰرﮔﯽ ﻧﺸﺴﺘﯿﻢ ... ﻣﻦ ﮐﻨﺎر ﺳﯿﺎوش ... رو ﺑﻪ روي راﻣﯿﻦ ﮐﻪ اﻣﺸﺐ ﻋﺠﯿﺐ ﺑﻪ ﻧﻈﺮم ﺻﻮرﺗﺶ ﭘﺮ از ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﻮد ...‬ ‫ﻧﺎزﻧﯿﻦ رو ﺑﻪ رادﻣﻬﺮ ﮐﺮد: ﻋﺰﯾﺰم ... ﻫﻤﺮاز از ﻣﻦ و ﮔﻠﻨﺎر ﮐﻮﭼﯿﮑﺘﺮه اﻣﺎ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺗﻮ ﺑﭽﮕﯿﻤﻮن ﻫﻢ ﺑﺎزﯾﻤﻮن ﺑﻮد ...‬ ‫داﻣﻦ ﺳﺎراﻓﻮﻧﻢ رو ﻣﺮﺗﺐ ﮐﺮدم و ﭘﺎﻫﺎم رو زﯾﺮ ﮔﺬاﺷﺘﻢ و دو زاﻧﻮ ﻧﺸﺴﺘﻢ و رو ﺑﻪ ﺻﻮرت ﺧﻨﺪان اﯾﻦ آﻗﺎي وﮐﯿﻞ ﮐﺮدم: اﻟﺒﺘﻪ‬ ‫ﻧﺎزﻧﯿﻦ ﺑﺎ ادب ذاﺗﯿﺶ ﺑﻬﺘﻮن ﺗﻮﺿﯿﺢ داد ... ﻣﻦ آوﯾﺰﻧﺸﻮن ﺑﻮدم ... ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻦ ﺑﺎزﯾﻢ ﺑﺪن اﻣﺎ ﻣﻦ ﺧﻮدم رو ﺑﻪ زور ﺟﺎ ﻣﯿﮑﺮدم ...‬ ‫ﺻﺪاي ﺧﻨﺪه ﺑﻠﻨﺪ و ﺗﻌﺎرﻓﺎت ﮔﻠﻨﺎر و ﻧﺎزﻧﯿﻦ ﻫﻢ زﻣﺎن ﺷﺪ ﺑﺎ ورود ﮔﺎرﺳﻮن ﺑﺮاي ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺳﻔﺎرش ﻫﺎ ...‬ ‫راﻣﯿﻦ: ﺑﭽﻪ ﻫﺎ اﯾﻦ ﺟﺎ ﺷﺎم ﻣﯿﺨﻮرﯾﺪ ﯾﺎ ﺑﺮﯾﻢ ﯾﻪ ﺟﺎي دﯾﮕﻪ؟‬ ‫ﻧﺎزﻧﯿﻦ دﺳﺘﺶ رو دور ﺑﺎزوي رادﻣﻬﺮ ﺣﻠﻘﻪ ﮐﺮد: رادﻣﻬﺮ ﺗﻮ ﻗﻮل دادي ...‬ ‫رادﻣﻬﺮ: راﻣﯿﻦ داداش ... اﯾﻦ ﺟﺎ ﺷﺎم ﻧﺨﻮرﯾﻢ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻮﻣﻢ ﻗﻮل ﯾﻪ ﻣﺮغ ﺳﻮﺧﺎري دﺑﺶ رو دادم ...‬ ‫ﺳﯿﺎ زﯾﺮ ﮔﻮﺷﻢ: ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﻣﯿﺰان ذﻻﻟﺘﺶ رو ﺑﺸﻪ ﺗﻮ ﮔﯿﻨﺲ ﻧﻮﺷﺖ ...‬ ‫ﺑﺎ آرﻧﺞ ﺑﻪ ﭘﻬﻠﻮي ﺳﯿﺎ زدم ... ﭼﻮن راﻣﯿﻦ داﺷﺖ ﻧﮕﺎﻣﻮن ﻣﯽ ﮐﺮد و ﺷﮏ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﮐﻪ ﺷﻨﯿﺪه ﺑﻮد ... اﯾﻦ رو ﻣﯿﺸﺪ از ﭼﺸﻤﺎي‬ ‫ﺷﯿﻄﻮﻧﺶ ﺧﻮﻧﺪ ...‬ ‫ﻗﻠﯿﻮن ﻫﺎ رو ﮐﻪ ﮔﺬاﺷﺘﻦ ... ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ ﭼﺎي روي ﺗﺨﺖ ﺳﯿﺎوش ﯾﮑﯿﺶ رو ﺑﻪ دﻫﻨﺶ ﮔﺮﻓﺖ ﺗﺎ ﭼﺎﻗﺶ ﮐﻨﻪ ... ﺑﺤﺚ ﺑﯽ ﭘﺎﯾﺎن‬ ‫ﻧﺎزﻧﯿﻦ و ﮔﻠﻨﺎر ﮐﻪ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﻫﻢ رﺷﺘﻪ ﺑﻮدن، ﮔﻠﻨﺎر داﻧﺸﺠﻮي دﻧﺪاﻧﭙﺰﺷﮑﯽ ﺑﻮد و ﻧﺎزﻧﯿﻦ ﭘﺰﺷﮑﯽ ... ﮐﻤﯽ ﺧﺎرج از ﺣﻮﺻﻠﻪ ﻣﻦ ﺑﻮد ...‬ ‫ﺳﺮم ﭼﺮﺧﯿﺪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ اﻃﺮاف ... ﺑﻪ دﯾﺪن ﺗﺨﺘﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﮐﻨﺎر ﻫﻢ ﭼﯿﺪه ﺷﺪه ﺑﻮد و ﭘﺮ ﺑﻮد از ﺧﻮﺷﯽ ... ﭘﺮ از ﺧﻨﺪه ... اﻣﺎ ﭘﺸﺖ اون‬ ‫ﮔﻠﺪاﻧﻬﺎي ﻇﺮﯾﻒ ﺷﻤﺸﺎد ... ﺗﺨﺖ رو ﺑﻪ رو زن و ﺷﻮﻫﺮ ﺟﻮاﻧﯽ ﺑﻮدن ﮐﻪ رو ﺑﻪ روي ﻫﻢ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدن ... ﻣﺮد ﺳﺮش ﺗﻮ ﺗﺒﻠﺘﺶ ﺑﻮد‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫... ﻋﻤﯿﻖ ﺑﺎ اﺧﻢ و زن ﺑﺎ ﭘﺴﺮ ﺑﭽﻪ اي ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺷﺒﯿﻪ ﺑﭽﮕﯽ ﻫﺎي ﮐﻮﺷﺎ ﺑﻮد ﻣﺸﻐﻮل ﺑﻮد ... اﯾﻦ ﺻﺤﻨﻪ ﭼﻪ ﻗﺪر آﺷﻨﺎ ﺑﻮد ... ﭼﻪ‬ ‫ﻗﺪر ... ﭼﻪ ﻗﺪر اون زن ﻏﻤﮕﯿﻦ و ﮐﻮدﮐﺶ رﻧﮓ رﻫﺎ رو داﺷﺘﻦ ... ﺑﺎ اون ﻫﺎﻟﻪ ﺳﺮﺧﻮردﮔﯽ اﻃﺮاﻓﺸﻮن ... اون ﻣﺮد ﻫﻢ زﻧﺶ رو‬ ‫دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺖ؟ اون ﻣﺮد ﻫﻢ ﺑﻪ ﻧﻈﺮش زﻧﺶ در ﺷﺎﻧﺶ ﻧﺒﻮد؟ ﭼﯿﺰي ﺑﻪ دﻟﻢ ﭼﻨﮓ زد ﮐﻪ ﺑﺎ ﺑﺮﺧﻮرد دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﺷﻮﻧﻪ ام ﺑﻪ ﭘﺸﺖ‬ ‫ﺳﺮم ﭼﺮﺧﯿﺪم و ﺳﮑﻮت ﺟﻤﻌﯽ ﮐﻪ ﻣﺜﻼ ﻫﻤﺮاﻫﺸﻮن اوﻣﺪه ﺑﻮدم رو دﯾﺪم ﮐﻪ داﺷﺘﻦ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد ... دﺳﺖ ﺳﯿﺎ ﺑﻮد روي‬ ‫ﺷﻮﻧﻪ ام ﮐﻤﯽ ﻣﺘﻔﮑﺮ ﭘﺮﺳﯿﺪ: ﮐﺠﺎﯾﯽ ﺗﻮ ﻫﻤﺮاز؟‬ ‫راﻣﯿﻦ رد ﻧﮕﺎﻫﻢ رو ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ... از ﭼﺸﻤﺎش ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﮐﻪ ﺳﺮ در ﻧﯿﺎورده ...‬ ‫ﭼﺮﺧﯿﺪم ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺸﻮن و ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم: ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ﻣﮕﻪ ﺻﺪام ﮐﺮدﯾﺪ؟‬ ‫ﮔﻠﻨﺎر ﺧﻨﺪﯾﺪ: ﺣﺎج ﺧﺎﻧﻮم رو ﺑﺎش ... ﺑﯿﺸﺘﺮ از 4 ﺑﺎر ...‬ ‫ﮔﻮﺷﻪ ﺷﺎﻟﻢ رو ﺑﯿﻦ اﻧﮕﺸﺘﺎم ﮔﺮﻓﺘﻢ: ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ... ﻧﺸﻨﯿﺪم ...‬ ‫راد ﻣﻬﺮ: ﺑﺎ ﺧﻮدﺗﻮن ﺧﻠﻮت ﮐﺮده ﺑﻮدﯾﺪ ...‬ ‫
- ﻧﻪ ﭼﯿﺰي ﺑﺮام ﻋﺠﯿﺐ آﺷﻨﺎ اوﻣﺪه ﺑﻮد ...‬ ‫راﻣﯿﻦ و رادﻣﻬﺮ ﺳﺮ ﭼﺮﺧﻮﻧﺪن ﺑﻪ اون ﺳﻤﺖ ... اﻣﺎ ﺧﻮب ﻣﺒﺪوﻧﺴﺘﻢ ﺳﯿﺎ و ﮔﻠﻨﺎر ﻧﯿﺎزي ﺑﻪ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدن ﻧﺪارن ... ﺧﻮب ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻦ‬ ‫ﻣﻨﻈﻮرم ﭼﯿﻪ ...‬ ‫دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺟﻮ ﻋﻮض ﺷﻪ ...‬ ‫ﻧﺎزﻧﯿﻦ: ﺧﻮب ... ﻫﻤﺮاز از ﮐﺎر ﮐﺮدن ﺑﺎ راﻣﯿﻦ راﺿﯽ ﻫﺴﺘﯽ؟‬ ‫ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم
قسمت سوم
.. ﺗﻤﺎم ﭼﯿﺰﻫﺎي ﻫﺠﻮم آورده ﺑﻪ ﻣﻐﺰم رو دور ﮐﻨﻢ ... ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم: ﺑﺎﯾﺪ از اﯾﺸﻮن ﭘﺮﺳﯿﺪ ...‬ ‫راﻣﯿﻦ ﮐﻪ داﺷﺖ ﺗﻮ اﺳﺘﮑﺎن ﺧﻮدش ﭼﺎي ﻣﯿﺮﯾﺨﺖ ﻟﻮﻟﻪ ﻗﻠﯿﻮن رو ﺑﻪ دﺳﺖ دادﻣﻬﺮ داد: دﺧﺘﺮ ﺑﺎ ﺳﻮادي ﻫﺴﺘﯽ و ﺧﯿﻠﯽ ﺻﺒﻮر ...‬ ‫ﻧﺎزﻧﯿﻦ: ﺻﺒﻮر؟! ﺑﺎورم ﻧﻤﯽ ﺷﻪ ... ﺗﻮ اﯾﻦ ﭼﻨﺪ ﺳﺎل ﭼﻪ ﻗﺪر ﺗﻐﯿﯿﺮ ﮐﺮدي ﻣﻦ اوﻟﺶ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم ﻓﻘﻂ ﺻﻮررﺗﺖ ﻋﻮض ﺷﺪه اﻣﺎ‬ ‫روﺣﯿﺎﺗﺖ ﻫﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﻋﻮض ﺷﺪه ...‬ ‫

- ﺧﻮب زﻧﺪﮔﯿﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﮐﺮده ﻧﺎزﻧﯿﻦ ﺟﺎن ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻏﻤﮕﯿﻨﯽ زد: ﺑﻠﻪ ﻣﺘﺎﺳﻔﺎﻧﻪ ... اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ﺧﯿﻠﯽ اذﯾﺖ ﺷﺪي ...‬ ‫ﺳﯿﺎ: ﮐﯽ ﮔﻔﺘﻪ اﯾﻦ اذﯾﺖ ﺷﺪه ... ﻓﻘﻂ ﻣﺎ رو اذﯾﺖ ﮐﺮده ...‬ ‫دﺳﺘﻢ رو ﺑﺮدم زﯾﺮ ﺷﺎﻟﻢ رو در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ داﺷﺘﻢ ﻣﯿﺨﻨﺪﯾﺪم ... ﮔﯿﺲ ﺗﮏ ﺑﺎﻓﺘﻢ رو آروم اﻧﺪاﺧﺘﻢ روي ﺷﻮﻧﻪ ام و ﭼﺸﻢ دوﺧﺘﻢ ﺑﻪ‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﺶ: ﻣﻦ؟ ﻣﻦ ﺑﺎ ﺗﻮ ﭼﯽ ﮐﺎر دارم ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زد و روﺑﻪ ﻧﺎزﻧﯿﻦ: ﻣﯽ ﺑﯿﻨﯽ؟ ﺑﻌﺪ ﻣﯿﮕﻪ ﭼﺮا؟‬ ‫... ﻣﻨﻈﻮرش رو ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﺸﺪه ﺑﻮدم ... اﻣﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ رو ﻟﺐ ﻫﻤﻪ ﺑﺮام ﺟﺎﻟﺐ ﺑﻮد ... ﻫﺮ ﭼﻨﺪ راﻣﯿﻦ ﺳﺮش رو ﮔﺮم ﻇﺮف ﺧﺮﻣﺎي روﺑﻪ‬ ‫روش ﮐﺮده ﺑﻮد ...‬ ‫ﻣﻦ: ﺳﯿﺎ ... ﻣﻦ اذﯾﺖ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﯾﺎ ﺗﻮ ﮐﻪ ﺗﻤﺎم ﻣﺪت داري ﺳﺮ ﺑﻪ ﺳﺮ ﻣﻦ ﻣﯿﺬاري ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- د ﺑﯿﺎ ... اﯾﻦ ﻋﺸﻮه ﻫﺎ رو ﻣﯿﺎي ... ﻣﻨﻢ ﻫﯽ ﻣﯿﮕﻢ ﺑﺎﺑﺎ ﺟﺎن ﻣﻦ زن ﺑﮕﯿﺮش ﻧﯿﺴﺘﻢ ... ﺑﻌﺪ ﻧﺎراﺣﺖ ﻣﯽ ﺷﯽ ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯿﮑﻨﯽ ...‬ ‫ﺗﺎزه ﻣﻨﻈﻮرش رو ﻓﻬﻤﯿﺪم ... ﺧﺠﺎﻟﺖ ﮐﺸﯿﺪم و ﺳﺮم رو ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻢ ... اﻣﺎ ﺧﻨﺪه ﺑﻠﻨﺪ ﻫﻤﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺑﻪ ﻟﺒﻢ ﺑﯿﺎد ...‬ ‫راﻣﯿﻦ ﺑﺎ ﻟﺤﻨﯽ ﮐﻪ ﮐﻤﯽ ﺟﺪي ﺷﺪه ﺑﻮد: ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ اون دﺧﺘﺮ ﻋﺠﻮل و ﺑﺎ اون ﺗﯿﭗ ﭘﺴﺮوﻧﻪ و آﻫﻨﮓ ﻫﻮي ﻣﺘﺎل رو ﮐﺠﺎ ﻗﺎﯾﻤﺶ‬ ‫ﮐﺮدي؟‬ ‫
- ﺗﻮ ﮔﺬﺷﺘﻪ ... ﻫﻤﻮن ﺟﺎ ﻗﺎﯾﻢ ﺷﺪ ... ﺗﻮ ﻫﻤﻮن اﺗﺎﻗﯽ ﮐﻪ دﯾﻮاراش ﺳﯿﺎه ﺑﻮد و از درو دﯾﻮارش اﺳﮑﻠﺖ آوﯾﺰون ﺑﻮد ... از ﻫﻤﻮن‬ ‫روزي ﮐﻪ دﯾﻮاراي اون اﺗﺎق رﻧﮕﺶ ﻋﻮض ﺷﺪ ... در ﺣﻘﯿﻘﺖ رﻧﮓ ﻧﮕﺎه اون دﺧﺘﺮ ﻫﻢ ﻋﻮض ﺷﺪ ... درﺣﻘﯿﻘﺖ رﻧﮓ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﻫﺎش‬ ‫ﻋﻮض ﺷﺪ ... ﺷﺪه ﻫﻤﯿﻦ دﺧﺘﺮي ﮐﻪ رو ﺑﻪ روﺗﻮﻧﻪ ...‬ ‫
- رﻧﮓ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﻫﺎت ﭼﻪ رﻧﮕﯿﻪ اﻻن؟‬ ‫اﺳﺘﮑﺎن ﭼﺎﯾﯿﻢ رو ﮐﻨﺎر ﻟﺒﻢ ﺑﺮدم و ﺑﺨﺎرش رو ﻧﻔﺲ ﮐﺸﯿﺪم ... ﭼﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ﺑﺎرﻫﺎ ﮔﺮم ﺷﺪه ﺑﻮد ﺣﺎﻻ ﻫﯿﭻ اﺛﺮي از رﻧﮓ و‬ ‫ﺑﻮي ﭼﺎي ﻧﺪاﺷﺖ رو ﺟﺮﻋﻪ اي ﻧﻮﺷﯿﺪم: آﺑﯽ ...‬ ‫ﭼﺸﻤﺎش ﭘﺮ از ﺗﻌﺠﺐ ﺷﺪ: ﭼﺮا آﺑﯽ؟ ﯾﻌﻨﯽ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﻫﺎت ﺑﻪ اﻧﺪازه رﻧﮓ آﺑﯽ ﻋﻤﯿﻖ و آراﻣﺶ ﺑﺨﺸﻦ؟‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪ آروﻣﯽ زدم: ﻣﻦ ﺑﻪ ﺣﺲ ﻫﺎم ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯿﮑﻨﻢ. ﻓﻘﻂ ﺣﺴﺸﻮن ﻣﯿﮑﻨﻢ ... ﻣﻦ ﻓﻘﻂ و ﻓﻘﻂ ﺑﺎ ﺣﺴﻬﺎم زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯿﮑﻨﻢ ... ﻫﺮ ﭼﯿﺰي‬ ‫ﻫﻤﻮن رﻧﮕﯿﻪ ﮐﻪ ذﻫﻦ ﻣﻨﻪ ... ﺧﻮدﺧﻮاﻫﺎﻧﻪ اﺳﺖ اﻣﺎ ﻫﺮ ﭼﯿﺰي اون رﻧﮕﯽ رو داره ﮐﻪ ﻣﻦ ﻣﯽ ﺑﯿﻨﻢ ... ﺗﻌﺒﯿﺮ دﯾﮕﺮان از اون رﻧﮓ‬ ‫ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﺑﺮام ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﺟﻮاﺑﻢ ﺑﻪ ﺧﺼﻮص ﺟﻤﻠﻪ آﺧﺮم ﮔﯿﺠﺶ ﮐﺮده ﺑﻮد ... ﺗﮑﯿﻪ دادم ﺑﻪ ﭘﺸﺘﯽ ﭘﺸﺖ ﺳﺮم ... ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي از رﺿﺎﯾﺖ روي ﻟﺐ ﺳﯿﺎ ﺑﻮد ... ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﺟﻮاب ﻧﺴﺒﺘﺎ ﻗﺎﻃﻊ و اﻟﺒﺘﻪ ﮐﻤﯽ ﺗﻨﺪم ﺑﻪ راﻣﯿﻦ رو دوﺳﺖ داﺷﺘﻪ ...‬ ‫ﺑﺎ ﭘﯿﺶ ﮐﺸﯿﺪه ﺷﺪﻧﻪ ﺑﺤﺚ ﻋﻘﺪ و ﻋﺮوﺳﯿﻪ ﻧﺎزﻧﯿﻦ ﺗﻮﺳﻂ ﮔﻠﻨﺎر ... ﻓﻀﺎ ﮐﻤﯽ ﻋﻮض ﺷﺪ و ﻣﻦ ﻓﺎرغ از ﮔﻮش ﮐﺮدن ﺑﻪ اﯾﻦ رﯾﺘﻢ‬ ‫ﻧﺮﻣﺎل زﻧﺪﮔﯽ دﯾﮕﺮان ... ﻫﻤﻪ ذﻫﻨﻢ ﭘﺮ از دﯾﺪن ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ... ﺗﻤﺮﯾﻦ ... اﺟﺮا ... و ﭘﻮل ... ﭼﺸﻢ دوﺧﺘﻢ ﺑﻪ ﻗﻞ ﻗﻞ ﺷﯿﺸﻪ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻗﻠﯿﻮن‬ ‫... و ﻟﺬت ﺑﺮدن از ﺻﺪاي ﻫﻤﻬﻤﻪ اﻃﺮاﻓﻢ.‬ ‫روي ﻧﯿﻤﮑﺖ ﻓﻠﺰي آﺑﯽ رﻧﮓ ﭘﺸﺖ ﺳﺎﻟﻦ ﺗﻤﺮﯾﻦ ﻧﺸﺴﺘﻢ و ﺳﺮم رو ﺑﺮدم ﻋﻘﺐ ﺑﻌﺪ از 5 ﺳﺎﻋﺖ ﺳﺮ ﭘﺎ ﺑﻮدن ﻗﺮار ﺷﺪ ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻋﺖ‬ ‫اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﮐﻨﯿﻢ و ﻣﻦ ﺑﻪ ﺟﺎي ﻓﻀﺎي ﺷﻠﻮغ داﺧﻞ و ﺑﺤﺚ ﻫﺎي ﻫﻤﯿﺸﮕﯽ از ﭘﻮل ﻧﺒﻮدن ﺗﻮي ﺗﺌﺎﺗﺮ و ﺧﻨﺪه ﻫﺎي ﺑﻠﻨﺪ ﺳﻬﯿﻞ‬ ‫ﺗﺮﺟﯿﺢ دادم ﮐﻤﯽ ﺑﺎ ﺧﻮدم ﺧﻠﻮت ﮐﻨﻢ ... دﺳﺘﻢ رو از دو ﻃﺮف روي ﻧﯿﻤﮑﺖ ﮔﺬاﺷﺘﻢ و ﺳﺮم رو ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺧﻢ ﮐﺮدم ... ﻫﻮاي ﮔﺮم‬ ‫و ﺷﺪﯾﺪا ﺧﻔﻘﺎن آوري ﺑﻮد ... دﯾﺸﺐ ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﺧﻮاب رﻫﺎ رو دﯾﺪه ﺑﻮدم ... دﻗﯿﻘﺎ ﭼﻬﺮه اش ﻫﻤﻮن ﻃﻮري ﺑﻮد ﮐﻪ از ﺳﻪ روز ﻗﺒﻞ از‬ ‫ﻣﺮﮔﺶ ﺑﻪ ﯾﺎد داﺷﺘﻢ. ﺻﺒﺢ ﺑﺎﻟﺸﺘﻢ ﺧﯿﺲ ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﻫﻮاي ﺧﯿﻠﯽ ﮔﺮﻣﯿﻪ ...‬ ‫ﭼﺸﻤﺎم رو ﺑﺎز ﮐﺮدم و ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺑﺸﻢ از ﺧﻠﻮﺗﯽ ﮐﻪ ﺑﻬﻢ زده ﺑﻮد اﻣﺎ ﺑﺎ دﯾﺪن ﭼﺸﻤﺎن ﺧﻨﺪان ﺳﻮﭘﺮ اﺳﺘﺎرﻣﻮن ﻧﯿﻤﭽﻪ‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺻﻮرﺗﻢ رو ﭘﻮﺷﻮﻧﺪ: ﺑﻠﻪ ﮔﺮﻣﻪ ...‬ ‫ﭼﻬﺎر زاﻧﻮ روي ﻧﯿﻤﮑﺖ ﻧﺸﺴﺖ و ﻣﻦ دﺳﺘﺎم رو از ﭘﺸﺘﯽ ﻧﯿﻤﮑﺖ ﺑﺮداﺷﺘﻢ و روي زاﻧﻮ ﻫﺎم ﮔﺬاﺷﺘﻢ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- دﺧﺘﺮ ﺗﻮ ﻫﺮ آﻧﭽﻪ ﮐﻪ ﺣﺲ ﻣﯿﮑﻨﯽ رو ﻣﯿﺸﻪ از روي ﺻﻮرﺗﺖ ﺧﻮﻧﺪ ...‬ ‫ﻣﻮﻫﺎم رو دادم ﺗﻮي ﺷﺎﻟﻢ: ﻣﯿﮕﻦ ﭼﺸﻢ آﯾﻨﻪ ﻗﻠﺒﻪ ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زد: ﭘﺲ اﻻن ﻗﻠﺒﺖ ﺑﺪ ﺟﻮري ﻏﻤﮕﯿﻨﻪ ...‬ ‫ﻣﺮد ﺑﺎﻫﻮﺷﯽ ﺑﻮد ... ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮب ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ دﻟﻪ ﻫﻢ ﻧﯿﺴﺖ ... اﻟﺒﺘﻪ ﻣﯽ ﺑﻮد ﻫﻢ ﻓﺮﻗﯽ ﻧﻤﯿﮑﺮد ... ﻣﻦ رو ﭼﻪ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺳﻮﭘﺮ اﺳﺘﺎر‬ ‫ﺛﺮوت ﻣﻨﺪ و ﻣﻌﺮوف و دﺧﺘﺮ ﮐﺶ ... اﻣﺎ ﻋﺠﯿﺐ اﺣﺴﺎﺳﺖ آدﻣﻬﺎ رو ﻣﯿﮕﺮﻓﺖ و ﺑﺮاش ﻫﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ اﺣﺴﺎﺳﺎت آدﻣﻬﺎ ﻣﻬﻢ ﺑﻮدن‬ ‫...‬ ‫ﺑﻪ روﺑﻪ رو ﺧﯿﺮه ﺷﺪم: ﯾﮑﻢ دﻟﺘﻨﮕﻢ ... ﯾﺎ ﺷﺎﯾﺪ دﻟﮕﯿﺮم ... ﻫﻨﻮز ﺗﺼﻤﯿﻢ ﻧﮕﺮﻓﺘﻢ ...‬ ‫
- ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﺑﯿﺸﺘﺮ دﻟﺘﻨﮕﯽ ... دﻟﺖ ﺑﺰرگ ﺗﺮ از اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﮕﯿﺮه ...‬ ‫ﭼﻪ ﻗﺪر از ﻣﻦ ﺷﻨﺎﺧﺖ داﺷﺖ؟ اﺻﻼ ﭼﺮا ﺗﻼش ﻣﯿﮑﺮد ﺑﺸﻨﺎﺳﻪ؟‬ ‫ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ و ﻧﮕﺎه ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﺶ رو دﯾﺪم ...‬ ‫
- ﺑﺮات ﻋﺠﯿﺒﻢ ﻧﻪ؟!‬ ‫ﮐﻤﯽ ﺗﻮ ﺟﺎم ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﺷﺪم و ﮔﻔﺘﻢ: راﺳﺘﺶ رو ﺑﺨﻮاﯾﺪ ﻧﻪ ﺧﯿﻠﯽ ... ﯾﻌﻨﯽ ﭼﺮا ﯾﮑﻢ ...‬ ‫ﺧﻨﺪﯾﺪ: ﭘﺲ ﻓﻘﻂ ﺗﻮ ﺣﺲ ﻫﺎي دروﻧﯿﺖ ﻣﺮدد ﻧﯿﺴﺘﯽ ﺗﻮ اﻓﮑﺎرت راﺟﻊ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻫﻢ ﻫﻨﻮز ﺗﺼﻤﯿﻤﺖ رو ﻧﮕﺮﻓﺘﯽ ...‬ ‫ﻧﻔﺴﺶ رو ﺑﯿﺮون داد: اﻟﺒﺘﻪ اﯾﻦ ﺧﻮﺑﻪ ... ﻧﺸﻮن ﻣﯿﺪه ﺷﺎﯾﻌﺎت رو دﻧﺒﺎل ﻧﻤﯽ ﮐﻨﯽ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﺣﺲ ﻫﺎي ﺧﻮدم رو دﻧﺒﺎل ﻣﯿﮑﻨﻢ و آﻧﭽﻪ ﮐﻪ ﻣﯿﺒﯿﻨﻢ رو وﮔﺮﻧﻪ ﺣﺮف زﯾﺎده ﺑﻪ ﺧﺼﻮص از ﻧﻮع ﻣﻔﺘﺶ ...‬ ‫ﺧﻨﺪه اي ﮐﺮد: ﺑﺎ دﻧﯿﺎي اﻃﺮاﻓﺖ ﻫﻨﻮز ﻫﻢ رﻧﮓ ﻧﺸﺪي ...‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺘﻢ ﮐﺮدم و از ﺟﺎم ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم: اﯾﻦ ﺟﺎ ﺗﺌﺎﺗﺮه ... دﻧﯿﺎش ﺑﺎ ﺳﯿﻨﻤﺎ ﻓﺮق ﻣﯿﮑﻨﻪ ... ﺷﺮاﯾﻄﺶ ﻋﯿﻦ ارﺗﺸﻪ ... ﻫﻢ رﻧﮓ‬ ‫ﺷﺪن ﺑﺎ ﺟﻤﺎﻋﺖ رو ﻫﻢ ﻧﻤﯿﻄﻠﺒﻪ ... ﮐﺴﯽ از اﯾﻦ ﺟﺎ ﺳﻮﭘﺮ اﺳﺘﺎر ﻧﻤﯽ ﺷﻪ ...‬ ‫ﺑﺎ ﯾﻪ ﺟﻬﺶ از ﺟﺎش ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪو ﻫﻢ ﻗﺪﻣﻢ ﺷﺪ: ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻧﺨﻮاﺳﺘﯽ ﻣﻌﺮوف ﺑﺸﯽ؟‬ ‫ﭼﺮا ﻣﻦ اﯾﻦ ﺳﺌﻮال رو ﻫﯿﭻ وﻗﺖ از ﺧﻮدم ﻧﭙﺮﺳﯿﺪه ﺑﻮدم؟ اﻣﺎ ﻋﺠﯿﺐ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺟﻮاﺑﺶ رو ﺧﯿﻠﯽ واﺿﺢ ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﻫﻤﻮن روز اوﻟﯽ ﮐﻪ ﭘﺎم رو ﮔﺬاﺷﺘﻢ داﻧﺸﮑﺪه ﻧﻤﺎﯾﺶ ... ﻓﻘﻂ ﯾﮏ ﭼﯿﺰ رو ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ... ﻣﻦ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺎزي ﮐﻨﻢ ... ﻗﺼﻪ‬ ‫ﺑﮕﻢ ... ﺑﻘﯿﻪ ﭼﯿﺰﻫﺎ ﺣﻮاﺷﯽ ﻫﺴﺘﻦ ...‬ ‫ﭼﺸﻤﺎش ﭘﺮ از ﯾﻪ ﺣﺮف ﺷﺪن ... دﻫﻨﺶ رو ﺑﺎز ﮐﺮد ﺟﻮاﺑﻢ رو ﺑﺪه ﮐﻪ ﺻﺪاي ﺑﻤﯽ ﮐﻪ ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ﻣﺎل اون ﭼﺸﻤﺎي ﺧﺎﮐﺴﺘﺮﯾﻦ‬ ‫ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺳﺮﻣﻮن ﺑﻪ ﺳﻤﺖ راﺳﺖ ﺑﭽﺮﺧﻪ ... اﺳﺘﺎد اﻣﯿﺮي ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﺳﻼم ﮐﺮده ﺑﻮد ...‬ ‫رﻓﺘﻢ ﺟﻠﻮ ... ذوق ﮐﺮدم ... اﯾﻦ ﻣﺮد ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﺮاي ﻣﻦ ﻣﻨﺒﻊ ﯾﻪ ﺣﺲ ﭘﺪراﻧﻪ ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﺳﻼم اﺳﺘﺎد ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زد: ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﺑﺮات اﺳﺘﺎدم؟ ﻫﻤﺮاز ﻧﺎزﻧﯿﻦ ﻣﻦ اﯾﻦ ﺟﺎ ﮐﻪ ﺗﺨﺘﻪ ﻧﺪاره ...‬ ‫
- ﺑﺮاي ﻣﻦ ﻫﺮ ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﺗﻮش ﻧﻔﺲ ﻣﯿﮑﺸﯿﺪ ﮐﻼس و ﻣﺤﻞ ﯾﺎد ﮔﯿﺮﯾﻪ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﻣﺤﻤﺪ ﺑﺎ اﺳﺘﺎد دﺳﺖ داد: ﺳﻼم ﺑﺮ اﺳﺘﺎد اﻣﯿﺮي ﻋﺰﯾﺰ ...‬ ‫اﺳﺘﺎد ﺑﺎ ﻟﺨﻨﺪي ﮐﻤﯽ ﺟﺪي ﺗﺮ ﺟﻮاب داد: ﻣﯽ ﺑﯿﻨﻢ ﮐﻪ دو ﺗﺎ ﻧﻘﺶ اول ﺑﺎﻫﻢ ﺧﻠﻮت ﮐﺮدﯾﺪ ...‬ ‫
- ﺑﻬﺘﺮ ﺑﮕﯿﻢ ﻣﻦ ﺧﻠﻮت ﻫﻤﺮاز رو ﺑﻬﻢ زدم ...‬ ‫ﻣﻦ: اﯾﻦ ﭼﻪ ﺣﺮﻓﯿﻪ ﻧﻔﺮﻣﺎﯾﯿﺪ ...‬ ‫اﺳﺘﺎد ﺑﺎ اﺑﺮوﯾﯽ ﮐﻪ ﮐﻤﯽ ﺑﺎﻻ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻫﺮ دو ﻣﺎ اﻧﺪاﺧﺖ ... ﻧﮕﺎﻫﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﺎ اﺟﺎزه اي ﺑﮕﻪ و آرام و ﺳﺮ‬ ‫ﺧﻮش ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺳﺎﻟﻦ ﺣﺮﮐﺖ ﮐﻨﻪ ...‬ ‫
- ﺳﺮ ﺗﻤﺮﯾﻦ اﻣﺮوز ﻣﺎ ﻫﺴﺘﯿﺪ اﺳﺘﺎد؟‬ ‫ﺳﺌﻮاﻟﻢ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺳﺮش رو از ﻣﺴﯿﺮ رﻓﺘﻦ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﻦ ﺑﭽﺮﺧﻮﻧﻪ: اوﻣﺪم ﺑﺎﻫﺎت ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻢ ... ﯾﻪ ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد ﺧﻮب ﺑﺮات دارم‬ ‫...‬ ‫ﭘﺮ از ﻫﯿﺠﺎن ﺷﺪم ... ﺧﻮب ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ اﺳﺘﺎد اﻣﯿﺮي ﭘﯿﺸﻨﻬﺎداﺗﺶ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﺮاي ﻣﻦ ﯾﻪ ﮔﺎم ﺧﯿﻠﯽ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺟﻠﻮ ﺑﻮده و‬ ‫ﻫﺴﺖ ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي ﭘﺪراﻧﻪ ﺑﻪ ﻫﯿﺠﺎﻧﻢ زد: دﺧﺘﺮ ﺗﻮ واﻗﻌﺎ ﺻﺒﺮ ﻧﺪارﯾﺎ ...‬ ‫
- اﺳﺘﺎد؟!‬ ‫
- ﺑﻠﻪ ... ﺑﺎﺷﻪ ﻣﯽ دوﻧﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮي رو ﺻﺤﻨﻪ ﻧﻤﯿﺨﻮام ﺑﻬﻢ ﺑﺮﯾﺰم ﺗﻤﺮﮐﺰت رو ... ﯾﻪ ﮐﺎرﺗﻮن ﻫﺴﺖ ... ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺷﺪه ... دﻧﺒﺎل ﯾﻪ ﻧﻔﺮ‬ ‫ﻣﯿﮕﺸﺘﻦ ﮐﻪ ﺻﺪاي ﺟﺪﯾﺪ و ﻣﻬﺮﺑﻮن و ﭘﺮ از ﻧﺎزي داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ﺗﺎ ﺟﺎي ﻓﺮﺷﺘﻪ اﻧﯿﻤﯿﺸﻦ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻪ ﻣﻦ ﺗﻮ رو ﻣﻌﺮﻓﯽ ﮐﺮدم ... ﻓﺮدا‬ ‫ﻣﻨﺘﻈﺮﺗﻦ ... ﻣﯽ دوﻧﻢ ﻣﺜﻞ اﯾﻦ ﺟﺎ ﺳﺮ ﺑﻠﻨﺪم ﻣﯿﮑﻨﯽ ...‬ ‫ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﺷﻨﯿﺪه ﺑﻮدم رو ﺑﺎور ﻧﻤﯽ ﮐﺮدم ... اول ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎي ﮔﺮد ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم و ﺑﻌﺪ دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺑﻪ ﻫﻮا ﺑﭙﺮم ... ﭘﺮواز ﮐﻨﻢ ...‬ ‫اﺳﺘﺎد اﻣﯿﺮي رو ﺑﺒﻮﺳﻢ ... اﻣﺎ اﯾﻦ ﺟﺎ؟ ﺗﻮ اﯾﻦ ﻣﺤﯿﻂ؟ اﻣﮑﺎن ﭘﺬﯾﺮ ﻧﺒﻮد ... دﺳﺘﺎم رو ﺑﻬﻢ ﮐﻮﺑﯿﺪم و ﺑﻌﺪ ﻫﻤﻮن ﻃﻮر ﻗﻔﻞ در ﻫﻢ‬ ‫ﺟﻠﻮي ﺻﻮرﺗﻢ ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻢ ... ﺧﻮب ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ﭼﺸﻤﺎم اﻻن ﺧﯿﺴﻦ: اﺳﺘﺎد ... ﻣﻦ ... ﯾﻌﻨﯽ واﻗﻌﺎ ...‬ ‫
- ﻫﯿﺴﺲ ... ﻫﯿﭽﯽ ﻧﮕﻮ ... ﻣﻦ ﻫﻤﻮن ﺗﺮم اول ﺑﻬﺖ ﮔﻔﺘﻢ ﺗﻮ ﺗﻮ اﯾﻦ ﻣﺴﯿﺮ ﮔﻞ ﻣﯿﮑﻨﯽ ... ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﺳﺮ ﺣﺮﻓﻢ ﻫﺴﺘﻢ ... اﺗﻔﺎﻗﺎ‬ ‫ﻣﺼﺮ ﺗﺮ ﻫﻢ ﺷﺪم ... اﯾﻦ ﺟﺪﯾﺘﺖ ﺗﻮي ﮐﺎر ... ﻣﻄﺎﻟﻌﺎت ﺑﯽ وﻗﻔﻪ ات و ﻧﮕﺎه ﻣﺜﺒﺘﺖ ﺑﻪ زﻧﺪﮔﯽ ... ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ﭼﺮخ ﮔﺮدون از اﯾﻦ ﺑﻪ‬ ‫ﺑﻌﺪ ﺗﻤﺎم ﺳﺮﻋﺖ ﺑﺮاي ﺗﻮ ﻣﯿﭽﺮﺧﻪ ...‬ ‫
- ﺷﻮﺧﯽ ﻣﯿﮑﻨﯽ؟‬ ‫ﯾﻪ ﻗﻠﭗ از ﻧﻮﺷﺎﺑﻪ ام رو ﭘﺎﯾﯿﻦ دادم و ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺳﺎﻧﺪوﯾﭻ ﺑﻨﺪري ﺧﺸﮏ ﺷﺪه ﺗﻮي دﺳﺘﺶ و ﭼﺸﻤﺎي ﮔﺮدش اﻧﺪاﺧﺘﻢ: ﻧﻪ ﺑﻪ ﺟﻮن‬ ‫ﺧﻮدم ﺳﯿﺎ ... ﺧﻮدم ﻫﻢ ﻫﻨﻮز ﺑﺎورم ﻧﻤﯿﺸﻪ ...‬ ‫ﯾﻪ ﮔﺎز ﺧﯿﻠﯽ ﮔﻨﺪه از ﺳﺎﻧﺪوﯾﭽﭻ زد: اي ول ... ﻣﯽ دوﻧﯽ ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﻋﺎﻟﯽ ﻣﯿﺸﻪ ... اﻟﺒﺘﻪ ﺻﺪاي ﺗﻮ ﺑﺮاي دوﺑﻠﻪ ﺑﯽ ﻧﻈﯿﺮه ...‬ ‫ﮐﺎﻏﺬ دور ﺳﺎﻧﺪوﯾﭻ رو ﮐﻤﯽ ﮐﻨﺎر زدم و ﭼﺸﻢ دوﺧﺘﻢ ﺑﻪ ﭘﺴﺮ ﺑﭽﻪ اي ﮐﻪ داﺷﺖ ﺗﻮي ﭘﺎرك دوﭼﺮﺧﻪ ﺳﻮاري ﻣﯿﮑﺮد: از وﻗﺘﯽ ﭘﺎي‬ ‫اﺳﺘﺎد اﻣﯿﺮي از ﮐﻼس روزﻫﺎي ﺳﻪ ﺷﻨﺒﻪ ﺑﻪ زﻧﺪﮔﯿﻢ ﺑﺎز ﺷﺪ ... اﻧﮕﺎر ﺧﻮدم ﻫﻢ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺷﺮوع ﮐﺮدم ﺑﻪ ﺑﺎور ﺧﻮدم ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﻟﻘﻤﻪ ﮔﻨﺪش رو ﺑﻪ زور ﻗﻮرت داد و ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺘﺶ ﮐﺮد: ﯾﻪ رﺑﻊ وﻗﺖ دارﯾﻢ ...‬ ‫ﺳﯿﺎوش اﺟﺮا داﺷﺖ ... و ﻣﻦ ﺗﺼﻤﯿﻢ داﺷﺘﻢ ﺑﻪ دﯾﺪن ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﺮم ... دﯾﺮوز زﻧﮓ زده ﺑﻮدم و ﻓﺨﺮي ﺧﺎﻧﻮم ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد آﻗﺎ ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﻦ‬ ‫و ﺑﻬﺘﺮه ﮐﻪ ﻣﻦ زﯾﺎد اون دور و ور ﻫﺎ آﻓﺘﺎﺑﯽ ﻧﺸﻢ ... اﻣﺎ ﺑﺎ ﺧﻮاب دﯾﺸﺐ ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﺑﺮام ﻣﻬﻢ ﻧﺒﻮد اﻣﺮوز ﭼﻪ ﻋﮑﺲ اﻟﻌﻤﻠﯽ ﻧﺸﻮن‬ ‫ﻣﯿﺪه ...‬ ‫ﺑﺎ ﺑﺮﺧﻮرد آرﻧﺞ ﺳﯿﺎوش از ﻓﮑﺮ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﯿﺮون اوﻣﺪم: ﺑﻪ ﺧﻮدت ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻓﮑﺮ ﮐﻦ ...‬ ‫ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﻬﺘﺮ از اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ ﻣﻦ رو ﻣﯿﺸﻨﺎﺧﺖ ﮐﻪ ﺑﺨﻮام اﻧﮑﺎر ﮐﻨﻢ ...‬ ‫
- اوﻧﺎ ﻫﻢ ﺑﺨﺸﯽ از ﻣﻨﻦ ...‬ ‫
- ﺣﺮف ﮐﻪ ﺗﻮ ﮐﻠﻪ ات ﻧﻤﯽ ره ... ﻗﺒﻮﻟﺖ دارم ﺗﺎ ﺗﻪ ... اﻣﺎ ﮔﺎﻫﯽ و ﻓﻘﻂ ﮔﺎﻫﯽ ﺑﺎ ﺧﻮدت ﻣﺮور ﮐﻦ ﮐﻪ ﻫﻤﺮازي ﻫﻢ ﻫﺴﺖ ...‬ ‫
- ﺗﻮ ﻫﺴﺘﯽ و ﻫﺮ روز اﯾﻦ رو ﺑﻪ ﻣﻦ ﯾﺎد آوري ﻣﯽ ﮐﻨﯽ ... ﮔﺎﻫﯽ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ رو ﺑﺎﻫﻢ ﻗﺎﻃﯽ ﻣﯿﮑﻨﻢ ... ﻫﻤﺮازي ﮐﻪ ﺧﺎﻟﻪ اﺳﺖ ...‬ ‫ﻫﻤﺮازي ﮐﻪ ﯾﻪ ﻧﻘﺶ ﻣﻬﻢ داره ... ﻫﻤﺮازي ﮐﻪ ﻣﻌﻠﻤﻪ ... ﻫﻤﺮازي ﮐﻪ ﻗﺮار ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻫﻢ ﺑﺸﻪ ...‬ ‫ﻟﺒﺨﺪي زد و ﮔﻔﺖ: ﻫﻤﺮاز ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻓﺮﺷﺘﻪ اﺳﺖ ... ﺑﺒﯿﻦ راﺳﺘﯽ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﯽ ﺑﯿﺎرﯾﺸﻮن ﺑﯿﺮون ... ﯾﻪ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻣﻔﺮح ﺑﺬارﯾﻢ ... ﮐﻨﺎر‬ ‫ﻫﻤﺪﯾﮕﻪ ...‬ ‫ﭘﻮزﺧﻨﺪي زدم: از اون ﺷﺒﯽ ﮐﻪ ﮐﻤﯽ دﯾﺮ ﺗﺮ از ﺳﺎﻋﺖ ﻗﻮﻟﻤﻮن ﺑﺮﮔﺮدوﻧﺪﯾﻤﺸﻮن ... ﻓﮑﺮ ﮐﻦ ﯾﻪ درﺻﺪ ﺟﻨﺎب اﻧﺘﻈﺎم ﺑﺎزم ﺑﭽﻪ ﺑﺪه‬ ‫دﺳﺖ ﻣﻦ و ﺗﻮ!‬ ‫ﻗﻮﻃﯽ ﻧﻮﺷﺎﺑﻪ اش رو ﺑﻪ دﺳﺖ ﮔﺮﻓﺖ و ﯾﻪ دور ﺗﻮي دﺳﺘﺶ ﭼﺮﺧﻮﻧﺪ: اﯾﻦ آدم ﻣﺮﯾﻀﻪ ...‬ ‫ﮔﺎز ﮐﻮﭼﯿﮑﯽ ﺑﻪ ﺳﺎﻧﺪوﯾﭽﻢ زدم: اﯾﻦ ﻃﻮري ﻧﮕﻮ ...‬ ‫
- ﭼﻪ ﻃﻮي ﺑﮕﻢ؟ زﻧﺪﮔﯽ ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ رو اﯾﻦ آدم ﺗﺒﺎه ﮐﺮده ...‬ ‫
- آدﻣﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ داري راﺟﻊ ﺑﻬﺸﻮن ﺣﺮف ﻣﯿﺰﻧﯽ ﺑﺎ ﺗﺼﻤﯿﻤﺎت ﻏﻠﻄﺸﻮن ... ﺧﻮدﺷﻮن زﻧﺪﮔﯿﺸﻮن رو ﺗﺒﺎه ﮐﺮدن ...‬ ‫ﮐﺎﻏﺬ ﺳﺎﻧﺪوﯾﭽﺶ رو ﺑﺎ ﺣﺮص ﻣﭽﺎﻟﻪ ﮐﺮد: ﺣﺘﯽ رﻫﺎ؟‬ ‫ﺑﺎ ﻏﻤﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻗﻠﺒﻢ ﭼﻨﮓ ﺷﺪه ﺑﻮد و از دﯾﺸﺐ راه ﻧﻔﺴﻢ رو ﺗﻨﮓ ﮐﺮده ﺑﻮد ﭼﺸﻢ دوﺧﺘﻢ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎي ﻣﻨﺘﻈﺮش ﭘﺸﺖ اون ﻋﯿﻨﮏ‬ ‫ﮔﺮد و ﮔﻔﺘﻢ: ﺣﺘﯽ رﻫﺎ ...‬ ‫ﺗﮑﯿﻪ داده ﺑﻪ ﻋﺼﺎش از ﭘﺸﺖ ﻋﯿﻨﮑﺶ ﺑﺎ ﻫﻤﻮن ﻧﮕﺎه ﺳﺮاﺳﺮ ﺗﺤﻘﯿﺮش ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد ... ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺑﻮد ﯾﺎ ﻧﻪ؟ ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ...‬ ‫ﻣﻦ اﻣﺎ ﺑﺎ ﭘﺎﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ در ﻣﻘﺎﺑﻞ اﯾﻦ ﻧﮕﺎه ﺳﺮد ﻟﺮزان ﺑﻮدن در ﻣﻘﺎﺑﻠﺶ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮدم و دل دل ﻣﯿﮑﺮدم ﺗﺎ اﺟﺎزه ﺻﺎدر ﺑﺸﻪ و‬ ‫ﻣﻦ ﺑﺮم ﺳﻤﺖ اون دو ﺟﻔﺖ ﭼﺸﻤﯽ ﮐﻪ از ﻻي ﻧﺮده ﻫﺎ ﭘﺮ از اﻧﺘﻈﺎر و ﺑﺎ ﺷﯿﻄﻨﺘﯽ دور از ﭼﺸﻢ اﯾﻦ ﺳﻠﻄﺎن ﺧﺸﻦ داﺷﺘﻦ ﻧﮕﺎﻫﻢ‬ ‫ﻣﯿﮑﺮدن ... وﻗﺘﯽ اﮐﺒﺮ ﺧﺎن ﺑﺪون ﻫﯿﭻ ﺣﺮﻓﯽ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺗﺮاس ﭼﺮﺧﯿﺪ ... ﻧﻔﺲ ﺣﺒﺲ ﺷﺪم رو ﺑﯿﺮون دادم ... اﯾﻦ ﺣﺮف ﻧﺰدﻧﻪ ﯾﻌﻨﯽ‬ ‫اﻧﻘﺪر آدم ﺣﺴﺎﺑﻢ ﮐﺮده ﮐﻪ ﺑﯿﺮوﻧﻢ ﻧﮑﺮده ... ﺑﺎ ﻗﺪﻣﻬﺎي ﺑﻠﻨﺪ. ﻓﺎﺻﻠﻪ ام ﺑﺎ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻫﺎي ﯾﺎدﮔﺎر ﺧﻮاﻫﺮم رو ﮐﻢ ﮐﺮدم و ﻫﺮ دوﺷﻮن رو‬ ‫ﻣﺤﮑﻢ ﺑﻐﻞ ﮐﺮدم ... ﺗﺎ دﻧﯿﺎ دﻧﯿﺎ ﺑﻮد ... ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﻋﻄﺮي ﻣﺴﺖ ﮐﻨﻨﺪه ﺗﺮ از اﯾﻦ دو ﮐﻮدك ﺗﻨﻬﺎ و ﺳﺮ در ﮔﻢ ﻣﯿﻮن‬ ‫اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺗﺠﻤﻞ رو ﻧﺪاره ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﮐﻠﯿﺪ رو ﺑﺎ ﺧﺴﺘﮕﯽ ﺗﻮي در ﭼﺮﺧﻮﻧﺪم و اول دﺳﺘﻪ ﻗﻠﻨﯿﻪ ﻓﻠﺰي در رو ﮐﻤﯽ ﺗﻮي دﺳﺘﻢ ﻓﺸﺮدم ... ﻗﻠﻖ داﺷﺖ ﮐﻤﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ‬ ‫ﺧﻮدم ﻣﯿﮑﺸﯿﺪم و ﺑﻌﺪ ﻫﻮل ﻣﯿﺪادم ... ﻣﺜﻞ ﺗﻤﺎم ﻣﺴﺎﺋﻞ زﻧﺪﮔﯿﻢ ﮐﻪ اول ﻫﻤﻪ ﺳﺨﺘﯽ ﻫﺎ رو ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺧﻮدم ﻣﯿﮑﺸﯿﺪم و ﺑﻌﺪ ﺑﺎﯾﺪ‬ ‫ﺧﻮدم رو ﺑﻪ ﺟﻠﻮ ﻫﻞ ﻣﯿﺪاد ... ﺑﺎ ورودم ﺑﻪ راﻫﺮو ﺑﻮي ﺳﯿﺮ داغ و ﭘﯿﺎز داغ ﺗﻨﺪي ﺗﻮي ﺑﯿﻨﯿﻢ ﭘﯿﺠﯿﺪ ... ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﺸﯿﺪم ﺑﯽ‬ ‫ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﻗﻄﺮه ﻫﺎي ﻋﺮق ﺣﺎﺻﻞ از اون ﮔﺮﻣﺎي ﻃﺎﻗﺖ ﻓﺮﺳﺎ ﭼﺸﻢ ﻫﺎم رو ﺑﺴﺘﻢ ... ﺑﻮي زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯿﻮﻣﺪ ... ﺑﻮي ﺑﻮدن ﯾﮏ زن در‬ ‫ﺧﺎﻧﻪ ... در رو ﭘﺸﺖ ﺳﺮم ﺑﺎ ﮐﺞ ﺧﻠﻘﯽ ﺑﺴﺘﻢ از ﺻﺒﺢ ﮐﻠﯽ دوﯾﺪه ﺑﻮدم ... ﺑﺎ ﻣﺴﺌﻮل دوﺑﻼژ اون اﻧﯿﻤﯿﺸﻦ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮده ﺑﻮدم ...‬ ‫ﻗﺮار داد ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮدم ... رﻓﺘﻪ ﺑﻮدم ﮐﻼس درس داده ﺑﻮدم ... و ﺑﻪ ﻃﺮز ﻋﺠﯿﺒﯽ راﻣﯿﻦ رو ﻧﺪﯾﺪه ﺑﻮدم و ﺑﻌﺪ ﺑﺮاي ﺗﻤﺮﯾﻦ ﺑﻪ ﺗﺌﺎﺗﺮ‬ ‫ﺷﻬﺮ رﻓﺘﻪ ﺑﻮدم ...‬ ‫اﺗﻔﺎﻗﺎت ﺧﻮب اﻓﺘﺎده ﺑﻮد ... ﮐﻼ در ﮐﻨﺎر اون ﻧﻮاي ﭘﺮ ﺷﺮ و ﺷﻮر ﮐﺎري اﻣﺮوز ﮐﻪ 21 ﺳﺎﻋﺖ روي ﭘﺎ ﺑﻮدم ... ﺳﺨﺖ ﺗﺮﯾﻦ ﭼﯿﺰ‬ ‫ﺻﺪاي ﯾﻪ ﻓﯿﻦ ﻓﯿﻦ و ﻗﻄﺮات اﺷﮏ ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻮدم ﺑﻤﯿﺮم و ﻧﺸﻨﻮم ... ﮐﻪ ﮐﺎري از دﺳﺘﻢ ﺑﺮ ﻧﻤﯿﻮﻣﺪ ... و از دﯾﺸﯽ‬ ‫ﻟﺤﻈﻪ اي اﯾﻦ ﺻﺪا ﺑﺮام آراﻣﺶ ﻧﮕﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد ...‬ ‫رو ﭘﻠﻪ اول راﻫﺮو روﺑﻪ روي در ﻓﻠﺰي و ﺷﯿﺸﻪ ﻣﺎت ﺧﻮﻧﻪ ﻣﺎدام ﻧﺸﺴﺘﻢ و ﮐﻮﻟﻪ ام رو ﭘﺮﺗﺎب ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺑﺪي ﭘﺎﯾﯿﻦ ﭘﻠﻪ ﻫﺎ‬ ‫اﻓﺘﺎد.‬ ‫ﺷﺎﻟﻢ رو از ﺳﺮم ﺑﺎز ﮐﺮدم ... ﺷﺎﯾﺪ اﯾﻦ ﺻﺪا ﻫﺎ اﯾﻦ ﺣﺠﻢ ﻫﺎ از ذﻫﻨﻢ ﺧﺎﻟﯽ ﺑﺸﻦ ... ﻣﻮﻫﺎم رو ﺑﺎز ﮐﺮدم و ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم ﺗﺎ ﺑﺮم ﮐﻪ در‬ ‫آﭘﺎرﺗﻤﺎن ﻣﺎدام ﺑﺎز ﺷﺪ ...‬ ‫ﺑﺎ اون ﭼﺸﻤﺎي آﺑﯽ ﻧﮕﺮان و ﻣﻮﻫﺎي ﭘﻨﺒﻪ اﯾﺶ ﺳﺮ ﭼﺮﺧﻮﻧﺪ و ﺑﺎ دﯾﺪن ﺣﺎل زارم ﺗﻮي راﻫﺮو اﺑﺮو در ﻫﻢ ﮐﺸﯿﺪ و ﺑﺎ ﻟﻬﺠﻪ ﺑﺎ ﻣﺰه‬ ‫اش ﮔﻔﺖ: ﻫﻤﺮاز ﻣﺎدر ﺟﺎن ﺗﻮﯾﯽ؟‬ ‫ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﺰﻧﻢ ... ﻓﻘﻂ ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم: ﺳﻼم ﻣﺎدام ﻋﺼﺮت ﺑﺨﯿﺮ ...‬ ‫ﺑﺎ زاﻧﻮﻫﺎي ﮐﻢ ﺟﻮن و ﻫﯿﮑﻞ ﻗﻠﻨﺒﻪ اش ﮐﻤﯽ از در ﺑﯿﺮون اوﻣﺪ: زﯾﻨﺐ ﺧﺎﻧﻮم ﺑﺮات آش رﺷﺘﻪ ﻧﺬري آورده ﺑﻮد ... ﻧﺒﻮدي داد ﻣﻦ‬ ‫ﻧﮕﻪ دارم ... ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﺳﺮ ﺳﻤﺎور ﮔﺮم ﺑﻤﻮﻧﻪ ﺑﯿﺎ ﺑﺨﻮر ...‬ ‫ﻧﮕﺎه ﺧﺴﺘﻪ اي ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﺶ ﮐﺮدم ... ﺣﺴﺎب ﮐﺘﺎب ﮐﻪ ﻣﯿﮑﺮدم اﯾﻦ زن از ﻣﻨﻢ ﺗﻨﻬﺎ ﺗﺮ ﺑﻮد ... ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺗﻨﻬﺎ ﺗﺮ ...‬ ‫
- ﭘﺎﺷﻮ دﯾﮕﻪ ﻣﻦ رو ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﻨﻪ ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زوﮐﯽ زدم: ﮐﻢ ﺑﺪ ﺧﻠﻘﯽ ﮐﻦ ﻣﺎدام ...‬ ‫ﺑﻪ ﻟﺤﻨﻢ ﺧﻨﺪﯾﺪ و ﻧﺰدﯾﮑﻢ اوﻣﺪ و دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﺳﺮم ﮐﺸﯿﺪ: ﻣﻦ و ﺑﺪ ﺧﻠﻘﯽ؟! ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺧﻮدت ﻣﯿﮕﻢ ... ﺑﯿﺎ رﻧﮓ ﺑﻪ رﺧﺴﺎر ﻧﺪاري از‬ ‫ﺻﺒﺢ ﭼﯿﺰي ﺧﻮردي؟‬ ‫اﯾﻦ ﺳﺌﻮال ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ اون ﺻﺪاﻫﺎ و ﺧﺴﺘﮕﯽ ﻫﺎ ﮐﻤﯽ ﮐﻨﺎر ﺑﺮن و ﻣﻦ ﺗﺎزه ﺑﻪ ﺷﮑﻤﯽ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ از دﯾﺸﺐ ﺧﺎﻟﯽ ﺧﺎﻟﯽ ﺑﻮد ... ﭘﺮ‬ ‫از آب و اﻟﺒﺘﻪ ﭘﺮ از ﻏﺼﻪ ... در ﮐﻨﺎر دﻟﯽ ﮐﻪ ﭘﺮ از ﺣﺮف ﺑﻮد و زﺑﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﺪﺟﻮر ﻧﯿﺎزﻣﻨﺪ روزه ﺳﮑﻮت ...‬ ‫ﺳﻼﻧﻪ ﺳﻼﻧﻪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ درش رﻓﺖ و در رو ﻧﯿﻤﻪ ﺑﺎز ﮔﺬاﺷﺖ ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫ﭼﻨﮕﯽ ﺑﻪ ﮐﯿﻔﻢ زدم: ﻣﺎدام ﺑﺮم ﯾﻪ دوش ﺑﮕﯿﺮم ﻟﺒﺎس ﻋﻮض ﮐﻨﻢ ... ﺧﻮﺷﮕﻞ ﺑﺸﻢ ﺑﯿﺎم ﭘﯿﺸﺖ دﯾﮕﻪ ... ﻣﻬﻤﻮن ﻫﭙﻠﯽ ﻣﯿﺨﻮاي‬ ‫ﭼﯽ ﮐﺎر ﻗﺮﺑﻮن اون ﻟﭙﺎت ﺑﺮم ...‬ ‫
- ﺑﺮو ... ﺑﺮو ﮐﻢ زﺑﻮن ﺑﺮﯾﺰ ...‬ ‫اﯾﻦ ﺑﺎر ﺑﺎ ﯾﻪ ﭘﯿﺮاﻫﻦ ﻧﺨﯽ آﺳﺘﯿﻦ ﺣﻠﻘﻪ اي ﻗﺮﻣﺰ و ﻣﻮﻫﺎي ﺑﺴﺘﻪ و ﻣﺮﺗﺐ زﻧﮓ درش رو ﮐﻪ ﺻﺪاي ﺑﻠﺒﻞ ﻣﯿﺪاد ﻓﺸﺎر دادم ...‬ ‫در رو ﮐﻪ ﺑﺎز ﮐﺮد ... ﺑﯽ ﺗﻌﺎرف وارد ﺷﺪم ... و ﭘﺸﺖ ﻣﯿﺰ ﻧﺎﻫﺎر ﺧﻮري ﭼﻮﺑﯽ و ﻗﺪﯾﻤﯽ وﺳﻂ ﻫﺎل ﮐﻪ روش رو ﻣﯿﺰي ﻗﻼب ﺑﺎﻓﯽ‬ ‫ﺷﺪه اي ﭘﻬﻦ ﮐﺮده ﺑﻮد ﻧﺸﺴﺘﻢ ...‬ ‫از روي ﺳﻤﺎور ﺗﻮي آﺷﭙﺰ ﺧﻮﻧﻪ ﮐﺎﺳﻪ ﭼﯿﻨﯽ ﮔﻞ ﺳﺮﺧﯽ رو ﺑﺮداﺷﺖ و ﺑﺎ اون زاﻧﻮﻫﺎي درد ﻧﺎﮐﺶ ﺑﺮام آورد و روي ﻣﯿﺰ ﯾﻪ ﭘﺎرچ‬ ‫دوغ ﺧﻨﮏ و ﻧﺎن ﺑﺮﺑﺮي و ﭘﻨﯿﺮ ﻫﻢ ﮔﺬاﺷﺖ ...‬ ‫
- ﻣﺎدام زﺣﻤﺖ ﻧﮑﺶ ...‬ ‫ﺻﻨﺪﻟﯽ رو ﺑﻪ روم رو ﺑﯿﺮون ﮐﺸﯿﺪ و ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد: ﭼﻪ زﺣﻤﺘﯽ دﺧﺘﺮ ﺟﻮن ﺑﺨﻮر ﺟﻮن ﺑﮕﯿﺮي ...‬ ‫ﻗﺎﺷﻖ اول از اون ﻏﺬاي ﻧﯿﻤﻪ داغ رو ﮐﻪ ﺗﻮي دﻫﺎﻧﻢ ﮔﺬاﺷﺘﻢ اﻧﮕﺎر ﺗﺎزه ﺑﻪ ﯾﺎد آوردم ﮐﻪ ﭼﻪ ﻗﺪر ﮔﺮﺳﻨﻪ ﺑﻮدم ...‬ ‫زﯾﻨﺐ ﺧﺎﻧﻮم ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ ﻃﺒﻘﻪ ﺑﺎﻻي ﻣﺎ ﺑﻮد ... ﺑﯿﺴﺖ ﺳﺎل ﺑﻮد ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ ﺑﻮدﯾﻢ ... دﺧﺘﺮش در ﻫﻤﯿﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻪ دﻧﯿﺎ آﻣﺪ ... ﺑﺰرگ ﺷﺪ ...‬ ‫ازدواج ﮐﺮد و ﺑﭽﻪ دار ﺷﺪ ... ﻫﻤﺎن ﺑﭽﻪ اي ﮐﻪ اﺣﺘﻤﺎﻻ اﯾﻦ آش ﻧﺬر ﺳﻼﻣﺖ ﺑﻪ دﻧﯿﺎ آﻣﺪﻧﺶ ﺑﻮد و اﻟﺤﻖ ﻫﻢ ﮐﻪ ﭘﺮ ﻣﻼت ﺑﻮد و‬ ‫ﺟﻮاب ﮔﻮي دو روز ﺑﯽ ﻏﺬاﯾﯽ ﻣﻦ ...‬ ‫
- داري داﻏﻮن ﻣﯽ ﮐﻨﯽ ﺧﻮدت رو ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻧﮕﺮاﻧﺶ و ﺑﺎﻻي ﺳﺮش رو ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ... ﺧﻮدش ﺑﻮد در ﺟﻮاﻧﯽ روي ﺻﺤﻨﻪ ﯾﮏ ﻋﮑﺲ ﺳﯿﺎه و ﺳﻔﯿﺪ ...‬ ‫روي ﺻﺤﻨﻪ ﺗﺌﺎﺗﺮ ﻧﺼﺮ ...‬ ‫دﺳﺘﺎي ﺳﻔﯿﺪش رو در ﻫﻢ ﮔﺮه زد ... ﯾﻪ ﻋﻤﺮي اﯾﻦ دﺳﺖ ﻫﺎ ﺗﻮ ﻧﺎز و ﻧﻌﻤﺖ ﺑﻮدن ... از ازدواﺟﺶ ﺑﺎ ﻫﻤﺴﺮي ﮐﻪ ﻋﺎﺷﻘﺶ ﺑﻮد‬ ‫ﻫﻢ ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﻧﺼﯿﺒﺶ ﺷﺪه ﺑﻮد ﯾﮏ ﻋﺸﻖ ﺑﯽ درﯾﻎ ﺑﻮد و ﻧﺎزاﯾﯽ ﺧﻮدش و ﺑﻌﺪ از ﻓﻮت ﻫﻤﺴﺮش ... ﺳﯽ ﺳﺎل ﭘﯿﺶ ... ﺑﭽﻪ ﻫﺎي‬ ‫ﻫﻤﺴﺮي ﮐﻪ ﺗﻤﺎم داراﯾﯽ ﻫﺎ رو ﺑﺎﻻ ﮐﺸﯿﺪﻧﺪ و ﺑﺪ و ﺑﯿﺮاﻫﯽ ﺑﻪ زﻧﯽ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﭘﺪرﺷﺎن ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺳﻨﯽ زﯾﺎدي داﺷﺖ و ﺑﻌﺪ آﺗﺶ‬ ‫زدن ﺑﻪ ﻣﺎل و ﻣﻨﺎل و رﻓﺘﻦ ﺑﻪ آﻣﺮﯾﮑﺎ ... و ﻣﺎدام ﻣﻮﻧﺪ و ﯾﮏ ﺣﻘﻮق ﺑﺎزﻧﺸﺴﺘﮕﯽ ﺑﺨﻮر و ﻧﻤﯿﺮ ...‬ ‫
- ﻫﻤﺮاز. اﯾﻦ ﻃﻮري ﮐﺎر ﮐﺮدن ﻓﻘﻂ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯿﺸﻪ ﺑﺒﺮي ...‬ ‫ﻗﺎﺷﻖ رو ﺗﻮي ﮐﺎﺳﻪ ﻓﺮو ﺑﺮدم و ﻫﻢ زدم ... و ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ رﺷﺘﻪ ﻫﺎﯾﯽ اﻧﺪاﺧﺘﻢ ﮐﻪ از روي ﻗﺎﺷﻖ ﺳﺮ ﻣﯿﺨﻮردﻧﺪ ...‬ ‫
- رﺷﺘﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﻨﻢ ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر از دﺳﺘﻢ در ﻣﯿﺮه ﻣﺎدام ...‬ ‫
- ﻧﺬار ﺑﺮه ...‬ ‫
- ﭼﻪ ﻃﻮر ﻧﺬارم ... آﺧﻪ ﻓﺪاي اون ﻣﻮﻫﺎي ﺳﻔﯿﺪت ﮐﻪ ﻧﯿﺎز ﺑﻪ رﻧﮓ ﻫﻢ داره ... ﺧﻮدم اﻣﺮوز ﻓﺮدا ﺑﺮات رﻧﮕﺶ ﻫﻢ ﻣﯿﮑﻨﻢ ...‬ ‫
- ﺗﻮ ﺑﻪ رﻧﮓ ﻣﻮﻫﺎي ﻣﻦ ﮐﺎر ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎش ... ﺑﻪ ﻣﻮﻫﺎي ﺧﻮدت ﻓﮑﺮ ﮐﻦ ﮐﻪ ﺗﻮ 32 ﺳﺎﻟﮕﯽ دارن ﺳﻔﯿﺪ ﻣﯿﺸﻦ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫آﻫﯽ از ﺗﻪ دل ﮐﺸﯿﺪم: ﻏﺮﯾﺒﻪ ﮐﻪ ﻧﯿﺴﺘﯽ ﻣﺎدام ... راه دﯾﮕﻪ اي داري ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد ﮐﻦ ... ﻓﻘﻂ ﺗﻮي ﺗﺮك ﮐﺮدن ﻧﺒﺎﺷﻪ ﮐﻪ ﻣﻦ از ﺳﻪ‬ ‫ﺳﺎﻟﮕﯽ دارم ذره ذره آدﻣﻬﺎي اﻃﺮاﻓﻢ رو از دﺳﺖ ﻣﯽ دم ... ﻫﻤﯿﻦ ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮي ﮐﻪ ﻣﻮﻧﺪن رو ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎ ﭼﻨﮓ و دﻧﺪون ﺑﭽﺴﺒﻢ ...‬ ‫دﺳﺖ ﺑﺮد از روي ﻣﯿﺰ ﻟﻘﻤﻪ ﺑﺰرﮔﯽ از ﻧﺎن و ﭘﻨﯿﺮ و ﺳﺒﺰي درﺳﺖ ﮐﺮد و ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎي ﺧﯿﺲ ﺑﻪ دﺳﺘﻢ داد ... ﭼﺮﺧﯿﺪ و ﭘﺸﺖ ﺳﺮش‬ ‫روي ﻣﯿﺰ ﭘﺎﯾﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﮔﺮاﻣﺎﻓﻮﻧﺶ رو ﮐﻪ روش ﭘﻮﺷﺸﯽ از ﻣﺨﻤﻞ ﻗﺮﻣﺰ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد رو راه اﻧﺪاﺧﺖ و آﻫﻨﮓ )ﺷﺪ ﺧﺰان (‬ ‫را ﮔﺬاﺷﺖ و ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﭼﺮﺧﯿﺪ: ﻣﻦ ﮐﻪ ﺗﺌﺎﺗﺮ رو ﺷﺮوع ﮐﺮدم ... ﻓﻘﻂ زﻧﺎن ارﻣﻨﯽ و ﻏﯿﺮ ﻣﺴﻠﻤﺎن روي ﺻﺤﻨﻪ ﻣﯿﺮﻓﺘﻦ ... رو ﺻﺤﻨﻪ‬ ‫ﺗﺌﺎﺗﺮ ﻧﺼﺮ ﻋﻤﺮي ﺗﻮ ﺳﯿﺎه ﺑﺎزي ﻫﺎ ﻧﻘﺶ ﺷﺎﻫﺰاده اي ﮐﻪ ﺳﯿﺎه ﻋﺎﺷﻘﺶ ﻣﯽ ﺷﻪ رو ﺑﺎز ﮐﺮدم و ﺑﻌﺪ ﭘﯿﺮ ﺗﺮ ﮐﻪ ﺷﺪم ... ﻧﻘﺸﻢ ﺷﺪ‬ ‫ﻧﺪﯾﻤﻪ ﻫﻤﻮن ﺷﺎﻫﺰاده ﺧﺎﻧﻮم ... از ﺻﺤﻨﻪ ﮐﻪ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﯿﻮﻣﺪﯾﻢ ... دﺳﺖ ﻣﺰدﻣﻮن ﺗﻮ ﭘﺎﮐﺖ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺣﺎﺻﻞ ﺑﻠﯿﻂ ﻫﻤﻮن ﺷﺐ ﺑﻮد ﮐﻪ‬ ‫ﻋﺎدﻻﻧﻪ ﺑﯿﻦ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺗﻘﺴﯿﻢ ﻣﯿﺸﺪ ...‬ ‫ﻣﻦ اﻣﺎ ﻣﺜﻞ اوﻧﻬﺎ ﺑﯽ ﺧﺎﻧﻤﺎن ﻧﺒﻮدم. وﻟﯽ ﺧﻮب ﻓﻘﯿﺮ ﺑﻮدم ... ﺧﻮدم ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﺑﻮدم ﺑﺎزي ﮐﻨﻢ ... ﭼﻪ ﻗﺪر آرزو داﺷﺘﻢ ﺗﻮ ﯾﮑﯽ از‬ ‫اﭘﺮاﻫﺎي ﺣﺎﺟﯽ ﺑﮕﻒ ﮐﻪ ﻫﺮ ﺳﺎل اﺟﺮا ﻣﯽ ﺷﺪ ﻧﻘﺶ ﺑﮕﯿﺮم ﻧﺸﺪ ...‬ ‫ﺑﻌﺪ ﺑﺎ دوﺳﺘﺎن ﻣﯽ رﻓﺘﯿﻢ ﺑﻪ ﮔﺮدش ... ﻻﻟﻪ زار ... ﻣﻮﻟﻮي و ﮐﺎﻓﻪ ﻧﺎدري ... ﺑﺮاي ﺧﻮدم دﻟﺒﺮي ﺑﻮدم ... ﺷﻮﻫﺮم ﻫﻢ ﺗﻮ ﮐﺎﻓﻪ ﻧﺎدري‬ ‫ﻋﺎﺷﻘﻢ ﺷﺪ ...‬ ‫اﯾﻦ ﻗﺼﻪ ﻋﺸﻖ ﻓﯿﻠﻢ ﻣﺎﻧﻨﺪ رو ﺑﺎر ﻫﺎ و ﺑﺎرﻫﺎ از ﻣﺎدام ﺷﻨﯿﺪه ﺑﻮدم ... ﻗﺼﻪ ﻋﺸﻖ ﻣﺮدي ﺛﺮوﺗﻤﻨﺪ ... ﻣﺘﺎﻫﻞ و دﺧﺘﺮ ﺟﻮاﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ او‬ ‫ازدواج ﮐﺮد ﺗﺌﺎﺗﺮ رو ﮐﻨﺎر ﮔﺬاﺷﺖ ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم: د ... ﻣﻦ ﭼﯽ ﮐﺎر ﮐﻨﻢ ﻣﺎدام ﮐﻪ دﯾﮕﻪ ﺗﺌﺎﺗﺮ ﻧﺼﺮ ﯾﺎ ﭘﯿﺮاﺷﮑﯽ ﻓﺮوﺷﯽ ﺧﺴﺮوي ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫ﭼﺸﻤﮑﯽ ﻫﻢ ﭼﺎﺷﻨﯽ ﮐﺮدم: ﯾﺎ ﺟﺎﻧﻢ ﺑﻪ ﻗﺮﺑﺎﻧﺖ دﯾﮕﻪ اﺛﺮي ﻫﻢ از آﺛﺎر ﻻﻟﻪ زار ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫ﺧﻨﺪه رﯾﺰي ﮐﺮد: ﺑﻬﺘﺮ ﻧﺒﺎﺷﻪ ... ﻣﮕﻪ ﻣﯿﮕﻢ اﺷﺘﺒﺎه ﻣﻦ رو ﺑﮑﻦ ... ﻣﯿﮕﻢ ﻣﺜﻞ ﻣﻦ ﮐﻪ ﺧﻮدم رو ﻓﺪاي ﺧﻮاﻫﺮ و ﺑﺮادرم ﮐﺮدم ﺗﻮ ﮐﺎر‬ ‫اﻧﻘﺪر ﻏﺮق ﺑﻮدم ﮐﻪ وﻗﺖ ازدواج درﺳﺘﻢ ﮔﺬﺷﺖ و ﺑﻌﺪ ﺷﺪم زن ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﻧﺒﺎﯾﺪ ...‬ ‫ﻟﻘﻤﻪ ﺗﻮي دﺳﺘﻢ رو ﮐﻪ دو ﺳﻪ ﮔﺎز ﺑﯿﺸﺘﺮ ازش ﻧﺨﻮرده ﺑﻮدم رو روي ﺳﯿﻨﯽ ﮔﺬاﺷﺘﻢ و ﺑﺮاي ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺑﺮدن ﺑﻐﻀﻢ ﯾﻪ ﮐﻠﻪ ﻧﯿﻤﻪ ﻟﯿﻮان‬ ‫دوﻏﻢ رو ﺳﺮ ﮐﺸﯿﺪم: ﭼﯽ ﮐﺎر ﮐﻨﻢ ﻣﺎدام ﺑﯽ ﺧﯿﺎﻟﺸﻮن ﺑﺸﻢ؟ دﯾﺸﺐ ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﭼﺸﻢ رو ﻫﻢ ﻧﺬاﺷﺘﻢ ... از ﮔﺮﯾﻪ ﻫﺎي ﻧﯿﻮﺷﺎ از ﺳﺮ‬ ‫دﻟﺘﻨﮕﯽ ﻣﺎدرش ... ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﯿﺎد ﯾﻪ ﺷﺐ ﭘﯿﺶ ﻣﻦ ﺑﻤﻮﻧﻪ ... دﻟﺘﻨﮓ ﺑﻮد از ﺑﺲ ﺗﻮ اون ﺧﻨﻪ ﺑﺎ دو ﺗﺎ ﭘﯿﺮزن و ﯾﻪ ﭘﯿﺮﻣﺰد از ﺧﻮد‬ ‫ﻣﺘﺸﮑﺮ و ﻣﺴﺘﺒﺪ ﻣﻮﻧﺪه ﺑﻮد ...‬ ‫ﻣﻄﺮح ﮐﻪ ﮐﺮدم ﭼﻨﺎن دادي زد و ﺣﺮﻓﺎﯾﯽ ﺑﻬﻢ زد ﮐﻪ اﻧﮕﺎر ﻣﻦ دﺧﺘﺮ ﺧﯿﺎﺑﻮﻧﯿﻢ ... ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﻋﻠﻨﺎ در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﭼﺸﻤﺎي ﺧﯿﺲ ﻓﺮﯾﺪه‬ ‫ﺧﺎﻧﻮم از ﺧﻮﻧﺶ ﺑﯿﺮوﻧﻢ ﮐﺮد ...‬ ‫اﺷﮏ از ﮔﻮﻧﻪ ام ﺳﺮ ﺧﻮرد ﭘﺎﯾﯿﻦ ... ﻣﺎدام ﺻﻠﯿﺐ ﺗﻮي ﮔﺮﻧﺶ رو ﺑﻮﺳﯿﺪ: ﻋﯿﺴﯽ ﭘﺴﺮ ﻣﺮﯾﻢ ﯾﺎورت ﺑﺎﺷﻪ ... ﺧﺪا ﺑﮕﻢ اﯾﻦ ﻣﺮد و ﭼﻪ‬ ‫ﮐﻨﻪ.‬ ‫اﺷﮑﻢ رو ﺑﺎ ﭘﺸﺖ دﺳﺖ ﭘﺎك ﮐﺮدم ... اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﻗﻠﺐ اﯾﻦ زن ﺗﻨﻬﺎ ﮐﻪ ﺣﺎﻻ ﻧﻔﺴﻬﺎي ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻫﻢ از ﺳﺮ ﻋﺼﺒﺎﯾﺘﺶ ﺗﻮ‬ ‫ﻧﺘﻬﺎي آﻫﻨﮓ ﮔﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد رو زﯾﺎدي ﺗﻨﮓ ﮐﺮدم ... ﻟﺒﺨﻨﺪي از ﺳﺮ اﺟﺒﺎر زدم: ﺑﻠﻪ ﮐﺎر زﯾﺎد ﻣﯿﮑﻨﻢ ... ﭼﺎره اي ﻧﺪارم ... ﺑﺮاي در‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫آوردن ﺧﺮﺟﻤﻪ ﺑﺮاي زﻧﺪﮔﯽ ﮐﺮدﻧﻤﻪ ... ﻣﺎدام ﻧﻤﯿﺨﻮام ﯾﻪ روز ﺑﺸﯿﻨﻢ ﯾﮕﻢ ﺑﺮاي ﭘﻨﺎه ﺑﺮدن ازدواج ﮐﺮدم ... از ﺣﺮف ﻣﺮدم ... از ﻓﻘﺮ‬ ‫... از ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ... ﭼﻪ ﻣﯿﺪوﻧﻢ از ﻫﺮ ﭼﯿﺰي ...‬ ‫
- ﻧﮕﺮاﻧﻢ ﻫﻤﺮاز ﻣﯽ دوﻧﻢ ﺑﺮاي ﺑﻬﺘﺮ ﺷﺪن اوﺿﺎع ﻣﺎﻟﯿﺖ داري ﺗﻼش ﻣﯿﮑﻨﯽ ﺗﺎ ﺑﺘﻮﻧﯽ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو ﺑﯿﺎري ﭘﯿﺶ ﺧﻮدت ... اﻣﺎ اﯾﻦ‬ ‫اﻣﮑﺎﻧﺶ ﻧﯿﺴﺖ ... دﯾﺮوز از داﻣﺎد زﯾﻨﺐ ﺧﺎﻧﻮم ﭘﺮﺳﯿﺪم ... ﮔﻔﺖ ﻧﻤﯽ ﺷﻪ ...‬ ‫دﺳﺘﻢ روي دﺳﺘﺎي دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﯿﺶ ﮔﺬاﺷﺘﻢ ... اﯾﻦ زن ﭼﻪ ﻗﺪر ﻣﻬﺮﺑﺎن ﺑﻮد ... ﭼﻪ ﻗﺪر ﻣﻬﺮ داﺷﺖ ﮐﻪ اﻧﺒﺎﺷﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﻫﺮ ﮔﺰ‬ ‫ﻫﻢ ﺟﺎﯾﯽ ﺑﻪ ﻏﯿﺮ از ﻣﻦ ﯾﺎ ﺷﺎﯾﺪ ﻧﻮه زﯾﻨﺐ ﺧﺎﻧﻮم ﺑﺮاي ﺧﺎﻟﯽ ﮐﺮدﻧﺶ ﭘﯿﺪا ﻧﻤﯽ ﮐﺮد.‬ ‫ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﻣﭽﯿﻢ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ... ﻗﺮار ﺑﻮد ﺳﯿﺎوش ﺑﯿﺎد دﻧﺒﺎﻟﻢ ﺗﺎ ﺑﺎﻫﻢ ﺧﻮﻧﻪ ﺧﺎﻟﻪ ﺑﺮﯾﻢ ... ﺷﺎم دﻋﻮت ﺑﻮدم ... اﻣﺮوز ﺗﻤﺮﯾﻦ ﻧﺪاﺷﺘﻢ‬ ‫اﯾﻦ ﯾﻌﻨﯽ ﮐﻤﯽ از ﺣﺠﻢ ﮐﺎرﯾﻢ ﮐﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد ... ﻓﺮدا ﺟﻤﻌﻪ ﺑﻮد و ﻗﺮار ﺑﻮد ﺷﺐ اوﻧﺠﺎ ﺑﻤﻮﻧﻢ ﺻﺒﺢ ﻗﺮار ﺑﻮد ﺳﺮي ﺑﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﺰﻧﻢ و‬ ‫ﺑﻌﺪ ﺑﺎ دوﺳﺘﺎن ﮔﻠﻨﺎر ﺑﺮاي ﻧﺎﻫﺎر ﺑﺮﯾﻢ ﺟﺎده ﭼﺎﻟﻮس ... ﺑﻪ ﻗﻮل ﺳﯿﺎ دوﺗﺎ ﻫﻨﺮي اﺳﯿﺮ در دﺳﺖ ﯾﮏ ﻣﺸﺖ ﭘﺰﺷﮏ ... ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻓﮑﺮ‬ ‫ﻧﻤﯿﮑﺮدم ﺑﺎ اﻧﻔﺎق ﭼﻨﺪ روز ﭘﯿﺶ اﮐﺒﺮ ﺧﺎن ﺣﺘﯽ اﺟﺎزه ﺑﺪه ﺳﺎﯾﻪ ام ﺑﻪ اون ﺧﻮﻧﻪ ﺑﺮﺳﻪ ...‬ ‫
- ﻣﻨﺘﻈﺮ ﮐﺴﯽ ﻫﺴﺘﯽ؟‬ ‫ﺑﻪ راﻣﯿﻦ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ و دوﺗﺎ ﻟﯿﻮان در دﺳﺖ داﺷﺖ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد: ﺑﻠﻪ ﺳﯿﺎ ﻗﺮاره ﺑﯿﺎد اﯾﻨﺠﺎ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﺮﯾﻢ ﺧﻮﻧﺸﻮن ...‬ ‫روي ﻣﺒﻞ روﺑﻪ روم ﻧﺸﺴﺖ و ﯾﮑﯽ از ﻟﯿﻮان ﻫﺎ رو ﺑﻪ دﺳﺘﻢ داد: ﻣﺎﺷﯿﻦ داره؟‬ ‫ﻟﯿﻮان آب ﭘﺮﺗﻘﺎل ﺧﻨﮏ رو روي ﻣﯿﺰ ﮔﺬاﺷﺘﻢ: ﻧﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﺎ اﺗﻮﺑﻮس ﻣﯿﺮﯾﻢ ...‬ ‫ﺑﻪ ﭘﺸﺘﯽ ﻣﺒﻞ ﭼﺮﻣﯽ اﺗﺎق دﺑﯿﺮان ﮐﻪ ﺣﺎﻻ ﺟﺰ اون و ﻣﻦ ﮐﺴﯽ ﻧﺒﻮد ﺗﮑﯿﻪ داد و ﻟﯿﻮان رو ﻧﺰدﯾﮏ ﻟﺒﻬﺎش ﺑﺮد و ﻧﮕﺎﻫﯽ از ﺳﺮ ﺗﺎ ﭘﺎم‬ ‫ﮐﺮد و ﺑﻌﺪ ﺗﻮي ﺻﻮرﺗﻢ ﻣﺘﻮﻗﻒ ﺷﺪ ... ﮐﻤﯽ ﻣﻌﺬب ﺷﺪم و ﺗﻮي ﺟﺎم ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﺷﺪم و ﺑﺎ ﻧﻮك اﻧﮕﺸﺖ ﭼﻮﻧﻢ رو ﺧﺎروﻧﺪم‬ ‫
- ﻣﻦ ﻣﯿﺮﺳﻮﻧﻤﺘﻮن ...‬ ‫ﺣﺲ ﻏﺮﯾﺒﯽ داﺷﺘﻢ از اﯾﻦ ﻧﮕﺎﻫﻬﺎ ... ﺧﻮﺷﺎﯾﻨﺪم ﺑﻮد ﯾﺎ ﻧﺒﻮد رو ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ... ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل ﯾﻪ ﺟﻮراﯾﯽ ﺧﺎرج از ﺧﻂ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯿﻮﻣﺪ ...‬ ‫ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺑﺎﺷﻪ اﻣﺎ ﻫﺴﺖ ...‬ ‫
- ﻧﻪ ﻣﻤﻨﻮن ﻣﻦ و ﺳﯿﺎ ﻋﺎدت دارﯾﻢ ...‬ ‫
- ﻫﻮا ﮔﺮﻣﻪ در ﺿﻤﻦ ﻣﺴﯿﺮ ﻣﻦ ﻫﻢ از اون ﻃﺮﻓﻪ ...‬ ‫
- آﺧﻪ ...‬ ‫
- آﺧﻪ ﻧﺪاره ... راﺳﺘﯽ ﻣﺎﻣﺎﻧﻢ ﻣﺸﺘﺎﻗﻪ دﯾﺪﻧﺘﻪ ... ﮐﯽ وﻗﺖ ﻣﯿﮑﻨﯽ ﯾﻪ ﺳﺮ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺑﺰﻧﯽ؟‬ ‫ﻓﺮﺧﻨﺪه ﺟﻮن رو دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ ... ﺗﺎ ﯾﮏ ﺳﺎل ﺑﻌﺪ از ﻓﻮت ﻣﺎﻣﺎن ﻫﻢ ﺑﺎ وﺟﻮد اﯾﻨﮑﻪ 9 ﻣﺎه ﺑﻮد اﺳﺒﺎب ﮐﺸﯽ ﮐﺮده ﺑﻮدن ﺑﻬﻢ ﺳﺮ‬ ‫ﻣﯿﺰد ... ﺑﻌﺪ اﻣﺎ رﻓﺘﻦ راﻣﯿﻦ و ﺑﻌﺪ رﻓﺖ و آﻣﺪش ﺑﻪ ﻓﺮاﻧﺴﻪ و ﻧﺒﻮد ﻣﺎﻣﺎن ... ﯾﻪ ﺟﻮراﯾﯽ رواﺑﻄﯽ ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﺎﻧﻮادﮔﯽ ﺷﺪه‬ ‫ﺑﻮد رو ﻗﻄﻊ ﮐﺮد ... ﺑﺎ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﮔﻢ ﮐﺮدن ﺗﻠﻔﻦ ... ﺗﻠﻔﻨﯽ ﮐﻪ ﺧﻮب ﺛﺎﺑﺖ ﺑﻮد ... اوﻧﻬﺎ رﻓﺘﻪ ﺑﻮدن ... ﻣﺎ ﮐﻪ 03 ﺳﺎل ﺑﻮد ﻫﻤﻮن ﺟﺎ‬ ‫زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯿﮑﺮدﯾﻢ ...‬ ‫
- ﻣﯽ دوﻧﻢ ﺑﻪ ﭼﯽ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﯽ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﻟﯿﻮاﻧﺶ رو روي ﻣﯿﺰ ﮔﺬاﺷﺖ و ﭘﯿﭗ ﺷﯿﮑﺶ رو در آورد ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﻫﻢ ﭼﻨﺪ وﻗﺘﻪ ﻋﺠﯿﺐ ﺑﻪ اون روزﻫﺎ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ ...‬ ‫ﺑﻮي ﮐﺎﭘﺘﺎن ﺑﻠﮏ اﺗﺎق رو ﭘﺮ ﮐﺮد ... ﺑﻮي آراﻣﺶ ﺑﺨﺸﯽ داﺷﺖ ... ﺑﻮي داﻧﻪ ﻫﺎي ﻗﻬﻮه ﺗﻠﺦ ... ﻫﻤﻮﻧﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﭘﺸﺘﺶ ﻧﻮﺷﺘﻪ‬ ‫ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ وارد ﺷﺪه از ﺑﺮزﯾﻞ ...‬ ‫ﮐﻤﯽ از آب ﭘﺮﺗﻘﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺣﺎﻻ ﮔﺮم ﺗﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد رو ﺧﻮردم و ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم: ﻣﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﭼﯿﺰﻫﺎ ﺑﺮاي ﻓﮑﺮ ﮐﺮدن دارم ...‬ ‫ﺧﻨﺪﯾﺪ: ﺑﻠﻪ ﺧﻮب ﺳﺮﺗﻮن ﺧﯿﻠﯽ ﮔﺮﻣﻪ ﺑﺎﻧﻮ ...‬ ‫اﯾﻦ اﺻﻄﻼح دﺧﺘﺮ ﭘﺴﻨﺪ ﻋﺠﯿﺐ در ﻣﯿﺎن ﻟﺒﻬﺎي اﯾﻦ ﻣﺮد ﺑﻪ ﻣﺘﻈﺎﻫﺮاﻧﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯿﻮﻣﺪ ... ﯾﺎ ﻣﻦ اﻃﺮاﻓﻢ ﮐﺴﯽ رو ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﺎ‬ ‫ﭼﯿﺰي ﺑﻪ ﻏﯿﺮ از اﺳﻤﻢ ﺻﺪام ﮐﻨﻪ و ﻋﺎدت ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... ﭘﻮزﺧﻨﺪي زدم ... ﻣﻦ ﻋﺎدت ﺑﻪ اﺻﻄﻼح ﮐﻤﯽ ﺗﺤﻘﯿﺮ آﻣﯿﺰ دﺧﺘﺮ از ﺟﺎﻧﺐ‬ ‫ﺟﻨﺎب اﻧﺘﻈﺎم داﺷﺘﻢ ...‬ ‫
- ﭼﻪ ﭼﯿﺰي از ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﺎﻋﺚ اﯾﻦ ﻧﯿﺶ ﺧﻨﺪ ﺷﺪه ...‬ ‫
- ﭼﯿﺰ ﺧﺎﺻﯽ ﻧﯿﺴﺖ ... ﯾﻪ ﭼﯿﺰي ﺑﻪ ﯾﺎدم اوﻣﺪ ...‬ ‫ﮐﻤﯽ ﺑﻪ ﺟﻠﻮ ﺧﻢ ﺷﺪ و اﯾﻦ ﺑﺎر ﺑﺎ دﻗﺖ ﺑﯿﺸﺘﺮي ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد: ﮐﻢ ﺣﺮف ﺷﺪي ... ﯾﻪ ﺟﻮراﯾﯽ ﻣﺮﻣﻮز ﺷﺪي ... ﺗﻮ ﻧﮕﺎﻫﺖ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣﯽ‬ ‫ﺷﻪ ﻏﺮق ﺷﺪﻧﺖ رو ﺗﻮ ﻓﮑﺮت دﯾﺪ ﯾﻪ ﺟﻮراﯾﯽ ﻓﯿﻠﺴﻮف ﻣﺎب ﺷﺪي ...‬ ‫ﭘﺎم رو روي ﭘﺎم اﻧﺪاﺧﺘﻢ و ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم: ﺗﺎ ﺛﯿﺮ راه رﻓﺘﻦ ﺗﻮ راﻫﺮوﻫﺎي داﻧﺸﮑﺪه ﻫﻨﺮه ...‬ ‫... ﺗﯿﮑﻪ ام رو ﺑﻬﺶ اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮدم ... ﺑﻪ ﭘﺴﺮي ﮐﻪ از ﻣﻦ 5 ﺳﺎل ﺑﺰرﮔﺘﺮ ﺑﻮد ... اﻣﺎ ﻗﺒﻞ از ورودش ﺑﻪ داﻧﺸﮑﺪه ﻫﻨﺮ ﺑﺎ وﺟﻮد اﯾﻨﮑﻪ‬ ‫ﮐﻼ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﮔﻮﺷﻪ ﮔﯿﺮﯾﺶ ﮐﻢ ﻫﻢ رو ﻣﯿﺪﯾﺪم ... اﻣﺎ ﻣﯿﮕﻔﺖ ﻣﯽ ﺧﻨﺪﯾﺪ و ﮔﺎﻫﯽ ﺑﺮام ﻧﻘﺎﺷﯽ ﻣﯿﮑﺸﯿﺪ ... وﻗﺘﯽ ﺷﺪم 31 ﺳﺎﻟﻪ و‬ ‫ﺷﺪ 81 ﺳﺎﻟﻪ ... وﻗﺘﯽ ﻋﺎﺷﻖ ﺷﺪم ... ﺑﻪ رﻏﻢ ﺧﻮدم و ﺷﺪ آﻗﺎي ﻫﻨﺮ ﻣﻨﺪ ... وﻗﺘﯽ ﺷﺪ 02 ﺳﺎﻟﻪ و ﺷﺪم 51 ﺳﺎﻟﻪ دﯾﮕﻪ ﻣﻦ رو ﻧﺪﯾﺪ‬ ‫... ﻏﺮﯾﺐ ﺑﻮد اﻣﺎ ﻧﺪﯾﺪ.‬ ‫
- اون راﻫﺮو ﻫﺎ ﺑﯿﺸﺘﺮ دﻣﺎغ آدم رو ﭘﺮ از ﺑﺎد ﻣﯿﮑﻨﻪ ...‬ ‫ﭘﺲ ﺗﯿﮑﻪ ام رو ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد: روي ﻣﻦ ﺗﺎﺛﯿﺮ اﯾﻨﭽﻨﯿﻨﯽ ﻧﺪاﺷﺖ ... ﺑﺮاي ﻣﻦ اون راﻫﺮو ﻫﺎ ﯾﻪ ﺑﺮﺧﻮرد زﯾﺒﺎ ﺑﺎ اﺳﺘﺎد اﻣﯿﻨﯽ داﺷﺖ و ﺑﻌﺪ‬ ‫ﮐﻼس ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺑﺎﻫﺎش و در آﺧﺮ ﻫﻔﺘﻪ اي ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﺳﻪ ﮐﺘﺎب رو ﺗﻤﻮم ﮐﺮدن ... ﺷﺒﯽ ﺳﻪ ﭼﻬﺎر ﺳﺎﻋﺖ ﺧﻮاﺑﯿﺪن ...‬ ‫ﮐﻤﯽ اﯾﻦ ﺑﺎر ﺟﺪي ﺗﺮ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد: اون ﮐﺘﺎﺑﻬﺎ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺳﻮادت ﺑﺮه ﺑﺎﻻ ... ﺗﺎ ﺗﻬﺶ ﻣﻮاﻓﻘﻢ ... اﻣﺎ ﭼﯽ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ اون ﻫﻤﺮاز ﭘﺮ‬ ‫ﺣﺮف و ﺑﺮون ﮔﺮا ... ﺗﺎ اﯾﻦ ﺣﺪ درون ﮔﺮا ﺑﺸﻪ ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم: ﻣﻦ درون ﮔﺮا ﻧﯿﺴﺘﻢ ... اﻣﺎ اون ﮐﺘﺎﺑﻬﺎ ﺑﻪ ﻣﻦ ﯾﺎد دادن ... ﯾﻌﻨﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪم ﮐﻪ ﻫﺮ ﭼﻪ ﻗﺪر ﺳﻮادم ﻣﯿﺮه ﺑﺎﻻ ﺗﺮ ﺑﯿﺸﺘﺮ‬ ‫ﻣﯿﻔﻬﻤﻢ ﮐﻪ ﭼﯿﺰي ﺑﻠﺪ ﻧﯿﺴﺘﻢ و ﺣﺎﺻﻠﺶ ﻣﯿﺸﻪ اﯾﻦ ﮐﻪ زﺑﺎن ﺑﻪ ﮐﺎم ﺑﮕﯿﺮم و ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺳﻌﯽ ﮐﻨﻢ ﺑﺸﻨﻮم ...‬ ‫ﺗﻮﺗﻮﻧﻬﺎي ﺗﻮي ﭘﯿﭙﺶ رو ﺗﻮي زﯾﺮ ﺳﯿﮕﺎري ﮐﻪ ﺷﮑﻞ ﺳﺮ ﻓﯿﻞ ﺑﻮد ﺧﺎﻟﯽ ﮐﺮد و ﻣﺘﻔﮑﺮ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد: ﻧﻔﻮذ ﮐﺮدن ﺑﻬﺖ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺨﺖ‬ ‫ﺷﺪه ... ﺑﺎ وﺟﻮد اﯾﻨﮑﻪ رﻧﮓ ﻧﮕﺎﻫﺖ ﺑﻪ زﻧﺪﮔﯽ از ﺳﯿﺎه ﺑﻪ آﺑﯽ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﮐﺮده ...‬ ‫دﺳﺘﻪ ﮐﯿﻔﻢ رو ﺗﻮي دﺳﺘﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ: ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﺮداﺷﺖ ﻣﻦ از رﻧﮕﻬﺎ ﻣﺘﻔﺎوت ﺷﺪه ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم ... ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ... ﺳﻮﺋﯿﭽﺶ رو از ﺗﻮي ﺟﯿﺒﺶ در آورد ...‬ ‫ﻣﻦ: اﻣﺎ ﻧﻔﻮذ ... ﺧﻮب ﻣﻌﻠﻮﻣﻪ ﮐﻪ ﻧﻔﻮذ ﺑﻪ ذﻫﻦ و ﻣﻄﻤﺌﻨﺎ ﺟﺴﻢ ﯾﮏ دﺧﺘﺮ 51 ﺳﺎﻟﻪ ﺑﺴﯿﺎر ﺑﺴﯿﺎر راﺣﺖ ﺗﺮ از ﯾﻪ دﺧﺘﺮ 32 ﺳﺎﻟﻪ‬ ‫اﺳﺖ ...‬ ‫ﺳﻮﺋﯿﭻ رو ﯾﮏ دور ﺗﻮي دﺳﺘﺶ ﭼﺮﺧﻮﻧﺪ: ﯾﻌﻨﯽ اﻻن ﺑﺰرگ ﺷﺪي. 32 ﺳﺎل ﺳﻨﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﺑﺎﻧﻮ ...‬ ‫ﺑﻪ ﺳﻤﺖ در راه اﻓﺘﺎدم ... ﺑﺎ ﺑﯿﻨﯽ ﮐﻪ ﭘﺮ از ﻋﻄﺮ ﺗﻠﺦ داﻧﻪ ﻫﺎي ﻗﻬﻮه ﺑﻮد: ﺑﺮاي ﻣﻦ اﯾﻦ 7 ﺳﺎل ... ﺑﻪ ﺗﻠﺨﯽ ﻫﻤﯿﻦ داﻧﻪ ﻫﺎي ﻗﻬﻮه‬ ‫اي ﮐﻪ ﺑﻮش ﺗﻮ اﺗﺎق ﭘﯿﭽﯿﺪه ﮔﺬﺷﺖ ... ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺗﺎرﯾﮑﯽ ...‬ ‫از ﭼﺎرﭼﻮب در ﮐﻪ ﺧﺎرج ﺷﺪﯾﻢ ... ﻫﻤﺰﻣﺎن ... ﺑﺎ ﺧﻮدم ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﺮد ﺑﺎ ﻟﺒﺎﺳﻬﺎي دروﯾﺸﯽ و ﻣﻮﻫﺎي ﺑﻠﻨﺪم ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم ... ﮐﻪ ﭼﻪ ﻗﺪر‬ ‫ﺗﻐﯿﯿﺮ ﮐﺮده ﺑﻮد ... آن ﻟﺤﻈﻪ ﮐﻪ ﮔﻔﺖ درون ﮔﺮا ﺷﺪم ... ﭼﺮا ﻧﭙﺮﺳﯿﺪم ﺗﻮ ﭼﯽ راﻣﯿﻦ ﭘﺮﺗﻮ ﻏﺮق در رﻧﮕﻬﺎي روﻏﻨﺖ ... ﮐﺴﯽ ﮐﻪ‬ ‫روي ﺑﺮﮔﻪ ﻫﺎي دﺳﺘﻤﺎل ﮐﺎﻏﺬي ﺑﺎ روان ﻧﻮﯾﺲ آﺑﯽ رﻧﮕﺖ اون زﻣﺎﻧﻬﺎﯾﻪ دور ﻃﺮح ﻫﺎي ﻃﻮﻓﺎﻧﯽ ﻣﯿﺰدي ... ﺗﻮ ﭼﻪ ﻗﺪر ﺗﻐﯿﯿﺮ‬ ‫ﮐﺮدي؟ از ﮐﯽ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل در ﻣﻮرد آن دﺧﺘﺮك ﭘﻨﻬﺎن ﭘﺸﺖ اﺷﺘﺒﺎﻫﺎت دوره ﻧﻮﺟﻮاﻧﯽ ﺧﺴﺘﻪ از دﯾﺪه ﻧﺸﺪﻧﻬﺎ ... اﯾﻦ ﻃﻮر ﮐﻨﺠﮑﺎو‬ ‫ﺷﺪي؟‬ ‫ﺳﯿﺎ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺳﺮ در ﮔﻮﺷﯽ ﻣﻮﺑﺎﯾﻠﺶ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد ﺟﻠﻮي اﯾﺴﺘﮕﺎه ﺗﺎﮐﺴﯽ روﺑﻪ روي در آﻣﻮزﺷﮕﺎه ... ﺻﺪاش زدم و دﺳﺘﯽ‬ ‫ﺑﺮاش ﺗﮑﻮن دادم ... ﺳﺮش رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮد ... اﺑﺘﺪا ﻟﺒﺨﻨﺪي زد ... و ﺑﻌﺪ ﺑﺎ دﯾﺪن راﻣﯿﻦ در ﮐﻨﺎرم ﮐﻤﯽ ﮐﻨﺠﮑﺎواﻧﻪ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد و آرام‬ ‫از ﺧﯿﺎﺑﻮن رد ﺷﺪ و ﺑﺎ راﻣﯿﻦ دﺳﺖ داد ...‬ ‫راﻣﯿﻦ: ﻫﻤﺮاز ﮔﻔﺖ ﻣﯽ ﺧﻮاﯾﺪ ﺑﺮﯾﺪ ﺧﻮﻧﻪ ﺷﻤﺎ ... ﻣﻨﻢ اون اﻃﺮاف ﮐﺎر داﺷﺘﻢ ... ﻫﻮا ﻫﻢ ﮔﺮﻣﻪ ﻣﯿﺮﺳﻮﻧﻤﺘﻮن ...‬ ‫ﺳﯿﺎوش ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ اﻧﺪاﺧﺖ و ﻣﻦ ﺷﻮﻧﻪ ﻫﺎم رو ﺑﺎﻻ اﻧﺪاﺧﺘﻢ ...‬ ‫ﯾﻪ ﮐﻮﭼﻪ ﺑﺎﻻﺗﺮ ﺳﻮﻧﺎﺗﺎي ﺳﻔﯿﺪ رﻧﮓ راﻣﯿﻦ ﭘﺎرك ﺑﻮد ... ﺳﯿﺎوش ﺟﻠﻮ ﻧﺸﺴﺖ و ﻣﻦ ﭘﺸﺖ راﻧﻨﺪه ...‬ ‫ﺳﯿﺎوش: داداش ﻣﺰاﺣﻤﺖ ﻧﺸﯿﻢ ...‬ ‫
- ﻧﻪ ﺑﺎﺑﺎ اﯾﻦ ﭼﻪ ﺣﺮﻓﯿﻪ ...‬ ‫و ﻣﻦ ﻏﺮق در اﻓﮑﺎر ﺧﻮدم و در آراﻣﺶ ﻓﻀﺎي ﺧﻨﮏ ﻣﺎﺷﯿﻦ و ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ ﺑﯽ ﮐﻼم ﭘﯿﺎﻧﻮ ﺳﺮم رو ﺑﻪ ﺷﯿﺸﻪ ﺗﮑﯿﻪ دادم ...‬ ‫ﭘﺸﺖ ﭼﺮاغ ﻗﺮﻣﺰ ﻧﻈﺮم ﺑﻪ ﺑﭽﻪ اي ﺟﻠﺐ ﺷﺪ ﮐﻪ ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ ﻣﺎدرش از ﺧﯿﺎﺑﻮن رد ﻣﯿﺸﺪ ... دﺧﺘﺮ ﺑﭽﻪ ﺑﺎ ﻣﺰه اي ﺑﻮد و ﮐﻮﻟﻪ ﭘﺸﺘﯽ‬ ‫ﺻﻮرﺗﯽ رﻧﮕﯽ داﺷﺖ ...‬ ‫ﺳﯿﺎ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﭘﺸﺖ: واي ﻫﻤﺮاز اون دﺧﺘﺮ ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ رو دﯾﺪي از ﮐﻮﻟﻪ ﭘﺸﺘﯽ ﻫﺎي ﺗﻮ داﺷﺖ وﻗﺘﯽ دﺑﺴﺘﺎن ﻣﯿﺮﻓﺘﯽ ...‬ ‫از اﯾﻦ ﮐﻪ ﯾﺎدش ﺑﻮد ﺧﻨﺪه ام ﮔﺮﻓﺖ ﭼﻮن ﻣﻦ و ﺳﯿﺎ ﻫﻢ ﺳﻦ ﺑﻮدﯾﻢ و اون ﺣﺎﻓﻈﻪ ﺑﯽ ﻧﻈﯿﺮي داﺷﺖ‬ ‫ﻣﻦ: آره اﺗﻔﺎﻗﺎ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ رو ﻫﻢ ﺟﻠﺐ ﮐﺮد ... ﺧﯿﻠﯽ دوﺳﺘﺶ داﺷﺘﻢ ... ﻫﻨﻮز ﻫﻢ دارﻣﺶ ... ﺧﯿﻠﯽ دوﺳﺘﺶ دارم ... روم ﻣﯿﺸﺪ ﻣﯽ‬ ‫اﻧﺪاﺧﺘﻤﺶ ...‬ ‫راﻣﯿﻦ ﻋﯿﻨﮏ آﻓﺘﺎﺑﯿﺶ رو ﮐﻤﯽ ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﮐﺮد و ﻟﺒﺨﻨﺪي زد: ﺟﺪي ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ازش اﺳﺘﻔﺎده ﻣﯿﮑﺮدي؟‬ ‫ﮐﻤﯽ ﺳﺮم رو ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺷﯿﺸﻪ ﮐﻨﺎرم ﭼﺮﺧﻮﻧﺪم ... ﺗﯿﺮ ﺗﯿﺰ ﻧﮕﺎﻫﺶ رو از ﭘﺸﺖ ﻋﯿﻨﮏ ﻫﻢ اﺣﺴﺎس ﻣﯿﮑﺮدم‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﺳﯿﺎ:ﻫﻤﺮاز ﺳﺎدﮔﯽ دﺧﺘﺮاﻧﻪ ﯾﻪ دﺧﺘﺮ ﺑﭽﻪ دﺑﺴﺘﺎﻧﯽ رو ﻫﻨﻮز داره ... ﻫﻤﻮن ﻗﺪر ﺑﮑﺮ ... ﺑﺎ ﻫﻤﻮن ﺷﺎدي ﻫﺎي ﻧﺎب و ﻧﻮﺑﺮاﻧﻪ ...‬ ‫ﻣﻦ: ﺿﺮورت ﭘﻨﻬﺎن زﻧﺪﮔﯽ در ﻫﻤﯿﻨﻪ ... ﮐﻪ روﯾﺎﻫﺎ و ﺧﺎﻃﺮات ﮐﻮﭼﮑﺖ رو دوﺳﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯽ ... ﻣﻦ ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﻋﺎﺷﻖ دﻓﺘﺮﭼﻪ‬ ‫ﻫﺎي ﺑﯽ ﺧﻂ ﻧﻘﺎﺷﯿﻢ ... ﮔﯿﺮه ﻫﺎي ﮐﺎﻏﺬ ﭼﻮﺑﯽ ... ﻋﺎﺷﻖ ﺑﻮي ﮐﺘﺎب ﻧﻮ ﻓﺎرﺳﯽ ... ﺑﻮي ﻧﺎن و ﭘﻨﯿﺮ و ﮔﺎﻫﯽ ﺧﯿﺎر زﻧﮓ ﻫﺎي ﺗﻔﺮﯾﺢ‬ ‫... ﻣﻦ ﻫﻨﻮز دﺧﺘﺮﮐﯽ رو در ﺧﻮدم دارم ﮐﻪ آرزوي ﯾﮑﻤﯿﻦ روز ﻣﻬﺮش ﯾﻪ ﮐﻼس ﺑﺎ ﺗﺨﺘﻪ ﮔﭽﯽ ﺳﺒﺰ رﻧﮕﻪ ... ﺑﺎ ﺧﻄﻮط ﮔﭽﯽ ﮐﻪ‬ ‫ﻧﺼﻔﻪ ﻧﯿﻤﻪ ﭘﺎك ﺷﺪن ...‬ ‫ﺳﯿﺎ: ﺗﻮ ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﮐﻼﻣﺖ ﻋﻄﺮ و ﺑﻮي دﺑﺴﺘﺎﻧﺖ رو داره ...‬ ‫راﻣﯿﻦ ﻋﯿﻨﮑﺶ رو از ﭼﺸﻤﺶ ﺑﺮداﺷﺖ و ﻣﻦ اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﭼﯿﺰي ﺗﻮ ﻣﺮدﻣﮏ ﭼﺸﻤﺎش ﺳﺒﺰ ﺷﺪ ... ﭼﻬﺮه اش ﺑﻪ ﺷﺪت ﻣﺘﻔﮑﺮ‬ ‫ﺑﻮد و ﺳﮑﻮﺗﺶ ﻏﺮق ﺷﺪ در ﻧﻮاي ﭘﯿﺎﻧﻮي داﺧﻞ ﻣﺎﺷﯿﻨﺶ ...‬ ‫ﺧﺎﻟﻪ ﺷﺮﺑﺖ آﺑﻠﯿﻤﻮي ﺧﻨﮏ رو روي ﻣﯿﺰ ﮔﺬاﺷﺖ: ﺧﻮب ﻣﯿﮕﻔﺘﯽ ﺑﯿﺎد ﺑﺎﻻ ﻣﺎدر ...‬ ‫ﺳﯿﺎ ﮐﻪ ﺣﻮﻟﻪ اش ﻫﻨﻮز دور ﮔﺮدﻧﺶ ﺑﻮد و ﻗﺼﺪ ﺣﻤﺎم رﻓﺘﻦ داﺷﺖ: ﺗﻌﺎرﻓﺶ ﮐﺮدم ... ﮔﻔﺖ ﮐﺎر دارم ...‬ ‫اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم رو ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺎ ﮐﻨﺎﯾﻪ ﺣﺮف زد ... ﭘﺮ از ﺳﺌﻮال ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم و ﺑﺎ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﺑﺮام ﺧﻂ و ﻧﺸﻮﻧﯽ ﮐﺸﯿﺪ ه ﺑﻪ ﻧﻈﺮم ﺑﯽ ﻣﻌﻨﺎ‬ ‫ﻣﯿﻮﻣﺪ ...‬ ‫ﺧﺎﻟﻪ ﺑﻮﺳﻪ اي ﺑﻪ ﻣﻮﻫﺎم زد: ﻏﺬاﺗﻮن رو ﺑﮑﺸﻢ ﺧﺎﻟﻪ ﺟﺎن ﯾﺎ ﺻﺒﺮ ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ ﺑﺮاي ﮔﻠﻨﺎر ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم ﺑﻪ ﻣﺤﺒﺖ ﺧﺎﻟﺼﺶ: ﻣﻨﺘﻈﺮ اون ﺧﺎﻧﻮم دﮐﺘﺮﺗﻮن ﻣﯿﺸﯿﻢ ...‬ ‫ﭼﺸﻢ دوﺧﺘﻢ ﺑﻪ ﺗﻠﻮﯾﺰﯾﻮن ﮐﻪ ﺳﺮﯾﺎل ﺑﺮزﯾﻠﯽ رو ﭘﺨﺶ ﻣﯿﮑﺮد ... و ﻏﺮق در اﺑﺘﺬال ﺑﯽ ﺑﺪﯾﻞ اﯾﻦ داﺳﺘﺎن ﺑﻮدم ﮐﻪ دﺳﺘﯽ روي‬ ‫ﺷﻮﻧﻪ ام ﻧﺸﺴﺖ ...‬ ‫ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﻣﻮ ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺑﻪ ﻣﻮﻫﺎي ﺧﯿﺴﺶ زدم: ﻋﺎﻓﯿﺖ ﺑﺎﺷﻪ ﺳﯿﺎ ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زد و ﮐﻨﺎرم ﻧﺸﺴﺖ: ﭘﺴﻨﺪﯾﺪي ﺳﺮﯾﺎل رو؟‬ ‫
- واﻻ اﮔﻪ ﯾﻪ ﻣﺎه ﻣﻦ از اﯾﻦ ﺳﺮﯾﺎﻻ ﻧﮕﺎه ﮐﻨﻢ ﺑﻪ ﺑﺎﺑﺎم ﺷﮏ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﻣﯿﺮم آزﻣﺎﯾﺶ دي ان اي ﻣﯿﺪم ... ﺧﺪاﯾﯿﺶ ... ﭼﺮا ﺗﻮ اﯾﻦ‬ ‫ﺳﺮﯾﺎﻻ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﺑﺎﺑﺎي واﻗﻌﯿﺶ ﻣﻌﻠﻮم ﻧﯿﺴﺖ؟‬ ‫ﺳﯿﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺧﻨﺪﯾﺪ: ﭘﺪر ﺗﻮ ﮐﻪ ﺑﯿﺴﺖ ﺳﺎﻟﯽ ﻫﺴﺖ ﻓﻮت ﮐﺮده ... ﺑﺎﯾﺪ ﻧﺒﺶ ﻗﺒﺮ ﮐﻨﯽ ... وﻟﯽ ﻣﻦ ﺧﺴﺮو ﺧﺎن ﻫﯽ و ﺣﺎﺿﺮه ﻣﯽ ﺧﻮاي‬ ‫از اون اﻣﺘﺤﺎن ﮐﻨﯿﻢ ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺗﻠﺨﯽ ﺑﻪ ﻟﻮدﮔﯽ اش زدم: ﺑﻪ ﺳﺎﯾﻪ ﺑﺎﻻ ﺳﺮش ﻫﺮ ﭼﻪ ﻗﺪر ﻫﻢ ﺳﻨﮕﯿﻦ ﺑﺎﺷﻪ و ﮔﺎﻫﯽ دﻟﮕﯿﺮ دل ﺧﻮش ﺑﺎش ﺳﯿﺎ ... ﺧﺎﻧﻮاده‬ ‫ﻣﻔﻬﻮم واﻻ ﺗﺮي از اﯾﻦ دﻟﺨﻮري ﻫﺎ داره ...‬ ‫ﻋﯿﻨﮑﺶ رو از روي ﻣﯿﺰ ﺑﺮداﺷﺖ و ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺶ زد: ﺧﺴﺮو ﺟﻮن ﺧﻮدش ﻣﻦ رو ﻃﺮد ﮐﺮده ... ﭼﻮن ﻣﻬﻨﺪس ﻧﺸﺪم ... ﭼﻮن ...‬ ‫ﺑﺎ ﻫﻢ ﻫﻤﺰﻣﺎن ﮔﻔﺘﯿﻢ: ﻣﻄﺮب ﺷﺪي ...‬ ‫ﺳﯿﺎ ﺧﻨﺪﯾﺪ ... ﻣﻦ ﻫﻢ ... ﺧﻨﺪه اي ﮐﻪ ﻫﺮ دو ﭘﺸﺖ ﺗﻤﺎم اون ﺷﺎدي آﻧﯽ اش ... ﺧﻮب ﻣﯿﺪو ﻧﺴﺘﯿﻢ ﭼﻪ دﻟﺨﻮري ﻫﺎ و دﻟﺘﻨﮕﯽ‬ ‫ﻫﺎﯾﯽ ﭘﻨﻬﺎﻧﻪ.‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﺻﺪاﻣﻮن رو ﭘﺎﯾﯿﻦ آورده ﺑﻮدﯾﻢ و ﺗﻮي اﺗﺎق ﮔﻠﻨﺎر ﻧﻘﻄﻪ ﺑﺎزي ﻣﯿﮑﺮدﯾﻢ ... ﺑﺎزي ﮐﻪ از ﮐﻮدﮐﯽ ﻣﻮن اﻧﺠﺎم ﻣﯿﺪادﯾﻢ و ﺳﯿﺎ ﻫﻤﯿﺸﻪ‬ ‫ﻣﯿﺒﺎﺧﺖ و ﺗﻬﺶ ﺟﺮ ﻣﯽ زد ... ﺣﻀﻮر ﺑﺪ ﺧﻠﻖ ﺧﺴﺮو ﺧﺎن ﺗﻮي ﺳﺎﻟﻦ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪه ﺑﻮد ﺑﻪ اﯾﻦ اﺗﺎق ﻧﻪ ﻣﺘﺮي ﺑﺴﻨﺪه ﮐﻨﯿﻢ ...‬ ‫ﻣﻦ: داد ﻧﺰن ﺳﯿﺎ ... ﺑﺎﺑﺎت ﻫﻤﯿﻦ ﺟﻮرﯾﺶ ﻫﻢ دﻧﺒﺎﻟﻪ ﺑﻬﺎﻧﻪ اي ﺑﺮاي ﺑﯿﺮون ﮐﺮدﻧﻪ ﻣﻨﻪ ...‬ ‫ﮔﻠﻨﺎر ﺧﻮدﮐﺎر ﻗﺮﻣﺰ ﺗﻮي دﺳﺘﺶ رو روي ﮐﺎﻏﺬ رﻫﺎ ﮐﺮد: ﺑﻪ ﺧﺪا اﯾﻦ ﻃﻮري ﻧﯿﺴﺖ ... اون ﺑﺎ ﺗﻮ ﻣﺸﮑﻞ ﻧﺪاره ...‬ ‫ﺳﯿﺎ ﮐﻪ ﺣﺎﻻ ﺑﯽ ﻧﻮﺑﺖ ﺧﻂ ﻣﯿﮑﺸﯿﺪ روي ﮐﺎﻏﺬ و زﺑﻮﻧﺶ رو ﺑﯿﻦ ﻟﺒﻬﺎش ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد: اون ﺑﺎ ﻫﻤﻪ و ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﻫﻤﻪ ﺑﺎ ﺧﻮدش درﮔﯿﺮه‬ ‫...‬ ‫ﻣﻦ: راﺟﻊ ﺑﻪ ﭘﺪرت درﺳﺖ ﺣﺮف ﺑﺰن ...‬ ‫ﺳﯿﺎ: اون ﻣﺨﺎﻟﻒ ﺑﻮد ... وﮔﺮﻧﻪ ﺗﻮ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﯿﻮﻣﺪي ﺑﻌﺪ از ﻓﻮت ﺧﺎﻟﻪ ... ﺑﺎ ﻣﺎ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯿﮑﺮدي ...‬ ‫اﺧﻤﺎم رو ﺗﻮي ﻫﻢ ﮐﺸﯿﺪم: ﺑﻪ ﭼﻪ ﻣﻨﺎﺳﺒﺖ اون وﻗﺖ؟ ﺑﯽ ﺧﯿﺎل ﺳﯿﺎ ... ﺷﻮﻫﺮ ﺧﺎﻟﻪ وﻇﯿﻔﻪ اش ﺑﯿﺶ از ﻫﻤﯿﻦ ﻫﻔﺘﻪ اي ﯾﮑﺒﺎر‬ ‫ﻣﻬﻤﺎﻧﺪاري ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫ﺳﯿﺎ: ﺧﺎﻟﻪ ﭼﯽ؟‬ ‫
- ﺑﯽ ﺧﯿﺎل ﺳﯿﺎ ... ﻣﯽ دوﻧﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاي ﻣﻮﺿﻮع رو ﺑﻪ ﮐﺠﺎ رﺑﻂ ﺑﺪي ... ﺑﺎزﯾﺖ رو ﺑﮑﻦ ...‬ ‫ﮔﻠﻨﺎر: ﭼﯿﺰي ﺷﺪه دوﺑﺎره ﮐﻪ ﻣﻦ ﺧﺒﺮ ﻧﺪارم ...‬ ‫ﺳﯿﺎ: آره اﮐﺒﺮ ﺧﺎن از ﺧﻮﻧﻪ ﺑﯿﺮوﻧﺶ ﮐﺮده ...‬ ‫
- اي ﺑﺎﺑﺎ ... اﯾﻦ ﻣﺮد دﯾﻮاﻧﻪ اﺳﺖ ...‬ ‫ﻣﻦ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻗﯿﺎﻓﻪ ﺷﺎﮐﯽ ﮔﻠﻨﺎر ﮐﺮدم و روي ﻣﻮﮐﺖ ﺳﺒﺰ رﻧﮓ و زﺑﺮ ﮐﻒ اﺗﺎﻗﺶ ﭼﻬﺎر زاﻧﻮ ﻧﺸﺴﺘﻢ ... ﺗﮑﯿﻪ دادم ﺑﻪ ﺗﺨﺘﺶ: اون‬ ‫از دﯾﺪﮔﺎه ﺧﻮدش ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﻨﻪ ... ﺑﭽﻪ ﻫﺎ دو ﺗﺮﺑﯿﺘﻪ ﻣﯽ ﺷﻦ ﺑﺎ ﻣﻦ ... اون ﻫﻢ ﺗﺮﺑﯿﺘﯽ ﮐﻪ اﮐﺒﺮ ﺧﺎن اﺻﻼ ﻗﺒﻮﻟﺶ ﻧﺪاره ... در ﺿﻤﻦ‬ ‫... ﻓﻌﻼ ﮐﻪ اون ﺳﻮار ﺑﺮ اﺳﺐ ﻣﺮاده ...‬ ‫ﺳﯿﺎ ﻣﻮﻫﺎم رو ﺑﻬﻢ رﯾﺨﺖ: از ﺧﺪاش ﺑﺎﺷﻪ ﻧﻮه ﻫﺎش ﻣﺜﻞ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﻦ ... ﭘﺮ از ﺣﺲ ...‬ ‫ﭘﻮﻓﯽ ﮐﺸﯿﺪم: اﺣﺴﺎﺳﺎت دﻗﯿﻘﺎ ﭼﯿﺰﯾﻪ ﮐﻪ اﻣﺜﺎل اﮐﺒﺮ ﺧﺎن ﺷﺪﯾﺪ ازش ﻣﯽ ﺗﺮﺳﻦ.‬ ‫ﮔﻠﻨﺎر ﺧﻮاﺑﯿﺪه ﺑﻮد ... ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺖ دﯾﻮار ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم دو ﺑﻮد ...‬ ‫ﺳﯿﺎ آﻫﻨﮕﯽ از ﻓﻠﻮت ﮔﺬاﺷﺖ و ﺻﺪاش رو ﮐﻢ ﮐﺮد و ﻣﻦ روي ﺗﺨﺘﺶ ﻧﺸﺴﺘﻢ ... و ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ اﺗﺎﻗﺶ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰش ﻗﻬﻮه اي و‬ ‫ﺳﺒﺰ ﺑﻮد اﻧﺪاﺧﺘﻢ ... ﺑﻪ ﮐﺘﺎب ﺧﺎﻧﻪ ﭘﺮ از ﮐﺘﺎﺑﺶ و ﺑﻪ ﺣﻀﻮر ﭘﺮ رﻧﮕﺶ ﮐﻪ ﺳﺒﺰ ﺗﺮ از ﻣﻮﮐﺖ ﮐﻒ اﺗﺎﻗﺶ ﺑﻮد ...‬ ‫دﺳﺘﯽ ﮐﺸﯿﺪم ﺑﻪ دﻓﺘﺮ ﺟﻠﺪ ﭼﺮﻣﯿﻪ روي ﻣﯿﺰش ... ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﭘﺮ ﺑﻮد از دﻟﻨﻮﺷﺘﻪ ﻫﺎي اﯾﻦ ﻣﺮد ﺑﺮ آﻣﺪه از دﻧﯿﺎي ﻣﮑﺎﻧﯿﮏ ...‬ ‫ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪي ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد: دوﺳﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯽ ﻣﯿﺘﻮﻧﯽ ﺑﺨﻮﻧﯿﺶ ...‬ ‫ﺻﻔﺤﻪ آﺧﺮ رو ﺑﺎز ﮐﺮدم ... ﻧﻮﺷﺘﻪ ﻫﻔﺘﻪ ﭘﯿﺶ ﺑﻮد ... ﺗﺎرﯾﺨﺶ اﯾﻦ ﻃﻮر ﻧﺸﻮن ﻣﯿﺪاد ...‬ ‫ﺳﯿﺎ: ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺑﻠﻨﺪ ﺑﺨﻮن ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺗﻮ زﯾﺒﺎ ﺗﺮ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽ رﺳﻪ‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- ﺑﮕﺬار ﺑﺮاﯾﺖ ﭼﺎي ﺑﺮﯾﺰم ... اﻣﺮوز ﺑﻪ ﺷﮑﻞ ﻏﺮﯾﺒﯽ ﺧﻮﺑﯽ ... ﺻﺪاﯾﺖ ﻧﻘﺸﯽ زﯾﺒﺎﺳﺖ ﺑﺮ ﺟﺎﻣﻪ ﻣﻐﺮﺑﯽ و ﮔﻠﻮﺑﻨﺪت ﭼﻮن ﮐﻮدﮐﯽ‬ ‫ﺑﺎزي ﻣﯿﮑﻨﺪ زﯾﺮ آﯾﯿﻨﻪ ﻫﺎ ... و ﺟﺮﻋﻪ اي آب از ﻟﺐ ﮔﻠﺪان ﻣﯽ ﻧﻮﺷﺪ ... ﺑﮕﺬار ﺑﺮاﯾﺖ ﭼﺎي ﺑﯿﺎورم ... راﺳﺘﯽ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدم دوﺳﺘﺖ‬ ‫دارم؟ ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ از آﻣﺪﻧﺖ ﭼﻪ ﻗﺪر ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻢ؟ ﺣﻀﻮرت ﺷﺎدي ﺑﺨﺶ اﺳﺖ ... ﻣﺜﻞ ﺣﻀﻮر ﺷﻌﺮ ... و ﺣﻀﻮر ﻗﺎﯾﻖ ﻫﺎ و ﺧﺎﻃﺮات دور‬ ‫... ﺑﮕﺬار ﺑﺮاﯾﺖ ﺗﺮﺟﻤﻪ ﮐﻨﻢ ﺣﺮﻓﻬﺎي ﺻﻨﺪﻟﯽ را ... ﮐﻪ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺧﻮﺷﺎﻣﺪ ﻣﯿﮕﻮﯾﺪ ... ﺑﮕﺬار ﺗﻌﺒﯿﺮ ﮐﻨﻢ روﯾﺎي ﻓﻨﺠﺎن ﻫﺎ را ﮐﻪ در ﻓﮑﺮ‬ ‫ﻟﺒﺎﻧﺖ ﻫﺴﺘﻨﺪ ... و روﯾﺎي ﻗﺎﺷﻖ را و ﺷﮑﺮ را ... ﺑﮕﺬار ﺑﻪ ﺣﺮﻓﯽ ﺗﺎزه از اﻟﻔﺒﺎ ﻣﻬﻤﺎﻧﺖ ﮐﻨﻢ ... ﺑﮕﺬار ﮐﻤﯽ از ﺧﻮدم ﺑﯿﻔﺰاﯾﻢ ... ﺑﺮ‬ ‫ﻋﺸﻖ ﻣﯿﺎن ﺗﻤﺪن و ﺑﺮﺑﺮﯾﺖ.‬ ‫ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم ... ﺗﯿﮑﻪ داده ﺑﻪ ﻣﯿﺰ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد ... ﻋﻄﺮ و ﺑﻮي اﯾﻦ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﻫﺎ ﺑﺎ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﻓﺮق داﺷﺘﻨﺪ ... ﺑﺮق ﻧﮕﺎه‬ ‫ﺳﯿﺎوش ﻫﻢ ... ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم در ﻫﻔﺘﻪ ﭘﯿﺶ دﺧﺘﺮﮐﯽ ﭘﯿﺪا ﮐﻨﻢ ﺑﺎ ﮔﻠﻮ ﺑﻨﺪ و ﻟﺒﺎس ﻣﻐﺮﺑﯽ ... اﺻﻼ ﻫﻔﺘﻪ ﭘﯿﺶ ﭼﻪ ﺧﺒﺮ ﺑﻮد ...‬ ‫ﻣﻮﻫﺎم رو ﺑﻬﻢ رﯾﺨﺖ: ﺑﻬﺶ ﻓﮑﺮ ﻧﮑﻦ ...‬ ‫از ﻟﺒﻪ ﺗﺨﺖ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم: ﭼﻪ ﻃﻮر ﻓﮑﺮ ﻧﮑﻨﻢ ﺳﯿﺎ ... ﺧﺒﺮي ﻫﺴﺖ و ﻣﻦ ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ درﺳﺘﻪ ...‬ ‫ﺳﺮش رو ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺖ ... ﭼﺸﻢ دوﺧﺖ ﺑﻪ اﻧﮕﺸﺘﺎي ﭘﺎش: ﺧﺒﺮي ﻧﯿﺴﺖ ﺟﺰ ﻫﻤﻮن ﻓﺎﺻﻠﻪ ﻣﯿﺎن ﻣﻦ ... و اون ... ﺧﻮاﺑﺖ ﻧﻤﯿﺎد؟‬ ‫اﺣﺴﺎس ﻣﯿﮑﺮدم دﭼﺎر ﺑﺮق ﮔﺮﻓﺘﮕﯽ ﺷﺪم ... ﺳﯿﺎ و اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ ... ﺳﯿﺎ و ﺣﺮف از ﻓﺎﺻﻠﻪ ... ﺳﯿﺎ و ﮔﻠﻮ ﺑﻨﺪ زﯾﺮ آﯾﻨﻪ؟‬ ‫
- ﺳﯿﺎ ... ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﯽ ﺑﻪ ﮐﯽ ﻣﯽ ﺧﻮاي ﺑﮕﯽ؟ ﺑﻪ دﻓﺘﺮ ﺟﻠﺪ ﭼﺮﻣﯿﺖ؟ ﻣﻦ از اون ﮐﺎﻏﺬﻫﺎي ﮐﺎﻫﯽ ﻫﻢ ﮐﻤﺘﺮم؟‬ ‫
- ﻟﻮس ﻧﺸﻮ ... ﺧﻮدت ﻣﯿﺪوﻧﯽ ﮐﯽ ﻫﺴﺘﯽ ... ﻓﻘﻂ ... ﻣﯽ ﺧﻮام ﺑﺎور ﮐﻨﻢ ﯾﻪ ﺣﺲ ﻋﺠﯿﺒﻪ ﮔﺬاراﺳﺖ ... اﺻﻼ ﻣﻦ رو ﭼﻪ ﺑﻪ‬ ‫ﺣﺴﻬﺎي ﺛﺎﺑﺖ ... ﻣﻦ ﻫﻨﻮز ﻟﻌﺒﺖ ﺧﻮدم رو ﭘﯿﺪا ﻧﮑﺮدم ...‬ ‫زده ﺑﻮد ﺑﻪ ﻟﻮدﮔﯽ؟ اﻣﺎ اون ﻧﮕﺎه ﺑﺮاق ﮐﻪ ﻧﺸﺎن از اﯾﻦ ﻧﺪاﺷﺖ ...‬ ‫
- ﺑﺎﺷﻪ ﻧﮕﻮ ...‬ ‫ﺧﻮاﺳﺘﻢ از اﺗﺎق ﺧﺎرج ﺑﺸﻢ ﮐﻪ ﺑﺎزوم رو ﮔﺮﻓﺖ: ﺑﺸﯿﻦ ﺑﯿﻨﯿﻢ ﺑﺎﺑﺎ ﭼﻪ ﻗﻬﺮ ﻫﻢ ﻣﯿﮑﻨﻪ ...‬ ‫ﻧﺸﺴﺘﻢ ﻟﺒﻪ ﺗﺨﺖ ... ﻣﻨﺘﻈﺮ ﭘﺎﻫﺎم رو ﺗﮑﻮن ﻣﯿﺪادم ... ﺷﺮوع ﮐﺮد ﺑﻪ ﭼﺮﺧﺎﻧﻮن ﻟﯿﻮان ﺗﻮي دﺳﺘﺶ: ﻫﻔﺘﺘﻪ ﭘﯿﺶ ... ﮐﯿﻮان ﺑﻬﻢ زﻧﮓ‬ ‫زد ... ﮔﻔﺖ ﺳﯿﺎ دﺧﺘﺮ ﻋﻤﻮم داره از اﯾﺘﺎﻟﯿﺎ ﻣﯿﺎد ... اوﻧﺠﺎ ﻣﻌﻤﺎري ﺧﻮﻧﺪه ﺗﻤﻮم ﮐﺮده اوﻣﺪه اﯾﺮان ... ﺣﻮﺻﻠﻪ اش ﺳﺮ رﻓﺘﻪ داره ﻣﯿﺎد‬ ‫آﭘﺎرﺗﻤﺎن ﻣﻦ ...‬ ‫ﯾﺎدم آﻣﺪ ... ﮐﯿﻮان ﻣﺴﺌﻮل ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ ﺗﺌﺎﺗﺮ ﺳﯿﺎوش ﺑﻪ ﻣﻦ ﻫﻢ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ...‬ ‫ﻣﻦ: ﺧﻮب ...‬ ‫
- از در ﮐﻪ وارد ﺷﺪم ... دﺧﺘﺮﮐﯽ دﯾﺪم ﺗﻮ ﯾﻪ ﭘﯿﺮاﻫﻦ آﺑﯽ ... ﺳﺮش رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮد و ﯾﮏ ﭼﯿﺰي ﺗﻮي دل ﻣﻦ ﭘﺎره ﺷﺪ ... ﭼﯿﺰي ﮐﻪ‬ ‫ﺑﻬﺶ ﻣﯿﮕﻦ ﺑﻨﺪ دل اﺣﺘﻤﺎﻻ ... ﻫﻤﻮن ﻫﻢ ﺑﺎﻋﺚ اون ﻧﻮﺷﺘﻪ ﻫﺎي روي ﮐﺎﻏﺬ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺧﻮﻧﺪي ...‬ ‫ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﭘﻠﮏ زدم ... ﭼﻨﺪﯾﻦ ﺑﺎر ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ... ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﻣﯿﺸﻨﯿﺪم ﺧﯿﻠﯽ ﻋﺠﯿﺐ ﺑﻮد ... ﺧﯿﻠﯽ ...‬ ‫
- ﺳﯿﺎ ... ﺗﻮ از ﻫﻔﺘﻪ ﭘﯿﺶ اﯾﻦ رو ﭘﻨﻬﺎن ﮐﺮدي و ﺣﺎﻻ ... اﻟﺒﺘﻪ ﺗﻮي ﯾﻪ ﻫﻔﺘﻪ ...‬ ‫
- ﺗﻮ اﯾﻦ ﻫﻔﺘﻪ زﯾﺎد دﯾﺪﻣﺶ ... ﺑﺮاي ﮐﺎر دﮐﻮر اوﻣﺪ ﺳﺮ ﺻﺤﻨﻪ ... ﭼﻪ ﻣﯿﺪوﻧﻢ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- ﭼﯽ رو ﭼﻪ ﻣﯿﺪوﻧﯽ ... ﺑﻪ ﮐﯿﻮان ﺑﮕﻮ ... ﻣﺎﻫﺎ ﮐﻪ از اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ ﻧﺪارﯾﻢ ... ﺑﺬار زﻣﯿﻨﻪ رو ﺑﺮاي آﺷﻨﺎﯾﯿﺘﻮن آﻣﺎده ﮐﻨﻪ ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺗﻠﺨﯽ زد: ﭼﻪ زﻣﯿﻨﻪ اي ﻫﻤﺮاز ﮐﻮﺗﺎه ﺑﯿﺎ ... وﻗﺘﯽ ﺣﺮف از ﻓﺎﺻﻠﻪ ﻣﯿﺰﻧﻢ ... ﺑﺤﺚ ﻫﻤﻮن ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺗﻤﺪن و ﺑﺮﺑﺮﯾﺘﻪ ... اﯾﻦ دوﺗﺎ‬ ‫ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﯿﺮﺳﻦ آﯾﺎ؟‬ ‫
- ﺣﺎﻻ ﺗﻮ ﺗﻤﺪﻧﯽ ﯾﺎ اون؟‬ ‫ﭼﭗ ﭼﭙﯽ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد ...‬ ‫
- ﺳﯿﺎ ﻣﺎ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﻫﺎ اﻋﺘﻘﺎد ﻧﺪاﺷﺘﯿﻢ ... ﯾﺎدﺗﻪ؟‬ ‫ﻟﯿﻮان رو وري ﻣﯿﺰ ﮔﺬاﺷﺖ و ﻣﻮﻫﺎش رو ﯾﺎ دﺳﺖ ﻣﺤﮑﻢ داد ﻋﻘﺐ: ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﮐﻪ ﺑﺮ اﻋﺘﻘﺎد ﻣﺎ ﻧﯿﺴﺖ ... ﻣﻦ ﯾﻪ ﺧﺎﻧﻮم ﻣﻬﻨﺪس‬ ‫ﻣﻌﻤﺎر ﻓﺎرغ اﻟﺘﺤﺼﯿﻞ از اﯾﺘﺎﻟﯿﺎ رو ﮐﻪ ﭘﺪرش ﯾﮑﯽ از ﻣﺪﯾﺮاي ارﺷﺪ اﯾﻦ ﻣﻤﻠﮑﺘﻪ رو ﺳﻮار اﺗﻮﺑﻮس ﮐﻨﻢ؟ ﺑﺒﺮﻣﺶ ﭘﺎرك داﻧﺸﺠﻮ‬ ‫دﺳﺘﺶ ﺳﺎﻧﺪوﯾﭻ ﺑﻨﺪري ﺑﺪم. ﺑﺎ ﻫﻢ از ﻫﻨﺮ ﻣﺪرن روﺳﯿﻪ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﯿﻢ؟‬ ‫ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﭼﺸﻤﺎش اﻧﻘﺪر ﻧﺎ اﻣﯿﺪ ﻧﺒﻮد ... از ﺟﺎم ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم ... دﺳﺘﻢ رو ﮔﺬاﺷﺘﻢ رو ﺑﺎزوش: ﻫﻨﻮز ﺧﯿﻠﯽ زوده ﺳﯿﺎ ... ﻫﻢ ﺑﺮاي اﯾﻨﮑﻪ‬ ‫ﺑﻪ ﺧﻮدت ﺑﮕﯽ ﻋﺎﺷﻘﯽ ... ﻫﻢ ﺑﺮاي اﯾﻨﮑﻪ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻧﺘﯿﺠﻪ ﺑﺮﺳﯽ ﮐﻪ ﻧﻤﯿﺸﻪ ... ﻓﺮﺻﺖ ﺑﺪه ... ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﺒﯿﻨﺶ ... ﮐﯿﻮان اﻫﻞ اﯾﻦ‬ ‫ﺣﺮﻓﻬﺎ ﻧﯿﺴﺖ ... ﻓﺎﺻﻠﻪ از ﻧﻈﺮ ﮐﯿﻮان ﻓﻘﻂ ﺗﻮ ﻓﺮﻫﻨﮓ ﻫﺴﺖ و ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ... ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺮاي ... راﺳﺘﯽ اﺳﻤﺶ ﭼﯿﻪ؟‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زد ... ﻟﺒﺨﻨﺪي ﮐﻪ ﻣﻦ اﻋﺘﺮاف ﮐﺮدم ﺑﯿﺶ از ﺣﺪ ﭘﺮ از ﻣﻬﺮ: آوﯾﺴﺎ ...‬ ‫اﺳﻢ آوﯾﺴﺎ ﺗﻤﺎم ذﻫﻨﻢ رو ﮔﺮﻓﺖ ... آوﯾﺴﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺗﻤﺎم دﺧﺘﺮﮐﺎن دور ﺳﯿﺎوش ﮔﻮﯾﺎ ﻓﺮق ﻣﯿﮑﺮد ...‬ ‫
- اﺳﻤﺶ ﻫﻢ ﺧﻮﺷﮕﻠﻪ ... ﻣﻨﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺒﯿﻨﻤﺶ ... دﺧﺘﺮي ﮐﻪ ﺑﺮاش ﻣﯿﺨﻮاي ﺻﺪاي ﺻﻨﺪﻟﯽ ﻫﺎ رو ﺗﺮﺟﻤﻪ ﮐﻨﯽ ... ﻧﮑﻨﻪ ﻗﺮاره ﺟﺎي‬ ‫ﻣﻦ رو ﺑﮕﯿﺮه ...‬ ‫ﻣﺤﮑﻢ ﺑﻐﻠﻢ ﮐﺮد: ﺗﻮ ﭼﯿﺰي ﻓﺮاي ﻋﺸﻘﯽ ﻫﻤﺮاز ... ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ واﻻﺗﺮ ... در دوﺳﺖ داﺷﺘﻦ ﺗﻮ ... ﻫﯿﭻ ﻏﺮﯾﺰه اي ﻧﯿﺴﺖ ... و اﯾﻦ‬ ‫ﯾﻌﻨﯽ ﻣﻦ ﺗﻮ رو ﺑﺮاي ﻫﻤﺮاز ﺑﻮدﻧﺖ دوﺳﺖ دارم ...‬ ‫ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﭼﺸﻢ روي ﻫﻢ ﻧﺬاﺷﺘﻢ ... دﻏﺪﻏﻪ ﺳﯿﺎوش ﻫﻢ ﺑﻪ ﻓﮑﺮ ﻫﺎم اﺿﺎﻓﻪ ﺷﺪ ... اون ﭼﺸﻢ ﻫﺎي ﻧﺎ اﻣﯿﺪ ... ﻧﮕﺮان ﮐﻨﻨﺪه ﺑﻮد ﺑﺮاي‬ ‫ﺧﻮد ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﺎ ﺗﻤﺎم ﺷﻌﺎرﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ داده ﺑﻮدم ... ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﻧﮕﺮان ﮐﻨﻨﺪه ... ﺳﯿﺎوش ﻫﯿﭻ وﻗﺖ اﻧﻘﺪر ﺟﺪي ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻧﻤﯿﻮﻣﺪ ... اﻣﺎ‬ ‫زود ﺑﻮد ... ﺑﺮاي ﻫﺮ ﺗﺼﻤﯿﻤﯽ زود ﺑﻮد ... ﺑﺮاي ﺳﻦ ﺳﯿﺎ ﻫﻢ زود ﺑﻮد ...‬ ‫ﮔﻠﻨﺎر روي رﺧﺘﺨﻮاب ﭼﺮﺧﯿﺪ و ﺑﺎ دﯾﺪن ﭼﺸﻤﺎي ﺑﺎزم ﻟﺒﺨﻨﺪي زد: ﺻﺒﺢ ﺑﻪ ﺧﯿﺮ ...‬ ‫ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﺧﺴﺘﮕﯽ ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ رو ﻗﺎﯾﻢ ﮐﻨﻢ: ﺻﺒﺢ ﺗﻮ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺧﯿﺮ ...‬ ‫ﺧﯿﺮ ... ﺑﺮﮐﺖ ... ﺻﺒﺮ ... اﻧﺘﻈﺎر ... از ﺟﺎم ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم ﺗﺎ آﺑﯽ ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﻢ ﺑﺰﻧﻢ ... ﺑﺪﺟﻮر ﮔﺮﻓﺘﺎر اﯾﻦ ﺳﻪ ﮐﻠﻤﻪ آﺧﺮ ﺑﻮدم.‬ ‫ﺑﻄﺮي ﻋﺮق ﮐﺮده آب رو ﺗﻮي دﺳﺘﻬﺎم ﻓﺸﺮدم و ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻗﻄﺮه ﻫﺎي اﻃﺮاﻓﺶ اﻧﺪاﺧﺘﻢ ﮐﻪ ﮔﺮﻣﺎي اواﺧﺮ ﻣﺮداد ﻣﺎه ﺧﯿﻠﯽ زودﺗﺮ از‬ ‫ﺗﮕﺎه ﻣﻦ ﺑﺨﺎرش ﻣﯽ ﮐﺮد ... دﯾﺮوز ... اﻣﺮوز ... ﺗﻤﺎم ﻣﺪت ﺗﻤﺮﯾﻦ ﺑﻪ آوﯾﺴﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻧﺪﯾﺪه ﺑﻮدم ﻓﮑﺮ ﮐﺮده ﺑﻮدم و ﭼﺸﻤﺎم ﻫﻢ ﺑﻪ‬ ‫اﻧﺪازه ﻣﻐﺰم درد ﻣﯿﮑﺮد ... ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺘﻢ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ... ﯾﮏ ﮐﻼس 09 دﻗﯿﻘﻪ اي داﺷﺘﻢ ﺗﺎ ﺳﺎﻋﺖ 5 و ﺑﻌﺪش ﻣﯿﺮﺳﯿﺪم ﺑﺮم دﯾﺪﻧﺸﻮن‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫... ﻫﺮ ﭼﻨﺪ دﯾﺮوز ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺤﺘﺮﻣﺎﻧﻪ راﻫﻢ ﻧﺪاده ﺑﻮد ... ﻫﻨﺪز ﻓﺮي رو ﺗﻮي ﮔﻮﺷﻢ ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﮐﺮدم ﺗﺎ ﺻﺪاي ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ ﻣﺎﻧﻊ ﺑﺸﻪ اون‬ ‫ﻟﻌﻨﺖ ﭘﺸﺖ زﺑﻮﻧﻢ رو ﺣﺘﯽ ﺧﻮدم ﻫﻢ ﺑﺸﻨﻮم ...‬ ‫وارد آﻣﻮزﺷﮕﺎه ﺷﺪم و ﺧﻨﮑﯽ ﮐﻮﻟﺮ ﮐﻪ ﺑﻬﻢ ﺧﻮرد اﺧﻢ ﻫﺎي ﺑﯿﻦ اﺑﺮوم از ﺑﯿﻦ رﻓﺖ ... ﻫﻨﺪز ﻓﺮي رو ﺑﺮداﺷﺘﻢ و رﻓﺘﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ‬ ‫دﻓﺘﺮ اﺳﺎﺗﯿﺪ ﺗﺎ ﮐﻮﻟﻪ ﭘﺸﺘﯿﻢ رو اوﻧﺠﺎ ﺑﺬارم ...‬ ‫ﺑﻪ زن ﺣﺪودا 53
-63 ﺳﺎﻟﻪ ﺟﺬاب ﭘﺸﺖ ﻣﯿﺰ ﻣﻨﺸﯽ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﻏﺮق در ﺑﺮﮔﻬﺎي ﭘﯿﺶ روش ﺑﻮد و ﺑﺎ ﺧﻮدم ﮔﻔﺘﻢ ﭼﻪ ﻋﺠﺐ‬ ‫ﻣﺎ اﯾﻦ ﺧﺎﻧﻮم ﻣﯿﺮ ﺟﻌﻔﺮي رو زﯾﺎرت ﮐﺮدﯾﻢ ...‬ ‫ﺳﺮش رو ﺑﺎﻻ آورد و ﻟﺒﺨﻨﺪي زد و ﺑﺎ دﺳﺘﻬﺎي در ﻫﻢ ﮔﺮه زده ﺷﺪه ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد و اﺣﺘﻤﺎﻻ ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪ ﻫﺎي ﻗﺮﻣﺰ از ﮔﺮﻣﺎي ﻫﻼك‬ ‫ﮐﻨﻨﺪه ﺑﯿﺮوﻧﻢ ... ﻗﺒﻞ از اﯾﻨﮑﻪ اﺷﺘﺒﺎه ﻫﻤﻪ رو ﻣﺒﻨﯽ ﺑﺮ داﻧﺶ آﻣﻮز ﺑﻮدﻧﻢ ﺑﮑﻨﻪ ﮔﻔﺘﻢ: ﺳﻼم ... ﭘﺎﮐﺰاد ﻫﺴﺘﻢ ... ﺗﺪرﯾﺲ درس‬ ‫ﻧﻤﺎﯾﺶ ﺑﺎ ﻣﻨﻪ ...‬ ‫ﺟﺎ ﺧﻮرد ... ﮐﻤﯽ روي ﺻﻨﺪﻟﯿﺶ ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﺷﺪ و ﺳﺮ ﺗﺎ ﭘﺎم رو ﻧﮕﺎﻫﯽ اﺟﻤﺎﻟﯽ اﻧﺪاﺧﺖ ... ﺑﻌﺪ روي ﭼﺸﻢ ﻫﺎم ﻣﺘﻮﻗﻒ ﺷﺪ ... ﮐﻤﯽ‬ ‫ﻣﻌﺬب ﺷﺪم ... ﻣﻮﻫﺎم رو دادم ﺗﻮي ﺷﺎﻟﻢ ... اﯾﻦ ﺣﺮﮐﺘﻢ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺗﺎ دﺳﺖ از اﺳﮑﻦ ﮐﺮدن ﻣﻦ ﺑﺮداره و ﮐﻤﯽ ﺑﻪ ﺧﻮدش ﺑﯿﺎد و‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي روي ﻟﺒﺶ ﺟﺎ ﺑﺎز ﮐﻨﻪ: ﺳﻼم ﺧﺎﻧﻮم ﭘﺎﮐﺰاد ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ اﺻﻼ ﻧﺪﯾﺪ ﺑﻮدﻣﺘﻮن ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺧﺎﻃﺮ ...‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺖ ﻧﯿﻢ ﺧﯿﺰش روي ﺻﻨﺪﻟﯽ و دﺳﺖ دراز ﺷﺪش اﻧﺪاﺧﺘﻢ ... ﺑﺎ ﻫﻢ دﺳﺖ دادﯾﻢ و ﻣﻦ ﺑﻌﺪ از ﺗﻌﺎرﻓﺎت ﻣﻌﻤﻮل‬ ‫درﺧﻮاﺳﺘﻪ اون ﭘﻮﺷﻪ ﻧﺎرﻧﺠﯽ رﻧﮓ و اﻟﺒﺘﻪ ﮐﻠﯿﺪ ﮐﻤﺪم ﺗﻮي دﻓﺘﺮ دﺑﯿﺮان رو ﮐﺮدم ...‬ ‫در ﮐﻤﺪ رو ﺑﺎز ﮐﺮدم و ﺑﺎ ﺧﺴﺘﮕﯽ ﮐﻮﻟﻪ ام رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم ﺗﺎ ﺗﻮي ﮐﻤﺪ ﺑﺬارم ﮐﻪ ﺑﺎ دﯾﺪن ﯾﻪ ﺑﺴﺘﻪ ﮐﻮﭼﮏ ﺳﻔﯿﺪ رﻧﮓ ﮐﻪ دورش‬ ‫روﺑﺎﻧﯽ داﺷﺖ ﭼﺸﻤﺎم ﮔﺮد ﺷﺪ ... ﺑﺴﺘﻪ رو ﺑﺮداﺷﺘﻢ روش ﮐﺎرت ﮐﻮﭼﮑﯽ ﺑﻮد ﺑﺎ ﯾﻪ دﺳﺖ ﺧﻂ ﺑﺴﯿﺎر زﯾﺒﺎ: ﺗﻘﺪﯾﻢ ﺑﻪ دﺧﺘﺮﮐﯽ ﮔﺬر‬ ‫ﮐﺮده از زﻣﺎن ... ﮐﻪ ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﻋﺎﺷﻖ ﺗﺨﺖ ﮔﭽﯽ دﺑﺴﺘﺎﻧﺶ اﺳﺖ ... ﺑﺎ ﺗﻤﺎم ﺳﺎدﮔﯽ اش ... راﻣﯿﻦ ...‬ ‫ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﺳﻪ ﺑﺎر اﺳﻢ ﺗﻪ دﺳﺖ ﻧﻮﺷﺘﻪ رو ﺧﻮﻧﺪم ﺗﺎ ﺑﺎور ﮐﻨﻢ ﭼﻪ ﺧﺒﺮه ... در ﺟﻌﺒﻪ رو ﺑﺎز ﮐﺮدم ... ﭼﺸﻤﺎم ﺗﺎ آﺧﺮﯾﻦ ﺣﺪ ﺑﺎز ﺷﺪ 21‬ ‫رﻧﮓ ﻣﺘﻨﻮع و زﯾﺒﺎ از ﮔﭻ ﻫﺎي اﺳﺘﻮاﻧﻪ اي ... ﻣﺜﻞ ﯾﻪ ﺑﺴﺘﻪ ﻣﺪاد رﻧﮕﯽ زﯾﺒﺎ در ﮐﻨﺎر ﻫﻢ ﭼﯿﺪه ﺷﺪه ﺑﻮد ... ﻧﻮك اﻧﮕﺸﺘﺎﻧﻢ رو ﺑﻪ‬ ‫اون اﺳﺘﻮاﻧﻪ ﻫﺎي ﭘﻮك ﮐﺸﯿﺪم و اون ﻟﺤﻈﻪ اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﭼﯿﺰي در ذﻫﻨﻢ ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﮐﻪ ﺟﻌﺒﻪ در دﺳﺘﻢ ﺑﻮد ... ﺗﮑﯿﻪ زدم ﺑﻪ ﮐﻤﺪﻫﺎي ﭘﺸﺖ ﺳﺮم و ﻟﺒﻢ رو ﺑﻪ دﻧﺪان ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﺑﺎ ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ ﻋﺠﯿﺐ‬ ‫و ﭘﺮ ﺿﺮب ﺗﻮي ذﻫﻨﻢ ﮐﻨﺎر ﺑﯿﺎم ... ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ ﮐﻪ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮدم ﺗﻤﺎﻣﺎ از ﺳﺮ ﭼﺮاﻫﺎﯾﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ در ذﻫﻨﻢ ﺑﺎ دﯾﺪن اﯾﻦ ﻣﺤﺒﺖ‬ ‫ﻧﺎﮔﻬﺎﻧﯽ ﻧﻘﺶ ﺑﺴﺘﻪ ﻧﻪ ﭼﯿﺰ دﯾﮕﻪ اي ...‬ ‫ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮاي اﯾﻦ ﺟﻌﺒﻪ زﯾﺒﺎ ... ﺑﺮاي اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﻫﺎي ﺳﺎده اﻣﺎ ﭘﯿﭽﯿﺪه دﻧﺒﺎل ﻣﻔﻬﻮم ﻣﯿﮕﺸﺘﻢ؟ ﯾﺎ دﻟﯿﻞ؟‬ ‫ﭘﻮﻓﯽ ﮐﺸﯿﺪم و ﻟﺒﻢ رو رﻫﺎ ﮐﺮدم ... اﺻﻼ ﻋﮑﺲ اﻟﻌﻤﻞ ﻣﻦ در ﻣﻘﺎﺑﻞ اﯾﻦ ﺣﺮﮐﺖ ﭼﻪ ﭼﯿﺰي ﺑﺎﯾﺪ ﻣﯽ ﺑﻮد ...‬ ‫ﺟﻌﺒﻪ رو ﺗﻮي ﮐﻤﺪ ﮔﺬاﺷﺘﻢ و ﺑﺮاي ﻣﺴﻠﻂ ﺷﺪن ﺑﻪ ﺧﻮدم ... ﮐﻤﯽ از آﺑﯽ ﮐﻪ ﺣﺎﻻ ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﮔﺮم ﺷﺪه ﺑﻮد رو ﯾﻪ ﻧﻔﺲ ﻧﻮﺷﯿﺪم و‬ ‫ﺑﻌﺪ ﺑﺎ ﻫﻤﻮن ﭘﻮﺷﻪ ﻧﺎرﻧﺠﯽ رﻧﮓ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﮐﻼس ﺟﺮﮐﺖ ﮐﺮدم ... ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﺑﻪ ﻣﻦ رﺣﻢ ﻧﻤﯿﮑﺮد ... دﯾﮕﻪ ﻫﯿﭻ ﻓﺎﯾﻠﯽ از اﯾﻦ ﻣﻐﺰه‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫ﻧﺼﻔﻪ ﻧﯿﻤﻪ ﻣﻦ ﺧﺎﻟﯽ ﻧﻤﻮﻧﺪه ﺑﻮد ﺗﺎ ﺑﺘﻮﻧﻢ ﮐﻤﯽ آراﻣﺶ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ... ﺟﺎﻻ ﯾﻪ ﺟﻌﺒﻪ ﮔﭻ ﻫﻢ ﺗﻮي ﮐﻤﺪم ﻟﺒﺨﻨﺪ ﮐﺠﮑﯽ ﺑﻬﻢ ﻣﯽ زد‬ ‫...‬ ‫ورودم ﺑﻪ ﮐﻼس ﻫﻤﺮاه ﺷﺪ ﺑﺎ ﺳﻼم ﺷﺎد ﺑﭽﻪ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﻫﺎم راﺑﻄﻪ ﺧﻮﺑﯽ ﺑﺮﻗﺮار ﮐﺮده ﺑﻮدن ... ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﻪ ﺧﻮدم ﻣﺴﻠﻂ ﺑﺸﻢ ﺑﻌﺪ‬ ‫از آن ﻫﺠﻮم ﺑﯽ اﻃﻼع ﭘﯿﺸﯿﻦ ﮔﭽﯽ ... وﻟﯽ ﻓﻘﻂ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ... ﭼﻮن ﺑﺎ دﯾﺪن ﺗﺨﺘﻪ ﮔﭽﯽ ﺳﺒﺰ رﻧﮓ ﮐﻼس ... ﭘﺎك و ﭘﺎﮐﯿﺰه اون‬ ‫ﻧﯿﻤﭽﻪ ﺗﺴﻠﻂ ﻫﻢ ﭘﺮﯾﺪ و ... ﺧﻼص ...‬ ‫از ﮐﻼﺳﯽ ﮐﻪ اون روز ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﻣﺮﺳﺪه اداره اش ﮐﺮده ﺑﻮد ... ﺑﻌﺪ از ﻧﻮد دﻗﯿﻘﻪ ﻧﺎﻗﺎﺑﻞ ﺗﻼش ذﻫﻨﯽ ﺑﺮاي ﭘﺎﺳﺦ دادن ﺑﻪ ﺳﺌﻮاﻟﯽ ﮐﻪ‬ ‫ذﻫﻨﻢ رو ﻣﯿﺨﻮرد ﺑﯿﺮون اوﻣﺪم ... ﯾﻪ ﺳﺌﻮال ﺑﺴﯿﺎر ﺳﺎده ... ﭼﺮا؟‬ ‫ﺑﺎﺳﺮ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻮم ﻣﯿﺮ ﺟﻌﻔﺮي ﮐﻪ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯽ ﮐﺮد ﺳﻼم ﮐﺮدم و ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﻗﺒﻞ از آﻣﺪن راﻣﯿﻦ از آﺗﻠﯿﻪ ... از آﻣﻮزﺷﮕﺎه ﺧﺎرج‬ ‫ﺑﺸﻢ ... ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺑﯽ ادﺑﯽ ﺑﻮد ... ﺑﺎر دﯾﮕﻪ ﭘﻮﻓﯽ ﮐﺸﯿﺪم و ﮐﻮﻟﻪ ام رو روي دوﺷﻢ اﻧﺪاﺧﺘﻢ و ﺑﻪ اﺳﺎﺗﯿﺪي ﮐﻪ از در وارد ﻣﯽ ﺷﺪن‬ ‫ﺑﺎ ﺳﺮ ﭼﯿﺰي ﺑﯿﻦ ﺳﻼم و ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮔﻔﺘﻢ و وارد راﻫﺮو ﺷﺪم ﮐﻪ ﺻﺪاش از اون ﺗﻪ ... از ﭼﺎر ﭼﻮب دﻓﺘﺮش ﻣﺠﺒﻮرم ﮐﺮد ﺑﻪ‬ ‫ﺑﺮﮔﺸﺘﻦ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﭘﺸﺖ و اﻟﺒﺘﻪ دﯾﺪن ﻣﺮدي ﮐﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪي ﭘﯿﺮوز ﺑﻪ ﻟﺐ داﺷﺖ و ﻣﻦ و ﯾﮏ ﻋﺎﻟﻤﻪ ﺧﺠﺎﻟﺖ و ﺧﯿﻠﯽ ﺣﺲ ﻫﺎي ﺑﯽ‬ ‫ﺳﺮ و ﺗﻪ دﯾﮕﻪ ...‬ ‫روي ﻣﺒﻞ روﺑﻪ روش ﻧﺸﺴﺘﻢ و ﭘﺸﺖ ﻣﯿﺰش ﻧﺸﺴﺖ و ﻧﮕﺎﻫﯽ اﺟﻤﺎﻟﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ اﻧﺪاﺧﺖ ... اﻣﺮوز ... دﯾﺮوز ... ﮐﻼ ﭼﻨﺪ روز ﺑﻮد ﮐﻪ‬ ‫ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﻋﺠﯿﺐ ﺑﻮد ...‬ ‫ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد ... ﻣﻨﺘﻈﺮ ﭼﯽ ﺑﻮد؟ ﺳﮑﻮﺗﻢ رو ﮐﻪ دﯾﺪ ﮔﻔﺖ: ﺧﻮب ﺧﺎﻧﻮم ﻫﻤﺮاز ﯾﻪ ﺳﻼم ﻧﮑﺮده ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﯽ ﺑﺮي؟‬ ‫ﺑﻪ اﺟﺒﺎر ﺳﺮم رو از ﻣﺎﻧﺘﻮي ﺳﻔﯿﺪ رﻧﮕﻢ ﮐﻪ دﮐﻤﻪ ﻫﺎش رو ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﺎز ﻣﯿﺬاﺷﺘﻢ ﮐﻨﺪم و ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎي ﺳﯿﺎه و ﺧﻨﺪاﻧﺶ ﻧﻈﺮي‬ ‫اﻧﺪاﺧﺘﻢ: ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم آﺗﻠﯿﻪ ﻫﺴﺘﯿﺪ و ﯾﮑﻢ ﻫﻢ ﻋﺠﻠﻪ دارم ... ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮم ﺗﺠﺮﯾﺶ ...‬ ‫ﮐﻤﯽ اﺧﻤﻬﺎش در ﻫﻢ رﻓﺖ: اﮔﺮ ﺑﺨﻮاﯾﺪ ﻣﻦ ﻣﯽ رﺳﻮﻧﻤﺘﻮن ...‬ ‫
- ﻧﻪ ...‬ ‫ﯾﮑﻢ ﻧﻪ اﯾﯽ ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻢ ﺳﻔﺖ ﺑﻮد ... ﺧﻮب ﺧﻮدش ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد اﮔﺮ ﻣﯿﺨﻮاﯾﺪ و ﻣﻦ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ... ﺑﺮاي ﻫﻀﻢ اون ﺟﻌﺒﻪ ﮔﭻ و ﺑﻌﺪ‬ ‫اون ﺗﺨﺘﻪ و اﯾﻦ ﻧﮕﺎه ﻣﺸﺘﺎق و ﺳﺌﻮاﻟﯽ ﮐﻪ در ذﻫﻨﻢ ﺑﻮد ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮي ﺑﺪون ﺣﻀﻮر راﻣﯿﻦ ﻧﻮﺟﻮاﻧﯽ ﻫﺎم و ﺧﻨﮑﯽ ﮐﻮﻟﺮ‬ ‫ﻣﺎﺷﯿﻨﺶ ﻧﯿﺎز داﺷﺘﻢ ...‬ ‫ﮐﻤﯽ ﺗﻮي ﺟﺎش ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﺷﺪ و ﻗﻠﻢ ﻓﻠﺰي روي ﻣﯿﺰش رو ﺑﻪ دﺳﺖ ﮔﺮﻓﺖ اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم اون ﻫﻢ ﻧﯿﺎز ﺑﻪ وﺳﯿﻠﻪ اي ﺑﺮاي ﺗﻤﺮﮐﺰ‬ ‫ﮐﺮدن ﭘﯿﺪا ﮐﺮده ﺑﺪون ﻧﮕﺎه ﮐﺮدن ﺑﻬﻢ: ﺑﺮاي ﭘﻨﺠﺸﻨﺒﻪ ﺷﺐ ﮐﻪ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺧﺎﺻﯽ ﻧﺪاري؟‬ ‫ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم اﯾﻦ ﺑﺎر ﻟﺤﻨﻢ ﮐﻤﯽ ﻧﺮم ﺗﺮ ﯾﺎ ﺑﻪ ﻗﻮل ﺳﯿﺎوش ﮔﺮد ﺗﺮ ﺑﺎﺷﻪ: ﺧﯿﺮ ... ﭼﻪ ﻃﻮر ﻣﮕﻪ؟‬ ‫اﯾﻦ ﻟﺤﻦ ﻧﺴﺒﺘﺎ ﮔﺮد و ﻗﻠﻨﺒﻪ ﻣﻦ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺳﺮش رو ﺑﺎﻻ ﺑﯿﺎره و دوﺑﺎره ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﻨﻪ: ﻣﺎﻣﺎن ﺑﺮا ي ﭘﻨﺠﺸﻨﺒﻪ ﺷﺐ ﺷﺎم دﻋﻮﺗﺖ ﮐﺮده‬ ‫... ﻧﺎزﻧﯿﻦ و رادﻣﻬﺮ ﻫﻢ ﻫﺴﺘﻦ ... ﻣﯽ ﺧﻮاد ﺑﺮات ﻏﺬاﻫﺎي ﻣﻮرد ﻋﻼﻗﻪ ات رو درﺳﺖ ﮐﻨﻪ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﺗﻮي ذﻫﻨﻢ اﯾﻦ ﺑﺎر ﯾﻪ زﻧﮓ ﺧﻄﺮ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺰرگ ﺑﻪ ﺻﺪا در اوﻣﺪ و اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﺑﻌﺪ از اون ﺣﻤﻠﻪ ﮔﭽﯽ ... ﺣﺎﻻ ﯾﻪ ﺟﻨﮓ ﺗﻦ ﺑﻪ‬ ‫ﺗﻦ ﺑﺎ ﻓﺮﺧﻨﺪه ﺧﺎﻧﻮم و ﻟﻮﺑﯿﺎ ﭘﻠﻮﻫﺎش راه اﻓﺘﺎده ... ﺑﺎﯾﺪ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﻣﯿﮑﺮدم ... اﻣﺎ ﺑﻪ ﭼﻪ ﻋﻨﻮان؟‬ ‫ﺑﺎ ﺧﻮدم درﮔﯿﺮ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺻﺪاش از ﻓﻀﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺗﻮش ﺑﻮدم ﺧﺎرﺟﻢ ﮐﺮد: اوﻣﺪن ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﮐﺴﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﯾﻪ ﻋﻤﺮي ﺑﺎﻫﺎﺷﻮن رﻓﺖ و آﻣﺪ‬ ‫داﺷﺘﯽ اﻧﻘﺪر ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﺧﻮاد؟‬ ‫ﺑﺎ ﻟﮕﺪ ﺑﻪ ﺳﻨﮓ زﯾﺮ ﭘﺎم زدم ... ﻗﻞ ﺧﻮرد و ﺑﺮ ﺧﻮرد ﮐﺮد ﺑﺎ دﯾﻮرا ﮔﻠﯽ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎغ ﻗﺪﯾﻤﯽ ﺑﺎﻗﯽ ﻣﺎﻧﺪه در ﮐﻮﭼﻪ ﺟﻨﺎب اﻧﺘﻈﺎم ...‬ ‫از دﺳﺖ ﺧﻮدم ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺑﻮد ... ﺗﻮ رودرﺑﺎﯾﺴﺘﯽ ﺑﯽ دﻟﯿﻠﯽ ﻗﺒﻮل ﮐﺮده ﺑﻮدم ﺷﺎم ﺑﺮم ﻣﻨﺰل ﭘﺮﺗﻮﻫﺎ ... ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ راﺣﺘﯽ؟‬ ‫ﺳﯿﺎ ﻣﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪ ﺗﯿﮑﻪ ﺑﺰرﮔﻢ ﮔﻮﺷﻢ ﺑﻮد ... اه ...‬ ‫ﺑﻪ در رﺳﯿﺪم ... زﻧﮓ زده ﺑﻮدم ... ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﺎﻧﻪ اﮐﺒﺮ ﺧﺎن ﻧﺒﻮد ... ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﺗﺎ ﻧﻪ ﺷﺐ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﻢ ﺧﻮﻧﺸﻮن ﺑﻤﻮﻧﻢ ...‬ ‫ﯾﮑﯽ ﺑﻪ زور ﻣﯿﺨﻮاد ﺑﺒﺮﺗﻢ ﺧﻮﻧﺸﻮن ... ﯾﮑﯽ راﻫﻢ ﻧﻤﯿﺪه ... ﯾﮑﯽ ﻫﻢ ﻣﺜﻞ ﺧﺴﺮوﺧﺎن ﻧﺼﻔﻪ ﻧﯿﻤﻪ راﻫﻢ ﻣﯿﺪه ...‬ ‫در ﺑﺎز ﺷﺪ ﻣﻮرد اﺳﺘﻘﺒﺎل دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﯽ ﺗﺮﯾﻦ ﻣﻮﺟﻮدات دﻧﯿﺎ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻢ ... دﺳﺘﻬﺎﺷﻮن رو دور ﮔﺮدﻧﻢ ﺣﻠﻘﻪ ﮐﺮده ﺑﻮدن و ﮐﻮﺷﺎ‬ ‫ﺻﻮرﺗﻢ رو ﻏﺮق ﺑﻮﺳﻪ ﮐﺮده ﺑﻮد ...‬ ‫ﺧﻨﺪه ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم از ﭘﺸﺖ ﺳﺮﺷﻮن اوﻣﺪ: وﻟﺶ ﮐﻨﯿﺪ ﺑﺬارﯾﺪ ﺑﯿﺎد ﺗﻮ ... روﺳﺮﯾﺶ از ﺳﺮش در اوﻣﺪ.‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻫﺮ دوﺷﻮن اﻧﺪاﺧﺘﻢ ﮐﻪ دراز ﮐﺸﯿﺪه ﺑﻮدن ﮐﻨﺎرم ... روي ﺗﺨﺖ ﻧﯿﻮﺷﺎ وﺳﻂ دراز ﮐﺸﯿﺪه ﺑﻮدم و روي ﺑﺎزوي ﺳﻤﺖ ﭼﭙﻢ‬ ‫ﺳﺮ ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺑﻮد و روي ﺑﺎزوي ﺳﻤﺖ راﺳﺖ ﮐﻮﺷﺎ ...‬ ‫ﺑﻌﺪ از ﯾﻪ ﺑﺎﻟﺶ ﺑﺎزي اﺳﺎﺳﯽ دور از ﭼﺸﻢ ﺳﻠﻄﺎن اﮐﺒﺮ ﺧﺎن ﺣﺎﻻ ﺧﺴﺘﻪ و ﻣﻮﻧﺪه روي ﺗﺨﺖ اﻓﺘﺎده ﺑﻮدﯾﻢ ...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ: ﻫﻤﺮاز ... اﻣﺸﺐ ﻫﻢ ﻗﺒﻞ از رﻓﺘﻨﺖ ﯾﻪ داﺳﺘﺎن ﺗﻌﺮﯾﻒ ﻣﯿﮑﻨﯽ؟‬ ‫دﺳﺘﯽ ﺑﯿﻦ ﻣﻮﻫﺎش ﮐﺸﯿﺪم: ﺧﻮدم ﻫﻢ دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاد اﻣﺎ ﮔﺎﻫﯽ اﺣﺴﺎس ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺑﺰرگ ﺷﺪﯾﺪ ...‬ ‫ﮐﻮﺷﺎ: ﺧﻮب داﺳﺘﺎﻧﻬﺎي ﺑﺰرﮔﻮﻧﻪ ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﻦ ...‬ ‫داﺳﺘﺎﻧﻬﺎي ﺑﺰرﮔﺎﻧﻪ ... داﺳﺘﺎن ﻣﮕﺮ ﺑﺰرگ ﻫﻢ ﻣﯽ ﺷﺪ؟ داﺳﺘﺎن ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﺮاي ﮐﻮدﮐﯽ ﺑﻮد ... ﯾﺎ ﺑﺮاي ﮐﻮدﮐﺎﻧﻪ ﻫﺎي ﺑﺎﻗﯽ ﻣﺎﻧﺪه در‬ ‫ﺗﻪ ذﻫﻦ ﺑﺰرگ ﺳﺎﻻن ... ﻫﻤﺎن داﺳﺘﺎﻧﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ آﺧﺮش ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﻣﯿﺸﺪن ... ﻫﻤﺎن داﺳﺘﺎﻧﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ زﻧﺪﮔﯽ دﺧﺘﺮك داﺳﺘﺎن‬ ‫در دﺳﺘﺎن ﯾﮏ ﺑﻮﺳﻪ ﮐﻮﭼﮏ از ﺷﺎﻫﺰاده ﺳﻮار ﺑﺮ اﺳﺐ ﺳﻔﯿﺪ داﺳﺘﺎن ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﻣﻦ داﺳﺘﺎن ﺑﺰرﮔﻮﻧﻪ ﺑﻠﺪ ﻧﯿﺴﺘﻢ ...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ ﻣﻮﻫﺎي رﯾﺨﺘﻪ ﺷﺪه روي ﺻﻮرﺗﻢ رو ﮐﻨﺎر زد: ﻫﻤﻮن رو ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﻦ ...‬ ‫
- ﻧﯿﻮﺷﺎ ﭼﯿﺰي ﺷﺪه ﮐﻪ ﻧﺎراﺣﺘﯽ؟‬ ‫ﮐﻮﺷﺎ: ﭘﺪر ﺟﻮن ﺑﺮاش ﻣﻌﻠﻢ ﭘﯿﺎﻧﻮ ﮔﺮﻓﺘﻪ ...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ: ا ... ﻓﻮﺿﻮل ﺧﺒﺮ ﭼﯿﻦ ...‬ ‫ﭼﺸﻢ ﻏﺮه اي ﺑﻬﺶ رﻓﺘﻢ: ﺑﺎ ﺑﺮادرت درﺳﺖ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻦ ...‬ ‫
- ﺧﻮب آﺧﻪ ... ﺧﻮدم ﻣﯿﮕﻔﺘﻢ دﯾﮕﻪ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﺑﻮﺳﻪ اي ﺑﻪ ﭘﯿﺸﺎﻧﯽ ﺑﻠﻨﺪش زدم ... ﻋﺠﯿﺐ اﻣﺮوز ﺑﻮي رﻫﺎ رو ﻣﯽ داد ... ﻋﺠﯿﺐ: ﺧﻮب ﮐﺠﺎش ﺑﺪه؟‬ ‫
- ﻣﻦ دوﺳﺖ ﻧﺪارم ﭘﯿﺎﻧﻮ ﺑﺰﻧﻢ ... ﻣﻦ دوﺳﺖ دارم ﮔﯿﺘﺎر ﺑﺰﻧﻢ ... دوﺳﺖ دارم ﻣﺜﻞ ﺗﻮ ﺑﺘﻮﻧﻢ ﻋﺮوﺳﮏ درﺳﺖ ﮐﻨﻢ ... ﮔﻔﺘﻢ ﺑﺬار ﺑﺮم‬ ‫ﮐﻼس ﻋﺮوﺳﮏ ﺳﺎزي ﻧﺬاﺷﺖ ...‬ ‫ﻫﻨﺮ ﻫﻢ در ان ﺧﺎﻧﻪ ﺷﺎﻣﻞ ﯾﻪ ﺟﺒﺮ اﺣﻤﻘﺎﻧﻪ ﺑﻮد ...‬ ‫ﺟﻮاﺑﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﺑﺪم ... ﻫﺮ ﭼﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم ﭼﻪ ﻃﻮر اﯾﻦ ﺧﻮن دوﯾﺪه ﺷﺪه ﺑﻪ ﻣﻐﺰم رو ﮐﻪ ﺑﺪ ﺟﻮر ﺗﺤﺮﯾﮑﻢ ﻣﯿﮑﺮد ﺗﺎ ﺑﺮم و ﺳﺮ آﻗﺎي‬ ‫اﻧﺘﻈﺎم داد ﺑﺰﻧﻢ رو ﮐﻨﺘﺮل ﮐﻨﻢ ...‬ ‫
- ﭘﯿﺎﻧﻮ ﺧﯿﻠﯽ ﻗﺸﻨﮕﻪ ...‬ ‫
- اﻣﺎ از ﺑﭽﻪ ﻫﺎي ﺷﻤﺎ ﮐﺴﯽ ﭘﯿﺎﻧﻮ ﻧﻤﯿﺰﻧﻪ ...‬ ‫ﺧﻨﺪﯾﺪم: ﻣﮕﻪ ﭼﻨﺪ ﺗﺎ از ﺑﭽﻪ ﻫﺎي ﻣﺎ رو دﯾﺪي؟ در ﺿﻤﻦ ﭼﯽ ﮐﺎر ﺑﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎي ﻣﺎ داري؟‬ ‫
- ﻣﻨﻢ ﻣﯿﺨﻮام ﻣﺜﻞ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﻢ ﻫﻤﺮاز ... ﻗﺼﻪ ﺑﮕﻢ ... ﺗﻮ ﯾﻪ ﻋﺎﻟﻤﻪ ﻗﺼﻪ ﺑﻠﺪي ... ﺗﻮ ﺑﻠﺪي ﻣﺎﻫﺎ رو ﺧﻮﺷﺤﺎل ﮐﻨﯽ ... ﺗﻮ ﺻﺪات ﻣﺜﻞ‬ ‫ﻣﺎﻣﺎﻧﻪ ...‬ ‫ﺑﻐﺾ ﮐﺮدم و ﺻﺪام ﻟﺮزﯾﺪ ... دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﮔﺮﯾﻪ ﮐﻨﻢ ... ﭼﺮﺧﯿﺪم ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ و ﻣﺤﮑﻢ ﺑﻐﻠﺶ ﮐﺮدم ... ﮐﻮﺷﺎ ﻫﻢ از ﭘﺸﺖ دور‬ ‫ﮐﻤﺮم رو ﮔﺮﻓﺖ: ﺷﻤﺎ ﻫﺎ ﻫﻢ ﺑﺮاي ﻣﻦ ﺑﻮي ﻣﺎدرﺗﻮن رو ﻣﯿﺪﯾﺪ ...‬ ‫ﻣﺎﻧﺘﻮم رو ﭘﻮﺷﯿﺪم ﺗﺎ ﻧﻪ ﻓﻘﻂ ﯾﻪ رﺑﻊ ﻣﻮﻧﺪه ﺑﻮد ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻫﺮﭼﻪ ﺳﺮﯾﻌﺘﺮ از اﯾﻦ ﻣﮑﺎن دور ﺑﺸﻢ ... اﻣﺮوز واﻗﻌﺎ ﺑﺪﺟﻮر اﺣﺴﺎﺳﺎﺗﻢ‬ ‫اﻧﮕﻮﻟﮏ ﺷﺪه ﺑﻮد ...‬ ‫ﮐﻮﺷﺎ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ اﺧﻢ آﻟﻮد ﺑﻮد: ﻣﺮد ﮐﻮﭼﮏ ﻣﻦ
قسمت چهارم
.. ﺗﻮ ﮐﻪ ﺧﻮب ﻣﯿﺪوﻧﯽ ... زودي ﺑﺮ ﻣﯿﮕﺮدم ...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ ﮔﻮﻧﻪ ام رو ﺑﻮﺳﯿﺪ: راﺳﺘﯽ ﯾﺎدﻣﻮن رﻓﺖ ﯾﻪ ﭼﯿﺰي ﺑﻬﺖ ﺑﮕﯿﻢ ... ﻋﻤﻮ داره ﻣﯿﺎد ... ﻣﺎﻣﺎن ﻓﺮﯾﺪه ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺧﺎﻃﺮ اﻧﻘﺪر‬ ‫ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻪ و ﭘﺪر ﺟﻮن ﻫﻢ رﻓﺘﻪ دﻧﺒﺎﻟﻪ ﯾﻪ ﺳﺮي ﺗﺪارﮐﺎت ...‬ ‫ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﺗﻮي ذﻫﻨﻢ ... ﺑﯿﻦ ﺧﺎﻃﺮات دﻧﺒﺎﻟﻪ ﯾﻪ ﻋﻤﻮ ﺑﮕﺮدم ... ﭼﯿﺰ زﯾﺎدي ﭘﯿﺪا ﻧﮑﺮدم ... ﺣﺘﯽ ﻋﮑﺴﺶ ﻫﻢ ﺗﻮي ﺳﺎﻟﻦ ﻧﺎﻫﺎر‬ ‫ﺧﻮري ﻧﺒﻮد ... ﺣﺘﻤﺎ دﯾﺪه ﺑﻮدم ... ﺗﻮ ﻣﺮاﺳﻢ ﻋﺮوﺳﯽ رﻫﺎ ﮐﻪ دﯾﮕﻪ ﺣﺘﻤﺎ دﯾﺪه ﺑﻮدم ... ﻫﺮ ﭼﻨﺪ اون ﻣﻮﻗﻊ ﻣﻦ 7 ﺳﺎل رو ﺑﻪ زور‬ ‫داﺷﺘﻢ ...‬ ‫ﺗﺼﻮر از اﯾﻦ ﻋﻤﻮ ... ﭼﯿﺰي ﺑﻮد ﺷﺒﯿﻪ ﭘﺪر ﺧﻮدش؟ ﺷﻮﻫﺮ رﻫﺎ؟ ﺗﺼﻮﯾﺮي ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... از اﯾﻦ ﻋﻤﻮ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﯾﻪ ﻫﺎﻟﻪ اي ﺑﻮد از‬ ‫ﺗﺒﺮﯾﮑﺎت ﻣﻨﺎﺳﺒﺘﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻣﯿﮕﻔﺖ ... ﻫﺪاﯾﺎي ﮔﺮون ﻗﯿﻤﺘﯽ ﮐﻪ ﻣﯿﻔﺮﺳﺘﺎد و ﻗﺮﺑﺎن ﺻﺪﻗﻪ ﻫﺎي ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ... وﮔﺮﻧﻪ در‬ ‫اﯾﻦ ﺑﯿﺸﺘﺮ از 51 ﺳﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﻓﺎﻣﯿﻞ ﺑﻮدﯾﻢ ﺑﺎ اﯾﻦ ﻫﺎ ﻣﻦ اﯾﻦ ﻋﻤﻮي ﭘﻨﻬﺎن رو ﻧﺪﯾﺪه ﺑﻮدم ...‬ ‫دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﻣﻮﻫﺎي ﻧﯿﻮﺷﺎ ﮐﺸﯿﺪم: ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﯽ ﮐﻪ داره ﻣﯿﺎد؟‬ ‫

- ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ... ﻣﺎﻣﺎن ﻓﺮﯾﺪه ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻪ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫اﯾﻦ ﺣﺮف ﻧﯿﻮﺷﺎ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل ﺻﺪاي اﯾﻦ ﻋﻤﻮ را ﺷﻨﯿﺪه ﺑﻮد و اﻟﺒﺘﻪ ﭘﺎرﺳﺎل در ﺳﻔﺮي دﯾﺪه ﺑﻮدﺗﺶ ... اﻧﺪك اﻣﯿﺪ ﻣﻦ رو ﺑﻪ اﯾﻦ‬ ‫ﮐﻪ ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺸﻪ ﺑﺎ اﯾﻦ ﻣﺮدي ﮐﻪ از ﭘﺪر ﻧﯿﻮﺷﺎ و ﮐﻮﺷﺎ دو
-ﺳﻪ ﺳﺎﻟﯽ ﻫﻢ ﮐﻮﭼﮏ ﺗﺮ ﺑﻮد ... ﺣﺮف زد ... داﺷﺖ ﮐﻢ ﮐﻢ ﺑﻪ ﻧﺎ اﻣﯿﺪي‬ ‫ﻣﺒﺪل ﻣﯿﮑﺮد.‬ ‫روي ﺻﻨﺪﻟﯽ ﭘﺸﺖ ﺻﺤﻨﻪ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدم و ﭘﺎﻫﺎم رو ﺗﮑﻮن ﻣﯿﺪادم ... ﺻﺪاش ﻣﯿﻮﻣﺪ ﮐﻪ داﺷﺖ ﺑﺎ ﺻﺪاي ﻧﻘﺶ ﻣﻘﺎﺑﻠﺶ ﺧﻮدش رو‬ ‫ﻫﻤﺎﻫﻨﮓ ﻣﯿﮑﺮد ... ﺧﻮدم ﻫﻢ ﺑﻪ اﻧﺪازه ﮐﺎﻓﯽ از اﯾﻦ ﺑﺎﺑﺖ ﻋﺼﺒﯽ ﺑﻮدم ... ﺣﺎﻻ اﯾﻦ ﺷﺎزده ﻫﻢ ﻧﻮر ﻋﻠﯽ ﻧﻮر ﮐﺮده ﺑﻮد ﻣﺎﺟﺮا رو ...‬ ‫ﺗﻮ ﺣﺎل ﺧﻮدم ﺑﻮدم ...‬ ‫
- ﺑﻪ ﺑﻪ ﻫﻤﺮاز ﺑﺎﻧﻮ ... ﭼﻪ ﻋﺠﺐ از اﯾﻦ ورا؟‬ ‫ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮم ﺑﻪ ﮐﯿﻮان ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﮐﻪ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﯾﻪ ﻋﺎﻟﻤﻪ ﺑﺮﮔﻪ دﺳﺘﺶ ﺑﻮد و داﺷﺖ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد ... ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم: ﺳﻼم‬ ‫... اوﻣﺪم ﺳﯿﺎ رو ﺑﺒﯿﻨﻢ ...‬ ‫ﻧﺸﺴﺖ روي ﺻﻨﺪﻟﯽ روﺑﻪ روم: ﺑﺎز ﻣﯿﻮﻧﺘﻮن ﺷﮑﺮ آب ﺷﺪه؟‬ ‫
- از ﮐﺠﺎ ﻓﻬﻤﯿﺪي؟‬ ‫ﺧﻨﺪﯾﺪ: ﻫﺮوﻗﺖ ﻟﺠﺶ رو درﺑﯿﺎري ﻣﯿﺎي اﯾﻦ ﺟﺎ رو در رو ...‬ ‫ﺧﻨﺪﯾﺪم: ﭘﺲ دﺳﺘﻢ ﭘﯿﺶ ﺗﻮ ﻫﻢ رو ﺷﺪه؟‬ ‫
- ﺑﻠﯽ ﺑﻠﯽ ...‬ ‫ﺗﮑﯿﻪ داد و ﮐﻤﯽ ﺷﻘﯿﻘﻪ ﻫﺎش رو ﻣﺎﻟﯿﺪ: دﯾﻮوﻧﻪ ﺷﺪم ... اﺟﺮاي اﻣﺸﺐ ﻫﻤﺶ ﻣﺪﻋﻮﯾﻨﻦ ... ﻫﻤﻪ اﺳﺘﺮس دارن ... راﺳﺘﯽ ﺗﻮ ﭼﻪ ﻣﯽ‬ ‫ﮐﻨﯽ؟ ﺷﻤﺎ ﺑﺮﯾﺪ اﺟﺮا ﻫﻤﻪ ﻣﺎ ﺑﺎﯾﺪ درﻣﻮن رو ﺗﺨﺘﻪ ﮐﻨﯿﻢ ...‬ ‫
- ﺟﻤﻊ ﮐﻦ ﺧﻮدﺗﻮ ... اﯾﻦ ﻓﺼﻞ ﻫﻤﻪ از ﺷﻤﺎ ﺣﺮف ﻣﯿﺰدن ...‬ ‫
- ﻫﻤﻪ از ﺳﯿﺎوش ﺣﺮف ﻣﯿﺰدن ... ﮐﺎرش ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮب ﺑﻮده ... دﮐﻮر رو ﻫﻢ دﺳﺘﯽ ﺗﻮش ﺑﺮدﯾﻢ ...‬ ‫ﮐﻤﯽ ﺧﻮدم رو ﺟﻤﻊ و ﺟﻮر ﮐﺮدم: ﮐﺎر دﺧﺘﺮ ﻋﻤﻮﺗﻪ؟‬ ‫
- آره ﻫﺮ روز ﻣﯿﺎد اﯾﻦ ﺟﺎ ...‬ ‫ﺗﻮ دﻟﻢ ﮔﻔﺘﻢ ... ﻃﻔﻠﮑﯽ ﺳﯿﺎ ...‬ ‫ﺻﺪاﻫﺎي ﺻﺤﻨﻪ ﻗﻄﻊ ﺷﺪ ... ﮐﯿﻮان از ﺟﺎش ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ: ﻣﻦ ﺑﺮم ﮐﻪ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﺑﮑﻮﺑﯿﺪ ﺗﻮ ﺳﺮ و ﮐﻠﻪ ﻫﻢ ... ﻓﻌﻼ ﻋﺰت زﯾﺎد ...‬ ‫ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم از ﺟﺎم: ﮐﯿﻮان ... ﺗﻮ اﯾﻦ ﻫﻔﺘﻪ دﺧﺘﺮ ﻋﻤﻮت رو ﻫﻢ ﯾﻪ ﺷﺐ ﺑﺮدار ﺑﯿﺎ ﺧﻮﻧﻪ ﻣﺎ ﻣﯿﺨﻮام ﺑﺎﻫﺎش آﺷﻨﺎ ﺑﺸﻢ ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زد و دوﺗﺎ اﻧﮕﺸﺘﺎش رو ﮔﺬاﺷﺖ روي ﭼﺸﻤﺶ و رﻓﺖ ...‬ ‫ﭘﺮده ﻣﺨﻤﻞ ﮐﻨﺎر رﻓﺖ و ﺳﯿﺎ اوﻣﺪ ﺗﻮ ... از ﻗﯿﺎﻓﻪ اش ﺧﺴﺘﮕﯽ ﻣﯽ ﺑﺎرﯾﺪ ... ﻣﻦ رو دﯾﺪ ﺑﺎ ﭼﻬﺮه ﻣﺼﻨﻮﻋﯽ و ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻨﺪه داري‬ ‫روش رو ازم ﺑﺮ ﮔﺮدوﻧﺪ ...‬ ‫رﻓﺘﻢ ﺳﻤﺘﺶ: اﻻن ﻣﺜﻼ ﺗﻮ ﻗﻬﺮي ...‬ ‫
- ﺑﻠﻪ ﻗﻬﺮم ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫ﺧﻨﺪه ام ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد: ﻟﻮس ﻧﺸﻮ ﻣﺮد ﮔﻨﺪه ... ﺗﻮ ﮐﻪ ﻣﯿﮕﻔﺘﯽ ﻣﻦ رو اﻧﻘﺪر آدم ﺣﺴﺎب ﻧﻤﯿﮑﻨﯽ ﮐﻪ ازم ﻧﺎراﺣﺖ ﺑﺸﯽ ...‬ ‫
- ﺑﺒﯿﻨﺎ ﯾﻪ ﺑﺎرم ﮐﻪ آدم ﺣﺴﺎﺑﺖ ﮐﺮدم ﺧﻮدت ﻧﻤﯽ ﺧﻮاي ...‬ ‫ﯾﻪ دوﻧﻪ ﻣﺤﮑﻢ ﺑﻪ ﺑﺎزوش زدم: ﺑﯽ ﭼﺎره ﻫﻔﺘﻪ دﯾﮕﻪ ﯾﻪ ﻣﻬﻤﻮن ﺗﻮپ دﻋﻮت ﮐﺮدم ... ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎ ﻣﻦ راﺑﻄﻪ ات رو ﺧﻮب ﮐﻨﯽ ...‬ ‫ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎي ﮔﺮد ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد و ﺻﺪاش رو آورد ﭘﺎﯾﯿﻦ: ﺷﻮﺧﯽ ﻣﯿﮑﻨﯽ؟ ﻧﻪ؟ اﯾﻦ ﮐﺎر رو ﻧﮑﺮدي ...‬ ‫
- ﭼﺮا ﮐﺮدم ...‬ ‫ﺑﺮﮔﻪ اي ﮐﻪ ﺗﻮي دﺳﺘﺶ ﺑﻮد رو ... روي ﻣﯿﺰ ﮔﺬاﺷﺖ و دﺳﺘﺶ رو ﮔﺬاﺷﺖ روي ﭼﺸﻤﺎش ...‬ ‫ﮐﻤﯽ ﺑﻬﺶ ﻧﺰدﯾﮏ ﺗﺮ ﺷﺪم و دﺳﺘﻢ رو روي ﺳﺮ ﺷﺎﻧﻪ اش ﮔﺬاﺷﺘﻢ: ﺳﯿﺎ ... ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ... ﻧﺎراﺣﺖ ﺷﺪي؟‬ ‫ﺑﺎ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﮐﻪ واﻗﻌﺎ دﻟﻢ رو ﺳﻮزوﻧﺪ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد: ﻧﻪ ﮔﻞ ﻣﻦ ... اﯾﻦ ﭼﻪ ﺣﺮﻓﯿﻪ ... ﻣﯽ دوﻧﻢ ﻣﯿﺨﻮاي ﮐﻤﮑﻢ ﮐﻨﯽ ... اﻣﺎ وﻗﻌﺎ اﯾﻦ ﮐﺎر‬ ‫ﻧﺸﺪﻧﯿﻪ.‬ ‫
- ﺳﯿﺎ ﺑﻪ ﺧﻮدﺗﻮن ﻓﺮﺻﺖ ﺑﺪه ﺣﻖ ﻧﺪاري ﺑﻪ ﺟﺎي اون ﻫﻢ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﺑﮕﯿﺮي ...‬ ‫دﺳﺖ ﻣﺤﮑﻤﯽ ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﺶ ﮐﺸﯿﺪ و دوﺑﺎره ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد: ﺑﺤﺚ رو ﻋﻮض ﻧﮑﻦ ... ﺗﻮ ﺑﻪ اﺟﺎزه ﮐﯽ اﻣﺸﺐ راﺳﺖ راﺳﺖ ﻣﯿﺨﻮاي‬ ‫ﺑﺮي ﺧﻮﻧﻪ اون ﺳﺎﻟﻮادر داﻟﯽ زﻣﺎن ...‬ ‫ﺑﻠﻨﺪ ﺧﻨﺪﯾﺪم: اﺻﻼ ﻫﻢ ﺑﻪ داﻟﯽ ﮐﻮﭼﮑﺘﺮﯾﻦ ﺷﺒﺎﻫﺘﯽ ﻧﺪاره ...‬ ‫
- ادﻋﺎش رو ﮐﻪ داره ...‬ ‫
- ﭼﯽ ﮐﺎر ﮐﻨﻢ ﺗﻮ ﻣﻌﺬورات ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻢ ...‬ ‫
- ﻫﻤﺮاز ﻧﮕﻮ ﮐﻪ ﻣﻨﻈﻮرش رو ﻧﻔﻬﻤﯿﺪي ...‬ ‫
- ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ ﮐﻪ ﻣﻨﻈﻮري ﻧﺪاره!‬ ‫ﺧﻢ ﺷﺪ و ﭼﺸﻤﺶ رو دوﺧﺖ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎي ﻣﻦ ﮐﻪ ﺳﺮم رو ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮدم و ﺑﻪ ﻧﻮك ﮐﻔﺸﺎم ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮدم: ﺧﻮب ﭼﯿﻪ ﭼﺮا اون‬ ‫ﺟﻮري ﻧﮕﺎم ﻣﯽ ﮐﻨﯽ؟‬ ‫
- ﻣﯽ ﺧﻮام ﺑﺪوﻧﻢ ﻋﻘﻠﺖ رو ﮐﺠﺎ ﮔﺬاﺷﺘﯽ ﮐﻪ ﭼﻨﺪ وﻗﺘﻪ ﻫﻤﺮاﻫﺖ ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫
- ﺳﯿﺎ ... ﻣﻨﻈﻮر ﻫﻢ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ... ﻣﻦ ﻧﮕﯿﺮم اون ﻣﻨﻈﻮر رو ... ﭼﻪ ﻓﺎﯾﺪه اي ﺑﺮاش داره ...‬ ‫
- ﺑﺒﯿﻦ اﯾﻦ آدم ﻫﯿﭻ اﯾﺮادي ﻧﺪاره ... ﺟﺰ ﻏﺮورش و از ﺧﻮد ﻣﺘﺸﮑﺮﯾﺶ ... اﮔﻪ ﻣﯿﮕﻢ ﺑﻪ درد ﺗﻮ ﻧﻤﯿﺨﻮره ﺑﺮاي اﯾﻦ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﭽﻪ‬ ‫ﺑﺪﯾﻪ. دﻗﺖ ﮐﻦ ... ﺑﭽﻪ ﺧﻮﺑﯿﻪ ... ﺗﻮ ﺑﻪ آدﻣﯽ اﺣﺘﯿﺎج داري ﮐﻪ ﺗﻮاﻧﺎﯾﯽ اﯾﻦ ﮐﻪ ﯾﻪ ﺗﻨﻪ ﻫﻤﻪ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﻫﺎت رو ﺟﺒﺮان ﮐﻨﻪ رو داﺷﺘﻪ‬ ‫ﺑﺎﺷﻪ ... راﻣﯿﻦ ﺣﺘﯽ ﺷﻮﻫﺮ ﻫﻢ ﻧﻤﯽ ﺷﻪ اﻣﺎ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﻢ ﻗﺴﻢ ﺑﺨﻮرم دوﺳﺖ ﭘﺴﺮ ﺑﯽ ﻧﻈﯿﺮي ﻣﯿﺸﻪ ...‬ ‫
- ﻣﻦ دﻧﺒﺎﻟﻪ ﺷﻮﻫﺮ ﻧﯿﺴﺘﻢ ... دﻧﺒﺎﻟﻪ دوﺳﺖ ﭘﺴﺮ ﻫﻢ ﻧﯿﺴﺘﻢ ... ﻣﻦ دﻧﺒﺎﻟﻪ زﻧﺪﮔﯿﻤﻢ ﺗﺎ زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﯾﻪ ﻋﺸﻘﯽ در ﺧﻮﻧﻢ رو ﺑﺰﻧﻪ ...‬ ‫
- ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل اﻣﺸﺐ رﻓﺘﻨﺖ ... ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯽ ﺷﻪ راه رو ﺑﺮاش ﺑﺎز ﮐﻨﯽ ...‬ ‫
- ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﺳﯿﺎ ... ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل ﻗﻮل دادم ...‬ ‫
- ﺷﻨﯿﺪم ﺧﺎن ﻋﻤﻮي ﺑﭽﻪ ﻫﺎ داره ﻣﯿﺎد ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫
- آره ... ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺑﻬﻢ ﮔﻔﺖ ... ﺗﻮ ﯾﺎدﺗﻪ اﯾﻦ ﺧﺎن ﻋﻤﻮ رو؟‬ ‫
- ﻧﻪ ﺑﺎﺑﺎ ... ﺗﻮ ﻋﺮوﺳﯽ رﻫﺎ ﻣﺎ ﻓﻘﻂ 6
-7 ﺳﺎﻟﻤﻮن ﺑﻮد ﭼﻪ ﻃﻮر ﯾﺎدﻣﻮن ﺑﯿﺎد ... وﻟﯽ ﻣﯿﺪوﻧﻢ از ﺣﺎﻣﺪ ﮐﻮﭼﮑﺘﺮ‬ ‫ﺑﻮد ...‬ ‫ﻣﻮﻫﺎم رو ﮐﻪ از ﺷﺎﻟﻢ زده ﺑﻮد ﺑﯿﺮون ﺗﻮ دﺳﺘﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ: آره ﺑﺎﯾﺪ ﺣﺪودا 43
-53ﺳﺎﻟﻪ ﺑﺎﺷﻪ اﻻن ...‬ ‫
- ﭼﯽ ﮐﺎر ﺑﻪ ﺳﻨﺶ داري؟‬ ‫
- ﻣﯽ ﺧﻮام ﺑﺪوﻧﻢ ﻣﯿﺸﻪ ﺑﺎﻫﺎش ﺳﺮ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﮐﻨﺎر اوﻣﺪ ... ﺑﺎ اﮐﺒﺮ ﺧﺎن ﮐﻪ رﻓﺘﻪ رﻓﺘﻪ راﺑﻄﻢ داره ﺑﺪﺗﺮ ﻣﯿﺸﻪ ﮐﻪ ﺑﻬﺘﺮ ﻧﻤﯿﺸﻪ ...‬ ‫
- ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺸﻪ ... ﯾﻌﻨﯽ اﻣﯿﺪوارم ﮐﻪ ﺑﺸﻪ ... راﺳﺘﯽ اﻣﺸﺐ دﻧﺒﺎﻟﺖ ﮐﻪ ﻧﻤﯿﺎد ...‬ ‫
- ﻧﻪ ﺑﺎﺑﺎ ... ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻢ ﺧﻮدم ﻣﯿﺮم ...‬ ‫
- ﺑﯿﺎم ﺑﺒﺮﻣﺖ؟‬ ‫
- ﻧﻪ ﺑﺎﺑﺎ ... ﺧﻮدم ﺑﺎ آژاﻧﺲ ﻣﯽ رم و ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﺑﺮ ﻣﯿﮕﺮدم ...‬ ‫
- ﭘﻮﻟﺪار ﺷﺪي ...‬ ‫
- ﻧﻪ ﺑﺎﺑﺎ ... ﭘﯿﺶ ﭘﺮداﺧﺖ اون اﻧﯿﻤﯿﺸﻦ اﺳﺖ ﯾﻪ ﻣﯿﺰاﻧﯽ ﻫﻢ از آﻣﻮزﺷﮕﺎه راﻣﯿﻦ ﺑﻪ ﺣﺴﺎﺑﻢ رﯾﺨﺘﻦ ...‬ ‫
- ﺧﻮﺑﻪ ...‬ ‫
- آﺷﺘﯽ ﺷﺪﯾﻢ دﯾﮕﻪ ... ﻣﻦ ﺑﺮم؟‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺑﻬﻢ زد: ﺑﺮ وﺑﻬﺖ ﺧﻮش ﺑﮕﺬره ... وﻟﯽ دﯾﮕﻪ از اﯾﻦ ﮐﺎرا ﻧﮑﻦ ... ﻫﻤﺮاز ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺧﻮدت ﻣﯿﮕﻢ ... ﺗﻮ ...‬ ‫
- ﻣﯽ دوﻧﻢ ﺑﯿﺶ از اوﻧﭽﻪ ﺑﺎﯾﺪ آﺳﯿﺐ ﭘﺬﯾﺮم ...‬ ‫ﭼﺮﺧﯿﺪم ﺑﻪ ﺳﻤﺖ در ﮐﻪ ﺻﺪاش رو از ﭘﺸﺖ ﺳﺮم ﺷﻨﯿﺪم: ﻣﻤﻮش ... ﻣﺮاﻗﺐ ﺧﻮدت ﺑﺎش ...‬ ‫ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ ﮐﻪ دﺳﺖ ﺑﻪ ﺟﯿﺐ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد ... ﯾﻌﻨﯽ آوﯾﺴﺎ ﻻﯾﻖ داﺷﺘﻦ اﯾﻦ درﯾﺎي ﻣﺤﺒﺖ ﺑﻮد؟‬ ‫
- ﺣﻮاﺳﻢ ﻫﺴﺖ ﺳﯿﺎ ... ﻣﻦ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺣﻮاﺳﻢ ﺑﻪ ﺧﻮدم ﻫﺴﺖ.‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﯽ اﺟﻤﺎﻟﯽ ﺑﻪ ﺧﻮدم ﺗﻮي آﯾﻨﻪ اﻧﺪاﺧﺘﻢ ... ﺑﻪ ﻣﻮﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ روي ﺳﺮﺷﺎﻧﻪ ام ﺑﺎﻓﺘﻪ اﻓﺘﺎده ﺑﻮد ... ﺑﻠﻮز ﻣﺸﮑﯽ رﻧﮓ ﺳﺎده و آﺳﺘﯽ‬ ‫ﺳﻪ رﺑﻊ داﻣﻦ ﺳﺒﺰ رﻧﮓ ﻓﻮن ﺗﺎ ﺑﺎﻻي زاﻧﻮ ﮐﻪ ﭼﺎر ﺧﻮﻧﻪ ﻫﺎي ﺑﺴﯿﺎر رﯾﺰ ﻣﺸﮑﯽ داﺷﺖ ... ﺳﺎﭘﻮرت ﻣﺸﮑﯽ و ﮐﻔﺸﻬﺎي ﻋﺮوﺳﮑﯽ‬ ‫ﻣﺸﮑﯽ ... ﮔﻮﺷﻮراه ﻫﺎم دو ﺗﺎ اﻧﺎر ﻗﺮﻣﺰ رﻧﮓ ﺑﻮد آوﯾﺰون ... ﺧﻮدم ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮدﻣﺸﻮن ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺷﺒﯿﻪ اﻧﺎر واﻗﻌﯽ ﺑﻮدن ...‬ ‫ﯾﺎدم اﻓﺘﺎد ﺟﺎﯾﯽ ﺧﻮﻧﺪه ﺑﻮدم ... زﻧﺪﮔﯽ زﻧﯿﺴﺖ ﻧﺸﺴﺘﻪ در ﮐﻨﺎر ﭘﻨﺠﺮه ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ... در اﻧﺘﻈﺎر ﺷﻮﻫﺮش ... ﺑﺎ ﮔﻮﺷﻮاره ﻫﺎﯾﯽ آوﯾﺰان‬ ‫...‬ ‫ﺳﺮم رو ﺗﮑﻮن دادم ﺗﺎ ﮔﻮﺷﻮاره ﻫﺎ رو ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻟﻤﺲ ﮐﻨﻢ ... از ﮐﻮدﮐﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺣﯿﺎط ﺧﻮﻧﻪ ﻣﺎدر ﺑﺰرگ ﮔﯿﻼس ﻣﯿﭽﯿﺪﯾﻢ و ﭘﺸﺖ‬ ‫ﮔﻮش ﻫﺎﻣﻮن ﻣﯿﺬاﺷﺘﯿﻢ ... ﻋﺎﺷﻖ اﯾﻦ ﺑﺮﺧﻮرد ﮔﻮﺷﻮاره ﺑﺎ ﮔﺮدﻧﻢ ﺑﻮدم ... آراﯾﺶ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻼﯾﻤﻢ رو ﺑﺎ ﯾﻪ رژ ﺳﺎده ﺗﮑﻤﯿﻞ ﮐﺮدم و‬ ‫ﻫﺪﯾﻪ ﮐﻮﭼﮑﯽ ﮐﻪ ﺗﻬﯿﻪ ﮐﺮده ﺑﻮدم رو ﺑﻪ دﺳﺖ ﮔﺮﻓﺘﻢ ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫ﺣﺶ ﻏﺮﯾﺒﯽ داﺷﺘﻢ ... آﺧﺮﯾﻦ ﺑﺎري ﮐﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﻓﺮﺧﻨﺪه ﺧﺎﻧﻮم رﻓﺘﻢ ... ﺑﯿﻤﺎري ﻣﺎدرم ﺗﺎزه ﺗﺸﺨﯿﺺ داده ﺷﺪه ﺑﻮد ... اون روزﻫﺎ ﺗﻮ‬ ‫ﺧﻮﻧﻪ ﻗﺪﯾﻤﯽ آﺟﺮي ﺗﻪ ﮐﻮﭼﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯿﮑﺮدن ... ﻃﺒﻘﻪ اول ﻧﺎزﻧﯿﻦ و ﺧﺎﻧﻮاده ش و ﻃﺒﻘﻪ ﺑﺎﻻ راﻣﯿﻦ ﺑﺎ ﭘﺪر ... ﻣﺎدرش ...‬ ‫ﺧﻮﻧﺸﻮن زﯾﺒﺎ ﺑﻮد ... ﺑﺎ ﭘﻨﺠﺮه ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﭼﺎر ﭼﻮﺑﺸﻮن آﺑﯽ رﻧﮓ ﺑﻮد ... رﻧﮓ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﻣﻦ ...‬ ‫آﻫﯽ ﮐﺸﯿﺪم ... از آن روز ﺑﻮد ﮐﻪ ﺻﺪاي ﺧﻨﺪه از ﺧﻮﻧﻪ ﻣﺎ رﺧﺖ ﺑﺴﺖ ... درﺳﺖ از ﻫﻤﻮن روزي ﮐﻪ ﻣﺎدرم ﺑﺎ اﺷﮏ ﭘﺸﺖ ﻣﯿﺰ‬ ‫آﺷﭙﺰ ﺧﻮﻧﻪ ﻓﺮﺧﻨﺪه ﺧﺎﻧﻮم ... در ﺣﺎل ﺧﺮد ﮐﺮدن ﮔﻞ ﮐﻠﻢ ﻫﺎ ﺑﺮاي ﺷﻮر ﻫﺮ ﺳﺎﻟﻪ ﺑﺮاي ﻓﺮﺧﻨﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﺗﺸﺨﯿﺺ دﮐﺘﺮ رو ﺗﻮﺿﯿﺢ‬ ‫داد و ﭼﻪ زود ﮔﺬﺷﺖ ... ﭼﻪ ﻗﺪر زود ...‬ ‫زﻧﮓ در آﭘﺎرﺗﻤﺎﻧﺸﻮن رو زدم ... ﺳﺮ راﺳﺖ ﺑﻮد ... واﺣﺪ 01 ﻃﺒﻘﻪ ﭘﻨﺠﻢ ... ﺳﻼم ﺷﺎد ﻧﺎزﻧﯿﻦ ﭘﺸﺖ آﯾﻔﻮن ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺑﻪ ﻟﺒﻢ آورد ...‬ ‫از آﺳﺎﻧﺴﻮر ﮐﻪ ﭘﯿﺎده ﺷﺪم ... ﻣﺘﻮﺟﻪ در ﻧﯿﻤﻪ ﺑﺎز آﭘﺎرﺗﻤﺎن ﺳﻤﺖ ﭼﭗ ﺷﺪم ... دري ﮐﻪ ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ ﺧﻮدش ﺑﻮي ﭼﺎي و زﻋﻔﺮان آورده‬ ‫ﺑﻮد و ﺻﺪاي ﺧﻨﺪه ﻫﺎي ﺑﻠﻨﺪي ﮐﻪ ﻣﻄﻤﺌﻨﺎ ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ راﻣﯿﻦ ﻣﯿﺸﺪ ... ﮐﻔﺸﻬﺎم رو در آوردم و در ﺑﺎز ﺷﺪ ... ﻓﺮﺧﻨﺪه ﺟﻮن ﺑﻮد ...‬ ‫ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﻮد ﮔﺬر اﯾﻦ ﺳﺎﻟﻬﺎ اﯾﻦ زن ﻧﺴﺒﺘﺎ ﭼﺎق ﺑﺎ ﺻﻮرت ﮔﺮد و ﻗﺪ ﮐﻮﺗﺎه رو ﺗﻐﯿﯿﺮي ﻧﺪاده ﺑﻮد ﻫﯿﭻ ﺗﻐﯿﯿﺮي ﺣﺘﯽ در ﻣﻮﻫﺎي‬ ‫ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣﺼﺮي ﮐﻮﺗﺎه ﺷﺪه و ﺑﻠﻮﻧﺪش ﻫﻢ اﯾﺠﺎد ﻧﮑﺮده ﺑﻮد ... ﺑﺎ دﯾﺪﻧﻢ ﭼﻨﺪ ﺛﺎﻧﯿﻪ اي ﻣﺒﻬﻮت ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد ...‬ ‫ﻧﺎزﻧﯿﻦ در ﮐﻨﺎر ﻓﺮﺧﻨﺪه ﺟﻮن اﯾﺴﺘﺎه ﺑﻮد: دﯾﺪﯾﺪ ﮔﻔﺘﻢ زن داﯾﯽ اﺻﻼ اﻣﮑﺎن ﻧﺪاره ﺑﺸﻨﺎﺳﯿﺪش ...‬ ‫ﻓﺮﺧﻨﺪه ﺟﻮن ﮐﻪ ﮐﻤﯽ ﺑﻪ ﺧﻮدش ﻣﺴﻠﻂ ﺷﺪه ﺑﻮد ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎي ﮐﻤﯽ ﺧﯿﺲ ... ﻣﺤﮑﻢ ﺑﻐﻠﻢ ﮐﺮد و ﻣﻦ از ﭘﺸﺖ ﺷﻮﻧﻪ اش راﻣﯿﻦ رو‬ ‫دﯾﺪم در ﮐﻨﺎر ﭘﺪرش ... آﻗﺎي ﭘﺮﺗﻮ ﮐﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ زﻧﺎن ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد ...‬ ‫آﻗﺎي ﭘﺮﺗﻮ: ﺧﺎﻧﻮم ﯾﮑﻢ ﺑﺬار ﻧﻔﺲ ﺑﮑﺸﻪ ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم و ﮐﻤﯽ ﺧﻮدم رو از آﻏﻮﺷﯽ ﮐﻪ ﮐﻤﯽ زﯾﺎدي ﻓﺸﺎرم داده ﺑﻮد ﺑﯿﺮون ﮐﺸﯿﺪم ... و ﮔﻮﻧﻪ ﻓﺮﺧﻨﺪه ﺧﺎﻧﻮم رو ﺑﻮﺳﯿﺪم:‬ ‫ﺳﻼم ﻓﺮﺧﻨﺪه ﺟﻮن ...‬ ‫
- ﺳﻼم دﺧﺘﺮﮐﻢ ... ﻣﺎﺷﺎﻻ ... ﻫﺰار ﻣﺎﺷﺎﻻ ... ﭼﻪ ﻗﺪر ﻋﻮض ﺷﺪي ... ﭼﻪ ﻗﺪر ﺧﻮﺷﮕﻞ ﺷﺪي ... ﻧﺎزﻧﯿﻦ و راﻣﯿﻦ از وﻗﺘﯽ دﯾﺪﻧﺖ‬ ‫دارن ﯾﻪ رﯾﺰ ﻣﯿﮕﻨﺎ ... اﻧﻘﺪرش رو اﺻﻼ ﺑﺎور ﻧﻤﯿﮑﺮدم ... ﭼﻪ ﻗﺪر ﻣﻠﻮس ﺷﺪي ...‬ ‫ﻧﮕﺎه ﻣﺸﺘﺎق ﻣﺮدان ﺧﺎﻧﻮاده ﭘﺮﺗﻮ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ... ﺳﺮم رو ﺑﻨﺪازم ﭘﺎﯾﯿﻦ ... واﻗﻌﺎ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﮐﺸﯿﺪم: ﺷﻤﺎ ﻟﻄﻒ دارﯾﺪ ...‬ ‫آﻗﺎي ﭘﺮﺗﻮ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ اوﻣﺪ و دﺳﺘﺶ رو دراز ﮐﺮد: ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻧﻮﺑﺖ ﺑﻪ ﻣﺎﻫﻢ رﺳﯿﺪ ... ﭼﻪ ﻃﻮري دﺧﺘﺮم ... ﭼﻪ ﻗﺪر ﺷﺒﯿﻪ ﻣﺎدر ﺧﺪا‬ ‫ﺑﯿﺎﻣﺮزت ﺷﺪي ...‬ ‫ﻧﺎزﻧﯿﻦ: ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺷﺒﯿﻪ رﻫﺎ ﺧﺪا ﺑﯿﺎﻣﺮزه ...‬ ‫و ﻣﻦ در ﮐﻨﺎر اون ﺟﻤﻠﻪ ﻫﺎي ﺑﯽ ﻣﻨﻈﻮر آﻫﯽ ﮐﺸﯿﺪم از ﺳﺮ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ... ﻫﺮ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﻧﺰدﯾﮑﯽ ﺑﺎ ﻣﻦ داﺷﺖ ﺧﺪا ﺑﯿﺎﻣﺮز ﺷﺪه‬ ‫ﺑﻮد ... ﮐﻠﻤﻪ اي ﮐﻪ از دﻫﺎن دﯾﮕﺮان اﻧﻘﺪر راﺣﺖ در ﻣﯿﻮﻣﺪ و ﺑﺮاي ﻣﻦ ... ﻧﺸﺎﻧﻪ ﺗﻤﺎم ﺳﻮز دﻟﻢ ﺑﻮد ...‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺳﺮ ﺳﺮي ﺑﻪ آﭘﺎرﺗﻤﺎﻧﺸﻮن اﻧﺪاﺧﺘﻢ ... آﭘﺎرﺗﻤﺎن ﺳﻪ ﺧﻮاﺑﻪ و ﻧﺴﺒﺘﺎ ﻧﻮﺳﺎزي ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺷﮕﻞ و دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﯽ ﻣﺒﻠﻪ ﺷﺪه‬ ‫ﺑﻮد ... ﺑﺎ وﺳﺎﯾﻠﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﮕﯽ ﻫﻤﺎﻫﻨﮕﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﺎﺻﯽ داﺷﺘﻦ ... دﯾﻮارﻫﺎ ﭘﺮ از ﺗﺎﺑﻠﻮﻫﺎي ﻧﻘﺎﺷﯽ ﺑﯽ ﻧﻈﯿﺮي ﺑﻮد ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮب‬ ‫ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ﮐﺎرﻫﺎي راﻣﯿﻨﻦ ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫ﻧﺎزﻧﯿﻦ ﺳﯿﻨﯽ ﻧﻘﺮه اي رﻧﮕﯽ ﮐﻪ ﻓﻨﺠﺎن ﮐﺮﯾﺴﺘﺎل ﭼﺎي ﺧﻮﺷﺮﻧﮕﯽ درش ﺑﻮد رو ﺟﻠﻮم ﮔﺮﻓﺖ ... ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ و ﺗﺸﮑﺮ زﯾﺮ ﻟﺐ ﻓﻨﺠﺎن‬ ‫رو ﺑﺮداﺷﺘﻢ ... راﻣﯿﻦ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪي ﮐﻪ ﺳﻌﯿﯽ در ﭘﻨﻬﺎن ﮐﺮدﻧﺶ ﻧﺪاﺷﺖ روي ﻣﺒﻞ روﺑﻪ روﯾﯽ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯽ ﮐﺮد: اﯾﻦ ﺟﺎ رو راﺣﺖ ﭘﯿﺪا‬ ‫ﮐﺮدي؟ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﯿﺬاﺷﺘﯽ ﺑﯿﺎم دﻧﺒﺎﻟﺖ ...‬ ‫آﻗﺎي ﭘﺮﺗﻮي: آره دﺧﺘﺮم ... ﻣﻦ ﺑﻪ راﻣﯿﻦ ﮔﻔﺘﻢ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺟﺮف ﺗﻮ رو ﮔﻮش ﻣﯿﮑﺮد و ﻣﯿﻮﻣﺪ دﻧﺒﺎﻟﺖ ...‬ ‫ﻓﻨﺠﺎن ﭼﺎي رو روي ﻣﯿﺰ ﮐﻮﭼﮏ رو ﺑﻪ روم ﮔﺬاﺷﺘﻢ ... اﺣﺴﺎس ﺧﻮﺑﯽ ﺗﻮ اﯾﻦ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﻬﻢ دﺳﺖ داده ﺑﻮد ... ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﻣﺜﻞ ﮔﺬﺷﺘﻪ‬ ‫ﭘﺮ از ﺣﺲ زﻧﺪﮔﯽ ﺑﻮد ... ﭘﺮ از ﭘﺘﯿﻨﻪ ﻫﺎي ﮐﺎر ﺧﻮد ﻓﺮﺧﻨﺪه ﺟﻮن: ﻧﻪ ... راﺿﯽ ﻧﺒﻮدم اﯾﺸﻮن ﺑﻪ زﺣﻤﺖ ﺑﯿﻔﺘﻦ ... ﮐﺎر ﻣﻦ ﻫﻢ‬ ‫ﻣﺸﺨﺺ ﻧﯿﺴﺖ. ﻣﻦ ﮐﻼ اﻣﺮوز ﯾﻪ ﺳﺎﻋﺖ وﻗﺖ داﺷﺘﻢ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﺎﺷﻢ ... ﺳﺎﻋﺖ ﮐﺎر ﻣﺎ دﺳﺖ ﺧﻮدﻣﻮن ﺧﯿﻠﯽ ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫راﻣﯿﻦ: ﺧﻮب ﺗﻮ ﺧﯿﻠﯽ ﭘﺮ ﻣﺸﻐﻠﻪ اي ...‬ ‫ﻓﺮﺧﻨﺪه ﺟﻮن ﺑﺎ ﻇﺮف ﻣﯿﻮه از آﺷﭙﺰ ﺧﻮﻧﻪ وارد ﺷﺪ و ﮐﻨﺎرم ﻧﺸﺴﺖ و دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﻣﻮﻫﺎم ﮐﺸﯿﺪ: اﻣﺎ ﺗﻮ ﺑﺎزﻫﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﯽ رﻓﺘﯽ دﻧﺒﺎﻟﻪ اﯾﻦ‬ ‫ﺧﺎﻧﻮم ﺧﻮﺷﮕﻠﻪ ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم ... ﺗﻌﺮﯾﻔﺎش ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺷﺒﯿﻪ ﯾﻪ ﻣﺎدر ﺷﻮﻫﺮ ﺳﻮﭘﺮاﯾﺰ ﺷﺪه ﺷﺐ ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎري ﺑﻮد ﺗﺎ ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ اي ﮐﻪ ﻋﻤﺮي ﻣﺎدرم ﺑﺮاش‬ ‫ﻟﺒﺎس دوﺧﺘﻪ ﺑﻮد و ﺑﻌﺪﻫﺎ ... ﯾﻬﻮﯾﯽ ﺑﺎ آﻣﺪن ﻣﺴﺎﺋﻞ و ﻣﺸﮑﻼت ﻣﺎ و رﻓﺘﻦ راﻣﯿﻦ و اﺳﺒﺎب ﮐﺸﯽ ارﺗﺒﺎﻃﺎﺗﻤﻮن ﮐﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد ... ﻫﺮ‬ ‫ﭼﻨﺪ اون ﻣﻮﻗﻊ ﻫﻢ اﯾﻦ راﺑﻄﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺷﺒﯿﻪ راﺑﻄﻪ ﮐﺎرﻣﻨﺪ و ﮐﺎرﻓﺮﻣﺎ ﺑﻮد ...‬ ‫ﻧﺎزﻧﯿﻦ: دﯾﮕﻪ از ﺑﺤﺚ ﻋﻮض ﺷﺪن ﻫﻤﺮاز ﺑﯿﺎﯾﻢ ﺑﯿﺮون ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﺧﻮدش ﻫﻢ ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪه ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺑﻪ ﭼﻬﺮه دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﯿﺶ زدم: ﻋﺎدت ﮐﺮدم ... آدﻣﻬﺎ ﺧﻮدﺷﻮن ﺧﯿﻠﯽ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﻣﯿﮑﻨﻦ ... اﻣﺎ اﻧﺘﻈﺎر دارن ﻣﻦ ﺗﻮ دوران‬ ‫ﺟﺎﻫﻠﯿﺘﻢ ﻣﻮﻧﺪه ﺑﺎﺷﻢ ...‬ ‫آﻗﺎي ﭘﺮﺗﻮ ﺑﻠﻨﺪ ﺧﻨﺪﯾﺪ: ﯾﻌﻨﯽ اﻻن ﺧﯿﻠﯽ ﺳﻦ از ﺧﺪا ﮔﺮﻓﺘﯽ؟‬ ‫
- ﺧﯿﻠﯽ ﺗﺠﺮﺑﻪ از ﺧﺪا ﮔﺮﻓﺘﻢ ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺗﻠﺨﯽ زد ... ﺟﻤﻠﻪ ام ﮐﻤﯽ ﻓﻀﺎ رو اﻓﺴﺮده ﮐﺮد ... ﻓﺮﺧﻨﺪه ﺧﺎﻧﻮم اﺷﮑﺶ رو ﮐﻤﯽ ﻋﻘﺐ زد: ﺑﺬارﯾﺪ ﺑﺒﯿﻨﻢ ﻫﻤﺮاز ﺟﻮن‬ ‫ﺑﺮاﻣﻮن ﭼﯽ ﺧﺪﯾﻪ آورده ﻫﺮ ﭼﻨﺪ واﻗﻌﺎ ﺗﻮﻗﻌﯽ ﻧﺒﻮد ...‬ ‫ﺑﺎز ﮐﺮدن ﺟﻌﺒﻪ ﻫﻤﺮاه ﺷﺪ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺧﯿﯽ ﭘﻬﻦ و ﻧﮕﺎﻫﯽ ﭘﺮ از رﺿﺎﯾﺖ ﻫﻢ از راﻣﯿﻦ و ﻫﻢ از ﻣﺎدرش ... آﻗﺎي ﭘﺮﺗﻮي ﻫﻢ ﺑﺎ‬ ‫ﭼﺸﻤﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﺮق ﺧﺎﺻﯽ داﺷﺘﻦ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد: ﻋﺠﺐ ﻫﺪﯾﻪ ﺑﻪ ﺟﺎﯾﯽ ...‬ ‫ﻓﺮﺧﻨﺪه ﺟﻮن ﮔﻮﻧﻪ ام رو ﺑﻮﺳﯿﺪ و ﺗﺸﮑﺮ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﺎﻻﯾﯽ ﺑﺎﺑﺖ ﮐﺘﺎب اﺷﻌﺎر ﻋﻄﺎر ﻧﯿﺸﺎﺑﻮري ازم ﮐﺮد ...‬ ‫ﻣﻨﺘﻈﺮ رادﻣﻬﺮ ﺑﻮدﯾﻢ ﺗﺎ از ﺳﺮ ﮐﺎر ﺑﯿﺎد ﺑﺮاي ﺧﻮردن ﺷﺎم ... ﻓﺮﺧﻨﺪه ﺟﻮن ﺑﺎﻻﺧﺮه دﺳﺖ از ﻗﺮﺑﻮن ﺻﺪﻗﻪ ﻫﺎش ﺑﺮداﺷﺘﻪ ﺑﻮد و‬ ‫ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ ﻧﺎزﻧﯿﻦ ﺑﺮاي ﺗﺪارﮐﺎت ﺑﻪ آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ رﻓﺘﻦ و ورود ﻣﻦ رو ﻫﻢ ﻏﺪﻗﻦ ﮐﺮدن ...‬ ‫رو ﺑﻪ روي ﯾﮑﯽ از ﺗﺎﺑﻠﻮﻫﺎي راﻣﯿﻦ اﯾﺴﺘﺎدم ﮐﻪ زﻧﯽ ﺑﺮﻫﻨﻪ ﺑﻮد در ﺧﻮدش ﭘﯿﭽﯿﺪه و ﻧﺸﺴﺘﻪ در ﮐﻨﺎر ﭼﺎه ... ﺑﺎ زﻣﯿﻨﻪ اي ﺗﻨﺪ ﺑﻪ‬ ‫رﻧﮓ ﻗﺮﻣﺰ ...‬ ‫از ﭘﺸﺖ ﺳﺮم ﺻﺪاش رو ﺷﻨﯿﺪم: ﻧﻈﺮت ﭼﯿﻪ؟‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫ﭼﺮﺧﯿﺪم ﺑﻪ ﭘﺸﺖ و ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم: ﻣﯽ دوﻧﻢ از اون دﺳﺘﻪ ﻧﻘﺎﺷﺎﯾﯽ ﻫﺴﺘﯿﺪ ﮐﻪ دوﺳﺖ ﻧﺪارﯾﺪ ﮐﺴﯽ ﺗﺎﺑﻠﻮﺗﻮن رو ﺗﺤﻠﯿﻞ ﮐﻨﻪ ...‬ ‫ﺧﻨﺪه ﮐﻮﺗﺎﻫﯽ ﮐﺮد: ﯾﻪ دﺧﺘﺮ ﺑﭽﻪ ﻣﺘﺎل ﺑﺎز و ﺷﻠﻮغ ﮐﻪ راﻫﺶ رو ﮔﻢ ﮐﺮده ﺑﻮد و ﻓﻘﻂ 51 ﺳﺎﻟﺶ ﺑﻮد رو ﻣﯿﮕﯽ؟ ﻧﻪ دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ‬ ‫...‬ ‫
- ﭘﺲ ﯾﺎدﺗﻮﻧﻪ؟‬ ‫
- داره ﯾﺎدم ﻣﯿﺎد ... ﺳﻄﺮ ﺑﻪ ﺳﻄﺮش ... ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺘﺶ ...‬ ‫
- ﺧﯿﻠﯽ ﺳﻌﯽ ﻧﮑﻨﯿﺪ ﯾﺎدﺗﻮن ﺑﯿﺎد ... دﻟﯿﻠﯽ ﻧﺪاره ...‬ ‫
- داره ... ﻣﻦ دﻧﺒﺎﻟﻪ ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﺗﻮ ﯾﻪ اون زﻣﺎن ﻣﯿﮕﺮدم ...‬ ‫... دﻟﻢ ﺑﻪ ﺗﭙﺶ اﻓﺘﺎد ... ﻧﻪ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮدم ... اﯾﻦ ﭘﺴﺮ ﻋﺎﻗﻞ ﺗﺮ از اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ ﺑﻮد ... ﺗﻘﺼﯿﺮه ﺳﯿﺎوش ﺑﻮد ... دﻟﻬﺮه ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﺷﺎﯾﺪ‬ ‫اﺻﻼ وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺖ و ﻗﺮار ﻫﻢ ﻧﺒﻮد ﺑﺎﺷﻪ رو ﺑﻪ ﺟﻮن ﻣﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﭼﯿﺰ ﻫﺎﯾﯽ رو ﺗﻮي اون دوره ﻫﺎ ﺟﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻢ ... ﻣﺜﻼ آدﻣﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ رو ﻃﺒﻘﻪ ﺑﻨﺪي ﻣﯿﮑﺮدن ... ﮐﺴﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺣﻖ داﺷﺘﻦ‬ ‫اﺛﺮ اوﻧﻬﺎ رو ﺗﺤﻠﯿﻞ ﮐﻨﻦ و آدﻣﻬﺎﯾﯽ ﯾﺎ ﺑﻬﺘﺮ ﺑﮕﻢ دﺧﺘﺮ ﺑﭽﻪ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺣﻖ ﻧﺪاﺷﺘﻦ و ﺗﻮي ﺟﻤﻊ ﺑﺎ اﺟﺎزه ﻧﺪادن ﺑﻬﺸﻮن ﻏﺮور‬ ‫ﻧﻮﺟﻮاﻧﯿﺸﻮن رو ﺧﺮد ﻣﯿﮑﺮدن ...‬ ‫ﺳﺮش رو ﮐﻤﯽ ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺖ: ﻣﻦ ﻫﻢ اون ﭘﺴﺮ ﺑﭽﻪ از ﺧﻮد ﻣﺘﺸﮑﺮ رو ﮐﻪ ﮐﻤﯽ ﻫﻢ زﯾﺎدي ﺗﻮي ﭼﺸﻢ ﺑﻮد ﺗﻮي اون دوره ﻫﺎ ...‬ ‫ﺗﻮ ﺗﺮاس ﻫﻤﻮن ﺧﻮﻧﻪ ﮐﻪ ﺗﺎﺑﻠﻮ ﻫﺎ ﺑﺮاي ﺧﺸﮏ ﺷﺪن ﺗﻮش ﭼﯿﺪه ﻣﯿﺸﺪن ﺟﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﻫﻤﺮاز ...‬ ‫
- ﻣﻦ اون ﻣﻮﻗﻊ ﻫﺎ ﺳﻌﯽ در ﮐﺸﻒ ﺧﻮدم داﺷﺘﻢ ... اﻣﺎ ﯾﻪ ﭼﯿﺰي ﺑﺎﯾﺪ ﺑﮕﻢ ... ﻣﻦ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﺪﯾﻮﻧﻢ ... اﯾﻦ ﭼﯿﺰي ﮐﻪ اﻻن ﻣﯿﮕﯿﺪ‬ ‫ﺷﺪم ... ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﺑﻬﺶ ﻣﯿﮕﯿﺪ ﻣﻮﻓﻖ ... اﻟﺒﺘﻪ ﺑﻪ ﻧﻮع ﺧﻮدﻣﻮن ... رو ﻣﻦ ﻣﺪﯾﻮن ﺷﻤﺎم ... ﺑﺎﺑﺖ ﻫﻤﻮن ﺧﺮد ﺷﺪﻧﻪ ... ﻫﻤﻮن ﺗﺮاﺳﻪ‬ ‫و ﻫﻤﻮن ﺗﺎﺑﻠﻮﯾﯽ ﮐﻪ ﻋﺠﯿﺐ ﻫﻢ ﺷﺒﯿﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺗﺎﺑﻠﻮ ﺑﻮد ...‬ ‫ﺳﺮش رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮد ﺗﺎ ﺟﻮاب رو ﺑﺪه ﮐﻪ ﺻﺪاي آﯾﻔﻮن و ﻓﺮﯾﺎد ﺑﺎ ﻧﻤﮏ ﻧﺎزﻧﯿﻦ از ﺟﺎ ﭘﺮوﻧﺪﺗﻤﻮن ...‬ ‫ﮐﻨﺎر دﺳﺖ ﻧﺎزﻧﯿﻦ و رادﻣﻬﺮ ... رو ﺑﻪ روي ﺧﺎﻧﻮاده ﭘﺮﺗﻮ ﭘﺸﺖ ﻣﯿﺰ ﻧﺎﻫﺎر ﺧﻮري 8 ﻧﻔﺮه و ﺟﻤﻊ و ﺟﻮر ﺧﻮﻧﻪ ﻓﺮﺧﻨﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﮐﻪ ﺑﺎ‬ ‫ﺳﻠﯿﻘﻪ ﺧﺎﺻﯽ ﭼﻨﺪ ﺟﻮر ﻏﺬا روش ﺑﻮد ﻧﺸﺴﺘﯿﻢ ... ﻧﮕﺎه راﻣﯿﻦ ﺑﻌﺪ از اون ﮔﭗ راﺟﻊ ﺑﻪ ﺗﺎﺑﻠﻮ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﭘﺮ از ﺳﺌﻮال ﺑﻮد و ﻣﻦ اﻣﺸﺐ‬ ‫ﻋﺠﯿﺐ ﮐﻢ ﺣﺮف ﺗﺮ از ﻫﺮ ﺷﺐ ﺑﻮدم ... ﻓﮑﺮم ﭘﯿﺶ آوﯾﺴﺎﯾﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻧﺪﯾﺪه ﺑﻮدﻣﺶ ... ﭘﯿﺶ ﻋﻤﻮﯾﯽ ﮐﻪ ﻓﺮدا ﺷﺐ ﺑﻪ اﯾﺮان‬ ‫ﻣﯿﺮﺳﯿﺪ و ﻣﻦ اﻣﯿﺪوار ﺑﻮدم ﺑﻪ دﻟﮕﻨﺪﮔﯽ ﺑﺮا درش ﺑﺎﺷﻪ ... ﺑﻪ ﺧﻮﻧﺴﺮدي ﻫﻤﻮن ﺗﺎ ﺑﺘﻮﻧﻢ ﺑﺎﻫﺎش ﮐﻨﺎر ﺑﯿﺎم ... ذﻫﻨﻢ ﻫﺰار ﺟﺎ ﺑﻮد و‬ ‫اﯾﻦ ﺟﺎ ﻧﺒﻮد ... ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺪﺟﻮر اﺣﺴﺎس ﻣﯿﮑﺮدم ... زﯾﺮ ذره ﺑﯿﻦ ﻧﮕﺎه ﺧﺎﻧﺪان ﭘﺮﺗﻮ ﻟﭙﺎم ﮔﻞ اﻧﺪاﺧﺘﻪ.‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ دﺳﺖ ﺑﻪ ﻋﺼﺎ از اﺣﺴﺎﺳﺶ از ﺣﻀﻮر ﻋﻤﻮي ﺗﺎزه از راه رﺳﯿﺪه ﭘﺎي ﺗﻠﻔﻦ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯿﮑﺮد ﺑﯿﺸﺘﺮﯾﻦ ﭼﯿﺰي ﮐﻪ روش ﺗﺎﮐﯿﺪ‬ ‫داﺷﺖ ﮐﻨﺴﻮل ﺑﺎزي ﮔﺮاﻧﻘﯿﻤﺘﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺳﻮﻏﺎت ﮐﻮﺷﺎ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﭘﯿﺮاﻫﻦ ﻫﺎي رﻧﮕﺎرﻧﮓ ﺳﻮﻏﺎت ﺧﻮدش ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﻣﺜﻞ اﯾﻨﮑﻪ‬ ‫ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﭼﻨﮕﯽ ﺑﻪ دل ﻧﺎزﻧﯿﻦ و ﮐﻮﭼﯿﮑﺶ ﻧﺰده ﺑﻮد ...‬ ‫ﻣﻦ: ﺧﻮب ﺷﻤﺎ ﺑﺰرگ ﺷﺪي ﺑﺎزي ﺑﻪ دردت ﻧﻤﯿﺨﻮره ﮐﻪ ﺧﺎﻧﻮم ﺧﻮﺷﮕﻠﻪ ...‬ ‫
- ﺧﻮب ﺑﺮاي ﻣﻦ ﯾﻪ ﻟﭗ ﺗﺎپ ﻣﯿﺎورد ﭼﯿﺰي ازش ﮐﻢ ﻣﯿﺸﺪ ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫ﭘﺎﻫﺎم رو روي ﮐﺎﻧﺎﭘﻪ دراز ﮐﺮدم ﺑﻠﮑﻪ اﯾﻦ ورﻣﺶ ﮐﻤﯽ ﺑﺨﻮاﺑﻪ از ﺻﺒﺢ ﺗﻤﺮﯾﻦ ﺑﻮدم و ﺑﻌﺪ اﺳﺘﻮدﯾﻮ اﻧﯿﻤﯿﺸﻦ ﺻﺪام ﮐﻤﯽ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‬ ‫و از ﺑﺲ ﺳﺮ ﭘﺎ ﺑﻮدم ﻧﺎ ﻧﺪاﺷﺘﻢ: ﻋﺰﯾﺰم اﯾﺸﻮن ﻣﻨﻈﻮري ﻧﺪاره ...‬ ‫
- داره ... اوﻧﻢ ﻣﺜﻞ ﭘﺪر ﺟﻮن از دﺧﺘﺮﻫﺎ ﺧﻮﺷﺶ ﻧﻤﯿﺎد ...‬ ‫دﻟﻢ ﮔﺮﻓﺖ از ﺑﺮداﺷﺖ و ﺣﺴﺎدﺗﯽ ﮐﻪ اﺣﺴﺎس ﻣﯿﮑﺮد: ﻣﮕﻪ ﻫﻤﺮاز ﻣﺮده ... ﺧﻮدم ﺑﺮات ﻣﯿﺨﺮم ...‬ ‫اﻋﺘﺮاض ﮐﺮد: اﯾﻦ ﻃﻮري ﻧﮕﻮ ... ﻫﻤﺮاز دﻟﻢ ﺑﺮات ﺗﻨﮓ ﺷﺪه ... ﺣﻮﺻﻠﻪ ام ﻫﻢ ﺳﺮ رﻓﺘﻪ ...‬ ‫ﭘﺎﻫﺎي دردﻧﺎﮐﻢ رو ﮐﻤﯽ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻓﺸﺎر دادم: ﻗﺮﺑﻮﻧﺖ ﺑﺮم ﺧﻮﻧﺘﻮن ﮐﻪ اﻻن ﭘﺮ از رﻓﺖ و آﻣﺪ ﻣﯿﺸﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻋﻤﻮت ...‬ ‫
- ﻧﻤﯽ ﺧﻮام ... ﻣﻦ ﺗﻮ رو ﻣﯿﺨﻮام ...‬ ‫ﻟﺞ ﮐﺮده ﺑﻮد ... ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮدم ﻟﺒﻬﺎش رو ﻫﻢ اﻻن ﺟﻤﻊ ﮐﺮده و آوﯾﺰون ﺷﺪه ... درﺳﺖ ﻋﯿﻦ رﻫﺎ ... دﻟﻢ ﭘﺮﮐﺸﯿﺪ ﺑﺮاي اون ﺟﻤﻠﻪ‬ ‫آﺧﺮش.‬ ‫
- ﺧﻮب ... دﺧﺘﺮ ﺑﺰرگ ﮐﻪ ﻟﻮس ﻧﻤﯽ ﺷﻪ ... ﮔﻮﺷﯽ رو ﻣﯿﺪي ﻣﺎﻣﺎن ﻓﺮﯾﺪه؟‬ ‫ﺗﯿﺮي ﺑﻮد در ﺗﺎرﯾﮑﯽ ﺑﻪ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﭼﺸﻢ روﺷﻨﯽ ﮔﻔﺘﻦ ... ﺷﺎﯾﺪ ﻣﯽ ﺗﻮ ﻧﺴﺘﻢ ﻋﺰﯾﺰ ﮐﺮده ﻫﺎي ﺧﻮاﻫﺮم رو ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻋﺘﯽ از اون ﻋﻤﺎرت‬ ‫ﻏﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ و اﺷﺮاﻓﯽ دور ﮐﻨﻢ ...‬ ‫ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﺑﻐﺾ ﮐﺮده ﺟﻮاﺑﻢ رو داد ... ﺗﺒﺮﯾﮑﻢ رو ﺑﺎ ﻣﻬﺮ ﭘﺎﺳﺦ داد ... ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﺗﻪ دﻟﺶ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﮐﺲ دﯾﮕﻪ اي ﻫﻢ ﻫﺴﺖ ...‬ ‫ﺗﻤﺎم ﺳﻌﯿﻢ رو ﮐﺮدم ﺗﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺮﯾﻊ از اون وادي ﺧﺎرج ﺑﺸﯿﻢ ... درﺧﻮاﺳﺘﻢ رو ﮐﻪ ﻣﻄﺮح ﮐﺮدم ... ﮐﻤﯽ ﺟﺎ ﺧﻮرد و ﻣﻦ ﻣﻦ ﮐﺮد ...‬ ‫ﺧﻮب ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ از ﻋﮑﺲ اﻟﻌﻤﻞ اﮐﺒﺮ ﺧﺎن ﻣﯽ ﺗﺮﺳﻪ و ﻧﺎراﺣﺖ ﺑﻮدم ﮐﻪ اﯾﻦ زن ﻣﻬﺮﺑﻮن رو ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺗﻮ ﺟﻨﮕﻢ ﺑﺎ اﮐﺒﺮ ﺧﺎن وارد‬ ‫ﻣﯿﮑﺮدم ...‬ ‫ازم ﺧﻮاﺳﺖ ﺗﺎ ﺑﻬﺶ ﻓﺮﺻﺖ ﺑﺪم ﺑﺎ آﻗﺎي اﻧﺘﻈﺎم ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﻪ و ﻣﻦ ﺑﺎر دﯾﮕﻪ از اﯾﻦ ﻣﻮﺟﻮد ﻣﺘﻨﻔﺮ ﺷﺪم ...‬ ‫دوش ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﻣﻮﻫﺎم رو ﮐﻤﯽ ﻣﻮس زدم و ﻫﻨﻮز ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺗﻤﺎس ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﺑﻮدم ... اﻣﯿﺪ ﭼﻨﺪاﻧﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻢ اﯾﻦ درﺧﻮاﺳﺖ از ﻃﺮف‬ ‫ﻣﻦ ﺑﯿﺸﺘﺮ از 01 ﺑﺎز در ﻣﺎه ﻣﻄﺮح ﻣﯿﺸﺪ و در ﻃﯽ اﯾﻦ ﺳﻪ ﺳﺎل ﻓﻘﻂ 5 ﺑﺎر اﺟﺎﺑﺖ ﺷﺪه ﺑﻮد ...‬ ‫آﯾﻔﻮن ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ از ﺟﺎ ﺑﭙﺮم: ﺑﻠﻪ ...‬ ‫
- ﻣﻨﻢ دﺧﺘﺮه ﺧﻮدﺳﺮ ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم ﺳﯿﺎ ﺑﻮد ... در رو ﺑﺎز ﮐﺮدم و ﻻي در واﺣﺮ رو ﻫﻢ ﺑﺎز ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﺗﺎ ﺑﯿﺎن داﺧﻞ ... ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ ﮔﻠﻨﺎر ﻟﺒﺨﻨﺪ زﻧﺎن وارد ﺷﺪن‬ ‫...‬ ‫
- ﭼﻪ ﻃﻮري ﻣﻤﻮش؟‬ ‫از ﺗﻮي اﺗﺎق ﺳﺮم رو ﺑﯿﺮون آوردم و ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺟﻮاﺑﺶ رو دادم: ﭼﻪ ﻋﺠﺐ از اﯾﻦ ورا ...‬ ‫ﮔﻠﻨﺎر ﺑﺎ ﺧﻨﺪه ﮐﯿﺴﻪ ﺗﻮي دﺳﺘﺶ رو روي ﻣﯿﺰ ﮔﺬاﺷﺖ: ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﻣﺎ دﻗﯿﻘﺎ ﭘﺮﯾﺸﺐ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻧﺒﻮدﯾﻢ ...‬ ‫ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر ﮐﻪ داﺷﺘﻢ ﺑﺎ ﮐﺶ ﻣﻮﻫﺎم رو ﻣﯽ ﺑﺴﺘﻢ و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ آﺷﭙﺰ ﺧﻮﻧﻪ ﻣﯿﺮﻓﺘﻢ ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺑﻪ ﺳﯿﺎ ﮐﻪ ﻧﺮﺳﯿﺪه روي ﮐﺎﻧﺎﭘﻪ وﻟﻮ ﺑﻮد‬ ‫زدم: ﻣﻦ ﮐﻪ در ﻋﺠﺒﻢ ﺷﻤﺎ اﺻﻼ ﭼﺮا ﻣﯽ رﯾﺪ ﺧﻮﻧﺘﻮن؟‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫ﺳﯿﺎ: ﻓﺎﮐﺘﻮر ﺧﺴﺮو ﺧﺎن رو در زﻧﺪﮔﯿﻤﻮن ﻓﺮاﻣﻮش ﻧﮑﻦ ... ﻣﯽ دوﻧﯽ ﮐﻪ ﭼﻪ ﻋﺸﻘﯽ ﻫﻢ از ﻣﻦ ﺑﻪ دﻟﺶ داره ... ﺳﯿﺒﯽ رو از روي‬ ‫ﻣﯿﺰ ﺑﺮداﺷﺖ و ﮔﺎز زد: ﺧﻮﻧﻪ راﻣﯿﻦ ﺧﻮش ﮔﺬﺷﺖ؟‬ ‫ﮐﻨﺎﯾﻪ آﻣﯿﺰ ﭘﺮﺳﯿﺪ ... ﭘﺎرچ ﭘﺮ از ﺷﺮﺑﺖ رو ﺑﺎ دوﺗﺎ ﻟﯿﻮان ﮔﺬاﺷﺘﻢ روي ﻣﯿﺰ: ﻟﻮﺑﯿﺎ ﭘﻠﻮي ﺧﻮﺷﻤﺰه اي ﺧﻮردم ... ﺗﺎﺑﻠﻮﻫﺎي ﻗﺸﻨﮕﯽ ﻫﻢ‬ ‫داﺷﺘﻦ ...‬ ‫ﮔﻠﻨﺎر ﮐﻪ ﺣﺎﻻ از ﮐﯿﺴﻪ داﺷﺖ ﻇﺮﻓﯽ ﮐﻪ ﻣﯽ دو ﻧﺴﺘﻢ دﺳﺖ ﭘﺨﺖ ﺧﺎﻟﻪ ﺗﻮش ﻫﺴﺘﺶ رو روي ﻣﯿﺰ ﻣﯿﮕﺬاﺷﺖ: ﻫﻤﯿﻦ؟ ﺧﻮدش؟‬ ‫ﻧﺎزﻧﯿﻦ؟‬ ‫ﻧﺸﺴﺘﻢ رو ﺑﻪ روش: ﺧﻮدش؟راﻣﯿﻨﻪ دﯾﮕﻪ ... ﺑﻘﯿﻪ ﻫﻢ ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر ... ﭼﯽ دوﺳﺖ داري ﺑﺸﻨﻮي؟‬ ‫اﺑﺮوش رو داد ﺑﺎﻻ و ﺳﮑﻮت ﮐﺮد ...‬ ‫ﺳﯿﺎ ﭘﺎﻫﺶ رو ﭘﺎﯾﯿﻦ ﮔﺬاﺷﺖ و از ﺗﻮ ﺟﯿﺐ ﮐﻮﻟﻪ اش ﺳﯿﮕﺎرش رو در آورد: ﺑﻪ ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﺑﻬﺖ ﮔﻮﺷﺰد ﮐﺮده ﺑﻮدﯾﻢ رﺳﯿﺪي؟‬ ‫ﺑﻪ دودي ﮐﻪ ﺑﻌﺪ از ﺳﯿﺮ ﮐﺮدن ﺗﻮي رﯾﻪ اش ﺣﺎﻻ ﺑﺎ ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ از دﻣﺎﻏﺶ ﺑﯿﺮون اوﻣﺪه ﺑﻮد ﻧﮕﺎﻫﯽ ﮐﺮدم و ﮐﻤﯽ ﺟﻠﻮي ﺑﯿﻨﯿﻢ ﺑﺎ‬ ‫ﺑﺎد زدن راه اﮐﺴﯿﮋن ﺑﺎ ز ﮐﺮدم: ﻣﻦ ﺗﺎ ﻧﺨﻮام ... ﻧﻪ ﭼﯿﺰي ﻣﯿﺒﯿﻨﻢ ... ﻧﻪ ﻣﯿﺸﻨﻮم ... اﺣﺴﺎس ﻫﺮ ﮐﺲ ﺑﻪ ﺧﻮدش ﻣﺮﺑﻮﻃﻪ و ﻧﺒﺎﯾﺪ‬ ‫اﯾﻦ رو از ﻃﺮف ﻣﻘﺎﺑﻠﺶ ﻫﻢ اﻧﺘﻈﺎر داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ... اﯾﻦ رو ﻣﻦ ﺳﺎﻟﻬﺎ ﭘﯿﺶ ﯾﺎد ﮔﺮﻓﺘﻢ ...‬ ‫ﮔﻠﻨﺎر زﯾﺮ ﺳﯿﮕﺎري ﺳﻔﺎﻟﯽ آﺑﯽ رﻧﮓ رو ﺟﻠﻮي ﺳﯿﺎ ﮔﺬاﺷﺖ: ﮐﯿﻨﻪ اي ﻫﺴﺘﯽ ﺑﻪ ﺧﺪا ...‬ ‫ﺳﯿﺎ ﮐﻪ ﺧﺎﮐﺴﺘﺮ ﺳﯿﮕﺎرش رو ﺑﺎ اﻧﮕﺸﺖ ﻣﯽ ﺗﮑﻮﻧﺪ ﺳﺮش رو ﮐﻤﯽ ﺑﻪ اﻃﺮاف ﺣﺮﮐﺖ داد: ﺑﯿﺶ از اﻧﺪازه ﻃﺮﻓﺪارﺷﯽ ﮔﻠﻨﺎر ...‬ ‫
- اﺷﺘﺒﺎه ﻧﮑﻦ ﺳﯿﺎ ... ﻣﻦ ﻣﯽ ﺧﻮام ﻫﻤﺮاز ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﺟﻮاﻧﺐ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻪ ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم: ﻣﻨﻢ ﻣﯽ ﺧﻮام ﺑﻬﻢ اﺟﺎزه ﺑﺪﯾﺪ ... ﺧﻮدم راﺟﻊ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﺗﺼﻤﯿﻢ ﺑﮕﯿﺮم ...‬ ‫ﺟﻤﻠﻪ ام ﻫﻨﻮز ﺗﻤﻮم ﻧﺸﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ ﺻﺪاي ﺗﻠﻔﻦ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ... ﺻﺪاي ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﺑﻮد ... در ﮐﻤﺎل ﺗﻌﺠﺒﻢ ﺑﻬﻢ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ اﮐﺒﺮ ﺧﺎن ﺑﻪ‬ ‫ﺷﺮﻃﯽ ﮐﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ راس ده ﺧﻮﻧﻪ ﺑﺎﺷﻦ ﺑﺎ اوﻣﺪﻧﺸﻮن ﭘﯿﺶ ﻣﻦ ﻣﻮاﻓﻘﺖ ﮐﺮده ... ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم 5 ﺑﻮد ... ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺎل‬ ‫در ﺑﯿﺎرم ...‬ ‫ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﮔﻔﺖ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ دارن ﺑﺎ راﻧﺪد ﭘﺪر ﺑﺰرﮔﺸﻮن ﺑﻪ ﻣﻨﺰل ﻣﺎ ﻣﯿﺎن ...‬ ‫ﺑﺎ ورودﺷﻮن ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﻣﻮﺟﯽ از ﻋﺸﻖ وادر ﻗﻠﺒﻢ ﺷﺪ ... ﺑﻮﺷﻮن ﮐﺮدم ... ﺑﻮﺳﯿﺪﻣﺸﻮن ﺳﯿﺮ ﻧﻤﯽ ﺷﺪم از اﯾﻦ دوﺗﺎ ﻓﺮﺷﺘﻪ اي ﮐﻪ‬ ‫ﺑﯿﺎدم ﻧﻤﯽ آﻣﺪ آﺧﺮﯾﻦ ﺑﺎر ﮐﯽ ﻗﺪم ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﻣﻦ ﮔﺬاﺷﺘﻢ ... ﺳﯿﺎ و ﮐﻮﺷﺎ ﮐﻒ دﺳﺘﻬﺎﺷﻮن رو ﺑﻪ ﻫﻢ ﮐﻮﺑﯿﺪن و ﺷﺮوع ﮐﺮدن ﺑﻪ‬ ‫ﺗﻌﺮﯾﻒ راﺟﻊ ﺑﻪ ﺑﺎزي ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﮐﻮﺷﺎ ﺑﺎ آب و ﺗﺎب ازﺷﻮن ﺣﺮف ﻣﯿﺰد ... ﺣﺮﻓﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﮐﻤﯽ ﭼﻬﺮه ﻧﯿﻮﺷﺎ رو در ﻫﻢ ﺑﺮده ﺑﻮد ...‬ ‫ﺑﺮاي ﺧﺎرج ﮐﺮدﻧﺸﻮن از اﯾﻦ ﺑﺤﺚ ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد ﮐﺮدم ﺣﺎﻻ ﮐﻪ ﮔﻠﻨﺎر ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺧﺴﺮو ﺧﺎن رو ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدﯾﻢ ﺑﺮﯾﻢ ﺑﯿﺮون ... ﭘﯿﺸﻨﻬﺎدي ﮐﻪ‬ ‫ﺑﺎ ﺟﯿﻎ و ﺷﺎدي ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺳﯿﺎوش و ﮔﻠﻨﺎر ﻫﻤﺮاه ﺷﺪ ...‬ ‫روي ﻧﯿﻤﮑﺖ ﭘﺎرك ﻣﻠﺖ ﻧﺸﺴﺘﯿﻢ ... ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺑﻬﺸﻮن زدم ﮐﻪ ﺑﻌﺪ از ﺑﺎزي و ﻧﻔﺲ ﻧﻔﺲ زدن ﺣﺴﺎﺑﯽ و ﺧﻮردن ﭘﯿﺘﺰا. ﺣﺎﻻ داﺷﺘﻦ‬ ‫ﺑﺴﺘﻨﯽ ﮐﻪ از ﻗﺪﺷﻮن ﺑﻠﻨﺪ ﺗﺮ ﻫﻢ ﺑﻮد رو ﻟﯿﺲ ﻣﯿﺰدن ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫رو ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﮔﻠﻨﺎر ﮐﻪ داﺷﺖ ﺑﺎ دﺳﺘﻤﺎل ﮔﻮﻧﻪ ﻧﻮچ ﮐﻮﺷﺎ رو ﭘﺎك ﻣﯽ ﮐﺮد ﮔﻔﺘﻢ: ﻣﺮﯾﺾ ﻧﺸﻦ؟ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ از اﯾﻦ ﭼﺮت و ﭘﺮﺗﺎ ﻧﻤﯽ‬ ‫ﺧﻮرﻧﺎ ... اﻧﻘﺪر ﻫﻢ زﯾﺎد ﻧﻤﯽ ﺧﻮرن ...‬ ‫ﮔﻠﻨﺎر دﺳﺘﻤﺎ ل رو ﺗﻮي ﺳﻄﻞ اﻧﺪاﺧﺖ و ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪ ﮔﻞ اﻧﺪاﺧﺘﻪ و ﻣﻮﻫﺎي در ﻫﻢ ﻧﯿﻮﺷﺎ اﺷﺎره ﮐﺮد: ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻫﻢ اﯾﻦ ﻃﻮر ﺑﺎزي‬ ‫ﻧﮑﺮده ﺑﻮدن و ﺳﺮﺣﺎل ﻧﺒﻮدن ...‬ ‫آﻫﯽ ﮐﺸﯿﺪم: ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ اﯾﻦ ﺗﺎ ﮐﺠﺎ ﻣﯽ ﺧﻮاد اداﻣﻪ ﭘﯿﺪا ﮐﻨﻪ ...‬ ‫
- ﺗﺎ ﺑﻪ ﺳﻦ ﻗﺎﻧﻮﻧﯽ ﺑﺮﺳﻦ ...‬ ‫
- ﺗﺎ اون ﻣﻮﻗﻊ ﺗﺎﺛﯿﺮات اون ﺗﺮﺑﯿﺖ ﻏﻠﻂ رو ﮔﺮﻓﺘﻦ ...‬ ‫ﺑﭽﻪ ﻫﺎ داﺷﺘﻦ ﺑﻪ ﻣﺴﺨﺮه ﺑﺎزي ﻫﺎي ﺳﯿﺎ ﻣﯽ ﺧﻨﺪﯾﺪن ... رو ﻧﻤﯿﮑﺖ رو ﺑﻪ روﯾﯿﺸﻮن ﮐﻤﯽ ﺑﺎ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﻧﺸﺴﺘﯿﻢ‬ ‫ﮔﻠﻨﺎر: ﺗﺮﺑﯿﺘﺸﻮن ﻏﻠﻂ ﻧﯿﺴﺖ ... ﺑﭽﻪ ﻫﺎي ﻣﻮدب ... ﺑﺎﻫﻮش و ﺧﻮﺑﯿﻦ ...‬ ‫دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﻣﻮﻫﺎم ﮐﺸﯿﺪم: ﻏﻠﻄﻪ ... ﺑﻠﺪ ﻧﯿﺴﺘﻦ ﺧﯿﺎل ﭘﺮدازي ﮐﻨﻦ ... ﺷﺎد ﻧﯿﺴﺘﻦ ... ﺑﭽﻪ ﻧﯿﺴﺘﻦ ... زﯾﺎدي ﻗﺎﻧﻮن ﻣﻨﺪن ...‬ ‫ﺳﯿﺎ اﺷﺎره ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﻣﭽﯿﺶ ﮐﺮد ... ﭼﺸﻤﻬﺎم ﮔﺮد ﺷﺪ ﻓﻘﻂ 54 دﻗﯿﻘﻪ وﻗﺖ داﺷﺘﯿﻢ و ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﺧﯿﺎﺑﻮن ﺷﻠﻮغ ﺑﻮد ...‬ ‫ﺑﻘﯿﻪ ﺑﺴﺘﻨﯽ رو دور اﻧﺪاﺧﺘﯿﻢ ... ﺳﯿﺎ ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد داد ا اون ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺗﺠﺮﯾﺶ ﻧﺰدﯾﮏ ﺗﺮ از ﺧﻮﻧﻪ ﻣﻦ ﺑﻮدﯾﻢ زﻧﮕﯽ ﺑﻪ ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم‬ ‫ﺑﺰﻧﻢ و ﺑﮕﻢ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو ﺧﻮرﻣﻮن ﻣﯿﺎرﯾﻢ و ﻧﯿﺎزي ﺑﻪ راﻧﻨﺪه ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻫﺮ دو ﻏﺮق ﺧﻮاب ﺑﻮدن و ﻣﺎ ﺣﻘﯿﻘﺘﺎ دﯾﺮ ﮐﺮدﯾﻢ ... از اﺳﺘﺮس داﺷﺘﻢ ﻣﯿﻤﺮدم ...‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺧﯿﺎﺑﻮﻧﻬﺎي ﻗﻔﻞ اﻧﺪاﺧﺘﯿﻢ ... ﮔﻠﻨﺎر ﺑﺮ ﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﭘﺸﺖ و رﻧﮓ ﭘﺮﯾﺪه ام رو دﯾﺪ: ﻫﻤﺮاز ﺟﺎن ﭼﯿﺰي ﻧﺸﺪه ه ﺗﺎزه ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻋﺖ‬ ‫ﮔﺬﺷﺘﻪ ...‬ ‫
- ﻧﻤﯽ ﺷﻨﺎﺳﺶ ﮐﻪ ... ﭼﻪ ﻣﻮﺟﻮدﯾﻪ ... ﺣﺎﻻ ﺗﺎ ﻣﺪﺗﻬﺎ ﺑﺮاي ﺗﻨﺒﯿﻪ ﮐﺮدﻧﻢ از دﯾﺪﻧﺸﻮن ﻣﺤﺮوﻣﻢ ﻣﯿﮑﻨﻪ ...‬ ‫ﺑﺎﻻﺧﺮه رﺳﯿﺪﯾﻢ ... ﻗﻠﺒﻢ ﺗﻮي ﺣﻠﻘﻢ ﻣﯿﺰد ... داﺷﺘﻢ دﯾﻮوﻧﻪ ﻣﯿﺸﺪم ... وﻗﺘﯽ ﻓﺨﺮي ﺧﺎﻧﻮم در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺳﺮش رو ﺗﮑﻮن ﻣﯿﺪاد ﺑﻪ‬ ‫ﺳﻤﺘﻤﻮن اوﻣﺪ: دﯾﺮ ﮐﺮدﯾﺪ ﺧﺎﻧﻮم ... آﻗﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﻦ.‬ ‫
- ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﮐﺠﺎن؟‬ ‫
- اﻣﺮوز ﻓﺸﺎرﺷﻮن ﯾﮑﻢ ﺑﺎﻻ ﺑﻮد زود ﺧﻮاﺑﯿﺪن ... آﻗﺎ ﺗﻮي ﮐﺘﺎﺑﺨﻮﻧﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮﺗﻮﻧﻦ ...‬ ‫ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو ﺑﯿﻦ ﺧﻮاب و ﺑﯿﺪاري ﺑﻪ ﺳﻤﺖ اﺗﺎﻗﺸﻮن ﺑﺮد ... ﺑﻮﺳﻪ اي ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪ زﯾﺒﺎي ﻫﺮدوﺷﻮن زد م و ﺧﻮدم رو ﺑﺮاي ﯾﻪ ﻃﻮﻓﺎن‬ ‫ﺣﺴﺎﺑﯽ ﺑﺎ ﺟﻨﺎب اﻧﺘﻈﺎم آﻣﺎده ﮐﺮدم ...‬ ‫ﺗﻘﻪ اي ﺑﻪ در ﮐﺘﺎﺑﺨﻮﻧﻪ زدم و ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﺑﻪ ﺧﻮدم ﻣﺴﻠﻂ ﺑﺎﺷﻢ ... ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﺸﯿﺪم و ﻻي در ﮐﺘﺎﺑﺨﻮﻧﻪ رو ﺑﺎز ﮐﺮدم.‬ ‫ﺳﺮم رو از ﻻي در ﺑﺮدم ﺗﻮ ... ﯾﻮاﺷﮑﯽ و آرام ... ﺑﻮي ادﮐﻠﻦ ﮔﺮﻣﯽ ﺗﻮي اﺗﺎق ﭘﯿﭽﯿﺪه ﺑﻮد و ﻣﻦ ﺳﺮم رو ﭼﺮﺧﻮﻧﺪم ﺗﺎ اﮐﺒﺮ ﺧﺎن رو‬ ‫ﺑﺒﯿﻨﻢ.‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫ﭘﺸﺖ ﺑﻪ در رو ﺑﻪ ﭘﻨﺠﺮه ﺗﻤﺎم ﻗﺪ اﺗﺎق رو ﺑﻪ ﺑﺎغ ﻣﺮدي اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد اﺳﺘﻮار و ﻣﺤﮑﻢ ... ﺑﺎ ﻗﺪ ﺑﻠﻨﺪ و ﭼﻬﺎر ﺷﺎﻧﻪ ... از ﭘﺸﺖ ﻋﺠﯿﺐ‬ ‫ﻫﻢ ﻫﯿﮑﻞ ﺣﺎﻣﺪ ﺑﻮد ... ﺗﻨﻢ ﻟﺮزﯾﺪ ... ﭘﺎﻫﺎش رو ﮐﻤﯽ از ﻫﻢ ﺑﺎز ﮐﺮده ﺑﻮد و دﺳﺘﻬﺎش رو ﭘﺸﺖ ﮐﻤﺮش ﻗﻼب ﮐﺮده ﺑﻮد ... ﻧﻔﺴﻢ‬ ‫ﺣﺒﺲ ﺷﺪ ... ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ اﺗﺎق رو اﺷﺘﺒﺎه آﻣﺪه ﺑﻮدم ﺧﻮاﺳﺘﻢ در رو ﺑﺒﻨﺪم ﮐﻪ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﭼﺮﺧﯿﺪ ...‬ ‫ﭼﺸﻤﺎي ﻗﻬﻮه اي ﭘﺮ ﻧﻔﻮذش رو دوﺧﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ ... ﭼﺸﻢ ﻫﺎ و ﻧﮕﺎه ﺧﻮد اﮐﺒﺮ ﺧﺎن ﺑﻮد ... ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﻪ ﮐﻮدﮐﺎﻧﻪ ﺳﺮم رو از ﻻي در‬ ‫داﺧﻞ آورده ﺑﻮدم ﻧﮕﺎﻫﯽ اﻧﺪاﺧﺖ ... ﺗﺮﺳﯿﺪم ... اﯾﻦ ﻧﮕﺎه ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺷﺒﯿﻪ اﻧﺘﻈﺎم ﺑﺰرگ ﺑﻮد ... ﺣﺪس اﯾﻨﮑﻪ ﻋﻤﻮي ﺑﭽﻪ ﻫﺎﺳﺖ‬ ‫اﺻﻼ ﺳﺨﺖ ﻧﺒﻮد ... ﺑﺮاي اﯾﻨﮑﻪ ﺑﻔﻬﻤﯽ ﭘﺴﺮ اﮐﺒﺮ ﺧﺎن ﻫﻢ ﻫﺴﺖ ذره اي ﻓﮑﺮ ﻧﯿﺎز ﻧﺒﻮد ... ﻫﻤﻮن ﺻﻼﺑﺖ ... ﻫﻤﻮن ﭼﻬﺮه ﺑﺪون‬ ‫اﺧﻢ اﻣﺎ ﺗﺮﺳﻨﺎك ﻫﻤﻮن ﭼﺸﻤﻬﺎي ﻗﻬﻮه اي ﺷﺪﯾﺪا ﭘﺮ ﻧﻔﻮذ ...‬ ‫
- ﺑﻔﺮﻣﺎﯾﯿﺪ ...‬ ‫ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺑﻢ و ﮔﯿﺮاش از ﺟﺎ ﭘﺮﯾﺪم ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﺑﻪ ﺧﻮدم ﻣﺴﻠﻂ ﺑﺸﻢ ... در رو ﮐﻤﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﺎز ﮐﺮدم و داﺧﻞ ﺷﺪم ... در ﻣﻘﺎﺑﻠﺶ‬ ‫ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺷﺒﯿﻪ ﯾﻪ دﺧﺘﺮ ﺑﭽﻪ دﺑﺴﺘﺎﻧﯽ ﺧﻄﺎ ﮐﺎر ﺑﻮدم ﺗﺎ ﺧﺎﻟﻪ اي ﮐﻪ ﺑﺎ ﺧﻮاﻫﺮ زاده ﻫﺎش ﺑﯿﺮون ﺑﻮده ... ﻫﻤﻮن ﻃﻮر ﺑﺎ دﺳﺘﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ‬ ‫ﭘﺸﺖ ﻗﻼب ﺷﺪه ﺑﻮد ﻧﮕﺎﻫﯽ از ﺳﺮﺗﺎ ﭘﺎم ﮐﺮد ... ﺑﻪ ﺳﺎﭘﻮرت ﻗﻬﻮه اي و ﭘﯿﺮاﻫﻦ ﮐﺮم رﻧﮕﻢ ﮐﻪ روش آﯾﻨﻪ دوزي زﻧﺎن ﺑﻠﻮچ رو‬ ‫داﺷﺖ و ﻣﻦ ﺑﺎ وﺟﻮد آﺳﺘﯿﻦ ﺳﻪ رﺑﻌﺶ ﺟﺎي ﻣﺎﻧﺘﻮ ﻣﯽ ﭘﻮﺷﯿﺪم ... ﮐﯿﻒ ﯾﻪ وري . ﮐﻔﺸﺎي ﺗﺨﺘﻢ ... و ﻣﻮﻫﺎي ﻓﺮي ﮐﻪ ﻫﻤﻪ اش از‬ ‫ﺷﺎل ﺑﯿﺮون ﺑﻮد و اون اﻧﺎراﯾﯽ ﮐﻪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﯾﻨﮑﻪ ﺷﺎﻟﻢ ﭘﺸﺖ ﮔﻮﺷﻢ ﺑﻮد ﻋﺠﯿﺐ ﭼﺸﻤﮏ ﻣﯿﺰدن ... ﯾﻪ ﻟﻨﮕﻪ اﺑﺮوش ﺑﺎﻻ ﺑﻮد ...‬ ‫دﺳﺖ و ﭘﺎم رو ﮔﻢ ﮐﺮده ﺑﻮدم ... ﯾﺎد ﻧﺎﻇﻢ ﻫﻨﺮﺳﺘﺎﻧﻢ اﻓﺘﺎدم وﻗﺘﯽ ﻣﭽﻢ رو ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد و ﻓﻬﻤﯿﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ اﺑﺮوﻫﺎم رو ﮐﻤﯽ ﺗﻤﯿﺰ‬ ‫ﮐﺮدم ... ﻓﻀﺎي ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻃﻮري ﺑﻮد ﮐﻪ ﺳﺮدم ﺷﺪه ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﺷﻤﺎ ﺧﺎﻟﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎﯾﯿﺪ؟ درﺳﺘﻪ؟‬ ‫اذﻋﺎن ﮐﺮدم از اﮐﺒﺮ ﺧﺎن ﻫﻢ ﺗﺮﺳﻨﺎك ﺗﺮ ﺑﻮد ... اون ﮐﻠﻤﺎت رو اﻧﻘﺪر ﺑﺎ ﺻﻼﺑﺖ و ﺷﻤﺮده ﺷﻤﺮده ﻧﻤﯿﮕﻔﺖ ... ﺑﺮاي اﯾﻨﮑﻪ ﺑﺘﻮﻧﻢ‬ ‫ﮐﻤﯽ از اﺳﺘﺮﺳﻢ ﮐﻢ ﮐﻨﻢ ﺑﻪ ﺟﺎي ﺻﻮرﺗﺶ ﺑﻪ ﮔﺮه ﮐﺮواﺗﺶ زل زدم: ﺑﻠﻪ ...‬ ‫و دﯾﮕﻪ ﭼﯿﺰي ﻧﮕﻔﺘﻢ ...‬ ‫ﮐﻤﯽ ﺳﺮ ﺟﺎش ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﺷﺪ و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﯿﺰ ﺑﺰرگ ﭼﻮﺑﯽ داﺧﻞ ﮐﺘﺎﺑﺨﻮﻧﻪ ﺣﺮﮐﺖ ﮐﺮد و ﭘﺸﺘﺶ ﻧﺸﺴﺖ دﺳﺘﻬﺎش رو ﺑﻪ ﻫﻢ‬ ‫ﻗﻼب ﮐﺮد ... ﺗﻮي دﻟﻢ ﻟﻌﻨﺘﯽ ﺑﻪ ﺧﻮدم ﻓﺮﺳﺘﺎدم ... اﯾﻦ از رﯾﺨﺖ و ﻗﯿﺎﻓﻪ ﮐﻮدﮐﺎﻧﻪ ام ... ﺑﺪون آراﯾﺶ ... ﻗﯿﺎﻓﻪ ام ﺑﻪ زور ﻫﻢ 71‬ ‫ﺳﺎﻟﻪ ﻧﻤﯽ زد ... ﮐﺎش ﮐﻔﺸﻢ ﭘﺎﺷﻨﻪ داﺷﺖ ﯾﺎ ﭼﻪ ﻣﯽ دوﻧﻢ آراﯾﺶ داﺷﺘﻢ ... اﯾﻨﻢ از ﺗﺮﺳﯽ ﮐﻪ ﺗﻮي ﮐﻼﻣﻢ ﺑﻮد ...‬ ‫اي ﮐﺎش ﺟﺮات ﻣﯿﮑﺮدم و ﺑﻪ ﺟﺎي اون ﮔﺮه ﮐﺮوات ﮐﻪ ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ ﺳﯿﺐ ﮔﻠﻮش ﮔﻪ ﮔﺎه ﺗﮑﻮن ﻣﯿﺨﻮرد ﺑﻪ ﭼﺸﻤﻬﺎش ﻧﮕﺎه ﮐﻨﻢ ...‬ ‫
- ﺷﻤﺎ ﻗﺮار ﺑﻮد راس ده ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو ﺗﺤﻮﯾﻞ ﺑﺪﯾﺪ ...‬ ‫
- اﮔﺮ اﺟﺎزه ﺑﺪﯾﺪ ﺑﻪ آﻗﺎي اﻧﺘﻈﺎم ﺗﻮﺿﯿﺢ ﻣﯿﺪم ...‬ ‫ﺑﻪ ﺻﻨﺪﻟﯽ ﭼﺮﻣﯽ ﭼﺮﺧﺎﻧﺶ ﺗﮑﯿﻪ داد: ﻣﻦ ﻫﻢ اﻧﺘﻈﺎم ﻫﺴﺘﻢ ... ﺣﺎﻣﯽ اﻧﺘﻈﺎم ... ﻋﻤﻮي ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ...‬ ‫
- ﻣﻨﻈﻮرم اﮐﺒﺮ ﺧﺎن اﻧﺘﻈﺎم ﻫﺴﺘﻦ ...‬ ‫اﯾﻦ ﺟﺴﺎرت رو از ﮐﺠﺎ آورده ﺑﻮدم؟‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫
- ﭘﺪرم ﭼﯿﺰي ﺑﻪ ﻏﯿﺮ از اﯾﻦ از ﺷﻤﺎ ﻣﯽ ﭘﺮﺳﻨﺪ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ؟‬ ‫
- ﺧﯿﺮ ... اﻣﺎ ﺑﻨﺪه از اﯾﺸﻮن ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو ﺗﺤﻮﯾﻞ ﮔﺮﻓﺘﻢ ... ﻋﺎدت ﮐﺮدم ﺑﻪ اﺳﺸﻮن ﺟﻮاب ﭘﺲ ﺑﺪم ...‬ ‫ﮐﻤﯽ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺟﻠﻮ ﺧﻢ ﺷﺪ: ﺑﻬﺘﺮه ﺑﻪ ﻣﻦ ﻫﻢ ﻋﺎدت ﮐﻨﯿﺪ ... از اﯾﻦ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﺑﻨﺪه ﻗﯿﻮﻣﯿﺖ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو ﺑﺮ ﻋﻬﺪه دارم ...‬ ‫ﺗﻪ دﻟﻢ رﯾﺨﺖ ... اﻋﺘﺮاف ﮐﺮدم ﻫﻤﻪ اﻣﯿﺪﻫﺎم ﻧﺎ اﻣﯿﺪ ﺷﺪ ... اﻧﺘﻈﺎرم ﺑﺮاي دﯾﺪن و ﮐﻨﺎر اوﻣﺪن ﺑﺎ ﻋﻤﻮي ﻣﺠﻬﻮل ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻧﻘﺶ ﺑﺮ‬ ‫آب ﺷﺪ ... ﭼﻮن اﮐﺒﺮ ﺧﺎن ﺑﻪ ﻧﻈﺮم اﻧﻌﻄﺎف ﭘﺬﯾﺮ ﺗﺮ اوﻣﺪ ...‬ ‫ﺳﮑﻮﺗﻢ ﺑﺎ ﺻﺪاش ﺷﮑﺴﺖ: ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل ... ﺷﻤﺎ دﯾﺮ ﮐﺮدﯾﺪ و اﯾﻦ ﯾﻌﻨﯽ ﻗﺎﻧﻮﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺣﻖ ﻧﺪارن ﺑﻌﺪ از ده ﺧﻮﻧﻪ ﺑﺎﺷﻦ ﻧﻘﺾ‬ ‫ﺷﺪه ... ﻣﻦ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﮐﻤﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻧﻈﻤﯽ ﺑﻪ اﯾﻦ دﯾﺪارﻫﺎ داده ﺑﺸﻪ ...‬ ‫ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ وﺣﺸﺘﻨﺎﮐﻢ رو ﭘﻨﻬﺎن ﮐﻨﻢ ... اﯾﻦ ﻣﺮد ﺑﺎ اﯾﻦ ﭼﺸﻤﺎي ﻗﻬﻮه اي و اﯾﻦ ﺻﺪاي ﺑﺎ ﺻﻼﺑﺖ و ﭼﻬﺮه ﺑﺎ ﻧﻔﻮذ و‬ ‫اﯾﻦ رﻓﺘﺎرﻫﺎي اﺷﺮاﻓﯽ ﻣﺎب و ﺑﻪ ﺷﺪت از ﺑﺎﻻش ﭼﯽ داﺷﺖ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ؟‬ ‫
- آﻗﺎي اﻧﺘﻈﺎم ... ﺷﻤﺎ از ﭼﻪ ﭼﯿﺰي ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ ... ﻣﻦ ﺧﻮاﻫﺮ زاده ﻫﺎم رو ﺑﻌﺪ از ﻋﻤﺮي ﺑﯿﺮون ﺑﺮدم و ﺑﺎ ﭼﻬﻞ دﻗﯿﻘﻪ ﺗﺎﺧﯿﺮ‬ ‫آوردم.‬ ‫
- ﭼﻬﻞ و ﻫﻔﺖ دﻗﯿﻘﻪ ... اﯾﻦ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ دﺳﺖ ﻣﻦ اﻣﺎﻧﺘﻦ ...‬ ‫ﺧﻮن ﺑﻪ ﺳﺮم دوﯾﺪه ﺑﻮد: دﺳﺖ ﻣﺎ اﻣﺎﻧﺘﻦ ... دﺳﺖ ﻣﺎ ...‬ ‫ﺣﺘﯽ ﺧﻠﻞ ﮐﻮﭼﮑﯽ ﻫﻢ در ﭼﻬﺮه ﺑﯽ ﻧﻬﺎﯾﺖ ﺧﻮﻧﺴﺮد و ﻣﺤﮑﻤﺶ اﯾﺠﺎد ﻧﺸﺪ: ﻣﻄﻤﺌﻨﺎ دﺳﺖ ﺷﻤﺎ ﻧﺒﻮده ...‬ ‫
- ﻫﻤﻮن ﻃﻮر ﮐﻪ ﺑﺮادر زاده ﺷﻤﺎ ﻫﺴﺘﻦ ... ﺧﻮاﻫﺮ زاده ﻣﻦ ﻫﻢ ﻫﺴﺘﻦ ... ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺰدﯾﮏ ﺗﺮ ﻫﻢ ﻫﺴﺘﻦ ...‬ ‫
- اون رو ﻗﺎﻧﻮن ﺗﻌﯿﯿﻦ ﻣﯿﮑﻨﻪ ... و ﻓﺎﻣﯿﻠﯿﺸﻮن ﮐﻪ اﻧﺘﻈﺎﻣﻪ ... ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل ﺧﺎﻧﻮم ﻣﻦ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ اﯾﻦ ﺑﺤﺚ داره ﺑﻪ ﺑﯿﺮاﻫﻪ ﻣﯽ‬ ‫ره ...‬ ‫دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺳﺮش رو ﺑﮑﻮﺑﻢ ﺑﻪ دﯾﻮار ... دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﻓﺮﯾﺎد ﺑﺰﻧﻢ آﺧﻪ اﯾﻦ ﭼﻪ ﺷﺎﻧﺴﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ دارم ... اﯾﻦ ﭼﺮا اﺻﻼ ﺷﺒﯿﻪ‬ ‫ﺣﺎﻣﺪ ﻧﯿﺴﺖ ... ﺟﺰ ﻗﺪ و ﻫﯿﮑﻠﺶ ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰش ﺷﺒﯿﻪ ﺑﻪ ﺣﺎﻣﺪ ﻧﺒﻮد ... ﺑﺎ آوردن اﺳﻤﺶ ﺗﻮي ذﻫﻨﻢ ﭘﻮزﺧﻨﺪي روي ﻟﺒﻢ ﻧﻘﺶ ﺑﺴﺖ‬ ‫... ﭘﻮزﺧﻨﺪي ﮐﻪ از ﻧﮕﺎه ﺑﻪ ﺷﺪت ﺗﯿﺰ ﺑﯿﻦ اﯾﻦ ﻣﺮد دور ﻧﻤﻮﻧﺪ ...‬ ‫ﺳﯿﺎ: ﺧﯿﻠﯽ دﯾﺮ ﮐﺮدي دﺧﺘﺮ ﺑﻪ ﭼﺎر ﻣﯿﺦ ﮐﺸﯿﺪﻧﺖ؟‬ ‫ﻣﻦ ﻫﻨﻮز ﺗﻮي ﺷﮏ دﯾﺪاره ﺣﺎﻣﯽ اﻧﺘﻈﺎم: ﻋﻤﻮﺷﻮن رو دﯾﺪم ...‬ ‫ﻫﺮ دو ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﭼﺮﺧﯿﺪن‬ ‫ﮔﻠﻨﺎر ﮐﻪ رﻧﮓ و روم رو دﯾﺪ: ﭼﻪ ﺷﮑﻠﯿﻪ؟‬ ‫ﭼﺸﻤﺎم رو ﺑﺴﺘﻢ و ﭘﺸﺖ ﻣﺎﺷﯿﻦ دراز ﮐﺸﯿﺪم: ﺷﺒﯿﻪ ارﺑﺎﺑﻬﺎي ﺗﻮي ﻓﯿﻠﻢ ﻫﺎ ...‬ ‫... ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮب ﻓﻬﻤﯿﺪه ﺑﻮدم ﮐﻪ ﻗﺮار ﻧﯿﺴﺖ ﭼﻨﺪان دﯾﺎﻟﻮﮔﻬﺎي آراﻣﯽ ﺑﯿﻦ ﻣﺎ رد و ﺑﺪل ﺑﺸﻪ ... ﺑﻪ ﻣﻮاﻧﻊ دﯾﺪن ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﯾﮑﯽ دﯾﮕﻪ‬ ‫ﻫﻢ اﺿﺎﻓﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد ... ﺗﺎزه ﻧﻔﺲ ﺗﺮ و ﻣﺤﮑﻢ ﺗﺮ ... ﻧﻔﺴﯽ ﮐﻪ ﺣﺒﺲ ﺷﺪه ﺑﻮد رو ﺑﯿﺮون دادم ... ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم ﺑﺎ آﯾﻨﺪه اي ﮐﻪ ﺣﺎﻻ از‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﻗﺒﻞ ﻫﻢ ﻣﺠﻬﻮل ﺗﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد ... ﻣﻌﺎدﻟﻪ اي دو ﻣﺠﻬﻮﻟﻪ و ﻣﻦ ﺑﺎ ﺑﻐﺾ ﭘﯿﺶ ﺧﻮدم اﻋﺘﺮاف ﮐﺮدم ﻫﯿﭻ وﻗﺖ رﯾﺎﺿﯿﻢ ﺧﻮب ﻧﺒﻮد ...‬ ‫ﻫﯿﭻ وﻗﺖ.‬ ‫از ﮐﻼس ﺑﯿﺮون اوﻣﺪم ... ﯾﻪ 09 دﻗﯿﻘﻪ دﯾﮕﻪ ﻫﻢ داﺷﺘﻢ ... ﺑﻪ ﺟﺎي اﺳﺘﺎد ﺗﺎرﯾﺦ ﻫﻨﺮ ﮐﻪ ﺗﻮ ﮔﯿﺮ و دار ﻧﺎﻣﺰد ﺑﺎزﯾﺶ ﺑﻮد و ﺳﺨﺖ‬ ‫ﮔﺮﻓﺘﺎر ... ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻮم ﻣﯿﺮ ﺟﻌﻔﺮي ﮐﻪ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺳﺮش ﺑﻪ اﻧﺒﻮﻫﯽ از ﺑﺮﮔﻪ ﻫﺎ ﮔﺮم ﺑﻮد ...‬ ‫وارد اﺗﺎق دﺑﯿﺮان ﺷﺪم. ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﺧﺎﻟﯽ ﺑﻮد ... اﺳﺘﺎد ﺧﻮاص ﻣﻮاد آروم ﺑﺎ ﮐﯿﻒ ﭼﺮﻣﯽ و ﮐﺖ و ﺷﻠﻮار ﺧﺎﮐﺴﺘﺮﯾﺶ ﺑﺎ ﺳﺮ‬ ‫ازم ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﺮد و ﺑﯿﺮون رﻓﺖ ... ﻓﮑﺮم ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺸﻐﻮل ﺑﻮد اﯾﻦ روزﻫﺎ ... ﺧﺴﺘﻪ ﻫﻢ ﺑﻮدم ... ﺑﺪ ﺟﻮر ﺑﻪ اﺳﺘﺮاﺣﺖ اﺣﺘﯿﺎج داﺷﺘﻢ‬ ‫... ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺳﻔﺮ ... ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺳﯿﺎ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻢ ﯾﻪ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺟﻮر ﮐﻨﻪ ﺑﺮﯾﻢ ﺟﺎﯾﯽ ... ﮐﻮه ﻣﺜﻼ ... ﺟﺎدر ﺑﺰﻧﯿﻢ ... ﮔﯿﺘﺎر ﺑﺰﻧﯿﻢ ... ﺣﺮف‬ ‫ﺑﺰﻧﯿﻢ ... ﭘﻮل ﮐﺒﺎب ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﻢ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ روي ﻣﻨﻘﻞ ﺑﻼل ﺑﺰﻧﯿﻢ ... ﺑﺎ اﯾﻦ ﻓﮑﺮ ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺑﻪ ﻟﺒﻢ اوﻣﺪ ...‬ ‫
- ﺳﺮﺣﺎﻟﯿﺪ ﮔﻮﯾﺎ اﻣﺮوز؟‬ ‫ﭼﺸﻤﻢ ﺑﺎ ﭼﺸﻤﻬﺎي راﻣﯿﻦ ﺗﻼﻗﯽ ﮐﺮد ... ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺑﻪ ﻟﺒﺶ ﺑﻮد. ﺗﻮ آﻟﺒﻮم ﺧﺎﻃﺮاﺗﻢ ﮔﺸﺘﻢ اﯾﻦ آدم ﺧﯿﻠﯽ ﻗﺒﻞ ﺗﺮﻫﺎ ﻫﻢ اﻧﻘﺪر ﻟﺒﺨﻨﺪ‬ ‫ﻣﯽ زد؟ در اﻧﺘﻈﺎر ﺟﻮاب ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد ...‬ ‫
- ﺑﺮاي ﺧﻮدم ﻧﻘﺸﻪ ﻫﺎﯾﯽ ﻣﯿﮑﺸﯿﺪم ...‬ ‫روي ﻣﺒﻞ رو ﺑﻪ روﯾﯿﻢ ﻧﺸﺴﺖ و ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد: ﻧﻘﺸﻪ؟‬ ‫
- دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاد ﯾﻪ روز از ﺧﻮاب ﺑﯿﺪار ﺑﺸﻢ ﺑﺮام ﻣﻬﻢ ﻧﺒﺎﺷﻪ ﭼﻨﺪ ﺷﻨﺒﻪ اﺳﺖ ... ﯾﺎ ﭼﻨﺪﻣﻪ؟ دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاد ﮔﻢ ﺑﺸﻢ ﺑﯿﻦ اﯾﻦ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﻫﺎ‬ ‫... ﻣﺜﻞ روز 03 اﺳﻔﻨﺪ ... ﻫﻤﻮن ﮐﻪ اﺻﻼ ﺑﺮاي آدم ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ ﭼﻨﺪ ﺷﻨﺒﻪ اﺳﺖ ... ﭼﻨﺪ روز ﭘﯿﺶ از ﺧﻮاب ﮐﻪ ﺑﯿﺪار ﺷﺪم ... ﯾﺎدم‬ ‫رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﭼﻨﺪ ﺷﻨﺒﻪ اﺳﺖ و ﭼﻨﺪﻣﻪ ... اﮔﻪ ﺑﺪوﻧﯿﺪ ﺗﻮ اﯾﻦ ﭼﻨﺪ ﺛﺎﻧﯿﻪ ﺑﯽ ﺧﺒﺮي ﭼﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﻫﺎ ﮐﻪ ﻧﮑﺮدم ...‬ ‫ﭼﺸﻢ ﻫﺎش ﺑﺮﻗﯽ زد: ﺧﺴﺘﻪ اي ﺣﺴﺎﺑﯽ؟‬ ‫
- ﯾﻪ ﺟﻮراﯾﯽ ﺑﻠﻪ ...‬ ‫
- ﺧﻮب ﭼﻪ ﻃﻮره آﺧﺮ اﯾﻦ ﻫﻔﺘﻪ ﺟﻮر ﮐﻨﯿﻢ ... ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻮاده ﻣﻦ دو ﺳﻪ روز ﻣﯿﺮﯾﻢ ﺷﻤﺎل ... ﺑﺮات ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺑﻪ ... ﺧﻮش ﻫﻢ ﻣﯿﮕﺬره ...‬ ‫... ﺗﻮ دﻟﻢ ﺗﻨﻬﺎ ﺟﻤﻠﻪ اي ﮐﻪ اوﻣﺪ ﺑﻪ ﭼﻪ ﻣﻨﺎﺳﺒﺖ ... ﺑﻮد؟‬ ‫ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﺟﻤﻼت رو ﺟﻤﻊ و ﺟﻮر ﮐﻨﻢ ... ﭼﺮا ﺑﺎ اﯾﻦ آدم ﻧﻤﯽ ﺷﺪ ﺣﺮف زد ... ﭼﺮا ﻫﺮ درد دﻟﯽ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻫﺪﻓﯽ ﭘﯿﺶ ﻣﯿﺮﻓﺖ ﮐﻪ‬ ‫ﺣﺎﻻ ﺣﺪﺳﺶ ﻫﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺨﺖ ﻧﺒﻮد ...‬ ‫ﺑﺎ ﺗﮏ ﺳﺮﻓﻪ ﻣﺼﻠﺤﺘﯽ ﺻﺪام رو ﺻﺎف ﮐﺮدم و ﺑﺮاي ﺧﻮدم زﻣﺎن ﺧﺮﯾﺪم: راﺳﺘﺶ رو ﺑﺨﻮاﯾﺪ ﺑﺎ ﺣﺠﻢ ﮐﺎري ﻣﻦ ﺧﯿﻠﯽ اﻣﮑﺎن ﭘﺬﯾﺮ‬ ‫ﻧﯿﺴﺖ ... ﺗﻔﺮﯾﺤﺎت ﻣﺎ ﮐﻤﯽ ﺧﻮب ... ﭼﻪ ﻃﻮر ﺑﮕﻢ ... داﻧﺸﺠﻮﯾﺎﻧﺴﺖ ﻫﻨﻮز ... ﺷﺎﻣﻞ ﺷﻤﺎل و وﯾﻼ و اﯾﻦ ﭼﯿﺰﻫﺎ ﻧﻤﯽ ﺷﻪ ...‬ ‫اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم اون ﻫﻢ ﺳﻌﯽ در ﺟﻤﻊ ﮐﺮدن ذﻫﻨﺶ داره: ﺧﻮب ﯾﮏ ﺑﺎرم از اون ﺟﻮ داﻧﺸﺠﻮﯾﯽ ﺧﺎرج ﺷﻮ و ﺗﻔﺮﯾﺢ ﮐﻦ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﺗﻮ اون ﺟﻤﻊ داﻧﺸﺠﻮﯾﯽ دارم ﮐﺎر ﻣﯿﮑﻨﻢ ... زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯿﮑﻨﻢ ...‬ ‫ﺑﻪ ﭘﺸﺘﯽ ﺻﻨﺪﻟﯿﺶ ﺗﮑﯿﻪ داد: ﺧﻮب ﯾﮑﺒﺎرﻫﻢ ﻣﺜﻞ ﻣﺎ ﻣﻌﻤﻮﻟﯽ ﺗﻔﺮﯾﺢ ﮐﻦ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫... ﻣﻌﻤﻮﻟﯽ؟ ﻣﻌﻤﻮﻟﯽ ﻣﮕﻪ ﻣﺎ ﻧﺒﻮدﯾﻢ ﮐﻪ وﯾﻼ ﻧﺪاﺷﺘﯿﻢ ﯾﺎ ﻫﺰﯾﻨﻪ ﭘﺮداﺧﺖ ﺷﺒﯽ ﻓﻼن ﻗﺪر وﯾﻼﻫﺎي اﺟﺎره اي؟ ﻣﻌﻤﻮﻟﯽ ﻣﺎ ﺑﻮدﯾﻢ‬ ‫ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ... ﻣﺎ ﮐﻪ ﭼﺎدرﻣﻮن رو ﮐﻮﻟﻪ ﻣﻮن ﺑﻮد ... ﻣﯽ رﻓﺘﯿﻢ ﮐﻮﯾﺮ ... ﮐﻮه ... ﭼﺎدر ﻣﯿﺰدﯾﻢ ... ﻣﯿﺨﻨﺪﯾﺪﯾﻢ ... ﮐﻨﺴﺮو ﻣﯿﺨﻮردﯾﻢ ...‬ ‫ﺑﺮاي دود و دﻣﺶ ﺑﻼل ﮐﺒﺎب ﻣﯿﮑﺮدﯾﻢ ... از ﺧﻮدﻣﻮن ﺣﺮف ﻣﯿﺰدﯾﻢ ... از ﻧﻘﺸﻪ ﻫﺎي زﻧﺪﮔﯿﻤﻮن ... ﻣﻌﻤﻮﻟﯽ ﻣﺎ ﺑﻮدﯾﻢ ﻣﻄﻤﺌﻨﺎ ... ﻣﺎ‬ ‫ﮐﻪ ﺑﯿﻨﻤﻮن ﺑﭽﻪ ﻫﺎﯾﯽ داﺷﺘﯿﻢ از ﺧﺎﻧﻮاده ﻫﺎي ﺑﺴﯿﺎر ﺛﺮوﺗﻤﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﺮاي ﻫﻤﺮﻧﮓ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺷﺪن ﻣﺜﻞ ﻣﺎ ﺗﻔﺮﯾﺢ ﻣﯿﮑﺮدن و ﺻﺪاش‬ ‫رو ﻫﻢ در ﻧﻤﯽ آوردن ﮐﻪ ﯾﻪ ﻣﺎه ﻧﺒﻮد از اﺳﭙﺎﻧﯿﺎ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ﺑﻮدن ...‬ ‫
- ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﺗﻌﺮﯾﻔﻤﻮن از ﻣﻌﻤﻮﻟﯽ ﮐﻤﯽ ﻓﺮق ﮐﺮده ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زد: ﯾﻪ روزﻫﺎﯾﯽ ﻣﻨﻢ ﻣﺜﻞ ﺗﻮ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم ... ﺗﻔﺮﯾﺢ ﻣﯿﮑﺮدم ... اﻣﺎ اﻻن ﺧﻮب اون دوره ﮔﺬﺷﺘﻪ دﯾﮕﻪ داﻧﺸﺠﻮ ﻧﯿﺴﺘﻢ ...‬ ‫ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﻧﯿﺴﺘﯽ ... وارد اﺟﺘﻤﺎع ﺷﺪﯾﻢ ...‬ ‫
- ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ... ﺷﺎﯾﺪ ... ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل ﻣﺮﺳﯽ از ﭘﯿﺸﻨﻬﺎدﺗﻮن ...‬ ‫ﮐﯿﻔﻢ رو ﺑﺮداﺷﺘﻢ ﺗﺎ ﺑﻬﺎﻧﻪ اي ﺑﺎﺷﻪ ﺑﺮاي رﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﮐﻼس ... دوﺳﺖ داﺷﺖ ﺑﺤﺚ اداﻣﻪ ﭘﯿﺪا ﮐﻨﻪ ... اﻣﺎ ﺟﺰ ﻣﯽ ﺑﯿﻨﻤﺘﻮن ﭼﯿﺰ‬ ‫دﯾﮕﻪ اي ﻧﮕﻔﺖ ... ﺑﻪ ﺳﻤﺖ در رﻓﺘﻢ ﭼﺮﺧﯿﺪم ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮم: راﺳﺘﯽ ... ﻣﻤﻨﻮن از ﺗﺨﺘﻪ ﮔﭽﯽ ... ﻫﺮ ﺑﺎر ﮐﻪ ﺻﺪاي ﭘﻮك ﮔﭻ رو‬ ‫ﻣﯽ ﺷﻨﻮم ﺣﺲ ﺧﻮﺑﯽ ﺑﻬﻢ دﺳﺖ ﻣﯿﺪه ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زد: دف اون ﮐﺎر ﻫﻤﯿﻦ ﺑﻮد ... ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻢ ...‬ ‫ﺳﯿﺎ ﻟﯿﻮان ﺗﻮي دﺳﺘﺶ رو ﯾﻪ ﮐﻠﻪ ﺳﺮ ﮐﺸﯿﺪ: ﻣﯽ ﮐﺸﻤﺖ ﺑﻪ ﺧﺪا اﮔﻪ ﺑﺨﻮاي اﯾﻦ ﮐﺎر رو ﺑﮑﻨﯽ ...‬ ‫
- ﺑﺤﺚ ﻧﮑﻨﯿﻢ ... ﺗﻮ اﺟﺮا داري ... ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮم ﺗﻤﺮﯾﻦ ... آﻗﺎي ﺳﻮﭘﺮ اﺳﺘﺎر ﺳﺮﻣﺎ ﺧﻮردن ... ﺑﺎﯾﺪ ﻣﺮاﻋﺎﺗﺸﻮن رو ﺑﮑﻨﯿﻢ ... ﺗﻤﺮﯾﻦ‬ ‫زود ﺗﻤﻮم ﺑﺸﻪ ... ﭘﺲ آﻓﺮﯾﻦ ﭘﺴﺮ ﺧﻮب ﻫﻤﺪﯾﮕﻪ رو رﻧﺪه ﻧﮑﻨﯿﻢ ...‬ ‫
- روت رو ﺑﺮم ... ﺑﻪ ﺗﻮ ﭼﻪ اﺻﻼ ... ﻣﮕﻪ ﺗﻮ ﻗﯿﻤﺸﻮﻧﯽ ...‬ ‫ﺗﻮ آﯾﻨﻪ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺧﻮدم ﮐﺮدم: ﺧﺎﻟﺶ ﮐﻪ ﻫﺴﺘﻢ ...‬ ‫
- ﺑﺎش ﻟﻌﻨﺘﯽ ﺑﺎش ... ﺧﺎﻟﻪ ﺑﺎش ... ﻣﺎدرﺷﻮن ﻧﯿﺴﺘﯽ ... ﭘﺪرﺷﻮﻧﻢ ﻧﯿﺴﺘﯽ ... ﺑﺎﺑﺎ ﭘﻮﻟﺸﻮن از ﭘﺎرو ﺑﺎﻻ ﻣﯿﺮه ﺑﻌﺪ ﺗﻮ ...‬ ‫ﺻﺪاش رو ﮐﻤﯽ ﭘﺎﯾﯿﻦ آورد: ﺗﻮﯾﯽ ﮐﻪ ﻫﺸﺘﺖ ﮔﺮو ﻧﻬﺘﻪ و ﯾﻪ ﺗﻨﻪ دﺧﺘﺮ ﺗﻨﻬﺎ داري ﺑﺎر زﻧﺪﮔﯿﺖ رو ﺑﻪ دوش ﻣﯿﮑﺸﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮي ﺑﺮاي‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ ﻟﭗ ﺗﺎپ ﺑﺨﺮي؟ ﻣﻦ اﯾﻦ ﺑﺎر رو دﯾﮕﻪ ﻧﻤﯿﺬارم ...‬ ‫ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺻﻮرت ﺟﺬاﺑﺶ ﮐﻪ ﺣﺎﻻ ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺑﻮد: ﺳﯿﺎ ... اون ﺑﭽﻪ اﺣﺴﺎس ﻣﯿﮑﻨﻪ ﺗﺤﺖ ﻇﻠﻤﻪ ... ﮐﻪ اﻟﺒﺘﻪ اﺣﺴﺎس ﻫﻢ‬ ‫ﻧﯿﺴﺖ ... ﺣﻘﯿﻘﺘﻪ ... اوﻧﺎ ﺑﻪ دﺧﺘﺮ ﺟﻤﺎﻋﺖ رو ﻧﻤﯽ دن ...‬ ‫
- ﻣﻄﻤﺌﻨﯽ؟. ﺧﺎن ﻋﻤﻮﺷﻮن ﭼﯽ؟ﺑﺎﺑﺎ ﻃﺮف دﮐﺘﺮه ... ﺑﯿﺸﺘﺮ 51 ﺳﺎﻟﻪ ﺧﺎرج از اﯾﺮاﻧﻪ ... ﻣﮕﻪ ﻣﯿﺸﻪ ﺑﺮاي زن اﺣﺘﺮام ﻗﺎﺋﻞ ﻧﺒﺎﺷﻪ ...‬ ‫ﻣﻦ ﮐﻪ ﺗﻮ ﻣﺮﮐﺰي ﺗﺮﯾﻦ ﻧﻘﻄﻪ اﯾﺮان ﺑﻪ دﻧﯿﺎ اوﻣﺪم و ﺑﺰرگ ﺷﺪم ... دﮐﺘﺮ ﻫﻢ ﻧﯿﺴﺘﻢ ... ﯾﺎد ﮔﺮﻓﺘﻢ ﮐﻪ زن و ﻣﺮد ﺑﺮاﺑﺮن ...‬ ‫
- ﺗﻮ ﻓﺮق ﻣﯿﮑﻨﯽ ...‬ ‫
- ﺣﺘﻤﺎ ﺻﻼح ﻧﺪوﻧﺴﺘﻦ ﺑﺮاي ﯾﻪ دﺧﺘﺮ ﺑﭽﻪ 11
-21 ﺳﺎﻟﻪ ﻟﭗ ﺗﺎپ ﺑﺨﺮن ...‬ ‫رژ ﻟﺒﻢ رو ﮐﺎﻣﻞ ﭘﺎك ﮐﺮدم و دﺳﺘﻤﺎﻟﺶ رو ﺗﻮي دﺳﺘﻢ ﻣﭽﺎﻟﻪ ﮐﺮدم: ﺻﻼﺣﯿﺖ ﻫﺎي اوﻧﺎ اﯾﻨﮑﻪ ﻧﯿﻮﺷﺎ رو 61 ﺳﺎﻟﮕﯽ ﺷﻮﻫﺮ ﺑﺪن ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫اوﻣﺪ ﺟﻠﻮم اﯾﺴﺘﺎد: ﺧﻮدت ﻫﻢ ﺧﻮب ﻣﯽ دوﻧﯽ ﮐﻪ ﻧﯿﺴﺖ ... ﺧﻮب ﻣﯿﺪوﻧﯽ اون ﺑﭽﻪ اﻣﮑﺎﻧﺎﺗﯽ رو داره ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﻫﺎ آرزوش رو دارن‬ ‫... ﺗﻮ ﻓﻘﻂ ﻣﯿﺨﻮاي ﺑﺎ اوﻧﺎ ﻟﺞ ﮐﻨﯽ ... ﻧﮑﻦ ﮔﻞ ﻣﻦ ... ﻧﮑﻦ ﻣﻤﻮش ... ﻫﻢ ﺧﻮدت رو آزار ﻣﯿﺪي ﻫﻢ اون ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو ...‬ ‫ﺟﻮاﺑﯽ ﺑﻪ ﻣﻨﻄﻖ ﺗﻠﺦ ﺗﻪ ﮐﻼﻣﺶ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﺑﺪم ...‬ ‫ﺻﺪاي ﻓﺮﯾﺎد دﺳﺘﯿﺎر ﺻﺤﻨﻪ اوﻣﺪ: ﻫﻤﺮاز ﺑﺪو ... ﺳﻬﯿﻞ داره ﮐﻢ ﮐﻢ آﻣﭙﺮش ﻣﯽ ﭘﺮه ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺑﻪ ﺳﯿﺎ زدم: ﺑﺎ ﮐﯿﻮان ﺑﺮاي اﯾﻦ ﭘﻨﺠﺸﻨﺒﻪ ﻫﻤﺎﻫﻨﮓ ﮐﻦ ...‬ ‫دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﺶ ﮐﺸﯿﺪ: ﻣﻦ ﭼﯽ ﻣﯿﮕﻢ ... ﺗﻮ ﭼﯽ ﻣﯿﮕﯽ.‬ ‫دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﻣﺎﻧﺘﻮم ﮐﺸﯿﺪم ... از وﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ﺧﺎن ﻋﻤﻮ ﻫﻢ اﯾﻦ ﺟﺎﺳﺖ ... ﺗﺮﺳﻢ از اﯾﻦ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻫﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد ... ﻫﯿﭻ‬ ‫وﻗﺖ ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯿﮑﺮدم ﻣﺮدي ﺗﻮي دﻧﯿﺎ ﺑﺎﺷﻪ ﮐﻪ از اﮐﺒﺮ ﺧﺎن ﻫﻢ ﺗﺮﺳﻨﺎك ﺗﺮ ﺑﺎﺷﻪ اﻣﺎ اﻋﺘﺮاف ﮐﺮدم اﺷﺘﺒﺎه ﮐﺮده ﺑﻮدم ... زﻧﮓ در رو‬ ‫ﻓﺸﺮدم ... ﺻﺪاي زن ﻧﺴﺒﺘﺎ ﺟﻮاﻧﯽ ﮐﻪ ﻧﻤﯿﺸﻨﺎﺧﺘﻢ از ﭘﺸﺖ آﯾﻔﻮن اوﻣﺪ ... ﮐﻪ ﭘﺮﺳﯿﺪ ﺑﻠﻪ ...‬ ‫ﻫﺮ ﮐﻪ ﺑﻮد ﻧﻪ ﻣﻦ اون رو ﻣﯿﺸﻨﺎﺧﺘﻢ ﻧﻪ اون ﻣﻦ رو ﮐﻪ ﺗﺼﻮﯾﺮم رو ﺗﺸﺨﯿﺺ ﻧﺪاده ﺑﻮد و ﻣﻦ ﻫﻢ ﺻﺪاش رو ... ﺑﺎ ﻣﻌﺮﻓﯽ ﺧﻮدم در‬ ‫ﺑﺎ ﺗﻘﯽ ﺑﺎز ﺷﺪ ...‬ ‫وارد ﺣﯿﺎط ﺷﺪم ... ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻟﻄﻒ درﺧﺘﺎن ﻗﺪﯾﻤﯿﺶ از ﺑﯿﺮون ﺧﻨﮏ ﺗﺮ ﺑﻮد و ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﺗﺎزه ﺷﺴﺘﻪ ﺷﺪه ... ﺑﻮي ﺧﺎك ﻧﻢ‬ ‫ﺧﻮرده ﺗﻮي ﺑﯿﻨﯿﻢ ﭘﯿﭽﯿﺪ ... از در ﺗﺮاس ﺑﻪ ﺟﺎي ﻓﺨﺮي ﺧﺎﻧﻮم ﯾﺎ ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم زن ﺑﺎرﯾﮏ اﻧﺪام ﺣﺪودا 04 ﺳﺎﻟﻪ اي ﺑﯿﺮون آﻣﺪ ...‬ ‫ﭘﺲ از ﺣﺎﻻ ﻣﯽ ﺷﺪ ﺗﻐﯿﯿﺮات رو اﺣﺴﺎس ﮐﺮد ﺑﺮاي ﺧﻮﻧﻪ ﻣﺴﺘﺨﺪم ﺟﺪﯾﺪ اﺳﺘﺨﺪام ﺷﺪه ﺑﻮد و ﯾﺎ ﺷﺎﯾﺪ ... ﻧﻪ اوﻧﻬﺎ ﮐﻪ ﺑﭽﻪ ﻧﺒﻮدن‬ ‫ﺗﺎ ﻧﯿﺎز ﺑﻪ ﭘﺮﺳﺘﺎر داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻦ ... ﺟﻠﻮ اوﻣﺪ‬ ‫ﻣﻮدﺑﺎﻧﻪ ﺳﻼم ﮐﺮد ﺑﺎ ﺷﮏ ﺟﻮاﺑﺶ رو دادم‬ ‫ﺻﺪاي ﻧﺎزﮐﯽ داﺷﺖ و ﻟﻬﺠﻪ ﻫﻢ ﻧﺪاﺷﺖ: ﺧﺎﻧﻮم ﺗﻮ آﺷﭙﺰ ﺧﻮﻧﻪ ﻫﺴﺘﻦ ...‬ ‫ﺑﻪ ﺳﻤﺖ آﺷﭙﺰ ﺧﻮﻧﻪ روان ﺷﺪم ... ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم و ﻓﺨﺮي ﺧﺎﻧﻮم ﭘﺸﺖ ﻣﯿﺰ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدن و داﺷﺖ دﻟﻤﻪ ﻣﯿﭙﯿﭽﯿﺪن و ﻣﻦ ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ‬ ‫زﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﻌﺪا ﻓﻬﻤﯿﺪم اﺳﻤﺶ زري ﻫﺴﺘﺶ و ﺷﻮﻫﺮش راﻧﻨﺪه ﺣﺎﻣﯽ وارد آﺷﭙﺰ ﺧﺎﻧﻪ ﺷﺪم ... ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﺎ روﯾﯽ‬ ‫ﮔﺸﺎده ازم اﺳﺘﻘﺒﺎل ﮐﺮد:ﺳﻼم دﺧﺘﺮم.‬ ‫ﺟﻮاﺑﺶ رو ﺑﺎ ﺧﻮﺷﺮوﯾﯽ دادم و روي ﺻﻨﺪﻟﯽ ﻧﺸﺴﺘﻢ: ﺗﺤﻮﯾﻞ ﻧﻤﯿﮕﯿﺮي ﻓﺨﺮي ﺑﺎﻧﻮ ...‬ ‫
- ﻧﻔﺮﻣﺎﯾﯿﺪ ﺧﺎﻧﻮم ...‬ ‫ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﺧﻨﺪﯾﺪ و ﺳﺮش رو ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺰدﯾﮏ ﺗﺮ ﮐﺮد: از اوﻣﺪن زري ﻧﺎراﺣﺘﻪ ... آﺧﻪ ﻣﺤﻞ ﻓﺮﻣﺎﻧﺮواﯾﯿﺶ رو ﺗﻘﺴﯿﻢ ﮐﺮده ...‬ ‫ﺧﻨﺪه ام رو ﺑﻪ زور ﺧﻮردم و ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺑﻠﻨﺪي ﮔﻔﺘﻢ: ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﺟﺎي ﻓﺨﺮي ﺟﻮن رو ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﻪ ﺑﮕﯿﺮه ...‬ ‫زري ﺧﺎﻧﻮم ﻟﯿﻮاﻧﯽ ﺷﺮﺑﺖ ﺟﻠﻮم ﮔﺬاﺷﺖ و ﻣﻦ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻏﺮه ﻓﺨﺮي ﺧﺎﻧﻮم ﺑﻠﻨﺪ ﺧﻨﺪﯾﺪم ...‬ ‫
- ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ... ﺑﺪون ﻫﻤﺎﻫﻨﮕﯽ اوﻣﺪم ... دوﺳﺘﻢ اﯾﻦ ﺟﺎ ﻧﻤﺎﯾﺸﮕﺎه داﺷﺖ و ﮔﻔﺘﻢ ﯾﻪ ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو ﺑﺒﯿﻨﻢ و‬ ‫ﺑﺮم ...‬ ‫
- اﯾﻦ ﭼﻪ ﺣﺮﻓﯿﻪ دﺧﺘﺮم اﯾﻨﺠﺎ ﺧﻮﻧﻪ ﺧﻮدﺗﻪ ... اﮐﺒﺮ ﺧﺎن ﮐﺎرﺧﻮﻧﻪ اﺳﺖ ﻧﯿﺴﺖ ... اﻣﺎ ... ﺧﻮب ﺣﺎﻣﯽ ﻫﺴﺖ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﺟﻤﻠﻪ آﺧﺮش ﮐﻤﯽ ﺑﺎ ﻣﮑﺚ ﻫﻤﺮاﻫﺮ ﺑﻮد و دل ﻧﮕﺮاﻧﯽ: ﻧﺒﺎﯾﺪ اون روز دﯾﺮ ﻣﯿﮑﺮدﯾﺪ ...‬ ‫
- ﺷﻤﺎ ﮐﻪ ﻣﯿﺪوﻧﯿﺪ ﺗﻬﺮان ﭼﻪ ﻃﻮرﯾﻪ ...‬ ‫
- ﮔﻠﮑﻢ ﻣﻦ ﮐﻪ ﺣﺮﻓﯽ ﻧﺪارم ... اﯾﻦ ﭘﺪر و ﭘﺴﺮ ... ﺣﺎﻻ ﺑﺮو ﺑﺮو ﺑﺎﻻ وﻗﺘﺖ رو ﻧﮕﯿﺮم ... ﺑﻌﺪا ﻣﻔﺼﻞ راﺟﻊ ﺑﻬﺶ ﺣﺮف ﻣﯿﺰﻧﯿﻢ ...‬ ‫... ﺧﻮب ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ﻣﻨﻈﻮرش ﭼﯿﻪ ... آروم از ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﺑﺎﻻ رﻓﺘﻢ و در اﺗﺎق ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو ﺑﺎز ﮐﺮدم ... ﺑﺎ دﯾﺪﻧﻢ ﺟﯿﻐﯽ ﮐﺸﯿﺪن و ﺗﻮ‬ ‫آﻏﻮﺷﻢ ﭘﺮﯾﺪن ...‬ ‫ﮐﻮﺷﺎ: ﻫﻤﺮاز ﻗﺮار ﻧﺒﻮد ﺑﯿﺎي ...‬ ‫ﻣﻮﻫﺎش رو ﺑﻬﻢ رﯾﺨﺘﻢ: داﺷﺘﻢ از اﯾﻦ ﺟﺎ رد ﻣﯿﺸﺪم ﮔﻔﺘﻢ ﯾﻪ ﺳﺮي ﺑﻬﺘﻮن ﺑﺰﻧﻢ و ﺑﺮم ﺑﺎﯾﺪ زود ﻫﻢ ﺑﺮم ﺗﻤﺮﯾﻦ دارم ...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺑﻮﺳﻪ اي ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪ ام زد: ﺧﻮب ﺷﺪ اوﻣﺪي ... ﺣﻮﺻﻠﻪ ﻣﻮن ﺳﺮ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﻗﺮﺑﻮن اون ﺣﻮﺻﻠﻪ ات ﺑﺮم ... ﭼﻪ ﻃﻮره ﻫﻤﯿﻦ ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﮐﻪ ﻣﻦ وﻗﺖ دارم ﯾﻪ ﺑﺎزي ﺑﮑﻨﯿﻢ. ﻫﺎ ...‬ ‫ﮐﻮﺷﺎ: ﻧﻪ ﺑﺎزي ﻧﻪ ... ﺑﺮاﻣﻮن ﮐﺘﺎب ﺑﺨﻮن ... ﺗﻮ ﺑﺎ ﻫﯿﺠﺎن ﻣﯿﺨﻮﻧﯽ و ﺻﺪات ﻗﺸﻨﮕﻪ ...‬ ‫ﻟﭙﺶ رو ﺑﻮﺳﯿﺪم و ﮐﺘﺎﺑﯽ رو ﮐﻪ ﺑﻪ دﺳﺘﻢ داد رو ﻧﮕﺎﻫﯽ اﻧﺪاﺧﺘﻢ ... ﭼﯽ ﭼﯽ ﺷﯿﻄﺎن؟ ﺧﺪاي ﻣﻦ اﯾﻦ دﯾﮕﻪ ﭼﯽ ﺑﻮد ...‬ ‫وﺳﻄﺸﻮن دراز ﮐﺸﯿﺪم و ﮐﺘﺎب رو ﺑﺮاﺷﻮن ﺧﻮﻧﺪم ...‬ ‫ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم داﺷﺖ دﯾﺮ ﻣﯽ ﺷﺪ ... ﮔﻮﻧﻪ ﻫﺮ دوﺷﻮن رو ﺑﻮﺳﯿﺪم: ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮم ...‬ ‫ﮐﻮﺷﺎ: ﻧﺮو دﯾﮕﻪ ﻫﻤﺮاز ...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ: ﺑﭽﻪ ﺑﺎزي در ﻧﯿﺎر ﮐﻮﺷﺎ ... ﻫﻤﺮاز ﮐﺎرش ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻬﻤﻪ ﺗﻤﺎﺷﺎﭼﯽ ﮐﻪ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﻪ ﺑﺪون ﻫﻤﺮاز ﭼﯿﺰي ﺑﺒﯿﻨﻪ ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪ ﭘﺖ و ﭘﻬﻨﯽ زدم از اﯾﻦ ﮐﻪ از ﻧﻈﺮش ﺷﻐﻞ ﻣﻦ ﻣﻬﻢ ﺑﻮد ذوق ﮐﺮدم: ﺑﺬارﯾﺪ ﺗﻤﺮﯾﻦ ﺗﻤﻮم ﺷﻪ ... روز اﻓﺘﺘﺎﺣﯿﻪ دﻋﻮﺗﺘﻮن‬ ‫ﻣﯿﮑﻨﻢ و ﺗﺎزه ﺑﺎ ﻣﺤﻤﺪ دﻟﻨﻮاز ﻫﻢ ﻣﯿﺘﻮﻧﯿﺪ ﻏﺬا ﺑﺨﻮرﯾﺪ ...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺑﻪ ﻫﻮا ﭘﺮﯾﺪ ... ﺧﻮب ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ اﯾﻦ ﺳﻮﭘﺮ اﺳﺘﺎر رو ﭼﻪ ﻗﺪر دوﺳﺖ داره و از ﻣﺠﻼت ﻋﮑﺴﺶ رو ﻣﯿﮑﻨﻪ و ﻧﮕﻪ ﻣﯿﺪاره ...‬ ‫ﮐﻮﺷﺎ: ﻣﻦ ﮐﻪ ازش ﺧﻮﺷﻢ ﻧﻤﯿﺎد ...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ: ﭼﻮن ﺧﻮش ﺗﯿﭙﻪ ...‬ ‫
- ﻫﯿﭽﻢ ...‬ ‫ﺑﻪ ﮐﻞ ﮐﻠﺸﻮن ﺧﻨﺪﯾﺪم: ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻣﻦ دﯾﮕﻪ ﺑﺮم ... ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺟﺎن ﺗﻮ ﮐﻪ ﻧﻤﯿﺨﻮاي ﻣﺤﻤﺪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻤﻮﻧﻪ ...‬ ‫ﻫﻨﻮز روي ﻟﺒﻬﺎم ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﻮدﻧﺸﻮن ﺑﻮد ... در رو ﺑﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﺻﺪاﯾﯽ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﯾﻪ ﻣﺘﺮ از ﺟﺎم ﺑﭙﺮم: ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮد ﺣﺮﻓﺎم رو ﺑﻬﺘﻮن زدم ...‬ ‫دﺳﺘﻢ رو روي ﻗﻠﺒﻢ ﮔﺬاﺷﺘﻢ و ﭼﺮﺧﯿﺪم ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮم ... ﺑﻪ ﺻﺎﺣﺐ اﯾﻦ ﺻﺪاي ﺑﻢ ... و اﯾﻦ ﺗﻦ ﺻﺪاي ﺳﺮد ﮐﻪ ﮐﻠﻤﻪ ﻫﺎ رو اﻧﻘﺪر‬ ‫ﺑﺎ ﺻﻼﺑﺖ ادا ﻣﯿﮑﺮد ... ﺑﻪ ﻗﯿﺎﻓﻪ درﻫﻤﺶ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﮔﺬرا اﻧﺪاﺧﺘﻢ و ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻗﻬﻮه اي ﺗﺮ و ﮐﻤﯽ ﺟﺪي ﺗﺮ ﻫﻢ ﺷﺪه ﺑﻮدن ...‬ ‫
- ﺳﻼم ...‬ ‫اﯾﻦ ﮐﻠﻤﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﭼﯿﺰي ﺑﻮد ﮐﻪ اون ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻪ ذﻫﻨﻢ رﺳﯿﺪ ...‬ ‫
- ﺳﻼم ... ﺗﺸﺮﯾﻒ ﺑﯿﺎرﯾﺪ ﺗﻮي ﮐﺘﺎﺑﺨﻮﻧﻪ ﻟﻄﻔﺎ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﭘﺸﺖ ﺳﺮش ﺣﺮﮐﺖ ﮐﺮدم ... ﻗﺪم ﻫﺎش رو ﻫﻢ ﻣﺜﻞ ﮐﻠﻤﻪ ﻫﺎش ﺑﺮ ﻣﯿﺪاﺷﺖ ... راﺳﺖ ... ﺻﺎف ... ﻣﺤﮑﻢ ... ﻣﻦ ﭘﯿﺸﺶ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﯾﻪ‬ ‫ﺟﻮﺟﻪ ﺑﻮدم ... در رو ﺑﺎز ﮐﺮد و وارد ﺷﺪ ... ﺗﻮ دﻟﻢ ﮔﻔﺘﻢ ﺑﯽ ادب ...‬ ‫ﭘﺸﺖ ﺻﻨﺪﻟﯿﺶ ﻧﺸﺴﺖ و ﺑﺎ دﺳﺖ ﺑﻪ ﻣﺒﻞ رو ﺑﻪ روش اﺷﺎره ﮐﺮد ... ﻧﺸﺴﺘﻢ ...‬ ‫دﺳﺘﻬﺎش رو در ﻫﻢ ﻗﻼب ﮐﺮد و ﭼﻮﻧﻪ ﺗﯿﺰش رو ﮐﻪ ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﺶ زاوﯾﻪ ﻣﯿﺪاد و ﻣﺮداﻧﻪ ﺗﺮش ﻣﯿﮑﺮد روي ﻗﻼب دﺳﺘﻬﺎش‬ ‫ﮔﺬاﺷﺖ: ﺧﻮب؟!‬ ‫
- ﻣﻦ اوﻣﺪم ﺧﻮاﻫﺮ زاده ﻫﺎم رو ﺑﺒﯿﻨﻢ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﻪ ﭼﯿﺰي ﻏﯿﺮ از اﯾﻦ ﻓﮑﺮ ﻧﮑﺮده ﺑﻮدم ... ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدم اﯾﻦ ﻣﻼﻗﺎﺗﻬﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﻧﻈﻢ ﺑﮕﯿﺮن ...‬ ‫دﺳﺘﻬﺎم رو ﻣﺸﺖ ﮐﺮدم ... و ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﺗﻤﺎم ﺟﺴﺎرﺗﻢ رو ﺟﻠﺐ ﮐﻨﻢ: ﻧﻈﻢ دارن ...‬ ‫
- ﻧﺪارن ﺧﺎﻧﻮم ﻣﺤﺘﺮم ﮐﻪ ﺷﻤﺎ از ﺳﺮ ﮐﻮﭼﻪ ﮐﻪ رد ﻣﯿﺸﺪﯾﺪ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻧﺘﯿﺠﻪ رﺳﯿﺪﯾﺪ ﮐﻪ ﺑﯿﺎﯾﺪ ...‬ ‫ﺧﯿﻠﯽ ﺑﻬﻢ ﺑﺮﺧﻮرد: آﻗﺎي ﻣﺤﺘﺮم ﻣﻦ ﮐﻪ ﺑﺮاي ﻣﻬﻤﺎﻧﯽ ﻧﯿﻮﻣﺪم ... ﺗﻨﻬﺎ دﻟﯿﻞ ﻣﻦ ﺑﺮاي ورورد ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻫﺴﺘﻦ ... ﺑﺪﯾﺪ‬ ‫ﻣﻦ ﺑﺒﺮﻣﺸﻮن ﺑﻬﺘﻮن ﻗﻮل ﻣﯿﺪم از ﻣﺤﻠﺘﻮن ﻫﻢ دﯾﮕﻪ رد ﻧﺸﻢ ...‬ ‫ﭼﻮﻧﻪ اش رو از روي دﺳﺘﺎش ﺑﺮداﺷﺖ: ﺷﻮﺧﯽ ﺑﺎ ﻣﺰه اي ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﺷﻮﺧﯽ ﻧﺒﻮد ... ﻣﻦ ﺧﺎﻟﺸﻮﻧﻢ ...‬ ‫
- اﯾﻦ ﺟﺎ ﺧﻮﻧﻪ اون ﻫﺎﺳﺖ ...‬ ‫
- اﯾﻦ ﺟﺎ ﺧﻮﻧﻪ ﺧﻮاﻫﺮ ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﻮد و دﯾﺪﯾﺪ ﮐﻪ ﻋﺎﻗﺒﺘﺶ ﻫﻢ ﭼﯽ ﺷﺪ ...‬ ‫ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﻣﯿﺸﻪ اﻣﺎ ﺧﻮﻧﺴﺮد ﺑﻮد ... ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻧﮕﺎﻫﯽ از ﺑﺎﻻ ﺑﻪ ﻣﻦ داﺷﺖ و اﺣﺴﺎس ﻣﯿﮑﺮد از ﻧﻈﺮش ﻣﻦ ﯾﻪ ﺑﭽﻪ ام و ﺑﻪ‬ ‫ﻫﻤﯿﻦ ﺧﺎﻃﺮ ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺧﻮدش زﺣﻤﺘﯽ ﻧﻤﯽ داد: ﻫﺮ ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﻫﺴﺖ ... ﻣﻦ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ اي ﺑﺮاي رﻓﺖ و آﻣﺪﻫﺎﺗﻮن ﻣﯿﭽﯿﻨﻢ ... و‬ ‫ﺑﻬﺘﻮن ﺧﺒﺮ ﻣﯿﺪم. اﯾﻦ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﺎﯾﺪ روﻧﺪ ﻋﺎدي زﻧﺪﮔﯽ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻦ ... و در ﺿﻤﻦ ﺑﻬﺸﻮن ﯾﺎد ﺑﺪﯾﺪ ﺑﺎ اﺳﻢ ﮐﻮﭼﯿﮏ ﺻﺪاﺗﻮن ﻧﮑﻨﻦ‬ ‫...‬ ‫از اﯾﻦ ﮐﻪ زورم ﺑﻬﺸﻮن ﻧﻤﯽ رﺳﯿﺪ ... از اﯾﻦ زورﮔﻮﯾﯽ ... از ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ اﯾﻦ اﺗﺎق ... اﯾﻦ ﻣﺮد ... ﺣﺎﻟﻢ داﺷﺖ ﺑﺪ ﻣﯿﺸﺪ: ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﭼﻪ‬ ‫ﺣﻘﯽ ...‬ ‫
- ﺑﻪ ﻫﻤﻮن ﺣﻘﯽ ﮐﻪ ﻗﺎﻧﻮن ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﯿﺪه ... ﭘﺪرﺷﻮن ﻧﯿﺴﺖ ... ﭘﺪر ﺑﺰرﮔﺸﻮن ﭘﯿﺮ و ﺑﯿﻤﺎره ... ﺑﻨﺪه ﻋﻤﻮ ﻫﺴﺘﻢ ... ﻗﯿﻮﻣﯿﺘﺸﻮن ﺑﺎ ﻣﻨﻪ‬ ‫...‬ ‫از ﺟﺎم ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم ... ﻣﻮﻧﺪم ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯿﺸﺪ ﺣﺮﻓﻬﺎﯾﯽ ﺑﺰﻧﻢ ﮐﻪ ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ﺧﺎرج از ادب ﺑﻮد: اﯾﻦ رﺳﻤﺶ ﻧﯿﺴﺖ آﻗﺎي اﻧﺘﻈﺎم ...‬ ‫ﺑﻪ ﺳﻤﺖ در رﻓﺘﻢ و ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ ﭼﺮﺧﯿﺪم ﮐﻪ ﻫﻨﻮز داﺷﺖ ﺑﺎ ﺟﺪﯾﺖ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد ﮔﻔﺘﻢ.: ﻣﻦ ﺑﺮاي اون ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻫﻤﺮازم‬ ‫... اﯾﻦ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻪ ...‬ ‫
- ﻣﻦ اﻣﯿﺪوارم ﺣﺮﻓﻬﺎي اﻣﺮوزم رو ﻫﻢ ﺑﻪ اون ﺑﺎر اﺿﺎﻓﻪ ﮐﻨﯿﺪ دوﺳﺖ ﻧﺪارم ﻣﺪام ﺑﻬﺘﻮن ﺗﺬﮐﺮ ﺑﺪم ...‬ ‫ﺟﻮاﺑﺶ رو ﻧﺪادم ... ﭼﯿﺰي ﺑﺮاي ﮔﻔﺘﻦ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﺮد ﺧﻮدﺧﻮاه ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﺗﺎ ﺑﮕﻢ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- دﻟﺖ ﮔﺮﻓﺘﻪ اﻧﮕﺎر؟!‬ ‫اﺣﺴﺎس ﻣﯿﮑﺮدم اﯾﻦ دل ﮔﺮﻓﺘﻪ ﭘﺸﺖ ﻧﻘﺎب ﺧﺴﺘﮕﯽ ﭘﻨﻬﺎن ﻣﯿﺸﻪ ... اﻣﺎ ﻧﺸﺪه ﺑﻮد ﮔﻮﯾﺎ ... ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم ﺑﻬﺶ ... ﺗﻮ ﺗﺎرﯾﮏ‬ ‫روﺷﻨﯽ ﭘﺎرك داﻧﺸﺠﻮ ﺳﺎﻋﺖ 9 ﺷﺐ ... ﺑﯿﺸﺘﺮﯾﻦ ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﭼﺸﻤﻢ رو ﺧﯿﺮه ﻣﯿﮑﺮد ﻗﺮﻣﺰي آﺗﯿﺶ ﺳﯿﮕﺎرش ﺑﻮد ... و ﺻﺪاي‬ ‫آدﻣﻬﺎي ﮔﺬري ... اﻣﺮوز ﯾﮑﯽ از اﺟﺮا ﻫﺎي ﻣﻬﻢ ﺳﯿﺎوش ﺑﻮد و ﻣﻮﻧﺪه ﺑﻮدم ﺗﺎ ﮐﺎرش ﺗﻤﻮم ﺑﺸﻪ و ﺑﻌﺪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﺮﯾﻢ ... ﺣﺎﻻ ﻫﻢ‬ ‫ﻣﻨﺘﻈﺮ ﮐﯿﻮان ﺑﻮدﯾﻢ ...‬ ‫ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم اﯾﺴﺘﺎدم و ﺳﻨﮕﯽ ﺑﺮداﺷﺘﻢ و ﯾﻪ دور ﺗﻮي دﺳﺘﻢ ﭼﺮﺧﻮﻧﺪم: ﭼﻨﺪﺑﺎر ﭘﺎ ﺧﻮرده ﺗﺎ ﺻﯿﻘﻠﯽ ﺷﺪه؟‬ ‫دود ﺳﯿﮕﺎرش از ﺑﯿﻨﯿﺶ ﺧﺎرج ﺷﺪ: ﺑﻪ اﻧﺪازه ﻟﺤﻈﻪ ﻫﺎي ﺑﻪ وﺟﻮد آﻣﺪﻧﺶ ... ﻫﺰاران ﺳﺎل و ﯾﺎ ﺻﺪﻫﺎ ﻫﺰار ﺳﺎل ...‬ ‫
- ﻣﻨﻢ ﺑﻪ اﻧﺪازه ﺗﻤﺎم اﯾﻦ 32 ﺳﺎل ﭘﺎ ﺧﻮردم اﻧﮕﺎر ... اﻣﺎ ﻫﻨﻮز ﺻﯿﻘﻠﯽ ﻧﺸﺪم ...‬ ‫
- ﺧﯿﻠﯽ وﻗﺖ ﺑﻮد ﺑﻪ ﺟﺎده اﻓﺴﺮدﮔﯽ ﻫﺎت ﺳﺮ ﻧﺰده ﺑﻮدي ...‬ ‫ﺧﻮﻧﺴﺮدي ﮐﻼﻣﺶ ﺗﻮ اﯾﻦ ﻣﻮاﻗﻊ رو دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ ... اﯾﻦ ﯾﻌﻨﯽ ﺳﯿﺎوش ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ درﮐﻢ ﻣﯿﮑﺮد ... ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﺷﺎﯾﺪ ﺧﯿﻠﯽ وﻗﺖ ﺑﻮد ﺑﺎ ﺧﻮدم ... ﺑﺎ ﺧﻮد ﺧﻮدم ﻫﯿﭻ ﻃﻮري ﺧﻠﻮت ﻧﮑﺮده ﺑﻮدم ﺳﯿﺎ ...‬ ‫ﺳﯿﮕﺎرش رو ﺑﺎ ﭘﺎﺷﻨﻪ ﮐﻔﺸﺶ ﺧﺎﻣﻮش ﮐﺮد: دور ﺧﻮدت رو ﺑﺮاي اﯾﻦ ﺷﻠﻮغ ﮐﺮدي؟‬ ‫ﭘﻮزﺧﻨﺪي زدم: ﮐﺎش اﻧﻘﺪر زﻧﺪﮔﯽ ﺷﯿﮏ و ﻟﻮﮐﺴﯽ داﺷﺘﻢ ...‬ ‫
- راﺳﺖ ﻣﯿﮕﯽ ... ﺣﺎل و ﻫﻮات ﻣﺜﻞ اواﯾﻞ رﻓﺘﻦ رﻫﺎ ﺷﺪه؟ .‬ ‫روي ﻧﯿﻤﮑﺖ ﻧﺸﺴﺘﻢ و ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺘﻢ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم: ﻓﺮدا ﺻﺒﺢ زود ﮐﻼس دارم ﭼﺮا ﮐﯿﻮان ﻧﻤﯿﺎد؟‬ ‫
- ﮐﺎرش ﯾﮑﻢ ﻃﻮل ﻣﯿﮑﺸﻪ ... ﺟﻮاﺑﻢ رو ﻧﺪادي ...‬ ‫
- آره ... اﺣﺴﺎس ﻣﯿﮑﻨﻢ ﯾﻪ ﺳﺪ دﯾﮕﻪ اﯾﺠﺎد ﺷﺪه ﺑﺮاي ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﻫﺎي ﻣﻦ ...‬ ‫
- ﻫﻨﻮز ﮐﻪ ﭼﯿﺰي ﻧﺸﺪه ... دو روزه ﻧﺪﯾﺪﯾﺸﻮن ﻋﺰﯾﺰم. ﮔﻔﺘﻪ ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﯽ ﺑﺒﯿﻨﯽ ﮔﻔﺘﻪ ﻧﻈﻢ ﻣﯽ ده ...‬ ‫
- ﮔﻔﺘﻪ ﺗﻤﺎس ﻣﯿﮕﯿﺮه ... ﻧﮕﺮﻓﺘﻪ ... اﺻﻼ ﻣﻔﻬﻮﻣﺶ رو درك ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻢ ...‬ ‫ﮐﻨﺎرم ﻧﺸﺴﺖ: دﻧﺒﺎل ﻣﻔﻬﻮﻣﯽ؟ ﺑﺬار ﺑﻬﺖ ﺑﮕﻢ ... ﻧﮕﺮد ... ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ ﺗﻮ اﯾﻦ دﻧﯿﺎ اﻧﻘﺪرﻫﺎ ﺳﺎده ﻧﯿﺴﺖ ﺗﺎ اﻣﺜﺎل ﻣﻦ و ﺗﻮ. دوﺗﺎ آدم‬ ‫ﯾﮑﻢ زﯾﺎدي ﻣﻌﻤﻮﻟﯽ ﻣﻔﻬﻮﻣﺶ رو درك ﮐﻨﯿﻢ ...‬ ‫
- ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺷﺮﻣﻨﺪه ...‬ ‫ﺳﺮم ﭼﺮﺧﯿﺪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺻﻮرت ﺧﺴﺘﻪ ﮐﯿﻮان و ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﺳﻮﺋﯿﭻ دﺳﺘﺶ ...‬ ‫ﺳﯿﺎ: ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ داداش ﺑﺮﯾﻢ؟‬ ‫
- ﺑﺮﯾﻢ ... راﺳﺘﯽ ﻫﻤﺮاز دﻋﻮﺗﺖ ﺳﺮ ﺟﺎﺷﻪ؟‬ ‫ﮐﻮﻟﻪ ﭘﺸﺘﯿﻢ رو ﮐﻤﯽ ﭘﺸﺘﻢ ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﮐﺮدم ﺗﻮ اون ﺗﺎرﯾﮑﯽ ﻫﻢ ﮐﺎري ﻧﺪاﺷﺖ دﯾﺪن رﻧﮕﯽ ﮐﻪ از روي ﺳﯿﺎ ﭘﺮﯾﺪ ...‬ ‫
- ﺑﻠﻪ ﻣﻦ ﭘﻨﺠﺸﻨﺒﻪ ﺷﺎم ﻣﻨﺘﻈﺮﺗﻮﻧﻢ ...‬ ‫
- اي ول دﻣﺖ ﮔﺮم. ﺧﻮﻧﻪ ﺗﻮ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮش ﻣﯿﮕﺬره ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم ... ﻣﻦ ﻣﻬﻤﻮن دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ ... ﺑﻪ ﺧﺼﻮص ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺑﺪ ﺟﻮر ﻓﮑﺮم رو اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ﻣﺸﻐﻮﻟﻪ ﺧﻮدش ﮐﺮده ﺑﻮد ...‬ ‫ﺗﻤﺎم ﻃﻮل ﻣﺴﯿﺮ ﺳﯿﺎوش ﺳﺎﮐﺖ ﺑﻮد و ﻣﻦ و ﮐﯿﻮان ﺑﺤﺚ ﮐﺮدﯾﻢ. از ﺳﻬﯿﻞ ﮔﻔﺘﯿﻢ و از ﮐﺎر ﺟﺪﯾﺪه ﻣﻦ ...‬ ‫از ﻣﺎﺷﯿﻦ ﮐﻪ ﭘﯿﺎده ﺷﺪم از ﺷﯿﺸﻪ ﺑﺎز ﺳﻤﺖ ﺳﯿﺎ ﺳﺮم رو ﮐﺮدم ﺗﻮ: ﺧﺴﺘﻪ ﻧﺒﺎﺷﯿﺪ و ﻣﺮﺳﯽ ﮐﯿﻮان ... ﺳﯿﺎ ﺷﺒﺖ ﺑﻪ ﺧﯿﺮ ...‬ ‫ﺳﯿﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪي زد: ﺑﺮو ﺧﻮﻧﻪ ﻣﻤﻮش ... ﺧﻮش ﺑﺎﺷﯽ ... ﻓﺮدا ﻣﯿﺒﯿﻨﻤﺖ ...‬ ‫ﮐﯿﻮان ﺧﻢ ﺷﺪ و از داﺷﺒﻮرد ﯾﻪ ﺳﯽ دي در آورد و ﮔﺮﻓﺖ ﺳﻤﺘﻢ: ﺑﯿﺎ ﺑﺮوﺑﺸﯿﻦ ﺑﺒﯿﻦ ... ﺟﺎﻫﺎي ﺑﺎ ﻣﺰه ﮐﻼه ﻗﺮﻣﺰﯾﻪ ... اﻣﺸﺐ ﯾﮑﻢ‬ ‫ﺑﺨﻨﺪ اﯾﻦ ﺻﻮرت آوﯾﺰوﻧﺖ درﺳﺖ ﺷﻪ ... داش ﺳﯿﺎ رم ﺧﻮدم ﻣﯿﺴﺎزم ﺗﻮپ ﺗﻮپ ﺷﻪ ...‬ ‫ﺧﻨﺪﯾﺪم: ﺗﻮ ﻫﻢ ﻓﻬﻤﯿﺪي ﮐﯿﻮان ﺣﺎل و اﺣﻮاﻟﻢ آوﯾﺰوﻧﻪ؟‬ ‫
- ﮐﻮرم ﯾﺎ ﮔﺎﮔﻮل؟‬ ‫ﺳﯿﺎ ﺧﻨﺪﯾﺪ و ﺳﺮش رو ﺑﻪ ﭘﺸﺘﯽ ﺻﻨﺪﻟﯽ ﺗﮑﯿﻪ داد و ﭼﺸﻤﺎش رو ﺑﺴﺖ: ﺑﮕﯿﻢ ﻫﺮ دوش اﺣﯿﺎﻧﺎ ﻧﺎراﺣﺖ ﮐﻪ ﻧﻤﯿﺸﯽ؟‬ ‫ﺧﻨﺪه ﺑﻠﻨﺪ ﮐﯿﻮان ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ دﺳﺘﻢ رو ﺑﺬارم رو ﺑﯿﻨﯿﻢ: ﺑﺮو دﯾﻮوﻧﻪ ﺳﺮ و ﺻﺪا راه ﻧﻨﺪازﯾﺪ ... ﮐﻢ ﻣﻦ ﺗﻮ اﯾﻦ ﻣﺤﻞ دردﺳﺮ دارم ...‬ ‫دﺧﺘﺮ ﺗﻨﻬﺎ ... ﺑﺎزﯾﮕﺮم ﮐﻪ ﻫﺴﺘﻢ ... ﻧﺼﻔﻪ ﺷﺐ ﺑﺎ دوﺗﺎ ﻣﺮد ﻫﻢ ﮐﻪ اوﻣﺪم ﺧﻮﻧﻪ ... ﭘﺲ در ﻧﺘﯿﺠﻪ و 001% ﻣﻮرد دارم ...‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻪ و ﭼﺮاغ ﺧﺎﻣﻮش ﻣﺎدام اﻧﺪاﺧﺘﻢ ... ﺧﻮاب ﺑﻮد ﻣﻄﻤﺌﻨﺎ ... ﭼﻨﺪ روزي ﺑﻮد درﺳﺖ و درﻣﻮن ﺑﻬﺶ ﺳﺮ ﻧﺰده ﺑﻮدم ... ﮔﻢ‬ ‫ﺷﺪه ﺑﻮدم اﻧﮕﺎر ﺗﻮ ﭘﯿﭻ و واﭘﯿﭻ ﻫﺎي روزﻣﺮﮔﯿﻢ ...‬ ‫ﺑﻠﻨﺪ ﺧﻨﺪﯾﺪم و ﮔﺎزي ﺑﻪ ﺧﯿﺎر ﺗﻮي دﺳﺘﻢ زدم ... اﻟﺤﻖ ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﺑﮑﺮي ﺑﻮد از ﺟﺎﻧﺐ ﮐﯿﻮان ... ﮐﻮدك دروﻧﻢ و ﺑﺪ ﺟﻮر ﻗﻠﻘﻠﮏ داده‬ ‫ﺑﻮد ... ﺻﺪاش رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮده ﺑﻮدم ﺗﺎ ﺻﺪاي ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﻫﺎم ﺷﻨﯿﺪه ﻧﺸﻪ ... ﺑﺎ ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪن ﺑﻪ ﺳﺎﻟﮕﺮد ﻓﻮت رﻫﺎ ... ﮔﺎم ﺑﻪ ﮔﺎم ﺑﻪ ﺟﺎي‬ ‫دور ﺷﺪن و ﺧﻨﮏ ﺷﺪن اﯾﻦ داغ ... ﻣﻦ ﮔﺮم ﺗﺮ ﻣﯿﺸﺪم ...‬ ‫ﺻﺪاي زﻧﮓ ﻣﻮﺑﺎﯾﻠﻢ از ﺟﺎ ﭘﺮوﻧﺪﺗﻢ ... ﺑﺪون ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﺑﻪ ﺷﻤﺎره دﮐﻤﻪ رو ﻓﺸﺎر دادم و ﻫﻤﺰﻣﺎن ﺻﺪاي ﺑﻠﻨﺪ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻼه ﻗﺮﻣﺰي‬ ‫ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ...‬ ‫
- اﻟﻮ ...‬ ‫ﺻﺪاي ﭘﺸﺖ ﺧﻂ ﯾﻪ ﺻﺪاي ﺟﺪي ﺑﻮد و ﺳﺮد ... ﺳﺮﻣﺎﯾﯽ ﮐﻪ اﺧﻢ ﻫﺎم رو ﺗﻮي ﻫﻢ ﺑﺮد ... وﻟﯽ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ... ﯾﻌﻨﯽ ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ اون‬ ‫ﻟﺤﻦ ﭘﻮزﺧﻨﺪ داره ﺑﻌﺪش ﻧﺸﻮﻧﻪ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺻﺪاي ﺑﻠﻨﺪ ﺗﻠﻮﯾﺰﯾﻮن رو ﺷﻨﯿﺪه ... ﻟﻌﻨﺘﯽ ﺑﻪ ﺧﻮدم ﮔﻔﺘﻢ و ﺟﻮاب ﺳﻼم ﺗﮏ ﮐﻼﻣﺶ‬ ‫رو دادﻣﻮ ﻫﻤﺰﻣﺎن ﺻﺪاي ﺗﻠﻮﯾﺰﯾﻮن رو ﮐﻢ ﮐﺮدم و ﺳﺮﭘﺎ اﯾﺴﺘﺎدم ... اﯾﻦ ﻣﺮد ﺣﺘﯽ ﺻﺪاي ﻧﻔﺲ ﻫﺎش ﻫﻢ ﺑﺎﻋﺚ اﯾﻦ ﺧﺒﺮدار‬ ‫اﯾﺴﺘﺎدن ﻣﯿﺸﺪ: ﺧﻮب ﻫﺴﺘﯿﺪ آﻗﺎي اﻧﺘﻈﺎم ...‬ ‫
- ﺑﻠﻪ ﺧﺎﻧﻮم ... ﺑﻨﺪه ﺗﻤﺎس ﮔﺮﻓﺘﻢ ﭘﯿﺮو ﻣﺴﺌﻠﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ...‬ ‫ﻫﻤﭽﯿﻦ ﺗﺎﮐﯿﺪ ﻣﯿﮑﺮد ﮐﻪ ﯾﻪ وﻗﺖ ﻧﮑﻨﻪ ﺧﺪاي ﻧﮑﺮده ﻣﻦ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﺧﻮاﺳﺘﻪ اﺣﻮاﻟﻢ رو ﺑﭙﺮﺳﻪ ...‬ ‫
- ﺑﻠﻪ ...‬ ‫اﯾﻦ ﮐﻠﻤﻪ ﺧﻨﺜﯽ ﺗﻨﻬﺎ ﭼﯿﺰي ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﻮ اون ﻟﺤﻈﻪ ﭘﺮ اﺳﺘﺮس ﺑﻪ ذﻫﻨﻢ رﺳﯿﺪ ﺑﺮاي ﮔﻔﺘﻦ ... ﻋﯿﻦ ﮐﺴﯽ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺣﮑﻤﺶ‬ ‫ﺑﻮد ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- از اﯾﻦ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﻣﺎ ﻫﻔﺘﻪ اي دو ﺑﺎر و اﻟﺒﺘﻪ ﺗﻮ ﺳﺎﻋﺖ ﻫﺎي ﻣﺘﻌﺎرف ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺷﻤﺎ ﻫﺴﺘﯿﻢ ...‬ ‫... ﮐﻼم دﺳﺘﻮرﯾﺶ ﻫﻢ ﺣﺘﯽ ﺑﺎﻋﺚ ﻧﺸﺪ اﻧﺪك ﺳﺮ ﺧﻮﺷﯽ ﺣﺎﺻﻞ از اﯾﻦ ﺣﺮﻓﺶ از دﻟﻢ ﺑﭙﺮه ... اﯾﻦ واﻗﻌﺎ ﺧﻮب ﺑﻮد ... ﻣﻦ ﻫﻔﺘﻪ‬ ‫اي ﯾﮑﺒﺎر ﻣﯿﺘﻮﻧﺴﺘﻢ درﺳﺖ و درﻣﻮن ﺑﺒﯿﻨﻤﺸﻮن ﻋﻠﻨﺎ و اﯾﻦ ﯾﻌﻨﯽ دﯾﮕﻪ اﻣﮑﺎن ﻧﺪاﺷﺖ ﻣﺜﻞ ﺧﯿﻠﯽ از ﻣﻮارد در ﮐﻤﺎل ﺑﯽ اﺣﺘﺮاﻣﯽ در‬ ‫رو روم ﺑﺎز ﻧﮑﻨﻦ ...‬ ‫
قسمت پنچم
- اﻟﻮ ... ﺧﺎﻧﻮم ...‬ ‫

- ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ﻫﺴﺘﻢ در ﺧﺪﻣﺘﺘﻮن ...‬ ‫
- ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل اﻣﯿﺪوارم ﺑﺎ ﺣﻔﻆ ﺷﺮاﯾﻂ ﻫﯿﭻ ﮐﺪوﻣﻤﻮن ﺑﺎﻋﺚ دﻟﺨﻮري و ﺑﯽ ﻧﻈﻤﯽ ﻧﺸﯿﻢ ...‬ ‫
- ﺑﻨﺪه آدم ﺑﯽ ﻣﻼﺣﻈﻪ اي ﻧﯿﺴﺘﻢ ... ﻓﻘﻂ دارم ﺗﻼش ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺷﻤﺎ ﺑﭙﺬﯾﺮﯾﺪ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺧﺎﻟﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻫﺴﺘﻢ و اﯾﻨﮑﻪ ﺧﺼﻮﻣﺘﯽ ﻫﻢ‬ ‫ﺑﺎﻫﻢ ﻧﺪارﯾﻢ.‬ ‫ﺟﺎ ﺧﻮرد ... ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ ... اﻧﮕﺎر اﻧﺘﻈﺎر داﺷﺖ ﮐﻪ ﺧﺼﻮﻣﺘﯽ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ... ﯾﺎ ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻢ ﺧﻮدش ﺧﺼﻮﻣﺖ داﺷﺖ ﮐﻪ ﮔﻔﺖ: ﺧﻮب ...‬ ‫اﻟﺒﺘﻪ ﮐﻪ ﺧﺼﻮﻣﺘﯽ ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫ﮔﻮﺷﯽ رو روي ﻣﺒﻞ ﭘﺮت ﮐﺮدم ... ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﻮدم از اﯾﻦ دو روز ... اﯾﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮب ﺑﻮد ... ﺳﻨﮕﯽ ﭼﯿﺰي ﺑﻪ ﺳﺮﺷﻮن ﺧﻮرده ﺑﻮد‬ ‫ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ...‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﻢ اﻓﺘﺎده ﺑﻪ ﺗﻠﻮﯾﺰﯾﻮن ﺑﯽ ﺻﺪا و ﯾﻪ ﭘﺲ ﮔﺮدﻧﯽ ﺑﻪ ﺧﻮدم زدم: آﺑﺮوت رﻓﺖ ﻫﻤﺮاز ... ﮐﻢ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮد ﺑﭽﻪ اي؟‬ ‫ﮐﺎﻏﺬﻫﺎي ﺗﻮي دﺳﺘﻢ رو ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﮐﺮدم و دﺳﺘﻪ ﺷﻮن ﮐﺮدم ﺗﺎ ﺗﻮي ﺧﻮﻧﻪ ﺗﺼﺤﯿﺤﺸﻮن ﮐﻨﻢ ... ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺘﻢ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﺗﺎ ﻣﻄﻤﺌﻦ‬ ‫ﺑﺸﻢ ﻫﻨﻮز وﻗﺖ دارم ... ﮐﻤﯽ آب ﻧﻮﺷﯿﺪم و ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﺸﯿﺪم ... اﯾﻦ روزﻫﺎ ﺑﯿﺸﺘﺮ اﺣﺴﺎس ﻣﯿﮑﺮدم ﮐﻪ ﭼﻪ ﻗﺪر ﺗﺪرﯾﺲ رو‬ ‫دوﺳﺖ دارم.‬ ‫
- ﺗﻮ ﻓﮑﺮي؟‬ ‫ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم ... ﻟﺒﺨﻨﺪي روي ﻟﺒﺶ ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﺳﻼم ...‬ ‫روي ﻣﺒﻞ روﺑﻪ روﯾﯿﻢ ﻧﺸﺴﺖ: ﺳﻼم ... اوﺿﺎع ﭼﻪ ﻃﻮره؟‬ ‫ﻣﻨﻈﻮرش ﮐﻼس ﺑﻮد ﻣﻄﻤﺌﻨﺎ: ﺧﻮﺑﻪ ... اﻟﺒﺘﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﺎﯾﺪ از ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﭘﺮﺳﯿﺪ ...‬ ‫دوﺗﺎ دﺳﺘﺶ رو ﮔﺬاﺷﺖ روي زاﻧﻮش و اﻧﺪﮐﯽ ﺑﻪ ﺟﻠﻮ ﺧﻢ ﺷﺪ: ﻣﮕﻪ ﻣﯿﺸﻪ دوﺳﺘﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻦ ...‬ ‫ﮐﻤﯽ ﻣﻌﺬب ﺷﺪم از اﯾﻦ ﮐﻼم راﻣﯿﻦ ... اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﺑﺪ ﺟﻮر ﻣﻨﻈﻮر داره ...‬ ‫ﻣﻮﻫﺎم رو دادم ﺗﻮي ﺷﺎﻟﻢ و ﮐﻤﯽ ﻫﻢ ﺑﺴﺘﻪ ﺗﺮ ﻧﺸﺴﺘﻢ ... ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺟﻤﻊ و ﺟﻮر ﺷﺪﻧﻢ رو ﺣﺲ ﮐﺮد ﮐﻪ ﻧﮕﺎه ﺗﯿﺰش رو ازم‬ ‫ﮔﺮﻓﺖ: راﺳﺘﯽ ﻣﯿﺨﻮام ﻧﻤﺎﯾﺸﮕﺎه ﺑﺬارم ...‬ ‫ﺣﺮﮐﺘﺶ آﮐﺮوﺑﺎ ﺗﯿﮏ وار زدن ﺗﻮ ﺟﺎده ﺧﺎﮐﯽ ﺑﻮد ... ﻣﻦ اﻣﺎ ﺧﻮﺷﺤﺎل از ﻋﻮض ﺷﺪن اون ﺟﻮ ﮐﻤﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﺣﺪ ﻣﻌﻤﻮل ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ‬ ‫اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﻧﺸﻮن دادم و ﺑﺎ ﺷﻮر ﮔﻔﺘﻢ: ﭼﻪ ﻗﺪر ﻋﺎﻟﯽ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺗﻠﺨﯽ زد ... ﺑﺪ ﺟﻮر ﻣﻮﺿﻮع رو درﯾﺎﻓﺖ ﮐﺮده ﺑﻮد: دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاد ﺳﺮ ﻓﺮﺻﺖ ﻗﺒﻞ از اﯾﻨﮑﻪ ﺑﻪ ﻧﻤﺎﯾﺶ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﺸﻦ ﺑﺒﯿﻨﯿﺸﻮن‬ ‫...‬ ‫
- ﺧﻮﺷﺤﺎل ﻣﯿﺸﻢ ...‬ ‫
- ﻫﻤﺮاز ... ﺗﻮ ... ﻫﯿﭽﯽ وﻟﺶ ﮐﻦ ...‬ ‫
- ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺟﻤﻠﺘﻮن رو ﺗﻤﻮم ﮐﻨﯿﺪ ... ﺟﻤﻼت ﻧﺼﻔﻪ ﺑﻪ ﺧﺼﻮص اﮔﺮ ﻣﺨﺎﻃﺐ ﻣﺴﺘﻘﯿﻤﺶ ﻣﻦ ﺑﺎﺷﻢ ﮐﻼﻓﻪ ام ﻣﯿﮑﻨﻪ ...‬ ‫ﮐﻤﯽ ﭘﺸﺖ دﺳﺘﺶ رو ﺧﺎروﻧﺪ: ﺗﻮ ... ﭼﺮا ﺧﯿﻠﯽ ﭼﯿﺰﻫﺎ ﯾﺎدت ﻧﻤﯿﺎد ... ﯾﺎ اﯾﻨﮑﻪ ﭼﺮا ﺑﻌﻀﯽ ﭼﯿﺰﻫﺎ رو ﻓﺮاﻣﻮش ﻧﻤﯿﮑﻨﯽ؟‬ ‫ﺑﺎﯾﺪ اﺣﻤﻖ ﻣﯿﺒﻮدم ﮐﻪ ﻧﻔﻬﻤﻢ ﭼﯽ ﻣﯿﮕﻪ ... اﺷﺎره ﻣﺴﺘﻘﯿﻤﺶ ﯾﻪ ﻋﻼﻗﻪ ام ﺑﻬﺶ و اﻟﺒﺘﻪ ﺑﯽ ﻣﺤﻠﯽ ﻫﺎش ﺑﻬﻢ ﺑﻮد ...‬ ‫ﺗﻮي دﻟﻢ ﯾﻪ ﭼﯿﺰي ﺑﺎﯾﺪ ﻣﯿﺸﺪ دﯾﮕﻪ ﻧﻪ؟ ﻣﺮدي ﮐﻪ ﻧﻮﺟﻮاﻧﯿﻢ ﺑﺎ ﺧﯿﺎﻟﺶ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد ... ﺣﺎﻻ ﻋﻠﻨﺎ داﺷﺖ دﺳﺖ و ﭘﺎ ﻣﯿﺰد ﯾﻪ‬ ‫ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ رو زﻧﺪه ﮐﻨﻪ ... اﻣﺎ ﺗﻪ دل ﻣﻦ ﭼﯿﺰي ﻧﺒﻮد ﮐﻪ ﻣﺮده ﺑﻤﻮﻧﻪ ﯾﺎ زﻧﺪه ﺑﺸﻪ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ... راﺳﺘﺶ رو ﺑﺨﻮاﯾﺪ ... ﺧﯿﻠﯽ ﭼﯿﺰﻫﺎي از ﺳﺮم ﮔﺬﺷﺖ ﺗﻮ اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ﻧﮕﺎه ﻧﮑﻨﯿﺪ ﮐﻪ اﺳﻤﺎ از ﻧﻮﺟﻮاﻧﯽ ﻫﺎي ﻣﻦ 7 ﺳﺎل‬ ‫ﮔﺬﺷﺘﻪ ... رﺳﻤﺎ ﺑﯿﺸﺘﺮ از اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎﺳﺖ ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم و اداﻣﻪ دادم.: اون ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﯾﺎدم ﻧﻤﯿﺎد ... ﺑﻪ ﮐﻔﻪ اون ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻓﺮاﻣﻮش ﻧﮑﺮدم در ...‬ ‫ﺑﻪ ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﻧﺸﺴﺘﯿﻢ ﺗﻮي ﺗﺮاس ... ﺣﺲ ﺑﻬﺘﺮي ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ دﻓﻌﻪ ﻫﺎي ﻗﺒﻞ داﺷﺘﻢ ... اﯾﻦ ﺑﺎر اﮐﺒﺮ ﺧﺎن ﺳﺮي ﺑﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪ‬ ‫ﺳﻼم ﺗﮑﻮن داد و ﻗﺪم زﻧﺎن ﺑﺎ ﺻﺪاي ﻋﺼﺎش ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺗﻪ ﺑﺎغ رﻓﺖ ...‬ ‫ﻫﻮا ﻧﺴﺒﺘﺎ ﺧﻨﮏ ﺷﺪه ﺑﻮد ... دﯾﮕﻪ ﺑﻪ ﺷﻬﺮﯾﻮر ﻧﺰدﯾﮏ ﻣﯿﺸﺪﯾﻢ ... ﺟﻠﻮﻣﻮن ﮐﯿﮏ ﺑﻮد و ﺷﯿﺮ ... ﺧﻨﺪه ام ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻓﺨﺮي‬ ‫ﺧﺎﻧﻮم ﻫﻤﻮن ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ رو ﺟﻠﻮي ﻣﻦ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺮاي ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻣﯿﮕﺬاﺷﺖ ... ﻫﻨﻮز ﻫﻢ زﯾﺮ ﻟﺐ ﺑﻪ ﻣﺴﺘﺨﺪم ﺟﺪﯾﺪ ﻏﺮ ﻣﯿﺰد ...‬ ‫و ﺑﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﻧﻤﯿﺬاﺷﺖ از ﮐﺴﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻓﺨﺮي ﺧﺎﻧﻮم دﺳﺘﺸﻮن داﺷﺖ ﭘﺬﯾﺮاﯾﯽ ﮐﻨﻪ و ﮔﻮﯾﺎ ﻣﻦ ﻫﻢ از ﮐﺴﺎﯾﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ اﯾﻦ‬ ‫ﭘﯿﺮزن دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﯽ و ﺳﺎده دل دوﺳﺘﺸﻮن داﺷﺖ ...‬ ‫ﮐﻮﺷﺎ ﮐﻪ ﯾﻪ ﺗﯿﮑﻪ ﺑﺰرگ ﺗﻮي دﻫﻨﺶ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد اﺷﺎره اي ﺑﺎ ﭼﺸﻢ و اﺑﺮو ﺑﻪ ﺻﻮرت آوﯾﺰوﻧﻪ ﻧﯿﻮﺷﺎ ﮐﺮد ...‬ ‫ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻧﯿﻮﺷﺎ ﮐﻪ دﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﯿﻨﻪ ﺑﻪ ﮐﯿﮏ روﺑﻪ روش ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮد: ﭼﯽ ﺷﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﺧﻮﺷﮕﻠﻪ؟‬ ‫
- ﺗﻮ ﺗﺎ ﺳﺎﻋﺖ ﭼﻨﺪ ﻫﺴﺘﯽ ﻫﻤﺮاز؟‬ ‫ﺧﻮب ﻣﻦ ﻗﻮل داده ﺑﻮدم ﺳﺎﻋﺖ ﻣﺘﻌﺎرف ﺑﺎﺷﻪ ... ﭘﺲ ﻣﯿﺸﺪ اﺣﺘﻤﺎﻻ 7 اﻟﺒﺘﻪ ﺑﻌﺪش ﻫﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﯽ رﻓﺘﻢ ﭘﯿﺶ اﺳﺘﺎد اﻣﯿﺮي ...‬ ‫
- ﭼﻪ ﻃﻮر ﻋﺰﯾﺰم؟‬ ‫
- ﻣﻦ ... دوﺳﺖ ﻧﺪارم ﭘﯿﺎﻧﻮ ﯾﺎد ﺑﮕﯿﺮم ... ﺑﻪ ﻣﺎﻣﺎن ﻓﺮﯾﺪه ﮔﻔﺘﻢ ﺑﻪ ﭘﺪر ﺟﻮن ﺑﮕﻪ ... ﮔﻮش ﻧﻤﯿﮑﻨﻪ ...‬ ‫ﺑﻪ ﺻﻨﺪﻟﯿﻢ ﺗﮑﯿﻪ دادم و ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﺟﻤﻼت رو ﻃﻮري ﭘﺸﺖ ﻫﻢ ﺑﺬارم ﮐﻪ ﺣﺴﺎﺳﯿﺖ اﯾﺠﺎد ﻧﮑﻨﻢ: ﺧﻮب ﭼﺮا دوﺳﺖ ﻧﺪاري؟ ﺧﯿﻠﯽ‬ ‫از دﺧﺘﺮا آرزوﺷﻮﻧﻪ ...‬ ‫دﺳﺘﺎش رو ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺗﻮي ﻫﻢ ﮐﺮد و اﺧﻤﺎش ﻫﻢ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺷﺪ: ﺧﻮب آرزوي ﻣﻦ ﻧﯿﺴﺖ ... ﻣﻦ دوﺳﺖ دارم ﻣﺜﻞ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﻢ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫آﻫﯽ ﺗﻮي دﻟﻢ ﮐﺸﯿﺪم ... اﯾﻦ اﻣﮑﺎن ﻧﺪاﺷﺖ ... ﻧﯿﻮﺷﺎ ﭘﺮﻧﺴﺲ ﺧﺎﻧﺪان اﻧﺘﻈﺎم ... روي ﺻﺤﻨﻪ ﺗﺌﺎﺗﺮ ﺷﻬﺮ در ﺣﺎل ﺗﻤﺮﯾﻦ ﻧﻤﺎﯾﺸﻨﺎﻣﻪ‬ ‫اﺗﻠﻠﻮ ... ﺳﺮم رو ﺗﮑﻮن دادم ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﺣﺘﯽ ﻧﻤﯽ ﺷﺪ ﻓﮑﺮ ﮐﺮد ...‬ ‫دﺳﺘﻢ رو آروم روي دﺳﺘﺎش ﮔﺬاﺷﺘﻢ: ﺑﺬار ﯾﮑﻢ ﺑﺰرﮔﺘﺮ ﺷﯽ ... اﻃﺮاﻓﺖ رو ﺑﻬﺘﺮ ﺑﺒﯿﻨﯽ ... اون ﻣﻮﻗﻊ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﺑﮕﯿﺮ ...‬ ‫
- ﺗﻮ ﻣﮕﻪ از وﻗﺘﯽ ﻫﻤﺴﻦ ﻣﻦ ﺑﻮدي ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺘﯽ ﺑﺮي ﻫﻨﺮﺳﺘﺎن؟‬ ‫... ﭼﯽ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻢ ﺑﻪ ﺧﻮاﻫﺮ زاده ﻟﺞ ﺑﺎزم ... ﮐﻪ ﻣﻦ وﻗﺘﯽ ﻧﻮﺟﻮون ﺑﻮدم ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻋﺸﻖ ﯾﻪ ﻧﻔﺮ دﯾﮕﻪ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﺑﺮم ﻫﻨﺮﺳﺘﺎن‬ ‫... ﺑﻌﺪ ﻫﻨﺮ ﺑﺮام از اون ﻋﺸﻖ ﮐﺬاﯾﯽ ﺑﺰرﮔﺘﺮ و ارﺟﺢ ﺷﺪ؟‬ ‫
- ﺧﻮب ﭘﯿﺎﻧﻮ ﻫﻢ ﺑﺨﺸﯽ از ﻫﻨﺮه ... ﯾﻌﻨﯽ ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ ﺟﺰء اﺻﻠﯿﺸﻪ ...‬ ‫
- ﻣﻦ دوﺳﺖ ﻧﺪارم ﭘﯿﺎﻧﻮ ﺑﺰﻧﻢ ﯾﻪ ﮐﻼم ...‬ ‫... ﻧﯿﻮﺷﺎ از ﻣﻦ اﻧﺘﻈﺎر داﺷﺖ ﺑﺮم و اﯾﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ رو ﺑﺮاش ﺣﻞ ﮐﻨﻢ؟ آﻫﯽ از ﺗﻪ دل ﮐﺸﯿﺪم ﺑﻪ وﺿﻌﯿﺖ اﺳﻒ ﺑﺎرﻣﻮن ... ﮐﺎري از‬ ‫دﺳﺖ ﻣﻦ ﺑﺮ ﻧﻤﯿﻮﻣﺪ ... ﮐﯽ اﯾﻦ ﺟﺎ ﺑﺮاي ﻣﻦ ﺗﺮه ﺧﺮد ﻣﯿﮑﺮد آﺧﻪ؟ اﮐﺒﺮ ﺧﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﻬﻢ ﻣﯿﮕﻔﺖ دﺧﺘﺮ و ﺟﻮاب ﺳﻼﻣﻢ رو ﻧﻤﯿﺪاد ...‬ ‫ﯾﺎ ﺧﺎن ﻋﻤﻮﯾﯽ ﮐﻪ ﯾﻪ درﺟﻪ ﺑﻬﺘﺮ ﺑﻮد ﺳﻼم ﻣﯿﮑﺮد و ﺑﻬﻢ ﻣﯿﮕﻔﺖ دﺧﺘﺮ ﺧﺎﻧﻮم؟ ﺟﻨﺲ ﻣﺎ ﻫﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺘﻔﺎوت ﺑﻮد ... ﺣﺮف ﻫﻢ رو‬ ‫ﻧﻤﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪﯾﻢ ﻣﻄﻤﺌﻨﺎ ...‬ ‫ﺗﮑﻪ اي از ﮐﯿﮏ رو ﺗﻮي دﻫﻨﻢ ﮔﺬاﺷﺘﻢ: ﻧﯿﻮﺷﺎ ... ﺧﯿﻠﯽ ﭼﯿﺰا ﺗﻮ زﻧﺪﮔﯽ ﻫﺎ ﻫﺴﺖ ﮐﻪ ﻏﯿﺮ ﻗﺎﺑﻞ ﺗﻐﯿﯿﺮه ... آدﻣﻬﺎي ﺷﺠﺎع اوﻧﺎﯾﯽ‬ ‫ﻫﺴﺘﻦ ﮐﻪ اﯾﻦ ﻏﯿﺮ ﻗﺎﺑﻞ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﻫﺎ رو درك ﮐﻨﻦ و ﺑﺎﻫﺎش ﮐﻨﺎر ﺑﯿﺎن ...‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ اﺧﻤﺎي ﻫﻨﻮز درﻫﻤﺶ ﮐﺮدم ... اﯾﻦ ﺳﺨﻨﺮاﻧﯽ ﻏﺮاي ﻣﻦ رو اﯾﻦ دﺧﺘﺮك 01 ﺳﺎﻟﻪ درﯾﺎﻓﺖ ﮐﺮده ﺑﻮد آﯾﺎ؟‬ ‫دﺳﺘﺎش رو از ﻫﻢ ﺑﺎز ﮐﺮد و ﮐﻤﯽ ﺑﻬﻢ ﻧﺰدﯾﮏ ﺗﺮ ﺷﺪ و ﺗﻦ ﺻﺪاش رو آورد ﭘﺎﯾﯿﻦ: ﻫﻤﺮاز ... ﻣﻦ دوﺳﺖ دارم ﻟﺒﺎﺳﻬﺎم رو ﺧﻮدم‬ ‫اﻧﺘﺨﺎب ﮐﻨﻢ ...‬ ‫ﮔﺮﯾﻪ ام ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ... دردﺳﺮﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ روزي ﺷﺮوع ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺷﺪ ... زودﺗﺮ از اﻧﺘﻈﺎرم ﻧﻤﻮد ﭘﯿﺪا ﮐﺮده ﺑﻮدن ... دﺳﺘﯽ ﺑﻪ‬ ‫ﭘﯿﺸﺎﻧﯿﻢ ﮐﺸﯿﺪم ... ﺑﺎﯾﺪ ﮐﺎري ﻣﯿﮑﺮدم ... اﻣﺎ ﭼﻪ ﮐﺎري؟ ﻣﻮﻗﻌﯿﺖ دﯾﺪﻧﺸﻮن ﻫﻢ از دﺳﺘﻢ ﻧﻤﯽ رﻓﺖ اﯾﻦ ﻃﻮر؟‬ ‫ﺻﺪاي ﺑﺎز ﺷﺪن در ﺑﺎغ اوﻣﺪ و ﺑﻌﺪ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻟﻮﮐﺲ ﺳﯿﺎه رﻧﮕﯽ ﭘﺎرك ﮐﺮد ... راﻧﻨﺪه در رو ﺑﺎز ﮐﺮد و اﻧﺘﻈﺎم ﮐﻮﭼﮏ ﭘﯿﺎده ﺷﺪ ... ﺑﺎ‬ ‫ﯾﻪ ﮐﺖ ﺷﻠﻮار ﻃﻮﺳﯽ ﺑﺴﯿﺎر ﺧﻮش دوﺧﺖ ...‬ ‫ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﺎ اوﻣﺪ ... در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﮐﯿﻔﺶ دﺳﺖ راﻧﻨﺪه ﺑﻮد و ﺧﻮدش ﺻﺎف و ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ رو ﺑﻪ ﺟﻠﻮ ﻗﺪم ﺑﺮ ﻣﯿﺪاﺷﺖ ... دﺳﺖ ﭼﭙﺶ ﺗﻮ‬ ‫ﺟﯿﺐ ﺷﻠﻮارش ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪه ﺑﻮد اﻧﺪﮐﯽ ﮔﻮﺷﻪ ﮐﺘﺶ ﺑﺮه ﺑﺎﻻ ... از ﭘﻠﻪ ﻫﺎي ﻣﺮ ﻣﺮي ﺗﺮاس ﺑﺎﻻ اوﻣﺪ ... ﺑﭽﻪ ﻫﺎ از ﺟﺎﺷﻮن‬ ‫ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪن ... ﻣﻦ ﻫﻢ ﻧﺎ ﺧﻮد آﮔﺎه ﺳﺮﭘﺎ اﯾﺴﺘﺎدم ... ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻣﯿﺰ ﭘﺮ از ﮐﯿﮏ و ﺷﯿﺮ اﻧﺪاﺧﺖ و ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ ... و اﺣﺘﻤﺎﻻ ﺑﻪ ﻣﻮﻫﺎي‬ ‫ﻓﺮ ﻓﺮي ﺑﺎزم ...‬ ‫ﮐﻮﺷﺎ: ﺳﻼم ﻋﻤﻮ ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪ زد ... ﺑﺎورم ﻧﻤﯿﺸﺪ ... ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم ﻟﺒﻬﺎش اﺻﻼ ﺗﻮاﻧﺎﯾﯽ ﮐﺶ اوﻣﺪن ﻧﺪارن ... ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﭼﯿﺰي ﺷﺒﯿﻪ ﺑﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﻮد: ﺳﻼم ...‬ ‫ﺧﻮﺑﯽ؟‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﭘﺲ اﺣﻮال ﭘﺮﺳﯽ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺣﻤﺪ اﻟﻬﯽ ﺑﻠﺪ ﺑﻮد ...‬ ‫ﮐﻮﺷﺎ ﺧﻮﺑﻤﯽ ﮔﻔﺖ ...‬ ‫ﺳﺮش رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮد دوﺑﺎره ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد ... ﺳﻼم ﮐﺮدم ... ﺳﻼﻣﻢ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺣﺎﻟﺖ ﺧﺒﺮدار داﺷﺖ ... ﺟﻮاﺑﻢ رو داد و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻧﯿﻮﺷﺎ‬ ‫ﭼﺮﺧﯿﺪ: ﺷﻤﺎ ﻧﻤﯿﺨﻮاي ﺳﻼم ﮐﻨﯽ؟‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺑﺎ ﺗﺨﺴﯽ ﺗﻮ ﭼﺸﻤﺎش ﻧﮕﺎه ﮐﺮد: ﺳﻼم ...‬ ‫اﺧﻤﺎي ﺧﺎن ﻋﻤﻮ رﻓﺖ ﺗﻮ ﻫﻢ ... ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ واﺿﺢ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻧﯿﻮﺷﺎ اﯾﻦ ﺳﻼم رو از ﺳﺮ اﺟﺒﺎر داد ...‬ ‫ﺑﺎ آرﻧﺞ ﺑﻪ ﭘﻬﻠﻮي ﻧﯿﻮﺷﺎ زدم ... ﮐﻪ ﺟﻮاب ﻧﺪاد ... اﻟﺤﻖ ﮐﻪ ﺗﺨﺲ ﺑﻮد و ﻟﺞ ﺑﺎز ... ﻋﯿﻦ ﺣﺎﻣﺪ ... ﺗﻪ دﻟﻢ ﻟﺮزﯾﺪ ... ﻋﯿﻦ ﭘﺪرش ...‬ ‫
- ﺑﻪ ﻧﻈﺮت ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮم ﺑﻬﺶ ﺑﮕﻢ ...‬ ‫ﺳﯿﺎ ﻣﺘﻔﮑﺮ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد: ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﻫﻤﺮاز اون ﺧﺎﻧﻮاده ﻋﺎدي ﻧﯿﺴﺘﻦ ... ﻏﯿﺮ ﻗﺎﺑﻞ ﭘﯿﺶ ﺑﯿﻨﯽ ﻫﺴﺘﻦ ...‬ ‫ﺗﻮي ﮐﺎﻓﯽ ﺷﺎپ ﻧﺰدﯾﮏ ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﮔﻠﻨﺎر ﺗﻮش ﺑﻮد ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﯾﻢ ﺗﺎ ﺑﯿﺎد ﺑﺎﻫﻢ ﺑﺮﯾﻢ ﺳﯿﻨﻤﺎ ...‬ ‫
- دارم ﺧﻞ ﻣﯿﺸﻢ ... و ﻋﺠﯿﺐ اﯾﻨﮑﻪ ﻫﺮ ﭼﯽ ﺑﺰرﮔﺘﺮ ﻣﯿﺸﻪ ﺗﺨﺲ ﺗﺮ ﻫﻢ ﻣﯽ ﺷﻪ ... ﻋﺠﯿﺐ داره روﺣﯿﺎﺗﺶ ﺷﺒﯿﻪ ﺑﻪ ﺣﺎﻣﺪ ﻣﯽ ﺷﻪ‬ ‫و اﯾﻦ ﻣﻦ رو ﻧﮕﺮان ﻣﯿﮑﻨﻪ ... ﺑﺎﯾﺪ رو اﯾﻦ ﺑﭽﻪ ﮐﺎر ﺑﺸﻪ ... وﮔﺮﻧﻪ ﯾﻪ ﺣﺎﻣﺪ دﯾﮕﻪ وارد اﯾﻦ اﺟﺘﻤﺎع ﻣﯿﺸﻪ ...‬ ‫ﺳﯿﺎ ﻗﻬﻮه ﻓﺮاﻧﺴﻪ اش رو ﭘﺮ از ﺷﮑﺮ ﮐﺮد: ﻧﻤﯽ ﺷﻪ ﮐﻪ ﺑﺮي ﺑﮕﯽ ﻣﻦ ﻧﮕﺮان اﯾﻦ ﺑﭽﻪ ام ﮐﻪ داره ﺷﺒﯿﻪ ﺑﻪ ﭘﺪرش ﻣﯿﺸﻪ ... از ﻫﺮ‬ ‫ﻃﺮف ﻧﮕﺎه ﮐﻨﯽ ﺗﻮﻫﯿﻨﻪ ... ﺑﻪ اون ﺧﺎﻧﺪان ارﺑﺎﺑﯽ ...‬ ‫
- اوه اوه ﮔﻔﺘﯽ ارﺑﺎب ... ﺳﯿﺎ ﺣﺎﻣﯽ ﺑﻪ درد اﯾﻦ ﺳﺮﯾﺎﻟﻬﺎي ﺗﻠﻮﯾﺰﯾﻮﻧﯽ ﻣﯽ ﺧﻮره ﻧﻘﺶ ارﺑﺎب رو ﺑﺎزي ﮐﻨﻪ ... ﭘﺮﺳﺘﯿﮋ ﻋﺠﯿﺒﯽ داره ...‬ ‫ﮐﻤﯽ از ﻗﻬﻮه اش رو ﻣﺰه ﻣﺰه ﮐﺮد: دﮐﺘﺮ دﯾﮕﻪ؟‬ ‫
- داروﺳﺎزه ...‬ ‫
- ﭘﺲ از ﻣﺎ ﺑﻬﺘﺮوﻧﻪ ... وﻟﺶ ﮐﻦ ... اوﻧﻢ ﻓﮑﺮ ﻧﮑﻨﻢ ﺣﺮف ﻣﺎ رو ﺑﻔﻬﻤﻪ ...‬ ‫
- ﺑﺒﯿﻨﻢ ﺳﯿﺎ ... اﺳﺘﺮس ﭘﻨﺠﺸﻨﺒﻪ ﻓﺮا ﮔﺮﻓﺘﺖ ﮐﻪ اﯾﻦ ﻃﻮري ﺳﯿﺎه ﺑﯿﻦ ﺷﺪي؟‬ ‫
- دﻟﺖ ﺧﻮﺷﻪ ... ﺑﺬار ﺑﺒﯿﻨﯿﺶ ... ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﯿﺸﯽ ﮐﻪ اﺻﻼ اﯾﻦ ﺗﻼش ﻫﺎ ﺑﯽ دﻟﯿﻠﻪ ... ﻣﯽ دوﻧﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاي در ﺣﻘﻢ رﻓﺎﻗﺖ ﮐﻨﯽ ...‬ ‫ﺧﻮاﻫﺮي ﮐﻨﯽ ... اﻣﺎ ...‬ ‫
- اﻣﺎ ﻧﺪاره ﺳﯿﺎ ... ﭼﺮا ﻧﻤﯽ ﺧﻮاي ﺑﻪ ﺧﻮدﺗﻮن ﻓﺮﺻﺖ ﺑﺪي ...‬ ‫
- ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ؟ ﺧﻮدﻣﻮن؟ دﺧﺘﺮ ﻣﺮدم ﺑﻪ ﭼﯽ ﻣﻦ دﻟﺨﻮش ﮐﻨﻪ؟ ﺑﻪ ﭘﻮﻟﯽ ﮐﻪ ﻧﺪارم ... ﺑﻪ ﺷﻐﻠﯽ ﮐﻪ ﻧﻪ ﺗﺎﯾﻢ ﮐﺎري درﺳﺖ و درﻣﻮن‬ ‫داره ... ﻧﻪ اﺣﺘﺮاﻣﯽ ... ﺗﻬﺶ ﻣﻄﺮﺑﯿﻢ و ﻣﺮدم زﯾﺮ ﭼﺸﻤﯽ ﻧﮕﺎﻣﻮن ﻣﯿﮑﻨﻦ ... ﯾﺎ ﺧﺎﻧﻮاده اي ﮐﻪ ﺧﻮدﺷﻮن ﻣﻦ رو آدم ﺣﺴﺎب‬ ‫ﻧﻤﯿﮑﻨﻦ ... ﺑﻪ ﭼﯽ؟‬ ‫
- ﺑﻪ دل درﯾﺎت ... ﺑﻪ ﻣﺤﺒﺖ ﺑﯽ ﻧﻈﯿﺮت ... ﺑﻪ ﻣﺮدوﻧﮕﯽ و ﺳﻮادت ... ﺑﻪ ﺳﯿﺎوش ﺑﻮدﻧﺖ ... ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﭘﺎﮐﺖ ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي از ﺳﺮ ﻣﻬﺮ ﺑﻬﻢ زد: ﻣﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎ ﻟﻨﮕﻪ ﻫﺎي ﺧﻮدﻣﻮن ﺑﭙﺮﯾﻢ ﻣﻤﻮش ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﻗﻬﻮه اش رو از دﺳﺘﺶ ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﺟﺮﻋﻪ اي ﻧﻮﺷﯿﺪم ﻗﯿﺎﻓﻪ ام رﻓﺖ ﺗﻮ ﻫﻢ: ﺗﻮ ﭼﺮا اﯾﻦ رو اﻧﻘﺪر ﺷﯿﺮﯾﻨﺶ ﮐﺮدي ... ﺧﻮب ﺗﻮ ﮐﻪ ﺗﻠﺦ‬ ‫دوﺳﺖ ﻧﺪاري ﭼﺮا ﺳﻔﺎرش ﻗﻬﻮه ﻣﯿﺪي آﺧﻪ؟‬ ‫ﻓﻨﺠﻮن رو از دﺳﺘﻢ ﮔﺮﻓﺖ و ﺧﻨﺪﯾﺪ: دﻧﯿﺎ ﻫﻤﯿﻨﻪ دﯾﮕﻪ ﻫﻤﺮاز ﺑﺎﻧﻮ ... ﺗﻠﺦ ... ﺧﻮدﻣﻮن دارﯾﻢ ﺑﺎ ﭼﯿﺰﻫﺎي ﻣﺼﻨﻮﻋﯽ ﺷﯿﺮﯾﻨﺶ ﻣﯿﮑﻨﯿﻢ.‬ ‫ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻗﺮار ﺑﻮد ﺷﺐ ﺑﯿﺎن ﺧﻮﻧﻤﻮن از دﯾﺮوزش ﮔﻠﻨﺎر اوﻣﺪه ﺑﻮد ﭘﯿﺸﻢ ... ﻏﺬا ﯾﮑﻢ ﻣﺎﮐﺎروﻧﯽ درﺳﺖ ﮐﺮدﯾﻢ ... ﺑﺮاي دم ﺷﺪن‬ ‫درش رو ﮔﺬاﺷﺘﻢ و ﻧﮕﺎﻫﯽ اﺟﻤﺎﻟﯽ ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﮐﻪ ﺑﺮق ﻣﯿﺰد اﻧﺪاﺧﺘﻢ ...‬ ‫ﮔﻠﻨﺎر: ﻋﺎﺷﻖ اﯾﻦ ﮔﻠﺪوﻧﺎي ﮐﻨﺎر ﭘﻨﺠﺮه اﺗﻢ ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم ﺑﻪ ﮔﻠﻬﺎي اﻃﻠﺴﯽ ... ﺣﺴﻦ ﯾﻮﺳﻒ و ﻻﻟﻪ ﻋﺒﺎﺳﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ ﮔﻠﺪوﻧﺎي ﺳﻔﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺧﻮدم روش ﻧﻘﺎﺷﯽ ﮐﺸﯿﺪه ﺑﻮدم ﻧﮕﺎه‬ ‫ﮐﺮدم ... ﻫﻤﺸﻮن رو ﮐﻨﺎر ﭘﻨﺠﺮه ﺧﻮﻧﻪ ﺑﺎ ﻗﺎب آﺑﯽ رﻧﮓ ﭼﯿﺪه ﺑﻮدم ...‬ ‫
- ﻣﯽ دوﻧﯽ ﻫﻤﺮاز ﺧﻮﻧﺖ ﺑﺎ اﯾﻦ ﮔﻠﺪوﻧﺎ ... ﮐﺘﺎﺑﺎ و ﺣﻀﻮر ﺧﻮدت ﺧﯿﻠﯽ آراﻣﺶ ﺑﺨﺸﻪ ... اﯾﻦ و ﻫﻤﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻣﯿﮕﻦ ...‬ ‫از ﺟﺎم ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم ﺑﺮم ﺳﻤﺖ ﺣﻤﺎم: ﺑﭽﻪ ﻫﺎ دﻧﺒﺎل ﭼﯿﺰي ﮐﻪ درون ﺧﻮدﺷﻮن ﺑﻪ وﻓﻮر ﻫﺴﺖ ﻣﯿﺎن اﯾﻦ ﺟﺎ ... آراﻣﺸﯽ ﮐﻪ ﺧﻮدﺷﻮن‬ ‫دارن رو اﯾﻦ ﺟﺎ ﮐﺸﻔﺶ ﻣﯿﮑﻦ ...‬ ‫ﺣﻮﻟﻪ رو ﻣﺤﮑﻢ دور ﻣﻮﻫﺎم ﭘﯿﭽﯿﺪم ... ﮔﻠﻨﺎر داﺷﺖ ﻻك ﻣﯿﺰد ﺑﺎ دﯾﺪﻧﻢ ﻋﺎﻓﯿﺖ ﺑﺎﺷﻪ اي ﮔﻔﺖ: ﻫﻤﺮاز ﮔﻮﺷﯿﺖ زﻧﮓ ﺧﻮرد ...‬ ‫ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﮔﻮﺷﯿﻢ رﻓﺘﻢ ... ﺷﻤﺎره ﻋﻤﺎرت اﻧﺘﻈﺎم ﺑﻮد ﺗﻌﺠﺐ ﮐﺮدم و ﺷﻤﺎره ﮔﺮﻓﺘﻢ ... ﺑﻌﺪ از ﺳﻼم و اﺣﻮال ﭘﺮﺳﯽ ﺑﺎ زري ﺧﺎﻧﻮم‬ ‫ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺑﻬﻢ زﻧﮓ زده ﺑﻮده ...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ: ﻫﻤﺮاز ﺗﻮ ﮐﯽ ﻣﯿﺎي دوﺑﺎره؟‬ ‫
- ﻗﺮﺑﻮﻧﻪ اﯾﻦ ﻟﺤﻦ ﻏﺮﻏﺮوت ﺑﺮه ﻫﻤﺮاز ... ﭼﻪ ﻃﻮر ﻋﺴﻠﻢ؟ ﻣﻦ ﻓﺮدا ﻣﯿﺎم ...‬ ‫
- ﻣﮕﻪ ﻗﺮار ﻧﺸﺪ ﺑﻬﺸﻮن ﺑﮕﯽ دﺳﺖ از ﺳﺮم ﺑﺮدارن؟‬ ‫دﻟﻢ ﭘﺮ از اﺿﻄﺮاب ﺷﺪ ... ﻧﻔﺴﻢ رﻓﺖ ﺑﺮاي ﺑﻐﺾ ﺗﻮي ﮔﻠﻮش: ﻣﮕﻪ ﭼﯽ ﺷﺪه ﺑﺎز؟‬ ‫
- ﮐﻼﺳﺎي ﭘﯿﺎﻧﻮ رو ﮐﺮدن دو روز در ﻫﻔﺘﻪ ... اﻣﺮوز ﻣﯽ ﺧﻮاﯾﻢ ﺑﺮﯾﻢ ﺧﻮﻧﻪ ﻋﻤﻪ ﻋﺎﻟﻢ ﺗﺎج ... ﯾﻪ ﭘﯿﺮاﻫﻦ ﻣﺴﺨﺮه ﺳﻔﯿﺪ ﺑﺮام اﻧﺘﺨﺎب‬ ‫ﮐﺮدن ﻣﻦ ﻧﻤﯽ ﺧﻮام ﭘﯿﺮاﻫﻦ ﺑﭙﻮﺷﻢ اوﻧﻢ اﯾﻦ ﺷﮑﻠﯽ ... ﻣﻦ ﻣﯽ ﺧﻮام ﻣﺜﻞ ﺗﻮ ﻟﺒﺎس ﺑﭙﻮﺷﻢ ...‬ ‫دﺳﺘﯽ ﺗﻮ ﻣﻮﻫﺎي ﻓﺮ ﺧﯿﺴﻢ ﮐﺸﯿﺪم و ﻟﺒﻪ ﺗﺨﺘﻢ ﻧﺸﺴﺘﻢ ... آﺧﻪ ﻣﻦ اﻻن ﺑﺎﯾﺪ ﭼﯽ ﮐﺎر ﻣﯿﮑﺮدم ... ﺗﺎ ﻧﺸﺴﺘﻦ و ﮔﺮﯾﻪ ﮐﺮدﻧﻢ ﺑﻪ‬ ‫اوﺿﺎع ﻣﺴﺨﺮه اي ﮐﻪ ﺗﻮش ﮔﯿﺮ ﮐﺮده ﺑﻮدم ﭼﯿﺰي ﻧﻤﻮﻧﺪه ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺟﺎن ﭼﯽ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدم؟ اﯾﻦ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻧﻤﯽ ﺷﻪ ﺗﻐﯿﯿﺮ داد رو ﭘﺬﯾﺮﻓﺖ ﻋﺰﯾﺰم ...‬ ‫
- ﻫﻤﺮاز ... ﻣﻦ ﻧﻤﯽ ﺧﻮام اﯾﻦ ﺟﻮري زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﻢ ... ﻣﻦ اﺻﻼ ﻣﯿﺨﻮا م ﺑﯿﺎم ﺑﺎ ﺗﻮ زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﻢ ...‬ ‫اﺷﮏ روي ﮔﻮﻧﻪ ام رو ﭘﺎك ﮐﺮدم ... ﻧﯿﻮﺷﺎ ﭼﻪ ﻣﯿﻔﻬﻤﯿﺪ از زور زﯾﺎد اون ﺧﺎﻧﻮاده ... ﭼﻪ ﻣﯿﻔﻬﻤﯿﺪ از ﻗﺎﻧﻮن ... ﭼﻪ ﻣﯿﻔﻬﻤﯿﺪ از ﻣﻨﯽ‬ ‫ﮐﻪ اﻣﮑﺎﻧﺎت ﺑﺰرگ ﮐﺮدن دو ﺗﺎ ﺑﭽﻪ اي ﮐﻪ داﺷﺘﻦ ﭘﺎ ﺑﻪ ﻧﻮﺟﻮاﻧﯽ ﻣﯿﺬاﺷﺘﻦ رو ﻧﺪاﺷﺘﻢ ...‬ ‫
- اﺟﺎزه ﻣﯿﺪي ﻣﻦ اول ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﻢ ﺑﻌﺪ ﺗﻮ ﺑﯿﺎي ﭘﯿﺶ ﻣﻦ؟‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﮔﻮﺷﯽ رو روي ﻟﺒﻢ ﮔﺬاﺷﺘﻢ ... ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻮد ﻟﺒﻪ ﺗﺨﺘﻢ ﻫﻤﻮن ﻃﻮر ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدم ... ﻟﺒﻪ ﮔﻮﺷﯽ روي ﻟﺐ ... ﺧﻢ ﺷﺪه ﺑﻪ‬ ‫ﺳﻤﺖ ﺟﻠﻮ ... ﺧﺴﺘﻪ و ﭼﺸﻢ دوﺧﺘﻪ ﺑﻪ ﻋﮑﺲ ﺧﻨﺪان رﻫﺎ روي دﯾﻮار ﺗﻮي 61 ﺳﺎﻟﮕﯽ ﺗﻮ ﻟﺒﺎس ﻧﺎﻣﺰدي ﮐﺮم رﻧﮕﺶ ... در ﺣﺎﻟﯽ‬ ‫ﮐﻪ ﻣﻦ 7 ﺳﺎﻟﻪ ﺑﺎ ﭘﯿﺮاﻫﻦ ﭘﺮﻧﺴﺴﯽ ﮐﻨﺎرش ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﮔﻮﻧﺶ رو ﻣﯽ ﺑﻮﺳﯿﺪم ...‬ ‫رﻫﺎ ... رﻫﺎي دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﯽ ﻣﻦ ... رﻫﺎ ﺷﺪي ﺧﻮاﻫﺮم ... ﻣﻦ اﻣﺎ دﺳﺖ و ﭘﺎم ﺑﺴﺘﻪ اﺳﺖ ... ﺑﺴﺘﻪ: اه ...‬ ‫... اه ﺑﻠﻨﺪي ﮔﻔﺘﻢ و ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﻫﻤﻪ ﺟﺴﺎرﺗﻢ رو ﺟﻤﻊ ﮐﻨﻢ ... ﺗﻮ ﻫﯿﺴﺘﻮري ﮔﻮﺷﯿﻢ دﻧﺒﺎﻟﻪ ﺷﻤﺎره اي ﮔﺸﺘﻢ ﮐﻪ ﺧﺎن ﻋﻤﻮي ﺑﺪ‬ ‫ﺧﻠﻖ ... اون روز ﺑﺎﻫﺎش ﺑﻬﻢ زﻧﮓ زده ﺑﻮد ... ﭘﯿﺪاش ﮐﺮدم ... آب دﻫﻨﻢ رو ﻗﻮرت دادم ... ﺑﻪ ﺧﻮدم ﺗﺸﺮ زدم ... ﻫﻤﺮاز ﺧﻮدت رو‬ ‫ﺟﻤﻊ ﮐﻦ ... دﺳﺘﻢ دو ﺳﻪ ﺑﺎري ﺑﻪ ﺳﻤﺖ دﮐﻤﻪ ﺗﻤﺎس رﻓﺖ و ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺗﺎ در آﺧﺮ ﻓﺸﺎرش دادم ... ﺑﺎ ﺳﻮﻣﯿﻦ ﺑﻮق ﺻﺪاي ﻣﺤﮑﻤﺶ‬ ‫ﺗﻮي ﮔﻮﺷﯽ ﭘﯿﭽﯿﺪ ...‬ ‫ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﻟﺮزش ﺻﺪام رو ﺑﭙﻮﺷﻮﻧﻢ: اﻟﻮ ...‬ ‫اﻧﮕﺎر از ﺷﻨﯿﺪن ﺻﺪاي دﺧﺘﺮ ﭘﺸﺖ ﮔﻮﺷﯿﺶ ﺟﺎ ﺧﻮرد ... و اﯾﻦ ﻧﺸﻮن ﻣﯿﺪاد ﺷﻤﺎره ام رو ﺳﯿﻮ ﻧﺪاره ... ﭘﻮزﺧﻨﺪي ﺑﻪ ﺧﻮدم زدم ...‬ ‫آﺧﻪ دﺧﺘﺮ ﻣﮕﻪ ﺗﻮ رو اﯾﻨﺎ آدم ﺣﺴﺎب ﻣﯿﮑﻨﻦ ﮐﻪ ﺷﻤﺎره ات رو ﺳﯿﻮ ﮐﻨﻦ ...‬ ‫
- اﻟﻮ ... ﺑﻔﺮﻣﺎﯾﯿﺪ ...‬ ‫
- ﺟﻨﺎب اﻧﺘﻈﺎم؟‬ ‫
- ﺧﻮدم ﻫﺴﺘﻢ ﺧﺎﻧﻮم اﻣﺮﺗﻮن رو ﺑﻔﺮﻣﺎﯾﯿﺪ ...‬ ‫ﭼﻪ ﻗﺪر اﯾﻦ ﺑﺸﺮ ﺑﺪ اﺧﻼق ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﺳﻼم ﻫﻤﺮاز ﻫﺴﺘﻢ. ﺧﺎﻟﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ...‬ ‫ﭼﻨﺪ ﺛﺎﻧﯿﻪ اي ﻣﮑﺚ ﮐﺮد و ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺒﯽ ﮐﻪ ﭘﻨﻬﺎﻧﺶ ﻧﮑﺮده ﺑﻮد ﭘﺮﺳﯿﺪ: ﺳﻼم ... ﻫﺴﺘﻢ در ﺧﺪﻣﺘﺘﻮن ...‬ ‫ﻧﻔﺴﻢ رو ﺑﯿﺮون دادم ﺗﺎ ﮐﻤﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ آراﻣﺶ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ... اﻃﺮاﻓﺶ ﺷﻠﻮغ ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ راﺟﻊ ﺑﻪ ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺑﺎﻫﺎﺗﻮن ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﻢ ...‬ ‫
- اﺗﻔﺎﻗﯽ ﺑﺮاي ﻧﯿﻮﺷﺎ اﻓﺘﺎده؟‬ ‫ﭘﺲ اﯾﻦ ﺑﺸﺮ ﺑﻠﺪ ﺑﻮد ﻧﮕﺮان ﺑﺸﻪ ...‬ ‫
- راﺳﺘﺶ رو ﺑﺨﻮاﯾﺪ ... ﻧﻪ ... اﻣﺎ ... ﺧﻮب ... ﺷﻤﺎ ﮐﯽ وﻗﺖ دارﯾﺪ ﺑﺘﻮﻧﯿﻢ ﺑﺎﻫﻢ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﯿﻢ؟‬ ‫
- ﻣﻦ و ﺷﻤﺎ راﺟﻊ ﺑﻪ ﻧﯿﻮﺷﺎ؟!‬ ‫ﺧﯿﻠﯽ ﺑﻬﻢ ﺑﺮﺧﻮرد ... اﻧﮕﺎر ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺑﮕﻪ ﺗﻮ در ﺣﺪي ﻧﯿﺴﺘﯽ ﮐﻪ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﯿﻢ ...‬ ‫
- ﺑﻠﻪ ... ﺑﻨﺪه و ﺟﻨﺎب ﻋﺎﻟﯽ ... راﺟﻊ ﺑﻪ ﻧﯿﻮﺷﺎ ...‬ ‫ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﻟﺤﻨﻢ ﮐﻤﯽ ﮔﺴﺘﺎﺧﺎﻧﻪ اﺳﺖ اﻣﺎ واﻗﻌﺎ ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺷﺪه ﺑﻮدم ...‬ ‫
- ﻣﻄﻤﺌﻨﯿﺪ اﻻن ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﯿﻢ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﯿﻢ؟‬ ‫ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﻌﺪ از اﯾﻦ ﺣﺮﻓﺶ ﺻﺪاي ﺧﺎﻧﻤﯽ اوﻣﺪ از اون ﻃﺮف: دﮐﺘﺮ اﻧﺘﻈﺎم آﻗﺎي ﺧﻄﯿﺐ ﻣﻨﺘﻈﺮﺗﻮﻧﻦ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- ﺧﺎﻧﻮم؟‬ ‫... ﺟﻮاب ﻧﺪادم ...‬ ‫
- دﺧﺘﺮ ﺧﺎﻧﻮم ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﻫﺴﺘﻢ ...‬ ‫
- ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم ﺑﺎ اون ﺧﺎﻧﻮم ﻫﺴﺘﯿﺪ ...‬ ‫
- ﺧﯿﺮ ﻣﺨﺎﻃﺐ ﺑﻨﺪه از ﭘﻨﺞ دﻗﯿﻘﻪ ﭘﯿﺶ ﺷﻤﺎﯾﯿﺪ ...‬ ‫... دﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺰﻧﻤﺶ ... ﭼﻪ ﻣﻨﺘﯽ ﻫﻢ ﺳﺮم ﻣﯿﺬاره ... ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﮐﻤﯽ ﻟﺤﻨﻢ رو ﺟﺪي ﺗﺮ ﮐﻨﻢ ...‬ ‫
- ﺗﺼﻤﯿﻤﺘﻮن ﭼﯽ ﺷﺪ؟‬ ‫
- ﻣﻦ ﻓﺮدا ﺧﻮﻧﻪ ام ... ﻣﯽ دوﻧﻢ ﺑﺮاي دﯾﺪار ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻣﯿﺎﯾﺪ ... اون ﺟﺎ در ﺧﺪﻣﺘﺘﻮن ﻫﺴﺘﻢ ﺗﺎ ﺑﺎﻫﺎم ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﯿﻢ ...‬ ‫ﺑﻌﺪ از ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم و ﺑﻪ ﮔﻠﻨﺎر ﮐﻪ ﺑﻪ ﭼﺎر ﭼﻮب در اﺗﺎﻗﻢ ﺗﮑﯿﻪ داده ﺑﻮد ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ...‬ ‫ﭼﺸﻤﺎش ﻏﻢ داﺷﺖ: ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﻫﺴﺘﯽ ﻫﻤﺮاز؟‬ ‫
- ﭼﻪ ﻃﻮر ﻧﺒﺎﺷﻢ ... ﭼﻪ ﻃﻮر ﻧﺒﺎﺷﻢ؟ ﭼﯽ ﺷﺪ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺟﺎ رﺳﯿﺪﯾﻢ؟ ﻣﺮدك ﻣﻨﺖ ﺳﺮ ﻣﻦ ﻣﯿﺬاره ... ﻣﯽ ﮔﻢ ﻣﯽ ﺧﻮام راﺟﻊ ﺑﻪ ﻧﯿﻮﺷﺎ‬ ‫ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻢ آﻧﭽﻨﺎن ﺗﻌﺠﺐ ﻣﯿﮑﻨﻪ ﮐﻪ ﻧﮕﻮ؟ ﮔﻠﻨﺎر ... ﻣﻦ راﻫﻢ رو ﮐﻪ ﮔﻢ ﻧﮑﺮدم؟ ﮐﺮدم و ﺧﺒﺮ ﻧﺪارم؟‬ ‫ﮔﻠﻨﺎر ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ اوﻣﺪ و ﻣﺤﮑﻢ ﺑﻐﻠﻢ ﮐﺮد: ﻣﻦ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ رو ﻧﺪﯾﺪم ﺑﻪ اﻧﺪازه ﺗﻮ ﺗﻮي راه راﺳﺖ ﺑﺎﺷﻪ ... ﺗﻮ ﺳﺎﻟﻬﺎﺳﺖ داري ﺗﻨﻬﺎ‬ ‫زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯿﮑﻨﯽ ... از وﻗﺘﯽ ﻓﺴﻘﻞ ﺑﭽﻪ ﺑﻮدي ... اﻣﮑﺎﻧﺶ رو داﺷﺘﯽ ... زﯾﺒﺎﯾﯿﯿﺶ رو داﺷﺘﯽ. ﻃﺮﻓﺪاراي زﯾﺎدي داﺷﺘﯽ و داري ... اﻣﺎ‬ ‫ﻣﯽ ﺑﯿﻨﻢ ﮐﻪ دﻧﯿﺎ ﭼﻪ ﻗﺪر ﺗﻤﯿﺰ و ﺻﺎﻓﻪ ... ﺑﻪ ﺧﻮدت ﺷﮏ ﻧﮑﻦ ... ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ...‬ ‫دﺳﺘﻢ رو ﭘﺸﺖ ﮐﻤﺮش ﻗﻼب ﮐﺮدم ... ﺗﻮ دﻟﻢ ﺧﻮدا رو ﺷﮑﺮ ﮐﺮدم ﺑﻪ ﺣﻀﻮر اﯾﻦ ﺑﺮادر و ﺧﻮاﻫﺮ ... اﻋﺘﺮاف ﮐﺮدم ﭼﻪ ﻗﺪر ﺑﻪ‬ ‫آﻏﻮش اﺣﺘﯿﺎج داﺷﺘﻢ.‬ ‫ﭘﯿﺮاﻫﻦ ﻗﺮﻣﺰ ﺑﺘﻪ ﺟﻘﻪ اﯾﻢ ﮐﻪ ﺳﺒﮏ ﺑﻮد و راﺣﺖ رو ﭘﻮﺷﯿﺪم ... ﯾﻪ آراﯾﺶ ﻣﻼﯾﻢ ﮐﺮدم و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺳﺎﻟﻦ رﻓﺘﻢ ﮐﻪ ﮔﻠﻨﺎر در رو ﺑﻪ‬ ‫روي ﻣﻬﻤﻮن ﻫﺎ ﺑﺎز ﮐﺮده ﺑﻮد ...‬ ‫ﮐﯿﻮان ﺟﻌﺒﻪ ﺑﺰرﮔﯽ از ﺷﯿﺮﯾﻨﯽ دﺳﺘﺶ ﺑﻮد ... ﭘﺸﺖ ﺳﺮش آرﺗﺎم ﺑﻮد ... و دوﺳﺖ دﺧﺘﺮش ﺳﺘﺎره ... و دوﺳﺖ دﺧﺘﺮ ﮐﯿﻮان آرام ...‬ ‫ﺳﯿﺎﻣﮏ ﻣﻮزﯾﺴﯿﻦ ﻣﻌﺮوف . ﺑﺎﻫﻤﺸﻮن دﺳﺖ دادم ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﯽ ﺗﻌﺎرف ﻫﺮ ﮐﺪوم ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﯾﮑﯽ از ﻣﺒﻠﻬﺎ رﻓﺘﻦ و ﻧﺸﺴﺘﻦ ... ﮐﯿﻮان‬ ‫ﮐﻪ روي ﻫﭙﯽ ﭼﯿﺮ روي ﮔﻠﯿﻢ ﺧﻮدش رو ول ﮐﺮد: اي ول ﻋﺎﺷﻖ ﺧﻮﻧﺘﻢ ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم ... اﻣﺎ ﭼﺸﻤﻢ ﺳﻤﺖ در ﺑﻮد و ﻣﻨﺘﻈﺮ آدم اﺻﻠﯽ ... از در ﯾﻪ ﻓﺮﺷﺘﻪ وارد ﺷﺪ ... ﻣﺎﻧﺘﻮش دﺳﺘﺶ ﺑﻮد ... ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﺗﻮ‬ ‫راﻫﺮو در آورده ... ﭘﯿﺮاﻫﻦ ﻟﯿﻤﻮﯾﯽ رﻧﮓ آﺳﺘﯿﻦ ﺣﻠﻘﻪ اي و ﮐﻮﺗﺎﻫﯽ ﭘﻮﺷﯿﺪه ﺑﻮد ... از ﺟﻨﺲ ﺣﺮﯾﺮ ... ﺧﯿﻠﯽ زﯾﺒﺎ ﻧﺒﻮد ... اﻣﺎ اون‬ ‫ﭼﺸﻤﺎي ﺳﺒﺰش و ﻣﻮﻫﺎي ﺧﺮﻣﺎﯾﯽ روﺷﻨﺶ و اون ﻧﮕﺎه ﻣﻼﯾﻢ و ﻫﺎﻟﻪ و اﻧﺮژي ﮐﻪ ﺑﻪ ﻟﻄﺎﻓﺖ ﻫﻤﻮن ﺣﺮﯾﺮ ﺗﻨﺶ ﺑﻮد ... آدم رو‬ ‫ﻣﺴﺦ ﻣﯿﮑﺮد ... ﻗﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﻧﺒﻮد ... ﻣﺜﻞ ﻣﻦ ﻗﺪ ﻣﺘﻮﺳﻄﯽ داﺷﺖ و ﮐﻤﯽ ﺗﭙﻞ ﺑﻮد ... ﯾﻪ ﺗﭙﻠﯽ دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﯽ و ﺧﻮاﺳﺘﻨﯽ ...‬ ‫ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ اوﻣﺪ و ﻣﻦ ﺑﯽ اراده ﺧﻢ ﺷﺪم ﺗﺎ ﮔﻮﻧﻪ ﺑﺮﺟﺴﺘﻪ اش رو ﺑﺒﻮﺳﻢ ...‬ ‫
- ﺳﻼم ... ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮش اوﻣﺪي ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺑﻬﻢ زد: ﺳﻼم ... ﻫﻤﺮاز ﺟﻮن ... ﺗﻌﺮﯾﻔﺘﻮن رو از ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﺷﻨﯿﺪه ﺑﻮدم ... ﭼﻪ ﻗﺪر ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻢ ﻣﯿﺒﯿﻨﻤﺖ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﻫﻢ ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر ﻋﺰﯾﺰم ...‬ ‫ﮐﯿﻮان ﻫﻤﻮن ﻃﻮر ﮐﻪ وﻟﻮ ﺑﻮد: آوﯾﺴﺎ ﺧﻮﻧﺶ ﻫﻤﻮن ﻃﻮر ﮐﻪ ﺗﻮ ﺿﯿﺢ داده ﺑﻮدم ﻫﺴﺖ ﯾﺎ ﻧﻪ؟‬ ‫آوﯾﺴﺎ ﻣﺎﻧﺘﻮ و ﺷﺎﻟﺶ رو ﺑﻪ دﺳﺖ ﮔﻠﻨﺎر ﮐﻪ دﺳﺘﺶ رو دراز ﮐﺮده ﺑﻮد داد و ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ اﻃﺮاف اﻧﺪاﺧﺖ ... ﺑﻪ ﮔﻠﺪوﻧﻬﺎ ... ﺗﺎﺑﻠﻮﻫﺎ ...‬ ‫ﮐﺘﺎﺑﻬﺎ ... ﻓﯿﻠﻢ ﻫﺎ ... ﮔﻠﯿﻢ و ﮐﻮﺳﻨﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﺶ ﮐﺎر ﭼﺎپ دﺳﺖ ﯾﮑﯽ از دوﺳﺘﺎم ﺑﻮد ... ﻟﺒﺨﻨﺪي زد و ﻣﻦ اﻋﺘﺮاف ﮐﺮدم ﮐﻪ‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪش ﻓﻮق اﻟﻌﺎده زﯾﺒﺎﺳﺖ: آره ... ﺣﺘﯽ ﺧﻮد ﺧﻮﻧﻪ ﺧﻮﺷﮕﻞ ﺗﺮه ﮐﯿﻮان ... ﭼﻪ ﻗﺪر آراﻣﺶ ﺑﺨﺸﻪ ...‬ ‫ﺳﺘﺎره ﮐﻪ ﻣﺎﻧﺘﻮش رو ﺗﺎزه ﻋﻮض ﮐﺮده ﺑﻮد و دﺳﺘﺶ دور ﺑﺎزوي آرﺗﺎم ﺑﻮد روي ﮐﺎﻧﺎﭘﻪ ﻧﺸﺴﺖ: اﯾﻦ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﻪ ﻟﻄﺎﻓﺖ ﺻﺪاي ﻫﻤﺮازه‬ ‫...‬ ‫آوﯾﺴﺎ: آره ﻫﻤﺮاز ﺟﻮن ﺻﺪات ﻓﻮق اﻟﻌﺎده اﺳﺖ ...‬ ‫ﺳﻌﯿﺪ: ﻫﻤﺮاز داره ﯾﻪ ﮐﺎر دوﺑﻠﻪ ﻫﻢ اﻧﺠﺎم ﻣﯿﺪه ...‬ ‫ﻋﻠﯽ ﺳﯿﺒﯽ ﮐﻪ ﺗﻮي دﺳﺘﺶ ﺑﻮد رو ﮔﺎز ﻣﺤﮑﻤﯽ زد و ﻫﻤﻮن ﻃﻮر ﭼﺎر زاﻧﻮ ﻧﺸﺴﺖ روي زﻣﯿﻦ و ﭼﺸﻢ دوﺧﺖ ﺑﻪ ﻓﯿﻠﻤﻬﺎ: ﺧﺪاﯾﯿﺶ‬ ‫ﺑﻬﺖ ﻣﯿﺎد ﻧﻘﺶ ﻓﺮﺷﺘﻪ رو ﺑﺎزي ﮐﻨﯽ ...‬ ‫ﻣﻦ: ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﯽ ﺧﯿﺎل ﺑﺎ اﯾﻦ ﺗﻌﺮﯾﻔﺎي ﺷﻤﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﭘﺎم رو ﺑﻪ ﭘﺎﯾﻪ ﻣﺒﻞ ﺑﺒﻨﺪﯾﺪ ﺗﺎ ﭘﺮواز ﻧﮑﻨﻢ ...‬ ‫ﺳﻌﯿﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﺧﻨﺪﯾﺪ: راﺳﺘﯽ اﯾﻦ ﺳﯿﺎ ﮐﺠﺎﺳﺖ ...‬ ‫ﺑﺎ اوﻣﺪن اﺳﻢ ﺳﯿﺎ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ آوﯾﺴﺎ اﻧﺪاﺧﺘﻢ ﮐﻪ ﻏﺮق ﺻﺤﺒﺖ ﺑﺎ ﮔﻠﻨﺎر ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﺗﻮ راﻫﻪ ... ﺑﺎﯾﺪ ﻣﯽ رﻓﺖ ﺟﺎﯾﯽ ...‬ ‫ﻫﻤﻮن ﻟﺤﻈﻪ ﺻﺪاي زﻧﮓ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ... ﻋﻠﯽ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ آﯾﻔﻮن ﭘﺮﯾﺪ: ﻏﺬا ﺗﻤﻮم ﺷﺪ آﻗﺎ ﺗﺸﺮﯾﻒ ﺑﺒﺮﯾﺪ ...‬ ‫ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﺳﯿﺎ ﭼﯽ ﺟﻮاﺑﺶ رو داد ﮐﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﺧﻨﺪﯾﺪ و ﮔﻔﺖ: ﺟﻨﺎب ﻋﻔﺖ ﮐﻼم داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﺪ اﯾﻦ ﺟﺎ ﺧﺎﻧﻮاده ﻫﺴﺖ ...‬ ‫ﺳﯿﺎ ﺑﺎ ﺗﯿﭗ ﻫﻤﯿﺸﮕﯽ اش اﻣﺎ ﺳﺮ ﺑﻪ زﯾﺮ ﺗﺮ وارد ﺟﻤﻊ ﺷﺪ ... ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﻪ اﺳﺘﻘﺒﺎﻟﺶ رﻓﺘﻦ ... ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺧﯿﻠﯽ دوﺳﺘﺶ داﺷﺘﻦ ...‬ ‫ﮐﯿﻮان ﮐﻨﺎر ﺧﻮدش ﺟﺎ ﺑﺮاش ﺑﺎز ﮐﺮد ... ﺳﯿﺎ از ﮐﻨﺎرم رد ﺷﺪ ... ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺑﻬﻢ زد و زﯾﺮ ﭼﺸﻤﯽ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ آوﯾﺴﺎ ﮐﻪ ﺑﺎ اون ﻟﺒﺨﻨﺪ‬ ‫ﺧﻮاﺳﺘﻨﯿﺶ ﺑﻬﺶ ﺳﻼم ﮐﺮده ﺑﻮد ﮐﺮد: ﺳﻼم ... ﺧﻮش اوﻣﺪي ...‬ ‫آرﺗﺎم: ﻧﺎ ﻣﺮد. ﻓﻘﻂ آوﯾﺴﺎ ﺧﻮش اوﻣﺪه؟‬ ‫آرام: واﻻ ... دﻣﺖ ﮔﺮم ﺑﻪ روش آوردي ...‬ ‫ﺳﯿﺎ: ﺷﻤﺎﻫﺎ ﻫﻤﯿﺸﻪ آوﯾﺰون ﮔﺮدﻧﻪ ﻣﻨﻪ ﺑﯽ ﭼﺎره اﯾﺪ ... ﺣﺎﻻ ﺧﻮش آﻣﺪ ﮔﻮﯾﯽ ﻫﻢ ﻣﯿﺨﻮاﯾﺪ ...‬ ‫ﺑﺮاي ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺗﻮ ﻟﯿﻮاﻧﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻟﻨﮕﻪ ﺑﻪ ﻟﻨﮕﻪ ﺑﻮدن ﺷﺮﺑﺖ آوردم ... ﺑﺤﺚ داغ اﺟﺮاي ﺳﯿﺎوش اﯾﻨﺎ ﺑﻮد و ﻣﻦ ﭼﺸﻢ دوﺧﺘﻪ ﺑﻮدم ﺑﻪ ﺳﯿﺎ‬ ‫ﮐﻪ زﯾﺮ زﯾﺮﮐﯽ ﺑﻪ ﮔﻔﺘﮕﻮي ﮔﻠﻨﺎر و آوﯾﺴﺎ ﭼﺸﻢ دوﺧﺘﻪ ﺑﻮد ... دﻟﻢ ﮐﺒﺎب ﺑﻮد ﺑﺮاي اون ﻧﮕﺎه ﺟﺬاﺑﺶ ... آروم رﻓﺘﻢ ﭘﯿﺸﺶ و‬ ‫ﻧﺸﺴﺘﻢ ﮐﻨﺎرش ... ﮐﯿﻮان اون ور ﺗﺮ ﻣﺸﻐﻮﻟﻪ ﺗﻠﻔﻦ ﺣﺮف زدن ﺑﻮد ﮔﻔﺘﻢ: اﺣﻮال داداش ﺳﯿﺎي ﺧﻮدﻣﻮن ...‬ ‫
- ﺧﻮﺑﻢ ﻣﻤﻮش ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- ﭼﻪ ﻗﺪر ﺧﻮﺷﮕﻠﻪ ... ﺑﻬﺖ ﺣﻖ ﻣﯿﺪم ... اﻟﺤﻖ ﮐﻪ اون ﺷﻌﺮ در ﺧﻮرﺷﻪ ... ﭼﺮا ﺑﺎﻫﺎش ﮔﺮم ﻧﯿﻤﮕﯿﺮي؟‬ ‫ﯾﻪ ﻗﻠﭗ از ﺷﺮﺑﺘﺶ رو ﻧﻮﺷﯿﺪ: ﺳﺎﻋﺖ ﺗﻮي دﺳﺘﺶ رو دﯾﺪي؟ اﺣﯿﺎﻧﺎ ﻣﺎﺷﯿﻨﺶ ﮐﻪ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﭘﻨﭽﺮه ات ﭘﺎرك ﺷﺪه رو اﺻﻼ ﻧﺪﯾﺪي ...‬ ‫
- اﻧﻘﺪر ﻣﺎدي ﺑﻮدي ﻣﻦ ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﻢ؟!‬ ‫
- واﻗﻊ ﺑﯿﻦ ﺑﻮدم و ﺗﻮ ﺧﺒﺮ ﻧﺪاﺷﺘﯽ ﻣﻤﻮش ...‬ ‫آوﯾﺴﺎ: ﺳﯿﺎوش ... اون ﮐﺘﺎﺑﻪ ﮐﻪ ﮔﻔﺘﯽ ﺑﺮام ﻣﯿﺎري رو آوردي؟‬ ‫ﺳﯿﺎوش: ﺑﻠﻪ ... ﺗﻮ ﮐﯿﻔﻤﻪ ﯾﺎدت ﺑﺎﺷﻪ ﺑﻬﺖ ﺑﺪﻣﺶ ...‬ ‫آوﯾﺴﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪي از ﺳﺮ ﺷﻮق زد: واي ﺳﯿﺎوش ﺧﯿﻠﯽ ﮔﻠﯽ ...‬ ‫ﺳﯿﺎوش زﯾﺮ ﻟﺐ: آره ﺧﯿﻠﯽ ...‬ ‫ﻣﻦ: آوﯾﺴﺎ ﭼﻪ ﮐﺘﺎﺑﯽ ﻫﺴﺖ اﯾﻦ ﮐﺘﺎب؟‬ ‫
- ﺗﺤﻠﯿﻞ ﺷﻌﺮ ﻫﺎي ﺣﺎﻓﻆ ...‬ ‫
- ﺟﺪي؟ ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﯽ ﺳﯿﺎ ﮐﻠﯽ ﮐﻼﺳﺎي ﺣﺎﻓﻆ ﺷﻨﺎﺳﯽ رﻓﺘﻪ و ﺷﺎﯾﺪ ﺑﻬﺘﺮ از ﺣﺘﯽ اون ﮐﺘﺎﺑﺎ ﺑﺘﻮﻧﻪ ﮐﻤﮑﺖ ﮐﻨﻪ؟‬ ‫آوﯾﺴﺎ ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎي ﮔﺮد ﮔﻔﺖ: ﺟﺪي؟!‬ ‫ﺳﯿﺎ ﯾﺎ آرﻧﺞ ﮐﻮﺑﯿﺪ ﭘﻬﻠﻮم: ﭼﯽ ﮐﺎر ﻣﯿﮑﻨﯽ؟!‬ ‫
- ﻣﯽ ﺧﻮام ﺗﻮ رو ﻫﻤﻮﻧﯽ ﮐﻪ ﻫﺴﺘﯽ ﺑﺸﻨﺎﺳﻪ ... ﺧﻮدت رو ﺳﯿﺎي دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﯽ ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ از دﺧﺘﺮا آرزوﺷﻮﻧﻪ رو ازش درﯾﻎ ﻧﮑﻦ‬ ‫... ﻟﯿﺎﻗﺘﺖ رو داره ...‬ ‫ﺧﻮاﺳﺖ ﺟﻮاب ﺑﺪه ﮐﻪ آوﯾﺴﺎ ﮐﻨﺎرﻣﻮن ﻧﺸﺴﺖ ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺑﻬﺸﻮن زدم و آروم از ﮐﻨﺎرﺷﻮن ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ آرام و ﻋﻠﯽ و ﺳﻌﯿﺪ و ﺳﺘﺎره و ﺳﯿﺎﻣﮏ و آراﺗﺎم رﻓﺘﻢ ﮐﻪ ﮔﻠﻨﺎر رو‬ ‫دوره ﮐﺮده ﺑﻮدن رو داﺷﺘﻦ ﺳﺮ ﺑﻪ ﺳﺮش ﻣﯿﺬاﺷﺘﻦ ﮐﻪ دﮐﺘﺮه ...‬ ‫ﺳﺮم ﭘﺮ ﺑﻮد از ﺻﺪاي ﺣﺎﻣﯽ ﺧﺎن اﻧﺘﻈﺎم ... ﻗﻠﺒﻢ ﭘﺮ از ﻟﻄﺎﻓﺖ آوﯾﺴﺎ و ﻧﮕﺎﻫﻢ ﭘﺮ از ﺻﺤﻨﻪ اي ﮐﻪ آوﯾﺴﺎ ﭼﺎر زاﻧﻮ و ﺑﺎ ﺣﺪ اﮐﺜﺮ‬ ‫ﺗﻮﺟﻪ ﮐﻨﺎر ﺳﯿﺎ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و داﺷﺖ ﺳﺌﻮال ﻣﯿﭙﺮﺳﯿﺪ ...‬ ‫ﻣﻦ ﻧﻤﯽ ذاﺷﺘﻢ اﯾﻦ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺧﻮش ﺧﻠﻖ و ﺑﺎ ﻧﻤﮏ از ﮐﻨﺎر ﺳﯿﺎ دور ﺑﺸﻪ ... ﺳﯿﺎ ﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺗﻮ ﻧﺴﺘﻢ ﺷﻮ ر ﻫﯿﺠﺎﻧﺶ رو از ﻫﻤﯿﻦ ﺟﺎ‬ ‫ﺑﺒﯿﻨﻢ.‬ ‫ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﮐﻤﯽ ﺑﻪ ﺧﻮدم ﻣﺴﻠﻂ ﺑﺎﺷﻢ ... ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﻪ اﯾﻦ ﮔﻔﺖ ﮔﻮ اﻣﯿﺪ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮد ... ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﻣﻦ ﺧﻮدم ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﺑﻬﺶ‬ ‫اﻃﻤﯿﻨﺎﻧﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﺸﯿﺪم و ﺗﻘﻪ اي ﺑﻪ در زدم ...‬ ‫ﺻﺪاش ﭘﯿﭽﯿﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺑﻔﺮﻣﺎﯾﯿﺪ دﻋﻮﺗﻢ ﻣﯿﮑﺮد داﺧﻞ ... وارد اﺗﺎق ﮐﺎرش ﺷﺪم ... ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺷﯿﮏ و ﺑﺎ ﮐﺮوات ﮐﻨﺎر ﻣﯿﺰش اﯾﺴﺘﺎده‬ ‫ﺑﻮد و ﻓﻨﺠﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺣﺪس ﻣﯿﺰدم ﭼﺎي ﺑﺎﺷﻪ ﺗﻮي دﺳﺘﺶ ﺑﻮد ... ﺳﺎﻋﺖ 5 ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮ ﯾﻪ روز ﺗﺎﺑﺴﺘﺎﻧﯽ ﺑﻮد و ﻧﻮر ﻧﺸﺎط آوري از‬ ‫ﭘﻨﺠﺮه ﺳﺮ ﺗﺎ ﺳﺮي ﺗﺎ ﻧﯿﻤﻪ ﻫﺎي اﺗﺎق اوﻣﺪه ﺑﻮد ... ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم ﻓﻨﺠﺎن ﺗﻮي دﺳﺘﺶ رو روي ﻣﯿﺰ ﮔﺬاﺷﺖ و ﺳﻼم ﮐﺮد ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﺑﺮاي اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر اون ﭘﯿﺶ ﻗﺪم ﺳﻼم ﺷﺪ ... ﺳﻼﻣﯽ ﮐﺮدم ... و ﺑﺎ اﺷﺎره دﺳﺘﺶ ﺑﯿﺸﺘﺮ وارد اﺗﺎق ﺷﺪم ... ﻣﻮﻫﺎم رو ﯾﻪ دوﻧﻪ ﺑﺎﻓﺘﻪ‬ ‫ﺑﻮدم و ﭘﯿﺮاﻫﻦ آﺳﺘﯿﻦ ﮐﻮﺗﺎه ﺗﺎ ﺑﺎﻻي زاﻧﻮي آﺑﯽ رﻧﮕﯽ ﺗﻨﻢ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﮐﻤﯽ ﺳﻨﻢ رو ﺑﺎﻻﺗﺮ ﻧﺸﻮن ﻣﯽ ده ... ﮐﻔﺸﺎم ﮐﻤﯽ‬ ‫ﭘﺎﺷﻨﻪ داﺷﺖ و اﯾﻦ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯽ ﺷﺪ ﮐﻒ ﭘﺎرﮐﺘﻬﺎي ﭼﻮﺑﯽ ﺻﯿﻘﻞ ﺧﻮرده اﺗﺎﻗﺶ ﮐﻪ ﺑﻮي ﮔﺮﻣﯽ ﻫﻢ داﺷﺖ ﺗﻖ ﺗﻘﯽ اﯾﺠﺎد ﺑﺸﻪ ...‬ ‫اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﮐﻤﯽ ﻣﻮﺷﮑﺎﻓﺎﻧﻪ ﺗﺮ از ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﻨﻪ ... آرام روي ﻣﺒﻞ رو ﺑﻪ روش ﻧﺸﺴﺘﻢ و ﭘﺎﻫﺎم رو روي ﻫﻢ اﻧﺪاﺧﺘﻢ ...‬ ‫ﮐﻒ دﺳﺖ راﺳﺘﺶ رو ﺑﻪ ﻟﺒﻪ ﻣﯿﺰ ﺗﮑﯿﻪ داده ﺑﻮد و و دﺳﺖ ﭼﺶ ﻫﻢ ﺗﻮي ﺟﯿﺒﺶ ﺑﻮد ... ﺑﻪ ﺷﻠﻮار ﭘﺎرﭼﻪ اي زﻏﺎﻟﯽ رﻧﮕﺶ ﻧﮕﺎﻫﯽ‬ ‫اﻧﺪاﺧﺘﻢ ... ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮدم اﮔﺮ ﺳﯿﺎ ﺑﻮد اﻻن ﻣﯿﮕﻔﺖ ﺧﻂ اﺗﻮي ﺷﻠﻮاش ﻫﻨﺪوﻧﻪ ﻗﺎچ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ ...‬ ‫ﺑﺎ ﺗﺼﻮر اﯾﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﮐﻤﯽ ﻟﺒﺨﻨﺪ روي ﻟﺒﻢ اوﻣﺪ ﮐﻪ از ﻧﮕﺎه ﺗﯿﺰ ﺑﯿﻨﺶ ﭘﻨﻬﺎن ﻧﻤﻮﻧﺪ ...‬ ‫
- ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮش آﻣﺪﯾﺪ ﺧﺎﻧﻮم ...‬ ‫اذﻋﺎن ﮐﺮدم ﺑﻪ ﺷﺪت ﻣﺮد ﻣﺒﺎدي آداﺑﯿﻪ ... اﻟﺒﺘﻪ اﯾﻦ ﺗﺎ زﻣﺎﻧﯽ ﺻﺪق ﻣﯿﮑﺮد ﮐﻪ ﮐﺴﯽ ﭘﺎش رو ﻓﺮاﺗﺮ از ﻗﻮاﻧﯿﻦ ﻣﺴﺨﺮه اﯾﻦ ﺟﻤﺎﻋﺖ‬ ‫ﻧﺬاره ...‬ ‫
- ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻤﻨﻮﻧﻢ ﮐﻪ ﺑﺮام وﻗﺖ ﮔﺬاﺷﺘﯿﺪ ...‬ ‫ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯿﮑﻨﻤﯽ ﮔﻔﺖ و از اون ژﺳﺖ ﺟﺬاﺑﺶ در اوﻣﺪ و رﻓﺖ ﭘﺸﺖ ﻣﯿﺰ ﮐﻨﺪه ﮐﺎري ﺷﺪه ﻣﺎﻫﻮﺗﺶ ﻧﺸﺴﺖ روي ﺻﻨﺪﻟﯽ ﭼﺮﻣﺶ‬ ‫ﮐﻪ ﭘﺸﺘﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﻠﻨﺪي داﺷﺖ و زل زد ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎي ﻣﻦ ... ﻧﮕﺎه ﻣﺴﺘﻘﯿﻤﺶ ﺗﻤﺎم اﻋﺘﻤﺎد ﺑﻪ ﻧﻔﺴﯽ ﮐﻪ داﺷﺘﻢ رو ﻣﯿﮕﺮﻓﺖ ... اﯾﻦ‬ ‫ﺣﺎﻟﺖ رﺋﯿﺲ و ﻣﺮﺋﻮﺳﯽ رو دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... ﻣﺜﻞ ﯾﻪ رﻋﯿﺘﯽ ﺷﺪه ﺑﻮدم ﮐﻪ اوﻣﺪه از ارﺑﺎﺑﺶ در ﮐﻤﺎل ﺧﺸﻮع درﺧﻮاﺳﺘﯽ ﺑﮑﻨﻪ ﮐﻪ‬ ‫ﺧﻮب ﻫﻢ ﻣﯿﺪوﻧﺴﺖ اﻣﮑﺎن اﺟﺎﺑﺘﺶ ﮐﻤﻪ و ﻣﻦ از اﯾﻦ ﺣﺎﻟﺘﻤﻮن اﺻﻼ ﺧﻮﺷﻢ ﻧﻤﯿﻮﻣﺪ ...‬ ‫
- ﻣﻦ در ﺧﺪﻣﺘﺘﻮن ﻫﺴﺘﻢ ...‬ ‫دﺳﺘﺎم رو ﻣﺸﺖ ﮐﺮدم و ﺑﻪ ﺧﻮدم ﻟﻌﻨﺘﯽ ﻓﺮﺳﺘﺎدم ... ﻣﻦ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﺳﺨﺖ ﺗﺮﯾﻦ ﻧﻤﺎﯾﺸﻨﺎﻣﻪ ﻫﺎ رو اﺟﺮا ﮐﻨﻢ ﺣﺎﻻ ﺗﻮ‬ ‫ﭼﻬﺎر ﮐﻠﻤﻪ ﺣﺮف ﺣﺴﺎب ﻣﻮﻧﺪه ﺑﻮدم ...‬ ‫
- راﺳﺘﺶ رو ﺑﺨﻮاﯾﺪ دﻧﺒﺎﻟﻪ ﺟﻤﻠﻪ اي ﻫﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﺻﺤﺒﺘﻢ رو ﺑﺎﻫﺎش ﺷﺮوع ﮐﻨﻢ ...‬ ‫
- ﺷﻤﺎ از ﻫﺮ ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺻﻼح ﻣﯽ دوﻧﯿﺪ ﺷﺮوع ﮐﻨﯿﺪ ...‬ ‫ﮐﻼﻣﺶ ﯾﻪ ﮐﻼم ﺑﻮد و ﺧﻮﻧﺴﺮد اﻣﺎ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮد ...‬ ‫
- راﺳﺘﺶ رو ﺑﺨﻮاﯾﺪ اﯾﻦ ﺑﺤﺚ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﯾﻪ ﻣﺎﻣﻮرﯾﺖ از ﺳﻤﺖ ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺳﺖ ... اﻟﺒﺘﻪ ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﻫﻢ ﻫﺴﺖ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺧﯿﻠﯽ وﻗﺘﻪ ﻣﯽ ﺧﻮام‬ ‫ﻣﻄﺮح ﮐﻨﻢ ... اﻣﺎ ﺧﻮب ... ﭘﺪرﺗﻮن ... ﺑﮕﺬرﯾﻢ ... ﺷﻤﺎ ﻣﯽ دوﻧﯿﺪ ﮐﻪ ﻧﯿﻮﺷﺎ ﮐﻼس ﭘﯿﺎﻧﻮ داره ...‬ ‫ﮐﻤﯽ ﺑﻪ ﺻﻨﺪﻟﯿﺶ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺗﮑﯿﻪ داد: ﺑﻠﻪ ... در ﺟﺮﯾﺎن ﻫﺴﺘﻢ ... اﻟﺒﺘﻪ ﻣﻦ ﮐﺎرش رو دﯾﺪم و ﭼﻮن اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﮐﻤﯽ ﻋﻘﺒﻪ ﺳﺎﻋﺎت‬ ‫ﮐﻼﺳﺶ رو اﻓﺰاﯾﺶ دادم ...‬ ‫
- ﺧﻮب ﺷﻤﺎ ازش ﭘﺮﺳﯿﺪﯾﺪ ﮐﻪ اﺻﻼ دوﺳﺖ داره ﭘﯿﺎﻧﻮ ﺑﺰﻧﻪ؟‬ ‫ﮐﻤﯽ ﺳﺮ ﺟﺎش ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﺷﺪ ... اﯾﻦ ﺳﺌﻮاﻟﻢ ﭼﺮا اﻧﻘﺪر ﻋﺠﯿﺐ ﺑﻮد؟‬ ‫
- ﻣﻨﻈﻮرﺗﻮن رو درﺳﺖ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﻤﯽ ﺷﻢ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- ﻣﻨﻈﻮرم واﺿﺤﻪ ﺟﻨﺎب اﻧﺘﻈﺎم ﻣﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮب ﻣﯿﺪوﻧﻢ ﮐﻪ ﭘﯿﺎﻧﻮ رو ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﺗﻤﺎم ﺑﭽﻪ ﻫﺎي ﺧﺎﻧﺪاﻧﺘﻮن ﺑﻪ ﺧﺼﻮص دﺧﺘﺮﻫﺎ ﺑﻠﺪن و‬ ‫ﻣﯿﺰﻧﻦ و ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ واﺳﻄﻪ ﻫﻢ ﻫﺴﺖ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﻧﯿﻮﺷﺎ رو ﻣﺠﺒﻮر ﮐﺮدﯾﺪ ﮐﻪ ﭘﯿﺎﻧﻮ ﺑﺰﻧﻪ ...‬ ‫ﮐﻤﯽ اﺧﻤﺎش رﻓﺖ ﺗﻮ ﻫﻢ ﻣﻦ ﭘﯿﺶ ﺧﻮدم اﻋﺘﺮاف ﮐﺮدم واﻗﻌﺎ از اﯾﻦ ﮐﻪ اﯾﻦ اﺧﻢ ﻫﺎ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺗﻮي ﻫﻢ ﺑﺮه ﻣﯽ ﺗﺮﺳﯿﺪم ...‬ ‫
- دﻗﯿﻘﺎ ﻣﻨﻈﻮرﺗﻮن از ﻣﺠﺒﻮر ﮐﺮدﯾﺪ ﭼﯿﻪ ﺧﺎﻧﻮم؟‬ ‫ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﺸﯿﺪم و ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﺑﺎ ﻣﻼﯾﻢ ﺗﺮﯾﻦ ﺟﻤﻼت ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﻢ و ﮔﺮﻧﻪ ﺟﻮاﺑﻬﺎي ﺑﺴﯿﺎر ﮐﻮﺑﻨﺪه اي ﻫﻢ داﺷﺘﻢ: راﺳﺘﺶ رو‬ ‫ﺑﺨﻮاﯾﺪ ... ﻣﻦ ﺑﻬﺶ اﻓﺘﺨﺎر ﻣﯿﮑﻨﻢ و اﻟﺒﺘﻪ ﺑﺴﯿﺎر ﻫﻢ دوﺳﺖ دارم ﮐﻪ ﭘﯿﺎﻧﻮ ﺑﻠﺪ ﺑﺎﺷﻪ و ﺑﺰﻧﻪ ...‬ ‫
- ﺧﻮب ﭘﺲ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﮐﺠﺎﺳﺖ؟‬ ‫اﯾﻦ آدم واﻗﻌﺎ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﻤﯽ ﺷﺪ ﯾﺎ ﻣﻦ رو ﮔﯿﺮ آورده ﺑﻮد؟‬ ‫داﻣﻦ ﻟﺒﺎﺳﻢ رو ﮐﻤﯽ ﺗﻮي ﻣﺸﺘﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ: ﺟﻨﺎب اﻧﺘﻈﺎم ... ﻧﯿﻮﺷﺎ ﯾﻪ دﺧﺘﺮ 01ﺳﺎﻟﻪ اﺳﺖ ... ﯾﻪ دﺧﺘﺮ ﺧﺎﻧﻮم ﻋﺎﻗﻞ 01 ﺳﺎﻟﻪ ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ‬ ‫ﺧﻮب ﻫﻢ ﻫﻨﺮ رو ﻣﯿﺸﻨﺎﺳﻪ ... ﭼﺮا ﺑﻬﺶ اﯾﻦ ﻓﺮﺻﺖ رو ﻧﻤﯿﺪﯾﺪ ﺗﺎ ﺧﻮدش اﻧﺘﺨﺎب ﮐﻨﻪ ...‬ ‫
- ﺧﺎﻧﻮم ... ﻧﯿﻮﺷﺎ ﯾﻪ دﺧﺘﺮ ﺑﭽﻪ01 ﺳﺎﻟﻪ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ از ﻣﺴﺎﺋﻞ رو درﺳﺖ ﺗﺸﺨﯿﺺ ﻧﻤﯿﺪه ...‬ ‫دﯾﮕﻪ ﮐﻢ ﮐﻢ داﺷﺘﻢ ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﻣﯽ ﺷﺪم ... دﻫﻨﻢ ﻫﻢ ﺧﺸﮏ ﺷﺪه ﺑﻮد ... آب دﻫﻨﻢ رو ﻗﻮرت دادم: اون داره ﭘﺎ ﺑﻪ ﻧﻮﺟﻮاﻧﯽ ﻣﯿﺬاره‬ ‫... ﮐﻢ ﮐﻢ ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺑﻪ ﯾﻪ ﺧﺎﻧﻮم ﺟﻮان ﻣﯿﺸﻪ ... ﺑﺎﯾﺪ ﯾﺎد ﺑﮕﯿﺮه ﮐﻪ ﺣﻖ اﻧﺘﺨﺎب داره ...‬ ‫ﮐﻤﯽ روي ﻣﯿﺰ ﺧﻢ ﺷﺪ و دﺳﺘﻬﺎش رو ﺗﻮي ﻫﻢ ﻗﻔﻞ ﮐﺮد: ﺣﻖ اﻧﺘﺨﺎﺑﺶ رو ﮐﺴﯽ ازش ﮔﺮﻓﺘﻪ؟‬ ‫ﮐﻤﯽ روي ﻣﺒﻞ ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﺷﺪم و زل زدم ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎش ﮐﻤﯽ ﺟﺎ ﺧﻮرد: ﻧﮕﺮﻓﺘﻪ؟ ﺷﻤﺎ ازش ﭘﺮﺳﯿﺪﯾﺪ؟ ﺷﺎﯾﺪ ﺳﺎز دﯾﮕﻪ اي دوﺳﺖ‬ ‫داره ﺑﺰﻧﻪ؟ ﺷﺎﯾﺪ دوﺳﺖ داره ﮐﺎره دﯾﮕﻪ اي اﻧﺠﺎم ﺑﺪه ... ﺣﺘﯽ ﻟﺒﺎس ﻫﺎش رو ﻫﻢ اﻧﺘﺨﺎب ﻣﯽ ﮐﻨﯿﺪ ... اﯾﻦ ﺷﺎﻣﻞ ﺣﺎل ﮐﻮﺷﺎ ﻫﻢ‬ ‫ﻣﯿﺸﻪ. اﻣﺎ اون ﺑﭽﻪ اﺳﺖ و ﮐﻼ ﭘﺴﺮﻫﺎ ﮐﻤﺘﺮ روي اﯾﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﺣﺴﺎﺳﻦ ... ﻧﯿﻮﺷﺎ اﺣﺘﯿﺎج داره ﺑﯿﺸﺘﺮ درك ﺑﺸﻪ ...‬ ‫
- ﺧﺎﻧﻮم ﻣﺤﺘﺮم ﺷﻤﺎ ﻃﻮري ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ اﻧﮕﺎر ﻣﺎ اﯾﻦ ﺟﺎ دارﯾﻢ ﺷﮑﻨﺠﻪ اش ﻣﯿﮑﻨﯿﻢ ...‬ ‫ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺧﻮدش اﯾﻦ ﺷﮑﻨﺠﻪ ﻧﺒﻮد؟!‬ ‫
- اﻟﺒﺘﻪ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻣﻨﻈﻮرم ﻫﻤﭽﯿﻦ ﭼﯿﺰي ﻧﺒﻮد ... ﻣﻦ دارم ﻣﯿﮕﻢ ﺑﻬﺶ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﯾﻪ دﺧﺘﺮ ﮐﻪ ﮐﻢ ﮐﻢ ﺧﺎﻧﻮم ﻫﻢ ﻣﯿﺸﻪ ﻓﺮﺻﺖ ﺑﺪﯾﺪ‬ ‫راﺟﻊ ﺑﻪ ﻻ اﻗﻞ ﺗﻔﺮﯾﺤﺎﺗﺶ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﺑﮕﯿﺮه ...‬ ‫
- اون ﯾﻪ ﺧﺎﻧﻮم از ﺧﺎﻧﺪان اﻧﺘﻈﺎم ... ﺑﺎ ﻗﻮاﻧﯿﻦ و اﻟﺒﺘﻪ ﺑﺎ ﻧﻤﺎدﻫﺎي اﯾﻦ ﺧﺎﻧﻮاده ﺑﺰرگ ﻣﯿﺸﻪ ...‬ ‫
- ﺟﻨﺎب اﻧﺘﻈﺎم ... اﯾﻦ ﺟﺎ اﻧﮕﻠﺴﺘﺎن ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﭘﺎدﺷﺎﻫﯽ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ﮐﻪ ﺧﺎﻧﺪان ﻫﺎي اﺷﺮاﻓﯽ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ... اﯾﻦ ﺟﺎ اﯾﺮاﻧﻪ ... اﯾﻦ‬ ‫ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺑﻪ اﻧﺪازه ﮐﺎﻓﯽ ﺑﺮاي ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺑﻌﻨﻮان ﯾﻪ زن ... ﻣﺤﺪودﯾﺖ ﻫﺎﯾﯽ ﺧﻮاﻫﺪ آورد ﭼﺮا ﻣﺎ در داﺧﻞ ﻣﻨﺰل ﻫﻢ دارﯾﻢ اﺑﺘﺪاﯾﯽ ﺗﺮﯾﻦ‬ ‫آزادي ﻓﺮدﯾﺶ ﮐﻪ ﺣﻖ اﻧﺘﺨﺎب ﻟﺒﺎس و ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ اش ﻫﺴﺘﺶ رو ﻫﻢ ازش ﻣﯿﮕﯿﺮﯾﻢ ...‬ ‫ﻣﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﻗﺴﻢ ﺑﺨﻮرم ﮐﻪ ﺷﻮﮐﻪ ﺷﺪه ... اﺻﻼ اﻧﺘﻈﺎر اﯾﻦ ﻧﻄﻖ ﻏﺮا رو از ﻣﻦ ﻧﺪاﺷﺖ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ... ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﺗﻨﺪ رﻓﺘﻢ ... اﻣﺎ‬ ‫ﻧﻤﯽ ﮔﻔﺘﻢ ﻣﯽ ﻣﺮدم ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﭼﻨﺪ ﺛﺎﻧﯿﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻃﻮل ﻧﮑﺸﯿﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﻮدش ﻣﺴﻠﻂ ﺷﺪ ... ﺧﻮب ﻓﻬﻤﯿﺪه ﺑﻮدم ﮐﻪ روﻧﺪ اﯾﻦ ﮔﻔﺖ ﮔﻮ رو دوﺳﺖ ﻧﺪاره ... ﯾﺎ ﺷﺎﯾﺪ‬ ‫اﻧﺘﻈﺎر دﯾﮕﻪ اي داﺷﺘﻪ ...‬ ‫
- ﻣﺎ آزادﯾﯽ ازش ﺻﻠﺐ ﻧﮑﺮدﯾﻢ ... دارﯾﻢ ﯾﺎدش ﻣﯿﺪﯾﻢ درﺳﺖ زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﻪ ...‬ ‫
- آدﻣﻬﺎﯾﯽ ﯾﺎد ﻣﯿﮕﯿﺮن درﺳﺖ زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﻦ ﮐﻪ از درون ﺳﺎﻟﻢ ﺑﺎﺷﻦ ... روﺣﺸﻮن ﭘﺮ از ﻟﺞ ﺑﺎزي ﻧﺒﺎﺷﻪ ... ﺑﻠﺪ ﺑﺎﺷﻦ ﻟﺬت ﺑﺒﺮن ...‬ ‫ﻧﻔﺲ ﺑﮑﺸﻦ ... دﻧﯿﺎي ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺧﯿﻠﯽ رﻧﮕﯿﻪ و ﺧﯿﻠﯽ ﺣﺴﺎس ... اون ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﻫﺮ ﭼﯿﺰي ﻧﯿﺎز ﺑﻪ درك ﺷﺪن داره ...‬ ‫ﺧﻮﻧﺴﺮدﯾﺶ رو ﺣﻔﻆ ﮐﺮده ﺑﻮد اﻣﺎ ﮐﻤﯽ ﻫﻢ ﺳﺮ در ﮔﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد: ﻗﺒﻞ از ﺗﻤﺎم آزادي ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ دارﯾﺪ ازش دم ﻣﯽ زﻧﯿﺪ ... ﻧﯿﻮﺷﺎ‬ ‫ﺑﻌﻨﻮان ﯾﻪ دﺧﺘﺮ ﺧﺎﻧﻮم از ﯾﻪ ﺧﺎﻧﻮاده ﺑﻪ ﻧﺎم ﻣﻮﻇﻔﻪ ﻗﻮاﻧﯿﻦ رو ﯾﺎد ﺑﮕﯿﺮه ...‬ ‫ﻣﺸﺘﻢ رو ﻣﺤﮑﻢ ﺗﺮ ﮐﺮدم و ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﻧﻔﺲ ﺑﮑﺸﻢ ... اﯾﻦ آدم ﺗﻨﻬﺎ آدم روي زﻣﯿﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﯿﺘﻮﻧﺴﺖ ﺗﻤﺎم ﺧﻮش ﺑﯿﻨﯽ ﻫﺎي ﻣﻦ‬ ‫رو از ﺑﯿﻦ ﺑﺒﺮه و ﺗﺎ اﯾﻦ ﺣﺪ ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﮐﻨﻪ: اون ﻗﺒﻞ از اﯾﻦ ﮐﻪ از ﺧﺎﻧﺪان ﺷﻤﺎ ﺑﺎﺷﻪ ﺟﻨﺎب ... آدﻣﻪ ... و زﻧﻪ ... ﻣﺮدﺳﺎﻻراﻧﻪ دارﯾﺪ‬ ‫ﺑﺎﻫﺎش ﺑﺮ ﺧﻮرد ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ ...‬ ‫ﮐﻤﯽ روي ﻣﯿﺰ ﺧﻢ ﺷﺪ: ﻣﺮد ﺳﺎﻻراﻧﻪ اﺳﺖ ﮐﻪ ازش ﻣﯿﺨﻮاﯾﻢ ﻃﻮري ﻟﺒﺎس ﺑﭙﻮﺷﻪ ﮐﻪ ﺗﻮﺟﻪ ﺟﻠﺐ ﻧﮑﻨﻪ؟‬ ‫ﻣﻨﻈﻮرش ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ﺑﻪ ﻧﻮع ﻟﺒﺎس ﭘﻮﺷﯿﺪﻧﻪ اﻧﺪﮐﯽ ﺗﻮي ﭼﺸﻢ ﻣﻦ ﺑﻮد ... ﻣﻦ دﺧﺘﺮ ﺳﺒﮑﯽ ﻧﺒﻮدم ... ﻟﺒﺎﺳﻬﺎي ﺗﻨﮓ و ﯾﺎ آراﯾﺶ ﻫﺎي‬ ‫ﻏﯿﺮ ﻧﺮﻣﺎل ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﯾﻪ ﺗﯿﭗ ﻫﻨﺮي و ﺳﺎده داﺷﺘﻢ ...‬ ‫
- ﺟﻨﺎب اﻧﺘﻈﺎم ... اون ﯾﻪ زﻧﻪ ... و ﻫﺮ زﻧﯽ زﯾﺒﺎﺳﺖ ... و ﻫﺮ زﻧﯽ ﺗﻮﺟﻪ ﺟﻠﺐ ﻣﯿﮑﻨﻪ ... اﯾﻦ رو ﻫﺮ ﮔﺰ ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﯿﺪ ﺟﻠﻮش رو ﺑﮕﯿﺮﯾﺪ‬ ‫... ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺑﻪ زﯾﺒﺎﯾﯽ ﻣﺎدرﺷﻪ ... وﻗﺘﯽ ﺑﺎﻟﻎ ﺑﺸﻪ اﯾﻦ زﯾﺒﺎﯾﯽ ﻫﺎ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻫﻢ ﻣﯿﺸﻪ ... اون ﻣﻮﻗﻊ ﻫﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاﯾﺪ ﭘﯿﺮاﻫﻦ ﻫﺎي ﺗﻮر ﺗﻮري‬ ‫دﺧﺘﺮ ﺑﭽﻪ ﻫﺎي 5 ﺳﺎﻟﻪ رو ﺗﻨﺶ ﮐﻨﯿﺪ ﺗﺎ دﯾﺪه ﻧﺸﻪ؟‬ ‫رگ ﮔﺮدﻧﺶ ﮐﻤﯽ زده ﺑﻮد ﺑﯿﺮون ... ﻏﯿﺮﺗﯽ ﺷﺪه ﺑﻮد ﺑﺮاي ﺑﺮادر زاده 21 ﺳﺎﻟﺶ؟! داﺷﺘﻢ ﺳﮑﺘﻪ ﻣﯿﮑﺮدم از ﻧﮕﺎﻫﺶ ... دﻟﻢ‬ ‫ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﻫﻤﯿﻦ اﻻن در رو ﺑﺎز ﮐﻨﻢ و ﻓﺮار ﮐﻨﻢ ... از ﭘﺸﺖ ﻣﯿﺰش ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ... ﺗﺮﺳﯿﺪم و ﺗﻮي ﻣﺒﻞ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻋﻘﺐ رﻓﺘﻢ ...‬ ‫
- ﺣﻮاﺳﺘﻮن ﺑﻪ ﺟﻤﻼﺗﺘﻮن ﻫﺴﺖ دﺧﺘﺮ ﺧﺎﻧﻮم؟‬ ‫داد ﻧﺰده ﺑﻮد ... ﺗﻦ ﺻﺪاش ﺣﺘﯽ ﺑﺎﻻ ﻫﻢ ﻧﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ... اﻣﺎ ﻋﺠﯿﺐ ﺗﺮﺳﻨﺎك ﺷﺪه ﺑﻮد ... ﻣﻦ ﭼﻪ ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ اﯾﻦ ﺑﺸﺮ اﻧﻘﺪر ﻣﺘﻌﺼﺒﻪ‬ ‫... ﻣﻦ ﮐﻪ ﺣﺮف ﺑﺪي ﻧﺰده ﺑﻮد ...‬ ‫آب دﻫﻨﻢ رو ﻗﻮرت دادم ... ﮐﻒ دﺳﺘﺎم ﻋﺮق ﺳﺮدي ﮐﺮده ﺑﻮد: ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﺷﻤﺎ واﻗﻌﯿﺖ ﺑﻮدﻧﻪ ﯾﻪ دﺧﺘﺮ ﺟﻮان رو در ﺧﻮﻧﻪ‬ ‫ﺑﭙﺬﯾﺮﯾﺪ ...‬ ‫
- ﻣﺎ اﯾﻦ واﻗﻌﯿﺖ رو وﻗﺘﯽ ﺧﻮاﻫﺮ ﺷﻤﺎ ﺗﻮ ﺳﻦ 61 ﺳﺎﻟﮕﯿﺶ ﺑﻌﻨﻮان ﻋﺮوس اوﻣﺪ ﺧﻮﻧﻪ ﻣﺎ ﭘﺬﯾﺮﻓﺘﯿﻢ ...‬ ‫ﻣﻄﺮح ﮐﺮدن ﻣﺴﺌﻠﻪ رﻫﺎ اﯾﻦ وﺳﻂ ﺑﯽ ﺧﻮد ﺑﻮد ... ﺑﻐﺾ ﮐﺮدم ... اﯾﻦ ﻣﺮدي ﮐﻪ ﺳﻪ ﻣﺎه ﺑﻌﺪ از ﻣﺮاﺳﻢ ﻋﺮوﺳﯽ رﻫﺎ و ﺣﺎﻣﺪ رﻓﺘﻪ‬ ‫ﺑﻮد ... ﭼﻪ ﻣﯿﺪوﻧﺴﺖ ﺧﻮاﻫﺮ ﻣﻬﺮﺑﻮن و ﺑﺮه ﻣﻦ ﺗﻮ اﯾﻦ ﻋﻤﺎرت ﭼﯽ ﮐﺸﯿﺪه ... دﻫﻨﻢ رو ﺑﺎز ﮐﺮدم ﺗﺎ ﺟﻮاب ﺑﺪم ﮐﻪ ﺗﻘﻪ اي ﺑﻪ در‬ ‫ﺧﻮرد ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﺳﺮ ﺑﺮﮔﺮدوﻧﺪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ در و ﺑﻔﺮﻣﺎﯾﯿﺪي ﮔﻔﺖ ... زري ﺧﺎﻧﻮم ﺑﻮد: ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ آﻗﺎ ... ﺧﺎﻧﻮم ارﺷﺪي ﺗﺸﺮﯾﻒ آوردن ... ﮔﻮﯾﺎ اﯾﻦ‬ ‫ﺳﺎﻋﺖ ﻗﺮار داﺷﺘﯿﺪ ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺘﺶ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد: ﺗﺎ اﯾﻦ ﺟﺎ ﻫﻤﺮاﻫﯿﺸﻮن ﮐﻨﯿﺪ ...‬ ‫اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﻋﻠﻨﺎ ﯾﻌﻨﯽ ﺑﺤﺚ رو ﻗﻄﻊ ﮐﺮده ﺑﻮد و داﺷﺖ ﻣﯽ اﻧﺪاﺧﺘﺘﻢ ﺑﯿﺮون ... ﻫﯿﭻ ﻧﺘﯿﺠﻪ اي از اﯾﻦ ﺑﺤﺚ ﻧﮕﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم ... آدم‬ ‫ﺳﺨﺘﯽ ﺑﻮد ... ﺣﺘﯽ ﺷﺎﯾﺪ ﺳﺨﺖ ﺗﺮ از ﭘﺪرش ... و اﯾﻦ ﯾﻌﻨﯽ ﺷﮑﺴﺖ ...‬ ‫
- در ﻫﺮ ﺻﻮرﺗﯽ ﻣﻤﻨﻮن از وﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﮔﺬاﺷﺘﯿﺪ ... وﻟﯽ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ...‬ ‫ﻗﺒﻞ از اﯾﻨﮑﻪ ﺑﺘﻮﻧﻢ ﺟﻤﻠﻪ ام رو ﺗﻤﻮ ﮐﻨﻢ ... در ﺑﺎز ﺷﺪ و ﺧﺎﻧﻮم ﺟﻮان زﯾﺒﺎ و ﺧﻮش ﻗﺪ و ﻗﺎﻣﺘﯽ ﺗﻮ ﮐﺖ و ﺷﻠﻮار ﺧﻮش دوﺧﺖ و‬ ‫ﺷﺎل ﺣﺮﯾﺮي وارد اﺗﺎق ﺷﺪ ... ﻫﻤﺮاه ﺧﻮدش ﻋﻄﺮ ﮔﺮون ﻗﯿﻤﺘﯽ ﻫﻢ داﺧﻞ آورد ﻧﯿﻢ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﻪ ﺑﺎ اون ﭘﯿﺮاﻫﻦ ﻋﺮوﺳﮑﯽ‬ ‫اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد و ﭘﺎﻫﺎ و ﺳﺮ ﻟﺨﺘﻢ اﻧﺪاﺧﺖ و ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﺣﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﭘﺸﺖ ﻣﯿﺰش اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد و ﻫﻨﻮز ﻫﻢ رگ ﮔﺮدﻧﺶ ﻣﺸﺨﺺ ﺑﻮد ... و‬ ‫ﺳﻼﻣﯽ ﮐﺮد ﮐﻪ ﻣﻦ ﻧﻔﻬﻤﯿﺪم ﺑﻪ ﺧﻮدم ﺑﮕﯿﺮم ﯾﺎ ﻧﻪ ... در ﻫﺮ ﺻﻮرﺗﯽ دﯾﮕﻪ اون ﺟﺎ ﺟﺎي ﻣﻦ ﻧﺒﻮد ... از در اﺗﺎق ﺑﯿﺮون اوﻣﺪ و ﺑﻪ‬ ‫دﯾﻮار ﭘﺸﺖ در ﺗﮑﯿﻪ دادم ... ﺗﺎزه ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم زاﻧﻮﻫﺎم ﻣﯿﻠﺮزه ... ﺑﻪ ﺧﻮدم ﺗﺸﺮ زدم: ﺧﻮﺑﻪ ﻫﻤﺮاز ﺧﺎﻧﻮم ﻣﺜﻞ ﺑﻼ ﻧﺼﺒﺖ ازش‬ ‫ﻣﯿﺘﺮﺳﯽ و اﯾﻦ ﻧﻄﻖ رو ﮐﺮدي ... ﻣﺸﺘﯽ ﺑﻪ ﭘﺎي ﺧﻮدم زدم ... ﺣﺎﻻ ﺑﺎﯾﺪ ﭼﯽ ﺟﻮاب ﻧﯿﻮﺷﺎ رو ﻣﯿﺪادم؟‬ ‫اﻻن اﯾﻦ ﮔﻔﺖ ﮔﻮ ﺗﺎﺛﯿﺮي ﻫﻢ داﺷﺖ ﺑﻪ ﻧﻈﺮت؟‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺳﯿﺎ ﮐﺮدم ﮐﻪ داﺷﺖ ﺑﺮاي رﻓﺘﻦ روي ﺻﺤﻨﻪ آﻣﺎده ﻣﯿﺸﺪ ... ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮدم ﺑﺮه ﺗﺎ ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﺮم ﺧﻮﻧﻪ: اﯾﻦ ﮔﻔﺖ ﮔﻮ ﺑﯿﺸﺘﺮ از‬ ‫ﻗﺒﻞ اون رو از ﻣﻦ ﻣﺘﻨﻔﺮ و ﻣﻦ رو از اون ﻧﺎ اﻣﯿﺪ ﮐﺮد ﺳﯿﺎ ...‬ ‫
- ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﮔﻔﺖ ... اون ﯾﻪ آدم ﺗﺤﺼﯿﻞ ﮐﺮده اﺳﺖ ... آدم اﻧﺘﻈﺎر دﯾﮕﻪ اي از ﻣﺮدي داره ﮐﻪ دﮐﺘﺮه ... ﮐﻪ ﭼﻪ ﻣﯿﺪوﻧﻢ‬ ‫...‬ ‫
- ﺗﻮ ﺑﺎ آوﯾﺴﺎ ﭼﻪ ﮐﺮدي؟‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي ﮐﻪ روي ﻟﺒﺶ اوﻣﺪ رو دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ ... اﯾﻦ ﯾﻌﻨﯽ ﭼﻨﺪ ﭘﻠﻪ از ﻫﻔﺘﻪ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺟﻠﻮﺗﺮ ﺑﻮدﯾﻢ ﮐﻪ وﻗﺘﯽ اﺳﻢ اﯾﻦ دﺧﺘﺮ ﻣﯿﻮﻣﺪ‬ ‫آه ﻣﯿﮑﺸﯿﺪ ...‬ ‫
- ﻫﺮ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ﯾﻪ ﺑﺎر دﯾﻮان ﺣﺎﻓﻈﺶ رو ﻣﯿﺰﻧﻪ زﯾﺮ ﺑﻐﻠﺶ ﻣﯿﺎد ﺳﺌﻮال ازم ﻣﯿﭙﺮﺳﻪ ... اﯾﻦ ﻫﻔﺘﻪ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﻫﺮ روز دﯾﺪﻣﺶ ...‬ ‫ﯾﻪ اﺑﺮوم رو ﺑﺎﻻ اﻧﺪاﺧﺘﻢ: اﯾﻦ ﺧﻮﺑﻪ دﯾﮕﻪ؟‬ ‫ﻣﻮﻫﺎش رو ﺑﺎ ﮐﺶ ﻣﺤﮑﻢ ﺑﺴﺖ و روي ﺻﻨﺪﻟﯽ رو ﺑﻪ روﯾﯿﻢ ﻧﺸﺴﺖ: ﺧﻮب ﯾﺎ ﺑﺪش رو ﮔﺬر زﻣﺎن ﻣﺸﺨﺺ ﻣﯿﮑﻨﻪ ... ﻣﻦ از ﺑﻮدن‬ ‫در ﮐﻨﺎرش ﻟﺬت ﻣﯿﺒﺮم ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺑﻬﺶ زدم: ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ اون ﻫﻢ ﻫﻤﯿﻨﻄﻮره ...‬ ‫
- ﻣﺴﺌﻠﻪ اﯾﻨﻪ ﻣﻤﻮش ... اون ذاﺗﺎ ﯾﺎد ﮔﺮﻓﺘﻪ از ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﻟﺬت ﺑﺒﺮه ... ﻫﯿﺠﺎن زده ﺑﺸﻪ ... ﺑﺎ آدﻣﻬﺎ ﺑﻪ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﺷﮑﻞ ارﺗﺒﺎط ﺑﮕﯿﺮه ...‬ ‫دﺧﺘﺮ ﺑﺴﯿﺎر ﺧﻮش ﺑﯿﻦ و ﺷﺎدﯾﻪ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫دﺳﺘﯽ ﺑﻪ زاﻧﻮش زد و ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ: ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل ﻣﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﺳﻌﯽ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﻓﮑﺮ ﻧﮑﻨﻢ ... ﭼﻮن ﺧﻮب ﻣﯿﺪوﻧﻢ ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺑﺎ ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﻣﻦ‬ ‫دارم ﺣﺲ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺑﺴﯿﺎر ﻓﺎﺻﻠﻪ داره ... اﯾﻨﮑﻪ ﺗﺮﺟﯿﺢ ﻣﯿﺪم ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﻫﻢ راﺿﯽ ﺑﺎﺷﻢ ... ﻣﻦ ﺑﺮم ﮐﻪ ﮐﯿﻮان اﻻن ﻓﻐﺎﻧﺶ در ﻣﯿﺎد ...‬ ‫روي ﮐﺎﻧﺎﭘﻪ ﺧﻮﻧﻪ دراز ﮐﺸﯿﺪم ﭼﻨﺪ وﻗﺘﯽ ﺑﻮد ﺧﯿﻠﯽ دﻟﻢ ﺑﺮاﺷﻮن ﺗﻨﮓ ﺷﺪه ﺑﻮد ... آﻟﺒﻮم رو ﺑﺎز ﮐﺮدم ... ﯾﻪ ﺣﺰﻧﯽ ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ ﯾﻪ‬ ‫ﺷﺎدي دﯾﺪار ﻣﺠﺪد ﺑﻬﻢ وارد ﻣﯿﺸﺪ ... وﻗﺘﯽ اﯾﻦ آﻟﺒﻮم ﻗﺪﯾﻤﯽ ﭼﺮﻣﯽ ﻗﻬﻮه اي رو ﺑﺎز ﻣﯿﮑﺮدم ... ﻣﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﺷﺎﻧﺴﯽ ﺑﺮاي داﺷﺘﻦ‬ ‫ﻋﮑﺴﻬﺎي ﺧﺎﻧﻮدﮔﯽ ﻧﺪاﺷﺘﯿﻢ ... ﯾﻪ ﻗﻄﺮه اﺷﮏ از ﭼﺸﻤﻢ اﻓﺘﺎد روي ﻣﺸﻤﻌﯽ ﮐﻪ روي ﻋﮑﺲ رو ﭘﻮﺷﻮﻧﺪه ﺑﻮد ... دﺳﺖ ﮐﺸﯿﺪم ﺑﻪ‬ ‫ﭼﻬﺮه ﺧﻨﺪان ﻣﺎدرم در ﮐﻨﺎر ﭘﺪرم روز ﻋﺮوﺳﯿﺸﻮن ... ﻣﺎﻣﺎن ﻣﯿﮕﻔﺖ ﻋﮑﺴﺎي روز ﻋﺮوﺳﯽ اﮐﺜﺮا ﺳﻮﺧﺘﻪ ﺑﻮدن ... ﻫﻤﯿﻦ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪه‬ ‫ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﺎ ﮐﻼ ﺳﻪ ﯾﺎ ﭼﻬﺎر ﻋﮑﺲ از ﻋﺮوﺳﯿﺸﻮن داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﻢ ...‬ ‫ﺑﺎﯾﺪ ﻣﯽ رﻓﺘﻢ ﺑﻬﺸﺖ زﻫﺮا ﺧﯿﻠﯽ ﻫﺎ رو داﺷﺘﻢ اوﻧﺠﺎ ﺗﺎ ﺑﻬﺸﻮن ﺳﺮ ﺑﺰﻧﻢ ... ﻣﻄﻤﺌﻨﺎ ﺑﯿﺸﺘﺮ از آدﻣﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻗﻮﻟﯽ زﻧﺪه ﺑﻮدن و‬ ‫داﺷﺘﻦ ﻧﻔﺲ ﻣﯿﮑﺸﯿﺪن ...‬ ‫ﺑﺎ ﺷﻨﯿﺪن ﺻﺪاي زﻧﮓ ﮔﻮﺷﯿﻢ و دﯾﺪن ﺷﻤﺎره راﻣﯿﻦ ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﺟﻮاب دادم ... ﭼﻨﺪ وﻗﺘﯽ ﺑﻮد ﺧﯿﻠﯽ ﮔﺬارا ﻣﯿﺪﯾﺪﻣﺶ و اﯾﻦ وﻗﺖ‬ ‫ﺷﺐ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﻌﯿﺪ ﺑﻮد ﺗﻤﺎس ﺑﮕﯿﺮه ... ﺑﻌﺪ از ﺳﻼم و اﺣﻮال ﭘﺮﺳﯽ ﮐﻤﯽ ﻣﮑﺚ ﮐﺮد: ﻓﺮدا ... ﺑﻌﺪ از ﮐﻼس اﮔﻪ ﮐﺎر ﺧﺎﺻﯽ ﻧﺪاري ﻣﯽ‬ ‫ﺧﻮام دﻋﻮﺗﺖ ﮐﻨﻢ ﺟﺎﯾﯽ ...‬ ‫اﺑﺮوم ﭘﺮﯾﺪ ﺑﺎﻻ ... ﻫﺮ ﺟﻮر ﺣﺴﺎب ﮐﺘﺎب ﻣﯿﮑﺮدم درﺳﺖ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﻨﻈﻮرش ﻧﻤﯽ ﺷﺪم: ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ﮐﺠﺎ؟‬ ‫اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﮐﻤﯽ ﺧﻨﺪه اش ﮔﺮﻓﺖ از ﻟﺤﻦ ﭘﺮﺳﯿﺪﻧﻢ ...‬ ‫
- ﻧﻤﺎﯾﺸﮕﺎه ﯾﮑﯽ از دوﺳﺘﺎﻧﻢ ... ﺗﺎزﮔﯽ ﻫﺎ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ اﯾﺮان ... ﮐﺎراي ﺧﯿﻠﯽ ﺟﺎﻟﺒﯽ داره ... ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺪرن و زﯾﺒﺎﺳﺖ ... ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ از‬ ‫اون ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺨﺸﯽ از ﮐﺎراش ﻫﻢ ﭘﺮﻓﻮرﻣﻨﺴﻪ و ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ﺗﺌﺎﺗﺮ ﺑﺮات ﺟﺎﻟﺐ ﺑﺎﺷﻪ ...‬ ‫ﮐﻤﯽ ﻣﮑﺚ ﮐﺮدم ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد ﺧﻮﺑﯽ ﺑﻮد ... ﺑﺮاي ﻣﻦ ﻫﻢ ﺗﻨﻮﻋﯽ ﻣﯿﺸﺪ ﮐﻪ ﻣﺪﺗﻬﺎ ﺑﻮد ﺑﺮاي ﺧﻮدم ﺧﯿﻠﯽ وﻗﺖ ﻧﮕﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدم ... اﯾﻦ‬ ‫روﻧﺪ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدن ﺑﻪ ﮔﺬﺷﺘﻪ و ﻏﺼﻪ ﺧﻮردن ﺑﻪ ﺣﺎل ﺑﭽﻪ ﻫﺎ اﮔﻪ اداﻣﻪ ﭘﯿﺪا ﻣﯿﮑﺮد ﺟﻮﻧﯽ ﺑﺮاي ﻣﺒﺎرزه ﺑﺮاﻣﻮن ﺑﺎﻗﯽ ﻧﻤﯽ ﻣﻮﻧﺪ از‬ ‫ﻃﺮﻓﯽ ﻫﻢ ...‬ ‫... ﺗﻌﻠﻠﻢ رو ﮐﻪ دﯾﺪ اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﮐﻤﯽ ﻧﺎراﺣﺖ ﺷﺪ: ﯾﻌﻨﯽ ﯾﻪ ﻧﻤﺎﯾﺸﮕﺎه اوﻣﺪن ﺑﺮاي دﯾﺪن ﮐﺎر ﺑﺮاي ﯾﻪ ﺧﺎﻧﻮم ﻫﻨﺮﻣﻨﺪ اﻧﻘﺪر ﻧﯿﺎز‬ ‫ﺑﻪ ﻓﮑﺮ ﺑﺮاي ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﯿﺮي داره؟ ﯾﺎ ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻢ ﻣﻮﺿﻮع ﭼﯿﺰ دﯾﮕﻪ ﺳﺖ؟‬ ‫... ﻟﺤﻦ دﻟﺨﻮرش ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ از دﺳﺖ ﺧﻮدم ﻧﺎراﺣﺖ ﺑﺸﻢ: اﻟﺒﺘﻪ ﮐﻪ ﭼﯿﺰ ﺧﺎﺻﯽ ﻧﯿﺴﺖ ... ﺑﺴﯿﺎر ﻫﻢ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﻣﯿﺸﻢ داﺷﺘﻢ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ‬ ‫ام رو ﺗﻮ ذﻫﻨﻢ ﻣﺮور ﻣﯿﮑﻨﻢ ...‬ ‫اﯾﻦ ﺑﺎر ﺻﺪاش ﺣﻘﯿﻘﺘﺎ ﭘﺮ از ﻧﺸﺎط ﺷﺪ: ﺧﻮب ﭘﺲ ... ﻓﺮدا ﺑﻌﺪ از ﮐﻼس ﺑﺎ ﻫﻢ ﻣﯿﺮﯾﻢ ...‬ ‫ﺑﭽﻪ ﻫﺎ دﺳﺘﻪ ﺟﻤﻌﯽ ﺗﻮ ﮐﻼس ﯾﻪ رﺑﻊ از وﻗﺖ ﮐﻼس رو ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺗﺎ ﺑﻬﻢ ﺑﮕﻦ ﺧﻮﺷﮕﻞ ﺷﺪم و ﻟﺒﺎﺳﻢ ﺑﻬﻢ ﻣﯿﺎد ... از اون ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ‬ ‫ﻋﺼﺮ ﺑﻌﺪ از ﮐﻼس ﻗﺮارﻣﻮن ﺑﻪ رﻓﺘﻦ ﺑﻪ اﻓﺘﺘﺎﺣﯿﻪ ﻧﻤﺎﯾﺸﮕﺎه دوﺳﺘﺶ ﺑﻮد ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﻫﻤﯿﺸﻪ آراﯾﺶ داﺷﺘﻢ ... ﯾﻪ ﭘﺎﻧﭽﻮي ﺳﻮرﻣﻪ اي‬ ‫ﭘﻮﺷﯿﺪه ﺑﻮدم ﺑﺎ ﺷﻠﻮرا ﺗﻨﮓ ﺳﻮرﻣﻪ اي و ﮐﯿﻒ و ﮐﻔﺶ و ﺷﺎل ﺻﻮرﺗﯽ ﭼﺮك و ﻣﻮﻫﺎم رو ﻫﻢ ﺑﺎز ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدم ﺗﺎ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ‬ ‫ﮔﺮدﻧﺒﻨﺪ ودﺳﺖ ﺑﻨﺪﻫﺎي ﭘﺮ ﻣﻬﺮه ﺑﻪ رﻧﮕﻬﺎي ﺧﯿﻠﯽ ﺷﺎد از ﺧﻮدم آوﯾﺰون ﮐﺮده ﺑﻮدم ... ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪه ﺑﻮد ﺳﻨﻢ ﮐﻤﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫از 71 ﺳﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﺣﺪس ﻣﯿﺰدن ﻧﺸﻮن ﺑﺪه و ﺑﻪ ﻗﻮل ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺣﺎﻻ ﺷﺒﯿﻪ ﯾﻪ ﺧﺎﻧﻮم ﺑﺎزﯾﮕﺮ ﺷﺪه ﺑﻮدم ... ﻃﻮل ﮐﺸﯿﺪ ﺗﺎ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ‬ ‫ﺗﻤﺮﮐﺰ ﮐﻼس رو از ﺳﺮ و وﺿﻌﻢ ﺑﻪ درس ﺟﻤﻊ ﮐﻨﻢ ...‬ ‫ﺑﻌﺪ از ﺗﻤﻮم ﺷﺪن ﮐﻼس و ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ از ﺑﭽﻪ ﻫﺎ اﯾﺴﺘﺎدم وﺳﻂ راﻫﺮو ... آﻣﻮزﺷﮕﺎه ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﺧﺎﻟﯽ ﺑﻮد ... ﺧﺎﻧﻮم ﻣﯿﺮ ﺟﻌﻔﺮي ﭘﺸﺖ‬ ‫ﻣﯿﺰش ﻧﺒﻮد و ﻣﻦ ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﻢ راﻣﯿﻦ ﮐﺠﺎﺳﺖ ... دﺳﺖ ﺑﺮدم ﻣﻮﺑﺎﯾﻠﻢ رو در ﺑﯿﺎرم ﮐﻪ از ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﺻﺪاﯾﺶ رو ﺷﻨﯿﺪم ﭼﺮﺧﯿﺪم ﺑﻪ‬ ‫ﭘﺸﺖ ﮐﻪ داﺷﺖ ﺑﺎ ﻣﻮﺑﺎﯾﻠﺶ ﺣﺮف ﻣﯿﺰد ... ﺑﺎ دﯾﺪﻧﻢ ﮐﻤﯽ اﯾﺴﺘﺎد و ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد ... ﺧﻮب از اون ﺗﯿﭗ ﺑﭽﻪ ﻣﺪرﺳﻪ اي‬ ‫ﻫﻤﯿﺸﮕﯽ ﮐﻪ اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ دﯾﺪه ﺑﻮد اﺛﺮي ﻧﺒﻮد اﻣﺎ ﯾﻌﻨﯽ اﻧﻘﺪر ﺗﻐﯿﯿﺮ ﮐﺮده ﺑﻮدم؟‬ ‫ﮔﻮﺷﯽ رو ﻗﻄﻊ ﮐﺮد ... ﺧﻮدش ﻫﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﻪ ﺧﻮدش رﺳﯿﺪه ﺑﻮد ﺑﺎ ﮔﺎم ﺑﻠﻨﺪي ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ اوﻣﺪ: ﺑﻪ ﺑﻪ ﺑﺎﻧﻮ ... ﺣﺎﻟﺘﻮن ﭼﻪ ﻃﻮره؟‬ ‫ﯾﮑﻢ از ﻟﺤﻦ ﺷﺎد و ﭘﺮ از ﺧﺠﺴﺘﮕﯽ اﺣﻮال ﭘﺮﺳﯿﺶ ﺧﻮﺷﻢ ﻧﯿﻮﻣﺪ ... اﺻﻼ از اﯾﻦ ﮐﻪ اﻧﻘﺪر واﺿﺢ ﺑﻪ روم آورده ﺑﻮد ﮐﻪ از ﻧﻈﺮش‬ ‫ﺗﻐﯿﯿﺮ ﮐﺮدم ﻫﻢ ﺧﻮﺷﻢ ﻧﯿﻮﻣﺪ ... ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﺗﺎ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﻢ ﺟﺪي ﺑﺎﺷﻢ: ﺧﻮﺑﻢ ...‬ ‫از ﻟﺤﻨﻢ ﮐﻤﯽ ﺟﺎ ﺧﻮرد اﻣﺎ ﻫﻨﻮز اون ﺑﺮق ﺗﻮي ﻧﮕﺎﻫﺶ ﺑﻮد: اﮔﻪ ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻬﻢ ﻓﺮﺻﺖ ﺑﺪﯾﺪ ﻣﯽ رم ﺳﻮﺋﯿﭻ ﻣﺎﺷﯿﻦ رو ﻣﯿﺎرم ...‬ ‫ﺳﺮ راه ﻫﻢ ﯾﻪ ﺗﻮﻗﻒ ﮐﻮﺗﺎه ﺑﺎﯾﺪ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ﮔﻠﯽ ﮐﻪ ﺳﻔﺎرش دادم رو ﺗﺤﻮﯾﻞ ﺑﮕﯿﺮم ...‬ ‫ﺑﻮدن ﺗﻮ ﻓﻀﺎي ﻣﺎﺷﯿﻨﺶ رو ﻫﻢ دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ و ﻫﻢ ﻣﻌﺬب ﺑﻮدم ... اﮔﺮ اون ﻧﮕﺎﻫﻬﺎي ﮔﺎه و ﺑﯽ ﮔﺎه و ﭘﺮ از ﺷﺎدﯾﺶ ﻧﺒﻮد ﺷﺎﯾﺪ‬ ‫ﻣﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ از ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ ﺟﺬاﺑﯽ ﮐﻪ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻟﺬت ﺑﺒﺮم ... اﻣﺎ اﻟﺤﻖ ﮐﻪ ﻣﺮد ﺧﻮش ﺳﻠﯿﻘﻪ اي ﺑﻮد ﺳﺒﺪ ﮔﻞ ﺑﺴﯿﺎر زﯾﺒﺎﯾﯽ‬ ‫ﺳﻔﺎرش داده ﺑﻮد ﮐﻪ ﻋﻄﺮ ﻣﺴﺖ ﮐﻨﻨﺪه اش ﺗﻮي ﻣﺎﺷﯿﻦ ﭘﯿﭽﯿﺪه ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﮔﻞ دوﺳﺖ داري؟‬ ‫ﭼﺸﻤﻢ رو از ﺻﻨﺪﻟﯽ ﭘﺸﺖ ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﭼﺮﺧﯿﺪم ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ: ﺷﻤﺎ ﯾﻪ ﺧﺎﻧﻮم ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺸﻮن ﺑﺪه ﮔﻞ دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ... ﺣﺘﯽ اﮔﻪ‬ ‫ﮔﻞ ﻣﺎﻟﻪ ﺧﻮدش ﻫﻢ ﻧﺒﺎﺷﻪ ...‬ ‫ﺧﻨﺪﯾﺪ: ﻣﻌﺪود ﺧﺎﻧﻮﻣﯽ ﻣﺜﻠﻪ ﺗﻮا ﺑﺎﻧﻮ ... ﮐﻪ از زﯾﺒﺎﯾﯽ ﻫﺎ ﻟﺬت ﺑﺒﺮه ﺣﺘﯽ اﮔﻪ ﺑﺮاي ﺧﻮدش ﻧﺒﺎﺷﻪ ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم و ﯾﮑﯽ از ﮔﺮدﻧﺒﻨﺪﻫﺎي ﭘﺮ ﻣﻬﺮه و ﺑﻠﻨﺪم رو ﮔﺮﻓﺘﻢ دﺳﺘﻢ: ﻧﮕﯿﺪ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺧﻮاﯾﺪ ﺟﻨﮓ ﻣﺮداﻧﻪ زﻧﺎﻧﻪ راه ﺑﻨﺪازﯾﺪ ...‬ ‫دﺳﺘﺎش رو ﺑﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﺗﺴﻠﯿﻢ ﺑﺎﻻ ﺑﺮد: ﻣﻦ ﮐﻪ ﺗﺴﻠﯿﻤﻢ از ﺣﺎﻻ ... وﻗﺘﯽ ﻣﯿﺸﻪ از ﭼﯿﺰﻫﺎي زﯾﺒﺎ ﺗﺮي ﺣﺮف زد ﭼﺮا ﺟﺪل؟ ﻣﺜﻼ از‬ ‫ﻧﻤﺎﯾﺸﯽ ﮐﻪ داري اﺟﺮا ﻣﯽ ﮐﻨﯽ؟ از ﺧﻮدت؟‬ ‫... از ﻣﻦ؟ ﭘﺲ از ﻧﻈﺮش ﻣﻦ ﻫﻢ ﺟﺰء ﭼﯿﺰﻫﺎي زﯾﺒﺎﺗﺮ ﺑﻮدم؟‬ ‫
- از ﻣﻦ ﭼﯿﺰي ﻫﻢ ﻫﺴﺖ ﮐﻪ ﻧﺪوﻧﯿﺪ ... ﻣﻦ ﮐﻪ دﻓﺘﺮ ﮐﻮدﮐﯿﻢ ﭘﯿﺶ ﺷﻤﺎ ﺑﺎزه ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﺑﻪ ﺗﺎزﮔﯽ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم ﮐﻪ در ﺣﻘﯿﻘﺖ ﭼﯿﺰي ازت ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ... اون دﻓﺘﺮي ﻫﻢ ﮐﻪ ازش ﺣﺮف ﻣﯿﺰﻧﯽ رو ﻣﻦ اﺷﺘﺒﺎه ﺧﻮﻧﺪم‬ ‫... ﯾﺎ ﺷﺎﯾﺪ اﻧﻘﺪر ﺑﺪ ﺧﻂ و ﺧﻂ ﺧﻄﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻢ روي ﻣﺘﻨﺶ ﺗﻤﺮﮐﺰ ﮐﻨﻢ ...‬ ‫... ﮐﻨﺎﯾﻪ اش رو ﺗﻤﯿﺰ درﯾﺎﻓﺖ ﮐﺮدم ... ﻣﻨﻈﻮرش ﺑﻪ ﺣﻮاﺷﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﻦ ﺧﻮدم ﺑﺮاي ﺧﻮدم اﯾﺠﺎد ﮐﺮده ﺑﻮدم و ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﺧﻮده‬ ‫ﻣﻦ رو ﺑﺸﻨﺎﺳﻪ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﮔﺮدﻧﺒﻨﺪم رو رﻫﺎ ﮐﺮدم و ﺧﯿﺮه ﺷﺪم ﺑﻪ ﺷﻤﺎرش ﻣﻌﮑﻮس ﭼﺮاغ ﻗﺮﻣﺰي ﮐﻪ ﭘﺸﺘﺶ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮدﯾﻢ: ﻫﻤﻪ آدﻣﻬﺎ دوره ﻧﻮﺟﻮاﻧﯽ و‬ ‫ﮐﻮدﮐﯿﺸﻮن ﺑﺪ ﺧﻄﻦ ... ﻃﻮل ﻣﯿﮑﺸﻪ ﺗﺎ ﯾﺎد ﺑﮕﯿﺮن ﻗﻠﻢ زﻧﺪﮔﯽ رو درﺳﺖ دﺳﺘﺸﻮن ﺑﮕﯿﺮن ... اون وﻗﺘﻪ ﮐﻪ ﮐﺴﺎﯾﯽ ﺑﺮاﺷﻮن ﺛﺎﺑﺖ‬ ‫ﻣﯽ ﻣﻮﻧﻦ ﮐﻪ ﻣﻮﻗﻊ ﻫﻤﻮن ﺑﺪ ﺧﻄﯽ ﻫﺎ ﭘﺸﺘﺸﻮن ﺑﻮدن ﯾﺎ در ﮐﻨﺎرﺷﻮن اﯾﺴﺘﺎدن ...‬ ‫دﺳﺘﺎش رو ﻣﺸﺖ ﮐﺮده ﺑﻮد دور ﻓﺮﻣﻮن ... دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﺎ ﮐﻨﺎﯾﻪ ﻫﺎ در ﮐﻨﺎر ﻫﻢ ﺑﺎﺷﯿﻢ ... ﻣﻦ واﻗﻌﺎ ﺑﻌﻨﻮان ﯾﻪ‬ ‫دوﺳﺖ اﯾﻦ ﻣﺮد رو دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ ... ﺑﺎ ﺳﻮاد ... ﺑﺎ ﻓﺮﻫﻨﮓ و ﺑﺎ ﮐﻼس ﺑﻮد ... ﻣﯽ ﺷﺪ ﺑﺎﻫﺎش ﺑﻮد و ﻟﺬت ﺑﺮد ... اﻣﺎ ﺑﺎ اﻧﮕﺸﺖ‬ ‫ﮔﺬاﺷﺘﻦ روي ﮔﺬﺷﺘﻪ اي ﮐﻪ ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﻪ اﺻﺮاري ﻫﻢ ﺑﻬﺶ داﺷﺖ زﺑﻮن دراز ﻣﻦ رو ﮐﺎر ﻣﯽ اﻧﺪاﺧﺖ ...‬ ‫ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺤﺚ رو ﻋﻮض ﻣﯿﮑﺮدم.‬ ‫ﺑﺎرﻫﺎ ﺑﺮاي ﮐﺎرﻫﺎي دوﺳﺘﺎي ﺧﻮدم ﭘﺎ ﺗﻮ اﯾﻦ ﮔﺎﻟﺮي ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدم اﻣﺎ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ اون ﻗﺪر ﺗﺰﺋﯿﻨﺎت ﻟﻮﮐﺴﯽ ﻧﺪاﺷﺖ ... ﺳﺒﺪ ﮔﻠﻬﺎي‬ ‫ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺰرگ و آدﻣﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺷﺒﯿﻪ ﺑﻪ ﺑﺎﻧﮑﺪارﻫﺎ ﯾﺎ ﺗﺠﺎر ﺧﯿﻠﯽ ﻟﻮﮐﺲ ﺑﻮدن ﺗﺎ ﻫﻨﺮﻣﻨﺪﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺮاي دﯾﺪن ﮐﺎرﻫﺎي دوﺳﺖ ﯾﺎ‬ ‫ﻓﺎﻣﯿﻞ اوﻣﺪه ﺑﻮدن ... راﻣﯿﻦ ﮐﻨﺎرم ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺖ ﺑﺎ ﺳﺒﺪ ﮔﻞ آرام ﺑﺎ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻤﯽ ازم ﻗﺪم ﺑﺮ ﻣﯿﺪاﺷﺖ ... ورودﻣﻮن ﺑﻪ ﮔﺎﻟﺮي‬ ‫ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺗﺎ ﻫﻤﻬﻤﻪ ﻧﺴﺒﺘﺎ ﺿﻌﯿﻔﯽ رو ﺑﺸﻨﻮم و ﺑﻮي ﺷﻤﻌﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ روﺷﻦ ﮐﺮده ﺑﻮدن ﺑﺎ ﻋﻄﺮ ﻣﺨﻠﻮط ﺷﺪه ﺑﻮد ... راﻣﯿﻦ ﺳﺮي‬ ‫ﺗﻮي ﺳﺎﻟﻦ ﭼﺮﺧﻮﻧﺪ و ﮐﺴﯽ رو ﮐﻪ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﻧﺪﯾﺪ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ... روي ﻣﯿﺰ ورودي ﮐﻪ ﭘﺮ از ﮔﻞ ﺑﻮد ... ﺳﺒﺪ ﮔﻠﺶ رو ﮔﺬاﺷﺖ و ﺑﻌﺪ‬ ‫ﺑﯽ ﻫﻮا دﺳﺘﺶ رو ﭘﺸﺘﻢ ﮔﺬاﺷﺖ و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﭼﭗ ﻫﺪاﯾﺘﻢ ﮐﺮدم. از اﯾﻦ ﺑﺮ ﺧﻮرد ﻓﯿﺰﯾﮑﯽ راﺿﯽ ﻧﺒﻮدم ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺑﻪ 03 ﺛﺎﻧﯿﻪ ﻫﻢ‬ ‫ﻧﮑﺸﯿﺪ ...‬ ‫ﻫﻢ ﮔﺎم ﺷﺪم ﺑﺎﻫﺎش ... راﻣﯿﻦ: اﯾﻦ ﮐﺎرﻫﺎ رو ﻗﺒﻞ از اﯾﻨﮑﻪ ﮐﯿﺎﻧﻮش ﺑﺬاره ﻧﻤﺎﯾﺸﮕﺎه دﯾﺪه ﺑﻮدم ...‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻣﯿﺰ اﺗﻮي ﺗﮑﯿﻪ داده ﺷﺪه ﺑﻪ دﯾﻮار و ﺳﺒﺪ رﺧﺖ ﭼﺮﮐﻬﺎي رو ﺑﻪ روم اﻧﺪاﺧﺘﻢ و ﮔﻔﺘﻢ: روزﻣﺮﮔﯽ ﻫﺎ رو ﺧﻮب ﻋﻨﻮان ﮐﺮده‬ ‫...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زد: ﻫﻨﺮ ﺗﺠﺴﻤﯽ رو ﻫﻢ ﺧﻮب درﯾﺎﻓﺖ ﻣﯿﮑﻨﯽ ...‬ ‫
- ﻧﻪ اﯾﻦ ﻃﻮري ﻫﺎ ﻫﻢ ﻧﯿﺴﺖ ... ﻫﺮ ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﺷﺒﯿﻪ ﺑﻪ دﮐﻮر ﺑﺎﺷﻪ رو زودﺗﺮ درﯾﺎﻓﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ از ﺑﺲ ﺗﻮ اي ﻣﺪت ﺑﯿﻨﺸﻮن ﻏﻠﺖ‬ ‫زدم ...‬ ‫ﺑﺎ آراﻣﺶ ﮐﻨﺎر ﻫﺮ ﺗﺎﺑﻠﻮ ﯾﺎ ﻫﺮ ﭼﯿﺰي ﻣﯽ اﯾﺴﺘﺎدﯾﻢ ... ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ اي ﺑﺎ ﻫﻢ ﺗﺒﺎدل ﻧﻈﺮ ﻣﯿﮑﺮدﯾﻢ ... راﻣﯿﻦ ﺑﺴﯿﺎر ﭘﺴﺮ ﺑﺎ ﺳﻮادي ﺑﻮد‬ ‫... ﻫﺮ ﺗﺤﻠﯿﻠﺶ دﯾﺪم رو ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺗﺎﺑﻠﻮ ﻫﺎ ﺑﺎﻻ ﻣﯽ ﺑﺮد ... از اﯾﻦ ﻓﻀﺎي ﺑﯿﻨﻤﻮن ﻟﺬت ﻣﯽ ﺑﺮدم ﺑﯽ اﺷﺎره ﺑﻪ ﮔﺬﺷﺘﻪ ... ﻣﻤﻠﻮ از ﺣﺎل‬ ‫و ﭘﺮ از ﻧﺸﺎط ﻟﺬت ﺑﺮدن از درﺳﯽ ﮐﻪ ﺧﻮﻧﺪي و رﺷﺘﻪ اي ﮐﻪ ﻋﺎﺷﻘﺸﯽ ...‬ ‫ﺻﺪاي ﮔﻔﺖ و ﮔﻮﯾﯽ از ﭘﺸﺖ ﺳﺮﻣﻮن ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺗﺎ راﻣﯿﻦ ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﺑﭽﺮﺧﻪ و ﺣﺮﻓﺶ راﺟﻊ ﺑﻪ ﻓﻀﺎ ﺳﺎزي ﮐﺎري ﮐﻪ رو ﺑﻪ‬ ‫روﻣﻮن ﺑﻮد ﻧﺼﻔﻪ ﺑﻤﻮﻧﻪ ...‬ ‫ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ ﭼﺮﺧﯿﺪن ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮم ﻣﺮد ﻗﺪ ﺑﻠﻨﺪ و ﺷﯿﮏ ﭘﻮﺷﯽ رو دﯾﺪم ﮐﻪ ﭘﺸﺘﺶ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺑﻮد و در ﮐﻨﺎرش ﻣﺮدي ﮐﻪ ﮐﻤﯽ ﮐﻮﺗﺎه ﺗﺮ‬ ‫ﺑﻮد و ﺑﺎ ﺣﺮارت در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺗﻮي دﺳﺘﺶ ﭘﯿﭗ ﺑﻮد ﺑﻪ ﺗﺎﺑﻠﻮ اﺷﺎره ﻣﯽ ﮐﺮد و ﭼﯿﺰ ﻫﺎﯾﯽ ﺗﻮ ﺿﯿﺢ ﻣﯿﺪاد ... ﻣﺮد ﻗﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﺴﯿﺎر ﺑﺮام‬ ‫آﺷﻨﺎ ﺑﻮد ... ﺷﯿﮏ ﭘﻮﺷﯿﺶ و اﯾﻦ ﻗﺎﻣﺖ و ﻃﺮز اﯾﺴﺘﺎدن ... ﺗﻮ ﺷﯿﺶ و ﺑﺶ اﯾﻦ ﮐﻪ دﭼﺎر ﺗﻮﻫﻤﻢ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺑﻠﻨﺪ ﺳﻼم‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫راﻣﯿﻦ و ﺑﺮﮔﺸﺘﻦ اون دو ﻣﺮد ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺧﻮدم ... ﺑﺎ دﯾﺪن اون ﭼﺸﻤﺎي ﻗﻬﻮه اي ﭘﺮ ﻧﻔﻮذ رو ﺑﻪ روم ... دﯾﺪم ﺧﻮد ﺗﻮﻫﻢ رو ﺑﻪ روﻣﻪ‬ ‫و ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ اوﺿﺎع ﻣﺨﻢ اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ﺧﺮاﺑﻪ ... ﭼﻪ ﻃﻮر ﻣﻤﮑﻨﻪ ﺟﻨﺎب آﻗﺎي دﮐﺘﺮ اﻧﺘﻈﺎم ... اﯾﻨﺠﺎ ﺑﺎﺷﻪ؟‬ ‫راﻣﯿﻦ از ﮐﻨﺎر ﻣﻦ ﮐﻪ ﺑﻬﺖ زده ﺑﻮدم ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﺮدي ﮐﻪ ﮐﻤﯽ ﮐﻮﺗﺎه ﺗﺮ ﺑﻮد رﻓﺖ و ﺑﺎ ﻧﺸﺎط زﯾﺎد دﺳﺘﯽ ﺑﻬﺶ داد ... ﻣﺮد ﻫﻢ ﮔﺮم‬ ‫ﺑﺎﻫﺎش روﺑﻮﺳﯽ ﮐﺮد ... ﮐﻪ ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻌﺪ ﻓﻬﻤﯿﺪم اﯾﻦ ﭘﺴﺮ ﺧﻮش اﺧﻼق و ﮐﻤﯽ ﻫﻢ ﭘﺮ ﺣﺮف ﮐﯿﺎﻧﻮش ﻧﻘﺎش و ﻣﯿﺰﺑﺎن اﻣﺸﺒﻪ ...‬ ‫ﮐﻪ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﺗﺤﻠﯿﻞ ﮐﻨﻢ ﭼﻪ رﺑﻄﯽ ﺑﻪ اﻧﺘﻈﺎم ﺑﺪ ﺧﻠﻘﯽ داﺷﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ ﯾﻪ اﺑﺮوي ﺑﺎﻻ در اوج ﺗﻌﺠﺐ داﺷﺖ ﻣﻦ رو ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮد ...‬ ‫ﻫﺮ دو از دﯾﺪن ﻫﻢ ﻣﺘﻌﺠﺐ ﺑﻮدﯾﻢ ... ﻣﻦ اﯾﻦ ﻣﺮد ﺑﯽ ﻧﻬﺎﯾﺖ ﺧﻮش ﭘﻮش رو ﮐﻪ ﮐﺮوات ﻫﺎي اﺑﺮﯾﺸﻤﯽ ﺑﯽ ﻧﻈﯿﺮش ﺟﺰء ﻻﯾﻨﻔﮏ‬ ‫زﻧﺪﮔﯿﺶ ﺑﻮد ﮔﻮﯾﺎ رو ﻫﺮ ﺟﺎﯾﯽ ﻣﯿﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺗﺼﻮر ﮐﻨﻢ ... اﯾﻦ ﮐﻪ ﺣﺘﯽ روزي ﺗﻮ ﺻﻒ دﺳﺘﺸﻮﯾﯽ ﯾﮑﯽ از رﺳﺘﻮراﻧﻬﺎي ﺑﯿﻦ راﻫﯽ‬ ‫ﺟﺎده ﺷﻤﺎل ﻫﻢ ﺑﺒﯿﻨﻤﺶ اﻣﺎ ﺑﻪ ﻫﯿﭻ ﺻﻮرﺗﯽ ﺗﻮ ﯾﻪ ﮔﺎﻟﺮي اون ﻫﻢ اﯾﻨﻘﺪر ﻣﺪرن ﻫﺮ ﮔﺰ ... اﯾﻦ آدم اﮔﻪ ﻣﻮزه اﯾﺮان ﺑﺎﺳﺘﺎن ﻣﯿﺮﻓﺖ‬ ‫ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻗﺎﺑﻞ ﻫﻀﻢ ﺑﻮد ﺗﺎ ﺑﺎﯾﺴﺘﻪ رو ﺑﻪ روي ﯾﻪ ﺗﺎﺑﻠﻮي آﺑﯽ ﮐﻪ وﺳﻄﺶ ﯾﻪ ﻟﮑﻪ رﻧﮕﻪ ﻗﺮﻣﺰ داره و ﻧﻘﺎش ﯾﻪ رﺑﻊ ﺗﻮﺿﯿﺢ ﺑﺪه‬ ‫ﻣﻨﻈﻮرش ﭼﯿﻪ ...‬ ‫راﻣﯿﻦ: ﺧﻮب ﮐﯿﺎﻧﻮش ﺟﺎن اﯾﺸﻮن ﻫﻢ ﻫﻤﺮاز ﻋﺰﯾﺰ ﮐﻪ ازﺷﻮن ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮده ﺑﻮدم ...‬ ‫ﺑﺎ ﺷﻨﯿﺪن اﺳﻤﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ راﻣﯿﻦ ﭼﺮﺧﯿﺪم و ﺗﺎزه ﻓﻬﻤﯿﺪم در ﺣﯿﻦ ﺗﻤﺎم اﯾﻦ درﮔﯿﺮﯾﻬﺎي ذﻫﻨﯽ ﺧﯿﺮه ... زل زده ﺑﻮدم ﺑﻪ ﺟﻨﺎب‬ ‫اﻧﺘﻈﺎم ... ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪه ﺑﻮد ﺑﻪ ﺟﺎي ﯾﻪ اﺑﺮو ... ﻫﺮ دوﺗﺎ اﺑﺮوﻫﺎي آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ﺑﺎﻻ ﺑﺮه ... ﺑﻪ ﺧﻮدم ﻟﻌﻨﺘﯽ ﻓﺮﺳﺘﺎدم ﮐﻪ در‬ ‫ﻣﻘﺎﺑﻞ اﯾﻦ ﻣﺮد ﻫﻤﯿﺸﻪ در ﺣﺎل ﺳﻮﺗﯽ دادن ﺑﻮدم ...‬ ‫ﮐﯿﺎﻧﻮش: ﺑﻪ ﺑﻪ ﻫﻤﺮاز ﻋﺰﯾﺰ ...‬ ‫ﻧﮕﺎه ﺧﯿﺮه و ﻋﺠﯿﺐ ﻣﺎ دو ﻧﻔﺮ ﺑﻪ ﻫﻢ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺗﺎ راﻣﯿﻦ ﺑﺎ اﻧﮕﺸﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ و ﺣﺎﻣﯽ اﺷﺎره ﮐﻨﻪ و ﺑﭙﺮﺳﻪ: ﺷﻤﺎ ﺑﺎ ﻫﻢ آﺷﻨﺎﯾﯽ دارﯾﺪ؟‬ ‫ﻗﺒﻞ از اﯾﻨﮑﻪ ﻣﻦ دﻫﻨﻢ رو ﺑﺎز ﮐﻨﻢ اون ﺻﺪاي ﺑﻢ و ﻟﺤﻦ ﻣﺤﮑﻢ ﺟﻮاب داد: ﺑﻠﻪ ... اﯾﺸﻮن ﺧﺎﻟﻪ ﺑﺮادر زاده ﻫﺎي ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻦ ...‬ ‫راﻣﯿﻦ ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ و اﻟﺒﺘﻪ ﺟﺎ ﺧﻮردن ﺣﺎﻣﯽ رو ﻧﮕﺎه ﮐﺮد: ﺷﻤﺎ ﻋﻤﻮي ﺑﭽﻪ ﻫﺎي رﻫﺎ ﻫﺴﺘﯿﺪ؟‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﻣﺘﻌﺠﺐ ﺑﻪ راﻣﯿﻦ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد ... ﺧﻮب اﯾﻦ ﻣﺮدي ﮐﻪ ﻫﻤﺮاه ﻣﻦ ﺑﻮد رﻫﺎ رو ﻫﻢ ﻣﯿﺸﻨﺎﺧﺖ ...‬ ‫ﮐﯿﺎﻧﻮش ﮐﻨﺎر ﺣﺎﻣﯽ اﯾﺴﺘﺎد: ﺧﺪاي ﻣﻦ اﺻﻼ ﻓﮑﺮش رو ﻧﻤﯿﮑﺮدم دﻧﯿﺎ اﻧﻘﺪر ﮐﻮﭼﯿﮏ ﺑﺎﺷﻪ ... ﻣﻦ ﺑﺎ آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ﺗﻮ ﻟﻨﺪن آﺷﻨﺎ ﺷﺪم‬ ‫... وﻗﺘﯽ ﺗﻮ ﮐﺎﻟﺞ ﺳﻠﻄﻨﺘﯽ درس ﻣﯿﺨﻮﻧﺪم ... اﯾﺸﻮن درﺳﺸﻮن ﺗﻤﻮم ﺷﺪه ﺑﻮد و اون ﺟﺎ ﮐﺎر ﻣﯿﮑﺮدن ... ﺗﻮ ﯾﻪ دور ﻫﻤﯽ ﮐﻮﭼﯿﮏ‬ ‫ﺑﻪ واﺳﻄﻪ دوﺳﺖ دﺧﺘﺮ ﺳﺎﺑﻘﻢ ﺑﺎﻫﺎﺷﻮن ﻣﻼﻗﺎت ﮐﺮدم ... ﭼﻨﺪ روز ﭘﯿﺶ ﮐﻪ ﺑﺎﻫﻢ ﺗﻤﺎس داﺷﺘﯿﻢ و ﻓﻬﻤﯿﺪم ﮐﻪ اﯾﺮاﻧﻦ ﺑﺮاي اﯾﻦ‬ ‫ﻧﻤﺎﯾﺸﮕﺎه دﻋﻮﺗﺸﻮن ﮐﺮدم ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ در ﻣﻘﺎﺑﻞ اﯾﻦ ﺳﺨﻨﺮاﻧﯽ ﻏﺮا و اﻟﺒﺘﻪ ﺑﯽ ﻋﻠﺖ ﺳﮑﻮت ﮐﺮده ﺑﻮد ...‬ ‫ﮐﯿﺎﻧﻮش ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺣﺎﻣﯽ: اﯾﻦ آﻗﺎي ﻣﺤﺘﺮم ﻫﻢ راﻣﯿﻦ ﭘﺮﺗﻮ ﻫﺴﺘﻦ ... ﯾﮑﯽ از ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﻧﻘﺎﺷﻬﺎي ﻧﺴﻞ ﺟﺪﯾﺪ ... ﮐﻪ ﻣﻦ ﺧﯿﻠﯽ‬ ‫ﻗﺒﻮﻟﺸﻮن دارم ... دوره داﻧﺸﮕﺎﻫﻢ در اﯾﺮان ﻫﻢ ﮐﻼﺳﯽ ﺑﻮدﯾﻢ ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ دﺳﺘﺶ رو ﺑﻪ ﺳﻤﺖ راﻣﯿﻦ دراز ﮐﺮد ... راﻣﯿﻨﯽ ﮐﻪ از ﺣﺎﻣﯽ ﮐﻮﺗﺎه ﺗﺮ ﺑﻮد و ﺗﻮي ﻧﮕﺎﻫﺶ ﯾﮏ ﻋﺎﻟﻤﻪ ﺣﺮف ﺑﻮد و ﺗﻌﺠﺐ ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ: ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﻢ ﺟﻨﺎب ﭘﺮﺗﻮ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫راﻣﯿﻦ ﻫﻢ ﮐﻪ در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻟﺤﻦ ﺣﺎﻣﯽ ﺟﺪي ﺗﺮ از ﻫﺮ زﻣﺎﻧﯽ ﺣﺮف ﻣﯿﺰد اﺑﺮاز ﺧﺮﺳﻨﺪي ﮐﺮد ...‬ ‫ﺑﻨﺪه ﻫﻢ ﮐﻪ اﯾﻦ وﺳﻂ ﻧﺨﻮدي ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﻫﻤﭽﻨﺎن اﻧﮕﺎر ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮد ﺑﻔﻬﻤﻪ ﻣﻦ اﯾﻦ وﺳﻂ ﭼﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ... ﮐﻪ ﮐﯿﺎﻧﻮش رد ﻧﮕﺎه ﺣﺎﻣﯽ رو ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﻪ ﻣﻦ رﺳﯿﺪ: ﺣﺎﻣﯽ‬ ‫ﺟﺎن ... دﯾﮕﻪ ﺧﺎﻧﻮﻣﻪ ﻫﻤﺮاز رو ﻫﻢ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﻬﺘﺮ از ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺸﻨﺎﺳﯿﺪ ﺧﯿﻠﯽ ﺟﺎﻟﺒﻪ ﮐﻪ اﯾﻨﺠﺎﯾﯿﺪ ...‬ ‫اﯾﻦ ﺑﺎر ﻣﺨﺎﻃﺐ ﻣﻦ ﺑﻮدم ... ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﻟﺤﻨﻢ ﺗﺎ ﺟﺎي ﻣﻤﮑﻦ ﭘﺮ از اﻋﺘﻤﺎد ﺑﻪ ﻧﻔﺲ ﺑﺎﺷﻪ ... و ﭘﻮزﺧﻨﻢ ﻣﻌﻠﻮم ﻧﺸﻪ از اﯾﻨﮑﻪ‬ ‫ﮐﯿﺎﻧﻮش اﻧﺘﻈﺎر داﺷﺖ ﺣﺎﻣﯽ ﻣﻦ رو ﺑﺸﻨﺎﺳﻪ ... ﭘﯿﺶ ﺧﻮدم ﮔﻔﺘﻢ ... ﻣﮕﻪ اﯾﻦ آﻗﺎ از ﺑﺮج ﻋﺎﺟﺸﻮن ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﯿﺎن ... ﻣﻦ ﺟﻠﻮي ﺣﺎﻣﯽ‬ ‫دﺳﺖ و ﭘﺎم رو ﮔﻢ ﻣﯿﮑﺮدم ... ﺑﻪ ﺧﺼﻮص ﮐﻪ اﻧﻘﺪر ﻫﻢ ﻣﻮﺷﮑﺎﻓﺎﻧﻪ داﺷﺖ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد: ﻣﻨﻢ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻢ ﮐﻪ اﯾﻨﺠﺎم ... آﻗﺎي ﭘﺮﺗﻮ‬ ‫وﻗﺘﯽ ﮔﻔﺘﻦ ﺑﯿﺎم ﻧﻤﺎﯾﺸﮕﺎﻫﺘﻮن راﺳﺘﺶ رو ﺑﺨﻮاﯾﺪ اﻧﻘﺪر ﮐﺎرﻫﺎي ﺧﻮب رو ﺗﺼﻮر ﻧﻤﯿﮑﺮدم ...‬ ‫ﻧﯿﺶ ﮐﯿﺎﻧﻮش ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﭘﯿﺶ ﺑﺎز ﺷﺪ: ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻟﻄﻒ دارﯾﺪ ... راﻣﯿﻦ ﮔﻔﺘﻪ ﭼﻪ ﻗﺪر ﺑﺎ ﺳﻮادﯾﺪ و اﯾﻨﮑﻪ ﺗﻮ اﯾﻦ ﺳﻦ ﮐﻢ ﺗﻮن ﭼﻪ‬ ‫ﮐﺎرﻫﺎي در ﺧﻮري اﻧﺠﺎم دادﯾﺪ ... اﻣﯿﺪوارم اﻓﺘﺨﺎر اﯾﻨﮑﻪ اﻓﺘﺘﺎﺣﯿﻪ ﻧﻤﺎﯾﺸﺘﻮن رو ﺑﺎﺷﻢ رو ﺑﻬﻢ ﺑﺪﯾﺪ ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم: اﻟﺒﺘﻪ ﺑﻨﺪه ﻫﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﻣﯿﺸﻢ ...‬ ‫... ﻧﮕﺎﻫﻢ رﻓﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺣﺎﻣﯽ ... ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﻢ اﯾﻦ وﺳﻂ ﭼﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﻫﻤﻪ ﻋﺠﯿﺒﻪ ... ﺣﻀﻮر اﯾﻦ آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ﺑﺪ ﺧﻠﻖ وﺳﻂ اﯾﻦ‬ ‫ﺟﻤﻊ ﺧﺠﺴﺘﻪ ... ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮدن راﻣﯿﻦ راﺟﻊ ﺑﻪ ﻣﻦ اون ﻫﻢ اﯾﻨﻘﺪر ﺑﺎ ﺟﺰﺋﯿﺎت ﺑﺎ دوﺳﺘﺶ ... ﻧﮕﺎه ﻋﺠﯿﺐ ﺣﺎﻣﯽ ﮐﻪ اﻧﮕﺎر داره ﻣﻦ‬ ‫رو ﮐﺸﻒ ﻣﯿﮑﻨﻪ؟ و ﻣﻦ ﮐﻪ ﻣﻌﺬب ﺑﯿﻦ راﻣﯿﻦ و ﺣﺎﻣﯽ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮدم؟ ﻫﺮ ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﺑﻮد ... ﻣﻦ ﻫﯿﭻ ﺗﺤﻠﯿﻞ رو ﮐﻞ ﻣﺎﺟﺮا ﻧﺪاﺷﺘﻢ.‬ ‫ﮐﯿﺎﻧﻮش: ﻧﻈﺮ ﮐﻠﯿﺘﻮن راﺟﻊ ﺑﻪ ﮐﺎرﻫﺎ ﭼﯿﻪ؟‬ ‫ﺧﻮب ﺳﺮه ﭘﺎ ﮔﻮﺷﻪ اي از ﮔﺎﻟﺮي زﯾﺮ ﻧﮕﺎه ﺗﯿﺰ راﻣﯿﻦ و ﺣﻀﻮر ﭘﺮ رﻧﮓ ﺣﺎﻣﯽ ؛ﻧﻈﺮ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻦ از ﻣﻦ ... ﺗﻌﻠﻠﻢ رو ﮐﻪ دﯾﺪ اداﻣﻪ داد:‬ ‫ﺑﺨﺸﻬﺎي ﺗﺌﺎﺗﺮ ﮔﻮﻧﻪ رو ﻣﻨﻈﻮرﻣﻪ ﻧﻈﺮﺗﻮن ﺑﺮام ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻬﻤﻪ راﻣﯿﻦ ﻣﯿﮕﻔﺖ ﻧﻤﺎﯾﺶ ﺗﺪرﯾﺲ ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ ...‬ ‫اﯾﻦ ﺑﺎر ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺟﻠﻮي ﺧﻮدم رو ﺑﮕﯿﺮم ﺑﺎ ﮐﻤﯽ اﻓﺘﺨﺎر ﺑﻪ ﺣﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ ﺗﻌﺠﺒﺶ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﯽ ﺷﺪ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ...‬ ‫راﻣﯿﻦ: ﯾﮑﯽ از ﻣﻮﻓﻖ ﺗﺮﯾﻦ دﺑﯿﺮاي ﻣﻨﻪ ...‬ ‫ﻣﻦ: آﻗﺎي ﭘﺮﺗﻮ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻟﻄﻒ دارن ﻣﻦ ﯾﻪ ﺳﺮي از ﺗﺠﺮﺑﯿﺎﺗﻢ و ﻣﻄﺎﻟﻌﺎﺗﻢ رو ﺑﺎ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ در ﻣﯿﻮن ﻣﯿﺬارم ﻫﻤﯿﻦ ... وﻟﯽ ﮐﻼ ﮐﺎرﻫﺎﺗﻮن‬ ‫ﺧﯿﻠﯽ ﻗﻮي و ﺧﻮﺑﻦ ... ﭼﻨﺪ وﻗﺘﯽ ﺑﻮد ﮐﺎرﻫﺎي ﻫﻨﺮ ﻣﺪرن اﻧﻘﺪر ﺧﻮب ﻧﺪﯾﺪه ﺑﻮدم ...‬ ‫ﮐﯿﺎﻧﻮش: ﻋﺎﻟﯿﻪ ... ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻢ ﮐﻪ دوﺳﺘﺶ داﺷﺘﯿﺪ ... راﺳﺘﯽ ﯾﻌﻨﯽ ﻣﺎ ﺑﺮاي اﻓﺘﺘﺎﺣﯿﺘﻮن دﻋﻮﺗﯿﻢ دﯾﮕﻪ ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم: اﻟﺒﺘﻪ ﮐﻪ دﻋﻮﺗﯿﺪ ﺑﺮاﺗﻮن ﮐﺎرت ﻣﯿﻔﺮﺳﺘﻢ ...‬ ‫
- ﺑﺴﯿﺎر ﻋﺎﻟﯽ ...‬ ‫ﺑﻌﺪ ﻫﻢ رو ﮐﺮدم ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺧﺎن ﻋﻤﻮي ﮔﺮام: ﺑﺮاي ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﮐﺎرﺗﺘﻮن رو ﻣﯿﺎرم ﺧﺪﻣﺘﺘﻮن ... اﻟﺒﺘﻪ اﮔﺮ ﺑﺮاﺗﻮن ﺟﺎﻟﺐ ﺑﺎﺷﻪ ...‬ ‫ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺟﻠﻮي ﻟﺤﻦ ﺑﺪ ﺟﻨﺴﻢ رو ﺑﮕﯿﺮم ... اﻣﺎ اون در ﮐﻤﺎل ﺧﻮﻧﺴﺮدي ﻫﻤﯿﺸﮕﯿﺶ ﺟﻮاب داد: ﺧﻮﺷﺤﺎل ﻣﯿﺸﻢ ...‬ ‫ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻋﺖ دﯾﮕﻪ ﮔﺎﻟﺮي ﻣﻮﻧﯿﺪم ... ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻋﺘﯽ ﮐﻪ ﻣﺪام ﭼﺸﻤﻢ و ذﻫﻨﻢ ﭘﺮواز ﻣﯿﮑﺮد ﺑﻪ ﺳﻤﺘﯽ ﮐﻪ ﺣﺎﻣﯽ ﺟﺪي و ﺟﺬاب اﯾﺴﺘﺎده‬ ‫ﺑﻮد و راﻣﯿﻦ ﮐﻪ ﻣﺘﻔﮑﺮ ﮐﻨﺎرم راه ﻣﯽ رﻓﺖ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫راﻣﯿﻦ: ﻧﯿﻮﺷﺎ و ﮐﻮﺷﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺰرگ ﺷﺪه ﺑﺎﺷﻦ ﻧﻪ؟‬ ‫ﺻﺪاش و ﺳﺌﻮاﻟﺶ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺗﺎ ﻧﮕﺎﻫﻢ و ﺣﻮاﺳﻢ از ﺣﺎﻣﯽ ﮐﻪ اون ﻫﻢ داﺷﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﺎ ﻧﮕﺎه ﻣﯽ ﮐﺮد ﺑﻪ ﺳﻤﺖ راﻣﯿﻦ ﺑﭽﺮﺧﻪ ...‬ ‫
- آره ... ﺑﻪ ﺧﺼﻮص دﺧﺘﺮش ﺧﯿﻠﯽ ﺷﺒﯿﻪ ﺑﻪ ﺧﻮدﺷﻪ ...‬ ‫دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﻣﻮﻫﺎي ﺧﻮدش ﮐﺸﯿﺪ: ﺑﺮاي ﺧﻮاﻫﺮت ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺘﺎﺳﻒ ﺷﺪم ...‬ ‫
قسمت ششم
- ﺧﯿﻠﯽ دوﺳﺖ ﻧﺪارم راﺟﻊ ﺑﻬﺶ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﻢ ...‬ ‫... واﻗﻌﺎ ﻫﻢ دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... رﻫﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺨﺘﯽ ﮐﺸﯿﺪ ... ﻣﺎ ﻫﻢ ﭘﺎ ﺑﻪ ﭘﺎش ... ﻓﻮﺗﺶ ﺣﺘﯽ از ﻣﺎدرم ﻫﻢ ﺑﺮاي ﻣﻦ ﺳﺨﺖ ﺗﺮ ﺑﻮد‬ ‫... ﺣﺎﻻ دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ آدﻣﯽ ﮐﻪ از ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻫﺎي ﻣﻦ اوﻣﺪه ﺑﻮد اﯾﻦ ﻃﻮر ﺑﺎ ﺗﺮﺣﻢ راﺟﻊ ﺑﻬﺶ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﻪ ...‬ ‫راﻣﯿﻦ ﮐﻪ اﻧﮕﺎر از ﺟﻮاﺑﻢ ﮐﻤﯽ ﺟﺎ ﺧﻮرده ﺑﻮد ﻧﻔﺴﯽ ﮐﺸﯿﺪ: ﺧﻮب ﺑﺮﯾﻢ از ﮐﯿﺎﻧﻮش ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﻨﯿﻢ؟‬ ‫ﺑﺮاي رﻓﻊ ﺗﻠﺨﯽ ﺟﻤﻠﻪ ﻗﺒﻠﯿﻢ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺟﻤﻊ و ﺟﻮري زدم: ﺑﺮﯾﻢ ...‬ ‫ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﯽ ﮐﻪ ﮐﯿﺎﻧﻮش و ﺣﺎﻣﯽ ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ دو ﺧﺎﻧﻮم اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮدن راه اﻓﺘﺎدﯾﻢ ...‬ ‫راﻣﯿﻦ: ﺑﻌﺪش ﺑﺮﯾﻢ ﺟﺎﯾﯽ ﺷﺎم ﺑﺨﻮرﯾﻢ؟‬ ‫دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... ﯾﻌﻨﯽ آﻣﺎدﮔﯿﺶ رو ﻫﻢ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... ﺧﺴﺘﻪ ﺑﻮدم ... ﺑﺎ وﺟﻮد اﯾﻨﮑﻪ روز ﺧﻮﺑﯽ ﺑﻮد ﻫﻢ ﺟﺎﯾﯽ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم ﮐﻪ‬ ‫ﺑﺮام ﺑﻪ ﺷﺪت ﺷﺎدي آور ﺑﻮد و ﻫﻢ اﯾﻨﮑﻪ ﺣﻀﻮرم در اﯾﻦ ﺟﺎ و اﻟﺒﺘﻪ ﺑﺮﺧﻮرد ﺑﺴﯿﺎر ﺧﻮﺑﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﻫﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد ﺗﺎ در ﻣﻘﺎﺑﻞ اون‬ ‫ﺳﺮﭼﺸﻤﻪ ﻏﺮور ﮐﻤﯽ ﻫﻢ ﮐﻪ ﺷﺪه از ﭘﯿﺶ داوري ﻫﺎش راﺟﻊ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﻢ ﺑﺸﻪ ... اﻣﺎ ... ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻣﻨﺘﻈﺮش اﻧﺪاﺧﺘﻢ: ﺧﯿﻠﯽ‬ ‫ﺧﻮﺷﺤﺎل ﻣﯿﺸﺪم اﻣﺎ ﺷﺎم ﺧﻮﻧﻪ ﺧﺎﻟﻪ ام دﻋﻮﺗﻢ ... از ﻫﻔﺘﻪ ﭘﯿﺶ ﻗﻮل دادم ...‬ ‫ﺑﻌﺪ از اﯾﻦ ﺧﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺑﺴﺘﻢ ﻋﻼوه ﺑﺮ ﻗﯿﺎﻓﻪ در ﻫﻢ راﻣﯿﻦ ﺑﺎ ﺧﻮدم دﻋﺎ ﮐﺮدم ﺣﺎﻻ ﮐﻪ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮدم ﺗﺎ دم ﺧﻮﻧﻪ ﺳﯿﺎ ﻣﻦ رو ﻣﯽ‬ ‫رﺳﻮﻧﻪ ﻻ اﻗﻞ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﺎﺷﻦ ﺿﺎﯾﻊ ﻧﺸﻢ ...‬ ‫در ﺣﺎﻟﺘﯽ ﮐﻪ راﻣﯿﻦ در ﺣﺎل ﺻﺤﺒﺖ ﺑﺎ ﮐﯿﺎﻧﻮش ﺑﻮد اس ام اﺳﯽ ﺑﺮاي ﺳﯿﺎ ﻓﺮﺳﺘﺎدم ... و ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺸﻮن رﻓﺘﻢ ﺗﺎ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﻨﯿﻢ ...‬ ‫ﺑﻪ ﮐﯿﺎﻧﻮش ﺗﺒﺮﯾﮏ ﮔﻔﺘﻢ از آﺷﻨﺎﯾﯿﺶ اﺑﺮاز ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﯽ ﮐﺮدم ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺣﺎﻣﯽ ﮐﻪ اون ﻫﻢ داﺷﺖ آﻣﺎده ﻣﯽ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺑﺮه ﭼﺮﺧﯿﺪم:‬ ‫ﺧﺪاﺣﺎﻓﻆ آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ...‬ ‫

- ﺧﺪا ﺣﺎﻓﻆ ﺧﺎﻧﻮم ... ﻓﺮدا ﺗﺸﺮﯾﻒ ﻣﯿﺎرﯾﺪ ﺑﺮاي دﯾﺪار ﺑﭽﻪ ﻫﺎ؟‬ ‫
- ﻃﺒﻖ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻫﺮ ﻫﻔﺘﻪ ﺑﻠﻪ ...‬ ‫
- ﻓﺮدا ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ ﻣﺎ ﻣﯿﺎن دﯾﺪار ﻋﻤﻪ ﺧﺎﻧﻮم ... ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺗﻮن رو اﮔﺮ ﻣﯿﺸﻪ ﺑﺮاي ﭘﺲ ﻓﺮدا ﺗﻨﻈﯿﻢ ﮐﻨﯿﺪ ...‬ ‫ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﻢ از اﯾﻨﮑﻪ ﺗﺎزه ﯾﺎدش اﻓﺘﺎده ﺑﻮد ﺗﺎ ﺑﮕﻪ ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺑﺎﺷﻢ؟ از اﯾﻨﮑﻪ اﻧﮕﺎر ﻗﺮار ﺑﻮد ﺑﻪ دﯾﺪار ﺳﻔﯿﺮ ﮐﺒﯿﺮ ﺑﺮم ﺣﺮﺻﻢ ﺑﮕﯿﺮه ﯾﺎ‬ ‫ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﺎﺷﻢ ﮐﻪ ﻃﺒﻖ ﯾﻪ ﻣﻌﺠﺰه رو در روي اﯾﻦ دو ﻧﻔﺮ ﮐﻠﻤﻪ اﮔﺮ رو ﮐﻪ ﻣﯿﺸﺪ ﯾﻪ ﺟﻮراﯾﯽ ﺑﻪ ﻟﻄﻔﺎ ﺗﻌﺒﯿﺮش ﮐﺮد ﺑﻪ ﮐﺎر ﺑﺮده؟‬ ‫از در ﮔﺎﻟﺮي ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ ﻫﻢ ﺳﻪ ﺗﺎﯾﯽ ﺧﺎرج ﺷﺪﯾﻢ ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﺑﺎ ﺳﺮ ﺑﻪ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﻣﺠﺪد راﻣﯿﻦ ﺟﻮاب داد و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﺎﺷﯿﻦ رﻓﺖ ﮐﻪ راﻧﻨﺪه در ﺟﻠﻮ رو ﺑﺮاش ﺑﺎز ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻪ ﺑﻮد و ﻣﻦ‬ ‫آروم ﺳﻮار ﻣﺎﺷﯿﻦ راﻣﯿﻦ ﺷﺪم و از ﮐﻨﺎر ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺣﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﻫﻨﻮز راه ﻧﯿﻮﻓﺘﺎده ﺑﻮد رد ﺷﺪﯾﻢ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﺟﻮاب اس ام اس ﺳﯿﺎ ﮐﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮم وﻗﺘﯽ رﺳﯿﺪ ﺗﻤﺎم ﻏﺮﻏﺮﻫﺎي ﺗﻮي ذﻫﻨﻢ و ﺳﻮرﭘﺮاﯾﺰ ﻋﺠﯿﺒﯽ ﮐﻪ ﺷﺪه ﺑﻮدم رو ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻢ ﺗﺎ‬ ‫ﺑﺮاي ﺳﯿﺎ و ﮔﻠﻨﺎر ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﻨﻢ.‬ ‫
- ﺗﻮ را ﮐﻪ ﻣﯿﺠﻮﯾﺪ دل /ﭘﻞ/ﺑﺮ ﺷﻂ ﭼﺸﻤﺎن ﺗﻮ ﻣﯽ ﺳﺎزم/ اﯾﻦ را /ﺗﻨﻬﺎ ﻣﺎه ﻣﯽ داﻧﺪ و رود ...‬ ‫زاﻧﻮ ﻫﺎم رو ﺗﻮي ﺷﮑﻤﻢ ﺟﻤﻊ ﮐﺮدم ... اﻧﮕﺸﺘﻢ رو آرام ﮐﺸﯿﺪم دور ﻟﺒﻪ ﻟﯿﻮان دﺳﺘﻪ دار ﺷﯿﺸﻪ اي ﮐﻨﺎر دﺳﺘﻢ ... ﻫﻤﻮن ﮐﻪ ﭘﺮ از‬ ‫ﻧﺴﮑﺎﻓﻪ ﺑﻮد اﻣﺎ زﯾﺎدي ﺧﻨﮏ ﺷﺪه ﺑﻮد ... ﻫﻤﻮن ﮐﻪ ﺣﻤﺎﻗﺖ ﻫﻢ ﺑﻮد ﻧﺰدﯾﮏ ﺳﻪ ﺻﺒﺢ ﺑﻮد ﺑﻪ ﺟﺎي ﯾﻪ ﻟﯿﻮان ﮔﻨﺪه دوغ ﺑﺮاي ﺑﯿﺸﺘﺮ‬ ‫ﮐﺮدن ﺧﻮاب اﻧﮕﺎر ﺑﯿﻤﺎر ﮔﻮﻧﻪ ﺑﺎ ﺳﯿﺎ ﺗﻼش ﮐﺮده ﺑﻮدﯾﻢ ﻫﻤﯿﻦ ﻧﯿﻤﭽﻪ ﺧﻮاب ﻫﻢ از ﺳﺮﻣﻮن ﺑﭙﺮه ... ﻣﺪﻫﻮش اﯾﻦ ﯾﻪ ﺧﻂ ﺷﻌﺮ‬ ‫زﯾﺒﺎ ﯾﯽ ﮐﻪ زﻣﺰﻣﻪ ﮐﺮد ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم ﭘﺸﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ رو ﺑﻪ ﭘﻨﺠﺮه ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﻋﺎﺷﻖ ﺗﺮ ﺷﺪي ﺳﯿﺎ؟‬ ‫
- ﻋﺎﺷﻖ ﯾﻪ ﺻﻔﺘﻪ ﻧﻬﺎﯾﺘﻪ ﻣﻤﻮش ... ﺗﺮ ﻧﻤﯿﮕﯿﺮه ...‬ ‫ﻟﯿﻮان رو ﺑﯽ ﺧﯿﺎل ﺷﺪم و ﺳﺮم رو ﺗﮑﯿﻪ دادم ﺑﻪ دﯾﻮار اﺗﺎﻗﺶ و ﭼﺸﻤﻢ ﺑﻪ ﻋﮑﺲ ﺑﺰرﮔﯽ از ﮐﺎﻓﮑﺎ روي دﯾﻮار ﺧﯿﺮه ﻣﻮﻧﺪ ...‬ ‫
- ﺣﺎﻻ ﮐﻪ ﮔﺮﻓﺘﺎر اﯾﻦ ﺻﻔﺖ ﺑﯽ ﻧﻬﺎﯾﺖ ﺷﺪي ﭼﺮا اﻧﻘﺪر اﻣﺮوز ﮔﺮﻓﺘﻪ اي ﺗﺎ دﯾﺮوز ﺳﺮ ﺣﺎل ﺗﺮ ﺑﻮدي؟‬ ‫ﭼﺮﺧﯿﺪ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ... ﻟﺒﻪ ﺗﺨﺘﺶ ﻧﺸﺴﺖ: ﺳﺒﮑﺒﺎري و ﻣﻬﺮ ﺑﯽ ﺣﺪش ﮔﺎﻫﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﯽ ﺗﺮ ﺳﻮﻧﺘﻢ ... راه اﯾﻦ ﮐﻪ اﯾﻦ ﺑﺮق ﻧﮕﺎﻫﺶ‬ ‫ﻓﻘﻂ ﻣﺎﻟﻪ ﻣﻨﻪ ﯾﺎ ﮐﻼ اﯾﻦ ﻃﻮرﯾﻪ رو روم ﻣﯿﺒﻨﺪه ...‬ ‫آﻫﯽ ﮐﺸﯿﺪ و ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد: از ﺧﻮدت ﺑﮕﻮ از ﺗﻪ ﺗﻪ ﺣﺴﺖ وﻗﺘﯽ دﯾﺪﯾﺶ ... از اﯾﻨﮑﻪ اﯾﻦ ﺳﻮﭘﺮاﯾﺰي ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﻏﺎﻓﻠﮕﯿﺮ‬ ‫ﮐﻨﻨﺪه ﺑﻮد ﺑﺮات ﭼﯽ ﻫﺎ ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه داﺷﺖ؟‬ ‫
- ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﺳﯿﺎ ... اﺣﺴﺎﺳﻢ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺷﺎﯾﺪ ﺣﺎﻻ ﺑﯿﺸﺘﺮ روم ﺣﺴﺎب ﺑﺎز ﮐﻨﻪ ... اﯾﻨﮑﻪ ﻣﻨﻢ آدﻣﻢ اﻧﺪﯾﺸﻪ ﻫﺎﯾﯽ دارم ... ﮔﺎﻫﯽ ﺑﯿﻦ‬ ‫ﯾﻪ ﺟﻤﻊ ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﻣﻮﭼﻮﻟﻮي ﺧﻮدﻣﻮن ﯾﻪ ﻣﻮﻗﻌﯿﺖ اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ... ﭼﻪ ﻣﯽ دوﻧﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﭼﯿﺰﻫﺎي دﯾﮕﻪ ...‬ ‫
- ﻫﺮ ﭼﯿﺰي ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ اون ﺧﺎﻧﻮاده ﻧﺎ ﺧﻮد آﮔﺎه ﻣﻦ رو ﻣﯽ ﺗﺮﺳﻮﻧﻪ ... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ اﯾﻦ ﺗﺮس واﺑﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﻗﺪرت و ﺛﺮوﺗﺸﻮﻧﻪ ﯾﺎ‬ ‫ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻬﺶ اﻋﺘﻘﺎد دارن و ﻫﯿﭻ ﺟﻮره ﺗﻮ ﮐﺖ ﻣﻦ ﻧﻤﯽ ره ...‬ ‫
- ﻫﺮ دو و ﻫﯿﭻ ﮐﺪوم ﺳﯿﺎ ... ﺗﻮ ﮐﺖ ﺗﻮ ﯾﮑﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮه ... ﭘﺪرت ﻫﻢ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ و ﺗﻮ ﻫﻤﻮن ﺣﺴﯽ رو داره ﮐﻪ اوﻧﻬﺎ ﺑﻬﻤﻮن‬ ‫دارن ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زد: ﺧﺴﺮو ﺟﻮن اون ﻫﻤﻪ ﻗﺪرت ﻧﺪاره ﮐﻪ ﯾﻪ ﮐﺎرﻣﻨﺪ ﺑﺎزﻧﺸﺴﺘﻪ اﺳﺖ ﮐﻪ ﯾﻪ ﭘﺴﺮش ﻣﻬﻨﺪس ﻣﮑﺎﻧﯿﮑﻪ اﻣﺎ ﺑﻪ ﻗﻮل ﺧﻮدش‬ ‫ول ﻣﻌﻄﻠﻪ و ﯾﻪ دﺧﺘﺮ داره ﮐﻪ دﻧﺪاﻧﭙﺰﺷﮑﻪ و ﻋﺸﻘﻪ ﭘﺪرﺷﻪ ... ﺧﺎﻧﺪان اﻧﺘﻈﺎم داﺳﺘﺎﻧﺸﻮن ز دﯾﮕﺮ ﺟﺎﺳﺖ ... ﯾﻪ ﺟﻮراﯾﯽ ﻣﺎﻟﻪ از ﻣﺎ‬ ‫ﺑﻬﺘﺮوﻧﻦ ...‬ ‫ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﺸﯿﺪم و ﮔﻔﺘﻢ: روزي ﮐﻪ اوﻣﺪن ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎري رﻫﺎ ﻣﺎﻣﺎﻧﻢ دﻗﯿﻘﺎ ﺑﻪ رﻫﺎ ﻫﻤﯿﻦ رو ﮔﻔﺖ ... ﮔﻔﺖ دﺧﺘﺮﮐﻢ اوﻧﺎ‬ ‫داﺳﺘﺎﻧﺸﻮن ﺑﺎ ﻣﺎ ﻓﺮق ﻣﯿﮑﻨﻪ ...‬ ‫
- رﻫﺎ ﺧﻮدش اﺻﺮار داﺷﺖ ... اﯾﻦ رو ﻣﺎﻣﺎﻧﻢ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣﯿﮕﻪ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- ﺗﺎ ﭼﻪ ﺣﺪ ﻣﯽ ﺷﻪ روي اﺻﺮار ﻫﺎي ﯾﻪ دﺧﺘﺮك 61 ﺳﺎﻟﻪ ﮐﻪ ﻫﻨﻮز در و دﯾﻮار اﺗﺎﻗﺶ ﻋﺮوﺳﮏ داﺷﺖ ﺣﺴﺎب ﮐﺮد ... اون ﻫﻢ‬ ‫رﻫﺎ ﺗﻮ ﮐﻪ ﻣﯿﺪوﻧﯽ ﭼﻪ ﻗﺪر ﺳﺎده ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﺳﺎده ﻧﺒﻮد ﮐﻪ ﺣﺎﻣﺪ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﺴﺖ اﻧﻘﺪر راﺣﺖ دﻟﺶ رو ﺑﻪ دﺳﺖ ﺑﯿﺎره ...‬ ‫ﺑﺎ وﺟﻮد اﯾﻨﮑﻪ ﻣﺮور اﯾﻦ ﺧﺎﻃﺮات ﺑﺮاي ﺑﺎر 001 ﺑﺎز ﻫﻢ دﻟﻢ رو ﺑﻪ درد ﻣﯿﺎورد اﻣﺎ اﻣﺸﺐ ﺑﺪ ﺟﻮر دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺷﺪه ﺑﺎ ﺗﮑﺮار‬ ‫ﻣﮑﺮرات ﺑﺎ ﺳﯿﺎ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻢ ...‬ ‫
- ﭼﻨﺪ روز ﭘﯿﺶ دﻓﺘﺮ ﺧﺎﻃﺮاﺗﺶ رو دوﺑﺎره ﻣﺮور ﮐﺮدم اون ﻫﯿﺠﺎﻧﺎﺗﺶ ﻗﺒﻞ از ازدواج دﻟﻢ رو ﺑﺪ ﺟﻮر ﺑﻪ درد آورد ...‬ ‫ﺳﯿﺎ از روي ﺗﺨﺘﺶ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﮐﻨﺎرم ﻧﺸﺴﺖ: ﭼﺮا اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ اﻧﻘﺪر رﻓﺘﯽ ﺗﻮ ﺗﮑﺮار ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺟﺰ زﺟﺮ ﭼﯿﺰي ﺑﺮات ﻧﺪارن؟ .‬ ‫اﯾﻦ ﭼﻨﺪ ﻣﺎه ﮔﺬﺷﺘﻪ ﮐﻠﯽ ﻫﻢ اﺗﻔﺎﻗﺎت ﻧﺸﺎط آور ﺑﺮات اﻓﺘﺎده ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم: ﻫﺮ ﺑﺎر ﮐﻪ ﭘﺎم رو ﻣﯽ ذارم ﺗﻮ اون ﻋﻤﺎرت ﻫﺮ ﺑﺤﺚ ﮐﻮﭼﯿﮏ و ﺑﺰرﮔﻢ ﺑﺎﻫﺎﺷﻮن ﻣﻦ رو ﯾﺎد زﺟﺮاي ﺧﻮاﻫﺮم ﻣﯿﻨﺪازه‬ ‫... ﺗﻮ اﯾﻦ ﮐﻪ ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ ﺧﻮدﺧﻮاﻫﯽ و ﻟﺞ ﺑﺎزي ﺣﺎﻣﺪ ﺷﺪ ... ﺷﺪ ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﺑﻪ وﺳﯿﻠﻪ اون ﺣﺎﻣﺪ ﺑﺨﻮاد از ﭘﺪرش ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺳﺨﺖ ﮔﯿﺮي‬ ‫ﻫﺎش اﻧﺘﻘﺎم ﺑﮕﯿﺮه ... ﺑﮕﻪ ﻫﺮ ﮐﺎري دوﺳﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ﻣﯿﮑﻨﻪ ... ﺑﮕﻪ ﺑﺎ دﺧﺘﺮ اﻧﺘﺨﺎﺑﯽ اوﻧﻬﺎ ازدواج ﻧﻤﯿﮑﻨﻪ ...‬ ‫اﯾﻦ وﺳﻂ ﻣﯽ دوﻧﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﻫﻤﻪ ﮐﯽ ﻣﻘﺼﺮه؟‬ ‫ﺳﯿﺎ ﺳﺮي ﺑﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﻧﻪ ﺗﮑﻮن داد ...‬ ‫
- اﮐﺒﺮ ﺧﺎن اﻧﺘﻈﺎم ... ﮐﻪ ﯾﻪ ﭘﺴﺮش ﯾﻪ ﻋﻘﺪه اي ﮐﺎﻣﻠﻪ ... و ﯾﻪ ﭘﺴﺮش ﮐﭙﯽ ﺑﺮاﺑﺮ اﺻﻞ ﺧﻮدش ... اﯾﻦ وﺳﻂ ﺧﺎﻧﻮاده ﻣﻦ ﻫﻢ‬ ‫ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ ... رﻫﺎ ﮐﻪ اون ﻃﻮر ... ﻣﻦ ﻫﻢ اﯾﻦ وﺳﻂ ﻫﻤﻪ ﮐﺎره و در ﺣﻘﯿﻘﺖ ﻫﯿﭻ ﮐﺎره ...‬ ‫ﺳﯿﺎ دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﺑﺎزوم ﮐﺸﯿﺪ: ﺑﭽﻪ ﻫﺎ دوﺳﺘﺖ دارن ...‬ ‫
- اﯾﻦ زﺟﺮم رو ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﯿﮑﻨﻪ ... ﻣﯽ ﺗﺮﺳﻢ ... ﻣﯽ ﺗﺮﺳﻢ ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺑﺸﻪ ﯾﮑﯽ ﻟﻨﮕﻪ ﺣﺎﻣﺪ ... ﺑﺨﻮاد ﻟﺞ ﮐﻨﻪ ... ﺑﺨﻮاد ... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﺳﯿﺎ‬ ‫ﺑﺪﺟﻮر ﻧﮕﺮان ﺗﻨﻬﺎ ﯾﺎد ﮔﺎري ﺧﻮاﻫﺮﻣﻢ ﮐﻪ ﻋﺠﯿﺐ ﻫﻢ زﯾﺒﺎﺳﺖ ... ﻋﯿﻦ ﺧﻮد ﺧﻮاﻫﺮ ﺟﻮون ﻣﺮﮔﻢ ...‬ ‫ﻧﺎﯾﻠﻮن ﺗﻮي دﺳﺘﻢ رو ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﮐﺮدم ... ﮐﻤﯽ ﺑﺮام ﮔﺮون ﺗﻤﻮم ﺷﺪه ﺑﻮد اﻣﺎ ارزﺷﺶ رو داﺷﺖ ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ... از ﭘﻮﻟﯽ ﮐﻪ از اﻧﯿﻤﯿﺸﻦ‬ ‫ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم و ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻪ ﺑﻮدم ﺗﺎ ﺑﺎﻫﺎش ﺑﺮاي ﺧﻮدم ﮔﻮﺷﯽ ﺑﺨﺮم 002 ﺗﻮﻣﻨﺶ رو ﺑﺮداﺷﺘﻢ ﺗﺎ ﭘﯿﺮاﻫﻨﯽ رو ﺑﺮاي ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺑﺨﺮم ﮐﻪ‬ ‫دﯾﺪه ﺑﻮد ... ﺗﻮ ﻣﻐﺎزه ﺳﺮ ﮐﻮﭼﺸﻮن وﻗﺘﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﺎ ﻣﺎﻣﺎن ﻓﺮﯾﺪه ﺑﺮه ﺧﺮﯾﺪ اﻣﺎ ﺑﺮاش ﻧﺨﺮﯾﺪه ﺑﻮدن ...‬ ‫از ﺑﺎغ ﮔﺬﺷﺘﻢ ... روي ﺗﺮاس ﮐﻮﺷﺎ ﺑﺎ دﯾﺪﻧﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ اوﻣﺪ ... دﺳﺘﻬﺎم رو ﺑﺮاش ﺑﺎز ﮐﺮدم ... ﻣﺤﮑﻢ ﺑﻐﻠﺶ ﮐﺮدم ... دﻫﻨﺶ ﻣﯽ‬ ‫ﺟﻨﺒﯿﺪي داﺷﺖ ﭼﯿﺰي ﻣﯿﺨﻮرد ...‬ ‫
- ﺑﺎز ﺗﻮ در ﺣﺎﻟﻪ ﺧﻮردﻧﯽ ...‬ ‫در ﮔﻮﺷﻢ ﺑﺎ ﻫﻤﻮن دﻫﻦ ﻧﯿﻤﻪ ﭘﺮ ﮔﻔﺖ: ﺑﯿﻦ ﺧﻮدﻣﻮن ﺑﺎﺷﻪ ﻓﺨﺮي ﺟﻮن ﻧﺸﻮﻧﺪه اﯾﻦ زري ﺟﻮن ﯾﻪ ﺷﯿﺮﯾﻨﯽ ﻫﺎﯾﯽ ﻣﯽ ﭘﺰه‬ ‫اﻧﮕﺸﺘﺎت رو ﻫﻢ ﻣﯿﺨﻮري ...‬ ‫ﺧﻨﺪﯾﺪم و ﺑﻮﺳﻪ اي آب دار ﮐﻪ اﻋﺘﺮاﺿﺶ رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮد ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪ ﺗﭙﻠﺶ زدم ... ﮔﻮﺷﻪ ﻣﺎﻧﺘﻮم رو ﺗﻮي دﺳﺘﺶ ﻣﺸﺖ ﮐﺮد و ﺑﺎﻫﻢ ﺑﻪ‬ ‫ﺳﻤﺖ اﺗﺎق رﻓﺘﯿﻢ ﮐﻪ ﺗﻮ اون ﻧﯿﻮﺷﺎ دراز ﮐﺸﯿﺪه ﺑﻮد و داﺷﺖ ﮐﺘﺎب ﻣﯿﺨﻮﻧﺪ ... ﺑﺎ دﯾﺪﻧﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﭘﺮواز ﮐﺮد ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﻗﺮﺑﻮن ﺻﺪﻗﻪ اش رﻓﺘﻢ ﺗﻮ اون ﭘﯿﺮاﻫﻦ آﺳﺘﯿﻦ ﮐﻮﺗﺎه آﺑﯽ رﻧﮓ و زﯾﺒﺎ ... ﭼﺮﺧﯽ زد و ﻣﻦ ﭼﺸﻤﺎم ﺧﯿﺲ ﺷﺪ ... ﭼﻪ ﻗﺪر ﺑﺰرگ ﺷﺪه‬ ‫ﺑﻮد ﭼﻪ ﻗﺪر ﺧﺎﻧﻮم ﺷﺪه ﺑﻮد ... ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ اوﻣﺪ و ﺷﺮوع ﮐﺮد ﺻﻮرﺗﻢ رو ﻏﺮق ﺑﻮﺳﻪ ﮐﺮدن ... ﺗﻌﺎدﻟﻢ رو از دﺳﺖ دادم و اﻓﺘﺎدم روي‬ ‫ﺗﺨﺖ ...‬ ‫ﮐﻮﺷﺎ: ﺧﻔﻪ اش ﮐﺮدي ﻧﯿﻮﺷﺎ ... اﻣﺎ ﺧﻮدﻣﻮن ﭼﻪ ﻗﺪر ﺧﻮﺷﮕﻞ ﺷﺪي ...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ ازم ﻓﺎﺻﻠﻪ ﮔﺮﻓﺖ: ﺷﺒﯿﻪ ﺗﻮ ﺷﺪم ﻫﻤﺮاز؟‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺳﺮ ﺗﺎﭘﺎش ﮐﺮدم: ﺗﻮ از ﻣﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺷﮕﻞ ﺗﺮي ... ﺧﻮﺷﮕﻞ ﺗﺮ ﻫﻢ ﻣﯿﺸﯽ ... ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺑﺮات ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﻣﻬﻢ ﺑﺎﺷﻪ ...‬ ‫ﻣﻬﻢ اﯾﻨﻪ ﮐﻪ ﺗﻮ ﻣﻐﺰت ﭼﯽ ﻣﯿﮕﺬره ... ﺧﻮﺷﮕﻠﯽ ﮔﺬراﺳﺖ ...‬ ‫... ﻣﺪﻫﻮش ﺗﺮ از اون ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺨﻮاد ﺑﻪ ﺣﺮﻓﻢ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻪ ... ﺗﻮ آﯾﻨﻪ دور ﺧﻮدش ﻣﯿﭽﺮﺧﯿﺪ ... زﻧﺎﻧﮕﯽ ﻫﺎش داﺷﺖ ﻧﻤﻮد ﻣﯿﮕﺮﻓﺖ ...‬ ‫ﻫﻤﻮن زﻧﺎﻧﮕﯽ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ زﯾﺒﺎﯾﯽ رو ﺑﺮات ﻣﻬﻢ ﻣﯿﮑﻨﻪ ... ﻫﻤﻮن ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯿﺸﻪ از اوﻟﯿﻦ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﻫﺎي زن ﺑﻮدﻧﺖ ﻟﺬت ﺑﺒﺮي ...‬ ‫اﯾﻦ ﺻﺤﻨﻪ ﺑﺮام ﺧﯿﻠﯽ آﺷﻨﺎ ﺑﻮد ... ﺧﻮدم ﻫﻢ از ﺳﺮم ﮔﺬروﻧﺪه ﺑﻮدم ... رﻫﺎ ﻫﻢ ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر ... و ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺗﻤﺎم زن ﻫﺎي ﻋﺎﻟﻢ ...‬ ‫ﮐﻮﺷﺎ: ﻣﯿﮕﻢ ﻫﻤﺮاز ... ﻧﯿﻮﺷﺎ ﯾﻪ ﮐﺘﺎب ﺟﺪﯾﺪ ﺧﺮﯾﺪه ﺑﺮاﻣﻮن ﻣﯿﺨﻮﻧﯿﺶ؟‬ ‫
- ﻣﯽ ﺷﻪ اول ﯾﻪ ﺳﺮ ﺑﺮم ﭘﯿﺶ ﻋﻤﻮﺗﻮن ... راﺳﺘﯽ ﺧﻮﻧﺴﺖ؟‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ ﻧﺸﺴﺖ ﭘﻬﻠﻮم و ﺑﺎ دﺳﺖ داﻣﻨﺶ رو روي ﺗﺨﺖ ﭘﻬﻦ ﮐﺮد ... اﯾﻦ ﮐﺎرش ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺑﻪ ﻟﺒﻢ آورد ... ﺣﺘﯽ اﮔﻪ ﮔﻮﺷﯽ ﻧﻮ ﺧﺮﯾﺪم‬ ‫ﻣﻮﻧﺪه ﺑﺎﺷﻪ ﺑﻪ 01 ﺳﺎل دﯾﮕﻪ ﻫﻢ ارزﺷﺶ رو داﺷﺖ اﯾﻦ ﻟﺒﺨﻨﺪ زﯾﺒﺎ ...‬ ‫
- ﺑﻠﻪ ﺧﻮﻧﺴﺖ ...‬ ‫دﺳﺖ ﮐﺮدم ﺗﻮي ﮐﯿﻔﻢ و ﮐﺎرت اﻓﺘﺘﺎﺣﯿﻪ رو ﮐﻪ ﺑﺎ ﺧﻮدﮐﺎر ﻣﺸﮑﯽ ... ﺷﯿﮏ و زﯾﺒﺎ ﭘﺸﺘﺶ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮد دﮐﺘﺮ اﻧﺘﻈﺎم از ﺗﻮي ﮐﯿﻔﻢ در‬ ‫آوردم ...‬ ‫
- ﭘﺲ ﺷﻤﺎﻫﺎ اﯾﻦ ﺟﺎ ﺑﺎﺷﯿﺪ ﻣﻦ ﺑﺮ ﻣﯿﮕﺮدم ... و ﺑﺮاﺗﻮن ﻗﺼﻪ ﻣﯿﮕﻢ ... ﻧﯿﻮﺷﺎ ﭘﯿﺮاﻫﻨﺖ رو در ﺑﯿﺎر ... ﻣﯽ دوﻧﯽ ﮐﻪ ﻓﻌﻼ اﯾﻦ ﺑﯿﻨﻤﻮن‬ ‫ﯾﻪ رازه ...‬ ‫ﭘﺸﺖ در اﺗﺎق ﮐﺎرش اﯾﺴﺘﺎدم ... ﻓﺨﺮي ﺧﺎﻧﻮم ﺑﻬﺶ اﻃﻼع داده ﺑﻮد ﻣﻦ اوﻣﺪم و ﻣﯿﺨﻮام ﺑﺒﯿﻨﻤﺶ ... ﺗﻮ دﻟﻢ ﮔﻔﺘﻢ ... رﺋﯿﺲ‬ ‫ﺟﻤﻬﻮر رو راﺣﺖ ﺗﺮ ﻣﯿﺸﻪ دﯾﺪ ... اﯾﻦ ﺗﺸﺮﯾﻔﺎت ﺑﻪ ﻧﻈﺮم ﺧﯿﻠﯽ وﻗﺖ ﺑﻮد ﮐﻪ دﯾﮕﻪ ﻫﯿﭻ زﯾﺒﺎﯾﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻦ ... ﺧﻮدم رو ﺗﻮ ﻓﯿﻠﻤﻬﺎي‬ ‫ﮐﻼﺳﯿﮏ اﺣﺴﺎس ﻣﯿﮑﺮدم ﺑﺎﯾﺪ ﻣﯽ رﻓﺘﻢ داﺧﻞ و ﮔﻮﺷﻪ داﻣﻨﻢ رو ﻣﯿﮕﺮﻓﺘﻢ و ﺗﻌﻈﯿﻢ ﻣﯿﮑﺮدم؟‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي روي ﻟﺒﻢ اوﻣﺪ ... دﺳﺘﻢ رو ﺑﺎﻻ آوردم ﺗﺎ در ﺑﺰﻧﻢ ﮐﻪ در ﺑﺎز ﺷﺪ و دﺳﺖ ﻣﻦ ﮔﺮه ﮐﺮده ﺟﻠﻮي ﺳﯿﻨﻪ اش ﻣﺘﻮﻗﻒ ﺷﺪ ... ﺑﺎ‬ ‫اون ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﺴﺨﺮه و اون دﺳﺖ ﻣﺸﺖ ﺷﺪه اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮدم ﺟﻠﻮش ...‬ ‫اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﺑﺮاي دﻫﻤﯿﻦ ﺧﺮده ﺳﻮﺗﯽ ﮐﻪ ﺟﻠﻮش داده ﺑﻮد ﯾﻪ ﭼﯿﺰي ﺷﺒﯿﻪ ﺑﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺗﻮي ﻧﮕﺎﻫﺶ دﯾﺪم ...‬ ‫
- دﯾﺪم ﺗﺸﺮﯾﻒ ﻧﯿﺎوردﯾﺪ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺮم ﺑﯿﺮون ...‬ ‫
- ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ﻣﻌﻄﻞ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺷﺪم ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫از ﻗﺎب در ﮐﻨﺎر رﻓﺖ و ﻣﻦ از ﮐﻨﺎرش رد ﺷﺪم و داﺧﻞ ﺷﺪم ... ﭘﺸﺖ ﺳﺮم در رو ﺑﺴﺖ ... ﻫﻦ. ز ﻫﻢ ﮐﻤﯽ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪم از‬ ‫ﺳﻮﺗﯿﻢ و اﻟﺒﺘﻪ اﺳﺘﺮس داﺷﺘﻢ از ﺣﻀﻮر ﺗﻮ اون اﺗﺎق ﮐﺎر و رو ﺑﻪ رو ﺷﺪن ﺑﺎ اﯾﻦ دﮐﺘﺮ ﺟﺪي اﻣﺎ ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ ﻣﻼﯾﻤﯽ ﭘﺨﺶ ﮐﻪ ﻣﯽ‬ ‫ﺷﺪ ... آﻫﻨﮕﯽ ﺑﻮد ﺗﺮﮐﯿﺐ ﭘﯿﺎﻧﻮ و ﮔﯿﺘﺎر اﯾﻦ آﻫﻨﮓ رو ﺧﯿﻠﯽ دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ. آراﻣﺶ ﻋﺠﯿﺒﯽ ﺑﻬﻢ داد ... ﭘﺸﺖ ﺳﺮم ﺻﺪاي‬ ‫ﻗﺪﻣﻬﺎش رو ﺷﻨﯿﺪم ... روي ﻣﺒﻞ ﻫﻤﯿﺸﮕﯽ ﻧﺸﺴﺘﻢ ... ﺻﺪاي ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ رو ﮐﻢ ﮐﺮد ...‬ ‫
- آﻫﻨﮓ زﯾﺒﺎﯾﯿﻪ ... از ﯾﻪ آﻫﻨﮓ ﺳﺎز ﮔﻤﻨﺎم ﻟﻬﺴﺘﺎﻧﯽ ... ﺑﻌﺪ از ﺟﻨﮓ ﺟﻬﺎﻧﯽ دوم ... ﺧﯿﻠﯽ ﻏﻤﮕﯿﻦ و در ﻋﯿﻦ ﺣﺎل ﺑﺴﯿﺎر زﯾﺒﺎﺳﺖ‬ ‫...‬ ‫... ﻫﻤﻮن ﻃﻮر ﮐﻪ دﺳﺘﺶ ﺑﻪ ﺷﺎﺳﯽ دﺳﺘﮕﺎه اﺗﺎﻗﺶ ﺑﻮد ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﻧﻈﺮي اﻧﺪاﺧﺖ ... ﺑﺎ اﯾﻦ اﺑﺮاز ﻓﻀﻠﯽ ﮐﻪ ﮐﺮده ﺑﻮدم ... اﻧﮕﺎر‬ ‫دوﺑﺎره ﺑﺎﻋﺚ ﺗﻌﺠﺒﺶ ﺷﺪه ﺑﻮدم ... و اﻟﺒﺘﻪ اﯾﻦ ﮐﻪ اﯾﻦ ﻣﺮد ﺟﺪي ﻫﻢ آﻫﻨﮕﻬﺎﯾﯽ ﺗﺎ اﯾﻦ ﺣﺪ ﻟﻄﯿﻒ ﮔﻮش ﻣﯿﮑﺮد ﻫﻢ ﺑﺎ ﻋﺚ ﺗﻌﺠﺐ‬ ‫ﻣﻦ ﺷﺪه ﺑﻮد ... ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ ﻫﺎي ﺧﺸﻦ ﺗﺮ ﺑﺎﯾﺪ ﮔﻮش ﮐﻨﻪ ﺗﺎ ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ ﮐﻼﺳﯿﮏ اروﭘﺎي ﺷﺮﻗﯽ ...‬ ‫آﻫﻨﮓ رو ﻗﻄﻊ ﻧﮑﺮد ... دﺳﺘﺶ رو ﮐﺸﯿﺪ و ﭘﺸﺖ ﻣﯿﺰش ﺑﺎ ژﺳﺖ ﻫﻤﯿﺸﮕﯿﺶ ﻧﺸﺴﺖ. اﯾﻦ آدم ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ رﯾﺰي ﺷﺪه ﺑﻮد و ﻣﻦ اﻧﮕﺎر‬ ‫ﻫﺮ ﺑﺎر ﻣﺜﻞ ﭘﯿﺎم ﺑﺎزرﮔﺎﻧﯽ ﻣﯿﻮﻣﺪم ﺗﻮ اﺗﺎﻗﺶ ... اﯾﻦ ﺑﺎر ﭘﺎم رو ﮐﻨﺎر ﻫﻢ ﺟﻔﺖ ﮐﺮدم و ﻧﺸﺴﺘﻢ ... ﻣﻦ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ رﯾﺰي ﻧﻤﯽ ﺷﺪم ...‬ ‫اﯾﻦ ﺑﺎر اﻧﮕﺎر ﺟﻨﺲ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﻤﯽ ﻓﺮق ﮐﺮده ﺑﻮد ... دﻗﯿﻖ ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﭼﻪ ﻓﺮﻗﯽ اﻣﺎ ﻫﺮ ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﺑﻮد ... ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺗﺎ ﭼﻨﺪ ﺛﺎﻧﯿﻪ‬ ‫ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﻨﻢ ﭼﺮا اﯾﻨﺠﺎم ...‬ ‫از ﺟﺎم ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﯿﺰش رﻓﺘﻢ ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد ... ﮐﺎرت رو و روي ﻣﯿﺰش ﮔﺬاﺷﺘﻢ و ﻫﻤﻮن ﺟﺎ روﺑﻪ روش‬ ‫اﯾﺴﺘﺎدم: اﯾﻦ ﮐﺎرت دﻋﻮت ﺑﻪ اﻓﺘﺘﺎﺣﯿﻪ ﺗﺌﺎﺗﺮ ﻣﺎﺳﺖ ... ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺧﻮدم ﺑﯿﺎرم ﺧﺪﻣﺘﺘﻮن ...‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ رﻧﮓ ﮐﺮم ﭘﺎﮐﺖ اﻧﺪاﺧﺖ: ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻤﻨﻮن ... راﺳﺘﺶ رو ﺑﺨﻮاﯾﺪ اﻧﺘﻈﺎرش رو ﻧﺪاﺷﺘﻢ ...‬ ‫
- ﭼﺮا ﻣﻦ ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدم ﻣﯿﺎرم ﺧﺪﻣﺘﺘﻮن ...‬ ‫
- ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﻪ ﻧﻈﺮم ﯾﻪ ﺗﻌﺎرف اوﻣﺪ در ﮐﻨﺎر دوﺳﺘﺎن ...‬ ‫
- اﯾﻦ ﭼﻪ ﺣﺮﻓﯿﻪ ... ﻣﻦ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﻣﯿﺸﻢ وﻗﺖ داﺷﺘﯿﺪ ﺗﺸﺮﯾﻒ ﺑﯿﺎرﯾﺪ اﻟﺒﺘﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻫﻢ ...‬ ‫
- ﻣﯽ دوﻧﻢ ... ﻧﯿﻮﺷﺎ ﭼﻨﺪ روز ﭘﯿﺶ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﯽ ﺧﻮاد ﺣﺘﻤﺎ ﺷﺮﮐﺖ ﮐﻨﻪ و ﮔﻮﯾﺎ ﺷﻤﺎ ﻗﻮل ﯾﮏ ﺷﺎم رو ﻫﻢ ﺑﻬﺶ داده ﺑﻮدﯾﺪ ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم: در ﻫﺮ ﺻﻮرﺗﯽ اﯾﻦ ﺗﻌﺎرف ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫اﺷﺎره اي ﺑﻪ ﮐﺎرت و اﺳﻢ ﺧﻮدش روش ﮐﺮدو اﯾﻦ ﯾﻌﻨﯽ اﯾﻦ ﮐﻪ ﺣﺎﻻ ﭘﺬﯾﺮﻓﺘﻪ ﮐﻪ ﺗﻌﺎرف ﻧﺒﻮده ... ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﻧﺎﺷﯽ از اون‬ ‫آﻫﻨﮓ زﯾﺒﺎﺳﺖ ﯾﺎ اﯾﻨﮑﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﺮد دﯾﮕﻪ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ داﺷﺘﻢ ﻋﺎدت ﻣﯽ ﮐﺮدم ﻫﺮ ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﺑﻮد اﯾﻦ ﺑﺎر ﮐﻤﺘﺮ از ﻫﺮ ﺑﺎر دﯾﮕﻪ ﺗﻮي‬ ‫اﺗﺎﻗﺶ اﺳﺘﺮس داﺷﺘﻢ.‬ ‫ﮐﺎرت رو ﺗﻮي دﺳﺘﺶ ﭼﺮﺧﻮﻧﺪ و ﻟﺒﺨﻨﺪي زد: ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ اﯾﻦ روزﻫﺎ رﺳﯿﺪﯾﻢ ...‬ ‫رو ﻣﺒﻞ رو ﺑﻪ روﯾﯿﺶ ﻧﺸﺴﺘﻢ: ﺧﻮدم ﻫﻢ ﻫﻨﻮز ﺑﺎورم ﻧﺸﺪه راﺳﺘﯽ ﮐﺎرت دوﺳﺘﺘﻮن ﻫﻢ ﺗﻮي ﻫﻤﻮن ﻧﺎﯾﻠﻮﻧﻪ ...‬ ‫
- ﺑﻪ دﺳﺘﺶ ﻣﯽ رﺳﻮﻧﻢ دﯾﺮوز اﺗﻔﺎﻗﺎ ﺳﺮاﻏﺶ رو ازم ﮔﺮﻓﺖ ...‬ ‫
- اﻣﯿﺪوارم ارزش اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﻟﻄﻒ رو داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ اﻟﺒﺘﻪ ﺑﻘﯿﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎي ﮔﺮوه ﺧﯿﻠﯽ ﺣﺮﻓﻪ اي ﻫﺴﺘﻦ ﻣﻦ آﻣﺎﺗﻮرم ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫راﻣﯿﻦ ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺑﻬﻢ زد و اﺷﺎره اي ﺑﻪ ﭼﺎي رو ﺑﻪ روم روي ﻣﯿﺰ ﮐﺮد: ﺑﺨﻮر ﺳﺮد ﻣﯽ ﺷﻪ ... اﮔﻪ آﻣﺎﺗﻮر ﺗﻮﯾﯽ ... ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ﻋﺎﻟﯽ‬ ‫ﻣﯿﺸﻪ ... ﻣﺎﻣﺎن و ﺑﺎﺑﺎو ﻧﺎزﻧﯿﻦ و ﻫﻤﺴﺮش ﻫﻢ ﻣﯿﺎن ...‬ ‫از ﺧﻮدم ﺧﺠﺎﻟﺖ ﮐﺸﯿﺪم ﮐﻪ ﯾﺎدم رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﺎرت ﺑﯿﺎرم ﺑﺮاﺷﻮن ... ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﭼﯿﺰي ﺑﮕﻢ ﮐﻪ اﻧﮕﺎر ﮐﻪ ﻓﻬﻤﯿﺪه ﺑﺎﺷﻪ ﻣﻮﺿﻮع ﭼﯿﻪ‬ ‫دﺳﺘﺶ رو ﺑﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﺳﮑﻮت ﺑﺎﻻ آورد: ﻣﺎ دﯾﮕﻪ اﯾﻦ ﺷﻐﻞ رو ﺧﻮب ﻣﯿﺸﻨﺎﺳﯿﻢ ﻣﯽ دوﻧﯿﻢ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺗﻌﺪاد ﻣﺤﺪودي رو ﻣﯽ ﺗﻮﻧﯽ دﻋﻮت‬ ‫ﮐﻨﯽ ... اوﻧﺎ ﺧﻮدﺷﻮن ﺑﻠﯿﻄﺸﻮن رو ﺗﻬﯿﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﻦ و ﻣﯿﺎن ...‬ ‫ﺣﻘﯿﻘﺘﺎ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﮐﺸﯿﺪم: ﺗﻮ رو ﺧﺪا ﻣﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﯿﮑﺸﻢ اﯾﻦ ﻃﻮري ...‬ ‫اﺧﻤﺎش رو ﻣﺼﻨﻮﻋﯽ در ﻫﻢ ﮐﺮد: ﺑﯽ ﺧﻮد ﺑﺎﻧﻮ ... اﯾﻦ ﺷﻐﻠﻪ ﺗﻮ ا و ﻣﺎ ﻫﻢ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﻣﯽ ﺷﯿﻢ ﺗﻮ ﻣﻮﻓﻘﯿﺘﺖ ﭘﯿﺸﺖ ﺑﺎﺷﯿﻢ ...‬ ‫ﻣﻨﻢ ﺳﺮ ﺗﺎﺑﻠﻮ ﻫﺎم ﺑﺎ ﮐﺴﯽ ﺷﻮﺧﯽ ﻧﺪارم ...‬ ‫
- ﭘﺲ ﺳﺮ ﻓﺮﺻﺖ اﯾﻦ ﺗﺎﺑﻠﻮ ﻫﺎ رو ﺑﻬﻢ ﻧﺸﻮن ﺑﺪﯾﺪ ﮐﻪ ﺳﺮﺷﻮن ﺷﻮﺧﯽ ﻫﻢ ﻧﺪارﯾﺪ ...‬ ‫ﮐﻤﯽ روي ﻣﯿﺰ ﺧﻢ ﺷﺪ: ﻫﺮ وﻗﺖ ﻓﺮﺻﺖ ﮐﺮدي ﺑﯿﺎ ﺧﻮﻧﻤﻮن ﺑﺒﯿﻨﺸﻮن ...‬ ‫ﺗﻌﺠﺐ ﮐﺮدم: ﺷﻤﺎ اﯾﻦ ﺟﺎ آﺗﻠﯿﻪ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺑﺰرﮔﯽ دارﯾﺪ ﻫﻨﻮز ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻪ ﻧﻘﺎﺷﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﺪ؟‬ ‫ﭘﺮ از ﻣﻬﺮ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد ... اﯾﻦ ﮐﻪ ﻫﻨﻮز ﯾﺎدم ﺑﻮد ﮐﻪ ﻫﯿﭻ ﺟﺎ ﻣﺜﻞ ﺧﻮﻧﻪ ﺧﻮدش دﺳﺖ ﺑﻪ ﻗﻠﻢ ﻧﻤﯽ ﺷﻪ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﮐﻨﺎر ﻣﻨﺒﻊ آراﻣﺶ و اﻟﻬﺎﻣﻢ ﺑﺎﺷﻢ ﺗﺎ ﺑﺘﻮﻧﻢ ﻧﻘﺎﺷﯽ ﮐﻨﻢ ... اﯾﻦ روزﻫﺎ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ اﯾﻦ ﺟﺎ ﻫﻢ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﻢ ﻗﻠﻢ دﺳﺘﻢ ﺑﮕﯿﺮم‬ ‫...‬ ‫ﺿﺮﺑﺎن ﻗﻠﺒﻢ ﺑﺎﻻ رﻓﺖ ... ﻫﺮ ﭼﻪ ﻗﺪر ﻫﻢ ﮐﻪ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﺑﯽ ﻣﻨﻈﻮر ﺑﮕﯿﺮم ... اﻧﻘﺪرﻫﺎ ﻫﻢ ﺑﭽﻪ ﻧﺒﻮدم ﮐﻪ ﺗﺸﺨﯿﺺ ﻧﺪم ... ﮐﻪ اﯾﻦ‬ ‫ﻧﮕﺎه ﭘﺮ ﻣﻬﺮ اﯾﻦ ﻟﺤﻦ و اﯾﻦ ﻃﻌﻨﻪ ﺑﻪ ﮐﺪوم ﺳﻤﺖ و ﺳﻮ ﻣﯿﺮه ... اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم از ﮔﻮﺷﺎم ﯾﻪ داﻏﯽ ﺑﯿﺮون ﻣﯽ زﻧﻪ ... ﻧﺎ ﺧﻮد آﮔﺎه‬ ‫دﺳﺘﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﮔﻮﺷﻢ رﻓﺖ و ﯾﻮاﺷﮑﯽ ﻟﻤﺴﺶ ﮐﺮدم ...‬ ‫ﻣﻨﺘﻈﺮ ﯾﻪ ﻋﮑﺲ اﻟﻌﻤﻞ داﺷﺖ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد ... ﭼﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻢ؟‬ ‫ﺳﺮم رو زﯾﺮ اﻧﺪاﺧﺘﻢ و ﭼﺸﻢ دوﺧﺘﻢ ﺑﻪ ﻣﯿﺰ ﺷﯿﺸﻪ اي دودي رﻧﮓ ﺟﻠﻮم ﮐﻪ ﺗﺼﻮﯾﺮم ﻣﺎت و ﭘﺮ از دﻟﻬﺮه ام اﻓﺘﺎده ﺑﻮد روش ...‬ ‫ﺷﺎل ﻗﺮﻣﺰ رﻧﮕﻢ رو ﮐﻤﯽ ﺟﻠﻮ ﮐﺸﯿﺪم: وﻗﺘﯽ ... وﻗﺘﯽ ﺗﻮ ﻓﺮاﻧﺴﻪ ﺑﻮدﯾﺪ ﭼﻪ ﻃﻮر دﺳﺖ ﺑﻪ ﻗﻠﻢ ﻣﯽ ﺷﺪﯾﺪ؟‬ ‫از ﺟﺎش ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ اوﻣﺪ ... ﮐﻤﯽ ﺧﻮدم رو ﺟﻤﻊ و ﺟﻮر ﮐﺮدم ... رو ﺑﻪ روم ﻧﺸﺴﺖ ... دﺳﺘﺶ و ﻗﻼب ﮐﺮد دور زاﻧﻮش:‬ ‫ﮔﺎﻫﯽ ﯾﻪ رود ... ﮔﺎﻫﯽ ﯾﻪ ﺻﺪا ... ﮔﺎﻫﯽ ﯾﻪ ﻋﻄﺮ ﻓﺮاﻧﺴﻮي ﮐﻪ از ﭘﯿﺮاﻫﻦ ﯾﻪ دﺧﺘﺮك اﻫﻞ ﺟﻨﻮب ﻓﺮاﻧﺴﻪ ﺑﻪ ﻣﺸﺎﻣﺖ ﻣﯽ رﺳﻪ ...‬ ‫ﻣﯽ ﺷﻪ ﻣﻨﺒﻊ اﻟﻬﺎم اون روزت ... اﻣﺎ ﯾﻪ آدﻣﻬﺎﯾﯽ ﻫﺴﺘﻦ ... ﺣﻀﻮرﺷﻮن ﺳﺒﮑﻪ ... ﻧﺮﻣﻪ ... ﯾﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪﺷﻮن ﯾﻪ ﻧﮕﺎﻫﺸﻮن ... ﯾﻪ ﻫﺠﺎ‬ ‫ﮐﻪ از ﺻﺪاﺷﻮن ﮐﻪ ﺑﻪ ﮔﻮﺷﺖ ﻣﯽ رﺳﻪ اون ﺗﮏ ﻧﺖ ﺻﺪاﺷﻮن ﻣﯿﺎد ﻣﯽ ﭘﯿﭽﻪ ﺗﻮ ذﻫﻨﺖ ... ﺗﻮ دﻟﺖ ... ﻣﯽ ﺧﻮاي ﻗﻠﻢ رو ﺑﮕﯿﺮي‬ ‫ﺗﻮي دﺳﺘﺖ ... ﻫﻤﻮن ﺟﺎ ... ﻫﻤﻮن ﻟﺤﻈﻪ ﺛﺒﺘﺶ ﮐﻨﯽ ... ﻧﻪ ﺑﺎ ﺳﯿﺎه ﻗﻠﻢ ﻫﺎ ... ﻧﻪ ﺑﺎ ﺧﻮده ﺧﻮد رﻧﮓ ... ﻏﻠﯿﻆ ... ﻗﺎﺑﻞ ﻟﻤﺲ ...‬ ‫آب دﻫﻨﻢ رو ﻗﻮرت دادم ... ﺗﻮ دﻟﻢ ﯾﻪ ﺣﺲ ﻋﺠﯿﺐ ﺑﻮد ... اﯾﻦ دﯾﮕﻪ ﯾﻪ اﺷﺎره ﻧﺒﻮد. ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ داﺷﺖ ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﻣﯿﺸﺪ و ﻣﻦ اﯾﻦ‬ ‫رو ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ... ﺗﺼﻤﯿﻤﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... در ﮐﻨﺎر ﺑﻮدن زﯾﺒﺎش ... در ﮐﻨﺎر اون ﻧﮕﺎه ﭘﺮ ﻣﻬﺮش ﮐﻪ ﻣﺜﻞ ﻫﺮ زﻧﯽ ﻏﺮورم رو ﻧﻮازش‬ ‫ﻣﯽ ﮐﺮد ﮐﻪ ﻣﻦ ﻫﻢ دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﯽ ﻫﺴﺘﻢ ... ﻣﻦ ﻫﻢ ﺧﻮاﻫﺎﻧﯽ دارم ﯾﻪ ﺣﺲ ﺳﺮﮐﺶ ﺑﯽ اﻋﺘﻤﺎدي ﺑﻮد و ﯾﻪ ﺣﺲ ﮐﻪ اﯾﻦ ﻣﺮد‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫ﻣﻨﺘﻈﺮه اوﻣﺪه از ﮔﺬﺷﺘﻪ رو ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﯽ ﺧﻮام ﮐﻪ ﯾﻪ دوﺳﺖ ﺑﺎﺷﻪ ﯾﻪ ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ ... ﯾﻪ ﺧﺎﻃﺮه ... و ﺣﺎﻻ ﻣﻦ رو ﺗﻮ ﺑﺪ وﺿﻌﯿﺘﯽ داﺷﺖ‬ ‫ﻧﮕﻪ ﻣﯽ داﺷﺖ ...‬ ‫ﺗﻤﺎم ﺳﻌﯿﻢ رو ﮐﺮدم ﺗﺎ ﺑﺘﻮﻧﻢ ﺣﺲ ﮔﺮ ﮔﺮﻓﺘﮕﯿﻢ و ﻟﮑﻨﺘﯽ ﮐﻪ ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ اﻻن ﺗﻮي ﮐﻼﻣﻤﻪ رو ﮐﻤﯽ ﻣﺨﻔﯽ ﮐﻨﻢ: ﻣﻨﺒﻊ اﻟﻬﺎم آدم‬ ‫ﻫﺎ ﮔﺬرا ﻫﺴﺘﻦ ... ﻣﻦ ﺧﻮدم ﻣﻨﺒﻊ اﻟﻬﺎم ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... ﻣﯽ دوﻧﯿﺪ ﮐﻪ ﺗﻮ ﻧﻤﺎﯾﺶ ﻣﻨﺒﻊ اﻟﻬﺎم ﺧﻮد ﺷﺨﺼﯿﺖ ﻫﺎﯾﯽ ﻫﺴﺘﻦ ﮐﻪ ﺗﻮ‬ ‫ﺟﻠﺪﺷﻮن ﻣﯽ رﯾﺪ ... ﭘﺮ رﻧﮕﺸﻮن ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ ... داﺳﺘﺎن زﻧﺪﮔﯿﺸﻮن رو ﺗﻌﺮﯾﻒ ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ ﺗﺎ ﺑﺸﻪ درس ﻋﺒﺮت ... ﻗﺼﻪ ﻣﯿﮕﯿﺪ ﺗﺎ ﻗﺼﻪ‬ ‫ﺧﻮدﺗﻮن رو ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﻨﯿﺪ ...‬ ‫
- ﻣﻨﻈﻮرت از ﮔﺬرا ﭼﯿﻪ؟ ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯿﮑﻨﯽ ﻣﻦ ﯾﻪ ﭘﺴﺮ ﺑﭽﻪ ﻧﻮﺟﻮان ﻧﯿﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﺣﺲ ﻫﺎي ﮔﺬرا رو ﺗﺠﺮﺑﻪ ﮐﻨﻢ ...‬ ‫ﮐﻒ دﺳﺘﻬﺎم ﻋﺮق ﮐﺮده ﺑﻮد ... ﮔﻮﺷﻪ ﻣﺎﻧﺘﻮ ﺳﻮرﻣﻪ اي رﻧﮕﻢ رو ﺗﻮ ﻣﺸﺘﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﭼﺸﻢ دوﺧﺘﻢ ﺑﻪ ﭘﺎرﭼﻪ ﮔﻞ رﯾﺰي ﮐﻪ ﺑﺮاي‬ ‫ﺗﺰﺋﯿﻦ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﺎﻧﺘﻮم دوﺧﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد: ﺣﺲ؟ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم ﺑﺤﺚ ﻣﺎ اﻟﻬﺎم ﮔﺮﻓﺘﻨﻪ ﻧﻪ ﺣﺲ ﮐﺮدن ...‬ ‫ﮐﻼﻓﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد اﻧﮕﺎر: ﺑﺎﺷﻪ ... ﺧﻮب ﻣﯿﺪوﻧﻢ ﮐﻪ ﺧﻮب ﻣﯿﺪوﻧﯽ دارم ﭼﯽ ﻣﯿﮕﻢ ... وﻟﯽ ﺷﺎﯾﺪ دارم ﻋﺠﻠﻪ ﻣﯿﮑﻨﻢ ... ﺷﺎﯾﺪ ... ﻧﯿﺎز‬ ‫داري ﮐﻤﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ ... اﻣﺎ اﻣﯿﺪوارم ﯾﻪ روزي ﻧﺸﻪ ﮐﻪ ﭘﺸﯿﻤﻮﻧﻢ ﮐﻨﯽ از ﺻﺒﺮي ﮐﻪ ﮐﺮدم ...‬ ‫ﻟﺠﻢ ﮔﺮﻓﺖ ... اﻧﮕﺎر ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮد ﺟﻮاب ﻣﻦ ﻣﺜﺒﺘﻪ ... اﻧﮕﺎر داره ﻟﻄﻒ ﻣﯿﮑﻨﻪ ... اﻧﮕﺎر دارم ﻧﺎز ﻣﯿﮑﻨﻢ ... از ﺟﺎم ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم ... ﻓﻬﻤﯿﺪ‬ ‫ﺣﺮﻓﺶ ﺑﻪ ﺟﺎ ﻧﺒﻮده ﮐﻪ اﯾﻦ ﻃﻮر ﻫﻮل ﮐﺮد؟: ﻫﻤﺮاز ... ﻣﻦ ﺗﻤﺎم ﺗﻼﺷﻢ و ﻣﯿﮑﻨﻢ ... ﮐﻪ ﺑﺪوﻧﯽ ﻣﻨﺒﻊ اﻟﻬﺎم و آراﻣﺶ ﯾﻪ ﻧﻘﺎش ﻫﯿﭻ‬ ‫وﻗﺖ ﮔﺬرا ﻧﯿﺴﺖ ... ﺛﺎﺑﺘﻪ ... ﺑﻪ ﺧﺼﻮص ﮐﻪ اﻧﻘﺪر ﭘﺮ رﻧﮓ ﺑﺎﺷﻪ ...‬ ‫ﭼﯿﺰي در ﺟﻮاﺑﺶ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﺗﺎ ﺑﮕﻢ ... ﮐﯿﻔﻢ رو ﭼﻨﮓ زدم و از در اﺗﺎﻗﺶ ﺑﯿﺮون اوﻣﺪم ... وﻗﺘﯽ ﺗﻮ اوﻟﯿﻦ ﺗﺎﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﻣﺴﯿﺮش رو‬ ‫ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﻓﻘﻂ ﺟﻬﺘﺶ در ﺟﻬﺖ اون ﺳﺎﺧﺘﻤﻮن آﺟﺮي زﯾﺒﺎ ﺗﻮ ﭘﺎرك داﻧﺸﺠﻮ ﺑﻮد ... ﻧﻔﺲ ﺣﺒﺲ ﺷﺪه ام رو آزاد ﮐﺮدم ...‬ ‫
- اﻣﺮوز ﮐﻤﯽ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدي ... ﺗﺎ اﻓﺘﺘﺎﺣﯿﻪ ﭼﯿﺰي ﻧﻤﻮﻧﺪه ﻫﺎ؟!‬ ‫ﭼﺎر زاﻧﻮ ﮐﻒ ﺻﺤﻨﻪ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدم و ﺧﯿﺮه ﺑﻮدم ﺑﻪ ﺻﻨﺪﻟﯽ ﻫﺎي ﻣﺨﻤﻠﯽ ﺧﺎﻟﯿﻪ رو ﺑﻪ روم ... ﺳﻮﭘﺮ اﺳﺘﺎر ﻫﻢ ﺑﺎزﯾﻢ ﻫﻢ ﭼﺎر زاﻧﻮ‬ ‫ﻧﺸﺴﺖ رو ﺻﺤﻨﻪ ﺧﺎﻟﯽ ... درﺳﺖ رو ﺑﻪ روم‬ ‫
- ﻣﻨﺒﻊ اﻟﻬﺎم ﯾﻪ ﻫﻨﺮ ﻣﻨﺪ ﺑﻮدن ﻣﻬﻤﻪ؟‬ ‫ﺗﮏ ﺧﻨﺪه اي ﮐﺮد: ﯾﮑﯽ ﺑﺪ ﺟﻮر ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﻣﺨﺖ رو ﺑﺰﻧﻪ ...‬ ‫از ﺗﻌﺒﯿﺮش ﺧﻨﺪه ام ﮔﺮﻓﺖ: اﯾﻦ ﻃﻮري ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ؟‬ ‫
- ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻢ ... ﻫﻤﯿﻨﻪ ... ﻣﺎ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﻣﺮد ﺑﺎﯾﺪ ﯾﻪ ﺟﻮري ﺷﮑﺎر ﮐﻨﯿﻢ دﯾﮕﻪ ﺑﻪ ﺧﺼﻮص آﻫﻮ ﮐﻮﭼﻮﻟﻮﻫﺎي ﺧﺎل داري ﻣﺜﻞ ﺗﻮ رو‬ ‫...‬ ‫از اﺻﻄﻼﺣﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﮐﺎر ﺑﺮد ﺻﻮرﺗﻢ در ﻫﻢ ﺷﺪ: اون ﻫﻤﻪ ﺷﯿﺮﯾﻨﯽ ﺟﻤﻼت ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ رو ﺗﻮ دﻫﻦ آدم ﺗﻠﺦ ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ ﺑﺎ اﯾﻦ اﺻﻄﻼﺣﺎت‬ ‫رو ﺣﻮﺿﯽ ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫اﯾﻦ ﺑﺎر ﺑﻠﻨﺪ ﺗﺮ ﺧﻨﺪﯾﺪ: ﮐﻮﭼﻮﻟﻮﯾﯽ ... ﻇﺮﯾﻔﯽ و ﻧﺤﯿﻒ ... وﻟﯽ ﻋﺎﻗﻠﯽ ﻫﻤﺮاز ... اﯾﻨﻪ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﻢ ﺑﺎﻫﺎت راﺳﺖ و ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻢ‬ ‫... ﻣﯽ دوﻧﻢ ﭼﻪ ﻗﺪر ﭘﺎﮐﯽ ... و ﻣﻨﺒﻊ اﻟﻬﺎم ﺧﯿﻠﯽ ﻫﺎ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﯽ ﺑﺎش ... ﺑﺎ اﯾﻦ ﭼﺸﻤﺎي ﻣﻬﺮﺑﻮن و اﯾﻦ ﻟﺒﻬﺎي ﺧﻨﺪون ... اﻣﺎ ﻣﻬﻢ‬ ‫اﯾﻨﻪ ﺑﻪ ﭼﻪ ﻣﻨﻈﻮري ﻋﻨﻮان ﺷﺪه ﺑﺎﺷﻪ؟‬ ‫ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎي ﻣﻮذﯾﺶ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﮐﺮدم ... داﺷﺘﻢ ﮐﻢ ﮐﻢ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﯿﺸﺪم ﭼﺮا ﺷﺎﯾﻌﺎﺗﯽ ﺑﺮ ﮐﺎر ﮐﺸﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺶ ﻫﺴﺖ ... ﺧﻮب ﺑﻮد دﯾﮕﻪ:‬ ‫ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﻋﺸﻖ اﻋﺘﻘﺎد دارﯾﺪ؟‬ ‫اﯾﻦ ﺑﺮق ﻣﻮذي از ﻧﮕﺎﻫﺶ ﺧﺎرج ﺷﺪ ... رو ﺻﺤﻨﻪ ﭼﻮﺑﯽ ﺧﺎﮐﯽ ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﺷﺪ و اﯾﻦ ﺑﺎز زاﻧﻮ ﻫﺎش رو ﺗﻮ ﺑﻐﻠﺶ ﮔﺮﻓﺖ: دارم ...‬ ‫ﻣﻌﺘﻘﺪم زﻧﺎﻧﯽ ﻫﺴﺘﻦ ﺗﻮ اﯾﻦ دﻧﯿﺎ ﮐﻪ ﺑﻮي ﺧﻮش زن رو ﻣﯿﺪن ... ﻫﻨﻮز ﻟﻄﯿﻒ و ﭘﺎك ان ... اﯾﻦ زن ﻫﺎ رو ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ ﮐﻪ ﺑﺒﯿﻨﯽ‬ ‫ﻋﺎﺷﻘﺸﻮن ﻣﯿﺸﯽ ... ﺑﻌﺪ ﻣﯿﺨﻮاي ﻣﺎل ﺧﻮدت ﺑﺎﺷﻦ ... اﻣﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﯾﻪ ﻧﮕﺎه ﻫﻢ ﺑﻪ ﺧﻮدت ﺑﻨﺪازي ﺑﺒﯿﻨﯽ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﯾﻪ ﻣﺮد اﻧﻘﺪر دﻟﺖ‬ ‫وﺳﻌﺖ داره ﮐﻪ اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﻟﻄﺎﻓﺖ ﺗﻮش ﺟﺎ ﺑﺸﻪ؟ اﻧﻘﺪر ﻣﺮد ﻫﺴﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﺘﻮﻧﯽ در ﮐﻨﺎرش ﺑﺎﯾﺴﺘﯽ و ازش ﺣﻤﺎﯾﺖ ﮐﻨﯽ؟‬ ‫ﭘﺮ از ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ اﺣﺴﺎس ﺷﺪم از اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﻟﻄﻒ ﮐﻼﻣﺶ: ﯾﻪ زﻣﺎﻧﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم ﻋﺎﺷﻘﻢ ... اﻟﺒﺘﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﭽﻪ ﺑﻮدم ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زد: ﺗﻮ ﻧﻮﺟﻮاﻧﯽ؟ ﺑﻬﺶ ﺣﺘﯽ ﻓﮑﺮ ﻫﻢ ﻧﮑﻦ ... اون روزﻫﺎ اﻧﻘﺪر ﻫﻮرﻣﻮﻧﻬﺎ و ﺷﻮر و ﺷﻮق آدم ﺑﺎﻻﺳﺖ ﮐﻪ ﻫﺮ ﻧﮕﺎﻫﯽ اون‬ ‫رو ﺗﺤﺖ ﺗﺎﺛﯿﺮ ﻗﺮار ﻣﯿﺪه ... ﺷﺎﯾﺪ اون ﺣﺲ ﺑﻮده ﮐﻪ ﺗﻮ رو وارد ﯾﻪ ﻣﺴﯿﺮ ﮐﺮده ... ﯾﻌﻨﯽ ﺑﺸﯿﻦ ﺑﺒﯿﻦ اون ﺣﺲ وﻇﯿﻔﻪ اش رو ﺗﺎ ﭼﻪ‬ ‫ﺣﺪ اﻧﺠﺎم داده ...‬ ‫... ﻃﻮري ﻣﻮﻗﻌﯿﺖ رو ﺗﺤﻠﯿﻞ ﮐﺮده ﺑﻮد ﮐﻪ ﯾﮏ ﻟﺤﻈﻪ ﺷﮏ ﮐﺮدم داﺳﺘﺎن زﻧﺪﮔﯽ ﻣﻦ رو ﺑﺪوﻧﻪ ...‬ ‫از ﺳﺮ ﺟﺎش ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ﺷﻠﻮار ﻣﺸﮑﯿﺶ رو ﺗﮑﻮﻧﺪ ﺻﺪاش ﺗﻮ ﺧﺎﻟﯽ ﺳﻘﻒ ﺑﻠﻨﺪ ﺻﺤﻨﻪ ﭘﯿﭽﯿﺪ ﮐﻤﯽ دور ﺧﻮدش ﭼﺮﺧﯿﺪ: ﺑﺮات ﻗﺒﻞ از‬ ‫ﻫﺮ ﭼﯿﺰي ﺣﺲ ﺧﻮدت ﻣﻬﻢ ﺑﺎﺷﻪ ... ﻗﺮﻧﻬﺎﺳﺖ آدﻣﻬﺎي زﯾﺎدي ﭘﺎ روي اﯾﻦ ﺻﺤﻨﻪ ﻫﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻦ ... ﻗﺼﻪ ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﺮدن ... ﺣﺲ‬ ‫دادن ... ﺣﺲ ﮔﺮﻓﺘﻦ ... ﻣﻮﻓﻖ ﺗﺮﯾﻨﺸﻮن اﻣﺎ اوﻧﻬﺎﯾﯽ ﺑﻮدن ﮐﻪ ﺑﺎ ﺣﺲ ﺧﻮدﺷﻮن ﺑﯽ رو در ﺑﺎﯾﺴﺘﯽ ﺑﻮدن ... از ﺧﻮدت ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ رو‬ ‫درﯾﻎ ﻧﮑﻦ ... اون ﻣﻨﺒﻊ اﻟﻬﺎم رو ﻫﻢ ﺑﯽ ﺧﯿﺎل ﺷﻮ ... ﯾﮑﻢ روﺷﺶ ﺑﺮاي ﺗﻮر زدﻧﺖ ﻗﺪﯾﻤﯽ ﺑﻮده ...‬ ‫... اﯾﻦ رو ﮔﻔﺖ و ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺑﻠﻨﺪ ﺧﻨﺪﯾﺪ ... ﭘﮋواك ﺧﻨﺪه اش ﭘﯿﭽﯿﺪ و ﭘﭙﯿﭽﯿﺪ و ﭘﯿﭽﯿﺪ و ﻣﺜﻞ ﯾﻪ ﻧﺴﯿﻢ از ﮐﻨﺎر ﮔﻮﺷﻢ ﻋﺒﻮر ﮐﺮد ...‬ ‫رو ﮐﺮد ﺑﻬﻢ: ﭘﺎﺷﻮ ... ﭘﺎﺷﻮ ﺑﺮو ﮔﺮﯾﻤﺖ رو ﺑﺸﻮر و ﺑﺮو ﺧﻮﻧﻪ اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﮐﻦ ... ﻫﻨﻮز ﻣﻮﻧﺪه ﺗﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﭼﯿﺰا دﺳﺘﺖ ﺑﯿﺎد ... وﻟﯽ از ﻣﻦ‬ ‫ﺑﻪ ﺗﻮ ﻧﺼﯿﺤﺖ ... ﺗﻮ ﻻﯾﻖ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﻫﺎﯾﯽ ﻃﻮري زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻦ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﺑﻪ ﺧﻮدت ﻧﮕﯽ اي ﮐﺎش ﺧﻮدم رو ارزون ﻧﻔﺮوﺧﺘﻪ ﺑﻮدم‬ ‫...‬ ‫
- ﺷﻤﺎ ﮐﻪ ﻣﻦ رو ﻣﯿﺸﻨﺎﺷﯿﺪ اﻫﻠﺶ ﻧﯿﺴﺘﻢ ...‬ ‫
- ﭼﻮن ﻧﯿﺴﺘﯽ دارم ﻣﯿﮕﻢ ... ﻧﺒﺎﺷﻪ ﮐﻪ از ﺳﺮ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﯾﺎ ﮐﻮدﮐﯽ ﺑﻪ ﺟﺎﯾﯽ ﭘﻨﺎه ﺑﺒﺮي ﮐﻪ ﺑﻪ ﺟﺎي ﺧﻮﻧﻪ ﭼﺎر ﻃﺎﻗﯽ ﺑﺎﺷﻪ ... ﺑﻌﺪش‬ ‫ﭘﺸﯿﻤﻮن ﺷﯽ.‬ ‫دﺳﺖ ﻫﺎم رو ﺑﻬﻢ ﺳﺎﺑﯿﺪم و ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم ﺧﻨﺪﯾﺪ و ﯾﻪ ﻟﯿﻮان آب ﺧﻨﮏ داد دﺳﺘﻢ ...‬ ‫
- ﺣﺎﻻ ﭼﺮا اﻧﻘﺪر اﺳﺘﺮس داري ﻣﻤﻮش؟ ﺑﺎر اوﻟﺖ ﻧﯿﺴﺖ داري ﻣﯿﺮي رو ﺻﺤﻨﻪ ﮐﻪ ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫ﻟﯿﻮان رو ﺑﯽ ﻧﻔﺲ ﺳﺮ ﮐﺸﯿﺪم: اﺳﺘﺎد اﻣﯿﺮي ﻣﯿﮕﻪ اﮔﻪ ﻫﺮ ﺑﺎر ﮐﻪ ﻣﯿﺨﻮاﯾﺪ ﺑﺮﯾﺪ رو ﺻﺤﻨﻪ ﺣﺲ ﺑﺎر اوﻟﺘﻮن رو ﻧﺪاﺷﺘﯿﺪ ﺑﻬﺘﺮه ﮐﺎر رو‬ ‫ﺑﺒﻮﺳﯿﺪ و ﺑﮕﺬارﯾﺪ ﮐﻨﺎر ...‬ ‫ﻫﻨﻮز ﺣﺮﻓﻢ ﮐﺎﻣﻞ ﺗﻤﻮم ﻧﺸﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ ﺻﺪاي ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﺶ رو از ﭘﺸﺖ ﺳﺮم ﺷﻨﯿﺪم: ﻣﯽ ﺑﯿﻨﻢ ﮐﻪ اﯾﻦ ﺟﺎ ﺣﺮﻓﻪ ﻣﻨﻪ ...‬ ‫ﭼﺮﺧﯿﺪم ﭘﺸﺖ ﺳﺮم ... اﺳﺘﺎد ﺑﻮد ﺑﺎ ﺳﯿﺎوش ﺧﻨﺪان ﮐﻪ داﺷﺘﻦ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﻦ و ﮔﻠﻨﺎر ﮐﻪ ﺗﻮ اﺗﺎق ﮔﺮﯾﻢ ﭘﺸﺖ ﺻﺤﻨﻪ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮدﯾﻢ‬ ‫ﺗﺎ اﺟﺮا ﺷﺮوع ﺑﺸﻪ ﻣﯿﻮﻣﺪن ...‬ ‫و ﭘﺸﺖ ﺳﺮﺷﻮن ﺑﺎ ﻓﺎﺻﻠﻪ اي اﻧﺪك ﻣﺤﻤﺪ ... ﺳﻮﭘﺮ اﺳﺘﺎروﻫﻤﺮاه ... ﻫﻢ ﺑﺎزي و در آﺧﺮ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﻗﺮار ﺑﻮد ﯾﮏ ﺳﺎﻋﺖ و ﻧﯿﻢ روي‬ ‫ﺻﺤﻨﻪ ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ ﺑﻬﻢ ﻧﮕﺎه ﮐﻨﻪ ... ﻋﺼﺒﯽ ﺑﺸﻪ ... ﭘﺸﯿﻤﻮن ﺑﺸﻪ وارد ﺷﺪ ... ﺑﺎ ﮔﺮﯾﻢ و ﻟﺒﺎس آﻣﺎده ...‬ ‫اون ﻫﻢ ﺳﺮاﭘﺎ ﻫﯿﺠﺎن ﺑﻮد و اﺷﺘﯿﺎق ...‬ ‫اﺳﺘﺎد اﻣﯿﺮي وﺳﻂ اﺗﺎق اﯾﺴﺘﺎد ... اﯾﻦ ﭼﺸﻤﻬﺎي ﺧﺎﮐﺴﺘﺮﯾﺶ ﮐﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ رﻧﮕﯽ ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮدن و ﻣﻮﻫﺎي ﺳﻔﯿﺪش ﯾﻪ‬ ‫آراﻣﺸﯽ ﺑﻪ ﻗﻠﺒﻢ ﺳﺮازﯾﺮ ﮐﺮد ...‬ ‫ﮔﻠﻨﺎر: ذﮐﺮ ﺧﯿﺮﺗﻮن ﺑﻮد اﺳﺘﺎد ...‬ ‫ﺳﯿﺎ: ﭼﺮا رﻧﮓ ﺑﻪ رﺧﺴﺎر ﻧﺪاري؟‬ ‫ﭘﯿﺮاﻫﻦ ﻧﺨﯽ ﺳﻔﯿﺪ ﯾﻪ دﺳﺖ ﺗﻨﻢ رو دﺳﺘﯽ ﮐﺸﯿﺪم: ﺗﻮ اﯾﻦ ﻫﯿﺮ و وﯾﺮ ... زﯾﭗ ﻟﺒﺎس ﻫﻢ در رﻓﺖ ... ﺷﺎﻧﺲ آوردﯾﻢ دﺳﺘﯿﺎر ﻟﺒﺎس ﺑﺎ‬ ‫ﺗﺠﺮﺑﻪ ﺑﻮد ﯾﻪ دوﻧﻪ دﯾﮕﻪ ازش داﺷﺖ ...‬ ‫اﺳﺘﺎد: ﺧﻮدت رو ﺑﺎﺧﺘﯽ؟!‬ ‫ﻧﺸﺴﺘﻢ رو ﭼﻬﺎر ﭘﺎﯾﻪ ﮐﻮﺗﺎه روﺑﻪ روي آﯾﻨﻪ ... ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺧﻮدم اﻧﺪاﺧﺘﻢ ﺑﺎ اون ﮔﺮﯾﻢ: ﻧﻪ اﺳﺘﺎد ... اﺣﺴﺎس ﺧﺎﺻﯽ دارم ... ﻓﮑﺮ‬ ‫ﻣﯿﮑﻨﻢ اﯾﻦ ﺑﺎر ﺻﺤﻨﻪ رﻓﺘﻨﻢ ﺑﺎ ﻫﻤﯿﺸﻪ ام ﻓﺮق داره ... اﻧﮕﺎر ﮐﻪ ﻗﺮاره ﺧﯿﻠﯽ اﺗﻔﺎﻗﺎي ﭘﯿﺶ ﺑﯿﻨﯿﻦ ﻧﺸﺪه اي ﺑﻌﺪش ﺑﯿﻔﺘﻪ ...‬ ‫ﻣﺤﻤﺪ: اﯾﻦ ﯾﻪ ﺷﺮوع ﺗﺎزه اﺳﺖ ﺑﺮات ...‬ ‫اﺳﺘﺎد ﮐﻨﺠﮑﺎواﻧﻪ ﺑﻪ ﻣﺤﻤﺪ ﻧﮕﺎﻫﯽ اﻧﺪاﺧﺖ: ﻧﮑﻨﻪ ﭼﻮن ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﻣﯿﺨﻮاد رو ﺻﺤﻨﻪ ﺑﺮه؟‬ ‫ﻣﺤﻤﺪ ﺑﺎ ﺳﺮﺧﻮﺷﯽ ﻣﺨﺼﻮص ﺧﻮدش ﺧﻨﺪﯾﺪ: اﺳﺘﺎد ... ﻧﻔﺮﻣﺎﯾﯿﺪ ﺧﻮب ﻣﯿﺪوﻧﯿﺪ ﻣﻨﻈﻮرم اﯾﻦ ﻧﺒﻮد و ﺧﻮب ﻣﯽ دوﻧﻢ ﻣﻦ رو ﭼﻮن‬ ‫ﺗﺌﺎﺗﺮ ﻧﺨﻮﻧﺪم ﻗﺒﻮل ﻧﺪارﯾﺪ ... ﻫﻤﺮاز ﺗﻮ اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ﺧﯿﻠﯽ ﺗﺠﺮﺑﻪ آﻣﻮﺧﺘﻪ ... اﯾﻦ ﺻﺤﻨﻪ ﺑﺎ ﻫﻤﻪ ﺻﺤﻨﻪ ﻫﺎ ﻓﺮق داره ﻣﻨﻈﻮر ﻫﻤﯿﻦ‬ ‫ﺑﻮد ...‬ ‫اﺳﺘﺎد اﻣﯿﺮي ﺑﻪ دﺳﺘﻬﺎي ﺑﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﺗﺴﻠﯿﻢ ﺑﺎﻻي ﻣﺤﻤﺪ ﻟﺒﺨﻨﺪي زد: اﯾﻦ ﻗﺴﻤﺖ آﺧﺮ ﺟﻤﻠﻪ ات؟! اون واﻗﻌﯿﺖ ﻧﺪاره ... وﻗﺘﯽ ﺳﻬﯿﻞ‬ ‫ﺗﻮ رو ﺑﺮاي اﯾﻦ ﻧﻘﺶ ﮐﺎﻧﺪﯾﺪ ﮐﺮد اوﻟﯿﻦ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺗﺸﻮﯾﻘﺶ ﮐﺮد ﻣﻦ ﺑﻮدم ... ﻗﺒﻮﻟﺖ دارم ﺑﻪ ﺧﺼﻮص وﻗﺘﯽ ﻣﯽ ﺑﯿﻨﻢ اﻧﻘﺪر‬ ‫ﻣﺘﻮاﺿﻌﯽ ...‬ ‫ﻣﺤﻤﺪ ﻟﺒﺨﻨﺪي زد: ﺣﺪ ﺧﻮدم رو ﻣﯿﺪوﻧﻢ اﺳﺘﺎد ﮔﺮام ...‬ ‫ﺳﯿﺎ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﻦ اوﻣﺪ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺷﯿﺶ و ﺑﺶ ﺣﺮﻓﻬﺎي اﻃﺮاﻓﻢ ﮐﻠﻤﺎت ﺟﻔﺖ و ﺟﻮر ﻧﻤﯽ ﺷﺪ ﺗﻮي ذﻫﻨﻢ: ﻣﻤﻮش ﻣﻦ اﯾﻦ ﺟﻤﺎﻋﺖ رو‬ ‫از اﺗﺎق ﻣﯽ ﺑﺮم ﺑﯿﺮون ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎﺷﯽ ... اﯾﻦ ﻃﻮري ﺗﻤﺮﮐﺰ ﻫﻢ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﯽ ﺑﮑﻨﯽ ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫ﻫﻤﮕﯽ ﻗﺼﺪ رﻓﺘﻦ از اﺗﺎق رو ﮐﺮدن ﮐﻪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﺤﻤﺪ رو ﮐﺮدم: ﻣﯽ دوﻧﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺷﻬﺮﺗﺘﻮن و اﻟﺒﺘﻪ ﮐﺎر ﺣﺮﻓﻪ اﯾﺘﻮن‬ ‫ﺧﻮاﺳﺘﻢ زﯾﺎد ﺑﻮده اﻣﺎ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺎزﻫﻢ ﯾﺎد آوري ﮐﻨﻢ ...‬ ‫وﺳﻂ ﺣﺮف ﭘﺮﯾﺪ: ﻫﻤﺮاز ﻣﻦ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﻣﯿﺸﻢ اﻣﺸﺐ ﺷﺎم رو ﺑﺎ ﺗﻮ و ﺧﻮاﻫﺮ زاده ات ﺑﺎﺷﻢ ... اﻟﺒﺘﻪ ﻣﯽ دوﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﮐﻤﯽ زود ﺑﺮم‬ ‫...‬ ‫ﺣﺮﻓﺶ ﻫﻨﻮز ﺗﻤﻮم ﻧﺸﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ در ﺑﺎز ﺷﺪ و ﻣﺴﺌﻮل ﺗﺪارﮐﺎت ﺑﺎﺳﺒﺪ ﮔﻠﯽ ﭘﺮ از ﮔﻠﻬﺎي ﺷﯿﮏ ارﮐﯿﺪه ﺳﻔﯿﺪ و ﯾﮏ ﺳﺒﺪ ﮔﻞ ﭘﺮ از‬ ‫ﻏﻨﭽﻪ ﻫﺎي رز ﻗﺮﻣﺰ رﻧﮓ وارد ﺷﺪ ... ﺟﺎ ﺧﻮردم ... ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮدم ﺑﺮاي ﻣﻦ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺑﺎﺷﻪ ... اﻣﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺷﺪن رو ﻣﯿﺰ ﻣﻦ ...‬ ‫ﻣﺤﻤﺪ ﺧﻨﺪه اي ﮐﺮد ﺑﻪ ﺗﻌﺠﺐ ﻧﮕﺎه ﻣﻦ: اون ﺳﺒﺪ ﮔﻞ رز ... از ﻃﺮف ﻫﻤﻮن ﮐﺴﯿﻪ ﮐﻪ ﺗﻮ ﻣﻨﺒﻊ اﻟﻬﺎﻣﺸﯽ ﺷﮏ ﻧﮑﻦ ...‬ ‫ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ از ﺷﺪت ﺗﻌﺠﺐ ﮔﺮد ﺷﺪه ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻫﺮ دو ﺳﺒﺪ رﻓﺘﻢ و ﻧﮕﺎﻫﯽ اول ﺑﻪ ﻣﺤﻤﺪ ﮐﻪ دﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﯿﻨﻪ‬ ‫اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد ﮐﺮدم و ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﺳﺒﺪ ﮔﻞ ... راﺳﺖ ﻣﯿﮕﻔﺖ ﮐﺎرت روش دﺳﺖ ﺧﻂ ﺧﻮدش ﺑﻮد: ﻣﯽ داﻧﻢ روزي ﻣﯿﺮﺳﺪ ﮐﻪ اﯾﻦ ﺻﺤﻨﻪ‬ ‫ﻣﺪﯾﻮﻧﻪ ﺣﻀﻮرت ﻣﯽ ﺷﻮد ... راﻣﯿﻦ ...‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺳﺒﺪ ار ﮐﯿﺪه ﻫﺎي ﺑﯽ ﻧﻬﺎﯾﺖ ﺷﯿﮏ اﻧﺪاﺧﺘﻢ ... و دﻧﺒﺎﻟﻪ ﮐﺎرت ﮔﺸﺘﻢ ... ﮔﻮﺷﻪ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﮐﺎرت ﻃﻼﯾﯽ رﻧﮕﯽ ﺑﻮد ﺑﺎ دﺳﺖ‬ ‫ﺧﻄﯽ ﻧﺎ آﺷﻨﺎ ... اﻣﺎ: ﺑﺎ آرزوي ﻣﻮﻓﻘﯿﺘﻬﺎي روز اﻓﺰون ﺑﺮاي دﺧﺘﺮ ﺧﺎﻧﻮﻣﯽ ﮐﻪ ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ ﮐﻼﺳﯿﮏ اروﭘﺎي ﺷﺮﻗﯽ ﺑﻬﺶ آراﻣﺶ ﻣﯿﺪه‬ ‫... ﺣﺎﻣﯽ اﻧﺘﻈﺎم ...‬ ‫ﮐﺎرت ﺗﻮي دﺳﺘﻢ ﺧﺸﮏ ﺷﺪ ... ﻧﻪ اﻧﺘﻈﺎر اﯾﻦ ﺳﺒﺪ ﮔﻞ ﻣﺨﺼﻮص رو داﺷﺘﻢ ... ﻧﻪ اﻧﺘﻈﺎر ﻣﺘﻨﯽ ﮐﻪ ﻫﻢ اﻧﻘﺪر رﺳﻤﯽ ﺑﻮد ﻫﻢ اﻧﻘﺪر‬ ‫ﺻﻤﯿﻤﯽ ... ﻣﺤﻤﺪ ﮐﻨﺎرم اﯾﺴﺘﺎد و ﺑﺎ ﻧﻮك اﻧﮕﺸﺘﺶ ارﮐﯿﺪه ﻫﺎ رو ﻟﻤﺲ ﮐﺮد: اﯾﻦ ﺳﺒﺪ ﮔﻞ ﺧﯿﻠﯽ اﺻﯿﻠﻪ ... ﻧﻪ اﯾﻨﮑﻪ ﭼﻮن ﮔﺮون‬ ‫ﻗﯿﻤﺘﻬﺎ ... ﻧﻪ ... ﭼﻮن ﻏﺮﺿﯽ ﭘﺸﺘﺶ ﻧﯿﺴﺖ ﯾﺎ اﮔﺮ ﻫﻢ ﻫﺴﺖ ﺧﯿﻠﯽ ﭘﻨﻬﺎﻧﻪ ...‬ ‫
- از ﻃﺮف ﻋﻤﻮي ﺧﻮاﻫﺮ زاده ﻫﺎﻣﻪ ... ﺑﯽ ﻏﺮض ﺗﺮ از ﻫﺮ ﻏﺮﺿﯿﻪ ...‬ ‫... ﻏﺮض ... ﻣﻨﻈﻮر ... اون ﻫﻢ ﺣﺎﻣﯽ اﻧﺘﻈﺎم ... اون ﻫﻢ ﻣﻦ؟ ﻓﮑﺮش ﻫﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻨﺪه دار ﺗﺮ از اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ ﺑﻮد ...‬ ‫ﻣﺤﻤﺪ ﺷﺎﻧﻪ اي ﺑﺎﻻ اﻧﺪاﺧﺖ و اداﻣﻪ داد: اون ﮔﻞ ﻗﺮﻣﺰا ﺧﯿﻠﯽ ﻗﺪﯾﻤﯽ ﺷﺪه ... دوﺳﺖ دارم ﻓﺮﺳﺘﻨﺪش رو ﺑﺒﯿﻨﻢ ﺑﻬﺶ ﭼﻨﺪ ﺗﺎ روش‬ ‫ﺟﺪﯾﺪ ﺗﺮ ﯾﺎد ﺑﺪم ...‬ ‫ﻣﻦ اﻣﺎ ﺗﻤﺎم ﺣﻮاﺳﻢ ﺑﻪ اون ﮐﺎرت ﻃﻼﯾﯽ رﻧﮓ و اون ارﮐﯿﺪه ﻫﺎ ﺑﻮد ...‬ ‫
- راﺳﺘﯽ ﮔﻞ ﻣﻮرد ﻋﻼﻗﻪ ات ﭼﯿﻪ؟‬ ‫... ﺑﺎ ﺧﻮدم ﺧﻠﻮﺗﯽ ﮐﺮدم ... ﮔﻞ ﻣﻮرد ﻋﻼﻗﻪ؟! ... ﺷﺎﯾﺪ ﻻﻟﻪ ﻋﺒﺎﺳﯽ ... ﺷﺎﯾﺪ ﻻﻟﻪ ... ﺷﺎﯾﺪ اﻃﻠﺴﯽ ... ﺷﺎﯾﺪ ﮔﻠﻬﺎي ﭘﯿﭽﯿﺪه ﺷﺪه‬ ‫ﻻي زرورق ﺗﻮي دﺳﺘﺎي ﺳﯿﺎه ﮐﻮددﮐﺎﻧﻪ ﮐﻮﻟﯽ ﺳﺮ ﭼﻬﺎر راه ... ﮔﻞ ﻣﻮرد ﻋﻼﻗﻪ ﻣﻦ ﻧﻪ ﻏﻨﭽﻪ ﻫﺎي رز ﻗﺮﻣﺰ رﻧﮓ ﺑﻮد ﻧﻪ ارﮐﯿﺪه‬ ‫ﻫﺎي ﻟﻮﮐﺲ ﺳﻔﺎرﺷﯽ.‬ ‫دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﻧﺎم ﺣﻀﺮت ﻋﻠﯽ ﺣﮏ ﺷﺪه ﭘﺸﺖ ﭘﻼﮐﯽ ﮐﻪ ﺳﯿﺎ ﺑﺮاي ﻫﺪﯾﻪ ﺷﺮوع اﯾﻦ ﮐﺎرم ﺳﻪ دﻗﯿﻘﻪ ﭘﯿﺶ ﺑﻪ ﮔﺮدﻧﻢ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮد‬ ‫ﮐﺸﯿﺪم و ﻧﻔﺴﻢ رو ﺑﯿﺮون دادم ... ﯾﺎد ﭼﺸﻤﺎي ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﺶ ﺑﻬﻢ آراﻣﺶ ﻣﯿﺪاد ... ﻣﯽ دوﻧﻨﺴﺘﻢ ﺟﺎﯾﯽ در ﮐﻨﺎر آوﯾﺴﺎ ... در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ‬ ‫دﻟﺶ ﭘﯿﺶ اون ﭼﺸﻤﻬﺎي ﺳﺒﺰه ... اون وﺳﻂ ﻣﺴﻄﺎ ﺧﯿﺮه ﺷﺪه ﺑﻪ ﺻﺤﻨﻪ و ذﻫﻨﺶ ﭘﯿﺶ ﻣﻨﻪ ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫ﺑﺎ ﮐﻨﺎر رﻓﺘﻦ ﭘﺮده ... ﺑﺎ ﭘﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻢ روي اون ﺻﺤﻨﻪ ﭼﻮﺑﯽ ﮐﻪ ﺣﺎﻻ دﯾﮕﻪ ﺧﺎﮐﯽ ﻧﺒﻮد ... ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﯾﺎدم رﻓﺖ ... اﺳﺘﺮﺳﻬﺎ ... ﮔﻠﻬﺎ ...‬ ‫آدﻣﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ اون ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدن ... ﻫﺮ ﭼﯽ ﮐﻪ ﺑﻮد ... ﻣﻦ ﺑﻮدم و ﺻﺤﻨﻪ ... ﻣﻦ ﺑﻮدم زﻧﯽ ﮐﻪ ﻋﺎﺷﻖ ﺑﻮد ... ﻣﺘﻬﻢ ﺷﺪ ...‬ ‫وﻓﺎدار ﺑﻮد ... ﮐﺸﺘﻪ ﺷﺪ ... در ﺣﻘﯿﻘﺖ در ﻫﺮ ﮐﻼﻣﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺻﻼﺑﺖ از دﻫﺎﻧﻢ ﺧﺎرج ﻣﯽ ﺷﺪ ... ﺑﺎ ﻫﺮ ﺣﺮﮐﺘﯽ ﮐﻪ ﻣﺎﻫﻬﺎ ﺑﻮد ﺑﺎرﻫﺎ و‬ ‫ﺑﺎرﻫﺎ ﺗﮑﺮار ﮐﺮده ﺑﻮدم ... دﯾﮕﻪ ﻣﻦ ... ﻫﻤﺮاز وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺖ ... زﻧﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ در ﻧﮕﺎه ﭼﺸﻤﻬﺎي ﻣﺮدش ﻏﺮق ﻣﯿﺸﺪ ... ﺑﺎ ﻫﺮ ﮐﻠﻤﻪ‬ ‫ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﺶ ﻗﻠﺒﺶ ﺑﻪ ﭘﺮواز در ﻣﯿﻮﻣﺪ و در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺗﻬﻤﺘﻬﺎ و ﮐﺘﮏ ﻫﺎش ﻓﻘﻂ ﺳﮑﻮت ﻣﯿﮑﺮد و اﺷﮏ ﻣﯿﺮﯾﺨﺖ ... ﻫﺮ ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﻣﯽ‬ ‫ﺷﻨﯿﺪم ﺻﺪاي ﻧﻔﺲ ﻫﺎي ﺧﻮدم ﺑﻮد و ﺑﺲ ... ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﺗﺎرﯾﮏ ﺑﻮد و ﻧﻮر ﻓﻘﻂ ﺻﺤﻨﻪ ﺑﻮد و ﻣﻦ ...‬ ‫در ﮐﺶ و واﮐﺶ ﺻﺤﻨﻪ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﻮد ﻣﻦ ﺑﻮدم و ﺳﺎدﮔﯽ زﻧﯽ ﮐﻪ ﻧﻘﺸﺶ رو ﺑﻪ ﻋﻬﺪه ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم ﺗﺎ داﺳﺘﺎﻧﺶ رو ﺑﮕﻢ ... دوﻧﻪ‬ ‫ﻫﺎي ﻋﺮق از ﭘﺸﺘﻢ ﺣﺮﮐﺖ ﻣﯿﮑﺮد ... از ﭘﯿﺸﺎﻧﯽ ﻣﺤﻤﺪ ﻫﻢ ... ﭼﺸﻤﺎن ﺑﻪ ﺧﻮن ﻧﺸﺴﺘﻪ اش و در آﺧﺮ ﺳﯿﻠﯽ ﮐﻪ ﻗﺮار ﻧﺒﻮد واﻗﻌﯽ‬ ‫ﺑﺎﺷﻪ اﻣﺎ واﻗﻌﯽ ﺷﺪ و ﻣﻦ درد زﻧﯽ ﮐﻪ اول ﺑﺎ ﺗﻬﻤﺖ و ﺑﻌﺪ ﺑﺎ ﺳﯿﻠﯽ ﺗﺤﻘﯿﺮ ﻣﯿﺸﻪ و ﺑﺎ ﺑﺎ ﺑﻨﺪ ﺑﻨﺪ وﺟﻮدم درك ﮐﺮدم ...‬ ‫ﺻﺪاي دﺳﺘﻬﺎ ﮐﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ... ﺻﺤﻨﻪ ﮐﻪ ﺗﺎرﯾﮏ ﺷﺪ ... ﺗﻤﺎﺷﺎﭼﯽ ﮐﻪ روﺷﻦ ﺷﺪ ... ﺗﺎزه ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ دﻧﯿﺎ ... ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ‬ ‫ﺳﺮزﻣﯿﻦ ... ﺑﺎ ﻣﺤﻤﺪ ... ﺑﺎ ﺗﻤﺎم ﭼﻬﺎر ﻧﻔﺮي ﮐﻪ روي ﺻﺤﻨﻪ ﺑﻮدن ... ﻧﻔﺲ ﺑﯿﺮون دادﯾﻢ و ﭼﺮﺧﯿﺪﯾﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ آدﻣﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ اﯾﺴﺘﺎده‬ ‫ﺑﻮدﻧﺪ ... ﻟﺬت ﺻﺪاي اﯾﻦ دﺳﺘﻬﺎ رو ﻧﻔﺲ ﮐﺸﯿﺪم ... ﺳﻠﻮل ﺑﻪ ﺳﻠﻮل ﺑﺪﻧﻢ ﭘﺮ ﺷﺪ از ﺧﻮﺷﯽ از ﺷﻌﻒ ... ﺑﯽ اﺧﺘﯿﺎر ﭼﺸﻢ ﭼﺮﺧﻮﻧﺪم‬ ‫ﺑﻪ ﻣﺮدﻣﯽ ﮐﻪ اﯾﺴﺘﺎده ﺗﺸﻮﯾﻖ ﻣﯿﮑﺮدﻧﺪ ﺗﻮ ﺳﺎﻟﻦ اﺻﻠﯽ ﺗﺌﺎﺗﺮ ﺷﻬﺮ ﮐﻪ ﭘﺮ ﺑﻮد ... ﺧﻢ ﺷﺪم در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺣﻀﻮرﺷﻮن و ﺑﺎ ﺧﻮدم ﮔﻔﺘﻢ آره‬ ‫... ﻫﻤﯿﻨﻪ ... ﺗﻤﺎم اون ﺳﺨﺘﯽ ﻫﺎ ... ﮔﺎﻫﯽ ﺗﺤﻘﯿﺮﻫﺎ ... دوﯾﺪﻧﻬﺎ ... ﻓﻘﻂ و ﻓﻘﻂ ﺑﺮاي ﺷﻨﯿﺪن ﻫﻤﯿﻨﻪ ...‬ ‫اﯾﻦ ﺑﺎر ﺳﻬﯿﻞ ﻫﻢ روي ﺻﺤﻨﻪ اوﻣﺪ و ﻣﻦ ﻧﺎ ﺧﻮد آﮔﺎه ﭼﺸﻤﻢ رﻓﺖ ﺑﻪ ردﯾﻒ ﺟﻠﻮي ﺟﻠﻮ ... اﺳﺘﺎد اﻣﯿﺮي ﭼﺸﻤﺎن ﺧﯿﺴﺶ رو ﭘﺎك‬ ‫ﮐﺮد ... ﺳﯿﺎ ﺑﯽ ﻣﺤﺎﺑﺎ دﺳﺖ ﻣﯿﺰد ... آوﯾﺴﺎ ﮐﻨﺎرش ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد ... ﮔﻠﻨﺎر ﺑﺎ ﻫﻤﻮن ﻣﺘﺎﻧﺖ ﻫﻤﯿﺸﮕﯿﺶ ﺗﺸﻮﯾﻘﻢ ﻣﯽ ﮐﺮد ...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ و ﮐﻮﺷﺎ ﻫﯿﻦ دﺳﺖ زدن ﺑﺎﻻ و ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﯽ ﭘﺮﯾﺪن. ﺑﺮاﺷﻮن ﭼﺸﻤﮑﯽ زدم ... ﺑﺮاي ﺗﻨﻬﺎ داﺷﺘﻪ ﻫﺎي زﻧﺪﮔﯿﻢ ... اﻣﺎ درﮐﻨﺎرﺷﻮن‬ ‫... ﻣﺮدي ﺑﻮد ... ﺻﺎﺣﺐ ﮔﻠﻬﺎي ارﮐﯿﺪه ... ﮐﻪ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﭘﺮ از ﺟﺬﺑﻪ و ﺟﺪي اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد ... ﺑﻪ ﻧﯿﻮﺷﺎ و ﮐﻮﺷﺎ ﺗﺬﮐﺮي داد ﺗﺎ رﻓﺘﺎر‬ ‫ﺟﺪي ﺗﺮي داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻦ ... آرام ﺗﺸﻮﯾﻘﻢ ﻣﯽ ﮐﺮد ... اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد ... ﻧﮕﺎﻫﺶ ... رﻓﺘﺎرش ... ﻟﺒﺎﺳﺶ ... و ﺣﻀﻮرش ﺑﻪ ﺷﯿﮑﯽ و‬ ‫ﻟﻮﮐﺴﯽ ﻫﻤﻮن ارﮐﯿﺪه ﻫﺎي ﺳﻔﯿﺪ رﻧﮓ ﺑﻮد. اﻣﺎ اﯾﻦ ﺑﺎر ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺮق ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﻤﯽ از ﺻﻤﯿﻤﯿﺖ اﺷﺎره ﻇﺮﯾﻒ اون ﮐﺎرت ﻃﻼﯾﯽ‬ ‫رﻧﮓ رو داﺷﺖ ...‬ ‫ﯾﮏ ردﯾﻒ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ... راﻣﯿﻦ ﺑﻮد ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻮاده اش ... از ﺗﻪ دل ﺗﺸﻮﯾﻖ ﻣﯿﮑﺮد ...‬ ‫ﺑﺎ ﺧﻮدم ﮔﻔﺘﻢ ... اﯾﻦ ﺑﺎر ﻣﻦ ﺑﺎﻻم ... اﯾﻦ ﺟﺎم ... و ﺗﻮ ﻫﺴﺘﯽ ﺗﺎ ﻣﻦ رو ﺗﺸﻮﯾﻖ ﮐﻨﯽ ... ﺑﺎر دﯾﮕﻪ ﺗﻌﻈﯿﻢ ﻣﺎ در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻣﺮدﻣﯽ ﮐﻪ در‬ ‫ﮔﯿﺮو دار در ﮔﯿﺮﯾﻬﺎي روزﻣﺮه ... ﺑﺮاي ﺑﻮدن در ﮐﻨﺎرﻣﻮن ﺑﯽ ﺑﻬﺎﻧﻪ آﻣﺪه ﺑﻮدﻧﺪ ...‬ ‫از ﺻﺤﻨﻪ ﭘﺎﯾﯿﻦ اوﻣﺪم ... ﭘﺮده ﻫﺎ ﭘﺎﯾﯿﻦ اوﻣﺪ ... ﮐﻒ ﻫﺮ دو دﺳﺘﻢ رو ﺑﻪ ﻫﻢ ﻧﺰدﯾﮏ ﮐﺮدم و ﺟﻠﻮي دﻫﻨﻢ ﮔﺬاﺷﺘﻢ و ﺑﺎ زاﻧﻮاﻧﯽ ﮐﻪ‬ ‫ﻣﯿﻠﺮزﯾﺪ ﺑﻪ ﻣﺤﻤﺪ ﺧﯿﺮه ﺷﺪم ... ﺧﻨﺪﯾﺪ: ﻋﺎﻟﯽ ﺑﻮدﯾﻢ ... ﻋﺎﻟﯽ ...‬ ‫ﭘﺸﺖ ﺳﺮش ﺳﻬﯿﻞ و اﺳﺘﺎد اﻣﯿﺮي ﮐﻪ ﻫﻨﻮز داﺷﺖ ﺑﻪ ﻗﻮل ﺧﻮدش اﺷﮏ ﺷﻮق دﯾﺪن دﺳﺖ ﭘﺮورده اش رو ﭘﺎك ﻣﯽ ﮐﺮد ...‬ ‫ﺳﻬﯿﻞ: ﺗﻮ ﻏﻮﻏﺎﯾﯽ ﻫﻤﺮاز ... ﺧﺎك ﺻﺤﻨﻪ رو ﻣﯿﺘﮑﻮﻧﯽ ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫دﺳﺖ اﻧﺪاﺧﺖ دور ﺑﺎزوي ﻣﺤﻤﺪ. و ﮐﻤﯽ ﺑﻪ ﺟﻠﻮ ﻫﺪاﯾﺘﺶ ﮐﺮد ...‬ ‫ﻣﻦ ﻣﺎﻧﺪم و اون ﭼﺸﻤﻬﺎي ﺧﺎﮐﺴﺘﺮي: روزي ﮐﻪ ﭘﺎ ﮔﺬاﺷﺘﯽ ﺗﻮي ﮐﻼﺳﻢ ﻫﻤﭽﯿﻦ روزي رو ﭘﯿﺶ ﺑﯿﻨﯽ ﻣﯿﮑﺮدم ... اﻣﺎ ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯽ‬ ‫ﮐﺮدم اﻧﻘﺪر ﺳﺮﯾﻊ ﺑﺎﺷﻪ ...‬ ‫... اﯾﻦ اﺳﺘﺎد ... اﯾﻦ ﻣﺮدي ﮐﻪ ﻫﺮ ﮐﻼﻣﺶ ﺑﺮاي ﻧﻪ ﻓﻘﻂ ﻣﻦ ... ﺑﺮاي ﻫﺮ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﻋﻤﺮش رو ﺗﻮ اﯾﻦ راه ﭘﺮ ﭘﯿﭻ و ﺧﻢ ﮔﺬاﺷﺘﻪ‬ ‫ﺑﻮد ... ﺑﻬﻢ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺧﻮب ﺑﻮدم ... اﯾﻦ ﯾﻌﻨﯽ ﻣﻦ راﻫﻢ درﺳﺖ ﺑﻮد ...‬ ‫ﺗﻮي آﯾﻨﻪ اﯾﻦ ﺑﺎر ﻫﻤﺮاز ﻫﻤﯿﺸﮕﯽ رو دﯾﺪم ... ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺮﯾﻊ ﮔﺮﯾﻤﻢ رو ﭘﺎك ﮐﺮدم ... ﻟﺒﺎﺳﻬﺎي ﺧﻮدم رو ﭘﻮﺷﯿﺪم ... ﺧﻮب ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ‬ ‫ﻫﻤﻪ ﺑﯿﺮون ﻣﻨﺘﻈﺮم ﻫﺴﺘﻨﺪ و ﺳﻬﯿﻞ ﺑﺮاي اﯾﻨﮑﻪ ﺑﺘﻮﻧﻢ ﮐﻤﯽ ﺑﻪ ﺧﻮدم ﻣﺴﻠﻂ ﺑﺸﻢ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﺣﺘﯽ ﺳﯿﺎرو داﺧﻞ راه ﻧﺪاده ... از در‬ ‫ﭘﺸﺘﯽ ﻗﺮار ﺑﻮد ﺧﺎرج ﺑﺸﯿﻢ ﺗﺎ ﺑﺘﻮﻧﯿﻢ ﺑﺪون ﺣﻀﻮر ﺧﺒﺮ ﻧﮕﺎرﻫﺎ و اﻟﺒﺘﻪ ﻃﺮﻓﺪارﻫﺎي ﻣﺤﻤﺪ ﺑﺮﯾﻢ ... دل ﺗﻮي دﻟﻢ ﻧﺒﻮد ... ﯾﺎد ﺑﺮق‬ ‫ﻧﮕﺎه ﻧﯿﻮﺷﺎ و ﮐﻮﺷﺎ ﮐﻪ ﻣﯽ اﻓﺘﺎدم ﻧﺎ ﺧﻮد آﮔﺎه روي ﻟﺒﻢ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﭘﺖ و ﭘﻬﻨﯽ ﻇﺎﻫﺮ ﻣﯽ ﺷﺪ ... دﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺳﺮﯾﻌﺘﺮ ﺑﺮم ﺑﺎ‬ ‫ﺳﯿﺎ ﺑﺸﯿﻨﻢ ﯾﻪ ﮔﻮﺷﻪ ﺗﺤﻠﯿﻞ ﮐﻨﯿﻢ ﮐﻪ ﮐﺎر ﺗﺎ ﭼﻪ ﺣﺪ درﺳﺖ ﺑﻮده ...‬ ‫از در ﮐﻪ ﺧﺎرج ﺷﺪم ... ﻣﺤﻤﺪ ﻣﺮﺗﺐ و ﻣﻨﻈﻢ ﻣﻨﺘﻈﺮم ﺑﻮد: ﺳﺮت رو ﺑﯿﺎر ﺑﺎﻻ ﺑﺒﯿﻨﻢ ...‬ ‫رو ﺑﻪ ﻧﻮر اﯾﺴﺘﺎدم و ﺑﺎ ﻧﻌﺠﺐ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم: ﭼﯽ ﺷﺪه ﻣﮕﻪ؟‬ ‫اﺧﻢ آﻟﻮد ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد: ﺑﺪون اﯾﻨﮑﻪ ﺑﺨﻮام ﺟﺪي ﺟﺪي زدم ﺗﻮ ﺻﻮرﺗﺖ ...‬ ‫دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪ ام ﮐﺸﯿﺪم و ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم: ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ ... ﭘﯿﺶ ﻣﯿﺎد ...‬ ‫
- آره اﻣﺎ ﯾﮑﻢ ﺟﺎي دﺳﺘﻢ ﻣﻮﻧﺪه ...‬ ‫
- اوﻟﯿﻦ ﺳﯿﻠﯽ ﻋﻤﺮم رو ﺧﻮردم ...‬ ‫
- دﺳﺖ ﺧﻮدم ﻧﺒﻮد ... ﯾﻪ ﻟﺤﻈﻪ واﻗﻌﺎ اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم زﻧﻤﯽ و ﺑﻬﻢ ﺧﯿﺎﻧﺖ ﮐﺮدي ...‬ ‫ﯾﺎ اﺑﺮوم رو دادم ﺑﺎﻻ: ﺷﻤﺎ ﮐﻪ ﻣﯿﮕﻔﺘﯿﺪ ﺑﺮاﺗﻮن ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ ... ﻫﻤﯿﻦ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ رو ﻧﺪاﺷﺖ ﺑﺎﺷﻪ ﻣﻬﻢ ﺗﺮﯾﻦ ﺗﻨﺒﯿﻪ ...‬ ‫ﭘﺸﺘﺶ رو ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﺮد: ﺑﺮﯾﻢ ﮐﻪ دﯾﺮ ﺷﺪ ...‬ ‫ﺧﺎﻧﻮاده ﭘﺮﺗﻮ اوﻟﯿﻦ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﺑﻮدن ﮐﻪ ﺑﻌﺪ از ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ از اﺳﺘﺎد و ﻋﻮاﻣﻞ ﺻﺤﻨﻪ و ﺧﺎرج ﺷﺪن از در ﭘﺸﺘﯽ ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ ﻣﺤﻤﺪ دﯾﺪم ...‬ ‫راﻣﯿﻦ ﺑﺎ دﯾﺪﻧﻢ ﺑﺎ ﺻﻮرﺗﯽ ﮐﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺣﺎﮐﯽ از ﯾﻪ رﺿﺎﯾﺖ ﻋﻤﯿﻖ داﺷﺖ ﺟﻠﻮ اوﻣﺪ ... ﺑﺎ ﻣﻦ و ﻣﺤﻤﺪ دﺳﺖ داد و ﺗﺒﺮﯾﮏ ﮔﻔﺖ ...‬ ‫روﺑﻮﺳﯽ ﮐﺮدن ﺑﺎ ﻣﺎدرش و ﻧﺎزﻧﯿﻦ و دﺳﺖ دادن ﺑﺎﻫﺎﺷﻮن و ﺟﻮاب دادن ﺑﻪ ﺗﻌﺎرﻓﺎﺗﺸﻮن ﻫﻤﺰﻣﺎن ﺑﻮد ﺑﺎ دﯾﺪن ﮔﻠﻨﺎر و ﺳﯿﺎ ﮐﻪ‬ ‫ﮐﻤﯽ ﻋﻘﺒﺘﺮ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮدن و ﺳﯿﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺷﯿﻄﺎﻧﯽ ﺑﻪ ﻟﺐ داﺷﺖ و ﺑﺎ ﭼﺸﻢ و اﺑﺮو ﺑﻪ راﻣﯿﻦ اﺷﺎره ﻣﯿﮑﺮد ... اﯾﻦ آدم واﻗﻌﺎ ﮐﻤﺪي ﺑﻮد‬ ‫...‬ ‫اﻣﺎ ﻧﮕﺎه ﻣﻦ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﮐﻮﺷﺎ و ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺑﻮد و ﮐﻤﯽ ﻣﻀﻄﺮب ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺣﺎﻣﯽ اﻧﺘﻈﺎم روي ﻗﻮﻟﺶ ﻧﺎﯾﺴﺘﻪ و اﺟﺎزه ﻧﺪه ﺗﺎ ﺑﻪ ﻗﻮﻟﯽ ﮐﻪ‬ ‫دادم ﻋﻤﻞ ﮐﻨﻢ ...‬ ‫ﻣﺎدر راﻣﯿﻦ: واﻗﻌﺎ ﻟﺬت ﺑﺮدﯾﻢ ﻫﻤﮕﯽ ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫و ﺑﻌﺪ ﭼﺮﺧﯿﺪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ راﻣﯿﻦ ﮐﻪ دﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﯿﻨﻪ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد و ﻧﺎزﻧﯿﻦ ﮐﻪ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺧﻮش ﺧﻨﺪه دﺳﺘﺶ ﺑﻪ دور ﺑﺎزوي ﻧﺎﻣﺰدش‬ ‫ﺣﻠﻘﻪ ﺑﻮد ... اﯾﻦ دﺧﺘﺮ رو ﻫﻤﯿﺸﻪ دوﺳﺖ داﺷﺖ ... ﺻﺎف ﺑﻮد ... ﯾﻪ دﺳﺖ ... ﺗﻐﯿﯿﺮ ﻧﺪاﺷﺖ ... ﭘﺴﺘﯽ ﺑﻠﻨﺪي ﻫﻢ ﻧﺪاﺷﺖ ... اﯾﻦ ﻣﺮد‬ ‫رو دوﺳﺖ داﺷﺖ ... ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺎﻫﺎش ازدواج ﮐﻨﻪ ... ﻫﻤﺴﺮ ﺑﺎﺷﻪ ... ﻣﺎدر ﺑﺎﺷﻪ ... ﺑﯿﺮون ﮐﺎر ﮐﻨﻪ ... ﺑﻠﻨﺪ ﭘﺮواز ﻧﺒﻮد ...‬ ‫ﻧﺎزﻧﯿﻦ: ﻣﻦ ﮐﻪ زﯾﺎد از اﯾﻦ ﭼﯿﺰا ﺳﺮ در ﻧﻤﯿﺎرم واﻗﻌﺎ ﻣﯿﺦ ﮐﻮب ﺗﮏ ﺗﮏ اﺣﺴﺎﺳﺎﺗﯽ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺮج دادي ...‬ ‫و ﺑﻌﺪ ﭼﺮﺧﯿﺪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﺤﻤﺪ: ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﺑﺴﯿﺎر ﮐﺎرﺗﻮن ﺧﻮب ﺑﻮد ...‬ ‫ﻣﺤﻤﺪ ﺑﺎ ﺗﻮاﺿﻌﯽ ﮐﻪ واﻗﻌﺎ ﻧﺎب ﺑﻮد: ﻣﻤﻨﻮﻧﻢ ﺧﺎﻧﻮم ... اﯾﻦ ﺑﺰرﮔﺘﺮﯾﻦ ﺟﺎﯾﺰه اﯾﻪ ﮐﻪ ﻣﺎ درﯾﺎﻓﺖ ﮐﺮدﯾﻢ ...‬ ‫ﻣﻦ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ راﻣﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻢ ﮐﻪ ﮐﻤﯽ ﺑﺎ ﻧﮕﺎه ﺧﺎص ﺧﻮدش ﮐﻪ ﻣﺜﻞ ﺗﺮازو ﻋﻤﻞ ﻣﯿﮑﻨﻪ و اﻧﮕﺎر ﮐﻪ آدﻣﻬﺎ رو ﺑﺎﻫﺎش ﻣﯿﺴﻨﺠﻪ‬ ‫داﺷﺖ ﻣﺤﻤﺪ رو ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮد ﮐﺮدم ... ﺳﻨﮕﯿﻨﯽ ﻧﮕﺎﻫﻢ رو ﺣﺲ ﮐﺮد ﮐﻪ ﻧﮕﺎه ﮔﺮﻓﺖ: ﻫﻤﺮاز ﺑﺎزي ﯾﻪ دﺳﺖ و ﺧﻮﺑﯽ داﺷﺘﯽ ...‬ ‫و ﻣﻦ ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ اﯾﻦ وﺳﻂ ﺗﻨﻬﺎ ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﺑﻪ ذﻫﻨﻢ رﺳﯿﺪ اﯾﻦ ﺑﻮد: ﻣﻤﻨﻮن از ﮔﻠﻬﺎ زﯾﺒﺎت ... ﻣﺮﺳﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﯾﺎدم ﺑﻮدي ...‬ ‫ﭼﺸﻤﺎش ﺑﺮﻗﯽ زد و ﺧﻮاﺳﺖ ﺟﻮاﺑﻢ رو ﺑﺪه ﮐﻪ ﺳﯿﺎ ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ ﮔﻠﻨﺎر ﺑﻬﻢ ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪ: ﺑﻪ ﺑﻪ ﻣﯽ ﺑﯿﻨﻢ ﮐﻪ ﺟﻤﻌﺘﻮن ﺟﻤﻊ ...‬ ‫راﻣﯿﻦ ﮐﻪ ﮐﻠﻤﻪ اش ﻧﺼﻔﻪ ﻣﻮﻧﺪه ﺑﻮد ﭼﺮﺧﯿﺪ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺸﻮن: ﺑﻠﻪ ﺳﯿﺎ ﻣﻮن ﮐﻢ ﺑﻮد ﮐﻪ اوﻣﺪ ...‬ ‫ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺳﯿﺎ رﻓﺘﻢ و ﮔﻠﻨﺎر رﻓﺘﻢ ... ﻧﺬاﺷﺘﻢ ﺗﺎ ﺟﻮاب ﺑﺪن ... دوﺗﺎﯾﯽ دﺳﺘﺸﻮن رو ﺑﺮام ﺑﺎز ﮐﺮدن ... ﻫﺮ ﺳﻪ ﺗﻮ آﻏﺌﺶ ﻫﻢ ﻓﺮو رﻓﺘﯿﻢ‬ ‫... ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر ﺑﻮد ... ﺗﻮ ﻣﻮﻓﻘﯿﺖ ﻫﺎﻣﻮن ... ﺗﻮ درد ﻫﺎﻣﻮن ... ﺗﻮ ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ زﻧﺪﮔﯿﻤﻮن ﻫﺮ ﺳﻪ اﯾﻦ ﻃﻮري از ﻫﻢ اﻧﺮژي‬ ‫ﻣﯿﮕﺮﻓﺘﯿﻢ ...‬ ‫ﯾﻪ روزاﯾﯽ ﺳﯿﺎ ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﻦ رو ﻫﻢ ﻣﺎدرش ﺑﻪ دﻧﯿﺎ آورده و ﻓﻘﻂ ﭼﻮن ﺳﺨﺘﺶ ﺑﻮده ﺳﻪ ﺗﺎ ﺑﭽﻪ ﺑﺰرگ ﮐﻨﻪ ﻣﻦ رو ﺑﻪ ﻣﺎدرم‬ ‫ﺳﭙﺮده ... ﯾﺎدش ﺑﺨﯿﺮ ﺑﺎور ﻣﯽ ﮐﺮدم وﻗﺘﯽ 5 ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮدم ... ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺗﻮ آﻏﻮش ﻣﻬﺮﺑﻮﻧﺸﻮن ﻓﺮو رﻓﺘﻢ ... ﺧﻮب ﻓﺮﻗﯽ ﻧﻤﯿﮑﺮد ﭼﻪ ﻗﺪر‬ ‫ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد ... ﻣﻦ ﻫﻨﻮز ﻫﻢ دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺑﺎور ﮐﻨﻢ اﯾﻦ اﻓﺴﺎﻧﻪ رو ...‬ ‫ﺳﯿﺎ ﺑﺎ دﺳﺖ ﻣﺤﮑﻢ ﭘﺸﺘﻢ زد اﯾﻦ ﯾﻌﻨﯽ ﺗﺎﯾﯿﺪ اﯾﻦ ﯾﻌﻨﯽ ﻣﻦ ﻫﻤﻮﻧﯽ ﺑﻮدم ﮐﻪ اﻧﺘﻈﺎر ﻣﯿﺮﻓﺖ ...‬ ‫ﮔﻠﻨﺎر ﺳﺮش رو ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﮔﻮﺷﻢ آورد: ﺧﻮب ﺑﺎ اﯾﻦ آﻗﺎي ﻣﺸﻬﻮر ﺑﺮ ﺧﻮردﯾﺎ ...‬ ‫ﺑﻪ ﺧﻨﺪه ﻣﺤﮑﻢ ﺑﻪ ﺑﺎزوش زدم ... و ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم و ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻋﻤﯿﻖ ﻣﺤﻤﺪ رو دﯾﺪم ...‬ ‫
- راﺳﺘﯽ ﺳﯿﺎ آوﯾﺴﺎ ﮐﻮ؟‬ ‫
- رﻓﺖ ﺧﻮﻧﻪ ... ﺟﺎﯾﯽ دﻋﻮت داﺷﺖ ...‬ ‫ﺑﻌﺪ دﺳﺖ ﮐﺮد از ﺗﻮي ﺟﯿﺒﺶ ﺑﺴﺘﻪ ﮐﻮﭼﮏ ﻃﻼﯾﯽ رﻧﮕﯽ رو در آورد: ﺧﯿﻠﯽ دوﺳﺖ داﺷﺖ ﺧﻮدش اﯾﻦ رو ﺑﻬﺖ ﺑﺪه اﻣﺎ دﯾﺮش‬ ‫ﺷﺪه ﺑﻮد ... ﮔﻔﺖ ﭘﺸﺘﺶ ﭼﯿﺰي رو ﺑﺮات ﯾﺎدداﺷﺖ ﮐﺮده ...‬ ‫ﺑﺴﺘﻪ رو ﺑﺎ ﺷﯿﻄﻨﺖ از ﺳﯿﺎ ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﺗﻮي ﮐﯿﻔﻢ ﮔﺬاﺷﺘﻢ ...‬ ‫راﻣﯿﻦ: ﺧﻮب ﻫﺮﻣﺰا ﻋﺰﯾﺰ ... ﻣﯽ دوﻧﻢ ﺧﺴﺘﻪ اي ...‬ ‫ﻣﺤﻤﺪ ﺳﺮش رو ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺰدﯾﮏ ﮐﺮد: اﯾﻦ آﻗﺎ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ رو ﻣﯿﺪوﻧﻪ اﻣﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﻗﺪﯾﻤﯽ اﻻن ﺑﻬﺖ ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد ﺷﺎم ﻣﯿﺪه ﺻﺒﺮ ﮐﻦ ﻧﮕﺎه‬ ‫ﮐﻦ ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫
- دوﺳﺖ داري ﺷﺎم رو ﺑﺎ ﻣﺎ ﺑﺎﺷﯽ؟‬ ‫ﻣﺤﺪ ﺟﺪي ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮد ﻣﻦ اﻣﺎ واﻗﻌﺎ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﺧﻨﺪه ام رو ﮐﻨﺘﺮل ﮐﻨﻢ ... ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺟﻮاب ﺑﺪم ﮐﻪ ﻣﺤﻤﺪ ﺟﻮاب داد
- ﺷﻤﺎ ﮐﻪ‬ ‫ﻣﯿﺪوﻧﯿﺪ ﺷﺐ اﻓﺘﺘﺎﺣﯿﻪ ﻣﻌﻤﻮﻻ ﻋﻮاﻣﻞ ﺑﺎﻫﻢ ﺷﻠﻢ ﻣﯿﺨﻮرن ...‬ ‫ﺑﺪ ﺟﻨﺲ ﺑﻮد اﯾﻦ ﻣﺤﻤﺪ ﭼﻪ ﭘﺪر ﮐﺸﺘﮕﯽ ﺑﺎ راﻣﯿﻦ داﺷﺖ ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ...‬ ‫آﻗﺎي ﭘﺮﺗﻮ: دﺧﺘﺮم اﮔﺮ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ اي داري ﻣﺎ وﻗﺘﺖ رو ﻧﮕﯿﺮﯾﻢ ...‬ ‫
- ﻧﻪ اﯾﻦ ﭼﻪ ﺣﺮﻓﯿﻪ ... ﻣﻦ واﻗﻌﺎ ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﻪ ﻃﻮر ﺑﺎﯾﺪ ازﺗﻮن ﺗﺸﮑﺮ ﮐﻨﻢ ... ﺑﺎﺑﺖ اوﻣﺪﻧﺘﻮن ... و اﯾﻦ ﮐﻪ ﺗﻨﻬﺎم ﻧﮕﺬاﺷﺘﯿﺪ ... اﯾﻦ‬ ‫ﯾﻪ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ از ﭘﯿﺶ ﺗﻌﯿﯿﻦ ﺷﺪه اﺳﺖ وﮔﺮﻧﻪ ﻣﻦ از وﻗﺖ ﮔﺬروﻧﺪن ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﻟﺬت ﻣﯽ ﺑﺮم ...‬ ‫
- ﺑﺎﺑﺎ اﯾﻨﺎ ﺧﺎﻧﻮادﮔﯽ ﺗﺎﺑﻠﻮان ...‬ ‫ﻣﻦ ﮐﻪ داﺷﺘﻢ رﻓﺘﻦ ﺧﺎﻧﻮاده ﭘﺮﺗﻮ رو ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻗﺴﻤﺖ ﭘﺎرك ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻫﺎﺷﻮن ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮدم: ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﺧﻮب از ﺧﺠﺎﻟﺘﺸﻮن در اوﻣﺪي‬ ‫...‬ ‫
- ﭘﺴﺮ ﺧﻮﺑﯿﻪ ... اﻣﺎ ... ﺑﻪ دﻟﻢ ﻧﻤﯽ ﺷﯿﻨﻪ ...‬ ‫ﯾﻪ ﻃﻮري ﺣﺮف ﻣﯽ زد اﻧﮕﺎر ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻬﻢ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ دﻟﺶ ﺑﻨﺸﯿﻨﻪ ...‬ ‫ﺳﯿﺎ: ﺧﻮب ﺧﺎﻧﻮم ﺧﺎﻧﻮﻣﺎ ﮐﯽ ﺑﺮاي ﻣﺎ وﻗﺖ داري؟‬ ‫
- ﺑﺮاي ﺷﻤﺎ ﻫﻤﯿﺸﻪ و ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ...‬ ‫
- ﭘﺲ ﻣﺎ ﻣﯽ رﯾﻢ اﻣﺸﺐ آﺧﺮ ﺷﺐ ﻣﻨﺘﻈﺮﺗﯿﻢ ...‬ ‫ﭼﺸﻤﺎم رو ﺗﺎ ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺷﺪ ﺑﺎز ﮐﺮدم: ﯾﻌﻨﯽ ﭼﯽ ﻣﯽ رﯾﻢ؟ ﭼﺮا ﺷﺎم ﻧﻤﯽ ﻣﻮﻧﯿﺪ؟‬ ‫ﺳﯿﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪي زد و دﺳﺘﺶ رو دورم ﺣﻠﻘﻪ ﮐﺮد: ﯾﺎدت رﻓﺘﻪ ﻫﺎ ﻣﻤﻮش ... اﻣﺸﺐ ﻣﺎدر ﺟﻮن اﯾﻨﺎ ﺷﺎم ﺧﻮﻧﻤﻮﻧﻦ ... ﺗﺎ ﻫﻤﯿﻦ اﻻﻧﺸﻢ‬ ‫ﺧﻮﻧﻤﻮن ﺣﻼﻟﻪ ...‬ ‫دﻟﺨﻮر ﺷﺪم ... واﻗﻌﺎ دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺑﺎﺷﻦ: ﻧﻤﯽ ﺷﻪ ﺑﭙﯿﭽﻮﻧﯿﺪ؟‬ ‫ﮔﻠﻨﺎر: ﻓﮑﺮ ﮐﻦ ﯾﻪ درﺻﺪ ... ﺑﺎﺑﺎم ﻫﻤﯿﻦ اﻻﻧﺸﻢ ﮔﻮﺷﯿﻤﻮن رو ﺳﻮزوﻧﺪه ...‬ ‫ﺑﺎ ﻗﯿﺎﻓﻪ اي ﮐﻪ آوﯾﺰون ﺷﺪه ﺑﻮد ﻧﮕﺎﻫﺸﻮن ﮐﺮدم ... ﮔﻠﻨﺎر ﻧﻮك داﻏﻢ رو ﮐﺸﯿﺪ: آوﯾﺰون ﻧﺒﺎش ﻣﻤﻮش ... ﺷﺐ ﺑﯿﺎ ...‬ ‫
- آﺧﻪ ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﮐﻪ ﮐﺎرم ﮐﯽ ﺗﻤﻮم ﻣﯿﺸﻪ ... ﻧﺼﻔﻪ ﺷﺐ ﭘﺪرﺗﻮن ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﻣﯽ ﺷﻪ ... ﻓﺮدا ﺻﺒﺢ ﺑﯽ ﮐﺎرم ﻣﯿﺎم ...‬ ‫ﺳﯿﺎ اﺧﻢ ﺑﺎ ﻣﺰه اي ﮐﺮد: ﭼﺮا ﻓﮑﺮ ﮐﺮدي ﻣﺎ ﻫﻢ ﺑﯽ ﮐﺎرﯾﻢ؟ اوﻧﻢ آدم ﻣﻬﻤﯽ ﻣﺜﻞ ﻣﻦ ...‬ ‫ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻪ ﻟﻬﺠﻪ ﻣﺴﺨﺮه اش ﺧﻨﺪﯾﺪم ...‬ ‫ﻣﺤﻤﺪ: ﺑﺎﺑﺎ ﭼﺸﻤﻢ ﺑﻪ ﺟﺎده ﺧﺸﮏ ﺷﺪ ... ﮐﺠﺎﺳﺖ اون ﭘﺮﻧﺴﺴﯽ ﮐﻪ ﻗﺮار ﺑﻮد ﺷﺎم رو ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﺨﻮره آﺧﻪ ...‬ ‫ﺳﯿﺎ ﻣﺤﮑﻢ ﺑﻪ ﭘﯿﺸﻮﻧﯿﺶ زد: آخ ﯾﺎدم رﻓﺖ ﯾﮑﻢ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺗﺮ ﺑﺎ اون ارﺑﺎب ﻣﻨﺘﻈﺮﺗﻮﻧﻦ ...‬ ‫ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺰﻧﻢ ﺗﻮي ﺳﺮش ... ﻣﻦ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮدم ﺳﯿﺎ ﺑﻬﺸﻮن ﮔﻔﺘﻪ ﺑﯿﺎن اﯾﻦ ﺟﺎ و ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﻌﻄﻞ ﮐﺮده ﺑﻮدم ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫ﮐﻨﺎر ﻧﯿﻤﮑﺘﯽ ﮐﻪ اﻻن ﻧﻤﯽ ﺷﺪ رﻧﮕﺶ رو ﺗﺸﺨﯿﺺ داد ... ﻣﺮد ﺑﻠﻨﺪ ﻗﺎﻣﺘﯽ ﺑﻮد اﻣﺎ ﻫﺮ ﭼﻪ ﻗﺪر ﮐﻪ ﮔﺮدن ﮐﺸﯿﺪم ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ‬ ‫رو ﺑﺒﯿﻨﻢ ... ﻣﺤﻤﺪ ﺟﻠﻮي در اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد ﺗﺎ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو ﺑﯿﺎرم ...‬ ‫ﻧﺰدﯾﮑﺶ ﺷﺪم ... اﻋﺘﺮاف ﮐﺮدم ﭘﯿﺶ ﺧﻮدم ﮐﻪ اﺳﺘﺮس داﺷﺘﻢ ... ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ از ﺑﻬﺶ ﺑﯽ اﺣﺘﺮاﻣﯽ ﺷﺪه و اﯾﻦ ﭼﯿﺰي ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ‬ ‫اﯾﻦ ﻣﺮد ازش ﺑﮕﺬره ... ﻣﯽ ﺗﺮﺳﯿﺪم از ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﺗﻮي ذﻫﻨﻢ ﺑﻮد ... ﺳﺮش ﺗﻮي ﻣﻮﺑﺎﯾﻠﺶ ﺑﻮد ...‬ ‫
- واﻗﻌﺎ ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ...‬ ‫اﯾﻦ ﮐﺘﺎب ﺗﻮﺳﻂ ﮐﺘﺎﺑﺨﺎﻧﻪ ي ﻣﺠﺎزي ﻧﻮدﻫﺸﺘﯿﺎ )‪ (‬ﺳﺎﺧﺘﻪ و ﻣﻨﺘﺸﺮ ﺷﺪه اﺳﺖ‬ ‫ﺑﺎ ﺷﻨﯿﺪن ﺻﺪام ﺳﺮش رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮد ... ﺗﻮ ﻧﻮر ﮐﻢ رﻧﮓ ﺣﺎﺻﻞ از ﻣﻐﺎزه ﻫﺎ ﺑﻮد ... ﯾﺎ ﺣﺪس ﺧﻮدم ﮐﻪ اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم اﺧﻤﺎش ﻣﺜﻞ‬ ‫ﻫﺮ وﻗﺖ دﯾﮕﻪ اي ﮐﻪ ﭼﯿﺰي ﺑﺮاش ﻗﺎﺑﻞ ﻗﺒﻮل ﻧﺒﻮد ﺗﻮ ﻫﻢ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ...‬ ‫ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﺷﯿﮏ دور ﻣﭽﺶ ﻧﮕﺎﻫﯽ اﻧﺪاﺧﺖ: ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﯾﻪ رﺑﻊ ﮐﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺷﻤﺎم ...‬ ‫ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﻧﻔﺴﻢ رو ﺑﺪم ﺑﯿﺮون ﺗﺎ ﺑﺘﻮﻧﻢ ﯾﻪ ﺟﻤﻠﻪ اي ﭘﯿﺪا ﮐﻨﻢ اﻣﺎ ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰي ﺑﻪ ذﻫﻨﻢ ﻧﻤﯽ رﺳﯿﺪ ﺟﺰ ﺗﮑﺮار ﻋﺬر ﺧﻮاﻫﯽ ﺑﺮاي ﺑﺎر‬ ‫دوم و ﺗﻮﺿﯿﺢ اﺷﺒﺎه ﺳﯿﺎ ي ﻧﺎ ﻣﺮد ﮐﻪ در رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ...‬ ‫
- داﺷﺘﻢ ﺑﺎﻫﺎﺗﻮن ﺗﻤﺎس ﻣﯿﮕﺮﻓﺘﻢ ...‬ ‫دﻟﻢ رﯾﺨﺖ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺑﮕﻪ ﮐﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻓﺮﺳﺘﺎده رﻓﺘﻦ ...‬ ‫
- ... ﮐﻪ ﺑﻬﺘﻮن ﺑﮕﻢ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﺮاي اﯾﻦ ﮐﻪ ﺧﺴﺘﻪ ﻧﺸﻦ ﺗﻮ ﻣﺎﺷﯿﻨﻦ ... اﻟﺒﺘﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ اﮔﻪ ﺑﺮ ﻣﯿﮕﺸﺘﻦ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﻬﺘﺮ ﺑﻮد ... اﻣﺎ ﻧﯿﻮﺷﺎ‬ ‫ﭼﻨﺪ روزه ﮐﻪ از ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﯽ اﻣﺮوز رو ﭘﺎش ﺑﻨﺪ ﻧﯿﺴﺖ ... ﺷﻤﺎ ﺑﻔﺮﻣﺎﯾﯿﺪ ﮐﻪ ﻗﺮارﺗﻮن ﮐﺠﺎﺳﺖ ﻣﻦ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو ﻣﯿﺎرم اوﻧﺠﺎ و ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﯾﺎ‬ ‫ﺧﻮدم ﯾﺎ راﻧﻨﺪه ﻣﯿﺎﯾﻢ دﻧﺒﺎﻟﺸﻮن ...‬ ‫... ﺧﻮب ازش ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻤﻨﻮن ﺑﻮدم ... ﺑﺎﯾﺪ ﺗﺸﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم ... ﺑﺎﯾﺪ ﭼﯿﺰي ﻣﯿﮕﻔﺘﻢ: ﻣﻤﻨﻮﻧﻢ از ﺻﺒﺮي ﮐﻪ داﺷﺘﯿﺪ ...‬ ‫ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ واﻗﻌﺎ ﮐﻤﯽ اﺧﻤﺎش ﺑﺎز ﺷﺪ ﯾﺎ ﻣﻦ دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ اﯾﻦ ﻃﻮر ﺗﺼﻮر ﮐﻨﻢ ...‬ ‫
- ﻧﻔﺮﻣﻮدﯾﺪ ﻗﺮارﺗﻮن ﮐﺠﺎﺳﺖ؟‬ ‫
- ﺟﺎي ﺧﺎﺻﯽ ﻣﺪ ﻧﻈﺮﻣﻮن ﻧﺒﻮد ... ﯾﻪ رﺳﺘﻮران ﻫﺴﺖ ﮐﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣﯽ رﻓﺘﻦ ﮔﻮﯾﺎ ﮐﻪ اﻣﺸﺐ رزرو ﺑﻮد ﮐﻼ ...‬ ‫ﯾﻪ اروش رﻓﺖ ﺑﺎﻻ: اﯾﻦ ﻃﻮر ...‬ ‫... ﻣﻄﻤﺌﻨﺎ ﺑﺮاش ﺗﻮﺟﯿﺢ ﻧﺒﻮد ﺑﯽ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺑﻮدن: ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺪوﻧﻢ ﮐﺠﺎ ﺑﺮﺳﻮﻧﻤﺸﻮن و ﮐﺠﺎ ﺑﯿﺎم دﻧﺒﺎﻟﺸﻮن ...‬ ‫
- ﭼﺮا ﺧﻮدﺗﻮن ﻫﻢ ﺑﻪ ﻣﺎ اﻓﺘﺨﺎر ﻧﻤﯽ دﯾﺪ؟‬ ‫ﺟﺎ ﺧﻮرد؟! ... ﻣﻦ واﻗﻌﺎ اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ رو ﭼﻪ ﻃﻮر ﺑﻪ زﺑﺎن آورده ﺑﻮدم؟ ﺧﻮدم ﻫﻢ ﻣﻮﻧﺪم ... ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ اﺛﺮ اون ارﮐﯿﺪه ﻫﺎي زﯾﺒﺎ ﺑﻮد ...‬ ‫ﻫﻤﻮﻧﯽ ﮐﻪ ﻫﻨﻮز ﺑﺎﺑﺘﺸﻮن ﺗﺸﮑﺮ ﻧﮑﺮده ﺑﻮدم.‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺑﺎ ذوﻗﯽ وﺻﻒ ﻧﺸﺪﻧﯽ ﺑﺎ ﻣﺤﻤﺪ دﺳﺖ داد ... ﻣﺤﻤﺪ ﮐﻤﯽ ﺧﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد ﺗﺎ ﺻﻮرﺗﺶ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻧﯿﻮﺷﺎ ﻧﺰدﯾﮏ ﺑﺎﺷﻪ ﺧﻮب‬ ‫ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ﭼﻪ ﻗﺪر ﭘﺮﻧﺴﺲ ﻣﻦ دوﺳﺖ داﺷﺖ ﭘﯿﺮاﻫﻨﯽ ﮐﻪ ﺑﺮاش ﺧﺮﯾﺪه ﺑﻮدم رو ﺑﭙﻮﺷﻪ اﻣﺎ از ﺗﺮس اﯾﻦ ﺧﺎﻧﺪان ﺑﻠﻮز ﺷﻠﻮاري ﺑﻪ‬ ‫ﺗﻦ داﺷﺖ ﮐﻪ ﺷﯿﮏ ﺑﻮد و ﺧﻮﺷﮕﻞ اﻣﺎ ﺑﺎب ﺳﻠﯿﻘﻪ ﻗﺮﺗﯽ ﺧﺎﻧﻮم ﻧﺒﻮد ...‬ ‫ﻣﺤﻤﺪ: ﻫﻤﺮاز ﮐﺎش زودﺗﺮ ﻣﻦ رو ﺑﻪ اﯾﻦ ﭘﺮﻧﺴﺲ زﯾﺒﺎ ﻣﻌﺮﻓﯽ ﮐﺮده ﺑﻮدي ...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ داﺷﺖ ﭘﺮواز ﻣﯿﮑﺮد ﮐﻮﺷﺎ ﺑﺎ ﻣﺤﻤﺪ دﺳﺖ داد و اﯾﺴﺘﺎد اﻣﺎ ﺣﺎﻣﯽ اﻧﮕﺎر از ﻟﺤﻦ ﺣﺮف زدن ﻣﺤﻤﺪ ﺑﺎ ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﺧﻮﺷﺶ‬ ‫ﻧﯿﻮﻣﺪه ﺑﻮد ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺣﺪس اﯾﻨﮑﻪ اﯾﻦ آدم از ﭼﻪ ﭼﯿﺰي ﺧﻮﺷﺶ ﻣﯿﺎد ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺨﺖ ﺑﻮد از ﺑﺲ ﮐﻪ ﺑﺪ ﺧﻠﻖ ﺑﻮد و اﺧﻤﻮ ...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ: ﻣﻦ ﮐﻠﯽ از ﻋﮑﺴﺎي ﺷﻤﺎ رو ﺗﻮ ﮐﻤﺪم دارم ...‬ ‫
- ﭼﻪ ﻗﺪر ﺧﻮب ﻣﻨﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﯾﮑﯽ از ﻋﮑﺴﺎي ﺧﻮﺷﮕﻞ ﺷﻤﺎ رو داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ...‬ ‫ﻣﻦ و ﻣﺤﻤﺪ ﺑﺎ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻣﺤﻤﺪ اوﻣﺪﯾﻢ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻟﻮﮐﺲ و ﺗﻮي ﭼﺸﻢ ﺣﺎﻣﯽ اﻧﺘﻈﺎم ... ﺧﯿﺮه ﺑﻮدم ﺑﻪ ﻧﻮرﻫﺎي ﭘﺮ رﻧﮓ‬ ‫ﺧﯿﺎﺑﻮن و ﻣﺮدﻣﯽ ﮐﻪ ﭘﻨﺠﺸﻨﺒﻪ ﺷﺒﺸﻮن ﭘﺮ از ذوق ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﻮدن ﺑﻮد ... ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ ﺟﺎﻟﺐ و ﻣﺤﻠﯽ داﺷﺖ ﭘﺨﺶ ﻣﯿﺸﺪ ...‬ ‫
- ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ ﺗﺮﮐﻤﻦ ﺻﺤﺮا درﺳﺖ ﮔﻔﺘﻢ ﻧﻪ؟‬ ‫ﻣﺤﻤﺪ ﺧﻨﺪﯾﺪ: اﯾﻦ ﻫﻢ از ﻧﺘﺎﯾﺞ ﺗﺤﺼﯿﻞ در رﺷﺘﻪ ﻫﻨﺮ ... ﺑﻠﻪ ﺧﺎﻧﻮم ﻫﻨﺮﻣﻨﺪ ... ﯾﮑﯽ از ﻃﺮﻓﺪارﻫﺎم ﺑﻬﻢ ﻫﺪﯾﻪ ﮐﺮد ... ﮐﻤﯽ در ﻫﻢ‬ ‫ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽ رﺳﯽ ...‬ ‫
- ﺗﻌﺠﺐ زده ام ...‬ ‫
- ﻓﮑﺮش رو ﻫﻢ ﻧﻤﯽ ﮐﺮدي ﻫﻤﺮاﻫﻤﻮن ﺑﺎﯾﺪ ﻧﻪ؟‬ ‫... ﺧﯿﻠﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﺧﯿﻠﯽ ﺗﯿﺰ ﺑﻮد اﯾﻦ ﺑﺸﺮ ... دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﺧﺼﻮﺻﯽ زﻧﺪﮔﯿﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﭘﯿﺸﺶ ﺑﺎز ﺑﺎﺷﻪ ...‬ ‫
- ﻣﯽ دوﻧﻢ ﺑﻪ ﻧﻈﺮت آدم ﻓﻀﻮﻟﯽ ﻣﯿﺎم اﻣﺎ ﺻﺎﺣﺐ اون ارﮐﯿﺪه ﻫﺎ اﯾﻦ آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ﺟﺪي ﺑﻮد ﻧﻪ؟‬ ‫دﺳﺘﻢ رو ﺗﮑﯿﻪ دادم ﺑﻪ ﺷﯿﺸﻪ ﭘﻨﺠﺮه: ﺑﻠﻪ ...‬ ‫
- آدم ﺟﺎﻟﺒﯿﻪ ... ﺧﻮدش ﺑﻌﺪا وارد ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺷﺪ اﻣﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺮﯾﻊ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ رو ﺑﻪ دﺳﺖ ﮔﺮﻓﺖ ﻧﮕﺎه ﮐﻦ دارﯾﻢ ﻣﯿﺮﯾﻢ رﺳﺘﻮراﻧﯽ ﮐﻪ اون‬ ‫ﺗﻌﯿﯿﻦ ﻣﯿﮑﻨﻪ ...‬ ‫زﯾﺮ ﻟﺐ ﻏﺮي زدم: ﻫﻤﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﺎ رو اوﻧﺎ ﺗﻌﯿﯿﻦ ﻣﯿﮑﻨﻦ ...‬ ‫... ﺗﻮ دﻟﻢ ﭘﻮزﺧﻨﺪي زدم ﺑﻪ ﻣﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻢ ﻣﮕﻪ ﺟﺰ ﻣﻦ ﮐﺴﯽ ﻫﻢ ﺑﺎﻗﯽ ﻣﻮﻧﺪه ﺑﻮد ...‬ ‫ﺗﻮ ﯾﮑﯽ از ﺧﯿﺎﺑﻮﻧﻬﺎي ﻓﺮﻋﯽ ﺧﯿﺎﺑﻮن وﻟﯽ ﻋﺼﺮ ﮐﻨﺎر رﺳﺘﻮران ﺑﯽ ﻧﻬﺎﯾﺖ ﺷﯿﮑﯽ ﮐﻪ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻫﺎي آﻧﭽﻨﺎﻧﯽ ﺟﻠﻮي درش ﭘﺎرك ﺑﻮد‬ ‫ﻣﺎﺷﯿﻦ رو ﻧﮕﻪ داﺷﺖ ...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺳﺮﯾﻊ ﭘﺮﯾﺪ ﺑﯿﺮون ﺣﺎﻣﯽ ﺑﺎ ﯾﮏ ﻧﮕﺎه ﺣﺘﯽ ﺑﻬﺶ ﻓﺮﺻﺖ اﯾﻨﮑﻪ اﯾﻦ ﻣﺪت ﺗﻮ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻣﺎ ﺑﺎﺷﻪ رو ﻧﺪاده ﺑﻮد ...‬ ‫آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ﮐﻪ راﻧﻨﺪه رو ﻣﺮﺧﺺ ﮐﺮده ﺑﻮد ﺑﺎ ژﺳﺖ ﺧﺎﺻﯽ ﺑﺎ آراﻣﺶ و ﻃﻤﺎﻧﯿﻨﻪ اي ﮐﻪ ﭼﺎﺷﻨﯽ اﮐﺜﺮ ﺣﺮﮐﺎﺗﺶ ﺑﻮد از ﻣﺎﺷﯿﻦ ﭘﯿﺎده‬ ‫ﺷﺪ و ﺑﻌﺪ ﮐﻮﺷﺎي ﺗﭙﻞ ﻣﻦ ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫دﺳﺘﻢ رﻓﺖ ﺳﻤﺖ دﺳﺘﮕﯿﺮه در اﻣﺎ اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﺮد ﺣﺮﻓﻬﺎﯾﯽ رو ﺑﺪﻫﮑﺎرم ﭼﺮﺧﯿﺪم ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﺤﻤﺪ: راﺳﺘﺶ ... ﺑﺎﯾﺪ‬ ‫ازﺗﻮن ﺧﯿﻠﯽ ﺗﺸﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﻣﯿﺪوﻧﻢ ﻫﺮ رﺳﺘﻮراﻧﯽ ﻧﻤﯿﺮﯾﺪ و ﮐﻼ ﺗﻮ ﺟﻤﻊ ﻇﺎﻫﺮ ﻧﻤﯽ ﺷﯿﺪ ﻣﺮﺳﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﯾﻪ دﺧﺘﺮ 01ﺳﺎﻟﻪ ﺗﺎ اﯾﻨﺠﺎ‬ ‫اوﻣﺪﯾﺪ و ﺷﺒﺘﻮن رو ﺑﺎ ﻣﺎ ﺷﺮوع ﮐﻨﯿﺪ ...‬ ‫ﻣﺤﻤﺪ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻬﻢ اﻧﺪاﺧﺖ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﺘﺪ: واﻻ ﻣﻦ از ﺧﺪام ﺑﻮد ﺑﯿﺎم ﻫﻤﭽﯿﻦ رﺳﺘﻮراﻧﯽ ... ﻋﺠﺐ ﺟﺎﻫﺎﯾﯽ ﻫﻢ ﻣﯿﺮه اﯾﻦ آﻗﺎي دﮐﺘﺮﺗﻮن‬ ‫ﻫﺮ ﭼﻨﺪ از ﻣﺎﺷﯿﻨﺶ ﻣﯽ ﺷﺪ ﺣﺪس زد ...‬ ‫زده ﺑﻮد در ﻟﻮدﮔﯽ ... ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺑﻬﺶ زدم و ﭘﯿﺎده ﺷﺪم ... ﮐﻮﺷﺎ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ اوﻣﺪ و دﺳﺘﻢ رو ﻣﺤﮑﻢ ﮔﺮﻓﺖ ... ﻧﯿﻮﺷﺎ اﻣﺎ ﺑﺎ ﺧﺠﺎﻟﺘﯽ ﮐﻪ‬ ‫ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺷﺒﯿﻪ دﺧﺘﺮﻫﺎي ﻗﺠﺮﯾﺶ ﮐﺮده ﺑﻮد ﮐﻨﺎر ﻣﺤﻤﺪ ﻗﺪم ﺑﺮداﺷﺖ ... ﻣﺤﻤﺪي ﮐﻪ ﻧﮕﺎﻫﻬﺎي اﮐﺜﺮ دﺧﺘﺮﻫﺎ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ ﺑﻮد اﻣﺎ‬ ‫ﭼﯿﺰي ﮐﻪ اﯾﻦ وﺳﻂ ﺧﯿﻠﯽ ﻋﺠﯿﺐ ﺑﻮد اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﮐﻪ ﻧﮕﺎﻫﻬﺎ ﺣﺘﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺣﺎﻣﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﯽ ﺗﻔﺎوت و ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ و‬ ‫ﻣﺤﮑﻢ ﮐﻨﺎر ﻣﻦ ﺑﺎ ﻓﺎﺻﻠﻪ داﺷﺖ ﻗﺪم ﺑﺮ ﻣﯽ داﺷﺖ ... ﭼﻪ ﻃﻮر ﻫﻤﭽﯿﻦ آدم ﻣﻐﺮوري ﮐﻪ در ﻣﻦ اﺳﺘﺮس اﯾﺠﺎد ﻣﯿﮑﺮد ﻣﯽ ﺗﻮﻧﺴﺖ‬ ‫اﻧﻘﺪر ﺗﻮي ﻣﺮﮐﺰ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﺎﺷﻪ ... ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻟﻮﮐﺴﺶ؟ ﺧﯿﻠﯽ ﻫﺎﺷﻮن ﺷﺎﯾﺪ ﻣﺎﺷﯿﻨﺶ رو ﻧﺪﯾﺪه ﺑﻮدن ... رﻓﺘﺎرﻫﺎي اﺷﺮاﻓﯿﺶ‬ ‫ﺷﺎﯾﺪ؟ ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ... ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل ﺧﯿﻠﯽ ﺑﻬﺶ ﺗﻮﺟﻪ ﻧﮑﺮده ﺑﻮدم از ﺑﺲ ﮐﻪ ﻫﺮ ﺑﺎر در ﮐﻨﺎرش ﺑﻮدن ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯽ ﺷﺪ ﻣﺮاﻗﺐ رﻓﺘﺎرﻫﺎي‬ ‫ﺧﻮدم ﺑﺎﺷﻢ ... و ﺧﺐ ﻣﻦ ... ﻣﻨﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ اﯾﻦ ﮐﻔﺸﻬﺎي ﺗﺨﺖ، ﭘﯿﺮاﻫﻦ ﺟﻠﻮ ﺑﺴﺘﻪ آﺑﯽ ﻓﯿﺮزوه اي ﮐﻪ روش ﯾﻪ ﺟﻠﯿﻘﻪ ﺗﺎ زﯾﺮ ﺑﺎﺳﻦ‬ ‫ﻗﻬﻮ ﻫﺎي رﻧﮓ ﺑﻪ ﺗﻦ داﺷﺘﻢ و ﺟﻮراب ﺷﻠﻮاري ﻗﻬﻮه اي و ﻣﻮﻫﺎي ﻓﺮم ﮐﻪ اﻃﺮاﻓﻢ ﺑﺎز ﺑﻮد و ﺷﺎل ﻣﺜﻠﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ رﻫﺎم و ﺑﺎ ﯾﮏ‬ ‫ﻋﺎﻟﻤﻪ دﺳﺖ ﺑﻨﺪﻫﺎي ﭼﻮﺑﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ و ﺑﯿﺸﺘﺮ ﮐﻮدﮐﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯿﻮﻣﺪم در ﮐﻨﺎر اﯾﻦ ﻣﺮد ﭘﺮ ﻫﯿﺒﺖ و آرام و ﺟﺪي ﺑﺎ ﮐﺖ ﺷﻠﻮار زﻏﺎﻟﯽ‬ ‫ﭘﯿﺮاﻫﻦ ﺗﯿﺮه و ﮐﺮوات ﻣﺸﮑﯽ ... ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم اﺧﺘﻼف ﻗﺪﻣﻮن ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﻫﺮ زﻣﺎن دﯾﮕﻪ اي ﺑﻪ ﭼﺸﻤﻢ اوﻣﺪ ... ﺑﺎ رﺳﯿﺪﻧﻤﻮن‬ ‫ﺑﻪ در ﺣﺎﻣﯽ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﻦ ﮐﻪ داﺷﺘﻢ ﺗﺤﻠﯿﻠﺶ ﻣﯽ ﮐﺮدم ﻧﻈﺮي اﻧﺪاﺧﺖ ... ﺧﺠﺎﻟﺖ ﮐﺸﯿﺪم و ﺳﺮم رو ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻢ ... ﺑﺎ‬ ‫ﻟﺤﻦ ﺟﺪﯾﺶ ﻧﺎم ﻓﺎﻣﯿﻠﺶ رو ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺟﻨﺐ و ﺟﻮﺷﯽ ﺷﺪ ... ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮدم ﺧﻮدش ﺷﺎﯾﺪ ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﺑﻪ اﯾﻨﺠﺎ اوﻣﺪه ﺑﺎﺷﻪ ﭼﻮن‬ ‫ﻣﮕﻪ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ﺑﻮد ﮐﻪ اﯾﺮان ﺑﻮد؟ اﻣﺎ ﻧﺎم ﻓﺎﻣﯿﻠﺶ ﺑﺮاي ﭼﺎﭘﻠﻮﺳﯽ ﮐﺎﻓﯽ ﺑﻮد ... ﻫﻤﻮن ﻧﺎم ﻓﺎﻣﯿﻠﯽ ﻟﻌﻨﺘﯽ ﮐﻪ ﺧﻮاﻫﺮ ﺳﺎده ﻣﻦ ﻓﮑﺮ‬ ‫ﻣﯿﮑﺮد دري ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻪ ﺑﻬﺸﺘﻪ ...‬ ‫ﻣﺤﻤﺪ ﺳﺮش رو ﺑﻬﻢ ﻧﺰدﯾﮏ ﮐﺮد: دﯾﮕﻪ ﻣﻦ و ﺑﺎ اﯾﻦ ﺑﯿﺮون ﻧﯿﺎري ﻫﺎ ﺣﺮﺻﻢ ﻣﯿﮕﯿﺮه ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﻣﻨﯽ ﮐﻪ ﻧﺼﻒ ﺷﻬﺮ و ﻣﺠﻠﻪ ﻫﺎ از‬ ‫ﭘﻮﺳﺘﺮﻫﺎم ﭘﺮه ﺗﺤﻮﯾﻠﺶ ﻣﯿﮕﯿﺮن ...‬ ‫ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم ﺣﺎﻣﯽ رو دﯾﺪم ﮐﻪ ﺑﻬﻤﻮن ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮد ﻧﮕﻬﺒﺎن در رو ﺑﺎز ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﺗﺎ ﻣﺎ وارد ﺑﺸﯿﻢ ﺣﺎﻣﯽ ﺑﺎ دﺳﺖ اﺷﺎره‬ ‫ﮐﺮد ﺗﺎ اول ﻣﻦ وارد ﺑﺸﻢ و ﺑﻌﺪ ﻧﯿﻮﺷﺎ ... ﺣﺲ ﺟﺎﻟﺐ ﺑﻬﻢ دﺳﺖ داد ... اون ﻧﯿﻮﺷﺎ 01 ﺳﺎﻟﻪ ﻣﻦ رو ﻫﻢ ﻣﺜﻞ ﯾﻪ ﺑﺎﻧﻮ ﺑﺎﻫﺎش رﻓﺘﺎر‬ ‫ﮐﺮده ﺑﻮد ...‬ ‫ﺑﺎورودﻣﻮن ﺑﻪ اون ﻣﺤﯿﻂ اﺷﺮاﻓﯽ ﮐﻤﯽ ﺧﻮدم رو ﺟﻤﻊ ﮐﺮدم ... ﻣﻦ آدم ﺑﺎ اﻋﺘﻤﺎد ﺑﻪ ﻧﻔﺲ ﭘﺎﯾﯿﻨﯽ ﻧﺒﻮدم ... ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﮐﺎر ﺻﺤﻨﻪ‬ ‫ﻣﯿﮑﻨﻪ اﺻﻼ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﻪ اﻋﺘﻤﺎد ﺑﻪ ﻧﻔﺴﺶ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺑﺎﺷﻪ اﻣﺎ اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم اﯾﻦ ﻟﺒﺎس ﺳﺎده دﺧﺘﺮاﻧﻪ و ﺻﻮرت ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﺑﺪون آراﯾﺶ ﻣﻦ‬ ‫ﺑﺎ اﯾﻦ ﺟﺎ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﭘﺸﺖ ﻣﯿﺰش ﺑﺎ ﻟﺒﺎﺳﻬﺎي ﻓﻮق رﺳﻤﯽ ﺑﻮدن ﺟﻮر ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫ﺑﺎ اﺷﺎره دﺳﺖ ﮔﺎرﺳﻮن و ﭼﺎﭘﻠﻮﺳﯽ ﻫﺎ ﻓﺮاووﻧﺶ ﺑﺎ ﮔﺬﺷﺘﻦ از ﯾﻪ ﭘﺎراروان ﭼﻮﺑﯽ ﭘﺸﺖ ﻣﯿﺰي ﮐﻪ روش رزرو ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﺑﺎ‬ ‫ﺷﻤﻌﺪان ﭘﺎﯾﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮﯾﺴﺘﺎل ﭘﺮ زرق و ﺑﺮﻗﯽ ﺗﺰﺋﺌﯿﻦ ﺷﺪه ﺑﻮد ﻧﺸﺴﺘﯿﻢ ... دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﻫﻤﭽﯿﻦ ﻓﻀﺎﻫﺎﯾﯽ رو ﮐﻪ ﺗﻮش ﻣﯽ‬ ‫ﺧﻮاﺳﺘﻦ ﺛﺮوت رو ﻓﺮﯾﺎد ﺑﺰﻧﻦ ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ: ﻣﻨﺸﯿﻢ ﺗﻮ اﯾﻦ ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻋﺘﯽ ﮐﻪ وﻗﺖ داﺷﺘﯿﻢ ﺗﻮﻧﺴﺖ اﯾﻦ ﺟﺎ رو ﺑﺮاﻣﻮن رزرو ﮐﻨﻪ اﻣﯿﺪوارم ﺑﺎب ﻃﺒﻌﺘﻮن ﺑﺎﺷﻪ رﺳﺘﻮراﻧﯽ ﮐﻪ‬ ‫ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣﯿﺮﯾﻢ ﺟﺎ ﻧﺪاﺷﺖ ...‬ ‫ﺗﻮ دﻟﻢ ﺧﺪا رو ﺷﮑﺮ ﮐﺮدم ﮐﻪ اوﻧﺠﺎ ﺟﺎ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺣﺘﻤﺎ ﺟﺎﯾﯽ ﺑﻮده ﭘﺮ ﺗﺰوﯾﺮ ﺗﺮ از اﯾﻦ ﺟﺎ ﺑﺎ دﯾﻮار ﻫﺎي رو ﮐﺶ ﻣﺨﻤﻞ و ﺑﻮي‬ ‫ﻋﻄﺮﻫﺎي ﻓﺮاﻧﺴﻮي ﮐﻪ ﺑﺎﻫﻢ ﻗﺎﻃﯽ ﺷﺪه ﺑﻮد ...‬ ‫ﻣﺤﻤﺪ ﺗﻌﻠﻠﻢ رو دﯾﺪ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﺻﻨﺪﻟﯽ رو ﺑﺮام ﺟﻠﻮ ﮐﺸﯿﺪ ﺗﺎ ﺑﻨﺸﯿﻨﻢ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪي ازش ﺗﺸﮑﺮ ﮐﺮدم و ﻧﺸﺴﺘﻢ ...‬ ‫ﺑﻌﺪ ﮐﻨﺎر دﺳﺖ ﺧﻮدش ﺑﺮاي ﻧﯿﻮﺷﺎ ﻫﻢ ﺻﻨﺪﻟﯽ ﮐﺸﯿﺪ: ﺑﻔﺮﻣﺎﯾﯿﺪ ﭘﺮﻧﺴﺲ اﻣﺸﺐ ﺷﺐ ﺷﻤﺎﺳﺖ ...‬ ‫ﮔﻮﻧﻪ ﻫﺎي ﻧﯿﻮﺷﺎ ﻗﺮﻣﺰ ﺷﺪ ... ﻣﺤﻤﺪ ﺑﯿﻦ ﻣﻦ و ﻧﯿﻮﺷﺎ ﻧﺸﺴﺖ و ﮐﻮﺷﺎ و ﺣﺎﻣﯽ ﻫﻢ روﺑﻪ روﻣﻮن ...‬ ‫اول ﺗﻮي ﻗﺪح ﻫﺎي ﺑﻠﻨﺪ ﻧﻮﺷﯿﺪﻧﯽ ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ آب ﺳﯿﺐ و ﻣﺨﻠﻮط ﭼﻨﺪ ﻣﯿﻮه دﯾﮕﻪ ﺑﻮد رو ﺳﺮو ﮐﺮدن ...‬ ‫دﺳﺘﻢ رو ﮔﺮﻓﺘﻢ دور ﭘﺎﯾﻪ ﺗﺮاش ﺧﻮرده اﯾﻦ ﻟﯿﻮان ... ﻣﻦ واﻗﻌﺎ ﻫﻤﭽﯿﻦ ﻧﻘﺸﻪ اي ﺑﺮاي اﻣﺸﺐ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... ﺟﺎﯾﯽ ﺑﻪ ﻣﺮاﺗﺐ ﺧﻮدﻣﻮﻧﯽ‬ ‫ﺗﺮ و ﺳﺎده ﺗﺮ رو ﺗﺼﻮر ﻣﯿﮑﺮدم ...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ: ﺑﭽﻪ ﻫﺎي ﻣﺪرﺳﻪ ﺑﺎور ﻧﻤﯿﮑﻨﻦ ﻣﻦ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ اوﻣﺪم ﺑﯿﺮون ...‬ ‫ﻣﺤﻤﺪ: ﺧﻮب ﺗﺎ دﻟﺖ ﺑﺨﻮاد ﺑﺎﻫﻢ ﻋﮑﺲ ﻣﯿﮕﯿﺮﯾﻢ ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﺟﺪي و زﯾﺮ ﻟﺐ ﻧﯿﻮﺷﺎﯾﯽ ﮔﻔﺖ ... ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﻧﯿﻮﺷﺎ ﮐﻤﯽ ﺧﻮدش رو ﺟﻤﻊ ﮐﻨﻪ ﻣﻄﻤﺌﻨﺎ ﮐﻞ اﯾﻦ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺎب ﻃﺒﻊ‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﻧﺒﻮد ﺧﺎﻧﺪان اﻧﺘﻈﺎم ﮐﺴﯽ رو در ﺣﺪ ﺧﻮدﺷﻮن ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﻦ ﮐﻪ ﺑﺨﻮان ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻬﺶ ﻫﻤﭽﯿﻦ ﺣﺮﮐﺘﻬﺎﯾﯽ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻦ ... ﻧﺎ‬ ‫ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﭘﻮزﺧﻨﺪي روي ﻟﺒﻢ اوﻣﺪ ﮐﻪ از ﻧﮕﺎه ﺗﯿﺰ ﺑﯿﻦ ﺣﺎﻣﯽ دور ﻧﻤﻮﻧﺪ ...‬ ‫ﻣﻦ واﻗﻌﺎ ﺑﯽ ﺣﻮﺻﻠﻪ ﺷﺪه ﺑﻮدم ... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﻪ ﻗﺪر زﯾﺮ ﻧﮕﺎه ﻣﺴﺘﻘﯿﻤﺶ ﺑﻮدم اﻣﺎ ﺳﺮم رو ﮐﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم ﻧﺎﺷﯿﺎﻧﻪ ﺻﻮرﺗﺶ رو ﺑﻪ‬ ‫ﺳﻤﺖ ﮐﻮﺷﺎ ﮐﻪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل ﺳﺎﮐﺖ ﺑﻮد ﭼﺮﺧﻮﻧﺪ ...‬ ‫
- ﮐﻮﺷﺎي ﺧﻮش ﺗﯿﭗ ﻫﻤﺮاز ﭼﻪ ﻃﻮره؟‬ ‫وﺑﻌﺪ رو ﮐﺮدم ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﺤﻤﺪ: ﭘﺮﻧﺲ ﻣﺎ رو دﯾﺪﯾﺪ؟‬ ‫