مردم به اصولگرایی ـ اصلاح طلبی رأی می دهند یا به سوابق؟!

[esiesi]

در این روزها که تب و تاب انتخاباتی هر چه بیشتر می شود،
 احزاب و جناح های سیاسی به جای اینکه به دنبال ائتلاف
 و ایجاد مکانیزم های جدید برای ائتلاف باشند، بیشتر 
به دنبال افرادی هستند که خارج از نگاه سیاسی دغدغه 
اصلی شان مردم باشد، زیرا مردم در انتخاب خود آگاه شده اند!




از ابتدای امسال به تدریج فضای انتخاباتی بر کشور سایه افکنده است. البته این سایه هر چه به اسفندماه امسال نزدیکتر می شویم، گسترده تر و عمیق تر می شود. کارزار انتخابات مجلس خبرگان رهبری و همچنین مجلس شورای اسلامی با توجه به اهمیتی که این دو مجلس در سرنوشت کشور دارند، باعث شده است که رقابت های انتخاباتی خیلی زودتر از آنچه پیش بینی می شد به وقوع بپیوندد.



به گزارش «تابناک»، نگاهی روزمره به تحولات انتخاباتی کشور در ماه های اخیر نشان می دهد، کمتر روزی را می توان بدون خبر انتخاباتی از دو جناح اصولگرایان و اصلاح طلبان دید.



در روزهای اخیر، جنجال بر سر نقش نظارتی شورای نگهبان، باعث کشمکش های فروانی میان جناح ها و گروه های مختلف سیاسی شد. البته این موضوعات از این نوع به سرعت به یک موضوع حاد تبدیل می شود؛ اما چون پشتوانه سیاسی و حمایتی ندارد، نمی تواند به موجی بزرگ برای تحت تأثیر قرار دادن انتخابات تبدیل شود.



با این حال، یکی از موضوعات اساسی در انتخابات 94 که از ابتدای کلید خوردن رقابت های انتخاباتی تا به امروز همچنان مهمترین رکن و دغدغه هر دو جناح سیاسی مطرح است، موضوع ائتلاف میان احزاب و گروه های مختلف در این دو جناح است.



در واقع هر دو جناح اصولگرا و اصلاح طلب در این روزها سعی می کنند از طریق جلسات، ایجاد احزاب جدید، برگزاری همایش ها و... میان احزاب و گروه های مختلف نوعی اتحاد و یکپارچگی ایجاد کنند.



هدف از این تلاش ها برای ائتلاف انتخاباتی این است که سعی می کنند با ایجاد ائتلاف در انتخابات و ارائه یک لیست واحد به عرصه انتخابات پا بگذارند، زیرا عامل اصلی در پیروزی انتخاباتی را ائتلاف انتخاباتی و عدم تفرقه در انتخابات می دانند.



شاهد این استدلال نیز انتخابات سال 92 ریاست جمهوری است. برخی کارشناسان سیاسی، علت پیروزی حسن روحانی در مرحله اول انتخابات ریاست جمهوری را ائتلاف میان اصلاح طلبان و اعتدالیون بر سر یک نامزد و کناره گیری محمدرضا عارف می دانند؛ بنابراین، بر اساس این شاهد تاریخی تصور می کنند، در صورتی که بتوانند در انتخابات اخیر نیز از چنین روشی استفاده کنند، قطعا پیروز انتخابات خواهند بود.



همان طور که مشاهده می شود، این استدلال در هر دو جناح اصولگرا و اصلاح طلب از قوت بسیاری برخوردار است، زیرا اصلاح طلبان ائتلاف را عامل پیروزی انتخاباتی و اصولگرا ها تفرقه را عامل شکست انتخاباتی می دانند.



اما نگاهی به ماهیت انتخاباتی در این دو مجلس نشان می دهد، برخی مفروضات این استدلال نمی تواند در انتخابات اسفندماه دقیق باشد. یا به عبارت دیگر، تمرکز بر این استدلال نمی تواند عامل موفقیت و پیروزی این جناح ها در انتخابات باشد.



صرف نظر از انتخابات مجلس خبرگان که نگاه های جناحی و سیاسی در آن کمتر دیده می شود، انتخابات مجلس شورای اسلامی و همچنین مکانیزم های حاکم بر انتخاب کنندگان و انتخاب شوندگان نشان می دهد که گرایش به یک حزب یا جناح تأثیر زیادی در نظر انتخاب کنندگان ندارد.



به عبارت دیگر، در بیش از سی سالی که از انقلاب اسلامی می گذرد، مردم ایران این درک سیاسی عمیق را پیدا کرده اند که وظیفه خطیر انتخاب نماینده مردم برای مجلس شورای اسلامی در کشمکش های سیاسی و جناحی قابل طرح نیست.



مردم امروز ایران با توجه به تجربیات سال های گذشته دیگر با طرح شعارهای احساسی یا وابسته به گروه و جناح خاصی بودن یک نامزد وی را انتخاب نمی کنند، بلکه سوابق و توانایی های فرد و همچنین عملکرد گذشته فرد در پست ها و سازمان هایی که قرار داشته، ملاک عمل و انتخاب مردم است.



به واقع دوران اخیر در سیاست داخلی ایران را می توان به دوران تنفر مردم از سیاست زدگی و گرفتار جناح های سیاسی بودن باید نامگذاری کرد. چه بسا در این انتخابات شاهد باشیم کسانی که از بطن مردم و با رویکرد مردمی پا به عرصه انتخابات بگذارند و دغدغه مردم را داشته باشند نه دغدغه گروه و یا جناح خاصی را بیشتر بپسندند و انتخاب کنند.



بنابراین، لازم است در این روزها که تب و تاب انتخاباتی هر چه بیشتر می شود، احزاب و جناح های سیاسی به جای اینکه به دنبال ائتلاف و ایجاد مکانیزم های جدید برای ائتلاف باشند، بیشتر به دنبال افرادی باشند که خارج از نگاه سیاسی دغدغه اصلی شان مردم باشد، زیرا مردم در انتخاب خود آگاه شده اند!



با این حال همه این کشمکش ها نشان می دهد که دغدغه این جناح و گروه ها موضوع انتخابات آزاد، فراگیر و یا انتخاب اصلح نیست، بلکه متأسفانه فضای سیاسی کشور به سمتی حرکت می کند که همه به دنبال پیروزی بر رقیب با استفاده از هر ابزاری هستند.



این رویه باعث می شود، در صورتی که حزب یا فرد مورد نظر بتواند پیروز آن انتخابات شود؛ آن انتخابات یکی از بهترین و همچنین آزادترین انتخابات تلقی شود و در صورتی که نامزد مورد علاقه جناح یا گروه خاصی نتواند پیروز شود، در مورد انتخابات نظر دیگری می دهیم. به نظر این آفت به تدریج در انتخابات های ایران به صورت بیماری اپیدمی در حال رشد و نمو است و باید هرچه زودتر برای درمان آن تلاش و جهاد کرد.