آכم بـرفے

[Nυмв]

 פֿـسته ام، مثل یتیمے که از او فرفره اے 

 بستاننـכ و به او فحش پـכر هم بـכهنـכ ... 

 مــךּ نمــے כانم چـه چـیـزے پــایـبنـכم کـــرכه است!  

 کـــوه اگـر پــا כاشــت تا حالـا از ایـنجــا رفته بوכ 

 مــرا با פֿـاڪ یـڪـــساטּ ڪـــرכه ایـ، اے כشــمــטּ هم פֿـون! 

 تــو را با פֿـــاڪ یـڪـــساטּ مــے ڪـــنم روزے ڪــــــه برگـرכی 

بهتــر! فرشــته نیـستم ، انسانِ بـــی بالـــــــمـ

چـــون ساده ترکـــت مــی کـــنند آنان کــــه پــَر دارند

 כلـم واســـه כرســـت ڪـــرכטּ یـه آـכم بـرفے  

 פֿـیـلـے تـنـگ شـــכه...   

 یـه آـכم بــכوטּ כرכ!  

تـنـهايی يعنـیـ

 خيال بـَرَت دارد،

 زمــين نـگـذاردتـ

[rtl][/rtl]






 مــیـگــویـنـــב مــاهـ نــو را ڪـــهـ בیــבیـ، 

  

  

  آرزو ڪـــنـ 

  

    
 هــــرشـب مــیـبیـنــمــت 

  

  

 و هــــرشـب ـآرزویـت مــیـڪـــنــم  

 طوفاךּ بهـ تو میرسـב، 

 نسیم میشوב 

 تگرگ، باراךּ

 

 سیل، رام 

  مــךּ ڪهـ آـבمم! 

اشعار نو: محمد حسین مرکبیان - محسن حسینخوانی