شعر فریاد (مهدی اخوان ثالث)

[Meteorite]

خانه ام آتش گرفته ست ، آتشي جانسوز
هر طرف مي سوزد اين آتش

پرده ها و فرشها را ، تارشان با پود
من به هر سو مي دوم گريان

در لهيب آتش پر دود
وز ميان خنده هايم تلخ

و خروش گريه ام ناشاد
از دورن خسته ي سوزان
مي كنم فرياد ، اي فرياد ! ي فرياد

خانه ام آتش گرفته ست ، آتشي بي رحم
همچنان مي سوزد اين آتش

نقشهايي را كه من بستم به خون دل
بر سر و چشم در و ديوار

در شب رسواي بي ساحل
واي بر من ، سوزد و سوزد

غنچه هايي را كه پروردم به دشواري
در دهان گود گلدانها

روزهاي سخت بيماري
از فراز بامهاشان ، شاد

دشمنانم موذيانه خنده هاي فتحشان بر لب
بر من آتش به جان ناظر

در پناه اين مشبك شب
من به هر سو مي دوم

گريان ازين بيداد
مي كنم فرياد ، اي فرياد ! اي فرياد

 

واي بر من، همچنان مي‌سوزد اين آتش
آنچه دارم يادگار و دفتر و ديوان

و آنچه دارد منظر و ايوان
من به دستان پر از تاول

اين طرف را مي كنم خاموش
وز لهيب آن روم از هوش

ز آندگر سو شعله برخيزد، به گردش دود
تا سحرگاهان، كه مي داند كه بود من شود نابود

خفته اند اين مهربان همسايگانم شاد در بستر
صبح از من مانده بر جا مشت خاكستر

واي، آيا هيچ سر بر مي‌كنند از خواب
مهربان همسايگانم از پي امداد ؟

 

سوزدم اين آتش بيدادگر بنياد
مي‌كنم فرياد ، اي فرياد ! اي فرياد