"میــم" مثــل "مرتضــی"

[Interstellar]

سرطان مرتضی را قهرمان نکرد. مرتضی همه مقدمات را برای ماندگاری در دل مردم فراهم کرده بود و این راه، علاوه بر احساس و عشقی که در کار‌هایش موج می‌زد، به روح انسانی‌اش مربوط بود.‌‌ همان روحیه

که در دوران بیماری خودش را نشان داد. درست می‌گوید مهدی کرد، دوست و مدیر برنامه‌اش: «آدم‌ها در شرایط خاص خودشان را نشان می‌دهند» و مرتضی در آن شرایط سخت خودش و میزان عشق و

علاقه‌اش را نشان داد. انسانیتی که حتما به تربیت خانوادگی‌اش هم مربوط است. پدرش می‌گوید: «من به وجود مرتضی افتخار می‌کنم نه بخاطر هنرمند بودنش بلکه بخاطر انسانیت، شرافت، وفاداری و

مهربانی‌اش. این را برایش هم نوشته بودم و وقتی خواند این جمله برایش خیلی جالب بود و آن را تابلو کرد و روبروی تختش گذاشت و می‌گفت از این حرف روحیه می‌گیرد. به او گفتم دعای ملت ایران و پدر و

مادرت پشت سر تو هست و محکم قدم بردار همانطور که تا امروز به مردم کمک می‌کردی، همانطور محکم قدم بردار، ایمانت به خدا را بیشتر کن. خدا هم در هر شرایطی حواسش به تو هست. امروز هم اعتقاد دارم حواس خدا به او بود و خواست کمتر درد بکشد.»

اعتقاد مرتضی به خداوند آنقدر بود که وقتی در مقابل سوالی در این ارتباط قرار می‌گیرد، این ماجرای معروف را حکایت کند: «داستان تنیس بازی را شنیدم که با تزریق خون آلوده مریض شد. وقتی از او پرسیدند: «چرا تو؟» گفت: «در تمام سال‌هایی که کاپ قهرمانی را می‌گرفتم یک بار نپرسیدم چرا من؟ حالا چطور می‌توانم بگویم؟».

حیف که دورانی که مرتضی کاپ قهرمانی را می‌گرفت فقط یک سال بود و در همین عمر کوتاه بود که اینگونه در دل مردم راه پیدا کرد.

«بذار گریه کنم پیش تو دل سیر...»