بیخیال ترین قبیله ی تمدن دار جهان...!!!!!!!!!!!

[armin van buuren]

جالب است كه هركس گذشته را جوری می بیند، برخی ها معتقدند تاریخ یعنی شناخت و مطالعه فرهنگ ها؛ چون فرهنگ ارزنده ترین اندوخته تاریخ است و انسان همیشه به آن نیاز دارد. جمعی هم معتقدند مطالعه حوادث سیاسی و نظامی در طول تاریخ، روح تاریخی را متجلی می سازد. گروهی هم تاریخ را اطلاعات ناقص و دروغینی از وقایع بی اساس می دانند.

چطور است با نگاه «ویل دورانت» یكی از مؤلفان خوشبین تاریخ تمدن آشنا شویم. «تمدن به شكل كلی عبارت است از نظم اجتماعی كه در نتیجه وجود آن خلاقیت فرهنگی امكان پذیر می شود و جریان پیدا می كند.» «ویل دورانت» هم مانند خیلی از متفكران همصر خود نخستین قدم در راه تمدن را كشاورزی می داند. فقط هنگامی كه انسان در سرزمینی به قصد زراعت و ذخیره غذا برای روز مبادا مستقر شود و آتیه خود را تأمین كند ، فراغ خاطر و نیاز به متمدن شدن را احساس خواهد كرد. هنگامی كه در پناه چنین امنیتی از حیث آب و خوراك قرار گرفت به فكر ساختن بنا می افتد.

آن گاه ممكن است به فكر ساختن ابزارهایی بیفتد كه نیروی او را فزونی ببخشد یا حیوانات را اهلی كند و بالاخره به فكر تسلط برنفس برآید و راه آن را پیدا كند كه با نظم و آ هنگی كارهای خود را انجام دهد و مدت بیشتری را بر روی زمین زندگی كند و فرصت آن را بیابد تا میراث فرهنگی و اخلاقی نژاد خود را برای نسل های آینده باقی بگذارد. وقتی فرهنگ عمومی به حد معینی برسد فكر زراعت تولید می شود و تنها تمدن است كه انسان را به فكر ایجاد شهر می اندازد.

۳ نوبت غذاخوردن در شبانه روز نشانه سازمان اجتماعی پیشرفته است. جالب است بدانید حتی امروزه درمیان قبایل سرخپوست آمریكایی، غذای امروز را برای فردا نگاه داشتن، نشانه بی آبرویی و بی ذوقی آدم است.

بومیان استرالیایی هرگز قادر نیستند كاری را كه نتیجه آن فوراً عایدشان نشود، انجام دهند. در این عادات زندگی و ویژگی های رفتاری ملت های ابتدایی ، خصلت مشتركی وجود دارد به نام ترس از فردا. ملت های ابتدایی راه اندوختن آذوقه را برای روزهای سخت نمی دانند. مطمئناً آنها بی خیال ترین انسان های روی زمین هستند.

در هرحال انسان هنر پیش بینی و خصلت دوراندیشی را از طبیعت آموخت و مفهوم زمان را دریافت. اگرچه شاید تا رسیدن به این مرحله هزاران سال در بی توجهی به آینده به سر می برده است.

طبیعت هدایای بیشماری به انسان می بخشید، انسان با چوب خیزران ،نیزه، كارد، سوزن و بطری می ساخت، از پوست درختان طناب و پارچه می بافت، از معادن و سنگها ادواتی مانند چكش، سنگدان و سر پیكان و اره و اهرم و داس و مته و... درست می كرد كه امروزه در موزه ها همه را می توان دید. اما بزرگترین هدیه طبیعت به انسان آتش بود. اگر مدنیت با كشاورزی آشكار شد، صناعت با پیداشدن آتش آغاز شد. آتش نیازمندی انسان را به شكار كمتر كرد.

 

انسان توانست شالوده غذای خود را روی غلات و بقولات قرار دهد. از طرف دیگر با پخته شدن غذا، مواد سخت آن نرم شد و احتیاج به جویدن كاهش یافت و از همین جا فاسدشدن دندان ها كه یكی از معایب مدنیت است ، آغاز شد.

شاید دیدن تكه های گل خشك شده در آفتاب او را به هنر كوزه گری و سفال سازی ترغیب كرد و این آغاز مرحله جدیدی از تمدن بود. تزئین ظرف های گلی با ناخن یا شیء نوك تیز احتمالاً نخستین مرحله خط نویسی بود. اختراع سفال شاهد مجسمی از تنوع فرهنگ را عرضه كرد چرا كه امروز، اسلوب های تصویری و تزئینی در طبقه بندی سفال ها براساس مسكن انسان، مطمئن ترین زمان سنج به شمار می رود.