لبخند بزنید!

[bOoOoOy]

گرچه لبخند زدن در ظاهر کار آسانی به نظر می رسد اما گاهی وقت ها هم تبدیل به کار سختی می شود. مانند زمانی که خشمگین یا ناراحت هستیم، خیلی خسته ایم، در مقابل کسی قرار گرفته ایم که او را مخالف یا دشمن خود می دانیم، زمانی که بیماریم یا درد و رنج جسمانی یا روانی داریم و همچنین زمانی که خیلی افسرده ایم. اما چند روز قبل بخشی از داستان زندگی آنتوان سنت اگزوپری یعنی نویسنده ی کتاب شازده کوچولو را می خواندم که به من نشان داد حتی می توانیم با لبخند زدن به دشمن، زندگی مان را تغییر بدهیم!

اگزوپری یک خلبان جنگی بود که با نازی ها می جنگید و سرانجام در یک سانحه هوایی کشته شد. در جریان جنگ یک بار نازی ها او را اسیر کردند و به زندان انداختند. اگزوپری که از روی رفتارهای خشونت آمیز نگهبان ها حدس زده بود که روز بعد اعدامش خواهند کرد می نویسد: «مطمئن بودم که مرا اعدام خواهند کرد به همین دلیل بشدت نگران بودم. جیب هایم را گشتم تا شاید سیگاری پیدا کنم که از زیر دست آنها که حسابی لباس هایم را گشته بودند در رفته باشد، بالاخره یک سیگار پیدا کردم و با دست های لرزان آن را به لبهایم گذاشتم ولی کبریت نداشتم. از میان نرده ها به زندانبانم نگاه کردم. او حتی نگاهی هم به من نینداخت درست مانند یک مجسمه آنجا ایستاده بود. فریاد زدم «هی رفیق کبریت داری؟» به من نگاه کرد شانه هایش را بالا انداخت و به طرفم آمد. نزدیک تر که آمد و کبریتش را روشن کرد بی اختیار نگاهش به نگاه من دوخته شد. لبخند زدم و نمی دانم چرا؟ شاید از شدت اضطراب، شاید به خاطر این که خیلی به او نزدیک بودم و نمی توانستم لبخند نزنم.

در هر حال لبخند زدم و انگار نوری فاصله بین دلهای ما را پر کرد می دانستم که او به هیچ وجه چنین چیزی را نمی خواهد. ولی گرمای لبخند من از میله ها گذشت و به او رسید و روی لبهای او هم لبخند شکفت. نگهبان سیگارم را روشن کرد ولی نرفت و همانجا ایستاد مستقیم در چشمهایم نگاه کرد و لبخند زد من حالا با علم به اینکه او نه یک نگهبان زندان، که یک انسان است به او لبخند زدم نگاه او حال و هوای دیگری پیدا کرده بود. پرسید: «بچه داری؟» با دست های لرزان کیف پولم را بیرون آوردم و عکس اعضای خانواده ام را به او نشان دادم و گفتم: «آره ایناهاش» او هم عکس بچه هایش را به من نشان داد و درباره نقشه ها و آرزوهایی که برای آنها داشت برایم صحبت کرد. اشک به چشمهایم هجوم آورد. گفتم که می ترسم دیگر هرگز خانواده ام را نبینم.. دیگر نبینم که بچه هایم چطور بزرگ می شوند. چشم های او هم پر از اشک شدند. ناگهان بی آنکه که حرفی بزند. قفل در سلول مرا باز کرد و مرا بیرون برد. بعد هم مرا بیرون زندان و جاده پشتی آن که به شهر منتهی می شد هدایت کرد نزدیک شهر که رسیدیم تنهایم گذاشت و برگشت بی آنکه کلمه ای حرف بزند. یک لبخند زندگی مرا نجات داد بله لبخند بدون برنامه ریزی، بدون حسابگری، لبخندی طبیعی، زیباترین پل ارتباطی آدم هاست ما لایه هایی را برای حفاظت از خود می سازیم.

لایه مدارج علمی و مدارک دانشگاهی، لایه موقعیت شغلی و این که دوست داریم ما را آن گونه ببینند که نیستیم. زیر همه این لایه ها منِ حقیقی وی ارزشمند نهفته است. من ترسی ندارم از این که آن را روح بنامم من ایمان دارم که روح های انسان ها است که با یکدیگر ارتباط برقرار می کنند و این روح ها با یکدیگر هیچ خصومتی ندارد. متاسفانه روح ما در زیر لایه هایی ساخته و پرداخته خود ما که در ساخته شدنشان دقت هولناکی هم به خرج می دهیم ما را از یکدیگر جدا می سازند و بین ما فاصله هایی را پدید می آورند و سبب تنهایی و انزوای ما می شوند. شاید بتوان گفت داستان اگزوپری داستان لحظه جادویی پیوند دو روح است. آدمی به هنگام عاشق شدن و نگاه کردن به یک نوزاد این پیوند روحانی را احساس می کند. وقتی کودکی را می بینیم چرا لبخند می زنیم؟ چون انسانی را پیش روی خود می بینیم که هیچ یک ازلایه هایی را که نام بردیم روی منِ طبیعی خود نکشیده است و با همه وجود خود و بی هیچ شائبه ای به ما لبخند می زند و آن روح کودکانه درون ماست که در واقع به لبخند او پاسخ می دهد. داستان که به این جا رسید، به یاد آوردم که لبخند، همین لبخند به ظاهر ساده، گاهی قدرت بیشتری نسبت به قدرت ثروت و پول، مقام و حتی علم پیدا می کند.

گاهی می تواند مسائل را به سادگی حل کند و کارهایی را با ساعت ها فکر کردن و برنامه ریزی کردن انجام می شود، به انجام برساند. شگفت انگیز است، اما قدرت لبخند از بزرگترین قدرت هاست.

مزایای لبخند زدن

در مقالات قبلی هم درباره ی قدرت و مزایای لبخند، مطالبی گفته بودیم. این که لبخند چهره ها را جذاب تر می کند، لبخند زدن به ما آرامش می دهد، سیستم ایمنی بدن را قوی می کند، استرس و فشار های روانی را کم می کند، با آزاد کردن آندروفین، سروتونین و مسکن های طبیعی بدن، روحیه را بهتر می کند، ما را فرد موفق و کامیابی نشان می دهد، چهره مان را جوان تر نشان می دهد، به مثبت اندیشی ما کمک می کند، به سادگی به دیگران سرایت می کند و بسیاری مزایای دیگر. اما نکته ی مهم این جاست که آیا می توان در همه ی شرایط، لبخند زد؟

چگونه لبخند بزنیم؟

همه بلدند لبخند بزنند حتی نوزادان نیز در شکم مادر و بعد از تولد لبخند می زنند. کودکان هم به سادگی لبخند می زنند. اما چه می شود که ما بزرگسالان در لبخند زدن این اندازه خساست به خرج می دهیم؟ حتما می گویید مشکلات زندگی باعث شده که دیگر نتوانید لبخند بزنید. البته مشکلات زندگی تمام نشدنی اند. هر روز مشکل یا مسئله ی فکر برانگیز جدیدی رخ می دهد. با وجود همه ی اینها چگونه لبخند بزنیم؟

مشکلات، درس هایی برای رشد ما

اگر نگاه خود را درباره مشکلات تغییر بدهیم و مسائل و مشکلات را درس هایی برای رشد خود بدانیم، مشکلات هم اجازه پیدا نمی کنند که مثل کوه سر راه ما بایستند و ما را آزار دهند. در واقع در این صورت هر مشکلی را تبدیل به یک مسئله می کنیم. مسئله ای که بالاخره در این دنیا جواب و پاسخ شایسته ای برایش وجود دارد و ما مانند یک مبارز، بالاخره روش و سلاح موثر برای از میان برداشتن آن را پیدا می کنیم. با این نگاه، می بینید که حتی مشکلات هم برای قوی کردن ما و در راه خدمت به ما فعالیت می کنند. بنابراین می توانیم به این هدیه های به ظاهر ناخوشایند هم لبخند بزنیم.

عادت به لبخند زدن

خود را به لبخند زدن عادت دهید. خوشبختانه لبخند زدن مسری است و اگر شما لبخند بزنید اطرافیانتان هم لبخند می زنند و لبخند آنها هم به نوبه ی خود بر شما تاثیر مثبت می گذارد. سعی کنید در شرایط سخت هم لبخند بزنید و این را تمرین کنید. تاریخ نشان می دهد که بزرگان ما، مانند پیامبر اکرم(ص) و امامان بزرگوار، با همه ی سختی ها، تحریم ها و محرومیت ها، کارشکنی های مردم و سران زمان خود، همواره لبخند می زدند. حتی در جنگ، در گرسنگی و گرما، در میان جهالت اطرافیان و در سختی های دیگر. وقتی لبخند زدن را تمرین می کنید خودتان از انجام آن بیش از سایرین لذت خواهید برد. این تمرین را هر چه زودتر شروع کنید.