احیای مردگان؟0_0

[*Nafas*]

جام جم آنلاین: می‌توان گفت كه برای هر فردی كه هوشیار نیست و باصدا كردن و تكان دادن واكنشی نشان نمی‌دهد باید اقدام به احیا كرد. یك اصل را به یاد داشته باشید كه عملیات احیا را باید شروع كنید تا زمانی كه به دلیل شواهد نیازی به ادامه نباشد (شواهد دال بر مرگ بیمار) یا رسیدن افرادی مجرب‌تر كه ادامه عملیات به آنها واگذار شود.

زمان توقف احیا مشخص نبوده و با توجه به شرایط بیمار و نظر پزشك مسوول می‌توان عملیات را قطع كرد. بنابراین ما به عنوان فردی كه بر بالین بیمار می‌رسیم باید عملیات را شروع كنیم و برآورد نیاز یا عدم نیاز به ادامه عملیات را به‌پزشكی كه در بیمارستان مستقر است و وسایل تشخیصی در دست دارد، واگذار كنیم.
تعدادی از بیماران نیاز به شروع احیا ندارند ؛ درواقع این افراد مرده‌اند و احیا در آنها ارزشی ندارد. نمونه آن افرادی هستند كه دچار جمود نعشی شده‌اند كه نشان از مرگ در ساعات پیش می‌شود. افرادی كه دچار تجزیه و تعفن شده‌اند به دلیل آن كه روزها از مرگشان گذشته است، احیا در آنها ارزشی ندارد. جمع شدن خون در بخش‌های تحتانی بدن، جایی كه در تماس با زمین است كه به شكل خونمردگی است از دیگر نشانه‌های مرگ است.
از طرف دیگر تعدادی از بیماران با این‌كه با انجام احیا تغییری در وضع آنها رخ نمی‌دهد، با این حال نمی‌توان گفت كه مرده‌اند. بیماران مسموم با داروها از این دسته‌اند. اگر فردی دچار مسمومیت با دارویی شود باید احیا را آنقدر ادامه داد تا پادزهر دارو و دیگر اقدامات لازم به بیمار برسد.
بیان مرگ در این افراد بسیار دشوار بوده و گاهی ساعت‌ها عملیات احیا طول می‌كشد و بیمار باز‌می‌گردد. افرادی كه دچار كاهش شدید دمای بدن شده‌اند از دیگر مصدومانی هستند كه نمی‌توان به راحتی عملیات احیا را در آنها متوقف كرد. افراد با كاهش دمای بدن باید گرم شوند تا بتوان درباره قابلیت حیاتشان نظر داد. بسیاری از داروهایی كه در افراد با دمای طبیعی می‌توان استفاده كرد در این بیماران تا افزایش بهینه در دمای بدنشان قابل استفاده نیست.
حضور همراهان بیمار در اتاق احیا در بیمارستان‌ها موردی است كه هنوز بر آن توافق نیست. دیدن عملیات احیا توسط همراهان تحمل مرگ و از دست رفتن عزیزشان را افزایش می‌دهد و بهتر می‌توانند با مرگ بیمار كنار بیایند. از طرفی همراهان در اتاق احیا با بی‌قراری خود و اشغال فضای موجود می‌توانند در انجام احیا تداخل ایجاد كنند.
بسیاری از همراهان كنترل خود را از دست داده و به طرف بیمار می‌روند و قبل از رسیدن مرگ حتمی بیمار به ابراز فراق و گریه می‌پردازند. تعدادی از افراد با دیدن شرایط وخیم بیمار ممكن است از هوش رفته و به زمین افتاده و باعث شوند كه به‌جای تمركز تیم احیا و پزشكان روی یك نفر، مجبور به انجام درمان و صرف نیروی تیم احیا بر 2 نفر گردد. در صورتی كه پزشك مسوول تیم احیا با در نظر گرفتن فضا و موقعیت زمانی و مكانی اجازه حضور همراهان را بدهد، بهتر است كه نزدیكترین افراد بیمار با داشتن همراه در اتاق احیا حضور پیدا كنند.