*تــو بـه من میخـندیدی ... *

[Dead Silence]

تو به من خندیدی
و نمی دانستی
من به چه دلهره از باغچه همسایه
سیب را دزدیم
باغبان از پی من تند دوید
سیب را دست تو دید
غضب آلوده به من كرد نگاه
سیب دندان زده از دست تو افتاد به خاك
و تو رفتی و هنوز
سالهاست كه در گوش من آرام آرام
خش خش گام تو تكرار كنان
می دهد آزارم
و من اندیشه كنان غرق این پندارم
كه چرا

خانه كوچك ما سیب نداشت

________________________________________________________________

دشتها نام تو را می گویند

کوه ها شعر مرا می خوانند

کوه باید شد و ماند

رود باید شد و رفت

دشت باید شد و خواند

در من این جلوه ی اندوه ز چیست؟

در تو این قصه ی پرهیز_ که چه؟

در من این شعله ی عصیان نیاز

در تو دمسردی پائیز _که چه؟

حرف را باید زد

درد را باید گفت

سخن از مهر من و جور تو نیست

سخن از متلاشی شدن دوستی است

و عبث بودن پندار سرور آور مهر

آشنایی با شور؟

و جدایی با درد؟

و نشستن در بهت فراموشی

_یا غرق غرور؟

سینه ام آینه ایست با غباری از غم

تو به لبخندی از این آئینه بزدای غبار



آشیان تهی دست مرا

مرغ دستان تو پر می سازند

آه مگذار دستان من آن اعتمادی که به دستان تو دارد را

به فراموشی ها بسپارد

آه مگذار که مرغان سپید دستت

دست پر مهر مرا سرد و تهی بگذارد

من چه می گویم آه...

با تو اکنون چه فراموشی ها

با من اکنون چه نشستن ها، خاموشی هاست.



تو مپندار که خاموشی من

هست برهان فراموشی من



من اگر برخیزم

تو اگر برخیزی

همه بر می خیزند

گذیده ای از اشعار حمید مصدق