همه چیز درباره ی اسب ها و تاریخچه شون!!!

[Apathetic]

سوارکاری ورزشی بسیار قدیمی است که از دیرباز به منظور جنگیدن یا پیام*رسانی به افراد آموزش داده می*شد.

تاریخ رام کردن اسب هنوز به درستی شناخته نشده است. باستان*شناسان با توجه به قدیمی*ترین آثار بر جای مانده از پیشینیان در رابطه با رام کردن اسب*ها، معتقدند که اولین اسب*های اهلی به بیش از سه هزار سال قبل از میلاد برمی*گردند. قبل از آن اسب به منظور تهیهٔ غذا شکار می*شده*است.
البته باستان*شناسان در بعضی نقاط از اروپای شرقی دهنه*هایی پیدا کرده*اند که به شش هزار سال قبل از میلاد برمی*گردند. این نشان می*دهد که انسان از آن زمان سعی داشته است که اسب را رام کند و از آن بهره ببرد، ولی به دلیل سرعت آن در فرار موفق نشده است. قدیمی*ترین آثار در اروپای شرقی، شمال قفقاز و آسیای مرکزی یافت شده*اند.





اگرچه اهلی ساختن اسب در مقایسه با حیواناتی چون سگ (نه هزار سال قبل از میلاد) و گوسفند و بز (پنج هزار سال قبل از میلاد) مؤخر بود، با این وجود تحول عظیمی در زندگی انسان به*وجود آورد. انسان نه تنها از گوشت و شیر اسب بهره می*برد، بلکه برای جابه*جایی نیز از او استفاده می*کرد. نکتهٔ جالب در این باره این است که مورخان عقیده دارند که مردم قبل از یادگیری چگونه سوار شدن بر اسب، از ارابه استفاده می*کردند. آنان برای این فرضیه خود دو دلیل عمده ارائه می*کنند:

فسیل*های پیدا شده نشان می*دهند که اسب*های آن دوره برای حمل انسان بسیار کوچک بوده و قد آن*ها (بلندی جدوگاه) به بیش از ۱۴٠ سانتی*متر نمی*رسید.
قبل از آن که اسب توسط انسان رام شود، مردم از ارابه استفاده می کردند و آن*ها را به حیواناتی از چون گاو یا الاغ وحشی می*بستند. بستن ارابه به اسب*های کوتاه قد خیلی دشوار نبود، در حالی که سوار شدن بر کمر اسب باعث وحشت و رم کردن آن می*شد.


مهار و تربیت کردن اسب*ها در زندگی مردم اوراسیا تحول و تأثیرات فراوانی به دنبال داشت. در حالی که در گذشته طی کردن مسافت*های طولانی غیر*ممکن به نظر می*رسید، انسان توانست به کشف سرزمین*های جدید و کشور گشایی بپردازد. کم*کم وسایلی برای هدایت و تسلط بیشتر بر اسب مانند زین و رکاب (که از اختراعات چینی*ها می*باشند) ساخته شدند و در اختیار سوارکاران گرفتند.

تربیت و پرورش اسب نیز، به خصوص در خاورمیانه اهمیت بسیاری یافت و صحرا*نشینان این مناطق به پرورش و نگاه*داری اسب*های اصیل عربی پرداختند. سوارکاری تا اواخر قرن پانزدهم، بیشتر در جنگ*ها معمول بود. البته در بعضی از کشور*ها مانند ایران باستان، به*عنوان ورزش و سرگرمی نیز مورد توجه قرار می*گرفت (مانند بازی چوگان)، ولی جنبهٔ هنری آن از اواخر قرن پانزدهم میلادی به بعد اهمیت یافت. بلأخره در اواخر قرن نوزدهم، با پیشرفت صنعت و جایگزین کردن اسب*ها توسط ماشین*آلات، سوارکاری جنبهٔ ورزشی و سرگرمی که امروزه مشاهده می*شود را به خود گرفت.







برقراری ارتباط با اسب



اسب


اولین گام یادگیری سوارکاری ، یادگیری ارتباط برقرار کردن با اسب است.

سوارکار باید بتواند خلق*و**خوی اسبی را که قرار است سوار شود درک کند و با او به خوبی ارتباط برقرار کند، تا اسب فرمان*های او را بهتر درک* کند و انجام دهد. سوارکار می*تواند از روی حرکات و برخی از اعمال اسب متوجه منظور او شود. حرکات گوش*های اسب در این مورد بسیار مؤثر است. به طور مثال، هنگامی که اسب گوش*هایش را به سمت جلو می*چرخاند و سرش را بالا می*گیرد، به این معناست که صدایی او را نگران کرده است و او با*دقت در حال پیدا کردن منبع صداست. و یا هنگامی که اسب گوش*هایش را در جهات مختلف می*چرخاند و حرکت می*دهد، به این معناست که با دقت اطرافش را تحت نظر دارد. گوش*های مایل به سمت پایین در دو طرف سر اسب، نشان دهنده*ی تسلیم شدن و اطاعت اسب هستند. البته این حالت گوش*ها در صورتی که لب*ها به سمت پایین افتاده باشند، نشانه*ی خواب*آلودگی است.

اسبی که گوش*هایش را می*چرخاند و زبانش را بیرون می*آورد، قصد سر*به*سر گذاشتن و بازی با سوارکار را دارد. اگر اسب گوش*هایش را به سمت جلو مایل کند و سرش را کمی خم کند، یعنی به سوارکار (یا هر کس دیگری) اعتماد دارد. اگر گوش*هایش را به سم عقب بچرخاند، یعنی چیزی باعث بی اعتمادی یا عصبانیت و ناراحتی او شده است. در صورتی که گوش*هایش را به سمت عقب بخواباند، یعنی بسیار خشمگین است و یا این که به شدت ترسیده است. در این صورت اسب می*تواند بسیار خطرناک باشد و حمله کند. حرکت سر و پاهای اسب نیز می*توانند در درک منظور او کمک کنند. اسبی که سرش را کمی پایین می*آورد و ناگهان به*شدت تکان می*دهد، بد*خلقی خود را نشان می*دهد. هنگامی که پاهای جلویش را بر زمین می*کوبد، عصبانیت یا بی*قراری خود را ابراز می*کند، در حالی که وقتی اسب پاهای عقبش را بر زمین می*کوبد، می*خواهد بفهماند که چیزی باعث ناراحتی او شده است (مثالاٌ مگس و ...).

شاخه های مختلف سوارکاری

سوارکاری شاخه*های متعددی دارد که به طور کلی در دو دسته قرار می*گیرند:

مسابقات اسب*دوانی

این مسابقات از دوران قدیم در بسیاری از تمدن*ها همچون یونان و روم باستان وجود داشته است. مسابقات یورتمه و تاخت از مسابقات رایج اسب*دوانی هستند.




اسب*دوانی

مسابقات یورتمه (سوار بر اسب یا ارابه)، که در آن*ها هدف نفر اول رسیدن به خط پایان است، بدون این که اسب با سرعت گرفتن شروع به تاختن کند. تاختن اسب باعث حذف شدن سوارکار از دور مسابقه می شود.
مسابقات تاخت، که در آن*ها نیز هدف اول رسیدن به خط پایان است، اما این بار با تاخت. مسافت این مسابقات بین ۲٫۴۰۰ و ۱٫۶۰۰ متر است. نوعی دیگر از مسابقات تاخت، همراه با مانع است و اسب باید از روی آن*ها بپرد. مسافت این مسابقات با توجه به نوع مانع*ها متفاوت است.


سایر مسابقات سوارکاری

شاخه های متعددی در آن جای می*گیرند که در آن*ها هدف بردن مسابقهٔ دو نیست.

مسابقات ارابه*رانی،


ارابه رانی

که معمولاً دارای سه مرحله هستند: مرحلهٔ درساژ (که در آن شیوه و جذابیت نمایش و رفتار و حرکات اسب سنجیده می*شود.)، مرحلهٔ ماراتون (که امتحانی زمان بندی شده است و از قسمت*های مختلفی تشکیل شده است و مهمولاً دارای موانعی طبیعی یا مصنوعی است. در آن مهارت، توانایی جسمی و سرعت اسب سنجیده می*شود.) و مرحلهٔ آخر که عبارت است از حرکت در راه*هایی که از اطراف، توسط توپ*هایی (یا چیزهای دیگری) محدود شده است. گذشت وقت مجاز یا افتادن توپ باعث از دست رفتن امتیاز می*شود. تعداد اسب*هایی که ارابه را می*کشند به نوع مسابقه بستگی دارد و به جز در مواردی خاص، بیش از چهار عدد نیستند.

درساژ


درساژ

(حرکات نمایشی اسب*های تربیت*شده)، که در آن کیفیت ارتباط میان سوارکار و اسب سنجیده می*شود. این مسابقات در زمین*هایی مستطیل*شکل به طول ۶۰ متر و عرض ۲۰ متر برگزار می*شوند، و سوارکاران به ترتیب در زمین حاضر شده و برنامه*های خود را اجرا می*کنند. این برنامه*ها می*توانند مشخص*شده یا آزاد باشند. داوران بر اساس تکنیک و دقت سوارکار و همچنین اطاعت و حرکات اسب و ارتباط میان آن دو، قضاوت کرده و بین صفر تا ده امتیاز می*دهند. سوارکار باید سعی کند حرکاتش برای هدایت اسب تا حد امکان مخفی باشد و دیده نشود، به طوری که احساس شود ارتباط میان آن دو توسط تِلِپاتی انجام می*گیرد. این کار ممکن است به نظر تماشاگران بسیار آسان بیاید، در حالی که نتیجهٔ تلاش چندین سال می*باشد.

مسابقات پرش،که از متداول*ترین مسابقات سوارکاری در جهان می*باشد.


پرش

مسابقات استقامت، که هدف از آن*ها طی کردن مسافتی طولانی (بین ۲۰ تا ۱۶۰ کیلومتر) در یک (و گاهی دو) روز است. اسب*های عرب از بهترین نژاد*ها برای این نوع مسابقات هستند، زیرا جثه*ای کوچک و مقاوم در برابر گرما و تمرینات سخت دارند. اسب*های انگلیسی نیز به دلیل سرعتشان در این زمینه مورد توجه بسیاری قرار می*گیرند.
مسابقات وسترن یا آمریکایی، که ریشهٔ آن*ها به مسابقات گاو*چرانی برمی*گردد.
رودیئو، که مسابقه با اسب*های وحشی است.

[mahdi_k]

[size=large]مرسی از اطلاعاتتون که واقعا جای تشکر داره[align=justify]من خودم اسب دارم و به بقیه دوستانم توصیه میکنم چون واقعا لذت بخشه بخصوص وقتی که با اسبتون رابطه برقرار میکنین نجابت واقعیو بهش پی میبرین

[lady snow white]

فکر نکن فقط خودت داری
منم یه اسب دارم اسمش ویکتوریاسخیلی هم دوسش دارم
آره خداییش هیچ ورزشی سوارکاری نمیشه