مُـشـاعِـرِه نُـسـخِـه [ 4 ]

[_sehun_]

وان گِل با زبان حال با او می گفت
ساکن ، که چو من بسی لگد خواهی کرد خیام

[מַברִיק]

ما خستگانیم و تویے صد مرهم بیمار ما
ما بس خرابیم و تویے هم از ڪرم معمار ما

من دوش گفتم عشق را اے خسرو عیار ما
سر درمڪش منڪر مشو تو برده‌اے دستار ما

[_sehun_]

ای دل چو زمانه می‌کند غمناکت
ناگه برود ز تن روان پاکت
بر سبزه نشین و خوش بزی روزی چند
زان پیش که سبزه بردمد از خاکت

[מַברִיק]

تو آن نه‌ای که به جور از تو روی برپیچند
گناه تست و من استاده‌ام به استغفار

مرا غبار تو هرگز اثر کند در دل
که خاک پای توام؟ خاک را چه غم ز غبار؟

[_sehun_]

رهگذر شاخه نوری که به لب داشت
به تاریکی شن ها بخشید و به انگشت
نشان داد سپیداری و گفت
نرسیده به درخت
کوچه باغی است که از خواب خدا
سبز تر است

[מַברִיק]

تا گلشن خیال شما یادگاه ماست
در گوشه‌ی بهشت خدا زادگاه ماست

صد برگ آه می‌کشد، ای دوستان من
باد خزان مجاور بربادگاه ماست

آبی که گریه می‌کند از ماتم بهار
در جویبارِ وقت ز فریادگاه ماست

بنیاد جسم ماست ز خاک گذشتگان
بنیاد نسل بعد ز بنیادگاه ماست

این کوهسار سر به فلک نیست جای وصل
آن کوه قاف گم‌شده میعادگاه ماست

اندازه‌ی ترازوی آن جاست ظلم و عدل
این جا نه دادگاه، نه بیدادگاه ماست

[моои]

تا به فراق خو كنم صبر من و قرار كو؟    
   وعده ي وصل اگر دهد طاقت انتظار كو؟

[z_farhad]

تویی یارا که خواب آلود بر من تاختن کردی
منم یا رب که بخت خود چنین بیدار می بینم
چو خلوت با میان آمد نخواهم شمع کاشانه
تمنای بهشتم نیست چون دیدار می بینم
کدام آلاله می بویم که مغزم عنبرآگین شد
چه ریحان دسته بندم چون جهان گلزار میبینم
ز گردون نعره می آید که اینت بوالعجب کاری
که سعدی را ز روی دوست برخوردار میبینم

[моои]

من آن پیرم که شیران را به بازی برنمیگیرم
تو آهو وش چنان شوخی که با من می کنی بازی

[z_farhad]

یار مفروش به دنیا که بسی سود نکرد
آنکه یوسف به زر ناسره بفروخته بود