19-01-2020، 12:38
(آخرین ویرایش در این ارسال: 19-01-2020، 12:39، توسط کــــــــــⓐرمَن.)
دوستان این فیلم برعکس تخیلی بودنش خیلی پر طرفداره و خیلی هم داستان جالبی داره
«آلیتا» از نظر داستانی ابدا فیلم پیچیدهای نیست. طوری که حتی میتوان در ظاهر بهسادگی آن را قضاوت کرد و در این مسیر از اهمیت دادن به بسیاری از جزئیات نالازم دست کشید. در عین حال بهترین کار برای ادا شدن حق فیلم آن است که که به دور از هیاهوی ماههای اکران و حتی اوایل رسیدن آن به دست عموم مخاطبان، فیلمنامهاش را نگاه کنیم. فیلمنامهای که از یک طرف شکی در ناگهانی و غیر قابل لمس بودن تصمیمات برخی کاراکترهای فرعی در آن، تبدیل شدن حجم قابل توجهی از شخصیتهایش به ابزارهایی برای پیشبرد شخصیتپردازی آلیتا و قابل پیشبینی بودن درصدی بزرگ از رخدادهای آن وجود ندارد و از طرف دیگر، نکات مثبتی را هم یدک میکشد. نکات مثبتی همچون معرفی داستانهایی بزرگتر با پتانسیل بالا که میتوانند در آینده این مجموعه را تبدیل به اثری جذاب برای مخاطبان کنند. نکات مثبتی همچون پرداخت مناسبِ قوسهای شخصیتیِ خود آلیتا در طول فیلم که بهمعنی واقعی کلمه در بسیاری از لحظات قابل لمس و لایق اهمیت دادن هستند. شاید هم نکات مثبتی مثل تصویرسازی از برخی جزئیات قرارگرفته درون جهانی آیندهنگرانه و عجیب که برخی مخاطبان را دربارهی دنیای امروز به فکر میاندازد.
با همهی اینها بزرگترین آوردهی «آلیتا» برای مخاطب، نه اکشنهای انصافا حسابشده و در نوع خود جذابش که عدم پیروی آن از یک فرمول جواب پسداده است. «آلیتا» بهمعنی واقعی کلمه پتانسیل تبدیل شدن به یک مدل متفاوت از فیلمهای ابرقهرمانی را داشت و میتوانست با معرفی دشمنان، به صف کردن آنها و فرستادن شخصیت اصلی به جنگشان به پایان برسد و موفقیت مالی چندبرابری نسبت به وضع فعلی را تجربه کند. اما به ذات داستانی خود خیانت نمیکند و از ابتدا تا انتها فیلمی شخصی و پرشده از تصمیمات منطقی و قابل درک پروتاگونیست اصلی باقی میماند. پروتاگونیستی که در طول فیلم ضربه میخورد، تغییر میکند، گاهی مجبور است چند قدم رو به عقب بردارد و برای مخاطبِ هدف نیز به ارزش و جذابیت لازم میرسد. نتیجه هم آن است که بسیاری از نکات مثبت کوچک فیلم مثل چند پیچش داستانی لایق توجه به خاطر قرار گرفتن او در متن آنها مهمتر و پررنگتر به نظر میآیند.
آیا متفاوت بودن نسبت به عامهپسندهای سینمایی جواب پسدادهی دیگر دنیای بلاکباسترهای پرخرج هالیوودی در سالهای اخیر، «آلیتا: فرشتهی جنگ» را نجات میدهد و ناگهان آن را تبدیل به فیلمی واقعا خوب میکند؟ قطعا خیر. اما آنقدر اثرگذار به نظر میآید که درصد خوبی از مخاطبان به خاطر این نکته و تمام نکات مثبت دیگر یادشده در طول بررسی، بتوانند اشکالات را هم بپذیرند و اگر فضای کلی فیلم جذبشان کرده است، ابدا از یک بار تماشای Alita: Battle Angel ناامید نشوند.
«آلیتا» از نظر داستانی ابدا فیلم پیچیدهای نیست. طوری که حتی میتوان در ظاهر بهسادگی آن را قضاوت کرد و در این مسیر از اهمیت دادن به بسیاری از جزئیات نالازم دست کشید. در عین حال بهترین کار برای ادا شدن حق فیلم آن است که که به دور از هیاهوی ماههای اکران و حتی اوایل رسیدن آن به دست عموم مخاطبان، فیلمنامهاش را نگاه کنیم. فیلمنامهای که از یک طرف شکی در ناگهانی و غیر قابل لمس بودن تصمیمات برخی کاراکترهای فرعی در آن، تبدیل شدن حجم قابل توجهی از شخصیتهایش به ابزارهایی برای پیشبرد شخصیتپردازی آلیتا و قابل پیشبینی بودن درصدی بزرگ از رخدادهای آن وجود ندارد و از طرف دیگر، نکات مثبتی را هم یدک میکشد. نکات مثبتی همچون معرفی داستانهایی بزرگتر با پتانسیل بالا که میتوانند در آینده این مجموعه را تبدیل به اثری جذاب برای مخاطبان کنند. نکات مثبتی همچون پرداخت مناسبِ قوسهای شخصیتیِ خود آلیتا در طول فیلم که بهمعنی واقعی کلمه در بسیاری از لحظات قابل لمس و لایق اهمیت دادن هستند. شاید هم نکات مثبتی مثل تصویرسازی از برخی جزئیات قرارگرفته درون جهانی آیندهنگرانه و عجیب که برخی مخاطبان را دربارهی دنیای امروز به فکر میاندازد.
با همهی اینها بزرگترین آوردهی «آلیتا» برای مخاطب، نه اکشنهای انصافا حسابشده و در نوع خود جذابش که عدم پیروی آن از یک فرمول جواب پسداده است. «آلیتا» بهمعنی واقعی کلمه پتانسیل تبدیل شدن به یک مدل متفاوت از فیلمهای ابرقهرمانی را داشت و میتوانست با معرفی دشمنان، به صف کردن آنها و فرستادن شخصیت اصلی به جنگشان به پایان برسد و موفقیت مالی چندبرابری نسبت به وضع فعلی را تجربه کند. اما به ذات داستانی خود خیانت نمیکند و از ابتدا تا انتها فیلمی شخصی و پرشده از تصمیمات منطقی و قابل درک پروتاگونیست اصلی باقی میماند. پروتاگونیستی که در طول فیلم ضربه میخورد، تغییر میکند، گاهی مجبور است چند قدم رو به عقب بردارد و برای مخاطبِ هدف نیز به ارزش و جذابیت لازم میرسد. نتیجه هم آن است که بسیاری از نکات مثبت کوچک فیلم مثل چند پیچش داستانی لایق توجه به خاطر قرار گرفتن او در متن آنها مهمتر و پررنگتر به نظر میآیند.
آیا متفاوت بودن نسبت به عامهپسندهای سینمایی جواب پسدادهی دیگر دنیای بلاکباسترهای پرخرج هالیوودی در سالهای اخیر، «آلیتا: فرشتهی جنگ» را نجات میدهد و ناگهان آن را تبدیل به فیلمی واقعا خوب میکند؟ قطعا خیر. اما آنقدر اثرگذار به نظر میآید که درصد خوبی از مخاطبان به خاطر این نکته و تمام نکات مثبت دیگر یادشده در طول بررسی، بتوانند اشکالات را هم بپذیرند و اگر فضای کلی فیلم جذبشان کرده است، ابدا از یک بار تماشای Alita: Battle Angel ناامید نشوند.