بازی آنلاین
آپلود عکس
در موردی جدید از آزمایش نظریه گرانش انیشتین، گروهی از اخترشناسانِ اهل هلند، آمریکا، استرالیا و کانادا نشان دادند که این نظریه حتی برای منظومه سه ستاره‌ای هم صدق می کند. مقاله آنها در مجله معتبر «Nature» منتشر شده است.
به گزارش بیگ بنگ، طبق نظریه گرانش انیشتین همه اجرام علی‌رغم جرم یا ترکیب‌شان، به شیوه یکسانی می افتند؛ به مانند سیبی که از برج پیزا افتاده و به زمین برخورد می کند. تا به امروز، معادلات اینشتین همه آزمایش‌ها را با موفقیت پشت سر گذاشته است؛ از مطالعات آزمایشگاهی دقیق گرفته تا مشاهدۀ سیاره‌ها در منظومه شمسی. اما آلترناتیوهای نظریه او پیش‌بینی می کنند که اجرام فشرده با گرانش بسیار قوی مثل ستاره‌های نوترونی، قدری متفاوت‌تر از اجرامی با جرم کمتر می افتند. این تفاوت باید ناشی از انرژی پیوندی گرانشی آن باشد. در سال ۲۰۱۱، اخترشناسان یک آزمایشگاه طبیعی برای آزمایش نظریه نسبیت عام اینشتین در شرایط حاد پیدا کردند: PSR J0337+1715، منظومه‌ای متشکل از سه ستاره که در آن، یک تپ اختر رادیویی میلی‌ثانیه‌ای و یک کوتوله سفید در دوره گردش ۱٫۶ روزه به همراه کوتوله سفید دیگری وجود دارند.
دکتر «رایان لینچ» یکی از اعضای تیم تحقیقات و اخترشناس در رصدخانه گرین بنک در وست ویرجینیا گفت: « PSR J0337+1715 یک منظومه ستاره‌ای منحصربفرد است. ما هیچ منظومه دیگری شبیه این ندیده‌ایم. می توان آن را آزمایشگاهی برای آزمون نظریه نسبیت اینشتین در نظر گرفت.» کوتوله‌های سفید ستاره‌های بسیار چگالی هستند؛ اندازه‌شان قابل مقایسه با اندازه زمین است، جرم‌شان هم با جرم خورشید برابری می کند. ستاره‌های نوترونی حتی کوچکتر و چگال‌تر از کوتوله‌های سفید هستند. این نوع ستاره از هسته فروپاشی شدۀ ستاره‌هایی که دچار انفجار ابرنواختری شده‌اند، ساخته شده‌اند. ستاره‌های نوترونی زیادی از نوع تپ اختر هستند و به مانند فانوس‌های دریایی به طور منظم سیگنال‌های الکترومغناطیسی را به فضا منتشر می کنند. تلسکوپ‌های رادیوییِ واقع در زمین می توانند آن سیگنال‌ها را تشخیص دهند.
دکتر «اَن آرکیبالد» رهبر تیم تحقیقات و محقق از دانشگاه آمستردام و موسسه اخترشناسی رادیویی هلند بیان کرد: «از زمانی که مشاهدات خود را آغاز کردیم، می توانیم هر یک از پالس‌های ستاره نوترونی را در منظومۀ PSR J0337+1715 در نظر بگیریم. ما می توانیم موقعیت قرارگیری ستاره نوترونی را تشخیص داده و مقصد بعدی آن را هم متوجه شویم. اگر آلترناتیوهای مربوط به نظریه گرانش اینشتین درست باشند، در این صورت، ستاره نوترونی و کوتوله سفید درونی در PSR J0337+1715 هر کدام به شیوۀ متفاوتی متمایل به کوتوله سفید بیرونی می افتند. کوتوله سفید درونی اندازه‌ای برابر با ستاره توترونی ندارد؛ لذا باید انرژی پیوندی گرانشی کمتری داشته باشد.»
محققان با استفاده از محاسبات و مشاهدات دقیق توانستند گرانش آن منظومه را به کمک پالس‌های ستاره نوترونی بیازمایند. آنان دریافتند که هر اختلاف شتاب میان ستاره نوترونی و کوتوله سفید درونی آنقدر کوچک است که شناسایی را سخت می کند. دکتر «نینا گاسینکایا» عضو تیم و محقق از دانشگاه آمستردام گفت: «اگر اختلافی باشد، نمی تواند بیشتر از سه بخش در یک میلیون باشد. حالا، هر کسی که جایگزینی برای نظریه گرانش داشته باشد، طیف محدودی از احتمالات را دارد که آن نظریه جایگزین را پشتیبانی کند. هر موقع نظریه نسبیت اینشتین را تاکنون آزمایش کردیم، نتایج سازگار بوده‌اند. اما ما هنوز به تلاش‌هایمان برای اثبات بیشتر این نظریه در مقیاس‌های دیگر ادامه خواهیم داد زیرا این کار می تواند به ما کمک کند تا گرانش و مکانیک کوانتومی را با زبان ریاضی یکسانی درک کنیم. ما همواره به دنبال اندازه‌گیری‌های بهتر در مکان‌های جدید هستیم. پس تلاش ما برای درک مرزهای جدید در کائنات همچنان تداوم خواهد پذیرفت.»
دیدن لینک ها برای شما امکان پذیر نیست. لطفا ثبت نام کنید یا وارد حساب خود شوید تا بتوانید لینک ها را ببینید.
تصویری هنری از منظومه سه ستاره‌ای « PSR J0337+1715» که با فاصله ۴۲۰۰ سال نوری از زمین واقع شده‌اند.
به گزارش بیگ بنگ، طبق نظریه گرانش انیشتین همه اجرام علی‌رغم جرم یا ترکیب‌شان، به شیوه یکسانی می افتند؛ به مانند سیبی که از برج پیزا افتاده و به زمین برخورد می کند. تا به امروز، معادلات اینشتین همه آزمایش‌ها را با موفقیت پشت سر گذاشته است؛ از مطالعات آزمایشگاهی دقیق گرفته تا مشاهدۀ سیاره‌ها در منظومه شمسی. اما آلترناتیوهای نظریه او پیش‌بینی می کنند که اجرام فشرده با گرانش بسیار قوی مثل ستاره‌های نوترونی، قدری متفاوت‌تر از اجرامی با جرم کمتر می افتند. این تفاوت باید ناشی از انرژی پیوندی گرانشی آن باشد. در سال ۲۰۱۱، اخترشناسان یک آزمایشگاه طبیعی برای آزمایش نظریه نسبیت عام اینشتین در شرایط حاد پیدا کردند: PSR J0337+1715، منظومه‌ای متشکل از سه ستاره که در آن، یک تپ اختر رادیویی میلی‌ثانیه‌ای و یک کوتوله سفید در دوره گردش ۱٫۶ روزه به همراه کوتوله سفید دیگری وجود دارند.
دکتر «رایان لینچ» یکی از اعضای تیم تحقیقات و اخترشناس در رصدخانه گرین بنک در وست ویرجینیا گفت: « PSR J0337+1715 یک منظومه ستاره‌ای منحصربفرد است. ما هیچ منظومه دیگری شبیه این ندیده‌ایم. می توان آن را آزمایشگاهی برای آزمون نظریه نسبیت اینشتین در نظر گرفت.» کوتوله‌های سفید ستاره‌های بسیار چگالی هستند؛ اندازه‌شان قابل مقایسه با اندازه زمین است، جرم‌شان هم با جرم خورشید برابری می کند. ستاره‌های نوترونی حتی کوچکتر و چگال‌تر از کوتوله‌های سفید هستند. این نوع ستاره از هسته فروپاشی شدۀ ستاره‌هایی که دچار انفجار ابرنواختری شده‌اند، ساخته شده‌اند. ستاره‌های نوترونی زیادی از نوع تپ اختر هستند و به مانند فانوس‌های دریایی به طور منظم سیگنال‌های الکترومغناطیسی را به فضا منتشر می کنند. تلسکوپ‌های رادیوییِ واقع در زمین می توانند آن سیگنال‌ها را تشخیص دهند.
دیدن لینک ها برای شما امکان پذیر نیست. لطفا ثبت نام کنید یا وارد حساب خود شوید تا بتوانید لینک ها را ببینید.
دکتر «اَن آرکیبالد» رهبر تیم تحقیقات و محقق از دانشگاه آمستردام و موسسه اخترشناسی رادیویی هلند بیان کرد: «از زمانی که مشاهدات خود را آغاز کردیم، می توانیم هر یک از پالس‌های ستاره نوترونی را در منظومۀ PSR J0337+1715 در نظر بگیریم. ما می توانیم موقعیت قرارگیری ستاره نوترونی را تشخیص داده و مقصد بعدی آن را هم متوجه شویم. اگر آلترناتیوهای مربوط به نظریه گرانش اینشتین درست باشند، در این صورت، ستاره نوترونی و کوتوله سفید درونی در PSR J0337+1715 هر کدام به شیوۀ متفاوتی متمایل به کوتوله سفید بیرونی می افتند. کوتوله سفید درونی اندازه‌ای برابر با ستاره توترونی ندارد؛ لذا باید انرژی پیوندی گرانشی کمتری داشته باشد.»
محققان با استفاده از محاسبات و مشاهدات دقیق توانستند گرانش آن منظومه را به کمک پالس‌های ستاره نوترونی بیازمایند. آنان دریافتند که هر اختلاف شتاب میان ستاره نوترونی و کوتوله سفید درونی آنقدر کوچک است که شناسایی را سخت می کند. دکتر «نینا گاسینکایا» عضو تیم و محقق از دانشگاه آمستردام گفت: «اگر اختلافی باشد، نمی تواند بیشتر از سه بخش در یک میلیون باشد. حالا، هر کسی که جایگزینی برای نظریه گرانش داشته باشد، طیف محدودی از احتمالات را دارد که آن نظریه جایگزین را پشتیبانی کند. هر موقع نظریه نسبیت اینشتین را تاکنون آزمایش کردیم، نتایج سازگار بوده‌اند. اما ما هنوز به تلاش‌هایمان برای اثبات بیشتر این نظریه در مقیاس‌های دیگر ادامه خواهیم داد زیرا این کار می تواند به ما کمک کند تا گرانش و مکانیک کوانتومی را با زبان ریاضی یکسانی درک کنیم. ما همواره به دنبال اندازه‌گیری‌های بهتر در مکان‌های جدید هستیم. پس تلاش ما برای درک مرزهای جدید در کائنات همچنان تداوم خواهد پذیرفت.»
![[-]](http://www.flashkhor.com/forum/images/collapse.gif "[-]")
