بازی آنلاین
آپلود عکس
28-04-2016، 12:39
در انگلستان دوران الیزابت، بسیاری از زنان را غرغرو و سرکش طبقه‌بندی می‌کردند؛ از علل جای گرفتن در این طبقه‌بندی می‌توانست غر زدن به شوهر، غیبت، و یا بلند حرف زدن باشد.
دیدن لینک ها برای شما امکان پذیر نیست. لطفا ثبت نام کنید یا وارد حساب خود شوید تا بتوانید لینک ها را ببینید.
در نظر مردم آن زمان، بددهن‌ها و غرغروها نشان می‌دادند که مرد خانه به درستی نتوانسته است زن و زندگیش را اداره کند. و از آنجایی که این نوع زنها با هنجارهای جنسیتی آن زمان (یعنی اختیارداری مرد و مطیع بودن زن) سازگار نبودند، لازم بود تا تنبیه‌های در حقشان انجام شود.
با اینکه در آن زمان زنان غرغرو و سرکش از نظر قانون مجرم محسوب می‌شدند، اما همسایگان فرد معمولاً منتظر قانون نمی‌ماندند و خود برای مجازات زن سرکش آستین بالا می‌زدند. در اینگونه موارد مردم چاری‌واری به راه می‌انداختند.
چاری‌واری به نامهای “موسیقی خشن” و ارابه‌کشی هم معروف بود. در این مراسم مجازات، مردم با ماهیتابه و قابلمه در خیابان‌های شهر به راه می‌افتادند تا با استفاده از این وسایل سروصدا ایجاد کنند و توجه رهگذاران را به زن سرکش، که معمولاً به صورت برعکس روی اسب یا قاطر در سطح شهر گردانده می‌شد، جلب کنند. او را برعکس روی قاطر می‌نشاندند تا نمادی باشد که زنان نباید از نقش جنسیتی که برایشان تعریف شده بود، پا را فراتر بگذارند.
شکسپیر، نمایشنامه‌ای را با نام “رام کردن زن سرکش” با همین موضوع نوشته است.
روش دیگری که برای مجازات زنانی که فکرشان را بر زبان می‌آوردند یا بلند صحبت می‌کردند به کار می‌رفت، شکلی از شکنجه با آب بود. وسیلۀ انجام این مجازات “چهارپایۀ مرغابی” نام داشت. چهارپایۀ مرغابی از یک میلۀ چوبی بلند و یک صندلی متصل به یک سرِ آن تشکیل شده بود. این میلۀ چوبی روی یک برآمدگی قرار داده می‌شد تا حالت الاکلنگ پیدا کند، و بدین ترتیب امکان زیر آب بردن مجرم به تناوب فراهم می‌شد. حکمت این مجازات این بود که زن سرکش خنک شود و آرام بگیرد.
ساموئل پپیس، شاعر شهیر انگلیسی در حدود سال ۱۶۱۵ شعری در این باره سروده است.
مردها هم در آن زمان گهگاه به وسیلۀ چهارپایۀ مرغابی مجازات می‌شدند، و مردم در شهرها و روستاهای آن زمان از این وسیله برای تشخیص زنان جادوگر استفاده می‌کردند. اگر زن هنگام زیر آب رفتن شناور می‌شد جادوگر بود، و اگر غرق می‌شد بی‌گناه بود.
دیدن لینک ها برای شما امکان پذیر نیست. لطفا ثبت نام کنید یا وارد حساب خود شوید تا بتوانید لینک ها را ببینید.
در نظر مردم آن زمان، بددهن‌ها و غرغروها نشان می‌دادند که مرد خانه به درستی نتوانسته است زن و زندگیش را اداره کند. و از آنجایی که این نوع زنها با هنجارهای جنسیتی آن زمان (یعنی اختیارداری مرد و مطیع بودن زن) سازگار نبودند، لازم بود تا تنبیه‌های در حقشان انجام شود.
با اینکه در آن زمان زنان غرغرو و سرکش از نظر قانون مجرم محسوب می‌شدند، اما همسایگان فرد معمولاً منتظر قانون نمی‌ماندند و خود برای مجازات زن سرکش آستین بالا می‌زدند. در اینگونه موارد مردم چاری‌واری به راه می‌انداختند.
چاری‌واری به نامهای “موسیقی خشن” و ارابه‌کشی هم معروف بود. در این مراسم مجازات، مردم با ماهیتابه و قابلمه در خیابان‌های شهر به راه می‌افتادند تا با استفاده از این وسایل سروصدا ایجاد کنند و توجه رهگذاران را به زن سرکش، که معمولاً به صورت برعکس روی اسب یا قاطر در سطح شهر گردانده می‌شد، جلب کنند. او را برعکس روی قاطر می‌نشاندند تا نمادی باشد که زنان نباید از نقش جنسیتی که برایشان تعریف شده بود، پا را فراتر بگذارند.
شکسپیر، نمایشنامه‌ای را با نام “رام کردن زن سرکش” با همین موضوع نوشته است.
روش دیگری که برای مجازات زنانی که فکرشان را بر زبان می‌آوردند یا بلند صحبت می‌کردند به کار می‌رفت، شکلی از شکنجه با آب بود. وسیلۀ انجام این مجازات “چهارپایۀ مرغابی” نام داشت. چهارپایۀ مرغابی از یک میلۀ چوبی بلند و یک صندلی متصل به یک سرِ آن تشکیل شده بود. این میلۀ چوبی روی یک برآمدگی قرار داده می‌شد تا حالت الاکلنگ پیدا کند، و بدین ترتیب امکان زیر آب بردن مجرم به تناوب فراهم می‌شد. حکمت این مجازات این بود که زن سرکش خنک شود و آرام بگیرد.
ساموئل پپیس، شاعر شهیر انگلیسی در حدود سال ۱۶۱۵ شعری در این باره سروده است.
مردها هم در آن زمان گهگاه به وسیلۀ چهارپایۀ مرغابی مجازات می‌شدند، و مردم در شهرها و روستاهای آن زمان از این وسیله برای تشخیص زنان جادوگر استفاده می‌کردند. اگر زن هنگام زیر آب رفتن شناور می‌شد جادوگر بود، و اگر غرق می‌شد بی‌گناه بود.
![[-]](http://www.flashkhor.com/forum/images/collapse.gif "[-]")
