بانوی قصه

[sober]

نویسنده: beste
خلاصه:فریادش تمام اتاق رو گرفت. صداش پیچید و پیچید و پیچید و مثل یه سیلی محکم خورد به گونه ام.
متعجب نگاهش کردم، ناباور. خون توی رگ هام منجمد شده بود. فریادش همراه شد با پرت شدن گلدان بلوری که تکه تکه شد و هر تکه اش با صدا به گوشه ای افتاد. صورتش قرمز بود.
ـ تو … تو چی کار کردی؟ خیانت؟! خیانت به من؟! من چه اشتباهی مرتکب شده بودم؟
سرش رو خم کرد. مرد عصبانی رو به روی من حالا سرش رو خم کرده بود و سعی داشت اشکی که داشت از چشماش می ریخت رو پس بزنه.
ـ جز عاشقت بودن، جز پرستیدنت؟
این جمله رو گفت و به سمتم حمله کرد.
تعداد قسمت ها:27

قسمت اول
‫ ‫ ‫ﻓﺮﯾﺎدش ﺗﻤﺎم اﺗﺎق رو ﮔﺮﻓﺖ. ﺻﺪاش ﭘﯿﭽﯿﺪ و ﭘﯿﭽﯿﺪ و ﭘﯿﭽﯿﺪ و ﻣﺜﻞ ﯾﻪ ﺳﯿﻠﯽ ﻣﺤﮑﻢ ﺧﻮرد ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪ ام. ﻣﺘﻌﺠﺐ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم،‬ ‫ﻧﺎﺑﺎور. ﺧﻮن ﺗﻮي رگ ﻫﺎم ﻣﻨﺠﻤﺪ ﺷﺪه ﺑﻮد. ﻓﺮﯾﺎدش ﻫﻤﺮاه ﺷﺪ ﺑﺎ ﭘﺮت ﺷﺪن ﮔﻠﺪان ﺑﻠﻮري ﮐﻪ ﺗﮑﻪ ﺗﮑﻪ ﺷﺪ و ﻫﺮ ﺗﮑﻪ اش ﺑﺎ‬ ‫ﺻﺪا ﺑﻪ ﮔﻮﺷﻪ اي اﻓﺘﺎد. ﺻﻮرﺗﺶ ﻗﺮﻣﺰ ﺑﻮد.‬ ‫

- ﺗﻮ ... ﺗﻮ ﭼﯽ ﮐﺎر ﮐﺮدي؟ ﺧﯿﺎﻧﺖ؟! ﺧﯿﺎﻧﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ؟! ﻣﻦ ﭼﻪ اﺷﺘﺒﺎﻫﯽ ﻣﺮﺗﮑﺐ ﺷﺪه ﺑﻮدم؟‬ ‫ﺳﺮش رو ﺧﻢ ﮐﺮد. ﻣﺮد ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ رو ﺑﻪ روي ﻣﻦ ﺣﺎﻻ ﺳﺮش رو ﺧﻢ ﮐﺮده ﺑﻮد و ﺳﻌﯽ داﺷﺖ اﺷﮑﯽ ﮐﻪ داﺷﺖ از ﭼﺸﻤﺎش ﻣﯽ‬ ‫رﯾﺨﺖ رو ﭘﺲ ﺑﺰﻧﻪ.‬ ‫
- ﺟﺰ ﻋﺎﺷﻘﺖ ﺑﻮدن، ﺟﺰ ﭘﺮﺳﺘﯿﺪﻧﺖ؟‬ ‫اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ رو ﮔﻔﺖ و ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﺣﻤﻠﻪ ﮐﺮد. ﭘﺎﯾﯿﻦ داﻣﻦ ﭘﯿﺮاﻫﻦ ﺳﻔﯿﺪم رو ﺑﻪ دﺳﺖ ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﭘﺮﯾﺪم روي ﺳﮑﻮي اﻧﺘﻬﺎي اﺗﺎق ﺑﺎ‬ ‫ﺻﺪاي ﻟﺮزان و وﺣﺸﺖ زده.‬ ‫
- ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﻏﺮوب آﻓﺘﺎب، ﺑﻪ ﺑﺰرﮔﯽ و ﻋﺸﻘﺖ ﻗﺴﻢ دروﻏﻪ ...‬ ‫رگ ﮔﺮدﻧﺶ ﺑﯿﺮون زده ﺑﻮد. دﺳﺘﺶ رو ﺑﺮد ﺗﺎ ﺿﺮﺑﻪ اي ﺑﻬﻢ ﺑﺰﻧﻪ ﺗﻮ ﺧﻮدم ﺟﻤﻊ ﺷﺪم. دﻟﺶ ﺳﻮﺧﺖ ﺷﺎﯾﺪ. ﺑﺮاي ﺧﻮدش؟ ﺑﺮاي‬ ‫ﺗﻦ ﻇﺮﯾﻒ زﻧﯽ ﮐﻪ رو ﺑﻪ روش ﺑﻮد؟ ﺑﺮاي ﻋﺸﻘﺶ؟‬ ‫رو دو زاﻧﻮ اﻓﺘﺎد.‬ ‫
- ﺷﺪﯾﻢ ﻧﻘﻞ ﻣﺤﺎﻓﻞ، ﺷﺪﯾﻢ ﺳﺮﮔﺮﻣﯽ زﻧﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺳﺒﺰي ﭘﺎك ﻣﯽ ﮐﻨﻦ، ﺷﺪﯾﻢ ﻣﺜﺎل ﻣﺎدران ﺑﺮاي دﺧﺘﺮاﻧﺸﻮن!‬ ‫اﺷﮏ رﯾﺨﺖ، اﺷﮏ رﯾﺨﺘﻢ. دﺳﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺻﻮرﺗﺶ ﻣﯽ رﻓﺖ ﺑﺮاي ﻧﻮازش رو ﻧﯿﻤﻪ راه ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻢ. ﺟﺰ ﺳﮑﻮت ﭼﻪ داﺷﺘﻢ‬ ‫ﺑﮕﻢ؟‬ ‫
- ﺗﻮ ﻣﻦ رو ﻧﺎﺑﻮد ﮐﺮدي. دوﺳﺘﻢ ﻧﺪاﺷﺘﯽ؟ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﻋﺸﻖ دوره ﻧﻮﺟﻮاﻧﯽ ﺑﻮدي، ﭼﺮا ﺑﺎ ﻣﻦ ازدواج ﮐﺮدي؟ ﭼﺮا ﮔﺬاﺷﺘﯽ اﯾﻦ ﻃﻮر‬ ‫دوﺳﺘﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ؟‬ ‫دوﺑﺎره ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺷﺪ و از ﺟﺎش ﭘﺮﯾﺪ و ﻓﺮﯾﺎد زد:‬ ‫
- ﻫـــﺎ؟! ﭼـــﺮا؟!‬ ‫
- ﻣﻦ ﺑﯽ ﮔﻨﺎﻫﻢ.‬ ‫
- ﺑﯽ ﮔﻨﺎه؟! ﻫﺎ؟! ﺑﯽ ﮔﻨﺎه؟! زﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﻮي ﺗﻦ ﻣﺮد دﯾﮕﺮي رو ﻣﯽ ده، زﻧﯽ ﮐﻪ ﭘﺸﺖ درﺧﺖ ﻫﺎي ﺗﻮت ﺗﻪ ﺑﺎغ ﺑﺎ ﻋﺸﻖ ﮐﻮدﮐﯿﺶ‬ ‫ﻗﺮار ﻣﯽ ذاره ﺑﯽ ﮔﻨﺎﻫﻪ؟‬ ‫و ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﯾﮏ ﺟﻤﻠﻪ دارم ﺑﺮاي ﺗﮑﺮار و ﺗﮑﺮار و ﺗﮑﺮار.‬ ‫
- ﻣﻦ ﺑﯽ ﮔﻨﺎﻫﻢ.‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎن ﺧﯿﺴﻢ ﻣﯿﻨﺪازه.‬ ‫
- ﭼﻪ ﮐﻨﻢ؟ دﯾﮕﻪ از ﻣﻦ ﮐﺎري ﺑﺮﻧﻤﯿﺎد، ﺑﺰرﮔﺎن ﺷﻬﺮ ﺣﮑﻤﺖ رو دادن.‬ ‫و اﺷﮏ ﻣﯽ رﯾﺰه و اﺷﮏ ﻣﯽ رﯾﺰه. و ﻣﻦ ﺧﯿﺮه در ﻧﮕﺎه ﭘﺮ از ﻏﻤﺶ دﺳﺖ ﻫﺎم رو از ﻫﻢ ﺑﺎز ﻣﯽ ﮐﻨﻢ و ﻓﺮﯾﺎد ﻣﯽ زﻧﻢ:‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- اي اﻫﺎﻟﯽ ﺟﻬﻞ، اي ﻣﺮدﻣﺎن دون و ﭘﺴﺖ ﺑﻨﮕﺮﯾﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ و ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﯽ ﻏﺒﻄﻪ ﺑﺮ اﻧﮕﯿﺰ ﻣﻦ ﺑﻨﮕﺮﯾﺪ ...‬ ‫و ﺳﺮم رو ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﺮدي ﮐﻪ ﻋﺎﺷﻘﺶ ﺑﻮدم، روزي، زﻣﺎﻧﯽ، ﻣﯽ ﭼﺮﺧﻮﻧﻢ و ﻣﺤﮑﻢ ﻣﯽ ﮔﻢ:‬ ‫
- ﻣﺮا ﺑﻪ ﺻﻠﯿﺐ ﺑﮑﺸﯿﺪ، اﮔﺮ اﯾﻦ ﮔﻮﻧﻪ اﯾﻦ ﭼﺸﻤﺎن ﭘﺮ ﺧﺸﻢ ﺧﺎﻟﯽ ﻣﯽ ﺷﻮد. ﻣﺮا ﺑﺴﻮزاﻧﯿﺪ اﮔﺮ ﻗﻠﺐ ﻣﺮد ﻣﻦ ﺑﺎ ﺧﺎﮐﺴﺘﺮ ﺗﻦ ﻣﻦ‬ ‫آﺗﺶ دروﻧﺶ ﺧﺎﻣﻮش ﻣﯽ ﺷﻮد ...‬ ‫از ﻓﺮﯾﺎد آﺧﺮم ﺗﻪ ﮔﻠﻮم ﻣﯽ ﺳﻮزه و ﺗﻤﺎم ﺑﺪﻧﻢ ﺧﯿﺲ ﻣﯿﺸﻪ از ﻋﺮق.‬ ‫از ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺻﺪاي ﺗﺸﻮﯾﻖ اوﻣﺪ.‬ ‫ﺳﻬﯿﻞ
- ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻋﺎﻟﯽ ﺑﻮدﯾﺪ، ﻋــﺎﻟﯽ. اﺻﻼ ﻓﮑﺮش رو ﻫﻢ ﻧﻤﯽ ﮐﺮدم!‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻣﺮد ﮔﻮﺷﻪ ﺻﺤﻨﻪ ﺳﻤﺖ ﭼﭙﻢ اﻧﺪاﺧﺘﻢ ﮐﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺑﻪ ﻟﺐ داﺷﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ اوﻣﺪ و ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد و ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﮐﺎرﮔﺮدان‬ ‫و ﻋﻮاﻣﻞ ﺻﺤﻨﻪ ﮐﻪ داﺷﺘﻦ ﺑﺎﻻ رو ﻧﮕﺎه ﻣﯽ ﮐﺮدن.‬ ‫
- ﻧﻤﯽ ﺷﻪ ﻫﻢ ﺑﺎزي اﯾﻦ ﺧﺎﻧﻮم ﺧﺎﻧﻮﻣﺎ ﺑﺎﺷﯽ و ﺗﻮ ﺣﺲ ﻧﺮي.‬ ‫ﮐﺎر ﮔﺮدان ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﭼﺮﺧﯿﺪ.‬ ‫
- دﺧﺘﺮ ﺗﻮ ﺑﯽ ﻧﻈﯿﺮي! ﺧﯿﻠﯽ از اﺳﺘﺎد اﻣﯿﺮي ﻣﻤﻨﻮﻧﻢ ﮐﻪ ﺑﻬﻢ ﻣﻌﺮﻓﯿﺖ ﮐﺮد. ﺗﻮ ﺗﻤﺮﯾﻦ ﺳﻮم و اﯾﻦ ﭘﺮﻓﻮرﻣﺎﻧﺲ؟!‬ ‫از ﭼﺸﻤﺎي ﮐﺎرﮔﺮدان ﺧﻮش ﺗﯿﭙﻤﻮن ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﯽ و رﺿﺎﯾﺖ ﻣﯽ ﺑﺎرﯾﺪ. ﺑﻪ ﻫﻢ ﺑﺎزي ﺧﻮش ﻗﻠﺒﻢ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﮐﺮدم و ﻟﺒﺨﻨﺪي از ﺳﺮ ﺷﺮم‬ ‫زدم. اﯾﻦ ﻣﺮد ﺗﻮ اﯾﻦ ﮐﺎر ﺣﺮﻓﻪ اﯾﻪ، ﺳﺮي ﺗﻮي ﺳﺮﻫﺎ داره و ﺣﺎﻻ ...‬ ‫ﺳﺮم رو ﭼﺮﺧﻮﻧﺪم ﯾﻪ دور ﮐﺎﻣﻞ، دور ﺗﺎ دور ﻓﻀﺎي ﭘﻼﺗﻮ. ﻟﺒﺨﻨﺪ زدم. ﻣﻦ ﻫﻤﻮن ﺟﺎﯾﯽ ﻫﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﻬﺶ ﺗﻌﻠﻖ دارم، ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎﺷﻢ.‬ ‫***‬ ‫ﮔﺎز ﻣﺤﮑﻤﯽ ﺑﻪ ﺳﺎﻧﺪوﯾﭻ ﻓﻼﻓﻠﻢ ﻣﯽ زﻧﻢ و ﺷﺎﻟﻢ رو ﮐﻪ در ﺣﺎل ﺳﻘﻮط آزاده ﻣﯽ ﮐﺸﻢ ﺟﻠﻮ. ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺳﯿﺎوش دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﯽ‬ ‫ﻣﯿﻨﺪازم ﮐﻪ ﮐﻨﺎرم ﻧﺸﺴﺘﻪ. روي ﺳﮑﻮي رو ﺑﻪ روي درب اﺻﻠﯽ ﺗﺎﺗﺮ ﺷﻬﺮ.‬ ‫ﻟﻘﻤﻪ دﻫﻨﻢ رو ﻗﻮرت ﻣﯽ دم و زل ﻣﯽ زﻧﻢ ﺑﻪ ﺷﻠﻮﻏﯽ و ﻫﻤﻬﻤﻪ ي ﻣﺮدم اﻃﺮاف درب اﺻﻠﯽ. زﻣﺰﻣﻪ ﻫﺎ رو ﮐﻪ ﮔﻮش ﮐﻨﯽ، اﯾﻦ ﺟﺎ‬ ‫ﻧﺒﺾ اﺻﻠﯽ ﻃﺒﻘﻪ ﻣﺘﻮﺳﻂ رو ﺑﻪ ﺑﺎﻻ، ﺑﺎ ﯾﮏ ﻋﺎﻟﻤﻪ ادﻋﺎي روﺷﻦ ﻓﮑﺮي دﺳﺘﺖ ﻣﯿﺎد.‬ ‫ﭘﺎﻫﺎم رو ﮐﻪ آوﯾﺰوﻧﻦ ﺗﮑﻮن ﻣﯽ دم.‬ ‫ﺳﯿﺎ
- ﯾﻪ روزي ﻣﻌﺮوف ﻣﯽ ﺷﻢ، ﺳﻮﭘﺮ اﺳﺘﺎر ﻣﯽ ﺷﻢ.‬ ‫
- ﺗﻮ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻫﯿﭽﯽ ﻧﻤﯽ ﺷﯽ.‬ ‫ﺑﯽ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﻣﺘﻠﮑﻢ ﺣﺮﻓﺶ رو اداﻣﻪ ﻣﯽ ده:‬ ‫
- دﯾﮕﻪ ﺑﺎ ﺗﻮ ﻣﮕﻪ ﻣﯿﺎم اﯾﻦ ﺟﺎ ﻓﻼﻓﻞ ﮔﺎز ﺑﺰﻧﻢ؟ دﺳﺖ ﯾﻪ ﻟﻌﺒﺘﯽ رو ﻣﯽ ﮔﯿﺮم ﻣﯽ رﯾﻢ از اون رﺳﺘﻮران ﺑﺎ ﮐﻼﺳﺎ ﻣﯽ ﺷﯿﻨﯿﻢ‬ ‫ﻏﺬاﻫﺎي ﻟﻮﮐﺲ ﺳﻔﺎرش ﻣﯽ دﯾﻢ، از اوﻧﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻧﻤﯽ دوﻧﯿﻢ ﺗﻮش ﭼﯿﻪ.‬ ‫ﺟﻤﻠﻪ اش رو ﮐﻪ ﺗﻤﻮم ﻣﯽ ﮐﻨﻪ ﺑﺎ ﯾﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﮐﻪ ﻧﺸﺎن از ﺷﻨﺎ ﮐﺮدﻧﺶ ﺗﻮ روﯾﺎﻫﺎﺷﻪ ﯾﻪ ﮔﺎز ﮔﻨﺪه از ﺳﺎﻧﺪوﯾﭽﺶ ﻣﯽ زﻧﻪ.‬ ‫
- ﻣﮕﻪ اﻻن ﻣﯽ دوﻧﯽ ﺗﻮ اﯾﻦ ﭼﯿﻪ؟ ﺑﯽ ﭼﺎره اﺳﻤﺎ ﻓﻼﻓﻠﻪ!‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫از ﺗﻪ دل ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎي ﮔﺮدش و ﻟﭙﺎي ﭘﺮ و ﭘﯿﻤﻮﻧﺶ ﻣﯽ ﺧﻨﺪم، ﻣﯽ ﺧﻨﺪه.‬ ‫
- اﻣﺸﺐ اﺟﺮا داري؟‬ ‫ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﻣﯽ ﭼﺮﺧﻪ و ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺘﺶ ﻧﮕﺎه ﻣﯽ ﮐﻨﻪ.‬ ‫
- ﻧﻪ ﻧﺪارم. ﻣﻨﺘﻈﺮ ﮔﻠﻨﺎرم ﺑﯿﺎد ﻣﯽ رﯾﻢ.‬ ‫ﺑﺎﻗﯽ ﻣﻮﻧﺪه ﺳﺎﻧﺪوﯾﭽﻢ ﮐﻪ در ﺣﻘﯿﻘﺖ ﻓﻘﻂ ﺳﻪ ﮔﺎز ﺑﻪ ﺳﺮش زدم رو ﺑﺮﻣﯽ ﮔﺮدوﻧﻢ ﺗﻮ ﮐﯿﺴﻪ اش، ﻫﻤﻮن ﮐﯿﺴﻪ ﻫﺎي ﺳﻔﯿﺪي ﮐﻪ‬ ‫ﭼﻨﺪ ﺗﺎ ﺳﺎﻧﺪوﯾﭻ ﺳﻮﺳﯿﺲ ﻗﺮﻣﺰ رﻧﮓ از روش ﺑﻪ آدم ﻟﺒﺨﻨﺪ اﺣﻤﻘﺎﻧﻪ ﻣﯽ زﻧﻦ.‬ ‫
- ﺑﺎﺑﺎت ﻫﻨﻮزم ﺷﺎﮐﯿﻪ ﻧﻪ؟‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي ﻣﯽ زﻧﻪ.‬ ‫
- وﻟﺶ ﮐﻦ؛ اون ﻫﯿﭻ وﻗﺖ راﺿﯽ ﻧﻤﯽ ﺷﻪ.‬ ‫ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎي ﻣﻬﺮﺑﻮن و دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﯿﺶ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﻣﯿﻨﺪازم و ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺘﻢ ﻧﮕﺎه ﻣﯽ ﮐﻨﻢ.‬ ‫
- ﻣﻦ ﺑﺮم ﺳﯿﺎ. دﯾﮕﻪ داره دﯾﺮ ﻣﯽ ﺷﻪ.‬ ‫اﺧﻤﺎش ﻣﯽ ره ﺗﻮ ﻫﻢ.‬ ‫
- ﺑﺎزم ﻣﯽ ﺧﻮاي ﺑﺮي اون ﺟﺎ؟!‬ ‫زﻫﺮ ﺧﻨﺪ ﻣﯽ زﻧﻢ.‬ ‫
- ﻣﮕﻪ ﭼﺎره اي ﻫﻢ دارم.‬ ‫ﮐﻼﻓﻪ ﻣﯿﺸﻪ.‬ ‫
- اﯾﻦ ﭼﻪ ﺑﺎزﯾﻪ؟! دﺧﺘﺮ داري ﺧﻮدت رو از ﺑﯿﻦ ﻣﯽ ﺑﺮي. از اﯾﻦ ﺟﺎ ﺗﺎ اون ﺟﺎ رو ﻫﺮ ﺷﺐ ﻫﺮ ﺷﺐ ﻃﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ. ﮔﺎﻫﯽ ﻫﻢ ﮐﻪ‬ ‫ﺑﺮات ﺑﺎزي در ﻣﯿﺎرن. ﻣﮕﻪ ﺟﻮﻧﺖ رو از ﺳﺮ راﻫﺖ آوردي؟ ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﮐﻪ ﻧﺼﻒ ﺷﺐ ﺑﺮﻣﯽ ﮔﺮدي ﺧﻮﻧﻪ.‬ ‫
- اون ﺳﺎﻋﺖ ﻧﺼﻔﻪ ﺷﺒﻪ؟!‬ ‫
- ﻧﯿﺴﺖ؟ ﯾﺎزده ﺷﺐ ﺑﺮاي ﯾﻪ دﺧﺘﺮ ﺗﻨﻬﺎي ﺑﯿﺴﺖ و دو، ﺑﯿﺴﺖ و ﺳﻪ ﺳﺎﻟﻪ ﻧﺼﻒ ﺷﺐ ﻧﯿﺴﺖ؟!‬ ‫ﺟﻮاﺑﯽ ﻧﺪارم ﮐﻪ ﺑﺪم. ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ، واﻗﻌﺎ ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ. ﻧﮕﺮاﻧﯽ ﻫﺎي ﺧﻮدش، ﮔﻠﻨﺎر، ﻧﮕﺮاﻧﯽ ﻫﺎي ﻫﻤﻪ ﺑﻪ ﺟﺎﺳﺖ، اﻣﺎ ﮐﺎر ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﻪ‬ ‫ﺟﺎﺳﺖ؛ ﻣﺠﺒﻮرم، ﯾﻪ اﺟﺒﺎر زﯾﺒﺎ.‬ ‫ﻣﯽ ﭼﺮﺧﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ و ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﯽ زﻧﻢ.‬ ‫
- ﺳﯿﺎ اﺧﻤﺎت رو ﺑﺎز ﮐﻦ. ﻣﺠﺒﻮرم، ﻣﯽ ﻓﻬﻤﯽ؟‬ ‫
- ﻧﻪ ﻧﻤﯽ ﻓﻬﻤﻢ، ﻧﻤﯽ ﻓﻬﻤﻤﺖ.‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺗﻠﺨﯽ ﻣﯽ زﻧﻢ.‬ ‫
- اﻣﯿﺪوارم ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻧﻔﻬﻤﯽ.‬ ‫***‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﻣﺘﺮو ﺷﻠﻮﻏﻪ، اﻟﺒﺘﻪ ﺑﻪ ﺷﻠﻮﻏﯽ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻧﯿﺴﺖ. ﺻﻨﺪﻟﯽ ﭘﯿﺪا ﻣﯽ ﮐﻨﻢ و ﻣﯽ ﺷﯿﻨﻢ. ﺳﺮم رو ﺑﻪ ﺷﯿﺸﻪ ﭘﺸﺖ ﺗﮑﯿﻪ ﻣﯽ دم و ﻧﻔﺲ‬ ‫ﻋﻤﯿﻘﯽ ﻣﯽ ﮐﺸﻢ. ﺑﻐﻞ دﺳﺘﻢ ﺧﺎﻧﻮم ﻧﺴﺒﺘﺎ ﻣﺴﻦ و ﭼﺎﻗﯿﻪ ﮐﻪ ﻏﺮﻗﻪ ﺗﻮي ﮐﺘﺎب ﻣﻔﺎﺗﯿﺢ ﺗﻮي دﺳﺘﺶ. ﺗﻮي دﻟﻢ ﻟﺒﺨﻨﺪي ﻣﯽ زﻧﻢ. ﯾﺎد‬ ‫ﮐﺘﺎب ﻣﻔﺎﺗﯿﺢ ﺑﻨﻔﺶ رﻧﮕﯽ ﮐﻪ ﺑﺮاي ﻣﺎدر ﺧﺮﯾﺪه ﺑﻮدم ﻣﯿﻮﻓﺘﻢ. ﮐﺘﺎﺑﯽ ﮐﻪ ﻣﺎدر ﺑﺎ درﯾﺎﻓﺘﺶ اﺷﮏ ﺗﻮي ﭼﺸﻤﺎش ﺟﻤﻊ ﺷﺪ و ﺑﻌﺪ‬ ‫ﮔﻔﺖ: "دﺧﺘﺮ رﻧﮓ از اﯾﻦ ﺳﻨﮕﯿﻦ ﺗﺮ ﻧﺒﻮد؟!"‬ ‫ﺧﻮب رﻧﮓ ﺳﻨﮕﯿﻦ ﺗﻌﺮﯾﻔﺶ ﺑﺎ رﻧﮓ ﺳﺒﮏ ﻓﺮق ﻣﯽ ﮐﺮد. ﮐﻼ آدم ﻫﺎ ﻫﻢ ﺳﻨﮕﯿﻦ و ﺳﺒﮏ دارن. ﺑﻪ دﺧﺘﺮ اﺧﻢ آﻟﻮدي ﮐﻪ ﮐﺘﺎب‬ ‫زﺑﺎﻧﺶ رو ﻣﺤﮑﻢ ﺑﻐﻞ ﮐﺮده ﺑﻮد ﻧﮕﺎﻫﻢ اﻓﺘﺎد. ﻣﺜﻼ اﯾﻦ ﺧﺎﻧﻮم ﺳﻨﮕﯿﻨﻪ، اﻣﺎ اون ﯾﮑﯽ ﺧﺎﻧﻮم ﮐﻪ ﺗﻮ آﯾﻨﻪ دﺳﺘﯽ داره ﺑﻪ ﺧﻮدش ﻟﺒﺨﻨﺪ‬ ‫ﻣﯽ زﻧﻪ ﺳﺒﮑﻪ؟‬ ‫ﭼﺸﻢ از ﻣﺮدم ﮔﺮﻓﺘﻢ. ﻫﻤﻪ ﺗﻨﻢ درد ﻣﯽ ﮐﺮد، ﮔﻠﻮم از ﻫﻤﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ. ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺑﯿﻤﺎر ﻣﯽ ﺷﺪم؛ ﺗﻤﺮﯾﻦ داﺷﺘﯿﻢ و ﺑﻌﺪ اﺟﺮا. ﮐﯿﻒ ﭘﻮﻟﻢ رو‬ ‫ﺑﺎز ﮐﺮدم. دو ﺗﺎ اﺳﮑﻨﺎس ده ﺗﻮﻣﻨﯽ. اﺧﻤﺎم در ﻫﻢ ﺷﺪ. ﺗﺎ ﭘﺎﯾﺎن ﺗﻤﺮﯾﻦ ﻫﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎ ﺣﺪاﮐﺜﺮ ﺷﺶ ﺗﺎ از اﯾﻦ ﻫﺎ ﺳﺮ ﻣﯽ ﮐﺮدم و اﯾﻦ‬ ‫ﯾﻌﻨﯽ ﻓﺎﺟﻌﻪ. ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻪ ﮔﻮﺷﺖ ﻧﺒﻮد؛ ﻣﻬﻢ ﻫﻢ ﻧﺒﻮد، اﻟﺒﺘﻪ ﻃﯽ ﻣﯽ ﺷﺪ. ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﮐﯿﻔﻢ رو ﺑﺒﻨﺪم ﮐﻪ ﭼﺸﻤﻢ ﺑﻪ ﻋﮑﺲ ﻫﺎﯾﯽ ﺧﻮرد ﮐﻪ‬ ‫ﺑﻬﻢ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﯽ زدن. ﮔﻠﻨﺎر ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣﯽ ﺧﻨﺪﯾﺪ و ﻣﯽ ﮔﻔﺖ ﮐﯿﻒ ﭘﻮل ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ آﻟﺒﻮﻣﻪ! ﮔﻠﻨﺎر ﭼﻪ ﻣﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻣﺠﺒﻮرم ﺑﻪ‬ ‫ﺣﻤﻞ اﯾﻦ آﻟﺒﻮم.‬ ‫آﻫﯽ ﮐﺸﯿﺪم و ﮐﯿﻔﻢ رو ﺑﺴﺘﻢ. ﻗﻄﺎر ﻣﺘﺮو ﺧﻨﮏ ﺑﻮد و اﯾﻦ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯽ ﺷﺪ ﺑﺪﺟﻮر ﺧﻮاﺑﻢ ﺑﯿﺎد. از زﯾﺮ ﭼﺸﻤﻢ ﺗﺒﻠﯿﻎ ﻣﻮﺑﺎﯾﻞ ﻧﻮﮐﯿﺎ ﮐﻪ‬ ‫ﺑﻪ ﺻﻮرت ﯾﻪ ﺳﺮي ﻧﮕﺎﺗﯿﻮ ﭘﺸﺖ ﻫﻢ ﻣﺜﻞ اﻧﯿﻤﯿﺸﻦ رو دﯾﻮار ﺗﻮﻧﻞ ﻣﺘﺮو ﻣﯽ اﻓﺘﺎد ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم.‬ ‫"اﺳﺘﻔﺎده از ﻫﻨﺮ ﻫﻔﺘﻢ، ﻫﻤﯿﺸﻪ، ﻫﻤﻪ ﺟﺎ. " ﺻﺪاي اﺳﺘﺎد اﻣﯿﺮي ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﻮ ﮔﻮﺷﻢ ﻣﯽ ﭘﯿﭽﯿﺪ.‬ ‫ﻟﮕﺪ ﻣﺤﮑﻤﯽ ﺑﻪ در ﻓﻠﺰي زدم.‬ ‫
- اَه اَه اَه!‬ ‫ﺳﻪ ﺑﺎر ﺗﮑﺮار اَه ﺑﻪ ﺗﻤﺎم وﻗﺎﯾﻊ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻋﺖ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻫﻢ دﻟﻢ رو ﺧﻨﮏ ﻧﮑﺮد. اﺻﻼ ﭼﻪ ﻃﻮر ﻣﻤﮑﻦ ﺑﻮد ﺑﺸﻪ اﯾﻦ دل آﺗﯿﺶ ﮔﺮﻓﺘﻪ‬ ‫ﻣﻦ رو ﺧﻨﮏ ﮐﺮد. ﮐﻠﯿﺪ رو ﭼﺮﺧﻮﻧﺪم و در رو ﺑﺎز ﮐﺮدم. در رو ﺑﺎ ﺻﺪا ﺑﺴﺘﻢ، ﺑﺪون رﻋﺎﯾﺖ ﮐﺴﯽ. ﺗﮑﯿﻪ دادم ﺑﻪ دﯾﻮار ﺷﺎﻟﻢ رو از‬ ‫ﺳﺮم ﮐﻨﺪم؛ اﯾﻦ ﮐﺎر ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﻣﻮﻫﺎي ﻓﺮم ﺑﯿﺸﺘﺮ در ﻫﻢ ﺑﺮه.‬ ‫
- ﺑﻪ ﺟﻬﻨﻢ!‬ ‫ﺑﻪ ﺟﻬﻨﻢ ﺑﻠﻨﺪ دﯾﮕﻪ اي ﮔﻔﺘﻢ. ﺷﺎﻟﻢ رو اﻧﺪاﺧﺘﻢ روي ﻧﺮده ﻫﺎي ﻗﺪﯾﻤﯽ آﭘﺎرﺗﻤﺎن ﺑﻪ ﻫﻤﻮن ﻧﺮده ﻫﺎي ﮔﻞ و ﺑﻠﺒﻠﯽ ﮐﻪ ﯾﻪ زﻣﺎﻧﯽ‬ ‫زﯾﺒﺎ ﺑﻮدن. ﭘﺎﻫﺎم ذوق ذوق ﻣﯽ ﮐﺮد، از ﺻﺒﺢ ﺳﺮ ﭘﺎ ﺑﻮدم. ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﮐﻔﺶ ﻫﺎي آل اﺳﺘﺎرم اﻧﺪاﺧﺘﻢ و در اﻣﺘﺪاد اون ﻫﺎ ﭼﺸﻤﻢ‬ ‫اﻓﺘﺎد ﺑﻪ ﻣﻮزاﯾﯿﮏ ﻫﺎي ﺳﻔﯿﺪ و ﺳﯿﺎه ﮐﻒ ﺧﻮﻧﻪ، ﻫﻤﻮن ﻣﻮزاﯾﯿﮏ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﯾﻪ زﻣﺎﻧﯽ ﺗﻮ اوج ﮐﻮدﮐﯽ ﺟﺎي ﺑﺎزي ﻣﺎ ﺑﻮد ﺑﺮاي ﻟﯽ‬ ‫ﻟﯽ.‬ ‫ﯾﮏ ﺑﺎر دﯾﮕﻪ ﺑﺎ ﻣﺸﺖ ﮐﻮﺑﯿﺪم ﺑﻪ دﯾﻮار. ﺣﺘﯽ اﻧﺪﮐﯽ ﻫﻢ از ﺧﺸﻤﻢ ﮐﻢ ﻧﺸﺪ.‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺮ و ﺻﺪا راه اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﻻي در آﭘﺎرﺗﻤﺎن ﻃﺒﻘﻪ ﻫﻤﮑﻒ ﺑﺎز ﺷﺪ. دو ﺗﺎ ﭼﺸﻢ آﺑﯽ ﻣﻬﺮﺑﻮن ﭼﺸﻢ‬ ‫دوﺧﺘﻦ ﺑﻪ ﻣﻦ. ﺗﻮ ﺗﺎرﯾﮑﯽ ﺳﻌﯽ داﺷﺘﻦ ﺗﺸﺨﯿﺼﻢ ﺑﺪن. دﺳﺘﺶ رو ﺑﺮد ﺑﻪ ﺳﻤﺖ دﯾﻮار و ﮐﻠﯿﺪ رو زد. روﺷﻨﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﭘﺨﺶ‬ ‫ﺷﺪ. ﺑﺎ دﯾﺪﻧﻢ اﺧﻢ ﻫﺎش از ﻫﻢ ﺑﺎز ﺷﺪ.‬ ‫
- ﻫﻤﺮاز ﺗﻮﯾﯽ؟!‬ ‫ﭼﻪ ﻗﺪر ﻟﻬﺠﻪ ﺑﺎ ﻣﺰه و ﺷﯿﺮﯾﻨﺶ رو دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ. ﺑﺎ ﺑﻐﻀﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﺮاه ﺗﻤﺎم اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺘﻢ ﺑﻮد.‬ ‫
- ﺑﻠﻪ ﻣﻨﻢ.‬ ‫
- ﺳﻼم. ﭼﺮا اون ﺟﺎﯾﯽ؟! ﭼﺮا اﻧﻘﺪر ﭘﮑﺮي؟!‬ ‫
- داﺳﺘﺎن ﻫﻤﯿﺸﮕﯽ.‬ ‫اﯾﻦ داﺳﺘﺎن ﺑﻪ ﻗﺪري ﺗﮑﺮاري ﺑﻮد، ﺑﻪ ﻗﺪري ﮐﻪ ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ دﯾﮕﻪ از ﺑﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد. ﺳﺮش رو ﺑﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﺗﺎﺳﻒ ﺗﮑﻮن داد.‬ ‫
- ﺑﯿﺎ ﻏﺬا ﺣﺎﺿﺮ دارم ﺑﺨﻮر.‬ ‫ﻣﺨﺎﻟﻔﺘﻢ ﺑﺎﻫﺎش ﺳﻮدي ﻧﺪاﺷﺖ. ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻮد، ﻣﺜﻞ ﻣﻦ، دوﺳﺘﻢ داﺷﺖ ﻣﺜﻞ ﻣﻦ. ﯾﻪ روزي روزﮔﺎري ﺗﻮ ﺷﺮاﯾﻂ ﻣﺘﻔﺎوت ﺳﺮﮔﺮﻣﯽ و‬ ‫ﺷﻐﻠﺶ ﻫﻢ ﻣﺜﻞ ﻣﻦ ﺑﻮد.‬ ‫ﮐﻔﺶ ﻫﺎم رو در آوردم و ﻫﻤﺮاﻫﺶ ﺷﺪم.‬ ‫
- ﻣﺮغ ﻋﺸﻘﺎت ﺧﻮاﺑﯿﺪن ﻣﺎدام؟‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زد.‬ ‫
- اوﻧﺎ ﻫﻢ از درد ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﻣﻦ ﺑﯽ ﺳﺮ ﺻﺪا ﺷﺪن دﺧﺘﺮﮐﻢ.‬ ‫در و دﯾﻮار ﺧﻮﻧﻪ ﺣﺘﯽ ﺑﻮي ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﻣﯽ داد. ﻣﺎدام ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ ارﻣﻨﯽ دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﯽ ﻣﻦ ﺑﺎ اون ﻫﯿﮑﻞ ﺗﭙﻞ و ﻣﻮﻫﺎي ﯾﻪ دﺳﺖ ﺳﻔﯿﺪ و‬ ‫ﻟﻬﺠﻪ دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﯿﺶ. رو ﻣﯿﺰ ﻧﺎﻫﺎر ﺧﻮري ﮐﺎﺳﻪ اي ﮔﺬاﺷﺖ.‬ ‫
- ﮔﺮﺳﻨﻪ اي ﺑﺨﻮر. ﺑﻮرش* ﭘﺨﺘﻢ.‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻇﺮف اﻧﺪاﺧﺘﻢ. ﻏﺬاي ﻣﻮرد ﻋﻼﻗﻪ ام ﻧﺒﻮد، اﻣﺎ ﭼﺎره اي ﻫﻢ ﻧﺒﻮد.‬ ‫ﻣﺎدام دﺳﺖ ﻫﺎي ﺗﭙﻞ و ﺳﻔﯿﺪش ﮐﻪ ﻫﻨﻮز ﺣﻠﻘﻪ ازدواﺟﺶ رو ﺗﻮ اﻧﮕﺸﺘﺶ داﺷﺖ و ﭘﺮ از ﻟﮑﻪ ﻫﺎي ﻗﻬﻮه اي رﻧﮓ دوره ﭘﯿﺮي ﺑﻮد‬ ‫روي دﺳﺘﻢ ﮔﺬاﺷﺖ.‬ ‫
- ﺧﺪا ﺧﻮدش ﺟﻮاﺑﺶ رو ﻣﯽ ده.‬ ‫ﻗﺎﺷﻘﯽ از ﻏﺬا رو ﺗﻮي دﻫﻨﻢ ﮔﺬاﺷﺘﻢ. ﻣﻬﻢ ﻧﺒﻮد ﮐﻪ اﯾﻦ ﻏﺬا رو دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ، ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل ﺑﻌﺪ از ﻣﺪت ﻫﺎ ﻏﺬاي ﮔﺮم ﺧﻮﻧﮕﯽ‬ ‫وارد ﺑﺪﻧﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد.‬ ‫ﻣﺎدام ﯾﻪ ﺻﻔﺤﻪ ﻗﺪﯾﻤﯽ از دﻟﮑﺶ رو ﺗﻮي دﺳﺘﮕﺎه ﮔﺬاﺷﺖ و روي ﺻﻨﺪﻟﯽ ﻧﻨﻮﯾﯽ ﻧﺸﺴﺖ و ﺑﺎﻓﺘﻨﯿﺶ رو ﺑﻪ دﺳﺘﺶ ﮔﺮﻓﺖ.‬ ‫
- ﺑﭽﻪ ﺑﻮدي، ﺗﺎزه ﻣﯽ رﻓﺘﯽ ﮐﻼس اول، ﻫﻤﻮن روزاﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻣﻘﻨﻌﻪ ﺳﻔﯿﺪ ﭼﻮﻧﻪ دارت از ﺗﻪ ﮐﻮﭼﻪ ﺧﻨﺪه ﮐﻨﺎن ﻣﯿﻮﻣﺪي ...‬ ‫ﺑﺎ ﺧﻨﺪه اﺿﺎﻓﻪ ﮐﺮدم.‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- ﻫﻤﻮن روزاﯾﯽ ﮐﻪ ﭼﻮﻧﻪ ﻣﻘﻨﻌﻪ ام ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻓﺮق ﺳﺮم ﺑﻮد؟‬ ‫رﯾﺰ ﺧﻨﺪﯾﺪ.‬ ‫
- آره ﻫﻤﻮن روزا ﻣﯽ ﻧﺸﺴﺘﯿﻢ ﺑﺎ ﻣﺎدرت ﺑﺮاي زﻣﺴﺘﻮﻧﺖ ژاﮐﺖ ﻣﯽ ﺑﺎﻓﺘﯿﻢ ...‬ ‫ﻫﻤﻮن روزاﯾﯽ ﮐﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﻫﻨﻮز ﺑﺮاي ﻣﻦ ﯾﻪ زﯾﺮ ﯾﻪ رو ﻧﺒﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮد، ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺑﺎﻓﺖ رو داﺷﺖ.‬ ‫اﺷﮏ ﺗﻮي ﭼﺸﻤﻢ رو ﻋﻘﺐ زدم.‬ ‫
- ﻧﮕﻔﺘﻢ ﺑﻐﺾ ﮐﻨﯽ. ﻏﺬات رو ﺑﺨﻮر، ﺑﺮات ﺧﻮﺑﻪ. داري ﺑﺎ ﺧﻮدت ﭼﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ ﻫﻤﺮاز؟‬ ‫ﺑﺎ ﺧﻮدم ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم ﺗﻮ اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ، ﺑﻪ ﭼﻨﺪ ﺻﺪا، ﺑﺎ ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻦ ﻣﺨﺘﻠﻒ دﻗﯿﻘﺎ ﻫﻤﯿﻦ ﺳﻮال رو از ﻣﻦ ﭘﺮﺳﯿﺪه ﺑﻮدﻧﺪ؟‬ ‫ﺷﺎﻧﻪ ام رو ﺑﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﺑﺎﻻ اﻧﺪاﺧﺘﻢ. ﭼﺸﻤﺎي آﺑﯿﺶ ﭘﺮ از ﺑﻐﺾ ﺷﺪ. ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻫﻤﻪ دﻗﯿﻘﺎ ﻫﻤﯿﻦ ﺟﻮاب رو داده ﺑﻮدم.‬ ‫***‬ ‫ﮐﻔﺶ ﻫﺎم رو ﻧﭙﻮﺷﯿﺪم، ﭘﺎم رو ﮐﺮدم ﺗﻮش و ﮐﯿﻔﻢ رو روي دوﺷﻢ اﻧﺪاﺧﺘﻢ و ﺻﻮرت ﻣﺎﻫﺶ رو ﺑﻮﺳﯿﺪم.‬ ‫
- ﻣﺮﺳﯽ ﻣﺎدام.‬ ‫دﺳﺘﺎي ﭼﺮوك ﺧﻮردش رو ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﮔﻮﻧﻪ ام آورد و ﻟﻤﺲ ﮐﺮد.‬ ‫
- ﻧﮑﻦ ﻫﻤﺮاز، ﻧﮑﻦ، ﺧﺪا ﺧﻮدش ﺟﻮاﺑﺶ رو ﻣﯽ ده.‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم و ﺑﺎ ﺷﯿﻄﻨﺖ ذاﺗﯽ ﻫﻤﯿﺸﮕﯿﻢ ﮔﻔﺘﻢ:‬ ‫
- ﺧﯿﻠﯽ دوﺳﺖ دارم ﺑﺎ اﯾﻦ ﺧﺪا ﯾﻪ ﺟﻠﺴﻪ ﺑﺤﺚ و ﮔﻔﺘﮕﻮ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ.‬ ‫ﺻﻠﯿﺒﯽ روي ﺳﯿﻨﻪ اش ﮐﺸﯿﺪ.‬ ‫
- از دﺳﺖ ﺗﻮ! آدم ﺑﺎ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺷﻮﺧﯽ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻪ!‬ ‫***‬ ‫دﺳﺘﻢ رو ﮔﺬاﺷﺘﻢ زﯾﺮ ﺳﺮم و زل زدم ﺑﻪ ﺳﻘﻒ، ﺗﻮ ﺳﮑﻮﺗﯽ ﮐﻪ ﮔﻪ ﮔﺎه ﺑﺎ ﺻﺪاي اﮔﺰوز ﯾﻪ ﻣﻮﺗﻮر ﺷﮑﺴﺘﻪ ﻣﯽ ﺷﺪ ﺑﺪ ﺟﻮر ﺧﺴﺘﻪ‬ ‫ﺑﻮدم. ﺗﻮ ﺷﯿﺶ و ﺑﺶ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﻣﻮﻧﺪه ﻣﻮﻧﺪه ﺑﻮدم. "ﭼﺮا اﯾﻦ ﻃﻮر ﻣﯽ ﮐﺮد؟ ﭼﺮا ﻧﻤﯽ ذاﺷﺖ ﺑﺒﯿﻨﻤﺸﻮن؟ ﭼﺮا ﺑﺎﯾﺪ ﻫﺮ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ﯾﻪ‬ ‫ﺑﺎر ﺑﺎ ﻣﻦ اﯾﻦ ﮐﺎر رو ﻣﯽ ﮐﺮد؟"‬ ‫ﺑﻪ ﭘﻬﻠﻮ ﭼﺮﺧﯿﺪم. ﺑﻪ ﻋﮑﺲ ﺧﻨﺪاﻧﺸﻮن روي ﻣﯿﺰ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺗﺨﺘﻢ، ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﯽ زدن ﮔﻔﺘﻢ:‬ ‫
- ﻗﻮل ﻣﯽ دم ﺑﻬﺘﻮن، ﻗﻮل ﻣﯽ دم ﺧﯿﻠﯽ زودﺗﺮ از اون ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﻓﮑﺮش رو ﺑﮑﻨﯿﻦ ﺑﯿﺎرﻣﺘﻮن ﭘﯿﺶ ﺧﻮدم.‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺑﻪ آرزوي ﺧﻮدم زدم.‬ ‫زﯾﺮ ﻟﺐ آواز ﻣﯽ ﺧﻮﻧﺪ و ﺑﺎ ﻗﺎﺷﻖ ﻏﺬاي ﺗﻮي ﻇﺮف روﯾﯽ روي ﮔﺎز رو ﻫﻢ ﻣﯽ زد. روي دوﺷﺶ ﯾﻪ ﺣﻮﻟﻪ اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮد. ﮔﺎﻫﯽ ﺑﺎ‬ ‫آﻫﻨﮓ زﯾﺮ ﻟﺒﺶ ﯾﻪ ﻗﺮ ﻫﻢ ﻣﯿﻮﻣﺪ.‬ ‫
- ﺣﺎﺿﺮ ﻧﺸﺪ ﺳﯿﺎ؟ دل و رودﻣﻮن ﺗﻮ ﺷﮑﻤﻤﻮن ﺑﻪ ﻫﻢ رﺣﻢ ﻧﮑﺮدن!‬ ‫ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﭘﺸﺖ.‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- ﮔﻠﻨﺎر ﺑﺪﺟﻮر ﺷﮑﻤﻮﯾﯽ!‬ ‫ﮔﻠﻨﺎر ﺗﮑﻪ ﮐﻮﭼﯿﮑﯽ از ﻧﺎن ﻟﻮاش ﺑﺮﺷﺘﻪ روي ﻣﯿﺰ رو ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ ﭘﺮﺗﺎب ﮐﺮد.‬ ‫
- واي ﮔﻠﻨﺎر ﻋﺠﺐ ﺗﻨﺒﯿﻪ ﺑﺪي! ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﯽ ﺗﻨﺒﯿﻪ ﺑﺪﻧﯽ ﮐﻮدك ﻣﻨﺴﻮخ ﺷﺪه؟ دﺧﺘﺮ ﭼﺮا زﻣﯿﻦ رو ﮐﺜﯿﻒ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ آﺧﻪ؟‬ ‫ﮔﻠﻨﺎر ﻟﺒﺨﻨﺪي زد.‬ ‫
- ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ. اﻋﺼﺎﺑﻢ رو ﮐﻪ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﯽ رﯾﺰه، ﻫﺮ ﭼﯽ دم دﺳﺘﻢ ﺑﺎﺷﻪ ﭘﺮت ﻣﯽ ﮐﻨﻢ، ﭼﻪ ﻧﻮن، ﭼﻪ ﭼﺎﻗﻮ.‬ ‫ﺳﯿﺎوش ﮐﻪ ﺑﺎ ﺣﻮﻟﻪ دور ﮔﺮدﻧﺶ ﻇﺮف رو ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد، ﺻﺎف ﮔﺬاﺷﺘﺶ روي ﻧﻮن وﺳﻂ ﻣﯿﺰ ﺑﺎ در آوردن اداي ﻟﻬﺠﻪ ﻓﺮاﻧﺴﻮي.‬ ‫
- ﻏﺬاي ﻣﺨﺼﻮص ﺳﺮ آﺷﭙﺰ. ﮔﻮﺟﻪ ﻓﺮﻧﮕﯽ ﺑﺎ ﺳﺲ ﺗﺨﻢ ﻣﺮغ و ﭘﻨﯿﺮ ﺟﯿﻨﮕﻮل ﻣﺴﺘﻮن.‬ ‫و ﺑﻌﺪ ﯾﻪ ﺗﻌﻈﯿﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﺎﻻ ﮐﺮد. ﺑﻠﻨﺪ ﺧﻨﺪﯾﺪم.‬ ‫
- دﻟﻘﮏ!‬ ‫
- دﻟﻘﮑﯿﻢ دﯾﮕﻪ ﺑﺎﻧﻮ. ﯾﻪ ﻋﻤﺮه ﺳﺮﮔﺮﻣﯽ ﻣﺎ ﭼﯿﻪ؟‬ ‫ﺑﻠﻨﺪ ﮔﻔﺘﻢ:‬ ‫
- روي ﺻﺤﻨﻪ ﻣﺮدم رو ﺳﺮﮔﺮم ﮐﺮدن.‬ ‫ﺧﻨﺪﯾﺪ و ﻣﻮﻫﺎم رو ﺑﻪ ﻫﻢ رﯾﺨﺖ.‬ ‫ﮔﻠﻨﺎر
- ﻧﮑﻦ ﺳﯿﺎ ﻣﻮﻫﺎش ﻣﯽ رﯾﺰه ﺗﻮ ﻏﺬا، اﻋﺼﺎب ﻧﺪارم.‬ ‫ﺳﯿﺎ در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ داﺷﺖ ﻣﯽ ﻧﺸﺴﺖ.‬ ‫
- ﺑﺮ اﻋﺼﺎب ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﮔﻠﻨﺎر ﺻﻠﻮات.‬ ‫ﻟﻘﻤﻪ اي رو ﺑﻪ دﻫﻨﻢ ﮔﺬاﺷﺘﻢ و ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﯾﻪ دﺳﺘﻪ رﯾﺤﻮن رو ﭼﭙﻮﻧﺪم ﺗﻮ دﻫﻨﻢ. ﻟﻘﻤﻪ ام رو ﮐﻪ ﻗﻮرت دادم، ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻫﺮ دوﺷﻮن‬ ‫ﮐﺮدم. ﻟﺒﺨﻨﺪ روي ﻟﺒﺸﻮن ﺑﻮد. ﺧﺐ ﺑﻌﺪ از دو روز دوﺑﺎره داﺷﺘﻢ ﻣﯽ ﺧﻨﺪﯾﺪم و ﯾﺎدم ﻫﻢ ﻧﻤﯿﻮﻣﺪ آﺧﺮﯾﻦ ﺑﺎر ﮐﯽ ﻏﺬا ﺧﻮرده ﺑﻮدم.‬ ‫ﻃﻌﻢ ﺗﻨﺪ و ﺗﯿﺰ اﻣﻠﺖ روي ﻣﯿﺰ، ﺑﺪون ﭘﻨﯿﺮ ﺟﯿﻨﮕﻮل ﻣﺴﺘﻮن ﻃﻌﻢ زﻧﺪﮔﯽ ﺑﻮد، ﻃﻌﻢ داﺷﺘﻦ ﯾﻪ ﻫﻢ ﻧﻔﺲ ﺑﺮاي ﻏﺬا ﺧﻮردن.‬ ‫ﮔﻠﻨﺎر
- ﻣﻮش ﻣﻮش داري روز ﺑﻪ روز ﻻﻏﺮﺗﺮ ﻣﯽ ﺷﯽ!‬ ‫ﯾﮑﻢ آب ﻧﻮﺷﯿﺪم.‬ ‫
- و آﯾﺎ اﯾﻦ ﺑﺪ اﺳﺖ؟‬ ‫
- ﺗﺎﺗﺮي ﺣﺮف ﻧﺰن.‬ ‫ﺧﻨﺪﯾﺪم.‬ ‫
- ﺣﺴﻮد ﺧﺎﻧﻮم!‬ ‫ﺳﯿﺎوش ﮐﻪ ﺣﺎﻻ ﮐﻤﯽ ﺟﺪي ﺷﺪه ﺑﻮد.‬ ‫
- ﺧﺪا ازش ﻧﮕﺬره، زﯾﺮ ﭼﺸﻤﺎت ﮔﻮد اﻓﺘﺎده.‬ ‫ﻟﻘﻤﻪ ﺗﻮي دﺳﺘﻢ رو رﻫﺎ ﮐﺮدم روي ﻣﯿﺰ.‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- زﯾﺎد ﺑﻪ اون ﻫﻢ رﺑﻂ ﻧﺪاره ﻫﺎ، ﯾﺎدم ﻧﻤﯿﺎد آﺧﺮﯾﻦ ﺑﺎر ﮐﯽ ﻏﺬا ﺧﻮردم.‬ ‫ﮔﻠﻨﺎر ﮐﻪ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﭼﺸﻤﺎش ﺧﯿﺲ ﺷﺪه ﺑﻮد.‬ ‫
- د ﭼﺮا ﺑﺎ ﺧﻮدت اﯾﻦ ﻃﻮري ﻣﯽ ﮐﻨﯽ؟!‬ ‫
- ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ دﯾﮕﻪ اﯾﻦ ﺳﻮال رو ﺗﮑﺮار ﻧﮑﻨﯿﻦ، ﻫﻤﺶ ﺗﮑﺮار اﯾﻦ ﺳﻮاﻟﻪ.‬ ‫ﺳﯿﺎوش ﺑﺎ ﻗﯿﺎﻓﻪ درﻫﻤﯽ ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻢ اﯾﻦ ﺷﮑﻠﯽ ﻣﯽ ﺷﺪ.‬ ‫
- ﭼﯽ ﮐﺎر ﮐﻨﯿﻢ؟ ﺑﮕﯿﻢ ﺧﯿﻠﯽ دﺳﺘﺖ درد ﻧﮑﻨﻪ؟ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻤﻨﻮن ﮐﻪ داري ﺧﻮدت رو دﺳﺘﯽ دﺳﺘﯽ ﻣﯽ ﮐﺸﯽ؟ د ﭼﺮا ﺗﻮ ﮐﻠﻪ ات ﻧﻤﯽ‬ ‫ره ﻫﻤﺮاز؟ ﺗﻮ وﻇﯿﻔﻪ اي ﻧﺪاري.‬ ‫ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺷﺪم. ﺑﺮاي ﻣﻦ ﻫﻢ ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ دﯾﺮ اﺗﻔﺎق ﻣﯽ اﻓﺘﺎد، اون ﻫﻢ از دﺳﺖ ﮐﯽ؟ ﺳﯿﺎوش؟ اﻣﺎ اﯾﻦ ﺑﺎر ﺣﻘﯿﻘﺘﺎ ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺷﺪم.‬ ‫
- ﺳﯿﺎوش ﻣﻌﻨﯽ ﺣﺮﻓﺖ رو ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﯽ ﺷﯽ اﺻﻼ؟! ﻣﺮد ﺣﺴﺎﺑﯽ اوﻧﺎ ﺗﻨﻬﺎ ﯾﺎدﮔﺎري ﻫﺎي ﻣﻨﻦ، ﻣﻦ ﻫﯿﭽﯽ ﻧﺪارم ﺑﺪون اوﻧﺎ.‬ ‫ﮔﻠﻨﺎر
- ﻣﻮﺷﯽ ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﻧﺸﻮ، ﺳﯿﺎ ...‬ ‫ﺳﯿﺎوش ﭘﺮﯾﺪ وﺳﻂ ﺣﺮﻓﺶ.‬ ‫
- ﺗﻮ ﻟﻄﻔﺎ دﺧﺎﻟﺖ ﻧﮑﻦ ﮔﻠﯽ.‬ ‫ﺑﺮاق ﺷﺪ ﺗﻮي ﭼﺸﻤﺎم.‬ ‫
- ﻣﻦ ﻧﮕﻔﺘﻢ ﺑﯽ ﺧﯿﺎﻟﺸﻮن ﺷﻮ، ﮔﻔﺘﻢ در ﺣﺪي وﻗﺖ و اﻧﺮژي ﺑﺬار ﮐﻪ ﻧﺮﻣﺎﻟﻪ، ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎﺷﻪ. ﻧﻪ اﯾﻦ ﻃﻮر، ﻫﺮ روز ﻫﺮ روز، ﻫﺮ ﺷﺐ‬ ‫ﭘﺎ ﻣﯽ ﺷﯽ ﻣﯿﺮي. اون آدم ﻣﺮﯾﺾ اﺣﻮاﻟﻢ ﺑﺮاي اﻧﺘﻘﺎم ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﻫﻨﻮز ﻧﻔﻬﻤﯿﺪم ﭼﯿﻪ، اون ﺑﺮﺧﻮرد ﺑﺎﻫﺎت ﻣﯽ ﮐﻨﻪ. ﻣﯿﺎي دو روز‬ ‫ﻣﯿﻔﺘﯽ. دردم اﯾﻨﻪ. ﯾﻪ ﻧﻈﺮ ﺑﻪ اﻃﺮاﻓﺖ ﺑﻨﺪاز، ﺑﻪ ﺧﻮدت، ﺑﻪ زﻧﺪﮔﯿﺖ.‬ ‫
- اذﯾﺘﺘﻮن ﻣﯽ ﮐﻨﻢ؟‬ ‫
- ﻻ اﻟﻪ اﻻ ا ... دﺧﺘﺮ ﻧﻔﻬﻢ از ﮐﻞ ﮔﻞ ﻟﮕﺪ ﮐﺮدن ﻫﺎي اﯾﻦ ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﻧﺘﯿﺠﻪ رو ﮔﺮﻓﺘﯽ؟!‬ ‫ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎي ﺧﯿﺲ و ﮔﺮد ﺑﺎ ﻣﻈﻠﻮﻣﺎﻧﻪ ﺗﺮﯾﻦ ﺻﻮرت ﻣﻤﮑﻦ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم. ﺳﺮش رو ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺖ.‬ ‫
- اون ﺟﻮري ﻧﮕﺎم ﻧﮑﻦ. ﻫﻤﺮاز از ﺧﻮدم ﺑﺪم ﻣﯿﺎد ﮐﻪ ﺳﺮت داد زدم.‬ ‫ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم رﻓﺘﻢ ﺳﻤﺘﺶ و ﺻﻨﺪﻟﯽ ﮐﻨﺎرش ﻧﺸﺴﺘﻢ.‬ ‫
- ﺳﯿﺎ ﺑﻪ ﺟﺎن ﺧﻮدم، ﻧﺘﯿﺠﻪ اي ﮐﻪ از ﺣﺮﻓﺎت ﮔﺮﻓﺘﻢ اﯾﻨﻪ ﮐﻪ ﯾﻪ ﺳﯿﺎوﺷﯽ ﻫﺴﺖ، ﯾﻪ ﻫﻢ ﺑﺎزي دوره ﮐﻮدﮐﯽ، ﮐﻪ دﻟﺶ ﺑﺮام ﻣﯽ‬ ‫ﺳﻮزه، ﮐﻪ ﻧﮕﺮاﻧﻤﻪ، ﮐﻪ ﻫﺴﺖ، ﮐﻪ وﻗﺖ ﻣﯽ ذاره، ﺑﺎ ﺗﻤﺎم ﻣﺸﮑﻼﺗﯽ ﮐﻪ ﺧﻮدش ﻫﻢ داره ﺑﺎﻫﺎش دﺳﺖ و ﭘﻨﺠﻪ ﻧﺮم ﻣﯽ ﮐﻨﻪ.‬ ‫ﺳﺮش رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮد و ﺑﺎز ﻫﻢ ﻣﻮﻫﺎم رو ﺑﻪ ﻫﻢ رﯾﺨﺖ.‬ ‫
- ﻫﻤﺮاز ﺗﻮ ﺧﯿﻠﯽ ﺣﯿﻔﯽ، ﺑﻪ ﺧﺪا ﺧﯿﻠﯽ ﺣﯿﻔﯽ. ﭼﻄﻮر دﻟﺶ ﻣﯿﺎد؟ ﭼﻄﻮر ﻣﯽ ﺗﻮﻧﻪ اﯾﻦ ﻃﻮري ﺑﭽﺰوﻧﺘﺖ؟‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم؛ ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺗﻠﺦ، ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﭘﺮ از اﻓﺴﻮس، اﻣﺎ ﺑﺎز ﻫﻢ ﻟﺒﺨﻨﺪ زدم.‬ ‫
- ﻫﻤﯿﺸﻪ اﻣﯿﺪي ﻫﺴﺖ ﺳﯿﺎ، ﻫﻤﯿﺸﻪ ﯾﻪ ﻧﻮري ﻫﺴﺖ، ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﯾﻪ ﻧﻮر ﮐﻮﭼﯿﮏ، ﻓﻘﻂ ﺑﺎﯾﺪ ﻟﺒﺨﻨﺪ زد. ﺣﺎﻻ ﻫﻢ ﺑﺮم از ﻏﺬاي‬ ‫ﻣﺨﺼﻮص ﺳﺮ آﺷﭙﺰ ﺑﺨﻮرم ﮐﻪ دﻣﺖ ﮔﺮم ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺷﻤﺰه ﺷﺪه.‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫ﺳﯿﺎ
- ﻫﻤﺮاز ﺑﻬﺖ اﻓﺘﺨﺎر ﻣﯽ ﮐﻨﻢ.‬ ‫***‬ ‫ﭼﺎي رو ﺗﻮ ﻓﻨﺠﻮن ﻫﺎي ﻟﻨﮕﻪ ﺑﻪ ﻟﻨﮕﻪ اي رﯾﺨﺘﻢ ﮐﻪ دوﺳﺘﺸﻮن داﺷﺘﻢ. ﮔﻠﻨﺎر ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد رو ﮔﻠﯿﻢ رو ﺑﻪ روي ﻗﻔﺴﻪ ﻓﯿﻠﻢ ﻫﺎ زل‬ ‫زده ﺑﻮد ﺑﻬﺸﻮن و ﺳﯿﺎوش ﮐﺘﺎب ﺗﺎرﯾﺦ ﺳﯿﻨﻤﺎ دﺳﺘﺶ ﺑﻮد.‬ ‫ﻓﻨﺠﻮن ﻫﺎ رو ﮔﺬاﺷﺘﻢ رو ﻣﯿﺰ ﭼﻮﺑﯽ وﺳﻂ اﺗﺎق و ﺧﻮدم ﻫﻢ ﻧﺸﺴﺘﻢ رو ﻣﺒﻞ و ﺑﻌﺪ ﻇﺮف آﺑﯽ رﻧﮓ ﺳﻔﺎﻟﯽ رو از ﻗﻔﺴﻪ زﯾﺮ ﻣﯿﺰ‬ ‫ﮔﺬاﺷﺘﻢ روي ﻣﯿﺰ ﭘﺮ از ﮔﺰ.‬ ‫ﺳﯿﺎوش
- اﻣﯿﺪ ﺿﯿﺎﺋﯽ ﺑﻬﺖ ﺳﺮ زده؟‬ ‫ﺑﺨﺎر ﭼﺎﯾﻢ رو ﻧﻔﺲ ﮐﺸﯿﺪم.‬ ‫
- آره، از ﮐﺠﺎ ﻓﻬﻤﯿﺪي؟!‬ ‫
- از ﮔﺰ آردي ﻫﺎي روي ﻣﯿﺰ.‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪ زدم.‬ ‫
- اوﻣﺪه ﺑﻮد ﻧﻤﺎﯾﺸﻨﺎﻣﻪ ﺟﺪﯾﺪش رو ﺑﺮام آورده ﺑﻮد، ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺮاش اﺟﺮا ﮐﻨﻢ.‬ ‫ﯾﻪ ﺗﯿﮑﻪ از ﮔﺰ رو ﮔﺬاﺷﺖ ﺗﻮ دﻫﻨﺶ.‬ ‫
- ﮐﺎراش ﺧﻮﺑﻪ.‬ ‫
- ﻣﻦ اﻻن دارم ﺑﺎ ﺳﻬﯿﻞ ﮐﺎر ﻣﯽ ﮐﻨﻢ. دو ﺗﺎ اﺟﺮا ﮐﻪ اﻣﮑﺎن ﭘﺬﯾﺮ ﻧﯿﺴﺖ!‬ ‫ﮔﻠﻨﺎر
- ﺗﻮ رو ﺧﺪا ﺑﺤﺚ ﮐﺎرﺗﻮن رو ﺑﺬارﯾﻦ ﮐﻨﺎر. ﻓﯿﻠﻢ ﺑﺒﻨﯿﻢ؟‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪ زدم.‬ ‫
- ﺗﻮ اون ﻓﯿﻠﻤﺎ ﭼﯿﺰي ﻣﮕﻪ ﺑﺎب ﻃﺒﻊ و ﺳﻠﯿﻘﻪ ﺗﻮ ﻫﺴﺖ؟‬ ‫ﻣﯽ ﻟﺮزﯾﺪم ... اﺷﮏ ﻣﯽ رﯾﺨﺘﻢ ... ﻓﺮﯾﺎد ﻣﯽ زدم ... از ﻋﺸﻘﯽ ﮐﻪ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪه ... از زن ﺑﯽ ﮔﻨﺎﻫﯽ ﮐﻪ ﻓﻘﻂ و ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ‬ ‫ﺷﺎﯾﻌﺎت ﮐﺸﺘﻪ ﻣﯽ ﺷﻪ دﻓﺎع ﻣﯽ ﮐﺮدم ... ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯽ ﮐﺮدم ... و در آﺧﺮ ﺑﺎ ﺗﻌﻈﯿﻤﯽ ﺗﻤﺎم ﺷﺪن ﭘﺮده آﺧﺮ داﺳﺘﺎن رو اﻋﻼم ﮐﺮدم ... و‬ ‫ﺑﯽ دﻗﺖ ﭼﺸﻢ دوﺧﺘﻢ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎن ﺧﺎﮐﺴﺘﺮي و ﺟﺬاﺑﺶ ... ﻓﻘﻂ و ﻓﻘﻂ ﺑﻪ دﻧﺒﺎﻟﻪ ﯾﻪ ﺗﺎﺋﯿﺪﯾﻪ ﺑﻮدم ... ﯾﻪ ﻧﮕﺎه ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ ﺗﺤﺴﯿﻦ ...‬ ‫ﺟﺪي و ﺟﺪي ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد ... ﻋﻮاﻣﻞ ﺻﺤﻨﻪ از ﺗﻤﺮﯾﻦ راﺿﯽ ﺑﻮدن ... دﺳﺖ ﻣﯽ زدن ... اون ﻫﻤﭽﻨﺎن دارﺷﺖ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد ... و‬ ‫ﻣﻦ ﻫﻨﻮز ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺗﺎﺋﯿﺪش ﺑﻮدم ... ﻗﻠﺒﻢ ﺗﻮي ﮔﻠﻮم ﺑﻮد ... ﻗﻄﺮه ﻫﺎي ﻋﺮق از ﮐﻤﺮم ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﯿﺮ ﯾﺨﺖ ...‬ ‫ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﻗﺪ ﺑﻠﻨﺪ و ﭘﺮ ﻧﻔﻮذه ... دو ﻗﺪم رو ﺑﻪ ﺟﻠﻮ آﻣﺪ. ﮐﻨﺎر ﺳﻬﯿﻞ ﮐﺎرﮔﺮدان ﻫﯿﺠﺎن زدﻣﻮن اﯾﺴﺘﺎد: ﺑﻬﺘﺮﯾﻨﻢ رو ﺑﻬﺖ ﻣﻌﺮﻓﯽ‬ ‫ﮐﺮدم ... ﭼﻮب ﺟﺎدوي ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺗﻮ ﻫﻢ ﺑﻬﺶ ﺧﻮرده ... ﯾﻪ ﺷﺎﻫﮑﺎر ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪه ﺳﻬﯿﻞ ...‬ ‫ﻣﻦ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﭘﺮواز ﮐﻨﻢ ... ﻣﯽ ﺧﻮﺳﺘﻢ ﺑﺮم دﺳﺖ اﺳﺘﺎد اﻣﯿﺮي رو ﺑﺒﻮﺳﻢ ... ﺑﻪ اﯾﻦ ﺷﺎﻫﮑﺎر دﻧﯿﺎي ﺗﺌﺎﺗﺮ ... ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﺮد ﭼﺸﻢ‬ ‫ﺧﺎﮐﺴﺘﺮي 07 ﺳﺎﻟﻪ و ﺟﺬاب ... ﺑﻪ دﺳﺖ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﻫﺮ ﭼﺮوك ﮐﻨﺎر ﭼﺸﻤﺶ ... ﻫﺮ ﺧﻂ وﺳﻂ ﭘﯿﺸﺎﻧﯿﺶ ﺣﺎﺻﻞ ﯾﻪ ﺗﻼش ﺑﯽ وﻗﻔﻪ‬ ‫ﺑﺮاي داﻧﺸﺠﻮ و ﻫﻨﺮه ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫ﻧﺸﺴﺘﻢ روي ﺻﻨﺪﻟﯽ ﺑﻪ ﮔﺮﯾﻤﻢ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم. اوﻟﯿﻦ ﺗﻤﺮﯾﻦ ﺑﺎ ﮔﺮﯾﻢ روي ﺻﺤﻨﻪ اﺻﻠﯽ ﺗﺎﻻر ﺗﺌﺎﺗﺮ ﺷﻬﺮ ... ﻧﻔﺲ ﻧﻔﺲ ﻣﯽ زدم ﻫﻢ‬ ‫ﭼﻨﺎن ... از ﻫﯿﺠﺎن از ﺷﻮر ... و ﺷﺎﯾﺪ از ﺗﻠﺨﯽ ﮐﻪ در ﺑﺎز ﺷﺪ ... ﻫﻤﺒﺎزي ﻣﻌﺮوف و ﺧﻮش ﻗﻠﺒﻢ ﮐﻪ ﯾﻪ ﺳﻮﭘﺮ اﺳﺘﺎر ﻣﻮﻓﻖ و ﺣﺴﺎﺑﯽ‬ ‫دﺧﺘﺮ ﭘﺴﻨﺪه از در داﺧﻞ ﺷﺪ و ﻧﺸﺴﺖ ﮐﻨﺎرم و ﻟﯿﻮان ﮐﺎﻏﺬي ﭘﺮ از ﻧﺴﮑﺎﻓﻪ رو ﺑﻪ دﺳﺘﻢ داد ... ﺗﺸﮑﺮ زﯾﺮ ﻟﺒﯽ ﮐﺮدم ...‬ ‫
- ﻋﺎﻟﯽ ﺑﻮدي ﻫﻤﺮاز ...‬ ‫
- اﯾﻦ رو از ﺷﻤﺎ ﺷﻨﯿﺪن ﭼﻪ ﻗﺪر ﺧﻮﺑﻪ ... واﻗﻌﺎ ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﻪ ﻃﻮر ﺑﺎﺑﺖ ﻫﻤﺮاﻫﯿﺘﻮن ﺗﺸﮑﺮ ﮐﻨﻢ ...‬ ‫
- ﯾﻦ ﺣﺮف رو ﻧﺰن ... اﯾﻦ ﺻﺤﻨﻪ اﻟﺤﻖ و اﻻﻧﺼﺎف ﺳﺎﻟﻬﺎﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎزﯾﮕﺮ زﻧﯽ ﺑﻪ ﻗﺪرت ﺗﻮ ﻧﺪﯾﺪه ... ﺗﻮ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯽ ﺷﯽ ﻣﻦ ﺑﯿﺸﺘﺮ‬ ‫ﺣﺲ ﺑﮕﯿﺮم ... ﯾﻪ ﺟﺎﻫﺎﯾﯽ ﺑﺎورم ﻣﯽ ﺷﻪ ﮐﻪ ﻋﺸﻘﻤﯽ ... ﮐﻪ ﺑﻬﻢ ﺧﯿﺎﻧﺖ ﮐﺮدي ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي از ﺳﺮ ﺷﺮم زدم ... ﮔﻮﻧﻪ ﻫﺎم ﺳﺮخ ﺷﺪ: راﺳﺘﯽ اﮔﺮ ... ﯾﻌﻨﯽ ﺑﺒﺨﺸﯿﺪا اﮔﺮ واﻗﻌﺎ ...‬ ‫ﺑﻪ ﺷﺮﻣﻢ ﺧﻨﺪﯾﺪ: ﺧﻮﺷﻢ ﻣﯿﺎد دﺧﺘﺮ ﺗﻮ ﻫﻨﻮز ﭘﺮ از ﺷﺮﻣﯽ ... اﯾﻦ رو ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺣﻔﻆ ﮐﻨﻦ ... ﺷﺪﯾﺪ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﮐﻮدﮐﺎﻧﻪ ات ﻣﯿﺎد ... ﻣﯽ‬ ‫ﺧﻮاي ﺑﭙﺮﺳﯽ اﮔﻪ دﺧﺘﺮي ﮐﻪ ﻋﺎﺷﻘﺸﻢ ﺑﻬﻢ ﺧﯿﺎﻧﺖ ﮐﻨﻪ ﭼﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ؟‬ ‫ﺑﺎ ﺳﺮ ﺣﺮﻓﺶ رو ﺗﺎﺋﯿﺪ ﮐﺮدم ...‬ ‫
- ﺗﺮﮐﺶ ﻣﯿﮑﻨﻢ ...‬ ‫
- ﻫﻤﯿﻦ ...‬ ‫
- ﻧﺪاﺷﺘﻦ و از دﺳﺖ دادن ﻣﻦ ﺑﺪﺗﺮﯾﻦ ﺗﻨﺒﯿﻪ ...‬ ‫ﺑﻪ ﺧﻮدﭘﺴﻨﺪي ﺻﺎف و ﺻﺎدﻗﺎ ﻧﻪ اش ﺧﻨﺪﯾﺪم: ﺑﺎ ﻣﺰه ﺑﻮد ...‬ ‫
- اﻣﺎ ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺑﻮد ... ﺧﯿﺎﻧﺖ ﺟﻮاﺑﺶ ﻓﻘﻂ و ﻓﻘﻂ ﺟﺪاﯾﯿﯿﻪ ... ﻧﻪ ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ دﯾﮕﻪ اي ... ﺗﻮ ﭼﻪ ﻣﯿﮑﺮدي؟‬ ‫اﯾﻦ ﺳﺌﻮال ﯾﻪ داﺳﺘﺎﻧﯽ ﺑﺲ ﺣﻘﯿﻘﯽ و ﺗﻠﺦ رو ﺑﻪ ﯾﺎدم ﻣﯿﺎره ... داﺳﺘﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﺪ ﺟﻮر ... ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺪ ﺟﻮر ﻗﻠﺐ دﺧﺘﺮي ﭘﺮ از آرزو‬ ‫رو زﺧﻢ زد ... ﭘﻮزﺧﻨﺪي زدم ﺑﻪ ﻃﻌﻢ زﻫﺮ ... ﮔﺮﻓﺖ ﺣﺮﻓﻢ رو ﺑﺎ ﻧﻪ ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﻓﻘﻂ ﻟﯿﻮاﻧﺶ رو ﻣﭽﺎﻟﻪ ﮐﺮد و ﺗﻮي ﺳﻄﻞ اﻧﺪاﺧﺖ: ﺗﻮ‬ ‫ﻫﻨﻮز ﺧﯿﻠﯽ ﺟﻮاﻧﯽ ... ﮐﯽ وﻗﺖ ﻣﯿﮑﻨﯽ ﻋﺎﺷﻖ ﺑﺸﯽ ... ﮐﯽ وﻗﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ ﺧﯿﺎﻧﺖ ﺑﺒﯿﻨﯽ؟‬ ‫
- ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ رو ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﮐﺮد ... ﻣﯽ ﺷﻪ دﯾﺪ ... و ﻫﻢ ﭘﺎي ﮐﺴﯽ زﺟﺮ ﮐﺸﯿﺪ ...‬ ‫
- ﺗﻮ ﻫﻢ ﺑﯽ ﭼﺎره اي ﻫﻤﺮاز ... ﻣﺜﻞ ﻣﻦ ... ﻣﺜﻞ ﻫﺮ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﻣﺜﻞ ﻣﺎﺳﺖ ... ﺗﻮ ﻫﻢ ﺑﺎ ﺣﺲ ﻫﺎت زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯿﮑﻨﯽ و اﯾﻦ ﯾﻌﻨﯽ ذره‬ ‫ذره ﻣﺮدن ... زﻧﺪﮔﯽ ﺗﺮاژدي درد ﻧﺎﮐﯿﻪ ﺑﺮاي ﮐﺴﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺣﺴﺶ ﻣﯿﮑﻨﻦ ... و ﮐﻤﺪي ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻨﺪه داري ﺑﺮاي ﮐﺴﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻓﮑﺮ‬ ‫ﻣﯿﮑﻨﻦ ...‬ ‫ﺷﺎﻟﻢ رور وي ﺳﺮم ﻣﺮﺗﺐ ﮐﺮدم ﻫﻮا ﺗﺎرﯾﮏ ﺷﺪه ﺑﻮد ... ﺳﺎﻋﺖ ﺣﺪود 03:8 ﺑﻮد ... اﻣﺸﺐ ﺗﻤﺮﯾﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﻃﻮﻻﻧﯽ ﺷﺪه ﺑﻮد ﺗﺎ اﺟﺮا‬ ‫ﺑﺎﯾﺪ اﯾﻦ ﺗﻤﺮﯾﻦ ﺑﻪ ﻗﺪري ﺗﮑﺮار ﻣﯽ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻗﻮل اﺳﺘﺎد اﻣﯿﺮي ﺣﺘﯽ ﺻﺤﻨﻪ ﺗﺌﺎﺗﺮ ﻫﻢ ﺗﮏ ﺗﮏ داﯾﻠﻮﮔﻬﺎ رو از ﺣﻔﻆ ﻣﯽ ﺷﺪ ...‬ ‫
- ﻫﻤﺮاز ... ﻫﻤﺮاز ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫ﺻﺪاي ﺳﯿﺎوش ﺑﻮد ﮐﻪ از ﭘﺸﺖ ﺳﺮم ﻣﯽ دوﯾﺪ ... ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم اﻣﺮوز ﭼﻨﺪ ﺷﻨﺒﻪ ... آخ ﯾﮑﺸﻨﺒﻪ ... ﻣﻦ ﭘﺎك ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﺮده ﺑﻮدم ...‬ ‫اﯾﺴﺘﺎدم و ﻟﺒﺨﻨﺪ ﭘﺖ وﭘﻬﻨﯽ ﺑﻬﺶ زدم ﮐﻪ ﺑﺎ اون ﺗﯽ ﺷﺮت آﺑﯽ و ﺷﻠﻮار ﺟﯿﻦ ﭘﺎره اش و ﮐﻮﻟﻪ ﭘﺸﺘﯿﺶ ... و ﻣﻮﻫﺎي ﺑﻠﻨﺪ ﺟﻌﺪ دار‬ ‫و ﻋﯿﻨﮏ ﮐﺎﻣﻼ ﮔﺮد ﺑﻪ ﻗﻮل ﮔﻠﻨﺎر ﻫﺮي ﭘﺎﺗﺮي داﺷﺖ ﻋﺮق رﯾﺰان ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﻣﯽ دوﯾﺪ ...‬ ‫
- دﺧﺘﺮ ﺑﻪ ﭘﺎت ﺟﺖ ﺑﺴﺘﯽ؟ ﭼﺮا اﻧﻘﺪر ﺗﻨﺪ ﺗﻨﺪ راه ﻣﯽ ري؟‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺑﻬﺶ زدم و ﮐﻮﻟﻢ رو روي دوﺷﻢ ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﮐﺮدم ... ﻫﻢ ﻗﺪم ﺷﺪﯾﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﮐﻮﭼﻪ ﭘﺸﺘﯽ ﺗﺌﺎﺗﺮ ﺷﻬﺮ ﮐﺎﻓﻪ ﺗﺌﺎﺗﺮ ...‬ ‫ﺳﯿﺎ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺳﺮ ﺗﺎ ﭘﺎم اﻧﺪاﺧﺖ: ﻗﺮارﻣﻮن ﻋﻤﺮا ﯾﺎدت ﻧﺒﻮد ﻧﻪ؟‬ ‫ﺳﺮم رو ﺑﺎ ﺷﺮم ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻢ: راﺳﺘﺶ رو ﺑﺨﻮاي ﻧﻪ!‬ ‫
- دﻣﺖ ﮔﺮم دﯾﮕﻪ ...‬ ‫دﺳﺘﻢ رو دراز ﮐﺮدم و ﻣﻮﻫﺎش رو ﺑﻬﻢ رﯾﺨﺘﻢ ﮐﻪ دادش در اوﻣﺪ ...‬ ‫
- ﻧﮑﻦ ﺑﭽﻪ ... اوﻧﺠﺎ اﻻن ﭘﺮه ﻟﻌﺒﺘﻪ ... ﺑﺒﯿﻦ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﯽ ﺑﺨﺖ ﻣﻦ رو ﮐﻮر ﮐﻨﯽ دﺧﺘﺮه ﺣﺴﻮد ...‬ ‫از ﺗﻪ دل ﺧﻨﺪﯾﺪم ... ﺧﻨﺪم ﻟﺒﺨﻨﺪي رو ﻟﺒﺶ آورد: اﯾﻦ ﮐﺎره ﻫﻢ ﻧﯿﺴﺘﯽ ﺳﯿﺎ ﺟﻮﻧﻢ ...‬ ‫ﺑﺎ ﭘﻬﻠﻮش ﺿﺮﺑﻪ اي ﺑﻬﻢ زدم ... ﺧﻨﺪﯾﺪم و ﮐﻤﯽ ﺳﺮ ﺟﺎم ﺳﮑﻨﺪري ﺧﻮردم ...‬ ‫در ﮐﺎﻓﻪ ﮐﻪ ﺑﺎز ﺷﺪ ﻫﺠﻮﻣﯽ از ﺑﻮي ﻋﻄﺮو ﺳﯿﮕﺎر و ﻗﻬﻮه ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻤﻮن ﻫﺠﻮم آورد‬ ‫اﻣﯿﺮ از ﭘﺸﺖ دﺧﻞ ﺑﺮاﻣﻮن دﺳﺖ ﺗﮑﻮن داد ﺑﺎ ﺳﺮ ﺳﻼم ﮐﺮدم ...‬ ‫ﭘﺸﺖ ﻣﯿﺰ ﮐﻨﺎر ﭘﻨﺠﺮه ﻧﺸﺴﺘﯿﻢ ﭼﺸﻢ دوﺧﺘﻢ ﺑﻪ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻫﺎي ﭘﺎرك ﺷﺪه ﺗﻮي ﮐﻮﭼﻪ ﺑﻪ دوﺗﺎ ﮔﺮﺑﻪ اي ﮐﻪ روي ﮐﺎﭘﻮت ﻣﺎﺷﯿﻦ‬ ‫ﺧﻮاﺑﯿﺪه ﺑﻮدن‬ ‫دﺧﺘﺮ ﭼﺸﻢ ﺳﺒﺰ ﺑﺎ ﻣﺰه اي ﮐﻪ ﻫﺮ ﭼﻪ ﻗﺪر ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم اﺳﻤﺶ ﯾﺎدم ﻧﻤﯿﻮﻣﺪ و ﻣﻨﺸﯽ ﺻﺤﻨﻪ ﮐﺎر ﻗﺒﻠﯽ ﺳﯿﺎوش ﺑﻮد ﺑﺎ ﺧﻮاﻫﺮش‬ ‫اوﻧﺠﺎ ﺑﻮد ... ﺳﯿﺎوش ﺑﺮاي ﭼﺎق ﺳﻼﻣﺘﯽ ﺳﺮ ﻣﯿﺰﺷﻮن ﻧﺸﺴﺖ ... ﺗﻮ ﻫﻢ ﻫﻤﻪ دود ﺳﯿﮕﺎر و ﺣﺮﻓﻬﺎي روﺷﻨﻔﮑﺮاﻧﻪ ﻃﺒﻘﻪ ﺑﺮژوا‬ ‫ادﻋﺎي دﺧﺘﺮك ﭘﺸﺖ ﺳﺮم ﻣﺒﻨﯽ ﺑﺮ داﻧﺴﺘﻦ ﻓﻠﺴﻔﻪ ﻫﻨﺮ ... ﻏﺮق ﺗﻮ اﻓﮑﺎر ﺧﻮدم ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدم ﮐﻪ اﻣﯿﺮ ﻟﯿﻮان ﺑﺰرﮔﯽ از دﻟﺴﺘﺮ ﺧﻮش‬ ‫رﻧﮓ و ﻃﻼﯾﯽ و ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ ﭼﯿﭙﺲ ﺟﻠﻮم ﮔﺬاﺷﺖ ... ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺑﻬﺶ زدم ...‬ ‫
- ﺳﻬﯿﻞ اﯾﻦ ﺟﺎ ﺑﻮد دﯾﺮوز ﻣﯿﮕﻔﺖ ﻏﻮﻏﺎ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ ...‬ ‫ﺗﮑﻪ اي از ﭼﯿﭙﺲ رو ﺗﻮ دﻫﻨﻢ ﮔﺬاﺷﺘﻢ: داره ﺗﺒﻠﯿﻎ ﮐﺎرش رو ﻣﯽ ﮐﻨﻪ ...‬ ‫ﺧﻨﺪﯾﺪ: ﺗﻮ ﺑﻬﺘﺮﯾﻨﯽ ﺑﺮاي ﻓﻬﻤﯿﺪن اﯾﻦ ﻧﯿﺎزي ﺑﻪ ﺗﺒﻠﯿﻎ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫ﺗﻪ دﻟﻢ ... اون ﺗﻪ ﻣﻬﺎ ﺷﺎد ﻣﯽ ﺷﻪ ... ﺧﻮب ﻣﻦ ﺗﺎزه ﮐﺎرم ... آﻣﺎﺗﻮرم ... ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺟﺪﯾﺪم ... ﺗﻮ اﯾﻦ رواﺑﻂ ﻫﻨﺮي ﮐﻪ ﻣﺜﻞ ﮐﻼف‬ ‫ﺑﻬﻢ ﭘﯿﭽﯿﺪه اﺳﺖ و ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯽ ﺷﻪ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻣﺎ ﺑﺸﻪ ﯾﻪ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﮐﻮﭼﯿﮏ و ﺑﺴﺘﻪ ﮐﻪ ﺟﺰ ﺧﻮدﻣﻮن ﮐﺴﯽ ﺗﻮش راه ﻧﺪاره ... ﻣﻦ ﮐﺴﯽ‬ ‫ﻧﯿﺴﺘﻢ ...‬ ‫ﺳﯿﺎوش ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﺮ ﻟﺐ ﺑﻌﺪ از دل ﮐﻨﺪن از اون ﭼﺸﻤﺎي ﺳﺒﺰ و ﺧﻮاﻫﺮش ﭘﺸﺖ ﻣﯿﺰ ﻧﺸﺴﺖ ...‬ ‫
- ﺧﻮب؟‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫ﺳﯿﮕﺎرش رو آﺗﯿﺶ ﻣﯽ زﻧﻪ و ﯾﻪ ﻗﻠﭗ ﮔﻨﺪه از آب آﻧﺎﻧﺎﺳﺶ رو ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﯿﺪه: ﭼﯽ ﺧﻮب؟ دﺧﺘﺮ ﺗﻮ ﺻﺒﺮ ﻧﺪارﯾﺎ ...‬ ‫
- ﺳﯿﺎ ... ﺧﺴﺘﻪ ام ... از ﺻﺒﺢ 9 ﺳﺎﻋﺖ ﺗﻤﺮﯾﻦ داﺷﺘﻢ ... ﺻﺪام در ﻧﻤﯿﺎد ... ﺣﺮﻓﺖ رو ﺑﺰن ﺗﺎزه ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮم ﺧﻮﻧﻪ ...‬ ‫
- ﺑﯽ ﺧﻮد ... ﻣﺎﻣﺎﻧﻢ و ﮔﻠﻨﺎر ﻣﻨﺘﻈﺮﺗﻦ ... ﺷﺎم ﺧﻮﻧﻪ ﻣﺎﯾﯽ ...‬ ‫
- ﻗﺮارﻣﻮن اﯾﻦ ﻧﺒﻮد ...‬ ‫
- اﮔﻪ ﮔﻮﺷﯿﺖ رو ﺑﺮ ﻣﯽ داﺷﺘﯽ ﻣﺎﻣﺎﻧﻢ ﺑﻬﺖ اﯾﻦ رو ﻣﯿﮕﻔﺖ ...‬ ‫... دوﺳﺖ ﻧﺪارم ﺑﺮم ﺧﻮﻧﺸﻮن ... دﻟﯿﻠﺶ ﻓﻘﻂ و ﻓﻘﻂ ﻣﺮد اﺧﻢ آﻟﻮد و ﺑﺪ دﻫﻨﯿﻪ ﮐﻪ ﭘﺪر ﺗﺤﺼﯿﻞ ﮐﺮده ﺳﯿﺎوش و ﮔﻠﻨﺎره ... اﺧﻤﺎم‬ ‫رو ﮐﻪ دﯾﺪ ﭘﻮزﺧﻨﺪي زد: ﻣﯽ دوﻧﻢ داري ﺑﻪ ﭼﯽ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﯽ ...‬ ‫ﺧﻢ ﺷﺪ روي ﻣﯿﺰ: ﻣﺎ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺑﺬارﯾﻢ ﺑﺎزي رو اون ﺑﺒﺮه ...‬ ‫
- ﻓﻌﻼ ﮐﻪ دور دوره اوﻧﺎﺳﺖ ... دور ﭘﺪره ﺗﻮ ... دوره اﮐﺒﺮ آﻗﺎ ... ﻣﻦ و ﺗﻮ ﮔﻤﯿﻢ ﺳﯿﺎوش ... ﻓﻘﻂ ﻫﻤﯿﻦ ﺟﺎ ... ﺗﻮ اﯾﻦ ﮐﺎﻓﻪ ... رو‬ ‫اون ﺻﺤﻨﻪ ﻧﻤﻮد دارﯾﻢ ... ﻣﻦ وﻗﺘﯽ اون ﻧﻤﺎﯾﺸﻨﺎﻣﻪ ﻫﺎ رو ﻓﺮﯾﺎد ﻣﯽ زﻧﻢ دﯾﺪه ﻣﯽ ﺷﻢ ... ﺗﻮ ﻫﯿﺮ و وﯾﺮ زﻧﺪﮔﯽ ... ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻪ ﺗﻮ ... ﺗﻮ‬ ‫ﻋﻤﺎرت اﮐﺒﺮ آﻗﺎ ... ﻫﯿﭻ ﺟﺎي دﯾﮕﻪ ﮐﺴﯽ ﻧﻪ ﺻﺪام رو ﻣﯽ ﺷﻨﻮه ... ﻧﻪ ﺣﺮﻓﻢ رو ﻣﯽ ﻓﻬﻤﻪ ...‬ ‫ﭘﮏ ﻣﺤﮑﻤﯽ ﺑﻪ ﺳﯿﮕﺎرش زد ... ﺳﯿﺎوش ﻣﯽ ﻓﻬﻤﻪ ﻣﻦ ﭼﯽ ﻣﯿﮕﻢ ... درﮐﻢ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ ...‬ ‫
- ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺧﺎﻃﺮه ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺧﻮدﻣﻮن ﺑﻪ ﺧﻮدﻣﻮن ﮐﻤﮏ ﮐﻨﯿﻢ ... ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺑﺬارﯾﻢ دﺳﺖ و ﭘﺎ زدﻧﻤﻮن ﺑﯽ ﺳﺮ اﻧﺠﺎم ﺑﺎﺷﻪ ...‬ ‫
- ﺗﻮ از ﻣﻨﻢ ﺧﺠﺴﺘﻪ ﺗﺮي ﺑﻪ ﻣﻮﻻ ...‬ ‫ﺑﻪ ﻻﺗﯽ ﺣﺮف زدﻧﻢ ﺧﻨﺪﯾﺪ ...‬ ‫ﻟﯿﻮان دﻟﺴﺘﺮم رو ﺑﺮدم ﺳﻤﺖ دﻫﻨﻢ و از ﭘﺸﺖ ﭘﺮده ﻫﺎي ﻣﺪل آﻣﺮﯾﮑﺎﯾﯽ ﮐﺎﻓﻪ ﺑﻪ ﮐﻮﭼﻪ ﭘﺸﺘﯽ ﻧﮕﺎﻫﯽ اﻧﺪاﺧﺘﻢ ... ﺗﻮ ﺗﺎرﯾﮑﯽ ﻫﻮاي‬ ‫ﺗﺎﺑﺴﺘﻮن ﻧﻮر ﺗﯿﺮ ﭼﺮاغ ﺑﺮق ﯾﻪ ﻧﺎﺣﯿﻪ ﺛﺎﺑﺖ رو روﺷﻦ ﮐﺮده ﺑﻮد و ﭘﯿﺮﻣﺮدي روي ﺳﮑﻮي ﺟﻠﻮي در زﯾﺮ ﻧﻮر ﺗﮑﯿﻪ زده ﺑﻪ ﻋﺼﺎش‬ ‫ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد ... ﺑﺎ دﯾﺪﻧﺶ ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺑﻪ ﻟﺒﻢ اوﻣﺪ: ﭼﻪ ﻗﺪر ﺷﺒﯿﻪ آﻗﺎﺟﻮن ﺧﺪا ﺑﯿﺎﻣﺮزه ...‬ ‫ﺳﯿﺎ ﭼﺸﻢ ﭼﺮﺧﻮﻧﺪ و ﻟﺒﺨﻨﺪ زد: آره ... اون ﻣﻮﻗﻊ ﻫﺎ ﮐﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮ رﺳﯿﺪن ﻣﺎ ﻣﯽ ﻧﺸﺴﺖ دم در ...‬ ‫
- ﻣﯿﮕﻢ ﺳﯿﺎ ﻣﺎ ﭘﯿﺮ ﺷﺪﯾﻢ؟‬ ‫
- دﯾﻮوﻧﻪ ﺷﺪي؟ ﻣﮕﻪ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻟﻤﻮﻧﻪ؟‬ ‫
- آﺧﻪ ﯾﻪ اﺳﺘﺎدي داﺷﺘﯿﻢ ... ﺗﻮ داﻧﺸﮕﺎه ﻣﯿﮕﻔﺖ روزي ﮐﻪ ﺷﻤﺮدﯾﺪ دﯾﺪ ﺗﻌﺪاد ﺧﺪا ﺑﯿﺎﻣﺮزﻫﺎي اﻃﺮاﻓﯿﺎﻧﺘﻮن زﯾﺎد ﺷﺪه ... از ﻫﺮ ﮐﯽ‬ ‫ﺧﻮاﺳﺘﯿﺪ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﯿﺪ ﻣﺠﺒﻮر ﺷﺪﯾﺪ ﯾﻪ ﺧﺪا ﺑﯿﺎﻣﺮز وﺻﻠﺶ ﮐﻨﯿﺪ ... اون روز ﺑﺪوﻧﯿﺪ ﺳﻨﺘﻮن رﻓﺘﻪ ﺑﺎﻻ ...‬ ‫ﺳﯿﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺗﻠﺨﯽ ﺑﻪ اﺷﺎره ﻫﺎي ﺗﻠﺦ ﺗﺮ ﻣﻦ زد و دﺳﺘﺶ رو روي دﺳﺘﻢ ﮔﺬاﺷﺖ ... ﺳﮑﻮت ﮐﺮد ... ﺧﻮب ﺳﮑﻮت ﻫﻢ داﺷﺖ ... ﭼﯽ‬ ‫ﻣﯽ ﺗﻮ ﻧﺴﺖ ﺑﮕﻪ ...‬ ‫ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻌﺪ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﺪ ﺟﻨﺴﺎﻧﻪ اي زد: واﻻ اﻃﺮاف ﺗﻮ آدم ﺧﺪا ﻧﯿﺎﻣﺮز ﻫﻢ ﮐﻢ ﻧﯿﺴﺘﺎ ...‬ ‫اﺷﺎره ﺗﻠﺦ اون رو ﻫﻢ ﻣﻦ درﯾﺎﻓﺖ ﮐﺮدم آرﻧﺞ ﻫﺎ م رو روي ﻣﯿﺰ ﮔﺬاﺷﺘﻢ و اﻧﮕﺸﺘﺎم رو ﺗﻮ ﻫﻢ ﮔﺮه زدم: اﯾﻦ ﺟﻮري ﻧﮕﻮ ﺳﯿﺎ ...‬ ‫
- ﭼﻪ ﺟﻮري ﺑﮕﻢ دل ﺑﺰرﮔﻪ ﺗﻮ راﺿﯽ ﻣﯿﺸﻪ؟‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫دﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺤﺚ ﻋﻮض ﺑﺸﻪ: ﺳﯿﺎ راﺳﺘﯽ آﺧﺮش دﻟﯿﻞ اﯾﻦ ﻗﺮار رو ﻧﮕﻔﺘﯿﺎ ... ﺑﺎﺑﺎت زود ﻣﯽ ﺧﻮاﺑﻪ ... زودي ﺑﺮﯾﻢ ﺧﻮﻧﻪ ...‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﺶ رو ازم ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﻪ ﭘﺸﺘﯽ ﺻﻨﺪﻟﯿﺶ ﺗﮑﯿﻪ داد و دﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﯿﻨﻪ ﻧﺸﺴﺖ ... اﯾﻦ ﮔﺎردش ﯾﻌﻨﯽ ﻫﺮ ﭘﯿﺸﻨﻬﺎدي ﺑﺪه ﻣﻦ ﺣﻖ‬ ‫ﻧﺪارم رد ﮐﻨﻢ ...‬ ‫
- ﺑﺮات ﮐﺎر ﭘﯿﺪا ﮐﺮدم ...‬ ‫ﺗﻮ ﺳﺮم ﯾﻪ ﭼﯿﺰي زﻧﮓ ﺧﻮرد: ﺟﺎﻧﻢ؟! ... ﺳﯿﺎ ﻣﻦ ﮐﻪ ﮐﺎر ...‬ ‫ﭘﺮﯾﺪ وﺳﻂ ﺣﺮﻓﻢ: ﮐﻔﺎﻓﺖ رو ﻧﻤﯽ ده ...‬ ‫ﺳﺮم رو اﻧﺪﺧﺘﻢ ﭘﺎﯾﯿﻦ ...‬ ‫
- ﻧﮕﺎم ﮐﻦ ﺑﺒﯿﻨﻢ ﻫﻤﺮاز ... ﻣﯽ ﺷﻪ ﺑﮕﯽ اﯾﻦ ﺳﺮ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﻌﻨﯿﺶ ﭼﯿﻪ؟‬ ‫
- ﻣﻦ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﻢ زﻧﺪﮔﯿﻢ رو اداره ﮐﻨﻢ ...‬ ‫
- ﺷﮏ ﻧﺪارم ... اﻣﺎ ﺗﻮ ﻣﮕﻪ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاي ﺑﯿﺎرﯾﺸﻮن ﭘﯿﺶ ﺧﻮدت؟ ﻓﮑﺮﮐﺮدي اوﻧﺎ ﻫﺮ ﺷﺐ اﻣﻠﺖ ﻣﯽ ﺧﻮرن ﯾﺎ ﺑﺎ ﻣﻦ رو ﻧﯿﻤﮑﺖ‬ ‫ﭘﺎرك داﻧﺸﺠﻮ ﺳﺎﻧﺪوﯾﭻ 2 ﺗﻮﻣﻨﯽ ﮔﺎز ﻣﯿﺰﻧﻦ؟ اﺻﻼ ﺧﻮدت ...‬ ‫ﺗﺎ ﺗﻪ ﺣﺮﻓﺶ رو ﻗﺒﻮل داﺷﺘﻢ ... اﻣﺎ: ﺳﯿﺎ ... ﭼﻪ ﮐﺎري ﺑﻪ ﯾﻪ ﻓﺎرغ اﻟﺘﺤﺼﯿﻞ ﻧﻤﺎﯾﺶ از داﻧﺸﮕﺎه ﻫﻨﺮ ﻣﯽ دن ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﯽ؟‬ ‫ﮔﺎردش رو ﺑﺎز ﮐﺮد ... اﯾﻦ ﯾﻌﻨﯽ ﻣﯽ ﺧﻮاد ﻣﺠﺎﺑﻢ ﮐﻨﻪ: راﻣﯿﻦ ﭘﺮﺗﻮ رو ﯾﺎدﺗﻪ؟‬ ‫ﯾﺎدم ﺑﻮد؟ ﻧﺒﻮد؟ ﺗﻪ ذﻫﻨﻢ اﺳﻤﺶ ﺑﻪ ﺷﺪت آﺷﻨﺎ ﺑﻮد ... و ﯾﺎد آور ﻧﻮﺟﻮوﻧﯽ‬ ‫ﺷﯿﻄﻨﺖ آﻣﯿﺰ و اﻧﺪﮐﯽ ﺑﺎ ﺗﻤﺴﺨﺮ: ﮔﻔﺘﻢ ﺷﺎﯾﺪ ﯾﺎدت ﻧﯿﺎدا ... ﭘﺴﺮ داﯾﯽ ﻧﺎزﻧﯿﻦ ... ﻫﻤﻮن ﮐﻪ رﻓﺖ ﻓﺮاﻧﺴﻪ ﻓﻮق ﻟﯿﺴﺎﻧﺲ ﻧﻘﺎﺷﯽ‬ ‫ﺑﮕﯿﺮه ...‬ ‫ﻣﮕﺮ ﻣﯽ ﺷﺪ ﯾﺎدم ﺑﺮه ... ﭘﺴﺮ ﺧﻮش ﭘﻮش و ﺟﺎﻟﺒﯽ ﺑﻮد ... ﺑﺎرﻫﺎ ﺗﻮ ﻣﻬﻤﻮﻧﯽ ﻫﺎ دﯾﺪه ﺑﻮدﻣﺶ ... اون وﻟﯽ ﻣﻄﻤﺌﻨﺎ ﻣﻦ رو ﻧﻤﯽ دﯾﺪ‬ ‫... دورش اﻧﻘﺪر ﺷﻠﻮغ ﺑﻮد و اﻧﻘﺪر در ﻣﺮﮐﺰ ﺗﻮﺟﻪ ﮐﻪ ﻣﻨﻪ 51 ﺳﺎﻟﻪ ﻫﻨﺮﺳﺘﺎﻧﯽ رو ﮐﻪ از ﻫﻨﺮ ﻣﻨﺪ ﺑﻮدن ... ﻟﺒﺎﺳﺎي ﻋﺠﯿﺐ ﻏﺮﯾﺐ‬ ‫ﭘﻮﺷﯿﺪﻧﺶ رو ﺑﻠﺪ ﺑﻮدم و ﻧﺎﺧﻨﻬﺎي ﻫﺮ ﮐﺪوم ﯾﻪ رﻧﮓ ... ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﺗﻮﺟﻪ اون ﻧﻘﺎش ﻣﻮﻓﻖ و ﺟﺬاب و ﺑﺴﯿﺎر ﮐﺎر درﺳﺖ رو ﺟﻠﺐ‬ ‫ﻧﻤﯽ ﮐﺮدم ...‬ ‫ﺳﯿﺎ: ﺑﺎ ﺗﻮام ﻫﺎ ﺑﺎز رﻓﺘﯽ ﺗﻮ ﺧﺎﻃﺮات ... اون ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ... ﺗﻮ ﺳﯿﺪ ﺧﻨﺪان ﯾﻪ آﻣﻮزﺷﮕﺎه زده ... دﻧﺒﺎﻟﻪ ﯾﻪ اﺳﺘﺎد ﺟﻮون ﻣﯿﮕﺸﺖ ﺑﺮاي‬ ‫درس ﻧﻤﺎﯾﺶ ... ﺑﺮاي ﺑﭽﻪ ﻫﺎي ﮐﻨﮑﻮري ... ﭘﻮل ﺧﻮﺑﯽ ﻫﻢ ﻣﯽ ده ...‬ ‫ﺟﺎ ﺧﻮردم ... ﯾﻌﻨﯽ ﯾﻪ ﻧﻤﻮره ﺗﺮﺳﯿﺪم: ﺗﺮﻣﺰ ﮐﻦ ﺳﯿﺎ ... ﻣﻦ رو ﭼﻪ ﺑﻪ ﺗﺪرﯾﺲ ...‬ ‫
- ﭼﺮا ﻧﻪ؟ دﯾﻮﻧﻪ ... ﺗﻮ اﻃﺮاف ﻣﺎ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﺑﺎ ﺳﻮاد ﺗﺮ از ﺗﻮ ﻧﯿﺴﺖ ... ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﺑﻬﺘﺮ از ﺗﻮ ﺗﺌﻮري ﻧﻤﯽ دوﻧﻪ ...‬ ‫
- دو ﻧﺴﺘﻦ ﯾﻪ ﭼﯿﺰ ﺑﻪ ﮐﻨﺎر ... ﺗﺪرﯾﺴﺶ ﺑﻪ ﮐﻨﺎر ... اوﻧﻢ ﺗﻮ ﻣﻘﻄﻊ ﺧﻄﺮﻧﺎﮐﻪ دﺑﯿﺮﺳﺘﺎن و ﭘﯿﺶ داﻧﺸﮕﺎﻫﯽ ... ﻣﻦ ﻣﯽ ﺗﺮﺳﻢ ﺳﯿﺎ ...‬ ‫ﭼﺸﻢ دو ﺧﺖ ﺗﻮ ﻣﺮدﻣﮏ ﻟﺮزان ﭼﺸﻤﺎم: راﺳﺘﺶ رو ﺑﮕﻮ ... ﮐﺪوﻣﺶ ﺗﺮﺳﻨﺎﮐﺘﺮه ... راﻣﯿﻦ ﯾﺎ ﺗﺪرﯾﺲ؟‬ ‫اﻧﮕﺸﺘﺶ رو ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد رو ﻧﻘﻄﻪ ﺣﺴﺎس: ﺑﯽ ﺧﯿﺎل ﺳﯿﺎ ... اون روزا ﻣﻦ ﻧﻮ ﺟﻮون ﺑﻮدم ... راﻣﯿﻦ ﺑﺮاي ﻫﻤﻤﻮن ﺟﺬاب ﺑﻮد ... ﺗﻨﻬﺎ‬ ‫درد ﻣﻦ اون روزا ... ﻓﻘﻂ و ﻓﻘﻂ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﻗﺒﻮﻟﺶ داﺷﺘﻢ ﻣﻦ رو ﺑﺒﯿﻨﻪ ... اﻻن ﭼﯽ ﺳﯿﺎ؟ ﺗﻮ اﯾﻦ ﭼﻨﺪ ﺳﺎل ﻣﻦ ﭼﻬﻞ‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫ﺳﺎل ﺑﺰرگ ﺷﺪم ... ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ دﯾﺪم ... ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺣﺲ ﮐﺮدم ... اﻻن از درد ﻧﻮن ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺗﺎ اون دو ﺟﻔﺖ ﭼﺸﻢ ﻣﻨﺘﻈﺮ ... از ﺻﺤﻨﻪ‬ ‫اي ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ درﺧﺸﯿﺪﻧﻢ ازم اﻧﺘﻈﺎر دارن ... ﺗﺎ ﺧﻮدم ... ﯾﻪ ﻋﺎﻟﻤﻪ ﭼﯿﺰ دارم ﺑﺮاي ﻓﮑﺮ ﮐﺮدن ... ﯾﻪ ﮐﻼم ﺳﯿﺎ ﺟﻮﻧﻢ اﻧﻘﺪر‬ ‫ﺳﻤﻦ دارم ﮐﻪ ﯾﺎﺳﻤﻦ ﺗﻮش ﮔﻢ ﺑﺸﻪ ...‬ ‫
- ﺧﻮب ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﻬﻢ ﺗﺮﯾﻦ ﺳﻤﻦ ﻫﺎت ... اﯾﻦ ﮐﺎر ﮐﺎره ﺧﻮب و ﺗﺮ و ﺗﻤﯿﺰﯾﻪ ... ﺑﻪ ﺗﻤﺮﯾﻦ ﻫﺎت ... ﺑﻪ اﺟﺮات ﻫﻢ ﺿﺮري ﻧﻤﯽ زﻧﻪ‬ ‫... ﺳﺎﻋﺎﺗﺖ رو ﺗﻨﻈﯿﻢ ﻣﯿﮑﻨﯽ ... ﭘﻮﻟﺶ ﻫﻢ ﺧﻮﺑﻪ ...‬ ‫ﺗﻪ دﻟﻢ ﮐﻢ ﮐﻢ داﺷﺖ ﻗﯿﻠﯽ وﯾﻠﯽ ﻣﯽ رﻓﺖ ... آب و ﺗﺎب ﺗﻌﺮﯾﻒ ﺳﯿﺎ ﺑﺮاي ﭘﻮﻟﺶ ﯾﻪ ﻃﺮف ... اون 5 ﺗﺎ دوﻧﻪ ده ﺗﻮﻣﻨﯽ ﺗﻪ ﮐﯿﻒ ﯾﻪ‬ ‫ﻃﺮف ... ﻗﺒﺾ ﺑﺮق ﯾﻪ ﻃﺮف ... اون ﻋﮑﺲ ﺧﻨﺪان ﭘﺎي ﺗﺨﺘﻢ ﻫﻢ ﯾﻪ ﻃﺮف ...‬ ‫ﺳﯿﺎوش ﮐﻪ ﻧﺮم ﺷﺪﻧﻢ رو دﯾﺪ: ﺑﺒﯿﻦ ﻫﻤﺮاز ﭼﯿﺰي رو از دﺳﺖ ﻧﻤﯽ دي دﯾﻮﻧﻪ ... ﺳﻨﮓ ﻣﻔﺖ ﮔﻨﺠﯿﺸﮏ ﻫﻢ ﻣﻔﺖ ... ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻣﻦ‬ ‫از ﺗﻮ ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ... ﻣﯽ ري اون ﻫﺎ رو ﻫﻢ ﻋﺎﺷﻖ ﺧﻮدت و ﺗﻮاﻧﺎﯾﯽ ﻫﺎت ﻣﯿﮑﻨﯽ ...‬ ‫ﺳﺮ ﻣﯿﺰ ﺷﺎم ... ﮐﻪ ﺧﺎﻟﻪ ﺑﺎ ﮐﺸﮏ ﺑﺎدﻣﺠﻮن ﭼﺮﺑﺶ و ﻟﻮﺑﯿﺎ ﭘﻮﻟﻮي ﺧﻮش رﻧﮕﺶ ﺣﺴﺎﺑﯽ از ﺧﺠﺎﻟﺘﻢ در اوﻣﺪه ﺑﻮد ... ﻧﮕﺎه ﮔﺎه و ﺑﯽ‬ ‫ﮔﺎه و ﭼﭗ ﭼﭗ ﺧﺴﺮو ﺧﺎن ﺷﻮﻫﺮ ﺧﺎﻟﻪ ﮔﺮام ... ﭘﺪر ﺳﯿﺎوش و ﮔﻠﻨﺎر ﻫﻢ ﻋﺼﺒﯿﻢ ﻣﯿﮑﺮد ﻫﻢ ﺑﻪ ﺧﻨﺪه ﻣﯽ اﻧﺪاﺧﺘﺘﻢ ...‬ ‫ﺳﯿﺎ اﻣﺎ راﺣﺖ ﺑﻮد و آﺳﻮده ... ﭘﺎرچ دوغ رو ﺑﺮداﺷﺖ و ﺑﺮام ﺗﻮ ﻟﯿﻮان ﭘﺎﯾﻪ ﺑﻠﻨﺪ دوغ رﯾﺨﺖ ... و ﭼﺸﻤﮑﯽ ﺑﻬﻢ زد ... ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﻮدب و‬ ‫ﻣﻌﺬب ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدم و ﻗﺎﺷﻘﻢ رو آروم ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ دﻫﻨﻢ ﻣﯽ ﺑﺮدم ... و ﮔﺎﻫﯽ ﻫﻢ ﻧﺎﺧﻨﮑﯽ ﺑﻪ ﮐﺎﺳﻪ ﮐﺮﯾﺴﺘﺎل ﭘﺮ از ﻣﺎﺳﺖ و ﺧﯿﺎر و‬ ‫ﮔﻞ ﺳﺮخ ﮐﻨﺎرم ﻣﯽ زدم ... ﮔﻠﻨﺎر رو ﺑﻪ روم ﺑﻮد و ﮔﺎﻫﯽ ﻫﻢ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﭘﺪرش ﻣﯽ اﻧﺪاﺧﺖ ... ﺗﺎ دﻧﯿﺎ دﻧﯿﺎ ﺑﻮد ... ﺗﺎ زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ‬ ‫ﯾﺎدم ﻣﯿﻮﻣﺪ اﯾﻦ ﺑﺎﺟﻨﺎق رﺋﯿﺲ ﺑﺎﻧﮏ ﭘﺪرم ... ﻫﻤﯿﻦ ﻗﺪر ﺑﺪ ﺧﻠﻖ ﺑﻮد ... ﻣﻦ ﮐﻪ زﯾﺎد ﯾﺎدم ﻧﻤﯽ ﯾﺎد اﻣﺎ اون روزﻫﺎ ... ﻣﺎﻣﺎن ﻣﯽ‬ ‫ﮔﻔﺖ ﺧﺎﻧﻮم ﺟﻮن ﺧﺪا ﺑﯿﺎﻣﺮز ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﻪ ﭘﺪر ﺑﺰرﮔﻢ ﻟﻌﻨﺖ ﻣﯽ ﻓﺮﺳﺘﺎد ﮐﻪ ﺧﺎﻟﻪ ام رو اﻧﺪاﺧﺖ ﺗﻮ داﻣﻦ اﯾﻦ آدم ﺑﺪ اﺧﻼق ... اﻟﺒﺘﻪ‬ ‫ﺑﺎزﻫﻢ ﻣﻦ ﮐﻪ ﯾﺎدم ﻧﻤﯿﻮﻣﺪ ... اﻣﺎ ﺑﺎز ﻣﯿﮕﻔﺘﻦ از ﭘﺪرﻫﻢ زﯾﺎد راﺿﯽ ﻧﺒﻮد ... دﺧﺘﺮ داده ﺑﻮد ﺑﻪ ﻣﻄﺮب ... ﭘﺪرم اﺳﺘﺎد ﺳﻪ ﺗﺎر ﺑﻮد ...‬ ‫ﺧﺎﻟﻪ: ﻫﻤﺮاز ﺧﺎﻟﻪ ... ﺑﺨﻮر دﯾﮕﻪ ...‬ ‫اﯾﻦ ﺑﻐﺾ داﺋﻤﯽ ﺧﺎﻟﻪ رو ﻫﻢ دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﻪ ﻣﯽ رﺳﯿﺪ ﺗﻤﺎم ﺗﺮﺣﻤﺎت زﻧﺪﮔﯿﺶ ﻗﻠﻨﺒﻪ ﻣﯽ ﺷﺪ ...‬ ‫ﺧﺴﺮو ﺧﺎن: ﺳﯿﺎوش رﻓﺘﯽ ﭘﯿﺶ آﻗﺎي اﺷﺮﻓﯽ؟‬ ‫ﺳﯿﺎوش ﺧﻮﻧﺴﺮد ﻟﯿﻮان دوﻏﺶ رو ﮔﺬاﺷﺖ روي ﻣﯿﺰ: ﻧﻪ ...‬ ‫ﻓﺮﯾﺎد ﺧﺴﺮو ﺧﺎن ﻣﻦ رو از ﺟﺎم ﭘﺮوﻧﺪ: ﻧﻪ؟! ... ﭘﺴﺮه اﻟﻮات ﺗﺎ ﮐﯽ ﻣﯽ ﺧﻮاي اﯾﻦ ﺟﻮري ﺑﭽﺮﺧﯽ ... ﺑﺎ دﻟﻘﮏ ﺑﺎزي و اون ﻣﻮﻫﺎ ...‬ ‫ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﯽ ﭼﻪ ﺧﺒﺮه ...‬ ‫ﺳﯿﺎوش ﻟﺒﺨﻨﺪي زد: ﺧﺴﺮو ﺧﺎن ﻓﺸﺎر ﺧﻮﻧﺖ ﻣﯽ ره ﺑﺎﻻ ... ﺧﻮدت رو آزار ﻧﺪه ... ﻣﻦ اﯾﻦ راه رو اﻧﺘﺨﺎب ﮐﺮدم ... اﺻﻼ آره ﻣﻦ‬ ‫دﻟﻘﮑﻢ ... ﮐﻪ ﭼﯽ ... ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺗﻮ ﻣﻦ ﺗﻮ داﻧﺸﮕﺎه ﻣﮑﺎﻧﯿﮏ ﺧﻮﻧﺪم ... دو دﺳﺘﯽ ﻫﻢ ﮐﻪ ﻟﯿﺴﺎﻧﺸﻢ رو ﺗﻘﺪﯾﻤﺖ ﮐﺮدم ... اﻻن دﯾﮕﻪ‬ ‫دارم ﮐﺎري رو ﻣﯿﮑﻨﻢ ﮐﻪ دوﺳﺖ دارم ...‬ ‫ﺧﺴﺮو ﺧﺎن رﮔﻬﺎي ﮔﺮدﻧﺶ زد ﺑﺎﻻ ... از ﺳﺮ ﻣﯿﺰ ﺑﺎ ﺿﺮب ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﺑﻪ اﺗﺎق رﻓﺖ ... ﺧﻮب ﻣﯽ دو ﻧﺴﺘﻢ ﻣﻦ رو ﺑﺎﻋﺚ و ﺑﺎﻧﯽ اﯾﻦ‬ ‫ﻣﺴﺌﻠﻪ ﻣﯽ دوﻧﻪ ... وﻟﯽ ﺧﻮب ﺑﻪ ﻣﻦ ﭼﻪ رﺑﻄﯽ داﺷﺖ ... ﺳﯿﺎ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻋﺎﺷﻖ ﻧﻤﺎﯾﺶ ﺑﻮد ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫ﮔﻠﻨﺎر روي ﺗﺸﮑﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ روي زﻣﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮد ﻣﻠﺤﻔﻪ ﭘﻬﻦ ﮐﺮد و دوﺗﺎ ﺑﺎﻟﺸﺘﻬﺎ رو ﮔﺬاﺷﺖ ﮐﻨﺎر ﻫﻢ ... ﻣﻮﻫﺎي ﻓﺮم رو ﺑﺎﻓﺘﻢ ﺗﺎ‬ ‫ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺗﻮي ﻫﻢ ﻓﺮو ﻧﺮه ...‬ ‫ﺗﻘﻪ اي ﺑﻪ در ﺧﻮرد و ﺧﺎﻟﻪ ﺑﺎ ﺷﺮﺑﺖ ﺑﯿﺪ ﻣﺸﮏ ﭘﺮ از ﯾﺨﺶ اوﻣﺪ ﺗﻮ اﺗﺎق ... و ﻧﺸﺴﺖ رو ﺗﺨﺖ ﮔﻠﻨﺎر: ﺑﺨﻮر ﺧﺎﻟﻪ ﻣﯽ دوﻧﻢ ﮐﻪ‬ ‫دوﺳﺖ داري ... ﺑﺒﺨﺶ ﺑﺎﺑﺖ ﺧﺴﺮو ...‬ ‫ﭼﻬﺎر زاﻧﻮ ﻧﺸﺴﺘﻢ: ﺧﺎﻟﻪ راﺣﺖ ﺑﺎش ... ﻣﻦ ﺧﺴﺮو ﺧﺎن رو ﻣﯿﺸﻨﺎﺳﻢ ...‬ ‫
- از دﺳﺖ ﺳﯿﺎوش ﺷﮑﺎره ... ﭘﺴﺮه از ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ داﻧﺸﮕﺎه ﻣﻬﻨﺪﺳﯽ ﮔﺮﻓﺘﻪ دﻧﺒﺎﻟﺶ ﻧﻤﯽ ره ...‬ ‫ﺻﺪام رو ﮐﻤﯽ ﭘﺎﯾﯿﻦ آوردم: ﺧﻮب ﻧﺮه ﺧﺎﻟﻪ ﺟﺎن ... ﻣﮕﻪ ﯾﻪ ﻗﺮون از ﺧﺴﺮو ﺧﺎن ﻣﯿﮕﯿﺮه؟ داره زﻧﺪﮔﯿﺶ رو ﻣﯽ ﮐﻨﻪ ﺗﺎزه 32‬ ‫ﺳﺎﻟﺸﻪ.‬ ‫ﮔﻠﻨﺎر: راﺳﺖ ﻣﯿﮕﻪ دﯾﮕﻪ ﻣﺎﻣﺎن ...‬ ‫
- ﻣﯽ دوﻧﻢ ﻣﺎدر ... ﭼﻪ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﮐﺎري ازم ﺑﺮ ﻧﻤﯿﺎد ... ﻣﮕﻪ ﺑﺮاي ﺗﻮ ﺑﺮ اوﻣﺪ ...‬ ‫دوﺑﺎره اﺷﮏ رﯾﺨﺖ ... ﺧﺪاﯾﺎ ﻣﻦ ﭼﯽ ﮐﺎر ﮐﻨﻢ اﯾﻨﺎ ﻫﺮ ﺑﺎر ﻣﻦ رو ﻣﯽ ﺑﯿﻨﻦ اﯾﻦ ﻃﻮري اﺷﮏ ﻧﺮﯾﺰن ...‬ ‫دﺳﺘﻢ رو روي زاﻧﻮي ﺧﺎﻟﻪ ﮔﺬاﺷﺘﻢ: ﺧﺎﻟﻪ ﺗﻮ رو ﺧﺪا ...‬ ‫ﺑﺎ دﺳﺘﺶ ﻣﻮﻫﺎم رو ﻧﻮازش ﮐﺮد: ﭼﯽ ﺗﻮ رو ﺧﺪا؟ از ﺧﻮدم ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﯽ ﮐﺸﻢ ﻫﻤﺮاز ... ﺗﻮ ﺗﻨﻬﺎ ﯾﺎد ﮔﺎر ﺑﺎﻗﯽ ﻣﻮﻧﺪه از ﺧﻮاﻫﺮ ﺧﺪا ﺑﯿﺎ‬ ‫ﻣﺮزﻣﯽ ... ﺑﺎﯾﺪ اﯾﻦ ﺟﺎ زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﯽ ... ﻧﻪ ﺗﮏ و ﺗﻨﻬﺎ ﺗﻮي اون ﺧﻮﻧﻪ ... ﭼﻪ ﮐﻨﻢ ﺧﺎﻟﻪ ﺗﻮ ﮐﻪ زﻧﺪﮔﯿﻢ رو ﻣﯽ ﺑﯿﻨﯽ ...‬ ‫
- اي ﺑﺎﺑﺎ ... ﺧﺎﻟﻪ ﻗﺮﺑﻮﻧﺘﻮن ﺑﺮم ... ﻣﻦ ﮐﻪ ﺗﻮﻓﻌﯽ ﻧﺪارم ...‬ ‫اﺷﮑﺎش رو ﭘﺎ ك ﮐﺮد و ﺳﺮم رو ﺑﻮﺳﯿﺪ: ﻣﯽ دوﻧﻢ ﺧﺎﻟﻪ ﻓﺪات ﺑﺸﻪ ... ﻣﯽ دوﻧﻢ ... ﺗﻮ اﻧﻘﺪر دﻟﺖ ﺑﺰرﮔﻪ ... اﻧﻘﺪر ﮐﻪ ﺑﯽ ﮐﯿﻨﻪ اﺳﺖ‬ ‫... ﻣﻦ ازت ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﯽ ﮐﺸﻢ ... وﻗﺘﯽ ﻣﯽ ﺑﯿﻨﻢ ﺗﻮ ﺑﺎ اﯾﻦ ﺳﻦ و ﺳﺎﻟﺖ ﺑﺮاي اوﻧﺎ اﯾﻦ ﻃﻮري ﺗﻼش ﻣﯿﮑﻨﯽ ... ﺑﺮاي دﯾﺪﻧﺸﻮن ﻫﺮ‬ ‫ﺷﺐ ﻫﺮﺷﺐ ﺗﺎ ﮐﺠﺎ ﻣﯿﺮي و ﺧﯿﻠﯽ وﻗﺘﺎ ﻫﻢ اون ﺧﺪا ﻧﺸﻨﺎس ﺑﺮت ﻣﯿﮕﺮدوﻧﻪ ... از ﺧﻮدم ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﯿﮑﺸﻢ ...‬ ‫... از اﯾﻦ ﻓﻀﺎ ﺧﻮﺷﻢ ﻧﻤﯽ آﻣﺪ ... ﻣﻦ ﺧﻮدم ﺑﻪ ﺗﻤﺎم اﯾﻦ ﻫﺎ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم ... ﻣﯽ دو ﻧﺴﺘﻢ ... دردش رو ﺗﺎ ﺗﻬﺶ اﺣﺴﺎس ﻣﯽ‬ ‫ﮐﺮدم ... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﺑﻘﯿﻪ ﭼﻪ اﺻﺮاري داﺷﺘﻦ ﻫﺮ ﺑﺎر ﮐﻪ ﻣﻦ رو ﻣﯽ دﯾﺪن ﺑﻬﻢ ﯾﺎ دآوري ﮐﻨﻦ ...‬ ‫ﺗﻘﻪ اي ﺑﻪ در ﺧﻮرد و ﺳﯿﺎوش ﺳﺮش رو داﺧﻞ ﮐﺮد: ﺑﯿﺎم ﺗﻮ؟‬ ‫ﺧﺎﻟﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪي زد: ﺑﯿﺎ ... ﺑﯿﺎ ﭘﺴﺮه ﭼﺸﻢ ﺳﻔﯿﺪ ...‬ ‫ﺳﯿﺎوش ﺑﺎ ﻟﺨﻨﺪ ﻫﻤﯿﺸﮕﯿﺶ ... وﻟﻮ ﺷﺪ رو ﺗﺸﮏ ﻫﺎ ...‬ ‫ﮔﻠﻨﺎر: اي ﺑﺎﺑﺎ ﺳﯿﺎ ﻣﻦ اوﻧﺎ رو ﻣﺮﺗﺐ ﮐﺮده ﺑﻮدم ...‬ ‫ﺳﯿﺎ: ﻫﯿﺲ ... ﺟﻎ ﺟﻐﻪ ... ﭼﻪ ﺻﺪاﯾﯽ ﻫﻢ داره ... داري ﺧﺎﻧﻮم دﮐﺘﺮ ﻣﯽ ﺷﯿﺎ ... ﮐﻢ داد داد ﮐﻦ ...‬ ‫ﮔﻠﻨﺎر ﯾﻪ دوﻧﻪ ﮐﻮﺑﯿﺪ ﺑﻪ ﺑﺎزوش ...‬ ‫ﺧﺎﻟﻪ: ﻫﻤﺮاز از ﻋﻤﻪ ات ﭼﻪ ﺧﺒﺮ ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪ زدم: دﯾﺮوز ﺗﻤﺎس ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ... ﺑﻌﺪ از ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﮔﺮﯾﻪ ﮐﺮدن ﺑﺎز ﻫﻢ ﭘﯿﺸﻨﻬﺎدش رو ﺗﮑﺮار ﮐﺮد ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫ﮔﻠﻨﺎر و ﺳﯿﺎوش از ﺟﺎ ﭘﺮﯾﺪن ... ﺳﯿﺎوش اﺧﻢ ﮐﺮد: ﺑﯽ ﺧﻮد ...‬ ‫
- ﻣﻨﻢ ﮔﻔﺘﻢ ﺑﻬﺶ ﺑﯽ ﺧﻮد ... ﻣﻦ ﺑﺮم اون ﺟﺎ ﭼﯽ ﮐﺎر ﮐﻨﻢ؟ ﯾﻪ ﺷﻬﺮ ﮐﻮﭼﯿﮏ ﭼﻪ ﮐﺎري ﺑﺮاي ﻣﻦ ﻫﺴﺖ؟‬ ‫ﺧﺎﻟﻪ ﭘﺸﺖ ﮔﺮدﻧﻢ رو ﻧﻮازش ﮐﺮد: اون ﻣﯽ ﺧﻮاد ﺗﻮ ﺑﺮي ﭘﯿﺸﺶ زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﯽ ... درﮐﺶ ﻣﯿﮑﻨﻢ ...‬ ‫
- ﺧﺎﻟﻪ ﻧﻤﯿﺸﻪ ﮐﻪ ... ﻣﻦ ﺷﻐﻠﻢ اﯾﻦ ﺟﺎﺳﺖ ... ﻧﻔﺴﺎم اﯾﻦ ﺟﺎن ... اون دوﺗﺎ ﭘﺴﺮ ﻋﺰب ﻫﻢ داره ... ﺑﺮم ﺑﮕﻢ ﭼﯽ؟‬ ‫ﮔﻠﻨﺎر: ﻣﺎ ﻫﻢ اﯾﻦ ﺟﺎ ﭘﺴﺮ ﻋﺰب دارﯾﻢ ...‬ ‫ﺧﻨﺪه اي ﮐﺮدم: ﻋﺰب ﮐﻪ دارﯾﻢ ... ﭘﺴﺮش رو ﻧﻤﯽ ﺑﯿﻨﻢ ...‬ ‫ﺧﺎﻟﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﺧﻨﺪﯾﺪ و ﺳﯿﺎوش ﻣﺠﮑﻢ ﮐﻮﺑﯿﺪ ﭘﺲ ﮔﺮدﻧﻢ: ﺗﻮ ﺑﺎز ﺣﺮف ﮔﻨﺪه ﺗﺮ از ﻗﺪت زدي ﻣﻤﻮش ...‬ ‫
- ﻣﻤﻮش و درد ... ﻫﯽ ﻣﯿﮕﯽ ... ﺑﺪم ﻣﯿﺎد ﺳﯿﺎ ...‬ ‫... ﻣﻨﻈﻮر ﺳﯿﺎ از ﻣﻤﻮش رو دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... دو ﺗﺎ دﻧﺪون ﺟﻠﻮي ﻣﻦ ﮐﻤﯽ ﺑﺰرگ و ﺟﻠﻮ ﺑﻮد ... اﯾﻦ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯽ ﺷﺪ ... ﻟﺐ ﺑﺎﻻﯾﯽ‬ ‫ﻣﻦ ﮐﻪ ﺧﻮد ﺑﻪ ﺧﻮد ﺑﺮﺟﺴﺘﻪ ﺑﻮد ... ﮐﻤﯽ ﺑﺮﺟﺴﺘﻪ ﺗﺮ و ﺑﺎﻻﺗﺮ ﻗﺮار ﺑﮕﯿﺮه ... اﯾﻦ ﺣﺎﻟﺖ ﺑﺎ وﺟﻮد اﯾﻦ ﮐﻪ از ﻧﻈﺮ ﻫﻤﻪ ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﻢ‬ ‫ﺣﺎﻟﺘﯽ ﮐﻮدﮐﺎﻧﻪ و ﺧﻨﺪان ﻣﯿﺪاد و ﺑﺴﯿﺎر ﺟﺎﻟﺐ ﺑﻮد ... ﺧﻮدم ﺑﺪم ﻧﻤﯿﻮﻣﺪ ﺑﻪ ﺷﺮﻃﯽ ﮐﻪ اﯾﻦ ﻣﻤﻮش ﻣﺴﺨﺮه از دﻫﻦ اﯾﻦ ﺧﺎﻟﻪ زاده‬ ‫ﻫﺎي ﻣﻦ ﻣﯿﻮﻓﺘﺎد ...‬ ‫ﮔﻠﻨﺎر: ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﺧﻮﺷﺖ ﺑﯿﺎد ﻫﻤﺮاز ... ﻫﻤﻪ ﻣﯿﺮن دﻧﺪون ﻫﺎ و ﻟﺒﻬﺎﺷﻮن رو ﺟﺮاﺣﯽ ﻣﯿﮑﻨﻦ اﯾﻦ ﺷﮑﻠﯽ ﺑﺸﻪ ...‬ ‫ﺳﯿﺎ: ﻫﻤﺮاز ﺑﯽ ﺷﻮﺧﯽ ﺧﻞ ﻧﺸﯽ ﭘﺎﺷﯽ ﺑﺮﯾﺎ ...‬ ‫ﻣﻮﻫﺎش رو ﺑﻬﻢ رﯾﺨﺘﻢ: ﻧﮕﺮان ﻧﺒﺎش ... دادش ...‬ ‫ﺧﻨﮑﯽ ﮐﻮﻟﺮ ... آراﻣﺶ و ﺳﮑﻮن ... اﯾﻦ ﻫﺎ ﻣﺜﻞ ﻫﺮ ﺷﺐ ﺑﻮد اﻣﺎ ﻣﻦ ﺧﻮاﺑﻢ ﻧﻤﯽ ﺑﺮد ... ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و ﻧﺸﺴﺘﻢ ... ﺧﺎﻟﻪ ﻋﺎدﺗﻢ رو ﻣﯽ‬ ‫دوﻧﺴﺖ ﯾﻪ ﭘﺎرچ آب ﯾﺦ ﮐﻪ ﺗﻮش ﯾﻪ ﺣﻠﻘﻪ ﻟﯿﻤﻮ و ﯾﻪ ﺑﺮگ ﻧﻌﻨﺎي ﺗﺎزه اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﺎﻻي ﺳﺮم ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد ... ﺑﻪ ﮔﻠﻨﺎر ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم‬ ‫ﮐﻪ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣﻠﺤﻔﻪ رو دور ﺧﻮدش ﭘﯿﭽﯿﺪه ﺑﻮد و ﺧﻮاب ﺧﻮاب ﺑﻮد ... ﯾﻪ ﻟﯿﻮان آب ﺑﺮاي ﺧﻮدم رﯾﺨﺘﻢ ... دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﻣﻮﻫﺎم‬ ‫ﮐﺸﯿﺪم روي رﺧﺘﺨﻮاب ﻧﺸﺴﺘﻢ ...‬ ‫ﺑﺪ ﺟﻮر ﻓﮑﺮم ﻣﺸﻐﻮﻟﺸﻮن ﺑﻮد ﻓﺮدا ﻫﺮ ﻃﻮر ﮐﻪ ﺑﻮد ﺑﺎﯾﺪ ﻣﯽ رﻓﺘﻢ دﯾﺪﻧﺸﻮن ... اﯾﻦ ﺑﺎر اﮔﻪ راﻫﻢ ﻧﻤﯽ داد داد و ﺑﯿﺪاد راه ﻣﯿﺎﻧﺪاﺧﺘﻢ‬ ‫... ﺷﺎﯾﺪ از ﺗﺮس اون آﺑﺮوﯾﯿﯽ ﮐﻪ اﻧﻘﺪر ﻫﻤﯿﺸﻪ ازش دم ﻣﯿﺰد راﻫﻢ ﻣﯽ داد ﺗﻮ ...‬ ‫ﺑﻪ ﮐﺎر ﺟﺪﯾﺪ ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم اﺳﺘﺮس ﮔﺮﻓﺘﻢ ... اﮔﻪ ﻣﻮﻓﻖ ﻧﻤﯽ ﺑﻮدم ... ﺳﺮم رو ﺗﮑﻮن دادم ﺗﺎ اﻓﮑﺎر از ذﻫﻨﻢ ﺧﺎرج ﺑﺸﻦ ... ﺑﺎﯾﺪ‬ ‫ﻣﻮﻓﻖ ﻣﯽ ﺑﻮدم ... ﻣﺎ ﺑﻪ اﯾﻦ ﭘﻮل اﺣﺘﯿﺎج داﺷﺘﯿﻢ ... ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ اﯾﻦ ﯾﻌﻨﯽ ﺧﺴﺘﮕﯽ ﭼﻨﺪﯾﻦ ﺑﺮاﺑﺮ ... اﯾﻦ ﯾﻌﻨﯽ دوﺑﺎره ﺳﺮﮔﯿﺠﻪ ...‬ ‫دوﺑﺎره وزن از دﺳﺖ دادن ... اﻣﺎ ﻣﻬﻢ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺘﻮﻧﻢ ﭼﯿﺰي رو ﮐﻪ اوﻧﻬﺎ ﻻزم دارن ﺗﺎﻣﯿﻦ ﮐﻨﻢ ... ﺳﯿﺎ راﺳﺖ ﻣﯿﮕﻔﺖ ﺗﻮ اون‬ ‫ﺧﻮﻧﻪ اي ﮐﻪ دﻗﯿﻘﺎ ﯾﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﻣﺠﺮدي ﺑﻮد ﻫﺮ ﭼﻪ ﻗﺪر ﻫﻢ ﮐﻪ ﻣﻦ در ﭼﯿﺪﻧﺶ ﺳﻠﯿﻘﻪ ﺑﻪ ﺧﺮج داده ﺑﺎﺷﻢ ... اوﻧﻬﺎ ﮐﻪ ﻧﻤﯽ ﺗﻮ ﻧﺴﺘﻦ ﺑﺎ‬ ‫اون ﺣﺪاﻗﻞ اﻣﮑﺎﻧﺎت زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻦ ...‬ ‫
- ﺑﯿﺪاري؟‬ ‫ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﮔﻠﻨﺎر ﮐﻪ ﺑﺎ ﯾﻪ ﭼﺸﻢ ﺑﺎز از زﯾﺮ ﻣﻠﺤﻔﻪ ﻧﮕﺎم ﻣﯿﮑﺮد: آخ ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ﺑﯿﺪارت ﮐﺮدم؟‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﻧﺸﺴﺖ ﻗﯿﺎﻓﻪ اش ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺎ ﻣﺰه ﺷﺪه ﺑﻮد: ﻧﻪ ﺑﺎﺑﺎ ... ﭼﺘﻪ؟ ﭼﺮا ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺑﯽ؟‬ ‫زاﻧﻮﻫﺎم رو ﺟﻤﻊ ﮐﺮدم ﺗﻮي ﺷﮑﻤﻢ ... دﺳﺘﺎم رو دور زاﻧﻮﻫﺎم ﻗﻼب ﮐﺮدم: ﺟﺎم ﻋﻮض ﺷﺪه ...‬ ‫
- ﻧﺎراﺣﺘﺸﻮﻧﯽ ﻧﻪ؟‬ ‫
- ﻫﻤﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻦ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺑﺎﺷﻢ ... اﻣﺎ ﻫﺴﺘﻢ ﮔﻠﻨﺎر ... ﻫﺴﺘﻢ.‬ ‫ﻟﯿﻮان ﻧﺼﻔﻪ ﻣﻦ رو ﺳﺮ ﮐﺸﯿﺪ و ﻣﻮﻫﺎي ﭘﺮﯾﺸﻮﻧﺶ رو ﺟﻤﻊ ﮐﺮد: ﻫﻤﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺧﻮدت ﻣﯿﮕﻦ ... ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻓﺸﺎر روﺣﯽ و ﺟﺴﻤﯽ‬ ‫ﮐﻪ روﺗﻪ ... ﺑﻪ اﯾﻦ ﮐﻪ ﭼﺮا زﻧﺪﮔﯽ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﯽ ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم: ﭼﺮا اﯾﻦ ﻃﻮر ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ؟ ﭼﻮن زﯾﺎد ﮐﺎر ﻣﯿﮑﻨﻢ؟ ﮔﻠﻨﺎر ﻣﻦ از ﻣﻌﺪود آدﻣﻬﺎي ﺧﻮش ﺷﺎﻧﺲ اﯾﻦ دﻧﯿﺎم ﮐﻪ ﻋﺸﻘﻢ ...‬ ‫ﺗﻔﺮﯾﺤﻢ ... ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰم ﺷﻐﻠﻤﻪ ... ﯾﻌﻨﯽ از ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﺑﯿﺶ از ﺣﺘﯽ زﻧﺪﮔﯽ دارم ازش ﻟﺬت ﻣﯽ ﺑﺮم ﭘﻮل ﻫﻢ در ﻣﯿﺎرم ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زد: ﻣﯽ دوﻧﻢ ... اﻣﺎ ...‬ ‫
- ﮔﻠﻨﺎر ... ﻫﻤﻪ ﻣﺎ آدﻣﻬﺎ ﻗﺒﻞ از ﺑﻪ دﻧﯿﺎ اوﻣﺪﻧﻤﻮن ﻧﺤﻮه زﻧﮕﯿﻤﻮن رو ﺧﻮدﻣﻮن اﻧﺘﺨﺎب ﮐﺮدﯾﻢ ... اﯾﻨﻢ اﻧﺘﺨﺎب ﻣﻦ ﺑﻮده ...‬ ‫ﺑﺎ ﻣﺤﺒﺖ دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﭘﺸﺘﻢ ﮐﺸﯿﺪ: ﻣﯽ دوﻧﯽ ﮐﻪ اﺻﻼ ﻣﻨﻄﻘﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﯽ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﯽ ﺑﯿﺎرﯾﺸﻮن ﭘﯿﺶ ﺧﻮدت ﻣﮕﻪ ﻧﻪ؟‬ ‫ﮔﻮﻧﻪ ﺳﻤﺖ راﺳﺘﻢ رو ﮔﺬاﺷﺘﻢ رو زاﻧﻮ ﻫﺎم: وﻗﺘﯽ ﭘﺎي اﺣﺴﺎس ﺑﯿﺎد وﺳﻂ ﻣﻨﻄﻖ ﻣﯽ ره ﻋﻘﺐ ...‬ ‫
- آره ... اﻣﺎ ﺗﻮ ﯾﻪ دﺧﺘﺮ 32 ﺳﺎﻟﻪ اي ﮐﻪ از ﺑﺪ روزﮔﺎر ﺗﻨﻬﺎ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ ... ﻣﻨﺒﻊ در آﻣﺪ ﭼﻨﺪاﻧﯽ ﻧﺪاري ... ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻧﺪاري ...‬ ‫ﻣﺠﺮدي و اﯾﻨﮑﻪ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺳﻨﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻤﯽ ﻫﻢ ﺑﺎﻫﺎﺷﻮن داري ...‬ ‫آﻫﯽ ﮐﺸﯿﺪم ... ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﮔﻠﻨﺎر ﻣﯿﮕﻔﺖ ﮐﺎﻣﻼ ﻣﻨﻄﻘﯽ ﺑﻮد ... ﺧﻮدم ﻫﻢ ﻣﯽ دو ﻧﺴﺘﻢ ...‬ ‫ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﭼﺸﻤﺎي ﭘﺮ از ﺣﺴﺮﺗﻢ رو ﺗﻮ ﻫﻤﻮن ﺗﺎرﯾﮑﯽ ﻫﻢ ﺗﺸﺨﯿﺺ داد ﮐﻪ ﺻﺪاش ﻫﻤﻮن ﺑﻐﺾ آﺷﻨﺎ رو ﮔﺮﻓﺖ: ﻧﺎراﺣﺖ ﻧﺸﯽ از‬ ‫دﺳﺘﻢ ... ﻣﻦ و ﺳﯿﺎ و ﺗﻮ ... ﻣﺎ ﺳﻪ ﺗﺎ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﺎﻫﻢ ﺑﻮدﯾﻢ ... ﺧﻮاﻫﺮ ﺑﺮادرﯾﻢ ﻫﻤﺮاز ...‬ ‫
- ﻧﻪ ﺑﺎﺑﺎ ﭼﺮا دﻟﺨﻮر ﺑﺸﻢ ...‬ ‫ﺳﺮﺟﺎش دراز ﮐﺸﯿﺪ: ﻣﯽ دوﻧﻢ ﺳﯿﺎ ﺑﺮات ﮐﺎر دوم ﭘﯿﺪا ﮐﺮده ... ﻣﻦ ﺷﺪﯾﺪا ﻣﺨﺎﻟﻒ ﺑﻮدم ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﻫﺴﺘﻢ ... ﮔﻔﺘﻢ ﺑﺬار زﻧﺪﮔﯿﺶ رو‬ ‫ﺑﮑﻨﻪ ... ﺳﯿﺎ ﮔﻔﺖ ﻫﻤﺮاز ﺧﻮدش اﯾﻦ راه رو اﻧﺘﺨﺎب ﮐﺮده و اﮔﻪ ﻣﺎ ادﻋﺎ ﻣﻮن ﻣﯽ ﺷﻪ ﺧﻮاﻫﺮ ﺑﺮادرﺷﯿﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﮐﻤﮏ ﮐﻨﯿﻢ ﺑﻪ ﻫﺪﻓﺶ‬ ‫ﺑﺮﺳﻪ ... اﻣﺎ از ﺧﻮدت ﭼﻪ ﭘﻨﻬﻮن ﻣﻦ ﺑﺎ ﻫﺪﻓﺖ ﻣﺸﮑﻞ دارم ... ﭼﻮن ﻣﻨﻄﻘﯽ ﻧﯿﺴﺖ ... اﺻﻼ ﺷﺪﻧﯽ ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫ﭼﺸﻤﺎم ﮐﻢ ﮐﻢ داﺷﺖ ﺧﯿﺲ ﻣﯽ ﺷﺪ ... ﺣﻖ ﺑﺎ ﮔﻠﻨﺎر ﺑﻮد ... ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺗﻮ ﺟﻤﻊ ﻣﺎ اون ﺗﻨﻬﺎ ﮐﺴﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ واﻗﻊ ﺑﯿﻨﺎﻧﻪ ﻧﮕﺎه ﻣﯽ ﮐﺮد‬ ‫ﺳﺮﺟﺎم ﺑﺎ ﻫﻤﻮن ﺣﺎﻟﺖ ﺟﻤﻊ ﺷﺪه ﺟﻠﻮ ﻋﻘﺐ ﻣﯽ رﻓﺘﻢ و ﺗﻮ ﺳﮑﻮت ﺑﻬﺶ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم ...‬ ‫
- ﻫﻤﻮﻧﯽ ﺑﺎش ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎﺷﯽ ... ﻧﻘﺶ ﺟﺪﯾﺪي ﺑﺮاي ﺧﻮدت در ﻧﻈﺮ ﻧﮕﯿﺮ ... ﻧﻘﺸﯽ رو ﮐﻪ روال ﻋﺎدي زﻧﺪﮔﯽ ﺑﺮات در ﻧﻈﺮ ﮔﺮﻓﺘﻪ‬ ‫رو ﺑﺎزي ﮐﻦ ...‬ ‫
- ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﻢ ﮔﻠﻨﺎر ... ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﻢ ... ﺻﺪا ﺷﻮن ﻫﺮ ﺑﺎر ﮐﻪ ﺗﻮ ﮔﻮﺷﯽ ﻣﯽ ﭘﯿﭽﻪ ... وﻗﺘﯽ ﺑﺮاي ﺑﻮدن ﺑﺎ ﻣﻦ اون ﻃﻮر ﻟﺤﻈﻪ ﺷﻤﺎري‬ ‫ﻣﯿﮑﻨﻦ ... وﻗﺘﯽ ﭘﺎ ﻣﯿﺰارم ﺗﻮ اون ﻋﻤﺎرت ﺧﺸﮏ و ﻣﻨﻀﺒﻂ ... اون ﻣﻮﻗﻊ اﺳﺖ ﮐﻪ دﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاد ﻧﻘﺸﻢ رو ﺗﻐﯿﯿﺮ ﺑﺪم ...‬ ‫
- ﺧﻮب ﻣﯽ دوﻧﯽ ﮐﻪ ﻗﺎﻧﻮﻧﺎ ﻫﻢ ﭼﯿﺰي دﺳﺘﺖ ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫ﺳﺮ ﺟﺎم دراز ﮐﺸﯿﺪم ... ﺗﮏ ﺗﮏ اﯾﻦ ﺟﻤﻼت رو ﺑﯿﺶ از 02 ﺑﺎر ﺑﻬﻢ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ... اﯾﻦ ﻣﺘﻦ ﺻﺤﺒﺖ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺗﮑﺮاري ﺑﻮد ... اﻣﺎ‬ ‫ﻫﺮ ﺑﺎر ﻣﺜﻞ ﯾﻪ زﺧﻢ دوﺑﺎره دﻫﻦ ﺑﺎز ﻣﯿﮑﺮد و دردش ﺗﻤﺎم ﻗﻠﺒﻢ رو ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺖ: ﻟﻌﻨﺖ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻗﺎﻧﻮن ...‬ ‫
- ﺳﻨﮕﮏ ﺑﺰن روﺷﻦ ﺷﯽ ...‬ ‫ﺧﺎﻟﻪ ﮐﻪ ﭼﺎي ﺧﻮﺷﺮﻧﮕﺶ رو ﺑﺮام ﺗﻮ ﻓﻨﺠﻮن ﻣﯽ رﯾﺨﺖ: اذﯾﺘﺶ ﻧﮑﻦ ﺳﯿﺎ ... ﺑﭽﻪ ام ﻣﻌﻠﻮﻣﻪ دﯾﺸﺐ راﺣﺖ ﻧﺨﻮاﺑﯿﺪه ...‬ ‫ﮔﻠﻨﺎر ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺑﻬﻢ زد: ﯾﮑﻢ ﺑﺎﻫﻢ اﺧﺘﻼط ﮐﺮدﯾﻢ ...‬ ‫ﺧﺎﻟﻪ دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﺳﺮم ﮐﺸﯿﺪ: داري ﻣﯽ ري ﺳﺮﮐﺎر؟‬ ‫
- ﺑﻠﻪ ﺧﺎﻟﻪ ﺟﺎن ...‬ ‫
- ﮐﻠﯿﺪت رو ﺑﺬار ... ﺧﺴﺮو اﻣﺮوز رﻓﺘﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﻣﺎدرش دﯾﺮ ﻣﯿﺎد ... ﻃﺎﻟﻘﺎﻧﻪ ... ﻣﻦ ﺑﺮم ﯾﻪ دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﺧﻮﻧﺖ ﺑﮑﺸﻢ ... ﯾﮑﻢ ﺳﺒﺰي‬ ‫ﺧﻮرد ﮐﺮدم ﺑﺬارم ﺗﻮ ﻓﺮﯾﺰرت ...‬ ‫ﻟﻘﻤﻪ ﺗﻮي دﺳﺘﻢ رو ﮔﺬاﺷﺘﻢ رو ي ﻣﯿﺰ ... اﯾﻦ ﺗﺮﺣﻢ و ﻣﺤﺒﺖ ﻗﻠﻨﺒﻪ ﺧﺎﻟﻪ اذﯾﺘﻢ ﻣﯿﮑﺮد ... ﺗﺎ ﺳﺎﯾﻪ ﺧﺴﺮو ﺧﺎن ﮐﻤﯽ ﮐﻢ رﻧﮓ ﻣﯽ‬ ‫ﺷﺪ اﻧﮕﺎر ﮐﻪ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﺗﻨﺪ و ﺗﻨﺪ و 3‪ mp‬ﺗﻤﺎم ﻣﺤﺒﺘﻬﺎ و ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮد وﻇﯿﻔﺸﻪ رو اﻧﺠﺎم ﺑﺪه ...‬ ‫
- ﺧﺎﻟﻪ ﻧﯿﺎزي ﻧﯿﺴﺖ ﺑﻪ ﺧﺪا ... ﺧﻮﻧﻪ ام ﺗﻤﯿﺰه ... ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺗﻤﯿﺰ ﻧﮕﻬﺶ ﻣﯽ دارم ...‬ ‫
- ﻣﯽ دوﻧﻢ ﻋﺴﻠﻢ ﺑﻪ ﻣﺎدرت رﻓﺘﯽ ... ﺗﻤﯿﺰ و ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮش ﺳﻠﯿﻘﻪ ... اﻣﺎ ﺧﻮب ﻣﻨﻢ ﺑﺮم ﯾﻪ دﺳﺘﯽ ﺑﮑﺸﻢ ... ﻫﺎ ﺧﺎﻟﻪ ﺟﺎن ... ﮐﺎرم رو‬ ‫ﻧﻤﯽ ﭘﺴﻨﺪي؟‬ ‫ﺑﺤﺚ ﺑﺎﻫﺎش ﺑﯽ ﻓﺎﯾﺪه ﺑﻮد ﻧﺎراﺣﺖ ﻣﯽ ﺷﺪ: ﺧﺎﻟﻪ اﯾﻦ ﭼﻪ ﺣﺮﻓﯿﻪ؟‬ ‫ﺳﯿﺎوش: ﺑﺮو ﮐﻼت رو ﺑﻨﺪاز ﺑﺎﻻ ... ﻣﺎﻣﺎن ﺗﻮ اﺗﺎق ﻣﻦ ﻫﻢ ﻧﻤﯿﺎد ...‬ ‫
- ﺑﯿﺎم ﮐﻪ ﭼﯽ؟ ﺗﻪ ﺳﯿﮕﺎرات رو ﺟﻤﻊ ﮐﻨﻢ؟ ﺳﯿﺎوش ﺑﻪ ﺧﺪا ﺑﺎﺑﺎت ﺑﻔﻬﻤﻪ اﯾﻦ ﺑﺎر ﻣﻦ دﺧﺎﻟﺖ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻢ ...‬ ‫ﺧﻨﺪه اي ﮐﺮدم: آخ آخ ﺳﯿﺎ ... ﺧﺴﺮو ﺧﺎن ﺳﯿﺎه و ﮐﺒﻮدت ﻣﯿﮑﻨﻪ ...‬ ‫دﻫﻨﺶ رو ﺑﺮام ﮐﺞ ﮐﺮد و ﻋﯿﻨﮑﺶ رو ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺶ زد: ﭘﺎﺷﻮ زﺑﻮﻧﺖ رو ﮐﻮﺗﺎه ﮐﻦ ... ﺳﺎﻋﺖ 01 ﻣﻨﺘﻈﺮﺗﻪ ... ﻣﯽ ري ﻣﺜﻞ آدم ﺣﺮف‬ ‫ﻣﯽ زﻧﯽ ... ﺗﻮاﺿﻊ و ﺧﺎﮐﯽ ﺑﻮدن رو ﻣﯿﺬاري ﮐﻨﺎر ...‬ ‫ﺳﺮ ﭘﺎ اﯾﺴﺘﺎدم و ﭼﺎﯾﻢ رو ﻗﻮرت دادم: ﺑﻌﺪش ﻣﻦ ﺗﻤﺮﯾﻦ دارم ...‬ ‫ﺧﺎﻟﻪ: ﺑﻌﺪش ﺑﯿﺎ اﯾﻨﺠﺎ ﺧﺎﻟﻪ ﺟﺎن ...‬ ‫
- ﻧﻪ ﺧﺎﻟﻪ ... ﺳﻪ روزه ﻧﺮﻓﺘﻢ ﭘﯿﺸﺸﻮن ... ﺑﺮم ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ... ﻣﺮض اﮐﺒﺮ آﻗﺎ ﻫﻢ ﺧﻮاﺑﯿﺪه ﺑﺎﺷﻪ ...‬ ‫ﺧﺎﻟﻪ زﯾﺮ ﻟﺐ ﭼﯿﺰي ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ﻧﻔﺮﯾﻦ ﺑﻮد ...‬ ‫ﻗﺮار ﺷﺪ ﺗﺎ ﺳﺮ ﮐﻮﭼﻪ ﺑﺮﯾﻢ ﺗﺎ ﺳﻮار اﺗﻮﺑﻮس ﺑﺸﯿﻢ ...‬ ‫ﺳﯿﺎ: ﺧﻮب ﺷﺐ ﻣﯿﻮﻣﺪي دﯾﻮوﻧﻪ ...‬ ‫
- ﻣﯽ ﺧﻮاي ﺑﺎﺑﺎت رو ﺳﮑﺘﻪ ﺑﺪي ... دو ﺷﺐ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻫﻢ ... ﻣﻦ و ﺗﻮ در ﮐﻨﺎر ﻫﻢ ...‬ ‫ﺧﻨﺪه ﺑﻠﻨﺪي ﮐﺮد و ﺳﯿﮕﺎرش رو از ﺟﯿﺐ ﮐﻮﻟﻪ اش در آورد ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- ﺑﺴﻪ ﺳﯿﺎ ... ﻫﻤﯿﻦ اﻻن ﻗﺒﻞ از ﭼﺎي ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ ات ﯾﻪ دوﻧﻪ ﮐﺸﯿﺪي ...‬ ‫ﺧﻨﺪه اي ﮐﺮد و ﻓﻨﺪك زد: آراﻣﺶ دو ﮔﯿﺘﯽ ﺗﻔﺴﯿﺮ اﯾﻦ دو ﺣﺮف اﺳﺖ ... ﺳﯿﮕﺎر ﺑﻌﺪ ﭼﺎﯾﯽ ... ﭼﺎﯾﯽ ﺑﻌﺪ ﺳﯿﮕﺎر ...‬ ‫آدرس رو درﺳﺖ اوﻣﺪه ﺑﻮدم ... ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺳﺎﺧﺘﻤﻮن اﻧﺪاﺧﺘﻢ ﯾﻪ ﺳﺎﺧﺘﻤﻮن ﻗﺪﯾﻤﯽ اﻣﺎ ﺗﻌﻤﯿﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد ﺑﺮ ﺧﯿﺎﺑﻮن ... درش ﺑﺎز ﺑﻮد‬ ‫... واردش ﮐﻪ ﺷﺪم ... ﻋﺠﯿﺐ ﯾﺎد دوره ﮐﻨﮑﻮر ﺧﻮدم اﻓﺘﺎدم ... ﺻﺪاي ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ ﺑﯽ ﮐﻼم ﻣﯿﻮﻣﺪ ﮐﻪ ﻣﯽ دو ﻧﺴﺘﻢ ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ آﺗﻠﯿﻪ‬ ‫ﺑﭽﻪ ﻫﺎي ﻃﺮاﺣﯽ ﻃﺒﻘﻪ ﭘﺎﯾﯿﻨﻪ ... از ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﺑﺎ آراﻣﺶ ﺑﺎﻻ رﻓﺘﻢ و ﺑﻪ ﺗﺼﺎوﯾﺮ ﮐﺸﯿﺪه ﺷﺪه ﺗﻮي راﻫﺮو دﻗﺖ ﮐﺮدم ... دوﺳﺘﺸﻮن‬ ‫داﺷﺘﻢ ... ﻣﻄﻤﺌﻨﺎ ﮐﺎر ﺧﻮد راﻣﯿﻦ ﺑﻮد ... ﺑﻪ ﻗﺪري ﮐﻪ ﭼﯿﺮﮔﯽ ﺧﻂ درش دﯾﺪه ﻣﯽ ﺷﺪ ... ﺷﺎﻟﻢ رو ﺟﻠﻮ ﮐﺸﯿﺪم و ﮐﻮﻟﻪ ام رو ﻣﺮﺗﺐ‬ ‫ﮐﺮدم ...‬ ‫ﺻﺪاي ﯾﻪ ﻣﺮد از ﺗﻮي ﯾﮑﯽ از ﮐﻼس ﻫﺎ ﺑﯿﺮون ﻣﯿﻮﻣﺪ ... داﺷﺖ ﺗﺎرﯾﺦ ﻫﻨﺮ درس ﻣﯽ داد. ﯾﺎدش ﺑﺨﯿﺮ اون ﺳﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ اﯾﻦ‬ ‫درس رو ﻣﯽ ﺧﻮﻧﺪم ﭼﻪ روزﮔﺎري ﺑﻮد ...‬ ‫ﺑﻪ ﻣﯿﺰ روﺑﻪ روم ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺧﺎﻟﯽ ﺑﻮد ... ﺧﻮب ﻣﻨﺸﯽ ﭘﺸﺖ ﻣﯿﺰش ﻧﺒﻮد ... ﺳﺮ ﭼﺮﺧﻮﻧﺪم ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺒﯿﻨﻤﺶ ... اﻣﺎ ﻧﺒﻮد ... روي‬ ‫دﯾﻮار ﺗﻘﺪﯾﺮ ﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎﯾﯽ ﺑﻪ زﺑﺎن اﻧﮕﻠﯿﺴﯽ و ﻓﺮاﻧﺴﻪ ﺑﻮد ... ﺧﻮب ﺳﺨﺖ ﻧﺒﻮد ﺣﺪس ﺑﺰﻧﻢ ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ ﮐﯿﻪ؟ و ﻧﺰدﯾﮏ ﻣﯿﺰ ﻣﻨﺸﯽ ﯾﻪ‬ ‫ﻣﯿﺰ ﮐﻮﭼﮑﺘﺮ ﯾﻪ ﭼﺎي ﺳﺎز و ﯾﻪ ﺑﺴﺘﻪ ﭼﺎي ﮐﯿﺴﻪ اي و ﯾﻪ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﺰرگ ﮐﺎﻓﯽ ﻣﯿﮑﺲ ﺑﻮد ... ﮐﻤﯽ اﯾﻦ ﭘﺎ و اون ﭘﺎ ﮐﺮدم ... ﻣﯽ‬ ‫ﺗﺮﺳﯿﺪم ﮐﺎر ﻃﻮل ﺑﮑﺸﻪ ﭼﻮن ﺑﺎﯾﺪ ﺗﺎ ﯾﮏ ﺳﺎﻋﺖ و ﻧﻤﯿﻪ دﯾﮕﻪ ﺑﺮاي ﺗﻤﺮﯾﻦ ﺗﺌﺎﺗﺮ ﺷﻬﺮ ﻣﯽ ﺑﻮدم ... ﺳﺮ ﮔﺮدوﻧﺪم ﺗﺎ ﮐﺴﯽ رو ﺑﺒﯿﻨﻢ‬ ‫اﻣﺎ دﯾﺪه ﻧﻤﯽ ﺷﺪ.‬ ‫ﭘﺸﺖ ﻣﯿﺰ ﻣﻨﺸﯽ در ﺷﯿﺸﻪ اي ﻧﯿﻤﻪ ﺑﺎزي ﺑﻮد ﮐﻪ ﺻﺪاي آﺷﻨﺎﯾﯽ داﺷﺖ ازش ﻣﯿﻮﻣﺪ ... ﻣﺘﻦ ﻣﮑﺎﻟﻤﻪ رو ﻧﻤﯽ ﺷﻨﯿﺪم ... اﻣﺎ اﯾﻦ ﺻﺪا‬ ‫ﻋﺠﯿﺐ آﺷﻨﺎ ﺑﻮد ... از ﻋﻤﻖ ﺧﺎﻃﺮاﺗﻢ ﺑﯿﺮون ﻣﯿﻮﻣﺪ ... ﻧﺎ ﺧﻮد آﮔﺎه ﺑﻪ ﺳﻤﺖ در رﻓﺘﻢ ... ﻣﺮدي ﭘﺸﺖ ﺑﻪ در روﺑﻪ ﭘﻨﺠﺮه اي ﮐﻪ ازش‬ ‫ﺻﺪاي ﺑﻮق و ﻓﺮﯾﺎد آزادي ... آزادي راﻧﻨﺪه ﻫﺎي ﺗﺎﮐﺴﯽ ازش ﻣﯿﻮﻣﺪ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد ﯾﻪ ﻣﺮد ﺑﺎ ﯾﻪ ﻗﺎﻣﺖ ﻧﺴﺒﺘﺎ ﺑﻠﻨﺪ و ﻋﺠﯿﺐ آﺷﻨﺎ ...‬ ‫اﯾﻦ ﻣﺮد ﺑﺎ ﻣﻮﻫﺎﯾﯽ اﻧﺪك ﺟﻮ ﮔﻨﺪﻣﯽ ﮐﻪ از ﭘﺸﺖ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮد ... ﺑﺎ اون ﺷﻠﻮار ﺟﯿﻦ ﻣﺸﮑﯽ و ﭘﯿﺮاﻫﻦ ﮐﺮم رﻧﮓ ... ﺑﺎ اون ﺑﻮي ﻋﻮد‬ ‫آﺷﻨﺎي اﺗﺎﻗﺶ ... ﻣﻄﻤﺌﻨﺎ ﻣﺮد روﯾﺎﻫﺎي ﻧﻮﺟﻮاﻧﯽ ﻣﻦ ﺑﻮد ...‬ ‫ﺗﻘﻪ اي ﺑﻪ در زدم ... ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﺑﺮﮔﺸﺖ ... دﻟﻢ رﯾﺨﺖ ... ﺧﺪاي ﻣﻦ اﯾﻦ ﭼﺸﻤﻬﺎ اﺻﻼ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﻧﮑﺮدده ﺑﻮدن ... ﻋﺠﯿﺐ و اﻣﺎ ﻋﺠﯿﺐ‬ ‫راي ﻣﻦ ﺣﮑﻢ روزﻫﺎي ﺷﺎدي وﺑﯽ ﺧﯿﺎﻟﯽ رو داﺷﺘﻦ ... ﻧﺎ ﺧﻮد آﮔﺎه ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺑﻪ روي ﻟﺒﻢ اوﻣﺪ ﮐﻪ اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺎب‬ ‫ﻃﺒﻌﺶ ﻧﯿﺴﺖ ... اﺧﻢ ﮐﺮد ... ﻫﻤﻮن اﺧﻤﯽ ﮐﻪ 51 ﺳﺎﻟﮕﯽ ﻫﺎي ﻣﻦ رو ﭘﺮ از ﻧﺸﺎط دﯾﺪﻧﺶ ﻣﯽ ﮐﺮد ... ﺗﻠﻔﻦ رو ﻗﻄﻊ ﮐﺮد: ﺷﻤﺎ‬ ‫اﯾﻦ ﺟﺎ ﭼﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ؟ ﺑﻔﺮﻣﺎ ﺳﺮ ﮐﻼﺳﺖ ...‬ ‫ﻧﺸﻨﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮد ﻣﻦ رو؟ ﮐﻤﯽ اﺧﻤﺎم رﻓﺖ ﺗﻮ ﻫﻢ: ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ اﻣﺎ ...‬ ‫
- ﻣﮕﻪ ﻣﻦ ﻗﺒﻼ ازﺗﻮن ﻧﺨﻮاﺳﺘﻪ ﺑﻮدم ﻣﺴﺎﺋﻠﺘﻮن رو ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻮم ﻣﯿﺮ ﺟﻌﻔﺮي ﺣﻞ ﮐﻨﯿﺪ و اﯾﻦ ﺟﺎ ﻧﯿﺎﯾﺪ ...‬ ‫ﺟﺎ ﺧﻮردم ... ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﺻﺪام رو ﺻﺎف ﮐﻨﻢ: ﯾﻪ ﻟﺤﻈﻪ اﺟﺎزه ﺑﺪﯾﺪ آﻗﺎي ﭘﺮﺗﻮ ... ﻣﻦ ﻫﻤﺮاز ﻫﺴﺘﻢ ... ﻫﻤﺮاز ﭘﺎﮐﺰاد ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﯾﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﻣﮑﺚ ﮐﺮد ... اﻧﮕﺎر داﺷﺖ اﻃﻼﻋﺎت ﻣﻮﺟﻮد ﺗﻮي ذﻫﻨﺶ رو ﭘﺮدازش ﻣﯿﮑﺮد ... ﺑﻌﺪ ﯾﻪ دور ﮐﺎﻣﻞ ااز ﺳﺮ ﺗﺎ ﭘﺎم رو از ﻧﻈﺮ‬ ‫ﮔﺬروﻧﺪ ... ﮐﻤﯽ ﺧﻮدم رو ﺟﻤﻊ ﮐﺮدم ... اﻣﺎ ﻧﮕﺎﻫﺶ روي ﭼﺸﻤﺎم اﯾﺴﺘﺎد ﺑﺎ ﺻﺪاﯾﯽ ﮐﻪ اﻧﮕﺎر از ﺗﻪ ﯾﻪ ذﻫﻦ ﭘﺮ ﺗﻼﻃﻢ ﻣﯿﻮﻣﺪ:‬ ‫ﺧﺪاي ﻣﻦ ﻫﻤﺮاز ... ﺑﺎورم ﻧﻤﯽ ﺷﻪ ... ﺑﯿﺎ ﺗﻮ ... ﺑﯿﺎ ﺑﺸﯿﻦ ...‬ ‫ﮐﻮﻟﻪ ام رو از ﭘﺸﺘﻢ در آوردم و ﻧﺸﺴﺘﻢ روي ﻣﺒﻞ ﭼﺮﻣﯽ ﻗﻬﻮه اي رﻧﮓ دﻓﺘﺮش ... ﻧﺸﺴﺖ روي ﺻﻨﺪﻟﯽ ﮔﺮداﻧﺶ ﮐﻪ ﺑﺪﺟﻮر‬ ‫ﻣﺪﯾﺮﯾﺘﯽ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯿﻮﻣﺪ: ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ﻧﺸﻨﺎﺧﺘﻤﺖ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم از ﻫﻨﺮ ﺟﻮ ﻫﺎ ﻫﺴﺘﯽ ... ﻣﯽ دوﻧﯽ ﺧﯿﻠﯽ دوﺳﺖ ﻧﺪارم دور و ﺑﺮم ﺑﭙﻠﮑﻦ ...‬ ‫ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﺑﻮد ... زﻣﺎﻧﻪ ﻣﻮﻫﺎي اﯾﻦ ﻣﺮد ﺟﺬاب رو ﮐﻤﯽ ﺟﻮ ﮔﻨﺪﻣﯽ ﮐﺮده ﺑﻮد ... اﻣﺎ ﺗﻐﯿﯿﺮي ﺗﻮ رﻓﺘﺎر ﻧﺴﺒﺘﺎ ﺗﻨﺪش ﻧﺪاده‬ ‫ﺑﻮد.‬ ‫ﺳﺮ ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم ... ﭼﺸﻢ دوﺧﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﻪ ﻣﻦ ... اﻧﮕﺎر ﮐﻪ ﺗﻮ ﺻﻮرﺗﻢ داﺷﺖ ﺑﻪ دﻧﺒﺎﻟﻪ ﭼﯿﺰي آﺷﻨﺎ ﻣﯿﮕﺸﺖ: ﺧﯿﻠﯽ ﻋﻮض ﺷﺪي ﻫﻤﺮاز‬ ‫ﺧﯿﻠﯽ زﯾﺎد ...‬ ‫
- اﻣﺎ ﺷﻤﺎ اﺻﻼ ﻋﻮض ﻧﺸﺪي ...‬ ‫ﺧﻨﺪه ﺑﻠﻨﺪي ﮐﺮد ... از ﻫﻤﻮن ﺧﻨﺪه ﻫﺎي ﺑﻠﻨﺪ و زﻧﮓ داري ﮐﻪ ﯾﻪ زﻣﺎﻧﯽ ﺗﻪ دﻟﻢ رو ﺑﺪﺟﻮر ﻣﯽ ﻟﺮزوﻧﺪ ... اﻣﺎ اﻻن ﺗﻮي اﯾﻦ دﻓﺘﺮ‬ ‫ﺷﯿﮏ و دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﯽ ﮐﻪ ﻓﻀﺎﯾﯽ ﺑﻪ ﺷﺪت ﻣﺪرن داﺷﺖ ... اﯾﻦ راﻣﯿﻦ اﻧﮕﺎر اون راﻣﯿﻦ ﺗﺎﺛﯿﺮ ﮔﺬار ﻧﺒﻮد ... ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻢ ﺑﻮد و ﻣﻦ‬ ‫اﻧﺪﮐﯽ ... ﻓﻘﻂ و ﻓﻘﻂ اﻧﺪﮐﯽ راﻫﻢ و ذﻫﻨﯿﺘﻢ ﻋﻮض ﺷﺪه ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﺧﻮب ﭼﯽ ﮐﺎرا ﻣﯿﮑﻨﯽ؟‬ ‫ﮐﻮﻟﻪ ام رو ﮐﻤﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﻪ ﭘﺎم ﻧﺰدﯾﮏ ﮐﺮدم و دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﭘﺎﻧﭽﻮي ﺳﺒﺰم ﮐﺸﯿﺪم ... ﭼﺮا ﻫﻨﻮز در ﻣﻘﺎﺑﻠﺶ ﺑﺮاي ﺣﺮف زدﻧﻢ ﻧﯿﺎز ﺑﻪ‬ ‫ﺗﻤﺮﮐﺰ داﺷﺘﻢ؟ ﭼﺸﻢ دوﺧﺘﻢ ﺑﻪ ﺗﺮﻧﺞ درﺷﺖ دوﺧﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﺮ روي ﭘﺎﻧﭽﻮم و ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﭘﺎﻫﺎم رو اﻧﺪﮐﯽ ﺟﻤﻊ ﮐﻨﻢ ﺗﺎ داﻣﻦ ﻣﺸﮑﯽ‬ ‫ﭘﺎم ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺷﮑﯿﻞ ﺗﺮ ﺑﺮﺳﻪ: ﺑﺎزي ...‬ ‫ﺧﻨﺪﯾﺪ: ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﺟﻮاب ...‬ ‫ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم ... اون روزﻫﺎ ﻫﻢ وﻗﺘﯽ ﻟﺒﻬﺎش ﻣﯽ ﺧﻨﺪﯾﺪ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﻫﻢ ﺧﻨﺪان ﻣﯿﺸﺪ؟‬ ‫
- ﯾﺎدﻣﻪ اون روزﻫﺎ ﭘﺮ ﺣﺮف ﺗﺮ ﺑﻮدي ...‬ ‫
- اﻻن ﻫﻢ ﻫﺴﺘﻢ ... اﻣﺎ روي ﺻﺤﻨﻪ ...‬ ‫ﮐﻤﯽ ﺟﺎ ﺧﻮرد ... ﺟﺪي ﺗﺮ ﺷﺪ ... اﻧﮕﺎر ﯾﺎدش اوﻣﺪ ﻣﻦ اون دﺧﺘﺮك 51 ﺳﺎﻟﻪ ﺑﺎ ﻣﻮﻫﺎي ﺗﯿﻔﻮﺳﯽ و ﻧﺎﺧﻦ ﻫﺎي ده رﻧﮓ و ﺷﻠﻮار‬ ‫ﻫﺎي ﭘﺎره ﭘﺎره ﻧﯿﺴﺘﻢ ... ﺧﻮب ﺧﯿﻠﯽ ﭼﯿﺰﻫﺎ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﮐﺮده ﺑﻮد ...‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﻢ اﻧﺪاﺧﺖ ﮐﻪ ﯾﻪ رژ ﺑﺴﯿﺎر ﮐﻢ رﻧﮓ داﺷﺖ ... اﺑﺮوﻫﺎي ﭘﻬﻦ و ﻣﻮﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺗﺎزﮔﯽ ﻓﺮﺷﻮن ﮐﺮده ﺑﻮدم ...‬ ‫
- ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﭼﻪ ﻫﺴﺘﯿﺪ آﻗﺎي ﭘﺮﺗﻮي ... ﻧﮕﺮدﯾﺪ رد ﭘﺎﯾﯽ از ﮔﺬﺷﺘﻪ ﭘﯿﺪا ﻧﻤﯽ ﮐﻨﯿﺪ ...‬ ‫ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﺮا از اون ﻧﮕﺎه ﺧﻨﺪان دﯾﮕﻪ اﺛﺮي ﻧﺒﻮد ... ﺣﺎﻻ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﯾﻪ ﻧﮕﺎه ﻣﺘﻌﺠﺐ و ﮐﻨﺠﮑﺎو داﺷﺖ ... ﮐﻤﯽ ﺧﻮدش رو ﺟﻤﻊ ﮐﺮد:‬ ‫ﺳﯿﺎ رو ﮐﻪ دﯾﺪم ... ﭼﻨﺪ ﺷﺐ ﭘﯿﺶ ... ﺗﻮ ﺟﺸﻦ ﻧﺎﻣﺰدي ﻧﺎزﻧﯿﻦ ... ﺑﻬﻢ ﮔﻔﺖ ﻫﻤﺮاز رو ﭘﯿﺸﺖ ﻣﯽ ﻓﺮﺳﺘﻢ ...‬ ‫
قسمت دوم
- اﻧﺘﻈﺎر ﻫﻤﻮن ﻫﻤﺮاز رو داﺷﺘﯿﺪ؟‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫

- ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﺷﺎﯾﺪ ...‬ ‫
- ﺷﻤﺎ ﻫﻤﻮن راﻣﯿﻦ ﭘﺮﺗﻮي ﻫﺴﺘﯿﺪ؟‬ ‫ﮐﻤﯽ ﻣﻌﺬب ﺗﺮ ﺷﺪ: ﺧﻮب ... ﻧﻪ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﻫﻢ اون ﻫﻤﺮاز ﻧﯿﺴﺘﻢ ... ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ ﻣﺜﻞ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫ﻧﮕﺎه ازم ﮔﺮﻓﺖ ... ﻣﺘﺎﺳﻒ ﺷﺪ: ﻣﯽ دوﻧﻢ ﺳﯿﺎوش ﺑﻬﻢ ﮔﻔﺖ ...‬ ‫... دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﺑﺪوﻧﻪ ... اﻣﺎ ...‬ ‫
- ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺘﺎﺳﻔﻢ ﻫﻤﺮاز ... ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺑﺮات ﺗﻠﺦ ﮔﺬﺷﺘﻪ ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪ زورﮐﯽ زدم: ﻧﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ... ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ...‬ ‫
- ﺗﻮ دﺧﺘﺮ ﻣﻘﺎوﻣﯽ ﻫﺴﺘﯽ ...‬ ‫
- ...‬ ‫
- ﭼﯿﺰي ﻣﯽ ﺧﻮري ﺑﺮات ﺑﯿﺎرم؟‬ ‫
- ﻧﻪ ﻣﻤﻨﻮن ... ﺧﯿﻠﯽ وﻗﺘﺘﻮن رو ﻧﻤﯿﮕﯿﺮم ... ﺗﻤﺮﯾﻦ دارم ... ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮم ﺗﺎ ﺗﺌﺎﺗﺮ ﺷﻬﺮ ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زد: اﯾﻦ ﻋﺎﻟﯿﻪ ... ﭼﻨﺪ وﻗﺘﻪ ﻓﺎرغ اﻟﺘﺤﺼﯿﻞ ﺷﺪي؟‬ ‫
- ﺣﺪود ﯾﮏ ﺳﺎل ... اﻣﺎ ﺧﯿﻠﯽ وﻗﺘﻪ ﺑﺎزي ﻣﯿﮑﻨﻢ. ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ از ﺗﺮم ﯾﮏ ...‬ ‫
- ﺳﯿﺎ ﻣﯿﮕﻔﺖ ﺗﺌﻮري رو ﺧﻮب ﻣﯿﺪوﻧﯽ ...‬ ‫
- ﻫﻤﯿﺸﻪ در ﺣﺎل ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﻫﺴﺘﻢ ...‬ ‫
- ﮔﻮﯾﺎ ﯾﻪ ﭘﺎﯾﺎن ﻧﺎﻣﻪ ﻏﻮﻏﺎ داﺷﺘﯽ ... ﺑﺎ اﺳﺘﺎد راﻫﻨﻤﺎي ﺗﻮﭘﯽ ﻣﺜﻞ اﺳﺘﺎد اﻣﯿﺮي ...‬ ‫
- ﺳﯿﺎ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ رو ﺑﻬﺘﻮن ﮔﻔﺘﻪ ... ﻣﻦ زﯾﺮ و ﺑﻢ ﻫﻤﻮﻧﻢ ﮐﻪ ﺳﯿﺎ ﮔﻔﺘﻪ ... ﻫﻤﻮن ﮐﻪ ﻣﯽ ﺷﻨﺎﺳﯿﺪ ...‬ ‫ﺑﻪ ﺻﻨﺪﻟﯿﺶ ﺗﮑﯿﻪ داد و 54 درﺟﻪ ﭼﺮﺧﯿﺪ و دوﺑﺎره ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺖ اول ﺑﺮﮔﺸﺖ: ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺧﻮدم ﮐﻪ اﯾﻦ ﻫﻤﺮاز روﺑﻪ روم رو ﺑﺎﯾﺪ از اول‬ ‫ﺑﺸﻨﺎﺳﻢ ...‬ ‫ﮐﻤﯽ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﮐﺸﯿﺪم ... ﺳﺮم رو ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻢ: اﯾﻦ ﻫﻤﺮاز از اون ﻫﻤﺮاز7 ﺳﺎل ﺑﺰرﮔﺘﺮه ...‬ ‫ﺟﻮاﺑﯽ ﻧﺪاد ... ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد: ﻣﯽ ﺷﻪ ﺑﻬﻢ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺗﻤﺮﯾﻦ و اﺟﺮات رو ﺑﺪي ...‬ ‫ﮐﻤﯽ ﭼﺸﻤﺎم رو ﮔﺮد ﮐﺮدم: ﻣﮕﻪ ﻗﺮاره ﺷﺮوع ﮐﻨﯿﻢ؟‬ ‫از ﺗﻌﺠﺐ ﮐﻮدﮐﺎﻧﻪ ام ﻟﺒﺨﻨﺪي زد: ﻧﻪ ... ﻣﺜﻞ اﯾﻨﮑﻪ ﻫﻨﻮز ﻧﺸﺎﻧﻪ ﻫﺎﯾﯽ از اون ﻫﻤﺮاز درت ﻫﺴﺖ ... ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﻏﺮﯾﺒﻪ ﻧﯿﺴﺘﯽ ... آره‬ ‫از ﻫﻤﯿﻦ دو روز آﯾﻨﺪه ﺷﺮوع ﻣﯽ ﮐﻨﯿﻢ ...‬ ‫
- اﻣﺎ ...‬ ‫
- اﻣﺎ ﻧﺪاره ... ﻫﻤﻮﻧﯽ رو ﺑﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﯾﺎد ﺑﺪه ﮐﻪ ﯾﺎد ﮔﺮﻓﺘﯽ ...‬ ‫
- از ﺻﺤﻨﻪ؟ ﯾﺎ از اﺳﺎﺗﯿﺪ؟‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻬﻢ ﮐﺮد: ﮐﺪوﻣﺶ ﺑﺮاي ﺧﻮدت ﻣﻔﯿﺪ ﺗﺮ ﺑﻮد؟‬ ‫ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺷﺎﻟﻢ رو ﺗﻮي دﺳﺘﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ: ﻣﻦ ﻫﺮ ﭼﯽ ﯾﺎد ﮔﺮﻓﺘﻢ از ﺻﺤﻨﻪ ﺑﻮده و ﻧﮕﺎه ﺗﻤﺎﺷﺎﮔﺮ ...‬ ‫
- ﺳﻨﮕﺎت رو ﺑﺎﻫﺎش وا ﮐﻨﺪي؟‬ ‫ﺻﺪاش ﮐﻤﯽ ﻗﻄﻊ و وﺻﻞ ﻣﯽ ﺷﺪ و ﻣﻦ ﭼﺸﻢ ﻣﯽ ﭼﺮﺧﻮﻧﺪم و ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺗﺎﮐﺴﯽ ﺑﻮدم ﺗﺎ ﻣﯿﺪون اﻧﻘﻼب ﻣﻦ رو ﺑﺒﺮه : اﯾﻦ ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ‬ ‫ﺧﺎﺻﯽ از ﻣﻦ ﻧﭙﺮﺳﯿﺪا ﺳﯿﺎ ... ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﮔﻔﺖ ﺑﯿﺎ ﺳﺮ ﮐﻼس ... ﺑﺎﺑﺎ ﭼﻪ ﻃﻮر ﻣﯽ ﺗﻮﻧﻪ اﻧﻘﺪر راﺣﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﻼس ﺑﺪه ...‬ ‫ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﺑﻪ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻫﺎي ﺷﺨﺼﯽ ﮐﻪ ﺟﻠﻮي ﭘﺎم ﺑﻮق ﻣﯽ زدن ﺗﻮﺟﻬﯽ ﻧﮑﻨﻢ ... ﻋﯿﻨﮏ آﻓﺘﺎﺑﯿﻢ رو ﺑﺎ اﻧﮕﺸﺖ دﺳﺖ آزادم ﻫﻞ‬ ‫دادم ﻋﻘﺐ و ﺷﺎﻟﻢ رو از ﭘﺴﺖ ﮔﻮﺷﻢ در آوردم ...‬ ‫
- ﻣﻦ زﯾﺮ و ﺑﻤﺖ رو ﻗﺒﻼ ﯾﻬﺶ ﺗﻮ ﺿﯿﺢ داده ﺑﻮدم ...‬ ‫... ﻫﻤﻮﻧﯽ ﮐﻪ دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد ﭘﺲ ...‬ ‫
- ﺗﺮﺣﻢ ﮐﺮده؟ ﺑﻬﺶ ﭼﯽ ﮔﻔﺘﯽ؟ ﻫﻤﺮاز ﺗﻨﻬﺎﺳﺖ ﯾﺎ ﮔﻔﺘﯽ داره از ﮔﺮﺳﻨﮕﯽ ﻣﯽ ﻣﯿﺮه؟‬ ‫داد زد ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺑﻮد: ﺻﺪات رو ﺑﯿﺎر ﭘﺎﯾﯿﻦ ... دور ﺑﺮداﺷﺘﯽ ﻫﻤﺮاز ... ﻣﻦ ﻫﻤﻮن ﺳﯿﺎم ﮐﻪ ﺑﺎﻫﺎت رو درﺑﺎﯾﺴﺘﯽ ﻧﺪاره ﻫﺎ ... ﻣﯽ دوﻧﯽ‬ ‫ﻣﺸﮑﻠﺖ ﭼﯿﻪ؟ ﺗﻮ ﺧﻮدت ﺑﻪ ﺧﻮدت ﺗﺮﺣﻢ ﻣﯿﮑﻨﯽ ... اﻧﺘﻈﺎرت از آدﻣﻬﺎي اﻃﺮاﻓﺖ ﻫﻢ ﻫﻤﯿﻨﻪ ... اﯾﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯽ ﺷﻪ ﺗﻮاﻧﺎﯾﯽ‬ ‫ﻫﺎي ﺧﻮد و ﻣﻮﻓﻘﯿﺖ ﻫﺎت رو ﻫﻢ ﻧﭙﺬﯾﺮي ...‬ ‫ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻓﺮﯾﺎد ﺑﺰﻧﻢ ... دﯾﺪﻧﺶ ... ﻫﺠﻮم ﺧﺎﻃﺮات ... ﺗﻨﻬﺎﯾﯿﻢ ... ﻓﺸﺎرﻫﺎي اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ... ﻫﻤﻪ و ﻫﻤﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺗﻨﻬﺎ ﮐﺎري ﮐﻪ‬ ‫ﺑﮑﻨﻢ ﻓﺸﺎر دادن دﮐﻤﻪ ﻗﺮﻣﺰ رﻧﮓ ﮔﻮﺷﯽ ﺑﻮد ...‬ ‫وﺳﻂ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدم ... ﮐﻨﺎرم زﻧﯽ ﺑﻮد ﺣﺪودا 05 ﺳﺎﻟﻪ ﻏﺮق ﻓﮑﺮ و ﻃﺮف دﯾﮕﻪ ام ﻣﺮد ﺟﻮاﻧﯽ ﺑﺎ ﺑﯿﻨﯽ ﻋﻘﺎﺑﯽ و ﻣﻮﻫﺎي ﻓﺮ ... ﻣﺮدي‬ ‫ﮐﻪ ﻣﺪام ﭘﺎش رو ﺑﺎز ﺗﺮ ﻣﯿﮑﺮد و ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯽ ﺷﺪ ﻣﻦ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ زن ﺑﺮم و زن ﻫﻢ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ داﺷﺖ ﮐﻢ ﮐﻢ از در ﺑﯿﺮون ﻣﯽ رﻓﺖ‬ ‫... ﮔﺮم ﺑﻮد و راﻧﻨﺪه ﻫﻢ ﺑﺴﯿﺎر ﺑﺪ راﻧﻨﺪﮔﯽ ﻣﯿﮑﺮد و دل و روده ام داﺷﺖ ﺑﺎﻻ ﻣﯿﻮﻣﺪ ... ﻧﺰدﯾﮑﺎي ﻣﯿﺪون ﺑﺎ ﻓﺮﯾﺎدي ﮐﻪ آﻣﺎرش از‬ ‫دﺳﺖ ﺧﻮدم ﮐﻪ ﻫﻢ در رﻓﺘﻪ ﺑﻮد: آﻗﺎ ﻧﮕﻪ دار ﭘﯿﺎده ﻣﯽ ﺷﻢ ...‬ ‫ﭘﺴﺮ ﻫﻢ ﭘﯿﺎده ﺷﺪ ... ﺗﺎ ﻣﻦ ﺑﺘﻮﻧﻢ ﭘﯿﺎده ﺑﺸﻢ زﯾﺮ ﻟﺐ ﺑﻪ ﻃﻮري ﮐﻪ ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ﺷﻨﯿﺪ ﮔﻔﺘﻢ: آﺷﻐﺎل ...‬ ‫ﭘﯿﮑﺎن ﺗﺎﮐﺴﯽ زوزه ﮐﺸﺎن از ﮐﻨﺎرم رﻓﺖ و ﻣﻦ ﻟﮕﺪ ﻣﺤﮑﻤﯽ ﺑﻪ ﺟﺪول ﮐﻨﺎر ﺧﯿﺎﺑﻮن زدم ...‬ ‫ﮔﻮﺷﯿﻢ رو در آوردم و اس ام اس زدم: ﺳﯿﺎ ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ... ﻋﺼﺒﯿﻢ ... ﺑﺮاي اﯾﻨﮑﻪ ﻟﺐ ﺑﺮ ﻧﭽﯿﻨﯽ ﺷﺎم ﻣﻬﻤﻮن ﻣﻦ ...‬ ‫ﺑﻪ ﺛﺎﻧﯿﻪ ﻧﮑﺸﯿﺪ ﺟﻮاب داد: ﺑﻪ ﺷﺮﻃﯽ ﮐﻪ ﺑﻨﺪري ﺑﺎﺷﻪ ... در ﺿﻤﻦ اﻧﻘﺪري آدم ﺣﺴﺎﺑﺖ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ازت دﻟﺨﻮر ﺷﻢ ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم ... اﯾﻦ ﺑﺸﺮ آدم ﻧﻤﯽ ﺷﺪ ...‬ ‫دﺳﺘﻤﺎل رو ﮐﻤﯽ ﻣﺤﮑﻢ ﺗﺮ از ﺣﺪ ﻣﻌﻤﻮل روي ﺻﻮرﺗﻢ ﮐﺸﯿﺪم ... ﻋﺎﻃﻔﻪ ﻣﻨﺸﯽ ﺻﺤﻨﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪي زد: ﭘﻮﺳﺘﺖ رو ﮐﻨﺪي ﻫﻤﺮاز ﺟﺎن‬ ‫...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي از ﺳﺮ ﺧﺴﺘﮕﯽ ﺑﻬﺶ زدم ... ﺑﺮﮔﻪ اي رو ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ دراز ﮐﺮد: ﺑﯿﺎ اﯾﻨﻢ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ات ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻣﮑﺘﻮب ﮐﻪ ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﺑﻮدي ...‬ ‫اﻟﺒﺘﻪ ﺑﻪ ﻣﻬﺮان ﻫﻢ ﻧﺸﻮن ﺑﺪه ﻣﯽ ﺷﻨﺎﺳﯿﺶ ﮐﻪ ...‬ ‫... ﻣﻨﻈﻮرش دﺳﺘﯿﺎر ﮐﺎر ﮔﺮداﻧﻤﻮن ﺑﻮد ﮐﻪ ﭘﺴﺮي ﺑﻪ ﺷﺪت ﻣﻨﻀﺒﻂ ﺑﻮد و ﻣﺜﻞ ارﺗﺸﯽ ﻫﺎ ﻣﯽ ﻣﻮﻧﺪ ... ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ: ﻣﻬﺮان‬ ‫اﻣﺮوز زود رﻓﺖ ... ﻓﺮدا ﺑﻬﺶ ﻧﺸﻮن ﻣﯽ دم ...‬ ‫ﺷﺎﻧﻪ اي ﺑﺎﻻ اﻧﺪاﺧﺖ و دﺳﺘﺶ رو ﺑﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﺑﺮام ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮد ... روي ﺻﻨﺪﻟﯽ ﻧﺸﺴﺘﻢ و ﺳﺮم رو ﺑﯿﻦ دﺳﺘﻬﺎم ﮔﺮﻓﺘﻢ ...‬ ‫ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﺴﺘﻪ ﺑﻮدم ... ﺗﻮي ﺳﺮم ﯾﮏ ﻋﺎﻟﻤﻪ ﻓﮑﺮ ﺑﻮد وﻣﻦ ﺣﺘﯽ ﻟﺤﻈﻪ اي از ﺻﺒﺢ وﻗﺖ ﻧﮑﺮده ﺑﻮدم ﺑﻬﺶ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ...‬ ‫در اﺗﺎق ﮔﺮﯾﻢ ﺑﺎ ﺻﺪاي ﻗﯿﮋي از ﻫﻢ ﺑﺎز ﺷﺪ ... ﺳﺮم رو ﭼﺮﺧﻮﻧﺪم ﺳﯿﺎ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ زﻧﺎن وارد ﻣﯽ ﺷﺪ ...‬ ‫ﭼﺸﻤﺎي ﺧﺴﺘﻪ ام ﺑﺎ دﯾﺪﻧﺶ ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﺣﺪ ﻣﻌﻤﻮل ﺑﺎز ﺷﺪ: ﺻﺪ ﺑﺎر ﯾﻪ ﺗﻮ ﻧﮕﻔﺘﻦ اﺗﺎق ﮔﺮﯾﻢ ﺧﺎﻧﻮﻣﺎ ﻧﯿﺎ ...‬ ‫ﺧﻨﺪﯾﺪ: ﻧﯿﺴﺖ ﺗﻤﺎﺷﺎﯾﯽ ﻫﻢ ﻫﺴﺘﯿﺪ ... ﻋﺎﻃﻔﻪ ﮔﻔﺖ ﻓﻘﻂ ﺗﻮﯾﯽ درﺿﻤﻦ ﺣﺠﺎﺑﺖ ﻫﻢ ﮐﺎﻣﻠﻪ ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪ زدم ... اﺧﻤﺎش رﻓﺖ ﺗﻮ ﻫﻢ ...‬ ‫
- ﻣﯿﮕﻢ ﺳﯿﺎ ﺗﻌﺎدل ﻧﺪارﯾﺎ ... ﯾﺎ اﺧﻢ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ ﯾﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﯽ زﻧﯽ ...‬ ‫
- ﭘﺮ رو ... ﯾﺎد ﺻﺒﺢ اﻓﺘﺎدم ...‬ ‫ﺳﺮم رو ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻢ: ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ... ﺑﻪ ﺧﺪا اﻋﺼﺎﺑﻢ ﺑﻬﻢ رﯾﺨﺘﻪ اﺳﺖ ...‬ ‫
- ﺟﻮاب اون رو ﮐﻪ ﺧﻮب دادي ... ﺑﺎﻫﺎش ﺣﺮف زدم ... ﻣﻮﻧﺪه ﺑﻮد ... ﻣﯿﮕﻔﺖ ﻣﻄﻤﺌﻨﯽ اون ﻫﻤﻮن ﻫﻤﺮازه؟ﺑﻪ ﻣﻨﻪ ﺑﺨﺖ ﺳﻮﺧﺘﻪ‬ ‫ﮐﻪ ﻣﯽ رﺳﯽ ﻣﺎﺷﺎﻻ روت ﻣﯽ ﺷﻪ ﺳﮓ ﮔﻠﻪ ...‬ ‫
- ﭼﺮا اﯾﻦ آدم اﻧﺘﻈﺎر داره ﻣﻦ ﺗﻮ 51 ﺳﺎﻟﮕﯽ ﻫﺎي ﺧﻮدم ﺑﺎﻗﯽ ﻣﻮﻧﺪه ﺑﺎﺷﻢ؟‬ ‫
- از 51 ﺳﺎﻟﮕﯽ ﻫﺎي ﻣﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﻧﮕﺬﺷﺘﻪ ... ﺗﻮ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺰرﮔﺘﺮ از ﺳﻨﺖ ﺷﺪي ...‬ ‫
- اﯾﻦ ﺑﺪه؟‬ ‫
- ﺑﺮاي ﻣﻦ ﻓﺮﻗﯽ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻪ ... ﺗﻮ در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻣﻦ ﻫﻤﻮن ﻫﻤﺮازي ... ﺑﻘﯿﻪ ﻫﻢ ﺧﻮﺷﺸﻮن ﻣﯿﺎد ﯾﺎ ﻧﻪ؟ ﺑﻪ ﻣﺎ ﭼﻪ ﺧﻮاﻫﺮ ﻣﻦ ... از ﮐﯽ ﺗﺎ‬ ‫ﺣﺎﻻ آدم ﻫﺎي دﯾﮕﻪ ﺑﺮاي ﻣﻦ و ﺗﻮ ﻣﻬﻢ ﺷﺪن ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺑﻪ ﺗﻮﺟﯿﺢ ﺑﯽ ﻧﻈﯿﺮش زدم: ﺑﺮﯾﻢ ﺷﺎم؟‬ ‫
- ﻧﻪ ...‬ ‫
- اا ﭼﺮا ﺧﻮدت ﮔﻔﺘﯽ ﺑﻨﺪري ...‬ ‫
- ﻧﻪ ... ﻣﮕﻪ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاي ﺑﺮي ﭘﯿﺸﺸﻮن ... ﺑﺮو اﻣﺸﺐ دﯾﮕﻪ دﯾﺮ ﻣﯿﺸﻪ ... ﺷﺎﻣﻤﻮن ﺑﻤﻮﻧﻪ ﺑﺮاي ﺑﻌﺪ ...‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺘﻢ اﻧﺪاﺧﺘﻢ 7 ... ﺑﺎ ﻣﺘﺮو ﻫﻢ اﮔﺮ ﻣﯽ رﻓﺘﻢ ﺳﺎﻋﺖ 8
-8/03 ﻣﯽ رﺳﯿﺪم ﺗﺠﺮﯾﺶ ...‬ ‫ﮐﻮﻟﻪ ام رو روي دوﺷﻢ اﻧﺪاﺧﺘﻢ و ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم: ﺳﯿﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﮔﻠﯽ ...‬ ‫ﺷﺎﻟﻢ رو ﻣﺮﺗﺐ ﮐﺮد: ﮐﻢ ﺑﺮام ﻋﺸﻮه ﺑﯿﺎ ... ﻣﯽ دوﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ زن ﺑﮕﯿﺮش ﻧﯿﺴﺘﻢ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﺻﺪاي اﻋﺘﺮاﺿﻢ ﺗﻮ ﺧﻨﺪه ﺑﻠﻨﺪ ﺳﻬﯿﻞ ﮐﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮﻣﻮن ﺑﻮد ﮔﻢ ﺷﺪ ... ﺧﺠﺎﻟﺖ ﮐﺸﯿﺪم و ﺳﺮم رو ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻢ ... ﺳﻬﯿﻞ ﺑﺎ ﺳﯿﺎ‬ ‫دﺳﺖ داد: راﺳﺘﺶ رو ﺑﺨﻮاي ... ﻣﺎ ﻫﻢ دﺧﺘﺮﻣﻮن رو ﺣﺎﻻ ﺣﺎﻻ ﻫﺎ ﺷﻮﻫﺮ ﻧﻤﯿﺪﯾﻢ ... اون ﻫﻢ ﺑﻪ ﺑﻪ ﻫﻨﺮﻣﻨﺪ ﭘﺎﭘﺘﯽ ...‬ ‫ﺑﺮاي زﻧﮓ زدن اﯾﻦ ﭘﺎ و اون ﭘﺎ ﮐﺮدم ... ﺷﺎﻟﻢ رو ﺑﺎزﻫﻢ ﺟﻠﻮ ﺗﺮ ﮐﺸﯿﺪم ... ﮔﻠﻮم ﺧﺸﮏ ﺑﻮد ... ﻧﻔﺴﻢ درﺳﺖ ﺑﺎﻻ ﻧﻤﯿﻮﻣﺪ ﻫﺮ ﺑﺎر ﮐﻪ‬ ‫ﻣﯽ ﭘﯿﭽﯿﺪم ﺗﻮ اﯾﻦ ﮐﻮﭼﻪ ﺑﺎغ ﮐﻪ ﺣﺎﻻ از ﻫﺮ ﻃﺮﻓﺶ ﺑﻮي ﺳﯿﻤﺎن ﻣﯿﻮﻣﺪ و ﺧﻨﺪه ﮐﺎرﮔﺮان اﻓﻐﺎﻧﯽ از ﺳﺎﺧﺘﻤﺎﻧﻬﺎي ﻧﯿﻤﻪ ﮐﺎره‬ ‫اﺳﺘﺮس ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ درد ﺑﯽ ﭘﺎﯾﺎﻧﯽ از ﯾﻪ دﻟﺘﻨﮕﯽ ﻫﻤﻪ وﺟﻮدم رو ﻣﯿﮕﺮﻓﺖ ... ﻧﻔﺴﻢ رو ﺑﺎ آراﻣﺶ ﺑﯿﺮون دادم و زﻧﮓ زدم ...‬ ‫ﺑﺎ زﻧﮓ دوم در ﺑﺎز ﺷﺪ ... اﯾﻦ ﯾﻌﻨﯽ اﯾﻦ ﺑﺎر ﻣﯽ ﺗﻮﻧﻢ ﺑﺒﯿﻨﻤﺸﻮن از ﺳﻪ روز ﭘﯿﺶ ﮐﻪ ﺑﺎﻫﺎﺷﻮن ﭘﺎي ﺗﻠﻔﻦ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮده ﺑﻮدم ... ﺗﺎ‬ ‫اﻣﺮوز ﻫﺮ ﺳﺎﻋﺘﻢ ﺗﻮ دﻟﺘﻨﮕﯿﺸﻮن ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد ... وارد ﺑﺎغ ﺑﺰرگ ﻋﻤﺎرت ﻗﺪﯾﻤﯽ اﮐﺒﺮ آﻗﺎ ﺷﺪم ... ﭘﻮزﺧﻨﺪي زدم ... اﯾﻦ ﻣﺮد ﭼﻪ ﻗﺪر‬ ‫ﺗﻮ زﻧﺪﮔﯽ ﺧﺎﻧﻮاده ﻣﻦ ﺗﺎﺛﯿﺮ ﮔﺬار ﺑﻮد ...‬ ‫ﻣﺴﯿﺮ ﺳﻨﮕﯽ رو ﺑﺎ ﭘﺎي ﺗﻨﺪ ﻃﯽ ﮐﺮدم دﻟﻢ ﺑﺮاﺷﻮن ﭘﺮ ﻣﯿﮑﺸﯿﺪ ... ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم از ﭘﻠﻪ ﻫﺎي ﻣﺮﻣﺮي ﺗﺮاس ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﯾﻪ‬ ‫وري ﺑﺎ دردي ﮐﻪ ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ﺗﻮ زاﻧﻮﻫﺎش ﻃﺎﻗﺖ ﻧﻤﯽ ذاره ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﻣﯿﻮﻣﺪ ... اﯾﻦ زن ﻣﺜﻞ ﺗﻤﺎم زﻧﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻌﺎﻧﯽ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺑﻪ‬ ‫اﯾﻦ ﺧﻮﻧﻪ اوﻣﺪه ﺑﻮدن در ﺣﻘﯿﻘﺖ ﯾﻪ ﻫﯿﭻ ﮐﺎﻣﻞ ﺑﻮد ... ﺑﺎ ﯾﮏ ﻋﺎﻟﻤﻪ ﻣﻬﺮ ...‬ ‫ﮐﻨﺎر اﺳﺘﺨﺮ ﺧﺎﻟﯽ ﺑﺎغ اﯾﺴﺘﺎدم ﺗﺎ ﺑﻬﻢ ﺑﺮﺳﻪ ﻫﺮ ﭼﻪ ﻗﺪر ﻫﻢ ﮐﻪ دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ رو ﺑﺬارم رو دور ﺗﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ اﺗﺎق ﻃﺒﻘﻪ دوم‬ ‫ﺑﺮﺳﻢ و اون وﻗﺖ ﻓﯿﻠﻢ زﻧﺪﮔﯽ رو ﺑﺬارم روي ﮐﻨﺪ و ﻧﻔﺴﺸﻮن رو ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ و ﻫﺮ ﺛﺎﻧﯿﻪ وارد رﯾﻪ ﻫﺎم ﮐﻨﻢ ... ﺳﻼﻧﻪ ﺳﻼﻧﻪ اﯾﻦ‬ ‫ﻣﺴﯿﺮ رو ﻃﯽ ﮐﺮد ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﭼﻪ ﻗﺪر ﺑﺮاش ﺳﺨﺘﻪ اﻣﺎ ﺧﻮب دﯾﮕﻪ ﻗﻮاﻧﯿﻦ اﯾﻦ ﻋﻤﺎرت ﻗﺪﯾﻤﯽ و ﭘﺮ از درد رو از ﺣﻔﻆ ﺷﺪه ﺑﻮدم‬ ‫... ﺳﻌﯽ داﺷﺘﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﭼﭗ ﺑﺎغ ﮐﻪ در ﻋﻤﺎرت ﭘﺸﺘﯽ ﺑﻪ اون ﺳﻤﺖ ﺑﺎز ﻣﯽ ﺷﻪ ﻧﮕﺎه ﻧﮑﻨﻢ ... اﯾﻦ ﻃﻮر ﺷﺎﯾﺪ اون ﺻﺤﻨﻪ آزار‬ ‫دﻫﻨﺪه ﻟﺤﻈﻪ اي ﺗﺮﮐﻢ ﻣﯿﮑﺮد ... ﭘﺎﻫﺎم رو روي ﺳﻨﮓ رﯾﺰه ﻫﺎ ﮐﺸﯿﺪم ... ﺑﻬﻢ رﺳﯿﺪ ... ﺑﺎ ﻫﻤﻮن ﭼﺸﻤﺎي درﺷﺖ ﮐﻪ ﻧﻮﯾﺪ زﯾﺒﺎﯾﯽ‬ ‫ﻣﺜﺎل زدﻧﯽ دوره ﺟﻮاﻧﯿﺶ رو ﻣﯿﺪاد ﭘﺮ ﻣﻬﺮ و ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﻪ روم ﻧﮕﺎه ﮐﺮد: ﺳﻼم ...‬ ‫ﺧﺠﺎﻟﺖ ﮐﺸﯿﺪم ﮐﻪ اون ﺑﺰرﮔﺘﺮ ﺑﻮد و زودﺗﺮ ﺳﻼم ﮐﺮده ﺑﻮد: ﺳﻼم ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ... ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ﺣﻮاﺳﻢ ﻧﺒﻮد ...‬ ‫دﺳﺘﺶ رو ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ دراز ﮐﺮد و ﮔﻮﻧﻪ ام رو ﻧﻮازش ﮐﺮد ... ﺑﺎز ﻫﻢ ﭼﺸﻤﺎش ﺧﯿﺲ ﺷﺪ ... ﭼﺸﻤﺎن ﻣﻦ ﻫﻢ ... ﯾﻪ درد ﻣﺸﺘﺮك ﺑﻮد‬ ‫ﺳﺒﺐ اﯾﻦ ﻧﮕﺎﻫﻬﺎي ﺧﯿﺲ و ﻧﻢ دار ...‬ ‫
- از روت ﺧﺠﻠﻢ دﺧﺘﺮم ...‬ ‫دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ اﯾﻦ زن ﮐﻪ ﺷﺪﯾﺪ ﺷﺒﯿﻪ ﻧﻘﺎﺷﯽ ﻫﺎي روﺳﯽ ﺑﻮد ﻧﺎراﺣﺖ ﺑﺎﺷﻪ: ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ... ﺗﻮ ﺗﻤﺎم اﺗﻔﺎﻗﺎت اﯾﻦ ﭼﻨﺪ‬ ‫ﺳﺎل ﻫﯿﭻ ﮐﺪوم از ﻣﺎ ﻣﻘﺼﺮ ﻧﺒﻮدﯾﻢ ...‬ ‫دﺳﺘﻢ رو ﺗﻮي دﺳﺘﺶ ﮔﺮﻓﺖ: ﺑﯿﺎ ﺗﻮ ... ﺑﯿﺎ ﺗﻮ ﻣﯽ دوﻧﻢ دﻟﺖ ﺑﺪﺟﻮر ﺗﻨﮕﺸﻮﻧﻪ اون ﻫﺎ ﻫﻢ ﻣﺪام ﺑﻬﺎﻧﻪ ات رو ﻣﯿﮕﯿﺮن ... اﻣﺮوز رو‬ ‫دﻧﺪه ﺧﻮﺑﯿﻪ ... ﻓﻘﻂ ...‬ ‫
- ﻣﯽ دوﻧﻢ ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ... ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎﺷﯿﺪ ...‬ ‫ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻮدم ﭘﺎ ﺑﻪ ﭘﺎش راه ﺑﯿﺎم وﮔﺮﻧﻪ دﻟﻢ ﯾﻪ ﭘﺮواز ﺑﻪ ﻃﺒﻘﻪ ﺑﺎﻻ رو ﻃﻠﺐ ﻣﯿﮑﺮد ... ﮐﻔﺸﻬﺎم رو در آوردم و از در ﺗﺮاس وارد ﺷﺪم‬ ‫... ﺑﺎزﻫﻢ ﭼﺸﻤﻢ رو ﺗﻨﮓ ﮐﺮدم ... ﭼﺮا ﻣﻦ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺧﻮﻧﻪ ﻋﺎدت ﻧﻤﯽ ﮐﺮدم؟ ﻫﺮ ﺑﺎر اﯾﻦ ﺗﺠﻤﻞ اﺿﺎﻓﯽ و ﺑﯽ ﺳﺮ ﺗﻪ دﻟﻢ رو ﺑﯿﺸﺘﺮ‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫از ﺑﺎر دﯾﮕﻪ ﻣﯽ زد ... اﯾﻦ ﻓﺮﺷﻬﺎي ﻧﻔﯿﺲ اﺑﺮﯾﺸﻤﯽ و ﻣﺒﻠﻬﺎي ﻃﻼﯾﯽ ﺳﻠﻄﻨﺘﯽ و ﺑﺰرگ و ﺗﺎﺑﻠﻮ ﻓﺮﺷﻬﺎي ﺷﮑﺎرﮔﺎه و ﻇﺮوف ﻧﻘﺮه‬ ‫ﮐﻪ روي ﻣﯿﺰﻫﺎي ﺑﻠﻨﺪ ﭼﯿﺪه ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ ... ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﺣﺘﯽ ﺗﻮ ﻧﻮﺟﻮاﻧﯽ ﻫﻢ اﯾﻦ ﺧﻮﻧﻪ رو دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ‬ ‫درش زﯾﺎدي ﺑﻮد ... اﻏﺮاق ﺑﻮد ... ﺛﺮوﺗﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ رخ ﮐﺸﯿﺪه ﻣﯽ ﺷﺪ ... ﻧﻈﻤﯽ ﮐﻪ از ﺣﺪ ﺧﺎرج ﻣﯽ ﺷﺪ ... ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ... ﺑﻪ ﺳﻤﺖ‬ ‫ﯾﻪ ﺑﯽ ﻧﻬﺎﯾﺖ ﺑﯽ دﻟﯿﻞ ﻣﯿﻞ ﻣﯿﮑﺮد ...‬ ‫روي ﮐﺎﻧﺎﭘﻪ ﺗﮑﯿﻪ داده ﺑﻪ ﻋﺼﺎي ﭼﻮب ﮔﺮدو ﺑﺎ اون ﺳﺮﯾﻪ ﻋﻘﺎﺑﺶ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﺳﺮم رو ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ ﭼﺮﺧﻮﻧﺪم: ﺳﻼم ...‬ ‫ﺳﺮش رو ﺑﺮاي ﺟﻮاﺑﻢ ﺗﮑﻮن داد و ﺑﻌﺪ ﺧﻢ ﺷﺪ و از روي ﻣﯿﺰ ﮐﻨﺪ ﮐﺎري ﺷﺪه اﺳﺘﮑﺎن ﮐﻤﺮ ﺑﺎرﯾﮑﺶ رو ﺑﺮداﺷﺖ ... ﻧﻔﺲ ﺣﺒﺲ‬ ‫ﺷﺪم رو ﺑﯿﺮون دادم ... ﮔﻮﯾﺎ اﻣﺮوز اﯾﻦ ﻣﺮد ﻗﺪ ﺑﻠﻨﺪ و ﻣﻘﺘﺪر ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎي ﻣﺸﮑﯽ و ﻧﺎﻓﺬ و ﻣﻮﻫﺎي ﭘﻨﺒﻪ اي ... ﺑﺎ ﻣﻦ ﺳﺮ ﺻﻠﺢ داﺷﺖ‬ ‫...‬ ‫ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﭘﻠﻪ ﻫﺎ رﻓﺘﻢ ... ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﺑﻪ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺳﺮﺗﺎ ﭘﺎم ﮐﺮد: ﻫﺰار ﻣﺎﺷﺎﻻ روز ﺑﻪ رو زﯾﺒﺎﺗﺮ ﻣﯽ ﺷﯽ ...‬ ‫اﺷﮏ روي ﮔﻮﻧﻪ اش رو ﺧﺸﮏ ﮐﺮد: ﺑﺨﺘﺖ زﯾﺒﺎ ﺑﺎﺷﻪ ﻣﺎدر ... ﺑﺮو ﺑﺎﻻ ﺑﮕﻢ ﻓﺨﺮي ﺑﺮاﺗﻮن ﭼﯿﺰي ﺑﯿﺎره ﺑﺮاي ﺧﻮردن ...‬ ‫از ﭘﻠﻪ ﻫﺎ رﻓﺘﻢ ﺑﺎﻻ ... ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﻮد ﻣﯽ دوﯾﺪم ... اﻣﺎ ﺗﻮ اﯾﻦ ﺧﻮﻧﻪ ﻫﺮ ﭼﯿﺰي ﯾﮏ ﻗﺎﻧﻮن ﺳﻔﺖ و ﺳﺨﺖ داﺷﺖ ... ﺑﻪ ﺧﺼﻮص زن‬ ‫ﺑﻮدن ﭼﻨﺪﯾﻦ ﺑﺮاﺑﺮ اﯾﻦ ﻗﻮاﻧﯿﻦ رو ﻣﺤﮑﻢ ﺗﺮ ﻣﯿﮑﺮد ...‬ ‫ﺑﻪ در رﺳﯿﺪم ... ﺑﻪ دري ﮐﻪ از ﭘﺸﺘﺶ ﺻﺪاي ﺻﺤﺒﺖ ﻫﺎﺷﻮن ﻣﯿﻮﻣﺪ ... اﻣﺎ ﻣﻦ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﺴﺖ ﻋﻄﺮ ﻧﻔﺴﻬﺎﺷﻮن ﺑﻮدم ... ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم‬ ‫آﺛﺎر دﻟﺨﻮري اﯾﻦ ﺳﻪ روز رو از روي ﺻﻮرﺗﻢ ﭘﺎك ﮐﻨﻢ ... ﻟﺒﺨﻦ ﺑﺰرﮔﯽ از ﺣﺲ ﺑﻮدﻧﺸﻮن روي ﻟﺒﻬﺎم اوﻣﺪ ... ﺗﻘﻪ اي ﺑﻪ در زدم و‬ ‫ﻻي در رو ﺑﺎز ﮐﺮدم ...‬ ‫ﺳﺮ ﻫﺮ دوﺷﻮن ﮐﻪ روي زﻣﯿﻦ ﺳﺮﺷﻮن ﺗﻮ ﭘﺎزﻟﺸﻮن ﺑﻮد ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺑﺎﻻ ﭼﺮﺧﯿﺪ ... ﻣﻦ ﺟﻮﻧﻢ رو ﻫﻢ ﺑﺮاي اﯾﻦ ﺑﺮق اﯾﻦ دو ﻧﮕﺎه زﯾﺒﺎ‬ ‫و ﻣﻌﺼﻮم ﻣﯿﺪادم ...‬ ‫وارد اﺗﺎق ﺷﺪم و دﺳﺘﻬﺎم رو از ﻫﻢ ﺑﺎز ﮐﺮدم رو دو زاﻧﻮ ﻧﺸﺴﺘﻢ ... ﺗﺎ ﺑﺘﻮﻧﻢ ﺗﻮ وﺟﻮدي ﮐﻪ ﺟﺎﻧﻢ ﺑﻬﺸﻮن ﺑﻨﺪ ﺑﻮد رو در آﻏﻮش‬ ‫ﺑﮑﺸﻢ ...‬ ‫ﺑﺎزوﻫﺎي ﺗﭙﻞ و ﮔﺮد ﮐﻮﺷﺎ دور ﮔﺮدﻧﻢ ﺣﻠﻘﻪ ﺷﺪ ... ﻣﺤﮑﻢ ... و ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺑﺎزوم رو ﺳﻔﺖ ﭼﺴﺒﯿﺪ ... اﯾﻦ ﺑﻐﺾ ﻟﻌﻨﺘﯽ ...‬ ‫ﻟﺒﻬﺎي ﮐﻮﺷﺎ ﮐﻪ ﻣﺪام ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﻢ ﻣﯽ ﺧﻮردﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺗﻌﺎدﻟﻢ رو از دﺳﺖ ﺑﺪم و ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ روي زﻣﯿﻦ ﺑﯿﻮﻓﺘﻢ ... ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺧﻨﺪه‬ ‫ﺑﻠﻨﺪ ﻫﺮ دوﺷﻮن ﺷﺪ ... ﺻﺪاﯾﯽ ﮐﻪ ﺧﻮب ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ﺧﯿﻠﯽ وﻗﺘﻪ ﻫﺮ دو ازش ﻣﺤﺮوﻣﻨﺪ ﺑﺎ اﻋﺘﺮاض ﺳﺎﺧﺘﮕﯽ: ﻣﺮد ﮐﻮﭼﮏ اﻧﺪاﺧﺘﯽ‬ ‫ﻣﻨﻮ ... ﺳﻼﻣﺘﻮن ﮐﻮ؟‬ ‫ﺑﺎ ﻫﻢ ﺳﻼم ﮐﺮدن ...‬ ‫ﻟﭗ ﻗﻠﻨﺒﻪ ﮐﻮﺷﺎ رو ﻣﺤﮑﻢ ﺑﻮﺳﯿﺪم: واي ﮐﻪ ﮔﺮﺳﻨﻪ ام ﺑﻮد ...‬ ‫دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﻟﭙﺶ ﮐﺸﯿﺪ: ا ... ﻫﻤﺮاز ...‬ ‫ﺑﻪ ﻗﻮل ﺧﻮدش ﻣﺮدي ﺷﺪه ﺑﻮد ﻣﺮد ﮐﻮﭼﮏ 8 ﺳﺎﻟﻪ ﻣﻦ ... ﺑﻮﺳﯿﺪن رو دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺖ ... اﯾﻦ ﺑﺎر ﮔﺎز ﮐﻮﭼﮑﯽ از دﺳﺘﺶ ﮔﺮﻓﺘﻢ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺧﻮدش رو ﺗﻮ ﺑﻐﻠﻢ ﺟﺎ ﮐﺮد اﯾﻦ ﯾﻌﻨﯽ ﺑﺎﻧﻮي دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﯽ 01 ﺳﺎﻟﻪ ﻣﻦ ﺣﺴﺎدت ﮐﺮده ... ﻣﺤﮑﻢ ﺑﻐﻠﺶ ﮐﺮدم و ﻣﻮﻫﺎش رو‬ ‫ﮐﻪ ﻋﺠﯿﺐ رﻧﮓ و ﺑﻮي آﺷﻨﺎﯾﯽ داﺷﺖ رو دادم ﭘﺸﺖ ﮔﻮﺷﺶ: ﭼﻪ ﻃﻮري ﭘﺮﻧﺴﺲ ﺷﻬﺮ ﻗﺼﻪ ﻫﺎ ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زد و ﺧﻮدش رو ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺗﻮي ﺑﻐﻠﻢ ﺟﻤﻊ ﮐﺮد ... ﻗﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪه ﺑﻮد ... دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﻣﻮﻫﺎش ﮐﺸﯿﺪم و ﺑﻮﺳﻪ اي روي ﻣﻮﻫﺎش‬ ‫زدم ... ﭼﻪ ﻃﻮر دل ﻣﻦ ﺑﺪون اﯾﻦ دو ﺗﺎ ﻃﺎﻗﺖ ﻣﯽ آورد؟‬ ‫ﮐﻮﺷﺎ ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪ ام دﺳﺖ ﮐﺸﯿﺪ: ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﯿﻢ ﺑﺎﻫﺎت ﺣﺮف ﻧﺰﻧﯿﻢ ...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ از ﺑﻐﻠﻢ در اوﻣﺪ: آره ﺑﺎ ﮐﻮﺷﺎ ﻗﺮار ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدﯾﻢ ...‬ ‫ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و ﺷﺎل و ﻣﺎﻧﺘﻮم رو ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﻟﺒﻪ ﺗﺨﺖ ﭼﻮﺑﯽ ﻧﯿﻮﺷﺎ ... ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ اﻃﺮاف اﺗﺎق اﻧﺪاﺧﺘﻢ ... ﺣﺘﯽ اﺗﺎق اﯾﻦ دوﺗﺎ ﻫﻢ از ﯾﻪ‬ ‫ﺗﺠﻤﻞ و ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻣﻐﺮﺿﺎﻧﻪ ﭘﺮ ﺑﻮد ... رﻧﮓ ﻗﻬﻮه اي و ﮔﺎه ﻃﻼﯾﯽ ﺑﺪون ﮐﻮﭼﮑﺘﺮﯾﻦ ﻣﻨﺤﻨﯽ ... ﺑﺪون ﮐﻮﭼﮑﺘﺮﯾﻦ رﻧﮓ ... ﺑﺎ ﭘﺮده‬ ‫اي ﻣﺨﻤﻞ ...‬ ‫ﻟﭙﺶ رو ﺑﯿﻦ دو اﻧﮕﺸﺘﻢ ﮐﺸﯿﺪم: آدم ﺷﺪﯾﺪ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﻫﻢ ﻣﯿﮕﯿﺮﯾﺪ ﺑﺮاي ﻣﻦ؟‬ ‫ﺑﺎ دﺳﺖ ﻟﭙﺶ رو ﻣﺎﺳﺎژ داد: ﺳﻪ روزه ﻧﯿﻮﻣﺪي ...‬ ‫اﻧﮕﺸﺘﺎي ﮐﺸﯿﺪه اش ﮐﻪ ﻋﺠﯿﺐ ﺷﺒﯿﻪ رﻫﺎ ﺑﻮد رو ﺗﻮي ﺻﻮرﺗﻢ ﺗﮑﻮن داد: ﺳﻪ روز ...‬ ‫اﻧﮕﺸﺘﺎش رو ﺑﯿﻦ دﺳﺘﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ و داﻣﻨﻢ رو ﻣﺮﺗﺐ ﮐﺮدم و ﻧﺸﺴﺘﻢ روي زﻣﯿﻦ ... ﮐﻨﺎر ﺗﺨﺖ و ﺗﮑﯿﻪ دادم ﺑﻪ ﭘﺎي ﺗﺨﺘﯽ ﮐﻨﺪه ﮐﺎري‬ ‫ﺷﺪه و ﺗﻮ دﻟﻢ ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم و ﺑﻪ ﺧﻮدم ﮔﻔﺘﻢ ... دﯾﺪي ﺗﻮ ﻫﻢ ﺗﮑﯿﻪ زدي ﺑﻪ ﺛﺮوت اﯾﻦ ﺧﺎﻧﺪان؟!‬ ‫ﻫﺮ ﮐﺪوﻣﺸﻮن رو ﯾﮑﯽ از زاﻧﻮﻫﺎم ﻧﺸﺴﺘﻦ و ﻣﻦ ﭼﺸﻤﺎم رو ﭼﭗ ﮐﺮدم و اداي آدﻣﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ دارن ﻟﻪ ﻣﯽ ﺷﻦ رو در آوردم ...‬ ‫ﺣﺮﮐﺘﯽ ﮐﻪ ﻗﻬﻘﻪ اﯾﻦ دوﺗﺎ رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮد ... و ﻣﻦ ﺣﺾ اﯾﻦ ﺻﺪاي زﻧﮓ دار رو ﺗﺎ ﻣﻐﺰ اﺳﺘﺨﻮاﻧﻢ ﺣﺲ ﮐﺮدم ...‬ ‫دﺳﺘﻢ رو ﺑﯿﻦ ﻣﻮﻫﺎي دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﯽ ﮐﻮﺷﺎ ﻓﺮو ﮐﺮدم و ﺑﺎر دﯾﮕﻪ اﻋﺘﺮاف ﮐﺮدم ﮐﻪ ﭼﻪ ﻗﺪر ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻢ ﮐﻪ اﯾﻦ دوﺗﺎ اﻧﻘﺪر ﺷﺒﯿﻪ رﻫﺎ‬ ‫ﻫﺴﺘﻦ ...‬ ‫ﻻي در ﺑﺎز ﺷﺪ و ﻓﺨﺮي ﺧﺎﻧﻮم ﺑﺎ اون ﻟﺒﺨﻨﺪ ﭘﺮ از ﺳﺎدﮔﯿﺶ ﺑﺎ ﺳﯿﻨﯽ ﺗﻮ دﺳﺘﺶ وارد ﺷﺪ ... ﺳﯿﻨﯽ ﭘﺮ از ﻣﯿﻮه و ﺷﯿﺮ و ﺷﯿﺮﯾﻨﯽ‬ ‫ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﯽ دو ﻧﺴﺘﻢ دﺳﺘﭙﺨﺖ ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﻫﺴﺘﻦ ...‬ ‫
- ﺳﻼم ... ﻓﺨﺮي ﺑﺎﻧﻮ ... ﻫﺰار ﻣﺎﺷﺎﻻ ﺑﺰﻧﻢ ﺑﻪ ﺗﺨﺘﻪ ﻫﺮ روز از دﯾﺮوز ﻗﺸﻨﮓ ﺗﺮ ﻣﯿﺸﯿﺎ اﯾﻦ ﺷﻮﻫﺮت ﺣﺴﻮدي ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻪ؟‬ ‫ﮔﻮﺷﻪ روﺳﺮﯾﺶ رو ﮔﺮﻓﺖ ﺟﻠﻮي دﻫﻨﺶ و ﺧﻨﺪه رﯾﺰي ﮐﺮد: واي ﻫﻤﺮاز ﺧﺎﻧﻮم ﺧﺪا ﻧﮑﺸﺘﺘﻮن ... اﯾﻦ ﺣﺮﻓﺎ ﭼﯿﻪ دﯾﮕﻪ از ﻣﺎ ﮔﺬﺷﺘﻪ‬ ‫...‬ ‫ﺧﻨﺪه اي ﺑﻪ ﺳﺮﺧﯽ ﮔﻮﻧﻪ اش ﮐﺮدم و از ﺳﯿﻨﯽ ﯾﻪ ﺣﺒﻪ اﻧﮕﻮر ﺑﺮداﺷﺘﻢ و ﺗﻮ دﻫﻦ ﻧﯿﻮﺷﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻢ: اي ﺑﺎﺑﺎ ... ﻣﮕﻪ دروﻏﻪ ﻓﺨﺮي‬ ‫ﮔﻠﯽ ...‬ ‫ﮐﻮﺷﺎ ﺑﻪ اﺻﻄﻼح ﻓﺨﺮي ﮔﻠﯽ ﺧﻨﺪﯾﺪ ...‬ ‫ﻓﺨﺮي ﺧﺎﻧﻮم: واي ﻫﻤﺮاز ﺧﺎﻧﻮم ... ﺷﻤﺎ ﮐﻪ ﻣﯿﺎﯾﺪ اﯾﻦ دوﺗﺎ ﻃﻔﻞ ﻣﻌﺼﻮم ﻣﯿﺨﻨﺪﻧﺎ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ اﯾﻦ ﻃﻮر ﺑﺎ ﺗﺮﺣﻢ ﺻﺤﺒﺖ ﺑﺸﻪ از ﺗﻨﻬﺎ داﺷﺘﻪ ﻫﺎي زﻧﺪﮔﯽ ﻣﻦ ... اﻣﺎ ﭼﺎره اي ﻧﺒﻮد ... ﻫﺮ ﭼﻪ ﻗﺪر ﻫﻢ ﮐﻪ ﻣﻦ‬ ‫ﺑﺨﻨﺪم ... ﻫﺮ ﭼﻪ ﻗﺪر ﮐﻪ ﺗﻼش ﮐﻨﻢ ... ﻫﺮ ﭼﻪ ﻗﺪر ﻫﻢ ﮐﻪ ﺑﮕﻢ ﻧﻪ ...‬ ‫دﺳﺘﻢ رو دور ﮐﻤﺮﺷﻮن ﻣﺤﮑﻢ ﺣﻠﻘﻪ ﮐﺮدم ... ﻣﺎ ﺳﻪ ﺗﺎ ﺑﺮاي ﮐﺴﺎﯾﯽ ﮐﻪ از ﺑﯿﺮون ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮدن ﻋﺠﯿﺐ رﻧﮓ و ﻋﻄﺮ ﺗﺮﺣﻢ داﺷﺘﯿﻢ‬ ‫...‬ ‫ﻣﻮﻫﺎي اﺑﺮﯾﺸﻤﯿﺶ رو آروم ﺑﺮاش ﺑﺎﻓﺘﻢ ... ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم داﺷﺖ ده و ﻧﯿﻢ ﻣﯿﺸﺪ و اﯾﻦ ﯾﻌﻨﯽ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﻦ داﺷﺘﻦ‬ ‫دﯾﺮ ﻣﯿﺨﻮاﺑﯿﺪن و ﮐﻢ ﮐﻢ اﮐﺒﺮ آﻗﺎ ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم رو ﻣﯽ ﻓﺮﺳﺘﺎد ﺳﺮاﻏﻢ ... دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﭘﯿﺮاﻫﻦ ﭘﺮ از ﮔﻠﻬﺎي آﺑﯽ رﻧﮕﺶ ﮐﺸﯿﺪم و ﺑﻮﺳﻪ‬ ‫اي ﻣﺤﮑﻢ ﺑﻪ ﭘﯿﺸﻮﻧﯽ ﺑﻠﻨﺪش زدم ... ﺳﺮش رو روي ﺑﺎﻟﺘﺶ ﮔﺬاﺷﺖ ... ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻢ ﮐﻪ دﺳﺘﻢ رو ﮔﺮﻓﺖ: ﻫﻤﺮاز ...‬ ‫
- ﺟﺎﻧﻢ ...‬ ‫
- ﺗﻮ اﻣﺸﺐ راﺳﺖ ﮔﻔﺘﯽ؟‬ ‫
- ﻣﻦ اﻣﺸﺐ ﺧﯿﻠﯽ ﺣﺮف زدم ﭘﺮﻧﺴﺲ ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زد: اﯾﻦ ﮐﻪ ﻣﺎدرم اﻻن ﺗﻮ ﺷﻬﺮ ﻗﺼﻪ ﻫﺎ داره زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯿﮑﻨﻪ؟‬ ‫ﺑﻐﻀﻢ رو ﻓﺮو ﺧﻮردم: آره ﮔﻠﻢ ... ﮐﯽ دﯾﺪي ﻣﻦ ﺑﻪ ﺗﻮ دروغ ﺑﮕﻢ؟‬ ‫
- ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ... اﻣﺎ ﻣﯽ دوﻧﻢ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺧﻮاي ﺣﻮاﺳﺖ ﺑﺎﺷﻪ ... اﻟﮑﯽ ﻣﯿﮕﯽ وﻗﺖ ﻧﮑﺮدي ﺑﯿﺎي ﻣﯽ دوﻧﻢ ﭘﺪر ﺟﻮن ﻧﺬاﺷﺘﻪ ﺑﯿﺎي ...‬ ‫ﻧﻮازﺷﺶ ﮐﺮدم: ﻧﻪ ﮔﻞ ﻣﻦ ... اﯾﻦ ﭼﻪ ﺣﺮﻓﯿﻪ ...‬ ‫
- ﻣﻦ دﯾﮕﻪ ﺑﭽﻪ ﻧﯿﺴﺘﻢ ... ﮐﻮﺷﺎ ﻫﻢ ﻧﯿﺴﺖ ... ﻣﺎ ﺧﻮب ﻣﯿﺪوﻧﯿﻢ ﭼﻪ ﺧﺒﺮه ...‬ ‫از ﺟﺎش ﻧﯿﻢ ﺧﯿﺰ ﺷﺪ و ﺑﻮﺳﻪ اي روي ﮔﻮﻧﻪ ام زد ... در آﻏﻮﺷﺶ ﮐﺸﯿﺪم: ﻣﯿﺪوﻧﯽ ﭼﻪ ﻗﺪر دوﺳﺘﺘﻮن دارم؟‬ ‫ﺳﺮش رو ﺑﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﺗﺎﯾﯿﺪ روي ﺷﻮﻧﻪ ام ﺗﮑﻮن داد و ﮐﻤﯽ ازم ﻓﺎﺻﻠﻪ ﮔﺮﻓﺖ: ﻣﺎدرم از اون ﺷﻬﺮ ﻗﺼﻪ ﻫﺎ ﮐﻪ ﭘﺮ از رﻧﮓ و ﻧﻮر داره‬ ‫ﻧﮕﺎﻣﻮن ﻣﯿﮑﻨﻪ؟‬ ‫
- آره و داره ﻟﺬت ﻣﯽ ﺑﺮه ﮐﻪ دﺧﺘﺮﮐﺶ اﻧﻘﺪر زﯾﺒﺎ ﺷﺪه ... ﺑﺰرگ ﺷﺪه ...‬ ‫
- اﻧﻘﺪر ﺑﺰرگ ﺷﺪه ﮐﻪ ﺑﺪوﻧﻪ ﻣﺮگ ﭼﯿﻪ ...‬ ‫ﺟﺎ ﺧﻮردم ... دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ دﻧﯿﺎي رﻧﮕﯿﻪ ﭘﺮﻧﺴﺴﻢ ﺧﺮاب ﺑﺸﻪ ...‬ ‫ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺟﻮاﺑﺶ رو ﺑﺪم ﮐﻪ اداﻣﻪ داد: ﻣﯽ دوﻧﻢ ﻣﺎدرم ﻓﻮت ﺷﺪه ... ﻣﯽ دوﻧﻢ ﻗﺒﺮش ﮐﺠﺎﺳﺖ دﯾﺮوز ﺑﺮاي اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر ﺑﺎ ﻣﺎﻣﺎن‬ ‫ﻓﺮﯾﺪه و ﭘﺪر ﺟﻮن رﻓﺘﯿﻢ ... ﺧﯿﻠﯽ ﭼﯿﺰاي دﯾﮕﻪ ﻫﻢ ﻣﯿﺪوﻧﻢ ...‬ ‫اﺷﮑﻢ رو ﭘﺎك ﮐﺮدم: آدم ﺑﺰرگ ﻫﺎ ... اوﻧﺎﯾﯽ ﮐﻪ اون ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻧﺸﺴﺘﻦ ... ﻧﻤﯽ دوﻧﻦ دﻧﯿﺎﯾﯽ ﺑﻪ ﻏﯿﺮ از اﯾﻦ دﻧﯿﺎ و اﻟﺒﺘﻪ اون ﻗﺒﺮﻫﺎ‬ ‫ﻫﺴﺖ ... ﯾﻪ دﻧﯿﺎي ﻫﺴﺖ ﭘﺮ از ﻗﺼﻪ ... ﭘﺮ از ﺷﻌﺮ ... ﭘﺮ از ﻧﻮر ... ﻣﺎدرت اوﻧﺠﺎﺳﺖ ...‬ ‫ﺑﻪ زور ﻫﺮ دوﺷﻮن ﺧﻮاﺑﯿﺪه ﺑﻮدن ... وﻗﺘﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺮاي ﮐﻮﺷﺎ ﻗﺼﻪ ﺑﮕﻢ ... ﺧﻨﺪﯾﺪ ... ﮔﻔﺖ ﻫﻤﺮاز ﻗﺼﻪ ﻣﺮد ﻋﻨﮑﺒﻮﺗﯽ رو ﺑﮕﻮ ...‬ ‫دﻧﯿﺎي ﻗﺼﻪ ﻫﺎي ﻣﻦ رﻧﮓ و ﺑﻮي ﻫﺎﻟﯿﻮودي ﻧﺪاﺷﺖ ... ﺧﯿﻠﯽ دم دﺳﺖ ﺗﺮ و ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻠﻤﻮس ﺗﺮ از اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺮاي ﻫﻤﺮاه ﺷﺪن ﺑﺎ‬ ‫ﺧﻂ ﺑﻪ ﺧﻄﺶ ﻧﯿﺎزي ﺑﻪ ﺟﻠﻮه ﻫﺎي وﯾﮋه ﻣﯿﻠﯿﻮن دﻻري داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﮐﯿﻔﻢ رو روي ﮐﻮﻟﻢ ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﮐﺮدم ... ﺧﺴﺘﻪ ﺑﻮدم ... ﺷﺎﮐﯽ ﺑﻮدم ... ﻋﺼﺒﯽ ﺑﻮدم ... ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﭙﯿﭽﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺗﺮاس ... ﻣﯽ دو‬ ‫ﻧﺴﺘﻢ ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم اﯾﻦ ﺳﺎﻋﺖ اون ﺟﺎ ﻣﯽ ﺷﯿﻨﻪ و ﮔﻠﺪوزي ﻣﯿﮑﻨﻪ ... ﮐﻪ ﺻﺪاي ﻣﻘﺘﺪرش ﺗﻮي دﻟﻢ ﯾﻪ رﻋﺐ اﯾﺠﺎد ﮐﺮد ...‬ ‫
- دﺧﺘﺮ ...‬ ‫دﺳﺘﻬﺎم رو ﻣﺸﺖ ﮐﺮدم ... ﻣﻦ اﺳﻢ داﺷﺘﻢ ... ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﺻﺪام ﻧﻤﯿﮑﺮد ... ﺑﻪ رﻫﺎ ﻫﻢ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ ﺧﺎﻧﻮم ... ﺑﻠﻪ ﺧﻮب ﻣﻦ دﺧﺘﺮ ﺑﻮدم‬ ‫... ﺑﻪ دﺧﺘﺮ ﺑﻮدﻧﻢ ﺗﺎﮐﯿﺪ ﻣﯿﮑﺮد ... اﯾﻦ ﯾﻌﻨﯽ ﻣﻦ ﻫﻮﯾﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... ﺑﻌﺪﻫﺎ ﮐﻪ ﻣﯽ رﻓﺘﻢ زﯾﺮ ﺳﻠﻄﻪ ﯾﻪ ﻣﺮد ... ﺗﻮي ﺻﻮرﺗﻢ زل ﻣﯿﺰد و‬ ‫ﻣﯿﮕﻔﺖ ﺧﺎﻧﻮم ... اﯾﻦ ﯾﻌﻨﯽ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﮐﺮدي ... اﯾﻦ ﯾﻌﻨﯽ ﺣﺎﻻ ﺧﺎﻧﻮم ﺷﺪي ... ﻫﻮﯾﺖ ﭘﯿﺪا ﮐﺮدي ... زن ﺷﺪي ...‬ ‫ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ ... ﻋﺠﯿﺐ ازش ﻣﯽ ﺗﺮﺳﯿﺪم ... اﻣﺎ اﯾﻦ ﺗﺮس ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺧﻮدم ﻧﺒﻮد ... ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻫﺎي ﺑﺎﻻ ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﺑﻠﻪ آﻗﺎي اﻧﺘﻈﺎم ...‬ ‫ﻋﺼﺎش رو ﮐﻤﯽ ﺑﺎﻻ آورد و دوﺑﺎره روي ﺳﻄﺢ ﺻﺎف و ﺑﺮاق ﻣﺮﻣﺮﻫﺎي ﮐﻒ ﺧﻮﻧﻪ ﮐﻮﺑﯿﺪ ... اﯾﻦ ﯾﻌﻨﯽ ﻣﻦ ﺧﻄﺎﯾﯽ اﻧﺠﺎم دادم ...‬ ‫
- ﺳﺎﻋﺖ رو ﻧﮕﺎه ﮐﺮدﯾﺪ؟‬ ‫ﻧﮕﺎه ﮐﺮده ﺑﻮدم ... ﺑﻪ ﺛﺎﻧﯿﻪ ﺷﻤﺎر ﺑﺎرﻫﺎ اﻟﺘﻤﺎس ﮐﺮده ﺑﻮدم ﮐﻤﯽ ﮐﻨﺪﺗﺮ ﺟﻠﻮ ﺑﺮن ... اﻣﺎ ﻫﺮ ﺑﺎر اﻧﮕﺎر ﮐﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﺮاي اﺗﻤﺎم ﻋﺠﻠﻪ‬ ‫داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻦ ... ﺳﺮﯾﻌﺘﺮ و ﺳﺮﯾﻌﺘﺮ روي ﺻﻔﺤﻪ ﮔﺮد ﺳﺎﻋﺖ ﻣﭽﯿﻢ ﻣﯿﺪوﯾﺪن ...‬ ‫
- ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ... ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﮐﻤﯽ دﻟﺘﻨﮓ ﺑﻮدن ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺗﺬﮐﺮ داده ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﻮ ه ﻫﺎي ﻣﻦ ﭼﯿﺰي ﺟﺰ ﺣﻘﯿﻘﺖ ﻧﮕﯿﺪ ...‬ ‫... ﺗﺎﮐﯿﺪش ﺑﺮ ﻧﻮه ﻫﺎي ﻣﻦ ... ﯾﻌﻨﯽ ﺣﺬف ﮐﺮدن ﻣﻦ از ﻫﺮﮔﻮﻧﻪ ادﻋﺎي ﻣﺎﻟﮑﯿﺖ ... ﺣﺘﯽ اﮔﺮ ﻣﻦ ﺑﺎ اون ﻫﺎ ﺧﻮن ﻣﺸﺘﺮك داﺷﺘﻪ‬ ‫ﺑﺎﺷﻢ ... اﺷﺘﺮاﮐﯽ ﺑﻪ ﺑﺰرﮔﯽ و ﭘﺎﮐﯽ ﻣﺎدرﺷﻮن ...‬ ‫
- آﻗﺎي اﻧﺘﻈﺎم ﺧﻮاﻫﺮ زاده ﻫﺎي ﻣﻦ ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰي ﺑﻪ ﻏﯿﺮ از راﺳﺘﯽ از زﺑﻮن ﻣﻦ ﻧﺸﻨﯿﺪن ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل ...‬ ‫اﺑﺮوش ﺑﺎﻻ رﻓﺖ ... ﯾﻪ ﻗﺪم ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪ: اﯾﻦ ﮐﻪ ﻣﺎدرﺷﻮن ﺗﻮ ﺷﻬﺮ ﺧﯿﺎﻟﯽ ﻗﺼﻪ ﻫﺎﺳﺖ راﺳﺘﻪ؟‬ ‫ﻫﺮ ﮐﺎري ﻣﯿﮑﺮدم ﺗﺎ ﺑﺘﻮﻧﻢ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎش ﺧﯿﺮه ﺑﻤﻮﻧﻢ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﻧﮕﺎﻫﻢ رو دوﺧﺘﻢ ﺑﻪ زﻧﺠﯿﺮ ﻃﻼﯾﯽ ﺳﺎﻋﺘﺶ ﮐﻪ از ﺟﻠﯿﻘﻪ ﺧﻮش‬ ‫دوﺧﺖ ﻗﻬﻮه اي رﻧﮕﺶ آوﯾﺰان ﺑﻮد: دروغ ﻧﯿﺴﺖ ﺟﻨﺎب اﻧﺘﻈﺎم ... ﻧﻮﻋﯽ دﯾﮕﺮ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدﻧﻪ ...‬ ‫
- ﮔﻮش ﮐﻨﯿﺪ ... ﻧﻮ ه ﻫﺎي ﻣﻦ ... ﻗﺮار ﻧﯿﺴﺖ ﺑﺎ اﯾﻦ ﺧﯿﺎﻻت ﺑﺰرگ ﺑﺸﻦ ... اوﻧﻬﺎ ﺑﺎ ﺣﻘﺎﯾﻖ ﺑﺰرگ ﻣﯿﺸﻦ ... ﺧﯿﺎل ﭘﺮدازﯾﻬﺎي ﺑﯽ‬ ‫ﺳﺮو ﺗﻬﺘﻮن رو ﻧﮕﻪ دارﯾﺪ ﺑﺮاي ﻫﻤﻮن ﮐﺎرﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ ...‬ ‫اﯾﻦ رو ﮔﻔﺖ و ﺑﺪون اﯾﻦ ﮐﻪ اﺟﺎزه دﻓﺎع ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺪه ﭼﺮﺧﯿﺪ و ﻋﺼﺎ زﻧﺎن دور ﺷﺪ ... ﻣﻦ رو ﮔﺬاﺷﺖ ﺑﺎ ﯾﮏ ﻋﺎﻟﻤﻪ ﺣﺮف از ﺣﻘﯿﻘﺘﯽ‬ ‫ﮐﻪ ازش دم ﻣﯿﺰد ... از ﻫﺮ ﭼﯿﺰي ﮐﻪ اﺟﺎزه ﻧﻤﯽ داد ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻟﺤﻈﻪ اي ﺑﺘﻮﻧﻦ دﻧﯿﺎ رو زﯾﺒﺎﺗﺮ ﺑﺒﯿﻨﻦ ... ﺑﭽﻪ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﺜﻞ ﻣﻦ ...‬ ‫ﻣﺜﻞ ﺧﻮاﻫﺮ ﭘﺮﭘﺮ ﺷﺪم ... ﻣﺤﺮوم ﺑﻮدن از ﺧﯿﻠﯽ ﭼﯿﺰﻫﺎ ... ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺤﺒﺘﻬﺎي ﻧﺎب ...‬ ‫در آﻫﻨﯽ و ﺑﺰرگ ﻋﻤﺎرت اﮐﺒﺮ ﺧﺎن اﻧﺘﻈﺎم رو ﮐﻪ ﺑﺴﺘﻢ ... ﭼﺸﻢ دوﺧﺘﻢ ﺑﻪ ﮐﻮﭼﻪ ﺗﺎرﯾﮏ و ﺧﻠﻮت : ﻟﻌﻨﺖ ﺑﻪ اﯾﻦ ﮐﻮﭼﻪ ... ﻟﻌﻨﺖ‬ ‫ﺑﻪ اﯾﻦ ﻋﻤﺎرت ... آﯾﺎ ﺗﻮي اﯾﻦ دﻧﯿﺎ ﮐﺴﯽ ﻫﻢ ﻫﺴﺖ ﮐﻪ از اﯾﻦ ﺟﺎ ... ﺣﺘﯽ ﯾﻪ ﺗﺼﻮﯾﺮ زﯾﺒﺎ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ... ﯾﺎ ﯾﻪ ﺧﺎﻃﺮه ﺧﻮش ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﻃﺒﻖ ﻋﺎدت ﺑﺨﺸﯽ از ﻣﻮﻫﺎم رو دادم زﯾﺮ ﺷﺎل و ﺳﺮم رو ﺧﻢ ﮐﺮدم روي ﮐﺎﻏﺬي ﮐﻪ دﺳﺘﺶ ﺑﻮد ... از اول ﮐﻼس ﻃﻮري ﮐﻪ‬ ‫ﺧﻮدم ﻫﻢ زﯾﺎد اﻧﺘﻈﺎرش رو ﻧﺪاﺷﺘﻢ از اﯾﻦ دﺧﺘﺮ رﯾﺰه ﻣﯿﺰه و ﭼﺸﻢ رﯾﺰ ﺧﻮﺷﻢ اوﻣﺪه ﺑﻮد ... دور ﮔﺰﯾﻨﻪ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﺑﺎ ﻣﺪاد ﺗﻮي دﺳﺘﻢ‬ ‫ﺧﻂ ﮐﺸﯿﺪم ... ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺑﻬﻢ زد و ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ ﻫﻤﻬﻤﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮم وارد راﻫﺮو ﺷﺪ و ﻣﻦ ﺑﻪ 8 داﻧﺶ آﻣﻮزي ﮐﻪ از ﮐﻼﺳﻢ ﺧﺎرج ﻣﯽ‬ ‫ﺷﺪن ﻧﮕﺎﻫﯽ اﻧﺪاﺧﺘﻢ و ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم زاﻧﻮﻫﺎي ﺑﯽ ﺣﺴﻢ رو در ﻧﻈﺮ ﻧﮕﯿﺮم ... از ﺑﺲ ﮐﻪ از ﺻﺒﺢ ﻟﺮزﯾﺪه ﺑﻮدن ... ﺣﺎﻻ ﮐﻪ از اون‬ ‫ﻓﺸﺎر ﮐﺎﺳﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد ... ﯾﻪ ﺿﻌﻒ ﻋﻀﻼﻧﯽ ﺑﯽ اﻧﺪازه داﺷﺘﻦ ...‬ ‫ﭘﻮﺷﻪ ﻧﺎرﻧﺠﯽ ﮐﻼس رو ﺑﻪ ﺳﯿﻨﻪ ام ﭼﺴﺒﻮﻧﺪم و ﺳﺮ ﭼﺮﺧﻮﻧﺪم و ﺑﺎ زﻫﻢ ﺧﺎﻧﻮم ﻣﯿﺮ ﺟﻌﻔﺮي رو ﻧﺪﯾﺪم ... ﻧﻤﯽ دو ﻧﺴﺘﻢ اﻻن ﺑﺎﯾﺪ‬ ‫ﭼﯽ ﮐﺎر ﮐﻨﻢ ... ﭘﻮﺷﻪ رو روي ﻣﯿﺰش ﮔﺬاﺷﺘﻢ و ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺘﻢ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ... ﺧﻮب ﻻﺑﺪ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﯽ رﻓﺘﻢ دﯾﮕﻪ ... ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻫﻨﻮز زود ﺑﻮد‬ ‫اﻣﺎ ... راه اﻓﺘﺎدم ﺑﻪ ﺳﻤﺖ در ﺧﺮوﺟﯽ ﮐﻪ راﻣﯿﻦ رو دﯾﺪم ... در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﭼﻨﺪ ﺗﺎ از دﺧﺘﺮﻫﺎ اﺳﮑﻮرﺗﺶ ﻣﯿﮑﺮدن اﯾﻦ ﺻﺤﻨﻪ ﻣﺜﻞ‬ ‫ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﻪ ﻟﺒﻢ آورد ...‬ ‫آﺳﺘﯿﻦ ﭘﯿﺮاﻫﻨﺶ رو ﺑﺎﻻ داده ﺑﻮد و ﺟﺪي ﺑﻪ ﻣﺰه ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺮاش رﯾﺨﺘﻪ ﻣﯽ ﺷﺪ ﮔﻮش ﻣﯿﮑﺮد ... ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﯿﺰ اوﻣﺪ ... ﻣﻦ رو‬ ‫ﻧﺪﯾﺪ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ... ﻣﺪاد ﮐﻨﺘﻪ ﺗﻮي دﺳﺘﺶ رو روي ﻣﯿﺰ ﮔﺬاﺷﺖ ...‬ ‫
- اﺳﺘﺎد!‬ ‫ﻟﺤﻦ ﮐﺸﯿﺪه دﺧﺘﺮ ﻟﺒﺨﻨﺪم رو ﭘﻬﻦ ﺗﺮ ﮐﺮد ...‬ ‫
- ﻋﺮض ﮐﺮدم ﺧﺪﻣﺘﺖ ﺳﺎرا ... دﺳﺘﺖ ﺧﺸﮑﻪ ... ﺑﺎﯾﺪ رو اﺳﮑﯿﺴﺎت ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺗﻤﺮﯾﻦ ﮐﻨﯽ ... اﯾﻦ ﻃﻮري ﻗﺒﻮل ﻧﻤﯽ ﺷﯿﺎ ...‬ ‫در ﻫﻤﻮن ﻟﺤﻈﻪ ﺳﺮش رو ﺑﺎﻻ آورد و ﺑﺎ دﯾﺪن ﻣﻦ ﻟﺒﺨﻨﺪي زد ﮐﻪ اﯾﻦ ﻟﺒﺨﻨﺪ از دﯾﺪ دﺧﺘﺮ ﻫﺎي اﻃﺮاﻓﺶ ﭘﻨﻬﺎن ﻧﻤﻮﻧﺪ ...‬ ‫
- ﺧﻮب دﺧﺘﺮا ﺳﺎﻋﺖ اﺳﺘﺮاﺣﺘﻪ ...‬ ‫و ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﻦ ﭼﺮﺧﯿﺪ: ﺧﺎﻧﻮم ﭘﺎﮐﺰاد ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﺮده ﺑﻮدم اﻣﺮوز ﺷﺮوع ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ ... ﺟﺎﯾﯽ ﺗﺸﺮﯾﻒ ﻣﯽ ﺑﺮدﯾﺪ؟‬ ‫ﻗﺒﻞ از اﯾﻨﮑﻪ زﯾﺮ ﻧﮕﺎه زﻫﺮ آﻟﻮد ﺳﺎرا ﺧﺎﻧﻮم ﺑﺘﻮﻧﻢ ﺟﻮاب ﺑﺪم ﺑﺎ دﺳﺖ ﺑﻪ دﻓﺘﺮش اﺷﺎره ﮐﺮد: ﺑﻔﺮﻣﺎﯾﯿﺪ ﯾﻪ ﻣﺸﻮرﺗﯽ ﺑﺎﻫﻢ ﺑﮑﻨﯿﻢ ...‬ ‫ﻋﯿﻨﮑﺶ رو از ﭼﺸﻤﺶ ﺑﺮداﺷﺖ و ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻋﮑﺲ اﻟﻌﻤﻞ ﻣﻦ ﺷﺪ ... ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم و ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ اﺗﺎﻗﺶ رﻓﺘﻢ ...‬ ‫روي ﻣﺒﻞ ﭼﺮﻣﯽ اﺗﺎﻗﺶ رو ﺑﻪ روي ﻣﯿﺰش ﻧﺸﺴﺘﻢ ...‬ ‫ﻣﻮﻫﺎش رو ﺑﺎز ﮐﺮده ﺑﻮد ... وارد اﺗﺎق ﺷﺪ: ﭼﺎي ﯾﺎ ﻗﻬﻮه؟‬ ‫
- ﻫﯿﭽﯽ ... اﮔﻪ ﻣﯽ ﺷﻪ آب ...‬ ‫از ﯾﺨﭽﺎل ﮐﻨﺎر اﺗﺎﻗﺶ ﯾﻪ آب ﻣﻌﺪﻧﯽ ﮐﻮﭼﯿﮏ و ﯾﻪ ﻟﯿﻮان ﮐﺎﻏﺬي ﻗﺮﻣﺰ رﻧﮓ ﺑﺎ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﯽ رﺑﻂ ‪ co ca cola‬ﺑﻪ دﺳﺘﻢ داد ...‬ ‫رو ﺑﻪ ﻣﻦ اﯾﺴﺘﺎد و ﺑﻪ ﻣﯿﺰش ﺗﮑﯿﻪ داد ... ﺳﺎﯾﻪ اش ﻣﯿﻮﻓﺘﺎد روي ﻣﯿﺰ ... اﯾﻦ ﺳﺎﯾﻪ ﻣﯿﺸﮑﺴﺖ و ﺗﺎ دم ﭘﺎي ﻣﻦ ﻣﯿﻮﻣﺪ ...‬ ‫
- ﭼﻪ ﻃﻮر ﺑﻮد؟‬ ‫ﺟﺮﻋﻪ آب رو ﻗﻮرت دادم: ﭘﺮ از اﺳﺘﺮس ... ﺟﺪﯾﺪ ... و ﺗﺎ ﺣﺪودي ﻣﻮﻓﻘﯿﺖ آﻣﯿﺰ ...‬ ‫
- ﺑﺮاي روز اول ﺧﻮب ﺑﻮده ... ﭼﻪ ﻗﺪر ﺑﻬﺸﻮن اﻣﯿﺪواري ...‬ ‫
- ﺑﻪ ﻣﺮﺳﺪه ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﻫﻤﻪ اﻣﯿﺪ دارم ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﻣﺮﺳﺪه ﻫﻤﻮن دﺧﺘﺮك رﯾﺰه ﻣﯿﺰه ﺑﻮد ...‬ ‫ﺳﻌﯽ ﻣﯿﮑﺮد ﯾﺎدش ﺑﯿﺎد ﺧﺼﻮﺻﯿﺎت ﻇﺎﻫﺮﯾﺶ رو ﮐﻪ ﺑﺮاش ﺗﻮﺿﯿﺢ دادم ﯾﺎدش اﻓﺘﺎد: آﻫﺎن ... ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم ... ﺗﻮ درﺳﺎي دﯾﮕﻪ ﻫﻢ‬ ‫ﺧﻮﺑﻪ ... ﮐﻨﮑﻮر آزﻣﺎﯾﺸﯽ ﻫﻔﺘﻪ ﭘﯿﺶ رﺗﺒﻪ اش 03 ﺷﺪ ...‬ ‫
- ﻣﯽ دوﻧﯿﺪ ﮐﻪ اﯾﻦ زﯾﺎد رﺑﻄﯽ ﺑﻪ آزﻣﻮن ﻋﻤﻠﯿﺶ ﭘﯿﺪا ﻧﻤﯿﮑﻨﻪ ... ﺻﺤﻨﻪ ﯾﻪ اﻧﺮژي ﺧﺎﺻﯽ رو ﻣﯽ ﻃﻠﺒﻪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮم داره ... ﻫﺮ‬ ‫ﭼﻨﺪ ﻫﻨﻮز ﺑﺮاي درس ﻋﻤﻠﯿﺸﻮن زوده ...‬ ‫
- ﭼﺮا ﺑﻪ ﻧﻈﺮت از ﺑﻘﯿﻪ ﺑﻬﺘﺮه؟‬ ‫
- ﺧﻮب ... اون ﺗﻨﻬﺎ ﮐﺴﯿﻪ ﮐﻪ ﻣﯽ دوﻧﻪ ﭼﺮا ﻣﯽ ﺧﻮاد ﻧﻤﺎﯾﺶ ﺑﺨﻮﻧﻪ ... ﺑﯿﺸﺘﺮﺷﻮن ﺣﺘﯽ ﻓﯿﻠﻤﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﯿﺲ ﮐﺎر ﻣﺎﺳﺖ رو ﻧﺪﯾﺪن‬ ‫ﯾﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻢ ﺗﺌﺎﺗﺮ ﻣﯽ رن ... ﻣﺮﺳﺪه ﺗﻤﺎم ﺗﺌﺎﺗﺮاي دو ﺳﺎل اﺧﯿﺮ رو دﯾﺪه ...‬ ‫
- ﯾﻌﻨﯽ ادﻋﺎي ﻫﻨﺮي ﺑﻮدن دارن ﺑﻘﯿﻪ ﺷﻮن؟‬ ‫ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎي ﺑﺪﺟﻨﺴﺶ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ... اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﻨﺎﯾﻪ ﻣﯽ زﻧﻪ ... ﻣﻨﻈﻮرش ﺑﻪ دوره ﻫﻨﺮﺳﺘﺎﻧﻢ ﺑﻮد ... ﺑﻪ اون دوره ﮐﻪ‬ ‫ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ اي ﻧﺪاﺷﺘﻢ و ﻫﺮ ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﻣﯽ ﺷﻨﯿﺪم رو ﺑﻪ زﺑﻮﻧﻢ ﻣﯽ آوردم ... اﻧﮕﺎر ﮐﻪ ﻣﯽ دوﻧﻢ ... از ﻫﻨﺮ ﭼﯿﺰي ﺑﻪ ﻏﯿﺮ از دﯾﺪه‬ ‫ﺷﺪﻧﺶ ﺗﻮ ذﻫﻨﻢ ﻧﺒﻮد ... اﻣﺎ ﺧﻮب ﻣﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﮐﺮده ﺑﻮدم اﺻﻼ دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﻣﺪام ﺑﻬﻢ ﯾﺎد آوري ﺑﺸﻪ ...‬ ‫ﻟﯿﻮان ﺗﻮي دﺳﺘﻢ رو ﯾﻪ دور ﭼﺮﺧﻮﻧﺪم: ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل ﮐﻼس ﺧﻮﺑﯽ ﺑﻮد و اﻣﯿﺪوارم ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﺘﻮﻧﻢ رﺿﺎﯾﺘﺘﻮن رو ﺟﻠﺐ ﮐﻨﻢ ...‬ ‫ﺑﻨﺪ ﮐﯿﻔﻢ رو ﺗﻮي دﺳﺘﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ و از ﺟﺎم ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم: ﻣﻦ ﺑﺮم ﺑﺎ اﺟﺎزﺗﻮن ...‬ ‫ﺗﻮ ﺟﺎش ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﺷﺪ: ﻫﻤﺮاز ...‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم ... ﮐﻤﯽ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد و ﺑﻌﺪ ﺳﺮش رو ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺖ: ﯾﻪ روز اﮔﻪ اﺟﺎزه ﺑﺪي ﻣﯽ ﺧﻮام ﺑﯿﺎم ﺳﺮ ﺗﻤﺮﯾﻨﺘﻮن ...‬ ‫
- ﻣﻨﺘﻈﺮﺗﻮﻧﻢ ... ﺷﻤﺎ ﺗﺎﯾﻢ ﺧﺎﻟﯽ ﺗﻮن رو اﻋﻼم ﮐﻨﯿﺪ ﻣﻦ در ﺧﺪﻣﺘﻮﻧﻢ ...‬ ‫وﻗﺖ داﺷﺘﻢ و اﯾﻦ ﯾﻌﻨﯽ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﯾﻪ ﺑﺨﺸﯽ از راه رو ﭘﯿﺎده ﺑﺮم ... ﻫﻨﺪز ﻓﺮي ﻫﺎم رو ﺗﻮي ﮔﻮﺷﻢ ﮔﺬاﺷﺘﻢ و راه اﻓﺘﺎدم ... ﺑﻪ‬ ‫راﻣﯿﻦ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم ... ﺑﻪ ﺧﻮدم ... ﺑﻪ ﻧﯿﻮﺷﺎ و ﮐﻮﺷﺎ ... ﺑﻪ راه دراز ﭘﯿﺶ روم ... ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﭘﺮ از ﺑﻮي دود ﮐﺸﯿﺪم ... راه رﻓﺘﻢ ...‬ ‫ﺗﻨﻪ ﺧﻮردم ... دﻟﻢ ﻋﺠﯿﺐ ﺗﻨﮓ ﺑﻮد ... ﺑﺮاي ﻣﺎﻣﺎن ... ﺑﺮاي رﻫﺎ ... ﺑﺮاي ﺑﺎﺑﺎ ...‬ ‫وﯾﺒﺮه ﮔﻮﺷﯿﻢ از ﺗﻮي ﺟﯿﺒﻢ از دﻧﯿﺎي ﺧﻮدم ﺑﻪ اﯾﻦ ﺳﻤﺖ ﭘﺮﺗﺎﺑﻢ ﮐﺮد ﺳﯿﺎوش ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﺳﻼم ﺳﯿﺎ ...‬ ‫
- ﺳﻼم ﺧﺎﻧﻮم ﻣﻌﻠﻢ ...‬ ‫و ﺑﻌﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﺧﻨﺪﯾﺪ ...‬ ‫
- ﮐﻮﻓﺖ ﺳﯿﺎ ... ﺑﻪ ﭼﯽ ﻣﯽ ﺧﻨﺪي؟‬ ‫
- دپ ﻣﯿﺰﻧﯽ ... ﮐﻼﺳﺖ ﺑﺪ ﺑﻮد؟‬ ‫
- ﻧﻪ ﺑﺎﺑﺎ ... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﻫﺮ ﺑﺎر ﮐﻪ راﻣﯿﻦ ﭘﺮﺗﻮ رو ﻣﯽ ﺑﯿﻨﻢ ﯾﺎد ﻧﻮﺟﻮاﻧﯽ ﻫﺎم ﻣﯿﻮﻓﺘﻢ ... ﯾﺎد ﺑﯽ ﺧﯿﺎﻟﯽ ﻫﺎ م ... دﻟﻢ ﺗﻨﮓ ﻣﯽ ﺷﻪ ...‬ ‫ﻣﯿﮕﯿﺮه ... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﺧﻼﺻﻪ ﯾﻪ ﺑﻼﯾﯽ ﺳﺮ اﯾﻦ دل وا ﻣﻮﻧﺪه ﻣﯿﺎد ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- ﮐﺸﺘﻤﺖ ﻫﻤﺮاز ... اﮔﻪ اﯾﻦ دﻟﺖ ﺑﺮاي اون ﮔﯿﺲ ﺑﺮﯾﺪه ﺑﺘﭙﻪ ...‬ ‫ﺑﻠﻨﺪ ﺧﻨﺪﯾﺪم ... ﻣﻦ؟ راﻣﯿﻦ ﭘﺮﺗﻮ از ﺧﻮد ﻣﺘﺸﮑﺮ؟ ﻫﺮ ﮔﺰ ...‬ ‫ﺑﺎ دﻗﺖ ﭼﺴﺐ رو روي ﮔﻠﻮﻟﻪ ﮐﺎﻣﻮا رﯾﺨﺘﻢ و ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﺳﺮ ﺟﺎش ...‬ ‫
- ﭼﻪ ﻗﺪر ﺑﺎ ﻣﺰه ان ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم: ﺧﯿﻠﯽ ﺗﻮ ﮐﺎر ﺳﺎﺧﺘﺸﻮن ﺧﻮب ﻧﯿﺴﺘﻢ ... ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﺮاي ﺷﺎد ﮐﺮدﻧﺸﻮن ... ﻫﺮ ﭼﻨﺪ دﯾﮕﻪ ﺑﺰرگ ﺷﺪن ...‬ ‫ﺳﯿﻨﯽ رو روي ﻣﯿﺰ ﮔﺬاﺷﺖ ...‬ ‫
- ﺑﻪ زﺣﻤﺖ اﻓﺘﺎدﯾﺎ ﮔﻠﻨﺎر ... ﻣﺜﻼ ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ از ﺗﻮ ﭘﺬﯾﺮاﯾﯽ ﮐﻨﻢ ...‬ ‫اﺧﻢ ﻣﺼﻨﻮﻋﯽ ﮐﺮد و ﻟﯿﻮان رو ﺗﻮي دﺳﺘﺶ ﮔﺮﻓﺖ: ﺑﺮو ﺑﺎﺑﺎ اﻧﮕﺎر ﻣﻦ ﻣﻬﻤﻮﻧﻢ ...‬ ‫داﺷﺘﻢ ﻋﺮوﺳﮑﻬﺎي اﻧﮕﺸﺘﯽ درﺳﺖ ﻣﯿﮑﺮدم ﺗﺎ ﺑﺘﻮﻧﻢ ﻗﺼﻪ ﺑﮕﻢ ﺑﺮاﺷﻮن ...‬ ‫
- ﺳﯿﺎ ﭼﻪ ﻃﻮره؟‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زد و ﯾﻪ دوﻧﻪ ﮔﺰ ﮔﺬاﺷﺖ دﻫﻨﺶ: واﻻ ﺣﺎل ﺳﯿﺎ رو ﺑﺎﯾﺪ ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﺗﻮ ﭘﺮﺳﯿﺪ ...‬ ‫
- اﻣﺮوز ازش ﺧﺒﺮي ﻧﺪارم ...‬ ‫ﻋﺮوﺳﮏ رو ﮐﻤﯽ ﻋﻘﺐ ﺑﺮدم ﺗﺎ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺸﻢ ﺳﺒﯿﻠﺶ رو درﺳﺖ ﭼﺴﺒﻮﻧﺪم ...‬ ‫
- ﺑﺎ راﻣﯿﻦ و اون دوﺳﺘﺶ ﮐﻪ ﺗﻮ آﻣﻮزﺷﮕﺎﻫﺘﻮن زﺑﺎن درس ﻣﯽ ده رﻓﺘﻦ ﺑﯿﺮون ...‬ ‫
- دوﺳﺘﺶ رو ﻧﺪﯾﺪم ... اﺣﺘﻤﺎﻻ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎش ﺑﺎ ﻣﻦ ﯾﮑﯽ ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫ﻣﻮﻫﺎش رو داد ﭘﺸﺖ ﮔﻮﺷﺶ و ﺧﻢ ﺷﺪ روي ﻋﺮوﺳﮏ ﮐﻮﭼﻮﻟﻮي ﺗﻮي دﺳﺘﻢ: ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﭼﺸﻤﺎش ﮐﻤﯽ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺗﺎﺳﺖ ...‬ ‫دﻗﺖ ﮐﺮدم ... درﺳﺖ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ: ا ... راﺳﺖ ﻣﯿﮕﯽ ... ﺷﺒﯿﻪ آﻗﺎي ﻗﻨﺒﺮ زاده ﺷﺪه ...‬ ‫از ﺧﻨﺪه ﺑﻪ ﭘﺸﺘﯽ ﻣﺒﻞ ﺧﻮرد: آخ آره ...‬ ‫ﻗﻨﺒﺮ زاده ﺑﻘﺎل ﺳﺮ ﮐﻮﭼﻪ ﺧﻮﻧﻪ آﻗﺎﺟﻮن ﭘﺪر ﺑﺰرﮔﻢ ﺑﻮد ... ﺣﺴﺎب ﮐﺘﺎب ﺑﻠﺪ ﻧﺒﻮد و ﻋﯿﻨﮏ ﺑﺰرﮔﯽ ﻣﯽ زد ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯽ ﺷﺪ‬ ‫ﭼﺸﻤﺎش ﻟﻮچ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺑﯿﺎد ...‬ ‫
- ﯾﺎدﺗﻪ ﻫﻤﺮاز ... ﯾﻪ ﺑﺎر دوﺗﺎ ﺑﺴﺘﻨﯽ ﺧﺮﯾﺪﯾﻢ ... ﻣﯽ ﺷﺪ 001 ﺗﻮﻣﻦ ... ﯾﻪ دوﯾﺴﺘﯽ دادﯾﻢ ... ﺑﻘﯿﻪ ﭘﻮﻟﻤﻮن رو ﻧﻤﯽ داد ...‬ ‫
- ﭼﻪ ﻗﺪر ﻣﻦ ﮔﺮﯾﻪ ﮐﺮدم ...‬ ‫ﮔﻠﻨﺎر ﺧﻨﺪﯾﺪ: ﺟﺎﻟﺐ اﺑﻨﻪ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﺑﻪ ﺿﺮر ﺧﻮدش اﺷﺘﺒﺎه ﺣﺴﺎب ﮐﺘﺎب ﻧﻤﯽ ﮐﺮد ...‬ ‫
- ﭼﻪ روزﮔﺎري ﺑﻮد ...‬ ‫ﮔﻠﻨﺎر ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﺸﯿﺪ: آره ... ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺷﺎد ﺑﻮدﯾﻢ ...‬ ‫
- ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ... ﺷﺎد ﺑﻮدﯾﻢ آﯾﺎ ... اون ﻣﻮﻗﻊ ﻫﺎ ﻫﻢ ﻣﺸﮑﻼت ﺧﻮدﻣﻮن رو داﺷﺘﯿﻢ ...‬ ‫ﮔﻠﻨﺎر ﻣﻨﻈﻮرم رو ﮔﺮﻓﺖ: ﺧﻮب ﻣﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﻤﯽ ﺷﺪﯾﻢ ... ﮔﻢ ﺷﺪن داﯾﯽ ﻣﻨﻮﭼﻬﺮ رو ﻣﻦ زﯾﺎد ﯾﺎدم ﻧﻤﯿﺎد ... ﺗﺎزه از ﺗﻮ ﺳﯿﺎ ﺳﻪ‬ ‫ﺳﺎل ﻫﻢ ﺑﺰرﮔﺘﺮم ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﻋﺮوﺳﮏ رو ﮐﻪ ﺣﺎﻻ ﭼﺸﻤﺎش درﺳﺖ ﺷﺪه ﺑﻮد ﺑﺮاي ﺧﺸﮏ ﺷﺪن ﭼﺴﺐ ﻣﻮﻫﺎي ﻓﺮﻓﺮﯾﺶ روي ﻣﯿﺰ ﮔﺬاﺷﺘﻢ و ﻣﺎدر روﺳﺮي ﺧﺎل‬ ‫ﺧﺎﻟﯿﻪ ﺧﺎﻧﻮاده رو ﮔﺮﻓﺘﻢ دﺳﺘﻢ ﺗﺎ ﺑﺮاش ﮔﻮﻧﻪ ﻫﺎي ﮔﻠﯽ درﺳﺖ ﮐﻨﻢ: ﺑﻌﻀﯽ اﺗﻔﺎﻗﺎ ﻣﯿﮕﺬرن اﻣﺎ ﻓﺸﺎرش ﺗﺎ آﺧﺮ ﻋﻤﺮ روي ﺧﺎﻧﻮاده‬ ‫ﻫﺴﺖ.‬ ‫ﮔﻠﻨﺎر آﻫﯽ ﮐﺸﯿﺪ: ﻣﺜﻞ ﻣﺎدر ﻣﻦ ... ﮔﻢ ﺷﺪن ﺑﺮادر ﺟﻮوﻧﺶ ... ﻣﺮگ ﺧﻮاﻫﺮ ﺑﺰرﮔﺘﺮش ...‬ ‫ﻗﻠﻢ ﻣﻮﯾﯽ رو ﮐﻪ ﺗﻮي آب زده ﺑﻮدم ﻫﻤﻮن ﺟﺎ ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻢ و ﺑﻪ ﭘﺨﺶ ﺷﺪن آرام رﻧﮓ ﺻﻮرﺗﯽ ﺗﻮي ﻟﯿﻮان ﺧﯿﺮه ﺷﺪم ﮐﻪ ﺑﺎ‬ ‫ﺣﺮﮐﺘﯽ آرام ﺗﻤﺎم ﻟﯿﻮان ﺑﯽ رﻧﮓ رو رﻧﮕﯽ ﮐﺮدن: ﮔﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺣﺮﻓﺎي ﻣﺎدام ﻣﯿﺮﺳﻢ ... اﯾﻨﮑﻪ ﻣﺎ ﺧﺎﻧﻮادﮔﯽ ﻧﻔﺮﯾﻦ ﺷﺪﯾﻢ ...‬ ‫
- ﺷﺎﯾﺪ ... وﮔﺮﻧﻪ اﯾﻦ ﻫﻤﻪ اﺗﻔﺎﻗﺎت ﺗﻠﺦ رو ﺗﻮي ﯾﻪ ﺧﺎﻧﻮاده رو ﭼﯽ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﻪ ﺗﻮ ﺿﯿﺢ ﺑﺪه ...‬ ‫ﻓﮑﺮ ﮐﺮدن ﺑﻪ ﺗﻤﺎم اﯾﻦ ﭼﯿﺰﻫﺎ ﻫﺮ روز ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﻮد ... ﻫﺮ ﭼﻪ ﻗﺪر ﻫﻢ ﺳﻌﯽ ﻣﯿﮑﺮدم ﺑﻪ زﻧﺪﮔﯿﻢ اداﻣﻪ ﺑﺪم ... ﻣﻦ اﺣﺴﺎس ﻣﯿﮑﺮدم‬ ‫زﻧﺪﮔﯽ ﻣﻦ دﻗﯿﻘﺎ ﺗﻮي ﺳﻪ ﺳﺎل ﭘﯿﺶ ﻣﺘﻮﻗﻒ ﺷﺪ ...‬ ‫
- ﭼﯿﺰه ... ﻣﯽ ﺧﻮام ﯾﻪ ﭼﯿﺰي ﺑﻬﺖ ﺑﮕﻢ ﻫﻤﺮاز ...‬ ‫ﻋﺮوﺳﮏ رو ﮐﻨﺎر ﮔﺬاﺷﺘﻢ و ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم ... ﻣﯽ دو ﻧﺴﺘﻢ ﺑﻪ ﺗﻤﺎس ﭼﺸﻤﯿﻪ ﻣﻮﻗﻊ ﺣﺮف زدن ﺑﺴﯿﺎر اﻫﻤﯿﺖ ﻣﯽ ده ...‬ ‫
- ﻣﯽ ﺷﻨﻮم ...‬ ‫ﮐﻤﯽ ﺗﻮي ﺟﺎش ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﺷﺪ: ﺗﻮ ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﺑﻪ راﻣﯿﻦ ...‬ ‫
- ﻧﻪ!‬ ‫ﻧﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺷﺪت ﻗﺎﻃﻊ ﺑﻮد ... ﻫﺮ دو ﺑﻪ ﯾﻪ ﻣﯿﺰان از اﯾﻦ ﻣﯿﺰان ﻗﻄﻌﯿﺖ ﺟﺎ ﺧﻮردﯾﻢ ...‬ ‫
- ﺧﻮب ... آﺧﻪ ...‬ ‫
- ﺑﻪ ﺳﯿﺎ ﻫﻢ ﮔﻔﺘﻢ ... اﻣﺎ ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻫﻢ ﺟﺪا ﮔﻮﻧﻪ ﺗﻮ ﺿﯿﺢ ﺑﺪم ... ﻣﻦ وﻗﺖ اﯾﻦ ﭼﯿﺰﻫﺎ رو ﻧﺪارم ... ﺗﻮ ﮐﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﻦ رو ﻣﯽ‬ ‫ﺑﯿﻨﯽ ... ﯾﻪ ﻧﮕﺎه ﺑﻪ دورت ﺑﻨﺪاز ... ﻣﻦ درد ﻧﺎن دارم ... درد دﯾﺪن ﺧﻮاﻫﺮ زاده ﻫﺎم رو دارم ... ﻫﻤﻪ اﯾﻨﻬﺎ ﻃﻮري دورم رو ﮔﺮﻓﺘﻪ ﮐﻪ‬ ‫ﻣﻦ ﺣﺘﯽ وﻗﺖ ﻧﮑﺮدم ﺑﻪ اﻧﺪازه ﮐﺎﻓﯽ ﺑﺮاي از دﺳﺖ دادن ﻋﺰﯾﺰام ﻋﺰاداري ﮐﻨﻢ ... ﻫﻨﻮز اﻧﮕﺎر ﺟﺎ داﺷﺘﻪ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺗﻮي رﺧﺘﺨﻮاب‬ ‫ﺑﺨﻮاﺑﻢ و اﺷﮏ ﺑﺮﯾﺰم ...‬ ‫
- ﺑﺬار ﯾﮑﯽ ﺑﯿﺎد ﺗﻮ زﻧﺪﮔﯿﺖ ...‬ ‫
- ﻣﮕﻪ ﻣﯽ ﮔﻢ ﻧﻤﯽ ذارم ... ﻋﺸﻖ ﭼﯿﺰ ﺧﯿﻠﯽ زﯾﺒﺎﯾﯿﻪ ﮔﻠﻨﺎر ... ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ زﯾﺒﺎ ... ﻣﻨﻢ ﻣﻄﻤﺌﻨﺎ ﯾﻪ روز ﮔﺮﻓﺘﺎرش ﻣﯽ ﺷﻢ ... ﺑﺮاش‬ ‫اﺷﮏ ﻣﯽ رﯾﺰم ... ﻣﯽ ﺧﻨﺪم ... ﺣﺘﯽ ﺑﺮاي ﻋﺸﻘﻢ ﻣﯽ ﺧﻨﺪم ... ﻣﯿﺮﻗﺼﻢ ... اﻣﺎ اﻻن ... اوﻧﻢ راﻣﯿﻦ؟ ﻓﮑﺮ ﻧﮑﻨﻢ ...‬ ‫
- ﭼﺮا راﻣﯿﻦ ﻧﻪ ... ﮔﻮش ﮐﻦ ... ﭘﺴﺮ ﺧﻮﺑﯿﻪ ... ﺗﺤﺼﯿﻞ ﮐﺮده اﺳﺖ ... ﺟﺬاﺑﻪ ... وﺿﻊ ﻣﺎﻟﯽ ﺧﻮﺑﯽ داره ...‬ ‫ﺣﻨﺪﯾﺪم: ﻋﯿﻦ اﯾﻦ ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ ﻓﻀﻮﻻ ﮐﻪ دﻻل ﻣﺤﺒﺘﻦ ﺣﺮف ﻧﺰن ...‬ ‫ﺑﻠﻨﺪ ﺧﻨﺪﯾﺪ: دﯾﻮوﻧﻪ ... ﺳﯿﺎ دﯾﺮوز ﻣﯿﮕﻔﺖ ﺗﻮﺟﻪ راﻣﯿﻦ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺟﻠﺐ ﺷﺪه ... ﻣﺪام راﺟﻊ ﺑﻪ ﺗﻮ از ﺳﯿﺎ ﺳﺌﻮال ﻣﯿﮑﻨﻪ ...‬ ‫دوﺑﺎره ﻋﺮوﺳﮏ رو ﺗﻮي اﻧﮕﺸﺘﻢ ﮔﺬاﺷﺘﻢ و ﻗﻠﻢ ﻣﻮم رو ﺑﺮداﺷﺘﻢ: ﺑﺮاش ﺟﺎﻟﺒﻢ ﭼﻮن ﺧﯿﻠﯽ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﮐﺮدم ...‬ ‫
- ﺑﺒﯿﻦ ﯾﮑﻢ روش ﮐﺎر ﮐﻨﯿﻢ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- ﭼﺮا ﺑﺎﯾﺪ ﮐﺎر ﮐﻨﯿﻢ؟ اﯾﻦ ﮐﺎر ﮐﺮدن ﻫﺎ ﺑﺮاي ﻧﻮﺟﻮوﻧﯽ ﻣﻦ ﺑﻮد ... ﻣﻦ از 31 ﺳﺎﻟﮕﯽ ﮐﻪ ﺧﻮدم رو ﺷﻨﺎﺧﺘﻢ ﺟﺬب اﯾﻦ آدم ﺷﺪم ...‬ ‫ﺑﺮاي ﺟﻠﺐ ﺗﻮﺟﻬﺶ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺷﮑﻞ و ﺷﻤﺎﯾﻠﯽ در اوﻣﺪم ... ﺣﺘﯽ ﺧﻨﺪه داره از ﻣﺎدرش ﯾﻪ ﺑﺎر ﺷﻨﯿﺪم از زن ﺑﺎ ﺣﺠﺎب ﺧﻮﺷﺶ ﻣﯿﺎد‬ ‫ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم ﭼﺎدري ﺑﺸﻢ ...‬ ‫ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺑﻠﻨﺪ ﺧﻨﺪه ﮔﻠﻨﺎر ﺳﺮم رو ﺑﺎﻻ ﮐﺮدم و ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم ... دﺳﺘﺶ رو ﺟﻠﻮي دﻫﻨﺶ ﮔﺮﻓﺖ و ﮔﻔﺖ: ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم: ﻧﻪ ﺑﺎﺑﺎ راﺣﺖ ﺑﺎش ... ﻣﯽ ﺧﻮام ﺑﻬﺖ ﺑﮕﻢ ﻣﻦ اﻧﻘﺪر ﺑﯽ ﻫﻮﯾﺖ ﺑﻮدم ... ﺑﭽﻪ ﺑﻮدم ... ﻓﻘﻂ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ اﯾﻦ ﻫﻨﺮ ﻣﻨﺪ‬ ‫ﻧﻘﺎش ﺟﺬاب و دﺧﺘﺮ ﭘﺴﻨﺪ و از ﺧﻮد ﻣﺘﺸﮑﺮ ﻣﻦ رو ﻫﻢ ﺑﺒﯿﻨﻪ ... ﻣﯽ دﯾﺪ ﯾﺎ ﻧﻪ ... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ... اﻻن دﯾﮕﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﺑﺮام ﻣﻬﻢ‬ ‫ﻧﯿﺴﺖ ... ﻣﻦ ﺑﺮاي ﺑﻪ دﺳﺖ آوردن ﻫﯿﭻ آدﻣﯽ ﻫﯿﭻ ﮐﺎري ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻢ ﮔﻠﻨﺎر ... ﻋﺸﻖ ﯾﻪ ﺟﺎﯾﯽ در ﻗﻠﺐ آدم رو ﻣﯽ زﻧﻪ ... در ﺿﻤﻦ‬ ‫ﻫﻤﻪ اوﻧﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﮔﻔﺘﯽ ... از ﺗﯿﭙﺶ ﺗﺎ ﭘﻮﻟﺶ ... اوﻧﺎ ﻫﯿﭻ ﮐﺪوم ﺑﺮاي ﻣﻦ ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ ... دوﺳﺘﻢ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ﮐﺎﻓﯿﻪ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ... ﺗﻮ رو ﺧﺪا از ﻣﻦ ﻧﺎراﺣﺖ ﻧﺸﯽ ...‬ ‫ﮔﻠﻮﻟﻪ ﮐﺎﻣﻮا دم دﺳﺘﻢ رو ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ ﭘﺮت ﮐﺮدم: ﭼﺮا ﭘﺎﺷﻮ ﺑﺮو از ﺧﻮﻧﻤﻮن ﺑﯿﺮون ... ﻣﻦ اﻻن ازت دﻟﺨﻮرم ...‬ ‫ﺑﻪ ﻟﺤﻦ ﻟﻮده ام ﺧﻨﺪﯾﺪ و روي ﮐﺎﻧﺎﭘﻪ دراز ﮐﺸﯿﺪ: ﻧﮕﺮاﻧﺘﻢ ...‬ ‫
- ﻣﻨﻢ ﻧﮕﺮان ﺧﻮدﻣﻢ ...‬ ‫ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎي ﮔﺮد ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﺑﺮﮔﺸﺖ: واﻻ ... ﭼﺮا ﺑﺮاﺗﻮن ﻋﺠﯿﺒﻪ ... ﻣﻨﻢ ﻧﮕﺮان آﯾﻨﺪه ﺧﻮدﻣﻢ ... اﻣﺎ ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ درﺳﺖ ﻣﯽ ﺷﻪ ... ﻫﻤﻪ‬ ‫ﭼﯿﺰ ﯾﻪ روزي ﯾﻪ رﻧﮓ ﺷﻔﺎف و ﺻﯿﻘﻠﯽ و ﺑﯽ ﻧﻘﺺ ﺑﻪ ﺧﻮدش ﻣﯿﮕﯿﺮه ... رﻧﮕﯽ ﮐﻪ از زﯾﺮش ﻣﯽ ﺷﻪ ﺳﯿﺎﻫﯽ ﻫﺎي ﮔﺬﺷﺘﻪ رو دﯾﺪ‬ ‫... ﻫﻤﻮن ﺳﯿﺎﻫﯽ ﺟﻮﻫﺮي ﮐﻪ ﻫﺴﺖ ﺗﻮي زﻧﺪﮔﯽ ﻣﻦ و ﭘﺎك ﺑﺸﻮ ﻫﻢ ﻧﯿﺴﺖ ... اﻣﺎ اون ﺳﻄﺢ ﺷﻔﺎف ﺑﺮاق ﺗﺮش ﻣﯿﮑﻨﻪ ... دﻟﭙﺬﯾﺮ‬ ‫ﺗﺮ ﻣﯽ ﺷﻪ ...‬ ‫
- ﺑﻌﺪش ﭼﯽ ﺷﺪ؟‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎي ﻣﻨﺘﻈﺮﺷﻮن ﮐﺮدم و ﻟﺒﺨﻨﺪ زدم ... ﭘﺲ ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﻣﯽ ﺷﺪ ﺑﺎ داﺳﺘﺎﻧﻬﺎي ﻫﺎﻧﺲ ﮐﺮﯾﺴﺘﯿﻦ اﻧﺪرﺳﻦ ﺑﭽﻪ ﻫﺎي اﯾﻦ‬ ‫ﻧﺴﻞ رو ﻫﻢ ﺳﺮﮔﺮم ﮐﺮد ﻟﺒﺨﻨﺪي زد: ﻫﯿﭽﯽ ﺟﮏ ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺑﻪ دﯾﺠﯽ ﻣﻮن ﺷﺪ ...‬ ‫ﺻﺪاي اﻋﺘﺮاض ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺗﻮ ﻗﻬﻘﻬﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﮐﻮﺷﺎ و ﻣﻦ ﻣﺤﻮ ﺷﺪ ... ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﺣﻤﻠﻪ ﮐﺮد ... از ﭘﺸﺖ روي زﻣﯿﻦ اﻓﺘﺎدم و ﻣﻮﻫﺎم‬ ‫ﻣﻮﻧﺪ زﯾﺮم: آي ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻣﻮﻫﺎم ﮐﻨﺪه ﺷﺪ ...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ: ﺣﺎﻻ ﻣﻦ رو ﻣﺴﺨﺮه ﻣﯿﮑﻨﯽ ...‬ ‫ﺑﻠﻨﺪ ﺧﻨﺪﯾﺪم ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﺗﺎ ﺑﺸﯿﻨﻢ ... از ﻣﻮﮐﺖ ﻗﻬﻮه اي ﮐﻒ اﺗﺎﻗﺸﻮن ﻣﺘﻨﻔﺮ ﺑﻮدم ...‬ ‫ﻫﻨﻮز ﺧﻨﺪه ﻣﻮن اداﻣﻪ داﺷﺖ ﺑﻪ دﯾﻮار ﺗﮑﯿﻪ دادم ... ﻫﺮﮐﺪوم رو ﯾﻪ زاﻧﻮم ﻧﺸﺴﺘﻦ ... ﮐﻮﺷﺎ دﺳﺘﺶ رو ﮐﺸﯿﺪ روي ﻣﻮﻫﺎم و از‬ ‫ﺻﻮرﺗﻢ ﻋﻘﺒﺸﻮن زد: ﻣﻮﻫﺎت اوﻧﺠﻮري ﮐﻪ ﺑﻮد ﻗﺸﻨﮕﺘﺮ ﺑﻮد ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم ﻣﺮد ﮐﻮﭼﻮﻟﻮي ﻣﻦ ﺑﺰرگ ﺷﺪه ﺑﻮد و راﺟﻊ ﺑﻪ ﻣﻮﻫﺎي ﻣﻦ ﻧﻈﺮ ﻣﯿﺪاد ...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ: ﻣﻦ اﯾﻦ ﺟﻮري ﺑﯿﺸﺘﺮ دوﺳﺘﺶ دارم ﺑﻪ ﻗﻮل ﺳﯿﺎ ﻣﻤﻮش ﺗﺮ ﺷﺪي ...‬ ‫دﻣﺎﻏﺶ رو ﮐﺸﯿﺪم آﺧﺶ در اوﻣﺪ: ﺧﺪا ﺑﮕﻢ اﯾﻦ ﺳﯿﺎ رو ﭼﯽ ﮐﺎر ﮐﻨﻪ ﮐﻪ اﯾﻦ ﻣﻤﺸﻮ رو ﺗﻮ دﻫﻦ ﺷﻤﺎ ﻫﻢ اﻧﺪاﺧﺖ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﮐﻮﺷﺎ از روي ﭘﺎم ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و دﺳﺘﺶ رو ﺑﻪ ﮐﻤﺮش زد: ﻧﻪ ﻣﯽ ﺧﻮام ﺑﺪوﻧﻢ ﻣﮕﻪ ﻣﺎ ﭼﻤﻮﻧﻪ ...‬ ‫
- ﻫﯿﭽﯽ ﺟﻮﺟﻪ اﯾﺪ ...‬ ‫دادش در اوﻣﺪ: ﺟﻮ ﺟﻪ ﺧﻮدﺗﯽ ﻣﻦ دﯾﮕﻪ ﻣﺮدي ﺷﺪم ... ﺑﻪ ﻗﻮل ﭘﺪر ﺟﻮن ﮐﻢ ﮐﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮم ﺳﺮ ﮐﺎر ﺧﻮﻧﻪ ...‬ ‫اﺧﻤﺎم رﻓﺖ ﺗﻮي ﻫﻢ ... اﯾﻦ ﭘﯿﺮﻣﺮد ﺣﺘﯽ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻓﺮﺻﺖ اﻧﺘﺨﺎب ﯾﺎ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدن ﻫﻢ ﻧﻤﯽ داد ... ﺑﺮاﺷﻮن ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ رﯾﺨﺘﻪ ﺑﻮد‬ ‫...‬ ‫از ﺟﺎم ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺘﻢ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﻧﺰدﯾﮏ 2 ﺑﻮد ... اﻣﺮوز از ﻓﺮﺻﺖ ﻧﺒﻮدن اﮐﺒﺮ ﺧﺎن اﺳﺘﻔﺎده ﮐﺮده ﺑﻮدم ... ﺧﻮدم ﻫﻢ ﺻﺒﺢ‬ ‫ﮐﺎري ﻧﺪاﺷﺘﻢ از 9 ﺻﺒﺢ اﯾﻦ ﺟﺎ ﺑﻮدم ... دﯾﮕﻪ ﮐﻢ ﮐﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﯽ رﻓﺘﻢ ...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ ﯾﺎ ﻗﯿﺎﻓﻪ آوﯾﺰون: ﻫﻤﺮاز ﻧﻤﯽ ﺧﻮاي ﺑﺮي ﮐﻪ؟‬ ‫ﺧﻢ ﺷﺪم ﺗﻮي ﺻﻮرﺗﺶ ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ دﯾﮕﻪ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﻗﺪي ﻧﺪاﺷﺘﯿﻢ ... اون ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻮاده ﭘﺪرﯾﺶ ﮐﺸﯿﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺴﯿﺎر ﻗﺪ ﺑﻠﻨﺪ‬ ‫ﺑﻮدن ... ﻣﻦ ﻫﻢ ﮐﻪ ﮐﻼ دﺧﺘﺮ ﺑﻠﻨﺪ ﻗﺪي ﻧﯿﻮدم: ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮم ﭘﺮﻧﺴﺲ ... ﻣﯽ دوﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮم ﺳﺮ ﮐﺎر ...‬ ‫ﮐﻮﺷﺎ دﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﯿﻨﻪ و اﺧﻢ آﻟﻮد ﻟﺒﻪ ﺗﺨﺘﺶ ﻧﺸﺴﺖ: دروغ ﻧﮕﻮ ﮐﺎر ﻧﺪاري ... ﻣﯽ ﺗﺮﺳﯽ ﭘﺪرﺟﻮن ﺑﯿﺎد ... ﻣﯽ دوﻧﻢ ﮐﻪ ﺗﻘﺼﯿﺮه اوﻧﻪ‬ ‫...‬ ‫رﻓﺘﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ و ﺟﻠﻮي ﭘﺎﻫﺎش زاﻧﻮ زدم ... ﺑﻪ زاﻧﻮﻫﺎي ﺗﭙﻠﺶ ﺑﻮﺳﻪ اي زدم: اﯾﻦ ﻃﻮر ﻧﯿﺴﺖ ﻣﺮد ﮐﻮﭼﮏ ... ﺗﻮ ﮐﻪ ﻗﺮاره ﮐﺎر‬ ‫ﺧﻮﻧﻪ ﻫﺎ رو اداره ﮐﻨﯽ ... ﺑﺎﯾﺪ اﯾﻦ ﻃﻮري اﺧﻢ ﮐﻨﯽ آﺧﻪ؟‬ ‫ﺧﻮاﺳﺖ ﺟﻮاﺑﻢ رو ﺑﺪه ﮐﻪ در ﺗﻘﻪ اي ﺧﻮرد و ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﺑﺎ اون ﻣﻮﻫﺎي ﺧﻮﺷﮕﻞ و ﺑﻮرش ﺳﺮش رو داﺧﻞ ﮐﺮد ... ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺑﻪ‬ ‫ﻣﻬﺮﺑﻮﻧﯽ ﺗﻤﺎم ﻣﺎدر ﻫﺎي دﻧﯿﺎ رو ﻟﺒﺶ ﺑﻮد: ﺑﭽﻪ ﻫﺎ وﻗﺖ ﻧﺎﻫﺎره ...‬ ‫ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم و ﺻﻮرت اﺧﻢ آﻟﻮد ﮐﻮﺷﺎ رو ﺑﻮﺳﯿﺪم و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﺎﻧﺘﻮم رﻓﺘﻢ ...‬ ‫ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﮐﺎﻣﻞ وارد اﺗﺎق ﺷﺪ و دﺳﺘﺶ رو ﮔﺬاﺷﺖ روي ﮐﻤﺮم: ﮐﺠﺎ دﺧﺘﺮم ... ﻣﮕﻪ ﻣﯽ ﺷﻪ اﯾﻦ ﻣﻮﻗﻊ ﺑﺪون ﺧﻮردن ﭼﯿﺰي‬ ‫ﺑﺬارم ﺑﺮي ... ﻧﯿﻮﺷﺎ و ﮐﻮﺷﺎ ﺷﺮوع ﮐﺮدن ﺑﻪ آخ ﺟﻮن ﻫﻤﺮاز ﺑﻤﻮن دﯾﮕﻪ ﮔﻔﺘﻦ ...‬ ‫
- آﺧﻪ ...‬ ‫ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﺳﺮش رو ﮐﻤﯽ ﻧﺰدﯾﮑﻢ ﮐﺮد: ﺑﺮاي ﻧﺎﻫﺎر ﻧﻤﯿﺎد ... دﻟﺸﻮن رو ﻧﺸﮑﻮن ...‬ ‫ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮم و ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﭘﺮ از ﻣﺤﺒﺘﺸﻮن ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ... ﻣﻦ ﺧﻮدم رو ﻣﯿﺸﮑﺴﺘﻢ ... ﻏﺮورم رو ﻣﯿﺸﮑﺴﺘﻢ ...‬ ‫آرزوﻫﺎم رو ﻣﯿﺸﮑﺴﺘﻢ ... اﻣﺎ اﻣﮑﺎن ﻧﺪاﺷﺖ دل اﯾﻦ دوﺗﺎ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻧﺎزﻧﯿﻨﻢ رو ﺑﺸﮑﻮﻧﻢ ...‬ ‫
- ﻣﻤﻨﻮﻧﻢ ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ... ﻣﻦ ﻣﯿﻤﯿﺮم ﺑﺮاي دﺳﺖ ﭘﺨﺖ ﺷﻤﺎ ...‬ ‫ﮐﻮﺷﺎ و ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺑﻪ ﻫﻮا ﭘﺮﯾﺪن و ﻫﺮ ﮐﺪوم ﯾﮑﯽ از ﭘﺎﻫﺎم رو ﮔﺮﻓﺘﻦ ... دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﻣﻮﻫﺎي ﻫﺮ دوﺷﻮن ﮐﺸﯿﺪم ... ﭼﺸﻤﺎي ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم‬ ‫ﭘﺮ اﺷﮏ ﺷﺪ ...‬ ‫
- ﻣﯽ دوﻧﻢ اﺻﻼ راﺟﻊ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺧﻮب ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯿﮑﻨﯽ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫... ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﺮاي ﺧﻮاب ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮ ﮐﻪ ﺑﺨﺸﯽ از ﻗﻮاﻧﯿﻦ ﺑﻮد ﺻﻮرﺗﻢ رو ﺑﻮﺳﯿﺪن و ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﺮده ﺑﻮدن و ﻗﻮل ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدن ﺗﺎ‬ ‫زودﺗﺮ ﺑﯿﺎم ...‬ ‫ﺣﺎﻻ ﺑﺎ ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﭘﺸﺖ ﻣﯿﺰ ﺑﺰرگ ﻧﺎﻫﺎر ﺧﻮري ﺳﻠﻄﻨﺘﯽ و ﮐﻨﺪه ﮐﺎري ﺷﺪه ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﯾﻢ ... و ﻇﺮﻓﻬﺎي دﺳﺮ ﺟﻠﻮﻣﻮن ﺑﻮد ...‬ ‫اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ اش ﻣﻦ رو ﺑﻪ ﻓﮑﺮ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﺑﺮد ...‬ ‫دﺳﺘﺶ رو روي دﺳﺘﺎي ﻣﺸﺖ ﺷﺪم روي ﻣﯿﺰ ﮔﺬاﺷﺖ: ﻣﯽ دوﻧﻢ از ﺳﺮ ادب و ﻣﺘﺎﻧﺖ ذاﺗﯿﺖ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاي ﺟﻮاﺑﻢ رو ﺑﺪي ...‬ ‫ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎي ﻣﻬﺮﺑﻮﻧﺶ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم: اﯾﻦ ﻃﻮر ﻧﯿﺴﺖ ... ﯾﻌﻨﯽ اﯾﻨﮑﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﯾﻪ ﻇﺎﻟﻢ ﺷﻤﺎ رو و ﯾﻪ ﻣﻈﻠﻮم ﺧﻮدﻣﻮن رو ﻫﺮ ﮔﺰ‬ ‫ﻧﮕﺎه ﻧﮑﺮدم ... اﯾﻦ ﮐﺎر از اول ﻏﻠﻂ ﺑﻮد ... اﻟﺒﺘﻪ ﻣﻦ اون ﻣﻮﻗﻊ ﻓﻘﻂ 6 ﺳﺎﻟﻢ ﺑﻮد ...‬ ‫دﺳﺘﻢ رو ﺗﻮي دﺳﺘﺶ ﮔﺮﻓﺖ: ﭼﻪ ﻗﺪر دﺳﺘﺎت ﺷﺒﯿﻪ رﻫﺎﺳﺖ ...‬ ‫... ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻬﺶ ﻣﯿﮕﻔﺘﻢ ﮐﻪ اون ﻣﻬﺮ ﻟﻐﺰان ﺗﻮي ﻧﮕﺎﻫﺶ ... اﯾﻦ ﮐﻼم ﺻﯿﻘﻠﯽ و ﺻﺎﻓﺶ درﺳﺖ ﺷﺒﯿﻪ ﻣﺎدرﻣﻪ؟ ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻢ‬ ‫ﻫﻤﻪ زﻧﻬﺎي دﻧﯿﺎ وﻗﺘﯽ ﻣﺎدر ﻣﯽ ﺷﺪن اﯾﻦ ﻃﻮر رﻗﯿﻖ ﻣﯽ ﺷﺪن ...‬ ‫
- رﻫﺎ ﺷﻤﺎ رو ﺧﯿﻠﯽ دوﺳﺖ داﺷﺖ ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ...‬ ‫
- ﻣﻨﻢ دوﺳﺘﺶ داﺷﺘﻢ ... اﮐﺒﺮ آﻗﺎ ﻫﻢ اﯾﻦ ﻃﻮري ﻧﮕﺎه ﻧﮑﻦ ... اوﻧﻢ ﺧﯿﻠﯽ دوﺳﺘﺶ داﺷﺖ ...‬ ‫ﭘﻮزﺧﻨﺪي زدم: اون اﺻﻞ ﮐﺎري دوﺳﺘﺶ ﻧﺪاﺷﺖ ...‬ ‫ﮐﻤﯽ ﺧﻮدش رو ﻋﻘﺐ ﮐﺸﯿﺪ و ﺑﻪ ﺻﻨﺪﻟﯽ ﭘﺸﺖ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﺎ روﮐﺶ ﻣﺨﻤﻞ ارﻏﻮاﻧﯽ ﺗﮑﯿﻪ داد ... ﺗﻮ زاوﯾﻪ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﭘﺸﺖ ﺳﺮش ﮔﻠﺪان‬ ‫ﭘﺎﯾﻪ ﺑﻠﻨﺪ و ﺗﺮاش ﺧﻮرده ﮐﺮﯾﺴﺘﺎل ﺑﻮد و ﺑﻌﺪ ﭘﺮده ﻫﺎي ﻣﺨﻤﻞ ... ﺧﺪاي ﻣﻦ ﭼﻪ ﻗﺪر ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ اﻏﺮاق آﻣﯿﺰ ﺑﻮد ﺗﻮ اﯾﻦ ﻋﻤﺎرت‬ ‫ﻗﺪﯾﻤﯽ ﺑﻪ ﺳﺒﮏ ﻗﺠﺮي ... ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ اﯾﻦ ﺟﺎ ﻧﺮم ﻧﺒﻮد ... ﻟﻄﯿﻒ ﻧﺒﻮد ... ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ زاوﯾﻪ دار ... ﺗﺮاش ﺧﻮرده و ﺑﻪ ﻃﺮز ﮐﺴﺎﻟﺖ‬ ‫آوري ﻧﺸﺎﻧﻪ اي از ﺛﺮوت ﺑﻮد ... ﺣﺘﯽ ﻗﺎب ﻋﮑﺴﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﻧﻤﺎد ﻣﺤﺒﺖ و ﺧﺎﻧﻮاده ﻣﯽ ﺑﻮدن ... ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﻋﮑﺲ اون ﻗﺎﺑﻬﺎي ﭘﺮ‬ ‫زرق و ﺑﺮق ﺗﺮاش ﺧﻮرده ﭼﺸﻢ آدم رو ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺖ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﺗﻼش ﮐﺮدم ﺧﻮب ﺗﺮﺑﯿﺘﺸﻮن ﮐﻨﻢ ... اﻣﺎ ...‬ ‫ﺧﻮب ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﻣﻨﻈﻮر ﭼﻪ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﻫﺴﺘﻦ ... اﻟﺒﺘﻪ ﺑﻬﺘﺮ ﺑﻮد ﺑﮕﻢ ﭼﻪ ﮐﺴﯽ ... ﭼﻮن ﭼﯿﺰ زﯾﺎدي راﺟﻊ ﺑﻪ ﻧﻔﺮ دوم ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ...‬ ‫
- ﻣﯽ دوﻧﻢ ... اﻣﺎ رﻫﺎ ﺧﯿﻠﯽ زﺟﺮ ﮐﺸﯿﺪ ... ﺧﯿﻠﯽ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﮐﺸﯿﺪ ... ﺧﻮاﻫﺮم ﺧﯿﻠﯽ اﻣﯿﺪ داﺷﺖ ... ﺧﯿﻠﯽ آرزو داﺷﺖ ...‬ ‫اﺷﮑﺶ رو ﺑﺎ دﺳﺘﻤﺎل اﺑﺮﯾﺸﻤﯿﺶ ﭘﺎك ﮐﺮد: ﺗﺎ آﺧﺮ ﻋﻤﺮم ﺷﺮﻣﻨﺪه ﺗﻮام ... اون دﻧﯿﺎ ﻫﻢ ﺟﻮاب ﭘﺪر و ﻣﺎدرت رو ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺪم ...‬ ‫... اﻧﻘﺪر ﺑﺎ اﺷﮏ و آه ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﻣﻦ از ﻏﺼﻪ و ﻓﮑﺮ ﺧﻮاﻫﺮم ﺑﺎ اون ﭼﺸﻤﺎي ﻏﻤﮕﯿﻦ ﺧﺎرج ﺷﺪم ...‬ ‫
- اﯾﻦ ﭼﻪ ﺣﺮﻓﯿﻪ ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ... ﺷﻤﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﺗﻼش ﮐﺮدﯾﺪ ... ﻫﺮ ﮐﺴﯽ رو ﺑﺎﺑﺖ رﻓﺘﺎرﻫﺎي ﺧﻮدش ﺑﺎزﺧﻮاﺳﺖ ﻣﯿﮑﻨﻦ ...‬ ‫
- ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻬﺶ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﺨﺸﺶ ﯾﺎد ﻣﯽ دادم ... ﻋﺸﻖ ﯾﺎد ﻣﯿﺪام ... اﻣﺎ ...‬ ‫ﻣﯽ دو ﻧﺴﺘﻢ ﺑﺪ ﺟﻨﺴﯽ ﻣﯿﮑﻨﻢ ... اﻣﺎ: ﺷﻤﺎ ﺗﺎ ﺣﺪي ﺗﻮان داﺷﺘﯿﺪ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮب ﻣﯿﺪوﻧﯿﻢ ﻧﻘﺶ اﺻﻠﯽ رو ﮐﯽ اﯾﻔﺎ ﻣﯿﮑﺮد ...‬ ‫ﺳﺮش رو ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺖ ... ﻫﻢ ﻣﻦ ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ﻣﻨﻈﻮر ﭼﯿﻪ ﻫﻢ اون ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﺳﺮش رو ﺑﺎﻻ آورد و ﺻﺎف ﺗﻮي ﭼﺸﻤﺎم ﺧﯿﺮه ﺷﺪ: ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺧﺎﻃﺮه ﮐﻪ دوﺳﺖ دارم ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﯿﺎي اﯾﻨﺠﺎ ... ﻣﻦ ﺗﻤﺎم ﺳﻌﯿﻢ رو ﻣﯽ‬ ‫ﮐﻨﻢ ... ﺗﻮ ﻫﻢ ﺑﮑﻦ ... ﻣﻦ از ﺧﺪاﻣﻪ ﻧﯿﻮﺷﺎ و ﮐﻮﺷﺎ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺑﯿﺸﺘﺮ وﻗﺖ ﺑﮕﺬروﻧﻦ ... ﺑﺎ ﺗﻮ ﻣﯽ ﺧﻨﺪن ... ﺣﺮف ﻣﯽ زﻧﻦ ... ﺑﺎزي ﻣﯿﮑﻨﻦ‬ ‫...‬ ‫ﻣﮕﻪ ﻏﯿﺮ از اﯾﻦ ﺑﻮد ... ﻣﻦ ﺑﺮاي ﺳﺮ زدن ﺑﻪ ﺧﻮاﻫﺮ زاده ﻫﺎم ... ﺑﻪ ﭘﺎره ﻫﺎي ﺗﻨﻢ ... ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺛﺮوت ﻫﺎي زﻧﺪﮔﯿﻢ ﻣﮕﻪ ﻧﯿﺎزي ﻫﻢ ﺑﻪ‬ ‫ﺗﻮﺻﯿﻪ اﯾﻦ زن ... ﻫﺮ ﭼﻨﺪ دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﯽ ... ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻣﺎدر ... داﺷﺘﻢ؟‬ ‫ﺻﺪاي زﻧﮓ ﺗﻠﻔﻦ ﻣﻦ رو ﮐﻪ ﺗﺎزه ﺑﻪ ﺧﻮاب رﻓﺘﻪ ﺑﻮدم ﺑﻪ ﺳﻘﻒ ﭼﺴﺒﻮﻧﺪ ... واﻗﻌﺎ ﺗﻮان اﯾﻨﮑﻪ ﺑﻔﻬﻤﻢ ﮐﺠﺎم و اﻻن ﺳﺎﻋﺖ ﭼﻨﺪه رو‬ ‫ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﻫﻮا ﻧﯿﻤﻪ ﺗﺎرﯾﮏ ﺑﻮد و اﯾﻦ ﺻﺪا ﻣﻦ رو ﺑﻪ اﺳﺘﺮس ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺪي اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮد ...‬ ‫ﺑﺎ دﺳﺖ روي زﻣﯿﻦ دﻧﺒﺎﻟﻪ ﮔﻮﺷﯿﻢ ﮔﺸﺘﻢ ... و ﭘﯿﺪاش ﮐﺮدم ...‬ ‫
- ﻫﻤﺮاز ﻣﻦ اي ﻧﺎز ﻣﻦ اي ﻧﺎز ... ﺑﺎز از ﺗﻮ ﻣﯿﮕﻢ ﺗﻮ ﺷﻌﺮو آواز ...‬ ‫ﻫﻢ ﺧﻨﺪه ام ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﻫﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﺳﺮش رو ﺑﮑﻨﻢ ...‬ ‫
- ﺑﺸﺮ از ﺗﻮ ﺗﻮ اﯾﻦ دﻧﯿﺎ ﺑﺪ ﺻﺪا ﺗﺮ ﻫﻢ وﺟﻮد داره؟‬ ‫ﺧﻨﺪه ﺑﻠﻨﺪي ﮐﺮد: آره ... ﺗﻮ ... ﺑﻪ ﺧﺼﻮص وﻗﺘﯽ اﯾﻦ ﻃﻮري از ﺧﻮاب ﺑﯿﺪار ﻣﯽ ﺷﯽ ...‬ ‫
- ﺳﯿﺎ ﺑﻪ زور ﺧﻮاﺑﻢ ﺑﺮده ﺑﻮد ﻣﺮدم آزار ... ﭼﺮا دﺳﺖ از ﺳﺮم ﺑﺮ ﻧﻤﯽ داري؟‬ ‫ﺻﺪاش ﺟﺪي ﺷﺪ: ﭼﯿﺰي ﺷﺪه ﻣﻤﻮش؟ ﺗﻮ اﯾﻦ وﻗﺖ روز ﻧﻤﯿﺨﻮاﺑﯿﺪي ﺳﺎﻋﺖ 8 ﻋﺼﺮه ...‬ ‫
- ﭼﯿﺰي ﻧﯿﺴﺖ ... اﻣﺮوز ﺑﯽ ﮐﺎر ﺑﻮدم ﺧﻮاﺑﻢ ﺑﺮده ﺑﻮد ... ﺗﻤﺮﯾﻦ ﮐﻨﺴﻞ ﺷﺪه ﺑﻮد ... آﻗﺎي ﺳﻮﭘﺮ اﺳﺘﺎر ﺑﺎﯾﺪ ﻣﯽ رﻓﺘﻦ ﺗﻠﻮﯾﺰﯾﻮن ...‬ ‫
- ﭘﺲ ﭘﺎﺷﻮ ﯾﻪ دوش ﭘﺮو ﭘﯿﻤﻮن ﺑﮕﯿﺮ ﮐﻪ دارﯾﻢ ﻣﯿﺎﯾﻢ دﻧﺒﺎﻟﺖ ...‬ ‫ﺗﻮ ﺟﺎم ﻧﯿﻢ ﺧﯿﺰ ﺷﺪم: ﺟﺎﻧﻢ؟ دﻧﺒﺎﻟﺖ و اﯾﻦ ﺣﺮﻓﺎ ... ﺑﺎ اﺗﻮﺑﻮس ﺷﺮﮐﺖ واﺣﺪ ﻣﯿﺎي دﻧﺒﺎﻟﻢ؟‬ ‫
- ﻟﻮده ﺧﺎﻧﻮم ... ﺧﻮدت رو ﻣﺴﺨﺮه ﮐﻦ ... ﺧﺴﺮو ﺟﻮن درﺳﺘﻪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻧﻤﯿﺪه وﻟﯽ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻮم دﮐﺘﺮ ﮐﻪ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻣﯿﺪه. ﺑﭙﺮ‬ ‫ﺣﺎﺿﺮ ﺷﻮ ﮐﻪ ﻣﯿﺨﻮاﯾﻢ ﺑﺒﺮﯾﻤﺖ ﺻﻔﺎ ﺳﯿﺘﯽ ...‬ ‫ﺧﻨﺪه ام ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد: ﺑﺎﺷﻪ ... ﺗﺎ ﯾﻪ ﺳﺎﻋﺖ دﯾﮕﻪ ﺣﺎﺿﺮم ... ﮐﺠﺎ ﻣﯽ ﺧﻮاﯾﻢ ﺑﺮﯾﻢ ﺑﺮ اون اﺳﺎس ﺣﺎﺿﺮ ﺷﻢ؟‬ ‫ﺑﻠﻨﺪ ﺧﻨﺪﯾﺪ: آخ ﮐﻪ ﮐﺴﯽ ﻧﺪوﻧﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﮑﯿﻨﻪ دﺧﺘﺮ ﻣﻔﺘﺢ اﻟﺴﻠﻄﻨﻪ اي ... ﯾﻪ ﭼﯽ ﺑﭙﻮش دﯾﮕﻪ در ﺿﻤﻦ زﯾﺎد ﻫﻢ ﺑﻪ ﺧﻮدت ﻧﺮس اﯾﻦ‬ ‫ﭘﺴﺮه آوﯾﺰون راﻣﯿﻦ ﻫﻢ ﻫﺴﺖ ...‬ ‫ﺗﻠﻔﻦ ﺗﻮي دﺳﺘﻢ ﺧﺸﮏ ﺷﺪ: ﺑﻪ ﭼﻪ ﻣﻨﺎﺳﺖ اون وﻗﺖ؟‬ ‫
- ﻫﯿﭽﯽ ﺑﺎﺑﺎ اﻣﺮوز ﻣﻦ رﻓﺘﻢ آﻣﻮزﺷﮕﺎه اﯾﻦ ﺷﺎزده ﻧﺎزﻧﯿﻦ و ﻧﺎﻣﺰدش رو ﺑﺒﯿﻨﻢ ... اﯾﻦ ﺷﺎزده ﻫﻢ ﺑﻮد ... ﻗﺮاره ﺑﯿﺮون ﮔﺬاﺷﺘﯿﻢ اﯾﻦ‬ ‫ﺟﻮﻧﻮر ﺑﻪ ﺧﻮدش ﮔﺮﻓﺖ ...‬ ‫
- درﺳﺖ ﺣﺮف ﺑﺰن ...‬ ‫
- ﻫﺎ ... ﭼﯿﻪ؟ ﻋﺸﻖ ﻧﻮﺟﻮوﻧﯿﺖ رو دﯾﺪي دم در آوردي!‬ ‫
- ﺳﯿﺎ ﻧﺬار زﻧﮓ ﺑﺰﻧﻢ آراﺳﺘﻪ ﺑﯿﺎدا ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- ﻧﻪ ﺑﻪ ﺟﺎن ﺧﻮدم ﻏﻠﻂ ﮐﺮدم ... ﺑﺬار ﻧﻔﺲ ﺑﮑﺸﯿﻢ ...‬ ‫ﺑﺎ ﺧﻨﺪه ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻦ ﺗﻠﻔﻦ رو ﻗﻄﻊ ﮐﺮد ... آراﺳﺘﻪ دﺧﺘﺮ ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ ﭘﺎﯾﯿﻨﯿﺸﻮن ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺪ ﺟﻮر ﮔﻠﻮش ﭘﯿﺶ ﺳﯿﺎ ﮔﯿﺮ ﮐﺮده ﺑﻮد ... و ﮐﺎراي‬ ‫ﻋﺠﯿﺐ ﻏﺮﯾﺒﯽ ﻣﯿﮑﺮد ...‬ ‫آراﯾﺶ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻔﯿﻔﯽ ﮐﺮدم و ﯾﻪ ﺳﺎراﻓﻮن ﻣﺸﮑﯽ ﺑﺎ ﺳﺎﭘﻮرت ﻣﺸﮑﯽ ﭘﻮﺷﯿﺪم و روش ﯾﻪ ﺟﻠﯿﻘﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﻓﯿﺮوزه اي ... ﺷﺎل ﻓﯿﺮوزه اي‬ ‫ﻫﻢ ﺳﺮم ﮐﺮدم ... و ﺑﻪ دﺳﺘﻢ اﻧﻮاع دﺳﺘﺒﻨﺪﻫﺎي ﭼﻮﺑﯽ رو ﺑﺴﺘﻢ ... ﻣﻮﻫﺎي ﻓﺮم ﺣﺎﻟﺖ ﺧﻮﺑﯽ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدن ... ﺟﻠﻮي آﯾﻨﻪ ﺑﻪ دﺧﺘﺮ‬ ‫ﭼﺸﻢ اﺑﺮو ﻣﺸﮑﯽ روﺑﻪ روم ﺧﯿﺮه ﺷﺪم ... ﺧﯿﻠﯽ ﺗﻼش ﮐﺮده ﺑﻮدم ﺗﺎ ﭘﻒ ﺣﺎﺻﻞ از ﮔﺮﯾﻪ ﺗﻤﺎم اﻣﺮوز ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮم ﭘﻮﺷﯿﺪه ﺑﺸﻪ ...‬ ‫دﻟﻢ ﺑﺪ ﺟﻮر ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ... ﺗﮏ ﺗﮏ ﺟﻤﻼت ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم واﻗﻌﯿﺘﻬﺎﯾﯽ از زﻧﺪﮔﯿﻢ رو ﺑﻪ ﯾﺎدم آورده ﺑﻮد ﮐﻪ ﺳﻌﯽ ﮐﺮده ﺑﻮدم روﺷﻮن‬ ‫ﯾﻪ ﺣﺮﯾﺮ ﺑﮑﺸﻢ ... ﯾﻌﻨﯽ ﺑﻮدن ... دﯾﺪه ﻣﯽ ﺷﺪن ... اﻣﺎ ﮐﻤﯽ ﮐﻢ رﻧﮓ ﺗﺮ ... اﻧﮕﺎر اون ﭘﺮده ﻫﺎ ﻫﺮ ﺑﺎر ﺑﺎ ﯾﺎد آوري اﺷﮏ ﻫﺎي رﻫﺎ‬ ‫... ﺗﺮس ﻣﻦ ﺑﺮاي از دﺳﺖ دادن ﺗﻨﻬﺎ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ داﺷﺘﻢ ... ﺣﺘﯽ اﮔﺮ اﯾﻦ ﺗﻨﻬﺎ ﮐﺲ ﺧﻮدش ﺗﻮ ﮔﯿﺞ و وﯾﺞ زﻧﺪﮔﯿﺶ ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﮐﺴﯽ‬ ‫ﺣﺴﺎب ﻧﻤﯽ ﺷﺪ ﮐﻨﺎر ﻣﯿﺮﻓﺖ و ﻣﻦ رو ﺑﺎ ﯾﻪ ﺣﻘﯿﻘﺖ دردﻧﺎك ﻣﻮاﺟﻪ ﻣﯿﮑﺮد ...‬ ‫ﺑﺎ ﺻﺪاي زﻧﮓ آﯾﻔﻮن ﺑﻪ ﺧﻮدم اوﻣﺪم ... ﺣﺘﯽ ﯾﺎد آوري ﺳﯿﺎ ﻫﻢ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯽ ﺷﺪ ﻣﻦ ﺑﺨﻨﺪم ... ﻣﻦ ﺑﻪ اﯾﻦ ﭘﺴﺮ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺪﯾﻮن ﺑﻮدم‬ ‫...‬ ‫ﺑﺎ ﺧﺎرج ﺷﺪﻧﻢ از در ... ﺟﻠﻮي در ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺧﺴﺮو ﺧﺎن رو دﯾﺪم ﮐﻪ ﮔﻠﻨﺎر ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺧﻨﺪان ازش ﭘﯿﺎده ﺷﺪ و ﺳﯿﺎ ﻫﻢ از ﺳﻤﺖ‬ ‫راﻧﻨﺪه ﺑﺎ ﯾﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﮔﺸﺎد ﺑﺮام دﺳﺖ ﺗﮑﻮن داد ... ﺳﻮار ﺷﺪم ...‬ ‫
- ﺑﻪ ﺑﻪ ﮔﻠﯽ ﭼﺮا ﻣﺎﺷﯿﻦ رو دادي ﺑﻪ ﺳﯿﺎ اﯾﻦ آﺧﺮﯾﻦ ﺑﺎر ﮐﻪ راﻧﻨﺪﮔﯽ ﮐﺮده ﺑﻮد ﺑﺎ ﺧﺮ ﻣﺶ رﺟﺐ ﺑﻮد ...‬ ‫ﮔﻠﻨﺎر ﺑﻠﻨﺪ ﺧﻨﺪﯾﺪ: دﯾﮕﻪ ﮔﻔﺘﻢ ﺟﻠﻮي ﻏﺮﯾﺒﻪ ﻫﺎ زﺷﺘﻪ ﺑﻔﻬﻤﻦ اﯾﻦ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻧﺪﯾﺪه اﺳﺖ ...‬ ‫ﺳﯿﺎوش: ﻫﻮي ... ﺣﻮاﺳﺘﻮن ﺑﺎﺷﻪ ... ﭘﺮﺗﺘﻮن ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺑﯿﺮون ...‬ ‫آﯾﻨﻪ رو ﺗﻨﻈﯿﻢ ﮐﺮد: ﺑﺎ ﺗﻮام ... ﻣﻮش ﻣﻮش ... ﻣﮕﻪ ﻧﮕﻔﺘﻢ ﺑﻪ ﺧﻮدت ﻧﺮس ... اﯾﻦ ﭼﻪ رﯾﺨﺖ و ﻗﯿﺎﻓﻪ اﯾﻪ ...‬ ‫دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﻣﻮﻫﺎم ﮐﺸﯿﺪم و ﺗﻮ آﯾﻨﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺑﻬﺶ زدم: ﻣﻦ ﻫﺮ ﮐﺎري ﺑﮑﻨﻢ زﯾﺒﺎم ...‬ ‫ﺑﺎ ﻟﺤﻦ ﻣﺼﻨﻮﻋﯽ داش ﻣﺸﺘﯽ: ﺧﻼﺻﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ... ﻣﻦ ﺗﯿﺰﯾﻢ آﻣﺎدﺳﺖ ﻧﺬار اون ﭘﺴﺮه از ﻓﺮﻧﮓ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ رو ﺧﻄﯽ ﺧﻮﻃﯿﺶ ﮐﻨﻢ‬ ‫...‬ ‫از ﭘﺸﺖ دﺳﺘﻢ رو آوردن ﺗﻮ ﺻﻮرﺗﺶ و ﻟﭙﺎش رو ﮐﺸﯿﺪم: ﺳﯿﺎ ... اﺻﻼ ﺑﯿﺎ ﺑﭙﯿﭽﻮﻧﯿﻤﺸﻮن ﺧﻮدﻣﻮن ﺑﺮﯾﻢ ﺻﻔﺎ ...‬ ‫
- آي ﮔﻔﺘﯽ ... آي ﮔﻔﺘﯽ ﺣﯿﻒ ﮐﻪ ﺟﻠﻮي ﻧﺎﻣﺰد ﻧﺎزﻧﯿﻦ ﺿﺎﯾﻊ اﺳﺖ ﺑﻪ ﺧﺼﻮص ﮐﻪ ﯾﻪ ﺧﻮاﻫﺮ داره ... ﺑﻪ از ﺷﻤﺎ ﻧﺒﺎﺷﻪ ﻫﻤﭽﯿﻦ‬ ‫ﺣﻮري ﭘﺮي ...‬ ‫ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ و ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺗﮑﯿﻪ دادم: آﺧﻪ اﯾﻦ ﮐﺎره ﻫﻢ ﻧﯿﺴﺘﯽ دﻟﻢ ﻧﺴﻮزه ...‬ ‫
- ﻫﺮ ﻣﺮدي ﮐﻪ ﺷﻌﺎرش رو ﻣﯿﺪه ﺑﺎﻧﻮ ... ﻋﻤﻞ ﻧﻤﯿﮑﻨﻪ ... ﻣﻦ رو ﭼﻪ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺣﺮﻓﺎ ... ﻣﻦ ﺳﺮم ﺑﻪ زﻧﺪﮔﯿﻢ و ﺗﻤﻮم اون 5 ﺗﺎ دﺧﺘﺮي‬ ‫ﮐﻪ ﺑﻪ ﮔﻮﺷﯿﻢ زﻧﮓ ﻣﯽ زﻧﻦ ﮔﺮﻣﻪ ﯾﻌﻨﯽ اﯾﻦ ﺟﻮر آدم ﻗﺎﻧﻊ و ﺳﺮ ﺑﻪ زﯾﺮﯾﻢ ﻣﻦ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫از دور ﭘﺸﺖ اون ﭼﺎه دﺳﺖ ﺳﺎز ﮔﻠﯽ وﺳﻂ اون ﺑﺎﻏﭽﻪ ﮐﻪ ﻋﺠﯿﺐ ﻫﻢ آﻫﻨﮕﯽ ﺑﺎ ﻓﻀﺎي ﺳﻨﺘﯽ و آﻫﻨﮓ ﺟﺎن ﻣﺮﯾﻢ داﺷﺖ .‬ ‫دﯾﺪﻣﺶ ... اﯾﻦ ﭼﻨﺪ روز راﺟﻊ ﺑﻬﺶ ﻫﻢ ﻓﮑﺮ ﮐﺮده ﺑﻮدم ... ﻫﻢ ﻧﮑﺮده ﺑﻮدم ... راﻣﯿﻦ ﺗﻮ ﭘﯿﭻ و واﭘﯿﭻ ﻫﺎي ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻣﻦ ﺑﻮد ... اﻣﺎ‬ ‫ﮔﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد ... اﻧﮕﺎر از ﮐﻮﭼﻪ ﮐﻮدﮐﯿﻬﺎم ﮐﻪ رد ﺷﺪه ﺑﻮدم ... ﺗﻮ ﭘﯿﭻ اول ... ﺑﻌﺪ از ورود ﺑﻪ ﺟﻮاﻧﯽ دور ﺗﺮ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد ... و ﺑﻌﺪ ... ﺑﻌﺪ‬ ‫از ﮔﺬر از 02 ﺳﺎﻟﮕﯽ ﺣﺘﯽ اﮔﺮ ﺳﻪ ﮐﻮﭼﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ از 02 ﺳﺎﻟﮕﯽ رد ﻧﺸﺪه ﺑﻮدم ... ﻣﺤﻮ ﺷﺪه ﺑﻮد ... اﻣﺎ ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﺣﺎﻻ ﮐﻪ ﮐﻨﺎر ﻧﺎزﻧﯿﻦ‬ ‫و ﻧﺎﻣﺰدش اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد ﯾﻪ ﺣﺲ آﺷﻨﺎ اﯾﺠﺎد ﻣﯿﮑﺮد ... ﺣﺲ آﺷﻨﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﯽ اﺧﺘﯿﺎر ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯽ ﺷﺪ ﻗﻠﺒﻢ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﺰﻧﻪ ...‬ ‫ﺣﺎﻻ ﮐﻪ ﺑﺎ روﯾﯽ ﮔﺸﺎده ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﺎ ﺳﻪ ﻧﻔﺮ ﺑﻮد ... ﺑﻪ ﻧﻈﺮم ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺷﺒﯿﻪ ﯾﻪ ﺷﯿﻄﻨﺖ ﻧﺎب ﮐﻮدﮐﯽ ﺑﻮد ... ﺷﺒﯿﻪ ﯾﻪ ﺑﻮﺳﻪ ﯾﻮاﺷﮑﯽ ...‬ ‫ﺷﺒﯿﻪ ﯾﻪ دﻓﺘﺮ ﺧﺎﻃﺮه ﭘﺮ ﺷﯿﻄﻨﺖ ﮐﻪ ﺗﻤﺎم ﺗﻼﺷﺖ رو ﺑﺮاي ﭘﻨﻬﺎن ﮐﺮدﻧﺶ ﻣﯿﮑﻨﯽ ...‬ ‫ﺑﺎ ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪن ﺑﻬﺸﻮن و ﺳﻼم ﮐﺮدن ... ﺻﻮرت ﻧﺎزﻧﯿﻦ رو ﺑﻮﺳﯿﺪم ... ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺎل ﺑﻮد ﻧﺪﯾﺪه ﺑﻮدﻣﺶ ... آﺧﺮﯾﻦ ﺑﺎر ﺑﺮاي ﻣﺮاﺳﻢ‬ ‫رﻫﺎ آﻣﺪه ﺑﻮد ... ﺑﺎ ﻧﺎﻣﺰدش رادﻣﻬﺮ ﻫﻢ دﺳﺖ دادم ... ﻣﯽ دو ﻧﺴﺘﻢ ﻣﺪﺗﻬﺎ ﻋﺎﺷﻖ ﻧﺎزﻧﯿﻦ ﺑﻮده و اﻻن اﮔﺮ ﮐﻪ اﯾﻦ ﺟﺎﺳﺖ ﺣﺎﺻﻞ‬ ‫ﺑﯿﺶ از دو ﺳﺎل رﻓﺖ و آﻣﺪ و اﺻﺮارش ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻮاده ﻧﺎزﻧﯿﻨﻪ ...‬ ‫اﻇﻬﺎر ﺧﻮﺷﻮﻗﺘﯽ ﮐﺮدﯾﻢ ﺑﺮاي آﺷﻨﺎﯾﯽ ﻫﻢ ... ﺑﺎ ﻧﺎزﻧﯿﻦ اﻇﻬﺎر دﻟﺘﻨﮕﯽ ... و ﻣﻦ ﺣﺲ ﮐﺮدم ﺗﻮ دﻟﺘﻨﮕﯽ ﻫﺎي ﻋﻤﯿﻖ ﻣﻦ ﯾﻪ ﺧﺮاش‬ ‫ﮐﻮﭼﮏ ﺑﻮده ﮐﻪ ﺑﯿﻦ ﺗﻤﺎم اون زﺧﻤﻬﺎي ﺣﺎﺻﻞ از دﻟﺘﻨﮕﯽ دﯾﺪه ﻧﻤﯽ ﺷﺪه اﻣﺎ ﺑﻮده ... ﻧﺎزﻧﯿﻦ ... ﻣﺎدرش ... ﻣﺮاﺳﻤﻬﺎي ﺧﺘﻢ اﻧﻌﺎم‬ ‫ﻧﺬري ﻣﺎدرش ... دوره ﻫﺎي زﻧﺎﻧﻪ ﻣﺎﻫﯽ ﯾﮏ ﺑﺎر ﻣﺎدرﻫﺎﻣﻮن ﻋﺠﯿﺐ دور ﻣﯽ رﺳﯿﺪن ... ﻋﺠﯿﺐ ...‬ ‫روي ﺗﺨﺖ ﺑﺰرﮔﯽ ﻧﺸﺴﺘﯿﻢ ... ﻣﻦ ﮐﻨﺎر ﺳﯿﺎوش ... رو ﺑﻪ روي راﻣﯿﻦ ﮐﻪ اﻣﺸﺐ ﻋﺠﯿﺐ ﺑﻪ ﻧﻈﺮم ﺻﻮرﺗﺶ ﭘﺮ از ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﻮد ...‬ ‫ﻧﺎزﻧﯿﻦ رو ﺑﻪ رادﻣﻬﺮ ﮐﺮد: ﻋﺰﯾﺰم ... ﻫﻤﺮاز از ﻣﻦ و ﮔﻠﻨﺎر ﮐﻮﭼﯿﮑﺘﺮه اﻣﺎ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺗﻮ ﺑﭽﮕﯿﻤﻮن ﻫﻢ ﺑﺎزﯾﻤﻮن ﺑﻮد ...‬ ‫داﻣﻦ ﺳﺎراﻓﻮﻧﻢ رو ﻣﺮﺗﺐ ﮐﺮدم و ﭘﺎﻫﺎم رو زﯾﺮ ﮔﺬاﺷﺘﻢ و دو زاﻧﻮ ﻧﺸﺴﺘﻢ و رو ﺑﻪ ﺻﻮرت ﺧﻨﺪان اﯾﻦ آﻗﺎي وﮐﯿﻞ ﮐﺮدم: اﻟﺒﺘﻪ‬ ‫ﻧﺎزﻧﯿﻦ ﺑﺎ ادب ذاﺗﯿﺶ ﺑﻬﺘﻮن ﺗﻮﺿﯿﺢ داد ... ﻣﻦ آوﯾﺰﻧﺸﻮن ﺑﻮدم ... ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻦ ﺑﺎزﯾﻢ ﺑﺪن اﻣﺎ ﻣﻦ ﺧﻮدم رو ﺑﻪ زور ﺟﺎ ﻣﯿﮑﺮدم ...‬ ‫ﺻﺪاي ﺧﻨﺪه ﺑﻠﻨﺪ و ﺗﻌﺎرﻓﺎت ﮔﻠﻨﺎر و ﻧﺎزﻧﯿﻦ ﻫﻢ زﻣﺎن ﺷﺪ ﺑﺎ ورود ﮔﺎرﺳﻮن ﺑﺮاي ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺳﻔﺎرش ﻫﺎ ...‬ ‫راﻣﯿﻦ: ﺑﭽﻪ ﻫﺎ اﯾﻦ ﺟﺎ ﺷﺎم ﻣﯿﺨﻮرﯾﺪ ﯾﺎ ﺑﺮﯾﻢ ﯾﻪ ﺟﺎي دﯾﮕﻪ؟‬ ‫ﻧﺎزﻧﯿﻦ دﺳﺘﺶ رو دور ﺑﺎزوي رادﻣﻬﺮ ﺣﻠﻘﻪ ﮐﺮد: رادﻣﻬﺮ ﺗﻮ ﻗﻮل دادي ...‬ ‫رادﻣﻬﺮ: راﻣﯿﻦ داداش ... اﯾﻦ ﺟﺎ ﺷﺎم ﻧﺨﻮرﯾﻢ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻮﻣﻢ ﻗﻮل ﯾﻪ ﻣﺮغ ﺳﻮﺧﺎري دﺑﺶ رو دادم ...‬ ‫ﺳﯿﺎ زﯾﺮ ﮔﻮﺷﻢ: ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﻣﯿﺰان ذﻻﻟﺘﺶ رو ﺑﺸﻪ ﺗﻮ ﮔﯿﻨﺲ ﻧﻮﺷﺖ ...‬ ‫ﺑﺎ آرﻧﺞ ﺑﻪ ﭘﻬﻠﻮي ﺳﯿﺎ زدم ... ﭼﻮن راﻣﯿﻦ داﺷﺖ ﻧﮕﺎﻣﻮن ﻣﯽ ﮐﺮد و ﺷﮏ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﮐﻪ ﺷﻨﯿﺪه ﺑﻮد ... اﯾﻦ رو ﻣﯿﺸﺪ از ﭼﺸﻤﺎي‬ ‫ﺷﯿﻄﻮﻧﺶ ﺧﻮﻧﺪ ...‬ ‫ﻗﻠﯿﻮن ﻫﺎ رو ﮐﻪ ﮔﺬاﺷﺘﻦ ... ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ ﭼﺎي روي ﺗﺨﺖ ﺳﯿﺎوش ﯾﮑﯿﺶ رو ﺑﻪ دﻫﻨﺶ ﮔﺮﻓﺖ ﺗﺎ ﭼﺎﻗﺶ ﮐﻨﻪ ... ﺑﺤﺚ ﺑﯽ ﭘﺎﯾﺎن‬ ‫ﻧﺎزﻧﯿﻦ و ﮔﻠﻨﺎر ﮐﻪ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﻫﻢ رﺷﺘﻪ ﺑﻮدن، ﮔﻠﻨﺎر داﻧﺸﺠﻮي دﻧﺪاﻧﭙﺰﺷﮑﯽ ﺑﻮد و ﻧﺎزﻧﯿﻦ ﭘﺰﺷﮑﯽ ... ﮐﻤﯽ ﺧﺎرج از ﺣﻮﺻﻠﻪ ﻣﻦ ﺑﻮد ...‬ ‫ﺳﺮم ﭼﺮﺧﯿﺪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ اﻃﺮاف ... ﺑﻪ دﯾﺪن ﺗﺨﺘﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﮐﻨﺎر ﻫﻢ ﭼﯿﺪه ﺷﺪه ﺑﻮد و ﭘﺮ ﺑﻮد از ﺧﻮﺷﯽ ... ﭘﺮ از ﺧﻨﺪه ... اﻣﺎ ﭘﺸﺖ اون‬ ‫ﮔﻠﺪاﻧﻬﺎي ﻇﺮﯾﻒ ﺷﻤﺸﺎد ... ﺗﺨﺖ رو ﺑﻪ رو زن و ﺷﻮﻫﺮ ﺟﻮاﻧﯽ ﺑﻮدن ﮐﻪ رو ﺑﻪ روي ﻫﻢ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدن ... ﻣﺮد ﺳﺮش ﺗﻮ ﺗﺒﻠﺘﺶ ﺑﻮد‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫... ﻋﻤﯿﻖ ﺑﺎ اﺧﻢ و زن ﺑﺎ ﭘﺴﺮ ﺑﭽﻪ اي ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺷﺒﯿﻪ ﺑﭽﮕﯽ ﻫﺎي ﮐﻮﺷﺎ ﺑﻮد ﻣﺸﻐﻮل ﺑﻮد ... اﯾﻦ ﺻﺤﻨﻪ ﭼﻪ ﻗﺪر آﺷﻨﺎ ﺑﻮد ... ﭼﻪ‬ ‫ﻗﺪر ... ﭼﻪ ﻗﺪر اون زن ﻏﻤﮕﯿﻦ و ﮐﻮدﮐﺶ رﻧﮓ رﻫﺎ رو داﺷﺘﻦ ... ﺑﺎ اون ﻫﺎﻟﻪ ﺳﺮﺧﻮردﮔﯽ اﻃﺮاﻓﺸﻮن ... اون ﻣﺮد ﻫﻢ زﻧﺶ رو‬ ‫دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺖ؟ اون ﻣﺮد ﻫﻢ ﺑﻪ ﻧﻈﺮش زﻧﺶ در ﺷﺎﻧﺶ ﻧﺒﻮد؟ ﭼﯿﺰي ﺑﻪ دﻟﻢ ﭼﻨﮓ زد ﮐﻪ ﺑﺎ ﺑﺮﺧﻮرد دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﺷﻮﻧﻪ ام ﺑﻪ ﭘﺸﺖ‬ ‫ﺳﺮم ﭼﺮﺧﯿﺪم و ﺳﮑﻮت ﺟﻤﻌﯽ ﮐﻪ ﻣﺜﻼ ﻫﻤﺮاﻫﺸﻮن اوﻣﺪه ﺑﻮدم رو دﯾﺪم ﮐﻪ داﺷﺘﻦ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد ... دﺳﺖ ﺳﯿﺎ ﺑﻮد روي‬ ‫ﺷﻮﻧﻪ ام ﮐﻤﯽ ﻣﺘﻔﮑﺮ ﭘﺮﺳﯿﺪ: ﮐﺠﺎﯾﯽ ﺗﻮ ﻫﻤﺮاز؟‬ ‫راﻣﯿﻦ رد ﻧﮕﺎﻫﻢ رو ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ... از ﭼﺸﻤﺎش ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﮐﻪ ﺳﺮ در ﻧﯿﺎورده ...‬ ‫ﭼﺮﺧﯿﺪم ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺸﻮن و ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم: ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ﻣﮕﻪ ﺻﺪام ﮐﺮدﯾﺪ؟‬ ‫ﮔﻠﻨﺎر ﺧﻨﺪﯾﺪ: ﺣﺎج ﺧﺎﻧﻮم رو ﺑﺎش ... ﺑﯿﺸﺘﺮ از 4 ﺑﺎر ...‬ ‫ﮔﻮﺷﻪ ﺷﺎﻟﻢ رو ﺑﯿﻦ اﻧﮕﺸﺘﺎم ﮔﺮﻓﺘﻢ: ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ... ﻧﺸﻨﯿﺪم ...‬ ‫راد ﻣﻬﺮ: ﺑﺎ ﺧﻮدﺗﻮن ﺧﻠﻮت ﮐﺮده ﺑﻮدﯾﺪ ...‬ ‫
- ﻧﻪ ﭼﯿﺰي ﺑﺮام ﻋﺠﯿﺐ آﺷﻨﺎ اوﻣﺪه ﺑﻮد ...‬ ‫راﻣﯿﻦ و رادﻣﻬﺮ ﺳﺮ ﭼﺮﺧﻮﻧﺪن ﺑﻪ اون ﺳﻤﺖ ... اﻣﺎ ﺧﻮب ﻣﺒﺪوﻧﺴﺘﻢ ﺳﯿﺎ و ﮔﻠﻨﺎر ﻧﯿﺎزي ﺑﻪ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدن ﻧﺪارن ... ﺧﻮب ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻦ‬ ‫ﻣﻨﻈﻮرم ﭼﯿﻪ ...‬ ‫دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺟﻮ ﻋﻮض ﺷﻪ ...‬ ‫ﻧﺎزﻧﯿﻦ: ﺧﻮب ... ﻫﻤﺮاز از ﮐﺎر ﮐﺮدن ﺑﺎ راﻣﯿﻦ راﺿﯽ ﻫﺴﺘﯽ؟‬ ‫ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم
قسمت سوم
.. ﺗﻤﺎم ﭼﯿﺰﻫﺎي ﻫﺠﻮم آورده ﺑﻪ ﻣﻐﺰم رو دور ﮐﻨﻢ ... ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم: ﺑﺎﯾﺪ از اﯾﺸﻮن ﭘﺮﺳﯿﺪ ...‬ ‫راﻣﯿﻦ ﮐﻪ داﺷﺖ ﺗﻮ اﺳﺘﮑﺎن ﺧﻮدش ﭼﺎي ﻣﯿﺮﯾﺨﺖ ﻟﻮﻟﻪ ﻗﻠﯿﻮن رو ﺑﻪ دﺳﺖ دادﻣﻬﺮ داد: دﺧﺘﺮ ﺑﺎ ﺳﻮادي ﻫﺴﺘﯽ و ﺧﯿﻠﯽ ﺻﺒﻮر ...‬ ‫ﻧﺎزﻧﯿﻦ: ﺻﺒﻮر؟! ﺑﺎورم ﻧﻤﯽ ﺷﻪ ... ﺗﻮ اﯾﻦ ﭼﻨﺪ ﺳﺎل ﭼﻪ ﻗﺪر ﺗﻐﯿﯿﺮ ﮐﺮدي ﻣﻦ اوﻟﺶ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم ﻓﻘﻂ ﺻﻮررﺗﺖ ﻋﻮض ﺷﺪه اﻣﺎ‬ ‫روﺣﯿﺎﺗﺖ ﻫﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﻋﻮض ﺷﺪه ...‬ ‫

- ﺧﻮب زﻧﺪﮔﯿﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﮐﺮده ﻧﺎزﻧﯿﻦ ﺟﺎن ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻏﻤﮕﯿﻨﯽ زد: ﺑﻠﻪ ﻣﺘﺎﺳﻔﺎﻧﻪ ... اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ﺧﯿﻠﯽ اذﯾﺖ ﺷﺪي ...‬ ‫ﺳﯿﺎ: ﮐﯽ ﮔﻔﺘﻪ اﯾﻦ اذﯾﺖ ﺷﺪه ... ﻓﻘﻂ ﻣﺎ رو اذﯾﺖ ﮐﺮده ...‬ ‫دﺳﺘﻢ رو ﺑﺮدم زﯾﺮ ﺷﺎﻟﻢ رو در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ داﺷﺘﻢ ﻣﯿﺨﻨﺪﯾﺪم ... ﮔﯿﺲ ﺗﮏ ﺑﺎﻓﺘﻢ رو آروم اﻧﺪاﺧﺘﻢ روي ﺷﻮﻧﻪ ام و ﭼﺸﻢ دوﺧﺘﻢ ﺑﻪ‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﺶ: ﻣﻦ؟ ﻣﻦ ﺑﺎ ﺗﻮ ﭼﯽ ﮐﺎر دارم ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زد و روﺑﻪ ﻧﺎزﻧﯿﻦ: ﻣﯽ ﺑﯿﻨﯽ؟ ﺑﻌﺪ ﻣﯿﮕﻪ ﭼﺮا؟‬ ‫... ﻣﻨﻈﻮرش رو ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﺸﺪه ﺑﻮدم ... اﻣﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ رو ﻟﺐ ﻫﻤﻪ ﺑﺮام ﺟﺎﻟﺐ ﺑﻮد ... ﻫﺮ ﭼﻨﺪ راﻣﯿﻦ ﺳﺮش رو ﮔﺮم ﻇﺮف ﺧﺮﻣﺎي روﺑﻪ‬ ‫روش ﮐﺮده ﺑﻮد ...‬ ‫ﻣﻦ: ﺳﯿﺎ ... ﻣﻦ اذﯾﺖ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﯾﺎ ﺗﻮ ﮐﻪ ﺗﻤﺎم ﻣﺪت داري ﺳﺮ ﺑﻪ ﺳﺮ ﻣﻦ ﻣﯿﺬاري ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- د ﺑﯿﺎ ... اﯾﻦ ﻋﺸﻮه ﻫﺎ رو ﻣﯿﺎي ... ﻣﻨﻢ ﻫﯽ ﻣﯿﮕﻢ ﺑﺎﺑﺎ ﺟﺎن ﻣﻦ زن ﺑﮕﯿﺮش ﻧﯿﺴﺘﻢ ... ﺑﻌﺪ ﻧﺎراﺣﺖ ﻣﯽ ﺷﯽ ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯿﮑﻨﯽ ...‬ ‫ﺗﺎزه ﻣﻨﻈﻮرش رو ﻓﻬﻤﯿﺪم ... ﺧﺠﺎﻟﺖ ﮐﺸﯿﺪم و ﺳﺮم رو ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻢ ... اﻣﺎ ﺧﻨﺪه ﺑﻠﻨﺪ ﻫﻤﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺑﻪ ﻟﺒﻢ ﺑﯿﺎد ...‬ ‫راﻣﯿﻦ ﺑﺎ ﻟﺤﻨﯽ ﮐﻪ ﮐﻤﯽ ﺟﺪي ﺷﺪه ﺑﻮد: ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ اون دﺧﺘﺮ ﻋﺠﻮل و ﺑﺎ اون ﺗﯿﭗ ﭘﺴﺮوﻧﻪ و آﻫﻨﮓ ﻫﻮي ﻣﺘﺎل رو ﮐﺠﺎ ﻗﺎﯾﻤﺶ‬ ‫ﮐﺮدي؟‬ ‫
- ﺗﻮ ﮔﺬﺷﺘﻪ ... ﻫﻤﻮن ﺟﺎ ﻗﺎﯾﻢ ﺷﺪ ... ﺗﻮ ﻫﻤﻮن اﺗﺎﻗﯽ ﮐﻪ دﯾﻮاراش ﺳﯿﺎه ﺑﻮد و از درو دﯾﻮارش اﺳﮑﻠﺖ آوﯾﺰون ﺑﻮد ... از ﻫﻤﻮن‬ ‫روزي ﮐﻪ دﯾﻮاراي اون اﺗﺎق رﻧﮕﺶ ﻋﻮض ﺷﺪ ... در ﺣﻘﯿﻘﺖ رﻧﮓ ﻧﮕﺎه اون دﺧﺘﺮ ﻫﻢ ﻋﻮض ﺷﺪ ... درﺣﻘﯿﻘﺖ رﻧﮓ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﻫﺎش‬ ‫ﻋﻮض ﺷﺪ ... ﺷﺪه ﻫﻤﯿﻦ دﺧﺘﺮي ﮐﻪ رو ﺑﻪ روﺗﻮﻧﻪ ...‬ ‫
- رﻧﮓ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﻫﺎت ﭼﻪ رﻧﮕﯿﻪ اﻻن؟‬ ‫اﺳﺘﮑﺎن ﭼﺎﯾﯿﻢ رو ﮐﻨﺎر ﻟﺒﻢ ﺑﺮدم و ﺑﺨﺎرش رو ﻧﻔﺲ ﮐﺸﯿﺪم ... ﭼﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ﺑﺎرﻫﺎ ﮔﺮم ﺷﺪه ﺑﻮد ﺣﺎﻻ ﻫﯿﭻ اﺛﺮي از رﻧﮓ و‬ ‫ﺑﻮي ﭼﺎي ﻧﺪاﺷﺖ رو ﺟﺮﻋﻪ اي ﻧﻮﺷﯿﺪم: آﺑﯽ ...‬ ‫ﭼﺸﻤﺎش ﭘﺮ از ﺗﻌﺠﺐ ﺷﺪ: ﭼﺮا آﺑﯽ؟ ﯾﻌﻨﯽ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﻫﺎت ﺑﻪ اﻧﺪازه رﻧﮓ آﺑﯽ ﻋﻤﯿﻖ و آراﻣﺶ ﺑﺨﺸﻦ؟‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪ آروﻣﯽ زدم: ﻣﻦ ﺑﻪ ﺣﺲ ﻫﺎم ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯿﮑﻨﻢ. ﻓﻘﻂ ﺣﺴﺸﻮن ﻣﯿﮑﻨﻢ ... ﻣﻦ ﻓﻘﻂ و ﻓﻘﻂ ﺑﺎ ﺣﺴﻬﺎم زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯿﮑﻨﻢ ... ﻫﺮ ﭼﯿﺰي‬ ‫ﻫﻤﻮن رﻧﮕﯿﻪ ﮐﻪ ذﻫﻦ ﻣﻨﻪ ... ﺧﻮدﺧﻮاﻫﺎﻧﻪ اﺳﺖ اﻣﺎ ﻫﺮ ﭼﯿﺰي اون رﻧﮕﯽ رو داره ﮐﻪ ﻣﻦ ﻣﯽ ﺑﯿﻨﻢ ... ﺗﻌﺒﯿﺮ دﯾﮕﺮان از اون رﻧﮓ‬ ‫ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﺑﺮام ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﺟﻮاﺑﻢ ﺑﻪ ﺧﺼﻮص ﺟﻤﻠﻪ آﺧﺮم ﮔﯿﺠﺶ ﮐﺮده ﺑﻮد ... ﺗﮑﯿﻪ دادم ﺑﻪ ﭘﺸﺘﯽ ﭘﺸﺖ ﺳﺮم ... ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي از رﺿﺎﯾﺖ روي ﻟﺐ ﺳﯿﺎ ﺑﻮد ... ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﺟﻮاب ﻧﺴﺒﺘﺎ ﻗﺎﻃﻊ و اﻟﺒﺘﻪ ﮐﻤﯽ ﺗﻨﺪم ﺑﻪ راﻣﯿﻦ رو دوﺳﺖ داﺷﺘﻪ ...‬ ‫ﺑﺎ ﭘﯿﺶ ﮐﺸﯿﺪه ﺷﺪﻧﻪ ﺑﺤﺚ ﻋﻘﺪ و ﻋﺮوﺳﯿﻪ ﻧﺎزﻧﯿﻦ ﺗﻮﺳﻂ ﮔﻠﻨﺎر ... ﻓﻀﺎ ﮐﻤﯽ ﻋﻮض ﺷﺪ و ﻣﻦ ﻓﺎرغ از ﮔﻮش ﮐﺮدن ﺑﻪ اﯾﻦ رﯾﺘﻢ‬ ‫ﻧﺮﻣﺎل زﻧﺪﮔﯽ دﯾﮕﺮان ... ﻫﻤﻪ ذﻫﻨﻢ ﭘﺮ از دﯾﺪن ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ... ﺗﻤﺮﯾﻦ ... اﺟﺮا ... و ﭘﻮل ... ﭼﺸﻢ دوﺧﺘﻢ ﺑﻪ ﻗﻞ ﻗﻞ ﺷﯿﺸﻪ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻗﻠﯿﻮن‬ ‫... و ﻟﺬت ﺑﺮدن از ﺻﺪاي ﻫﻤﻬﻤﻪ اﻃﺮاﻓﻢ.‬ ‫روي ﻧﯿﻤﮑﺖ ﻓﻠﺰي آﺑﯽ رﻧﮓ ﭘﺸﺖ ﺳﺎﻟﻦ ﺗﻤﺮﯾﻦ ﻧﺸﺴﺘﻢ و ﺳﺮم رو ﺑﺮدم ﻋﻘﺐ ﺑﻌﺪ از 5 ﺳﺎﻋﺖ ﺳﺮ ﭘﺎ ﺑﻮدن ﻗﺮار ﺷﺪ ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻋﺖ‬ ‫اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﮐﻨﯿﻢ و ﻣﻦ ﺑﻪ ﺟﺎي ﻓﻀﺎي ﺷﻠﻮغ داﺧﻞ و ﺑﺤﺚ ﻫﺎي ﻫﻤﯿﺸﮕﯽ از ﭘﻮل ﻧﺒﻮدن ﺗﻮي ﺗﺌﺎﺗﺮ و ﺧﻨﺪه ﻫﺎي ﺑﻠﻨﺪ ﺳﻬﯿﻞ‬ ‫ﺗﺮﺟﯿﺢ دادم ﮐﻤﯽ ﺑﺎ ﺧﻮدم ﺧﻠﻮت ﮐﻨﻢ ... دﺳﺘﻢ رو از دو ﻃﺮف روي ﻧﯿﻤﮑﺖ ﮔﺬاﺷﺘﻢ و ﺳﺮم رو ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺧﻢ ﮐﺮدم ... ﻫﻮاي ﮔﺮم‬ ‫و ﺷﺪﯾﺪا ﺧﻔﻘﺎن آوري ﺑﻮد ... دﯾﺸﺐ ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﺧﻮاب رﻫﺎ رو دﯾﺪه ﺑﻮدم ... دﻗﯿﻘﺎ ﭼﻬﺮه اش ﻫﻤﻮن ﻃﻮري ﺑﻮد ﮐﻪ از ﺳﻪ روز ﻗﺒﻞ از‬ ‫ﻣﺮﮔﺶ ﺑﻪ ﯾﺎد داﺷﺘﻢ. ﺻﺒﺢ ﺑﺎﻟﺸﺘﻢ ﺧﯿﺲ ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﻫﻮاي ﺧﯿﻠﯽ ﮔﺮﻣﯿﻪ ...‬ ‫ﭼﺸﻤﺎم رو ﺑﺎز ﮐﺮدم و ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺑﺸﻢ از ﺧﻠﻮﺗﯽ ﮐﻪ ﺑﻬﻢ زده ﺑﻮد اﻣﺎ ﺑﺎ دﯾﺪن ﭼﺸﻤﺎن ﺧﻨﺪان ﺳﻮﭘﺮ اﺳﺘﺎرﻣﻮن ﻧﯿﻤﭽﻪ‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺻﻮرﺗﻢ رو ﭘﻮﺷﻮﻧﺪ: ﺑﻠﻪ ﮔﺮﻣﻪ ...‬ ‫ﭼﻬﺎر زاﻧﻮ روي ﻧﯿﻤﮑﺖ ﻧﺸﺴﺖ و ﻣﻦ دﺳﺘﺎم رو از ﭘﺸﺘﯽ ﻧﯿﻤﮑﺖ ﺑﺮداﺷﺘﻢ و روي زاﻧﻮ ﻫﺎم ﮔﺬاﺷﺘﻢ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- دﺧﺘﺮ ﺗﻮ ﻫﺮ آﻧﭽﻪ ﮐﻪ ﺣﺲ ﻣﯿﮑﻨﯽ رو ﻣﯿﺸﻪ از روي ﺻﻮرﺗﺖ ﺧﻮﻧﺪ ...‬ ‫ﻣﻮﻫﺎم رو دادم ﺗﻮي ﺷﺎﻟﻢ: ﻣﯿﮕﻦ ﭼﺸﻢ آﯾﻨﻪ ﻗﻠﺒﻪ ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زد: ﭘﺲ اﻻن ﻗﻠﺒﺖ ﺑﺪ ﺟﻮري ﻏﻤﮕﯿﻨﻪ ...‬ ‫ﻣﺮد ﺑﺎﻫﻮﺷﯽ ﺑﻮد ... ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮب ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ دﻟﻪ ﻫﻢ ﻧﯿﺴﺖ ... اﻟﺒﺘﻪ ﻣﯽ ﺑﻮد ﻫﻢ ﻓﺮﻗﯽ ﻧﻤﯿﮑﺮد ... ﻣﻦ رو ﭼﻪ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺳﻮﭘﺮ اﺳﺘﺎر‬ ‫ﺛﺮوت ﻣﻨﺪ و ﻣﻌﺮوف و دﺧﺘﺮ ﮐﺶ ... اﻣﺎ ﻋﺠﯿﺐ اﺣﺴﺎﺳﺖ آدﻣﻬﺎ رو ﻣﯿﮕﺮﻓﺖ و ﺑﺮاش ﻫﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ اﺣﺴﺎﺳﺎت آدﻣﻬﺎ ﻣﻬﻢ ﺑﻮدن‬ ‫...‬ ‫ﺑﻪ روﺑﻪ رو ﺧﯿﺮه ﺷﺪم: ﯾﮑﻢ دﻟﺘﻨﮕﻢ ... ﯾﺎ ﺷﺎﯾﺪ دﻟﮕﯿﺮم ... ﻫﻨﻮز ﺗﺼﻤﯿﻢ ﻧﮕﺮﻓﺘﻢ ...‬ ‫
- ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﺑﯿﺸﺘﺮ دﻟﺘﻨﮕﯽ ... دﻟﺖ ﺑﺰرگ ﺗﺮ از اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﮕﯿﺮه ...‬ ‫ﭼﻪ ﻗﺪر از ﻣﻦ ﺷﻨﺎﺧﺖ داﺷﺖ؟ اﺻﻼ ﭼﺮا ﺗﻼش ﻣﯿﮑﺮد ﺑﺸﻨﺎﺳﻪ؟‬ ‫ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ و ﻧﮕﺎه ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﺶ رو دﯾﺪم ...‬ ‫
- ﺑﺮات ﻋﺠﯿﺒﻢ ﻧﻪ؟!‬ ‫ﮐﻤﯽ ﺗﻮ ﺟﺎم ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﺷﺪم و ﮔﻔﺘﻢ: راﺳﺘﺶ رو ﺑﺨﻮاﯾﺪ ﻧﻪ ﺧﯿﻠﯽ ... ﯾﻌﻨﯽ ﭼﺮا ﯾﮑﻢ ...‬ ‫ﺧﻨﺪﯾﺪ: ﭘﺲ ﻓﻘﻂ ﺗﻮ ﺣﺲ ﻫﺎي دروﻧﯿﺖ ﻣﺮدد ﻧﯿﺴﺘﯽ ﺗﻮ اﻓﮑﺎرت راﺟﻊ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻫﻢ ﻫﻨﻮز ﺗﺼﻤﯿﻤﺖ رو ﻧﮕﺮﻓﺘﯽ ...‬ ‫ﻧﻔﺴﺶ رو ﺑﯿﺮون داد: اﻟﺒﺘﻪ اﯾﻦ ﺧﻮﺑﻪ ... ﻧﺸﻮن ﻣﯿﺪه ﺷﺎﯾﻌﺎت رو دﻧﺒﺎل ﻧﻤﯽ ﮐﻨﯽ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﺣﺲ ﻫﺎي ﺧﻮدم رو دﻧﺒﺎل ﻣﯿﮑﻨﻢ و آﻧﭽﻪ ﮐﻪ ﻣﯿﺒﯿﻨﻢ رو وﮔﺮﻧﻪ ﺣﺮف زﯾﺎده ﺑﻪ ﺧﺼﻮص از ﻧﻮع ﻣﻔﺘﺶ ...‬ ‫ﺧﻨﺪه اي ﮐﺮد: ﺑﺎ دﻧﯿﺎي اﻃﺮاﻓﺖ ﻫﻨﻮز ﻫﻢ رﻧﮓ ﻧﺸﺪي ...‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺘﻢ ﮐﺮدم و از ﺟﺎم ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم: اﯾﻦ ﺟﺎ ﺗﺌﺎﺗﺮه ... دﻧﯿﺎش ﺑﺎ ﺳﯿﻨﻤﺎ ﻓﺮق ﻣﯿﮑﻨﻪ ... ﺷﺮاﯾﻄﺶ ﻋﯿﻦ ارﺗﺸﻪ ... ﻫﻢ رﻧﮓ‬ ‫ﺷﺪن ﺑﺎ ﺟﻤﺎﻋﺖ رو ﻫﻢ ﻧﻤﯿﻄﻠﺒﻪ ... ﮐﺴﯽ از اﯾﻦ ﺟﺎ ﺳﻮﭘﺮ اﺳﺘﺎر ﻧﻤﯽ ﺷﻪ ...‬ ‫ﺑﺎ ﯾﻪ ﺟﻬﺶ از ﺟﺎش ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪو ﻫﻢ ﻗﺪﻣﻢ ﺷﺪ: ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻧﺨﻮاﺳﺘﯽ ﻣﻌﺮوف ﺑﺸﯽ؟‬ ‫ﭼﺮا ﻣﻦ اﯾﻦ ﺳﺌﻮال رو ﻫﯿﭻ وﻗﺖ از ﺧﻮدم ﻧﭙﺮﺳﯿﺪه ﺑﻮدم؟ اﻣﺎ ﻋﺠﯿﺐ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺟﻮاﺑﺶ رو ﺧﯿﻠﯽ واﺿﺢ ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﻫﻤﻮن روز اوﻟﯽ ﮐﻪ ﭘﺎم رو ﮔﺬاﺷﺘﻢ داﻧﺸﮑﺪه ﻧﻤﺎﯾﺶ ... ﻓﻘﻂ ﯾﮏ ﭼﯿﺰ رو ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ... ﻣﻦ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺎزي ﮐﻨﻢ ... ﻗﺼﻪ‬ ‫ﺑﮕﻢ ... ﺑﻘﯿﻪ ﭼﯿﺰﻫﺎ ﺣﻮاﺷﯽ ﻫﺴﺘﻦ ...‬ ‫ﭼﺸﻤﺎش ﭘﺮ از ﯾﻪ ﺣﺮف ﺷﺪن ... دﻫﻨﺶ رو ﺑﺎز ﮐﺮد ﺟﻮاﺑﻢ رو ﺑﺪه ﮐﻪ ﺻﺪاي ﺑﻤﯽ ﮐﻪ ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ﻣﺎل اون ﭼﺸﻤﺎي ﺧﺎﮐﺴﺘﺮﯾﻦ‬ ‫ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺳﺮﻣﻮن ﺑﻪ ﺳﻤﺖ راﺳﺖ ﺑﭽﺮﺧﻪ ... اﺳﺘﺎد اﻣﯿﺮي ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﺳﻼم ﮐﺮده ﺑﻮد ...‬ ‫رﻓﺘﻢ ﺟﻠﻮ ... ذوق ﮐﺮدم ... اﯾﻦ ﻣﺮد ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﺮاي ﻣﻦ ﻣﻨﺒﻊ ﯾﻪ ﺣﺲ ﭘﺪراﻧﻪ ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﺳﻼم اﺳﺘﺎد ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زد: ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﺑﺮات اﺳﺘﺎدم؟ ﻫﻤﺮاز ﻧﺎزﻧﯿﻦ ﻣﻦ اﯾﻦ ﺟﺎ ﮐﻪ ﺗﺨﺘﻪ ﻧﺪاره ...‬ ‫
- ﺑﺮاي ﻣﻦ ﻫﺮ ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﺗﻮش ﻧﻔﺲ ﻣﯿﮑﺸﯿﺪ ﮐﻼس و ﻣﺤﻞ ﯾﺎد ﮔﯿﺮﯾﻪ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﻣﺤﻤﺪ ﺑﺎ اﺳﺘﺎد دﺳﺖ داد: ﺳﻼم ﺑﺮ اﺳﺘﺎد اﻣﯿﺮي ﻋﺰﯾﺰ ...‬ ‫اﺳﺘﺎد ﺑﺎ ﻟﺨﻨﺪي ﮐﻤﯽ ﺟﺪي ﺗﺮ ﺟﻮاب داد: ﻣﯽ ﺑﯿﻨﻢ ﮐﻪ دو ﺗﺎ ﻧﻘﺶ اول ﺑﺎﻫﻢ ﺧﻠﻮت ﮐﺮدﯾﺪ ...‬ ‫
- ﺑﻬﺘﺮ ﺑﮕﯿﻢ ﻣﻦ ﺧﻠﻮت ﻫﻤﺮاز رو ﺑﻬﻢ زدم ...‬ ‫ﻣﻦ: اﯾﻦ ﭼﻪ ﺣﺮﻓﯿﻪ ﻧﻔﺮﻣﺎﯾﯿﺪ ...‬ ‫اﺳﺘﺎد ﺑﺎ اﺑﺮوﯾﯽ ﮐﻪ ﮐﻤﯽ ﺑﺎﻻ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻫﺮ دو ﻣﺎ اﻧﺪاﺧﺖ ... ﻧﮕﺎﻫﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﺎ اﺟﺎزه اي ﺑﮕﻪ و آرام و ﺳﺮ‬ ‫ﺧﻮش ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺳﺎﻟﻦ ﺣﺮﮐﺖ ﮐﻨﻪ ...‬ ‫
- ﺳﺮ ﺗﻤﺮﯾﻦ اﻣﺮوز ﻣﺎ ﻫﺴﺘﯿﺪ اﺳﺘﺎد؟‬ ‫ﺳﺌﻮاﻟﻢ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺳﺮش رو از ﻣﺴﯿﺮ رﻓﺘﻦ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﻦ ﺑﭽﺮﺧﻮﻧﻪ: اوﻣﺪم ﺑﺎﻫﺎت ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻢ ... ﯾﻪ ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد ﺧﻮب ﺑﺮات دارم‬ ‫...‬ ‫ﭘﺮ از ﻫﯿﺠﺎن ﺷﺪم ... ﺧﻮب ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ اﺳﺘﺎد اﻣﯿﺮي ﭘﯿﺸﻨﻬﺎداﺗﺶ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﺮاي ﻣﻦ ﯾﻪ ﮔﺎم ﺧﯿﻠﯽ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺟﻠﻮ ﺑﻮده و‬ ‫ﻫﺴﺖ ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي ﭘﺪراﻧﻪ ﺑﻪ ﻫﯿﺠﺎﻧﻢ زد: دﺧﺘﺮ ﺗﻮ واﻗﻌﺎ ﺻﺒﺮ ﻧﺪارﯾﺎ ...‬ ‫
- اﺳﺘﺎد؟!‬ ‫
- ﺑﻠﻪ ... ﺑﺎﺷﻪ ﻣﯽ دوﻧﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮي رو ﺻﺤﻨﻪ ﻧﻤﯿﺨﻮام ﺑﻬﻢ ﺑﺮﯾﺰم ﺗﻤﺮﮐﺰت رو ... ﯾﻪ ﮐﺎرﺗﻮن ﻫﺴﺖ ... ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺷﺪه ... دﻧﺒﺎل ﯾﻪ ﻧﻔﺮ‬ ‫ﻣﯿﮕﺸﺘﻦ ﮐﻪ ﺻﺪاي ﺟﺪﯾﺪ و ﻣﻬﺮﺑﻮن و ﭘﺮ از ﻧﺎزي داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ﺗﺎ ﺟﺎي ﻓﺮﺷﺘﻪ اﻧﯿﻤﯿﺸﻦ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻪ ﻣﻦ ﺗﻮ رو ﻣﻌﺮﻓﯽ ﮐﺮدم ... ﻓﺮدا‬ ‫ﻣﻨﺘﻈﺮﺗﻦ ... ﻣﯽ دوﻧﻢ ﻣﺜﻞ اﯾﻦ ﺟﺎ ﺳﺮ ﺑﻠﻨﺪم ﻣﯿﮑﻨﯽ ...‬ ‫ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﺷﻨﯿﺪه ﺑﻮدم رو ﺑﺎور ﻧﻤﯽ ﮐﺮدم ... اول ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎي ﮔﺮد ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم و ﺑﻌﺪ دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺑﻪ ﻫﻮا ﺑﭙﺮم ... ﭘﺮواز ﮐﻨﻢ ...‬ ‫اﺳﺘﺎد اﻣﯿﺮي رو ﺑﺒﻮﺳﻢ ... اﻣﺎ اﯾﻦ ﺟﺎ؟ ﺗﻮ اﯾﻦ ﻣﺤﯿﻂ؟ اﻣﮑﺎن ﭘﺬﯾﺮ ﻧﺒﻮد ... دﺳﺘﺎم رو ﺑﻬﻢ ﮐﻮﺑﯿﺪم و ﺑﻌﺪ ﻫﻤﻮن ﻃﻮر ﻗﻔﻞ در ﻫﻢ‬ ‫ﺟﻠﻮي ﺻﻮرﺗﻢ ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻢ ... ﺧﻮب ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ﭼﺸﻤﺎم اﻻن ﺧﯿﺴﻦ: اﺳﺘﺎد ... ﻣﻦ ... ﯾﻌﻨﯽ واﻗﻌﺎ ...‬ ‫
- ﻫﯿﺴﺲ ... ﻫﯿﭽﯽ ﻧﮕﻮ ... ﻣﻦ ﻫﻤﻮن ﺗﺮم اول ﺑﻬﺖ ﮔﻔﺘﻢ ﺗﻮ ﺗﻮ اﯾﻦ ﻣﺴﯿﺮ ﮔﻞ ﻣﯿﮑﻨﯽ ... ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﺳﺮ ﺣﺮﻓﻢ ﻫﺴﺘﻢ ... اﺗﻔﺎﻗﺎ‬ ‫ﻣﺼﺮ ﺗﺮ ﻫﻢ ﺷﺪم ... اﯾﻦ ﺟﺪﯾﺘﺖ ﺗﻮي ﮐﺎر ... ﻣﻄﺎﻟﻌﺎت ﺑﯽ وﻗﻔﻪ ات و ﻧﮕﺎه ﻣﺜﺒﺘﺖ ﺑﻪ زﻧﺪﮔﯽ ... ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ﭼﺮخ ﮔﺮدون از اﯾﻦ ﺑﻪ‬ ‫ﺑﻌﺪ ﺗﻤﺎم ﺳﺮﻋﺖ ﺑﺮاي ﺗﻮ ﻣﯿﭽﺮﺧﻪ ...‬ ‫
- ﺷﻮﺧﯽ ﻣﯿﮑﻨﯽ؟‬ ‫ﯾﻪ ﻗﻠﭗ از ﻧﻮﺷﺎﺑﻪ ام رو ﭘﺎﯾﯿﻦ دادم و ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺳﺎﻧﺪوﯾﭻ ﺑﻨﺪري ﺧﺸﮏ ﺷﺪه ﺗﻮي دﺳﺘﺶ و ﭼﺸﻤﺎي ﮔﺮدش اﻧﺪاﺧﺘﻢ: ﻧﻪ ﺑﻪ ﺟﻮن‬ ‫ﺧﻮدم ﺳﯿﺎ ... ﺧﻮدم ﻫﻢ ﻫﻨﻮز ﺑﺎورم ﻧﻤﯿﺸﻪ ...‬ ‫ﯾﻪ ﮔﺎز ﺧﯿﻠﯽ ﮔﻨﺪه از ﺳﺎﻧﺪوﯾﭽﭻ زد: اي ول ... ﻣﯽ دوﻧﯽ ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﻋﺎﻟﯽ ﻣﯿﺸﻪ ... اﻟﺒﺘﻪ ﺻﺪاي ﺗﻮ ﺑﺮاي دوﺑﻠﻪ ﺑﯽ ﻧﻈﯿﺮه ...‬ ‫ﮐﺎﻏﺬ دور ﺳﺎﻧﺪوﯾﭻ رو ﮐﻤﯽ ﮐﻨﺎر زدم و ﭼﺸﻢ دوﺧﺘﻢ ﺑﻪ ﭘﺴﺮ ﺑﭽﻪ اي ﮐﻪ داﺷﺖ ﺗﻮي ﭘﺎرك دوﭼﺮﺧﻪ ﺳﻮاري ﻣﯿﮑﺮد: از وﻗﺘﯽ ﭘﺎي‬ ‫اﺳﺘﺎد اﻣﯿﺮي از ﮐﻼس روزﻫﺎي ﺳﻪ ﺷﻨﺒﻪ ﺑﻪ زﻧﺪﮔﯿﻢ ﺑﺎز ﺷﺪ ... اﻧﮕﺎر ﺧﻮدم ﻫﻢ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺷﺮوع ﮐﺮدم ﺑﻪ ﺑﺎور ﺧﻮدم ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﻟﻘﻤﻪ ﮔﻨﺪش رو ﺑﻪ زور ﻗﻮرت داد و ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺘﺶ ﮐﺮد: ﯾﻪ رﺑﻊ وﻗﺖ دارﯾﻢ ...‬ ‫ﺳﯿﺎوش اﺟﺮا داﺷﺖ ... و ﻣﻦ ﺗﺼﻤﯿﻢ داﺷﺘﻢ ﺑﻪ دﯾﺪن ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﺮم ... دﯾﺮوز زﻧﮓ زده ﺑﻮدم و ﻓﺨﺮي ﺧﺎﻧﻮم ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد آﻗﺎ ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﻦ‬ ‫و ﺑﻬﺘﺮه ﮐﻪ ﻣﻦ زﯾﺎد اون دور و ور ﻫﺎ آﻓﺘﺎﺑﯽ ﻧﺸﻢ ... اﻣﺎ ﺑﺎ ﺧﻮاب دﯾﺸﺐ ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﺑﺮام ﻣﻬﻢ ﻧﺒﻮد اﻣﺮوز ﭼﻪ ﻋﮑﺲ اﻟﻌﻤﻠﯽ ﻧﺸﻮن‬ ‫ﻣﯿﺪه ...‬ ‫ﺑﺎ ﺑﺮﺧﻮرد آرﻧﺞ ﺳﯿﺎوش از ﻓﮑﺮ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﯿﺮون اوﻣﺪم: ﺑﻪ ﺧﻮدت ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻓﮑﺮ ﮐﻦ ...‬ ‫ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﻬﺘﺮ از اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ ﻣﻦ رو ﻣﯿﺸﻨﺎﺧﺖ ﮐﻪ ﺑﺨﻮام اﻧﮑﺎر ﮐﻨﻢ ...‬ ‫
- اوﻧﺎ ﻫﻢ ﺑﺨﺸﯽ از ﻣﻨﻦ ...‬ ‫
- ﺣﺮف ﮐﻪ ﺗﻮ ﮐﻠﻪ ات ﻧﻤﯽ ره ... ﻗﺒﻮﻟﺖ دارم ﺗﺎ ﺗﻪ ... اﻣﺎ ﮔﺎﻫﯽ و ﻓﻘﻂ ﮔﺎﻫﯽ ﺑﺎ ﺧﻮدت ﻣﺮور ﮐﻦ ﮐﻪ ﻫﻤﺮازي ﻫﻢ ﻫﺴﺖ ...‬ ‫
- ﺗﻮ ﻫﺴﺘﯽ و ﻫﺮ روز اﯾﻦ رو ﺑﻪ ﻣﻦ ﯾﺎد آوري ﻣﯽ ﮐﻨﯽ ... ﮔﺎﻫﯽ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ رو ﺑﺎﻫﻢ ﻗﺎﻃﯽ ﻣﯿﮑﻨﻢ ... ﻫﻤﺮازي ﮐﻪ ﺧﺎﻟﻪ اﺳﺖ ...‬ ‫ﻫﻤﺮازي ﮐﻪ ﯾﻪ ﻧﻘﺶ ﻣﻬﻢ داره ... ﻫﻤﺮازي ﮐﻪ ﻣﻌﻠﻤﻪ ... ﻫﻤﺮازي ﮐﻪ ﻗﺮار ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻫﻢ ﺑﺸﻪ ...‬ ‫ﻟﺒﺨﺪي زد و ﮔﻔﺖ: ﻫﻤﺮاز ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻓﺮﺷﺘﻪ اﺳﺖ ... ﺑﺒﯿﻦ راﺳﺘﯽ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﯽ ﺑﯿﺎرﯾﺸﻮن ﺑﯿﺮون ... ﯾﻪ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻣﻔﺮح ﺑﺬارﯾﻢ ... ﮐﻨﺎر‬ ‫ﻫﻤﺪﯾﮕﻪ ...‬ ‫ﭘﻮزﺧﻨﺪي زدم: از اون ﺷﺒﯽ ﮐﻪ ﮐﻤﯽ دﯾﺮ ﺗﺮ از ﺳﺎﻋﺖ ﻗﻮﻟﻤﻮن ﺑﺮﮔﺮدوﻧﺪﯾﻤﺸﻮن ... ﻓﮑﺮ ﮐﻦ ﯾﻪ درﺻﺪ ﺟﻨﺎب اﻧﺘﻈﺎم ﺑﺎزم ﺑﭽﻪ ﺑﺪه‬ ‫دﺳﺖ ﻣﻦ و ﺗﻮ!‬ ‫ﻗﻮﻃﯽ ﻧﻮﺷﺎﺑﻪ اش رو ﺑﻪ دﺳﺖ ﮔﺮﻓﺖ و ﯾﻪ دور ﺗﻮي دﺳﺘﺶ ﭼﺮﺧﻮﻧﺪ: اﯾﻦ آدم ﻣﺮﯾﻀﻪ ...‬ ‫ﮔﺎز ﮐﻮﭼﯿﮑﯽ ﺑﻪ ﺳﺎﻧﺪوﯾﭽﻢ زدم: اﯾﻦ ﻃﻮري ﻧﮕﻮ ...‬ ‫
- ﭼﻪ ﻃﻮي ﺑﮕﻢ؟ زﻧﺪﮔﯽ ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ رو اﯾﻦ آدم ﺗﺒﺎه ﮐﺮده ...‬ ‫
- آدﻣﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ داري راﺟﻊ ﺑﻬﺸﻮن ﺣﺮف ﻣﯿﺰﻧﯽ ﺑﺎ ﺗﺼﻤﯿﻤﺎت ﻏﻠﻄﺸﻮن ... ﺧﻮدﺷﻮن زﻧﺪﮔﯿﺸﻮن رو ﺗﺒﺎه ﮐﺮدن ...‬ ‫ﮐﺎﻏﺬ ﺳﺎﻧﺪوﯾﭽﺶ رو ﺑﺎ ﺣﺮص ﻣﭽﺎﻟﻪ ﮐﺮد: ﺣﺘﯽ رﻫﺎ؟‬ ‫ﺑﺎ ﻏﻤﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻗﻠﺒﻢ ﭼﻨﮓ ﺷﺪه ﺑﻮد و از دﯾﺸﺐ راه ﻧﻔﺴﻢ رو ﺗﻨﮓ ﮐﺮده ﺑﻮد ﭼﺸﻢ دوﺧﺘﻢ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎي ﻣﻨﺘﻈﺮش ﭘﺸﺖ اون ﻋﯿﻨﮏ‬ ‫ﮔﺮد و ﮔﻔﺘﻢ: ﺣﺘﯽ رﻫﺎ ...‬ ‫ﺗﮑﯿﻪ داده ﺑﻪ ﻋﺼﺎش از ﭘﺸﺖ ﻋﯿﻨﮑﺶ ﺑﺎ ﻫﻤﻮن ﻧﮕﺎه ﺳﺮاﺳﺮ ﺗﺤﻘﯿﺮش ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد ... ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺑﻮد ﯾﺎ ﻧﻪ؟ ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ...‬ ‫ﻣﻦ اﻣﺎ ﺑﺎ ﭘﺎﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ در ﻣﻘﺎﺑﻞ اﯾﻦ ﻧﮕﺎه ﺳﺮد ﻟﺮزان ﺑﻮدن در ﻣﻘﺎﺑﻠﺶ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮدم و دل دل ﻣﯿﮑﺮدم ﺗﺎ اﺟﺎزه ﺻﺎدر ﺑﺸﻪ و‬ ‫ﻣﻦ ﺑﺮم ﺳﻤﺖ اون دو ﺟﻔﺖ ﭼﺸﻤﯽ ﮐﻪ از ﻻي ﻧﺮده ﻫﺎ ﭘﺮ از اﻧﺘﻈﺎر و ﺑﺎ ﺷﯿﻄﻨﺘﯽ دور از ﭼﺸﻢ اﯾﻦ ﺳﻠﻄﺎن ﺧﺸﻦ داﺷﺘﻦ ﻧﮕﺎﻫﻢ‬ ‫ﻣﯿﮑﺮدن ... وﻗﺘﯽ اﮐﺒﺮ ﺧﺎن ﺑﺪون ﻫﯿﭻ ﺣﺮﻓﯽ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺗﺮاس ﭼﺮﺧﯿﺪ ... ﻧﻔﺲ ﺣﺒﺲ ﺷﺪم رو ﺑﯿﺮون دادم ... اﯾﻦ ﺣﺮف ﻧﺰدﻧﻪ ﯾﻌﻨﯽ‬ ‫اﻧﻘﺪر آدم ﺣﺴﺎﺑﻢ ﮐﺮده ﮐﻪ ﺑﯿﺮوﻧﻢ ﻧﮑﺮده ... ﺑﺎ ﻗﺪﻣﻬﺎي ﺑﻠﻨﺪ. ﻓﺎﺻﻠﻪ ام ﺑﺎ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻫﺎي ﯾﺎدﮔﺎر ﺧﻮاﻫﺮم رو ﮐﻢ ﮐﺮدم و ﻫﺮ دوﺷﻮن رو‬ ‫ﻣﺤﮑﻢ ﺑﻐﻞ ﮐﺮدم ... ﺗﺎ دﻧﯿﺎ دﻧﯿﺎ ﺑﻮد ... ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﻋﻄﺮي ﻣﺴﺖ ﮐﻨﻨﺪه ﺗﺮ از اﯾﻦ دو ﮐﻮدك ﺗﻨﻬﺎ و ﺳﺮ در ﮔﻢ ﻣﯿﻮن‬ ‫اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺗﺠﻤﻞ رو ﻧﺪاره ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﮐﻠﯿﺪ رو ﺑﺎ ﺧﺴﺘﮕﯽ ﺗﻮي در ﭼﺮﺧﻮﻧﺪم و اول دﺳﺘﻪ ﻗﻠﻨﯿﻪ ﻓﻠﺰي در رو ﮐﻤﯽ ﺗﻮي دﺳﺘﻢ ﻓﺸﺮدم ... ﻗﻠﻖ داﺷﺖ ﮐﻤﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ‬ ‫ﺧﻮدم ﻣﯿﮑﺸﯿﺪم و ﺑﻌﺪ ﻫﻮل ﻣﯿﺪادم ... ﻣﺜﻞ ﺗﻤﺎم ﻣﺴﺎﺋﻞ زﻧﺪﮔﯿﻢ ﮐﻪ اول ﻫﻤﻪ ﺳﺨﺘﯽ ﻫﺎ رو ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺧﻮدم ﻣﯿﮑﺸﯿﺪم و ﺑﻌﺪ ﺑﺎﯾﺪ‬ ‫ﺧﻮدم رو ﺑﻪ ﺟﻠﻮ ﻫﻞ ﻣﯿﺪاد ... ﺑﺎ ورودم ﺑﻪ راﻫﺮو ﺑﻮي ﺳﯿﺮ داغ و ﭘﯿﺎز داغ ﺗﻨﺪي ﺗﻮي ﺑﯿﻨﯿﻢ ﭘﯿﺠﯿﺪ ... ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﺸﯿﺪم ﺑﯽ‬ ‫ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﻗﻄﺮه ﻫﺎي ﻋﺮق ﺣﺎﺻﻞ از اون ﮔﺮﻣﺎي ﻃﺎﻗﺖ ﻓﺮﺳﺎ ﭼﺸﻢ ﻫﺎم رو ﺑﺴﺘﻢ ... ﺑﻮي زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯿﻮﻣﺪ ... ﺑﻮي ﺑﻮدن ﯾﮏ زن در‬ ‫ﺧﺎﻧﻪ ... در رو ﭘﺸﺖ ﺳﺮم ﺑﺎ ﮐﺞ ﺧﻠﻘﯽ ﺑﺴﺘﻢ از ﺻﺒﺢ ﮐﻠﯽ دوﯾﺪه ﺑﻮدم ... ﺑﺎ ﻣﺴﺌﻮل دوﺑﻼژ اون اﻧﯿﻤﯿﺸﻦ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮده ﺑﻮدم ...‬ ‫ﻗﺮار داد ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮدم ... رﻓﺘﻪ ﺑﻮدم ﮐﻼس درس داده ﺑﻮدم ... و ﺑﻪ ﻃﺮز ﻋﺠﯿﺒﯽ راﻣﯿﻦ رو ﻧﺪﯾﺪه ﺑﻮدم و ﺑﻌﺪ ﺑﺮاي ﺗﻤﺮﯾﻦ ﺑﻪ ﺗﺌﺎﺗﺮ‬ ‫ﺷﻬﺮ رﻓﺘﻪ ﺑﻮدم ...‬ ‫اﺗﻔﺎﻗﺎت ﺧﻮب اﻓﺘﺎده ﺑﻮد ... ﮐﻼ در ﮐﻨﺎر اون ﻧﻮاي ﭘﺮ ﺷﺮ و ﺷﻮر ﮐﺎري اﻣﺮوز ﮐﻪ 21 ﺳﺎﻋﺖ روي ﭘﺎ ﺑﻮدم ... ﺳﺨﺖ ﺗﺮﯾﻦ ﭼﯿﺰ‬ ‫ﺻﺪاي ﯾﻪ ﻓﯿﻦ ﻓﯿﻦ و ﻗﻄﺮات اﺷﮏ ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻮدم ﺑﻤﯿﺮم و ﻧﺸﻨﻮم ... ﮐﻪ ﮐﺎري از دﺳﺘﻢ ﺑﺮ ﻧﻤﯿﻮﻣﺪ ... و از دﯾﺸﯽ‬ ‫ﻟﺤﻈﻪ اي اﯾﻦ ﺻﺪا ﺑﺮام آراﻣﺶ ﻧﮕﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد ...‬ ‫رو ﭘﻠﻪ اول راﻫﺮو روﺑﻪ روي در ﻓﻠﺰي و ﺷﯿﺸﻪ ﻣﺎت ﺧﻮﻧﻪ ﻣﺎدام ﻧﺸﺴﺘﻢ و ﮐﻮﻟﻪ ام رو ﭘﺮﺗﺎب ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺑﺪي ﭘﺎﯾﯿﻦ ﭘﻠﻪ ﻫﺎ‬ ‫اﻓﺘﺎد.‬ ‫ﺷﺎﻟﻢ رو از ﺳﺮم ﺑﺎز ﮐﺮدم ... ﺷﺎﯾﺪ اﯾﻦ ﺻﺪا ﻫﺎ اﯾﻦ ﺣﺠﻢ ﻫﺎ از ذﻫﻨﻢ ﺧﺎﻟﯽ ﺑﺸﻦ ... ﻣﻮﻫﺎم رو ﺑﺎز ﮐﺮدم و ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم ﺗﺎ ﺑﺮم ﮐﻪ در‬ ‫آﭘﺎرﺗﻤﺎن ﻣﺎدام ﺑﺎز ﺷﺪ ...‬ ‫ﺑﺎ اون ﭼﺸﻤﺎي آﺑﯽ ﻧﮕﺮان و ﻣﻮﻫﺎي ﭘﻨﺒﻪ اﯾﺶ ﺳﺮ ﭼﺮﺧﻮﻧﺪ و ﺑﺎ دﯾﺪن ﺣﺎل زارم ﺗﻮي راﻫﺮو اﺑﺮو در ﻫﻢ ﮐﺸﯿﺪ و ﺑﺎ ﻟﻬﺠﻪ ﺑﺎ ﻣﺰه‬ ‫اش ﮔﻔﺖ: ﻫﻤﺮاز ﻣﺎدر ﺟﺎن ﺗﻮﯾﯽ؟‬ ‫ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﺰﻧﻢ ... ﻓﻘﻂ ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم: ﺳﻼم ﻣﺎدام ﻋﺼﺮت ﺑﺨﯿﺮ ...‬ ‫ﺑﺎ زاﻧﻮﻫﺎي ﮐﻢ ﺟﻮن و ﻫﯿﮑﻞ ﻗﻠﻨﺒﻪ اش ﮐﻤﯽ از در ﺑﯿﺮون اوﻣﺪ: زﯾﻨﺐ ﺧﺎﻧﻮم ﺑﺮات آش رﺷﺘﻪ ﻧﺬري آورده ﺑﻮد ... ﻧﺒﻮدي داد ﻣﻦ‬ ‫ﻧﮕﻪ دارم ... ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﺳﺮ ﺳﻤﺎور ﮔﺮم ﺑﻤﻮﻧﻪ ﺑﯿﺎ ﺑﺨﻮر ...‬ ‫ﻧﮕﺎه ﺧﺴﺘﻪ اي ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﺶ ﮐﺮدم ... ﺣﺴﺎب ﮐﺘﺎب ﮐﻪ ﻣﯿﮑﺮدم اﯾﻦ زن از ﻣﻨﻢ ﺗﻨﻬﺎ ﺗﺮ ﺑﻮد ... ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺗﻨﻬﺎ ﺗﺮ ...‬ ‫
- ﭘﺎﺷﻮ دﯾﮕﻪ ﻣﻦ رو ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﻨﻪ ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زوﮐﯽ زدم: ﮐﻢ ﺑﺪ ﺧﻠﻘﯽ ﮐﻦ ﻣﺎدام ...‬ ‫ﺑﻪ ﻟﺤﻨﻢ ﺧﻨﺪﯾﺪ و ﻧﺰدﯾﮑﻢ اوﻣﺪ و دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﺳﺮم ﮐﺸﯿﺪ: ﻣﻦ و ﺑﺪ ﺧﻠﻘﯽ؟! ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺧﻮدت ﻣﯿﮕﻢ ... ﺑﯿﺎ رﻧﮓ ﺑﻪ رﺧﺴﺎر ﻧﺪاري از‬ ‫ﺻﺒﺢ ﭼﯿﺰي ﺧﻮردي؟‬ ‫اﯾﻦ ﺳﺌﻮال ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ اون ﺻﺪاﻫﺎ و ﺧﺴﺘﮕﯽ ﻫﺎ ﮐﻤﯽ ﮐﻨﺎر ﺑﺮن و ﻣﻦ ﺗﺎزه ﺑﻪ ﺷﮑﻤﯽ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ از دﯾﺸﺐ ﺧﺎﻟﯽ ﺧﺎﻟﯽ ﺑﻮد ... ﭘﺮ‬ ‫از آب و اﻟﺒﺘﻪ ﭘﺮ از ﻏﺼﻪ ... در ﮐﻨﺎر دﻟﯽ ﮐﻪ ﭘﺮ از ﺣﺮف ﺑﻮد و زﺑﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﺪﺟﻮر ﻧﯿﺎزﻣﻨﺪ روزه ﺳﮑﻮت ...‬ ‫ﺳﻼﻧﻪ ﺳﻼﻧﻪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ درش رﻓﺖ و در رو ﻧﯿﻤﻪ ﺑﺎز ﮔﺬاﺷﺖ ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫ﭼﻨﮕﯽ ﺑﻪ ﮐﯿﻔﻢ زدم: ﻣﺎدام ﺑﺮم ﯾﻪ دوش ﺑﮕﯿﺮم ﻟﺒﺎس ﻋﻮض ﮐﻨﻢ ... ﺧﻮﺷﮕﻞ ﺑﺸﻢ ﺑﯿﺎم ﭘﯿﺸﺖ دﯾﮕﻪ ... ﻣﻬﻤﻮن ﻫﭙﻠﯽ ﻣﯿﺨﻮاي‬ ‫ﭼﯽ ﮐﺎر ﻗﺮﺑﻮن اون ﻟﭙﺎت ﺑﺮم ...‬ ‫
- ﺑﺮو ... ﺑﺮو ﮐﻢ زﺑﻮن ﺑﺮﯾﺰ ...‬ ‫اﯾﻦ ﺑﺎر ﺑﺎ ﯾﻪ ﭘﯿﺮاﻫﻦ ﻧﺨﯽ آﺳﺘﯿﻦ ﺣﻠﻘﻪ اي ﻗﺮﻣﺰ و ﻣﻮﻫﺎي ﺑﺴﺘﻪ و ﻣﺮﺗﺐ زﻧﮓ درش رو ﮐﻪ ﺻﺪاي ﺑﻠﺒﻞ ﻣﯿﺪاد ﻓﺸﺎر دادم ...‬ ‫در رو ﮐﻪ ﺑﺎز ﮐﺮد ... ﺑﯽ ﺗﻌﺎرف وارد ﺷﺪم ... و ﭘﺸﺖ ﻣﯿﺰ ﻧﺎﻫﺎر ﺧﻮري ﭼﻮﺑﯽ و ﻗﺪﯾﻤﯽ وﺳﻂ ﻫﺎل ﮐﻪ روش رو ﻣﯿﺰي ﻗﻼب ﺑﺎﻓﯽ‬ ‫ﺷﺪه اي ﭘﻬﻦ ﮐﺮده ﺑﻮد ﻧﺸﺴﺘﻢ ...‬ ‫از روي ﺳﻤﺎور ﺗﻮي آﺷﭙﺰ ﺧﻮﻧﻪ ﮐﺎﺳﻪ ﭼﯿﻨﯽ ﮔﻞ ﺳﺮﺧﯽ رو ﺑﺮداﺷﺖ و ﺑﺎ اون زاﻧﻮﻫﺎي درد ﻧﺎﮐﺶ ﺑﺮام آورد و روي ﻣﯿﺰ ﯾﻪ ﭘﺎرچ‬ ‫دوغ ﺧﻨﮏ و ﻧﺎن ﺑﺮﺑﺮي و ﭘﻨﯿﺮ ﻫﻢ ﮔﺬاﺷﺖ ...‬ ‫
- ﻣﺎدام زﺣﻤﺖ ﻧﮑﺶ ...‬ ‫ﺻﻨﺪﻟﯽ رو ﺑﻪ روم رو ﺑﯿﺮون ﮐﺸﯿﺪ و ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد: ﭼﻪ زﺣﻤﺘﯽ دﺧﺘﺮ ﺟﻮن ﺑﺨﻮر ﺟﻮن ﺑﮕﯿﺮي ...‬ ‫ﻗﺎﺷﻖ اول از اون ﻏﺬاي ﻧﯿﻤﻪ داغ رو ﮐﻪ ﺗﻮي دﻫﺎﻧﻢ ﮔﺬاﺷﺘﻢ اﻧﮕﺎر ﺗﺎزه ﺑﻪ ﯾﺎد آوردم ﮐﻪ ﭼﻪ ﻗﺪر ﮔﺮﺳﻨﻪ ﺑﻮدم ...‬ ‫زﯾﻨﺐ ﺧﺎﻧﻮم ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ ﻃﺒﻘﻪ ﺑﺎﻻي ﻣﺎ ﺑﻮد ... ﺑﯿﺴﺖ ﺳﺎل ﺑﻮد ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ ﺑﻮدﯾﻢ ... دﺧﺘﺮش در ﻫﻤﯿﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻪ دﻧﯿﺎ آﻣﺪ ... ﺑﺰرگ ﺷﺪ ...‬ ‫ازدواج ﮐﺮد و ﺑﭽﻪ دار ﺷﺪ ... ﻫﻤﺎن ﺑﭽﻪ اي ﮐﻪ اﺣﺘﻤﺎﻻ اﯾﻦ آش ﻧﺬر ﺳﻼﻣﺖ ﺑﻪ دﻧﯿﺎ آﻣﺪﻧﺶ ﺑﻮد و اﻟﺤﻖ ﻫﻢ ﮐﻪ ﭘﺮ ﻣﻼت ﺑﻮد و‬ ‫ﺟﻮاب ﮔﻮي دو روز ﺑﯽ ﻏﺬاﯾﯽ ﻣﻦ ...‬ ‫
- داري داﻏﻮن ﻣﯽ ﮐﻨﯽ ﺧﻮدت رو ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻧﮕﺮاﻧﺶ و ﺑﺎﻻي ﺳﺮش رو ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ... ﺧﻮدش ﺑﻮد در ﺟﻮاﻧﯽ روي ﺻﺤﻨﻪ ﯾﮏ ﻋﮑﺲ ﺳﯿﺎه و ﺳﻔﯿﺪ ...‬ ‫روي ﺻﺤﻨﻪ ﺗﺌﺎﺗﺮ ﻧﺼﺮ ...‬ ‫دﺳﺘﺎي ﺳﻔﯿﺪش رو در ﻫﻢ ﮔﺮه زد ... ﯾﻪ ﻋﻤﺮي اﯾﻦ دﺳﺖ ﻫﺎ ﺗﻮ ﻧﺎز و ﻧﻌﻤﺖ ﺑﻮدن ... از ازدواﺟﺶ ﺑﺎ ﻫﻤﺴﺮي ﮐﻪ ﻋﺎﺷﻘﺶ ﺑﻮد‬ ‫ﻫﻢ ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﻧﺼﯿﺒﺶ ﺷﺪه ﺑﻮد ﯾﮏ ﻋﺸﻖ ﺑﯽ درﯾﻎ ﺑﻮد و ﻧﺎزاﯾﯽ ﺧﻮدش و ﺑﻌﺪ از ﻓﻮت ﻫﻤﺴﺮش ... ﺳﯽ ﺳﺎل ﭘﯿﺶ ... ﺑﭽﻪ ﻫﺎي‬ ‫ﻫﻤﺴﺮي ﮐﻪ ﺗﻤﺎم داراﯾﯽ ﻫﺎ رو ﺑﺎﻻ ﮐﺸﯿﺪﻧﺪ و ﺑﺪ و ﺑﯿﺮاﻫﯽ ﺑﻪ زﻧﯽ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﭘﺪرﺷﺎن ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺳﻨﯽ زﯾﺎدي داﺷﺖ و ﺑﻌﺪ آﺗﺶ‬ ‫زدن ﺑﻪ ﻣﺎل و ﻣﻨﺎل و رﻓﺘﻦ ﺑﻪ آﻣﺮﯾﮑﺎ ... و ﻣﺎدام ﻣﻮﻧﺪ و ﯾﮏ ﺣﻘﻮق ﺑﺎزﻧﺸﺴﺘﮕﯽ ﺑﺨﻮر و ﻧﻤﯿﺮ ...‬ ‫
- ﻫﻤﺮاز. اﯾﻦ ﻃﻮري ﮐﺎر ﮐﺮدن ﻓﻘﻂ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯿﺸﻪ ﺑﺒﺮي ...‬ ‫ﻗﺎﺷﻖ رو ﺗﻮي ﮐﺎﺳﻪ ﻓﺮو ﺑﺮدم و ﻫﻢ زدم ... و ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ رﺷﺘﻪ ﻫﺎﯾﯽ اﻧﺪاﺧﺘﻢ ﮐﻪ از روي ﻗﺎﺷﻖ ﺳﺮ ﻣﯿﺨﻮردﻧﺪ ...‬ ‫
- رﺷﺘﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﻨﻢ ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر از دﺳﺘﻢ در ﻣﯿﺮه ﻣﺎدام ...‬ ‫
- ﻧﺬار ﺑﺮه ...‬ ‫
- ﭼﻪ ﻃﻮر ﻧﺬارم ... آﺧﻪ ﻓﺪاي اون ﻣﻮﻫﺎي ﺳﻔﯿﺪت ﮐﻪ ﻧﯿﺎز ﺑﻪ رﻧﮓ ﻫﻢ داره ... ﺧﻮدم اﻣﺮوز ﻓﺮدا ﺑﺮات رﻧﮕﺶ ﻫﻢ ﻣﯿﮑﻨﻢ ...‬ ‫
- ﺗﻮ ﺑﻪ رﻧﮓ ﻣﻮﻫﺎي ﻣﻦ ﮐﺎر ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎش ... ﺑﻪ ﻣﻮﻫﺎي ﺧﻮدت ﻓﮑﺮ ﮐﻦ ﮐﻪ ﺗﻮ 32 ﺳﺎﻟﮕﯽ دارن ﺳﻔﯿﺪ ﻣﯿﺸﻦ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫آﻫﯽ از ﺗﻪ دل ﮐﺸﯿﺪم: ﻏﺮﯾﺒﻪ ﮐﻪ ﻧﯿﺴﺘﯽ ﻣﺎدام ... راه دﯾﮕﻪ اي داري ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد ﮐﻦ ... ﻓﻘﻂ ﺗﻮي ﺗﺮك ﮐﺮدن ﻧﺒﺎﺷﻪ ﮐﻪ ﻣﻦ از ﺳﻪ‬ ‫ﺳﺎﻟﮕﯽ دارم ذره ذره آدﻣﻬﺎي اﻃﺮاﻓﻢ رو از دﺳﺖ ﻣﯽ دم ... ﻫﻤﯿﻦ ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮي ﮐﻪ ﻣﻮﻧﺪن رو ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎ ﭼﻨﮓ و دﻧﺪون ﺑﭽﺴﺒﻢ ...‬ ‫دﺳﺖ ﺑﺮد از روي ﻣﯿﺰ ﻟﻘﻤﻪ ﺑﺰرﮔﯽ از ﻧﺎن و ﭘﻨﯿﺮ و ﺳﺒﺰي درﺳﺖ ﮐﺮد و ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎي ﺧﯿﺲ ﺑﻪ دﺳﺘﻢ داد ... ﭼﺮﺧﯿﺪ و ﭘﺸﺖ ﺳﺮش‬ ‫روي ﻣﯿﺰ ﭘﺎﯾﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﮔﺮاﻣﺎﻓﻮﻧﺶ رو ﮐﻪ روش ﭘﻮﺷﺸﯽ از ﻣﺨﻤﻞ ﻗﺮﻣﺰ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد رو راه اﻧﺪاﺧﺖ و آﻫﻨﮓ )ﺷﺪ ﺧﺰان (‬ ‫را ﮔﺬاﺷﺖ و ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﭼﺮﺧﯿﺪ: ﻣﻦ ﮐﻪ ﺗﺌﺎﺗﺮ رو ﺷﺮوع ﮐﺮدم ... ﻓﻘﻂ زﻧﺎن ارﻣﻨﯽ و ﻏﯿﺮ ﻣﺴﻠﻤﺎن روي ﺻﺤﻨﻪ ﻣﯿﺮﻓﺘﻦ ... رو ﺻﺤﻨﻪ‬ ‫ﺗﺌﺎﺗﺮ ﻧﺼﺮ ﻋﻤﺮي ﺗﻮ ﺳﯿﺎه ﺑﺎزي ﻫﺎ ﻧﻘﺶ ﺷﺎﻫﺰاده اي ﮐﻪ ﺳﯿﺎه ﻋﺎﺷﻘﺶ ﻣﯽ ﺷﻪ رو ﺑﺎز ﮐﺮدم و ﺑﻌﺪ ﭘﯿﺮ ﺗﺮ ﮐﻪ ﺷﺪم ... ﻧﻘﺸﻢ ﺷﺪ‬ ‫ﻧﺪﯾﻤﻪ ﻫﻤﻮن ﺷﺎﻫﺰاده ﺧﺎﻧﻮم ... از ﺻﺤﻨﻪ ﮐﻪ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﯿﻮﻣﺪﯾﻢ ... دﺳﺖ ﻣﺰدﻣﻮن ﺗﻮ ﭘﺎﮐﺖ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺣﺎﺻﻞ ﺑﻠﯿﻂ ﻫﻤﻮن ﺷﺐ ﺑﻮد ﮐﻪ‬ ‫ﻋﺎدﻻﻧﻪ ﺑﯿﻦ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺗﻘﺴﯿﻢ ﻣﯿﺸﺪ ...‬ ‫ﻣﻦ اﻣﺎ ﻣﺜﻞ اوﻧﻬﺎ ﺑﯽ ﺧﺎﻧﻤﺎن ﻧﺒﻮدم. وﻟﯽ ﺧﻮب ﻓﻘﯿﺮ ﺑﻮدم ... ﺧﻮدم ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﺑﻮدم ﺑﺎزي ﮐﻨﻢ ... ﭼﻪ ﻗﺪر آرزو داﺷﺘﻢ ﺗﻮ ﯾﮑﯽ از‬ ‫اﭘﺮاﻫﺎي ﺣﺎﺟﯽ ﺑﮕﻒ ﮐﻪ ﻫﺮ ﺳﺎل اﺟﺮا ﻣﯽ ﺷﺪ ﻧﻘﺶ ﺑﮕﯿﺮم ﻧﺸﺪ ...‬ ‫ﺑﻌﺪ ﺑﺎ دوﺳﺘﺎن ﻣﯽ رﻓﺘﯿﻢ ﺑﻪ ﮔﺮدش ... ﻻﻟﻪ زار ... ﻣﻮﻟﻮي و ﮐﺎﻓﻪ ﻧﺎدري ... ﺑﺮاي ﺧﻮدم دﻟﺒﺮي ﺑﻮدم ... ﺷﻮﻫﺮم ﻫﻢ ﺗﻮ ﮐﺎﻓﻪ ﻧﺎدري‬ ‫ﻋﺎﺷﻘﻢ ﺷﺪ ...‬ ‫اﯾﻦ ﻗﺼﻪ ﻋﺸﻖ ﻓﯿﻠﻢ ﻣﺎﻧﻨﺪ رو ﺑﺎر ﻫﺎ و ﺑﺎرﻫﺎ از ﻣﺎدام ﺷﻨﯿﺪه ﺑﻮدم ... ﻗﺼﻪ ﻋﺸﻖ ﻣﺮدي ﺛﺮوﺗﻤﻨﺪ ... ﻣﺘﺎﻫﻞ و دﺧﺘﺮ ﺟﻮاﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ او‬ ‫ازدواج ﮐﺮد ﺗﺌﺎﺗﺮ رو ﮐﻨﺎر ﮔﺬاﺷﺖ ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم: د ... ﻣﻦ ﭼﯽ ﮐﺎر ﮐﻨﻢ ﻣﺎدام ﮐﻪ دﯾﮕﻪ ﺗﺌﺎﺗﺮ ﻧﺼﺮ ﯾﺎ ﭘﯿﺮاﺷﮑﯽ ﻓﺮوﺷﯽ ﺧﺴﺮوي ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫ﭼﺸﻤﮑﯽ ﻫﻢ ﭼﺎﺷﻨﯽ ﮐﺮدم: ﯾﺎ ﺟﺎﻧﻢ ﺑﻪ ﻗﺮﺑﺎﻧﺖ دﯾﮕﻪ اﺛﺮي ﻫﻢ از آﺛﺎر ﻻﻟﻪ زار ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫ﺧﻨﺪه رﯾﺰي ﮐﺮد: ﺑﻬﺘﺮ ﻧﺒﺎﺷﻪ ... ﻣﮕﻪ ﻣﯿﮕﻢ اﺷﺘﺒﺎه ﻣﻦ رو ﺑﮑﻦ ... ﻣﯿﮕﻢ ﻣﺜﻞ ﻣﻦ ﮐﻪ ﺧﻮدم رو ﻓﺪاي ﺧﻮاﻫﺮ و ﺑﺮادرم ﮐﺮدم ﺗﻮ ﮐﺎر‬ ‫اﻧﻘﺪر ﻏﺮق ﺑﻮدم ﮐﻪ وﻗﺖ ازدواج درﺳﺘﻢ ﮔﺬﺷﺖ و ﺑﻌﺪ ﺷﺪم زن ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﻧﺒﺎﯾﺪ ...‬ ‫ﻟﻘﻤﻪ ﺗﻮي دﺳﺘﻢ رو ﮐﻪ دو ﺳﻪ ﮔﺎز ﺑﯿﺸﺘﺮ ازش ﻧﺨﻮرده ﺑﻮدم رو روي ﺳﯿﻨﯽ ﮔﺬاﺷﺘﻢ و ﺑﺮاي ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺑﺮدن ﺑﻐﻀﻢ ﯾﻪ ﮐﻠﻪ ﻧﯿﻤﻪ ﻟﯿﻮان‬ ‫دوﻏﻢ رو ﺳﺮ ﮐﺸﯿﺪم: ﭼﯽ ﮐﺎر ﮐﻨﻢ ﻣﺎدام ﺑﯽ ﺧﯿﺎﻟﺸﻮن ﺑﺸﻢ؟ دﯾﺸﺐ ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﭼﺸﻢ رو ﻫﻢ ﻧﺬاﺷﺘﻢ ... از ﮔﺮﯾﻪ ﻫﺎي ﻧﯿﻮﺷﺎ از ﺳﺮ‬ ‫دﻟﺘﻨﮕﯽ ﻣﺎدرش ... ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﯿﺎد ﯾﻪ ﺷﺐ ﭘﯿﺶ ﻣﻦ ﺑﻤﻮﻧﻪ ... دﻟﺘﻨﮓ ﺑﻮد از ﺑﺲ ﺗﻮ اون ﺧﻨﻪ ﺑﺎ دو ﺗﺎ ﭘﯿﺮزن و ﯾﻪ ﭘﯿﺮﻣﺰد از ﺧﻮد‬ ‫ﻣﺘﺸﮑﺮ و ﻣﺴﺘﺒﺪ ﻣﻮﻧﺪه ﺑﻮد ...‬ ‫ﻣﻄﺮح ﮐﻪ ﮐﺮدم ﭼﻨﺎن دادي زد و ﺣﺮﻓﺎﯾﯽ ﺑﻬﻢ زد ﮐﻪ اﻧﮕﺎر ﻣﻦ دﺧﺘﺮ ﺧﯿﺎﺑﻮﻧﯿﻢ ... ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﻋﻠﻨﺎ در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﭼﺸﻤﺎي ﺧﯿﺲ ﻓﺮﯾﺪه‬ ‫ﺧﺎﻧﻮم از ﺧﻮﻧﺶ ﺑﯿﺮوﻧﻢ ﮐﺮد ...‬ ‫اﺷﮏ از ﮔﻮﻧﻪ ام ﺳﺮ ﺧﻮرد ﭘﺎﯾﯿﻦ ... ﻣﺎدام ﺻﻠﯿﺐ ﺗﻮي ﮔﺮﻧﺶ رو ﺑﻮﺳﯿﺪ: ﻋﯿﺴﯽ ﭘﺴﺮ ﻣﺮﯾﻢ ﯾﺎورت ﺑﺎﺷﻪ ... ﺧﺪا ﺑﮕﻢ اﯾﻦ ﻣﺮد و ﭼﻪ‬ ‫ﮐﻨﻪ.‬ ‫اﺷﮑﻢ رو ﺑﺎ ﭘﺸﺖ دﺳﺖ ﭘﺎك ﮐﺮدم ... اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﻗﻠﺐ اﯾﻦ زن ﺗﻨﻬﺎ ﮐﻪ ﺣﺎﻻ ﻧﻔﺴﻬﺎي ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻫﻢ از ﺳﺮ ﻋﺼﺒﺎﯾﺘﺶ ﺗﻮ‬ ‫ﻧﺘﻬﺎي آﻫﻨﮓ ﮔﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد رو زﯾﺎدي ﺗﻨﮓ ﮐﺮدم ... ﻟﺒﺨﻨﺪي از ﺳﺮ اﺟﺒﺎر زدم: ﺑﻠﻪ ﮐﺎر زﯾﺎد ﻣﯿﮑﻨﻢ ... ﭼﺎره اي ﻧﺪارم ... ﺑﺮاي در‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫آوردن ﺧﺮﺟﻤﻪ ﺑﺮاي زﻧﺪﮔﯽ ﮐﺮدﻧﻤﻪ ... ﻣﺎدام ﻧﻤﯿﺨﻮام ﯾﻪ روز ﺑﺸﯿﻨﻢ ﯾﮕﻢ ﺑﺮاي ﭘﻨﺎه ﺑﺮدن ازدواج ﮐﺮدم ... از ﺣﺮف ﻣﺮدم ... از ﻓﻘﺮ‬ ‫... از ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ... ﭼﻪ ﻣﯿﺪوﻧﻢ از ﻫﺮ ﭼﯿﺰي ...‬ ‫
- ﻧﮕﺮاﻧﻢ ﻫﻤﺮاز ﻣﯽ دوﻧﻢ ﺑﺮاي ﺑﻬﺘﺮ ﺷﺪن اوﺿﺎع ﻣﺎﻟﯿﺖ داري ﺗﻼش ﻣﯿﮑﻨﯽ ﺗﺎ ﺑﺘﻮﻧﯽ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو ﺑﯿﺎري ﭘﯿﺶ ﺧﻮدت ... اﻣﺎ اﯾﻦ‬ ‫اﻣﮑﺎﻧﺶ ﻧﯿﺴﺖ ... دﯾﺮوز از داﻣﺎد زﯾﻨﺐ ﺧﺎﻧﻮم ﭘﺮﺳﯿﺪم ... ﮔﻔﺖ ﻧﻤﯽ ﺷﻪ ...‬ ‫دﺳﺘﻢ روي دﺳﺘﺎي دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﯿﺶ ﮔﺬاﺷﺘﻢ ... اﯾﻦ زن ﭼﻪ ﻗﺪر ﻣﻬﺮﺑﺎن ﺑﻮد ... ﭼﻪ ﻗﺪر ﻣﻬﺮ داﺷﺖ ﮐﻪ اﻧﺒﺎﺷﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﻫﺮ ﮔﺰ‬ ‫ﻫﻢ ﺟﺎﯾﯽ ﺑﻪ ﻏﯿﺮ از ﻣﻦ ﯾﺎ ﺷﺎﯾﺪ ﻧﻮه زﯾﻨﺐ ﺧﺎﻧﻮم ﺑﺮاي ﺧﺎﻟﯽ ﮐﺮدﻧﺶ ﭘﯿﺪا ﻧﻤﯽ ﮐﺮد.‬ ‫ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﻣﭽﯿﻢ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ... ﻗﺮار ﺑﻮد ﺳﯿﺎوش ﺑﯿﺎد دﻧﺒﺎﻟﻢ ﺗﺎ ﺑﺎﻫﻢ ﺧﻮﻧﻪ ﺧﺎﻟﻪ ﺑﺮﯾﻢ ... ﺷﺎم دﻋﻮت ﺑﻮدم ... اﻣﺮوز ﺗﻤﺮﯾﻦ ﻧﺪاﺷﺘﻢ‬ ‫اﯾﻦ ﯾﻌﻨﯽ ﮐﻤﯽ از ﺣﺠﻢ ﮐﺎرﯾﻢ ﮐﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد ... ﻓﺮدا ﺟﻤﻌﻪ ﺑﻮد و ﻗﺮار ﺑﻮد ﺷﺐ اوﻧﺠﺎ ﺑﻤﻮﻧﻢ ﺻﺒﺢ ﻗﺮار ﺑﻮد ﺳﺮي ﺑﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﺰﻧﻢ و‬ ‫ﺑﻌﺪ ﺑﺎ دوﺳﺘﺎن ﮔﻠﻨﺎر ﺑﺮاي ﻧﺎﻫﺎر ﺑﺮﯾﻢ ﺟﺎده ﭼﺎﻟﻮس ... ﺑﻪ ﻗﻮل ﺳﯿﺎ دوﺗﺎ ﻫﻨﺮي اﺳﯿﺮ در دﺳﺖ ﯾﮏ ﻣﺸﺖ ﭘﺰﺷﮏ ... ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻓﮑﺮ‬ ‫ﻧﻤﯿﮑﺮدم ﺑﺎ اﻧﻔﺎق ﭼﻨﺪ روز ﭘﯿﺶ اﮐﺒﺮ ﺧﺎن ﺣﺘﯽ اﺟﺎزه ﺑﺪه ﺳﺎﯾﻪ ام ﺑﻪ اون ﺧﻮﻧﻪ ﺑﺮﺳﻪ ...‬ ‫
- ﻣﻨﺘﻈﺮ ﮐﺴﯽ ﻫﺴﺘﯽ؟‬ ‫ﺑﻪ راﻣﯿﻦ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ و دوﺗﺎ ﻟﯿﻮان در دﺳﺖ داﺷﺖ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد: ﺑﻠﻪ ﺳﯿﺎ ﻗﺮاره ﺑﯿﺎد اﯾﻨﺠﺎ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﺮﯾﻢ ﺧﻮﻧﺸﻮن ...‬ ‫روي ﻣﺒﻞ روﺑﻪ روم ﻧﺸﺴﺖ و ﯾﮑﯽ از ﻟﯿﻮان ﻫﺎ رو ﺑﻪ دﺳﺘﻢ داد: ﻣﺎﺷﯿﻦ داره؟‬ ‫ﻟﯿﻮان آب ﭘﺮﺗﻘﺎل ﺧﻨﮏ رو روي ﻣﯿﺰ ﮔﺬاﺷﺘﻢ: ﻧﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﺎ اﺗﻮﺑﻮس ﻣﯿﺮﯾﻢ ...‬ ‫ﺑﻪ ﭘﺸﺘﯽ ﻣﺒﻞ ﭼﺮﻣﯽ اﺗﺎق دﺑﯿﺮان ﮐﻪ ﺣﺎﻻ ﺟﺰ اون و ﻣﻦ ﮐﺴﯽ ﻧﺒﻮد ﺗﮑﯿﻪ داد و ﻟﯿﻮان رو ﻧﺰدﯾﮏ ﻟﺒﻬﺎش ﺑﺮد و ﻧﮕﺎﻫﯽ از ﺳﺮ ﺗﺎ ﭘﺎم‬ ‫ﮐﺮد و ﺑﻌﺪ ﺗﻮي ﺻﻮرﺗﻢ ﻣﺘﻮﻗﻒ ﺷﺪ ... ﮐﻤﯽ ﻣﻌﺬب ﺷﺪم و ﺗﻮي ﺟﺎم ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﺷﺪم و ﺑﺎ ﻧﻮك اﻧﮕﺸﺖ ﭼﻮﻧﻢ رو ﺧﺎروﻧﺪم‬ ‫
- ﻣﻦ ﻣﯿﺮﺳﻮﻧﻤﺘﻮن ...‬ ‫ﺣﺲ ﻏﺮﯾﺒﯽ داﺷﺘﻢ از اﯾﻦ ﻧﮕﺎﻫﻬﺎ ... ﺧﻮﺷﺎﯾﻨﺪم ﺑﻮد ﯾﺎ ﻧﺒﻮد رو ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ... ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل ﯾﻪ ﺟﻮراﯾﯽ ﺧﺎرج از ﺧﻂ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯿﻮﻣﺪ ...‬ ‫ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺑﺎﺷﻪ اﻣﺎ ﻫﺴﺖ ...‬ ‫
- ﻧﻪ ﻣﻤﻨﻮن ﻣﻦ و ﺳﯿﺎ ﻋﺎدت دارﯾﻢ ...‬ ‫
- ﻫﻮا ﮔﺮﻣﻪ در ﺿﻤﻦ ﻣﺴﯿﺮ ﻣﻦ ﻫﻢ از اون ﻃﺮﻓﻪ ...‬ ‫
- آﺧﻪ ...‬ ‫
- آﺧﻪ ﻧﺪاره ... راﺳﺘﯽ ﻣﺎﻣﺎﻧﻢ ﻣﺸﺘﺎﻗﻪ دﯾﺪﻧﺘﻪ ... ﮐﯽ وﻗﺖ ﻣﯿﮑﻨﯽ ﯾﻪ ﺳﺮ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺑﺰﻧﯽ؟‬ ‫ﻓﺮﺧﻨﺪه ﺟﻮن رو دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ ... ﺗﺎ ﯾﮏ ﺳﺎل ﺑﻌﺪ از ﻓﻮت ﻣﺎﻣﺎن ﻫﻢ ﺑﺎ وﺟﻮد اﯾﻨﮑﻪ 9 ﻣﺎه ﺑﻮد اﺳﺒﺎب ﮐﺸﯽ ﮐﺮده ﺑﻮدن ﺑﻬﻢ ﺳﺮ‬ ‫ﻣﯿﺰد ... ﺑﻌﺪ اﻣﺎ رﻓﺘﻦ راﻣﯿﻦ و ﺑﻌﺪ رﻓﺖ و آﻣﺪش ﺑﻪ ﻓﺮاﻧﺴﻪ و ﻧﺒﻮد ﻣﺎﻣﺎن ... ﯾﻪ ﺟﻮراﯾﯽ رواﺑﻄﯽ ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﺎﻧﻮادﮔﯽ ﺷﺪه‬ ‫ﺑﻮد رو ﻗﻄﻊ ﮐﺮد ... ﺑﺎ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﮔﻢ ﮐﺮدن ﺗﻠﻔﻦ ... ﺗﻠﻔﻨﯽ ﮐﻪ ﺧﻮب ﺛﺎﺑﺖ ﺑﻮد ... اوﻧﻬﺎ رﻓﺘﻪ ﺑﻮدن ... ﻣﺎ ﮐﻪ 03 ﺳﺎل ﺑﻮد ﻫﻤﻮن ﺟﺎ‬ ‫زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯿﮑﺮدﯾﻢ ...‬ ‫
- ﻣﯽ دوﻧﻢ ﺑﻪ ﭼﯽ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﯽ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﻟﯿﻮاﻧﺶ رو روي ﻣﯿﺰ ﮔﺬاﺷﺖ و ﭘﯿﭗ ﺷﯿﮑﺶ رو در آورد ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﻫﻢ ﭼﻨﺪ وﻗﺘﻪ ﻋﺠﯿﺐ ﺑﻪ اون روزﻫﺎ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ ...‬ ‫ﺑﻮي ﮐﺎﭘﺘﺎن ﺑﻠﮏ اﺗﺎق رو ﭘﺮ ﮐﺮد ... ﺑﻮي آراﻣﺶ ﺑﺨﺸﯽ داﺷﺖ ... ﺑﻮي داﻧﻪ ﻫﺎي ﻗﻬﻮه ﺗﻠﺦ ... ﻫﻤﻮﻧﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﭘﺸﺘﺶ ﻧﻮﺷﺘﻪ‬ ‫ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ وارد ﺷﺪه از ﺑﺮزﯾﻞ ...‬ ‫ﮐﻤﯽ از آب ﭘﺮﺗﻘﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺣﺎﻻ ﮔﺮم ﺗﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد رو ﺧﻮردم و ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم: ﻣﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﭼﯿﺰﻫﺎ ﺑﺮاي ﻓﮑﺮ ﮐﺮدن دارم ...‬ ‫ﺧﻨﺪﯾﺪ: ﺑﻠﻪ ﺧﻮب ﺳﺮﺗﻮن ﺧﯿﻠﯽ ﮔﺮﻣﻪ ﺑﺎﻧﻮ ...‬ ‫اﯾﻦ اﺻﻄﻼح دﺧﺘﺮ ﭘﺴﻨﺪ ﻋﺠﯿﺐ در ﻣﯿﺎن ﻟﺒﻬﺎي اﯾﻦ ﻣﺮد ﺑﻪ ﻣﺘﻈﺎﻫﺮاﻧﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯿﻮﻣﺪ ... ﯾﺎ ﻣﻦ اﻃﺮاﻓﻢ ﮐﺴﯽ رو ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﺎ‬ ‫ﭼﯿﺰي ﺑﻪ ﻏﯿﺮ از اﺳﻤﻢ ﺻﺪام ﮐﻨﻪ و ﻋﺎدت ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... ﭘﻮزﺧﻨﺪي زدم ... ﻣﻦ ﻋﺎدت ﺑﻪ اﺻﻄﻼح ﮐﻤﯽ ﺗﺤﻘﯿﺮ آﻣﯿﺰ دﺧﺘﺮ از ﺟﺎﻧﺐ‬ ‫ﺟﻨﺎب اﻧﺘﻈﺎم داﺷﺘﻢ ...‬ ‫
- ﭼﻪ ﭼﯿﺰي از ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﺎﻋﺚ اﯾﻦ ﻧﯿﺶ ﺧﻨﺪ ﺷﺪه ...‬ ‫
- ﭼﯿﺰ ﺧﺎﺻﯽ ﻧﯿﺴﺖ ... ﯾﻪ ﭼﯿﺰي ﺑﻪ ﯾﺎدم اوﻣﺪ ...‬ ‫ﮐﻤﯽ ﺑﻪ ﺟﻠﻮ ﺧﻢ ﺷﺪ و اﯾﻦ ﺑﺎر ﺑﺎ دﻗﺖ ﺑﯿﺸﺘﺮي ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد: ﮐﻢ ﺣﺮف ﺷﺪي ... ﯾﻪ ﺟﻮراﯾﯽ ﻣﺮﻣﻮز ﺷﺪي ... ﺗﻮ ﻧﮕﺎﻫﺖ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣﯽ‬ ‫ﺷﻪ ﻏﺮق ﺷﺪﻧﺖ رو ﺗﻮ ﻓﮑﺮت دﯾﺪ ﯾﻪ ﺟﻮراﯾﯽ ﻓﯿﻠﺴﻮف ﻣﺎب ﺷﺪي ...‬ ‫ﭘﺎم رو روي ﭘﺎم اﻧﺪاﺧﺘﻢ و ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم: ﺗﺎ ﺛﯿﺮ راه رﻓﺘﻦ ﺗﻮ راﻫﺮوﻫﺎي داﻧﺸﮑﺪه ﻫﻨﺮه ...‬ ‫... ﺗﯿﮑﻪ ام رو ﺑﻬﺶ اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮدم ... ﺑﻪ ﭘﺴﺮي ﮐﻪ از ﻣﻦ 5 ﺳﺎل ﺑﺰرﮔﺘﺮ ﺑﻮد ... اﻣﺎ ﻗﺒﻞ از ورودش ﺑﻪ داﻧﺸﮑﺪه ﻫﻨﺮ ﺑﺎ وﺟﻮد اﯾﻨﮑﻪ‬ ‫ﮐﻼ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﮔﻮﺷﻪ ﮔﯿﺮﯾﺶ ﮐﻢ ﻫﻢ رو ﻣﯿﺪﯾﺪم ... اﻣﺎ ﻣﯿﮕﻔﺖ ﻣﯽ ﺧﻨﺪﯾﺪ و ﮔﺎﻫﯽ ﺑﺮام ﻧﻘﺎﺷﯽ ﻣﯿﮑﺸﯿﺪ ... وﻗﺘﯽ ﺷﺪم 31 ﺳﺎﻟﻪ و‬ ‫ﺷﺪ 81 ﺳﺎﻟﻪ ... وﻗﺘﯽ ﻋﺎﺷﻖ ﺷﺪم ... ﺑﻪ رﻏﻢ ﺧﻮدم و ﺷﺪ آﻗﺎي ﻫﻨﺮ ﻣﻨﺪ ... وﻗﺘﯽ ﺷﺪ 02 ﺳﺎﻟﻪ و ﺷﺪم 51 ﺳﺎﻟﻪ دﯾﮕﻪ ﻣﻦ رو ﻧﺪﯾﺪ‬ ‫... ﻏﺮﯾﺐ ﺑﻮد اﻣﺎ ﻧﺪﯾﺪ.‬ ‫
- اون راﻫﺮو ﻫﺎ ﺑﯿﺸﺘﺮ دﻣﺎغ آدم رو ﭘﺮ از ﺑﺎد ﻣﯿﮑﻨﻪ ...‬ ‫ﭘﺲ ﺗﯿﮑﻪ ام رو ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد: روي ﻣﻦ ﺗﺎﺛﯿﺮ اﯾﻨﭽﻨﯿﻨﯽ ﻧﺪاﺷﺖ ... ﺑﺮاي ﻣﻦ اون راﻫﺮو ﻫﺎ ﯾﻪ ﺑﺮﺧﻮرد زﯾﺒﺎ ﺑﺎ اﺳﺘﺎد اﻣﯿﻨﯽ داﺷﺖ و ﺑﻌﺪ‬ ‫ﮐﻼس ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺑﺎﻫﺎش و در آﺧﺮ ﻫﻔﺘﻪ اي ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﺳﻪ ﮐﺘﺎب رو ﺗﻤﻮم ﮐﺮدن ... ﺷﺒﯽ ﺳﻪ ﭼﻬﺎر ﺳﺎﻋﺖ ﺧﻮاﺑﯿﺪن ...‬ ‫ﮐﻤﯽ اﯾﻦ ﺑﺎر ﺟﺪي ﺗﺮ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد: اون ﮐﺘﺎﺑﻬﺎ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺳﻮادت ﺑﺮه ﺑﺎﻻ ... ﺗﺎ ﺗﻬﺶ ﻣﻮاﻓﻘﻢ ... اﻣﺎ ﭼﯽ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ اون ﻫﻤﺮاز ﭘﺮ‬ ‫ﺣﺮف و ﺑﺮون ﮔﺮا ... ﺗﺎ اﯾﻦ ﺣﺪ درون ﮔﺮا ﺑﺸﻪ ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم: ﻣﻦ درون ﮔﺮا ﻧﯿﺴﺘﻢ ... اﻣﺎ اون ﮐﺘﺎﺑﻬﺎ ﺑﻪ ﻣﻦ ﯾﺎد دادن ... ﯾﻌﻨﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪم ﮐﻪ ﻫﺮ ﭼﻪ ﻗﺪر ﺳﻮادم ﻣﯿﺮه ﺑﺎﻻ ﺗﺮ ﺑﯿﺸﺘﺮ‬ ‫ﻣﯿﻔﻬﻤﻢ ﮐﻪ ﭼﯿﺰي ﺑﻠﺪ ﻧﯿﺴﺘﻢ و ﺣﺎﺻﻠﺶ ﻣﯿﺸﻪ اﯾﻦ ﮐﻪ زﺑﺎن ﺑﻪ ﮐﺎم ﺑﮕﯿﺮم و ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺳﻌﯽ ﮐﻨﻢ ﺑﺸﻨﻮم ...‬ ‫ﺗﻮﺗﻮﻧﻬﺎي ﺗﻮي ﭘﯿﭙﺶ رو ﺗﻮي زﯾﺮ ﺳﯿﮕﺎري ﮐﻪ ﺷﮑﻞ ﺳﺮ ﻓﯿﻞ ﺑﻮد ﺧﺎﻟﯽ ﮐﺮد و ﻣﺘﻔﮑﺮ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد: ﻧﻔﻮذ ﮐﺮدن ﺑﻬﺖ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺨﺖ‬ ‫ﺷﺪه ... ﺑﺎ وﺟﻮد اﯾﻨﮑﻪ رﻧﮓ ﻧﮕﺎﻫﺖ ﺑﻪ زﻧﺪﮔﯽ از ﺳﯿﺎه ﺑﻪ آﺑﯽ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﮐﺮده ...‬ ‫دﺳﺘﻪ ﮐﯿﻔﻢ رو ﺗﻮي دﺳﺘﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ: ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﺮداﺷﺖ ﻣﻦ از رﻧﮕﻬﺎ ﻣﺘﻔﺎوت ﺷﺪه ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم ... ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ... ﺳﻮﺋﯿﭽﺶ رو از ﺗﻮي ﺟﯿﺒﺶ در آورد ...‬ ‫ﻣﻦ: اﻣﺎ ﻧﻔﻮذ ... ﺧﻮب ﻣﻌﻠﻮﻣﻪ ﮐﻪ ﻧﻔﻮذ ﺑﻪ ذﻫﻦ و ﻣﻄﻤﺌﻨﺎ ﺟﺴﻢ ﯾﮏ دﺧﺘﺮ 51 ﺳﺎﻟﻪ ﺑﺴﯿﺎر ﺑﺴﯿﺎر راﺣﺖ ﺗﺮ از ﯾﻪ دﺧﺘﺮ 32 ﺳﺎﻟﻪ‬ ‫اﺳﺖ ...‬ ‫ﺳﻮﺋﯿﭻ رو ﯾﮏ دور ﺗﻮي دﺳﺘﺶ ﭼﺮﺧﻮﻧﺪ: ﯾﻌﻨﯽ اﻻن ﺑﺰرگ ﺷﺪي. 32 ﺳﺎل ﺳﻨﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﺑﺎﻧﻮ ...‬ ‫ﺑﻪ ﺳﻤﺖ در راه اﻓﺘﺎدم ... ﺑﺎ ﺑﯿﻨﯽ ﮐﻪ ﭘﺮ از ﻋﻄﺮ ﺗﻠﺦ داﻧﻪ ﻫﺎي ﻗﻬﻮه ﺑﻮد: ﺑﺮاي ﻣﻦ اﯾﻦ 7 ﺳﺎل ... ﺑﻪ ﺗﻠﺨﯽ ﻫﻤﯿﻦ داﻧﻪ ﻫﺎي ﻗﻬﻮه‬ ‫اي ﮐﻪ ﺑﻮش ﺗﻮ اﺗﺎق ﭘﯿﭽﯿﺪه ﮔﺬﺷﺖ ... ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺗﺎرﯾﮑﯽ ...‬ ‫از ﭼﺎرﭼﻮب در ﮐﻪ ﺧﺎرج ﺷﺪﯾﻢ ... ﻫﻤﺰﻣﺎن ... ﺑﺎ ﺧﻮدم ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﺮد ﺑﺎ ﻟﺒﺎﺳﻬﺎي دروﯾﺸﯽ و ﻣﻮﻫﺎي ﺑﻠﻨﺪم ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم ... ﮐﻪ ﭼﻪ ﻗﺪر‬ ‫ﺗﻐﯿﯿﺮ ﮐﺮده ﺑﻮد ... آن ﻟﺤﻈﻪ ﮐﻪ ﮔﻔﺖ درون ﮔﺮا ﺷﺪم ... ﭼﺮا ﻧﭙﺮﺳﯿﺪم ﺗﻮ ﭼﯽ راﻣﯿﻦ ﭘﺮﺗﻮ ﻏﺮق در رﻧﮕﻬﺎي روﻏﻨﺖ ... ﮐﺴﯽ ﮐﻪ‬ ‫روي ﺑﺮﮔﻪ ﻫﺎي دﺳﺘﻤﺎل ﮐﺎﻏﺬي ﺑﺎ روان ﻧﻮﯾﺲ آﺑﯽ رﻧﮕﺖ اون زﻣﺎﻧﻬﺎﯾﻪ دور ﻃﺮح ﻫﺎي ﻃﻮﻓﺎﻧﯽ ﻣﯿﺰدي ... ﺗﻮ ﭼﻪ ﻗﺪر ﺗﻐﯿﯿﺮ‬ ‫ﮐﺮدي؟ از ﮐﯽ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل در ﻣﻮرد آن دﺧﺘﺮك ﭘﻨﻬﺎن ﭘﺸﺖ اﺷﺘﺒﺎﻫﺎت دوره ﻧﻮﺟﻮاﻧﯽ ﺧﺴﺘﻪ از دﯾﺪه ﻧﺸﺪﻧﻬﺎ ... اﯾﻦ ﻃﻮر ﮐﻨﺠﮑﺎو‬ ‫ﺷﺪي؟‬ ‫ﺳﯿﺎ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺳﺮ در ﮔﻮﺷﯽ ﻣﻮﺑﺎﯾﻠﺶ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد ﺟﻠﻮي اﯾﺴﺘﮕﺎه ﺗﺎﮐﺴﯽ روﺑﻪ روي در آﻣﻮزﺷﮕﺎه ... ﺻﺪاش زدم و دﺳﺘﯽ‬ ‫ﺑﺮاش ﺗﮑﻮن دادم ... ﺳﺮش رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮد ... اﺑﺘﺪا ﻟﺒﺨﻨﺪي زد ... و ﺑﻌﺪ ﺑﺎ دﯾﺪن راﻣﯿﻦ در ﮐﻨﺎرم ﮐﻤﯽ ﮐﻨﺠﮑﺎواﻧﻪ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد و آرام‬ ‫از ﺧﯿﺎﺑﻮن رد ﺷﺪ و ﺑﺎ راﻣﯿﻦ دﺳﺖ داد ...‬ ‫راﻣﯿﻦ: ﻫﻤﺮاز ﮔﻔﺖ ﻣﯽ ﺧﻮاﯾﺪ ﺑﺮﯾﺪ ﺧﻮﻧﻪ ﺷﻤﺎ ... ﻣﻨﻢ اون اﻃﺮاف ﮐﺎر داﺷﺘﻢ ... ﻫﻮا ﻫﻢ ﮔﺮﻣﻪ ﻣﯿﺮﺳﻮﻧﻤﺘﻮن ...‬ ‫ﺳﯿﺎوش ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ اﻧﺪاﺧﺖ و ﻣﻦ ﺷﻮﻧﻪ ﻫﺎم رو ﺑﺎﻻ اﻧﺪاﺧﺘﻢ ...‬ ‫ﯾﻪ ﮐﻮﭼﻪ ﺑﺎﻻﺗﺮ ﺳﻮﻧﺎﺗﺎي ﺳﻔﯿﺪ رﻧﮓ راﻣﯿﻦ ﭘﺎرك ﺑﻮد ... ﺳﯿﺎوش ﺟﻠﻮ ﻧﺸﺴﺖ و ﻣﻦ ﭘﺸﺖ راﻧﻨﺪه ...‬ ‫ﺳﯿﺎوش: داداش ﻣﺰاﺣﻤﺖ ﻧﺸﯿﻢ ...‬ ‫
- ﻧﻪ ﺑﺎﺑﺎ اﯾﻦ ﭼﻪ ﺣﺮﻓﯿﻪ ...‬ ‫و ﻣﻦ ﻏﺮق در اﻓﮑﺎر ﺧﻮدم و در آراﻣﺶ ﻓﻀﺎي ﺧﻨﮏ ﻣﺎﺷﯿﻦ و ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ ﺑﯽ ﮐﻼم ﭘﯿﺎﻧﻮ ﺳﺮم رو ﺑﻪ ﺷﯿﺸﻪ ﺗﮑﯿﻪ دادم ...‬ ‫ﭘﺸﺖ ﭼﺮاغ ﻗﺮﻣﺰ ﻧﻈﺮم ﺑﻪ ﺑﭽﻪ اي ﺟﻠﺐ ﺷﺪ ﮐﻪ ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ ﻣﺎدرش از ﺧﯿﺎﺑﻮن رد ﻣﯿﺸﺪ ... دﺧﺘﺮ ﺑﭽﻪ ﺑﺎ ﻣﺰه اي ﺑﻮد و ﮐﻮﻟﻪ ﭘﺸﺘﯽ‬ ‫ﺻﻮرﺗﯽ رﻧﮕﯽ داﺷﺖ ...‬ ‫ﺳﯿﺎ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﭘﺸﺖ: واي ﻫﻤﺮاز اون دﺧﺘﺮ ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ رو دﯾﺪي از ﮐﻮﻟﻪ ﭘﺸﺘﯽ ﻫﺎي ﺗﻮ داﺷﺖ وﻗﺘﯽ دﺑﺴﺘﺎن ﻣﯿﺮﻓﺘﯽ ...‬ ‫از اﯾﻦ ﮐﻪ ﯾﺎدش ﺑﻮد ﺧﻨﺪه ام ﮔﺮﻓﺖ ﭼﻮن ﻣﻦ و ﺳﯿﺎ ﻫﻢ ﺳﻦ ﺑﻮدﯾﻢ و اون ﺣﺎﻓﻈﻪ ﺑﯽ ﻧﻈﯿﺮي داﺷﺖ‬ ‫ﻣﻦ: آره اﺗﻔﺎﻗﺎ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ رو ﻫﻢ ﺟﻠﺐ ﮐﺮد ... ﺧﯿﻠﯽ دوﺳﺘﺶ داﺷﺘﻢ ... ﻫﻨﻮز ﻫﻢ دارﻣﺶ ... ﺧﯿﻠﯽ دوﺳﺘﺶ دارم ... روم ﻣﯿﺸﺪ ﻣﯽ‬ ‫اﻧﺪاﺧﺘﻤﺶ ...‬ ‫راﻣﯿﻦ ﻋﯿﻨﮏ آﻓﺘﺎﺑﯿﺶ رو ﮐﻤﯽ ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﮐﺮد و ﻟﺒﺨﻨﺪي زد: ﺟﺪي ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ازش اﺳﺘﻔﺎده ﻣﯿﮑﺮدي؟‬ ‫ﮐﻤﯽ ﺳﺮم رو ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺷﯿﺸﻪ ﮐﻨﺎرم ﭼﺮﺧﻮﻧﺪم ... ﺗﯿﺮ ﺗﯿﺰ ﻧﮕﺎﻫﺶ رو از ﭘﺸﺖ ﻋﯿﻨﮏ ﻫﻢ اﺣﺴﺎس ﻣﯿﮑﺮدم‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﺳﯿﺎ:ﻫﻤﺮاز ﺳﺎدﮔﯽ دﺧﺘﺮاﻧﻪ ﯾﻪ دﺧﺘﺮ ﺑﭽﻪ دﺑﺴﺘﺎﻧﯽ رو ﻫﻨﻮز داره ... ﻫﻤﻮن ﻗﺪر ﺑﮑﺮ ... ﺑﺎ ﻫﻤﻮن ﺷﺎدي ﻫﺎي ﻧﺎب و ﻧﻮﺑﺮاﻧﻪ ...‬ ‫ﻣﻦ: ﺿﺮورت ﭘﻨﻬﺎن زﻧﺪﮔﯽ در ﻫﻤﯿﻨﻪ ... ﮐﻪ روﯾﺎﻫﺎ و ﺧﺎﻃﺮات ﮐﻮﭼﮑﺖ رو دوﺳﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯽ ... ﻣﻦ ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﻋﺎﺷﻖ دﻓﺘﺮﭼﻪ‬ ‫ﻫﺎي ﺑﯽ ﺧﻂ ﻧﻘﺎﺷﯿﻢ ... ﮔﯿﺮه ﻫﺎي ﮐﺎﻏﺬ ﭼﻮﺑﯽ ... ﻋﺎﺷﻖ ﺑﻮي ﮐﺘﺎب ﻧﻮ ﻓﺎرﺳﯽ ... ﺑﻮي ﻧﺎن و ﭘﻨﯿﺮ و ﮔﺎﻫﯽ ﺧﯿﺎر زﻧﮓ ﻫﺎي ﺗﻔﺮﯾﺢ‬ ‫... ﻣﻦ ﻫﻨﻮز دﺧﺘﺮﮐﯽ رو در ﺧﻮدم دارم ﮐﻪ آرزوي ﯾﮑﻤﯿﻦ روز ﻣﻬﺮش ﯾﻪ ﮐﻼس ﺑﺎ ﺗﺨﺘﻪ ﮔﭽﯽ ﺳﺒﺰ رﻧﮕﻪ ... ﺑﺎ ﺧﻄﻮط ﮔﭽﯽ ﮐﻪ‬ ‫ﻧﺼﻔﻪ ﻧﯿﻤﻪ ﭘﺎك ﺷﺪن ...‬ ‫ﺳﯿﺎ: ﺗﻮ ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﮐﻼﻣﺖ ﻋﻄﺮ و ﺑﻮي دﺑﺴﺘﺎﻧﺖ رو داره ...‬ ‫راﻣﯿﻦ ﻋﯿﻨﮑﺶ رو از ﭼﺸﻤﺶ ﺑﺮداﺷﺖ و ﻣﻦ اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﭼﯿﺰي ﺗﻮ ﻣﺮدﻣﮏ ﭼﺸﻤﺎش ﺳﺒﺰ ﺷﺪ ... ﭼﻬﺮه اش ﺑﻪ ﺷﺪت ﻣﺘﻔﮑﺮ‬ ‫ﺑﻮد و ﺳﮑﻮﺗﺶ ﻏﺮق ﺷﺪ در ﻧﻮاي ﭘﯿﺎﻧﻮي داﺧﻞ ﻣﺎﺷﯿﻨﺶ ...‬ ‫ﺧﺎﻟﻪ ﺷﺮﺑﺖ آﺑﻠﯿﻤﻮي ﺧﻨﮏ رو روي ﻣﯿﺰ ﮔﺬاﺷﺖ: ﺧﻮب ﻣﯿﮕﻔﺘﯽ ﺑﯿﺎد ﺑﺎﻻ ﻣﺎدر ...‬ ‫ﺳﯿﺎ ﮐﻪ ﺣﻮﻟﻪ اش ﻫﻨﻮز دور ﮔﺮدﻧﺶ ﺑﻮد و ﻗﺼﺪ ﺣﻤﺎم رﻓﺘﻦ داﺷﺖ: ﺗﻌﺎرﻓﺶ ﮐﺮدم ... ﮔﻔﺖ ﮐﺎر دارم ...‬ ‫اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم رو ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺎ ﮐﻨﺎﯾﻪ ﺣﺮف زد ... ﭘﺮ از ﺳﺌﻮال ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم و ﺑﺎ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﺑﺮام ﺧﻂ و ﻧﺸﻮﻧﯽ ﮐﺸﯿﺪ ه ﺑﻪ ﻧﻈﺮم ﺑﯽ ﻣﻌﻨﺎ‬ ‫ﻣﯿﻮﻣﺪ ...‬ ‫ﺧﺎﻟﻪ ﺑﻮﺳﻪ اي ﺑﻪ ﻣﻮﻫﺎم زد: ﻏﺬاﺗﻮن رو ﺑﮑﺸﻢ ﺧﺎﻟﻪ ﺟﺎن ﯾﺎ ﺻﺒﺮ ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ ﺑﺮاي ﮔﻠﻨﺎر ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم ﺑﻪ ﻣﺤﺒﺖ ﺧﺎﻟﺼﺶ: ﻣﻨﺘﻈﺮ اون ﺧﺎﻧﻮم دﮐﺘﺮﺗﻮن ﻣﯿﺸﯿﻢ ...‬ ‫ﭼﺸﻢ دوﺧﺘﻢ ﺑﻪ ﺗﻠﻮﯾﺰﯾﻮن ﮐﻪ ﺳﺮﯾﺎل ﺑﺮزﯾﻠﯽ رو ﭘﺨﺶ ﻣﯿﮑﺮد ... و ﻏﺮق در اﺑﺘﺬال ﺑﯽ ﺑﺪﯾﻞ اﯾﻦ داﺳﺘﺎن ﺑﻮدم ﮐﻪ دﺳﺘﯽ روي‬ ‫ﺷﻮﻧﻪ ام ﻧﺸﺴﺖ ...‬ ‫ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﻣﻮ ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺑﻪ ﻣﻮﻫﺎي ﺧﯿﺴﺶ زدم: ﻋﺎﻓﯿﺖ ﺑﺎﺷﻪ ﺳﯿﺎ ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زد و ﮐﻨﺎرم ﻧﺸﺴﺖ: ﭘﺴﻨﺪﯾﺪي ﺳﺮﯾﺎل رو؟‬ ‫
- واﻻ اﮔﻪ ﯾﻪ ﻣﺎه ﻣﻦ از اﯾﻦ ﺳﺮﯾﺎﻻ ﻧﮕﺎه ﮐﻨﻢ ﺑﻪ ﺑﺎﺑﺎم ﺷﮏ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﻣﯿﺮم آزﻣﺎﯾﺶ دي ان اي ﻣﯿﺪم ... ﺧﺪاﯾﯿﺶ ... ﭼﺮا ﺗﻮ اﯾﻦ‬ ‫ﺳﺮﯾﺎﻻ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﺑﺎﺑﺎي واﻗﻌﯿﺶ ﻣﻌﻠﻮم ﻧﯿﺴﺖ؟‬ ‫ﺳﯿﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺧﻨﺪﯾﺪ: ﭘﺪر ﺗﻮ ﮐﻪ ﺑﯿﺴﺖ ﺳﺎﻟﯽ ﻫﺴﺖ ﻓﻮت ﮐﺮده ... ﺑﺎﯾﺪ ﻧﺒﺶ ﻗﺒﺮ ﮐﻨﯽ ... وﻟﯽ ﻣﻦ ﺧﺴﺮو ﺧﺎن ﻫﯽ و ﺣﺎﺿﺮه ﻣﯽ ﺧﻮاي‬ ‫از اون اﻣﺘﺤﺎن ﮐﻨﯿﻢ ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺗﻠﺨﯽ ﺑﻪ ﻟﻮدﮔﯽ اش زدم: ﺑﻪ ﺳﺎﯾﻪ ﺑﺎﻻ ﺳﺮش ﻫﺮ ﭼﻪ ﻗﺪر ﻫﻢ ﺳﻨﮕﯿﻦ ﺑﺎﺷﻪ و ﮔﺎﻫﯽ دﻟﮕﯿﺮ دل ﺧﻮش ﺑﺎش ﺳﯿﺎ ... ﺧﺎﻧﻮاده‬ ‫ﻣﻔﻬﻮم واﻻ ﺗﺮي از اﯾﻦ دﻟﺨﻮري ﻫﺎ داره ...‬ ‫ﻋﯿﻨﮑﺶ رو از روي ﻣﯿﺰ ﺑﺮداﺷﺖ و ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺶ زد: ﺧﺴﺮو ﺟﻮن ﺧﻮدش ﻣﻦ رو ﻃﺮد ﮐﺮده ... ﭼﻮن ﻣﻬﻨﺪس ﻧﺸﺪم ... ﭼﻮن ...‬ ‫ﺑﺎ ﻫﻢ ﻫﻤﺰﻣﺎن ﮔﻔﺘﯿﻢ: ﻣﻄﺮب ﺷﺪي ...‬ ‫ﺳﯿﺎ ﺧﻨﺪﯾﺪ ... ﻣﻦ ﻫﻢ ... ﺧﻨﺪه اي ﮐﻪ ﻫﺮ دو ﭘﺸﺖ ﺗﻤﺎم اون ﺷﺎدي آﻧﯽ اش ... ﺧﻮب ﻣﯿﺪو ﻧﺴﺘﯿﻢ ﭼﻪ دﻟﺨﻮري ﻫﺎ و دﻟﺘﻨﮕﯽ‬ ‫ﻫﺎﯾﯽ ﭘﻨﻬﺎﻧﻪ.‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﺻﺪاﻣﻮن رو ﭘﺎﯾﯿﻦ آورده ﺑﻮدﯾﻢ و ﺗﻮي اﺗﺎق ﮔﻠﻨﺎر ﻧﻘﻄﻪ ﺑﺎزي ﻣﯿﮑﺮدﯾﻢ ... ﺑﺎزي ﮐﻪ از ﮐﻮدﮐﯽ ﻣﻮن اﻧﺠﺎم ﻣﯿﺪادﯾﻢ و ﺳﯿﺎ ﻫﻤﯿﺸﻪ‬ ‫ﻣﯿﺒﺎﺧﺖ و ﺗﻬﺶ ﺟﺮ ﻣﯽ زد ... ﺣﻀﻮر ﺑﺪ ﺧﻠﻖ ﺧﺴﺮو ﺧﺎن ﺗﻮي ﺳﺎﻟﻦ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪه ﺑﻮد ﺑﻪ اﯾﻦ اﺗﺎق ﻧﻪ ﻣﺘﺮي ﺑﺴﻨﺪه ﮐﻨﯿﻢ ...‬ ‫ﻣﻦ: داد ﻧﺰن ﺳﯿﺎ ... ﺑﺎﺑﺎت ﻫﻤﯿﻦ ﺟﻮرﯾﺶ ﻫﻢ دﻧﺒﺎﻟﻪ ﺑﻬﺎﻧﻪ اي ﺑﺮاي ﺑﯿﺮون ﮐﺮدﻧﻪ ﻣﻨﻪ ...‬ ‫ﮔﻠﻨﺎر ﺧﻮدﮐﺎر ﻗﺮﻣﺰ ﺗﻮي دﺳﺘﺶ رو روي ﮐﺎﻏﺬ رﻫﺎ ﮐﺮد: ﺑﻪ ﺧﺪا اﯾﻦ ﻃﻮري ﻧﯿﺴﺖ ... اون ﺑﺎ ﺗﻮ ﻣﺸﮑﻞ ﻧﺪاره ...‬ ‫ﺳﯿﺎ ﮐﻪ ﺣﺎﻻ ﺑﯽ ﻧﻮﺑﺖ ﺧﻂ ﻣﯿﮑﺸﯿﺪ روي ﮐﺎﻏﺬ و زﺑﻮﻧﺶ رو ﺑﯿﻦ ﻟﺒﻬﺎش ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد: اون ﺑﺎ ﻫﻤﻪ و ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﻫﻤﻪ ﺑﺎ ﺧﻮدش درﮔﯿﺮه‬ ‫...‬ ‫ﻣﻦ: راﺟﻊ ﺑﻪ ﭘﺪرت درﺳﺖ ﺣﺮف ﺑﺰن ...‬ ‫ﺳﯿﺎ: اون ﻣﺨﺎﻟﻒ ﺑﻮد ... وﮔﺮﻧﻪ ﺗﻮ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﯿﻮﻣﺪي ﺑﻌﺪ از ﻓﻮت ﺧﺎﻟﻪ ... ﺑﺎ ﻣﺎ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯿﮑﺮدي ...‬ ‫اﺧﻤﺎم رو ﺗﻮي ﻫﻢ ﮐﺸﯿﺪم: ﺑﻪ ﭼﻪ ﻣﻨﺎﺳﺒﺖ اون وﻗﺖ؟ ﺑﯽ ﺧﯿﺎل ﺳﯿﺎ ... ﺷﻮﻫﺮ ﺧﺎﻟﻪ وﻇﯿﻔﻪ اش ﺑﯿﺶ از ﻫﻤﯿﻦ ﻫﻔﺘﻪ اي ﯾﮑﺒﺎر‬ ‫ﻣﻬﻤﺎﻧﺪاري ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫ﺳﯿﺎ: ﺧﺎﻟﻪ ﭼﯽ؟‬ ‫
- ﺑﯽ ﺧﯿﺎل ﺳﯿﺎ ... ﻣﯽ دوﻧﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاي ﻣﻮﺿﻮع رو ﺑﻪ ﮐﺠﺎ رﺑﻂ ﺑﺪي ... ﺑﺎزﯾﺖ رو ﺑﮑﻦ ...‬ ‫ﮔﻠﻨﺎر: ﭼﯿﺰي ﺷﺪه دوﺑﺎره ﮐﻪ ﻣﻦ ﺧﺒﺮ ﻧﺪارم ...‬ ‫ﺳﯿﺎ: آره اﮐﺒﺮ ﺧﺎن از ﺧﻮﻧﻪ ﺑﯿﺮوﻧﺶ ﮐﺮده ...‬ ‫
- اي ﺑﺎﺑﺎ ... اﯾﻦ ﻣﺮد دﯾﻮاﻧﻪ اﺳﺖ ...‬ ‫ﻣﻦ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻗﯿﺎﻓﻪ ﺷﺎﮐﯽ ﮔﻠﻨﺎر ﮐﺮدم و روي ﻣﻮﮐﺖ ﺳﺒﺰ رﻧﮓ و زﺑﺮ ﮐﻒ اﺗﺎﻗﺶ ﭼﻬﺎر زاﻧﻮ ﻧﺸﺴﺘﻢ ... ﺗﮑﯿﻪ دادم ﺑﻪ ﺗﺨﺘﺶ: اون‬ ‫از دﯾﺪﮔﺎه ﺧﻮدش ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﻨﻪ ... ﺑﭽﻪ ﻫﺎ دو ﺗﺮﺑﯿﺘﻪ ﻣﯽ ﺷﻦ ﺑﺎ ﻣﻦ ... اون ﻫﻢ ﺗﺮﺑﯿﺘﯽ ﮐﻪ اﮐﺒﺮ ﺧﺎن اﺻﻼ ﻗﺒﻮﻟﺶ ﻧﺪاره ... در ﺿﻤﻦ‬ ‫... ﻓﻌﻼ ﮐﻪ اون ﺳﻮار ﺑﺮ اﺳﺐ ﻣﺮاده ...‬ ‫ﺳﯿﺎ ﻣﻮﻫﺎم رو ﺑﻬﻢ رﯾﺨﺖ: از ﺧﺪاش ﺑﺎﺷﻪ ﻧﻮه ﻫﺎش ﻣﺜﻞ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﻦ ... ﭘﺮ از ﺣﺲ ...‬ ‫ﭘﻮﻓﯽ ﮐﺸﯿﺪم: اﺣﺴﺎﺳﺎت دﻗﯿﻘﺎ ﭼﯿﺰﯾﻪ ﮐﻪ اﻣﺜﺎل اﮐﺒﺮ ﺧﺎن ﺷﺪﯾﺪ ازش ﻣﯽ ﺗﺮﺳﻦ.‬ ‫ﮔﻠﻨﺎر ﺧﻮاﺑﯿﺪه ﺑﻮد ... ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺖ دﯾﻮار ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم دو ﺑﻮد ...‬ ‫ﺳﯿﺎ آﻫﻨﮕﯽ از ﻓﻠﻮت ﮔﺬاﺷﺖ و ﺻﺪاش رو ﮐﻢ ﮐﺮد و ﻣﻦ روي ﺗﺨﺘﺶ ﻧﺸﺴﺘﻢ ... و ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ اﺗﺎﻗﺶ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰش ﻗﻬﻮه اي و‬ ‫ﺳﺒﺰ ﺑﻮد اﻧﺪاﺧﺘﻢ ... ﺑﻪ ﮐﺘﺎب ﺧﺎﻧﻪ ﭘﺮ از ﮐﺘﺎﺑﺶ و ﺑﻪ ﺣﻀﻮر ﭘﺮ رﻧﮕﺶ ﮐﻪ ﺳﺒﺰ ﺗﺮ از ﻣﻮﮐﺖ ﮐﻒ اﺗﺎﻗﺶ ﺑﻮد ...‬ ‫دﺳﺘﯽ ﮐﺸﯿﺪم ﺑﻪ دﻓﺘﺮ ﺟﻠﺪ ﭼﺮﻣﯿﻪ روي ﻣﯿﺰش ... ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﭘﺮ ﺑﻮد از دﻟﻨﻮﺷﺘﻪ ﻫﺎي اﯾﻦ ﻣﺮد ﺑﺮ آﻣﺪه از دﻧﯿﺎي ﻣﮑﺎﻧﯿﮏ ...‬ ‫ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪي ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد: دوﺳﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯽ ﻣﯿﺘﻮﻧﯽ ﺑﺨﻮﻧﯿﺶ ...‬ ‫ﺻﻔﺤﻪ آﺧﺮ رو ﺑﺎز ﮐﺮدم ... ﻧﻮﺷﺘﻪ ﻫﻔﺘﻪ ﭘﯿﺶ ﺑﻮد ... ﺗﺎرﯾﺨﺶ اﯾﻦ ﻃﻮر ﻧﺸﻮن ﻣﯿﺪاد ...‬ ‫ﺳﯿﺎ: ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺑﻠﻨﺪ ﺑﺨﻮن ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺗﻮ زﯾﺒﺎ ﺗﺮ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽ رﺳﻪ‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- ﺑﮕﺬار ﺑﺮاﯾﺖ ﭼﺎي ﺑﺮﯾﺰم ... اﻣﺮوز ﺑﻪ ﺷﮑﻞ ﻏﺮﯾﺒﯽ ﺧﻮﺑﯽ ... ﺻﺪاﯾﺖ ﻧﻘﺸﯽ زﯾﺒﺎﺳﺖ ﺑﺮ ﺟﺎﻣﻪ ﻣﻐﺮﺑﯽ و ﮔﻠﻮﺑﻨﺪت ﭼﻮن ﮐﻮدﮐﯽ‬ ‫ﺑﺎزي ﻣﯿﮑﻨﺪ زﯾﺮ آﯾﯿﻨﻪ ﻫﺎ ... و ﺟﺮﻋﻪ اي آب از ﻟﺐ ﮔﻠﺪان ﻣﯽ ﻧﻮﺷﺪ ... ﺑﮕﺬار ﺑﺮاﯾﺖ ﭼﺎي ﺑﯿﺎورم ... راﺳﺘﯽ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدم دوﺳﺘﺖ‬ ‫دارم؟ ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ از آﻣﺪﻧﺖ ﭼﻪ ﻗﺪر ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻢ؟ ﺣﻀﻮرت ﺷﺎدي ﺑﺨﺶ اﺳﺖ ... ﻣﺜﻞ ﺣﻀﻮر ﺷﻌﺮ ... و ﺣﻀﻮر ﻗﺎﯾﻖ ﻫﺎ و ﺧﺎﻃﺮات دور‬ ‫... ﺑﮕﺬار ﺑﺮاﯾﺖ ﺗﺮﺟﻤﻪ ﮐﻨﻢ ﺣﺮﻓﻬﺎي ﺻﻨﺪﻟﯽ را ... ﮐﻪ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺧﻮﺷﺎﻣﺪ ﻣﯿﮕﻮﯾﺪ ... ﺑﮕﺬار ﺗﻌﺒﯿﺮ ﮐﻨﻢ روﯾﺎي ﻓﻨﺠﺎن ﻫﺎ را ﮐﻪ در ﻓﮑﺮ‬ ‫ﻟﺒﺎﻧﺖ ﻫﺴﺘﻨﺪ ... و روﯾﺎي ﻗﺎﺷﻖ را و ﺷﮑﺮ را ... ﺑﮕﺬار ﺑﻪ ﺣﺮﻓﯽ ﺗﺎزه از اﻟﻔﺒﺎ ﻣﻬﻤﺎﻧﺖ ﮐﻨﻢ ... ﺑﮕﺬار ﮐﻤﯽ از ﺧﻮدم ﺑﯿﻔﺰاﯾﻢ ... ﺑﺮ‬ ‫ﻋﺸﻖ ﻣﯿﺎن ﺗﻤﺪن و ﺑﺮﺑﺮﯾﺖ.‬ ‫ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم ... ﺗﯿﮑﻪ داده ﺑﻪ ﻣﯿﺰ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد ... ﻋﻄﺮ و ﺑﻮي اﯾﻦ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﻫﺎ ﺑﺎ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﻓﺮق داﺷﺘﻨﺪ ... ﺑﺮق ﻧﮕﺎه‬ ‫ﺳﯿﺎوش ﻫﻢ ... ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم در ﻫﻔﺘﻪ ﭘﯿﺶ دﺧﺘﺮﮐﯽ ﭘﯿﺪا ﮐﻨﻢ ﺑﺎ ﮔﻠﻮ ﺑﻨﺪ و ﻟﺒﺎس ﻣﻐﺮﺑﯽ ... اﺻﻼ ﻫﻔﺘﻪ ﭘﯿﺶ ﭼﻪ ﺧﺒﺮ ﺑﻮد ...‬ ‫ﻣﻮﻫﺎم رو ﺑﻬﻢ رﯾﺨﺖ: ﺑﻬﺶ ﻓﮑﺮ ﻧﮑﻦ ...‬ ‫از ﻟﺒﻪ ﺗﺨﺖ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم: ﭼﻪ ﻃﻮر ﻓﮑﺮ ﻧﮑﻨﻢ ﺳﯿﺎ ... ﺧﺒﺮي ﻫﺴﺖ و ﻣﻦ ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ درﺳﺘﻪ ...‬ ‫ﺳﺮش رو ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺖ ... ﭼﺸﻢ دوﺧﺖ ﺑﻪ اﻧﮕﺸﺘﺎي ﭘﺎش: ﺧﺒﺮي ﻧﯿﺴﺖ ﺟﺰ ﻫﻤﻮن ﻓﺎﺻﻠﻪ ﻣﯿﺎن ﻣﻦ ... و اون ... ﺧﻮاﺑﺖ ﻧﻤﯿﺎد؟‬ ‫اﺣﺴﺎس ﻣﯿﮑﺮدم دﭼﺎر ﺑﺮق ﮔﺮﻓﺘﮕﯽ ﺷﺪم ... ﺳﯿﺎ و اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ ... ﺳﯿﺎ و ﺣﺮف از ﻓﺎﺻﻠﻪ ... ﺳﯿﺎ و ﮔﻠﻮ ﺑﻨﺪ زﯾﺮ آﯾﻨﻪ؟‬ ‫
- ﺳﯿﺎ ... ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﯽ ﺑﻪ ﮐﯽ ﻣﯽ ﺧﻮاي ﺑﮕﯽ؟ ﺑﻪ دﻓﺘﺮ ﺟﻠﺪ ﭼﺮﻣﯿﺖ؟ ﻣﻦ از اون ﮐﺎﻏﺬﻫﺎي ﮐﺎﻫﯽ ﻫﻢ ﮐﻤﺘﺮم؟‬ ‫
- ﻟﻮس ﻧﺸﻮ ... ﺧﻮدت ﻣﯿﺪوﻧﯽ ﮐﯽ ﻫﺴﺘﯽ ... ﻓﻘﻂ ... ﻣﯽ ﺧﻮام ﺑﺎور ﮐﻨﻢ ﯾﻪ ﺣﺲ ﻋﺠﯿﺒﻪ ﮔﺬاراﺳﺖ ... اﺻﻼ ﻣﻦ رو ﭼﻪ ﺑﻪ‬ ‫ﺣﺴﻬﺎي ﺛﺎﺑﺖ ... ﻣﻦ ﻫﻨﻮز ﻟﻌﺒﺖ ﺧﻮدم رو ﭘﯿﺪا ﻧﮑﺮدم ...‬ ‫زده ﺑﻮد ﺑﻪ ﻟﻮدﮔﯽ؟ اﻣﺎ اون ﻧﮕﺎه ﺑﺮاق ﮐﻪ ﻧﺸﺎن از اﯾﻦ ﻧﺪاﺷﺖ ...‬ ‫
- ﺑﺎﺷﻪ ﻧﮕﻮ ...‬ ‫ﺧﻮاﺳﺘﻢ از اﺗﺎق ﺧﺎرج ﺑﺸﻢ ﮐﻪ ﺑﺎزوم رو ﮔﺮﻓﺖ: ﺑﺸﯿﻦ ﺑﯿﻨﯿﻢ ﺑﺎﺑﺎ ﭼﻪ ﻗﻬﺮ ﻫﻢ ﻣﯿﮑﻨﻪ ...‬ ‫ﻧﺸﺴﺘﻢ ﻟﺒﻪ ﺗﺨﺖ ... ﻣﻨﺘﻈﺮ ﭘﺎﻫﺎم رو ﺗﮑﻮن ﻣﯿﺪادم ... ﺷﺮوع ﮐﺮد ﺑﻪ ﭼﺮﺧﺎﻧﻮن ﻟﯿﻮان ﺗﻮي دﺳﺘﺶ: ﻫﻔﺘﺘﻪ ﭘﯿﺶ ... ﮐﯿﻮان ﺑﻬﻢ زﻧﮓ‬ ‫زد ... ﮔﻔﺖ ﺳﯿﺎ دﺧﺘﺮ ﻋﻤﻮم داره از اﯾﺘﺎﻟﯿﺎ ﻣﯿﺎد ... اوﻧﺠﺎ ﻣﻌﻤﺎري ﺧﻮﻧﺪه ﺗﻤﻮم ﮐﺮده اوﻣﺪه اﯾﺮان ... ﺣﻮﺻﻠﻪ اش ﺳﺮ رﻓﺘﻪ داره ﻣﯿﺎد‬ ‫آﭘﺎرﺗﻤﺎن ﻣﻦ ...‬ ‫ﯾﺎدم آﻣﺪ ... ﮐﯿﻮان ﻣﺴﺌﻮل ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ ﺗﺌﺎﺗﺮ ﺳﯿﺎوش ﺑﻪ ﻣﻦ ﻫﻢ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ...‬ ‫ﻣﻦ: ﺧﻮب ...‬ ‫
- از در ﮐﻪ وارد ﺷﺪم ... دﺧﺘﺮﮐﯽ دﯾﺪم ﺗﻮ ﯾﻪ ﭘﯿﺮاﻫﻦ آﺑﯽ ... ﺳﺮش رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮد و ﯾﮏ ﭼﯿﺰي ﺗﻮي دل ﻣﻦ ﭘﺎره ﺷﺪ ... ﭼﯿﺰي ﮐﻪ‬ ‫ﺑﻬﺶ ﻣﯿﮕﻦ ﺑﻨﺪ دل اﺣﺘﻤﺎﻻ ... ﻫﻤﻮن ﻫﻢ ﺑﺎﻋﺚ اون ﻧﻮﺷﺘﻪ ﻫﺎي روي ﮐﺎﻏﺬ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺧﻮﻧﺪي ...‬ ‫ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﭘﻠﮏ زدم ... ﭼﻨﺪﯾﻦ ﺑﺎر ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ... ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﻣﯿﺸﻨﯿﺪم ﺧﯿﻠﯽ ﻋﺠﯿﺐ ﺑﻮد ... ﺧﯿﻠﯽ ...‬ ‫
- ﺳﯿﺎ ... ﺗﻮ از ﻫﻔﺘﻪ ﭘﯿﺶ اﯾﻦ رو ﭘﻨﻬﺎن ﮐﺮدي و ﺣﺎﻻ ... اﻟﺒﺘﻪ ﺗﻮي ﯾﻪ ﻫﻔﺘﻪ ...‬ ‫
- ﺗﻮ اﯾﻦ ﻫﻔﺘﻪ زﯾﺎد دﯾﺪﻣﺶ ... ﺑﺮاي ﮐﺎر دﮐﻮر اوﻣﺪ ﺳﺮ ﺻﺤﻨﻪ ... ﭼﻪ ﻣﯿﺪوﻧﻢ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- ﭼﯽ رو ﭼﻪ ﻣﯿﺪوﻧﯽ ... ﺑﻪ ﮐﯿﻮان ﺑﮕﻮ ... ﻣﺎﻫﺎ ﮐﻪ از اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ ﻧﺪارﯾﻢ ... ﺑﺬار زﻣﯿﻨﻪ رو ﺑﺮاي آﺷﻨﺎﯾﯿﺘﻮن آﻣﺎده ﮐﻨﻪ ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺗﻠﺨﯽ زد: ﭼﻪ زﻣﯿﻨﻪ اي ﻫﻤﺮاز ﮐﻮﺗﺎه ﺑﯿﺎ ... وﻗﺘﯽ ﺣﺮف از ﻓﺎﺻﻠﻪ ﻣﯿﺰﻧﻢ ... ﺑﺤﺚ ﻫﻤﻮن ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺗﻤﺪن و ﺑﺮﺑﺮﯾﺘﻪ ... اﯾﻦ دوﺗﺎ‬ ‫ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﯿﺮﺳﻦ آﯾﺎ؟‬ ‫
- ﺣﺎﻻ ﺗﻮ ﺗﻤﺪﻧﯽ ﯾﺎ اون؟‬ ‫ﭼﭗ ﭼﭙﯽ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد ...‬ ‫
- ﺳﯿﺎ ﻣﺎ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﻫﺎ اﻋﺘﻘﺎد ﻧﺪاﺷﺘﯿﻢ ... ﯾﺎدﺗﻪ؟‬ ‫ﻟﯿﻮان رو وري ﻣﯿﺰ ﮔﺬاﺷﺖ و ﻣﻮﻫﺎش رو ﯾﺎ دﺳﺖ ﻣﺤﮑﻢ داد ﻋﻘﺐ: ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﮐﻪ ﺑﺮ اﻋﺘﻘﺎد ﻣﺎ ﻧﯿﺴﺖ ... ﻣﻦ ﯾﻪ ﺧﺎﻧﻮم ﻣﻬﻨﺪس‬ ‫ﻣﻌﻤﺎر ﻓﺎرغ اﻟﺘﺤﺼﯿﻞ از اﯾﺘﺎﻟﯿﺎ رو ﮐﻪ ﭘﺪرش ﯾﮑﯽ از ﻣﺪﯾﺮاي ارﺷﺪ اﯾﻦ ﻣﻤﻠﮑﺘﻪ رو ﺳﻮار اﺗﻮﺑﻮس ﮐﻨﻢ؟ ﺑﺒﺮﻣﺶ ﭘﺎرك داﻧﺸﺠﻮ‬ ‫دﺳﺘﺶ ﺳﺎﻧﺪوﯾﭻ ﺑﻨﺪري ﺑﺪم. ﺑﺎ ﻫﻢ از ﻫﻨﺮ ﻣﺪرن روﺳﯿﻪ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﯿﻢ؟‬ ‫ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﭼﺸﻤﺎش اﻧﻘﺪر ﻧﺎ اﻣﯿﺪ ﻧﺒﻮد ... از ﺟﺎم ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم ... دﺳﺘﻢ رو ﮔﺬاﺷﺘﻢ رو ﺑﺎزوش: ﻫﻨﻮز ﺧﯿﻠﯽ زوده ﺳﯿﺎ ... ﻫﻢ ﺑﺮاي اﯾﻨﮑﻪ‬ ‫ﺑﻪ ﺧﻮدت ﺑﮕﯽ ﻋﺎﺷﻘﯽ ... ﻫﻢ ﺑﺮاي اﯾﻨﮑﻪ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻧﺘﯿﺠﻪ ﺑﺮﺳﯽ ﮐﻪ ﻧﻤﯿﺸﻪ ... ﻓﺮﺻﺖ ﺑﺪه ... ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﺒﯿﻨﺶ ... ﮐﯿﻮان اﻫﻞ اﯾﻦ‬ ‫ﺣﺮﻓﻬﺎ ﻧﯿﺴﺖ ... ﻓﺎﺻﻠﻪ از ﻧﻈﺮ ﮐﯿﻮان ﻓﻘﻂ ﺗﻮ ﻓﺮﻫﻨﮓ ﻫﺴﺖ و ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ... ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺮاي ... راﺳﺘﯽ اﺳﻤﺶ ﭼﯿﻪ؟‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زد ... ﻟﺒﺨﻨﺪي ﮐﻪ ﻣﻦ اﻋﺘﺮاف ﮐﺮدم ﺑﯿﺶ از ﺣﺪ ﭘﺮ از ﻣﻬﺮ: آوﯾﺴﺎ ...‬ ‫اﺳﻢ آوﯾﺴﺎ ﺗﻤﺎم ذﻫﻨﻢ رو ﮔﺮﻓﺖ ... آوﯾﺴﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺗﻤﺎم دﺧﺘﺮﮐﺎن دور ﺳﯿﺎوش ﮔﻮﯾﺎ ﻓﺮق ﻣﯿﮑﺮد ...‬ ‫
- اﺳﻤﺶ ﻫﻢ ﺧﻮﺷﮕﻠﻪ ... ﻣﻨﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺒﯿﻨﻤﺶ ... دﺧﺘﺮي ﮐﻪ ﺑﺮاش ﻣﯿﺨﻮاي ﺻﺪاي ﺻﻨﺪﻟﯽ ﻫﺎ رو ﺗﺮﺟﻤﻪ ﮐﻨﯽ ... ﻧﮑﻨﻪ ﻗﺮاره ﺟﺎي‬ ‫ﻣﻦ رو ﺑﮕﯿﺮه ...‬ ‫ﻣﺤﮑﻢ ﺑﻐﻠﻢ ﮐﺮد: ﺗﻮ ﭼﯿﺰي ﻓﺮاي ﻋﺸﻘﯽ ﻫﻤﺮاز ... ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ واﻻﺗﺮ ... در دوﺳﺖ داﺷﺘﻦ ﺗﻮ ... ﻫﯿﭻ ﻏﺮﯾﺰه اي ﻧﯿﺴﺖ ... و اﯾﻦ‬ ‫ﯾﻌﻨﯽ ﻣﻦ ﺗﻮ رو ﺑﺮاي ﻫﻤﺮاز ﺑﻮدﻧﺖ دوﺳﺖ دارم ...‬ ‫ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﭼﺸﻢ روي ﻫﻢ ﻧﺬاﺷﺘﻢ ... دﻏﺪﻏﻪ ﺳﯿﺎوش ﻫﻢ ﺑﻪ ﻓﮑﺮ ﻫﺎم اﺿﺎﻓﻪ ﺷﺪ ... اون ﭼﺸﻢ ﻫﺎي ﻧﺎ اﻣﯿﺪ ... ﻧﮕﺮان ﮐﻨﻨﺪه ﺑﻮد ﺑﺮاي‬ ‫ﺧﻮد ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﺎ ﺗﻤﺎم ﺷﻌﺎرﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ داده ﺑﻮدم ... ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﻧﮕﺮان ﮐﻨﻨﺪه ... ﺳﯿﺎوش ﻫﯿﭻ وﻗﺖ اﻧﻘﺪر ﺟﺪي ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻧﻤﯿﻮﻣﺪ ... اﻣﺎ‬ ‫زود ﺑﻮد ... ﺑﺮاي ﻫﺮ ﺗﺼﻤﯿﻤﯽ زود ﺑﻮد ... ﺑﺮاي ﺳﻦ ﺳﯿﺎ ﻫﻢ زود ﺑﻮد ...‬ ‫ﮔﻠﻨﺎر روي رﺧﺘﺨﻮاب ﭼﺮﺧﯿﺪ و ﺑﺎ دﯾﺪن ﭼﺸﻤﺎي ﺑﺎزم ﻟﺒﺨﻨﺪي زد: ﺻﺒﺢ ﺑﻪ ﺧﯿﺮ ...‬ ‫ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﺧﺴﺘﮕﯽ ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ رو ﻗﺎﯾﻢ ﮐﻨﻢ: ﺻﺒﺢ ﺗﻮ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺧﯿﺮ ...‬ ‫ﺧﯿﺮ ... ﺑﺮﮐﺖ ... ﺻﺒﺮ ... اﻧﺘﻈﺎر ... از ﺟﺎم ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم ﺗﺎ آﺑﯽ ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﻢ ﺑﺰﻧﻢ ... ﺑﺪﺟﻮر ﮔﺮﻓﺘﺎر اﯾﻦ ﺳﻪ ﮐﻠﻤﻪ آﺧﺮ ﺑﻮدم.‬ ‫ﺑﻄﺮي ﻋﺮق ﮐﺮده آب رو ﺗﻮي دﺳﺘﻬﺎم ﻓﺸﺮدم و ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻗﻄﺮه ﻫﺎي اﻃﺮاﻓﺶ اﻧﺪاﺧﺘﻢ ﮐﻪ ﮔﺮﻣﺎي اواﺧﺮ ﻣﺮداد ﻣﺎه ﺧﯿﻠﯽ زودﺗﺮ از‬ ‫ﺗﮕﺎه ﻣﻦ ﺑﺨﺎرش ﻣﯽ ﮐﺮد ... دﯾﺮوز ... اﻣﺮوز ... ﺗﻤﺎم ﻣﺪت ﺗﻤﺮﯾﻦ ﺑﻪ آوﯾﺴﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻧﺪﯾﺪه ﺑﻮدم ﻓﮑﺮ ﮐﺮده ﺑﻮدم و ﭼﺸﻤﺎم ﻫﻢ ﺑﻪ‬ ‫اﻧﺪازه ﻣﻐﺰم درد ﻣﯿﮑﺮد ... ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺘﻢ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ... ﯾﮏ ﮐﻼس 09 دﻗﯿﻘﻪ اي داﺷﺘﻢ ﺗﺎ ﺳﺎﻋﺖ 5 و ﺑﻌﺪش ﻣﯿﺮﺳﯿﺪم ﺑﺮم دﯾﺪﻧﺸﻮن‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫... ﻫﺮ ﭼﻨﺪ دﯾﺮوز ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺤﺘﺮﻣﺎﻧﻪ راﻫﻢ ﻧﺪاده ﺑﻮد ... ﻫﻨﺪز ﻓﺮي رو ﺗﻮي ﮔﻮﺷﻢ ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﮐﺮدم ﺗﺎ ﺻﺪاي ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ ﻣﺎﻧﻊ ﺑﺸﻪ اون‬ ‫ﻟﻌﻨﺖ ﭘﺸﺖ زﺑﻮﻧﻢ رو ﺣﺘﯽ ﺧﻮدم ﻫﻢ ﺑﺸﻨﻮم ...‬ ‫وارد آﻣﻮزﺷﮕﺎه ﺷﺪم و ﺧﻨﮑﯽ ﮐﻮﻟﺮ ﮐﻪ ﺑﻬﻢ ﺧﻮرد اﺧﻢ ﻫﺎي ﺑﯿﻦ اﺑﺮوم از ﺑﯿﻦ رﻓﺖ ... ﻫﻨﺪز ﻓﺮي رو ﺑﺮداﺷﺘﻢ و رﻓﺘﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ‬ ‫دﻓﺘﺮ اﺳﺎﺗﯿﺪ ﺗﺎ ﮐﻮﻟﻪ ﭘﺸﺘﯿﻢ رو اوﻧﺠﺎ ﺑﺬارم ...‬ ‫ﺑﻪ زن ﺣﺪودا 53
-63 ﺳﺎﻟﻪ ﺟﺬاب ﭘﺸﺖ ﻣﯿﺰ ﻣﻨﺸﯽ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﻏﺮق در ﺑﺮﮔﻬﺎي ﭘﯿﺶ روش ﺑﻮد و ﺑﺎ ﺧﻮدم ﮔﻔﺘﻢ ﭼﻪ ﻋﺠﺐ‬ ‫ﻣﺎ اﯾﻦ ﺧﺎﻧﻮم ﻣﯿﺮ ﺟﻌﻔﺮي رو زﯾﺎرت ﮐﺮدﯾﻢ ...‬ ‫ﺳﺮش رو ﺑﺎﻻ آورد و ﻟﺒﺨﻨﺪي زد و ﺑﺎ دﺳﺘﻬﺎي در ﻫﻢ ﮔﺮه زده ﺷﺪه ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد و اﺣﺘﻤﺎﻻ ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪ ﻫﺎي ﻗﺮﻣﺰ از ﮔﺮﻣﺎي ﻫﻼك‬ ‫ﮐﻨﻨﺪه ﺑﯿﺮوﻧﻢ ... ﻗﺒﻞ از اﯾﻨﮑﻪ اﺷﺘﺒﺎه ﻫﻤﻪ رو ﻣﺒﻨﯽ ﺑﺮ داﻧﺶ آﻣﻮز ﺑﻮدﻧﻢ ﺑﮑﻨﻪ ﮔﻔﺘﻢ: ﺳﻼم ... ﭘﺎﮐﺰاد ﻫﺴﺘﻢ ... ﺗﺪرﯾﺲ درس‬ ‫ﻧﻤﺎﯾﺶ ﺑﺎ ﻣﻨﻪ ...‬ ‫ﺟﺎ ﺧﻮرد ... ﮐﻤﯽ روي ﺻﻨﺪﻟﯿﺶ ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﺷﺪ و ﺳﺮ ﺗﺎ ﭘﺎم رو ﻧﮕﺎﻫﯽ اﺟﻤﺎﻟﯽ اﻧﺪاﺧﺖ ... ﺑﻌﺪ روي ﭼﺸﻢ ﻫﺎم ﻣﺘﻮﻗﻒ ﺷﺪ ... ﮐﻤﯽ‬ ‫ﻣﻌﺬب ﺷﺪم ... ﻣﻮﻫﺎم رو دادم ﺗﻮي ﺷﺎﻟﻢ ... اﯾﻦ ﺣﺮﮐﺘﻢ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺗﺎ دﺳﺖ از اﺳﮑﻦ ﮐﺮدن ﻣﻦ ﺑﺮداره و ﮐﻤﯽ ﺑﻪ ﺧﻮدش ﺑﯿﺎد و‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي روي ﻟﺒﺶ ﺟﺎ ﺑﺎز ﮐﻨﻪ: ﺳﻼم ﺧﺎﻧﻮم ﭘﺎﮐﺰاد ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ اﺻﻼ ﻧﺪﯾﺪ ﺑﻮدﻣﺘﻮن ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺧﺎﻃﺮ ...‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺖ ﻧﯿﻢ ﺧﯿﺰش روي ﺻﻨﺪﻟﯽ و دﺳﺖ دراز ﺷﺪش اﻧﺪاﺧﺘﻢ ... ﺑﺎ ﻫﻢ دﺳﺖ دادﯾﻢ و ﻣﻦ ﺑﻌﺪ از ﺗﻌﺎرﻓﺎت ﻣﻌﻤﻮل‬ ‫درﺧﻮاﺳﺘﻪ اون ﭘﻮﺷﻪ ﻧﺎرﻧﺠﯽ رﻧﮓ و اﻟﺒﺘﻪ ﮐﻠﯿﺪ ﮐﻤﺪم ﺗﻮي دﻓﺘﺮ دﺑﯿﺮان رو ﮐﺮدم ...‬ ‫در ﮐﻤﺪ رو ﺑﺎز ﮐﺮدم و ﺑﺎ ﺧﺴﺘﮕﯽ ﮐﻮﻟﻪ ام رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم ﺗﺎ ﺗﻮي ﮐﻤﺪ ﺑﺬارم ﮐﻪ ﺑﺎ دﯾﺪن ﯾﻪ ﺑﺴﺘﻪ ﮐﻮﭼﮏ ﺳﻔﯿﺪ رﻧﮓ ﮐﻪ دورش‬ ‫روﺑﺎﻧﯽ داﺷﺖ ﭼﺸﻤﺎم ﮔﺮد ﺷﺪ ... ﺑﺴﺘﻪ رو ﺑﺮداﺷﺘﻢ روش ﮐﺎرت ﮐﻮﭼﮑﯽ ﺑﻮد ﺑﺎ ﯾﻪ دﺳﺖ ﺧﻂ ﺑﺴﯿﺎر زﯾﺒﺎ: ﺗﻘﺪﯾﻢ ﺑﻪ دﺧﺘﺮﮐﯽ ﮔﺬر‬ ‫ﮐﺮده از زﻣﺎن ... ﮐﻪ ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﻋﺎﺷﻖ ﺗﺨﺖ ﮔﭽﯽ دﺑﺴﺘﺎﻧﺶ اﺳﺖ ... ﺑﺎ ﺗﻤﺎم ﺳﺎدﮔﯽ اش ... راﻣﯿﻦ ...‬ ‫ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﺳﻪ ﺑﺎر اﺳﻢ ﺗﻪ دﺳﺖ ﻧﻮﺷﺘﻪ رو ﺧﻮﻧﺪم ﺗﺎ ﺑﺎور ﮐﻨﻢ ﭼﻪ ﺧﺒﺮه ... در ﺟﻌﺒﻪ رو ﺑﺎز ﮐﺮدم ... ﭼﺸﻤﺎم ﺗﺎ آﺧﺮﯾﻦ ﺣﺪ ﺑﺎز ﺷﺪ 21‬ ‫رﻧﮓ ﻣﺘﻨﻮع و زﯾﺒﺎ از ﮔﭻ ﻫﺎي اﺳﺘﻮاﻧﻪ اي ... ﻣﺜﻞ ﯾﻪ ﺑﺴﺘﻪ ﻣﺪاد رﻧﮕﯽ زﯾﺒﺎ در ﮐﻨﺎر ﻫﻢ ﭼﯿﺪه ﺷﺪه ﺑﻮد ... ﻧﻮك اﻧﮕﺸﺘﺎﻧﻢ رو ﺑﻪ‬ ‫اون اﺳﺘﻮاﻧﻪ ﻫﺎي ﭘﻮك ﮐﺸﯿﺪم و اون ﻟﺤﻈﻪ اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﭼﯿﺰي در ذﻫﻨﻢ ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﮐﻪ ﺟﻌﺒﻪ در دﺳﺘﻢ ﺑﻮد ... ﺗﮑﯿﻪ زدم ﺑﻪ ﮐﻤﺪﻫﺎي ﭘﺸﺖ ﺳﺮم و ﻟﺒﻢ رو ﺑﻪ دﻧﺪان ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﺑﺎ ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ ﻋﺠﯿﺐ‬ ‫و ﭘﺮ ﺿﺮب ﺗﻮي ذﻫﻨﻢ ﮐﻨﺎر ﺑﯿﺎم ... ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ ﮐﻪ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮدم ﺗﻤﺎﻣﺎ از ﺳﺮ ﭼﺮاﻫﺎﯾﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ در ذﻫﻨﻢ ﺑﺎ دﯾﺪن اﯾﻦ ﻣﺤﺒﺖ‬ ‫ﻧﺎﮔﻬﺎﻧﯽ ﻧﻘﺶ ﺑﺴﺘﻪ ﻧﻪ ﭼﯿﺰ دﯾﮕﻪ اي ...‬ ‫ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮاي اﯾﻦ ﺟﻌﺒﻪ زﯾﺒﺎ ... ﺑﺮاي اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﻫﺎي ﺳﺎده اﻣﺎ ﭘﯿﭽﯿﺪه دﻧﺒﺎل ﻣﻔﻬﻮم ﻣﯿﮕﺸﺘﻢ؟ ﯾﺎ دﻟﯿﻞ؟‬ ‫ﭘﻮﻓﯽ ﮐﺸﯿﺪم و ﻟﺒﻢ رو رﻫﺎ ﮐﺮدم ... اﺻﻼ ﻋﮑﺲ اﻟﻌﻤﻞ ﻣﻦ در ﻣﻘﺎﺑﻞ اﯾﻦ ﺣﺮﮐﺖ ﭼﻪ ﭼﯿﺰي ﺑﺎﯾﺪ ﻣﯽ ﺑﻮد ...‬ ‫ﺟﻌﺒﻪ رو ﺗﻮي ﮐﻤﺪ ﮔﺬاﺷﺘﻢ و ﺑﺮاي ﻣﺴﻠﻂ ﺷﺪن ﺑﻪ ﺧﻮدم ... ﮐﻤﯽ از آﺑﯽ ﮐﻪ ﺣﺎﻻ ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﮔﺮم ﺷﺪه ﺑﻮد رو ﯾﻪ ﻧﻔﺲ ﻧﻮﺷﯿﺪم و‬ ‫ﺑﻌﺪ ﺑﺎ ﻫﻤﻮن ﭘﻮﺷﻪ ﻧﺎرﻧﺠﯽ رﻧﮓ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﮐﻼس ﺟﺮﮐﺖ ﮐﺮدم ... ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﺑﻪ ﻣﻦ رﺣﻢ ﻧﻤﯿﮑﺮد ... دﯾﮕﻪ ﻫﯿﭻ ﻓﺎﯾﻠﯽ از اﯾﻦ ﻣﻐﺰه‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫ﻧﺼﻔﻪ ﻧﯿﻤﻪ ﻣﻦ ﺧﺎﻟﯽ ﻧﻤﻮﻧﺪه ﺑﻮد ﺗﺎ ﺑﺘﻮﻧﻢ ﮐﻤﯽ آراﻣﺶ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ... ﺟﺎﻻ ﯾﻪ ﺟﻌﺒﻪ ﮔﭻ ﻫﻢ ﺗﻮي ﮐﻤﺪم ﻟﺒﺨﻨﺪ ﮐﺠﮑﯽ ﺑﻬﻢ ﻣﯽ زد‬ ‫...‬ ‫ورودم ﺑﻪ ﮐﻼس ﻫﻤﺮاه ﺷﺪ ﺑﺎ ﺳﻼم ﺷﺎد ﺑﭽﻪ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﻫﺎم راﺑﻄﻪ ﺧﻮﺑﯽ ﺑﺮﻗﺮار ﮐﺮده ﺑﻮدن ... ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﻪ ﺧﻮدم ﻣﺴﻠﻂ ﺑﺸﻢ ﺑﻌﺪ‬ ‫از آن ﻫﺠﻮم ﺑﯽ اﻃﻼع ﭘﯿﺸﯿﻦ ﮔﭽﯽ ... وﻟﯽ ﻓﻘﻂ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ... ﭼﻮن ﺑﺎ دﯾﺪن ﺗﺨﺘﻪ ﮔﭽﯽ ﺳﺒﺰ رﻧﮓ ﮐﻼس ... ﭘﺎك و ﭘﺎﮐﯿﺰه اون‬ ‫ﻧﯿﻤﭽﻪ ﺗﺴﻠﻂ ﻫﻢ ﭘﺮﯾﺪ و ... ﺧﻼص ...‬ ‫از ﮐﻼﺳﯽ ﮐﻪ اون روز ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﻣﺮﺳﺪه اداره اش ﮐﺮده ﺑﻮد ... ﺑﻌﺪ از ﻧﻮد دﻗﯿﻘﻪ ﻧﺎﻗﺎﺑﻞ ﺗﻼش ذﻫﻨﯽ ﺑﺮاي ﭘﺎﺳﺦ دادن ﺑﻪ ﺳﺌﻮاﻟﯽ ﮐﻪ‬ ‫ذﻫﻨﻢ رو ﻣﯿﺨﻮرد ﺑﯿﺮون اوﻣﺪم ... ﯾﻪ ﺳﺌﻮال ﺑﺴﯿﺎر ﺳﺎده ... ﭼﺮا؟‬ ‫ﺑﺎﺳﺮ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻮم ﻣﯿﺮ ﺟﻌﻔﺮي ﮐﻪ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯽ ﮐﺮد ﺳﻼم ﮐﺮدم و ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﻗﺒﻞ از آﻣﺪن راﻣﯿﻦ از آﺗﻠﯿﻪ ... از آﻣﻮزﺷﮕﺎه ﺧﺎرج‬ ‫ﺑﺸﻢ ... ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺑﯽ ادﺑﯽ ﺑﻮد ... ﺑﺎر دﯾﮕﻪ ﭘﻮﻓﯽ ﮐﺸﯿﺪم و ﮐﻮﻟﻪ ام رو روي دوﺷﻢ اﻧﺪاﺧﺘﻢ و ﺑﻪ اﺳﺎﺗﯿﺪي ﮐﻪ از در وارد ﻣﯽ ﺷﺪن‬ ‫ﺑﺎ ﺳﺮ ﭼﯿﺰي ﺑﯿﻦ ﺳﻼم و ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮔﻔﺘﻢ و وارد راﻫﺮو ﺷﺪم ﮐﻪ ﺻﺪاش از اون ﺗﻪ ... از ﭼﺎر ﭼﻮب دﻓﺘﺮش ﻣﺠﺒﻮرم ﮐﺮد ﺑﻪ‬ ‫ﺑﺮﮔﺸﺘﻦ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﭘﺸﺖ و اﻟﺒﺘﻪ دﯾﺪن ﻣﺮدي ﮐﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪي ﭘﯿﺮوز ﺑﻪ ﻟﺐ داﺷﺖ و ﻣﻦ و ﯾﮏ ﻋﺎﻟﻤﻪ ﺧﺠﺎﻟﺖ و ﺧﯿﻠﯽ ﺣﺲ ﻫﺎي ﺑﯽ‬ ‫ﺳﺮ و ﺗﻪ دﯾﮕﻪ ...‬ ‫روي ﻣﺒﻞ روﺑﻪ روش ﻧﺸﺴﺘﻢ و ﭘﺸﺖ ﻣﯿﺰش ﻧﺸﺴﺖ و ﻧﮕﺎﻫﯽ اﺟﻤﺎﻟﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ اﻧﺪاﺧﺖ ... اﻣﺮوز ... دﯾﺮوز ... ﮐﻼ ﭼﻨﺪ روز ﺑﻮد ﮐﻪ‬ ‫ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﻋﺠﯿﺐ ﺑﻮد ...‬ ‫ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد ... ﻣﻨﺘﻈﺮ ﭼﯽ ﺑﻮد؟ ﺳﮑﻮﺗﻢ رو ﮐﻪ دﯾﺪ ﮔﻔﺖ: ﺧﻮب ﺧﺎﻧﻮم ﻫﻤﺮاز ﯾﻪ ﺳﻼم ﻧﮑﺮده ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﯽ ﺑﺮي؟‬ ‫ﺑﻪ اﺟﺒﺎر ﺳﺮم رو از ﻣﺎﻧﺘﻮي ﺳﻔﯿﺪ رﻧﮕﻢ ﮐﻪ دﮐﻤﻪ ﻫﺎش رو ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﺎز ﻣﯿﺬاﺷﺘﻢ ﮐﻨﺪم و ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎي ﺳﯿﺎه و ﺧﻨﺪاﻧﺶ ﻧﻈﺮي‬ ‫اﻧﺪاﺧﺘﻢ: ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم آﺗﻠﯿﻪ ﻫﺴﺘﯿﺪ و ﯾﮑﻢ ﻫﻢ ﻋﺠﻠﻪ دارم ... ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮم ﺗﺠﺮﯾﺶ ...‬ ‫ﮐﻤﯽ اﺧﻤﻬﺎش در ﻫﻢ رﻓﺖ: اﮔﺮ ﺑﺨﻮاﯾﺪ ﻣﻦ ﻣﯽ رﺳﻮﻧﻤﺘﻮن ...‬ ‫
- ﻧﻪ ...‬ ‫ﯾﮑﻢ ﻧﻪ اﯾﯽ ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻢ ﺳﻔﺖ ﺑﻮد ... ﺧﻮب ﺧﻮدش ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد اﮔﺮ ﻣﯿﺨﻮاﯾﺪ و ﻣﻦ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ... ﺑﺮاي ﻫﻀﻢ اون ﺟﻌﺒﻪ ﮔﭻ و ﺑﻌﺪ‬ ‫اون ﺗﺨﺘﻪ و اﯾﻦ ﻧﮕﺎه ﻣﺸﺘﺎق و ﺳﺌﻮاﻟﯽ ﮐﻪ در ذﻫﻨﻢ ﺑﻮد ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮي ﺑﺪون ﺣﻀﻮر راﻣﯿﻦ ﻧﻮﺟﻮاﻧﯽ ﻫﺎم و ﺧﻨﮑﯽ ﮐﻮﻟﺮ‬ ‫ﻣﺎﺷﯿﻨﺶ ﻧﯿﺎز داﺷﺘﻢ ...‬ ‫ﮐﻤﯽ ﺗﻮي ﺟﺎش ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﺷﺪ و ﻗﻠﻢ ﻓﻠﺰي روي ﻣﯿﺰش رو ﺑﻪ دﺳﺖ ﮔﺮﻓﺖ اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم اون ﻫﻢ ﻧﯿﺎز ﺑﻪ وﺳﯿﻠﻪ اي ﺑﺮاي ﺗﻤﺮﮐﺰ‬ ‫ﮐﺮدن ﭘﯿﺪا ﮐﺮده ﺑﺪون ﻧﮕﺎه ﮐﺮدن ﺑﻬﻢ: ﺑﺮاي ﭘﻨﺠﺸﻨﺒﻪ ﺷﺐ ﮐﻪ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺧﺎﺻﯽ ﻧﺪاري؟‬ ‫ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم اﯾﻦ ﺑﺎر ﻟﺤﻨﻢ ﮐﻤﯽ ﻧﺮم ﺗﺮ ﯾﺎ ﺑﻪ ﻗﻮل ﺳﯿﺎوش ﮔﺮد ﺗﺮ ﺑﺎﺷﻪ: ﺧﯿﺮ ... ﭼﻪ ﻃﻮر ﻣﮕﻪ؟‬ ‫اﯾﻦ ﻟﺤﻦ ﻧﺴﺒﺘﺎ ﮔﺮد و ﻗﻠﻨﺒﻪ ﻣﻦ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺳﺮش رو ﺑﺎﻻ ﺑﯿﺎره و دوﺑﺎره ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﻨﻪ: ﻣﺎﻣﺎن ﺑﺮا ي ﭘﻨﺠﺸﻨﺒﻪ ﺷﺐ ﺷﺎم دﻋﻮﺗﺖ ﮐﺮده‬ ‫... ﻧﺎزﻧﯿﻦ و رادﻣﻬﺮ ﻫﻢ ﻫﺴﺘﻦ ... ﻣﯽ ﺧﻮاد ﺑﺮات ﻏﺬاﻫﺎي ﻣﻮرد ﻋﻼﻗﻪ ات رو درﺳﺖ ﮐﻨﻪ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﺗﻮي ذﻫﻨﻢ اﯾﻦ ﺑﺎر ﯾﻪ زﻧﮓ ﺧﻄﺮ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺰرگ ﺑﻪ ﺻﺪا در اوﻣﺪ و اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﺑﻌﺪ از اون ﺣﻤﻠﻪ ﮔﭽﯽ ... ﺣﺎﻻ ﯾﻪ ﺟﻨﮓ ﺗﻦ ﺑﻪ‬ ‫ﺗﻦ ﺑﺎ ﻓﺮﺧﻨﺪه ﺧﺎﻧﻮم و ﻟﻮﺑﯿﺎ ﭘﻠﻮﻫﺎش راه اﻓﺘﺎده ... ﺑﺎﯾﺪ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﻣﯿﮑﺮدم ... اﻣﺎ ﺑﻪ ﭼﻪ ﻋﻨﻮان؟‬ ‫ﺑﺎ ﺧﻮدم درﮔﯿﺮ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺻﺪاش از ﻓﻀﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺗﻮش ﺑﻮدم ﺧﺎرﺟﻢ ﮐﺮد: اوﻣﺪن ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﮐﺴﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﯾﻪ ﻋﻤﺮي ﺑﺎﻫﺎﺷﻮن رﻓﺖ و آﻣﺪ‬ ‫داﺷﺘﯽ اﻧﻘﺪر ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﺧﻮاد؟‬ ‫ﺑﺎ ﻟﮕﺪ ﺑﻪ ﺳﻨﮓ زﯾﺮ ﭘﺎم زدم ... ﻗﻞ ﺧﻮرد و ﺑﺮ ﺧﻮرد ﮐﺮد ﺑﺎ دﯾﻮرا ﮔﻠﯽ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎغ ﻗﺪﯾﻤﯽ ﺑﺎﻗﯽ ﻣﺎﻧﺪه در ﮐﻮﭼﻪ ﺟﻨﺎب اﻧﺘﻈﺎم ...‬ ‫از دﺳﺖ ﺧﻮدم ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺑﻮد ... ﺗﻮ رودرﺑﺎﯾﺴﺘﯽ ﺑﯽ دﻟﯿﻠﯽ ﻗﺒﻮل ﮐﺮده ﺑﻮدم ﺷﺎم ﺑﺮم ﻣﻨﺰل ﭘﺮﺗﻮﻫﺎ ... ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ راﺣﺘﯽ؟‬ ‫ﺳﯿﺎ ﻣﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪ ﺗﯿﮑﻪ ﺑﺰرﮔﻢ ﮔﻮﺷﻢ ﺑﻮد ... اه ...‬ ‫ﺑﻪ در رﺳﯿﺪم ... زﻧﮓ زده ﺑﻮدم ... ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﺎﻧﻪ اﮐﺒﺮ ﺧﺎن ﻧﺒﻮد ... ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﺗﺎ ﻧﻪ ﺷﺐ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﻢ ﺧﻮﻧﺸﻮن ﺑﻤﻮﻧﻢ ...‬ ‫ﯾﮑﯽ ﺑﻪ زور ﻣﯿﺨﻮاد ﺑﺒﺮﺗﻢ ﺧﻮﻧﺸﻮن ... ﯾﮑﯽ راﻫﻢ ﻧﻤﯿﺪه ... ﯾﮑﯽ ﻫﻢ ﻣﺜﻞ ﺧﺴﺮوﺧﺎن ﻧﺼﻔﻪ ﻧﯿﻤﻪ راﻫﻢ ﻣﯿﺪه ...‬ ‫در ﺑﺎز ﺷﺪ ﻣﻮرد اﺳﺘﻘﺒﺎل دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﯽ ﺗﺮﯾﻦ ﻣﻮﺟﻮدات دﻧﯿﺎ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻢ ... دﺳﺘﻬﺎﺷﻮن رو دور ﮔﺮدﻧﻢ ﺣﻠﻘﻪ ﮐﺮده ﺑﻮدن و ﮐﻮﺷﺎ‬ ‫ﺻﻮرﺗﻢ رو ﻏﺮق ﺑﻮﺳﻪ ﮐﺮده ﺑﻮد ...‬ ‫ﺧﻨﺪه ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم از ﭘﺸﺖ ﺳﺮﺷﻮن اوﻣﺪ: وﻟﺶ ﮐﻨﯿﺪ ﺑﺬارﯾﺪ ﺑﯿﺎد ﺗﻮ ... روﺳﺮﯾﺶ از ﺳﺮش در اوﻣﺪ.‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻫﺮ دوﺷﻮن اﻧﺪاﺧﺘﻢ ﮐﻪ دراز ﮐﺸﯿﺪه ﺑﻮدن ﮐﻨﺎرم ... روي ﺗﺨﺖ ﻧﯿﻮﺷﺎ وﺳﻂ دراز ﮐﺸﯿﺪه ﺑﻮدم و روي ﺑﺎزوي ﺳﻤﺖ ﭼﭙﻢ‬ ‫ﺳﺮ ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺑﻮد و روي ﺑﺎزوي ﺳﻤﺖ راﺳﺖ ﮐﻮﺷﺎ ...‬ ‫ﺑﻌﺪ از ﯾﻪ ﺑﺎﻟﺶ ﺑﺎزي اﺳﺎﺳﯽ دور از ﭼﺸﻢ ﺳﻠﻄﺎن اﮐﺒﺮ ﺧﺎن ﺣﺎﻻ ﺧﺴﺘﻪ و ﻣﻮﻧﺪه روي ﺗﺨﺖ اﻓﺘﺎده ﺑﻮدﯾﻢ ...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ: ﻫﻤﺮاز ... اﻣﺸﺐ ﻫﻢ ﻗﺒﻞ از رﻓﺘﻨﺖ ﯾﻪ داﺳﺘﺎن ﺗﻌﺮﯾﻒ ﻣﯿﮑﻨﯽ؟‬ ‫دﺳﺘﯽ ﺑﯿﻦ ﻣﻮﻫﺎش ﮐﺸﯿﺪم: ﺧﻮدم ﻫﻢ دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاد اﻣﺎ ﮔﺎﻫﯽ اﺣﺴﺎس ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺑﺰرگ ﺷﺪﯾﺪ ...‬ ‫ﮐﻮﺷﺎ: ﺧﻮب داﺳﺘﺎﻧﻬﺎي ﺑﺰرﮔﻮﻧﻪ ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﻦ ...‬ ‫داﺳﺘﺎﻧﻬﺎي ﺑﺰرﮔﺎﻧﻪ ... داﺳﺘﺎن ﻣﮕﺮ ﺑﺰرگ ﻫﻢ ﻣﯽ ﺷﺪ؟ داﺳﺘﺎن ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﺮاي ﮐﻮدﮐﯽ ﺑﻮد ... ﯾﺎ ﺑﺮاي ﮐﻮدﮐﺎﻧﻪ ﻫﺎي ﺑﺎﻗﯽ ﻣﺎﻧﺪه در‬ ‫ﺗﻪ ذﻫﻦ ﺑﺰرگ ﺳﺎﻻن ... ﻫﻤﺎن داﺳﺘﺎﻧﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ آﺧﺮش ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﻣﯿﺸﺪن ... ﻫﻤﺎن داﺳﺘﺎﻧﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ زﻧﺪﮔﯽ دﺧﺘﺮك داﺳﺘﺎن‬ ‫در دﺳﺘﺎن ﯾﮏ ﺑﻮﺳﻪ ﮐﻮﭼﮏ از ﺷﺎﻫﺰاده ﺳﻮار ﺑﺮ اﺳﺐ ﺳﻔﯿﺪ داﺳﺘﺎن ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﻣﻦ داﺳﺘﺎن ﺑﺰرﮔﻮﻧﻪ ﺑﻠﺪ ﻧﯿﺴﺘﻢ ...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ ﻣﻮﻫﺎي رﯾﺨﺘﻪ ﺷﺪه روي ﺻﻮرﺗﻢ رو ﮐﻨﺎر زد: ﻫﻤﻮن رو ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﻦ ...‬ ‫
- ﻧﯿﻮﺷﺎ ﭼﯿﺰي ﺷﺪه ﮐﻪ ﻧﺎراﺣﺘﯽ؟‬ ‫ﮐﻮﺷﺎ: ﭘﺪر ﺟﻮن ﺑﺮاش ﻣﻌﻠﻢ ﭘﯿﺎﻧﻮ ﮔﺮﻓﺘﻪ ...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ: ا ... ﻓﻮﺿﻮل ﺧﺒﺮ ﭼﯿﻦ ...‬ ‫ﭼﺸﻢ ﻏﺮه اي ﺑﻬﺶ رﻓﺘﻢ: ﺑﺎ ﺑﺮادرت درﺳﺖ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻦ ...‬ ‫
- ﺧﻮب آﺧﻪ ... ﺧﻮدم ﻣﯿﮕﻔﺘﻢ دﯾﮕﻪ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﺑﻮﺳﻪ اي ﺑﻪ ﭘﯿﺸﺎﻧﯽ ﺑﻠﻨﺪش زدم ... ﻋﺠﯿﺐ اﻣﺮوز ﺑﻮي رﻫﺎ رو ﻣﯽ داد ... ﻋﺠﯿﺐ: ﺧﻮب ﮐﺠﺎش ﺑﺪه؟‬ ‫
- ﻣﻦ دوﺳﺖ ﻧﺪارم ﭘﯿﺎﻧﻮ ﺑﺰﻧﻢ ... ﻣﻦ دوﺳﺖ دارم ﮔﯿﺘﺎر ﺑﺰﻧﻢ ... دوﺳﺖ دارم ﻣﺜﻞ ﺗﻮ ﺑﺘﻮﻧﻢ ﻋﺮوﺳﮏ درﺳﺖ ﮐﻨﻢ ... ﮔﻔﺘﻢ ﺑﺬار ﺑﺮم‬ ‫ﮐﻼس ﻋﺮوﺳﮏ ﺳﺎزي ﻧﺬاﺷﺖ ...‬ ‫ﻫﻨﺮ ﻫﻢ در ان ﺧﺎﻧﻪ ﺷﺎﻣﻞ ﯾﻪ ﺟﺒﺮ اﺣﻤﻘﺎﻧﻪ ﺑﻮد ...‬ ‫ﺟﻮاﺑﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﺑﺪم ... ﻫﺮ ﭼﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم ﭼﻪ ﻃﻮر اﯾﻦ ﺧﻮن دوﯾﺪه ﺷﺪه ﺑﻪ ﻣﻐﺰم رو ﮐﻪ ﺑﺪ ﺟﻮر ﺗﺤﺮﯾﮑﻢ ﻣﯿﮑﺮد ﺗﺎ ﺑﺮم و ﺳﺮ آﻗﺎي‬ ‫اﻧﺘﻈﺎم داد ﺑﺰﻧﻢ رو ﮐﻨﺘﺮل ﮐﻨﻢ ...‬ ‫
- ﭘﯿﺎﻧﻮ ﺧﯿﻠﯽ ﻗﺸﻨﮕﻪ ...‬ ‫
- اﻣﺎ از ﺑﭽﻪ ﻫﺎي ﺷﻤﺎ ﮐﺴﯽ ﭘﯿﺎﻧﻮ ﻧﻤﯿﺰﻧﻪ ...‬ ‫ﺧﻨﺪﯾﺪم: ﻣﮕﻪ ﭼﻨﺪ ﺗﺎ از ﺑﭽﻪ ﻫﺎي ﻣﺎ رو دﯾﺪي؟ در ﺿﻤﻦ ﭼﯽ ﮐﺎر ﺑﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎي ﻣﺎ داري؟‬ ‫
- ﻣﻨﻢ ﻣﯿﺨﻮام ﻣﺜﻞ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﻢ ﻫﻤﺮاز ... ﻗﺼﻪ ﺑﮕﻢ ... ﺗﻮ ﯾﻪ ﻋﺎﻟﻤﻪ ﻗﺼﻪ ﺑﻠﺪي ... ﺗﻮ ﺑﻠﺪي ﻣﺎﻫﺎ رو ﺧﻮﺷﺤﺎل ﮐﻨﯽ ... ﺗﻮ ﺻﺪات ﻣﺜﻞ‬ ‫ﻣﺎﻣﺎﻧﻪ ...‬ ‫ﺑﻐﺾ ﮐﺮدم و ﺻﺪام ﻟﺮزﯾﺪ ... دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﮔﺮﯾﻪ ﮐﻨﻢ ... ﭼﺮﺧﯿﺪم ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ و ﻣﺤﮑﻢ ﺑﻐﻠﺶ ﮐﺮدم ... ﮐﻮﺷﺎ ﻫﻢ از ﭘﺸﺖ دور‬ ‫ﮐﻤﺮم رو ﮔﺮﻓﺖ: ﺷﻤﺎ ﻫﺎ ﻫﻢ ﺑﺮاي ﻣﻦ ﺑﻮي ﻣﺎدرﺗﻮن رو ﻣﯿﺪﯾﺪ ...‬ ‫ﻣﺎﻧﺘﻮم رو ﭘﻮﺷﯿﺪم ﺗﺎ ﻧﻪ ﻓﻘﻂ ﯾﻪ رﺑﻊ ﻣﻮﻧﺪه ﺑﻮد ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻫﺮﭼﻪ ﺳﺮﯾﻌﺘﺮ از اﯾﻦ ﻣﮑﺎن دور ﺑﺸﻢ ... اﻣﺮوز واﻗﻌﺎ ﺑﺪﺟﻮر اﺣﺴﺎﺳﺎﺗﻢ‬ ‫اﻧﮕﻮﻟﮏ ﺷﺪه ﺑﻮد ...‬ ‫ﮐﻮﺷﺎ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ اﺧﻢ آﻟﻮد ﺑﻮد: ﻣﺮد ﮐﻮﭼﮏ ﻣﻦ
قسمت چهارم
.. ﺗﻮ ﮐﻪ ﺧﻮب ﻣﯿﺪوﻧﯽ ... زودي ﺑﺮ ﻣﯿﮕﺮدم ...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ ﮔﻮﻧﻪ ام رو ﺑﻮﺳﯿﺪ: راﺳﺘﯽ ﯾﺎدﻣﻮن رﻓﺖ ﯾﻪ ﭼﯿﺰي ﺑﻬﺖ ﺑﮕﯿﻢ ... ﻋﻤﻮ داره ﻣﯿﺎد ... ﻣﺎﻣﺎن ﻓﺮﯾﺪه ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺧﺎﻃﺮ اﻧﻘﺪر‬ ‫ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻪ و ﭘﺪر ﺟﻮن ﻫﻢ رﻓﺘﻪ دﻧﺒﺎﻟﻪ ﯾﻪ ﺳﺮي ﺗﺪارﮐﺎت ...‬ ‫ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﺗﻮي ذﻫﻨﻢ ... ﺑﯿﻦ ﺧﺎﻃﺮات دﻧﺒﺎﻟﻪ ﯾﻪ ﻋﻤﻮ ﺑﮕﺮدم ... ﭼﯿﺰ زﯾﺎدي ﭘﯿﺪا ﻧﮑﺮدم ... ﺣﺘﯽ ﻋﮑﺴﺶ ﻫﻢ ﺗﻮي ﺳﺎﻟﻦ ﻧﺎﻫﺎر‬ ‫ﺧﻮري ﻧﺒﻮد ... ﺣﺘﻤﺎ دﯾﺪه ﺑﻮدم ... ﺗﻮ ﻣﺮاﺳﻢ ﻋﺮوﺳﯽ رﻫﺎ ﮐﻪ دﯾﮕﻪ ﺣﺘﻤﺎ دﯾﺪه ﺑﻮدم ... ﻫﺮ ﭼﻨﺪ اون ﻣﻮﻗﻊ ﻣﻦ 7 ﺳﺎل رو ﺑﻪ زور‬ ‫داﺷﺘﻢ ...‬ ‫ﺗﺼﻮر از اﯾﻦ ﻋﻤﻮ ... ﭼﯿﺰي ﺑﻮد ﺷﺒﯿﻪ ﭘﺪر ﺧﻮدش؟ ﺷﻮﻫﺮ رﻫﺎ؟ ﺗﺼﻮﯾﺮي ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... از اﯾﻦ ﻋﻤﻮ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﯾﻪ ﻫﺎﻟﻪ اي ﺑﻮد از‬ ‫ﺗﺒﺮﯾﮑﺎت ﻣﻨﺎﺳﺒﺘﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻣﯿﮕﻔﺖ ... ﻫﺪاﯾﺎي ﮔﺮون ﻗﯿﻤﺘﯽ ﮐﻪ ﻣﯿﻔﺮﺳﺘﺎد و ﻗﺮﺑﺎن ﺻﺪﻗﻪ ﻫﺎي ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ... وﮔﺮﻧﻪ در‬ ‫اﯾﻦ ﺑﯿﺸﺘﺮ از 51 ﺳﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﻓﺎﻣﯿﻞ ﺑﻮدﯾﻢ ﺑﺎ اﯾﻦ ﻫﺎ ﻣﻦ اﯾﻦ ﻋﻤﻮي ﭘﻨﻬﺎن رو ﻧﺪﯾﺪه ﺑﻮدم ...‬ ‫دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﻣﻮﻫﺎي ﻧﯿﻮﺷﺎ ﮐﺸﯿﺪم: ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﯽ ﮐﻪ داره ﻣﯿﺎد؟‬ ‫

- ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ... ﻣﺎﻣﺎن ﻓﺮﯾﺪه ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻪ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫اﯾﻦ ﺣﺮف ﻧﯿﻮﺷﺎ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل ﺻﺪاي اﯾﻦ ﻋﻤﻮ را ﺷﻨﯿﺪه ﺑﻮد و اﻟﺒﺘﻪ ﭘﺎرﺳﺎل در ﺳﻔﺮي دﯾﺪه ﺑﻮدﺗﺶ ... اﻧﺪك اﻣﯿﺪ ﻣﻦ رو ﺑﻪ اﯾﻦ‬ ‫ﮐﻪ ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺸﻪ ﺑﺎ اﯾﻦ ﻣﺮدي ﮐﻪ از ﭘﺪر ﻧﯿﻮﺷﺎ و ﮐﻮﺷﺎ دو
-ﺳﻪ ﺳﺎﻟﯽ ﻫﻢ ﮐﻮﭼﮏ ﺗﺮ ﺑﻮد ... ﺣﺮف زد ... داﺷﺖ ﮐﻢ ﮐﻢ ﺑﻪ ﻧﺎ اﻣﯿﺪي‬ ‫ﻣﺒﺪل ﻣﯿﮑﺮد.‬ ‫روي ﺻﻨﺪﻟﯽ ﭘﺸﺖ ﺻﺤﻨﻪ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدم و ﭘﺎﻫﺎم رو ﺗﮑﻮن ﻣﯿﺪادم ... ﺻﺪاش ﻣﯿﻮﻣﺪ ﮐﻪ داﺷﺖ ﺑﺎ ﺻﺪاي ﻧﻘﺶ ﻣﻘﺎﺑﻠﺶ ﺧﻮدش رو‬ ‫ﻫﻤﺎﻫﻨﮓ ﻣﯿﮑﺮد ... ﺧﻮدم ﻫﻢ ﺑﻪ اﻧﺪازه ﮐﺎﻓﯽ از اﯾﻦ ﺑﺎﺑﺖ ﻋﺼﺒﯽ ﺑﻮدم ... ﺣﺎﻻ اﯾﻦ ﺷﺎزده ﻫﻢ ﻧﻮر ﻋﻠﯽ ﻧﻮر ﮐﺮده ﺑﻮد ﻣﺎﺟﺮا رو ...‬ ‫ﺗﻮ ﺣﺎل ﺧﻮدم ﺑﻮدم ...‬ ‫
- ﺑﻪ ﺑﻪ ﻫﻤﺮاز ﺑﺎﻧﻮ ... ﭼﻪ ﻋﺠﺐ از اﯾﻦ ورا؟‬ ‫ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮم ﺑﻪ ﮐﯿﻮان ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﮐﻪ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﯾﻪ ﻋﺎﻟﻤﻪ ﺑﺮﮔﻪ دﺳﺘﺶ ﺑﻮد و داﺷﺖ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد ... ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم: ﺳﻼم‬ ‫... اوﻣﺪم ﺳﯿﺎ رو ﺑﺒﯿﻨﻢ ...‬ ‫ﻧﺸﺴﺖ روي ﺻﻨﺪﻟﯽ روﺑﻪ روم: ﺑﺎز ﻣﯿﻮﻧﺘﻮن ﺷﮑﺮ آب ﺷﺪه؟‬ ‫
- از ﮐﺠﺎ ﻓﻬﻤﯿﺪي؟‬ ‫ﺧﻨﺪﯾﺪ: ﻫﺮوﻗﺖ ﻟﺠﺶ رو درﺑﯿﺎري ﻣﯿﺎي اﯾﻦ ﺟﺎ رو در رو ...‬ ‫ﺧﻨﺪﯾﺪم: ﭘﺲ دﺳﺘﻢ ﭘﯿﺶ ﺗﻮ ﻫﻢ رو ﺷﺪه؟‬ ‫
- ﺑﻠﯽ ﺑﻠﯽ ...‬ ‫ﺗﮑﯿﻪ داد و ﮐﻤﯽ ﺷﻘﯿﻘﻪ ﻫﺎش رو ﻣﺎﻟﯿﺪ: دﯾﻮوﻧﻪ ﺷﺪم ... اﺟﺮاي اﻣﺸﺐ ﻫﻤﺶ ﻣﺪﻋﻮﯾﻨﻦ ... ﻫﻤﻪ اﺳﺘﺮس دارن ... راﺳﺘﯽ ﺗﻮ ﭼﻪ ﻣﯽ‬ ‫ﮐﻨﯽ؟ ﺷﻤﺎ ﺑﺮﯾﺪ اﺟﺮا ﻫﻤﻪ ﻣﺎ ﺑﺎﯾﺪ درﻣﻮن رو ﺗﺨﺘﻪ ﮐﻨﯿﻢ ...‬ ‫
- ﺟﻤﻊ ﮐﻦ ﺧﻮدﺗﻮ ... اﯾﻦ ﻓﺼﻞ ﻫﻤﻪ از ﺷﻤﺎ ﺣﺮف ﻣﯿﺰدن ...‬ ‫
- ﻫﻤﻪ از ﺳﯿﺎوش ﺣﺮف ﻣﯿﺰدن ... ﮐﺎرش ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮب ﺑﻮده ... دﮐﻮر رو ﻫﻢ دﺳﺘﯽ ﺗﻮش ﺑﺮدﯾﻢ ...‬ ‫ﮐﻤﯽ ﺧﻮدم رو ﺟﻤﻊ و ﺟﻮر ﮐﺮدم: ﮐﺎر دﺧﺘﺮ ﻋﻤﻮﺗﻪ؟‬ ‫
- آره ﻫﺮ روز ﻣﯿﺎد اﯾﻦ ﺟﺎ ...‬ ‫ﺗﻮ دﻟﻢ ﮔﻔﺘﻢ ... ﻃﻔﻠﮑﯽ ﺳﯿﺎ ...‬ ‫ﺻﺪاﻫﺎي ﺻﺤﻨﻪ ﻗﻄﻊ ﺷﺪ ... ﮐﯿﻮان از ﺟﺎش ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ: ﻣﻦ ﺑﺮم ﮐﻪ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﺑﮑﻮﺑﯿﺪ ﺗﻮ ﺳﺮ و ﮐﻠﻪ ﻫﻢ ... ﻓﻌﻼ ﻋﺰت زﯾﺎد ...‬ ‫ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم از ﺟﺎم: ﮐﯿﻮان ... ﺗﻮ اﯾﻦ ﻫﻔﺘﻪ دﺧﺘﺮ ﻋﻤﻮت رو ﻫﻢ ﯾﻪ ﺷﺐ ﺑﺮدار ﺑﯿﺎ ﺧﻮﻧﻪ ﻣﺎ ﻣﯿﺨﻮام ﺑﺎﻫﺎش آﺷﻨﺎ ﺑﺸﻢ ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زد و دوﺗﺎ اﻧﮕﺸﺘﺎش رو ﮔﺬاﺷﺖ روي ﭼﺸﻤﺶ و رﻓﺖ ...‬ ‫ﭘﺮده ﻣﺨﻤﻞ ﮐﻨﺎر رﻓﺖ و ﺳﯿﺎ اوﻣﺪ ﺗﻮ ... از ﻗﯿﺎﻓﻪ اش ﺧﺴﺘﮕﯽ ﻣﯽ ﺑﺎرﯾﺪ ... ﻣﻦ رو دﯾﺪ ﺑﺎ ﭼﻬﺮه ﻣﺼﻨﻮﻋﯽ و ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻨﺪه داري‬ ‫روش رو ازم ﺑﺮ ﮔﺮدوﻧﺪ ...‬ ‫رﻓﺘﻢ ﺳﻤﺘﺶ: اﻻن ﻣﺜﻼ ﺗﻮ ﻗﻬﺮي ...‬ ‫
- ﺑﻠﻪ ﻗﻬﺮم ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫ﺧﻨﺪه ام ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد: ﻟﻮس ﻧﺸﻮ ﻣﺮد ﮔﻨﺪه ... ﺗﻮ ﮐﻪ ﻣﯿﮕﻔﺘﯽ ﻣﻦ رو اﻧﻘﺪر آدم ﺣﺴﺎب ﻧﻤﯿﮑﻨﯽ ﮐﻪ ازم ﻧﺎراﺣﺖ ﺑﺸﯽ ...‬ ‫
- ﺑﺒﯿﻨﺎ ﯾﻪ ﺑﺎرم ﮐﻪ آدم ﺣﺴﺎﺑﺖ ﮐﺮدم ﺧﻮدت ﻧﻤﯽ ﺧﻮاي ...‬ ‫ﯾﻪ دوﻧﻪ ﻣﺤﮑﻢ ﺑﻪ ﺑﺎزوش زدم: ﺑﯽ ﭼﺎره ﻫﻔﺘﻪ دﯾﮕﻪ ﯾﻪ ﻣﻬﻤﻮن ﺗﻮپ دﻋﻮت ﮐﺮدم ... ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎ ﻣﻦ راﺑﻄﻪ ات رو ﺧﻮب ﮐﻨﯽ ...‬ ‫ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎي ﮔﺮد ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد و ﺻﺪاش رو آورد ﭘﺎﯾﯿﻦ: ﺷﻮﺧﯽ ﻣﯿﮑﻨﯽ؟ ﻧﻪ؟ اﯾﻦ ﮐﺎر رو ﻧﮑﺮدي ...‬ ‫
- ﭼﺮا ﮐﺮدم ...‬ ‫ﺑﺮﮔﻪ اي ﮐﻪ ﺗﻮي دﺳﺘﺶ ﺑﻮد رو ... روي ﻣﯿﺰ ﮔﺬاﺷﺖ و دﺳﺘﺶ رو ﮔﺬاﺷﺖ روي ﭼﺸﻤﺎش ...‬ ‫ﮐﻤﯽ ﺑﻬﺶ ﻧﺰدﯾﮏ ﺗﺮ ﺷﺪم و دﺳﺘﻢ رو روي ﺳﺮ ﺷﺎﻧﻪ اش ﮔﺬاﺷﺘﻢ: ﺳﯿﺎ ... ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ... ﻧﺎراﺣﺖ ﺷﺪي؟‬ ‫ﺑﺎ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﮐﻪ واﻗﻌﺎ دﻟﻢ رو ﺳﻮزوﻧﺪ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد: ﻧﻪ ﮔﻞ ﻣﻦ ... اﯾﻦ ﭼﻪ ﺣﺮﻓﯿﻪ ... ﻣﯽ دوﻧﻢ ﻣﯿﺨﻮاي ﮐﻤﮑﻢ ﮐﻨﯽ ... اﻣﺎ وﻗﻌﺎ اﯾﻦ ﮐﺎر‬ ‫ﻧﺸﺪﻧﯿﻪ.‬ ‫
- ﺳﯿﺎ ﺑﻪ ﺧﻮدﺗﻮن ﻓﺮﺻﺖ ﺑﺪه ﺣﻖ ﻧﺪاري ﺑﻪ ﺟﺎي اون ﻫﻢ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﺑﮕﯿﺮي ...‬ ‫دﺳﺖ ﻣﺤﮑﻤﯽ ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﺶ ﮐﺸﯿﺪ و دوﺑﺎره ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد: ﺑﺤﺚ رو ﻋﻮض ﻧﮑﻦ ... ﺗﻮ ﺑﻪ اﺟﺎزه ﮐﯽ اﻣﺸﺐ راﺳﺖ راﺳﺖ ﻣﯿﺨﻮاي‬ ‫ﺑﺮي ﺧﻮﻧﻪ اون ﺳﺎﻟﻮادر داﻟﯽ زﻣﺎن ...‬ ‫ﺑﻠﻨﺪ ﺧﻨﺪﯾﺪم: اﺻﻼ ﻫﻢ ﺑﻪ داﻟﯽ ﮐﻮﭼﮑﺘﺮﯾﻦ ﺷﺒﺎﻫﺘﯽ ﻧﺪاره ...‬ ‫
- ادﻋﺎش رو ﮐﻪ داره ...‬ ‫
- ﭼﯽ ﮐﺎر ﮐﻨﻢ ﺗﻮ ﻣﻌﺬورات ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻢ ...‬ ‫
- ﻫﻤﺮاز ﻧﮕﻮ ﮐﻪ ﻣﻨﻈﻮرش رو ﻧﻔﻬﻤﯿﺪي ...‬ ‫
- ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ ﮐﻪ ﻣﻨﻈﻮري ﻧﺪاره!‬ ‫ﺧﻢ ﺷﺪ و ﭼﺸﻤﺶ رو دوﺧﺖ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎي ﻣﻦ ﮐﻪ ﺳﺮم رو ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮدم و ﺑﻪ ﻧﻮك ﮐﻔﺸﺎم ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮدم: ﺧﻮب ﭼﯿﻪ ﭼﺮا اون‬ ‫ﺟﻮري ﻧﮕﺎم ﻣﯽ ﮐﻨﯽ؟‬ ‫
- ﻣﯽ ﺧﻮام ﺑﺪوﻧﻢ ﻋﻘﻠﺖ رو ﮐﺠﺎ ﮔﺬاﺷﺘﯽ ﮐﻪ ﭼﻨﺪ وﻗﺘﻪ ﻫﻤﺮاﻫﺖ ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫
- ﺳﯿﺎ ... ﻣﻨﻈﻮر ﻫﻢ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ... ﻣﻦ ﻧﮕﯿﺮم اون ﻣﻨﻈﻮر رو ... ﭼﻪ ﻓﺎﯾﺪه اي ﺑﺮاش داره ...‬ ‫
- ﺑﺒﯿﻦ اﯾﻦ آدم ﻫﯿﭻ اﯾﺮادي ﻧﺪاره ... ﺟﺰ ﻏﺮورش و از ﺧﻮد ﻣﺘﺸﮑﺮﯾﺶ ... اﮔﻪ ﻣﯿﮕﻢ ﺑﻪ درد ﺗﻮ ﻧﻤﯿﺨﻮره ﺑﺮاي اﯾﻦ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﭽﻪ‬ ‫ﺑﺪﯾﻪ. دﻗﺖ ﮐﻦ ... ﺑﭽﻪ ﺧﻮﺑﯿﻪ ... ﺗﻮ ﺑﻪ آدﻣﯽ اﺣﺘﯿﺎج داري ﮐﻪ ﺗﻮاﻧﺎﯾﯽ اﯾﻦ ﮐﻪ ﯾﻪ ﺗﻨﻪ ﻫﻤﻪ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﻫﺎت رو ﺟﺒﺮان ﮐﻨﻪ رو داﺷﺘﻪ‬ ‫ﺑﺎﺷﻪ ... راﻣﯿﻦ ﺣﺘﯽ ﺷﻮﻫﺮ ﻫﻢ ﻧﻤﯽ ﺷﻪ اﻣﺎ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﻢ ﻗﺴﻢ ﺑﺨﻮرم دوﺳﺖ ﭘﺴﺮ ﺑﯽ ﻧﻈﯿﺮي ﻣﯿﺸﻪ ...‬ ‫
- ﻣﻦ دﻧﺒﺎﻟﻪ ﺷﻮﻫﺮ ﻧﯿﺴﺘﻢ ... دﻧﺒﺎﻟﻪ دوﺳﺖ ﭘﺴﺮ ﻫﻢ ﻧﯿﺴﺘﻢ ... ﻣﻦ دﻧﺒﺎﻟﻪ زﻧﺪﮔﯿﻤﻢ ﺗﺎ زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﯾﻪ ﻋﺸﻘﯽ در ﺧﻮﻧﻢ رو ﺑﺰﻧﻪ ...‬ ‫
- ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل اﻣﺸﺐ رﻓﺘﻨﺖ ... ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯽ ﺷﻪ راه رو ﺑﺮاش ﺑﺎز ﮐﻨﯽ ...‬ ‫
- ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﺳﯿﺎ ... ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل ﻗﻮل دادم ...‬ ‫
- ﺷﻨﯿﺪم ﺧﺎن ﻋﻤﻮي ﺑﭽﻪ ﻫﺎ داره ﻣﯿﺎد ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫
- آره ... ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺑﻬﻢ ﮔﻔﺖ ... ﺗﻮ ﯾﺎدﺗﻪ اﯾﻦ ﺧﺎن ﻋﻤﻮ رو؟‬ ‫
- ﻧﻪ ﺑﺎﺑﺎ ... ﺗﻮ ﻋﺮوﺳﯽ رﻫﺎ ﻣﺎ ﻓﻘﻂ 6
-7 ﺳﺎﻟﻤﻮن ﺑﻮد ﭼﻪ ﻃﻮر ﯾﺎدﻣﻮن ﺑﯿﺎد ... وﻟﯽ ﻣﯿﺪوﻧﻢ از ﺣﺎﻣﺪ ﮐﻮﭼﮑﺘﺮ‬ ‫ﺑﻮد ...‬ ‫ﻣﻮﻫﺎم رو ﮐﻪ از ﺷﺎﻟﻢ زده ﺑﻮد ﺑﯿﺮون ﺗﻮ دﺳﺘﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ: آره ﺑﺎﯾﺪ ﺣﺪودا 43
-53ﺳﺎﻟﻪ ﺑﺎﺷﻪ اﻻن ...‬ ‫
- ﭼﯽ ﮐﺎر ﺑﻪ ﺳﻨﺶ داري؟‬ ‫
- ﻣﯽ ﺧﻮام ﺑﺪوﻧﻢ ﻣﯿﺸﻪ ﺑﺎﻫﺎش ﺳﺮ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﮐﻨﺎر اوﻣﺪ ... ﺑﺎ اﮐﺒﺮ ﺧﺎن ﮐﻪ رﻓﺘﻪ رﻓﺘﻪ راﺑﻄﻢ داره ﺑﺪﺗﺮ ﻣﯿﺸﻪ ﮐﻪ ﺑﻬﺘﺮ ﻧﻤﯿﺸﻪ ...‬ ‫
- ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺸﻪ ... ﯾﻌﻨﯽ اﻣﯿﺪوارم ﮐﻪ ﺑﺸﻪ ... راﺳﺘﯽ اﻣﺸﺐ دﻧﺒﺎﻟﺖ ﮐﻪ ﻧﻤﯿﺎد ...‬ ‫
- ﻧﻪ ﺑﺎﺑﺎ ... ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻢ ﺧﻮدم ﻣﯿﺮم ...‬ ‫
- ﺑﯿﺎم ﺑﺒﺮﻣﺖ؟‬ ‫
- ﻧﻪ ﺑﺎﺑﺎ ... ﺧﻮدم ﺑﺎ آژاﻧﺲ ﻣﯽ رم و ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﺑﺮ ﻣﯿﮕﺮدم ...‬ ‫
- ﭘﻮﻟﺪار ﺷﺪي ...‬ ‫
- ﻧﻪ ﺑﺎﺑﺎ ... ﭘﯿﺶ ﭘﺮداﺧﺖ اون اﻧﯿﻤﯿﺸﻦ اﺳﺖ ﯾﻪ ﻣﯿﺰاﻧﯽ ﻫﻢ از آﻣﻮزﺷﮕﺎه راﻣﯿﻦ ﺑﻪ ﺣﺴﺎﺑﻢ رﯾﺨﺘﻦ ...‬ ‫
- ﺧﻮﺑﻪ ...‬ ‫
- آﺷﺘﯽ ﺷﺪﯾﻢ دﯾﮕﻪ ... ﻣﻦ ﺑﺮم؟‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺑﻬﻢ زد: ﺑﺮ وﺑﻬﺖ ﺧﻮش ﺑﮕﺬره ... وﻟﯽ دﯾﮕﻪ از اﯾﻦ ﮐﺎرا ﻧﮑﻦ ... ﻫﻤﺮاز ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺧﻮدت ﻣﯿﮕﻢ ... ﺗﻮ ...‬ ‫
- ﻣﯽ دوﻧﻢ ﺑﯿﺶ از اوﻧﭽﻪ ﺑﺎﯾﺪ آﺳﯿﺐ ﭘﺬﯾﺮم ...‬ ‫ﭼﺮﺧﯿﺪم ﺑﻪ ﺳﻤﺖ در ﮐﻪ ﺻﺪاش رو از ﭘﺸﺖ ﺳﺮم ﺷﻨﯿﺪم: ﻣﻤﻮش ... ﻣﺮاﻗﺐ ﺧﻮدت ﺑﺎش ...‬ ‫ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ ﮐﻪ دﺳﺖ ﺑﻪ ﺟﯿﺐ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد ... ﯾﻌﻨﯽ آوﯾﺴﺎ ﻻﯾﻖ داﺷﺘﻦ اﯾﻦ درﯾﺎي ﻣﺤﺒﺖ ﺑﻮد؟‬ ‫
- ﺣﻮاﺳﻢ ﻫﺴﺖ ﺳﯿﺎ ... ﻣﻦ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺣﻮاﺳﻢ ﺑﻪ ﺧﻮدم ﻫﺴﺖ.‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﯽ اﺟﻤﺎﻟﯽ ﺑﻪ ﺧﻮدم ﺗﻮي آﯾﻨﻪ اﻧﺪاﺧﺘﻢ ... ﺑﻪ ﻣﻮﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ روي ﺳﺮﺷﺎﻧﻪ ام ﺑﺎﻓﺘﻪ اﻓﺘﺎده ﺑﻮد ... ﺑﻠﻮز ﻣﺸﮑﯽ رﻧﮓ ﺳﺎده و آﺳﺘﯽ‬ ‫ﺳﻪ رﺑﻊ داﻣﻦ ﺳﺒﺰ رﻧﮓ ﻓﻮن ﺗﺎ ﺑﺎﻻي زاﻧﻮ ﮐﻪ ﭼﺎر ﺧﻮﻧﻪ ﻫﺎي ﺑﺴﯿﺎر رﯾﺰ ﻣﺸﮑﯽ داﺷﺖ ... ﺳﺎﭘﻮرت ﻣﺸﮑﯽ و ﮐﻔﺸﻬﺎي ﻋﺮوﺳﮑﯽ‬ ‫ﻣﺸﮑﯽ ... ﮔﻮﺷﻮراه ﻫﺎم دو ﺗﺎ اﻧﺎر ﻗﺮﻣﺰ رﻧﮓ ﺑﻮد آوﯾﺰون ... ﺧﻮدم ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮدﻣﺸﻮن ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺷﺒﯿﻪ اﻧﺎر واﻗﻌﯽ ﺑﻮدن ...‬ ‫ﯾﺎدم اﻓﺘﺎد ﺟﺎﯾﯽ ﺧﻮﻧﺪه ﺑﻮدم ... زﻧﺪﮔﯽ زﻧﯿﺴﺖ ﻧﺸﺴﺘﻪ در ﮐﻨﺎر ﭘﻨﺠﺮه ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ... در اﻧﺘﻈﺎر ﺷﻮﻫﺮش ... ﺑﺎ ﮔﻮﺷﻮاره ﻫﺎﯾﯽ آوﯾﺰان‬ ‫...‬ ‫ﺳﺮم رو ﺗﮑﻮن دادم ﺗﺎ ﮔﻮﺷﻮاره ﻫﺎ رو ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻟﻤﺲ ﮐﻨﻢ ... از ﮐﻮدﮐﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺣﯿﺎط ﺧﻮﻧﻪ ﻣﺎدر ﺑﺰرگ ﮔﯿﻼس ﻣﯿﭽﯿﺪﯾﻢ و ﭘﺸﺖ‬ ‫ﮔﻮش ﻫﺎﻣﻮن ﻣﯿﺬاﺷﺘﯿﻢ ... ﻋﺎﺷﻖ اﯾﻦ ﺑﺮﺧﻮرد ﮔﻮﺷﻮاره ﺑﺎ ﮔﺮدﻧﻢ ﺑﻮدم ... آراﯾﺶ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻼﯾﻤﻢ رو ﺑﺎ ﯾﻪ رژ ﺳﺎده ﺗﮑﻤﯿﻞ ﮐﺮدم و‬ ‫ﻫﺪﯾﻪ ﮐﻮﭼﮑﯽ ﮐﻪ ﺗﻬﯿﻪ ﮐﺮده ﺑﻮدم رو ﺑﻪ دﺳﺖ ﮔﺮﻓﺘﻢ ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫ﺣﺶ ﻏﺮﯾﺒﯽ داﺷﺘﻢ ... آﺧﺮﯾﻦ ﺑﺎري ﮐﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﻓﺮﺧﻨﺪه ﺧﺎﻧﻮم رﻓﺘﻢ ... ﺑﯿﻤﺎري ﻣﺎدرم ﺗﺎزه ﺗﺸﺨﯿﺺ داده ﺷﺪه ﺑﻮد ... اون روزﻫﺎ ﺗﻮ‬ ‫ﺧﻮﻧﻪ ﻗﺪﯾﻤﯽ آﺟﺮي ﺗﻪ ﮐﻮﭼﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯿﮑﺮدن ... ﻃﺒﻘﻪ اول ﻧﺎزﻧﯿﻦ و ﺧﺎﻧﻮاده ش و ﻃﺒﻘﻪ ﺑﺎﻻ راﻣﯿﻦ ﺑﺎ ﭘﺪر ... ﻣﺎدرش ...‬ ‫ﺧﻮﻧﺸﻮن زﯾﺒﺎ ﺑﻮد ... ﺑﺎ ﭘﻨﺠﺮه ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﭼﺎر ﭼﻮﺑﺸﻮن آﺑﯽ رﻧﮓ ﺑﻮد ... رﻧﮓ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﻣﻦ ...‬ ‫آﻫﯽ ﮐﺸﯿﺪم ... از آن روز ﺑﻮد ﮐﻪ ﺻﺪاي ﺧﻨﺪه از ﺧﻮﻧﻪ ﻣﺎ رﺧﺖ ﺑﺴﺖ ... درﺳﺖ از ﻫﻤﻮن روزي ﮐﻪ ﻣﺎدرم ﺑﺎ اﺷﮏ ﭘﺸﺖ ﻣﯿﺰ‬ ‫آﺷﭙﺰ ﺧﻮﻧﻪ ﻓﺮﺧﻨﺪه ﺧﺎﻧﻮم ... در ﺣﺎل ﺧﺮد ﮐﺮدن ﮔﻞ ﮐﻠﻢ ﻫﺎ ﺑﺮاي ﺷﻮر ﻫﺮ ﺳﺎﻟﻪ ﺑﺮاي ﻓﺮﺧﻨﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﺗﺸﺨﯿﺺ دﮐﺘﺮ رو ﺗﻮﺿﯿﺢ‬ ‫داد و ﭼﻪ زود ﮔﺬﺷﺖ ... ﭼﻪ ﻗﺪر زود ...‬ ‫زﻧﮓ در آﭘﺎرﺗﻤﺎﻧﺸﻮن رو زدم ... ﺳﺮ راﺳﺖ ﺑﻮد ... واﺣﺪ 01 ﻃﺒﻘﻪ ﭘﻨﺠﻢ ... ﺳﻼم ﺷﺎد ﻧﺎزﻧﯿﻦ ﭘﺸﺖ آﯾﻔﻮن ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺑﻪ ﻟﺒﻢ آورد ...‬ ‫از آﺳﺎﻧﺴﻮر ﮐﻪ ﭘﯿﺎده ﺷﺪم ... ﻣﺘﻮﺟﻪ در ﻧﯿﻤﻪ ﺑﺎز آﭘﺎرﺗﻤﺎن ﺳﻤﺖ ﭼﭗ ﺷﺪم ... دري ﮐﻪ ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ ﺧﻮدش ﺑﻮي ﭼﺎي و زﻋﻔﺮان آورده‬ ‫ﺑﻮد و ﺻﺪاي ﺧﻨﺪه ﻫﺎي ﺑﻠﻨﺪي ﮐﻪ ﻣﻄﻤﺌﻨﺎ ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ راﻣﯿﻦ ﻣﯿﺸﺪ ... ﮐﻔﺸﻬﺎم رو در آوردم و در ﺑﺎز ﺷﺪ ... ﻓﺮﺧﻨﺪه ﺟﻮن ﺑﻮد ...‬ ‫ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﻮد ﮔﺬر اﯾﻦ ﺳﺎﻟﻬﺎ اﯾﻦ زن ﻧﺴﺒﺘﺎ ﭼﺎق ﺑﺎ ﺻﻮرت ﮔﺮد و ﻗﺪ ﮐﻮﺗﺎه رو ﺗﻐﯿﯿﺮي ﻧﺪاده ﺑﻮد ﻫﯿﭻ ﺗﻐﯿﯿﺮي ﺣﺘﯽ در ﻣﻮﻫﺎي‬ ‫ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣﺼﺮي ﮐﻮﺗﺎه ﺷﺪه و ﺑﻠﻮﻧﺪش ﻫﻢ اﯾﺠﺎد ﻧﮑﺮده ﺑﻮد ... ﺑﺎ دﯾﺪﻧﻢ ﭼﻨﺪ ﺛﺎﻧﯿﻪ اي ﻣﺒﻬﻮت ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد ...‬ ‫ﻧﺎزﻧﯿﻦ در ﮐﻨﺎر ﻓﺮﺧﻨﺪه ﺟﻮن اﯾﺴﺘﺎه ﺑﻮد: دﯾﺪﯾﺪ ﮔﻔﺘﻢ زن داﯾﯽ اﺻﻼ اﻣﮑﺎن ﻧﺪاره ﺑﺸﻨﺎﺳﯿﺪش ...‬ ‫ﻓﺮﺧﻨﺪه ﺟﻮن ﮐﻪ ﮐﻤﯽ ﺑﻪ ﺧﻮدش ﻣﺴﻠﻂ ﺷﺪه ﺑﻮد ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎي ﮐﻤﯽ ﺧﯿﺲ ... ﻣﺤﮑﻢ ﺑﻐﻠﻢ ﮐﺮد و ﻣﻦ از ﭘﺸﺖ ﺷﻮﻧﻪ اش راﻣﯿﻦ رو‬ ‫دﯾﺪم در ﮐﻨﺎر ﭘﺪرش ... آﻗﺎي ﭘﺮﺗﻮ ﮐﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ زﻧﺎن ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد ...‬ ‫آﻗﺎي ﭘﺮﺗﻮ: ﺧﺎﻧﻮم ﯾﮑﻢ ﺑﺬار ﻧﻔﺲ ﺑﮑﺸﻪ ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم و ﮐﻤﯽ ﺧﻮدم رو از آﻏﻮﺷﯽ ﮐﻪ ﮐﻤﯽ زﯾﺎدي ﻓﺸﺎرم داده ﺑﻮد ﺑﯿﺮون ﮐﺸﯿﺪم ... و ﮔﻮﻧﻪ ﻓﺮﺧﻨﺪه ﺧﺎﻧﻮم رو ﺑﻮﺳﯿﺪم:‬ ‫ﺳﻼم ﻓﺮﺧﻨﺪه ﺟﻮن ...‬ ‫
- ﺳﻼم دﺧﺘﺮﮐﻢ ... ﻣﺎﺷﺎﻻ ... ﻫﺰار ﻣﺎﺷﺎﻻ ... ﭼﻪ ﻗﺪر ﻋﻮض ﺷﺪي ... ﭼﻪ ﻗﺪر ﺧﻮﺷﮕﻞ ﺷﺪي ... ﻧﺎزﻧﯿﻦ و راﻣﯿﻦ از وﻗﺘﯽ دﯾﺪﻧﺖ‬ ‫دارن ﯾﻪ رﯾﺰ ﻣﯿﮕﻨﺎ ... اﻧﻘﺪرش رو اﺻﻼ ﺑﺎور ﻧﻤﯿﮑﺮدم ... ﭼﻪ ﻗﺪر ﻣﻠﻮس ﺷﺪي ...‬ ‫ﻧﮕﺎه ﻣﺸﺘﺎق ﻣﺮدان ﺧﺎﻧﻮاده ﭘﺮﺗﻮ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ... ﺳﺮم رو ﺑﻨﺪازم ﭘﺎﯾﯿﻦ ... واﻗﻌﺎ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﮐﺸﯿﺪم: ﺷﻤﺎ ﻟﻄﻒ دارﯾﺪ ...‬ ‫آﻗﺎي ﭘﺮﺗﻮ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ اوﻣﺪ و دﺳﺘﺶ رو دراز ﮐﺮد: ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻧﻮﺑﺖ ﺑﻪ ﻣﺎﻫﻢ رﺳﯿﺪ ... ﭼﻪ ﻃﻮري دﺧﺘﺮم ... ﭼﻪ ﻗﺪر ﺷﺒﯿﻪ ﻣﺎدر ﺧﺪا‬ ‫ﺑﯿﺎﻣﺮزت ﺷﺪي ...‬ ‫ﻧﺎزﻧﯿﻦ: ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺷﺒﯿﻪ رﻫﺎ ﺧﺪا ﺑﯿﺎﻣﺮزه ...‬ ‫و ﻣﻦ در ﮐﻨﺎر اون ﺟﻤﻠﻪ ﻫﺎي ﺑﯽ ﻣﻨﻈﻮر آﻫﯽ ﮐﺸﯿﺪم از ﺳﺮ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ... ﻫﺮ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﻧﺰدﯾﮑﯽ ﺑﺎ ﻣﻦ داﺷﺖ ﺧﺪا ﺑﯿﺎﻣﺮز ﺷﺪه‬ ‫ﺑﻮد ... ﮐﻠﻤﻪ اي ﮐﻪ از دﻫﺎن دﯾﮕﺮان اﻧﻘﺪر راﺣﺖ در ﻣﯿﻮﻣﺪ و ﺑﺮاي ﻣﻦ ... ﻧﺸﺎﻧﻪ ﺗﻤﺎم ﺳﻮز دﻟﻢ ﺑﻮد ...‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺳﺮ ﺳﺮي ﺑﻪ آﭘﺎرﺗﻤﺎﻧﺸﻮن اﻧﺪاﺧﺘﻢ ... آﭘﺎرﺗﻤﺎن ﺳﻪ ﺧﻮاﺑﻪ و ﻧﺴﺒﺘﺎ ﻧﻮﺳﺎزي ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺷﮕﻞ و دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﯽ ﻣﺒﻠﻪ ﺷﺪه‬ ‫ﺑﻮد ... ﺑﺎ وﺳﺎﯾﻠﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﮕﯽ ﻫﻤﺎﻫﻨﮕﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﺎﺻﯽ داﺷﺘﻦ ... دﯾﻮارﻫﺎ ﭘﺮ از ﺗﺎﺑﻠﻮﻫﺎي ﻧﻘﺎﺷﯽ ﺑﯽ ﻧﻈﯿﺮي ﺑﻮد ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮب‬ ‫ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ﮐﺎرﻫﺎي راﻣﯿﻨﻦ ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫ﻧﺎزﻧﯿﻦ ﺳﯿﻨﯽ ﻧﻘﺮه اي رﻧﮕﯽ ﮐﻪ ﻓﻨﺠﺎن ﮐﺮﯾﺴﺘﺎل ﭼﺎي ﺧﻮﺷﺮﻧﮕﯽ درش ﺑﻮد رو ﺟﻠﻮم ﮔﺮﻓﺖ ... ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ و ﺗﺸﮑﺮ زﯾﺮ ﻟﺐ ﻓﻨﺠﺎن‬ ‫رو ﺑﺮداﺷﺘﻢ ... راﻣﯿﻦ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪي ﮐﻪ ﺳﻌﯿﯽ در ﭘﻨﻬﺎن ﮐﺮدﻧﺶ ﻧﺪاﺷﺖ روي ﻣﺒﻞ روﺑﻪ روﯾﯽ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯽ ﮐﺮد: اﯾﻦ ﺟﺎ رو راﺣﺖ ﭘﯿﺪا‬ ‫ﮐﺮدي؟ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﯿﺬاﺷﺘﯽ ﺑﯿﺎم دﻧﺒﺎﻟﺖ ...‬ ‫آﻗﺎي ﭘﺮﺗﻮي: آره دﺧﺘﺮم ... ﻣﻦ ﺑﻪ راﻣﯿﻦ ﮔﻔﺘﻢ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺟﺮف ﺗﻮ رو ﮔﻮش ﻣﯿﮑﺮد و ﻣﯿﻮﻣﺪ دﻧﺒﺎﻟﺖ ...‬ ‫ﻓﻨﺠﺎن ﭼﺎي رو روي ﻣﯿﺰ ﮐﻮﭼﮏ رو ﺑﻪ روم ﮔﺬاﺷﺘﻢ ... اﺣﺴﺎس ﺧﻮﺑﯽ ﺗﻮ اﯾﻦ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﻬﻢ دﺳﺖ داده ﺑﻮد ... ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﻣﺜﻞ ﮔﺬﺷﺘﻪ‬ ‫ﭘﺮ از ﺣﺲ زﻧﺪﮔﯽ ﺑﻮد ... ﭘﺮ از ﭘﺘﯿﻨﻪ ﻫﺎي ﮐﺎر ﺧﻮد ﻓﺮﺧﻨﺪه ﺟﻮن: ﻧﻪ ... راﺿﯽ ﻧﺒﻮدم اﯾﺸﻮن ﺑﻪ زﺣﻤﺖ ﺑﯿﻔﺘﻦ ... ﮐﺎر ﻣﻦ ﻫﻢ‬ ‫ﻣﺸﺨﺺ ﻧﯿﺴﺖ. ﻣﻦ ﮐﻼ اﻣﺮوز ﯾﻪ ﺳﺎﻋﺖ وﻗﺖ داﺷﺘﻢ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﺎﺷﻢ ... ﺳﺎﻋﺖ ﮐﺎر ﻣﺎ دﺳﺖ ﺧﻮدﻣﻮن ﺧﯿﻠﯽ ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫راﻣﯿﻦ: ﺧﻮب ﺗﻮ ﺧﯿﻠﯽ ﭘﺮ ﻣﺸﻐﻠﻪ اي ...‬ ‫ﻓﺮﺧﻨﺪه ﺟﻮن ﺑﺎ ﻇﺮف ﻣﯿﻮه از آﺷﭙﺰ ﺧﻮﻧﻪ وارد ﺷﺪ و ﮐﻨﺎرم ﻧﺸﺴﺖ و دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﻣﻮﻫﺎم ﮐﺸﯿﺪ: اﻣﺎ ﺗﻮ ﺑﺎزﻫﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﯽ رﻓﺘﯽ دﻧﺒﺎﻟﻪ اﯾﻦ‬ ‫ﺧﺎﻧﻮم ﺧﻮﺷﮕﻠﻪ ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم ... ﺗﻌﺮﯾﻔﺎش ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺷﺒﯿﻪ ﯾﻪ ﻣﺎدر ﺷﻮﻫﺮ ﺳﻮﭘﺮاﯾﺰ ﺷﺪه ﺷﺐ ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎري ﺑﻮد ﺗﺎ ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ اي ﮐﻪ ﻋﻤﺮي ﻣﺎدرم ﺑﺮاش‬ ‫ﻟﺒﺎس دوﺧﺘﻪ ﺑﻮد و ﺑﻌﺪﻫﺎ ... ﯾﻬﻮﯾﯽ ﺑﺎ آﻣﺪن ﻣﺴﺎﺋﻞ و ﻣﺸﮑﻼت ﻣﺎ و رﻓﺘﻦ راﻣﯿﻦ و اﺳﺒﺎب ﮐﺸﯽ ارﺗﺒﺎﻃﺎﺗﻤﻮن ﮐﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد ... ﻫﺮ‬ ‫ﭼﻨﺪ اون ﻣﻮﻗﻊ ﻫﻢ اﯾﻦ راﺑﻄﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺷﺒﯿﻪ راﺑﻄﻪ ﮐﺎرﻣﻨﺪ و ﮐﺎرﻓﺮﻣﺎ ﺑﻮد ...‬ ‫ﻧﺎزﻧﯿﻦ: دﯾﮕﻪ از ﺑﺤﺚ ﻋﻮض ﺷﺪن ﻫﻤﺮاز ﺑﯿﺎﯾﻢ ﺑﯿﺮون ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﺧﻮدش ﻫﻢ ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪه ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺑﻪ ﭼﻬﺮه دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﯿﺶ زدم: ﻋﺎدت ﮐﺮدم ... آدﻣﻬﺎ ﺧﻮدﺷﻮن ﺧﯿﻠﯽ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﻣﯿﮑﻨﻦ ... اﻣﺎ اﻧﺘﻈﺎر دارن ﻣﻦ ﺗﻮ دوران‬ ‫ﺟﺎﻫﻠﯿﺘﻢ ﻣﻮﻧﺪه ﺑﺎﺷﻢ ...‬ ‫آﻗﺎي ﭘﺮﺗﻮ ﺑﻠﻨﺪ ﺧﻨﺪﯾﺪ: ﯾﻌﻨﯽ اﻻن ﺧﯿﻠﯽ ﺳﻦ از ﺧﺪا ﮔﺮﻓﺘﯽ؟‬ ‫
- ﺧﯿﻠﯽ ﺗﺠﺮﺑﻪ از ﺧﺪا ﮔﺮﻓﺘﻢ ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺗﻠﺨﯽ زد ... ﺟﻤﻠﻪ ام ﮐﻤﯽ ﻓﻀﺎ رو اﻓﺴﺮده ﮐﺮد ... ﻓﺮﺧﻨﺪه ﺧﺎﻧﻮم اﺷﮑﺶ رو ﮐﻤﯽ ﻋﻘﺐ زد: ﺑﺬارﯾﺪ ﺑﺒﯿﻨﻢ ﻫﻤﺮاز ﺟﻮن‬ ‫ﺑﺮاﻣﻮن ﭼﯽ ﺧﺪﯾﻪ آورده ﻫﺮ ﭼﻨﺪ واﻗﻌﺎ ﺗﻮﻗﻌﯽ ﻧﺒﻮد ...‬ ‫ﺑﺎز ﮐﺮدن ﺟﻌﺒﻪ ﻫﻤﺮاه ﺷﺪ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺧﯿﯽ ﭘﻬﻦ و ﻧﮕﺎﻫﯽ ﭘﺮ از رﺿﺎﯾﺖ ﻫﻢ از راﻣﯿﻦ و ﻫﻢ از ﻣﺎدرش ... آﻗﺎي ﭘﺮﺗﻮي ﻫﻢ ﺑﺎ‬ ‫ﭼﺸﻤﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﺮق ﺧﺎﺻﯽ داﺷﺘﻦ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد: ﻋﺠﺐ ﻫﺪﯾﻪ ﺑﻪ ﺟﺎﯾﯽ ...‬ ‫ﻓﺮﺧﻨﺪه ﺟﻮن ﮔﻮﻧﻪ ام رو ﺑﻮﺳﯿﺪ و ﺗﺸﮑﺮ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﺎﻻﯾﯽ ﺑﺎﺑﺖ ﮐﺘﺎب اﺷﻌﺎر ﻋﻄﺎر ﻧﯿﺸﺎﺑﻮري ازم ﮐﺮد ...‬ ‫ﻣﻨﺘﻈﺮ رادﻣﻬﺮ ﺑﻮدﯾﻢ ﺗﺎ از ﺳﺮ ﮐﺎر ﺑﯿﺎد ﺑﺮاي ﺧﻮردن ﺷﺎم ... ﻓﺮﺧﻨﺪه ﺟﻮن ﺑﺎﻻﺧﺮه دﺳﺖ از ﻗﺮﺑﻮن ﺻﺪﻗﻪ ﻫﺎش ﺑﺮداﺷﺘﻪ ﺑﻮد و‬ ‫ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ ﻧﺎزﻧﯿﻦ ﺑﺮاي ﺗﺪارﮐﺎت ﺑﻪ آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ رﻓﺘﻦ و ورود ﻣﻦ رو ﻫﻢ ﻏﺪﻗﻦ ﮐﺮدن ...‬ ‫رو ﺑﻪ روي ﯾﮑﯽ از ﺗﺎﺑﻠﻮﻫﺎي راﻣﯿﻦ اﯾﺴﺘﺎدم ﮐﻪ زﻧﯽ ﺑﺮﻫﻨﻪ ﺑﻮد در ﺧﻮدش ﭘﯿﭽﯿﺪه و ﻧﺸﺴﺘﻪ در ﮐﻨﺎر ﭼﺎه ... ﺑﺎ زﻣﯿﻨﻪ اي ﺗﻨﺪ ﺑﻪ‬ ‫رﻧﮓ ﻗﺮﻣﺰ ...‬ ‫از ﭘﺸﺖ ﺳﺮم ﺻﺪاش رو ﺷﻨﯿﺪم: ﻧﻈﺮت ﭼﯿﻪ؟‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫ﭼﺮﺧﯿﺪم ﺑﻪ ﭘﺸﺖ و ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم: ﻣﯽ دوﻧﻢ از اون دﺳﺘﻪ ﻧﻘﺎﺷﺎﯾﯽ ﻫﺴﺘﯿﺪ ﮐﻪ دوﺳﺖ ﻧﺪارﯾﺪ ﮐﺴﯽ ﺗﺎﺑﻠﻮﺗﻮن رو ﺗﺤﻠﯿﻞ ﮐﻨﻪ ...‬ ‫ﺧﻨﺪه ﮐﻮﺗﺎﻫﯽ ﮐﺮد: ﯾﻪ دﺧﺘﺮ ﺑﭽﻪ ﻣﺘﺎل ﺑﺎز و ﺷﻠﻮغ ﮐﻪ راﻫﺶ رو ﮔﻢ ﮐﺮده ﺑﻮد و ﻓﻘﻂ 51 ﺳﺎﻟﺶ ﺑﻮد رو ﻣﯿﮕﯽ؟ ﻧﻪ دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ‬ ‫...‬ ‫
- ﭘﺲ ﯾﺎدﺗﻮﻧﻪ؟‬ ‫
- داره ﯾﺎدم ﻣﯿﺎد ... ﺳﻄﺮ ﺑﻪ ﺳﻄﺮش ... ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺘﺶ ...‬ ‫
- ﺧﯿﻠﯽ ﺳﻌﯽ ﻧﮑﻨﯿﺪ ﯾﺎدﺗﻮن ﺑﯿﺎد ... دﻟﯿﻠﯽ ﻧﺪاره ...‬ ‫
- داره ... ﻣﻦ دﻧﺒﺎﻟﻪ ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﺗﻮ ﯾﻪ اون زﻣﺎن ﻣﯿﮕﺮدم ...‬ ‫... دﻟﻢ ﺑﻪ ﺗﭙﺶ اﻓﺘﺎد ... ﻧﻪ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮدم ... اﯾﻦ ﭘﺴﺮ ﻋﺎﻗﻞ ﺗﺮ از اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ ﺑﻮد ... ﺗﻘﺼﯿﺮه ﺳﯿﺎوش ﺑﻮد ... دﻟﻬﺮه ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﺷﺎﯾﺪ‬ ‫اﺻﻼ وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺖ و ﻗﺮار ﻫﻢ ﻧﺒﻮد ﺑﺎﺷﻪ رو ﺑﻪ ﺟﻮن ﻣﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﭼﯿﺰ ﻫﺎﯾﯽ رو ﺗﻮي اون دوره ﻫﺎ ﺟﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻢ ... ﻣﺜﻼ آدﻣﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ رو ﻃﺒﻘﻪ ﺑﻨﺪي ﻣﯿﮑﺮدن ... ﮐﺴﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺣﻖ داﺷﺘﻦ‬ ‫اﺛﺮ اوﻧﻬﺎ رو ﺗﺤﻠﯿﻞ ﮐﻨﻦ و آدﻣﻬﺎﯾﯽ ﯾﺎ ﺑﻬﺘﺮ ﺑﮕﻢ دﺧﺘﺮ ﺑﭽﻪ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺣﻖ ﻧﺪاﺷﺘﻦ و ﺗﻮي ﺟﻤﻊ ﺑﺎ اﺟﺎزه ﻧﺪادن ﺑﻬﺸﻮن ﻏﺮور‬ ‫ﻧﻮﺟﻮاﻧﯿﺸﻮن رو ﺧﺮد ﻣﯿﮑﺮدن ...‬ ‫ﺳﺮش رو ﮐﻤﯽ ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺖ: ﻣﻦ ﻫﻢ اون ﭘﺴﺮ ﺑﭽﻪ از ﺧﻮد ﻣﺘﺸﮑﺮ رو ﮐﻪ ﮐﻤﯽ ﻫﻢ زﯾﺎدي ﺗﻮي ﭼﺸﻢ ﺑﻮد ﺗﻮي اون دوره ﻫﺎ ...‬ ‫ﺗﻮ ﺗﺮاس ﻫﻤﻮن ﺧﻮﻧﻪ ﮐﻪ ﺗﺎﺑﻠﻮ ﻫﺎ ﺑﺮاي ﺧﺸﮏ ﺷﺪن ﺗﻮش ﭼﯿﺪه ﻣﯿﺸﺪن ﺟﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﻫﻤﺮاز ...‬ ‫
- ﻣﻦ اون ﻣﻮﻗﻊ ﻫﺎ ﺳﻌﯽ در ﮐﺸﻒ ﺧﻮدم داﺷﺘﻢ ... اﻣﺎ ﯾﻪ ﭼﯿﺰي ﺑﺎﯾﺪ ﺑﮕﻢ ... ﻣﻦ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﺪﯾﻮﻧﻢ ... اﯾﻦ ﭼﯿﺰي ﮐﻪ اﻻن ﻣﯿﮕﯿﺪ‬ ‫ﺷﺪم ... ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﺑﻬﺶ ﻣﯿﮕﯿﺪ ﻣﻮﻓﻖ ... اﻟﺒﺘﻪ ﺑﻪ ﻧﻮع ﺧﻮدﻣﻮن ... رو ﻣﻦ ﻣﺪﯾﻮن ﺷﻤﺎم ... ﺑﺎﺑﺖ ﻫﻤﻮن ﺧﺮد ﺷﺪﻧﻪ ... ﻫﻤﻮن ﺗﺮاﺳﻪ‬ ‫و ﻫﻤﻮن ﺗﺎﺑﻠﻮﯾﯽ ﮐﻪ ﻋﺠﯿﺐ ﻫﻢ ﺷﺒﯿﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺗﺎﺑﻠﻮ ﺑﻮد ...‬ ‫ﺳﺮش رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮد ﺗﺎ ﺟﻮاب رو ﺑﺪه ﮐﻪ ﺻﺪاي آﯾﻔﻮن و ﻓﺮﯾﺎد ﺑﺎ ﻧﻤﮏ ﻧﺎزﻧﯿﻦ از ﺟﺎ ﭘﺮوﻧﺪﺗﻤﻮن ...‬ ‫ﮐﻨﺎر دﺳﺖ ﻧﺎزﻧﯿﻦ و رادﻣﻬﺮ ... رو ﺑﻪ روي ﺧﺎﻧﻮاده ﭘﺮﺗﻮ ﭘﺸﺖ ﻣﯿﺰ ﻧﺎﻫﺎر ﺧﻮري 8 ﻧﻔﺮه و ﺟﻤﻊ و ﺟﻮر ﺧﻮﻧﻪ ﻓﺮﺧﻨﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﮐﻪ ﺑﺎ‬ ‫ﺳﻠﯿﻘﻪ ﺧﺎﺻﯽ ﭼﻨﺪ ﺟﻮر ﻏﺬا روش ﺑﻮد ﻧﺸﺴﺘﯿﻢ ... ﻧﮕﺎه راﻣﯿﻦ ﺑﻌﺪ از اون ﮔﭗ راﺟﻊ ﺑﻪ ﺗﺎﺑﻠﻮ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﭘﺮ از ﺳﺌﻮال ﺑﻮد و ﻣﻦ اﻣﺸﺐ‬ ‫ﻋﺠﯿﺐ ﮐﻢ ﺣﺮف ﺗﺮ از ﻫﺮ ﺷﺐ ﺑﻮدم ... ﻓﮑﺮم ﭘﯿﺶ آوﯾﺴﺎﯾﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻧﺪﯾﺪه ﺑﻮدﻣﺶ ... ﭘﯿﺶ ﻋﻤﻮﯾﯽ ﮐﻪ ﻓﺮدا ﺷﺐ ﺑﻪ اﯾﺮان‬ ‫ﻣﯿﺮﺳﯿﺪ و ﻣﻦ اﻣﯿﺪوار ﺑﻮدم ﺑﻪ دﻟﮕﻨﺪﮔﯽ ﺑﺮا درش ﺑﺎﺷﻪ ... ﺑﻪ ﺧﻮﻧﺴﺮدي ﻫﻤﻮن ﺗﺎ ﺑﺘﻮﻧﻢ ﺑﺎﻫﺎش ﮐﻨﺎر ﺑﯿﺎم ... ذﻫﻨﻢ ﻫﺰار ﺟﺎ ﺑﻮد و‬ ‫اﯾﻦ ﺟﺎ ﻧﺒﻮد ... ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺪﺟﻮر اﺣﺴﺎس ﻣﯿﮑﺮدم ... زﯾﺮ ذره ﺑﯿﻦ ﻧﮕﺎه ﺧﺎﻧﺪان ﭘﺮﺗﻮ ﻟﭙﺎم ﮔﻞ اﻧﺪاﺧﺘﻪ.‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ دﺳﺖ ﺑﻪ ﻋﺼﺎ از اﺣﺴﺎﺳﺶ از ﺣﻀﻮر ﻋﻤﻮي ﺗﺎزه از راه رﺳﯿﺪه ﭘﺎي ﺗﻠﻔﻦ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯿﮑﺮد ﺑﯿﺸﺘﺮﯾﻦ ﭼﯿﺰي ﮐﻪ روش ﺗﺎﮐﯿﺪ‬ ‫داﺷﺖ ﮐﻨﺴﻮل ﺑﺎزي ﮔﺮاﻧﻘﯿﻤﺘﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺳﻮﻏﺎت ﮐﻮﺷﺎ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﭘﯿﺮاﻫﻦ ﻫﺎي رﻧﮕﺎرﻧﮓ ﺳﻮﻏﺎت ﺧﻮدش ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﻣﺜﻞ اﯾﻨﮑﻪ‬ ‫ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﭼﻨﮕﯽ ﺑﻪ دل ﻧﺎزﻧﯿﻦ و ﮐﻮﭼﯿﮑﺶ ﻧﺰده ﺑﻮد ...‬ ‫ﻣﻦ: ﺧﻮب ﺷﻤﺎ ﺑﺰرگ ﺷﺪي ﺑﺎزي ﺑﻪ دردت ﻧﻤﯿﺨﻮره ﮐﻪ ﺧﺎﻧﻮم ﺧﻮﺷﮕﻠﻪ ...‬ ‫
- ﺧﻮب ﺑﺮاي ﻣﻦ ﯾﻪ ﻟﭗ ﺗﺎپ ﻣﯿﺎورد ﭼﯿﺰي ازش ﮐﻢ ﻣﯿﺸﺪ ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫ﭘﺎﻫﺎم رو روي ﮐﺎﻧﺎﭘﻪ دراز ﮐﺮدم ﺑﻠﮑﻪ اﯾﻦ ورﻣﺶ ﮐﻤﯽ ﺑﺨﻮاﺑﻪ از ﺻﺒﺢ ﺗﻤﺮﯾﻦ ﺑﻮدم و ﺑﻌﺪ اﺳﺘﻮدﯾﻮ اﻧﯿﻤﯿﺸﻦ ﺻﺪام ﮐﻤﯽ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‬ ‫و از ﺑﺲ ﺳﺮ ﭘﺎ ﺑﻮدم ﻧﺎ ﻧﺪاﺷﺘﻢ: ﻋﺰﯾﺰم اﯾﺸﻮن ﻣﻨﻈﻮري ﻧﺪاره ...‬ ‫
- داره ... اوﻧﻢ ﻣﺜﻞ ﭘﺪر ﺟﻮن از دﺧﺘﺮﻫﺎ ﺧﻮﺷﺶ ﻧﻤﯿﺎد ...‬ ‫دﻟﻢ ﮔﺮﻓﺖ از ﺑﺮداﺷﺖ و ﺣﺴﺎدﺗﯽ ﮐﻪ اﺣﺴﺎس ﻣﯿﮑﺮد: ﻣﮕﻪ ﻫﻤﺮاز ﻣﺮده ... ﺧﻮدم ﺑﺮات ﻣﯿﺨﺮم ...‬ ‫اﻋﺘﺮاض ﮐﺮد: اﯾﻦ ﻃﻮري ﻧﮕﻮ ... ﻫﻤﺮاز دﻟﻢ ﺑﺮات ﺗﻨﮓ ﺷﺪه ... ﺣﻮﺻﻠﻪ ام ﻫﻢ ﺳﺮ رﻓﺘﻪ ...‬ ‫ﭘﺎﻫﺎي دردﻧﺎﮐﻢ رو ﮐﻤﯽ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻓﺸﺎر دادم: ﻗﺮﺑﻮﻧﺖ ﺑﺮم ﺧﻮﻧﺘﻮن ﮐﻪ اﻻن ﭘﺮ از رﻓﺖ و آﻣﺪ ﻣﯿﺸﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻋﻤﻮت ...‬ ‫
- ﻧﻤﯽ ﺧﻮام ... ﻣﻦ ﺗﻮ رو ﻣﯿﺨﻮام ...‬ ‫ﻟﺞ ﮐﺮده ﺑﻮد ... ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮدم ﻟﺒﻬﺎش رو ﻫﻢ اﻻن ﺟﻤﻊ ﮐﺮده و آوﯾﺰون ﺷﺪه ... درﺳﺖ ﻋﯿﻦ رﻫﺎ ... دﻟﻢ ﭘﺮﮐﺸﯿﺪ ﺑﺮاي اون ﺟﻤﻠﻪ‬ ‫آﺧﺮش.‬ ‫
- ﺧﻮب ... دﺧﺘﺮ ﺑﺰرگ ﮐﻪ ﻟﻮس ﻧﻤﯽ ﺷﻪ ... ﮔﻮﺷﯽ رو ﻣﯿﺪي ﻣﺎﻣﺎن ﻓﺮﯾﺪه؟‬ ‫ﺗﯿﺮي ﺑﻮد در ﺗﺎرﯾﮑﯽ ﺑﻪ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﭼﺸﻢ روﺷﻨﯽ ﮔﻔﺘﻦ ... ﺷﺎﯾﺪ ﻣﯽ ﺗﻮ ﻧﺴﺘﻢ ﻋﺰﯾﺰ ﮐﺮده ﻫﺎي ﺧﻮاﻫﺮم رو ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻋﺘﯽ از اون ﻋﻤﺎرت‬ ‫ﻏﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ و اﺷﺮاﻓﯽ دور ﮐﻨﻢ ...‬ ‫ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﺑﻐﺾ ﮐﺮده ﺟﻮاﺑﻢ رو داد ... ﺗﺒﺮﯾﮑﻢ رو ﺑﺎ ﻣﻬﺮ ﭘﺎﺳﺦ داد ... ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﺗﻪ دﻟﺶ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﮐﺲ دﯾﮕﻪ اي ﻫﻢ ﻫﺴﺖ ...‬ ‫ﺗﻤﺎم ﺳﻌﯿﻢ رو ﮐﺮدم ﺗﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺮﯾﻊ از اون وادي ﺧﺎرج ﺑﺸﯿﻢ ... درﺧﻮاﺳﺘﻢ رو ﮐﻪ ﻣﻄﺮح ﮐﺮدم ... ﮐﻤﯽ ﺟﺎ ﺧﻮرد و ﻣﻦ ﻣﻦ ﮐﺮد ...‬ ‫ﺧﻮب ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ از ﻋﮑﺲ اﻟﻌﻤﻞ اﮐﺒﺮ ﺧﺎن ﻣﯽ ﺗﺮﺳﻪ و ﻧﺎراﺣﺖ ﺑﻮدم ﮐﻪ اﯾﻦ زن ﻣﻬﺮﺑﻮن رو ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺗﻮ ﺟﻨﮕﻢ ﺑﺎ اﮐﺒﺮ ﺧﺎن وارد‬ ‫ﻣﯿﮑﺮدم ...‬ ‫ازم ﺧﻮاﺳﺖ ﺗﺎ ﺑﻬﺶ ﻓﺮﺻﺖ ﺑﺪم ﺑﺎ آﻗﺎي اﻧﺘﻈﺎم ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﻪ و ﻣﻦ ﺑﺎر دﯾﮕﻪ از اﯾﻦ ﻣﻮﺟﻮد ﻣﺘﻨﻔﺮ ﺷﺪم ...‬ ‫دوش ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﻣﻮﻫﺎم رو ﮐﻤﯽ ﻣﻮس زدم و ﻫﻨﻮز ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺗﻤﺎس ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﺑﻮدم ... اﻣﯿﺪ ﭼﻨﺪاﻧﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻢ اﯾﻦ درﺧﻮاﺳﺖ از ﻃﺮف‬ ‫ﻣﻦ ﺑﯿﺸﺘﺮ از 01 ﺑﺎز در ﻣﺎه ﻣﻄﺮح ﻣﯿﺸﺪ و در ﻃﯽ اﯾﻦ ﺳﻪ ﺳﺎل ﻓﻘﻂ 5 ﺑﺎر اﺟﺎﺑﺖ ﺷﺪه ﺑﻮد ...‬ ‫آﯾﻔﻮن ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ از ﺟﺎ ﺑﭙﺮم: ﺑﻠﻪ ...‬ ‫
- ﻣﻨﻢ دﺧﺘﺮه ﺧﻮدﺳﺮ ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم ﺳﯿﺎ ﺑﻮد ... در رو ﺑﺎز ﮐﺮدم و ﻻي در واﺣﺮ رو ﻫﻢ ﺑﺎز ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﺗﺎ ﺑﯿﺎن داﺧﻞ ... ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ ﮔﻠﻨﺎر ﻟﺒﺨﻨﺪ زﻧﺎن وارد ﺷﺪن‬ ‫...‬ ‫
- ﭼﻪ ﻃﻮري ﻣﻤﻮش؟‬ ‫از ﺗﻮي اﺗﺎق ﺳﺮم رو ﺑﯿﺮون آوردم و ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺟﻮاﺑﺶ رو دادم: ﭼﻪ ﻋﺠﺐ از اﯾﻦ ورا ...‬ ‫ﮔﻠﻨﺎر ﺑﺎ ﺧﻨﺪه ﮐﯿﺴﻪ ﺗﻮي دﺳﺘﺶ رو روي ﻣﯿﺰ ﮔﺬاﺷﺖ: ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﻣﺎ دﻗﯿﻘﺎ ﭘﺮﯾﺸﺐ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻧﺒﻮدﯾﻢ ...‬ ‫ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر ﮐﻪ داﺷﺘﻢ ﺑﺎ ﮐﺶ ﻣﻮﻫﺎم رو ﻣﯽ ﺑﺴﺘﻢ و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ آﺷﭙﺰ ﺧﻮﻧﻪ ﻣﯿﺮﻓﺘﻢ ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺑﻪ ﺳﯿﺎ ﮐﻪ ﻧﺮﺳﯿﺪه روي ﮐﺎﻧﺎﭘﻪ وﻟﻮ ﺑﻮد‬ ‫زدم: ﻣﻦ ﮐﻪ در ﻋﺠﺒﻢ ﺷﻤﺎ اﺻﻼ ﭼﺮا ﻣﯽ رﯾﺪ ﺧﻮﻧﺘﻮن؟‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫ﺳﯿﺎ: ﻓﺎﮐﺘﻮر ﺧﺴﺮو ﺧﺎن رو در زﻧﺪﮔﯿﻤﻮن ﻓﺮاﻣﻮش ﻧﮑﻦ ... ﻣﯽ دوﻧﯽ ﮐﻪ ﭼﻪ ﻋﺸﻘﯽ ﻫﻢ از ﻣﻦ ﺑﻪ دﻟﺶ داره ... ﺳﯿﺒﯽ رو از روي‬ ‫ﻣﯿﺰ ﺑﺮداﺷﺖ و ﮔﺎز زد: ﺧﻮﻧﻪ راﻣﯿﻦ ﺧﻮش ﮔﺬﺷﺖ؟‬ ‫ﮐﻨﺎﯾﻪ آﻣﯿﺰ ﭘﺮﺳﯿﺪ ... ﭘﺎرچ ﭘﺮ از ﺷﺮﺑﺖ رو ﺑﺎ دوﺗﺎ ﻟﯿﻮان ﮔﺬاﺷﺘﻢ روي ﻣﯿﺰ: ﻟﻮﺑﯿﺎ ﭘﻠﻮي ﺧﻮﺷﻤﺰه اي ﺧﻮردم ... ﺗﺎﺑﻠﻮﻫﺎي ﻗﺸﻨﮕﯽ ﻫﻢ‬ ‫داﺷﺘﻦ ...‬ ‫ﮔﻠﻨﺎر ﮐﻪ ﺣﺎﻻ از ﮐﯿﺴﻪ داﺷﺖ ﻇﺮﻓﯽ ﮐﻪ ﻣﯽ دو ﻧﺴﺘﻢ دﺳﺖ ﭘﺨﺖ ﺧﺎﻟﻪ ﺗﻮش ﻫﺴﺘﺶ رو روي ﻣﯿﺰ ﻣﯿﮕﺬاﺷﺖ: ﻫﻤﯿﻦ؟ ﺧﻮدش؟‬ ‫ﻧﺎزﻧﯿﻦ؟‬ ‫ﻧﺸﺴﺘﻢ رو ﺑﻪ روش: ﺧﻮدش؟راﻣﯿﻨﻪ دﯾﮕﻪ ... ﺑﻘﯿﻪ ﻫﻢ ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر ... ﭼﯽ دوﺳﺖ داري ﺑﺸﻨﻮي؟‬ ‫اﺑﺮوش رو داد ﺑﺎﻻ و ﺳﮑﻮت ﮐﺮد ...‬ ‫ﺳﯿﺎ ﭘﺎﻫﺶ رو ﭘﺎﯾﯿﻦ ﮔﺬاﺷﺖ و از ﺗﻮ ﺟﯿﺐ ﮐﻮﻟﻪ اش ﺳﯿﮕﺎرش رو در آورد: ﺑﻪ ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﺑﻬﺖ ﮔﻮﺷﺰد ﮐﺮده ﺑﻮدﯾﻢ رﺳﯿﺪي؟‬ ‫ﺑﻪ دودي ﮐﻪ ﺑﻌﺪ از ﺳﯿﺮ ﮐﺮدن ﺗﻮي رﯾﻪ اش ﺣﺎﻻ ﺑﺎ ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ از دﻣﺎﻏﺶ ﺑﯿﺮون اوﻣﺪه ﺑﻮد ﻧﮕﺎﻫﯽ ﮐﺮدم و ﮐﻤﯽ ﺟﻠﻮي ﺑﯿﻨﯿﻢ ﺑﺎ‬ ‫ﺑﺎد زدن راه اﮐﺴﯿﮋن ﺑﺎ ز ﮐﺮدم: ﻣﻦ ﺗﺎ ﻧﺨﻮام ... ﻧﻪ ﭼﯿﺰي ﻣﯿﺒﯿﻨﻢ ... ﻧﻪ ﻣﯿﺸﻨﻮم ... اﺣﺴﺎس ﻫﺮ ﮐﺲ ﺑﻪ ﺧﻮدش ﻣﺮﺑﻮﻃﻪ و ﻧﺒﺎﯾﺪ‬ ‫اﯾﻦ رو از ﻃﺮف ﻣﻘﺎﺑﻠﺶ ﻫﻢ اﻧﺘﻈﺎر داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ... اﯾﻦ رو ﻣﻦ ﺳﺎﻟﻬﺎ ﭘﯿﺶ ﯾﺎد ﮔﺮﻓﺘﻢ ...‬ ‫ﮔﻠﻨﺎر زﯾﺮ ﺳﯿﮕﺎري ﺳﻔﺎﻟﯽ آﺑﯽ رﻧﮓ رو ﺟﻠﻮي ﺳﯿﺎ ﮔﺬاﺷﺖ: ﮐﯿﻨﻪ اي ﻫﺴﺘﯽ ﺑﻪ ﺧﺪا ...‬ ‫ﺳﯿﺎ ﮐﻪ ﺧﺎﮐﺴﺘﺮ ﺳﯿﮕﺎرش رو ﺑﺎ اﻧﮕﺸﺖ ﻣﯽ ﺗﮑﻮﻧﺪ ﺳﺮش رو ﮐﻤﯽ ﺑﻪ اﻃﺮاف ﺣﺮﮐﺖ داد: ﺑﯿﺶ از اﻧﺪازه ﻃﺮﻓﺪارﺷﯽ ﮔﻠﻨﺎر ...‬ ‫
- اﺷﺘﺒﺎه ﻧﮑﻦ ﺳﯿﺎ ... ﻣﻦ ﻣﯽ ﺧﻮام ﻫﻤﺮاز ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﺟﻮاﻧﺐ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻪ ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم: ﻣﻨﻢ ﻣﯽ ﺧﻮام ﺑﻬﻢ اﺟﺎزه ﺑﺪﯾﺪ ... ﺧﻮدم راﺟﻊ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﺗﺼﻤﯿﻢ ﺑﮕﯿﺮم ...‬ ‫ﺟﻤﻠﻪ ام ﻫﻨﻮز ﺗﻤﻮم ﻧﺸﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ ﺻﺪاي ﺗﻠﻔﻦ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ... ﺻﺪاي ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﺑﻮد ... در ﮐﻤﺎل ﺗﻌﺠﺒﻢ ﺑﻬﻢ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ اﮐﺒﺮ ﺧﺎن ﺑﻪ‬ ‫ﺷﺮﻃﯽ ﮐﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ راس ده ﺧﻮﻧﻪ ﺑﺎﺷﻦ ﺑﺎ اوﻣﺪﻧﺸﻮن ﭘﯿﺶ ﻣﻦ ﻣﻮاﻓﻘﺖ ﮐﺮده ... ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم 5 ﺑﻮد ... ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺎل‬ ‫در ﺑﯿﺎرم ...‬ ‫ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﮔﻔﺖ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ دارن ﺑﺎ راﻧﺪد ﭘﺪر ﺑﺰرﮔﺸﻮن ﺑﻪ ﻣﻨﺰل ﻣﺎ ﻣﯿﺎن ...‬ ‫ﺑﺎ ورودﺷﻮن ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﻣﻮﺟﯽ از ﻋﺸﻖ وادر ﻗﻠﺒﻢ ﺷﺪ ... ﺑﻮﺷﻮن ﮐﺮدم ... ﺑﻮﺳﯿﺪﻣﺸﻮن ﺳﯿﺮ ﻧﻤﯽ ﺷﺪم از اﯾﻦ دوﺗﺎ ﻓﺮﺷﺘﻪ اي ﮐﻪ‬ ‫ﺑﯿﺎدم ﻧﻤﯽ آﻣﺪ آﺧﺮﯾﻦ ﺑﺎر ﮐﯽ ﻗﺪم ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﻣﻦ ﮔﺬاﺷﺘﻢ ... ﺳﯿﺎ و ﮐﻮﺷﺎ ﮐﻒ دﺳﺘﻬﺎﺷﻮن رو ﺑﻪ ﻫﻢ ﮐﻮﺑﯿﺪن و ﺷﺮوع ﮐﺮدن ﺑﻪ‬ ‫ﺗﻌﺮﯾﻒ راﺟﻊ ﺑﻪ ﺑﺎزي ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﮐﻮﺷﺎ ﺑﺎ آب و ﺗﺎب ازﺷﻮن ﺣﺮف ﻣﯿﺰد ... ﺣﺮﻓﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﮐﻤﯽ ﭼﻬﺮه ﻧﯿﻮﺷﺎ رو در ﻫﻢ ﺑﺮده ﺑﻮد ...‬ ‫ﺑﺮاي ﺧﺎرج ﮐﺮدﻧﺸﻮن از اﯾﻦ ﺑﺤﺚ ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد ﮐﺮدم ﺣﺎﻻ ﮐﻪ ﮔﻠﻨﺎر ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺧﺴﺮو ﺧﺎن رو ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدﯾﻢ ﺑﺮﯾﻢ ﺑﯿﺮون ... ﭘﯿﺸﻨﻬﺎدي ﮐﻪ‬ ‫ﺑﺎ ﺟﯿﻎ و ﺷﺎدي ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺳﯿﺎوش و ﮔﻠﻨﺎر ﻫﻤﺮاه ﺷﺪ ...‬ ‫روي ﻧﯿﻤﮑﺖ ﭘﺎرك ﻣﻠﺖ ﻧﺸﺴﺘﯿﻢ ... ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺑﻬﺸﻮن زدم ﮐﻪ ﺑﻌﺪ از ﺑﺎزي و ﻧﻔﺲ ﻧﻔﺲ زدن ﺣﺴﺎﺑﯽ و ﺧﻮردن ﭘﯿﺘﺰا. ﺣﺎﻻ داﺷﺘﻦ‬ ‫ﺑﺴﺘﻨﯽ ﮐﻪ از ﻗﺪﺷﻮن ﺑﻠﻨﺪ ﺗﺮ ﻫﻢ ﺑﻮد رو ﻟﯿﺲ ﻣﯿﺰدن ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫رو ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﮔﻠﻨﺎر ﮐﻪ داﺷﺖ ﺑﺎ دﺳﺘﻤﺎل ﮔﻮﻧﻪ ﻧﻮچ ﮐﻮﺷﺎ رو ﭘﺎك ﻣﯽ ﮐﺮد ﮔﻔﺘﻢ: ﻣﺮﯾﺾ ﻧﺸﻦ؟ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ از اﯾﻦ ﭼﺮت و ﭘﺮﺗﺎ ﻧﻤﯽ‬ ‫ﺧﻮرﻧﺎ ... اﻧﻘﺪر ﻫﻢ زﯾﺎد ﻧﻤﯽ ﺧﻮرن ...‬ ‫ﮔﻠﻨﺎر دﺳﺘﻤﺎ ل رو ﺗﻮي ﺳﻄﻞ اﻧﺪاﺧﺖ و ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪ ﮔﻞ اﻧﺪاﺧﺘﻪ و ﻣﻮﻫﺎي در ﻫﻢ ﻧﯿﻮﺷﺎ اﺷﺎره ﮐﺮد: ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻫﻢ اﯾﻦ ﻃﻮر ﺑﺎزي‬ ‫ﻧﮑﺮده ﺑﻮدن و ﺳﺮﺣﺎل ﻧﺒﻮدن ...‬ ‫آﻫﯽ ﮐﺸﯿﺪم: ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ اﯾﻦ ﺗﺎ ﮐﺠﺎ ﻣﯽ ﺧﻮاد اداﻣﻪ ﭘﯿﺪا ﮐﻨﻪ ...‬ ‫
- ﺗﺎ ﺑﻪ ﺳﻦ ﻗﺎﻧﻮﻧﯽ ﺑﺮﺳﻦ ...‬ ‫
- ﺗﺎ اون ﻣﻮﻗﻊ ﺗﺎﺛﯿﺮات اون ﺗﺮﺑﯿﺖ ﻏﻠﻂ رو ﮔﺮﻓﺘﻦ ...‬ ‫ﺑﭽﻪ ﻫﺎ داﺷﺘﻦ ﺑﻪ ﻣﺴﺨﺮه ﺑﺎزي ﻫﺎي ﺳﯿﺎ ﻣﯽ ﺧﻨﺪﯾﺪن ... رو ﻧﻤﯿﮑﺖ رو ﺑﻪ روﯾﯿﺸﻮن ﮐﻤﯽ ﺑﺎ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﻧﺸﺴﺘﯿﻢ‬ ‫ﮔﻠﻨﺎر: ﺗﺮﺑﯿﺘﺸﻮن ﻏﻠﻂ ﻧﯿﺴﺖ ... ﺑﭽﻪ ﻫﺎي ﻣﻮدب ... ﺑﺎﻫﻮش و ﺧﻮﺑﯿﻦ ...‬ ‫دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﻣﻮﻫﺎم ﮐﺸﯿﺪم: ﻏﻠﻄﻪ ... ﺑﻠﺪ ﻧﯿﺴﺘﻦ ﺧﯿﺎل ﭘﺮدازي ﮐﻨﻦ ... ﺷﺎد ﻧﯿﺴﺘﻦ ... ﺑﭽﻪ ﻧﯿﺴﺘﻦ ... زﯾﺎدي ﻗﺎﻧﻮن ﻣﻨﺪن ...‬ ‫ﺳﯿﺎ اﺷﺎره ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﻣﭽﯿﺶ ﮐﺮد ... ﭼﺸﻤﻬﺎم ﮔﺮد ﺷﺪ ﻓﻘﻂ 54 دﻗﯿﻘﻪ وﻗﺖ داﺷﺘﯿﻢ و ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﺧﯿﺎﺑﻮن ﺷﻠﻮغ ﺑﻮد ...‬ ‫ﺑﻘﯿﻪ ﺑﺴﺘﻨﯽ رو دور اﻧﺪاﺧﺘﯿﻢ ... ﺳﯿﺎ ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد داد ا اون ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺗﺠﺮﯾﺶ ﻧﺰدﯾﮏ ﺗﺮ از ﺧﻮﻧﻪ ﻣﻦ ﺑﻮدﯾﻢ زﻧﮕﯽ ﺑﻪ ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم‬ ‫ﺑﺰﻧﻢ و ﺑﮕﻢ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو ﺧﻮرﻣﻮن ﻣﯿﺎرﯾﻢ و ﻧﯿﺎزي ﺑﻪ راﻧﻨﺪه ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻫﺮ دو ﻏﺮق ﺧﻮاب ﺑﻮدن و ﻣﺎ ﺣﻘﯿﻘﺘﺎ دﯾﺮ ﮐﺮدﯾﻢ ... از اﺳﺘﺮس داﺷﺘﻢ ﻣﯿﻤﺮدم ...‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺧﯿﺎﺑﻮﻧﻬﺎي ﻗﻔﻞ اﻧﺪاﺧﺘﯿﻢ ... ﮔﻠﻨﺎر ﺑﺮ ﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﭘﺸﺖ و رﻧﮓ ﭘﺮﯾﺪه ام رو دﯾﺪ: ﻫﻤﺮاز ﺟﺎن ﭼﯿﺰي ﻧﺸﺪه ه ﺗﺎزه ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻋﺖ‬ ‫ﮔﺬﺷﺘﻪ ...‬ ‫
- ﻧﻤﯽ ﺷﻨﺎﺳﺶ ﮐﻪ ... ﭼﻪ ﻣﻮﺟﻮدﯾﻪ ... ﺣﺎﻻ ﺗﺎ ﻣﺪﺗﻬﺎ ﺑﺮاي ﺗﻨﺒﯿﻪ ﮐﺮدﻧﻢ از دﯾﺪﻧﺸﻮن ﻣﺤﺮوﻣﻢ ﻣﯿﮑﻨﻪ ...‬ ‫ﺑﺎﻻﺧﺮه رﺳﯿﺪﯾﻢ ... ﻗﻠﺒﻢ ﺗﻮي ﺣﻠﻘﻢ ﻣﯿﺰد ... داﺷﺘﻢ دﯾﻮوﻧﻪ ﻣﯿﺸﺪم ... وﻗﺘﯽ ﻓﺨﺮي ﺧﺎﻧﻮم در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺳﺮش رو ﺗﮑﻮن ﻣﯿﺪاد ﺑﻪ‬ ‫ﺳﻤﺘﻤﻮن اوﻣﺪ: دﯾﺮ ﮐﺮدﯾﺪ ﺧﺎﻧﻮم ... آﻗﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﻦ.‬ ‫
- ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﮐﺠﺎن؟‬ ‫
- اﻣﺮوز ﻓﺸﺎرﺷﻮن ﯾﮑﻢ ﺑﺎﻻ ﺑﻮد زود ﺧﻮاﺑﯿﺪن ... آﻗﺎ ﺗﻮي ﮐﺘﺎﺑﺨﻮﻧﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮﺗﻮﻧﻦ ...‬ ‫ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو ﺑﯿﻦ ﺧﻮاب و ﺑﯿﺪاري ﺑﻪ ﺳﻤﺖ اﺗﺎﻗﺸﻮن ﺑﺮد ... ﺑﻮﺳﻪ اي ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪ زﯾﺒﺎي ﻫﺮدوﺷﻮن زد م و ﺧﻮدم رو ﺑﺮاي ﯾﻪ ﻃﻮﻓﺎن‬ ‫ﺣﺴﺎﺑﯽ ﺑﺎ ﺟﻨﺎب اﻧﺘﻈﺎم آﻣﺎده ﮐﺮدم ...‬ ‫ﺗﻘﻪ اي ﺑﻪ در ﮐﺘﺎﺑﺨﻮﻧﻪ زدم و ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﺑﻪ ﺧﻮدم ﻣﺴﻠﻂ ﺑﺎﺷﻢ ... ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﺸﯿﺪم و ﻻي در ﮐﺘﺎﺑﺨﻮﻧﻪ رو ﺑﺎز ﮐﺮدم.‬ ‫ﺳﺮم رو از ﻻي در ﺑﺮدم ﺗﻮ ... ﯾﻮاﺷﮑﯽ و آرام ... ﺑﻮي ادﮐﻠﻦ ﮔﺮﻣﯽ ﺗﻮي اﺗﺎق ﭘﯿﭽﯿﺪه ﺑﻮد و ﻣﻦ ﺳﺮم رو ﭼﺮﺧﻮﻧﺪم ﺗﺎ اﮐﺒﺮ ﺧﺎن رو‬ ‫ﺑﺒﯿﻨﻢ.‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫ﭘﺸﺖ ﺑﻪ در رو ﺑﻪ ﭘﻨﺠﺮه ﺗﻤﺎم ﻗﺪ اﺗﺎق رو ﺑﻪ ﺑﺎغ ﻣﺮدي اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد اﺳﺘﻮار و ﻣﺤﮑﻢ ... ﺑﺎ ﻗﺪ ﺑﻠﻨﺪ و ﭼﻬﺎر ﺷﺎﻧﻪ ... از ﭘﺸﺖ ﻋﺠﯿﺐ‬ ‫ﻫﻢ ﻫﯿﮑﻞ ﺣﺎﻣﺪ ﺑﻮد ... ﺗﻨﻢ ﻟﺮزﯾﺪ ... ﭘﺎﻫﺎش رو ﮐﻤﯽ از ﻫﻢ ﺑﺎز ﮐﺮده ﺑﻮد و دﺳﺘﻬﺎش رو ﭘﺸﺖ ﮐﻤﺮش ﻗﻼب ﮐﺮده ﺑﻮد ... ﻧﻔﺴﻢ‬ ‫ﺣﺒﺲ ﺷﺪ ... ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ اﺗﺎق رو اﺷﺘﺒﺎه آﻣﺪه ﺑﻮدم ﺧﻮاﺳﺘﻢ در رو ﺑﺒﻨﺪم ﮐﻪ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﭼﺮﺧﯿﺪ ...‬ ‫ﭼﺸﻤﺎي ﻗﻬﻮه اي ﭘﺮ ﻧﻔﻮذش رو دوﺧﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ ... ﭼﺸﻢ ﻫﺎ و ﻧﮕﺎه ﺧﻮد اﮐﺒﺮ ﺧﺎن ﺑﻮد ... ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﻪ ﮐﻮدﮐﺎﻧﻪ ﺳﺮم رو از ﻻي در‬ ‫داﺧﻞ آورده ﺑﻮدم ﻧﮕﺎﻫﯽ اﻧﺪاﺧﺖ ... ﺗﺮﺳﯿﺪم ... اﯾﻦ ﻧﮕﺎه ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺷﺒﯿﻪ اﻧﺘﻈﺎم ﺑﺰرگ ﺑﻮد ... ﺣﺪس اﯾﻨﮑﻪ ﻋﻤﻮي ﺑﭽﻪ ﻫﺎﺳﺖ‬ ‫اﺻﻼ ﺳﺨﺖ ﻧﺒﻮد ... ﺑﺮاي اﯾﻨﮑﻪ ﺑﻔﻬﻤﯽ ﭘﺴﺮ اﮐﺒﺮ ﺧﺎن ﻫﻢ ﻫﺴﺖ ذره اي ﻓﮑﺮ ﻧﯿﺎز ﻧﺒﻮد ... ﻫﻤﻮن ﺻﻼﺑﺖ ... ﻫﻤﻮن ﭼﻬﺮه ﺑﺪون‬ ‫اﺧﻢ اﻣﺎ ﺗﺮﺳﻨﺎك ﻫﻤﻮن ﭼﺸﻤﻬﺎي ﻗﻬﻮه اي ﺷﺪﯾﺪا ﭘﺮ ﻧﻔﻮذ ...‬ ‫
- ﺑﻔﺮﻣﺎﯾﯿﺪ ...‬ ‫ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺑﻢ و ﮔﯿﺮاش از ﺟﺎ ﭘﺮﯾﺪم ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﺑﻪ ﺧﻮدم ﻣﺴﻠﻂ ﺑﺸﻢ ... در رو ﮐﻤﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﺎز ﮐﺮدم و داﺧﻞ ﺷﺪم ... در ﻣﻘﺎﺑﻠﺶ‬ ‫ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺷﺒﯿﻪ ﯾﻪ دﺧﺘﺮ ﺑﭽﻪ دﺑﺴﺘﺎﻧﯽ ﺧﻄﺎ ﮐﺎر ﺑﻮدم ﺗﺎ ﺧﺎﻟﻪ اي ﮐﻪ ﺑﺎ ﺧﻮاﻫﺮ زاده ﻫﺎش ﺑﯿﺮون ﺑﻮده ... ﻫﻤﻮن ﻃﻮر ﺑﺎ دﺳﺘﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ‬ ‫ﭘﺸﺖ ﻗﻼب ﺷﺪه ﺑﻮد ﻧﮕﺎﻫﯽ از ﺳﺮﺗﺎ ﭘﺎم ﮐﺮد ... ﺑﻪ ﺳﺎﭘﻮرت ﻗﻬﻮه اي و ﭘﯿﺮاﻫﻦ ﮐﺮم رﻧﮕﻢ ﮐﻪ روش آﯾﻨﻪ دوزي زﻧﺎن ﺑﻠﻮچ رو‬ ‫داﺷﺖ و ﻣﻦ ﺑﺎ وﺟﻮد آﺳﺘﯿﻦ ﺳﻪ رﺑﻌﺶ ﺟﺎي ﻣﺎﻧﺘﻮ ﻣﯽ ﭘﻮﺷﯿﺪم ... ﮐﯿﻒ ﯾﻪ وري . ﮐﻔﺸﺎي ﺗﺨﺘﻢ ... و ﻣﻮﻫﺎي ﻓﺮي ﮐﻪ ﻫﻤﻪ اش از‬ ‫ﺷﺎل ﺑﯿﺮون ﺑﻮد و اون اﻧﺎراﯾﯽ ﮐﻪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﯾﻨﮑﻪ ﺷﺎﻟﻢ ﭘﺸﺖ ﮔﻮﺷﻢ ﺑﻮد ﻋﺠﯿﺐ ﭼﺸﻤﮏ ﻣﯿﺰدن ... ﯾﻪ ﻟﻨﮕﻪ اﺑﺮوش ﺑﺎﻻ ﺑﻮد ...‬ ‫دﺳﺖ و ﭘﺎم رو ﮔﻢ ﮐﺮده ﺑﻮدم ... ﯾﺎد ﻧﺎﻇﻢ ﻫﻨﺮﺳﺘﺎﻧﻢ اﻓﺘﺎدم وﻗﺘﯽ ﻣﭽﻢ رو ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد و ﻓﻬﻤﯿﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ اﺑﺮوﻫﺎم رو ﮐﻤﯽ ﺗﻤﯿﺰ‬ ‫ﮐﺮدم ... ﻓﻀﺎي ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻃﻮري ﺑﻮد ﮐﻪ ﺳﺮدم ﺷﺪه ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﺷﻤﺎ ﺧﺎﻟﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎﯾﯿﺪ؟ درﺳﺘﻪ؟‬ ‫اذﻋﺎن ﮐﺮدم از اﮐﺒﺮ ﺧﺎن ﻫﻢ ﺗﺮﺳﻨﺎك ﺗﺮ ﺑﻮد ... اون ﮐﻠﻤﺎت رو اﻧﻘﺪر ﺑﺎ ﺻﻼﺑﺖ و ﺷﻤﺮده ﺷﻤﺮده ﻧﻤﯿﮕﻔﺖ ... ﺑﺮاي اﯾﻨﮑﻪ ﺑﺘﻮﻧﻢ‬ ‫ﮐﻤﯽ از اﺳﺘﺮﺳﻢ ﮐﻢ ﮐﻨﻢ ﺑﻪ ﺟﺎي ﺻﻮرﺗﺶ ﺑﻪ ﮔﺮه ﮐﺮواﺗﺶ زل زدم: ﺑﻠﻪ ...‬ ‫و دﯾﮕﻪ ﭼﯿﺰي ﻧﮕﻔﺘﻢ ...‬ ‫ﮐﻤﯽ ﺳﺮ ﺟﺎش ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﺷﺪ و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﯿﺰ ﺑﺰرگ ﭼﻮﺑﯽ داﺧﻞ ﮐﺘﺎﺑﺨﻮﻧﻪ ﺣﺮﮐﺖ ﮐﺮد و ﭘﺸﺘﺶ ﻧﺸﺴﺖ دﺳﺘﻬﺎش رو ﺑﻪ ﻫﻢ‬ ‫ﻗﻼب ﮐﺮد ... ﺗﻮي دﻟﻢ ﻟﻌﻨﺘﯽ ﺑﻪ ﺧﻮدم ﻓﺮﺳﺘﺎدم ... اﯾﻦ از رﯾﺨﺖ و ﻗﯿﺎﻓﻪ ﮐﻮدﮐﺎﻧﻪ ام ... ﺑﺪون آراﯾﺶ ... ﻗﯿﺎﻓﻪ ام ﺑﻪ زور ﻫﻢ 71‬ ‫ﺳﺎﻟﻪ ﻧﻤﯽ زد ... ﮐﺎش ﮐﻔﺸﻢ ﭘﺎﺷﻨﻪ داﺷﺖ ﯾﺎ ﭼﻪ ﻣﯽ دوﻧﻢ آراﯾﺶ داﺷﺘﻢ ... اﯾﻨﻢ از ﺗﺮﺳﯽ ﮐﻪ ﺗﻮي ﮐﻼﻣﻢ ﺑﻮد ...‬ ‫اي ﮐﺎش ﺟﺮات ﻣﯿﮑﺮدم و ﺑﻪ ﺟﺎي اون ﮔﺮه ﮐﺮوات ﮐﻪ ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ ﺳﯿﺐ ﮔﻠﻮش ﮔﻪ ﮔﺎه ﺗﮑﻮن ﻣﯿﺨﻮرد ﺑﻪ ﭼﺸﻤﻬﺎش ﻧﮕﺎه ﮐﻨﻢ ...‬ ‫
- ﺷﻤﺎ ﻗﺮار ﺑﻮد راس ده ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو ﺗﺤﻮﯾﻞ ﺑﺪﯾﺪ ...‬ ‫
- اﮔﺮ اﺟﺎزه ﺑﺪﯾﺪ ﺑﻪ آﻗﺎي اﻧﺘﻈﺎم ﺗﻮﺿﯿﺢ ﻣﯿﺪم ...‬ ‫ﺑﻪ ﺻﻨﺪﻟﯽ ﭼﺮﻣﯽ ﭼﺮﺧﺎﻧﺶ ﺗﮑﯿﻪ داد: ﻣﻦ ﻫﻢ اﻧﺘﻈﺎم ﻫﺴﺘﻢ ... ﺣﺎﻣﯽ اﻧﺘﻈﺎم ... ﻋﻤﻮي ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ...‬ ‫
- ﻣﻨﻈﻮرم اﮐﺒﺮ ﺧﺎن اﻧﺘﻈﺎم ﻫﺴﺘﻦ ...‬ ‫اﯾﻦ ﺟﺴﺎرت رو از ﮐﺠﺎ آورده ﺑﻮدم؟‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫
- ﭘﺪرم ﭼﯿﺰي ﺑﻪ ﻏﯿﺮ از اﯾﻦ از ﺷﻤﺎ ﻣﯽ ﭘﺮﺳﻨﺪ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ؟‬ ‫
- ﺧﯿﺮ ... اﻣﺎ ﺑﻨﺪه از اﯾﺸﻮن ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو ﺗﺤﻮﯾﻞ ﮔﺮﻓﺘﻢ ... ﻋﺎدت ﮐﺮدم ﺑﻪ اﺳﺸﻮن ﺟﻮاب ﭘﺲ ﺑﺪم ...‬ ‫ﮐﻤﯽ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺟﻠﻮ ﺧﻢ ﺷﺪ: ﺑﻬﺘﺮه ﺑﻪ ﻣﻦ ﻫﻢ ﻋﺎدت ﮐﻨﯿﺪ ... از اﯾﻦ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﺑﻨﺪه ﻗﯿﻮﻣﯿﺖ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو ﺑﺮ ﻋﻬﺪه دارم ...‬ ‫ﺗﻪ دﻟﻢ رﯾﺨﺖ ... اﻋﺘﺮاف ﮐﺮدم ﻫﻤﻪ اﻣﯿﺪﻫﺎم ﻧﺎ اﻣﯿﺪ ﺷﺪ ... اﻧﺘﻈﺎرم ﺑﺮاي دﯾﺪن و ﮐﻨﺎر اوﻣﺪن ﺑﺎ ﻋﻤﻮي ﻣﺠﻬﻮل ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻧﻘﺶ ﺑﺮ‬ ‫آب ﺷﺪ ... ﭼﻮن اﮐﺒﺮ ﺧﺎن ﺑﻪ ﻧﻈﺮم اﻧﻌﻄﺎف ﭘﺬﯾﺮ ﺗﺮ اوﻣﺪ ...‬ ‫ﺳﮑﻮﺗﻢ ﺑﺎ ﺻﺪاش ﺷﮑﺴﺖ: ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل ... ﺷﻤﺎ دﯾﺮ ﮐﺮدﯾﺪ و اﯾﻦ ﯾﻌﻨﯽ ﻗﺎﻧﻮﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺣﻖ ﻧﺪارن ﺑﻌﺪ از ده ﺧﻮﻧﻪ ﺑﺎﺷﻦ ﻧﻘﺾ‬ ‫ﺷﺪه ... ﻣﻦ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﮐﻤﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻧﻈﻤﯽ ﺑﻪ اﯾﻦ دﯾﺪارﻫﺎ داده ﺑﺸﻪ ...‬ ‫ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ وﺣﺸﺘﻨﺎﮐﻢ رو ﭘﻨﻬﺎن ﮐﻨﻢ ... اﯾﻦ ﻣﺮد ﺑﺎ اﯾﻦ ﭼﺸﻤﺎي ﻗﻬﻮه اي و اﯾﻦ ﺻﺪاي ﺑﺎ ﺻﻼﺑﺖ و ﭼﻬﺮه ﺑﺎ ﻧﻔﻮذ و‬ ‫اﯾﻦ رﻓﺘﺎرﻫﺎي اﺷﺮاﻓﯽ ﻣﺎب و ﺑﻪ ﺷﺪت از ﺑﺎﻻش ﭼﯽ داﺷﺖ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ؟‬ ‫
- آﻗﺎي اﻧﺘﻈﺎم ... ﺷﻤﺎ از ﭼﻪ ﭼﯿﺰي ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ ... ﻣﻦ ﺧﻮاﻫﺮ زاده ﻫﺎم رو ﺑﻌﺪ از ﻋﻤﺮي ﺑﯿﺮون ﺑﺮدم و ﺑﺎ ﭼﻬﻞ دﻗﯿﻘﻪ ﺗﺎﺧﯿﺮ‬ ‫آوردم.‬ ‫
- ﭼﻬﻞ و ﻫﻔﺖ دﻗﯿﻘﻪ ... اﯾﻦ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ دﺳﺖ ﻣﻦ اﻣﺎﻧﺘﻦ ...‬ ‫ﺧﻮن ﺑﻪ ﺳﺮم دوﯾﺪه ﺑﻮد: دﺳﺖ ﻣﺎ اﻣﺎﻧﺘﻦ ... دﺳﺖ ﻣﺎ ...‬ ‫ﺣﺘﯽ ﺧﻠﻞ ﮐﻮﭼﮑﯽ ﻫﻢ در ﭼﻬﺮه ﺑﯽ ﻧﻬﺎﯾﺖ ﺧﻮﻧﺴﺮد و ﻣﺤﮑﻤﺶ اﯾﺠﺎد ﻧﺸﺪ: ﻣﻄﻤﺌﻨﺎ دﺳﺖ ﺷﻤﺎ ﻧﺒﻮده ...‬ ‫
- ﻫﻤﻮن ﻃﻮر ﮐﻪ ﺑﺮادر زاده ﺷﻤﺎ ﻫﺴﺘﻦ ... ﺧﻮاﻫﺮ زاده ﻣﻦ ﻫﻢ ﻫﺴﺘﻦ ... ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺰدﯾﮏ ﺗﺮ ﻫﻢ ﻫﺴﺘﻦ ...‬ ‫
- اون رو ﻗﺎﻧﻮن ﺗﻌﯿﯿﻦ ﻣﯿﮑﻨﻪ ... و ﻓﺎﻣﯿﻠﯿﺸﻮن ﮐﻪ اﻧﺘﻈﺎﻣﻪ ... ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل ﺧﺎﻧﻮم ﻣﻦ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ اﯾﻦ ﺑﺤﺚ داره ﺑﻪ ﺑﯿﺮاﻫﻪ ﻣﯽ‬ ‫ره ...‬ ‫دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺳﺮش رو ﺑﮑﻮﺑﻢ ﺑﻪ دﯾﻮار ... دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﻓﺮﯾﺎد ﺑﺰﻧﻢ آﺧﻪ اﯾﻦ ﭼﻪ ﺷﺎﻧﺴﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ دارم ... اﯾﻦ ﭼﺮا اﺻﻼ ﺷﺒﯿﻪ‬ ‫ﺣﺎﻣﺪ ﻧﯿﺴﺖ ... ﺟﺰ ﻗﺪ و ﻫﯿﮑﻠﺶ ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰش ﺷﺒﯿﻪ ﺑﻪ ﺣﺎﻣﺪ ﻧﺒﻮد ... ﺑﺎ آوردن اﺳﻤﺶ ﺗﻮي ذﻫﻨﻢ ﭘﻮزﺧﻨﺪي روي ﻟﺒﻢ ﻧﻘﺶ ﺑﺴﺖ‬ ‫... ﭘﻮزﺧﻨﺪي ﮐﻪ از ﻧﮕﺎه ﺑﻪ ﺷﺪت ﺗﯿﺰ ﺑﯿﻦ اﯾﻦ ﻣﺮد دور ﻧﻤﻮﻧﺪ ...‬ ‫ﺳﯿﺎ: ﺧﯿﻠﯽ دﯾﺮ ﮐﺮدي دﺧﺘﺮ ﺑﻪ ﭼﺎر ﻣﯿﺦ ﮐﺸﯿﺪﻧﺖ؟‬ ‫ﻣﻦ ﻫﻨﻮز ﺗﻮي ﺷﮏ دﯾﺪاره ﺣﺎﻣﯽ اﻧﺘﻈﺎم: ﻋﻤﻮﺷﻮن رو دﯾﺪم ...‬ ‫ﻫﺮ دو ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﭼﺮﺧﯿﺪن‬ ‫ﮔﻠﻨﺎر ﮐﻪ رﻧﮓ و روم رو دﯾﺪ: ﭼﻪ ﺷﮑﻠﯿﻪ؟‬ ‫ﭼﺸﻤﺎم رو ﺑﺴﺘﻢ و ﭘﺸﺖ ﻣﺎﺷﯿﻦ دراز ﮐﺸﯿﺪم: ﺷﺒﯿﻪ ارﺑﺎﺑﻬﺎي ﺗﻮي ﻓﯿﻠﻢ ﻫﺎ ...‬ ‫... ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮب ﻓﻬﻤﯿﺪه ﺑﻮدم ﮐﻪ ﻗﺮار ﻧﯿﺴﺖ ﭼﻨﺪان دﯾﺎﻟﻮﮔﻬﺎي آراﻣﯽ ﺑﯿﻦ ﻣﺎ رد و ﺑﺪل ﺑﺸﻪ ... ﺑﻪ ﻣﻮاﻧﻊ دﯾﺪن ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﯾﮑﯽ دﯾﮕﻪ‬ ‫ﻫﻢ اﺿﺎﻓﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد ... ﺗﺎزه ﻧﻔﺲ ﺗﺮ و ﻣﺤﮑﻢ ﺗﺮ ... ﻧﻔﺴﯽ ﮐﻪ ﺣﺒﺲ ﺷﺪه ﺑﻮد رو ﺑﯿﺮون دادم ... ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم ﺑﺎ آﯾﻨﺪه اي ﮐﻪ ﺣﺎﻻ از‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﻗﺒﻞ ﻫﻢ ﻣﺠﻬﻮل ﺗﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد ... ﻣﻌﺎدﻟﻪ اي دو ﻣﺠﻬﻮﻟﻪ و ﻣﻦ ﺑﺎ ﺑﻐﺾ ﭘﯿﺶ ﺧﻮدم اﻋﺘﺮاف ﮐﺮدم ﻫﯿﭻ وﻗﺖ رﯾﺎﺿﯿﻢ ﺧﻮب ﻧﺒﻮد ...‬ ‫ﻫﯿﭻ وﻗﺖ.‬ ‫از ﮐﻼس ﺑﯿﺮون اوﻣﺪم ... ﯾﻪ 09 دﻗﯿﻘﻪ دﯾﮕﻪ ﻫﻢ داﺷﺘﻢ ... ﺑﻪ ﺟﺎي اﺳﺘﺎد ﺗﺎرﯾﺦ ﻫﻨﺮ ﮐﻪ ﺗﻮ ﮔﯿﺮ و دار ﻧﺎﻣﺰد ﺑﺎزﯾﺶ ﺑﻮد و ﺳﺨﺖ‬ ‫ﮔﺮﻓﺘﺎر ... ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻮم ﻣﯿﺮ ﺟﻌﻔﺮي ﮐﻪ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺳﺮش ﺑﻪ اﻧﺒﻮﻫﯽ از ﺑﺮﮔﻪ ﻫﺎ ﮔﺮم ﺑﻮد ...‬ ‫وارد اﺗﺎق دﺑﯿﺮان ﺷﺪم. ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﺧﺎﻟﯽ ﺑﻮد ... اﺳﺘﺎد ﺧﻮاص ﻣﻮاد آروم ﺑﺎ ﮐﯿﻒ ﭼﺮﻣﯽ و ﮐﺖ و ﺷﻠﻮار ﺧﺎﮐﺴﺘﺮﯾﺶ ﺑﺎ ﺳﺮ‬ ‫ازم ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﺮد و ﺑﯿﺮون رﻓﺖ ... ﻓﮑﺮم ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺸﻐﻮل ﺑﻮد اﯾﻦ روزﻫﺎ ... ﺧﺴﺘﻪ ﻫﻢ ﺑﻮدم ... ﺑﺪ ﺟﻮر ﺑﻪ اﺳﺘﺮاﺣﺖ اﺣﺘﯿﺎج داﺷﺘﻢ‬ ‫... ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺳﻔﺮ ... ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺳﯿﺎ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻢ ﯾﻪ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺟﻮر ﮐﻨﻪ ﺑﺮﯾﻢ ﺟﺎﯾﯽ ... ﮐﻮه ﻣﺜﻼ ... ﺟﺎدر ﺑﺰﻧﯿﻢ ... ﮔﯿﺘﺎر ﺑﺰﻧﯿﻢ ... ﺣﺮف‬ ‫ﺑﺰﻧﯿﻢ ... ﭘﻮل ﮐﺒﺎب ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﻢ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ روي ﻣﻨﻘﻞ ﺑﻼل ﺑﺰﻧﯿﻢ ... ﺑﺎ اﯾﻦ ﻓﮑﺮ ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺑﻪ ﻟﺒﻢ اوﻣﺪ ...‬ ‫
- ﺳﺮﺣﺎﻟﯿﺪ ﮔﻮﯾﺎ اﻣﺮوز؟‬ ‫ﭼﺸﻤﻢ ﺑﺎ ﭼﺸﻤﻬﺎي راﻣﯿﻦ ﺗﻼﻗﯽ ﮐﺮد ... ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺑﻪ ﻟﺒﺶ ﺑﻮد. ﺗﻮ آﻟﺒﻮم ﺧﺎﻃﺮاﺗﻢ ﮔﺸﺘﻢ اﯾﻦ آدم ﺧﯿﻠﯽ ﻗﺒﻞ ﺗﺮﻫﺎ ﻫﻢ اﻧﻘﺪر ﻟﺒﺨﻨﺪ‬ ‫ﻣﯽ زد؟ در اﻧﺘﻈﺎر ﺟﻮاب ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد ...‬ ‫
- ﺑﺮاي ﺧﻮدم ﻧﻘﺸﻪ ﻫﺎﯾﯽ ﻣﯿﮑﺸﯿﺪم ...‬ ‫روي ﻣﺒﻞ رو ﺑﻪ روﯾﯿﻢ ﻧﺸﺴﺖ و ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد: ﻧﻘﺸﻪ؟‬ ‫
- دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاد ﯾﻪ روز از ﺧﻮاب ﺑﯿﺪار ﺑﺸﻢ ﺑﺮام ﻣﻬﻢ ﻧﺒﺎﺷﻪ ﭼﻨﺪ ﺷﻨﺒﻪ اﺳﺖ ... ﯾﺎ ﭼﻨﺪﻣﻪ؟ دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاد ﮔﻢ ﺑﺸﻢ ﺑﯿﻦ اﯾﻦ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﻫﺎ‬ ‫... ﻣﺜﻞ روز 03 اﺳﻔﻨﺪ ... ﻫﻤﻮن ﮐﻪ اﺻﻼ ﺑﺮاي آدم ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ ﭼﻨﺪ ﺷﻨﺒﻪ اﺳﺖ ... ﭼﻨﺪ روز ﭘﯿﺶ از ﺧﻮاب ﮐﻪ ﺑﯿﺪار ﺷﺪم ... ﯾﺎدم‬ ‫رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﭼﻨﺪ ﺷﻨﺒﻪ اﺳﺖ و ﭼﻨﺪﻣﻪ ... اﮔﻪ ﺑﺪوﻧﯿﺪ ﺗﻮ اﯾﻦ ﭼﻨﺪ ﺛﺎﻧﯿﻪ ﺑﯽ ﺧﺒﺮي ﭼﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﻫﺎ ﮐﻪ ﻧﮑﺮدم ...‬ ‫ﭼﺸﻢ ﻫﺎش ﺑﺮﻗﯽ زد: ﺧﺴﺘﻪ اي ﺣﺴﺎﺑﯽ؟‬ ‫
- ﯾﻪ ﺟﻮراﯾﯽ ﺑﻠﻪ ...‬ ‫
- ﺧﻮب ﭼﻪ ﻃﻮره آﺧﺮ اﯾﻦ ﻫﻔﺘﻪ ﺟﻮر ﮐﻨﯿﻢ ... ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻮاده ﻣﻦ دو ﺳﻪ روز ﻣﯿﺮﯾﻢ ﺷﻤﺎل ... ﺑﺮات ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺑﻪ ... ﺧﻮش ﻫﻢ ﻣﯿﮕﺬره ...‬ ‫... ﺗﻮ دﻟﻢ ﺗﻨﻬﺎ ﺟﻤﻠﻪ اي ﮐﻪ اوﻣﺪ ﺑﻪ ﭼﻪ ﻣﻨﺎﺳﺒﺖ ... ﺑﻮد؟‬ ‫ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﺟﻤﻼت رو ﺟﻤﻊ و ﺟﻮر ﮐﻨﻢ ... ﭼﺮا ﺑﺎ اﯾﻦ آدم ﻧﻤﯽ ﺷﺪ ﺣﺮف زد ... ﭼﺮا ﻫﺮ درد دﻟﯽ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻫﺪﻓﯽ ﭘﯿﺶ ﻣﯿﺮﻓﺖ ﮐﻪ‬ ‫ﺣﺎﻻ ﺣﺪﺳﺶ ﻫﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺨﺖ ﻧﺒﻮد ...‬ ‫ﺑﺎ ﺗﮏ ﺳﺮﻓﻪ ﻣﺼﻠﺤﺘﯽ ﺻﺪام رو ﺻﺎف ﮐﺮدم و ﺑﺮاي ﺧﻮدم زﻣﺎن ﺧﺮﯾﺪم: راﺳﺘﺶ رو ﺑﺨﻮاﯾﺪ ﺑﺎ ﺣﺠﻢ ﮐﺎري ﻣﻦ ﺧﯿﻠﯽ اﻣﮑﺎن ﭘﺬﯾﺮ‬ ‫ﻧﯿﺴﺖ ... ﺗﻔﺮﯾﺤﺎت ﻣﺎ ﮐﻤﯽ ﺧﻮب ... ﭼﻪ ﻃﻮر ﺑﮕﻢ ... داﻧﺸﺠﻮﯾﺎﻧﺴﺖ ﻫﻨﻮز ... ﺷﺎﻣﻞ ﺷﻤﺎل و وﯾﻼ و اﯾﻦ ﭼﯿﺰﻫﺎ ﻧﻤﯽ ﺷﻪ ...‬ ‫اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم اون ﻫﻢ ﺳﻌﯽ در ﺟﻤﻊ ﮐﺮدن ذﻫﻨﺶ داره: ﺧﻮب ﯾﮏ ﺑﺎرم از اون ﺟﻮ داﻧﺸﺠﻮﯾﯽ ﺧﺎرج ﺷﻮ و ﺗﻔﺮﯾﺢ ﮐﻦ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﺗﻮ اون ﺟﻤﻊ داﻧﺸﺠﻮﯾﯽ دارم ﮐﺎر ﻣﯿﮑﻨﻢ ... زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯿﮑﻨﻢ ...‬ ‫ﺑﻪ ﭘﺸﺘﯽ ﺻﻨﺪﻟﯿﺶ ﺗﮑﯿﻪ داد: ﺧﻮب ﯾﮑﺒﺎرﻫﻢ ﻣﺜﻞ ﻣﺎ ﻣﻌﻤﻮﻟﯽ ﺗﻔﺮﯾﺢ ﮐﻦ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫... ﻣﻌﻤﻮﻟﯽ؟ ﻣﻌﻤﻮﻟﯽ ﻣﮕﻪ ﻣﺎ ﻧﺒﻮدﯾﻢ ﮐﻪ وﯾﻼ ﻧﺪاﺷﺘﯿﻢ ﯾﺎ ﻫﺰﯾﻨﻪ ﭘﺮداﺧﺖ ﺷﺒﯽ ﻓﻼن ﻗﺪر وﯾﻼﻫﺎي اﺟﺎره اي؟ ﻣﻌﻤﻮﻟﯽ ﻣﺎ ﺑﻮدﯾﻢ‬ ‫ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ... ﻣﺎ ﮐﻪ ﭼﺎدرﻣﻮن رو ﮐﻮﻟﻪ ﻣﻮن ﺑﻮد ... ﻣﯽ رﻓﺘﯿﻢ ﮐﻮﯾﺮ ... ﮐﻮه ... ﭼﺎدر ﻣﯿﺰدﯾﻢ ... ﻣﯿﺨﻨﺪﯾﺪﯾﻢ ... ﮐﻨﺴﺮو ﻣﯿﺨﻮردﯾﻢ ...‬ ‫ﺑﺮاي دود و دﻣﺶ ﺑﻼل ﮐﺒﺎب ﻣﯿﮑﺮدﯾﻢ ... از ﺧﻮدﻣﻮن ﺣﺮف ﻣﯿﺰدﯾﻢ ... از ﻧﻘﺸﻪ ﻫﺎي زﻧﺪﮔﯿﻤﻮن ... ﻣﻌﻤﻮﻟﯽ ﻣﺎ ﺑﻮدﯾﻢ ﻣﻄﻤﺌﻨﺎ ... ﻣﺎ‬ ‫ﮐﻪ ﺑﯿﻨﻤﻮن ﺑﭽﻪ ﻫﺎﯾﯽ داﺷﺘﯿﻢ از ﺧﺎﻧﻮاده ﻫﺎي ﺑﺴﯿﺎر ﺛﺮوﺗﻤﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﺮاي ﻫﻤﺮﻧﮓ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺷﺪن ﻣﺜﻞ ﻣﺎ ﺗﻔﺮﯾﺢ ﻣﯿﮑﺮدن و ﺻﺪاش‬ ‫رو ﻫﻢ در ﻧﻤﯽ آوردن ﮐﻪ ﯾﻪ ﻣﺎه ﻧﺒﻮد از اﺳﭙﺎﻧﯿﺎ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ﺑﻮدن ...‬ ‫
- ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﺗﻌﺮﯾﻔﻤﻮن از ﻣﻌﻤﻮﻟﯽ ﮐﻤﯽ ﻓﺮق ﮐﺮده ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زد: ﯾﻪ روزﻫﺎﯾﯽ ﻣﻨﻢ ﻣﺜﻞ ﺗﻮ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم ... ﺗﻔﺮﯾﺢ ﻣﯿﮑﺮدم ... اﻣﺎ اﻻن ﺧﻮب اون دوره ﮔﺬﺷﺘﻪ دﯾﮕﻪ داﻧﺸﺠﻮ ﻧﯿﺴﺘﻢ ...‬ ‫ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﻧﯿﺴﺘﯽ ... وارد اﺟﺘﻤﺎع ﺷﺪﯾﻢ ...‬ ‫
- ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ... ﺷﺎﯾﺪ ... ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل ﻣﺮﺳﯽ از ﭘﯿﺸﻨﻬﺎدﺗﻮن ...‬ ‫ﮐﯿﻔﻢ رو ﺑﺮداﺷﺘﻢ ﺗﺎ ﺑﻬﺎﻧﻪ اي ﺑﺎﺷﻪ ﺑﺮاي رﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﮐﻼس ... دوﺳﺖ داﺷﺖ ﺑﺤﺚ اداﻣﻪ ﭘﯿﺪا ﮐﻨﻪ ... اﻣﺎ ﺟﺰ ﻣﯽ ﺑﯿﻨﻤﺘﻮن ﭼﯿﺰ‬ ‫دﯾﮕﻪ اي ﻧﮕﻔﺖ ... ﺑﻪ ﺳﻤﺖ در رﻓﺘﻢ ﭼﺮﺧﯿﺪم ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮم: راﺳﺘﯽ ... ﻣﻤﻨﻮن از ﺗﺨﺘﻪ ﮔﭽﯽ ... ﻫﺮ ﺑﺎر ﮐﻪ ﺻﺪاي ﭘﻮك ﮔﭻ رو‬ ‫ﻣﯽ ﺷﻨﻮم ﺣﺲ ﺧﻮﺑﯽ ﺑﻬﻢ دﺳﺖ ﻣﯿﺪه ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زد: دف اون ﮐﺎر ﻫﻤﯿﻦ ﺑﻮد ... ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻢ ...‬ ‫ﺳﯿﺎ ﻟﯿﻮان ﺗﻮي دﺳﺘﺶ رو ﯾﻪ ﮐﻠﻪ ﺳﺮ ﮐﺸﯿﺪ: ﻣﯽ ﮐﺸﻤﺖ ﺑﻪ ﺧﺪا اﮔﻪ ﺑﺨﻮاي اﯾﻦ ﮐﺎر رو ﺑﮑﻨﯽ ...‬ ‫
- ﺑﺤﺚ ﻧﮑﻨﯿﻢ ... ﺗﻮ اﺟﺮا داري ... ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮم ﺗﻤﺮﯾﻦ ... آﻗﺎي ﺳﻮﭘﺮ اﺳﺘﺎر ﺳﺮﻣﺎ ﺧﻮردن ... ﺑﺎﯾﺪ ﻣﺮاﻋﺎﺗﺸﻮن رو ﺑﮑﻨﯿﻢ ... ﺗﻤﺮﯾﻦ‬ ‫زود ﺗﻤﻮم ﺑﺸﻪ ... ﭘﺲ آﻓﺮﯾﻦ ﭘﺴﺮ ﺧﻮب ﻫﻤﺪﯾﮕﻪ رو رﻧﺪه ﻧﮑﻨﯿﻢ ...‬ ‫
- روت رو ﺑﺮم ... ﺑﻪ ﺗﻮ ﭼﻪ اﺻﻼ ... ﻣﮕﻪ ﺗﻮ ﻗﯿﻤﺸﻮﻧﯽ ...‬ ‫ﺗﻮ آﯾﻨﻪ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺧﻮدم ﮐﺮدم: ﺧﺎﻟﺶ ﮐﻪ ﻫﺴﺘﻢ ...‬ ‫
- ﺑﺎش ﻟﻌﻨﺘﯽ ﺑﺎش ... ﺧﺎﻟﻪ ﺑﺎش ... ﻣﺎدرﺷﻮن ﻧﯿﺴﺘﯽ ... ﭘﺪرﺷﻮﻧﻢ ﻧﯿﺴﺘﯽ ... ﺑﺎﺑﺎ ﭘﻮﻟﺸﻮن از ﭘﺎرو ﺑﺎﻻ ﻣﯿﺮه ﺑﻌﺪ ﺗﻮ ...‬ ‫ﺻﺪاش رو ﮐﻤﯽ ﭘﺎﯾﯿﻦ آورد: ﺗﻮﯾﯽ ﮐﻪ ﻫﺸﺘﺖ ﮔﺮو ﻧﻬﺘﻪ و ﯾﻪ ﺗﻨﻪ دﺧﺘﺮ ﺗﻨﻬﺎ داري ﺑﺎر زﻧﺪﮔﯿﺖ رو ﺑﻪ دوش ﻣﯿﮑﺸﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮي ﺑﺮاي‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ ﻟﭗ ﺗﺎپ ﺑﺨﺮي؟ ﻣﻦ اﯾﻦ ﺑﺎر رو دﯾﮕﻪ ﻧﻤﯿﺬارم ...‬ ‫ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺻﻮرت ﺟﺬاﺑﺶ ﮐﻪ ﺣﺎﻻ ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺑﻮد: ﺳﯿﺎ ... اون ﺑﭽﻪ اﺣﺴﺎس ﻣﯿﮑﻨﻪ ﺗﺤﺖ ﻇﻠﻤﻪ ... ﮐﻪ اﻟﺒﺘﻪ اﺣﺴﺎس ﻫﻢ‬ ‫ﻧﯿﺴﺖ ... ﺣﻘﯿﻘﺘﻪ ... اوﻧﺎ ﺑﻪ دﺧﺘﺮ ﺟﻤﺎﻋﺖ رو ﻧﻤﯽ دن ...‬ ‫
- ﻣﻄﻤﺌﻨﯽ؟. ﺧﺎن ﻋﻤﻮﺷﻮن ﭼﯽ؟ﺑﺎﺑﺎ ﻃﺮف دﮐﺘﺮه ... ﺑﯿﺸﺘﺮ 51 ﺳﺎﻟﻪ ﺧﺎرج از اﯾﺮاﻧﻪ ... ﻣﮕﻪ ﻣﯿﺸﻪ ﺑﺮاي زن اﺣﺘﺮام ﻗﺎﺋﻞ ﻧﺒﺎﺷﻪ ...‬ ‫ﻣﻦ ﮐﻪ ﺗﻮ ﻣﺮﮐﺰي ﺗﺮﯾﻦ ﻧﻘﻄﻪ اﯾﺮان ﺑﻪ دﻧﯿﺎ اوﻣﺪم و ﺑﺰرگ ﺷﺪم ... دﮐﺘﺮ ﻫﻢ ﻧﯿﺴﺘﻢ ... ﯾﺎد ﮔﺮﻓﺘﻢ ﮐﻪ زن و ﻣﺮد ﺑﺮاﺑﺮن ...‬ ‫
- ﺗﻮ ﻓﺮق ﻣﯿﮑﻨﯽ ...‬ ‫
- ﺣﺘﻤﺎ ﺻﻼح ﻧﺪوﻧﺴﺘﻦ ﺑﺮاي ﯾﻪ دﺧﺘﺮ ﺑﭽﻪ 11
-21 ﺳﺎﻟﻪ ﻟﭗ ﺗﺎپ ﺑﺨﺮن ...‬ ‫رژ ﻟﺒﻢ رو ﮐﺎﻣﻞ ﭘﺎك ﮐﺮدم و دﺳﺘﻤﺎﻟﺶ رو ﺗﻮي دﺳﺘﻢ ﻣﭽﺎﻟﻪ ﮐﺮدم: ﺻﻼﺣﯿﺖ ﻫﺎي اوﻧﺎ اﯾﻨﮑﻪ ﻧﯿﻮﺷﺎ رو 61 ﺳﺎﻟﮕﯽ ﺷﻮﻫﺮ ﺑﺪن ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫اوﻣﺪ ﺟﻠﻮم اﯾﺴﺘﺎد: ﺧﻮدت ﻫﻢ ﺧﻮب ﻣﯽ دوﻧﯽ ﮐﻪ ﻧﯿﺴﺖ ... ﺧﻮب ﻣﯿﺪوﻧﯽ اون ﺑﭽﻪ اﻣﮑﺎﻧﺎﺗﯽ رو داره ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﻫﺎ آرزوش رو دارن‬ ‫... ﺗﻮ ﻓﻘﻂ ﻣﯿﺨﻮاي ﺑﺎ اوﻧﺎ ﻟﺞ ﮐﻨﯽ ... ﻧﮑﻦ ﮔﻞ ﻣﻦ ... ﻧﮑﻦ ﻣﻤﻮش ... ﻫﻢ ﺧﻮدت رو آزار ﻣﯿﺪي ﻫﻢ اون ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو ...‬ ‫ﺟﻮاﺑﯽ ﺑﻪ ﻣﻨﻄﻖ ﺗﻠﺦ ﺗﻪ ﮐﻼﻣﺶ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﺑﺪم ...‬ ‫ﺻﺪاي ﻓﺮﯾﺎد دﺳﺘﯿﺎر ﺻﺤﻨﻪ اوﻣﺪ: ﻫﻤﺮاز ﺑﺪو ... ﺳﻬﯿﻞ داره ﮐﻢ ﮐﻢ آﻣﭙﺮش ﻣﯽ ﭘﺮه ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺑﻪ ﺳﯿﺎ زدم: ﺑﺎ ﮐﯿﻮان ﺑﺮاي اﯾﻦ ﭘﻨﺠﺸﻨﺒﻪ ﻫﻤﺎﻫﻨﮓ ﮐﻦ ...‬ ‫دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﺶ ﮐﺸﯿﺪ: ﻣﻦ ﭼﯽ ﻣﯿﮕﻢ ... ﺗﻮ ﭼﯽ ﻣﯿﮕﯽ.‬ ‫دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﻣﺎﻧﺘﻮم ﮐﺸﯿﺪم ... از وﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ﺧﺎن ﻋﻤﻮ ﻫﻢ اﯾﻦ ﺟﺎﺳﺖ ... ﺗﺮﺳﻢ از اﯾﻦ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻫﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد ... ﻫﯿﭻ‬ ‫وﻗﺖ ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯿﮑﺮدم ﻣﺮدي ﺗﻮي دﻧﯿﺎ ﺑﺎﺷﻪ ﮐﻪ از اﮐﺒﺮ ﺧﺎن ﻫﻢ ﺗﺮﺳﻨﺎك ﺗﺮ ﺑﺎﺷﻪ اﻣﺎ اﻋﺘﺮاف ﮐﺮدم اﺷﺘﺒﺎه ﮐﺮده ﺑﻮدم ... زﻧﮓ در رو‬ ‫ﻓﺸﺮدم ... ﺻﺪاي زن ﻧﺴﺒﺘﺎ ﺟﻮاﻧﯽ ﮐﻪ ﻧﻤﯿﺸﻨﺎﺧﺘﻢ از ﭘﺸﺖ آﯾﻔﻮن اوﻣﺪ ... ﮐﻪ ﭘﺮﺳﯿﺪ ﺑﻠﻪ ...‬ ‫ﻫﺮ ﮐﻪ ﺑﻮد ﻧﻪ ﻣﻦ اون رو ﻣﯿﺸﻨﺎﺧﺘﻢ ﻧﻪ اون ﻣﻦ رو ﮐﻪ ﺗﺼﻮﯾﺮم رو ﺗﺸﺨﯿﺺ ﻧﺪاده ﺑﻮد و ﻣﻦ ﻫﻢ ﺻﺪاش رو ... ﺑﺎ ﻣﻌﺮﻓﯽ ﺧﻮدم در‬ ‫ﺑﺎ ﺗﻘﯽ ﺑﺎز ﺷﺪ ...‬ ‫وارد ﺣﯿﺎط ﺷﺪم ... ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻟﻄﻒ درﺧﺘﺎن ﻗﺪﯾﻤﯿﺶ از ﺑﯿﺮون ﺧﻨﮏ ﺗﺮ ﺑﻮد و ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﺗﺎزه ﺷﺴﺘﻪ ﺷﺪه ... ﺑﻮي ﺧﺎك ﻧﻢ‬ ‫ﺧﻮرده ﺗﻮي ﺑﯿﻨﯿﻢ ﭘﯿﭽﯿﺪ ... از در ﺗﺮاس ﺑﻪ ﺟﺎي ﻓﺨﺮي ﺧﺎﻧﻮم ﯾﺎ ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم زن ﺑﺎرﯾﮏ اﻧﺪام ﺣﺪودا 04 ﺳﺎﻟﻪ اي ﺑﯿﺮون آﻣﺪ ...‬ ‫ﭘﺲ از ﺣﺎﻻ ﻣﯽ ﺷﺪ ﺗﻐﯿﯿﺮات رو اﺣﺴﺎس ﮐﺮد ﺑﺮاي ﺧﻮﻧﻪ ﻣﺴﺘﺨﺪم ﺟﺪﯾﺪ اﺳﺘﺨﺪام ﺷﺪه ﺑﻮد و ﯾﺎ ﺷﺎﯾﺪ ... ﻧﻪ اوﻧﻬﺎ ﮐﻪ ﺑﭽﻪ ﻧﺒﻮدن‬ ‫ﺗﺎ ﻧﯿﺎز ﺑﻪ ﭘﺮﺳﺘﺎر داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻦ ... ﺟﻠﻮ اوﻣﺪ‬ ‫ﻣﻮدﺑﺎﻧﻪ ﺳﻼم ﮐﺮد ﺑﺎ ﺷﮏ ﺟﻮاﺑﺶ رو دادم‬ ‫ﺻﺪاي ﻧﺎزﮐﯽ داﺷﺖ و ﻟﻬﺠﻪ ﻫﻢ ﻧﺪاﺷﺖ: ﺧﺎﻧﻮم ﺗﻮ آﺷﭙﺰ ﺧﻮﻧﻪ ﻫﺴﺘﻦ ...‬ ‫ﺑﻪ ﺳﻤﺖ آﺷﭙﺰ ﺧﻮﻧﻪ روان ﺷﺪم ... ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم و ﻓﺨﺮي ﺧﺎﻧﻮم ﭘﺸﺖ ﻣﯿﺰ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدن و داﺷﺖ دﻟﻤﻪ ﻣﯿﭙﯿﭽﯿﺪن و ﻣﻦ ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ‬ ‫زﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﻌﺪا ﻓﻬﻤﯿﺪم اﺳﻤﺶ زري ﻫﺴﺘﺶ و ﺷﻮﻫﺮش راﻧﻨﺪه ﺣﺎﻣﯽ وارد آﺷﭙﺰ ﺧﺎﻧﻪ ﺷﺪم ... ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﺎ روﯾﯽ‬ ‫ﮔﺸﺎده ازم اﺳﺘﻘﺒﺎل ﮐﺮد:ﺳﻼم دﺧﺘﺮم.‬ ‫ﺟﻮاﺑﺶ رو ﺑﺎ ﺧﻮﺷﺮوﯾﯽ دادم و روي ﺻﻨﺪﻟﯽ ﻧﺸﺴﺘﻢ: ﺗﺤﻮﯾﻞ ﻧﻤﯿﮕﯿﺮي ﻓﺨﺮي ﺑﺎﻧﻮ ...‬ ‫
- ﻧﻔﺮﻣﺎﯾﯿﺪ ﺧﺎﻧﻮم ...‬ ‫ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﺧﻨﺪﯾﺪ و ﺳﺮش رو ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺰدﯾﮏ ﺗﺮ ﮐﺮد: از اوﻣﺪن زري ﻧﺎراﺣﺘﻪ ... آﺧﻪ ﻣﺤﻞ ﻓﺮﻣﺎﻧﺮواﯾﯿﺶ رو ﺗﻘﺴﯿﻢ ﮐﺮده ...‬ ‫ﺧﻨﺪه ام رو ﺑﻪ زور ﺧﻮردم و ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺑﻠﻨﺪي ﮔﻔﺘﻢ: ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﺟﺎي ﻓﺨﺮي ﺟﻮن رو ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﻪ ﺑﮕﯿﺮه ...‬ ‫زري ﺧﺎﻧﻮم ﻟﯿﻮاﻧﯽ ﺷﺮﺑﺖ ﺟﻠﻮم ﮔﺬاﺷﺖ و ﻣﻦ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻏﺮه ﻓﺨﺮي ﺧﺎﻧﻮم ﺑﻠﻨﺪ ﺧﻨﺪﯾﺪم ...‬ ‫
- ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ... ﺑﺪون ﻫﻤﺎﻫﻨﮕﯽ اوﻣﺪم ... دوﺳﺘﻢ اﯾﻦ ﺟﺎ ﻧﻤﺎﯾﺸﮕﺎه داﺷﺖ و ﮔﻔﺘﻢ ﯾﻪ ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو ﺑﺒﯿﻨﻢ و‬ ‫ﺑﺮم ...‬ ‫
- اﯾﻦ ﭼﻪ ﺣﺮﻓﯿﻪ دﺧﺘﺮم اﯾﻨﺠﺎ ﺧﻮﻧﻪ ﺧﻮدﺗﻪ ... اﮐﺒﺮ ﺧﺎن ﮐﺎرﺧﻮﻧﻪ اﺳﺖ ﻧﯿﺴﺖ ... اﻣﺎ ... ﺧﻮب ﺣﺎﻣﯽ ﻫﺴﺖ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﺟﻤﻠﻪ آﺧﺮش ﮐﻤﯽ ﺑﺎ ﻣﮑﺚ ﻫﻤﺮاﻫﺮ ﺑﻮد و دل ﻧﮕﺮاﻧﯽ: ﻧﺒﺎﯾﺪ اون روز دﯾﺮ ﻣﯿﮑﺮدﯾﺪ ...‬ ‫
- ﺷﻤﺎ ﮐﻪ ﻣﯿﺪوﻧﯿﺪ ﺗﻬﺮان ﭼﻪ ﻃﻮرﯾﻪ ...‬ ‫
- ﮔﻠﮑﻢ ﻣﻦ ﮐﻪ ﺣﺮﻓﯽ ﻧﺪارم ... اﯾﻦ ﭘﺪر و ﭘﺴﺮ ... ﺣﺎﻻ ﺑﺮو ﺑﺮو ﺑﺎﻻ وﻗﺘﺖ رو ﻧﮕﯿﺮم ... ﺑﻌﺪا ﻣﻔﺼﻞ راﺟﻊ ﺑﻬﺶ ﺣﺮف ﻣﯿﺰﻧﯿﻢ ...‬ ‫... ﺧﻮب ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ﻣﻨﻈﻮرش ﭼﯿﻪ ... آروم از ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﺑﺎﻻ رﻓﺘﻢ و در اﺗﺎق ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو ﺑﺎز ﮐﺮدم ... ﺑﺎ دﯾﺪﻧﻢ ﺟﯿﻐﯽ ﮐﺸﯿﺪن و ﺗﻮ‬ ‫آﻏﻮﺷﻢ ﭘﺮﯾﺪن ...‬ ‫ﮐﻮﺷﺎ: ﻫﻤﺮاز ﻗﺮار ﻧﺒﻮد ﺑﯿﺎي ...‬ ‫ﻣﻮﻫﺎش رو ﺑﻬﻢ رﯾﺨﺘﻢ: داﺷﺘﻢ از اﯾﻦ ﺟﺎ رد ﻣﯿﺸﺪم ﮔﻔﺘﻢ ﯾﻪ ﺳﺮي ﺑﻬﺘﻮن ﺑﺰﻧﻢ و ﺑﺮم ﺑﺎﯾﺪ زود ﻫﻢ ﺑﺮم ﺗﻤﺮﯾﻦ دارم ...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺑﻮﺳﻪ اي ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪ ام زد: ﺧﻮب ﺷﺪ اوﻣﺪي ... ﺣﻮﺻﻠﻪ ﻣﻮن ﺳﺮ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﻗﺮﺑﻮن اون ﺣﻮﺻﻠﻪ ات ﺑﺮم ... ﭼﻪ ﻃﻮره ﻫﻤﯿﻦ ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﮐﻪ ﻣﻦ وﻗﺖ دارم ﯾﻪ ﺑﺎزي ﺑﮑﻨﯿﻢ. ﻫﺎ ...‬ ‫ﮐﻮﺷﺎ: ﻧﻪ ﺑﺎزي ﻧﻪ ... ﺑﺮاﻣﻮن ﮐﺘﺎب ﺑﺨﻮن ... ﺗﻮ ﺑﺎ ﻫﯿﺠﺎن ﻣﯿﺨﻮﻧﯽ و ﺻﺪات ﻗﺸﻨﮕﻪ ...‬ ‫ﻟﭙﺶ رو ﺑﻮﺳﯿﺪم و ﮐﺘﺎﺑﯽ رو ﮐﻪ ﺑﻪ دﺳﺘﻢ داد رو ﻧﮕﺎﻫﯽ اﻧﺪاﺧﺘﻢ ... ﭼﯽ ﭼﯽ ﺷﯿﻄﺎن؟ ﺧﺪاي ﻣﻦ اﯾﻦ دﯾﮕﻪ ﭼﯽ ﺑﻮد ...‬ ‫وﺳﻄﺸﻮن دراز ﮐﺸﯿﺪم و ﮐﺘﺎب رو ﺑﺮاﺷﻮن ﺧﻮﻧﺪم ...‬ ‫ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم داﺷﺖ دﯾﺮ ﻣﯽ ﺷﺪ ... ﮔﻮﻧﻪ ﻫﺮ دوﺷﻮن رو ﺑﻮﺳﯿﺪم: ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮم ...‬ ‫ﮐﻮﺷﺎ: ﻧﺮو دﯾﮕﻪ ﻫﻤﺮاز ...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ: ﺑﭽﻪ ﺑﺎزي در ﻧﯿﺎر ﮐﻮﺷﺎ ... ﻫﻤﺮاز ﮐﺎرش ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻬﻤﻪ ﺗﻤﺎﺷﺎﭼﯽ ﮐﻪ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﻪ ﺑﺪون ﻫﻤﺮاز ﭼﯿﺰي ﺑﺒﯿﻨﻪ ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪ ﭘﺖ و ﭘﻬﻨﯽ زدم از اﯾﻦ ﮐﻪ از ﻧﻈﺮش ﺷﻐﻞ ﻣﻦ ﻣﻬﻢ ﺑﻮد ذوق ﮐﺮدم: ﺑﺬارﯾﺪ ﺗﻤﺮﯾﻦ ﺗﻤﻮم ﺷﻪ ... روز اﻓﺘﺘﺎﺣﯿﻪ دﻋﻮﺗﺘﻮن‬ ‫ﻣﯿﮑﻨﻢ و ﺗﺎزه ﺑﺎ ﻣﺤﻤﺪ دﻟﻨﻮاز ﻫﻢ ﻣﯿﺘﻮﻧﯿﺪ ﻏﺬا ﺑﺨﻮرﯾﺪ ...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺑﻪ ﻫﻮا ﭘﺮﯾﺪ ... ﺧﻮب ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ اﯾﻦ ﺳﻮﭘﺮ اﺳﺘﺎر رو ﭼﻪ ﻗﺪر دوﺳﺖ داره و از ﻣﺠﻼت ﻋﮑﺴﺶ رو ﻣﯿﮑﻨﻪ و ﻧﮕﻪ ﻣﯿﺪاره ...‬ ‫ﮐﻮﺷﺎ: ﻣﻦ ﮐﻪ ازش ﺧﻮﺷﻢ ﻧﻤﯿﺎد ...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ: ﭼﻮن ﺧﻮش ﺗﯿﭙﻪ ...‬ ‫
- ﻫﯿﭽﻢ ...‬ ‫ﺑﻪ ﮐﻞ ﮐﻠﺸﻮن ﺧﻨﺪﯾﺪم: ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻣﻦ دﯾﮕﻪ ﺑﺮم ... ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺟﺎن ﺗﻮ ﮐﻪ ﻧﻤﯿﺨﻮاي ﻣﺤﻤﺪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻤﻮﻧﻪ ...‬ ‫ﻫﻨﻮز روي ﻟﺒﻬﺎم ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﻮدﻧﺸﻮن ﺑﻮد ... در رو ﺑﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﺻﺪاﯾﯽ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﯾﻪ ﻣﺘﺮ از ﺟﺎم ﺑﭙﺮم: ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮد ﺣﺮﻓﺎم رو ﺑﻬﺘﻮن زدم ...‬ ‫دﺳﺘﻢ رو روي ﻗﻠﺒﻢ ﮔﺬاﺷﺘﻢ و ﭼﺮﺧﯿﺪم ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮم ... ﺑﻪ ﺻﺎﺣﺐ اﯾﻦ ﺻﺪاي ﺑﻢ ... و اﯾﻦ ﺗﻦ ﺻﺪاي ﺳﺮد ﮐﻪ ﮐﻠﻤﻪ ﻫﺎ رو اﻧﻘﺪر‬ ‫ﺑﺎ ﺻﻼﺑﺖ ادا ﻣﯿﮑﺮد ... ﺑﻪ ﻗﯿﺎﻓﻪ درﻫﻤﺶ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﮔﺬرا اﻧﺪاﺧﺘﻢ و ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻗﻬﻮه اي ﺗﺮ و ﮐﻤﯽ ﺟﺪي ﺗﺮ ﻫﻢ ﺷﺪه ﺑﻮدن ...‬ ‫
- ﺳﻼم ...‬ ‫اﯾﻦ ﮐﻠﻤﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﭼﯿﺰي ﺑﻮد ﮐﻪ اون ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻪ ذﻫﻨﻢ رﺳﯿﺪ ...‬ ‫
- ﺳﻼم ... ﺗﺸﺮﯾﻒ ﺑﯿﺎرﯾﺪ ﺗﻮي ﮐﺘﺎﺑﺨﻮﻧﻪ ﻟﻄﻔﺎ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﭘﺸﺖ ﺳﺮش ﺣﺮﮐﺖ ﮐﺮدم ... ﻗﺪم ﻫﺎش رو ﻫﻢ ﻣﺜﻞ ﮐﻠﻤﻪ ﻫﺎش ﺑﺮ ﻣﯿﺪاﺷﺖ ... راﺳﺖ ... ﺻﺎف ... ﻣﺤﮑﻢ ... ﻣﻦ ﭘﯿﺸﺶ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﯾﻪ‬ ‫ﺟﻮﺟﻪ ﺑﻮدم ... در رو ﺑﺎز ﮐﺮد و وارد ﺷﺪ ... ﺗﻮ دﻟﻢ ﮔﻔﺘﻢ ﺑﯽ ادب ...‬ ‫ﭘﺸﺖ ﺻﻨﺪﻟﯿﺶ ﻧﺸﺴﺖ و ﺑﺎ دﺳﺖ ﺑﻪ ﻣﺒﻞ رو ﺑﻪ روش اﺷﺎره ﮐﺮد ... ﻧﺸﺴﺘﻢ ...‬ ‫دﺳﺘﻬﺎش رو در ﻫﻢ ﻗﻼب ﮐﺮد و ﭼﻮﻧﻪ ﺗﯿﺰش رو ﮐﻪ ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﺶ زاوﯾﻪ ﻣﯿﺪاد و ﻣﺮداﻧﻪ ﺗﺮش ﻣﯿﮑﺮد روي ﻗﻼب دﺳﺘﻬﺎش‬ ‫ﮔﺬاﺷﺖ: ﺧﻮب؟!‬ ‫
- ﻣﻦ اوﻣﺪم ﺧﻮاﻫﺮ زاده ﻫﺎم رو ﺑﺒﯿﻨﻢ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﻪ ﭼﯿﺰي ﻏﯿﺮ از اﯾﻦ ﻓﮑﺮ ﻧﮑﺮده ﺑﻮدم ... ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدم اﯾﻦ ﻣﻼﻗﺎﺗﻬﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﻧﻈﻢ ﺑﮕﯿﺮن ...‬ ‫دﺳﺘﻬﺎم رو ﻣﺸﺖ ﮐﺮدم ... و ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﺗﻤﺎم ﺟﺴﺎرﺗﻢ رو ﺟﻠﺐ ﮐﻨﻢ: ﻧﻈﻢ دارن ...‬ ‫
- ﻧﺪارن ﺧﺎﻧﻮم ﻣﺤﺘﺮم ﮐﻪ ﺷﻤﺎ از ﺳﺮ ﮐﻮﭼﻪ ﮐﻪ رد ﻣﯿﺸﺪﯾﺪ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻧﺘﯿﺠﻪ رﺳﯿﺪﯾﺪ ﮐﻪ ﺑﯿﺎﯾﺪ ...‬ ‫ﺧﯿﻠﯽ ﺑﻬﻢ ﺑﺮﺧﻮرد: آﻗﺎي ﻣﺤﺘﺮم ﻣﻦ ﮐﻪ ﺑﺮاي ﻣﻬﻤﺎﻧﯽ ﻧﯿﻮﻣﺪم ... ﺗﻨﻬﺎ دﻟﯿﻞ ﻣﻦ ﺑﺮاي ورورد ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻫﺴﺘﻦ ... ﺑﺪﯾﺪ‬ ‫ﻣﻦ ﺑﺒﺮﻣﺸﻮن ﺑﻬﺘﻮن ﻗﻮل ﻣﯿﺪم از ﻣﺤﻠﺘﻮن ﻫﻢ دﯾﮕﻪ رد ﻧﺸﻢ ...‬ ‫ﭼﻮﻧﻪ اش رو از روي دﺳﺘﺎش ﺑﺮداﺷﺖ: ﺷﻮﺧﯽ ﺑﺎ ﻣﺰه اي ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﺷﻮﺧﯽ ﻧﺒﻮد ... ﻣﻦ ﺧﺎﻟﺸﻮﻧﻢ ...‬ ‫
- اﯾﻦ ﺟﺎ ﺧﻮﻧﻪ اون ﻫﺎﺳﺖ ...‬ ‫
- اﯾﻦ ﺟﺎ ﺧﻮﻧﻪ ﺧﻮاﻫﺮ ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﻮد و دﯾﺪﯾﺪ ﮐﻪ ﻋﺎﻗﺒﺘﺶ ﻫﻢ ﭼﯽ ﺷﺪ ...‬ ‫ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﻣﯿﺸﻪ اﻣﺎ ﺧﻮﻧﺴﺮد ﺑﻮد ... ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻧﮕﺎﻫﯽ از ﺑﺎﻻ ﺑﻪ ﻣﻦ داﺷﺖ و اﺣﺴﺎس ﻣﯿﮑﺮد از ﻧﻈﺮش ﻣﻦ ﯾﻪ ﺑﭽﻪ ام و ﺑﻪ‬ ‫ﻫﻤﯿﻦ ﺧﺎﻃﺮ ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺧﻮدش زﺣﻤﺘﯽ ﻧﻤﯽ داد: ﻫﺮ ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﻫﺴﺖ ... ﻣﻦ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ اي ﺑﺮاي رﻓﺖ و آﻣﺪﻫﺎﺗﻮن ﻣﯿﭽﯿﻨﻢ ... و‬ ‫ﺑﻬﺘﻮن ﺧﺒﺮ ﻣﯿﺪم. اﯾﻦ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﺎﯾﺪ روﻧﺪ ﻋﺎدي زﻧﺪﮔﯽ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻦ ... و در ﺿﻤﻦ ﺑﻬﺸﻮن ﯾﺎد ﺑﺪﯾﺪ ﺑﺎ اﺳﻢ ﮐﻮﭼﯿﮏ ﺻﺪاﺗﻮن ﻧﮑﻨﻦ‬ ‫...‬ ‫از اﯾﻦ ﮐﻪ زورم ﺑﻬﺸﻮن ﻧﻤﯽ رﺳﯿﺪ ... از اﯾﻦ زورﮔﻮﯾﯽ ... از ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ اﯾﻦ اﺗﺎق ... اﯾﻦ ﻣﺮد ... ﺣﺎﻟﻢ داﺷﺖ ﺑﺪ ﻣﯿﺸﺪ: ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﭼﻪ‬ ‫ﺣﻘﯽ ...‬ ‫
- ﺑﻪ ﻫﻤﻮن ﺣﻘﯽ ﮐﻪ ﻗﺎﻧﻮن ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﯿﺪه ... ﭘﺪرﺷﻮن ﻧﯿﺴﺖ ... ﭘﺪر ﺑﺰرﮔﺸﻮن ﭘﯿﺮ و ﺑﯿﻤﺎره ... ﺑﻨﺪه ﻋﻤﻮ ﻫﺴﺘﻢ ... ﻗﯿﻮﻣﯿﺘﺸﻮن ﺑﺎ ﻣﻨﻪ‬ ‫...‬ ‫از ﺟﺎم ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم ... ﻣﻮﻧﺪم ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯿﺸﺪ ﺣﺮﻓﻬﺎﯾﯽ ﺑﺰﻧﻢ ﮐﻪ ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ﺧﺎرج از ادب ﺑﻮد: اﯾﻦ رﺳﻤﺶ ﻧﯿﺴﺖ آﻗﺎي اﻧﺘﻈﺎم ...‬ ‫ﺑﻪ ﺳﻤﺖ در رﻓﺘﻢ و ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ ﭼﺮﺧﯿﺪم ﮐﻪ ﻫﻨﻮز داﺷﺖ ﺑﺎ ﺟﺪﯾﺖ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد ﮔﻔﺘﻢ.: ﻣﻦ ﺑﺮاي اون ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻫﻤﺮازم‬ ‫... اﯾﻦ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻪ ...‬ ‫
- ﻣﻦ اﻣﯿﺪوارم ﺣﺮﻓﻬﺎي اﻣﺮوزم رو ﻫﻢ ﺑﻪ اون ﺑﺎر اﺿﺎﻓﻪ ﮐﻨﯿﺪ دوﺳﺖ ﻧﺪارم ﻣﺪام ﺑﻬﺘﻮن ﺗﺬﮐﺮ ﺑﺪم ...‬ ‫ﺟﻮاﺑﺶ رو ﻧﺪادم ... ﭼﯿﺰي ﺑﺮاي ﮔﻔﺘﻦ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﺮد ﺧﻮدﺧﻮاه ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﺗﺎ ﺑﮕﻢ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- دﻟﺖ ﮔﺮﻓﺘﻪ اﻧﮕﺎر؟!‬ ‫اﺣﺴﺎس ﻣﯿﮑﺮدم اﯾﻦ دل ﮔﺮﻓﺘﻪ ﭘﺸﺖ ﻧﻘﺎب ﺧﺴﺘﮕﯽ ﭘﻨﻬﺎن ﻣﯿﺸﻪ ... اﻣﺎ ﻧﺸﺪه ﺑﻮد ﮔﻮﯾﺎ ... ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم ﺑﻬﺶ ... ﺗﻮ ﺗﺎرﯾﮏ‬ ‫روﺷﻨﯽ ﭘﺎرك داﻧﺸﺠﻮ ﺳﺎﻋﺖ 9 ﺷﺐ ... ﺑﯿﺸﺘﺮﯾﻦ ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﭼﺸﻤﻢ رو ﺧﯿﺮه ﻣﯿﮑﺮد ﻗﺮﻣﺰي آﺗﯿﺶ ﺳﯿﮕﺎرش ﺑﻮد ... و ﺻﺪاي‬ ‫آدﻣﻬﺎي ﮔﺬري ... اﻣﺮوز ﯾﮑﯽ از اﺟﺮا ﻫﺎي ﻣﻬﻢ ﺳﯿﺎوش ﺑﻮد و ﻣﻮﻧﺪه ﺑﻮدم ﺗﺎ ﮐﺎرش ﺗﻤﻮم ﺑﺸﻪ و ﺑﻌﺪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﺮﯾﻢ ... ﺣﺎﻻ ﻫﻢ‬ ‫ﻣﻨﺘﻈﺮ ﮐﯿﻮان ﺑﻮدﯾﻢ ...‬ ‫ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم اﯾﺴﺘﺎدم و ﺳﻨﮕﯽ ﺑﺮداﺷﺘﻢ و ﯾﻪ دور ﺗﻮي دﺳﺘﻢ ﭼﺮﺧﻮﻧﺪم: ﭼﻨﺪﺑﺎر ﭘﺎ ﺧﻮرده ﺗﺎ ﺻﯿﻘﻠﯽ ﺷﺪه؟‬ ‫دود ﺳﯿﮕﺎرش از ﺑﯿﻨﯿﺶ ﺧﺎرج ﺷﺪ: ﺑﻪ اﻧﺪازه ﻟﺤﻈﻪ ﻫﺎي ﺑﻪ وﺟﻮد آﻣﺪﻧﺶ ... ﻫﺰاران ﺳﺎل و ﯾﺎ ﺻﺪﻫﺎ ﻫﺰار ﺳﺎل ...‬ ‫
- ﻣﻨﻢ ﺑﻪ اﻧﺪازه ﺗﻤﺎم اﯾﻦ 32 ﺳﺎل ﭘﺎ ﺧﻮردم اﻧﮕﺎر ... اﻣﺎ ﻫﻨﻮز ﺻﯿﻘﻠﯽ ﻧﺸﺪم ...‬ ‫
- ﺧﯿﻠﯽ وﻗﺖ ﺑﻮد ﺑﻪ ﺟﺎده اﻓﺴﺮدﮔﯽ ﻫﺎت ﺳﺮ ﻧﺰده ﺑﻮدي ...‬ ‫ﺧﻮﻧﺴﺮدي ﮐﻼﻣﺶ ﺗﻮ اﯾﻦ ﻣﻮاﻗﻊ رو دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ ... اﯾﻦ ﯾﻌﻨﯽ ﺳﯿﺎوش ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ درﮐﻢ ﻣﯿﮑﺮد ... ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﺷﺎﯾﺪ ﺧﯿﻠﯽ وﻗﺖ ﺑﻮد ﺑﺎ ﺧﻮدم ... ﺑﺎ ﺧﻮد ﺧﻮدم ﻫﯿﭻ ﻃﻮري ﺧﻠﻮت ﻧﮑﺮده ﺑﻮدم ﺳﯿﺎ ...‬ ‫ﺳﯿﮕﺎرش رو ﺑﺎ ﭘﺎﺷﻨﻪ ﮐﻔﺸﺶ ﺧﺎﻣﻮش ﮐﺮد: دور ﺧﻮدت رو ﺑﺮاي اﯾﻦ ﺷﻠﻮغ ﮐﺮدي؟‬ ‫ﭘﻮزﺧﻨﺪي زدم: ﮐﺎش اﻧﻘﺪر زﻧﺪﮔﯽ ﺷﯿﮏ و ﻟﻮﮐﺴﯽ داﺷﺘﻢ ...‬ ‫
- راﺳﺖ ﻣﯿﮕﯽ ... ﺣﺎل و ﻫﻮات ﻣﺜﻞ اواﯾﻞ رﻓﺘﻦ رﻫﺎ ﺷﺪه؟ .‬ ‫روي ﻧﯿﻤﮑﺖ ﻧﺸﺴﺘﻢ و ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺘﻢ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم: ﻓﺮدا ﺻﺒﺢ زود ﮐﻼس دارم ﭼﺮا ﮐﯿﻮان ﻧﻤﯿﺎد؟‬ ‫
- ﮐﺎرش ﯾﮑﻢ ﻃﻮل ﻣﯿﮑﺸﻪ ... ﺟﻮاﺑﻢ رو ﻧﺪادي ...‬ ‫
- آره ... اﺣﺴﺎس ﻣﯿﮑﻨﻢ ﯾﻪ ﺳﺪ دﯾﮕﻪ اﯾﺠﺎد ﺷﺪه ﺑﺮاي ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﻫﺎي ﻣﻦ ...‬ ‫
- ﻫﻨﻮز ﮐﻪ ﭼﯿﺰي ﻧﺸﺪه ... دو روزه ﻧﺪﯾﺪﯾﺸﻮن ﻋﺰﯾﺰم. ﮔﻔﺘﻪ ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﯽ ﺑﺒﯿﻨﯽ ﮔﻔﺘﻪ ﻧﻈﻢ ﻣﯽ ده ...‬ ‫
- ﮔﻔﺘﻪ ﺗﻤﺎس ﻣﯿﮕﯿﺮه ... ﻧﮕﺮﻓﺘﻪ ... اﺻﻼ ﻣﻔﻬﻮﻣﺶ رو درك ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻢ ...‬ ‫ﮐﻨﺎرم ﻧﺸﺴﺖ: دﻧﺒﺎل ﻣﻔﻬﻮﻣﯽ؟ ﺑﺬار ﺑﻬﺖ ﺑﮕﻢ ... ﻧﮕﺮد ... ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ ﺗﻮ اﯾﻦ دﻧﯿﺎ اﻧﻘﺪرﻫﺎ ﺳﺎده ﻧﯿﺴﺖ ﺗﺎ اﻣﺜﺎل ﻣﻦ و ﺗﻮ. دوﺗﺎ آدم‬ ‫ﯾﮑﻢ زﯾﺎدي ﻣﻌﻤﻮﻟﯽ ﻣﻔﻬﻮﻣﺶ رو درك ﮐﻨﯿﻢ ...‬ ‫
- ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺷﺮﻣﻨﺪه ...‬ ‫ﺳﺮم ﭼﺮﺧﯿﺪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺻﻮرت ﺧﺴﺘﻪ ﮐﯿﻮان و ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﺳﻮﺋﯿﭻ دﺳﺘﺶ ...‬ ‫ﺳﯿﺎ: ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ داداش ﺑﺮﯾﻢ؟‬ ‫
- ﺑﺮﯾﻢ ... راﺳﺘﯽ ﻫﻤﺮاز دﻋﻮﺗﺖ ﺳﺮ ﺟﺎﺷﻪ؟‬ ‫ﮐﻮﻟﻪ ﭘﺸﺘﯿﻢ رو ﮐﻤﯽ ﭘﺸﺘﻢ ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﮐﺮدم ﺗﻮ اون ﺗﺎرﯾﮑﯽ ﻫﻢ ﮐﺎري ﻧﺪاﺷﺖ دﯾﺪن رﻧﮕﯽ ﮐﻪ از روي ﺳﯿﺎ ﭘﺮﯾﺪ ...‬ ‫
- ﺑﻠﻪ ﻣﻦ ﭘﻨﺠﺸﻨﺒﻪ ﺷﺎم ﻣﻨﺘﻈﺮﺗﻮﻧﻢ ...‬ ‫
- اي ول دﻣﺖ ﮔﺮم. ﺧﻮﻧﻪ ﺗﻮ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮش ﻣﯿﮕﺬره ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم ... ﻣﻦ ﻣﻬﻤﻮن دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ ... ﺑﻪ ﺧﺼﻮص ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺑﺪ ﺟﻮر ﻓﮑﺮم رو اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ﻣﺸﻐﻮﻟﻪ ﺧﻮدش ﮐﺮده ﺑﻮد ...‬ ‫ﺗﻤﺎم ﻃﻮل ﻣﺴﯿﺮ ﺳﯿﺎوش ﺳﺎﮐﺖ ﺑﻮد و ﻣﻦ و ﮐﯿﻮان ﺑﺤﺚ ﮐﺮدﯾﻢ. از ﺳﻬﯿﻞ ﮔﻔﺘﯿﻢ و از ﮐﺎر ﺟﺪﯾﺪه ﻣﻦ ...‬ ‫از ﻣﺎﺷﯿﻦ ﮐﻪ ﭘﯿﺎده ﺷﺪم از ﺷﯿﺸﻪ ﺑﺎز ﺳﻤﺖ ﺳﯿﺎ ﺳﺮم رو ﮐﺮدم ﺗﻮ: ﺧﺴﺘﻪ ﻧﺒﺎﺷﯿﺪ و ﻣﺮﺳﯽ ﮐﯿﻮان ... ﺳﯿﺎ ﺷﺒﺖ ﺑﻪ ﺧﯿﺮ ...‬ ‫ﺳﯿﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪي زد: ﺑﺮو ﺧﻮﻧﻪ ﻣﻤﻮش ... ﺧﻮش ﺑﺎﺷﯽ ... ﻓﺮدا ﻣﯿﺒﯿﻨﻤﺖ ...‬ ‫ﮐﯿﻮان ﺧﻢ ﺷﺪ و از داﺷﺒﻮرد ﯾﻪ ﺳﯽ دي در آورد و ﮔﺮﻓﺖ ﺳﻤﺘﻢ: ﺑﯿﺎ ﺑﺮوﺑﺸﯿﻦ ﺑﺒﯿﻦ ... ﺟﺎﻫﺎي ﺑﺎ ﻣﺰه ﮐﻼه ﻗﺮﻣﺰﯾﻪ ... اﻣﺸﺐ ﯾﮑﻢ‬ ‫ﺑﺨﻨﺪ اﯾﻦ ﺻﻮرت آوﯾﺰوﻧﺖ درﺳﺖ ﺷﻪ ... داش ﺳﯿﺎ رم ﺧﻮدم ﻣﯿﺴﺎزم ﺗﻮپ ﺗﻮپ ﺷﻪ ...‬ ‫ﺧﻨﺪﯾﺪم: ﺗﻮ ﻫﻢ ﻓﻬﻤﯿﺪي ﮐﯿﻮان ﺣﺎل و اﺣﻮاﻟﻢ آوﯾﺰوﻧﻪ؟‬ ‫
- ﮐﻮرم ﯾﺎ ﮔﺎﮔﻮل؟‬ ‫ﺳﯿﺎ ﺧﻨﺪﯾﺪ و ﺳﺮش رو ﺑﻪ ﭘﺸﺘﯽ ﺻﻨﺪﻟﯽ ﺗﮑﯿﻪ داد و ﭼﺸﻤﺎش رو ﺑﺴﺖ: ﺑﮕﯿﻢ ﻫﺮ دوش اﺣﯿﺎﻧﺎ ﻧﺎراﺣﺖ ﮐﻪ ﻧﻤﯿﺸﯽ؟‬ ‫ﺧﻨﺪه ﺑﻠﻨﺪ ﮐﯿﻮان ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ دﺳﺘﻢ رو ﺑﺬارم رو ﺑﯿﻨﯿﻢ: ﺑﺮو دﯾﻮوﻧﻪ ﺳﺮ و ﺻﺪا راه ﻧﻨﺪازﯾﺪ ... ﮐﻢ ﻣﻦ ﺗﻮ اﯾﻦ ﻣﺤﻞ دردﺳﺮ دارم ...‬ ‫دﺧﺘﺮ ﺗﻨﻬﺎ ... ﺑﺎزﯾﮕﺮم ﮐﻪ ﻫﺴﺘﻢ ... ﻧﺼﻔﻪ ﺷﺐ ﺑﺎ دوﺗﺎ ﻣﺮد ﻫﻢ ﮐﻪ اوﻣﺪم ﺧﻮﻧﻪ ... ﭘﺲ در ﻧﺘﯿﺠﻪ و 001% ﻣﻮرد دارم ...‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻪ و ﭼﺮاغ ﺧﺎﻣﻮش ﻣﺎدام اﻧﺪاﺧﺘﻢ ... ﺧﻮاب ﺑﻮد ﻣﻄﻤﺌﻨﺎ ... ﭼﻨﺪ روزي ﺑﻮد درﺳﺖ و درﻣﻮن ﺑﻬﺶ ﺳﺮ ﻧﺰده ﺑﻮدم ... ﮔﻢ‬ ‫ﺷﺪه ﺑﻮدم اﻧﮕﺎر ﺗﻮ ﭘﯿﭻ و واﭘﯿﭻ ﻫﺎي روزﻣﺮﮔﯿﻢ ...‬ ‫ﺑﻠﻨﺪ ﺧﻨﺪﯾﺪم و ﮔﺎزي ﺑﻪ ﺧﯿﺎر ﺗﻮي دﺳﺘﻢ زدم ... اﻟﺤﻖ ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﺑﮑﺮي ﺑﻮد از ﺟﺎﻧﺐ ﮐﯿﻮان ... ﮐﻮدك دروﻧﻢ و ﺑﺪ ﺟﻮر ﻗﻠﻘﻠﮏ داده‬ ‫ﺑﻮد ... ﺻﺪاش رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮده ﺑﻮدم ﺗﺎ ﺻﺪاي ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﻫﺎم ﺷﻨﯿﺪه ﻧﺸﻪ ... ﺑﺎ ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪن ﺑﻪ ﺳﺎﻟﮕﺮد ﻓﻮت رﻫﺎ ... ﮔﺎم ﺑﻪ ﮔﺎم ﺑﻪ ﺟﺎي‬ ‫دور ﺷﺪن و ﺧﻨﮏ ﺷﺪن اﯾﻦ داغ ... ﻣﻦ ﮔﺮم ﺗﺮ ﻣﯿﺸﺪم ...‬ ‫ﺻﺪاي زﻧﮓ ﻣﻮﺑﺎﯾﻠﻢ از ﺟﺎ ﭘﺮوﻧﺪﺗﻢ ... ﺑﺪون ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﺑﻪ ﺷﻤﺎره دﮐﻤﻪ رو ﻓﺸﺎر دادم و ﻫﻤﺰﻣﺎن ﺻﺪاي ﺑﻠﻨﺪ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻼه ﻗﺮﻣﺰي‬ ‫ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ...‬ ‫
- اﻟﻮ ...‬ ‫ﺻﺪاي ﭘﺸﺖ ﺧﻂ ﯾﻪ ﺻﺪاي ﺟﺪي ﺑﻮد و ﺳﺮد ... ﺳﺮﻣﺎﯾﯽ ﮐﻪ اﺧﻢ ﻫﺎم رو ﺗﻮي ﻫﻢ ﺑﺮد ... وﻟﯽ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ... ﯾﻌﻨﯽ ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ اون‬ ‫ﻟﺤﻦ ﭘﻮزﺧﻨﺪ داره ﺑﻌﺪش ﻧﺸﻮﻧﻪ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺻﺪاي ﺑﻠﻨﺪ ﺗﻠﻮﯾﺰﯾﻮن رو ﺷﻨﯿﺪه ... ﻟﻌﻨﺘﯽ ﺑﻪ ﺧﻮدم ﮔﻔﺘﻢ و ﺟﻮاب ﺳﻼم ﺗﮏ ﮐﻼﻣﺶ‬ ‫رو دادﻣﻮ ﻫﻤﺰﻣﺎن ﺻﺪاي ﺗﻠﻮﯾﺰﯾﻮن رو ﮐﻢ ﮐﺮدم و ﺳﺮﭘﺎ اﯾﺴﺘﺎدم ... اﯾﻦ ﻣﺮد ﺣﺘﯽ ﺻﺪاي ﻧﻔﺲ ﻫﺎش ﻫﻢ ﺑﺎﻋﺚ اﯾﻦ ﺧﺒﺮدار‬ ‫اﯾﺴﺘﺎدن ﻣﯿﺸﺪ: ﺧﻮب ﻫﺴﺘﯿﺪ آﻗﺎي اﻧﺘﻈﺎم ...‬ ‫
- ﺑﻠﻪ ﺧﺎﻧﻮم ... ﺑﻨﺪه ﺗﻤﺎس ﮔﺮﻓﺘﻢ ﭘﯿﺮو ﻣﺴﺌﻠﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ...‬ ‫ﻫﻤﭽﯿﻦ ﺗﺎﮐﯿﺪ ﻣﯿﮑﺮد ﮐﻪ ﯾﻪ وﻗﺖ ﻧﮑﻨﻪ ﺧﺪاي ﻧﮑﺮده ﻣﻦ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﺧﻮاﺳﺘﻪ اﺣﻮاﻟﻢ رو ﺑﭙﺮﺳﻪ ...‬ ‫
- ﺑﻠﻪ ...‬ ‫اﯾﻦ ﮐﻠﻤﻪ ﺧﻨﺜﯽ ﺗﻨﻬﺎ ﭼﯿﺰي ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﻮ اون ﻟﺤﻈﻪ ﭘﺮ اﺳﺘﺮس ﺑﻪ ذﻫﻨﻢ رﺳﯿﺪ ﺑﺮاي ﮔﻔﺘﻦ ... ﻋﯿﻦ ﮐﺴﯽ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺣﮑﻤﺶ‬ ‫ﺑﻮد ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- از اﯾﻦ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﻣﺎ ﻫﻔﺘﻪ اي دو ﺑﺎر و اﻟﺒﺘﻪ ﺗﻮ ﺳﺎﻋﺖ ﻫﺎي ﻣﺘﻌﺎرف ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺷﻤﺎ ﻫﺴﺘﯿﻢ ...‬ ‫... ﮐﻼم دﺳﺘﻮرﯾﺶ ﻫﻢ ﺣﺘﯽ ﺑﺎﻋﺚ ﻧﺸﺪ اﻧﺪك ﺳﺮ ﺧﻮﺷﯽ ﺣﺎﺻﻞ از اﯾﻦ ﺣﺮﻓﺶ از دﻟﻢ ﺑﭙﺮه ... اﯾﻦ واﻗﻌﺎ ﺧﻮب ﺑﻮد ... ﻣﻦ ﻫﻔﺘﻪ‬ ‫اي ﯾﮑﺒﺎر ﻣﯿﺘﻮﻧﺴﺘﻢ درﺳﺖ و درﻣﻮن ﺑﺒﯿﻨﻤﺸﻮن ﻋﻠﻨﺎ و اﯾﻦ ﯾﻌﻨﯽ دﯾﮕﻪ اﻣﮑﺎن ﻧﺪاﺷﺖ ﻣﺜﻞ ﺧﯿﻠﯽ از ﻣﻮارد در ﮐﻤﺎل ﺑﯽ اﺣﺘﺮاﻣﯽ در‬ ‫رو روم ﺑﺎز ﻧﮑﻨﻦ ...‬ ‫
قسمت پنچم
- اﻟﻮ ... ﺧﺎﻧﻮم ...‬ ‫

- ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ﻫﺴﺘﻢ در ﺧﺪﻣﺘﺘﻮن ...‬ ‫
- ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل اﻣﯿﺪوارم ﺑﺎ ﺣﻔﻆ ﺷﺮاﯾﻂ ﻫﯿﭻ ﮐﺪوﻣﻤﻮن ﺑﺎﻋﺚ دﻟﺨﻮري و ﺑﯽ ﻧﻈﻤﯽ ﻧﺸﯿﻢ ...‬ ‫
- ﺑﻨﺪه آدم ﺑﯽ ﻣﻼﺣﻈﻪ اي ﻧﯿﺴﺘﻢ ... ﻓﻘﻂ دارم ﺗﻼش ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺷﻤﺎ ﺑﭙﺬﯾﺮﯾﺪ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺧﺎﻟﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻫﺴﺘﻢ و اﯾﻨﮑﻪ ﺧﺼﻮﻣﺘﯽ ﻫﻢ‬ ‫ﺑﺎﻫﻢ ﻧﺪارﯾﻢ.‬ ‫ﺟﺎ ﺧﻮرد ... ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ ... اﻧﮕﺎر اﻧﺘﻈﺎر داﺷﺖ ﮐﻪ ﺧﺼﻮﻣﺘﯽ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ... ﯾﺎ ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻢ ﺧﻮدش ﺧﺼﻮﻣﺖ داﺷﺖ ﮐﻪ ﮔﻔﺖ: ﺧﻮب ...‬ ‫اﻟﺒﺘﻪ ﮐﻪ ﺧﺼﻮﻣﺘﯽ ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫ﮔﻮﺷﯽ رو روي ﻣﺒﻞ ﭘﺮت ﮐﺮدم ... ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﻮدم از اﯾﻦ دو روز ... اﯾﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮب ﺑﻮد ... ﺳﻨﮕﯽ ﭼﯿﺰي ﺑﻪ ﺳﺮﺷﻮن ﺧﻮرده ﺑﻮد‬ ‫ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ...‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﻢ اﻓﺘﺎده ﺑﻪ ﺗﻠﻮﯾﺰﯾﻮن ﺑﯽ ﺻﺪا و ﯾﻪ ﭘﺲ ﮔﺮدﻧﯽ ﺑﻪ ﺧﻮدم زدم: آﺑﺮوت رﻓﺖ ﻫﻤﺮاز ... ﮐﻢ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮد ﺑﭽﻪ اي؟‬ ‫ﮐﺎﻏﺬﻫﺎي ﺗﻮي دﺳﺘﻢ رو ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﮐﺮدم و دﺳﺘﻪ ﺷﻮن ﮐﺮدم ﺗﺎ ﺗﻮي ﺧﻮﻧﻪ ﺗﺼﺤﯿﺤﺸﻮن ﮐﻨﻢ ... ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺘﻢ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﺗﺎ ﻣﻄﻤﺌﻦ‬ ‫ﺑﺸﻢ ﻫﻨﻮز وﻗﺖ دارم ... ﮐﻤﯽ آب ﻧﻮﺷﯿﺪم و ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﺸﯿﺪم ... اﯾﻦ روزﻫﺎ ﺑﯿﺸﺘﺮ اﺣﺴﺎس ﻣﯿﮑﺮدم ﮐﻪ ﭼﻪ ﻗﺪر ﺗﺪرﯾﺲ رو‬ ‫دوﺳﺖ دارم.‬ ‫
- ﺗﻮ ﻓﮑﺮي؟‬ ‫ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم ... ﻟﺒﺨﻨﺪي روي ﻟﺒﺶ ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﺳﻼم ...‬ ‫روي ﻣﺒﻞ روﺑﻪ روﯾﯿﻢ ﻧﺸﺴﺖ: ﺳﻼم ... اوﺿﺎع ﭼﻪ ﻃﻮره؟‬ ‫ﻣﻨﻈﻮرش ﮐﻼس ﺑﻮد ﻣﻄﻤﺌﻨﺎ: ﺧﻮﺑﻪ ... اﻟﺒﺘﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﺎﯾﺪ از ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﭘﺮﺳﯿﺪ ...‬ ‫دوﺗﺎ دﺳﺘﺶ رو ﮔﺬاﺷﺖ روي زاﻧﻮش و اﻧﺪﮐﯽ ﺑﻪ ﺟﻠﻮ ﺧﻢ ﺷﺪ: ﻣﮕﻪ ﻣﯿﺸﻪ دوﺳﺘﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻦ ...‬ ‫ﮐﻤﯽ ﻣﻌﺬب ﺷﺪم از اﯾﻦ ﮐﻼم راﻣﯿﻦ ... اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﺑﺪ ﺟﻮر ﻣﻨﻈﻮر داره ...‬ ‫ﻣﻮﻫﺎم رو دادم ﺗﻮي ﺷﺎﻟﻢ و ﮐﻤﯽ ﻫﻢ ﺑﺴﺘﻪ ﺗﺮ ﻧﺸﺴﺘﻢ ... ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺟﻤﻊ و ﺟﻮر ﺷﺪﻧﻢ رو ﺣﺲ ﮐﺮد ﮐﻪ ﻧﮕﺎه ﺗﯿﺰش رو ازم‬ ‫ﮔﺮﻓﺖ: راﺳﺘﯽ ﻣﯿﺨﻮام ﻧﻤﺎﯾﺸﮕﺎه ﺑﺬارم ...‬ ‫ﺣﺮﮐﺘﺶ آﮐﺮوﺑﺎ ﺗﯿﮏ وار زدن ﺗﻮ ﺟﺎده ﺧﺎﮐﯽ ﺑﻮد ... ﻣﻦ اﻣﺎ ﺧﻮﺷﺤﺎل از ﻋﻮض ﺷﺪن اون ﺟﻮ ﮐﻤﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﺣﺪ ﻣﻌﻤﻮل ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ‬ ‫اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﻧﺸﻮن دادم و ﺑﺎ ﺷﻮر ﮔﻔﺘﻢ: ﭼﻪ ﻗﺪر ﻋﺎﻟﯽ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺗﻠﺨﯽ زد ... ﺑﺪ ﺟﻮر ﻣﻮﺿﻮع رو درﯾﺎﻓﺖ ﮐﺮده ﺑﻮد: دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاد ﺳﺮ ﻓﺮﺻﺖ ﻗﺒﻞ از اﯾﻨﮑﻪ ﺑﻪ ﻧﻤﺎﯾﺶ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﺸﻦ ﺑﺒﯿﻨﯿﺸﻮن‬ ‫...‬ ‫
- ﺧﻮﺷﺤﺎل ﻣﯿﺸﻢ ...‬ ‫
- ﻫﻤﺮاز ... ﺗﻮ ... ﻫﯿﭽﯽ وﻟﺶ ﮐﻦ ...‬ ‫
- ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺟﻤﻠﺘﻮن رو ﺗﻤﻮم ﮐﻨﯿﺪ ... ﺟﻤﻼت ﻧﺼﻔﻪ ﺑﻪ ﺧﺼﻮص اﮔﺮ ﻣﺨﺎﻃﺐ ﻣﺴﺘﻘﯿﻤﺶ ﻣﻦ ﺑﺎﺷﻢ ﮐﻼﻓﻪ ام ﻣﯿﮑﻨﻪ ...‬ ‫ﮐﻤﯽ ﭘﺸﺖ دﺳﺘﺶ رو ﺧﺎروﻧﺪ: ﺗﻮ ... ﭼﺮا ﺧﯿﻠﯽ ﭼﯿﺰﻫﺎ ﯾﺎدت ﻧﻤﯿﺎد ... ﯾﺎ اﯾﻨﮑﻪ ﭼﺮا ﺑﻌﻀﯽ ﭼﯿﺰﻫﺎ رو ﻓﺮاﻣﻮش ﻧﻤﯿﮑﻨﯽ؟‬ ‫ﺑﺎﯾﺪ اﺣﻤﻖ ﻣﯿﺒﻮدم ﮐﻪ ﻧﻔﻬﻤﻢ ﭼﯽ ﻣﯿﮕﻪ ... اﺷﺎره ﻣﺴﺘﻘﯿﻤﺶ ﯾﻪ ﻋﻼﻗﻪ ام ﺑﻬﺶ و اﻟﺒﺘﻪ ﺑﯽ ﻣﺤﻠﯽ ﻫﺎش ﺑﻬﻢ ﺑﻮد ...‬ ‫ﺗﻮي دﻟﻢ ﯾﻪ ﭼﯿﺰي ﺑﺎﯾﺪ ﻣﯿﺸﺪ دﯾﮕﻪ ﻧﻪ؟ ﻣﺮدي ﮐﻪ ﻧﻮﺟﻮاﻧﯿﻢ ﺑﺎ ﺧﯿﺎﻟﺶ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد ... ﺣﺎﻻ ﻋﻠﻨﺎ داﺷﺖ دﺳﺖ و ﭘﺎ ﻣﯿﺰد ﯾﻪ‬ ‫ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ رو زﻧﺪه ﮐﻨﻪ ... اﻣﺎ ﺗﻪ دل ﻣﻦ ﭼﯿﺰي ﻧﺒﻮد ﮐﻪ ﻣﺮده ﺑﻤﻮﻧﻪ ﯾﺎ زﻧﺪه ﺑﺸﻪ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ... راﺳﺘﺶ رو ﺑﺨﻮاﯾﺪ ... ﺧﯿﻠﯽ ﭼﯿﺰﻫﺎي از ﺳﺮم ﮔﺬﺷﺖ ﺗﻮ اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ﻧﮕﺎه ﻧﮑﻨﯿﺪ ﮐﻪ اﺳﻤﺎ از ﻧﻮﺟﻮاﻧﯽ ﻫﺎي ﻣﻦ 7 ﺳﺎل‬ ‫ﮔﺬﺷﺘﻪ ... رﺳﻤﺎ ﺑﯿﺸﺘﺮ از اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎﺳﺖ ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم و اداﻣﻪ دادم.: اون ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﯾﺎدم ﻧﻤﯿﺎد ... ﺑﻪ ﮐﻔﻪ اون ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻓﺮاﻣﻮش ﻧﮑﺮدم در ...‬ ‫ﺑﻪ ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﻧﺸﺴﺘﯿﻢ ﺗﻮي ﺗﺮاس ... ﺣﺲ ﺑﻬﺘﺮي ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ دﻓﻌﻪ ﻫﺎي ﻗﺒﻞ داﺷﺘﻢ ... اﯾﻦ ﺑﺎر اﮐﺒﺮ ﺧﺎن ﺳﺮي ﺑﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪ‬ ‫ﺳﻼم ﺗﮑﻮن داد و ﻗﺪم زﻧﺎن ﺑﺎ ﺻﺪاي ﻋﺼﺎش ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺗﻪ ﺑﺎغ رﻓﺖ ...‬ ‫ﻫﻮا ﻧﺴﺒﺘﺎ ﺧﻨﮏ ﺷﺪه ﺑﻮد ... دﯾﮕﻪ ﺑﻪ ﺷﻬﺮﯾﻮر ﻧﺰدﯾﮏ ﻣﯿﺸﺪﯾﻢ ... ﺟﻠﻮﻣﻮن ﮐﯿﮏ ﺑﻮد و ﺷﯿﺮ ... ﺧﻨﺪه ام ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻓﺨﺮي‬ ‫ﺧﺎﻧﻮم ﻫﻤﻮن ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ رو ﺟﻠﻮي ﻣﻦ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺮاي ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻣﯿﮕﺬاﺷﺖ ... ﻫﻨﻮز ﻫﻢ زﯾﺮ ﻟﺐ ﺑﻪ ﻣﺴﺘﺨﺪم ﺟﺪﯾﺪ ﻏﺮ ﻣﯿﺰد ...‬ ‫و ﺑﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﻧﻤﯿﺬاﺷﺖ از ﮐﺴﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻓﺨﺮي ﺧﺎﻧﻮم دﺳﺘﺸﻮن داﺷﺖ ﭘﺬﯾﺮاﯾﯽ ﮐﻨﻪ و ﮔﻮﯾﺎ ﻣﻦ ﻫﻢ از ﮐﺴﺎﯾﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ اﯾﻦ‬ ‫ﭘﯿﺮزن دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﯽ و ﺳﺎده دل دوﺳﺘﺸﻮن داﺷﺖ ...‬ ‫ﮐﻮﺷﺎ ﮐﻪ ﯾﻪ ﺗﯿﮑﻪ ﺑﺰرگ ﺗﻮي دﻫﻨﺶ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد اﺷﺎره اي ﺑﺎ ﭼﺸﻢ و اﺑﺮو ﺑﻪ ﺻﻮرت آوﯾﺰوﻧﻪ ﻧﯿﻮﺷﺎ ﮐﺮد ...‬ ‫ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻧﯿﻮﺷﺎ ﮐﻪ دﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﯿﻨﻪ ﺑﻪ ﮐﯿﮏ روﺑﻪ روش ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮد: ﭼﯽ ﺷﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﺧﻮﺷﮕﻠﻪ؟‬ ‫
- ﺗﻮ ﺗﺎ ﺳﺎﻋﺖ ﭼﻨﺪ ﻫﺴﺘﯽ ﻫﻤﺮاز؟‬ ‫ﺧﻮب ﻣﻦ ﻗﻮل داده ﺑﻮدم ﺳﺎﻋﺖ ﻣﺘﻌﺎرف ﺑﺎﺷﻪ ... ﭘﺲ ﻣﯿﺸﺪ اﺣﺘﻤﺎﻻ 7 اﻟﺒﺘﻪ ﺑﻌﺪش ﻫﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﯽ رﻓﺘﻢ ﭘﯿﺶ اﺳﺘﺎد اﻣﯿﺮي ...‬ ‫
- ﭼﻪ ﻃﻮر ﻋﺰﯾﺰم؟‬ ‫
- ﻣﻦ ... دوﺳﺖ ﻧﺪارم ﭘﯿﺎﻧﻮ ﯾﺎد ﺑﮕﯿﺮم ... ﺑﻪ ﻣﺎﻣﺎن ﻓﺮﯾﺪه ﮔﻔﺘﻢ ﺑﻪ ﭘﺪر ﺟﻮن ﺑﮕﻪ ... ﮔﻮش ﻧﻤﯿﮑﻨﻪ ...‬ ‫ﺑﻪ ﺻﻨﺪﻟﯿﻢ ﺗﮑﯿﻪ دادم و ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﺟﻤﻼت رو ﻃﻮري ﭘﺸﺖ ﻫﻢ ﺑﺬارم ﮐﻪ ﺣﺴﺎﺳﯿﺖ اﯾﺠﺎد ﻧﮑﻨﻢ: ﺧﻮب ﭼﺮا دوﺳﺖ ﻧﺪاري؟ ﺧﯿﻠﯽ‬ ‫از دﺧﺘﺮا آرزوﺷﻮﻧﻪ ...‬ ‫دﺳﺘﺎش رو ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺗﻮي ﻫﻢ ﮐﺮد و اﺧﻤﺎش ﻫﻢ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺷﺪ: ﺧﻮب آرزوي ﻣﻦ ﻧﯿﺴﺖ ... ﻣﻦ دوﺳﺖ دارم ﻣﺜﻞ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﻢ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫آﻫﯽ ﺗﻮي دﻟﻢ ﮐﺸﯿﺪم ... اﯾﻦ اﻣﮑﺎن ﻧﺪاﺷﺖ ... ﻧﯿﻮﺷﺎ ﭘﺮﻧﺴﺲ ﺧﺎﻧﺪان اﻧﺘﻈﺎم ... روي ﺻﺤﻨﻪ ﺗﺌﺎﺗﺮ ﺷﻬﺮ در ﺣﺎل ﺗﻤﺮﯾﻦ ﻧﻤﺎﯾﺸﻨﺎﻣﻪ‬ ‫اﺗﻠﻠﻮ ... ﺳﺮم رو ﺗﮑﻮن دادم ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﺣﺘﯽ ﻧﻤﯽ ﺷﺪ ﻓﮑﺮ ﮐﺮد ...‬ ‫دﺳﺘﻢ رو آروم روي دﺳﺘﺎش ﮔﺬاﺷﺘﻢ: ﺑﺬار ﯾﮑﻢ ﺑﺰرﮔﺘﺮ ﺷﯽ ... اﻃﺮاﻓﺖ رو ﺑﻬﺘﺮ ﺑﺒﯿﻨﯽ ... اون ﻣﻮﻗﻊ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﺑﮕﯿﺮ ...‬ ‫
- ﺗﻮ ﻣﮕﻪ از وﻗﺘﯽ ﻫﻤﺴﻦ ﻣﻦ ﺑﻮدي ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺘﯽ ﺑﺮي ﻫﻨﺮﺳﺘﺎن؟‬ ‫... ﭼﯽ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻢ ﺑﻪ ﺧﻮاﻫﺮ زاده ﻟﺞ ﺑﺎزم ... ﮐﻪ ﻣﻦ وﻗﺘﯽ ﻧﻮﺟﻮون ﺑﻮدم ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻋﺸﻖ ﯾﻪ ﻧﻔﺮ دﯾﮕﻪ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﺑﺮم ﻫﻨﺮﺳﺘﺎن‬ ‫... ﺑﻌﺪ ﻫﻨﺮ ﺑﺮام از اون ﻋﺸﻖ ﮐﺬاﯾﯽ ﺑﺰرﮔﺘﺮ و ارﺟﺢ ﺷﺪ؟‬ ‫
- ﺧﻮب ﭘﯿﺎﻧﻮ ﻫﻢ ﺑﺨﺸﯽ از ﻫﻨﺮه ... ﯾﻌﻨﯽ ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ ﺟﺰء اﺻﻠﯿﺸﻪ ...‬ ‫
- ﻣﻦ دوﺳﺖ ﻧﺪارم ﭘﯿﺎﻧﻮ ﺑﺰﻧﻢ ﯾﻪ ﮐﻼم ...‬ ‫... ﻧﯿﻮﺷﺎ از ﻣﻦ اﻧﺘﻈﺎر داﺷﺖ ﺑﺮم و اﯾﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ رو ﺑﺮاش ﺣﻞ ﮐﻨﻢ؟ آﻫﯽ از ﺗﻪ دل ﮐﺸﯿﺪم ﺑﻪ وﺿﻌﯿﺖ اﺳﻒ ﺑﺎرﻣﻮن ... ﮐﺎري از‬ ‫دﺳﺖ ﻣﻦ ﺑﺮ ﻧﻤﯿﻮﻣﺪ ... ﮐﯽ اﯾﻦ ﺟﺎ ﺑﺮاي ﻣﻦ ﺗﺮه ﺧﺮد ﻣﯿﮑﺮد آﺧﻪ؟ اﮐﺒﺮ ﺧﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﻬﻢ ﻣﯿﮕﻔﺖ دﺧﺘﺮ و ﺟﻮاب ﺳﻼﻣﻢ رو ﻧﻤﯿﺪاد ...‬ ‫ﯾﺎ ﺧﺎن ﻋﻤﻮﯾﯽ ﮐﻪ ﯾﻪ درﺟﻪ ﺑﻬﺘﺮ ﺑﻮد ﺳﻼم ﻣﯿﮑﺮد و ﺑﻬﻢ ﻣﯿﮕﻔﺖ دﺧﺘﺮ ﺧﺎﻧﻮم؟ ﺟﻨﺲ ﻣﺎ ﻫﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺘﻔﺎوت ﺑﻮد ... ﺣﺮف ﻫﻢ رو‬ ‫ﻧﻤﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪﯾﻢ ﻣﻄﻤﺌﻨﺎ ...‬ ‫ﺗﮑﻪ اي از ﮐﯿﮏ رو ﺗﻮي دﻫﻨﻢ ﮔﺬاﺷﺘﻢ: ﻧﯿﻮﺷﺎ ... ﺧﯿﻠﯽ ﭼﯿﺰا ﺗﻮ زﻧﺪﮔﯽ ﻫﺎ ﻫﺴﺖ ﮐﻪ ﻏﯿﺮ ﻗﺎﺑﻞ ﺗﻐﯿﯿﺮه ... آدﻣﻬﺎي ﺷﺠﺎع اوﻧﺎﯾﯽ‬ ‫ﻫﺴﺘﻦ ﮐﻪ اﯾﻦ ﻏﯿﺮ ﻗﺎﺑﻞ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﻫﺎ رو درك ﮐﻨﻦ و ﺑﺎﻫﺎش ﮐﻨﺎر ﺑﯿﺎن ...‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ اﺧﻤﺎي ﻫﻨﻮز درﻫﻤﺶ ﮐﺮدم ... اﯾﻦ ﺳﺨﻨﺮاﻧﯽ ﻏﺮاي ﻣﻦ رو اﯾﻦ دﺧﺘﺮك 01 ﺳﺎﻟﻪ درﯾﺎﻓﺖ ﮐﺮده ﺑﻮد آﯾﺎ؟‬ ‫دﺳﺘﺎش رو از ﻫﻢ ﺑﺎز ﮐﺮد و ﮐﻤﯽ ﺑﻬﻢ ﻧﺰدﯾﮏ ﺗﺮ ﺷﺪ و ﺗﻦ ﺻﺪاش رو آورد ﭘﺎﯾﯿﻦ: ﻫﻤﺮاز ... ﻣﻦ دوﺳﺖ دارم ﻟﺒﺎﺳﻬﺎم رو ﺧﻮدم‬ ‫اﻧﺘﺨﺎب ﮐﻨﻢ ...‬ ‫ﮔﺮﯾﻪ ام ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ... دردﺳﺮﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ روزي ﺷﺮوع ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺷﺪ ... زودﺗﺮ از اﻧﺘﻈﺎرم ﻧﻤﻮد ﭘﯿﺪا ﮐﺮده ﺑﻮدن ... دﺳﺘﯽ ﺑﻪ‬ ‫ﭘﯿﺸﺎﻧﯿﻢ ﮐﺸﯿﺪم ... ﺑﺎﯾﺪ ﮐﺎري ﻣﯿﮑﺮدم ... اﻣﺎ ﭼﻪ ﮐﺎري؟ ﻣﻮﻗﻌﯿﺖ دﯾﺪﻧﺸﻮن ﻫﻢ از دﺳﺘﻢ ﻧﻤﯽ رﻓﺖ اﯾﻦ ﻃﻮر؟‬ ‫ﺻﺪاي ﺑﺎز ﺷﺪن در ﺑﺎغ اوﻣﺪ و ﺑﻌﺪ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻟﻮﮐﺲ ﺳﯿﺎه رﻧﮕﯽ ﭘﺎرك ﮐﺮد ... راﻧﻨﺪه در رو ﺑﺎز ﮐﺮد و اﻧﺘﻈﺎم ﮐﻮﭼﮏ ﭘﯿﺎده ﺷﺪ ... ﺑﺎ‬ ‫ﯾﻪ ﮐﺖ ﺷﻠﻮار ﻃﻮﺳﯽ ﺑﺴﯿﺎر ﺧﻮش دوﺧﺖ ...‬ ‫ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﺎ اوﻣﺪ ... در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﮐﯿﻔﺶ دﺳﺖ راﻧﻨﺪه ﺑﻮد و ﺧﻮدش ﺻﺎف و ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ رو ﺑﻪ ﺟﻠﻮ ﻗﺪم ﺑﺮ ﻣﯿﺪاﺷﺖ ... دﺳﺖ ﭼﭙﺶ ﺗﻮ‬ ‫ﺟﯿﺐ ﺷﻠﻮارش ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪه ﺑﻮد اﻧﺪﮐﯽ ﮔﻮﺷﻪ ﮐﺘﺶ ﺑﺮه ﺑﺎﻻ ... از ﭘﻠﻪ ﻫﺎي ﻣﺮ ﻣﺮي ﺗﺮاس ﺑﺎﻻ اوﻣﺪ ... ﺑﭽﻪ ﻫﺎ از ﺟﺎﺷﻮن‬ ‫ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪن ... ﻣﻦ ﻫﻢ ﻧﺎ ﺧﻮد آﮔﺎه ﺳﺮﭘﺎ اﯾﺴﺘﺎدم ... ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻣﯿﺰ ﭘﺮ از ﮐﯿﮏ و ﺷﯿﺮ اﻧﺪاﺧﺖ و ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ ... و اﺣﺘﻤﺎﻻ ﺑﻪ ﻣﻮﻫﺎي‬ ‫ﻓﺮ ﻓﺮي ﺑﺎزم ...‬ ‫ﮐﻮﺷﺎ: ﺳﻼم ﻋﻤﻮ ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪ زد ... ﺑﺎورم ﻧﻤﯿﺸﺪ ... ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم ﻟﺒﻬﺎش اﺻﻼ ﺗﻮاﻧﺎﯾﯽ ﮐﺶ اوﻣﺪن ﻧﺪارن ... ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﭼﯿﺰي ﺷﺒﯿﻪ ﺑﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﻮد: ﺳﻼم ...‬ ‫ﺧﻮﺑﯽ؟‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﭘﺲ اﺣﻮال ﭘﺮﺳﯽ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺣﻤﺪ اﻟﻬﯽ ﺑﻠﺪ ﺑﻮد ...‬ ‫ﮐﻮﺷﺎ ﺧﻮﺑﻤﯽ ﮔﻔﺖ ...‬ ‫ﺳﺮش رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮد دوﺑﺎره ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد ... ﺳﻼم ﮐﺮدم ... ﺳﻼﻣﻢ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺣﺎﻟﺖ ﺧﺒﺮدار داﺷﺖ ... ﺟﻮاﺑﻢ رو داد و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻧﯿﻮﺷﺎ‬ ‫ﭼﺮﺧﯿﺪ: ﺷﻤﺎ ﻧﻤﯿﺨﻮاي ﺳﻼم ﮐﻨﯽ؟‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺑﺎ ﺗﺨﺴﯽ ﺗﻮ ﭼﺸﻤﺎش ﻧﮕﺎه ﮐﺮد: ﺳﻼم ...‬ ‫اﺧﻤﺎي ﺧﺎن ﻋﻤﻮ رﻓﺖ ﺗﻮ ﻫﻢ ... ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ واﺿﺢ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻧﯿﻮﺷﺎ اﯾﻦ ﺳﻼم رو از ﺳﺮ اﺟﺒﺎر داد ...‬ ‫ﺑﺎ آرﻧﺞ ﺑﻪ ﭘﻬﻠﻮي ﻧﯿﻮﺷﺎ زدم ... ﮐﻪ ﺟﻮاب ﻧﺪاد ... اﻟﺤﻖ ﮐﻪ ﺗﺨﺲ ﺑﻮد و ﻟﺞ ﺑﺎز ... ﻋﯿﻦ ﺣﺎﻣﺪ ... ﺗﻪ دﻟﻢ ﻟﺮزﯾﺪ ... ﻋﯿﻦ ﭘﺪرش ...‬ ‫
- ﺑﻪ ﻧﻈﺮت ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮم ﺑﻬﺶ ﺑﮕﻢ ...‬ ‫ﺳﯿﺎ ﻣﺘﻔﮑﺮ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد: ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﻫﻤﺮاز اون ﺧﺎﻧﻮاده ﻋﺎدي ﻧﯿﺴﺘﻦ ... ﻏﯿﺮ ﻗﺎﺑﻞ ﭘﯿﺶ ﺑﯿﻨﯽ ﻫﺴﺘﻦ ...‬ ‫ﺗﻮي ﮐﺎﻓﯽ ﺷﺎپ ﻧﺰدﯾﮏ ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﮔﻠﻨﺎر ﺗﻮش ﺑﻮد ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﯾﻢ ﺗﺎ ﺑﯿﺎد ﺑﺎﻫﻢ ﺑﺮﯾﻢ ﺳﯿﻨﻤﺎ ...‬ ‫
- دارم ﺧﻞ ﻣﯿﺸﻢ ... و ﻋﺠﯿﺐ اﯾﻨﮑﻪ ﻫﺮ ﭼﯽ ﺑﺰرﮔﺘﺮ ﻣﯿﺸﻪ ﺗﺨﺲ ﺗﺮ ﻫﻢ ﻣﯽ ﺷﻪ ... ﻋﺠﯿﺐ داره روﺣﯿﺎﺗﺶ ﺷﺒﯿﻪ ﺑﻪ ﺣﺎﻣﺪ ﻣﯽ ﺷﻪ‬ ‫و اﯾﻦ ﻣﻦ رو ﻧﮕﺮان ﻣﯿﮑﻨﻪ ... ﺑﺎﯾﺪ رو اﯾﻦ ﺑﭽﻪ ﮐﺎر ﺑﺸﻪ ... وﮔﺮﻧﻪ ﯾﻪ ﺣﺎﻣﺪ دﯾﮕﻪ وارد اﯾﻦ اﺟﺘﻤﺎع ﻣﯿﺸﻪ ...‬ ‫ﺳﯿﺎ ﻗﻬﻮه ﻓﺮاﻧﺴﻪ اش رو ﭘﺮ از ﺷﮑﺮ ﮐﺮد: ﻧﻤﯽ ﺷﻪ ﮐﻪ ﺑﺮي ﺑﮕﯽ ﻣﻦ ﻧﮕﺮان اﯾﻦ ﺑﭽﻪ ام ﮐﻪ داره ﺷﺒﯿﻪ ﺑﻪ ﭘﺪرش ﻣﯿﺸﻪ ... از ﻫﺮ‬ ‫ﻃﺮف ﻧﮕﺎه ﮐﻨﯽ ﺗﻮﻫﯿﻨﻪ ... ﺑﻪ اون ﺧﺎﻧﺪان ارﺑﺎﺑﯽ ...‬ ‫
- اوه اوه ﮔﻔﺘﯽ ارﺑﺎب ... ﺳﯿﺎ ﺣﺎﻣﯽ ﺑﻪ درد اﯾﻦ ﺳﺮﯾﺎﻟﻬﺎي ﺗﻠﻮﯾﺰﯾﻮﻧﯽ ﻣﯽ ﺧﻮره ﻧﻘﺶ ارﺑﺎب رو ﺑﺎزي ﮐﻨﻪ ... ﭘﺮﺳﺘﯿﮋ ﻋﺠﯿﺒﯽ داره ...‬ ‫ﮐﻤﯽ از ﻗﻬﻮه اش رو ﻣﺰه ﻣﺰه ﮐﺮد: دﮐﺘﺮ دﯾﮕﻪ؟‬ ‫
- داروﺳﺎزه ...‬ ‫
- ﭘﺲ از ﻣﺎ ﺑﻬﺘﺮوﻧﻪ ... وﻟﺶ ﮐﻦ ... اوﻧﻢ ﻓﮑﺮ ﻧﮑﻨﻢ ﺣﺮف ﻣﺎ رو ﺑﻔﻬﻤﻪ ...‬ ‫
- ﺑﺒﯿﻨﻢ ﺳﯿﺎ ... اﺳﺘﺮس ﭘﻨﺠﺸﻨﺒﻪ ﻓﺮا ﮔﺮﻓﺘﺖ ﮐﻪ اﯾﻦ ﻃﻮري ﺳﯿﺎه ﺑﯿﻦ ﺷﺪي؟‬ ‫
- دﻟﺖ ﺧﻮﺷﻪ ... ﺑﺬار ﺑﺒﯿﻨﯿﺶ ... ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﯿﺸﯽ ﮐﻪ اﺻﻼ اﯾﻦ ﺗﻼش ﻫﺎ ﺑﯽ دﻟﯿﻠﻪ ... ﻣﯽ دوﻧﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاي در ﺣﻘﻢ رﻓﺎﻗﺖ ﮐﻨﯽ ...‬ ‫ﺧﻮاﻫﺮي ﮐﻨﯽ ... اﻣﺎ ...‬ ‫
- اﻣﺎ ﻧﺪاره ﺳﯿﺎ ... ﭼﺮا ﻧﻤﯽ ﺧﻮاي ﺑﻪ ﺧﻮدﺗﻮن ﻓﺮﺻﺖ ﺑﺪي ...‬ ‫
- ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ؟ ﺧﻮدﻣﻮن؟ دﺧﺘﺮ ﻣﺮدم ﺑﻪ ﭼﯽ ﻣﻦ دﻟﺨﻮش ﮐﻨﻪ؟ ﺑﻪ ﭘﻮﻟﯽ ﮐﻪ ﻧﺪارم ... ﺑﻪ ﺷﻐﻠﯽ ﮐﻪ ﻧﻪ ﺗﺎﯾﻢ ﮐﺎري درﺳﺖ و درﻣﻮن‬ ‫داره ... ﻧﻪ اﺣﺘﺮاﻣﯽ ... ﺗﻬﺶ ﻣﻄﺮﺑﯿﻢ و ﻣﺮدم زﯾﺮ ﭼﺸﻤﯽ ﻧﮕﺎﻣﻮن ﻣﯿﮑﻨﻦ ... ﯾﺎ ﺧﺎﻧﻮاده اي ﮐﻪ ﺧﻮدﺷﻮن ﻣﻦ رو آدم ﺣﺴﺎب‬ ‫ﻧﻤﯿﮑﻨﻦ ... ﺑﻪ ﭼﯽ؟‬ ‫
- ﺑﻪ دل درﯾﺎت ... ﺑﻪ ﻣﺤﺒﺖ ﺑﯽ ﻧﻈﯿﺮت ... ﺑﻪ ﻣﺮدوﻧﮕﯽ و ﺳﻮادت ... ﺑﻪ ﺳﯿﺎوش ﺑﻮدﻧﺖ ... ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﭘﺎﮐﺖ ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي از ﺳﺮ ﻣﻬﺮ ﺑﻬﻢ زد: ﻣﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎ ﻟﻨﮕﻪ ﻫﺎي ﺧﻮدﻣﻮن ﺑﭙﺮﯾﻢ ﻣﻤﻮش ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﻗﻬﻮه اش رو از دﺳﺘﺶ ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﺟﺮﻋﻪ اي ﻧﻮﺷﯿﺪم ﻗﯿﺎﻓﻪ ام رﻓﺖ ﺗﻮ ﻫﻢ: ﺗﻮ ﭼﺮا اﯾﻦ رو اﻧﻘﺪر ﺷﯿﺮﯾﻨﺶ ﮐﺮدي ... ﺧﻮب ﺗﻮ ﮐﻪ ﺗﻠﺦ‬ ‫دوﺳﺖ ﻧﺪاري ﭼﺮا ﺳﻔﺎرش ﻗﻬﻮه ﻣﯿﺪي آﺧﻪ؟‬ ‫ﻓﻨﺠﻮن رو از دﺳﺘﻢ ﮔﺮﻓﺖ و ﺧﻨﺪﯾﺪ: دﻧﯿﺎ ﻫﻤﯿﻨﻪ دﯾﮕﻪ ﻫﻤﺮاز ﺑﺎﻧﻮ ... ﺗﻠﺦ ... ﺧﻮدﻣﻮن دارﯾﻢ ﺑﺎ ﭼﯿﺰﻫﺎي ﻣﺼﻨﻮﻋﯽ ﺷﯿﺮﯾﻨﺶ ﻣﯿﮑﻨﯿﻢ.‬ ‫ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻗﺮار ﺑﻮد ﺷﺐ ﺑﯿﺎن ﺧﻮﻧﻤﻮن از دﯾﺮوزش ﮔﻠﻨﺎر اوﻣﺪه ﺑﻮد ﭘﯿﺸﻢ ... ﻏﺬا ﯾﮑﻢ ﻣﺎﮐﺎروﻧﯽ درﺳﺖ ﮐﺮدﯾﻢ ... ﺑﺮاي دم ﺷﺪن‬ ‫درش رو ﮔﺬاﺷﺘﻢ و ﻧﮕﺎﻫﯽ اﺟﻤﺎﻟﯽ ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﮐﻪ ﺑﺮق ﻣﯿﺰد اﻧﺪاﺧﺘﻢ ...‬ ‫ﮔﻠﻨﺎر: ﻋﺎﺷﻖ اﯾﻦ ﮔﻠﺪوﻧﺎي ﮐﻨﺎر ﭘﻨﺠﺮه اﺗﻢ ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم ﺑﻪ ﮔﻠﻬﺎي اﻃﻠﺴﯽ ... ﺣﺴﻦ ﯾﻮﺳﻒ و ﻻﻟﻪ ﻋﺒﺎﺳﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ ﮔﻠﺪوﻧﺎي ﺳﻔﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺧﻮدم روش ﻧﻘﺎﺷﯽ ﮐﺸﯿﺪه ﺑﻮدم ﻧﮕﺎه‬ ‫ﮐﺮدم ... ﻫﻤﺸﻮن رو ﮐﻨﺎر ﭘﻨﺠﺮه ﺧﻮﻧﻪ ﺑﺎ ﻗﺎب آﺑﯽ رﻧﮓ ﭼﯿﺪه ﺑﻮدم ...‬ ‫
- ﻣﯽ دوﻧﯽ ﻫﻤﺮاز ﺧﻮﻧﺖ ﺑﺎ اﯾﻦ ﮔﻠﺪوﻧﺎ ... ﮐﺘﺎﺑﺎ و ﺣﻀﻮر ﺧﻮدت ﺧﯿﻠﯽ آراﻣﺶ ﺑﺨﺸﻪ ... اﯾﻦ و ﻫﻤﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻣﯿﮕﻦ ...‬ ‫از ﺟﺎم ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم ﺑﺮم ﺳﻤﺖ ﺣﻤﺎم: ﺑﭽﻪ ﻫﺎ دﻧﺒﺎل ﭼﯿﺰي ﮐﻪ درون ﺧﻮدﺷﻮن ﺑﻪ وﻓﻮر ﻫﺴﺖ ﻣﯿﺎن اﯾﻦ ﺟﺎ ... آراﻣﺸﯽ ﮐﻪ ﺧﻮدﺷﻮن‬ ‫دارن رو اﯾﻦ ﺟﺎ ﮐﺸﻔﺶ ﻣﯿﮑﻦ ...‬ ‫ﺣﻮﻟﻪ رو ﻣﺤﮑﻢ دور ﻣﻮﻫﺎم ﭘﯿﭽﯿﺪم ... ﮔﻠﻨﺎر داﺷﺖ ﻻك ﻣﯿﺰد ﺑﺎ دﯾﺪﻧﻢ ﻋﺎﻓﯿﺖ ﺑﺎﺷﻪ اي ﮔﻔﺖ: ﻫﻤﺮاز ﮔﻮﺷﯿﺖ زﻧﮓ ﺧﻮرد ...‬ ‫ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﮔﻮﺷﯿﻢ رﻓﺘﻢ ... ﺷﻤﺎره ﻋﻤﺎرت اﻧﺘﻈﺎم ﺑﻮد ﺗﻌﺠﺐ ﮐﺮدم و ﺷﻤﺎره ﮔﺮﻓﺘﻢ ... ﺑﻌﺪ از ﺳﻼم و اﺣﻮال ﭘﺮﺳﯽ ﺑﺎ زري ﺧﺎﻧﻮم‬ ‫ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺑﻬﻢ زﻧﮓ زده ﺑﻮده ...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ: ﻫﻤﺮاز ﺗﻮ ﮐﯽ ﻣﯿﺎي دوﺑﺎره؟‬ ‫
- ﻗﺮﺑﻮﻧﻪ اﯾﻦ ﻟﺤﻦ ﻏﺮﻏﺮوت ﺑﺮه ﻫﻤﺮاز ... ﭼﻪ ﻃﻮر ﻋﺴﻠﻢ؟ ﻣﻦ ﻓﺮدا ﻣﯿﺎم ...‬ ‫
- ﻣﮕﻪ ﻗﺮار ﻧﺸﺪ ﺑﻬﺸﻮن ﺑﮕﯽ دﺳﺖ از ﺳﺮم ﺑﺮدارن؟‬ ‫دﻟﻢ ﭘﺮ از اﺿﻄﺮاب ﺷﺪ ... ﻧﻔﺴﻢ رﻓﺖ ﺑﺮاي ﺑﻐﺾ ﺗﻮي ﮔﻠﻮش: ﻣﮕﻪ ﭼﯽ ﺷﺪه ﺑﺎز؟‬ ‫
- ﮐﻼﺳﺎي ﭘﯿﺎﻧﻮ رو ﮐﺮدن دو روز در ﻫﻔﺘﻪ ... اﻣﺮوز ﻣﯽ ﺧﻮاﯾﻢ ﺑﺮﯾﻢ ﺧﻮﻧﻪ ﻋﻤﻪ ﻋﺎﻟﻢ ﺗﺎج ... ﯾﻪ ﭘﯿﺮاﻫﻦ ﻣﺴﺨﺮه ﺳﻔﯿﺪ ﺑﺮام اﻧﺘﺨﺎب‬ ‫ﮐﺮدن ﻣﻦ ﻧﻤﯽ ﺧﻮام ﭘﯿﺮاﻫﻦ ﺑﭙﻮﺷﻢ اوﻧﻢ اﯾﻦ ﺷﮑﻠﯽ ... ﻣﻦ ﻣﯽ ﺧﻮام ﻣﺜﻞ ﺗﻮ ﻟﺒﺎس ﺑﭙﻮﺷﻢ ...‬ ‫دﺳﺘﯽ ﺗﻮ ﻣﻮﻫﺎي ﻓﺮ ﺧﯿﺴﻢ ﮐﺸﯿﺪم و ﻟﺒﻪ ﺗﺨﺘﻢ ﻧﺸﺴﺘﻢ ... آﺧﻪ ﻣﻦ اﻻن ﺑﺎﯾﺪ ﭼﯽ ﮐﺎر ﻣﯿﮑﺮدم ... ﺗﺎ ﻧﺸﺴﺘﻦ و ﮔﺮﯾﻪ ﮐﺮدﻧﻢ ﺑﻪ‬ ‫اوﺿﺎع ﻣﺴﺨﺮه اي ﮐﻪ ﺗﻮش ﮔﯿﺮ ﮐﺮده ﺑﻮدم ﭼﯿﺰي ﻧﻤﻮﻧﺪه ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺟﺎن ﭼﯽ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدم؟ اﯾﻦ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻧﻤﯽ ﺷﻪ ﺗﻐﯿﯿﺮ داد رو ﭘﺬﯾﺮﻓﺖ ﻋﺰﯾﺰم ...‬ ‫
- ﻫﻤﺮاز ... ﻣﻦ ﻧﻤﯽ ﺧﻮام اﯾﻦ ﺟﻮري زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﻢ ... ﻣﻦ اﺻﻼ ﻣﯿﺨﻮا م ﺑﯿﺎم ﺑﺎ ﺗﻮ زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﻢ ...‬ ‫اﺷﮏ روي ﮔﻮﻧﻪ ام رو ﭘﺎك ﮐﺮدم ... ﻧﯿﻮﺷﺎ ﭼﻪ ﻣﯿﻔﻬﻤﯿﺪ از زور زﯾﺎد اون ﺧﺎﻧﻮاده ... ﭼﻪ ﻣﯿﻔﻬﻤﯿﺪ از ﻗﺎﻧﻮن ... ﭼﻪ ﻣﯿﻔﻬﻤﯿﺪ از ﻣﻨﯽ‬ ‫ﮐﻪ اﻣﮑﺎﻧﺎت ﺑﺰرگ ﮐﺮدن دو ﺗﺎ ﺑﭽﻪ اي ﮐﻪ داﺷﺘﻦ ﭘﺎ ﺑﻪ ﻧﻮﺟﻮاﻧﯽ ﻣﯿﺬاﺷﺘﻦ رو ﻧﺪاﺷﺘﻢ ...‬ ‫
- اﺟﺎزه ﻣﯿﺪي ﻣﻦ اول ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﻢ ﺑﻌﺪ ﺗﻮ ﺑﯿﺎي ﭘﯿﺶ ﻣﻦ؟‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﮔﻮﺷﯽ رو روي ﻟﺒﻢ ﮔﺬاﺷﺘﻢ ... ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻮد ﻟﺒﻪ ﺗﺨﺘﻢ ﻫﻤﻮن ﻃﻮر ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدم ... ﻟﺒﻪ ﮔﻮﺷﯽ روي ﻟﺐ ... ﺧﻢ ﺷﺪه ﺑﻪ‬ ‫ﺳﻤﺖ ﺟﻠﻮ ... ﺧﺴﺘﻪ و ﭼﺸﻢ دوﺧﺘﻪ ﺑﻪ ﻋﮑﺲ ﺧﻨﺪان رﻫﺎ روي دﯾﻮار ﺗﻮي 61 ﺳﺎﻟﮕﯽ ﺗﻮ ﻟﺒﺎس ﻧﺎﻣﺰدي ﮐﺮم رﻧﮕﺶ ... در ﺣﺎﻟﯽ‬ ‫ﮐﻪ ﻣﻦ 7 ﺳﺎﻟﻪ ﺑﺎ ﭘﯿﺮاﻫﻦ ﭘﺮﻧﺴﺴﯽ ﮐﻨﺎرش ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﮔﻮﻧﺶ رو ﻣﯽ ﺑﻮﺳﯿﺪم ...‬ ‫رﻫﺎ ... رﻫﺎي دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﯽ ﻣﻦ ... رﻫﺎ ﺷﺪي ﺧﻮاﻫﺮم ... ﻣﻦ اﻣﺎ دﺳﺖ و ﭘﺎم ﺑﺴﺘﻪ اﺳﺖ ... ﺑﺴﺘﻪ: اه ...‬ ‫... اه ﺑﻠﻨﺪي ﮔﻔﺘﻢ و ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﻫﻤﻪ ﺟﺴﺎرﺗﻢ رو ﺟﻤﻊ ﮐﻨﻢ ... ﺗﻮ ﻫﯿﺴﺘﻮري ﮔﻮﺷﯿﻢ دﻧﺒﺎﻟﻪ ﺷﻤﺎره اي ﮔﺸﺘﻢ ﮐﻪ ﺧﺎن ﻋﻤﻮي ﺑﺪ‬ ‫ﺧﻠﻖ ... اون روز ﺑﺎﻫﺎش ﺑﻬﻢ زﻧﮓ زده ﺑﻮد ... ﭘﯿﺪاش ﮐﺮدم ... آب دﻫﻨﻢ رو ﻗﻮرت دادم ... ﺑﻪ ﺧﻮدم ﺗﺸﺮ زدم ... ﻫﻤﺮاز ﺧﻮدت رو‬ ‫ﺟﻤﻊ ﮐﻦ ... دﺳﺘﻢ دو ﺳﻪ ﺑﺎري ﺑﻪ ﺳﻤﺖ دﮐﻤﻪ ﺗﻤﺎس رﻓﺖ و ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺗﺎ در آﺧﺮ ﻓﺸﺎرش دادم ... ﺑﺎ ﺳﻮﻣﯿﻦ ﺑﻮق ﺻﺪاي ﻣﺤﮑﻤﺶ‬ ‫ﺗﻮي ﮔﻮﺷﯽ ﭘﯿﭽﯿﺪ ...‬ ‫ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﻟﺮزش ﺻﺪام رو ﺑﭙﻮﺷﻮﻧﻢ: اﻟﻮ ...‬ ‫اﻧﮕﺎر از ﺷﻨﯿﺪن ﺻﺪاي دﺧﺘﺮ ﭘﺸﺖ ﮔﻮﺷﯿﺶ ﺟﺎ ﺧﻮرد ... و اﯾﻦ ﻧﺸﻮن ﻣﯿﺪاد ﺷﻤﺎره ام رو ﺳﯿﻮ ﻧﺪاره ... ﭘﻮزﺧﻨﺪي ﺑﻪ ﺧﻮدم زدم ...‬ ‫آﺧﻪ دﺧﺘﺮ ﻣﮕﻪ ﺗﻮ رو اﯾﻨﺎ آدم ﺣﺴﺎب ﻣﯿﮑﻨﻦ ﮐﻪ ﺷﻤﺎره ات رو ﺳﯿﻮ ﮐﻨﻦ ...‬ ‫
- اﻟﻮ ... ﺑﻔﺮﻣﺎﯾﯿﺪ ...‬ ‫
- ﺟﻨﺎب اﻧﺘﻈﺎم؟‬ ‫
- ﺧﻮدم ﻫﺴﺘﻢ ﺧﺎﻧﻮم اﻣﺮﺗﻮن رو ﺑﻔﺮﻣﺎﯾﯿﺪ ...‬ ‫ﭼﻪ ﻗﺪر اﯾﻦ ﺑﺸﺮ ﺑﺪ اﺧﻼق ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﺳﻼم ﻫﻤﺮاز ﻫﺴﺘﻢ. ﺧﺎﻟﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ...‬ ‫ﭼﻨﺪ ﺛﺎﻧﯿﻪ اي ﻣﮑﺚ ﮐﺮد و ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺒﯽ ﮐﻪ ﭘﻨﻬﺎﻧﺶ ﻧﮑﺮده ﺑﻮد ﭘﺮﺳﯿﺪ: ﺳﻼم ... ﻫﺴﺘﻢ در ﺧﺪﻣﺘﺘﻮن ...‬ ‫ﻧﻔﺴﻢ رو ﺑﯿﺮون دادم ﺗﺎ ﮐﻤﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ آراﻣﺶ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ... اﻃﺮاﻓﺶ ﺷﻠﻮغ ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ راﺟﻊ ﺑﻪ ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺑﺎﻫﺎﺗﻮن ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﻢ ...‬ ‫
- اﺗﻔﺎﻗﯽ ﺑﺮاي ﻧﯿﻮﺷﺎ اﻓﺘﺎده؟‬ ‫ﭘﺲ اﯾﻦ ﺑﺸﺮ ﺑﻠﺪ ﺑﻮد ﻧﮕﺮان ﺑﺸﻪ ...‬ ‫
- راﺳﺘﺶ رو ﺑﺨﻮاﯾﺪ ... ﻧﻪ ... اﻣﺎ ... ﺧﻮب ... ﺷﻤﺎ ﮐﯽ وﻗﺖ دارﯾﺪ ﺑﺘﻮﻧﯿﻢ ﺑﺎﻫﻢ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﯿﻢ؟‬ ‫
- ﻣﻦ و ﺷﻤﺎ راﺟﻊ ﺑﻪ ﻧﯿﻮﺷﺎ؟!‬ ‫ﺧﯿﻠﯽ ﺑﻬﻢ ﺑﺮﺧﻮرد ... اﻧﮕﺎر ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺑﮕﻪ ﺗﻮ در ﺣﺪي ﻧﯿﺴﺘﯽ ﮐﻪ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﯿﻢ ...‬ ‫
- ﺑﻠﻪ ... ﺑﻨﺪه و ﺟﻨﺎب ﻋﺎﻟﯽ ... راﺟﻊ ﺑﻪ ﻧﯿﻮﺷﺎ ...‬ ‫ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﻟﺤﻨﻢ ﮐﻤﯽ ﮔﺴﺘﺎﺧﺎﻧﻪ اﺳﺖ اﻣﺎ واﻗﻌﺎ ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺷﺪه ﺑﻮدم ...‬ ‫
- ﻣﻄﻤﺌﻨﯿﺪ اﻻن ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﯿﻢ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﯿﻢ؟‬ ‫ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﻌﺪ از اﯾﻦ ﺣﺮﻓﺶ ﺻﺪاي ﺧﺎﻧﻤﯽ اوﻣﺪ از اون ﻃﺮف: دﮐﺘﺮ اﻧﺘﻈﺎم آﻗﺎي ﺧﻄﯿﺐ ﻣﻨﺘﻈﺮﺗﻮﻧﻦ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- ﺧﺎﻧﻮم؟‬ ‫... ﺟﻮاب ﻧﺪادم ...‬ ‫
- دﺧﺘﺮ ﺧﺎﻧﻮم ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﻫﺴﺘﻢ ...‬ ‫
- ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم ﺑﺎ اون ﺧﺎﻧﻮم ﻫﺴﺘﯿﺪ ...‬ ‫
- ﺧﯿﺮ ﻣﺨﺎﻃﺐ ﺑﻨﺪه از ﭘﻨﺞ دﻗﯿﻘﻪ ﭘﯿﺶ ﺷﻤﺎﯾﯿﺪ ...‬ ‫... دﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺰﻧﻤﺶ ... ﭼﻪ ﻣﻨﺘﯽ ﻫﻢ ﺳﺮم ﻣﯿﺬاره ... ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﮐﻤﯽ ﻟﺤﻨﻢ رو ﺟﺪي ﺗﺮ ﮐﻨﻢ ...‬ ‫
- ﺗﺼﻤﯿﻤﺘﻮن ﭼﯽ ﺷﺪ؟‬ ‫
- ﻣﻦ ﻓﺮدا ﺧﻮﻧﻪ ام ... ﻣﯽ دوﻧﻢ ﺑﺮاي دﯾﺪار ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻣﯿﺎﯾﺪ ... اون ﺟﺎ در ﺧﺪﻣﺘﺘﻮن ﻫﺴﺘﻢ ﺗﺎ ﺑﺎﻫﺎم ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﯿﻢ ...‬ ‫ﺑﻌﺪ از ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم و ﺑﻪ ﮔﻠﻨﺎر ﮐﻪ ﺑﻪ ﭼﺎر ﭼﻮب در اﺗﺎﻗﻢ ﺗﮑﯿﻪ داده ﺑﻮد ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ...‬ ‫ﭼﺸﻤﺎش ﻏﻢ داﺷﺖ: ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﻫﺴﺘﯽ ﻫﻤﺮاز؟‬ ‫
- ﭼﻪ ﻃﻮر ﻧﺒﺎﺷﻢ ... ﭼﻪ ﻃﻮر ﻧﺒﺎﺷﻢ؟ ﭼﯽ ﺷﺪ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺟﺎ رﺳﯿﺪﯾﻢ؟ ﻣﺮدك ﻣﻨﺖ ﺳﺮ ﻣﻦ ﻣﯿﺬاره ... ﻣﯽ ﮔﻢ ﻣﯽ ﺧﻮام راﺟﻊ ﺑﻪ ﻧﯿﻮﺷﺎ‬ ‫ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻢ آﻧﭽﻨﺎن ﺗﻌﺠﺐ ﻣﯿﮑﻨﻪ ﮐﻪ ﻧﮕﻮ؟ ﮔﻠﻨﺎر ... ﻣﻦ راﻫﻢ رو ﮐﻪ ﮔﻢ ﻧﮑﺮدم؟ ﮐﺮدم و ﺧﺒﺮ ﻧﺪارم؟‬ ‫ﮔﻠﻨﺎر ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ اوﻣﺪ و ﻣﺤﮑﻢ ﺑﻐﻠﻢ ﮐﺮد: ﻣﻦ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ رو ﻧﺪﯾﺪم ﺑﻪ اﻧﺪازه ﺗﻮ ﺗﻮي راه راﺳﺖ ﺑﺎﺷﻪ ... ﺗﻮ ﺳﺎﻟﻬﺎﺳﺖ داري ﺗﻨﻬﺎ‬ ‫زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯿﮑﻨﯽ ... از وﻗﺘﯽ ﻓﺴﻘﻞ ﺑﭽﻪ ﺑﻮدي ... اﻣﮑﺎﻧﺶ رو داﺷﺘﯽ ... زﯾﺒﺎﯾﯿﯿﺶ رو داﺷﺘﯽ. ﻃﺮﻓﺪاراي زﯾﺎدي داﺷﺘﯽ و داري ... اﻣﺎ‬ ‫ﻣﯽ ﺑﯿﻨﻢ ﮐﻪ دﻧﯿﺎ ﭼﻪ ﻗﺪر ﺗﻤﯿﺰ و ﺻﺎﻓﻪ ... ﺑﻪ ﺧﻮدت ﺷﮏ ﻧﮑﻦ ... ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ...‬ ‫دﺳﺘﻢ رو ﭘﺸﺖ ﮐﻤﺮش ﻗﻼب ﮐﺮدم ... ﺗﻮ دﻟﻢ ﺧﻮدا رو ﺷﮑﺮ ﮐﺮدم ﺑﻪ ﺣﻀﻮر اﯾﻦ ﺑﺮادر و ﺧﻮاﻫﺮ ... اﻋﺘﺮاف ﮐﺮدم ﭼﻪ ﻗﺪر ﺑﻪ‬ ‫آﻏﻮش اﺣﺘﯿﺎج داﺷﺘﻢ.‬ ‫ﭘﯿﺮاﻫﻦ ﻗﺮﻣﺰ ﺑﺘﻪ ﺟﻘﻪ اﯾﻢ ﮐﻪ ﺳﺒﮏ ﺑﻮد و راﺣﺖ رو ﭘﻮﺷﯿﺪم ... ﯾﻪ آراﯾﺶ ﻣﻼﯾﻢ ﮐﺮدم و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺳﺎﻟﻦ رﻓﺘﻢ ﮐﻪ ﮔﻠﻨﺎر در رو ﺑﻪ‬ ‫روي ﻣﻬﻤﻮن ﻫﺎ ﺑﺎز ﮐﺮده ﺑﻮد ...‬ ‫ﮐﯿﻮان ﺟﻌﺒﻪ ﺑﺰرﮔﯽ از ﺷﯿﺮﯾﻨﯽ دﺳﺘﺶ ﺑﻮد ... ﭘﺸﺖ ﺳﺮش آرﺗﺎم ﺑﻮد ... و دوﺳﺖ دﺧﺘﺮش ﺳﺘﺎره ... و دوﺳﺖ دﺧﺘﺮ ﮐﯿﻮان آرام ...‬ ‫ﺳﯿﺎﻣﮏ ﻣﻮزﯾﺴﯿﻦ ﻣﻌﺮوف . ﺑﺎﻫﻤﺸﻮن دﺳﺖ دادم ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﯽ ﺗﻌﺎرف ﻫﺮ ﮐﺪوم ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﯾﮑﯽ از ﻣﺒﻠﻬﺎ رﻓﺘﻦ و ﻧﺸﺴﺘﻦ ... ﮐﯿﻮان‬ ‫ﮐﻪ روي ﻫﭙﯽ ﭼﯿﺮ روي ﮔﻠﯿﻢ ﺧﻮدش رو ول ﮐﺮد: اي ول ﻋﺎﺷﻖ ﺧﻮﻧﺘﻢ ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم ... اﻣﺎ ﭼﺸﻤﻢ ﺳﻤﺖ در ﺑﻮد و ﻣﻨﺘﻈﺮ آدم اﺻﻠﯽ ... از در ﯾﻪ ﻓﺮﺷﺘﻪ وارد ﺷﺪ ... ﻣﺎﻧﺘﻮش دﺳﺘﺶ ﺑﻮد ... ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﺗﻮ‬ ‫راﻫﺮو در آورده ... ﭘﯿﺮاﻫﻦ ﻟﯿﻤﻮﯾﯽ رﻧﮓ آﺳﺘﯿﻦ ﺣﻠﻘﻪ اي و ﮐﻮﺗﺎﻫﯽ ﭘﻮﺷﯿﺪه ﺑﻮد ... از ﺟﻨﺲ ﺣﺮﯾﺮ ... ﺧﯿﻠﯽ زﯾﺒﺎ ﻧﺒﻮد ... اﻣﺎ اون‬ ‫ﭼﺸﻤﺎي ﺳﺒﺰش و ﻣﻮﻫﺎي ﺧﺮﻣﺎﯾﯽ روﺷﻨﺶ و اون ﻧﮕﺎه ﻣﻼﯾﻢ و ﻫﺎﻟﻪ و اﻧﺮژي ﮐﻪ ﺑﻪ ﻟﻄﺎﻓﺖ ﻫﻤﻮن ﺣﺮﯾﺮ ﺗﻨﺶ ﺑﻮد ... آدم رو‬ ‫ﻣﺴﺦ ﻣﯿﮑﺮد ... ﻗﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﻧﺒﻮد ... ﻣﺜﻞ ﻣﻦ ﻗﺪ ﻣﺘﻮﺳﻄﯽ داﺷﺖ و ﮐﻤﯽ ﺗﭙﻞ ﺑﻮد ... ﯾﻪ ﺗﭙﻠﯽ دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﯽ و ﺧﻮاﺳﺘﻨﯽ ...‬ ‫ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ اوﻣﺪ و ﻣﻦ ﺑﯽ اراده ﺧﻢ ﺷﺪم ﺗﺎ ﮔﻮﻧﻪ ﺑﺮﺟﺴﺘﻪ اش رو ﺑﺒﻮﺳﻢ ...‬ ‫
- ﺳﻼم ... ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮش اوﻣﺪي ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺑﻬﻢ زد: ﺳﻼم ... ﻫﻤﺮاز ﺟﻮن ... ﺗﻌﺮﯾﻔﺘﻮن رو از ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﺷﻨﯿﺪه ﺑﻮدم ... ﭼﻪ ﻗﺪر ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻢ ﻣﯿﺒﯿﻨﻤﺖ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﻫﻢ ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر ﻋﺰﯾﺰم ...‬ ‫ﮐﯿﻮان ﻫﻤﻮن ﻃﻮر ﮐﻪ وﻟﻮ ﺑﻮد: آوﯾﺴﺎ ﺧﻮﻧﺶ ﻫﻤﻮن ﻃﻮر ﮐﻪ ﺗﻮ ﺿﯿﺢ داده ﺑﻮدم ﻫﺴﺖ ﯾﺎ ﻧﻪ؟‬ ‫آوﯾﺴﺎ ﻣﺎﻧﺘﻮ و ﺷﺎﻟﺶ رو ﺑﻪ دﺳﺖ ﮔﻠﻨﺎر ﮐﻪ دﺳﺘﺶ رو دراز ﮐﺮده ﺑﻮد داد و ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ اﻃﺮاف اﻧﺪاﺧﺖ ... ﺑﻪ ﮔﻠﺪوﻧﻬﺎ ... ﺗﺎﺑﻠﻮﻫﺎ ...‬ ‫ﮐﺘﺎﺑﻬﺎ ... ﻓﯿﻠﻢ ﻫﺎ ... ﮔﻠﯿﻢ و ﮐﻮﺳﻨﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﺶ ﮐﺎر ﭼﺎپ دﺳﺖ ﯾﮑﯽ از دوﺳﺘﺎم ﺑﻮد ... ﻟﺒﺨﻨﺪي زد و ﻣﻦ اﻋﺘﺮاف ﮐﺮدم ﮐﻪ‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪش ﻓﻮق اﻟﻌﺎده زﯾﺒﺎﺳﺖ: آره ... ﺣﺘﯽ ﺧﻮد ﺧﻮﻧﻪ ﺧﻮﺷﮕﻞ ﺗﺮه ﮐﯿﻮان ... ﭼﻪ ﻗﺪر آراﻣﺶ ﺑﺨﺸﻪ ...‬ ‫ﺳﺘﺎره ﮐﻪ ﻣﺎﻧﺘﻮش رو ﺗﺎزه ﻋﻮض ﮐﺮده ﺑﻮد و دﺳﺘﺶ دور ﺑﺎزوي آرﺗﺎم ﺑﻮد روي ﮐﺎﻧﺎﭘﻪ ﻧﺸﺴﺖ: اﯾﻦ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﻪ ﻟﻄﺎﻓﺖ ﺻﺪاي ﻫﻤﺮازه‬ ‫...‬ ‫آوﯾﺴﺎ: آره ﻫﻤﺮاز ﺟﻮن ﺻﺪات ﻓﻮق اﻟﻌﺎده اﺳﺖ ...‬ ‫ﺳﻌﯿﺪ: ﻫﻤﺮاز داره ﯾﻪ ﮐﺎر دوﺑﻠﻪ ﻫﻢ اﻧﺠﺎم ﻣﯿﺪه ...‬ ‫ﻋﻠﯽ ﺳﯿﺒﯽ ﮐﻪ ﺗﻮي دﺳﺘﺶ ﺑﻮد رو ﮔﺎز ﻣﺤﮑﻤﯽ زد و ﻫﻤﻮن ﻃﻮر ﭼﺎر زاﻧﻮ ﻧﺸﺴﺖ روي زﻣﯿﻦ و ﭼﺸﻢ دوﺧﺖ ﺑﻪ ﻓﯿﻠﻤﻬﺎ: ﺧﺪاﯾﯿﺶ‬ ‫ﺑﻬﺖ ﻣﯿﺎد ﻧﻘﺶ ﻓﺮﺷﺘﻪ رو ﺑﺎزي ﮐﻨﯽ ...‬ ‫ﻣﻦ: ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﯽ ﺧﯿﺎل ﺑﺎ اﯾﻦ ﺗﻌﺮﯾﻔﺎي ﺷﻤﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﭘﺎم رو ﺑﻪ ﭘﺎﯾﻪ ﻣﺒﻞ ﺑﺒﻨﺪﯾﺪ ﺗﺎ ﭘﺮواز ﻧﮑﻨﻢ ...‬ ‫ﺳﻌﯿﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﺧﻨﺪﯾﺪ: راﺳﺘﯽ اﯾﻦ ﺳﯿﺎ ﮐﺠﺎﺳﺖ ...‬ ‫ﺑﺎ اوﻣﺪن اﺳﻢ ﺳﯿﺎ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ آوﯾﺴﺎ اﻧﺪاﺧﺘﻢ ﮐﻪ ﻏﺮق ﺻﺤﺒﺖ ﺑﺎ ﮔﻠﻨﺎر ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﺗﻮ راﻫﻪ ... ﺑﺎﯾﺪ ﻣﯽ رﻓﺖ ﺟﺎﯾﯽ ...‬ ‫ﻫﻤﻮن ﻟﺤﻈﻪ ﺻﺪاي زﻧﮓ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ... ﻋﻠﯽ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ آﯾﻔﻮن ﭘﺮﯾﺪ: ﻏﺬا ﺗﻤﻮم ﺷﺪ آﻗﺎ ﺗﺸﺮﯾﻒ ﺑﺒﺮﯾﺪ ...‬ ‫ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﺳﯿﺎ ﭼﯽ ﺟﻮاﺑﺶ رو داد ﮐﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﺧﻨﺪﯾﺪ و ﮔﻔﺖ: ﺟﻨﺎب ﻋﻔﺖ ﮐﻼم داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﺪ اﯾﻦ ﺟﺎ ﺧﺎﻧﻮاده ﻫﺴﺖ ...‬ ‫ﺳﯿﺎ ﺑﺎ ﺗﯿﭗ ﻫﻤﯿﺸﮕﯽ اش اﻣﺎ ﺳﺮ ﺑﻪ زﯾﺮ ﺗﺮ وارد ﺟﻤﻊ ﺷﺪ ... ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﻪ اﺳﺘﻘﺒﺎﻟﺶ رﻓﺘﻦ ... ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺧﯿﻠﯽ دوﺳﺘﺶ داﺷﺘﻦ ...‬ ‫ﮐﯿﻮان ﮐﻨﺎر ﺧﻮدش ﺟﺎ ﺑﺮاش ﺑﺎز ﮐﺮد ... ﺳﯿﺎ از ﮐﻨﺎرم رد ﺷﺪ ... ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺑﻬﻢ زد و زﯾﺮ ﭼﺸﻤﯽ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ آوﯾﺴﺎ ﮐﻪ ﺑﺎ اون ﻟﺒﺨﻨﺪ‬ ‫ﺧﻮاﺳﺘﻨﯿﺶ ﺑﻬﺶ ﺳﻼم ﮐﺮده ﺑﻮد ﮐﺮد: ﺳﻼم ... ﺧﻮش اوﻣﺪي ...‬ ‫آرﺗﺎم: ﻧﺎ ﻣﺮد. ﻓﻘﻂ آوﯾﺴﺎ ﺧﻮش اوﻣﺪه؟‬ ‫آرام: واﻻ ... دﻣﺖ ﮔﺮم ﺑﻪ روش آوردي ...‬ ‫ﺳﯿﺎ: ﺷﻤﺎﻫﺎ ﻫﻤﯿﺸﻪ آوﯾﺰون ﮔﺮدﻧﻪ ﻣﻨﻪ ﺑﯽ ﭼﺎره اﯾﺪ ... ﺣﺎﻻ ﺧﻮش آﻣﺪ ﮔﻮﯾﯽ ﻫﻢ ﻣﯿﺨﻮاﯾﺪ ...‬ ‫ﺑﺮاي ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺗﻮ ﻟﯿﻮاﻧﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻟﻨﮕﻪ ﺑﻪ ﻟﻨﮕﻪ ﺑﻮدن ﺷﺮﺑﺖ آوردم ... ﺑﺤﺚ داغ اﺟﺮاي ﺳﯿﺎوش اﯾﻨﺎ ﺑﻮد و ﻣﻦ ﭼﺸﻢ دوﺧﺘﻪ ﺑﻮدم ﺑﻪ ﺳﯿﺎ‬ ‫ﮐﻪ زﯾﺮ زﯾﺮﮐﯽ ﺑﻪ ﮔﻔﺘﮕﻮي ﮔﻠﻨﺎر و آوﯾﺴﺎ ﭼﺸﻢ دوﺧﺘﻪ ﺑﻮد ... دﻟﻢ ﮐﺒﺎب ﺑﻮد ﺑﺮاي اون ﻧﮕﺎه ﺟﺬاﺑﺶ ... آروم رﻓﺘﻢ ﭘﯿﺸﺶ و‬ ‫ﻧﺸﺴﺘﻢ ﮐﻨﺎرش ... ﮐﯿﻮان اون ور ﺗﺮ ﻣﺸﻐﻮﻟﻪ ﺗﻠﻔﻦ ﺣﺮف زدن ﺑﻮد ﮔﻔﺘﻢ: اﺣﻮال داداش ﺳﯿﺎي ﺧﻮدﻣﻮن ...‬ ‫
- ﺧﻮﺑﻢ ﻣﻤﻮش ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- ﭼﻪ ﻗﺪر ﺧﻮﺷﮕﻠﻪ ... ﺑﻬﺖ ﺣﻖ ﻣﯿﺪم ... اﻟﺤﻖ ﮐﻪ اون ﺷﻌﺮ در ﺧﻮرﺷﻪ ... ﭼﺮا ﺑﺎﻫﺎش ﮔﺮم ﻧﯿﻤﮕﯿﺮي؟‬ ‫ﯾﻪ ﻗﻠﭗ از ﺷﺮﺑﺘﺶ رو ﻧﻮﺷﯿﺪ: ﺳﺎﻋﺖ ﺗﻮي دﺳﺘﺶ رو دﯾﺪي؟ اﺣﯿﺎﻧﺎ ﻣﺎﺷﯿﻨﺶ ﮐﻪ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﭘﻨﭽﺮه ات ﭘﺎرك ﺷﺪه رو اﺻﻼ ﻧﺪﯾﺪي ...‬ ‫
- اﻧﻘﺪر ﻣﺎدي ﺑﻮدي ﻣﻦ ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﻢ؟!‬ ‫
- واﻗﻊ ﺑﯿﻦ ﺑﻮدم و ﺗﻮ ﺧﺒﺮ ﻧﺪاﺷﺘﯽ ﻣﻤﻮش ...‬ ‫آوﯾﺴﺎ: ﺳﯿﺎوش ... اون ﮐﺘﺎﺑﻪ ﮐﻪ ﮔﻔﺘﯽ ﺑﺮام ﻣﯿﺎري رو آوردي؟‬ ‫ﺳﯿﺎوش: ﺑﻠﻪ ... ﺗﻮ ﮐﯿﻔﻤﻪ ﯾﺎدت ﺑﺎﺷﻪ ﺑﻬﺖ ﺑﺪﻣﺶ ...‬ ‫آوﯾﺴﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪي از ﺳﺮ ﺷﻮق زد: واي ﺳﯿﺎوش ﺧﯿﻠﯽ ﮔﻠﯽ ...‬ ‫ﺳﯿﺎوش زﯾﺮ ﻟﺐ: آره ﺧﯿﻠﯽ ...‬ ‫ﻣﻦ: آوﯾﺴﺎ ﭼﻪ ﮐﺘﺎﺑﯽ ﻫﺴﺖ اﯾﻦ ﮐﺘﺎب؟‬ ‫
- ﺗﺤﻠﯿﻞ ﺷﻌﺮ ﻫﺎي ﺣﺎﻓﻆ ...‬ ‫
- ﺟﺪي؟ ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﯽ ﺳﯿﺎ ﮐﻠﯽ ﮐﻼﺳﺎي ﺣﺎﻓﻆ ﺷﻨﺎﺳﯽ رﻓﺘﻪ و ﺷﺎﯾﺪ ﺑﻬﺘﺮ از ﺣﺘﯽ اون ﮐﺘﺎﺑﺎ ﺑﺘﻮﻧﻪ ﮐﻤﮑﺖ ﮐﻨﻪ؟‬ ‫آوﯾﺴﺎ ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎي ﮔﺮد ﮔﻔﺖ: ﺟﺪي؟!‬ ‫ﺳﯿﺎ ﯾﺎ آرﻧﺞ ﮐﻮﺑﯿﺪ ﭘﻬﻠﻮم: ﭼﯽ ﮐﺎر ﻣﯿﮑﻨﯽ؟!‬ ‫
- ﻣﯽ ﺧﻮام ﺗﻮ رو ﻫﻤﻮﻧﯽ ﮐﻪ ﻫﺴﺘﯽ ﺑﺸﻨﺎﺳﻪ ... ﺧﻮدت رو ﺳﯿﺎي دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﯽ ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ از دﺧﺘﺮا آرزوﺷﻮﻧﻪ رو ازش درﯾﻎ ﻧﮑﻦ‬ ‫... ﻟﯿﺎﻗﺘﺖ رو داره ...‬ ‫ﺧﻮاﺳﺖ ﺟﻮاب ﺑﺪه ﮐﻪ آوﯾﺴﺎ ﮐﻨﺎرﻣﻮن ﻧﺸﺴﺖ ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺑﻬﺸﻮن زدم و آروم از ﮐﻨﺎرﺷﻮن ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ آرام و ﻋﻠﯽ و ﺳﻌﯿﺪ و ﺳﺘﺎره و ﺳﯿﺎﻣﮏ و آراﺗﺎم رﻓﺘﻢ ﮐﻪ ﮔﻠﻨﺎر رو‬ ‫دوره ﮐﺮده ﺑﻮدن رو داﺷﺘﻦ ﺳﺮ ﺑﻪ ﺳﺮش ﻣﯿﺬاﺷﺘﻦ ﮐﻪ دﮐﺘﺮه ...‬ ‫ﺳﺮم ﭘﺮ ﺑﻮد از ﺻﺪاي ﺣﺎﻣﯽ ﺧﺎن اﻧﺘﻈﺎم ... ﻗﻠﺒﻢ ﭘﺮ از ﻟﻄﺎﻓﺖ آوﯾﺴﺎ و ﻧﮕﺎﻫﻢ ﭘﺮ از ﺻﺤﻨﻪ اي ﮐﻪ آوﯾﺴﺎ ﭼﺎر زاﻧﻮ و ﺑﺎ ﺣﺪ اﮐﺜﺮ‬ ‫ﺗﻮﺟﻪ ﮐﻨﺎر ﺳﯿﺎ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و داﺷﺖ ﺳﺌﻮال ﻣﯿﭙﺮﺳﯿﺪ ...‬ ‫ﻣﻦ ﻧﻤﯽ ذاﺷﺘﻢ اﯾﻦ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺧﻮش ﺧﻠﻖ و ﺑﺎ ﻧﻤﮏ از ﮐﻨﺎر ﺳﯿﺎ دور ﺑﺸﻪ ... ﺳﯿﺎ ﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺗﻮ ﻧﺴﺘﻢ ﺷﻮ ر ﻫﯿﺠﺎﻧﺶ رو از ﻫﻤﯿﻦ ﺟﺎ‬ ‫ﺑﺒﯿﻨﻢ.‬ ‫ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﮐﻤﯽ ﺑﻪ ﺧﻮدم ﻣﺴﻠﻂ ﺑﺎﺷﻢ ... ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﻪ اﯾﻦ ﮔﻔﺖ ﮔﻮ اﻣﯿﺪ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮد ... ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﻣﻦ ﺧﻮدم ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﺑﻬﺶ‬ ‫اﻃﻤﯿﻨﺎﻧﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﺸﯿﺪم و ﺗﻘﻪ اي ﺑﻪ در زدم ...‬ ‫ﺻﺪاش ﭘﯿﭽﯿﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺑﻔﺮﻣﺎﯾﯿﺪ دﻋﻮﺗﻢ ﻣﯿﮑﺮد داﺧﻞ ... وارد اﺗﺎق ﮐﺎرش ﺷﺪم ... ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺷﯿﮏ و ﺑﺎ ﮐﺮوات ﮐﻨﺎر ﻣﯿﺰش اﯾﺴﺘﺎده‬ ‫ﺑﻮد و ﻓﻨﺠﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺣﺪس ﻣﯿﺰدم ﭼﺎي ﺑﺎﺷﻪ ﺗﻮي دﺳﺘﺶ ﺑﻮد ... ﺳﺎﻋﺖ 5 ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮ ﯾﻪ روز ﺗﺎﺑﺴﺘﺎﻧﯽ ﺑﻮد و ﻧﻮر ﻧﺸﺎط آوري از‬ ‫ﭘﻨﺠﺮه ﺳﺮ ﺗﺎ ﺳﺮي ﺗﺎ ﻧﯿﻤﻪ ﻫﺎي اﺗﺎق اوﻣﺪه ﺑﻮد ... ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم ﻓﻨﺠﺎن ﺗﻮي دﺳﺘﺶ رو روي ﻣﯿﺰ ﮔﺬاﺷﺖ و ﺳﻼم ﮐﺮد ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﺑﺮاي اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر اون ﭘﯿﺶ ﻗﺪم ﺳﻼم ﺷﺪ ... ﺳﻼﻣﯽ ﮐﺮدم ... و ﺑﺎ اﺷﺎره دﺳﺘﺶ ﺑﯿﺸﺘﺮ وارد اﺗﺎق ﺷﺪم ... ﻣﻮﻫﺎم رو ﯾﻪ دوﻧﻪ ﺑﺎﻓﺘﻪ‬ ‫ﺑﻮدم و ﭘﯿﺮاﻫﻦ آﺳﺘﯿﻦ ﮐﻮﺗﺎه ﺗﺎ ﺑﺎﻻي زاﻧﻮي آﺑﯽ رﻧﮕﯽ ﺗﻨﻢ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﮐﻤﯽ ﺳﻨﻢ رو ﺑﺎﻻﺗﺮ ﻧﺸﻮن ﻣﯽ ده ... ﮐﻔﺸﺎم ﮐﻤﯽ‬ ‫ﭘﺎﺷﻨﻪ داﺷﺖ و اﯾﻦ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯽ ﺷﺪ ﮐﻒ ﭘﺎرﮐﺘﻬﺎي ﭼﻮﺑﯽ ﺻﯿﻘﻞ ﺧﻮرده اﺗﺎﻗﺶ ﮐﻪ ﺑﻮي ﮔﺮﻣﯽ ﻫﻢ داﺷﺖ ﺗﻖ ﺗﻘﯽ اﯾﺠﺎد ﺑﺸﻪ ...‬ ‫اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﮐﻤﯽ ﻣﻮﺷﮑﺎﻓﺎﻧﻪ ﺗﺮ از ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﻨﻪ ... آرام روي ﻣﺒﻞ رو ﺑﻪ روش ﻧﺸﺴﺘﻢ و ﭘﺎﻫﺎم رو روي ﻫﻢ اﻧﺪاﺧﺘﻢ ...‬ ‫ﮐﻒ دﺳﺖ راﺳﺘﺶ رو ﺑﻪ ﻟﺒﻪ ﻣﯿﺰ ﺗﮑﯿﻪ داده ﺑﻮد و و دﺳﺖ ﭼﺶ ﻫﻢ ﺗﻮي ﺟﯿﺒﺶ ﺑﻮد ... ﺑﻪ ﺷﻠﻮار ﭘﺎرﭼﻪ اي زﻏﺎﻟﯽ رﻧﮕﺶ ﻧﮕﺎﻫﯽ‬ ‫اﻧﺪاﺧﺘﻢ ... ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮدم اﮔﺮ ﺳﯿﺎ ﺑﻮد اﻻن ﻣﯿﮕﻔﺖ ﺧﻂ اﺗﻮي ﺷﻠﻮاش ﻫﻨﺪوﻧﻪ ﻗﺎچ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ ...‬ ‫ﺑﺎ ﺗﺼﻮر اﯾﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﮐﻤﯽ ﻟﺒﺨﻨﺪ روي ﻟﺒﻢ اوﻣﺪ ﮐﻪ از ﻧﮕﺎه ﺗﯿﺰ ﺑﯿﻨﺶ ﭘﻨﻬﺎن ﻧﻤﻮﻧﺪ ...‬ ‫
- ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮش آﻣﺪﯾﺪ ﺧﺎﻧﻮم ...‬ ‫اذﻋﺎن ﮐﺮدم ﺑﻪ ﺷﺪت ﻣﺮد ﻣﺒﺎدي آداﺑﯿﻪ ... اﻟﺒﺘﻪ اﯾﻦ ﺗﺎ زﻣﺎﻧﯽ ﺻﺪق ﻣﯿﮑﺮد ﮐﻪ ﮐﺴﯽ ﭘﺎش رو ﻓﺮاﺗﺮ از ﻗﻮاﻧﯿﻦ ﻣﺴﺨﺮه اﯾﻦ ﺟﻤﺎﻋﺖ‬ ‫ﻧﺬاره ...‬ ‫
- ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻤﻨﻮﻧﻢ ﮐﻪ ﺑﺮام وﻗﺖ ﮔﺬاﺷﺘﯿﺪ ...‬ ‫ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯿﮑﻨﻤﯽ ﮔﻔﺖ و از اون ژﺳﺖ ﺟﺬاﺑﺶ در اوﻣﺪ و رﻓﺖ ﭘﺸﺖ ﻣﯿﺰ ﮐﻨﺪه ﮐﺎري ﺷﺪه ﻣﺎﻫﻮﺗﺶ ﻧﺸﺴﺖ روي ﺻﻨﺪﻟﯽ ﭼﺮﻣﺶ‬ ‫ﮐﻪ ﭘﺸﺘﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﻠﻨﺪي داﺷﺖ و زل زد ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎي ﻣﻦ ... ﻧﮕﺎه ﻣﺴﺘﻘﯿﻤﺶ ﺗﻤﺎم اﻋﺘﻤﺎد ﺑﻪ ﻧﻔﺴﯽ ﮐﻪ داﺷﺘﻢ رو ﻣﯿﮕﺮﻓﺖ ... اﯾﻦ‬ ‫ﺣﺎﻟﺖ رﺋﯿﺲ و ﻣﺮﺋﻮﺳﯽ رو دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... ﻣﺜﻞ ﯾﻪ رﻋﯿﺘﯽ ﺷﺪه ﺑﻮدم ﮐﻪ اوﻣﺪه از ارﺑﺎﺑﺶ در ﮐﻤﺎل ﺧﺸﻮع درﺧﻮاﺳﺘﯽ ﺑﮑﻨﻪ ﮐﻪ‬ ‫ﺧﻮب ﻫﻢ ﻣﯿﺪوﻧﺴﺖ اﻣﮑﺎن اﺟﺎﺑﺘﺶ ﮐﻤﻪ و ﻣﻦ از اﯾﻦ ﺣﺎﻟﺘﻤﻮن اﺻﻼ ﺧﻮﺷﻢ ﻧﻤﯿﻮﻣﺪ ...‬ ‫
- ﻣﻦ در ﺧﺪﻣﺘﺘﻮن ﻫﺴﺘﻢ ...‬ ‫دﺳﺘﺎم رو ﻣﺸﺖ ﮐﺮدم و ﺑﻪ ﺧﻮدم ﻟﻌﻨﺘﯽ ﻓﺮﺳﺘﺎدم ... ﻣﻦ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﺳﺨﺖ ﺗﺮﯾﻦ ﻧﻤﺎﯾﺸﻨﺎﻣﻪ ﻫﺎ رو اﺟﺮا ﮐﻨﻢ ﺣﺎﻻ ﺗﻮ‬ ‫ﭼﻬﺎر ﮐﻠﻤﻪ ﺣﺮف ﺣﺴﺎب ﻣﻮﻧﺪه ﺑﻮدم ...‬ ‫
- راﺳﺘﺶ رو ﺑﺨﻮاﯾﺪ دﻧﺒﺎﻟﻪ ﺟﻤﻠﻪ اي ﻫﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﺻﺤﺒﺘﻢ رو ﺑﺎﻫﺎش ﺷﺮوع ﮐﻨﻢ ...‬ ‫
- ﺷﻤﺎ از ﻫﺮ ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺻﻼح ﻣﯽ دوﻧﯿﺪ ﺷﺮوع ﮐﻨﯿﺪ ...‬ ‫ﮐﻼﻣﺶ ﯾﻪ ﮐﻼم ﺑﻮد و ﺧﻮﻧﺴﺮد اﻣﺎ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮد ...‬ ‫
- راﺳﺘﺶ رو ﺑﺨﻮاﯾﺪ اﯾﻦ ﺑﺤﺚ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﯾﻪ ﻣﺎﻣﻮرﯾﺖ از ﺳﻤﺖ ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺳﺖ ... اﻟﺒﺘﻪ ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﻫﻢ ﻫﺴﺖ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺧﯿﻠﯽ وﻗﺘﻪ ﻣﯽ ﺧﻮام‬ ‫ﻣﻄﺮح ﮐﻨﻢ ... اﻣﺎ ﺧﻮب ... ﭘﺪرﺗﻮن ... ﺑﮕﺬرﯾﻢ ... ﺷﻤﺎ ﻣﯽ دوﻧﯿﺪ ﮐﻪ ﻧﯿﻮﺷﺎ ﮐﻼس ﭘﯿﺎﻧﻮ داره ...‬ ‫ﮐﻤﯽ ﺑﻪ ﺻﻨﺪﻟﯿﺶ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺗﮑﯿﻪ داد: ﺑﻠﻪ ... در ﺟﺮﯾﺎن ﻫﺴﺘﻢ ... اﻟﺒﺘﻪ ﻣﻦ ﮐﺎرش رو دﯾﺪم و ﭼﻮن اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﮐﻤﯽ ﻋﻘﺒﻪ ﺳﺎﻋﺎت‬ ‫ﮐﻼﺳﺶ رو اﻓﺰاﯾﺶ دادم ...‬ ‫
- ﺧﻮب ﺷﻤﺎ ازش ﭘﺮﺳﯿﺪﯾﺪ ﮐﻪ اﺻﻼ دوﺳﺖ داره ﭘﯿﺎﻧﻮ ﺑﺰﻧﻪ؟‬ ‫ﮐﻤﯽ ﺳﺮ ﺟﺎش ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﺷﺪ ... اﯾﻦ ﺳﺌﻮاﻟﻢ ﭼﺮا اﻧﻘﺪر ﻋﺠﯿﺐ ﺑﻮد؟‬ ‫
- ﻣﻨﻈﻮرﺗﻮن رو درﺳﺖ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﻤﯽ ﺷﻢ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- ﻣﻨﻈﻮرم واﺿﺤﻪ ﺟﻨﺎب اﻧﺘﻈﺎم ﻣﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮب ﻣﯿﺪوﻧﻢ ﮐﻪ ﭘﯿﺎﻧﻮ رو ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﺗﻤﺎم ﺑﭽﻪ ﻫﺎي ﺧﺎﻧﺪاﻧﺘﻮن ﺑﻪ ﺧﺼﻮص دﺧﺘﺮﻫﺎ ﺑﻠﺪن و‬ ‫ﻣﯿﺰﻧﻦ و ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ واﺳﻄﻪ ﻫﻢ ﻫﺴﺖ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﻧﯿﻮﺷﺎ رو ﻣﺠﺒﻮر ﮐﺮدﯾﺪ ﮐﻪ ﭘﯿﺎﻧﻮ ﺑﺰﻧﻪ ...‬ ‫ﮐﻤﯽ اﺧﻤﺎش رﻓﺖ ﺗﻮ ﻫﻢ ﻣﻦ ﭘﯿﺶ ﺧﻮدم اﻋﺘﺮاف ﮐﺮدم واﻗﻌﺎ از اﯾﻦ ﮐﻪ اﯾﻦ اﺧﻢ ﻫﺎ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺗﻮي ﻫﻢ ﺑﺮه ﻣﯽ ﺗﺮﺳﯿﺪم ...‬ ‫
- دﻗﯿﻘﺎ ﻣﻨﻈﻮرﺗﻮن از ﻣﺠﺒﻮر ﮐﺮدﯾﺪ ﭼﯿﻪ ﺧﺎﻧﻮم؟‬ ‫ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﺸﯿﺪم و ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﺑﺎ ﻣﻼﯾﻢ ﺗﺮﯾﻦ ﺟﻤﻼت ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﻢ و ﮔﺮﻧﻪ ﺟﻮاﺑﻬﺎي ﺑﺴﯿﺎر ﮐﻮﺑﻨﺪه اي ﻫﻢ داﺷﺘﻢ: راﺳﺘﺶ رو‬ ‫ﺑﺨﻮاﯾﺪ ... ﻣﻦ ﺑﻬﺶ اﻓﺘﺨﺎر ﻣﯿﮑﻨﻢ و اﻟﺒﺘﻪ ﺑﺴﯿﺎر ﻫﻢ دوﺳﺖ دارم ﮐﻪ ﭘﯿﺎﻧﻮ ﺑﻠﺪ ﺑﺎﺷﻪ و ﺑﺰﻧﻪ ...‬ ‫
- ﺧﻮب ﭘﺲ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﮐﺠﺎﺳﺖ؟‬ ‫اﯾﻦ آدم واﻗﻌﺎ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﻤﯽ ﺷﺪ ﯾﺎ ﻣﻦ رو ﮔﯿﺮ آورده ﺑﻮد؟‬ ‫داﻣﻦ ﻟﺒﺎﺳﻢ رو ﮐﻤﯽ ﺗﻮي ﻣﺸﺘﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ: ﺟﻨﺎب اﻧﺘﻈﺎم ... ﻧﯿﻮﺷﺎ ﯾﻪ دﺧﺘﺮ 01ﺳﺎﻟﻪ اﺳﺖ ... ﯾﻪ دﺧﺘﺮ ﺧﺎﻧﻮم ﻋﺎﻗﻞ 01 ﺳﺎﻟﻪ ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ‬ ‫ﺧﻮب ﻫﻢ ﻫﻨﺮ رو ﻣﯿﺸﻨﺎﺳﻪ ... ﭼﺮا ﺑﻬﺶ اﯾﻦ ﻓﺮﺻﺖ رو ﻧﻤﯿﺪﯾﺪ ﺗﺎ ﺧﻮدش اﻧﺘﺨﺎب ﮐﻨﻪ ...‬ ‫
- ﺧﺎﻧﻮم ... ﻧﯿﻮﺷﺎ ﯾﻪ دﺧﺘﺮ ﺑﭽﻪ01 ﺳﺎﻟﻪ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ از ﻣﺴﺎﺋﻞ رو درﺳﺖ ﺗﺸﺨﯿﺺ ﻧﻤﯿﺪه ...‬ ‫دﯾﮕﻪ ﮐﻢ ﮐﻢ داﺷﺘﻢ ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﻣﯽ ﺷﺪم ... دﻫﻨﻢ ﻫﻢ ﺧﺸﮏ ﺷﺪه ﺑﻮد ... آب دﻫﻨﻢ رو ﻗﻮرت دادم: اون داره ﭘﺎ ﺑﻪ ﻧﻮﺟﻮاﻧﯽ ﻣﯿﺬاره‬ ‫... ﮐﻢ ﮐﻢ ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺑﻪ ﯾﻪ ﺧﺎﻧﻮم ﺟﻮان ﻣﯿﺸﻪ ... ﺑﺎﯾﺪ ﯾﺎد ﺑﮕﯿﺮه ﮐﻪ ﺣﻖ اﻧﺘﺨﺎب داره ...‬ ‫ﮐﻤﯽ روي ﻣﯿﺰ ﺧﻢ ﺷﺪ و دﺳﺘﻬﺎش رو ﺗﻮي ﻫﻢ ﻗﻔﻞ ﮐﺮد: ﺣﻖ اﻧﺘﺨﺎﺑﺶ رو ﮐﺴﯽ ازش ﮔﺮﻓﺘﻪ؟‬ ‫ﮐﻤﯽ روي ﻣﺒﻞ ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﺷﺪم و زل زدم ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎش ﮐﻤﯽ ﺟﺎ ﺧﻮرد: ﻧﮕﺮﻓﺘﻪ؟ ﺷﻤﺎ ازش ﭘﺮﺳﯿﺪﯾﺪ؟ ﺷﺎﯾﺪ ﺳﺎز دﯾﮕﻪ اي دوﺳﺖ‬ ‫داره ﺑﺰﻧﻪ؟ ﺷﺎﯾﺪ دوﺳﺖ داره ﮐﺎره دﯾﮕﻪ اي اﻧﺠﺎم ﺑﺪه ... ﺣﺘﯽ ﻟﺒﺎس ﻫﺎش رو ﻫﻢ اﻧﺘﺨﺎب ﻣﯽ ﮐﻨﯿﺪ ... اﯾﻦ ﺷﺎﻣﻞ ﺣﺎل ﮐﻮﺷﺎ ﻫﻢ‬ ‫ﻣﯿﺸﻪ. اﻣﺎ اون ﺑﭽﻪ اﺳﺖ و ﮐﻼ ﭘﺴﺮﻫﺎ ﮐﻤﺘﺮ روي اﯾﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﺣﺴﺎﺳﻦ ... ﻧﯿﻮﺷﺎ اﺣﺘﯿﺎج داره ﺑﯿﺸﺘﺮ درك ﺑﺸﻪ ...‬ ‫
- ﺧﺎﻧﻮم ﻣﺤﺘﺮم ﺷﻤﺎ ﻃﻮري ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ اﻧﮕﺎر ﻣﺎ اﯾﻦ ﺟﺎ دارﯾﻢ ﺷﮑﻨﺠﻪ اش ﻣﯿﮑﻨﯿﻢ ...‬ ‫ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺧﻮدش اﯾﻦ ﺷﮑﻨﺠﻪ ﻧﺒﻮد؟!‬ ‫
- اﻟﺒﺘﻪ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻣﻨﻈﻮرم ﻫﻤﭽﯿﻦ ﭼﯿﺰي ﻧﺒﻮد ... ﻣﻦ دارم ﻣﯿﮕﻢ ﺑﻬﺶ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﯾﻪ دﺧﺘﺮ ﮐﻪ ﮐﻢ ﮐﻢ ﺧﺎﻧﻮم ﻫﻢ ﻣﯿﺸﻪ ﻓﺮﺻﺖ ﺑﺪﯾﺪ‬ ‫راﺟﻊ ﺑﻪ ﻻ اﻗﻞ ﺗﻔﺮﯾﺤﺎﺗﺶ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﺑﮕﯿﺮه ...‬ ‫
- اون ﯾﻪ ﺧﺎﻧﻮم از ﺧﺎﻧﺪان اﻧﺘﻈﺎم ... ﺑﺎ ﻗﻮاﻧﯿﻦ و اﻟﺒﺘﻪ ﺑﺎ ﻧﻤﺎدﻫﺎي اﯾﻦ ﺧﺎﻧﻮاده ﺑﺰرگ ﻣﯿﺸﻪ ...‬ ‫
- ﺟﻨﺎب اﻧﺘﻈﺎم ... اﯾﻦ ﺟﺎ اﻧﮕﻠﺴﺘﺎن ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﭘﺎدﺷﺎﻫﯽ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ﮐﻪ ﺧﺎﻧﺪان ﻫﺎي اﺷﺮاﻓﯽ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ... اﯾﻦ ﺟﺎ اﯾﺮاﻧﻪ ... اﯾﻦ‬ ‫ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺑﻪ اﻧﺪازه ﮐﺎﻓﯽ ﺑﺮاي ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺑﻌﻨﻮان ﯾﻪ زن ... ﻣﺤﺪودﯾﺖ ﻫﺎﯾﯽ ﺧﻮاﻫﺪ آورد ﭼﺮا ﻣﺎ در داﺧﻞ ﻣﻨﺰل ﻫﻢ دارﯾﻢ اﺑﺘﺪاﯾﯽ ﺗﺮﯾﻦ‬ ‫آزادي ﻓﺮدﯾﺶ ﮐﻪ ﺣﻖ اﻧﺘﺨﺎب ﻟﺒﺎس و ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ اش ﻫﺴﺘﺶ رو ﻫﻢ ازش ﻣﯿﮕﯿﺮﯾﻢ ...‬ ‫ﻣﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﻗﺴﻢ ﺑﺨﻮرم ﮐﻪ ﺷﻮﮐﻪ ﺷﺪه ... اﺻﻼ اﻧﺘﻈﺎر اﯾﻦ ﻧﻄﻖ ﻏﺮا رو از ﻣﻦ ﻧﺪاﺷﺖ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ... ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﺗﻨﺪ رﻓﺘﻢ ... اﻣﺎ‬ ‫ﻧﻤﯽ ﮔﻔﺘﻢ ﻣﯽ ﻣﺮدم ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﭼﻨﺪ ﺛﺎﻧﯿﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻃﻮل ﻧﮑﺸﯿﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﻮدش ﻣﺴﻠﻂ ﺷﺪ ... ﺧﻮب ﻓﻬﻤﯿﺪه ﺑﻮدم ﮐﻪ روﻧﺪ اﯾﻦ ﮔﻔﺖ ﮔﻮ رو دوﺳﺖ ﻧﺪاره ... ﯾﺎ ﺷﺎﯾﺪ‬ ‫اﻧﺘﻈﺎر دﯾﮕﻪ اي داﺷﺘﻪ ...‬ ‫
- ﻣﺎ آزادﯾﯽ ازش ﺻﻠﺐ ﻧﮑﺮدﯾﻢ ... دارﯾﻢ ﯾﺎدش ﻣﯿﺪﯾﻢ درﺳﺖ زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﻪ ...‬ ‫
- آدﻣﻬﺎﯾﯽ ﯾﺎد ﻣﯿﮕﯿﺮن درﺳﺖ زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﻦ ﮐﻪ از درون ﺳﺎﻟﻢ ﺑﺎﺷﻦ ... روﺣﺸﻮن ﭘﺮ از ﻟﺞ ﺑﺎزي ﻧﺒﺎﺷﻪ ... ﺑﻠﺪ ﺑﺎﺷﻦ ﻟﺬت ﺑﺒﺮن ...‬ ‫ﻧﻔﺲ ﺑﮑﺸﻦ ... دﻧﯿﺎي ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺧﯿﻠﯽ رﻧﮕﯿﻪ و ﺧﯿﻠﯽ ﺣﺴﺎس ... اون ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﻫﺮ ﭼﯿﺰي ﻧﯿﺎز ﺑﻪ درك ﺷﺪن داره ...‬ ‫ﺧﻮﻧﺴﺮدﯾﺶ رو ﺣﻔﻆ ﮐﺮده ﺑﻮد اﻣﺎ ﮐﻤﯽ ﻫﻢ ﺳﺮ در ﮔﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد: ﻗﺒﻞ از ﺗﻤﺎم آزادي ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ دارﯾﺪ ازش دم ﻣﯽ زﻧﯿﺪ ... ﻧﯿﻮﺷﺎ‬ ‫ﺑﻌﻨﻮان ﯾﻪ دﺧﺘﺮ ﺧﺎﻧﻮم از ﯾﻪ ﺧﺎﻧﻮاده ﺑﻪ ﻧﺎم ﻣﻮﻇﻔﻪ ﻗﻮاﻧﯿﻦ رو ﯾﺎد ﺑﮕﯿﺮه ...‬ ‫ﻣﺸﺘﻢ رو ﻣﺤﮑﻢ ﺗﺮ ﮐﺮدم و ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﻧﻔﺲ ﺑﮑﺸﻢ ... اﯾﻦ آدم ﺗﻨﻬﺎ آدم روي زﻣﯿﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﯿﺘﻮﻧﺴﺖ ﺗﻤﺎم ﺧﻮش ﺑﯿﻨﯽ ﻫﺎي ﻣﻦ‬ ‫رو از ﺑﯿﻦ ﺑﺒﺮه و ﺗﺎ اﯾﻦ ﺣﺪ ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﮐﻨﻪ: اون ﻗﺒﻞ از اﯾﻦ ﮐﻪ از ﺧﺎﻧﺪان ﺷﻤﺎ ﺑﺎﺷﻪ ﺟﻨﺎب ... آدﻣﻪ ... و زﻧﻪ ... ﻣﺮدﺳﺎﻻراﻧﻪ دارﯾﺪ‬ ‫ﺑﺎﻫﺎش ﺑﺮ ﺧﻮرد ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ ...‬ ‫ﮐﻤﯽ روي ﻣﯿﺰ ﺧﻢ ﺷﺪ: ﻣﺮد ﺳﺎﻻراﻧﻪ اﺳﺖ ﮐﻪ ازش ﻣﯿﺨﻮاﯾﻢ ﻃﻮري ﻟﺒﺎس ﺑﭙﻮﺷﻪ ﮐﻪ ﺗﻮﺟﻪ ﺟﻠﺐ ﻧﮑﻨﻪ؟‬ ‫ﻣﻨﻈﻮرش ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ﺑﻪ ﻧﻮع ﻟﺒﺎس ﭘﻮﺷﯿﺪﻧﻪ اﻧﺪﮐﯽ ﺗﻮي ﭼﺸﻢ ﻣﻦ ﺑﻮد ... ﻣﻦ دﺧﺘﺮ ﺳﺒﮑﯽ ﻧﺒﻮدم ... ﻟﺒﺎﺳﻬﺎي ﺗﻨﮓ و ﯾﺎ آراﯾﺶ ﻫﺎي‬ ‫ﻏﯿﺮ ﻧﺮﻣﺎل ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﯾﻪ ﺗﯿﭗ ﻫﻨﺮي و ﺳﺎده داﺷﺘﻢ ...‬ ‫
- ﺟﻨﺎب اﻧﺘﻈﺎم ... اون ﯾﻪ زﻧﻪ ... و ﻫﺮ زﻧﯽ زﯾﺒﺎﺳﺖ ... و ﻫﺮ زﻧﯽ ﺗﻮﺟﻪ ﺟﻠﺐ ﻣﯿﮑﻨﻪ ... اﯾﻦ رو ﻫﺮ ﮔﺰ ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﯿﺪ ﺟﻠﻮش رو ﺑﮕﯿﺮﯾﺪ‬ ‫... ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺑﻪ زﯾﺒﺎﯾﯽ ﻣﺎدرﺷﻪ ... وﻗﺘﯽ ﺑﺎﻟﻎ ﺑﺸﻪ اﯾﻦ زﯾﺒﺎﯾﯽ ﻫﺎ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻫﻢ ﻣﯿﺸﻪ ... اون ﻣﻮﻗﻊ ﻫﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاﯾﺪ ﭘﯿﺮاﻫﻦ ﻫﺎي ﺗﻮر ﺗﻮري‬ ‫دﺧﺘﺮ ﺑﭽﻪ ﻫﺎي 5 ﺳﺎﻟﻪ رو ﺗﻨﺶ ﮐﻨﯿﺪ ﺗﺎ دﯾﺪه ﻧﺸﻪ؟‬ ‫رگ ﮔﺮدﻧﺶ ﮐﻤﯽ زده ﺑﻮد ﺑﯿﺮون ... ﻏﯿﺮﺗﯽ ﺷﺪه ﺑﻮد ﺑﺮاي ﺑﺮادر زاده 21 ﺳﺎﻟﺶ؟! داﺷﺘﻢ ﺳﮑﺘﻪ ﻣﯿﮑﺮدم از ﻧﮕﺎﻫﺶ ... دﻟﻢ‬ ‫ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﻫﻤﯿﻦ اﻻن در رو ﺑﺎز ﮐﻨﻢ و ﻓﺮار ﮐﻨﻢ ... از ﭘﺸﺖ ﻣﯿﺰش ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ... ﺗﺮﺳﯿﺪم و ﺗﻮي ﻣﺒﻞ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻋﻘﺐ رﻓﺘﻢ ...‬ ‫
- ﺣﻮاﺳﺘﻮن ﺑﻪ ﺟﻤﻼﺗﺘﻮن ﻫﺴﺖ دﺧﺘﺮ ﺧﺎﻧﻮم؟‬ ‫داد ﻧﺰده ﺑﻮد ... ﺗﻦ ﺻﺪاش ﺣﺘﯽ ﺑﺎﻻ ﻫﻢ ﻧﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ... اﻣﺎ ﻋﺠﯿﺐ ﺗﺮﺳﻨﺎك ﺷﺪه ﺑﻮد ... ﻣﻦ ﭼﻪ ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ اﯾﻦ ﺑﺸﺮ اﻧﻘﺪر ﻣﺘﻌﺼﺒﻪ‬ ‫... ﻣﻦ ﮐﻪ ﺣﺮف ﺑﺪي ﻧﺰده ﺑﻮد ...‬ ‫آب دﻫﻨﻢ رو ﻗﻮرت دادم ... ﮐﻒ دﺳﺘﺎم ﻋﺮق ﺳﺮدي ﮐﺮده ﺑﻮد: ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﺷﻤﺎ واﻗﻌﯿﺖ ﺑﻮدﻧﻪ ﯾﻪ دﺧﺘﺮ ﺟﻮان رو در ﺧﻮﻧﻪ‬ ‫ﺑﭙﺬﯾﺮﯾﺪ ...‬ ‫
- ﻣﺎ اﯾﻦ واﻗﻌﯿﺖ رو وﻗﺘﯽ ﺧﻮاﻫﺮ ﺷﻤﺎ ﺗﻮ ﺳﻦ 61 ﺳﺎﻟﮕﯿﺶ ﺑﻌﻨﻮان ﻋﺮوس اوﻣﺪ ﺧﻮﻧﻪ ﻣﺎ ﭘﺬﯾﺮﻓﺘﯿﻢ ...‬ ‫ﻣﻄﺮح ﮐﺮدن ﻣﺴﺌﻠﻪ رﻫﺎ اﯾﻦ وﺳﻂ ﺑﯽ ﺧﻮد ﺑﻮد ... ﺑﻐﺾ ﮐﺮدم ... اﯾﻦ ﻣﺮدي ﮐﻪ ﺳﻪ ﻣﺎه ﺑﻌﺪ از ﻣﺮاﺳﻢ ﻋﺮوﺳﯽ رﻫﺎ و ﺣﺎﻣﺪ رﻓﺘﻪ‬ ‫ﺑﻮد ... ﭼﻪ ﻣﯿﺪوﻧﺴﺖ ﺧﻮاﻫﺮ ﻣﻬﺮﺑﻮن و ﺑﺮه ﻣﻦ ﺗﻮ اﯾﻦ ﻋﻤﺎرت ﭼﯽ ﮐﺸﯿﺪه ... دﻫﻨﻢ رو ﺑﺎز ﮐﺮدم ﺗﺎ ﺟﻮاب ﺑﺪم ﮐﻪ ﺗﻘﻪ اي ﺑﻪ در‬ ‫ﺧﻮرد ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﺳﺮ ﺑﺮﮔﺮدوﻧﺪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ در و ﺑﻔﺮﻣﺎﯾﯿﺪي ﮔﻔﺖ ... زري ﺧﺎﻧﻮم ﺑﻮد: ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ آﻗﺎ ... ﺧﺎﻧﻮم ارﺷﺪي ﺗﺸﺮﯾﻒ آوردن ... ﮔﻮﯾﺎ اﯾﻦ‬ ‫ﺳﺎﻋﺖ ﻗﺮار داﺷﺘﯿﺪ ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺘﺶ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد: ﺗﺎ اﯾﻦ ﺟﺎ ﻫﻤﺮاﻫﯿﺸﻮن ﮐﻨﯿﺪ ...‬ ‫اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﻋﻠﻨﺎ ﯾﻌﻨﯽ ﺑﺤﺚ رو ﻗﻄﻊ ﮐﺮده ﺑﻮد و داﺷﺖ ﻣﯽ اﻧﺪاﺧﺘﺘﻢ ﺑﯿﺮون ... ﻫﯿﭻ ﻧﺘﯿﺠﻪ اي از اﯾﻦ ﺑﺤﺚ ﻧﮕﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم ... آدم‬ ‫ﺳﺨﺘﯽ ﺑﻮد ... ﺣﺘﯽ ﺷﺎﯾﺪ ﺳﺨﺖ ﺗﺮ از ﭘﺪرش ... و اﯾﻦ ﯾﻌﻨﯽ ﺷﮑﺴﺖ ...‬ ‫
- در ﻫﺮ ﺻﻮرﺗﯽ ﻣﻤﻨﻮن از وﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﮔﺬاﺷﺘﯿﺪ ... وﻟﯽ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ...‬ ‫ﻗﺒﻞ از اﯾﻨﮑﻪ ﺑﺘﻮﻧﻢ ﺟﻤﻠﻪ ام رو ﺗﻤﻮ ﮐﻨﻢ ... در ﺑﺎز ﺷﺪ و ﺧﺎﻧﻮم ﺟﻮان زﯾﺒﺎ و ﺧﻮش ﻗﺪ و ﻗﺎﻣﺘﯽ ﺗﻮ ﮐﺖ و ﺷﻠﻮار ﺧﻮش دوﺧﺖ و‬ ‫ﺷﺎل ﺣﺮﯾﺮي وارد اﺗﺎق ﺷﺪ ... ﻫﻤﺮاه ﺧﻮدش ﻋﻄﺮ ﮔﺮون ﻗﯿﻤﺘﯽ ﻫﻢ داﺧﻞ آورد ﻧﯿﻢ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﻪ ﺑﺎ اون ﭘﯿﺮاﻫﻦ ﻋﺮوﺳﮑﯽ‬ ‫اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد و ﭘﺎﻫﺎ و ﺳﺮ ﻟﺨﺘﻢ اﻧﺪاﺧﺖ و ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﺣﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﭘﺸﺖ ﻣﯿﺰش اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد و ﻫﻨﻮز ﻫﻢ رگ ﮔﺮدﻧﺶ ﻣﺸﺨﺺ ﺑﻮد ... و‬ ‫ﺳﻼﻣﯽ ﮐﺮد ﮐﻪ ﻣﻦ ﻧﻔﻬﻤﯿﺪم ﺑﻪ ﺧﻮدم ﺑﮕﯿﺮم ﯾﺎ ﻧﻪ ... در ﻫﺮ ﺻﻮرﺗﯽ دﯾﮕﻪ اون ﺟﺎ ﺟﺎي ﻣﻦ ﻧﺒﻮد ... از در اﺗﺎق ﺑﯿﺮون اوﻣﺪ و ﺑﻪ‬ ‫دﯾﻮار ﭘﺸﺖ در ﺗﮑﯿﻪ دادم ... ﺗﺎزه ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم زاﻧﻮﻫﺎم ﻣﯿﻠﺮزه ... ﺑﻪ ﺧﻮدم ﺗﺸﺮ زدم: ﺧﻮﺑﻪ ﻫﻤﺮاز ﺧﺎﻧﻮم ﻣﺜﻞ ﺑﻼ ﻧﺼﺒﺖ ازش‬ ‫ﻣﯿﺘﺮﺳﯽ و اﯾﻦ ﻧﻄﻖ رو ﮐﺮدي ... ﻣﺸﺘﯽ ﺑﻪ ﭘﺎي ﺧﻮدم زدم ... ﺣﺎﻻ ﺑﺎﯾﺪ ﭼﯽ ﺟﻮاب ﻧﯿﻮﺷﺎ رو ﻣﯿﺪادم؟‬ ‫اﻻن اﯾﻦ ﮔﻔﺖ ﮔﻮ ﺗﺎﺛﯿﺮي ﻫﻢ داﺷﺖ ﺑﻪ ﻧﻈﺮت؟‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺳﯿﺎ ﮐﺮدم ﮐﻪ داﺷﺖ ﺑﺮاي رﻓﺘﻦ روي ﺻﺤﻨﻪ آﻣﺎده ﻣﯿﺸﺪ ... ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮدم ﺑﺮه ﺗﺎ ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﺮم ﺧﻮﻧﻪ: اﯾﻦ ﮔﻔﺖ ﮔﻮ ﺑﯿﺸﺘﺮ از‬ ‫ﻗﺒﻞ اون رو از ﻣﻦ ﻣﺘﻨﻔﺮ و ﻣﻦ رو از اون ﻧﺎ اﻣﯿﺪ ﮐﺮد ﺳﯿﺎ ...‬ ‫
- ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﮔﻔﺖ ... اون ﯾﻪ آدم ﺗﺤﺼﯿﻞ ﮐﺮده اﺳﺖ ... آدم اﻧﺘﻈﺎر دﯾﮕﻪ اي از ﻣﺮدي داره ﮐﻪ دﮐﺘﺮه ... ﮐﻪ ﭼﻪ ﻣﯿﺪوﻧﻢ‬ ‫...‬ ‫
- ﺗﻮ ﺑﺎ آوﯾﺴﺎ ﭼﻪ ﮐﺮدي؟‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي ﮐﻪ روي ﻟﺒﺶ اوﻣﺪ رو دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ ... اﯾﻦ ﯾﻌﻨﯽ ﭼﻨﺪ ﭘﻠﻪ از ﻫﻔﺘﻪ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺟﻠﻮﺗﺮ ﺑﻮدﯾﻢ ﮐﻪ وﻗﺘﯽ اﺳﻢ اﯾﻦ دﺧﺘﺮ ﻣﯿﻮﻣﺪ‬ ‫آه ﻣﯿﮑﺸﯿﺪ ...‬ ‫
- ﻫﺮ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ﯾﻪ ﺑﺎر دﯾﻮان ﺣﺎﻓﻈﺶ رو ﻣﯿﺰﻧﻪ زﯾﺮ ﺑﻐﻠﺶ ﻣﯿﺎد ﺳﺌﻮال ازم ﻣﯿﭙﺮﺳﻪ ... اﯾﻦ ﻫﻔﺘﻪ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﻫﺮ روز دﯾﺪﻣﺶ ...‬ ‫ﯾﻪ اﺑﺮوم رو ﺑﺎﻻ اﻧﺪاﺧﺘﻢ: اﯾﻦ ﺧﻮﺑﻪ دﯾﮕﻪ؟‬ ‫ﻣﻮﻫﺎش رو ﺑﺎ ﮐﺶ ﻣﺤﮑﻢ ﺑﺴﺖ و روي ﺻﻨﺪﻟﯽ رو ﺑﻪ روﯾﯿﻢ ﻧﺸﺴﺖ: ﺧﻮب ﯾﺎ ﺑﺪش رو ﮔﺬر زﻣﺎن ﻣﺸﺨﺺ ﻣﯿﮑﻨﻪ ... ﻣﻦ از ﺑﻮدن‬ ‫در ﮐﻨﺎرش ﻟﺬت ﻣﯿﺒﺮم ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺑﻬﺶ زدم: ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ اون ﻫﻢ ﻫﻤﯿﻨﻄﻮره ...‬ ‫
- ﻣﺴﺌﻠﻪ اﯾﻨﻪ ﻣﻤﻮش ... اون ذاﺗﺎ ﯾﺎد ﮔﺮﻓﺘﻪ از ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﻟﺬت ﺑﺒﺮه ... ﻫﯿﺠﺎن زده ﺑﺸﻪ ... ﺑﺎ آدﻣﻬﺎ ﺑﻪ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﺷﮑﻞ ارﺗﺒﺎط ﺑﮕﯿﺮه ...‬ ‫دﺧﺘﺮ ﺑﺴﯿﺎر ﺧﻮش ﺑﯿﻦ و ﺷﺎدﯾﻪ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫دﺳﺘﯽ ﺑﻪ زاﻧﻮش زد و ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ: ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل ﻣﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﺳﻌﯽ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﻓﮑﺮ ﻧﮑﻨﻢ ... ﭼﻮن ﺧﻮب ﻣﯿﺪوﻧﻢ ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺑﺎ ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﻣﻦ‬ ‫دارم ﺣﺲ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺑﺴﯿﺎر ﻓﺎﺻﻠﻪ داره ... اﯾﻨﮑﻪ ﺗﺮﺟﯿﺢ ﻣﯿﺪم ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﻫﻢ راﺿﯽ ﺑﺎﺷﻢ ... ﻣﻦ ﺑﺮم ﮐﻪ ﮐﯿﻮان اﻻن ﻓﻐﺎﻧﺶ در ﻣﯿﺎد ...‬ ‫روي ﮐﺎﻧﺎﭘﻪ ﺧﻮﻧﻪ دراز ﮐﺸﯿﺪم ﭼﻨﺪ وﻗﺘﯽ ﺑﻮد ﺧﯿﻠﯽ دﻟﻢ ﺑﺮاﺷﻮن ﺗﻨﮓ ﺷﺪه ﺑﻮد ... آﻟﺒﻮم رو ﺑﺎز ﮐﺮدم ... ﯾﻪ ﺣﺰﻧﯽ ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ ﯾﻪ‬ ‫ﺷﺎدي دﯾﺪار ﻣﺠﺪد ﺑﻬﻢ وارد ﻣﯿﺸﺪ ... وﻗﺘﯽ اﯾﻦ آﻟﺒﻮم ﻗﺪﯾﻤﯽ ﭼﺮﻣﯽ ﻗﻬﻮه اي رو ﺑﺎز ﻣﯿﮑﺮدم ... ﻣﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﺷﺎﻧﺴﯽ ﺑﺮاي داﺷﺘﻦ‬ ‫ﻋﮑﺴﻬﺎي ﺧﺎﻧﻮدﮔﯽ ﻧﺪاﺷﺘﯿﻢ ... ﯾﻪ ﻗﻄﺮه اﺷﮏ از ﭼﺸﻤﻢ اﻓﺘﺎد روي ﻣﺸﻤﻌﯽ ﮐﻪ روي ﻋﮑﺲ رو ﭘﻮﺷﻮﻧﺪه ﺑﻮد ... دﺳﺖ ﮐﺸﯿﺪم ﺑﻪ‬ ‫ﭼﻬﺮه ﺧﻨﺪان ﻣﺎدرم در ﮐﻨﺎر ﭘﺪرم روز ﻋﺮوﺳﯿﺸﻮن ... ﻣﺎﻣﺎن ﻣﯿﮕﻔﺖ ﻋﮑﺴﺎي روز ﻋﺮوﺳﯽ اﮐﺜﺮا ﺳﻮﺧﺘﻪ ﺑﻮدن ... ﻫﻤﯿﻦ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪه‬ ‫ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﺎ ﮐﻼ ﺳﻪ ﯾﺎ ﭼﻬﺎر ﻋﮑﺲ از ﻋﺮوﺳﯿﺸﻮن داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﻢ ...‬ ‫ﺑﺎﯾﺪ ﻣﯽ رﻓﺘﻢ ﺑﻬﺸﺖ زﻫﺮا ﺧﯿﻠﯽ ﻫﺎ رو داﺷﺘﻢ اوﻧﺠﺎ ﺗﺎ ﺑﻬﺸﻮن ﺳﺮ ﺑﺰﻧﻢ ... ﻣﻄﻤﺌﻨﺎ ﺑﯿﺸﺘﺮ از آدﻣﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻗﻮﻟﯽ زﻧﺪه ﺑﻮدن و‬ ‫داﺷﺘﻦ ﻧﻔﺲ ﻣﯿﮑﺸﯿﺪن ...‬ ‫ﺑﺎ ﺷﻨﯿﺪن ﺻﺪاي زﻧﮓ ﮔﻮﺷﯿﻢ و دﯾﺪن ﺷﻤﺎره راﻣﯿﻦ ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﺟﻮاب دادم ... ﭼﻨﺪ وﻗﺘﯽ ﺑﻮد ﺧﯿﻠﯽ ﮔﺬارا ﻣﯿﺪﯾﺪﻣﺶ و اﯾﻦ وﻗﺖ‬ ‫ﺷﺐ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﻌﯿﺪ ﺑﻮد ﺗﻤﺎس ﺑﮕﯿﺮه ... ﺑﻌﺪ از ﺳﻼم و اﺣﻮال ﭘﺮﺳﯽ ﮐﻤﯽ ﻣﮑﺚ ﮐﺮد: ﻓﺮدا ... ﺑﻌﺪ از ﮐﻼس اﮔﻪ ﮐﺎر ﺧﺎﺻﯽ ﻧﺪاري ﻣﯽ‬ ‫ﺧﻮام دﻋﻮﺗﺖ ﮐﻨﻢ ﺟﺎﯾﯽ ...‬ ‫اﺑﺮوم ﭘﺮﯾﺪ ﺑﺎﻻ ... ﻫﺮ ﺟﻮر ﺣﺴﺎب ﮐﺘﺎب ﻣﯿﮑﺮدم درﺳﺖ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﻨﻈﻮرش ﻧﻤﯽ ﺷﺪم: ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ﮐﺠﺎ؟‬ ‫اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﮐﻤﯽ ﺧﻨﺪه اش ﮔﺮﻓﺖ از ﻟﺤﻦ ﭘﺮﺳﯿﺪﻧﻢ ...‬ ‫
- ﻧﻤﺎﯾﺸﮕﺎه ﯾﮑﯽ از دوﺳﺘﺎﻧﻢ ... ﺗﺎزﮔﯽ ﻫﺎ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ اﯾﺮان ... ﮐﺎراي ﺧﯿﻠﯽ ﺟﺎﻟﺒﯽ داره ... ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺪرن و زﯾﺒﺎﺳﺖ ... ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ از‬ ‫اون ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺨﺸﯽ از ﮐﺎراش ﻫﻢ ﭘﺮﻓﻮرﻣﻨﺴﻪ و ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ﺗﺌﺎﺗﺮ ﺑﺮات ﺟﺎﻟﺐ ﺑﺎﺷﻪ ...‬ ‫ﮐﻤﯽ ﻣﮑﺚ ﮐﺮدم ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد ﺧﻮﺑﯽ ﺑﻮد ... ﺑﺮاي ﻣﻦ ﻫﻢ ﺗﻨﻮﻋﯽ ﻣﯿﺸﺪ ﮐﻪ ﻣﺪﺗﻬﺎ ﺑﻮد ﺑﺮاي ﺧﻮدم ﺧﯿﻠﯽ وﻗﺖ ﻧﮕﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدم ... اﯾﻦ‬ ‫روﻧﺪ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدن ﺑﻪ ﮔﺬﺷﺘﻪ و ﻏﺼﻪ ﺧﻮردن ﺑﻪ ﺣﺎل ﺑﭽﻪ ﻫﺎ اﮔﻪ اداﻣﻪ ﭘﯿﺪا ﻣﯿﮑﺮد ﺟﻮﻧﯽ ﺑﺮاي ﻣﺒﺎرزه ﺑﺮاﻣﻮن ﺑﺎﻗﯽ ﻧﻤﯽ ﻣﻮﻧﺪ از‬ ‫ﻃﺮﻓﯽ ﻫﻢ ...‬ ‫... ﺗﻌﻠﻠﻢ رو ﮐﻪ دﯾﺪ اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﮐﻤﯽ ﻧﺎراﺣﺖ ﺷﺪ: ﯾﻌﻨﯽ ﯾﻪ ﻧﻤﺎﯾﺸﮕﺎه اوﻣﺪن ﺑﺮاي دﯾﺪن ﮐﺎر ﺑﺮاي ﯾﻪ ﺧﺎﻧﻮم ﻫﻨﺮﻣﻨﺪ اﻧﻘﺪر ﻧﯿﺎز‬ ‫ﺑﻪ ﻓﮑﺮ ﺑﺮاي ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﯿﺮي داره؟ ﯾﺎ ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻢ ﻣﻮﺿﻮع ﭼﯿﺰ دﯾﮕﻪ ﺳﺖ؟‬ ‫... ﻟﺤﻦ دﻟﺨﻮرش ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ از دﺳﺖ ﺧﻮدم ﻧﺎراﺣﺖ ﺑﺸﻢ: اﻟﺒﺘﻪ ﮐﻪ ﭼﯿﺰ ﺧﺎﺻﯽ ﻧﯿﺴﺖ ... ﺑﺴﯿﺎر ﻫﻢ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﻣﯿﺸﻢ داﺷﺘﻢ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ‬ ‫ام رو ﺗﻮ ذﻫﻨﻢ ﻣﺮور ﻣﯿﮑﻨﻢ ...‬ ‫اﯾﻦ ﺑﺎر ﺻﺪاش ﺣﻘﯿﻘﺘﺎ ﭘﺮ از ﻧﺸﺎط ﺷﺪ: ﺧﻮب ﭘﺲ ... ﻓﺮدا ﺑﻌﺪ از ﮐﻼس ﺑﺎ ﻫﻢ ﻣﯿﺮﯾﻢ ...‬ ‫ﺑﭽﻪ ﻫﺎ دﺳﺘﻪ ﺟﻤﻌﯽ ﺗﻮ ﮐﻼس ﯾﻪ رﺑﻊ از وﻗﺖ ﮐﻼس رو ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺗﺎ ﺑﻬﻢ ﺑﮕﻦ ﺧﻮﺷﮕﻞ ﺷﺪم و ﻟﺒﺎﺳﻢ ﺑﻬﻢ ﻣﯿﺎد ... از اون ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ‬ ‫ﻋﺼﺮ ﺑﻌﺪ از ﮐﻼس ﻗﺮارﻣﻮن ﺑﻪ رﻓﺘﻦ ﺑﻪ اﻓﺘﺘﺎﺣﯿﻪ ﻧﻤﺎﯾﺸﮕﺎه دوﺳﺘﺶ ﺑﻮد ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﻫﻤﯿﺸﻪ آراﯾﺶ داﺷﺘﻢ ... ﯾﻪ ﭘﺎﻧﭽﻮي ﺳﻮرﻣﻪ اي‬ ‫ﭘﻮﺷﯿﺪه ﺑﻮدم ﺑﺎ ﺷﻠﻮرا ﺗﻨﮓ ﺳﻮرﻣﻪ اي و ﮐﯿﻒ و ﮐﻔﺶ و ﺷﺎل ﺻﻮرﺗﯽ ﭼﺮك و ﻣﻮﻫﺎم رو ﻫﻢ ﺑﺎز ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدم ﺗﺎ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ‬ ‫ﮔﺮدﻧﺒﻨﺪ ودﺳﺖ ﺑﻨﺪﻫﺎي ﭘﺮ ﻣﻬﺮه ﺑﻪ رﻧﮕﻬﺎي ﺧﯿﻠﯽ ﺷﺎد از ﺧﻮدم آوﯾﺰون ﮐﺮده ﺑﻮدم ... ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪه ﺑﻮد ﺳﻨﻢ ﮐﻤﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫از 71 ﺳﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﺣﺪس ﻣﯿﺰدن ﻧﺸﻮن ﺑﺪه و ﺑﻪ ﻗﻮل ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺣﺎﻻ ﺷﺒﯿﻪ ﯾﻪ ﺧﺎﻧﻮم ﺑﺎزﯾﮕﺮ ﺷﺪه ﺑﻮدم ... ﻃﻮل ﮐﺸﯿﺪ ﺗﺎ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ‬ ‫ﺗﻤﺮﮐﺰ ﮐﻼس رو از ﺳﺮ و وﺿﻌﻢ ﺑﻪ درس ﺟﻤﻊ ﮐﻨﻢ ...‬ ‫ﺑﻌﺪ از ﺗﻤﻮم ﺷﺪن ﮐﻼس و ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ از ﺑﭽﻪ ﻫﺎ اﯾﺴﺘﺎدم وﺳﻂ راﻫﺮو ... آﻣﻮزﺷﮕﺎه ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﺧﺎﻟﯽ ﺑﻮد ... ﺧﺎﻧﻮم ﻣﯿﺮ ﺟﻌﻔﺮي ﭘﺸﺖ‬ ‫ﻣﯿﺰش ﻧﺒﻮد و ﻣﻦ ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﻢ راﻣﯿﻦ ﮐﺠﺎﺳﺖ ... دﺳﺖ ﺑﺮدم ﻣﻮﺑﺎﯾﻠﻢ رو در ﺑﯿﺎرم ﮐﻪ از ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﺻﺪاﯾﺶ رو ﺷﻨﯿﺪم ﭼﺮﺧﯿﺪم ﺑﻪ‬ ‫ﭘﺸﺖ ﮐﻪ داﺷﺖ ﺑﺎ ﻣﻮﺑﺎﯾﻠﺶ ﺣﺮف ﻣﯿﺰد ... ﺑﺎ دﯾﺪﻧﻢ ﮐﻤﯽ اﯾﺴﺘﺎد و ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد ... ﺧﻮب از اون ﺗﯿﭗ ﺑﭽﻪ ﻣﺪرﺳﻪ اي‬ ‫ﻫﻤﯿﺸﮕﯽ ﮐﻪ اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ دﯾﺪه ﺑﻮد اﺛﺮي ﻧﺒﻮد اﻣﺎ ﯾﻌﻨﯽ اﻧﻘﺪر ﺗﻐﯿﯿﺮ ﮐﺮده ﺑﻮدم؟‬ ‫ﮔﻮﺷﯽ رو ﻗﻄﻊ ﮐﺮد ... ﺧﻮدش ﻫﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﻪ ﺧﻮدش رﺳﯿﺪه ﺑﻮد ﺑﺎ ﮔﺎم ﺑﻠﻨﺪي ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ اوﻣﺪ: ﺑﻪ ﺑﻪ ﺑﺎﻧﻮ ... ﺣﺎﻟﺘﻮن ﭼﻪ ﻃﻮره؟‬ ‫ﯾﮑﻢ از ﻟﺤﻦ ﺷﺎد و ﭘﺮ از ﺧﺠﺴﺘﮕﯽ اﺣﻮال ﭘﺮﺳﯿﺶ ﺧﻮﺷﻢ ﻧﯿﻮﻣﺪ ... اﺻﻼ از اﯾﻦ ﮐﻪ اﻧﻘﺪر واﺿﺢ ﺑﻪ روم آورده ﺑﻮد ﮐﻪ از ﻧﻈﺮش‬ ‫ﺗﻐﯿﯿﺮ ﮐﺮدم ﻫﻢ ﺧﻮﺷﻢ ﻧﯿﻮﻣﺪ ... ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﺗﺎ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﻢ ﺟﺪي ﺑﺎﺷﻢ: ﺧﻮﺑﻢ ...‬ ‫از ﻟﺤﻨﻢ ﮐﻤﯽ ﺟﺎ ﺧﻮرد اﻣﺎ ﻫﻨﻮز اون ﺑﺮق ﺗﻮي ﻧﮕﺎﻫﺶ ﺑﻮد: اﮔﻪ ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻬﻢ ﻓﺮﺻﺖ ﺑﺪﯾﺪ ﻣﯽ رم ﺳﻮﺋﯿﭻ ﻣﺎﺷﯿﻦ رو ﻣﯿﺎرم ...‬ ‫ﺳﺮ راه ﻫﻢ ﯾﻪ ﺗﻮﻗﻒ ﮐﻮﺗﺎه ﺑﺎﯾﺪ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ﮔﻠﯽ ﮐﻪ ﺳﻔﺎرش دادم رو ﺗﺤﻮﯾﻞ ﺑﮕﯿﺮم ...‬ ‫ﺑﻮدن ﺗﻮ ﻓﻀﺎي ﻣﺎﺷﯿﻨﺶ رو ﻫﻢ دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ و ﻫﻢ ﻣﻌﺬب ﺑﻮدم ... اﮔﺮ اون ﻧﮕﺎﻫﻬﺎي ﮔﺎه و ﺑﯽ ﮔﺎه و ﭘﺮ از ﺷﺎدﯾﺶ ﻧﺒﻮد ﺷﺎﯾﺪ‬ ‫ﻣﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ از ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ ﺟﺬاﺑﯽ ﮐﻪ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻟﺬت ﺑﺒﺮم ... اﻣﺎ اﻟﺤﻖ ﮐﻪ ﻣﺮد ﺧﻮش ﺳﻠﯿﻘﻪ اي ﺑﻮد ﺳﺒﺪ ﮔﻞ ﺑﺴﯿﺎر زﯾﺒﺎﯾﯽ‬ ‫ﺳﻔﺎرش داده ﺑﻮد ﮐﻪ ﻋﻄﺮ ﻣﺴﺖ ﮐﻨﻨﺪه اش ﺗﻮي ﻣﺎﺷﯿﻦ ﭘﯿﭽﯿﺪه ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﮔﻞ دوﺳﺖ داري؟‬ ‫ﭼﺸﻤﻢ رو از ﺻﻨﺪﻟﯽ ﭘﺸﺖ ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﭼﺮﺧﯿﺪم ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ: ﺷﻤﺎ ﯾﻪ ﺧﺎﻧﻮم ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺸﻮن ﺑﺪه ﮔﻞ دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ... ﺣﺘﯽ اﮔﻪ‬ ‫ﮔﻞ ﻣﺎﻟﻪ ﺧﻮدش ﻫﻢ ﻧﺒﺎﺷﻪ ...‬ ‫ﺧﻨﺪﯾﺪ: ﻣﻌﺪود ﺧﺎﻧﻮﻣﯽ ﻣﺜﻠﻪ ﺗﻮا ﺑﺎﻧﻮ ... ﮐﻪ از زﯾﺒﺎﯾﯽ ﻫﺎ ﻟﺬت ﺑﺒﺮه ﺣﺘﯽ اﮔﻪ ﺑﺮاي ﺧﻮدش ﻧﺒﺎﺷﻪ ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم و ﯾﮑﯽ از ﮔﺮدﻧﺒﻨﺪﻫﺎي ﭘﺮ ﻣﻬﺮه و ﺑﻠﻨﺪم رو ﮔﺮﻓﺘﻢ دﺳﺘﻢ: ﻧﮕﯿﺪ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺧﻮاﯾﺪ ﺟﻨﮓ ﻣﺮداﻧﻪ زﻧﺎﻧﻪ راه ﺑﻨﺪازﯾﺪ ...‬ ‫دﺳﺘﺎش رو ﺑﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﺗﺴﻠﯿﻢ ﺑﺎﻻ ﺑﺮد: ﻣﻦ ﮐﻪ ﺗﺴﻠﯿﻤﻢ از ﺣﺎﻻ ... وﻗﺘﯽ ﻣﯿﺸﻪ از ﭼﯿﺰﻫﺎي زﯾﺒﺎ ﺗﺮي ﺣﺮف زد ﭼﺮا ﺟﺪل؟ ﻣﺜﻼ از‬ ‫ﻧﻤﺎﯾﺸﯽ ﮐﻪ داري اﺟﺮا ﻣﯽ ﮐﻨﯽ؟ از ﺧﻮدت؟‬ ‫... از ﻣﻦ؟ ﭘﺲ از ﻧﻈﺮش ﻣﻦ ﻫﻢ ﺟﺰء ﭼﯿﺰﻫﺎي زﯾﺒﺎﺗﺮ ﺑﻮدم؟‬ ‫
- از ﻣﻦ ﭼﯿﺰي ﻫﻢ ﻫﺴﺖ ﮐﻪ ﻧﺪوﻧﯿﺪ ... ﻣﻦ ﮐﻪ دﻓﺘﺮ ﮐﻮدﮐﯿﻢ ﭘﯿﺶ ﺷﻤﺎ ﺑﺎزه ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﺑﻪ ﺗﺎزﮔﯽ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم ﮐﻪ در ﺣﻘﯿﻘﺖ ﭼﯿﺰي ازت ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ... اون دﻓﺘﺮي ﻫﻢ ﮐﻪ ازش ﺣﺮف ﻣﯿﺰﻧﯽ رو ﻣﻦ اﺷﺘﺒﺎه ﺧﻮﻧﺪم‬ ‫... ﯾﺎ ﺷﺎﯾﺪ اﻧﻘﺪر ﺑﺪ ﺧﻂ و ﺧﻂ ﺧﻄﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻢ روي ﻣﺘﻨﺶ ﺗﻤﺮﮐﺰ ﮐﻨﻢ ...‬ ‫... ﮐﻨﺎﯾﻪ اش رو ﺗﻤﯿﺰ درﯾﺎﻓﺖ ﮐﺮدم ... ﻣﻨﻈﻮرش ﺑﻪ ﺣﻮاﺷﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﻦ ﺧﻮدم ﺑﺮاي ﺧﻮدم اﯾﺠﺎد ﮐﺮده ﺑﻮدم و ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﺧﻮده‬ ‫ﻣﻦ رو ﺑﺸﻨﺎﺳﻪ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﮔﺮدﻧﺒﻨﺪم رو رﻫﺎ ﮐﺮدم و ﺧﯿﺮه ﺷﺪم ﺑﻪ ﺷﻤﺎرش ﻣﻌﮑﻮس ﭼﺮاغ ﻗﺮﻣﺰي ﮐﻪ ﭘﺸﺘﺶ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮدﯾﻢ: ﻫﻤﻪ آدﻣﻬﺎ دوره ﻧﻮﺟﻮاﻧﯽ و‬ ‫ﮐﻮدﮐﯿﺸﻮن ﺑﺪ ﺧﻄﻦ ... ﻃﻮل ﻣﯿﮑﺸﻪ ﺗﺎ ﯾﺎد ﺑﮕﯿﺮن ﻗﻠﻢ زﻧﺪﮔﯽ رو درﺳﺖ دﺳﺘﺸﻮن ﺑﮕﯿﺮن ... اون وﻗﺘﻪ ﮐﻪ ﮐﺴﺎﯾﯽ ﺑﺮاﺷﻮن ﺛﺎﺑﺖ‬ ‫ﻣﯽ ﻣﻮﻧﻦ ﮐﻪ ﻣﻮﻗﻊ ﻫﻤﻮن ﺑﺪ ﺧﻄﯽ ﻫﺎ ﭘﺸﺘﺸﻮن ﺑﻮدن ﯾﺎ در ﮐﻨﺎرﺷﻮن اﯾﺴﺘﺎدن ...‬ ‫دﺳﺘﺎش رو ﻣﺸﺖ ﮐﺮده ﺑﻮد دور ﻓﺮﻣﻮن ... دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﺎ ﮐﻨﺎﯾﻪ ﻫﺎ در ﮐﻨﺎر ﻫﻢ ﺑﺎﺷﯿﻢ ... ﻣﻦ واﻗﻌﺎ ﺑﻌﻨﻮان ﯾﻪ‬ ‫دوﺳﺖ اﯾﻦ ﻣﺮد رو دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ ... ﺑﺎ ﺳﻮاد ... ﺑﺎ ﻓﺮﻫﻨﮓ و ﺑﺎ ﮐﻼس ﺑﻮد ... ﻣﯽ ﺷﺪ ﺑﺎﻫﺎش ﺑﻮد و ﻟﺬت ﺑﺮد ... اﻣﺎ ﺑﺎ اﻧﮕﺸﺖ‬ ‫ﮔﺬاﺷﺘﻦ روي ﮔﺬﺷﺘﻪ اي ﮐﻪ ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﻪ اﺻﺮاري ﻫﻢ ﺑﻬﺶ داﺷﺖ زﺑﻮن دراز ﻣﻦ رو ﮐﺎر ﻣﯽ اﻧﺪاﺧﺖ ...‬ ‫ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺤﺚ رو ﻋﻮض ﻣﯿﮑﺮدم.‬ ‫ﺑﺎرﻫﺎ ﺑﺮاي ﮐﺎرﻫﺎي دوﺳﺘﺎي ﺧﻮدم ﭘﺎ ﺗﻮ اﯾﻦ ﮔﺎﻟﺮي ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدم اﻣﺎ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ اون ﻗﺪر ﺗﺰﺋﯿﻨﺎت ﻟﻮﮐﺴﯽ ﻧﺪاﺷﺖ ... ﺳﺒﺪ ﮔﻠﻬﺎي‬ ‫ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺰرگ و آدﻣﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺷﺒﯿﻪ ﺑﻪ ﺑﺎﻧﮑﺪارﻫﺎ ﯾﺎ ﺗﺠﺎر ﺧﯿﻠﯽ ﻟﻮﮐﺲ ﺑﻮدن ﺗﺎ ﻫﻨﺮﻣﻨﺪﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺮاي دﯾﺪن ﮐﺎرﻫﺎي دوﺳﺖ ﯾﺎ‬ ‫ﻓﺎﻣﯿﻞ اوﻣﺪه ﺑﻮدن ... راﻣﯿﻦ ﮐﻨﺎرم ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺖ ﺑﺎ ﺳﺒﺪ ﮔﻞ آرام ﺑﺎ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻤﯽ ازم ﻗﺪم ﺑﺮ ﻣﯿﺪاﺷﺖ ... ورودﻣﻮن ﺑﻪ ﮔﺎﻟﺮي‬ ‫ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺗﺎ ﻫﻤﻬﻤﻪ ﻧﺴﺒﺘﺎ ﺿﻌﯿﻔﯽ رو ﺑﺸﻨﻮم و ﺑﻮي ﺷﻤﻌﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ روﺷﻦ ﮐﺮده ﺑﻮدن ﺑﺎ ﻋﻄﺮ ﻣﺨﻠﻮط ﺷﺪه ﺑﻮد ... راﻣﯿﻦ ﺳﺮي‬ ‫ﺗﻮي ﺳﺎﻟﻦ ﭼﺮﺧﻮﻧﺪ و ﮐﺴﯽ رو ﮐﻪ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﻧﺪﯾﺪ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ... روي ﻣﯿﺰ ورودي ﮐﻪ ﭘﺮ از ﮔﻞ ﺑﻮد ... ﺳﺒﺪ ﮔﻠﺶ رو ﮔﺬاﺷﺖ و ﺑﻌﺪ‬ ‫ﺑﯽ ﻫﻮا دﺳﺘﺶ رو ﭘﺸﺘﻢ ﮔﺬاﺷﺖ و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﭼﭗ ﻫﺪاﯾﺘﻢ ﮐﺮدم. از اﯾﻦ ﺑﺮ ﺧﻮرد ﻓﯿﺰﯾﮑﯽ راﺿﯽ ﻧﺒﻮدم ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺑﻪ 03 ﺛﺎﻧﯿﻪ ﻫﻢ‬ ‫ﻧﮑﺸﯿﺪ ...‬ ‫ﻫﻢ ﮔﺎم ﺷﺪم ﺑﺎﻫﺎش ... راﻣﯿﻦ: اﯾﻦ ﮐﺎرﻫﺎ رو ﻗﺒﻞ از اﯾﻨﮑﻪ ﮐﯿﺎﻧﻮش ﺑﺬاره ﻧﻤﺎﯾﺸﮕﺎه دﯾﺪه ﺑﻮدم ...‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻣﯿﺰ اﺗﻮي ﺗﮑﯿﻪ داده ﺷﺪه ﺑﻪ دﯾﻮار و ﺳﺒﺪ رﺧﺖ ﭼﺮﮐﻬﺎي رو ﺑﻪ روم اﻧﺪاﺧﺘﻢ و ﮔﻔﺘﻢ: روزﻣﺮﮔﯽ ﻫﺎ رو ﺧﻮب ﻋﻨﻮان ﮐﺮده‬ ‫...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زد: ﻫﻨﺮ ﺗﺠﺴﻤﯽ رو ﻫﻢ ﺧﻮب درﯾﺎﻓﺖ ﻣﯿﮑﻨﯽ ...‬ ‫
- ﻧﻪ اﯾﻦ ﻃﻮري ﻫﺎ ﻫﻢ ﻧﯿﺴﺖ ... ﻫﺮ ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﺷﺒﯿﻪ ﺑﻪ دﮐﻮر ﺑﺎﺷﻪ رو زودﺗﺮ درﯾﺎﻓﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ از ﺑﺲ ﺗﻮ اي ﻣﺪت ﺑﯿﻨﺸﻮن ﻏﻠﺖ‬ ‫زدم ...‬ ‫ﺑﺎ آراﻣﺶ ﮐﻨﺎر ﻫﺮ ﺗﺎﺑﻠﻮ ﯾﺎ ﻫﺮ ﭼﯿﺰي ﻣﯽ اﯾﺴﺘﺎدﯾﻢ ... ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ اي ﺑﺎ ﻫﻢ ﺗﺒﺎدل ﻧﻈﺮ ﻣﯿﮑﺮدﯾﻢ ... راﻣﯿﻦ ﺑﺴﯿﺎر ﭘﺴﺮ ﺑﺎ ﺳﻮادي ﺑﻮد‬ ‫... ﻫﺮ ﺗﺤﻠﯿﻠﺶ دﯾﺪم رو ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺗﺎﺑﻠﻮ ﻫﺎ ﺑﺎﻻ ﻣﯽ ﺑﺮد ... از اﯾﻦ ﻓﻀﺎي ﺑﯿﻨﻤﻮن ﻟﺬت ﻣﯽ ﺑﺮدم ﺑﯽ اﺷﺎره ﺑﻪ ﮔﺬﺷﺘﻪ ... ﻣﻤﻠﻮ از ﺣﺎل‬ ‫و ﭘﺮ از ﻧﺸﺎط ﻟﺬت ﺑﺮدن از درﺳﯽ ﮐﻪ ﺧﻮﻧﺪي و رﺷﺘﻪ اي ﮐﻪ ﻋﺎﺷﻘﺸﯽ ...‬ ‫ﺻﺪاي ﮔﻔﺖ و ﮔﻮﯾﯽ از ﭘﺸﺖ ﺳﺮﻣﻮن ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺗﺎ راﻣﯿﻦ ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﺑﭽﺮﺧﻪ و ﺣﺮﻓﺶ راﺟﻊ ﺑﻪ ﻓﻀﺎ ﺳﺎزي ﮐﺎري ﮐﻪ رو ﺑﻪ‬ ‫روﻣﻮن ﺑﻮد ﻧﺼﻔﻪ ﺑﻤﻮﻧﻪ ...‬ ‫ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ ﭼﺮﺧﯿﺪن ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮم ﻣﺮد ﻗﺪ ﺑﻠﻨﺪ و ﺷﯿﮏ ﭘﻮﺷﯽ رو دﯾﺪم ﮐﻪ ﭘﺸﺘﺶ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺑﻮد و در ﮐﻨﺎرش ﻣﺮدي ﮐﻪ ﮐﻤﯽ ﮐﻮﺗﺎه ﺗﺮ‬ ‫ﺑﻮد و ﺑﺎ ﺣﺮارت در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺗﻮي دﺳﺘﺶ ﭘﯿﭗ ﺑﻮد ﺑﻪ ﺗﺎﺑﻠﻮ اﺷﺎره ﻣﯽ ﮐﺮد و ﭼﯿﺰ ﻫﺎﯾﯽ ﺗﻮ ﺿﯿﺢ ﻣﯿﺪاد ... ﻣﺮد ﻗﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﺴﯿﺎر ﺑﺮام‬ ‫آﺷﻨﺎ ﺑﻮد ... ﺷﯿﮏ ﭘﻮﺷﯿﺶ و اﯾﻦ ﻗﺎﻣﺖ و ﻃﺮز اﯾﺴﺘﺎدن ... ﺗﻮ ﺷﯿﺶ و ﺑﺶ اﯾﻦ ﮐﻪ دﭼﺎر ﺗﻮﻫﻤﻢ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺑﻠﻨﺪ ﺳﻼم‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫راﻣﯿﻦ و ﺑﺮﮔﺸﺘﻦ اون دو ﻣﺮد ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺧﻮدم ... ﺑﺎ دﯾﺪن اون ﭼﺸﻤﺎي ﻗﻬﻮه اي ﭘﺮ ﻧﻔﻮذ رو ﺑﻪ روم ... دﯾﺪم ﺧﻮد ﺗﻮﻫﻢ رو ﺑﻪ روﻣﻪ‬ ‫و ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ اوﺿﺎع ﻣﺨﻢ اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ﺧﺮاﺑﻪ ... ﭼﻪ ﻃﻮر ﻣﻤﮑﻨﻪ ﺟﻨﺎب آﻗﺎي دﮐﺘﺮ اﻧﺘﻈﺎم ... اﯾﻨﺠﺎ ﺑﺎﺷﻪ؟‬ ‫راﻣﯿﻦ از ﮐﻨﺎر ﻣﻦ ﮐﻪ ﺑﻬﺖ زده ﺑﻮدم ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﺮدي ﮐﻪ ﮐﻤﯽ ﮐﻮﺗﺎه ﺗﺮ ﺑﻮد رﻓﺖ و ﺑﺎ ﻧﺸﺎط زﯾﺎد دﺳﺘﯽ ﺑﻬﺶ داد ... ﻣﺮد ﻫﻢ ﮔﺮم‬ ‫ﺑﺎﻫﺎش روﺑﻮﺳﯽ ﮐﺮد ... ﮐﻪ ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻌﺪ ﻓﻬﻤﯿﺪم اﯾﻦ ﭘﺴﺮ ﺧﻮش اﺧﻼق و ﮐﻤﯽ ﻫﻢ ﭘﺮ ﺣﺮف ﮐﯿﺎﻧﻮش ﻧﻘﺎش و ﻣﯿﺰﺑﺎن اﻣﺸﺒﻪ ...‬ ‫ﮐﻪ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﺗﺤﻠﯿﻞ ﮐﻨﻢ ﭼﻪ رﺑﻄﯽ ﺑﻪ اﻧﺘﻈﺎم ﺑﺪ ﺧﻠﻘﯽ داﺷﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ ﯾﻪ اﺑﺮوي ﺑﺎﻻ در اوج ﺗﻌﺠﺐ داﺷﺖ ﻣﻦ رو ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮد ...‬ ‫ﻫﺮ دو از دﯾﺪن ﻫﻢ ﻣﺘﻌﺠﺐ ﺑﻮدﯾﻢ ... ﻣﻦ اﯾﻦ ﻣﺮد ﺑﯽ ﻧﻬﺎﯾﺖ ﺧﻮش ﭘﻮش رو ﮐﻪ ﮐﺮوات ﻫﺎي اﺑﺮﯾﺸﻤﯽ ﺑﯽ ﻧﻈﯿﺮش ﺟﺰء ﻻﯾﻨﻔﮏ‬ ‫زﻧﺪﮔﯿﺶ ﺑﻮد ﮔﻮﯾﺎ رو ﻫﺮ ﺟﺎﯾﯽ ﻣﯿﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺗﺼﻮر ﮐﻨﻢ ... اﯾﻦ ﮐﻪ ﺣﺘﯽ روزي ﺗﻮ ﺻﻒ دﺳﺘﺸﻮﯾﯽ ﯾﮑﯽ از رﺳﺘﻮراﻧﻬﺎي ﺑﯿﻦ راﻫﯽ‬ ‫ﺟﺎده ﺷﻤﺎل ﻫﻢ ﺑﺒﯿﻨﻤﺶ اﻣﺎ ﺑﻪ ﻫﯿﭻ ﺻﻮرﺗﯽ ﺗﻮ ﯾﻪ ﮔﺎﻟﺮي اون ﻫﻢ اﯾﻨﻘﺪر ﻣﺪرن ﻫﺮ ﮔﺰ ... اﯾﻦ آدم اﮔﻪ ﻣﻮزه اﯾﺮان ﺑﺎﺳﺘﺎن ﻣﯿﺮﻓﺖ‬ ‫ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻗﺎﺑﻞ ﻫﻀﻢ ﺑﻮد ﺗﺎ ﺑﺎﯾﺴﺘﻪ رو ﺑﻪ روي ﯾﻪ ﺗﺎﺑﻠﻮي آﺑﯽ ﮐﻪ وﺳﻄﺶ ﯾﻪ ﻟﮑﻪ رﻧﮕﻪ ﻗﺮﻣﺰ داره و ﻧﻘﺎش ﯾﻪ رﺑﻊ ﺗﻮﺿﯿﺢ ﺑﺪه‬ ‫ﻣﻨﻈﻮرش ﭼﯿﻪ ...‬ ‫راﻣﯿﻦ: ﺧﻮب ﮐﯿﺎﻧﻮش ﺟﺎن اﯾﺸﻮن ﻫﻢ ﻫﻤﺮاز ﻋﺰﯾﺰ ﮐﻪ ازﺷﻮن ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮده ﺑﻮدم ...‬ ‫ﺑﺎ ﺷﻨﯿﺪن اﺳﻤﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ راﻣﯿﻦ ﭼﺮﺧﯿﺪم و ﺗﺎزه ﻓﻬﻤﯿﺪم در ﺣﯿﻦ ﺗﻤﺎم اﯾﻦ درﮔﯿﺮﯾﻬﺎي ذﻫﻨﯽ ﺧﯿﺮه ... زل زده ﺑﻮدم ﺑﻪ ﺟﻨﺎب‬ ‫اﻧﺘﻈﺎم ... ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪه ﺑﻮد ﺑﻪ ﺟﺎي ﯾﻪ اﺑﺮو ... ﻫﺮ دوﺗﺎ اﺑﺮوﻫﺎي آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ﺑﺎﻻ ﺑﺮه ... ﺑﻪ ﺧﻮدم ﻟﻌﻨﺘﯽ ﻓﺮﺳﺘﺎدم ﮐﻪ در‬ ‫ﻣﻘﺎﺑﻞ اﯾﻦ ﻣﺮد ﻫﻤﯿﺸﻪ در ﺣﺎل ﺳﻮﺗﯽ دادن ﺑﻮدم ...‬ ‫ﮐﯿﺎﻧﻮش: ﺑﻪ ﺑﻪ ﻫﻤﺮاز ﻋﺰﯾﺰ ...‬ ‫ﻧﮕﺎه ﺧﯿﺮه و ﻋﺠﯿﺐ ﻣﺎ دو ﻧﻔﺮ ﺑﻪ ﻫﻢ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺗﺎ راﻣﯿﻦ ﺑﺎ اﻧﮕﺸﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ و ﺣﺎﻣﯽ اﺷﺎره ﮐﻨﻪ و ﺑﭙﺮﺳﻪ: ﺷﻤﺎ ﺑﺎ ﻫﻢ آﺷﻨﺎﯾﯽ دارﯾﺪ؟‬ ‫ﻗﺒﻞ از اﯾﻨﮑﻪ ﻣﻦ دﻫﻨﻢ رو ﺑﺎز ﮐﻨﻢ اون ﺻﺪاي ﺑﻢ و ﻟﺤﻦ ﻣﺤﮑﻢ ﺟﻮاب داد: ﺑﻠﻪ ... اﯾﺸﻮن ﺧﺎﻟﻪ ﺑﺮادر زاده ﻫﺎي ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻦ ...‬ ‫راﻣﯿﻦ ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ و اﻟﺒﺘﻪ ﺟﺎ ﺧﻮردن ﺣﺎﻣﯽ رو ﻧﮕﺎه ﮐﺮد: ﺷﻤﺎ ﻋﻤﻮي ﺑﭽﻪ ﻫﺎي رﻫﺎ ﻫﺴﺘﯿﺪ؟‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﻣﺘﻌﺠﺐ ﺑﻪ راﻣﯿﻦ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد ... ﺧﻮب اﯾﻦ ﻣﺮدي ﮐﻪ ﻫﻤﺮاه ﻣﻦ ﺑﻮد رﻫﺎ رو ﻫﻢ ﻣﯿﺸﻨﺎﺧﺖ ...‬ ‫ﮐﯿﺎﻧﻮش ﮐﻨﺎر ﺣﺎﻣﯽ اﯾﺴﺘﺎد: ﺧﺪاي ﻣﻦ اﺻﻼ ﻓﮑﺮش رو ﻧﻤﯿﮑﺮدم دﻧﯿﺎ اﻧﻘﺪر ﮐﻮﭼﯿﮏ ﺑﺎﺷﻪ ... ﻣﻦ ﺑﺎ آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ﺗﻮ ﻟﻨﺪن آﺷﻨﺎ ﺷﺪم‬ ‫... وﻗﺘﯽ ﺗﻮ ﮐﺎﻟﺞ ﺳﻠﻄﻨﺘﯽ درس ﻣﯿﺨﻮﻧﺪم ... اﯾﺸﻮن درﺳﺸﻮن ﺗﻤﻮم ﺷﺪه ﺑﻮد و اون ﺟﺎ ﮐﺎر ﻣﯿﮑﺮدن ... ﺗﻮ ﯾﻪ دور ﻫﻤﯽ ﮐﻮﭼﯿﮏ‬ ‫ﺑﻪ واﺳﻄﻪ دوﺳﺖ دﺧﺘﺮ ﺳﺎﺑﻘﻢ ﺑﺎﻫﺎﺷﻮن ﻣﻼﻗﺎت ﮐﺮدم ... ﭼﻨﺪ روز ﭘﯿﺶ ﮐﻪ ﺑﺎﻫﻢ ﺗﻤﺎس داﺷﺘﯿﻢ و ﻓﻬﻤﯿﺪم ﮐﻪ اﯾﺮاﻧﻦ ﺑﺮاي اﯾﻦ‬ ‫ﻧﻤﺎﯾﺸﮕﺎه دﻋﻮﺗﺸﻮن ﮐﺮدم ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ در ﻣﻘﺎﺑﻞ اﯾﻦ ﺳﺨﻨﺮاﻧﯽ ﻏﺮا و اﻟﺒﺘﻪ ﺑﯽ ﻋﻠﺖ ﺳﮑﻮت ﮐﺮده ﺑﻮد ...‬ ‫ﮐﯿﺎﻧﻮش ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺣﺎﻣﯽ: اﯾﻦ آﻗﺎي ﻣﺤﺘﺮم ﻫﻢ راﻣﯿﻦ ﭘﺮﺗﻮ ﻫﺴﺘﻦ ... ﯾﮑﯽ از ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﻧﻘﺎﺷﻬﺎي ﻧﺴﻞ ﺟﺪﯾﺪ ... ﮐﻪ ﻣﻦ ﺧﯿﻠﯽ‬ ‫ﻗﺒﻮﻟﺸﻮن دارم ... دوره داﻧﺸﮕﺎﻫﻢ در اﯾﺮان ﻫﻢ ﮐﻼﺳﯽ ﺑﻮدﯾﻢ ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ دﺳﺘﺶ رو ﺑﻪ ﺳﻤﺖ راﻣﯿﻦ دراز ﮐﺮد ... راﻣﯿﻨﯽ ﮐﻪ از ﺣﺎﻣﯽ ﮐﻮﺗﺎه ﺗﺮ ﺑﻮد و ﺗﻮي ﻧﮕﺎﻫﺶ ﯾﮏ ﻋﺎﻟﻤﻪ ﺣﺮف ﺑﻮد و ﺗﻌﺠﺐ ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ: ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﻢ ﺟﻨﺎب ﭘﺮﺗﻮ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫راﻣﯿﻦ ﻫﻢ ﮐﻪ در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻟﺤﻦ ﺣﺎﻣﯽ ﺟﺪي ﺗﺮ از ﻫﺮ زﻣﺎﻧﯽ ﺣﺮف ﻣﯿﺰد اﺑﺮاز ﺧﺮﺳﻨﺪي ﮐﺮد ...‬ ‫ﺑﻨﺪه ﻫﻢ ﮐﻪ اﯾﻦ وﺳﻂ ﻧﺨﻮدي ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﻫﻤﭽﻨﺎن اﻧﮕﺎر ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮد ﺑﻔﻬﻤﻪ ﻣﻦ اﯾﻦ وﺳﻂ ﭼﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ... ﮐﻪ ﮐﯿﺎﻧﻮش رد ﻧﮕﺎه ﺣﺎﻣﯽ رو ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﻪ ﻣﻦ رﺳﯿﺪ: ﺣﺎﻣﯽ‬ ‫ﺟﺎن ... دﯾﮕﻪ ﺧﺎﻧﻮﻣﻪ ﻫﻤﺮاز رو ﻫﻢ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﻬﺘﺮ از ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺸﻨﺎﺳﯿﺪ ﺧﯿﻠﯽ ﺟﺎﻟﺒﻪ ﮐﻪ اﯾﻨﺠﺎﯾﯿﺪ ...‬ ‫اﯾﻦ ﺑﺎر ﻣﺨﺎﻃﺐ ﻣﻦ ﺑﻮدم ... ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﻟﺤﻨﻢ ﺗﺎ ﺟﺎي ﻣﻤﮑﻦ ﭘﺮ از اﻋﺘﻤﺎد ﺑﻪ ﻧﻔﺲ ﺑﺎﺷﻪ ... و ﭘﻮزﺧﻨﻢ ﻣﻌﻠﻮم ﻧﺸﻪ از اﯾﻨﮑﻪ‬ ‫ﮐﯿﺎﻧﻮش اﻧﺘﻈﺎر داﺷﺖ ﺣﺎﻣﯽ ﻣﻦ رو ﺑﺸﻨﺎﺳﻪ ... ﭘﯿﺶ ﺧﻮدم ﮔﻔﺘﻢ ... ﻣﮕﻪ اﯾﻦ آﻗﺎ از ﺑﺮج ﻋﺎﺟﺸﻮن ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﯿﺎن ... ﻣﻦ ﺟﻠﻮي ﺣﺎﻣﯽ‬ ‫دﺳﺖ و ﭘﺎم رو ﮔﻢ ﻣﯿﮑﺮدم ... ﺑﻪ ﺧﺼﻮص ﮐﻪ اﻧﻘﺪر ﻫﻢ ﻣﻮﺷﮑﺎﻓﺎﻧﻪ داﺷﺖ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد: ﻣﻨﻢ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻢ ﮐﻪ اﯾﻨﺠﺎم ... آﻗﺎي ﭘﺮﺗﻮ‬ ‫وﻗﺘﯽ ﮔﻔﺘﻦ ﺑﯿﺎم ﻧﻤﺎﯾﺸﮕﺎﻫﺘﻮن راﺳﺘﺶ رو ﺑﺨﻮاﯾﺪ اﻧﻘﺪر ﮐﺎرﻫﺎي ﺧﻮب رو ﺗﺼﻮر ﻧﻤﯿﮑﺮدم ...‬ ‫ﻧﯿﺶ ﮐﯿﺎﻧﻮش ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﭘﯿﺶ ﺑﺎز ﺷﺪ: ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻟﻄﻒ دارﯾﺪ ... راﻣﯿﻦ ﮔﻔﺘﻪ ﭼﻪ ﻗﺪر ﺑﺎ ﺳﻮادﯾﺪ و اﯾﻨﮑﻪ ﺗﻮ اﯾﻦ ﺳﻦ ﮐﻢ ﺗﻮن ﭼﻪ‬ ‫ﮐﺎرﻫﺎي در ﺧﻮري اﻧﺠﺎم دادﯾﺪ ... اﻣﯿﺪوارم اﻓﺘﺨﺎر اﯾﻨﮑﻪ اﻓﺘﺘﺎﺣﯿﻪ ﻧﻤﺎﯾﺸﺘﻮن رو ﺑﺎﺷﻢ رو ﺑﻬﻢ ﺑﺪﯾﺪ ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم: اﻟﺒﺘﻪ ﺑﻨﺪه ﻫﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﻣﯿﺸﻢ ...‬ ‫... ﻧﮕﺎﻫﻢ رﻓﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺣﺎﻣﯽ ... ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﻢ اﯾﻦ وﺳﻂ ﭼﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﻫﻤﻪ ﻋﺠﯿﺒﻪ ... ﺣﻀﻮر اﯾﻦ آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ﺑﺪ ﺧﻠﻖ وﺳﻂ اﯾﻦ‬ ‫ﺟﻤﻊ ﺧﺠﺴﺘﻪ ... ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮدن راﻣﯿﻦ راﺟﻊ ﺑﻪ ﻣﻦ اون ﻫﻢ اﯾﻨﻘﺪر ﺑﺎ ﺟﺰﺋﯿﺎت ﺑﺎ دوﺳﺘﺶ ... ﻧﮕﺎه ﻋﺠﯿﺐ ﺣﺎﻣﯽ ﮐﻪ اﻧﮕﺎر داره ﻣﻦ‬ ‫رو ﮐﺸﻒ ﻣﯿﮑﻨﻪ؟ و ﻣﻦ ﮐﻪ ﻣﻌﺬب ﺑﯿﻦ راﻣﯿﻦ و ﺣﺎﻣﯽ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮدم؟ ﻫﺮ ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﺑﻮد ... ﻣﻦ ﻫﯿﭻ ﺗﺤﻠﯿﻞ رو ﮐﻞ ﻣﺎﺟﺮا ﻧﺪاﺷﺘﻢ.‬ ‫ﮐﯿﺎﻧﻮش: ﻧﻈﺮ ﮐﻠﯿﺘﻮن راﺟﻊ ﺑﻪ ﮐﺎرﻫﺎ ﭼﯿﻪ؟‬ ‫ﺧﻮب ﺳﺮه ﭘﺎ ﮔﻮﺷﻪ اي از ﮔﺎﻟﺮي زﯾﺮ ﻧﮕﺎه ﺗﯿﺰ راﻣﯿﻦ و ﺣﻀﻮر ﭘﺮ رﻧﮓ ﺣﺎﻣﯽ ؛ﻧﻈﺮ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻦ از ﻣﻦ ... ﺗﻌﻠﻠﻢ رو ﮐﻪ دﯾﺪ اداﻣﻪ داد:‬ ‫ﺑﺨﺸﻬﺎي ﺗﺌﺎﺗﺮ ﮔﻮﻧﻪ رو ﻣﻨﻈﻮرﻣﻪ ﻧﻈﺮﺗﻮن ﺑﺮام ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻬﻤﻪ راﻣﯿﻦ ﻣﯿﮕﻔﺖ ﻧﻤﺎﯾﺶ ﺗﺪرﯾﺲ ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ ...‬ ‫اﯾﻦ ﺑﺎر ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺟﻠﻮي ﺧﻮدم رو ﺑﮕﯿﺮم ﺑﺎ ﮐﻤﯽ اﻓﺘﺨﺎر ﺑﻪ ﺣﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ ﺗﻌﺠﺒﺶ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﯽ ﺷﺪ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ...‬ ‫راﻣﯿﻦ: ﯾﮑﯽ از ﻣﻮﻓﻖ ﺗﺮﯾﻦ دﺑﯿﺮاي ﻣﻨﻪ ...‬ ‫ﻣﻦ: آﻗﺎي ﭘﺮﺗﻮ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻟﻄﻒ دارن ﻣﻦ ﯾﻪ ﺳﺮي از ﺗﺠﺮﺑﯿﺎﺗﻢ و ﻣﻄﺎﻟﻌﺎﺗﻢ رو ﺑﺎ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ در ﻣﯿﻮن ﻣﯿﺬارم ﻫﻤﯿﻦ ... وﻟﯽ ﮐﻼ ﮐﺎرﻫﺎﺗﻮن‬ ‫ﺧﯿﻠﯽ ﻗﻮي و ﺧﻮﺑﻦ ... ﭼﻨﺪ وﻗﺘﯽ ﺑﻮد ﮐﺎرﻫﺎي ﻫﻨﺮ ﻣﺪرن اﻧﻘﺪر ﺧﻮب ﻧﺪﯾﺪه ﺑﻮدم ...‬ ‫ﮐﯿﺎﻧﻮش: ﻋﺎﻟﯿﻪ ... ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻢ ﮐﻪ دوﺳﺘﺶ داﺷﺘﯿﺪ ... راﺳﺘﯽ ﯾﻌﻨﯽ ﻣﺎ ﺑﺮاي اﻓﺘﺘﺎﺣﯿﺘﻮن دﻋﻮﺗﯿﻢ دﯾﮕﻪ ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم: اﻟﺒﺘﻪ ﮐﻪ دﻋﻮﺗﯿﺪ ﺑﺮاﺗﻮن ﮐﺎرت ﻣﯿﻔﺮﺳﺘﻢ ...‬ ‫
- ﺑﺴﯿﺎر ﻋﺎﻟﯽ ...‬ ‫ﺑﻌﺪ ﻫﻢ رو ﮐﺮدم ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺧﺎن ﻋﻤﻮي ﮔﺮام: ﺑﺮاي ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﮐﺎرﺗﺘﻮن رو ﻣﯿﺎرم ﺧﺪﻣﺘﺘﻮن ... اﻟﺒﺘﻪ اﮔﺮ ﺑﺮاﺗﻮن ﺟﺎﻟﺐ ﺑﺎﺷﻪ ...‬ ‫ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺟﻠﻮي ﻟﺤﻦ ﺑﺪ ﺟﻨﺴﻢ رو ﺑﮕﯿﺮم ... اﻣﺎ اون در ﮐﻤﺎل ﺧﻮﻧﺴﺮدي ﻫﻤﯿﺸﮕﯿﺶ ﺟﻮاب داد: ﺧﻮﺷﺤﺎل ﻣﯿﺸﻢ ...‬ ‫ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻋﺖ دﯾﮕﻪ ﮔﺎﻟﺮي ﻣﻮﻧﯿﺪم ... ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻋﺘﯽ ﮐﻪ ﻣﺪام ﭼﺸﻤﻢ و ذﻫﻨﻢ ﭘﺮواز ﻣﯿﮑﺮد ﺑﻪ ﺳﻤﺘﯽ ﮐﻪ ﺣﺎﻣﯽ ﺟﺪي و ﺟﺬاب اﯾﺴﺘﺎده‬ ‫ﺑﻮد و راﻣﯿﻦ ﮐﻪ ﻣﺘﻔﮑﺮ ﮐﻨﺎرم راه ﻣﯽ رﻓﺖ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫راﻣﯿﻦ: ﻧﯿﻮﺷﺎ و ﮐﻮﺷﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺰرگ ﺷﺪه ﺑﺎﺷﻦ ﻧﻪ؟‬ ‫ﺻﺪاش و ﺳﺌﻮاﻟﺶ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺗﺎ ﻧﮕﺎﻫﻢ و ﺣﻮاﺳﻢ از ﺣﺎﻣﯽ ﮐﻪ اون ﻫﻢ داﺷﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﺎ ﻧﮕﺎه ﻣﯽ ﮐﺮد ﺑﻪ ﺳﻤﺖ راﻣﯿﻦ ﺑﭽﺮﺧﻪ ...‬ ‫
- آره ... ﺑﻪ ﺧﺼﻮص دﺧﺘﺮش ﺧﯿﻠﯽ ﺷﺒﯿﻪ ﺑﻪ ﺧﻮدﺷﻪ ...‬ ‫دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﻣﻮﻫﺎي ﺧﻮدش ﮐﺸﯿﺪ: ﺑﺮاي ﺧﻮاﻫﺮت ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺘﺎﺳﻒ ﺷﺪم ...‬ ‫
قسمت ششم
- ﺧﯿﻠﯽ دوﺳﺖ ﻧﺪارم راﺟﻊ ﺑﻬﺶ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﻢ ...‬ ‫... واﻗﻌﺎ ﻫﻢ دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... رﻫﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺨﺘﯽ ﮐﺸﯿﺪ ... ﻣﺎ ﻫﻢ ﭘﺎ ﺑﻪ ﭘﺎش ... ﻓﻮﺗﺶ ﺣﺘﯽ از ﻣﺎدرم ﻫﻢ ﺑﺮاي ﻣﻦ ﺳﺨﺖ ﺗﺮ ﺑﻮد‬ ‫... ﺣﺎﻻ دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ آدﻣﯽ ﮐﻪ از ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻫﺎي ﻣﻦ اوﻣﺪه ﺑﻮد اﯾﻦ ﻃﻮر ﺑﺎ ﺗﺮﺣﻢ راﺟﻊ ﺑﻬﺶ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﻪ ...‬ ‫راﻣﯿﻦ ﮐﻪ اﻧﮕﺎر از ﺟﻮاﺑﻢ ﮐﻤﯽ ﺟﺎ ﺧﻮرده ﺑﻮد ﻧﻔﺴﯽ ﮐﺸﯿﺪ: ﺧﻮب ﺑﺮﯾﻢ از ﮐﯿﺎﻧﻮش ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﻨﯿﻢ؟‬ ‫ﺑﺮاي رﻓﻊ ﺗﻠﺨﯽ ﺟﻤﻠﻪ ﻗﺒﻠﯿﻢ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺟﻤﻊ و ﺟﻮري زدم: ﺑﺮﯾﻢ ...‬ ‫ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﯽ ﮐﻪ ﮐﯿﺎﻧﻮش و ﺣﺎﻣﯽ ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ دو ﺧﺎﻧﻮم اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮدن راه اﻓﺘﺎدﯾﻢ ...‬ ‫راﻣﯿﻦ: ﺑﻌﺪش ﺑﺮﯾﻢ ﺟﺎﯾﯽ ﺷﺎم ﺑﺨﻮرﯾﻢ؟‬ ‫دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... ﯾﻌﻨﯽ آﻣﺎدﮔﯿﺶ رو ﻫﻢ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... ﺧﺴﺘﻪ ﺑﻮدم ... ﺑﺎ وﺟﻮد اﯾﻨﮑﻪ روز ﺧﻮﺑﯽ ﺑﻮد ﻫﻢ ﺟﺎﯾﯽ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم ﮐﻪ‬ ‫ﺑﺮام ﺑﻪ ﺷﺪت ﺷﺎدي آور ﺑﻮد و ﻫﻢ اﯾﻨﮑﻪ ﺣﻀﻮرم در اﯾﻦ ﺟﺎ و اﻟﺒﺘﻪ ﺑﺮﺧﻮرد ﺑﺴﯿﺎر ﺧﻮﺑﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﻫﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد ﺗﺎ در ﻣﻘﺎﺑﻞ اون‬ ‫ﺳﺮﭼﺸﻤﻪ ﻏﺮور ﮐﻤﯽ ﻫﻢ ﮐﻪ ﺷﺪه از ﭘﯿﺶ داوري ﻫﺎش راﺟﻊ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﻢ ﺑﺸﻪ ... اﻣﺎ ... ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻣﻨﺘﻈﺮش اﻧﺪاﺧﺘﻢ: ﺧﯿﻠﯽ‬ ‫ﺧﻮﺷﺤﺎل ﻣﯿﺸﺪم اﻣﺎ ﺷﺎم ﺧﻮﻧﻪ ﺧﺎﻟﻪ ام دﻋﻮﺗﻢ ... از ﻫﻔﺘﻪ ﭘﯿﺶ ﻗﻮل دادم ...‬ ‫ﺑﻌﺪ از اﯾﻦ ﺧﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺑﺴﺘﻢ ﻋﻼوه ﺑﺮ ﻗﯿﺎﻓﻪ در ﻫﻢ راﻣﯿﻦ ﺑﺎ ﺧﻮدم دﻋﺎ ﮐﺮدم ﺣﺎﻻ ﮐﻪ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮدم ﺗﺎ دم ﺧﻮﻧﻪ ﺳﯿﺎ ﻣﻦ رو ﻣﯽ‬ ‫رﺳﻮﻧﻪ ﻻ اﻗﻞ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﺎﺷﻦ ﺿﺎﯾﻊ ﻧﺸﻢ ...‬ ‫در ﺣﺎﻟﺘﯽ ﮐﻪ راﻣﯿﻦ در ﺣﺎل ﺻﺤﺒﺖ ﺑﺎ ﮐﯿﺎﻧﻮش ﺑﻮد اس ام اﺳﯽ ﺑﺮاي ﺳﯿﺎ ﻓﺮﺳﺘﺎدم ... و ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺸﻮن رﻓﺘﻢ ﺗﺎ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﻨﯿﻢ ...‬ ‫ﺑﻪ ﮐﯿﺎﻧﻮش ﺗﺒﺮﯾﮏ ﮔﻔﺘﻢ از آﺷﻨﺎﯾﯿﺶ اﺑﺮاز ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﯽ ﮐﺮدم ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺣﺎﻣﯽ ﮐﻪ اون ﻫﻢ داﺷﺖ آﻣﺎده ﻣﯽ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺑﺮه ﭼﺮﺧﯿﺪم:‬ ‫ﺧﺪاﺣﺎﻓﻆ آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ...‬ ‫

- ﺧﺪا ﺣﺎﻓﻆ ﺧﺎﻧﻮم ... ﻓﺮدا ﺗﺸﺮﯾﻒ ﻣﯿﺎرﯾﺪ ﺑﺮاي دﯾﺪار ﺑﭽﻪ ﻫﺎ؟‬ ‫
- ﻃﺒﻖ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻫﺮ ﻫﻔﺘﻪ ﺑﻠﻪ ...‬ ‫
- ﻓﺮدا ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ ﻣﺎ ﻣﯿﺎن دﯾﺪار ﻋﻤﻪ ﺧﺎﻧﻮم ... ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺗﻮن رو اﮔﺮ ﻣﯿﺸﻪ ﺑﺮاي ﭘﺲ ﻓﺮدا ﺗﻨﻈﯿﻢ ﮐﻨﯿﺪ ...‬ ‫ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﻢ از اﯾﻨﮑﻪ ﺗﺎزه ﯾﺎدش اﻓﺘﺎده ﺑﻮد ﺗﺎ ﺑﮕﻪ ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺑﺎﺷﻢ؟ از اﯾﻨﮑﻪ اﻧﮕﺎر ﻗﺮار ﺑﻮد ﺑﻪ دﯾﺪار ﺳﻔﯿﺮ ﮐﺒﯿﺮ ﺑﺮم ﺣﺮﺻﻢ ﺑﮕﯿﺮه ﯾﺎ‬ ‫ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﺎﺷﻢ ﮐﻪ ﻃﺒﻖ ﯾﻪ ﻣﻌﺠﺰه رو در روي اﯾﻦ دو ﻧﻔﺮ ﮐﻠﻤﻪ اﮔﺮ رو ﮐﻪ ﻣﯿﺸﺪ ﯾﻪ ﺟﻮراﯾﯽ ﺑﻪ ﻟﻄﻔﺎ ﺗﻌﺒﯿﺮش ﮐﺮد ﺑﻪ ﮐﺎر ﺑﺮده؟‬ ‫از در ﮔﺎﻟﺮي ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ ﻫﻢ ﺳﻪ ﺗﺎﯾﯽ ﺧﺎرج ﺷﺪﯾﻢ ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﺑﺎ ﺳﺮ ﺑﻪ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﻣﺠﺪد راﻣﯿﻦ ﺟﻮاب داد و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﺎﺷﯿﻦ رﻓﺖ ﮐﻪ راﻧﻨﺪه در ﺟﻠﻮ رو ﺑﺮاش ﺑﺎز ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻪ ﺑﻮد و ﻣﻦ‬ ‫آروم ﺳﻮار ﻣﺎﺷﯿﻦ راﻣﯿﻦ ﺷﺪم و از ﮐﻨﺎر ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺣﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﻫﻨﻮز راه ﻧﯿﻮﻓﺘﺎده ﺑﻮد رد ﺷﺪﯾﻢ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﺟﻮاب اس ام اس ﺳﯿﺎ ﮐﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮم وﻗﺘﯽ رﺳﯿﺪ ﺗﻤﺎم ﻏﺮﻏﺮﻫﺎي ﺗﻮي ذﻫﻨﻢ و ﺳﻮرﭘﺮاﯾﺰ ﻋﺠﯿﺒﯽ ﮐﻪ ﺷﺪه ﺑﻮدم رو ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻢ ﺗﺎ‬ ‫ﺑﺮاي ﺳﯿﺎ و ﮔﻠﻨﺎر ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﻨﻢ.‬ ‫
- ﺗﻮ را ﮐﻪ ﻣﯿﺠﻮﯾﺪ دل /ﭘﻞ/ﺑﺮ ﺷﻂ ﭼﺸﻤﺎن ﺗﻮ ﻣﯽ ﺳﺎزم/ اﯾﻦ را /ﺗﻨﻬﺎ ﻣﺎه ﻣﯽ داﻧﺪ و رود ...‬ ‫زاﻧﻮ ﻫﺎم رو ﺗﻮي ﺷﮑﻤﻢ ﺟﻤﻊ ﮐﺮدم ... اﻧﮕﺸﺘﻢ رو آرام ﮐﺸﯿﺪم دور ﻟﺒﻪ ﻟﯿﻮان دﺳﺘﻪ دار ﺷﯿﺸﻪ اي ﮐﻨﺎر دﺳﺘﻢ ... ﻫﻤﻮن ﮐﻪ ﭘﺮ از‬ ‫ﻧﺴﮑﺎﻓﻪ ﺑﻮد اﻣﺎ زﯾﺎدي ﺧﻨﮏ ﺷﺪه ﺑﻮد ... ﻫﻤﻮن ﮐﻪ ﺣﻤﺎﻗﺖ ﻫﻢ ﺑﻮد ﻧﺰدﯾﮏ ﺳﻪ ﺻﺒﺢ ﺑﻮد ﺑﻪ ﺟﺎي ﯾﻪ ﻟﯿﻮان ﮔﻨﺪه دوغ ﺑﺮاي ﺑﯿﺸﺘﺮ‬ ‫ﮐﺮدن ﺧﻮاب اﻧﮕﺎر ﺑﯿﻤﺎر ﮔﻮﻧﻪ ﺑﺎ ﺳﯿﺎ ﺗﻼش ﮐﺮده ﺑﻮدﯾﻢ ﻫﻤﯿﻦ ﻧﯿﻤﭽﻪ ﺧﻮاب ﻫﻢ از ﺳﺮﻣﻮن ﺑﭙﺮه ... ﻣﺪﻫﻮش اﯾﻦ ﯾﻪ ﺧﻂ ﺷﻌﺮ‬ ‫زﯾﺒﺎ ﯾﯽ ﮐﻪ زﻣﺰﻣﻪ ﮐﺮد ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم ﭘﺸﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ رو ﺑﻪ ﭘﻨﺠﺮه ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﻋﺎﺷﻖ ﺗﺮ ﺷﺪي ﺳﯿﺎ؟‬ ‫
- ﻋﺎﺷﻖ ﯾﻪ ﺻﻔﺘﻪ ﻧﻬﺎﯾﺘﻪ ﻣﻤﻮش ... ﺗﺮ ﻧﻤﯿﮕﯿﺮه ...‬ ‫ﻟﯿﻮان رو ﺑﯽ ﺧﯿﺎل ﺷﺪم و ﺳﺮم رو ﺗﮑﯿﻪ دادم ﺑﻪ دﯾﻮار اﺗﺎﻗﺶ و ﭼﺸﻤﻢ ﺑﻪ ﻋﮑﺲ ﺑﺰرﮔﯽ از ﮐﺎﻓﮑﺎ روي دﯾﻮار ﺧﯿﺮه ﻣﻮﻧﺪ ...‬ ‫
- ﺣﺎﻻ ﮐﻪ ﮔﺮﻓﺘﺎر اﯾﻦ ﺻﻔﺖ ﺑﯽ ﻧﻬﺎﯾﺖ ﺷﺪي ﭼﺮا اﻧﻘﺪر اﻣﺮوز ﮔﺮﻓﺘﻪ اي ﺗﺎ دﯾﺮوز ﺳﺮ ﺣﺎل ﺗﺮ ﺑﻮدي؟‬ ‫ﭼﺮﺧﯿﺪ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ... ﻟﺒﻪ ﺗﺨﺘﺶ ﻧﺸﺴﺖ: ﺳﺒﮑﺒﺎري و ﻣﻬﺮ ﺑﯽ ﺣﺪش ﮔﺎﻫﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﯽ ﺗﺮ ﺳﻮﻧﺘﻢ ... راه اﯾﻦ ﮐﻪ اﯾﻦ ﺑﺮق ﻧﮕﺎﻫﺶ‬ ‫ﻓﻘﻂ ﻣﺎﻟﻪ ﻣﻨﻪ ﯾﺎ ﮐﻼ اﯾﻦ ﻃﻮرﯾﻪ رو روم ﻣﯿﺒﻨﺪه ...‬ ‫آﻫﯽ ﮐﺸﯿﺪ و ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد: از ﺧﻮدت ﺑﮕﻮ از ﺗﻪ ﺗﻪ ﺣﺴﺖ وﻗﺘﯽ دﯾﺪﯾﺶ ... از اﯾﻨﮑﻪ اﯾﻦ ﺳﻮﭘﺮاﯾﺰي ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﻏﺎﻓﻠﮕﯿﺮ‬ ‫ﮐﻨﻨﺪه ﺑﻮد ﺑﺮات ﭼﯽ ﻫﺎ ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه داﺷﺖ؟‬ ‫
- ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﺳﯿﺎ ... اﺣﺴﺎﺳﻢ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺷﺎﯾﺪ ﺣﺎﻻ ﺑﯿﺸﺘﺮ روم ﺣﺴﺎب ﺑﺎز ﮐﻨﻪ ... اﯾﻨﮑﻪ ﻣﻨﻢ آدﻣﻢ اﻧﺪﯾﺸﻪ ﻫﺎﯾﯽ دارم ... ﮔﺎﻫﯽ ﺑﯿﻦ‬ ‫ﯾﻪ ﺟﻤﻊ ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﻣﻮﭼﻮﻟﻮي ﺧﻮدﻣﻮن ﯾﻪ ﻣﻮﻗﻌﯿﺖ اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ... ﭼﻪ ﻣﯽ دوﻧﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﭼﯿﺰﻫﺎي دﯾﮕﻪ ...‬ ‫
- ﻫﺮ ﭼﯿﺰي ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ اون ﺧﺎﻧﻮاده ﻧﺎ ﺧﻮد آﮔﺎه ﻣﻦ رو ﻣﯽ ﺗﺮﺳﻮﻧﻪ ... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ اﯾﻦ ﺗﺮس واﺑﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﻗﺪرت و ﺛﺮوﺗﺸﻮﻧﻪ ﯾﺎ‬ ‫ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻬﺶ اﻋﺘﻘﺎد دارن و ﻫﯿﭻ ﺟﻮره ﺗﻮ ﮐﺖ ﻣﻦ ﻧﻤﯽ ره ...‬ ‫
- ﻫﺮ دو و ﻫﯿﭻ ﮐﺪوم ﺳﯿﺎ ... ﺗﻮ ﮐﺖ ﺗﻮ ﯾﮑﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮه ... ﭘﺪرت ﻫﻢ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ و ﺗﻮ ﻫﻤﻮن ﺣﺴﯽ رو داره ﮐﻪ اوﻧﻬﺎ ﺑﻬﻤﻮن‬ ‫دارن ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زد: ﺧﺴﺮو ﺟﻮن اون ﻫﻤﻪ ﻗﺪرت ﻧﺪاره ﮐﻪ ﯾﻪ ﮐﺎرﻣﻨﺪ ﺑﺎزﻧﺸﺴﺘﻪ اﺳﺖ ﮐﻪ ﯾﻪ ﭘﺴﺮش ﻣﻬﻨﺪس ﻣﮑﺎﻧﯿﮑﻪ اﻣﺎ ﺑﻪ ﻗﻮل ﺧﻮدش‬ ‫ول ﻣﻌﻄﻠﻪ و ﯾﻪ دﺧﺘﺮ داره ﮐﻪ دﻧﺪاﻧﭙﺰﺷﮑﻪ و ﻋﺸﻘﻪ ﭘﺪرﺷﻪ ... ﺧﺎﻧﺪان اﻧﺘﻈﺎم داﺳﺘﺎﻧﺸﻮن ز دﯾﮕﺮ ﺟﺎﺳﺖ ... ﯾﻪ ﺟﻮراﯾﯽ ﻣﺎﻟﻪ از ﻣﺎ‬ ‫ﺑﻬﺘﺮوﻧﻦ ...‬ ‫ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﺸﯿﺪم و ﮔﻔﺘﻢ: روزي ﮐﻪ اوﻣﺪن ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎري رﻫﺎ ﻣﺎﻣﺎﻧﻢ دﻗﯿﻘﺎ ﺑﻪ رﻫﺎ ﻫﻤﯿﻦ رو ﮔﻔﺖ ... ﮔﻔﺖ دﺧﺘﺮﮐﻢ اوﻧﺎ‬ ‫داﺳﺘﺎﻧﺸﻮن ﺑﺎ ﻣﺎ ﻓﺮق ﻣﯿﮑﻨﻪ ...‬ ‫
- رﻫﺎ ﺧﻮدش اﺻﺮار داﺷﺖ ... اﯾﻦ رو ﻣﺎﻣﺎﻧﻢ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣﯿﮕﻪ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- ﺗﺎ ﭼﻪ ﺣﺪ ﻣﯽ ﺷﻪ روي اﺻﺮار ﻫﺎي ﯾﻪ دﺧﺘﺮك 61 ﺳﺎﻟﻪ ﮐﻪ ﻫﻨﻮز در و دﯾﻮار اﺗﺎﻗﺶ ﻋﺮوﺳﮏ داﺷﺖ ﺣﺴﺎب ﮐﺮد ... اون ﻫﻢ‬ ‫رﻫﺎ ﺗﻮ ﮐﻪ ﻣﯿﺪوﻧﯽ ﭼﻪ ﻗﺪر ﺳﺎده ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﺳﺎده ﻧﺒﻮد ﮐﻪ ﺣﺎﻣﺪ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﺴﺖ اﻧﻘﺪر راﺣﺖ دﻟﺶ رو ﺑﻪ دﺳﺖ ﺑﯿﺎره ...‬ ‫ﺑﺎ وﺟﻮد اﯾﻨﮑﻪ ﻣﺮور اﯾﻦ ﺧﺎﻃﺮات ﺑﺮاي ﺑﺎر 001 ﺑﺎز ﻫﻢ دﻟﻢ رو ﺑﻪ درد ﻣﯿﺎورد اﻣﺎ اﻣﺸﺐ ﺑﺪ ﺟﻮر دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺷﺪه ﺑﺎ ﺗﮑﺮار‬ ‫ﻣﮑﺮرات ﺑﺎ ﺳﯿﺎ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻢ ...‬ ‫
- ﭼﻨﺪ روز ﭘﯿﺶ دﻓﺘﺮ ﺧﺎﻃﺮاﺗﺶ رو دوﺑﺎره ﻣﺮور ﮐﺮدم اون ﻫﯿﺠﺎﻧﺎﺗﺶ ﻗﺒﻞ از ازدواج دﻟﻢ رو ﺑﺪ ﺟﻮر ﺑﻪ درد آورد ...‬ ‫ﺳﯿﺎ از روي ﺗﺨﺘﺶ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﮐﻨﺎرم ﻧﺸﺴﺖ: ﭼﺮا اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ اﻧﻘﺪر رﻓﺘﯽ ﺗﻮ ﺗﮑﺮار ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺟﺰ زﺟﺮ ﭼﯿﺰي ﺑﺮات ﻧﺪارن؟ .‬ ‫اﯾﻦ ﭼﻨﺪ ﻣﺎه ﮔﺬﺷﺘﻪ ﮐﻠﯽ ﻫﻢ اﺗﻔﺎﻗﺎت ﻧﺸﺎط آور ﺑﺮات اﻓﺘﺎده ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم: ﻫﺮ ﺑﺎر ﮐﻪ ﭘﺎم رو ﻣﯽ ذارم ﺗﻮ اون ﻋﻤﺎرت ﻫﺮ ﺑﺤﺚ ﮐﻮﭼﯿﮏ و ﺑﺰرﮔﻢ ﺑﺎﻫﺎﺷﻮن ﻣﻦ رو ﯾﺎد زﺟﺮاي ﺧﻮاﻫﺮم ﻣﯿﻨﺪازه‬ ‫... ﺗﻮ اﯾﻦ ﮐﻪ ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ ﺧﻮدﺧﻮاﻫﯽ و ﻟﺞ ﺑﺎزي ﺣﺎﻣﺪ ﺷﺪ ... ﺷﺪ ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﺑﻪ وﺳﯿﻠﻪ اون ﺣﺎﻣﺪ ﺑﺨﻮاد از ﭘﺪرش ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺳﺨﺖ ﮔﯿﺮي‬ ‫ﻫﺎش اﻧﺘﻘﺎم ﺑﮕﯿﺮه ... ﺑﮕﻪ ﻫﺮ ﮐﺎري دوﺳﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ﻣﯿﮑﻨﻪ ... ﺑﮕﻪ ﺑﺎ دﺧﺘﺮ اﻧﺘﺨﺎﺑﯽ اوﻧﻬﺎ ازدواج ﻧﻤﯿﮑﻨﻪ ...‬ ‫اﯾﻦ وﺳﻂ ﻣﯽ دوﻧﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﻫﻤﻪ ﮐﯽ ﻣﻘﺼﺮه؟‬ ‫ﺳﯿﺎ ﺳﺮي ﺑﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﻧﻪ ﺗﮑﻮن داد ...‬ ‫
- اﮐﺒﺮ ﺧﺎن اﻧﺘﻈﺎم ... ﮐﻪ ﯾﻪ ﭘﺴﺮش ﯾﻪ ﻋﻘﺪه اي ﮐﺎﻣﻠﻪ ... و ﯾﻪ ﭘﺴﺮش ﮐﭙﯽ ﺑﺮاﺑﺮ اﺻﻞ ﺧﻮدش ... اﯾﻦ وﺳﻂ ﺧﺎﻧﻮاده ﻣﻦ ﻫﻢ‬ ‫ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ ... رﻫﺎ ﮐﻪ اون ﻃﻮر ... ﻣﻦ ﻫﻢ اﯾﻦ وﺳﻂ ﻫﻤﻪ ﮐﺎره و در ﺣﻘﯿﻘﺖ ﻫﯿﭻ ﮐﺎره ...‬ ‫ﺳﯿﺎ دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﺑﺎزوم ﮐﺸﯿﺪ: ﺑﭽﻪ ﻫﺎ دوﺳﺘﺖ دارن ...‬ ‫
- اﯾﻦ زﺟﺮم رو ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﯿﮑﻨﻪ ... ﻣﯽ ﺗﺮﺳﻢ ... ﻣﯽ ﺗﺮﺳﻢ ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺑﺸﻪ ﯾﮑﯽ ﻟﻨﮕﻪ ﺣﺎﻣﺪ ... ﺑﺨﻮاد ﻟﺞ ﮐﻨﻪ ... ﺑﺨﻮاد ... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﺳﯿﺎ‬ ‫ﺑﺪﺟﻮر ﻧﮕﺮان ﺗﻨﻬﺎ ﯾﺎد ﮔﺎري ﺧﻮاﻫﺮﻣﻢ ﮐﻪ ﻋﺠﯿﺐ ﻫﻢ زﯾﺒﺎﺳﺖ ... ﻋﯿﻦ ﺧﻮد ﺧﻮاﻫﺮ ﺟﻮون ﻣﺮﮔﻢ ...‬ ‫ﻧﺎﯾﻠﻮن ﺗﻮي دﺳﺘﻢ رو ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﮐﺮدم ... ﮐﻤﯽ ﺑﺮام ﮔﺮون ﺗﻤﻮم ﺷﺪه ﺑﻮد اﻣﺎ ارزﺷﺶ رو داﺷﺖ ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ... از ﭘﻮﻟﯽ ﮐﻪ از اﻧﯿﻤﯿﺸﻦ‬ ‫ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم و ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻪ ﺑﻮدم ﺗﺎ ﺑﺎﻫﺎش ﺑﺮاي ﺧﻮدم ﮔﻮﺷﯽ ﺑﺨﺮم 002 ﺗﻮﻣﻨﺶ رو ﺑﺮداﺷﺘﻢ ﺗﺎ ﭘﯿﺮاﻫﻨﯽ رو ﺑﺮاي ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺑﺨﺮم ﮐﻪ‬ ‫دﯾﺪه ﺑﻮد ... ﺗﻮ ﻣﻐﺎزه ﺳﺮ ﮐﻮﭼﺸﻮن وﻗﺘﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﺎ ﻣﺎﻣﺎن ﻓﺮﯾﺪه ﺑﺮه ﺧﺮﯾﺪ اﻣﺎ ﺑﺮاش ﻧﺨﺮﯾﺪه ﺑﻮدن ...‬ ‫از ﺑﺎغ ﮔﺬﺷﺘﻢ ... روي ﺗﺮاس ﮐﻮﺷﺎ ﺑﺎ دﯾﺪﻧﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ اوﻣﺪ ... دﺳﺘﻬﺎم رو ﺑﺮاش ﺑﺎز ﮐﺮدم ... ﻣﺤﮑﻢ ﺑﻐﻠﺶ ﮐﺮدم ... دﻫﻨﺶ ﻣﯽ‬ ‫ﺟﻨﺒﯿﺪي داﺷﺖ ﭼﯿﺰي ﻣﯿﺨﻮرد ...‬ ‫
- ﺑﺎز ﺗﻮ در ﺣﺎﻟﻪ ﺧﻮردﻧﯽ ...‬ ‫در ﮔﻮﺷﻢ ﺑﺎ ﻫﻤﻮن دﻫﻦ ﻧﯿﻤﻪ ﭘﺮ ﮔﻔﺖ: ﺑﯿﻦ ﺧﻮدﻣﻮن ﺑﺎﺷﻪ ﻓﺨﺮي ﺟﻮن ﻧﺸﻮﻧﺪه اﯾﻦ زري ﺟﻮن ﯾﻪ ﺷﯿﺮﯾﻨﯽ ﻫﺎﯾﯽ ﻣﯽ ﭘﺰه‬ ‫اﻧﮕﺸﺘﺎت رو ﻫﻢ ﻣﯿﺨﻮري ...‬ ‫ﺧﻨﺪﯾﺪم و ﺑﻮﺳﻪ اي آب دار ﮐﻪ اﻋﺘﺮاﺿﺶ رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮد ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪ ﺗﭙﻠﺶ زدم ... ﮔﻮﺷﻪ ﻣﺎﻧﺘﻮم رو ﺗﻮي دﺳﺘﺶ ﻣﺸﺖ ﮐﺮد و ﺑﺎﻫﻢ ﺑﻪ‬ ‫ﺳﻤﺖ اﺗﺎق رﻓﺘﯿﻢ ﮐﻪ ﺗﻮ اون ﻧﯿﻮﺷﺎ دراز ﮐﺸﯿﺪه ﺑﻮد و داﺷﺖ ﮐﺘﺎب ﻣﯿﺨﻮﻧﺪ ... ﺑﺎ دﯾﺪﻧﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﭘﺮواز ﮐﺮد ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﻗﺮﺑﻮن ﺻﺪﻗﻪ اش رﻓﺘﻢ ﺗﻮ اون ﭘﯿﺮاﻫﻦ آﺳﺘﯿﻦ ﮐﻮﺗﺎه آﺑﯽ رﻧﮓ و زﯾﺒﺎ ... ﭼﺮﺧﯽ زد و ﻣﻦ ﭼﺸﻤﺎم ﺧﯿﺲ ﺷﺪ ... ﭼﻪ ﻗﺪر ﺑﺰرگ ﺷﺪه‬ ‫ﺑﻮد ﭼﻪ ﻗﺪر ﺧﺎﻧﻮم ﺷﺪه ﺑﻮد ... ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ اوﻣﺪ و ﺷﺮوع ﮐﺮد ﺻﻮرﺗﻢ رو ﻏﺮق ﺑﻮﺳﻪ ﮐﺮدن ... ﺗﻌﺎدﻟﻢ رو از دﺳﺖ دادم و اﻓﺘﺎدم روي‬ ‫ﺗﺨﺖ ...‬ ‫ﮐﻮﺷﺎ: ﺧﻔﻪ اش ﮐﺮدي ﻧﯿﻮﺷﺎ ... اﻣﺎ ﺧﻮدﻣﻮن ﭼﻪ ﻗﺪر ﺧﻮﺷﮕﻞ ﺷﺪي ...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ ازم ﻓﺎﺻﻠﻪ ﮔﺮﻓﺖ: ﺷﺒﯿﻪ ﺗﻮ ﺷﺪم ﻫﻤﺮاز؟‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺳﺮ ﺗﺎﭘﺎش ﮐﺮدم: ﺗﻮ از ﻣﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺷﮕﻞ ﺗﺮي ... ﺧﻮﺷﮕﻞ ﺗﺮ ﻫﻢ ﻣﯿﺸﯽ ... ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺑﺮات ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﻣﻬﻢ ﺑﺎﺷﻪ ...‬ ‫ﻣﻬﻢ اﯾﻨﻪ ﮐﻪ ﺗﻮ ﻣﻐﺰت ﭼﯽ ﻣﯿﮕﺬره ... ﺧﻮﺷﮕﻠﯽ ﮔﺬراﺳﺖ ...‬ ‫... ﻣﺪﻫﻮش ﺗﺮ از اون ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺨﻮاد ﺑﻪ ﺣﺮﻓﻢ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻪ ... ﺗﻮ آﯾﻨﻪ دور ﺧﻮدش ﻣﯿﭽﺮﺧﯿﺪ ... زﻧﺎﻧﮕﯽ ﻫﺎش داﺷﺖ ﻧﻤﻮد ﻣﯿﮕﺮﻓﺖ ...‬ ‫ﻫﻤﻮن زﻧﺎﻧﮕﯽ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ زﯾﺒﺎﯾﯽ رو ﺑﺮات ﻣﻬﻢ ﻣﯿﮑﻨﻪ ... ﻫﻤﻮن ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯿﺸﻪ از اوﻟﯿﻦ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﻫﺎي زن ﺑﻮدﻧﺖ ﻟﺬت ﺑﺒﺮي ...‬ ‫اﯾﻦ ﺻﺤﻨﻪ ﺑﺮام ﺧﯿﻠﯽ آﺷﻨﺎ ﺑﻮد ... ﺧﻮدم ﻫﻢ از ﺳﺮم ﮔﺬروﻧﺪه ﺑﻮدم ... رﻫﺎ ﻫﻢ ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر ... و ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺗﻤﺎم زن ﻫﺎي ﻋﺎﻟﻢ ...‬ ‫ﮐﻮﺷﺎ: ﻣﯿﮕﻢ ﻫﻤﺮاز ... ﻧﯿﻮﺷﺎ ﯾﻪ ﮐﺘﺎب ﺟﺪﯾﺪ ﺧﺮﯾﺪه ﺑﺮاﻣﻮن ﻣﯿﺨﻮﻧﯿﺶ؟‬ ‫
- ﻣﯽ ﺷﻪ اول ﯾﻪ ﺳﺮ ﺑﺮم ﭘﯿﺶ ﻋﻤﻮﺗﻮن ... راﺳﺘﯽ ﺧﻮﻧﺴﺖ؟‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ ﻧﺸﺴﺖ ﭘﻬﻠﻮم و ﺑﺎ دﺳﺖ داﻣﻨﺶ رو روي ﺗﺨﺖ ﭘﻬﻦ ﮐﺮد ... اﯾﻦ ﮐﺎرش ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺑﻪ ﻟﺒﻢ آورد ... ﺣﺘﯽ اﮔﻪ ﮔﻮﺷﯽ ﻧﻮ ﺧﺮﯾﺪم‬ ‫ﻣﻮﻧﺪه ﺑﺎﺷﻪ ﺑﻪ 01 ﺳﺎل دﯾﮕﻪ ﻫﻢ ارزﺷﺶ رو داﺷﺖ اﯾﻦ ﻟﺒﺨﻨﺪ زﯾﺒﺎ ...‬ ‫
- ﺑﻠﻪ ﺧﻮﻧﺴﺖ ...‬ ‫دﺳﺖ ﮐﺮدم ﺗﻮي ﮐﯿﻔﻢ و ﮐﺎرت اﻓﺘﺘﺎﺣﯿﻪ رو ﮐﻪ ﺑﺎ ﺧﻮدﮐﺎر ﻣﺸﮑﯽ ... ﺷﯿﮏ و زﯾﺒﺎ ﭘﺸﺘﺶ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮد دﮐﺘﺮ اﻧﺘﻈﺎم از ﺗﻮي ﮐﯿﻔﻢ در‬ ‫آوردم ...‬ ‫
- ﭘﺲ ﺷﻤﺎﻫﺎ اﯾﻦ ﺟﺎ ﺑﺎﺷﯿﺪ ﻣﻦ ﺑﺮ ﻣﯿﮕﺮدم ... و ﺑﺮاﺗﻮن ﻗﺼﻪ ﻣﯿﮕﻢ ... ﻧﯿﻮﺷﺎ ﭘﯿﺮاﻫﻨﺖ رو در ﺑﯿﺎر ... ﻣﯽ دوﻧﯽ ﮐﻪ ﻓﻌﻼ اﯾﻦ ﺑﯿﻨﻤﻮن‬ ‫ﯾﻪ رازه ...‬ ‫ﭘﺸﺖ در اﺗﺎق ﮐﺎرش اﯾﺴﺘﺎدم ... ﻓﺨﺮي ﺧﺎﻧﻮم ﺑﻬﺶ اﻃﻼع داده ﺑﻮد ﻣﻦ اوﻣﺪم و ﻣﯿﺨﻮام ﺑﺒﯿﻨﻤﺶ ... ﺗﻮ دﻟﻢ ﮔﻔﺘﻢ ... رﺋﯿﺲ‬ ‫ﺟﻤﻬﻮر رو راﺣﺖ ﺗﺮ ﻣﯿﺸﻪ دﯾﺪ ... اﯾﻦ ﺗﺸﺮﯾﻔﺎت ﺑﻪ ﻧﻈﺮم ﺧﯿﻠﯽ وﻗﺖ ﺑﻮد ﮐﻪ دﯾﮕﻪ ﻫﯿﭻ زﯾﺒﺎﯾﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻦ ... ﺧﻮدم رو ﺗﻮ ﻓﯿﻠﻤﻬﺎي‬ ‫ﮐﻼﺳﯿﮏ اﺣﺴﺎس ﻣﯿﮑﺮدم ﺑﺎﯾﺪ ﻣﯽ رﻓﺘﻢ داﺧﻞ و ﮔﻮﺷﻪ داﻣﻨﻢ رو ﻣﯿﮕﺮﻓﺘﻢ و ﺗﻌﻈﯿﻢ ﻣﯿﮑﺮدم؟‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي روي ﻟﺒﻢ اوﻣﺪ ... دﺳﺘﻢ رو ﺑﺎﻻ آوردم ﺗﺎ در ﺑﺰﻧﻢ ﮐﻪ در ﺑﺎز ﺷﺪ و دﺳﺖ ﻣﻦ ﮔﺮه ﮐﺮده ﺟﻠﻮي ﺳﯿﻨﻪ اش ﻣﺘﻮﻗﻒ ﺷﺪ ... ﺑﺎ‬ ‫اون ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﺴﺨﺮه و اون دﺳﺖ ﻣﺸﺖ ﺷﺪه اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮدم ﺟﻠﻮش ...‬ ‫اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﺑﺮاي دﻫﻤﯿﻦ ﺧﺮده ﺳﻮﺗﯽ ﮐﻪ ﺟﻠﻮش داده ﺑﻮد ﯾﻪ ﭼﯿﺰي ﺷﺒﯿﻪ ﺑﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺗﻮي ﻧﮕﺎﻫﺶ دﯾﺪم ...‬ ‫
- دﯾﺪم ﺗﺸﺮﯾﻒ ﻧﯿﺎوردﯾﺪ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺮم ﺑﯿﺮون ...‬ ‫
- ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ﻣﻌﻄﻞ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺷﺪم ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫از ﻗﺎب در ﮐﻨﺎر رﻓﺖ و ﻣﻦ از ﮐﻨﺎرش رد ﺷﺪم و داﺧﻞ ﺷﺪم ... ﭘﺸﺖ ﺳﺮم در رو ﺑﺴﺖ ... ﻫﻦ. ز ﻫﻢ ﮐﻤﯽ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪم از‬ ‫ﺳﻮﺗﯿﻢ و اﻟﺒﺘﻪ اﺳﺘﺮس داﺷﺘﻢ از ﺣﻀﻮر ﺗﻮ اون اﺗﺎق ﮐﺎر و رو ﺑﻪ رو ﺷﺪن ﺑﺎ اﯾﻦ دﮐﺘﺮ ﺟﺪي اﻣﺎ ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ ﻣﻼﯾﻤﯽ ﭘﺨﺶ ﮐﻪ ﻣﯽ‬ ‫ﺷﺪ ... آﻫﻨﮕﯽ ﺑﻮد ﺗﺮﮐﯿﺐ ﭘﯿﺎﻧﻮ و ﮔﯿﺘﺎر اﯾﻦ آﻫﻨﮓ رو ﺧﯿﻠﯽ دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ. آراﻣﺶ ﻋﺠﯿﺒﯽ ﺑﻬﻢ داد ... ﭘﺸﺖ ﺳﺮم ﺻﺪاي‬ ‫ﻗﺪﻣﻬﺎش رو ﺷﻨﯿﺪم ... روي ﻣﺒﻞ ﻫﻤﯿﺸﮕﯽ ﻧﺸﺴﺘﻢ ... ﺻﺪاي ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ رو ﮐﻢ ﮐﺮد ...‬ ‫
- آﻫﻨﮓ زﯾﺒﺎﯾﯿﻪ ... از ﯾﻪ آﻫﻨﮓ ﺳﺎز ﮔﻤﻨﺎم ﻟﻬﺴﺘﺎﻧﯽ ... ﺑﻌﺪ از ﺟﻨﮓ ﺟﻬﺎﻧﯽ دوم ... ﺧﯿﻠﯽ ﻏﻤﮕﯿﻦ و در ﻋﯿﻦ ﺣﺎل ﺑﺴﯿﺎر زﯾﺒﺎﺳﺖ‬ ‫...‬ ‫... ﻫﻤﻮن ﻃﻮر ﮐﻪ دﺳﺘﺶ ﺑﻪ ﺷﺎﺳﯽ دﺳﺘﮕﺎه اﺗﺎﻗﺶ ﺑﻮد ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﻧﻈﺮي اﻧﺪاﺧﺖ ... ﺑﺎ اﯾﻦ اﺑﺮاز ﻓﻀﻠﯽ ﮐﻪ ﮐﺮده ﺑﻮدم ... اﻧﮕﺎر‬ ‫دوﺑﺎره ﺑﺎﻋﺚ ﺗﻌﺠﺒﺶ ﺷﺪه ﺑﻮدم ... و اﻟﺒﺘﻪ اﯾﻦ ﮐﻪ اﯾﻦ ﻣﺮد ﺟﺪي ﻫﻢ آﻫﻨﮕﻬﺎﯾﯽ ﺗﺎ اﯾﻦ ﺣﺪ ﻟﻄﯿﻒ ﮔﻮش ﻣﯿﮑﺮد ﻫﻢ ﺑﺎ ﻋﺚ ﺗﻌﺠﺐ‬ ‫ﻣﻦ ﺷﺪه ﺑﻮد ... ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ ﻫﺎي ﺧﺸﻦ ﺗﺮ ﺑﺎﯾﺪ ﮔﻮش ﮐﻨﻪ ﺗﺎ ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ ﮐﻼﺳﯿﮏ اروﭘﺎي ﺷﺮﻗﯽ ...‬ ‫آﻫﻨﮓ رو ﻗﻄﻊ ﻧﮑﺮد ... دﺳﺘﺶ رو ﮐﺸﯿﺪ و ﭘﺸﺖ ﻣﯿﺰش ﺑﺎ ژﺳﺖ ﻫﻤﯿﺸﮕﯿﺶ ﻧﺸﺴﺖ. اﯾﻦ آدم ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ رﯾﺰي ﺷﺪه ﺑﻮد و ﻣﻦ اﻧﮕﺎر‬ ‫ﻫﺮ ﺑﺎر ﻣﺜﻞ ﭘﯿﺎم ﺑﺎزرﮔﺎﻧﯽ ﻣﯿﻮﻣﺪم ﺗﻮ اﺗﺎﻗﺶ ... اﯾﻦ ﺑﺎر ﭘﺎم رو ﮐﻨﺎر ﻫﻢ ﺟﻔﺖ ﮐﺮدم و ﻧﺸﺴﺘﻢ ... ﻣﻦ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ رﯾﺰي ﻧﻤﯽ ﺷﺪم ...‬ ‫اﯾﻦ ﺑﺎر اﻧﮕﺎر ﺟﻨﺲ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﻤﯽ ﻓﺮق ﮐﺮده ﺑﻮد ... دﻗﯿﻖ ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﭼﻪ ﻓﺮﻗﯽ اﻣﺎ ﻫﺮ ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﺑﻮد ... ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺗﺎ ﭼﻨﺪ ﺛﺎﻧﯿﻪ‬ ‫ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﻨﻢ ﭼﺮا اﯾﻨﺠﺎم ...‬ ‫از ﺟﺎم ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﯿﺰش رﻓﺘﻢ ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد ... ﮐﺎرت رو و روي ﻣﯿﺰش ﮔﺬاﺷﺘﻢ و ﻫﻤﻮن ﺟﺎ روﺑﻪ روش‬ ‫اﯾﺴﺘﺎدم: اﯾﻦ ﮐﺎرت دﻋﻮت ﺑﻪ اﻓﺘﺘﺎﺣﯿﻪ ﺗﺌﺎﺗﺮ ﻣﺎﺳﺖ ... ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺧﻮدم ﺑﯿﺎرم ﺧﺪﻣﺘﺘﻮن ...‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ رﻧﮓ ﮐﺮم ﭘﺎﮐﺖ اﻧﺪاﺧﺖ: ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻤﻨﻮن ... راﺳﺘﺶ رو ﺑﺨﻮاﯾﺪ اﻧﺘﻈﺎرش رو ﻧﺪاﺷﺘﻢ ...‬ ‫
- ﭼﺮا ﻣﻦ ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدم ﻣﯿﺎرم ﺧﺪﻣﺘﺘﻮن ...‬ ‫
- ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﻪ ﻧﻈﺮم ﯾﻪ ﺗﻌﺎرف اوﻣﺪ در ﮐﻨﺎر دوﺳﺘﺎن ...‬ ‫
- اﯾﻦ ﭼﻪ ﺣﺮﻓﯿﻪ ... ﻣﻦ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﻣﯿﺸﻢ وﻗﺖ داﺷﺘﯿﺪ ﺗﺸﺮﯾﻒ ﺑﯿﺎرﯾﺪ اﻟﺒﺘﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻫﻢ ...‬ ‫
- ﻣﯽ دوﻧﻢ ... ﻧﯿﻮﺷﺎ ﭼﻨﺪ روز ﭘﯿﺶ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﯽ ﺧﻮاد ﺣﺘﻤﺎ ﺷﺮﮐﺖ ﮐﻨﻪ و ﮔﻮﯾﺎ ﺷﻤﺎ ﻗﻮل ﯾﮏ ﺷﺎم رو ﻫﻢ ﺑﻬﺶ داده ﺑﻮدﯾﺪ ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم: در ﻫﺮ ﺻﻮرﺗﯽ اﯾﻦ ﺗﻌﺎرف ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫اﺷﺎره اي ﺑﻪ ﮐﺎرت و اﺳﻢ ﺧﻮدش روش ﮐﺮدو اﯾﻦ ﯾﻌﻨﯽ اﯾﻦ ﮐﻪ ﺣﺎﻻ ﭘﺬﯾﺮﻓﺘﻪ ﮐﻪ ﺗﻌﺎرف ﻧﺒﻮده ... ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﻧﺎﺷﯽ از اون‬ ‫آﻫﻨﮓ زﯾﺒﺎﺳﺖ ﯾﺎ اﯾﻨﮑﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﺮد دﯾﮕﻪ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ داﺷﺘﻢ ﻋﺎدت ﻣﯽ ﮐﺮدم ﻫﺮ ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﺑﻮد اﯾﻦ ﺑﺎر ﮐﻤﺘﺮ از ﻫﺮ ﺑﺎر دﯾﮕﻪ ﺗﻮي‬ ‫اﺗﺎﻗﺶ اﺳﺘﺮس داﺷﺘﻢ.‬ ‫ﮐﺎرت رو ﺗﻮي دﺳﺘﺶ ﭼﺮﺧﻮﻧﺪ و ﻟﺒﺨﻨﺪي زد: ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ اﯾﻦ روزﻫﺎ رﺳﯿﺪﯾﻢ ...‬ ‫رو ﻣﺒﻞ رو ﺑﻪ روﯾﯿﺶ ﻧﺸﺴﺘﻢ: ﺧﻮدم ﻫﻢ ﻫﻨﻮز ﺑﺎورم ﻧﺸﺪه راﺳﺘﯽ ﮐﺎرت دوﺳﺘﺘﻮن ﻫﻢ ﺗﻮي ﻫﻤﻮن ﻧﺎﯾﻠﻮﻧﻪ ...‬ ‫
- ﺑﻪ دﺳﺘﺶ ﻣﯽ رﺳﻮﻧﻢ دﯾﺮوز اﺗﻔﺎﻗﺎ ﺳﺮاﻏﺶ رو ازم ﮔﺮﻓﺖ ...‬ ‫
- اﻣﯿﺪوارم ارزش اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﻟﻄﻒ رو داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ اﻟﺒﺘﻪ ﺑﻘﯿﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎي ﮔﺮوه ﺧﯿﻠﯽ ﺣﺮﻓﻪ اي ﻫﺴﺘﻦ ﻣﻦ آﻣﺎﺗﻮرم ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫راﻣﯿﻦ ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺑﻬﻢ زد و اﺷﺎره اي ﺑﻪ ﭼﺎي رو ﺑﻪ روم روي ﻣﯿﺰ ﮐﺮد: ﺑﺨﻮر ﺳﺮد ﻣﯽ ﺷﻪ ... اﮔﻪ آﻣﺎﺗﻮر ﺗﻮﯾﯽ ... ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ﻋﺎﻟﯽ‬ ‫ﻣﯿﺸﻪ ... ﻣﺎﻣﺎن و ﺑﺎﺑﺎو ﻧﺎزﻧﯿﻦ و ﻫﻤﺴﺮش ﻫﻢ ﻣﯿﺎن ...‬ ‫از ﺧﻮدم ﺧﺠﺎﻟﺖ ﮐﺸﯿﺪم ﮐﻪ ﯾﺎدم رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﺎرت ﺑﯿﺎرم ﺑﺮاﺷﻮن ... ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﭼﯿﺰي ﺑﮕﻢ ﮐﻪ اﻧﮕﺎر ﮐﻪ ﻓﻬﻤﯿﺪه ﺑﺎﺷﻪ ﻣﻮﺿﻮع ﭼﯿﻪ‬ ‫دﺳﺘﺶ رو ﺑﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﺳﮑﻮت ﺑﺎﻻ آورد: ﻣﺎ دﯾﮕﻪ اﯾﻦ ﺷﻐﻞ رو ﺧﻮب ﻣﯿﺸﻨﺎﺳﯿﻢ ﻣﯽ دوﻧﯿﻢ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺗﻌﺪاد ﻣﺤﺪودي رو ﻣﯽ ﺗﻮﻧﯽ دﻋﻮت‬ ‫ﮐﻨﯽ ... اوﻧﺎ ﺧﻮدﺷﻮن ﺑﻠﯿﻄﺸﻮن رو ﺗﻬﯿﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﻦ و ﻣﯿﺎن ...‬ ‫ﺣﻘﯿﻘﺘﺎ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﮐﺸﯿﺪم: ﺗﻮ رو ﺧﺪا ﻣﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﯿﮑﺸﻢ اﯾﻦ ﻃﻮري ...‬ ‫اﺧﻤﺎش رو ﻣﺼﻨﻮﻋﯽ در ﻫﻢ ﮐﺮد: ﺑﯽ ﺧﻮد ﺑﺎﻧﻮ ... اﯾﻦ ﺷﻐﻠﻪ ﺗﻮ ا و ﻣﺎ ﻫﻢ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﻣﯽ ﺷﯿﻢ ﺗﻮ ﻣﻮﻓﻘﯿﺘﺖ ﭘﯿﺸﺖ ﺑﺎﺷﯿﻢ ...‬ ‫ﻣﻨﻢ ﺳﺮ ﺗﺎﺑﻠﻮ ﻫﺎم ﺑﺎ ﮐﺴﯽ ﺷﻮﺧﯽ ﻧﺪارم ...‬ ‫
- ﭘﺲ ﺳﺮ ﻓﺮﺻﺖ اﯾﻦ ﺗﺎﺑﻠﻮ ﻫﺎ رو ﺑﻬﻢ ﻧﺸﻮن ﺑﺪﯾﺪ ﮐﻪ ﺳﺮﺷﻮن ﺷﻮﺧﯽ ﻫﻢ ﻧﺪارﯾﺪ ...‬ ‫ﮐﻤﯽ روي ﻣﯿﺰ ﺧﻢ ﺷﺪ: ﻫﺮ وﻗﺖ ﻓﺮﺻﺖ ﮐﺮدي ﺑﯿﺎ ﺧﻮﻧﻤﻮن ﺑﺒﯿﻨﺸﻮن ...‬ ‫ﺗﻌﺠﺐ ﮐﺮدم: ﺷﻤﺎ اﯾﻦ ﺟﺎ آﺗﻠﯿﻪ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺑﺰرﮔﯽ دارﯾﺪ ﻫﻨﻮز ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻪ ﻧﻘﺎﺷﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﺪ؟‬ ‫ﭘﺮ از ﻣﻬﺮ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد ... اﯾﻦ ﮐﻪ ﻫﻨﻮز ﯾﺎدم ﺑﻮد ﮐﻪ ﻫﯿﭻ ﺟﺎ ﻣﺜﻞ ﺧﻮﻧﻪ ﺧﻮدش دﺳﺖ ﺑﻪ ﻗﻠﻢ ﻧﻤﯽ ﺷﻪ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﮐﻨﺎر ﻣﻨﺒﻊ آراﻣﺶ و اﻟﻬﺎﻣﻢ ﺑﺎﺷﻢ ﺗﺎ ﺑﺘﻮﻧﻢ ﻧﻘﺎﺷﯽ ﮐﻨﻢ ... اﯾﻦ روزﻫﺎ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ اﯾﻦ ﺟﺎ ﻫﻢ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﻢ ﻗﻠﻢ دﺳﺘﻢ ﺑﮕﯿﺮم‬ ‫...‬ ‫ﺿﺮﺑﺎن ﻗﻠﺒﻢ ﺑﺎﻻ رﻓﺖ ... ﻫﺮ ﭼﻪ ﻗﺪر ﻫﻢ ﮐﻪ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﺑﯽ ﻣﻨﻈﻮر ﺑﮕﯿﺮم ... اﻧﻘﺪرﻫﺎ ﻫﻢ ﺑﭽﻪ ﻧﺒﻮدم ﮐﻪ ﺗﺸﺨﯿﺺ ﻧﺪم ... ﮐﻪ اﯾﻦ‬ ‫ﻧﮕﺎه ﭘﺮ ﻣﻬﺮ اﯾﻦ ﻟﺤﻦ و اﯾﻦ ﻃﻌﻨﻪ ﺑﻪ ﮐﺪوم ﺳﻤﺖ و ﺳﻮ ﻣﯿﺮه ... اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم از ﮔﻮﺷﺎم ﯾﻪ داﻏﯽ ﺑﯿﺮون ﻣﯽ زﻧﻪ ... ﻧﺎ ﺧﻮد آﮔﺎه‬ ‫دﺳﺘﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﮔﻮﺷﻢ رﻓﺖ و ﯾﻮاﺷﮑﯽ ﻟﻤﺴﺶ ﮐﺮدم ...‬ ‫ﻣﻨﺘﻈﺮ ﯾﻪ ﻋﮑﺲ اﻟﻌﻤﻞ داﺷﺖ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد ... ﭼﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻢ؟‬ ‫ﺳﺮم رو زﯾﺮ اﻧﺪاﺧﺘﻢ و ﭼﺸﻢ دوﺧﺘﻢ ﺑﻪ ﻣﯿﺰ ﺷﯿﺸﻪ اي دودي رﻧﮓ ﺟﻠﻮم ﮐﻪ ﺗﺼﻮﯾﺮم ﻣﺎت و ﭘﺮ از دﻟﻬﺮه ام اﻓﺘﺎده ﺑﻮد روش ...‬ ‫ﺷﺎل ﻗﺮﻣﺰ رﻧﮕﻢ رو ﮐﻤﯽ ﺟﻠﻮ ﮐﺸﯿﺪم: وﻗﺘﯽ ... وﻗﺘﯽ ﺗﻮ ﻓﺮاﻧﺴﻪ ﺑﻮدﯾﺪ ﭼﻪ ﻃﻮر دﺳﺖ ﺑﻪ ﻗﻠﻢ ﻣﯽ ﺷﺪﯾﺪ؟‬ ‫از ﺟﺎش ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ اوﻣﺪ ... ﮐﻤﯽ ﺧﻮدم رو ﺟﻤﻊ و ﺟﻮر ﮐﺮدم ... رو ﺑﻪ روم ﻧﺸﺴﺖ ... دﺳﺘﺶ و ﻗﻼب ﮐﺮد دور زاﻧﻮش:‬ ‫ﮔﺎﻫﯽ ﯾﻪ رود ... ﮔﺎﻫﯽ ﯾﻪ ﺻﺪا ... ﮔﺎﻫﯽ ﯾﻪ ﻋﻄﺮ ﻓﺮاﻧﺴﻮي ﮐﻪ از ﭘﯿﺮاﻫﻦ ﯾﻪ دﺧﺘﺮك اﻫﻞ ﺟﻨﻮب ﻓﺮاﻧﺴﻪ ﺑﻪ ﻣﺸﺎﻣﺖ ﻣﯽ رﺳﻪ ...‬ ‫ﻣﯽ ﺷﻪ ﻣﻨﺒﻊ اﻟﻬﺎم اون روزت ... اﻣﺎ ﯾﻪ آدﻣﻬﺎﯾﯽ ﻫﺴﺘﻦ ... ﺣﻀﻮرﺷﻮن ﺳﺒﮑﻪ ... ﻧﺮﻣﻪ ... ﯾﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪﺷﻮن ﯾﻪ ﻧﮕﺎﻫﺸﻮن ... ﯾﻪ ﻫﺠﺎ‬ ‫ﮐﻪ از ﺻﺪاﺷﻮن ﮐﻪ ﺑﻪ ﮔﻮﺷﺖ ﻣﯽ رﺳﻪ اون ﺗﮏ ﻧﺖ ﺻﺪاﺷﻮن ﻣﯿﺎد ﻣﯽ ﭘﯿﭽﻪ ﺗﻮ ذﻫﻨﺖ ... ﺗﻮ دﻟﺖ ... ﻣﯽ ﺧﻮاي ﻗﻠﻢ رو ﺑﮕﯿﺮي‬ ‫ﺗﻮي دﺳﺘﺖ ... ﻫﻤﻮن ﺟﺎ ... ﻫﻤﻮن ﻟﺤﻈﻪ ﺛﺒﺘﺶ ﮐﻨﯽ ... ﻧﻪ ﺑﺎ ﺳﯿﺎه ﻗﻠﻢ ﻫﺎ ... ﻧﻪ ﺑﺎ ﺧﻮده ﺧﻮد رﻧﮓ ... ﻏﻠﯿﻆ ... ﻗﺎﺑﻞ ﻟﻤﺲ ...‬ ‫آب دﻫﻨﻢ رو ﻗﻮرت دادم ... ﺗﻮ دﻟﻢ ﯾﻪ ﺣﺲ ﻋﺠﯿﺐ ﺑﻮد ... اﯾﻦ دﯾﮕﻪ ﯾﻪ اﺷﺎره ﻧﺒﻮد. ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ داﺷﺖ ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﻣﯿﺸﺪ و ﻣﻦ اﯾﻦ‬ ‫رو ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ... ﺗﺼﻤﯿﻤﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... در ﮐﻨﺎر ﺑﻮدن زﯾﺒﺎش ... در ﮐﻨﺎر اون ﻧﮕﺎه ﭘﺮ ﻣﻬﺮش ﮐﻪ ﻣﺜﻞ ﻫﺮ زﻧﯽ ﻏﺮورم رو ﻧﻮازش‬ ‫ﻣﯽ ﮐﺮد ﮐﻪ ﻣﻦ ﻫﻢ دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﯽ ﻫﺴﺘﻢ ... ﻣﻦ ﻫﻢ ﺧﻮاﻫﺎﻧﯽ دارم ﯾﻪ ﺣﺲ ﺳﺮﮐﺶ ﺑﯽ اﻋﺘﻤﺎدي ﺑﻮد و ﯾﻪ ﺣﺲ ﮐﻪ اﯾﻦ ﻣﺮد‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫ﻣﻨﺘﻈﺮه اوﻣﺪه از ﮔﺬﺷﺘﻪ رو ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﯽ ﺧﻮام ﮐﻪ ﯾﻪ دوﺳﺖ ﺑﺎﺷﻪ ﯾﻪ ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ ... ﯾﻪ ﺧﺎﻃﺮه ... و ﺣﺎﻻ ﻣﻦ رو ﺗﻮ ﺑﺪ وﺿﻌﯿﺘﯽ داﺷﺖ‬ ‫ﻧﮕﻪ ﻣﯽ داﺷﺖ ...‬ ‫ﺗﻤﺎم ﺳﻌﯿﻢ رو ﮐﺮدم ﺗﺎ ﺑﺘﻮﻧﻢ ﺣﺲ ﮔﺮ ﮔﺮﻓﺘﮕﯿﻢ و ﻟﮑﻨﺘﯽ ﮐﻪ ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ اﻻن ﺗﻮي ﮐﻼﻣﻤﻪ رو ﮐﻤﯽ ﻣﺨﻔﯽ ﮐﻨﻢ: ﻣﻨﺒﻊ اﻟﻬﺎم آدم‬ ‫ﻫﺎ ﮔﺬرا ﻫﺴﺘﻦ ... ﻣﻦ ﺧﻮدم ﻣﻨﺒﻊ اﻟﻬﺎم ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... ﻣﯽ دوﻧﯿﺪ ﮐﻪ ﺗﻮ ﻧﻤﺎﯾﺶ ﻣﻨﺒﻊ اﻟﻬﺎم ﺧﻮد ﺷﺨﺼﯿﺖ ﻫﺎﯾﯽ ﻫﺴﺘﻦ ﮐﻪ ﺗﻮ‬ ‫ﺟﻠﺪﺷﻮن ﻣﯽ رﯾﺪ ... ﭘﺮ رﻧﮕﺸﻮن ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ ... داﺳﺘﺎن زﻧﺪﮔﯿﺸﻮن رو ﺗﻌﺮﯾﻒ ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ ﺗﺎ ﺑﺸﻪ درس ﻋﺒﺮت ... ﻗﺼﻪ ﻣﯿﮕﯿﺪ ﺗﺎ ﻗﺼﻪ‬ ‫ﺧﻮدﺗﻮن رو ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﻨﯿﺪ ...‬ ‫
- ﻣﻨﻈﻮرت از ﮔﺬرا ﭼﯿﻪ؟ ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯿﮑﻨﯽ ﻣﻦ ﯾﻪ ﭘﺴﺮ ﺑﭽﻪ ﻧﻮﺟﻮان ﻧﯿﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﺣﺲ ﻫﺎي ﮔﺬرا رو ﺗﺠﺮﺑﻪ ﮐﻨﻢ ...‬ ‫ﮐﻒ دﺳﺘﻬﺎم ﻋﺮق ﮐﺮده ﺑﻮد ... ﮔﻮﺷﻪ ﻣﺎﻧﺘﻮ ﺳﻮرﻣﻪ اي رﻧﮕﻢ رو ﺗﻮ ﻣﺸﺘﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﭼﺸﻢ دوﺧﺘﻢ ﺑﻪ ﭘﺎرﭼﻪ ﮔﻞ رﯾﺰي ﮐﻪ ﺑﺮاي‬ ‫ﺗﺰﺋﯿﻦ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﺎﻧﺘﻮم دوﺧﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد: ﺣﺲ؟ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم ﺑﺤﺚ ﻣﺎ اﻟﻬﺎم ﮔﺮﻓﺘﻨﻪ ﻧﻪ ﺣﺲ ﮐﺮدن ...‬ ‫ﮐﻼﻓﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد اﻧﮕﺎر: ﺑﺎﺷﻪ ... ﺧﻮب ﻣﯿﺪوﻧﻢ ﮐﻪ ﺧﻮب ﻣﯿﺪوﻧﯽ دارم ﭼﯽ ﻣﯿﮕﻢ ... وﻟﯽ ﺷﺎﯾﺪ دارم ﻋﺠﻠﻪ ﻣﯿﮑﻨﻢ ... ﺷﺎﯾﺪ ... ﻧﯿﺎز‬ ‫داري ﮐﻤﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ ... اﻣﺎ اﻣﯿﺪوارم ﯾﻪ روزي ﻧﺸﻪ ﮐﻪ ﭘﺸﯿﻤﻮﻧﻢ ﮐﻨﯽ از ﺻﺒﺮي ﮐﻪ ﮐﺮدم ...‬ ‫ﻟﺠﻢ ﮔﺮﻓﺖ ... اﻧﮕﺎر ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮد ﺟﻮاب ﻣﻦ ﻣﺜﺒﺘﻪ ... اﻧﮕﺎر داره ﻟﻄﻒ ﻣﯿﮑﻨﻪ ... اﻧﮕﺎر دارم ﻧﺎز ﻣﯿﮑﻨﻢ ... از ﺟﺎم ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم ... ﻓﻬﻤﯿﺪ‬ ‫ﺣﺮﻓﺶ ﺑﻪ ﺟﺎ ﻧﺒﻮده ﮐﻪ اﯾﻦ ﻃﻮر ﻫﻮل ﮐﺮد؟: ﻫﻤﺮاز ... ﻣﻦ ﺗﻤﺎم ﺗﻼﺷﻢ و ﻣﯿﮑﻨﻢ ... ﮐﻪ ﺑﺪوﻧﯽ ﻣﻨﺒﻊ اﻟﻬﺎم و آراﻣﺶ ﯾﻪ ﻧﻘﺎش ﻫﯿﭻ‬ ‫وﻗﺖ ﮔﺬرا ﻧﯿﺴﺖ ... ﺛﺎﺑﺘﻪ ... ﺑﻪ ﺧﺼﻮص ﮐﻪ اﻧﻘﺪر ﭘﺮ رﻧﮓ ﺑﺎﺷﻪ ...‬ ‫ﭼﯿﺰي در ﺟﻮاﺑﺶ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﺗﺎ ﺑﮕﻢ ... ﮐﯿﻔﻢ رو ﭼﻨﮓ زدم و از در اﺗﺎﻗﺶ ﺑﯿﺮون اوﻣﺪم ... وﻗﺘﯽ ﺗﻮ اوﻟﯿﻦ ﺗﺎﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﻣﺴﯿﺮش رو‬ ‫ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﻓﻘﻂ ﺟﻬﺘﺶ در ﺟﻬﺖ اون ﺳﺎﺧﺘﻤﻮن آﺟﺮي زﯾﺒﺎ ﺗﻮ ﭘﺎرك داﻧﺸﺠﻮ ﺑﻮد ... ﻧﻔﺲ ﺣﺒﺲ ﺷﺪه ام رو آزاد ﮐﺮدم ...‬ ‫
- اﻣﺮوز ﮐﻤﯽ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدي ... ﺗﺎ اﻓﺘﺘﺎﺣﯿﻪ ﭼﯿﺰي ﻧﻤﻮﻧﺪه ﻫﺎ؟!‬ ‫ﭼﺎر زاﻧﻮ ﮐﻒ ﺻﺤﻨﻪ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدم و ﺧﯿﺮه ﺑﻮدم ﺑﻪ ﺻﻨﺪﻟﯽ ﻫﺎي ﻣﺨﻤﻠﯽ ﺧﺎﻟﯿﻪ رو ﺑﻪ روم ... ﺳﻮﭘﺮ اﺳﺘﺎر ﻫﻢ ﺑﺎزﯾﻢ ﻫﻢ ﭼﺎر زاﻧﻮ‬ ‫ﻧﺸﺴﺖ رو ﺻﺤﻨﻪ ﺧﺎﻟﯽ ... درﺳﺖ رو ﺑﻪ روم‬ ‫
- ﻣﻨﺒﻊ اﻟﻬﺎم ﯾﻪ ﻫﻨﺮ ﻣﻨﺪ ﺑﻮدن ﻣﻬﻤﻪ؟‬ ‫ﺗﮏ ﺧﻨﺪه اي ﮐﺮد: ﯾﮑﯽ ﺑﺪ ﺟﻮر ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﻣﺨﺖ رو ﺑﺰﻧﻪ ...‬ ‫از ﺗﻌﺒﯿﺮش ﺧﻨﺪه ام ﮔﺮﻓﺖ: اﯾﻦ ﻃﻮري ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ؟‬ ‫
- ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻢ ... ﻫﻤﯿﻨﻪ ... ﻣﺎ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﻣﺮد ﺑﺎﯾﺪ ﯾﻪ ﺟﻮري ﺷﮑﺎر ﮐﻨﯿﻢ دﯾﮕﻪ ﺑﻪ ﺧﺼﻮص آﻫﻮ ﮐﻮﭼﻮﻟﻮﻫﺎي ﺧﺎل داري ﻣﺜﻞ ﺗﻮ رو‬ ‫...‬ ‫از اﺻﻄﻼﺣﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﮐﺎر ﺑﺮد ﺻﻮرﺗﻢ در ﻫﻢ ﺷﺪ: اون ﻫﻤﻪ ﺷﯿﺮﯾﻨﯽ ﺟﻤﻼت ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ رو ﺗﻮ دﻫﻦ آدم ﺗﻠﺦ ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ ﺑﺎ اﯾﻦ اﺻﻄﻼﺣﺎت‬ ‫رو ﺣﻮﺿﯽ ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫اﯾﻦ ﺑﺎر ﺑﻠﻨﺪ ﺗﺮ ﺧﻨﺪﯾﺪ: ﮐﻮﭼﻮﻟﻮﯾﯽ ... ﻇﺮﯾﻔﯽ و ﻧﺤﯿﻒ ... وﻟﯽ ﻋﺎﻗﻠﯽ ﻫﻤﺮاز ... اﯾﻨﻪ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﻢ ﺑﺎﻫﺎت راﺳﺖ و ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻢ‬ ‫... ﻣﯽ دوﻧﻢ ﭼﻪ ﻗﺪر ﭘﺎﮐﯽ ... و ﻣﻨﺒﻊ اﻟﻬﺎم ﺧﯿﻠﯽ ﻫﺎ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﯽ ﺑﺎش ... ﺑﺎ اﯾﻦ ﭼﺸﻤﺎي ﻣﻬﺮﺑﻮن و اﯾﻦ ﻟﺒﻬﺎي ﺧﻨﺪون ... اﻣﺎ ﻣﻬﻢ‬ ‫اﯾﻨﻪ ﺑﻪ ﭼﻪ ﻣﻨﻈﻮري ﻋﻨﻮان ﺷﺪه ﺑﺎﺷﻪ؟‬ ‫ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎي ﻣﻮذﯾﺶ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﮐﺮدم ... داﺷﺘﻢ ﮐﻢ ﮐﻢ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﯿﺸﺪم ﭼﺮا ﺷﺎﯾﻌﺎﺗﯽ ﺑﺮ ﮐﺎر ﮐﺸﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺶ ﻫﺴﺖ ... ﺧﻮب ﺑﻮد دﯾﮕﻪ:‬ ‫ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﻋﺸﻖ اﻋﺘﻘﺎد دارﯾﺪ؟‬ ‫اﯾﻦ ﺑﺮق ﻣﻮذي از ﻧﮕﺎﻫﺶ ﺧﺎرج ﺷﺪ ... رو ﺻﺤﻨﻪ ﭼﻮﺑﯽ ﺧﺎﮐﯽ ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﺷﺪ و اﯾﻦ ﺑﺎز زاﻧﻮ ﻫﺎش رو ﺗﻮ ﺑﻐﻠﺶ ﮔﺮﻓﺖ: دارم ...‬ ‫ﻣﻌﺘﻘﺪم زﻧﺎﻧﯽ ﻫﺴﺘﻦ ﺗﻮ اﯾﻦ دﻧﯿﺎ ﮐﻪ ﺑﻮي ﺧﻮش زن رو ﻣﯿﺪن ... ﻫﻨﻮز ﻟﻄﯿﻒ و ﭘﺎك ان ... اﯾﻦ زن ﻫﺎ رو ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ ﮐﻪ ﺑﺒﯿﻨﯽ‬ ‫ﻋﺎﺷﻘﺸﻮن ﻣﯿﺸﯽ ... ﺑﻌﺪ ﻣﯿﺨﻮاي ﻣﺎل ﺧﻮدت ﺑﺎﺷﻦ ... اﻣﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﯾﻪ ﻧﮕﺎه ﻫﻢ ﺑﻪ ﺧﻮدت ﺑﻨﺪازي ﺑﺒﯿﻨﯽ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﯾﻪ ﻣﺮد اﻧﻘﺪر دﻟﺖ‬ ‫وﺳﻌﺖ داره ﮐﻪ اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﻟﻄﺎﻓﺖ ﺗﻮش ﺟﺎ ﺑﺸﻪ؟ اﻧﻘﺪر ﻣﺮد ﻫﺴﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﺘﻮﻧﯽ در ﮐﻨﺎرش ﺑﺎﯾﺴﺘﯽ و ازش ﺣﻤﺎﯾﺖ ﮐﻨﯽ؟‬ ‫ﭘﺮ از ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ اﺣﺴﺎس ﺷﺪم از اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﻟﻄﻒ ﮐﻼﻣﺶ: ﯾﻪ زﻣﺎﻧﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم ﻋﺎﺷﻘﻢ ... اﻟﺒﺘﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﭽﻪ ﺑﻮدم ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زد: ﺗﻮ ﻧﻮﺟﻮاﻧﯽ؟ ﺑﻬﺶ ﺣﺘﯽ ﻓﮑﺮ ﻫﻢ ﻧﮑﻦ ... اون روزﻫﺎ اﻧﻘﺪر ﻫﻮرﻣﻮﻧﻬﺎ و ﺷﻮر و ﺷﻮق آدم ﺑﺎﻻﺳﺖ ﮐﻪ ﻫﺮ ﻧﮕﺎﻫﯽ اون‬ ‫رو ﺗﺤﺖ ﺗﺎﺛﯿﺮ ﻗﺮار ﻣﯿﺪه ... ﺷﺎﯾﺪ اون ﺣﺲ ﺑﻮده ﮐﻪ ﺗﻮ رو وارد ﯾﻪ ﻣﺴﯿﺮ ﮐﺮده ... ﯾﻌﻨﯽ ﺑﺸﯿﻦ ﺑﺒﯿﻦ اون ﺣﺲ وﻇﯿﻔﻪ اش رو ﺗﺎ ﭼﻪ‬ ‫ﺣﺪ اﻧﺠﺎم داده ...‬ ‫... ﻃﻮري ﻣﻮﻗﻌﯿﺖ رو ﺗﺤﻠﯿﻞ ﮐﺮده ﺑﻮد ﮐﻪ ﯾﮏ ﻟﺤﻈﻪ ﺷﮏ ﮐﺮدم داﺳﺘﺎن زﻧﺪﮔﯽ ﻣﻦ رو ﺑﺪوﻧﻪ ...‬ ‫از ﺳﺮ ﺟﺎش ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ﺷﻠﻮار ﻣﺸﮑﯿﺶ رو ﺗﮑﻮﻧﺪ ﺻﺪاش ﺗﻮ ﺧﺎﻟﯽ ﺳﻘﻒ ﺑﻠﻨﺪ ﺻﺤﻨﻪ ﭘﯿﭽﯿﺪ ﮐﻤﯽ دور ﺧﻮدش ﭼﺮﺧﯿﺪ: ﺑﺮات ﻗﺒﻞ از‬ ‫ﻫﺮ ﭼﯿﺰي ﺣﺲ ﺧﻮدت ﻣﻬﻢ ﺑﺎﺷﻪ ... ﻗﺮﻧﻬﺎﺳﺖ آدﻣﻬﺎي زﯾﺎدي ﭘﺎ روي اﯾﻦ ﺻﺤﻨﻪ ﻫﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻦ ... ﻗﺼﻪ ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﺮدن ... ﺣﺲ‬ ‫دادن ... ﺣﺲ ﮔﺮﻓﺘﻦ ... ﻣﻮﻓﻖ ﺗﺮﯾﻨﺸﻮن اﻣﺎ اوﻧﻬﺎﯾﯽ ﺑﻮدن ﮐﻪ ﺑﺎ ﺣﺲ ﺧﻮدﺷﻮن ﺑﯽ رو در ﺑﺎﯾﺴﺘﯽ ﺑﻮدن ... از ﺧﻮدت ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ رو‬ ‫درﯾﻎ ﻧﮑﻦ ... اون ﻣﻨﺒﻊ اﻟﻬﺎم رو ﻫﻢ ﺑﯽ ﺧﯿﺎل ﺷﻮ ... ﯾﮑﻢ روﺷﺶ ﺑﺮاي ﺗﻮر زدﻧﺖ ﻗﺪﯾﻤﯽ ﺑﻮده ...‬ ‫... اﯾﻦ رو ﮔﻔﺖ و ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺑﻠﻨﺪ ﺧﻨﺪﯾﺪ ... ﭘﮋواك ﺧﻨﺪه اش ﭘﯿﭽﯿﺪ و ﭘﭙﯿﭽﯿﺪ و ﭘﯿﭽﯿﺪ و ﻣﺜﻞ ﯾﻪ ﻧﺴﯿﻢ از ﮐﻨﺎر ﮔﻮﺷﻢ ﻋﺒﻮر ﮐﺮد ...‬ ‫رو ﮐﺮد ﺑﻬﻢ: ﭘﺎﺷﻮ ... ﭘﺎﺷﻮ ﺑﺮو ﮔﺮﯾﻤﺖ رو ﺑﺸﻮر و ﺑﺮو ﺧﻮﻧﻪ اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﮐﻦ ... ﻫﻨﻮز ﻣﻮﻧﺪه ﺗﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﭼﯿﺰا دﺳﺘﺖ ﺑﯿﺎد ... وﻟﯽ از ﻣﻦ‬ ‫ﺑﻪ ﺗﻮ ﻧﺼﯿﺤﺖ ... ﺗﻮ ﻻﯾﻖ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﻫﺎﯾﯽ ﻃﻮري زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻦ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﺑﻪ ﺧﻮدت ﻧﮕﯽ اي ﮐﺎش ﺧﻮدم رو ارزون ﻧﻔﺮوﺧﺘﻪ ﺑﻮدم‬ ‫...‬ ‫
- ﺷﻤﺎ ﮐﻪ ﻣﻦ رو ﻣﯿﺸﻨﺎﺷﯿﺪ اﻫﻠﺶ ﻧﯿﺴﺘﻢ ...‬ ‫
- ﭼﻮن ﻧﯿﺴﺘﯽ دارم ﻣﯿﮕﻢ ... ﻧﺒﺎﺷﻪ ﮐﻪ از ﺳﺮ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﯾﺎ ﮐﻮدﮐﯽ ﺑﻪ ﺟﺎﯾﯽ ﭘﻨﺎه ﺑﺒﺮي ﮐﻪ ﺑﻪ ﺟﺎي ﺧﻮﻧﻪ ﭼﺎر ﻃﺎﻗﯽ ﺑﺎﺷﻪ ... ﺑﻌﺪش‬ ‫ﭘﺸﯿﻤﻮن ﺷﯽ.‬ ‫دﺳﺖ ﻫﺎم رو ﺑﻬﻢ ﺳﺎﺑﯿﺪم و ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم ﺧﻨﺪﯾﺪ و ﯾﻪ ﻟﯿﻮان آب ﺧﻨﮏ داد دﺳﺘﻢ ...‬ ‫
- ﺣﺎﻻ ﭼﺮا اﻧﻘﺪر اﺳﺘﺮس داري ﻣﻤﻮش؟ ﺑﺎر اوﻟﺖ ﻧﯿﺴﺖ داري ﻣﯿﺮي رو ﺻﺤﻨﻪ ﮐﻪ ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫ﻟﯿﻮان رو ﺑﯽ ﻧﻔﺲ ﺳﺮ ﮐﺸﯿﺪم: اﺳﺘﺎد اﻣﯿﺮي ﻣﯿﮕﻪ اﮔﻪ ﻫﺮ ﺑﺎر ﮐﻪ ﻣﯿﺨﻮاﯾﺪ ﺑﺮﯾﺪ رو ﺻﺤﻨﻪ ﺣﺲ ﺑﺎر اوﻟﺘﻮن رو ﻧﺪاﺷﺘﯿﺪ ﺑﻬﺘﺮه ﮐﺎر رو‬ ‫ﺑﺒﻮﺳﯿﺪ و ﺑﮕﺬارﯾﺪ ﮐﻨﺎر ...‬ ‫ﻫﻨﻮز ﺣﺮﻓﻢ ﮐﺎﻣﻞ ﺗﻤﻮم ﻧﺸﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ ﺻﺪاي ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﺶ رو از ﭘﺸﺖ ﺳﺮم ﺷﻨﯿﺪم: ﻣﯽ ﺑﯿﻨﻢ ﮐﻪ اﯾﻦ ﺟﺎ ﺣﺮﻓﻪ ﻣﻨﻪ ...‬ ‫ﭼﺮﺧﯿﺪم ﭘﺸﺖ ﺳﺮم ... اﺳﺘﺎد ﺑﻮد ﺑﺎ ﺳﯿﺎوش ﺧﻨﺪان ﮐﻪ داﺷﺘﻦ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﻦ و ﮔﻠﻨﺎر ﮐﻪ ﺗﻮ اﺗﺎق ﮔﺮﯾﻢ ﭘﺸﺖ ﺻﺤﻨﻪ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮدﯾﻢ‬ ‫ﺗﺎ اﺟﺮا ﺷﺮوع ﺑﺸﻪ ﻣﯿﻮﻣﺪن ...‬ ‫و ﭘﺸﺖ ﺳﺮﺷﻮن ﺑﺎ ﻓﺎﺻﻠﻪ اي اﻧﺪك ﻣﺤﻤﺪ ... ﺳﻮﭘﺮ اﺳﺘﺎروﻫﻤﺮاه ... ﻫﻢ ﺑﺎزي و در آﺧﺮ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﻗﺮار ﺑﻮد ﯾﮏ ﺳﺎﻋﺖ و ﻧﯿﻢ روي‬ ‫ﺻﺤﻨﻪ ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ ﺑﻬﻢ ﻧﮕﺎه ﮐﻨﻪ ... ﻋﺼﺒﯽ ﺑﺸﻪ ... ﭘﺸﯿﻤﻮن ﺑﺸﻪ وارد ﺷﺪ ... ﺑﺎ ﮔﺮﯾﻢ و ﻟﺒﺎس آﻣﺎده ...‬ ‫اون ﻫﻢ ﺳﺮاﭘﺎ ﻫﯿﺠﺎن ﺑﻮد و اﺷﺘﯿﺎق ...‬ ‫اﺳﺘﺎد اﻣﯿﺮي وﺳﻂ اﺗﺎق اﯾﺴﺘﺎد ... اﯾﻦ ﭼﺸﻤﻬﺎي ﺧﺎﮐﺴﺘﺮﯾﺶ ﮐﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ رﻧﮕﯽ ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮدن و ﻣﻮﻫﺎي ﺳﻔﯿﺪش ﯾﻪ‬ ‫آراﻣﺸﯽ ﺑﻪ ﻗﻠﺒﻢ ﺳﺮازﯾﺮ ﮐﺮد ...‬ ‫ﮔﻠﻨﺎر: ذﮐﺮ ﺧﯿﺮﺗﻮن ﺑﻮد اﺳﺘﺎد ...‬ ‫ﺳﯿﺎ: ﭼﺮا رﻧﮓ ﺑﻪ رﺧﺴﺎر ﻧﺪاري؟‬ ‫ﭘﯿﺮاﻫﻦ ﻧﺨﯽ ﺳﻔﯿﺪ ﯾﻪ دﺳﺖ ﺗﻨﻢ رو دﺳﺘﯽ ﮐﺸﯿﺪم: ﺗﻮ اﯾﻦ ﻫﯿﺮ و وﯾﺮ ... زﯾﭗ ﻟﺒﺎس ﻫﻢ در رﻓﺖ ... ﺷﺎﻧﺲ آوردﯾﻢ دﺳﺘﯿﺎر ﻟﺒﺎس ﺑﺎ‬ ‫ﺗﺠﺮﺑﻪ ﺑﻮد ﯾﻪ دوﻧﻪ دﯾﮕﻪ ازش داﺷﺖ ...‬ ‫اﺳﺘﺎد: ﺧﻮدت رو ﺑﺎﺧﺘﯽ؟!‬ ‫ﻧﺸﺴﺘﻢ رو ﭼﻬﺎر ﭘﺎﯾﻪ ﮐﻮﺗﺎه روﺑﻪ روي آﯾﻨﻪ ... ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺧﻮدم اﻧﺪاﺧﺘﻢ ﺑﺎ اون ﮔﺮﯾﻢ: ﻧﻪ اﺳﺘﺎد ... اﺣﺴﺎس ﺧﺎﺻﯽ دارم ... ﻓﮑﺮ‬ ‫ﻣﯿﮑﻨﻢ اﯾﻦ ﺑﺎر ﺻﺤﻨﻪ رﻓﺘﻨﻢ ﺑﺎ ﻫﻤﯿﺸﻪ ام ﻓﺮق داره ... اﻧﮕﺎر ﮐﻪ ﻗﺮاره ﺧﯿﻠﯽ اﺗﻔﺎﻗﺎي ﭘﯿﺶ ﺑﯿﻨﯿﻦ ﻧﺸﺪه اي ﺑﻌﺪش ﺑﯿﻔﺘﻪ ...‬ ‫ﻣﺤﻤﺪ: اﯾﻦ ﯾﻪ ﺷﺮوع ﺗﺎزه اﺳﺖ ﺑﺮات ...‬ ‫اﺳﺘﺎد ﮐﻨﺠﮑﺎواﻧﻪ ﺑﻪ ﻣﺤﻤﺪ ﻧﮕﺎﻫﯽ اﻧﺪاﺧﺖ: ﻧﮑﻨﻪ ﭼﻮن ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﻣﯿﺨﻮاد رو ﺻﺤﻨﻪ ﺑﺮه؟‬ ‫ﻣﺤﻤﺪ ﺑﺎ ﺳﺮﺧﻮﺷﯽ ﻣﺨﺼﻮص ﺧﻮدش ﺧﻨﺪﯾﺪ: اﺳﺘﺎد ... ﻧﻔﺮﻣﺎﯾﯿﺪ ﺧﻮب ﻣﯿﺪوﻧﯿﺪ ﻣﻨﻈﻮرم اﯾﻦ ﻧﺒﻮد و ﺧﻮب ﻣﯽ دوﻧﻢ ﻣﻦ رو ﭼﻮن‬ ‫ﺗﺌﺎﺗﺮ ﻧﺨﻮﻧﺪم ﻗﺒﻮل ﻧﺪارﯾﺪ ... ﻫﻤﺮاز ﺗﻮ اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ﺧﯿﻠﯽ ﺗﺠﺮﺑﻪ آﻣﻮﺧﺘﻪ ... اﯾﻦ ﺻﺤﻨﻪ ﺑﺎ ﻫﻤﻪ ﺻﺤﻨﻪ ﻫﺎ ﻓﺮق داره ﻣﻨﻈﻮر ﻫﻤﯿﻦ‬ ‫ﺑﻮد ...‬ ‫اﺳﺘﺎد اﻣﯿﺮي ﺑﻪ دﺳﺘﻬﺎي ﺑﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﺗﺴﻠﯿﻢ ﺑﺎﻻي ﻣﺤﻤﺪ ﻟﺒﺨﻨﺪي زد: اﯾﻦ ﻗﺴﻤﺖ آﺧﺮ ﺟﻤﻠﻪ ات؟! اون واﻗﻌﯿﺖ ﻧﺪاره ... وﻗﺘﯽ ﺳﻬﯿﻞ‬ ‫ﺗﻮ رو ﺑﺮاي اﯾﻦ ﻧﻘﺶ ﮐﺎﻧﺪﯾﺪ ﮐﺮد اوﻟﯿﻦ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺗﺸﻮﯾﻘﺶ ﮐﺮد ﻣﻦ ﺑﻮدم ... ﻗﺒﻮﻟﺖ دارم ﺑﻪ ﺧﺼﻮص وﻗﺘﯽ ﻣﯽ ﺑﯿﻨﻢ اﻧﻘﺪر‬ ‫ﻣﺘﻮاﺿﻌﯽ ...‬ ‫ﻣﺤﻤﺪ ﻟﺒﺨﻨﺪي زد: ﺣﺪ ﺧﻮدم رو ﻣﯿﺪوﻧﻢ اﺳﺘﺎد ﮔﺮام ...‬ ‫ﺳﯿﺎ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﻦ اوﻣﺪ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺷﯿﺶ و ﺑﺶ ﺣﺮﻓﻬﺎي اﻃﺮاﻓﻢ ﮐﻠﻤﺎت ﺟﻔﺖ و ﺟﻮر ﻧﻤﯽ ﺷﺪ ﺗﻮي ذﻫﻨﻢ: ﻣﻤﻮش ﻣﻦ اﯾﻦ ﺟﻤﺎﻋﺖ رو‬ ‫از اﺗﺎق ﻣﯽ ﺑﺮم ﺑﯿﺮون ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎﺷﯽ ... اﯾﻦ ﻃﻮري ﺗﻤﺮﮐﺰ ﻫﻢ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﯽ ﺑﮑﻨﯽ ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫ﻫﻤﮕﯽ ﻗﺼﺪ رﻓﺘﻦ از اﺗﺎق رو ﮐﺮدن ﮐﻪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﺤﻤﺪ رو ﮐﺮدم: ﻣﯽ دوﻧﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺷﻬﺮﺗﺘﻮن و اﻟﺒﺘﻪ ﮐﺎر ﺣﺮﻓﻪ اﯾﺘﻮن‬ ‫ﺧﻮاﺳﺘﻢ زﯾﺎد ﺑﻮده اﻣﺎ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺎزﻫﻢ ﯾﺎد آوري ﮐﻨﻢ ...‬ ‫وﺳﻂ ﺣﺮف ﭘﺮﯾﺪ: ﻫﻤﺮاز ﻣﻦ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﻣﯿﺸﻢ اﻣﺸﺐ ﺷﺎم رو ﺑﺎ ﺗﻮ و ﺧﻮاﻫﺮ زاده ات ﺑﺎﺷﻢ ... اﻟﺒﺘﻪ ﻣﯽ دوﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﮐﻤﯽ زود ﺑﺮم‬ ‫...‬ ‫ﺣﺮﻓﺶ ﻫﻨﻮز ﺗﻤﻮم ﻧﺸﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ در ﺑﺎز ﺷﺪ و ﻣﺴﺌﻮل ﺗﺪارﮐﺎت ﺑﺎﺳﺒﺪ ﮔﻠﯽ ﭘﺮ از ﮔﻠﻬﺎي ﺷﯿﮏ ارﮐﯿﺪه ﺳﻔﯿﺪ و ﯾﮏ ﺳﺒﺪ ﮔﻞ ﭘﺮ از‬ ‫ﻏﻨﭽﻪ ﻫﺎي رز ﻗﺮﻣﺰ رﻧﮓ وارد ﺷﺪ ... ﺟﺎ ﺧﻮردم ... ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮدم ﺑﺮاي ﻣﻦ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺑﺎﺷﻪ ... اﻣﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺷﺪن رو ﻣﯿﺰ ﻣﻦ ...‬ ‫ﻣﺤﻤﺪ ﺧﻨﺪه اي ﮐﺮد ﺑﻪ ﺗﻌﺠﺐ ﻧﮕﺎه ﻣﻦ: اون ﺳﺒﺪ ﮔﻞ رز ... از ﻃﺮف ﻫﻤﻮن ﮐﺴﯿﻪ ﮐﻪ ﺗﻮ ﻣﻨﺒﻊ اﻟﻬﺎﻣﺸﯽ ﺷﮏ ﻧﮑﻦ ...‬ ‫ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ از ﺷﺪت ﺗﻌﺠﺐ ﮔﺮد ﺷﺪه ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻫﺮ دو ﺳﺒﺪ رﻓﺘﻢ و ﻧﮕﺎﻫﯽ اول ﺑﻪ ﻣﺤﻤﺪ ﮐﻪ دﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﯿﻨﻪ‬ ‫اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد ﮐﺮدم و ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﺳﺒﺪ ﮔﻞ ... راﺳﺖ ﻣﯿﮕﻔﺖ ﮐﺎرت روش دﺳﺖ ﺧﻂ ﺧﻮدش ﺑﻮد: ﻣﯽ داﻧﻢ روزي ﻣﯿﺮﺳﺪ ﮐﻪ اﯾﻦ ﺻﺤﻨﻪ‬ ‫ﻣﺪﯾﻮﻧﻪ ﺣﻀﻮرت ﻣﯽ ﺷﻮد ... راﻣﯿﻦ ...‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺳﺒﺪ ار ﮐﯿﺪه ﻫﺎي ﺑﯽ ﻧﻬﺎﯾﺖ ﺷﯿﮏ اﻧﺪاﺧﺘﻢ ... و دﻧﺒﺎﻟﻪ ﮐﺎرت ﮔﺸﺘﻢ ... ﮔﻮﺷﻪ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﮐﺎرت ﻃﻼﯾﯽ رﻧﮕﯽ ﺑﻮد ﺑﺎ دﺳﺖ‬ ‫ﺧﻄﯽ ﻧﺎ آﺷﻨﺎ ... اﻣﺎ: ﺑﺎ آرزوي ﻣﻮﻓﻘﯿﺘﻬﺎي روز اﻓﺰون ﺑﺮاي دﺧﺘﺮ ﺧﺎﻧﻮﻣﯽ ﮐﻪ ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ ﮐﻼﺳﯿﮏ اروﭘﺎي ﺷﺮﻗﯽ ﺑﻬﺶ آراﻣﺶ ﻣﯿﺪه‬ ‫... ﺣﺎﻣﯽ اﻧﺘﻈﺎم ...‬ ‫ﮐﺎرت ﺗﻮي دﺳﺘﻢ ﺧﺸﮏ ﺷﺪ ... ﻧﻪ اﻧﺘﻈﺎر اﯾﻦ ﺳﺒﺪ ﮔﻞ ﻣﺨﺼﻮص رو داﺷﺘﻢ ... ﻧﻪ اﻧﺘﻈﺎر ﻣﺘﻨﯽ ﮐﻪ ﻫﻢ اﻧﻘﺪر رﺳﻤﯽ ﺑﻮد ﻫﻢ اﻧﻘﺪر‬ ‫ﺻﻤﯿﻤﯽ ... ﻣﺤﻤﺪ ﮐﻨﺎرم اﯾﺴﺘﺎد و ﺑﺎ ﻧﻮك اﻧﮕﺸﺘﺶ ارﮐﯿﺪه ﻫﺎ رو ﻟﻤﺲ ﮐﺮد: اﯾﻦ ﺳﺒﺪ ﮔﻞ ﺧﯿﻠﯽ اﺻﯿﻠﻪ ... ﻧﻪ اﯾﻨﮑﻪ ﭼﻮن ﮔﺮون‬ ‫ﻗﯿﻤﺘﻬﺎ ... ﻧﻪ ... ﭼﻮن ﻏﺮﺿﯽ ﭘﺸﺘﺶ ﻧﯿﺴﺖ ﯾﺎ اﮔﺮ ﻫﻢ ﻫﺴﺖ ﺧﯿﻠﯽ ﭘﻨﻬﺎﻧﻪ ...‬ ‫
- از ﻃﺮف ﻋﻤﻮي ﺧﻮاﻫﺮ زاده ﻫﺎﻣﻪ ... ﺑﯽ ﻏﺮض ﺗﺮ از ﻫﺮ ﻏﺮﺿﯿﻪ ...‬ ‫... ﻏﺮض ... ﻣﻨﻈﻮر ... اون ﻫﻢ ﺣﺎﻣﯽ اﻧﺘﻈﺎم ... اون ﻫﻢ ﻣﻦ؟ ﻓﮑﺮش ﻫﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻨﺪه دار ﺗﺮ از اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ ﺑﻮد ...‬ ‫ﻣﺤﻤﺪ ﺷﺎﻧﻪ اي ﺑﺎﻻ اﻧﺪاﺧﺖ و اداﻣﻪ داد: اون ﮔﻞ ﻗﺮﻣﺰا ﺧﯿﻠﯽ ﻗﺪﯾﻤﯽ ﺷﺪه ... دوﺳﺖ دارم ﻓﺮﺳﺘﻨﺪش رو ﺑﺒﯿﻨﻢ ﺑﻬﺶ ﭼﻨﺪ ﺗﺎ روش‬ ‫ﺟﺪﯾﺪ ﺗﺮ ﯾﺎد ﺑﺪم ...‬ ‫ﻣﻦ اﻣﺎ ﺗﻤﺎم ﺣﻮاﺳﻢ ﺑﻪ اون ﮐﺎرت ﻃﻼﯾﯽ رﻧﮓ و اون ارﮐﯿﺪه ﻫﺎ ﺑﻮد ...‬ ‫
- راﺳﺘﯽ ﮔﻞ ﻣﻮرد ﻋﻼﻗﻪ ات ﭼﯿﻪ؟‬ ‫... ﺑﺎ ﺧﻮدم ﺧﻠﻮﺗﯽ ﮐﺮدم ... ﮔﻞ ﻣﻮرد ﻋﻼﻗﻪ؟! ... ﺷﺎﯾﺪ ﻻﻟﻪ ﻋﺒﺎﺳﯽ ... ﺷﺎﯾﺪ ﻻﻟﻪ ... ﺷﺎﯾﺪ اﻃﻠﺴﯽ ... ﺷﺎﯾﺪ ﮔﻠﻬﺎي ﭘﯿﭽﯿﺪه ﺷﺪه‬ ‫ﻻي زرورق ﺗﻮي دﺳﺘﺎي ﺳﯿﺎه ﮐﻮددﮐﺎﻧﻪ ﮐﻮﻟﯽ ﺳﺮ ﭼﻬﺎر راه ... ﮔﻞ ﻣﻮرد ﻋﻼﻗﻪ ﻣﻦ ﻧﻪ ﻏﻨﭽﻪ ﻫﺎي رز ﻗﺮﻣﺰ رﻧﮓ ﺑﻮد ﻧﻪ ارﮐﯿﺪه‬ ‫ﻫﺎي ﻟﻮﮐﺲ ﺳﻔﺎرﺷﯽ.‬ ‫دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﻧﺎم ﺣﻀﺮت ﻋﻠﯽ ﺣﮏ ﺷﺪه ﭘﺸﺖ ﭘﻼﮐﯽ ﮐﻪ ﺳﯿﺎ ﺑﺮاي ﻫﺪﯾﻪ ﺷﺮوع اﯾﻦ ﮐﺎرم ﺳﻪ دﻗﯿﻘﻪ ﭘﯿﺶ ﺑﻪ ﮔﺮدﻧﻢ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮد‬ ‫ﮐﺸﯿﺪم و ﻧﻔﺴﻢ رو ﺑﯿﺮون دادم ... ﯾﺎد ﭼﺸﻤﺎي ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﺶ ﺑﻬﻢ آراﻣﺶ ﻣﯿﺪاد ... ﻣﯽ دوﻧﻨﺴﺘﻢ ﺟﺎﯾﯽ در ﮐﻨﺎر آوﯾﺴﺎ ... در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ‬ ‫دﻟﺶ ﭘﯿﺶ اون ﭼﺸﻤﻬﺎي ﺳﺒﺰه ... اون وﺳﻂ ﻣﺴﻄﺎ ﺧﯿﺮه ﺷﺪه ﺑﻪ ﺻﺤﻨﻪ و ذﻫﻨﺶ ﭘﯿﺶ ﻣﻨﻪ ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫ﺑﺎ ﮐﻨﺎر رﻓﺘﻦ ﭘﺮده ... ﺑﺎ ﭘﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻢ روي اون ﺻﺤﻨﻪ ﭼﻮﺑﯽ ﮐﻪ ﺣﺎﻻ دﯾﮕﻪ ﺧﺎﮐﯽ ﻧﺒﻮد ... ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﯾﺎدم رﻓﺖ ... اﺳﺘﺮﺳﻬﺎ ... ﮔﻠﻬﺎ ...‬ ‫آدﻣﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ اون ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدن ... ﻫﺮ ﭼﯽ ﮐﻪ ﺑﻮد ... ﻣﻦ ﺑﻮدم و ﺻﺤﻨﻪ ... ﻣﻦ ﺑﻮدم زﻧﯽ ﮐﻪ ﻋﺎﺷﻖ ﺑﻮد ... ﻣﺘﻬﻢ ﺷﺪ ...‬ ‫وﻓﺎدار ﺑﻮد ... ﮐﺸﺘﻪ ﺷﺪ ... در ﺣﻘﯿﻘﺖ در ﻫﺮ ﮐﻼﻣﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺻﻼﺑﺖ از دﻫﺎﻧﻢ ﺧﺎرج ﻣﯽ ﺷﺪ ... ﺑﺎ ﻫﺮ ﺣﺮﮐﺘﯽ ﮐﻪ ﻣﺎﻫﻬﺎ ﺑﻮد ﺑﺎرﻫﺎ و‬ ‫ﺑﺎرﻫﺎ ﺗﮑﺮار ﮐﺮده ﺑﻮدم ... دﯾﮕﻪ ﻣﻦ ... ﻫﻤﺮاز وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺖ ... زﻧﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ در ﻧﮕﺎه ﭼﺸﻤﻬﺎي ﻣﺮدش ﻏﺮق ﻣﯿﺸﺪ ... ﺑﺎ ﻫﺮ ﮐﻠﻤﻪ‬ ‫ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﺶ ﻗﻠﺒﺶ ﺑﻪ ﭘﺮواز در ﻣﯿﻮﻣﺪ و در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺗﻬﻤﺘﻬﺎ و ﮐﺘﮏ ﻫﺎش ﻓﻘﻂ ﺳﮑﻮت ﻣﯿﮑﺮد و اﺷﮏ ﻣﯿﺮﯾﺨﺖ ... ﻫﺮ ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﻣﯽ‬ ‫ﺷﻨﯿﺪم ﺻﺪاي ﻧﻔﺲ ﻫﺎي ﺧﻮدم ﺑﻮد و ﺑﺲ ... ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﺗﺎرﯾﮏ ﺑﻮد و ﻧﻮر ﻓﻘﻂ ﺻﺤﻨﻪ ﺑﻮد و ﻣﻦ ...‬ ‫در ﮐﺶ و واﮐﺶ ﺻﺤﻨﻪ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﻮد ﻣﻦ ﺑﻮدم و ﺳﺎدﮔﯽ زﻧﯽ ﮐﻪ ﻧﻘﺸﺶ رو ﺑﻪ ﻋﻬﺪه ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم ﺗﺎ داﺳﺘﺎﻧﺶ رو ﺑﮕﻢ ... دوﻧﻪ‬ ‫ﻫﺎي ﻋﺮق از ﭘﺸﺘﻢ ﺣﺮﮐﺖ ﻣﯿﮑﺮد ... از ﭘﯿﺸﺎﻧﯽ ﻣﺤﻤﺪ ﻫﻢ ... ﭼﺸﻤﺎن ﺑﻪ ﺧﻮن ﻧﺸﺴﺘﻪ اش و در آﺧﺮ ﺳﯿﻠﯽ ﮐﻪ ﻗﺮار ﻧﺒﻮد واﻗﻌﯽ‬ ‫ﺑﺎﺷﻪ اﻣﺎ واﻗﻌﯽ ﺷﺪ و ﻣﻦ درد زﻧﯽ ﮐﻪ اول ﺑﺎ ﺗﻬﻤﺖ و ﺑﻌﺪ ﺑﺎ ﺳﯿﻠﯽ ﺗﺤﻘﯿﺮ ﻣﯿﺸﻪ و ﺑﺎ ﺑﺎ ﺑﻨﺪ ﺑﻨﺪ وﺟﻮدم درك ﮐﺮدم ...‬ ‫ﺻﺪاي دﺳﺘﻬﺎ ﮐﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ... ﺻﺤﻨﻪ ﮐﻪ ﺗﺎرﯾﮏ ﺷﺪ ... ﺗﻤﺎﺷﺎﭼﯽ ﮐﻪ روﺷﻦ ﺷﺪ ... ﺗﺎزه ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ دﻧﯿﺎ ... ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ‬ ‫ﺳﺮزﻣﯿﻦ ... ﺑﺎ ﻣﺤﻤﺪ ... ﺑﺎ ﺗﻤﺎم ﭼﻬﺎر ﻧﻔﺮي ﮐﻪ روي ﺻﺤﻨﻪ ﺑﻮدن ... ﻧﻔﺲ ﺑﯿﺮون دادﯾﻢ و ﭼﺮﺧﯿﺪﯾﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ آدﻣﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ اﯾﺴﺘﺎده‬ ‫ﺑﻮدﻧﺪ ... ﻟﺬت ﺻﺪاي اﯾﻦ دﺳﺘﻬﺎ رو ﻧﻔﺲ ﮐﺸﯿﺪم ... ﺳﻠﻮل ﺑﻪ ﺳﻠﻮل ﺑﺪﻧﻢ ﭘﺮ ﺷﺪ از ﺧﻮﺷﯽ از ﺷﻌﻒ ... ﺑﯽ اﺧﺘﯿﺎر ﭼﺸﻢ ﭼﺮﺧﻮﻧﺪم‬ ‫ﺑﻪ ﻣﺮدﻣﯽ ﮐﻪ اﯾﺴﺘﺎده ﺗﺸﻮﯾﻖ ﻣﯿﮑﺮدﻧﺪ ﺗﻮ ﺳﺎﻟﻦ اﺻﻠﯽ ﺗﺌﺎﺗﺮ ﺷﻬﺮ ﮐﻪ ﭘﺮ ﺑﻮد ... ﺧﻢ ﺷﺪم در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺣﻀﻮرﺷﻮن و ﺑﺎ ﺧﻮدم ﮔﻔﺘﻢ آره‬ ‫... ﻫﻤﯿﻨﻪ ... ﺗﻤﺎم اون ﺳﺨﺘﯽ ﻫﺎ ... ﮔﺎﻫﯽ ﺗﺤﻘﯿﺮﻫﺎ ... دوﯾﺪﻧﻬﺎ ... ﻓﻘﻂ و ﻓﻘﻂ ﺑﺮاي ﺷﻨﯿﺪن ﻫﻤﯿﻨﻪ ...‬ ‫اﯾﻦ ﺑﺎر ﺳﻬﯿﻞ ﻫﻢ روي ﺻﺤﻨﻪ اوﻣﺪ و ﻣﻦ ﻧﺎ ﺧﻮد آﮔﺎه ﭼﺸﻤﻢ رﻓﺖ ﺑﻪ ردﯾﻒ ﺟﻠﻮي ﺟﻠﻮ ... اﺳﺘﺎد اﻣﯿﺮي ﭼﺸﻤﺎن ﺧﯿﺴﺶ رو ﭘﺎك‬ ‫ﮐﺮد ... ﺳﯿﺎ ﺑﯽ ﻣﺤﺎﺑﺎ دﺳﺖ ﻣﯿﺰد ... آوﯾﺴﺎ ﮐﻨﺎرش ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد ... ﮔﻠﻨﺎر ﺑﺎ ﻫﻤﻮن ﻣﺘﺎﻧﺖ ﻫﻤﯿﺸﮕﯿﺶ ﺗﺸﻮﯾﻘﻢ ﻣﯽ ﮐﺮد ...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ و ﮐﻮﺷﺎ ﻫﯿﻦ دﺳﺖ زدن ﺑﺎﻻ و ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﯽ ﭘﺮﯾﺪن. ﺑﺮاﺷﻮن ﭼﺸﻤﮑﯽ زدم ... ﺑﺮاي ﺗﻨﻬﺎ داﺷﺘﻪ ﻫﺎي زﻧﺪﮔﯿﻢ ... اﻣﺎ درﮐﻨﺎرﺷﻮن‬ ‫... ﻣﺮدي ﺑﻮد ... ﺻﺎﺣﺐ ﮔﻠﻬﺎي ارﮐﯿﺪه ... ﮐﻪ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﭘﺮ از ﺟﺬﺑﻪ و ﺟﺪي اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد ... ﺑﻪ ﻧﯿﻮﺷﺎ و ﮐﻮﺷﺎ ﺗﺬﮐﺮي داد ﺗﺎ رﻓﺘﺎر‬ ‫ﺟﺪي ﺗﺮي داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻦ ... آرام ﺗﺸﻮﯾﻘﻢ ﻣﯽ ﮐﺮد ... اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد ... ﻧﮕﺎﻫﺶ ... رﻓﺘﺎرش ... ﻟﺒﺎﺳﺶ ... و ﺣﻀﻮرش ﺑﻪ ﺷﯿﮑﯽ و‬ ‫ﻟﻮﮐﺴﯽ ﻫﻤﻮن ارﮐﯿﺪه ﻫﺎي ﺳﻔﯿﺪ رﻧﮓ ﺑﻮد. اﻣﺎ اﯾﻦ ﺑﺎر ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺮق ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﻤﯽ از ﺻﻤﯿﻤﯿﺖ اﺷﺎره ﻇﺮﯾﻒ اون ﮐﺎرت ﻃﻼﯾﯽ‬ ‫رﻧﮓ رو داﺷﺖ ...‬ ‫ﯾﮏ ردﯾﻒ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ... راﻣﯿﻦ ﺑﻮد ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻮاده اش ... از ﺗﻪ دل ﺗﺸﻮﯾﻖ ﻣﯿﮑﺮد ...‬ ‫ﺑﺎ ﺧﻮدم ﮔﻔﺘﻢ ... اﯾﻦ ﺑﺎر ﻣﻦ ﺑﺎﻻم ... اﯾﻦ ﺟﺎم ... و ﺗﻮ ﻫﺴﺘﯽ ﺗﺎ ﻣﻦ رو ﺗﺸﻮﯾﻖ ﮐﻨﯽ ... ﺑﺎر دﯾﮕﻪ ﺗﻌﻈﯿﻢ ﻣﺎ در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻣﺮدﻣﯽ ﮐﻪ در‬ ‫ﮔﯿﺮو دار در ﮔﯿﺮﯾﻬﺎي روزﻣﺮه ... ﺑﺮاي ﺑﻮدن در ﮐﻨﺎرﻣﻮن ﺑﯽ ﺑﻬﺎﻧﻪ آﻣﺪه ﺑﻮدﻧﺪ ...‬ ‫از ﺻﺤﻨﻪ ﭘﺎﯾﯿﻦ اوﻣﺪم ... ﭘﺮده ﻫﺎ ﭘﺎﯾﯿﻦ اوﻣﺪ ... ﮐﻒ ﻫﺮ دو دﺳﺘﻢ رو ﺑﻪ ﻫﻢ ﻧﺰدﯾﮏ ﮐﺮدم و ﺟﻠﻮي دﻫﻨﻢ ﮔﺬاﺷﺘﻢ و ﺑﺎ زاﻧﻮاﻧﯽ ﮐﻪ‬ ‫ﻣﯿﻠﺮزﯾﺪ ﺑﻪ ﻣﺤﻤﺪ ﺧﯿﺮه ﺷﺪم ... ﺧﻨﺪﯾﺪ: ﻋﺎﻟﯽ ﺑﻮدﯾﻢ ... ﻋﺎﻟﯽ ...‬ ‫ﭘﺸﺖ ﺳﺮش ﺳﻬﯿﻞ و اﺳﺘﺎد اﻣﯿﺮي ﮐﻪ ﻫﻨﻮز داﺷﺖ ﺑﻪ ﻗﻮل ﺧﻮدش اﺷﮏ ﺷﻮق دﯾﺪن دﺳﺖ ﭘﺮورده اش رو ﭘﺎك ﻣﯽ ﮐﺮد ...‬ ‫ﺳﻬﯿﻞ: ﺗﻮ ﻏﻮﻏﺎﯾﯽ ﻫﻤﺮاز ... ﺧﺎك ﺻﺤﻨﻪ رو ﻣﯿﺘﮑﻮﻧﯽ ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫دﺳﺖ اﻧﺪاﺧﺖ دور ﺑﺎزوي ﻣﺤﻤﺪ. و ﮐﻤﯽ ﺑﻪ ﺟﻠﻮ ﻫﺪاﯾﺘﺶ ﮐﺮد ...‬ ‫ﻣﻦ ﻣﺎﻧﺪم و اون ﭼﺸﻤﻬﺎي ﺧﺎﮐﺴﺘﺮي: روزي ﮐﻪ ﭘﺎ ﮔﺬاﺷﺘﯽ ﺗﻮي ﮐﻼﺳﻢ ﻫﻤﭽﯿﻦ روزي رو ﭘﯿﺶ ﺑﯿﻨﯽ ﻣﯿﮑﺮدم ... اﻣﺎ ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯽ‬ ‫ﮐﺮدم اﻧﻘﺪر ﺳﺮﯾﻊ ﺑﺎﺷﻪ ...‬ ‫... اﯾﻦ اﺳﺘﺎد ... اﯾﻦ ﻣﺮدي ﮐﻪ ﻫﺮ ﮐﻼﻣﺶ ﺑﺮاي ﻧﻪ ﻓﻘﻂ ﻣﻦ ... ﺑﺮاي ﻫﺮ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﻋﻤﺮش رو ﺗﻮ اﯾﻦ راه ﭘﺮ ﭘﯿﭻ و ﺧﻢ ﮔﺬاﺷﺘﻪ‬ ‫ﺑﻮد ... ﺑﻬﻢ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺧﻮب ﺑﻮدم ... اﯾﻦ ﯾﻌﻨﯽ ﻣﻦ راﻫﻢ درﺳﺖ ﺑﻮد ...‬ ‫ﺗﻮي آﯾﻨﻪ اﯾﻦ ﺑﺎر ﻫﻤﺮاز ﻫﻤﯿﺸﮕﯽ رو دﯾﺪم ... ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺮﯾﻊ ﮔﺮﯾﻤﻢ رو ﭘﺎك ﮐﺮدم ... ﻟﺒﺎﺳﻬﺎي ﺧﻮدم رو ﭘﻮﺷﯿﺪم ... ﺧﻮب ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ‬ ‫ﻫﻤﻪ ﺑﯿﺮون ﻣﻨﺘﻈﺮم ﻫﺴﺘﻨﺪ و ﺳﻬﯿﻞ ﺑﺮاي اﯾﻨﮑﻪ ﺑﺘﻮﻧﻢ ﮐﻤﯽ ﺑﻪ ﺧﻮدم ﻣﺴﻠﻂ ﺑﺸﻢ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﺣﺘﯽ ﺳﯿﺎرو داﺧﻞ راه ﻧﺪاده ... از در‬ ‫ﭘﺸﺘﯽ ﻗﺮار ﺑﻮد ﺧﺎرج ﺑﺸﯿﻢ ﺗﺎ ﺑﺘﻮﻧﯿﻢ ﺑﺪون ﺣﻀﻮر ﺧﺒﺮ ﻧﮕﺎرﻫﺎ و اﻟﺒﺘﻪ ﻃﺮﻓﺪارﻫﺎي ﻣﺤﻤﺪ ﺑﺮﯾﻢ ... دل ﺗﻮي دﻟﻢ ﻧﺒﻮد ... ﯾﺎد ﺑﺮق‬ ‫ﻧﮕﺎه ﻧﯿﻮﺷﺎ و ﮐﻮﺷﺎ ﮐﻪ ﻣﯽ اﻓﺘﺎدم ﻧﺎ ﺧﻮد آﮔﺎه روي ﻟﺒﻢ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﭘﺖ و ﭘﻬﻨﯽ ﻇﺎﻫﺮ ﻣﯽ ﺷﺪ ... دﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺳﺮﯾﻌﺘﺮ ﺑﺮم ﺑﺎ‬ ‫ﺳﯿﺎ ﺑﺸﯿﻨﻢ ﯾﻪ ﮔﻮﺷﻪ ﺗﺤﻠﯿﻞ ﮐﻨﯿﻢ ﮐﻪ ﮐﺎر ﺗﺎ ﭼﻪ ﺣﺪ درﺳﺖ ﺑﻮده ...‬ ‫از در ﮐﻪ ﺧﺎرج ﺷﺪم ... ﻣﺤﻤﺪ ﻣﺮﺗﺐ و ﻣﻨﻈﻢ ﻣﻨﺘﻈﺮم ﺑﻮد: ﺳﺮت رو ﺑﯿﺎر ﺑﺎﻻ ﺑﺒﯿﻨﻢ ...‬ ‫رو ﺑﻪ ﻧﻮر اﯾﺴﺘﺎدم و ﺑﺎ ﻧﻌﺠﺐ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم: ﭼﯽ ﺷﺪه ﻣﮕﻪ؟‬ ‫اﺧﻢ آﻟﻮد ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد: ﺑﺪون اﯾﻨﮑﻪ ﺑﺨﻮام ﺟﺪي ﺟﺪي زدم ﺗﻮ ﺻﻮرﺗﺖ ...‬ ‫دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪ ام ﮐﺸﯿﺪم و ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم: ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ ... ﭘﯿﺶ ﻣﯿﺎد ...‬ ‫
- آره اﻣﺎ ﯾﮑﻢ ﺟﺎي دﺳﺘﻢ ﻣﻮﻧﺪه ...‬ ‫
- اوﻟﯿﻦ ﺳﯿﻠﯽ ﻋﻤﺮم رو ﺧﻮردم ...‬ ‫
- دﺳﺖ ﺧﻮدم ﻧﺒﻮد ... ﯾﻪ ﻟﺤﻈﻪ واﻗﻌﺎ اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم زﻧﻤﯽ و ﺑﻬﻢ ﺧﯿﺎﻧﺖ ﮐﺮدي ...‬ ‫ﯾﺎ اﺑﺮوم رو دادم ﺑﺎﻻ: ﺷﻤﺎ ﮐﻪ ﻣﯿﮕﻔﺘﯿﺪ ﺑﺮاﺗﻮن ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ ... ﻫﻤﯿﻦ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ رو ﻧﺪاﺷﺖ ﺑﺎﺷﻪ ﻣﻬﻢ ﺗﺮﯾﻦ ﺗﻨﺒﯿﻪ ...‬ ‫ﭘﺸﺘﺶ رو ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﺮد: ﺑﺮﯾﻢ ﮐﻪ دﯾﺮ ﺷﺪ ...‬ ‫ﺧﺎﻧﻮاده ﭘﺮﺗﻮ اوﻟﯿﻦ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﺑﻮدن ﮐﻪ ﺑﻌﺪ از ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ از اﺳﺘﺎد و ﻋﻮاﻣﻞ ﺻﺤﻨﻪ و ﺧﺎرج ﺷﺪن از در ﭘﺸﺘﯽ ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ ﻣﺤﻤﺪ دﯾﺪم ...‬ ‫راﻣﯿﻦ ﺑﺎ دﯾﺪﻧﻢ ﺑﺎ ﺻﻮرﺗﯽ ﮐﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺣﺎﮐﯽ از ﯾﻪ رﺿﺎﯾﺖ ﻋﻤﯿﻖ داﺷﺖ ﺟﻠﻮ اوﻣﺪ ... ﺑﺎ ﻣﻦ و ﻣﺤﻤﺪ دﺳﺖ داد و ﺗﺒﺮﯾﮏ ﮔﻔﺖ ...‬ ‫روﺑﻮﺳﯽ ﮐﺮدن ﺑﺎ ﻣﺎدرش و ﻧﺎزﻧﯿﻦ و دﺳﺖ دادن ﺑﺎﻫﺎﺷﻮن و ﺟﻮاب دادن ﺑﻪ ﺗﻌﺎرﻓﺎﺗﺸﻮن ﻫﻤﺰﻣﺎن ﺑﻮد ﺑﺎ دﯾﺪن ﮔﻠﻨﺎر و ﺳﯿﺎ ﮐﻪ‬ ‫ﮐﻤﯽ ﻋﻘﺒﺘﺮ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮدن و ﺳﯿﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺷﯿﻄﺎﻧﯽ ﺑﻪ ﻟﺐ داﺷﺖ و ﺑﺎ ﭼﺸﻢ و اﺑﺮو ﺑﻪ راﻣﯿﻦ اﺷﺎره ﻣﯿﮑﺮد ... اﯾﻦ آدم واﻗﻌﺎ ﮐﻤﺪي ﺑﻮد‬ ‫...‬ ‫اﻣﺎ ﻧﮕﺎه ﻣﻦ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﮐﻮﺷﺎ و ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺑﻮد و ﮐﻤﯽ ﻣﻀﻄﺮب ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺣﺎﻣﯽ اﻧﺘﻈﺎم روي ﻗﻮﻟﺶ ﻧﺎﯾﺴﺘﻪ و اﺟﺎزه ﻧﺪه ﺗﺎ ﺑﻪ ﻗﻮﻟﯽ ﮐﻪ‬ ‫دادم ﻋﻤﻞ ﮐﻨﻢ ...‬ ‫ﻣﺎدر راﻣﯿﻦ: واﻗﻌﺎ ﻟﺬت ﺑﺮدﯾﻢ ﻫﻤﮕﯽ ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫و ﺑﻌﺪ ﭼﺮﺧﯿﺪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ راﻣﯿﻦ ﮐﻪ دﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﯿﻨﻪ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد و ﻧﺎزﻧﯿﻦ ﮐﻪ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺧﻮش ﺧﻨﺪه دﺳﺘﺶ ﺑﻪ دور ﺑﺎزوي ﻧﺎﻣﺰدش‬ ‫ﺣﻠﻘﻪ ﺑﻮد ... اﯾﻦ دﺧﺘﺮ رو ﻫﻤﯿﺸﻪ دوﺳﺖ داﺷﺖ ... ﺻﺎف ﺑﻮد ... ﯾﻪ دﺳﺖ ... ﺗﻐﯿﯿﺮ ﻧﺪاﺷﺖ ... ﭘﺴﺘﯽ ﺑﻠﻨﺪي ﻫﻢ ﻧﺪاﺷﺖ ... اﯾﻦ ﻣﺮد‬ ‫رو دوﺳﺖ داﺷﺖ ... ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺎﻫﺎش ازدواج ﮐﻨﻪ ... ﻫﻤﺴﺮ ﺑﺎﺷﻪ ... ﻣﺎدر ﺑﺎﺷﻪ ... ﺑﯿﺮون ﮐﺎر ﮐﻨﻪ ... ﺑﻠﻨﺪ ﭘﺮواز ﻧﺒﻮد ...‬ ‫ﻧﺎزﻧﯿﻦ: ﻣﻦ ﮐﻪ زﯾﺎد از اﯾﻦ ﭼﯿﺰا ﺳﺮ در ﻧﻤﯿﺎرم واﻗﻌﺎ ﻣﯿﺦ ﮐﻮب ﺗﮏ ﺗﮏ اﺣﺴﺎﺳﺎﺗﯽ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺮج دادي ...‬ ‫و ﺑﻌﺪ ﭼﺮﺧﯿﺪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﺤﻤﺪ: ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﺑﺴﯿﺎر ﮐﺎرﺗﻮن ﺧﻮب ﺑﻮد ...‬ ‫ﻣﺤﻤﺪ ﺑﺎ ﺗﻮاﺿﻌﯽ ﮐﻪ واﻗﻌﺎ ﻧﺎب ﺑﻮد: ﻣﻤﻨﻮﻧﻢ ﺧﺎﻧﻮم ... اﯾﻦ ﺑﺰرﮔﺘﺮﯾﻦ ﺟﺎﯾﺰه اﯾﻪ ﮐﻪ ﻣﺎ درﯾﺎﻓﺖ ﮐﺮدﯾﻢ ...‬ ‫ﻣﻦ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ راﻣﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻢ ﮐﻪ ﮐﻤﯽ ﺑﺎ ﻧﮕﺎه ﺧﺎص ﺧﻮدش ﮐﻪ ﻣﺜﻞ ﺗﺮازو ﻋﻤﻞ ﻣﯿﮑﻨﻪ و اﻧﮕﺎر ﮐﻪ آدﻣﻬﺎ رو ﺑﺎﻫﺎش ﻣﯿﺴﻨﺠﻪ‬ ‫داﺷﺖ ﻣﺤﻤﺪ رو ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮد ﮐﺮدم ... ﺳﻨﮕﯿﻨﯽ ﻧﮕﺎﻫﻢ رو ﺣﺲ ﮐﺮد ﮐﻪ ﻧﮕﺎه ﮔﺮﻓﺖ: ﻫﻤﺮاز ﺑﺎزي ﯾﻪ دﺳﺖ و ﺧﻮﺑﯽ داﺷﺘﯽ ...‬ ‫و ﻣﻦ ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ اﯾﻦ وﺳﻂ ﺗﻨﻬﺎ ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﺑﻪ ذﻫﻨﻢ رﺳﯿﺪ اﯾﻦ ﺑﻮد: ﻣﻤﻨﻮن از ﮔﻠﻬﺎ زﯾﺒﺎت ... ﻣﺮﺳﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﯾﺎدم ﺑﻮدي ...‬ ‫ﭼﺸﻤﺎش ﺑﺮﻗﯽ زد و ﺧﻮاﺳﺖ ﺟﻮاﺑﻢ رو ﺑﺪه ﮐﻪ ﺳﯿﺎ ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ ﮔﻠﻨﺎر ﺑﻬﻢ ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪ: ﺑﻪ ﺑﻪ ﻣﯽ ﺑﯿﻨﻢ ﮐﻪ ﺟﻤﻌﺘﻮن ﺟﻤﻊ ...‬ ‫راﻣﯿﻦ ﮐﻪ ﮐﻠﻤﻪ اش ﻧﺼﻔﻪ ﻣﻮﻧﺪه ﺑﻮد ﭼﺮﺧﯿﺪ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺸﻮن: ﺑﻠﻪ ﺳﯿﺎ ﻣﻮن ﮐﻢ ﺑﻮد ﮐﻪ اوﻣﺪ ...‬ ‫ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺳﯿﺎ رﻓﺘﻢ و ﮔﻠﻨﺎر رﻓﺘﻢ ... ﻧﺬاﺷﺘﻢ ﺗﺎ ﺟﻮاب ﺑﺪن ... دوﺗﺎﯾﯽ دﺳﺘﺸﻮن رو ﺑﺮام ﺑﺎز ﮐﺮدن ... ﻫﺮ ﺳﻪ ﺗﻮ آﻏﺌﺶ ﻫﻢ ﻓﺮو رﻓﺘﯿﻢ‬ ‫... ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر ﺑﻮد ... ﺗﻮ ﻣﻮﻓﻘﯿﺖ ﻫﺎﻣﻮن ... ﺗﻮ درد ﻫﺎﻣﻮن ... ﺗﻮ ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ زﻧﺪﮔﯿﻤﻮن ﻫﺮ ﺳﻪ اﯾﻦ ﻃﻮري از ﻫﻢ اﻧﺮژي‬ ‫ﻣﯿﮕﺮﻓﺘﯿﻢ ...‬ ‫ﯾﻪ روزاﯾﯽ ﺳﯿﺎ ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﻦ رو ﻫﻢ ﻣﺎدرش ﺑﻪ دﻧﯿﺎ آورده و ﻓﻘﻂ ﭼﻮن ﺳﺨﺘﺶ ﺑﻮده ﺳﻪ ﺗﺎ ﺑﭽﻪ ﺑﺰرگ ﮐﻨﻪ ﻣﻦ رو ﺑﻪ ﻣﺎدرم‬ ‫ﺳﭙﺮده ... ﯾﺎدش ﺑﺨﯿﺮ ﺑﺎور ﻣﯽ ﮐﺮدم وﻗﺘﯽ 5 ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮدم ... ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺗﻮ آﻏﻮش ﻣﻬﺮﺑﻮﻧﺸﻮن ﻓﺮو رﻓﺘﻢ ... ﺧﻮب ﻓﺮﻗﯽ ﻧﻤﯿﮑﺮد ﭼﻪ ﻗﺪر‬ ‫ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد ... ﻣﻦ ﻫﻨﻮز ﻫﻢ دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺑﺎور ﮐﻨﻢ اﯾﻦ اﻓﺴﺎﻧﻪ رو ...‬ ‫ﺳﯿﺎ ﺑﺎ دﺳﺖ ﻣﺤﮑﻢ ﭘﺸﺘﻢ زد اﯾﻦ ﯾﻌﻨﯽ ﺗﺎﯾﯿﺪ اﯾﻦ ﯾﻌﻨﯽ ﻣﻦ ﻫﻤﻮﻧﯽ ﺑﻮدم ﮐﻪ اﻧﺘﻈﺎر ﻣﯿﺮﻓﺖ ...‬ ‫ﮔﻠﻨﺎر ﺳﺮش رو ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﮔﻮﺷﻢ آورد: ﺧﻮب ﺑﺎ اﯾﻦ آﻗﺎي ﻣﺸﻬﻮر ﺑﺮ ﺧﻮردﯾﺎ ...‬ ‫ﺑﻪ ﺧﻨﺪه ﻣﺤﮑﻢ ﺑﻪ ﺑﺎزوش زدم ... و ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم و ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻋﻤﯿﻖ ﻣﺤﻤﺪ رو دﯾﺪم ...‬ ‫
- راﺳﺘﯽ ﺳﯿﺎ آوﯾﺴﺎ ﮐﻮ؟‬ ‫
- رﻓﺖ ﺧﻮﻧﻪ ... ﺟﺎﯾﯽ دﻋﻮت داﺷﺖ ...‬ ‫ﺑﻌﺪ دﺳﺖ ﮐﺮد از ﺗﻮي ﺟﯿﺒﺶ ﺑﺴﺘﻪ ﮐﻮﭼﮏ ﻃﻼﯾﯽ رﻧﮕﯽ رو در آورد: ﺧﯿﻠﯽ دوﺳﺖ داﺷﺖ ﺧﻮدش اﯾﻦ رو ﺑﻬﺖ ﺑﺪه اﻣﺎ دﯾﺮش‬ ‫ﺷﺪه ﺑﻮد ... ﮔﻔﺖ ﭘﺸﺘﺶ ﭼﯿﺰي رو ﺑﺮات ﯾﺎدداﺷﺖ ﮐﺮده ...‬ ‫ﺑﺴﺘﻪ رو ﺑﺎ ﺷﯿﻄﻨﺖ از ﺳﯿﺎ ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﺗﻮي ﮐﯿﻔﻢ ﮔﺬاﺷﺘﻢ ...‬ ‫راﻣﯿﻦ: ﺧﻮب ﻫﺮﻣﺰا ﻋﺰﯾﺰ ... ﻣﯽ دوﻧﻢ ﺧﺴﺘﻪ اي ...‬ ‫ﻣﺤﻤﺪ ﺳﺮش رو ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺰدﯾﮏ ﮐﺮد: اﯾﻦ آﻗﺎ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ رو ﻣﯿﺪوﻧﻪ اﻣﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﻗﺪﯾﻤﯽ اﻻن ﺑﻬﺖ ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد ﺷﺎم ﻣﯿﺪه ﺻﺒﺮ ﮐﻦ ﻧﮕﺎه‬ ‫ﮐﻦ ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫
- دوﺳﺖ داري ﺷﺎم رو ﺑﺎ ﻣﺎ ﺑﺎﺷﯽ؟‬ ‫ﻣﺤﺪ ﺟﺪي ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮد ﻣﻦ اﻣﺎ واﻗﻌﺎ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﺧﻨﺪه ام رو ﮐﻨﺘﺮل ﮐﻨﻢ ... ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺟﻮاب ﺑﺪم ﮐﻪ ﻣﺤﻤﺪ ﺟﻮاب داد
- ﺷﻤﺎ ﮐﻪ‬ ‫ﻣﯿﺪوﻧﯿﺪ ﺷﺐ اﻓﺘﺘﺎﺣﯿﻪ ﻣﻌﻤﻮﻻ ﻋﻮاﻣﻞ ﺑﺎﻫﻢ ﺷﻠﻢ ﻣﯿﺨﻮرن ...‬ ‫ﺑﺪ ﺟﻨﺲ ﺑﻮد اﯾﻦ ﻣﺤﻤﺪ ﭼﻪ ﭘﺪر ﮐﺸﺘﮕﯽ ﺑﺎ راﻣﯿﻦ داﺷﺖ ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ...‬ ‫آﻗﺎي ﭘﺮﺗﻮ: دﺧﺘﺮم اﮔﺮ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ اي داري ﻣﺎ وﻗﺘﺖ رو ﻧﮕﯿﺮﯾﻢ ...‬ ‫
- ﻧﻪ اﯾﻦ ﭼﻪ ﺣﺮﻓﯿﻪ ... ﻣﻦ واﻗﻌﺎ ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﻪ ﻃﻮر ﺑﺎﯾﺪ ازﺗﻮن ﺗﺸﮑﺮ ﮐﻨﻢ ... ﺑﺎﺑﺖ اوﻣﺪﻧﺘﻮن ... و اﯾﻦ ﮐﻪ ﺗﻨﻬﺎم ﻧﮕﺬاﺷﺘﯿﺪ ... اﯾﻦ‬ ‫ﯾﻪ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ از ﭘﯿﺶ ﺗﻌﯿﯿﻦ ﺷﺪه اﺳﺖ وﮔﺮﻧﻪ ﻣﻦ از وﻗﺖ ﮔﺬروﻧﺪن ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﻟﺬت ﻣﯽ ﺑﺮم ...‬ ‫
- ﺑﺎﺑﺎ اﯾﻨﺎ ﺧﺎﻧﻮادﮔﯽ ﺗﺎﺑﻠﻮان ...‬ ‫ﻣﻦ ﮐﻪ داﺷﺘﻢ رﻓﺘﻦ ﺧﺎﻧﻮاده ﭘﺮﺗﻮ رو ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻗﺴﻤﺖ ﭘﺎرك ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻫﺎﺷﻮن ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮدم: ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﺧﻮب از ﺧﺠﺎﻟﺘﺸﻮن در اوﻣﺪي‬ ‫...‬ ‫
- ﭘﺴﺮ ﺧﻮﺑﯿﻪ ... اﻣﺎ ... ﺑﻪ دﻟﻢ ﻧﻤﯽ ﺷﯿﻨﻪ ...‬ ‫ﯾﻪ ﻃﻮري ﺣﺮف ﻣﯽ زد اﻧﮕﺎر ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻬﻢ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ دﻟﺶ ﺑﻨﺸﯿﻨﻪ ...‬ ‫ﺳﯿﺎ: ﺧﻮب ﺧﺎﻧﻮم ﺧﺎﻧﻮﻣﺎ ﮐﯽ ﺑﺮاي ﻣﺎ وﻗﺖ داري؟‬ ‫
- ﺑﺮاي ﺷﻤﺎ ﻫﻤﯿﺸﻪ و ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ...‬ ‫
- ﭘﺲ ﻣﺎ ﻣﯽ رﯾﻢ اﻣﺸﺐ آﺧﺮ ﺷﺐ ﻣﻨﺘﻈﺮﺗﯿﻢ ...‬ ‫ﭼﺸﻤﺎم رو ﺗﺎ ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺷﺪ ﺑﺎز ﮐﺮدم: ﯾﻌﻨﯽ ﭼﯽ ﻣﯽ رﯾﻢ؟ ﭼﺮا ﺷﺎم ﻧﻤﯽ ﻣﻮﻧﯿﺪ؟‬ ‫ﺳﯿﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪي زد و دﺳﺘﺶ رو دورم ﺣﻠﻘﻪ ﮐﺮد: ﯾﺎدت رﻓﺘﻪ ﻫﺎ ﻣﻤﻮش ... اﻣﺸﺐ ﻣﺎدر ﺟﻮن اﯾﻨﺎ ﺷﺎم ﺧﻮﻧﻤﻮﻧﻦ ... ﺗﺎ ﻫﻤﯿﻦ اﻻﻧﺸﻢ‬ ‫ﺧﻮﻧﻤﻮن ﺣﻼﻟﻪ ...‬ ‫دﻟﺨﻮر ﺷﺪم ... واﻗﻌﺎ دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺑﺎﺷﻦ: ﻧﻤﯽ ﺷﻪ ﺑﭙﯿﭽﻮﻧﯿﺪ؟‬ ‫ﮔﻠﻨﺎر: ﻓﮑﺮ ﮐﻦ ﯾﻪ درﺻﺪ ... ﺑﺎﺑﺎم ﻫﻤﯿﻦ اﻻﻧﺸﻢ ﮔﻮﺷﯿﻤﻮن رو ﺳﻮزوﻧﺪه ...‬ ‫ﺑﺎ ﻗﯿﺎﻓﻪ اي ﮐﻪ آوﯾﺰون ﺷﺪه ﺑﻮد ﻧﮕﺎﻫﺸﻮن ﮐﺮدم ... ﮔﻠﻨﺎر ﻧﻮك داﻏﻢ رو ﮐﺸﯿﺪ: آوﯾﺰون ﻧﺒﺎش ﻣﻤﻮش ... ﺷﺐ ﺑﯿﺎ ...‬ ‫
- آﺧﻪ ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﮐﻪ ﮐﺎرم ﮐﯽ ﺗﻤﻮم ﻣﯿﺸﻪ ... ﻧﺼﻔﻪ ﺷﺐ ﭘﺪرﺗﻮن ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﻣﯽ ﺷﻪ ... ﻓﺮدا ﺻﺒﺢ ﺑﯽ ﮐﺎرم ﻣﯿﺎم ...‬ ‫ﺳﯿﺎ اﺧﻢ ﺑﺎ ﻣﺰه اي ﮐﺮد: ﭼﺮا ﻓﮑﺮ ﮐﺮدي ﻣﺎ ﻫﻢ ﺑﯽ ﮐﺎرﯾﻢ؟ اوﻧﻢ آدم ﻣﻬﻤﯽ ﻣﺜﻞ ﻣﻦ ...‬ ‫ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻪ ﻟﻬﺠﻪ ﻣﺴﺨﺮه اش ﺧﻨﺪﯾﺪم ...‬ ‫ﻣﺤﻤﺪ: ﺑﺎﺑﺎ ﭼﺸﻤﻢ ﺑﻪ ﺟﺎده ﺧﺸﮏ ﺷﺪ ... ﮐﺠﺎﺳﺖ اون ﭘﺮﻧﺴﺴﯽ ﮐﻪ ﻗﺮار ﺑﻮد ﺷﺎم رو ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﺨﻮره آﺧﻪ ...‬ ‫ﺳﯿﺎ ﻣﺤﮑﻢ ﺑﻪ ﭘﯿﺸﻮﻧﯿﺶ زد: آخ ﯾﺎدم رﻓﺖ ﯾﮑﻢ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺗﺮ ﺑﺎ اون ارﺑﺎب ﻣﻨﺘﻈﺮﺗﻮﻧﻦ ...‬ ‫ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺰﻧﻢ ﺗﻮي ﺳﺮش ... ﻣﻦ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮدم ﺳﯿﺎ ﺑﻬﺸﻮن ﮔﻔﺘﻪ ﺑﯿﺎن اﯾﻦ ﺟﺎ و ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﻌﻄﻞ ﮐﺮده ﺑﻮدم ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫ﮐﻨﺎر ﻧﯿﻤﮑﺘﯽ ﮐﻪ اﻻن ﻧﻤﯽ ﺷﺪ رﻧﮕﺶ رو ﺗﺸﺨﯿﺺ داد ... ﻣﺮد ﺑﻠﻨﺪ ﻗﺎﻣﺘﯽ ﺑﻮد اﻣﺎ ﻫﺮ ﭼﻪ ﻗﺪر ﮐﻪ ﮔﺮدن ﮐﺸﯿﺪم ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ‬ ‫رو ﺑﺒﯿﻨﻢ ... ﻣﺤﻤﺪ ﺟﻠﻮي در اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد ﺗﺎ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو ﺑﯿﺎرم ...‬ ‫ﻧﺰدﯾﮑﺶ ﺷﺪم ... اﻋﺘﺮاف ﮐﺮدم ﭘﯿﺶ ﺧﻮدم ﮐﻪ اﺳﺘﺮس داﺷﺘﻢ ... ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ از ﺑﻬﺶ ﺑﯽ اﺣﺘﺮاﻣﯽ ﺷﺪه و اﯾﻦ ﭼﯿﺰي ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ‬ ‫اﯾﻦ ﻣﺮد ازش ﺑﮕﺬره ... ﻣﯽ ﺗﺮﺳﯿﺪم از ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﺗﻮي ذﻫﻨﻢ ﺑﻮد ... ﺳﺮش ﺗﻮي ﻣﻮﺑﺎﯾﻠﺶ ﺑﻮد ...‬ ‫
- واﻗﻌﺎ ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ...‬ ‫اﯾﻦ ﮐﺘﺎب ﺗﻮﺳﻂ ﮐﺘﺎﺑﺨﺎﻧﻪ ي ﻣﺠﺎزي ﻧﻮدﻫﺸﺘﯿﺎ )‪ (‬ﺳﺎﺧﺘﻪ و ﻣﻨﺘﺸﺮ ﺷﺪه اﺳﺖ‬ ‫ﺑﺎ ﺷﻨﯿﺪن ﺻﺪام ﺳﺮش رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮد ... ﺗﻮ ﻧﻮر ﮐﻢ رﻧﮓ ﺣﺎﺻﻞ از ﻣﻐﺎزه ﻫﺎ ﺑﻮد ... ﯾﺎ ﺣﺪس ﺧﻮدم ﮐﻪ اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم اﺧﻤﺎش ﻣﺜﻞ‬ ‫ﻫﺮ وﻗﺖ دﯾﮕﻪ اي ﮐﻪ ﭼﯿﺰي ﺑﺮاش ﻗﺎﺑﻞ ﻗﺒﻮل ﻧﺒﻮد ﺗﻮ ﻫﻢ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ...‬ ‫ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﺷﯿﮏ دور ﻣﭽﺶ ﻧﮕﺎﻫﯽ اﻧﺪاﺧﺖ: ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﯾﻪ رﺑﻊ ﮐﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺷﻤﺎم ...‬ ‫ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﻧﻔﺴﻢ رو ﺑﺪم ﺑﯿﺮون ﺗﺎ ﺑﺘﻮﻧﻢ ﯾﻪ ﺟﻤﻠﻪ اي ﭘﯿﺪا ﮐﻨﻢ اﻣﺎ ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰي ﺑﻪ ذﻫﻨﻢ ﻧﻤﯽ رﺳﯿﺪ ﺟﺰ ﺗﮑﺮار ﻋﺬر ﺧﻮاﻫﯽ ﺑﺮاي ﺑﺎر‬ ‫دوم و ﺗﻮﺿﯿﺢ اﺷﺒﺎه ﺳﯿﺎ ي ﻧﺎ ﻣﺮد ﮐﻪ در رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ...‬ ‫
- داﺷﺘﻢ ﺑﺎﻫﺎﺗﻮن ﺗﻤﺎس ﻣﯿﮕﺮﻓﺘﻢ ...‬ ‫دﻟﻢ رﯾﺨﺖ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺑﮕﻪ ﮐﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻓﺮﺳﺘﺎده رﻓﺘﻦ ...‬ ‫
- ... ﮐﻪ ﺑﻬﺘﻮن ﺑﮕﻢ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﺮاي اﯾﻦ ﮐﻪ ﺧﺴﺘﻪ ﻧﺸﻦ ﺗﻮ ﻣﺎﺷﯿﻨﻦ ... اﻟﺒﺘﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ اﮔﻪ ﺑﺮ ﻣﯿﮕﺸﺘﻦ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﻬﺘﺮ ﺑﻮد ... اﻣﺎ ﻧﯿﻮﺷﺎ‬ ‫ﭼﻨﺪ روزه ﮐﻪ از ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﯽ اﻣﺮوز رو ﭘﺎش ﺑﻨﺪ ﻧﯿﺴﺖ ... ﺷﻤﺎ ﺑﻔﺮﻣﺎﯾﯿﺪ ﮐﻪ ﻗﺮارﺗﻮن ﮐﺠﺎﺳﺖ ﻣﻦ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو ﻣﯿﺎرم اوﻧﺠﺎ و ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﯾﺎ‬ ‫ﺧﻮدم ﯾﺎ راﻧﻨﺪه ﻣﯿﺎﯾﻢ دﻧﺒﺎﻟﺸﻮن ...‬ ‫... ﺧﻮب ازش ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻤﻨﻮن ﺑﻮدم ... ﺑﺎﯾﺪ ﺗﺸﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم ... ﺑﺎﯾﺪ ﭼﯿﺰي ﻣﯿﮕﻔﺘﻢ: ﻣﻤﻨﻮﻧﻢ از ﺻﺒﺮي ﮐﻪ داﺷﺘﯿﺪ ...‬ ‫ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ واﻗﻌﺎ ﮐﻤﯽ اﺧﻤﺎش ﺑﺎز ﺷﺪ ﯾﺎ ﻣﻦ دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ اﯾﻦ ﻃﻮر ﺗﺼﻮر ﮐﻨﻢ ...‬ ‫
- ﻧﻔﺮﻣﻮدﯾﺪ ﻗﺮارﺗﻮن ﮐﺠﺎﺳﺖ؟‬ ‫
- ﺟﺎي ﺧﺎﺻﯽ ﻣﺪ ﻧﻈﺮﻣﻮن ﻧﺒﻮد ... ﯾﻪ رﺳﺘﻮران ﻫﺴﺖ ﮐﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣﯽ رﻓﺘﻦ ﮔﻮﯾﺎ ﮐﻪ اﻣﺸﺐ رزرو ﺑﻮد ﮐﻼ ...‬ ‫ﯾﻪ اروش رﻓﺖ ﺑﺎﻻ: اﯾﻦ ﻃﻮر ...‬ ‫... ﻣﻄﻤﺌﻨﺎ ﺑﺮاش ﺗﻮﺟﯿﺢ ﻧﺒﻮد ﺑﯽ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺑﻮدن: ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺪوﻧﻢ ﮐﺠﺎ ﺑﺮﺳﻮﻧﻤﺸﻮن و ﮐﺠﺎ ﺑﯿﺎم دﻧﺒﺎﻟﺸﻮن ...‬ ‫
- ﭼﺮا ﺧﻮدﺗﻮن ﻫﻢ ﺑﻪ ﻣﺎ اﻓﺘﺨﺎر ﻧﻤﯽ دﯾﺪ؟‬ ‫ﺟﺎ ﺧﻮرد؟! ... ﻣﻦ واﻗﻌﺎ اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ رو ﭼﻪ ﻃﻮر ﺑﻪ زﺑﺎن آورده ﺑﻮدم؟ ﺧﻮدم ﻫﻢ ﻣﻮﻧﺪم ... ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ اﺛﺮ اون ارﮐﯿﺪه ﻫﺎي زﯾﺒﺎ ﺑﻮد ...‬ ‫ﻫﻤﻮﻧﯽ ﮐﻪ ﻫﻨﻮز ﺑﺎﺑﺘﺸﻮن ﺗﺸﮑﺮ ﻧﮑﺮده ﺑﻮدم.‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺑﺎ ذوﻗﯽ وﺻﻒ ﻧﺸﺪﻧﯽ ﺑﺎ ﻣﺤﻤﺪ دﺳﺖ داد ... ﻣﺤﻤﺪ ﮐﻤﯽ ﺧﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد ﺗﺎ ﺻﻮرﺗﺶ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻧﯿﻮﺷﺎ ﻧﺰدﯾﮏ ﺑﺎﺷﻪ ﺧﻮب‬ ‫ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ﭼﻪ ﻗﺪر ﭘﺮﻧﺴﺲ ﻣﻦ دوﺳﺖ داﺷﺖ ﭘﯿﺮاﻫﻨﯽ ﮐﻪ ﺑﺮاش ﺧﺮﯾﺪه ﺑﻮدم رو ﺑﭙﻮﺷﻪ اﻣﺎ از ﺗﺮس اﯾﻦ ﺧﺎﻧﺪان ﺑﻠﻮز ﺷﻠﻮاري ﺑﻪ‬ ‫ﺗﻦ داﺷﺖ ﮐﻪ ﺷﯿﮏ ﺑﻮد و ﺧﻮﺷﮕﻞ اﻣﺎ ﺑﺎب ﺳﻠﯿﻘﻪ ﻗﺮﺗﯽ ﺧﺎﻧﻮم ﻧﺒﻮد ...‬ ‫ﻣﺤﻤﺪ: ﻫﻤﺮاز ﮐﺎش زودﺗﺮ ﻣﻦ رو ﺑﻪ اﯾﻦ ﭘﺮﻧﺴﺲ زﯾﺒﺎ ﻣﻌﺮﻓﯽ ﮐﺮده ﺑﻮدي ...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ داﺷﺖ ﭘﺮواز ﻣﯿﮑﺮد ﮐﻮﺷﺎ ﺑﺎ ﻣﺤﻤﺪ دﺳﺖ داد و اﯾﺴﺘﺎد اﻣﺎ ﺣﺎﻣﯽ اﻧﮕﺎر از ﻟﺤﻦ ﺣﺮف زدن ﻣﺤﻤﺪ ﺑﺎ ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﺧﻮﺷﺶ‬ ‫ﻧﯿﻮﻣﺪه ﺑﻮد ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺣﺪس اﯾﻨﮑﻪ اﯾﻦ آدم از ﭼﻪ ﭼﯿﺰي ﺧﻮﺷﺶ ﻣﯿﺎد ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺨﺖ ﺑﻮد از ﺑﺲ ﮐﻪ ﺑﺪ ﺧﻠﻖ ﺑﻮد و اﺧﻤﻮ ...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ: ﻣﻦ ﮐﻠﯽ از ﻋﮑﺴﺎي ﺷﻤﺎ رو ﺗﻮ ﮐﻤﺪم دارم ...‬ ‫
- ﭼﻪ ﻗﺪر ﺧﻮب ﻣﻨﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﯾﮑﯽ از ﻋﮑﺴﺎي ﺧﻮﺷﮕﻞ ﺷﻤﺎ رو داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ...‬ ‫ﻣﻦ و ﻣﺤﻤﺪ ﺑﺎ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻣﺤﻤﺪ اوﻣﺪﯾﻢ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻟﻮﮐﺲ و ﺗﻮي ﭼﺸﻢ ﺣﺎﻣﯽ اﻧﺘﻈﺎم ... ﺧﯿﺮه ﺑﻮدم ﺑﻪ ﻧﻮرﻫﺎي ﭘﺮ رﻧﮓ‬ ‫ﺧﯿﺎﺑﻮن و ﻣﺮدﻣﯽ ﮐﻪ ﭘﻨﺠﺸﻨﺒﻪ ﺷﺒﺸﻮن ﭘﺮ از ذوق ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﻮدن ﺑﻮد ... ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ ﺟﺎﻟﺐ و ﻣﺤﻠﯽ داﺷﺖ ﭘﺨﺶ ﻣﯿﺸﺪ ...‬ ‫
- ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ ﺗﺮﮐﻤﻦ ﺻﺤﺮا درﺳﺖ ﮔﻔﺘﻢ ﻧﻪ؟‬ ‫ﻣﺤﻤﺪ ﺧﻨﺪﯾﺪ: اﯾﻦ ﻫﻢ از ﻧﺘﺎﯾﺞ ﺗﺤﺼﯿﻞ در رﺷﺘﻪ ﻫﻨﺮ ... ﺑﻠﻪ ﺧﺎﻧﻮم ﻫﻨﺮﻣﻨﺪ ... ﯾﮑﯽ از ﻃﺮﻓﺪارﻫﺎم ﺑﻬﻢ ﻫﺪﯾﻪ ﮐﺮد ... ﮐﻤﯽ در ﻫﻢ‬ ‫ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽ رﺳﯽ ...‬ ‫
- ﺗﻌﺠﺐ زده ام ...‬ ‫
- ﻓﮑﺮش رو ﻫﻢ ﻧﻤﯽ ﮐﺮدي ﻫﻤﺮاﻫﻤﻮن ﺑﺎﯾﺪ ﻧﻪ؟‬ ‫... ﺧﯿﻠﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﺧﯿﻠﯽ ﺗﯿﺰ ﺑﻮد اﯾﻦ ﺑﺸﺮ ... دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﺧﺼﻮﺻﯽ زﻧﺪﮔﯿﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﭘﯿﺸﺶ ﺑﺎز ﺑﺎﺷﻪ ...‬ ‫
- ﻣﯽ دوﻧﻢ ﺑﻪ ﻧﻈﺮت آدم ﻓﻀﻮﻟﯽ ﻣﯿﺎم اﻣﺎ ﺻﺎﺣﺐ اون ارﮐﯿﺪه ﻫﺎ اﯾﻦ آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ﺟﺪي ﺑﻮد ﻧﻪ؟‬ ‫دﺳﺘﻢ رو ﺗﮑﯿﻪ دادم ﺑﻪ ﺷﯿﺸﻪ ﭘﻨﺠﺮه: ﺑﻠﻪ ...‬ ‫
- آدم ﺟﺎﻟﺒﯿﻪ ... ﺧﻮدش ﺑﻌﺪا وارد ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺷﺪ اﻣﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺮﯾﻊ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ رو ﺑﻪ دﺳﺖ ﮔﺮﻓﺖ ﻧﮕﺎه ﮐﻦ دارﯾﻢ ﻣﯿﺮﯾﻢ رﺳﺘﻮراﻧﯽ ﮐﻪ اون‬ ‫ﺗﻌﯿﯿﻦ ﻣﯿﮑﻨﻪ ...‬ ‫زﯾﺮ ﻟﺐ ﻏﺮي زدم: ﻫﻤﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﺎ رو اوﻧﺎ ﺗﻌﯿﯿﻦ ﻣﯿﮑﻨﻦ ...‬ ‫... ﺗﻮ دﻟﻢ ﭘﻮزﺧﻨﺪي زدم ﺑﻪ ﻣﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻢ ﻣﮕﻪ ﺟﺰ ﻣﻦ ﮐﺴﯽ ﻫﻢ ﺑﺎﻗﯽ ﻣﻮﻧﺪه ﺑﻮد ...‬ ‫ﺗﻮ ﯾﮑﯽ از ﺧﯿﺎﺑﻮﻧﻬﺎي ﻓﺮﻋﯽ ﺧﯿﺎﺑﻮن وﻟﯽ ﻋﺼﺮ ﮐﻨﺎر رﺳﺘﻮران ﺑﯽ ﻧﻬﺎﯾﺖ ﺷﯿﮑﯽ ﮐﻪ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻫﺎي آﻧﭽﻨﺎﻧﯽ ﺟﻠﻮي درش ﭘﺎرك ﺑﻮد‬ ‫ﻣﺎﺷﯿﻦ رو ﻧﮕﻪ داﺷﺖ ...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺳﺮﯾﻊ ﭘﺮﯾﺪ ﺑﯿﺮون ﺣﺎﻣﯽ ﺑﺎ ﯾﮏ ﻧﮕﺎه ﺣﺘﯽ ﺑﻬﺶ ﻓﺮﺻﺖ اﯾﻨﮑﻪ اﯾﻦ ﻣﺪت ﺗﻮ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻣﺎ ﺑﺎﺷﻪ رو ﻧﺪاده ﺑﻮد ...‬ ‫آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ﮐﻪ راﻧﻨﺪه رو ﻣﺮﺧﺺ ﮐﺮده ﺑﻮد ﺑﺎ ژﺳﺖ ﺧﺎﺻﯽ ﺑﺎ آراﻣﺶ و ﻃﻤﺎﻧﯿﻨﻪ اي ﮐﻪ ﭼﺎﺷﻨﯽ اﮐﺜﺮ ﺣﺮﮐﺎﺗﺶ ﺑﻮد از ﻣﺎﺷﯿﻦ ﭘﯿﺎده‬ ‫ﺷﺪ و ﺑﻌﺪ ﮐﻮﺷﺎي ﺗﭙﻞ ﻣﻦ ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫دﺳﺘﻢ رﻓﺖ ﺳﻤﺖ دﺳﺘﮕﯿﺮه در اﻣﺎ اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﺮد ﺣﺮﻓﻬﺎﯾﯽ رو ﺑﺪﻫﮑﺎرم ﭼﺮﺧﯿﺪم ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﺤﻤﺪ: راﺳﺘﺶ ... ﺑﺎﯾﺪ‬ ‫ازﺗﻮن ﺧﯿﻠﯽ ﺗﺸﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﻣﯿﺪوﻧﻢ ﻫﺮ رﺳﺘﻮراﻧﯽ ﻧﻤﯿﺮﯾﺪ و ﮐﻼ ﺗﻮ ﺟﻤﻊ ﻇﺎﻫﺮ ﻧﻤﯽ ﺷﯿﺪ ﻣﺮﺳﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﯾﻪ دﺧﺘﺮ 01ﺳﺎﻟﻪ ﺗﺎ اﯾﻨﺠﺎ‬ ‫اوﻣﺪﯾﺪ و ﺷﺒﺘﻮن رو ﺑﺎ ﻣﺎ ﺷﺮوع ﮐﻨﯿﺪ ...‬ ‫ﻣﺤﻤﺪ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻬﻢ اﻧﺪاﺧﺖ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﺘﺪ: واﻻ ﻣﻦ از ﺧﺪام ﺑﻮد ﺑﯿﺎم ﻫﻤﭽﯿﻦ رﺳﺘﻮراﻧﯽ ... ﻋﺠﺐ ﺟﺎﻫﺎﯾﯽ ﻫﻢ ﻣﯿﺮه اﯾﻦ آﻗﺎي دﮐﺘﺮﺗﻮن‬ ‫ﻫﺮ ﭼﻨﺪ از ﻣﺎﺷﯿﻨﺶ ﻣﯽ ﺷﺪ ﺣﺪس زد ...‬ ‫زده ﺑﻮد در ﻟﻮدﮔﯽ ... ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺑﻬﺶ زدم و ﭘﯿﺎده ﺷﺪم ... ﮐﻮﺷﺎ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ اوﻣﺪ و دﺳﺘﻢ رو ﻣﺤﮑﻢ ﮔﺮﻓﺖ ... ﻧﯿﻮﺷﺎ اﻣﺎ ﺑﺎ ﺧﺠﺎﻟﺘﯽ ﮐﻪ‬ ‫ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺷﺒﯿﻪ دﺧﺘﺮﻫﺎي ﻗﺠﺮﯾﺶ ﮐﺮده ﺑﻮد ﮐﻨﺎر ﻣﺤﻤﺪ ﻗﺪم ﺑﺮداﺷﺖ ... ﻣﺤﻤﺪي ﮐﻪ ﻧﮕﺎﻫﻬﺎي اﮐﺜﺮ دﺧﺘﺮﻫﺎ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ ﺑﻮد اﻣﺎ‬ ‫ﭼﯿﺰي ﮐﻪ اﯾﻦ وﺳﻂ ﺧﯿﻠﯽ ﻋﺠﯿﺐ ﺑﻮد اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﮐﻪ ﻧﮕﺎﻫﻬﺎ ﺣﺘﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺣﺎﻣﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﯽ ﺗﻔﺎوت و ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ و‬ ‫ﻣﺤﮑﻢ ﮐﻨﺎر ﻣﻦ ﺑﺎ ﻓﺎﺻﻠﻪ داﺷﺖ ﻗﺪم ﺑﺮ ﻣﯽ داﺷﺖ ... ﭼﻪ ﻃﻮر ﻫﻤﭽﯿﻦ آدم ﻣﻐﺮوري ﮐﻪ در ﻣﻦ اﺳﺘﺮس اﯾﺠﺎد ﻣﯿﮑﺮد ﻣﯽ ﺗﻮﻧﺴﺖ‬ ‫اﻧﻘﺪر ﺗﻮي ﻣﺮﮐﺰ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﺎﺷﻪ ... ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻟﻮﮐﺴﺶ؟ ﺧﯿﻠﯽ ﻫﺎﺷﻮن ﺷﺎﯾﺪ ﻣﺎﺷﯿﻨﺶ رو ﻧﺪﯾﺪه ﺑﻮدن ... رﻓﺘﺎرﻫﺎي اﺷﺮاﻓﯿﺶ‬ ‫ﺷﺎﯾﺪ؟ ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ... ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل ﺧﯿﻠﯽ ﺑﻬﺶ ﺗﻮﺟﻪ ﻧﮑﺮده ﺑﻮدم از ﺑﺲ ﮐﻪ ﻫﺮ ﺑﺎر در ﮐﻨﺎرش ﺑﻮدن ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯽ ﺷﺪ ﻣﺮاﻗﺐ رﻓﺘﺎرﻫﺎي‬ ‫ﺧﻮدم ﺑﺎﺷﻢ ... و ﺧﺐ ﻣﻦ ... ﻣﻨﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ اﯾﻦ ﮐﻔﺸﻬﺎي ﺗﺨﺖ، ﭘﯿﺮاﻫﻦ ﺟﻠﻮ ﺑﺴﺘﻪ آﺑﯽ ﻓﯿﺮزوه اي ﮐﻪ روش ﯾﻪ ﺟﻠﯿﻘﻪ ﺗﺎ زﯾﺮ ﺑﺎﺳﻦ‬ ‫ﻗﻬﻮ ﻫﺎي رﻧﮓ ﺑﻪ ﺗﻦ داﺷﺘﻢ و ﺟﻮراب ﺷﻠﻮاري ﻗﻬﻮه اي و ﻣﻮﻫﺎي ﻓﺮم ﮐﻪ اﻃﺮاﻓﻢ ﺑﺎز ﺑﻮد و ﺷﺎل ﻣﺜﻠﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ رﻫﺎم و ﺑﺎ ﯾﮏ‬ ‫ﻋﺎﻟﻤﻪ دﺳﺖ ﺑﻨﺪﻫﺎي ﭼﻮﺑﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ و ﺑﯿﺸﺘﺮ ﮐﻮدﮐﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯿﻮﻣﺪم در ﮐﻨﺎر اﯾﻦ ﻣﺮد ﭘﺮ ﻫﯿﺒﺖ و آرام و ﺟﺪي ﺑﺎ ﮐﺖ ﺷﻠﻮار زﻏﺎﻟﯽ‬ ‫ﭘﯿﺮاﻫﻦ ﺗﯿﺮه و ﮐﺮوات ﻣﺸﮑﯽ ... ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم اﺧﺘﻼف ﻗﺪﻣﻮن ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﻫﺮ زﻣﺎن دﯾﮕﻪ اي ﺑﻪ ﭼﺸﻤﻢ اوﻣﺪ ... ﺑﺎ رﺳﯿﺪﻧﻤﻮن‬ ‫ﺑﻪ در ﺣﺎﻣﯽ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﻦ ﮐﻪ داﺷﺘﻢ ﺗﺤﻠﯿﻠﺶ ﻣﯽ ﮐﺮدم ﻧﻈﺮي اﻧﺪاﺧﺖ ... ﺧﺠﺎﻟﺖ ﮐﺸﯿﺪم و ﺳﺮم رو ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻢ ... ﺑﺎ‬ ‫ﻟﺤﻦ ﺟﺪﯾﺶ ﻧﺎم ﻓﺎﻣﯿﻠﺶ رو ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺟﻨﺐ و ﺟﻮﺷﯽ ﺷﺪ ... ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮدم ﺧﻮدش ﺷﺎﯾﺪ ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﺑﻪ اﯾﻨﺠﺎ اوﻣﺪه ﺑﺎﺷﻪ ﭼﻮن‬ ‫ﻣﮕﻪ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ﺑﻮد ﮐﻪ اﯾﺮان ﺑﻮد؟ اﻣﺎ ﻧﺎم ﻓﺎﻣﯿﻠﺶ ﺑﺮاي ﭼﺎﭘﻠﻮﺳﯽ ﮐﺎﻓﯽ ﺑﻮد ... ﻫﻤﻮن ﻧﺎم ﻓﺎﻣﯿﻠﯽ ﻟﻌﻨﺘﯽ ﮐﻪ ﺧﻮاﻫﺮ ﺳﺎده ﻣﻦ ﻓﮑﺮ‬ ‫ﻣﯿﮑﺮد دري ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻪ ﺑﻬﺸﺘﻪ ...‬ ‫ﻣﺤﻤﺪ ﺳﺮش رو ﺑﻬﻢ ﻧﺰدﯾﮏ ﮐﺮد: دﯾﮕﻪ ﻣﻦ و ﺑﺎ اﯾﻦ ﺑﯿﺮون ﻧﯿﺎري ﻫﺎ ﺣﺮﺻﻢ ﻣﯿﮕﯿﺮه ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﻣﻨﯽ ﮐﻪ ﻧﺼﻒ ﺷﻬﺮ و ﻣﺠﻠﻪ ﻫﺎ از‬ ‫ﭘﻮﺳﺘﺮﻫﺎم ﭘﺮه ﺗﺤﻮﯾﻠﺶ ﻣﯿﮕﯿﺮن ...‬ ‫ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم ﺣﺎﻣﯽ رو دﯾﺪم ﮐﻪ ﺑﻬﻤﻮن ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮد ﻧﮕﻬﺒﺎن در رو ﺑﺎز ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﺗﺎ ﻣﺎ وارد ﺑﺸﯿﻢ ﺣﺎﻣﯽ ﺑﺎ دﺳﺖ اﺷﺎره‬ ‫ﮐﺮد ﺗﺎ اول ﻣﻦ وارد ﺑﺸﻢ و ﺑﻌﺪ ﻧﯿﻮﺷﺎ ... ﺣﺲ ﺟﺎﻟﺐ ﺑﻬﻢ دﺳﺖ داد ... اون ﻧﯿﻮﺷﺎ 01 ﺳﺎﻟﻪ ﻣﻦ رو ﻫﻢ ﻣﺜﻞ ﯾﻪ ﺑﺎﻧﻮ ﺑﺎﻫﺎش رﻓﺘﺎر‬ ‫ﮐﺮده ﺑﻮد ...‬ ‫ﺑﺎورودﻣﻮن ﺑﻪ اون ﻣﺤﯿﻂ اﺷﺮاﻓﯽ ﮐﻤﯽ ﺧﻮدم رو ﺟﻤﻊ ﮐﺮدم ... ﻣﻦ آدم ﺑﺎ اﻋﺘﻤﺎد ﺑﻪ ﻧﻔﺲ ﭘﺎﯾﯿﻨﯽ ﻧﺒﻮدم ... ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﮐﺎر ﺻﺤﻨﻪ‬ ‫ﻣﯿﮑﻨﻪ اﺻﻼ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﻪ اﻋﺘﻤﺎد ﺑﻪ ﻧﻔﺴﺶ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺑﺎﺷﻪ اﻣﺎ اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم اﯾﻦ ﻟﺒﺎس ﺳﺎده دﺧﺘﺮاﻧﻪ و ﺻﻮرت ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﺑﺪون آراﯾﺶ ﻣﻦ‬ ‫ﺑﺎ اﯾﻦ ﺟﺎ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﭘﺸﺖ ﻣﯿﺰش ﺑﺎ ﻟﺒﺎﺳﻬﺎي ﻓﻮق رﺳﻤﯽ ﺑﻮدن ﺟﻮر ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫ﺑﺎ اﺷﺎره دﺳﺖ ﮔﺎرﺳﻮن و ﭼﺎﭘﻠﻮﺳﯽ ﻫﺎ ﻓﺮاووﻧﺶ ﺑﺎ ﮔﺬﺷﺘﻦ از ﯾﻪ ﭘﺎراروان ﭼﻮﺑﯽ ﭘﺸﺖ ﻣﯿﺰي ﮐﻪ روش رزرو ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﺑﺎ‬ ‫ﺷﻤﻌﺪان ﭘﺎﯾﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮﯾﺴﺘﺎل ﭘﺮ زرق و ﺑﺮﻗﯽ ﺗﺰﺋﺌﯿﻦ ﺷﺪه ﺑﻮد ﻧﺸﺴﺘﯿﻢ ... دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﻫﻤﭽﯿﻦ ﻓﻀﺎﻫﺎﯾﯽ رو ﮐﻪ ﺗﻮش ﻣﯽ‬ ‫ﺧﻮاﺳﺘﻦ ﺛﺮوت رو ﻓﺮﯾﺎد ﺑﺰﻧﻦ ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ: ﻣﻨﺸﯿﻢ ﺗﻮ اﯾﻦ ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻋﺘﯽ ﮐﻪ وﻗﺖ داﺷﺘﯿﻢ ﺗﻮﻧﺴﺖ اﯾﻦ ﺟﺎ رو ﺑﺮاﻣﻮن رزرو ﮐﻨﻪ اﻣﯿﺪوارم ﺑﺎب ﻃﺒﻌﺘﻮن ﺑﺎﺷﻪ رﺳﺘﻮراﻧﯽ ﮐﻪ‬ ‫ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣﯿﺮﯾﻢ ﺟﺎ ﻧﺪاﺷﺖ ...‬ ‫ﺗﻮ دﻟﻢ ﺧﺪا رو ﺷﮑﺮ ﮐﺮدم ﮐﻪ اوﻧﺠﺎ ﺟﺎ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺣﺘﻤﺎ ﺟﺎﯾﯽ ﺑﻮده ﭘﺮ ﺗﺰوﯾﺮ ﺗﺮ از اﯾﻦ ﺟﺎ ﺑﺎ دﯾﻮار ﻫﺎي رو ﮐﺶ ﻣﺨﻤﻞ و ﺑﻮي‬ ‫ﻋﻄﺮﻫﺎي ﻓﺮاﻧﺴﻮي ﮐﻪ ﺑﺎﻫﻢ ﻗﺎﻃﯽ ﺷﺪه ﺑﻮد ...‬ ‫ﻣﺤﻤﺪ ﺗﻌﻠﻠﻢ رو دﯾﺪ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﺻﻨﺪﻟﯽ رو ﺑﺮام ﺟﻠﻮ ﮐﺸﯿﺪ ﺗﺎ ﺑﻨﺸﯿﻨﻢ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪي ازش ﺗﺸﮑﺮ ﮐﺮدم و ﻧﺸﺴﺘﻢ ...‬ ‫ﺑﻌﺪ ﮐﻨﺎر دﺳﺖ ﺧﻮدش ﺑﺮاي ﻧﯿﻮﺷﺎ ﻫﻢ ﺻﻨﺪﻟﯽ ﮐﺸﯿﺪ: ﺑﻔﺮﻣﺎﯾﯿﺪ ﭘﺮﻧﺴﺲ اﻣﺸﺐ ﺷﺐ ﺷﻤﺎﺳﺖ ...‬ ‫ﮔﻮﻧﻪ ﻫﺎي ﻧﯿﻮﺷﺎ ﻗﺮﻣﺰ ﺷﺪ ... ﻣﺤﻤﺪ ﺑﯿﻦ ﻣﻦ و ﻧﯿﻮﺷﺎ ﻧﺸﺴﺖ و ﮐﻮﺷﺎ و ﺣﺎﻣﯽ ﻫﻢ روﺑﻪ روﻣﻮن ...‬ ‫اول ﺗﻮي ﻗﺪح ﻫﺎي ﺑﻠﻨﺪ ﻧﻮﺷﯿﺪﻧﯽ ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ آب ﺳﯿﺐ و ﻣﺨﻠﻮط ﭼﻨﺪ ﻣﯿﻮه دﯾﮕﻪ ﺑﻮد رو ﺳﺮو ﮐﺮدن ...‬ ‫دﺳﺘﻢ رو ﮔﺮﻓﺘﻢ دور ﭘﺎﯾﻪ ﺗﺮاش ﺧﻮرده اﯾﻦ ﻟﯿﻮان ... ﻣﻦ واﻗﻌﺎ ﻫﻤﭽﯿﻦ ﻧﻘﺸﻪ اي ﺑﺮاي اﻣﺸﺐ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... ﺟﺎﯾﯽ ﺑﻪ ﻣﺮاﺗﺐ ﺧﻮدﻣﻮﻧﯽ‬ ‫ﺗﺮ و ﺳﺎده ﺗﺮ رو ﺗﺼﻮر ﻣﯿﮑﺮدم ...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ: ﺑﭽﻪ ﻫﺎي ﻣﺪرﺳﻪ ﺑﺎور ﻧﻤﯿﮑﻨﻦ ﻣﻦ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ اوﻣﺪم ﺑﯿﺮون ...‬ ‫ﻣﺤﻤﺪ: ﺧﻮب ﺗﺎ دﻟﺖ ﺑﺨﻮاد ﺑﺎﻫﻢ ﻋﮑﺲ ﻣﯿﮕﯿﺮﯾﻢ ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﺟﺪي و زﯾﺮ ﻟﺐ ﻧﯿﻮﺷﺎﯾﯽ ﮔﻔﺖ ... ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﻧﯿﻮﺷﺎ ﮐﻤﯽ ﺧﻮدش رو ﺟﻤﻊ ﮐﻨﻪ ﻣﻄﻤﺌﻨﺎ ﮐﻞ اﯾﻦ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺎب ﻃﺒﻊ‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﻧﺒﻮد ﺧﺎﻧﺪان اﻧﺘﻈﺎم ﮐﺴﯽ رو در ﺣﺪ ﺧﻮدﺷﻮن ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﻦ ﮐﻪ ﺑﺨﻮان ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻬﺶ ﻫﻤﭽﯿﻦ ﺣﺮﮐﺘﻬﺎﯾﯽ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻦ ... ﻧﺎ‬ ‫ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﭘﻮزﺧﻨﺪي روي ﻟﺒﻢ اوﻣﺪ ﮐﻪ از ﻧﮕﺎه ﺗﯿﺰ ﺑﯿﻦ ﺣﺎﻣﯽ دور ﻧﻤﻮﻧﺪ ...‬ ‫ﻣﻦ واﻗﻌﺎ ﺑﯽ ﺣﻮﺻﻠﻪ ﺷﺪه ﺑﻮدم ... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﻪ ﻗﺪر زﯾﺮ ﻧﮕﺎه ﻣﺴﺘﻘﯿﻤﺶ ﺑﻮدم اﻣﺎ ﺳﺮم رو ﮐﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم ﻧﺎﺷﯿﺎﻧﻪ ﺻﻮرﺗﺶ رو ﺑﻪ‬ ‫ﺳﻤﺖ ﮐﻮﺷﺎ ﮐﻪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل ﺳﺎﮐﺖ ﺑﻮد ﭼﺮﺧﻮﻧﺪ ...‬ ‫
- ﮐﻮﺷﺎي ﺧﻮش ﺗﯿﭗ ﻫﻤﺮاز ﭼﻪ ﻃﻮره؟‬ ‫وﺑﻌﺪ رو ﮐﺮدم ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﺤﻤﺪ: ﭘﺮﻧﺲ ﻣﺎ رو دﯾﺪﯾﺪ؟‬ ‫

[Tᴀᴍᴏʀᴀ Pɪᴇʀᴄᴇ]

وای این داستان خیلی خوبه٭ـ٭
من خوندمش قبلا دوسش دارم ولی.-.
الان میادم رفته که کی به کی میرسه و اخرش چی میشه:>>

[sober]

قسمت هفتم
- ﺑﻠﻪ ﺑﻠﻪ ﻣﺮد ﺑﺰرﮔﯽ ﻣﯿﺸﻦ ﻣﻄﻤﺌﻨﺎ ...‬ ‫ﺻﺤﺒﺖ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﺎ ﮐﻮﺷﺎ راﺟﻊ ﺑﻪ ﺑﺎزي ﻫﺎي ﮐﺎﻣﭙﯿﻮﺗﺮي ﺑﺎﻻ ﮔﺮﻓﺖ و ﻣﻦ ﺑﺎزﻫﻢ ﺑﯽ ﺣﻮﺻﻠﻪ ﻧﮕﺎﻫﯽ اﺟﻤﺎﻟﯽ ﺑﻪ اﻃﺮاف اﻧﺪاﺧﺘﻢ ...‬ ‫
- ﺧﯿﻠﯽ ﺧﺴﺘﻪ اﯾﺪ؟‬ ‫ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم ﺗﮑﯿﻪ داده ﺑﻪ ﺻﻨﺪﻟﯿﺶ داﺷﺖ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد ... ﮐﻤﯽ ﺧﻮدم رو ﺟﻤﻊ و ﺟﻮر ﮐﺮدم: ﻧﻪ ... ﯾﻌﻨﯽ ﯾﮑﻢ ...‬ ‫
- ﮐﺎرﺗﻮن ﺧﯿﻠﯽ ﺟﺎﻟﺐ و ﺧﻮب ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻢ ﮐﻪ ﺧﻮﺷﺘﻮن اوﻣﺪه ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫
- ﺷﻤﺎ اﻣﺎ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ از اﯾﻨﺠﺎ زﯾﺎد ﺧﻮﺷﺘﻮن ﻧﯿﻮﻣﺪه؟‬ ‫... ﻣﻬﻢ ﺑﻮد؟ واﻗﻌﺎ ﺑﺮاي اﯾﻦ آدم ﺣﺴﻬﺎي اﻃﺮاﻓﯿﺎﻧﺶ ﻣﻬﻢ ﺑﻮد؟ ﺑﯽ ادﺑﯽ ﺑﻮد اﮔﺮ ﺑﻪ ﻣﺮدي ﮐﻪ ﺧﻮدم دﻋﻮﺗﺶ ﮐﺮده ﺑﻮدم ﭼﯿﺰي‬ ‫ﻣﯿﮕﻔﺘﻢ ...‬ ‫
- ﻧﻪ ... ﻣﻬﻢ اﯾﻨﻪ ﮐﻪ ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﺎﺷﻪ ...‬ ‫ﮐﻤﯽ روي ﻣﯿﺰ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺧﻢ ﺷﺪ ... ﻣﺤﻤﺪ ﺑﺎ ﻧﯿﻮﺷﺎ و ﮐﻮﺷﺎ ﺳﺨﺖ درﮔﯿﺮ ﺑﺤﺚ ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﭘﺲ اﯾﻦ ﻧﻪ در ﺣﻘﯿﻘﺖ ﯾﻌﻨﯽ آره ...‬ ‫
- ﺧﻮب راﺳﺘﺶ رو ﺑﺨﻮاﯾﺪ ... ﺷﺎﯾﺪ ﮐﻤﯽ ﺑﺎ ﺳﻠﯿﻘﻪ ﻣﻦ ﺟﻮر ﻧﺒﺎﺷﻪ ...‬ ‫
- ﺣﺪس زدن ﺳﻠﯿﻘﻪ ﺷﻤﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺨﺖ ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫ﺑﺪ ﺧﻠﻖ ﺷﺪه ﺑﻮدم ﯾﺎ ﻧﺎزك ﻧﺎﻧﺠﯽ؟ ﭼﺮا ﺗﻮ اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ اش اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﮐﻨﺎﯾﻪ ﻫﺎﯾﯽ ﻧﻬﻔﺘﻪ اﺳﺖ؟ ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﻟﺤﻨﻢ رو ﮐﻨﺘﺮل‬ ‫ﮐﻨﻢ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﺑﺎ ﺧﻮدم آﺷﺘﯿﻢ آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ...‬ ‫ﮐﻤﯽ ﺗﻮي ﺟﺎش ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﺷﺪ: ﺷﻤﺎ ... م ...‬ ‫ﺧﻮاﺳﺖ ﭼﯿﺰي ﺑﮕﻪ ﮐﻪ ﮔﺎرﺳﻮن ﺑﺎ ﻣﻨﻮ ﻫﺎ اوﻣﺪ و ﺣﺮﻓﺶ ﻧﺼﻔﻪ ﻣﻮﻧﺪ ... ﻋﺼﺒﯽ ﺷﺪه ﺑﻮدم از دﺳﺘﺶ ... ﯾﻌﻨﯽ دﺧﺘﺮ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ اون‬ ‫ﻃﻮر ﺑﻬﺶ زل زده ﺑﻮدﻧﺪ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﻦ ﻣﯿﺰان ﺧﻮدﭘﺴﻨﺪﯾﺶ رو ﺣﺪس ﺑﺰﻧﻦ؟‬ ‫
- ﻗﻬﻮه ﺑﻌﺪ از ﻏﺬا رو در ﺧﺪﻣﺘﺘﻮن ﺑﺎﺷﯿﻢ ...‬ ‫ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺘﻢ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم داﺷﺖ ﻧﺰدﯾﮏ 11 ﻣﯽ ﺷﺪ و ﻣﺤﻤﺪ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﯽ ﺧﻮاد زود ﺑﺮه ﺑﺎ ﺻﻮرت ﺧﻨﺪاﻧﯽ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺣﺎﻣﯽ‬ ‫اﻧﺪاﺧﺖ ﮐﻪ دﺳﺘﺶ رو ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ دراز ﮐﺮده ﺑﻮد: ﻣﻤﻨﻮﻧﻢ ﻣﻌﻤﻮﻻ ﺑﻌﺪ از اوﻟﯿﻦ اﺟﺮا ﻋﻮاﻣﻞ ﺟﻤﻊ ﻣﯽ ﺷﻦ ﯾﻪ ﺟﺎ ﻣﻬﻤﻮﻧﯽ اﻻﻧﻢ‬ ‫ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮم ...‬ ‫ﭼﺮﺧﯿﺪم ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ: ﻣﻤﻨﻮﻧﻢ ﮐﻪ وﻗﺖ ﮔﺬاﺷﺘﯿﺪ ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺑﻬﻢ زد و دﺳﺘﻢ رو ﺗﻮي دﺳﺘﺶ ﻓﺸﺮد: ﻣﻤﻨﻮن از ﺷﻤﺎ ﺑﺎﺑﺖ آﺷﻨﺎ ﮐﺮدن ﻣﻦ ﺑﺎ اﯾﻦ ﭘﺮﻧﺴﺲ ...‬ ‫ﺑﻌﺪ از رﻓﺘﻦ ﻣﺤﻤﺪ ... ﺣﺎﻣﯽ ﺗﮑﯿﻪ اي ﺑﻪ ﺻﻨﺪﻟﯿﺶ داد ﺑﺮاي ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﺴﺘﻨﯽ ﺳﻔﺎرش داده ﺑﻮد و اوﻧﻬﺎ ﻫﻢ ﺑﺎ ذوق داﺷﺘﻦ ﺑﺎ ﻫﻢ‬ ‫ﺑﺤﺚ ﻣﯿﮑﺮدن و ﻣﻦ ﻏﺮق ﺗﻤﺎﺷﺎﺷﻮن ﺑﻮدم ...‬ ‫
- ﺷﻤﺎ ﭼﺮا ﺗﺸﺮﯾﻒ ﻧﺒﺮدﯾﺪ؟‬ ‫... ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم اون ﻧﯿﻤﭽﻪ دﻟﺨﻮري ﺗﻪ ذﻫﻨﻢ رو از ﺣﺮﻓﺶ ﭘﻨﻬﺎن ﮐﻨﻢ: از اول ﻫﻢ ﻗﺮار ﻧﺒﻮد ﺑﺮم ...‬ ‫ﮐﻤﯽ ﻣﺘﻌﺠﺐ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد ... ﻻزم ﺑﻪ ﺗﻮﺿﯿﺢ ﻧﺒﻮد اﯾﻦ ﺟﻮر ﻣﻬﻤﻮﻧﯽ ﻫﺎ ﻣﻌﻤﻮﻻ ﻣﺤﯿﻂ اﻣﻨﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻦ ... ﯾﮑﺒﺎر ﺗﺎزه ﺑﺎ ﺣﻀﻮر ﺳﯿﺎ‬ ‫ﺷﺮﮐﺖ ﮐﺮده ﺑﻮدم ﺟﻮش ﺑﻪ دﻟﻢ ﻧﻨﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ از اون ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﻧﻤﯽ رﻓﺘﻢ و اﯾﻦ ﺑﯿﻦ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻫﻢ دﯾﮕﻪ ﻋﺎدي ﺷﺪه ﺑﻮد.‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ رو ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﺮد: ﻫﻤﺮاز ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﺑﺎ ﺗﺬﮐﺮ: ﺧﺎﻟﻪ ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫
- اﻣﺎ ﻋﻤﻮ ﻫﻤﺮاز ﺧﻮدش دوﺳﺖ داره ﮐﻪ ﻫﻤﺮاز ﺑﺎﺷﻪ ...‬ ‫ﺧﻢ ﺷﺪم و ﺑﺎ دﺳﺘﻤﺎل ﮔﻮﺷﻪ ﻟﺒﺶ رو ﮐﻪ ﺷﺎﺗﻮﺗﯽ ﺷﺪه ﺑﻮد ﭘﺎك ﮐﺮدم و ﺑﺎ ﻣﺤﺒﺖ ﮔﻔﺘﻢ: ﻣﻦ ﺑﺮاي ﺗﻮ ﻫﺮ ﭼﯽ ﻫﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﺗﻮ دوﺳﺖ‬ ‫داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯽ ...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ از ﺟﺎش ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ اوﻣﺪ و ﮔﻮﻧﻪ ام رو ﻣﺤﮑﻢ ﺑﻮﺳﯿﺪ: ﻣﺮﺳﯽ ...‬ ‫ﭼﺸﻤﺎم ﭘﺮ از اﺷﮏ ﺷﺪ ﺧﻮب ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ اﯾﻦ ﻣﺮﺳﯽ زﯾﺒﺎ ﺗﺮﯾﻦ ﻫﺪﯾﻪ دﻧﯿﺎﺳﺖ ...‬ ‫ﮐﻮﺷﺎ: ا ﭘﺲ ﻣﻦ ﭼﯽ؟‬ ‫ﺑﻌﺪ از ﺟﺎش ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﯾﻪ ﻣﺎچ آﺑﺪار روي ﮔﻮﻧﻪ ام ﮔﺬاﺷﺖ و ﻣﻦ ﻫﻢ ﯾﻪ ﮔﺎز ﺧﻔﯿﻒ ﮐﻪ ﻫﻤﺮاه ﺷﺪ ﺑﺎ ﻏﺶ ﻏﺶ ﺧﻨﺪﯾﺪﻧﺶ از‬ ‫ﺑﺎزوي ﺗﭙﻠﺶ ﮔﺮﻓﺘﻢ ... و ﺑﻌﺪ ﻫﺮ دوﺷﻮن رو ﻣﺤﮑﻢ ﺑﻐﻞ ﮐﺮدم و ﻧﻔﺲ ﮐﺸﯿﺪم ... ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم ﺑﻪ ﺣﺎﻣﯽ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﮐﻪ ﭼﺸﻢ‬ ‫دوﺧﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﻪ ﻣﺎ ... اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﺧﯿﻠﯽ ﻋﻤﯿﻖ و ﺑﺎ ﺗﻔﮑﺮ ﻧﮕﺎﻫﻤﻮن ﻣﯿﮑﻨﻪ ...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ: ﺧﯿﻠﯽ اﻣﺸﺐ ﺧﻮﺷﮕﻞ ﺷﺪه ﺑﻮدي ...‬ ‫ﻟﭙﺶ رو ﮐﺸﯿﺪم و ﮐﯿﻔﻢ رو ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﮐﺮدم: اي ﺷﯿﻄﻮن ﺧﻮب دوﺳﺘﺖ رﻓﺖ ﺗﺎزه ﭼﺸﻤﺎت داره ﻣﻦ رو ﻣﯽ ﺑﯿﻨﻪ ﻫﺎ؟‬ ‫ﺧﻨﺪه ﻧﺨﻮدي ﺑﺮام ﮐﺮد ...‬ ‫ﮐﻮﺷﺎ: ﭼﻪ ﻣﯿﺨﻨﺪه؟‬ ‫
- آآآ ﻧﺒﯿﻨﻢ ﻣﺮد ﻣﻦ اﻧﻘﺪر ﺣﺴﺎس ﺑﺎﺷﻪ ...‬ ‫ﮐﻮﺷﺎ ﻫﻢ دﺳﺘﺶ رو ﺑﻪ ﮐﺮﻣﺶ زد: ﭼﻪ ﻣﻌﻨﯽ ﻣﯿﺪه ﻣﺮد اﯾﻦ ﺟﺎﺳﺖ ﺷﻤﺎ اﻧﻘﺪر ﻧﯿﺸﺘﻮن ﺑﺮاي اون ﭘﺴﺮه ﺑﺎز ﺑﺸﻪ ...‬ ‫دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ درﺳﺘﻪ ﻗﻮرﺗﺶ ﺑﺪم ﮐﻪ رﺳﯿﺪﯾﻢ ﺑﻪ ﻣﺎﺷﯿﻦ ... ﺣﺎﻣﯽ زودﺗﺮ و ﮐﻤﯽ ﺟﻠﻮﺗﺮ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﭼﻮن داﺷﺖ ﺑﺎ ﺗﻠﻔﻦ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯽ‬ ‫ﮐﺮد.‬ ‫روي زاﻧﻮﻫﺎم ﺧﻢ ﺷﺪم: ﺧﻮب ﺧﻮﺷﮕﻼي ﺧﻮدم ... ﺧﺪاﺣﺎﻓﻆ ﻣﻦ ﻓﺮدا ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﻢ ﺑﯿﺎم اﻣﺎ ﭘﺲ ﻓﺮدا ﻣﯿﺎم ﭘﯿﺸﺘﻮن ...‬ ‫و ﺑﻌﺪ دوﺗﺎﺷﻮن رو ﺑﻮﺳﯿﺪم و ﮐﯿﻔﻢ رو ﮐﺎﻣﻞ روي ﺷﻮﻧﻪ ام اﻧﺪاﺧﺘﻢ و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺣﺎﻣﯽ ﮐﻪ رﻓﺘﻢ ﮐﻪ ﺟﻠﻮي در راﻧﻨﺪه اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد و‬ ‫ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮد: ﺷﺐ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮب آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ﻣﺮﺳﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﺮاﻫﯿﻤﻮن ﮐﺮدﯾﺪ ﻣﯽ دوﻧﻢ ﮐﻪ ﻣﺸﻐﻠﻪ ﺗﻮن زﯾﺎده ... ﮐﻤﯽ اﺧﻢ آﻟﻮد ﻧﮕﺎﻫﻢ‬ ‫ﮐﺮد: ﺑﺮاي ﻣﻦ ﻫﻢ ﺷﺐ زﯾﺒﺎﯾﯽ ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﺑﺎ اﺟﺎزﺗﻮن ...‬ ‫اﯾﻦ ﺑﺎر ﻗﯿﺎﻓﻪ اش ﺟﺪي ﺗﺮ از ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺷﺪ: ﺟﺎﯾﯽ ﺗﺸﺮﯾﻒ ﻣﯽ ﺑﺮﯾﺪ؟‬ ‫
- ﺑﻠﻪ ... ﺧﻮﻧﻪ ...‬ ‫
- ﺑﻨﺪه اﻻن رو ﻋﺮض ﮐﺮدم ... ﺑﻔﺮﻣﺎﯾﯿﺪ ﺳﻮار ﺷﯿﺪ ...‬ ‫
- ﺧﻮﻧﻪ ﻣﺎ دﻗﯿﻘﺎ ﺑﺮ ﻋﮑﺲ ﻣﺴﯿﺮ ﺷﻤﺎ ﺳﺖ آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ... راﻫﺘﻮن دور ﻣﯽ ﺷﻪ ...‬ ‫
- ﻋﺮض ﮐﺮدم ﺑﻔﺮﻣﺎﯾﯿﺪ ...‬ ‫ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ اش ﻣﺤﮑﻢ و ﺑﯽ ﺗﻌﺎرف ﺑﻮد ﺑﻪ ﺧﺼﻮص ﮐﻪ ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﻫﻢ ﺳﻮار ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺷﺪ ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺗﻮي ﺳﮑﻮت ﺑﻮد ... ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﭘﺸﺖ ﺧﻮاﺑﺸﻮن ﺑﺮده ﺑﻮد و ﻣﺎ ﺗﻮ ﺗﺮاﻓﯿﮏ ﺣﺎﺻﻞ از ﯾﻪ ﺗﺼﺎدف ﮔﯿﺮ ﮐﺮده ﺑﻮدﯾﻢ ...‬ ‫
- ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ﮐﻪ اﯾﻦ ﻣﻮﻗﻊ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﻦ ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﺴﯿﺮ ﺷﺪﯾﺪ ...‬ ‫
- ﺷﻤﺎ ﻫﻤﯿﺸﻪ اﻧﻘﺪر ﺗﻌﺎرﻓﯽ ﻫﺴﺘﯿﺪ؟‬ ‫
- راﺳﺘﺶ رو ﺑﺨﻮاﯾﺪ ﻧﻪ ...‬ ‫ﺑﺎورم ﻧﻤﯽ ﺷﺪ از ﻟﺤﻨﻢ ﭼﯿﺰي ﺷﺒﯿﻪ ﺑﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ روي ﺻﻮرﺗﺶ اوﻣﺪ ...‬ ‫راه ﮐﻤﯽ ﺑﺎز ﺗﺮ ﺷﺪ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ: راﺳﺘﯽ ﯾﺎدم رﻓﺖ ﺑﺎﺑﺖ ﮔﻠﻬﺎي زﯾﺒﺎﺗﻮن ﺗﺸﮑﺮ ﮐﻨﻢ ...‬ ‫
- ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯿﮑﻨﻢ ... ﺧﻮﺷﺤﺎل ﻣﯽ ﺷﻢ اﮔﺮ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﺑﺮ ﻋﮑﺲ اﯾﻦ رﺳﺘﻮران ﮔﻠﻬﺎ ﺑﺮاﺗﻮن ﺟﺎﻟﺐ ﺑﻮده ﺑﺎﺷﻦ ...‬ ‫اﺧﻤﺎم ﮐﻤﯽ ﺗﻮي ﻫﻢ رﻓﺖ ﯾﺎد ﺟﻤﻠﻪ اي ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ دﻟﺨﻮرﯾﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد اﻓﺘﺎدم: ﮔﻠﻬﺎ ﻫﻤﯿﺸﻪ زﯾﺒﺎن ... وﻟﯽ ﻗﺒﻼ ﻫﻢ ﻋﺮض ﮐﺮدم‬ ‫ﺧﺪﻣﻤﺘﻮن اﻣﺸﺐ ﺑﺎﯾﺪ ﺷﺐ ﻧﯿﻮﺷﺎ ﻣﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﺑﻮد ... ﺳﻠﯿﻘﻪ ﻣﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ اﯾﻦ وﺳﻂ ﻣﻬﻢ ﻧﺒﻮد ... ﻫﺮﭼﻨﺪ ﺑﻪ ﻗﻮل ﺷﻤﺎ‬ ‫ﺳﻠﯿﻘﻪ ﻣﻦ ﺣﺪس زدﻧﺶ ﻫﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺨﺖ ﻧﺒﻮد ...‬ ‫ﮐﻤﯽ ﻣﺘﻔﮑﺮ داﺷﺖ ﺑﻪ ﺟﻠﻮ ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮد ﮐﻮﻟﺮ ﻣﺎﺷﯿﻦ رو ﮐﻢ ﮐﺮد: ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺑﺎ ﮐﻤﯽ ﺑﺪ ﺑﯿﻨﯽ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺟﻤﻼت ﻣﻦ رو ﺑﺮرﺳﯽ‬ ‫ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ‬ ‫ﺟﺎ ﺧﻮردم از ﻧﺘﯿﺠﻪ اي ﮐﻪ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد و ﻋﺠﯿﺐ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﻮي ذﻫﻨﻢ ﺑﺮرﺳﯽ ﻣﯿﮑﺮدم ﻣﯿﺪﯾﺪم ﺑﯽ راه ﻫﻢ ﻧﻤﯿﮕﻔﺖ ...‬ ‫
- ﺷﻤﺎ ﺟﻤﻠﻪ ﻣﻦ رو ﺑﺪ ﺑﺮداﺷﺖ ﮐﺮدﯾﺪ ...‬ ‫ﺧﻮﺷﻢ ﻣﯿﺎد ﻧﻤﯽ ﮔﻔﺖ ﻣﻦ ﻣﻨﻈﻮرم رو ﺑﺪ ﺑﯿﺎن ﮐﺮدم. ﻣﯽ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﺎ ﺑﺮداﺷﺖ اﺷﺘﺒﺎه ﻣﻘﺼﺮم ...‬ ‫
- ﺷﺎﯾﺪ ...‬ ‫
- ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺗﻮ ﻣﻮﻗﻌﯿﺖ ﻫﺎي ﺟﺪﯾﺪ ﺑﺮاي ﺷﻤﺎ ﮐﻪ ﻧﻘﺶ ﻫﺎي ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺑﺎزي ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ ﻧﺒﺎﯾﺪ اﻧﻘﺪر ﻫﻢ ﺳﺨﺖ ﺑﺎﺷﻪ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﺗﻮ زﻧﺪﮔﯽ ﻋﺎدﯾﻢ ﻧﻘﺶ ﺑﺎزي ﻧﻤﯿﮑﻨﻢ ... ﺧﻮدﻣﻢ ﺑﺎ ﻫﻤﻪ ﻧﻘﺎط ﺿﻌﻒ و ﻗﺪرﺗﻢ ... ﺗﻤﺎم ﺳﻌﯿﻢ رو ﻫﻢ ﺑﺮاي آداﭘﺘﻪ ﺷﺪن ﺑﺎ‬ ‫ﺷﺮاﯾﻂ ﻣﻮﺟﻮد ﻣﯿﮑﻨﻢ اﻣﺎ ... ﺧﺐ ...‬ ‫
- ﺧﺐ؟!‬ ‫
- ﺧﺐ اﯾﻨﮑﻪ اﯾﻦ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﻦ ﻧﯿﺴﺖ آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ... زﻧﺪﮔﯽ ﻣﻦ ﺧﻄﺶ ﺧﯿﻠﯽ ﺻﺎف ﺗﺮه ... ﻣﻦ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﻫﺎي زﻧﺪﮔﯿﻢ رو ﺑﺎ ﺧﻮدﮐﺎر‬ ‫ﺑﯿﮏ ﻣﯿﻨﻮﯾﺴﻢ ﻧﻪ ﺧﻮدﮐﺎر دﯾﭙﻠﻤﺎت ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زد و ﻣﻦ ﭘﯿﺶ ﺧﻮدم ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم اﯾﻦ دوﻣﯿﻦ ﺷﺒﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ روي ﺻﻮرت اﺧﻤﻮي اﯾﻦ آدم ﺟﺪي ﺗﻮ ﻃﻮل اﻣﺸﺒﻪ‬ ‫
- ﻋﺠﺐ ﺗﺸﺒﯿﻪ اي ... و آﯾﺎ ﺑﺎ ﺧﻮدﮐﺎر دﯾﭙﻠﻤﺎت ﻧﻮﺷﺘﻦ ﺑﺪه؟‬ ‫
- اﻟﺒﺘﻪ ﮐﻪ ﻧﻪ ... ﺑﺪ ﯾﺎ ﺧﻮب آدم ﻫﺎ رو ﮐﻪ ﻣﻦ ﺗﻌﯿﯿﻦ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻢ ... روش ﻫﺎي زﻧﺪﮔﯽ آدم ﻫﺎ رو ﺷﺮاﯾﻄﯽ ﮐﻪ ﺗﻮش ﺑﺰرگ ﻣﯽ ﺷﻦ‬ ‫و در ﺿﻤﻦ ﺑﺎورﻫﺎﺷﻮن ﻣﯿﺴﺎزه ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫ﺳﺎﻋﺖ ﻧﺰدﯾﮏ 4 ﺻﺒﺢ ﺑﻮد و دﯾﮕﻪ ﮐﻢ ﮐﻢ ﺗﻮي آﯾﻤﻮن ﺷﻔﻖ ﭘﯿﺪا ﺑﻮد ... و ﻣﻦ ﻫﻨﻮز ﺑﯿﺪار ﺑﻮدم ... ﺻﺒﺢ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﯽ رﻓﺘﻢ آﻣﻮزﺷﮕﺎه و‬ ‫ﺑﻌﺪ ﻫﻢ اﺟﺮا داﺷﺘﻢ ... ﻟﯿﻮان ﺷﯿﺮ ﺗﻮي دﺳﺘﻢ رو ﻣﺤﮑﻢ ﺗﺮ ﭼﺴﺒﯿﺪم و ﭼﺸﻢ دوﺧﺘﻢ ﺑﻪ ﻓﯿﻠﻢ ﺑﯽ ﺳﺮ و ﺗﻪ ﮐﻤﺪي رﻣﺎﻧﺘﯿﮑﯽ ﮐﻪ ﻓﻘﻂ‬ ‫ﺑﺮاي وﻗﺖ ﮔﺬروﻧﺪن ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدم ...‬ ‫زﯾﺮ ﻟﺐ ﮔﻔﺘﻢ: ﻣﻦ و ﻟﯿﻮان ﺷﯿﺮم و ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ... ﻣﻦ و ﺗﻔﮑﺮات ﺿﺪ و ﻧﻘﯿﺾ و ﺣﺴﺮت ﻫﺎ و ﺧﺴﺘﮕﯽ ﻫﺎ و ﺷﺎدي ﻫﺎ و ﻣﻮﻓﻘﯿﺘﻬﺎم ...‬ ‫ﻫﻤﮕﯽ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻣﯿﺸﯿﻢ 8 ﻧﻔﺮ ... ﻧﺸﺴﺘﯿﻢ دور ﻫﻢ دارﯾﻢ 4 ﺻﺒﺢ ﻓﯿﻠﻢ ﻣﯿﺒﯿﻨﯿﻢ.‬ ‫
- ﻗﺮار ﮔﺬاﺷﺘﯿﻢ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو ﺑﺮاي دﯾﺪن ﻧﻤﺎﯾﺶ ﺷﻤﺎ ﺑﯿﺎرﯾﻢ ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺑﻪ راﻣﯿﻦ زدم ﮐﻪ داﺷﺖ ﺑﺮام ﺗﻮي ﻟﯿﻮان آب ﻣﯿﻮه ﻣﯿﺮﯾﺨﺖ: اي ﮐﺎش ﺗﺌﺎﺗﺮي رو ﮐﻪ اﺳﺎﺗﯿﺪ ﺑﺰرگ اﻻن روي ﺻﺤﻨﻪ‬ ‫دارﻧﺪ رو اﻧﺘﺨﺎب ﻣﯿﮑﺮدﯾﺪ ...‬ ‫رو ﺑﻪ روم ﻧﺸﺴﺖ ﺑﻪ ﺟﺎي ﻣﺒﻞ روي ﻣﯿﺰ ﮐﻮﺗﺎه ﭼﻮﺑﯽ ﻧﺸﺴﺖ اﯾﻦ ﻧﺰدﯾﮑﯽ ﮐﻤﯽ اذﯾﺘﻢ ﮐﺮد ﻟﯿﻮان ﮐﺎﻏﺬي ﺳﻔﯿﺪ رﻧﮓ رو از‬ ‫دﺳﺘﺶ ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﮐﻤﯽ ﺧﻮدم رو ﺟﻤﻊ و ﺟﻮر ﺗﺮ ﮐﺮدم ...‬ ‫
- ﺑﭽﻪ ﻫﺎ دوﺳﺖ دارن ﺗﺌﺎﺗﺮي ﮐﻪ اﺳﺘﺎد ﺧﻮدﺷﻮن ﺑﺎزي ﻣﯿﮑﻨﻪ رو ﺑﺒﯿﻨﻦ ... ﻣﻦ ﻫﻢ ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر ...‬ ‫در ﻣﻘﺎﺑﻞ اﯾﻦ ﻧﮕﺎه و اﯾﻦ ﻧﺰدﯾﮑﯽ ﮐﻪ ﮔﻮﯾﺎي ﺧﯿﻠﯽ ﭼﯿﺰﻫﺎ ﺑﻮد اﻧﮕﺎر ﮐﻼﻣﯽ ﺑﺮاي ﮔﻔﺘﻦ ﺑﺎﻗﯽ ﻧﻤﻮﻧﺪه ﺑﻮد ... ﺑﺮاي اﯾﻦ ﮐﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﻪ‬ ‫ﺧﻮدم ﻣﺴﻠﻂ ﺑﺸﻢ ﺟﺮﻋﻪ اي از آب ﻣﯿﻮه روم ﻗﻮرت دادم: ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل ﺑﺎﻫﺎم ﻫﻤﺎﻫﻨﮓ ﮐﻨﯿﺪ در ﺧﺪﻣﺘﺘﻮن ﺑﺎﺷﻢ ...‬ ‫
- ﭼﺮا اﺻﺮار داري اﻧﻘﺪر ﺑﺎ ﻣﻦ رﺳﻤﯽ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﯽ ﻫﻤﺮاز ...‬ ‫ﻟﯿﻮان رو روي دﺳﺘﻪ ﻣﺒﻞ ﮔﺬاﺷﺘﻢ و ﻣﻘﻨﻌﻪ ام رو ﮐﻤﯽ ﺟﻠﻮ ﮐﺸﯿﺪم: ﺷﻤﺎ از ﻣﻦ ﺑﺰرﮔﺘﺮﯾﺪ ... ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﺮاﺗﻮن اﺣﺘﺮام ﻗﺎﺋﻞ ﺑﻮدم و در‬ ‫ﺿﻤﻦ ﺧﺐ ... ﯾﻌﻨﯽ ﺷﻤﺎ رﺋﯿﺲ ﻣﻦ ﻫﻢ ﻫﺴﺘﯿﺪ ...‬ ‫ﺗﮏ ﺧﻨﺪه ﺑﺎ ﻣﺰه اي ﮐﺮد: رﺋﯿﺲ رو ﺧﻮب اوﻣﺪي ... واﻻ ﺑﯿﺎ و از ﻣﻦ ﺑﭙﺮس ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮم ﮐﯽ رﺋﯿﺴﻪ ...‬ ‫... واﻗﻌﺎ دﯾﮕﻪ داﺷﺘﻢ ﻣﻌﺬب ﻣﯽ ﺷﺪم ... اﻧﻘﺪر ﻣﯽ ﺗﺮﺳﯿﺪم ﮐﻪ ﭼﯿﺰي ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﻋﻨﻮان ﺑﺸﻪ و ﻣﻦ ﭼﻪ ﺟﻮاﺑﯽ داﺷﺘﻢ ﺑﺪم ... ﻣﻨﯽ ﮐﻪ‬ ‫واﻗﻌﺎ ﺑﻪ ﭘﻮل و ﺑﻪ اﯾﻦ ﮐﺎر اﺣﺘﯿﺎج داﺷﺘﻢ ...‬ ‫
- وﻗﺖ ﻧﺸﺪ اون ﺷﺐ درﺳﺖ و ﺣﺴﺎﺑﯽ از ﺧﺎﻧﻮادﺗﻮن ﺗﺸﮑﺮ ﮐﻨﻢ ...‬ ‫ﮐﻤﯽ ﺳﺮش ﺟﺎش ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﺷﺪ ﮐﻤﯽ ﻫﻢ ﺷﺎﯾﺪ ﺟﺎ ﺧﻮرد از اﯾﻦ ﻣﺎﻧﻮر ﻣﻦ ﺗﻮ ﻋﻮض ﮐﺮدن ﺑﺤﺚ: ﻣﺎﻣﺎن ﻫﻢ دوﺳﺖ داره ﺑﯿﺸﺘﺮ‬ ‫ﺑﺒﯿﻨﺘﺖ ﺷﻤﺎرت رو ازم ﺧﻮاﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ اﺟﺎزت ﺑﻬﺶ دادم ... ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﺧﻮدش ﺑﺎﻫﺎت ﺗﻤﺎس ﺑﮕﯿﺮه ... ﯾﻪ ﻗﺮاري ﺑﺮاي ﺧﻮﻧﻤﻮن ﺑﺬاره‬ ‫ﺑﯿﺎ ﺗﺎﺑﻠﻮ ﻫﺎ رو ﻫﻢ ﺑﺒﯿﻦ ...‬ ‫
- ﺣﺘﻤﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﻣﯿﺸﻢ ...‬ ‫ﻟﯿﻮاﻧﺶ رو ﺑﯿﻦ دوﺗﺎ دﺳﺘﺎش ﮔﺮﻓﺖ ﺳﺮش رو اﻧﺪاﺧﺖ ﭘﺎﯾﯿﻦ و ﮐﻤﯽ زاﻧﻮﻫﺎش رو ﺗﮑﻮن داد ... اﺣﺴﺎس ﻣﯿﮑﺮدم ﭼﯿﺰي ﻣﯽ ﺧﻮاد‬ ‫ﺑﮕﻪ و داره ﺗﻮي دﻫﻨﺶ ﻣﺰه ﻣﺰه اش ﻣﯽ ﮐﻨﻪ: ﻫﻤﺮاز ...‬ ‫
- ﺑﻠﻪ؟‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻬﻢ اﻧﺪاﺧﺖ: ﭼﯿﺰه ... ﯾﻌﻨﯽ ﻫﯿﭽﯽ وﻟﺶ ﮐﻦ ... ﭘﺲ ﻣﻦ ﺑﺎﻫﺎت ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو ﻫﻤﺎﻫﻨﮓ ﻣﯿﮑﻨﻢ ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫... ﻣﻦ از ﺟﻤﻠﻪ ﻧﺼﻔﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺪم ﻣﯿﻮﻣﺪ ... اﻣﺎ اﻻن ﺗﻮ اﯾﻦ ﺷﺮاﯾﻂ ﺗﺮﺟﯿﺢ دادم دﻧﺒﺎل ﺣﺮف رو ﻧﮕﯿﺮم ... واﻗﻌﺎ ﺑﻪ اون ﺟﻤﻊ 8 ﺗﺎﯾﯽ‬ ‫ﺧﻮدم ﻋﺎدت ﮐﺮده ﺑﻮدم ... ﻧﯿﺎزي ﻧﺪاﺷﺘﻢ 9 ﺗﺎ ﺑﺸﻦ و ﻓﮑﺮ ﮐﺮدن ﺑﻪ آدﻣﯽ ﮐﻪ ﯾﻪ ﺟﺎﯾﯽ ﯾﻪ زﻣﺎﻧﯽ ... ﺗﻮ ﯾﻪ ﺑﺮﻫﻪ اي ﺧﯿﻠﯽ ﭘﺮ رﻧﮓ‬ ‫ﺑﻮد و ﺗﻮ ﻃﻮل زﻣﺎن ﮐﻢ رﻧﮓ ﺷﺪه ﺑﻮد ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ...‬ ‫
- ﺳﯿﺎ ... د ... ﺑﺪش ﺑﻪ ﻣﻦ دﯾﮕﻪ ...‬ ‫ﺳﯿﺎ ﺑﺎ ﺧﻨﺪه ﺑﻠﻨﺪ و ﺻﻮرت رو ﺑﻪ ﮐﺒﻮدي داﺷﺖ ﻧﺎﻣﻪ اي رو ﮐﻪ ﮐﺴﯽ ﺑﺮام ﻓﺮﺳﺘﺎده ﺑﻮد ﭘﺸﺖ ﺻﺤﻨﻪ و ﺗﻮش ازم در ﺧﻮاﺳﺖ ﮐﺮده‬ ‫ﺑﻮد ﺑﻬﺶ زﻣﺎن ﺑﺪم ﺗﺎ ﺑﺸﻨﺎﺳﻤﺶ رو ﻣﯽ ﺧﻮﻧﺪ و اﻧﻘﺪر ﮐﻪ ﺧﻨﺪﯾﺪه ﺑﻮد ﺷﮏ داﺷﺘﻢ ﺟﺎي ﺧﻮدش رو ﺧﯿﺲ ﻧﮑﺮده ﺑﺎﺷﻪ ...‬ ‫ﻫﻤﻮن ﻃﻮر ﮐﻪ زاﻧﻮﻫﺎش ﺧﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد ﺑﺮﮔﻪ رو از ﺗﻮي دﺳﺘﺶ در آوردم: ﻣﺮض ... ﭼﺸﻢ ﻧﺪاري ﺑﺒﯿﻨﻨﯽ ﺧﺎﻃﺮ ﺧﻮاه ﭘﯿﺪا ﮐﺮدم؟‬ ‫ﺧﻮدم ﻫﻢ از ﻟﺤﻦ ﻟﻮس ﻧﺎﻣﻪ و ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر اون ﮔﻼي ﺑﯽ ﻣﻨﻄﻖ ﻣﺘﺼﻞ ﺑﻬﺶ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻨﺪه ام ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ... ﺳﯿﺎ ﻋﯿﻨﮑﺶ رو‬ ‫ﺑﺮداﺷﺖ و اﺷﮑﺎش رو ﭘﺎك ﮐﺮد: ﺑﺨﺖ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﺗﻮ داري ﺑﻪ ﺧﺪا ... ﯾﺎرو ﮐﺎﻣﻼ ﻣﻌﻠﻮﻣﻪ اﯾﻦ ﻣﺘﻦ رو از روي اﯾﻨﺘﺮﻧﺖ ﮐﭙﯽ ﭘﯿﺲ ﮐﺮده‬ ‫...‬ ‫
- ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻨﺶ راﺿﯿﻢ ﺟﻮن داداش ...‬ ‫ﻧﺸﺴﺖ روي ﺻﻨﺪﻟﯽ: اﺟﺮاي اﻣﺸﺒﺖ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﻢ ﺑﮕﻢ از دﯾﺸﺐ ﻫﻢ ﺑﻬﺘﺮ ﺑﻮد ... واي ﺧﺪا ﭼﻪ ﻗﺪر ﺧﻨﺪﯾﺪم ...‬ ‫
- ﺑﻪ اﺟﺮاي ﻣﻦ؟‬ ‫
- ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺧﻮاﻫﺎت ﻣﻤﻮش ...‬ ‫
- ﻣﺮدم ﺑﻪ ﺧﺪا ﻋﻘﻞ ﻧﺪارن ... ﺗﺎزه ﺗﻬﺶ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﻣﻨﻈﻮرﺷﻢ ﻫﻢ ﺟﺪﯾﻪ ... ﺟﺪي ﺑﺎﺷﻪ ﭼﯽ ﻣﯿﺸﻪ ... آﺧﻪ ﭼﻪ ﻃﻮر ﻣﯽ ﺷﻪ آدم ﺑﺎ‬ ‫دﺧﺘﺮي ﮐﻪ ﻓﻘﻂ روي ﺻﺤﻨﻪ دﯾﺪﺗﺶ اوﻧﻢ ﺣﺪاﮐﺜﺮ دوﺑﺎر ﻧﯿﺖ ﺟﺪي ﻫﻢ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ...‬ ‫
- ﻣﯿﮕﻢ ﮐﻮﭼﻮﻟﻮﯾﯽ ﻧﮕﻮ ﻧﻪ ... ﻣﻤﻮش ﺗﻮ ﺧﺪاﯾﯿﺶ دﻧﯿﺎت اﻧﮕﺎر ﯾﻪ دﻧﯿﺎي دﯾﮕﻪ اﺳﺖ ... ﺗﻮ ﺣﺘﯽ ﭘﺎي درد دﻻي دوﺳﺖ ﻫﺎي‬ ‫دﺧﺘﺮت ﻫﻢ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﻧﻤﯽ ﺷﯿﻨﯽ ...‬ ‫
- ﺳﯿﺎ اﯾﻨﻮ ﯾﮑﯽ ﺑﮕﻪ ﮐﻪ ﻣﻦ رو ﻧﻤﯽ ﺷﻨﺎﺳﻪ ﯾﺎ وﺿﻌﯿﺖ ﻣﻦ رو ﻧﻤﯽ دوﻧﻪ ﯾﻪ ﭼﯿﺰي ... ﺗﻨﻬﺎ دوﺳﺘﺎي ﻣﻦ ﺗﻮ و ﮔﻠﻨﺎرﯾﺪ ... ﺗﻨﻬﺎ ﻓﮑﺮ‬ ‫و ذﮐﺮ ﻣﻦ ﻫﻢ ﮔﺬران زﻧﺪﮔﯿﻢ و ﺑﻮدن ﺧﻮاﻫﺮ زاده ﻫﺎم ﮐﻨﺎرم ... ﺑﻪ ﭼﯽ ﻣﯿﺨﻮام ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ؟ اﯾﻦ ﻗﺮﺗﯽ ﺑﺎزﯾﺎي ﺷﮑﺴﺖ ﻋﺸﻘﯽ ﻣﺎل‬ ‫ﻣﻦ ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫دﺳﺘﺶ رو ﮔﺬاﺷﺖ رو ﺑﺎزوم: ﭘﺎﺷﻮ ﺑﺮﯾﻢ ﺧﻮﻧﻪ ﮐﻪ ﻣﺎﻣﺎن ﻣﻨﺘﻈﺮﺗﻪ ...‬ ‫راه اﻓﺘﺎدﯾﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ اﺗﻮﺑﻮس ﻫﺎ ﮐﻪ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﮔﻔﺖ: ﺑﻪ ﺷﻤﺎره اﯾﻦ ﺧﺎﻃﺮ ﻫﺎت زﻧﮓ ﺑﺰن ﺑﺒﯿﻦ ﺷﺎﯾﺪ ﻣﺎﺷﯿﻦ داﺷﺖ اوﻣﺪ دﻧﺒﺎﻟﻤﻮن‬ ‫ﺑﺎﺑﺎ ﯾﺎرو در ﺣﺪ آژاﻧﺲ ﻫﻢ ﻧﯿﺴﺖ ﯾﻌﻨﯽ؟‬ ‫
- ﺧﯿﻠﯽ دﻟﻘﮏ و ﻟﻮﺳﯽ ... راﺳﺘﯽ ﭼﻪ ﺧﺒﺮ از آوﯾﺴﺎ؟‬ ‫
- ﺧﻮﺑﻪ ... ﻟﺤﻨﺶ ﮐﻤﯽ ﻧﮕﺮاﻧﻢ ﮐﺮد: ﭼﯿﺰي ﺷﺪه؟‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫
- ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ اﺻﻼ ﭼﯿﺰي ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺸﻪ؟ ﻫﺮ روز ﺑﯿﺸﺘﺮ و ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﺮام ﻋﺰﯾﺰ ﻣﯿﺸﻪ ... و ﺑﻪ ﺟﺎي ﺳﺒﮏ ﺷﺪن ﺳﻨﮕﯿﻦ و ﺳﻨﮕﯿﻦ ﺗﺮ ﻣﯿﺸﻢ‬ ‫... اﻻن ﻣﺜﻞ دوﺗﺎ دوﺳﺘﯿﻢ ﺑﺎﻫﻢ ﺧﯿﻠﯽ زﻣﺎن ﺻﺮف ﻣﯿﮑﻨﯿﻢ ... ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺎﻫﺎم ﺣﺮﻓﺎي ﻣﺸﺘﺮك دارﯾﻢ ... اﻣﺎ ... واﻗﻌﺎ ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ اﯾﻦ‬ ‫ﺣﺮﻓﻬﺎي ﻣﺸﺘﺮك ... اﯾﻦ ﺣﺲ ... اﯾﻦ ﭼﯿﺰي ﮐﻪ اﻧﻘﺪر داره ﻗﻮي ﻣﯿﺸﻪ ﮐﯽ از ﺑﯿﻦ ﻣﯿﺮه؟‬ ‫رﺳﯿﺪﯾﻢ ﺑﻪ اﯾﺴﺘﮕﺎﻫﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺳﺎﻋﺖ ﺣﺎﻻ ﮐﻤﯽ ﺧﻠﻮت ﺑﻮد ﮐﻮﻟﻪ ﭘﺸﺘﯿﻢ رو ﭘﺸﺘﻢ ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﮐﺮدم: ﭼﺮا ﻣﻨﺘﻈﺮ ﮐﻢ رﻧﮓ ﺗﺮ‬ ‫ﺷﺪﻧﺸﯽ ... اﯾﻦ ﺧﯿﻠﯽ زﯾﺒﺎﺳﺖ ﮐﻪ ﮐﺴﯽ رو دوﺳﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯽ ... ﯾﺎ دوﺳﺘﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ... اي ﮐﺎش ﻣﻦ ﻫﻢ ﻋﺎﺷﻖ ﺑﻮدم ﯾﺎ‬ ‫ﮐﺴﯽ اﻧﻘﺪر ﺑﯽ ﺷﯿﻠﻪ ﭘﯿﻠﻪ و زﯾﺒﺎ دوﺳﺘﻢ داﺷﺖ ...‬ ‫
- ﻋﺸﻖ ﺗﻮ دﻧﯿﺎي ﺷﻤﺎ زﻧﻬﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺎ دﻧﯿﺎي ﻣﺎ ﻓﺮق ﻣﯿﮑﻨﻪ ﻣﻤﻮش ... ﺷﻤﺎ ﻋﺎﺷﻖ ﮐﻪ ﺑﺸﯿﺪ ... اﮔﺮ اون آدم ﻫﻢ دوﺳﺘﺘﻮن‬ ‫داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ... ﺗﻮ اﯾﻦ ﺷﺮاﯾﻂ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﺴﺌﻮﻟﯿﯿﺘﻮن ﻣﯿﺸﻪ ﻣﺤﺒﺖ ﮐﺮدن و ﻣﺤﺒﺖ دﯾﺪن ... ﺑﺮاي ﻣﺎ اﻣﺎ اون ﺣﺲ ﻣﯽ ﺷﻪ ﯾﮏ ﻋﺎﻟﻤﻪ‬ ‫وﻇﯿﻔﻪ و ﻣﺴﺌﻮﻟﯿﺖ ...‬ ‫اﺗﻮﺑﻮس رﺳﯿﺪ ... ﺑﺎﻫﺎم رﻓﺘﯿﻢ ﺑﺎﻻ اﯾﺴﺘﺎد اون ور ﻣﯿﻠﻪ ﻣﻨﻢ اﯾﺴﺘﺎدم اﯾﻦ ور: اﯾﻦ ﻃﻮري ﻫﺎ ﻫﻢ ﻧﯿﺴﺖ ... ﻣﺎ ﻫﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺴﺌﻮﻟﯿﺖ ﻫﺎ‬ ‫ﻣﯿﺎد رو دوﺷﻤﻮن ...‬ ‫
- وﻗﺘﯽ ازدواج ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ آره ﻗﺒﻮل دارم ﮐﻪ ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺸﻪ ﮔﻔﺖ اﺻﻠﺶ رو دوش ﺷﻤﺎﺳﺖ اﻣﺎ ﺗﻮ ﻋﺸﻖ و ﻋﺎﺷﻘﯽ ... وﺿﻌﯿﺖ ﻓﺮق ﻣﯿﮑﻨﻪ‬ ‫ﻣﻤﻮش ... ﻣﻦ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﻢ اون دﺧﺘﺮ رو از اﺳﺘﺎﻧﺪاردﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻬﺸﻮن ﻋﺎدت ﮐﺮده دور ﮐﻨﻢ از ﯾﻪ ﻃﺮﻓﯽ ﻫﻢ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﻢ ﺗﺎﻣﯿﻨﺶ ﮐﻨﻢ‬ ‫...‬ ‫اون ﺷﺐ ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﺑﺎ ﺳﯿﺎ ﺣﺮف زدﯾﻢ از ﺣﺴﻬﺎي ﻣﻦ از ﺣﺴﻬﺎي ﺧﻮدش. از آوﯾﺴﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺣﺎﻻ ﺑﺎ اون ﻟﺒﺨﻨﺪ دﻟﺒﺮاﻧﻪ اش ﺗﻮ اون‬ ‫ﻋﮑﺲ دﺳﺘﻪ ﺟﻤﻌﯽ ﮐﻪ ﺳﯿﺎ ﻓﻘﻂ رو ﺻﻮرﺗﺶ زوم ﮐﺮده ﺑﻮد و ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﮏ ﮔﺮاﻧﺪ ﻟﭗ ﺗﺎﭘﺶ ...‬ ‫
- دادا ... ﺳﯿﺎ ... ﻗﻮل ﻣﯿﺪم درﺳﺖ ﻣﯿﺸﻪ ...‬ ‫
- ﮔﺮﻓﺘﺎرم ﮐﺮده ﺑﻪ ﺧﺪا ...‬ ‫
- ﺧﻮش ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺶ ...‬ ‫
- دوﺳﺖ داﺷﺘﯽ ﮔﺮﻓﺘﺎر ﺗﻮ ﻣﯽ ﺷﺪم؟‬ ‫ﯾﻪ ﭘﺲ ﮔﺮدﻧﯽ زدم ﺑﻬﺶ: اه. ﺣﺎﻟﻢ رو ﺑﻬﻢ زدي ﮐﯽ آﺧﻪ ﺑﻪ داداش ﭼﺸﻢ داره؟ ﻣﻨﻈﻮرم ﭼﯿﺰي دﯾﮕﻪ اي ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﻣﻨﻈﻮرت رو ﮔﺮﻓﺘﻢ ... ﺑﺒﯿﻦ آدﻣﯽ ﮐﻪ ﭘﻨﺠﺮه ﻧﮕﺎﻫﺶ رو و دﻟﺶ رو ﺑﺴﺘﻪ ... ﭼﻪ ﻃﻮر اﻧﺘﻈﺎر داره ﮐﺴﯽ در اﺣﺴﺎﺳﺶ رو ﺑﺰﻧﻪ ...‬ ‫ﺗﻮ اﻧﻘﺪر ﻏﺮق ﺧﻮدﺗﯽ ... ﮐﻪ ﻧﮕﺎه ﻫﺎي آدم ﻫﺎ رو ﻧﻤﯿﮕﯿﺮي ...‬ ‫ﺳﺮم رو اﻧﺪاﺧﺘﻢ ﭘﺎﯾﯿﻦ: ﺳﯿﺎ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه راﻣﯿﻦ رو ﻣﯿﮕﯿﺮم ...‬ ‫
- اون ﮐﻪ ﻏﻠﻂ ﮐﺮده ...‬ ‫
- ﭼﺮا اﻧﻘﺪر ﺑﺎﻫﺎش ﻟﺠﯽ؟‬ ‫دﺳﺘﺶ رو ﮔﺬاﺷﺖ روي ﺳﺮم: ﻧﮕﺎم ﮐﻦ ﺑﺒﯿﻨﻢ ﻧﮕﻮ ﮐﻪ ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫ﻧﮕﺎه ﭘﺮ از ﻧﮕﺮاﻧﯿﺶ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺳﺮﯾﻊ ﺟﻮاﺑﺶ رو ﺑﺪم: ﻧﻪ ﺑﻪ ﺧﺪا ﺳﯿﺎ ... ﻣﻦ دﻻﯾﻞ ﺧﻮدم رو دارم ﮐﻪ ﻧﺨﻮام ﮐﻪ ﺑﺎﺷﻪ ... ﺗﻮ دﻻﯾﻠﺖ‬ ‫ﭼﯿﻪ؟ ﻓﻘﻂ ﻣﯽ ﺧﻮام ﺑﺪوﻧﻢ ...‬ ‫
- ﻣﻦ دﻟﯿﻞ ﺧﺎﺻﯽ ﻧﺪارم ... ﻗﺒﻼ ﯾﻌﻨﯽ ﺑﻬﺖ ﮔﻔﺘﻢ ... اﯾﻦ آدم ﺑﺎ اﯾﻦ ﮐﻪ ﻫﺮ ﮐﯽ ﻧﮕﺎه ﮐﻨﻪ ﻣﯽ ﮔﻪ دﻧﯿﺎش ﺑﺎ ﺗﻮ ﯾﮑﯿﻪ ... اﻣﺎ ﻧﯿﺴﺖ‬ ‫... ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺎﺑﺖ اوﻧﻪ ... ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻢ ﻣﻦ دوﺳﺖ ﻧﺪارم ﺧﻮاﻫﺮﻫﺎم رو دﺳﺖ ﻫﺮ ﮐﺴﯽ ﺑﺪم.‬ ‫
- آﻗﺎ و ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﻧﯿﺴﺘﻦ رﻓﺘﻦ ﭼﻨﺪ روزي ﺳﺮﻋﯿﻦ ﮐﻤﯽ آب و ﻫﻮاﺷﻮن ﻋﻮض ﺑﺸﻪ ﺑﺲ ﮐﻪ ﺗﻬﺮان ﮔﺮﻣﻪ ...‬ ‫ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻓﺨﺮي ﺧﺎﻧﻮم ﮐﻪ ﭘﺎ ﮐﺸﺎن ﺟﻠﻮ ﻣﯿﺮﻓﺖ راه اﻓﺘﺎدم ﺧﻮدم ﺑﯽ ﻧﻬﺎﯾﺖ ﺧﺴﺘﻪ و ﻋﺼﺒﯽ ﺑﻮدم اﯾﻦ ﭼﻨﺪ ﺷﺐ ﺷﺒﯽ ﺳﻪ ﺳﺎﻋﺖ‬ ‫ﻫﻢ ﻧﺨﻮاﺑﯿﺪه ﺑﻮدم ... اﺟﺮا ... ﺗﺪرﯾﺲ ﮐﺎر اﻧﯿﻤﯿﺸﻦ ﮐﻪ ﺗﺎزه دﯾﺮوز ﺗﻤﻮم ﺷﺪه ﺑﻮد ... ﻓﮑﺮ ﮐﺮدن ﺑﻪ راﻣﯿﻦ ... ﺑﻪ ﻣﺎدرش ﮐﻪ ﺑﺮاي‬ ‫دوﺷﺐ دﯾﮕﻪ ﺷﺎم دﻋﻮﺗﻢ ﮐﺮده ﺑﻮد ... ﺑﻪ ﭘﻮل ﺑﺮق ... ﺑﻪ ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ ﻣﺒﻨﯽ ﺑﺮ ﮐﻮﺑﯿﺪن و ﺳﺎﺧﺘﻦ ﺧﻮﻧﻪ ... ﺑﻪ ﻣﺎدام ﮐﻪ ﻓﺸﺎرش‬ ‫رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﺎﻻ و دﯾﺸﺐ ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ازش ﭘﺮﺳﺘﺎري ﮐﺮده ﺑﻮدم ... اﯾﻨﻬﺎ ﻫﻤﺶ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪه ﺑﻮد ... ﭼﺸﻤﺎي ﻣﻦ ﮐﻪ ﻣﻌﻤﻮﻻ درﺷﺖ ﺑﻮدن‬ ‫ﺑﺸﻦ اﻧﺪازه ﯾﻪ ﺧﻂ ﺑﻪ ﻗﻮل ﺳﯿﺎ ... ﻋﺠﯿﺐ اﺣﺘﯿﺎج ﺑﻪ آراﻣﺶ و ﯾﻪ ﻟﻘﻤﻪ ﺧﻮاب راﺣﺖ داﺷﺘﻢ ... ﺳﺎﻋﺖ 7 ﺑﻮد و ﻣﻦ ﻧﻪ ﻫﻢ ﺑﺎﯾﺪ از‬ ‫اﯾﻦ ﺟﺎ در ﻣﯿﻮﻣﺪم ﻃﺒﻖ ﺗﺬﮐﺮ آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ﺗﻮ ﺳﺎﻋﺖ ﻣﺘﻌﺎرف ﻫﻢ ﺑﺎﯾﺪ اﯾﻦ ﻣﻼﻗﺎت ﻫﺎ ﺻﻮرت ﻣﯿﮕﺮﻓﺖ ...‬ ‫ﺑﺎ رﺳﯿﺪن ﺑﻪ در ﺧﻮﻧﻪ ﻧﻮاي زﯾﺒﺎﯾﯽ ﺑﻪ ﮔﻮﺷﻢ رﺳﯿﺪ ... ﭘﯿﺎﻧﻮ ﺑﻮد ... ﭘﺲ ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺑﺎزﻫﻢ ﻣﻌﻠﻢ داﺷﺖ ...‬ ‫ﻫﻤﺮاه ﻓﺨﺮي ﺧﺎﻧﻮم از در اﺻﻠﯽ ﺳﺎﻟﻦ وارد ﺷﺪم ... ﮔﻮﺷﻪ ﺳﺎﻟﻦ ﭼﻬﺎر ﺗﺎ ﭘﻠﻪ ﻣﯿﺨﻮرد و ﯾﻪ اﺧﺘﻼف ﺳﻄﺤﯽ اﯾﺠﺎد ﺷﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ‬ ‫ﭘﯿﺎﻧﻮي ﻣﺸﮑﯽ ﺑﺮاق و ﺑﺰرﮔﯽ ﺗﻮش ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد ... ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺧﺠﻞ و ﮐﻤﯽ ﻋﺼﺒﯽ اﯾﻦ رو از ﺣﺮﮐﺖ زاﻧﻮﻫﺎش ﻣﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪم ...‬ ‫ﮐﻨﺎر ﺧﺎﻧﻮم ﺧﻮش ﭘﻮش و ﺑﻠﻨﺪ ﻗﺪي ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد دﺧﺘﺮي ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺮام آﺷﻨﺎ ﺑﻮد ... ﮔﻮﺷﻪ ﺳﺎﻟﻦ روي ﻣﺒﻞ ﻧﺸﺴﺘﻢ ... و ﭼﺸﻢ‬ ‫دوﺧﺘﻢ ﺑﻬﺶ ... ﺑﺎ دﯾﺪﻧﻢ ﺧﻮاﺳﺖ از ﺟﺎش ﺑﻠﻨﺪ ﺑﺸﻪ ﮐﻪ ﺑﺎ دﺳﺖ اﺷﺎره ﮐﺮدم ﺳﺮ ﺟﺎش ﺑﻨﺸﯿﻨﻪ ... ﻣﻌﻠﻤﺶ ﻫﻢ ﺑﺎ ﺳﺮ ﺑﻬﻢ ﺳﻼم‬ ‫ﮐﺮد: ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺧﺎﻧﻮم ﺣﻮاﺳﺖ رو ﺑﺪه ﺑﻪ ﻣﻦ ...‬ ‫ﻣﻌﻠﻤﺶ ﻗﻄﻌﻪ زﯾﺒﺎ و آراﻣﺶ دﻫﻨﺪه اي رو ﻧﻮاﺧﺖ ... اﻣﺎ ﺧﻮب ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﮐﻪ ﻧﯿﻮﺷﺎ از ﺳﺮ اﺟﺒﺎر داﺷﺖ ﮔﻮش ﻣﯿﮑﺮد ... از دﺳﺖ‬ ‫ﺧﻮدم ﻫﻢ ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺷﺪه ﺑﻮدم ﮐﻪ ﻫﯿﭻ ﮐﺎري ﺑﺮاش ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﺑﮑﻨﻢ ... ﺑﺎ ﺗﻤﻮم ﺷﺪن ﻗﻄﻌﻪ ﺻﺪاي دﺳﺖ زدن از ﭘﺸﺖ ﺳﺮم‬ ‫ﺷﻨﯿﺪم ... ﭼﺮﺧﯿﺪم ... ﺣﺎﻣﯽ اﻧﺘﻈﺎم ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺷﯿﮏ و ﻣﺮﺗﺐ و ﺟﺪي ﺑﺎ ﮐﺖ و ﺷﻠﻮار ﭘﺸﺖ ﺳﺮم ﺑﻮد ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﺗﺎزه رﺳﯿﺪه ...‬ ‫ﺑﺪون ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ از ﺑﺎﻻي ﺳﺮم ﮔﻔﺖ: ﻋﺎﻟﯽ ﺑﻮدي روﯾﺎ ... ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ... ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ﻧﯿﻮﺷﺎ ﻫﻢ ﯾﻪ روزي ﻣﺜﻞ ﺗﻮ ﻣﯿﺸﻪ ...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺑﺪون ﺟﻮاب دادن از ﺟﺎش ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ اوﻣﺪ و ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﺧﻮدش رو ﺗﻮ ﺑﻐﻠﻢ ﭘﺮت ﮐﺮد ... ﺧﻮب ﺣﺴﺶ رو از‬ ‫اﯾﻦ ﻫﻤﻪ اﺟﺒﺎر ﺑﯽ دﻟﯿﻞ درك ﻣﯽ ﮐﺮدم ...‬ ‫ﺑﺎ اوﻣﺪﻧﺶ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﻦ ﺗﺎزه ﺣﺎﻣﯽ ﻣﻦ رو ﮐﻪ روي ﻣﺒﻞ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدم و ﮐﻤﯽ ﭘﺸﺖ ﺳﺘﻮن ﺑﻮدم دﯾﺪ ... اوﻟﺶ ﮐﻤﯽ ﺟﺎ ﺧﻮرد ﻓﮑﺮ‬ ‫ﮐﻨﻢ ...‬ ‫
- ﺳﻼم آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺘﺶ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد: اﻧﺘﻈﺎر ﻧﺪاﺷﺘﻢ اﯾﻦ ﺟﺎ ﺑﺎﺷﯿﺪ ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺳﺮم رو ﺑﮑﻮﺑﻢ ﺑﻪ دﯾﻮار اﺻﻼ دﻟﻢ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﺟﻠﻮي اﯾﻦ دﺧﺘﺮ ﺧﻮش ﻗﺪ و ﺑﺎﻻ و ﺑﯽ ﻧﻬﺎﯾﺖ زﯾﺒﺎ و ﺧﻮش ﭘﻮش‬ ‫اﯾﻦ ﺣﺎﻟﺖ ﮐﻪ ﺧﺎﻧﺪان اﻧﺘﻈﺎم دوﺳﺖ ﻧﺪارن ﻣﻦ ﺗﻮي ﺧﻮﻧﺸﻮن ﺑﺎﺷﻢ ﻣﺸﻬﻮد ﺑﺎﺷﻪ ...‬ ‫اﻣﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺧﻮدم ﻣﺴﻠﻂ ﻣﯽ ﺑﻮدم ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪي ﮐﻪ ﺧﻮب ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ﻣﺼﻨﻮﻋﯽ ﺑﻮدﻧﺶ ﺗﺎ ﭼﻪ ﺣﺪ ﻣﺸﻬﻮده: اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ﻓﺮﺻﺖ‬ ‫دﯾﺪار ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو ﻧﺪاﺷﺘﻢ ...‬ ‫دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﻣﻮﻫﺎي ﻧﯿﻮﺷﺎ ﮐﻪ ﻫﻨﻮز ﺗﻮي ﺑﻐﻠﻢ ﺑﻮد ﮐﺸﯿﺪم: ﺑﺎ اﺟﺎزﺗﻮن ﯾﻪ دو ﺳﺎﻋﺘﯽ ﭘﯿﺸﺸﻮﻧﻢ و ﻣﯽ رم ...‬ ‫روﯾﺎ: ﭘﺲ ﺷﻤﺎ ﻫﻤﺮاز ﺧﺎﻟﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻫﺴﺘﯿﺪ ... ﺗﻤﺎم ﻓﮑﺮ و ذﮐﺮ و ورد زﺑﻮن ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺷﻤﺎﯾﯿﺪ ...‬ ‫دﺳﺘﻢ رو ﺑﻪ ﺳﻤﺖ اﯾﻦ دﺧﺘﺮ ﮐﻪ ﻋﺠﯿﺐ ﺷﺒﯿﻪ ﻋﮑﺴﺎي اﺻﯿﻞ ﻓﺮاﻧﺴﻮي ﺑﻮد دراز ﮐﺮدم: ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﮐﻪ اﺳﺘﺎد ﭘﯿﺎﻧﻮي ﻧﯿﻮﺷﺎ ﻫﺴﺘﯿﺪ‬ ‫ﺧﻨﺪه ﺟﺬاﺑﯽ ﮐﺮد و ﮐﻨﺎر ﺣﺎﻣﯽ اﯾﺴﺘﺎد ﭘﯿﺶ ﺧﻮدم اﻋﺘﺮاف ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﻬﻢ ﻣﯿﻮﻣﺪن ... ﻫﺮ دو ﺷﯿﮏ ... ﺟﺪي ... ﻗﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻮدن‬ ‫
- اﺳﺘﺎد؟ ﺗﻮ رو ﺧﺪا ﻧﮕﯿﺪ ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ دﺳﺘﻮر ﺣﺎﻣﯽ اﯾﻨﺠﺎم ... ﻣﯿﺸﻨﺎﺳﯿﺪش ﮐﻪ ﻫﺮ ﭼﯽ رو ﮐﻪ دﺳﺘﻮر ﺑﺪه ﺑﯽ ﺑﺮو ﺑﺮ ﮔﺮد ﺑﺎﯾﺪ اﺟﺮا‬ ‫ﺑﺸﻪ ...‬ ‫ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم زﻫﺮ ﮐﻼﻣﻢ رو ﮐﻤﯽ ﺑﮕﯿﺮم اﻣﺎ ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﻣﻮﻓﻖ ﺑﻮده ﺑﺎﺷﻢ: ﺑﻠﻪ در ﺟﺮﯾﺎﻧﺸﻮن ﻫﺴﺘﻢ ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ اﺧﻤﯽ ﮐﺮد اﻣﺎ روﯾﺎ ﺧﻨﺪه ﺟﺬاب ﺗﺮي ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: ﺑﻪ ﺑﻪ ﭘﺲ ﺗﻨﺶ ﺑﻪ ﺗﻨﻪ ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﺧﻮرده ...‬ ‫
- روﯾﺎ؟!‬ ‫
- ﺑﻠﻪ ... ﺑﻠﻪ؟ ﻣﮕﻪ دروغ ﻣﯿﮕﻢ ...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ: ﻫﻤﺮاز ... ﻣﯽ ﺷﻪ ﺑﺮﯾﻢ ﺑﺎﻻ؟‬ ‫روﯾﺎ ﮐﻤﯽ روي زاﻧﻮﻫﺎش ﺧﻢ ﺷﺪ: ﺧﺎﻧﻮم ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﻗﻮل ﻣﯿﺪي ﺗﻤﺮﯾﻦ ﮐﻨﯽ؟‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﭼﻬﺮه اﺧﻤﻮي ﺣﺎﻣﯽ اﻧﺪاﺧﺖ و ﺑﺪون ﺟﻮاب دادن دﺳﺖ ﻣﻦ رو ﮐﺸﯿﺪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﺑﺎ ﻟﺤﻦ ﺟﺪي ﮐﻪ ﺑﺪ ﺟﻮر ﺗﺮﺳﻨﺎك ﺗﺮش ﻣﯽ ﮐﺮد: ﻧﯿﻮﺷﺎ ... روﯾﺎ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮد ... ﺳﺌﻮاﻟﺸﻮن ﺟﻮاب ﻧﺪاﺷﺖ ...‬ ‫روﯾﺎ: ﺣﺎﻣﯽ؟!‬ ‫واﻗﻌﺎ ﺑﻪ زور داﺷﺘﻢ ﺧﻮدم رو ﮐﺘﺮل ﻣﯿﮑﺮدم ... اﺷﮏ ﺗﻮي ﭼﺸﻤﺎم ﺟﻤﻊ ﺷﺪه ﺑﻮد ... ﺑﺪون ﺻﺒﺮ ﮐﺮدن دﺳﺖ ﻧﯿﻮﺷﺎ رو ﮐﺸﯿﺪم و ﺑﻪ‬ ‫ﺳﻤﺖ ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﺑﺮدم ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ داد ﻧﺰده ﺑﻮد ... اﻣﺎ ﻟﺤﻦ ﮐﻼﻣﺶ ﺑﺴﯿﺎر ﺗﯿﺰ و ﺑﺮﻧﺪه ﺑﻮد از اﯾﻦ ﮐﻪ دﺳﺖ و ﭘﺎم ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮد و ﻣﯽ ﺗﺮﺳﯿﺪم ﮐﻪ ﻧﮕﺬاره دﯾﮕﻪ‬ ‫ﺑﺒﯿﻨﻤﺸﻮن ﺑﻪ ﻗﺪري ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺑﻮدم ﮐﻪ دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺑﺮﮔﺮدم ﺗﻮي ﺳﺎﻟﻦ و ﯾﻪ ﺗﻮ دﻫﻨﯽ ﺑﻬﺶ ﺑﺰﻧﻢ ...‬ ‫ﺑﻪ اﺗﺎق ﻧﯿﻮﺷﺎ رﺳﯿﺪﯾﻢ ... ﮐﻮﺷﺎ ﺗﻮ اﺗﺎق ﺧﻮدش ﺑﻮد و داﺷﺖ ﺑﺎزي ﻣﯿﮑﺮد ... اﺣﺴﺎس ﻣﯿﮑﻨﻢ دﺧﺘﺮك 01 ﺳﺎﻟﻪ ﻣﻦ اﻻن ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﻪ‬ ‫ﻣﻦ اﺣﺘﯿﺎج داﺷﺖ ... ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺧﻮدش رو روي ﻣﺒﻞ اﺗﺎﻗﺶ وﻟﻮ ﮐﺮد: ﮐﺎش ﻣﺎﻣﺎن ﻣﻦ رو ﻫﻢ ﺑﻪ ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ رﻓﺖ ﻣﯽ ﺑﺮد ...‬ ‫رﻓﺘﻢ ﺳﻤﺘﺶ رو ﺑﻐﻠﺶ ﮐﺮدم: اﯾﻦ ﺟﻮري ﻧﮕﻮ ﭘﺮﻧﺴﺲ ﻣﻦ ... ﻧﻤﯽ ﮔﯽ اون وﻗﺖ ﻣﻦ ﺑﺪوﻧﻪ ﺷﻤﺎ ﭼﯽ ﮐﺎر ﻣﯿﮑﺮدم ...‬ ‫
- زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯿﮑﺮدي ... ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﯽ ﻧﻤﯽ ﺑﯿﻨﻢ ﭼﺸﻤﺎت ﭼﻪ ﻗﺪر ﻗﺮﻣﺰه ... ﭼﻪ ﻗﺪر ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﻫﺴﺘﯽ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﻧﯿﺴﺘﻢ ﻋﺮوﺳﮏ ﺧﺴﺘﻪ ام ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫
- دﯾﮕﻪ ﺑﺪﺗﺮ ﻣﻦ ﻣﺠﺒﻮرت ﮐﺮدم اﻣﺮوز ﺑﺎ اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺧﺴﺘﮕﯽ ﺑﯿﺎي ﭘﯿﺸﻢ ...‬ ‫ﻣﺤﮑﻢ ﻣﺤﮑﻢ ﺑﻮﺳﯿﺪﻣﺶ: آدم ﺷﺪي ﺑﺮاي ﻣﻦ ﺗﻌﺎرف ﻣﯿﮑﻨﯽ ...‬ ‫
- ﻋﻤﻮ ﺧﯿﻠﯽ از دﺳﺘﻢ ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺷﺪ ...‬ ‫
- ﮐﺎر ﺧﻮﺑﯽ ﻧﮑﺮدي ﺟﻮاب روﯾﺎ رو ﻧﺪادي ...‬ ‫
- آﺧﻪ ﮐﻼ اﻋﺼﺎب ﻧﺪارم اﻣﺮوز. ﯾﻌﻨﯽ ﯾﻪ ﭼﯿﺰي ﺷﺪه ﮐﻪ ...‬ ‫اﺷﮏ از ﭼﺸﻤﺎي ﺧﻮﺷﮕﻠﺶ ﻗﻞ ﺧﻮرد و اوﻣﺪ ﭘﺎﯾﯿﻦ ... ﺟﺎ ﺧﻮردم ... اﯾﻦ دﺧﺘﺮ ﺧﯿﻠﯽ ﻏﺪ ﺑﻮد و دﯾﺮ ﭘﯿﺶ ﻣﯿﻮﻣﺪ ﮔﺮﯾﻪ ﮐﻨﻪ ...‬ ‫ﺗﺮﺳﯿﺪم اﺳﺘﺮس ﻫﻤﻪ وﺟﻮدم رو ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد: ﻧﯿﻮﺷﺎ ﭼﯿﺰي ﺷﺪه؟‬ ‫ﺑﺎ ﻗﯿﺎﻓﻪ ﻣﻈﻠﻮﻣﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ زﻧﺪﮔﯿﻢ رو ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻮدم ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮش ﺑﺪم ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد: ﺑﻪ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﻧﻤﯽ ﮔﯽ ﻫﻤﺮاز؟.‬ ‫ﺑﺎ اﺳﺘﺮس از ﺟﺎم ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و رو ﺑﻪ روش اﯾﺴﺘﺎدم: ﻣﯿﮕﯽ ﯾﺎ ﻣﯽ ﺧﻮاي دﻗﻢ ﺑﺪي؟‬ ‫... ﻟﭙﺎش ﮔﻞ اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮد و ﻋﺼﺒﯽ ﺑﻮد و ﺧﺠﺎﻟﺖ زده ... ﻣﻦ ﻣﺘﺎﺛﺮ ﺑﻮدم و ﻣﺘﻌﺠﺐ و ﺑﻐﺾ دار ... دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺳﺮ ﺑﺰارم ﺑﻪ‬ ‫ﺑﯿﺎﺑﻮن ...‬ ‫ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﻪ ﻗﺪر ﮔﺬﺷﺖ ﮐﻪ روي ﺗﺨﺖ دراز ﮐﺸﯿﺪ ... ﺗﺮﺳﯿﺪه ﺑﻮد و داﺷﺖ ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯿﮑﺮد ... اﻣﺎ ﺣﺎﻻ اﺷﮑﺶ ﺧﺸﮏ ﺷﺪه ﺑﻮد و‬ ‫ﺑﺎ ﺧﺸﮏ ﺷﺪن اون ﭼﺸﻤﻪ ﺟﻮﺷﺎن ﺗﻤﺎم ﻋﻀﻼت ﻣﻦ ﻫﻢ از ﺳﺮ ﺗﻌﺠﺐ ﺧﺸﮏ ﺷﺪه ﺑﻮد ... ﻧﻮازﺷﺶ ﮐﺮدم ... دﻟﺪارﯾﺶ دادم ...‬ ‫اﻣﺎ ﯾﮑﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺣﺮﻓﻬﺎ ﺑﺎﻫﺎش داﺷﺘﻢ ... ﺧﯿﻠﯽ ﺣﺮﻓﻬﺎ ...‬ ‫
- ﻫﻤﺮاز ﻣﯽ ﺷﻪ ﻣﻦ رو ﺑﺒﺮي ﺧﻮﻧﺖ ... ﺗﻮ رو ﺧﺪا ... ﺗﻮ رو ﺧﺪا ...‬ ‫ﺑﺪون اﯾﻨﮑﻪ ﺑﺘﻮﻧﻢ ﺧﻮدم رو ﮐﻨﺘﺮل ﮐﻨﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ اﺗﺎق ﮐﺎرش رﻓﺘﻢ ﺑﺪون ﻫﻤﺎﻫﻨﮕﯽ ﺑﺎ ﻓﺨﺮي ﺧﺎﻧﻮم ... ﺑﻪ درﮐﯽ ﮔﻔﺘﻢ و ﺗﻘﻪ اي‬ ‫ﺑﻪ در زدم و ﺑﺪون ﺷﻨﯿﺪن اﺟﺎزش در رو ﺑﺎز ﮐﺮدم ...‬ ‫ﭘﺸﺖ ﻣﯿﺰ ﺳﻠﻄﻨﺘﺶ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و روﯾﺎ ﻫﻢ رو ﺑﻪ روش داﺷﺘﻦ ﭼﺎي ﻣﯿﺨﻮردن ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ... ﻣﺘﻌﺠﺐ ﺑﺎ ﻓﻨﺠﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺗﻮي دﺳﺘﺶ‬ ‫ﺧﺸﮏ ﺷﺪه ﺑﻮد ﺧﯿﺮه ﺷﺪ ﺑﻬﻢ اﻣﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺮﯾﻊ از اون ﺣﺎﻟﺖ ﻣﺘﻌﺠﺐ ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺖ ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﻣﻮﺿﻊ داد: ﭼﯿﺰي ﺷﺪه ﺧﺎﻧﻮم؟‬ ‫... ﺧﯿﻠﯽ دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺑﮕﻢ ﺧﺎﻧﻮم و زﻫﺮه ﻣﺎر ... اﻣﺎ ﻧﮕﻔﺘﻢ ...‬ ‫
- ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎﻫﺎﺗﻮن ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻢ ...‬ ‫ﺑﻪ ﺻﻨﺪﻟﯿﺶ ﺗﮑﯿﻪ داد: ﻣﯿﺘﻮﻧﺴﺘﯿﺪ ﺻﺒﺮ ﮐﻨﯿﺪ ﻣﻬﻤﺎﻧﻢ ﺑﺮه در ﺿﻤﻦ ﯾﺎدم ﻧﻤﯽ اد ﻓﺨﺮي ﯾﺎ زري ﺧﺎﻧﻮم ﺑﻬﻢ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ﻗﺮاره‬ ‫ﻫﻤﺪﯾﮕﻪ رو ﺑﺒﯿﻨﯿﻢ ...‬ ‫
- ﻧﯿﺎزي ﺑﻪ اﯾﻦ ﺗﺸﺮﯾﻔﺎت ﻧﺒﻮد آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ...‬ ‫اﯾﻦ ﺑﺎر واﻗﻌﺎ ﻋﺼﺒﺎن ﺷﺪ ... ﺧﻮاﺳﺖ ﭼﯿﺰي ﺑﮕﻪ ﮐﻪ روﯾﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺘﯿﻦ ﻓﻨﺠﺎﻧﺶ رو روي ﻣﯿﺰ ﮔﺬاﺷﺖ: ﻣﺜﻞ اﯾﻨﮑﻪ اﯾﺸﻮن ﮐﺎرﺷﻮن‬ ‫واﺟﺒﻪ ﺣﺎﻣﯽ ﻣﻦ ﺑﺎ اﺟﺎزت ﺑﺮم ﻓﺮدا ﻣﯿﺎم ﮐﺎرﺧﻮﻧﻪ ﻣﺎ ﺑﻘﯽ ﺻﺤﺒﺘﻤﻮن رو اﻧﺠﺎم ﻣﯿﺪﯾﻢ ...‬ ‫اﯾﻦ ﮐﻪ ﮐﯽ رﻓﺖ و ﮐﯽ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﺮد و رو ﯾﺎدم ﻧﻤﯿﺎد ... ﻓﻘﻂ ﻣﻦ وﺳﻂ اﺗﺎق ﮐﺎر ﺷﯿﮏ ﺣﺎﻣﯽ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮدم و ﺑﻪ ﺻﻮرت‬ ‫ﺑﺮزﺧﯿﺶ ﭼﺸﻢ دوﺧﺘﻪ ﺑﻮد ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫
- اﯾﻦ رﻓﺘﺎر از ﺷﻤﺎ ﺑﻌﯿﺪه ﺧﺎﻧﻮم ...‬ ‫
- ﺧﯿﻠﯽ ﭼﯿﺰﻫﺎ ﻫﻢ از ﺷﻤﺎ ﺑﻌﯿﺪه ... ﻣﻦ ﭼﯿﺰي ﻣﯿﮕﻢ آﻗﺎي دﮐﺘﺮ؟‬ ‫اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﻟﺤﻨﺶ ﭘﺮ از ﺗﻤﺴﺨﺮ ﺷﺪ اﻧﮕﺎر ﮐﻪ داره ﺑﺎ ﯾﻪ ﺑﭽﻪ ﺣﺮف ﻣﯿﺰﻧﻪ: ﻣﯽ ﺷﻪ ﺑﻔﺮﻣﺎﯾﯿﺪ ﺑﻨﺪه ﭼﻪ ﮐﺎري ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺑﺎز ﺑﺎب‬ ‫ﻣﯿﻞ ﺷﻤﺎ ﻧﺒﻮده؟‬ ‫
- آﻗﺎي دﮐﺘﺮ وﻗﺖ ﺑﺮاي ﺗﺤﻘﯿﺮ ﮐﺮدن ﻣﻦ زﯾﺎد ﻫﺴﺖ ... ﻣﻦ ﻫﻤﯿﺸﻪ در ﺧﺪﻣﺘﺘﻮن ﻫﺴﺘﻢ ﺗﺎ ﺗﻤﺎم ﺗﺤﻘﯿﺮﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺧﻮاﻫﺮم ﺗﻮ اﯾﻦ‬ ‫ﺧﻮﻧﻪ ﺷﺪ ﺑﺮاي ﻣﻦ ﻫﻢ ﺗﮑﺮار ﮐﻨﯿﺪ ... ﻣﻼﻟﯽ ﺑﺮاي ﻣﻦ ﻧﯿﺴﺖ ... ﯾﮑﺒﺎر ﻫﻢ ﺑﻬﺘﻮن ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدم ﻣﻦ ﺑﺎ ﺧﻮدم ﺑﯿﺸﺘﺮ از اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ‬ ‫آﺷﺘﯿﻢ ... درد ﻣﻦ اﯾﻨﻪ ﮐﻪ دﺳﺖ از ﺳﺮ ﺧﻮاﻫﺮ زاده ﻣﻦ ﺑﺮدارﯾﺪ ...‬ ‫ﭼﺸﻤﺎش از ﺧﺸﻢ ﭘﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﻣﻦ ﺧﻮدم ﻫﻢ ﻣﻮﻧﺪه ﺑﻮدم اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺟﺴﺎرت ﯾﻬﻮ از ﮐﺠﺎ اوﻣﺪه ﺑﻮد ... ﻣﻨﯽ ﮐﻪ در ﻣﻮاﻗﻊ ﻋﺎدي‬ ‫ﻫﻢ ازش اﻧﻘﺪر ﻣﯽ ﺗﺮﺳﯿﺪم ﭼﻪ ﻃﻮر ﺷﺪه ﺑﻮد و ﺑﻪ ﭼﻪ ﺟﺴﺎرﺗﯽ اﻧﻘﺪر ﺑﯽ ﭘﺮوا داﺷﺘﻢ ﺑﺎﻫﺎش ﺑﺤﺚ ﻣﯿﮑﺮدم ...‬ ‫
- ﺣﻮاﺳﺘﻮن ﺑﻪ ﻧﺤﻮه ﺻﺤﺒﺘﺘﻮن ﺑﺎﺷﻪ دﺧﺘﺮ ﺧﺎﻧﻮم ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﺣﻮاﺳﻢ ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﻫﺴﺖ آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ... ﺑﻪ ﻗﻮاﻧﯿﻦ ﺷﻤﺎ ... ﺑﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﺷﻤﺎ ... ﺷﻤﺎ ﭼﻪ ﻗﺪر ﺣﻮاﺳﺘﻮن ﺑﻪ ﯾﺎدﮔﺎري ﻫﺎي‬ ‫ﺧﻮاﻫﺮ ﻣﻦ ﻫﺴﺖ؟ اﺻﻼ ﻣﻦ از اﻣﺸﺐ ﻧﯿﻮﺷﺎ رو ﻣﯽ ﺑﺮم ﭘﯿﺶ ﺧﻮدم ...‬ ‫ﺧﻨﺪه ﺑﻠﻨﺪ و ﻋﺼﺒﯽ ﮐﺮد و ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺻﻨﺪﻟﯿﺶ ﺗﮑﯿﻪ داد ... ﻋﺼﺒﯿﺖ ﮐﻼﻣﺶ و ﺧﺸﻢ ﻧﮕﺎﻫﺶ وﻗﺘﯽ ﺑﺎ ﺧﻮﻧﺴﺮدي رﻓﺘﺎر و ﮐﻠﻤﺎت‬ ‫ﺑﺪون دادش ﻫﻤﺮاه ﻣﯽ ﺷﺪ ﻫﻢ ﺗﺮﺳﻨﺎك ﺗﺮ ﻣﯿﺸﺪ ﻫﻢ ﻋﺼﺒﯽ ﺗﺮ: ﺷﻮﺧﯽ ﺑﺎ ﻣﺰه اي ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﺷﻮﺧﯽ ﻧﮑﺮدم ... وﺳﺎﯾﻠﺶ رو ﺟﻤﻊ ﮐﻨﻪ از اﯾﻦ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﺑﺎ ﻣﻦ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯿﮑﻨﻪ ...‬ ‫
- ﻣﯽ ﺗﻮﻧﯿﺪ ﺑﮕﯿﺪ ﭼﻪ ﻃﻮر اﯾﻦ ﻓﮑﺮ ﺑﮑﺮ ﺑﻪ ذﻫﻦ ﺷﻤﺎ رﺳﯿﺪ ﮐﻪ ﻣﻦ اﺟﺎزه ﻣﯽ دم ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ ﺷﻤﺎ از اﯾﻦ ﻋﻤﺎرت ﺑﯿﺮون ﺑﺮه ...‬ ‫ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﮐﻤﯽ ﻟﺤﻨﻢ رو دوﺳﺘﺎﻧﻪ ﺗﺮ ﮐﻨﻢ: ﭼﺮا؟ ﭼﺮا اﺟﺎزه ﻧﻤﯽ دﯾﺪ؟ ﻧﯿﻮﺷﺎ ﯾﻪ دﺧﺘﺮ ﺟﻮوﻧﻪ اون ﺑﻪ ﺣﻀﻮر ﯾﻪ زن ﺗﻮي ﺧﻮﻧﻪ‬ ‫ﻫﻤﺮاﻫﺶ اﺣﺘﯿﺎج داره ...‬ ‫
- ﺑﻠﻪ ... ﺑﻪ زن اﺣﺘﯿﺎج داره ﻧﻪ ﺑﻪ ﯾﻪ دﺧﺘﺮ ﺑﭽﻪ ﺧﯿﺎل ﭘﺮداز ...‬ ‫... اﺣﺴﺎس ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺪي ﺑﻬﻢ دﺳﺖ داد ﺧﻮب ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ﺑﺤﺚ ﺑﻪ اﯾﻨﺠﺎ ﺧﻮاﻫﺪ ﮐﺸﯿﺪ اﻣﺎ اﻧﻘﺪر رك ... ﺧﻮدم ﻫﻢ اﻧﺘﻈﺎرش رو‬ ‫ﻧﺪاﺷﺘﻢ ...‬ ‫اداﻣﻪ داد: اﯾﻨﺠﺎ زري ﺧﺎﻧﻮم ﻫﺴﺖ ... ﻓﺨﺮي ﻫﺴﺖ ... ﻣﺎدرم ﻫﺴﺖ ...‬ ‫
- ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺑﻪ ﮐﺴﯽ اﺣﺘﯿﺎج داره ﮐﻪ ﺑﺎﻫﺎش راﺣﺖ ﺑﺎﺷﻪ ...‬ ‫روي ﺻﻨﺪﻟﯿﺶ ﺳﯿﺦ ﻧﺸﺴﺖ اﻧﮕﺎر ﺣﺎﻻ ﺑﺤﺚ از ﯾﻪ ﮐﻞ ﮐﻞ ﺑﻪ ﯾﻪ ﺑﺤﺚ ﺟﺎي ﺗﻌﻤﻖ ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺷﺪه ﺑﻮد: ﭼﻪ اﺗﻔﺎﻗﯽ اﻓﺘﺎده ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ‬ ‫اﯾﻦ ﻧﺘﯿﺠﻪ رﺳﯿﺪﯾﺪ ...‬ ‫
- ﻫﺮ اﺗﻔﺎﻗﯽ ﮐﻪ اﻓﺘﺎده ...‬ ‫
- ﻧﻤﯽ ﺷﻪ ﮐﻪ ﺧﺎﻧﻮم ﻣﺤﺘﺮم ... ﻣﻦ ﻣﺴﺌﻮل اﯾﻦ ﺑﭽﻪ ﻫﺎم ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫ﭘﻮزﺧﻨﺪي زدم ﮐﻪ از دﯾﺪش ﺧﺎرج ﻧﺒﻮد: ﻣﯽ ﺧﻮام ﺑﺪوﻧﻢ ﭼﻪ اﺗﻔﺎﻗﯽ اﻓﺘﺎده ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدﯾﺪ ﻣﻦ ﻧﻮه اﻧﺘﻈﺎم ... ﺑﺮادرزاده ﺧﻮدم رو‬ ‫ﻣﯿﺪم دﺳﺖ ﺷﻤﺎ ﺑﺒﺮﯾﺪ ﺑﺎ ﺧﻮدﺗﻮن ... اﺻﻼ ﭼﻪ ﻃﻮر ﻓﮑﺮ ﮐﺮدﯾﺪ ﺑﺎ ﯾﻪ ﺗﺎﺗﺮ ﺑﺎزي ﮐﺮدن و ﮐﺎرﻫﺎي اﯾﻦ ﭼﻨﯿﻨﯽ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﯿﺪ ﺧﺮج ﯾﻪ‬ ‫دﺧﺘﺮ ﺑﭽﻪ 01 ﺳﺎﻟﻪ رو ﺗﺎﻣﯿﻦ ﮐﻨﯿﺪ؟‬ ‫... واﻗﻌﺎ اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﻗﻠﺒﻢ ﺷﮑﺴﺖ ... ﺷﺎﯾﺪ ﮐﻢ ﭘﯿﺶ اوﻣﺪه ﺑﻮد اﻧﻘﺪر اﺣﺴﺎس ﮐﻮﭼﮑﯽ ﺑﻬﻢ دﺳﺖ ﺑﺪه ... ﺑﻐﺾ ﺑﺰرﮔﯽ ﺗﻮي‬ ‫ﮔﻠﻮم ﻧﺸﺴﺖ ... ﺧﻮب ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎش اﻧﺘﻘﺎم ﺟﻤﻼﺗﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺧﻮاﺳﺘﻪ و ﻧﺎﺧﻮاﺳﺘﻪ ﮐﻤﯽ ﺑﯽ ادﺑﺎﻧﻪ و ﯾﺎ ﺷﺎﯾﺪ ﺧﺎرج از‬ ‫ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﻫﺎي اﯾﻦ ارﺑﺎب ﻋﻨﻮان ﮐﺮده ﺑﻮدم ... ﺑﻮد ... اﻣﺎ واﻗﻌﺎ اﻧﺘﻘﺎم ﺗﻠﺨﯽ ﺑﻮد از ﻣﻨﯽ ﮐﻪ ﺗﻤﺎم ﺳﻌﯽ زﻧﺪﮔﯿﻢ در درﺳﺖ زﻧﺪﮔﯽ‬ ‫ﮐﺮدن ﺑﻮد ... وﮔﺮﻧﻪ ﺑﺮاي ﻣﻦ داﺷﺘﻦ در آﻣﺪﻫﺎي آﻧﭽﻨﺎﻧﯽ ﮐﺎري ﻧﺪاﺷﺖ ... رﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﯾﮑﯽ از اون ﻣﻬﻤﺎﻧﯽ ﻫﺎ و ارﺗﺒﺎط ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺑﺎ‬ ‫ﯾﮑﯽ از ﮐﺎرﮔﺮداﻧﺎي ﺳﯿﻨﻤﺎ ﻣﻦ رو ﺗﺒﺪﯾﻞ ﻣﯿﮑﺮد ﺑﻪ ﯾﻪ ﺑﺎزﯾﮕﺮ ﭘﻮل ﺳﺎز و ﻧﯿﺎزي ﺑﻪ ﺧﻮردن ﺧﺎك ﺻﺤﻨﻪ ﺗﺌﺎﺗﺮ ﻧﺒﻮد ... اﻣﺎ ﯾﻪ آن‬ ‫اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم اﯾﻦ آدم ﮐﻢ ﺗﺮ از اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﻮاد ﺑﻔﻬﻤﻪ ... ﮐﻪ ﺑﺨﻮام ﺗﻮﺿﯿﺢ ﺑﺪم ...‬ ‫ﭘﻮزﺧﻨﺪم اﯾﻦ ﺑﺎر واﺿﺢ ﺗﺮ ﺷﺪ ... ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ رﻓﺘﻢ و ﮐﻒ ﻫﺮ دو دﺳﺘﻢ رو زدم ﺑﻪ ﻣﯿﺰش اﻣﺎ ﺧﯿﺮه ﻧﺸﺪم ﺑﻪ ﭼﺸﻤﻬﺎي ﻗﻬﻮه اي ﮐﻪ‬ ‫اﺳﻢ اﻧﺘﻈﺎم رو ﺑﻪ ﯾﺎدم ﻣﯿﺎورد: ﺧﻮب ﯾﺎ ﺑﺪ ... ﮐﻢ ﯾﺎ زﯾﺎد ... ﻣﻦ ﺑﻪ ﺟﺎي ﺗﻤﺎم اﯾﻦ اﻣﮑﺎﻧﺎت ﺧﯿﻠﯽ ﭼﯿﺰﻫﺎي دﯾﮕﻪ دارم ﮐﻪ ﺑﻪ ﺑﭽﻪ‬ ‫اي ﺑﺪم ﮐﻪ ﯾﮏ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﺎ ﺧﺠﺎﻟﺖ و اﺷﮏ از ﭼﯿﺰي ﺣﺮف ﻣﯽ زﻧﻪ ﮐﻪ ﺗﻤﺎم اﻋﺼﺎب ﻣﻦ رو ﺑﻬﻢ رﯾﺨﺘﻪ آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ... ﻣﻦ ﻫﯿﭻ‬ ‫وﻗﺖ ﻧﯿﺎزي ﺑﻪ اﯾﻦ دب دﺑﻪ و ﮐﺒﮑﺒﻪ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... ﻧﯿﻮﺷﺎ ﻫﻢ ﻧﺨﻮاﻫﺪ داﺷﺖ ...‬ ‫ﺑﯽ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺣﺮﻓﻢ ﭘﺎﺷﺪ و اﯾﺴﺘﺎد و ﯾﻪ ﺑﺎر دﯾﮕﻪ ﻣﻦ ﮐﻨﺎرش اﺣﺴﺎس ﯾﻪ دﺧﺘﺮ ﺑﭽﻪ دﺑﺴﺘﺎﻧﯽ دﺳﺖ و ﭘﺎ ﺑﺴﺘﻪ و ﮔﺮﯾﺎن رو داﺷﺘﻢ‬ ‫
- دوﺑﺎر ﺳﺌﻮاﻟﻢ رو ﺗﮑﺮار ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻢ ... ﭼﻪ اﺗﻔﺎﻗﯽ اﻓﺘﺎده؟‬ ‫ﺧﻮب ﻣﯿﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﻧﮕﺮاﻧﯽ ﺗﻪ ﮐﻼﻣﺶ رو ﺑﺨﻮﻧﻢ ﮐﻪ ﺣﺎﻻ ﭘﺮ رﻧﮓ ﺗﺮ از ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺘﺶ ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﮐﻤﯽ ﺗﻮﺟﻪ ﻣﯿﮑﺮدﯾﺪ ﻣﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪﯾﺪ آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ...‬ ‫ﮐﻼﻓﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد: ﺑﻨﺪه ﺧﻮب ﻣﯿﺪوﻧﻢ ﮐﻪ دﮐﺘﺮم ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﺑﺎ ﺗﺎﮐﯿﺪ ﺑﻬﺶ اﮔﺮ ﻗﺼﺪ ﻫﺮ ﭼﯿﺰ دﯾﮕﻪ اي رو دارﯾﺪ ﺑﻬﺘﺮ ﺑﻬﺘﻮن ﺑﮕﻢ ﺑﯽ‬ ‫دﻟﯿﻠﻪ ...‬ ‫
- ﺑﯽ دﻟﯿﻞ ﻧﯿﺴﺖ ... ﺷﻤﺎ اﺻﻼ ﻗﺮار ﻧﯿﺴﺖ ﭼﯿﺰي رو ﺑﺪوﻧﯿﺪ ... ﻓﻘﻂ ﺑﺎﯾﺪ ﺗﺎ ﺳﺮ ﺣﺪ ﻣﺮگ ﭘﺪرﺗﻮن ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﯾﻪ ﭘﯿﺮاﻫﻦ ﻧﯿﻮﺷﺎ‬ ‫رو ﺑﺘﺮﺳﻮﻧﻪ ﮐﻪ ﭼﺮا ﭘﻮﺷﯿﺪه و ﺑﻌﺪ ﺣﺮﻓﺎي ﺧﺎﻟﻪ زﻧﮑﯽ ﯾﻪ ﻣﺸﺖ ﭘﯿﺮه زن ﺗﻮي آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻧﺘﯿﺠﻪ ﺑﺮﺳﻪ ﮐﻪ دﺧﺘﺮ درﺳﺘﯽ‬ ‫ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫
- ﭼﯽ دارﯾﺪ ﻣﯿﮕﯿﺪ ﺷﻤﺎ؟!‬ ‫ﮐﻼﻓﻪ ﻧﺸﺴﺘﻢ روي ﻣﺒﻞ: ﻣﻦ ﺑﺮاي ﻧﯿﻮﺷﺎ ﭘﯿﺮاﻫﻦ دﮐﻠﺘﻪ اي رو ﮐﻪ ﻋﺎﺷﻘﺶ ﺷﺪه ﺑﻮد ﺧﺮﯾﺪم ... ﭘﺪرﺗﻮن ﺗﻨﺶ دﯾﺪه و ﺑﻌﺪ ﺑﺮﺧﻮرد‬ ‫ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺪي ﺑﺎﻫﺎش ﮐﺮده و ﺟﻤﻼﺗﯽ ﺑﻪ ﮐﺎر ﺑﺮده ﮐﻪ ﺑﺮاي ﯾﻪ دﺧﺘﺮ 01 ﺳﺎﻟﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺻﻘﯿﻠﻪ ... و ﭘﺪرﺗﻮن ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﭘﻮﺷﯿﺪن‬ ‫اﯾﻦ ﺟﻠﺐ ﺗﻮﺟﻪ ﻣﯿﮑﻨﻪ و ﺧﯿﻠﯽ ﺣﺮﻓﺎي دﯾﮕﻪ و ﺑﻌﺪش ﻫﻢ ... اﺻﻼ اﯾﻨﻬﺎ رو ول ﮐﻨﯿﺪ ...‬ ‫ﻋﺼﺒﯽ ﺷﺪه ﺑﻮد: ﺣﺮﻓﺘﻮن رو ﻧﺼﻔﻪ ول ﻧﮑﻨﯿﺪ ...‬ ‫
- ﺣﺮف ﮐﺎﻣﻞ ﯾﺎ ﻧﺼﻔﻪ ﯾﻪ دﺧﺘﺮ ﺑﭽﻪ ﺧﯿﺎل ﭘﺮداز ﺑﺮاي ﺷﻤﺎ ﻓﺮﻗﯽ ﻫﻢ ﻣﯿﮑﻨﻪ ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﺶ ﮐﺸﯿﺪ: ﻋﺮض ﮐﺮدم ﭼﯿﺰي رو دوﺑﺎر ﺗﮑﺮار ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻢ ...‬ ‫
- ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل ﻧﯿﻮﺷﺎ ﻣﺪﺗﯽ ﻧﯿﺎز داره ﭘﯿﺶ ﻣﻦ ﺑﺎﺷﻪ ...‬ ‫
- ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ داره ﺑﻪ 01 ﻧﺰدﯾﮏ ﻣﯿﺸﻪ ...‬ ‫... ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﯿﺮوﻧﻢ ﮐﻨﻪ؟ ﻣﺮدك ﺑﯽ ادب ...‬ ‫
- ﻣﯽ دوﻧﯿﺪ ﭼﯿﻪ ﺷﻤﺎ ﻓﻘﻂ زورﺗﻮن ﺑﺮاي ﻧﺸﻮن دادن ﭘﺮﺳﺘﯿﮋ اﺷﺮاﻓﯿﺘﻮن ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﯽ رﺳﻪ ... ﺑﻪ ﻣﻨﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ اﻧﺪازه ﯾﻪ ﺳﺮ ﺳﻮزن ﮐﻞ‬ ‫اﯾﻦ ﯾﺎل و ﮐﻮﭘﺎﻟﺘﻮن ﺑﺮام ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ وﻗﺘﯽ ﺧﻮاﻫﺮ زاده ام ﻧﯿﺎز ﺑﻪ ﺗﻮﺟﻪ داره ... ﺗﻮﺟﻬﯽ ﮐﻪ دو زار ... ﻓﻘﻂ دو زار ﺑﻔﻬﻤﻪ ﮐﻪ ﯾﻪ‬ ‫دﺧﺘﺮ ﺑﭽﻪ 01 ﺳﺎﻟﻪ ﺗﻮ اﯾﻦ ﺧﻮﻧﻪ داره ﺑﻠﻮغ زود رس ﻣﯽ ﺷﻪ و ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﻧﻔﻬﻤﯿﺪه ...‬ ‫اﯾﻨﻬﺎ رو ﺑﺎ داد ﮔﻔﺘﻢ ... دادي ﮐﻪ ﻧﺎﺷﯽ از ﺗﻤﺎم ﺧﺴﺘﮕﯽ ﻫﺎي اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ... زﺧﻢ زﺑﻮﻧﻬﺎي اﯾﻦ ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ و ﺳﺮ ﺧﻮردﮔﯽ ﻫﺎي‬ ‫ﺗﻤﺎم اﯾﻦ ﺳﺎﻟﻬﺎ ﺑﻮد ...‬ ‫ﮐﻼﻓﻪ و ﮔﻨﮓ ﻧﺸﺴﺖ رو ﺑﻪ روم روي ﻣﺒﻞ: ﻣﻨﻈﻮرﺗﻮن اﯾﻨﻪ ﮐﻪ ...‬ ‫واﻗﻌﺎ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﮐﺸﯿﺪه ﺑﻮدم ... ﺑﺎ ﻣﺮدي ﮐﻪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل ﺳﻪ ﺟﻤﻠﻪ درﺳﺖ و درﻣﻮن ﻫﻢ ﺣﺮف ﻧﺰده ﺑﻮدﯾﻢ و ﺑﺎ اﯾﻦ ﺟﺬﺑﻪ اش ﻧﺸﺴﺘﻪ‬ ‫ﺑﻮدم از ﭘﻨﻬﺎﻧﯽ ﺗﺮﯾﻦ زواﯾﺎي زﻧﺪﮔﯽ زﻧﺎﻧﻪ ﺣﺮف زده ﺑﻮدم و ﺧﻮدم از داﻏﯽ ﮔﻮﻧﻪ ﻫﺎم ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﻌﺪ از ﭘﺮﯾﺪن اﯾﻦ ﮐﻠﻤﻪ از دﻫﻨﻢ‬ ‫ﻓﻬﻤﯿﺪم ﻟﭙﺎم ﮔﻞ اﻧﺪاﺧﺘﻪ ...‬ ‫... ﺳﺮش رو ﺑﺎﻻ ﮐﺮد وﮐﻤﯽ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد: ﻣﻦ ... ﯾﻌﻨﯽ ...‬ ‫از ﺟﺎم ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم: اﯾﻦ ﺑﭽﻪ ﺑﻪ دﮐﺘﺮ ﻏﺪد و اﻟﺒﺘﻪ رواﻧﺸﻨﺎس اﺣﺘﯿﺎج داره ... ﮐﺎﺑﻮس ﻣﯿﺒﯿﻨﻪ ... ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻪ دﺧﺘﺮ ﭘﺎك داﻣﻨﯽ ﻧﯿﺴﺖ‬ ‫ﮐﻪ اﯾﻦ اﺗﻔﺎق ﻫﺎ ﺑﺮاش اﻓﺘﺎده و ﺧﻨﺪه دارﯾﺶ اﯾﻨﻪ ﮐﻪ اﺻﻼ اﯾﻦ ﺑﭽﻪ ﺗﻌﺮﯾﻔﯽ ﻫﻢ از داﻣﻦ ﭘﺎك زﻧﺎﻧﻪ ﻧﺪاره.‬ ‫
- ﻣﯽ ﺷﻪ دﻗﯿﻘﺎ ﺑﻬﻢ ﺑﮕﯿﺪ ﮐﻪ ﭼﯽ ﺷﺪه؟‬ ‫ﺑﺮاي ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﺮدن ﻣﺎﺟﺮا واﻗﻌﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﺗﻤﺎم روي ﻧﺪاﺷﺘﻢ رو ﺟﻤﻊ ﻣﯿﮑﺮدم ... اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم اﯾﻦ ﺳﺮخ و زرد ﺷﺪﻧﻬﺎم رو ﻓﻬﻤﯿﺪ ﮐﻪ از‬ ‫روي ﻣﯿﺰ ﯾﻪ ﻟﯿﻮان ﺑﺰرگ آب ﺑﻪ دﺳﺘﻢ داد و ﺑﺪون ﻧﮕﺎه ﮐﺮدن ﺑﻬﻢ ﺧﯿﺮه ﺑﻪ زاﻧﻮﻫﺎي ﭘﺎﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ رو ﻫﻢ اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮد ﻧﺸﺴﺖ رو ﺑﻪ‬ ‫روم.‬ ‫
- ﻣﺜﻞ اﯾﻨﮑﻪ ﺧﺎﻧﻮﻣﻬﺎي ﺧﻮﻧﻪ ﺑﺮاي اﯾﻨﮑﻪ ﻣﺠﺎﺑﺶ ﮐﻨﻦ ﮐﻪ ﭘﻮﺷﯿﺪن اﯾﻦ ﻟﺒﺎﺳﻬﺎ درﺳﺖ ﻧﯿﺴﺖ ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻦ دﺧﺘﺮﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ اﯾﻦ‬ ‫ﻟﺒﺎﺳﻬﺎ رو ﻣﯿﭙﻮﺷﻦ دﺧﺘﺮﻫﺎي ﺧﻮﺑﯽ ﻧﯿﺴﺘﻦ و ﺑﺮاﺷﻮن اﺗﻔﺎﻗﻬﺎي ﺑﺪي ﻣﯿﻮﻓﺘﻪ و ﻣﯽ رن ﺟﻬﻨﻢ و اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ و ﺑﻌﺪ ﮐﻪ ... ﯾﻌﻨﯽ ...‬ ‫ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﺸﯿﺪم و ﯾﻪ ﺟﺮﻋﻪ آب رو ﻗﻮرت دادم ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﮐﻤﯽ ﺑﻐﻀﻢ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺑﺮه: اون ﻣﺴﺌﻠﻪ ﮐﻪ ﺑﺮاش ﭘﯿﺶ ﻣﯿﺎد ﺟﺮات‬ ‫ﻧﮑﺮده ﺑﻪ ﮐﺴﯽ ﺑﮕﻪ ﭼﻮن ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮده دﺧﺘﺮ ﺑﺪي ﺷﺪه ... ﺧﺐ اون ﯾﻪ دﺧﺘﺮ ﺑﭽﻪ ﭼﺸﻢ و ﮔﻮش ﺑﺴﺘﻪ اﺳﺖ ﺗﻮ ﻣﺪارس ﻫﻢ ﮐﻪ‬ ‫ﭼﯿﺰي ﺑﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﯾﺎد داده ﻧﻤﯽ ﺷﻪ ﻣﺎدرش ﻫﻢ ﮐﻪ ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫ﭘﺎﻫﺎش رو ﻋﺼﺒﯽ ﺗﮑﻮن ﻣﯿﺪاد و ﺑﺎ ﻟﺤﻨﯽ ﮐﻪ ﺣﺎﻻ ﮐﻤﯽ ﻣﺴﻠﻂ ﺗﺮ ﺑﻮد: ﻣﻦ اﯾﻦ رو ﭘﯿﮕﯿﺮي ﻣﯿﮑﻨﻢ ...‬ ‫ﻟﯿﻮان رو ﺑﺎ ﺿﺮﺑﯽ ﮐﻪ ﮐﻤﯽ ﻫﻢ ﺻﺪا اﯾﺠﺎد ﮐﺮد روي ﻣﯿﺰ ﮐﻮﺗﺎه ﺑﯿﻨﻤﻮن ﮔﺬاﺷﺘﻢ: ﺑﻪ ﻣﻦ اﻟﺘﻤﺎس ﮐﺮده ﺑﺒﺮﻣﺶ ﺧﻮﻧﻢ ...‬ ‫... و ﻣﻦ ﺗﺼﻤﯿﻢ داﺷﺘﻢ ﺑﻪ ﻫﺮ ﻗﯿﻤﺘﯽ اﯾﻦ ﮐﺎر رو ﺑﮑﻨﻢ ... ﺑﻪ ﭼﻪ ﻗﯿﻤﺘﯽ و ﭼﻪ ﻃﻮري ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫
- اﮔﺮ اﯾﻦ ﮐﺎر ﺑﺮاي اﻣﺸﺐ ﺣﺎﻟﺶ رو ﺑﻬﺘﺮ ﻣﯿﮑﻨﻪ اﯾﺮادي ﻧﺪاره اﻻن ﺑﻪ ﻋﻠﯽ ﻣﯿﮕﻢ ﺑﺮﺳﻮﻧﺘﺘﻮن ... ﺑﺮاي ﻓﺮدا ﻫﻢ ﺑﺮاش وﻗﺖ دﮐﺘﺮ‬ ‫ﻣﯿﮕﯿﺮم ...‬ ‫ﭘﻮزﺧﻨﺪي زدم: ﻻزم ﻧﯿﺴﺖ آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ﺑﻪ ﺧﻮدﺗﻮن زﺣﻤﺖ ﺑﺪﯾﺪ دﺧﺘﺮ ﺧﺎﻟﻢ رو ازش ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﯾﮑﯽ از اﺳﺎﺗﯿﺪش رو ﺑﺎﻫﺎﺷﻮن‬ ‫ﺗﻤﺎس ﺑﮕﯿﺮه ... ﭼﯿﺰي رو ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﻬﺶ ﺗﻮﺟﻪ ﻧﮑﺮدﯾﺪ ...‬ ‫
- ﺧﺎﻧﻮم ﻣﺤﺘﺮم ﺑﻨﺪه دﮐﺘﺮ داروﺳﺎز ﻫﺴﺘﻢ ... ﻧﻪ ﭘﺰﺷﮏ در ﺿﻤﻦ ...‬ ‫دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺑﮕﻢ ﺣﺎﻻ ﻫﺮ ﭼﯽ ﮐﻪ ﻧﮕﻔﺘﻢ ... ﺧﯿﻠﯽ ﺣﺮﻓﻬﺎي دﯾﮕﻪ ﻫﻢ ﺑﺎﯾﺪ زده ﻣﯽ ﺷﺪ ﮐﻪ ﻧﺸﺪ ...‬ ‫
- ﻫﻤﺮاز ﻗﺮﺑﻮﻧﺖ ﺑﺮه ﺗﻮ ﭼﺮا اﻧﻘﺪر ﺗﺮﺳﯿﺪي؟‬ ‫
- ﺗﻮ ﻣﻄﻤﺌﻨﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ اﯾﺮادي ﻧﺪارم؟‬ ‫ﺑﻮﺳﻪ ﻣﺤﮑﻤﯽ ﺑﻪ روي ﻣﻮﻫﺎش زدم ... دﯾﺸﺐ ﺣﺘﯽ ﯾﻪ دﻗﯿﻘﻪ ﻫﻢ ﻧﺨﻮاﺑﯿﺪه ﺑﻮدم و ﺳﺮم داﺷﺖ ﻣﯽ ﺗﺮﮐﯿﺪ ﺷﺪﯾﺪا ﺣﺎﻟﻢ ﻫﻢ ﺑﺪ ﺑﻮد‬ ‫ﮐﻢ ﺧﻮاﺑﯽ ﻫﺎ و اﺳﺘﺮس ﻫﺎي اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ﻫﻢ ﻻﻏﺮم ﮐﺮده ﺑﻮد و ﻫﻢ ﺣﺎﻟﺖ ﺗﻬﻮع و ﻣﻌﺪه درد ﺷﺪﯾﺪ ﺑﻬﻢ داده ﺑﻮد ﺣﺘﯽ ﯾﺎدم‬ ‫ﻧﻤﯿﻮﻣﺪ ﮐﯽ ﯾﻪ وﻋﺪه ﻏﺬاي درﺳﺖ و درﻣﻮن ﺧﻮرده ﺑﻮدم ...‬ ‫اﻣﺮوز ﺻﺒﺢ آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ﺗﻤﺎس ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد و ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ از دﮐﺘﺮ ﻏﺪد ﺧﯿﻠﯽ ﺣﺎذﻗﯽ ﮐﻪ ﮔﻠﻨﺎرﻫﻢ ﺗﺎﯾﯿﺪش ﻣﯿﮑﺮد وﻗﺖ ﮔﺮﻓﺘﻪ و ﻣﻦ‬ ‫داﺷﺘﻢ ﻣﻮﻫﺎي ﻧﯿﻮﺷﺎ رو ﻣﯽ ﺑﺎﻓﺘﻢ ﺗﺎ ﺑﺮﯾﻢ ...‬ ‫وﻗﺘﯽ ﮔﻘﺘﻢ آدرس رو ﺑﺪﯾﺪ ﺧﺪا ﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﺮد ... و ﺣﺎﻻ داﺷﺘﻢ ﺑﻪ ﮔﻮﺷﯿﻢ ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮدم ﺗﺎ دوﺑﺎره ﺑﻬﺶ زﻧﮓ ﺑﺰﻧﻢ آدرس رو ﺑﮕﯿﺮم‬ ‫... ﻟﻌﻨﺘﯽ ... واﻗﻌﺎ دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺳﺮم رو ﺑﮑﻮﺑﻢ ﺑﻪ دﯾﻮار ...‬ ‫ﮐﻪ ﺗﻠﻔﻨﻢ زﻧﮓ زد ﺧﻮدش ﺑﻮد ﺣﺘﻤﺎ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ آدرس رو ﺑﺪه ... ﺑﻌﺪ از ﺳﻼم و اﺣﻮال ﭘﺮﺳﯽ ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺮ ﺳﺮي از ﺟﺎﻧﺐ ﻣﻦ‬ ‫ﺻﻮرت ﮔﺮﻓﺖ ﮔﻔﺖ: ﻣﻦ ﺗﺎ ده دﻗﯿﻘﻪ دﯾﮕﻪ ﻣﯽ رﺳﻢ ﺑﻪ ﻣﻨﺰﻟﺘﻮن ...‬ ‫ﺑﺎورم ﻧﻤﯽ ﺷﺪ ﮐﻪ اﯾﻦ ﺳﺎﻋﺖ روز از ﮐﺎر و زﻧﺪﮔﯿﺶ زده ﺑﻮد و اوﻣﺪه ﺑﻮد ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺗﻨﻬﺎ رﻓﺘﻨﻤﻮن رو ﺗﺮﺟﯿﺢ ﻣﯿﺪادم ﺑﻪ ﺧﺼﻮص ﮐﻪ‬ ‫اوﻣﺪﻧﺶ اﺳﺘﺮس ﻧﮕﺎه ﻧﯿﻮﺷﺎ رو ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻫﻢ ﮐﺮد ...‬ ‫ﺑﺎ اﺧﻢ ﻧﺸﺴﺘﻢ ﭘﺸﺖ و ﻧﯿﻮﺷﺎ ﻫﻢ ﺑﺎوﺟﻮد اﯾﻨﮑﻪ ﺧﯿﻠﯽ دﻟﺶ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﭘﯿﺸﻢ ﺑﺸﯿﻨﻪ ﻧﺸﺴﺖ ﺟﻠﻮ ... واﻗﻌﺎ از دﺳﺘﺶ ﺑﺎﺑﺖ‬ ‫ﺣﺮﻓﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﯿﻨﻤﻮن رد و ﺑﺪل ﺷﺪه ﺑﻮد ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺑﻮدم ... ﭼﺸﻤﺎم ﺑﺎز ﻧﻤﯽ ﺷﺪ ...‬ ‫اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم از ﺗﻮي آﯾﻨﻪ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد ... اﻣﺎ ﺑﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدن ﺳﺮم ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺗﻮي آﯾﻨﻪ ﻧﺪﯾﺪم و ﭘﯿﺶ ﺧﻮدم ﮔﻔﻔﺘﻢ راﺳﺖ ﻣﯿﮕﻪ ﺑﻬﺖ‬ ‫ﻣﯿﮕﻪ ﺧﺒﺎل ﺑﺎف ﻓﮑﺮ ﮐﻦ ﯾﻪ درﺻﺪ ﺑﺮاش ﻣﻬﻢ ﺑﺎﺷﯽ و ﺑﺨﻮد ﻧﮕﺎﻫﺖ ﮐﻨﻪ ... از ﮐﯽ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ارﺑﺎب ﻫﺎ ﺑﻪ رﻋﯿﺖ ﻫﺎﺷﻮن ﻧﮕﺎه‬ ‫ﻣﯿﮑﻦ؟ !‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻧﯿﻮﺷﺎ ي ﻣﭽﺎﻟﻪ ﺷﺪه ﺗﻮي ﺧﻮدش اﻧﺪاﺧﺖ ﻧﯿﻮﺷﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺗﻤﻮم دﯾﺸﺐ ﺗﻮي ﺑﻐﻠﻢ ﺗﺎ ﺻﺒﺢ آروم ﺧﻮاﺑﯿﺪه ﺑﻮد ... ﺑﻐﺾ ﮔﻨﺪه‬ ‫اي ﻫﻨﻮز ﺗﻮي ﮔﻠﻮم ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﺧﺐ ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺧﺎﻧﻮم ... ﺷﻤﺎ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاي ﺑﻪ ﻣﻦ ﺳﻼم ﮐﻨﯽ؟‬ ‫
- ﺳﻼم ﻋﻤﻮ ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫ﺳﻼﻣﺶ اﻧﻘﺪر ﺳﺮد ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﻦ ﻫﻢ اﯾﻦ ﭘﺸﺖ ﯾﺦ ﮐﺮدم ﭼﻪ ﺑﺮﺳﻪ ﺑﻪ ﺣﺎﻣﯽ ﮐﻪ دﺳﺘﺶ روي ﻓﺮﻣﻮن ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﺸﺖ ﺷﺪ ...‬ ‫ﻣﻨﺸﯽ زن ﺟﻮون و ﮐﻤﯽ ﺑﺪ ﺧﻠﻖ ﺑﻮد ﺟﺎ ﺑﺮاي ﻧﺸﺴﺘﻦ ﻧﺒﻮد ... ﺑﺎ وﺟﻮد اﯾﻨﮑﻪ ﮔﻠﻨﺎر ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ﮐﺮده ﺑﻮد اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع اﺻﻼ ﻣﻬﻢ‬ ‫ﻧﯿﺴﺖ و ﻣﯽ ﺷﻪ ﺟﻠﻮش رو ﺑﺎ ﻗﺮص و آﻣﭙﻮل ﮔﺮﻓﺖ اﻣﺎ ﮐﻼ ﺟﻮ دﮐﺘﺮ و ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺑﺮاي ﻣﻦ ﯾﺎد آور ﺗﻠﺦ ﺗﺮﯾﻦ روزﻫﺎي زﻧﺪﮔﯿﻢ‬ ‫ﺑﻮد روزﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﻪ درﮔﺎه ﺧﺪا اﻟﺘﻤﺎس ﮐﺮده ﺑﻮدﯾﻢ ... ﻫﻢ ﻣﻦ ﻫﻢ رﻫﺎ ... ﻧﯿﻮﺷﺎ رو روي ﺗﮏ ﺻﻨﺪﻟﯽ ﺧﺎﻟﯽ ﮐﻨﺎر دﺧﺘﺮ ﻫﻢ‬ ‫ﺳﻦ و ﺳﺎﻟﺶ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻣﺎدرش اوﻣﺪه ﺑﻮد ﻧﺸﻮﻧﺪم ... دﺧﺘﺮ ﺗﭙﻞ ﺳﺒﺰه روﯾﯽ ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﭘﺮ ﺣﺮف ﺑﻮد و ﻧﯿﻮﺷﺎ رو ﺑﻪ ﺣﺮف ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‬ ‫... ﺣﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﺗﻮي اون ﻣﻄﺐ ﻟﻮﮐﺲ و ﺷﻠﻮغ ﻫﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد ﮐﻨﺎر ﻣﯿﺰ ﻣﻨﺸﯽ ... ﻣﻨﺸﯽ ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺑﻬﺶ زد: دﮐﺘﺮ‬ ‫اﻧﺘﻈﺎم دﮐﺘﺮ ﻓﺮﺧﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺗﻮﺻﯿﻪ ﮐﺮدن ﺑﻪ ﻣﻦ ﺷﻤﺎ ﺗﺸﺮﯾﻒ آوردﯾﺪ ﺣﻮاﺳﻢ ﺑﺎﺷﻪ اﻣﺎ ﻣﺘﺎﺳﻔﺎﻧﻪ ﻣﯿﺒﯿﻨﯿﺪ ﮐﻪ ﺟﺎ ﺑﺮاي ﻧﺸﺴﺘﻦ ﻧﯿﺴﺖ‬ ‫... ﭼﺎي ﯾﺎ ﻗﻬﻮه ﻣﯿﻞ دارﯾﺪ؟‬ ‫در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﭼﺎﭘﻠﻮﺳﺎﻧﻪ و ﮐﻤﯽ ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ ﻋﺸﻮه ﻫﺎي زﻧﺎﻧﻪ ﻣﻨﺸﯽ ﺣﺎﻣﯽ ﺟﻮاب ﺳﻔﺖ و ﻣﺤﮑﻤﯽ داد ﮐﻪ ﮐﻤﯽ ﻫﻢ ﺑﺎﻋﺚ ﺧﻨﺪه‬ ‫ﻣﻦ ﺷﺪ: ﻣﻤﻨﻮﻧﻢ ﺧﺎﻧﻮم ﻣﻦ اﯾﻦ ﺟﺎ راﺣﺖ ﺗﺮم و ﭼﯿﺰي ﻫﻢ ﻣﯿﻞ ﻧﺪارم ...‬ ‫ﺑﺎ ﮐﻤﯽ ﻓﺎﺻﻠﻪ ازش ﺗﮑﯿﻪ دادم ﺑﻪ دﯾﻮار ... ﺻﺒﺢ ﮐﻼﺳﻢ رو ﮐﻨﺴﻞ ﮐﺮده ﺑﻮدم ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺘﻢ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﻫﻨﻮز وﻗﺖ ﺑﻮد اﻣﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ اﺟﺮا‬ ‫ﻣﯽ رﺳﯿﺪم ... ﻗﺒﻠﺶ ﺑﺎﯾﺪ ﯾﻪ ﻟﯿﻮان ﮔﻨﺪه ﺷﯿﺮ و ﻋﺴﻞ ﯾﺎ ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻬﻢ ﺟﻮن ﺑﺪه ﻣﯽ ﺧﻮردم ... دوﺳﺎﻋﺖ ﺑﯽ وﻗﻔﻪ روي ﺻﺤﻨﻪ‬ ‫ﺑﻮدن ﺑﺎ اوﺿﺎﻋﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ داﺷﺘﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺨﺖ ﺑﻮد ... ﺑﺎ ﺧﻮدم درﮔﯿﺮ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺻﺪاش ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﮐﻤﯽ ﺟﺎ ﺑﺨﻮرم ...‬ ‫
- دﯾﺸﺐ ﺗﻮﻧﺴﺖ ﺑﺨﻮاﺑﻪ؟‬ ‫ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم و ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﯽ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﭼﯿﺰي ازش ﺧﻮﻧﺪه ﻧﻤﯽ ﺷﺪ: ﺑﻠﻪ دﯾﺸﺐ ﺑﺮاش از ﻣﺎدرش ﮔﻔﺘﻢ ﻗﺼﻪ ﻫﺎﯾﯽ از‬ ‫ﮐﻮدﮐﯽ و ﻧﻮﺟﻮاﻧﯽ رﻫﺎ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﺑﺎ ﯾﻪ ﻣﺸﺎور ﻫﻢ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﻓﺮدا ﺑﺎﻫﺎش ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﻪ ...‬ ‫... ﭼﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﯿﮕﻔﺘﻢ ... ﮔﺎﻫﯽ ﭘﯿﺶ ﺧﻮدم ﻣﯿﮕﻔﺘﻢ ﺑﯽ اﻧﺼﺎف ﻧﺒﺎش ﻫﻤﺮاز اﯾﻦ ﻣﺮد. ﻋﻤﻮي ﺑﭽﻪ ﻫﺎﺳﺖ و ﺧﯿﻠﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﯾﻪ‬ ‫ﻋﻤﻮي ﻣﺠﺮد ﮐﻪ ﺗﺎزه ﻫﻢ ﺑﻌﺪ از اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺳﺎل ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ﺑﺮاي ﺑﭽﻪ ﻫﺎ وﻗﺖ ﻣﯿﮕﺬاره ... وﻟﯽ وﻗﺘﯽ ﯾﺎد ﺧﻮدﭘﺴﻨﺪي ﻫﺎ و ﺣﺮﻓﻬﺎﯾﯽ‬ ‫ﮐﻪ ﺑﯿﻨﻤﻮن رد و ﺑﺪل ﺷﺪه ﺑﻮد اﻓﺘﺎدم اون ﺗﺸﮑﺮي ﮐﻪ ﺗﺎ ﻧﻮك زﺑﻮﻧﻢ اوﻣﺪه ﺑﻮد رو ﻗﻮرت دادم و ﺳﺮم رو اﻧﺪاﺧﺘﻢ ﭘﺎﯾﯿﻦ: اﯾﻦ ﺑﭽﻪ‬ ‫ﻫﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﭘﯿﺶ ﺗﺮ از اﯾﻦ ... زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺟﻨﺎزه ﻣﺎدرﺷﻮن رو ﮐﻪ ﮐﻒ ﺣﯿﺎط دراز ﮐﺸﯿﺪه ﺑﻮد دﯾﺪن ﻧﯿﺎز ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﺸﺎور داﺷﺘﻦ ...‬ ‫ﭼﯿﺰي ﻧﮕﻔﺖ ... ﺷﺎﯾﺪ اون ﻫﻢ رﻋﺎﯾﺖ ﭼﺸﻢ ﻫﺎي اﻃﺮاف رو ﮐﺮد ...‬ ‫دﮐﺘﺮ ﻣﺮد ﺧﻮش اﺧﻼﻗﯽ ﺑﻮد ... ﻣﻦ و ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺑﺪون ﺣﻀﻮر ﺣﺎﻣﯽ وارد ﻣﻄﺐ ﺷﺪﯾﻢ ... و دﮐﺘﺮ ﺗﻤﺎم ﺗﻮﺻﯿﻪ ﻫﺎش رو ﺑﻬﺶ ﮐﺮد‬ ‫ﺑﺎﻫﺎش ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮد راﺟﻊ ﺑﻪ ﻋﺎدي ﺑﻮدن اﯾﻦ ﻣﺴﺎﺋﻞ و ﺧﯿﻠﯽ ﭼﯿﺰﻫﺎي دﯾﮕﻪ و آزﻣﺎﯾﺶ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺻﻮرت ﻣﯿﮕﺮﻓﺖ ... ﻧﯿﻮﺷﺎ‬ ‫ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺮ ﺣﺎل ﺗﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد وﻗﺘﯽ از در ﻣﻄﺐ ﺑﯿﺮون اوﻣﺪﯾﻢ ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ رو دﯾﺪم ﮐﻪ ﻧﺸﺴﺘﻪ روي ﺻﻨﺪﻟﯽ و ﺑﺎ اوﻣﺪﻧﻤﻮن ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و اﯾﺴﺘﺎد و ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻤﻮن اوﻣﺪ: ﺧﻮﺑﯽ ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺑﺎﻧﻮ؟‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺣﺎﻣﯽ ﮐﻪ از ﺻﺒﺢ ﺗﻤﺎم ﺗﻼﺷﺶ ﺑﺮاي ارﺗﺒﺎط ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺑﺎ ﻫﺎش ﺑﻪ ﺑﻦ ﺑﺴﺖ رﺳﯿﺪه ﺑﻮد اﻧﺪاﺧﺖ ﺑﻪ ﺟﺎش ﻣﻦ ﺑﺎ‬ ‫ﻟﺤﻨﯽ ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﻌﯽ در دوﺳﺘﺎﻧﻪ ﺑﻮدﻧﺶ داﺷﺘﻢ ﺟﻮاب دادم: ﺑﻠﻪ ... ﻧﯿﻮﺷﺎ ﻗﻮل داده ﺗﻮﺻﯿﻪ ﻫﺎي دﮐﺘﺮ رو رﻋﺎﯾﺖ ﮐﻨﻪ و ﺑﻌﺪ ﻣﺎ ﺑﺎ‬ ‫ﻫﻢ ﻓﺮدا ﻣﯿﺮﯾﻢ آزﻣﺎﯾﺸﮕﺎه ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﭘﺮ از ﭘﺮﺳﺶ ﺑﻬﻢ اﻧﺪاﺧﺖ: ﺧﺐ ﺧﺎﻧﻮﻣﺎ اﮔﺮ ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ وﻗﺖ ﺑﺪﯾﺪ ﻣﻦ ﯾﻪ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻮﺗﺎه ﺑﺎ آﻗﺎي دﮐﺘﺮ داﺷﺘﻪ‬ ‫ﺑﺎﺷﻢ ...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ: ﻧﻪ ... اﯾﻦ ﯾﻪ ﻣﺴﺌﻠﻪ زﻧﻮﻧﺴﺖ ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﺟﺎ ﺧﻮرد ... ﺑﻬﻢ ﻧﮕﺎﻫﯽ اﻧﺪاﺧﺖ و ﻣﻦ ﺑﺎ ﭼﺸﻢ اﺑﺮو ﺑﻬﺶ اﺷﺎره ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺑﻌﺪا ﺑﻬﺶ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ رو ﺗﻮﺿﯿﺢ ﻣﯿﺪم ... ﺣﺎﻣﯽ‬ ‫ﺟﻠﻮﺗﺮ راه اﻓﺘﺎد ﻣﻦ ﻧﯿﻮﺷﺎ رو ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻢ ﺧﻢ ﺷﺪم و ﺻﻮرﺗﻢ رو ﺑﺎﻫﺎش ﻣﻮازي ﮐﺮدم: ﻧﯿﻮﺷﺎ اﯾﻦ ﭼﻪ ﻟﺤﻦ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮدن ﺑﺎ ﺑﺰرﮔﺘﺮه‬ ‫... اون ﻫﻢ ﻋﻤﻮت ... اون ﻫﻢ ﻣﺮدي ﮐﻪ اﻧﻘﺪر ﺑﺮاي ﺷﻤﺎ زﺣﻤﺖ ﻣﯿﮑﺸﻪ؟‬ ‫
- ﻧﻤﯽ ﺧﻮاد از ﻣﻦ ﭘﻨﻬﺎﻧﯽ ﮐﻨﯽ ﻫﻤﺮاز ﻣﯿﺪوﻧﻢ اذﯾﺘﺖ ﮐﺮده ... ﻣﯽ دوﻧﻢ ازش دﻟﺨﻮري دﯾﺸﺐ ﭘﺎي ﺗﻠﻔﻦ ﺑﻪ ﮔﻠﻨﺎر ﻣﯿﮕﻔﺘﯽ ﺷﻨﯿﺪم‬ ‫... دوﺳﺘﺶ ﻧﺪارم ... ﭼﻮن ﻣﯿﺘﻮﻧﻪ ﻓﺮﺷﺘﻪ اي ﻣﺜﻞ ﺗﻮ رو ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﮐﻨﻪ ...‬ ‫
- دﯾﮕﻪ ﻧﺸﻨﻮم ﻫﻤﭽﯿﻦ ﺣﺮﻓﯽ ﺑﺰﻧﯽ ﻫﺎ ... ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺧﻮب ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﻦ ... ﻣﺎ ﺑﻬﺶ ﻣﺪﯾﻮﻧﯿﻢ ﺧﻮدت ﺧﻮب ﻣﯽ دوﻧﯽ ﭼﻪ ﻗﺪر ﮐﺎر داره ...‬ ‫وﻟﯽ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺗﻮ اﯾﻦ ﺟﺎﺳﺖ ... ﻣﻦ و اون دوﺗﺎ آدم ﺑﺰرﮔﯿﻢ ﺑﺎ ﻫﻢ ﯾﻪ اﺧﺘﻼﻓﯽ ﻫﻢ داﺷﺘﯿﻢ ﺣﻠﺶ ﻣﯿﮑﻨﯿﻢ ... اون ﻋﻤﻮﺗﻪ ... ﺟﺎي‬ ‫ﭘﺪرﺗﻪ ... ﺑﺎﯾﺪ ﺧﯿﻠﯽ ﺣﻮاﺳﺖ ﺑﺎﺷﻪ ﺑﻬﺶ اﺣﺘﺮام ﺑﮕﺬاري ...‬ ‫ﺧﻮب ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ﺣﺮﻓﻬﺎي ﻣﻦ ﺗﺎﺛﯿﺮ ﺧﯿﻠﯽ اﻧﺪﮐﯽ در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ داره ﮐﻪ ﻧﯿﻮﺷﺎ ﻣﯽ ﺑﯿﻨﻪ ﯾﺎ ﺣﺲ ﻣﯿﮑﻨﻪ. اﻣﺎ ﭼﺎره اي ﻧﺒﻮد ﻣﻦ‬ ‫ﺑﻪ ﺗﮏ ﺗﮏ ﮐﻠﻤﺎﺗﯽ ﮐﻪ ﺑﻬﺶ ﺗﺬﮐﺮ داده ﺑﻮدم اﯾﻤﺎن داﺷﺘﻢ ... ﭘﺪر اﯾﻦ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ از زﯾﺮ ﺑﺎر ﻣﺴﺌﻮﻟﯿﺖ ﻓﺮار ﮐﺮده ﺑﻮد ﺣﺎﻻ ﻋﻤﻮي‬ ‫ﺟﻮون و ﻣﺠﺮدﺷﻮن ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﺗﻤﺎم ﻫﻢ و ﻏﻤﺶ رو اﻟﺒﺘﻪ ﺑﻪ ﺳﺒﮏ ﺧﻮدش ... ﺳﺒﮑﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﻬﺶ اﻋﺘﻘﺎدي داﺷﺘﻢ ﯾﺎ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﻣﻬﻢ‬ ‫ﻧﺒﻮد ﺑﺮاﺷﻮن ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﯽ اﺣﺘﺮاﻣﯽ ﺑﻪ ﻣﺮدي ﮐﻪ ﺣﺘﯽ ﺗﻮي ﻣﻄﺐ ﻓﻘﻂ ﺑﺎ اﯾﺴﺘﺎدﻧﺶ اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺗﻮﺟﻪ و اﺣﺘﺮام ﺟﻠﺐ ﻣﯿﮑﺮد واﻗﻌﺎ‬ ‫ﺧﺎرج از ادب ﺑﻮد ...‬ ‫ﺑﻪ ﻣﺎﺷﯿﻨﺶ رﺳﯿﺪﯾﻢ ... ﻧﯿﻮﺷﺎ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﺎﻧﺘﻮي ﻣﻦ رو ﭼﺴﺒﯿﺪه ﺑﻮد ﺧﻮب ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ﻣﻨﻈﻮرش ﭼﯿﻪ ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﺑﺪون اﯾﻨﮑﻪ رﻓﺘﺎرﻫﺎي ﻧﯿﻮﺷﺎ از ﺻﺒﺢ رو ﺑﻪ روي ﺧﻮدش ﺑﯿﺎره ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ ﺑﺮﮔﺸﺖ: ﺧﻮب ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺧﺎﻧﻮم ﻧﺎﻫﺎر ﭼﯽ‬ ‫ﻣﯿﺨﻮرﯾﺪ؟‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ اﻧﺪاﺧﺖ‬ ‫
- ﺑﻪ ﻣﻦ ﭼﺮا ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﻨﯽ ﭘﺮﻧﺴﺲ ﻋﻤﻮت از ﺷﻤﺎ ﭘﺮﺳﯿﺪ ...‬ ‫
- ﺑﻨﺪه ﻣﻨﻈﻮرم ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﺑﻮدﯾﺪ ...‬ ‫ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم: ﻣﻦ ﻣﺰاﺣﻢ ﺷﻤﺎ ﻧﻤﯽ ﺷﻢ ... ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮم ﺗﺌﺎﺗﺮ ﺷﻬﺮ ...‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﻟﻮﮐﺲ دور ﻣﭽﺶ ﮐﺮد و ﻣﻦ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم اﯾﻦ آدم ﻣﻄﻤﺌﻨﺎ ﮐﻠﮑﺴﯿﻮن ﺳﺎﻋﺖ داﺷﺖ ﭼﻮن ﺑﺎ رﻧﮓ ﮐﺖ و‬ ‫ﺷﻠﻮارﻫﺎش ﺳﺖ ﻣﯽ ﮐﺮد: ﯾﻌﻨﯽ ﺑﺮاي ﻧﺎﻫﺎر وﻗﺖ ﻧﺪارﯾﺪ؟‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫... واﻗﻌﺎ ﺣﺎل و ﺣﻮﺻﻠﻪ رﻓﺘﻦ و ﻧﺸﺴﺘﻦ ﺗﻮي ﯾﮑﯽ از اون رﺳﺘﻮراﻧﻬﺎي ﻟﻮﮐﺲ و ﺧﻮردن ﻏﺬاﻫﺎي ﺧﺮﭼﻨﮓ و ﻗﻮرﺑﺎﻏﻪ اش رو‬ ‫ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... ﺑﻪ ﺧﺼﻮص ﺑﺎ دﻟﺨﻮري و دﻟﺸﮑﺴﺘﮕﯽ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﻫﻢ ﮐﻪ از اﯾﻦ ﻣﺮد داﺷﺘﻢ ... ﮐﻤﯽ اﯾﻦ ﭘﺎ و اون ﭘﺎ ﮐﺮدم ﺑﺮاي ﺟﻮاب داد‬ ‫...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ: ﻫﻤﺮاز ... ﺑﺮﯾﻢ؟‬ ‫اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم دﻟﺶ ﻣﯿﺨﻮاد ﮐﻪ ﺑﺮﯾﻢ ... ﺳﺮم رو ﺗﮑﻮن دادم ...‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﯽ اﺟﻤﺎﻟﯽ ﺑﻪ دم و دﺳﺘﮕﺎه اﯾﻦ رﺳﺘﻮران اﻧﺪاﺧﺘﻢ ﮐﻤﯽ از ﻗﺒﻠﯽ ﺳﺎده ﺗﺮ ﺑﻮد اﻣﺎ ﺑﺎزﻫﻢ زﯾﺎدي ﺗﺠﻤﻞ داﺷﺖ و ﻣﻦ ﻫﻢ از ﺷﺪت‬ ‫ﺳﺮ درد و ﻣﻌﺪه درد ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ زﻣﯿﻦ رو ﮔﺎز ﺑﺰﻧﻢ ... از ﺗﻮي ﮐﯿﻔﻢ ﯾﻪ ﻣﺴﮑﻦ در آوردم و و ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﺗﻮي دﻫﻨﻢ و ﻗﻮرﺗﺶ دادم و‬ ‫دﻋﺎ ﮐﺮدم ﻗﺒﻞ از اﺟﺮا ﺳﺮدردم ﺑﯿﻮﻓﺘﻪ ...‬ ‫ﺗﻮ ﺣﺎل و ﻫﻮاي ﺧﻮدم ﺑﻮدم ﮐﻪ ﯾﻪ ﻟﯿﻮان آب رو ﺑﻪ روم ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺖ ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم ﺣﺎﻣﯽ ﯾﻪ ﻟﯿﻮان آب ﭘﺮ ﺟﻠﻮم ﮔﺬاﺷﺖ ﺗﻌﺠﺒﻢ‬ ‫رو ﮐﻪ دﯾﺪ: اون ﻣﺴﮑﻨﯽ ﮐﻪ ﺧﻮردﯾﺪ اﮔﺮ ﺑﺎ آب ﮐﺎﻓﯽ ﻧﺨﻮرﯾﺪش ﺑﺮاﺗﻮن ﻣﻌﺪه درد ﻣﯿﺎره ...‬ ‫... ﺧﺸﮏ ﺷﺪه ﺑﻮدم ... واﻗﻌﺎ ﺗﻮﺻﯿﻔﯽ ﺑﺮاي اﯾﻦ آدم وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺖ ... ﺗﻤﺎم ﺣﺴﻬﺎم ﺑﻪ اﯾﻦ آدم ﺿﺪ و ﻧﻘﯿﺾ ﺑﻮد ... ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﻢ‬ ‫ﭼﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻬﺶ ﺑﮕﻢ ...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ: ﻋﻤﻮ ... ﮐﻮﺷﺎ ﭼﻪ ﻃﻮره؟ ﺻﺒﺢ ازم دﻟﺨﻮر ﺑﻮد ...‬ ‫
- دﻟﺨﻮرﯾﺶ ﺑﺎﺑﺖ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ رﻓﺘﯽ ﺧﻮﻧﻪ ﺧﺎﻟﺘﻮن و اوﻧﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺑﺎﺷﻪ ...‬ ‫اﺳﺘﯿﮏ ﺟﻠﻮم رو ﺗﮑﻪ اي ازش ﮐﻨﺪم واﻗﻌﺎ اﺷﺘﻬﺎ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... ﺧﻮب ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ﺑﺎ اﯾﻦ روﻧﺪ دارم ﻣﺮﯾﺾ ﻣﯿﺸﻢ: ﺑﭽﻪ ام اﻻن ﺧﻮﻧﻪ‬ ‫ﺗﻨﻬﺎﺳﺖ.‬ ‫
- ﺗﻮي اون ﺧﻮﻧﻪ ﻫﻤﯿﻦ اﻻن ﺣﺪاﻗﻞ ﭼﻬﺎر ﻧﻔﺮ دﯾﮕﻪ ﻫﻢ ﻫﺴﺘﻦ ...‬ ‫ﭼﻨﮕﺎل و ﭼﺎﻗﻮم رو ﺗﻮي ﻇﺮف ﮔﺬاﺷﺘﻢ ... ﯾﻪ ﻟﻘﻤﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻧﺨﻮرده ﺑﻮدم و ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻫﻢ ﻣﯿﻞ ﻧﺪاﺷﺘﻢ: ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﺑﺎ ﺣﻀﻮر ﺻﺮف اﻓﺮاد‬ ‫اﻃﺮاف آدم از ﺑﯿﻦ ﻧﻤﯽ ره ... آدم ﻫﺎ ﺑﺮاي ﺗﻨﻬﺎ ﻧﺒﻮدن ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﻪ ﻫﻢ زﺑﻮن و ﻫﻢ دل اﺣﺘﯿﺎج دارن ...‬ ‫
- ﻫﻤﻪ ﺗﻮي اون ﺧﻮﻧﻪ ﮐﻮﺷﺎ و ﻧﯿﻮﺷﺎ رو دوﺳﺖ دارن ...‬ ‫دﺳﺘﻢ رو ﮔﺬاﺷﺘﻢ روي ﺷﻘﯿﻘﻪ ام و ﮐﻤﯽ ﻓﺸﺎرش دادم: ﺗﻮ اﯾﻦ ﺷﮑﯽ ﻧﺪارم ... اﻣﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﮔﺎﻫﯽ از درﯾﭽﻪ آدﻣﯽ ﮐﻪ رو ﺑﻪ روﺗﻮن‬ ‫ﻫﺴﺖ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻣﺎﺟﺮا ﻧﮕﺎه ﮐﻨﯿﺪ ...‬ ‫ﭼﺎﻗﻮش رو ﺧﯿﻠﯽ آروم ﮔﺬاﺷﺖ ﮐﻨﺎر ﺑﺸﻘﺎﺑﺶ و ﺑﺎ رﯾﺰ ﺑﯿﻨﯽ ﺧﯿﺮه ﺷﺪ ﺗﻮي ﭼﺸﻤﺎم ... ﻧﮕﺎﻫﻢ رو ﺳﺮﯾﻊ ازش ﮔﺮﻓﺘﻢ ... اﯾﻦ دور روز‬ ‫اﯾﻦ ﻧﮕﺎه ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﻫﻤﯿﺸﻪ رﻧﮓ و ﺑﻮي اﻧﺘﻈﺎم ﺑﻮدن رو داﺷﺖ ...‬ ‫
- ﺷﻤﺎ اﯾﻦ ﮐﺎر رو ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ؟‬ ‫
- ﺷﮏ ﻧﮑﻨﯿﺪ ... ﻫﻤﯿﻦ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯿﺸﻪ ﮐﻪ ﻣﻦ اﯾﻨﺠﺎم ...‬ ‫... اﺷﺎره ﻇﺮﯾﻔﻢ ﺑﻪ ﺑﺤﺚ دﯾﺮوزﻣﻮن رو ﮔﺮﻓﺖ ﯾﺎ ﻧﻪ ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ... ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل ﺳﺮش رو ﭼﺮﺧﻮﻧﺪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺑﺮاي ﭼﮏ ﮐﺮدن‬ ‫ﺗﻤﻮم ﺷﺪن ﻏﺬاش ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫
- اﮔﺮ اﺟﺎزه ﺑﺪﯾﺪ ﻧﯿﻮﺷﺎ ﭘﯿﺶ ﻣﻦ ﺑﯿﺎد ...‬ ‫ﻧﮕﺎه ﺧﯿﻠﯽ ﺟﺪي ﺑﻪ ﻧﯿﻮﺷﺎ اﻧﺪاﺧﺖ ﮐﻪ دﺳﺘﺶ رو دور ﮐﻤﺮ ﻣﻦ ﻣﺤﮑﻢ ﮔﺮه ﮐﺮده ﺑﻮد: ﻣﻦ ﻓﺮدا ﻣﯿﺎم دﻧﺒﺎﻟﺘﻮن ﺑﺮﯾﻢ آزﻣﺎﯾﺸﮕﺎه ...‬ ‫اﮔﺮ ﻫﻢ ﺧﻮدم ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺑﯿﺎم ﻣﯿﮕﻢ ﻋﻠﯽ ﺑﯿﺎد ...‬ ‫ﻧﺨﻮاﺳﺘﻢ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﮐﻨﻢ اﯾﻦ اﻣﮑﺎﻧﺎت ﺑﺮاي ﻣﻦ ﻧﺒﻮد ... ﺑﺮاي ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺧﺐ ﺣﻘﺶ ﻫﻢ ﺑﻮد ...‬ ‫ﺗﻠﻔﻨﺶ زﻧﮓ زد ... ﮐﻮﺷﺎ ﺑﻮد ... داد دﺳﺖ ﻧﯿﻮﺷﺎ ... ﻧﯿﻮﺷﺎ ﮐﻤﯽ ازﻣﻮن ﻓﺎﺻﻠﻪ ﮔﺮﻓﺖ ...‬ ‫
- ﺑﻔﺮﻣﺎﯾﯿﺪ ﺳﻮار ﺷﯿﺪ ...‬ ‫
- ﺧﯿﺮ ﻣﯽ دوﻧﻢ ﮐﻪ ﻣﺴﯿﺮﻣﻮن ﯾﮑﯽ ﻧﯿﺴﺖ ... ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻣﯿﺎد ﺗﺎ ﺗﺌﺎﺗﺮ ﺷﻬﺮ ... ﮔﻠﻨﺎر و ﺳﯿﺎوش اوﻧﺠﺎ ﻣﻨﺘﻈﺮﺷﻦ ﺑﺎ اوﻧﺎ ﻣﯽ ره‬ ‫ﺧﻮﻧﻪ ﻣﻦ و ﻣﻦ ﺑﻌﺪ از اﺟﺮا ﻣﯿﺎم ﭘﯿﺸﺶ ...‬ ‫اﺧﻢ آﻟﻮد ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد: ﻣﻦ اﺻﻼ دﻟﯿﻞ اﯾﻦ ﺗﻌﺎرف ﻫﺎ رو ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ...‬ ‫
- ﺗﻌﺎرف ﻧﯿﺴﺖ ... ﻣﻦ اﯾﻦ ﺟﻮري راﺣﺖ ﺗﺮم ...‬ ‫
- ﻫﻮا ﮔﺮﻣﻪ ﺧﺎﻧﻮم ...‬ ‫
- ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎﺷﯿﺪ ﻣﻦ ﺧﯿﺎل ﺑﺎف از اون ﺗﺌﺎﺗﺮ اﻧﻘﺪر در ﻣﯿﺎرم ﮐﻪ ﺑﺮادر زاده ﺷﻤﺎ رو ﺑﺎ اﺗﻮﺑﻮس ﻧﺒﺮم ﺑﺎ آژاﻧﺲ ﻣﯽ ﺑﺮﻣﺶ ﺧﯿﺎﻟﺘﻮن‬ ‫راﺣﺖ.‬ ‫اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم دﻟﺶ ﻣﯿﺨﻮاد ﻣﻦ رو ﺑﮕﯿﺮه زﯾﺮ ﻣﺸﺖ و ﻟﮕﺪ ... ﺑﻪ ﻗﺪري ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺷﺪ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺧﻮدم ﻫﻢ ﺗﺮﺳﯿﺪم ... اﻣﺎ اﮔﻪ ﻧﻤﯽ‬ ‫ﮔﻔﺘﻢ دق ﻣﯿﮑﺮدم.‬ ‫
- آروم ﺗﺮ ﺑﺨﻨﺪ ﺳﯿﺎ ... ﻧﯿﻮﺷﺎ رو ﺑﯿﺪار ﻣﯿﮑﻨﯽ ...‬ ‫ﮔﻠﻨﺎر ﻫﻢ ﮐﻪ ﭘﺎي ﮔﺎز اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد ﺗﺎ ﺑﺮاﻣﻮن ﭼﺎي ﺑﺮﯾﺰه ﺗﮑﯿﻪ داده ﺑﻪ ﮔﺎز ﺑﯽ ﺻﺪا ﺧﻨﺪﯾﺪ: ﺧﺪاﯾﯿﺶ زﺑﻮﻧﺖ درازه آﺧﻪ ﭼﻪ ﺟﻮري ﺑﻪ‬ ‫اون ﺑﺮج زﻫﺮه ﻣﺎر ﻫﻤﭽﯿﻦ ﺣﺮﻓﯽ زدي؟‬ ‫ﭼﻬﺎر زاﻧﻮ ﻧﺸﺴﺘﻢ روي ﺻﻨﺪﻟﯽ آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ: اﮔﻪ ﺑﮕﻢ ﻫﻨﻮز دﻟﻢ ﮐﺎﻣﻞ ﺧﻨﮏ ﻧﺸﺪه ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻋﺠﯿﺐ ﻣﯽ رﺳﻪ؟‬ ‫ﺳﯿﺎ ﻫﺴﺘﻪ ﺧﺮﻣﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺗﻮي دﺳﺘﺶ ﺑﻮد رو ﺗﻮي ﭘﯿﺶ دﺳﺘﯽ ﮔﻞ رﯾﺰ روي ﻣﯿﺰ ﮔﺬاﺷﺖ: ﻧﻪ ... ﺣﺎﻻ ﻣﯽ ﺑﯿﻨﯽ وﻗﺘﯽ راﺟﻊ ﺑﻪ‬ ‫ﺧﺎﻧﻮاده آوﯾﺴﺎ ﻣﯿﮕﻢ ﻫﻤﯿﻦ ﻣﻨﻈﻮرﻣﻪ ...‬ ‫ﮔﻠﻨﺎر ﭼﺎي رو روي ﻣﯿﺰ ﮔﺬاﺷﺖ: ﺣﺎﻻ ﺗﻮ ﻫﻢ ﻫﯽ ﺑﻞ ﺑﮕﯿﺮ ... ﺧﯿﻠﻪ ﺧﺐ اﺻﻼ ﻫﻤﻪ ﺣﺮﻓﺎي ﺗﻮ درﺳﺖ ... ازش ﮐﻨﺎره ﮔﯿﺮي ﮐﻦ ...‬ ‫دروغ ﻣﯿﮕﻢ ﻫﻤﺮاز؟‬ ‫ﻟﯿﻮان ﭼﺎي رو دﺳﺘﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﻋﻄﺮش رو ﻧﻔﺲ ﮐﺸﯿﺪم: ﻧﻪ ﺑﻪ ﺟﺎن ﺧﻮدم ... اﮔﻪ ﻣﯿﺘﻮﻧﯽ ... اﮔﻪ اﻧﻘﺪر راﺟﻊ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﻏﺮ‬ ‫ﻣﯿﺨﻮاي ﺑﺰﻧﯽ ﺧﻮب ﮐﻨﺎرش ﺑﺬار ...‬ ‫
- ﻣﮕﻪ ﻣﯿﺘﻮﻧﻢ؟ ﻟﻌﻨﺘﯽ! ﮐﺎش دﺳﺖ ﺧﻮدم ﺑﻮد ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم و ﺑﺎ ﭼﺸﻢ و اﺑﺮو ﺑﻪ ﮔﻠﻨﺎر اﺷﺎره ﮐﺮدم ﻫﺮ دو ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ رﻓﺘﯿﻢ و ﻣﺤﮑﻢ ﺑﻐﻠﺶ ﮐﺮدﯾﻢ ... و ﺗﻮ اون ﺑﯿﻦ ﻓﻘﻂ ﻏﺮ ﻣﯿﺰد‬ ‫ﮐﻪ ﺗﻒ ﻣﺎﻟﯿﻢ ﻧﮑﻨﯿﺪ ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫
- ﺑﺎﯾﺪ اﻣﺸﺐ ﺑﺮﮔﺮدم ﺧﻮﻧﻪ؟‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻬﺶ ﮐﺮدم و ﺑﻬﺶ اﺷﺎره ﮐﺮدم ﺗﺎ ﻟﻘﻤﻪ ﺗﻮي دﺳﺘﺶ رو ﺗﻤﻮم ﮐﻨﻪ ... ﻗﯿﺎﻓﻪ ام ﺧﺴﺘﻪ ﺗﺮ از ﻫﻤﻪ اﯾﻦ روزﻫﺎ ﺑﻮد ... ﺑﻪ‬ ‫ﻫﻤﯿﻦ ﺧﺎﻃﺮ آراﯾﺶ ﻧﺴﺒﺘﺎ ﻏﻠﯿﻈﯽ ﮐﺮده ﺑﻮدم ﺗﺎ ﭼﺸﻤﺎم از اون ﺣﺎﻟﺖ وﺣﺸﺘﻨﺎﮐﯽ ﮐﻪ ﺳﯿﺎ ﻣﯿﮕﻔﺖ ﺷﮑﻞ ﻣﻌﺘﺎدا ﺷﺪم در ﺑﯿﺎد ... و‬ ‫اﯾﻦ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ از ﻧﻈﺮ ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺧﻮﺷﮕﻞ ﺗﺮ از ﻫﺮ زﻣﺎن دﯾﮕﻪ اي ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺑﯿﺎم ...‬ ‫
- راﺳﺘﺶ رو ﺑﺨﻮاي ... ﺑﺴﺘﮕﯽ ﺑﻪ ﻋﻤﻮت داره از ﯾﻪ ﻃﺮﻓﯽ ﻫﻢ ﮐﻮﺷﺎ ﻧﺎراﺣﺖ ﻣﯿﺸﻪ ﮔﻞ ﻣﻦ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﻮﻧﺪه ...‬ ‫
- اوﻧﻢ ﺑﯿﺎد اﯾﻨﺠﺎ ...‬ ‫... دﻟﻢ ﮔﺮﻓﺖ ... ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﮔﺮﻓﺖ ... ﻣﻦ از ﺧﺪام ﺑﻮد ... ﻣﮕﻪ ﻣﯿﺸﺪ ﻧﺨﻮام وﻟﯽ ﭼﻪ ﻃﻮر ﺑﺎﯾﺪ ﺗﻮﺿﯿﺢ ﻣﯿﺪادم ﮐﻪ زورم ﻧﻤﯽ‬ ‫رﺳﯿﺪ ... ﺑﺎ زﻧﮓ ﺗﻠﻔﻦ ﻓﻬﻤﯿﺪم اﻣﺮوز ﻫﻢ ﺑﺎ ﻣﺎ ﻣﯿﺎد ... ﭘﯿﺶ ﺧﻮدم اﻋﺘﺮاف ﮐﺮدم ﺑﻌﺪ از زﺑﻮن درازي دﯾﺮوزم و ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﺑﻔﺮﻣﺎﯾﯿﺪ‬ ‫ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺶ ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺧﻮد ﺗﺌﺎﺗﺮ ﺷﻬﺮ ﺗﻮي ﻣﺎﺷﯿﻨﯿﺶ ﺑﺎ اﺧﻢ اون و ﺳﺮ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﻦ ﺑﺸﯿﻨﯿﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﺟﺮات ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﺑﺎﻫﺎش رو‬ ‫ﺑﻪ رو ﺷﻢ و ﺧﯿﻠﯽ دﻋﺎ دﻋﺎ ﮐﺮده ﺑﻮدم ﺗﺎ ﺧﻮدش اﻣﺮوز ﻧﯿﺎد ... دﻋﺎﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻃﺒﻖ ﻣﻌﻤﻮل ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ اﻧﮕﺎر ﺑﺎب ﻃﺒﻊ ﺧﺪا ﻗﺮار ﻧﮕﺮﻓﺘﻪ‬ ‫ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﺳﻼم ﻋﻤﻮ ...‬ ‫... ﺑﻌﺪ از ﺻﺤﺒﺘﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ دﯾﺸﺐ ﺑﺎﻫﺎش داﺷﺘﻢ اﯾﻦ ﺑﺎر ﺧﻮد ﻧﯿﻮﺷﺎ اول ﺑﻪ آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ﮐﻪ اﯾﻦ ﺑﺎر ﺑﺪون ﮐﺖ ﺑﺎ ﭘﯿﺮاﻫﻦ ﺧﺎﮐﺴﺘﺮي و‬ ‫ﮐﺮوات ﻣﺸﮑﯽ و ﺷﻠﻮار ﻣﺸﮑﯽ ﺑﻪ ﻣﺎﺷﯿﻨﺶ ﺗﮑﯿﻪ داده ﺑﻮد ﺳﻼم ﮐﺮد ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﺟﻮاﺑﺶ رو داد و ﺑﻌﺪ ﻣﻦ زﯾﺮ ﻟﺐ ﭼﯿﺰي ﺷﺒﯿﻪ ﺑﻪ ﺳﻼم ﺑﺮاي رﻓﻊ ﺗﮑﻠﯿﻒ ﮔﻔﺘﻢ ... ﺳﺮش رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮد و ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد ... ﭼﻨﺪ‬ ‫ﺛﺎﻧﯿﻪ اي روي ﺻﻮرﺗﻢ ﺗﻮﻗﻒ ﮐﺮد ... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم اﯾﻦ آراﯾﺶ زﯾﺎد اﻧﮕﺎر ﺗﻮﺟﻬﺶ رو ﺟﻠﺐ ﮐﺮده ﺑﻮد ... ﮐﻤﯽ ﻧﮕﺎﻫﻢ‬ ‫ﮐﺮد ... ﺳﺮش رو ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺖ و ﺳﻮﯾﭽﺶ رو ﯾﻪ دور ﺗﻮي دﺳﺘﺶ ﭼﺮﺧﻮﻧﺪ و زﯾﺮﻟﺐ ﭼﯿﺰي ﺷﺒﯿﻪ ﺑﻪ ﺳﻼم ﺑﻬﻢ ﮔﻔﺖ و ﺑﻌﺪ ﺑﺎ ﺑﺎز‬ ‫ﮐﺮدن در ﻣﻨﻈﻮرش رو ﺑﻪ ﻧﺸﺴﺘﻦ رﺳﻮﻧﺪ ...‬ ‫وارد آزﻣﺎﯾﺸﮕﺎه ﮐﻪ ﺷﺪﯾﻢ ﭘﺮﺳﺘﺎر ﺑﻬﻢ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺗﺮﺟﯿﺢ ﻣﯿﺪه ﻫﻤﺮاه ﻧﯿﻮﺷﺎ ﻧﺒﺎﺷﯿﻢ ﭼﻮن ﺗﻮ ﺧﯿﻠﯽ ﺷﻠﻮﻏﻪ ﻣﻦ ﺑﻮﺳﻪ اي ﺑﻪ ﭘﯿﺸﻮﻧﯿﺶ‬ ‫زدم و ﻫﻤﺮاه ﭘﺮﺳﺘﺎر ﻓﺮﺳﺘﺎدﻣﺶ و ﺗﮑﯿﻪ دادم ﺑﻪ دﯾﻮار ... ﺗﻮ ﺑﺎزي ﮐﻪ از ﺻﺒﺢ راه اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮدﯾﻢ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻧﮕﺎه ﻧﻤﯽ ﮐﺮدﯾﻢ ... داﺧﻞ‬ ‫ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺷﻠﻮغ ﺑﻮد و ﻣﻦ ﺑﯽ ﺣﻮاس ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﺟﺎ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮدم ... ﮐﻪ ﺳﺎﯾﻪ اي رو ﮐﻨﺎرم ﺣﺲ ﮐﺮدم ... ﭼﺮﺧﯿﺪم و دﯾﺪم آروم‬ ‫ﮐﻨﺎرم اﯾﺴﺘﺎده ... ﺳﺮم رو ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم ﺗﺎ ﺑﺒﯿﻨﻤﺶ اﺧﻤﺶ ﮐﻤﺘﺮ ﮐﻪ ﻧﺸﺪه ﺑﻮد ﺑﻠﮑﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻫﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد ... ﺳﺮ ﺟﺎم ﮐﻤﯽ ﺟﺎ ﺑﻪ‬ ‫ﺟﺎ ﺷﺪم ... اﯾﺴﺘﺎدﻧﺶ ﻃﻮري ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﻦ ﮐﺎﻣﻼ زﯾﺮ ﺳﺎﯾﻪ اش ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم و ﺗﻨﻬﺎ ﻧﻘﻄﻪ دﯾﺪم اون ﺑﻮد ... اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﺑﺮاي‬ ‫ﺷﮑﺴﺘﻦ ﺳﮑﻮت ﻧﯿﺎز ﺑﻪ ﺣﺮﻓﯽ ﻫﺴﺖ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎﻟﺘﯽ ﺗﺎ اﺑﺪ ﮐﻪ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﯿﻢ ﻣﺜﻞ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻗﻬﺮ ﺑﻤﻮﻧﯿﻢ اون دل ﻣﻦ رو ﺷﮑﺴﺘﻪ ﺑﻮد‬ ‫ﻣﻨﻢ زﺑﻮن درازي ﮐﺮده ﺑﻮدم آﺧﺮش ﻫﻢ ﮐﻪ ﺣﺮف ﺣﺮف ﺧﻮدش ﺷﺪه ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﻧﯿﻮﺷﺎ اﻣﺸﺐ ﻫﻢ ﻣﯿﺨﻮاد ﺑﯿﺎد ﭘﯿﺶ ﻣﻦ ...‬ ‫
- ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ دو روز ﺑﺮاش ﮐﺎﻓﯽ ﺑﺎﺷﻪ ... در ﺿﻤﻦ ﻣﻦ ﺑﺮاي ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮش وﻗﺘﻪ دﮐﺘﺮ ﮔﺮﻓﺘﻢ ...‬ ‫
- ﻣﯽ دوﻧﻢ ﻣﺘﺎﺳﻔﺎﻧﻪ ﻣﻦ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﻢ ﻫﻤﺮاﻫﯿﺘﻮن ﮐﻨﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮم اﺟﺮا دارم ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫
- ﻣﯽ دوﻧﻢ ... وﻇﯿﻔﺘﻮﻧﻢ ﻧﯿﺴﺖ ﻣﻦ ﺑﺎﻫﺎش ﻫﺴﺘﻢ ...‬ ‫... ﻣﺜﻼ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺑﮕﻪ ﻣﻦ اﯾﻦ وﺳﻂ ﻫﯿﭻ ﮐﺎره ام؟!‬ ‫
- ﻣﻦ ﺧﺎﻟﺸﻢ ...‬ ‫اﯾﻦ ﺑﺎر ﮐﻤﯽ ﺳﺮش رو ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﺧﻢ ﮐﺮد: ﻣﻦ اﮔﻪ ﻣﯿﻔﻬﻤﯿﺪم ﭼﻪ ﻧﯿﺎزي دارﯾﻢ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ روزي 01 ﺑﺎر ﻧﺴﺒﺘﺘﻮن ﺑﺎ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو اﻋﻼم‬ ‫ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ واﻻ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﺑﺰرﮔﯽ ﺑﺮام ﺣﻞ ﻣﯽ ﺷﺪ ...‬ ‫
- دﻟﯿﻠﺶ ﺳﺎده اﺳﺖ ... ﺳﻌﯽ ﻧﮑﻨﯿﺪ ﻣﻦ رو از زﻧﺪﮔﯽ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺣﺬف ﮐﻨﯿﺪ ﻣﻦ ﻫﻢ ﻣﺠﺒﻮر ﻧﺒﺎﺷﻢ اﻋﻼم ﻣﻮﺟﻮدﯾﺖ ﮐﻨﻢ ...‬ ‫
- ﺷﻤﺎ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻫﻤﻪ اﻧﻘﺪر ﮐﯿﻨﻪ اي ﻫﺴﺘﯿﺪ؟‬ ‫اﻧﮕﺸﺖ اﺷﺎره ام رو ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺧﻮدم ﮔﺮﻓﺘﻢ از اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ اش واﻗﻌﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﮐﺮده ﺑﻮدم: ﻣﻦ ﮐﯿﻨﻪ اﯾﻢ؟! ﺧﻨﺪه داره ﺑﻪ ﻫﺮ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ‬ ‫ﻣﻦ رو ﻣﯿﺸﻨﺎﺳﻪ اﮔﻪ اﯾﻦ ﺣﺮف رو ﺑﺰﻧﯿﺪ ﺷﺎخ در ﻣﯿﺮه ﻣﻦ ﺗﻮ زﻧﺪﮔﯿﻢ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﮐﺴﯽ ﮐﯿﻨﻪ ﻧﮕﺮﻓﺘﻢ ...‬ ‫
- ﺟﺪا؟!‬ ‫... ﺟﺪا رو ﺑﺎ ﺗﻤﺴﺨﺮ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺪي ﮔﻔﺖ ... ﺧﻮب ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ اﯾﻦ اﻧﺘﻘﺎم زﯾﺮ زﯾﺮﮐﯽ ﮐﻪ دارﯾﻢ از ﻫﻢ ﻣﯿﮕﯿﺮﯾﻢ ﺣﺎﻻ ﺣﺎﻻ ﻫﺎ اداﻣﻪ داره‬ ‫...‬ ‫ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺟﻮاﺑﺶ رو ﺑﺪم ﮐﻪ ﮔﻮﺷﯿﻢ زﻧﮓ زد ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻮد: اﻟﻮ ...‬ ‫
- ﺳﻼم ﺑﺮ ﺑﺎﻧﻮي ﺧﻮدم ... ﻣﺜﻼ زﻧﻤﯽ ﻫﺎ ﻫﯿﭻ ﻣﻌﻠﻮم ﻫﺴﺖ ﮐﺠﺎﯾﯽ ﺑﻌﺪ ﻣﯿﮕﯽ ﭼﺮا ﺑﻬﺖ ﺷﮏ ﻣﯿﮑﻨﻢ؟‬ ‫ﺧﻨﺪه ام ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد: ﺷﻤﺎ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺗﻮ دﻧﯿﺎي واﻗﻌﯿﺖ ﻫﻢ ﻧﻘﺸﺘﻮن رو ﻗﺎﻃﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﺪ و ازش در ﻧﻤﯿﺎﯾﺪ ...‬ ‫ﺧﻨﺪه ﺑﻠﻨﺪي ﮐﺮد: ﻧﻪ اﺳﺘﺜﻨﺎﺋﺎ اﯾﻦ ﻧﻘﺶ رو دوﺳﺖ دارم ...‬ ‫ﺣﺮﻓﺶ ﮐﻤﯽ دو ﭘﻬﻠﻮ ﺑﻮد اﻣﺎ ﺧﻮب ﻣﯿﺸﻨﺎﺧﺘﻤﺶ ﯾﺎ اﯾﻦ ﻃﻮر ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم ﮐﻪ ﺑﯽ ﻣﻨﻈﻮره: ﻣﻨﻢ اﯾﻦ ﻧﻘﺸﻢ رو دوﺳﺖ دارم ...‬ ‫
- ﺻﺪات ﺧﺴﺘﻪ اﺳﺖ ... ﺳﯿﺎ ﻣﯿﮕﻔﺖ داﻏﻮﻧﯽ ...‬ ‫
- ﯾﮑﻢ اﯾﻦ ﭼﻨﺪ روز ﺣﺎﻟﻢ ﺧﻮش ﻧﯿﺴﺖ ... دﻟﯿﻠﺶ رو ﻫﻢ ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ... ﺷﺎﯾﺪ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﺴﺘﻪ ام ... راﻣﯿﻦ ﭘﺮﺗﻮ ﺑﯽ ﭼﺎره رو ﻫﻢ‬ ‫دﺳﺘﺶ رو ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﺗﻮ ﺣﻨﺎ ... دو روزه ﮐﻼﺳﻬﺎش رو ﮐﻨﺴﻞ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮاي اون ﻫﻢ ﺟﺒﺮاﻧﯽ ﺑﺬارم ...‬
قسمت هشتم
- داري ﺧﻮدت رو ﺧﺴﺘﻪ ﻣﯿﮑﻨﯽ ﺑﻪ ﺧﻮدت ﺗﻔﺮﯾﺢ ﻫﻢ ﮐﻪ ﻧﻤﯽ دي ...‬ ‫ﭘﻮزﺧﻨﺪي زدم: زﻧﺪﮔﯿﻪ دﯾﮕﻪ ...‬ ‫ﺑﺎ اﯾﻦ ﺣﺮف اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﺳﺎﯾﻪ ﮐﻨﺎرم ﺗﮑﻮن ﺧﻮرد ... ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم ... ﭼﺮا اﺻﻼ ﺣﻮاﺳﻢ ﻧﻮﺑﺪ ﮐﻪ اﻻن اﯾﻦ آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ﮐﻪ‬ ‫داﺷﺖ ﻧﻘﺶ دﯾﻮار رو ﺑﺎزي ﻣﯿﮑﺮد ﻫﻤﻪ ﺣﺮﻓﻬﺎﻣﻮن رو ﻣﯿﺸﻨﻮه؟‬ ‫ﺑﺎ دﯾﺪن ﻧﮕﺎﻫﻢ ﺳﺮ ش رو ﺑﻪ ﺳﻤﺖ دﯾﮕﻪ اي ﭼﺮﺧﻮﻧﺪ اﻣﺎ ﺧﺐ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﮐﻢ ﺗﺮ از اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ ﺑﻮد ... ﻣﻮﻧﺪه ﺑﻮدم اﯾﻦ ﭼﺮا اﻣﺮوز ﺑﻪ ﻣﻦ‬ ‫ﭼﺴﺒﯿﺪه و از ﮐﻨﺎر ﻣﻦ ﺟﻢ ﻧﻤﯽ ﺧﻮره ...‬ ‫
- ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل ﻣﺮﺳﯽ ﮐﻪ ازم ﺧﺒﺮ ﮔﺮﻓﺘﯿﺪ ...‬ ‫
- ﻟﻮس ﻧﺸﻮ ﺧﺎﻧﻮم ﺧﺎﻧﻮﻣﺎ اﻣﺮوز ﯾﮑﻢ زود ﺑﯿﺎ ﻗﺒﻞ از اﺟﺮا ﺑﺸﯿﻨﯿﻢ ﯾﻪ ﮔﭙﯽ ﺑﺰﻧﯿﻢ ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫
- ﺑﺎﺷﻪ ﺗﻤﻮم ﺳﻌﯿﻢ رو ﻣﯿﮑﻨﻢ ...‬ ‫
- ﭘﺮﻧﺴﺲ رو ﻫﻢ از ﻃﺮف ﻣﻦ ﺑﺒﻮس و ﯾﻪ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺑﺬار ﺑﺎزم ﺑﺒﯿﻨﻤﺶ ... ﺧﻮﺷﮕﻞ ﺗﺮﯾﻦ ﻃﺮﻓﺪارﯾﻪ ﮐﻪ ﻣﻦ دارم ...‬ ‫
- ﺑﺸﻨﻮه از ذوﻗﺶ ﻣﻠﻖ ﻣﯽ زﻧﻪ اﯾﻦ روزﻫﺎ ﺷﺪﯾﺪ اﺣﺘﯿﺎج داره ﮐﻪ ﺷﺎد ﺑﺸﻪ ...‬ ‫
- ﺗﻮ ﯾﻪ دﺧﺘﺮ ﺷﺠﺎع و ﻗﻬﺮﻣﺎﻧﯽ ...‬ ‫
- ﻫﻤﺮاز ﻧﻤﯽ ﺷﻪ ﻫﻤﺮاﻫﺖ ﺑﯿﺎم دوﺑﺎره ﻣﺜﻞ دﯾﺮوز ...‬ ‫
- ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﺎﻫﺎم راﺟﻊ ﺑﻬﺶ ﻣﻔﺼﻞ ﺣﺮف زدﯾﻢ ... ﻧﺰدﯾﻢ؟‬ ‫اﺧﻢ ﻧﮑﺮد اﯾﻦ ﺑﺎر ... ﮐﻤﯽ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺣﺎﻣﯽ ﺣﺮﮐﺖ ﮐﺮد ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﺮاي ﺧﺎﻟﯽ ﻧﺒﻮدن ﻋﺮﯾﻀﻪ دﺳﺘﻢ رو ﺑﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪ‬ ‫ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺻﺪاش رو اﯾﻦ ﺑﺎر ﮐﻤﯽ ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮد: ﻣﯽ ﺷﻪ ﺑﻔﺮﻣﺎﯾﯿﺪ ﭼﺮا ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﻫﺮ ﺑﺎر ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺳﺮ اﯾﻦ ﺳﻮار ﺷﺪﻧﺘﻮن‬ ‫ﺑﺤﺚ ﮐﻨﻢ ...‬ ‫ﭼﺮﺧﯿﺪم ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ: ﺑﺮاي اﯾﻨﮑﻪ اﯾﻦ ﺑﺎر واﻗﻌﺎ ﻧﯿﺎزي ﺑﻪ ﻫﻤﭽﯿﻦ ﻟﻄﻔﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﭼﻮن ﻧﯿﻮﺷﺎ ﻫﻢ ﻫﻤﺮاﻫﻢ ﻧﯿﺴﺖ ... ﻣﻦ اﯾﻦ ﺳﺮ ﺳﻮار‬ ‫ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻣﯽ ﺷﻢ و ﻣﯽ رم ...‬ ‫در ﭘﺸﺖ ﻣﺎﺷﯿﻦ رو ﺑﺎز ﮐﺮد و ﻣﺤﮑﻢ و ﺟﺪي زل زد ﺑﻬﻢ ... اﯾﻦ آدم ﺣﺘﯽ ﺑﻠﺪ ﺑﻮد ﺑﺪون ﮐﻼم ﻫﻢ زور ﺑﮕﻪ ... دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺳﺮم‬ ‫رو ﺑﮑﻮﺑﻢ ﺑﻪ دﯾﻮار ... اﻣﺎ ﻋﺠﯿﺐ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﻦ از اﯾﻦ آدم ﻫﻢ ﺷﺪﯾﺪا ﺣﺴﺎب ﻣﯿﺒﺮدم ﻫﻢ زﺑﻮﻧﻢ ﺑﺮاش دراز ﺑﻮد ... ﺧﻮدم ﺗﻮ اﯾﻦ‬ ‫ﺗﻨﺎﻗﺾ ﻣﻮﻧﺪه ﺑﻮدم ...‬ ‫ﺟﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ اي اﯾﺴﺘﺎدم ... ﭼﻬﺮه ﺟﺪﯾﺶ . دﺳﺘﺶ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺻﻨﺪﻟﯽ اﺷﺎره ﻣﯽ ﮐﺮد ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺳﻮار ﺷﻢ در رو ﺑﺴﺖ ... ﺧﺠﺎﻟﺖ‬ ‫ﮐﺸﯿﺪم ﺧﻢ ﺷﺪ و از ﺳﻤﺖ ﺷﯿﺸﻪ: ﻣﻦ زﯾﺎد ﻋﺎدت ﻧﺪارم ﯾﻪ ﺣﺮف رو ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﺗﮑﺮار ﮐﻨﻢ اﻣﺎ ﺷﻤﺎ ﻣﻦ رو ﻫﺮ ﺑﺎر ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻪ ﺗﮑﺮار‬ ‫ﺟﻤﻠﻪ ﺳﻮار ﺷﯿﺪ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﺪ ...‬ ‫... ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺟﻮاﺑﺶ رو ﺑﺪم ﮐﻪ اﺻﻼ ﺑﻪ ﺗﻮ ﭼﻪ ﻧﻤﯽ ﺧﻮام ﺳﻮار ﺷﻢ ﮐﻪ ﺟﻠﻮي زﺑﻮﻧﻢ رو ﮔﺮﻓﺘﻢ ﺑﻪ اﻧﺪازه ﮐﺎﻓﯽ ﺑﻪ ﻧﻈﺮش ﻣﻦ ﯾﻪ‬ ‫دﺧﺘﺮ ﺑﭽﻪ ﺑﯽ ادب ﺑﻮدم ﭼﻪ ﺑﺮﺳﻪ ﺑﻪ اﯾﻦ ﮐﻪ ﺑﺨﻮام ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﻫﻢ ﺣﺮف ﻧﺎ ﻣﺮﺑﻮط ﺑﺰﻧﻢ ...‬ ‫راه اﻓﺘﺎدﯾﻢ ﺑﻌﺪ از دﻗﺎﯾﻘﯽ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻧﯿﻮﺷﺎ: اﯾﻦ داروﺧﺎﻧﻪ ﻣﻦ ﭘﯿﺎده ﻣﯽ ﺷﻢ داروﻫﺎت رو ﺑﮕﯿﺮم ﭼﯿﺰي ﻫﻮس ﮐﺮدي ﺑﺮات‬ ‫ﺑﺨﺮم؟‬ ‫
- ﻧﻪ ... ﻓﻘﻂ ﻧﺰدﯾﮏ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﺴﺘﻨﯽ ﺑﺨﺮﯾﻢ ﺑﻪ ﮐﻮﺷﺎ ﻗﻮل دادم ...‬ ‫
- اﻣﺎ از دﺳﺖ اﯾﻦ داداش ﺗﭙﻞ ﺗﻮ ...‬ ‫ﻧﺰدﯾﮏ ﯾﻪ داروﺧﺎﻧﻪ ﭘﺎرك ﮐﺮد و ﭘﯿﺎده ﺷﺪ ... ﻣﻦ ﻫﻢ ﭼﺸﻤﺎم رو ﺑﺮاي دﻗﺎﯾﻘﯽ ﺑﺴﺘﻢ ﺑﻠﮑﻪ اﯾﻦ ﺳﻮزﺷﺶ ﺑﯿﻔﺘﻪ ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ اﻣﺮوز‬ ‫ﻫﻢ ﻋﺎﻃﻔﻪ ﮔﺮﯾﻤﻮر ﮐﺎر ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﻣﯿﺸﻪ ﺑﺮاي ﭘﻮﺷﺎﻧﺪن ﺳﯿﺎﻫﯽ ﻫﺎي دور ﭼﺸﻤﻢ و ﻗﺮﻣﺰي ﺧﻮد ﭼﺸﻢ ﮐﻪ ﺣﺎﺻﻞ ﺑﯽ ﺧﻮاﺑﯽ و‬ ‫ﻋﺼﺒﯿﺖ و ﺧﺴﺘﮕﯽ ﺑﻮد ﻫﺮ ﺑﺎر ﭘﺪرش در ﻣﯿﻮﻣﺪ و اﺻﻼ ﻫﻢ درﺳﺖ ﻧﺒﻮد ﮐﻪ روزﻫﺎي اﺟﺮا ﻃﻮل روز آراﯾﺶ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ اون ﻫﻢ‬ ‫اﻧﻘﺪر ﻏﻠﯿﻆ ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫در ﺑﺎز ﺷﺪ و ﻣﻦ ﭼﺸﻤﺎم رو ﺑﺎز ﻧﮑﺮدم ...‬ ‫
- ﻫﻤﺮاز ... ﻫﻤﺮاز ...‬ ‫ﺑﺎ ﺷﻨﯿﺪن ﺻﺪاي ﻧﯿﻮﺷﺎ ﭼﺸﻤﺎم رو ﺑﺎز ﮐﺮدم و دﯾﺪم رو ﺑﻪ روي ﺗﺌﺎﺗﺮ ﺷﻬﺮﯾﻢ و ﻧﯿﻮﺷﺎ ﭼﺮﺧﯿﺪه ﺑﻪ ﭘﺸﺖ و داره ﺻﺪام ﻣﯿﮑﻨﻪ ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ اﻣﺎ ﻫﻨﻮز ﭘﺸﺘﺶ ﺑﻬﻢ ﺑﻮد ... ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﮐﺸﯿﺪم ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﺗﻮ دﻟﺶ ﻣﯿﮕﻪ دﺧﺘﺮ دﻫﺎﺗﯽ اﻧﮕﺎر ﺳﻮار اﺗﻮﺑﻮس ﺑﯿﻦ‬ ‫راه ﺷﺪه. واﻗﻌﺎ اون ﻟﺤﻈﻪ دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺑﻤﯿﺮم ...‬ ‫ﺳﺮ ﺳﺮي ﺑﻮﺳﻪ اي ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪ ﻧﯿﻮﺷﺎ زدم و ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﺮدم از ﺣﺎﻣﯽ ... دﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ اون ﻟﺤﻈﻪ از ﺻﺤﻨﻪ روزﮔﺎر ﻣﺤﻮ ﺑﺸﻢ‬ ‫ﭘﯿﺎده ﺷﺪم ﮐﻪ ﻫﻢ زﻣﺎن ﺑﺎ ﻣﻦ ﺣﺎﻣﯽ ﻫﻢ ﭘﯿﺎده ﺷﺪ ... دﺳﺘﺶ ﯾﻪ ﮐﯿﺴﻪ ﮐﻮﭼﯿﮏ و رﻧﮕﯽ ﺑﻮد ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ دراز ﮐﺮد: اﯾﻦ ﺑﺮاي‬ ‫ﺷﻤﺎﺳﺖ ... آدم ﺑﻬﺘﺮه ﻣﺴﺎﺋﻞ رو از ﻋﻤﻖ ﺣﻞ ﮐﻨﻪ ﺗﺎ اﯾﻨﮑﻪ ﺑﺨﻮاد ﭘﻨﻬﺎﻧﺸﻮن ﮐﻨﻪ ... ﺑﻪ ﺧﺼﻮص ﮐﻪ اﯾﻦ ﭘﻨﻬﺎن ﮐﺮدن اﺻﻼ ﻫﻢ ﺑﺎ‬ ‫ﺷﻨﺎﺧﺖ آدﻣﻬﺎي اﻃﺮاف ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺧﻮد ﺷﺨﺺ ﺳﻨﺨﯿﺘﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ...‬ ‫ﺗﻮ ﺗﺤﻠﯿﻞ ﺣﺮﻓﺶ ﻣﻮﻧﺪه ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﺮد و رﻓﺖ و ﻣﻦ واﻗﻌﺎ ﻣﻨﻈﻮرش رو ﻧﮕﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم ... ﺧﺸﮏ ﺷﺪه و ﮐﯿﺴﻪ ﺑﻪ دﺳﺖ‬ ‫ﺑﻪ رﻓﺘﻨﺸﻮن ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﮐﯿﺴﻪ رو ﺑﺎز ﮐﺮدم ... ﺑﺎ ﺷﯿﺸﻪ اي ﮐﻪ ﺣﺎوي ﻗﺮﺻﻬﺎي ﺗﻘﻮﯾﺘﯽ و وﯾﺘﺎﻣﯿﻦ ﺑﻮد ... واﻗﻌﺎ ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﭼﻪ‬ ‫ﺣﺴﯽ ﺑﺎﯾﺪ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ... ﻗﺮص ﺗﻮي دﺳﺘﻢ ﺧﺸﮏ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﻪ ﻗﺪر ﺗﻮي اون ﺣﺎﻟﺖ ﻣﻮﻧﺪم ﮐﻪ ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺑﻮق ﻣﻤﺘﺪ‬ ‫ﯾﻪ ﺗﺎﮐﺴﯽ از ﺑﻬﺘﯽ ﮐﻪ ﮔﺮﻓﺘﺎرش ﺑﻮدم در اوﻣﺪم.‬ ‫
- ﺧﺪاﯾﯽ اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺗﻮ ﻣﯿﺨﻮري ﮐﺠﺎ ﻣﯿﺮه ﺳﯿﺎ؟‬ ‫ﺳﯿﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪي زد و دﺳﺘﺶ رو ﮐﻪ ﺑﺴﺘﻨﯽ ﺷﺪه ﺑﻮد زد ﻧﻮك دﻣﺎﻏﻢ ... ﺑﺎ ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ ﻧﻮﭼﯽ روي ﺑﯿﻨﯿﻢ رو ﭘﺎك ﮐﺮدم: ﻧﮑﻦ دﯾﮕﻪ ...‬ ‫ﺑﺪم ﻣﯿﺎد.‬ ‫
- ﺗﻮ ﭼﻨﺪ وﻗﺘﻪ ﺑﺪ اﺧﻼق ﺷﺪي ﻣﻤﻮش ...‬ ‫
- ﻓﻌﻼ ﮐﻪ ﻗﺮاره ﻃﺒﻖ دﺳﺘﻮره ﻣﺎﻣﺎﻧﺖ دو ﺳﻪ روزي اﯾﻨﺠﺎ ﺑﺎﺷﻢ ﭘﺲ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎ اﯾﻦ ﺑﺪ ﺧﻠﻘﯽ ﮐﻨﺎر ﺑﯿﺎي ...‬ ‫
- اﯾﻦ ﺑﺪ اﺧﻼﻗﯽ ﻧﺎﺷﯽ از ﭼﯿﻪ ﻣﺎدام ﻣﻤﻮش؟‬ ‫ﭘﺎﻫﺎم رو ﺗﻮي ﺷﮑﻤﻢ ﺟﻤﻊ ﮐﺮدم و ﺗﮑﯿﻪ دادم ﺑﻪ دﯾﻮار اﺗﺎﻗﺶ: ﺧﯿﻠﯽ ﭼﯿﺰا ... و ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ ... ﺧﯿﻠﯽ ﺧﺴﺘﻪ ام ... ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻢ‬ ‫ﺧﻮاﺑﻢ ...‬ ‫ﻗﯿﺎﻓﻪ اش ﮐﻤﯽ ﺟﺪي ﺗﺮ ﺷﺪ: ﺑﺲ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﻮدت ﻓﺸﺎر ﻣﯿﺎري ...‬ ‫
- ﮐﺎرام ﻫﻢ زﯾﺎده ...‬ ‫
- راﻣﯿﻦ ﻣﯿﮕﻔﺖ دو روز ﮐﻼﺳﺎت رو ﮐﻨﺴﻞ ﮐﺮدي ...‬ ‫
- آره ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻧﯿﻮﺷﺎ ... ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﺗﻨﻬﺎش ﺑﺰارم ﺳﯿﺎ ... ﺑﻪ ﺑﻮدﻧﻢ ﮐﻨﺎرش ﺑﺪ ﺟﻮر اﺣﺘﯿﺎج داﺷﺖ ...‬ ‫
- ﺗﻮ ﺧﻮدت ﺑﻪ ﭼﯽ اﺣﺘﯿﺎج داري ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﺑﻬﺶ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدي؟‬ ‫... ﻓﮑﺮم رﻓﺖ ﭘﯽ اون ﺷﯿﺸﻪ ﻗﺮﺻﻬﺎي وﯾﺘﺎﻣﯿﻦ ... از ﻧﻈﺮ ﺣﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺗﻘﻮﯾﺖ اﺣﺘﯿﺎج داﺷﺘﻢ ... از ﻧﻈﺮ ﺧﻮدم ﺑﻪ ﺧﻮاب ... از ﻧﻈﺮ‬ ‫ﺧﺎﻟﻪ ﺑﻪ ﻏﺬاﻫﺎي ﻣﻘﻮي و از ﻧﻈﺮ ﮔﻠﻨﺎر ﺑﻪ ﻋﺸﻖ ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫
- ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ...‬ ‫ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺷﺪ: ﻣﻦ ﯾﻪ ﻟﯿﺴﺖ دارم از ﭼﯿﺰاﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻬﺶ اﺣﺘﯿﺎج داري اﻣﺎ ﮐﻮ ﮔﻮش ﺷﻨﻮا ... ﻓﺮدا ﺑﯿﺎ ﺑﺎﻫﺎم ﺑﺮﯾﻢ ﻣﻬﻤﻮﻧﯽ ﺧﻮﻧﻪ ﮐﯿﻮان‬ ‫دوره ﻫﻤﯿﻪ ...‬ ‫
- ﺑﻪ ﺑﻪ ﭘﺲ داري ﻣﯿﺮي ﭘﯿﺶ ﯾﺎر اﻧﻘﺪه اﺧﻼﻗﺖ ﺑﺎﻗﻠﻮا ﺷﺪه ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﮐﺠﺎم ﺗﻮ ﮐﺠﺎﯾﯽ ﺑﻪ ﺧﺪا ...‬ ‫دﺳﺘﺶ رو ﮐﺸﯿﺪم ﺗﺎ از اون ﺣﺎﻟﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪه ﺑﻮد ﺑﺮه در ﺑﯿﺎد: ﺑﺸﯿﻦ ﺑﺸﯿﻦ ﺷﻮﺧﯽ ﮐﺮدم ... ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮم ﺷﺎم ﺧﻮﻧﻪ ﺧﺎﻧﻮاده ﭘﺮﺗﻮ‬ ‫ﻣﺎدر راﻣﯿﻦ زﻧﮓ زد دﻋﻮﺗﻢ ﮐﺮد روم ﻧﺸﺪ ﻧﻪ ﺑﮕﻢ ...‬ ‫ﯾﻪ اﺑﺮوش رﻓﺖ ﺑﺎﻻ: اﯾﻨﺎ دﯾﮕﻪ دارن ...‬ ‫
- ﺳﺌﻮال اوﻧﻬﺎ ﻫﺮ ﭼﯽ ﺑﺎﺷﻪ ﺳﯿﺎ ﺟﻮاب ﻣﻦ ﺛﺎﺑﺘﻪ ... ﻓﻘﻂ ﻣﯿﺘﺮﺳﻢ ﮐﺎرم رو از دﺳﺖ ﺑﺪم ... واﻗﻌﺎ ﺑﻪ ﭘﻮﻟﺶ اﺣﺘﯿﺎج دارم ...‬ ‫دﺳﺘﺎش رو ﻣﺸﺖ ﮐﺮد: ﻟﻌﻨﺖ ... واﻗﻌﺎ ﮐﻪ ...‬ ‫دﺳﺘﻢ رو ﮔﺬاﺷﺘﻢ رو ﻣﺸﺖ ﺷﺪه دﺳﺘﻬﺎش: ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﻧﺒﺎش ﺗﻮ ﺑﯿﺶ از اون ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻬﻢ ﮐﻤﮏ ﮐﺮدي و ﻣﯿﮑﻨﯽ ﻣﻦ از ﺷﻤﺎ‬ ‫ﻫﺎ ﺗﻮﻗﻌﯽ ﻧﺪارم ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺑﻬﻢ زد و دﺳﺖ دﯾﮕﻪ اش رو آورد ﺑﺎﻻ و ﻣﻮﻫﺎم رو ﺑﻬﻢ رﯾﺨﺖ: ﺑﺲ ﮐﻪ ﮔﻠﯽ ﻣﻤﻮش ... اﻣﺎ اﯾﻨﺎ ﺻﻮرت ﻣﺴﺌﻠﻪ رو ﺣﻞ‬ ‫ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻪ.‬ ‫
- ﭼﻪ ﭼﻨﺪ وﻗﺘﻪ ﻫﻤﻪ رﻓﺘﻦ ﺗﻮ ﻧﺦ ﺻﻮرت ﻣﺴﺌﻠﻪ ...‬ ‫
- ﺷﻨﯿﺪم ﺷﯿﻄﻮن ﺑﻼ اون دﮐﺘﺮ ﺑﺪ اﺧﻼق ﺑﻬﺖ ﭼﯽ ﮔﻔﺘﻪ ... ﮔﻠﻨﺎر ﮐﻪ ﮔﻔﺖ ﻣﻮﻧﺪم ﺟﻮن ﺳﯿﺎ ...‬ ‫
- ﻣﻨﻢ ﻣﻮﻧﺪم ... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﺣﺴﻬﺎم ﺑﻬﺶ ﺿﺪ و ﻧﻘﯿﻀﻪ ... ﺗﻮ ﯾﻪ ﺛﺎﻧﯿﻪ ﮐﻪ دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاد ﺧﻔﻪ اش ﮐﻨﻢ ﺗﻮ ﺛﺎﻧﯿﻪ ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﺧﻮدم ﻣﯿﮕﻢ‬ ‫اﯾﻦ آدم ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﻫﺮﮐﺲ دﯾﮕﻪ اي ﮐﻪ ﻣﯿﺸﻨﺎﺳﻢ ﻗﺎﺑﻞ اﺣﺘﺮاﻣﻪ ... وﻗﺘﯽ ﺑﻪ وﺳﻮاس و دﻗﺘﺶ ﺑﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﻨﻢ ﮐﺎري ﮐﻪ‬ ‫اﻟﺤﻖ ﺧﻮاﻫﺮم ﻫﻢ ﺷﺎﯾﺪ ﻧﺘﻮﻧﺴﺖ ﺑﺮاي ﺑﭽﻪ ﻫﺎش اﻧﺠﺎم ﺑﺪه ...‬ ‫
- رﻫﺎ ﻓﺮﺻﺘﺶ رو ﻧﮑﺮد ... ﺟﻮون ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﺳﯿﺎ ﺧﻮاﻫﺮ ﻣﻦ ﻗﺒﻞ از ﻫﺮﭼﯿﺰ ﻣﺮﯾﺾ ﺑﻮد ... ﯾﻌﻨﯽ ﻣﺮﯾﻀﺶ ﮐﺮده ﺑﻮدن ... ﯾﺎ ﮐﺮده ﺑﻮد ... ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﺑﮕﯿﺮم ﮐﻪ‬ ‫ﭼﻪ ﭼﯿﺰي ﺑﯿﺸﺘﺮ رﻫﺎ رو ﺧﺮد ﮐﺮد ... ﺣﺎﻣﺪ و رﻓﺘﺎرﻫﺎش و ﺑﻌﺪ ﮔﺬاﺷﺘﻨﺶ و رﻓﺘﻨﺶ ... ﯾﺎ زورﮔﻮﯾﯽ ﻫﺎ و اﺟﺒﺎرﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻌﺪش اﮐﺒﺮ‬ ‫ﺧﺎن اﻧﺘﻈﺎم در ﺣﻘﺶ روا ﮐﺮد ...‬ ‫ﺳﯿﺎ ﮐﻼﻓﻪ دﺳﺘﺶ رو ﮔﺬاﺷﺖ روي زاﻧﻮﻫﺎش: ﻋﺎﻣﻞ ﻫﺮ ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﺑﻮد ﻧﺘﯿﺠﻪ اش ﺧﺮاب ﺷﺪن زﻧﺪﮔﯽ ﺣﺪاﻗﻞ ﺳﻪ ﻧﻔﺮ آدم ﺷﺪ ...‬ ‫ﻣﺎﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﯾﻪ ﭘﻠﻪ ﻋﻘﺐ ﺗﺮ ﺑﻮدﯾﻢ ﻫﻢ ﺿﺮﺑﻪ ﺧﻮردﯾﻢ ﺷﺒﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﻣﺎﻣﺎن ﻫﯿﻦ ﻧﻤﺎزش ﺑﺮاي رﻫﺎ ﮔﺮﯾﻪ ﻧﮑﻨﻪ ...‬ ‫آﻫﯽ از ﺗﻪ دﻟﻢ ﮐﺸﯿﺪم: ﻣﻦ ... ﺣﺘﯽ ﭼﺸﻤﻪ اﺷﮑﻢ ﻫﻢ ﺧﺸﮏ ﺷﺪه ... اﻣﺎ ﺧﻮب ﻣﯽ دوﻧﯽ ... ﻣﻦ ﺳﭙﺮدم ﺑﻪ ﺧﺪا اون ﺑﻬﺘﺮ از ﻫﺮ‬ ‫ﮐﺴﯽ ﻣﯽ دوﻧﻪ ﮐﯽ اﯾﻦ وﺳﻂ ﻣﻘﺼﺮه و اﻧﺘﻘﺎم رو ﻫﻢ ﻣﯿﮕﯿﺮه ﻧﯿﺎزي ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﯿﺴﺖ ... ﯾﻌﻨﯽ ﺑﻪ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫ﺑﻐﻠﻢ ﮐﺮد ... ﻣﺤﮑﻢ ﻣﺤﮑﻢ ﺑﺮادر وار ... ﻣﺜﻞ ﺗﻤﺎم اﯾﻦ ﺳﺎﻟﻬﺎ: دﺧﺘﺮ ﺗﻮ ﭼﻪ ﻃﻮر ﻣﯿﺘﻮﻧﯽ اﻧﻘﺪر ﺑﯽ ﮐﯿﻨﻪ و ﺑﯽ ﻋﻘﺪه ﺑﺎﺷﯽ ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫
- ﻫﻤﻮن ﻃﻮري ﮐﻪ ﺗﻮ ﻣﯿﺘﻮﻧﯽ اﻧﻘﺪر ﺳﯿﺎوش ﺑﺎﺷﯽ ... ﺧﻮده ﺧﻮده ﺳﯿﺎوش ...‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻧﯿﺶ ﺑﺎز ﮐﯿﻮان اﻧﺪاﺧﺘﻢ داﺷﺘﻢ ﺣﺎﺿﺮ ﻣﯿﺸﺪم ﺗﺎ ﺑﺮم ﺧﻮﻧﻪ ﺧﺎﻧﻮاده ﭘﺮﺗﻮ ﺑﻌﺪ از اﺟﺮا: ﭼﯿﻪ اون ﻃﻮري داري ﻧﮕﺎﻫﻢ‬ ‫ﻣﯿﮑﻨﯽ؟‬ ‫
- ﯾﻌﻨﯽ ﺗﻮ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاي ﯾﻪ ﻣﻬﻤﻮﻧﯽ ﺑﺎﺑﺖ ﻣﻮﻓﻘﯿﺖ ﺗﺌﺎﺗﺮت و اوﻟﯿﻦ ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ ﺣﺮﻓﻪ اﯾﺖ ﺗﻮ ﻣﺠﻠﻪ اﯾﯽ ﮐﻪ اﻧﻘﺪر ﻫﻢ ﻣﻬﻤﻪ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺑﺪي؟‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻣﺤﻤﺪ ﮐﻪ ﻧﯿﺸﺶ ﺑﺎز ﺑﻮد اﻧﺪاﺧﺘﻢ: ﻧﻪ واﻻ ﻧﻤﯽ ﺧﻮام ...‬ ‫ﻣﺤﻤﺪ ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺑﻠﻨﺪ ﺧﻨﺪﯾﺪ: ﺧﻮردي داداش؟ ﻫﺴﺘﻪ اش رو ﺗﻒ ﮐﻦ ...‬ ‫ﮐﯿﻮان ﻟﺨﻨﺪي زد: ﻣﻦ ﮐﺎري ﻧﺪارم ﻣﺎ ﮐﻼ اﮐﯿﭗ ﻣﯿﺎﯾﻢ ﭘﻨﺠﺸﻨﺒﻪ ﺧﻮﻧﺘﻮن ... ﻣﺤﻤﺪ ﻫﻢ ﻣﯿﺎد ...‬ ‫ﻫﻤﻮن ﻃﻮر ﮐﻪ داﺷﺘﻢ از در ﺑﯿﺮون ﻣﯿﺮﻓﺘﻢ دﺳﺘﻢ رو ﺗﮑﻮن دادم: ﺑﺎﺷﻪ ﺑﯿﺎﯾﺪ ﺧﻮﻧﻪ ﺧﺮاب ﮐﻨﺎ ...‬ ‫ﺻﺪاي ﺧﻨﺪه ﺑﻠﻨﺪﺷﻮن ﺗﺎ ﺗﻪ راﻫﺮو ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ...‬ ‫
- ﺷﻤﺎ اﯾﻨﺠﺎ ﭼﯽ ﮐﺎر ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ؟‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺑﻬﻢ زد: ﺧﺐ اوﻣﺪم دﻧﺒﺎﻟﺘﻮن ﺑﺮﯾﻢ ﺧﻮﻧﻪ ﻣﺎ دﯾﮕﻪ؟‬ ‫ﺗﻮي ﻣﺎﺷﯿﻨﺶ ﻧﺸﺴﺘﻢ و ﻣﺘﻮﺟﻪ ادﮐﻠﻦ ﺗﻨﺪش ﺷﺪم ... واﻗﻌﺎ از ﺣﻀﻮرش اوﻧﻬﻢ دﻗﯿﻘﺎ ﺟﻠﻮي ﺗﺌﺎﺗﺮ ﺷﻬﺮ راﺿﯽ ﻧﺒﻮدم ... ﻣﻌﺬب‬ ‫ﺑﻮدﻧﻢ رو ﺣﺲ ﮐﺮد ﮐﻪ ﭘﺮﺳﯿﺪ: ﻧﺎراﺣﺖ ﺷﺪي؟‬ ‫
- ﻧﻪ ... ﯾﻌﻨﯽ ﻓﻘﻂ ﺟﺎ ﺧﻮردم اﻧﺘﻈﺎر ﺣﻀﻮرﺗﻮن رو ﻧﺪاﺷﺘﻢ ...‬ ‫
- ﭼﺮا؟‬ ‫
- ﺧﺐ آﺧﻪ ﻫﻤﭽﯿﻦ ﻗﺮاري ﻧﺪاﺷﺘﯿﻢ ...‬ ‫
- دﺧﺘﺮ ﺧﻮب ﺳﺎﻋﺖ 9/03 ﺷﺒﻪ اﻧﺘﻈﺎر ﮐﻪ ﻧﺪاﺷﺘﯽ اﺟﺎزه ﺑﺪم ﺗﻨﻬﺎ ﺑﯿﺎي؟‬ ‫... ﺧﻨﺪه ام ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد از اﯾﻦ رﻓﺘﺎرﻫﺎي ﺑﻪ ﻗﻮل ﻣﺤﻤﺪ ﺗﮑﺮاري و ﻧﺦ ﻧﻤﺎ ﺷﺪه ... اﻧﮕﺎر ﺑﻘﯿﻪ روزﻫﺎ ﮐﻪ ﺣﺎﻻ ﻣﻦ ﻣﯽ رﻓﺘﻢ ﺧﻮﻧﻪ ﻫﺮ‬ ‫روز ﺟﻠﻮي دره ...‬ ‫
- ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل ﻟﻄﻒ ﺷﻤﺎﺳﺖ اﻣﺸﺐ ﭘﺲ ﺣﺴﺎﺑﯽ ﺧﺠﺎﻟﺖ زده ﺧﺎﻧﻮادﺗﻮن ﻫﺴﺘﻢ ...‬ ‫
- ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺗﻌﺎرﻓﯽ ﻫﺴﺘﯽ دﺧﺘﺮ ...‬ ‫ﻧﺎ ﺧﻮد آﮔﺎه ﻟﺒﺨﻨﺪي روي ﻟﺒﻢ اوﻣﺪم ... ﯾﺎد ﺣﺎﻣﯽ اﻓﺘﺎدم ... ﻣﻦ اﺻﻼ آدم ﺗﻌﺎرﻓﯽ ﻧﺒﻮدم اﻣﺎ اﻧﮕﺎر ﺑﺎ اﯾﻦ دو ﻧﻔﺮ ﺳﺮ ﻧﺎﺳﺎزﮔﺎري‬ ‫داﺷﺘﻢ اﻟﺒﺘﻪ ﺗﮑﻠﯿﻔﻢ ﺑﺎ ﺣﺎﻣﯽ ﮐﻪ روﺷﻦ ﺑﻮد ﺑﻪ اون ﮐﻪ ﻣﯿﺮﺳﯿﺪم ﻓﻘﻂ دﻟﻢ ﺳﺎز ﻣﺨﺎﻟﻒ زدن ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ... ﺑﯽ ﻫﯿﭻ دﻟﯿﻠﻪ ﻣﻮﺟﻬﯽ‬ ‫اﻣﺎ راﻣﯿﻦ ﺗﮑﻠﯿﻔﻢ ﺑﺎﻫﺎش ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﻣﺸﺨﺺ ﻧﺒﻮد ...‬ ‫ﺳﮑﻮﺗﻢ اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﮐﻤﯽ ﮐﻼﻓﻪ اش ﮐﺮده ﮐﻪ ﭘﺸﺖ ﻓﺮﻣﻮن ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﺷﺪ رو ﮐﺮدم ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ: ﻣﻤﻨﻮن ﮐﻪ اﯾﻦ دو روز ﺟﻮر‬ ‫ﻧﯿﻮﻣﺪﻧﻢ رو ﮐﺸﯿﺪﯾﺪ ﮐﻼس ﺟﺒﺮاﻧﯽ ﻣﯿﺰارم ...‬ ‫
- ﻣﯿﮕﻢ ﺗﻌﺎرﻓﯽ ﻫﺴﺘﯽ ﻧﮕﻮ ﻧﻪ ... ﺑﺮاي ﻫﺮ ﮐﺴﯽ ﭘﯿﺶ ﻣﯿﺎد ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل ...‬ ‫... ﺑﺎ ﻫﻤﻪ ﮐﺴﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﻫﺎش ﮐﺎر ﻣﯿﮑﺮدن اﯾﻦ ﺑﺮﺧﻮرد رو داﺷﺖ ﯾﻌﻨﯽ؟‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫
- ﻣﻦ ﮐﻼ ﮐﺎري رو ﮐﻪ ﻗﺒﻮل ﮐﻨﻢ ﺑﻪ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﺷﮑﻞ ﺗﻤﻮﻣﺶ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ...‬ ‫
- ﺑﺎ دﯾﺪن ﻧﻤﺎﯾﺸﯽ ﮐﻪ داري ﺑﺎزي ﻣﮑﯿﻨﯽ و ﺑﺎزﺧﻮرد ﻫﺎش از دوﺳﺘﺎن و آﺷﻨﺎﯾﺎن و اﻟﺒﺘﻪ ﺗﻮ ﺟﻤﻌﻬﺎي ﺧﻮدﻣﻮن ﺣﺪس زدﻧﺶ ﺧﯿﻠﯽ‬ ‫ﺳﺨﺖ ﻧﺒﻮد ...‬ ‫
- اﻣﺸﺐ از ﻧﻘﺎﺷﯽ ﻫﺎﺗﻮن ﭘﺮده ﺑﺮداري ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ؟ ﺑﺪ ﺟﻮر ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻬﺶ ﮐﻨﺠﮑﺎوم ... ﻫﻤﯿﺸﻪ ﮐﺎراﺗﻮن رو دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ ...‬ ‫ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ از اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻢ دﻗﯿﻘﺎ ﭼﻪ ﺑﺮداﺷﺘﯽ ﮐﺮد ﮐﻪ ﻧﯿﺸﺶ ﺗﺎ ﺑﻨﺎ ﮔﻮﺷﺶ در رﻓﺖ: ﺗﻮ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻟﻄﻒ داري ...‬ ‫
- ﻧﻪ ﺑﺤﺚ ﻟﻄﻒ ﻧﯿﺴﺖ ﺷﻤﺎ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻧﻘﺎش ﻣﻄﺮح و اﻟﺒﺘﻪ ﺑﺎ اﺳﺘﻌﺪادي ﺑﻮدﯾﺪ و ﻫﺴﺘﯿﺪ اﻻﻧﻢ ﺧﺒﺮش ﺑﻬﻢ رﺳﯿﺪه ﮐﻪ ﻗﺮاره داﻧﺸﮕﺎه‬ ‫ﺗﺪرﯾﺲ ﮐﻨﯿﺪ ﭘﺲ ﻧﯿﺎزي ﺑﻪ ﺗﺎﯾﯿﺪ ﻣﻦ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﻟﻄﻒ ﺣﺴﺎب ﺑﺸﻪ ...‬ ‫
- ﺑﻌﻀﯽ ﺣﺮﻓﻬﺎ ﻫﺴﺖ ﮐﻪ وﻗﺘﯽ از دﻫﻦ ﯾﻪ ﻧﻔﺮ در ﻣﯿﺎد ﺑﺮات ﺣﮑﻢ زﯾﺒﺎ ﺗﺮﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﻫﺎ رو داره ...‬ ‫... دﻫﻨﻢ ﺑﺎ اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ اش ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪ ... ﺑﻪ ﺧﻮدم ﮔﻔﺘﻢ اي دﻫﻨﺖ رو ﮔﻞ ﺑﮕﯿﺮن ﻫﻤﺮاز ﮐﻪ آﻣﺎرش رو ﻧﺪاري ... ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر ﮐﻪ‬ ‫داﺷﺘﻢ از دﺳﺖ ﺧﻮدم ﺣﺮص ﻣﯿﺨﻮردم ﺗﻠﻔﻨﻢ زﻧﮓ زد ... آرﺗﺎن ﺑﻮد ﮐﻪ داﺷﺖ ﺧﻮدش رو ﺑﺮاي ﭘﻨﺠﺸﻨﺒﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﻣﻦ دﻋﻮت ﻣﯿﮑﺮد‬ ‫... ﺑﺎ ﺧﻨﺪه ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻢ ﻫﻤﻪ ﮐﻪ ﻫﺴﺘﻦ ﯾﻪ ﻧﻮن ﺧﻮر ﻫﻢ اﺿﺎﻓﯽ ...‬ ‫ﺗﻠﻔﻦ رو ﻗﻄﻊ ﮐﺮدم ﮐﻪ راﻣﯿﻦ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﭼﺮﺧﯿﺪ: ﺣﺴﺎﺑﯽ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻣﯿﺨﻮان از ﺧﺠﺎﻟﺘﺖ در ﺑﯿﺎن ﻧﻪ؟‬ ‫... اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﺗﻪ ﮐﻼﻣﺶ دﻟﺨﻮري ﻫﺴﺖ ... ﺑﺎﯾﺪ دﻋﻮﺗﺶ ﻣﯿﮑﺮدم؟ ﺷﻨﯿﺪه ﺑﻮد و ﭼﺎره اي ﻧﺒﻮد ... اﯾﻦ آﺧﺮﯾﻦ ﮐﺎري ﺑﻮد ﮐﻪ‬ ‫دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ ﺑﮑﻨﻢ اﻣﺎ ﭼﺎره اي ﻧﺒﻮد اﻧﮕﺎر:ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﺗﺸﺮﯾﻒ ﺑﯿﻠﺮﯾﺪ ﯾﻪ ﺟﻤﻊ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮدﻣﻮﻧﯿﻪ ... ﺧﻮﺷﺤﺎل ﻣﯿﺸﻢ در ﺧﺪﻣﺘﺘﻮن ﺑﺎﺷﻢ‬ ‫...‬ ‫... اﻧﺘﻈﺎر داﺷﺘﻢ ﻧﻪ ﺑﯿﺎره. ﺗﻌﺎرف ﮐﻨﻪ ﻣﻨﻢ ﺗﻮ ﻫﻮا ﺑﺰﻧﻢ و ﻗﻀﯿﻪ ﻣﻨﺘﻔﯽ ﺑﺸﻪ اﻣﺎ در ﮐﻤﺎل ﺗﻌﺠﺐ ﻣﻦ ... ﺗﻮ ﻫﻮا دﻋﻮﺗﻢ رو زد و ﮔﻔﺖ‬ ‫ﮐﻪ ﻣﯿﺎد و ﻣﻦ ﺗﻮ دﻟﻢ ﻫﺮ ﭼﯽ ﮔﯿﺮم اوﻣﺪ ﺑﻪ دﻫﻦ ﺑﯽ ﻣﻮﻗﻊ ﺑﺎز ﺷﺪه ﺧﻮدم و آرﺗﺎن دادم ...‬ ‫
- در ﯾﻪ ﮐﻠﻤﻪ ﻋﺎﻟﯿﻦ ... اﯾﻦ ﮐﻪ ﮐﺪوﻣﺸﻮن ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﺎ آدم ارﺗﺒﺎط ﻣﯿﮕﯿﺮن ﺑﺎور ﮐﻨﯿﺪ اﻧﺘﺨﺎﺑﺶ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺨﺘﻪ ...‬ ‫ﻧﺸﺴﺘﻪ روي ﺗﮏ ﻣﺒﻞ اﺗﺎق ﮐﺎر ﺧﻮﻧﺸﻮن ﺑﺎ ﭘﯿﭗ ﮐﺎﭘﺘﺎن ﺑﻠﮑﺶ ﻟﺒﺨﻨﺪي از ﺗﻪ دﻟﺶ زد ﻟﺒﺨﻨﺪي راﻣﯿﻦ وار ﭘﺮ از از ﺧﻮد ﻣﺘﺸﮑﺮ‬ ‫ﺑﻮدن ... ﻫﻤﻮن ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻟﻌﻨﺘﯽ ﮐﻪ اون وﻗﺖ ﻫﺎ ﻫﻢ ﺗﻮ اون ﺧﻮﻧﻪ اﻧﺘﻬﺎي ﮐﻮﭼﻪ رو ﻟﺒﺶ ﺑﻮد ﻫﻤﻮن ﻟﺒﺨﻨﺪي ﮐﻪ ﺗﻮش ﻫﺰاران ﻃﻌﻨﻪ‬ ‫اﻧﮕﺎر ﻧﻬﻔﺘﻪ ﺑﻮد اﯾﻦ ﺟﺎ ﺣﺘﯽ اﮔﺮ اﻋﺘﺮاف ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﻃﻌﻨﻪ ﺧﻨﺪه ﻫﺎش ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ اون ﺳﺎﻟﻬﺎ ﮐﻤﺘﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد اﻣﺎ اون ﺧﻮدﭘﺴﻨﺪي ذاﺗﯽ‬ ‫ﺑﻪ ﻫﻤﺮاﻫﺶ ﺑﻮد و اﻧﮕﺎر ﮐﺎرﯾﺶ ﻫﻢ ﻧﻤﯽ ﺷﺪ ﮐﺮد ...‬ ‫
- ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻢ ﮐﻪ دوﺳﺘﺸﻮن داري ...‬ ‫ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم اون ﺣﺴﻬﺎي ﺑﺪ ﮔﺬﺷﺘﻪ رو ﮐﻨﺎر ﺑﺰﻧﻢ: رﻧﮕﻬﺎ ﺧﯿﻠﯽ زﻧﺪه ان و ﺧﯿﻠﯽ ﺣﺮﻓﻬﺎ ﺑﺮاي ﮔﻔﺘﻦ دارن ...‬ ‫ﺑﺎ دﺳﺖ ﺑﻪ ﺗﺎﺑﻠﻮي زﯾﺒﺎي ﻣﺪرﻧﯽ اﺷﺎره ﮐﺮدم ﮐﻪ در ﻫﻢ و ﺑﺮﻫﻢ و ﻗﺮﻣﺰ رﻧﮓ از ﺑﯿﻦ ﺧﻄﻮﻃﺶ ﻣﯽ ﺷﺪ زﻧﯽ رو در ﺣﺎل رﻗﺺ دﯾﺪ‬ ‫ﯾﮑﯽ از زﯾﺒﺎ ﺗﺮﯾﻦ ﮐﺎرﻫﺎ ﺑﻮد: ﺑﻪ ﺧﺼﻮص اﯾﻦ ﺑﺪ ﺟﻮر ﺑﺮام آﺷﻨﺎ و زﯾﺒﺎﺳﺖ ...‬ ‫از ﺟﺎش ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﭘﯿﭙﺶ رو روي ﻣﯿﺰ ﮔﺬاﺷﺖ و ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ اوﻣﺪ ... ﻓﺎﺻﻠﻪ ﻣﻮن ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﻣﻦ ﻣﻌﺬب ﮐﻤﯽ ﺧﻮدم رو‬ ‫ﺟﻤﻊ ﮐﺮدم ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫
- اﯾﻦ ﺗﺎﺑﻠﻮ ﺑﺮات ﭼﻪ ﻣﻔﻬﻮﻣﯽ داره؟‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﻢ رو از ﭼﺸﻤﺎش ﮐﻪ ﯾﻪ زﻣﺎﻧﯽ ﺟﺎدوم ﻣﯿﮑﺮد و ﺣﺎﻻ ... ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰي ﺑﻪ ﻏﯿﺮ از ﯾﻪ ﺧﺎﻃﺮه ي دور ﻧﺒﻮد ﮔﺮﻓﺘﻢ: ﺧﻮدﺗﻮن ﮐﻪ‬ ‫ﺧﻮب ﻣﯿﺪوﻧﯿﺪ ﺗﻮ ﻫﻨﺮ ﻣﺪرن ﻫﺮ ﮐﺲ ﺑﺮداﺷﺖ ﺷﺨﺼﯿﺶ رو از اﺛﺮ ﻫﻨﺮي داره و ﮐﻤﯽ ﻫﻢ اﯾﻦ ﺑﺮداﺷﺖ ﺧﺼﻮﺻﯿﻪ ...‬ ‫ﺗﮏ ﺧﻨﺪه اي ﮐﺮد و ﺑﻬﻢ ﻧﺰدﯾﮏ ﺗﺮ ﺷﺪ ... آب دﻫﻨﻢ رو ﻗﻮرت دادم ... ﺑﺎ اﻣﯿﺪ ﺑﻪ اﯾﻦ ﮐﻪ ﮐﻞ ﺧﺎﻧﻮاده اش ﺑﯿﺮون در اﯾﻦ اﺗﺎﻗﻦ و‬ ‫اﻟﺒﺘﻪ ﺷﻨﺎﺧﺘﯽ ﮐﻪ از ادب و ﺣﺮﻣﺘﺶ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻮم ﻫﺎ داﺷﺘﻢ اﻣﯿﺪوار ﺑﻮد ﺣﺮﮐﺘﯽ ازش ﺳﺮ ﻧﺰﻧﻪ ﮐﻪ ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻪ ﻋﮑﺲ اﻟﻌﻤﻠﻬﺎي‬ ‫ﺗﻨﺪ ﺑﺸﻢ ...‬ ‫
- ﻫﻤﺮاز ﻋﺰﯾﺰم ... درﺳﻬﺎي داﻧﺸﮕﺎﻫﯿﺖ رو ﺗﺤﻮﯾﻠﻢ ﻧﺪه ... ﺗﻮ اﯾﻨﺠﺎ ﻧﯿﺴﺘﯽ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﯾﻪ ﻫﻨﺮﻣﻨﺪ ...‬ ‫... ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﭙﺮﺳﻢ ﭘﺲ ﭼﯿﻢ ... ﺗﺮﺳﯿﺪم ... ﺗﺮﺳﯿﺪم از ﺟﻮاﺑﺶ ...‬ ‫
- اﯾﻦ ﺗﺎﺑﻠﻮ از ﻫﻤﻪ اﯾﻦ ﻧﻘﺎﺷﯽ ﻫﺎ ﺟﺪﯾﺪﺗﺮه ... اﯾﻦ ﻧﻤﺎﯾﺸﮕﺎه و اﯾﻦ ﺗﺎﺑﻠﻮ ﻫﺎ ﺣﺎﺻﻞ دو ﺳﺎل ﮐﺎر و ﺗﻼش ﻣﻨﻪ ... ﺗﻮي ﻓﺮاﻧﺴﻪ ...‬ ‫ﺗﻮي اﯾﺮان ... اﻣﺎ اﯾﻦ ﺗﺎﺑﻠﻮ ﺣﺎﺻﻠﻪ ﯾﻪ ﺣﺲ ﭘﺮ رﻧﮕﻪ ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﯾﻪ ﻣﺎه اﺧﯿﺮ ... ﻣﯽ ﺧﻮام ﺣﺲ واﻗﻌﯿﺖ رو ﺑﺪوﻧﻢ ازش ...‬ ‫... ﯾﻪ ﻗﺪم ﻋﻘﺐ ﺗﺮ رﻓﺘﻢ ﺗﺎ ﻓﺎﺻﻠﻪ اي ﮐﻪ در ﺣﺪ ﯾﻪ ﻧﻔﺲ ﺷﺪه ﺑﻮد رو ﺑﯿﺸﺘﺮ ﮐﻨﻢ: ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﻣﯿﺘﻮﻧﻢ ﺑﮕﻢ زﯾﺒﺎﺳﺖ و ﻇﺮﯾﻒ ...‬ ‫ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺣﺲ ﺳﺒﮑﯽ داره ...‬ ‫دﺳﺘﺎش رو ﮐﺮد ﺗﻮي ﺟﯿﺐ ﺷﻠﻮار ﮐﺘﻮن ﺳﻮرﻣﻪ اي رﻧﮕﺶ . ﭼﺸﻢ دوﺧﺖ ﺑﻪ ﭘﺎﯾﯿﻦ: ﭘﺲ ﻣﯿﺘﻮﻧﻢ ﮐﻤﯽ اﻣﯿﺪوار ﺑﺎﺷﻢ ...‬ ‫... ﺑﺎﯾﺪ ﻣﯽ زدم ﺑﻪ اون در ... ﯾﻌﻨﯽ ﭼﺎره اي ﻧﺒﻮد ... ﺑﭽﻪ ﺑﻮدم ... ﺑﯽ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﺑﻮدم ... اﻣﺎ اﺣﻤﻖ ﻧﺒﻮدم ﮐﻪ ﻧﻔﻬﻤﻢ ﻣﻨﻈﻮرش ﭼﯿﻪ ...‬ ‫ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪي ﮐﻪ ﺑﻪ زور ﮐﺎﺷﺘﻪ ﺑﻮدم روي ﻟﺒﻢ: ﺑﻪ ﺧﻮدﺗﻮن؟ ﺑﻠﻪ ﺑﻠﻪ اﻣﯿﺪوار ﺑﺎﺷﯿﺪ ﻗﻮل ﻣﯿﺪم ﺑﻬﺘﻮن ﻧﻘﺎش ﺧﻮﺑﯽ ﻣﯿﺸﯿﺪ در آﯾﻨﺪه ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زد و ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻬﻢ ﮐﺮد ﮐﻪ ﺣﺎﻻ آﺷﮑﺎر ﻣﯿﺸﺪ ﺗﻮش ﻣﻬﺮ رو دﯾﺪ: ﻫﻨﻮزم ﺷﯿﻄﻮﻧﯽ و ﺣﺎﺿﺮ ﺟﻮاب ...‬ ‫
- اون ﻣﻮﻗﻊ ﻫﺎ ﺑﯿﺸﺘﺮ زﺑﻮن دراز ﺑﻮدم ...‬ ‫ﺧﻮاﺳﺖ ﺟﻮاﺑﻢ رو ﺑﺪه ﮐﻪ ﺗﻘﻪ اي ﺑﻪ در ﺧﻮرد و ﺑﻌﺪ ﻣﺎدرش ﺳﺮش رو داﺧﻞ ﮐﺮد ... ﺑﺎ دﯾﺪﻧﻤﻮن ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺑﻪ ﻟﺒﺶ اوﻣﺪ: ﺑﭽﻪ ﻫﺎ‬ ‫ﺑﯿﺎﯾﺪ ﺷﺎم رو ﮐﺸﯿﺪم ...‬ ‫
- اي واي ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ﻣﻦ ﻧﯿﻮﻣﺪم ﮐﻤﮑﺘﻮن ﮐﻨﻢ ﺷﺮﻣﻨﺪه ...‬ ‫ﻣﺎدرش در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ ﭼﺎر ﭼﻮب در اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد: ﻧﻪ ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ دﯾﮓ و دﯾﮓ ﺑﺮ ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﮐﺮدم؟ ﺗﻘﺼﯿﺮ اﯾﻦ راﻣﯿﻨﻪ ﮐﻪ از وﻗﺘﯽ‬ ‫اوﻣﺪي ﺣﺒﺴﺖ ﮐﺮده اﯾﻦ ﺟﺎ ازت ﭘﺬﯾﺮاﯾﯽ ﻫﻢ ﻧﮑﺮده.‬ ‫
- ﺑﺎورم ﻧﻤﯽ ﺷﻪ ﮐﻪ ﻗﺒﻮل ﮐﺮده ...‬ ‫ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ از ﺗﻮي آﯾﻨﻪ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم ﮐﻪ داﺷﺖ ﻣﻮﻫﺎم رو درﺳﺖ ﻣﯿﮑﺮد ﭼﻪ اﺻﺮاري داﺷﺖ اﯾﻦ ﮔﻠﻨﺎر ﻣﻦ ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ...‬ ‫
- ﻧﮑﺶ ﻣﻮﻫﺎم رو ﮔﻠﻨﺎر ...‬ ‫ﺑﺎ ﺑﺮس ﯾﻪ دوﻧﻪ آروم زد ﺗﻮي ﺳﺮم: ﺷﻠﻮغ ﻧﮑﻦ ﺑﺒﯿﻨﻤﻦ ﭼﻪ ﻣﯿﮑﻨﻢ ...‬ ‫روي ﺻﻨﺪﻟﯽ ﮐﻤﯽ ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﺷﺪم: ﻣﻄﻤﺌﻨﯽ اﯾﻦ ﻟﺒﺎس ﻣﻨﺎﺳﺒﻪ؟‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﭘﯿﺮاﻫﻦ آﺳﺘﯿﻦ ﮐﻮﺗﺎه ﻗﺮﻣﺰم اﻧﺪاﺧﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ رﻧﮓ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﻔﯿﺪ ﭘﻮﺷﺘﻢ ﻗﺮﻣﺰﯾﺶ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻫﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد ... ﻟﺒﺎس‬ ‫ﺑﺮﺷﻬﺎي ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺎده اي داﺷﺖ و داﻣﻨﺶ ﭼﻨﺪ اﻧﮕﺸﺘﯽ ﺑﺎﻻي زاﻧﻮ ﺑﻮد ﻫﺮ ﭼﻪ ﻗﺪر ﺧﻮدم رو زدم ﮐﻪ ﺑﺬاره ﺟﻮراب ﺷﻠﻮراي ﺑﭙﻮﺷﻢ‬ ‫ﺗﻮ ﮐﺘﺶ ﻧﺮﻓﺖ و ﯾﻪ ﺟﻔﺖ ﻫﻢ ﮐﻔﺶ ﭘﺎﺷﻨﻪ دار ﻣﺸﮑﺒﯽ ﺑﻬﺶ اﺿﺎﻓﻪ ﮐﺮد ...‬ ‫
- ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺷﮕﻞ ﺷﺪي ...‬ ‫
- ﻣﻄﻤﺌﻨﺎ زﯾﺒﺎﯾﯽ ﻧﺼﻒ ﺗﻮ ﻫﻢ ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫... دروغ ﻫﻢ ﻧﮕﻔﺘﻪ ﺑﻮدم واﻗﻌﺎ ﮔﻠﻨﺎر ﺧﻮﺷﮕﻞ ﺑﻮد ﮐﻼ اون و رﻫﺎ ﺷﺒﺎﻫﺖ ﺧﯿﻠﯽ زﯾﺎدي ﺑﻬﻢ دﺷﺎﺗﻦ و ﺗﺮﮐﯿﺐ ﻣﻨﯿﺎوري ﺻﻮرﺗﺸﻮن‬ ‫ﻫﺮ ﮐﺴﯽ رو ﺟﺬب ﻣﯿﮑﺮد ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﺧﺎﻧﻮم ﺑﻮدن و اﻟﺒﺘﻪ دﮐﺘﺮ ﺑﻮدن ﮔﻠﻨﺎر ﮐﻪ اﺿﺎﻓﻪ ﻣﯿﮑﺮدي ﻣﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﯽ ﺑﻔﻬﻤﯽ ﭼﺮا اﻧﻘﺪر‬ ‫ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎراي ﺟﻮرواﺟﻮر داره ...‬ ‫ﺻﺪاي زﻧﮓ در ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﮔﻠﻨﺎر ﺑﺎﻻﺧﺮه دﺳﺖ از ﺳﺮ ﻣﻮﻫﺎي ﺑﯽ ﭼﺎره ﻣﻦ ﺑﺮداره ﺳﯿﺎ ﺑﻮد ﮐﻪ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﯿﺮون ﺷﯿﺮﯾﻨﯽ ﺑﺨﺮه اﻣﺎ‬ ‫ﻫﺮﻣﺎه ﺑﺎ ﺻﺪاي ﻏﺮ ﻏﺮ ﻫﻤﯿﺸﮕﯿﺶ ﺻﺪاي دوﺗﺎ ﻋﺸﻖ ﺧﻮدم رو ﻫﻢ ﺷﻨﯿﺪم ...‬ ‫در ﺑﺎز ﺷﺪ و دوﺗﺎﺷﻮن ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﭘﺮواز ﮐﺮدن ﺳﻤﺘﻢ ﻣﻦ ﻫﻢ ﺗﻌﺎدﻟﻢ رو از دﺳﺖ دادم و اﻓﺘﺎدم روي ﺗﺨﺖ ... دو ﺗﺎ ﻣﺎچ ﮔﻨﺪه ﻫﺮ‬ ‫ﮐﺪوﻣﺸﻮن رو ﻣﻬﻤﺎن ﮐﺮدم: ﮐﯽ اوﻣﺪﯾﺪ وروﺟﮑﺎي ﻣﻦ؟‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ: ﺑﺎ ﻋﻠﯽ آﻗﺎ اوﻣﺪﯾﻢ ﮐﻠﯽ ﻫﻢ ﭘﺪر ﺟﻮن ﻏﺮ ﻏﺮ ﮐﺮد ﮐﻪ ﭘﻨﺠﺸﻨﺒﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻮاده ﺑﺎﺷﯿﻢ اﻣﺎ ﻋﻤﻮ ﮔﻔﺖ روز ﺑﻮدن ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻮاده رو‬ ‫ﺑﻪ ﺟﻤﻌﻪ ﺗﻐﯿﯿﺮ داده ...‬ ‫... ﺧﻨﺪه ا م ﮔﺮﻓﺖ اﻧﮕﺎر ﺳﺎزﻣﺎن ﻣﻠﻞ ﺑﻮد ...‬ ‫
- دﺳﺖ ﺧﺎن ﻋﻤﻮﺗﻮن درد ﻧﮑﻨﻪ ...‬ ‫ﮐﻮﺷﺎ: ﭼﻪ ﻓﺎﯾﺪه ﮔﻔﺖ زود ﻋﻠﯽ آﻗﺎ ﻣﯿﻔﺮﺳﺘﻪ دﻧﺒﺎﻟﻤﻮن ...‬ ‫دﻣﺎﻏﺶ رو ﮐﺸﯿﺪم ﮐﻪ آﺧﺶ در اوﻣﺪ: ﭼﻪ اﺷﮑﺎﻟﯽ داره ﻣﻦ ﺑﻪ دﯾﺪﻧﺘﻮن ﺣﺘﯽ ﯾﻪ دﻗﯿﻘﻪ ﻫﻢ راﺿﯿﻢ ...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﺑﻠﻮزش ﮐﺸﯿﺪ: ﻣﺤﻤﺪ ﻫﻢ ﻫﺴﺖ ...‬ ‫ﺳﯿﺎ ﮐﻪ ﺗﺎزه وارد اﺗﺎق ﺷﺪه ﺑﻮد: ﭼﻪ زﺑﻮﻧﯽ دراز ﮐﺮدي ﺗﻮ ﻓﻨﺪق ... ﻣﺤﻤﺪ ﭼﯿﻪ؟ واﻻ ﯾﻪ ﻋﻤﻮﯾﯽ آﻗﺎﯾﯽ ﭼﯿﺰي ﻫﻢ ﺑﺒﻨﺪ ﺑﻪ ﻧﺎﻓﺶ ...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺑﺎ ﻋﺸﻮه اي ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﻓﮏ ﻣﺎ ﺑﺎز ﺑﻤﻮﻧﻪ: ﺧﻮدش ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ دوﺳﺘﻤﻪ و ﻫﺮ ﭼﯽ دﻟﻢ ﺑﺨﻮاد ﻣﯽ ﺗﻮﻧﻢ ﺻﺪاش ﮐﻨﻢ ...‬ ‫ﺳﯿﺎ ﺧﻢ ﺷﺪ و ﯾﻪ دوﻧﻪ ﻣﺤﮑﻢ زد ﭘﺲ ﮔﺮدﻧﺶ ﮐﻪ ﺻﺪاش رو در آورد و ﺑﻌﺪ ﮔﻔﺖ: دﺧﺘﺮم دﺧﺘﺮاي ﻗﺪﯾﻢ ﯾﻪ ﺷﺮم و ﺣﯿﺎﯾﯽ ﺑﻮد از‬ ‫اﯾﻦ ﺧﺎﻟﻪ ﺑﺪ ﺑﺨﺘﺖ ﯾﺎد ﺑﮕﯿﺮ واﻻ ﻣﻦ ﻧﺪﯾﺪم ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﺑﺎ اﺳﻢ ﮐﻮﭼﯿﮏ ﻫﯿﭻ ﻣﺮدي رو ﺻﺪا ﮐﻨﻪ ...‬ ‫ﮔﻠﻨﺎر ﮐﻪ ﺗﻮي دﺳﺘﺶ دو ﺗﺎ ﻟﯿﻮان ﺑﺰرگ ﻫﺎت ﭼﺎﮐﻠﺖ ﺑﻮد: از ﺑﺲ اﯾﻦ ﺧﺎﻟﺶ ﺧﻠﻪ ... ﻫﻤﯿﻦ ﮐﺎرار رو ﻣﯽ ﮐﻨﻪ ﮐﻪ ﻣﻮﻧﺪه ﺧﻮﻧﻪ ...‬ ‫ﺻﺪاي اﺗﺮاض ﻣﻦ ﺗﻮ ﺧﻨﺪه ﺑﻠﻨﺪ ﻧﯿﻮﺷﺎ و ﺳﯿﺎ ﮔﻢ ﺷﺪ ...‬ ‫
- ﺧﺪا ﺑﮕﻦ ﭼﯽ ﮐﺎرت ﮐﻨﻪ ﮔﻠﻨﺎر ﭘﺎم داره ﻗﻄﻊ ﻣﯿﺸﻪ ... آﺧﻪ ﭼﻪ اﺻﺮارﯾﻪ ... ﻣﻦ ﻣﯽ رم ﯾﻪ ﺟﻮراب ﺷﻠﻮاري ﻣﯿﭙﻮﺷﻢ ﺑﺎ ﮐﻔﺶ‬ ‫ﺗﺨﺖ اﺻﻼ.‬ ‫ﮐﻔﮕﯿﺮي ﮐﻪ داﺷﺖ ﺑﺎﻫﺎش ﺷﺎم ﻣﯿﮑﺸﯿﺪ رو آورد ﺑﺎﻻ: اﯾﻦ ﮐﺎررو ﺑﮑﻦ ﺗﺎ ﺑﺎ ﻫﻤﯿﻦ ﮐﺒﻮدت ﮐﻨﻢ ... دﺧﺘﺮه ﺗﻨﺒﻞ ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫ﺳﯿﻨﯽ ﺗﻮي دﺳﺘﻢ رو ﮔﺬاﺷﺘﻢ رو ﺳﯿﻨﮏ: راﺳﺘﯽ ﮔﻠﻨﺎر ﺣﻮاﺳﺖ ﺑﻪ ﻧﮕﺎﻫﻬﺎي ﺑﺮادر آرﺗﺎن ﻫﺴﺖ؟‬ ‫ﺧﻮدش رو زد ﺑﻪ اون راه: ﻧﻪ ...‬ ‫رﻓﺘﻢ ﺟﻠﻮﺗﺮ و ﮐﻨﺎر دﺳﺘﺶ اﯾﺴﺘﺎدم: دﺧﺘﺮ ﺟﺎن ﻣﻦ و رﻧﮓ ﻧﮑﻦ ... ﺧﻮب ﻣﯿﺒﯿﻨﻢ ﺑﺮاي ﻫﻢ ﭼﻪ ﻏﻤﺰه ﻫﺎﯾﯽ ﻣﯿﺎﯾﻦ ...‬ ‫ﮐﻔﮕﯿﺮ رو ﺑﻪ ﻋﻼﻣﺖ ﺗﻬﺪﯾﺪ ﺗﮑﻮن داد: ﺑﺮاي دﺧﺘﺮ ﻣﺮدم ﺣﺮف در ﻧﯿﺎر ... ﻣﻦ اﺻﻼ ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ داري راﺟﻊ ﺑﻪ ﮐﯽ ﺣﺮف ﻣﯿﺰﻧﯽ ...‬ ‫ﺗﻮ ﺣﻮاﺳﺖ ﺑﻪ راﻣﯿﻦ ﺑﺎﺷﻪ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺑﯿﻨﺘﺖ ﺗﻮ ﭼﺸﻤﺎش ﻗﻠﺐ ﻣﯽ ﺗﺮﮐﻪ ...‬ ‫ﺑﺎ وﺟﻮد اﯾﻨﮑﻪ واﻗﻌﺎ دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺑﻪ ﺗﺸﺒﯿﻬﺶ ﺑﺨﻨﺪم اﻣﺎ اﻧﻘﺪر از ﺳﺮ ﺷﺐ ﺧﻮدم ﻣﻌﺬب ﺷﺪه ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺑﺎ اﯾﻦ ﺣﺮف ﺗﺎزه ﺳﺮ درد‬ ‫دﻟﻢ ﺑﺎز ﺷﺪ: ﻣﯿﮕﯽ ﭼﯽ ﮐﺎرش ﮐﻨﻢ؟‬ ‫روي ﺑﺮﻧﺞ رو ﺑﺎ زﻋﻔﺮان ﺗﺰﺋﯿﻦ ﮐﺮد و داد دﺳﺖ آوﯾﺴﺎ ﮐﻪ ﺑﻬﻤﻮن ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺧﻮاﻫﺮ ﺷﻮﻫﺮاﻧﻪ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺑﺎ‬ ‫ﻣﺰه زد ... ﺑﺎ رﻓﺘﻨﺶ رو ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﺮد: ازش ﻟﺬت ﺑﺒﺮ ... از اﯾﻨﮑﻪ ﮐﺴﯽ اﯾﻦ ﻃﻮر ﺣﯿﺮان ﻧﮕﺎﻫﺖ ﻣﯿﮑﻨﻪ ﺑﺎ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻫﻤﻪ ﺟﺎ دﻧﺒﺎﻟﺘﻪ ...‬ ‫اوﻧﻢ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺗﻤﺎم ﻧﻮج. اﻧﯿﺖ ﺗﻮ ﮐﻔﺶ ﺑﻮدي ﺧﺐ ﻟﺬت ﺑﺒﺮ ...‬ ‫ﻇﺮف ﻣﺮغ رو دادم دﺳﺘﻪ دوﺳﺖ دﺧﺘﺮ ﺳﻬﯿﻞ ... و ﯾﻮاﺷﮑﺶ ﮔﻔﺘﻢ: ﯾﻪ ﭼﯿﺰي ﻣﯿﮕﯿﺎ ... ﻣﻦ اﻻن اﺳﺘﺮس ﮔﺮﻓﺘﻢ ﮐﻪ ﻧﻪ ﮔﻔﺘﻦ ﺑﻬﺶ‬ ‫ﻣﺼﺎدف ﺑﺸﻪ ﺑﺎ از دﺳﺖ دادن ﮐﺎرم ... ﻣﻦ ﮐﺠﺎم ﺧﺎﻧﻮم ﺧﻮﺷﮕﻠﻪ ﺗﻮ ﮐﺠﺎﯾﯽ ...‬ ‫آﺧﺮﯾﻦ دﯾﺲ ﺑﺮﻧﺞ رو ﻫﻢ ﮔﺮﻓﺖ دﺳﺘﺶ: ﺗﻮ ﻫﻢ ﻫﻤﻮﻧﺠﺎﯾﯽ ﺑﺎش ﮐﻪ ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻢ ... از زاوﯾﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﻦ ...‬ ‫ﺑﻌﺪ از ﺷﺎم ﻫﻤﮕﯽ دورﻫﻢ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﯾﻢ ﺗﺎ ﺳﻬﯿﻞ ﯾﻪ ﮔﯿﺘﺎري ﺑﺰﻧﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻫﺮ ﮐﺪوم ﭘﺨﺶ و ﭘﻼ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدن ... ﻧﯿﻮﺷﺎ ﮐﻨﺎر ﻣﺤﻤﺪ‬ ‫ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و ﻣﺤﻤﺪ ﺑﺎﻫﺎش ﻣﺜﻞ ﯾﻪ ﺧﺎﻧﻮم ﺑﺰرﮔﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﺮاﻫﺸﻪ رﻓﺘﺎر ﻣﯿﮑﺮد ﭼﻪ ﻗﺪر از اﯾﻦ ﻣﺮد ﻣﺘﻮاﺿﻊ و ﻋﺎﻗﻞ ﻣﻤﻨﻮن ﺑﻮدم ﺑﺎ‬ ‫دﯾﺪﻧﻢ ﭼﺸﻤﮑﯽ ﺑﺮام زد ... ﭼﺸﻤﮑﯽ ﮐﻪ از دﯾﺪ راﻣﯿﻦ دور ﻧﻤﻮﻧﺪ ... راﻣﯿﻦ ﺑﺎ دﺳﺖ اﺷﺎره ﮐﺮد ﮐﻪ ﺑﻪ ﺟﺎي اﯾﺴﺘﺎدن ﮐﻨﺎرش ﺑﻨﺸﯿﻨﻢ‬ ‫... روي ﻣﺒﻞ در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ داﻣﻨﻢ رو ﺟﻤﻊ ﻣﯿﮑﺮدم ﮐﻨﺎرش ﻧﺸﺴﺘﻢ ... ﺟﻤﻊ دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﯽ و ﺧﻮﺑﯽ ﺑﻮد ... ﺑﻮدن ﺑﻌﺪ از ﻣﺪﺗﻬﺎ ﺗﻮ‬ ‫ﺟﻤﻌﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻫﻤﻔﮑﺮ ﺑﻮدﯾﻢ و ﮔﻮش ﮐﺮدن ﺑﻪ ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ دﻟﺨﻮاﻫﻤﻮن ﺑﻪ ﻫﻤﻤﻮن اﻧﺮژي ﻣﻀﺎﻋﻒ ﻣﯿﺪاد ...‬ ‫ﺑﺎ اﺻﺮار آوﯾﺴﺎ ﮐﻪ ﮐﻨﺎر ﺳﯿﺎ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و زﯾﺮ ﻧﮕﺎﻫﺎي ﺳﯿﺎ ﺳﺮﺧﻮش ﺑﻮد و ﺑﺎ ﮐﯿﻮان ﮐﻞ ﮐﻞ ﻣﯿﮑﺮد ﻓﯿﻠﻢ رﻣﺎﻧﺘﯿﮏ ﮐﻤﺪي رو‬ ‫ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدﯾﻢ ... ﯾﻪ ﻋﺪه ﻓﯿﻠﻢ ﻣﯿﺪﯾﺪن ... ﯾﻪ ﻋﺪه ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﺤﺚ ﻣﯿﮑﺮدن و ﻃﺒﻖ ﻣﻌﻤﻮل ﺑﺤﺚ ﺳﺮه ﺑﯽ ﭘﻮﻟﯽ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﻫﻨﺮي ﺑﻮد ﮐﻪ‬ ‫زﻧﮓ ﻣﻮﺑﺎﯾﻠﻢ از ﺟﺎ ﭘﺮوﻧﺪﺗﻢ ... ﺣﺎﻣﯽ ﺑﻮد ... از ﮐﻨﺎر راﻣﯿﻦ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم‬ ‫
- ﺳﻼم آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ...‬ ‫
- ﺳﻼم ﺧﺎﻧﻮم ﻣﯽ ﺷﻪ ﻟﻄﻔﺎ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو ﺑﻔﺮﺳﺘﯿﺪ ﭘﺎﯾﯿﻦ ...‬ ‫... داﺷﺘﻢ از ﺗﻌﺠﺐ ﺷﺎخ در ﻣﯿﺎوردم ﯾﻨﯽ ﺧﻮدش اوﻣﺪه ﺑﻮد دﻧﺒﺎﻟﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ...‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻧﯿﻮﺷﺎ ﮐﻪ ﻏﺮق ﺻﺤﺒﺖ ﺑﺎ ﻣﺤﻤﺪ و دوﺳﺖ دﺧﺘﺮ اﺷﮑﺎن ﯾﮑﯽ از ﺑﭽﻪ ﻫﺎ اﻧﺪاﺧﺘﻢ: آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ اﻓﺘﺎﺧﺎر ﻣﯿﺪدي‬ ‫در ﺧﺪﻣﺘﺘﻮن ﺑﺎﺷﻢ ﻗﺮاره ﯾﻪ ﮐﯿﮑﯽ ﺑﺒﺮﯾﻢ ﺑﺎ ﺑﭽﻪ ﻫﺎي اﮐﯿﭗ ﮐﻪ ﺧﻮب ﻫﻨﻮز وﻗﺖ ﻧﺸﺪه ﺑﭽﻪ ﻫﺎ دﻟﺸﻮن ﻣﯿﺨﻮاد ﯾﻪ وﻗﺖ ...‬ ‫
- ﺑﺎﺷﻪ ﭘﺲ ﻟﻄﻒ ﮐﻨﯿﺪ در رو ﺑﺎز ﮐﻨﯿﺪ ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫... ﺑﯽ اﺧﺘﯿﺎر داﻣﻨﻢ رو ﮐﻤﯽ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺗﺮ ﮐﺸﯿﺪم ... اﺳﺘﺮس ﻫﻤﻪ وﺟﻮدم رو دوﺑﺎره ﮔﺮﻓﺖ ... ﺑﻪ ﺟﻤﻊ ﺧﻮدﻣﻮﻧﯽ ﻣﻮن ﻧﮕﺎﻫﯽ اﻧﺪاﺧﺘﻢ‬ ‫ﺑﺎ ﻓﯿﻠﻤﯽ ﮐﻪ داﺷﺖ ﭘﺨﺶ ي ﺷﺪ ﺧﻨﺪه ﻫﺎي ﺑﻠﻨﺪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻧﺸﻮن دور ﭘﻨﺠﺮه ﻗﺎب ﭼﻮﺑﯽ آﺑﯽ رﻧﮓ ﺧﻮﻧﻪ ... اﻃﺮاف ﮔﻠﻬﺎي‬ ‫اﻃﻠﺴﯽ در ﺣﺎل ﺳﯿﮕﺎر ﮐﺸﯿﺪن ... ﺧﻮب ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ااﯾﻦ ﺟﻤﻊ ﺗﻤﺎﻣﺎ اﯾﺮاد داره از ﻧﻈﺮ اون ﺑﺮاي ﺣﻀﻮر ﺑﺮادرزاده ﻫﺎش ﻫﺮ ﭼﻨﺪ‬ ‫ﻫﯿﭻ ﮐﺲ در اﯾﻦ ﺟﻤﻊ ﻧﻪ ﺣﺮف ﺑﯽ ﺧﻮد ﻣﯽ زد ﻧﻪ از ﺣﺪي ﻋﺒﻮر ﻣﯿﮑﺮد ...‬ ‫ﮔﻠﻨﺎر ﺑﺎ اﺷﺎره ازم ﭘﺮﺳﯿﺪ ﮐﯿﻪ ... وﻗﺘﯽ ﮔﻔﺘﻢ ﺣﺎﻣﯽ ﭼﺸﻤﺎش ﭼﻬﺎر ﺗﺎ ﺷﺪ ...‬ ‫آﯾﻔﻮن رو زدم ﮐﻪ اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم راﻣﯿﻦ ﮐﻨﺎرم اﯾﺴﺘﺎده: ﭼﺮا اﻧﻘﺪر ﻗﯿﺎﻓﻪ ات در ﻫﻢ ﺷﺪ ﻫﻤﺮاز ﺟﺎن؟‬ ‫
- در ﻫﻢ ﻧﯿﺴﺖ ... ﺑﻔﺮﻣﺎﯾﯿﺪ ﺑﮕﻢ ﺳﯿﺎ ﺑﺮاﺗﻮن ﻣﯿﻮه ﺑﺬاره ...‬ ‫
- ﻣﯽ ﺷﻪ اﻧﻘﺪر ﻣﺜﻞ ﻣﻬﻤﻮﻧﺎي ﻏﺮﯾﺒﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﺮ ﺧﻮرد ﻧﮑﻨﯽ؟‬ ‫ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺟﻮاﺑﺶ رو ﺑﺪم ﮐﻪ ﺻﺪاي ﺟﺪي ﺑﻬﻢ ﺳﻼم ﮐﺮد ...‬ ‫
- ﺳﻼم آﻗﺎي دﮐﺮت ﺑﻔﺮﻣﺎﯾﯿﺪ ...‬ ‫ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﯽ ﻧﻬﺎﯾﺖ ﺷﯿﮏ و ﻇﺮﯾﻒ وارد ﺷﺪ ... اﯾﻦ آدم ﻫﻤﯿﺸﻪ و در ﻫﺮ ﺳﺎﻋﺘﯽ ﺑﺎ ﻟﺒﺎس رﺳﻤﯽ ﺑﻮد ... ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ اﻧﺪاﺧﺖ‬ ‫و ﺑﻌﺪ ﺑﻪ راﻣﯿﻦ ﮐﻪ ﮐﻤﯽ ﻃﻠﺐ ﮐﺎر ﮐﻨﺎرم اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد ...‬ ‫اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم از ﻫﻤﯿﻦ ﻟﺤﻈﻪ ورود ﺧﯿﻠﯽ ﭼﯿﺰﻫﺎ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﺬاﻗﺶ ﺧﻮش ﻧﯿﻮﻣﺪه ﺑﻮد ... ﻧﻔﺴﻢ رو ﺣﺒﺲ ﮐﺮدم اﺣﺴﺎس ﺑﭽﻪ اي‬ ‫رو داﺷﺘﻢ ﮐﻪ رو ﺑﻪ روي ﻧﺎﻇﻢ ﺳﺨﺖ ﮔﯿﺮش اﯾﺴﺘﺎده ...‬ ‫
- ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ﮐﻪ دﺳﺖ ﺧﺎﻟﯽ اوﻣﺪم ﺗﻮي ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻧﺒﻮد ﮐﻪ ﻣﺰاﺣﻢ ﺷﻤﺎ ﺑﺸﻢ ...‬ ‫... اﯾﻦ آدم ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰش ﻃﺒﻖ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻣﯽ ﺑﻮد اﻧﮕﺎر: ﻧﻔﺮﻣﺎﯾﯿﺪ آﻗﺎي دﮐﺮت ﺑﻨﺪه از دﯾﺪارﺗﻮن ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺷﺪم ...‬ ‫ﻫﻤﺮاﻫﺶ وارد ﺳﺎﻟﻦ ﺷﺪم ... ورود ﺟﺪي و ﺷﯿﮑﺶ ﺑﻪ ﺟﻤﻊ ﺑﯽ ﺧﯿﺎل ﻣﺎ اﻧﮕﺎر ﺟﻤﻊ رو ﮐﻤﯽ ﺟﻤﻊ و ﺟﻮر ﮐﺮد ... اول ﻧﮕﺎﻫﯽ ﮔﻠﯽ‬ ‫ﺑﻪ اﻃﺮاف اﻧﺪاﺧﺖ و ﺑﻪ ﺳﻬﯿﻞ ﮐﻪ ﺳﯿﮕﺎر ﺑﻪ دﺳﺖ اﯾﺴﺘﺪه ﺑﻮد ﮐﻨﺎر ﭘﻨﺠﺮه و داﺷﺖ ﮔﻠﺪوﻧﺎي ﺑﯽ ﭼﺎره ﻣﻦ رو دود ﻣﯿﺪاد و ﺑﻌﺪ ﺑﻪ‬ ‫ﺳﻤﺘﯽ ﮐﻪ ﮐﻮﺷﺎ و ﻧﯿﻮﺷﺎ ﮐﻨﺎر ﻣﺤﻤﺪ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮدن ...‬ ‫ﺳﯿﺎ ﮐﻪ زود ﺗﺮ از ﻣﻦ ﺧﻮدش رو ﺟﻤﻊ و ﺟﻮر ﮐﺮده ﺑﻮد ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ اوﻣﺪ . دﺳﺖ داد: ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻔﺘﺨﺮ ﮐﺮدﯾﺪ ﺟﻨﺎب اﻧﺘﻈﺎم ...‬ ‫
- ﻣﺰاﺣﻢ ﺟﻤﻊ دوﺳﺘﺎﻧﺘﻮن ﺷﺪم اﻟﺒﺘﻪ وﻗﺘﯽ اﯾﺸﻮن ﻓﺮﻣﻮدﻧﺪ ...‬ ‫اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺟﻤﻠﻪ ﭘﺮ از ﺗﻌﺎرف و ﺟﺪي رو اﯾﻦ ﺟﻤﻊ ﺑﺮ ﻧﻤﯽ ﺗﺎﺑﯿﺪ ﻣﻄﻤﺌﻨﺎ ﺟﻤﻌﯽ ﮐﻪ ﺧﻮدش ﺧﻮدش رو دﻋﻮت ﮐﺮده ﺑﻮد ﻫﺮ ﮐﺴﯽ ﯾﻪ‬ ‫ﮔﻮﺷﻪ وﻟﻮ ﺑﻮد ﺣﺎﻻ ﮐﻤﯽ ﻣﺮﺗﺐ ﺗﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد از ﺣﻀﻮر اﯾﻦ آدم ... آدﻣﯽ ﮐﻪ اﯾﺴﺘﺎدﻧﺶ ... ﻟﺒﺎﺳﻬﺎي ﮔﺮون ﻗﯿﻤﺘﺶ ... ﻧﮕﺎه ﭘﺮ‬ ‫ﻧﻔﻮذش ... ﺻﺪاي ﮔﯿﺮا ... ﻟﺤﻦ ﺟﺪي و ﺟﻤﻼت اﻧﺘﺨﺎب ﺷﺪه و ﺑﻪ ﺟﺎش ﻧﺎ ﺧﻮد آﮔﺎه ﺑﺎ ﺧﻮدش اﺣﺘﺮام ﻣﯽ آورد.‬ ‫
- ﻋﺠﺐ آدم ﺷﯿﮏ و ﺑﺎ ﮐﻼﺳﯿﻪ ﺧﺪاﯾﯿﺶ ...‬ ‫اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ از ﻃﺮف آوﯾﺴﺎ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻫﻤﺮاﻫﻢ اوﻣﺪه ﺑﻮد آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ ﺗﺎ ﻣﻦ ﭼﺎﯾﯽ ﺑﺒﺮم و اون ﻣﯿﻮه ﻫﺎ رو ﺑﯿﺎره ...‬ ‫
- آره ﺧﯿﻠﯽ آدم ﺟﺪﯾﯿﻪ ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫از ﺗﻮي ﭼﺎرﭼﻮب در آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ ﺳﺮك ﮐﺸﯿﺪم ﮐﻪ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد روي ﻣﺒﻠﻬﺎي ﺗﺎ ﺑﻪ ﺗﺎي ﺧﻮﻧﻪ و ﭼﺸﻢ دوﺧﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﻪ ﻗﻔﺴﻪ ﮐﺘﺎﺑﻬﺎي‬ ‫ﻣﻦ ﮐﻪ اﯾﻦ ﮐﺘﺎﺑﺎ ﭼﯿﺰي ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﺷﺎﯾﺪ 003 ﺟﻠﺪ ﺑﻮد ...‬ ‫ﺳﯿﻨﯽ رو ﺑﺎ وﺳﻮاس ﭘﺎك ﮐﺮدم و ﻧﻔﺴﯽ ﮐﺸﯿﺪم اﺻﻼ دﻟﻢ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﮐﻮﭼﮑﺘﺮﯾﻦ ﺳﻮﺗﯽ ﺗﻮ ﭘﺬﯾﺮاﯾﯽ ﮐﺮدﻧﻢ ﺑﺎﺷﻪ ...‬ ‫ﭼﺎي رو ﮐﻪ ﺟﻠﻮش ﮔﺮﻓﺘﻢ ﺳﺮش رو اﻧﺪﮐﯽ ﺑﺎﻻ آورد و ﺳﺮﯾﻊ ﺑﺮداﺷﺖ و ﺗﺸﮑﺮي ﮐﺮد رﻓﺘﻢ ﻣﯿﻮه ﻫﺎ رو ﺳﻤﺘﺶ ﺑﯿﺎرم ﮐﻪ ﺑﺎ ﻗﯿﺎﻓﻪ‬ ‫ﺟﺪي ﮔﻔﺖ: ﻟﻄﻔﺎ ﺧﻢ ﻧﺸﯿﺪ ﻣﻦ ﺧﻮدم ﺑﺮ ﻣﯿﺪارم ...‬ ‫ﮐﻤﯽ ﺧﻮدم رو راﺳﺖ و رﯾﺴﺖ ﮐﺮدم و ﭼﺮﺧﯿﺪم ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮم ﮐﻪ راﻣﯿﻦ ﻣﺘﻔﮑﺮ داﺷﺖ ﭘﯿﭗ ﻣﯿﮑﺸﯿﺪ و ﺑﻌﺪ رو ﺗﮏ ﻣﺒﻠﯽ ﮐﻪ‬ ‫ﮐﻨﺎرش ﺑﻮد ﻧﺸﺴﺘﻢ و ﻧﯿﻢ رﺧﺶ ﺗﻮي دﯾﺪم ﺑﻮد ...‬ ‫ﺳﻬﯿﻞ: ﺧﺐ ﺟﻨﺎب اﻧﺘﻈﺎم ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻢ ﮐﻪ ﺑﺎﻫﺎﺗﻮن آﺷﻨﺎ ﺷﺪم ...‬ ‫ﻓﻨﺠﺎن ﭼﺎﯾﺶ رو ﺗﻮي دﺳﺘﺶ ﮔﺮﻓﺖ: ﺑﻨﺪه ﻫﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻢ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﺷﻤﺎ رو روز اﺟﺮا ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ ﮐﻮﺷﺎ و ﻧﯿﻮﺷﺎ دﯾﺪم ...‬ ‫ﮐﻤﯽ از ﭼﺎﯾﺶ رو ﻣﺰه ﻣﺰه ﮐﺮد و ﻣﻦ دﺳﺘﻤﺎل ﮐﺎﻏﺬي ﺗﻮي دﺳﺘﻢ رو ﻣﺤﮑﻢ ﻣﺸﺖ ﮐﺮده ﺑﻮدم ... ﺣﻀﻮرش ﺗﻮي ﺧﻮﻧﻢ. ﺧﻮﻧﻪ‬ ‫ﮐﻮﭼﯿﮏ و ﺧﻠﻮﺗﻢ ﺑﺎ ﮔﻠﯿﻢ ﻫﺎي ﮐﻔﺶ ... ﻣﺒﻼي ﻟﻨﮕﻪ ﺑﻪ ﻟﻨﮕﻪ و ﮐﻮﺳﻦ ﻫﺎي ﮐﺎر دﺳﺘﺶ ... ﮔﻠﻬﺎم و ﻗﻔﺴﻪ ﻫﺎي ﭘﺮ از ﮐﺘﺎب و‬ ‫ﻓﯿﻠﻢ ﺑﺮام ﮐﻤﯽ اﺳﺘﺮس آور ﺑﻮد ...‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﺶ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﮔﻠﺪوﻧﻬﺎي ﮔﻠﻢ ﺑﻮد ﮐﻪ ﮔﻞ داده ﺑﻮدن اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻢ رﻧﮕﯽ روي ﻟﺒﻬﺎش اوﻣﺪ ...‬ ‫ﻣﺤﻤﺪ: ﺑﻨﺪه ﯾﻪ ﺷﺐ ﺷﺎم در ﺧﺪﻣﺖ آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ﺑﻮدم ﻓﺮﺻﺖ ﻧﺸﺪ ﺗﺸﮑﺮ ﮐﻨﻢ ...‬ ‫ﺟﻮاب ﺣﺎﻣﯽ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺷﯿﮑﯽ ﺑﻮد و ﺑﻌﺪ ﺳﮑﻮﺗﺶ ...‬ ‫دوﺳﺖ دﺧﺘﺮ ﺳﻬﯿﻞ ﮐﻪ ﻧﻮازﻧﺪه ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮب وﯾﺎﻟﻮن ﺑﻮد ﺗﻮﺟﻬﺶ ﺑﻪ آﻫﻨﮓ ﻓﯿﻠﻤﯽ ﮐﻪ دﯾﮕﻪ آﺧﺮش ﺑﻮد ﺟﻤﻊ ﺷﺪ و ﻣﻦ ﭘﯿﺶ ﺧﻮدم‬ ‫ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم ﭼﺮا ﯾﺎدم ﻧﺒﻮده ﮐﻪ ﺧﺎﻣﻮﺷﺶ ﮐﻨﻢ ...‬ ‫
- ﻋﺠﺐ ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ ﻗﻮي داره اﯾﻦ ﻓﯿﻠﻢ اﺻﻼ ﺑﻪ رﯾﺘﻢ ﺳﺎده و دم دﺳﺘﯽ ﮐﻞ ش ﻧﻤﯿﺎد ...‬ ‫ﺳﻬﯿﻞ: وﻟﯽ ﻓﯿﻠﻢ ﺑﺪي ﻧﺒﻮد در ﮐﻞ ...‬ ‫ﻣﻦ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم ﺗﺎ ﺑﺮاي ﺣﺎﻣﯽ از آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ ﭼﺎﻗﻮي ﻣﯿﻮه ﺧﻮري ﺑﯿﺎرم ...‬ ‫ﻧﺎﻣﺰد اﺷﮑﺎن: ﻋﺸﻖ ﺧﯿﻠﯽ ﻧﺎزي رو ﻧﺸﻮن ﻣﯿﺪاد ...‬ ‫ﺳﯿﺎ: ﺟﻮن ﺗﻮ ﺟﻮﻧﺖ ﮐﻨﻦ رﻣﺎﻧﺘﯿﮑﯽ ... اﺷﮑﺎن ﺗﻮ ﭼﯽ ﻣﯿﮑﺸﯽ از دﺳﺖ اﯾﻦ؟‬ ‫اﺷﮑﺎن: ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻮم ﻣﻦ ﮐﺎرﯾﺘﻮن ﻧﺒﺎﺷﻪ ﻫﺎ ... ﻋﺰﯾﺰه دﻟﻪ ﻣﻨﻪ ...‬ ‫ﭼﺎ ﻗﻮ رو ﺗﻮي آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ دﺳﺘﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﭘﯿﺶ ﺧﻮدم اﻋﺘﺮاف ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﯽ ﺗﺮﺳﻢ از اﯾﻨﮑﻪ اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎي دم دﺳﺘﯽ و ﻧﺮﻣﺎل‬ ‫ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺣﺎﻣﯽ ﺳﺒﮏ ﺳﺮاﻧﻪ ﺑﺎﺷﻪ ...‬ ‫ﺑﺎ ورودم ﺑﻪ ﺳﺎﻟﻦ ﻧﺎﻣﺰد اﺷﮑﺎن ﮔﻔﺖ: ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺗﻮ اﯾﻦ ﻃﻮر ﻧﯿﺴﺖ ﻫﻤﺮاز؟‬ ‫ﻫﻤﻮن ﺟﺎ اﯾﺴﺘﺎدم: در ﺟﺮﯾﺎن ﻧﯿﺴﺘﻢ ... ﺑﺤﺚ ﭼﯽ ﻫﺴﺖ؟‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫ﺳﯿﺎ: ﺑﺤﺚ اﯾﻨﮑﻪ ﺗﻮ اﯾﻦ ﻓﯿﻠﻢ دﺧﺘﺮ ﮔﻮﯾﺎ ﺧﻮﺷﮕﻞ ﻏﻢ ﻋﺸﻖ ﻣﯿﮑﺸﯿﺪه ...‬ ‫راﻣﯿﻦ: ﻏﻢ ﻋﺸﻖ ﮐﺸﯿﺪن زﯾﺒﺎﺳﺖ در ﻫﺮ ﺻﻮرﺗﯽ ...‬ ‫ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﺮا ﻧﮕﺎﻫﻢ رﻓﺖ ﺳﻤﺖ ﺣﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﻓﻨﺠﺎن ﺑﻪ دﺳﺖ داﺷﺖ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد ... ﻧﮕﺎﻫﻢ رو ازش ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﭼﺸﻤﻢ اﻓﺘﺎد ﺑﻪ‬ ‫ﭼﺸﻤﺎي ﺑﺮاق ﻣﺤﻤﺪ و ﺟﻮاب دادم: از ﻣﻦ ﻧﭙﺮﺳﯿﺪ ﻣﻦ ﮐﻼ ﻏﻢ ﻋﺸﻖ ﻧﮑﺸﯿﺪم ...‬ ‫ﺳﻬﯿﻞ: آره ﺟﻮﻧﻪ ﺧﻮدت ...‬ ‫و ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺑﻠﻨﺪ ﺧﻨﺪﯾﺪن ... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﺮا اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﻧﮕﺎه راﻣﯿﻦ ﭘﺮ از دﻟﺨﻮري ﺷﺪ ...‬ ‫ﻣﻦ ﺗﮑﯿﻪ ام رو از ﭼﺎرﭼﻮب در آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ ﮔﺮﻓﺘﻢ: واﻻ ﺑﺪم ﻧﻤﯿﻮﻣﺪ ﻣﻨﻢ ﻣﺜﻠﻪ اﯾﻦ ﺧﺎﻧﻮم ﺧﻮﺷﮕﻠﻪ ﻟﺒﺎﺳﺎي ﭼﻨﺪ ﻫﺰار دﻻري ﺑﭙﻮﺷﻢ و‬ ‫ﺗﻮ ﻗﺼﺮ ﭼﻨﺪ ﻣﯿﻠﯿﻮﻧﯿﻢ رو ﻣﺒﻞ ﻣﺨﻤﻞ ﻏﻢ ﻋﺸﻖ ﺑﺨﻮرم ... ﻟﺤﻨﻢ ﺑﺎﻋﺚ ﺧﻨﺪه ﺑﻠﻨﺪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺷﺪ و ﻧﮕﺎه ﭘﺮ از ﻓﮑﺮ ﺣﺎﻣﯽ ... اﻧﺸﺐ‬ ‫اﺣﺴﺎس ﻣﯿﮑﺮدم ﻫﺮ ﭼﯿﺰي رو اﻧﮕﺎر ﮐﻪ داره ﺗﺤﻠﯿﻞ ﻣﯿﮑﻨﻪ ...‬ ‫ﺳﯿﺎ: اﯾﻮل ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﺟﻮاب ﺑﻮد ...‬ ‫ﻣﺤﻤﺪ: آره ﺧﺐ ... ﻣﺎ اﻻن ﭼﻪ ﻏﻢ ﻋﺸﻘﯽ ﺑﺨﻮرﯾﻢ ﮐﻪ ﺑﻌﻀﯿﺎ ﻫﻨﻮز ﭘﻮل ﻣﺎرو ﻧﺪادن ...‬ ‫ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ از ﮐﻨﺎر ﺳﻬﯿﻞ ﮐﻪ اﻋﺘﺮاض ﻣﯿﮑﺮد ﺑﻪ ﻣﺤﻤﺪ رد ﺷﺪم و ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﮐﻤﯽ ﺧﻢ ﺑﺸﻢ ﺗﺎ ﭼﺎ ﻗﻮ رو ﺗﻮي ﭘﯿﺶ دﺳﺘﯿﻪ ﺣﺎﻣﯽ‬ ‫ﺑﮕﺬارم ﮐﻪ ﺳﺮﯾﻊ از دﺳﺘﻢ ﮔﺮﻓﺖ ... ﮐﻤﯽ ﺟﺎ ﺧﻮردم ﻫﻤﭽﯿﻦ ﻋﮑﺲ اﻟﻌﻤﻞ ﻫﺎي ﺳﺮﯾﻌﯽ ازش ﺑﻌﯿﺪ ﺑﻮد ...‬ ‫ﺗﻌﺠﺒﻢ رو دﯾﺪ ﺷﺎﯾﺪ ﮐﻪ ﻧﯿﺎز دﯾﺪ ﺗﻮ ﺿﯿﺢ ﺑﺪه: ﻋﺮض ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺧﻢ ﻧﺸﯿﺪ ﺧﻮدم ﺑﺮ ﻣﯽ دارم ﻧﯿﺎزي ﺑﻪ ﭘﺬﯾﺮاﯾﯽ ﻫﻢ ﻧﯿﺴﺖ ﺷﻤﺎ‬ ‫ﺧﻮدﺗﻮن رو ﺧﺴﺘﻪ ﻧﮑﻨﯿﺪ ...‬ ‫ﺗﺸﮑﺮي ﮐﺮدم و ﺳﺮ ﺟﺎي ﻗﺒﻠﯿﻢ ﻧﺸﺴﺘﻢ ...‬ ‫راﻣﯿﻦ: راﺳﺘﯽ دوﺳﺘﺎن ﻣﻦ اﻣﺸﺐ ﺧﯿﻠﯽ از آﺷﻨﺎﯾﯿﺘﻮن ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺷﺪم و اﻣﯿﺪوارم اﻓﺘﺘﺎﺣﯿﻪ ﻧﻤﺎﯾﺸﮕﺎﻫﻢ ﺑﺒﯿﻨﻤﺘﻮن ...‬ ‫ﺳﯿﺎ: ﻫﻤﺮاز ﮐﻪ از ﮐﺎرا ﺧﯿﻠﯽ ﺗﻌﺮﯾﻒ ﻣﯿﮑﺮد ...‬ ‫راﻣﯿﻦ ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺑﻬﻢ زد: ﺑﺮام ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻬﻢ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻫﻤﺮاز ﻧﻈﺮش رو ﺑﻬﻢ ﺑﮕﻪ اون ﺗﺎﺑﻠﻮ ﻫﺎ ﻣﺨﺎﻃﺐ داره ﭼﻮن ...‬ ‫ﺟﺎ ﺧﻮردم ... ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻫﻢ ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر ... دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﭘﺎﺷﻢ و ﯾﻪ ﺣﺮﮐﺖ ﮐﻨﮓ ﻓﻮﯾﯽ ﮐﻪ اﺻﻼ ﻫﻢ ﺑﻠﺪ ﻧﺒﻮدم ﺑﻬﺶ ﺑﺰﻧﻢ اﯾﻦ‬ ‫ﺣﺮﻓﻬﺎش ﻣﻦ رو دﻗﯿﻘﺎ ﺗﻮ ﻣﻀﯿﻘﻪ ﻗﺮار ﻣﯿﺪاد ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ روي ﻣﺒﻞ ﮐﻨﺎرم ﮐﻤﯽ ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺻﺪاي ﻣﺤﻤﺪ ﻣﻦ رو ﻧﺠﺎت داد: ﻣﺎ ﻫﻤﻤﻮن ﺗﻮ ﮐﺎراي ﺟﺪﯾﺪﻣﻮن از ﻫﻤﺮاز ﻧﻈﺮ‬ ‫ﻣﯿﭙﺮﺳﯿﻢ ﭼﻮن ﻗﺒﻮﻟﺶ دارﯾﻢ و ﺳﻮادش رو ﺗﺎﯾﯿﺪ ﻣﯿﮑﻨﯿﻢ ... اﻣﺎ ﻫﻨﺮﻣﻨﺪ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﻫﺮ ﮐﺎره اي ﮐﻪ ﺑﺎﺷﻪ ﮐﺎراش ﻣﺨﺎﻃﺐ داره ...‬ ‫ﻓﺮﻗﯽ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻪ ...‬ ‫دﻟﻢ ﻣﺨﻮاﺳﺖ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و روي ﻣﺎﻫﺶ رو ﺑﺒﻮﺳﻢ ...‬ ‫اﺷﮑﺎن: واﻻ اﯾﻦ ﻫﻤﺮاز اﻣﺮوز ﺑﺪ ﺟﻮر ﺗﻮ زرد از آب در اوﻣﺪ ...‬ ‫ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم: ﯾﻌﻨﯽ ﭼﯽ اون وﻗﺖ؟‬ ‫
- واﻻ ﻣﻦ ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯽ ﮐﺮدم اﻧﻘﺪر ﺑﻪ ﺛﺮوت ﻋﻼﻗﻪ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯽ ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫ﺧﻨﺪه ام ﮔﺮﻓﺖ از ﻟﺤﻨﺶ ﮐﻪ ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﭘﺮ از ﺷﻮﺧﯿﻪ ﺗﮑﯿﻪ دادم ﺑﻪ ﭘﺸﺘﯽ ﻣﺒﻠﯽ ﮐﻪ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدم ﮐﻤﯽ ﭘﺎﻫﺎم رو ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﻬﻢ‬ ‫ﭼﺴﺒﻮﻧﺪم: راﺳﺘﺶ رو ﺑﺨﻮاي ﻓﻘﻂ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﺑﮕﻢ اﮔﻪ ﺗﻮ زﻧﺪﮔﯿﺖ ﺧﯿﻠﯽ ﭼﯿﺰاي دﯾﮕﻪ ﻫﻢ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯽ ﺗﺎ ﺑﻬﺶ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﯽ ... ﻏﻢ‬ ‫ﻋﺸﻖ و اﯾﻦ ﭼﯿﺰا ﻣﯽ ﻣﻮﻧﻪ ﺗﻪ ﻧﻮﺑﺖ ...‬ ‫ﺳﯿﺎ: ﻗﺒﻮﻟﺖ دارم ﻣﻤﻮش ...‬ ‫واﻗﻌﺎ اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم از روي ﮔﻮﻧﻪ ﻫﺎم ﺣﺮارت ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ... اﯾﻨﺎ ﭼﺮا اﻣﺸﺐ ﺑﺎ ﻣﻦ اﯾﻦ ﻃﻮري ﻣﯿﮑﺮدن ... اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺳﻌﯽ ﻣﯿﮑﺮدم‬ ‫ﭘﺮﺳﺘﯿﮋ ﺑﻪ ﺟﺎ ﺑﯿﺎرم ﺟﻠﻮي اﯾﻦ ارﺑﺎب آﺧﻪ ﻣﻤﻮش دﯾﮕﻪ ﭼﯽ ﺑﻮد ...‬ ‫ﭼﺸﻢ ﻏﺮه اي ﺑﻪ ﺳﯿﺎ رﻓﺘﻢ ﮐﻪ ﺣﺴﺎب ﮐﺎر دﺳﺘﺶ اوﻣﺪ ...‬ ‫راﻣﯿﻦ: ﺳﯿﺎ ... ﺗﻮ ﻫﻨﻮز ﺑﻪ ﻫﻤﺮاز ﺟﺎن ﻣﯿﮕﯽ ﻣﻤﻮش؟‬ ‫... زﯾﺮﮐﯽ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﭼﻬﺮه ﺟﺪي و ﺳﮑﻮت ﮐﻤﯽ ﺗﺮﺳﻨﺎك ﺣﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﭼﺸﻢ دوﺧﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﻪ راﻣﯿﻦ ﺑﺎ اون ﻟﺒﺎس دروﯾﺸﯽ و ﻣﻮﻫﺎي‬ ‫ﺑﻠﻨﺪ اﻧﺪاﺧﺘﻢ ...‬ ‫ﺳﯿﺎ ﮐﻪ ﺣﺎﻻ ﺳﻌﯽ داﺷﺖ ﮐﻤﯽ ﺟﻤﻊ و ﺟﻮرش ﮐﻨﻪ: ﻫﻤﺮاز ﺧﻮاﻫﺮه ﻣﻨﻪ اﺟﺎزه دارم ﻫﺮﭼﯽ دﻟﻢ ﺧﻮاﺳﺖ ﺻﺪاش ﮐﻨﻢ ...‬ ‫آوﯾﺴﺎ: زور ﮔﻮﯾﯽ دﯾﮕﻪ ...‬ ‫ﺳﯿﺎ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺧﻮﺷﮕﻞ ﺧﺎﻧﻮﻣﺶ ﭼﺮﺧﯿﺪ: ﮐﯽ؟ ﻣﻨﻪ ﺑﯽ ﭼﺎره ...‬ ‫ﮐﯿﻮان: آي آي اﻻن ﻓﻤﻨﯿﺴﺖ ﺑﺎزﯾﻪ ﺧﺎﻧﻮﻣﺎ ﺷﺮوع ﻣﯿﺸﻪ ...‬ ‫... ﺑﯽ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺑﺤﺜﯽ ﮐﻪ ﭘﯿﺶ اوﻣﺪه ﺑﻮد ﻫﻤﻪ ﺣﻮاس ﻣﻦ ﺑﻪ ﺣﺎﻣﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺣﺎﻻ ﺳﺮش رو ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮد و ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮد ... و‬ ‫ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺘﺶ ﻧﮕﺎﻫﯽ اﻧﺪاﺧﺖ ...‬ ‫
- ﺣﻮﺻﻠﺘﻮن ﺳﺮ رﻓﺖ؟ ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ﮐﻪ ﻣﺠﺒﻮرﺗﻮن ﮐﺮدم اﯾﻦ ﺟﺎ ﺑﺎﺷﯿﺪ ﻣﯽ دوﻧﻢ ﮐﻪ ... ﻣﻦ اﻻن ﮐﯿﮏ رو ﻣﯿﺎرم ...‬ ‫ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻢ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺟﺪﯾﺖ ﭼﺮﺧﯿﺪ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ: ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﺮا ﺷﻤﺎ ﺑﺎ ﻣﻦ اﻧﻘﺪر ﺗﻌﺎرف دارﯾﺪ ... درﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﻣﯿﺒﯿﻨﻢ ﮐﻪ ﺣﺮﻓﺎﺗﻮن و‬ ‫ﻧﻈﺮاﺗﺘﻮن رو ﺧﯿﻠﯽ رك و ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﻣﯿﺰﻧﯿﺪ ...‬ ‫ﺳﺮم رو ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻢ: ﻣﻦ ﻧﻈﺮاﺗﻢ رو ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﻋﻨﻮان ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ... ﻓﻘﻂ ﻣﯿﺪوﻧﻢ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﺷﺎﯾﺪ اﯾﻦ ﺟﻤﻊ‬ ‫ﺑﺮاﺗﻮن ﺟﺎﻟﺐ ﻧﺒﺎﺷﻪ و ﻧﻤﯽ ﺧﻮام از ﺳﺮ ادب وﻗﺘﺘﻮن ﺗﻠﻒ ﺑﺸﻪ ...‬ ‫ﺳﮑﻮت ﮐﺮده ﺑﻮد ... ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم و ﺑﻪ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻬﺶ اﻧﺪاﺧﺘﻢ ﮐﻪ داﺷﺖ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد: ﻣﻦ راﺣﺘﻢ ... ﺷﻤﺎ ﻫﻢ راﺣﺖ ﺑﺎﺷﯿﺪ‬ ‫ﻟﻄﻔﺎ ... ﺧﻮﺷﺤﺎل ﻫﻢ ﻫﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﻌﺪ از اون روز دارم ﮐﻤﯽ ﺳﺮﺣﺎل ﺗﺮ ﻣﯿﺒﯿﻨﻤﺘﻮن ...‬ ‫
- ﻣﻤﻨﻮﻧﻢ ... ﮐﻤﯽ اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﮐﺮدم و ﺧﺐ ﺗﻮﺻﯿﻪ ﺷﻤﺎ رو ﻫﻢ اﻧﺠﺎم دادم ...‬ ‫... ﺑﺎ اﯾﻨﮑﻪ ﻗﺒﻼ ﺑﺎﺑﺖ وﯾﺘﺎﻣﯿﻦ ﻫﺎ ﺗﺸﮑﺮ ﮐﺮده ﺑﻮدم ﺑﺎزﻫﻢ ﺗﺸﮑﺮ ﮐﺮدم ...‬ ‫
- ﭼﯿﺰي ﻧﺒﻮدن ﮐﻪ ﻧﯿﺎز ﺑﻪ دو ﺑﺎر ﺗﺸﮑﺮ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ... ﺗﻨﻬﺎ ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﻣﯿﺨﻮام ﺑﮕﻢ اﯾﻨﻪ ﮐﻪ ...‬ ‫آرﺗﺎن: ﻫﻤﺮاز اﯾﻦ ﮐﯿﮏ رو ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧﻤﯿﺪي؟‬ ‫... اﻣﺸﺐ اﯾﻦ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﻣﻦ رو ﻗﺎﺗﻞ ﺳﺮﯾﺎﻟﯽ ﻣﯿﮑﺮدن ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ و ﮐﻮﺷﺎ ﻫﻢ ﻫﻤﺮاه ﻣﻦ ﺑﻪ آﺷﭙﺰ ﺧﻮﻧﻪ اوﻣﺪن ...‬ ‫ﻣﺤﻤﺪ ﮔﻮﻧﻪ ﻧﯿﻮﺷﺎ رو ﺑﻮﺳﯿﺪ: ﻣﺮﺳﯽ ﭘﺮﻧﺴﺲ ﮐﻪ ﺗﺎ رﻓﺘﻦ ﻣﻦ ﺻﺒﺮ ﮐﺮدي و ﻣﻦ رو راه اﻧﺪاﺧﺘﯽ ...‬ ‫و ﻣﺮﺳﯽ ﻫﻤﺮاز ﺷﺐ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺑﯽ ﺑﻮد ... ﻧﻤﯽ ﺷﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﺗﻮ ﺑﻮد و آراﻣﺶ ﻧﮕﺮﻓﺖ ...‬ ‫
- ﻣﻤﻨﻮن از ﺷﻤﺎ ﺑﺎﺑﺖ وﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﺮاﻣﻮن ﮔﺬاﺷﺘﯿﺪ ...‬ ‫ﻣﺤﻤﺪ ﺑﺎ ﺣﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﭘﺸﺖ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد دﺳﺖ داد و رﻓﺖ ...‬ ‫ﺳﯿﺎ ﺑﺎ ﮔﻠﻨﺎر ﮔﻮﺷﻪ ﺧﻮﻧﻪ داﺷﺘﻦ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯿﮑﺮدن ﻫﻤﻪ رﻓﺘﻪ ﺑﻮدن و راﻣﯿﻦ ﻫﻢ ﺑﺮاي ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﺟﻠﻮ اوﻣﺪ: ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻢ ﮐﻪ ﺑﻌﺪ‬ ‫از ﻣﺪﺗﻬﺎ ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻪ اي اوﻣﺪم ﮐﻪ ﺧﺎﻃﺮات ﻗﺸﻨﮓ ﮐﻮدﮐﯽ و ﻧﻮ ﺟﻮاﻧﯿﻤﻮن ﺗﻮش ﺑﻮد ...‬ ‫و ﺑﻌﺪ رو ﮐﺮد ﺑﻪ ﺳﺖ ﺣﺎﻣﯽ: ﻣﻦ رﻫﺎ و ﻫﻤﺮاز رو از ﮐﻮدﮐﯽ ﻣﯿﺸﻨﺎﺧﺘﻢ ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﺑﺎ ﺟﺪﯾﺖ و دﯾﺴﭙﻠﯿﻨﯽ ﮐﻪ در ﮐﻨﺎرش راﻣﯿﻦ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﯾﻪ ﺑﭽﻪ ﺟﻠﻮه ﻣﯿﮑﺮد دﺳﺘﺶ رو ﺟﻠﻮ آورد: آﺷﻨﺎﯾﯽ ﺑﺎ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ‬ ‫ﻋﺮوس ﺧﺪا ﺑﯿﺎ ﻣﺮزﻣﻮن ﺑﺎﻫﺎش ﺧﺎﻃﺮات ﻣﺸﺘﺮك و ﺧﻮﺑﯽ داﺷﺘﻪ ﺑﺮاي ﻣﻦ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﮐﻨﻨﺪه اﺳﺖ ...‬ ‫راﻣﯿﻦ ﻫﻢ دﺳﺘﯽ ﺑﺎ ﺣﺎﻣﯽ داد و رﻓﺖ ... و ﻣﻦ اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم از ﺟﻤﻠﻪ اش اﺻﻼ ﻧﺘﯿﺠﻪ اي ﮐﻪ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ رو ﻧﮕﺮﻓﺖ ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ رو ﺑﻪ ﻧﯿﻮﺷﺎ: ﺑﺮﯾﻢ ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺧﺎﻧﻮم؟ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺧﻮاﻫﺶ ﺷﻤﺎ ﻣﻮﻧﺪﯾﻢ آﺧﺮﯾﻦ ﻧﻔﺮ ...‬ ‫ﻣﻦ: ﻣﺮﺳﯽ ﮐﻪ ﻣﻮﻧﺪﯾﺪ ...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ و ﮐﻮﺷﺎ رﻓﺘﻦ ﺗﺎ از ﮔﻠﻨﺎر و ﺳﯿﺎ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﻨﻦ ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﻧﮕﺎﻫﯽ اﺟﻤﺎﻟﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ اﻧﺪاﺧﺖ: ﻓﺮدا ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮ دوﺑﺎره وﻗﺘﻪ دﮐﺘﺮ ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺳﺖ ... ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﮕﻢ وﻗﺖ دارﯾﺪ ﮐﻪ ﺑﯿﺎﯾﺪ؟‬ ‫
- ﺑﻠﻪ ﻣﯿﺎم ﺑﻌﺪ از ﮐﻼﺳﻢ ﺗﺎ اﺟﺮا ﯾﻪ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻋﺘﯽ ﺧﺎﻟﯽ دارم ...‬ ‫... ﺑﺎ ﺑﻮ ﺳﯿﺪن ﺑﭽﻪ ﻫﺎ و ﺧﺪا ﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﺮدن ازﺷﻮن ﺣﻤﻠﻪ ﮐﺮدم ﺳﻤﺖ ﺳﯿﺎ ﮐﻪ داﺷﺖ ﭘﻨﺎه ﻣﯽ ﺑﺮد ﺑﻪ اﺗﺎق ﺧﻮاب: ﮐﺸﺘﻤﺖ ﺳﯿﺎ ...‬ ‫
- ﻧﺪو ﻫﻤﺮاز ... ﻧﺪو ﻣﺎدام ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺳﮑﺘﻪ ﻣﯿﮑﻨﻪ ﻫﺎ.‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺗﻘﻮﯾﻢ روي دﯾﻮار اﻧﺪاﺧﺘﻢ ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪن ﻫﺮ روزه ﺑﻪ اون ﺗﺎرﯾﺦ ﺗﻠﺦ ﻗﻠﺒﻢ رو ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻓﺸﺮده ﻣﯿﮑﺮد ... ﻧﺸﺴﺘﻢ روي ﻣﺒﻞ و‬ ‫ﺧﯿﺮه ﺷﺪم ﺑﻪ ﮐﻮﭼﻪ ﺷﻠﻮغ ﻣﺤﻞ ﮐﻪ ﭘﺮ از رﻓﺖ و آﻣﺪ ﺑﻮد ... زﻧﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺳﺒﺪ ﺧﺮﯾﺪ روزﻫﺎ از زﯾﺮ ﭘﻨﺠﺮه رد ﻣﯽ ﺷﺪن ﻋﺼﺮﻫﺎ دﻧﺒﺎل‬ ‫اﯾﻦ ﺑﻮدن ﮐﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو از ﺗﻮي ﮐﻮﭼﻪ رواﻧﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﮐﻨﻨﺪ و ﺷﺒﻬﺎ در رو ﺑﺮاي ﺷﻮﻫﺮاﻧﺸﻮن ﺑﺎز ﻣﯿﮑﺮدن ﺣﺎﻻ در ﺗﺪارك ﺷﺮوع ﺳﺎل‬ ‫ﺗﺤﺼﯿﻠﯽ ﺑﻮدن ...‬ ‫ﻣﻦ از دوران ﻣﺪرﺳﻪ ﺧﺎﻃﺮات ﺟﺴﺘﻪ ﮔﺮﯾﺨﺘﻪ داﺷﺘﻢ ... دﺑﺴﺘﺎن ﺑﺮام ﺳﺮاﺳﺮ زﯾﺒﺎﯾﯽ و ﺑﯽ ﺧﺒﺮي ﺑﻮد و درد ﻣﺎدرم ﺑﺮاي ﺗﺎﻣﯿﻦ دو‬ ‫ﺗﺎ دﺧﺘﺮ ﺑﭽﻪ ﺑﺎ ﺧﯿﺎﻃﯽ ﺑﻌﺪ از ﻓﻮت ﺷﻮﻫﺮ ﺟﻮوﻧﺶ ... ﭘﺪرم ﻧﻮازﻧﺪه ﺗﺎر و ﺳﻪ ﺗﺎر ﺑﻮد ... درس ﻫﻢ ﻣﯿﺪاد ﻣﻦ زﯾﺎد ﺑﻪ ﯾﺎدش ﻧﻤﯿﺎوردم‬ ‫... ﺑﺮاي ﻣﻦ ﯾﻪ ﻧﻮاي ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ ﺑﻮد از ﯾﻪ ﻧﺖ ﮐﻪ ﻣﺪام ﺗﮑﺮار ﻣﯿﺸﺪ و ﯾﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ ... وﻗﺘﯽ ﺑﺰرگ ﺗﺮ ﺷﺪم ﮐﻪ ﻋﺎدت ﺑﻪ ﺣﻀﻮر ﻣﺮد‬ ‫ﺗﻮي ﺧﻮﻧﻪ و زﻧﺪﮔﯿﻤﻮن ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... ﺧﺎﻟﻪ ام ﺧﯿﻠﯽ اﺻﺮار داﺷﺖ ﻣﺎدرم ازدواج ﮐﻨﻪ اون دوره ﻫﺎ ازش ﻣﺘﻨﻔﺮ ﻣﯽ ﺷﺪم اﻣﺎ ﺣﺎﻻ ﮐﻪ‬ ‫ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﻣﯿﺒﯿﻨﻢ ﮐﻪ اي ﮐﺎش ﻣﺎدرم ﻗﺒﻮل ﮐﺮده ﺑﻮد ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺎر زﻧﺪﮔﯽ و اﺳﺘﺮﺳﻬﺎش ﮐﻤﺘﺮ ﻣﯽ ﺑﻮد و ﺧﺴﺘﻪ اش ﻧﻤﯽ ﮐﺮد ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم ﻟﺒﻪ ﭘﻨﺠﺮه ﻧﺸﺴﺘﻢ و ﻫﻮاي آﺧﺮ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن رو ﻧﻔﺲ ﮐﺸﯿﺪم ﻧﺴﯿﻢ ﻣﻼﯾﻤﯽ از ﻻي ﻣﻮﻫﺎم رد ﺷﺪ ... رﻫﺎ ﮐﻪ ﻋﺎﺷﻖ ﺷﺪ ...‬ ‫ﻣﺎﻣﺎن ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﻧﺼﻔﻪ ﻧﯿﻤﻪ اي ﮐﺮد ... زورش ﻧﻤﯽ رﺳﯿﺪ ﯾﺎ راﺿﯽ ﺑﻮد ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﺑﭽﻪ ﺗﺮ از اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﯾﺎدم ﺑﯿﺎد ...‬ ‫ﺣﺎﻣﺪ ﮐﻪ اوﻣﺪ ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎري ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻧﮕﺎه ﻣﺘﻌﺠﺐ ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم و ﻧﮕﺎه ﺳﺮاﺳﺮ ﺗﺤﻘﯿﺮ اﮐﺒﺮ ﺧﺎن ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻪ و زﻧﺪﮔﯿﻤﻮن رو ﯾﺎدم‬ ‫ﻧﻤﯿﺮه ﺑﺎ ﻫﻤﻪ ﺑﭽﮕﯿﻢ ﺧﻮب ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ﮐﻪ اﯾﻦ آدﻣﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﺎدرم ﺑﺮاي ﭘﺬﯾﺮاﯾﯽ ﮐﺮدن ازﺷﻮن از ﻣﺎدام ﻓﻨﺠﺎﻧﻬﺎي ﮐﺮﯾﺴﺘﺎل ﻋﺘﯿﻘﻪ‬ ‫اش رو ﻗﺮض ﮔﺮﻓﺘﻪ و ﺟﻠﺸﻮن ﮔﻮﻟﻪ ﮔﻮﻟﻪ ﻋﺮق ﻣﯿﺮﯾﺰه از ﺑﻮدن در اﯾﻦ ﺟﺎ راﺿﯽ ﻧﯿﺴﺘﻦ ...‬ ‫اﮐﺒﺮ ﺧﺎن اﺻﺮار داﺷﺖ ﯾﻪ ﺳﺎﻟﯽ ﻧﺎﻣﺰد ﺑﻤﻮﻧﻦ ... ﺷﺎﯾﺪ ﺣﻖ داﺷﺖ ... اﻻن ﮐﻪ ﺑﻬﺶ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﻣﯿﺒﯿﻨﻢ ﺷﺎﯾﺪ اون ﻃﻮر ﺑﻬﺘﺮ ﺑﻮد ...‬ ‫ﺣﺎﻣﺪ اﻣﺎ دم ﻣﯽ زد از ﺑﯽ ﻃﺎﻗﺘﯽ از اﯾﻦ ﮐﻪ ﻣﯿﺨﻮاد زﻧﺶ ﺧﻮﻧﺶ ﺑﺎﺷﻪ ...‬ ‫... زﻧﺶ ... آﺧﻪ ﯾﻪ دﺧﺘﺮ 61 ﺳﺎﻟﻪ رو ﭼﻪ ﺑﻪ زن ﺑﻮد ... زن ﺧﻮﻧﻪ ﺑﻮدن ... اوﻧﻬﺎ ﺟﻬﺰﯾﻪ ﻧﺨﻮاﺳﺘﻨﺪ و ﻣﺎ ﺑﻪ ﯾﮏ ﺳﮑﻪ ﻣﻬﺮﯾﻪ راﺿﯽ‬ ‫ﺷﺪﯾﻢ و ﺧﺴﺮو ﺧﺎن ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺑﻮد ﻧﻮﻧﻤﻮن ﺗﻮ روﻏﻦ اﻓﺘﺎده ...‬ ‫ﭘﻮزﺧﻨﺪي زدم ... روﻏﻦ؟! ﺑﻌﺪ از اون ﺗﻤﺎم اون ﺳﺎﻟﻬﺎ ﻣﺎدرم ﺑﻪ ﻗﻮل ﺧﻮدش ﯾﻪ ﻟﻘﻤﻪ ﻧﻮﻧﺶ رو ﺗﻮ ﺧﻮن زد و ﺧﻮرد ...‬ ‫دﺧﺘﺮﮐﺶ ﺗﻮ اوج اﻓﺴﺮدﮔﯽ ﺣﺎﻣﻠﻪ ﺷﺪ ﺑﻠﮑﻪ ﺷﻮﻫﺮ ﺳﺮ ﺑﻪ ﻫﻮاش ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﭘﺎﯾﺒﻨﺪ ﺑﺸﻪ ﻧﺸﺪ ... ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ زاﯾﻤﺎن ﮐﺮد اﮐﺒﺮ آﻗﺎ ﻓﺮدا‬ ‫ﺻﺒﺤﺶ ﺑﺎ زور آدﻣﻬﺎش ﺷﺎزده اش آورد ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ... ﺣﺎﻣﺪ دﺳﺖ ﺑﺰن ﻧﺪاﺷﺖ ... اﻣﺎ ﺷﮑﻨﺠﻪ از ﻫﺮ ﻧﻮﻋﺶ ﺗﻮ ﺑﺴﺎﻃﺶ ﺑﻮد از ﺑﯽ‬ ‫ﻣﺤﻠﯽ ﺗﻮ ﺧﻠﻮت ... از ﺑﯽ ﺣﺮﻣﺖ ﮐﺮدن ﺧﻮاﻫﺮم ﺗﻮي ﺟﻤﻊ از زﻧﻬﺎي رﻧﮓ و وارﻧﮓ دورش ... اﮐﺒﺮ ﺧﺎن ﻫﻢ دﯾﮕﻪ از دﺳﺘﺶ ﺧﺎرج‬ ‫ﺷﺪه ﺑﻮد اﯾﻦ ﻣﺎﯾﻪ ﻧﻨﮓ ...‬ ‫اﻣﺸﺐ ﺑﺪ ﺟﻮر ﯾﺎدت اﻓﺘﺎدم رﻫﺎ ... رﻓﺘﻦ ﻣﺎدر ﺗﻨﻬﺎم ﮐﺮد درﺳﺖ اﻣﺎ رﻓﺘﻦ ﺗﻮ دﻟﻢ رو ﺧﻮن ﮐﺮد ﺧﻮاﻫﺮي اﻣﺴﺎل وارد ﭼﻬﺎر ﺳﺎل‬ ‫ﻣﯿﺸﻪ ﻣﺮﮔﺖ ... ﭼﻪ ﻃﻮر ﺑﺎور ﮐﻨﻢ رﻫﺎ ... ﭼﻪ ﻃﻮر؟‬ ‫ﻗﻄﺮه اﺷﮑﯽ ﮐﻪ روي ﮔﻮﻧﻪ ام ﺑﻮد رو ﭘﺎك ﮐﺮدم و ﺻﻮرت ﻧﺎزش رو ﮐﻪ از ﺗﻮي ﻗﺎب ﺑﻬﻢ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﯽ زد رو ﺑﻮﺳﯿﺪم ... اﯾﻦ ﻋﮑﺲ‬ ‫ﻣﺎﻟﻪ زﻣﺎﻧﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻧﯿﻮﺷﺎ رو ﺣﺎﻣﻠﻪ ﺑﻮد ...‬ ‫... ﺧﻮاﻫﺮي ﺧﯿﻠﯽ دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﻣﺜﻞ اون وﻗﺖ ﻫﻔﺘﻪ آﺧﺮي ﮐﻪ اوﻣﺪي اﯾﻨﺠﺎ ﺑﻬﻢ ﮔﻔﺘﯽ دوﺳﺖ داري ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺗﻮ اﯾﻦ ﺧﻮﻧﻪ آﺑﯽ ...‬ ‫ﭘﺮ از آراﻣﺶ ﺑﺰرگ ﺑﺸﻪ ... ﻣﺜﻞ ﻣﻦ ﺧﻮدش راﻫﺶ رو اﻧﺘﺨﺎب ﮐﻨﻪ ﻧﯿﻮﺷﺎ رو ﺑﯿﺎرم ﭘﯿﺶ ﺧﻮدم اﻣﺎ ﻧﻤﯽ ﺷﻪ ﺧﻮاﻫﺮم ... ﻧﻤﯽ ﺷﻪ ...‬ ‫دﺳﺖ ﻣﻦ ﮐﻮﺗﺎﻫﻪ ... ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ... ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﺑﮕﻢ وﺿﻌﯿﺖ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ از وﻗﺘﯽ ﺣﺎﻣﯽ اوﻣﺪه ﺑﻬﺘﺮ ﺷﺪه ﯾﺎ ﻧﻪ؟! ... ﮐﺎش ﻣﯽ‬ ‫ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﺑﻬﺖ ﻗﻮل ﺑﺪم ... ﭼﻪ ﻃﻮر دﻟﺸﻮن اوﻣﺪ ﺧﻮاﻫﺮم ... ﭼﻪ ﻃﻮر دﻟﺶ اوﻣﺪ؟‬ ‫
- ﻧﺨﻮاﺑﯿﺪي؟‬ ‫ﺑﻪ ﺳﯿﺎ ﻧﮕﺎﻫﯽ اﻧﺪاﺧﺘﻢ: ﺗﺎ ﺧﻮد ﺻﺒﺢ ﺑﯿﺪار ﺑﻮدم ...‬ ‫
- ﺑﺎز ﺳﺎﻟﮕﺮد رﻫﺎ ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪ؟!‬ ‫
- ﭼﻪ ﮐﻨﻢ ﺳﯿﺎ ﻣﯽ ﺳﻮزم ... ﻣﯽ ﺳﻮزم ... از ﺗﻪ دل ...‬ ‫ﭼﺮﺧﯿﺪ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ: ﭼﻪ ﮐﻨﻢ ﺑﺮات آﺧﻪ؟‬ ‫
- ﺳﯿﺎ ﻣﺮﺳﯽ ﮐﻪ ﻫﺴﺘﯽ ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زد و ﺑﺎزوم رو ﺗﻮي دﺳﺘﺶ ﻓﺸﺮد ... ﭘﯿﺶ ﺧﻮدم ﮔﻔﺘﻢ ﺧﺪا ﺳﯿﺎ رو ﺑﻪ ﺟﺎي ﺗﻤﺎم ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﻫﺎم ﺑﻬﻢ داده ... ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺗﺎ ﮐﯽ‬ ‫ﻣﯿﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ازش ﺗﻮﻗﻊ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ اﻧﻘﺪر ... ﺣﻮاﺳﺶ ﺑﻬﻢ ﺑﺎﺷﻪ ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ...‬ ‫
- ﮐﺠﺎ داري ﻣﯿﺮي ﺷﺎم ﺧﻮردي اﺻﻼ؟‬ ‫
- ﻧﻪ دﻟﻢ ﺑﺮاي ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﺗﻨﮕﻪ ﻣﯽ ﺧﻮام ﺑﺮم ﺑﺒﯿﻨﻤﺸﻮن ...‬ ‫
- ﻣﮕﻪ روزه ﻣﻼﻗﺎﺗﻪ اﻣﺮوز؟‬ ‫ﺑﺎ ﺧﻨﺪه ﯾﻪ دوﻧﻪ زدم ﺑﻪ ﺑﺎزوش: روزه ﻣﻼﻗﺎت ﭼﯿﻪ دﯾﻮوﻧﻪ ﻣﮕﻪ زﻧﺪاﻧﻪ؟‬ ‫
- ﻓﺮق ﭼﻨﺪاﻧﯽ ﻫﻢ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻪ ... ﭼﻪ دﺳﺘﺖ ﻫﻢ ﺳﻨﮕﯿﻨﻪ ﺷﺪه رواﻧﯽ ﺑﺎزوم داﻏﻮن ﺷﺪ ...‬ ‫
- ﻟﻮس ﻧﺸﻮ ﺳﯿﺎ ... ﻧﻪ اﻣﺮوز روزش ﻧﯿﺴﺖ ﺳﺎﻋﺘﺸﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﻧﯿﺴﺖ اﻣﺎ ﺧﺐ ... ﭼﻪ ﮐﻨﻢ دﻟﻢ ﭘﺮ ﻣﯿﮑﺸﻪ ﻓﻮﻗﺶ ﯾﻪ اﺧﻢ و‬ ‫ﺗﺨﻢ ﻣﯿﮑﻨﻦ دﯾﮕﻪ ...‬ ‫
- ﺷﺎﯾﺪم در رو ﺑﺎز ﻧﮑﻨﻦ ...‬ ‫ﮐﯿﻔﻢ رو از ﮐﻨﺎرش ﮐﻪ روي ﻧﯿﻤﮑﺖ ﺑﻮد ﺑﺮ داﺷﺘﻢ: ﻧﻪ از وﻗﺘﯽ ﺧﺎن ﻋﻤﻮ اوﻣﺪن دﯾﮕﻪ اﯾﻦ ﮐﺎر ﺑﯽ ادﺑﺎﻧﻪ رو اﻧﺠﺎم ﻧﻤﯽ دن ...‬ ‫ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﺸﯿﺪم و ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺘﻢ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﺳﺎﻋﺖ 01 ﺑﻮد و واﻗﻌﺎ ﺧﻮدم ﻫﻢ ﺗﻮ ﺟﺴﺎرت ﺧﻮدم ﻣﻮﻧﺪه ﺑﻮدم ...‬ ‫زﻧﮓ ﮐﻪ زدم ﺑﺎ ﮐﻤﯽ ﻣﻌﺘﻠﯽ در ﺑﺎز ﺷﺪ ... ﮐﯿﺴﻪ اي ﮐﻪ ﺗﻮي دﺳﺘﻢ ﺑﻮد رو ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﮐﺮدم ... ﺗﻮش ﯾﻪ ﺟﺎﻣﺪادي ﺧﻮﺷﮕﻞ ﺑﺮاي‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ و ﯾﻪ ﭼﻨﺪ ﺗﺎ دﻓﺘﺮ اﺳﭙﺎﯾﺪر ﻣﻦ ﺑﺮاي ﮐﻮﺷﺎ ﺑﻮد ... از در زري ﺧﺎﻧﻮم رو دﯾﺪم ﮐﻪ ﺑﻪ اﺳﺘﻘﺒﺎﻟﻢ اوﻣﺪ از اﯾﻦ رﺳﻤﺸﻮن ﺧﻨﺪه ام‬ ‫ﻣﯿﮕﺮﻓﺖ اﻧﮕﺎر ﺳﻔﯿﺮ ﮐﺒﯿﺮ ﻓﺮاﻧﺴﻪ داره وارد ﻣﯿﺸﻪ ...‬ ‫ﺑﺎﻫﺎش ﺳﻼم و اﺣﻮال ﭘﺮﺳﯽ ﮐﺮدم درﺳﺘﻪ ﮐﻪ ﺑﻪ اﻧﺪازه ﻓﺨﺮي ﺧﺎﻧﻮم دوﺳﺘﺶ ﻧﺪاﺷﺘﻢ اﻣﺎ از اون ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻮاي ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو‬ ‫داﺷﺖ ﮐﻢ ﮐﻢ داﺷﺖ ﺗﻮي دﻟﻢ ﺟﺎ ﺑﺎز ﻣﯿﮑﺮد ...‬ ‫
- ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﮐﻪ ﺧﻮاب ﻧﯿﺴﺘﻦ زري ﺧﺎﻧﻮم؟‬ ‫
- ﻧﻪ وﻟﯽ ﻣﺎ ﻣﻨﺘﻈﺮﺗﻮن ﻧﺒﻮدﯾﻢ ...‬ ‫
- ﻣﯽ دوﻧﻢ اﻣﺎ ﺧﯿﻠﯽ دﻟﻢ ﺑﺮاﺷﻮن ﻟﮏ زده ... ﻣﯽ ﺷﻪ ﺑﺪون اﯾﻨﮑﻪ ﮐﺴﯽ ﺑﻔﻬﻤﻪ از راﻫﺮوي ﭘﺸﺖ ردم ﮐﻨﯽ ...‬ ‫... اﻣﯿﺪوار ﺑﻮدم ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ آﯾﻔﻮن ﺳﺎﻟﻦ ﻗﻄﻊ ﺑﺎﺷﻪ و ﺗﻮي آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ ﻓﻘﻂ زﻧﮓ ﺧﻮرده ﺑﺎﺷﻪ ...‬ ‫ﭼﺸﻤﺎش ﯾﮑﻢ ﺧﯿﺲ ﺷﺪ؟ دﻟﺶ ﺑﺮام ﺳﻮﺧﺖ؟‬ ‫
- ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﺣﻖ دارﯾﺪ ﺧﺎﻧﻮم ﺑﻪ ﺧﺪا ﺟﯿﮕﺮ ﻣﻦ ﮐﺒﺎب ﻣﯿﺸﻪ اﻣﺎ ...‬ ‫... اﺻﻼ از ﻟﺤﻦ ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ ﺗﺮﺣﻤﺶ ﺧﻮﺷﻢ ﻧﯿﻮﻣﺪ ...‬ ‫
- ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم و آﻗﺎ ﺑﯿﺮوﻧﻦ ... آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ﻫﻢ اﻣﺸﺐ ﺗﺸﺮﯾﻒ ﻧﻤﯿﺎرن ... ﻓﺨﺮي ﺧﺎﻧﻮم ﻫﻢ ﻧﺎ ﺧﻮش اﺣﻮاﻟﻪ اﻣﺸﺐ ﺗﺎ ﻫﺮ وﻗﺖ‬ ‫ﺧﻮاﺳﺘﯿﺪ ﺑﻤﻮﻧﯿﺪ ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻢ آﻗﺎ و ﺧﺎﻧﻮم زودﺗﺮ از 1 ﺑﯿﺎ آﺧﻪ ﺑﻠﻪ ﺑﺮون ﺧﻮاﻫﺮ ازده آﻗﺎﺳﺖ ...‬ ‫... دﯾﮕﻪ ﻧﺎﯾﺴﺘﺎدم ﺗﺎ ﺗﺠﺰﯾﻪ ﺗﺤﻠﯿﻞ ﮐﻨﻢ ﺧﻮاﻫﺮ زاده اﮐﺒﺮ ﺧﺎن اﺻﻼ ﮐﯽ ﺑﻮد ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ اﺗﺎﻗﺸﻮن ﭘﺮواز ﮐﺮدم ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫
- واي اﯾﻦ ﭼﻪ ﻗﺪر ﺧﻮﺷﮕﻠﻪ ﻫﻤﺮاز ...‬ ‫
- ﻗﺎﺑﻞ ﺧﻮﺷﮕﻼي ﺧﻮدم رو ﻧﺪاره ...‬ ‫از اﯾﻦ ﮐﻪ اﻣﺸﺐ ﺷﺎﻧﺲ ﺑﺎﻫﺎم ﯾﺎر ﺑﻮد واﻗﻌﺎ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﻮدم ... ﺑﻪ وﺟﻮدﺷﻮن و ﺣﻀﻮرﺷﻮن ﮐﻨﺎرم اﺣﺘﯿﺎج داﺷﺘﻢ ...‬ ‫ﺳﺎﻋﺖ رو ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم داﺷﺖ 11 ﻣﯽ ﺷﺪ ...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ: دﯾﺮ ﻣﯿﺎن ﺑﯽ ﺧﻮد ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺘﺖ ﻧﮕﺎه ﻧﮑﻦ ...‬ ‫ﮐﻮ ﺷﺎ: آره دﯾﮕﻪ اﺻﻼ اﻣﺸﺐ اﯾﻦ ﺟﺎ ﺑﻤﻮن ...‬ ‫... ﻫﻤﯿﻨﻢ ﻣﻮﻧﺪه ﺑﻮد ... اﻋﺪاﻣﻢ ﻣﯽ ﮐﺮدن ...‬ ‫
- ﻣﻬﻢ اﯾﻨﻪ ﮐﻪ ﻣﻦ دﯾﺪﻣﺘﻮن ...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ: ﻣﯽ ﺷﻪ ﺑﺒﺮي ﻣﺎﻧﺘﻮم رو ﯾﮑﻢ ﮐﻮﺗﺎه ﮐﻨﯽ؟‬ ‫
- ﭼﺮا؟‬ ‫
- ﺧﯿﻠﯽ ﺑﻠﻨﺪه دوﺳﺘﺶ ﻧﺪارم ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻫﻤﺸﻮن ﮐﻮﺗﺎﻫﺶ ﻣﯽ ﮐﻨﻦ اﻣﺎ ﭘﺪر ﺟﻮن ﻧﻤﯿﺬاره ...‬ ‫... دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺳﺮم رو ﺑﮑﻮﺑﻢ ﺑﻪ دﯾﻮار ...‬ ‫
- ﺧﺐ ﺑﻬﺶ ﺑﮕﻮ ... ازش ﺑﺨﻮاه ... ﺷﺎﯾﺪ اﺟﺎزه داد ...‬ ‫ﮐﻮﺷﺎ: اﻣﮑﺎن ﻧﺪاره ...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ: ﺗﻮ ﺣﺮف ﻧﺰن ... ﺑﻪ ﺗﻮ ﮐﻪ ﭼﯿﺰي ﻧﻤﯿﮕﻦ ... ﭘﺪر ﺟﻮن ﻫﺮ ﺷﺐ ﮐﻮﺷﺎ رو ﻣﯽ ﺑﺮه ﺗﻮ اﺗﺎﻗﺶ ﺑﺎﻫﺎش ﺣﺮف ﻣﯿﺰﻧﻪ ... وﻟﯽ ...‬ ‫دﻟﻢ ﺧﻮن ﺑﻮد ... واﻗﻌﺎ ﺧﻮن ﺑﻮد ... ﯾﻌﻨﯽ ﺗﻮ اﯾﻦ روزاﯾﯽ ﮐﻪ ﺳﺎﻟﮕﺮد ﻓﻮت اﯾﻦ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﻮد ﻫﻢ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﯾﮑﻢ رﻋﺎﯾﺖ ﻣﯿﮑﺮدن ...‬ ‫
- ﻗﺼﺪﯾﯽ ﻧﺪاره ﮔﻞ ﻣﻦ ... ﺧﺐ ﺣﺮﻓﺎﺷﻮن ﻣﺮدوﻧﻪ اﺳﺖ ...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ آروم اوﻣﺪ و ﺳﺮش رو ﮔﺬاﺷﺖ روي زاﻧﻮم ... ﺑﻐﻀﻢ رو ﺑﺮاي اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺗﻨﻬﺎﯾﯿﺸﻮن ﺑﻪ زور ﻗﻮرت دادم و ﺷﺮوع ﮐﺮدم ﺑﻪ‬ ‫ﻧﻮازش ﻣﻮﻫﺎي ﻟﺨﺖ ﺧﺮﻣﺎﯾﯿﺶ ...‬ ‫
- ﻫﻤﺮاز ﻣﺎﻣﺎن ﻣﺎ رو ﻣﯿﺒﯿﻨﻪ ﻧﻪ؟‬ ‫
- اﻟﺒﺘﻪ ﮐﻪ ﻣﯿﺒﯿﻨﻪ از ﺗﻮي ﻫﻤﻮن ﺷﻬﺮ ﻗﺼﻪ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻬﺖ ﮔﻔﺘﻢ ...‬ ‫
- اون اﮔﻪ ﺗﻮاﻧﺎﯾﯽ داﺷﺖ ﺑﺎﻻي ﺳﺮ ﻣﺎ ﻣﯿﻤﻮﻧﺪ ...‬ ‫... اﯾﻦ دري وري ﻫﺎ ﭼﯽ ﺑﻮد ﺗﻮ ﻣﻐﺰ اﯾﻦ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﮐﺮده ﺑﻮدن ... دﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﺧﻮدم رو ﺑﺰﻧﻢ ... ﭼﯽ ﻣﯿﮕﻔﺘﻢ ﺑﻬﺸﻮن ...‬ ‫ﺣﻘﯿﻘﺖ رو؟ ﭼﻪ ﺣﻘﯿﻘﺘﯽ؟‬ ‫ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺑﺎز ﺷﺪن در از ﺟﺎ ﭘﺮﯾﺪم ... ﯾﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﻧﻔﺴﻢ ﮔﺮﻓﺖ ... دﯾﺪﻧﺶ ﺗﻮي ﭼﺎرﭼﻮب در ﺑﺎ دﯾﺪن ﻣﺎﻣﻮر ﺣﮑﻢ اﻋﺪاﻣﻢ ﯾﮑﯽ ﺑﻮد‬ ‫اﻧﮕﺎر ... ﺑﺎ اون اﺧﻤﺎي وﺣﺸﺘﻨﺎك و ﻋﺼﺎي ﭼﻮب ﻣﺎﻫﻮﻧﺶ ... ﺑﺎ ورودش ﺑﻪ اﺗﺎق ﻧﯿﻮﺷﺎ ﻫﻢ از ﺟﺎ ﭘﺮﯾﺪ و ﻣﻦ اﯾﺴﺘﺎدم ...‬ ‫ﺑﻪ زور ﺧﻮدم رو ﺟﻤﻊ وو ﺟﻮر ﮐﺮدم: ﺳﺲ ... ﺳﻼم ...‬ ‫
- ﺷﻤﺎ اﯾﻨﺠﺎ ﭼﯽ ﮐﺎر ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ؟‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫ﺧﯿﻠﯽ وﻗﺖ ﺑﻮد اﮐﺒﺮ ﺧﺎن رو ﻧﺪﯾﺪه ﺑﻮدم و ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻫﻢ اﻧﻘﺪر ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﻧﺪﯾﺪه ﺑﻮدﻣﺶ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ... ﯾﻌﻨﯽ ...‬ ‫ﺑﺮاي اﯾﻦ ﮐﻪ ﺑﭽﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻧﺘﺮﺳﻦ از ﺟﻠﻮش رد ﺷﺪم و وارد راﻫﺮو ﺷﺪم ... آﺧﺮﯾﻦ ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﻢ ﺧﻮرد ﻧﮕﺎه ﭘﺮ از ﺗﺮس ﻧﯿﻮﺷﺎ‬ ‫و وﺣﺸﺖ ﺑﯿﺶ از اﻧﺪازه ﮐﻮﺷﺎ ﺑﻮد ... ﺑﺎ ﭼﺸﻤﮑﯽ ﮐﻪ ﺑﺨﻮام ﺑﻬﺸﻮن ﺑﮕﻢ ﭼﯿﺰي ﻧﯿﺴﺖ از اﺗﺎق ﺑﯿﺮون اوﻣﺪم اﻣﺎ ﺧﻮب ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ‬ ‫ﻣﻮﺿﻮع ﺑﯿﺦ ﭘﯿﺪا ﻣﯿﮑﻨﻪ ...‬ ‫ﺑﺎ وﺟﻮد در ﺑﺴﺘﻪ ﺑﺎ دادي ﮐﻪ اﮐﺒﺮ ﺧﺎن ﮐﺸﯿﺪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﮐﺮ ﻣﯽ ﺑﻮدن ﺗﺎ ﻧﺸﻨﻮن ... ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻮدم ﻫﺮ ﮐﺎري ﻣﯿﺨﻮاد ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﮑﻨﻪ اﻣﺎ‬ ‫ﺑﭽﻪ ﻫﺎ اﯾﻦ ﻗﺪر ﺗﺮﺳﺎن ﻧﺒﺎﺷﻦ ...‬ ‫
- ﺑﻪ ﭼﻪ ﺣﻘﯽ اﯾﻦ ﺳﺎﻋﺖ از ﺷﺐ ﺑﺪون ﺣﻀﻮر ﻣﺎ ﺗﻮي ﺧﻮﻧﻪ ﻣﺎ ﻫﺴﺘﯿﺪ دﺧﺘﺮ ... ﻣﻦ ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﻫﻢ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺗﺬﮐﺮ دادم ...‬ ‫
- آﻗﺎي اﻧﺘﻈﺎم ... ﻣﻦ ... واﻗﻌﺎ ...‬ ‫... ﺑﺎ وﺟﻮد ﻃﻌﻢ ﺗﻠﺨﯽ ﮐﻪ ﺗﻪ ﮔﻠﻮم ﺑﻮد ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺘﺶ ﺑﺨﻮاﺑﻪ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ... ﻣﯽ ﺗﺮﺳﯿﺪم ... ﻧﺤﻮه ﺑﺮ ﺧﻮردش‬ ‫ﻃﻮري ﺑﻮد ﮐﻪ اوﻣﺪه ﺑﻮدم اﻧﮕﺎر دزدي ...‬ ‫
- ﺣﺮف ﻧﺰﻧﯿﺪ ... ﺗﻘﺼﯿﺮ ﺷﻤﺎ ﻧﯿﺴﺖ ﻣﻘﺼﺮ ﻣﺎﯾﯿﻢ ﮐﻪ ﺑﯿﺶ از ﺣﺪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ رو دادﯾﻢ ... دﺧﺘﺮ ﺟﺎن ﺧﻮاﻫﺮ ﺷﻤﺎ ﻓﻮت ﮐﺮده ﺷﻤﺎ ﺳﺒﺒﯽ‬ ‫و ﻧﺴﺒﯽ ﻫﯿﭻ آﺷﻨﺎﯾﯽ ﺑﺎ ﻣﺎ ﻧﺪارﯾﺪ اﺻﻼ ﻣﻦ دﻟﯿﻠﻪ اﯾﻦ رﻓﺖ و آﻣﺪﻫﺎي ﺷﻤﺎ رو ﻧﻤﯽ ﻓﻬﻤﻢ ...‬ ‫دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ داد ﺑﺰﻧﻢ اﻣﺎ ﻧﯿﺸﺪ اﯾﻦ ﻣﺮد ﻫﻤﺴﻦ ﭘﺪر ﺑﺰرگ ﻣﻦ ﺑﻮد و در ﺿﻤﻦ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺗﻮي ﺧﻮﻧﺶ ﺑﻮدن ... واﻗﻌﺎ ﺑﺲ ﻧﺒﻮد اﯾﻦ‬ ‫ﻫﻤﻪ ﺗﺤﻘﯿﺮ ﻣﮕﻪ ﻣﻦ ﭼﯽ ﮐﺎرﺷﻮن ﮐﺮده ﺑﻮدم؟‬ ‫
- ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو ﺑﺒﯿﻨﻢ ... اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ...‬ ‫دﺳﺘﺶ رو ﺗﻮي ﻫﻮا ﺗﮑﻮن داد: اﺻﻼ دﻟﯿﻠﺘﻮن ﻗﺎﻧﻊ ﮐﻨﻨﺪه ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﮐﻪ ﺣﺎﻻ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻣﯽ دﯾﺪﻣﺶ: اﮐﺒﺮ ﺧﺎن؟‬ ‫
- ﺷﻤﺎ دﺧﺎﻟﺖ ﻧﮑﻦ ... ﻣﻦ ﻫﯽ ﺳﮑﻮت ﮐﺮدم اﺻﻼ ﺗﻘﺼﯿﺮ ﺷﻤﺎ و ﺣﺎﻣﯽ ... دﺧﺘﺮ ﺟﻮن ﻫﺮ ﺑﺎر ﻣﯿﺎي اﯾﻦ ﺟﺎ ﻣﻐﺰ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو ﺑﺎ ﯾﻪ‬ ‫ﻋﺎﻟﻤﻪ ﭼﯿﺰﻫﺎي ﻣﺴﺨﺮه ﭘﺮ ﻣﯿﮑﻨﯽ و ﻣﯿﺮي ... ﺧﻮاﻫﺮ ﺷﻤﺎ ﻣﺮﯾﺾ ﺷﺪ و ﻓﻮت ﮐﺮد اﯾﻦ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻫﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﭙﺬﯾﺮن ﮐﻪ ﻣﺎدرﺷﻮن‬ ‫ﺿﻌﻒ داﺷﺖ و ﺑﺎ اون ﺿﻌﻔﺶ ﻓﻮت ﺷﺪ ... و دو ﺗﺎ ﺑﭽﻪ اش رو ﻫﻢ ﮔﺬاﺷﺖ ﺑﺮاي ﻣﺎ ...‬ ‫... دﺳﺖ اﻧﺪاﺧﺘﻢ دور ﯾﻘﻪ ام ﺑﻠﮑﻪ راه ﺗﻨﻔﺴﻢ ﺑﺎز ﺑﺸﻪ ... ﺗﻮي دﻟﻢ ﭘﺮ از ﻟﻌﻨﺖ ﺑﻮد و ﺻﺪاش ﺗﻮي ﺳﺮم ﻣﯽ ﭘﯿﭽﯿﺪ ...‬ ‫ﺑﺎ اﺷﮑﯽ ﮐﻪ ﺗﻮي ﭼﺸﻤﺎم ﺑﻮد ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم اﯾﻦ ﻣﺮد واﻗﻌﺎ اﻧﺴﺎن ﺑﻮد؟‬ ‫
- ﺷﻤﺎ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺧﻮاﻫﺮم ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﮐﺎري ﻧﺪارم ... دﯾﮕﻪ ﺗﻤﻮم ﺷﺪ ... ﺣﻖ ﻧﺪارﯾﺪ ﭘﺎ ﺗﻮن رو ﺗﻮي اﯾﻦ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﺬارﯾﺪ و ﻣﻐﺰ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو ﺑﯿﺸﺘﺮ از اﯾﻦ ﻣﺴﻤﻮم ﮐﻨﯿﺪ‬ ‫...‬ ‫... اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم دﻧﯿﺎ روي ﺳﺮم ﺧﺮاب ﺷﺪ ... ﭼﯽ داﺷﺖ ﻣﯿﮕﻔﺖ ﻣﮕﻪ ﻫﻤﭽﯿﻦ ﭼﯿﺰي اﻣﮑﺎن داﺷﺖ ...‬ ‫
- ﺣﺘﯽ ﻓﮑﺮ دﯾﺪﻧﺸﻮرو ﯾﻮاﺷﮑﯽ ﻫﻢ ﻧﮑﻨﯿﺪ ﮐﻪ ﻣﯽ ﻓﺮﺳﺘﻤﺸﻮن از اﯾﺮان ﺑﺮن ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫زﯾﺮ ﭘﺎﻫﺎم ﺧﺎﻟﯽ ﺷﺪ ... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﮐﯽ ﺑﺎ ﮐﻤﮏ ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮ رﻓﺘﻢ ﭘﺎﯾﯿﻦ؟ ﮐﯽ زري ﺧﺎﻧﻮم ﯾﻪ ﻟﯿﻮان آب ﺑﻬﻢ داد و ﮐﯽ آژاﻧﺲ ﻣﻦ رو‬ ‫ﮔﺬاﺷﺖ در ﺧﻮﻧﻪ ﺧﺎﻟﻪ ... ﺳﺎﻋﺖ 21 ﺷﺐ ﮐﻪ ﺧﺎﻟﻪ ﺑﺎ ﭘﯿﺮاﻫﻦ ﺧﻮاب و ﺧﺴﺮو ﺧﺎن ﺑﺎ اﺧﻢ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﻨﻪ و ﺳﯿﺎ و ﮔﻠﻨﺎر زﯾﺮ ﺑﻐﻠﻢ رو‬ ‫ﺑﮕﯿﺮن و ﺧﺎﻟﻪ ﺗﻮ ﺻﻮرت زﻧﻮن ﺷﺮﺑﺖ ﮔﻼب ﺑﺮﯾﺰه ﺗﻮ ﺣﻠﻘﻢ و ﻣﻦ دﻋﺎ ﮐﻨﻢ ﺑﻤﯿﺮم ﺑﻠﮑﻪ راﺣﺖ ﺷﻢ.‬ ‫
- ﺧﺎﻟﺖ ﻓﺪات ﺑﺸﻪ ﯾﻪ ﻟﻘﻤﻪ ﺑﺨﻮر ... ﻋﺴﻠﻢ دو روزه ﻟﺐ ﺑﻪ ﻏﺬا ﻧﺰدي‬ ‫ﻟﻘﻤﻪ ﺑﺰرﮔﯽ از ﮔﻮﺷﺖ رو ﮐﻪ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﺳﻤﺘﻢ از دﺳﺘﺶ ﮔﺮﻓﺘﻢ ... از اون ﺷﺐ دو روز ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد ... داﺷﺘﻢ دﯾﻮوﻧﻪ ﻣﯿﺸﺪم ...‬ ‫ﻫﯿﭻ ﺗﻤﺎﺳﯽ ازﺷﻮن ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... ﺷﺪه ﺑﻮدم ﻋﯿﻦ رﺑﺎط ﻧﻪ ﻏﺬا ﻣﯿﺨﻮردم ﻧﻪ ﺣﺮف ﻣﯽ زدم ... ﺧﻮﻧﻪ ﺧﺎﻟﻪ ﻣﻮﻧﺪه ﺑﻮد ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﺑﺎﯾﺪ‬ ‫ﻫﺮ ﭼﻪ ﺳﺮﯾﻌﺘﺮ ﺑﺮم ... ﻣﯽ ﺗﺮﺳﯿﺪم ﺧﺎﻟﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﻦ از ﺷﻮﻫﺮش ﺣﺮف ﺑﺨﻮره ...‬ ‫ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و ﻣﺎﻧﺘﻮم رو ﭘﻮﺷﯿﺪم ...‬ ‫
- ﻣﯿﺮي ﺳﺮﮐﺎر ﺧﺎﻟﻪ ﺟﻮن؟‬ ‫
- ﺑﻠﻪ ﺧﺎﻟﻪ ﭼﺎره اي ﻧﺪارم ... اﺟﺮا دارﯾﻢ ... ﻓﺮدا ﻫﻢ ﮐﻼس دارم ...‬ ‫
- ﺷﺎم ﭼﯽ ﻫﻮس ﮐﺮدي ﺧﺎﻟﻪ ﻓﺪات ﺑﺸﻪ؟‬ ‫
- ﺧﺎﻟﻪ ﺟﺎن زﺣﻤﺖ ﻧﮑﺸﯿﺪ ﻣﯿﺮم ﺧﻮﻧﻪ ...‬ ‫ﭼﺸﻤﺎش رو ﮔﺮد ﮐﺮد: وا ﻣﮕﻪ ﻣﯿﺬارم ﺑﺎ اﯾﻦ ﺣﺎﻟﺖ؟‬ ‫
- ﺧﺎﻟﻪ ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺧﻮدت رو اذﯾﺖ ﻧﮑﻦ ﺧﻮب ﻣﯿﺪوﻧﻢ وﺿﻌﯿﺘﺖ رو اون ﺷﺐ ﻫﻢ ﻧﺼﻔﻪ ﺷﺐ اوﻣﺪم در ﺧﻮﻧﺖ ...‬ ‫اﺷﮏ ﭼﺸﻤﺎش رو ﭘﺎك ﮐﺮد: ﺧﻮﻧﻪ ﺧﺎﻟﺘﻪ ﻓﺪاي ﭼﺸﻤﺎي ﺳﯿﺎﻫﺖ ﺑﺸﻢ ... ﮐﺠﺎ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﯽ ﺑﺮي ... ﺗﻮ ﺑﻪ ﻫﯿﭽﯽ ﮐﺎر ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎش ...‬ ‫ﻣﻦ ﮐﻪ ﺑﺮاﺗﻮن ﺧﺎﻟﮕﯽ ﻧﮑﺮدم ﯾﺎدﮔﺎر ﺧﻮاﻫﺮﻣﯽ ...‬ ‫ﺳﺮم داﺷﺖ ﻣﯿﺘﺮﮐﯿﺪ و ﺣﻮﺻﻠﻪ ﻧﺪاﺷﺘﻢ: ﺧﺎﻟﻪ ﺟﺎن ﺗﻮ رو ﺧﺪا ... واﻗﻌﺎ ﺣﺎﻟﻢ ﺧﻮب ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫ﺳﺮﯾﻊ اﺷﮑﺎش رو ﭘﺎك ﮐﺮد: ﺑﺎﺷﻪ ﺑﺎﺷﻪ ﻓﺪاي ﯾﻪ ﺗﺎر ﻣﻮت ... ﺑﺨﻮر ﺑﻌﺪ ﺑﺮو ﺷﺐ ﻫﻢ ﻣﻨﺘﻈﺮﺗﻢ ... اﯾﻦ رو ﮔﻔﺖ و زﯾﺮ ﻟﺐ در ﺣﺎﻟﯽ‬ ‫ﮐﻪ ﻧﻔﺮﯾﻦ ﻣﯿﮑﺮد و ﺧﻮب ﻫﻢ ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ اﯾﻦ ﻧﻔﺮﯾﻦ ﻫﺎ ﻣﻘﺼﺪش ﮐﺠﺎﺳﺖ رﻓﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ ...‬ ‫ﺳﯿﺎ و ﮔﻠﻨﺎر رو دﯾﺪم ﻟﺒﺎس ﭘﻮﺷﯿﺪه: ﺗﻮ ﮐﻪ اﺟﺮا ﻧﺪاري ﺳﯿﺎ؟‬ ‫
- ﺑﺎﻫﺎت ﻣﯿﺎم ...‬ ‫
- ﺗﻮ رو ﺧﺪا ﺑﭽﻪ ﻫﺎ اﯾﻦ ﻃﻮري ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺣﺎﻟﻢ ﺑﺪه ...‬ ‫ﮔﻠﻨﺎر ﯾﻪ ﻗﺮص ﮐﻮﭼﯿﮏ رو ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ ﯾﻪ ﻟﯿﻮام آب ﺑﻬﻢ داد: ﺣﺎﻟﺖ ﺑﺪه ... ﻓﮑﺮ ﻫﻢ ﺑﻬﺶ ﺑﮑﻦ ... اﯾﻦ ﯾﻪ آرام ﺑﺨﺶ ﺧﯿﻠﯽ ﻻﯾﺘﻪ‬ ‫ﺑﺨﻮر ﮐﻪ ﺑﺘﻮﻧﯽ ﺑﺮي رو ﺻﺤﻨﻪ ... ﺧﻮب ﻣﯿﺪوﻧﻢ ﺑﺮاي اﯾﻨﮑﻪ ﺑﺘﻮﻧﯽ ﺧﻮدت رو ﮐﻨﺘﺮل ﮐﻨﯽ ﭼﻪ ﻗﺪر داري ﺳﺨﺘﯽ ﻣﯿﮑﯿﺸﯽ ...‬ ‫ﻫﻤﺮاي ﺑﺎ ﺳﯿﺎ و ﮔﻠﻨﺎر ﺳﻮار ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺧﺴﺮو ﺧﺎن ﺷﺪﯾﻢ ﮐﻪ ﮔﻠﻨﺎر ازش ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ...‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﻢ ﺑﻪ ﺧﯿﺎﺑﻮﻧﻬﺎي ﺷﻠﻮغ ﻣﺮﮐﺰ ﺷﻬﺮ ﺑﻮد ... ﺳﯿﺎ ﺟﻠﻮ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و دﺳﺘﺶ رو ﺗﮑﯿﻪ داده ﺑﻮد ﺑﻪ ﺷﯿﺸﻪ ...‬ ‫و ﻣﻦ ﺑﻐﺾ اﯾﻦ دو روز رو ﻫﻨﻮز داﺷﺘﻢ ...‬ ‫
- ﻣﯽ ﺗﺮﺳﻢ ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫ﺳﯿﺎ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﭘﺸﺖ: از ﭼﯽ ﻣﻤﻮش؟‬ ‫
- ﻣﯽ ﺗﺮﺳﻢ دﯾﺎﻟﻮﮔﻬﺎ ﯾﺎدم ﺑﺮه ...‬ ‫
- اﯾﻦ ﺟﺎ ﻫﻢ ﺑﻪ ﮐﺎر ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﯽ؟‬ ‫
- ﯾﻪ ﮔﺮوه آدم دارن از اﯾﻦ ﮐﺎر ﻧﻮن ﻣﯿﺨﻮرن ... اﺳﺘﺎد اﻣﯿﺮي ﺣﯿﺜﯿﺘﺶ رو ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﻧﻤﯽ ﺧﻮام ﺧﺮاب ﺑﺸﻪ ...‬ ‫ﮔﻠﻨﺎر: ﻧﻤﯽ ﺷﻪ ﻓﺪات ﺷﻢ ... ﺗﻮ رو ﺧﺪا ذﻫﻨﺖ رو ﯾﮑﻢ آزاد ﮐﻦ ... دو دﻗﯿﻘﻪ ﻓﻘﻂ دو دﻗﯿﻘﻪ ﺑﻪ ﻫﯿﭻ ﻓﮑﺮ ﻧﮑﻦ ... ﯾﺎ ﺑﻪ ﭼﯿﺰاي ﺧﻮب‬ ‫ﻓﮑﺮ ﮐﻦ ...‬ ‫
- ﻫﺮ ﭼﯽ ﺗﻮ اﯾﻦ ﭼﻨﺪ ﺳﺎل زﻧﺪﮔﯿﻢ ﻣﯿﮕﺮدم ﭼﯿﺰ ﺧﻮب ﭘﯿﺪا ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻢ ...‬ ‫ﺳﯿﺎ ﺑﺎ ﻟﻮدﮔﯽ ﮐﻪ ﭘﺮ از ﺑﻐﺾ ﺑﻮد: دﺳﺘﺖ درد ﻧﮑﻨﻪ دﯾﮕﻪ ﺑﻪ ﻏﺬاﻫﺎي ﻓﻮق ﻓﺮاﻧﺴﻮي ﻣﻦ ﻓﮑﺮ ﮐﻦ ﻣﻤﻮش ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺗﻠﺨﯽ زدم: دﻟﻢ ﺑﺮاﺷﻮن ﭘﺮ ﻣﯿﮑﺸﻪ ... ﺳﯿﺎ ﻓﺮدا ﻣﺪرﺳﻪ ﻫﺎ ﺷﺮوع ﻣﯿﺸﻪ ... ﺑﺮم از ﺗﻪ ﮐﻮﭼﻪ ﻓﻘﻂ ﻧﮕﺎﺷﻮن ﮐﻨﻢ؟ ﭼﯽ ﮐﺎر ﮐﻨﻢ‬ ‫ﺳﯿﺎ؟‬ ‫
- د ... ﻧﻤﯽ ذاري ﮐﻪ ... ﺑﺬار ﺑﻪ ﺣﺎﻣﯽ زﻧﮓ ﺑﺰﻧﻢ‬ ‫
- ﻧﻤﯽ ﺧﻮام دﯾﮕﻪ ﭼﻪ ﻗﺪر ﺗﺤﻘﯿﺮ ﺷﯿﻢ؟ اوﻧﻢ ﯾﮑﯽ ﻣﺜﻞ اوﻧﺎ ... دو روز ﮔﺬﺷﺘﻪ اﮔﻪ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﮐﺎري ﺑﮑﻨﻪ ﻣﯿﮑﺮد ...‬ ‫ﻣﺤﻤﺪ: ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻋﺎﻟﯽ ﺑﻮدي ... اﻣﺎ ﻣﺜﻞ اﯾﻨﮑﻪ ﺧﻮدت ﺧﻮب ﻧﯿﺴﺘﯽ؟‬ ‫... ﭼﻪ ﻟﺰوﻣﯽ داﺷﺖ ﺷﺮح ﺑﺪ ﺑﺨﺘﯽ ﻫﺎم ...‬ ‫
- ﯾﮑﻢ ﺧﺴﺘﻪ ام ﻓﻘﻂ ﻫﻤﯿﻦ ...‬ ‫ﮐﻮﻟﻪ ام رو اﻧﺪاﺧﺘﻢ روي دوﺷﻢ ...‬ ‫
- ﻫﻤﺮاز؟‬ ‫ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﮐﻪ دﺳﺘﺶ ﺗﻮ ﺟﯿﺐ ﺷﻠﻮارش داﺷﺖ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد: ﻣﯽ ﺗﻮﻧﯽ ﺑﭙﺬﯾﺮي ﮐﻪ دوﺳﺘﺖ ﺑﺎﺷﻢ ... ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﻢ ﺳﯿﺎوش‬ ‫ﺑﺎﺷﻢ ... ﻫﯿﭻ ﮐﺲ اون ﺑﺮات ﻧﯿﻤﺸﻪ ... اﻣﺎ دوﺳﺘﺖ ﺑﺎﺷﻢ ...‬ ‫
- ﭼﺮا؟‬ ‫
- ﻫﺮ ﭼﯿﺰي دﻟﯿﻞ ﻣﯿﺨﻮاد ﺑﻪ ﻧﻈﺮت؟‬ ‫
- ﭼﺮا ﯾﻪ دﺧﺘﺮ ﺑﭽﻪ آﻣﺎﺗﻮره ﺗﺎزه ﮐﺎره 32 ﺳﺎﻟﻪ ﮐﻪ ﻫﯿﭽﯽ ﻫﻢ ﺗﻮ اﯾﻦ دﻧﯿﺎ ﻧﯿﺴﺖ رو ﻣﯿﺨﻮاﯾﺪ ﮐﻪ دوﺳﺘﺘﻮن ﺑﺎﺷﻪ ...‬ ‫ﯾﻪ ﻗﺪم ﺑﻪ ﺟﻠﻮ ﮔﺬاﺷﺖ: ﻧﺒﯿﻨﻢ ﮐﺴﯽ ﻫﻤﺮاز رو ﺷﮑﺴﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ
قسمت نهم
..‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم: ﻣﺮﺳﯽ از ﻫﻤﻪ ﺗﻮﺟﻬﺎﺗﺘﻮن ... ﺑﺎور ﮐﻨﯿﺪ اﯾﻦ ﺗﻠﺨﯽ ﺑﻪ ﺷﺨﺺ ﺷﻤﺎ ﻧﯿﺴﺖ ... ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰﻫﺎي اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺘﻪ ... ﺑﺎ‬ ‫اﺟﺎزﺗﻮن ...‬ ‫ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺮم ﺳﻤﺖ در ﮐﻪ ﮔﻔﺖ: ﻓﺮدا ﺑﺎﻫﺎت ﺗﻤﺎس ﻣﯿﮕﯿﺮم ﻫﻤﺎﻫﻨﮓ ﮐﻨﯿﻢ ﻗﺒﻞ از اﺟﺮا ﺑﺎﻫﻢ ﺑﺮﯾﻢ ﺑﯿﺮون ...‬ ‫ﺳﺮم رو ﺑﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﺑﺎﺷﻪ ﺗﮑﻮن دادم ... ﮐﺎش ﻣﯿﻔﻬﻤﯿﺪم ... ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ رو اﯾﻦ ﮐﻪ اﺻﻼ ﭼﺮا وﺟﻮد داﺷﺘﻢ و ﭼﺮا ﻫﻤﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻣﻬﺮﺑﻮن‬ ‫ﺑﻮدن اﻻ ﺧﺎﻧﺪان اﻧﺘﻈﺎم ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫ﺳﯿﺎ ﻣﻨﺘﻈﺮم ﺑﻮد ... ﮐﻮﻟﻪ اش رو ﭘﺸﺘﺶ ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﮐﺮد و ﺳﯿﮕﺎرش رو زﯾﺮ ﮐﻔﺸﻬﺎي آل اﺳﺘﺎر ﻣﺸﮑﯽ رﻧﮕﺶ ﺧﺎﻣﻮش ﮐﺮد ...‬ ‫
- ﻋﺎﻟﯽ ﺑﻮدﯾﺎ دﺧﺘﺮ ﺗﻮ ﻧﺎﺑﻐﻪ اي ...‬ ‫
- ﻣﺮﺳﯽ ... ﺑﺒﺨﺶ ﯾﻪ ﮐﻢ دﯾﺮ ﮐﺮدم ... ﻣﺤﻤﺪ ﺑﺎﻫﺎم داﺷﺖ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯿﮑﺮد ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زد: اﯾﻦ ﭼﻪ ﺣﺮﻓﯿﻪ ﻣﻤﻮش ﻣﻦ ﺗﺎ آﺧﺮش ﻫﺴﺘﻢ ...‬ ‫
- آاﺧﺮش ﮐﺠﺎﺳﺖ ﺳﯿﺎ؟‬ ‫دﺳﺘﺶ رو دور ﺷﻮﻧﻪ ﻫﺎم ﺣﻠﻘﻪ ﮐﺮد: آﺧﺮش؟ ﺧﺐ آﺧﺮش زﻣﺎﻧﯿﻪ ﮐﻪ ﺑﺪﻣﺖ دﺳﺖ ﺷﻮﻫﺮت ... دﺳﺘﻪ ﯾﻪ ﻣﺮدي ﮐﻪ ﻻﯾﻖ ﺗﻤﺎم‬ ‫ﻣﻬﺮﺑﻮﻧﯽ ﻫﺎ و آراﻣﺶ ﺣﻀﻮرت ﺑﺎﺷﻪ ... ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎﺷﻢ ... ازت ﺣﻤﺎﯾﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ و ﻋﺎﺷﻘﺘﻪ ...‬ ‫آروم ﺗﻮي ﺑﻐﻠﺶ ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﺷﺪم ﺗﺎ ﮔﻮﺷﯿﻢ رو ﮐﻪ داﺷﺖ ﺗﻮي ﺟﯿﺐ ﺷﻠﻮار ﺟﯿﻨﻢ ﺧﻮدﮐﺸﯽ ﻣﯿﮑﺮد رو در ﺑﯿﺎرم: ﻫﻤﭽﯿﻦ ﻣﺮدي ﻫﻢ‬ ‫ﻫﺴﺖ؟‬ ‫
- اﮔﻪ ﻣﻦ ﺗﻮ رو ﺑﺪم دﺳﺘﺶ ﺣﺘﻤﺎ اﯾﻦ ﺧﺼﻮﺻﯿﺎت رو داﺷﺘﻪ ...‬ ‫ﮔﻮﺷﯽ رو در آوردم ... از دﯾﺪن ﺷﻤﺎره اي ﮐﻪ روش ﺑﻮد ﺧﺸﮏ ﺷﺪم و اﯾﺴﺘﺎدم ... ﺿﺮﺑﺎن ﻗﻠﺒﻢ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد روي 0001 ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ...‬ ‫ﺑﺎ اﯾﺴﺘﺎدﻧﻢ ... ﺳﯿﺎ ﻫﻢ اﯾﺴﺘﺎد و ﺑﺎ ﮐﻨﺠﮑﺎوي ﺑﻪ ﺻﻔﺤﻪ ﮐﻮﭼﯿﮏ ﺗﻠﻔﻦ ﮐﻪ ﺧﺎﻣﻮش روﺷﻦ ﻣﯿﺸﺪ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﮐﺮد ...‬ ‫ﺑﺎ اﺳﺘﺮس ﺗﻠﻔﻦ رو ﺑﺮداﺷﺘﻢ: اﻟﻮ ...‬ ‫ﺻﺪاي ﺟﺬاب و ﺟﺪﯾﺶ ﺗﻮي ﮔﻮﺷﻢ ﭘﯿﭽﯿﺪ: ﺳﻼم ...‬ ‫در ﺟﻮاب ﺳﻼم ﺣﺎﻣﯽ ﺳﻼم ﭘﺮ اﺳﺘﺮﺳﯽ ﮐﺮدم ... واﻗﻌﺎ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻘﯿﻪ ﮐﻼﻣﺶ ﺑﻮدم ...‬ ‫
- ﺷﻤﺎ اﺟﺮا داﺷﺘﯿﺪ؟‬ ‫
- ﺑﻠﻪ ﭼﻪ ﻃﻮر ﻣﮕﻪ؟اﺗﻔﺎﻗﯽ اﻓﺘﺎده؟‬ ‫
- ﻣﻦ ﻋﻠﯽ رو ﻓﺮﺳﺘﺎدم دﻧﺒﺎﻟﺘﻮن ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺿﻠﻊ ﺷﺮﻗﯽ ﺗﺌﺎﺗﺮ ﺷﻬﺮ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﺎ ﻣﺎﺷﯿﻨﻪ ﻣﻨﻪ ﺗﺸﺮﯾﻒ ﺑﯿﺎرﯾﺪ اﯾﻨﺠﺎ ...‬ ‫... ﻗﻠﺒﻢ داﺷﺖ ﻣﯿﻮﻣﺪ ﺗﻮ دﻫﻨﻢ ...‬ ‫در ﺑﺎغ ﮐﻪ ﺑﺎز ﺷﺪ ﻣﻦ ﻋﻠﻨﺎ ﺧﻮدم رو ﭘﺮﺗﺎب ﮐﺮدم ﺑﯿﺮون ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد رو اﯾﻮون: ﺗﻮ ﭼﺮا اﻧﻘﺪر ﻫﻮل ﮐﺮدي ﻣﺎدر ﭼﯿﺰي‬ ‫ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ...‬ ‫... ﭼﻪ ﻃﻮر ﻣﻤﮑﻦ ﺑﻮد ﭼﯿﺰي ﻧﺒﺎﺷﻪ و ﻣﻦ رو ﺧﻮدﺷﻮن ﺑﯿﺎرن ﺧﻮﻧﻪ اي ﮐﻪ دو روز ﭘﯽ ﺑﺎ اون وﺿﻌﯿﺖ ازش اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮدﻧﻢ ﺑﯿﺮون‬ ‫اون ﻫﻢ اﯾﻦ ﺳﺎﻋﺖ ﺷﺐ ...‬ ‫دﺳﺘﻢ ﯾﺨﻢ رو ﮔﺮﻓﺖ ﺗﻮي دﺳﺘﺶ: ﯾﮑﻢ ﺗﺐ داﺷﺖ از اون ﺷﺐ ... ﺧﯿﻠﯽ ﺑﯽ ﺗﺎﺑﯿﺖ رو ﻣﯿﮑﺮد ... ﺣﺎﻣﯽ ﻫﻢ ﺧﻮاﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﯿﺎي‬ ‫دﯾﺪﻧﺶ ...‬ ‫ﻣﻮﻫﺎي ﻧﺎز ﻓﺮﺷﺘﻪ ﮐﻮﭼﻮﻟﻮم رو ﻧﻮازش ﮐﺮدم ...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺑﺎ ﮔﻮﻧﻪ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻫﻨﻮز ﺳﺮﺧﯽ ﺗﺐ رو داﺷﺖ روي ﺗﺨﺘﺶ دراز ﮐﺸﯿﺪه ﺑﻮد ﭘﯿﺸﻮﻧﯿﺶ رو ﮐﻪ ﺣﺎﻻ دﻣﺎي ﻧﺴﺒﺘﺎ ﻧﺮﻣﺎل داﺷﺖ‬ ‫ﺑﻮﺳﯿﺪم: ﻗﺮﺑﻮﻧﺖ ﺑﺮم ﻣﻦ ... ﻣﯽ ﻣﺮدم اﯾﻦ ﺷﮑﻠﯽ ﻧﻤﯽ دﯾﺪﻣﺖ ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫دﺳﺘﺶ رو ﮔﺬاﺷﺖ روي دﺳﺘﻢ روي ﮔﻮﻧﻪ اش: اوﻣﺪي ﻫﻤﺮاز؟ ﺧﯿﻠﯽ ﺗﺮﺳﯿﺪه ﺑﻮدم ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﻓﺪات ﺑﺸﻢ ... ﻣﮕﻪ ﻣﯿﺸﻪ ﻧﯿﺎم ... ﺷﺪه از ﭘﻨﺠﺮه ﺧﻮﻧﻪ ﺷﺒﺎ ﺑﯿﺎم ﺑﺎﻻ ﻣﯿﺎم ﻣﯿﺒﯿﻨﻤﺖ ﺧﻮﺷﮕﻞ ﻫﻤﺮاز ...‬ ‫ﮐﻮﺷﺎ ﻫﻢ در اﺗﺎق رو ﺑﺎز ﮐﺮد و ﺧﻮدش رو ﭘﺮﺗﺎب ﮐﺮد ﺗﻮي ﺑﻐﻠﻢ: ﻣﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﮔﺮﯾﻪ ﮐﺮدم ﻫﻤﺮاز ...‬ ‫ﻣﻮﻫﺎش رو ﺑﻬﻢ رﯾﺨﺘﻢ: ﺑﯽ ﺧﻮد ... ﻣﮕﻪ ﻣﺮد ﻫﻢ ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯿﮑﻨﻪ؟‬ ‫
- ﺧﻮدت ﮔﻔﺘﯽ ﻣﺮدﻫﺎ ﻫﻢ ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯿﮑﻨﻦ ...‬ ‫
- ﺑﺮاي ﻣﻮﺿﻮع ﻫﺎي اﻟﮑﯽ ﮔﺮﯾﻪ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻦ ...‬ ‫ﺧﻮدش رو ﺗﻮي ﺳﯿﻨﻪ ام ﻓﺸﺮد: ﭘﺪر ﺟﻮن ﮔﻔﺖ دﯾﮕﻪ ﻧﻤﯿﺬاره ﺗﻮ ﺑﯿﺎي ... ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺗﺐ ﮐﺮد ﻣﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﮔﺮﯾﻪ ﮐﺮدم ...‬ ‫... ﺧﻮدم رو ﺑﻪ زور ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻢ ﺗﺎ ﻧﻪ ﻟﻌﻨﺖ ﮐﻨﻢ و ﻧﻪ ﺣﺮﻓﯽ ﺑﺰﻧﻢ ﮐﻪ ﺻﺤﯿﺢ ﻧﺒﻮد ...‬ ‫
- ﻣﺎ ﺑﺰرﮔﺘﺮﻫﺎ ﺧﻮدﻣﻮن ﻣﺴﺎﺋﻞ رو ﺣﻞ ﻣﯿﮑﻨﯿﻢ ... ﭘﺪر ﺟﻮن ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺑﻮدن واﻗﻌﺎ ﮐﻪ ﻣﻨﻈﻮرﺷﻮن اﯾﻦ ﻧﺒﻮد ...‬ ‫ﮐﻮﺷﺎ: ﭼﺮا ﺑﻮد ... ﻣﻦ دﯾﮕﻪ دوﺳﺘﺶ ﻧﺪارم ...‬ ‫ﻣﻦ اﺧﻤﺎم رو ﮐﺮدم ﺗﻮ ﻫﻢ: ﺑﺎره آﺧﺮت ﺑﺎﺷﻪ ﻫﻤﭽﯿﻢ ﭼﯿﺰي رو ﺑﻪ ﭘﺪر ﺑﺰرﮔﺖ ﻣﯿﮕﯿﺎ ...‬ ‫
- ﺳﻼم ...‬ ‫ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم و ﺣﺎﻣﯽ رو دﯾﺪم ﺗﻮ ﭼﺎر ﭼﻮب در ... ﮐﻤﯽ ﺗﻮي ﺟﺎم ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﺷﺪم اﻣﺎ ﮐﻮﺷﺎ ﻫﻨﻮز ﻣﺤﮑﻢ ﺑﻐﻠﻢ ﮐﺮده ﺑﻮد ...‬ ‫ﯾﮏ ﻋﺎﻟﻤﻪ ﺣﺲ ﻫﺎي ﺗﻠﺦ و ﮐﺸﻨﺪه ﻣﺜﻠﻪ ﯾﻪ زﻫﺮ ﺗﻮي ﺧﻮﻧﻢ ﺑﻮد ... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ از ﮐﯽ اوﻧﺠﺎ ﺑﻮد ﺑﺮام ﻣﻬﻢ ﻫﻢ ﻧﺒﻮد ... ﻣﻬﻢ ﺑﻼﯾﯽ‬ ‫ﺑﻮد ﮐﻪ اﯾﻦ دو روز ﭘﺪر ﺧﻮدﺧﻮاه و ﺑﯽ ﻣﻨﻄﻘﺶ ﺳﺮ ﻣﻦ و ﻧﯿﻮﺷﺎ آورده ﺑﻮد ...‬ ‫ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻤﻮن اوﻣﺪ و دﺳﺘﺶ رو وري ﭘﯿﺸﺎﻧﯽ ﻧﯿﻮﺷﺎ ﮔﺬاﺷﺖ: ﺣﺎﻟﺖ ﺑﻬﺘﺮ ﺷﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﺧﺎﻧﻮﻣﺎ ...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ دﺳﺘﻢ رو ﻣﺤﮑﻢ ﺗﻮي دﺳﺘﺶ ﮔﺮﻓﺖ: ﻫﻤﺮاز ﺑﺮام ﻗﺼﻪ ﻣﯿﮕﯽ؟‬ ‫ﮐﻮﺷﺎ ﻫﻢ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد و ﻣﻦ ﺑﯽ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﻣﺮدي ﮐﻪ ﺑﺎﻻي ﺳﺮم اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد و ﺣﺘﯽ ﺟﻮاب ﺳﻼﻣﺶ رو ﻧﺪاده ﺑﻮدم و ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻫﻢ‬ ‫ﻧﻤﯽ ﮐﺮدم ﮐﻮﺷﺎ رو ﮔﺬاﺷﺘﻤﻢ رو ي ﺗﺨﺖ ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﺑﯽ ﺣﺮف اﺗﺎق رو ﺗﺮك ﮐﺮد و ﻣﻦ ﺧﻮاﺑﯿﺪم ﺑﯿﻨﺸﻮن ... روي ﯾﻪ دﺳﺘﻢ ﮐﻮﺷﺎ و روي اون ﯾﮑﯽ ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺳﺮش رو ﮔﺬاﺷﺖ ...‬ ‫
- ﺧﺐ ﭼﻪ ﻗﺼﻪ اي دوﺳﺖ دارﯾﺪ؟‬ ‫ﮐﻮﺷﺎ: ﻗﺼﻪ ﻣﺎﻣﺎن رو ﺑﮕﻮ ...‬ ‫ﺑﻐﻀﻢ رو ﻗﻮرت دادم: ﯾﮑﯽ ﺑﻮد ﯾﮑﯽ ﻧﻮﺑﺪ ﯾﻪ دﺧﺘﺮي ﺑﻮد ﺑﻪ زﯾﺒﺎﯾﯽ آﻓﺘﺎب ... ﺑﻪ زﯾﺒﺎﯾﯽ ﻧﯿﻮﺷﺎ ... اﺳﻤﺶ رﻫﺎ ﺑﻮد ... ﻋﺎﺷﻖ ﺷﻌﺮ ﺑﻮد‬ ‫... ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﺧﻮﺷﮕﻞ ﻧﻘﺎﺷﯽ ﻣﯿﮑﺸﯿﺪ ...‬ ‫ﺑﺎ ﺣﺲ ﺳﺎﯾﻪ اي ﺑﺎﻻي ﺳﺮم ﻻي ﭼﺸﻤﺎم رو ﮐﻤﯽ ﺑﺎز ﮐﺮدم ... اﻣﺎ ﺑﺎ ﺣﺲ ﻧﻔﺴﻬﺎي ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻫﺎم روي ﮔﺮدﻧﻢ دو ﺑﺎره ﺧﻮاﺑﻢ ﺑﺮد ...‬ ‫ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﻪ ﻗﺪر ﮔﺬﺷﺖ ﮐﻪ ﭼﺸﻤﺎم اﯾﻦ ﺑﺎر ﺗﺎ ﺗﻪ ﺑﺎز ﺷﺪ ... ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺖ روي دﯾﻮار اﻧﺪاﺧﺘﻢ ﺳﺎﻋﺖ 2 ﺑﻮد ...‬ ‫ﺑﺎورم ﻧﻤﯽ ﺷﺪ ﮐﻪ ﮐﺠﺎم ... آروم دﺳﺘﻢ رو از زﯾﺮ ﺳﺮ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﮐﺸﯿﺪم و ﭘﺘﻮي ﺳﺒﮑﯽ ﮐﻪ روﻣﻮن ﺑﻮد رو ﺗﺎ ﮔﺮدﻧﺸﻮن ﺑﺎﻻ ﮐﺸﯿﺪم ...‬ ‫ﻣﻦ ﺗﻮ ﻋﻤﺎرت اﻧﺘﻈﺎم ﺧﻮاﺑﯿﺪه ﺑﻮدم؟! ﺑﺎورم ﻧﻤﯽ ﺷﺪ؟!‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫ﺣﺎﻻ ﺑﺎﯾﺪ ﻧﺼﻔﻪ ﺷﺒﯽ ﭼﯽ ﮐﺎر ﻣﯿﮑﺮدم؟‬ ‫ﺑﺎ ﭘﺎﻫﺎي ﺑﺮﻫﻨﻪ ﭘﺎور ﭼﯿﻦ از اﺗﺎق ﺑﯿﺮون اوﻣﺪم و ﺗﺎ ﺗﻪ راﻫﺮو ﺳﺮك ﮐﺸﯿﺪم ... ﺣﺎل ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺑﻬﺘﺮ ﺑﻮد ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ... ﺑﺎﯾﺪ ﻣﯽ ﻣﻮﻧﺪم ﯾﺎ‬ ‫ﻣﯽ رﻓﺘﻢ؟از ﻃﺮﻓﯽ دﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﭘﯿﺸﺶ ﺑﺎﺷﻢ و از ﻃﺮﻓﯽ ﻣﯽ ﺗﺮﺳﯿﺪم ﮐﻪ ﺻﺒﺢ ﺑﺎ ﺧﺸﻤﺸﻮن رو ﺑﻪ رو ﺑﺸﻢ ... ﺑﺎ ﺧﻮدم درﮔﯿﺮ‬ ‫ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺑﺎ ﺟﻤﻠﻪ ﭼﯿﺰي ﺷﺪه از ﺟﺎم ﭘﺮﯾﺪم ...‬ ‫از ﺗﻮي ﺗﺎرﯾﮑﯽ اﻧﺘﻬﺎي راﻫﺮو ﻗﺎﻣﺖ ﺑﻠﻨﺪش ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﻦ ﮐﻪ ﺟﻠﻮي ﭘﻨﺠﺮه ﺳﺮﺗﺎ ﺳﺮي اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮدم و اﻧﺪﮐﯽ از ﻧﻮر ﻣﺎه و ﻻﻣﭗ‬ ‫ﺣﯿﺎط اﻃﺮاﻓﻢ رو روﺷﻦ ﻣﯿﮑﺮد اوﻣﺪ: اﺗﻔﺎﻗﯽ اﻓﺘﺎده؟ ﻧﯿﻮﺷﺎ؟‬ ‫دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﻣﻮﻫﺎي ﻓﺮ و در ﻫﻤﻢ ﮐﺸﯿﺪم: ﻧﻪ ... ﯾﻌﻨﯽ آره ﺧﻮﺑﻪ ... ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮم ...‬ ‫دﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﯿﻨﻪ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد ﯾﻪ ﺗﺎي اﺑﺮوش رﻓﺖ ﺑﺎﻻ: ﺳﺎﻋﺖ رو دﯾﺪﯾﺪ؟‬ ‫
- اﮔﻪ ﻣﯿﺸﻪ ﺑﺮاي ﯾﻪ آژاﻧﺲ ﺑﮕﯿﺮﯾﺪ ...‬ ‫ﮐﻼﻓﻪ ﺑﻮد ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ... دﺳﺘﺶ رو ﮐﺮد ﺗﻮي ﺟﯿﺒﺶ: ﺑﻔﺮﻣﺎﯾﯿﺪ ﺑﺮﯾﻢ ﺗﻮي آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﯿﻢ اﯾﻦ ﺟﺎ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﯿﺪار ﻣﯿﺸﻦ ... ﺑﺪ‬ ‫ﺧﻮاب ﺷﺪﯾﺪ ﻣﺜﻞ اﯾﻨﮑﻪ‬ ‫ﺑﺪون اﯾﻨﮑﻪ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﻨﻢ دﻧﺒﺎﻟﺶ راه اﻓﺘﺎدم ﺑﻪ ﺳﻤﺖ آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ ... ﭼﺮاغ آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ رو روﺷﻦ ﮐﺮد ... ﺗﯽ ﺷﺮت آدﯾﺪاس ﻣﺸﮑﯽ‬ ‫ﺗﻨﺶ ﺑﻮد ﺑﺎ ﺷﻠﻮار ﺳﺘﺶ ... ﺑﺎورم ﻧﻤﯿﺸﺪ ﺑﺎﯾﺪ اﯾﻦ ﻟﺤﻈﻪ ﺗﻮ ﺗﺎرﯾﺦ ﺛﺒﺖ ﻣﯽ ﺷﺪ ... دﮐﺘﺮ اﻧﺘﻈﺎم ﺑﻮدﻧﻪ ﮐﺮوات و ﺷﻠﻮاري ﮐﻪ اوﺗﻮش‬ ‫ﻫﻨﺪوﻧﻪ ﻣﯽ ﺑﺮﯾﺪ ...‬ ‫ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻌﺪ ﺑﺎ ﯾﻪ ﻟﯿﻮان ﺑﺰرگ ﺷﮑﻼت داغ رو ﺑﻪ روي ﺣﺎﻣﯽ ﭘﺸﺖ ﻣﯿﺰ آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ ﺳﺎﻋﺖ 2 ﺻﺒﺢ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدم ... واﻗﻌﺎ ﺑﺎورم‬ ‫ﻧﻤﯽ ﺷﺪ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺧﻮاب ﺑﻮدم ...‬ ‫
- ﮔﺮﻣﻪ ﺑﻬﺘﻮن آراﻣﺶ ﻣﯿﺪه ...‬ ‫
- ﻧﯿﺎزي ﺑﻪ ﭘﺬﯾﺮاﯾﯽ ﻧﺒﻮد ...‬ ‫... ﻧﺎ ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﻟﺤﻨﻢ ﭘﺮ از ﮐﯿﻨﻪ ﺑﻮد ... ﮐﯿﻨﻪ اي ﮐﻪ ﺣﺎﻣﯽ ﻫﻢ ﺣﺴﺶ ﻣﯽ ﮐﺮد ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ...‬ ‫
- ﭘﺬﯾﺮاﯾﯽ ﻧﯿﺴﺖ ... ﺑﺮاي آراﻣﺶ ﺷﻤﺎﺳﺖ ...‬ ‫
- ﻣﻦ آروﻣﻢ ... ﻣﺮﺳﯽ از ﺗﻮﺟﻬﺘﻮن ﺣﺎﻻ ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﻧﺸﺪه ﺑﺮام ﯾﻪ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺑﮕﯿﺮﯾﺪ ﺑﺮم ...‬ ‫ﮐﻼﻓﻪ ﺳﺮ ﺟﺎش ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﺷﺪ و دﺳﺘﻬﺎش رو ﻗﻼب ﮐﺮد ﺗﻮي ﻫﻢ و ﮔﺬاﺷﺖ روي ﻣﯿﺰ: ﻣﯽ ﺷﻪ اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ رو اﻧﻘﺪر ﺗﮑﺮار ﻧﮑﻨﯿﺪ ﯾﻪ‬ ‫دﺧﺘﺮ ﺟﻮون رو ﻣﻦ ﻧﻤﯿﮕﺬارم 2 ﻧﺼﻔﻪ ﺷﺐ ﺗﻨﻬﺎ از اﯾﻦ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﺮه ﺑﯿﺮون ...‬ ‫
- دوﺳﺖ ﻧﺪارم ﺑﺎ ﭘﺪرﺗﻮن رو ﺑﻪ رو ﺑﺸﻢ ... ﻧﻤﯽ ﺧﻮام اﯾﺸﻮن ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺑﺸﻦ ...‬ ‫ﺑﻪ ﭘﺸﺘﯽ ﺻﻨﺪﻟﯿﺶ ﺗﮑﯿﻪ داد: در ﺟﺮﯾﺎن ﻫﺴﺘﻦ ... در ﺿﻤﻦ ﻓﺮدا ﻧﯿﻮﺷﺎ ﮐﻪ از ﺧﻮاب ﺑﯿﺪار ﻣﯿﺸﻪ اﻧﺘﻈﺎر داره ﺷﻤﺎ ﭘﯿﺸﺶ ﺑﺎﺷﯿﺪ ...‬ ‫
- ﺑﺬارﯾﺪ اون رو ﻫﻢ ﺑﺒﺮم ...‬ ‫اﯾﻦ ﺑﺎر اﺧﻤﺎش ﺗﺮﺳﻨﺎك ﺗﺮ ﺷﺪ ... ﺟﻮاﺑﻢ رو ﻧﺪاد اﻣﺎ ﻫﻤﻮن ﻧﮕﺎﻫﺶ ﺑﺮاي ﺳﮑﻮت ﮐﺮدﻧﻢ ﮐﺎﻓﯽ ﺑﻮد ...‬ ‫ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ اي ﺑﻪ ﺳﮑﻮت ﮔﺬﺷﺖ: ﻣﯽ دوﻧﻢ ﮐﻪ اذﯾﺖ ﺷﺪﯾﺪ و اﻟﺒﺘﻪ وﺿﻌﯿﺖ ﻧﯿﻮﺷﺎ ﻫﻢ ﻣﺎ رو ﺧﯿﻠﯽ ﻧﮕﺮان ﮐﺮد ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫
- ﻧﮕﺮاﻧﯽ ﺗﻮن رﻓﻊ ﺷﺪ؟ ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺣﺎﻟﺶ ﺧﻮﺑﻪ ... ﭘﺲ دﯾﮕﻪ ﻧﯿﺎزي ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﯿﺴﺖ از ﭼﻨﺪ روزه آﯾﻨﺪه ... ﻧﯿﻮﺷﺎ ﻫﻢ ﻋﺎدت ﻣﯿﮑﻨﻪ ...‬ ‫ﮐﻮﺷﺎ ﻫﻢ ... ﻣﻦ و اﺣﺴﺎﺳﺎﺗﻢ و ﻏﺮورم ﻫﻢ ﺑﻪ ﺟﻬﻨﻢ ... ﻣﮕﻪ ﻣﻦ ﮐﯿﻢ؟ ﯾﻪ دﺧﺘﺮ ﺑﭽﻪ ي ﺗﻨﻬﺎي ﺧﯿﺎﻻﺗﯽ ... ﻏﯿﺮه اﯾﻨﻪ؟‬ ‫... ﺗﻤﺎم ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ ﻫﺎي اﯾﻦ ﭼﻨﺪ روزم رو رﯾﺨﺘﻢ ﺑﯿﺮون ... ﺑﺎ آراﻣﺸﯽ ﮐﻪ اﺻﻼ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺟﻮ ﻧﻤﯽ ﺧﻮرد و ﻣﻦ اﻧﺘﻈﺎرش رو ﻧﺪاﺷﺘﻢ‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد ...‬ ‫
- ﻋﺮض ﮐﺮدم ﻏﯿﺮ از اﯾﻨﻪ آﻗﺎي دﮐﺘﺮ؟ ﺑﻪ ﺟﻬﻨﻢ ﮐﻪ ﻣﻦ دو روزه زﻧﺪﮔﯽ ﻧﺪارم ... ﺑﻪ ﺟﻬﻨﻢ ﮐﻪ ﺗﻬﺪﯾﺪ ﺷﺪم ﺗﻨﻬﺎ دﻟﺨﻮﺷﯽ ﻫﺎي‬ ‫زﻧﺪﮔﯿﻢ رو ﻧﺒﯿﻨﻢ اﮔﻪ ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺣﺎﻟﺶ ﺑﺪ ﻧﻤﯽ ﺷﺪ ﯾﺎ ﮐﻮﺷﺎ ﮔﺮﯾﻪ ﻧﻤﯽ ﮐﺮد اﺻﻼ ﮐﺴﯽ ﻣﯿﻔﻬﻤﯿﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ... ﭼﯽ ﮔﺬﺷﺘﻪ؟ ﺑﻌﺪ ﻣﻦ‬ ‫ﻧﺸﺴﺘﻢ اﯾﻨﺠﺎ آﻗﺎي دﮐﺘﺮ دارم ﺷﯿﺮ ﺷﮑﻼت داغ ﻣﯿﺨﻮرم. از ﺑﺲ ﮐﻪ ﺑﯽ ﻏﺮور و ﺑﯽ ﮐﺴﻢ ...‬ ‫ﺧﻮاﺳﺘﻢ از روي ﺻﻨﺪﻟﯽ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻢ ﮐﻪ ﺗﮑﯿﻪ اش رو از ﭘﺸﺘﯽ ﺻﻨﺪﻟﯽ ﮔﺮﻓﺖ ﺑﺎ ﺟﺪﯾﺖ و آراﻣﺶ ﻋﺠﯿﺒﯽ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد ... اﻧﺘﻈﺎر داﺷﺘﻢ‬ ‫ﻧﺎراﺣﺖ ﺷﻪ ... ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺷﻪ ... داد ﺑﺰﻧﻪ ... ﺗﺎ ﻣﻨﻢ داد ﺑﺰﻧﻢ و ﮐﻤﯽ ﺧﺎﻟﯽ ﺷﻢ ... اﻣﺎ ﺑﺮ ﻋﮑﺲ ﺗﻤﺎم اﻧﺘﻈﺎراﺗﻢ آرام ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد:‬ ‫ﺑﻔﺮﻣﺎﯾﯿﺪ ﺑﻨﺸﯿﻨﯿﺪ ... ﺷﻤﺎ ﺻﺤﺒﺖ ﻫﺎﺗﻮن رو ﮐﺮدﯾﺪ ﭘﺲ ﺑﺎﯾﺪ ﺟﻮاﺑﺶ رو ﻫﻢ ﺑﺸﻨﻮﯾﺪ ... اﻟﺒﺘﻪ اﮔﺮ ﺑﻪ ﻣﻨﻄﻘﯽ ﺑﻮدن ﺣﺮﻓﻬﺎﺗﻮن اﯾﻤﺎن‬ ‫دارﯾﺪ و ﺻﺮﻓﺎ ﺟﻨﺒﻪ ﺧﺎﻟﯽ ﮐﺮدن اﺣﺴﺎﺳﺎﺗﺘﻮن ﻧﺒﻮده ﺑﺎﺷﻪ ...‬ ‫ﺑﺎ ﺑﯽ ﻣﯿﻠﯽ دوﺑﺎره روي ﺻﻨﺪﻟﯿﻢ ﻧﺸﺴﺘﻢ ... اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﻟﺒﺨﻨﺪ ﮐﻤﺮﻧﮕﯽ ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ اي روي ﺻﻮرﺗﺶ ﻧﺸﺴﺖ: ﻣﻦ ﺑﺮاي ﺷﻤﺎ‬ ‫ﺳﺎﻋﺘﯽ ﺑﺮاي رﻓﺖ و آﻣﺪﻫﺎﺗﻮن و ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ روز ﺗﻌﯿﯿﻦ ﮐﺮده ﺑﻮدم درﺳﺘﻪ؟‬ ‫
- ...‬ ‫ﺑﺎ ﻟﺤﻨﻪ ﯾﻪ ﭘﺪر ﮐﻪ دﺧﺘﺮ ﮐﻮﭼﯿﮑﺶ رو داره ﻧﺼﯿﺤﺖ ﻣﯿﮑﻨﻪ ﺣﺮف ﻣﯿﺰد: درﺳﺘﻪ؟‬ ‫
- ﺑﻠﻪ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﺑﺮاي ﺟﻠﻮﮔﯿﺮي ﮐﺮدن از ﻫﻤﯿﻦ ﺑﺮﺧﻮردﻫﺎ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ رﯾﺰي ﮐﺮده ﺑﻮدم ... اﻧﺘﻈﺎر داﺷﺘﻢ ﺷﻤﺎ ﭘﺪر ﻣﻦ رو ﺑﯿﺸﺘﺮ از اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ‬ ‫ﺑﺸﻨﺎﺳﯿﺪ و ﺑﻪ ﺣﺴﺎﺳﯿﺖ ﻫﺎش اﻫﻤﯿﺖ ﺑﺪﯾﺪ ...‬ ‫
- ﻣﻦ دﻟﻢ ﺑﺮاي ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺗﻨﮓ ﺷﺪه ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﻣﻦ اﺻﻼ دﻧﺒﺎﻟﻪ دﻟﯿﻠﺘﻮن ﺑﺮاي اوﻣﺪن ﻧﯿﺴﺘﻢ ... ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﻣﯿﺨﻮام ﺑﻬﺘﻮن ﺑﮕﻢ اﯾﻦ وﺳﻂ ﮐﻤﯽ ﻫﻢ ﺑﻪ اﺷﺘﺒﺎه ﺧﻮدﺗﻮن ﻓﮑﺮ ﮐﻨﯿﺪ‬ ‫...‬ ‫... ﭘﻮزﺧﻨﺪي زدم ... ﺟﺎﻟﺐ ﺑﻮد اﯾﻦ آدم ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻮد ﺑﺎ آراﻣﺶ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺗﻬﺶ ﻣﻦ رو ﻣﻘﺼﺮ ﺟﻠﻮه ﺑﺪه؟: راﺳﺖ ﻣﯿﮕﯿﺪ ﻣﻦ‬ ‫ﺣﻀﻮرم اﺷﺘﺒﺎه ﺑﻮده آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ... ﻣﻤﻨﻮن ﮐﻪ وﻗﺘﺘﻮن رو ﮔﺬاﺷﺘﯿﺪ ...‬ ‫اﺧﻤﺎش ﺗﺮﺳﻨﺎك ﺗﺮ ﺷﺪ: ﺑﻔﺮﻣﺎﯾﯿﺪ ﺑﻨﺸﯿﻨﯿﺪ ... ﺑﭽﻪ ﺷﺪﯾﺪ؟‬ ‫از روي ﺻﻨﺪﻟﯿﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و ﺧﻢ ﺷﺪم روي ﻣﯿﺰ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ و ﺑﺮاي اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر ﺧﯿﺮه ﺷﺪم ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎش و ﺑﺎ اﻧﮕﺸﺖ اﺷﺎره زدم ﺑﻪ‬ ‫ﺳﯿﻨﻪ ام: ﻣﻦ ﺑﭽﻪ ام ... ﻣﻦ ادﻋﺎ ﻧﮑﺮدم ... ﺑﺎ 32 ﺳﺎل ﺳﻦ ﺑﭽﻪ ام ... ﻣﮕﻪ ﻏﯿﺮ از اﯾﻨﻪ ... ﺷﻤﺎ ﺧﻮدﺗﻮن ﻫﻢ ﺑﻪ اﯾﻦ اﻋﺘﻘﺎد دارﯾﺪ ...‬ ‫ﭘﺪرﺗﻮن ﻫﻢ اﻋﺘﻘﺎد دارن ﮐﻪ ﺑﻬﻢ ﻣﯿﮕﻦ دﺧﺘﺮ و ﺑﺪون ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺗﻤﺎم ﻏﺮور و ﺷﺎن ﻣﻦ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻣﺜﻞ ﯾﻪ دزد ﻣﺰاﺣﻢ ﺑﺮﺧﻮرد ﮐﺮدن ...‬ ‫اﻟﺒﺘﻪ ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ ... ﻣﻦ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﺮاي اﯾﺸﻮن اﺣﺘﺮام ﻗﺎﺋﻞ ﺑﻮدم ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و اﯾﺴﺘﺎد: ﻣﻦ ﻫﺮ ﭼﻪ ﻗﺪر ﺳﻌﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﺷﻤﺎ رو آروم ﮐﻨﻢ ﻧﻤﯽ ﺷﻪ اﻧﮕﺎر ...‬ ‫
- ﻣﻦ آروﻣﻢ ﺷﻤﺎ ﺧﻮدﺗﻮن رو زﺣﻤﺖ ﻧﺪﯾﺪ ... ﭼﯿﺰي ﻧﺸﺪه ﮐﻪ ... ﻧﯿﻮﺷﺎ ﻫﻢ ﺧﻮب ﺷﺪه ... ﻣﻦ رو ﺑﺨﯿﺮ ﺷﻤﺎ رو ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺖ ...‬ ‫
- ﺑﻪ اﯾﻦ راﺣﺘﯽ از ﺧﻮاﻫﺮ زاده ﻫﺎﺗﻮن ﻣﯿﮕﺬرﯾﺪ؟ ﻣﻦ ﺟﻮر دﯾﮕﻪ اي ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم ...‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﻢ رو ازش ﮔﺮﻓﺘﻢ: ﻣﻦ ﺑﺮاي اون دوﺗﺎ از ﺧﻮدم ﻫﻢ ﻣﯽ ﮔﺬرم ... ﮐﺎش ﺑﻬﺘﻮن ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدم ﺑﯿﺎرﯾﺪﺷﻮن ﺑﯿﺮون اﯾﻨﺠﻮري ﺷﺎﯾﺪ ﺗﻮ‬ ‫ﺧﻮﻧﻪ اي ﮐﻪ اون ﻃﻮر ازش ﭘﺮﺗﺎب ﺷﺪم ﺑﯿﺮون ﺑﺮ ﻧﻤﯿﮕﺸﺘﻢ ... ﻣﯽ دوﻧﯿﺪ دﻟﻢ از ﭼﯽ ﻣﯿﺴﻮزه ... ﺑﺎرﻫﺎ ﭘﺪرﺗﻮن در رو ﺑﻪ روي ﻣﻦ‬ ‫ﺑﺎز ﻧﮑﺮد ... ﺑﺎرﻫﺎ ﺑﺎ رﻓﺘﺎرش ﯾﺎ ﺣﺘﯽ ﺣﺮﻓﻬﺎش زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ رﻫﺎ زﻧﺪه ﺑﻮد ﻫﻢ ﻣﻦ رو از ﺧﻮﻧﻪ ﺑﯿﺮون ﮐﺮد ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﺑﻬﻢ ﺑﺮ ﻧﺨﻮرد‬ ‫ﭼﻮن ﺑﻪ ﺳﻨﺸﻮن و اﻋﺘﻘﺎداﺗﺸﻮن اﺣﺘﺮام ﮔﺬاﺷﺘﻢ ... اﻣﺎ اﯾﻦ ﺑﺎر ... ﺧﯿﻠﯽ ﻓﺮق ﻣﯽ ﮐﻨﻪ آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ... ﺧﯿﻠﯽ ﻧﺘﯿﺠﻪ اش اون دﺧﺘﺮ‬ ‫ﺑﯿﻤﺎر و اون ﭘﺴﺮ ﺑﭽﻪ ﺗﺮﺳﯿﺪه اﺳﺖ ... ﻣﻦ ﺑﻪ ﺟﻬﻨﻢ ... ﻧﻤﯽ ﺧﻮام ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺗﻮ اﯾﻦ ﮐﺸﻤﮑﺶ ﻫﺎ آﺳﯿﺐ ﺑﺒﯿﻨﻦ ...‬ ‫دﺳﺘﺶ رو دور ﻟﯿﻮان آب ﺑﺰرﮔﯽ ﮐﻪ ﺟﻠﻮش ﺑﻮد ﻣﺤﮑﻢ ﺣﻠﻘﻪ ﮐﺮد و ﮐﻼﻓﻪ ﺳﺮ ﺟﺎش ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﺷﺪ: ﻣﯽ دوﻧﻢ ﮐﻪ ﺗﺤﺖ ﻫﺮ‬ ‫ﺷﺮاﯾﻄﯽ اﺣﺘﺮام ﭘﺪر رو ﭼﻪ ﺟﻠﻮش و ﭘﺸﺖ ﺳﺮش ﺣﻔﻆ ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ ...‬ ‫
- ﮐﺎر وﯾﮋه اي ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻢ ...‬ ‫ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﺑﺎ دﺳﺖ ﺻﻨﺪﻟﯽ ﭘﺸﺖ ﺳﺮم رو ﻋﻘﺐ ﮐﺸﯿﺪ و ﺑﺎ دﺳﺖ اﺷﺎره ﮐﺮد ﺑﻨﺸﯿﻨﻢ ... ﭼﺮا رﻓﺘﻪ رﻓﺘﻪ اون ﺑﻐﻀﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ ﮔﻠﻮم ﺑﻮد‬ ‫داﺷﺖ ﺳﺮ ﺑﺎز ﻣﯿﮑﺮد؟ ﺑﻪ ﺟﺎي ﮐﯿﻨﻪ اﯾﻦ ﻣﺪت ﺣﺎﻻ ﯾﻪ آراﻣﺶ ﺑﻮد و ﯾﻪ ﺧﻨﮑﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯽ ﺷﺪ دﻟﻢ ﺑﺨﻮاد ﺑﺸﯿﻨﻢ ﺗﻤﺎم اﯾﻦ اﺷﮏ‬ ‫ﻫﺎ رو ﺑﯿﺮون ﺑﺮﯾﺰم ...‬ ‫
- ﺳﺮد ﺷﺪ ...‬ ‫ﻣﻨﻈﻮرش رو ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﺸﺪم ﺑﺎ ﮔﯿﺠﯽ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﻟﯿﻮان رو از ﺟﻠﻮم ﺑﺮداﺷﺖ و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﺎﯾﮑﺮو ﻓﺮ رﻓﺖ: ﺑﺮاﺗﻮن‬ ‫دوﺑﺎره ﮔﺮﻣﺶ ﻣﯿﮑﻨﻢ ...‬ ‫... ﻣﻦ ﮐﺠﺎ ﺑﻮدم ... اﯾﻦ آدم ﮐﺠﺎ ﺑﻮد؟ درﺳﺘﻪ ﮐﻪ آراﻣﺸﺶ ﺑﺎﯾﺪ اﻋﺼﺎﺑﻢ رو ﺧﺮد ﻣﯿﮑﺮد اﻣﺎ ﻋﺠﯿﺐ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﺎﺛﯿﺮ ﺑﺮ ﻋﮑﺲ داﺷﺖ‬ ‫... ﻟﯿﻮان رو ﺟﻠﻮم ﮔﺬاﺷﺖ: اﯾﻦ ﺑﺎر ﻗﺒﻞ از ﺳﺮد ﺷﺪن ﺑﺨﻮرﯾﺪش.‬ ‫ﺟﺮﻋﻪ ﺟﺮﻋﻪ اون ﻣﺎﯾﻊ داغ ﮐﻪ از ﮔﻠﻮم ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﯿﺮﻓﺖ ﯾﮑﻢ راه ﻧﻔﺴﻢ ﺑﺎز ﻣﯿﺸﺪ اﻧﮕﺎر ... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﺗﺎﺛﯿﺮ اون ﻣﺎﯾﻊ ﻧﺴﺒﺘﺎ ﺗﻠﺦ ﺗﻮي‬ ‫اون ﻟﯿﻮان ﮐﺮﯾﺴﺘﺎل ﺑﻮد ﯾﺎ ﺣﺎﺻﻠﻪ اون ﯾﻪ ﺟﻔﺖ ﭼﺸﻢ ﻗﻬﻮه اي ﮐﻪ داﺷﺘﻦ ﺑﺎ آراﻣﺶ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮدن ... ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻢ ﻧﺎﺷﯽ از ﯾﻪ‬ ‫ﺳﮑﻮت ﻣﻄﻠﻖ ﺗﻮي اون ﻋﻤﺎرت ﺑﺰرگ ﺑﻮد ... ﻫﺮ ﭼﻪ ﮐﻪ ﺑﻮد ﺣﺎﻻ ﯾﮑﻢ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺧﻮاﺑﻢ ﻣﯿﻮﻣﺪ ...‬ ‫ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﻪ ﻗﺪر ﺑﻮد ﮐﻪ زﯾﺮ اون ﻧﮕﺎه ﺑﻮدم ... ﺳﺮم ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺑﻮد ... ﺑﻪ ﺟﻤﻼﺗﯽ ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدم ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮدم ... ﭘﺸﯿﻤﻮن ﻧﺒﻮدم اﻣﺎ‬ ‫ﮐﻤﯽ ﻫﻢ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﯿﮑﺸﯿﺪم ... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﺮا دﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﯿﻨﻪ اون ور ﻣﯿﺰ ﺑﺎ اون ﻃﻤﺎﻧﯿﻨﻪ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد ﭼﺮا ﻧﻤﯽ‬ ‫رﻓﺖ ﺑﺨﻮاﺑﻪ؟‬ ‫ﻣﻮﻫﺎي ﻓﺮم ﮐﻪ ﻟﺞ ﺑﺎزاﻧﻪ ﺗﻮي ﺻﻮرﺗﻢ ﻣﯿﻮﻣﺪ رو ﮐﻨﺎر زدم و ﻟﯿﻮان رو روي ﻣﯿﺰ ﮔﺬاﺷﺘﻢ و ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم ... اﺧﻤﯽ روي‬ ‫ﺻﻮرﺗﺶ ﻧﺒﻮد ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﺮاي ﻣﻦ ﺑﯽ ﮐﻼم ﺑﻮد و ﮐﻤﯽ ﺳﺮد ...‬ ‫
- ﮐﻤﯽ آروم ﺷﺪﯾﺪ؟‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫
- ﺑﻠﻪ ... اﻟﺒﺘﻪ ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﺣﺎﺻﻠﻪ اﯾﻦ ﺷﮑﻼﺗﻪ ﯾﺎ داروي آراﻣﺒﺨﺸﯽ ﮐﻪ ﻋﺼﺮي ﺧﻮردم ...‬ ‫
- آرام ﺑﺨﺶ؟!‬ ‫ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺷﺪه ﺑﻮد؟! ... ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎي ﮔﺮد ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم: ﺧﺐ ... ﮔﻠﻨﺎر ﺑﻬﻢ داد ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﯽ ﺑﻮد ... ﺑﺮاي اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺘﻮﻧﻢ ذﻫﻨﻢ‬ ‫رو روي ﺻﺤﻨﻪ ﺟﻤﻊ ﮐﻨﻢ ...‬ ‫ﮐﻤﯽ ﮐﻼﻓﻪ ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﺷﺪ ... اﯾﻦ ﺣﺮﮐﺘﺶ رو دﯾﮕﻪ ﺧﻮب ﻣﯿﺸﻨﺎﺧﺘﻢ ...‬ ‫
- ﺑﺒﯿﻨﯿﺪ ... ﻣﻦ ﻫﻤﯿﻦ ﺟﺎ رو ﺑﻪ روﺗﻮن ﺑﻬﺘﻮن ﻗﻮل ﻣﯿﺪم دﯾﮕﻪ ﻫﺮﮔﺰ ﮐﺴﯽ ﺷﻤﺎ رو از دﯾﺪن ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻣﺤﺮوم ﻧﮑﻨﻪ ... ﺣﺘﯽ‬ ‫ﺗﻬﺪﯾﺪش رو ﻫﻢ ﻧﮑﻨﻪ ... ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﻪ اﻋﺘﻤﺎد دارﯾﺪ؟‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم ... داﺷﺘﻢ؟ ﺣﺘﻤﺎ داﺷﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﺎﻫﺎش ﺗﻮ آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ اﯾﻦ ﻋﻤﺎرت ﺳﻪ ﻧﺼﻔﻪ ﺷﺐ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدم ﺷﮑﻼت داغ ﻣﯿﺨﻮردم ...‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﺶ ﮐﺮدم اﺻﻼ ﻣﮕﻪ ﮐﺴﯽ ﻫﻢ ﺗﻮي اﯾﻦ دﻧﯿﺎ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﺮد ﺟﺪي و ﺑﺎ اﺗﯿﮑﺖ ﮐﻪ ﻫﺮ رﻓﺘﺎر و ﮐﻼﻣﺶ‬ ‫ﺳﻨﺠﯿﺪه ﺑﻮد اﻋﺘﻤﺎد ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ...‬ ‫ﺳﮑﻮﺗﻢ رو ﮐﻪ دﯾﺪ ﮐﻤﯽ روي ﻣﯿﺰ ﺧﻢ ﺷﺪ: ﺑﺒﯿﻨﯿﺪ ... ﻣﯽ دوﻧﻢ ﮐﻪ ﺷﺎﯾﺪ ﯾﻪ ﻋﺪم اﻋﺘﻤﺎدي ﺑﻪ ﻣﺎ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﺪ ... ﺣﺎﻣﺪ ﭼﻪ ﮐﺮد ...‬ ‫ﭼﯽ ﺷﺪ؟ ﺷﻤﺎ ﭼﺮا ﺑﻬﺶ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﺪ؟ ﺷﻤﺎ ﮐﻪ زﻧﻪ ﺣﺎﻣﺪ ﻧﺒﻮدﯾﺪ ... ﺧﻮاﻫﺮﺗﻮن ﺑﻮده ... ﻣﻦ ﻫﻢ اون دوران ﻧﺒﻮدم ﺗﺎ ﺑﺪوﻧﻢ دﻗﯿﻘﺎ‬ ‫ﻣﺎﺟﺮا ﭼﯽ ﺑﻮده ... اﻣﺎ اﻻن ﻫﺴﺘﻢ ... ﻣﻦ ﺑﻬﺘﻮن ﻫﻤﯿﻦ ﺟﺎ ﻗﻮل دادم ... ﺑﺎزﻫﻢ روش ﺗﺎﮐﯿﺪ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ... ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﻫﻤﻮن روﺷﻪ‬ ‫ﻫﻤﯿﺸﮕﯿﺘﻮن ﺑﺎ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ اداﻣﻪ ﺑﺪﯾﺪ ... ﮐﺴﯽ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ اﻋﺘﺮاﺿﯽ ﻧﻤﯿﮑﻨﻪ ...‬ ‫
- اﻣﺎ ... ﭘﺪرﺗﻮن ...‬ ‫
- ﺑﻨﺪه دارم ﻋﺮض ﻣﯿﮑﻨﻢ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ... وﻗﺘﯽ ﻣﻦ ﺑﮕﻢ دﯾﮕﻪ ﺗﻤﻮﻣﻪ ...‬ ‫... ﯾﻌﻨﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﯽ ﭘﺬﯾﺮﻓﺘﻢ زوره ﺣﺎﻣﯽ ﺑﻪ اﮐﺒﺮ ﺧﺎن ﻫﻢ ﻣﯿﺮﺳﻪ؟‬ ‫اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﯾﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﮐﺠﯽ اوﻣﺪ روي ﺻﻮرﺗﺶ اﻧﮕﺎر ﮐﻪ ﻗﯿﺎﻓﻪ ﻣﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻨﺪه دار ﺷﺪه ﺑﻮد ...‬ ‫
- اﻧﻘﺪر ﭘﺪرم ﺗﺮﺳﻨﺎﮐﻪ؟ ﯾﺎ ﺑﻪ ﻧﻈﺮﺗﻮن ﻣﻦ ﻧﻔﻮذي ﻧﺪارم؟‬ ‫
- ﻧﻪ ... ﺗﺮﺳﻨﺎك ﺧﺐ ... ﯾﻌﻨﯽ ...‬ ‫
- ﺧﻮدﺗﻮن رو ﺧﺴﺘﻪ ﻧﮑﻨﯿﺪ ... ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻗﻮل ﺑﺪﯾﺪ ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻗﻮاﻧﯿﻦ ﻣﺎ و ﺧﺎﻧﻮاده ﻣﺎ اﺣﺘﺮام ﺑﮕﺬارﯾﺪ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ...‬ ‫
- ﻣﯽ دوﻧﻢ ... ﻣﯽ دوﻧﻢ ... ﮐﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ اﯾﻦ ﻃﻮر ﺑﻮده ﻣﻨﻢ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ اﺣﺘﺮام ﻣﯿﮕﺬارم از اﯾﻦ ﺑﺎﺑﺖ ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺑﺎﯾﺪ ﺟﺮﯾﺎن اون ﭘﯿﺮاﻫﻦ رو‬ ‫ﻫﻢ در ﻧﻈﺮ ﺑﮕﯿﺮﯾﻢ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﻧﻈﺮم رو ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣﯿﮕﻢ ...‬ ‫
- ﺗﻮ اﯾﻦ ﺷﮑﯽ ﻧﺪارم ...‬ ‫ﻣﻮﻫﺎم رو ﺑﺎر دﯾﮕﻪ دادم ﭘﺸﺖ ﮔﻮﺷﻢ ... واﻗﻌﺎ دﯾﮕﻪ داﺷﺘﻢ از ﺧﻮاب ﺑﯽ ﻫﻮش ﻣﯿﺸﺪم ...‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد: ﭘﺎﺷﯿﺪ ﺑﺮﯾﺪ اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﮐﻨﯿﺪ ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪﯾﻢ و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﭘﻠﻪ ﻫﺎ رﻓﺘﯿﻢ ... ﺑﺎ دﺳﺖ اﺷﺎره ﮐﺮد ﮐﻪ اول ﻣﻦ ﺑﺮم ... ﭘﺎم رو روي ﭘﻠﻪ اول ﮔﺬاﺷﺘﻢ ... ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺑﻪ ﭘﺸﺖ‬ ‫ﺳﺮ ... ﺣﺎﻻ ﻗﺪم ﺑﻪ ﻗﺪش ﻧﺰدﯾﮏ ﺗﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﭼﺸﻤﺎش ﺧﯿﻠﯽ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎم ﻧﺰدﯾﮏ ... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﻧﻔﻮذ اون ﭼﺸﻢ ﻫﺎ ﭼﻪ ﻗﺪر ﺑﻮد‬ ‫ﮐﻪ ﺳﺮﯾﻊ ﭼﺸﻤﻢ رو ازش ﮔﺮﻓﺘﻢ ... ﮐﻤﯽ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﮔﺮﻓﺖ ... ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﻮ ﻫﺎم رو ﭘﯿﭽﯿﺪم دور اﻧﮕﺸﺘﻢ: ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ... ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ‬ ‫ﺗﺸﮑﺮ ﮐﻨﻢ ...‬ ‫
- ﺑﺎﺑﺘﻪ؟‬ ‫
- ﺷﯿﺮ ﺷﮑﻼﺗﻪ ...‬ ‫
- ﺧﻮﺷﻤﺰه ﺑﻮد؟‬ ‫
- ﺧﻮاب آور ﺑﻮد ... اﻻن واﻗﻌﺎ دﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاد ﺑﺨﻮاﺑﻢ ...‬ ‫اﯾﻦ ﺑﺎر ﺟﺪا ﻟﺒﺨﻨﺪ زد: ﺑﻬﺘﺮه ﺗﺎ ﻧﭙﺮﯾﺪه ﺑﺮﯾﺪ ﺑﺨﻮاﺑﯿﺪ ...‬ ‫ﺟﻠﻮي در اﺗﺎق در رو ﺑﺮام آروم ﺑﺎز ﮐﺮد: ﺧﻮب ﺑﺨﻮاﺑﯿﺪ ...‬ ‫
- ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر ...‬ ‫ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺮه ﮐﻪ در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ دﺳﺘﺶ ﺗﻮ ﺟﯿﺒﻪ ﮔﺮﻣﮑﻨﺶ ﺑﻮد ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ: ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﺪوﻧﯿﺪ راﻫﻬﺎي دﯾﮕﻪ ﻫﻢ ﻫﺴﺖ ... ﻣﻨﻈﻮرم‬ ‫اﯾﻨﻪ ﮐﻪ دﯾﮕﻪ از آرام ﺑﺨﺶ اﺳﺘﻔﺎده ﻧﮑﻨﯿﺪ ...‬ ‫
- ﻧﮑﻦ ...‬ ‫ﻫﻤﺮاز ﭘﺎﺷﻮ دﯾﮕﻪ ... ﭘﺎﺷﻮ ...‬ ‫ﺻﺪاي ﻧﯿﻮﺷﺎ و ﮐﻮﺷﺎ ﺑﻮد ... ﻃﻮل ﮐﺸﯿﺪ ﺗﺎ ﺑﻔﻬﻤﻢ ﮐﺠﺎم ﭼﺸﻤﺎم رو ﮐﺎﻣﻞ ﺑﺎز ﮐﺮدم دو ﺗﺎﯾﯽ ﺻﻮرﺗﺸﻮن ﺗﻮ ﺻﻮرﺗﻢ ﺑﻮد ﺑﺎ ﯾﻪ ﺣﻤﻠﻪ‬ ‫دوﺗﺎﺷﻮن رو ﺑﻐﻞ ﮐﺮدم و ﮐﺸﯿﺪم ﺗﻮ ﺑﻐﻠﻢ ﺻﺪاي ﺧﻨﺪه ﺷﻮن ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ... اوﻧﻬﺎ ﻫﻢ ﺑﺪﺟﻨﺴﯽ ﻧﮑﺮدن و ﺷﺮوع ﮐﺮدن ﺑﻪ ﻗﻠﻘﻠﮏ دادﻧﻢ‬ ‫ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﺨﻨﺪم ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺑﺎ ﯾﺎد آوري اﯾﻨﮑﻪ ﮐﺠﺎم ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﺻﺪام رو ﺑﯿﺎرم ﭘﺎﯾﯿﻦ ...‬ ‫ﺗﻘﻪ اي ﺑﻪ در ﺧﻮرد ... اﻧﺘﻈﺎر داﺷﺘﻢ ﻓﺨﺮي ﺧﺎﻧﻮم ﯾﺎ زري ﺧﺎﻧﻮم ﺑﺎﺷﻦ ...‬ ‫اﻣﺎ ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﺑﻮد: ﻣﯽ ﺗﻮﻧﻢ ﺑﯿﺎم ﺗﻮ؟‬ ‫ﺳﺮﯾﻊ از ﺣﺎﻟﺖ دراز ﮐﺶ ﺧﺎرج ﺷﺪم و ﺗﯽ ﺷﺮﺗﻢ ﮐﻪ از ﺷﻠﻮار ﺟﯿﻨﻢ ﺑﯿﺮون زده ﺑﻮد رو ﮐﺮدم ﺗﻮي ﺷﻠﻮارم ... ﺗﻨﮕﯽ ﺷﻠﻮار و ﮐﻤﺮش‬ ‫از دﯾﺸﺐ ﭘﺪرم رو در آورده ﺑﻮد ... ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﭼﻪ ﻋﮑﺲ اﻟﻌﻤﻠﯽ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ... اﻣﺎ اﻧﮕﺎر اون ﺧﻮب ﻣﯿﺪوﻧﺴﺖ ... ﻟﺒﺨﻨﺪ‬ ‫ﭘﻬﻨﯽ روي ﺻﻮرﺗﺶ ﺑﻮد و ﻧﮕﺎﻫﺶ ﭘﺮ ﻣﻬﺮ ﺗﺮ از ﻫﺮ زﻣﺎن دﯾﮕﻪ اي ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﺑﯿﺪار ﺷﺪﯾﺪ؟‬ ‫
- ﺻﺒﺤﺘﻮن ﺑﺨﯿﺮ ... ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ اﮔﻪ ﺳﺮ و ﺻﺪاﻣﻮن ﺑﺎﻻ ﺑﻮد ...‬ ‫اوﻣﺪ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻤﻮن و ﺻﻮرت ﮐﻮﺷﺎ و ﻧﯿﻮﺷﺎ رو ﺑﻮﺳﯿﺪ: ﻧﻤﯽ دوﻧﯽ ﭼﻪ ﮐﯿﻔﯽ ﮐﺮدﯾﻢ ﺻﺪاي ﻗﻬﻘﻬﻪ ﺗﻮن ﮐﻪ ﭘﯿﭽﯿﺪه ﺑﻮد ...‬ ‫... ﻣﻨﻈﻮرش از ﮐﯿﻒ ﮐﺮدﯾﻢ ﭼﯽ ﺑﻮد؟ ﻣﻨﻈﻮرش اﮐﺒﺮ ﺧﺎن ﻧﺒﻮد ﻣﻄﻤﺌﻨﺎ ... اﺣﺘﻤﺎﻻ ﻓﺨﺮي ﺧﺎﻧﻮم ﯾﺎ زري رو ﻣﯽ ﮔﻔﺖ ...‬ ‫دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﻣﻮﻫﺎي ﻧﯿﻮﺷﺎ ﮐﺸﯿﺪ: ﻣﺎﻣﺎن ﻗﺮﺑﻮﻧﺖ ﺑﺮه ﭼﺸﻤﺎت ﻧﻮر ﮔﺮﻓﺘﻪ ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺳﺮش رو ﮔﺬاﺷﺖ رو ﭘﺎم: ﻫﻤﺮاز اوﻣﺪه ﻣﺎﻣﺎن ﻓﺮﯾﺪه دﯾﺸﺐ ﭘﯿﺸﻢ ﺧﻮاﺑﯿﺪه ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﺧﺐ ﺧﻮﺷﮕﻼي ﺧﻮدم ﺑﺮﯾﺪ دﺳﺖ و ﺻﻮرﺗﺘﻮن رو ﺑﺸﻮرﯾﺪ و ﻟﺒﺎس ﻋﻮض ﮐﻨﯿﺪ ﺑﯿﺎﯾﺪ ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ ...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ ﮐﻤﯽ ﺗﻮي ﺟﺎش ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﺷﺪ ... ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﮐﻤﮑﺶ ﮐﺮد از ﺗﺨﺖ ﺑﯿﺎد ﺑﯿﺮون دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﻣﻮﻫﺎش ﮐﺸﯿﺪ: ﻓﺨﺮي ﮐﻤﮑﺖ‬ ‫ﻣﯿﮑﻨﻪ ﻣﺎدر ...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ ﮐﻪ داﺷﺖ از اﺗﺎق ﺑﯿﺮون ﻣﯿﺮﻓﺖ: ﻫﺴﺘﯽ دﯾﮕﻪ ﻫﻤﺮاز ﻣﮕﻪ ﻧﻪ؟‬ ‫
- ﻗﺮﺑﻮﻧﻪ ﭼﺸﻤﺎت ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮم ﺳﺮ ﮐﺎر ... ﻫﻢ ﺻﺒﺢ ﮐﻼس دارم ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮ ﻫﻢ اﺟﺮا ...‬ ‫اﺧﻤﺎش ﮐﻤﯽ رﻓﺖ ﺗﻮي ﻫﻢ و ﺑﻌﺪ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد: ﻣﯽ دوﻧﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮي ﺳﺮ ﮐﺎر ... ﺑﻌﺪش ﻣﯿﺎي ﻣﮕﻪ ﻧﻪ ...‬ ‫ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم: ﻣﻌﻠﻮﻣﻪ ﮐﻪ ﻣﯿﺎد ... اﻻﻧﻢ ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ رو ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﻣﯽ ﺧﻮره ...‬ ‫... ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ وﻋﺪه ﻫﺎي ﻏﺬاﯾﯽ اﯾﻨﺠﺎ ﺧﺎﻧﻮادﮔﯽ ﺳﺮو ﻣﯿﺸﻪ ... ﺧﻮاﺳﺘﻢ اﻋﺘﺮاض ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻧﮕﺎﻫﺶ ازم ﺧﻮاﻫﺶ ﮐﺮد ...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ و ﮐﻮﺷﺎ از اﺗﺎق ﺑﯿﺮون رﻓﺘﻦ ...‬ ‫ﻧﺸﺴﺖ ﮐﻨﺎرم ﮐﻪ روي ﺗﺨﺖ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد: ﺑﺒﺨﺶ ...‬ ‫... ﺣﺮﻓﺶ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﯽ ﻣﻘﺪﻣﻪ ﺑﻮد ... ﺟﺎ ﺧﻮردم: ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﻣﻦ ﮐﻪ از ﺷﻤﺎ ﻧﺎراﺣﺖ ﻧﯿﺴﺘﻢ ...‬ ‫ﭼﺸﻤﺎي ﺧﯿﺴﺶ رو دوﺧﺖ ﺑﻬﻢ: اﮐﺒﺮ ﺧﺎن رو ﺑﺒﺨﺶ ...‬ ‫ﺳﺮم رو ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻢ و ﺧﯿﺮه ﺷﺪم ﺑﻪ ﭘﺎﻫﺎي ﺑﺮﻫﻨﻪ ﺧﻮدم: ﺧﻮدﺗﻮن رو ﻧﺎراﺣﺖ ﻧﮑﻨﯿﺪ ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﻣﯽ دوﻧﯿﺪ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ اﯾﺸﻮن‬ ‫اﺣﺘﺮام ﻣﯿﺬارم ...‬ ‫
- ﺗﻮ ﺧﺎﻧﻮﻣﯿﻪ ﺗﻮ ﮐﻪ ﺷﮏ ﻧﺪارم ... ﺷﯿﺮ ﻣﺎدرت ﺣﻼﻟﺖ ﺑﺎﺷﻪ ... ﺧﺪا ﻣﯿﺪوﻧﻪ ﮐﻪ ﭼﻪ ﻗﺪر ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ دﺧﺘﺮم ﺑﻮدي ...‬ ‫
- ﺧﺠﺎﻟﺘﻢ ﻣﯿﺪﯾﺪ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﺧﺠﺎﻟﺖ زده ﺗﻮ و ﻣﺎدرﺗﻢ ... رﻫﺎ رو ﮐﻪ داد دﺳﺘﻢ ﺑﻬﻢ ﮔﻔﺖ ﺟﻮوﻧﻪ ﺑﭽﻪ اﺳﺖ ﻣﺮاﻗﺒﺶ ﺑﺎش ... ﺧﺪا ﺑﻪ ﺳﺮ ﺷﺎﻫﺪه ﻫﻤﻪ‬ ‫ﺳﻌﯿﻢ رو ﮐﺮدم ... ﻧﺸﺪ ﻣﯽ ﺑﯿﻨﯽ ﮐﻪ دﺳﺖ ﻣﻦ ﻧﯿﺴﺖ وﮔﺮﻧﻪ ﯾﻪ اﻟﻒ ﺑﭽﻪ ﺑﻮد ﺧﻮاﻫﺮت وﻗﺘﯽ اوﻣﺪ ﺧﻮﻧﻪ ﻣﻦ ﺑﺎ ﯾﻪ دﻧﯿﺎ آرزو ... رو‬ ‫ﺳﯿﺎﻫﻪ ﺧﺎك ﻣﺎدرت ﺷﺪم ... اﻻن ﻫﺮ روز دارم رو ﺳﯿﺎﻫﺘﺮ ﻣﯿﺸﻢ ...‬ ‫... اﺷﮑﺎش رو ﭘﺎك ﮐﺮد ...‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﻢ رو از ﻧﺎﺧﻦ ﻫﺎي ﻗﺮﻣﺰ ﺗﻨﺪ ﭘﺎﻫﺎم ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم: اﯾﻦ ﻃﻮر ﻧﮕﯿﺪ ... ﺷﺪه دﯾﮕﻪ ...‬ ‫دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﻣﻮﻫﺎم ﮐﺸﯿﺪ: ﮐﺎش ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﯽ ...‬ ‫
- ﭼﯽ رو ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ...‬ ‫
- اﯾﻦ ﮐﻪ ﭼﻪ ﻗﺪر ﺑﺮام ﻋﺰﯾﺰي و ﭼﻪ ﻗﺪر دﻟﻢ ﻣﺨﻮاد ... ﺗﻮ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﺎرﯾﺖ ﻧﺒﺎﺷﻪ ﭘﯿﺮ ﮐﻊ=ه ﺑﺸﯽ اﺷﮑﺖ ﻣﯽ ﺷﻪ دم ﻣﺸﮑﺖ ...‬ ‫ﭘﺎﺷﻮ دﺧﺘﺮم ﭘﺎﺷﻮ ﺑﯿﺎ ﯾﻪ ﭼﯿﺰي ﺑﺨﻮر ...‬ ‫... اﯾﻦ دﯾﮕﻪ اﻣﮑﺎن ﻧﺪاﺷﺖ ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫
- ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯿﮑﻨﻢ اﯾﻦ رو ازم ﻧﺨﻮاﯾﺪ اﻟﺒﺘﻪ اﯾﺸﻮن ﻫﻢ ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ اﯾﻦ رو دوﺳﺖ ﻧﺪارن ... ﻧﮕﺬارﯾﺪ ﺑﯿﺸﺘﺮ از اﯾﻦ روﺣﯿﻪ ﻣﻦ ﺑﻬﻢ‬ ‫ﺑﺮﯾﺰه ... ﻣﯽ رم ﺑﯿﺮون ﺗﺎ ﺳﺮ ﮐﺎرم ﻫﻢ راه زﯾﺎده ...‬ ‫
- روي ﻣﻨﻪ ﭘﯿﺮزن رو زﻣﻨﯽ ﻧﻨﺪاز ... ﺑﯿﺎ دﺧﺘﺮﮐﻢ ... دل اون ﺑﭽﻪ رو ﻫﻢ ﺷﺎد ﮐﻦ ...‬ ‫... رو ﭘﻠﻪ ﻫﺎ دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﺗﯽ ﺷﺮﺗﻢ ﮐﺸﯿﺪم ... ﺑﺎ ﮐﻔﺸﺎي آل اﺳﺘﺎر ﻗﺮﻣﺰ ... ﺷﻠﻮار ﺟﯿﻦ ﻟﻮﻟﻪ ﺗﻔﻨﮕﯽ و ﺗﻨﮓ و ﮐﻪ ﺗﺎزه دو ﺟﺎش ﻫﻢ‬ ‫ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮه ﻣﺪﻟﺶ ﭘﺎره ﺑﻮد ... ﺗﯽ ﺷﺮت ﯾﻘﻪ ﺷﻞ و ﻣﻮﻫﺎي ﻓﺮي ﮐﻪ دورم رﯾﺨﺘﻪ ﺑﻮد و ﺻﻮرت ﺑﺪوﻧﻪ آراﯾﺶ داﺷﺘﻢ ﻣﯿﺮﻓﺘﻢ ﺗﻮ ﺳﺎﻟﻦ‬ ‫ﻏﺬا ﺧﻮري اﯾﻦ ﻗﺼﺮه ﺑﮑﯿﻨﮕﻬﺎم ... ﭼﺎره اي ﻫﻢ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ...‬ ‫ﺑﺎ ورودم ﮐﻪ ﭘﺮ از اﺳﺘﺮس ﺑﻮدم ... ﻧﻔﺴﻢ رو ﺑﯿﺮون دادم ... اﮐﺒﺮ ﺧﺎن ﺳﺮه ﻣﯿﺰ ﻧﺒﻮد ... ﺣﺎﻣﯽ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺷﯿﮏ و اﺗﻮ ﮐﺮده‬ ‫ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ و ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ... ﮐﻤﯽ ﯾﻘﻪ ﺑﺎز ﻟﺒﺎﺳﻢ رو ﺟﻤﻊ ﮐﺮدم و ﭘﯿﺶ ﺧﻮدم ﮔﻔﺘﻢ ﻣﻦ واﻗﻌﺎ ﺑﺎ اﯾﻦ ﻗﯿﺎﻓﻪ داﻏﻮن‬ ‫ﻫﻢ دﯾﺸﺐ ﻧﺸﺴﺘﻢ ﺟﻠﻮي ﺣﺎﻣﯽ ﻫﻢ آﺧﻪ ﻣﻨﻮ ﭼﻪ ﺑﻪ اﯾﻦ دﺑﺪﺑﻪ و ﮐﺒﮑﺒﻪ ...‬ ‫
- ﺳﻼم آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ...‬ ‫ﺑﺎ آراﻣﺶ ﻓﻨﺠﻮن ﭼﯿﻨﯽ ﺗﻮي دﺳﺘﺶ رو روي ﻧﻌﻠﺒﮑﯽ ﮔﺬاﺷﺖ: ﺻﺒﺤﺘﻮن ﺑﻪ ﺧﯿﺮ ...‬ ‫ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﺑﺎ دﺳﺖ اﺷﺎره ﮐﺮد ﺗﺎ ﺑﺸﯿﻨﻢ ﮐﻨﺎرش ﭘﯿﺶ ﻧﯿﻮﺷﺎ و ﮐﻮﺷﺎ و روﺑﻪ روي ﺣﺎﻣﯽ ...‬ ‫
- ﭼﯽ ﻣﯿﺨﻮري ﻣﺎدر؟‬ ‫
- ﻣﻦ زﯾﺎد ﻋﺎدت ﺑﻪ ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ ﻧﺪارم ... ﯾﻪ ﻓﻨﺠﺎن ﭼﺎي ﻟﻄﻔﺎ ...‬ ‫زري ﺧﺎﻧﻮم ﺧﻮاﺳﺖ ﺗﮑﻮن ﺑﺨﻮره ﮐﻪ ﺣﺎﻣﯽ ﺟﺪي و ﺑﺎ ﻟﺤﻨﯽ ﮐﻪ ﻧﻤﯽ ﺷﺪ روي ﺣﺮﻓﺶ ﺣﺮف زد: ﯾﻪ ﻟﯿﻮان ﺷﯿﺮ و ﯾﻪ ﺗﺨﻢ ﻣﺮغ‬ ‫آب ﭘﺰ ﺑﺮاﺷﻮن ﺑﯿﺎرﯾﺪ زري ﺧﺎﻧﻮم ...‬ ‫... اي ﺑﺎﺑﺎ ... داﺷﺘﻢ ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﻣﯿﺸﺪم ﻫﺎ ... ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ اﯾﻦ ﺟﺎ زور ﺑﻮد اﻧﮕﺎر ... ﻣﮕﻪ ﻣﻦ ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ ام ﺑﺎ اون ﯾﮑﯽ ﺑﻮد‬ ‫... اﺧﻤﺎم رﻓﺖ ﺗﻮ ﻫﻢ ... ﺑﯽ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻬﻢ ﺑﺎ آراﻣﺶ ﭼﺎﯾﺶ رو ﻣﯿﺨﻮرد و روي ﻧﻮﻧﺶ ﮐﺮه ﻣﯽ ﻣﺎﻟﯿﺪ ...‬ ‫ﺳﺮم ﺑﺎ ﺗﯿﮑﻪ ﻫﺎي ﺗﺨﻢ ﻣﺮغ آب ﭘﺰم ﮔﺮم ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﻮﺑﺎﯾﻠﻢ زﻧﮓ زد راﻣﯿﻦ ﺑﻮد ... ﺑﺮش داﺷﺘﻢ ... ﺧﻮاﺳﺘﻢ از ﺳﺮ ﻣﯿﺰ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻢ دﯾﺪم‬ ‫ﺧﯿﻠﯽ ﻃﻮل ﻣﯽ ﮐﺸﻪ ... ﻫﻤﻮن ﺟﺎ ﺟﻮاب دادم ...‬ ‫
- ﺳﻼم ﻫﻤﺮاز ...‬ ‫
- ﺳﻼم آﻗﺎي ﭘﺮﺗﻮ ...‬ ‫
- ﻣﺮدم و اﯾﻦ آﻗﺎي ﭘﺮﺗﻮ از دﻫﻦ ﺗﻮ ﻧﯿﻔﺘﺎد ...‬ ‫ﺳﮑﻮﺗﻢ رو ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﯽ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺧﺐ ﺣﺮﻓﺖ رو ﺑﺰن ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪ: ﺑﻌﺪ از ﮐﻼس ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺧﺎﺻﯽ داري؟‬ ‫... اﯾﻦ ﺳﺌﻮال زﻧﮕﻪ ﺧﻄﺮ ﺑﻮد ﺑﺮاي ﻣﻦ ...‬ ‫
- ﻗﺮاره ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﺎزﯾﻢ ﺗﻮي ﺗﺌﺎﺗﺮ ﻧﻬﺎر ﺑﺨﻮرم اﻣﺮوز ...‬ ‫
- ﺟﻨﺎب ﺳﻮﭘﺮ اﺳﺘﺎر ...‬ ‫... اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم اﯾﻦ دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻦ ﺑﯿﻦ ﻣﺤﻤﺪ و راﻣﯿﻦ دو ﻃﺮﻓﻪ اﺳﺖ ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫
- ﺑﻠﻪ ﺧﻮدﺷﻮن ...‬ ‫
- ﺑﺎﺷﻪ ﭘﺲ ﺑﻤﻮﻧﻪ ﺑﺮاي ﺑﻌﺪ ...‬ ‫
- ﻣﺴﺌﻠﻪ ﻣﻬﻤﯽ ﭘﯿﺶ اوﻣﺪه؟‬ ‫
- ﻣﻬﻢ ﮐﻪ ﻫﺴﺖ اﻣﺎ ﻣﯿﺘﻮﻧﻪ ﺑﻌﺪا ﺑﺎﺷﻪ ...‬ ‫ﺗﻠﻔﻦ رو ﻗﻄﻊ ﮐﺮدم و ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺘﻢ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﻣﻦ ﮐﻪ ﺗﺎ دوﺳﺎﻋﺖ دﯾﮕﻪ اون ﺟﺎ ﮐﻼس داﺷﺘﻢ ... ﭼﻪ اﺻﺮاري ﺑﻮد ﺑﻪ اﯾﻦ ﺗﻤﺎس ﺳﺮ‬ ‫ﺻﺒﺢ ...‬ ‫ﺳﺮم رو از ﺗﻮي ﺑﺸﻘﺎب ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم و ﺑﻪ ﺣﺎﻣﯽ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﮐﻪ داﺷﺖ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد ... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﺮا وﻟﯽ اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم از اون‬ ‫ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺗﻮ اﯾﻦ ﺧﻮﻧﻪ ﻣﻤﻨﻮﻋﻪ ﭘﺲ ﺣﺘﻤﺎ اﯾﻦ ﻧﮕﺎه ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮه اﯾﻨﻪ ﮐﻪ ﺳﺮ ﻣﯿﺰ ﺑﺎ ﺗﻠﻔﻦ ﺣﺮف زدم ... ﺑﺒﺨﺸﯿﺪي ﮔﻔﺘﻢ ...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ: ﺑﺎ ﻣﺤﻤﺪ ﻣﯽ ﺧﻮاي ﻧﻬﺎر ﺑﺨﻮري؟‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ: ﻧﯿﻮﺷﺎ! ... اﯾﻦ 001 ﺑﺎر اﯾﺸﻮن رو ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎ آﻗﺎ ﺻﺪا ﮐﻨﯽ ...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ: اﻣﺎ ...‬ ‫ﻣﻦ: ﺑﻠﻪ ... ﭼﻪ ﻃﻮر؟‬ ‫
- ﻣﯽ ﺷﻪ ﻣﻨﻢ ﺑﯿﺎم ...‬ ‫ﮐﻮﺷﺎ: ﻧﻪ ...‬ ‫
- ﺑﻪ ﺗﻮ ﭼﻪ آﺧﻪ ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ: ﻧﯿﻮﺷﺎ! اﯾﻦ ﭼﻪ ﻃﺮزه ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮدﻧﻪ؟!1‬ ‫
- ﻣﻨﻢ ﻣﯿﺨﻮام ﺑﺮم ﺧﻮب ...‬ ‫دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﺳﺮش ﮐﺸﯿﺪم: ﻧﻤﯽ ﺷﻪ ﭘﺮﻧﺴﺲ اﯾﻦ ﺑﺎر ﻣﺎ رو ﻋﻔﻮ ﮐﻨﯿﺪ ... اﯾﻦ ﯾﮑﻢ ﺟﻠﺴﻪ ﺑﺰرﮔﻮﻧﻪ اﺳﺖ ... در ﺿﻤﻦ ﺗﻮ ﻫﻨﻮز ﺧﯿﻠﯽ‬ ‫ﺳﺮ ﺣﺎل ﻧﯿﺴﺘﯽ ... ﺑﺎﯾﺪ ﺳﺮ ﭘﺎ ﺑﺸﯽ ﺗﺎ ﺑﺘﻮﻧﯽ ﺑﺮي ﻣﺪرﺳﻪ ... ﺑﻌﺪش ﻫﺮ وﻗﺖ ﻋﻤﻮﺗﻮن اﺟﺎزه دادن ﺑﺎﻫﻢ ﻣﯿﺮﯾﻢ دﯾﺪﻧﺶ ...‬ ‫ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم و ﺑﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ... ﺧﺐ ﻗﻮل داده ﺑﻮدم ﺑﻪ ﻗﻮاﻧﯿﻨﺸﻮن اﺣﺘﺮام ﺑﺬارم ... ﻫﻤﯿﻦ دﯾﺸﺐ.‬ ‫
- ﭘﺲ ﻓﻌﻼ ﺳﺮ ﺻﻠﺤﯿﺪ؟‬ ‫
- ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ دﻟﻢ ﺻﺎف ﻣﯽ ﺷﻪ ﯾﺎ ﻧﻪ اﻣﺎ ﻣﻬﻢ اﯾﻨﻪ ﮐﻪ ﻓﻌﻼ ﻗﻮل داده دﯾﮕﻪ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻫﻤﭽﯿﻦ ﭼﯿﺰي ﺗﮑﺮار ﻧﺸﻪ ...‬ ‫ﺷﺎﻟﻢ رو روي ﺳﺮم ﻣﺮﺗﺐ ﮐﺮدم و ﯾﻪ ﺗﮏ ﺳﺮﻓﻪ ﮐﺮدم و ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم ... ﺳﯿﮕﺎرش رو ﺗﻮ زﯾﺮ ﺳﯿﮕﺎري ﺟﻠﻮش ﺧﺎﻣﻮش ﮐﺮد ...‬ ‫
- ﺳﯿﺎ دودﮐﺶ ﺷﺪي ﺑﻪ ﺧﺪا ...‬ ‫
- ﻏﺮ ﻏﺮ ﻧﮑﻦ ... ﻏﺮ ﻏﺮ ﻧﮑﻦ ... ﺑﺒﯿﻨﻤﺖ ... ﺳﺮﻣﺎ ﺧﻮردي؟‬ ‫
- ... اي ﺑﻔﻬﻤﯽ ﻧﻔﻬﻤﯽ ...‬ ‫
- ﭘﺲ ﮐﺠﺎ داري ﺷﺎل و ﮐﻼه ﻣﯿﮑﻨﯽ؟ ﻫﻮا ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺮاي ﺗﻮ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﻧﯿﺴﺖ ﻧﻪ ﮔﺮﻣﻪ ... ﻧﻪ ﺳﺮد ...‬ ‫
- ﺑﺎﯾﺪ ﻧﯿﻮﺷﺎ رو ﺑﺒﺮم آﻣﭙﻮﻟﺶ رو ﺑﺰﻧﻪ ... ﻗﻮل دادم ﻫﻤﺮاﻫﺶ ﺑﺎﺷﻢ ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫
- ﺑﺎ راﻣﯿﻦ ﺣﺮف زدي؟‬ ‫
- ﻧﻪ دارم از زﯾﺮش در ﻣﯿﺮم ...‬ ‫
- ﺷﯿﻄﻮﻧﻪ ﻣﯿﮕﻪ ﺑﺮو ﺧﻔﺘﺶ ﮐﻨﺎ ...‬ ‫ﯾﻪ دوﻧﻪ زدم ﺑﻪ ﺑﺎزوش: ﺑﻪ روﺣﻪ ﻗﯿﺼﺮ ﺣﻠﻮل ﮐﺮده در ﺳﯿﺎوش ﺻﻠﻮات ...‬ ‫و ﺑﻌﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﺧﻨﺪﯾﺪم ...‬ ‫
- ﻧﻪ اﻧﮕﺎري روت زﯾﺎد ﺷﺪه ﻣﻤﻮش ...‬ ‫
- ﻣﻤﻮش و ﮐﻮﻓﺖ ...‬ ‫
- ﺑﯽ ﺗﺮﺑﯿﺖ ...‬ ‫ﻧﺸﺴﺘﻢ ﮐﻨﺎرش ... ﮐﻤﯽ اﺣﺴﺎس ﺑﯽ ﺣﺎﻟﯽ ﻣﯿﮑﺮدم اﯾﻨﻢ ﺣﺎﺻﻞ ﭘﻨﺠﺮه ﻧﯿﻤﻪ ﺑﺎز دﯾﺸﺐ ﺑﻮد ...‬ ‫ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﯾﮑﻢ دﯾﮕﻪ وﻗﺖ داﺷﺘﻢ ...‬ ‫
- ﺑﺎ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻣﯿﺎن دﻧﺒﺎﻟﺖ؟‬ ‫
- ﺣﺘﻤﺎ ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ... اﻟﺒﺘﻪ ﺑﻬﺸﻮن ﻗﻮل دادم ﺑﻌﺪ از اﯾﻨﮑﻪ آﻣﭙﻮل رو زد دوﺗﺎﺷﻮن رو ﺑﺒﺮم ﺑﺴﺘﻨﯽ ﺑﺨﻮرن ...‬ ‫
- اﻣﺸﺐ ﺗﻮﻟﺪ ﮔﻠﻨﺎره ﯾﺎدت ﮐﻪ ﻧﺮﻓﺘﻪ ...‬ ‫
- ﺧﻞ ﺷﺪي؟ ﻣﮕﻪ ﻣﯽ ﺷﻪ ﯾﺎدم ﺑﺮه ...‬ ‫
- ﭘﺲ ﭼﻪ ﻃﻮر ﻣﯽ ﺧﻮاي ﺑﻪ ﻫﻤﻪ اﯾﻨﺎ ﺑﺮﺳﯽ؟‬ ‫
- ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﺧﺪاﯾﯿﺶ دارﯾﻢ دﭼﺎر ﺿﯿﻎ وﻗﺖ ﻣﯿﺸﯿﻢ ...‬ ‫ﺧﻨﺪﯾﺪ: اﯾﻦ ﺟﻮر ادﺑﯿﺎﺗﯽ ﺣﺮف زدن ﺟﺪﯾﺪه ﻫﺎ؟ ﺣﺎﻻ اﯾﻦ ﺣﺮﻓﺎ ﺑﻪ ﮐﻨﺎر ﯾﻌﻨﯽ دﯾﮕﻪ ازش دﻟﺨﻮر ﻧﯿﺴﺘﯽ ...‬ ‫
- ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ... واﻗﻌﺎ ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﺳﯿﺎ ... ﺧﯿﻠﯽ ﭼﯿﺰا اﯾﻦ وﺳﻂ ﻫﺴﺖ ﮐﻪ اﺻﻼ رﺑﻄﯽ ﺑﻪ ﺣﺎﻣﯽ ﻧﺪاره ... ﻣﻦ ﻫﻤﻪ ﺣﺮﻓﺎم ﺑﺮاي اﮐﺒﺮ‬ ‫ﺧﺎﻧﻪ و از اون ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺣﺎﻣﺪ ...‬ ‫
- اون ﺑﯽ ﺷﺮف رو ﮐﻪ ﻧﮕﻮ ... دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاد دم دﺳﺘﻢ ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﻧﻪ ﺧﺪاﯾﯿﺶ ﭼﻨﺪ وﻗﺘﻪ وﺣﺸﯽ ﺷﺪي ... دﯾﺸﺐ داﺷﺘﻢ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم وﻗﺘﯽ ﮔﻔﺖ ﺧﯿﺎﻟﺒﺎف ﺑﻬﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺮ ﺧﻮرد اﻣﺎ اﻻن ...‬ ‫
- ﺑﺎﻫﺎش ﻣﻮاﻓﻘﯽ؟!‬ ‫
- ﻧﻪ ﺧﺐ ... اﻣﺎ ... اﯾﻦ آﻣﭙﻮﻟﻪ ﻧﯿﻮﺷﺎ دوﻧﻪ اي 007 ﺗﻮﻣﻨﻪ ... دوﺗﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺰﻧﻪ ﯾﻌﻨﯽ 0041 ... 0041 ﺳﯿﺎ ﻣﻦ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ 041 ﻫﺰار ﺗﻮﻣﻦ‬ ‫رو ﮐﻨﺎر ﻫﻢ ﻧﺪﯾﺪم ... ﺧﺐ اﮔﻪ اﯾﻦ آﻗﺎ ﻧﺒﺎﺷﻪ و ﺛﺮوﺗﺶ ﺗﻮ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﮕﻮ اﻻن ﺑﺎﯾﺪ ﭼﻪ ﮐﺎر ﻣﯿﮑﺮدم ...‬ ‫
- ﯾﻪ راﻫﻪ ﺣﻞ داﺷﺘﯽ ﻣﺜﻠﻪ ﺗﻮ اﯾﻦ داﺳﺘﺎﻧﺎي ﺟﺪﯾﺪ ﻣﯽ رﻓﺘﯽ اﺟﺒﺎري ازدواج ﻣﯿﮑﺮدي ...‬ ‫ﺧﻨﺪﯾﺪم: اﮔﻪ ﺗﻬﺶ ﻗﺮار ﺑﻮد آﻗﺎ ﺧﻮش ﺗﯿﭙﻪ داﺳﺘﺎن ﻋﺎﺷﻘﻢ ﺑﺸﻪ ﭼﺮا ﮐﻪ ﻧﻪ؟‬ ‫
- ﻧﻪ ﭘﺮ رو ﺷﺪي ﭼﻨﺪ وﻗﺘﻪ ﺑﺪ ﺟﻮر ﺷﻮﻫﺮ ﺷﻮﻫﺮ ﻣﯿﮑﻨﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﺣﺒﺴﺖ ﮐﻨﻢ ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻪ ...‬ ‫... ﺑﺎ زﻧﮓ ﺗﻠﻔﻨﻢ از ﺟﺎم ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم ... ﺗﻌﺠﺐ ﮐﺮدم ﺣﺎﻣﯽ ﺑﻮد ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫
- ﺳﻼم ...‬ ‫
- ﺳﻼم آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ...‬ ‫
- ﺷﻤﺎ ﻣﻨﺰل ﻣﺎ ﻫﺴﺘﯿﺪ؟‬ ‫
- ﺧﯿﺮ آﻣﻮزﺷﮕﺎه ﯾﮑﯽ از دوﺳﺘﺎﻧﻢ ﻫﺴﺘﻢ ... ﭼﯿﺰي ﺷﺪه؟‬ ‫
- ﺧﯿﺮ ... راﺳﺘﺶ رو ﺑﺨﻮاﯾﺪ ﻣﻦ ﻣﺎﺷﯿﻨﻢ رو ﻫﻤﺮاه ﺧﻮدم آوردم و ﮐﺮج ﻫﺴﺘﻢ و ﺗﻮي ﺗﺮاﻓﯿﮏ ﻫﻢ ﮔﯿﺮ ﮐﺮدم ... از ﯾﻪ ﻃﺮﻓﯽ ﻫﻢ‬ ‫ﻣﺎﺷﯿﻦ ﭘﺪر ﺧﺮاﺑﻪ ...‬ ‫
- وﻟﯽ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﯿﻢ آﻣﭙﻮﻟﻪ ﻧﯿﻮﺷﺎ رو ﻋﻘﺐ ﺑﻨﺪازﯾﻢ ﺣﺘﻤﺎ ﺑﺎﯾﺪ اﻣﺮوز ﺑﺮﯾﻢ دﮐﺘﺮش ...‬ ‫
- ﻣﯽ دوﻧﻢ ...‬ ‫
- ﺧﺐ ﻣﻦ ﻣﯽ رم ﺑﺮش ﻣﯿﺪارم ...‬ ‫
- ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ...‬ ‫
- ﻧﮕﺮاﻧﯿﺪ ﺳﻮار ﺗﺎﮐﺴﯿﺶ ﮐﻨﻢ ... ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺧﻮدم روزي 01 ﺑﺎر اﯾﻦ ﮐﺎر رو ﻣﯿﮑﻨﻢ ... اﻣﺎ ﺑﻬﺘﻮن ﻗﻮل ﻣﯿﺪم ﺑﺎ آزاﻧﺲ ﺑﺒﺮم و ﺑﯿﺎرﻣﺶ‬ ‫...‬ ‫اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﮐﻪ ﮐﻼﻓﻪ و ﯾﺎ ﺷﺎﯾﺪ ﺑﯽ ﺣﻮﺻﻠﻪ اﺳﺖ: ﺧﺎﻧﻮم ... ﺷﻤﺎ ﭼﻪ اﺻﺮاري دارﯾﺪ وﻗﺖ و ﺑﯽ وﻗﺖ ﮐﻨﺎﯾﻪ ﺑﺰﻧﯿﺪ؟!‬ ‫
- اﺻﻼ ﻓﮑﺮش رو ﻫﻢ ﻧﮑﻦ ...‬ ‫ﺳﻬﯿﻞ و دوﺳﺖ دﺧﺘﺮش ﻫﺮ دو ﭼﺸﻢ دوﺧﺘﻦ ﺑﻬﻢ ...‬ ‫ﺳﯿﺎ: ﻟﻮس ﺷﺪي ﻫﻤﺮاز ...‬ ‫
- ﺑﺎﺑﺎ ﻣﻦ از وﻗﺘﯽ ﮔﻮاﻫﯽ ﻧﺎﻣﻪ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﮐﻼ ﺳﻪ ﺑﺎر ﭘﺸﺖ ﻓﺮﻣﻮن ﻧﻨﺸﺴﺘﻢ ﺣﺎﻻ ﺑﺎ ﻣﺎﺷﯿﻦ اﻣﺎﻧﺖ راه ﺑﯿﻔﺘﻢ ﺗﻮ ﺧﯿﺎﺑﻮن؟‬ ‫ﺳﯿﺎ: ﺑﻪ ﺟﻮﻧﻪ ﺗﻮ ﻣﯿﮕﻢ ﺷﺪه ﮐﻨﯿﺰ ﺣﺎج ﺑﺎﻗﺮ ﺑﺎور ﻧﻤﯽ ﮐﻨﯽ ...‬ ‫
- ﻟﻮس ﻧﺸﻮ دﯾﮕﻪ ﻫﻤﺮاز ... ﺧﺐ اﯾﻦ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯿﺸﻪ ﻋﺼﺮي زود ﺑﯿﺎي دور ﻫﻢ ﺑﺎﺷﯿﻢ دﯾﮕﻪ ... اﯾﻦ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻻﻣﺒﻮرﮔﯿﻨﯽ ﮐﻪ ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫ﺑﺎ ﺧﻮدم ﺧﻨﺪﯾﺪم ... راﺳﺖ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ ﻧﺴﺘﺮن ... دوﺳﺖ دﺧﺘﺮ ﺳﻬﯿﻞ اﯾﻦ ﭘﺮاﯾﺪ ﻗﺮاﺿﻪ ﮐﻪ اﻧﻮاع ﺻﺪاﻫﺎ رو از ﺧﻮدش در ﻣﯿﺎورد واﻗﻌﺎ‬ ‫ﻫﻢ ﺟﺎي ﻧﮕﺮاﻧﯽ ﻧﺪاﺷﺖ ...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ و ﮐﻮﺷﺎ وﻗﺘﯽ ﻣﻦ رو ﺗﻮ اﯾﻦ ﻣﺎﺷﯿﻦ دﯾﺪن ﮐﻠﯽ ﺳﺌﻮال ﭘﯿﭽﻢ ﮐﺮدن ﮐﻪ از ﮐﺠﺎ اوﻣﺪه و ﺑﻌﺪ ﺑﺎ آﻧﭽﻨﺎن ذوﻗﯽ و ﺧﻮﺷﯽ اون‬ ‫ﭘﺸﺖ ﻧﺸﺴﺘﻦ ﮐﻪ ﮐﺴﯽ ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺖ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮد اﯾﻨﺎ اﺻﻼ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻧﺪﯾﺪن ﺑﮕﺬرﯾﻢ از ﻣﺸﺎﯾﻦ ﻫﺎي ﺳﻮﭘﺮ ﻟﻮﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺗﻮي ﺑﺎﻏﺸﻮن‬ ‫ﭘﺎرك ﺑﻮد ...‬ ‫ﺳﯿﺎ ﺗﻤﺎس ﮔﺮﻓﺖ: ﭼﻪ ﻃﻮره اون اﺑﻮ ﻃﯿﺎره راه ﻫﻢ ﻣﯿﺮه؟‬ ‫ﺑﻠﻨﺪ ﺧﻨﺪﯾﺪم: ﺳﯿﺎ داﯾﯿﺶ اﯾﻦ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻋﺠﺐ ﭼﯿﺰه ﻫﻮﺷﻨﮕﯿﻪ ...‬ ‫اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﺑﺪ ﺟﻮر ﺑﻪ ﻣﺬاق ﮐﻮﺷﺎ ﺧﻮش اوﻣﺪ ﭼﻮن ﺗﻤﻮم ﻃﻮل راﻫﻪ رﻓﺖ و ﺑﺮﮔﺸﺘﻤﻮن ﺑﻪ ﻫﻮﺷﻨﮓ ﺧﻨﺪﯾﺪ و ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺑﻠﻨﺪ آواز‬ ‫ﺧﻮﻧﺪ و ﻫﺮ رﻓﺘﺎره ﻏﯿﺮه اﻧﺘﻈﺎم ﻣﻤﮑﻨﯽ رو از ﺧﻮدش ﻧﺸﻮن داد ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫
- ﺑﭙﺮﯾﺪ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﺴﺎﻓﺮﯾﻦ ﻣﺤﺘﺮم آﺧﺮ ﺧﻄﻪ ...‬ ‫ﮐﻮﺷﺎ در رو ﻣﺤﮑﻢ ﺑﺴﺖ ...‬ ‫
- آروم ﺑﺒﻨﺪ ﮐﻮﺷﺎ دﺳﺖ ﻫﻮﺷﻨﮓ رو ﺷﮑﻮﻧﺪي ...‬ ‫از ﺷﺪت ﺧﻨﺪه ﻟﭙﺎي ﺗﭙﻠﺶ ﺗﮑﻮن ﻣﯿﺨﻮرد ... ﺧﯿﻠﯽ ﺑﻬﻤﻮن ﺧﻮ ﺷﮕﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد و ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﺗﺎ ﺧﻮده ﺧﻮﻧﻪ ﻣﯿﺮﻓﺘﻢ و ﺗﺤﻮﯾﻠﺸﻮن ﻣﯿﺪادم‬ ‫ﺑﻪ ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ...‬ ‫ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم: ﻟﭙﺎﺷﻮن ﭼﻪ ﮔﻠﯽ اﻧﺪاﺧﺘﻪ ... ﻣﺜﻠﻪ اﯾﻨﮑﻪ ﺣﺴﺎﺑﯽ ﺑﻬﺸﻮن ﺧﻮش ﮔﺬﺷﺘﻪ ...‬ ‫
- ﻣﺮﺳﯽ ﮐﻪ اﺟﺎزه دادي ﺑﮕﺮدوﻧﻤﺸﻮن ... ﯾﺎ اﺟﺎزﺗﻮن ﻣﺮﺧﺺ ﺑﺸﻢ ...‬ ‫
- ﻧﻪ ﺑﯿﺎ دو دﻗﯿﻘﻪ ﺑﺸﯿﻦ اﮐﺒﺮ ﺧﺎن ﻫﻢ ﻧﯿﺴﺖ ... ﺣﺎﻣﯽ ﻫﻢ اﻻن رﺳﯿﺪه ﺗﻮ اﺗﺎﻗﺸﻪ ... ﯾﮑﻢ ﺷﻠﻪ زرد ﭘﺨﺘﻢ ﻧﯿﻮﺷﺎ دوﺳﺖ داره ﺑﺨﻮر‬ ‫... ﺻﺪات ﻫﻢ ﻧﺸﻮن ﻣﯽ ده اﻧﮕﺎر ﺳﺮﻣﺎ ﺧﻮردي ...‬ ‫ﺑﻮي زﻋﻔﺮان و ﺑﺮﻧﺞ ﺷﻠﻪ زدر رو ﻧﻔﺲ ﮐﺸﯿﺪم ﯾﺎدش ﺑﺨﯿﺮ ﻣﺎدرم ﻫﻢ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮه رﻫﺎ اﯾﻦ دﺳﺮ ﻟﺬﯾﺬ رو ﺧﯿﻠﯽ درﺳﺖ ﻣﯿﮑﺮد ...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ و ﮐﻮﺷﺎ ﻫﻢ ﻇﺮﻓﺸﻮن ﺟﻠﻮﺷﻮن داﺷﺘﻦ ﺑﺎ ﻗﻬﻘﻬﻪ و ﻣﺮور ﺧﺎﻃﺮات اﻣﺮوز ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮ ﺷﻠﻪ زدرﺷﻮن رو ﻣﯿﺨﻮردن و ﻣﻦ ﺑﺎ ﻟﺬت‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﺸﻮن ﻣﯽ ﮐﺮدم ...‬ ‫
- ﺳﻼم ...‬ ‫ﺳﺮم رو ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ اﯾﻦ ﺻﺪاي رﺳﺎ و ﻣﻘﺘﺪر ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺷﯿﮏ و ﻣﺮﺗﺐ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد و دﺳﺘﺎش رو ﭘﺸﺘﺶ ﻗﻼب ﮐﺮده‬ ‫ﺑﻮد.‬ ‫
- ﺳﻼم آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ...‬ ‫
- ﻣﺸﮑﻠﯽ ﮐﻪ ﭘﯿﺶ ﻧﯿﻮﻣﺪ ... ﻣﻌﻄﻞ ﮐﻪ ﻧﺸﺪﯾﺪ؟‬ ‫... ﻣﻦ ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ اﯾﻦ ﺗﺮﺳﻪ از ﻣﻌﻄﻞ ﺷﺪن ﭼﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ اﯾﻦ آدم داﺷﺖ؟‬ ‫
- ﻧﻪ ﭼﻮن ﺷﻤﺎ ﺳﻔﺎرش ﮐﺮده ﺑﻮدﯾﺪ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺮﯾﻊ داﺧﻞ رﻓﺘﯿﻢ ...‬ ‫ﺳﺮش رو ﺑﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪ رﺿﺎﯾﺖ ﺗﮑﻮن داد ...‬ ‫ﺳﺎﻋﺘﻢ رو ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم داﺷﺖ ﮐﻢ ﮐﻢ دﯾﺮ ﻣﯽ ﺷﺪ و ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯽ ﺷﺪم ...‬ ‫ﮐﯿﻔﻢ رو اﻧﺪاﺧﺘﻢ روي ﮐﻮﻟﻢ و ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﺑﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪن ...‬ ‫اوﻣﺪ و ﮐﻨﺎر ﻧﯿﻮﺷﺎ اﯾﺴﺘﺎد: ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺮ ﺣﺎل ﺗﺮ ﺷﺪي ﻋﻤﻮ ﺟﻮن آﻣﭙﻮﻟﻪ ﻣﺜﻞ اﯾﻨﮑﻪ اﻧﺮژي زا ﺑﻮده؟‬ ‫ﮐﻮﺷﺎ: ﻧﻪ ... ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮه ﻫﻤﻮﺷﻨﮕﻪ ﮐﻪ داره ﻣﯿﺨﻨﺪه ...‬ ‫ﯾﻪ اﺑﺮوش رﻓﺖ ﺑﺎﻻ: ﻫﻮﺷﻨﮓ؟!‬ ‫
- آره دﯾﮕﻪ ... ﻣﺎ اﻣﺮوز ﺑﺎ ﻫﻮﺷﻨﮓ رﻓﺘﯿﻢ دﮐﺘﺮ و ﺑﻌﺪ ﮔﺸﺘﯿﻢ و ﺑﺮﮔﺸﺘﯿﻢ ... اﻧﻘﺪه ﺧﻮب و ﺧﻮﺷﮕﻞ ﺑﻮد ﻋﻤﻮ ...‬ ‫اﺑﺮوﻫﺎي ﺣﺎﻣﯽ رﻓﺖ ﺗﻮ ﻫﻢ و رو ﮐﺮد ﺑﻪ ﻣﻦ: ﻣﮕﻪ ﻗﺮار ﻧﺒﻮد ﺑﺎ آژاﻧﺲ ﺑﺮﯾﺪ؟‬ ‫... ﺧﻨﺪه ام ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد از اﺧﻤﺶ ﮐﻪ اﺻﻼ دﻟﯿﻞ ﻫﻢ ﺑﺮام روﺷﻦ ﻧﺒﻮد ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫ﺑﺎ ﺷﯿﻄﻨﺘﯽ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ازم ﻧﺪﯾﺪه ﺑﻮد و ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ اﺻﻼ از ﮐﺠﺎ ﯾﻬﻮ ﺳﺮ ﺑﺮ آرود ﮔﻔﺘﻢ: ﻧﻪ دﯾﮕﻪ ﻫﻮﺷﻨﮓ ﺑﻮد دﯾﮕﻪ ...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺑﻠﻨﺪ ﺧﻨﺪﯾﺪ و ﻣﻦ ﭼﺸﻤﮑﯽ ﺑﻬﺶ زدم ... ﺑﺎ ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم روﺑﻮﺳﯽ ﮐﺮدم ﺗﺸﮑﺮ ﮐﺮدم و از ﺧﻮﻧﻪ در اوﻣﺪم ...‬ ‫ﺟﻠﻮي در ﮐﻨﺎر ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺳﻬﯿﻞ ... ﭘﺴﺮ ﻧﺴﺒﺘﺎ ﻗﺪ ﺑﻠﻨﺪ و ﺷﯿﮑﯽ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد و ﻣﻮﺑﺎﯾﻠﺶ رو ﺗﻨﺪ ﺗﻨﺪ ﺗﮑﻮن ﻣﯿﺪاد ...‬ ‫ﺑﺎ دﯾﺪن ﻣﻦ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻣﯿﺮم ...‬ ‫ﺑﺎ ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ ﭘﺮﺳﯿﺪ: اﯾﻦ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺷﻤﺎﺳﺖ؟‬ ‫ﮐﻤﯽ ﺟﺎ ﺧﻮردم: ﺑﻠﻪ ... ﭼﯿﺰي ﺷﺪه؟‬ ‫
- دﯾﮕﻪ ﭼﯽ ﻣﯿﺨﻮاﯾﺪ ﺑﺸﻪ ﺧﺎﻧﻮم ﯾﻪ ﺳﺎﻋﺖ از وﻗﺖ ﻣﻦ رو ﻫﺪر دادﯾﺪ ...‬ ‫داﺷﺖ رو ﺳﺮم ﺷﺎخ ﺳﺒﺰ ﻣﯽ ﺷﺪ ﺑﻪ ﻣﮕﻪ ﻣﻦ ﭼﯽ ﮐﺎر ﮐﺮده ﺑﻮدم ...‬ ‫ﺑﺎ دﻫﻦ ﺑﺎز داﺷﺘﻢ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻣﯿﮑﺮدم ﮐﻪ اداﻣﻪ داد: اﯾﻦ ﭼﻪ ﻃﺮزه ﭘﺎرك ﮐﺮدﻧﻪ ﺧﺎﻧﻮم؟‬ ‫ﺑﻪ ﺟﻮل ﻋﻘﺐ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻧﮕﺎﻫﯽ اﺟﻤﺎﻟﯽ اﻧﺌﺎﺧﺘﻢ ... ﻧﻪ رو ﭘﻞ ﺑﻮدم ... ﻧﻪ ﺟﻠﻮي ﭘﺎرﮐﯿﻨﮓ ... اﯾﻦ ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ و ﻓﺮﯾﺎدش رو درك ﻧﻤﯽ‬ ‫ﮐﺮدم ...‬ ‫
- آﻗﺎي ﻣﺤﺘﺮم ﻣﻦ ﮔﻮﯾﺎ ﻧﺎﺧﻮاﺳﺘﻪ ﻣﺰاﺣﻤﺖ اﯾﺠﺎد ﮐﺮدم ﻧﯿﺎزي ﺑﻪ ﻓﺮﯾﺎد ﻫﻢ ﻧﯿﺴﺖ ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﻧﻤﯽ ﻓﻬﻤﻢ ﭼﯽ ﺷﺪه؟‬ ‫
- ﺧﺎﻧﻮم ﺷﻤﺎ ﯾﻪ راه ﺑﺎرﯾﮏ از ﭘﺎرﮐﯿﻨﮓ ﻣﺎ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﮔﺮﻓﺘﯿﺪ و ﻣﻦ ﻧﯿﻢ ﺗﻮﻧﻢ ﻣﺎﺷﯿﻨﻢ رو در ﺑﯿﺎرم ... ﺷﻤﺎ اﺻﻼ ﺣﺴﺎب اﯾﻦ رو ﮐﺮدﯾﺪ‬ ‫ﮐﻪ ﭼﻪ ﻣﺎﺷﯿﻨﻬﺎﯾﯽ ﻣﻤﮑﻨﻪ از اﯾﻦ ﭘﺎرﮐﯿﻨﮓ در ﺑﯿﺎد؟ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻣﻦ ﺷﺎﺳﯽ ﺑﻠﻨﺪه ﺧﺎﻧﻮم ...‬ ‫... اوﻣﺪ ﻧﻮك زﺑﻮﻧﻢ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺗﺎزه ﺑﻪ دوران رﺳﯿﺪه ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺑﮕﻢ ﺧﺐ ﺑﻪ ﻣﻦ ﭼﻪ ... ﮐﻪ ﺧﺸﻤﻢ رو ﺧﻮردم ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ... ﺷﺮﻣﻨﺪه ...‬ ‫
- ﺷﺮﻣﻨﺪﮔﯽ ﺷﻤﺎ دردي از ﻣﻦ دوا ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻪ ... اﺻﻼ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮاي ﺑﻌﻀﯽ از ﻣﺤﻠﻪ ﻫﺎي ﺗﻬﺮان وﯾﺰا ﺑﺬارن ﮐﻪ ﻫﺮ ﮐﺴﯽ ﺑﻠﻨﺪ ﻧﺸﻪ‬ ‫ﮔﺎرﯾﺶ رو ﺑﻨﺪازه ﺗﻮ ﺧﯿﺎﺑﻮن و ﺑﯿﺎد اﯾﻨﺠﺎ ...‬ ‫... دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﮐﻠﻪ اش رو ﺑﮑﻨﻢ ... ﺑﻐﻀﻢ ﻫﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ... ﺧﺸﮏ ﺷﺪه داﺷﺘﻢ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻣﯿﮑﺮدم ﮐﻪ ﺑﺎ ﺻﺪاﯾﯽ از ﺟﺎم ﭘﺮﯾﺪم‬ ‫...‬ ‫
- اﺗﻔﺎﻗﯽ اﻓﺘﺎده؟‬ ‫ﭘﺸﺖ ﺳﺮم رو ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﺣﺎﻣﯽ ﺑﻮد ... دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺑﻤﯿﺮم و اون ﺗﻮﻫﯿﻦ ﻫﺎ رو ﻧﺸﻨﯿﺪه ﺑﺎﺷﻪ ... ﺧﯿﻠﯽ اﺣﺴﺎس ﺗﺤﻘﯿﺮ ﺷﺪن‬ ‫داﺷﺘﻢ ...‬ ‫ﭘﺴﺮك از ﺟﺎش ﺗﮑﻮن ﺧﻮرد: ﺷﻤﺎﯾﯿﺪ آﻗﺎي دﮐﺘﺮ؟ واﻻ رﻋﺎﯾﺖ ﮐﻪ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻦ ...‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ اﻧﺪاﺧﺖ و ﮐﻨﺎرم اﯾﺴﺘﺎد ... ﯾﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﺳﺎﯾﻪ اش ﮐﻪ ﺣﺎﺻﻠﻪ ﻧﻮر ﺗﯿﺮ ﭼﺮاغ ﺑﺮق ﮐﻨﺎرﻣﻮن ﺑﻮد اﻓﺘﺎد روي ﺷﻮﻧﻪ ﻫﺎم ...‬ ‫دﺳﺘﺶ و ﮐﺮده ﺑﻮد ﺗﻮي ﺟﯿﺒﺶ: ﺷﻤﺎ ﯾﻪ رﺑﻌﻪ اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﻫﺎ رو دارﯾﺪ ﺑﺮاي اﯾﻦ ﺧﺎﻧﻮم ﺻﺮف ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ؟. ﻣﻦ ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯽ ﮐﺮدم ﺑﺎﯾﺪ‬ ‫ﺑﺮاي ﻣﻬﻤﺎﻧﻬﺎي ﻋﺰﯾﺰه ﻣﺎ ﺑﺮاي ورود ﺑﻪ اﯾﻦ ﮐﻮﭼﻪ وﯾﺰا ﺻﺎدر ﺑﺸﻪ ...‬ ‫ﭘﺴﺮك ﻋﻠﻨﺎ رﻧﮕﺶ ﭘﺮﯾﺪ: آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ﻣﻦ ... ﯾﻌﻨﯽ ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ از اون ﻟﺤﻨﻪ ﺑﯽ داد و ﻓﺮﯾﺎدش ﻣﯽ رﯾﺨﺖ ﭼﺮﺧﯿﺪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﻦ: ﺷﻤﺎ ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ داﺧﻞ ﺗﺸﺮﯾﻒ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﺪ‬ ‫...‬ ‫
- اﻣﺎ ...‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻬﻢ ﮐﺮد و ﺑﺎ دﺳﺖ ﺑﻪ در ﻧﯿﻤﻪ ﺑﺎز ﺧﻮﻧﻪ اﺷﺎره ﮐﺮد: ﺳﻮﺋﯿﭻ ﻫﻢ ﻟﻄﻔﺎ ...‬ ‫ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﺗﻮ ﻧﮕﺎه و ﻟﺤﻦ آرام و دﺳﺘﻮري اﯾﻦ آدم ﭼﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﻦ رو ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﺮد و اون ﭘﺴﺮ رو ﺑﻪ زﻣﯿﻦ ﻣﯿﺦ ﮐﺮد ...‬ ‫ﺟﻠﻮي در اﯾﺴﺘﺎدم ... ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد ... دﻋﺎ دﻋﺎ ﻣﯿﮑﺮدم اون اﺷﮑﯽ ﮐﻪ داﺷﺖ ﺗﻮي ﭼﺸﻤﺎم ﻧﯿﺶ ﻣﯽ زد رو ﻧﺪﯾﺪه ﺑﺎﺷﻪ اﯾﻦ ﻫﻤﻪ‬ ‫ﺗﺤﻘﯿﺮ ﮐﺎﻓﯽ ﺑﻮد: ﺑﻔﺮﻣﺎﯾﯿﺪ ﻟﻄﻔﺎ ...‬ ‫از رﻓﺘﻨﻢ ﺑﻪ داﺧﻞ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻫﻤﻮن ﻟﺤﻨﺶ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﭘﺴﺮ: ﺷﻤﺎ ﺻﺤﺒﺘﺘﻮن رو اداﻣﻪ ﺑﺪﯾﺪ ...‬ ‫
- آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ﺑﺎور ﮐﻨﯿﺪ ...‬ ‫ﺑﻘﯿﻪ اش رو ﻧﺸﻨﯿﺪم ... رﻓﺘﻢ روي ﻧﯿﻤﮑﺖ زﯾﺮ درﺧﺖ ﺗﻮت ﺣﯿﺎط ﻧﺸﺴﺘﻢ ... دﺳﺖ و ﭘﺎم ﻣﯽ ﻟﺮزﯾﺪ ... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﻪ ﻗﺪر ﮔﺬﺷﺖ‬ ‫ﮐﻪ ﻋﻄﺮش و ﺳﺎﯾﻪ اش دوﺑﺎره ﺗﻮي ﻓﻀﺎ ﭘﯿﭽﯿﺪ ... ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم ... ﻫﻤﻪ ﺗﻨﻢ ... ﻫﻤﻪ اﺳﺘﺨﻮﻧﺎم درد ﻣﯽ ﮐﺮد ... درد ﺗﺤﻘﯿﺮ ﻫﺎ‬ ‫ﺑﻮد ﯾﺎ ﺳﺮﻣﺎﺧﻮردﮔﯽ ﮐﻪ داﺷﺖ ﻧﻤﻮد ﻣﯿﮑﺮد ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ...‬ ‫دﺳﺘﺎش ﺗﻮي ﺟﯿﺒﺶ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد: ﺷﻤﺎ ﻓﻘﻂ ﺑﻠﺪﯾﺪ ﺟﻮاب ﻣﻦ رو ﺑﺪﯾﺪ ﻧﻪ؟‬ ‫ﺳﺮم رو ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻢ ﭘﺲ ﻫﻤﺶ رو ﺷﻨﯿﺪه ﺑﻮد: آدم ﺟﻮاب ﮐﺴﺎﯾﯽ رو ﻣﯿﺪه ﮐﻪ ﻻﯾﻖ ﺑﺎﺷﻦ ... اﯾﻦ آدم ﺣﻘﯿﺮ ﺗﺮ از ﻫﺮ ﺟﻮاﺑﯽ ﺑﻮد‬ ‫...‬ ‫ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم ... ﺗﻮ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﭼﯿﺰي ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺮام ﻧﺎ ﺧﻮاﻧﺎ ﺑﻮد ... ﺳﻮﺋﯿﭻ رو ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﮔﺮﻓﺖ: ﻣﺎﺷﯿﻦ رو ﺑﺮاﺗﻮن آوردم ﺟﻠﻮ ...‬ ‫ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﻣﺎﺷﯿﻦ دارﯾﺪ ...‬ ‫
- ﻣﺎﻟﻪ ﯾﮑﯽ از دوﺳﺘﺎﻧﻤﻪ ...‬ ‫
- اون آﻗﺎ ﺑﯿﺮون ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺷﻤﺎ ﻫﺴﺘﻦ ... ﺑﺎ ﻫﻢ دﯾﮕﻪ ﻣﯽ رﯾﻢ ﺗﺎ ﺟﻠﻮي ﺟﻤﻊ از ﺷﻤﺎ ﻋﺬر ﺧﻮاﻫﯽ ﮐﻨﻦ ...‬ ‫ﮐﻼﻓﻪ ﺑﻮدم ... ﻓﻘﻂ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻓﺮار ﮐﻨﻢ: ﻧﻪ ... ﻣﻦ ﻣﯿﺨﻮام ﺑﺮم ...‬ ‫
- اﯾﻦ رو ﺷﻤﺎ ﺗﻌﯿﯿﻦ ﻧﻤﯿﮑﻨﯿﺪ ... ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ... دوﺑﺎره ﺗﺎﯾﯿﺪ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﺣﻖ ﻧﺪاره ﺑﻪ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺧﻮﻧﻪ رﺑﻂ داره ﭼﻪ‬ ‫ﺑﺮﺳﻪ ﺗﻮﻫﯿﻦ ﺣﺘﯽ ﺣﺮﻓﯽ ﺧﺎرج از ﺧﻂ ﺑﺰﻧﻪ ... اﯾﺸﻮن ﻫﻢ ﺗﻨﺒﯿﻪ ﺷﺪن ...‬ ‫ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎي ﮔﺮد ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم: زدﯾﺪش؟!‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد ... ﻟﺤﻨﺶ ﯾﮑﻢ ﻋﻮض ﺷﺪه ﺑﻮد: ﻣﻦ زﯾﺎد از ﻣﺸﺘﻢ اﺳﺘﻔﺎده ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻢ ... اﻣﺎ اﯾﻦ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﻌﻨﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ‬ ‫اﺳﺘﻔﺎده ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻢ ... ﺷﻤﺎ ﺑﻪ اﯾﻨﺶ ﮐﺎر ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﺪ ... ﭼﺮا دارﯾﺪ اوﻧﻄﻮري ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ؟ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎﺷﯿﺪ ﻣﻦ آدﻣﯽ ﻧﯿﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ‬ ‫اﻃﺮاﻓﻢ ﺳﺮ ﻫﺮ ﭼﯿﺰي ﻣﺸﺖ ﭘﺮﺗﺎب ﮐﻨﻢ ... راﻫﻬﺎي دﯾﮕﻪ اي ﻫﻢ ﺑﻠﺪم ...‬ ‫
- ﻧﺒﺎﯾﺪ ... ﻫﻤﺶ ﺗﻘﺼﯿﺮه اﯾﻦ ﻫﻮﺷﻨﮕﻪ ...‬ ‫
- ﻫﻮﺷﻨﮓ دﯾﮕﻪ ﮐﯿﻪ؟‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫
- ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺳﻬﯿﻞ دﯾﮕﻪ؟‬ ‫ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﭘﺮﺳﯿﺪ: ﻫﻮﺷﻨﮓ اﺳﻢ اﯾﻦ ﻣﺎﺷﯿﻨﻪ؟ ﺧﺪاي ﻣﻦ ... ﺑﻌﺪ ﻣﻦ ﻣﯿﮕﻢ ... ﯾﻌﻨﯽ ﻣﻦ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم ...‬ ‫
- ﭼﯽ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدﯾﺪ؟‬ ‫
- ﻫﯿﭽﯽ ﻫﯿﭽﯽ ... اون آﻗﺎ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺷﻤﺎن ... در ﺣﻀﻮر ﭘﺪرﺷﻮن و ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﻮﻗﻊ ﺑﺤﺜﺘﻮن اوﻧﺠﺎ ﺑﻮدن از ﺷﻤﺎ ﻋﺬر ﺧﻮاﻫﯽ‬ ‫ﻣﯿﮑﻨﻦ.‬ ‫ﺑﺎ ﻋﺠﺰ ﮔﻔﺘﻢ: ... اﻣﺎ ...‬ ‫
- ﻣﻨﺘﻈﺮﺗﻮﻧﻦ.‬ ‫از ﻗﺎب ﭘﻨﺠﺮه ﺑﯿﺮون رو ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮدم ﻫﻮا ﺧﯿﻠﯽ وﻗﺖ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﺎرﯾﮏ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﺑﺎرون ﺧﻨﮏ ﭘﺎﯾﯿﺰي ﻣﯿﻮﻣﺪ ... ﻧﻔﺲ ﮐﺸﯿﺪم ...‬ ‫ﮐﻤﯽ ﻫﻢ ﻟﺮز ﮐﺮدم ﯾﻪ ﻫﻔﺘﻪ ﺳﺮﻣﺎي ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺨﺘﯽ ﺧﻮردم ... ﻫﻤﻮن ﺷﺒﯽ ﮐﻪ اون ﭘﺴﺮ ﺗﻮ ﺣﻀﻮر ﺟﻤﻊ و ﻧﮕﺎﻫﺎي ﺧﺸﻤﮕﯿﻦ و‬ ‫ﻣﻘﺘﺪر ﺣﺎﻣﯽ ازم ﻋﺬر ﺧﻮاﻫﯽ ﮐﺮده ﺑﻮد ﺧﻮﻧﻪ ﮐﻪ اوﻣﺪم اﻓﺘﺎدم ... ﺑﻪ ﻗﺪري ﺣﺎﻟﻢ ﺑﺪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﮐﺎرم ﺑﻪ ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﮐﺸﯿﺪ ... ﺷﺎﻧﺲ‬ ‫آوردم ﺑﯿﻨﯿﻢ ﻧﮕﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﺗﺎ ﺻﺪام ﺗﻮ دﻣﺎﻏﯽ ﺑﺸﻪ ﺑﻪ زوره دارو و آﻣﭙﻮﻟﻬﺎي ﻗﻮي ﻫﺮ ﺷﺐ اﺟﺮا ﻣﯽ رﻓﺘﻢ و اﯾﻦ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪه ﺑﻮد ﭘﺎي‬ ‫ﭼﺸﻤﺎم ﺑﺪ ﺟﻮر ﮐﺒﻮد ﺑﺸﻪ و واﻗﻌﺎ ﻻﻏﺮ ﺑﺸﻢ ...‬ ‫ﯾﮏ ﻫﻔﺘﻪ اﺟﺮا ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﯾﺎم ﻓﺎﻃﻤﯿﻪ ﺗﻌﻄﯿﻞ ﺑﻮد و اﯾﻦ ﯾﻌﻨﯽ ﻣﻦ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻣﯿﺘﻮﻧﺴﺘﻢ اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﮐﻨﻢ و ﺑﻌﺪ از ﻧﺰدﯾﮏ 9 روز ﺑﭽﻪ ﻫﺎ‬ ‫رو ﺑﺒﯿﻨﻢ ... اﻟﺒﺘﻪ اون ﻫﻢ ﭼﻪ دﯾﺪﻧﯽ؟‬ ‫
- ﺑﯿﺎ ﺑﺮو دراز ﺑﮑﺶ ﺧﺪا ﻣﻦ از دﺳﺘﻪ اﯾﻦ دﯾﻮوﻧﻪ ﭼﻪ ﮐﻨﻢ؟‬ ‫
- اﻧﺴﺎن ﺑﺎش ﮔﻠﻨﺎر ... ﺳﯿﺎ ﮐﻮ؟‬ ‫
- ﻓﺮﺳﺘﺎدﻣﺶ ﺧﺮﯾﺪ ﺑﺮات ﯾﻪ ﺳﻮپ ﻋﺎﻟﯽ ﭘﺨﺘﻢ ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻣﻬﺮﺑﻮﻧﺶ اﻧﺪاﺧﺘﻢ و ﺷﺎل رو ﮐﻤﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ دورم ﭘﯿﭽﯿﺪم: ﺑﺎرون ﻣﯿﺎد ...‬ ‫ﻧﺸﺴﺖ ﮐﻨﺎرم روي ﮐﺎﻧﺎﭘﻪ: ﻣﺜﻞ ﻫﻤﻮن ﺳﺎل ...‬ ‫ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ روي ﻫﻢ دﯾﮕﻪ ﻣﯽ آوردﯾﻢ ﻣﮕﻪ ﻧﻪ؟ از ﺻﺒﺢ ﻫﺮ ﺳﻪ ﻣﻮن ﺳﻌﯽ ﮐﺮده ﺑﻮد ﺧﯿﻠﯽ ﺑﻬﺶ ﻓﮑﺮ ﻧﮑﻨﯿﻢ و ﻧﺸﺪه ﺑﻮد ...‬ ‫
- دﻋﻮﺗﺖ ﮐﺮدن ﻧﻪ؟‬ ‫
- آره ... ﻣﯽ ﮔﻢ ﮐﻪ اﯾﻦ آﻗﺎي دﮐﺘﺮ از وﻗﺘﯽ اوﻣﺪه ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ رﯾﺘﻢ ﻣﻨﻈﻢ ﺗﺮي ﺑﻪ ﺧﻮدش ﮔﺮﻓﺘﻪ ...‬ ‫
- ﻣﻦ و ﺳﯿﺎ اﻣﺮوز رﻓﺘﯿﻢ ﺳﺮ ﺧﺎﮐﺶ ...‬ ‫اﺷﮑﯽ ﮐﻪ روي ﮔﻮﻧﻪ اش ﭼﮑﯿﺪه ﺑﻮد رو ﭘﺎك ﮐﺮد ... ﺳﺮم رو ﺑﻪ ﭘﺸﺘﯽ ﮐﺎﻧﺎﭘﻪ ﺗﮑﯿﻪ دادم ...‬ ‫
- اون روز ... ﯾﻌﻨﯽ ﺷﺒﺶ ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﺑﺎرون ﺑﺎرﯾﺪه ﺑﻮد ... ﺻﺒﺢ ﻫﻨﻮز ﻫﻮا اﺑﺮي ﺑﻮد ... ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻪ داﺷﺘﻢ ﮐﺘﺎب ﻣﯽ ﺧﻮﻧﺪم ... ﻣﯽ دوﻧﯽ‬ ‫ﺑﻌﺪ از اون روز دﯾﮕﻪ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ آﻧﺎ ﮐﺎرﻧﯿﻨﺎ رو ﻧﺨﻮﻧﺪم ﮔﻠﯽ ... ﺗﻠﻔﻦ زﻧﮓ زد ... دو ﺑﺎر ... ﺳﻪ ﺑﺎر ... ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﺣﺮف ﻧﺰد ... ﻟﺒﺎﺳﻢ‬ ‫رو آروم آروم ﭘﻮﺷﯿﺪم ﺑﺮم ﺑﻬﺶ ﺳﺮ ﺑﺰﻧﻢ ﭼﻨﺪ ﻫﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﺣﺎﻟﺶ از ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﺪﺗﺮ ﺑﻮد ... ﮔﯿﺮ داده ﺑﻮد ﺑﻪ ﺧﻮدش دوﺑﺎره ... دارو ﻫﺎ‬ ‫ﻫﻢ ﺗﺎ ﺛﯿﺮي روش ﻧﻤﯽ ذاﺷﺖ اﻧﮕﺎر ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫
- ﻧﯿﺎز رﻫﺎ ﻧﺒﻮد ...‬ ‫
- ﻧﯿﺎز رﻫﺎ ... اﮐﺒﺮ ﺧﺎن ﻣﯿﮕﻔﺖ ﻫﺮ ﭼﯽ ﮐﻪ ﻧﯿﺎز داره ﺑﭽﻪ ﻫﺎﺷﻦ ﮐﻪ ﭘﯿﺸﺸﻦ ...‬ ‫
- ﻟﻌﻨﺖ ﺑﻪ ﺟﻬﻞ ...‬ ‫
- ﻟﻌﻨﺖ ﺑﻪ ﺗﻌﺼﺐ ...‬ ‫
- ﮔﺮﯾﻪ ﻧﮑﻦ ﻫﻤﺮاز ﺣﺎﻟﺖ ﺑﺪﺗﺮ ﻣﯽ ﺷﻪ واﻗﻌﺎ ﺧﻮب ﻧﯿﺴﺘﯽ ...‬ ‫دﯾﮕﻪ ﺟﻠﻮي اﺷﮑﻬﺎم رو ﮐﻪ ﻧﮕﺮﻓﺘﻢ ﮔﻮﻧﻪ ام رو ﺧﯿﺲ ﺧﯿﺲ ﺷﺪه ﺑﻮد: رﻓﺘﻢ ﺧﻮﻧﺶ. دم در ﮐﻪ رﺳﯿﺪم ﻓﻘﻂ ﺻﺪاي ﻓﻐﺎن ﻓﺮﯾﺪه‬ ‫ﺧﺎﻧﻮم ﻣﯿﻮﻣﺪ و اﻟﺘﻤﺎس ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ...‬ ‫ﻫﻖ ﻫﻖ ﮐﺮدم ... ﮔﻠﻨﺎر ﺳﺮم رو ﺗﻮ آﻏﻮﺷﺶ ﮔﺮﻓﺖ ... ﺧﻮدش ﻫﻢ ﺑﺪﻧﺶ ﻣﯽ ﻟﺮزﯾﺪ: ﺧﻮاﺑﯿﺪه ﺑﻮد ... ﮔﻠﻨﺎر ﺧﻮاﻫﺮ ﻣﺜﻞ دﺳﺘﻪ ﮔﻠﻢ‬ ‫ﮐﻨﺎر ﺑﺎﻏﭽﻪ ﮐﻪ زرد ﺷﺪه ﺑﻮد دراز ﺑﻪ دراز ﺧﻮاﺑﯿﺪه ﺑﻮد و روش ﯾﻪ ﻣﻠﺤﻔﻪ ﺳﻔﯿﺪ ﺑﻮد ... آﻣﺒﻮﻻﻧﺲ ﺗﻮ ﺑﺎغ ﺑﻮد و دﮐﺘﺮي ﮐﻪ ﺗﻮي ﯾﻪ‬ ‫ﺗﯿﮑﻪ ﮐﺎﻏﺬ ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ رو ﯾﺎد داﺷﺖ ﻣﯿﮑﺮد ...‬ ‫... ﺳﺮم رو از روي ﺑﻠﻮز ﺳﻔﯿﺪ رﻧﮓ ﮔﻠﻨﺎر ﮐﻪ ﺣﺎﻻ ﻟﮑﻪ ﻫﺎي اﺷﮏ روش ﺑﻮد ﺑﺮداﺷﺘﻢ ﺳﺮم دوﺑﺎره ﮔﯿﺞ ﻣﯽ رﻓﺖ و ﺣﺎﻟﺖ ﺗﻬﻮع‬ ‫داﺷﺘﻢ: از اون روز ﺧﻮاﻫﺮم . ﺧﻮاﻫﺮي ﮐﻪ ﻟﺒﺎس ﺳﻔﯿﺪ ﻋﺮوس ﺗﻨﺶ ﮐﺮده ﺑﻮدﯾﻢ ﻣﺜﻞ ﺗﻤﺎم ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﻫﺎي اﯾﺮاﻧﯽ ﻫﺎ ﺑﺎ ﮐﻔﻦ از ﺧﻮﻧﻪ‬ ‫ﻣﺜﻼ ﺷﻮﻫﺮش ﺗﺤﻮﯾﻞ ﮔﺮﻓﺘﯿﻢ ... ﺷﻮﻫﺮي ﮐﻪ ﺣﺘﯽ ﺑﻌﺪش ﻣﺤﺾ ﺧﺎﻟﯽ ﻧﺒﻮدن ﻋﺮﯾﻀﻪ ﻧﯿﻮﻣﺪ ﺑﺒﯿﻨﻪ ﺳﺮ ﺑﭽﻪ ﻫﺎش ﭼﯽ اوﻣﺪه ...‬ ‫ﯾﺎ زﻧﺶ رو ﮐﺠﺎ ﺧﺎك ﮐﺮدن ...‬ ‫
- ﭼﻪ ﺧﺒﺮه؟‬ ‫ﭼﺮﺧﯿﺪم ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺳﯿﺎ ﮐﻪ ﮐﯿﺴﻪ ﻫﺎي ﺧﺮﯾﺪش رو روي زﻣﯿﻦ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد و ﺑﺎ اﺧﻢ ﻧﮕﺎﻫﻤﻮن ﻣﯿﮑﺮد ...‬ ‫
- ﭘﺎﺷﯿﺪ ﺧﻮدﺗﻮن رو ﺟﻤﻊ ﮐﻨﯿﺪ ... ﺑﺎ ز ﺗﻮ روﺿﻪ ﺧﻮﻧﯽ راه اﻧﺪاﺧﺘﯽ ﻫﻤﺮاز؟‬ ‫ﯾﻪ ﺑﺮگ دﺳﺘﻤﺎل ﮐﺎﻏﺬي ﺑﺮداﺷﺘﻢ و ﯾﻪ ﺑﺮگ ﻫﻢ دادم دﺳﺘﻢ ﮔﻠﻨﺎر: ﺳﯿﺎ ﭼﺮا داد ﻣﯽ زﻧﯽ؟‬ ‫
- ﭼﻪ ﻃﻮر داد ﻧﺰﻧﻢ؟ ﺑﺎزم ﻣﯿﺨﻮاي ﺑﺮي ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن؟ رﻧﮓ و روت رو دﯾﺪي ... ﻓﺮدا ﻫﻢ ﮐﻪ ﻫﻤﯿﻦ اوﺿﺎع داري؟ ﺑﺲ ﮐﻦ ﻫﻤﺮاز ...‬ ‫ﮔﻠﻨﺎر: ﺳﯿﺎ؟‬ ‫
- ﭼﯿﻪ؟ ﺑﺎﺑﺎ ... ﻗﯿﺎﻓﻪ اش رو ﺑﺒﯿﻦ ... ﭘﺎي ﭼﺸﻤﺎ ﮐﺒﻮد ... داﻏﻮن ... ﯾﻪ ﻫﻔﺘﻪ اﺳﺖ رو ﺑﻪ ﻣﻮت داري ﻣﯿﺮي ﺳﺮ ﮐﺎر و ﻣﯿﺎي ... اﻻن‬ ‫ﻣﺤﻤﺪ زﻧﮓ زده ﺑﻮد ﻧﮕﺮاﻧﺖ ﺑﻮد ... راﻣﯿﻦ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﯿﺎد دﯾﺪﻧﺖ ... ﻫﻤﻪ ﻧﮕﺮاﻧﺘﻦ ﺧﻮدت ﮐﮑﺖ ﻫﻢ ﻧﻤﯿﮕﺰه؟!‬ ‫
- ﻧﻪ راﻣﯿﻦ ﻧﻪ؟‬ ‫ﻧﺸﺴﺖ روي ﻣﺒﻞ ﺗﮑﯽ رو ﺑﻪ روم: ﮔﻔﺘﻢ ﻧﯿﺎد ... ﮔﻔﺘﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاي ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎﺷﯽ ... ﻣﻤﻮش ﻣﺤﺾ رﺿﻠﯽ ﺧﺪا ﺑﻪ ﺧﻮدت ﻫﻢ ﻓﮑﺮ ﮐﻦ‬ ‫...‬ ‫
- ﯾﻌﻨﯽ ﺗﻮ ﻣﯿﮕﯽ ﺳﺎﻟﯽ ﯾﻪ ﺑﺎر ﻣﻮﻗﻊ ﺳﺎﻟﮕﺮد ﻓﻮﺗﺸﻢ ﺑﺮاي ﺧﻮاﻫﺮ ﺟﻮوﻧﻢ ﮔﺮﯾﻪ ﻧﮑﻨﻢ؟‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫
- ﻣﻦ اﯾﻨﻮ ﮔﻔﺘﻢ؟ ﻣﻨﯽ ﮐﻪ ﺧﻮدم دو روزه دارم ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯿﮑﻨﻢ ... دﯾﺮوز آوﯾﺴﺎ ﭼﺸﻤﺎم رو دﯾﺪه ﺑﻮد ﻫﯽ ﻣﯿﭙﺮﺳﯿﺪ ﭼﺘﻪ ... ﻣﻦ دارم‬ ‫ﻣﯿﮕﻢ ﻣﺮور ﺧﺎﻃﺮات ﺗﻮ وﺿﻌﯿﺖ ﺗﻮ ﺧﻮب ﻧﯿﺴﺖ ﻧﺸﻨﯿﺪي دﮐﺘﺮ ﭼﯽ ﮔﻔﺖ؟ اﺻﻼ ﺷﻮﻫﺮت ﻣﯽ دم ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ راﻣﯿﻦ ... دوﺳﺘﺖ داره‬ ‫... ﺧﺎﻧﻮاده اش ﻫﻢ از ﺧﺪا ﺷﻮﻧﻪ ... ﺗﻮ ﺧﻮﻧﺶ آراﻣﺶ ﻣﯿﮕﯿﺮي ...‬ ‫
- ﭼﺮت ﻧﮕﻮ ...‬ ‫ﮔﻠﻨﺎر از ﺟﺎش ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ: ﻣﻦ ﻣﯿﺮم ﺷﺎم رو ﺑﮑﺸﻢ ... ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻢ ﺧﺮﯾﺪي ﺳﯿﺎ؟‬ ‫
- ﺑﻠﻪ ﺧﺎﻧﻮم دﮐﺘﺮ ...‬ ‫
- راﺳﺘﯽ ﭘﻮﻻﯾﯽ ﮐﻪ اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ﺧﺮج ﮐﺮدﯾﺪ رو ﺑﮕﯿﺪ ﺑﺎﻫﺎﺗﻮن ﺣﺴﺎب ﮐﻨﻢ ...‬ ‫دو ﺗﺎﯾﯽ داد زدن: ﺧﻔﻪ ﺷﻮ ...‬ ‫
- ﺧﺐ ﺣﺎﻻ ﭼﻪ ﺑﺮاي ﻓﺤﺶ دادن ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﺮوه ﮐﺮ ﺳﺎﺧﺘﻦ ...‬ ‫ﺳﺮم رو روي ﺑﺎﻟﺸﺖ رﻫﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻢ ... ﺟﺰ ﻣﻌﺪود وﺳﺎﯾﻠﺶ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎ ﺧﻮدم آورده ﺑﻮدم ﺧﻮﻧﻪ ... ﭼﺸﻤﺎم رو ﺑﺴﺘﻢ و ﺻﺪاي ﺑﺮﺧﻮرد‬ ‫ﻗﻄﺮات ﺑﺎران ﺑﺎ ﺳﻘﻒ ﭘﻼﺳﺘﯿﮑﯽ ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ رو ﮔﻮش ﮐﺮدم ... زﯾﺮ ﻟﺐ زﻣﺰﻣﻪ ﮐﺮدم: وﻗﺘﯽ در ﺷﻬﺮي ﻧﺎﺷﻨﺎس، ﺑﺎران ﻣﯽ ﺑﺎرد،آﺑﯽ‬ ‫ﻓﺮو ﻣﯽ ﺑﺎرد،ﺑﺎ ﻣﻦ از ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﻣﯿﮕﻮﯾﺪ ﮐﻪ ﻧﻤﯽ داﻧﻢ.‬ ‫در ﮐﺮاﻧﻪ درﯾﺎ ﻧﯿﺴﺖ ﺑﯽ ﺗﺮدﯾﺪ،ﻫﻤﻪ ﺧﻮد را ﻣﺴﺎﻓﺮاﻧﯽ ﻣﯿﺎﺑﯿﻢ از ﯾﮏ ﮐﺸﺘﯽ،ﮐﺸﺘﯽ ﻣﺠﺎﻧﯿﻦ ﺷﺎﯾﺪ ...‬ ‫واﻗﻌﺎ ﻫﻤﻪ ﺑﺪﻧﻢ ﻫﻨﻮز درد ﻣﯽ ﮐﺮد ... ﺑﻪ اﺻﺮار ﮔﻠﻨﺎر ﺷﻨﻞ ﻧﺴﺒﺘﺎ ﮐﻠﻔﺖ ﻣﺸﮑﯽ ﭘﻮﺷﯿﺪه ﺑﻮدم رو ﭘﯿﺮاﻫﻦ ﻣﺸﮑﯽ ﺗﺎ زاﻧﻮي ﺳﺎده اي‬ ‫ﮐﻪ ﺗﻨﻢ ﮐﺮده ﺑﻮد ﺑﻪ زور ... اﻣﺴﺎل ﺑﺮ ﺧﻼف دو ﺳﺎﻟﻪ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﻓﻘﻂ ﺳﺮ ﺧﺎك ﻧﺒﻮد ﮐﻪ ﻣﺮاﺳﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﺧﻮﻧﻪ ﻫﻢ‬ ‫ﻣﺮاﺳﻤﯽ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد ... ﮐﻪ دﻋﺎﯾﯽ ﺧﻮﻧﺪه ﺑﺸﻪ و ﺷﺎﻣﯽ ﭘﺨﺘﻪ ﺑﺸﻪ ﮐﻪ ﺑﺨﺸﯿﺶ ﺑﻪ ﻧﯿﺎز ﻣﻨﺪ ﻫﺎ ﺑﺮﺳﻪ و ﺑﺨﺸﯽ ﺑﻪ ﻣﻬﻤﺎﻧﻬﺎي ﺧﻮﻧﻪ‬ ‫... ﻣﯽ ﮔﻔﺖ ﺧﻮاب دﯾﺪه ... ﺑﻪ ﺟﺰ ﺳﺎل اول ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻫﻤﭽﯿﻦ ﻣﺮاﺳﻤﯽ ﻧﺒﻮد ... ﺳﺮ ﺧﺎك ﻣﯽ رﻓﺘﯿﻢ و ﺑﺨﺸﯽ از ﻓﺎﻣﯿﻞ اﻧﺘﻈﺎم‬ ‫ﻫﻢ ﻣﯿﻮﻣﺪن ... ﺧﺎﻧﻮاده ﻋﻤﻮ و ﻋﻤﻪ ﻫﺎي ﺣﺎﻣﯽ ...‬ ‫از ﺳﺮ ﺧﺎك ﻣﺎﻣﺎن و ﺑﺎﺑﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم: ﺧﺪا ﺣﺎﻓﻆ ... ﻣﺎﻣﺎن ﻣﻦ واﻗﻌﺎ اﻣﯿﺪوارم از اون ﺑﺎﻻ ﮐﻪ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﻨﯽ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﺰﻧﯽ ... ﻣﻦ ﻫﻤﻪ‬ ‫ﺗﻼﺷﻢ رو ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﻗﺒﻞ از ﻫﺮ ﭼﯿﺰي اﻧﺴﺎن ﺑﺎﺷﻢ ... دارم ﻣﯿﺮم ﭘﯿﺶ رﻫﺎ ...‬ ‫ﭼﺸﻤﺎم درﺳﺖ ﺑﺎز ﻧﻤﯽ ﺷﺪ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺳﺮﻣﺎ ﺧﻮردﮔﯽ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﮔﺮﯾﻪ ﻣﻔﺼﻞ دﯾﺸﺐ و اﻣﺮوز ﺻﺒﺢ ﺳﺮ ﺧﺎك ﻣﺎﻣﺎن و ﺑﺎﺑﺎ ...‬ ‫رﻫﺎ ﺗﻮ ﻗﺒﺮﺳﺘﺎن ﺧﺎﻧﻮادﮔﯽ اﻧﺘﻈﺎم ﻫﺎ ﺧﺎك ﺑﻮد ... ﺗﻮ اﺗﺎﻗﮏ ﭼﻬﺎر دﯾﻮاري آﺟﺮي رﻧﮕﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﮐﺎﺷﯽ ﻫﺎي آﺑﯽ ﺑﺎﻻ ﺳﺮش ﻧﺎم‬ ‫ﻓﺎﻣﯿﻞ درﺧﺸﺎﻧﺸﻮن ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد ... ﻫﻤﻪ اون ﺟﺎ ﯾﺎ ﺧﺎك ﺷﺪه ﺑﻮدن ﯾﺎ ﻗﺒﺮي داﺷﺘﻦ ... ﺟﻠﻮي در ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻫﺎﺷﻮن ﭘﺎرك ﺑﻮد ...‬ ‫ﺗﻪ ﺗﻪ دﻟﻢ ﺑﺎ ﻫﯿﭻ ﮐﺪﻣﺸﻮن درﺳﺖ و ﺣﺴﺎﺑﯽ ﺻﺎف ﻧﺒﻮد ... دﯾﺮ ﺗﺮ از ﺑﻘﯿﻪ رﺳﯿﺪم ... ﻣﺮدي اون ﮔﻮﺷﻪ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و دﻋﺎ ﻣﯿﺨﻮﻧﺪ و‬ ‫داﺧﻞ اﺗﺎﻗﮏ ﺑﺎ ﺷﻤﻌﻬﺎي ﺳﯿﺎه ﺗﺰﺋﯿﻦ ﺷﺪه ﺑﻮد ... ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﺟﺪﯾﺪ ﺧﻮاﻫﺮم زل زدم ﺗﻮ دﻟﻢ ﮔﻔﺘﻢ: ﺟﺎت دﯾﮕﻪ راﺣﺘﻪ رﻫﺎ ﻣﮕﻪ ﻧﻪ؟‬ ‫ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم رﻓﺘﻢ ... ﺗﻨﻬﺎ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺗﻮي اون اﺗﺎق داﺷﺖ ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯿﮑﺮد ... از ﺑﻘﯿﻪ ﺗﻮﻗﻌﯽ ﻫﻢ ﻧﺒﻮد ﭼﺮا ﻣﺜﻼ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮاي زن‬ ‫ﺑﺮادر زاده اش ﻋﻢ ﺗﺎج اﻟﻤﻠﻮك ﮐﻪ دﻗﯿﻘﺎ زن ﺷﺪه اﮐﺒﺮ ﺧﺎن ﺑﻮد ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯿﮑﺮد ... ﯾﺎ زن ﻋﻤﻮي ﺣﺎﻣﺪ وﺣﺎﻣﯽ و ﯾﺎ ﻋﻤﻊ ﮐﻮ ﭼﯿﮑﺶ‬ ‫ﮐﻪ زن ﺧﻮﺑﯽ ﺑﻮد اﻣﺎ زﯾﺎدي ﺳﺎﮐﺖ ﺑﻮد؟ ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﺻﻮرﺗﻢ رو ﺑﻮﺳﯿﺪ ... ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم ... اون ﮔﻮﺷﻪ ﯾﻪ ﻋﺼﺎي ﭼﻮب‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫ﻣﺎﻫﻮت ﺑﻮد و اﮐﺒﺮ ﺧﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﻬﺶ ﺗﮑﯿﻪ داده ﺑﻮد از ﺑﻌﺪ از اون ﺷﺐ ﻧﺪﯾﺪه ﺑﻮدﻣﺶ اﻣﺎ اﯾﻦ ﺟﺎ ﻧﯿﻢ ﺷﺪ ﺑﻬﺶ ﺑﯽ ﻣﺤﻠﯽ ﮐﻨﻢ ...‬ ‫ﮐﻨﺎرش رﻓﺘﻢ و ﺳﻼم ﮐﺮدم ... ﺟﻮاﺑﻢ رو ﻧﺪاد و روش رو ﺑﺮﮔﺮدوﻧﺪ ... ﺗﻮي دﻟﻢ ﭘﻮزﺧﻨﺪي ﺑﻬﺶ زدم ...‬ ‫واﻗﻌﺎ دﯾﮕﻪ ﻧﯿﻢ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ اون ﻓﻀﺎي ﺧﻔﻪ ... روﺿﻪ ﺑﯽ ﻣﺜﻤﺎ و اون ﻗﯿﺎﻓﻪ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ اﻧﮕﺎر از ﻣﻦ ﻃﻠﺐ دارن رو ﺗﺤﻤﻞ ﮐﻨﻢ ... اوﻣﺪم‬ ‫ﺑﯿﺮون ... ﺣﺎﻟﺖ ﺗﻬﻮع اﻣﻮﻧﻢ رو ﺑﺮﯾﺪه ﺑﻮد ... ﭼﺸﻤﺎم داﺷﺖ در ﻣﯿﻮﻣﺪ ... دﺳﺘﻢ رو ﺑﻪ ﺳﺘﻮن ﺑﯿﺮون ﮔﺮﻓﺘﻢ و اﯾﺴﺘﺎدم و ﻧﻔﺲ‬ ‫ﮐﺸﯿﺪم ... ﺷﺎﻟﻢ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ رﻫﺎ ﺑﻮد ... ﺑﺎﯾﺪ ﻣﻮﻫﺎي ﺑﺎزم رو ﻣﯽ ﺑﺴﺘﻢ ... ﺷﺎﯾﺪ ﯾﮑﻢ ﺣﺎﻟﻢ ﺑﻬﺘﺮ ﻣﯽ ﺷﺪ ...‬ ‫
- اﯾﻦ رو ﺑﺨﻮرﯾﺪ ...‬ ‫از ﺟﺎم ﭘﺮﯾﺪم ... اﻧﻘﺪر ﻏﺮق در ﺣﺎل ﺑﺴﯿﺎر ﺑﺪه ﺧﻮدم ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺣﻀﻮرش رو ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﺸﺪه ﺑﻮدم دﺳﺘﺶ رو ﺑﻬﻢ دراز ﺑﻮد ... ﯾﻪ ﻟﯿﻮان‬ ‫ﺷﺮﺑﺖ ﺑﻮد ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ...‬ ‫ﺑﺎ ﮐﺖ و ﺷﻠﻮار و ﭘﯿﺮاﻫﻦ و ﮐﺮوات ﻣﺸﮑﯽ ﺟﺪي ﺗﺮ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯿﻮﻣﺪ ... ﺑﻪ ﺧﺼﻮص ﮐﻪ ﺑﺎ اﺧﻢ و ﺟﺪﯾﺘﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﻬﻢ‬ ‫زل زده ﺑﻮد ... ﺳﺮم رو اﻧﺪاﺧﺘﻢ ﭘﺎﯾﯿﻦ و ﻟﯿﻮان رو از دﺳﺘﺶ ﮔﺮﻓﺘﻢ: ﻣﻤﻨﻮﻧﻢ ... اﻣﺎ ...‬ ‫آروم ﻧﺸﺴﺘﻢ روي ﺗﮏ ﺻﻨﺪﻟﯽ ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﺟﺎ ﻣﻮﻧﺪه ﺑﻮد ﺑﯿﺮون ...‬ ‫
- ﺑﺨﻮرﯾﺪش ...‬ ‫
- ﺧﻨﮑﻪ و ﻣﻦ ﮐﻤﯽ ﺳﺮدﻣﻪ ...‬ ‫
- ﺷﯿﺮﯾﻨﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﺧﻨﮏ ﻧﯿﺴﺖ ﺑﺨﻮرﯾﺪش ...‬ ‫ﯾﻪ ﺟﺮﻋﻪ اش رو ﻓﺮو دادم ... ﻣﺜﻞ ﺷﺮﺑﺖ ﺣﯿﺎت ﺑﻮد ... ﺷﯿﺮﯾﻨﯽ اش اون ﺣﺎﻟﺖ ﺗﻬﻮع ﻣﺰﺧﺮف رو ﮐﻤﯽ ﮐﻢ ﮐﺮد ...‬ ‫
- ﺣﺎﻟﺘﻮن ﺧﻮب ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫
- ﺳﺮﻣﺎي ﺳﺨﺘﯽ ﺧﻮردم ... ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ زود ﺧﻮب ﻣﯿﺸﻢ ...‬ ‫ﺟﺪي ﺑﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﺼﻨﻮﻋﯽ روي ﻟﺒﻬﺎم ﻧﮕﺎﻫﯽ ﮐﺮد ...‬ ‫ﻫﻤﻮن ﻣﻮﻗﻊ ﺻﺪاﯾﯽ از ﭘﺸﺖ ﺳﺮﻣﻮن اوﻣﺪ: ﺣﺎﻣﯽ اﯾﻨﺠﺎﯾﯽ؟‬ ‫روﯾﺎ ﺑﻮد ... اﻧﺘﻈﺎر دﯾﺪﻧﺶ رو اﯾﻦ ﺟﺎ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... ﺑﺎ دﯾﺪﻧﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ اوﻣﺪ: اي ﺑﺎﺑﺎ ﻫﻤﺮاز ﺟﺎن ﭼﺮا اﯾﻦ ﺷﮑﻠﯽ ﺷﺪي دﺧﺘﺮ؟‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻬﺶ اﻧﺪاﺧﺘﻢ ﺑﻪ ﮐﺖ ﺷﻠﻮار ﺷﯿﮏ و ﺷﺎل ﻣﺸﮑﯽ ﻇﺮﯾﻔﺶ و ﻗﺪ ﺑﻠﻨﺪش ﮐﻪ ﺑﺎ ﮐﻔﺶ ﭘﺎﺷﻨﻪ ﺑﻠﻨﺪش ﺑﺎ وﺟﻮد اﺧﺘﻼف ﻗﺪش‬ ‫ﮐﻨﺎره ﺣﺎﻣﯽ واﻗﻌﺎ ﻟﻮﮐﺲ و ﺷﯿﮏ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯿﻮﻣﺪ ...‬ ‫
- ﭼﯿﺰﯾﻢ ﻧﯿﺴﺖ ... ﺳﺮﻣﺎ ﺧﻮردﮔﯿﻪ ﺳﺎده اﺳﺖ ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ: ﺑﻠﻪ ﮐﺎﻣﻼ ﺳﺎدﮔﯽ اﯾﻦ ﻣﺮﯾﻀﯽ ﻋﯿﺎﻧﻪ ...‬ ‫روﯾﺎ: ﻧﺒﺎﯾﺪ اﻧﻘﺪر ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯿﮑﺮدي ﺑﺮات ﺧﻮب ﻧﯿﺴﺖ ... ﭼﺸﻤﺎش رو ﺑﺒﯿﻦ ... دﺧﺘﺮ ﭼﻪ ﻃﻮري ﺗﻮﻧﺴﺘﯽ ﭼﺸﻤﺎﯾﯽ ﺗﺎ اون ﺣﺪ درﺷﺖ و‬ ‫ﺧﻤﺎر رو اﯾﻦ ﻃﻮري ﻣﺜﻞ ﯾﻪ ﺑﺎﻟﺸﺘﺶ ﮐﻨﯽ ...‬ ‫ﻟﯿﻮان ﺗﻮي دﺳﺘﻢ رو ﮐﻤﯽ ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﮐﺮدم: ﺧﻮاﻫﺮم اﯾﻦ ﮐﺎر رو ﮐﺮد ... از ﭼﻬﺎر ﺳﺎﻟﻪ ﭘﯿﺶ ﮐﻪ ﮐﻤﺮم رو ﺷﮑﺴﺖ ﭼﺸﻤﺎم دﯾﮕﻪ ﻫﯿﭻ‬ ‫وﻗﺖ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺎز ﻧﺸﺪ ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫روﯾﺎ ﺧﻮاﺳﺖ ﭼﯿﺰي ﺑﮕﻪ ﮐﻪ ﺣﺎﻣﯽ ﮔﻔﺖ: روﯾﺎ ﺷﻤﺎ ﺑﺮو داﺧﻞ ﻋﻤﻪ ﺧﺎﻧﻮم ﺻﺪات ﻣﯿﮑﻨﻪ ...‬ ‫رﻓﺘﻦ روﯾﺎ رو ﻧﻈﺎره ﮔﺮ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺣﺎﻣﯽ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ: ﺑﺮﯾﺪ ﺗﻮي ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺑﻨﺸﯿﻨﯿﺪ اﻻن ﻣﺮاﺳﻢ ﺗﻤﻮم ﻣﯿﺸﻪ ﻣﯿﺮﯾﻢ ﺧﻮﻧﻪ ...‬ ‫
- آﺧﻪ ...‬ ‫
- آﺧﻪ ﻧﺪاره ... ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺷﻤﺎ اﺻﻼ ﺧﻮدﺗﻮن رو ﺗﻮي آﯾﻨﻪ ﻧﮕﺎه ﻧﻤﯽ ﮐﻨﯿﺪ ... اﯾﻦ ﺟﺎ ﺑﺎد ﻫﻢ ﻫﺴﺖ ... ﺑﺮﯾﺪ ﺗﻮي ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻣﻦ ...‬ ‫ﺑﺎ دﺳﺖ ﺑﻪ ده ﻗﺪم ﺟﻠﻮﺗﺮ اﺷﺎره ﮐﺮد ﮐﻪ ﻣﺎﺷﯿﻨﺶ اوﻧﺠﺎ ﺑﻮد ... ﭼﻪ ﻗﺪر ﺑﺪ اﺧﻼق ﺑﻮد اﻣﺮوز اﯾﻦ ﺑﺸﺮ ... دﻟﻢ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺮم ... از‬ ‫اﯾﻦ ﮐﻪ ﺧﺎﻧﻮاده اش ﺑﺮام ﺣﺮف در ﺑﺎﯾﺮن ﻣﯿﺘﺮﺳﯿﺪم ... ﺗﻌﻠﻠﻢ رو دﯾﺪ ﮐﻪ ﮐﻤﯽ ﺳﺮش رو ﺑﻪ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺧﻢ ﮐﺮد: ﻣﻦ ﮐﻼ از اﯾﻦ ﮐﻪ‬ ‫ﺣﺮﻓﯽ رو ﺗﮑﺮار ﮐﻨﻢ ﺑﺪم ﻣﯿﺎد اﻣﺎ ﺷﻤﺎ ﻫﻤﯿﺸﻪ اﺻﺎر دارﯾﺪ ﻫﺮ ﺟﻤﻠﻪ اي رو ﻣﻦ ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﺳﻪ ﺑﺎر ﺗﮑﺮار ﮐﻨﻢ ... ﺑﻔﺮﻣﺎﯾﯿﺪ ...‬ ‫ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﭼﯿﺰي ﺑﮕﻢ ﮐﻪ اﺧﻤﺎي درﻫﻤﺶ ﻣﺎﻧﻊ ﺷﺪ. ﺣﺎﻟﻢ ﻫﻢ ﺧﺮاب ﺗﺮ از اون ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺘﻮﻧﻢ ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﮐﻨﻢ ... ﻫﻤﺮاﻫﺶ راه اﻓﺘﺎدم ...‬ ‫در ﺟﻠﻮ رو ﺑﺎز ﮐﺮدم و ﻧﺸﺴﺘﻢ ... ﻣﺎﺷﯿﻦ رو روﺷﻦ ﮐﺮد و ﺑﺨﺎري رو ﻫﻢ روﺷﻦ ﮐﺮد: اﯾﻨﺠﺎ ﺑﻤﻮﻧﯿﺪ ﺗﺎ 01 دﻗﯿﻘﻪ دﯾﮕﻪ ﻣﺮاﺳﻢ ﺗﻤﻮم‬ ‫ﻣﯿﺸﻪ ...‬ ‫ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺮه ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻢ: آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ...‬ ‫دﺳﺘﺶ ﺑﻪ دﺳﺘﮕﯿﺮه در ﺑﻮد ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺳﻤﺘﻢ و ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد ... ﭼﺮا اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ اﺧﯿﺮ ﻗﻬﻮه اي اﯾﻦ ﭼﺸﻤﻬﺎ ﮐﻤﺘﺮ ﺷﺒﯿﻪ اﮐﺒﺮ ﺧﺎن‬ ‫ﺷﺪه ﺑﻮدن : ﻣﺮﺳﯽ ...‬ ‫ﭼﯿﺰي ﺷﺒﯿﻪ ﺑﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ روي ﺻﻮرﺗﺶ اوﻣﺪ: ﻧﯿﺎزي ﺑﻪ ﺗﺸﮑﺮ ﻧﯿﺴﺖ ... اﻣﺎ ﺷﻤﺎ ﻧﯿﺎز ﺑﻪ ﯾﻪ ﺗﺬﮐﺮ ﺣﺴﺎﺑﯽ دارﯾﺪ ...‬ ‫اﺧﻤﺎم رﻓﺖ ﺗﻮ ﻫﻢ: ﭼﺮا اون وﻗﺖ؟‬ ‫
- ﺑﻌﺪا ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯿﮑﻨﯿﻢ ... اﻻن ﺟﺎش ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫در رو ﺑﺴﺖ ... دﺳﺘﺎم رو ﺗﻮي ﺳﯿﻨﻪ ام ﻗﻼب ﮐﺮدم و زﯾﺮ ﻟﺐ ﻏﺮ زدم: ﺗﺬﮐﺮ ... اﻧﮕﺎر ﻣﻦ ﻧﯿﻮﺷﺎم ... ﺑﺪ اﺧﻼق ...‬ ‫ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم ... اي داد ﺑﯿﺪاد داﺷﺖ از ﺷﯿﺸﻪ ﺟﻠﻮ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد ... ﭼﺸﻤﺎش داره ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﯿﺨﻨﺪه؟ آره دﯾﮕﻪ ... ﺧﺎك ﺑﺮ‬ ‫ﺳﺮت ﻫﻤﺮاز ... از ﺧﺠﺎﻟﺖ ﺳﺮم رو ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻢ ... ﺧﻮب ﺷﺪ زﺑﻮﻧﻢ رو در ﻧﯿﺎوردم.‬ ‫رو ﺑﻪ روم ﭘﯿﺮزﻧﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ داﺷﺖ ﺳﺮ ﺧﺎك ﻋﺰﯾﺰي ﻗﺮآن ﻣﯽ ﺧﻮﻧﺪ و ﺑﻌﺪ از اون اﻓﻖ ﺑﻮد ﻗﺮﻣﺰ رﻧﮓ رو ﺑﻪ ﺗﺎرﯾﮑﯽ ... ﮐﻤﯽ ﺷﻨﻠﻢ‬ ‫رو دورم ﻣﺤﮑﻢ ﮐﺮدم و ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﺸﯿﺪم ... رﺧﻮت ﺣﺎﺻﻞ از ﺑﺨﺎري و رﻧﮓ ﻗﺮﻣﺰ اﻓﻖ و ﺳﮑﻮت ﻣﻄﻠﻖ اﯾﻦ آﺧﺮ دﻧﯿﺎ آراﻣﺶ‬ ‫ﻋﺠﯿﺒﯽ ﺑﻬﻢ داده ﺑﻮد ... اﯾﻦ ﺟﺎ واﻗﻌﺎ ﺗﻪ ﺗﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺑﻮد ... ﺗﻮي ﺳﺮم ﻧﻮاي ﺗﺎر ﺑﻮد ... ﻫﻤﻮن آﻫﻨﮕﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺿﻤﯿﺮ ﻧﺎ ﺧﻮد آﮔﺎﻫﻢ‬ ‫ﺑﻮد و ﻣﺎدر ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣﯿﮕﻔﺖ وﻗﺘﯽ ﻧﻮزاد ﺑﻮدم ﭘﺪرم ﺑﻪ ﺟﺎي ﻻﻻﯾﯽ ﺑﺮام ﻣﯿﻨﻮاﺧﺘﻪ ...‬ ‫ﻻي در ﺑﺎز ﺷﺪ و ﻫﻤﺮاﻫﺶ ﺳﻮز و ﻋﻄﺮ ﮔﺮم و دﻟﻨﺸﯿﻨﯽ آورد ... ﺳﺮم رو ﭼﺮﺧﻮﻧﺪم ﺑﺎ دﯾﺪن روﯾﺎ ﺟﺎ ﺧﻮردم ... ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺷﯿﺮﯾﻨﯽ روي‬ ‫ﻟﺒﻬﺎش ﺑﻮد: ﺗﺮﺳﻮﻧﺪﻣﺖ؟
قسمت دهم
- ﻧﻪ ﻓﻘﻂ اﻧﺘﻈﺎر دﯾﺪن ﺷﻤﺎ رو ﻧﺪاﺷﺘﻢ‬ ‫ﻣﺎﺷﯿﻦ رو روي دﻧﺪه ﮔﺬاﺷﺖ: ﺑﻘﯿﻪ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺑﺮن ﺳﺮ ﺧﺎﮐﻪ ﻣﺎدر اﮐﺒﺮ ﺧﺎن ﺣﺎﻣﯽ ﮔﻔﺖ ﺗﻮ زﯾﺎد ﺣﺎﻟﺖ ﺧﻮب ﻧﯿﺴﺖ ﺑﯿﺎم ﺗﻮ رو‬ ‫ﺑﺮﺳﻮﻧﻢ ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫... ﮐﻤﯽ ﺗﻮي ﺟﺎم ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﺷﺪم اﯾﻨﻢ ﯾﻪ ﭼﺸﻤﻪ از ﭼﯿﺰي ﮐﻪ اﺣﺴﺎﺳﺎﺗﻢ رو ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ اﯾﻦ آدم ﺗﺤﺖ آزاﻣﺎﯾﺶ ﻣﯽ ذاﺷﺖ ...‬ ‫
- اﯾﺸﻮن ﺑﻪ ﻣﻦ ﻟﻄﻒ دارن ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ رو ﻫﻢ از ﺑﺮﻧﺎﻣﺘﻮن اﻧﺪاﺧﺘﻢ ...‬ ‫
- اﻟﺤﻖ ﮐﻪ ﺗﻌﺎرﻓﯽ ﻫﺴﺘﯽ ... ﻣﻨﻢ ﻧﺠﺎت ﭘﯿﺪا ﮐﺮدم از ﺣﻀﻮر ﭘﺮ ﻓﺘﻮح اﻧﺘﻈﺎم ﻫﺎ ...‬ ‫ﺧﻨﺪﯾﺪم: ﻣﮕﻪ ﺧﻮدﺗﻮن ﻫﻢ ﺟﺰﺋﺸﻮن ﻧﯿﺴﺘﯿﺪ؟‬ ‫
- ﺧﺪا ﻧﮑﻨﻪ ... اﻟﺒﺘﻪ ﭘﯿﺶ ﺧﻮدﻣﻮن ﺑﺎﺷﻪ ﻫﺎ ﺣﺎﻣﯽ ﺳﺮم رو ﻣﯿﮑﻨﻪ ... ﻣﻦ ارﺷﺪي ﻫﺴﺘﺶ ﻓﺎﻣﯿﻠﯿﻢ ... ﻧﻮه دﺧﺘﺮي ﻋﻤﻪ ﺣﺎﻣﯽ و‬ ‫ﺣﺎﻣﺪ ﻫﺴﺘﻢ.‬ ‫
- ﻧﻮه ﻋﺎﻟﻢ ﺗﺎج ﺧﺎﻧﻮم؟‬ ‫ﺑﺎ ﺳﺮ ﺗﺎﺋﯿﺪم ﮐﺮد ... ﻋﺎﻟﻢ ﺗﺎج ﻋﻤﻪ ﮐﻮﭼﮑﺘﺮﺷﻮن ﺑﻮد ﻫﻤﻮن ﻋﻤﻪ ﮐﻢ ﺣﺮف و ﺧﻮش ﺧﻠﻘﯽ ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﺑﺎ اﻧﺘﻈﺎم ﻫﺎ ﺑﺮ ﻧﻤﯽ ﺧﻮرد‬ ‫...‬ ‫
- ﺟﻠﻮي ﺧﻮدﺷﻮن ﻫﻢ اﺑﺮاز ﺧﺮﺳﻨﺪي ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ؟‬ ‫
- ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺪ اﺧﻼﻗﻪ؟‬ ‫
- دﻗﯿﻘﺎ ﮐﺪوﻣﺸﻮن؟‬ ‫ﺧﻨﺪﯾﺪ و ﮔﻔﺖ: اﮐﺒﺮ ﺧﺎن ﮐﻪ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﻏﯿﺮ ﻗﺎﺑﻠﻪ ﺣﻠﻪ ﻣﻨﻈﻮرم ﺣﺎﻣﯽ ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم: راﺳﺘﺶ رو ﺑﺨﻮاﯾﺪ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﻢ دﻗﯿﻖ ﺑﮕﻢ ... آﺧﻪ اﯾﺸﻮن از وﻗﺘﯽ اوﻣﺪن ﺧﯿﻠﯽ ﭼﯿﺰﻫﺎ ﻫﻢ ﺑﺮاي ﻣﻦ ﺑﻬﺘﺮ و راﺣﺖ ﺗﺮ‬ ‫ﺷﺪه.‬ ‫
- ﻣﯽ دوﻧﯽ ﺗﻮ اﺻﻼ ﺷﺒﯿﻪ ﺑﻪ رﻫﺎ ﻧﯿﺴﺘﯽ ...‬ ‫
- ﺷﻤﺎ ﻣﯽ ﺷﻨﺎﺧﺘﯿﺪش؟‬ ‫
- اي ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ... ﻣﺎ اون ﻣﻮﻗﻊ ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﺑﺎﻫﺎﺷﻮن رﻓﺖ و آﻣﺪ ﻧﺪاﺷﺘﯿﻢ ... اﻣﺎ ﮐﻼ رﻫﺎ ﺑﻪ اﻧﺪازه ﺗﻮ ﻣﺘﮑﯽ ﺑﻪ ﻧﻔﺲ ﻧﺒﻮد و ﭼﺸﻤﺎش‬ ‫ﻫﻢ ﻣﺜﻞ ﺗﻮ ﺑﺮق اﻣﯿﺪ ﻧﺪاﺷﺖ ...‬ ‫
- ﺷﻤﺎ ﭼﻪ ﻗﺪر ﺣﺎﻣﺪ رو ﻣﯽ ﺷﻨﺎﺧﺘﯿﺪ ...‬ ‫... ﺑﺎ اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ دﻗﯿﻖ ﺑﻪ ﻫﺪف زدم ﮐﻪ ﮔﻔﺖ: ﻣﯽ دوﻧﻢ ﻣﯿﺨﻮاي ﺑﻪ ﭼﯽ اﺷﺎره ﮐﻨﯽ و ﺑﻬﺖ ﺣﻖ ﻫﻢ ﻣﯿﺪم ... ﻣﻦ‬ ‫ﺧﯿﻠﯽ ﺣﺎﻣﺪ رو ﺧﻮب ﻧﻤﯽ ﺷﻨﺎﺧﺘﻢ ... ﭼﻮن ﺧﯿﻠﯽ اﻫﻠﻪ ﺑﺮ ﺧﻮردن ﺑﺎ ﻣﺎ ﻧﺒﻮد ... ﺳﻪ ﭼﻬﺎر ﺳﺎﻟﯽ ﻫﻢ ازﻣﻮن ﺑﺰرگ ﺗﺮ ﺑﻮد ...‬ ‫ﮐﻤﯽ ﺟﺎ ﺧﻮردم ... و ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم ...‬ ‫ﺧﻨﺪﯾﺪ: دﺧﺘﺮ ﺗﻮ ﺗﻤﺎم اﺣﺴﺎﺳﺎﺗﺖ رو ﺑﺎ ﻣﯿﻤﯿﮏ ﺻﻮرﺗﺖ ﻧﺸﻮن ﻣﯽ دي و ﻧﯿﺎزي ﺑﻪ ﮐﻼم ﻧﺪارﯾﺎ ... ﻣﻦ از ﺣﺎﻣﯽ دو ﺳﺎل ﮐﻮﭼﮑﺘﺮم‬ ‫و 23 ﺳﺎﻟﻤﻪ ...‬ ‫
- اﺻﻼ ﺑﻬﺘﻮن ﻧﻤﯽ ﯾﺎد ...‬ ‫... واﻗﻌﺎ ﻫﻢ ﺑﻬﺶ ﻧﻤﯽ وﻣﺪ ﻣﻦ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮد ﺣﺪاﮐﺜﺮ 82ﺳﺎﻟﻪ ﺑﺎﺷﻪ ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫
- دﺧﺘﺮ ﺗﻮ ﺑﺮاي اﻋﺘﻤﺎد ﺑﻪ ﻧﻔﺲ ﻣﻦ ﻻزﻣﯽ ﻫﺎ ... ﺧﻼﺻﻪ اﯾﻨﮑﻪ ﻣﻦ ﺷﺶ ﺳﺎل ﭘﯿﺶ ﮐﻪ ﺑﺮاي اداﻣﻪ ﺗﺤﺼﯿﻞ رﻓﺘﻢ اﻧﮕﻠﺴﺘﺎن‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﻫﻢ اوﻧﺠﺎ ﺑﻮد ... ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻤﮑﻢ ﮐﺮد ﻫﻮام رو داﺷﺖ ... اﯾﻦ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺻﻤﯿﻤﯽ ﺗﺮ ﺑﺸﯿﻢ ...‬ ‫
- رﻫﺎ ﺧﯿﻠﯽ اذﯾﺖ ﺷﺪ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﺧﯿﻠﯽ در ﺟﺮﯾﺎن ﻧﯿﺴﺘﻢ ... اﻣﺎ ﻣﺮگ ﻧﺎراﺣﺖ ﮐﻨﻨﺪه اش رو دو ﺳﺎل ﺑﻌﺪ از رﻓﺘﻨﻢ ﮐﻪ ﺷﻨﯿﺪم واﻗﻌﺎ ﺟﺎ ﺧﻮردم ... اﺻﻼ ﻧﻤﯽ‬ ‫ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﺑﺎور ﮐﻨﻢ ... ﺣﺎﻣﯽ ﻫﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﻧﺎراﺣﺖ ﺷﺪ ... در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﮐﻼ ﺳﺮ ﺟﻤﻊ دو ﻣﺎه ﻫﻢ ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺎ رﻫﺎ ﯾﻪ ﺟﺎ ﻧﺒﻮد اﻣﺎ ﺗﺎﺛﯿﺮ ﺧﯿﻠﯽ‬ ‫ﺑﺪي روش ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد ...‬ ‫
- رﻫﺎ آﺧﺮﯾﻦ ﮐﺴﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﻦ داﺷﺘﻢ ...‬ ‫روﯾﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺗﻠﺨﯽ زد: ﻣﻦ از ﺑﺎر اوﻟﯽ ﮐﻪ دﯾﺪﻣﺖ ازت ﺧﻮﺷﻢ اوﻣﺪ ...‬ ‫
- ﻣﻨﻈﻮرﺗﻮن ﺟﻠﺴﻪ ﮐﻼس ﭘﯿﺎﻧﻮي ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺳﺖ؟‬ ‫
- ﻧﻪ ... اون ﻣﻮﻗﻌﯽ ﮐﻪ از دﻓﺘﺮ ﮐﺎر ﺣﺎﻣﯽ ﺑﯿﺮون اوﻣﺪي ... ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻟﺒﺎس ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺎ ﻣﺰه ات و ﭼﺸﻤﺎي ﺧﻤﺎرت ﺗﻮﺟﻬﻢ رو ﺟﻠﺐ‬ ‫ﮐﺮدي و ﺑﻌﺪش ﻫﻢ ﺣﺎﻣﯽ روﺧﯿﻠﯽ ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﮐﺮده ﺑﻮدي ﮐﻪ ﺧﺐ اﯾﻦ ﮐﺎره ﻫﺮ ﮐﺴﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﭼﻮن ﺣﺎﻣﯽ آدم ﺟﺪي ﻫﺴﺖ وﻟﯽ‬ ‫ﻋﺼﺒﯽ ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫
- ﻣﻦ واﻗﻌﺎ اﯾﻦ ﻗﺼﺪ رو ﻧﺪاﺷﺘﻢ ...‬ ‫
- ﻣﯽ دوﻧﻢ ...‬ ‫
- ﯾﻪ ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﻫﺴﺖ ﺗﻮي اون ﺧﻮﻧﻪ ﮐﻪ واﻗﻌﺎ ﻣﻦ رو اذﯾﺖ ﻣﯿﮑﻨﻪ و ﺑﺎ روﺣﯿﺎت ﻣﻦ ﺟﻮر در ﻧﻤﯿﺎد ... ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻧﻈﺮات ﻣﻦ ﻣﻬﻢ‬ ‫ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫
- اﯾﻦ ﻃﻮر ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ؟‬ ‫
- ﻏﯿﺮ از اﯾﻦ ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫
- ﺗﻮ ﺑﺎزﯾﮕﺮ ﺗﺌﺎﺗﺮي ﻧﻪ؟‬ ‫
- اي ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ...‬ ‫
- ﭼﺮا ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ؟‬ ‫
- آﺧﻪ ﺗﺎزه اول راﻫﻢ ﺑﺮاي ﻫﻨﺮﻣﻨﺪ ﺑﻮدن ﯾﺎ ﺑﺎزﯾﮕﺮ ﺑﻮدن ﺧﯿﻠﯽ راه ﻫﺴﺖ ...‬ ‫
- ﻫﻨﻮز اول راﻫﯽ و ﻫﻢ ﺑﺎزي ﺑﺰرﮔﺘﺮﯾﻦ ﺳﻮﭘﺮ اﺳﺘﺎر اﯾﻦ ﻣﻤﻠﮑﺘﯽ ... در ﺿﻤﻦ ﺷﻨﯿﺪم ﮐﺎرت ﻫﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺑﻪ ...‬ ‫ﺟﺎ ﺧﻮردم ... ﯾﻌﻨﯽ ﺣﺎﻣﯽ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد و ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﺮده ﺑﻮد از ﻣﻦ ... ﯾﻌﻨﯽ اون ﮐﻮه ﯾﺦ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﻦ رو دﯾﺪه ﺑﻮد ... ﮐﻪ ﯾﺎدش ﻫﻢ ﺑﻮد در‬ ‫ﺿﻤﻦ ﺗﻌﺮﯾﻒ ﻫﻢ ﮐﺮده ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﺧﺪاﯾﯿﺶ ﻗﯿﺎﻓﻪ ات ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺎ ﻣﺰه ﺷﺪه ﻫﻤﺮاز ... ﻣﻦ و ﺣﺎﻣﯽ ﻟﻨﺪن ﮐﻪ ﺑﻮدﯾﻢ ﻫﯿﭻ ﺗﺌﺎﺗﺮي رو از دﺳﺖ ﻧﻤﯽ دادﯾﻢ ... ﺣﺎﻣﯽ ﻋﺎﺷﻖ‬ ‫ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ ﻫﻢ ﻫﺴﺖ و ﭘﯿﺶ ﺧﻮدﻣﻮن ﺑﻤﻮﻧﻪ ﺑﺴﯿﺎر ﻫﻢ ﻋﺎﻟﯽ ﭘﯿﺎﻧﻮ ﻣﯽ زﻧﻪ ...‬ ‫... ﺑﺮام ﺑﺎور ﭘﺬﯾﺮ ﻧﺒﻮد ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫
- ﺑﺎور ﻧﻤﯿﮑﻨﯽ ﻧﻪ؟‬ ‫
- اﮔﺮ ﻣﯿﮕﻔﺘﯿﺪ ﺳﻨﺞ ﻣﯽ زﻧﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﺎور ﻣﯿﮑﺮدم ...‬ ‫ﺑﻠﻨﺪ ﺧﻨﺪﯾﺪ: ﯾﺎدم ﺑﺎﺷﻪ ﺑﻬﺶ ﺑﮕﻢ ﻧﻈﺮت راﺟﻊ ﺑﻬﺶ ﭼﯽ ﺑﻮده ...‬ ‫
- ﻧﻪ ﺗﻮ رو ﺧﺪا ﺑﻬﺸﻮن ﻧﮕﯿﺪ ﻫﺎ ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮرﯾﺶ ﻫﻢ ﺑﻪ زور دارن ﻣﻦ رو ﺗﺤﻤﻞ ﻣﯿﮑﻨﻦ ... ﺑﺪ ﺗﺮ ﻧﺸﻪ اﯾﻦ وﺿﻌﯿﺖ ...‬ ‫ﮐﻤﯽ ﻣﺘﻔﮑﺮ ﺑﻬﻢ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد ... ﺗﮏ ﺳﺮﻓﻪ اي ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺳﯿﻨﻪ ام رو ﺧﯿﻠﯽ ﺳﻮزوﻧﺪ ...‬ ‫
- راﺳﺘﯽ ﯾﺎدم ﺑﻨﺪاز ﺟﻠﻮي اوﻟﯿﻦ دارو ﺧﺎﻧﻪ ﻧﮕﻪ دارم ... ﺣﺎﻣﯽ ﯾﻪ داروﯾﯽ رو اﺳﻤﺶ رو ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﺮات ﺑﮕﯿﺮم ...‬ ‫دو ﺗﺎ ﺷﺎخ ﻧﺰدﯾﮏ ﺑﻮد روي ﺳﺮم ﺳﺒﺰ ﺑﺸﻪ: ﺑﺮاي ﻣﻦ؟ ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺑﻪ ﺧﻮدﺗﻮن زﺣﻤﺖ ﻧﺪﯾﺪ اﯾﺸﻮن ﻫﺮ ﺑﺎر ﻣﻦ رو ﻣﯿﺒﯿﻨﻦ ﺗﻮ‬ ‫زﺣﻤﺖ ﻣﯿﻮﻓﺘﻦ ... ﻣﻦ دﮐﺘﺮ رﻓﺘﻢ و دارو ﻫﻢ ﻣﺼﺮف ﻣﯿﮑﻨﻢ ... ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺣﺠﻢ ﺑﺎﻻي ﮐﺎري ﻓﺮﺻﺖ اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ...‬ ‫ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﺮا اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﺟﻤﻠﻪ ﻫﺎي آﺧﺮم ﺑﺮاش ﺗﻔﮑﺮ ﺑﺮ اﻧﮕﯿﺰ ﺑﻮد ﭼﻮن ﺑﻘﯿﻪ راه رو ﺗﺎ ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺗﺮﻣﺰ دﺳﺘﯽ رو ﮐﺸﯿﺪ ﺗﻮ‬ ‫ﻓﮑﺮ ﺑﻮد و ﻣﻦ ﻫﻢ ﭼﺸﻢ دوﺧﺘﻪ ﺑﻮدم از ﭘﻨﺠﺮه ﺑﻪ ﺑﯿﺮون ...‬ ‫ﻣﺎﺷﯿﻦ اﯾﺴﺘﺎد: ﻣﻦ ﺑﺮم اﯾﻦ داروﯾﯽ ﮐﻪ ﺣﺎﻣﯽ ﮔﻔﺘﻪ رو ﺑﺨﺮم ﮐﻪ ﺑﻌﺪا ﺑﺎزﺧﻮاﺳﺖ ﻣﯽ ﺷﻢ ...‬ ‫... ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺟﻠﻮش رو ﺑﮕﯿﺮم ﮐﻪ ﻣﻮﻓﻖ ﻧﺸﺪم ...‬ ‫روي ﻣﺒﻠﻬﺎي ﺳﻠﻄﻨﺘﯽ ﺳﺎﻟﻦ ﻣﺮﻣﺮي ﺧﺎﻧﺪان اﻧﺘﻈﺎم ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدم و وول ﻣﯽ ﺧﻮردم ... دﻋﺎ ﺗﻤﻮم ﺷﺪه ﺑﻮد و زري ﺧﺎﻧﻮم داﺷﺖ‬ ‫ﺣﻠﻮاﯾﯽ رو ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﺷﯿﮏ ﺗﺰﺋﯿﻦ ﺷﺪه ﺑﻮد ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﺗﻌﺎرف ﻣﯽ ﮐﺮد ...‬ ‫روﯾﺎ ﮐﻨﺎرم ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و ﺣﺎﻣﯽ رو ﺑﻪ روم روي ﮐﻨﺎﭘﻪ ... ﺑﺎ وﺟﻮد اﮐﺒﺮ ﺧﺎن ﺑﺎزﻫﻢ ﻓﻬﻤﯿﺪن اﯾﻦ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ از ﺣﺎﻣﯽ دﺳﺘﻮر‬ ‫ﻣﯿﮕﺮن ﺳﺨﺖ ﻧﺒﻮد ... اﺣﺘﺮام ﺧﯿﻠﯽ زﯾﺎدي ﺑﺎرش ﻗﺎﺋﻞ ﺑﻮدن ... ﺑﺎ ﭘﺪر روﯾﺎ ﻣﺸﻐﻮل ﺑﻪ ﺻﺤﺒﺖ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﺑﻬﻢ اﻓﺘﺎد ...‬ ‫اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﺮه ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم ... ﺳﺮم رو ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻢ و ﺧﯿﺮه ﺷﺪم ﺑﻪ ﮐﻔﺶ ﻫﺎي ﭘﺎﺷﻨﻪ دار ﻣﺸﮑﯿﻢ ﮐﻪ ﺗﻀﺎد‬ ‫ﻓﺎﺣﺸﯽ داﺷﺖ ﺑﺎ ﻗﺎﻟﯽ اﺑﺮﯾﺸﻤﯽ ﻗﺮﻣﺰ رﻧﮓ ﮐﻒ ﺳﺎﻟﻦ ... ﺧﻮدم ﻫﻢ ﺑﺎ اﯾﻦ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺗﻀﺎد داﺷﺘﻢ ... ﺑﺎ اﯾﻦ ﭘﯿﺮاﻫﻦ ﺳﺎده ﻣﺸﮑﯽ و‬ ‫ﺟﻮراب ﺷﻠﻮاري ﮐﻠﻔﺖ ... ﺗﻨﻬﺎ ﻋﻨﺼﺮ رﻧﮕﯽ ﮔﻮﺷﻮاره ﻫﺎي اﺷﮑﯽ ﺷﮑﻞ ﺑﺰرگ و ﻓﯿﺮوزه اي رﻧﮕﻢ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻫﺪﯾﻪ ﺳﯿﺎوش و ﮔﻠﻨﺎر‬ ‫ﺑﻮد ﺑﺮاي ﺗﻮﻟﺪ ﭘﺎرﺳﺎﻟﻢ ...‬ ‫
- اﮔﺮ اﯾﻦ ﻗﻮم اﻟﻈﺎﻟﻤﯿﻦ ﻧﺒﻮدن ﺗﻪ اﯾﻦ ﺣﻠﻮا رو در ﻣﯿﺎوردم ...‬ ‫روﯾﺎ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺳﺮش رو ﺑﻪ ﮔﻮﺷﻢ ﻧﺰدﯾﮏ ﮐﺮده ﺑﻮد وو ﻏﺮ ﻣﯽ زد ...‬ ‫
- راﺳﺘﺶ روﺑﺨﻮاﯾﺪ ﻣﻦ ﻫﻢ ﺿﻌﻒ دارم ...‬ ‫
- آخ آخ ... ﯾﺎدم رﻓﺖ ﺣﺎﻣﯽ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﮕﻢ ﻓﺨﺮي ﺧﺎﻧﻮم ﺑﻌﺪ از اون دارو ﺣﺘﻤﺎ ﺑﻬﺖ ﭼﯿﺰي ﺑﺪه ﺑﺨﻮري ...‬ ‫
- ﻧﻪ دﯾﮕﻪ در اﯾﻦ ﺣﺪ ... اﯾﺸﻮن ﮔﺎﻫﯽ ﻣﻦ رو ﺑﺎ ﻧﯿﻮﺷﺎ اﺷﺘﺒﺎه ﻣﯿﮕﯿﺮن ...‬ ‫روﯾﺎ ﺑﻪ زور ﺧﻨﺪه اش رو ﻧﮕﻪ داﺷﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ دﯾﺪن اﺧﻢ ﺣﺎﻣﯽ زﯾﺮ ﻟﺐ ﮔﻔﺖ: ﺟﻮن ﺗﻮ ﺟﻮﻧﺶ ﮐﻨﻦ ﺧﺪاي اﺧﻼﻗﻪ ...‬ ‫ﻣﻮﺑﺎﯾﻠﻢ ﺑﺎ وﯾﺒﺮه اش ﺗﻮي ﺟﯿﺐ ﭘﯿﺮاﻫﻨﻢ داﺷﺖ ﺧﻮد ﮐﺸﯽ ﻣﯿﮑﺮد ... ﻧﮕﺎه ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻫﺎي اﻃﺮاﻓﻢ ﮐﺮد ... ﺧﻮب ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ﻫﯿﭻ‬ ‫ﮐﺪوم از اﯾﻦ آدم ﻫﺎ واﻗﻌﺎ از ﻣﻦ ﺧﻮﺷﺸﻮن ﻧﻤﯽ اد و ﺣﻀﻮرم رو ﺑﯽ ﻣﻮرد ﻣﯽ دوﻧﻦ ... ﺑﻪ ﮔﻮﺷﯿﻢ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ... ﺳﯿﺎ ﺑﻮد ... اﻻن‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫واﻗﻌﺎ ﺑﻬﺶ اﺣﺘﯿﺎج داﺷﺘﻢ ... از ﺟﺎم ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و ﻫﻤﺮاه ﮔﻮﺷﯿﻢ ﺑﻪ ﮔﻮﺷﻪ ﺗﺮﯾﻦ ﻗﺴﻤﺖ ﺳﺎﻟﻦ زﯾﺮ ﭘﻠﻪ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺑﺎﻻ ﻣﯽ‬ ‫رﻓﺖ ﭘﻨﺎه ﺑﺮدم.‬ ‫ﺣﺎﻟﻢ ﺧﻮﺑﻪ ﺳﯿﺎ ... ﻧﻪ ﻧﺘﺮس ﺑﻪ ﮔﺮوﮔﺎن ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻧﺸﺪم ... ﺧﺴﺘﻪ ام و ﺳﯿﻨﻪ ام ﺑﺪ ﺟﻮر ﻣﯿﺴﻮزه از ﮔﺮﺳﻨﮕﯽ ﻫﻢ دارم ﻣﯿﻤﯿﺮم ...‬ ‫ﭘﺸﺖ ﺗﻠﻔﻦ ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺑﻠﻨﺪ ﺧﻨﺪﯾﺪ ...‬ ‫
- ﻣﺮض ﻧﺨﻨﺪ ﺧﺐ ﻣﮕﻪ ﭼﯿﻪ ...‬ ‫
- ﻣﻤﻮش ﺑﯽ ﺧﯿﺎل ﺧﺪاﻓﻈﯽ ﮐﻦ ﺑﯿﺎ ﺧﻮﻧﻪ ﻣﺎﻣﺎن ﯾﻪ ﻗﺮﻣﻪ ﺳﺒﺰي ﭘﺨﺘﻪ ...‬ ‫
- ﻧﺎ ﻣﺮد ﺣﺎﻻ ﺑﺒﯿﻦ ﭼﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ ﺑﺎ ﻣﻨﺎ ...‬ ‫ﯾﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮم ﭼﺮﺧﯿﺪم و ﺑﺎ دﯾﺪن ﺣﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﭘﺸﺘﻢ ﺑﻮد ﮔﻮﺷﯽ ﺗﻮ دﺳﺘﻢ ﻣﻮﻧﺪ ... ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ﺑﻮد اون ﺟﺎ ﺑﻮد اﻣﯿﺪوار ﺑﻮدم‬ ‫ﭼﺮﻧﺪﯾﺎﺗﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺳﯿﺎ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدﯾﻢ رو ﻧﺸﻨﯿﺪه ﺑﺎﺷﻪ ...‬ ‫رو ﺑﻪ روش زري ﺧﺎﻧﻮم و ﯾﻪ آﻗﺎﯾﯽ ﺑﻮد ﻧﮕﺎﻫﺶ رو از ﻣﻦ ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﺎ ﺳﺮ ﺑﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪ اﺣﺘﺮام ﺑﻬﻢ اﺷﺎره اي ﮐﺮد و از ﮐﻨﺎرم رد ﺷﺪ ...‬ ‫وﻟﯽ اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﭼﯿﺰي ﺷﺒﯿﻪ ﺑﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ رو ﺻﻮرﺗﺸﻪ ﮐﻪ اﯾﻦ ﺑﻪ ﺷﮑﻢ ﻣﯽ اﻧﺪاﺧﺖ ﮐﻪ ﺷﻨﯿﺪه ﺑﺎﺷﻪ ...‬ ‫دﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﺧﻮدم و ﺳﯿﺎ وش رو ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﺰﻧﻢ ... داروﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻬﻢ داده ﺑﻮد ﺳﯿﻨﻪ ام رو آروم ﮐﺮده ﺑﻮد اﻣﺎ ﺑﺪ ﺟﻮر ﻫﻢ ﺧﻮاﺑﻢ‬ ‫ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺎﯾﺪ ﻧﺼﯿﺤﺖ ﺳﯿﺎ رو ﮔﻮش ﻣﯿﮑﺮدم و ﻣﯽ رﻓﺘﻢ ﺧﻮﻧﻪ ﺧﺎﻟﻪ ... ﺑﺎ ﯾﺎد آوري ﺧﺴﺮوﺧﺎن ﭘﺸﯿﻮن ﺷﺪم ... ﻣﺎﺷﺎﻻ ﻫﻤﻪ‬ ‫ﺟﺎ ﻫﻢ ﻣﻦ ﻃﺮف دار دارم ﻓﻄﯿﺮ اﯾﻦ ﺟﺎ ﮐﻪ دﯾﮕﻪ ﻫﯿﭽﯽ ...‬ ‫ﺑﺎ ﺳﯿﺎ ﺧﺪا ﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﺰدم و از ﮐﻨﺎر ﻣﺠﺴﻤﻪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺑﻠﻨﺪي ﻗﺪ ﻣﻦ ﺑﻮد و از ﺟﻨﺲ ﺑﺮﻧﺰ رد ﺷﺪم ... ﯾﻌﻨﯽ از ﻫﻨﺮ در ﻫﻤﯿﻦ ﺣﺪ‬ ‫ﺑﺮداﺷﺖ دارن ﻣﺠﺴﻤﻪ از اﯾﻦ ﻇﺮﯾﻒ ﺗﺮ ﻧﺒﻮد ...‬ ‫ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺳﺎﻟﻦ ﺑﺮم ﮐﻪ ﺑﺎ ﺷﻨﯿﺪن ﺑﺤﺚ ﭼﻨﺪ ﺗﺎ از ﺧﺎﻧﻮم ﻫﺎ ﺳﺮ ﺟﺎم اﯾﺴﺘﺎدم ... ﮐﻼ اﻫﻞ ﮔﻮش اﯾﺴﺘﺎدن ﻧﺒﻮدم اﻣﺎ ﺷﻨﯿﺪن‬ ‫اﺳﻤﻢ ﺑﺎﻋﺚ ﮐﻨﺠﮑﺎو ﺑﺸﻢ و ﺑﺎﯾﺴﺘﻢ ... اﻧﻘﺪر ﺧﻮب ﻧﻤﯽ ﺷﻨﺎﺧﺘﻤﺸﻮن ﮐﻪ ﺑﺨﻮام ﺗﺸﺨﯿﺺ ﺑﺪم ﮐﯽ ﭼﻪ ﺣﺮﻓﯽ داره ﻣﯿﺰﻧﻪ ...‬ ‫
- ﻣﺎدر ﺟﻮن ﯾﮑﻢ ﺻﺪاﺗﻮن رو ﺑﯿﺎرﯾﺪ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺗﺮ ﻓﺮﯾﺪه ﺟﻮن ﻣﯿﺸﻨﻮن ﻧﺎراﺣﺖ ﻣﯽ ﺷﻦ ...‬ ‫
- اﺻﻼ ﺗﻘﺼﯿﺮه ﻓﺮﯾﺪه اﺳﺖ ... ﻧﺒﺎﯾﺪ ﻣﯿﺬاﺷﺖ ﺣﺎﻣﺪ اﯾﻦ ﮐﺎر رو ﺑﮑﻨﻪ ...‬ ‫
- ﻣﻦ اﺻﻼ ﻧﻤﯽ ﻓﻬﻤﻢ اﯾﻦ ﺧﻮاﻫﺮه از ﮐﺠﺎ ﭘﯿﺪاش ﺷﺪه ...‬ ‫زﻧﯽ ﮐﻪ ﮐﻤﯽ ﺟﻮان ﺗﺮ ﺑﻮد: ﻣﯽ ﺗﺮﺳﻢ اﯾﻨﻢ ﯾﻪ ﻧﻘﺸﻪ اي داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ...‬ ‫دﺳﺘﻢ رو ﺑﻪ دﯾﻮار ﮐﻨﺎري ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﺳﺮم ﮔﯿﺞ رﻓﺖ اﻧﮕﺎر اون ﻣﺠﺴﻤﻪ ﻓﻠﺰي رو ﻣﺤﮑﻢ ﮐﻮﺑﯿﺪه ﺑﻮدم ﺗﻮي ﺳﺮم ... راﺟﻊ ﺑﻪ ﻣﻦ‬ ‫داﺷﺘﻦ اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ رو ﻣﯽ زدن؟ ﺧﻮاﻫﺮ ﻣﻦ ﺿﻌﯿﻒ ﺑﻮد؟ ﺣﺎﻣﺪ ﺑﺪ ﺑﺨﺖ و آواره ﺷﺪه ﺑﻮد؟! ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺎﻻ ﺑﯿﺎرم ... ﻧﻪ ﻣﺤﺘﻮﯾﺎت‬ ‫ﻣﻌﺪه ام رو ﺑﻠﮑﻪ ﻣﺤﺘﻮﯾﺎت ﻣﻐﺰم رو ... ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﺸﯿﺪم ﺗﺎ ﺑﻐﻀﻢ رو ﻗﻮرت ﺑﺪم ... ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ اﻃﺮاﻓﻢ اﻧﺪاﺧﺘﻢ ... ﻣﻦ واﻗﻌﺎ اﯾﻦ‬ ‫ﺟﺎ ﭼﻪ ﻣﯿﮑﺮدم ... ﭼﺸﻤﺎم ﻣﯽ ﺳﻮﺧﺖ ... ﺗﻠﻔﻨﻢ رو اﻧﻘﺪر ﺗﻮي دﺳﺘﻢ ﻣﺤﮑﻢ ﻣﺸﺖ ﮐﺮده ﺑﻮدم ﮐﻪ اﻧﮕﺸﺘﺎم درد ﻣﯽ ﮐﺮد ... ﻣﻦ ...‬ ‫ﻣﻦ رو ﭼﻪ ﺑﻪ اﯾﻦ آدم ﻫﺎ آﺧﻪ ... ﻣﻨﻮ اون ﺻﺤﻨﻪ ﭘﺮ از ﺧﺎك ... ﻣﻦ و اون ﺧﻮﻧﻪ ﻗﺪﯾﻤﯽ آﺑﯽ ﺑﺎ ﮔﻠﻬﺎي ﻻﻟﻪ ﻋﺒﺎﺳﯽ و اﻃﻠﺴﯽ ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫ﻣﻦ و ﮐﻼﺳﻢ ﺑﺎ ﺗﺨﺘﻪ ﺳﯿﺎه و ﮔﭻ ﻫﺎي رﻧﮕﯽ ... ﻣﻦ ... ﻫﻤﺮاز ... ﺑﺎ ﺧﺎﻃﺮات ﺧﻮاﻫﺮم ... ﻣﻨﯽ ﮐﻪ ﻻﻻﯾﯿﻢ ﻧﻮاي ﺗﺎر ﺑﻮده ... وﺳﻂ‬ ‫اﯾﻦ آدم ﻫﺎي ﭘﺮ ﻃﻤﻄﺮاق ﭼﻪ ﻣﯿﮑﺮدم؟‬ ‫ﯾﮏ دﻗﯿﻘﻪ اﯾﻦ ﺟﺎ ﻣﻮﻧﺪن ﻫﻢ دﯾﮕﻪ ﺟﺎﯾﺰ ﻧﺒﻮد ... دﺳﺘﻢ رو ﺑﻪ ﻧﺮده ﻫﺎ ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ اﺗﺎق ﻧﯿﻮﺷﺎ رﻓﺘﻢ ﺗﺎ ﺷﻨﻞ و ﺷﺎﻟﻢ رو ﺑﺮدارم‬ ‫... دﺳﺘﺎم از ﺷﺪت ﻋﺼﺒﯿﺖ ﺑﺎﻻ ﻧﻤﯽ ﯾﻮﻣﺪ ﺗﺎ ﺑﺘﻮﻧﻢ ﻟﺒﺎﺳﻢ رو درﺳﺖ ﺗﻨﻢ ﮐﻨﻢ ... ﺷﻨﻞ رو ﻣﺤﻢ ﺗﻮي دﺳﺘﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﻧﺸﺴﺘﻢ ﻟﺒﻪ‬ ‫ﺗﺨﺖ ... آخ رﻫﺎ آخ ... ﻟﻌﻨﺖ ﺑﻪ اون راه ﻣﺪرﺳﻪ ات ... ﻟﻌﻨﺖ ﺑﻪ ﻋﺎﺷﻘﯽ ﻫﺎي ﻧﻮﺟﻮاﻧﯽ ... ﻟﻌﻨﺖ ﺑﻪ ...‬ ‫ﻧﻪ ... ﻫﻤﺮاز ﻟﻌﻨﺖ ﮐﺮدن آدم ﻫﺎ درﺳﺖ ﻧﯿﺴﺖ ... ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﺑﺎ ﺧﻮدم ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ دﯾﮕﻪ ﭘﺎم رو ﺗﻮ اﯾﻦ ﺧﻮﻧﻪ ﻧﺬارم ... ﭼﻪ ﻗﺪر ﺟﻮاب‬ ‫داﺷﺘﻢ ... ﺟﻮاﺑﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺮم و ﺑﺎﻫﺎش ﺑﮑﻮﺑﻢ ﺗﻮي دﻫﻨﺸﻮن اﻣﺎ ... ﺟﺎش ﻧﺒﻮد ...‬ ‫ﺷﻨﻠﻢ رو ﺗﻨﻢ ﮐﺮدم ... ﺗﻤﺎم ﺑﺪﻧﻢ درد ﻣﯽ ﮐﺮد و از ﻫﻤﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻗﻠﺒﻢ ... دﺳﺘﻢ رو ﺑﻪ ﮐﻨﺪه ﮐﺎري ﻫﺎي ﻟﺒﻪ ﺗﺨﺖ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﺗﺎ ﻧﯿﻮﻓﺘﻢ و‬ ‫ﺷﺎﻟﻢ رو اﻧﺪاﺧﺘﻢ روي ﺳﺮم ﺑﺎﯾﺪ از راﻫﺮوي ﻣﺴﺘﺨﺪﻣﯿﻦ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﯿﺮﻓﺘﻢ ﺗﺎ دﯾﺪه ﻧﺸﻢ ... ﺟﻬﻨﻢ ﮐﻪ ﻣﻤﮑﻦ ﺑﻮد ﺑﻬﺸﻮن ﺑﺮ ﺑﺨﻮره اﯾﻦ‬ ‫ﺟﺎ اﺣﺴﺎس ﻣﯿﮑﺮدم دﯾﮕﻪ اﮐﺴﯿﮋن ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫ﺗﻘﻪ اي ﺑﻪ در ﺧﻮرد ﻗﺒﻞ از اﯾﻨﮑﻪ ﺑﺘﻮﻧﻢ ﺟﻮاب ﺑﺪم در ﺑﺎز ﺷﺪ ﺳﺮ م رو ﭼﺮﺧﻮﻧﺪم ... ﺣﺎﻣﯽ ﺗﻮ ﭼﺎر ﭼﻮب در ﺑﻮد ... اﺧﻤﺎش ﺗﻮي ﻫﻢ‬ ‫... ﺑﺎ ﺧﻮدم ﮔﻔﺘﻢ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ... اول ﻧﮕﺎﻫﯽ ﭘﺮ از ﺳﺌﻮال ﺑﻪ ﻟﺒﺎس ﺗﻨﻢ اﻧﺪاﺧﺖ و ﺑﻌﺪ ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﺗﻮي ﺻﻮرﺗﻢ ﭼﯽ دﯾﺪ ﮐﻪ‬ ‫ﺻﻮرﺗﺶ ﮐﻤﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ در ﻫﻢ رﻓﺖ ... دﺳﺖ ﭼﭙﺶ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺟﯿﺐ ﺷﻠﻮارش ﺑﻮد رو در آورد و اوﻣﺪ ﺗﻮي اﺗﺎق: ﺟﺎﯾﯽ ﺗﺸﺮﯾﻒ ﻣﯽ‬ ‫ﺑﺮدﯾﺪ؟!‬ ‫ﺻﺪاش اﻧﺪﮐﯽ ﺗﻤﺴﺨﺮ داﺷﺖ ﺑﻪ ﻧﻈﺮم ﯾﺎ ﻣﻦ اﻧﻘﺪر دﻟﻢ ﻧﺎزك ﺷﺪه ﺑﻮد؟‬ ‫
- دارم ﻣﯿﺮم ﺧﻮﻧﻪ ...‬ ‫اوﻣﺪ داﺧﻞ و در ﺑﺴﺖ ... از اﯾﻦ وﺿﻌﯿﺖ راﺿﯽ ﻧﺒﻮدم : ﻣﯽ ﺷﻪ در رو ﺑﺎز ﮐﻨﯿﺪ؟!‬ ‫ﺟﺎ ﺧﻮرد: ﻣﻨﻈﻮرﺗﻮن رو ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﻤﯽ ﺷﻢ ...‬ ‫
- ﻣﻨﻈﻮري ﻧﺪارم ... ﻣﯽ ﺧﻮام ﺑﺮم ﺧﻮﻧﻪ ...‬ ‫
- اﻻن؟ ﺷﺎم ﻧﺨﻮرده ...‬ ‫ﺧﻢ ﺷﺪم و ﮐﯿﻔﻢ رو از روي زﻣﯿﻦ ﺑﺮداﺷﺘﻢ و ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﺗﺎ ﺑﻐﻀﻢ رو ﺑﺨﻮرم: ﻣﯿﻞ ﻧﺪارم ... از ﻃﺮف ﻣﻦ از آﻗﺎي اﻧﺘﻈﺎم و ﻓﺮﯾﺪه‬ ‫ﺧﺎﻧﻮم ﻋﺬر ﺧﻮاﻫﯽ ﮐﻨﯿﺪ ...‬ ‫ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ رﻓﺘﻢ ... ﺟﻠﻮم اﯾﺴﺘﺎد ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﻧﮑﺮدم ... ﭼﺸﻢ دوﺧﺘﻢ ﺑﻪ ﻋﻼﻣﺖ ﮐﻮﭼﯿﮑﻪ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﮐﺮواﺗﺶ ... ﻓﺎﺻﻠﻪ اﻣﻮن ﮐﻢ ﺷﺪ ...‬ ‫ﯾﻪ ﻗﺪم ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ اوﻣﺪ ...‬ ‫
- ﺣﺎﻟﺘﻮن ﺧﻮﺑﻪ؟ دارو ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ...‬ ‫وﺳﻂ ﺣﺮﻓﺶ ﭘﺮﯾﺪم ... ﮐﺎري ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﺑﻬﺶ ﻋﺎدت ﻧﺪاﺷﺘﻢ و ﻧﺪاﺷﺖ: اﺻﻼ ﺣﺎﻟﻢ ﺧﻮب ﻧﯿﺴﺖ. ﺗﻨﻬﺎ ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﻣﯿﺨﻮام اﯾﻨﻪ‬ ‫ﮐﻪ ﺑﺮم ﺧﻮﻧﻪ ...‬ ‫
- ﺷﻤﺎ ﻫﯿﭻ ﺟﺎ ﻧﻤﯽ رﯾﺪ ... اون دارو ﻣﻤﮑﻨﻪ ﯾﮑﻢ ﺗﺎﺛﯿﺮات ﺟﺎﻧﺒﯽ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ... ﺳﺮ ﮔﯿﺠﻪ دارﯾﺪ ﯾﺎ داﻏﯽ ﺑﺪن؟‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫... داﻏﯽ ﺑﺪن؟ ﻣﻦ ﺗﻮي ﺑﺪﻧﻢ ﺟﻮﻧﯽ ﻧﻤﻮﻧﺪه ﺑﻮد ﺗﺎ ﺑﺘﻮﻧﻢ ﺣﺲ ﮐﻨﻢ ...‬ ‫ﭼﺸﻤﺎم دوﺑﺎره داﺷﺖ ﺧﯿﺲ ﻣﯽ ﺷﺪ و ﻧﯿﺶ اﺷﮏ رو ﺗﻮﺷﻮن اﺣﺴﺎس ﻣﯽ ﮐﺮدم ... دﺳﺘﺎم دﯾﮕﻪ ﺟﻮن ﻧﺪاﺷﺖ ... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﻫﺠﻮم‬ ‫وﯾﺮوس ﻫﺎ ﺑﻮد ﯾﺎ ﺣﺮﻓﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ از وﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﺪﺗﺮ ﺑﻮدن؟ ﻫﺮ ﭼﻪ ﮐﻪ ﺑﻮد ﻣﺨﺮب ﺗﺮ از ﻫﺮ زﻟﺰﻟﻪ اي ﺑﻮد ... ﮐﯿﻔﻢ از دﺳﺘﻢ ول ﺷﺪ:‬ ‫ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯿﮑﻨﻢ ... ﺑﺬارﯾﺪ ﺑﺮم ...‬ ‫ﯾﻪ ﻗﺪم ﺟﻠﻮﺗﺮ اوﻣﺪ و ﻣﻦ ﻋﻘﺐ ﺗﺮ رﻓﺘﻢ ... اﻋﺼﺎب ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﯾﮑﻢ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﻤﻮﻧﻢ ﻓﺮﯾﺎد ﻣﯽ زﻧﻢ و اون وﻗﺖ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ‬ ‫ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﺴﺖ ﺟﻠﻮدار ﺣﺮﻓﺎﯾﯽ ﺑﺸﻪ ﮐﻪ ﺗﻮ ﮔﻠﻮم ﮔﯿﺮ ﮐﺮدن ...‬ ‫
- ﭼﯿﺰي ﺷﺪه؟‬ ‫
- ﻣﻬﻤﻪ؟ ﻧﻪ ﻣﯿﺨﻮام ﺑﺪوﻧﻢ ﻣﻬﻤﻪ؟‬ ‫ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﻪ دﯾﮕﻪ ﮐﻨﺘﺮﻟﻢ از دﺳﺘﻢ در رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﻧﮕﺎه ﮐﺮد: ﭼﻪ اﺗﻔﺎﻗﯽ اﻓﺘﺎده؟ ﭘﺎي ﺗﻠﻔﻦ ﭼﯿﺰي ﺑﻬﺘﻮن ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪه؟‬ ‫
- ﻧﻪ ... ﻣﻦ ﮐﯿﻢ ﮐﻪ ﺑﺘﻮﻧﻢ از دﺳﺖ ﺷﻤﺎ ﻧﺎراﺣﺖ ﺑﺸﻢ ﻣﮕﻪ ﻧﻪ؟ ﻫﺮ اﺗﻔﺎﻗﯽ ﻫﻢ ﮐﻪ اﻓﺘﺎده ﺑﺎﺷﻪ ﺑﺎﯾﺪ از ﺑﯿﺮون ﺑﺎﺷﻪ ... آﺧﻪ ﭼﻪ ﻗﺪر ...‬ ‫... ﺑﻪ زور ﺑﻘﯿﻪ ﺟﻤﻠﻪ ام رو ﺧﻮردم ... ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﯽ ﺣﺮﻣﺘﯽ ﺑﺸﻪ ...‬ ‫
- ...‬ ‫ﺳﮑﻮت ﮐﺮده ﺑﻮد ... ﺳﺮم رو ﺑﺎﻻ ﮐﺮدم و ﺑﻪ ﻗﯿﺎﻓﻪ ﺷﺪﯾﺪا در ﻫﻤﺶ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم: ﭼﺮا اون ﻃﻮري ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ ... ﺣﺘﻤﺎ ﺑﺎ ﺧﻮدﺗﻮن‬ ‫ﻣﯿﮕﯿﺪ اﯾﻦ ﺑﭽﻪ ﻓﺴﻘﻠﯽ ﺑﻪ ﭼﻪ ﺟﺮاﺗﯽ ﺑﻪ ﺧﻮدش اﺟﺎزه داده از ﻣﺎ ﻧﺎراﺣﺖ ﺑﺸﻪ اﺻﻼ در اﯾﻦ ﺣﺪا ﻫﺴﺖ؟‬ ‫
- ﺑﺲ ﮐﻨﯿﺪ ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯿﮑﻨﻢ ... ﻣﻦ واﻗﻌﺎ اﯾﻦ ﻃﺮز ﺗﻔﮑﺮﺗﻮن رو درك ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻢ ...‬ ‫ﻟﺤﻨﺶ ﻗﺎﻃﻊ ﺑﻮد ... اﮔﺮ روزﻫﺎي دﯾﮕﻪ ﺑﻮد ﺑﻌﺪ از اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ دﯾﮕﻪ ﻫﯿﭽﯽ ﻧﻤﯽ ﮔﻔﺘﻢ اﻣﺎ اﻻن ...‬ ‫
- ﺣﻖ ﻫﻢ دارﯾﺪ درك ﻧﮑﻨﯿﺪ ... ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺗﻮﻫﯿﻦ ﻧﺸﺪه ... ﯾﻪ ﻋﻤﺮ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺖ ﯾﻪ آدم ﻣﺰاﺣﻢ ﻧﮕﺎه ﻧﮑﺮدن ...‬ ‫
- ﮐﺴﯽ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ اﻣﺮوز ﺗﻮﻫﯿﻦ ﮐﺮده؟‬ ‫
- ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ... ﺧﻮدﺗﻮن رو ﺧﺴﺘﻪ ﻧﮑﻨﯿﺪ و ﻣﻬﻤﻮن ﻫﺎ ﺗﻮن رو ﻫﻢ ﺑﺮاي ﯾﻪ ﺑﭽﻪ ﻣﻌﻄﻞ ﻧﮑﻨﯿﺪ ...‬ ‫دﺳﺘﺶ رو آورد ﺟﻠﻮ و ﺳﺪ راﻫﻢ ﮐﺮد ... ﭼﺸﻤﺎي ﺷﺎﮐﯿﺶ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﯾﻪ ﻗﺪم ﺑﺮم ﻋﻘﺐ ﺗﺮ: ﺷﻤﺎ ﺗﻌﯿﯿﻦ ﻧﻤﯿﮑﻨﯿﺪ ﻣﻦ ﮐﺠﺎ ﺑﺮم ﯾﺎ ﭼﻪ‬ ‫ﭼﯿﺰي ﻣﻬﻢ ﻫﺴﺖ و ﻧﯿﺴﺖ ... از ﺣﺮف ﻧﺼﻔﻪ ﻫﻢ ﺧﻮﺷﻢ ﻧﻤﯿﺎد ... ﻫﻤﯿﻦ اﻻن ﺑﻬﻢ درﺳﺖ ﻣﯿﮕﯿﺪ ﭼﯽ ﺷﺪه؟‬ ‫
- ﭼﯽ دوﺳﺖ دارﯾﺪ ﺑﺸﻨﻮﯾﺪ ﻫﺎ؟ ﺗﻮﻫﯿﻦ ﻓﺎﻣﯿﻠﻬﺎي ﻣﺤﺘﺮم اﻧﺘﻈﺎم ﺑﻪ ﺧﻮاﻫﺮ ﻣﺮﺣﻮﻣﻢ رو؟ ﺧﻮاﻫﺮ ﺑﺪ ﺑﺨﺖ ﻣﻦ ﺑﺮادر ﺷﻤﺎ رو آواره‬ ‫ﮐﺮده؟ ﺑﺮادر ﻣﺤﺘﺮم ﺷﻤﺎ ﺧﻮدش آواره ﻧﻔﺴﺶ ﺷﺪ ﮐﻪ اﻓﺘﺎد دﻧﺒﺎﻟﻪ ﻣﻨﺸﯽ اش ﮐﻪ ﺗﺎزه از ﺧﻮدش ﻫﻢ 4 ﺳﺎل ﺑﺰرگ ﺗﺮ ﺑﻮد ...‬ ‫اﺣﺴﺎس ﻣﯽ ﮐﺮدم ﮐﻪ داره ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﻣﯽ ﺷﻪ وﻟﯽ ﺑﺮام ﻣﻬﻢ ﻧﺒﻮد ... ﻓﻮران ﮐﺮده ﺑﻮدم : ﺑﻬﺘﻮن ﺑﺮ ﻣﯿﺨﻮره ﻧﻪ؟ ﺑﻪ ﻣﻨﻢ ﺑﺮ ﻣﯿﺨﻮره‬ ‫وﻗﺘﯽ ﻣﯿﮕﻦ ﺧﻮاﻫﺮ ﻣﻦ ﻋﺮﺿﻪ ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻦ ﺷﻮﻫﺮش رو ﻧﺪاﺷﺘﻪ ...‬ ‫
- ﻣﯽ ﺷﻪ ﺑﮕﯿﺪ اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ رو از ﮐﺠﺎ آوردﯾﺪ؟‬ ‫
- ﺣﺘﻤﺎ دارم دروغ ﻣﯿﮕﻢ ﻧﻪ؟ ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ ... ﻣﻦ ﺑﺮاي ﻫﯿﭻ ﮐﺲ اﯾﻦ ﺟﺎ ﻧﻘﺸﻪ ﻧﺪارم ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫دوﺑﺎره ﺑﻪ ﺳﻤﺖ در رﻓﺘﻢ ﮐﻪ اﯾﻦ ﺑﺎر ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺤﮑﻢ دﺳﺘﺶ رو روي در ﮔﺬاﺷﺖ: ﻫﯿﭻ ﮐﺲ از اﯾﻦ اﺗﺎق ﺑﯿﺮون ﻧﻤﯿﺮه ﺗﺎ ﺗﮑﻠﯿﻒ اﯾﻦ‬ ‫ﺟﻤﻼت ﺑﯽ ﺳﺮ و ﺗﻪ ﻣﺸﺨﺺ ﺑﺸﻪ ...‬ ‫ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺟﻮاﺑﺶ رو ﺑﺪم ﮐﻪ ﺗﻘﻪ اي ﺑﻪ در ﺧﻮرد و ﺑﻌﺪ ﺻﺪاي ﻧﮕﺮان ﻧﯿﻮﺷﺎ اوﻣﺪ: ﻫﻤﺮاز ... ﻋﻤﻮ ...‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺑﺎ ﺟﺪﯾﺖ ﺗﺮﺳﻨﺎﮐﯽ ﺑﻬﻢ ﺧﯿﺮه ﺷﺪه ﺑﻮد: ﺑﺬارﯾﺪ ﺑﺮم ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺗﺮﺳﯿﺪه ...‬ ‫ﻻي در رو ﺑﺎز ﮐﺮد ... ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺑﺎ ﺗﺮس ﺳﺮﮐﯽ ﺑﻪ داﺧﻞ اﺗﺎق ﮐﺸﯿﺪ: ﻋﻤﻮ ... ﺷﻤﺎ داري ﻫﻤﺮاز رو دﻋﻮا ﻣﯿﮑﻨﯽ؟‬ ‫ﻣﻦ ﮐﻤﯽ ﺟﻠﻮ اوﻣﺪم : ﻧﻪ ﻋﺴﻞ ﻫﻤﺮاز ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﺣﺮﻓﻢ رو ﻧﺼﻔﻪ ﮔﺬ اﺷﺖ: ﺷﻤﺎ ﭼﯿﺰي ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﯽ ﺑﮕﯽ؟‬ ‫
- ﻣﺎﻣﺎن ﻓﺮﯾﺪه ﮔﻔﺖ ﺑﮕﻢ ﭘﺲ ﭘﺴﺮ ﺟﻮن ﺣﺎﻻ ﮐﻪ ﮔﻔﺘﯽ ﺷﺎم زود ﺳﺮو ﺑﺸﻪ ﭼﺮا ﮔﺬاﺷﺘﯽ رﻓﺘﯽ؟‬ ‫
- ﺑﻪ ﻣﺎﻣﺎن ﻓﺮﯾﺪه ﺑﮕﻮ ﯾﻪ رﺑﻊ دﯾﮕﻪ ﻣﯿﺎﯾﻢ ... اﻻ ﻫﻢ ﺷﻤﺎ ﺑﺮو ﻣﻦ ﺑﺎ ﺧﺎﻟﺘﻮن ﯾﻪ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻮﭼﯿﮏ دارم ...‬ ‫
- ﻋﻤﻮ؟!‬ ‫ﺧﻢ ﺷﺪم و ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﺗﺎ ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﯿﺘﻮﻧﻢ ﺻﻮرﺗﻢ رو ﺷﺎد ﮐﻨﻢ: ﺑﺮو ﭘﺮﻧﺴﺲ ﻣﻦ ﺧﻮﺑﻢ ...‬ ‫ﺑﺎ رﻓﺘﻦ ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺣﺎﻣﯽ در رو ﺑﺴﺖ و دﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﯿﻨﻪ و ﺗﺮﺳﻨﺎك ﺗﺮ از ﻫﺮ وﻗﺘﯽ ﺧﯿﺮه ﺷﺪ ﺑﻬﻢ ... ﺣﺎﻻ ﮐﻪ ﮐﻤﯽ از اون ﺑﺤﺚ ﮔﺬﺷﺘﻪ‬ ‫ﺑﻮد دوﺑﺎره ﺗﺮس و اﺳﺘﺮس ﺣﻀﻮرش ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﻬﻢ ...‬ ‫
- ﮐﺠﺎ ﺑﻮدﯾﻢ؟ آﻫﺎن ﯾﺎدم اوﻣﺪ رﺳﯿﺪه ﺑﻮدﯾﻢ ﺑﻪ ﻧﻘﺸﻪ ﺷﻤﺎ و اﻟﺒﺘﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﺧﺼﻮﺻﯽ ﺑﺮادرم و زﻧﺶ ...‬ ‫اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﻣﺴﺨﺮه ام ﻣﯿﮑﻨﻪ ﺑﺎ ﺗﺎﮐﯿﺪي ﻫﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺼﻮص روي ﮐﻠﻤﻪ زﻧﺶ داﺷﺖ ...‬ ‫ﻧﺸﺴﺘﻢ ﻟﺒﻪ ﺗﺨﺖ و ﺳﺮم رو ﮐﻪ داﺷﺖ ﻣﻨﻔﺠﺮ ﻣﯽ ﺷﺪ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﺑﯿﻦ دﺳﺘﺎم: زن ﺑﺮادرﺗﻮن ﺧﻮاﻫﺮ ﻣﻦ ﺑﻮد از ﮔﻮﺷﺖ و ﺧﻮﻧﻢ ... ﻫﻤﻮن‬ ‫زﻧﯽ ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮد اﮔﺮ دوﺑﺎره ﻻﻏﺮ ﺑﺸﻪ ... ﺷﻮﻫﺮش ﺑﺮ ﻣﯿﮕﺮده و ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﺼﺮف ﻫﻢ زﻣﺎن ﻗﺮص ﻫﺎي ﻻﻏﺮي و اﻓﺴﺮدﮔﯽ‬ ‫ﺳﮑﺘﻪ ﮐﺮد و ﻣﺮد ... ﻫﻤﻮن ﺧﻮاﻫﺮ ﮐﻪ ﺑﺎ دوﺗﺎ ﺑﭽﻪ رﻫﺎ ﺷﺪ ... و اﯾﻦ ﺟﺎ ﻣﺜﻞ ﯾﻪ زﻧﺪاﻧﯽ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﺮد و ﻣﺪام ﺗﻬﺪﯾﺪ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺑﭽﻪ‬ ‫ﻫﺎش ازش ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻣﯽ ﺷﻦ ... درﺳﺘﻤﺜﻞ ﻣﻦ ﮐﻪ ﺗﻬﺪﯾﺪ ﻣﯿﺸﻢ دﯾﮕﻪ ﻧﯿﻢ ﺑﯿﻨﻤﺸﻮن ... ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺑﺮاي ﺷﻤﺎﻫﺎ ﭼﻪ اﻫﻤﯿﺘﯽ داره ... ﺑﺮادر‬ ‫ﺷﻤﺎ ﺧﺪا رو ﺷﮑﺮ زﻧﺪه اﺳﺖ و ﺗﻮي ﯾﮑﯽ از ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﮐﺸﻮرﻫﺎي دﻧﯿﺎ داره ﺑﺎ ﻣﻌﺸﻮﻗﺶ ﺻﻔﺎ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ ...‬ ‫
- ﻣﺮاﻗﺐ ﺟﻤﻠﻪ ﻫﺎﺗﻮن ﺑﺎﺷﯿﺪ ...‬ ‫
- ﺑﻠﻪ ﺧﻮب ﻻﺑﺪ دروغ ﻣﯿﮕﻢ ... اﻣﺎ ﯾﻪ ﭼﯿﺰي راﺳﺘﻪ ... اوﻧﻢ ﺧﻮاﻫﺮ ﻣﻨﻪ ﮐﻪ ﭼﻬﺎر ﺳﺎﻟﻪ ﭘﯿﺶ زﯾﺮ ﺧﺮوار ﻫﺎ ﺧﺎك ﺧﻮاﺑﯿﺪ ...‬ ‫ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺷﺪه ﺑﻮد ... ﭼﺸﻤﺎش داﺷﺖ ﻗﺮﻣﺰ ﻣﯽ ﺷﺪ: ﻣﻦ ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﯽ ﺷﺪه ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﯾﻬﻮ وارد اﯾﻦ ﻓﺎز ﻫﺎ ﺷﺪﯾﺪ ... وﻟﯽ ﻣﺮاﻗﺐ‬ ‫ﺑﺎﺷﯿﺪ ﮐﻪ دارﯾﺪ از ﭘﺪر ﻧﯿﻮﺷﺎ و ﮐﻮﺷﺎ ﺣﺮف ﻣﯿﺰﻧﯿﺪ ... در ﺿﻤﻦ ﭼﺮا ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ ﻣﺮگ رﻫﺎ ﻓﻘﻂ ﺑﺮاي ﺷﻤﺎ ﺳﺨﺖ ﺑﻮده ...‬ ‫
- از اون ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺳﯽ روز از ﻣﺮﮔﺶ ﻧﮕﺬﺷﺘﻪ ﭘﺪرﺗﻮن ﺑﺎ اﻓﺘﺨﺎر ﺑﻪ ﻣﺎدرﺗﻮن ﮔﻔﺖ ﺣﺎﻻ دﯾﮕﻪ ﺣﺎﻣﺪ ﺑﺮﻣﯿﮕﺮده ... اﻧﮕﺎر ﺧﻮاﻫﺮ ﻣﻦ‬ ‫ﻣﺎﻧﻊ ﺑﻮده ... ﺑﺎﺑﺎ ﺧﻮدش اوﻣﺪ در ﺧﻮﻧﻪ ﺧﻮاﻫﺮ ﻣﻦ اﻟﺘﻤﺎس ﻣﺎ رو ﭼﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻮاده ﺷﻤﺎ ... ﺗﺎزه اﺻﻼ ﺧﻮاﻫﺮ ﻣﻦ ﺑﺪ ... ﺑﯽ ﺧﻮد ...‬ ‫ﻃﻼﻗﺶ ﻣﯿﺪادﯾﺪ ... وﻗﺘﯽ ﺷﻮﻫﺮش رﻓﺖ ﻃﻼق ﻣﯿﺪادﯾﺪ ﺑﺮه دﻧﺒﺎﻟﻪ زﻧﺪﮔﯿﺶ ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫ﺑﺮاق ﺷﺪ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ و اﻋﺘﺮاف ﻣﯿﮑﻨﻢ ﮐﻪ اﯾﻦ ﺑﺎر واﻗﻌﺎ ﺗﺮﺳﯿﺪم ﺻﺪاش اﺻﻼ ﺑﺎﻻ ﺗﺮ از ﯾﻪ ﺣﺪي ﻧﻤﯽ رﻓﺖ ... اﻣﺎ اﯾﻦ آدم ﺑﺎ اﯾﻦ‬ ‫ﻟﺤﻦ ﺳﺮد و ﮐﻮﺑﻨﺪه اش ﻧﯿﺎزي ﻫﻢ ﺑﻪ ﺻﺪاي ﺑﻠﻨﺪ ﻧﺪاﺷﺖ: دﯾﮕﻪ ﭼﯽ؟ ﻧﮑﻨﻪ اﻧﺘﻈﺎر داﺷﺘﯿﺪ ﺑﺮاش ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎر ﻫﻢ ﭘﯿﺪا ﮐﻨﯿﻢ؟‬ ‫ﻧﺎﻣﻮﺳﻤﻮن رو ﻃﻼق ﺑﺪﯾﻢ ...‬ ‫ﺗﺮﺳﯿﺪه ﺑﻮد ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺧﺎﻃﺮ ﺳﺮم رو ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻢ: ﺧﻮاﻫﺮ ﻣﻦ ﻫﻢ ﺣﻖ زﻧﺪﮔﯽ داﺷﺖ ... ﺷﻤﺎ ازش ﮔﺮﻓﺘﯿﺪ ...‬ ‫ﯾﻪ ﻗﺪم ﺑﻬﻢ ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪ: ﻣﻦ اون ﻣﻮﻗﻊ ﻧﺒﻮدم ... ﺑﻮدم ﻫﻢ آﯾﺎ ﻓﺮﻗﯽ ﻣﯿﮑﺮد ﯾﺎ ﻧﻪ ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ... ﻣﯽ ﺧﻮام ﺑﺪوﻧﻢ دﻟﯿﻠﻪ اﯾﻦ ﯾﻬﻮ ﺷﺎل‬ ‫و ﮐﻼه ﮐﺮدن ﻫﺎ ﭼﯿﻪ؟‬ ‫
- از اوﻧﺎﯾﯽ ﺑﭙﺮﺳﯿﻦ ﮐﻪ ﺗﻮ ﻣﺮاﺳﻢ ﺳﺎﻟﮕﺮد ﺧﻮاﻫﺮم ... ﭘﺸﺖ ﺳﺮش ﺣﺮف ﻣﯿﺰﻧﻦ ...‬ ‫
- ﺧﺎﻧﻮم روﺷﻨﻦ ﻓﮑﺮ و ﻫﻨﺮﻣﻨﺪ ... از ﺷﻤﺎ ﺑﻌﯿﺪه ﮐﻪ ﺣﺮﻓﻬﺎي اﯾﻦ ﭼﻨﯿﻦ رو ﺟﺪي ﺑﮕﯿﺮﯾﺪ ...‬ ‫
- ﻧﻤﮏ ﺑﻪ زﺧﻢ ﯾﮑﯽ ﭘﺎﺷﯿﺪن ﺟﺪي ﮔﺮﻓﺘﻨﯽ ﻧﯿﺴﺖ؟‬ ‫ﺑﻬﻢ ﻧﺰدﯾﮏ ﺗﺮ ﺷﺪ و ﺳﺎﯾﻪ اش ﮐﺎﻣﻞ اﻓﺘﺎد روم ... ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم ... ﺗﻮي اون ﻧﮕﺎه ﺧﺸﻤﮕﯿﻦ ﭼﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ اﯾﻦ ﻃﻮر ﺑﯽ ﮐﻼم‬ ‫ﻧﮕﻬﻢ داﺷﺖ ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ... ﺳﮑﻮﺗﻢ رو دﯾﺪ ﮐﻪ ﮔﻔﺖ: ﺑﻠﻨﺪ ﺷﯿﺪ ... ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﻨﺘﻈﺮﺗﻮﻧﻦ ﺑﺮاي ﺷﺎم ...‬ ‫
- ﻧﻤﯽ ﺧﻮرم ﻣﯽ ﺧﻮام ﺑﺮم ...‬ ‫
- ﯾﻪ ﺣﺮف رو دوﺑﺎر ﺗﮑﺮار ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻢ ... اﻻن ﻣﻦ ﻣﯽ رم و ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﻣﯿﺎﯾﺪ ...‬ ‫ﺑﻪ ﺳﻤﺖ در رﻓﺖ: در ﺿﻤﻦ ... اون ﻣﺴﺌﻠﻪ ﻧﻘﺸﻪ ... ﻫﯿﭻ ﮐﺲ اون ﺟﺎ ﺷﻨﺎﺧﺘﯽ از ﺷﻤﺎ ﻧﺪاره ... از ﻣﻦ ﻫﻢ ﺷﻨﺎﺧﺖ درﺳﺘﯽ ﻧﺪارن‬ ‫... ﯾﮏ ﺑﺎر ﺑﻬﺘﻮن ﮔﻔﺘﻢ دوﺑﺎره ﻫﻢ ﺗﮑﺮار ﻣﯿﮑﻨﻢ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﻣﺎﻧﻊ از دﯾﺪار ﺷﻤﺎ ﺑﺎ ﺧﻮاﻫﺮ زاده ﻫﺎﺗﻮن ﻧﻤﯽ ﺷﻪ ... ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﻨﺘﻈﺮﺗﻮﻧﻢ ...‬ ‫
- ﻣﻦ دوﺳﺖ ﻧﺪارم ﺑﯿﺎم ﺟﺎﯾﯽ ﻗﺮار ﺑﮕﯿﺮم ﮐﻪ آدم ﻫﺎش از ﻣﻦ ﻣﺘﻨﻔﺮن ...‬ ‫ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﺸﯿﺪ: ﻣﻦ ﺑﻪ اون ﺟﻤﻠﻪ ﻫﺎ رﺳﯿﺪﮔﯽ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺷﮏ ﻧﮑﻨﯿﺪ ... دوﺑﺎره ﺗﮑﺮار ﻧﻤﯿﮑﻨﻢ ﺑﻔﺮﻣﺎﯾﯿﺪ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺑﺮاي ﻣﺎدرم ﺻﻮرت‬ ‫ﺧﻮﺷﯽ ﻧﺪاره ﻣﻬﻤﻮﻧﺶ از وﺳﻂ ﻣﻬﻤﻮﻧﯽ ﺑﻪ ﻗﻬﺮ ﺑﺮه ...‬ ‫ﭘﺸﺘﺶ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﻮد و رو ﺑﻪ در: ﭼﺸﻤﺎﺗﻮن رو ﻫﻢ ﺧﺸﮏ ﮐﻨﯿﺪ ... ﮐﺎش ﺑﻪ ﺟﺎي ﻣﺮور زﻧﺪﮔﯽ آدﻣﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ رﻓﺘﻦ ... ﯾﮑﻢ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﻪ‬ ‫ﻓﮑﺮ ﺧﻮدﺗﻮن ﺑﻮدﯾﺪ ...‬ ‫ﭘﻨﺠﺮه رو ﺑﺎز ﮐﺮدم و ﭼﻨﺪ ﺗﺎ ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻖ ﮐﺸﯿﺪم. ﻣﯽ ﺗﺮﺳﯿﺪم ﮐﺶ دادن ﺑﯿﺸﺘﺮ اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﻋﻮاﻗﺐ ﺑﺪﺗﺮي داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ... ﺷﻨﻠﻢ‬ ‫رو ﺑﺎ ﺣﺮص اﻧﺪاﺧﺘﻢ رو ﺗﺨﺖ: ﻧﺎﻣﻮﺳﻤﻮن ... ﮐﺎش ﺑﺮادرﺗﻮن ﻫﻢ ﻣﯿﻔﻬﻤﯿﺪ ﻧﺎﻣﻮس ﭼﯿﻪ؟‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺧﻮدم ﺗﻮ آﯾﻨﻪ اﺗﺎق اﻧﺪاﺧﺘﻢ ... ﭼﺸﻤﺎم رو ﺧﺸﮏ ﮐﺮدم ... اﯾﻦ آدم ﺣﻮاﺳﺶ ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﻫﺴﺖ ... ﻣﻦ ﺑﻪ ﭼﻪ ﺟﺮاﺗﯽ اون‬ ‫ﺣﺮﻓﻬﺎ رو ﺑﻬﺶ زدم؟!‬ ‫ﺑﺎ دﻟﺨﻮري در رو ﺑﺎز ﮐﺮدم و ﺳﺮم رو اﻧﺪاﺧﺘﻢ ﭘﺎﯾﯿﻦ و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﭘﻠﻪ ﻫﺎ رﻓﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﺎ دﯾﺪﻧﺶ ﮐﻨﺎر راه ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﺟﺎ ﺧﻮردم ﺻﻮرﺗﻢ رو‬ ‫ﮐﺎوﯾﺪ اﻧﮕﺎر ... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﺮا اﺣﺴﺎس ﻣﯿﮑﺮدم ﺗﻮي ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻧﮕﺮاﻧﯽ ﻫﺴﺖ ... ﺑﻪ ﺧﻮدم ﺗﺸﺮ زدم ﺗﻮﻫﻢ ﻧﺰن ﻫﻤﺮاز ...‬ ‫
- ﺑﻔﺮﻣﺎﯾﯿﺪ ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫ﯾﻌﻨﯽ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﻦ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد ... ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺒﯽ ﺷﮕﺮف ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم ﺗﻮ ﭼﺸﻤﺎش ﯾﻪ ﺑﺮﻗﯽ اوﻣﺪ ... ﺗﮏ ﺳﺮﻓﻪ اي ﮐﺮد و روش رو ﮐﺮد‬ ‫ﺑﻪ ﺳﻤﺖ رو ﺑﻪ رو و راه اﻓﺘﺎد: ﮔﻔﺘﻢ ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺨﻮاﯾﺪ دوﺑﺎره ﻓﺮارﮐﻨﯿﺪ و آﺑﺮوي ﻣﺎدرم رو ﺑﺒﺮﯾﺪ ...‬ ‫
- ﻣﻦ اﮔﺮ ﻧﯿﻤﺨﻮاﺳﺘﻢ ﺑﯿﺎم ﻓﻠﮏ ﻧﯿﻢ ﺗﻮﻧﺴﺖ ﻣﺠﺒﻮرم ﮐﻨﻪ ... ﺣﺮﻣﺖ ﻣﺎدرﺗﻮن ﺑﯿﺸﺘﺮ از اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎﺳﺖ ...‬ ‫
- ﺗﻮ اﯾﻦ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺣﺮﻣﺖ ﻫﺎ رو ﺣﻔﻆ ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ ﻣﻦ ﺷﮏ ﻧﺪارم.‬ ‫ﭘﺎم رو روي ﭘﻠﻪ ﻣﺮﻣﺮي اول ﮐﻪ ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﺗﺎزه ﯾﺎدم اﻓﺘﺎد ﮐﻪ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎ ﭼﻪ ﮐﺴﺎﯾﯽ و ﭼﻪ ﻃﺮز ﺗﻔﮑﺮ ﻫﺎﯾﯽ رو ﺑﻪ رو ﺑﺸﻢ ... ﮐﻤﯽ‬ ‫ﺗﻌﻠﻞ ﮐﺮدم ... ﺑﺎﻻي ﺳﺮم اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد: ﭼﺮا اﯾﺴﺘﺎدﯾﺪ؟‬ ‫ﭼﺮﺧﯿﺪم ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮم ﮐﻪ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد و ﯾﻪ دﺳﺘﺶ ﺑﻪ ﻧﺮده ﻫﺎ ﺑﻮد اﯾﻦ ﻃﻮري ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﻗﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﺗﺮ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯿﻮ ﻣﺪ: ﻣﯿﮕﻢ ...‬ ‫ﺷﻤﺎ ﺗﺸﺮﯾﻒ ﺑﺒﺮﯾﺪ ...‬ ‫اﺧﻤﺎش رو ﮐﻤﯽ ﮐﺮد ﺗﻮي ﻫﻢ: از ﺷﻤﺎ ﺑﻌﯿﺪه ... ﺟﺎ ﻣﯽ زﻧﯿﺪ؟‬ ‫
- ﺣﻮﺻﻠﻪ ﻧﺪارم ... از وﻗﺘﯽ اوﻣﺪم دارم ﺑﺎ ﺧﻮدم ﮐﻠﻨﺠﺎر ﻣﯽ رم ﮐﻪ ﻣﻦ اﺻﻼ اﯾﻦ ﺟﺎ ﭼﯽ ﮐﺎر ﻣﯿﮑﻨﻢ ... ﭘﺪرﺗﻮن درﺳﺖ ﻣﯿﮕﻔﺘﻦ‬ ‫ﺑﻌﺪ از ﻓﻮت ﺧﻮاﻫﺮم ﻧﺴﺒﺘﯽ ﺑﯿﻦ ﻣﺎ ﻧﻤﻮﻧﺪه ...‬ ‫ﮐﻤﯽ ﺳﺮش رو ﺑﻪ ﺳﻘﻒ ﮔﺮﻓﺖ اﻧﮕﺎر ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ دﻧﺒﺎل ﯾﻪ ﺟﻤﻠﻪ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﺑﺎﺷﻪ: ﺷﻤﺎ ﺧﺎﻟﻪ اﯾﻦ دو ﺗﺎ ﺑﭽﻪ اﯾﺪ و اﯾﻨﮑﻪ ...‬ ‫اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﺧﯿﻠﯽ دﻧﺒﺎل ﯾﻪ ﺟﻤﻠﻪ اﺳﺖ: و اﯾﻨﮑﻪ ...‬ ‫ﺳﺮش رو آورد ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺗﺮ و ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﺧﯿﺮه ﺷﺪ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎم ... ﯾﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﺣﺲ ﺧﺎﺻﯽ ﺑﻬﻢ دﺳﺖ داد ... ﺳﺮم و ﺳﺮﯾﻊ ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻢ ...‬ ‫ﮐﻤﯽ ﺗﻮي ﺟﺎش ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﺷﺪ: ﺑﺎ اﯾﻨﮑﻪ ﻣﯿﺪوﻧﻢ ﻫﻨﻮز ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﻫﺴﺘﯿﺪ وﻟﯽ ﺑﻬﺘﺮه ﺑﺮﯾﻢ ﭘﺎﯾﯿﻦ ...‬ ‫ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻮدم ﺷﺮط ﺑﺒﻨﺪم ﻗﺼﺪش اﺻﻼ اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﻧﺒﻮد: ﻣﻦ ﻫﻨﻮز ﯾﮏ ﻋﺎﻟﻤﻪ ﺳﺌﻮال ﺑﯽ ﺟﻮاب دارم ... ﯾﻪ ﻋﺎﻟﻤﻪ دﻟﺨﻮري ...‬ ‫
- ﻣﺨﺎﻃﺐ اون ﺳﺌﻮاﻟﻬﺎ ﻣﻦ ﻧﯿﺴﺘﻢ ... دﻟﺨﻮرﯾﺘﻮن ﻫﻢ ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر ...‬ ‫ﭘﻠﻪ دﯾﮕﻪ ﺑﻪ ﭘﺎﯾﯿﻦ رﻓﺘﻢ ... ﺧﺐ راﺳﺖ ﻣﯿﮕﻔﺖ اﻣﺎ ﭼﻪ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﻧﺤﻮه ﺑﺮ ﺧﻮرد اﯾﻦ آدم ﻃﻮري ﺑﻮد ﮐﻪ اﺣﺴﺎس ﻣﯿﮑﺮدي ﻫﻤﻪ‬ ‫ﻣﺴﺎﺋﻞ و ﻣﺸﮑﻼت رو ﻣﯽ ﺗﻮﻧﻪ ﺣﻞ ﮐﻨﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯿﺸﺪ ﻃﻠﺐ ﮐﺎراﻧﻪ ﻫﺮ آﻧﭽﻪ ﺗﻮي ﻗﻠﺐ و ذﻫﻨﺖ ﺑﻮد رو ﺑﯿﺮون ﺑﺮﯾﺰي ...‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﯽ اﻧﺪاﺧﺘﻢ ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﺶ: ﺣﻖ ﺑﺎ ﺷﻤﺎﺳﺖ ... ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ...‬ ‫ﺻﻮرﺗﺶ ﮐﻤﯽ ﺑﺎز ﺷﺪ: ﻣﻦ ﻣﻨﻈﻮرم اﯾﻦ ﻧﺒﻮد ﮐﻪ ﺣﺮﻓﺘﻮن رو ﭘﺲ ﺑﮕﯿﺮﯾﺪ ... ﻫﺮ ﮐﺎري ﮐﻪ ازم ﺑﺮ ﺑﯿﺎد رو اﻧﺠﺎم ﻣﯿﺪم ... ﻣﯽ ﺧﻮام‬ ‫اﯾﻦ رو ﺑﺪوﻧﯿﺪ ... و اﯾﻨﮑﻪ ﮔﺬﺷﺘﻪ اي ﮐﻪ ﺑﻨﺪه و ﺷﻤﺎ اﺻﻼ ﺗﻮش ﺷﺮﮐﺖ ﻧﺪاﺷﺘﯿﻢ رو ﻫﻢ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺣﺴﺎﺑﺶ رو از ﻫﻤﺪﯾﮕﻪ ﺑﭙﺮﺳﯿﻢ ...‬ ‫... ﺗﺎ ﺗﻪ ﺟﻤﻠﻪ اش ﺣﻖ ﺑﻮد ...‬ ‫ﺑﺎ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻤﯽ از ﻣﻦ در ﮐﻨﺎرم ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد وارد ﺳﺎﻟﻦ ﺷﺪﯾﻢ ... ﺗﻮي دﻟﻢ اﺿﻄﺮاﺑﯽ اﻓﺘﺎد وﻗﺘﯽ دﯾﺪم ﻫﻤﻪ دور ﻣﯿﺰ ﺷﺎم‬ ‫ﻧﺸﺴﺘﻦ و ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺗﻘﻪ ﮐﻔﺶ ﻣﻦ ﺳﺮﻫﺎ ﻫﻤﻪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﺎ ﭼﺮﺧﯿﺪ و ﺻﻮرت ﻫﺎ ﭘﺮ از ﺗﻌﺠﺐ ﺷﺪ ... ﺑﻌﺪ ﯾﻪ ﻏﯿﺒﺖ ﻃﻮﻻﻧﯽ ﺣﺎﻻ ﺑﺎ‬ ‫ﻫﻢ وارد ﺳﺎﻟﻦ ﺷﺪﯾﻢ ... اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﻋﻤﻊ ﻣﻠﻮك و اﮐﺒﺮ ﺧﺎن ﮐﻪ ﺻﺪر ﻣﯿﺰ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدن ﻣﯿﺨﻮان ﻣﻦ رو ﺧﻔﻪ ﮐﻨﻦ ... ﮔﻮﻧﻪ ﻫﺎم‬ ‫ﮔﺮ ﮔﺮﻓﺖ ﺗﺎزه ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم ﮐﻪ اﯾﻦ ﻧﺤﻮه ورودﻣﻮن رو ﺣﺎﻣﯽ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ رﯾﺰي ﮐﺮده و ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺧﺎﻃﺮ دم ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﻦ اﯾﺴﺘﺎده‬ ‫ﺑﻮد ... ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ ... ﺻﻮرﺗﺶ ﺧﻮﻧﺴﺮد و ﺟﺪي ﺑﻮد ... و ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد ... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﺗﻮي ﻧﮕﺎﻫﯽ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫ﻧﯿﻤﺨﻮﻧﺪﻣﻨﺶ ﭼﯽ دﯾﺪم ﮐﻪ اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﮐﻤﯽ از اﺿﻄﺮاﺑﻢ ﮐﻢ ﺷﺪ ... ﺑﺒﺨﺸﯿﺪي زﯾﺮ ﻟﺐ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺟﻤﻊ ﮔﻔﺘﻢ ... ﮐﻪ ﺑﺎ دﺳﺖ ﺑﻪ‬ ‫ﺳﻤﺖ ﺻﻨﺪﻟﯽ ﮐﻪ ﺑﯿﻦ روﯾﺎ و ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺑﻮد و ﺧﺎﻟﯽ ﺑﻮد اﺷﺎره ﮐﺮد و ﺑﺎ ﻟﺤﻦ ﺟﺪﯾﺶ ﮐﻪ ﺟﺎي ﻫﯿﭻ ﺳﺌﻮاﻟﯽ ﻧﻤﯿﮕﺬاﺷﺖ: ﺑﻔﺮﻣﺎﯾﯿﺪ‬ ‫ﺑﻨﺸﯿﻨﯿﺪ ﺧﺎﻧﻮم ...‬ ‫ﺻﻨﺪﻟﯽ رو ﺑﺮام ﮐﺸﯿﺪ و ﻣﻦ واﻗﻌﺎ ﻫﻮا ﮐﻢ آورده ﺑﻮدم ... ﺑﺎ اﯾﻦ ﮐﺎرش ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﻫﻤﻪ اﯾﻨﺎ ﺷﻤﺸﯿﺮ ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﻣﻦ ﺑﺒﻨﺪن ﮐﻪ ... ﻣﻮﻗﻊ‬ ‫ﻧﺸﺴﺘﻦ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﭘﺮ از ﻋﺠﺰ ﺑﻬﺶ ﮐﺮدم ... ﭼﺸﻤﺎش رو ﺑﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪ اﻋﺘﻤﺎد ﯾﻪ ﺑﺎر ﺑﺎز و ﺑﺴﺘﻪ ﮐﺮد و ﺧﻮدش رﻓﺖ و ﮐﻨﺎر ﭘﺪرش‬ ‫ﻧﺸﺴﺖ و دﺳﺘﻤﺎل ﺳﻔﺮه ﺳﻔﯿﺪ رﻧﮓ ﭘﺎرﭼﻪ اي رو از روي ﻣﯿﺰ ﺑﺮداﺷﺖ و ﻧﮕﺎﻫﯽ اﺟﻤﺎﻟﯽ ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﻬﺎي ﻣﺘﻌﺠﺐ اﻃﺮاﻓﺶ اﻧﺪاﺧﺖ و‬ ‫ﺑﺎ اﻋﺘﻤﺎد ﺑﻪ ﻧﻔﺲ ﻫﻤﯿﺸﮕﯿﺶ ﮔﻔﺖ: ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ اﮔﺮ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺷﺪﯾﺪ ﯾﮑﻢ وﻗﺖ ﻫﻤﺮاز ﺧﺎﻧﻮم رو ﮔﺮﻓﺘﻢ ﺑﺎﯾﺪ از ﯾﻪ اﺷﺘﺒﺎﻫﯽ درﺷﻮن‬ ‫ﻣﯿﺎوردم ... ﺑﻔﺮﻣﺎﯾﯿﺪ ﺳﺮد ﻣﯽ ﺷﻪ ...‬ ‫اﯾﻦ ﺳﺨﻨﺮاﻧﯽ ﺑﻪ ﺟﺎ و ﻏﺮاش ﺟﺎي ﻫﺮ ﺣﺮﻓﯽ رو ﺑﺴﺖ ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﮐﺴﯽ ﻣﮕﻪ ﺟﺮات داﺷﺖ از اﯾﻦ آدم ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻫﻢ ﺳﺌﻮال ﮐﻨﻪ ... ﻣﻦ‬ ‫داﺷﺘﻢ از ﺧﺠﺎﻟﺖ و اﺿﻄﺮاب ﻣﯽ ﻣﺮدم ...‬ ‫روﯾﺎ آروم ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﮐﻪ داﺷﺘﻢ ﺑﺎ ﺳﻮپ ﺗﻮي ﺑﺸﻘﺎﺑﻢ ﻗﺎﯾﻖ ﺑﺎزي ﻣﯿﮑﺮدم ﺧﻢ ﺷﺪ: ﻫﻤﺮاز ... ﺑﺨﻮر داري ﺧﻮدت رو ﺗﺎﺑﻠﻮ ﻣﯿﮑﻨﯽ ...‬ ‫و ﻣﻦ ﺗﻮ ﮐﻒ اوﻟﯿﻦ ﺑﺎري ﮐﻪ اﺳﻤﻢ رو از زﺑﻮﻧﺶ ﺷﻨﯿﺪه ﺑﻮدم ... ﺗﻮ ﺟﻮاﺑﯽ ﮐﻪ ﻧﻪ ﺑﺎ ﺣﺮف ﺑﺎ ﻋﻤﻞ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺟﻤﺎﻋﺖ داد رو ﺑﻪ روم رو‬ ‫ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﮐﻪ ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد ... ﺣﺎﻻ ﭘﯿﺶ ﺧﻮدش ﭼﯽ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻪ؟ ﮐﻪ ﺳﺮش رو آورد ﺑﺎﻻ و زﯾﺒﺎﺗﺮﯾﻦ ﻟﺒﺨﻨﺪ اﯾﻦ ﭼﻨﺪ‬ ‫وﻗﺘﺶ رو ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ زد ... و ﻣﻦ ﻗﺎﺷﻖ رو ﻣﺤﮑﻢ ﺗﺮ ﺗﻮي دﺳﺘﻤﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ ...‬ ‫ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺘﻢ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﻧﺰدﯾﮏ 11 ﺑﻮد و ﺑﺎﯾﺪ ﮐﻢ ﮐﻢ ﻣﯿﺮﻓﺘﻢ ... ﺑﻌﺪ از اون ﻣﺮاﺳﻢ ﺷﺎم ... ﺣﺎﻣﯽ ﮔﻮﺷﻪ اي ﺑﺎ ﭼﻨﺪ ﺗﺎ از ﻣﺮدﻫﺎي‬ ‫ﻓﺎﻣﯿﻞ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﻓﻨﺠﺎن ﭼﺎﯾﺶ دﺳﺘﺶ ﺑﻮد داﺷﺖ ﺑﺤﺚ ﻣﯿﮑﺮد و ﻣﻦ ﺑﺎ روﯾﺎ ﻣﺸﻐﻮل ﺑﻮدم ﮐﻪ اﻧﮕﺎر وﻇﯿﻔﻪ ﺳﺮﮔﺮم‬ ‫ﮐﺮدن ﻣﻦ رو ﺑﻪ ﻋﻬﺪه ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ... اﻧﮕﺎر ﻓﻬﻤﯿﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ اﮔﺮ ﺿﺎﯾﻊ ﺑﻮد ﻫﻤﻮن اول ﺑﻌﺪ از ﻏﺬا ﻓﺮار ﻣﯿﮑﺮدم ... اﻻن ﻫﻢ ﯾﮏ‬ ‫ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻮد ﮐﻪ داﺷﺘﻢ ﺗﻼش ﻣﯿﮑﺮدم ﻧﮕﺎﻫﻢ ﺑﻪ ﻫﯿﭻ ﮐﺪوﻣﺸﻮن ﻧﯿﻮﻓﺘﻪ ... ﻫﻢ ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺑﻮدم ﻫﻢ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﯿﮑﺸﯿﺪم ...‬ ‫
- ﻫﻤﺮاز ...‬ ‫ﻧﮕﺎه روﯾﺎ ﮐﺮدم: ﺟﺎﻧﻢ ...‬ ‫
- دﺳﺘﺖ درد ﻧﮑﻨﻪ دﯾﮕﻪ دﺧﺘﺮ دو ﺳﺎﻋﺘﻪ دارم ﺑﺎﻫﺎت ﺣﺮف ﻣﯿﺰﻧﻢ ﺣﻮاﺳﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫
- ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ... ﺣﻮاﺳﻢ ﺟﺎي دﯾﮕﻪ ﺑﻮد ...‬ ‫ﺗﮑﻪ اي ﺳﯿﺐ ﺟﻠﻮم ﮔﺮﻓﺖ: ﻣﻌﻠﻮﻣﻪ ... ﺣﺎﻣﯽ ﭼﯿﺰي ﺑﻬﺖ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ اون ﻃﻮر ﺑﻬﻢ رﯾﺨﺘﻪ ﺑﻮدي؟‬ ‫
- ﻧﻪ ... ﻧﻪ ... اﯾﺸﻮن اﺗﻔﺎﻗﺎ ﺳﻌﯽ ﮐﺮدن ﺑﻪ ﻣﻦ اﻃﻤﻨﺎن ﺧﺎﻃﺮ ﺑﺪن ... ﯾﮑﻢ ﻧﺤﻮه اوﻣﺪﻧﻤﻮن ﺳﺮ ﺷﺎم ﻣﻦ رو ﺧﺠﺎﻟﺖ زده ﮐﺮد ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زد: اون ﮐﻪ ﻋﺎﻟﯽ ﺑﻮد ... ﺑﺮاي اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر ﻫﻤﭽﯿﻦ ﭼﯿﺰي از ﺣﺎﻣﯽ ﻣﯿﺪﯾﺪم ...‬ ‫
- اي واﯾﯿﯽ ...‬ ‫
- ﭼﺮا اي واي؟‬ ‫
- روﯾﺎ ﺟﻮن آﺧﻪ ... ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮرﯾﺶ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻧﻈﺮﺷﻮن ﻣﻦ ﻣﺰاﺣﻢ ﻫﺴﺘﻢ ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫
- ﺑﺮات ﻣﻬﻤﻪ؟‬ ‫
- ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ... ﺷﺎﯾﺪ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺗﻮ ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺗﺤﻠﯿﻠﯽ ازش ﻧﺪارم اﯾﻦ ﺣﺲ ﻫﺎ رو ﺑﻬﻢ داده ...‬ ‫
- ﭼﻪ ﻣﺎﺟﺮاﯾﯽ ﺷﺪه اﯾﻦ ﻣﻬﻤﻮﻧﯽ؟‬ ‫
- آره ﺳﯿﺎ ... ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﭘﯿﭽﯿﺪه ﺷﺪ ... اﺻﻼ از آﻗﺎي دﮐﺘﺮ اﻧﺘﻈﺎر ﻫﻤﭽﯿﻦ ﺣﺮﮐﺘﯽ رو ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... وﻟﯽ دﻫﻨﺸﻮن ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪ ... ﺗﺎ‬ ‫آﺧﺮ ﺷﺐ ...‬ ‫ﺳﯿﺎ دﺳﺘﻤﺎل روي ﺳﺮش رو ﻣﺤﮑﻢ ﮐﺮد: ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺮام ﺟﺎﻟﺐ ﺷﺪ اﯾﻦ آدم ...‬ ‫ﭘﺎﻫﺎم رو ﮐﻪ از روي ﻣﯿﺰ آوﯾﺰون ﺑﻮد ﺗﮑﻮن دادم و دﺳﺘﮑﺶ ﺗﻮي دﺳﺘﻢ رو ﻣﺤﮑﻢ ﮐﺮدم: ﺧﺪاﯾﯿﺶ اﯾﻦ ﻫﻔﺘﻪ ﻗﺮار ﺑﻮد اﺳﺘﺮاﺣﺖ‬ ‫ﮐﻨﯿﻤﺎ.‬ ‫ﺳﯿﺎ ﺧﻨﺪﯾﺪ: ﻧﮕﻮ ﮐﻪ دوﺳﺖ ﻧﺪاري اﯾﻦ ﮐﺎر رو ...‬ ‫
- ﺣﻮﺻﻠﻪ دﯾﺎﻟﻮگ ﺣﻔﻆ ﮐﺮدن ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... ﺧﺪا رو ﺷﮑﺮ ﮐﺎر ﮐﻢ ﺣﺮﻓﯿﻪ ...‬ ‫... ﯾﮑﯽ از دوﺳﺘﺎن ﺳﯿﺎ ﮐﻪ ﭘﺎﯾﺎن ﻧﺎﻣﻪ اش ﺑﻮد و داﻧﺸﺠﻮي ﮐﺎرﮔﺮداﻧﯽ ﺳﯿﻨﻤﺎ ﺑﻮد داﺷﺖ ﻓﯿﻠﻢ ﻧﯿﻤﻪ ﻣﺴﺘﻨﺪي رو ﻣﯿﺴﺎﺧﺖ از‬ ‫روزﻣﺮﮔﯽ ﻫﺎي ﯾﻪ زن و ﺷﻮﻫﺮ ... ﻣﻦ و ﺳﯿﺎ ﻫﻢ ﺑﺎزﯾﮕﺮ ﻫﺎش ﺑﻮدﯾﻢ در ﻧﻘﺶ زن و ﺷﻮﻫﺮ ... ﻗﺮار ﺑﻮد ﺻﺤﻨﻪ ﻫﺎ ﺗﻮ ﻫﻤﯿﻦ ﺳﻪ روز‬ ‫ﻓﯿﻞ ﺑﺮداري ﺑﺸﻪ ... ﮐﻞ ﻓﯿﻞ ﯾﻪ رﺑﻊ ﺑﻮد ...‬ ‫اﻣﯿﺪ: ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻣﺮﺳﯽ ﮐﻪ ﺗﻌﻄﯿﻼﺗﺘﻮن رو ﺑﺮان ﮔﺬاﺷﺘﯿﺪ ...‬ ‫ﻣﻦ: ﻟﻮس ﻧﺸﻮ ... زود ﻓﯿﻠﻢ ﺑﺮداري ﮐﻦ ﺧﺴﺘﻪ ام ...‬ ‫اﻣﯿﺪ و ﺳﯿﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺧﻨﺪﯾﺪن و ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺣﺮﮐﺖ ﻣﻦ ﻣﻮﻧﺪم و ﺑﺎزي ... ﺗﻨﻬﺎ ﮐﺎري ﮐﻪ ﺗﻮي اﯾﻦ دﻧﯿﺎ ﺑﻠﺪ ﺑﻮدم ...‬ ‫
- داﻏﻮﻧﯿﻢ ﮔﻠﻨﺎر ﺑﻪ ﺧﺪا ... واﻻ ﺗﺌﺎﺗﺮ ﺑﻬﺘﺮه ... ﺳﺎﻋﺖ ﺗﻤﺮﯾﻨﺶ و اﺟﺮاش ﻣﺸﺨﺼﻪ از ﺻﺒﺢ ﻫﯽ اﻣﯿﺪ ﮔﻔﺘﻪ ﮐﺎت ... ﻫﯽ از اول ﺑﺎزي‬ ‫ﮐﺮدﯾﻢ ...‬ ‫ﻟﺒﻬﺎي ﺧﻮﺷﮕﻠﺶ رو ﺟﻤﻊ ﮐﺮد: ﯾﻌﻨﯽ ﺣﻮﺻﻠﻪ ﻧﺪاري ﯾﻪ ﻗﺪﻣﯽ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﺰﻧﯿﻢ ...‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺳﯿﺎ ﮐﻪ روي ﮐﺎﻧﺎﭘﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﻣﻦ از ﺧﻮاب ﻏﺶ ﮐﺮده ﺑﻮد اﻧﺪاﺧﺘﻢ و ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و ﻣﺎﻧﺘﻮم رو ﭘﻮﺷﯿﺪم ...‬ ‫ﻫﻮاي ﺧﻨﮏ ﭘﺎﯾﯿﺰي رو ﻧﻔﺲ ﮐﺸﯿﺪم ... ﺧﯿﺎﺑﻮن ﻧﺴﺒﺘﺎ ﺧﻠﻮت ﺑﻮد ... از ﮐﻨﺎر ﺧﻮﻧﻪ ﻗﺪﯾﻤﯽ ﮐﻪ راﻣﯿﻦ درش زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯿﮑﺮد رد ﺷﺪﯾﻢ‬ ‫... ﻫﺮ ﺑﺎر دﯾﺪﻧﺶ ﻫﻢ ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺑﻪ ﻟﺒﻢ ﻣﯿﺎورد ...‬ ‫ﮔﻠﻨﺎر رد ﻧﮕﺎﻫﻢ رو ﮔﺮﻓﺖ و ﻟﺒﺨﻨﺪ زد: اﻣﺮوز ﻧﺎزﻧﯿﻦ ﺑﻬﻢ زﻧﮓ زده ﺑﻮد ...‬ ‫ﺟﺎ ﺧﻮردم ... دﺳﺘﺎم رو ﮐﺮدم ﺗﻮ ﺟﯿﺐ ژاﮐﺘﻢ: ﭼﯽ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ؟‬ ‫
- ﺗﻮ ﻟﻔﺎﻓﻪ ﺑﻬﻢ از ﻋﻼﻗﻪ راﻣﯿﻦ ﺑﻪ ﺗﻮ ﮔﻔﺖ ...‬ ‫ﺳﺮﺟﺎم اﯾﺴﺘﺎدم و ﺑﺎ دﻫﻦ ﺑﺎز ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم ...‬ ‫
- ﭼﺮا ﺗﻌﺠﺐ ﻣﯿﮑﻨﯽ؟ اﻧﺘﻈﺎرش رو ﻧﺪاﺷﺘﯽ؟!‬ ‫
- ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ... اﺣﺴﺎس آدﻣﯽ رو دارم ﮐﻪ ﻣﺤﺎﺻﺮه ﺷﺪه ... ﺧﻮدش رو اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ﻧﺪﯾﺪم ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫
- از ﺑﯿﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎي ﻧﺎزﻧﯿﻦ ... اﯾﻦ ﻃﻮر ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم ﮐﻪ ﺧﻮدش ﻣﯿﺨﻮاد ﺑﺎﻫﺎت ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻪ اﺣﺴﺎﺳﻢ اﯾﻨﻪ ﮐﻪ ﻧﺎزﻧﯿﻦ ﻓﻘﻂ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ‬ ‫ﻣﺰه دﻫﻦ ﻣﺎ رو ﺑﻔﻬﻤﻪ ... آوردﻣﺖ ﺑﯿﺮون ﮐﻪ ﺳﺮ ﻓﺮﺻﺖ راﺟﻊ ﺑﻬﺶ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﯿﻢ ... ﺳﯿﺎ از ﺑﯿﺦ و ﺑﻦ ﺑﺎ اﯾﻦ ﭘﺴﺮ ﻣﺸﮑﻞ داره ...‬ ‫ﭼﺮاش رو دﻗﯿﻘﺎ ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ... ﻣﯽ ﺧﻮام ﺧﻮدت ﺗﺼﻤﯿﻢ ﺑﮕﯿﺮي ...‬ ‫
- دﻟﺖ ﺧﻮﺷﻪ ... ﺗﺼﻤﯿﻤﻪ ﭼﯽ؟‬ ‫
- راﻣﯿﻦ وﺿﻊ ﻣﺎﻟﯽ ﺧﻮﺑﯽ داره ... ﺧﺎﻧﻮاده ﺧﻮﺑﯿﻪ ﻫﻢ داره ﮐﻪ دوﺳﺘﺖ دارن ... ﻣﯽ ﺗﻮﻧﻪ آراﻣﺶ و اﻣﻨﺘﯿﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﻬﺶ اﺣﺘﯿﺎج داري‬ ‫رو ﺑﻬﺖ ﺑﺪه ... ﻣﻬﻢ ﺗﺮ از ﻫﻤﻪ ﻫﻢ رﺷﺘﻪ اﯾﺪ ... ﺣﺮف ﻣﺸﺘﺮك زﯾﺎد دارﯾﺪ ...‬ ‫واﻗﻌﺎ ﭼﯿﺰي ﺑﺮاي ﮔﻔﺘﻦ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺑﯿﺶ از اون ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﻣﻦ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم ﺟﺪي داﺷﺖ ﻣﯽ ﺷﺪ ...‬ ‫ﯾﻪ دور ﺗﻤﺎم ﺻﺤﻨﻪ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ اﻣﺮوز ﺑﺎزي ﮐﺮده ﺑﻮدم رو ﺗﻮي ذﻫﻨﻢ ﻣﺮور ﮐﺮدم ﺑﻪ اون روز ﻣﺮﮔﯽ ﻫﺎي ﻃﺎﻗﺖ ﻓﺮﺳﺎ ...‬ ‫
- ﮐﺎش ﺑﺎﻫﺎم ﺣﺮف ﻧﺰﻧﻪ ... ﻧﻤﯽ ﺧﻮام ﮐﺎرم رو از دﺳﺖ ﺑﺪم ...‬ ‫
- ﯾﻌﻨﯽ اﻧﻘﺪر ﺑﭽﻪ اﺳﺖ؟‬ ‫
- ﮔﻠﻨﺎر ﺗﻤﺘﻢ ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﯿﮕﯽ ﻣﻨﻄﻘﯿﻪ ... اﻣﺎﯾﻪ ﭼﯿﺰي اﯾﻦ وﺳﻂ ﮐﻤﻪ ... اﯾﻦ اﺣﺴﺎس آارﻣﺶ و اﻣﻨﯿﺖ زﻣﺎﻧﯽ ﻣﯿﺎد ﮐﻪ ﺗﻮي‬ ‫آدﻣﯽ رو ﯾﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﻋﺎﺷﻘﺶ ﺑﺎﺷﯽ ﯾﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﻗﺒﻮﻟﺶ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯽ ...‬ ‫
- ﯾﺎدﻣﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﻗﺒﻮﻟﺶ داﺷﺘﯽ ...‬ ‫
- وﻗﺘﯽ 31 ﺳﺎﻟﻢ ﺑﻮد ... اﻻ 32 ﺳﺎﻟﻤﻪ ﺗﺠﺮﺑﯿﺎت زﻧﺪﮔﯿﻢ ﺑﺎﻻ رﻓﺘﻪ ... راﻣﯿﻦ اﻣﺎ ﻫﻤﻮن ﻣﻮﻧﺪه ... ﻧﻤﯽ ﺧﻮام ﺧﻮدﭘﺴﻨﺪ ﺑﺎﺷﻢ ... اﻣﺎ‬ ‫ﻣﻦ از اﯾﻦ آدم ﺟﻠﻮ زدم ... اﯾﻦ آدم اﮔﻪ ﻫﻤﻮن راﻫﯽ ﮐﻪ داﺷﺖ ﻣﯿﺮﻓﺖ رو اداﻣﻪ ﻣﯿﺪاد و در ﺟﺎ ﻧﻤﯽ زد ... ﺣﺎﻻ ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺮاي ﻣﻦ‬ ‫ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﺟﺬاب ﺑﻮد ... ﺗﻨﻬﺎ ﻧﮑﺘﻪ ﻣﺜﺒﺖ اﯾﻦ وﺳﻂ اﯾﻨﻪ ﮐﻪ ﺗﻤﺎم ﺗﻼﺷﻬﺎي اﯾﻦ ﻣﺪﺗﻢ ﺟﻮاب داده و ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﺗﻮﺟﻬﺶ رو ﺟﻠﺐ ﮐﻨﻢ‬ ‫...‬ ‫ﮔﻠﻨﺎر ﻟﺒﺨﻨﺪي زد: ﻣﯽ دوﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺧﻮدم ﻫﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ راﺿﯽ ﻧﯿﺴﺘﻢ اﻣﺎ ﻧﻤﯽ ﺧﻮام ﻣﺜﻞ ﺳﯿﺎ ﻋﻤﻞ ﮐﻨﻢ ... ﻣﯽ ﺧﻮام ﺑﺎ‬ ‫دﯾﺪ ﺑﺎز و ﻓﺮاغ ﺑﺎل ﺗﺼﻤﯿﻢ ﺑﮕﯿﺮي ...‬ ‫دﺳﺘﻢ رو دور ﮐﻤﺮش ﺣﻠﻘﻪ ﮐﺮدم: ﺗﻮ ﺑﺮام ﻣﺜﻠﻪ رﻫﺎﯾﯽ ﮔﻠﻨﺎر ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زد: ﻣﻦ دوﺳﺖ دارم ﺗﻮ ﻋﺎﺷﻖ ﺑﺸﯽ ﻫﻤﺮاز ...‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ آﺳﻤﻮن ﺑﯽ ﺳﺘﺎره ﺗﻬﺮان اﻧﺪاﺧﺘﻢ و ﺑﻮي ﺗﻨﺪه ﭘﯿﺎز داﻏﯽ ﮐﻪ از ﯾﮑﯽ از ﺧﻮﻧﻪ ﺗﻮي ﮐﻮﭼﻪ ﭘﯿﭽﯿﺪه ﺑﻮد رو ﻧﻔﺲ ﮐﺸﯿﺪم:‬ ‫اﯾﻦ روزﻫﺎ ﻣﻨﻢ ﻋﺠﯿﺐ دﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاد ﮐﻪ ﺑﺮاي اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر ﺗﻮي زﻧﺪﮔﯿﻢ ﻋﺎﺷﻖ ﺑﺸﻢ.‬ ‫
- ﺑﺮﯾﻢ؟‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺑﻬﺶ زدم ﭼﻨﺪ روزي ﺑﻮد واﻗﻌﺎ ﺣﺎﻟﺶ ﺧﻮب ﻧﺒﻮد در ﻫﻢ ﺑﻮد و ﻋﺼﺒﯽ ... ﮐﻮﻟﻪ ام رو ﭘﺸﺘﻢ اﻧﺪاﺧﺘﻢ و ﻣﻮﻫﺎم رو ﻫﻢ ﮐﺮدم‬ ‫ﺗﻮ ﻣﻘﻨﻌﻪ ام ...‬ ‫ﭘﺸﺖ ﺳﺮش از ﺳﺎﻟﻦ ﺧﺎرج ﺷﺪﯾﻢ ﺑﺎ ﺳﻬﯿﻞ و ﮐﯿﻮان ﮐﻪ ﻟﻨﮕﻪ ﭘﺎ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮدن دﺳﺖ داد و ﻣﻦ ﻫﻢ ﺧﺪا ﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﺮدم ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫ﮔﺎم ﻫﺎ ‪ a‬ﺑﻪ ﻣﻨﻈﻤﯽ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻧﺒﻮد ﭼﺸﻢ دوﺧﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﻪ ﺳﻨﮓ ﻓﺮش ﻫﺎي زﯾﺮ ﭘﺎش و ﮔﺎﻫﯽ ﻟﮕﺪي ﺑﻪ ﭼﯿﺰي ﻣﺜﻞ ﺗﻪ ﺳﯿﮕﺎر ﯾﺎ ﻣﯿﻮه‬ ‫ﻫﺎ ي ﺑﻠﻮط و ﮐﺎج روي زﻣﯿﻦ ﻣﯿﺰد ...‬ ‫
- ﺳﯿﺎ ﺧﻮﺑﯽ؟‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زد: آره ﻣﻤﻮش ﺧﻮﺑﻢ ... ﺑﺮﯾﻢ ﺗﺎ اﯾﺴﺘﮕﺎه ﻣﺘﺮوي ﻫﻔﺖ ﺗﯿﺮ از اون ﺟﺎ ﺑﺮي ﺧﻮﻧﻪ اﻧﺘﻈﺎم ﻫﺎ؟!‬ ‫ﻧﮕﺮان ﺷﺪم ... ﺑﻌﺪ از ﯾﻪ اﺟﺮاي دو ﺳﺎﻋﺖ ﮐﻪ ﻫﻢ اون رو ﺧﺴﺘﻪ ﮐﺮده ﺑﻮد و ﻫﻢ ﻣﻦ رو ... ﭘﺲ ﺣﺮﻓﯽ ﺑﺎﻫﺎم داﺷﺖ ﯾﺎ ﺧﯿﻠﯽ‬ ‫داﻏﻮن ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﻗﺪم ﺑﺰﻧﯿﻢ ...‬ ‫دﺳﺘﻢ رو وري ﺑﺎزوش ﮔﺬاﺷﺘﻢ ... اﯾﻦ ﯾﻌﻨﯽ ﺻﺒﺮ ﮐﻦ ... اﯾﺴﺘﺎد و ﺑﻪ ﻣﻦ ه دﺳﺖ ﺑﻪ ﮐﻤﺮ داﺷﺘﻢ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻣﯿﮑﺮدم ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و ﺧﻨﺪه‬ ‫ﺗﻠﺨﯽ ﮐﺮد: ﭼﯿﻪ ﻣﻤﻮش ... ﭼﺮا اون ﻃﻮري ﻧﮕﺎم ﻣﯿﮑﻨﯽ؟‬ ‫
- ﺑﺎ ﻣﻤﻮش ﮔﻔﺘﻦ ﭼﯿﺰي ﺣﻞ ﻧﻤﯽ ﺷﻪ ... ﻣﯽ رﯾﻢ ﮐﺎﻓﻪ ﺗﺌﺎﺗﺮ ﯾﻪ دل ﺳﯿﺮ ﻣﯽ ﺷﻨﯿﻢ ﺣﺮف ﻣﯿﺰﻧﯿﻢ ...‬ ‫
- دﯾﺮ ﻣﯽ ﺷﻪ ﺑﺮات ...‬ ‫
- ﻓﻮﻗﺶ اﻣﺸﺐ ﻧﻤﯽ رم آﯾﻪ ﻧﺎزل ﻧﺸﺪه ﮐﻪ ...‬ ‫... اﯾﻦ آدم ... اﯾﻦ ﺳﯿﺎوش اﯾﻦ دوﺳﺖ ﺑﺮام ﮐﻤﺘﺮ از ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﮐﻪ ﻧﺒﻮد ... ﺟﺎش ﺗﺎزه ﭘﺮ رﻧﮓ ﺗﺮ ﻫﻢ ﺑﻮد ... ﯾﺎر ﻏﺎرم ﺑﻮد ... رﻓﯿﻘﻢ‬ ‫ﺑﻮد ... ﺑﺮادرم ﺑﻮد ...‬ ‫ﮔﺎرﺳﻮن دو ﻓﻨﺠﺎن ﺑﺰرگ ﭼﺎي دارﭼﯿﻦ رو ﮔﺬاﺷﺖ ﺟﻠﻮﻣﻮن ... ﭼﺸﻢ دوﺧﺘﻪ ﺑﻮدم ﺑﻪ ﻗﺮﻣﺰي ﻧﻮك ﺳﯿﮕﺎرش ... ﭼﺸﻢ دوﺧﺘﻪ ﺑﻮد‬ ‫ﺑﻪ دودي ﮐﻪ ﺑﺎﻻ ﻣﯽ رﻓﺖ ...‬ ‫
- اﺟﺮاي اﻣﺮوزت رو دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﯽ؟‬ ‫
- از ﻫﺮ روزي ﺑﻬﺘﺮ ﺑﻮد ﻫﻤﺮاز ... اﻣﺮوز روي ﺻﺤﻨﻪ از ﺗﻪ دل ﻓﺮﯾﺎد زدم ...‬ ‫دﺳﺘﺎم رو ﺑﻪ ﻫﻢ ﻗﻼب ﮐﺮدم و ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎي ﻣﻬﺮﺑﻮﻧﺶ زل زدم ... اون ﻏﻢ از ﮐﺠﺎ اوﻣﺪه ﺑﻮد اون ﻃﻮر ﻋﻤﯿﻖ ﻟﻮﻧﻪ ﮐﺮده ﺑﻮد ﺗﻮي‬ ‫ﭼﺸﻤﺎش.‬ ‫
- ﻧﻤﯽ ﺧﻮاي ﯾﻪ روز ﻣﻦ و ﺑﺎ آوﯾﺴﺎ ﺑﺒﺮي ﺑﯿﺮون؟ﯾﺎ ﺑﯿﺎرﯾﺶ ﺧﻮﻧﻤﻮن ﺑﺎﺑﺎ ﯾﻌﻨﯽ ﻣﺎ دوﺳﺖ دﺧﺘﺮ داداﺷﻤﻮن رو ﻧﺒﺎﯾﺪ ﯾﻪ دل ﺳﯿﺮ‬ ‫ﺑﺒﯿﻨﯿﻢ ...‬ ‫ﺳﯿﮕﺎرش رو ﻣﺤﮑﻢ ﺗﻮي زﯾﺮ ﺳﯿﮕﺎري ﺧﺎﻣﻮش ﮐﺮد: ه ... دوﺳﺖ دﺧﺘﺮ ... دل ﺧﻮش ﺳﯿﺮي ﭼﻨﺪ ﻫﻤﺮاز ﺑﺎﻧﻮ؟‬ ‫... ﻣﯽ ﺷﻨﺎﺧﺘﻤﺶ ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﺳﺌﻮال ﻣﯽ ﮐﺮدم ﺟﻮاب ﻧﻤﯽ داد ﺑﺎﯾﺪ ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮري ﻏﯿﺮ ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﻣﻮﺿﻮع رو ﻣﯿﮑﺸﻮﻧﺪم ﺑﻪ ﻣﻮﺿﻮع ...‬ ‫دﺳﺘﺎم رو ﻣﺤﮑﻢ ﺗﺮ ﺗﻮي ﻫﻢ ﻗﻼب ﮐﺮدم ﭘﺲ اوﺿﺎع ﺧﺮاب ﺗﺮ از اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﺳﯿﺎ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﺣﺘﯽ ﺟﺴﺎرت ﻧﺪارم ﺑﻬﺶ ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد ﺑﺪم دوﺳﺖ دﺧﺘﺮم ﺑﺎﺷﻪ ... ﺑﺎ ﻫﺎم ﻫﺴﺖ ... ﻣﯽ ﺧﻨﺪﯾﻢ ... ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻠﻨﺪ ... ﺷﺎدﯾﻢ ... دﯾﺮوز‬ ‫ﺑﺎ ﻫﻢ رﻓﺘﯿﻢ ﺑﺎم ﺗﻬﺮان ﻏﺮوب آﻓﺘﺎب رو ﺗﻤﺎﺷﺎ ﮐﺮدﯾﻢ ... ﻣﻦ ﮐﻢ ﻣﯿﺎرم ﻣﻘﺎﺑﻞ اون ﭼﺸﻤﺎي ﺳﺒﺰ ... ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﻢ دﯾﮕﻪ اﯾﻦ ﻃﻮري‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫اداﻣﻪ ﺑﺪم ... ﺳﯿﺮاب ﻧﻤﯽ ﺷﻢ از ﺣﻀﻮرش ﺑﺎﯾﺪ اﺟﺎزه داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ﺑﻬﺶ اﺑﺮاز ﻋﻼﻗﻪ ﮐﻨﻢ ... ﺑﺎ اﻟﻔﺎﻇﯽ ﮐﻪ دوﺳﺖ دارم ﺻﺪاش ﮐﻨﻢ‬ ‫... ﺑﺎﯾﺪ ... ﻫﯿﭽﯽ وﻟﺶ ﮐﻦ ...‬ ‫... ﺑﻐﺾ ﺗﻮي ﮐﻼﻣﺶ ... ﺑﻐﺶ ﺗﻮي ﮔﻠﻮم رو ﭘﺮ رﻧﮓ ﺗﺮ ﮐﺮد: ﭼﺮا ﻣﯿﺨﻮاي اﯾﻦ ﻫﻤﻪ زﯾﺒﺎﯾﯽ رو از ﺧﻮدت و ﺧﻮدش ﺑﮕﯿﺮي؟‬ ‫ﺳﯿﮕﺎر دﯾﮕﻪ اي رو روﺷﻦ ﮐﺮد و ﺳﺮش رو ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﺑﺮد . دود رو ﻋﻤﻮد ﻓﻮت ﮐﺮد ﺑﯿﺮون: از ﺧﻮدم؟ ﯾﺎ ﺧﻮدش؟ ﺑﺮاي ﻣﻦ ﻧﺒﻮدﻧﺶ‬ ‫ﻣﻌﺎدل ﺑﺎ ﻫﯿﭻ زﯾﺒﺎﯾﯽ ﻧﯿﺴﺖ ... ﺑﺮاي اون ﻣﻦ ﻧﺒﺎﺷﻢ ﯾﮑﯽ دﯾﮕﻪ ...‬ ‫
- ﭼﻪ ﻋﺎدﺗﯽ داري ﺟﺎي اون ﻫﻢ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﻣﯿﮕﯿﺮي ... اون ﺑﺎ ﺗﻮ ﺷﺎده ... ﻗﺒﻮﻟﺖ داره ...‬ ‫ﭘﻮزﺧﻨﺪي زد: اون ﺑﺎ ﺳﻬﯿﻞ ﻫﻢ ﺷﺎده ... ﺑﺎ اﺷﮑﺎن و ﮐﯿﻮان و ﻧﺴﺘﺮن ﻫﻢ ﺷﺎده اﯾﻦ روزا ﺑﺎ آرﺗﺎن ﻫﻢ ﺷﺎده ... آوﯾﺴﺎ ﺑﺎ ﻫﻤﻪ ﺷﺎده‬ ‫...‬ ‫... ﭼﯽ ﻣﯿﮕﻔﺘﻢ ... ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻢ ﺗﻮ اﯾﻦ ﭼﻨﺪ ﺑﺎري ﮐﻪ دﯾﺪﻣﺶ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺑﺎ ﺑﻘﯿﻪ ﻓﺮق ﻣﯿﮑﻨﻪ؟ ﻣﮕﻪ ﻣﻦ اﺻﻼ ﺑﻠﺪ ﺑﻮدم ﻧﮕﺎه ﮐﺴﯽ‬ ‫رو ﺑﺨﻮﻧﻢ؟ !‬ ‫
- ﺳﯿﺎ ﻋﺸﻖ ﺑﻪ آدم ﺷﻌﻒ و اﻣﯿﺪ ﻣﯽ ده ...‬ ‫
- ﺑﻪ ﺷﺮﻃﯽ ﮐﻪ اون آدم از دﯾﺎري ﺟﺪا از ﺗﻮ ﻧﺒﺎﺷﻪ ...‬ ‫
- آوﯾﺴﺎ دﻧﯿﺎش ﺑﺎ دﻧﯿﺎي ﺗﻮ ﯾﮑﯿﻪ ...‬ ‫
- ﺗﺎ زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻧﯿﺎزﻫﺎي اﻗﺘﺼﺎدﯾﺶ رو ﮐﺲ دﯾﮕﻪ اي ﺑﺮ ﻃﺮف ﻣﯿﮑﻨﻪ ...‬ ‫
- ﻣﻨﻈﻮرت رو ﻧﻤﯽ ﻓﻬﻤﻢ ...‬ ‫ﺳﯿﮕﺎرش رو داد دﺳﺘﻪ ﭼﭙﺶ رو ﭘﺎﻫﺎش رو از اون ﺣﺎﻟﺖ دراز ﺷﺪه ﭘﺸﺖ ﻣﯿﺰ ﺧﺎرج ﮐﺮد: اون ﺧﻮﻧﻪ ﭘﺪرﯾﺶ رو داره ... دوﺳﺘﺎش رو‬ ‫داره ... ﺛﺮوﺗﺶ رو داره ... و ﻣﻦ رو ﻫﻢ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﯾﻪ دوﺳﺖ داره ... ﻣﻦ ﻧﯿﻢ ﺗﻮﻧﻢ ﺗﻮ ﺗﻔﺮﯾﺤﺎﺗﺶ ﺷﺮﮐﺖ ﮐﻨﻢ ﭼﻮن ﭘﻮﻟﺶ رو ﻧﺪارم‬ ‫... ﺷﺒﻬﺎ ﻧﯿﻢ ﺗﻮﻧﻢ ﺑﺮﺳﻮﻧﻤﺶ ﭼﻮن ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻧﺪارم ... ﻣﺎﺷﯿﻦ ﭘﺪرم ﺗﻮي ﭘﺎرﮐﯿﻨﮓ داره ﺧﺎك ﻣﯽ ﺧﻮره اﻣﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺧﻮدﺧﻮاﻫﯽ ﻫﺎش‬ ‫اﺟﺎزه دﺳﺖ زدن ﺑﻬﺶ رو ﻧﺪارم ...‬ ‫
- ﯾﻪ دوره اي ﺑﺎ اﺗﻮﺑﻮس ﮔﺸﺘﻦ ﺑﺮات ﻣﻬﻢ ﻧﺒﻮد ... ﻣﻦ و ﺗﻮ ﮐﻼ ﻫﻤﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎي اﮐﯿﭗ ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﯿﻢ دارﯾﻢ ﺗﺌﺎﺗﺮ ﺑﺎزي ﻣﯽ ﮐﻨﯿﻢ ﯾﺎ‬ ‫ﻣﯽ ﺳﺎزﯾﻢ اﯾﻦ ﯾﻌﻨﯽ ﮔﺮﺳﻨﮕﯽ ﻣﮕﻪ ﻧﻪ؟ﺗﻮ ﺧﻮدت اﯾﻦ دﻧﯿﺎ رو اﻧﺘﺨﺎب ﮐﺮدي ...‬ ‫
- آره ﯾﻪ زﻣﺎﻧﯽ دل ﻣﻦ ﮔﯿﺮ اﯾﻦ ﺻﺤﻨﻪ ﺑﻮد ﻓﻘﻂ ... ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﻫﺴﺖ ... اﻣﺎ ﻧﻔﺴﻢ اﻻن ﮔﯿﺮ ﮐﺲ دﯾﮕﻪ اﺳﺖ ...‬ ‫دﺳﺘﺶ رو ﺑﯿﻦ ﻣﻮﻫﺎش ﺑﺮد: دارم دﯾﻮوﻧﻪ ﻣﯽ ﺷﻢ ... دارم از دﺳﺘﺶ ﻣﯽ دم ... ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﻢ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ... ﺗﻮ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﮕﻮ ﭼﻪ ﮐﻨﻢ؟‬ ‫... اﺷﮑﻢ روي ﮔﻮﻧﻪ ام روون ﺷﺪ ... ﭼﯽ ﻣﯿﮕﻔﺘﻢ ... آﺧﻪ اﯾﻦ ﭼﻪ ﻣﺼﯿﺒﺘﯽ ﺑﻮد ﺑﻬﺶ ﮔﺮﻓﺘﺎر ﺷﺪه ﺑﻮدﯾﻢ ...‬ ‫ﺳﺮش رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮد ﺑﺎ دﯾﺪﻧﻢ اﺧﻤﺎش رﻓﺖ ﺗﻮ ﻫﻢ: د ... اﺷﮏ ﻧﺮﯾﺰ دﯾﮕﻪ ... ﻣﺜﻼ دارم درد دل ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺑﺎﻫﺎت ﻣﻤﻮش ...‬ ‫
- ﺳﯿﺎ ﮐﺎش ﮐﺎري ازم ﺑﺮ ﻣﯿﻮﻣﺪ ...‬ ‫
- ﺗﻮ دﻧﯿﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ ﺑﻪ ﻏﯿﺮ از آدﻣﯿﺰاد ارزون ﻧﯿﺴﺖ ﻫﯿﭻ ﮐﺎري از دﺳﺖ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﺑﺮ ﻧﻤﯿﺎد ...‬ ‫
- ﻣﯽ ﺧﻮاي ﭼﯽ ﮐﺎر ﮐﻨﯽ؟ﭼﺮا ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮري اداﻣﻪ ﻧﻤﯽ دي؟‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫
- ﻣﺮد ﻧﯿﺴﺘﯽ دردم رو ﺑﻔﻬﻤﯽ ...‬ ‫
- ﺧﻮب ﺑﮕﻮ ﺑﻔﻬﻤﻢ ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زد: ﺑﺮﯾﻢ ﺧﻮﺷﮕﻠﻪ ... ﺗﺎرﯾﮑﻪ ﻫﻮا ﺳﺮد و دﯾﺮه ...‬ ‫
- ﻫﻤﺮاز اﯾﻦ ﮐﻮﺷﺎ رو ﺑﺒﯿﻦ ...‬ ‫
- ﮐﻮﺷﺎ ﭼﺮا ﺳﺮك ﺑﻪ دﻓﺘﺮ ﻧﯿﻮﺷﺎ ﻣﯿﮑﺸﯽ ﺗﻮ آﺧﻪ؟‬ ‫داﺷﺘﻦ ﺗﮑﺎﻟﯿﻔﺸﻮن رو ﺗﮑﻤﯿﻞ ﻣﯿﮑﺮدن ... روي ﻣﯿﺰ ﺑﺰرگ ﺗﺮاس ... ﻫﻮاي ﺧﻨﮏ ﭘﺎﯾﯿﺰي رو ﻧﻔﺲ ﮐﺸﯿﺪم ... ﺑﻮي ﻓﺴﻨﺠﺎن ﻓﺨﺮي‬ ‫ﺧﺎﻧﻮم ﻗﺎﻃﯽ ﺷﺪه ﺑﻮد ﺑﺎ ﺑﻮي ﻣﺤﺒﻮﺑﻪ ﻫﺎي ﺷﺐ ﺣﯿﺎط ... ﻧﻮر ﻻﻣﭗ ﻫﺎي ﺗﺮاس اﻓﺘﺎده ﺑﻮد روي ﻟﭙﻬﺎي ﺧﻨﺪان ﮐﻮﺷﺎ ...‬ ‫
- ﺷﻤﺎ دوﺗﺎ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺗﮑﻠﯿﻔﺎﺗﻮن ﺳﺎﻋﺖ 7 ﺗﻤﻮم ﻣﯿﺸﺪ؟ اﻻن ده ... ﺷﻤﺎ ﻫﻨﻮز دارﯾﺪ ﻣﯽ ﻧﻮﯾﺴﯿﺪ ... ﭼﺸﻢ ﭘﺪر ﺑﺰرﮔﺘﻮن روﺷﻦ ...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ: ﻫﯿﺲ ... ﻫﻤﺮاز ﻣﯿﺸﻨﻮه ... ﻓﺮدا ﺟﻤﻌﻪ اﺳﺖ ... اﺟﺎزه دارﯾﻢ دﯾﺮ ﺑﺨﻮاﺑﯿﻢ ... ﻣﯽ ﺧﻮاﯾﻢ ﻫﻤﺶ رو اﻣﺮوز ﺗﻤﻮم ﮐﻨﯿﻢ ﻋﻤﻮ ﻗﻮل‬ ‫داده ﻓﺮدا ﺑﺒﺮﺗﻤﻮن ﮔﺮدش ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم ... ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺑﻌﺪ اون ﻫﻤﻪ ﻧﻮاي ﻧﺎ اﻣﯿﺪي ﮐﻪ از ﺳﯿﺎوش ﺑﻬﻢ رﺳﯿﺪه ﺑﻮد ﺣﺎﻻ دو ﺗﺎ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺧﻨﺪان رو ﺑﻪ روم‬ ‫ﺑﻮدن ﺑﺎ دﻧﯿﺎي ﮐﻮﭼﯿﮑﺸﻮن ...‬ ‫ﯾﮏ ﺳﺎﻋﺘﯽ ﺑﻪ ﻫﻤﻮن ﻣﻨﻮال ﮔﺬﺷﺖ ... ﺑﺎﯾﺪ ﻣﯽ رﻓﺘﻢ ﺧﻮﻧﻪ ... ﮔﻮﻧﻪ ﻫﺎﺷﻮن رو ﺑﻮﺳﯿﺪم ... ﻫﻤﺮاه زري ﺧﺎﻧﻮم رﻓﺘﻦ داﺧﻞ ... ﻓﺮﯾﺪه‬ ‫ﺧﺎﻧﻮم ﻧﺒﻮد ... ﮐﻮﻟﻪ ام رو روي دوﺷﻢ اﻧﺪاﺧﺘﻢ ... ﺧﯿﻠﯽ دﯾﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد اﻣﺸﺐ ...‬ ‫
- ﺳﻼم ...‬ ‫ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮم ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ... اﯾﺴﺘﺎده و ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد ... ﮐﻤﯽ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﮐﺸﯿﺪم ﺧﯿﻠﯽ دﯾﺮ وﻗﺖ ﺷﺪه ﺑﻮد: ﺳﻼم آﻗﺎي دﮐﺘﺮ‬ ‫ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ... ﻣﯽ دوﻧﻢ دﯾﺮ ﺷﺪ اﻣﺸﺐ ...‬ ‫ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻮل و ﺗﻨﺪ ﺗﻨﺪ اﯾﻦ ﺟﻤﻼت رو ردﯾﻒ ﮐﺮدم و ﻣﻘﻨﻌﻪ ام رو از دور ﮔﺮدﻧﻢ روي ﺳﺮم ﮔﺬاﺷﺘﻢ ... ﺗﻮ ﺗﺎرﯾﮏ روﺷﻦ ﺣﯿﺎط‬ ‫ﺻﻮرﺗﺶ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺸﺨﺺ ﻧﺒﻮد و ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﻪ ﯾﺎ ﻧﻪ ...‬ ‫
- ﻣﯽ ﺷﻪ ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﺸﯿﻨﯿﺪ؟‬ ‫
- ﺑﺸﯿﻨﻢ ...‬ ‫ﻟﺤﻨﺶ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮه ﮔﯿﺠﯽ ﻣﻦ ﮐﻤﯽ ﺑﺎ ﺧﻨﺪه ﻫﻤﺮاه ﺷﺪ: ﺑﻠﻪ ﺑﻨﺸﯿﻨﯿﺪ ﻟﻄﻔﺎ ...‬ ‫ﺑﻌﺪ ﺧﻮدش ﻧﺰدﯾﮏ ﻣﯿﺰ اوﻣﺪ ... و ﺻﻨﺪﻟﯽ رو ﺑﻪ روم رو ﺑﯿﺮون ﮐﺸﯿﺪ و ﻧﺸﺴﺖ ... ﮐﻮﻟﻪ ام رو روي زﻣﯿﻦ ﮔﺬاﺷﺘﻢ و و روﺑﻪ روش‬ ‫ﻧﺸﺴﺘﻢ و ﭘﺎﻫﺎم رو ﺑﻬﻢ ﮔﺮه زدم ...‬ ‫اﺳﺘﺮس ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم ... ﺣﺘﻤﺎ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺑﮕﻪ اﯾﻦ ﭼﻪ وﻗﺘﻪ اوﻣﺪن و رﻓﺘﻨﻪ ...‬ ‫
- ﺑﻬﺘﺮ ﺷﺪﯾﺪ ﻣﺜﻞ اﯾﻨﮑﻪ ...‬ ‫ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم ... ﭼﺸﻤﺎي ﻗﻬﻮه اﯾﺶ ﺣﺎﻻ زﯾﺮ ﻧﻮر ﮐﺎﻣﻼ ﺑﺮاق ﺑﻮدن و داﺷﺘﻦ ﺑﺎ ﮐﻨﮑﺎش ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮدن ...‬ ‫
- ﺑﻠﻪ ... ﺑﻬﺘﺮم ... ﮐﻤﯽ اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﮐﺮدم ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫
- ﭼﺮا ﮐﻤﯽ ﯾﻪ ﻫﻔﺘﻪ اي ﮐﻪ ﮐﺎرﻫﺎﺗﻮن ﺗﻌﻄﯿﻞ ﺑﻮد ...‬ ‫... اﯾﻦ آدم دﯾﮕﻪ ﮐﯽ ﺑﻮد ... آﻣﺎر ﮐﺎرﻫﺎي ﻣﺎ رو ﻫﻢ داﺷﺖ ...‬ ‫
- ﺑﺮاي ﯾﻪ دوﺳﺘﯽ ﺟﻠﻮي دورﺑﯿﻦ رﻓﺘﻢ ... ﭼﻨﺪ روزي ﻣﺸﻐﻮل ﺑﻮدم ...‬ ‫
- دﺧﺘﺮ ﻓﻌﺎﻟﯽ ﻫﺴﺘﯿﺪ ... وﻟﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺧﻮدﺗﻮن رو ﺗﻘﻮﯾﺖ ﮐﻨﯿﺪ ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم ... اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ رو اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺘﻪ ﻫﻤﻪ ﺑﻬﻢ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدن از ﺧﺎﻟﻪ ﺑﺎ اﺷﮏ و آه ﺗﺎ ﺳﯿﺎ و ﮔﻠﻨﺎر ﺑﺎ ﺗﺸﺮ ... راﻣﯿﻦ ﺑﺎ ﯾﻪ ﻟﺤﻦ‬ ‫ﭼﺴﺒﻨﺎﮐﻪ ﻟﻮس و ﻣﺤﻤﺪ ﺑﺎ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻮدﻧﺶ و ﻣﺎدام ﺑﺎ آﺑﮕﻮﺷﺘﻬﺎي ﻣﺎﻫﯿﭽﻪ اش ... اﻣﺎ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ اﯾﻦ ﻃﻮر ﺑﺎ دﺳﺘﻮر اﯾﻦ ﺣﺮف رو‬ ‫ﺑﻬﻢ ﻧﺰده ﺑﻮد ...‬ ‫
- ازﺗﻮن ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﻨﺸﯿﻨﯿﺪ ﺗﺎ ﻓﺨﺮي ﺧﺎﻧﻮم ﺳﻔﺎرﺷﯽ ﻣﺎدرم رو ﺑﺮاﺗﻮن ﺑﯿﺎره ...‬ ‫ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ ﺑﻌﺪ ﻓﺨﺮي ﺧﺎﻧﻮم ﻫﻦ و ﻫﻦ ﮐﻨﺎن ... ﺑﺴﺘﻪ اي رو ﺑﻪ دﺳﺘﻢ ... ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم: اﯾﻦ ﭼﯿﻪ؟‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﺑﺎ دﺳﺖ ﺑﻪ ﻓﺨﺮي ﺧﺎﻧﻮم اﺟﺎزه ﻣﺮﺧﺼﯽ داد: ﻣﺎدرم ﮔﻔﺖ ﺑﺎز ﮐﻨﯿﺪ ﺧﻮدﺗﻮن ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﯽ ﺷﯿﺪ ...‬ ‫ﮐﻤﯽ ﺑﺴﺘﻪ ر و ﮐﻪ ﻧﺮم ﺑﻮد و ﺗﻮي دﺳﺘﻢ اﯾﻦ ور رو اون ور ﮐﺮدم ... و ﺑﻌﺪ ﮔﺬاﺷﺘﻤﺶ ﺗﻮ ﮐﻮﻟﻪ ام ...‬ ‫
- ﺑﺎزش ﻧﻤﯽ ﮐﻨﯿﺪ؟‬ ‫
- ﻣﯽ ﺑﺮم ﺧﻮﻧﻪ ﺷﺎﯾﺪ ﯾﻪ راز ﺑﺎﺷﻪ ﺑﯿﻦ ﻣﺎ ...‬ ‫... ﺑﻪ ﺟﺎن ﺧﻮدم اﯾﻦ ﺑﺎر ﺟﺪي ﺟﺪي ﻟﺒﺨﻨﺪ زد: ﺷﻤﺎ از ﻫﺮ ﭼﯿﺰي ﯾﮏ ﺧﯿﺎل زﯾﺒﺎ ﻣﯽ ﺳﺎزﯾﺪ ﺑﺮاي ﺧﻮدﺗﻮن ...‬ ‫ﮐﻤﯽ ﺳﺮ ﺟﺎم ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﺷﺪم و ﭼﺸﻢ دوﺧﺘﻢ ﺑﻪ ﻗﻼب دﺳﺘﻬﺎش: ﻣﻦ ﮐﺎرم ﺧﯿﺎل ﭘﺮدازﯾﻪ ﯾﺎدﺗﻮن رﻓﺘﻪ ...‬ ‫... اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﮐﻤﯽ اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ ام ﻣﻌﺬﺑﺶ ﮐﺮد ... از ﺟﺎش ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و دﺳﺘﯽ ﺗﻮي ﺟﯿﺒﺶ ﮐﺮد: ﻣﯿﺮﺳﻮﻧﻤﺘﻮن ...‬ ‫ﻣﺨﺎﻟﻔﺘﻢ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻫﯿﭻ ﻓﺎﯾﺪه اي ﻧﺪاﺷﺖ و ﭘﻨﺞ دﻗﯿﻘﻪ ﭼﺎﻧﻪ زﻧﯽ ﺑﺎز ﺑﻪ اﯾﻦ ﺧﺘﻢ ﺷﺪ ﮐﻪ داﺷﺘﻢ از ﺷﯿﺸﻪ رو ﺑﻪ روي ﻣﺎﺷﯿﻨﺶ‬ ‫ﺧﯿﺎﺑﻮﻧﻬﺎي ﺗﻬﺮان رو ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮدم ... و ﺑﺪ ﺟﻮر ذﻫﻨﻢ درﮔﯿﺮ ﺑﻮد ... ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪم ازش و ﻫﯽ ﭘﻮﺳﺖ دور ﻧﺎﺧﻮﻧﻢ رو ﻣﯿﮑﻨﺪم‬ ‫...‬ ‫
- ﻋﻔﻮﻧﺖ ﻣﯿﮑﻨﻪ ﻧﮑﻨﯿﺪ اﯾﻦ ﮐﺎر رو ...‬ ‫از ﺟﺎ ﭘﺮﯾﺪم ...‬ ‫
- ﺗﺮﺳﻮﻧﺪﻣﺘﻮن؟‬ ‫
- ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ﺣﻮاﺳﻢ ﻧﺒﻮد ... ﻣﻦ اﻣﺸﺐ ﺧﯿﻠﯽ ﺷﺮﻣﻨﺪه ﺷﻤﺎ ﺷﺪم ... ﺑﻬﺘﻮن ﻗﻮل ﻣﯿﺪم دﯾﮕﻪ اﯾﻦ ﺳﺎﻋﺖ ﻧﯿﺎم ...‬ ‫
- دﯾﺮ وﻗﺖ اوﻣﺪن ﺗﻮي زﻣﺴﺘﻮن ﺧﻄﺮﻧﺎﮐﻪ ... ﻫﻮا زود ﺗﺎرﯾﮏ ﻣﯿﺸﻪ و ﺧﯿﺎﺑﻮن ﻫﺎ ﻫﻢ ﺧﻠﻮﺗﻪ ...‬ ‫
- ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺧﻮدﺗﻮن زﺣﻤﺖ ﻣﯽ دادﯾﺪ ... از اون ﺳﺮ ﺷﻬﺮ ﮐﺸﻮﻧﺪﻣﺘﻮن ...‬ ‫ﺑﻪ ﺟﺎي ﺟﻮاب دادن زﯾﺮ ﭼﺸﻤﯽ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻬﻢ ﮐﺮد ﮐﻪ ﺑﻘﯿﻪ ﺟﻤﻠﻪ ام رو ﺧﻮردم ... ﺧﺐ ﺑﺎﺑﺎ ... ﺑﺪ اﺧﻼق ... اﺻﻼ ﺑﺮﺳﻮن دوﺑﺎر ﻫﻢ‬ ‫ﺑﺮو و ﺑﯿﺎ.‬ ‫
- اﻣﺸﺐ ﻫﻤﺶ ﻣﯽ رﯾﺪ ﺗﻮ ﻓﮑﺮ ﻫﺎ ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺑﻪ ﺗﯿﺰ ﺑﻮدﻧﺶ زدم: اﻧﻘﺪر ﻣﻌﻠﻮﻣﻪ ...‬ ‫
- ﺷﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺷﻐﻠﺘﻮﻧﻪ ﯾﺎ ﺷﺨﺼﯿﺘﺘﻮن ﻫﺮ ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﺣﺲ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﺪ ﺗﻮي ﺻﻮرﺗﺘﻮن ﻣﺸﺨﺺ ﻣﯿﺸﻪ ...‬ ‫... ﺑﺎورم ﻧﻤﯽ ﺷﺪ ﺳﺎﻋﺖ 11/03 ﯾﻪ ﺷﺐ ﭘﺎﯾﯿﺰي ﺑﺎ ﺣﺎﻣﯽ اﻧﺘﻈﺎم ﺗﻮي ﻣﺎﺷﯿﻨﺶ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ و دارم اﯾﻦ ﻗﺪر ﺑﯽ ﺗﻨﺶ ﺻﺤﺒﺖ‬ ‫ﻣﯿﮑﻨﻢ ... ﯾﻌﻨﯽ اﻧﻘﺪرﺑﯽ ﺗﻨﺶ ﺷﺪﯾﻢ ﮐﻪ ﺣﺮف از ﻣﯿﻤﯿﮏ ﭼﻬﺮه ﻣﻦ ﺑﺰﻧﯿﻢ؟‬ ‫
- ﻫﻨﻮز ﺑﻪ اون ﺟﻤﻠﻪ ﻫﺎ ﺗﻮي ﻣﻬﻤﻮﻧﯽ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ؟‬ ‫
- ﻧﻪ ... از اون ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﮔﺬﺷﺘﻪ ... ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﯾﻪ ﻫﻔﺘﻪ ...‬ ‫
- اﻧﻘﺪر ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺑﻮدﯾﺪ ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯽ ﮐﺮدم ﺑﻪ ﻧﻈﺮﺗﻮن اﻧﻘﺪر دور ﺑﺮﺳﻪ ...‬ ‫
- ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﻢ اﻣﺎ ﭼﯿﺰي رو ﺗﻮي ﻗﻠﺒﻢ ﻧﮕﻪ ﻧﻤﯽ دارم ... آﺧﻪ ﻻزﻣﺶ دارم ...‬ ‫
- ﻗﻠﺒﺘﻮن رو؟‬ ‫
- ﺑﻠﻪ ... ﺑﺮاي دوﺳﺖ داﺷﺘﻦ ... ﻣﺤﺒﺖ ﮐﺮدن ... ﺑﺮاي ﺣﺲ ﮐﺮدن ... ﺑﺮاي ﻟﺬت ﺑﺮدن از رﻧﮕﻬﺎ ﻃﻌﻢ ﻫﺎ ... ﺑﻮﻫﺎ ... ﻧﯿﺎزش دارم‬ ‫ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﻢ ﮐﯿﻨﻪ ﻫﺎ رو ﺗﻮش ﻧﮕﻪ دارم ...‬ ‫ﻫﺮ دو دﺳﺘﺶ رو دور ﻓﺮﻣﻮن ﺣﻠﻘﻪ ﮐﺮد و ﻣﻦ ﺑﺮاي اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﭼﻪ ﻗﺪر دﺳﺘﻬﺎي ﻣﺮداﻧﻪ و زﯾﺒﺎﯾﯽ داره ...‬ ‫
- ﻣﻦ اﻣﺸﺐ داﺷﺘﻢ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم ﭼﻪ ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ارزش ﮐﻨﺎر ﮔﺬاﺷﺘﻦ آرزوﻫﺎي آدم رو دارﻧﺪ؟‬ ‫
- راﺳﺘﺶ رو ﺑﺨﻮاﯾﺪ ﻣﻦ زﯾﺎد آرزو ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻢ ... ﻣﻦ ﻫﺪف در ﻧﻈﺮ ﻣﯿﮕﯿﺮم و ﺑﺮاي رﺳﯿﺪن ﺑﻬﺶ ﺗﻼش ﻣﯿﮑﻨﻢ و ﺑﻪ دﺳﺘﺶ ﻣﯿﺎرم‬ ‫...‬ ‫
- ﭼﻪ ﻗﺪر ﻣﺮدوﻧﻪ ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زد ... اﻣﺸﺐ دوﺑﺎر ﺑﻪ ﻣﻦ ﻟﺒﺨﻨﺪ زده ﺑﻮد: ﻫﺪف داﺷﺘﻦ ﻣﺮدوﻧﻪ اﺳﺖ؟‬ ‫ﺧﻨﺪﯾﺪم: ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ اون ﻟﺤﻈﻪ ﻓﻘﻂ اﯾﻦ ﺑﻪ ذﻫﻨﻢ رﺳﯿﺪ ...‬ ‫
- ﺗﻌﺮﯾﻔﺘﻮن از ﻣﺮدوﻧﻪ اﯾﻨﻪ؟‬ ‫... ﯾﺎد ﺟﻤﻠﻪ ﺳﯿﺎ اﻓﺘﺎدم ... ﭼﯿﺰي ﺑﺮاي ﮔﻔﺘﻦ ﭘﯿﺪا ﻧﻤﯽ ﮐﺮدم: راﺳﺘﺶ رو ﺑﺨﻮاﯾﺪ ﻣﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺎ دﻧﯿﺎي ﻣﺮدﻫﺎ آﺷﻨﺎﯾﯽ ﻧﺪارم ... ﭘﺪرم‬ ‫رو ﮐﻪ ﯾﺎدم ﻧﻤﯿﺎد ... ﻋﻤﻮ و داﯾﯽ ﻫﻢ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... ﺳﯿﺎ ﻫﻢ اﻧﻘﺪر دوﺳﺖ ﺑﻮد و ﻫﻢ ﺑﺎزي ﮐﻪ ﻣﺮد ﺑﻮدﻧﺶ ﻣﺸﻬﻮد ﻧﺒﻮد ... ﺣﻀﻮر ﻣﺮدان‬ ‫در زﻧﺪﮔﯽ ﻣﺎ ﻫﻢ ﮐﻢ رﻧﮓ ﺑﻮده ...‬ ‫
- ﺑﺮادر ﻣﻦ رو ﻫﻢ ﮐﻪ ﻣﺮدي ﻗﺒﻮل ﻧﺪارﯾﺪ ...‬ ‫
- ﺑﺤﺚ اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ ﻧﯿﺴﺖ ... ﻣﻦ اون ﻣﻮﻗﻊ ﻫﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﭽﻪ ﺑﻮدم ... ﭼﯿﺰ زﯾﺎدي ﯾﺎدم ﻧﻤﯿﺎد ... ﺣﺎﻣﺪ ﻫﻢ ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻪ ﻣﺎ رﻓﺖ و آﻣﺪي‬ ‫ﻧﺪاﺷﺖ ... اﯾﻦ ﮐﻪ ﭼﻪ ﻗﺪر ﻣﺮد ﺑﻮد رو ﻫﻢ ﮐﻪ ﺧﺐ ...‬ ‫... ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ اﯾﻦ ﺑﺤﺚ رو اداﻣﻪ ﺑﺪم اﯾﻦ ﯾﻌﻨﯽ ﺗﻨﺶ ... اون ﻫﻢ اداﻣﻪ ﻧﺪاد ...‬ ‫
- اﻣﺮوز ﻫﻤﻪ اﯾﻦ ﻣﺮد ﻧﺪﯾﺪه ﺑﻮدن و ﻧﺸﻨﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮدن ﻣﻦ رو ﺑﻪ روم آوردن ...‬ ‫
- ﭼﻪ ﻃﻮر؟‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫
- اﻣﺮوز ﮐﺴﯽ ﺑﻬﻢ ﮔﻔﺖ ﭼﻮن ﻣﺮد ﻧﯿﺴﺘﻢ ﻧﻤﯽ ﻓﻬﻤﻢ ﮐﻪ ﭼﺮا ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﻪ ﺷﺮاﯾﻂ اﮐﻨﻮﻧﺶ رو ﺑﺎ دﺧﺘﺮ ﻣﻮرد ﻋﻼﻗﻪ اش ﺣﻔﻆ ﮐﻨﻪ ...‬ ‫... ﺗﻮي دو ﺟﻤﻠﻪ ﺑﺮاش ﻣﻮﺿﻮع رو ﺗﻮﺿﯿﺢ دادم ... ﺧﻮدم ﻫﻢ ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﺮا ... ﭼﺮا ﮔﻔﺘﻢ ... ﺑﻌﺪ از ﮔﻔﺘﻨﺶ ﭘﺸﯿﻤﻮن ﺷﺪم ... ﻧﮑﻨﻪ‬ ‫ﺑﮕﻪ اﯾﻦ دﺧﺘﺮه ﭼﻪ ﻗﺪر ﺑﭽﻪ اﺳﺖ ... ﻟﻌﻨﺖ ﺑﻪ ﭘﺮ ﺣﺮﻓﯽ ﻫﺎي ﻣﻦ ...‬ ‫
- ﺧﺐ اون آﻗﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﯽ ﮔﯿﺪ ﺣﻖ دارن ... ﻫﺮ ﻣﺮدي ﻣﯽ ﺧﻮاد ﺗﮑﻠﯿﻔﺶ ﻣﺸﺨﺺ ﺑﺎﺷﻪ ... اﺳﻤﺎ و ﮔﺎﻫﯽ ﻗﺎﻧﻮﻧﺎ دﺧﺘﺮ ﻣﻮرد ﻋﻼﻗﻪ‬ ‫اش ﻣﺎل ﺧﻮدش ﺑﺎﺷﻪ ... اﯾﻦ ﺟﻮر ﺧﯿﺎﻟﺶ راﺣﺘﻪ ... ﻧﻤﯽ ﺷﻪ دﺧﺘﺮي رو ﮐﻪ دوﺳﺘﺶ داره ... دوﺳﺘﺶ ﺑﻤﻮﻧﻪ اﯾﻦ ﻃﻮري ﻫﻤﯿﺸﻪ‬ ‫اﺣﺴﺎس ﺧﻄﺮ ﻣﯿﮑﻨﻪ ...‬ ‫
- ﺣﺘﯽ ﺑﻪ ﻗﯿﻤﺖ ﮐﻨﺎر ﮔﺬاﺷﺘﻦ آرزوﻫﺎش؟‬ ‫
- ﺣﺘﯽ ﺑﻪ ﻗﯿﻤﺖ ﮐﻨﺎر ﮔﺬاﺷﺘﻦ آرزوﻫﺎش ...‬ ‫ﮐﻤﯽ ﺗﻮي ﻓﮑﺮ رﻓﺘﻢ: ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮره؟‬ ‫
- ﻧﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ... اﻣﺎ اﮔﺮ ﻣﺮد ﺑﺎﺷﯽ ... واﻗﻌﯽ ... داﺷﺘﻨﺶ ﺑﺮات ﺑﺎ ارزش ﺗﺮ از اون ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﻣﯽ ﺷﻪ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﻬﺶ ﻣﯿﮕﯿﺪ آرزو و ﺑﻪ‬ ‫ﻧﻈﺮ ﻣﻦ ﻫﺪﻓﻪ ...‬ ‫... ﭘﯿﭽﯿﺪ ﺗﻮي ﺧﯿﺎﺑﻮن ﻣﻮازي ﺑﺎ ﺧﯿﺎﺑﻮن ﺧﻮﻧﻤﻮن ... اﻣﺸﺐ ﻋﺠﺐ ﺷﺒﯽ ﺑﻮد ... ﻣﺎ ﺑﺪون ﮐﻨﺎﯾﻪ زدن ﺣﺮف زده ﺑﻮدﯾﻢ ... ﻣﻦ ﺑﺎ اون‬ ‫ﻣﺸﻮرت ﮐﺮده ﺑﻮدم ﮔﻮﯾﺎ ... اون ﺑﺮاي اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر ﺟﻤﻼت ﻃﻮﻻﻧﯽ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮد و ﺗﻮﺿﯿﺢ داده ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﺑﻪ ﭼﯽ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﺪ؟‬ ‫
- ﺑﻪ ﺟﻤﻠﻪ ﻫﺎي ﺷﻤﺎ ... ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ اﯾﻦ ﮐﺎر ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯿﺸﻪ ﺑﻌﺪ از رد ﺷﺪﻧﻪ اون دوران ﻃﻼﯾﯽ آدم وارد ﭘﯿﭻ و ﺧﻢ ﻫﺎي راﺑﻄﻪ ﮐﻪ‬ ‫ﻣﯿﺸﻪ ... اون وﻗﺖ اﺣﺴﺎس ﮐﻨﻪ ﮐﻢ آورده ... اﻧﺴﺎن ﺑﺪوﻧﻪ آروزﻫﺎي ﺑﺰرﮔﺶ ﯾﺎ ﺑﻪ ﻗﻮل ﺷﻤﺎ ﻫﺪﻓﺶ ... واﻗﻌﺎ ﭼﯿﺰي ﻧﺪاره ...‬ ‫ﺗﺮﻣﺰ دﺳﺘﯽ رو ﮐﺸﯿﺪ و اﯾﺴﺘﺎد ... ﻧﻈﺮي ﻫﻢ ﺑﻪ ﺳﺎﺧﺘﻤﻮن ﺧﻮﻧﻪ اﻧﺪاﺧﺖ ... ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﺟﺰ ﺧﻮﻧﻪ زﯾﻨﺐ ﺧﺎﻧﻮم ﮐﻪ ﻣﺜﻞ ﺗﻤﺎم ﺷﺐ‬ ‫ﺟﻤﻌﻪ ﻫﺎ ﻣﻬﻤﻮن داﺷﺖ ﺧﺎﻣﻮش ﺑﻮد ...‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﺶ ﮐﻪ ﺣﺎﻻ ﺑﻪ ﻧﻈﺮم ﺑﺎ ﻧﺸﺎط ﺗﺮ از ﯾﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﭘﯿﺶ ﺑﻮد اﻧﺪاﺧﺘﻢ: ﻣﻤﻨﻮﻧﻢ آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ... ﻫﻢ ﺑﺎﺑﺖ رﺳﻮﻧﺪﻧﻢ و ﻫﻢ‬ ‫ﺑﺎﺑﺖ ﻫﻢ ﺻﺤﺒﺘﯿﺘﻮن ... اﻣﯿﺪوارم ﺳﺮﺗﻮن رو درد ﻧﯿﺎورده ﺑﺎﺷﻢ ...‬ ‫آرﻧﺠﺶ رو ﺑﻪ ﺷﯿﺸﻪ ﺗﮑﯿﻪ داد: ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ از ﻣﻦ ﺗﻮي ذﻫﻨﺘﻮن ﭼﯽ ﺳﺎﺧﺘﯿﺪ ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯽ ﺷﻪ اﻧﻘﺪر ﺑﺎ ﻣﻦ ﺗﻌﺎرف داﺷﺘﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﺪ ...‬ ‫ﻣﻦ ﻫﻢ از ﺷﻤﺎ ﺑﺎﺑﺖ ﻫﻢ ﺻﺤﺒﺘﯿﺘﻮن ﺗﺸﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ ...‬ ‫از ﻣﺎﺷﯿﻦ ﭘﯿﺎده ﺷﺪم ... ﮐﻪ ﺑﺎ ﺻﺪاش دوﺑﺎره ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ دﯾﺪم از ﻣﺎﺷﯿﻦ ﭘﯿﺎده ﺷﺪه: دﻓﻌﻪ ﺑﻌﺪد ﺳﻌﯽ ﮐﻨﯿﺪ اﻧﻘﺪر دﯾﺮ ﻧﯿﺎﯾﺪ ...‬ ‫ﺑﺎ ﺧﻨﺪه ﮔﻔﺘﻢ: ﺗﺎ ﻣﺠﺒﻮر ﻧﺒﺎﺷﯿﺪ اﯾﻦ ﻫﻤﻪ راه ﺑﯿﺎﯾﺪ؟‬ ‫ﮐﻼﻓﻪ ﺧﻮاﺳﺖ ﺟﻮاب ﺑﺪه ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻢ: ﺣﻖ ﺑﺎش ﻣﺎﺳﺖ ...‬ ‫ﺳﺎﻋﺖ ﺳﻪ ﺑﻮد و ﻣﻦ ﻫﻨﻮز ﻧﺨﻮاﺑﯿﺪه ﺑﻮدم ... ﻟﯿﻮان ﺑﺰرگ آﺑﯽ ﮐﻪ ﺗﻮي دﺳﺘﻢ ﺑﻮد رو روي ﻣﯿﺰ ﮔﺬاﺷﺘﻢ و از روي ﻃﺎﻗﭽﻪ ﮐﻨﺎر ﻗﺎب‬ ‫ﭘﻨﺠﺮه ﺑﯿﺮون رو ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮدم ... اﻣﺸﺐ ﺣﺲ ﺧﻮﺑﯽ داﺷﺘﻢ ... اﻟﺒﺘﻪ ﭘﺮ از ﺣﺲ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻫﻢ ﺑﻮدم ... اﺣﺴﺎس ﻣﯿﮑﺮدم ﺣﺮﻓﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ‬ ‫زدم ﺳﺒﮏ ﺳﺮاﻧﻪ ﺑﻮده ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫ﯾﻬﻮ ﯾﺎد ﺑﺴﺘﻪ اي ﮐﻪ ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم داده ﺑﻮد اﻓﺘﺎدم ... ﺑﺎزش ﮐﺮدم ... دﯾﺪﻧﺶ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺟﺎ ﺑﺨﻮرم ... ﺑﺮام آﺷﻨﺎ ﺑﻮد ... ﺑﻮش ﮐﺮدم‬ ‫... ﻟﻤﺴﺶ ﮐﺮدم و ﯾﻪ ﻗﻄﺮه اﺷﮏ از روي ﮔﻮﻧﻪ ام ﺳﺮ ﺧﻮرد روش ... ﺑﺎورم ﻧﻤﯽ ﺷﺪ ... ﭼﺎدر ﻋﻘﺪ رﻫﺎ ...‬ ‫ﻋﺠﯿﺐ ﺣﺴﺎس ﺷﺪه ﺑﻮدم رو ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﺑﭙﻮﺷﻢ ... ﭼﺮا ... ﺧﻮدم ﻫﻢ ﺗﻮﺿﯿﺤﯽ ﺑﺮاش ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺻﺒﺢ ﺗﻤﺎس‬ ‫ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد و ﺗﺎ ﻣﯽ ﺗﻮ ﻧﺴﺖ اﻟﺘﻤﺎس ﮐﺮده ﺑﻮد ﺗﻮ ﮔﺮدش اﻣﺮوزﺷﻮن ﻫﻤﺮاﻫﯿﺶ ﮐﻨﻢ ... ﺧﻮدم ﻫﻢ ﻣﺸﺘﺎق ﺑﻮدم و ﻫﻢ ﻧﺒﻮدم ...‬ ‫ﻣﺸﺘﺎق ﺑﻮدم ﺑﻮدن در ﮐﻨﺎرﺷﻮن زﯾﺒﺎ ﺑﻮد و از ﺳﻤﺖ دﯾﮕﻪ ﻫﻢ از ﺣﺎﻣﯽ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﯿﮑﺸﯿﺪم اﯾﻨﮑﻪ ﮐﻤﯽ دﯾﺸﺐ ﺑﺎﻫﺎش ﺻﻤﯿﻤﯽ ﺗﺮ‬ ‫ﺷﺪه ﺑﻮدم و اﺣﺴﺎس ﻣﯽ ﮐﺮدم ﺣﺎﻻ ﭼﻪ ذﻫﻨﯿﺖ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ داره ﺑﻬﻢ اﺳﺘﺮس ﻣﯽ داد ...‬ ‫ﭘﻮﻓﯽ ﮔﻔﺘﻢ و ﻧﺸﺴﺘﻢ ﻟﺒﻪ ﺗﺨﺖ ... ﺷﺎل ﻗﺮﻣﺰ رﻧﮕﻢ رو ﻫﻢ ﻣﺤﮑﻢ ﺗﻮي ﻣﺸﺘﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم ... اﯾﻦ رﻧﮓ ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﻫﺮ رﻧﮓ دﯾﮕﻪ‬ ‫اي ﺑﻬﻢ ﻣﯿﻮﻣﺪ ﺑﻪ ﺧﻮدم ﺗﻮي آﯾﻨﻪ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ... ﻣﻦ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﻪ ﺳﺮ و وﺿﻌﻢ اﻫﻤﯿﺖ ﻣﯽ دادم و ﻣﺮﺗﺐ ﺑﻮدم اﻣﺎ ... ﭼﯽ ﺷﺪه ﺑﻮد‬ ‫ﮐﻪ اﯾﻦ ﻃﻮر ﺗﻮي آﯾﻨﻪ ﺑﻪ دﻧﺒﺎﻟﻪ ﯾﻪ ﻫﻤﺮازي ﺑﻮدم ﮐﻪ زن ﺗﺮ ﺑﺎﺷﻪ و ﺷﺎﯾﺪ زﯾﺒﺎ ﺗﺮ؟‬ ‫ﺑﻠﻨﺪش ﺷﺪم و اﯾﺴﺘﺎدم ... زﯾﺒﺎ ﺗﺮ؟ ﺷﺎﯾﺪ ﺗﻌﺮﯾﻒ از زﯾﺒﺎ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﮐﺮده ﺑﻮد ﻣﻦ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺗﻮي آﯾﻨﻪ ﺑﻪ دﻧﺒﺎﻟﻪ ﻫﻤﺮازي ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺑﺘﻮﻧﻪ ﺑﻪ‬ ‫ﺧﻮدش اﻓﺘﺨﺎر ﮐﻨﻪ ... ﻫﻤﺮازي ﮐﻪ ﻋﺬاب وﺟﺪان ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ... ﺷﺎل ﻗﺮﻣﺰ رﻧﮕﻢ رو ﻧﮕﺎﻫﯽ ﮐﺮدم و ﺑﺎر دﯾﮕﻪ ﺑﺮاي اﻣﺘﺤﺎن ﮐﺮدن‬ ‫روي ﺳﺮم اﻧﺪاﺧﺘﻢ ... اﯾﻦ ﻃﻮر ﺳﻔﯿﺪي ﺻﻮرﺗﻢ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻣﯿﻮﻣﺪ ... ﭘﺲ ﺗﻌﺮﯾﻔﻢ از زﯾﺒﺎﯾﯽ داﺷﺖ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﻣﯿﮑﺮد ... ﻣﻨﺘﻈﺮه ﯾﻪ‬ ‫ﺑﻠﻮغ دﯾﮕﻪ ﺗﻮي زﻧﺪﮔﯿﻢ ﺑﻮدم ...‬ ‫
- ﺑﻪ ﺑﻪ ... ﺧﻮﺷﮕﻞ ﮐﺮدي ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺑﻪ ﻣﺤﻤﺪ زدم: ﺟﺪا ﺑﻪ ﻧﻈﺮﺗﻮن ﺧﻮب ﺷﺪم؟‬ ‫
- واﻗﻌﺎ ﻗﺮﻣﺰ ﺑﻬﺖ ﻣﯿﺎد ... اﯾﻦ ﺷﻨﻞ ﻣﺸﮑﯽ و اﯾﻦ ﺑﻮﺗﻬﺎ ... واﻗﻌﺎ ﺑﺎ ﻣﺰه ﺷﺪي ...‬ ‫
- ﺷﺮﻣﻨﺪه ام ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ ...‬ ‫ﻓﻨﺪك رو زﯾﺮ ﺳﯿﮕﺎرش ﮔﺮﻓﺖ: دوﺳﺖ دﺧﺘﺮم ﺑﻮدي ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻢ دﻟﺶ رو داﺷﺘﻢ ﮐﻪ اﯾﻦ ﻃﻮري ﺑﺬارم ﺗﻨﻬﺎ ﺑﯿﺮون ﺑﺮي ...‬ ‫... ﺗﻮ آﯾﻨﻪ اﺗﺎق ﮔﺮﯾﻢ ﻧﮕﺎﻫﯽ دوﺑﺎره ﺑﻪ ﺧﻮدم اﻧﺪاﺧﺘﻢ و ﮐﻤﯽ ﺗﻮي ﻓﮑﺮ رﻓﺘﻢ ...‬ ‫
- ﭼﯽ ﺷﺪ ... ﺣﺎﻻ ﮐﻪ دوﺳﺖ دﺧﺘﺮم ﻧﯿﺴﺘﯽ ... ﭘﺲ ﭼﯽ ﻓﮑﺮت رو ﻣﺸﻐﻮل ﮐﺮد؟‬ ‫
- ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ... ﯾﻪ ﻟﺤﻈﻪ اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ... ﻣﯽ دوﻧﯿﺪ ﻣﻦ آﺧﺮﯾﻦ ﺑﺎر 71 ﺳﺎﻟﮕﯽ اﯾﻦ ﺷﮑﻠﯽ ﺷﺪم ... ﮐﻼ روﯾﻪ ﻟﺒﺎس ﭘﻮﺷﯿﺪﻧﻢ‬ ‫ﺗﻐﯿﯿﺮ ﮐﺮد ... ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدم ﺑﻬﺘﻮن ﻣﺘﺎل ﻟﺒﺎس ﻣﯿﭙﻮﺷﯿﺪم؟‬ ‫ﺟﺎ ﺧﻮرد و ﺧﺎﮐﺴﺘﺮ ﺳﯿﮕﺎرش رو ﺗﻮي ﭘﯿﺶ دﺳﺘﯽ ﭘﺮ ﭘﻮﺳﺖ ﭘﺮﺗﻘﺎل رو ﺑﻪ روش ﺧﺎﻟﯽ ﮐﺮد: ﺷﻮﺧﯽ ﻣﯿﮑﻨﯽ؟اﯾﻦ دﺧﺘﺮ ﺑﺎ ﻟﺒﺎﺳﻬﺎي‬ ‫ﺳﺎده و اﮐﺜﺮا ﺳﻨﺘﯽ؟‬ ‫
- اﯾﻦ دﺧﺘﺮ ... ﻫﻤﯿﻦ ﮐﻪ اﻣﺮوز ﺟﻠﻮﺗﻮن ﻧﺸﺴﺘﻪ ﯾﻪ دوره اي ﻫﺮ دﺳﺘﻪ از ﻣﻮﻫﺎش ﯾﻪ رﻧﮓ ﺑﻮد ...‬ ‫ﺧﻨﺪﯾﺪ: ﭼﻪ ﻗﺪر ﭘﺲ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﮐﺮدي ...‬ ‫
قسمت یازدهم
- اﻣﺮوز ﻫﻢ وﻗﺘﯽ اﯾﻦ ﺷﺎل رو ﮐﻪ ﯾﮏ ﺳﺎﻟﻪ ﺗﻮي ﮐﻤﺪم داره ﺧﺎك ﻣﯿﺨﻮره و ﻫﺪﯾﻪ ﮔﻠﻨﺎره ﺑﯿﺮون ﮐﺸﯿﺪم اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم اﻧﮕﺎر‬ ‫ﺑﺪون اﯾﻦ ﮐﻪ ﺑﺨﻮام ﺑﺎزﻫﻢ دارم ﺗﻐﯿﯿﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ ... اﯾﻦ روزﻫﺎ ﺧﯿﻠﯽ آﻣﺎر ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﯿﮕﻢ رو ﻫﻢ ﻧﺪارم ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زد: داري ﺑﺰرگ ﻣﯿﺸﯽ ...‬ ‫
- وﻟﯽ ﺗﻤﺎم ﺳﻌﯿﻢ اﯾﻨﻪ از اﻫﺎﻟﯽ اﻣﺮوز ﻧﺸﻢ ...‬ ‫ﺑﺎ ﺗﮏ زﻧﮕﯽ ﮐﻪ ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺑﻪ ﮔﻮﺷﯿﻢ زد از ﺟﺎم ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم ... و ﮐﯿﻔﻢ رو دﺳﺘﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ ... از دور ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺳﯿﺎه رﻧﮕﺸﻮن رو دﯾﺪم ... ﺑﻪ‬ ‫ﺳﻤﺘﺸﻮن ﻣﯽ رﻓﺘﻢ ...‬ ‫ﺑﺎ ﻧﺸﺴﺘﻦ ﺗﻮي ﻣﺎﺷﯿﻦ ﮔﺮﻣﺎي دل اﻧﮕﯿﺰي ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﻢ ﺧﻮرد ... ﻧﯿﻮﺷﺎ ﻣﺤﮑﻢ ﺑﻐﻠﻢ ﮐﺮد: ﻣﺮﺳﯽ ﻫﻤﺮاز ﮐﻪ اوﻣﺪي ...‬ ‫ﮐﻮﺷﺎ ﺟﻠﻮ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﭼﺮﺧﯿﺪه ﺑﻮد ﺑﻪ ﭘﺸﺖ و ﺑﺮام ﺑﻮس ﻣﯿﻔﺮﺳﺘﺎد ...‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺟﺪي داﺷﺖ ﺟﻠﻮ رو ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮد: ﺳﻼم آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ...‬ ‫
- ﺳﻼم ﺧﺎﻧﻮم ...‬ ‫
- ﻣﻤﻨﻮن ﮐﻪ ﺗﺎ اﯾﻨﺠﺎ اوﻣﺪﯾﺪ ...‬ ‫ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯿﮑﻨﻤﯽ ﮔﻔﺖ و راه اﻓﺘﺎد ...‬ ‫ﺑﻪ ﺧﻮدم ﻟﻌﻨﺖ ﻓﺮﺳﺘﺎدم دﯾﺪي دﯾﺸﺐ اﻧﻘﺪر ﺣﺮف ﻣﻔﺖ زدي ﻫﻤﺮاز ﺧﺎﻧﻮم ﮐﻪ اﯾﻦ آدم ﭘﺎك ازت ﻧﺎ اﻣﯿﺪ ﺷﺪه ...‬ ‫ﺗﻮ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺳﮑﻮت ﮐﺮده ﺑﻮد و ﻧﯿﻮﺷﺎ داﺷﺖ ﺑﺮام ﺗﻮﺿﯿﺢ ﻣﯿﺪاد ﮐﻪ رﻓﺘﻦ ﺧﺮﯾﺪ و ﺑﺮاي اﺗﺎﻗﺶ ﺗﺨﺖ ﺟﺪﯾﺪ ﺧﺮﯾﺪن‬ ‫ﺑﻌﺪ از ﻣﺪﺗﯽ ﮐﻪ از ﺳﮑﻮﺗﺶ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺻﺪاش ﭘﯿﭽﯿﺪ: ﺧﺐ ﮐﺠﺎ ﺑﺮﯾﻢ؟ .‬ ‫دوﺗﺎﯾﯽ ﻓﺮﯾﺎد زدن ﭘﺎرك ...‬ ‫
- ﭘﺎرك؟ اﯾﻦ ﺳﺎﻋﺖ؟ ﺗﻮ اﯾﻦ ﺳﺮﻣﺎ؟‬ ‫ﮐﻮﺷﺎ: ﻋﻤﻮ ﺗﻮ ﻗﻮل دادي اﻣﺸﺐ ﻫﺮ ﭼﯽ ﻣﺎ ﻣﯿﮕﯿﻢ ﺑﺎﺷﻪ ...‬ ‫اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﺑﻪ ﻏﻠﻂ ﮐﺮدن اﻓﺘﺎده ... ﺑﻪ زور ﺧﻨﺪه ام رو ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻢ ... اﯾﻦ آدم ﺑﺎ اﯾﻦ دك و ﭘﺰ واﻗﻌﺎ ﭼﻪ ﻃﻮري ﺑﯿﺎد ﭘﺎرك؟‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﯽ از ﺗﻮي آﯾﻨﻪ ﺑﻪ ﭘﺸﺖ اﻧﺪاﺧﺖ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺻﻮرت ﻏﺮق ﺧﻨﺪه ﻣﻦ رو دﯾﺪ ﭼﻨﺪ ﺛﺎﻧﯿﻪ اي ﺳﮑﻮت ﮐﺮد و ﺳﺮش رو ﺗﮑﻮن داد:‬ ‫ﺑﺎﺷﻪ ... ﺣﯿﻒ ﮐﻪ ﻗﻮل دادم ...‬ ‫ﻓﺮﯾﺎد ﻫﻮرا ي ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ... ﻧﯿﻮﺷﺎ: ﺗﺎزه ﻫﻤﺮاز ﻫﻢ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﻣﯿﺸﻪ ... ﻣﺜﻞ اون روز ﺑﺎ ﻣﺎ ﺗﺎب ﺑﺎزي ﻣﯿﮑﻨﯽ؟‬ ‫... ﯾﻌﻨﯽ ﻣﺮگ اون ﻟﺤﻈﻪ ﺑﺮام ﮐﻢ ﺑﻮد ... ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﺶ ﮐﻪ ﻣﺜﻞ ﭼﻨﺪ ﺛﺎﻧﯿﻪ ﭘﯿﺶ ﻣﻦ ﺷﺪه ﺑﻮد ﺗﻮي آﯾﻨﻪ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﮐﺮدم ... اﺧﻤﺎم‬ ‫رﻓﺖ ﺗﻮي ﻫﻢ: ﻣﻦ اون دﻓﻌﻪ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﺷﻤﺎﻫﺎ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﺎﺷﯿﺪ ...‬ ‫ﮐﻮﺷﺎ: آره ... ﻣﺎ ﮐﻪ ﻗﺒﻮل ﮐﺮدﯾﻢ ...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ و ﮐﻮﺷﺎ ﺟﻠﻮﺗﺮ از ﻣﺎ داﺷﺘﻦ ﺗﻨﺪ ﺗﻨﺪ راه ﻣﯿﺮﻓﺘﻦ و ﺣﺎﻣﯽ ﺑﺎ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻤﯽ از ﻣﻦ ﻗﺪم ﺑﺮ ﻣﯿﺪاﺷﺖ ... ﭘﺎرك واﻗﻌﺎ ﺷﻠﻮغ ﺑﻮد‬ ‫... و ﺣﺎﻣﯽ ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﮐﻤﯽ ﻣﻌﺬﺑﻪ ... ﮐﻤﯽ ﺳﺮدم ﺑﻮد زﯾﺮ ﺷﻨﻠﻢ ﺑﻠﻮز ﺑﻠﻨﺪي ﺗﺎ زﯾﺮ روﻧﻢ ﭘﻮﺷﯿﺪه ﺑﻮدم ﺑﺎ ﺳﺎﭘﻮرت ﭘﺸﻤﯽ و ﺑﻮت ...‬ ‫اﻣﺎ ﺟﻠﻮي ﺷﻨﻞ ﮔﺎﻫﯽ ﮐﻨﺎر ﻣﯿﺮﻓﺖ و ﺑﺎد ﻣﯽ زد ﺑﻪ ﭘﺎم و ﮐﻤﯽ ﺳﺮدم ﻣﯿﺸﺪ ... ﺳﮑﻮﺗﺶ داﺷﺖ اذﯾﺘﻢ ﻣﯿﮑﺮد ... ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم‬ ‫و ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ و اﺧﻢ آﻟﻮد ﺑﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺧﯿﺮه ﺷﺪه ﺑﻮد ... ﺧﻮدش رو ﮐﻤﯽ ﺑﻬﻢ ﻧﺰدﯾﮏ ﺗﺮ ﮐﺮد ... و ﭼﺸﻢ ﻏﺮه اي ﺑﻪ‬ ‫ﻣﺮد ﺟﻮاﻧﯽ رﻓﺖ ﮐﻪ از رو ﺑﻪ روﻣﻮن ﻣﯽ آﻣﺪ ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫زﯾﺮ ﻟﺐ ﻏﺮ زد: از دﺳﺖ اﯾﻦ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ...‬ ‫
- دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﯿﺪ اﯾﻦ ﺟﺎ ﺑﯿﺎﯾﺪ درﺳﺘﻪ؟‬ ‫ﺑﺎزﻫﻢ ﻧﺰدﯾﮑﻢ ﺷﺪ و از ﺑﯿﻦ ﯾﻪ ﺟﻤﻌﯿﺖ زﯾﺎدي ردم ﮐﺮد: ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ اﯾﻦ ﺳﺎﻋﺖ ﺟﻤﻌﻪ اﯾﻦ ﺟﺎ اﻧﻘﺪر ﺷﻠﻮغ ﻣﯿﺸﻪ ...‬ ‫
- ﺧﺐ ﺑﺎﺷﻪ ... زﯾﺒﺎﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﯿﺒﯿﻨﯿﺪ از ﻫﺮ ﻗﺸﺮي آدم ﻫﺴﺖ ...‬ ‫
- ﻣﺸﮑﻞ ﻫﻢ ﻫﻤﯿﻨﻪ از ﻫﺮ ﻗﺸﺮي ﻫﺴﺖ ...‬ ‫
- ﻧﺎراﺣﺘﯿﺪ ﺑﺎ ﻃﺒﻘﻪ اي ﺑﻪ ﻏﯿﺮ از ﻃﺒﻘﻪ اي ﮐﻪ ﺑﻬﺶ ﺗﻌﻠﻖ دارﯾﺪ ﺟﺎﯾﯽ ﺑﺎﺷﯿﺪ؟‬ ‫ﮐﻼﻣﻢ زﻫﺮ دار ﺑﻮد ... ﺧﻮدم ﭘﺸﯿﻤﻮن ﺷﺪم ... اﻣﺎ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﻧﺎﺷﯽ از اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ از ﻟﺤﻈﻪ اول ﺑﺎﻫﺎم ﺳﺮد ﺑﺮﺧﻮرد ﮐﺮده ﺑﻮد ...‬ ‫ﺳﺮش رو ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺑﺎﻻ ﮔﺮﻓﺖ و ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ اي ﭼﺸﻤﺎش رو ﺑﺴﺖ اﻧﮕﺎر ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ آراﻣﺶ ﺑﮕﯿﺮه ...‬ ‫
- ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ﻣﻦ ﻣﻨﻆ ...‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد ... ﺳﻔﺖ و ﻣﺤﮑﻢ ... ﺗﻮ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ﭘﺮ از دل ﺟﻮﯾﯽ ﺑﻮد: ﻣﻦ اﺻﻼ دوﺳﺖ ﻧﺪارم وﻗﺘﯽ ﺧﺎﻧﻮم ﻫﻤﺮاﻫﻢ ﻫﺴﺖ ﺟﺎﯾﯽ‬ ‫ﺑﺎﺷﻢ ﮐﻪ ﮐﻨﺘﺮﻟﯽ روي اﻃﺮاﻓﻢ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ...‬ ‫ﮐﻮﺷﺎ و ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺑﻪ اﻻ ﮐﻠﻨﮓ ﻣﻮرد ﻋﻼﻗﻪ ﺷﻮن رﺳﯿﺪه ﺑﻮدن و ﻣﻦ واﻗﻌﺎ در ﻣﻘﺎﺑﻞ اﯾﻦ ﺟﻮاب ﭼﯿﺰي ﺑﺮاي ﮔﻔﺘﻦ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... ﺑﺮاي ﻣﻦ‬ ‫ﺑﻮدن در اﯾﻦ ﺟﺎ ﻫﺎ ﻋﺎدي ﺑﻮد ... ﺑﺎ ﻣﺎدر ﮐﻪ زﻧﺪه ﺑﻮد ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻮارد ﻏﺬا درﺳﺖ ﻣﯿﮑﺮدﯾﻢ ﺑﺎ زﯾﺮ اﻧﺪازﻣﻮن ﺑﻪ ﭘﺎرك ﻣﯿﻮﻣﺪﯾﻢ ... ﻫﯿﭻ‬ ‫وﻗﺖ از اﯾﻦ ﺟﻨﺒﻪ ﻧﮕﺎه ﻧﮑﺮده ﺑﻮدم ... اﯾﻦ ﮐﻪ اﯾﻦ ﻣﺮد ﭼﻪ ﻗﺪر ﺷﺒﯿﻪ اﺳﻤﺶ ﺑﻮد ...‬ ‫رو ﻧﯿﻤﮑﺖ ﺧﺎﻟﯽ ﻧﺸﺴﺘﯿﻢ ... ﮐﻨﺎرم ﻧﺸﺴﺖ و ﭼﺸﻢ دوﺧﺘﯿﻢ ﺑﻪ ﺷﺎدي ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ... ﺑﻪ ﻫﻤﻮن دو ﺗﺎ ﻓﺮﺷﺘﻪ اي ﮐﻪ ﺗﻨﻬﺎ دﻟﯿﻞ ﺣﻀﻮر ﻣﺎ‬ ‫در ﮐﻨﺎر ﻫﻤﺪﯾﮕﻪ ﺑﺎ دو دﻧﯿﺎي ﺟﺪا و ﺣﺘﯽ دﯾﺪﮔﺎﻫﺎي ﺟﺪا ﺑﻮدن ...‬ ‫ﺑﺎد ﺑﯿﻦ ﺑﺮﮔﻬﺎي درﺧﺘﻬﺎ ﭘﯿﭽﯿﺪ و ﻣﻦ ﭼﺸﻤﻬﺎم رو ﺑﺴﺘﻢ ﺗﺎ ﺑﯿﻦ ﺗﻤﺎم ﺳﺮ و ﺻﺪاﻫﺎي اﻃﺮاﻓﻢ اون ﺧﺶ ﺧﺶ ﭘﺎﯾﯿﺰي ﺑﺮﮔﻬﺎ رو ﺣﺲ‬ ‫ﮐﻨﻢ.‬ ‫ﺑﺎﯾﺪ ﻋﺬر ﺧﻮاﻫﯽ ﻣﯿﮑﺮدم ... ﺣﺮﻓﻢ اﺻﻼ درﺳﺖ ﻧﺒﻮد: آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ...‬ ‫ﺳﺮش رو ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﭼﺮﺧﻮﻧﺪ ... ﻣﺜﻞ اون دﻓﻌﻪ ﺗﻮي ﻣﺎﺷﯿﻦ اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﭼﺸﻤﺎش دﯾﮕﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﻗﻬﻮه اي ﺳﻮﺧﺘﻪ ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫ﻣﻨﺘﻈﺮ ﮐﻼﻣﻢ ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ... ﺑﺎﺑﺖ ﺟﻤﻠﻪ اي ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻢ ...‬ ‫
- اﻧﺪﯾﺸﻪ اي ﮐﻪ ﭘﺸﺖ اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﺑﻮد ﯾﻌﻨﯽ ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ اﯾﻦ ﺑﺮداﺷﺖ ﺷﺪه ﻣﻦ رو ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺗﻮي ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﺑﺮه ... ﺗﺎ ﺧﻮد ﺟﻤﻠﻪ اي‬ ‫ﮐﻪ ﺑﻪ ﮐﺎر ﺑﺮدﯾﺪ ...‬ ‫ﺳﺮم رو ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻢ و ﺗﺮﺟﯿﺢ دادم ﺳﮑﻮت ﮐﻨﻢ ﺣﺲ ﺧﻮﺑﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻢ اﯾﻦ آدم اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ اﺣﺘﺮام ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد و ﺣﺎﻻ‬ ‫ﻣﻦ ﺑﺪ ﺟﻮر ﺗﻮ ﺗﺤﻠﯿﻞ ﺟﻤﻠﻪ اوﻟﺶ ﺑﻮدم و دﻟﯿﻠﻪ ﻣﻌﺬب ﺑﻮدﻧﺶ ...‬ ‫ﮐﻤﯽ ﺑﻪ ﺳﮑﻮت ﮔﺬﺷﺖ ... ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺳﺨﺖ ﻣﺸﻐﻮﻟﻪ ﺑﺎزي ﺑﻮدن دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﯿﻢ ... ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻪ ... ﻣﺜﻞ اون ﺷﺐ ﺗﻮي‬ ‫ﻣﺎﺷﯿﻦ ... ﭘﺎﻫﺎش رو روي ﻫﻢ اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮد و ﺷﺶ دﻧﮓ ﺣﻮاﺳﺶ ﺑﻪ ﺑﺎزي ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﻮد ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫
- ﺷﻤﺎ ﺑﭽﻪ ﺑﻮدﯾﺪ ﭘﺎرك ﻣﯿﻮﻣﺪﯾﺪ؟‬ ‫ﻫﺮﭼﻨﺪ ﺷﮏ داﺷﺘﻢ اﯾﻦ آدم ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﺑﭽﻪ ﺑﻮده ﺑﺎﺷﻪ ... ﮐﺎﻣﻼ ﮔﺮﻓﺖ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻗﺼﺪم ﭼﯿﻪ و ﺧﺪا رو ﺷﮑﺮ ﮐﻪ ﮔﻮﯾﺎ اون ﻫﻢ‬ ‫ﺗﺼﻤﯿﻢ ﺑﻪ ﺗﻤﻮم ﮐﺮدن اﯾﻦ ﺳﮑﻮت داﺷﺖ: زﯾﺎد ﻧﻪ ... ﺷﺎﯾﺪ ﭼﻨﺪ ﺑﺎري ﺑﺎ ﻓﺨﺮي ﺧﺎﻧﻮم ... ﺑﻌﺪش ﻣﺎ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﺎغ ﺧﻮدﻣﻮن ﺗﻔﺮﯾﺢ‬ ‫ﻣﯿﮑﺮدﯾﻢ ...‬ ‫
- ﻫﻤﻮن ﮐﻪ ﮐﻮﺷﺎ و ﻧﯿﻮﺷﺎ رو ﻣﯽ ﺑﺮﯾﺪ ... ﻣﻦ اﻣﺎ زﯾﺎد ﻣﯿﻮﻣﺪم ﺷﺎﯾﺪ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﻫﺮ ﻫﻔﺘﻪ ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﻣﯿﺮم ﺑﺮاي ﻗﺪم زدن ... دوﺳﺖ ﻫﻢ‬ ‫دارم ﮐﻮﺷﺎ و ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺑﯿﺎن ﭘﺎرك اﯾﻦ ﺟﺎ ﯾﺎد ﻣﯿﮕﯿﺮن ﺑﺎ اﻃﺮاﻓﯿﺎﻧﺸﻮن ارﺗﺒﺎط داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻦ ...‬ ‫
- ﻣﻦ اﻣﺸﺐ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻧﯿﻮﺷﺎ و ﮐﻮﺷﺎ اﯾﻦ ﺟﺎم ...‬ ‫
- ﻣﻄﻤﺌﻨﺎ ﺷﻤﺎ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺘﯿﺪ ﺗﺎب ﺑﺎزي ﮐﻨﯿﺪ ...‬ ‫... ﻟﺒﺨﻨﺪ زد ﯾﻌﻨﯽ: وﻟﯽ ﮔﻮﯾﺎ ﺷﻤﺎ ﻫﻨﻮز ﺗﺎب ﺑﺎزي دوﺳﺖ دارﯾﺪ ...‬ ‫ﺳﺮﯾﻊ ﻟﺒﻬﺎم رو ﺟﻤﻊ ﮐﺮدم و ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﺮاق ﺷﺪم: ﻧﻪ ﮐﯽ ﮔﻔﺘﻪ؟‬ ‫ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ اي ﺑﺎ ﻫﻤﻮن ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺧﯿﺮه ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد ... ﺧﺠﺎﻟﺖ ﮐﺸﯿﺪم و ﻧﮕﺎﻫﻢ رو ﮐﻪ ﻣﯿﺪوﻧﻢ ﺣﺎﻻ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺮﺗﻖ ﺷﺪه ﺑﻮد رو ازش‬ ‫ﮔﺮﻓﺘﻢ ... ﻣﻦ اﯾﻦ اداﻫﺎ رو ﺟﻠﻮي اﯾﻦ آدم در ﻧﻤﯿﺎوردم ... ﺗﺮﻣﺰ ﺑﺮﯾﺪه ﺑﻮدم اﻧﮕﺎر ... ﺗﻮ دﻟﻢ ﺑﻪ ﺧﻮدم ﺗﺸﺮ زدم ﺣﺎﻻ اﯾﻦ دو زار‬ ‫اﺣﺘﺮاﻣﺘﻢ ﺑﺎ اﯾﻦ ﺑﭽﻪ ﺑﺎزي ﻫﺎت از ﺑﯿﻦ ﺑﺒﺮ ...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ داد زد: ﻫﻤﺮاز ﻧﻤﯿﺎي ﻫﻠﻢ ﺑﺪي؟‬ ‫ﻣﻨﻢ اﯾﻦ رو ﺑﻬﺎﻧﻪ ﮐﺮدم و ﻣﺜﻞ ﺷﺼﺖ ﺗﯿﺮ از ﺻﺤﻨﻪ ﺟﺮم دور ﺷﺪم ... و ﻧﻔﺴﯽ ﮐﻪ ﺣﺒﺲ ﺷﺪه ﺑﻮد رو ﺑﯿﺮون دادم ...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺑﻪ اوج ﻣﯿﺮﻓﺖ و ﮐﻮﺷﺎ ﻫﻢ روي ﺳﺮ ﺳﺮه ﻫﯽ داد ﻣﯿﺰد اﺻﻼ ﭘﺮﺗﺶ ﮐﻦ ﺑﺮه رو ﮐﺮه ﻣﺎه از دﺳﺘﺶ ﺧﻼص ﺷﯿﻢ ﺧﻮدت ﻫﻢ‬ ‫ﺑﺮي ﻫﻤﺮاز ﺑﺪ ﻧﻤﯿﺸﻪ ... ﻧﯿﻮﺷﺎ رو ول ﮐﺮدم و دﻧﺒﺎﻟﺶ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯿﺨﻨﺪﯾﺪ ﯾﻢ دوﯾﺪم دﻧﺒﺎﻟﺶ ﮐﻪ ﺑﮕﯿﺮﻣﺶ و اون از‬ ‫ﺷﺪت ﻫﯿﺠﺎن ﻓﺮﯾﺎد ﻣﯽ زد ... زﻣﯿﻦ ﺑﺎزي ﺧﻠﻮت ﺑﻮد دوﯾﺪ ﺳﻤﺖ ﻋﻤﻮش و ﭘﺸﺖ ﻧﯿﻤﮑﺖ ﺣﺎﻣﯽ ﻗﺎﯾﻢ ﺷﺪ و ﻣﻦ ﮐﻪ ﺧﻮدم از‬ ‫ﻫﯿﺠﺎن و ﺧﻨﺪه ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﻟﭙﺎم ﮔﻞ اﻧﺪاﺧﺘﻪ رو ﺑﻪ روش اﯾﺴﺘﺎدم ... ﺣﺎﻣﯽ دﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﯿﻨﻪ و ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪي ﮐﻪ ﺣﺎﻻ ﮐﺎﻣﻼ واﺿﺢ ﺑﻮد‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﻤﻮن ﻣﯽ ﮐﺮد ... ﺳﺮم رو اﻧﺪاﺧﺘﻢ ﭘﺎﯾﯿﻦ و ﻣﻮﻫﺎم رو ﮐﺮدم ﺗﻮي ﺷﺎﻟﻢ: ﺑﯿﺎ ﺑﯿﺮون ﻗﻮرﺑﺎﻏﻪ ... ﻣﯽ ﺧﻮام ﺑﻔﺮﺳﺘﻢ ﺳﺮزﻣﯿﻦ آرزوﻫﺎ‬ ‫ﻣﻨﺘﻈﺮ ﭘﺮﻧﺴﺴﺖ ﺑﺸﯿﻨﯽ ...‬ ‫اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯽ ﺷﺪ ﮐﻮﺷﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺗﺮ ﺑﺨﻨﺪه ... ﻧﯿﻮﺷﺎ ﻫﻢ ﮐﻨﺎرم اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد ... ﺣﺎﻣﯽ ﻧﮕﺎﻫﻤﻮن ﻣﯽ ﮐﺮد ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ اﯾﺴﺘﺎد و آروم‬ ‫اوﻣﺪ ﮐﻨﺎرم ﻗﺮار ﮔﺮﻗﺖ ... و ﻓﺎﺻﻠﻪ اش رو ﺑﺎﻫﺎم ﮐﻢ ﮐﺮد: ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﻫﻮا داره ﺳﺮد ﻣﯽ ﺷﻪ و ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻫﻢ ﮔﺮﺳﻨﻪ ﺑﺎﺷﻦ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ‬ ‫ﻣﻮاﻓﻘﯿﺪ؟‬ ‫... از اﯾﻦ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﻣﻮﺿﻊ ﻧﺎ ﮔﻬﺎﻧﯽ و ﺑﺴﯿﺎر ﻫﻨﺮﻣﻨﺪاﻧﺶ ﻣﺘﻌﺠﺐ ﺷﺪم. ﮐﻮﺷﺎ ﺑﯿﺮون اوﻣﺪ ... ﺗﭙﻞ ﻣﻦ ... ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺮم ﺳﻤﺘﺶ و‬ ‫ﺑﮕﯿﺮﻣﺶ ﮐﻪ ﺣﺎﻣﯽ ﻣﺤﮑﻢ و ﺟﺪي ﮔﻔﺖ: اﯾﻦ ﺑﺎر رو ﺑﺒﺨﺸﯿﺪش ...‬ ‫ﻟﺤﻦ ﮐﻼم ﺟﺪﯾﺶ ﮐﻪ ﯾﻌﻨﯽ ﭘﺎﯾﺎن اﯾﻦ ﺷﻮﺧﯽ ﻫﺎ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺟﺎ ﺑﺨﻮرم ... ﻧﯿﻮﺷﺎ ﮐﻨﺎر ﮐﻮﺷﺎ اﯾﺴﺘﺎد و ﺑﺎ ﻫﻢ ﻣﺸﻮرت ﮐﺮدﻧﺪ ﮐﻪ ﺷﺎم‬ ‫ﮐﺠﺎ ﺑﺮن؟ و ﻣﻦ ﻣﻮﻧﺪه ﺑﻮدم ﺑﺎ اﯾﻦ آدم ﮐﻪ ﺣﺎﻻ ﮐﺎﻣﻼ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻣﻦ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد ... و داﺷﺖ از ﺑﺎﻻ ﻧﮕﺎﻫﻤﻮن ﻣﯽ ﮐﺮد ... وﻗﺘﯽ‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺗﺼﻤﯿﻤﺸﻮن رو ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮم ﮐﻪ ﭼﺮﺧﯿﺪم ... ﭼﻨﺪ ﺗﺎ ﭘﺴﺮ ﺟﻮون رو دﯾﺪم ﮐﻪ ﺑﻪ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﮐﻤﯽ از ﻣﺎ روي‬ ‫ﻧﯿﻤﮑﺖ ﻫﺎ و ﻟﺒﻪ ﺑﺎﻏﭽﻪ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدن و داﺷﺘﻦ ﻧﮕﺎﻫﻤﻮن ﻣﯽ ﮐﺮدن و ﻧﮕﺎﻫﺸﻮن ﺑﻬﻢ ﭘﺮ از ﺷﯿﻄﻨﺖ ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺷﺎﯾﺪ ﻋﻤﻮت از اون ﺟﺎ ﺧﻮﺷﺶ ﻧﯿﺎد آﺧﻪ ...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ آروم ﮔﻔﺖ: ﺧﻮدش ﮔﻔﺖ اﻣﺸﺐ ﺷﺐ ﻣﺎﺳﺖ ﻣﺎ ﻫﻢ دﻟﻤﻮن ﻣﯿﺨﻮاد ﺑﺮﯾﻢ رﺳﺘﻮران دوﺳﺖ ﺗﻮ ﭘﺎﺳﺘﺎ ﺑﺨﻮرﯾﻢ ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ در ﻣﺎﺷﯿﻦ رو ﺑﺮاي ﻣﺎ ﺑﺎز ﮐﺮد: ﺧﺐ ﺧﺎﻧﻮم اﯾﻦ رﺳﺘﻮراﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻣﯿﮕﻦ ﮐﺠﺎﺳﺖ؟‬ ‫
- ﺧﯿﻠﯽ از اﯾﻦ ﺟﺎ دور ﻧﯿﺴﺖ اﻣﺎ ... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﺑﺮاﺗﻮن ﺟﺎﻟﺐ ﻫﺴﺖ ﯾﺎ ﻧﻪ ﯾﻪ ﮐﺎﻓﻪ ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﮐﻪ ﯾﮑﯽ از ﻫﻤﮑﻼﺳﯽ ﻫﺎم داﯾﺮ ﮐﺮده و‬ ‫ﻣﻦ ﭼﻨﺪ ﺑﺎري ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو ﺑﺮدم ﭘﯿﺸﺶ ...‬ ‫
- آدرس رو ﺑﮕﯿﺪ ...‬ ‫ﮐﻤﯽ ﻣﺎﺷﯿﻨﺶ ﺑﺮاي اﯾﻦ ﻣﺤﻠﻪ ﻟﻮﮐﺲ ﺑﻮد ... ﺧﻮدش ﻫﻢ ﺑﺎ اون ﭘﺎﻟﺘﻮي ﭘﺎﯾﯿﺰه ﻣﺸﮑﯽ و ﻟﺒﺎﺳﻬﺎي ﺑﯽ ﻧﻬﺎﯾﺖ ﺷﯿﮑﺶ ... اﻟﺒﺘﻪ ﺑﺮاي‬ ‫دوﻣﯿﻦ ﺑﺎر ﮐﺮوات ﻧﺪاﺷﺖ ...‬ ‫ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻗﺒﻞ از ﻣﺎ در ﭼﻮﺑﯽ رﺳﺘﻮران رو ﺑﺎز ﮐﺮدن ... ﯾﻪ رﺳﺘﻮران ﺧﻮﺷﮕﻞ ﭼﻮﺑﯽ ﮐﻪ ﮐﻼ 8 ﺗﺎ ﻣﯿﺰ داﺷﺖ ﺑﺎ ﺻﻨﺪﻟﯽ ﻫﺎي ﭼﻮﺑﯽ‬ ‫ﻗﺪﯾﻤﯽ و رو ﻣﯿﺰي ﻫﺎﯾﯽ ﭼﻬﺎر ﺧﻮﻧﻪ ﺳﻮرﻣﻪ اي ﺳﻔﯿﺪ ... ﯾﮑﯽ از ﻣﯿﺰﻫﺎ ﺧﺎﻟﯽ ﺑﻮد ﺑﻘﯿﻪ اش ﭘﺮ ﺑﻮد ... ﺑﻮي ﺳﯿﺮ و ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ ﯾﻮﻧﺎﻧﯽ و‬ ‫ﻫﻢ ﻫﻤﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺧﻮب ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ﻣﻮﺿﻮﻋﺎت ﺑﺤﺜﺸﻮن ﭼﯿﻪ ﺗﻮ ﻫﻢ ﭘﯿﭽﯿﺪه ﺑﻮد ... ﺣﺎﻣﯽ ﭘﺸﺖ ﯾﮑﯽ از ﻣﯿﺰﻫﺎ ﻧﺸﺴﺖ ... ﻣﯿﺰ‬ ‫ﺑﺮاش ﮐﻤﯽ ﮐﻮﭼﯿﮏ ﺑﻮد ... اﻃﺮاف رو ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮد ﮐﻪ ﺻﺪاي ﻏﺶ ﻏﺶ ﺧﻨﺪه ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ...‬ ‫دﻻرام ﺻﺎﺣﺐ رﺳﺘﻮران ﺑﺎ اون ﭘﯿﺸﺒﻨﺪ ﺑﺎ ﻣﺰه اش از ﭘﺸﺖ ﭘﯿﺸﺨﻮن اوﻣﺪه ﺑﻮد و داﺷﺖ ﻗﻠﻘﻠﮑﺸﻮن ﻣﯿﺪاد ... ﻧﮕﺎﻫﺶ دﻧﺒﺎﻟﻪ ﻣﻦ‬ ‫ﭼﺮﺧﯿﺪ ﺑﺎ دﯾﺪﻧﻢ اوﻣﺪ ﮐﻨﺎرم و ﺑﺎ ﻫﻤﻮن ﺻﻮرت ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺧﻨﺪاﻧﺶ ﺑﺎﻫﺎم رو ﺑﻮﺳﯽ ﮐﺮد: ﭼﻪ ﻋﺠﺐ ﺧﺎﻧﻮم ﺑﺎزﯾﮕﺮ اﻓﺘﺨﺎر دادﯾﺪ ...‬ ‫
- ﮔﻔﺘﻢ ﻣﻨﻮر ﮐﻨﻢ ﮐﻠﺒﻪ دروﯾﺸﯿﺖ رو ...‬ ‫
- ﺧﻮب ﮐﺮدي وﻟﯿﻌﻬﺪ ﻫﺎ رو ﻫﻢ آوردي ...‬ ‫ﭼﺸﻤﺶ اﻓﺘﺎد ﺑﻪ ﺣﺎﻣﯽ ﻟﻮﮐﺲ ﭘﺸﺖ ﻣﯿﺰ ... ﺧﺐ اون آدم ﺑﺎ اون دب دﺑﻪ و ﮐﺒﮑﺒﻪ ﺷﺒﯿﻪ ﻣﺸﺘﺮي ﻫﺎي اﯾﻦ ﺟﺎ ﻧﺒﻮد ... ﺣﺎﻣﯽ از‬ ‫ﺟﺎش ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ: ﺳﻼم ﺧﺎﻧﻮم ...‬ ‫دﻻرام ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﺳﻼﻣﯽ ﮐﺮد‬ ‫ﻣﻦ: آﻗﺎي دﮐﺘﺮ اﻧﺘﻈﺎم ﻋﻤﻮي ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻫﺴﺘﻦ اﻣﺸﺐ اﻓﺘﺨﺎر دادن ﻣﺎ رو ﻫﻤﺮاﻫﯽ ﮐﻨﻦ ...‬ ‫دﻻرام ﮐﻪ ﻫﻨﻮز ﻣﺤﻮ ﺑﻮد: ﺧﻮش اوﻣﺪﯾﺪ ﭘﺲ ﺣﺎﻻ ﮐﻪ ﻣﻬﻤﻮن ﻣﺨﺼﻮص دارﯾﻢ ... اﻻن ﺑﺮاﺗﻮن ﻣﯿﺰ رو ﻣﯿﭽﯿﻨﻢ ...‬ ‫
- ﺑﯿﺎم ﮐﻤﮏ؟‬ ‫
- ﻧﻪ آرﺗﺎن ﻫﺴﺘﺶ ...‬ ‫
- اي ﻧﺎﻣﺮد ... ﮐﺠﺎﺳﺖ اﯾﻦ؟‬ ‫ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ دﻻرام راه اﻓﺘﺎدن ﮐﻪ ﺑﺮن ﺗﻮ آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺗﺬﮐﺮ ﺣﺎﻣﯽ ﻧﺸﺴﺘﻦ ﭘﺸﺖ ﻣﯿﺰ ...‬ ‫آرﺗﺎن ﭘﯿﺶ دﺳﺘﯽ ﻫﺎ رو آورد: ﺳﻼم دﮐﺘﺮ ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫ﻣﻄﻤﺌﻦ ﻧﺒﻮدم ﺣﺎﻣﯽ آرﺗﺎن رو ﯾﺎدش ﺑﺎﺷﻪ ...‬ ‫
- ﭼﻪ ﻃﻮري ﺧﻮﺷﮕﻞ ﺷﻬﺮ ﻗﺼﻪ ﻫﺎ؟‬ ‫
- اوﻣﺪي ﮐﻤﮏ دﻻرام؟‬ ‫ﺻﻨﺪﻟﯽ ﮐﻨﺎرﯾﻤﻮن رو ﮔﺬاﺷﺖ و ﻧﺸﺴﺖ: دﻟﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد اﻣﺮوز ...‬ ‫ﺑﻪ ﭘﺸﺘﯽ ﺻﻨﺪﻟﯿﻢ ﺗﮑﯿﻪ دادم: ﻫﻤﻮن ﻣﻮﺿﻮع ﻫﻤﯿﺸﮕﯽ؟‬ ‫
- اوﺿﺎع اﻧﺘﺸﺎراﺗﯽ ﺧﺮاﺑﻪ ... ﺑﻪ ﻏﯿﺮ از ﮐﺘﺎﺑﻬﺎي ﻓﺎل ﺗﺎروت و ﻗﻬﻮه ﭼﯿﺰي ﭼﺎپ ﻧﻤﯽ ﺷﻪ ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم: ﭼﻪ اﻧﺘﻈﺎري دارﯾﺪ از ﻣﺮدﻣﯽ ﮐﻪ ﻣﯿﺎن ﻧﻤﺎﯾﺸﮕﺎه ﮐﺘﺎب ﺳﯿﺐ زﻣﯿﻨﯽ ﺳﺮخ ﮐﺮده و ﻫﺎﯾﺪا ﺑﺨﻮرن ﺷﻤﺎره ﺑﺪن و ﺑﺮن ...‬ ‫ﺑﻠﻨﺪ ﺧﻨﺪﯾﺪ: ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﺗﺤﻠﯿﻞ رو ﮐﺮدي و ﺧﺪاﯾﯿﺶ ... ﺑﺎﺑﺎم ﻏﺼﻪ ﻣﯿﺨﻮره ﺑﺮاي اﯾﻦ اﻧﺘﺸﺎراﺗﯽ ﻫﻤﻪ ﻋﻤﺮش رو ﮔﺬاﺷﺘﻪ ... ﻣﺎﻣﺎن ﮐﻪ‬ ‫داره ﮔﺎﻟﺮﯾﺶ رو ﺑﻪ زور ﻣﯽ ﭼﺮﺧﻮﻧﻪ ...‬ ‫
- ﺗﻮ ﭼﻪ ﻣﯿﮑﻨﯽ؟ ﭼﺮا اﺟﺮا ﻧﻤﯽ ري؟‬ ‫
- اوﻧﺎ ﻣﮕﻪ ﭼﻪ ﻗﺪ ﻣﯿﺪن؟ ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺎ دﻻرام ﺷﺮﯾﮏ ﺷﺪم ... ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻢ ﯾﻪ ﮐﺎﻓﯽ ﺷﺎپ زدم ... ﺑﻬﺘﺮ ﺑﻮد ﻣﺜﻞ اﯾﻦ آﻗﺎ داداﺷﻤﻮن آرش‬ ‫ﺧﺎن ... ﻣﯽ رﻓﺘﯿﻢ ﺳﺮاغ وﮐﺎﻟﺖ ...‬ ‫
- اﯾﻦ روزﻫﺎ ﻫﻤﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ دم از ﮐﻨﺎر ﮐﺸﯿﺪن ﻣﯿﺰﻧﻦ ...‬ ‫
- ﺗﻮ ﺷﻠﻮﻏﺶ ﻧﮑﻦ ... ﺗﻮ رو ﺻﺤﻨﻪ ﺑﻤﻮن ... ﻣﺎ از ﺗﻤﺎﺷﺎ ﮐﺮدﻧﺖ ﻟﺬت ﻣﯽ ﺑﺮﯾﻢ ... ﺑﺮم دﻟﯽ دﺳﺖ ﺗﻨﻬﺎﺳﺖ ... ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ دﯾﮕﻪ؟‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺣﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﻣﺘﻔﮑﺮ ﻧﮕﺎﻫﻤﻮن ﻣﯿﮑﺮد ﮐﺮدم: اﻫﻞ ﻏﺬاﻫﺎي ﻣﺪﯾﺘﺮاﻧﻪ اي ﻫﺴﺘﯿﺪ؟‬ ‫
- اﻟﺒﺘﻪ ...‬ ‫
- ﭘﺲ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ...‬ ‫
- راﺳﺘﯽ ﻫﻤﺮاز ﺑﺎﺑﺎ ﺳﺮاﻏﺖ رو ﻣﯿﮕﺮﻓﺖ وﻗﺖ ﮐﺮدي ﯾﻪ ﺳﺮ ﺑﺰن دﻟﺶ ﺗﻨﮓ ﺷﺪه ﺑﺸﯿﻨﯿﺪ ﺑﺎﻫﻢ ﺑﺤﺚ ﮐﺘﺎب ﺑﮑﻨﯿﺪ و ﺑﺮات ﺳﺎز‬ ‫ﺑﺰﻧﻪ ... ﻣﯽ دوﻧﯽ ﮐﻪ ﻋﺸﻘﻪ دﺧﺘﺮه و ﺧﺪا دو ﺗﺎ ﻧﺮه ﺧﺮ ﻧﺼﯿﺒﺶ ﮐﺮده ...‬ ‫
- ﺟﻠﻮي ﺑﭽﻪ ﻫﺎ درﺳﺖ ﺣﺮف ﺑﺰن ...‬ ‫ﺧﻨﺪﯾﺪ و ﻫﻤﻮن ﻃﻮر ﮐﻪ ﻣﯿﺮﻓﺖ ﺳﻤﺖ آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ: ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻣﻦ رو اﻟﮕﻮ ﻗﺮار ﻧﺪﯾﺪ ﻫﺮ ﮐﺎري ﻣﻦ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﺑﺮﻋﮑﺴﺶ رو اﻧﺠﺎم ﺑﺪﯾﺪ.‬ ‫ﭼﻨﮕﺎﻟﻢ رو ﻣﯿﺰدم ﺑﻪ ﺳﺎﻻد ﯾﻮﻧﺎﻧﯽ رو ﺑﻪ روم و ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺳﺨﺖ ﻣﺸﻐﻮل ﭘﺎﺳﺘﺎي ﻣﺪﯾﺘﺮاﻧﻪ اﺷﻮن ﺑﻮدن ...‬ ‫
- ﺑﺎ ﺧﯿﺎرﻫﺎي ﺑﺸﻘﺎﺑﺘﻮن در ﺣﺎل ﺟﻨﮕﯿﺪ؟‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺑﻬﺶ زدم ﮐﻪ ﺑﺎ آراﻣﺶ داﺷﺖ ﻏﺬاش رو ﻣﯿﺨﻮرد: ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ... ﻏﺬاﺗﻮن ﺧﻮب ﺑﻮد؟‬ ‫
- ﺧﻮﺷﻤﺰه اﺳﺖ ...‬ ‫... ﺧﺐ ﺑﺮاي ﺣﺎﻣﯽ آرام و ﻧﺴﺒﺘﺎ ﺑﺪون ﻫﯿﺠﺎﻧﺎت آﻧﯽ اﯾﻦ ﺟﻮاب ﺧﻮب ﺑﻮد ...‬ ‫رو ﮐﺮد ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻧﯿﻮﺷﺎ: ﺷﻤﺎ ﺳﺲ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺑﺨﻮري ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻋﻤﻮش اﻧﺪاﺧﺖ و ﺻﻮرﺗﺶ رﻓﺖ ﺗﻮ ﻫﻢ ... ﻇﺮف ﺳﺲ ﺗﻮي دﺳﺘﺶ رو ﮐﻤﯽ ﻣﺤﮑﻢ روي ﻣﯿﺰ ﮔﺬاﺷﺖ: ﻣﻦ ﻣﯿﺮم‬ ‫دﺳﺘﺎم رو ﺑﺸﻮرم ...‬ ‫ﮐﻮﺷﺎ ﻫﻢ ﭘﺸﺖ ﺳﺮش ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ... ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺷﺪه ﺑﻮدم ... ﻧﮕﺎه ﺗﻨﺪي ﺑﻬﺶ اﻧﺪاﺧﺘﻢ ... آﺧﺮ ﺗﻮﻧﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﺷﺐ اﯾﻦ ﺑﭽﻪ رو ﺧﺮاب ﮐﻨﻪ‬ ‫... دﺳﺘﻤﺎل ﺗﻮي دﺳﺘﺶ رو ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ روي ﻣﯿﺰ ﭘﺮﺗﺎب ﮐﺮد ...‬ ‫
- ﭼﺮا اﻧﻘﺪر ﺑﻬﺸﻮن ﺗﺬﮐﺮ ﻣﯿﺪﯾﺪ؟‬ ‫
- ﺳﺲ ﺑﺮاش ﺧﻮب ﻧﯿﺴﺖ ادوﯾﻪ زﯾﺎد ﻫﻮرﻣﻮﻧﻬﺎش رو ﺑﻬﻢ ﻣﯿﺮﯾﺰه ...‬ ‫... ﮐﻤﯽ از اﯾﻨﮑﻪ زود ﻗﻀﺎوت ﮐﺮدم ﻧﺎراﺣﺖ ﺷﺪم ... اﯾﻦ دوﻣﯿﻦ ﺑﺎر ﺑﻮد ﺗﻮ ﻃﻮل ﯾﻪ ﺷﺐ ﮐﻪ در ﻣﻘﺎﺑﻠﺶ ﻣﻮﺿﻮع ﻧﺎدرﺳﺖ‬ ‫ﻣﯿﮕﺮﻓﺘﻢ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ...‬ ‫
- ﺧﻮدش ﻣﯿﺪوﻧﻪ ... دﮐﺘﺮش ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻪ ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻪ ﻫﻢ ﻣﺮاﻗﺒﯿﻢ ﮐﻪ ﻧﺨﻮره اﻻن اﯾﻦ ﻏﺬا ﭘﺮ از ادوﯾﻪ اﺳﺖ ﺑﻬﺶ ﺳﺲ ﻫﻢ اﺿﺎﻓﻪ‬ ‫ﮐﻨﻪ ﺑﺮاش ﺿﺮر داره ...‬ ‫
- ﻣﯽ رم ﺑﯿﺎرﻣﺶ ...‬ ‫
- ﺑﻨﺸﯿﻨﯿﺪ ...‬ ‫ﻣﻦ ﮐﻪ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ از ﺟﺎم ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪه ﺑﻮدم ﺑﺎ ﻟﺤﻦ ﻣﺤﮑﻤﺶ دوﺑﺎره ﻧﺸﺴﺘﻢ روي ﺻﻨﺪﻟﯿﻢ ...‬ ‫ﭼﻨﮕﺎﻟﺶ رو دﺳﺘﺶ ﮔﺮﻓﺖ: ﺑﺎﯾﺪ ﯾﺎد ﺑﮕﯿﺮه ﻗﻬﺮ ﻧﮑﻨﻪ ...‬ ‫
- اون دﺧﺘﺮه ... ﺷﻤﺎ اﯾﻦ رو در ﻧﻈﺮ ﻧﻤﯿﮕﯿﺮﯾﺪ ﮐﻪ ﻧﺎز داره ...‬ ‫ﺳﺮش رو از ﺑﺸﻘﺎﺑﺶ ﺑﺎﻻ آورد: ﻣﻦ ﻧﻤﯽ ﺧﻮام ﻟﻮس ﺑﺎﺷﻪ ...‬ ‫
- ﻣﺤﺾ رﺿﺎي ﺧﺪا آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ﮐﯽ ﺑﺎ اﯾﻦ ﺑﭽﻪ ﻃﻮري رﻓﺘﺎر ﻣﯿﮑﻨﻪ ﮐﻪ ﻟﻮس ﺑﺸﻪ؟‬ ‫
- ﺷﻤﺎ ...‬ ‫
- ﻣﻦ؟! ﻣﻦ ﭼﻪ ﻧﻘﺸﯽ دارم؟‬ ‫
- ﻫﻤﯿﻦ اﻻن راه اﻓﺘﺎدﯾﺪ ﺑﺮﯾﺪ دﻧﺒﺎﻟﺶ ﺑﺎﯾﺪ ﺧﻮدش ﺑﺮﮔﺮده ﺳﺮ ﻣﯿﺰ و ﺗﺎزه ﻋﺬر ﺧﻮاﻫﯽ ﻫﻢ ﺑﮑﻨﻪ ﮐﻪ ﻣﯿﺰ رو ﺗﺮك ﮐﺮده ...‬ ‫
- ﺗﻮ رو ﺧﺪا آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ... اﻧﻘﺪر ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ رو ﭘﯿﭽﯿﺪه ﻧﮑﻨﯿﺪ ...‬ ‫ﮐﻤﯽ روي ﻣﯿﺰ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﺧﻢ ﺷﺪ: زﻧﺪﮔﯽ ﺑﻪ ﺧﻮدي ﺧﻮد ﭘﯿﭽﯿﺪه اﺳﺖ ...‬ ‫
- ﻧﯿﺴﺖ ... ﺑﻪ ﺧﺪا ﻧﯿﺴﺖ ... ﻣﯽ ﺷﻪ ﺳﺎده ﺗﺮش ﮔﺮﻓﺖ ... ﺑﺎ ﻫﻤﻪ ﻣﺴﺎﺋﻠﯽ ﮐﻪ داره ... ﻣﻦ ﺗﻮ ﻧﺤﻮه ﺑﺮ ﺧﻮرد ﺷﻤﺎ ﺑﺎ ﮐﻮﺷﺎ دﺧﺎﻟﺘﯽ‬ ‫ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻢ ... ﻣﯽ دوﻧﯿﺪ ﮐﻪ ﻣﻦ زﯾﺎد از دﻧﯿﺎي ﻣﺮدوﻧﻪ ﺳﺮ در ﻧﻤﯿﺎرم ... اﻣﺎ ﻧﯿﻮﺷﺎ ﻓﺮق ﻣﯿﮑﻨﻪ ... ﻣﯽ دوﻧﻢ دوﺳﺖ ﻧﺪارﯾﺪ ﻣﺜﻞ ﻣﻦ‬ ‫ﺑﺎﺷﻪ ...‬ ‫ﺧﯿﺮه ﺑﻮد ﺑﻪ ﭼﻨﮕﺎﻟﺶ: ﮐﯽ ﻫﻤﭽﯿﻦ ﭼﯿﺰي ﺑﻬﺘﻮن ﮔﻔﺘﻪ؟‬ ‫ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﺷﻨﯿﺪه ﺑﻮدم رو ﺑﺎور ﻧﻤﯽ ﮐﺮدم ... ﺷﻮﺧﯽ ﻣﯿﮑﺮد ... ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮدم: خ ... ﺧﺐ ﭘﺪرﺗﻮن ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫
- اﻻن ﻗﯿﻢ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻣﻨﻢ ...‬ ‫
- اﯾﻦ ﯾﻌﻨﯽ اﯾﻨﮑﻪ ﺷﻤﺎ ...‬ ‫ﭼﻨﮕﺎﻟﺶ رو ﺗﻮ ﻏﺬاش ﻓﺮو ﮐﺮد وﯾﮏ دوﻧﻪ ﭘﺎﺳﺘﺎ ﺗﻮي دﻫﻨﺶ ﮔﺬاﺷﺖ: ﻏﺬاﺗﻮن رو ﺑﺨﻮرﯾﺪ ﺳﺮد ﻣﯽ ﺷﻪ از ﺑﺲ ﺑﺎ ﺳﺎﻻدﺗﻮن‬ ‫ﮐﺸﺘﯽ ﮔﺮﻓﺘﯿﺪ ﻏﺬاﺗﻮن ﯾﺦ ﮐﺮد ...‬ ‫... ﺧﯿﻠﯽ ﭼﯿﺰﻫﺎ داﺷﺘﻢ ﺑﺮاي ﮔﻔﺘﻦ و ﻧﺸﺪ ... ﺧﯿﻠﯽ ﺣﺲ ﻫﺎ داﺷﺘﻢ ... ﭘﺮ از ﺗﻨﺎﻗﺾ ﭘﺮ از ﺣﺮف ... ﻣﻦ ﻫﯿﭽﯽ از اﯾﻦ آدم ﻧﻤﯽ‬ ‫ﻓﻬﻤﯿﺪم ... ﺑﺮاي ﻣﻦ ﺷﺒﯿﻪ ﯾﻪ ﻣﻌﻤﺎي ﺑﺰرگ و ﭘﯿﭽﯿﺪه ﺑﻮد ... اﮔﺮ اﻧﻘﺪر ﺟﺪي ﻧﺒﻮد و ﻗﺎﺑﻞ اﻋﺘﻤﺎد ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم ﺳﺮ ﺑﻪ ﺳﺮم ﻣﯿﺬاره‬ ‫...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ اوﻣﺪ دوﺑﺎره ﺳﺮ ﻣﯿﺰ: ﭘﺮﻧﺴﺲ ﻣﯽ ﺧﻮري از ﻏﺬاي ﺧﻮدم ﺑﻬﺖ ﺑﺪم؟‬ ‫
- ﻧﻪ ...‬ ‫ﺑﻪ ﻗﯿﺎﻓﻪ ﻗﻬﺮ ﮐﺮدش ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﮐﻪ دﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﯿﻨﻪ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و زﯾﺮ ﻟﺐ ﻗﺮﺑﻮن ﺻﺪﻗﻪ اش رﻓﺘﻢ ... ﮐﻮﺷﺎ ﻫﻢ ﺣﺎﻻ دوﺑﺎره رﻓﺘﻪ ﺑﻮد‬ ‫ﺳﺮاغ ﻏﺬاش ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ: ﻗﺮار ﻧﺒﻮد ﻗﻬﺮ ﮐﻨﯽ و ﻣﯿﺰ رو ﺗﺮك ﮐﻨﯽ ...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺟﻮاﺑﺶ رو ﻧﺪاد ...‬ ‫
- ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﻫﺴﺘﻢ ﻧﯿﻮﺷﺎ ...‬ ‫
- ﺷﻤﺎ ﺳﺮ ﻣﻦ داد ﻣﯽ زﻧﯿﺪ ...‬ ‫
- ﺧﻮدت ﻫﻢ ﻣﯿﺪوﻧﯽ ﮐﻪ اﯾﻦ ﻃﻮر ﻧﺒﻮده ﻣﻦ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺳﻼﻣﺘﯽ ﺧﻮدت ﺑﻬﺖ ﺗﺬﮐﺮ دادم ...‬ ‫ﻟﭙﻬﺎي ﻧﯿﻮﺷﺎ ﮔﻞ اﻧﺪاﺧﺖ: اﯾﻦ ﯾﻪ ﻣﺴﺌﻠﻪ زﻧﻮﻧﻪ اﺳﺖ ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﺟﺎ ﺧﻮرد ... دﻟﻢ ﺿﻌﻒ رﻓﺖ ﺑﺮاي ﺧﺠﺎﺗﺶ ... ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺑﺮاي ﺧﻮد ﻣﻦ ﻫﻢ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﻗﺎﺑﻞ ﻋﻨﻮان ﮐﺮدﻧﯽ ﻧﺒﻮد ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﻋﻤﻮﺗﻢ ... ﻧﯿﻮﺷﺎ ... ﺟﺎي ﭘﺪرﺗﻢ ...‬ ‫
- اﻣﺎ ﭘﺪرم ﻧﯿﺴﺘﯿﺪ ...‬ ‫... ﺑﺮاي اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﺣﺎﻣﯽ واﻗﻌﺎ ﻧﺎراﺣﺖ ﺷﺪ ... ﺧﯿﻠﯽ اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﺑﯽ اﻧﺼﺎﻓﯽ ﺑﻮد ... ﮐﺠﺎ ﺑﻮد اون ﮐﺴﯽ ﮐﻪ اﺳﻢ ﭘﺪر‬ ‫رو ﺑﻪ دﯾﮏ ﻣﯿﮑﺸﯿﺪ؟‬ ‫ﻣﻦ ﺑﺎ ﺗﺸﺮ: ﻧﯿﻮﺷﺎ؟!‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺑﻐﺾ ﮐﺮده ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ...‬ ‫
- زود ﺑﺎش ﻋﺬر ﺧﻮاﻫﯽ ﮐﻦ ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ: ﻧﯿﺎزي ﺑﻪ ﻋﺬر ﺧﻮاﻫﯽ ﻧﯿﺴﺖ ... ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺣﻖ داره ﻣﻦ ﭘﺪرش ﻧﯿﺴﺘﻢ ...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺧﻮدش ﻫﻢ ﻧﺎراﺣﺖ ﺷﺪه ﺑﻮد ... ﮐﻮ ﺷﺎ ﻫﻢ ﻗﺎﺷﻖ دﺳﺘﺶ رو رﻫﺎ ﮐﺮد ... اﺻﻼ دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﺷﺐ ﻣﺮدي ﮐﻪ اﻣﺸﺐ ﺗﻤﺎم‬ ‫وﻗﺘﺶ رو ﺑﺮاي ﻣﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد اﯾﻨﺠﻮري ﺧﺮاب ﺑﺸﻪ ... اوﻧﻢ ﻣﺜﻞ ﻫﺮ ﻣﺮد ﻣﺠﺮد دﯾﮕﻪ اي ﺑﺎ اﯾﻦ اﻣﮑﺎﻧﺎت و اﻟﺒﺘﻪ وﺟﻬﻪ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﺴﺖ‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫ﻣﻬﻤﻮﻧﯽ ﺑﺎﺷﻪ ... ﺑﺎ دوﺳﺘﺎش ﺑﯿﺮون ﺑﺎﺷﻪ ... ﻧﻪ اﯾﻦ ﮐﻪ ﺑﺎ دو ﺗﺎ ﺑﭽﻪ ﻧﻮﺟﻮان و ﺧﺎﻟﺸﻮن ﺑﯿﺎد ﺗﻮ رﺳﺘﻮراﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ اﮔﻪ دﺳﺖ‬ ‫ﺧﻮدش ﺑﻮد ﻫﺮ ﮔﺰ اﻣﮑﺎن ﻧﺪاﺷﺖ ﭘﺎش رو ﺑﺬاره ﺗﻮش ...‬ ‫
- ﭼﺮا آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ... ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺧﻮب ﻣﯿﺪوﻧﻪ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﻧﺤﻮي ﭘﺪرش ﻫﺴﺘﯿﺪ ... ﻣﺎ ﺑﺎرﻫﺎ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮدﯾﻢ ﮐﻪ ﭘﺪر و ﻣﺎدر آدم‬ ‫اوﻧﺎﯾﯽ ﻫﺴﺘﻦ ﮐﻪ ﺑﻪ آدم ﻣﺤﺒﺖ ﻣﯿﮑﻨﻦ و در ﮐﻨﺎر آدم ﻫﺴﺘﻦ ﻧﻪ ﺻﺮﻓﺎ اوﻧﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﺎ رو ﺑﻪ دﻧﯿﺎ آوردن ... ﻣﮕﻪ ﻧﻪ ﻧﯿﻮﺷﺎ؟‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ ﮐﻪ ﺣﺎﻻ دﯾﮕﻪ دﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﯿﻨﻪ ﻧﺒﻮد ﺳﺮش رو اﻧﺪاﺧﺖ ﭘﺎﯾﯿﻦ ...‬ ‫اﯾﻦ ﮐﺘﺎب ﺗﻮﺳﻂ ﮐﺘﺎﺑﺨﺎﻧﻪ ي ﻣﺠﺎزي ﻧﻮدﻫﺸﺘﯿﺎ )‪ (‬ﺳﺎﺧﺘﻪ و ﻣﻨﺘﺸﺮ ﺷﺪه اﺳﺖ‬ ‫
- اون ﺧﻮب ﻣﯿﺪوﻧﻪ ﺷﻤﺎ ﭼﻪ ﻗﺪر دوﺳﺘﺶ دارﯾﺪ و ﭼﻪ ﻗﺪر ﺑﺮاي راﺣﺘﯿﺶ ﺗﻼش ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ ... ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺧﺎﻃﺮ اﻻن ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯿﺸﻪ و ﻫﻢ‬ ‫از ﺷﻤﺎ ﻋﺬر ﺧﻮاﻫﯽ ﻣﯿﮑﻨﻪ و ﻫﻢ روﺗﻮن رو ﻣﯽ ﺑﻮﺳﻪ ﭼﻮن ﺧﻮب ﻣﯿﺪوﻧﻪ ﺷﻤﺎ ﭼﻪ ﻗﺪر ﻧﮕﺮان ﺳﻼﻣﺘﯿﺶ ﻫﺴﺘﯿﺪ ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﻧﯿﻮﺷﺎ رو ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮد ... واﻗﻌﺎ ﺑﺎورم ﻧﻤﯽ ﺷﺪ اﯾﻦ ﻣﺮد از اﯾﻨﮑﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ اون رو ﻣﺜﻞ ﭘﺪرﺷﻮن ﻧﻤﯽ ﺑﯿﻨﻦ اﻧﻘﺪر ﻧﺎراﺣﺖ ﺑﺸﻪ ...‬ ‫ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم ... ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ ﻧﯿﻮﺷﺎ ... ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺣﺎﻣﯽ رﻓﺖ: ﻋﻤﻮ ... ﻣﻦ ﻣﻨﻈﻮري ﻧﺪاﺷﺘﻢ ...‬ ‫
- ﻧﯿﻮﺷﺎ زود ﻋﻤﻮت رو ﺑﺒﻮس ...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺗﺎ ﻗﺒﻞ از اﯾﻨﮑﻪ ﺣﺎﻣﯽ ﺑﺘﻮﻧﻪ اﻋﺘﺮاض ﮐﻨﻪ روي ﻧﻮك ﭘﺎش ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﺑﻮﺳﻪ اي روي ﮔﻮﻧﻪ اش ﮐﺎﺷﺖ ...‬ ‫از دﯾﺪﻧﺸﻮن ﺗﻮ اﯾﻦ ﺣﺎﻟﺖ دﻟﻢ ﺳﺒﮏ ﺷﺪه ﺑﻮد ... ﻣﻦ ﻫﻤﻪ ﺗﻼﺷﻢ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ اﯾﻦ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻣﺤﺒﺖ ﮐﺮدن رو ﺑﯿﺎﻣﻮزن ... ﺗﻮي اون‬ ‫ﺧﻮﻧﻪ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎﺷﻢ ﮐﺴﯽ ﺣﻮاﺳﺶ ﺑﻬﺸﻮن ﻫﺴﺖ ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﺳﺮش رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮد و ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد ... ﺣﺲ ﺧﺎﺻﯽ از اﯾﻦ ﻧﮕﺎﻫﺶ داﺷﺘﻢ ...‬ ‫ﮐﻮﺷﺎ: ﻣﻨﻢ ﺑﺒﻮﺳﻢ؟‬ ‫واﻗﻌﺎ دﯾﮕﻪ ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺧﻨﺪه ام رو ﻧﮕﻪ دارم ...‬ ‫
- ﭘﺲ ﯾﺎدت ﻧﺮه ﻫﻤﺮاز ﭘﺪر ﻣﻨﺘﻈﺮﺗﻪ ... ﺗﻮي ﮔﺎﻟﺮي ﻣﺎﻣﺎن ... دوﺷﻨﺒﻪ ﺷﺎﻫﻨﺎﻣﻪ ﺧﻮاﻧﯽ ﻫﺴﺖ ... آﻗﺎي دﮐﺘﺮ اﮔﺮ ﺷﻤﺎ ﻫﻢ وﻗﺖ‬ ‫ﮐﻨﯿﺪ و ﺗﺸﺮﯾﻒ ﺑﯿﺎرﯾﺪ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﻣﯽ ﺷﯿﻢ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﻫﻢ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﻣﯽ ﺷﻢ اﮔﺮ ﺑﺘﻮﻧﻢ ﺣﺘﻤﺎ ...‬ ‫ﺑﺎ آرﺗﺎن و دﻻرام ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﺮدﯾﻢ ... ﻧﯿﻮﺷﺎ ﻫﻨﻮز ﮐﻤﯽ ﺗﻮي ﻓﮑﺮ ﺑﻮد: ﻧﯿﻮﺷﺎي ﻫﻤﺮاز ... ﭼﻪ ﻃﻮري؟‬ ‫اوﻣﺪ ﺳﻤﺘﻢ و ﻣﺤﮑﻢ ﺑﻐﻠﻢ ﮐﺮد ... ﺑﻮﺳﯿﺪﻣﺶ: ﻋﺰﯾﺰه دﻟﻤﯽ دﯾﮕﻪ ﭼﻪ ﻣﯽ ﺷﻪ ﮐﺮد ...‬ ‫ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم ... ﺣﺎﻣﯽ دﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﯿﻨﻪ داﺷﺖ ﻧﮕﺎﻫﻤﻮن ﻣﯽ ﮐﺮد ... اﻣﺸﺐ ﺑﺎرﻫﺎ و ﺑﺎرﻫﺎ ﺳﻨﮕﯿﻨﯽ ﻧﮕﺎﻫﺶ رو اﺣﺴﺎس ﮐﺮده‬ ‫ﺑﻮدم ... دوﺑﺎره و دوﺑﺎره ﮐﺸﻔﺶ ﮐﺮده ﺑﻮدم ...‬ ‫ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺧﻮاﺑﯿﺪه ﺑﻮدن و ﻧﺰدﯾﮏ ﺧﻮﻧﻪ ﻣﻦ ﺑﻮدﯾﻢ: ﻣﻤﻨﻮن ﺑﺎﺑﺖ اﻣﺸﺐ ... ﻣﯽ دوﻧﻢ ﻫﻤﺶ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﻮد ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫
- ﺑﻪ ﻣﻦ ﻫﻢ ﺧﻮش ﮔﺬﺷﺖ ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم: اﻣﯿﺪوارم ... ﮐﻪ اﯾﻦ ﻃﻮر ﺑﺎﺷﻪ ... راﺳﺘﯽ اﮔﺮ واﻗﻌﺎ ﺧﻮاﺳﺘﯿﺪ ﺷﺎﻫﻨﺎﻣﻪ ﺧﻮاﻧﯽ رو ﺗﺸﺮﯾﻒ ﺑﯿﺎرﯾﺪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻫﻤﺎ ﻫﻨﮓ ﮐﻨﯿﺪ‬ ‫... ﺑﺴﯿﺎر ﺧﻮش ﻣﯿﮕﺬره اﮔﺮ روﯾﺎ ﺟﻮن ﻫﻢ ﺧﻮاﺳﺘﻦ دﯾﺪﻧﺸﻮن ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻤﻮن ﻣﯿﮑﻨﻪ ...‬ ‫
- ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎ روﯾﺎ ﻫﻢ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻢ ... ﻣﻦ ﻫﻢ دوﺳﺖ دارم ﮐﻪ ﺑﯿﺎم ...‬ ‫ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو ﺗﻮي ﺧﻮاب ﺑﻮﺳﯿﺪم و ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﭘﯿﺎده ﺷﻢ ﮐﻪ ﮔﻔﺖ: داﺧﻞ رﻓﺘﯿﺪ ﺣﺘﻤﺎ ﭼﯿﺰي ﺑﺨﻮرﯾﺪ آﺧﺮش ﻫﻢ ﺷﻤﺎ اﻣﺸﺐ ﻫﯿﭽﯽ‬ ‫ﻧﺨﻮردﯾﺪ.‬ ‫رﻓﺖ و ﻣﻦ ﻣﻮﻧﺪم ﮐﻪ اﯾﻦ آدم ﻋﺠﯿﺐ ﺣﻮاﺳﺶ ﺑﻪ ﻫﺮ ﭼﯿﺰي ﺑﻮد ...‬ ‫
- اﻣﺸﺐ وﻗﺖ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻢ ﺳﯿﺎ ...‬ ‫
- ﻧﻪ ﺟﺪﯾﺪا ﻣﺸﮑﻮك ﻣﯿﺰﻧﯽ ... ﮐﺠﺎ اﯾﺸﺎﻻ؟‬ ‫
- ﯾﻪ دوﺳﺖ ﭘﺴﺮ ﭘﯿﺪا ﮐﺮدم ﺧﻮﺷﮕﻞ ... ﺑﺎ ﺣﺎل دارم ﻣﯿﺮﯾﻢ ﺑﺎﻫﺎش ددر ددور ... آﺧﻪ ﻣﻦ ﮐﺠﺎ رو دارم ﺑﺮم ... ﭘﯿﺶ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ دﯾﮕﻪ‬ ‫...‬ ‫
- ﺗﻮ ﭘﺮﯾﺸﺐ ﺑﺎﻫﺎﺷﻮن ﺑﻮدي ﮐﻪ ...‬ ‫
- ﻣﯽ دوﻧﻢ ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﺻﺒﺢ ﺗﻤﺎس ﮔﺮﻓﺖ ... ﻋﺮوﺳﯽ ﺧﻮاﻫﺮ زري ﺧﺎﻧﻮﻣﻪ رﻓﺘﻪ ﺷﻬﺮﺳﺘﺎن ﻓﺨﺮي ﺧﺎﻧﻮم ﻫﻢ ﮔﻮﯾﺎ ﮐﻤﺮش ﮔﺮﻓﺘﻪ‬ ‫ﻣﺮﺧﺼﯿﻪ ... اﻣﺸﺐ ﻫﻢ ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم و اﮐﺒﺮ ﺧﺎن ﮐﺠﺎ ﻣﯿﺨﻮان ﺑﺮن ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻦ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو ﺑﺬارن ﭘﯿﺶ ﻋﻤﻪ ﻣﻠﻮك ...‬ ‫ﺗﻮ ﻓﮑﺮ ﮐﻦ ... ﻫﯿﭽﯽ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ اﻧﻘﺪر اﻟﺘﻤﺎس ﮐﺮدن ﮐﻪ ﺧﺎن ﻋﻤﻮﺷﻮن اﺟﺎزه ﺻﺎدر ﮐﺮده ﺑﯿﺎن ﺧﻮﻧﻪ ﻣﻦ ...‬ ‫
- اي ﺟﺎﻧﻢ ... وﻟﯽ ﻣﯿﻮﻣﺪي ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮب ﺑﻮد ... ﻫﻤﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻫﺴﺘﻦ ...‬ ‫
- ﺑﺮﯾﺪ ﺑﻬﺘﻮن ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮش ﺑﮕﺬره ...‬ ‫ﺗﻮي آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ ﺳﺨﺖ ﻣﺸﻐﻮل ﺷﺴﺘﻦ ﻇﺮﻓﻬﺎ ﺑﻮدم ... واﻗﻌﺎ ﺧﺴﺘﻪ ﺑﻮدم ... ﺻﺒﺢ ﺳﻪ زﻧﮓ درس داده ﺑﻮد و ﻋﺼﺮ ﻫﻢ اﺟﺮا رﻓﺘﻪ‬ ‫ﺑﻮدم ... ﻧﮕﺎﻫﻬﺎ و ﮐﻨﺎﯾﻪ ﻫﺎي راﻣﯿﻦ رو ﺗﺤﻤﻞ ﮐﺮده ﺑﻮدم ... ﻏﺬا درﺳﺖ ﮐﺮده ﺑﻮدم ... ﺑﭽﻪ ﻫﺎ داﺷﺘﻦ ﮐﺎرﺗﻮﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺗﻮش ﻧﻘﺶ‬ ‫ﯾﻪ ﻓﺮﺷﺘﻪ رو ﺣﺮف زده ﺑﻮدم ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮدن و ﻣﯿﻮه ﻣﯽ ﺧﻮردن و ﻣﻦ اذﻋﺎن ﮐﺮدم ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﺧﺴﺘﮕﯿﻢ ﺑﺎ ﻫﻤﯿﻦ ﺻﺪاي ﺧﻨﺪه ﻫﺎﺷﻮن‬ ‫رﻓﻊ ﻣﯿﺸﻪ ...‬ ‫ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺘﻢ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ... ﺳﺎﻋﺖ 21 ﺑﻮد و ﻫﻨﻮز ﻧﯿﻮﻣﺪه ﺑﻮدن دﻧﺒﺎﻟﺸﻮن ﮐﻨﺎر ﻫﻤﺪﯾﮕﻪ روي ﺗﺨﺖ ﻣﻦ ﺧﻮاﺑﺸﻮن ﺑﺮده ﺑﻮد ...‬ ‫ﻣﺠﺒﻮرم ﮐﺮده ﺑﻮدن ﺳﻪ ﺗﺎ ﮐﺘﺎب ﺧﻮﻧﺪه ﺑﻮدم ﺑﺮاﺷﻮن ...‬ ‫ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺮم ﻟﺒﺎﺳﻢ رو ﻋﻮض ﮐﻨﻢ اﻣﺎ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮدم ﮐﻪ اﮐﺒﺮ ﺧﺎن و ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﺑﯿﺎن دﻧﺒﺎﻟﺸﻮن ...‬ ‫ﮐﺘﺎب ﻣﻔﺎﺗﯿﺢ ﻣﺎﻣﺎن رو دﺳﺘﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ و روش رو ﺑﻮﺳﯿﺪم ... ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﺑﻮي ﻣﺎدرم رو ﻣﯿﺪاد ... ﮐﻨﺎر ﭘﻨﺠﺮه ﻧﺸﺴﺘﻢ و ﮐﻤﯽ دﻋﺎ‬ ‫ﺧﻮﻧﺪم ...‬ ‫ﺻﺪاي زﻧﮓ ﻣﻮﺑﺎﯾﻠﻢ از ﺟﺎ ﭘﺮوﻧﺪﺗﻢ ... ﮐﺘﺎب رو روي ﻣﯿﺰ ﮔﺬاﺷﺘﻢ ... ﺣﺎﻣﯽ ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﺳﻼم آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫
- اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﺻﺪاش داﻏﻮن و ﺧﺴﺘﻪ اﺳﺖ: ﺳﻼم ﺧﺎﻧﻮم ﻣﻦ ﺳﺮ ﺧﯿﺎﺑﻮن ﻫﺴﺘﻢ ﻣﯽ ﺷﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو ﺣﺎﺿﺮﺷﻮن ﮐﻨﯿﺪ؟‬ ‫ﻫﺮ ﮐﺎري ﮐﻪ ﻣﯽ ﮐﺮدم ﮐﻮﺷﺎ از ﺧﻮاب ﺑﯿﺪار ﻧﻤﯽ ﺷﺪ ... ﺑﺎ ﺷﻨﯿﺪن ﺻﺪاي آﯾﻔﻮن از ﺟﺎم ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و ﻧﯿﻮﺷﺎ ﻫﻢ ﮐﻪ ﻣﺴﺖ ﺧﻮاب‬ ‫ﺑﻮد دوﺑﺎره دراز ﮐﺸﯿﺪ: آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ﮐﻮﺷﺎ ﺑﯿﺪار ﻧﻤﯽ ﺷﻪ ... اﮔﺮ اﺟﺎزه ﺑﺪﯾﺪ ...‬ ‫ﭘﺮﯾﺪ ﺗﻮي ﺣﺮﻓﻢ: ﻓﺮدا ﻣﺪرﺳﻪ دارن ... ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮﯾﻢ ﺧﻮﻧﻪ ...‬ ‫
- ﻣﯽ دوﻧﻢ ... ﺑﺪ ﻗﻠﻘﻠﯽ ﻣﯿﮑﻨﻪ ﺑﻐﻠﺶ ﮐﻨﻢ ...‬ ‫
- ﻧﻪ ...‬ ‫... اي ﺑﺎﺑﺎ اﯾﻦ آدم ﭼﺮا اﻧﻘﺪر ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﻪ: در رو ﺑﺎز اﮔﺮ ﺑﺎز ﮐﻨﯿﺪ ﺧﻮدم ﻣﯿﺎم ...‬ ‫ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻫﻮل ﺷﺪم ... در رو ﺑﺎز ﮐﺮدم و دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﻣﻮﻫﺎي آﺷﻔﺘﻪ ام ﮐﺸﯿﺪم و ﺑﻠﻮزم رو ﻣﺮﺗﺐ ﮐﺮدم ...‬ ‫در رو ﮐﻪ ﺑﺎز ﮐﺮدم ... ﻗﯿﺎﻓﻪ اش از ﺧﺴﺘﮕﯽ داﻏﻮن ﺑﻮد: ﺑﺪ ﺧﻮاب ﺷﺪﯾﺪ ﺷﻤﺎ ﻫﻢ اﻣﺸﺐ ...‬ ‫ﺑﻪ ﻗﯿﺎﻓﻪ زارش ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﺧﯿﻠﯽ ﺧﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽ رﺳﯿﺪ‬ ‫
- ﺷﻤﺎ ﺑﻔﺮﻣﺎﯾﯿﺪ ﺑﻨﺸﯿﻨﯿﺪ ... ﭼﺎي ﯾﺎ ﻗﻬﻮه ﻣﯽ ﺧﻮرﯾﺪ ... ﺗﺎ ﻣﻦ ﺑﺮم ﮐﺘﺸﻮن رو ﺗﻨﺸﻮن ﮐﻨﻢ؟‬ ‫
- ﻧﻪ ﻣﻤﻨﻮﻧﻢ ... اﻣﺮوز از ﺑﺲ ﻗﻬﻮه ﺑﻬﻢ دادن دﯾﻮاﻧﻪ ام ﮐﺮدن ...‬ ‫
- ﺣﺎﻟﺘﻮن ﺧﻮب ﻧﯿﺴﺖ؟‬ ‫دو ﺗﺎ اﻧﮕﺸﺖ اﺷﺎره اش رو روي ﺷﻘﯿﻘﻪ اش ﮔﺬاﺷﺖ: ﺳﺮم وﺣﺸﺘﻨﺎك درد ﻣﯿﮑﻨﻪ ...‬ ‫
- ﻣﻦ اﻻن ﻣﯿﺮﺳﻢ ﺧﺪﻣﺘﺘﻮن ...‬ ‫ﺧﻮاﺳﺖ اﻋﺘﺮاض ﮐﻨﻪ ﮐﻪ رﻓﺘﻢ ﺗﻮي آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ ... ﺗﻨﻬﺎ ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﺑﻪ ذﻫﻨﻢ رﺳﯿﺪ دم ﮐﺮدن ﮔﻞ ﮔﺎو زﺑﻮن ﺑﻮد ...‬ ‫ﭘﻨﺞ دﻗﯿﻘﻪ ﺑﻌﺪ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻮد ... ﺗﻮي ﯾﻪ ﻟﯿﻮان ﺑﺰرگ رﯾﺨﺘﻢ و ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﺗﻮي ﭘﯿﺶ دﺳﺘﯽ ... ﺳﺮش رو ﺑﻪ ﮐﺎﻧﺎﭘﻪ ﺗﮑﯿﻪ داده ﺑﻮد و‬ ‫دﺳﺘﺶ رو روي ﭘﺸﺎﻧﯿﺶ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد ... ﮔﺮه ﮐﺮواﺗﺶ رو ﻓﻘﻂ ﮐﻤﯽ ﺷﻞ ﮐﺮده ﺑﻮد ...‬ ‫ﺧﻢ ﺷﺪم و ﻟﯿﻮان رو ﮔﺬاﺷﺘﻢ روي ﻣﯿﺰ ... ﮐﻨﺎر ﻣﻔﺎﺗﯿﺢ ... ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺑﺮﺧﻮرد ﭘﯿﺶ دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﻣﯿﺰ ﭼﻮﺑﯽ ﭼﺸﻤﺎش رو ﺑﺎز ﮐﺮد ...‬ ‫ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﺑﻪ ﻟﯿﻮاﻧﯽ ﮐﻪ ازش ﺑﺨﺎر ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯽ ﺷﺪ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد: ﺑﺮاي ﻣﻨﻪ؟‬ ‫
- ﺑﻠﻪ ... ﻣﯽ دوﻧﻢ ﮐﻪ اﻻن ﺑﻪ ﻧﻈﺮﺗﻮن ﻋﺠﯿﺐ ﻣﯽ رﺳﻪ اﻣﺎ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﺑﻬﺘﺮ از ﻗﺮص ﺑﺎﺷﻪ ...‬ ‫... ﮐﻤﯽ ﺗﻮي ﺟﺎش ﺳﯿﺦ ﻧﺸﺴﺖ: ﻣﻤﻨﻮﻧﻢ ... اﻧﺘﻈﺎرش رو ﻧﺪاﺷﺘﻢ ...‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻟﯿﻮان اﻧﺪاﺧﺖ: ﺑﺨﻮرﯾﺪش آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ﭼﯿﺰ ﺧﺎﺻﯽ ﺗﻮش ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﮐﻪ ﭼﯿﺰي ﻧﮕﻔﺘﻢ ﺧﺎﻧﻮم ...‬ ‫
- آﺧﻪ ﻣﺸﮑﻮك ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻣﯿﮑﺮدﯾﺪ ...‬ ‫ﺗﻮي دﺳﺘﺶ ﮔﺮﻓﺖ ﮔﻞ ﮔﺎو زﺑﻮن ﻗﺮﻣﺰ رﻧﮓ رو ...‬ ‫
- ﺣﺎﻻ ﭼﯽ ﻫﺴﺖ؟‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺷﯿﻄﻨﺘﯽ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﺟﻠﻮي اﯾﻦ ﻣﺮد ﺟﺪي ﻧﺸﻮﻧﺶ ﻧﻤﯽ دادم از ﮐﺠﺎ ﻫﯽ ﺳﺮ ﺑﺮ ﻣﯿﺎورد اﻣﺸﺐ: ﭼﺸﻢ اﺳﺐ‬ ‫... ﺑﺎ ﻧﯿﺶ ﻋﻘﺮب ﮐﻮه ﻫﺎي آﻣﺮﯾﮑﺎي ﻻﺗﯿﻦ ...‬ ‫ﺧﻨﺪه اش ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ... ﭼﻮن ﺻﻮرت ﺧﺴﺘﻪ اش داﺷﺖ ﮐﺶ ﻣﯿﻮﻣﺪ: ﺷﻤﺎ ﮐﻪ ﮔﻔﺘﯿﺪ ﺟﺎدو ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫و ﺑﻌﺪ ﺟﺮﻋﻪ اي ازش ﺧﻮرد ... ﺻﻮرﺗﺶ ﮐﻤﯽ درﻫﻢ ﺷﺪ ...‬ ‫
- ﺗﻠﺨﻪ؟‬ ‫ﺻﺎدﻗﺎﻧﻪ ﮔﻔﺖ: ﺧﯿﻠﯽ ...‬ ‫... آخ آخ ﯾﺎدم رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﻋﺴﻞ ﺑﺮﯾﺰم ... ﻟﯿﻤﻮ رﯾﺨﺘﻪ ﺑﻮدم ﺧﻮش رﻧﮓ ﺑﺸﻪ اﻣﺎ ﻋﺴﻞ رو ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﺮده ﺑﻮد ...‬ ‫
- آخ آخ ﯾﺎدم رﻓﺖ ... ﯾﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﺪﯾﺪش ﺑﻪ ﻣﻦ ...‬ ‫ﻟﯿﻮان رو ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﮔﺮﻓﺖ ...‬ ‫ﺻﺪاي ﺟﺎدوﮔﺮﻫﺎ رو ﺗﻘﻠﯿﺪ ﮐﺮدم: ﯾﺎدم رﻓﺖ دﻧﺪون ﻣﺎرﺳﯽ ﺳﺎﻟﻪ ﻫﻨﺪ ﺷﺮﻗﯽ ﺗﻮش ﺑﻨﺪازم ...‬ ‫اﯾﻦ ﺑﺎر ﺑﻪ ﺟﻮن ﺧﻮدم ﺧﻨﺪﯾﺪ ...‬ ‫
- اﯾﻨﻬﺎ رو ﮐﻪ ﻣﯿﮕﯿﺪ ﭼﻪ ﻃﻮر اﻧﺘﻈﺎر دارﯾﺪ ﺑﺘﻮﻧﻢ ﺑﺨﻮرﻣﺶ ...‬ ‫
- ﺑﻪ راﺣﺘﯽ ... اﻻن ﻣﯿﺎرم ﺧﺪﻣﺘﺘﻮن ...‬ ‫ﻟﯿﻮان رو دادم دﺳﺘﺶ اﯾﻦ ﺑﺎر ﻫﻢ ﺑﺎ زﺑﺎن ﻫﻢ ﺑﺎ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﮐﻪ ﺣﺎﻻ ﮐﻤﯽ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﺑﺨﻮﻧﻤﺶ ازم ﺗﺸﮑﺮ ﮐﺮد ...‬ ‫
- ﺣﺎﻻ دور از ﺷﻮﺧﯽ ﮔﻞ ﮔﺎو زﺑﻮﻧﻪ ... ﺑﺨﻮرﯾﺪش ﺑﻬﺘﻮن آراﻣﺶ ﻣﯽ ده ...‬ ‫ﺟﺮﻋﻪ اي اش رو ﻧﻮﺷﯿﺪ: اﻣﺮوز ﭼﻨﺪ ﺟﻠﺴﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻫﻢ داﺷﺘﻢ ...‬ ‫
- ﺣﺎﻻ ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﮕﻢ ﺣﻮاﺳﺘﻮن ﮐﻤﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﻪ ﺧﻮدﺗﻮن ﺑﺎﺷﻪ ...‬ ‫دﺳﺘﺶ رو دور ﻟﯿﻮان ﻗﻼب ﮐﺮد: ﺑﭽﻪ ﻫﺎ اذﯾﺖ ﮐﻪ ﻧﮑﺮدن ...‬ ‫... ﺑﺎ ﭼﻪ ﻣﺎﻧﻮر ﻣﻮﺿﻮع ﺑﺤﺚ رو ﻋﻮض ﮐﺮد ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﮐﻪ از ﺧﺪاﻣﻪ ﭘﯿﺸﻢ ﺑﺎﺷﻦ ...‬ ‫
- ﻣﯽ دوﻧﻢ ...‬ ‫ﻟﯿﻮان رو ذره ذره و ﺑﺎ ﻃﻤﺎﻧﯿﻨﻪ ﺗﻤﻮم ﮐﺮد ...‬ ‫
- ﻣﻤﻨﻮﻧﻢ ... ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮب ﺑﻮد ...‬ ‫
- اﻣﯿﺪوارم ﮐﻪ اﯾﻦ ﻃﻮر ﺑﻮده ﺑﺎﺷﻪ ...‬ ‫... اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﺻﺪاش و ﻧﮕﺎﻫﺶ ﺳﺮ ﺣﺎل ﺗﺮ از ﻟﺤﻈﻪ ورودﺷﻪ ...‬ ‫
- ﺣﺘﻤﺎ ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮره ... وﻗﺘﯽ اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﻟﻄﻒ ﮐﺮدﯾﺪ ...‬ ‫
- ﻣﺎدرم ﻫﻤﯿﺸﻪ اﯾﻦ ﺟﻮر ﭼﯿﺰا رو ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮب درﺳﺖ ﻣﯽ ﮐﺮد ...‬ ‫
- ﺧﺪا رﺣﻤﺘﺸﻮن ﮐﻨﻪ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- ﻣﻤﻨﻮﻧﻢ ...‬ ‫ﺧﻮاﺳﺖ ﻟﯿﻮان رو روي ﻣﯿﺰ ﺑﺬاره ﮐﻪ ﭼﺸﻤﺶ ﺑﻪ ﮐﺘﺎب دﻋﺎم اﻓﺘﺎد: ﻣﺎل ﺷﻤﺎﺳﺖ ...‬ ‫اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺘﻌﺠﺐ ﺷﺪه: ﻣﺎل ﻣﺎدرم ﺑﻮد ... ﺧﻮدم ﺑﺮاش ﺧﺮﯾﺪه ﺑﻮدم ﺣﺎﻻ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻧﯿﺖ ﺧﻮدش و ﭘﺪرم و رﻫﺎ ازش‬ ‫اﺳﺘﻔﺎده ﻣﯿﮑﻨﻢ ...‬ ‫ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﺮا ﻣﻮﻗﻊ ﮔﻔﺘﻦ اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ اون ﺑﻐﺾ ﻟﻌﻨﺘﯽ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﮐﻤﯽ ﺻﺪام ﺑﻠﺮزه ...‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﺶ رو دوﺧﺖ ﺑﻬﻢ ... ﺗﻮي ﭼﺸﻤﺎم دﻧﺒﺎل اﺷﮏ ﻣﯽ ﮔﺸﺖ اﻧﮕﺎر ... ﭼﯽ داﺷﺖ ﻧﮕﺎﻫﺶ ... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ... ﺣﺲ ﮐﺮدم ﯾﻪ ﭼﯿﺰي‬ ‫ﻣﺜﻞ ﻗﻄﺮه ﻫﺎي رﯾﺰ ﺑﺎرون ﺗﻮي ﻗﻠﺒﻢ ﺳﺮ ﻣﯿﺨﻮره ... دﺳﺘﻢ رو ﺑﺮدم و ﻣﻮﻫﺎم رو زدم ﭘﺸﺖ ﮔﻮﺷﻢ ... ﺑﺎ اﯾﻦ ﺣﺮﮐﺘﻢ ... ﻧﮕﺎﻫﺶ رو‬ ‫ازم ﮔﺮﻓﺖ.‬ ‫دﺳﺘﯽ ﺑﻪ زاﻧﻮش زد: ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ﻣﺎدرﺗﻮن ﺑﻬﺘﻮن اﻓﺘﺨﺎر ﻣﯿﮑﻨﻪ ...‬ ‫
- اﻣﯿﺪوارم ... اﻟﺒﺘﻪ ﻣﻦ ﻫﻤﻪ ﺳﻌﯿﻢ رو ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺟﺎدوش رو درﺳﺖ ﺑﻪ ﮐﺎر ﺑﺒﺮم ... و اﺣﺴﺎس ﻣﯿﮑﻨﻢ ﮐﻪ درﺳﺖ ﻫﻢ ﺑﻮده ...‬ ‫زﯾﺮ ﻟﺐ ﮔﻔﺖ: ﺟﺎدوي ﺷﻤﺎ ﭼﯿﺰ دﯾﮕﻪ اﯾﻪ ...‬ ‫اﺳﮑﺎچ ﺗﻮي دﺳﺘﻢ رو ﻣﺤﮑﻢ ﮐﺸﯿﺪم ﻣﺤﮑﻢ ﺗﺮ ... ﺗﻤﺎم ﻓﺸﺎري ﮐﻪ روم ﺑﻮد رو ﺧﺎﻟﯽ ﮐﺮدم روي اﺳﻔﻨﺠﯽ ﮐﻪ ﺣﺎﻻ زﯾﺮ دﺳﺘﻢ‬ ‫ﻓﺸﺮده ﺑﻮد و ﻟﯿﻮان رو ﻫﯽ ﺳﺎﺑﯿﺪم ﺳﺎﺑﯿﺪم ... ﭘﺎك ﻧﻤﯽ ﺷﺪ ... ﻣﺜﻞ ﭼﺸﻤﺎي ﻣﻦ ﮐﻪ ﺣﺘﯽ ﯾﻪ ﻟﺤﻈﻪ از اﺷﮏ ﺧﺸﮏ ﻧﺸﺪه ﺑﻮد ...‬ ‫ﻟﯿﻮان رو ﺗﻮي ﺳﯿﻨﮏ رﻫﺎ ﮐﺮدم ... ﻣﺤﮑﻢ ... ﻟﺐ ﭘﺮ ﺷﺪ ... ﻣﻬﻢ ﺑﻮد؟ ﻧﺒﻮد ... دل ﻣﻦ دو روز ﺑﻮد ﻣﺜﻞ ﮐﻮه آﺗﺸﻔﺸﺎن ﺷﺪه ﺑﻮد ...‬ ‫ﺳﺮم رو ﺧﻢ ﮐﺮدم اﺷﮑﺎم ﻣﯽ رﯾﺨﺖ روي دﺳﺖ ﻧﯿﻤﻪ ﮐﻔﯿﻢ ... ﺑﺎ ﭘﺎ ﻣﺤﮑﻢ ﮐﻮﺑﯿﺪم ﺑﻪ ﮐﺎﺑﯿﻨﺖ ...‬ ‫ﺳﺮ ﺧﻮردم از ﮐﺎﺑﯿﻨﺖ و ﻧﺸﺴﺘﻢ رو ﮐﻒ ﺳﻨﮓ آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ و ﺳﺮم رو ﮔﺬاﺷﺘﻢ روي زاﻧﻮم و زار زدم ... ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮدم ... واﻗﻌﺎ‬ ‫ﺧﺴﺘﻪ.‬ ‫ﭼﯽ از ﺟﻮﻧﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻦ ... اﯾﻦ ﻫﻤﻪ اﺳﺘﺮس ... اﯾﻦ ﻫﻤﻪ آزار ... آﺧﻪ اﻧﺘﻘﺎم ﭼﯽ رو ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻦ از ﻣﻦ ﺑﮕﯿﺮن؟ !‬ ‫ﮔﻮﺷﯿﻢ ﺗﻮي ﺟﯿﺒﻢ ﺧﻮد ﮐﺸﯽ ﻣﯿﮑﺮد ﺳﯿﺎ ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﻫﻨﻮز ﺧﺒﺮي ﻧﺸﺪه؟‬ ‫
- ﻧﻪ ...‬ ‫
- ﺗﻮ ﮐﻪ ﺻﺪات از ﺻﺒﺤﻢ ﺑﺪﺗﺮه ... ﻫﻤﺮاز ﺑﺴﻪ ... ﭼﺮا اﻧﻘﺪر ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯿﮑﻨﯽ؟‬ ‫
- دارم دﯾﻮﻧﻪ ﻣﯽ ﺷﻢ ﻣﯽ ﻓﻬﻤﯽ ... دو روزه ازﺷﻮن ﺧﺒﺮي ﻧﯿﺴﺖ ... ﻧﻪ ﮔﻮﺷﯽ ﺗﻠﻔﻦ رو ﺑﺮ ﻣﯽ دارن ... ﻧﻪ زﻧﮓ ﻣﯽ زﻧﻦ ... ﭼﯿﺰي‬ ‫ﺷﺪه ﺳﯿﺎ ... ﺑﻪ ﺧﺪا ﮐﻪ ﭼﯿﺰي ﺷﺪه و از ﻣﻦ ﭘﻨﻬﺎن ﻣﯽ ﮐﻨﻦ ...‬ ‫
- ﻣﻤﻮش ﻫﯿﭽﯽ ﻧﺸﺪه ﻣﻦ ﺑﻬﺖ ﻗﻮل ﻣﯿﺪم ... اﻻﻧﻢ دارﯾﻢ راه ﻣﯿﻮﻓﺘﯿﻢ ﺑﺎ ﮔﻠﯽ ﺑﯿﺎﯾﻢ ﭘﯿﺸﺖ ... ﺗﻮ ﻫﻢ ﺑﺮو ﭘﯿﺶ ﻣﺎدام ﺗﺎ ﻣﺎ ﺑﺮﺳﯿﻢ‬ ‫ﺑﺎﺷﻪ ﻣﻤﻮش؟‬ ‫دﻣﺎﻏﻢ رو ﺑﺎﻻ ﮐﺸﯿﺪم: ﻧﻪ ... ﺑﻪ ﺧﺪا ﺑﯿﺎﯾﺪ دﯾﮕﻪ ﺑﺎﻫﺎﺗﻮن ﺣﺮف ﻧﻤﯽ زﻧﻢ ... ﺳﯿﺎ ﺑﻤﻮن ... ﻣﺎدر ﺑﺰرﮔﺖ ﺣﺎﻟﺶ ﺧﻮب ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫
- ﻣﻤﻮش ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- ﻧﻤﯽ ﺧﻮام ﺳﯿﺎ ... ﻋﺬاب وﺟﺪان رو ﺑﻪ ﻫﻤﻪ اﺣﺴﺎﺳﺎي ﻣﺰﺧﺮف اﯾﻦ روزم اﺿﺎﻓﻪ ﻧﮑﻦ ... دﯾﮕﻪ ﺟﺎ ﻧﺪارم ...‬ ‫ﺑﺎ ﺿﺮب و زور ﻗﻄﻊ ﮐﺮد و ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ اﮔﺮ ﻫﻢ ﻧﯿﺎد ﻫﺮ ﯾﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ زﻧﮓ ﺑﺰﻧﻪ ... آرﺗﺎن اس ام اس داده ﺑﻮد ﮐﻪ اﻣﺸﺐ‬ ‫ﺳﺎﻋﺖ 9 ﺗﺎ 01/03 ﻣﻨﺘﻈﺮﻣﻪ ...‬ ‫ﮔﻮﺷﯽ رو ﭘﺮت ﮐﺮدم روي ﻣﺒﻞ ... ﺻﺪاي ﺧﻨﺪه ﻫﺎي ﻧﻮه ﻫﺎي زﯾﻨﺐ ﺧﺎﻧﻮم از ﺑﺎﻻ ﺑﺎ ﻧﻮاي ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﻣﺎدام از ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻗﺎﻃﯽ‬ ‫ﺷﺪه ﺑﻮد.‬ ‫ﺑﯿﺸﺘﺮ از ده ﺑﺎر ﺑﺎ ﻣﻮﺑﺎﯾﻞ ﺣﺎﻣﯽ ﻫﻢ ﺗﻤﺎس ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم اون ﻫﻢ ﺧﺎﻣﻮش ﺑﻮد ... داﺷﺘﻢ دﯾﻮوﻧﻪ ﻣﯽ ﺷﺪم ...‬ ‫رﻓﺘﻢ ﺳﻤﺖ ﮐﻤﺪم و اوﻟﯿﻦ ﭼﯿﺰي ﮐﻪ دﺳﺘﻢ اوﻣﺪ رو ﭘﻮﺷﯿﺪم روي ﻟﺒﺎﺳﯽ ﮐﻪ ﺗﻨﻢ ﺑﻮد روي ﻫﻤﻮن ﺷﻠﻮار ﺟﯿﻦ ﮐﻬﻨﻪ اي ﮐﻪ ﺗﻮي‬ ‫ﺧﻮﻧﻪ ﻣﯽ ﭘﻮﺷﯿﺪم ... ﮐﯿﻔﻢ و دﺳﺘﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ ... ﺑﺮاي ﭘﻨﺠﻤﯿﻦ ﺑﺎر ﺗﻮي دو روز ﮔﺬﺷﺘﻪ داﺷﺘﻢ ﻣﯿﺮﻓﺘﻢ دم ﺧﻮﻧﻪ ... ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺎﺷﻦ ... ﻣﻦ‬ ‫ﮐﻪ ﮐﺎر ﺑﺪي ﻧﮑﺮده ﺑﻮدم اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ﻣﮕﻪ ﻧﮕﻔﺖ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﻢ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو ﺑﺒﯿﻨﻢ ﻣﺤﺮوﻣﻢ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻪ؟ !‬ ‫ﺗﻮي آژاﻧﺲ ﺳﺮم رو ﺗﮑﯿﻪ داده ﺑﻮدم ﺑﻪ ﺷﯿﺸﻪ ... ﺑﺎ ﻫﺮ دﺳﺖ اﻧﺪاز ﺳﺮم ﺿﺮﺑﻪ ﮐﻮﭼﮑﯽ ﻣﯽ ﺧﻮرد ﺑﻪ ﺷﯿﺸﻪ و ﯾﻪ ﻗﻄﺮه اﺷﮏ روي‬ ‫ﮔﻮﻧﻪ ام ﻣﯽ ﭼﮑﯿﺪ ... ﭼﺮا ﻫﺎي زﯾﺎدي ﺗﻮ ﻣﻐﺰم زﻧﮓ ﻣﯽ ﺧﻮرد ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺟﻮاﺑﯽ ﺑﺮاﺷﻮن ﻧﺪاﺷﺘﻢ ...‬ ‫اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ اﻧﮕﺎر ﮐﻪ ﯾﻪ ﺧﯿﺎل ﺑﻮد ... ﯾﻪ ﺧﯿﺎل ﺑﻪ زﯾﺒﺎﯾﯽ ﺗﻤﺎم ﺻﺒﺢ ﻫﺎي ﭘﺎﯾﯿﺰي ... ﺳﺒﮏ ... ﺧﻨﮏ ... ﭘﺮ از ﺑﻮي ﺧﺎك ﻧﻢ‬ ‫ﺧﻮرده ... ﺣﺎﻻ ﺑﺎ واﻗﻌﯿﺖ ﻫﻤﯿﺸﮕﯽ ﻣﻮاﺟﻪ ﺷﺪه ﺑﻮدم ... ﻣﻦ ﭼﺮا ﻓﮑﺮ ﮐﺮده ﺑﺪم ﺣﺎﻣﯽ ﻓﺮق ﻣﯿﮑﻨﻪ ... ﺣﺎﻣﯽ ﮐﻪ دو ﺷﺐ ﭘﯿﺶ روي‬ ‫ﮐﺎﻧﺎﭘﻪ ﺧﻮﻧﻪ ... ﺑﻬﻢ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﺟﺎدو ﺑﻠﺪم ... ﻫﻤﻮن ﻣﺮد ﻣﻘﺘﺪر ﻣﺜﻼ ﻗﺎﺑﻞ اﻋﺘﻤﺎدي ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد از دﯾﺪن ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻣﺤﺮوم ﻧﻤﯽ ﺷﻢ‬ ‫... و ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﻓﺮدا ﺻﺒﺤﺶ ﻫﻤﻪ ﻏﯿﺐ ﺷﺪن ... دﺳﺘﻬﺎي ﻣﺸﺖ ﺷﺪم رو روي ﻟﺒﻢ ﮐﻮﺑﯿﺪم اﯾﻦ درد ﻫﺎي ﮐﻮﭼﯿﮏ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯽ ﺷﺪ‬ ‫ﺑﻪ ﺧﻮدم ﺑﯿﺎم ... ﻋﺼﺒﯽ ﺑﻮدم.‬ ‫ﭘﻮل رو ﺣﺴﺎب ﮐﺮدم زﯾﺮ ﻧﮕﺎه ﭘﺮ از ﺳﺌﻮال راﻧﻨﺪه ... ﺑﺎ زاﻧﻮﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﯽ ﻟﺮزﯾﺪن دﺳﺘﻢ رو ﮔﺬاﺷﺘﻢ روي زﻧﮓ ﺑﻪ اﻣﯿﺪ اﯾﻨﮑﻪ ﻣﺜﻞ‬ ‫ﻫﺮ ﺑﺎر ﻟﺠﺒﺎزي ﻫﺎي اﮐﺒﺮ ﺧﺎن ﺑﺎﺷﻪ ﮐﻪ در روي ﻣﻦ ﺑﺎز ﻧﻤﯽ ﮐﺮد ...‬ ‫زﻧﮓ رو ﺑﺎزﻫﻢ زدم ... ان ﺑﺎر ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺑﻠﻨﺪ ﺗﺮي ﮔﺮﯾﻪ ﮐﺮدم ... ﺑﻪ در ﺗﮑﯿﻪ دادم ﮐﻪ ﺻﺪاي ﺗﻘﯽ ﺷﻨﯿﺪم ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮم ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺷﺒﯿﻪ‬ ‫ﯾﻪ ﺧﯿﺎل ﺑﻮد ﺑﻌﺪ از دوﺷﺐ ﻧﺨﻮاﺑﯿﺪن از اﺳﺘﺮس ...‬ ‫ﺧﻮدم رو ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﺗﻮ ﺑﺎغ ﻋﻤﺎرت ﭘﺮﺗﺎب ﮐﺮدم و وارد ﺷﺪم ... ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺧﻮﻧﻪ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﻣﯽ دوﯾﺪم ... ﺑﻪ در ﻧﺰدﯾﮏ ﻣﯿﺸﺪم ﮐﻪ روي‬ ‫ﺗﺮاس ﺣﺎﻣﯽ رو دﯾﺪم ﮐﻪ ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ و ﮐﺖ و ﺷﻠﻮاري ﮐﻪ ﻧﺸﻮن ﻣﯽ داد ﺗﺎزه از ﺑﯿﺮون اوﻣﺪه اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد ...‬ ‫ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﻓﺮﯾﺎد زدم ﺑﻪ ﻣﺮدي ﮐﻪ ﺑﺎﻻ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد و ﻣﻦ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺑﻮدم ... ﺑﻠﻪ اوﻧﺎ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﺎﻻ ﺑﻮدن و ﻣﻦ ﭘﺎﯾﯿﻦ: ﮐﺠﺎن؟!‬ ‫
- اﺗﻔﺎﻗﯽ اﻓﺘﺎده؟‬ ‫
- اﯾﻦ رو ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﭙﺮﺳﻢ ... ﭼﯽ ﻣﯽ ﺧﻮاﯾﺪ از ﻣﻦ؟ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﮐﺠﺎ ﻫﺴﺘﻦ؟‬ ‫اﺧﻤﺎش رﻓﺖ ﺗﻮي ﻫﻢ ... اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﻋﺼﺒﯿﺖ و ﭘﺮﺧﺎش رو از ﻣﻦ اﻧﺘﻈﺎر ﻧﺪاﺷﺖ: ﻣﻨﻈﻮرﺗﻮن رو ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﻤﯽ ﺷﻢ؟‬ ‫
- ﻣﻨﻢ ﺳﺎﻟﻬﺎﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﻨﻈﻮر ﺧﺎﻧﻮاده ﺷﻤﺎ رو ﻧﻤﯽ ﻓﻬﻤﻢ ... ﻗﺮارﻣﻮن اﯾﻦ ﻧﺒﻮد ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﮐﯿﻔﻢ از دﺳﺘﻢ رﻫﺎ ﺷﺪ ... ﻣﯽ دوﻧﻢ ﻗﯿﺎﻓﻪ ام ﻗﺎﺑﻞ ﺗﺮﺣﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد ﺑﺮام ﻣﻬﻢ ﻧﺒﻮد ﺣﺘﯽ اﮔﺮ ﻻزم ﺑﻮد اﻟﺘﻤﺎس ﻣﯿﮑﺮدم ﺑﺮاي ﮔﻨﺎه‬ ‫ﻧﮑﺮده ﻋﺬر ﺧﻮاﻫﯽ ﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮدم ...‬ ‫ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﺑﺎ دﯾﺪن ﺣﺎل ﻧﺰارم ﻫﻮل ﮐﺮد ﮐﻪ اﯾﻦ ﻃﻮر ﺑﻬﻢ رﯾﺨﺖ ﮐﻪ از ﭘﻠﻪ ﻫﺎ اوﻣﺪ ﭘﺎﯾﯿﻦ ... ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﻪ ﺑﺎ زاﻧﻮ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺗﻮان ﻧﮕﻪ‬ ‫داﺷﺘﻦ وزﻧﻢ رو ﻧﺪاﺷﺖ و ﺳﺮﻣﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﺎﻧﺘﻮي ﻧﺨﯽ ﺗﻨﻢ ﺑﻮد ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪ: ﻫﯿﭻ ﻣﻌﻠﻮم ﻫﺴﺖ دارﯾﺪ ﺑﺎ ﺧﻮدﺗﻮن ﭼﻪ ﻣﯽ‬ ‫ﮐﻨﯿﺪ؟‬ ‫ﺑﺮاي اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر اﻧﻘﺪر ﺑﻬﻢ ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪه ﺑﻮد: ﺑﻔﺮﻣﺎﯾﯿﺪ ﺑﺮﯾﻢ ﺑﺎﻻ ...‬ ‫دﺳﺘﺶ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ دراز ﺷﺪ ... ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﻨﯽ ﮐﻪ داﺷﺘﻢ از اﺳﺘﺮس ﻣﯽ ﻣﺮدم: ﻣﻦ ﮐﻤﮏ ﺷﻤﺎ رو ﻧﻤﯽ ﺧﻮام ... ﯾﻪ ﮐﻼم ... ﭼﻪ ﺑﻼﯾﯽ‬ ‫ﺳﺮ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ اوﻣﺪه؟ ﯾﺎ ﺑﻬﺘﺮه ﺑﮕﻢ ﭼﻪ ﺑﻼﯾﯽ ﺳﺮ ﻣﻦ ﻣﯿﺨﻮاﯾﺪ ﺑﯿﺎرﯾﺪ ...‬ ‫اﺧﻤﺎش ﺑﯿﺸﺘﺮ رﻓﺖ ﺗﻮ ﻫﻢ: ﺑﭽﻪ ﻫﺎ؟! ... ﯾﻌﻨﯽ ﺷﻤﺎ ﻧﻤﯽ دوﻧﯿﺪ؟ اﯾﻦ وﺿﻊ ﭼﯿﻪ ﺑﺮاي ﺧﻮدﺗﻮن ﺳﺎﺧﺘﯿﺪ ... ﯾﻌﻨﯽ اﻧﻘﺪر دﻟﺘﻮن ﺑﻪ‬ ‫ﺧﺎﻃﺮ دو روز ﮐﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رﻓﺘﻦ ﺑﺎغ دﻣﺎوﻧﺪ ﺗﺎ ﺣﺎﻟﺸﻮن ﺑﻬﺘﺮ ﺑﺸﻪ و از ﺗﻌﻄﯿﻼﺗﺸﻮن اﺳﺘﻔﺎده ﮐﻨﻦ ﺗﻨﮓ ﻣﯽ ﺷﻪ؟‬ ‫ﺑﺎ ﺷﻨﯿﺪن اﯾﻦ ﺣﺮف روي دو زاﻧﻮ ﮐﻒ ﺣﯿﺎط ﻧﺸﺴﺘﻢ ... ﺑﺎ اﯾﻦ ﺣﺮﮐﺘﻢ ﻫﻮل ﮐﺮد: ﺣﺎﻟﺘﻮن ﺧﻮﺑﻪ؟‬ ‫ﺑﺎ ﺻﺪاي ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم ... ﺧﯿﻠﯽ ﺣﺮﻓﺎ ﺑﻮد ﺑﺮاي ﮔﻔﺘﻦ اﻣﺎ ﻓﻘﻂ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم ... ﻧﮕﺎﻫﯽ ﮐﻪ اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﻫﺮ‬ ‫زﻣﺎﻧﯽ ﭘﺮ از دﻟﺨﻮري و دﻟﺸﮑﺴﺘﮕﯽ: ﻣﻦ از ﺷﻤﺎ اﻧﺘﻈﺎر ﻧﺪاﺷﺘﻢ آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ...‬ ‫دﺳﺖ اﻧﺪاﺧﺘﻢ و ﮐﯿﻔﻢ رو ﺑﺮداﺷﺘﻢ ... ﺑﺎﯾﺪ ﻣﯽ رﻓﺘﻢ ... ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺑﯿﺸﺘﺮ از اﯾﻦ ﺿﻌﻔﻢ رو ﻣﯿﺪﯾﺪن ... اﯾﻦ ﻃﻮري ﻟﺬﺗﺸﻮن ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﯽ ﺷﺪ‬ ‫... ﺗﻤﺎم ﺳﻌﯿﻢ و ﮐﺮدم ﺗﺎ ﺗﻌﺎدﻟﻢ ﺑﻬﻢ ﻧﺨﻮره ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻮدم وﺳﻂ ﺧﯿﺎﺑﻮن ﻏﺶ ﮐﻨﻢ و ﺷﻬﺮداري ﺟﻤﻌﻢ ﮐﻨﻪ ﺗﺎ اﯾﻦ آدم ﻫﺎ ﺑﺨﻮان ﺑﻬﻢ‬ ‫ﮐﻤﮏ ﮐﻨﻦ ...‬ ‫ﻣﺒﻬﻮت ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد ... ﺣﺘﻤﺎ داﺷﺖ ﺗﻮ دﻟﺶ ﻟﺬت ﻣﯽ ﺑﺮد ...‬ ‫ﺳﺮ ﭘﺎ اﯾﺴﺘﺎدم و ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺮم ﮐﻪ ﺻﺪاش ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ از ﺟﺎم ﺑﭙﺮم: ﻫﯿﺞ ﻣﻌﻠﻮم ﻫﺴﺖ اﯾﻦ ﺟﺎ ﭼﻪ ﺧﺒﺮه؟ ﮐﺠﺎ دارﯾﺪ ﻣﯽ رﯾﺪ؟‬ ‫ﺟﻮاﺑﺶ رو ﻧﺪادم ﻓﻘﻂ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم ... ﯾﻪ ﻗﺪم ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﺑﺮداﺷﺖ: ﻣﻦ ﻧﻤﯽ ﻓﻬﻤﻢ ...‬ ‫
- ﻣﻨﻢ ﺳﺎﻟﻬﺎﺳﺖ ﺧﯿﻠﯽ ﭼﯿﺰﻫﺎ رو ﻧﻤﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪم ... اﻣﺎ اﯾﻦ دو روز ﺧﯿﻠﯽ ﭼﯿﺰﻫﺎ رو ﻓﻬﻤﯿﺪم ... اﯾﻦ رﺳﻤﺶ ﻧﺒﻮد آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ... اﻧﺘﻈﺎر‬ ‫ﻣﻦ.‬ ‫
- ﭼﻪ اﻧﺘﻈﺎري ﺧﺎﻧﻮم؟ ﻣﻦ ﭼﻪ ﮐﺎري ﺑﺮ ﺧﻼف اﻧﺘﻈﺎر ﺷﻤﺎ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺧﺒﺮ ﻧﺪارم؟‬ ‫اﯾﻦ ﺑﺎر ﺻﺪام ﮐﻤﯽ رﻓﺖ ﺑﺎﻻ: ﺷﻤﺎ ﺑﮕﯿﺪ ﻣﻦ در ﺣﻖ ﺷﻤﺎ ﭼﻪ ﮐﺮدم؟ ﭼﻪ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﻣﺴﺘﺤﻖ دو ﺷﺐ ﻋﺬاب و اﺳﺘﺮس ﻧﺨﻮاﺑﯿﺪن‬ ‫ﺑﻮدم ...‬ ‫ﯾﻪ اﺑﺮوش رﻓﺖ ﻫﻮا: ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﮔﺮدش رﻓﺘﻦ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ؟‬ ‫ﺑﻪ زور ﺑﻐﻀﻢ رو ﻗﻮرت دادم: ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﮔﺮدش رﻓﺘﻦ؟! واﻗﻌﺎ ﻫﻤﯿﻦ ﺑﺮداﺷﺖ رو دارﯾﺪ؟ اﮔﺮ ﺑﻬﻢ ﻣﯿﮕﻔﺘﯿﺪ ﭼﯽ ازﺗﻮن ﮐﻢ ﻣﯿﺸﺪ؟‬ ‫اﯾﻦ ﺑﺎر واﻗﻌﺎ ﺟﺎ ﺧﻮرد: ﯾﻌﻨﯽ ﭼﯽ؟ ﻣﮕﻪ ﺷﻤﺎ ﺧﺒﺮ ﻧﺪاﺷﺘﯿﺪ؟‬ ‫ﭘﻮزﺧﻨﺪي زدم: ﻣﺴﺨﺮه ام ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ؟‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- دﺧﺘﺮ ﺧﺎﻧﻮم ﺣﻮاﺳﺘﻮن ﻫﺴﺖ ﻣﻦ ﮐﯿﻢ؟‬ ‫
- ﻧﻪ ﻣﻦ ﺣﻮاﺳﻢ ﺑﻪ اﯾﻨﻪ ﮐﻪ ﻣﻦ اﯾﻦ ﺟﺎ ﻫﯿﭽﯽ ﻧﯿﺴﺘﻢ ... ﺣﺘﯽ داﺧﻞ آدم ...‬ ‫ﺑﺮ ﮔﺸﺘﻢ ﺑﺮم ...‬ ‫ﮐﻪ ﻣﺤﮑﻢ و ﺟﺪي ﮔﻔﺖ: ﺑﺎﯾﺴﺘﺪﯾﺪ ﺑﺒﯿﻨﻢ ﭼﯽ ﺷﺪه؟‬ ‫
- ﻣﺴﺌﻠﻪ اي ﻧﯿﺴﺖ ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺪوﻧﻢ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ زﻧﺪه و ﺳﺎﻟﻤﻦ ... ﺑﻘﯿﻪ اش ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫ﭘﺸﺘﻢ و ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺑﺮم ﮐﻪ ﻧﮕﺎﻫﻢ اﻓﺘﺎد ﺑﻪ اﻧﮕﺸﺘﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ دور ﺑﺎزوم ﻗﻼب ﺷﺪن ... ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﭼﻪ ﻋﮑﺲ اﻟﻌﻤﻠﯽ ﻧﺸﻮن ﺑﺪم‬ ‫...‬ ‫ﻫﻤﻮن ﻃﻮر ﮐﻪ دﺳﺘﻬﺎش ﻣﺤﮑﻢ دور ﺑﺎزوم ﺑﻮد ﭼﺮﺧﯿﺪ و روﺑﻪ روم اﯾﺴﺘﺎد: ﺣﺮف زدﻧﺘﻮن روي ﺣﺮﻓﻢ و ﺑﯽ اﻋﺘﻨﺎﯾﯿﺘﻮن رو ﻣﯽ ذارم‬ ‫ﺑﻪ ﺣﺴﺎب ﺣﺎل ﺑﺪﺗﻮن ... وﮔﺮﻧﻪ ﻣﻦ ﻫﻤﻮن ﺣﺎﻣﯽ ﻫﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﮐﺴﯽ روي ﺣﺮﻓﻢ ﺣﺮف ﻧﻤﯽ زﻧﻪ ...‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺑﺎزوم ﮐﻪ ﺗﻮي دﺳﺘﺎي ﻗﺪرﺗﻤﻨﺪش ﺑﻮد اﻧﺪاﺧﺘﻢ: ﻣﻦ ﮐﺴﯽ ﻧﯿﺴﺘﻢ آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ... اﮔﺮ ﺑﻮدم ...‬ ‫ﮐﻼﻓﻪ ﭼﺸﻢ ﻫﺎش رو ﺑﺎز و ﺑﺴﺘﻪ ﮐﺮد: اﻧﻘﺪر اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﺑﯽ ﺧﻮد رو ﺗﮑﺮار ﻧﮑﻨﯿﺪ ... ﻫﻤﺮاه ﻣﻦ ﻣﯿﺎﯾﺪ داﺧﻞ و ﻣﺜﻞ دو ﺗﺎ آدم ﻋﺎﻗﻞ و‬ ‫ﺑﺎﻟﻎ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯿﮑﻨﯿﻢ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﺣﺮﻓﯽ ﻧﺪارم ...‬ ‫ﺑﺎزوم رو ﮐﻤﯽ ﻋﻘﺐ ﮐﺸﯿﺪم ﮐﻪ از ﺣﺼﺎر اﻧﮕﺸﺘﻬﺎش رﻫﺎ ﺑﺸﻪ ... اﻧﮕﺸﺘﻬﺎش رو ﮐﻤﯽ ﻣﺤﮑﻢ ﺗﺮ ﮐﺮد اﯾﻦ ﺑﺎوﺟﻮد اﯾﻨﮑﻪ ﮐﺸﻤﮑﺶ‬ ‫ﺧﯿﻠﯽ ﺟﺰﺋﯽ ﺑﻮد ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺗﺮش ﮐﺮد ...‬ ‫ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم و ﺧﯿﺮه ﺷﺪم ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎي ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ و ﻗﻬﻮه اي ش: ﺑﻪ ﻏﺮورﺗﻮن ﺑﺮ ﻣﯿﺨﻮره ﯾﻪ دﺧﺘﺮ ﺑﭽﻪ رو ﺣﺮﻓﺘﻮن ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻪ‬ ‫ﻧﻪ؟‬ ‫ﻓﻘﻂ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد ... از ﻫﻤﻮن ﻧﮕﺎﻫﺎي ﺗﺮﺳﻨﺎك ﺣﺎﻣﯽ ﮔﻮﻧﻪ ... ﻫﻤﻮن ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺳﺮم رو ﺑﻨﺪازم ﭘﺎﯾﯿﻦ ...‬ ‫ﺳﺮش رو ﺧﻢ ﮐﺮد و ﺻﺎف ﺧﯿﺮه ﺷﺪ ﺗﻮي ﭼﺸﻤﺎم: ﺻﺒﺮ ﻣﻦ ﺣﺪي داره ...‬ ‫
- ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﺮا ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ ﺑﺮاي ﻣﻦ ﺑﯽ ﺣﺪ و اﻧﺪازه اﺳﺖ ... و ﺑﺮاي اﺛﺒﺎت ﮐﺮدﻧﺶ ﻫﻢ ﻣﺪام ازم آزﻣﻮن ﻣﯿﮕﯿﺮﯾﺪ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﺗﺎزه رﺳﯿﺪم ... ﯾﮏ ﺳﺎﻋﺖ ﻧﺸﺪه ... ﯾﻪ ﺳﻔﺮ دو روزه ﺑﺪون ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻗﺒﻠﯽ ﺑﻪ دوﺑﯽ داﺷﺘﻢ ... ﻣﺸﮑﻠﯽ ﭘﯿﺶ اوﻣﺪه ﺑﻮد ... رﺳﯿﺪم‬ ‫دﯾﺪم ﮐﺴﯽ ﻧﯿﺴﺖ ... زﻧﮓ زدم ﺑﻪ ﭘﺪرم ... ﮔﻔﺘﻦ رﻓﺘﻦ دﻣﺎوﻧﺪ ... زري ﺧﺎﻧﻮم و ﻋﻠﯽ ﻫﻢ اوﻧﺠﺎن و ﻓﺨﺮي ﻫﻨﻮز ﻣﺮﺧﺼﯿﻪ ... ﻣﻦ‬ ‫ﻫﻨﻮز ﻟﺒﺎﺳﻢ رو ﻋﻮض ﻧﮑﺮده ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺷﻤﺎ اﯾﻦ ﻃﻮر وارد ﺷﺪﯾﺪ و ﺷﺮوع ﮐﺮدﯾﺪ ﺑﻪ ﻣﺘﻬﻢ ﮐﺮدن ﻣﻦ ... ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ...‬ ‫... واﻗﻌﺎ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﮐﺸﯿﺪه ﺑﻮد ... دﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻤﯿﺮم و ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻧﮑﻨﻢ ... دﺳﺘﺎش ﮐﻪ دور ﺑﺎزوم ﺣﻠﻘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد داغ ﺷﺪه ﺑﻮد و‬ ‫اﯾﻦ ﯾﻌﻨﯽ ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺘﺶ اﻓﺰاﯾﺶ ﭘﯿﺪا ﮐﺮده ... ﺑﻪ ﻗﺪري ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺑﻮد م ﮐﻪ ﺑﯽ ﻣﻼﺣﻈﻪ ﻓﻘﻂ ﭼﺸﻤﺎم رو ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮدم و دﻫﻨﻢ رو ﺑﺎز‬ ‫ﮐﺮده ﺑﻮدم ... ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﺑﺎ وﺟﻮد ﺧﺠﺎﻟﺘﯽ ﮐﻪ ازش ﻣﯿﮑﺸﯿﺪم ﭼﯿﺰي ﺗﻮي دﻟﻢ زﺑﻮﻧﻪ ﻣﯿﮑﺸﯿﺪ ...‬ ‫
- ﺑﻔﺮﻣﺎﯾﯿﺪ داﺧﻞ دارﯾﺪ ﯾﺦ ﻣﯽ زﻧﯿﺪ ...‬ ‫زﯾﺮ ﻟﺐ ﮔﻔﺘﻢ: ﻣﯿﺨﻮام ﺑﺮم ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﺷﻨﯿﺪ: ﮔﻔﺘﻢ داﺧﻞ ...‬ ‫اﯾﻦ ﺑﺎر ﺗﺮس از ﮐﻼم ﻗﺎﻃﻌﺶ رو ﻋﻼوه ﮐﺮده ﺑﻮدم ﺑﻪ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﺑﯿﺶ از ﺣﺪي ﮐﻪ ازش داﺷﺘﻢ ... دﺳﺘﺎش رو از دور ﺑﺎزوم ﺑﺎز ﮐﺮد‬ ‫... و ﺟﻠﻮﺗﺮ راه اﻓﺘﺎد ... ﻣﻦ اﻣﺎ ﻫﻨﻮز ﻣﺤﻮ ﮐﻔﺸﻬﺎي ﺑﯽ ﻣﺴﻤﺎﯾﯽ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﭘﺎم ﺑﻮد ... اﻧﮕﺎر اون ﺟﺎ ﻣﯿﺨﻢ ﮐﺮده ﺑﻮدن ...‬ ‫
- ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﻫﺴﺘﻢ ...‬ ‫ﭘﺸﺖ ﺳﺮش راه اﻓﺘﺎدم ... وارد ﺧﻮﻧﻪ ﺷﺪم ... ﮔﺮﻣﺎي ﻣﻄﺒﻮﻋﯽ ﺻﻮرت ﯾﺦ زده ام رو ﻧﻮازش ﮐﺮد ... ﺻﻮرﺗﯽ ﮐﻪ ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﺑﯿﺶ‬ ‫از ﻫﻤﯿﺸﻪ داﻏﻮن و رﻧﮓ ﭘﺮﯾﺪه اﺳﺖ ...‬ ‫ﺷﺎﻟﻢ از ﺳﺮم اﻓﺘﺎده ﺑﻮد و ﻣﻮﻫﺎم ﺧﯿﻠﯽ وﺣﺸﯽ اﻃﺮاﻓﻢ رﯾﺨﺘﻪ ﺑﻮد ... اﯾﺴﺘﺎه ﺑﻮد وﺳﻂ ﺳﺎﻟﻦ ... دﺳﺘﺎش رو ﭘﺸﺖ ﮐﻤﺮش ﻗﻼب‬ ‫ﮐﺮده ﺑﻮد و ﻣﺘﺘﻈﺮ ﻣﻦ ﺑﻮد ... ﻣﻦ ﻫﻢ ﻣﺜﻞ ﮐﻮدﮐﯽ ﮐﻪ ﺧﻄﺎ ﮐﺮده اﯾﺴﺘﺎدم ﻣﺤﮑﻢ ﮔﻔﺖ: ﺑﻨﺸﯿﻨﯿﺪ ...‬ ‫ﺑﺪون ﮐﻞ ﮐﻞ ﮐﺮدن ﻧﺸﺴﺘﻢ ...‬ ‫
- ﺣﺎﻻ از اول ﺑﺮام ﺑﮕﯿﺪ دﻗﯿﻘﺎ ﭼﯽ ﺑﺎﻋﺚ اﯾﻦ ﺣﺎ ل و روز ﺷﻤﺎﺳﺖ ...‬ ‫زﯾﺮ ﻟﺐ ﺑﺪون ﻧﮕﺎه ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺻﻼﺑﺖ از دو روز اﺳﺘﺮﺳﻢ ﮔﻔﺘﻢ ... ﺳﮑﻮت ﺑﻮد ... ﺑﺎ دﺳﺘﻤﺎل ﺗﻮي دﺳﺘﻢ ﺑﺎزي ﻣﯽ ﮐﺮدم‬ ‫... دﺳﺘﻤﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺣﺎﻻ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺷﺒﯿﻪ ﺗﺎر ﭘﻮد ﺑﻮد ...‬ ‫ﺳﮑﻮت ﮐﺮده ﺑﻮد ... ﺣﺘﯽ ﺑﻌﺪ از ﺗﻤﻮم ﺷﺪن ﺣﺮﻓﻢ ... ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم ... ﭘﺮ از اﺧﻢ ﺑﺎ اﻧﺪﮐﯽ ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ و ﻣﺘﻔﮑﺮ داﺷﺖ ﻧﮕﺎﻫﻢ‬ ‫ﻣﯿﮑﺮد ... ﺧﻢ ﺷﺪ ... از ﮐﻨﺎر ﮐﺎﻧﺎﭘﻪ ﺳﻄﻞ ﭼﺮﻣﯽ ﮐﻮﭼﮑﯽ رو ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﮔﺮﻓﺖ ... ﺧﺠﺎﻟﺘﻢ ﺑﻪ اوج رﺳﯿﺪ ... دﺳﺘﻤﺎل دﺳﺘﻢ رو اﻧﺪاﺧﺘﻢ‬ ‫ﺗﻮش ...‬ ‫
- روي ﻣﯿﺰ دﺳﺘﻤﺎل ﻫﺴﺖ ...‬ ‫ﺑﯽ ﺣﺮف ﺑﺮداﺷﺘﻢ ...‬ ‫
- ﺑﻪ ﺧﻮدﺗﻮن ﻧﮕﺎه ﮐﺮدﯾﺪ؟‬ ‫
- ...‬ ‫
- ﺑﻪ رﻧﮓ ﭘﺮﯾﺪه و ﭼﺸﻤﺎﺗﻮن؟‬ ‫
- ﭼﻪ اﻫﻤﯿﺘﯽ داﺷﺖ وﻗﺘﯽ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ رﺳﯿﺪﮔﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ...‬ ‫
- ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻗﻮل داده ﺑﻮدﯾﺪ ...‬ ‫
- ﻋﺮض ﮐﺮدم رﺳﯿﺪﮔﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ...‬ ‫ﺻﺪام ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺗﻤﺎم ﺑﻐﺾ ﻫﺎم و اﺷﮏ ﻫﺎم ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﻣﻦ ... ﺑﺎﺑﺖ ... ﻋﺬر ﻣﯿﺨﻮام ...‬ ‫
- ...‬ ‫ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم ... ﻫﻨﻮز اﺧﻢ آﻟﻮد ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد ﮔﻔﺘﻢ: ﻣﻦ ... ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮدم ﺷﻤﺎ ﻫﻢ در ﺟﺮﯾﺎﻧﯿﺪ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- ﭘﺲ ﻧﮕﯿﺪ اﻧﺘﻈﺎر ﻧﺪاﺷﺘﯿﺪ ... ﺑﮕﯿﺪ اﻧﺘﻈﺎر داﺷﺘﯿﺪ ...‬ ‫ﺳﺮم رو ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻢ : ﻣﻦ ﻣﯿﺮم ...‬ ‫
- ﺑﻨﺸﯿﻨﯿﺪ ... ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻢ اﯾﻦ ﺑﯽ ﻣﻼﺣﻈﮕﯿﺘﻮن رو ﺑﺨﺸﯿﺪم؟‬ ‫
- ﻣﻦ ﻋﺼﺒﯽ ﺑﻮدم ... وﻟﯽ ... ﺑﺎور ﮐﻨﯿﺪ ﻗﺼﺪم ﺗﻮﻫﯿﻦ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻧﺒﻮد ... ﯾﻌﻨﯽ ... اون ﻟﺤﻈﻪ ...‬ ‫
- آﺧﺮﯾﻦ ﺑﺎر ﺑﺎﺷﻪ ...‬ ‫
- آﺧﻪ ...‬ ‫
- ﺷﻨﯿﺪﯾﺪ ﭼﯽ ﮔﻔﺘﻢ؟ آﺧﺮﯾﻦ ﺑﺎر ﺑﺎﺷﻪ ﻫﻤﭽﯿﻦ ﺑﻼﯾﯽ رو ﺳﺮ ﺧﻮدﺗﻮن ﻣﯿﺎرﯾﺪ ...‬ ‫ﭼﺸﻤﺎم ﺗﺎ ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ اﻣﮑﺎن داﺷﺖ ﮔﺮد ﺷﺪه ﺑﻮد ... ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﺑﻪ ﻧﮕﺎه ﺳﺮد و ﺧﺸﻨﺶ روي ﺧﻮدم ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ... ﻫﻮل ﮐﺮده ﺑﻮدم ...‬ ‫ﺑﺎورم ﻧﻤﯽ ﺷﺪ اﯾﻦ آدم ... ﯾﻌﻨﯽ ﻧﮕﺮان ﻣﻦ ﺷﺪه ﺑﻮد؟‬ ‫
- ﺑﻠﻨﺪ ﺷﯿﺪ ...‬ ‫ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم ...‬ ‫
- ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺑﺎﻫﻢ ﻗﺮاري داﺷﺘﯿﻢ ...‬ ‫ﺑﺎ ﮔﯿﺠﯽ ﭘﺮﺳﯿﺪم: ﻗﺮار؟‬ ‫
- ﻣﮕﻪ ﻗﺮار ﻧﺒﻮد ﺑﺮﯾﻢ ﺷﺎﻫﻨﺎﻣﻪ ﺧﻮاﻧﯽ؟‬ ‫اﺻﻼ ﯾﺎدم ﻧﺒﻮد ... ﺳﺮم رو ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻢ: آﺧﻪ ...‬ ‫
- آﺧﻪ ... ﻧﺪاره ... روﯾﺎ ﻫﻢ ﻣﯿﺎد ...‬ ‫... ﺑﺎورم ﻧﻤﯽ ﺷﺪ : ﻣﻦ آﻣﺎدﮔﯿﺶ رو ﻧﺪارم ...‬ ‫از ﮐﻨﺎر ﺳﺎك ﮐﻮﭼﯿﮑﯽ ﮐﻪ ﮐﻨﺎر ﻣﺒﻞ ﺑﻮد ﺳﻮﺋﯿﭽﺶ رو ﺑﺮداﺷﺖ: ﻣﯽ رﯾﻢ ﺧﻮﻧﻪ ﻟﺒﺎﺳﺘﻮن رو ﻋﻮض ﮐﻨﯿﺪ ... ﻣﯽ رﯾﻢ ...‬ ‫... ﻣﯿﺮﯾﻢ رو ﻣﻄﻤﺌﻦ ﮔﻔﺖ ... ﺟﺎﯾﯽ ﺑﺮاي اﻋﺘﺮاض ﻣﻦ ﻧﺒﻮد ...‬ ‫
- اﯾﻦ ﺗﻨﺒﯿﻪ ﺗﻮﻧﻪ ... ﺗﺎ دﯾﮕﻪ اون ﻃﻮري ﺧﻮﻧﻪ ﻣﺎ ﻧﯿﺎﯾﺪ و ﻫﻤﻪ ﺣﺮﻓﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻬﻢ زدﯾﺪ ... و اﻟﺒﺘﻪ ﯾﻪ ﺗﻨﺒﯿﻬﯽ دﯾﮕﻪ ﻫﻢ دارﯾﺪ‬ ‫
- ﺑﺎﺑﺖ ﭼﯽ؟ﻣﻦ ﮐﻪ ﻋﺬر ﺧﻮاﺳﺘﻢ ...‬ ‫
- دوﺳﺖ ﻧﺪارم روي ﺣﺮﻓﻢ ﺣﺮف زده ﺑﺸﻪ ... ﮔﻔﺘﻢ ﻣﯿﺮﯾﻢ ﯾﻌﻨﯽ ﻣﯿﺮﯾﻢ ...‬ ‫ﻣﺪاد ﻣﺸﮑﯽ ﺗﻮي دﺳﺘﻢ رو ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﺟﻠﻮي آﯾﻨﻪ ... ﺗﻤﺎم ﻃﻮل ﻣﺴﯿﺮ ﺳﮑﻮت ﮐﺮده ﺑﻮدﯾﻢ و ﻣﻦ ﺳﻌﯽ ﮐﺮده ﺑﻮدم ﺑﺎ آﻫﻨﮓ آروم‬ ‫داﺧﻞ ﻣﺎﺷﯿﻨﺶ ﮐﻤﯽ آراﻣﺸﻢ رو ﺑﻪ دﺳﺖ ﺑﯿﺎرم ... ﭘﺎ ﻓﺸﺎرﯾﺶ ﺑﺮاي رﻓﺘﻦ رو درك ﻧﻤﯽ ﮐﺮدم ... ﺑﻪ ﺧﻮدم ﺗﻮي آﯾﻨﻪ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم‬ ‫ﺣﺘﯽ ﻣﻌﺠﺰه ﻟﻮازم آراﯾﺶ ﻫﻢ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﺴﺖ ﭼﺸﻤﺎم رو ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺖ ﻋﺎدي ﺑﺮﮔﺮدوﻧﻪ ... اﻣﺎ ﻗﯿﺎﻓﻪ ام ﮐﻤﯽ ﻧﺮﻣﺎل ﺗﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد ...‬ ‫ﻫﻮا ﺳﺮد ﺑﻮد و ﮐﻤﯽ ﺑﺎروﻧﯽ ... ﺑﺎروﻧﯽ ام رو ﭘﻮﺷﯿﺪم و ﺷﺎل ﻗﺮﻣﺰم رو ﻫﻢ روي ﺳﺮم اﻧﺪاﺧﺘﻢ ... ﺑﺎروﻧﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻮﺗﺎه ﺑﻮد اﻣﺎ ﻣﻬﻢ‬ ‫ﻧﺒﻮد ﻗﺮار ﻧﺒﻮد ﺗﻮ ﺧﯿﺎﺑﻮن راه ﺑﺮم ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫در رو ﺑﺎز ﮐﺮدم ... ﺗﻮ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻣﻨﺘﻈﺮم ﺑﻮد ... آرﻧﺠﺶ رو ﺑﻪ ﺷﯿﺸﻪ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺗﮑﯿﻪ داده ﺑﻮد واﺧﻢ آﻟﻮد ﺗﻮي ﻓﮑﺮ ﺑﻮد ... ﻣﻦ ﻫﯿﭻ‬ ‫ﺗﻮﺿﯿﺤﯽ ﺑﺮاي ﺑﻮدﻧﺶ ... ﻣﻌﻄﻞ ﺷﺪن ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻋﺘﺶ ... و آراﻣﺸﺶ و اﺧﻢ ﻫﻤﯿﺸﮕﯿﺶ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ...‬ ‫ﺧﻮاﺳﺘﻢ در رو ﺑﺎز ﮐﻨﻢ ﮐﻪ اﺳﻤﻢ رو ﺷﻨﯿﺪم ... ﻣﺎدام ﺑﻮد ﺳﺒﺪ ﭼﺮخ دار ﺧﺮﯾﺪش ﭘﺸﺘﺶ ﺑﻮد ... ﺑﺎ ﻟﻬﺠﻪ ﺑﺎ ﻣﺰه و ﺷﺎل دﺳﺖ ﺑﺎﻓﺶ‬ ‫داﺷﺖ ﺑﻬﻢ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﯽ زد: ﺳﻼم ﻣﺎدام ...‬ ‫
- ﺳﻼم ﻋﺮوﺳﮏ ... ﺧﻮﺑﯽ؟‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﻫﻢ از ﻣﺎﺷﯿﻦ ﭘﯿﺎده ﺷﺪ ... ﻣﺎﺷﯿﻨﺶ ﺗﻮ ﻣﺤﻠﻪ ﻣﺎ ﺗﺎﺑﻠﻮ ﺑﻮد ... ﺧﻮدش ﻫﻢ ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر ... ﻣﺎدام ﻧﮕﺎﻫﯽ ﮐﻨﺠﮑﺎو ﺑﻪ ﻣﻦ و ﺑﻌﺪ‬ ‫ﺑﻪ ﺣﺎﻣﯽ اﻧﺪاﺧﺖ ...‬ ‫
- آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ﺑﺮادر ﺷﻮﻫﺮ رﻫﺎ ﻫﺴﺘﻦ ...‬ ‫ﺗﺎزه ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد ... ﺳﻼﻣﯽ ﮐﺮد ﮐﻪ ﺣﺎﻣﯽ ﻫﻢ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣﻮدﺑﺎﻧﻪ ﺟﻮاﺑﺶ رو داد و ﺣﺎﻟﺶ رو ﭘﺮﺳﯿﺪ ...‬ ‫
- ﺳﺮﭘﺎ ﻧﮕﻬﺘﻮن ﻧﺪارم ﻣﺎدام ...‬ ‫
- ﺑﻬﺖ ﺧﻮش ﺑﮕﺬره ...‬ ‫ﺧﻢ ﺷﺪم و ﮔﻮﻧﻪ ﺧﻮﺷﮕﻠﺶ رو ﺑﻮﺳﯿﺪم: آﺧﻪ ﺗﻮ ﭼﺮا اﻧﻘﺪر ﺧﻮﺷﮕﻠﯽ ﻣﺎدام ...‬ ‫ﺑﻠﻨﺪ ﺧﻨﺪﯾﺪ و ﻟﭙﻢ رو ﮐﺸﯿﺪ: دروغ ﻧﮕﻮ ... از ﻣﻦ دﯾﮕﻪ ﮔﺬﺷﺘﻪ ...‬ ‫ﺑﻌﺪ رو ﮐﺮد ﺑﻪ ﺣﺎﻣﯽ ﮐﻪ داﺷﺖ ﻧﮕﺎﻫﻤﻮن ﻣﯿﮑﺮد: ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺮاﻗﺐ اﯾﻦ دﺧﺘﺮ ﺑﺎش ﻣﺮد ﺟﻮون ... ﺧﺎﻃﺮ ﺧﻮاه زﯾﺎد داره ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﺑﺎ ﯾﻪ ﻟﻨﮕﻪ اﺑﺮوي ﺑﺎﻻ رﻓﺘﻪ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد: ﻫﺴﺘﻢ در ﺧﺪﻣﺘﺸﻮن ...‬ ‫... ﺟﻮاﺑﺶ اﻧﮕﺎر ﺑﻪ دل ﻣﺎدام ﺧﯿﻠﯽ ﻧﺸﺴﺖ ...‬ ‫ﺳﻮار ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺷﺪﯾﻢ: ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻌﻄﻞ ﺷﺪﯾﺪ ...‬ ‫
- ﻫﻤﺴﺎﯾﺘﻮن ﺑﻮدن؟ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺮ دﺳﺘﯽ از ﻣﺎدام ﺑﺮاش ﮔﻔﺘﻢ ...‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺗﻠﻔﻨﺶ اﻧﺪاﺧﺖ اﻧﮕﺎر ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺗﻤﺎس ﺑﻮد ... ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﺗﻠﻔﻦ زﻧﮓ ﺧﻮرد ... از اﺣﻮال ﭘﺮﺳﯿﺶ ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺳﺖ‬ ‫...‬ ‫ﺑﻌﺪ ﮔﻮﺷﯽ رو ﺑﻪ ﻣﻦ داد ...‬ ‫
- ﺳﻼم ﻫﻤﺮاز ﻗﺮﺑﻮﻧﺖ ﺑﺮه ...‬ ‫
- ﺳﻼم ﻫﻤﺮاز ﮐﺠﺎﯾﯽ ﺗﻮ؟‬ ‫... ﺗﻌﺠﺐ ﮐﺮدم ﻣﻦ ﮐﻪ ﺟﺎﯾﯽ ﻧﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم ...‬ ‫
- ﭼﻪ ﻃﻮر ﭘﺮﻧﺴﺴﻢ؟‬ ‫
- ﭘﺪر ﺟﻮن ﮔﻔﺖ رﻓﺘﯽ ﻣﺴﺎﻓﺮت ... ﭼﺮا از ﻣﺎ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﻧﮑﺮدي؟ ﻣﺎ ﻫﻢ اوﻣﺪﯾﻢ دﻣﺎوﻧﺪ ... ﺣﻮﺻﻠﻤﻮن ﻫﻢ ﺳﺮ رﻓﺘﻪ ... ﺗﻮ ﻫﻢ‬ ‫ﻣﯿﺎي؟‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫اﺣﺴﺎﺳﯽ ﮐﻪ اﻻن داﺷﺘﻢ ﻗﺎﺑﻞ ﺗﻮﺻﯿﻒ ﻧﺒﻮد ... ﺑﺪﻧﻢ از ﺷﺪت ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ ﻣﯽ ﻟﺮزﯾﺪ ... ﺗﻠﻔﻦ رو ﻣﺤﮑﻢ ﺗﺮ ﺗﻮي دﺳﺘﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ زﯾﺮ ﭼﺸﻤﯽ داﺷﺖ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد ...‬ ‫
- ﺑﺒﺨﺶ ﻧﺎزﻧﯿﻨﻢ ... ﯾﻪ ﮐﺎري ﯾﻬﻮﯾﯽ ﭘﯿﺶ اوﻣﺪ ... ﺧﻮب ﮐﺮده ﭘﺪر ﺟﻮﻧﺘﻮن ﺑﺮدﺗﻮن آب و ﻫﻮاﺗﻮن ﻋﻮض ﺑﺸﻪ ... ﻣﺮاﻗﺐ ﺧﻮدت و‬ ‫ﮐﻮﺷﺎ ﺑﺎﺷﯽ ﻫﺎ ﻫﻮا ﺳﺮده ...‬ ‫
- ﺗﻮ ﻫﻢ ﺑﯿﺎ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﮐﺠﺎ ﺑﯿﺎم؟ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺧﻮش ﺑﮕﺬره ﺑﻪ ﻣﻦ ﻫﻢ ﺧﻮش ﮔﺬﺷﺘﻪ ...‬ ‫
- ﺑﺎ ﻋﻤﻮ داري ﻣﯿﺮي ﺑﯿﺮون؟‬ ‫... ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﭼﯽ ﺑﻬﺸﻮن ﺑﮕﻢ ...‬ ‫
- ﻣﻦ اﻻن ﻣﺰاﺣﻢ ﻋﻤﻮﺗﻮن ﻫﺴﺘﻢ ...‬ ‫ﺑﻌﺪ از ﺣﺮف زدن ﺑﺎ ﮐﻮﺷﺎ ... ﮔﻮﺷﯽ رو ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺣﺎﻣﯽ ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﻧﺎﺧﻮد آﮔﺎه ﭘﻮزﺧﻨﺪي ﺑﻪ ﺗﻤﺎم اﯾﻦ ﺑﺪ ﺟﻨﺴﯽ ﻫﺎي ﺑﯽ دﻟﯿﻞ زدم ...‬ ‫
- ﺷﻤﺎ ﮐﻪ ﻣﻨﺰل ﺑﻮدﯾﺪ ﺑﺎﻫﺎﺷﻮن ﺗﻤﺎس ﮔﺮﻓﺘﻢ ... ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﮔﻔﺘﻢ دوﺑﺎره زﻧﮓ ﺑﺰﻧﻦ ...‬ ‫
- اﯾﻦ ﺷﻤﺎره اي ﮐﻪ ﺟﻮاب ﺷﻤﺎ رو ﻣﯿﺪه و دوﺑﺎره ﺑﻬﺘﻮن زﻧﮓ ﻣﯽ زﻧﻪ ﻫﺎ ... دﻗﯿﻘﺎ ﻫﻤﯿﻦ ﺧﻂ ... ﺳﻪ روزه ﺑﺮاي ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﺑﻮق‬ ‫ﻣﯿﺨﻮره ...‬ ‫اﺧﻤﺎي درﻫﻤﺶ ﻧﺸﺎن از ﺗﻮي ﻓﮑﺮ ﺑﻮدﻧﺶ ﺑﻮد: ﻣﻦ ﺑﻬﺘﻮن ...‬ ‫
- ﻧﻤﯽ ﺧﻮام ﻗﻮل ﺑﺪﯾﺪ ... آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ... ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﮐﻪ دﺳﺖ ﺷﻤﺎ ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻢ اﻧﮕﺎر ﺑﻬﺶ ﺑﺮﺧﻮرد: ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ دﺳﺖ ﻣﻨﻪ دﺧﺘﺮ ﺧﺎﻧﻮم ... اﯾﻦ اﺗﻔﺎق ﺧﺎرج از ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎ ﺑﻮد ... و ﻣﻦ ﺑﻬﺶ رﺳﯿﺪﮔﯽ‬ ‫ﻣﯿﮑﻨﻢ ...‬ ‫
- ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ ... ﺑﺎزﻫﻢ ﻫﻢ ازﺗﻮن ﻋﺬر ﻣﯿﺨﻮام و ﻫﻢ ﺗﺸﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ ...‬ ‫دﺳﺘﺶ رو دراز ﮐﺮد ... از ﺻﻮرﺗﻢ رد ﺷﺪ و ﭼﺸﻤﻢ اﻓﺘﺎد ﺑﻪ دﮐﻤﻪ ﻫﺎي ﺳﺮدﺳﺖ ﻣﺸﮑﯽ و رﻧﮓ و ﺑﯽ ﻧﻬﺎﯾﺖ ﺷﯿﮑﺶ ... ﺑﻮي‬ ‫ﻋﻄﺮش از ﮐﻨﺎر ﺑﯿﻨﯿﻢ ﮔﺬﺷﺖ ... ﺳﺎﯾﺒﺎن رو ﭘﺎﯾﯿﻦ آورد و آﯾﻨﻪ اش رو ﺑﺎز ﮐﺮد ... ﻻﻣﭗ ﮐﻨﺎر آﯾﻨﻪ روﺷﻦ ﺷﺪ ...‬ ‫
- ﺑﻬﻢ ﺑﮕﯿﺪ دﻗﯿﻘﺎ اون ﺟﺎ ﭼﯽ ﻣﯿﺒﯿﻨﯿﺪ؟‬ ‫ﻧﻤﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪم ﻣﻨﻈﻮرش ﭼﯿﻪ؟‬ ‫
- اﻧﻘﺪر ﻓﮑﺮ ﮐﺮدن ﻧﺪاره ... ﺑﻬﻢ ﺑﮕﯿﺪ ﺗﻮي آﯾﻨﻪ ﭼﯽ ﻣﯿﺒﯿﻨﯿﺪ؟‬ ‫
- ﺧﻮدم رو ...‬ ‫
- ﭘﺲ ﺧﻮدﺗﻮن رو ﻫﻢ ﻣﯿﺒﯿﻨﯿﺪ؟‬ ‫ﻟﺤﻦ ﺧﻮﻧﺴﺮد و ﮐﻼم ﺷﻤﺮده اش ﻫﻢ ﺣﺘﯽ ﺑﺎﻋﺚ ﻧﻤﯽ ﺷﺪ درﺳﺖ ﻣﻨﻈﻮرش رو ﺑﻔﻬﻤﻢ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﻣﻨﻈﻮرﺗﻮن رو درﺳﺖ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﻤﯽ ﺷﻢ آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺎده اﺳﺖ ... اﯾﻦ ﭼﺸﻤﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺎز ﻧﻤﯿﺸﻦ ... ﺑﺎ ﻫﻤﻪ ﺗﻼﺷﯽ ﮐﻪ ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ ﺑﺮاي آروم ﺟﻠﻮه ﮐﺮدن ... رﻧﮕﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ رﺧﺴﺎر‬ ‫ﻧﯿﺴﺖ ... و ﺻﺪاي ﮔﺮﻓﺘﻪ ... ﺑﺎزﻫﻢ ﺑﺮاﺗﻮن ﺑﺸﻤﺎرم؟‬ ‫
- ﻣﯽ ﺧﻮاﯾﺪ ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﺮاﺗﻮن ﺑﺸﻤﺎرم؟‬ ‫
- ﺑﺎﺷﻪ ﻗﺒﻮل ... ﻣﻦ اﻧﮑﺎر ﻧﻤﯿﮑﻨﻢ ... ﻣﻦ ﺣﺘﯽ واﺑﺴﺘﮕﯽ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو ﻫﻢ درك ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ... ﻋﺼﺒﯿﺘﺖ اﻣﺮوزﺗﻮن ﻫﻢ ﺗﺎ‬ ‫ﺣﺪودي ﻗﺎﺑﻞ ﻗﺒﻮل ... ﺣﻖ ﻫﻢ ﺑﻬﺘﻮن ﻣﯽ دم ... اﻣﺎ ... ﮐﻤﯽ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺧﻮدﺗﻮن ﻓﮑﺮ ﮐﻨﯿﺪ ... اﺣﺴﺎس ﻣﺴﺌﻮﻟﯿﺘﺘﻮن ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ‬ ‫ﻗﺎﺑﻞ ﺗﻘﺪﯾﺮه ... اﻣﺎ ﭼﺮا ﺣﺘﯽ ذره اي از اﯾﻦ ﺗﻼش رو ﺑﺮاي ﺧﻮدﺗﻮن ﺻﺮف ﻧﻤﯿﮑﻨﯿﺪ؟‬ ‫
- ﻣﻦ ﺧﻮدم رو رﻫﺎ ﻧﮑﺮدم ... ﻣﻦ ﮐﺎر ﻣﯿﮑﻨﻢ ... ﮐﺘﺎب ﻣﯿﺨﻮﻧﻢ ... ﺑﺮاي ﭘﯿﺸﺮﻓﺖ ذﻫﻨﯽ و اﺟﺘﻤﺎﻋﯿﻢ ﺗﻤﺎم ﺗﻼﺷﻢ رو ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ...‬ ‫ﻫﻤﻮن ﻃﻮر آروم و ﻣﺠﺎب ﮐﻨﻨﺪه ﮐﻼﻣﺶ رو اداﻣﻪ داد: اﯾﻦ ﻋﺎﻟﯿﻪ ... اﻣﺎ آﯾﺎ ﮐﺎﻓﯿﻪ؟ اﺳﺘﺮاﺣﺘﺘﻮن ﮐﺎﻓﯿﻪ؟ ﭼﻪ ﻗﺪر از وﻗﺘﺘﻮن ﺻﺮف‬ ‫ﺗﻔﺮﯾﺤﺎﺗﺘﻮن ﻣﯽ ﺷﻪ؟‬ ‫
- ﻣﯿﺸﻪ ﯾﻪ ﺟﺴﺎرﺗﯽ ﺑﮑﻨﻢ؟‬ ‫ﺳﺌﻮاﻟﯽ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد ...‬ ‫
- آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ﺷﻤﺎ ﭼﻪ ﻗﺪر ﺻﺮف ﺗﻔﺮﯾﺤﺘﻮن ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ؟‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زد: ﺑﺎ ﻣﻦ ﺧﻮدﺗﻮن رو ﻣﻘﺎﯾﺴﻪ ﻣﯿﮑﯿﻨﺪ؟‬ ‫
- ﭼﺮا؟ ﻧﺒﺎﯾﺪ اﯾﻦ ﮐﺎرر و ﺑﮑﻨﻢ؟‬ ‫
- ﺑﺎ وﺟﻮد ﻃﻌﻨﻪ ﮐﻼﻣﺘﻮن ﺟﻮاﺑﺘﻮن رو ﻣﯿﺪم ﮐﻪ ﺧﯿﺮ ... ﻣﻦ از ﺷﻤﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺰرﮔﺘﺮم ... در ﺿﻤﻦ ﻣﺴﺌﻮﻟﯿﺖ ﯾﻪ ﺧﺎﻧﺪان روي دوﺷﻤﻪ‬ ‫... و از ﻫﻤﻪ ﻣﻬﻢ ﺗﺮ. ﻣﻦ ﯾﻪ ﻣﺮدم ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﻫﻢ ﻣﺴﺌﻮﻟﯿﺖ زﻧﺪﮔﯽ ﺧﻮدم رو دارم ... ﺗﻤﺎم ﺗﻼش ﻣﻦ ﺑﺮاي ﺑﻮدن و درﺳﺖ ﻣﻮﻧﺪﻧﻪ ... ﺗﻤﺎم اﯾﻦ ﺑﻪ ﻗﻮل ﺷﻤﺎ دوﯾﺪن ﻫﺎ ...‬ ‫ﺑﺮاي زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻪ ﯾﻪ وﻗﺖ ذره اي ﺑﻪ ﺧﻄﺎ ﻧﺮه ...‬ ‫ﻣﺘﻔﮑﺮ ﮔﻮش ﻣﯿﮑﺮد ...‬ ‫ﺳﺮم رو ﺑﻪ ﭘﺸﺘﯽ ﺻﻨﺪﻟﯿﺶ ﺗﮑﯿﻪ دادم: ﻣﻦ آدم ﺧﻮش ﺷﺎﻧﺴﯿﻢ ﺑﺰرﮔﺘﺮﯾﻦ ﺗﻔﺮﯾﺢ زﻧﺪﮔﯿﻢ ﺷﻐﻠﻤﻪ ... و اﻣﺎ ﻣﺮد ﺑﻮدﻧﺘﻮن ... ﻣﻦ ﻣﯽ‬ ‫ﺗﻮﻧﻢ از زن ﺑﻮدﻧﻢ ﺑﺮاﺗﻮن ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻢ ﺳﺎﻋﺘﻬﺎ ... اﻣﺎ اﻻن ... ﻓﻘﻂ ﻣﯿﺘﻮﻧﻢ ﺑﮕﻢ ... ﻣﻦ ﻓﺮﻗﯽ ﺑﯿﻨﻤﻮن ﻧﻤﯽ ﺑﯿﻨﻢ ...‬ ‫
- ﻣﺜﻞ ﻓﻤﻨﯿﺴﺘﻬﺎي ﺑﯽ ﺳﻮاد ﺣﺮف ﻧﺰﻧﯿﺪ ... ﻣﺎ ﺗﻔﺎوﺗﻬﺎﯾﯽ دارﯾﻢ ... ﺣﻘﻮﻗﻤﻮن ﻣﺸﺘﺮﮐﻪ ... ﺷﮑﯽ ﺗﻮش ﻧﯿﺴﺖ ... اﻣﺎ ﻣﺮد ﺑﻮدن و زن‬ ‫ﺑﻮدن ﻣﺘﻔﺎوﺗﻪ ... اﯾﻦ ﺗﻔﺎوت ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯿﺸﻪ ﮐﻪ زﻧﯿﺘﯽ وﺟﻮد داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ﮐﻪ ﺑﺨﻮاﯾﺪ ازش ﺣﺮف ﺑﺰﻧﯿﺪ ...‬ ‫
- ﭘﺲ ﺑﻪ ﺣﻘﻮق ﻣﺎ اﻋﺘﻘﺎد دارﯾﺪ؟ اون ﺷﺐ ﮐﻪ ﺣﻖ ﻃﻼق ﺧﻮاﻫﺮم ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺘﻮن ﮐﺮده ﺑﻮد ﮐﻪ اﯾﻦ ﻃﻮر ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻧﯿﻢ رﺳﯿﺪ ...‬ ‫
- اﯾﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﺑﺎ ﻫﻤﻪ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﻫﺎي دﯾﮕﻪ ﻓﺮق ﻣﯿﮑﻨﻪ ...‬ ‫ﭼﺸﻤﺎي ﺧﺸﮑﻢ رو ﺑﻬﻢ ﻓﺸﺎر دادم: ﻓﺮﻗﯽ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻪ ... ﺑﺮادر ﺷﻤﺎ ﻧﺨﻮاﺳﺖ ﺑﻪ ﻫﺮ دﻟﯿﻠﯽ ﺑﺎ ﺧﻮاﻫﺮم زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﻪ و ﺧﺎﻧﻮاده ﺷﻤﺎ ﺑﺎ‬ ‫ﺗﻬﺪﯾﺪ ﻫﻤﯿﺸﮕﯿﺸﻮن ﯾﻌﻨﯽ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺧﻮاﻫﺮم رو ﺗﻮي ﺧﻮﻧﻪ ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻦ ...‬ ‫
- رﻫﺎ ﻣﺎدر ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﻮد و ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮاﺷﻮن ﻣﺎدري ﻣﯿﮑﺮد ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- ﺣﺎﻣﺪ ﻫﻢ ﭘﺪرﺷﻮن ﺑﻮد ...‬ ‫ﺗﺮ ﻣﺰ دﺳﺘﯽ رو ﮐﺸﯿﺪ ... ﻣﺘﻌﺠﺐ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ ﭼﺮﺧﯿﺪم ... اﺷﺎره ﺑﻪ ﺑﺮج رو ﺑﻪ روش ﮐﺮد: اوﻣﺪﯾﻢ دﻧﺒﺎل روﯾﺎ ...‬ ‫دﺳﺘﻢ رﻓﺖ ﺳﻤﺖ دﺳﺘﮕﯿﺮه ...‬ ‫ﮔﻔﺖ: ﮐﺠﺎ؟‬ ‫
- اﯾﺸﻮن از ﻣﻦ ﺑﺰرﮔﺘﺮن ... ﻣﻦ ﭘﺸﺖ ﻣﯿﺸﯿﻨﻢ ...‬ ‫
- ﮐﺎش ﻣﯿﺘﻮﻧﺴﺘﯿﺪ ﺑﺪون ﻓﮑﺮ ﮐﺮدن ﺑﻪ رﻫﺎ و ﺣﺎﻣﺪ ... ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ اي از ﺧﻮدﺗﻮن ﺑﮕﯿﺪ ...‬ ‫ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺟﻮاﺑﺶ رو ﺑﺪم ﮐﻪ روﯾﺎ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺷﯿﮏ و ﺑﺎ ﯾﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﮐﻪ ﭼﻨﺪﯾﻦ ﺑﺮاﺑﺮ زﯾﺒﺎ ﺗﺮش ﻣﯿﮑﺮد ﺳﻮار ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺷﺪ: ﮔﻔﺘﯽ‬ ‫ﻫﻤﺮاز ﻫﻢ ﻫﺴﺖ ﮐﻪ؟‬ ‫
- ﻣﻦ اﯾﻨﺠﺎم ...‬ ‫ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﭼﺮﺧﯿﺪ ﺑﺎ دﯾﺪﻧﻢ ﺗﻌﺠﺐ ﮐﺮد: ﭼﺮا اون ﺟﺎﯾﯽ؟‬ ‫ﺟﻮاﺑﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺣﺎﻣﯽ داده ﺑﻮدم رو ﺗﮑﺮار ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ اﻋﺘﺮاﺿﺶ ﺷﺪ: ﺧﻮدت ﭘﯿﺮي ...‬ ‫
- ﻣﺎﻣﺎن اﯾﻨﺎ ﻫﻢ ﻣﯿﺨﻮان ﺗﻮ اﯾﻦ ﺳﺮﻣﺎ ﺑﺮن دﻣﺎوﻧﺪ ﺣﺎﻣﯽ ... ﺗﻮ ﻫﻢ ﻣﯿﺮي؟‬ ‫
- ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ... ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺒﯿﻨﻢ ﮐﺎرﻫﺎ ﭼﻪ ﻃﻮر ﻣﯿﺸﻪ ...‬ ‫
- اوﺿﺎع دوﺑﯽ ﺧﻮب ﺑﻮد؟‬ ‫اوﻧﻬﺎ ﻣﺸﻐﻮل ﺻﺤﺒﺘﻬﺎي ﮐﺎرﯾﺸﻮن ﺷﺪن و ﻣﻦ ﻣﺸﻐﻮل ﻓﮑﺮ ﮐﺮدن ﺑﻪ ﺗﻤﺎم ﻣﺘﻦ ﺻﺤﺒﺖ ﻫﺎم ﺑﺎ ﺣﺎﻣﯽ ... ﺑﻪ ﺗﻤﺎم اﺗﻔﺎﻗﺎﯾﯽ ﮐﻪ‬ ‫اﻣﺮوز اﻓﺘﺎده ﺑﻮد ... ﭼﻨﺪ وﻗﺘﯽ ﺑﻮد ﺳﺌﻮال زﯾﺎد ﺗﻮي ذﻫﻨﻢ داﺷﺘﻢ و ﺟﻮاﺑﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ...‬ ‫
- اﯾﻦ ﺟﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﭘﺎرك ﮐﻨﯿﺪ ... ﺑﺎﯾﺪ ﮐﻤﯽ ﭘﯿﺎده ﺑﺮﯾﻢ ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﺳﻌﯽ در ﭘﺎرك ﮐﺮدن ﻣﺎﺷﯿﻨﺶ داﺷﺖ ...‬ ‫روﯾﺎ: ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ... ﻣﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺸﻐﻮل ﮐﺎري ﺷﺮﮐﺖ ﺷﺪﯾﻢ ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم: اﺷﮑﺎل ﻧﺪاره ﻣﻨﻢ اﻻن ازﺗﻮن اﻧﺘﻘﺎﻣﻢ رو ﻣﯿﮕﯿﺮم ... ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﯿﺮﯾﻢ ﻫﻢ ﮐﺎﻣﻼ ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ﮐﺎر ﻣﻨﻪ ...‬ ‫ورودﻣﻮن ﺑﻪ ﮔﺎﻟﺮي ﻫﻤﺮاه ﺷﺪ ﺑﺎ ﺳﺮ و ﺻﺪاي ﺑﻠﻨﺪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ... ﮐﯿﻮان اوﻧﺠﺎ ﺑﻮد ... ﺳﻬﯿﻞ و اﺷﮑﺎن ...‬ ‫روﯾﺎ رو ﻣﻌﺮﻓﯽ ﮐﺮدم ... ﺣﺎﻣﯽ رو ﮐﻪ ﻣﯿﺸﻨﺎﺧﺘﻦ ...‬ ‫ﻣﻦ: اﺷﮑﺎن ﺧﺎﻧﻮﻣﺖ ﮐﻮ؟‬ ‫اﺷﮑﺎن ﮐﻪ ﺗﻮ ﻟﯿﻮان ﻣﺮﺗﺒﯽ ﻧﺴﮑﺎﻓﻪ ﺑﻪ دﺳﺖ روﯾﺎ و ﺣﺎﻣﯽ ﻣﯿﺪاد: ﺗﻤﺮﯾﻦ ﻣﯽ ﮐﻨﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮاي اﺟﺮا ﺑﺮن ﻟﻬﺴﺘﺎن
قسمت دوازدهم
..‬ ‫ﺑﺎ دﺳﺖ اﺷﺎره اي ﺑﻪ ﻣﺒﻞ ﺳﻪ ﻧﻔﺮه ﻗﺮﻣﺰ رﻧﮕﯽ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺟﺎﯾﮕﺎه ﻫﻤﯿﺸﮕﯽ ﻣﻦ ﺑﻮد ... ﺣﺎﻣﯽ ﭘﺎﻟﺘﻮش رو در آورد و روﯾﺎ ﻫﻢ ﻫﻤﯿﻦ‬ ‫ﻃﻮر ... زﯾﺮ ﭘﺎﻟﺘﻮي ﺧﻮﺷﮕﻠﺶ ... ﮐﺖ و داﻣﻦ آﺟﺮي ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺷﮕﻠﯽ ﺗﻨﺶ ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ﮐﻪ اﯾﻦ ﺟﺎ وﺳﯿﻠﻪ ﭘﺬﯾﺮاﯾﯽ ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫روﯾﺎ: ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺮام ﺟﺎﻟﺒﻪ ﮐﻪ ﻗﺮاره ﭼﻪ اﺗﻔﺎﻗﯽ ﺑﯿﻮﻓﺘﻪ؟‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﺣﺎﻣﯽ آروم و ﺑﺎ ﻃﻤﺎﻧﯿﻨﻪ ﻧﺴﮑﺎﻓﻪ اش رو ﻣﯿﺨﻮرد و ﺑﻪ اﻃﺮاف ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮد ...‬ ‫ﺑﺎ ﺻﺪاي آرﺗﺎن ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﭘﺸﺖ ﺳﺮم: ﺧﻮش اوﻣﺪﯾﺪ آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ...‬ ‫ﺑﺎ ﻫﻢ ﺳﻼم و اﺣﻮال ﭘﺮﺳﯽ ﮐﺮدن ... ﻣﻦ ﻫﻢ دﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﯿﻨﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮش داﺷﺘﻢ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻣﯿﮑﺮدم ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻗﯿﺎﻓﻪ درﻫﻢ و ﺣﺴﻮدم ﺷﺪ ... ﻧﮕﺎه ﺧﺎﺻﯽ ﺑﻬﻢ اﻧﺪاﺧﺖ ...‬ ‫آرﺗﺎن ﭼﺮﺧﯿﺪ: ﺣﺴﻮد ﺧﺎﻧﻮم ﭼﺮا اﯾﻦ ﻃﻮري ﻧﮕﺎم ﻣﯿﮑﻨﯽ؟واﯾﺴﺎ ﺑﺒﯿﻨﻢ ... ﭼﺸﻤﯽ ﺑﺮات ﻧﻤﻮﻧﺪه ﮐﺴﯽ رو ﻧﮕﺎه ﮐﻨﯽ ... ﭼﯿﺰي ﺷﺪه؟‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺣﺎﻣﯽ اﻧﺪاﺧﺘﻢ ﮐﻪ ﺧﯿﺮه ﺑﻪ ﻟﯿﻮاﻧﺶ ﺑﻮد ﻫﺮ ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﺑﻮد ﺑﯿﻦ ﺧﻮد ﻣﺎ ﺑﻮد: ﭼﯿﺰي ﻧﺸﺪه ﮐﻤﯽ ﺳﺮ درد دارم ... ﮐﺎري از‬ ‫ﻣﻦ ﺑﺮ ﻣﯿﺎد اﻧﺠﺎم ﺑﺪم؟‬ ‫آرﺗﺎن ﻫﺪاﯾﺘﻢ ﮐﺮد ﺳﻤﺖ ﮐﺎﻧﺎﭘﻪ: آره ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﮐﻪ ﺣﺎﻟﺖ ﺑﻪ ﺟﺎﺳﺖ ... ﻓﻘﻂ اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﮐﻦ ... ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﺎﺑﺎ ازت ﻣﯽ‬ ‫ﺧﻮاد ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ رو ﺑﺨﻮﻧﯽ ...‬ ‫
- ﺻﺪام ﮔﺮﻓﺘﻪ ...‬ ‫
- ﺻﺪات ﺑﻪ ﺧﻮﺷﮕﻠﯽ ﻫﻤﻮن ﻓﺮﺷﺘﻪ اي ﮐﻪ ﺟﺎش ﺣﺮف زدي ...‬ ‫روي ﺻﻨﺪﻟﯽ ﺑﻠﻨﺪ ﮐﻨﺎر ﭘﺪر آرﺗﺎن ﮐﻤﯽ ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﺷﺪم ﺑﺮاي ﻣﻦ ﮐﻪ ﺣﻤﺎﺳﯽ ﺧﻮاﻧﯽ زﯾﺎد ﻗﻮي ﻧﺪاﺷﺘﻢ و ﺻﺪام ﻫﻢ ﻧﺮم و ﻧﺎزك ﺗﺮ‬ ‫از اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ ﺑﻮد ﮐﻤﯽ اﺳﺘﺮس زا ﺑﻮد ... ﭼﺸﻤﺎم ﻫﻢ ﻫﻨﻮز ﮐﻤﯽ درد ﻣﯿﮑﺮد ...‬ ‫ﺗﻮ ﺗﺎرﯾﮑﯽ و روﺷﻨﯽ ﮐﺴﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ اﻣﯿﺪ ﺷﻨﯿﺪن ﺷﻌﺮي ﻣﻤﻠﻮ از اﯾﺮان اوﻣﺪه ﺑﻮدن اون ﮔﻮﺷﻪ ﮐﻨﺎرا ﻣﺮدي ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ اﻣﺸﺐ‬ ‫ﻋﺠﯿﺐ ﺗﻮﺟﻬﻢ رو ﺟﻠﺐ ﻣﯿﮑﺮد ... ﺣﺎﻣﯽ روي ﻣﺒﻞ ﻗﺮﻣﺰ اون ﮔﻮﺷﻪ ﺧﯿﺮه ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد ... ﺳﺮ ﺟﺎم ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﻫﺮ زﻣﺎن دﯾﮕﻪ اي‬ ‫ﮐﻼﻓﻪ ﺑﻮدم ... ﭘﺎم رو ﺗﮑﻮن ﻣﯽ دادم ...‬ ‫ﭼﺮﺧﯿﺪم ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ ﮐﺎﻣﻞ ... ﭼﯽ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯽ ﺷﺪ ﺑﻪ اون ﺳﻤﺖ ﺑﺎﺷﻢ ﻫﻢ ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ...‬ ‫ﻣﻨﯿﮋه ﭼﻮ از ﺧﯿﻤﻪ ﮐﺮد ﻧﮕﺎﻫﺶ ﺑﺪﯾﺪ آن ﺳﻬﯽ ﻗﺪ ﻟﺸﮑﺮ ﭘﻨﺎه‬ ‫ﺑﻪ رﺧﺴﺎر ﮔﺎه ﭼﻮن ﺳﻬﯿﻞ ﯾﻤﻦ ﺑﻨﻔﺸﻪ ﮔﺮﻓﺘﻪ رو ﺑﺮگ ﺳﻤﻦ‬ ‫ﻓﺮﺳﺘﺎد ﻣﺮ داﯾﻪ را ﭼﻮن ﻧﻮﻧﺪ ﮐﻪ رو زﯾﺮ آن ﺷﺎخ ﺳﺮو ﺑﻠﻨﺪ‬ ‫ﻧﮕﺎه ﮐﻦ ﮐﻪ آن ﻣﺎه دﯾﺪار ﮐﯿﺴﺖ ﺳﯿﺎوش ﻣﮕﺮ زﻧﺪه ﺷﺪه ﮔﺮ ﭘﺮﯾﺴﺖ‬ ‫ﺑﻪ اﯾﻦ ﻗﺴﻤﺖ ﮐﻪ رﺳﯿﺪم ﺻﺪاي ﺗﺸﻮﯾﻖ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ... ﻋﺠﯿﺐ ﺑﻮد ﮐﻪ ﭼﺮا ﺗﻤﺎم ﻣﺪت اﯾﻦ ﺑﯿﺘﻬﺎ ﺧﯿﺮه ﺑﻮدم ﺗﻮ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﮐﻪ ﻋﺠﯿﺐ اﯾﻦ‬ ‫روزﻫﺎ ﺳﺎﺣﻞ آراﻣﺶ ﻣﻦ ﺑﻮد ... ﭼﺸﻤﺎﯾﯽ ﻋﯿﻦ ﻫﻤﻮن ﭼﺸﻤﺎﯾﯽ ﮐﻪ اﯾﻦ ﺳﺎﻟﻬﺎ ﺑﺮام ﻃﻮﻓﺎن اﯾﺠﺎد ﻣﯽ ﮐﺮدن اﻣﺎ ﻧﮕﺎﻫﺸﻮن ﺗﻔﺎوﺗﯽ‬ ‫ﺗﺎ ﺛﺮﯾﺎ داﺷﺖ.‬ ‫ﺑﺎ ﺻﺪاي ﭘﺪر آرﺗﺎن از روي ﺻﻨﺪﻟﯽ ﭘﺎﯾﯿﻦ اوﻣﺪم و ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺟﻤﻌﯿﺖ ﺳﯽ ﻧﻔﺮي ﮐﻪ داﺷﺘﻦ ﺗﺸﻮﯾﻖ ﻣﯿﮑﺮدن اﻧﺪاﺧﺘﻢ و ﻟﺒﺨﻨﺪي‬ ‫زدم ...‬ ‫ﺑﺮاي ﭼﻨﺪﻣﯿﻦ ﺑﺎر داﺳﺘﺎن ﺑﯿﮋن و ﻣﻨﯿﮋه رو اﺟﺮا ﻣﯿﮑﺮدﯾﻢ اﻣﺎ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ اﻧﻘﺪر روم ﺗﺎﺛﯿﺮ ﻧﮕﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد ...‬ ‫ﭘﺪر آرﺗﺎن ﮐﻪ ﻣﯽ دو ﻧﺴﺖ ﺣﺎﻣﯽ و روﯾﺎ ﻣﻬﻤﺎﻧﻬﺎي ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻦ ﻫﻤﺮاﻫﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺸﻮن اوﻣﺪ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻢ ﮐﺴﺎﯾﯽ اﯾﺠﺎن ﮐﻪ ﺷﻐﻠﺸﻮن ﺟﺪا از ﻣﺎ ﻫﺎﺳﺖ ...‬ ‫روﯾﺎ: ﺑﺴﯿﺎر ﻋﺎﻟﯽ ﺑﻮد ... ﻟﺬت ﺑﺮدم ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﺑﺎ ﺳﺮ ﺗﺎﯾﯿﺪ ﮐﺮد و ﻣﻦ اﯾﻦ ﺑﺎر ﺑﺎ ﺣﺴﯽ ﺟﺪا از اﺳﺘﺮس ﺳﺮم رو اﻧﺪاﺧﺘﻢ ﭘﺎﯾﯿﻦ ...‬ ‫آرﺗﺎن ﻫﻢ ﺑﻪ ﺟﻤﻊ ﻣﺎ ﭘﯿﻮﺳﺖ: ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﺑﻪ ﻧﻈﺮم ﺑﯿﮋن اﻧﻘﺪ ﺧﻮش ﺗﯿﭗ ﻧﯿﻮﻣﺪه ﺑﻮد ...‬ ‫ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻪ ﻣﺘﻠﮑﺶ ﺧﻨﺪﯾﺪم ...‬ ‫
- ﻧﻪ ﺧﺪاﯾﯽ ﻫﻤﺮاز اﻣﺸﺐ ﺧﯿﻠﯽ از ﺗﻪ دل ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﮐﻼ ﺗﻮ داﺳﺘﺎﻧﻬﺎي ﺣﻤﺎﺳﯽ ﺧﻮب ﻧﯿﺴﺘﻢ ... ﺗﻮ درس ﻧﻘﺎﻟﯽ ﻫﻢ ﻧﻤﺮه ﺧﻮﺑﯽ ﻧﯿﺎوردم اﻣﺎ اﯾﻦ داﺳﺘﺎن رو دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ ...‬ ‫ﭘﺪر آرﺗﺎن: ﻣﻨﯿﮋه دﺧﺘﺮي ﺟﺪا از ﺗﻤﺎم دﺧﺘﺮان اﻓﺴﺎ ﻧﻪ ﻫﺎﺳﺖ ... زﯾﺒﺎﯾﯽ و ﺟﺴﺎرت ﺧﺎص ﺧﻮدش رو داره ...‬ ‫روﯾﺎ: ﻣﻦ اﯾﻦ داﺳﺘﺎن رو ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ...‬ ‫ﻣﻦ ﺑﺎ ﺷﯿﻄﻨﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ روﯾﺎ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ: ﻫﻤﯿﺸﻪ ﮐﻪ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﭘﺴﺮﻫﺎ دﺧﺘﺮ ﺑﺪزدن ﯾﻪ ﺑﺎرم دﺧﺘﺮﻫﺎ ﭘﺴﺮ ﺑﺪزدن ...‬ ‫اﯾﻦ ﺑﺎر ﺣﺎﻣﯽ ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪي ﮐﻪ روي ﻟﺒﺶ ﺑﻮد ﺳﺮش رو ﺑﻪ اﻃﺮاف ﺗﮑﻮن داد ...‬ ‫روﯾﺎ ﺑﺎ ﺧﻨﺪه: آره ﺧﺐ ﺑﻪ ﺧﺼﻮص ﭘﺴﺮه ﮐﻪ ﺑﻪ زﯾﺒﺎﯾﯽ ﺳﯿﺎوش ﻫﻢ ﺑﻮده ...‬ ‫ﭘﺪر آرﺗﺎن: ﻋﺸﻖ ﺟﺴﺎرت ﻣﯿﺎره ... ﻋﺸﻘﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﻧﺸﻪ ﮐﺎرﻫﺎﯾﯽ ﺑﮑﻨﯽ ﮐﻪ از ﺧﻮدت اﻧﺘﻈﺎر ﻧﺪاري ﯾﺎ ﻃﺮف ﻣﻘﺎﺑﻠﺖ رو زﯾﺒﺎ ﺗﺮ از‬ ‫ﻫﺮ ﮐﺴﯽ ﻧﺒﯿﻨﯽ ﮐﻼ اﺳﻤﺶ ﻋﺸﻖ ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم و ﺑﻪ ﻣﺮدي اﻧﺪاﺧﺘﻢ ﮐﻪ ﻣﺘﻔﮑﺮ ﺧﯿﺮه ﺑﻪ ﮐﻔﺶ ﻫﺎش ﺑﻮد ... و دﺳﺘﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺟﯿﺐ ﺷﻠﻮارش ﻣﺸﺖ ﺷﺪه ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﺧﺐ ﺣﺎﻣﯽ اﻣﺸﺐ ﺗﺼﻤﯿﻢ دارم ﺷﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﺑﻬﺖ ﺑﺎ ﺧﺘﻪ ﺑﻮدم رو ﺑﺪم ...‬ ‫
- اون ﯾﻪ ﺷﻮﺧﯽ ﺑﻮد روﯾﺎ ...‬ ‫
- ﯾﻌﻨﯽ ﺷﺎم ﻧﻤﯽ ﺧﻮاي؟‬ ‫
- ﭼﺮا ﮔﺮﺳﻨﻪ ﮐﻪ ﻫﺴﺘﻢ وﻟﯽ ﺧﻮدم ﻫﺴﺘﻢ در ﺧﺪﻣﺘﺘﻮن ...‬ ‫اﯾﻦ دو ﻧﻔﺮ از ﻣﻦ اﺻﻼ ﺳﺌﻮال ﻧﻤﯽ ﭘﺮﺳﯿﺪن ... ﺗﻮ ﻫﻮاي ﺧﻨﮏ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮدﯾﻢ و ﻣﻦ ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﻫﺮ ﭼﯿﺰي ﺑﻪ ﺧﻮاب اﺣﺘﯿﺎج داﺷﺘﻢ و‬ ‫ﻋﺠﯿﺐ ﺗﻮي دﻟﻢ ﯾﻪ آراﻣﺸﯽ ژرف ﺑﻮد ...‬ ‫ﮔﯿﺮ داده ﺑﻮدم ﺑﻪ ﺳﻨﮓ رﯾﺰ زﯾﺮ ﭘﺎم و ﻗﻠﺶ ﻣﯽ دادم ... ﺑﻪ ﺣﺮف ﭘﺪر آرﺗﺎن ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮدم ... ﺑﻪ ﺳﯿﺎوش ... ﺑﻪ آوﯾﺴﺎ ... ﺑﻪ‬ ‫ﺟﺴﺎرﺗﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ داﺷﺘﻢ و ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... ﺑﻪ ...‬ ‫ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم ... ﺣﺎﻣﯽ ﺳﺌﻮاﻟﯽ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد ... ﻋﻤﯿﻖ: ﺧﺐ ﺷﻤﺎ ﮐﺠﺎ رو ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد ﻣﯽ ﮐﻨﯿﺪ؟‬ ‫... ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﻮد؟‬ ‫
- ﺑﺮاي ﭼﻪ ﻣﻮﺿﻮﻋﯽ؟‬ ‫روﯾﺎ ﺧﻨﺪﯾﺪ: ﺑﺪ ﺟﻮر ﻫﻨﻮز ﺗﻮ ﻓﮑﺮ ﺑﯿﮋﻧﯽ ﻣﻨﯿﮋه ﺧﺎﻧﻮم ... دو ﺳﺎﻋﺖ دارﯾﻢ ﺳﺮ ﭼﯽ ﭼﻮﻧﻪ ﻣﯿﺰﻧﯿﻢ؟‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم: آره ﭘﺸﺖ اون درﺧﺖ ﭼﻨﺎر دﻧﺒﺎل ﺳﺮو ﻗﺪ ﻗﺼﻪ ﻫﺎ ﻣﯿﮕﺸﺘﻢ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫روﯾﺎ ﮐﻨﺎرم اﯾﺴﺘﺎد: ﮔﺎﻫﯽ ﻧﯿﺎزي ﻧﯿﺴﺖ اﻧﻘﺪر ﻫﻢ دور ﺑﮕﺮدي ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﺑﺎ ﻟﺤﻨﯽ ﮐﻪ ﻋﺠﯿﺐ ﺗﺮﺳﻨﺎك ﺑﻮد: روﯾﺎ! ﺳﻮار ﺷﯿﺪ ...‬ ‫ﮐﻤﯽ ﭘﻨﺠﺮه رو ﺑﺎز ﮐﺮده ﺑﻮدم ... ﺑﻮي ﭘﺎﯾﯿﺰ رو ﺗﻮ رﯾﻪ ﻫﺎم ﭘﺮ ﮐﺮدم ...‬ ‫اﯾﻦ ﺑﺎر ﺟﻠﻮي رﺳﺘﻮران ﺟﺎﻟﺒﯽ ﭘﺎرك ﮐﺮدن ... ﯾﻪ ﺧﻮﻧﻪ وﯾﻼﯾﯽ ﺳﻨﮕﯽ ﺑﺎ ﻣﺰه ﺑﻮد ...‬ ‫ﺑﻌﺪ از ﺳﻔﺎرش ﻏﺬا ﻫﺎ روﯾﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺗﻠﻔﻨﺶ ﺟﻮاب ﺑﺪه ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ: ﺳﺮدﺗﻮن ﮐﻪ ﻧﯿﺴﺖ؟‬ ‫ﺳﺮم روﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم و ﻧﻔﺲ ﮐﺸﯿﺪم: ﻧﻪ ... ﻣﻤﻨﻮن اﻣﺮوز ﺧﯿﻠﯽ وﻗﺖ ﮔﺬاﺷﺘﯿﺪ ...‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﺶ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﭼﻨﮕﺎﻟﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﻮي دﺳﺘﺶ ﻣﯿﭽﺮﺧﻮﻧﺪ: اﻣﺸﺐ ﺑﺮاي ﻣﻦ ﻫﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﺟﺎﻟﺐ ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﺟﺴﺎرت اﯾﻦ داﺳﺘﺎن ﺗﻮﺟﻪ ﺟﻠﺐ ﻣﯿﮑﻨﻪ ...‬ ‫
- ﮔﺎﻫﯽ ﺟﺴﺎرت اﺻﻠﯽ آدم ﻫﺎ ﺗﻮ ﻣﺒﺎرزه ﺑﺎ ﺧﻮدﺷﻮﻧﻪ ...‬ ‫اﻣﺸﺐ ﺷﺒﯽ ﭘﺮ از ﺣﺮف ﺑﻮد اﻧﮕﺎر ...‬ ‫
- ﻣﻦ زﯾﺎد ﺑﺎ ﺧﻮدم ﻧﻤﯽ ﺟﻨﮕﻢ ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺑﻬﻢ زد ... ﭼﺮا اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﺗﻮ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﭼﯿﺰي ﻫﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﺪ ﺟﻮر ﺑﻬﻢ اﺣﺴﺎس ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﺑﻮدن ﻣﯽ داد ...‬ ‫
- ﺷﺎﯾﺪ ﭼﻮن اون ﻃﻮر ﮐﻪ دوﺳﺖ دارم زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯿﮑﻨﻢ ... ﻣﯽ دوﻧﻢ ﮐﻪ اﻻن ﺗﻮ دﻟﺘﻮن ﻣﯿﮕﯿﺪ اﯾﺪه آل ﮔﺮاﯾﯽ ﻫﺎي ﯾﻪ دﺧﺘﺮ ﺑﭽﻪ ...‬ ‫
- ﺷﻤﺎ ﻋﺎدت ﮐﺮدﯾﺪ ﺗﻮ دﻫﻦ ﻣﻦ ﺣﺮف ﺑﺬارﯾﺪ ... ﻣﻦ دارم ﺑﻬﺘﻮن ﮔﻮش ﻣﯿﮑﻨﻢ ...‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﻢ ﺑﻪ ﺷﻤﻊ ﮐﻮﭼﯿﮏ ﮐﻨﺎر ﻣﯿﺰ ﺑﻮد: ﺑﯿﺸﺘﺮﯾﻦ ﺟﺴﺎرت رو ﻣﻦ دارم اﺗﻔﺎﻗﺎ ... ﭼﻮن رو ﺣﺮف ﺷﻤﺎ ﺣﺮف ﻣﯿﺰﻧﻢ ...‬ ‫
- ﻣﻬﻢ اﯾﻨﻪ ﮐﻪ آﺧﺮش ﺣﺮف ﮐﯽ ﻣﯽ ﺷﻪ ...‬ ‫ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم ﮐﻪ داﺷﺖ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد: ﻣﻬﻢ اﯾﻨﻪ ﮐﻪ ﻣﻦ اﯾﻦ ﮐﺎر رو ﻣﯿﮑﻨﻢ ...‬ ‫... ﺧﻮدم ﺗﻌﺠﺐ ﮐﺮدم ... از ﮐﯽ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻧﻘﻄﻪ رﺳﯿﺪه ﺑﻮدﯾﻢ ﮐﻪ ﺷﻮﺧﯽ ﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮدﯾﻢ؟‬ ‫
- ﭼﺮا از ﯾﻪ ﺟﻨﺒﻪ دﯾﮕﻪ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻧﻤﯿﮑﻨﯿﺪ؟‬ ‫
- از ﮐﺪوم ﺟﻨﺒﻪ؟‬ ‫
- اﯾﻨﮑﻪ ﻣﻦ ﺑﻬﺘﻮن اﺟﺎزه ﻣﯿﺪم ﮐﻪ ﺑﺘﻮﻧﯿﺪ ﺣﺮﻓﺘﻮن رو ﺑﺰﻧﯿﺪ ...‬ ‫... ﺧﻨﺪه ام ﮔﺮﻓﺖ ... ﻫﻢ از ﺧﻮدﺧﻮاﻫﯽ ﺑﯽ ﻧﻈﯿﺮش ... ﻫﻢ از ﻟﺤﻦ ﺑﺎ ﻣﺰه اي ﮐﻪ ﺗﻮ ﮐﻼﻣﺶ ﺑﻮد ... ﺧﯿﻠﯽ دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺑﻬﺶ‬ ‫ﺑﮕﻢ ﻣﮕﻪ دﻧﯿﺎ ﺑﻪ ﻣﺮﮐﺰﯾﺖ ﺷﻤﺎ ﻣﯽ ﭼﺮﺧﻪ ﮐﻪ اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﺑﯽ ادﺑﯽ ﻣﯿﺸﻪ ...‬ ‫روﯾﺎ: ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ اﮔﺮ ﮐﻪ دﯾﺮ ﮐﺮدم ... ﺧﺐ ﻫﻤﺮاز ﺑﺎﻧﻮي ﺧﺴﺘﻪ ... اوﺿﺎﻋﺖ ﭼﻪ ﻃﻮره؟‬ ‫
- ﭘﺲ روﯾﻬﻢ رﻓﺘﻪ ﺣﺎﻟﺖ ﯾﮑﻢ ﺑﻬﺘﺮ ﺷﺪه؟‬ ‫ﮔﻠﻨﺎر ﭘﺎي ﺗﻠﻔﻦ ﺑﻮد ... ﻣﺎدر ﺑﺰرﮔﺸﻮن ﺑﻪ رﺣﻤﺖ ﺧﺪا رﻓﺘﻪ ﺑﻮد و ﭼﻨﺪ روزي ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﻮﻧﺪه ﺑﻮدن ﻃﺎﻟﻘﺎن زﻧﮓ زده ﺑﻮدم ﺑﺮاي‬ ‫اﺣﻮال ﭘﺮﺳﯽ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﮔﻠﻨﺎر: ﻣﺎدر ﺟﻮن ﭘﯿﺮ ﺑﻮد و ﺑﯿﻤﺎر ﻫﻤﺮاز ... اﻣﺎ ﻣﺮگ در ﻫﺮ ﺻﻮرﺗﯽ ﺳﺨﺘﻪ ...‬ ‫
- ﺳﯿﺎ ﭼﻪ ﻃﻮره؟ دﻟﻢ ﺑﺮاﺗﻮن ﺧﯿﻠﯽ ﺗﻨﮓ ﺷﺪه ...‬ ‫
- ﻣﺎ ﻫﻢ ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر ... ﺳﯿﺎ ﻫﻢ ﺑﺪ ﻧﯿﺴﺖ ... ﻋﯿﻦ ﻣﺮغ ﭘﺮ ﮐﻨﺪه اﺳﺖ اﯾﻦ روزا ... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﺸﻪ ... ﭼﯽ ﻣﯿﺨﻮاد؟ ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪم ﺑﻪ‬ ‫ﺧﺪا ﻫﻤﺮاز ... ﺑﺲ ﮐﻪ ﭘﺮﺳﯿﺪم و ﺟﻮاب ﻧﮕﺮﻓﺘﻢ ...‬ ‫... ذﻫﻨﻢ رﻓﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻫﻤﻮن ﺟﺴﺎرت ... ﻫﻤﻮن ﮐﻨﺎر ﮔﺬاﺷﺘﻦ آرزو ...‬ ‫ﺑﺮاي رﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﮐﻼس آﻣﺎده ﻣﯽ ﺷﺪم ... ﺷﺎﻟﻢ رو روي ﺳﺮم ﻣﺮﺗﺐ ﻣﯿﮑﺮدم و ﻧﮕﺎﻫﻢ ﺗﻮي آﯾﻨﻪ ﺑﻪ ﺧﻮدم ﺑﻮد ... اﻣﺮوز راﻣﯿﻦ از ﯾﻪ‬ ‫ﺳﻔﺮ ﺑﺮ ﻣﯿﮕﺸﺖ و اﯾﻦ ﯾﻌﻨﯽ ﻣﻮاﺟﻪ ﺷﺪن ... ﺧﻮدم رو ﺑﺎﯾﺪ آﻣﺎده ﻣﯿﮑﺮدم ...‬ ‫آﺧﺮﯾﻦ ﺗﺴﺖ رو ﺑﺮاش ﻋﻼﻣﺖ زدم ... ﻟﺒﺨﻨﺪ زد ﻟﺒﺨﻨﺪ زدم ... اﯾﻦ دﺧﺘﺮ آﯾﻨﺪه داﺷﺖ ... ﻣﻦ رو ﯾﺎد ﺧﻮدم ﻣﯽ اﻧﺪاﺧﺖ ﻋﻼﻗﻪ اش‬ ‫ﺑﻪ ﺧﻮﻧﺪن ... ﺷﻮﻗﺶ ﺑﻪ ﺻﺤﻨﻪ ...‬ ‫دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﭘﯿﺸﻮﻧﯿﻢ ﮐﺸﯿﺪم ﺧﺴﺘﻪ ﺑﻮدم و ﻧﺴﺒﺘﺎ ﭘﺮ از اﺳﺘﺮس ... ﺷﮏ ﻧﺪاﺷﺘﻢ اﻣﺮوز ﻧﺒﺎﺷﻪ ﻓﺮدا اﯾﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﻣﻄﺮح ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ ...‬ ‫ﺧﺎﻧﻮم ﻣﯿﺮ ﺟﻌﻔﺮي ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺑﻬﻢ زد اﻣﺎ ﭼﺸﻤﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﭼﭙﺶ ﻟﯿﺰ ﺧﻮرد ﺑﻪ ﻣﺮدي ﮐﻪ ﺑﻪ ﭼﺎرﭼﻮب در اﺗﺎﻗﺶ ﺗﮑﯿﻪ داده ﺑﻮد و‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯽ ﮐﺮد.‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﻢ ﺑﻪ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﺧﯿﺮه ﻣﻮﻧﺪ ... ﺳﺨﺖ ﻧﺒﻮد دﯾﺪن ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ادﻋﺎش رو ﻣﯿﮑﺮد ...‬ ‫ﺑﺎ دﺳﺖ اﺷﺎره ﮐﺮد ﺑﻪ اﺗﺎﻗﺶ و ﻣﻦ وارد ﺷﺪم ...‬ ‫روي ﻣﺒﻞ رو ﺑﻪ روش ﻧﺸﺴﺘﻢ ... اﯾﻦ ﺑﺎر ﻫﻢ ﺑﻪ ﺟﺎي ﭘﺸﺖ ﻣﯿﺰش ﻣﯿﺰ روﺑﻪ روم رو اﻧﺘﺨﺎب ﮐﺮدم ... ﮐﻤﯽ ﻋﻘﺐ رﻓﺘﻢ ... ﭼﯿﺰي‬ ‫ﺷﺒﯿﻪ ﺑﻪ ﭘﻮزﺧﻨﺪ روي ﻟﺒﺶ اوﻣﺪ: ﻧﮕﻮ ازم ﻣﯽ ﺗﺮﺳﯽ ...‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم ﻧﻪ واﻗﻌﺎ ﻧﻤﯽ ﺗﺮﺳﯿﺪم ... ﺗﺮس ﻣﻦ از ﭼﯿﺰ دﯾﮕﻪ اي ﺑﻮد ... ﭘﺎﻫﺎم رو ﺟﻤﻊ ﮐﺮدم زاﻧﻮم ﺑﻪ زاﻧﻮش ﻣﯿﺨﻮرد ...‬ ‫
- ﭼﺸﻤﺎت ﺧﯿﻠﯽ ﺧﺴﺘﻪ اﺳﺖ ...‬ ‫
- ﮐﺎرم زﯾﺎده ...‬ ‫ﺳﺮش رو ﺧﻢ ﮐﺮد ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ: ﻧﮕﺎم ﮐﻦ ﻫﻤﺮاز ... ﻣﯽ ﺧﻮام ﺑﺎﻫﺎم ﻧﺎﻫﺎر ﺑﯿﺮم ﺑﯿﺮون ... ﮐﺠﺎ دوﺳﺖ داري؟‬ ‫... راﻣﯿﻦ ﺑﻠﺪ ﺑﻮد ﺑﮕﻪ ﮐﺠﺎ دوﺳﺖ داري ... ﯾﺎد ﺣﺎﻣﯽ اﻓﺘﺎدم ... ﭼﺮا؟ ﺧﻮدم ﻫﻢ ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ... اون زﯾﺎد ﭘﯿﺶ ﻧﻤﯿﻮﻣﺪ ﻧﻈﺮ ﺑﺨﻮاد ...‬ ‫اﯾﻦ ﻣﻘﺎﯾﺴﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺧﻮدم ﻫﻢ ﺑﯿﺶ از اﻧﺪازه ﭘﺮت ﺑﻮد ... ﺳﺮم رو ﺗﮑﻮن دادم ... ﻫﻨﻮز ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺟﻮاب ﻣﻦ ﺑﻮد و ﻣﻦ ﭼﺮا ﺗﻤﺎم ﻣﺪت‬ ‫ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﯾﻪ ﻧﮕﺎه ﻗﻬﻮه اي ﺑﻮدم ... ﻫﻤﻮن ﮐﻪ دﯾﺸﺐ ﺗﻮ ﺗﺎرﯾﮏ و روﺷﻦ اون ﮔﺎﻟﺮي روي ﻣﺒﻞ ﻗﺮﻣﺰ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد ... اﻣﺎ ﺑﻪ ﺟﺎش‬ ‫ﯾﻪ ﺟﻔﺖ ﭼﺸﻢ ﻣﺸﺘﺎق ﻣﯽ دﯾﺪم ... ﻣﺸﺘﺎق ﺑﻪ ﭼﯽ؟ اﯾﻦ ﻫﻤﻮن ﭼﺸﻤﺎﯾﯽ ﺑﻮدن ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ آﺷﻨﺎ ﺑﻮدن و در ﻋﯿﻦ ﺣﺎل ﺑﯿﺶ از ﻫﺮ‬ ‫زﻣﺎن دﯾﮕﻪ اي دور ...‬ ‫
- ﻣﯽ ﺷﻪ اﯾﻦ دﻋﻮﺗﺘﻮن رو رد ﮐﻨﻢ؟‬ ‫دﻟﺨﻮر ﮐﻤﯽ ﺻﻮرﺗﺶ رو ﻋﻘﺐ ﮐﺸﯿﺪ: ﭼﺮا ﮔﺮﺳﻨﻪ ﻧﯿﺴﺘﯽ؟‬ ‫
- راﺳﺘﺶ رو ﺑﺨﻮاﯾﺪ ﺧﯿﻠﯽ رو ﻣﻮدش ﻧﯿﺴﺘﻢ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- ﭼﺮا؟!‬ ‫ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﯿﻢ ... ﺑﺎﺷﻪ ﮔﻮﯾﺎ ﺑﺎﯾﺪ اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ زده ﻣﯽ ﺷﺪ ...‬ ‫
- ﯾﻪ ﻫﻨﺮﻣﻨﺪ ﻏﯿﺮ ﻣﻮدي ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺸﻮن ﺑﺪﯾﺪ ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زد: ﻗﺒﻮﻟﺘﻮن دارم ... اﻣﺎ ﺑﻪ ﻧﻈﺮﺗﻮن ﻣﺎ ﺗﻮ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﻣﻮدي ﻫﺴﺘﯿﻢ؟ ﻣﺜﻞ زﻧﺪﮔﯽ ﺧﺼﻮﺻﯿﻤﻮن ﻫﻢ ﺣﺘﯽ؟‬ ‫... داﺷﺘﯿﻢ ﻣﯿﺮﺳﯿﺪﯾﻢ ﺑﻪ ﻣﺴﺌﻠﻪ اﺳﺎﺳﯽ ... ﮐﻒ دﺳﺘﺎم ﯾﺦ ﮐﺮده ﺑﻮد و اﺣﺴﺎس ﻣﯿﮑﺮدم از ﭘﺸﺖ ﮐﻤﺮم ﻗﻄﺮات ﻋﺮق ﺳﺮد ﻣﯽ ﮔﺬره‬ ‫...‬ ‫
- زﻧﺪﮔﯽ ﺧﺼﻮﺻﯽ دو ﺗﺎ ﻫﻨﺮﻣﻨﺪ ﺑﺎﻫﻢ؟‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد ... ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺟﻮاﺑﺶ ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﺧﯿﻠﯽ ﺑﻬﺶ ﻓﮑﺮ ﻧﮑﺮدم اﺳﺘﺎدي داﺷﺘﻢ ﮐﻪ ﻣﯿﮕﻔﺖ دو ﭘﺎدﺷﺎه در ﯾﮏ اﻗﻠﯿﻢ ﻧﮕﺠﻨﺪ ...‬ ‫
- ﺣﺘﯽ اﮔﺮ ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻤﺪﯾﮕﻪ رو دوﺳﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻦ؟‬ ‫ﻫﺮاﺳﺎن ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم ...‬ ‫راﻣﯿﻦ: ﺣﺘﯽ اﮔﺮ ﯾﮑﯿﺸﻮن ﺧﯿﻠﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ اون ﯾﮑﯽ رو دوﺳﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ؟‬ ‫
- ﻣﻦ ﻣﯽ دوﻧﻢ ﻋﺸﻖ ﯾﻪ ﻃﺮﻓﻪ ﭼﯿﻪ آﻗﺎي ﭘﺮﺗﻮ ... زﯾﺎد ﺑﻪ ﮐﺴﯽ ﺗﻮﺻﯿﻪ اش ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻢ ...‬ ‫
- آدم ﻫﺎ ﺣﻤﺎﻗﺖ ﻣﯿﮑﻨﻦ ...‬ ‫... داﺷﺘﯿﻢ ﺗﻮ ﻟﻔﺎﻓﻪ ﺣﺮف ﻣﯿﺰدﯾﻢ ... از ﻧﻈﺮ ﻣﻦ ﺣﺎﻻ ﮐﻪ ﺑﺤﺚ ﺑﺎز ﺷﺪه ﺑﻮد دﻟﯿﻠﯽ ﻧﺪاﺷﺖ ...‬ ‫
- ﻣﻦ اﯾﻦ ﻣﺪت ﺑﺎرﻫﺎ راﺟﻊ ﺑﻬﺶ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮدم ﻣﻦ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺣﻖ ﻣﯿﺪم ...‬ ‫ﺧﻮاﺳﺖ ﭼﯿﺰي ﺑﮕﻪ دﺳﺘﻢ رو آوردم ﺑﺎﻻ: اﺟﺎزه ﺑﺪﯾﺪ ﺣﺮﻓﺎم ﺗﻤﻮم ﺑﺸﻪ ...‬ ‫دﺳﺘﺎم رو ﻗﻔﻞ ﮐﺮدم ﺗﻮي ﻫﻢ و ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﺗﻤﺎم اﻋﺘﻤﺎد ﺑﻪ ﻧﻔﺲ داﺷﺘﻪ و ﻧﺪاﺷﺘﻢ رو ﺟﻤﻊ ﮐﻨﻢ: اون روزﮔﺎر ﻣﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﭽﻪ ﺑﻮدم‬ ‫... ﺷﻤﺎ ﻫﻢ اﻟﺒﺘﻪ ﺳﻨﯽ ﻧﺪاﺷﺘﯿﺪ اﻣﺎ از ﺳﻨﺘﻮن ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﯿﺪ ... رﻓﺘﺎرﻫﺎﺗﻮن ﺑﻪ ﻫﻨﺠﺎر و ﺑﻪ ﺟﺎ ﺑﻮد ... اﻃﺮاﻓﯿﺎن ﻗﺒﻮﻟﺘﻮن داﺷﺘﻦ ...‬ ‫ﻣﻨﻢ ﯾﻪ دﺧﺘﺮ ﺑﭽﻪ ﺗﺸﻨﻪ ﻣﺤﺒﺖ ﺑﻮدم ... ﺑﭽﻪ ﺑﻮدم ... ﺗﻮ اوج ﻧﻮﺟﻮاﻧﯽ ... ﻋﺎﺷﻖ ﺷﺪم ... داغ داغ ... ﺧﯿﻠﯽ زﺟﺮ ﮐﺸﯿﺪم ...‬ ‫
- ﺑﻪ ﺧﺪا ﮐﻪ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ...‬ ‫
- ﺑﺤﺚ ﺧﻮاﺳﺘﻨﺶ ﻧﺒﻮد ... ﺷﻤﺎ ﻣﻦ رو ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺘﯿﺪ ... ﯾﻪ زﻣﺎﻧﺎﯾﯽ ﻣﻦ ﻣﯿﻮﻣﺪم ﯾﻪ ﺟﺎﻫﺎﯾﯽ ﻓﻘﻂ ﻧﮕﺎﻫﺘﻮن ﻣﯿﮑﺮدم ... ﺣﺮف ﺗﻤﻮم‬ ‫ﺷﺪه ﺑﻮد ﯾﺎ ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻢ ﺣﺮﻓﯽ ﻧﺒﻮد اﻣﺎ ﻣﻦ ﺑﺎ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺣﺮف ﻣﯿﺰدم ... ﺷﻤﺎ ﮐﻪ ﻗﻠﻤﺘﻮن روي ﺑﻮﻣﺘﻮن ﮐﺸﯿﺪه ﻣﯽ ﺷﺪ ...‬ ‫ﻣﺎدرم ﺧﯿﺎط ﻣﺎدرﺗﻮن ﺑﻮد ... و ﻣﻦ ﻫﻢ ﺻﺤﺒﺖ ﻧﺎزﻧﯿﻦ ﺑﻮدم ﺑﺮاﺗﻮن ... ﻣﻦ از ﺷﻤﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﭼﯿﺰا ﯾﺎد ﮔﺮﻓﺘﻢ ... ﻣﯽ ﺗﻮﻧﻢ ﺑﮕﻢ اﯾﻨﯽ ﮐﻪ‬ ‫اﯾﻨﺠﺎ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺛﻤﺮ ﺗﻤﺎم ﺗﻼش ﺷﻤﺎﺳﺖ ...‬ ‫
- ﻣﻦ؟‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫
- ﺑﻠﻪ ﺗﻤﺎم ﺗﻼش ﺷﻤﺎ ﺑﺮاي ﻧﺎدﯾﺪه ﮔﺮﻓﺘﻦ ﻣﻦ ... اﯾﻦ ﺷﺪ ... اﯾﻦ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻫﻨﻮز ﻫﻢ دوﺳﺖ دارم دﯾﺪه ﺑﺸﻢ ... اﻣﺎ ﻧﻮﻋﺶ ﻓﺮق‬ ‫ﮐﺮده ... ﻣﻦ ﺻﺤﻨﻪ رو اﻧﺘﺨﺎب ﮐﺮدم ... دﯾﮕﻪ ﻟﺒﺎﺳﺎم ﯾﺎ ﻣﺪل ﻟﺒﺎﺳﻢ اون ﻃﻮري ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﺨﻮام ﺗﻮﺟﻪ ﺟﻠﺐ ﮐﻨﻢ ... ﺑﺎزي ﻣﯿﮑﻨﻢ و‬ ‫آدم ﻫﺎ ﻣﯽ ﺑﯿﻨﻨﻢ ... و اﯾﻦ رو ﻣﻦ ﻣﺪﯾﻮن ﺷﻤﺎم ...‬ ‫
- ﻫﻤﺮاز ﺗﻮ ﺑﯿﺶ از ﻫﺮ زﻣﺎن دﯾﮕﻪ اي وﻗﺘﯽ رو ﺻﺤﻨﻪ ﻫﻢ ﻧﯿﺴﺘﯽ ﺗﻮﺟﻪ ﺟﻠﺐ ﻣﯿﮑﻨﯽ ...‬ ‫دﺳﺘﻬﺎي ﻗﻼب ﺷﺪه در ﻫﻤﻢ رو ﺑﺎز ﮐﺮدم ... ﮐﻒ دﺳﺘﺎم ﺧﯿﺲ ﺷﺪه ﺑﻮد ... ﺳﺮم رو ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻢ: ﻧﻈﺮ ﻟﻄﻒ ﺷﻤﺎﺳﺖ ﻣﻦ ﺧﯿﻠﯽ‬ ‫ﻫﻢ ﺑﻬﺶ اﻋﺘﻘﺎد ﻧﺪارم ...‬ ‫
- ﺗﻮ زﯾﺒﺎﯾﯽ ﻫﻤﺮاز ... اون ﻣﻬﺮ ﺑﯽ ﻧﻈﯿﺮت ﭼﺸﻤﺎي ﺧﻤﺎرت رو ﺧﻮاﺳﺘﻨﯽ ﺗﺮ ﻣﯿﮑﻨﻪ ...‬ ‫... ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﮔﻮﻧﻪ ﻫﺎم رﻧﮓ ﮔﺮﻓﺘﻪ ... ﻧﮕﺎﻫﻢ رو ﮐﻪ ﺑﻪ اﻧﮕﺸﺘﺎم ﺑﻮد اﯾﻦ ﺑﺎر ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﺶ دوﺧﺘﻢ ... اﯾﻦ ﻣﺮد ﯾﻪ دوره اي ﺟﺬاب‬ ‫ﺗﺮﯾﻦ ﻣﺮد دﻧﯿﺎ ﺑﻮد ... ﻫﻨﻮز ﺟﺬاب ﺑﻮد اﻣﺎ ﺟﺬاب ﺗﺮﯾﻦ ﻧﺒﻮد ...‬ ‫
- اون ﺗﺎﺑﻠﻮ ﻣﻨﺒﻊ اﻟﻬﺎﻣﺶ ﺗﻮ ﺑﻮدي ... ﺗﻮ ﻣﺪﺗﻬﺎﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﻨﺒﻊ اﻟﻬﺎم ﻣﻨﯽ ... ﺷﻌﺮﻫﺎم ... ﻧﻘﺎﺷﯽ ﻫﺎم ... ﻫﻤﻪ اش ... ﻫﻤﺮاز ﻣﻦ ﭼﻨﺪ‬ ‫ﻣﺪﺗﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺧﺎﻃﺮاﺗﻢ دارم دﻧﺒﺎﻟﻪ رد ﭘﺎي ﺗﻮ ﻣﯿﮕﺮدم ...‬ ‫
- ﻣﻦ دﻧﺒﺎل رد ﭘﺎي ﺷﻤﺎ ﻧﻤﯽ ﮔﺮدم ﭼﻮن ﻫﺴﺖ ... ﺷﻤﺎ ﻫﻤﻮن ﭼﯿﺰي ﻫﺴﺘﯿﺪ ... ﮐﻪ ...‬ ‫... روم ﻧﻤﯽ ﺷﺪ اداﻣﻪ اش ﺑﺪم ... اﺣﺴﺎس ﻣﯿﮑﺮدم دارم از درون ﻣﯿﻠﺮزم ...‬ ‫ﺟﻤﻠﻪ ام رو ﮐﺎﻣﻞ ﮐﺮد: ﺑﻬﺶ ﻣﯿﮕﻦ ﻋﺸﻖ دوره ﻧﻮﺟﻮاﻧﯽ؟! ... ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﻦ ﻫﻤﺮاز ... ﭼﺮا اﯾﻦ ﻃﻮري ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﯿﮑﺸﯽ؟‬ ‫
- زﯾﺎد راﺣﺖ ﻧﯿﺴﺘﻢ ... ﯾﻌﻨﯽ راﺳﺘﺶ رو ﺑﺨﻮاﯾﺪ ... ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯿﮑﺮدم ﺑﺸﯿﻨﻢ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ راﺟﻊ ﺑﻬﺶ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﻢ ...‬ ‫رو ﻣﯿﺰ ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﺷﺪ و ﺑﻬﻢ ﻧﺰدﯾﮏ ﺗﺮ ﺷﺪ: ﭼﺮا؟ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﯾﻪ ﻃﺮﻓﺶ ﻣﻨﻢ رو ﺑﺎ ﮐﯽ ﺑﺎﯾﺪ راﺟﻊ ﺑﻬﺶ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﯽ؟‬ ‫
- ﻣﻦ ﻋﺎدت ﮐﺮده ﺑﻮدم راﺟﻊ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻓﻘﻂ ﺑﺎ ﺧﻮدم ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻢ ...‬ ‫
- ﺧﺐ اﻻن ﺑﺎ ﺧﻮدم ﺣﺮف ﺑﺰن ﻫﻤﺮاز ﻣﻦ ﻫﯽ و ﺣﺎﺿﺮ اﯾﻦ ﺟﺎم ... ﺟﻠﻮ روت ... ﻣﯽ دوﻧﻢ ﺧﯿﻠﯽ اذﯾﺖ ﺷﺪي ... ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ...‬ ‫ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎي ﻣﺸﺘﺎﻗﺶ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ... ﺑﺎﯾﺪ ﺗﻤﺎم روي داﺷﺘﻪ و ﻧﺪاﺷﺘﻢ رو ﺟﻤﻊ ﻣﯿﮑﺮدم: ﻣﻦ ﻧﮕﻔﺘﻢ اﯾﻦ ﻓﻌﻞ اﺳﺘﻤﺮاري ... اذﯾﺖ ﺷﺪم‬ ‫... دﯾﮕﻪ ﻧﻤﯽ ﺷﻢ ...‬ ‫اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم رﻧﮓ از رﺧﺴﺎرش ﭘﺮﯾﺪ ...‬ ‫
- دﻧﯿﺎ ﺑﻌﺪ از ﯾﻪ ﻣﺪﺗﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺸﻮن داد ﮐﻪ دردﻫﺎي ﺑﯽ درﻣﺎن ﺗﺮي ﻫﻢ ﻫﺴﺘﻦ ... ﻣﺜﻞ از دﺳﺖ دادن ﻋﺰﯾﺰان ... ﻣﺜﻞ درد زﻧﺪه‬ ‫ﺑﻮدن ... ﻣﻮﻧﺪن و زﻧﺪﮔﯽ ﮐﺮدن ...‬ ‫دﺳﺘﺶ رو ﺑﻪ ﻃﺮﻓﻢ دراز ﮐﺮد ﺧﻮاﺳﺖ دﺳﺘﺎم رو ﺗﻮي دﺳﺘﺶ ﺑﮕﯿﺮه ... ﮐﺸﯿﺪم ﻋﻘﺐ ... ﺑﻪ روي ﺧﻮدش ﻧﯿﺎورد: ﺑﺬار ﭘﯿﺸﺖ ﺑﺎﺷﻢ‬ ‫ﻫﻤﺮاز ... ﺑﺬار اﯾﻦ ﭼﯿﺰاﯾﯽ ﮐﻪ داره اذﯾﺘﺖ ﻣﯿﮑﻨﻪ رو ﺑﺎﻫﻢ درﺳﺘﺶ ﮐﻨﯿﻢ ... ﻫﻤﺮاز ﻣﻦ ﻣﯿﻔﻬﻤﻤﺖ ... ﺗﻮ ﻣﻦ رو ﻣﯿﻔﻬﻤﯽ ...‬ ‫... ﮔﻠﻮم ﺧﺸﮏ ﺷﺪه ﺑﻮد ... اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ ﻗﺸﻨﮓ ﺑﻮدن ... اﮔﺮ اون زﻣﺎن ﻫﺎ ﺷﻨﯿﺪه ﻣﯽ ﺷﺪن ﻣﻦ ﭘﺮواز ﻣﯿﮑﺮدم اﻣﺎ اﻻن ... ﭼﺮا ﺗﻮ‬ ‫دﻟﻢ ﭼﯿﺰي ﺗﮑﻮن ﻧﯿﻤﺨﻮرد؟ﻣﮕﻪ ﻧﺒﺎﯾﺪ ذوق ﻣﯿﮑﺮدم ... ﭼﺮا دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ ﺑﺬارم ﺑﺮم از اﯾﻦ دﻓﺘﺮ؟ !‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﺳﮑﻮﺗﻢ اﻧﮕﺎر ﺑﻬﺶ ﺟﺴﺎرت ﺑﯿﺸﺘﺮي داد: اون ﻃﻮر ﻣﺘﻌﺠﺐ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻧﮑﻦ ... ﺳﺨﺖ ﻧﯿﺴﺖ ... ﺳﺨﺖ ﻧﯿﺴﺖ ﺑﻔﻬﻤﯽ ﮐﻪ ﭼﻪ ﻗﺪر‬ ‫دوﺳﺘﺖ دارم ...‬ ‫
- ﻫﻤﺮاز ﻣﻮﻓﻖ اﻣﺮوز رو؟‬ ‫
- ﮐﻨﺎﯾﻪ ﻫﻢ ﮐﻪ ﺑﺰﻧﯽ ﭼﯿﺰي از اﯾﻦ ﺣﺲ ﮐﻢ ﻧﻤﯿﮑﻨﻪ ... ﻣﻦ آراﻣﺶ ﻋﺠﯿﺒﯽ ازت ﻣﯿﮕﯿﺮم ﻫﻤﺮاز ... ﻧﻤﯽ ﺷﻪ ﮐﻨﺎرت ﺑﻮد و ﺣﺲ‬ ‫زﯾﺒﺎي ﺑﻮدﻧﺖ رو ﻧﻔﺲ ﻧﮑﺸﯿﺪ ...‬ ‫... راﻣﯿﻦ ﺑﻮد و ﺣﺮﻓﻬﺎي ﺷﻌﺮ ﮔﻮﻧﻪ اش ... اﻧﺘﻈﺎر دﯾﮕﻪ اي ﻫﻢ ﻧﻤﯽ رﻓﺖ اﯾﻦ آدم ﺻﺪاي زﯾﺒﺎﯾﯽ داﺷﺖ ... ﻟﺤﻦ ﻧﺮﻣﯽ داﺷﺖ و‬ ‫ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﯾﻪ ﻣﺜﻨﻮي ﺷﺎﯾﺪ ﺣﺮﻓﻬﺎي زﯾﺒﺎ ﺑﻠﺪ ﺑﻮد ... ﺑﻮي ﮐﺎﭘﯿﺘﺎن ﺑﻠﮏ ﻣﯿﺪاد ...‬ ‫ﻣﻦ ﮐﻨﺎر اﯾﻦ ﻣﺮد ﺣﺲ زﯾﺒﺎ ﺑﻮدن ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... ﺣﺲ زن ﺑﻮدن ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... ﺣﺴﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ...‬ ‫
- ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ... ﻣﻦ ... اﯾﻦ ﺟﻮري ﻣﻌﺬﺑﻢ ...‬ ‫
- اﯾﻦ ﮐﻪ دوﺳﺘﺖ دارم؟ اﯾﻦ ﻣﻌﺬﺑﺖ ﻣﯿﮑﻨﻪ؟‬ ‫
- ﺑﺎور ﮐﻨﯿﺪ ... ﻣﻦ ... ﺣﺘﯽ دﯾﮕﻪ ﺑﻬﺶ ﻓﮑﺮ ﻫﻢ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻢ ... اﺣﺴﺎس ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺧﯿﻠﯽ ازش ﮔﺬﺷﺘﻪ ...‬ ‫
- ﺗﻮ ﭼﺮا ﺗﻮ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻫﺎ دﻧﺒﺎل ﻣﻦ ﻣﯿﮕﺮدي ... اﯾﻨﺠﺎ ﺑﮕﺮد ... ﻫﻤﯿﻦ ﺟﺎ ﺗﻮ اﯾﻦ آﻣﻮزﺷﮕﺎه ﺑﻌﻨﻮان ﻫﻤﮑﺎرت ... ﺑﻌﻨﻮان ﯾﻪ ﻧﻘﺎش ... ﯾﻪ‬ ‫اﺳﺘﺎد داﻧﺸﮕﺎه ... اﯾﻦ ﻃﻮر ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﻦ ... از اول ﻣﻦ رو ﺑﺸﻨﺎس ... ﺑﻪ ﻣﻨﻢ ﻓﺮﺻﺖ ﺑﺪه ... ﮐﻨﺎرت ﺑﺎﺷﻢ ...‬ ‫... ﻓﺮﺻﺖ؟ ﻣﻦ اﻧﻘﺪر ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﻋﺎدت ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﮐﺴﯽ ﺗﻮ زﻧﺪﮔﯿﻢ ﺑﺎﺷﻪ ... ﯾﻌﻨﯽ ... اﮔﺮ ﻗﺮار ﺑﻮد ﺑﺎﺷﻪ ﻫﻢ ...‬ ‫
- ﺷﻤﺎ ﺑﺮاي ﻣﻦ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﯽ ﯾﻪ اﺣﺘﺮام ﻫﺴﺘﯿﺪ ﯾﻪ ﺧﺎﻃﺮي زﯾﺒﺎ ... ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯿﮑﻨﻢ اون ﻃﻮر ﻫﻢ ﺑﻤﻮﻧﯿﺪ ... ﻣﻠﺰم ﻧﯿﺴﺘﯿﻢ ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﯿﻢ‬ ‫ﻫﻤﻪ ﻋﺸﻖ ﻫﺎي اول آدم ﺻﺤﯿﺤﻦ ... ﯾﺎ ﺣﺘﯽ ﻣﯿﺸﻪ اﺳﻤﺶ رو ﻋﺸﻖ ﮔﺬاﺷﺖ ...‬ ‫دﺳﺘﺎش ﻟﺮزﯾﺪ ... اﯾﻦ ﺑﺎر واﻗﻌﺎ رﻧﮓ ﺑﻪ روش ﻧﻤﻮﻧﺪه ﺑﻮد: ﻫﯿﭻ اﺣﺴﺎﺳﯽ از ﻣﻦ ﺑﺎﻗﯽ ﻧﻤﻮﻧﺪه؟‬ ‫... ﺳﺮم رو ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻢ ... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﺮا دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ ﮔﺮﯾﻪ ﮐﻨﻢ ...‬ ‫دﺳﺘﺶ ﺗﻮي ﻣﻮﻫﺎش ﺑﻮد و آرﻧﺠﺶ روي زاﻧﻮش ﮐﻪ ﺑﺎﻻ و ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﯿﺮﻓﺖ: ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﯽ ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ راﺣﺘﯽ ... ﭘﺎ ﭘﺲ ﻣﯿﮑﺸﻢ؟‬ ‫ﺑﺎ اﻟﺘﻤﺎس ﺗﻮي ﺻﺪام ﮔﻔﺘﻢ: اﻣﺎ ...‬ ‫
- اﯾﻦ رو ﺗﻮ ﻧﺒﺎﯾﺪ اﺟﺎزه ﺑﺪي ﻫﻤﺮاز ...‬ ‫
- ﻫﻤﺮاز ﺑﻬﻢ ﺣﻖ ﺑﺪه ﺑﺮاي داﺷﺘﻨﺖ ﺗﻼش ﮐﻨﻢ ...‬ ‫
- اﻣﺎ ﻣﻦ ﻫﯿﭻ ﻗﻮﻟﯽ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻧﻤﯽ دم ...‬ ‫ﺗﮑﯿﻪ دادم ﺑﻪ دوﯾﺎر دود ﮔﺮﻓﺘﻪ ﭘﻞ ﺳﯿﺪ ﺧﻨﺪان ... ﺑﻪ ﻧﻘﺎﺷﯽ ﻫﺎي دﯾﻮاري ﮐﻪ ﻧﺼﻔﺸﻮن رﯾﺨﺘﻪ ﺑﻮد ... ﻧﻔﺴﻢ درﺳﺖ ﺑﺎﻻ ﻧﻤﯿﻮﻣﺪ ...‬ ‫ﺑﻐﺾ ﺑﺪي داﺷﺘﻢ ... اﺣﺴﺎس ﻣﯿﮑﺮدم ﻓﺸﺎرم ﺑﻪ ﺻﻔﺮ داره ﻧﺰدﯾﮏ ﻣﯿﺸﻪ ﻧﺎراﺣﺖ ﮐﺮدن ﮐﺴﯽ آﺧﺮﯾﻦ ﭼﯿﺰي ﺑﻮد ﮐﻪ دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ‬ ‫اﻧﺠﺎم ﺑﺪم ... اﻣﺎ ﭼﯽ ﮐﺎر ﻣﯿﮑﺮدم؟‬ ‫ﮔﻮﺷﯿﻢ زﻧﮓ ﺧﻮرد ... از ﺧﻮﻧﻪ اﻧﺘﻈﺎم ﻫﺎ ﺑﻮد ... اﺣﺘﻤﺎﻻ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﻮدن ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺘﻢ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺑﻮد ... اﮐﺒﺮ ﺧﺎن. ﮔﻮﯾﺎ ﭼﻨﺪ روزي ﺑﻮد ﻗﻠﺒﺶ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد و ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺧﺎﻃﺮ ﺑﺎﯾﺪ از ﻫﻮاي ﺗﻬﺮان دور ﻣﯿﺒﻮد و ﻣﻮﻧﺪه ﺑﻮد دﻣﺎوﻧﺪ‬ ‫و ﻧﯿﻮﺷﺎ ﻫﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺑﺮه ﭘﯿﺶ رواﻧﮑﺎوش و ﮔﻮﯾﺎ اﺻﺮار ﮐﺮده ﺑﻮد ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﺮه ... ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺪوﻧﻪ ﻣﻦ ﮐﺠﺎم ﺗﺎ ﺑﺎ راﻧﻨﺪه‬ ‫ﺧﻮدﺷﻮن رو ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺮﺳﻮﻧﻦ ... آدرس ﮐﺎﻓﻪ ي ﻫﻤﯿﺸﮕﯽ ﺗﻮ ﻣﯿﺪون اﻧﻘﻼب رو ﺑﻪ ﻋﻠﯽ آﻗﺎ دادم ... ﺷﺎﯾﺪ ﮐﻤﯽ ﻧﻔﺲ ﮐﺸﯿﯿﺪم دود‬ ‫ﺳﯿﮕﺎرﻫﺎي آﺷﻨﺎ و ﺧﻮردن ﯾﻪ ﻓﻨﺠﻮن ﻗﻬﻮه اﻓﺘﻀﺎح ﻫﻤﯿﺸﮕﯽ ﺑﻬﻢ ﮐﻤﮏ ﻣﯿﮑﺮد ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ... دﻧﯿﺎ داره ﭼﻪ ﻃﻮري ﻣﯿﭽﺮﺧﻪ و اﯾﻦ‬ ‫وﺳﻂ ﺣﺲ ﻣﻦ ﮐﺠﺎ ﺳﺖ؟‬ ‫زﯾﭗ ﮐﺎﭘﺸﻨﺶ رو ﺑﺎﻻ ﺗﺮ ﮐﺸﯿﺪم ﻫﻮا ﮐﻤﯽ ﺳﺮد ﺑﻮد ... ﮐﻮﺷﺎ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﺎ ﮐﻨﺠﮑﺎوي ﻣﺸﻐﻮل ﻓﻀﻮﻟﯽ ﺑﻮد ...‬ ‫ﮐﻮﺷﺎ ﺳﺮش رو از ﺗﻮي ﮐﺎﭘﻮت ﻣﺎﺷﯿﻦ آورد ﺑﺎﻻ: ﮐﺎر اﯾﻦ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻋﻤﻮ ﺗﻤﻮﻣﻪ ...‬ ‫
- اﺻﻼ ﺗﻮ اﯾﻦ وﺳﻂ ﭼﯽ ﻣﯿﮕﯽ؟‬ ‫
- ﻧﯿﻮﺷﺎ ﭼﯽ ﮐﺎرش داري آﺧﻪ؟‬ ‫ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺘﻢ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم داﺷﺖ دﯾﺮ ﻣﯿﺸﺪ: ﻋﻠﯽ آﻗﺎ اﯾﻦ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﮐﺎر داره؟‬ ‫
- ﮐﺎﻣﭙﯿﻮﺗﺮش ﻗﺎﻃﯽ ﮐﺮده ﻗﻔﻞ ﮐﺮده ﺑﺎﯾﺪ زﻧﮓ ﺑﺰﻧﻢ ﺑﯿﺎن ﺑﺒﺮﻧﺶ ...‬ ‫
- دﮐﺘﺮ دﯾﺮ ﻣﯿﺸﻪ ﭘﺲ ﻣﻦ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو ﻣﯽ ﺑﺮم ...‬ ‫
- اﺟﺎزه ﺑﺪﯾﺪ از آﻗﺎ اﺟﺎزه ﺑﮕﯿﺮم اﯾﺸﻮن ﺑﮕﻦ ﭼﯽ ﮐﺎر ﮐﻨﯿﻢ ...‬ ‫ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺷﺪم ... ﮐﻼ اﻣﺮوز روز ﺧﯿﻠﯽ ﺟﺎﻟﺒﯽ ﺑﺮاي ﻣﻦ ﻧﺒﻮد ... دﺳﺖ ﻧﯿﻮﺷﺎ و ﮐﻮﺷﺎ رو ﮐﺸﯿﺪم: اﮔﻪ ﻣﻦ اﻧﻘﺪ ﺑﺰرگ ﺷﺪم ﮐﻪ‬ ‫ﻫﻤﺮاﻫﺸﻮﻧﻢ ﺧﻮدم ﻫﻢ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﻣﯿﮕﯿﺮم ﮐﺠﺎ ﺑﺒﺮﻣﺸﻮن ...‬ ‫ﺑﯽ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ اﻋﺘﺮاﺿﺶ ﺟﻠﻮي ﺗﺎﮐﺴﯽ دﺳﺘﻢ رو ﺗﮑﻮن دادم و ﺳﻮار ﺷﺪﯾﻢ ... ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﺧﺎﺻﯽ ﻧﺒﻮده اﻣﺎ ﻣﻦ اﻧﮕﺎر دﻧﺒﺎل‬ ‫ﮐﺴﯽ ﻣﯿﮕﺸﺘﻢ ...‬ ‫ﭘﺎﻫﺎم رو ﺗﮑﻮن دادم ... ﻧﯿﻮﺷﺎ ﻫﻨﻮز ﺗﻮ ﻓﮑﺮ ﺑﻮد و ﮐﻮﺷﺎ دور دﻫﻨﺶ ﺑﺴﺘﻨﯽ ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﭼﺮا ﻧﻤﯽ ﺧﻮري ﻫﻤﺮاز؟‬ ‫ﺑﻪ ﮐﻮﺷﺎ دﻟﺨﻮش ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم: ﺗﺮﺟﯿﺢ ﻣﯽ دم ﺗﻮ رو ﺑﺨﻮرم ﺧﻮﺷﮕﻞ ﻣﻦ ﺑﺎ اﯾﻦ ﺑﺴﺘﻨﯽ دور دﻫﻨﺖ ﺧﻮﺷﻤﺰه ﺷﺪي ...‬ ‫ﺑﻠﻨﺪ ﺧﻨﺪﯾﺪ و ﻣﻦ ﺑﺎر دﯾﮕﻪ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻧﺘﯿﺠﻪ رﺳﯿﺪم ﮐﻪ اﯾﻦ ﺧﻨﺪه ﺑﻠﻨﺪ رو ﺑﺎ ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰي ﺗﻮي دﻧﯿﺎ ﻋﻮض ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻢ ...‬ ‫
- ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺟﻮﻧﻢ ﺗﻮ ﻓﮑﺮي؟‬ ‫
- ﺑﻬﻢ ﮔﻔﺖ ﺑﺎﯾﺪ راﺟﻊ ﺑﻪ ﻫﺮ ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﺗﻮ ذﻫﻨﻢ ﻣﯿﮕﺬره و اذﯾﺘﻢ ﻣﯿﮑﻨﻪ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻢ ...‬ ‫دﺳﺘﺎم رو دور ﻟﯿﻮان ﭼﺎي ﺟﻠﻮم ﺣﻠﻘﻪ ﮐﺮدم: ﺧﺐ اﯾﻦ ﮐﻪ ﮐﺎر ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺑﯿﻪ ...‬ ‫
- ﺑﻪ ﮐﯽ ﺑﮕﻢ؟‬ ‫دﻟﻢ رﯾﺨﺖ ﭘﺎﯾﯿﻦ: ﺧﺐ ﺑﻪ ﻣﻦ ... ﺑﻪ دﮐﺘﺮت ... اﻣﺎ ﻣﻦ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم ﺗﻮ ﻫﻤﻪ ﭼﯽ رو ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﯿﮕﯽ ...‬ ‫
- ﭘﺪر ﺟﻮن ﻣﯿﮕﻪ دﺧﺘﺮ ﻧﺒﺎﯾﺪ زﯾﺎد ﭘﺮ ﺣﺮف ﺑﺎﺷﻪ ...‬ ‫ﻓﺸﺎر اﻧﮕﺸﺘﺎم رو ﺑﯿﺸﺘﺮ ﮐﺮدم: ﻣﻨﻈﻮر ﭘﺪر ﺟﻮن اﯾﻦ ﻧﺒﻮده ﮐﻪ ﺗﻮ ﺣﺲ ﻫﺎت رو ﻧﮕﯽ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- ﺗﻮ ﺑﻪ ﮐﯽ ﻣﯿﮕﯽ ﺣﺴﺎت رو ﻫﻤﺮاز؟‬ ‫... ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم ... ﺑﻪ ﺳﯿﺎ ... ﺑﻪ ﮔﻠﻨﺎر ... اوﻧﺎ ﺟﺎي ﺧﺎﻟﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﻫﺎ رو ﺑﺮاي ﻣﻦ ﭘﺮ ﮐﺮده ﺑﻮدن ... ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ... اﯾﻦ روزﻫﺎ ﺑﺪ ﺟﻮر ﯾﻪ‬ ‫ﺟﺎي ﺧﺎﻟﯽ ﺗﻮي ﭼﺸﻤﻢ ﻣﯿﻮﻣﺪ ...‬ ‫
- ﻣﻨﻢ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﯿﮕﻢ ... ﺑﻪ ﺳﯿﺎ ﻣﯿﮕﻢ ... ﺗﻮ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻣﻦ ﯾﺎ ﻋﻤﻮت ﺑﮕﻮ ...‬ ‫
- ﺑﻪ ﻋﻤﻮ؟! ﻣﻦ ﻫﺮﭼﻪ ﻗﺪر ﻣﯿﮕﻢ ﻧﻤﯿﺨﻮام ﭘﯿﺎﻧﻮ ﺑﺰﻧﻢ اﻧﮕﺎر دارم ﺑﺎ دﯾﻮار ﺣﺮف ﻣﯽ زﻧﻢ ...‬ ‫
- ﻣﻄﻤﺌﻨﯽ ﺳﺮ ﭘﯿﺎﻧﻮ ﻟﺞ ﻧﻤﯿﮑﻨﯽ؟‬ ‫
- ﺗﻮ ﭼﻨﺪ وﻗﺘﻪ ﻫﻤﺶ ﻃﺮف اوﻧﯽ ...‬ ‫ﺟﺎ ﺧﻮردم ... ﯾﻌﻨﯽ واﻗﻌﺎ اﯾﻦ ﻃﻮر ﺑﻮد؟ ﺗﻮ ﺿﯿﺤﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ... ﻣﻦ ﻃﺮف ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﻧﯿﺴﺘﻢ ﭼﻮن اﯾﻦ ﺟﺎ ﻣﯿﺪون ﺟﻨﮓ ﻧﯿﺴﺖ ... ﻋﻤﻮﺗﻮن دوﺳﺘﺘﻮن داره ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮﺗﻮﻧﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﮐﺎرا داره‬ ‫ﻣﯿﮑﻨﻪ ... ﻣﻦ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﻬﺘﻮن ﮔﻔﺘﻢ ﺑﺪ ﺗﺮﯾﻦ ﺧﺼﻠﺖ آدم اﯾﻨﻪ ﮐﻪ ﺑﯽ اﻧﺼﺎف ﺑﺎﺷﻪ ...‬ ‫
- ﻫﻤﺮاز ﺗﻮ اون ﺧﻮﻧﻪ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﻣﻦ رو ﺑﻪ اﻧﺪازه ﮐﻮﺷﺎ دوﺳﺖ ﻧﺪاره ... ﭼﻮن اون ﭘﺴﺮه ...‬ ‫... اﯾﻦ ﭼﯿﺰي ﺑﻮد ﮐﻪ ﺣﺘﯽ ﻣﻦ ﻫﻢ دﻓﺎﻋﯽ ﺑﺮاش ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... ﻫﺮﭼﻨﺪ ﻫﻤﭽﯿﻦ ﭼﯿﺰي رو ﻫﺮﮔﺰ از ﺣﺎﻣﯽ ﻧﺪﯾﺪه ﺑﻮدم اﻣﺎ ﺧﻮب‬ ‫ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ﺗﻮ اون ﺧﻮﻧﻪ و ﺗﻮ اون ﺧﺎﻧﺪان ﭘﺴﺮا ﻣﻬﻢ ﺗﺮن ...‬ ‫ﮐﻮﺷﺎ ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ داﺷﺖ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد: ﻫﭽﯿﻢ اﯾﻦ ﻃﻮر ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫
- ﻫﺴﺖ ... اوﻧﺎ ﺑﺮاي ﻣﻦ ﻟﭗ ﺗﺎپ ﻧﻤﯽ ﺧﺮن ... اﻣﺎ ﺑﺮاي ﺗﻮ ﭘﻠﯽ اﺳﺘﯿﺸﻦ ﺧﺮﯾﺪن ... ﺗﻮ ﻫﺮﭼﯽ دوﺳﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯽ ﺗﻨﺖ ﻣﯿﮑﻨﯽ‬ ‫اﻣﺎ ﻣﻦ ﻧﻪ.‬ ‫ﺑﺎ ﻗﻬﺮ ﺑﻪ ﭘﺸﺘﯽ ﺻﻨﺪﻟﯿﺶ ﺗﮑﯿﻪ داد ... ﺑﺮاي اﻣﺮوز واﻗﻌﺎ داﺷﺖ ﻇﺮﻓﯿﺘﻢ ﺗﮑﻤﯿﻞ ﻣﯿﺸﺪ ... دﺳﺘﻢ رو ﺑﺮدم ﺗﻮ ﮐﯿﻔﻢ ﺑﺮاي دﯾﺪن ﺳﺎﻋﺖ‬ ‫ﮐﻪ ﺑﺎ دﯾﺪن ﺣﺠﻢ ﻣﯿﺲ ﮐﺎل ﻫﺎم ﭼﺸﻤﺎم ﭼﻬﺎر ﺗﺎ ﺷﺪ ...‬ ‫ﻫﻤﺶ ﻫﻢ از ﻣﻮﺑﺎﯾﻞ ﺣﺎﻣﯽ ﺑﻮد ... اي داد ﺑﯿﺪاد ... دﺳﺘﺎم ﻟﺮزون ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺷﻤﺎره ﻣﯽ رﻓﺖ و ﺑﺮﻣﯿﮕﺸﺖ ﺗﺎ اﯾﻦ ﮐﻪ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺗﻤﺎس‬ ‫ﮔﺮﻓﺘﻢ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﯾﻪ اﻧﻔﺠﺎر ﯾﺎ ﺣﺘﯽ ﯾﻪ ﺗﻨﺒﯿﻪ ﺑﻮدم ... ﮐﺎرم درﺳﺖ ﻧﺒﻮد ﺧﻮدم ﻫﻢ ﺑﻮدم اﻻن زﻣﯿﻦ و زﻣﺎن رو ﺑﻬﻢ ﻣﯿﺪوﺧﺘﻢ ...‬ ‫ﺑﺎ ﺳﻮﻣﯿﻦ ﺑﻮق ﺧﺎﻧﻮم ﺧﻮش ﺻﺪاﯾﯽ ﻣﻮﺑﺎﯾﻞ رو ﺑﺮداﺷﺖ ... ﺗﻌﺠﺐ ﮐﺮدم ... ﭼﻨﺪ ﺑﺎري اﻟﻮ ﮔﻔﺖ ﺗﺎ ﺟﻮاﺑﺶ رو دادم ... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ‬ ‫ﭼﺮا از ﺷﻨﯿﺪن اﯾﻦ ﺻﺪاي ﻣﻠﻮس ﻫﯿﭻ ﺧﻮش ﻧﯿﻮﻣﺪ: ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ... ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ اﺷﺘﺒﺎه ﮔﺮﻓﺘﻢ ...‬ ‫
- ﺧﯿﺮ ﺷﻤﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﺧﺎﻧﻮم ﻫﻤﺮاز ﺑﺎﺷﯿﺪ ... ﻣﻦ ﻣﻨﺸﯽ آﻗﺎي دﮐﺘﺮ اﻧﺘﻈﺎم ﻫﺴﺘﻢ ...‬ ‫ﯾﮑﻢ ﺧﻮدم رو ﺟﻤﻊ و ﺟﻮر ﮐﺮدم: ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ﻣﻦ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮدم ﺧﻮدﺷﻮن ﮔﻮﺷﯽ رو ﺑﺮدارن ...‬ ‫ﺑﺎ ﺧﻮش روﯾﯽ ﮔﻔﺖ: ﻣﯽ دوﻧﻢ اﯾﺸﻮن ﺟﻠﺴﻪ ﻫﺴﺘﻦ و ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﮔﻮﯾﺎ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺗﻤﺎﺳﺘﻮن ﺑﻮدن ... ﺑﻪ ﻣﻦ ﺳﭙﺮدن ﺷﻤﺎ ﺗﻤﺎس ﮔﺮﻓﺘﯿﺪ‬ ‫ﮔﻮﺷﯽ رو ﺑﺮدارم ... و ﭘﯿﻐﺎم دادن ﮐﻪ ﯾﻪ آژاﻧﺲ ﺑﮕﯿﺮﯾﺪ و ﺑﯿﺎﯾﺪ ﺷﺮﮐﺖ ... اﮔﺮ ﻫﻢ ﮐﻪ ﺑﺮاﺗﻮن ﺳﺨﺖ ﻣﻦ از اﯾﻦ ﺟﺎ ﯾﻪ ﻣﺎﺷﯿﻦ‬ ‫ﺑﺮاﺗﻮن ﺑﻔﺮﺳﺘﻢ.‬ ‫... ﭼﺮا ﺑﺎﯾﺪ ﻣﯽ رﻓﺘﻢ ﺷﺮﮐﺖ؟‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- ﺧﻮب ﺑﻔﺮﻣﺎﯾﯿﺪ ﻣﻦ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو ﻣﯽ ﺑﺮم ﺧﻮﻧﻪ اﯾﺸﻮن ﺑﯿﺎن ﺷﺐ ﺑﺒﺮﻧﺸﻮن ...‬ ‫
- دﺳﺘﻮر اﮐﯿﺪ ﺟﻨﺎب اﻧﺘﻈﺎم ﺧﺎﻧﻮم ...‬ ‫... ﯾﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﻗﯿﺎﻓﻪ ﺧﺸﻤﮕﯿﻨﺶ رو ﺗﻮ ذﻫﻨﻢ ﺗﺼﻮر ﮐﺮدم و ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮم ﺷﺮﮐﺖ ...‬ ‫ﺑﻪ ﺳﺎﺧﺘﻤﻮن ﺗﺠﺎري رو ﺑﻪ روﻣﻮن ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ... ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ از ﻣﻬﻢ ﺗﺮﯾﻦ ﺳﺎﺧﺘﻤﻮن ﻫﺎي ﺗﺠﺎري ﺗﻬﺮان ... ﻟﺒﺨﻨﺪي روي ﻟﺒﻢ‬ ‫اوﻣﺪ ﭼﻪ اﻧﺘﻈﺎري داﺷﺘﯽ؟‬ ‫دﻓﺘﺮ ﻃﺒﻘﻪ ﭼﻬﺎرم ﺑﻮد ... در آﺳﺎﻧﺴﻮر ﮐﻪ ﺑﺎز ﺷﺪ ... ﺑﺎ دﻓﺘﺮ ﻓﻮق اﻟﻌﺎده ﻟﻮﮐﺲ و ﺧﻮش ﺳﻠﯿﻘﻪ اي رو ﺑﻪ رو ﺷﺪم ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺮ‬ ‫ﻋﮑﺲ ﺧﻮﻧﻪ ﭘﺮ از ﺗﺠﻤﻞ و ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺮد ﺧﺎﻧﺪدان اﻧﺘﻈﺎم ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺑﻪ ﺟﺎ و آراﻣﺒﺨﺶ ﭼﯿﺪه ﺷﺪه ﺑﻮد ...‬ ‫ﮐﻮﺷﺎ و ﻧﯿﻮﺷﺎ ﮐﻪ راه رو ﺑﻠﺪ ﺑﻮدن ﺑﻪ ﮔﻮﺷﻪ ﺳﻤﺖ راﺳﺖ رﻓﺘﻦ و دﺧﺘﺮ ﻧﺴﺒﺘﺎ ﮐﻮﺗﺎه ﻗﺪ و ﺟﺪي ﮐﻪ ﭘﺸﺖ ﻣﯿﺰ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد از ﺟﺎش‬ ‫ﺑﺮاﺷﻮن ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ... ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺳﻼم ﮐﺮدن ... و ﭘﺲ اون ﺻﺪاي ﻣﻠﻮس ﻣﺎل اﯾﻦ دﺧﺘﺮ ﺟﺪي ﺑﻮد ...‬ ‫ﺑﺎ دﯾﺪﻧﻢ ﻟﺒﺨﻨﺪي زد و اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﯾﮑﻢ زﯾﺎدي ﻫﻢ ﺑﻬﻢ دﻗﺖ ﮐﺮد ... ﺳﻼم ﮐﺮدم ... از اﯾﻦ ﮐﻪ ﻫﻨﻮز ﺟﻠﺴﻪ ﺑﻮد ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﻮدم‬ ‫... ﻣﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ از زﯾﺮ ﺧﺸﻤﺶ ﻓﺮار ﮐﻨﻢ ...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ و ﮐﻮﺷﺎ رو ﻣﺒﻞ ﺳﻔﯿﺪ رﻧﮓ ﻣﺨﻤﻞ ﻧﺸﺴﺘﻦ ... ﮔﻮﻧﻪ ﺷﻮن رو ﺑﻮﺳﯿﺪم و ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﻣﻨﺸﯽ در ﮐﻤﺎل ادب از‬ ‫ﺑﺎﻻي ﻋﯿﻨﮑﺶ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد: آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ﻓﺮﻣﻮدن ﻣﻨﺘﻈﺮﺷﻮن ﺑﻤﻮﻧﯿﺪ ﺗﺎ ﺑﯿﺎن ...‬ ‫... اي واي ﭘﺲ ﻫﯿﭻ راه ﻓﺮاري ﻧﺒﻮد ... واﻗﻌﺎ اﻣﺮوز ﻇﺮﻓﯿﺘﻢ ﺗﮑﻤﯿﻞ ﺑﻮد ... ﻧﺸﺴﺘﻢ روي ﻣﺒﻞ ... ﯾﻪ ﻋﺪه آدم ﻣﺮﺗﺒﺎ از اﯾﻦ اﺗﺎق ﺑﻪ‬ ‫اون اﺗﺎق در رﻓﺖ و آﻣﺪ ﺑﻮدن ... ﺧﺎﻧﻮم ﻫﺎ و آﻗﺎﯾﻮﻧﯽ ﺑﺎ ﻟﺒﺎﺳﻬﺎي رﺳﻤﯽ و ﺟﺪي ... ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺧﻮدم اﻧﺪاﺧﺘﻢ ﺑﺮاي اﯾﻦ ﺟﺎ ﺷﺎﯾﺪ‬ ‫زﯾﺎدي ﺳﺎده ﺑﻮدم و ﻟﺒﺎﺳﻢ ﻫﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﻓﺮق داﺷﺖ ... ﺑﺎ ﺧﻮدم ﮔﻔﺘﻢ ﺧﻮب ﺷﺪ ﮐﻮﻟﻪ ﻧﻨﺪاﺧﺘﻢ ... اﻣﺮوز واﻗﻌﺎ اﺣﺘﯿﺎج داﺷﺘﻢ ﺑﻪ ﺟﺎﯾﯽ‬ ‫ﺑﺮاي ﻓﮑﺮ ﮐﺮدن ... ﻧﯿﻮﺷﺎ ... راﻣﯿﻦ ... ﺧﻮدم ... و ﺣﺲ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ اﻧﮕﺎر ﺧﯿﻠﯽ ﮔﻢ ﺷﺪه ﺑﻮدن ... ﮐﺎش ﺳﯿﺎ ﺑﻮد ... اون ﻫﻤﯿﺸﻪ ﮔﻢ‬ ‫ﺷﺪه ﻫﺎي ﻣﻦ رو ﭘﯿﺪا ﻣﯿﮑﺮد و ﺟﻠﻮي ﭼﺸﻤﻢ ﻣﯿﺬاﺷﺖ ...‬ ‫
- ﺳﻼم ﻋﻤﻮ ...‬ ‫ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم و ﺑﻪ ﻣﺮد ﺟﺪي و اﺧﻢ آﻟﻮﯾﯽ ﮐﻪ رو ﺑﻪ روم ﺑﻮد ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ... دﺳﺘﻪ اي ﮐﺎﻏﺬ دﺳﺘﺶ ﺑﻮد ﮐﻪ ﮔﺬاﺷﺖ روي ﻣﯿﺰ:‬ ‫اﯾﻨﻬﺎ ﺑﺮاي ﺷﺮﮐﺖ آرﯾﺰ اﯾﻤﯿﻞ ﺑﺸﻪ ...‬ ‫از ﺟﺎم ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم: ﺳﻼم آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ...‬ ‫ﺟﻮاﺑﻢ رو زﯾﺮ ﻟﺐ داد و ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﻣﺴﺖ ﻣﻨﺸﯿﺶ: ﺑﺮاي ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻟﻄﻔﺎ ﺷﯿﺮ و ﺷﯿﺮﯾﻨﯽ ﺑﮕﺬارﯾﺪ ... دو ﺗﺎ ﻫﻢ ﭼﺎي ﺑﺮاي اﺗﺎﻗﻢ ...‬ ‫ﻣﻨﺸﯽ ﭼﺸﻤﯽ ﮔﻔﺖ و ﺗﻠﻔﻦ رو ﺑﺮداﺷﺖ ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﺑﺎ دﺳﺖ ﺑﻪ در دﻓﺘﺮش اﺷﺎره ﮐﺮد: ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﮐﺎرﺗﻮن دارم ...‬ ‫آب دﻫﻨﻢ رو ﻗﻮرت دادم و ﺑﺎ ﺧﻮدم ﮔﻔﺘﻢ ﻓﺎﺗﺤﻪ ات رو ﺑﺨﻮن ﻫﻤﺮاز ... ﻧﯿﻮﺷﺎ ﻧﮕﺮان ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد ... ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﭼﺸﻤﺎم ﺑﺨﻨﺪه و‬ ‫ﻧﻢ ﯾﺪوﻧﻢ ﭼﻪ ﻗﺪر ﻣﻮﻓﻖ ﺑﻮدم ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫روي ﻣﺒﻞ رو ﺑﻪ روي ﻣﯿﺰش ﻧﺸﺴﺘﻢ ... ﮐﺘﺶ رو آوﯾﺰون ﮐﺮد و ﮐﺮواﺗﺶ رو ﻣﺮﺗﺐ ﮐﺮد و ﻧﺸﺴﺖ ﭘﺸﺖ ﺻﻨﺪﻟﯽ ﭼﺮﻣﯽ ﭘﺸﺖ ﺑﻠﻨﺪ‬ ‫ﺑﺴﯿﺎر ﺷﯿﮏ ﺳﻔﯿﺪ و ﻣﺸﮑﯿﺶ ... اﺗﺎﻗﺶ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺰرگ و ﻟﻮﮐﺲ ﺑﻮد ... ﭘﺎﻫﺎم رو ﺑﻬﻢ ﺟﻔﺖ ﮐﺮدم ... ﻋﺼﺒﯽ ﺑﻮدم و ﻣﻨﺘﻈﺮ‬ ‫ﺑﺎزﺧﻮاﺳﺖ ...‬ ‫
- ﮐﺠﺎ ﺗﺸﺮﯾﻒ داﺷﺘﯿﺪ؟‬ ‫... داد ﻧﻤﯽ زد ... ﺣﺎﻣﯽ ﮐﻼ ﻧﯿﺎزي ﺑﻪ ﺑﺎﻻ ﺑﺮدن ﺻﺪاش ﻧﺪاﺷﺖ ... از ﺑﺲ ﮐﻪ ﮐﻼﻣﺶ ﺻﻼﺑﺖ داﺷﺖ و ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻧﻔﻮذ ... ﺑﻪ‬ ‫ﺧﺼﻮص اﯾﻦ ﺟﺎ ﺗﻮ دﻓﺘﺮ ﮐﺎرش ... ﻧﯿﺎزي ﻧﺒﻮد ﺗﺎ داد ﺑﺰﻧﻪ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﻣﻌﺬرت ﻣﯽ ﺧﻮام ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو ﺑﻌﺪ از ﻣﻄﺐ ﻣﯽ ﺑﺮدم ﺑﺴﺘﻨﯽ ﺑﺨﻮرن ...‬ ‫ﮐﻼﻓﻪ ﺑﻮد: ﭼﺮا وﻗﺘﯽ ﻋﻠﯽ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﮔﻔﺘﻪ آژاﻧﺲ ﺑﮕﯿﺮه رﻓﺘﯿﺪ؟‬ ‫
- آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ﻣﺎ ﺑﺎ ﯾﻪ ﺗﺎﮐﺴﯽ ﺧﯿﻠﯽ راﺣﺖ ﺗﺎ ﻣﻄﺐ رﻓﺘﯿﻢ ...‬ ‫
- ﻣﻦ دﻓﻌﻪ ﭘﯿﺶ ﻫﻢ ﺑﻬﺘﻮن ﮔﻔﺘﻢ دوﺳﺖ ﻧﺪارم ﮐﻨﺎر ﺧﯿﺎﺑﻮن ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﺎﺷﯿﺪ ...‬ ‫ﺑﻬﺶ ﻧﮕﺎه ﻧﻤﯽ ﮐﺮدم ... ﺳﺮم رو اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮدم ﭘﺎﯾﯿﻦ ... در زدن و دو ﺗﺎ ﻓﻨﺠﻮن ﭼﺎي روي ﻣﯿﺰ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺷﺪ ...‬ ‫
- ﺑﻪ ﭼﻪ اﺟﺎزه اي ﮔﻮﺷﯿﺘﻮن رو ﺟﻮاب ﻧﻤﯽ دﯾﺪ؟‬ ‫اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺗﻌﺠﺒﻢ ﺷﺪ و ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم ... ﻣﻨﺘﻈﺮ ﯾﻪ ﺧﺸﻢ ﺑﻮدم و در ﮐﻤﺎل ﺗﻌﺠﺒﻢ ﻧﮕﺮاﻧﯽ دﯾﺪم ... ﺧﯿﺮه ﻣﻮﻧﺪم ﺑﻪ‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﺶ ... دﺳﺖ ﺧﻮدم ﻧﺒﻮد ﯾﻪ ﮐﺸﺶ ﻣﻦ رو ﺧﯿﺮه ﻧﮕﻪ ﻣﯿﺪاﺷﺖ ﺑﻪ اون ﭼﺸﻤﻬﺎي ﻧﮕﺮان ... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﻪ ﻗﺪر ﺧﯿﺮه ﻣﻮﻧﺪم ﮐﻪ‬ ‫ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﺗﻮ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﭼﯽ دﯾﺪ ﮐﻪ ﭘﺮﺳﯿﺪ:ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﯿﺪ ﺗﻼﻓﯽ ﮐﻨﯿﺪ؟‬ ‫
- ﻧﻪ ... ﺑﺎور ﮐﻨﯿﺪ ... ﻣﻦ اﺻﻼ ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﺮا اﯾﻦ ﺑﻪ ذﻫﻨﺘﻮن رﺳﯿﺪ ...‬ ‫
- ﭼﻪ ﭼﯿﺰ دﯾﮕﻪ اي از اﯾﻦ ﮐﺎر ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ذﻫﻦ ﻣﻦ ﺑﺮﺳﻪ ﺧﺎﻧﻮم؟‬ ‫
- ﺻﺪاي ﺗﻠﻔﻨﻢ رو ﻧﺸﻨﯿﺪه ﺑﻮدم ...‬ ‫
- ﮐﻪ ﻧﺸﻨﯿﺪﯾﺪ؟‬ ‫
- ﭼﺮا ﺑﺎﯾﺪ دروغ ﺑﮕﻢ ...‬ ‫ﺑﻪ ﭘﺸﺘﯽ ﺻﻨﺪﻟﯿﺶ ﺗﮑﯿﻪ داد و ﻓﻨﺠﺎن ﭼﺎﯾﺶ رو ﮔﺮﻓﺖ دﺳﺘﺶ: ﺷﻤﺎ ﺑﺎﯾﺪ اﮔﺮ ﺑﻌﺪش ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﯿﺪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو ﺟﺎﯾﯽ ﺑﺒﺮﯾﺪ ﺧﺒﺮ‬ ‫ﻣﯿﺪادﯾﺪ.‬ ‫واﻗﻌﺎ ﻟﺤﻨﺶ ﻣﻦ رو ﻣﯽ ﺗﺮﺳﻮﻧﺪ ... اون ﺑﻐﺾ ﻟﻌﻨﺘﯽ ﮐﻪ از ﺻﺒﺢ داﺷﺘﻢ ﻫﻢ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪه ﺑﻮد ﺑﻪ زور ﺻﺪام رو ﻃﻮري ﻧﮕﻪ دارم ﮐﻪ‬ ‫ﻧﻠﺮزه ...‬ ‫
- ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﻫﺴﺘﻢ ... ﭼﺮا ﺟﻮاب ﻧﻤﯽ دﯾﺪ؟‬ ‫
- ﻣﻦ ﮐﻪ ﻋﺬر ﺧﻮاﻫﯽ ﮐﺮدم ...‬ ‫
- ﺑﺎ ﻋﺬر ﺧﻮاﻫﯽ ﺗﻤﻮم ﻣﯿﺸﻪ؟‬ ‫
- آﺧﻪ ... ﻣﯽ دوﻧﻢ ﮐﻪ اﺷﺘﺒﺎه ﮐﺮدم اﻣﺎ اﺗﻔﺎﻗﯽ ﻫﻢ ﻧﯿﻮﻓﺘﺎده ﮐﻪ ﺑﺎ ﻋﺬر ﺧﻮاﻫﯽ ﺗﻤﻮم ﻧﺸﻪ؟‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﺑﺎ ﯾﻪ ﻟﻨﮕﻪ اﺑﺮوي ﺑﺎﻻ رﻓﺘﻪ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد ...‬ ‫
- وﻗﺘﯽ دارم ﺑﺎﻫﺎﺗﻮن ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﻨﯿﺪ ...‬ ‫ﺑﻪ ﻟﺞ ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﻧﮑﺮدم ...‬ ‫
- ﻣﮕﻪ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﻧﯿﺴﺘﻢ ...‬ ‫واﻗﻌﺎ دﯾﮕﻪ داﺷﺘﻢ ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﻣﯿﺸﺪم ... اﻧﮕﺎر داﺷﺖ ﻫﻤﻪ ﺗﻼﺷﺶ رو ﻣﯿﮑﺮد ﮐﻪ ﻣﻦ رو دﯾﻮوﻧﻪ ﮐﻨﻪ ...‬ ‫
- واﻗﻌﺎ ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺣﻖ داره ...‬ ‫
- ﭼﯽ رو ﺣﻖ داره؟‬ ‫
- ...‬ ‫
- ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﻫﺴﺘﻢ ...‬ ‫
- اﯾﻦ ﮐﻪ ﺗﻮ اﯾﻦ ﺧﺎﻧﺪان ﻫﯿﭻ ﮐﺲ از دﺧﺘﺮ ﻫﺎ ﺧﻮﺷﺶ ﻧﻤﯽ اد ...‬ ‫از ﺳﺮ ﺗﻌﺠﺐ ﺗﮑﻮﻧﯽ ﺧﻮرد: ﺑﭽﻪ ﺷﺪﯾﺪ اﯾﻦ ﭼﻪ ﺣﺮﻓﯿﻪ؟‬ ‫
- اﮔﺮ ﺟﺎي ﺧﺎﻟﺸﻮن ... داﯾﯿﺸﻮن ﺑﻮدم ﻫﻢ ﺷﻤﺎ ﻣﻦ رو ﺑﻪ ﺻﻼﺑﻪ ﻣﯿﮑﺸﯿﺪﯾﺪ ﮐﻪ ﭼﺮا دﯾﺮ اوﻣﺪم ﯾﺎ ﺟﻮاب ﺗﻠﻔﻨﻢ رو ﻧﺪادم؟‬ ‫... ﺧﻮدم ﻫﻢ اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم دارم ﺑﻬﻮﻧﻪ ﻣﯿﮕﯿﺮم ... اون ﻫﻤﺮاز ﻣﻨﻄﻘﯽ و آروم روﮐﺠﺎ ﻗﺎﯾﻤﺶ ﮐﺮده ﺑﻮدم ﮐﻪ ﻧﺒﻮد؟‬ ‫ﺧﻮدﮐﺎر ﺗﻮي دﺳﺘﺶ رو ﺑﺎ ﺿﺮب روي ﻣﯿﺰ ﭘﺮت ﮐﺮد: واﻗﻌﺎ ﮐﻪ ﺑﭽﻪ اﯾﺪ ...‬ ‫
- ﻧﯿﺴﺘﻢ ...‬ ‫از ﭘﺸﺖ ﻣﯿﺰش ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ: ﻫﺴﺘﯿﺪ ... ﻫﺴﺘﯿﺪ ﮐﻪ ﻫﻤﭽﯿﻦ ﺣﺮﻓﯽ ﻣﯿﺰﻧﯿﺪ ... ﻧﮕﺎم ﮐﻨﯿﺪ ﺑﺒﯿﻨﻢ ... ﯾﻪ دﺧﺘﺮ 32 ﺳﺎﻟﻪ ﺑﺎ دو ﺗﺎ ﺑﭽﻪ رو ﻣﻦ‬ ‫5 ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻮد ﮐﻪ ازﺷﻮن ﺧﺒﺮ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... اوﻧﻢ ﺗﻮ اﯾﻦ روز ﺑﺎروﻧﯽ و اﻟﺒﺘﻪ ﭘﺎﯾﯿﺰي ﮐﻪ ﻫﻮا زود ﺗﺎرﯾﮏ ﻣﯿﺸﻪ ... اون وﻗﺖ ﺑﺤﺚ‬ ‫ﺟﻨﺴﯿﺖ ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ؟ ﺑﻠﻪ اﮔﺮ ... اﮔﺮ داﯾﯿﯿﺸﻮن ﺑﻮدﯾﺪ ﺑﺮ ﺧﻮردم ﺑﻪ ﻣﺮاﺗﺐ ﺑﺎ اﻻن ﻓﺮق ﻣﯿﮑﺮد ...‬ ‫ﺳﺮم رو ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻢ: ﻣﻦ ﺗﻮ اﯾﻦ ﺷﻬﺮ دارم ﺗﻨﻬﺎ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯿﮑﻨﻢ ...‬ ‫
- و اﯾﻦ ﺑﻬﺘﻮن اﯾﻦ اﺟﺎزه رو ﻣﯿﺪه ﮐﻪ از ﻗﻮاﻧﯿﻨﯽ ﮐﻪ ﺑﺮاﺗﻮن ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﺳﺮ ﭘﯿﭽﯽ ﮐﻨﯿﺪ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﻏﺮﺿﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... اﺻﻼ ...‬ ‫
- اﺻﻼ ﭼﯽ؟‬ ‫
- ﻣﻦ ﻣﯿﺨﻮام ﺑﺮم ﺧﻮﻧﻢ ...‬ ‫
- ﺑﻨﺸﻨﯿﺪ ﺳﺮ ﺟﺎﺗﻮن ...‬ ‫ﺑﺎ اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ اش ﻣﻨﯽ ﮐﻪ ﻧﯿﻢ ﺧﯿﺰ ﺷﺪه ﺑﻮدم دوﺑﺎره ﻧﺸﺴﺘﻢ ﺳﺮ ﺟﺎم ... ﻣﻦ از اﯾﻦ آدم ﭼﺮا اﻧﻘﺪر ﺣﺴﺎب ﻣﯽ ﺑﺮدم؟‬ ‫اوﻣﺪ ﺳﻤﺘﻢ ... رو ﺑﻪ روم اﯾﺴﺘﺎد ... دﺳﺖ راﺳﺘﺶ ﺗﻮي ﺟﯿﺐ ﺷﻠﻮارش ﺑﻮد: ﺷﻤﺎ ﺗﺤﻤﻞ ﮐﻮﭼﮑﺘﺮﯾﻦ ﺗﺬﮐﺮي رو ﻧﺪارﯾﺪ ...‬ ‫دﺳﺘﻪ ﮐﯿﻔﻢ رو ﻣﺤﮑﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﺗﻮي دﺳﺘﻢ و ﮔﻔﺘﻢ: اﺻﻼ ﻫﻢ اﯾﻦ ﻃﻮر ﻧﯿﺴﺖ ... ﻣﻦ وﻗﺘﯽ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫... ﺑﻐﻀﻢ رو ﻗﻮرت دادم ... اﻣﺎ ﻧﻤﯽ ﺷﺪ ... ﭼﺸﻤﺎم ﺧﯿﺲ ﺷﺪه ﺑﻮد ... ﻣﻦ واﻗﻌﺎ روز ﭘﺮ از ﺗﻨﺸﯽ رو داﺷﺘﻢ ... ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم اﺷﮑﻢ‬ ‫ﻧﺮﯾﺰه ... ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻋﻮض ﺷﺪ ... ﯾﻪ ﻗﺪم ﺟﻠﻮﺗﺮ اوﻣﺪ و ﮔﻔﺖ: ﻣﻦ ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯽ ﮐﺮدم ...‬ ‫ﻟﻌﻨﺘﯽ زﯾﺮ ﻟﺐ ﮔﻔﺖ ... ﻫﻤﻮن ﻃﻮر ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﮕﺎه ﺧﯿﺴﻢ ﺧﯿﺮه ﺑﻮد ...‬ ‫ﺳﺮم رو ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻢ: ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ... وﻟﯽ ﻣﯿﺪوﻧﯿﺪ ﭼﯿﻪ ... واﻗﻌﺎ از دﺳﺘﺘﻮن ﻧﺎراﺣﺘﻢ ﮐﻪ از وﻗﺘﯽ وارد اﯾﻦ اﺗﺎق ﺷﺪم ﻣﺠﺒﻮرم ﮐﺮدﯾﺪ‬ ‫ﺑﯿﺸﺘﺮ از ده ﺑﺎر ﻋﺬر ﺑﺨﻮام ...‬ ‫
- ﻣﻦ ... ﻣﻨﻈﻮري ﻧﺪاﺷﺘﻢ ...‬ ‫
- ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﺷﺪت ﻧﺎراﺣﺖ اﯾﻦ ﺑﻮدﯾﺪ ﮐﻪ ﯾﻪ ﺑﻪ ﻗﻮل ﺧﻮدﺗﻮن دﺧﺘﺮ ﺑﭽﻪ ﻗﻮاﻧﯿﻨﺘﻮن رو در ﻧﻈﺮ ﻧﮕﺮﻓﺘﻪ ...‬ ‫
- واﻗﻌﺎ اﯾﻦ ﺑﺮداﺷﺖ رو ﮐﺮدﯾﺪ؟‬ ‫اﯾﻦ ﭼﻪ ﺣﺴﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺟﻤﻠﻪ آﺧﺮش ﺑﻪ ﻣﻦ داد؟‬ ‫
- ...‬ ‫دﺳﺘﺶ رو ﻣﺸﺖ ﮐﺮده ﺑﻮد ... ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻼﻓﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯿﻮﻣﺪ ...‬ ‫ﮐﯿﻔﻢ رو اﻧﺪاﺧﺘﻢ روي دوﺷﻢ ...‬ ‫
- ﻣﯽ رﺳﻮﻧﻤﺘﻮن ...‬ ‫... دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺑﮕﻢ ﻧﯿﺎزي ﻧﯿﺴﺖ ... در رو ﺑﮑﻮﺑﻢ ﺑﺮم ... اﻣﺎ ... واﻗﻌﺎ ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﺑﯿﺸﺘﺮ از اﯾﻦ ﺣﺮﻓﺎ ﺑﺮاش اﺣﺘﺮام ﻗﺎﺋﻞ ﺑﻮدم ...‬ ‫ﯾﻪ ﻗﺪم ﺑﻬﻢ ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪ ... ﺣﺎﻻ ﺑﻮي ادﮐﻠﻨﺶ ﺗﻮي ﺑﯿﻨﯿﻢ ﭘﯿﭽﯿﺪه ﺑﻮد ... ﮔﻔﺖ: ﻣﻦ ... اي ﮐﺎش ...‬ ‫ﺑﺎ ﺗﻘﻪ اي ﮐﻪ ﺑﻪ در ﺧﻮرد و ﻣﺮد ﻣﯿﺎﻧﺴﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ از ﺣﻀﻮر ﻣﻦ ﺗﻮي اﺗﺎق ﺣﺎﻣﯽ ﻧﮕﺎﻫﻤﻮن ﻣﯿﮑﺮد ﺣﺮﻓﺶ ﻧﺼﻔﻪ ﻣﻮﻧﺪ ... ﯾﮑﻢ‬ ‫زﯾﺎدي ﺑﻬﻢ ﻧﺰدﯾﮏ ﺑﻮدﯾﻢ ... از ﻧﮕﺎه ﻣﺮد ﺧﻮﺷﻢ ﻧﯿﻮﻣﺪ ... ﺳﺮم رو ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻢ ... ﺣﺎﻣﯽ ﯾﻪ ﻧﮕﺎه ﺑﻪ ﻣﻦ و ﯾﻪ ﻧﮕﺎه ﺑﻪ ﺗﺎزه وارد‬ ‫ﮐﺮد و ﺑﺎ اﺧﻢ ﮔﻔﺖ: ﻣﻬﻨﺪس ﻓﺮﺟﺎد ... ﺑﯿﺮون ﺗﺸﺮﯾﻒ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﺪ ...‬ ‫
-ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ اﻗﺎي دﮐﺘﺮ ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﻣﻬﻤﻮن دارﯾﺪ ...‬ ‫ﻟﺤﻨﺶ رو اﺻﻼ دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ...‬ ‫
- ﺑﯿﺮون ﻟﻄﻔﺎ ...‬ ‫ﺑﺎ ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪن در رو ﮐﺮد ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﻦ: اﯾﻨﺠﺎ ﺗﺸﺮﯾﻒ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﺪ ﺑﺮ ﻣﯿﮕﺮدم ... ﻣﯽ رﺳﻮﻧﻤﺘﻮن ...‬ ‫ﻗﺒﻞ از رﺳﯿﺪن ﺑﻪ دﺳﺘﮕﯿﺮه در ﭼﺮﺧﯿﺪ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ: ﻣﯿﮕﻢ ﭼﺎﯾﺘﻮن رو ﻫﻢ ﻋﻮض ﮐﻨﻦ.‬ ‫
- ﺳﺮﻣﺎ ﻣﯽ ﺧﻮرﯾﺪ ...‬ ‫ﻣﻨﻈﻮرش ﺑﻪ ﺷﯿﺸﻪ اي ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎز ﮐﺮده ﺑﻮدم ﻗﻄﺮات رﯾﺰ اﯾﻦ ﺑﺎرون دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﯽ ﭘﺎﯾﯿﺰي رو ﺣﺲ ﮐﻨﻢ و ﻧﻔﺲ ﺑﮑﺸﻢ ...‬ ‫
- ﺑﺎ وﺟﻮد اﯾﻨﮑﻪ ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ ﺑﻮي دوده ... اﻣﺎ ﺑﻮي ﭘﺎﯾﯿﺰ رو دوﺳﺖ دارم ... ﻫﻤﻪ رﻧﮕﻬﺎي ﮔﺮم و دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﯽ ﺗﻮﺷﻪ ...‬ ‫آرﻧﺠﺶ رو ﺑﻪ ﺷﯿﺸﻪ ﭘﻨﺠﺮه اش ﺗﮑﯿﻪ داده ﺑﻮد و ﻣﻦ ﻣﺴﺖ ﮔﺮﻣﺎي دل اﻧﮕﯿﺰ ﻣﺎﺷﯿﻦ و ﺷﯿﺸﻪ ﻧﺴﺒﺘﺎ ﺑﺨﺎر ﮔﺮﻓﺘﻪ و ﺳﺮﻣﺎي ﻣﻠﺴﯽ‬ ‫ﮐﻪ از ﭘﻨﺠﺮه ﻧﻔﻮذ ﮐﺮده ﺑﻮد اﻧﮕﺎر دﻟﺨﻮري ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﻗﺒﻠﻢ رو ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﺮده ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺷﺎﻋﺮ ﺷﺪه ﺑﻮدم ﺑﺎز ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- ﻣﻦ زﻣﺴﺘﻮن رو دوﺳﺖ دارم ... ﺗﮏ رﻧﮕﻪ ...‬ ‫... ﻧﮕﺎﻫﻢ رو از ﺑﯿﺮون ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﺑﻪ ﻣﺮدي ﮐﻨﺎرم ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ... ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺑﻪ ﻧﻈﺮم ﻋﺠﯿﺐ ﻣﯿﻮﻣﺪ ... آراﻣﺸﯽ ﮐﻪ داﺷﺖ و ﺑﻪ ﻣﻦ ﻫﻢ‬ ‫اﻧﺘﻘﺎل ﻣﯿﺪاد ... ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮدﻧﺶ از ﭼﯿﺰي ﮐﻪ دوﺳﺖ داره اون ﻫﻢ ﺑﺎ ﻣﻦ و ﻫﻤﻪ اﯾﻨﺎ ﺑﻪ ﮐﻨﺎر اﺷﺎره ﻇﺮﯾﻔﺶ ﺑﻪ زﻣﺴﺘﻮن ... از اﯾﻦ‬ ‫ﺟﻤﻠﻪ اش ﭼﻨﺪﯾﻦ ﺑﺮداﺷﺖ ﻣﯿﺸﺪ داﺷﺖ ...‬ ‫
- آﺧﻪ زﻣﺴﺘﻮن ﺧﺎﮐﺴﺘﺮﯾﻪ ...‬ ‫
- زﻧﺪﮔﯽ ﺧﺎﮐﺴﺘﺮﯾﻪ ... ﻓﻘﻂ زﻣﺴﺘﻮن ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺧﺎﮐﺴﺘﺮﯾﻪ ...‬ ‫
- وﻟﯽ ﻣﻦ زﻧﺪﮔﯽ رو رﻧﮕﯽ ﻣﯽ ﺑﯿﻨﻢ ...‬ ‫
- ﺧﻮب اﯾﻦ ﯾﮑﯽ از ﺟﺎدو ﻫﺎي ﺷﻤﺎﺳﺖ ...‬ ‫ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﻟﺤﻨﺶ ﺑﻮد ﯾﺎ ﺟﻤﻠﻪ اش ... ﻫﺮ ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﺑﻮد اﻧﮕﺎر ﯾﻪ ﺣﺮﯾﺮ ﻧﺮم از روي اﺣﺴﺎﺳﺎﺗﻢ ﻋﺒﻮر ﮐﺮد ... ﯾﻪ ﻗﻠﻘﻠﮏ ﺑﻮد اﻧﮕﺎر ...‬ ‫ﻣﺜﻞ ﺳﺮ ﺧﻮردن ﻫﻤﻮن ﻗﻄﺮه ﻫﺎي ﮐﻮﭼﯿﮏ آب از روي ﺷﯿﺸﻪ ﮐﻨﺎر دﺳﺘﻢ ...‬ ‫اﻧﮕﺸﺖ اﺷﺎره اش روي ﻟﺒﺶ ﺑﻮد و ﺗﻮي ﻓﮑﺮ ﺑﻮد اﻧﮕﺎر ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ از ﺟﺎﯾﯽ ﺷﺮوع ﮐﻨﻪ و ﻧﻤﯽ ﺷﺪ ... ﺗﺎ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﮔﻔﺖ: اﻣﺮوز ﺷﻤﺎ‬ ‫دﭼﺎر ﺳﻮءﺗﻔﺎﻫﻢ ﺷﺪﯾﺪ از ﺣﺮﻓﺎي ﻣﻦ ...‬ ‫ﭼﺸﻤﺎم رو روي ﻫﻢ ﻓﺸﺎر دادم ... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﺮا از اون دﻟﺨﻮري دﯾﮕﻪ ﺧﺒﺮي ﻧﺒﻮد ﺗﺎ ﺑﺎﻫﺎش ﺑﺘﻮﻧﻢ ﻋﮑﺲ اﻟﻌﻤﻞ ﻧﺸﻮن ﺑﻮدم ...‬ ‫
- ﻫﺮ دو ﻣﻮن ﮐﻤﯽ ﺗﻨﺪ رﻓﺘﯿﻢ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ...‬ ‫
- ﻣﻦ اﺻﻼ ﻗﺼﺪم اﯾﻦ ﻧﺒﻮد ﮐﻪ ﺷﻤﺎ رو ﻣﺠﺒﻮر ﮐﻨﻢ ﻧﺪﯾﻦ ﺑﺎر ﻋﺬر ﺧﻮاﻫﯽ ﮐﻨﯿﺪ اﯾﻦ ﺣﺘﯽ ﺑﻪ ﮔﻮﺷﻪ ذﻫﻨﻢ ﻫﻢ ﻧﺮﺳﯿﺪه ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﺧﺐ ﻣﻦ اﺷﺘﺒﺎﻫﻢ رو ﭘﺬﯾﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم ...‬ ‫
- ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ اﻧﮕﺎر ﺑﻪ اﺗﻔﺎﻗﯽ ﮐﻪ اﻣﺮوز اﻓﺘﺎده از ﯾﻪ درﯾﭽﻪ ﻧﮕﺎه ﻧﻤﯽ ﮐﻨﯿﻢ ...‬ ‫... اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﺗﻮ ﻟﺤﻨﺶ ﯾﻪ ﭼﯿﺰي ﺷﺒﯿﻪ ﺑﻪ ﻧﺎ اﻣﯿﺪي ﻫﺴﺖ ﯾﺎ دﻟﺨﻮري ...‬ ‫اﺻﻼ دﻟﻢ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﻧﺎراﺣﺖ ﺑﺎﺷﻪ: ﺧﺐ اﯾﻦ ﻃﺒﯿﻌﯿﻪ ... ﻣﻦ ﭘﺎﯾﯿﺰي ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم ﺷﻤﺎ زﻣﺴﺘﻮﻧﯽ ... ﺷﻤﺎ ﺗﮏ رﻧﮓ ... ﺑﺮ اﺳﺎس‬ ‫ﻗﻮاﻧﯿﻨﺘﻮن ... و ﻣﻦ رﻧﮕﯽ ﺑﺮ اﺳﺎس دﻟﺨﻮري ﻫﺎم ...‬ ‫
- از ﻣﻦ؟‬ ‫
- ﻧﻪ دﻟﺨﻮري ﻫﺎي اﻣﺮوزم و ﺗﻤﺎم اﯾﻦ ﻣﺪﺗﻢ ...‬ ‫ﭼﻨﺪ ﺛﺎﻧﯿﻪ ﻓﮑﺮ ﮐﺮد دﺳﺘﺶ رو دور ﻓﺮﻣﻮن ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻗﻔﻞ ﮐﺮد ... ﭼﺮا ﺣﺮف زدن اﻧﻘﺪر ﺑﺮاي اﯾﻦ آدم ﺳﺨﺖ ﺑﻮد؟ ﺑﻪ روﺑﻪ رو ﺧﯿﺮي‬ ‫ﺑﻮد ... ﺑﺎ دﻗﺖ ﻫﻤﯿﺸﮕﯿﺶ ﮔﻔﺖ: ﺑﯿﺎﯾﺪ ﯾﻪ ﮐﺎري ﺑﮑﻨﯿﻢ ... از اﻣﺸﺐ ﺷﻤﺎ ﺳﻌﯽ ﮐﻨﯿﺪ ﻣﻦ رو ﻧﻪ ﺑﻌﻨﻮان ﺑﺮادر ﺣﺎﻣﺪ و ﻧﻪ ﭘﺴﺮ دوم‬ ‫اﮐﺒﺮ اﻧﺘﻈﺎم ﺑﻠﮑﻪ ﺑﻌﻨﻮان ﺣﺎﻣﯽ ﺑﺸﻨﺎﺳﯿﺪ ...‬ ‫... ﺗﻮ ذﻫﻨﻢ ﯾﻪ ﻋﻼﻣﺖ ﺗﻌﺠﺐ ﺑﺰرگ روﺷﻦ ﺷﺪ ... ﭼﺮﺧﯿﺪ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ و ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد ... ﻗﯿﺎﻓﻪ ام ﺣﺘﻤﺎ ﯾﻪ ﻃﻮري ﺷﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ‬ ‫ﺷﺪ ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺑﺰﻧﻪ دﯾﮕﻪ ...‬ ‫
- ﻣﻨﻈﻮرم ﺣﺎﻣﯽ اﻧﺘﻈﺎم ... ﺧﺎﻟﯽ ... ﺑﺪون ﻧﺴﺒﺖ ﺑﺎ ﮐﺴﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ازﺷﻮن ﻏﻠﻂ ﯾﺎ درﺳﺖ ﭘﯿﺶ زﻣﯿﻨﻪ دارﯾﺪ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫... ﺑﺎ اﯾﻨﮑﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮم ﻣﻨﻈﻮر ﺧﺎﺻﯽ ﭘﺸﺖ ﭘﯿﺸﻨﻬﺎدش ﻣﻄﺮح ﺑﻮد ﭼﻮن ﺧﯿﻠﯽ زﺣﻤﺖ ﮐﺸﯿﺪ ﺗﺎ اﯾﻦ رو ﺑﺨﻮاد اﻣﺎ ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد ﺧﻮﺑﯽ ﺑﻮد‬ ‫... ﻣﻦ ﮐﻼ دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﺑﺎ اﻃﺮاﻓﯿﺎﻧﻢ ﺳﺮ ﺟﻨﮓ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ... اﻣﺎ ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ﭼﺮا ﺑﻪ اﯾﻦ ﺑﻨﺪه ﺧﺪا ﮐﻪ ﻣﯽ رﺳﯿﺪم دﻧﺪوﻧﺎم رو ﻧﺸﻮن‬ ‫ﻣﯽ دادم ... ﺑﮕﺬرﯾﻢ ﮐﻪ ﺗﻤﺎم ﺣﺮﻓﺎ و ﮔﺎﻫﯽ دادﻫﺎي ﻣﻦ ﺑﺮاي اﯾﻦ ﺳﺮو ﻣﺤﮑﻢ ﻣﺜﻞ ﯾﻪ ﻧﺴﯿﻢ ﻧﺎزك ﺑﻮد و ﺣﺘﯽ ﺑﺮﮔﻬﺎش رو ﺗﮑﻮن‬ ‫ﻫﻢ ﻧﻤﯽ داد ...‬ ‫
- ﺑﺎﺷﻪ ... اﻣﺎ ﺑﻪ ﺷﺮﻃﯽ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﺑﺪون ﭘﯿﺶ زﻣﯿﻨﻪ ﺑﺎﺷﯿﺪ ﺑﺎ ﻣﻦ ...‬ ‫
- ﺑﻪ ﻧﻈﺮﺗﻮن اﯾﻦ ﻃﻮر ﻧﺒﻮده؟‬ ‫
- ﭼﺮا ... ﺧﺐ اﻣﺎ ﻧﮕﯿﺪ ﮐﻪ از اول اﯾﻦ ﻃﻮر ﺑﻮده ...‬ ‫
- اﻟﺒﺘﻪ ﮐﻪ ﻧﻪ ... اوﻟﺶ ﻣﻦ دﯾﺪي از ﺷﻤﺎ داﺷﺘﻢ ﮐﻪ ﭘﺪرم ﺑﻬﻢ داده ﺑﻮد ... و اﻟﺒﺘﻪ ﯾﻪ دﺧﺘﺮ ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﺑﺎ ﭘﯿﺮاﻫﻦ ﭘﺮﻧﺴﺴﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ‬ ‫ﻋﺮوﺳﯽ ﺧﻮاﻫﺮش ﻣﯽ رﻗﺼﯿﺪ ...‬ ‫... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﺮا ﺧﺠﺎﻟﺖ ﮐﺸﯿﺪم ... ﺳﺮم رو اﻧﺪاﺧﺘﻢ ﭘﺎﯾﯿﻦ ...‬ ‫
- ﺧﺐ ... اون ﻣﻮﻗﻊ ﻣﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﭽﻪ ﺑﻮدم ...‬ ‫
- ...‬ ‫زﯾﺮ ﭼﺸﻤﯽ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم ... ﯾﻪ ﭼﯿﺰي ﺑﻮد اﻣﺸﺐ ... ﯾﻪ ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯿﺸﺪ اﺣﺴﺎس ﮐﻨﻢ ﺗﻮي ﻣﺎﺷﯿﻦ ﯾﻪ ﻋﻄﺮ ﮔﺮم و ﻣﻼﯾﻢ‬ ‫ﭘﭽﯿﺪه ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﺷﻤﺎ رو واﺑﺴﺘﻪ ﺑﻪ رﻫﺎ ﻧﻤﯽ ﺑﯿﻨﻢ ... ﺷﺎﯾﺪ ﺑﮕﯿﺪ ﻣﮕﻪ ﭼﻪ ﻗﺪر ﺧﻮاﻫﺮﺗﻮن رو ﻣﯿﺸﻨﺎﺧﺘﻢ ... ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻢ ... ﺑﺎﻫﺎش ﻣﺪت زﯾﺎدي‬ ‫زﻧﺪﮔﯽ ﻧﮑﺮدم ... اﻣﺎ رﻫﺎ ﺑﻪ اﻧﺪازه ﺷﻤﺎ ﺑﺎﻫﻮش ﻧﺒﻮد ... ﺑﺎ زﻧﺪﮔﯽ آﺷﺘﯽ ﻧﺒﻮد ... دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاد اﻻن آﺧﺮﯾﻦ ﺑﺎﺷﻪ ﮐﻪ دارﯾﻢ‬ ‫درﻣﻮردﺷﻮن ﺻﺤﺒﺖ ﮐﯽ ﮐﻨﯿﻢ ... ﺣﺎﻣﺪ ﻣﺮد زﻧﺪﮔﯽ ﺑﻮد؟ ﻧﺒﻮد ... ﺗﻮ اﯾﻦ ﺷﮑﯽ ﻧﺪارم ﻣﻦ ﺗﻮ ﻫﻤﻮن 81 ﺳﺎﻟﮕﯽ ﻫﺎم اﯾﻦ رو‬ ‫ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ... اﻣﺎ رﻫﺎ ﻫﻢ زن ﺣﺎﻣﺪ ﻧﺒﻮد ...‬ ‫
- ﺣﺎﻣﺪ ﻣﯿﮕﻔﺖ ﻋﺎﺷﻘﺸﻪ ...‬ ‫
- اﯾﻨﺎ ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﺑﺪوﻧﻢ ﻫﻢ ﺣﻖ ﻧﺪارم راﺟﻊ ﺑﻬﺶ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﻢ ... ﯾﻪ روزي ﺷﺎﯾﺪ ﺧﻮد ﺣﺎﻣﺪ ﺑﻬﺘﻮن ﮔﻔﺖ ... اﯾﻦ‬ ‫ﺳﺌﻮال ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ ذﻫﻨﺘﻮﻧﻪ ... ﻣﺨﺎﻃﺒﺶ ﺣﺎﻣﺪ ﻫﺴﺘﺶ ... ﭘﺲ از اﯾﻦ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﻫﻤﺪﯾﮕﻪ رو ﻣﺨﺎﻃﺒﺶ ﻗﺮار ﻧﺪﯾﻢ ...‬ ‫... ﻣﻦ اﻣﺎ ﻫﻨﻮز ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺌﻮال داﺷﺘﻢ ... ﺧﯿﻠﯽ ﺣﺮﻓﻬﺎ ... اﻣﺎ ... ﯾﻪ ﺟﻮراﯾﯽ ﺑﻪ ﺗﺪﺑﯿﺮش ﻫﻢ آﻓﺮﯾﻦ ﮔﻔﺘﻢ ...‬ ‫
- ﺣﺎﻻ ﻣﯿﺮﺳﯿﻢ ﺑﻪ ﻧﮑﺘﻪ اي ﮐﻪ ﺑﻬﺶ اﺷﺎره ﮐﺮدﯾﺪ و ﻣﻦ از اون ﻣﻮﻗﻊ ذﻫﻨﻢ ﻣﺸﻐﻮﻟﺸﻪ ...‬ ‫... ﻣﻦ ﮐﻪ ﻫﻨﻮز ﺗﻮ ﺷﯿﺶ و ﺑﺶ ﺟﻤﻠﻪ ﻗﺒﻠﯿﺶ ﺑﻮدم ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪ زد ... اﻣﺸﺐ ﮐﻼ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﻫﺮ زﻣﺎن دﯾﮕﻪ اي ﺷﺒﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻫﺎي ﻣﺨﺼﻮﺻﺶ روي ﻟﺒﺶ ﻣﯿﻮﻣﺪن: ﻋﯿﻦ ﺑﭽﻪ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ‬ ‫ﻣﭽﺸﻮن ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪه ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮدﯾﺪ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﺑﭽﻪ ﻧﯿﺴﺘﻢ ...‬ ‫
- ﭼﺮا ﺑﺪﺗﻮن ﻣﯿﺎد از اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺑﻪ ﮐﻪ آدم ﻣﺜﻞ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﺎﺷﻪ ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫
- ﺷﻤﺎ ﻧﻤﯿﮕﯿﺪ ﻣﺜﻞ ﺑﭽﻪ ﻫﯽ ﺗﺎﮐﯿﺪ دارﯾﺪ ﺧﻮد ﺑﭽﻪ ...‬ ‫... ﺗﻮ ﭼﺸﻤﺶ ﯾﻪ ﺑﺮﻗﯽ اوﻣﺪ و ﻣﻦ ﺧﻮدم ﻫﻢ ﺟﺎ ﺧﻮردم اﯾﻦ ﻟﺤﻦ ﭘﺮ از ﻧﺎز از ﮐﺠﺎ اوﻣﺪ ... ﻣﻦ ﺧﻮدم ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﺻﺪام و ﻟﺤﻨﻢ‬ ‫ﻧﺮﻣﻪ و ﺣﺘﯽ ﺑﺎرﻫﺎ ﺳﯿﺎ ﺗﺎﮐﯿﺪ ﮐﺮده ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎ ﻋﺸﻮه ﺣﺮف ﻣﯽ زﻧﻢ و اﯾﻦ واﻗﻌﺎ دﺳﺖ ﺧﻮدم ﻧﺒﻮد اﻣﺎ اﯾﻦ ﺑﺎر ﺧﻮدم ﻫﻢ اﺣﺴﺎس‬ ‫ﮐﺮدم ﺻﺪام از ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻧﺮم ﺑﻮد ...‬ ‫... اﻧﮕﺎر ﺗﺮﺟﯿﺢ داد ﻣﻮﺿﻮع و ﺟﻮ رو ﻋﻮض ﮐﻨﻪ: ﭼﺮا ﻧﯿﻮﺷﺎ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻪ ﻣﺎ دوﺳﺘﺶ ﻧﺪارﯾﻢ ...‬ ‫
- ﺷﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺟﻮ ﻣﺮد ﺳﺎﻻر ﺧﻮﻧﻪ ﺷﻤﺎﺳﺖ ...‬ ‫ﮐﻠﻤﻪ ﻣﺮد ﺳﺎﻻر رو ﭼﻨﺪ ﺑﺎر زﯾﺮ ﻟﺐ ﺗﮑﺮار ﮐﺮد: وﻟﯽ ﻣﻦ ﻧﯿﻮﺷﺎ رو ﺧﯿﻠﯽ دوﺳﺘﺶ دارم ...‬ ‫
- ﺗﻮ اﯾﻦ ﺷﮏ ﻧﺪارم آﻗﺎي دﮐﺘﺮ وﻗﺘﯽ اون ﺷﺐ اﻧﻘﺪر ﻧﺎراﺣﺖ ﺷﺪﯾﺪ از اﯾﻦ ﮐﻪ ﮔﻔﺖ ﭘﺪرﺷﻮن ﻧﯿﺴﺘﯿﺪ ...‬ ‫
- ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﺑﺎﻫﺎش ﻫﻢ ﻋﻘﯿﺪه اﯾﺪ؟‬ ‫
- ﺳﺮ ﭼﯽ؟اﯾﻦ ﮐﻪ ﭘﺪرﺷﻮن ﻧﯿﺴﺘﯿﺪ ﯾﺎ ﺗﺒﻌﯿﻀﯽ ﮐﻪ ﻧﯿﻮﺷﺎ ﻣﯽ ﮔﻪ ...‬ ‫
- دوﻣﯽ ...‬ ‫
- ﺧﺐ راﺳﺘﺶ رو ﺑﺨﻮاﯾﺪ ﻓﮑﺮ ﻧﮑﻨﻢ ﺣﺲ ﻣﻦ ﻣﻬﻢ ﺑﺎﺷﻪ ﻣﯽ دوﻧﯿﺪ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﺑﺮداﺷﺖ ﻫﺎي ﺧﻮدم رو ﺑﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻣﻨﺘﻘﻞ‬ ‫ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻢ.‬ ‫
- ﻣﻦ ﻣﯽ ﺧﻮام ﻧﻈﺮ ﺧﻮدﺗﻮن رو ﺑﺪوﻧﻢ ...‬ ‫
- آﺧﻪ ...‬ ‫ﺟﺪي و ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻪ ﺟﻮاﺑﻢ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد ...‬ ‫ﮔﻮﺷﻪ ﺷﺎﻟﻢ رو ﮔﺮﻓﺘﻢ ﺗﻮي دﺳﺘﻢ ... ﺳﺨﺘﻢ ﺑﻮد ﮔﻔﺘﻨﺶ: ﺧﺐ ... ﺗﺒﻌﯿﺾ رو ﻗﺒﻮل ﻧﺪارم اﻣﺎ ﮔﻔﺘﻢ ... ﻣﺮد ﺳﺎﻻري ﻣﻨﺰل ﺷﻤﺎ ... و‬ ‫اﻟﺒﺘﻪ ﺗﮏ رﻧﮕﯽ ﺑﻮدن ...‬ ‫
- ﻣﻨﻈﻮرﺗﻮن ﺗﮏ ﮐﻼم ﺑﻮدن ﻣﻨﻪ ...‬ ‫
- ﺷﺎﯾﺪ ... ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯿﮑﻨﻢ ... اﯾﻦ ﺑﺤﺚ رو ﻋﻮض ﮐﻨﯿﻢ ﻣﻦ دﻟﻢ ﻧﯿﻢ ﺧﻮاد دوﺑﺎره دﭼﺎر ﺳﻮءﺗﻔﺎﻫﻢ ﺑﺸﯿﻢ ...‬ ‫... واﻗﻌﺎ ﻫﻢ دﻟﻢ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ... ﻣﻦ از ﻫﻢ ﮐﻼم ﺷﺪن ﺑﺪون ﺗﻨﺶ ﺑﺎ اﯾﻦ ﻣﺮد ﻟﺬت ﻣﯽ ﺑﺮدم ... ﭼﺮا؟ ﺧﻮدم ﻫﻢ ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﺑﺎ‬ ‫وﺟﻮد اﯾﻨﮑﻪ ﺣﺘﯽ ﯾﮏ ﺑﺤﺚ ﻣﺸﺘﺮك ﺑﻪ ﺟﺰ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻧﺪاﺷﺘﯿﻢ ... ﯾﺎ اﯾﻨﮑﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻮارد ﻧﻈﺮاﺗﻤﻮن ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺘﻔﺎوت ﺑﻮد ... اﻣﺎ ...‬ ‫... اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﺟﻤﻠﻪ ام ﺑﻪ ﻣﺬاﻗﺶ ﺧﻮش اوﻣﺪ ... ﺻﺪاي زﻧﮓ ﻣﻮﺑﺎﯾﻠﺶ ﻓﻀﺎ رو ﮐﻼ ﻋﻮض ﮐﺮد ...‬ ‫ﺑﺎ دﯾﺪن اﺳﻢ روي ﮔﻮﺷﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺟﺪي ﺟﻮاب داد: ﻣﻦ ﻣﯿﺸﻨﻮم ﻧﻮﯾﺪ ﻧﯿﺎزي ﺑﻪ ﺗﮑﺮار ﮐﻠﻤﻪ اﻟﻮ ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫... ﺑﺎ اﯾﻦ ﻟﺤﻦ ﺣﺮف زدن ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم اﯾﻦ آدم ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﻬﺘﺮ از ﺑﻘﯿﻪ ﻣﺜﻞ اﯾﻨﮑﻪ ﺣﺮف ﻣﯽ زﻧﻪ ...‬ ‫دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﻋﯿﻦ ﻓﻀﻮﻻ ﺑﻬﺸﻮن ﮔﻮش ﮐﻨﻢ و ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺧﺎﻃﺮ ﭘﺸﺖ اون ﭼﺮاغ ﻗﺮﻣﺰ ﺧﯿﺮه ﺷﺪم ﺑﻪ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﭘﻬﻠﻮﯾﯿﻤﻮن ﮐﻪ ﺗﻮش‬ ‫ﻣﺎدري ﺳﺮ ﺑﭽﻪ اش روي ﺷﻮﻧﻪ اش ﺑﻮد و داﺷﺖ ﻧﻮازش ﻣﯿﮑﺮد ... ﺻﺤﻨﻪ ﻣﺎدر و ﻓﺮزﻧﺪ ﻫﻤﯿﺸﻪ زﻧﮕﻬﺎي ﻗﻠﺒﻢ رو ﺑﻪ ﺻﺪا در‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﻣﯿﺎورد ... ﻋﺠﯿﺐ ﺑﻮد ﯾﺎد ﺻﺒﺢ اﻓﺘﺎدم ... ﯾﺎد اﻋﺘﺮاف راﻣﯿﻦ و از ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﻋﺠﯿﺐ ﺗﺮ اﯾﻨﮑﻪ ... اﻧﮕﺎر ﻣﺪﺗﻬﺎ ازش ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد ... اﻧﮕﺎر‬ ‫ﮐﻪ ﮐﺎﻣﻞ ﻓﺮاﻣﻮﺷﺶ ﮐﺮده ﺑﻮدم ...‬ ‫
- ﻫﻤﺮاز ﺧﺎﻧﻮم؟ !‬ ‫ﺑﺮﮔﺘﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ و ﺧﯿﻠﯽ ﻧﺎ ﺧﻮد آﮔﺎه ﻟﺒﺨﻨﺪ زدم ... اﻧﮕﺎر ازش ﻣﻤﻨﻮن ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺑﺎ اﯾﻦ ﻟﺤﻦ و ﺻﺪاي ﺟﺪي و ﺑﻤﺶ ... ﺣﺘﯽ ﺧﯿﺎل‬ ‫راﻣﯿﻦ رو ﻫﻢ ﭘﺎك ﮐﺮد ...‬ ‫
- ﺧﯿﻠﯽ ﻋﺠﻠﻪ دارﯾﺪ ﺑﺮاي ﺧﻮﻧﻪ رﻓﺘﻦ؟‬ ‫
- ﭼﻪ ﻃﻮر ﻣﮕﻪ؟‬ ‫
- ﯾﮑﯽ از دوﺳﺘﺎﻧﻢ ﺷﺮﮐﺘﺶ رو ﺗﺎزه اﻓﺘﺘﺎح ﮐﺮده و اﺻﺮار داره ﺑﺮم اوﻧﺠﺎ ... ﻣﻦ ﻫﺪﯾﻪ اش رو ﻫﻢ آﻣﺎده ﮐﺮده ﺑﻮدم اﻣﺎ ﺧﺐ ... اﻻن‬ ‫ﻣﯽ ﺧﻮاد ﺑﺮم ... اﮔﺮ ﻣﺴﺌﻠﻪ اي ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﺧﻮدم ﺑﺮم؟!‬ ‫
- ﺑﻌﺪ ﻣﯿﮕﯿﺪ ﭼﺮا ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﻣﯽ ﺷﯽ ... ﺑﮕﺬارﯾﺪ ﺟﻤﻠﻪ ام ﺗﻤﻮم ﺑﺸﻪ ﺧﺎﻧﻮم ... ﻣﯽ ﺷﻪ ﺑﺮﯾﻢ؟!‬ ‫... ﻣﻄﻤﺌﻨﺎ ﻣﻨﻈﻮرش ﺑﺎ ﻫﻢ ﻧﺒﻮد ... ﻣﻦ داﺷﺘﻢ ﺑﺪ ﺑﺮداﺷﺖ ﻣﯿﮑﺮدم ... ﭼﻮن ﻣﻦ ﺑﺎ اﯾﻦ ﭘﺎﻧﭽﻮ ﭘﺸﻤﯽ ﻣﺸﮑﯽ رﻧﮓ ﮐﻪ روش‬ ‫ﮐﻤﺮﺑﻨﺪ ﭘﻬﻦ ﭼﺮم ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮدم و روش ﺧﻄﻮط ﻓﺎرﺳﯽ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﺑﻮﺗﻬﺎي ﺑﻠﻨﺪ و ﺑﻠﻮز ﯾﻘﻪ اﺳﮑﯽ ﻗﺮﻣﺰ رﻧﮓ زﯾﺮش ... ﺑﺪون‬ ‫آراﯾﺶ ﺑﺎ ﻣﻮﻫﺎي وﻟﻮ ﺧﯿﻠﯽ ﻗﯿﺎﻓﻪ ام و ﺗﯿﭙﻢ ﺳﺎده ﺑﻮد و ﺑﺮاي ﻣﻬﻤﻮﻧﯽ رﻓﺘﻦ و اﺻﻼ ﺑﻪ ﻏﯿﺮ از اون ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﻣﻦ رو ﺑﺒﺮه ﺑﯿﻦ‬ ‫دوﺳﺘﺎش و ﻫﻤﮑﺎراش؟‬ ‫
- ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﮐﺎرﺗﻮن ﺑﺮﺳﯿﺪ ﻣﻦ ﮐﺎر ﺧﺎﺻﯽ ﻧﺪارم ...‬ ‫ﺧﺐ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... ﻣﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﺗﻮ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺑﺸﯿﻨﻢ ...‬ ‫ﭘﺎﯾﯿﻦ ﯾﻪ ﺳﺎﺧﺘﻤﻮن آﺟﺮ ﺳﻪ ﺳﺎﻧﺘﯽ ﻧﮕﻪ داﺷﺖ ... دﺳﺘﺶ رو از روي ﭘﺎم رد ﮐﺮد و ﻣﻦ ﺑﺮاي اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر اﻧﮕﺎر ﻟﻤﺲ ﺷﺪه ﺑﻮدم ...‬ ‫ﺣﺲ ﻋﺠﯿﺒﯽ داﺷﺘﻢ ﮐﻪ اﯾﻦ ﻟﻤﺲ ﻟﺤﻈﻪ اي ﮐﻪ ﺣﺎﻣﯽ ﺣﺘﯽ ﻣﺘﻮﺟﻬﺶ ﻫﻢ ﻧﺸﺪ ﺑﺮام ﻣﻬﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد ... داﺷﺒﻮرد رو ﺑﺎز ﮐﺮد و ﺟﻌﺒﻪ‬ ‫ﮐﺎدوﯾﯽ ﺧﻮﺷﮕﻠﯽ رو از ﺗﻮش در آورد ...‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد ... ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم ... ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﻢ از اﯾﻦ ﮐﻪ داره ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﻨﻪ ﻣﻨﻈﻮرش ﭼﯿﻪ؟‬ ‫
- در رو ﺑﺮاﺗﻮن ﺑﺎز ﮐﻨﻢ؟‬ ‫ﭼﺸﻤﺎم ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﺑﻪ ﮐﻒ ﺳﺮم ﭼﺴﺒﯿﺪ: ﺑﺮاي ﻣﻦ؟‬ ‫
- ﺧﺐ ﺑﻠﻪ ... ﻣﮕﻪ ﭘﯿﺎده ﻧﻤﯽ ﺷﯿﺪ؟‬ ‫
- ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﯿﺎم؟‬ ‫
- ﺧﻮدﺗﻮن ﮔﻔﺘﯿﺪ ﮐﺎر ﺧﺎﺻﯽ ﻧﺪارﯾﺪ ...‬ ‫
- اﻣﺎ آﺧﻪ ... ﻣﻦ ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯽ ﮐﺮدم ...‬ ‫اﺧﻤﺎش رﻓﺖ ﺗﻮ ﻫﻢ: ﭘﯿﺎده ﺷﯿﺪ ﻟﻄﻔﺎ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫... ﻣﻨﻦ اﺻﻼ ﺧﺠﺎﻟﺘﯽ ﻧﺒﻮدم اﻣﺎ دوﺳﺘﺎي ﺣﺎﻣﯽ؟ ﯾﻌﻨﯽ واﻗﻌﺎ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﻣﻦ رو ﺑﺒﺮه ﺑﯿﻦ دوﺳﺘﺎ و ﻫﻤﮑﺎراش ﻧﻤﯽ ﮔﻔﺘﻦ اﯾﻦ‬ ‫ﮐﯿﻪ؟‬ ‫... ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﺶ ﮐﻪ در ﻫﻢ ﺑﻮد و داﺷﺖ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد ﺧﯿﺮه ﺷﺪم ...‬ ‫
- ﭼﯿﺰي ﻣﻌﺬﺑﺘﻮن ﻣﯿﮑﻨﻪ اﮔﺮ ﻣﯿﺘﻮﻧﯿﻢ ﻧﺮﯾﻢ ...‬ ‫ﺧﯿﻠﯽ ﺑﯽ ادﺑﯽ ﺑﻮد ﺧﺐ از اﯾﻦ ﺟﺎ ﺑﺮﮔﺮدوﻧﺪﻧﺶ ...‬ ‫
- ﻧﻪ ... ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯿﮑﺮدم ﻣﻨﻈﻮرﺗﻮن اوﻣﺪن ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﺎﺷﻪ ...‬ ‫... اﯾﻦ رو ﮔﻔﺘﻢ و در رو ﺑﺎز ﮐﺮدم ...‬ ‫ﺑﻪ در اﺻﻠﯽ ﺳﺎﺧﺘﻤﻮن ﮐﻪ رﺳﯿﺪﯾﻢ ﺑﯿﺸﺘﺮ اﺣﺴﺎس ﺧﺠﺎﻟﺖ ﮐﺮدم ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﺮا اﻧﻘﺪر داﺷﺘﻢ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺟﻤﻊ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم اﯾﻨﮑﻪ ﭼﺮا‬ ‫ﺑﺎﯾﺪ اون ﺟﺎ ﺑﺮم و اﯾﻨﮑﻪ اﺻﻼ وﺳﻂ اﯾﻦ ﻫﻤﻪ آدﻣﯽ ﮐﻪ ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ﺑﻪ ﺷﺪت ﺟﺪي ﻫﺴﺘﻦ ﻣﻦ ﭼﯽ ﮐﺎر دارم؟‬ ‫ﺑﻪ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﮐﻤﯽ از ﻣﻦ اﯾﺴﺘﺎد و ﺳﺮش رو ﺧﻢ ﮐﺮد ﺗﺎ ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﻢ ﮐﻪ ﻓﺎﺻﻠﻪ زﯾﺎدي ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﺧﺘﻼف ﻗﺪﻣﻮن ﺑﺎﻫﺎش داﺷﺖ ﻧﺰدﯾﮏ‬ ‫ﺗﺮ ﺑﺎﺷﻪ و ﻣﻦ اون ﻋﻄﺮ دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﯽ رو ﺑﻬﺘﺮ ﻧﻔﺲ ﮐﺸﯿﺪم اﻧﮕﺎر ﮐﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺑﻪ روي ﻟﺒﻢ اوﻣﺪ ...‬ ‫
- ﭼﺮا اﯾﺴﺘﺎدﯾﺪ؟ اﮔﺮ ﺑﺨﻮاﯾﺪ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﯿﻢ ﺑﺮﮔﺮدﯾﻢ ...‬ ‫
- ﮐﻪ دوﺳﺘﺎﻧﺘﻮن ﺷﺎﮐﯽ ﺑﺸﻦ؟‬ ‫
- ﺟﺮات دارن ﺷﺎﮐﯽ ﺑﺸﻦ؟!‬ ‫ﺑﻪ ﺻﻮرت ﺟﺪﯾﺶ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم و ﺑﺎ ﻟﺤﻨﯽ ﭘﺮ از ﺷﯿﻄﻨﺖ ﮔﻔﺘﻢ: ﻧﻪ واﻻ ...‬ ‫
- ﺧﺐ ﭘﺲ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﯿﻢ ﺑﺮﮔﺮدﯾﻢ ...‬ ‫
- ﻧﻪ ﻧﻪ ... ﺑﺮﯾﻢ ...‬ ‫واﻗﻌﺎ ﻫﻢ اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﻫﻤﯿﻦ ﮐﻪ ﻟﻄﻒ ﻣﯿﮑﻨﻪ و ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد ﻣﯿﮑﻨﻪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺣﻀﻮر ﻣﻦ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ اش رو ﺗﻐﯿﯿﺮ ﺑﺪه ﮐﺎﻓﯿﻪ ...‬ ‫ﺑﻪ ﻃﺒﻘﻪ اول ﮐﻪ رﺳﯿﺪﯾﻢ از ﭘﺸﺖ در ﻣﯽ ﺷﺪ ﺳﺮو ﺻﺪاي ﺻﺤﺒﺖ رو ﺷﻨﯿﺪ ... در زدﯾﻢ ...‬ ‫در رو ﻣﺮد ﺟﻮوﻧﯽ ﺑﺎ ﻗﺪ ﻣﺘﻮﺳﻂ و ﻣﻮﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﮐﻤﯽ رﯾﺨﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﺎز ﮐﺮد ... ﺑﺎ دﯾﺪن ﺣﺎﻣﯽ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﭘﻬﻨﯽ روي ﺻﻮرﺗﺶ اوﻣﺪ و‬ ‫دﺳﺘﺶ رو دراز ﮐﺮد: ﺑﻪ ﺑﻪ آﻗﺎي دﮐﺘﺮ اﻓﺘﺨﺎر دادﯾﺪ ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ: ﻣﺰه ﻧﺮﯾﺰ ﻧﻮﯾﺪ ... ﺧﻮﺑﯽ؟‬ ‫
- ﺷﻤﺎ رو دﯾﺪﯾﻢ ﺑﻬﺘﺮ ﺷﺪﯾﻢ ...‬ ‫و ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ داﺧﻞ ﺣﻀﻮر ﺣﺎﻣﯽ رو ﻓﺮﯾﺎد زد و اﻧﮕﺎر ﮐﻪ ﻣﻨﯽ رو ﮐﻪ ﺗﻮ ﺗﺎرﯾﮑﯽ راﻫﺮو ﮐﻨﺎر ﺣﺎﻣﯽ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮدم رو ﻧﺪﯾﺪ ... ﺣﺎﻣﯽ‬ ‫ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ اوﻣﺪ و دﺳﺘﺶ رو ﺑﺪون اﯾﻨﮑﻪ ﺑﺎ ﮐﻤﺮم ﺗﻤﺎس داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ﭘﺸﺘﻢ ﮔﺬاﺷﺖ و ﺑﺎ اﯾﻦ ﮐﺎر ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺟﻠﻮ ﻫﺪاﯾﺘﻢ ﮐﺮد و ﻣﻨﯽ‬ ‫ﮐﻪ اﻧﮕﺎر ﺑﻪ اون دﯾﺪه ﻧﺸﺪن ﭘﻨﺎه ﺑﺮده ﺑﻮدم رو زﯾﺮ ﺣﻤﺎﯾﺖ ﺣﻀﻮر ﭘﺮرﻧﮓ ﺧﻮدش ﮔﺮﻓﺖ ... ﺣﻀﻮري ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ اﯾﻦ ﺑﺎر ﺑﺎ‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪ و آراﻣﺶ وارد ﺟﻤﻊ ﺑﺸﻢ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﯾﻪ ﻋﺪه آدم ﺣﺪود ده ﻧﻔﺮ از دﯾﺪن ﻣﻦ اﻧﻘﺪر ﺗﻌﺠﺐ ﻧﮑﺮده ﺑﻮدن ... درﺳﺘﻪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺳﻨﺸﻮن ﮐﻪ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﻫﻤﮕﯽ ﻫﻢ ﺳﻦ‬ ‫و ﺳﺎﻟﻬﺎي ﺣﺎﻣﯽ ﺑﻮدن و اﻟﺒﺘﻪ ﻗﯿﺎﻓﻪ ﻫﺎي ﺟﺪي و ﮐﻼﺳﯿﮑﺸﻮن اﯾﻦ ﺗﻌﺠﺐ رو ﺧﯿﻠﯽ ﺑﻪ زﺑﻮن ﻧﯿﺎوردن اﻣﺎ ﺟﻤﻌﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ دﯾﺪن‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻫﻤﻪ اﻓﺘﺎده ﺑﻮد ﺑﺎ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪن ﻣﻦ درﮐﻨﺎر ﺣﺎﻣﯽ ﯾﻬﻮ ﺳﮑﻮت ﮐﺮد و اﯾﻦ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﻣﻦ ﻣﯿﻮن ﺳﯿﻠﯽ از ﺳﺌﻮال ﻫﺎﯾﯽ‬ ‫ﻗﺮار ﺑﮕﯿﺮم ﮐﻪ درﺳﺘﻪ ﮐﻪ ﻣﻄﺮح ﻧﻤﯽ ﺷﺪن اﻣﺎ از ﺗﻮي ﻧﮕﺎﻫﻬﺎي ﻫﻤﺸﻮن ﻗﺎﺑﻞ ﺧﻮﻧﺪن ﺑﻮدن و ﺗﻮي ﻓﻀﺎ ﻫﻢ ﭘﺨﺶ ﻣﯿﺸﺪن ... ﺑﻪ‬ ‫ﺧﺼﻮص ﻧﻮﯾﺪ ﺑﺎ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻮم ﻟﻮﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﮔﻮﺷﻪ اﺗﺎق اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد و ﻟﯿﻮاﻧﺶ ﺗﻮي دﺳﺘﺶ ﯾﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﺧﺸﮏ ﺷﺪ ... ﯾﻪ‬ ‫ﻣﯿﺰاﻧﯽ ﺳﺌﻮال رو ﻫﻢ در ذﻫﻦ ﻣﻦ اﯾﺠﺎد ﮐﺮد ...‬ ‫ﻣﻦ ﮐﻤﯽ ﺑﻪ ﺣﺎﻣﯽ ﻧﺰدﯾﮏ ﺗﺮ ﺷﺪم ... اﯾﻦ ﻋﻤﻞ از ﻧﮕﺎه ﻧﻮﯾﺪ دور ﻧﻤﻮﻧﺪ ﭼﻮن ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﻦ ﺑﺮﮔﺸﺖ: ﺧﯿﻠﯽ‬ ‫ﺧﻮش اوﻣﺪﯾﺪ ﺧﺎﻧﻮم ... ﻣﻦ ﻧﻮﯾﺪ ﻫﺴﺘﻢ ...‬ ‫ﺑﺎﻫﺎش دﺳﺖ دادم: ﻫﻤﺮاز ...‬ ‫
- ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮش اوﻣﺪﯾﺪ ...‬ ‫اﯾﻦ آﻏﺎزي ﺷﺪ ﺑﺮاي ﺳﯿﻠﯽ از اﺑﺮاز ﺧﺮﺳﻨﺪي ﻫﺎ و اﻟﺒﺘﻪ ﻣﻌﺮﻓﯽ ﺷﺪن ﺑﻪ 6 ﻣﺮد و 4 زﻧﯽ ﮐﻪ ﺗﻮي ﺷﺮﮐﺖ ﺑﻮدن ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﭘﺎﻟﺘﻮش رو ﺑﻪ دﺳﺖ ﯾﮑﯽ از ﻣﺮدﻫﺎ داد و ﺑﻌﺪ روي ﮐﺎﻧﺎﭘﻪ اي ﮐﻪ ﺗﻮ ﻣﺮﮐﺰ اﺗﺎق ﺑﻮد ﻧﺸﺴﺖ ... اﻧﮕﺎر اﯾﻦ ﮐﺎﻧﺎﭘﻪ از اول ﺑﺮاي‬ ‫ﺣﻀﻮرش ﺧﺎﻟﯽ ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد ...‬ ‫ﻣﻦ ﻫﻢ ﭘﺎﻧﭽﻮم رو ﮐﻤﯽ ﺟﻤﻊ و ﺟﻮر ﮐﺮدم و ﺑﺎ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﮐﻨﺎرش ﻧﺸﺴﺘﻢ ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﺳﺮش رو ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺰدﯾﮏ ﮐﺮد: اﯾﻨﺠﺎ ﺷﺮﮐﺖ ﻧﻮﯾﺪ ﻫﺴﺘﺶ ﮐﻪ از دوﺳﺘﺎن ﻗﺪﯾﻤﯽ ﻣﻨﻪ ...‬ ‫ﺑﺎ ﺗﮑﻮن دادن ﺳﺮم ﻧﺸﻮن دادم ﮐﻪ ﺣﺮﻓﺶ رو ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم ... ﻧﻮﯾﺪ ﺑﺎ دو ﺗﺎ ﻟﯿﻮان ﻧﻮﺷﯿﺪﻧﯽ ﺑﻬﻤﻮن ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪ: ﺑﻔﺮﻣﺎﯾﯿﺪ رﻓﯿﻖ ﭘﺮ‬ ‫ﻣﺸﻐﻠﻪ ﻣﻦ ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﻟﯿﻮان رو ﺑﺮداﺷﺖ ... وﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﻦ ﺗﻌﺎرف ﮐﺮدن ... ﺣﺎﻣﯽ ﻧﮕﺎه ﻧﮑﺮد ﺑﺮ ﻣﯽ دارم ﯾﺎ ﻧﻪ ... ﻣﻦ اﻣﺎ ﮐﻼ اﻫﻠﺶ ﻧﺒﻮدم ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﻧﻤﯽ ﺧﻮرم ... ﻣﺮﺳﯽ ...‬ ‫ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ اﯾﻦ ﺟﻮاﺑﻢ ﭼﺮا ﯾﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺣﺎﮐﯽ از رﺿﺎﯾﺖ ﯾﺎ ﭼﯿﺰي ﺷﺒﯿﻪ ﺑﻪ اون روي ﺻﻮرت ﻧﻮﯾﺪ آورد ...‬ ‫
- روﯾﺎ ﻫﻢ ﻗﺮار ﺑﻮد ﺑﯿﺎد ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﻟﯿﻮان رو ﺗﻮ دﺳﺘﺶ ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺻﻨﺪﻟﯿﺶ ﺗﮑﯿﻪ داد: دﻧﺒﺎل ﯾﻪ ﺳﺮي از ﮐﺎراي ﺷﺮﮐﺖ ﻣﻨﻪ ...‬ ‫
- ازش ﺳﻮءاﺳﺘﻔﺎده ﻣﯽ ﮐﻨﯽ ﺑﻪ ﺟﻮن ﺧﻮدم ... ﻣﯽ ﺧﻮام ﺑﯿﺎرﻣﺶ ﺗﻮ ﺷﺮﮐﺖ ﺧﻮدم ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﻓﻘﻂ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮد و ﻧﻮﯾﺪ: اي ﺑﺎﺑﺎ ... ﺑﺎﺷﻪ ﻏﻠﻂ ﮐﺮدم ...‬ ‫رﻓﺘﺎرﻫﺎي ﻧﻮﯾﺪ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯽ ﺷﺪ ﺧﻨﺪه ام ﺑﮕﯿﺮه ... ﻧﻮﯾﺪ ﺑﺎ دﯾﺪن ﺧﻨﺪه ﻣﻦ ﭼﺸﻤﮑﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ زد و ﺑﻪ ﺣﺎﻣﯽ اﺷﺎره ﮐﺮد اﻧﮕﺎر ﮐﻪ‬ ‫ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﻣﻦ رو ﻫﻢ ﻗﺎﻃﯽ اﯾﻦ ﺷﯿﻄﻨﺖ ﺑﮑﻨﻪ ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ: ﻧﻮﯾﺪ اون زﯾﺮ ﺳﯿﮕﺎري رو ﺑﺪه ﺑﻪ ﻣﻦ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫... اﯾﻦ ﺣﺮف ﺑﺎ ﻟﺤﻦ ﺑﺴﯿﺎر ﺟﺪي ﺗﺮ از زﻣﺎن ورودﻣﻮن ﻣﻄﺮح ﺷﺪ ... ﻧﻮﯾﺪ ﻫﻨﻮز ﻫﻢ اون ﻟﺒﺨﻨﺪ رﺿﺎﯾﺘﺶ رو ﻟﺒﺶ ﺑﻮد اﻣﺎ ﭘﻬﻦ ﺗﺮ‬ ‫ﺷﺪه ﺑﻮد ...‬ ‫ﻣﻦ ﺣﺮﻓﯽ ﺑﺮاي ﮔﻔﺘﻦ ﺑﺎ اﯾﻦ ﺟﻤﻊ ﺷﺎﯾﺪ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... اﯾﻦ ﺟﻤﻌﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﮕﯿﺸﻮن از ﻣﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺰرﮔﺘﺮ ﺑﻮدن ... و اﻟﺒﺘﻪ ﺑﺤﺚ ﻫﺎﺷﻮن‬ ‫راﺟﻊ ﺑﻪ ﺷﯿﻤﯽ ... دارو و ﻣﺴﺎﺋﻞ ﻣﺎﻟﯽ ﺷﺮﮐﺘﺸﻮن ﺑﺮاي ﻣﻦ ﺟﺎﻟﺐ ﻧﺒﻮد اﻣﺎ ﺣﻮﺻﻠﻪ ام ﻫﻢ ﺳﺮ ﻧﻤﯽ رﻓﺖ ﭼﻮن ﺟﻤﻌﺸﻮن ﺑﺎ وﺟﻮد‬ ‫ﺟﺪي ﺑﻮدن ﺧﺸﮏ ﻧﺒﻮد ... ﻫﻤﮕﯽ ﺑﺎ ﻣﻬﺮ ﺣﻮاﺳﺸﻮن ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﻮد و ازم ﭘﺬﯾﺮاﯾﯽ ﻣﯿﮑﺮدن ... ﻫﺮ ﭼﻨﺪ دور ﺣﺎﻣﯽ رو ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدن و‬ ‫ﻫﻤﺸﻮن ﻫﺮ ﺳﺌﻮال ﯾﺎ ﻣﺴﺌﻠﻪ اي رو اول ﺑﺎ اون ﻣﻄﺮح ﻣﯿﮑﺮدن و اون ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﻮارد داﺷﺖ ﮔﻮش ﻣﯽ ﮐﺮد و ﺑﻌﻀﯽ ﺟﺎﻫﺎ ﻫﻢ ﺑﺎ‬ ‫ﺟﻤﻼت ﮐﻮﺗﺎﻫﯽ ﺟﻮاﺑﺸﻮن رو ﻣﯿﺪاد ... اﻣﺎ اﯾﻦ ﻣﯿﻮن ﻫﻤﻮن ﺧﺎﻧﻮم ﮐﻪ از ﻫﻤﺸﻮن ﻫﻢ زﯾﺒﺎ ﺗﺮ و ﺷﯿﮏ ﭘﻮش ﺗﺮ ﺑﻮد زﯾﺎد ﺑﻪ ﺳﻤﺖ‬ ‫ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﻧﻤﯽ ﮐﺮد و ﺑﺎ ﻣﻦ ﻫﻢ ﮐﻼم ﻧﻤﯽ ﺷﺪ ... ﮔﻪ ﮔﺎه ﺑﺎ دﺧﺘﺮ ﮐﻨﺎرﯾﺶ ﭼﯿﺰي رو ﻣﻄﺮح ﻣﯿﮑﺮد و زﯾﺮ زﯾﺮﮐﯽ ﻣﻦ رو ﻧﮕﺎه‬ ‫ﻣﯿﮑﺮدن اﯾﻦ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯿﺸﺪ ﮐﻤﯽ ﻣﻌﺬب ﺑﺸﻢ ... ﺧﻮدم رو ﮐﻤﯽ ﺟﻤﻊ ﮐﺮدم ... ﺣﺎﻣﯽ ﺳﺮش رو از ﺳﻤﺖ دوﺳﺘﺎش ﮐﻪ ﮐﻨﺎر دﺳﺘﺶ‬ ‫ﺑﻮدن ﺑﺎ ﻣﻌﺬرت ﺧﻮاﻫﯽ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﻦ ﭼﺮﺧﻮﻧﺪ: ﭼﯿﺰي ﺷﺪه؟‬ ‫ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم و اﯾﻦ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﭼﺸﻤﻬﺎﻣﻮن ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻢ ﺑﺸﻪ ... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ اﯾﻦ ﭼﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﻮ دﻟﻢ ﻫﯽ ﮐﺸﯿﺪه ﻣﯽ ﺷﺪ‬ ‫اﻣﺸﺐ ... ﻧﮕﺎﻫﻢ رو ازش ﮔﺮﻓﺘﻢ ... ﺧﯿﻠﯽ ﺷﺮم ﻣﯿﮑﺮدم اون ﻃﻮر ﺧﯿﺮه ﻧﮕﺎه ﮐﺮدﻧﺶ رو: ﻧﻪ ...‬ ‫
- ﻣﻄﻤﺌﻨﯿﺪ؟‬ ‫
- ﺷﻤﺎ ﻣﻦ رو ﻣﯽ دﯾﺪ؟‬ ‫... واﻗﻌﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﮐﺮده ﺑﻮدم ... ﺧﺐ داﺷﺖ ﺑﺎ دوﺳﺘﺎش ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯿﮑﺮد ...‬ ‫
- اﻟﺒﺘﻪ ﮐﻪ ﻣﯽ دﯾﺪﻣﺘﻮن ﻣﻦ ﯾﻪ ﺑﺎرم ﺑﻬﺘﻮن ﮔﻔﺘﻢ ﻣﻦ وﻗﺘﯽ ﺑﺎ ﯾﻪ ﺧﺎﻧﻮم ﺑﯿﺮوﻧﻢ ﻫﻤﻪ ﺣﻮاﺳﻢ ﭘﯿﺸﺸﻪ ...‬ ‫و ﻣﻦ ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﺮا اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﺑﯽ ﻫﺪف از دﻫﻨﻢ ﭘﺮﯾﺪ: ﻫﺮ ﺧﺎﻧﻮﻣﯽ؟‬ ‫اﯾﻦ ﺑﺎر ﺟﺪي ﺟﺪي ﻟﺒﺨﻨﺪ زد: ﺧﯿﺮ ﻣﻄﻤﺌﻨﺎ ...‬ ‫
- ﺧﺐ ﺧﺎﻧﻮم اﻧﮕﺎر ﺷﻤﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﻮﻧﺪﯾﺪ ...‬ ‫... ﻣﺨﺎﻃﺐ ﻣﻦ ﺑﻮدم ... و ﭼﻪ ﻗﺪر از اﯾﻦ ﻣﺮد ﺑﻮر و ﻗﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻤﻨﻮن ﺑﻮدم ﮐﻪ ﻣﻦ رو از ﺷﺮم ﺳﻮال ﺑﯽ ﻣﻮرد و ﺑﯽ ﻫﻮام ﺧﻼص‬ ‫ﮐﺮد ... ﻫﻤﻪ ﺣﺎﻻ ﺑﻪ ﻣﻦ ﭼﺸﻢ دوﺧﺘﻪ ﺑﻮدن: ﺧﯿﺮ ﻣﻦ از ﺣﻀﻮرﺗﻮن اﺳﺘﻔﺎده ﻣﯿﮑﻨﻢ ...‬ ‫
- از ﻫﻤﮑﺎرﻫﺎ ﻫﺴﺘﯿﺪ؟‬ ‫... ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﭼﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﺟﻮاب ﺑﺪم ... ﺳﮑﻮت ﺣﺎﻣﯽ رو ﮐﻪ دﯾﺪم ﺟﻮاب دادم: از اﻗﻮام ﻫﺴﺘﻢ ...‬ ‫ﯾﻪ اﺑﺮوي ﭘﺴﺮ ﺑﺎﻻ رﻓﺖ : ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ﭘﺲ اﮔﻪ ﻣﺎ ﺑﺤﺜﻬﺎي ﮐﺎرﯾﻤﻮن ﺧﺴﺘﺘﻮن ﻣﯿﮑﻨﯿﻢ ...‬ ‫
- اﯾﻦ ﭼﻪ ﺣﺮﻓﯿﻪ ... ﺷﻤﺎ ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ﮐﻪ ﺻﺎﺣﺐ ﻧﻈﺮ ﻧﯿﺴﺘﻢ ...‬ ‫ﯾﮑﯽ از ﺧﺎﻧﻮم ﻫﺎ: ﺷﻐﻠﺘﻮن ﭼﯿﻪ اﮔﺮ ﺑﯽ ادﺑﯽ ﻧﯿﺴﺖ اﻟﺒﺘﻪ؟‬ ‫ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﮔﻔﺘﻢ: ﺷﻐﻞ ﻣﻦ ﺑﯽ ادﺑﯽ ﺑﺎﺷﻪ؟‬ ‫ﻫﻤﮕﯽ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻪ ﺟﻮاب ﻣﻦ ﺧﻨﺪﯾﺪن ... ﺣﺎﻣﯽ ﭘﺎش رو روي ﭘﺎش اﻧﺪاﺧﺖ و ﺑﻪ ﺻﻨﺪﻟﯿﺶ ﺗﮑﯿﻪ داد ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﺧﺎﻧﻮﻣﯽ ﮐﻪ اﺳﻤﺶ ﻣﺤﺒﻮﺑﻪ ﺑﻮد: اﻟﺒﺘﻪ ﮐﻪ ﻧﻪ ... ﺟﻤﻠﻪ ﻣﻦ ﯾﮑﻢ اﯾﺮاد داﺷﺖ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ...‬ ‫
- ﻣﻨﻢ ﺷﻮﺧﯽ ﮐﺮدم ... ﻣﻦ ﺑﺎزﯾﮕﺮم ... ﺑﺎزﯾﮕﺮ ﺗﺌﺎﺗﺮ ...‬ ‫... اﯾﻦ ﺑﺎر واﻗﻌﺎ ﻫﻤﮕﯽ ﻫﻢ ﺳﮑﻮت ﮐﺮدن و ﻫﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺣﺎﻣﯽ ﭼﺮﺧﯿﺪن و ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدن ... اﻣﺎ ﻣﻄﻤﺌﻨﺎ ﺟﺮات اﺑﺮاز ﻋﻘﯿﺪه‬ ‫ﻧﺪاﺷﺘﻦ ... از وﻗﺘﯽ ﮐﻪ اوﻣﺪه ﺑﻮدﯾﻢ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﻋﻼﻗﺸﻮن ﺑﻬﺶ ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ ﯾﻪ اﺣﺘﺮام و اﻟﺒﺘﻪ رﻋﺎﯾﺖ ﺣﺪ و ﺣﺪوده

[ÆҐÆŠĦ]

خواهشن یه ذره کوتاه تر ولی سریع تر بزار :ggr:

[sober]

قسمت سیزدهم
..‬ ‫ﻣﺤﺒﻮﺑﻪ ﮐﻪ زودﺗﺮ ﺗﻌﺠﺒﺶ رو ﮐﻨﺎر ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد: ﺧﯿﻠﯽ ﺟﺎﻟﺒﻪ ... اﻻن ﮐﺎري رو ﻫﻢ دارﯾﺪ اﺟﺮا ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ؟‬ ‫... ﺗﻮ ﺿﯿﺢ ﮐﻮﭼﯿﮑﯽ راﺟﻊ ﺑﻪ اﺟﺮا ﻣﻮن دادم ... ﺣﻀﻮر ﻣﺤﻤﺪ ﮐﻪ اﻟﺒﺘﻪ ﻫﻤﺸﻮن ﻣﯿﺸﻨﺎﺧﺘﻨﺶ و ﻣﺤﻞ اﺟﺮا ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﻧﮕﺎه ﻫﺎﺷﻮن‬ ‫ﻣﺸﺘﺎق ﺗﺮ ﺑﺸﻪ ...‬ ‫
- ﺷﻐﻞ ﺟﺎﻟﺒﯿﻪ ...‬ ‫اﯾﻦ اﻇﻬﺎر ﻧﻈﺮ ﻫﻤﻮن آﻗﺎي ﺑﻮر ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮﺗﻮن ﺟﺎﻟﺒﻪ ...‬ ‫ﻣﺤﺒﻮﺑﻪ: اﻣﺎ ﺷﻨﯿﺪم ﮐﺎر ﮐﺮدن ﺗﻮش ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺨﺘﻪ ...‬ ‫ﺧﻮب ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﺑﻪ ﭼﻪ ﭼﯿﺰي اﺷﺎره ﻣﯿﮑﻨﻪ ﺑﻪ ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﻣﻄﻤﺌﻨﺎ ﺗﻮ ذﻫﻦ ﻫﻤﻪ آدم ﻫﺎ ﻫﺴﺖ: ﺧﺐ ... ﻫﺮ ﺷﻐﻠﯽ ﻣﻤﮑﻨﻪ ﺑﺮاي‬ ‫ﺧﺎﻧﻮم ﻫﺎ ﻣﺴﺎﺋﻠﯽ رو ﺑﻪ دﻧﺒﺎل داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ﺷﻐﻞ ﻣﺎ ﻫﻢ ﻫﻤﻮﻧﻪ ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯿﮑﻨﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﺎﺷﻪ ...‬ ‫ﺧﺎﻧﻮﻣﯽ ﮐﻪ از ﻫﻤﺸﻮن ﮐﻤﯽ ﻣﺴﻦ ﺗﺮ ﺑﻮد: اون درﺳﺘﻪ وﻟﯽ اﻃﺮاف ﺑﺎزﯾﮕﺮﻫﺎ ﻃﺮﻓﺪاراﺷﻮن ﻫﻢ ﻫﺴﺘﻦ و اﯾﻦ ﮐﻪ آدم اﺣﺴﺎس ﮐﻨﻪ‬ ‫ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺤﺒﻮب ﻫﺴﺘﺶ ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺮاش اﯾﻦ اﯾﺪه رو اﯾﺠﺎد ﮐﻨﻪ ﮐﻪ ﻣﺜﻼ ﻣﺠﺒﻮر ﻧﯿﺴﺖ ﻫﻤﺴﺮ ﻓﻌﻠﯿﺶ رو ﺑﺎ ﺗﻤﺎم اﯾﺮاداﺗﺶ ﺗﺤﻤﻞ ﮐﻨﻪ‬ ‫...‬ ‫ﻣﻮﻫﺎي آﺷﻔﺘﻪ ام رو ﮐﻤﯽ ﺗﻮي ﺷﺎﻟﻢ ﮐﺮدم: ﺧﺐ ... ﻗﺒﻮل دارم ﺣﺮﻓﺘﻮن رو اﻣﺎ اﯾﻦ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﺮاي ﺳﻮﭘﺮ اﺳﺘﺎرﻫﺎﺳﺖ ... ﻣﻦ ﯾﻪ ﺑﺎزﯾﮕﺮ‬ ‫ﺗﺌﺎﺗﺮم ... ﻣﯽ رم روي ﺻﺤﻨﻪ ﮐﺎرم رو اﻧﺠﺎم ﻣﯿﺪم ﻣﯿﺎم ﭘﺎﯾﯿﻦ ... ﺗﺪرﯾﺲ ﻣﯿﮑﻨﻢ و ﯾﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﻧﺮﻣﺎل دارم ...‬ ‫آﻗﺎي ﺑﻮر: اﮔﺮ ﻫﻤﺴﺮﺗﻮن ﻣﺮد ﻣﺘﻌﺼﺒﯽ ﺑﺎﺷﻪ ﺷﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﻣﺸﮑﻞ ﺑﺮ ﺑﺨﻮرﯾﺪ ...‬ ‫ﻣﻦ: ﻫﺮ ﻣﺮد ﻋﺎﺷﻘﯽ ﺣﺴﺎس ﻣﯽ ﺷﻪ اﯾﻦ زﯾﺒﺎ ﻫﻢ ﻫﺴﺖ ﮔﺎﻫﯽ اﻣﺎ ﺑﯽ ﻣﻨﻄﻖ ﺷﺪن و ﺑﻪ ﻃﻮر ﮐﻠﯽ ﺗﻌﺼﺐ ﻣﻔﻬﻤﻮم ﭼﻨﺪاﻧﯽ ﻧﺪاره‬ ‫ﺷﺎﯾﺪ ... ﺑﺒﯿﻨﯿﺪ ﻣﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮب ﻣﯿﺪوﻧﻢ اوﻧﯽ ﮐﻪ ﭘﺸﺖ ﺻﺤﻨﻪ ﺑﺮام ﻧﺎﻣﻪ ﻣﯽ ﻓﺮﺳﺘﻪ ﯾﺎ ﻫﺪﯾﻪ ﻫﺎي ﮔﺮون ﻗﯿﻤﺖ ... ﻣﺤﻮ اون زﻧﯽ‬ ‫ﮐﻪ روي ﺻﺤﻨﻪ دﯾﺪه ... اون ﺑﺎﻻ ... اﯾﻦ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﻦ رو ﺷﺎﯾﺪ ﺣﺘﯽ ﻧﻤﯽ دﯾﺪه ... اﻟﺒﺘﻪ ﮐﻪ اﯾﻦ آدم ﺑﻪ ده ﺗﺎ دﺧﺘﺮ دﯾﮕﻪ ﻫﻢ ﻣﻤﮑﻦ در‬ ‫ﻋﯿﻦ ﺣﺎل اﺑﺮاز ﻣﺤﺒﺖ ﮐﻨﻪ ... ﻓﺮﻣﻮﻟﺶ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺎده اﺳﺖ ...‬ ‫
- ﺷﻤﺎ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺳﻨﺘﻮن ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮب دارﯾﺪ ﺗﺤﻠﯿﻞ ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم: ﻣﻤﻨﻮﻧﻢ ...‬ ‫ﻣﺤﺒﻮﺑﻪ: ﻣﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﯿﻢ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺟﻤﻌﻤﻮن ﯾﻪ ﺑﺎزﯾﮕﺮ ﺗﺌﺎﺗﺮ ﻫﻢ از اﯾﻦ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ دارﯾﻢ ...‬ ‫... از اﯾﻦ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ؟ ﻣﮕﻪ ﻗﺮار ﺑﻮد ﻣﻦ ﺑﺎزم ﺑﯿﺎم؟‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﺑﻪ ﺣﺎﻣﯽ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺟﺪي داﺷﺖ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد و ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﻫﯿﭻ ﻋﮑﺲ اﻟﻤﻠﯽ ﻧﺸﻮن داد اﻧﮕﺎر ﺧﯿﻠﯽ ﻋﺎدﯾﻪ‬ ‫...‬ ‫ﻣﺤﺒﻮﺑﻪ: راﺳﺘﺶ رو ﺑﺨﻮاﯾﺪ ﻣﺎ اﺻﻼ اﻧﺘﻈﺎر ورودﺗﻮن رو ﻧﺪاﺷﺘﯿﻢ ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ: ﺧﺎﻧﻮم رﯾﺎﺿﺘﯽ ... ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﻣﻬﻨﺪس ﻣﻨﺘﻈﺮﺗﻮن ﺑﻮدن ...‬ ‫ﻣﺤﺒﻮﺑﻪ ﻫﻢ ﮐﻪ ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﻣﺜﻞ ﻫﻤﻪ اﯾﻦ ﺟﻤﻊ از ﺣﺎﻣﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺣﺴﺎب ﻣﯿﺒﺮه ﻟﯿﻮان دﺳﺘﺶ رو روي ﻣﯿﺰ ﮔﺬاﺷﺖ و ﺑﺎ اﺟﺎزه اي ﮔﻔﺖ‬ ‫و رﻓﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﭼﻨﺪ ﺗﺎ آﻗﺎﯾﯽ ﮐﻪ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮدن ...‬ ‫ﺑﺎ ﺣﻀﻮر ﻧﻮﯾﺪ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ رو ﺑﻪ ﺧﻮردن ﻣﯿﻮه ﻫﺎي روي ﻣﯿﺰ دﻋﻮت ﻣﯿﮑﺮد ﯾﮑﻢ ﺗﻮﺟﻪ ﻫﺎ از ﻣﻦ دور ﺷﺪ ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﻫﻨﻮز ﻣﺘﻔﮑﺮ ﭼﺸﻤﺶ ﺑﻪ ﻟﯿﻮاﻧﺶ ﺑﻮد ﮐﻪ اﻟﺒﺘﻪ دﯾﮕﻪ اﺟﺎزه ﻧﺪاد ﺑﻪ ﻧﻮﯾﺪ ﺗﺎ ﭘﺮش ﮐﻨﻪ ... ﺳﯿﮕﺎرش رو در آورد: اذﯾﺘﺘﻮن ﮐﻪ‬ ‫ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻪ؟‬ ‫
- ﺧﯿﺮ ... ﺷﻤﺎ راﺣﺖ ﺑﺎﺷﯿﺪ ...‬ ‫روﺷﻨﺶ ﮐﺮد و ﻣﻦ اﻋﺘﺮاف ﮐﺮدم ﺑﻮي ﺷﮑﻼ ت ﺳﯿﮕﺎرش رو دوﺳﺖ دارم ...‬ ‫ﻗﯿﺎﻓﻪ ﻣﺘﻔﮑﺮش ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ اﺷﺘﺒﺎﻫﯽ ﮐﺮدم ... ﭼﺸﻢ دوﺧﺘﻢ ﺑﻪ زاﻧﻮم ... و ﭘﺮﺳﯿﺪم: ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ﻣﻦ ﺣﺮﻓﯽ زدم ﮐﻪ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﻣﯽ‬ ‫زدم؟ آﺧﻪ ﺷﻤﺎ ﺳﮑﻮت ﮐﺮده ﺑﻮدﯾﺪ و ﻣﻦ ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﭼﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﮕﻢ ...‬ ‫دود ﺳﯿﮕﺎرش رو ﺑﺎ ژﺳﺖ ﺧﻮﺷﮕﻠﯽ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺑﺮﻋﮑﺲ ﺻﻮرﺗﻢ ﻓﻮت ﮐﺮد: ﻧﯿﺎزي ﻧﺒﻮد ﻣﻦ ﺟﺎي ﺷﻤﺎ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﻢ ... ﺷﻤﺎ اﻧﻘﺪر‬ ‫ﻋﺎﻗﻞ ﻫﺴﺘﯿﺪ ﮐﻪ ﺟﺎي ﺧﻮدﺗﻮن ﺟﻮاب ﺑﺪﯾﺪ ...‬ ‫ﭼﺸﻤﻢ رو از روي زاﻧﻮم ﺑﺮداﺷﺘﻢ و ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم ... ﮐﻪ داﺷﺖ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد ...‬ ‫ﻣﺤﺒﻮﺑﻪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﺎ اوﻣﺪ و ﺻﺪاي ﭘﺎﺷﻨﻪ ﮐﻔﺸﺶ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎﻫﻢ رو از ﺣﺎﻣﯽ ﺑﮕﯿﺮم ... اﻣﺸﺐ ﻣﻦ ﭼﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ‬ ‫...‬ ‫ﻣﺤﺒﻮﺑﻪ: آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ﯾﻪ ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﺗﺸﺮﯾﻒ ﻣﯿﺎرﯾﺪ؟‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﻦ ﭼﺮﺧﯿﺪ: ﺑﺎ اﺟﺎزﺗﻮن ... اﻻن ﺑﺮ ﻣﯿﮕﺮدم ...‬ ‫... از اﺣﺘﺮاﻣﯽ ﮐﻪ ﺑﺮام ﮔﺬاﺷﺖ ﻏﺮق ﻟﺬت ﺷﺪم ... اﻣﺸﺐ ﺣﺎﻣﯽ ﻋﺠﯿﺐ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺣﺲ ﺑﻮدن ﻣﯿﺪاد ... ﺣﺲ وﺟﻮد داﺷﺘﻦ ... اﺣﺘﺮام‬ ‫دﯾﺪن ... درﺳﺘﻪ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ دوﺳﺘﺎي ﻣﻦ و اﻃﺮاﻓﯿﺎﻧﻢ ﺑﺎ ﻣﺤﺒﺖ و ﺳﺎدﮔﯽ ﺷﻮن ﺑﻬﻢ اﺣﺘﺮام ﻣﯿﮕﺬاﺷﺘﻦ ... اﻣﺎ اﯾﻦ ﮐﻪ اﯾﻦ ﻣﺮد ﺑﺎ اﯾﻦ‬ ‫ﻣﻮﻗﻌﯿﺖ اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ و ﯾﺎﻟﻮ ﮐﻮﭘﺎل ﺗﻮ ﺟﻤﻊ دوﺳﺘﺎش ﺑﺎ ﻣﻦ ﻣﺜﻞ ﯾﻪ ﻫﻤﺮاه ﻗﯿﻤﺘﯽ رﻓﺘﺎر ﮐﻨﻪ ... ﺣﺲ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺑﯽ داﺷﺖ ...‬ ‫ﺑﻪ رﻓﺘﻨﺶ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻫﻤﻮن دﺧﺘﺮ ﺧﺎﻧﻮم ﻟﻮﮐﺲ و ﺳﺎﮐﺖ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ... اﺣﺴﺎس ﺧﻮﺑﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... از اﺣﻮال ﭘﺮﺳﯽ ﻣﺠﺪدﺷﻮن و‬ ‫ﺻﺤﺒﺖ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ اﻟﺒﺘﻪ ﺣﺎﻣﯽ ﻓﻘﻂ ﺷﻨﻮﻧﺪه ﺑﻮد و ﻣﻦ اﺻﻼ ﻧﻤﯽ ﺷﻨﯿﺪﻣﺸﻮن ...‬ ‫دﺳﺖ ﺧﻮدم ﻧﺒﻮد از اﯾﻨﮑﻪ ﺣﺎﻣﯽ اوﻧﺠﺎ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺷﻢ ﻧﯿﻮﻣﺪه ﺑﻮد ... ﺑﻪ ﺧﻮدم ﺗﺬﮐﺮ دادم ﮐﻪ آدم ﺑﺎش ﻫﻤﺮاز ﺑﻪ ﺗﻮ ﭼﻪ؟‬ ‫ﺑﺎ زﻧﮓ ﺗﻠﻔﻨﻢ از ﻓﮑﺮ در اوﻣﺪم ...‬ ‫
- ﺳﻼم ﺳﯿﺎ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- ﺳﻼم ﻣﻤﻮش ﻓﺮاري ... دﯾﮕﻪ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﻋﮑﺴﺖ رو ﺗﻮ روزﻧﺎﻣﻪ ﺑﺬارم ...‬ ‫
- ﻣﺴﺨﺮه ﻣﮕﻪ ﻣﻦ ﻣﺮدم؟‬ ‫
- ﯾﻌﻨﯽ دﻧﺒﺎل رﺑﻂ ﺟﻤﻠﻪ ﺧﻮدم ﺑﻪ ﻣﺰﺧﺮﻓﯿﻢ ﮐﻪ ﺗﻮ ﮔﻔﺘﯽ ...‬ ‫ﺧﻨﺪﯾﺪم: اوﻣﺪي ﺗﻬﺮان؟‬ ‫
- ﺑﻠﯽ ... راﺳﺘﯽ ﺗﻮ ﮐﺠﺎﯾﯽ ﺧﺎﻧﻮم ﺧﻮﺷﮕﻠﻪ؟‬ ‫
- ﻣﯿﺎم ﺑﺮات ﺗﻮﺿﯿﺢ ﻣﯿﺪم ... اﻣﺮوز ﺑﻪ اﻧﺪازه ﯾﻪ ﻫﻔﺘﻪ اﺗﻔﺎﻗﺎت ﻣﺨﺘﻠﻒ اﻓﺘﺎده ... ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮات ﺗﻮ ﺿﯿﺢ ﺑﺪم ...‬ ‫
- اﻣﺸﺐ ﺑﯿﺎ اﯾﻦ ﺟﺎ ...‬ ‫
- ﻧﻪ ﺑﺎﺑﺎ ... ﺧﺴﺮو ﺧﺎن ﻋﺰا دار ﻫﻢ ﻫﺴﺖ ...‬ ‫
- ﻧﯿﺴﺘﺶ ... ﺑﺎ ﻣﺎﻣﺎﻧﻢ ﻣﻮﻧﺪن ﻃﺎﻟﻘﺎن ... دﯾﮕﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﺧﺎﻟﯿﻪ ﻣﻨﻢ ﮔﻔﺘﻢ دﺧﺘﺮ ﺑﯿﺎرم ...‬ ‫
- ﺑﻬﺖ ﺑﮕﻢ ﺣﺎﻟﻢ رو ﺑﻬﻢ زدي اﺣﯿﺎﻧﺎ ﺑﻬﺖ ﺑﺮ ﮐﻪ ﻧﻤﯽ ﺧﻮره؟‬ ‫ﺑﻠﻨﺪ ﺧﻨﺪﯾﺪ: داري ﮔﻨﺎه ﻣﯿﮑﻨﯽ ﻫﻨﻮز ﻫﻔﺖ ﻣﺎدر ﺑﺰرﮔﻢ ﻣﺤﺘﺮﻣﻢ ﻧﺸﺪه ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯿﺸﯽ ﻣﻦ ﺑﺨﻨﺪم ... ﺑﯿﺎ ﺑﺒﯿﻨﻤﺖ ... راﺳﺘﯽ ﺧﯿﻠﯽ دﯾﺮه‬ ‫ﻫﺎ ﻣﻤﻮش ﺑﯿﺎم دﻧﺒﺎﻟﺖ؟‬ ‫
- ﺧﯿﺮ ... ﺑﺎ ﺣﺎﻣﯿﻢ ﻣﯿﺎم ﺧﻮدم ...‬ ‫ﺗﻠﻔﻦ رو ﮐﻪ ﻗﻄﻊ ﮐﺮدم ﺳﺮم رو ﮐﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم ﮔﻮﺷﻪ اﺗﺎق دﯾﺪﻣﺶ ﮐﻪ زﯾﺮ ﭼﺸﻤﯽ داﺷﺖ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد ... ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺘﻢ ﮐﺮدم‬ ‫...‬ ‫ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻌﺪ ﻟﯿﻮاﻧﺶ رو روي ﻣﯿﺰ ﮔﺬاﺷﺖ و ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ اوﻣﺪ: دﯾﺮﺗﻮن ﺷﺪه؟‬ ‫
- ﻧﻪ ...‬ ‫
- اﮔﺮ اﺟﺎزه ﺑﺪﯾﺪ ... ﻣﻦ ﭘﺎﻟﺘﻮم رو ﺑﺮدارم ... ﺑﺮﯾﻢ ...‬ ‫
- اﮔﺮ ﮐﻪ ﮐﺎر دارﯾﺪ ﻣﻦ ﯾﻪ وﻗﺖ ﻣﺰاﺣﻤﺘﻮن ﻧﺒﺎﺷﻢ ... راﺣﺖ ﺑﺎﺷﯿﺪ ﻣﻦ اﯾﻦ ﺟﺎ ﻧﺸﺴﺘﻢ ...‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد: ﺗﺎ ﻧﺴﮑﺎﻓﺘﻮن رو ﺗﻤﻮم ﮐﻨﯿﺪ اوﻣﺪم ...‬ ‫دﺳﺘﺎم رو روي ﺳﯿﻨﻪ ام ﻗﻼب ﮐﺮده ﺑﻮدم ...‬ ‫ﺑﺨﺎري رو ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﺗﻨﻈﯿﻢ ﮐﺮد: ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ رﯾﺰي ﮐﺮده ﺑﻮدم ﺣﺪ اﮐﺜﺮ ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻋﺖ اوﻧﺠﺎ ﺑﺎﺷﯿﻢ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﯾﮑﻢ ﻃﻮﻟﺶ دادن ...‬ ‫
- ﻣﻦ از آﺷﻨﺎﯾﯽ ﺑﺎﻫﺎﺷﻮن ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺷﺪم ...‬ ‫
- اﻣﯿﺪوارم ﮐﻪ اﯾﻦ ﻃﻮر ﺑﺎﺷﻪ و ﺣﻮﺻﻠﺘﻮن ﺳﺮ ﻧﺮﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ...‬ ‫
- ﻧﻪ ... اﺗﻔﺎﻗﺎ ﺑﺎ وﺟﻮد اﯾﻨﮑﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺮ در ﻧﻤﯿﺎوردم از ﺻﺤﺒﺖ ﻫﺎﺷﻮن وﻟﯽ ﺑﺮام ﺟﺎﻟﺐ ﺑﻮد ...‬ ‫ﺳﺮش رو ﺗﮑﻮﻧﯽ داد و ﺳﮑﻮت ﮐﺮد ...‬ ‫ﺟﻠﻮي در ﻣﺸﮑﯽ ﺧﻮﻧﻪ ﺳﯿﺎ و ﮔﻠﻨﺎر ﺗﻮﻗﻒ ﮐﺮد ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ: ﺷﺐ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺑﯽ ﺑﻮد ... ﻣﻤﻨﻮن ...‬ ‫
- ﻣﻤﻨﻮن ﮐﻪ ﻫﻤﺮاﻫﯿﻢ ﮐﺮدﯾﺪ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﭼﻮﻧﻪ اش رو ﺧﺎروﻧﺪ: ﻣﻦ ... ﯾﻌﻨﯽ ... ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﻬﺘﻮن ﺑﮕﻢ ﮐﻪ ... اﮔﺮ ﻣﺸﮑﻠﯽ ﻫﺴﺖ از اﯾﻦ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﺑﮕﯿﺪ ﺑﻬﻢ ... ﻣﺜﻞ اﮐﺜﺮ‬ ‫ﻣﻮاﻗﻌﯽ ﮐﻪ ﻣﯽ ﮔﯿﺪ ... اﺻﻼ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻧﻤﯿﺎد ﮐﻪ ﭼﺸﻤﺎﺗﻮن ﺧﯿﺲ ﺑﺸﻪ ...‬ ‫... ﯾﻌﻨﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪه ﺑﻮد و از ﻋﺼﺮي ﺗﻮ ﯾﺎدش ﺑﻮد؟‬ ‫
- ﻣﻦ ﯾﮑﯿﻢ اﻣﺮوز زﻣﯿﻨﻪ ﻧﺎراﺣﺘﯽ داﺷﺘﻢ ...‬ ‫اﺧﻤﺎش رﻓﺖ ﺗﻮي ﻫﻢ: ﭼﯿﺰي ﺷﺪه؟‬ ‫
- ﻧﻪ ... ﻣﺴﺌﻠﻪ اي ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﻧﺸﻪ ﺣﻠﺶ ﮐﺮد ...‬ ‫... دﺳﺘﻢ رو ﺑﺮدم ﺳﻤﺖ دﺳﺘﮕﯿﺮه وﺑﺎزش ﮐﺮدم: وﻟﯽ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺗﺸﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﺣﻮاﺳﺘﻮن ﺑﻮده ...‬ ‫
- ﻓﺮدا ﺗﺸﺮﯾﻒ ﻣﯿﺎرﯾﺪ دﯾﺪن ﺑﭽﻪ ﻫﺎ؟‬ ‫
- ﺑﻠﻪ ... ﻓﺮدا ﺟﻤﻌﻪ اﺳﺖ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﺻﺒﺢ ﻣﯽ ﺑﺮﻣﺸﻮن ﺳﻮارﮐﺎري ...‬ ‫
- ﺧﺐ ﭘﺲ ﻣﻦ ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮ ﻣﯽ رﺳﻢ ﺧﺪﻣﺘﺘﻮن ﮐﻪ ﻋﺼﺮ ﻫﻢ اﺟﺮا دارم ...‬ ‫... اﻣﺎ اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﺟﻤﻠﻪ ﻗﺒﻠﯿﺶ ﯾﻪ اداﻣﻪ اي داﺷﺖ ﺑﻪ ﺧﻮدم ﻟﻌﻨﺖ ﻓﺮﺳﺘﺎدم ﮐﻪ ﻧﺬاﺷﺘﻢ ﺣﺮﻓﺶ رو ﮐﺎﻣﻞ ﺑﺰﻧﻪ ... ﻣﻦ ﮐﻪ ﻣﯽ‬ ‫دوﻧﻢ ﺑﻪ زور ﺣﺮف ﻣﯽ زﻧﻪ ...‬ ‫
- ﺑﻪ ﺑﻪ ... ﻫﻤﺮاز ﺧﺎﺗﻮم ... ﭼﺸﻢ و دل ﻣﻦ ﺧﻮش ﻏﯿﺮت روﺷﻦ ... ﺳﺎﻋﺖ رو ﻧﮕﺎه ﮐﺮدي ...‬ ‫
- ﺑﺮو ﺑﺎﺑﺎﯾﯽ ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻢ و ﺧﻮدم رو روي ﮐﺎﻧﺎﭘﻪ وﻟﻮ ﮐﺮدم: داﻏﻮﻧﻢ ﺟﻮن ﺳﯿﺎ ... داﻏﻮن ...‬ ‫ﺑﺎ اون ﺻﻮرت رﯾﺶ دارش ﮐﻪ ﺳﻨﺶ رو ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻧﺸﻮن ﻣﯽ داد ... ﻧﺸﺴﺖ ﮐﻨﺎرم: ﺑﮕﻮ ﺑﺒﯿﻨﻢ ﭼﻪ ﺧﺒﺮﻫﺎ؟‬ ‫ﺳﻬﯿﻞ ﻗﯿﺎﻓﻪ ﺟﺪي ﺑﻪ ﺧﻮدش ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ... و داﺷﺖ ﺗﻮﺿﯿﺢ ﻣﯿﺪاد ... ﻣﻦ ﻫﻢ اﻣﺮوز روز ﺳﺮ ﺣﺎﻟﻢ ﺑﻮد ... ﭘﺮ از ﺣﺲ ﻫﺎي ﺧﻮب‬ ‫ﺑﻮدم ... ﺷﺎﯾﺪ ﺗﺤﺖ ﺗﺎﺛﯿﺮ ﺑﺎد زﯾﺒﺎي ﭘﺎﯾﯿﺰي ﺑﻮد ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻢ ﺗﺎﺛﯿﺮ ﻏﺬاي ﺧﻮﺷﻤﺰه اي ﮐﻪ ﻇﻬﺮ ﻣﺎدام ﭘﺨﺘﻪ ﺑﻮد و ﺑﺎﻫﻢ ﺧﻮرده ﺑﻮدﯾﻢ‬ ‫ﻫﺮ ﭼﯽ ﺑﻮد ﺣﺲ ﻫﺎي ﺟﺎﻟﺒﯽ داﺷﺘﻢ ...‬ ‫
- ﻫﻤﺮاز؟!‬ ‫ﺑﻪ ﻣﺤﻤﺪ و ﺑﻘﯿﻪ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺧﯿﺮه ﺑﻮدن ﺑﻬﻢ ...‬ ‫
- ﺑﻠﻪ؟‬ ‫
- ﮐﺠﺎﯾﯽ ﺗﻮ ... ﺳﺌﻮال ﭘﺮﺳﯿﺪﯾﻢ ازت ﻫﺎ ...‬ ‫ﺳﻬﯿﻞ ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺷﺪه ﺑﻮد: ﻧﻪ ﻣﺜﻞ اﯾﻦ ﮐﻪ اﯾﻦ ﺧﺎﻧﻮم ﮐﻼ ﻣﺎ رو ﻓﺎﮐﺘﻮر ﮔﺮﻓﺘﻪ ﮐﺠﺎ ﺳﯿﺮ ﻣﯿﮑﺮدي؟‬ ‫
- ااا ... ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ... اﻧﮕﺎر ﻣﻌﻠﻢ اﺑﺘﺪاﯾﯽ ﻫﺴﺘﯿﺪ ﯾﻪ اﯾﻦ ﺳﺌﻮال ﻣﺴﺨﺮه اﮔﻪ ﮔﻮ ش ﻣﯿﮑﻨﯽ ﺑﮕﻮ ﮐﺠﺎ ﺑﻮدم رو ﻫﻢ ﺑﭙﺮﺳﯿﺪ ﺗﮑﻤﯿﻞ ﺷﻪ‬ ‫...‬ ‫ﻫﻤﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﺧﻨﺪﯾﺪن: دارﯾﻢ ﻣﯿﮕﯿﻢ اﺧﺘﺘﺎﻣﯿﻪ ﮐﻪ ﺑﺮﮔﺰار ﺷﺪ ... ﺑﺮﯾﻢ ﺗﻮ ﮐﺎر اﯾﻨﮑﻪ ﭼﻨﺪ ﺗﺎ اﺟﺮا ﻫﻢ ﺷﻬﺮﺳﺘﺎن داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- ﻣﻦ ﮐﻪ ﺣﺮﻓﯽ ﻧﺪارم ... ﻣﻦ ﺑﺎزﯾﮕﺮ اﯾﻦ ﮐﺎرم ... ﭼﻪ ﻓﺮﻗﯽ ﻣﯿﮑﻨﻪ اﯾﻨﺠﺎ ﺑﺮم رو ﺻﺤﻨﻪ ﯾﺎ زاﻫﺪان ... ﯾﺎ ﺷﯿﺮاز ... ﯾﺎ ﻫﺮ ﺷﻬﺮ دﯾﮕﻪ‬ ‫اي ... ﺷﻤﺎ از ﺳﻮﭘﺮ اﺳﺘﺎرﻣﻮن ﺑﭙﺮﺳﯿﺪ اﻓﺘﺨﺎر ﻣﯿﺪن ﯾﺎ ﻧﻪ ...‬ ‫ﻣﺤﻤﺪ ﮐﺎﻏﺬ دﺳﺘﺶ رو ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﭘﺮت ﮐﺮد ...‬ ‫ﮐﯿﻔﻢ رو روي ﮐﻮﻟﻢ اﻧﺪاﺧﺘﻢ: ﺑﺎ اﺟﺎزﺗﻮن دﯾﮕﻪ ﻣﻦ ﺑﺮم ... راﺳﺘﯽ اﯾﻦ ﻣﻮاﻓﻘﺖ ﺟﺬاﺑﻢ ﺗﺎ زﻣﺎﻧﯽ ﺑﺮﻗﺮاره ﮐﻪ ﻫﻤﭽﯿﻦ ﭘﻮﻟﺶ ﺗﭙﻞ ﺑﺎﺷﻪ‬ ‫...‬ ‫ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺘﻢ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﺳﺎﻋﺖ ﻧﻪ ﺑﻮد ... ﻗﺮار ﺑﻮد ﺳﯿﺎ و ﮔﻠﻨﺎر ﺳﺎﻋﺖ 11 ﺑﯿﺎن ﺧﻮﻧﻤﻮن و ﺷﺐ ﺑﻤﻮﻧﻦ ... ﯾﻪ ﻫﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﺳﯿﺎ زﯾﺎد‬ ‫ﺳﺮﺣﺎل ﻧﺒﻮد ... ﮔﻠﯽ ﻧﮕﺮاﻧﺶ ﺑﻮد ... ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﻮدم ... از آوﯾﺴﺎ ﻫﻢ ﺧﺒﺮي ﻧﺒﻮد و ﻫﺮ ﭼﯽ ﻣﯽ ﭘﺮﺳﯿﺪﯾﻢ ﻣﺜﻞ اﻧﺴﺎن ﺟﻮاب ﻧﻤﯽ داد‬ ‫... ﻗﺮار ﮔﺬاﺷﺘﯿﻢ اﻣﺸﺐ دوره اش ﮐﻨﯿﻢ ﺑﺒﯿﻨﯿﻢ ﭼﯽ ﺷﺪه ...‬ ‫از در ﺳﺎﻟﻦ اﺻﻠﯽ ﺑﯿﺮون اوﻣﺪم ... ﺑﻪ ﭼﻨﺪ ﺗﺎ ﺟﻮوﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﻬﻢ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدن ﻟﺒﺨﻨﺪ زدم ... ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ از ﺗﻤﺎﺷﺎﮔﺮ ﻫﺎ ﻫﺴﺘﻦ‬ ‫... داﻧﺸﺠﻮﯾﺎن ﺗﺌﺎﺗﺮ ... اوﻣﺪن ﺑﺮاي ﮐﺴﺐ ﺗﺠﺮﺑﻪ ...‬ ‫ﺑﻮي ﭘﺎﯾﯿﺰ رو ﻧﻔﺲ ﮐﺸﯿﺪم ... ﺑﺮﮔﺎﯾﯽ ﮐﻪ زﯾﺮ ﭘﺎم ﻣﯿﻮﻣﺪ رو ﻟﮕﺪ ﻣﯿﮑﺮدم ... ﻋﺠﯿﺐ ﺑﻮد ﺳﺒﮏ ﺑﻮدم و ﺳﺮﺣﺎل ... ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺮﺣﺎل ﺗﺮ‬ ‫از ﻫﺮ زﻣﺎﻧﯽ ...‬ ‫
- ﻫﻤﺮاز ...‬ ‫ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮم ... راﻣﯿﻦ ﺑﻮد ... اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد ﮐﻨﺎر درﺧﺖ ﭼﻨﺎر ﻗﺪﯾﻤﯽ ﮐﻨﺎر ﺧﯿﺎﺑﻮن وﻟﯽ ﻋﺼﺮ ... از دﯾﺪﻧﺶ ﺟﺎ ﺧﻮردم. ﺗﻮ‬ ‫اﯾﻦ ﯾﻪ ﻫﻔﺘﻪ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﻫﻢ دﯾﮕﻪ رو ﻧﺪﯾﺪه ﺑﻮدﯾﻢ ...‬ ‫
- ﺷﻤﺎ اﯾﻨﺠﺎ ﭼﯽ ﮐﺎر ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ؟‬ ‫دﺳﺘﺎش ﺗﻮ ﺟﯿﺐ ﭘﺎﻟﺘﻮش ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد: ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﺗﻠﻔﻨﻢ رو ﺟﻮاب ﻧﺨﻮاﻫﯽ داد ... آﻣﻮزﺷﮕﺎﻫﻢ ﮐﻪ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﻓﺮار ﻣﯿﮑﻨﯽ ... اوﻣﺪم‬ ‫ﺑﺒﯿﻨﻤﺖ.‬ ‫دﺳﺘﻢ رو دور ﺑﻨﺪ ﮐﻮﻟﻪ ام ﺑﻨﺪ ﮐﺮدم: ﻣﻦ ... ﻓﺮار ﻧﻤﯿﮑﻨﻢ ... و ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎﺷﯿﺪ اﻧﻘﺪر ﺑﯽ ادب ﻫﻢ ﻧﯿﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﺟﻮاب ﺗﻠﻔﻦ ﻧﺪم ...‬ ‫ﺳﺮش رو ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺖ: اﯾﻨﺎ ﺷﺎﯾﺪ ﺑﻬﺎﻧﻪ اﺳﺖ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ رو در رو ﺑﺒﯿﻨﻤﺖ ... دﺧﺘﺮي رو ﮐﻪ ﺑﺮام ﺑﻪ اﻧﺪازه ﻫﻤﯿﻦ ﭘﺎﯾﯿﺰ ﭘﺮ از رﻧﮓ‬ ‫و زﯾﺒﺎﯾﯿﻪ ...‬ ‫آب دﻫﻨﻢ رو ﻗﻮرت دادم ... اﯾﻦ ﺟﻤﻼت ... اﯾﻦ ﻧﺮﻣﯽ ﮐﻼم ...‬ ‫
- ﻣﻦ ... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ اﻻن ﺑﺎﯾﺪ ﭼﯽ ﺑﮕﻢ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﻧﻤﯽ ﺧﻮام ﺗﻮ ﭼﯿﺰي ﺑﮕﯽ ﻫﻤﺮاز ... ﺗﻮ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻮش ﮐﻦ ...‬ ‫ﻧﻔﺴﻢ رو دادم ﺑﯿﺮون: ﻣﻦ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم. ﯾﻌﻨﯽ اﻣﯿﺪوار ﺑﻮدم ﮐﻪ ﻣﺎ ﺣﺮﻓﻬﺎﻣﻮن رو زدﯾﻢ ...‬ ‫ﯾﻪ ﻗﺪم ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ اوﻣﺪ و ﻧﺰدﯾﮑﻢ ﺷﺪ ... ﺣﺎﻻ ﻣﯿﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺗﻮ ﺗﺎرﯾﮏ و روﺷﻨﯽ اﯾﻦ ﺷﺐ ﺷﻠﻮغ . ﭼﺸﻤﺎﯾﯽ رو ﺑﺒﯿﻨﻢ ﮐﻪ ﺑﺮام ﺧﺎﻃﺮه ﻫﺎ‬ ‫داﺷﺖ.‬ ‫
- ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ دوﺳﺘﺖ دارم ﻫﻤﺮاز ... ﺗﻮ ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯿﮑﻨﯽ ﺑﺎ ﻣﺨﺎﻟﻔﺘﺖ اﯾﻦ ﻋﻼﻗﻪ ﺗﻤﻮم ﻣﯿﺸﻪ؟‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﺳﺮم رو از ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮔﺮﻓﺘﻢ ... ﻣﻦ واﻗﻌﺎ ﭼﻨﺪ روز وﻗﺖ و زﻣﺎن ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدم ... ﮔﻠﻨﺎر وﺳﯿﺎ ﺳﺎﻋﺖ ﻫﺎ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺣﺮف زده ﺑﻮدن ﮐﻪ ﻣﻦ‬ ‫ﺣﻖ دارم ﻧﻪ ﺑﮕﻢ ... اﯾﻦ ﮐﻪ ﻧﺎراﺣﺖ ﺷﺪن اﻻﻧﺶ ﺑﻬﺘﺮ از اﯾﻨﮑﻪ ﺑﺎ زﻧﯽ زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﻪ ﮐﻪ دوﺳﺘﺶ ﻧﺪاره ... و ﺣﺎﻻ اون ﺣﺎل ﺑﺪه‬ ‫ﻋﺬاب وﺟﺪان ﺷﮑﺴﺘﻦ دﻟﺶ دوﺑﺎره داﺷﺖ ﻣﯿﻮﻣﺪ ﺳﺮاﻏﻢ ...‬ ‫
- ﺑﺎور ﮐﻨﯿﺪآﻗﺎي ﭘﺮﺗﻮ ... ﻣﻦ ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯿﮑﻨﻢ ...‬ ‫ﮐﻼﻓﻪ ﺷﺪ ... دﺳﺘﺶ رو ﺑﻪ ﺳﻤﺖ دﺳﺘﻢ آورد ﮐﻪ ﺗﻮ دﺳﺘﺶ ﺑﮕﯿﺮه ... دﺳﺘﻢ رو ﮐﺸﯿﺪم ... ﻣﻦ ﮐﻼ ﺑﻪ ﺟﺰ دﺳﺖ دادن ﮐﻪ ﺑﺮام‬ ‫ﻋﺎدي ﺑﻮد دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﻫﺮ ﮐﯽ از راه رﺳﯿﺪ ﻟﻤﺴﻢ ﮐﻨﻪ ... اوﻧﻢ اﯾﻦ ﺟﺎ ﻣﺤﻞ ﮐﺎرم ...‬ ‫
- ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯿﮑﻨﻢ ازﺗﻮن اﯾﻦ ﺟﺎ ﻣﺤﻞ ﮐﺎره ﻣﻨﻪ ... ﻫﻤﯿﻦ ﺟﻮرﯾﺶ ﻫﻢ اﯾﻦ ﻣﺮدم دﻧﺒﺎل ﺳﻮژه ﻫﺴﺘﻦ اﯾﻦ ﻃﻮري راه رو ﺑﺮاي‬ ‫ﺣﺮﻓﻬﺎ و ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد ﻫﺎي دﯾﮕﺮان ﺑﺎز ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ ...‬ ‫
- ﭼﯽ ﮐﺎر ﮐﻨﻢ ﺑﺎورم ﮐﻨﯽ؟ ﭼﺮا ﺑﻪ ﻣﻦ راﻣﯿﻦ ﻧﻤﯽ ﮔﯽ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﺗﻌﺪاد ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻌﺪودي از آﻗﺎﯾﻮن رو ﺑﻪ اﺳﻢ ﮐﻮﭼﯿﮏ ﺻﺪا ﻣﯿﮑﻨﻢ ... ﺑﻪ ﺧﺼﻮص ﺷﻤﺎ ﮐﻪ اﺳﺘﺎد ﻣﻦ ﻫﻢ ﺣﺴﺎب ﻣﯿﺸﯿﺪ ...‬ ‫ﻧﻔﺴﺶ رو ﺑﺎ ﺣﺮص ﺑﯿﺮون داد: ﻧﻤﯽ ﺧﻮام اﺳﺘﺎدت ﺑﺎﺷﻢ ... ﻣﯽ ﺧﻮام ﻫﻤﻮن راﻣﯿﻨﯽ ﺑﺎﺷﻢ ﮐﻪ دوﺳﺘﺶ داﺷﺘﯽ ... ﮐﻪ ﺑﻪ ﻗﻮل‬ ‫ﺧﻮدت ﺣﺮﮐﺖ ﻗﻠﻤﺶ ﻫﻢ آروﻣﺖ ﻣﯿﮑﺮد ...‬ ‫ﮐﻼﻓﻪ ﺷﺪم ... ﻣﻮﻫﺎم رو دادم ﺗﻮي ﺷﺎﻟﻢ: ﺑﺒﯿﻨﯿﺪ ... اون ﯾﻪ ﻫﻤﺮاز دﯾﮕﻪ ﺑﻮد ... ﻣﻦ ﯾﮑﯽ دﯾﮕﻪ ام ...‬ ‫
- اﺻﻼ اﯾﻦ ﺟﺎ ﺟﺎش ﻧﯿﺴﺖ ... ﺑﯿﺎ ﺑﺮﯾﻢ ﯾﻪ ﺟﺎﯾﯽ ﺷﺎم ﺑﺨﻮرﯾﻢ ﻣﯿﺪوﻧﻢ ﮐﻪ ﮔﺮﺳﻨﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎﺷﯽ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﻣﻬﻤﻮن دارم ... ﺳﯿﺎ ﻗﺮاره ﺑﯿﺎد ...‬ ‫اﺧﻤﺎش رﻓﺖ ﺗﻮ ﻫﻢ ... وﻟﯽ ﺧﺐ آﺧﻪ ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﭼﯽ ﮐﺎر ﻣﯿﮑﺮدم ... دﺳﺘﯽ دﺳﺘﯽ ﺷﺐ زﯾﺒﺎم رو ﮐﻪ ﺑﺎ ﺧﻮدم ﺣﺎل ﻣﯿﮑﺮدم رو ﺑﺎ‬ ‫ﺧﻮدﺧﻮاﻫﯿﺶ ﺑﻬﻢ زده ﺑﻮد ...‬ ‫ﮐﻼﻓﻪ ﺑﻮد ... اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﺧﯿﻠﯽ دﻟﺶ ﻣﯿﺨﻮاد ﺑﻪ زور ﺑﻨﺪازﺗﻢ ﺗﻮ ﻣﺎﺷﯿﻨﺶ و ﺑﺒﺮه ... ﯾﺎ ﺟﺮاﺗﺶ رو ﻧﺪاﺷﺖ ... ﯾﺎ ﺷﺎﯾﺪم ﻣﻦ و ﺟﻮ‬ ‫ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد و اﯾﻦ آدم اﻧﻘﺪر ﻫﺎ ﻋﺎﺷﻖ ﻧﺒﻮد ...‬ ‫
- ﭘﺲ اﺟﺎزه ﺑﺪه ﺑﺮﺳﻮﻧﻤﺖ ... ﺗﻮ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﯿﻢ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﺧﻮدم ﻣﯿﺮم ... ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯿﮑﻨﻢ ... ﻣﻦ اﯾﻦ ﻃﻮري ﻣﻌﺬﺑﻢ ... ﻣﻦ واﻗﻌﺎ ﺑﺮام ﺳﺨﺘﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﮐﻪ اﻧﻘﺪر ﺑﺮاﺗﻮن اﺣﺘﺮام ﻗﺎﺋﻠﻢ ﻧﻪ‬ ‫ﺑﮕﻢ ... ﻣﻦ رو اذﯾﺖ ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ ...‬ ‫ﺗﻮ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﯾﻪ ﻧﺎ اﻣﯿﺪي ﺑﺰرگ رو دﯾﺪم و ﺑﻪ ﺧﻮدم ﻟﻌﻨﺖ ﻓﺮﺳﺘﺎدم ...‬ ‫
- ﻋﺸﻖ ﻣﻦ اذﯾﺘﺖ ﻣﯿﮑﻨﻪ؟ ﻫﻤﺮاز ﺗﻮ ﺑﺮاي ﻣﻦ ﻫﻤﻮن ﮔﻼي ﻗﺮﻣﺰي ﻫﺴﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﺮات ﻓﺮﺳﺘﺎدم ﻫﻤﻮن زن ﻗﺮﻣﺰ ﭘﻮش ﺳﺒﮑﺒﺎري‬ ‫ﮐﻪ ﺑﺎ ﻫﺮ ﺣﺮﮐﺘﺶ ﻣﺜﻞ رﻗﺺ ﺑﺎﻟﻪ ﻧﺮم و آروم ﻗﻠﺒﻢ رو ﻣﯿﻠﺮزوﻧﻪ ... ﭼﯽ ﮐﺎر ﮐﻨﻢ ﮐﻪ زﯾﺒﺎﯾﯽ و ﻣﻦ دوﺳﺘﺖ دارم ...‬ ‫... ﺧﺐ ﻣﻨﻢ آدم ﺑﻮدم ... زن ﺑﻮدم ... و ﺑﺮاي اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر از ﻣﺮدي ﺗﺎ اﯾﻦ ﺣﺪ ﺣﺮﻓﺎي زﯾﺒﺎ ﻣﯿﺸﻨﯿﺪم ... ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﺑﮕﻢ ﺑﺨﺸﯽ از‬ ‫دﻟﻢ ﻧﻠﺮزﯾﺪ ﯾﺎ ﺣﺲ ﻧﮑﺮدم ﮐﻪ دوﺳﺖ دارم ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﺸﻨﻮم ... اﻣﺎ درﺳﺖ ﻧﺒﻮد ... ﯾﻪ ﻗﺪم ﺑﻪ ﻋﻘﺐ رﻓﺘﻢ ... ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺟﻮاﺑﺶ رو ﺑﺪم ﮐﻪ‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﺑﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدن ﺳﺮم ﻋﺠﯿﺐ ﺗﺮﯾﻦ ﺻﺤﻨﻪ ﻋﻤﺮم رو دﯾﺪم ... ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﭘﻠﮏ زدم ﺗﺎ ﺑﺘﻮﻧﻢ ﺑﺎور ﮐﻨﻢ اوﻧﯽ ﮐﻪ دﺳﺖ ﺑﻪ ﺟﯿﺐ ﺗﻮ ﭼﻨﺪ‬ ‫ﻗﺪﻣﯽ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ راﻣﯿﻦ اﯾﺴﺘﺎده و داره ﺑﺎ اﺧﻤﺎي ﻫﻤﯿﺸﮕﯿﺶ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﻨﻪ ﺣﺎﻣﯽ ...‬ ‫ﺑﺎ دﯾﺪن ﻓﮏ ﺑﺎزم ... راﻣﯿﻦ ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮش ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و ﺑﺎ دﯾﺪن ﺣﺎﻣﯽ ﻋﻼوه ﺑﺮ ﺗﻌﺠﺐ ﮐﻼﻓﻪ و ﻋﺼﺒﯽ ﻫﻢ ﺷﺪ ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﻗﺪم دﯾﮕﻪ اي ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﺑﺮداﺷﺖ ... اﯾﻦ ﺟﺎ اﻣﺸﺐ ﭼﻪ ﺧﺒﺮ ﺑﻮد؟‬ ‫ﺑﺎ ﻫﻤﻮن ﺻﻼﺑﺖ ﻫﻤﯿﺸﮕﯿﺶ ﺳﻼم ﮐﺮد و ﻣﻦ ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ﭼﺮا دﺳﺖ ﭘﺎﭼﻪ ﺑﻮدم ... اﻧﮕﺎر ﻣﭽﻢ رو ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ اﯾﻦ ﺣﺲ‬ ‫ﻧﺎﺷﯽ از ﭼﯽ ﺑﻮد ... ﺧﻮدم ﻗﺎﻃﯽ ﮐﺮده ﺑﻮدم ﯾﺎ ﻧﮕﺎﻫﺶ اﯾﻦ ﻣﻌﻨﯽ رو ﻣﯿﺪاد؟ ﯾﻪ ﻧﮕﺎه اﺟﻤﺎﻟﯽ ﺑﻪ راﻣﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺖ و ﺑﻌﺪ ﺗﯿﺰ و ﺑﺮﻧﺪه‬ ‫ﺧﯿﺮه ﺷﺪ ﺑﻬﻢ.‬ ‫
- ﻫﻤﺮاز ﺧﺎﻧﻮم ... ﺗﺸﺮﯾﻒ ﻧﻤﯿﺎرﯾﺪ؟‬ ‫... ﻣﺎ ﮐﻪ ﻗﺮاري ﻧﺪاﺷﺘﯿﻢ؟ داﺷﺘﯿﻢ؟ واﻗﻌﺎ اﻧﻘﺪر ﺟﺎ ﺧﻮرده ﺑﻮدم ﮐﻪ ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺣﺮﻓﯽ ﺑﺰﻧﻢ ...‬ ‫راﻣﯿﻦ ﮐﻼﻓﻪ و دﻟﺨﻮر و ﭘﺮ از ﺳﺌﻮال ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد: ﻣﻬﻤﻮﻧﺘﻮن اﯾﺸﻮن ﺑﻮدن؟‬ ‫... ﻟﻌﻨﺖ ... ﻟﻌﻨﺖ ... اﻻن ﻫﺮ ﺣﺮﻓﯽ ﻣﯿﺰدم ﯾﮑﯿﺸﻮن ﺿﺎﯾﻊ ﻣﯿﺸﺪ و ﻣﻦ اﺻﻼ دﻟﻢ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺖ اﯾﻦ ﻃﻮر ﺑﺸﻪ ... ﺑﺮاي راﻣﯿﻦ‬ ‫اﺣﺘﺮام زﯾﺎدي ﻗﺎﺋﻞ ﺑﻮدم و ﺣﺎﻣﯽ. ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ...‬ ‫ﻧﻪ ﻣﻦ ﺟﻮاﺑﯽ داﺷﺘﻢ ﻧﻪ ﺣﺎﻣﯽ ﭼﯿﺰي ﮔﻔﺖ ﻓﻘﻂ ﯾﻪ دﺳﺘﺶ ﺗﻮ ﺟﯿﺐ ﺷﻠﻮارش ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪه ﺑﻮد ﯾﻪ ﻃﺮف ﭘﺎﻟﺘﻮي ﭘﺎﯾﯿﺰش ﺑﺎﻻ ﺑﺮه‬ ‫اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد و ﺑﺮ ﺧﻼف ﻫﺮ وﻗﺘﻪ دﯾﮕﻪ اي ﺑﯽ وﻗﻔﻪ ﺑﻬﻢ ﺧﯿﺮه ﺷﺪه ﺑﻮد و اﻧﮕﺎر ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮد ...‬ ‫راﻣﯿﻦ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻬﻢ اﻧﺪاﺧﺖ: ﭘﺲ ﺗﻮ آﻣﻮزﺷﮕﺎه ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﻢ ...‬ ‫از ﺷﮑﺴﺖ ﺗﻮي ﭼﺸﻤﻬﺎش ﻧﺎراﺣﺖ ﺑﻮدم وﻟﯽ واﻗﻌﺎ ﮐﺎري ﻫﻢ ازم ﺑﺮ ﻧﻤﯿﻮﻣﺪ ...‬ ‫ﺑﺎ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ راﻣﯿﻦ ... ﻣﻦ ﻣﻮﻧﺪم و ﺣﺎﻣﯽ و ﯾﻪ ﻋﺎﻟﻤﻪ ﺳﺌﻮال از ﺣﻀﻮرش ... ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﺧﻤﺶ و ﻧﮕﺎﻫﯽ ﮐﻪ ﺗﺮﺟﻤﻪ اي ﺑﺮاش‬ ‫ﻧﺪاﺷﺘﻢ ...‬ ‫
- ﺳﺮﻣﺎ ﻣﯿﺨﻮرﯾﺪ ...‬ ‫
- ﺷﻤﺎ اﯾﻨﺠﺎ ﭼﯽ ﮐﺎر ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ؟ﻣﻦ ﯾﺎدم ﻧﻤﯿﺎد ﺑﺎ ﻫﻢ ﻗﺮار داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﻢ ...‬ ‫ﮐﻤﯽ ﺟﻠﻮﺗﺮ اوﻣﺪ: ﺗﻮ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯿﮑﻨﯿﻢ ... ﺻﻮرﺗﺘﻮن از ﺳﺮﻣﺎ ﺳﺮخ ﺷﺪه ...‬ ‫در ﻣﺎﺷﯿﻦ رو ﺑﺴﺘﻢ و درﯾﭽﻪ ﺑﺨﺎري رو رو ﺻﻮرﺗﻢ ﺗﻨﻈﯿﻢ ﮐﺮد ... دﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﯿﻨﻪ ﺧﯿﺮه ﺷﺪم ﺑﻬﺶ ...‬ ‫ﺑﺪون ﻧﮕﺎه ﮐﺮدن ﺑﻬﻢ ﻣﺎﺷﯿﻦ رو روﺷﻦ ﮐﺮد: ﮐﻤﺮﺑﻨﺪﺗﻮن رو ﺑﺒﻨﺪﯾﺪ ...‬ ‫... ﮐﻼﻓﻪ ﺑﻮدم ... ﻣﻌﻨﯽ اﯾﻦ ﮐﺎراش رو ﻧﻤﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪم و ﺷﺪﯾﺪ ﻫﻢ اﺳﺘﺮس ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم ...‬ ‫
- ﻣﯽ ﺷﻪ ﺑﻬﻢ ﺑﮕﯿﺪ اﯾﻦ ﺟﺎ ﭼﻪ ﺧﺒﺮه؟‬ ‫ﮐﻤﯽ از ﺑﻬﺖ ﺧﺎرج ﺷﺪم و ﺗﺎزه ﻣﻐﺰم داﺷﺖ ﺗﺤﻠﯿﻞ ﻣﯿﮑﺮد ... دﺳﺘﻢ رو ﮔﺮﻓﺘﻢ ﺟﻠﻮي دﻫﻨﻢ و در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺻﺪام ﻣﯿﻠﺮزﯾﺪ و ﻫﻤﻪ‬ ‫ﺗﻨﻢ ﯾﺦ ﮐﺮده ﺑﻮد ﺑﺎ وﺣﺸﺖ ﭘﺮﺳﯿﺪم: ﺑﺮاي ﺑﭽﻪ ﻫﺎ اﺗﻔﺎﻗﯽ اﻓﺘﺎده؟‬ ‫
- ﺷﻤﺎ ﭼﺮا اﻧﻘﺪر ﻣﻀﻄﺮب ﻫﺴﺘﯿﺪ؟‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﻣﺎﺷﯿﻦ رو ﮔﻮﺷﻪ ﺧﯿﺎﺑﻮن ﭘﺎرك ﮐﺮد ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ از دﯾﺪﻧﻢ ﺗﻮ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﯾﻪ ﻧﮕﺮاﻧﯽ اوﻣﺪ: ﭼﯿﺰي ﻧﺸﺪه ﺷﻤﺎ ﭼﺮا ﺑﺎ ﺧﻮدﺗﻮن اﯾﻦ‬ ‫ﺟﻮري ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ؟‬ ‫
- ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯿﮑﻨﻢ ... ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯿﮑﻨﻢ ... راﺳﺘﺶ رو ﺑﻬﻢ ﺑﮕﯿﺪ ... دوﺑﺎره ﭼﻪ ﺑﻼﯾﯽ ﺳﺮم اوﻣﺪه؟‬ ‫ﮐﻼﻓﻪ ﻧﻔﺴﺶ رو داد ﺑﯿﺮون: ﭼﯿﺰي ﻧﺸﺪه ... ﮐﻮﺷﺎ ﺗﻮ ﻣﺪرﺳﻪ ﺧﻮرده زﻣﯿﻦ ... ﭘﺎش ﺷﮑﺴﺘﻪ ... ﻫﻤﺶ ﺑﻬﻮﻧﻪ ﺷﻤﺎ رو ﻣﯿﮕﺮﻓﺖ ...‬ ‫ﻣﻨﻢ ﺗﺮﺳﯿﺪم ﭘﺸﺖ ﺗﻠﻔﻦ ﺑﮕﻢ ﺷﻤﺎ دوﺑﺎره ﺑﻬﻢ ﺑﺮﯾﺰﯾﺪ ﮔﻔﺘﻢ ﺧﻮدم دﻧﺒﺎ ﻟﺘﻮن ﺑﯿﺎم ...‬ ‫اﯾﻦ ﺑﺎر ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺟﻠﻮي اﺷﮑﻢ رو ﺑﮕﯿﺮم رﯾﺨﺖ روي ﮔﻮﻧﻪ ام ... ﮐﻼﻓﻪ ﺳﺮ ﺟﺎش ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﺷﺪ: ﮔﺮﯾﻪ ﻧﮑﻨﯿﺪ ﺑﺎور ﮐﻨﯿﺪ ﭼﯿﺰي ﻧﺸﺪه‬ ‫...‬ ‫
- راﺳﺘﺶ رو ﻧﻤﯿﮕﯿﺪ ... اﮔﺮ ﺷﺮاﯾﻄﺶ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺪ ﻧﺒﻮد ﺷﻤﺎ اﯾﻨﺠﺎ ﻧﻤﯿﻮﻣﺪﯾﺪ ... ﻣﯽ ﺧﻮاﯾﺪ ﻣﻦ رو آروم ﮐﻨﯿﺪ وﻟﯽ راﺳﺘﺶ رو ﺑﻬﻢ‬ ‫ﺑﮕﯿﺪ ﺑﺎﺷﻪ؟‬ ‫... ﺧﻮدم ﻫﻢ دﻟﻢ ﺑﺮاي ﺻﺪاي ﻣﻈﻠﻮم ﺧﻮدم ﺳﻮﺧﺖ ...‬ ‫ﮐﻤﺮﺑﻨﺪش رو ﺑﺎز ﮐﺮد ... ﮐﻤﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ اوﻣﺪ و ﺑﺎزو ﻫﺎم رو ﺗﻮي دﺳﺘﺎش ﮔﺮﻓﺖ ... اﻧﻘﺪر ﯾﺦ ﮐﺮده ﺑﻮدم ﮐﻪ داﻏﯽ دﺳﺘﻬﺎش‬ ‫آرام وارد رﮔﻬﺎم ﺷﺪ ... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﺮا ﺧﻮدم رو ﻋﻘﺐ ﻧﮑﺸﯿﺪم ... ﺻﺎف ﺗﻮي ﭼﺸﻤﺎم ﺧﯿﺮه ﺷﺪ: ﻣﻦ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم ﺣﺮﻓﺎم ﺑﯿﺸﺘﺮ از‬ ‫اﯾﻨﺎ ﭘﯿﺸﺘﻮن اﻋﺘﺒﺎر داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ... ﻫﯿﭽﯽ ﻧﺸﺪه ... ﻓﻘﻂ دوﺳﺖ داره ﺷﻤﺎ ﭘﯿﺸﺶ ﺑﺎﺷﯿﺪ ﺧﻮدش رو ﺑﺮاﺗﻮن ﻟﻮس ﮐﺮده ... اﻻﻧﻢ ﺷﻤﺎ‬ ‫ﺑﻪ ﺧﻮدﺗﻮن ﻣﺴﻠﻂ ﺑﺸﯿﺪ ﻣﯿﺮﯾﻢ ﺧﻮﻧﻪ ﻣﺎ ...‬ ‫... ﭼﯽ داﺷﺖ اﯾﻦ آدم ... اﯾﻦ ﻣﺮد؟ اﯾﻦ ﻧﮕﺎه؟ واﻗﻌﺎ ﭼﯽ داﺷﺖ ﮐﻪ ﮔﺮﻣﺎﯾﯽ ﻫﻤﻪ ﺑﺪﻧﻢ رو ﮔﻔﺖ ... ﭘﻠﮏ زدم ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﯾﻪ‬ ‫ﻗﻄﺮه اﺷﮏ درﺷﺖ روي ﮔﻮﻧﻪ ام ﺑﯿﺎد ... ﯾﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﭼﺸﻤﺎش رو ازم ﮔﺮﻓﺖ: ﻗﺮار ﺷﺪ ... ﮔﺮﯾﻪ ﻧﮑﻨﯿﺪ ...‬ ‫
- ﺑﺎﺷﻪ ﮔﺮﯾﻪ ﻧﻤﯿﮑﻨﻢ ... ﻓﻘﻂ ﺑﺮﯾﻢ ...‬ ‫
- ﻧﻤﯽ رﯾﻢ ﺗﺎ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺧﻮدﺗﻮن ﻣﺴﻠﻂ ﺑﺸﯿﺪ ...‬ ‫
- ﺧﻮﺑﻢ ... ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯿﮑﻨﻢ ...‬ ‫ﻓﺸﺎر دﺳﺘﺶ رو دور ﺑﺎزوم ﮐﻤﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﮐﺮد و ﺧﻢ ﺷﺪ وﻣﻦ ﺑﺮاي اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر ﯾﻪ ﻣﻬﺮ ﺗﻮي ﻧﮕﺎﻫﺶ دﯾﺪم: ﯾﻪ ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻖ ﺑﮑﺸﯿﺪ ...‬ ‫ﭼﯿﺰي ﻣﯿﺨﻮرﯾﺪ؟‬ ‫اﯾﻦ ﺑﺎر ﮐﻪ ﮐﻤﯽ ﺑﻪ ﺧﻮدم ﻣﺴﻠﻂ ﺷﺪم از اﯾﻦ ﻧﺰدﯾﮑﯿﻤﻮن و دﺳﺘﺎﯾﯽ ﮐﻪ دور ﺑﺎزوم ﺑﺎ ﻗﺪرت ﺣﻠﻘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮدن ﺧﺠﺎﻟﺖ ﮐﺸﯿﺪم و‬ ‫ﮐﻤﯽ ﺗﻮي ﺟﺎم ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﺷﺪم: ﻣﯿﺸﻪ ﺑﺮﯾﻢ؟‬ ‫
- ﺧﺐ روزﺗﻮن ﭼﻪ ﻃﻮر ﺑﻮد؟‬ ‫ﻋﺠﺐ ﺳﺌﻮاﻟﯽ ﺑﻮد؟ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﻣﻦ رو ﮐﻪ ﺑﻪ ﺑﯿﺮون زل زده ﺑﻮدم ﻣﺠﺒﻮر ﮐﻨﻪ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻢ ...‬ ‫
- ...‬ ‫
- ﻣﯽ دوﻧﯿﺪ ﮐﻪ زﯾﺎد دوﺳﺖ ﻧﺪارم ﺳﺌﻮال ﻫﺎم ﺑﯽ ﺟﻮاب ﺑﻤﻮﻧﻦ ...‬ ‫... ﻓﻬﻤﯿﺪن اﯾﻨﮑﻪ ﻣﯽ ﺧﻮاد ﺣﻮاﺳﻢ رو ﭘﺮت ﮐﻨﻪ اﺻﻼ ﺳﺨﺖ ﻧﺒﻮد ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ اﺻﻼ ﺣﺎﻟﻢ ﺧﻮب ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻢ ﭼﯿﺰي ﻧﯿﺴﺖ ... ﮐﻮﺷﺎ ﯾﻪ ﭘﺴﺮ ﺑﭽﻪ اﺳﺖ و ﻓﻮﺗﺒﺎل ﺑﺎزي ﮐﺮده و ﺧﺐ ﺧﻮرده زﻣﯿﻦ ...‬ ‫
- ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ... دﻟﻢ ﻣﯿﻠﺮزه وﻗﺘﯽ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﭼﯿﺰﯾﺸﻮن ﺷﺪه ...‬ ‫ﯾﻬﻮ ﯾﺎد ﺳﯿﺎ اﻓﺘﺎدم ... و ﮔﻮﺷﯿﻢ رو ﺑﺮداﺷﺘﻢ ﺗﺎ ﺑﻬﺶ زﻧﮓ ﺑﺰﻧﻢ ...‬ ‫ﭘﯿﺸﻮﻧﯿﺶ رو ﻫﯽ ﺑﻮﺳﯿﺪم ... ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﻫﻨﻮز درد داره ...‬ ‫
- آﺧﻪ ﻫﻤﺮاز ﻗﺮﺑﻮﻧﺖ ﺑﺮه ﭼﺮا ﻣﺮاﻗﺐ ﺧﻮدت ﻧﯿﺴﺘﯽ؟‬ ‫
- داﺷﺘﯿﻢ ﺑﺎزي ﻣﯿﮑﺮدﯾﻢ اﺻﻼ ﺗﻘﺼﯿﺮ اﯾﻦ اﺻﻼﻧﯽ ﺷﺪ ...‬ ‫ﺑﻠﻨﺪ ﺧﻨﺪﯾﺪم و ﻟﭙﺶ رو ﮔﺎز ﮔﺮﻓﺘﻢ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎي اﺑﺘﺪاﯾﯽ ﻫﻤﺪﯾﮕﻪ رو ﺑﻪ ﻓﺎﻣﯿﻞ ﺻﺪا ﻣﯿﮑﺮدن ...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ ﻫﻢ ﺧﻮدش رو روي ﭘﺎم ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﮐﺮد: دﯾﺪي ﭼﯿﺰﯾﺶ ﻧﯿﺴﺖ ... رﻧﮕﺖ ﭘﺮﯾﺪه ﺑﻮد ...‬ ‫ﻣﻮﻫﺎش رو ﺑﻮﺳﯿﺪم ﮐﻪ ﺗﻘﻪ اي ﺑﻪ در ﺧﻮردﻓﺨﺮي ﺧﺎﻧﻮم ﺑﻮد ... ﺑﺎ ﯾﻪ ﺳﯿﻨﯽ ﮐﻪ ﺗﻮش ﻣﯿﻮه ﭘﻮﺳﺖ ﮐﻨﺪه ﺑﻮد و ﺑﺴﺘﻨﯽ ...‬ ‫
- اﯾﻨﺎ ﻣﺎل ﺑﭽﻪ ﻫﺎﺳﺖ ... ﺧﺎﻧﻮم آﻗﺎ ﺣﺎﻣﯽ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﻨﺘﻈﺮﺗﻮﻧﻦ ...‬ ‫از ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﭘﺎﯾﯿﻦ رﻓﺘﻢ ... ﮐﺖ و ﭘﺎﻟﺘﻮش ﺗﻨﺶ ﻧﺒﻮد اﻣﺎ ﻫﻨﻮز ﻫﻤﻮن ﻟﺒﺎس رﺳﻤﯽ و ﮐﺮواﺗﺶ ﺗﻨﺶ ﺑﻮد ... ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد روي ﻣﺒﻞ و‬ ‫روزﻧﺎﻣﻪ دﺳﺘﺶ ﺑﻮد ...‬ ‫ﺑﺎ ﺷﻨﯿﺪن ﺻﺪاي ﭘﺎم روزﻧﺎﻣﻪ رو ﮐﻨﺎر ﮔﺬاﺷﺖ و ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد: ﺣﺎﻟﺶ ﭼﻪ ﻃﻮره؟‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم: ﺧﻮﺑﻪ ... وﻟﯽ ﻫﻨﻮز درد داره ...‬ ‫از ﺟﺎش ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و زري رو ﺻﺪا ﮐﺮد: ﻣﯿﺰ آﻣﺎده اﺳﺖ؟‬ ‫
- ﺑﻠﻪ آﻗﺎ ﺑﺮاﺗﻮن روي ﻣﯿﺰ ﺳﺎﻟﻦ ﮐﻮﭼﯿﮑﻪ ﭼﯿﺪم ...‬ ‫ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺑﺪوﻧﻢ ﭼﺮا ﺻﺪام ﮐﺮده ...‬ ‫ﮔﯿﺞ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻣﯿﮑﺮدم ﮐﻪ ﯾﻪ ﻗﺪم ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﺑﺮداﺷﺖ: ﺑﻔﺮﻣﺎﯾﯿﺪ ﺷﺎم ﺑﺨﻮرﯾﻢ ...‬ ‫
- ﻧﻪ ... ﻣﻦ ﻣﯽ رم ﺧﻮﻧﻪ ...‬ ‫اﺧﻤﺎش رﻓﺖ ﺗﻮي ﻫﻢ: ﺳﺎﻋﺖ رو دﯾﺪﯾﺪ؟ ﻧﻤﯽ ﺷﻪ ﮐﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ از اﯾﻦ ﮔﺮﺳﻨﻪ ﺑﻤﻮﻧﯿﺪ ﻫﻨﻮز رﻧﮕﺘﻮن ﺳﺮ ﺟﺎش ﻫﻢ ﻧﯿﻮﻣﺪه ... ﺑﻔﺮﻣﺎﯾﯿﺪ.‬ ‫ﺑﺎ آراﻣﺶ ﻏﺬا ﻣﯿﺨﻮرد ... ﺧﯿﺮه ﻣﻮﻧﺪه ﺑﻮدم ﺑﻪ دﺳﺘﻬﺎش ... ﺑﻪ رﮔﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ روي دﺳﺘﻬﺎش ﻧﻤﺎﯾﺎن ﺑﻮد و ﭼﻨﮕﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺗﻮي دﺳﺘﺶ‬ ‫اﺳﯿﺮ ﺑﻮد اﻧﮕﺎر ... ﺑﺮاي ﺑﺎر دوم اﻋﺘﺮاف ﻣﯿﮑﺮدم ﮐﻪ دﺳﺘﺎي زﯾﺒﺎﯾﯽ داره ... و ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﺮا رﻓﺘﻢ ﺗﻮي ﻓﮑﺮ اﯾﻦ ﮐﻪ اﯾﻦ دﺳﺘﻬﺎ ﭼﻪ‬ ‫ﻗﺪر ﻣﯽ ﺗﻮﻧﻦ ﻧﻮازش ﮔﺮ ﺑﺎﺷﻦ؟ در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺻﺪاي اﯾﻦ ﻣﺮد ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻧﻮازﺷﮕﺮ ﻧﺒﻮد ﯾﺎ ﺷﺎﯾﺪ ﻧﮕﺎﻫﺶ ...‬ ‫
- ﺷﻤﺎ ﮐﻼ ﮐﻢ ﻏﺬا ﻫﺴﺘﯿﺪ؟ ﯾﺎ اﯾﻦ ﻏﺬا رو دوﺳﺖ ﻧﺪارﯾﺪ؟‬ ‫ﺳﺌﻮاﻟﺶ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ از ﺧﯿﺎل اون دﺳﺘﻬﺎ ﺧﺎرج ﺑﺸﻢ و ﮐﻤﯽ ﻫﻢ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﺑﮑﺸﻢ: ﻧﻪ ... ﻣﻦ ﮐﻼ ﺧﯿﻠﯽ ﻏﺬا ﻧﻤﯽ ﺧﻮرم ... ﯾﻌﻨﯽ‬ ‫ﺳﺎﻋﺎت ﮐﺎرﯾﻢ اﻧﻘﺪر ﺑﻬﻢ رﯾﺨﺘﻪ اﺳﺖ ﮐﻪ ﮔﺎﻫﯽ ﯾﺎدم ﻣﯽ ره ﻏﺬا ﺑﺨﻮرم ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﮐﻤﯽ از ﻟﯿﻮان ﭘﺎﯾﻪ ﺑﻠﻨﺪ و ﺗﺮاش ﺧﻮرده روﺑﻪ روش آب ﺧﻮرد و اﺧﻢ آﻟﻮد ﮔﻔﺖ: ﻣﻌﺪﺗﻮن داﻏﻮن ﻣﯿﺸﻪ و ﮐﻢ ﺧﻮﻧﯽ ﻫﻢ ﻣﺸﻬﻮده ﮐﻪ‬ ‫دارﯾﺪ ... ﺑﺎﯾﺪ ﯾﮑﯽ ﺗﺮ و ﺧﺸﮑﺘﻮن ﮐﻨﻪ؟‬ ‫ﺧﻨﺪﯾﺪم و ﺗﮑﻪ ﮐﻮﭼﮑﯽ از ﻣﺮغ رو ﺑﻪ ﭼﻨﮕﺎﻟﻢ زدم: ﮐﯽ ﻣﺜﻼ؟ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻫﺎي ﺧﯿﺎﻟﯽ؟‬ ‫ﺳﺮش رو ﺗﮑﻮﻧﯽ داد و ﭼﻨﮕﺎﻟﺶ رو ﻣﺮﺗﺐ و ﺟﻔﺖ ﺷﺪه ﺑﺎ ﮐﺎردش ﺗﻮي ﺑﺸﻘﺎﺑﺶ ﮔﺬاﺷﺖ : ﮐﻮﺷﺎ ﺧﻮدش رو ﺑﺮاﺗﻮن ﺣﺴﺎﺑﯽ ﻟﻮس‬ ‫ﮐﺮد ﻧﻪ؟‬ ‫ﻣﺸﻬﻮد ﺑﻮد ﭼﯿﺰي ذﻫﻨﺶ رو اﯾﻦ وﺳﻂ ﻣﺸﻐﻮل ﮐﺮده ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺑﺨﻮاد ﻣﻮﺿﻮع رو ﻋﻮض ﮐﻨﻪ ...‬ ‫
- ﻟﻮس ﺷﺪن ﺣﻖ ﻫﻤﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎﺳﺖ ...‬ ‫
- ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﻋﻼﻗﻪ دارﯾﺪ ﻧﻪ؟‬ ‫
- راﺳﺘﺶ رو ﺑﺨﻮاﯾﺪ ﺧﯿﻠﯽ ... ﺣﺘﯽ ﺧﯿﻠﯽ دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ ﭘﺎﯾﺎن ﻧﺎﻣﻪ ام ﺗﺌﺎﺗﺮ ﮐﻮدك ﺑﺎﺷﻪ ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﺧﯿﻠﯽ دوﺳﺖ دارم ﺑﺮاﺷﻮن‬ ‫ﺑﺎزي ﮐﻨﻢ اﻣﺎ ﺧﺐ ﻧﺸﺪ ... ﺷﺎﯾﺪ ﯾﻪ وﻗﺖ دﯾﮕﻪ ... ﺷﻤﺎ ﭼﯽ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو دوﺳﺖ دارﯾﺪ؟‬ ‫ﮐﻤﯽ ﺑﻪ ﭘﺸﺘﯽ ﺻﻨﺪﻟﯿﺶ ﺗﮑﯿﻪ داد و ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد: ﯾﻪ روزاﯾﯽ ﻫﯿﭻ ﺑﯿﻨﺸﯽ راﺟﻊ ﺑﻪ ﺑﭽﻪ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... اﻣﺎ از وﻗﺘﯽ اوﻣﺪم اﯾﺮان ﺑﺎ دﯾﺪن‬ ‫ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻧﺘﯿﺠﻪ رﺳﯿﺪم زﯾﺒﺎﺳﺖ ﮐﻪ آدم ﭘﺪر ﺑﭽﻪ اي ﺑﺎﺷﻪ ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪ ي زدم: ﺷﻤﺎ ﯾﻪ روﺣﯿﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺎ ﻣﺰه دارﯾﺪ ...‬ ‫ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎي ﮔﺮد ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد: و اون ﭼﯿﻪ؟‬ ‫
- اﯾﻦ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ از ﻣﺴﺌﻮﻟﯿﺖ ﺧﻮﺷﺘﻮن ﻣﯿﺎد و ازش ﻟﺬت ﻣﯽ ﺑﺮﯾﺪ ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﺤﻮي زد: درﺳﺘﻪ ﺧﺐ ﻣﻦ از اول اﯾﻦ ﻃﻮري ﺗﺮﺑﯿﺖ ﺷﺪم ...‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﯽ اﺟﻤﺎﻟﯽ ﺑﻪ ﮐﻞ ﺧﻮﻧﻪ اﻧﺪاﺧﺖ و ﺑﻌﺪ دوﺑﺎره ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد: ﺑﻪ ﻣﻦ از زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﯾﺎدم اوﻣﺪ ﮔﻔﺘﻦ ﻣﺴﺌﻮﻟﯿﺖ اﯾﻦ ﺧﺎﻧﻮاده‬ ‫ﺑﻪ ﻋﻬﺪﻣﻪ ...‬ ‫
- ﺟﺎﻟﺒﻪ ...‬ ‫
- ﭼﻪ ﻃﻮر؟‬ ‫
- آﺧﻪ ﺣﺎﻣﺪ از ﺷﻤﺎ ﺑﺰرﮔﺘﺮه و در ﺿﻤﻦ ﺷﻤﺎ 51 ﺳﺎل ﻫﻢ ﻧﺒﻮدﯾﺪ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﻣﺴﺌﻮﻟﯿﺖ ﺷﺮﮐﺖ رو ﺗﻮ ﻟﻨﺪن داﺷﺘﻢ ... درس ﻫﻢ ﻣﯿﺨﻮﻧﺪم ... ﺑﻌﺪش ﺣﺎﻣﺪ ... ﺧﺐ اون از اول ﻫﻢ ...‬ ‫
- ﻣﺴﺌﻮﻟﯿﺖ دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺖ ...‬ ‫دﺳﺘﯽ ﺑﻪ دور ﻟﯿﻮاﻧﺶ ﮐﺸﯿﺪ: ﺧﻮدﻣﻮﻧﯿﻢ ... ﻫﯿﭻ ﻓﺮﺻﺘﯽ رو ﺑﺮاي ﻣﺘﻠﮏ اﻧﺪاﺧﺘﻦ ﺑﻪ ﺣﺎﻣﺪ از دﺳﺖ ﻧﻤﯿﺪﯾﺪ ...‬ ‫ﺑﺮاي ﻋﻮض ﮐﺮدن ﺑﺤﺚ ﮔﻔﺘﻢ: ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﺳﻌﯽ دارﯾﺪ ﮐﻮﺷﺎ رو آﻣﺎده ﮐﻨﯿﺪ ﻧﻪ؟‬ ‫
- ﮐﻮﺷﺎ ... ﺻﺎﺣﺐ و وارث ﺗﻤﺎم اﯾﻦ ﺛﺮوت ﻫﺴﺘﺶ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- اون ﺗﻨﻬﺎ ﻧﯿﺴﺖ ... ﻧﯿﻮﺷﺎ ﻫﺴﺖ و اﻟﺒﺘﻪ ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﻣﻄﻤﺌﻨﺎ ﻓﺮزﻧﺪي ﺧﻮاﻫﯿﺪ داﺷﺖ ... ﮐﻪ ﭘﺪر ﺑﻮدن ﻫﻢ ﺑﻬﺘﻮن ﺧﯿﻠﯽ ﻣﯿﺎد ... در‬ ‫ﺿﻤﻦ ﺷﺎﯾﺪ ﮐﻮﺷﺎ اﻧﺘﺨﺎب دﯾﮕﻪ اي داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ... ﻣﺜﻼ دوﺳﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ﺷﺎﻋﺮ ﺑﺸﻪ ﯾﺎ ﻧﻘﺎش ... ﯾﺎ ﺑﺎ اون ﻋﻼﻗﻪ اي ﮐﻪ ﺑﻪ‬ ‫ﺧﻮردن داره آﺷﭙﺰ.‬ ‫ﺗﮏ ﺧﻨﺪه اي ﮐﺮد ... و ﻣﻦ اﻋﺘﺮاف ﮐﺮدم ﻋﻼوه ﺑﺮ ﭼﺸﻤﺎﻫﺎي زﯾﺒﺎ و دﺳﺘﻬﺎش ... ﺧﻨﺪه ﻗﺸﻨﮕﯽ ﻫﻢ داره ... ﺣﺘﯽ اﮔﻪ ﻣﺜﻞ ﯾﻪ‬ ‫ﺷﯽء ﻗﯿﻤﺘﯽ دﯾﺮ ﺑﻪ دﯾﺮ ﻧﺸﻮﻧﺶ ﺑﺪه ...‬ ‫
- آﺷﭙﺰ رو ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﻫﺮ ﭼﯿﺰي اﺣﺘﻤﺎﻟﺶ رو ﻣﯿﺪم ... و اﻣﺎ ﻧﯿﻮﺷﺎ ... اون ﺟﺎي اﻧﺘﺨﺎب داره ... از ﻧﻈﺮ ﻣﻦ ﯾﺎ ﻣﯿﺘﻮﻧﻪ ﻣﺜﻞ روﯾﺎ رو‬ ‫ﺳﻬﺎﻣﯽ ﮐﻪ داره ﮐﺎر ﮐﻨﻪ ﯾﺎ ﻣﺜﻞ ﺑﻘﯿﻪ دﺧﺘﺮ ﻫﺎي ﻓﺎﻣﯿﻞ ﻓﻘﻂ ﺧﺮﺟﺸﻮن ﮐﻨﻪ ...‬ ‫... ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﺑﭙﺮﺳﻢ ﯾﺎ ﻧﻪ ... اﻧﮕﺸﺘﺎم رو روي ﺑﺮﺟﺴﺘﮕﯽ ﻫﺎي ﻟﯿﻮان ﻣﯿﮑﺸﯿﺪم: ﻣﯽ ﺗﻮﻧﻢ ﺑﭙﺮﺳﻢ ﮐﻪ ...‬ ‫ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم ﺑﺎ ﭼﺸﻤﻬﺎي ﻣﻨﺘﻈﺮ داﺷﺖ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد ...‬ ‫
- از ﻧﻈﺮ ﺷﻤﺎ ﮐﺪوﻣﺶ؟‬ ‫... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﺮا ﺟﻮاب اﯾﻦ ﺳﺌﻮال ﺑﺮام اﻧﻘﺪر ﻣﻬﻢ ﺑﻮد ... اﻧﮕﺎر ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮدم ﭼﯿﺰي ﺑﮕﻪ ﺗﺎ ﺗﻤﺎم اﺣﺴﺎس ﺧﻮﺑﯽ ﮐﻪ ازش داﺷﺘﻢ‬ ‫ﺟﻤﻊ ﻣﯿﮑﺮدم رو ﺑﻪ ﯾﮏ ﺑﺎره ﺗﺨﺮﯾﺐ ﮐﻨﻪ ...‬ ‫
- راﺳﺘﺶ رو ﺑﺨﻮاﯾﺪ ﻣﻦ ﺗﺮﺟﯿﺢ ﻣﯿﺪم ﺑﺮاي ﻫﺮ ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﻣﯽ ﺧﻮاد ﺑﻪ دﺳﺖ ﺑﯿﺎره ... ﺗﻼش ﮐﻨﻪ ... اﯾﻦ ﻃﻮري ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﺑﻪ ﻣﺮد‬ ‫زﻧﺪﮔﯿﺶ اﻧﻘﺪر واﺑﺴﺘﻪ ﻧﻤﯽ ﺷﻪ ﮐﻪ ﻧﺒﻮدش داﻏﻮﻧﺶ ﮐﻨﻪ ...‬ ‫
- ﯾﻌﻨﯽ ﺷﻤﺎ ﻣﯿﮕﯿﺪ ﺑﺪه ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﺮد ﻣﻮرد ﻋﻼﻗﻪ اش ... واﺑﺴﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ؟‬ ‫... ﮐﻠﻤﻪ ﻣﺮد ﻣﻮرد ﻋﻼﻗﻪ رو ﭼﻨﺪ ﺑﺎر زﯾﺮ ﻟﺐ ﺗﮑﺮار ﮐﺮد: ﺑﯿﺎﯾﺪ اﯾﻦ ﮐﻠﻤﻪ رو ﺑﻪ ﺷﻮﻫﺮش ﺗﻐﯿﯿﺮ ﺑﺪﯾﻢ ...‬ ‫ﺧﻨﺪﯾﺪم: ﺷﻤﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﺣﺴﺎﺳﯿﺪ ...‬ ‫ﺑﺎ ﺗﺎﮐﯿﺪي ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺧﻨﺪه ام ﺟﻤﻊ ﺑﺸﻪ ﮔﻔﺖ: روي ﺑﻌﻀﯽ ﭼﯿﺰﻫﺎ ﺧﯿﻠﯽ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﺑﻌﻨﻮان ﯾﻪ ﻣﺮد دوﺳﺖ دارم ﻫﻤﺴﺮم ﺑﻬﻢ واﺑﺴﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ...‬ ‫
- دﯾﺪ ...‬ ‫دﺳﺘﺶ رو آورد ﺑﺎﻻ: اﺟﺎزه ﺑﺪﯾﺪ ... ﻣﻨﻈﻮر ﻣﻦ از واﺑﺴﺘﮕﯽ ﭼﯿﺰي ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﺮداﺷﺖ ﮐﺮدﯾﺪ ... ﻣﻦ دوﺳﺖ دارم ... ﻫﺮ ﺑﺎري‬ ‫ﮐﻪ ﺑﻪ ﻫﻤﺴﺮم ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﻨﻢ ... ﭘﯿﺶ ﺧﻮدم ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﭼﻮن ﺑﻪ ﻋﺸﻘﻢ ... ﺑﻪ زﻧﺪﮔﯿﺶ واﺑﺴﺘﻪ اﺳﺖ اﯾﻦ ﺟﺎﺳﺖ ... ﻧﻪ اﯾﻦ ﮐﻪ ﺟﺎﯾﯽ‬ ‫ﺑﺮاي رﻓﺘﻦ ﻧﺪاره ...‬ ‫ﺳﺮم رو ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻢ ... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﺮا اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﯾﮑﻢ ﺗﻪ ﻗﻠﺒﻢ رو ﺳﻮزوﻧﺪ ... و ﻣﻦ اﻧﮕﺎر ﮐﻪ اﻣﺸﺐ اﺻﻼ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﺑﺤﺚ‬ ‫رو ﺗﻤﻮم ﮐﻨﻢ: ﮔﺎﻫﯽ اﺟﺒﺎر زﻣﻮﻧﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯿﺸﻪ آدم ﻫﺎ ﺟﺎﯾﯽ ﺑﻪ ﻧﺎم ﺧﺎﻧﻪ ﭘﺪري ﺑﺮاي ﺑﺮﮔﺸﺘﻦ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻦ ...‬ ‫ﺳﮑﻮت ﮐﺮد ... ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم ... ﮐﻼﻓﻪ ﺑﻮد ... ﺟﻨﮕﺎﻟﺶ ﺗﻮي دﺳﺘﺶ ﺑﻮد و ﺗﻬﺶ رو روي ﻣﯿﺰ ﻣﯿﺰد ... ﭼﻨﮕﺎل رو رﻫﺎ ﮐﺮد و‬ ‫ﺻﺎف و ﺧﯿﺮه ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد: ﺷﻤﺎ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ ﻣﻦ اﺟﺎزه ﻣﯿﺪم ﺟﺎﯾﯽ ﺑﻪ ﻏﯿﺮ از ﺧﻮﻧﻪ ﻣﻦ ... و ﮐﻨﺎر ﻣﻦ زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﻪ؟!‬ ‫... آب دﻫﻨﻢ رو ﻗﻮرت دادم ... اﻧﮕﺎر ﮐﻪ ﻣﺨﺎﻃﺒﺶ ﻣﻦ ﺑﺎﺷﻢ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد ... ﺗﻮ اﯾﻦ ﺗﺎﮐﯿﺪ ﻫﺰاران ﺣﺮف ﺑﻮد اﻧﮕﺎر ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﻫﺮ دو ﺗﻮي ﺳﮑﻮت ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ اي ﺑﻬﻢ ﺧﯿﺮه ﺷﺪم ... و ﻣﻦ ... دﻫﺮ ﺑﺎر ... ﺑﯿﺸﺘﺮ از دﻓﻌﻪ ﻗﺒﻞ ﺣﺲ ﻣﯿﮑﺮدم ﮐﻪ اﯾﻦ ﭼﺸﻤﻬﺎ دارن‬ ‫ﺷﺒﺎﻫﺘﺸﻮن ﺑﻪ اﮐﺒﺮ ﺧﺎن رو از دﺳﺖ ﻣﯿﺪن ...‬ ‫
- ﺧﺐ ﺑﻤﻮن دﯾﮕﻪ ﻫﻤﺮاز ...‬ ‫ﺳﺮﺷﻮن روي ﺳﯿﻨﻪ ام ﺑﻮد ... و ﻣﻮﻫﺎﺷﻮن رو ﻧﻮازش ﻣﯿﮑﺮدم ... و ﻣﻦ ﻋﺠﯿﺐ اﺣﺴﺎس ﻣﯿﮑﺮدم ﻧﯿﺎز دارم ﺗﺎ ﮐﻤﯽ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ... ﯾﻪ‬ ‫ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺮام ﺗﺎزه ﺑﻮد و ﻫﻤﻮن ﻗﺪر ﺷﮑﻨﻨﺪه ... ﻣﺜﻞ ﯾﻪ ﻣﯿﻮه ﻧﻮﺑﺮاﻧﻪ ﺗﺎزه و ﺗﺮد و در ﮐﻨﺎرش ﮔﺮون ﻗﯿﻤﺖ و ﻧﺎﯾﺎب ...‬ ‫ﻣﺜﻞ ﯾﻪ ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ ﻋﺠﯿﺐ ﻫﻤﻮن ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺟﺎي ﺷﺒﯿﻪ ﺑﻪ ﺳﺮزﻣﯿﻦ ﻫﺎي ﻋﺠﺎﯾﺐ ﭘﺮﺗﺎب ﻣﯿﮑﻨﻪ ...‬ ‫ﺑﺎ ﺗﮑﺮار ﺟﻤﻠﻪ ﺗﻮﺳﻂ ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺑﺎزﻫﻢ ﭘﺮﺗﺎب ﺷﺪم ﺗﻮ اﯾﻦ دﻧﯿﺎ اﻧﮕﺎر و اون ﻃﻌﻢ ﮔﺲ دﻫﻨﻢ رو ﻗﻮرت دادم ...‬ ‫
- ﻣﯽ دوﻧﯿﺪ ﮐﻪ ﻧﻤﯽ ﺷﻪ ... ﻣﻦ اﻧﻘﺪ ﺑﺮاﺗﻮن ﻗﺼﻪ ﻣﯿﮕﻢ ﺗﺎ ﺧﻮاﺑﺘﻮن ﺑﺒﺮه و دوﺑﺎره ﻗﻮل ﻣﯿﺪم ﺻﺒﺢ اﯾﻦ ﺟﺎ ﺑﺎﺷﻢ ...‬ ‫... ﺻﺪاي ﻧﻔﺲ ﻫﺎي ﻣﻨﻈﻤﺸﻮن ﻧﺸﻮﻧﻪ ﺧﻮاﺑﺸﻮن ﺑﻮد ... ﭘﯿﺸﻮﻧﯽ ﻫﺮ دوﺷﻮن رو ﺑﻮﺳﯿﺪم و ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ... ﺧﯿﻠﯽ دﯾﺮ‬ ‫ﺷﺪه ﺑﻮد ... و ﺑﺎزﻫﻢ ﻣﻄﻤﺌﻨﺎ ﺣﺎﻣﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﻦ رو ﻣﯿﺮﺳﻮﻧﺪ و ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﯿﮑﺸﯿﺪم ... ﻣﺎﻧﺘﻮﻧﻢ رو ﭘﻮﺷﯿﺪم و از اﺗﺎق اوﻣﺪم ﺑﯿﺮون ...‬ ‫زﯾﺮ ﻧﻮر ﮐﻤﺮﻧﮓ آﺑﺎژور ﻣﻪ ﮐﻮﭼﯿﮑﯽ از ﺑﻮي ﺳﯿﮕﺎر ﺑﻮد ... روي ﭘﻠﻪ ﻧﺸﺴﺘﻢ ... ﺣﺎﻣﯽ ﭘﺸﺘﺶ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﻮد ﺗﮑﯿﻪ داده ﺑﻪ ﺻﻨﺪﻟﯽ ﮐﻨﺪه‬ ‫ﮐﺎري ﺷﺪه اي از ﻣﺨﻤﻞ ﺳﯿﺎه ... و ﻣﻦ ﺑﻪ ﻣﺮدي ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺑﻮي ﺳﯿﮕﺎرش ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ ادﮐﻠﻨﺶ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺗﺎزﮔﯽ ﻫﺎ ﺣﺲ ﻣﯽ ﮐﺮدم‬ ‫... ﻣﺤﯿﻂ ﮔﺮﻣﯽ اﯾﺠﺎد ﻣﯿﮑﺮد ... ﻣﺮدي ﮐﻪ ﻓﻬﻤﯿﺪه ﺑﻮدم در ﮐﻨﺎ ر ﺗﻤﺎم اﻓﮑﺎر اﺷﺮاﻓﯽ و ﮔﺎﻫﯽ ﺧﺸﮑﺶ اﻧﺪﯾﺸﻪ ﻫﺎي ﻋﺠﯿﺐ و‬ ‫ﻧﺮﻣﯽ ﻫﻢ داره ... اﻧﮕﺎر ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ازش اﻧﺘﻈﺎر ﺷﻨﯿﺪن ﮐﻠﻤﻪ ﻫﺎﯾﯽ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﺴﺮ ... ﻓﺮزﻧﺪ و ﻣﻬﻢ ﺗﺮ از ﻫﻤﻪ ﻋﺸﻖ رو ﻧﺪاﺷﺘﻢ ...‬ ‫اﯾﻦ اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر ﻧﺒﻮد ﮐﻪ ﺑﺮاي ﮔﺮﻓﺘﻦ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﺗﻤﺎم ﺟﺴﺎرﺗﻢ رو ﺟﻤﻊ ﻣﯿﮑﺮدم ... روزي روزﮔﺎري ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮري ﮐﻪ ﺑﻪ اﯾﻦ دود و‬ ‫دﺳﺘﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﻻ و ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﯿﺮﻓﺘﻦ ﺧﯿﺮه ﺷﺪه ﺑﻮدم اﻣﺸﺐ ... ﺗﻮ ﯾﻪ ﻧﺴﯿﻢ ﺧﻨﮏ ﭘﺎﯾﯿﺰي ﺗﻮ ﻏﺮوﺑﯽ ﮐﻪ از ﻣﺪرﺳﻪ ﺑﺮ ﻣﯿﮕﺸﺘﻢ و‬ ‫دﺳﺘﻬﺎم ﻫﻨﻮز ﺑﻮي ﻧﺎرﻧﮕﯽ زﻧﮕﻬﺎي ﺗﻔﺮﯾﺢ رو ﻣﯽ داد ... دﻗﯿﻘﺎ ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر ﺧﯿﺮه ﻣﯿﺸﺪم ﺑﻪ دﺳﺘﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻧﻘﺸﻬﺎﯾﯽ ﺑﺮ روي ﺑﻮم‬ ‫ﻣﯿﺰدن و ﺣﺎﻻ اﻋﺘﺮاف ﻣﯿﮑﻨﻢ ﮐﻪ اﯾﻦ دﺳﺘﻬﺎي ﻣﺮداﻧﻪ اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ﻋﺠﯿﺐ داﺷﺘﻦ ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ رو ﺑﻬﻢ ﺗﻮي ﻗﻠﺒﻢ ﺑﻬﻢ ﻣﯿﺒﺎﻓﻦ ...‬ ‫درﺳﺖ ﻣﺜﻞ ﺑﺎﻓﺘﻨﯽ ... ﯾﻪ دوﻧﻪ زﯾﺮ ﯾﻪ دوﻧﻪ رو ... ﻣﺪﻫﻮش ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ ﻻﯾﺘﯽ ﺑﻮدم ﮐﻪ از ﮔﻮﺷﻪ ﺳﺎﻟﻦ ﭘﺨﺶ ﻣﯿﺸﺪ ... ﻧﺮﻣﯽ اﯾﻦ‬ ‫آﻫﻨﮓ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯿﺸﺪ اﺣﺴﺎس ﻧﻮازش ﮐﻨﻢ ...‬ ‫ﺧﻢ ﺷﺪ و ﺳﯿﮕﺎرش رو روي ﻣﯿﺰ ﮐﻮﭼﮏ روﺑﻪ روش ﺧﺎﻣﻮش ﮐﺮد ... ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﺑﻪ ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد ... ﺑﺎ دﯾﺪﻧﻢ ﺟﺎ ﺧﻮرد ... ﻣﻦ‬ ‫ﻫﻢ ... اﻧﮕﺎر اﻧﺘﻈﺎر ﻧﺪاﺷﺘﻢ اون ﺗﺎﺑﻠﻮي اﺷﺮاﻓﯽ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﮐﻨﻪ و ﻣﻦ ﻗﺮاره ﺑﻪ ﻧﻈﺎرش ﺑﻨﺸﯿﻨﻢ ...‬ ‫ﺧﺠﺎﻟﺖ ﮐﺸﯿﺪه ﺑﻮدم ... از ﺟﺎش ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد ... ﻣﻦ ﻫﻢ ﻫﻮل ﮐﺮدم و ﺳﺮﯾﻊ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم ... ﺑﻪ ﻣﻦ ... ﻣﻦ اﻓﺘﺎده ﺑﻮدم ...‬ ‫ﺑﺎﯾﺪ اﯾﻦ ﻣﺴﺘﯽ ﻧﮕﺎﻫﻢ رو ﻃﻮري ﺗﻮﺿﯿﺢ ﻣﯿﺪادم: ﻣﻦ ... ﯾﻌﻨﯽ ﻧﺨﻮاﺳﺘﻢ ﮐﻪ ...‬ ‫
- ﺻﺪاي آﻫﻨﮓ ﮐﺸﻮﻧﺪﺗﻮن اﯾﻨﺠﺎ؟‬ ‫... ﺑﺎﯾﺪ ﭼﯽ ﻣﯿﮕﻔﺘﻢ: ﯾﻪ ﺟﻮراﯾﯽ ﺑﻠﻪ‬ ‫ﮔﻮﺷﻪ ﮐﻔﺸﺶ رو روي ﻣﺮﻣﺮﻫﺎي ﺻﯿﻘﻠﯽ ﮐﻒ اﺗﺎق ﮐﺸﯿﺪ و ﺑﺎ ﺻﺪاﯾﯽ ﮐﻪ ﻧﺮم ﺗﺮ از ﺧﯿﻠﯽ زﻣﺎﻧﻬﺎ ﺑﻮد ﭘﺮﺳﯿﺪ: ﻣﯿﺨﻮاﯾﺪ ﺑﺮﯾﺪ؟ ﺑﭽﻪ‬ ‫ﻫﺎ ﺧﻮاﺑﯿﺪن؟‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- ﺑﺮاﺷﻮن دو ﺗﺎ داﺳﺘﺎن ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﺮدم ﺗﺎ ﺧﻮاﺑﯿﺪن ... اﯾﻦ دوﺗﺎ ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﺻﺤﻨﻪ رس ﻣﻦ رو ﻣﯿﮑﺸﻦ ...‬ ‫
- ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم ﺑﻪ ﮐﻮﺷﺎ ﻗﻮل دادﯾﺪ ﺻﺒﺢ ﮐﻪ ﺑﯿﺪار ﻣﯿﺸﻪ ﺑﺒﯿﻨﺘﺘﻮن؟ !‬ ‫
- ﺑﻠﻪ ... ﻣﯽ رم ﺻﺒﺢ زود ﺑﺮ ﻣﯿﮕﺮدم ...‬ ‫ﺑﺎ ﭘﺸﺖ ﻧﺎﺧﻦ اﻧﮕﺸﺖ ﺷﺼﺘﺶ ﮔﻮﺷﻪ ﻟﺒﺶ رو ﺧﺎروﻧﺪ اﻧﮕﺎر ﮐﻪ ﻣﺜﻞ ﺧﯿﻠﯽ وﻗﺘﻬﺎي دﯾﮕﻪ داﺷﺖ ﺑﺎ ﺧﻮدش ﮐﻨﺎر ﻣﯿﻮدم ﺗﺎ ﭼﯿﺰي رو‬ ‫ﺑﮕﻪ : ﻣﯽ ﺗﺮﺳﻢ ﺑﮕﻢ ﺧﺐ اﯾﻦ ﭼﻪ ﮐﺎرﯾﻪ ... ﺷﻤﺎ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﯿﺪ ﻧﺎراﺣﺘﯽ ﻣﻦ از رﺳﻮﻧﺪﻧﺘﻮﻧﻪ ...‬ ‫... واﻗﻌﺎ ﻧﯿﺎز داﺷﺘﻢ ﺟﺎﯾﯽ دﯾﮕﻪ ﺗﻨﻔﺲ ﮐﻨﻢ ﺗﺎ ﺑﺘﻮﻧﻢ ﮐﻤﯽ ﺑﺘﻮﻧﻢ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ... ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺧﺎﻃﺮ زدم ﺑﻪ در ﻟﻮدﮔﯽ و ﮔﻔﺘﻢ: ﺑﻠﻪ دﻗﯿﻘﺎ‬ ‫ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮره ...‬ ‫ﺳﺮم رو روي ﺑﺎﻟﺸﺖ ﻓﺸﺎر دادم ... ﺳﻌﯽ ﻣﯿﮑﺮدم ﺧﯿﻠﯽ ﭼﯿﺰﻫﺎ رو ﺑﺘﻮﻧﻢ از ذﻫﻨﻢ ﺑﯿﺮون ﺗﺎ ﺑﺘﻮﻧﻢ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ... ﻋﯿﻦ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺷﺪه‬ ‫ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺻﻮرت ﮐﺴﯽ رو ﺑﺎر اول ﻣﯿﺒﯿﻨﻦ و ﭼﻮن ﻣﻄﻤﺌﻦ ﻧﯿﺴﺘﻦ اول اﺧﻢ ﻣﯿﮑﻨﻦ و ﺑﻌﺪ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﮐﺎﻣﻼ ﻏﯿﺮ ارادي دﺳﺘﺸﻮن رو‬ ‫روي ﺑﺮﺟﺴﺘﮕﯽ ﻫﺎي اون ﺻﻮرت ﻣﯿﮑﺸﻦ ﺗﺎ ﻫﻢ ﺑﺒﯿﻨﻦ و ﻫﻢ ﺣﺲ ﮐﻨﻦ ...‬ ‫دﺧﺘﺮي ﮐﻪ ﺗﻮي آﯾﻨﻪ ﺑﻮد دﯾﺸﺐ ﺷﺎﯾﺪ ﺳﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﻫﻢ ﻧﺨﻮاﺑﯿﺪه ﺑﻮد و اﻻن ﺳﻌﯽ داﺷﺖ ﺧﻨﺪه اي رو روي ﺻﻮرﺗﺶ ﺑﻪ ﮐﺎره ... و‬ ‫... ﭘﺮ از ﺣﺴﻬﺎﯾﯽ ﻋﺠﯿﺐ و ﻏﺮﯾﺐ ﺑﻮدم ﻫﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺮم و ﻫﻢ ... ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ...‬ ‫
- واﻗﻌﺎ ﮐﻪ آﻗﺎي ﮐﻮﺷﺎ ﺧﺎن ...‬ ‫دﺳﺘﺶ رو ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد روي ﭘﺎش و ادا در ﻣﯿﺎورد ﮐﻪ ﭘﺎش درد ﻣﯽ ﮐﻨﻪ و زﯾﺮ ﻟﺐ ﻫﻢ ﻣﯿﺨﻨﺪﯾﺪ ...‬ ‫ﺟﻠﻮم ﯾﮏ ﻋﺎﻟﻤﻪ ﮐﺎﻏﺬ و ﭼﺴﺐ ﺑﻮد ... و از ﺻﺒﺢ ﺗﺎ اﻻن ﮐﻪ ﺳﺎﻋﺖ 21 ﺑﻮد داﺷﺘﻢ ﻗﻮرﺑﺎﻏﻪ ﻫﺎي ﮐﺎﻏﺬي درﺳﺖ ﻣﯿﮑﺮدم ...‬ ‫
- ﻗﺮﺑﻮﻧﻪ اون ﺧﻨﺪه ﻫﺎت ﺑﺮه ﻫﻤﺮاز ...‬ ‫... ﻏﺮ ﻣﯿﺰدم ... اﻣﺎ واﻗﻌﯿﺘﺶ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ اﯾﻦ ﻗﻮرﺑﺎﻏﻪ ﻫﺎي ﮐﺎﻏﺬي ﮐﻪ ﺑﺮاي ﺟﺸﻦ ﻣﺪرﺳﻪ ﺷﻮن ﺑﻮد و ﮐﻮﺷﺎ ﻫﻢ از ﻃﺮف ﻣﻦ‬ ‫ﻗﻮل داده ﺑﻮد ﮐﻪ ﻫﻢ ﺗﻮش ﺑﺮاﺷﻮن ﻧﻤﺎﯾﺶ اﺟﺮا ﻣﯿﮑﻨﻢ و ﻫﻢ اﯾﻦ ﻗﻮرﺑﺎﻏﻪ ﻫﺎ رو درﺳﺖ ﻣﯿﮑﻨﻢ ... ﺑﻬﻢ ﮐﻤﮏ ﻣﯿﮑﺮد ﺗﺎ از‬ ‫ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ ﻣﻐﺰم ﺑﻮد و ﺑﺎ ﻗﻠﺒﻢ ﺗﻮ ﯾﻪ ﺟﻨﮓ ﻧﺎ ﺑﺮا ﺑﺮ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻋﺘﯽ از ﯾﺎدم ﺑﺮه ...‬ ‫ﺑﻪ ﺷﻨﯿﺪن ﺻﺪاﻫﺎﯾﯽ از ﺑﯿﺮون ﮔﻮﺷﺎم ﺗﯿﺰ ﺷﺪ ... ﺣﺎﻣﯽ ﺑﻮد و ﻣﻦ ﻧﺎ ﺧﻮد آﮔﺎه دﺳﺖ ﮐﺸﯿﺪم ﺑﻪ ﻣﻮﻫﺎم ...‬ ‫زري: ﺑﺎ ﻫﻤﺮاز ﺧﺎﻧﻮم ﺗﻮ اﺗﺎﻗﺸﻮﻧﻦ ...‬ ‫
- ﻧﺎﻫﺎر ﺣﺎﺿﺮه ...‬ ‫
- ﯾﮑﻢ ﻃﻮل ﻣﯿﮑﺸﻪ آﻗﺎ ... آﺧﻪ ﺷﻤﺎ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ اﯾﻦ ﺳﺎﻋﺖ اﯾﻦ ﺟﺎ ﻧﺒﻮدﯾﺪ ...‬ ‫ﺗﻘﻪ اي ﺑﻪ در ﺧﻮرد ﻣﻦ از ﺟﺎم ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم ... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﺮا ﺿﺮﺑﺎن ﻗﻠﺒﻢ ﺑﺎﻻ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ...‬ ‫ﺗﻮ ﭼﺎر ﭼﻮب در ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪ ...‬ ‫
- ﺳﻼم ﻋﻤﻮ ...‬ ‫... ﺣﺎﻣﯽ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﺮد ﮐﻪ زﯾﺮ ﻟﺐ ﺳﻼم ﮐﺮده ﺑﻮدم و ﺳﺮش رو ﺗﮑﻮن داد و ﺑﻌﺪ رو ﮐﺮد ﺑﻪ ﮐﻮﺷﺎ ...‬ ‫
- ﺳﻼم ﻋﻤﻮ ... ﺑﻬﺘﺮي؟‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺑﻢ آﺧﻪ ﻫﻤﺮاز اﯾﻦ ﺟﺎﺳﺖ ...‬ ‫دوﺑﺎره ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد ... ﺳﺮش رو ﮐﻤﯽ ﺧﻢ ﮐﺮد و ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎم ﺧﯿﺮه ﺷﺪ و ﯾﮑﻢ اﺧﻤﺎش رﻓﺖ ﺗﻮي ﻫﻢ: ﺷﻤﺎ ﺧﻮﺑﯿﺪ؟‬ ‫دﺳﺘﺎم ﮐﻪ ﻫﻨﻮز ﯾﻪ ﻗﻮرﺑﺎﻏﻪ ﺳﺒﺰ ﺗﻮش ﺑﻮد رو ﺑﺎﻻ آوردم و ﺻﻮرﺗﻢ رو ﺧﺎروﻧﺪم: ﺑﻠﻪ ...‬ ‫ﺑﺎور ﻧﮑﺮد: اﯾﻨﺎ ﭼﯽ ﻫﺴﺘﻦ؟‬ ‫ﺑﻪ ﺟﺎي ﻣﻦ ﮐﻮﺷﺎ ﺟﻮاب داد ...‬ ‫
- ﭘﺲ اﯾﻦ ﮐﺎر ﺷﻤﺎ ﺑﻮده ... ﯾﻌﻨﯽ ﭼﯿﺰي ﮐﻪ وﻇﯿﻔﻪ ﺧﻮدت ﺑﻮده رو اﻧﺪاﺧﺘﯽ ﮔﺮدن ﺧﺎﻟﺖ؟‬ ‫ﻣﻦ: آﺧﻪ ...‬ ‫دﺳﺘﺶ رو ﮐﻤﯽ ﺑﺎﻻ آورد ﺗﺎ ﺳﮑﻮت ﮐﻨﻢ ... ﯾﻪ ﻗﺪم ﺑﻪ ﮐﻮﺷﺎ ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪ: ﻧﻤﯽ ﺑﯿﻨﯽ ﺧﺎﻟﺖ ﭼﻪ ﻗﺪر ﺧﺴﺘﻪ اﺳﺖ؟‬ ‫ﮐﻮﺷﺎ ﺳﺮش رو ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺖ: آﺧﻪ ... ﻫﻤﺮاز ﺧﻮدش ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣﯿﮕﻪ ﻋﺎﺷﻖ ﻋﺮوﺳﮑﻬﺎﺳﺖ ﭼﻮن ﺑﻪ ﻧﻈﺮش وﻗﺘﯽ ﺑﻪ وﺟﻮدﺷﻮن‬ ‫ﻣﯿﺎرﯾﻢ ﺑﻬﺸﻮن زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯿﺪﯾﻢ ...‬ ‫ﭼﯿﺰي ﺷﺒﯿﻪ ﺑﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ روي ﻟﺒﺶ اوﻣﺪ و ﻟﺒﻪ ﺗﺨﺖ ﮐﻮﺷﺎ ﻧﺸﺴﺖ: اﮔﺮ ﻫﻢ اﯾﻦ ﻃﻮري ﺑﺎﺷﻪ ... اﯾﻦ ﺗﻮ ﺑﻮدي ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻬﺸﻮن زﻧﺪﮔﯽ‬ ‫ﻣﯿﺪادي ...‬ ‫ﻣﻦ ﮐﻪ دﻟﻢ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﻟﭙﻬﺎي ﮐﻮﺷﺎ آوﯾﺰون ﺑﺎﺷﻪ ﮔﻔﺘﻢ: آﺧﻪ ﮐﻮﺷﺎ ﭘﺎش درد ﻣﯿﮑﺮد ...‬ ‫
- اﻣﺎ دﺳﺘﺎش ﮐﺎر ﻣﯿﮑﺮد ... ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﺗﺸﺮﯾﻒ ﺑﯿﺎرﯾﺪ ﮐﻤﯽ اﺳﺮاﺣﺖ ﮐﻨﯿﺪ و اون رو ﺑﺪﯾﺪ ﮐﻮﺷﺎ ﻻ اﻗﻞ آﺧﺮﯾﺶ رو ﺧﻮدش رﻧﮓ ﮐﻨﻪ‬ ‫...‬ ‫ﺑﺎ ﻫﻢ از در ﺧﺎرج ﺷﺪﯾﻢ ... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﺮا اﻧﻘﺪر ازش ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﯿﮑﺸﯿﺪم ...‬ ‫دﺳﺘﺶ ﺗﻮي ﺟﯿﺒﺶ ﺑﻮد و ﯾﻪ ﻗﺪم ﺟﻠﻮﺗﺮم راه ﻣﯽ رﻓﺖ ... ﺻﺎف و ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﺑﻮد و ﻣﻦ زﯾﺮ ﻟﺐ ﺑﺎ ﺧﻮدم ﺗﮑﺮار ﮐﺮدم ... ارﺑﺎب‬ ‫دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﯽ.‬ ‫ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﻢ ﺑﻮي اﻧﺎر ﻣﯽ داد اﻧﮕﺎر ... ﺑﻮي ﺑﺎروﻧﯽ ﮐﻪ ﺻﺒﺢ ﮐﻤﯽ ﺧﻮدش رو ﻧﺸﻮن داده ﺑﻮد و رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ... ﻟﺒﺎﺳﻢ رو ﺑﯿﺸﺘﺮ دور‬ ‫ﺧﻮدم ﭘﯿﭽﯿﺪم و ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم ... ﺻﺪاي دل اﻧﮕﯿﺰ ﭘﯿﭽﯿﺪن ﺑﺎد ﺑﯿﻦ ﺑﺮﮔﻬﺎي ﺧﺸﮏ ﻣﺜﻞ ﯾﻪ ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ ﻣﺘﻦ زﯾﺒﺎ ﺗﻮي ﺳﺮم‬ ‫ﭘﯿﭽﯿﺪ ...‬ ‫ﻧﺸﺴﺘﻨﺶ رو روي ﺻﻨﺪﻟﯽ رو ﺑﻪ روم ﺣﺲ ﮐﺮدم ... ﮐﻤﯽ ﺧﻮدم رو ﺟﻤﻊ و ﺟﻮر ﮐﺮدم ... ﺑﺮاي ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮدن ﺑﺎ ﻣﻮﺑﺎﯾﻠﺶ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد‬ ‫... ﻣﻮﺑﺎﯾﻠﺶ رو روي ﻣﯿﺰ ﮔﺬاﺷﺖ ... ﻧﮕﺎﻫﺶ ﺑﻬﻢ ﺑﻮد و ﻣﻦ اﻧﺘﻈﺎر ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﺑﯿﺎد و ﮐﻨﺎرم ﺑﺎﺷﻪ ...‬ ‫
- ﺗﻮ ﻓﮑﺮ ﺑﻮدﯾﺪ؟‬ ‫
- رﻫﺎ ﺑﭽﻪ ﮐﻪ ﺑﻮد ﺗﻮ ﺳﻦ و ﺳﺎﻟﻬﺎي اﻻن ﮐﻮﺷﺎ ... ﻫﻤﯿﻦ ﺑﻼ ﺳﺮ ﭘﺎش اوﻣﺪه ﺑﻮد ...‬ ‫دﺳﺘﺎش رو ﺑﻪ ﻫﻢ ﻗﻼب ﮐﺮد و اﻧﮕﺎر ﮐﻪ دوﺳﺖ داﺷﺖ ﺗﺎ آﺧﺮش ﮔﻮش ﮐﻨﻪ ﺑﻬﻢ ﺧﯿﺮه ﺷﺪ: ﺑﻬﺶ ﺷﯿﻄﻨﺖ ﻧﻤﯿﻮﻣﺪ ...‬ ‫
- ﻧﺒﻮد ... دوﺳﺘﺶ ﺑﺎﻫﺎش ﺷﻮﺧﯽ ﮐﺮده ﺑﻮد ... ﻫﻠﺶ داده ﺑﻮد و ﺧﻮرده ﺑﻮد زﻣﯿﻦ ... اﻣﺮوز ﺧﯿﻠﯽ دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ ﺑﺮم ﺳﺮ ﺧﺎﮐﺶ ...‬ ‫ﻧﻤﯿﺸﺪ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- ﭼﺮا؟‬ ‫
- آﺧﻪ ﮐﻠﯿﺪ ﻣﻘﺒﺮه ﺧﺎﻧﻮادﮔﯿﺘﻮن رو ﮐﻪ ﻧﺪارم و ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﺻﺒﺢ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﯿﻮﻣﺪم اﯾﻦ ﺟﺎ ... ﺑﻪ ﺟﺎش رﻓﺘﻢ ﯾﻪ ﺟﺎي دﯾﮕﻪ ﮐﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ‬ ‫دوﺳﺖ داﺷﺖ و ﻣﯿﺮﻓﺖ ...‬ ‫
- از دﺳﺘﻤﻮن ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺷﺪﯾﺪ؟‬ ‫ﮐﻤﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﻪ ﺻﻨﺪﻟﯿﻢ ﺗﮑﯿﻪ دادم و ﺗﻮش ﻓﺮو رﻓﺘﻢ ... ﻫﻮاي ﻧﯿﻤﻪ اﺑﺮي ﭘﺎﯾﯿﺰي ﺣﺲ ﻏﺮﯾﺒﯽ داﺷﺖ ﺑﺮام ...‬ ‫
- ﻧﻪ ...‬ ‫
- ﻫﺮ وﻗﺖ ﺧﻮاﺳﺘﯿﺪ ﺑﺮﯾﺪ ﺑﮕﯿﺪ ﮐﻠﯿﺪ رو ﺑﻬﺘﻮن ﺑﺪم ﯾﺎ ﺑﺎﻫﺎﺗﻮن ﻫﻤﺮاﻫﯽ ﮐﻨﻢ ...‬ ‫... ﭼﺸﻤﺎم ﺧﯿﺲ ﺷﺪ ... اﯾﻦ آدم دﯾﮕﻪ اﻧﮕﺎر ﺑﻪ ارﺑﺎﺑﻬﺎ ﺷﺒﺎﻫﺖ ﻧﺪاﺷﺖ ... اﻧﮕﺎر ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﻦ ﻇﻬﺮ ﭘﺎﯾﯿﺰي ﻧﯿﻤﻪ ﮔﺮم ﺷﺪه ﺑﻮد ...‬ ‫ﺻﺪاي ﺗﻠﻔﻨﻢ از ﺟﺎ ﭘﺮوﻧﺪﺗﻢ ... ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ... اﻣﯿﺪ ﺳﺒﺰواري ... ﺑﺒﺨﺸﯿﺪي ﮔﻔﺘﻢ و ﺳﺮﯾﻊ ﺟﻮاب دادم ... از ﺟﺎم ﺑﻠﻨﺪ ﻧﺸﺪم و ﻋﺠﯿﺐ‬ ‫ﺑﻮد ﮐﻪ اون ﻫﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﻧﺸﺪ ...‬ ‫
- ﺳﻼم آﻗﺎي ﮐﺎرﮔﺮدان ...‬ ‫ﺻﺪاش ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﭘﺮ از ﺷﻮر و ﻧﺸﺎط ﺑﻮد اﻣﺎ اﻻن ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﻫﻤﯿﺸﻪ ...‬ ‫
- ﺗﺌﺎﺗﺮ ﺷﻬﺮي؟‬ ‫
- از ﺣﺎﻻ؟ ﻋﻘﻠﺖ ﮐﺠﺎﺳﺖ؟‬ ‫
- آخ ﯾﺎدم ﻧﺒﻮد اﺟﺮا ﻧﯿﺴﺖ اﻣﺸﺐ ...‬ ‫
- ﺑﺎﺷﻪ ﻫﻢ ﺧﻮدت داري ﻣﯿﮕﯽ ﺷﺐ ...‬ ‫
- اﯾﻨﺎ رو ول ﮐﻦ ... ﺳﯿﺎ رو ﻫﻢ زﻧﮓ زدم ﭘﯿﺪا ﻧﮑﺮدم ...‬ ‫
- ﺑﺎﻫﺎش ﺻﺒﺢ ﺣﺮف زدم ... ﺗﻤﺮﯾﻦ داره ... ﭼﯿﺰي ﺷﺪه؟‬ ‫
- ﻓﯿﻠﻢ ﺗﻮ ﺟﺸﻨﻮاره ﻓﯿﻠﻢ ﮐﻮﺗﺎه ﻗﺒﻮل ﺷﺪه و اﺣﺘﻤﺎﻻ ﺟﺎﯾﺰه ﻫﻢ ﻣﯿﺎره ... ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮﯾﻢ اﺻﻔﻬﺎن ...‬ ‫ﺷﻮﻗﺶ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻫﻢ ﺳﺮاﯾﺖ ﮐﺮد ... ﮔﻞ از ﮔﻠﻢ ﺷﮑﻔﺖ: راﺳﺖ ﻣﯿﮕﯽ؟‬ ‫
- آره ... ﻧﻤﯽ دوﻧﯽ ﭼﻪ ﻗﺪر ﺑﻬﻢ ﭼﺴﺒﯿﺪ ...‬ ‫ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺣﺎﻣﯽ ﮐﻪ اون ﻃﻮر ﻫﻢ داﺷﺖ ﻣﻮﺷﮑﺎﻓﺎﻧﻪ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﻋﮑﺲ اﻟﻌﻤﻞ ﻫﻤﯿﺸﮕﯽ رو ﻧﺸﻮن ﺑﺪم ...‬ ‫اﻣﺎ ﺑﺎزﻫﻢ ذوق ﮐﺮدم ...‬ ‫
- ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ...‬ ‫
- ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﺘﻮن ﮐﺮد؟‬ ‫
- ﺧﺒﺮ ﺧﻮﺑﯽ ﺑﻮد ...‬ ‫اداﻣﻪ ﻧﺪادم ... ﺧﺐ اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﺑﺮاي اﯾﻦ آدم اﯾﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﻣﻬﻢ ﺑﺎﺷﻪ ... اون ﻫﻢ ﭘﺮﺳﺶ رو اداﻣﻪ ﻧﺪاد ... ﺑﺎ‬ ‫اوﻣﺪن ﻧﯿﻮﺷﺎ و ﭘﺮﯾﺪﻧﺶ ﺗﻮي ﺑﻐﻠﻢ ... ﺻﺤﺒﺘﻤﻮن ﻧﺼﻔﻪ ﻫﻢ ﻣﻮﻧﺪ ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺘﻢ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد ... ﺳﺎﻋﺖ ﻧﺰدﯾﮑﺎي ﭼﻬﺎر ﺑﻮد ... ﺑﻌﺪ از ﻧﺎﻫﺎر ﺣﺎﻣﯽ ﺑﻪ اﺗﺎﻗﺶ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد و ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﺎ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ اوﻣﺪه ﺑﻮدم ﺗﻮ اﺗﺎق‬ ‫... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﺮا دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ ... ﯾﻌﻨﯽ ... دﻟﻢ ﻧﻤﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺑﺎ ﺧﻮدم ﻫﻢ اﻋﺘﺮاف ﮐﻨﻢ ... اﻣﮑﺎن ﻧﺪاﺷﺖ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﺎ اﯾﻦ آدم اﻧﻘﺪر‬ ‫ﺣﺮف ﻣﺸﺘﺮك داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ... ﮐﻪ ﺑﺨﻮام ﻫﻤﺶ ﺑﺸﯿﻨﻢ و ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﻢ ...‬ ‫ﺑﻪ ﮐﻮﺷﺎ و ﻧﯿﻮﺷﺎ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﮐﻪ داﺷﺘﻦ ﺗﮑﻠﯿﻔﺸﻮن رو اﻧﺠﺎم ﻣﯿﺪادن ... ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﯾﻪ ﺳﺎﻋﺖ اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﮐﻨﻦ ...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ: ﮐﺎش ﺗﻮ ﻫﻤﯿﺸﻪ اﯾﻦ ﺟﺎ ﺑﻮدي؟‬ ‫ﮐﻮﺷﺎ ﻧﺨﻮدي ﺧﻨﺪﯾﺪ: ﻣﯽ ﺧﻮاي ﺑﺰﻧﻢ اون ﯾﮑﯽ ﭘﺎم رو ﻫﻢ ﺑﺸﮑﻮﻧﻢ ﻫﻤﯿﺸﻪ اﯾﻦ ﺟﺎ ﺑﻤﻮﻧﻪ ...‬ ‫ﺑﻪ ﺷﻮﺧﯽ ﯾﻪ دوﻧﻪ ﭘﺲ ﮔﺮدﻧﺶ زدم: ﯾﻪ ذره ﺑﺨﻮاﺑﯿﺪ ... ﻗﻮل ﻣﯿﺪم ﺑﯿﺪار ﮐﻪ ﺷﺪﯾﺪ ... ﺑﺎ ﻫﻢ ﺣﺴﺎﺑﯽ ﺑﺎزي ﮐﻨﯿﻢ و ﺑﻌﺪ ﻣﻦ ﻣﯽ رم‬ ‫... آﺧﻪ ﻓﺮدا ﺧﯿﻠﯽ ﮐﺎر دارم و ﺷﺎﯾﺪ ﻧﺘﻮﻧﻢ ﺑﯿﺎم ...‬ ‫اﻟﺒﺘﻪ ﯾﮑﯽ از دﻻﯾﻠﺶ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ روم ﻫﻢ ﻧﻤﯿﺸﺪ دم ﺑﻪ دﻗﯿﻘﻪ اﯾﻨﺠﺎ ﺑﺎﺷﻢ ...‬ ‫ﻣﻮﺑﺎﯾﻠﻢ رو روي ﻣﯿﺰ ﺗﺮاس ﺟﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدم رﻓﺘﻢ ﺳﺮاﻏﺶ ... از ﭘﻠﻪ ﻫﺎ داﺷﺘﻢ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﯿﻮﻣﺪم ﮐﻪ ...‬ ‫ﺑﺎ ﺗﺮس و ﻟﺮز از ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﭘﺎﯾﯿﻦ رﻓﺘﻢ ... ﺑﺎﻻﺧﺮه ﮐﻪ ﻣﻦ رو ﻣﯿﺪﯾﺪ ... ﻗﺮار ﻧﺒﻮد اﯾﻦ ﺟﺎ ﺑﺎﺷﻪ ... زاﻧﻮﻫﺎم ﻣﯿﻠﺮزﯾﺪ ... اﯾﻦ ﻋﻤﺎرت ﺑﺮام‬ ‫دوﺑﺎره ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺷﺪه ﺑﻮد ﺑﻪ ﻫﻤﻮن ﻋﻤﺎرت ﭼﻨﺪ ﺳﺎل ﭘﯿﺶ ... اﻧﮕﺎر اﯾﻦ ﺻﺪاي ﻋﺼﺎ ﺗﻤﺎم ﺻﺪاﻫﺎي ﻧﺮم و ﺑﻠﻮري اﯾﻦ ﺧﻮﻧﻪ رو از ﺑﯿﻦ‬ ‫ﻣﯿﺒﺮد ... ﻣﯿﺸﮑﻮﻧﺪ اﻧﮕﺎر ... راه ﺑﺮﮔﺸﺖ ﻫﻢ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﭼﻮن دﯾﺪه ﺑﻮدﺗﻢ ...‬ ‫ﺑﺎ دﯾﺪﻧﻢ ﮐﻪ داﺷﺘﻢ از ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﯿﻮﻣﺪم ... ﻋﺼﺎش رو ﺑﺎ ﺣﺮص ﺑﯿﺸﺘﺮي ﺑﻪ زﻣﯿﻦ ﮐﻮﺑﯿﺪ ...‬ ‫ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﻫﻢ وارد ﺳﺎﻟﻦ ﺷﺪ ... اﻧﮕﺎر ﻣﺘﻮﺟﻬﻢ ﻧﺸﺪ ... ﭼﺎدرش ﺑﻪ دﺳﺖ زري ﺧﺎﻧﻮم داد و داﺷﺖ راﺟﻊ ﺑﻪ ﺣﺎﻣﯽ ﻣﯽ ﭘﺮﺳﯿﺪ ﮐﻪ‬ ‫ﺑﺎ دﯾﺪﻧﻢ ﺗﻌﺠﺐ ﮐﺮد ... اﻣﺎ رﻧﮓ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺎ اﮐﺒﺮ ﺧﺎن ﻓﺮق ﻣﯿﮑﺮد ...‬ ‫
- دﺧﺘﺮ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ... ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﮐﻪ ...‬ ‫
- ﭼﯽ رو ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﯽ ... دﯾﺪي ﺧﺎﻧﻮم ... ﻣﻦ ﺑﻬﺖ ﮔﻔﺘﻢ ... ﺑﻌﺪ ﺑﮕﻮ ﻧﻪ!‬ ‫... اﯾﻦ ﺟﺎ ﭼﻪ ﺧﺒﺮ ﺑﻮد؟‬ ‫ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﮔﻠﻮم ﭘﺮ از ﺑﻐﺾ ﺷﺪ ... ﺷﮏ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﮐﻪ اﯾﻦ آدم داﺷﺖ راﺟﻊ ﺑﻪ ﻣﻦ ﭼﯿﺰي ﻣﯿﮕﻔﺖ ...‬ ‫ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﺑﻪ ﺻﻮرت ﺧﻮدش زد و ﺑﻌﺪ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺳﻤﺘﻢ: ﺧﻮش اوﻣﺪي دﺧﺘﺮم ...‬ ‫اﮐﺒﺮ ﺧﺎن ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ: ﺧﻮب ﮔﻮﺷﺎت رو ﺑﺎز ﮐﻦ دﺧﺘﺮ ...‬ ‫
- ﭘﺪر ... ﺗﺸﺮﯾﻒ آوردﯾﺪ؟‬ ‫ﺻﺪاي ﺣﺎﻣﯽ دﻗﯿﻘﺎ ﭘﺸﺖ ﺳﺮم اوﻣﺪ ... ﭘﺸﺘﻢ رو ﮐﺮدم و دﯾﺪﻣﺶ ... ﻟﺤﻨﺶ اﺻﻼ ﭘﺮﺳﺸﯽ ﻧﺒﻮد اﻧﮕﺎر ﻓﻘﻂ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺟﻠﻮي ﺟﻤﻠﻪ‬ ‫ﺑﻌﺪي رو ﺑﮕﯿﺮه ...‬ ‫ﯾﻪ ﮔﺎم ﺑﻪ ﺟﻠﻮ ﺑﺮداﺷﺖ ... ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ دﻗﯿﻘﺎ ﺟﻠﻮي ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺴﺘﻪ ... ﯾﻪ ﺟﻮراﯾﯽ ﻣﻦ ﭘﺸﺘﺶ ﭘﻨﻬﺎن ﺷﺪم ...‬ ‫
- ﻣﻨﺘﻈﺮﺗﻮن ﻧﺒﻮدﯾﻢ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- ﮐﺎﻣﻼ ﻣﻌﻠﻮﻣﻪ ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﺶ ﮐﺸﯿﺪ ... و ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺳﺮﯾﻊ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ: ﻣﻦ داﺷﺘﻢ ﻣﯿﻮﻣﺪم ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻧﯿﻮﺷﺎ دﻧﺒﺎﻟﺘﻮن ﻣﯿﮕﺸﺖ ...‬ ‫... دروغ ﻣﮕﯿﻔﺖ ... ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺧﻮاب ﺑﻮدن ... ﻣﺜﻞ ﻣﻨﮕﻬﺎ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم ... اﯾﻦ ﺟﺎ ﯾﻪ ﺧﺒﺮاﯾﯽ ﺑﻮد و ﻫﺮ ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﺑﻮد ﭼﯿﺰ ﺧﻮﺑﯽ‬ ‫ﻧﺒﻮد ...‬ ‫اﯾﻦ ﺑﺎر ﺟﺪي ﺗﺮ ﭼﺸﻢ دوﺧﺖ ﺑﻬﻢ ...‬ ‫اﮐﺒﺮ ﺧﺎن: ﯾﻪ ﻟﺤﻈﻪ ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ: ﭘﺪر!‬ ‫ﺑﺎورم ﻧﻤﯽ ﺷﺪ ... اﯾﻦ ﻟﺤﻦ ﺑﺎ وﺟﻮد ادب اﻧﻘﺪر ﻣﺤﮑﻢ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺳﮑﻮت اﮐﺒﺮ ﺧﺎن ﻫﻢ ﺷﺪ ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﺗﮑﻮﻧﯽ ﺧﻮرد اﯾﻦ ﻃﻮري ﺳﺎﯾﻪ اش ﮐﺎﻣﻞ روي ﺻﻮرﺗﻢ اﻓﺘﺎد: ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﻫﺴﺘﻢ ... ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻣﻨﺘﻈﺮﺗﻮﻧﻦ ... ﻟﻄﻔﺎ در اﺗﺎﻗﺘﻮن رو ﻫﻢ‬ ‫ﺑﺒﻨﺪﯾﺪ.‬ ‫ﺻﺪاﻫﺎي ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﺤﻮ ﺑﻮد ... ﭼﯿﺰي ﻧﻤﯽ ﺷﻨﯿﺪم ... ﯾﻌﻨﯽ ﮐﻼ اﯾﻦ ﺧﺎﻧﻮاده ﺑﻠﻨﺪ ﺣﺮف ﻧﻤﯽ زدن ... ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺘﻢ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ... ﺑﻪ ﺑﭽﻪ‬ ‫ﻫﺎ ﮐﻪ از ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﺑﯽ ﺧﺒﺮ ﺧﻮاﺑﯿﺪه ﺑﻮدن ... دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﭘﯿﺸﻮﻧﯽ ﮐﻤﯽ ﻋﺮق ﮐﺮده ﮐﻮﺷﺎ ﮐﺸﯿﺪم ...‬ ‫ﻫﻤﺰﻣﺎن ﺻﺪاي ﺗﻠﻔﻦ ﺗﻮي ﺧﻮﻧﻪ ﭘﯿﭽﯿﺪه و ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻌﺪ ﺻﺪاي ﻓﺮﯾﺎد اﮐﺒﺮ ﺧﺎن ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ... داﺷﺖ ﻓﺮﯾﺎد ﻣﯿﺰد ... ﮐﻮﺷﺎ ﺗﻮ ﺟﺎش‬ ‫ﮐﻤﯽ ﭘﺮﯾﺪ ... ﻣﻦ ﻫﻢ ... و ﺑﻌﺪ ﺻﺪاي ﺟﯿﻎ ﺑﻠﻨﺪ ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم و ﻫﻤﻬﻤﻪ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻫﻢ ﺗﺮﺳﺎن از ﺟﺎﺷﻮن ﺑﭙﺮن ...‬ ‫ﺻﺪاي ﻓﺮﯾﺎد زري ﺧﺎﻧﻮم ﻫﻢ اﺿﺎﻓﻪ ﺷﺪ ... ﻧﺸﺴﺘﻢ روي ﺗﺨﺖ و ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو ﮐﻪ ﺗﺮﺳﯿﺪه ﺑﻮدن ﺑﻐﻠﻢ ﮐﺮدم ... ﻧﯿﻮﺷﺎ و ﮐﻮﺷﺎ ﻫﻢ ﻫﯽ‬ ‫ﻣﯿﭙﺮﺳﯿﺪن ﭼﯽ ﺷﺪه و ﻋﺠﯿﺐ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻫﯿﭻ ﮐﺪوم ﺟﺮات ﻧﻤﯿﮑﺮدﯾﻢ از اﺗﺎق ﺑﺮﯾﻢ ﺑﯿﺮون ...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ و ﮐﻮﺷﺎ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺷﻠﻮارم رو ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدن: ﻧﺮو ﻫﻤﺮاز ...‬ ‫
- ﻫﯿﭽﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﻋﺰﯾﺰ ﺗﺮﯾﻨﺎم ... ﯾﻪ دﻗﯿﻘﻪ ﺑﺒﯿﻨﻢ ﭼﯽ ﺷﺪه ...‬ ‫در رو ﺑﺎز ﮐﺮدم ... از روي ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﭘﺎﯾﯿﻦ رو ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ... ﻋﻠﯽ آﻗﺎ و ﺣﺎﻣﯽ داﺷﺘﻦ ﮐﻤﮏ ﻣﯿﮑﺮدن ﺗﺎ اﮐﺒﺮ ﺧﺎن رو ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺑﯽ‬ ‫ﻫﻮش ﻣﯿﻮﻣﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﮐﻨﻦ و ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ داﺷﺖ ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﺶ ﻣﯽ زد ... ﭼﺎدرش رو ﭼﻨﮓ زده ﺑﻮد ...‬ ‫ﻫﻤﻮن ﺟﺎ ﮐﻨﺎر ﭘﻠﻪ ﻫﺎ وا رﻓﺘﻢ ... ﺑﺎورم ﻧﻤﯽ ﺷﺪ ... ﯾﻌﻨﯽ ﻣﻦ ... اﺷﮑﯽ ﮐﻪ روي ﺻﻮرﺗﻢ ﺑﻮد رو ﮐﻨﺎر زدم ... ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺗﺮﺳﺎن ﮐﻨﺎرم ﺑﻮد‬ ‫...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﻫﻖ ﻫﻖ ﻣﯿﮑﺮد: ﻣﺮده؟!‬ ‫و ﺑﻌﺪ ﻓﺮﯾﺎد ﮔﺮﯾﻪ ﭼﯽ ﺷﺪه ﮐﻮﺷﺎ ... و ﻣﻦ ﮐﻪ دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ زﯾﺮ ﺑﺎر اﯾﻦ ﻓﺸﺎر ﺑﻤﯿﺮم ... ﺗﻘﺼﯿﺮه ﻣﻦ ﺑﻮد ... ﻧﺎراﺣﺘﺶ ﮐﺮدم ... ﻣﻦ‬ ‫ﮐﻪ ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ﻗﻠﺒﺶ ﻣﺸﮑﻞ داره ...‬ ‫
- ﺧﺎﻧﻮم ﺟﻮن ... ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﺑﺨﻮرﯾﺪ ﮐﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻫﻢ ﺑﺨﻮرن ...‬ ‫ﭼﺸﺎي ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻣﺜﻞ ﯾﻪ ﮐﺎﺳﻪ ﺧﻮن ﺷﺪه ﺑﻮد ... ﺗﺮﺳﯿﺪه ﺑﻮدن ... ﻓﺨﺮي ﺧﺎﻧﻮم ﻫﻢ اﺻﺮار داﺷﺖ ﺑﻬﺸﻮن ﻏﺬا ﺑﺪه ... ﺧﻮدش ﻫﻢ ﺑﺎ‬ ‫ﮔﻮﺷﻪ روﺳﺮﯾﺶ اﺷﮑﺶ رو ﭘﺎك ﻣﯿﮑﺮد ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﺳﺮم ﮐﺸﯿﺪ و رﻓﺖ ... ﺳﺎﻋﺖ ﻧﺰدﯾﮏ 01 ﺑﻮد ... ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻮد ﮐﻪ رﻓﺘﻪ ﺑﻮدن ... ﻓﺨﺮي ﺧﺎﻧﻮم ﺑﻪ ﻋﻠﯽ آﻗﺎ زﻧﮓ زده‬ ‫ﺑﻮد ... اﮐﺒﺮ ﺧﺎن ﺳﮑﺘﻪ ﮐﺮده ﺑﻮد و وﺿﻌﯿﺖ ﺧﻮﺑﯽ ﻧﺪاﺷﺖ ... ﺗﻪ دﻟﻢ ﯾﻪ ﺑﻐﺾ ﺑﻮد ... ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺰرگ ... از ﺧﻮدم ﺑﺪم اوﻣﺪ ... ﻣﻦ اﯾﻦ‬ ‫ﭘﯿﺮﻣﺮد رو اذﯾﺖ ﮐﺮده ﺑﻮدم ...‬ ‫ﮐﻮﺷﺎ: اﮔﻪ ﺑﻤﯿﺮه ...‬ ‫ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮب درﮐﺸﻮن ﻣﯿﮑﺮدم ... ﻣﯽ ﺗﺮﺳﯿﺪن و اﯾﻦ ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺮاي ﺑﭽﻪ ﻫﺎﯾﯽ ﻣﺜﻞ اوﻧﻬﺎ ﻃﺒﯿﻌﯽ ﺗﺮﯾﻦ ﺣﺎﻟﺖ ﺑﻮد ... ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ‬ ‫ﻃﺒﯿﻌﯽ ... اوﻧﻬﺎ ﺑﯽ ﭘﻨﺎه ﺑﻮدن ... در ﻋﯿﻦ داﺷﺘﻦ ﭘﻨﺎه ... ﮐﻼ ﺗﻮ دﻧﯿﺎ ﭼﻬﺎر ﻧﻔﺮ رو داﺷﺘﻦ ... و اﮔﺮ ﯾﮑﯿﺸﻮن ﮐﻢ ﻣﯽ ﺷﺪ ... ﺑﺮاي‬ ‫اوﻧﻬﺎ ﺿﺮﺑﻪ اي ﺑﻪ ﻣﺮاﺗﺐ ﺳﺨﺖ ﺗﺮ از ﺑﭽﻪ ﻫﺎ دﯾﮕﻪ ﺑﻮد ... ﻧﯿﻮﺷﺎ روي ﺗﺨﺖ ﺗﻮ ﺧﻮدش ﻣﭽﺎﻟﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﻣﯽ ﻟﺮزﯾﺪ ... اﺟﺒﺎرﺷﻮن‬ ‫ﻧﮑﺮدم ﺑﻪ ﺧﻮردن ...‬ ‫از ﺟﺎم ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم ... رﻓﺘﻢ ﺳﺮاغ ﮐﯿﻔﻢ ... از ﺗﻮش ﮐﺘﺎب ﻣﻔﺎﺗﯿﺢ ﻣﺎدرم رو در آوردم و ﺑﻌﺪ ﭼﺎدر رﻫﺎ رو ﮐﻪ اﻣﺮوز ﺻﺒﺢ ﺑﺎﻫﺎش رﻓﺘﻪ‬ ‫ﺑﻮدم اﻣﺎﻣﺰاده ﺻﺎﻟﺢ ...‬ ‫روي ﺗﺨﺖ ﻧﺸﺴﺘﻢ و ﭘﺎﻫﺎم رو دراز ﮐﺮدم ... ﮐﻮﺷﺎ و ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺳﺮﺷﻮن روروي ﭘﺎم ﮔﺬاﺷﺘﻦ: اﯾﻦ ﭼﺎدر ﻣﺎدرﺗﻮﻧﻪ ...‬ ‫ﻗﻄﺮه اﺷﮏ ﻧﯿﻮﺷﺎ و ﮐﻮﺷﺎ ﺷﻠﻮارم رو ﺧﯿﺲ ﮐﺮد: اون اﻻن اﯾﻦ ﺟﺎﺳﺖ ... ﭘﯿﺶ ﻣﺎ ... ﻣﺎ ﻫﻢ ﺑﺎﻫﻢ ﺑﺮاي ﺳﻼﻣﺘﯽ ﭘﺪر ﺑﺰرﮔﺘﻮن دﻋﺎ‬ ‫ﻣﯿﺨﻮﻧﯿﻢ ...‬ ‫ﺳﺮم رو ﺗﮑﻮﻧﯽ دادم ... ﭘﻠﮑﻢ ﭘﺮﯾﺪ ... اﻧﮕﺎر ﯾﻪ ﺣﻀﻮر رو ﺣﺲ ﮐﺮده ﺑﻮدم ... ﯾﻪ ﻧﻔﺲ ﺑﻮد ... ﺑﯿﻦ ﭼﺸﻤﺎم رو ﺑﺎز ﮐﺮدم ...‬ ‫ﻧﺰدﯾﮏ ﺻﻮرﺗﻢ ... ﯾﻪ ﺟﻔﺖ ﭼﺸﻢ ﻗﻬﻮه اي رﻧﮓ ﺑﻮد و ﺑﻌﺪ ... دﺳﺘﯽ ﮐﻪ روي ﭼﺎدر ﺑﻮد ...‬ ‫ﯾﻪ ﻟﺤﻈﻪ اﻧﮕﺎر ﺟﺎ ﺧﻮرد ... ﻣﺜﻞ ﮐﺴﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﭽﺶ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﺎﺷﻪ ... ﺳﺮش رو ﻋﻘﺐ ﺑﺮد ... دﺳﺘﺶ ﻫﻨﻮز ﺑﻪ ﮔﻮﺷﻪ ﭼﺎدر ﺑﻮد‬ ‫... ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺧﻮاﺑﻢ ﺑﺮده ﺑﻮد و ﻫﻤﯿﻦ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪه ﺑﻮد ﮔﺮدﻧﻢ ﺧﺸﮏ ﺑﺸﻪ ... ﺗﺤﻠﯿﻞ اﯾﻨﮑﻪ ﮐﺠﺎ ﺑﻮدﯾﻢ و ﭼﯽ ﺑﻮد ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ دردي ﮐﻪ‬ ‫ﺗﻮ ﮔﺮدﻧﻢ ﭘﯿﭽﯿﺪه ﺑﻮد رو ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﻨﻢ ... ﺧﺸﮏ ﺷﺪم ... ﺗﻮي اون ﻧﮕﺎﻫﯽ ﮐﻪ ﻋﺠﯿﺐ آﺷﻨﺎ ﻣﯿﻮﻣﺪ ... ﺑﺎ ﺗﻤﺎم دوري ... ﻧﮕﺮان ﺑﻪ‬ ‫ﻧﻈﺮ ﻣﯿﻮﻣﺪ و ﺧﺴﺘﻪ و ﻣﻦ ... و ﻣﻦ ﭼﺮا ﭼﺸﻤﻬﺎم رو از اﯾﻦ ﺧﺴﺘﮕﯽ ﺑﯽ ﻧﻬﺎﯾﺖ ﻧﻤﯿﮕﺮﻓﺘﻢ؟ ﭘﺸﺖ ﮔﻮﺷﺎم ﯾﻪ ﺣﺲ داﻏﯽ ﺣﺲ ﮐﺮدم‬ ‫... داﻏﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ از اون ﻧﮕﺎه ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ و ﻧﺰدﯾﮏ ﮐﻪ زﻣﯿﻨﻪ اش ﻋﻄﺮ ﻧﻔﺴﻬﺎي ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﻮد ﭼﺸﻢ ﺑﮕﯿﺮم و ﺑﺪوزم ﺑﻪ دﺳﺘﻬﺎش‬ ‫ﮐﻪ ﭼﺎدر رو ﺗﻮي دﺳﺘﺶ ﻣﺸﺖ ﮐﺮده ﺑﻮد ... ﺗﻮ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﯾﻪ ﺗﺎر و ﭘﻮد ﺑﺎ دﺳﺘﻬﺎي ﻣﻦ ﮐﻪ ﻫﻨﻮز ﮐﺘﺎب ﻣﻔﺎﺗﯿﺢ رو ﻣﺤﮑﻢ ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻪ‬ ‫ﺑﻮد ...‬ ‫ﺑﺎ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﺳﺮش ﮐﻪ ﺑﻪ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻤﯽ از ﺻﻮرﺗﻢ ﺑﻮد ﮐﻤﯽ ﻋﻘﺐ رﻓﺖ و ﻣﻦ اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﺗﻤﺎم ﺑﺪﻧﻢ داره ﻣﯽ ﻟﺮزه ...‬ ‫اﯾﺴﺘﺎد و دﺳﺘﺶ رو ﺑﻪ ﭘﯿﺸﻮﻧﯿﺶ ﮐﺸﯿﺪ: ﺳﺮدﺗﻮن ﻣﯿﺸﺪ ...‬ ‫... اﯾﻦ ﺟﻮاب ﻣﻦ ﻧﺒﻮد ... اﯾﻦ ﺟﻮاب ﻗﻠﺒﯽ ﮐﻪ ﺗﻮي ﺳﯿﻨﻪ ام ﺑﯽ ﻗﺮار ﺑﻮد ﻧﺒﻮد ... ﺣﺘﯽ ﺗﻮﺟﯿﺢ و ﺟﻮاب اون ﻧﮕﺎه ﺧﺴﺘﻪ ﻫﻢ ﻧﺒﻮد ...‬ ‫اﻣﺎ ﺷﺎﯾﺪ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ دﻟﯿﻞ ﺑﺮاي ﺣﻀﻮر اﯾﻦ ﺟﻨﺘﻠﻤﻦ ﻣﻮدب ﺗﻮ اﺗﺎق ﯾﻪ دﺧﺘﺮ ﺟﻮان ﺑﻮد ... و اﻣﺎ ﻣﻦ ... ﻧﺘﯿﺠﻪ ﻣﻦ از ﻫﻤﻪ اﯾﻦ اﺗﻔﺎﻗﻬﺎ ...‬ ‫ﻧﮕﺮاﻧﯽ ﺣﺎﻣﯽ ﺑﺮاي دو ﺗﺎ ﻓﺮﺷﺘﻪ اي ﺑﻮد ﮐﻪ ﮐﻨﺎرم ﺧﻮاﺑﯿﺪه ﺑﻮدن ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫و ﺑﻌﺪ ... ﻣﺮدي ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺮﯾﻊ از اﺗﺎق ﺑﯿﺮون رﻓﺖ و ﻣﻦ رو ﺗﻮ ﺣﯿﺮت ﺑﯿﺸﺘﺮي ﻗﺮار داد ... ﮐﺘﺎب رو روي ﺗﺨﺖ ﮔﺬاﺷﺘﻢ و ﺑﻠﻨﺪ‬ ‫ﺷﺪم ... ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﺸﯿﺪم ...‬ ‫ﻣﻮﻫﺎي ﻓﺮ آﺷﻔﺘﻪ ام رو ﭘﺸﺖ ﮔﻮﺷﻢ زدم و از اﺗﺎق ﺧﺎرج ﺷﺪم ... ﮐﯽ اوﻣﺪه ﺑﻮدن؟ ﭼﯽ ﺷﺪه ﺑﻮد؟ از ﺗﻪ راﻫﺮو از زﯾﺮ در اﺗﺎﻗﺶ ﻧﻮر‬ ‫ﻣﯿﻮﻣﺪ ... ﻣﻦ اﻣﺎ ﻣﻄﻤﺌﻨﺎ ﻫﯿﭻ ﺑﻬﺎﻧﻪ و ﺟﺴﺎرﺗﯽ ﺑﺮاي رﻓﺘﻦ ﺑﻪ اﺗﺎق اون ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... ﺳﺮم رو ﭼﺮﺧﻮﻧﺪم ... ﻓﺨﺮي ﺧﺎﻧﻮم ﻫﻦ و ﻫﻦ‬ ‫ﮐﻨﺎن داﺷﺖ ﭘﻠﻪ ﻫﺎ رو ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﯽ رﻓﺖ ...‬ ‫
- ﻓﺨﺮي ﺧﺎﻧﻮم؟‬ ‫ﻫﯿﻨﯽ ﮔﻔﺖ و ﺑﻪ ﭘﺸﺘﺶ ﭼﺮﺧﯿﺪ ... ﺑﺎ دﯾﺪﻧﻢ ﺑﺎ ﻟﻬﺠﻪ ﺑﺎ ﻣﺰه اش ﮐﻪ ﺣﺎﻻ ﮐﻤﯽ ﻫﻢ ﺣﺎﺻﻞ از ﺗﺮﺳﺶ ﮐﺸﯿﺪه ﺗﺮ ﻫﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد:‬ ‫ﺧﺎﻧﻮم ﺟﺎن ﺷﻤﺎ ﺑﯿﺪاري؟‬ ‫
- ﭼﻪ ﺧﺒﺮ ﺷﺪ ...‬ ‫
- واﻻ ﻣﻦ اﮔﻪ ﺑﺪوﻧﻢ ﺧﺎﻧﻮم ﺟﺎن ... آﻗﺎ رو ﮐﻪ اﺻﻼ ﻧﺪﯾﺪم از در ﮐﻪ اوﻣﺪن ﺗﻮ ﺳﺮﯾﻊ اوﻣﺪن ﺑﺎﻻ و ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ﮐﺠﺎ رﻓﺘﻦ ... ﻓﺮﯾﺪه‬ ‫ﺧﺎﻧﻮم ﻫﻢ ﮐﻪ ﺣﺎﻟﺸﻮن ﺧﻮب ﻧﯿﺴﺖ ... ﭼﯿﺰي ﻫﻢ ﻧﻤﯽ ﺧﻮرن ... روي ﺗﺨﺘﺸﻮن ﺧﻮاﺑﯿﺪن و ﭼﺸﻤﺎﺷﻮن ﻫﻢ از ﮔﺮﯾﻪ ﺑﺎز ﻧﻤﯽ ﺷﻪ ...‬ ‫دوﺑﺎره ﮔﺮﯾﻪ ام ﮔﺮﻓﺖ و ﺗﻤﺎم اﯾﻦ ﻫﺎ ﺗﻘﺼﯿﺮ ﻣﻦ ﺑﻮد ... ﺗﻘﺼﯿﺮ ﺣﻀﻮر ﻣﻦ ﺗﻮ اﯾﻦ ﻋﻤﺎرت ... ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﺣﻖ ﻫﺎي زﯾﺎدي ﻫﻢ ﺑﻪ‬ ‫ﮔﺮدن ﻣﻦ داﺷﺖ و ﻫﻢ رﻫﺎ ﺑﺎﯾﺪ ازش ﻋﺬر ﺧﻮاﻫﯽ ﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮدم ... ﻗﻮل ﻫﻢ ﻣﯿﺪادم ﮐﻪ دﯾﮕﻪ اﯾﻦ ﺟﺎ ﻧﺒﺎﺷﻢ ... اﻣﺎ اول ﺑﺎﯾﺪ ﺧﯿﺎﻟﻢ‬ ‫راﺣﺖ ﻣﯽ ﺷﺪ ... ﭘﺲ اول ﺑﻪ ﺳﻤﺖ آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ رﻓﺘﻢ ...‬ ‫ﺗﻘﻪ اي ﺑﻪ در زدم و ﺑﺪون اﯾﻦ ﮐﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺟﻮاب ﺑﺸﻢ ﻻي در رو ﺑﺎز ﮐﺮدم ... ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم دراز ﮐﺸﯿﺪه ﺑﻮد ... در رو ﭘﺸﺖ ﺳﺮم‬ ‫ﺑﺴﺘﻢ ... ﺑﺎ دﯾﺪﻧﻢ ﺧﻮاﺳﺖ ﺗﻮ ﺟﺎش ﻧﯿﻢ ﺧﯿﺰ ﺑﺸﻪ ﮐﻪ ﻧﺬاﺷﺘﻢ ... ﺳﯿﻨﯽ رو روي ﻣﯿﺰ ﺗﻮاﻟﺘﺶ ﮔﺬاﺷﺘﻢ ... آﯾﻨﻪ ﺑﺰرگ و ﮐﻨﺪه ﮐﺎري‬ ‫ﺷﺪه اي داﺷﺖ ... ﺗﺨﺘﺶ ﭘﻬﻦ و ﺑﺰرگ ﺑﻮد ﺑﺎ روﺗﺨﺘﯽ ﻣﺨﻤﻞ ﻗﺮﻣﺰ و روي دﯾﻮار ﻋﮑﺲ ﺑﺰرﮔﯽ ﺑﻮد از ﺣﺎﻣﯽ و ﺑﻌﺪ در ﮐﻨﺎرش‬ ‫ﻋﮑﺲ ﻋﺮوﺳﯽ ﺣﺎﻣﺪ ... اﻟﺒﺘﻪ ﺑﺪون ﺣﻀﻮر رﻫﺎ ... و ﺑﻌﺪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ...‬ ‫
- ﺑﺸﯿﻦ دﺧﺘﺮم ...‬ ‫روي ﺻﻨﺪﻟﯽ ﻣﯿﺰ ﺗﻮاﻟﺖ ﻧﺸﺴﺘﻢ و زل زدم ﺑﻪ ﻓﺮش اﺑﺮﯾﺸﻤﯽ ﮐﺮم رﻧﮓ ﮐﻒ اﺗﺎق ... از اﯾﻦ زن ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﯿﮑﺸﯿﺪم ...‬ ‫
- اﮐﺒﺮ ﺧﺎن؟!‬ ‫اﺷﮑﺶ رو ﭘﺎك ﮐﺮد: ﺑﺴﺘﺮﯾﺶ ﮐﺮدن ... ﺳﮑﺘﻪ ﮐﺮده ... ﺷﺮاﯾﻄﺶ ﺧﯿﻠﯽ ...‬ ‫ﺣﺮﻓﺶ رو اداﻣﻪ ﻧﺪاد ... اﺷﮑﺶ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺷﺪ و ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﻐﻀﻢ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺷﺪ ... اﮔﺮ ﭼﯿﺰي ﻣﯿﺸﺪ ﭼﯽ؟‬ ‫
- ﺑﻬﺘﺮ ﻣﯿﺸﻦ ... ﻣﻦ ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ اﯾﺸﻮن ﻣﺮد ﻣﺤﮑﻤﯽ ﻫﺴﺘﻦ ...‬ ‫روي ﺗﺨﺘﺶ ﻧﺸﺴﺖ: ﺑﻪ ﻇﺎﻫﺮش ﻧﮕﺎه ﻧﮑﻦ ... ﺗﻮش داﻏﻮﻧﻪ ... ﺧﯿﻠﯽ ﭼﯿﺰا ﻫﺴﺖ ... ﺧﯿﻠﯽ ﭼﯿﺰا ...‬ ‫ﺑﻐﻀﻢ رو ﻗﻮرت دادم: ﺳﺎﯾﻪ اش ﻫﻤﯿﺸﻪ روي ﺳﺮﺗﻮن ﺑﺎﺷﻪ ...‬ ‫دﺳﺘﺶ رو ﺑﺎ ﻣﻬﺮ روي دﺳﺘﻬﺎي ﻣﺸﺖ ﺷﺪه ام ﮔﺬاﺷﺖ: ﺧﺪا ﻫﻢ ﻣﺮدي رو ﮐﻪ ﻋﺎﺷﻘﺘﻪ ﺳﺎﯾﻪ ﺳﺮت ﮐﻨﻪ ... ﺗﻮ رو ﻫﻢ ﻋﺎﺷﻖ اوﻧﯽ‬ ‫ﮐﻪ ﺗﻤﺎم آرزوش ﺳﺎﯾﻪ ﺳﺮ ﺗﻮ ﺑﻮدﻧﻪ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫... ﺧﺴﺘﻪ ﺗﺮ و ﻧﮕﺮان ﺗﺮ از اون ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺑﺎ ﺧﻮدم ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﭼﺮا ﺟﻤﻠﻪ اش ﻃﻮرﯾﻪ ... ﮐﻪ اﻧﮕﺎر اون ﻣﺮد رو ﻣﯿﺸﻨﺎﺳﻪ ...‬ ‫
- اﺷﮑﺎت رو ﭘﺎك ﮐﻦ دﺧﺘﺮم ... ﻣﻦ ﺑﻌﺪﻫﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﺟﻮاب ﺑﺪم ...‬ ‫
- ﻓﺨﺮي ﺧﺎﻧﻮم ﮔﻔﺘﻦ ﭼﯿﺰي ﻧﺨﻮردﯾﺪ ... ﻣﻦ ﺑﺮاﺗﻮن ﯾﻪ ﭼﯿﺰاﯾﯽ ﺳﺮﻫﻢ ﮐﺮدم ... ﯾﻌﻨﯽ ﺷﯿﺮ ﻋﺴﻞ و ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زد: ﺳﺮم ﺧﯿﻠﯽ درد ﻣﯿﮑﻨﻪ ...‬ ‫
- اﮔﻪ اﯾﻦ رو ﺑﺨﻮرﯾﺪ ﺑﺮاﺗﻮن ﻗﺮص ﻣﯿﺎرم ...‬ ‫ﻟﯿﻮان رو از دﺳﺘﻢ ﮔﺮﻓﺖ: واﻗﻌﺎ ﻣﯿﻞ ﻧﺪارم ... اﻣﺎ ... دوﺳﺖ ﻫﻢ ﻧﺪارم دﺳﺖ ﻋﺰﯾﺰي ﻣﺜﻞ ﺗﻮ رو رد ﮐﻨﻢ ...‬ ‫ﮐﻨﺎرش ﻟﺒﻪ ﺗﺨﺖ ﻧﺸﺴﺘﻢ ... ﻟﯿﻮان رو آروم آروم ﺑﺎﻻ و ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﯿﺒﺮد ...‬ ‫دﺳﺘﺶ رو دوﺑﺎره روي دﺳﺘﻬﺎي ﺳﺮد و ﻧﮕﺮاﻧﻢ ﮔﺬاﺷﺖ و ﻣﻦ دﻟﻢ ﺟﺎﯾﯽ اﻧﺘﻬﺎي ﮐﺮﯾﺪور ﻫﻢ ﭘﺮ ﻣﯿﮑﺸﯿﺪ ...‬ ‫دﺳﺘﻬﺎش روي دﺳﺘﻢ ﻟﺮزﯾﺪ ...‬ ‫
- ﺧﯿﻠﯽ دوﺳﺘﺸﻮن دارﯾﺪ ﻧﻪ؟‬ ‫
- ﺳﯿﺰده ﺳﺎﻟﻢ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻋﺮوﺳﺶ ﺷﺪم ... ﻫﯿﭽﯽ ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ... ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ازش ﻣﯽ ﺗﺮﺳﯿﺪم ... ﺟﺪي ﺑﻮد و ﺑﺪ ﺧﻠﻖ ... اﻣﺎ ... ﺧﺐ‬ ‫...‬ ‫
- ﺑﻪ ﺣﻀﻮرش ﻋﺎدت ﮐﺮدﯾﺪ ...‬ ‫
- اﻣﺎ ﺑﺮاي ﺗﻮ دﻋﺎ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻋﺎدت ﻧﮑﻨﯽ ... ﺗﻮ دﺧﺘﺮ ﻧﺎزﻧﯿﻨﯽ ﻫﺴﺘﯽ ... ﻋﺸﻖ ﺑﺮاي زن ﯾﻌﻨﯽ ﺑﻮدن در ﮐﻨﺎر ﻣﺮدي ﮐﻪ‬ ‫ﺑﻪ وﺟﻮد زن ﻫﻮﯾﺖ ﺑﺪه ... ﯾﻌﻨﯽ در ﮐﻨﺎرش ﺗﺎ ﺗﻪ دﻧﯿﺎ اﺣﺴﺎس زن ﺑﻮدن ﺑﮑﻨﯽ ... ﺗﻤﺎم وﺟﻮدت ... اﺣﺴﺎﺳﺎﺗﺖ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ در ﮐﻨﺎر‬ ‫اﯾﻦ آدم ﺳﺮ ﺑﯿﺮون ﺑﯿﺎرن ... ﻣﻦ اﯾﻦ رو ﻧﭽﺸﯿﺪم اﻣﺎ ... ﺗﻮ ﻣﯿﭽﺸﯽ ﻣﻦ ﺷﮏ ﻧﺪارم ...‬ ‫
- ﻣﻦ ... ﻣﻦ اﻻن ﺧﯿﻠﯽ ﻧﺎراﺣﺘﻢ ...‬ ‫ﺟﺎي ﮔﻔﺘﻨﺶ ﻧﺒﻮد ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ... ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم اﻣﺸﺐ ﺣﺎل ﻏﺮﯾﺒﯽ داﺷﺖ و ﭼﺸﻤﺎش ﻫﻢ ﺑﺎز ﻧﻤﯽ ﺷﺪ ... ﻟﯿﻮان ﻧﯿﻢ ﺧﻮرده رو ازش‬ ‫ﮔﺮﻓﺘﻢ ... ﯾﻪ ﻗﺮص ﺑﻬﺶ دادم ...‬ ‫ﮐﻨﺎرش ﻧﺸﺴﺘﻢ: دوﺑﺎره ﺳﺮ ﭘﺎ ﻣﯿﺸﻦ ... ﺻﺪاي ﻋﺼﺎﺷﻮن ﺗﻮ ﺳﺎﻟﻦ ﻣﯿﭙﯿﭽﻪ ...‬ ‫
- ﺣﻼﻟﺶ ﮐﻦ ﻫﻤﺮاز ...‬ ‫ﮔﺮﯾﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺷﺪ ... ﯾﻌﻨﯽ اﻧﻘﺪر ...‬ ‫
- ﺗﻮ رو ﺧﺪا اﯾﻦ ﻃﻮري ﻧﮕﯿﺪ ... ﻣﻦ ...‬ ‫
- ﺧﯿﻠﯽ وﻗﺘﻬﺎ ﻗﻠﺒﺖ رو ﺷﮑﺴﺖ ... راﺳﺘﯽ اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺘﺖ ﻣﯿﺸﻪ ﺣﻮاﺳﺖ ﺑﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﺎﺷﻪ ...‬ ‫دﺳﺘﻢ روي ﺗﻮي دﺳﺘﺶ ﻓﺸﺮد ...‬ ‫اﺷﮑﺎم رو ﭘﺎك ﮐﺮدم: اﻟﺒﺘﻪ ... ﺧﯿﻠﯽ ﺗﺮﺳﯿﺪه ﺑﻮدن ...‬ ‫
- ﺑﻤﯿﺮم ﺑﺮاﺷﻮن اﺣﺘﻤﺎﻻ اﯾﻦ ﻓﺮﯾﺎد ﻫﺎ ﯾﺎد روز ﻣﺮگ ﻣﺎدرﺷﻮن اﻧﺪاﺧﺘﺘﺸﻮن ...‬ ‫
- اوﻧﺎ ﻣﯽ ﺗﺮﺳﻦ ﺑﺎزﻫﻢ ﭘﻨﺎﻫﺸﻮن رو از دﺳﺖ ﺑﺪن ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﺑﻐﻀﺶ رو ﻗﻮرت داد: آﻣﺎدﺷﻮن ﮐﻦ ﮐﻪ ...‬ ‫ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﺧﻮاﺑﯿﺪه ﺑﻮد و ﻣﻦ ﺗﻤﺎم ﻋﻀﻼت ﺑﺪﻧﻢ ﺟﻤﻊ ﺷﺪه ﺑﻮد ... ﻫﻤﻪ ﺟﺎم درد ﻣﯿﮑﺮد ... اﮔﺮ ﻣﯿﻤﺮد ﻣﻦ از ﻋﺬاب وﺟﺪان‬ ‫ﻣﯿﻤﺮدم
قسمت چهاردهم
..‬ ‫ﺗﻮ ﻋﺎﻟﻢ ﺧﻮدم ﺑﻮدم ... در ﮐﻨﺎر زﻧﯽ ﮐﻪ اﮔﺮ ﺑﺮاي ﮐﺴﯽ زن ﺑﻮدن رو ﺑﺎ ﻋﺎدت ﯾﺪ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ... اﮔﺮ ﺑﻪ ﻗﻮل ﺧﻮدش اﮔﺮ دﺳﺖ‬ ‫ﺧﻮدش ﺑﻮد ﭘﺴﺮ ﻫﺎش ﭘﯿﺸﺶ ﺑﻮدن اﻣﺎ اﯾﻦ زن ﻣﺎدر ﺑﻮد و ﻋﺠﯿﺐ ﻫﻢ ﺑﻮي ﻣﺎدري ﻣﯿﺪاد ...‬ ‫اﺷﮑﻢ ﺟﺎري ﺷﺪ ... اﻣﺸﺐ دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ زار ﺑﺰﻧﻢ ... ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻪ اي ﮐﻪ ﺑﻮدم ﻫﺰاران ﺣﺮف ﺑﺮام داﺷﺖ و اﺻﻼ ﺣﻀﻮرم رو درش‬ ‫درك ﻫﻢ ﻧﻤﯽ ﮐﺮدم ... اﻧﮕﺎر ﺗﺎزه ﺗﺎزه داﺷﺘﻢ ﺑﻌﻀﯽ ﭼﯿﺰ ﻫﺎ رو ﻣﯿﻔﻬﻤﯿﺪم ...‬ ‫
- ﻣﺎدر ﺟﻮن ... !‬ ‫ﺑﺎ ﺷﻨﯿﺪن ﺻﺪاش ﺟﺎ ﺧﻮردم ... ﻫﻤﻮن ﻗﺪر ﮐﻪ اون از دﯾﺪﻧﻢ ﺟﺎ ﺧﻮرد ... ﯾﻪ ﮔﺎم ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﺑﺮداﺷﺖ و دوﺑﺎره ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﺟﻠﻮ: ﻣﻦ‬ ‫ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﮐﻪ ...‬ ‫ﺻﺪاي ﻫﺮ دوﻣﻮن ﺧﯿﻠﯽ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺑﻮد و ﻣﻦ ﺑﻪ ﭘﯿﺮاﻫﻦ ﻧﺎ ﻣﺮﺗﺒﺶ و ﮐﺮواﺗﯽ ﮐﻪ ﮔﺮه اش ﻧﺰدﯾﮏ ﺳﯿﻨﻪ اش ﺑﻮد ﻧﮕﺎﻫﯽ ﮐﺮدم و‬ ‫ﻣﻮﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯿﻮﻣﺪ ﺗﻮ ﺷﻮن ﺑﺎرﻫﺎ و ﺑﺎرﻫﺎ دﺳﺖ ﮐﺸﯿﺪه ﺷﺪه ...‬ ‫ﺑﻪ ﻣﺎدرش ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪ و ﺑﻪ ﻣﻦ ﻫﻢ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﮐﺮد ﮐﻪ دﺳﺘﻢ ﺑﻪ ﻣﻮﻫﺎي ﻣﺎدرش ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﺣﺎﻟﺶ ﺑﻬﺘﺮه؟‬ ‫
- ﺑﻬﺸﻮن ﯾﻪ ﻗﺮص دادم ... ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﺑﺘﻮﻧﻦ ﯾﻪ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻋﺘﯽ ﺑﺨﻮاﺑﻦ ...‬ ‫ﺳﺮش رو ﺗﮑﻮن داد و دوﺑﺎره ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد ... ﺳﺮم رو ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻢ ...‬ ‫
- ﺣﺎﻟﺸﻮن ﺧﻮب ﻣﯿﺸﻪ ... ﻣﻦ ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ...‬ ‫دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﺶ ﮐﺸﯿﺪ: آي ﺳﯿﻮ ﻓﻌﻼ ﺑﺴﺘﺮي ﺷﺪن ... ﯾﻌﻨﯽ ...‬ ‫دوﺑﺎره اﺷﮑﻢ رﯾﺨﺖ ...‬ ‫
- ﮔﺮﯾﻪ ﻧﮑﻨﯿﺪ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ... ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﻋﺬر ﻣﯿﺨﻮام ...‬ ‫ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد: ﻣﯿﺸﻪ ﺑﮕﯿﺪ ﭼﺮا؟‬ ‫ﻣﻮﻫﺎم رو زدم ﭘﺸﺖ ﮔﻮﺷﻢ و ﭼﯿﺰي ﻧﮕﻔﺘﻢ ...‬ ‫
- ﺑﺮاي ﻣﺎﻣﺎن آﻣﺎده ﮐﺮده ﺑﻮدﯾﺪ؟‬ ‫ﻣﻨﻈﻮرش ﺑﻪ ﻟﯿﻮان ﺷﯿﺮ ﻋﺴﻞ ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﺑﻠﻪ ... ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﻣﯿﻞ ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ؟‬ ‫ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﺮا اﻣﺸﺐ ﻫﺮ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﺑﺎﻋﺚ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﺑﯿﺸﺘﺮم ﻣﯿﺸﺪ ... ﯾﻪ ﺟﻮر ﮔﻠﮕﻮن ﺷﺪن ﺑﻮد اﻧﮕﺎر ... ﭘﺮ از ﯾﻪ ﻣﻬﺮ ﭘﻨﻬﺎن ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﻧﻪ ﻣﻤﻨﻮﻧﻢ ... ﻓﻘﻂ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم اﯾﺴﺘﺎدم ... اون ﻫﻢ از در اﺗﺎق ﺧﺎرج ﺷﺪ. ﻣﯽ ﺗﺮﺳﯿﺪم ﻫﻤﯿﻦ ﺧﻮاب ﺳﺒﮏ رو ﻫﻢ از ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﺑﮕﯿﺮﯾﻢ ...‬ ‫در رو ﺑﺴﺖ ... و اﯾﺴﺘﺎد رو ﺑﻪ روم ... ﭘﺎﻫﺎم ﺑﺮﻫﻨﻪ ﺑﻮد ... ﺗﻮ اﯾﻦ ﺗﺎرﯾﮏ و روﺷﻨﯽ راﻫﺮو ... ﭘﺎﯾﯿﻦ ﭼﻠﭽﺮاغ اﺻﻠﯽ ﺧﻮﻧﻪ ... ﺣﺘﯽ‬ ‫ﮐﻮﺗﺎه ﺗﺮ ﻫﻢ ﮐﻨﺎرش ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯿﻮﻣﺪم ...‬ ‫ﯾﻪ دﺳﺘﻪ از ﻣﻮﻫﺎم ﮐﻪ از روي ﺷﻮﻧﻪ ام رﯾﺨﺘﻪ ﺑﻮد رو دور اﻧﮕﺸﺘﺎم ﻣﯿﭙﯿﭽﻮﻧﺪم ...‬ ‫ﮐﻤﯽ اﯾﻦ ﭘﺎ و اون ﭘﺎ ﮐﺮد ... ﺧﺴﺘﮕﯽ از ﻫﻤﻪ ﺻﻮرﺗﺶ ﻣﯽ ﺑﺎرﯾﺪ ...‬ ‫
- ﺣﺎﻟﺸﻮن ﺧﻮب ﻣﯿﺸﻪ ... ﻣﻦ ﺑﻪ ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﻫﻢ ﮔﻔﺘﻢ ... ﺣﺎﻟﺸﻮن ...‬ ‫ﯾﻪ ﻗﺪم ﺟﻠﻮ ﮔﺬاﺷﺖ ... ﭼﺸﻤﺎش رو ﻣﺤﮑﻢ ﺑﺴﺖ و دوﺑﺎره ﺑﺎز ﮐﺮد: ﭘﺪر ﺷﺮاﯾﻄﺸﻮن اﺻﻼ ﺧﻮب ﻧﯿﺴﺖ ... ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﮕﻢ اﯾﻦ‬ ‫ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ... ﺣﻮاﺳﺘﻮن ﺑﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﺎﺷﻪ ... ﻣﺎ اﺣﺘﻤﺎﻻ ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻢ ﺑﺘﻮﻧﯿﻢ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﺎﺷﯿﻢ ... زري ﺧﺎﻧﻮم ﻫﻢ از ﯾﻪ ﻫﻔﺘﻪ ﻗﺒﻞ ﻣﺮﺧﺼﯽ‬ ‫ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ... ﺧﻮدش ﺟﺮاﺣﯽ داره و از ﻓﺮدا ﻧﻤﯿﺎد ... ﻓﺨﺮي ﭘﯿﺮ ﺷﺪه و ﮔﻮﺷﺎش ﺳﻨﮕﯿﻦ ... ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻫﻢ ...‬ ‫ﺧﯿﺮه ﺷﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ ... ﮐﻪ دﺳﺘﻢ ﻫﻨﻮز ﮔﯿﺮ ﺑﻪ ﻣﻮﻫﺎم ﺑﻮد و اداﻣﻪ داد: ﻫﯿﭻ ﮐﺲ رو اﻧﺪازه ﺷﻤﺎ دوﺳﺖ ﻧﺪارن ...‬ ‫... اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ رو ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣﯿﮕﻔﺖ ... اﻣﺎ اﻣﺸﺐ ... اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﭼﯿﺰي ﺷﺎﯾﺪ ﯾﻪ دﺳﺖ ... آروم و ﻧﻮازش ﮔﻮﻧﻪ ﻗﻠﺒﻢ رو ﻧﻮازش ﮐﺮد‬ ‫...‬ ‫
-ﻣﯽ ﺑﺮﻣﺸﻮن ﺧﻮﻧﻢ ...‬ ‫ﮐﻼﻓﻪ ﺗﻮ ﺟﺎش ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﺷﺪ: ﺧﯿﺮ ... ﻫﻤﯿﻦ ﺟﺎ ﺑﻤﻮﻧﯿﺪ ...‬ ‫... ﺑﺎزﻫﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد ﻫﻤﻮن ﺣﺎﻣﯽ ارﺑﺎب ﺑﺎ اﯾﻦ ﻟﺤﻦ ﻣﺤﮑﻢ ...‬ ‫
- آﺧﻪ ...‬ ‫
- آﺧﻪ ﻧﺪاره ... ﮐﻮﺷﺎ ﭘﺎش ﺷﮑﺴﺘﻪ ... ﺟﺎﺑﻪ ﺟﺎ ﮐﺮدﻧﺶ ﺳﺨﺘﻪ ... ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﻣﺪرﺳﻪ اش ﻧﺰدﯾﮏ ﺑﺎﺷﻪ ... و ﻣﻦ ... ﯾﻌﻨﯽ اﯾﻦ‬ ‫ﺟﻮري ...‬ ‫... ﺑﺮاي ﻣﻦ ﺳﺨﺖ ﺑﻮد ... ﺧﯿﻠﯽ دﻻﯾﻞ داﺷﺘﻢ ... از اﯾﻦ ﺿﺮﺑﺎن ﻗﻠﺒﯽ ﮐﻪ ﻣﻮﻗﻊ دﯾﺪﻧﺶ ﺑﺎﻻ ﻣﯿﮕﺮﻓﺖ ... ﺗﺎ ﻋﺬاب وﺟﺪان ...‬ ‫دوﺑﺎره ﯾﺎدم اﻓﺘﺎد ... اﻣﺎ اﯾﻦ ﺑﺎر ﺑﻐﻀﻢ رو ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﺑﺨﻮرم ...‬ ‫داﺷﺖ از ﺧﺴﺘﮕﯽ ﺑﯽ ﻫﻮش ﻣﯿﺸﺪ و ﻫﻨﻮز اﯾﻦ وﺳﻂ در ﺣﺎ ل ﻣﺪﯾﺮﯾﺖ ﮐﺮدن ﻣﺴﺎﺋﻞ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﺑﺎﺷﻪ ... وﻟﯽ ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﺑﺮﯾﺪ ﺑﺨﻮاﺑﯿﺪ ... ﺧﯿﻠﯽ ﺧﺴﺘﻪ اﯾﺪ ...‬ ‫... روي ﻟﺒﺶ ﭼﯿﺰي ﺷﺒﯿﻪ ﺑﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ اوﻣﺪ از ﻟﺤﻦ ﻣﻦ ﮐﻪ ﯾﮑﻢ ﻫﻢ زﯾﺎدي ﮐﺶ دار ﺷﺪه ﺑﻮد: ﺑﺎﺷﻪ ... اﻣﺎ ﻣﻦ ﺑﺎزﻫﻢ ﻣﻨﺘﻈﺮ‬ ‫ﺟﺎدوﺗﻮن ﻫﺴﺘﻤﺎ ...‬ ‫... ﺷﮏ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﭘﯿﺶ ﮐﺸﯿﺪن اﯾﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﺑﺮاي ﺧﻨﺪون ﻣﻦ ﺑﻮد ... ﺗﺎ اون ﺑﻐﺾ آﺷﮑﺎرم از ﺑﯿﻦ ﺑﺮه ...‬ ‫
- ﻣﯽ ﺧﻮاﯾﺪ اﻻن ...‬ ‫ﯾﻪ ﻗﺪم ﺑﻬﻢ ﻧﺰدﯾﮏ ﺗﺮ ﺷﺪ اﯾﻦ ﺑﺎر ﻋﻄﺮ ﻧﻔﺲ ﻫﺎش ﻫﻢ ﺑﺎ ﺑﻮي ادﮐﻠﻨﺶ ﻣﺨﻠﻮط ﺷﺪه ﺑﻮد: ﻧﻪ ... ﺑﺮﯾﺪ ﺑﺨﻮاﺑﯿﺪ ... ﺧﺴﺘﻪ اﯾﺪ ...‬ ‫ﮔﺮﯾﻪ ﻫﻢ ﻧﮑﻨﯿﺪ ... ﻣﻦ ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﺮا اﻧﻘﺪر از ﺳﺮ ﺷﺐ اﺷﮏ ﻣﯿﺮﯾﺰﯾﺪ ... ﺷﻤﺎ دﺧﺘﺮ ﻣﻘﺎوﻣﯽ ﻫﺴﺘﯿﺪ ... و ﺣﻀﻮرﺗﻮن ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﮔﺮدﻧﻢ ﮐﺸﯿﺪم ... ﻧﻔﺴﻬﺎم ﺑﺎز ﺗﻨﺪ ﻣﯿﺸﺪ ... ﺣﺮﻓﺎش ﻫﻤﻪ ﻧﺼﻔﻪ ﻧﯿﻤﻪ ﺑﻮد ...‬ ‫
- و اﯾﻨﮑﻪ اﯾﻦ ﻣﺪﺗﯽ ﮐﻪ اﯾﻦ ﺟﺎ ﺗﺸﺮﯾﻒ دارﯾﺪ ﺗﻠﻔﻦ ﺧﻮﻧﻪ رو ﺑﺮﻧﺪارﯾﺪ ... ﺑﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻫﻢ اﯾﻦ اﺟﺎزه رو ﻧﺪﯾﺪ ...‬ ‫... ﯾﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﯾﺎد زﻧﮓ ﺗﻠﻔﻦ اﻓﺘﺎدم ﻗﺒﻞ از اون ﻓﺮﯾﺎد ﻫﺎ ... ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﭼﯿﺰي ﺑﭙﺮﺳﻢ ﮐﻪ ﺻﻮرت ﺟﺪﯾﺶ و اﻟﺒﺘﻪ در ﻫﻤﺶ اﯾﻦ اﺟﺎزه‬ ‫رو ازم ﮔﺮﻓﺖ ... ﺑﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪ اﺳﺘﻔﻬﺎم ﺳﺮم رو ﺗﮑﻮن دادم ...‬ ‫
- ﺷﺒﺘﻮن ﺑﻪ ﺧﯿﺮ آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ... راﺳﺘﯽ ﻣﻦ ﺧﺴﺘﻪ ﻧﯿﺴﺘﻤﺎ اﮔﺮ ﺑﺨﻮاد ﺑﺮاي ﺧﻮردن ﭼﯿﺰي ﺑﺮاﺗﻮن آﻣﺎده ﮐﻨﻢ ...‬ ‫
- اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﮐﻨﯿﺪ ...‬ ‫... اﯾﻦ آدم ﻣﻮﻗﻌﯽ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﻣﺤﺒﺖ ﮐﻨﻪ ﻫﻢ دﺳﺘﻮر ﻣﯿﺪاد ...‬ ‫ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺮم ﮐﻪ ﺻﺪام ﮐﺮد ... ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮم ﮔﻔﺖ: رو ﺗﻮن رو ﺑﺎ اون ﭼﺎدر ﻧﮑﺸﯿﺪ ... ﻫﻮا ﺳﺮده ...‬ ‫ﺗﮑﯿﻪ اش رو از ﻣﯿﺰ ﮔﺮﻓﺖ: ﭘﺲ اوﺿﺎع ﻗﺎراش ﻣﯿﺸﻪ ...‬ ‫ﮐﻼه روي ﺳﺮم رو ﻣﺤﮑﻢ ﺗﺮ ﮐﺮدم ... ﺗﺎ ﻣﻮﻫﺎم رو ﮐﺎﻣﻞ ﺑﭙﻮﺷﻮﻧﻪ ... دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﺧﻮدم رو ﺗﻮي آﯾﻨﻪ ﺑﺒﯿﻨﻢ ... ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﭼﯿﺰي‬ ‫ﺑﺮام ﻣﻔﻬﻮم ﻧﺒﻮد: آره ...‬ ‫اوﻣﺪ ﺟﻠﻮم اﯾﺴﺘﺎد و ﺧﯿﺮه ﺷﺪ ﺑﻬﻢ ... ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﻧﮕﺎﻫﻢ رو ازش ﺑﮕﯿﺮم ...‬ ‫
- ﺗﻮ ﯾﻪ دردت ﻫﺴﺖ ﻣﻤﻮش ...‬ ‫ﭼﯿﺰي از ﺳﯿﺎوش ﭘﻨﻬﻮن ﻧﻤﯿﻤﻮﻧﺪ ... اون ﻣﻦ رو از ﺧﻮدم ﺑﻬﺘﺮ ﻣﯿﺸﻨﺎﺧﺖ ... از ﺧﻮدم ﺑﻬﺘﺮ درك ﻣﯿﮑﺮد ...‬ ‫
- ﺗﻮ ﻣﮕﻪ ﺗﻤﺮﯾﻦ ﻧﺪاري؟‬ ‫اﺧﻤﺎش رﻓﺖ ﺗﻮ ﻫﻢ ... ﺧﻨﺪه ام ﮔﺮﻓﺖ دﺳﺖ ﺑﺮدم و اﺧﻤﺎش رو از ﻫﻢ ﺑﺎز ﮐﺮد: اﯾﻦ ﮔﺮه اﺑﺮو ﺑﻬﺖ ﻧﻤﯿﺎد ﺳﯿﺎ ...‬ ‫
- ﺣﺮف رو ﻋﻮض ﻧﮑﻦ ...‬ ‫ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺘﻢ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد: اﺟﺮا ﺗﺎ ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻋﺖ دﯾﮕﻪ ﺷﺮوع ﻣﯿﺸﻪ ...‬ ‫دﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﯿﻨﻪ ﺟﻠﻮم اﯾﺴﺘﺎد: ﺑﺸﻪ ... ﺗﻮ ﻣﮕﻪ ﺑﺎره اوﻟﺘﻪ ﻣﯿﺨﻮاي ﺑﺮي رو ﺻﺤﻨﻪ؟ ﻫﺮ وﻗﺖ ﮐﺎرﮔﺮدان ﮔﻔﺖ ﻣﯿﭙﺮي رو ﺻﺤﻨﻪ ... ﺗﺎزه‬ ‫ﻣﺤﻤﺪ ﻫﻢ ﻫﻨﻮز ﮔﺮﯾﻤﺶ ﺗﻤﻮم ﻧﺸﺪه ...‬ ‫ﺳﺮش رو ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺖ و اداﻣﻪ داد: ﻣﻤﻮش ﻫﯿﭻ ﻣﯿﺪوﻧﯽ ﭼﻨﺪ وﻗﺘﻪ ﺣﺮف ﻧﺰدﯾﻢ؟ ﺗﻮ دﯾﮕﻪ ﻣﻦ رو ﻣﺤﺮم ﻧﻤﯿﺪوﻧﯽ؟‬ ‫ﮔﺮﯾﻪ ام ﮔﺮﻓﺖ: ﭼﺮت ﻧﮕﻮ ... ﻣﻦ ﺟﺰ ﺗﻮ ﮐﺴﯽ رو ﻧﺪارم ... اﻣﺎ ﺳﯿﺎ ... ﺗﮑﻠﯿﻔﻢ ﺑﺎ ﺧﻮدم ﻣﺸﺨﺺ ﻧﯿﺴﺖ ... ﯾﻪ ﻋﺎﻟﻤﻪ ﺣﺲ در ﻫﻢ‬ ‫دارم ... از ﺣﺲ ﻓﺮار از ﯾﻪ ﻋﺸﻖ ﻗﺪﯾﻤﯽ ... ﺗﺎ ﻋﺬاب وﺟﺪان و ...‬ ‫ﺧﻢ ﺷﺪ ﺗﻮي ﺻﻮرﺗﻢ: و؟ !‬ ‫
- ﻫﯿﭽﯽ ... ﯾﻌﻨﯽ ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ...‬ ‫ﺧﯿﺮه ﺷﺪ ﺑﻪ ﻧﻮك ﮐﻔﺸﺶ ... ﺳﯿﮕﺎر ﺗﻮي دﺳﺘﺶ رو زﯾﺮ ﮐﻔﺸﺶ ﺧﺎﻣﻮش ﮐﺮد: ﺗﻮ اون ﻋﻤﺎرت ﯾﻪ ﭼﯿﺰاﯾﯽ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻧﯿﺴﺖ ﻧﻪ؟‬ ‫ﭘﺸﺖ ﯾﻪ ﻫﺎﻟﻪ اي از اﺷﮏ ﻣﯿﺪﯾﺪﻣﺶ: ﺧﯿﻠﯽ ﭼﯿﺰا ﻣﺜﻞ ﺳﺎﺑﻖ ﻧﯿﺴﺖ ... ﺗﻮ ﻫﻢ ﻧﯿﺴﺘﯽ ... داﻏﻮﻧﯽ ...‬ ‫
- ﺗﻮ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻓﮑﺮ ﻧﮑﻦ ... ﺧﻮب ﻣﯿﺸﻢ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﯾﻪ ﻗﺪم ﻧﺰدﯾﮏ ﺗﺮ ﺷﺪم ﺑﻬﺶ: ﺳﯿﺎ ... ﺗﻮ ﻣﻦ رو دوﺳﺖ داري ﻣﮕﻪ ﻧﻪ؟‬ ‫ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎي ﮔﺮد ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد: ﺗﻮ ﻣﺜﻞ اﯾﻨﮑﻪ واﻗﻌﺎ ﺧﻮب ﻧﯿﺴﺘﯽ ... ﺣﺎﻻ ﭼﺮا داري ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯿﮑﻨﯽ؟ﻋﺎﻃﻔﻪ ﻣﯿﮑﺸﺘﺖ اﮔﻪ ﮔﺮﯾﻤﺖ ﺑﻬﻢ‬ ‫ﺑﺮﯾﺰه ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺑﻬﺶ زدم اﯾﻦ آدم ﺗﺤﺖ ﻫﺮ ﺷﺮاﯾﻄﯽ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﺴﺖ ﺣﺎل ﻣﻦ رو ﺧﻮب ﮐﻨﻪ ...‬ ‫
- ﭘﺸﯿﻤﻮﻧﯽ ﺑﻪ راﻣﯿﻦ ﺟﻮاب ﻣﻨﻔﯽ دادي؟‬ ‫ﯾﻪ ﻧﮕﺎه ﭼﭗ ﭼﭙﺶ ﺑﻬﺶ اﻧﺪاﺧﺘﻢ: آره ﺧﯿﻠﯽ ...‬ ‫
- آﻓﺮﯾﻦ ﻣﻤﻮش اون ﻗﯿﺎﻓﻪ ﻣﻈﻠﻮم ﺑﻬﺖ ﻧﻤﯿﺎد ...‬ ‫
- ﺳﯿﺎ؟‬ ‫
- ﺟﺎن ﺳﯿﺎ ... ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺑﻬﻢ رﯾﺨﺘﻪ اﺳﺖ ... ﻣﻦ ﺳﺮم رو اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮدم ﭘﺎﯾﯿﻦ و داﺷﺘﻢ زﻧﺪﮔﯿﻢ رو ﻣﯿﮑﺮدم ... اﯾﻦ ﻃﻮﻓﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ‬ ‫ذﻫﻨﻤﻪ ... اﯾﻦ ﻫﻤﻪ اﺣﺴﺎﺳﺎت ﻣﺘﻨﺎﻗﺾ ... ﻫﻤﻪ اﯾﻨﺎ داره ﻣﻦ رو از روﺗﯿﻨﻢ ﺧﺎرج ﻣﯿﮑﻨﻪ ... دارم ﻗﺎﻃﯽ ﻣﯿﮑﻨﻢ ... راﻣﯿﻦ ... ﺳﮑﺘﻪ‬ ‫اﮐﺒﺮ ﺧﺎن ... اون ﺗﻠﻔﻨﯽ ﮐﻪ ﺑﻬﺖ ﮔﻔﺘﻢ ... و اون ﻓﺸﺎرﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻬﻢ ﻣﯿﺎرن ﺗﺎ رﺿﺎﯾﺖ ﺑﺪم ﺧﻮﻧﻪ رو ﺑﮑﻮﺑﻦ ... ﺗﻤﻮم ﺷﺪن ﻧﻤﺎﯾﺶ ...‬ ‫ﮐﻪ ﯾﻌﻨﯽ دوﺑﺎره ﺑﯽ ﭘﻮﻟﯽ ... دارم دﯾﻮوﻧﻪ ﻣﯿﺸﻢ ...‬ ‫
- ﻧﮕﺎم ﻣﻤﻮش ... ﻣﮕﻪ ﻣﺎ ﺗﻨﻬﺎت ﻣﯿﺬارﯾﻢ؟ ﻣﻦ ﯾﻪ ﻓﮑﺮاﯾﯽ ﺗﻮ ذﻫﻨﻤﻪ ... ﺑﻬﺖ ﻗﻮل ﻣﯿﺪم ﻫﻤﻪ ﭼﯽ درﺳﺖ ﺑﺸﻪ ...‬ ‫ﺑﺎ ﮐﻨﺠﮑﺎوي ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم ... از ﺣﺮﻓﺎش ﺑﻮﻫﺎي ﺧﻮﺑﯽ ﻧﻤﯿﻮﻣﺪ: ﺳﯿﺎ؟!‬ ‫ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺗﻮش ﯾﻪ ﻏﻢ ﺑﻮد ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد: ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ درﺳﺖ ﻣﯿﺸﻪ ... ﺑﻬﺖ ﻗﻮل ﻣﯿﺪم ... ﻫﻢ ﺑﻪ ﺗﻮ و ﻫﻢ ﺑﻪ ﻧﮕﺎه آوﯾﺴﺎ ﮐﻪ اﻻن‬ ‫ﯾﻪ ﻣﺎﻫﻪ ﭘﺮ از ﺳﺌﻮاﻟﻪ ... ﺑﻬﺘﻮن ﻗﻮل ﻣﯽ دم ﮐﻪ اﯾﻦ ﺟﺎ ﺑﺎﺷﻢ ... ﮐﻨﺎرﺗﻮن ﭘﺸﺘﺘﻮن ... در ﺿﻤﻦ ﺗﻮ ﻣﺠﺒﻮري ﻧﯿﺴﺘﯽ ﺑﺮاي ﮐﻮﺑﯿﺪن‬ ‫ﺧﻮﻧﻪ رﺿﺎﯾﺖ ﺑﺪي ... ﻣﺎدام ﻫﻢ ﻣﻮاﻓﻖ ﻧﯿﺴﺖ ... داﻣﺎد زﯾﻨﺐ ﺧﺎﻧﻮم ﻫﻢ ﯾﻪ ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد داده ... اﺳﻠﺤﻪ ﮐﻪ روي ﺳﺮت ﻧﺬاﺷﺘﻪ دﯾﻮوﻧﻪ‬ ‫...‬ ‫ﺣﺎﻟﺸﻮن ﮐﻤﯽ ﺑﻬﺘﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد ... اﻣﺎ ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﻫﻤﻪ ﭘﺮ از ﻟﺬت ﺑﻮدن ﻣﻦ ﮐﻨﺎرﺷﻮن ﺑﻮدن ... ﻧﯿﻮﺷﺎ ذوق زﯾﺎدي داﺷﺖ ... ﺗﻤﺮﯾﻨﻬﺎش‬ ‫رو ﮐﻨﺎرم ﺣﻞ ﻣﯿﮑﺮد ... ﮐﻮﺷﺎ ﯾﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﻣﻦ رو ﻧﻤﯽ دﯾﺪ ﺳﺮﯾﻊ دﻧﺒﺎﻟﻢ ﻣﯿﮕﺸﺖ و ﻣﻦ ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻪ ﺧﻮاﻫﺮم ... ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم‬ ‫ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﺑﯿﺸﺘﺮ از دو ﺳﺎﻋﺖ ﺗﻮش ﻧﺨﻮاﻫﻢ ﻣﻮﻧﺪ ﺣﺎﻻ دو روز ﺑﻮد اﺗﺮاق ﮐﺮده ﺑﻮدم ...‬ ‫
- ﺣﺎﻟﺘﻮن ﺧﻮﺑﻪ؟‬ ‫ﺑﺎ ﺷﻨﯿﺪن ﺻﺪاﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻃﺮز ﺗﺮﺳﻨﺎﮐﯽ ﺑﺎ ﺧﻮدم اﻋﺘﺮاف ﻣﯿﮑﺮدم ﻣﻨﺘﻈﺮش ﺑﻮدم از ﺻﺒﺢ از ﺗﻤﺎم اﯾﻦ ﺧﯿﺎﻻت در اوﻣﺪم: ﺳﻼم‬ ‫آﻗﺎي دﮐﺘﺮ.‬ ‫از ﺟﺎم ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و ﮐﻤﯽ ﺧﻮدم رو ﺟﻤﻊ و ﺟﻮر ﮐﺮدم ... داﻣﻨﻢ رو روي ﭘﺎم ﻣﺮﺗﺐ ﮐﺮدم ...‬ ‫دﻗﯿﻖ ﺧﯿﺮه ﺷﺪ ﺑﻪ ﻧﮕﺎﻫﻢ: ﺧﻮﺑﯿﺪ ﺷﻤﺎ؟‬ ‫
- ﺑﻠﻪ ... اﮐﺒﺮ ﺧﺎن ﭼﻪ ﻃﻮرن؟‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﺑﺎ ﻟﺤﻦ ﺧﺴﺘﻪ اي ﮔﻔﺖ: ﻫﻤﻮن ﻃﻮري ... ﻣﺎدرم ﮔﻔﺘﻦ ﺑﺮاي ﻣﻼﻗﺎت رﻓﺘﻪ ﺑﻮدﯾﺪ ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ...‬ ‫
- ﺑﻠﻪ ﻗﺒﻞ از اﺟﺮا ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﯾﻪ ﺳﺮ ﺑﺰﻧﻢ ﮐﻪ ﻣﺘﺎﺳﻔﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﻣﻮﻗﻊ ﻧﺮﺳﯿﺪم وﻗﺖ ﻣﻼﻗﺎت ﺗﻤﻮم ﺷﺪه ﺑﻮد ... اﻟﺒﺘﻪ ﻣﻦ ... ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ‬ ‫ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم رو ﺑﺒﯿﻨﻢ ...‬ ‫
- ﭘﺪرم ﺑﯽ ﻫﻮش ﻫﺴﺘﻦ و ﻣﺘﻮﺟﻪ اﻃﺮاﻓﺸﻮن ﻧﯿﺴﺘﻦ ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺗﻠﺨﯽ زدم: ﺑﻪ ﻫﻮش ﺑﺎﺷﻦ ﻫﻢ ﻓﮑﺮ ﻧﮑﻨﻢ از دﯾﺪار ﻣﻦ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﺸﻦ ...‬ ‫ﮐﻤﯽ ﮐﻼﻓﻪ ﺷﺪ ... ﮐﯿﻒ دﺳﺘﯿﺶ رو روي ﻣﯿﺰ ﺗﺮاس ﮔﺬاﺷﺖ ... ﭘﺎﻟﺘﻮش رو ﻫﻢ روي ﺻﻨﺪﻟﯽ ... از ﻫﻤﻪ وﺟﺎﻧﺎﺗﺶ ﺧﺴﺘﮕﯽ ﻣﯽ‬ ‫ﺑﺎرﯾﺪ ... اﻣﺎ ﺻﻨﺪﻟﯽ رو ﮐﺸﯿﺪ و ﺑﺎ دﺳﺖ اﺷﺎره ﮐﺮد ﮐﻪ ﺑﻨﺸﯿﻨﻢ ... ﻧﺸﺴﺘﻢ و ﺑﻌﺪ ﺻﻨﺪﻟﯽ رو ﺑﻪ روﯾﯿﻢ رو ﺑﯿﺮون ﮐﺸﯿﺪ و ﺧﻮدش‬ ‫ﻧﺸﺴﺖ: ﭼﯿﺰي داره ﺷﻤﺎ رو ﻧﺎراﺣﺖ ﻣﯿﮑﻨﻪ اﯾﻦ دو روز ... و اﻟﺒﺘﻪ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ اﺧﯿﺮ ...‬ ‫... ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮب ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ﭼﯿﺰي از دﯾﺪش ﭘﻨﻬﺎن ﻧﻤﯽ ﻣﻮﻧﻪ ... اﻣﺎ واﻗﻌﺎ و از ﺗﻪ دل ازش ﺧﺠﺎﻟﺖ ﮐﺸﯿﺪم ... ﺗﻮ اﯾﻦ ﺷﺮاﯾﻂ ﮐﻪ‬ ‫ﭘﺪرش در ﺑﺪﺗﺮﯾﻦ ﺣﺎﻟﺖ ﺑﻮد ... ﺗﻠﻔﻨﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﮐﯿﻪ ﻋﺼﺒﯿﺶ ﻣﯿﮑﺮد و ﮐﺎرﻫﺎي ﺷﺮﮐﺖ زﯾﺎد ﺑﻮد ... اﯾﻦ آدم ﺑﺮاي ﻣﻦ‬ ‫ﻫﻢ وﻗﺖ داﺷﺖ اﻧﮕﺎر ...‬ ‫ﮐﻤﯽ ﺳﺮم رو ﺑﺎﻻ آوردم و ﻧﮕﺎه ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺟﻮاﺑﺶ رو دﯾﺪم ... ﻋﺠﯿﺐ دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻢ ... اﯾﻦ ﺻﻮرت و ﻧﮕﺎه ﻣﻨﺘﻈﺮ و ﺟﺪي‬ ‫ﺑﺎ وﺟﻮد اون ﺻﻼﺑﺖ و اﺧﻢ ﻫﻤﯿﺸﮕﯽ ﺑﺎز ﻫﻢ ﻋﺠﯿﺐ ﻣﻦ رو ﺗﺤﺮﯾﮏ ﻣﯿﮑﺮد ﺑﺮاي ﺣﺮف زدن ... اﻣﺎ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﺧﻮﺑﻢ آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ... ﯾﮑﻢ اﺗﻔﺎﻗﺎت اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ﻧﺎراﺣﺖ ﮐﻨﻨﺪه ﺑﻮد ... ﭘﺎي ﮐﻮﺷﺎ ... ﻣﺮﯾﻀﯽ ﭘﺪرﺗﻮن ... ﻣﻦ ... ﻓﻘﻂ ﺧﯿﻠﯽ ...‬ ‫
- ﺷﻤﺎ ﺧﯿﻠﯽ؟!‬ ‫
- ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻤﻨﻮﻧﻢ ﮐﻪ ﺣﻮاﺳﺘﻮن ﺑﻪ ﻣﻦ ﻫﺴﺖ ...‬ ‫ﭼﺸﻤﻬﺎش رو ﻣﺎﻟﯿﺪ: ﻣﻄﻤﺌﻨﯿﺪ؟‬ ‫ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ و ﺷﯿﻄﻨﺖ ﮔﻔﺘﻢ: از اﯾﻦ ﮐﻪ ﺣﻮاﺳﺘﻮن ﺑﻪ ﻣﻦ ﻫﺴﺖ؟ ﺑﻠﻪ ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ...‬ ‫ﺗﻮي ﻧﮕﺎﻫﺶ ﯾﻪ ﺧﻨﺪه اي اوﻣﺪ ... ﺧﻮاﺳﺖ ﭼﯿﺰي ﺑﮕﻪ ﮐﻪ ﺗﻠﻔﻨﻢ زﻧﮓ ﺧﻮرد ... اﻣﯿﺪ ﺑﻮد ... ﺑﻌﺪ از اﺣﻮال ﭘﺮﺳﯽ ﮔﻔﺖ دﻧﺒﺎل ﺑﻠﯿﻂ‬ ‫اﺻﻔﻬﺎن و رزرو ﻫﺘﻞ ﻫﺴﺘﺶ ﺗﺎ ﺗﻮي ﺟﺸﻨﻮاره ﺷﺮﮐﺖ ﮐﻨﯿﻢ و ﮔﻔﺖ ﻧﻪ رو از ﻃﺮف ﻣﻦ ﻧﻤﯽ ﭘﺬﯾﺮه و ﺧﻼﺻﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ ﻣﯿﺎم ...‬ ‫اﻟﺒﺘﻪ اﻧﻘﺪر ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺗﻨﺪ ﺗﻨﺪ و ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻫﻢ ﺣﺮف زده ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﻦ ﻓﻘﻂ اﯾﻦ ﺑﯿﻦ ﺑﺎﺷﻪ ﻣﯿﺎم رو ﮔﻔﺘﻢ ... ﻗﻄﻊ ﮐﻪ ﮐﺮدم ... ﯾﻪ‬ ‫اس ام اس ﺑﺮام اوﻣﺪ ... ﺑﺎ ﻋﺬر ﺧﻮاﻫﯽ ﻣﺠﺪد از ﺣﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻃﺮز ﻋﺠﯿﺒﯽ اﺧﻢ داﺷﺖ اس ام اس رو ﺧﻮﻧﺪم ... از ﻃﺮف راﻣﯿﻦ ﺑﻮد‬ ‫... اﺧﻤﺎم دوﺑﺎره رﻓﺖ ﺗﻮي ﻫﻢ ... اﯾﻦ آدم اﻧﮕﺎر ﻫﯿﭻ ﺟﻮر ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﮐﻮﺗﺎه ﺑﯿﺎد و ﻣﻦ واﻗﻌﺎ ﺗﻮ وﺿﻌﯿﺖ روﺣﯽ ﺧﻮﺑﯽ ﻧﺒﻮدم ...‬ ‫ﺳﺮ ﺟﺎش ﮐﻤﯽ ﮐﻼﻓﻪ ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﺷﺪ ... ﺧﻢ ﺷﺪ روي ﻣﯿﺰ ﺗﺮاس و دﺳﺘﺎش رو ﺑﻬﻢ ﻗﻔﻞ ﮐﺮد و ﻣﻦ دﺳﺘﻢ روي ﺳﯿﻨﻪ ام رﻓﺖ ﺗﺎ‬ ‫ﺑﺘﻮﻧﻢ ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﺑﮑﺸﻢ ... اﯾﻦ ﻣﺪت ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ ﺟﺎي ﺧﻮدش ﻧﺒﻮد و ﺑﺮاي ﻣﻦ ﺣﺴﺎس اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﻋﺬاب وﺟﺪان زﯾﺎد ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﭼﯿﺰي ﺷﺪه؟ﺑﻬﺘﻮن ﭼﯿﺰي ﮔﻔﺘﻦ ﮐﻪ ﻧﺎراﺣﺘﯿﺪ؟‬ ‫ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم . ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎي ﻋﺼﺒﯿﺶ ﺧﯿﺮه ﺷﺪم: ﻧﻪ ... ﺧﻮﺑﻢ ...‬ ‫ﭘﻮزﺧﻨﺪ واﺿﺤﯽ زد: ﮐﺎﻣﻼ ﻣﺸﺨﺼﻪ ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﺑﻬﺶ ﺑﺮ ﺧﻮرد: ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ...‬ ‫ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد: ﻋﺬر ﺧﻮاﻫﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﺪ؟. اﺗﻔﺎﻗﯽ اﻓﺘﺎده؟‬ ‫اﯾﻦ ﺑﺎر ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ زور داﺷﺘﻢ ﺳﻌﯽ ﻣﯿﮑﺮدم ﺧﯿﺲ ﻧﺒﺎﺷﻦ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم ... ﮐﻼﻓﻪ ﺷﺪ ... ﻧﻔﺴﺶ رو داد ﺑﯿﺮون ... و ﺧﯿﺮه‬ ‫ﺷﺪ ﺑﻪ ﻣﯿﺰ ﺟﻠﻮش: ﺷﻤﺎ ﻣﯿﺪوﻧﯿﺪ ﮐﻪ ﻣﻦ آدم ﺑﺎ ﻧﻔﻮذي ﻫﺴﺘﻢ ... و اﯾﻦ ﺟﺎم ... ﻫﺮ وﻗﺖ ﮐﻪ اﺣﺘﯿﺎج داﺷﺘﯿﺪ ...‬ ‫دﻟﻢ رﯾﺨﺖ ﯾﻪ ﻟﺮزش ﮐﻮﭼﯿﮏ ﻣﺜﻞ ﭘﺮواز ﯾﻪ ﭘﺮﻧﺪه ﮐﻮﭼﯿﮏ ... اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﺗﻮي رﮔﻬﺎم ﯾﻪ ﺣﺲ ﻋﻤﯿﻖ ﺗﺰرﯾﻖ ﺷﺪ ...‬ ‫اﯾﻦ رو ﮔﻔﺖ و ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺑﺮه ﮐﻪ ﻓﺨﺮي ﺧﺎﻧﻮم ﻫﻦ و ﻫﻦ ﮐﻨﺎن از در ﺗﺮاس داﺧﻞ ﺷﺪ: ﻫﻤﺮاز ﺧﺎﻧﻮم اﯾﻦ ﮐﻮﺷﺎ ﭘﺪر ﻣﻦ رو در‬ ‫آورد ... ﻏﺬا ﻧﻤﯿﺨﻮره ﻣﯿﮕﻪ ﻫﻤﺮاز ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺬاره ﺗﻮ دﻫﻨﻢ ...‬ ‫ﺑﻌﺪ اﻧﮕﺎر ﮐﻪ ﯾﻬﻮ ﺣﺎﻣﯽ رو دﯾﺪه ﺑﺎﺷﻪ: اي واي آﻗﺎ ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ... ﺧﻮش اوﻣﺪﯾﺪ ﭼﻪ ﺑﯽ ﺳﺮ و ﺻﺪا ...‬ ‫
- ﺳﻼم ﻓﺨﺮي ﺧﺎﻧﻮم ... ﮐﻮﺷﺎ ﺗﻮ اﺗﺎﻗﺸﻪ؟‬ ‫
- ﺑﻠﻪ ...‬ ‫ﺑﻌﺪ رو ﮐﺮد ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﻦ ﮐﻪ داﺷﺘﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯿﺸﺪ: ﺷﻤﺎ ﺗﺸﺮﯾﻒ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﺪ ... ﻏﺬا ﮐﻪ ﻧﺨﻮردﯾﺪ؟‬ ‫
- راﺳﺘﺶ رو ﺑﺨﻮاﯾﺪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮدم ﺷﻤﺎ ﺗﺸﺮﯾﻒ ﺑﯿﺎرﯾﺪ .‬ ‫
- ﺑﺎﺷﻪ ﭘﺲ ﻣﻦ ﺗﮑﻠﯿﻒ اﯾﻦ ﺷﺎزده رو ﻣﺸﺨﺺ ﮐﻨﻢ ﻣﯽ رﺳﻢ ﺧﺪﻣﺘﺘﻮن ...‬ ‫
- ﻣﮕﻪ ﮐﺎري ﮐﺮده؟‬ ‫
- ﺑﻪ ﺻﻮرت ﺧﺴﺘﻪ ﺷﻤﺎ ﻧﮕﺎه ﻧﮑﺮده ... در ﺿﻤﻦ ﭘﺎش ﻣﺸﮑﻞ ﭘﯿﺪا ﮐﺮده دﺳﺖ ﮐﻪ داره ... اﯾﻦ ﭼﻨﺪﻣﯿﻦ ﺑﺎره ... اﯾﻦ ﺑﺎر ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ‬ ‫ﺑﺎﯾﺪ ﻗﺎﻃﻌﺎﻧﻪ ﺗﺮ ﺑﺎﻫﺎش ﺑﺮ ﺧﻮرد ﮐﻨﻢ ...‬ ‫ﺳﺮم رو روي ﺑﺎﻟﺸﺖ اﺗﺎق ﻣﻬﻤﺎن ﻋﻤﺎرت اﻧﺘﻈﺎم ﻫﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻢ ... ﯾﺎد ﻗﯿﺎﻓﻪ آوﯾﺰون ﮐﻮﺷﺎ ﮐﻪ ﻣﯿﻮﻓﺘﺎدم ﺧﻨﺪه ام ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺖ ... زﻧﮓ‬ ‫ﺗﻠﻔﻨﻢ ﺑﺎﻋﺚ ﺗﻌﺠﺒﻢ ﺷﺪه ... ﺑﻪ ﺧﺼﻮص ﮐﻪ ﺷﻤﺎره رو ﻫﻢ ﻧﯿﻤﺸﻨﺎﺧﺘﻢ ...‬ ‫
- اﻟﻮ ...‬ ‫ﺻﺪﻟﯽ ﺧﺎﻧﻮم ﭘﺸﺖ ﺧﻂ ﻫﻢ ﺧﯿﻠﯽ آﺷﻨﺎ ﺑﻮد ﻫﻢ ﯾﺎدم ﻧﻤﯿﻮﻣﺪ اﺻﻼ ...‬ ‫
- دﺳﺘﺖ درد ﻧﮑﻨﻪ ﻫﻤﺮاز ﺧﺎﻧﻮم ... ﺑﺎﺑﺎ ﻣﻨﻢ روﯾﺎ ...‬ ‫ﺗﻮي ﺟﺎم ﻧﯿﻢ ﺧﯿﺰ ﺷﺪم ... ﺑﻌﺪ از اﺣﻮال ﭘﺮﺳﯽ در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ ﺗﺤﻠﯿﻠﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﮐﻪ ﭼﺮا زﻧﮓ زده ﻣﺘﻈﺮ ﺷﺪم ﺗﺎ ﺣﺮﻓﺶ رو ﺑﺰﻧﻪ‬ ‫...‬ ‫
- راﺳﺘﺶ رو ﺑﺨﻮاي ﻫﻤﺮاز ﺟﺎن ازت ﯾﻪ ﺧﻮاﻫﺶ داﺷﺘﻢ ... ﻣﻦ ﺑﺮاي ﺳﺎﻟﻦ ﺧﻮﻧﻪ ﻣﯽ ﺧﻮام ﯾﻪ ﺗﺎﺑﻠﻮ ﺑﺨﺮم وﻟﯽ ﻫﯿﭽﯽ ﺳﺮ در‬ ‫ﻧﻤﯿﺎرم ... ﻓﺮدا وﻗﺖ داري ﺑﺎﻫﻢ ﺑﺮﯾﻢ ﺧﺮﯾﺪ ...‬ ‫ﺗﻮ ﺳﺮم ﯾﻪ ﻋﻼﻣﺖ ﺳﺌﻮال ﺑﺰرگ ﺗﺸﮑﯿﻞ ﺷﺪ ... ﻣﻔﻬﻮم اﯾﻦ ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد رو ﻧﻤﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪم ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﻓﺮدا ﮐﺎر ﺧﺎﺻﯽ ﻧﺪارم ... اﻣﺎ ...‬ ‫ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﺸﯿﺪ ... ﯾﻪ ﺟﺎﯾﯽ ﯾﻪ ﺧﺒﺮي ﺑﻮد ... اﯾﻦ رو ﺣﺲ ﻣﯿﮑﺮدم: اﻣﺎ ﻧﺪاره دﯾﮕﻪ ﻫﻤﺮاز ﺑﺎﻧﻮ ... ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯿﮑﻨﻢ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- ﻧﻪ ﻧﻪ ... ﻣﻨﻈﻮرم ﺑﻪ ﺧﻮاﻫﺶ ﮐﺮدن ﻧﺒﻮد ... ﭼﺸﻢ ﻣﻦ ﻓﺮدا در ﺧﺪﻣﺘﺘﻮن ﻫﺴﺘﻢ ...‬ ‫... ﺧﯿﺮه ﻣﻮﻧﺪم ﺑﻪ ﺗﻠﻔﻨﯽ ﮐﻪ ﺗﺎزه ﻗﻄﻊ ﺷﺪه ﺑﻮد ... ﻗﺮار ﺷﺪه ﺑﻮد ﺻﺒﺢ ﮐﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻣﺪرﺳﻪ اﻧﺪ ﺑﯿﺎد دﻧﺒﺎﻟﻢ ... ﺑﺮﯾﻢ ﺧﺮﯾﺪ ...‬ ‫ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺷﯿﮏ و ﻣﺮﺗﺐ و ﺧﻮش اﺧﻼق ﺑﻮد ... دﺧﺘﺮ دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﯽ ﺑﻮد ... ﺑﺎ ﻫﻢ دﺳﺖ دادﯾﻢ و راه اﻓﺘﺎدﯾﻢ ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻢ ﺗﺎ ﺑﻪ‬ ‫ﮔﺎﻟﺮي ﻣﺎدر آرﺗﺎن ﺑﺮﯾﻢ ... اوﻧﺠﺎ دوﺳﺘﯽ ﻧﻤﺎﯾﺸﮕﺎه داﺷﺖ ﮐﻪ آﻣﺎرش رو داﺷﺘﻢ ﮐﺎراﻫﺎي زﯾﺒﺎﯾﯽ ﺑﺮاي ﻓﺮوش داره ...‬ ‫از اﯾﻦ ﺗﻤﺎس آﻧﯽ ﺟﺎ ﺧﻮرده ﺑﻮدم و ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﺮا اﺣﺴﺎس ﻣﯿﮑﺮدم ﭘﺸﺖ اﯾﻦ دﻋﻮت ﭼﯿﺰﻫﺎي دﯾﮕﻪ اي ﻫﺴﺖ ... ﭼﻮن وﻗﺘﯽ‬ ‫ﺳﺌﻮال ﮐﺮدم ﭼﻪ ﺗﺎﺑﻠﻮﯾﯽ در ﻧﻈﺮ داره و ﯾﺎ ﭼﻪ ﺳﺒﮑﺎﯾﯽ دوﺳﺖ داره ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰي ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺖ و وﻗﺘﯽ ازش ﭘﺮﺳﯿﺪم ﮐﻪ ﺗﺎ ﭼﻪ‬ ‫اﻧﺪازه ﻣﯽ ﺧﻮاد ﻫﺰﯾﻨﻪ ﮐﻨﻪ ... ﺗﻮ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﯾﻪ ﺑﺮق ﺑﺪ ﺟﻨﺴﯽ اوﻣﺪ و روﺳﺮي اﺑﺮﯾﺸﻤﯽ آﺑﯽ رﻧﮕﺶ رو ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: ﻣﺮزي‬ ‫ﻧﺪاره ... ﻫﺮ ﭼﯽ دوﺳﺖ داﺷﺘﯽ و اﻧﺘﺨﺎب ﮐﺮدي رو ﺑﺮ ﻣﯿﺪارﯾﻢ ... ﻣﯽ ﺧﻮام ﺳﻠﯿﻘﻪ ي ﺗﻮ ﺑﺎﺷﯽ ...‬ ‫و ﺑﻌﺪ زﯾﺮ ﻟﺐ ﮔﻔﺖ ﺗﺎ ﭼﺸﻤﺶ در آد ... ﻫﺮ ﮐﯽ ﻃﺎووس ﺧﻮاﻫﺪ ﺟﻮر ﻫﻨﺪوﺳﺘﺎن ﮐﺸﺪ ...‬ ‫
- ﻣﻨﻈﻮرﺗﻮن ﺑﻪ ﻣﻨﻪ؟‬ ‫دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﺑﺎزوم زد و ﺧﻨﺪﯾﺪ: ﻧﻪ ﻋﺰﯾﺰه دﻟﻢ ...‬ ‫ﺗﻮ ﮔﺎﻟﺮي روﯾﺎ ﺧﯿﺮه ﻣﻮﻧﺪه ﺑﻮد ﺑﻪ ﺗﺎﺑﻠﻮﯾﯽ ﻣﺤﻮ از آﺑﺮﻧﮓ ﺑﺎ رﻧﮕﻬﺎﯾﯽ ﭘﺮ از آراﻣﺶ ... آﺑﯽ و ﺳﺒﺰ ...‬ ‫
- ﺧﻮﺷﮕﻠﻪ؟‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زد: ﺧﯿﻠﯽ ... ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ آراﻣﺶ ﺑﺨﺸﻪ ...‬ ‫
- ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ ﻫﻢ ... ﻣﯽ ﺗﻮﻧﯿﻢ ﺑﺨﺮﯾﻤﺶ ...‬ ‫ﻫﻤﻮن ﻣﻮﻗﻊ ﺗﻠﻔﻨﺶ زﻧﮓ زد ... ﺑﺎز ﻫﻤﻮن ﺑﺮق ﺑﺪ ﺟﻨﺴﯽ رو دﯾﺪم: ﺑﻠﻪ ...‬ ‫
- ...‬ ‫
- ﻧﻪ ... ﻫﻨﻮز ﺗﻮ ﮔﺎﻟﺮي ﻫﺴﺘﯿﻢ ...‬ ‫ﺑﻌﺪ ﺑﺎ ﻟﻮدﮔﯽ ﮔﻔﺖ: ﺣﺎﻻ ﭼﺮا اﻧﻘﺪ ﻫﻮﻟﯽ؟‬ ‫ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﻃﺮف اون ﻃﺮف ﭼﯽ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﻧﯿﺶ روﯾﺎ ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪ و ﻗﯿﺎﻓﻪ اش ﺟﺪي ﺷﺪ: ﺣﺎﻻ ﭼﺮا ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﻣﯿﺸﯽ ... آدم ﻫﻢ اﻧﻘﺪ ﺑﺪ‬ ‫اﺧﻼق.‬ ‫
- ...‬ ‫
- ﺣﺎﻻ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاد از دﻟﻢ در ﺑﯿﺎري ... ﺑﻠﺪ ﻫﻢ ﻧﯿﺴﺘﯽ ...‬ ‫ﺑﻌﺪ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﺮد و ﭘﺸﺘﺶ رو ﮐﺮد و آروم ﮔﻔﺖ وﻟﯽ ﻣﻦ ﺷﻨﯿﺪم: ﻣﯿﺪوﻧﻢ ... ﻣﯽ دوﻧﯽ ﮐﻪ از ﺳﺮت زﯾﺎده ...‬ ‫
- ...‬ ‫ﺧﻨﺪه ﮐﻮﺗﺎﻫﯽ ﮐﺮد: اﯾﻦ رو ﺷﻨﯿﺪم ﻫﺎ ... دﯾﮕﻪ ﺑﻤﯿﺮم ﻫﻢ آرزو ﺑﻪ دل ﻧﯿﺴﺘﻢ ...‬ ‫ﺑﻌﺪ از اﯾﻦ ﮐﻪ ﺧﺪا ﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﺮد ﺑﺎ ﻋﺬر ﺧﻮاﻫﯽ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﺑﺮﮔﺸﺖ: ﺧﻮب ﺧﺎﻧﻮم ﺧﺎﻧﻮﻣﺎ اﯾﻦ ﺧﻮﺑﻪ؟‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﮔﻔﺘﻢ: آﺧﻪ ﻣﻦ ﻧﺒﺎﯾﺪ اﻧﺘﺨﺎب ﮐﻨﻢ ... ﺣﺘﯽ ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﺷﻤﺎ از ﭼﻪ ﺳﺒﮑﯽ ﺧﻮﺷﺘﻮن ﻣﯿﺎد ... ﻣﯿﺨﻮاﯾﺪ ﺑﻪ ﮐﺴﯽ ﻫﺪﯾﻪ اش ﺑﺪﯾﺪ؟ ﻣﻦ‬ ‫ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم ﺑﺮاي ﺧﻮدﺗﻮﻧﻪ ...‬ ‫
- ﭼﺮا ﻓﮑﺮ ﮐﺮدي ﻣﯿﺨﻮام ﻫﺪﯾﻪ ﺑﺪم؟‬ ‫
- اﯾﻦ ﮐﻪ ﮔﻔﺘﯿﺪ از ﺳﺮش ﻫﻢ زﯾﺎده ...‬ ‫ﺧﻨﺪﯾﺪ: آﺧﻪ زﯾﺎده ... ﺗﻮ ﺑﻪ ﺳﺒﮏ ﻣﻦ و ﻫﺪﯾﻪ و اﯾﻦ ﺣﺮﻓﺎ ﮐﺎرﯾﺖ ﻧﺒﺎﺷﻪ ... ﻣﻦ ﮐﻪ ﺳﺮ در ﻧﻤﯿﺎرم ... وﻟﯽ اﯾﻦ آراﻣﺶ ﺑﺨﺸﻪ و ﺗﻮ‬ ‫ﻫﻢ دوﺳﺘﺶ داري؟‬ ‫ﺑﺎر دﯾﮕﻪ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺗﺎﺑﻠﻮ ﺳﺮاﺳﺮ ﻧﻮر و آراﻣﺶ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم: ﺧﯿﻠﯿﯿﯿﯿﯽ ...‬ ‫
- ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺮات ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻢ ﻫﻤﺮاز ...‬ ‫
- ﺑﺎﺑﺖ؟‬ ‫
- ﺑﺎﺑﺖ اﯾﻦ ﮐﻪ ﻣﯿﺘﻮﻧﯽ از ﭼﯿﺰﻫﺎي ﮐﻮﭼﯿﮏ ﻟﺬت ﺑﺒﺮي ... ﻣﯽ ﺗﻮﻧﯽ ... ﺣﺲ ﺑﮕﯿﺮي و ﻣﻬﻢ ﺗﺮ از ﻫﻤﻪ ﺑﻪ اﻃﺮاﻓﯿﺎﻧﺖ ﺣﺲ ﺑﺪي ...‬ ‫ﮐﻤﯽ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﮐﺸﯿﺪم ...‬ ‫روﯾﺎ ﺧﻨﺪﯾﺪ و از ﺗﻮ ﮐﯿﻔﺶ ﮐﺎرت ﺑﺎﻧﮑﺶ رو در آورد: اي ﺟﺎﻧﻢ ... ﭼﻪ ﻗﺪر ﻟﭙﺎت ﮔﻠﯽ ﻣﯽ ﺷﻪ ﺧﻮاﺳﺘﻨﯽ ﻣﯽ ﺷﯽ ...‬ ‫رﻗﻢ 007 ﺗﻮﻣﻨﯽ ﺗﺎﺑﻠﻮ ﮐﻪ ﭘﺮداﺧﺖ ﺷﺪ ...‬ ‫از در ﮐﻪ ﺧﺎرج ﺷﺪﯾﻢ ... ﺗﺎﺑﻠﻮ رو ﺗﻮي ﺻﻨﺪوق ﻋﻘﺐ ﮔﺬاﺷﺘﯿﻢ ... روﯾﺎ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﻇﺮﯾﻒ درو ﻣﭽﺶ اﻧﺪاﺧﺖ: وﻗﺖ داري ﯾﻪ‬ ‫ﻗﻬﻮه ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﺨﻮرﯾﻢ؟‬ ‫ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻌﺪ ﺗﻮ ﮐﺎﻓﻪ ﻧﺴﺒﺘﺎ ﺧﻠﻮﺗﯽ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﯾﻢ و ﻗﻬﻮه ﻫﺎي ﻓﺮاﻧﺴﻮﯾﻤﻮن ﺟﻠﻮﻣﻮن ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﺧﺐ ... ﻫﻤﺮاز ﺧﺎﻧﻮم ... ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﻦ ﺑﺒﯿﻨﻢ ...‬ ‫
- ﻣﻦ در ﺣﺎل ﮔﺬران زﻧﺪﮔﯿﻢ ﻫﺴﺘﻢ ...‬ ‫
- ﻣﯽ دوﻧﻢ ﻋﺰﯾﺰم ... از ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﭼﻪ ﺧﺒﺮ؟ ﺷﻨﯿﺪم از اﯾﻦ ﮐﻪ ﭘﯿﺸﺸﻮن ﻫﺴﺘﯽ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻦ ... ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﻣﯿﮕﻔﺖ ...‬ ‫آﻫﯽ ﮐﺸﯿﺪم: ﺧﺐ ﺑﺮاي اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر ﻣﻮﻗﻌﯿﺘﯽ ﭘﯿﺶ اوﻣﺪ ﮐﻪ ﭘﯿﺸﺸﻮن ﺑﺎﺷﻢ ... وﻟﯽ ﺧﺐ ... وﺿﻌﯿﺖ ﺧﻮﺑﯽ ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫
- واﻗﻌﺎ ﻧﯿﺴﺖ ... اﮐﺒﺮ ﺧﺎن ﺧﯿﻠﯽ ﺣﺎﻟﺶ ﺑﺪه ...‬ ‫آﻫﯽ ﮐﺸﯿﺪ: ﻣﯿﺪوﻧﻢ ...‬ ‫ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ اون ﺑﻐﺾ ﻟﻌﻨﺘﯽ ﺑﺎز از ﮐﺠﺎ اوﻣﺪ ... دﺳﺘﺶ رو روي دﺳﺖ ﻣﺸﺖ ﺷﺪم ﮔﺬاﺷﺖ و ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد: ﻫﻤﺮاز ﺧﻮﺑﯽ؟‬ ‫داﺷﺘﻢ ﻣﯿﺘﺮﮐﯿﺪم : ﻣﻦ ... ﺧﯿﻠﯽ اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ﺣﺎﻟﻢ ﺑﺪه ... ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ...‬ ‫
- ﭼﯿﺰي ﺷﺪه ﻋﺰﯾﺰم؟ ﮐﺎري از ﻣﻦ ﺑﺮ ﻣﯿﺎد؟‬ ‫
- ﻣﻦ ... ﯾﻌﻨﯽ ﻣﯿﺪوﻧﯿﺪ ﭼﺮا اﮐﺒﺮ ﺧﺎن ﺳﮑﺘﻪ ﮐﺮدن؟‬ ‫ﯾﮑﻢ ﻧﮕﺮان ﺷﺪ: ﯾﻪ ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﻣﯿﺪﻧﻢ ... ﭼﻪ ﻃﻮرﻣﮕﻪ ﻋﺰﯾﺰم ...‬ ‫
- ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺷﻤﺎ ﻣﻦ ... ﯾﻌﻨﯽ از ﺧﻮدم ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﯿﮑﺸﻢ ... ﻣﻦ ﻗﺼﺪي ﻧﺪاﺷﺘﻢ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫روﯾﺎ ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎي ﮔﺮد ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد: ﭼﯽ داري ﻣﯿﮕﯽ دﺧﺘﺮ؟ ﭼﻪ رﺑﻄﯽ ﺑﻪ ﺗﻮ داره ...‬ ‫ﻗﻄﺮه اﺷﮑﯽ روي ﮔﻮﻧﻪ ام اوﻣﺪ: ﺗﻘﺼﯿﺮه ﻣﻨﻪ ... اﯾﺸﻮن اﺻﻼ ﻣﻦ رو دوﺳﺖ ﻧﺪارن ... ﺧﺐ ﺣﺎﻟﺸﻮن ﻫﻢ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﻧﺒﻮد ... ﻣﻦ اون‬ ‫ﺷﺐ اوﻧﺠﺎ ﺑﻮدم ...‬ ‫روﯾﺎ دﺳﺘﻢ رو ﻣﺤﮑﻢ ﺗﺮ ﺗﻮي دﺳﺘﺶ ﮔﺮﻓﺖ: ﻋﺰﯾﺰﻣﻤﻤﻤﻤﻤﻢ ... ﻣﻦ ﺑﺎورم ﻧﻤﯽ ﺷﻪ ... ﭘﺲ اﯾﻦ ﭼﺸﻤﺎﯾﯽ ﮐﻪ اﻣﺮوز اﻧﻘﺪر ﻏﻤﮕﯿﻦ‬ ‫ﺑﺎﺑﺖ اﺑﻦ ﻓﮑﺮ ﻣﺴﺨﺮه ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﻮ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﯽ ﺗﻮ ﻣﻘﺼﺮي؟‬ ‫
- ﯾﻌﻨﯽ ﻧﯿﺴﺘﻢ؟ ﻫﺴﺘﻢ ... ﻣﻦ اﺻﻼ ﻧﺒﺎﯾﺪ اون ﺟﺎ ﺑﺎﺷﻢ ... ﺑﺎور ﮐﻨﯿﺪ ﻣﻦ ﻫﺮ ﺷﺐ ﺑﺮاﺷﻮن دﻋﺎ ﻣﯿﮑﻨﻢ ... ﻧﺬر ﻫﻢ ﮐﺮدم ... ﺗﺼﻤﯿﻢ‬ ‫ﻫﻢ دارم ﺑﻌﺪ از اﯾﻨﮑﻪ ﺣﺎﻟﺸﻮ ﺧﻮب ﺷﺪ دﯾﮕﻪ ﻋﻤﺎرت ﻧﺮم ... ﻣﯿﺮم ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو دم ﻣﺪرﺳﻪ ﻣﯿﺒﯿﻨﻢ ...‬ ‫زﯾﺮ ﻟﺐ ﮔﻔﺖ: ﻓﮑﺮ ﮐﻦ ﯾﻪ درﺻﺪ ...‬ ‫
- ﯾﻌﻨﯽ ﻣﯿﮕﯿﺪ ﺣﺘﯽ اﯾﻦ اﺟﺎزه رو ﺑﻬﻢ ﻧﻤﯽ دن؟‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺷﺪ: اﯾﻦ اﺟﺎزه رو ﮐﻪ اﺻﻼ ﻧﻤﯽ دن ...‬ ‫
- آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ﺣﻖ دارن ... ﺑﺎورﺗﻮن ﺑﺸﻪ ﻣﻦ ...‬ ‫
- ﭼﯽ ﭼﯽ داري ﺑﻬﻢ ﻣﯽ ﺑﺎﻓﯽ ﺗﻮ دﺧﺘﺮ ... اﺻﻼ اﯾﻦ ﺳﮑﺘﻪ رﺑﻄﯽ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻧﺪاره ... ﻧﻢ ﯾﺘﻮﻧﻢ ﺑﻬﺖ ﺑﮕﻢ ﺟﺮﯾﺎن ﭼﯿﻪ ... ﻓﻘﻂ ﺑﻬﺖ‬ ‫ﺑﮕﻢ ﻫﯿﭻ رﺑﻄﯽ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻧﺪاره ... ﺗﻮ ﺑﺎ اﯾﻦ ﻋﺬاب وﺟﺪان ﻣﺴﺨﺮه داري ﺧﻮدت رو داﻏﻮن ﻣﯿﮑﻨﯽ ﭼﺮا ﺑﻪ ﺣﺎﻣﯽ ﻧﮕﻔﺘﯽ؟‬ ‫
- ﻧﻪ ﻧﻪ ... اﯾﺸﻮن ﺑﻪ ﻣﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﻟﻄﻒ دارن ... ﻣﻦ ﻧﻤﯽ ﺧﻮام ﻧﺎراﺣﺖ ﺑﺸﻦ ... ﭼﻪ ﻣﯿﺪوﻧﻢ ...‬ ‫
- اﯾﻦ ﻓﮑﺮ ﺑﭽﮕﺎﻧﻪ رو از ذﻫﻨﺖ دور ﮐﻦ ...‬ ‫ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎش ﻧﮕﺎﻫﯽ ﮐﺮد ... ﺟﺪي ﺗﺮ از ﻫﺮ زﻣﺎن دﯾﮕﻪ اي ﺑﻮد ... ﯾﻌﻨﯽ ﻣﻄﻤﺌﻨﺎ ... ﺗﻘﺼﯿﺮ ﻣﻦ ﻧﺒﻮد؟ !‬ ‫
- آﺧﻪ ...‬ ‫
- ﺑﺒﯿﻦ ﻫﻤﺮاز ﻋﺰﯾﺰم ... ﻣﻦ ﺑﻬﺖ ﻗﻮل ﻣﯿﺪم ﮐﻪ ﺗﻘﺼﯿﺮ ﺗﻮ ﻧﯿﺴﺖ ... ﻣﻦ ﺗﻮ ﺟﺮﯾﺎن ﮐﺎﻣﻞ ﻣﺴﺎﺋﻞ اون ﺷﺐ ﻫﺴﺘﻢ ... ﻫﯿﭻ رﺑﻄﯽ ﺑﻪ‬ ‫ﺗﻮ ﻧﺪاره ... ﺗﻮ راﺣﺖ ﺑﺎش ...‬ ‫اﺷﮑﻢ رو ﭘﺎك ﮐﺮدم: اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ﺧﯿﻠﯽ داﻏﻮﻧﻢ ... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﻢ ﺷﺪه ...‬ ‫
- ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﻓﻘﻂ اﯾﻦ ﻧﯿﺴﺖ درﺳﺘﻪ؟‬ ‫
- ﺧﺐ ﻧﻪ ... ﺧﯿﻠﯽ ﭼﯿﺰﻫﺎ ﻫﺴﺖ ...‬ ‫
- ﻣﯽ دوﻧﻢ ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺮات ﻏﺮﯾﺒﻪ ﺑﺎﺷﻢ ... ﺣﺘﯽ ﺷﺎﯾﺪ ﺧﯿﻠﯽ ﺣﺴﺎﺑﻢ ﻫﻢ ﻧﮑﻨﯽ ...‬ ‫
- ﻧﻪ ... ﺑﻪ ﺧﺪا ﺷﻤﺎ ﺧﯿﻠﯽ ...‬ ‫
- وﻟﯽ. ﺑﻬﺖ ﻗﻮل ﻣﯿﺪم ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮب ﺑﻠﺪم درد دل ﺑﺸﻨﻮم ... اﺻﻼ ﻣﻦ ﺷﺮوع ﻣﯿﮑﻨﻢ ...‬ ‫دوﺳﺎﻋﺖ ﺑﻌﺪ ﻫﺮ دو ﺳﺒﮏ ﺷﺪه ﺑﻮدﯾﻢ ... اون ﺑﺮام از ﺗﻨﻬﺎﯾﯿﺶ ﮔﻔﺖ از ﻓﺸﺎر ﺧﺎﻧﻮاده اش و اﺟﺘﻤﺎ ﺑﺮاي ازدواج ﮐﺮدﻧﺶ و ﻣﺮﯾﻀﯽ‬ ‫ﻣﺎدرش ... ﻣﻦ ﻫﻢ از راﻣﯿﻦ ﮔﻔﺘﻢ ... از ﮐﻮﺑﯿﺪن ﺧﻮﻧﻪ ... از اﻧﺘﻈﺎرم ﺑﺮاي ﺑﻪ دﺳﺖ آوردن ﮐﺎر و در آﺧﺮ از ﺟﺸﻨﻮاره ﻓﯿﻠﻢ اﺻﻔﻬﺎن‬ ‫...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫وﻗﺘﯽ ﺗﻮي ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻧﺸﺴﺘﯿﻢ ... ﻫﺮ دو ﺳﺒﮏ ﺷﺪه ﺑﻮدﯾﻢ ... ﻣﻦ ﯾﻪ دوﺳﺖ ﺧﻮب ﭘﯿﺪا ﮐﺮده ﺑﻮدم از ﯾﻪ ﻃﺒﻘﻪ دﯾﮕﻪ از ﺳﻦ و ﺳﺎﻟﯽ‬ ‫ﮐﻪ ﻣﯿﺘﻮﻧﺴﺖ ﻧﻘﺶ ﺑﺰرگ ﺗﺮ ﻣﻦ رو داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ و روﯾﺎ ﯾﻪ ﭼﺸﻢ ﭘﺮ از ﺗﻔﮑﺮ و ﯾﻪ ﺗﺎﺑﻠﻮ آب‬ ‫رﻧﮓ ...‬ ‫ﺻﺪاي ﯾﻪ آﻫﻨﮓ اﺳﭙﺎﻧﯿﺎﯾﯽ رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم و ﺷﺮوع ﮐﺮدم ﺑﻪ ﺧﻮﻧﺪن دو ﺗﺎ ﻧﻤﺎﯾﺸﻨﺎﻣﻪ اي ﮐﻪ ﺑﺮام اﯾﻤﯿﻞ ﺷﺪه ﺑﻮد ... ﺳﺒﮏ ﺷﺪه‬ ‫ﺑﻮدم ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮدن ﺑﺎ روﯾﺎ ﺗﻮﺿﯿﺤﺶ و ﻗﺴﻤﺶ در ﻣﻮرد اﯾﻨﮑﻪ ﻣﻦ ﻣﻘﺼﺮ ﻧﯿﺴﺘﻢ ﺑﺎ وﺟﻮد اﯾﻨﮑﻪ ﻫﻨﻮز ﺗﻪ دﻟﻢ دل ﻣﺸﻐﻮﻟﯽ ﻫﺎﯾﯽ‬ ‫ﺑﻮد ﺣﺎﻟﻢ رو ﮐﻤﯽ ﺑﻬﺘﺮ ﮐﺮده ﺑﻮد ...‬ ‫ﺷﺨﺼﯿﺖ اﺻﻠﯽ ﯾﮑﯽ از ﻧﻤﺎﯾﺶ ﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎ ﻣﺮد ﻧﻘﺎش ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ در ﯾﮏ آﭘﺎرﺗﻤﺎن ﮐﻮﭼﯿﮏ در ﭘﺎرﯾﺲ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯿﮑﺮد ... داﺳﺘﺎن‬ ‫ﺟﺎﻟﺒﯽ داﺷﺖ ...‬ ‫
- ﻫﻤﺮاز ...‬ ‫ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم ﺑﻪ ﻧﯿﻮﺷﺎ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺳﺮ ﺣﺎل ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻧﻤﯿﻮﻣﺪ ... ﺑﺎ دﺳﺖ اﺷﺎره ﮐﺮدم ﮐﻪ روي ﭘﺎم ﺑﻨﺸﯿﻨﻪ: ﺟﺎن دل ﻫﻤﺮاز ...‬ ‫
- ﯾﻪ ﭼﯿﺰي ﺷﺪه ﺑﻬﺖ ﻣﯿﮕﻢ ... ﺗﻮ ﺑﻪ ﮐﺴﯽ ﻧﮕﯿﺎ ...‬ ‫ﻧﮕﺮان ﺷﺪم ﮐﺎﻏﺬﻫﺎي ﺗﻮي دﺳﺘﻢ رو روي ﻣﯿﺰ ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﻣﻮﻫﺎم رو ﭘﺸﺖ ﺳﺮم ﮔﻠﻮﻟﻪ ﮐﺮده ﺑﻮدم و ﺑﺎ ﻣﺪاد روي ﺳﺮم ﻣﺤﮑﻢ ﮐﺮده‬ ‫ﺑﻮدم اﻣﺎ از اﯾﻦ ﺣﺎ و اون ﺟﺎ ﻣﻮﻫﺎم روي ﺳﺮ ﺳﺎﻧﻪ ام و ﺻﻮرﺗﻢ رﯾﺨﺘﻪ ﺑﻮد ... ﻃﺒﻖ ﻣﻌﻤﻮل ﭘﺎ ﺑﺮﻫﻨﻪ ﺑﻮدم ﺑﺎ ﺷﻠﻮار ﺟﯿﻦ ﭘﺎره ﭘﺎره و‬ ‫ﯾﻪ ﭘﻮﻟﯿﻮر ﻗﺮﻣﺰ رﻧﮓ ﭘﺎﯾﯿﺰي ﮔﺸﺎد ﮐﻪ ﯾﻘﻪ اش ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯿﺸﺪ ﯾﮑﯽ از ﺷﺎﻧﻪ ﻫﺎم ﺑﯿﺮون ﺑﯿﻮﻓﺘﻪ ... ﻧﯿﻮﺷﺎ اﯾﻦ ﺗﯿﭙﻢ رو دوﺳﺖ داﺷﺖ ...‬ ‫ﻫﺮ ﭼﻪ ﻗﺪر ﻫﻢ ﮐﻪ ﮐﻤﯽ ﺑﻬﻢ رﯾﺨﺘﻪ ﯾﺎ ﺑﻪ ﻗﻮل ﮔﻠﻨﺎر ﺑﯽ ﻗﺮار ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯿﺮﺳﯿﺪم ﺑﺎ اﯾﻦ ﻟﺒﺎس ...‬ ‫
- ﻓﺨﺮي ﺧﺎﻧﻮم اﻣﺮوز ﺗﻠﻔﻦ رو ﺑﺮداﺷﺖ ... اﻣﺮوز ... ﺑﺎ ﯾﮑﯽ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮد ... ﻗﺒﻞ ار اوﻣﺪن ﺗﻮ ... ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺖ داره ﻣﯿﻤﯿﺮه ... ﺗﻮ‬ ‫راﺣﺖ ﻣﯿﺸﯽ ...‬ ‫ﺑﻐﺾ ﮐﺮد و اداﻣﻪ داد: ﺟﺪي ﺟﺪي داره ﻣﯿﻤﯿﺮه ﻫﻤﺮاز؟‬ ‫... ﻣﻦ ﮐﻪ ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﻢ اﻻن ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﭼﯽ ﻓﮑﺮﮐﻨﻢ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺗﻠﻔﻨﻬﺎي ﻣﺸﮑﻮك ﯾﺎ ﺣﺎل ﺑﺪ اﮐﺒﺮ ﺧﺎن ... ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﻫﻤﻪ‬ ‫ﺗﻼﺷﻢ رو ﺑﮑﻨﻢ ... ﺗﺎ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎﺷﻪ: ﻣﻨﻈﻮره ﻓﺨﺮي ﺧﺎﻧﻮم ﭘﺪرﺟﻮﻧﺖ ﻧﯿﺴﺘﻦ ﻋﺴﻞ ﻣﻦ ... ﻣﻦ ﺑﻬﺖ ﻗﻮل ﻣﯿﺪم ﮐﻪ ﺣﺎﻟﺸﻮن‬ ‫ﺧﻮب ﻣﯿﺸﻪ ...‬ ‫... ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺑﺎﻻﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﻌﺪ از اﯾﻦ ﻗﻮل ﭘﺸﯿﻤﻮن ﺷﺪم ... ﭼﻮن ﻣﻦ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﭘﺎي ﻗﻮﻟﻢ ﺑﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻣﯽ ﻣﻮﻧﺪم و اﻻن اﻃﻤﯿﻨﺎﻧﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻢ‬ ‫...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ دﺳﺘﺶ رو دور ﮔﺮدﻧﻢ ﻗﻔﻞ ﮐﺮد و ﺳﺮش رو روي ﺷﻮﻧﻪ ام ﮔﺬاﺷﺖ: ﻣﻦ ﺧﯿﻠﯽ دوﺳﺘﺖ دارم ...‬ ‫ﺑﺮاي ﻋﻮض ﮐﺮدن ﺟﻮي ﮐﻪ ﺗﻮش ﺑﻮدﯾﻢ ﯾﻪ دوﻧﻪ ﺑﻪ ﺑﺎﺳﻨﺶ زدم: ﻣﻦ ﻋﺎﺷﻘﺘﻢ وﻟﯽ دﯾﮕﻪ ﺑﺰرگ ﺷﺪي ... ﺳﻨﮕﯿﻦ ﺷﺪي ... ﻧﻔﺴﻢ‬ ‫رﻓﺖ ...‬ ‫ﺑﻌﺪ زﺑﻮﻧﻢ رو از دﻫﻨﻢ در آوردم و اداي ﺧﻔﻪ ﺷﺪن رو د ر آوردم ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﺨﻨﺪه و رﯾﺴﻪ ﺑﺮه ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫ﺑﺎﯾﺪ ﮐﺎري ﻣﯿﮑﺮدم ﮐﻮﺷﺎ و ﻧﯿﻮﺷﺎ داﺷﺘﻦ روﺣﯿﻪ ﺷﻮن رو ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﻗﺒﻞ ﻣﯽ ﺑﺎﺧﺘﻦ ... ﭼﯿﺰي ﺑﻪ ذﻫﻨﻢ رﺳﯿﺪ ﮐﻪ ﻧﯿﺎزي ﺑﻪ ﻣﻘﺪﻣﺎت‬ ‫ﺧﺎﺻﯽ ﻫﻢ ﻧﺪاﺷﺖ ...‬ ‫ﮐﻮﺷﺎ روي ﺻﻨﺪﻟﯽ آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ زﺑﻮﻧﺶ از ﻻي دﻧﺪوﻧﺎش ﺑﯿﺮون اوﻣﺪه ﺑﻮد و ﺑﻬﺶ ﻗﯿﺎﻓﻪ ﺑﻪ ﺷﺪت ﺧﻨﺪه‬ ‫داره داده ﺑﻮد داﺷﺖ ﺷﮑﻼت ﻫﺎ رو ﺧﺮد ﻣﯿﮑﺮد ... از ﺗﻮي اﯾﻨﺘﺮﻧﺖ دﺳﺘﻮر ﭘﺨﺖ ﯾﻪ ﮐﯿﮏ رو در آورده ﺑﻮدم و ﺻﺪاي ﯾﻪ آﻫﻨﮓ ﺗﻨﺪ‬ ‫ﻓﺎرﺳﯽ رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮده ﺑﻮدم ... آﻫﻨﮓ رو ﻣﯽ ﺧﻮﻧﺪﯾﻢ و ﻫﻤﺮاﻫﺶ ﻗﺮ ﻫﻢ ﻣﯿﺪادﯾﻢ ... ﮔﺎﻫﯽ دﺳﺖ ﻫﺎي ﺧﻤﯿﺮي ﻧﯿﻮﺷﺎ رو ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺘﻢ‬ ‫و دورم ﻣﯿﭽﺮﺧﻮﻧﺪم ... ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯿﺸﺪ ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺑﻠﻨﺪ ﺑﺨﻨﺪه ...‬ ‫ﺧﻮدم ﻫﻢ ﺗﺎ ﻣﻮﻫﺎم آردي ﺑﻮد و آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ ﻫﻢ اوﺿﺎﻋﺶ وﺣﺸﺘﻨﺎك ﺑﻮد ... وﻟﯽ داﺷﺘﯿﻢ ﻟﺬت ﻣﯽ ﺑﺮدﯾﻢ ... ﺣﺘﯽ ﺷﮏ داﺷﺘﻢ‬ ‫ﮐﯿﮑﻤﻮن ﭼﯿﺰ درﺳﺖ و درﻣﻮﻧﯽ از آب در ﺑﯿﺎد اﻣﺎ ﻣﻬﻢ ﺗﻘﺴﯿﻢ ﮐﺎرﻣﻮن ﺑﻮد ... و ﺧﻨﺪه ﻫﺎي ﺑﻠﻨﺪﻣﻮن ... اﺣﺴﺎس ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﺻﺪاي‬ ‫اﯾﻦ ﺷﺎدي زﯾﺮ ﺳﻘﻒ ﺑﻠﻨﺪ ﻋﻤﺎرت ﻣﯿﭙﯿﭽﯿﺪ و ﻣﺜﻞ ﯾﻪ ﭘﮋواك ﺗﻤﺎم ﺳﺎﻟﻨﻬﺎ رو ﻃﯽ ﻣﯿﮑﺮد ... ﺻﺪاي اﯾﻦ ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ ﻧﺴﺒﺘﺎ ﺳﺒﮏ ﺳﺮاﻧﻪ‬ ‫ﻫﻢ ﮐﻪ ﺑﺮ ﺧﻼف ﺗﻤﺎم اون ﻣﻮﺳﯿﻘﻬﺎي ﮐﻼﺳﯿﮏ و ﭘﯿﺎﻧﻮﯾﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﭘﺨﺶ ﻣﯿﺸﺪ اﻣﺎ ﺟﺎﻟﺐ ﺑﻮد ... ﮐﯿﮏ داﻏﻮن و ﻧﺴﺒﺘﺎ ﺑﺪ‬ ‫ﺷﮑﻞ رو ﺗﻮي ﻓﺮ ﮔﺬاﺷﺘﯿﻢ و ﺷﺮوع ﮐﺮدﯾﻢ ﺷﮑﻼت ﻫﺎ رو آب ﮐﺮدن ﺑﺮاي ﺗﺰﺋﯿﻦ ... ﮐﻮﺷﺎ ﭘﺎش رو روي ﺻﻨﺪﻟﯽ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد و ﺑﻪ‬ ‫ﺑﺎﻗﯽ ﻣﺎﻧﺪه ﺷﮑﻼﺗﻬﺎ ﻧﺎﺧﻨﮏ ﻣﯽ زد و ﻣﻦ ﻫﻢ ﻣﯽ ﺧﻨﺪﯾﺪم و ﺑﻪ ﻧﯿﻮﺷﺎ ﮐﻤﮏ ﻣﯿﮑﺮدم ﺗﺎ ﺧﺎﻣﻪ رو ﺑﻬﻢ ﺑﺰﻧﻪ ... ﻫﻤﻪ ﺟﺎ آرد ﺑﻮد و‬ ‫ﭘﻮﺳﺖ ﺗﺨﻢ ﻣﺮغ ...‬ ‫ﻣﻦ: واي ﻧﯿﻮﺷﺎ ... ﻓﺨﺮي ﺧﺎﻧﻮم ﻣﺎ رو ﻣﯿﮑﺸﻪ ...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ ﮐﻪ ﯾﻪ ﺗﯿﮑﻪ ﻣﻮز ﺑﺰرگ ﮔﻮﺷﻪ ﻟﭙﺶ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﺧﻮاﺳﺖ ﺟﻮاب ﺑﺪه ﮐﻪ دﻫﻨﺶ ﮐﺞ ﺷﺪ ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻪ ﻗﯿﺎﻓﻪ ﻣﺴﺨﺮه اش‬ ‫ﺧﻨﺪﯾﺪم ...‬ ‫ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم ... ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﻣﯿﺪﯾﺪم رو ﺑﺎور ﻧﻤﯿﮑﺮدم اﯾﻦ ﻣﻮﻗﻊ روز ... ﺣﺎﻣﯽ ﺗﻮ ﭼﺎرﭼﻮب اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد ... ﻃﺮف ﭼﭗ ﺑﺪﻧﺶ‬ ‫ﮐﺎﻣﻞ ﺑﻪ ﭼﺎرﭼﻮب ﺗﮑﯿﻪ داده ﺑﻮد ... و دﺳﺖ راﺳﺘﺶ ﺗﻮ ﺟﯿﺐ ﺷﻠﻮارش ﺑﻮد ... از ﮐﯽ اون ﺟﺎ ﺑﻮد رو ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ... ﺧﺸﮏ ﺷﺪم ...‬ ‫ﻫﻢ از دﯾﺪﻧﺶ اون ﺟﺎ ﻫﻢ از ﺑﺮق ﻋﺠﯿﺒﯽ ﮐﻪ ﺗﻮي ﻧﮕﺎه ﺧﺎﮐﯽ رﻧﮕﺶ ﺑﻮد ...‬ ‫ﻗﺎﺷﻖ ﺗﻮي دﺳﺘﻢ ﺧﺸﮏ ﺷﺪ ... ﻧﯿﻮﺷﺎ و ﮐﻮﺷﺎ ﻫﻢ رد ﻧﮕﺎﻫﻢ رو ﮔﺮﻓﺘﻦ و ﺳﺎﮐﺖ ﺷﺪن ... ﺗﻮي اون ﻧﮕﺎه ﭼﯽ ﺑﻮد ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ...‬ ‫ﻣﻦ ﻏﺮق ﺑﻮدم ... ﺑﻮي ﮐﯿﮏ ﺗﻮي ﻓﻀﺎ ﭘﯿﭽﯿﺪه ﺑﻮد ... ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮدم ﻗﯿﺎﻓﻪ ام اﻓﺘﻀﺎﺣﻪ ... ﻣﻮﻫﺎم اﻃﺮاﻓﻢ ﭘﺨﺶ ﺑﻮد دﺳﺘﻬﺎم‬ ‫ﺧﻤﯿﺮي و ﺷﮑﻼﺗﯽ ﺑﻮد ... ﯾﻘﻪ ﻟﺒﺎﺳﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﭘﺎﯾﯿﻦ اوﻣﺪه ﺑﻮد ... ﮐﻤﯽ ﺑﺎﻻﺗﺮ ﮐﺸﯿﺪﻣﺶ و ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﺑﺎ دﺳﺘﻤﺎل دﺳﺘﻬﺎم رو ﭘﺎك‬ ‫ﮐﻨﻢ ... ﻧﯿﻮﺷﺎ ﻫﻢ ﻣﻮزش رو ﻗﻮرت داد ...‬ ‫ﮐﻮﺷﺎ زود ﺗﺮ از ﻫﻤﻪ ﺑﻪ ﺧﻮدش اوﻣﺪ ... ﻧﮕﺮان ﯾﻪ ﻧﮕﺎه ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﻪ ﻫﻮل ﮐﺮده ﺑﻮدم و ﺳﻌﯽ داﺷﺘﻢ ﺧﻮدم رو ﻣﺮﺗﺐ ﮐﻨﻢ ﮐﺮد و ﯾﻪ‬ ‫ﻧﮕﺎه ﻫﻢ ﺑﻪ ﺣﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﺧﻮﻧﺴﺮد اﻣﺎ ﻧﻪ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ اﻧﮕﺎر ﮐﻪ داره ﭼﯿﺰي رو ﺑﺎ ﻟﺬت ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻣﯿﮑﻨﻪ ﮐﺮد: ﺳﻼم ﻋﻤﻮ ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﺗﮑﯿﻪ اش رو از ﭼﺎرﭼﻮب ﮔﺮﻓﺖ و ﯾﻪ ﻗﺪم ﺑﻪ داﺧﻞ ﮔﺬاﺷﺖ ... ﻣﻦ ﻫﻮل ﺗﺮ ﺷﺪم ... ﺳﺮم رو ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻢ ...‬ ‫
- ﺳﻼم ﮐﻮﺷﺎ ...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ ﻫﻢ ﺳﻼﻣﯽ ﮐﺮد ... ﻣﻦ ﻫﻢ ... زﯾﺮ ﻟﺐ ﺳﻼم ﮐﺮدم ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫ﯾﻪ ﻗﺪم ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﻪ ﻫﻮل داﺷﺘﻢ ﻣﯿﺰ رو ﭘﺎك ﻣﯽ ﮐﺮدم ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪ: ﺳﻼم از ﺑﻨﺪه اﺳﺖ ...‬ ‫اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﺗﻮ ﺻﺪاش ﯾﻪ ﺷﺎدي زﯾﺮ زﯾﺮﮐﯽ ﻫﺴﺖ ... ﻫﻤﯿﻦ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺳﺮم رو ﺳﺮﯾﻊ ﺑﺎﻻ ﺑﯿﺎرم ... ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ‬ ‫ﻧﺰدﯾﮏ ﺗﺮ از ﻫﺮ زﻣﺎﻧﯽ ﺑﻬﻢ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ... ﯾﻌﻨﯽ ﺧﺐ ﯾﮑﻢ آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ ﺑﻬﻢ رﯾﺨﺖ ...‬ ‫و ﻫﻤﭽﻨﺎن ﺷﺮوع ﮐﺮدم ﺑﻪ ﭘﺎك ﮐﺮدن ﻣﯿﺰ ... ﯾﻪ ﻗﺪم دﯾﮕﻪ ﺑﻬﻢ ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪ و ﻣﻦ دﺳﺘﻢ ﻫﻨﻮز در ﺣﺎل ﮐﺎر ﮐﺮدن ﺑﻮد ... دﺳﺘﺶ‬ ‫رو ﮔﺬاﺷﺖ روي دﺳﺘﻢ ... ﺟﺎ ﺧﻮردم ... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ اﯾﻦ ﺗﻤﺎس ﭼﻪ ﻗﺪر ﻃﻮل ﮐﺸﯿﺪ اﻣﺎ ﮐﺎﻓﯽ ﺑﻮد ﺑﺮاي اﯾﻦ ﮐﻪ ﺿﺮﺑﺎن ﻗﻠﺐ ﻣﻦ رو‬ ‫ﺗﺎ ﻫﺰار ﺑﺎﻻ ﺑﺒﺮه ... ﺧﺸﮏ ﺷﺪه ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﺶ و ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻣﻮﻧﺪم ... آروم دﺳﺘﺶ رو از روي دﺳﺘﻢ ﮐﺸﯿﺪ ﻫﺮ ﭼﻨﺪ اﯾﻦ ﮐﺸﯿﺪﻧﺶ‬ ‫ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﯾﻪ ﻗﻠﻘﻠﮑﯽ ﺗﻤﺎم ﻗﻠﺒﻢ رو ﻧﻮازش ﮐﻨﻪ ... ﺧﻮدش ﻫﻢ اﻧﮕﺎر اﻧﺘﻈﺎر اﯾﻦ ﻋﮑﺲ اﻟﻌﻤﻞ رو از ﺧﻮدش ﻧﺪاﺷﺖ ... ﮐﻤﯽ ﺟﺎ ﺑﻪ‬ ‫ﺟﺎ ﺷﺪ ﺳﺮ ﺟﺎش و دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﮔﺮدﻧﺶ ﮐﺸﯿﺪ ...‬ ‫ﺻﺪاي ﺳﺮﻓﻪ ﮐﻮﺷﺎ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ از ﺷﻮك در ﺑﯿﺎم: ﭼﯿﺰه اﻻن اﯾﻦ ﺟﺎ رو ﻣﺮﺗﺐ ﻣﯿﮑﻨﻢ ... ﻣﻦ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺗﻔﺮﯾﺢ ﮐﻨﻦ ... ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ‬ ‫...‬ ‫
- ﻫﻤﺮاز ﺧﺎﻧﻮم ...‬ ‫... ﺧﯿﻠﯽ وﻗﺖ ﺑﻮد ﮐﻪ دﯾﮕﻪ ﺑﻬﻢ دﺧﺘﺮ ﺧﺎﻧﻮم ﻧﻤﯿﮕﻔﺖ اﻣﺎ اﯾﻦ ﻫﻤﺮاز ﺧﺎﻧﻮﻣﺶ ... ﺧﯿﻠﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﻫﺮ زﻣﺎﻧﯽ ﻧﻮازش داﺷﺖ ... و ﯾﺎ‬ ‫ﺷﺎﯾﺪ ﻣﻦ ... دﻟﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﻧﺎزك ﺷﺪه ﺑﻮد ... ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم و ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم ... ﻟﺒﺨﻨﺪي زد و دﺳﺘﺶ رو آروم ﺟﻠﻮ آورد ... ﯾﻪ ﻗﺪم‬ ‫ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﺑﺮم ... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﺮا اﯾﻦ ﮐﺎر رو ﻧﮑﺮدم ...‬ ‫دﺳﺘﺶ آروم ﺑﺎ ﯾﻪ دﺳﺘﻤﺎ ل ﮐﺎﻏﺬي ﺟﻠﻮ اوﻣﺪ ... ﻟﺒﺨﻨﺪي زد: ﻧﻮك ﺑﯿﻨﯿﺘﻮن ... ﺷﮑﻼﺗﯿﻪ ...‬ ‫و ﺑﻌﺪ زﯾﺮ ﻟﺐ ﮔﻔﺖ: درﺳﺖ ﻋﯿﻦ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ...‬ ‫ﻟﺒﻢ رو ﺑﯿﻦ دﻧﺪوﻧﺎم ﮔﺮﻓﺘﻢ ... دﺳﺘﻤﺎل رو ﺑﺎ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﮔﺮﻓﺘﻢ ... ﮔﺮﻣﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد ...‬ ‫ﮔﻔﺖ: ﺑﻮي ﺧﻮﺑﯽ ﻣﯿﺎد ...‬ ‫ﻣﻦ ﻫﻨﻮز ﺗﻮ ﺷﻮك ﺑﻮدم ... دﺳﺘﻢ ﻫﻨﻮز ﻫﻤﻮن ﺟﺎ ﺑﻮد و ﻧﮕﺎه اون ﻫﻢ ﺑﻪ دﺳﺖ ﺧﻤﯿﺮي دﺳﺘﻤﺎل ﺑﻪ دﺳﺖ ﻣﻦ ...‬ ‫ﮐﻮﺷﺎ: ﺗﺎزه ﻋﻤﻮ ﺑﺬارﯾﺪ ﺷﮑﻼﺗﺶ رو ﻫﻢ ﺑﺮﯾﺰﯾﻢ ﺑﺒﯿﻦ ﭼﻪ ﺑﻤﺒﯽ ﺑﺸﻪ ...‬ ‫
- ﺣﺘﻤﺎ ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮره ...‬ ‫دﺳﺘﻤﺎل رو ﺑﻪ ﻧﻮك ﺑﯿﻨﯿﻢ ﮐﺸﯿﺪم: ﻣﻦ ﯾﻪ ﭼﺎﯾﯽ ﺑﺬارم ...‬ ‫
- ﺑﻪ ﮐﺎرﺗﻮن اداﻣﻪ ﺑﺪﯾﺪ ... ﻣﻦ اوﻣﺪم ﺑﺰﻣﺘﻮن ﺑﻬﻢ رﯾﺨﺖ ...‬ ‫اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﮐﻤﯽ دﻟﺨﻮر ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯿﺎد ... ﺧﺐ ﭼﯽ ﮐﺎر ﮐﻨﻢ ازش ﻣﯽ ﺗﺮﺳﯿﺪم ... ﺧﺐ اﯾﻦ ﮐﺎرا ... اون ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ ﺟﻠﻔﯽ ﮐﻪ داﺷﺖ‬ ‫ﭘﺨﺶ ﻣﯿﺸﺪ ... اول از ﻫﻤﻪ دﺳﺘﻢ رو ﺑﺮدم و اون آﻫﻨﮓ رو ﺧﺎﻣﻮش ﮐﺮدم: ﻧﻪ ... ﺧﺐ ﺑﺎﯾﺪ اﯾﻦ ﺟﺎ رو اول ﻣﺮﺗﺐ ﮐﻨﻢ ... ﺣﺎﻻ ﮐﻪ‬ ‫ﺷﻤﺎ ﺗﺸﺮﯾﻒ آوردﯾﺪ ﻫﻢ ﻣﻦ ...‬ ‫
- ﺷﺎم ﻣﯽ ﺧﻮاﯾﻢ ﺑﺮﯾﻢ ﺑﯿﺮون ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫اﯾﻦ ﻃﻮري ﺟﻤﻠﻪ ام رو ﮐﻪ ﻣﯽ رﻓﺘﻢ ﺗﺎ ﺑﮕﻢ رو ﺗﻮ ﻧﻄﻔﻪ ﺧﻔﻪ ﮐﺮد ... ﺑﻪ اﯾﻦ زورﮔﻮﯾﯽ ﺷﯿﮏ و ﻣﺠﻠﺴﯿﺶ ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم ...‬ ‫
- ﻫﻤﺮاز ﺧﺎﻧﻮم ...‬ ‫ﭼﺸﻤﺎم رو از اﻧﮕﺸﺘﺎي ﭘﺎي ﺑﺮﻫﻨﻪ ام ﺑﺎ اون ﻻﮐﺎي ﻗﺮﻣﺰ ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم ... اﻣﺮوز ﺧﯿﻠﯽ ازش ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﯿﮑﺸﯿﺪم ...‬ ‫اﯾﻦ ﺑﺎر ﭼﻬﺮه اش دوﺑﺎره ﺟﺪي ﺷﺪه ﺑﻮد: ﻣﻦ ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﭼﯽ ﮐﺎر ﮐﻨﻢ ... ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﮕﯿﺪ ...‬ ‫
- راﺟﻊ ﺑﻪ ﭼﯽ آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ...‬ ‫ﻧﻔﺴﺶ رو ﺑﯿﺮون داد . ﮐﻼﻓﻪ ﺑﻮد: ﺑﺮاي اﯾﻦ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ اﻧﻘﺪر ﻓﮑﺮ ﻧﮑﻨﯿﺪ ﻣﻦ رو ﮐﻪ ﻣﯽ ﺑﯿﻨﯿﺪ ﺑﺎﯾﺪ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ رو ﺟﻤﻊ و ﺟﻮر ﮐﻨﯿﺪ ...‬ ‫ﯾﻌﻨﯽ ... ﺻﺪاي ﺧﻨﺪ ﺗﻮن ﺗﻮي ﺧﻮﻧﻪ ﭘﯿﭽﯿﺪه ﺑﻮد ... ﻣﻦ ... ﻣﻦ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻢ ﮐﻪ ...‬ ‫ﮐﻤﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﺎ ﺧﻮدش ﮐﻠﻨﺠﺎر رﻓﺖ ... ﯾﻪ ﻗﻄﺮه ﻋﺮق روي ﭘﯿﺸﺎﻧﯿﺶ ﺑﻮد: ﻣﻦ ... ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻢ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ اﯾﻨﺠﺎﯾﯿﺪ ...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﺣﻤﺎم ... ﮐﻮﺷﺎ رو ﻫﻢ ﻓﺨﺮي ﺧﺎﻧﻮم ﺑﺮده ﺑﻮد ﺗﺎ ﻟﺒﺎﺳﺶ رو ﻋﻮض ﮐﻨﻪ ... ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺳﺮ و وﺿﻌﻢ ﺳﺮ و ﺳﺎﻣﺎﻧﯽ‬ ‫دادم و آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ رو ﻣﺮﺗﺐ ﮐﺮدم ... ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﯿﮑﺸﯿﺪم از آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ در ﺑﯿﺎم ... ﮐﯿﮏ ﮐﺠﻮ ﮐﻮﻟﻪ و ﺧﻮش ﺑﻮﻣﻮن رو ﺑﺎ ﺷﮑﻼت و‬ ‫اﺳﻤﺎرﺗﯿﺰ ﺗﺰﺋﯿﻦ ﮐﺮده ﺑﻮدﯾﻢ و ﻣﻦ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮدم ﺗﺎ ﭼﺎي دم ﺑﺸﻪ و ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻫﻢ ﺑﯿﺎن ...‬ ‫ﺑﻪ ﻣﯿﺰ آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ ﺗﮑﯿﻪ دادم ... از ﮐﺠﺎ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺟﺎ رﺳﯿﺪﯾﻢ ... از ﺣﺎﻣﯽ ﮐﻪ روز اول ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﻣﻦ رو از اﺗﺎﻗﺶ ﺑﯿﺮون ﮐﻨﻪ ...‬ ‫ﻣﺮدي ﮐﻪ ﻣﻦ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم ﯾﻪ اﻧﺘﻈﺎم ﺟﺪﯾﺪه ... ﺗﺎ ﻣﺮدي ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﻪ ﻟﺐ ... ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻫﻤﭽﻨﺎن ﺧﺸﮏ و ﭘﺮ ﺻﻼﺑﺖ ﮐﻪ ﺗﻮي‬ ‫آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ ... ﮐﻪ ﻣﯿﮕﻔﺖ از ﺑﻮدن ﻣﻦ در اﯾﻦ ﺟﺎ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻪ و ﻣﻦ ... ﻣﻨﯽ ﮐﻪ ... ﻣﻨﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ اﻋﺘﺮاف ﻣﯿﮑﺮدم ... از دﯾﺪﻧﺶ ﺧﯿﻠﯽ‬ ‫ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﻮدم و از ﺑﻮدن ﺗﻮي اﯾﻦ ﻋﻤﺎرت ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺗﺮ ...‬ ‫ﺻﺪاﯾﯽ ﺗﻮي ﺳﺎﻟﻦ ﭘﯿﭽﯿﺪ ... ﻧﻮاﯾﯽ ﺑﻪ زﯾﺒﺎﯾﯽ زﻧﺪﮔﯽ ... ﻣﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﻗﺴﻢ ﺑﺨﻮرم ﮐﻪ ﺗﻮ زﻧﺪﮔﯿﻢ ﺑﺮاي اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر ﻫﻤﭽﯿﻦ ﻧﺘﻬﺎي‬ ‫زﯾﺒﺎﯾﯽ رو از ﻧﺰدﯾﮏ ﻣﯿﺸﻨﯿﺪم ... ﻧﺎ ﺧﻮد آﮔﺎه ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺳﺎﻟﻦ ﮐﺸﯿﺪه ﺷﺪم ... ﭘﺸﺖ ﭘﯿﺎﻧﻮي روﯾﺎل ﺗﻮي ﺳﺎﻟﻦ ... ﺗﻮ ﺗﺎرﯾﮑﯽ ﻏﺮوب‬ ‫ﭘﺎﯾﯿﯿﺰي ﮐﻪ از ﺑﯿﺮون ﺻﺪاي ﺑﺎرون ﻣﯿﻮﻣﺪ ... آﺑﺎژور ﺻﻮرت ﻣﺮدي رو ﮐﻤﯽ روﺷﻦ ﮐﺮده ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﺎﻫﺮاﻧﻪ اﻧﮕﺸﺘﺎي ﮐﺸﯿﺪه و ﻣﺮداﻧﻪ‬ ‫اش روي ﮐﻼوﯾﻪ ﻫﺎ ﺣﺮﮐﺖ ﻣﯿﮑﺮد ... ﻫﺮ ﺣﺮﮐﺖ ﻣﺎﻫﺮاﻧﻪ اﯾﻦ اﻧﮕﺸﺖ ﻫﺎ درﺳﺖ ﻣﺜﻞ ﯾﻪ ﻧﻮازش ﺑﻮد ... اﻧﮕﺎر ﮐﻪ ﮐﺴﯽ ﺑﺎ دﺳﺖ و‬ ‫دﻟﺒﺎزي ﺗﻤﺎم ﻣﺤﺒﺖ ﺑﯽ درﯾﻐﺶ رو ﻧﺼﯿﺒﻢ ﻣﯿﮑﺮد ... ﺑﺎﯾﺪ اﻋﺘﺮاف ﻣﯿﮑﺮدم ﮐﻪ اﯾﻦ ﻣﺮد ﺑﯿﺶ از ﻫﺮ ﮐﺴﯽ ﺗﻮي دﻧﯿﺎي اﻃﺮاف ﻣﻦ ﭘﺮ‬ ‫از ﺗﻨﺎﻗﺾ ﺑﻮد ... اﯾﻦ ﻃﻮر از ﺗﻪ دل اﯾﻦ ﻗﻄﻌﻪ زﯾﺒﺎي روﺳﯽ رو اﺟﺮا ﮐﺮدن ... در ﺗﻀﺎد ﮐﺎﻣﻞ ﺑﻮد ﺑﺎ ﭘﺸﺖ اﺳﺘﻮار و ﺻﻮرت‬ ‫اﺳﺘﺨﻮاﻧﯽ ﺟﺪي اﯾﻦ ﻣﺮد ...‬ ‫ﻫﻤﯿﻨﻄﻮر ﻣﺪﻫﻮش اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮدم ... ﮐﻪ آﺧﺮﯾﻦ ﮐﻼوﯾﻪ رو ﻫﻢ ﻓﺸﺎر داد ... ﻧﺎ ﺧﻮد اﮔﺎه ﺗﺸﻮﯾﻘﺶ ﮐﺮدم ... ﺗﻮي دﻟﻢ ﻏﻮﻏﺎﯾﯽ ﺑﻮد ...‬ ‫ﺳﺮش ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﭼﺮﺧﯿﺪ و ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد: ﺧﯿﻠﯽ وﻗﺖ ﺑﻮد ﭼﯿﺰي ﻧﺰده ﺑﻮدم ...‬ ‫دﺳﺘﻬﺎم رو از ﺳﺮ ﺷﻮق ﺑﻬﻢ ﮐﻮﺑﯿﺪم ... ﺣﺮﮐﺘﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﭽﮕﺎﻧﻪ ﺑﻮد ... ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﺰﻧﻪ ...‬ ‫
- ﻋﺎﻟﯽ ﺑﻮد ...‬ ‫در ﭘﯿﺎﻧﻮ رو ﺑﺴﺖ: ﺷﻨﯿﺪن اﯾﻦ از ﺧﺎﻧﻮم ﻫﻨﺮﻣﻨﺪي ﻣﺜﻞ ﺷﻤﺎ ﺑﺎﻋﺚ اﻓﺘﺨﺎره ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫ﯾﻪ ﻗﺪم ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﻬﺶ ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪم ... ﺣﺎﻻ ﮐﺎﻣﻼ درﮐﻨﺎرش اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮدم ... اﻧﮕﺸﺘﻢ رو ﺑﻪ ﭘﯿﺎﻧﻮي زﯾﺒﺎ و ﺑﺮاﻗﺶ ﮐﺸﯿﺪم: ﻣﻦ ... ﻣﻦ‬ ‫ﻫﻨﺮﻣﻨﺪم؟ ﺷﻮﺧﯽ ﻧﮑﻨﯿﺪ ... ﻣﻦ اﺻﻼ ﺑﻠﺪ ﻧﯿﺴﺘﻢ ﺳﺎز ﺑﺰﻧﻢ ...‬ ‫
- اﻣﺎ ﺑﻠﺪﯾﺪ ﻗﺼﻪ ﺑﮕﯿﺪ ...‬ ‫
- ﺷﺎﯾﺪ ...‬ ‫
- ﺷﺎﯾﺪ ﻧﻪ ﺣﺘﻤﺎ ... اﻣﺎ دﻓﻌﻪ ﭘﯿﺶ ﻫﻢ ﺑﻬﺘﻮن ﮔﻔﺘﻢ ... ﺟﺎدوي ﺷﻤﺎ ﭼﯿﺰ دﯾﮕﻪ اﯾﻪ ...‬ ‫دﺳﺘﻬﺎم رو ﻣﺜﻞ ﺟﺎدوﮔﺮﻫﺎ ﺗﻮي ﺻﻮرﺗﻢ ﺗﮑﻮن دادم و ﺻﺪام رو ﻋﻮض ﮐﺮدم: ﻫﻤﻮن زﺑﻮن ﻣﺎر ﻫﻨﺪ ﺷﺮﻗﯽ ...‬ ‫ﺗﮏ ﺧﻨﺪه اي ﮐﺮد: ﻧﻪ ...‬ ‫
- ﭘﺲ ﭼﯽ؟‬ ‫اﯾﻦ ﺑﺎر ﺟﺪي ﺗﻮي ﭼﺸﻤﺎم ﺧﯿﺮه ﺷﺪ: ﺑﻌﺪا ﻣﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪ ...‬ ‫ﻧﻔﺴﻢ ﺣﺒﺲ ﺷﺪ ... اﯾﻦ ﭼﺶ ﺷﺪه ﺑﻮد ... ﯾﺎ درﺳﺖ ﺗﺮ ﺑﮕﻢ ﻣﻦ ﭼﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد ... اﻣﺸﺐ ... ﺿﺮﺑﺎن ﻧﺒﻀﻢ ﺑﺎﻻ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد و اﺣﺴﺎس‬ ‫ﻣﮑﯿﺮدم ﺳﺎﻟﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﮔﺮﻣﻪ ...‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﺶ رو ازم ﮔﺮﻓﺖ ... ﺳﺮﯾﻊ از ﺟﺎش ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﻣﻦ ﺑﺮاي دوﻣﯿﻦ ﺑﺎر ﺑﺎ ﻟﺒﺎﺳﯽ ﺑﻪ ﻏﯿﺮ از ﻟﺒﺎس رﺳﻤﯽ دﯾﺪﻣﺶ ...‬ ‫ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﭼﺮا ﻫﻨﻮز اون ﺟﺎ اﯾﺴﺘﺎدم ... اون ﻫﻢ اﯾﻦ ﭘﺎ و اون ﭘﺎ ﻣﯿﮑﺮد ﺳﺮش رو ﮐﻤﯽ ﺗﻮي ﺻﻮرﺗﻢ ﺧﻢ ﮐﺮد: ﺷﻤﺎ اﻣﺮوز ﺑﻬﺘﺮﯾﺪ‬ ‫ﻧﻪ؟‬ ‫ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﻮدم ﮐﻪ ﭼﯿﺰي ﺑﺮاي ﮔﻔﺖ و ﮔﻮ ﭘﯿﺪا ﮐﺮده ﺑﻮدﯾﻢ: ﺑﻠﻪ ... ﯾﮑﻢ ﺑﻬﺘﺮم ... ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ﺧﯿﻠﯽ ﻧﺎزك ﻧﺎرﻧﺠﯽ و ﺑﺪ‬ ‫اﺧﻼق ﺷﺪه ﺑﻮدم ... ﯾﮑﻢ ذﻫﻨﻢ در ﮔﯿﺮ ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﺑﺪ اﺧﻼق ﻧﺒﻮدﯾﺪ ... وﻟﯽ ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﻫﺴﺖ ﮐﻪ داﺷﺖ آزارﺗﻮن ﻣﯿﺪاد ... ﻣﻦ ... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﻪ ﻃﻮر ﺑﻬﺘﻮن ﺑﮕﻢ ... ﺧﻮب ﺑﺎﺷﯿﺪ‬ ‫ﻫﻤﺮاز ﺧﺎﻧﻮم ... ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﺎﺷﯿﺪ ... ﺷﺎﯾﺪ ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ اﺗﻔﺎق اﻓﺘﺎده ﯾﺎ ﺑﯿﻮﻓﺘﻪ ﮐﻪ ﻧﺎراﺣﺘﺘﻮن ﮐﻨﻪ اﻣﺎ ﻣﻦ ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﺧﻮب ﺑﻠﺪﯾﺪ‬ ‫ﺑﺎﻫﺎش ﮐﻨﺎر ﺑﯿﺎﯾﺪ و درﺳﺘﺶ ﮐﻨﯿﺪ ... اﻣﺎ ... اﻣﺎ ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻢ ... اﯾﻦ ﺟﺎ ... ﯾﺎ ﻫﺮ ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﺨﻮاﯾﺪ ... ﭘﺸﺘﺘﻮن ﻫﺴﺘﻢ ... ﺑﻪ اﯾﻦ‬ ‫ﺷﮏ ﻧﮑﻨﯿﺪ ...‬ ‫ﺑﻌﺪ اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﭼﯿﺰي از ذﻫﻨﺶ ﮔﺬﺷﺖ ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺟﺪي ﺟﺪي اﺧﻢ ﮐﻨﻪ ﺳﺮش رو ﺑﻪ ﻃﺮﻓﯿﻦ ﮐﻤﯽ ﺗﮑﻮن داد ... اﻧﮕﺎر ﮐﻪ‬ ‫ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﭼﯿﺰي از ذﻫﻨﺶ دور ﺑﺸﻪ: اﮔﺮ ﻫﻢ ... ﮐﺴﯽ ﻫﺴﺖ ﮐﻪ اذﯾﺘﺘﻮن ﻣﯿﮑﻨﻪ ... ﺑﻪ ﻫﺮ ﻧﺤﻮي ...‬ ‫ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﯿﺸﻨﯿﺪم رو ﺑﺎور ﻧﻤﯽ ﮐﺮدم ... اﻣﺎ اﻧﻘﺪر ﺑﺎ آراﻣﺶ و ﺧﻮﻧﺴﺮدي و در ﻋﯿﻦ ﺣﺎل ﺟﺪﯾﺖ ﻋﻨﻮان ﻣﯿﺸﺪن ﮐﻪ ﺷﮑﯽ‬ ‫ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﺑﻪ ﺗﮏ ﺗﮏ ﮐﻠﻤﺎﺗﺶ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ اﻃﻤﯿﻨﺎن دارم ... ﺗﺎ ﻫﻤﯿﻦ اﻻﻧﺸﻢ ﺑﻬﺘﻮن ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺪﯾﻮﻧﻢ ...‬ ‫اﯾﻦ رو از ﺗﻪ دل ﮔﻔﺘﻢ ... ﺑﯽ اﻏﺮاق ...‬ ‫ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﻻﻏﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد ... اﯾﻦ رو از ﮔﻮﻧﻪ ﻫﺎي ﻓﺮو رﻓﺘﻪ اش ﻓﻬﻤﯿﺪم ... ﻧﺸﺴﺖ روي ﻣﺒﻞ ... ﭼﺎدرش رو از دﺳﺘﺶ ﮔﺮﻓﺘﻢ ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺑﻬﻢ زد ... و ﺑﻌﺪ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﮐﯿﮏ رﻧﮕﯽ رﻧﮕﯽ و ﺑﯽ رﯾﺨﺖ روي ﻣﯿﺰ اﻧﺪاﺧﺖ: ﺧﻮﺷﻤﺰه ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽ رﺳﻪ ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫ﺧﻨﺪه اي ﮐﺮدم: ﺳﻌﯽ دارﯾﺪ دﻟﻢ ﻧﺸﮑﻨﻪ ﻧﻪ؟ اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺳﺎﻟﻪ ﮐﻪ ﺗﻨﻬﺎ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ آﺷﭙﺰﯾﻢ ﭼﻨﮕﯽ ﺑﻪ دل ﻧﺰده ... ﻓﺮﯾﺪه‬ ‫ﺧﺎﻧﻮم ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺣﺎﻣﯽ ﮐﺮد ﮐﻪ ﺟﺪي ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد روي ﻣﺒﻞ و ﭘﺎش رو روي ﭘﺎش اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮد ... ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﻟﺒﺨﻨﺪي زد: ﭼﺸﻢ‬ ‫اوﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﯿﺨﻮاد ﻓﺮﺷﺘﻪ اي ﻣﺜﻞ ﺗﻮ رو ﺗﻮ ﺑﻐﻠﺶ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ﮐﻮر ... آﺷﭙﺰﺷﻢ ﺑﮕﯿﺮه ...‬ ‫ﻣﻦ ﮐﻪ از ﮐﻠﻤﻪ ﺑﻐﻞ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﮐﺸﯿﺪه ﺑﻮدم ﺳﺮم رو اﻧﺪاﺧﺘﻢ ﭘﺎﯾﯿﻦ: ﻧﻔﺮﻣﺎﯾﯿﺪ ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﭘﺴﺮ ﻣﺮدم ﻫﻢ ﻫﺰار اﻣﯿﺪ و آرزو داره‬ ‫ﻣﻄﻤﺌﻨﺎ.‬ ‫ﺑﻌﺪ ﺑﺎ ﺧﻨﺪه ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﻣﻦ ﻫﻢ ﺧﻨﺪﯾﺪم: ﺑﺮاي ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﯾﻪ ﺗﯿﮑﻪ ﺑﺬارم آﻗﺎي دﮐﺘﺮ؟‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ: ﻣﻤﻨﻮن ﻣﯿﺸﻢ ...‬ ‫ﺑﺮاي ﻧﯿﻮﺷﺎ و ﮐﻮﺷﺎ ﻫﻢ ﺗﻮي ﭘﯿﺶ دﺳﺘﯽ ﮔﺬاﺷﺘﻢ ... ﺧﻮدم ﻫﻢ ﻧﺸﺴﺘﻢ روي ﺻﻨﺪﻟﯽ و ﻇﺮﻓﻢ رو روي ﭘﺎم ﮔﺬاﺷﺘﻢ ...‬ ‫ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﻫﺮ ﻟﻘﻤﻪ اي ﮐﻪ ﺑﻪ دﻫﻨﺶ ﻣﯿﮕﺬاﺷﺖ ﺗﻌﺮﯾﻒ ﻣﯿﮑﺮد ... ﮐﻮﺷﺎ و ﻧﯿﻮﺷﺎ ﻫﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﻮدن ... اﻣﺎ ﻣﻦ ﻫﻤﻪ‬ ‫ﺣﻮاﺳﻢ ﺑﻪ ﻣﺮد روﺑﻪ روم ﺑﻮد ﮐﻪ ﯾﻪ ﻟﻘﻤﻪ ﺧﻮرد و ﺑﻘﯿﻪ اش روروي ﻣﯿﺰ ﮔﺬاﺷﺖ ... دﻟﻢ ﮔﺮﻓﺖ ... ﻣﻦ دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ اﯾﻦ ﮐﯿﮏ ﺑﻪ‬ ‫ﭼﺸﻢ ﺑﯿﺎد ﮐﺎش ﻻ اﻗﻞ ﯾﮑﻢ ﺳﯿﺎﺳﺖ ﺑﻪ ﺧﺮج ﻣﯿﺪاد دﻟﻢ ﺧﻮش ﻣﯿﺸﺪ ... ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﺧﻮدم ﮔﻔﺘﻢ ﭼﺮا ﺳﯿﺎﺳﺖ ﺑﻪ ﺧﺮج ﺑﺪه آﺧﻪ؟‬ ‫ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﻘﯿﻪ اش رو ﮔﺬاﺷﺘﻢ روي ﻣﯿﺰ ... ﮐﯿﮏ از اوﻧﯽ ﻫﻢ ﮐﻪ ﺑﻮد ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﭼﺸﻤﻢ اﻓﺘﺎد ... ﻣﻮﺑﺎﯾﻠﺶ زﻧﮓ ﺧﻮرد ﺳﻼم ﮐﻪ ﮐﺮد‬ ‫ﻣﻮﺑﺎﯾﻞ ﺑﻪ دﺳﺖ ﺑﺎ ﯾﻪ ﻋﺬر ﺧﻮاﻫﯽ از ﮐﻨﺎر ﻣﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ... ﮐﯿﮑﻬﺎ رو ﺧﻮردﯾﻢ ... ﻓﺨﺮي ﺧﺎﻧﻮم ﺷﺮوع ﮐﺮد ﺑﻪ ﺟﻤﻊ ﮐﺮدن ﻇﺮﻓﻬﺎ ...‬ ‫ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﻫﻢ ﺑﺮاي اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﺑﺎﻻ رﻓﺖ ...‬ ‫ﻣﻦ ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﺑﻪ ﭘﯿﺶ دﺳﺘﯽ ﻧﯿﻢ ﺧﻮرده اش ﯾﺎ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﻧﺨﻮرده اش ﻧﮕﺎه ﻣﯽ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﻓﺨﺮي ﺧﺎﻧﻮم ﺑﻪ آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ ﺑﺮدش ... ﺗﻮي‬ ‫ﺳﺎﻟﻦ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدم و داﺷﺘﻢ ﻧﻤﺎﯾﺸﻨﺎﻣﻪ ﻫﺎ رو ﻣﯿﺨﻮﻧﺪم ﮐﻪ ﺑﺎﻻي ﺳﺮم اوﻣﺪ: ﻣﺎﻣﺎن رﻓﺘﻦ اﺗﺎﻗﺸﻮن؟‬ ‫
- ﺑﻠﻪ ...‬ ‫و دوﺑﺎره ﺳﺮم رو ﮐﺮدم ﺗﻮي ﻧﻮﺷﺘﻪ ﻫﺎي رو ﺑﻪ روم ... ﺧﻮب ﭼﯽ ﮐﺎر ﮐﻨﻢ دﻟﺨﻮر ﺑﻮدم ...‬ ‫ﮐﻤﯽ ﺧﻢ ﺷﺪ: وﻗﺖ ﻧﺸﺪ ﺗﺸﮑﺮﮐﻨﻢ واﻗﻌﺎ ﺧﻮﺷﻤﺰه ﺑﻮد ... دﺳﺘﺘﻮن درد ﻧﮑﻨﻪ ...‬ ‫ﻫﻤﻮن ﻃﻮر ﮐﻪ ﺳﺮم ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺑﻮد ﺑﺎ ﻗﻬﺮي ﮐﻪ ازم ﺧﯿﻠﯽ ﺑﻌﯿﺪ ﺑﻮد: ﭼﻨﮕﯽ ﻫﻢ ﺑﻪ دل ﻧﻤﯿﺰد ﺑﺮاي ﺷﺎد ﮐﺮدن ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﺷﻤﺎ ﮐﻪ ﻓﻘﻂ اﺳﻤﺎرﺗﯿﺰﻫﺎش رو ﺧﻮردﯾﺪ ...‬ ‫اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﺗﻮ ﺻﺪاش ﺗﻪ ﻟﺤﻦ ﺧﻨﺪه ﻫﺴﺖ اﻫﻤﯿﺘﯽ ﻧﺪادم: اﺳﻤﺎرﺗﯿﺰ دوﺳﺖ دارم ... ﭼﻮن رﻧﮕﯽ و ﺷﯿﺮﯾﻦ و ﻗﻠﻨﺒﻪ اﺳﺖ ...‬ ‫اﯾﻦ ﺑﺎر واﻗﻌﺎ ﺧﻨﺪﯾﺪ ...‬ ‫وﻟﯽ ﻣﻦ ﻫﻤﻮن ﻃﻮر ﮐﻪ ﺳﺮم ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺑﻮد: ﺑﻬﺘﺮ از ﺷﻤﺎ ﺑﻮد ﮐﻪ اﺻﻼ ﻧﺨﻮردﯾﺪش ...‬ ‫... دل ﺧﻮرﯾﻢ رو ﻧﺸﻮن داده ﺑﻮدم ... ﯾﻪ ﻗﺪم ﺑﻬﻢ ﻧﺰدﯾﮏ ﺗﺮ ﺷﺪ ... اي ﺑﺎر ﮐﺎﻣﻞ ﺳﺎﯾﻪ اش روي ﺳﺮم اﻓﺘﺎده ﺑﻮد ... و ﻣﻦ ﺑﺎزﻫﻢ‬ ‫اﺳﺘﺮس ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﻫﻤﯿﻦ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺳﺮم رو ﺑﺎﻻ ﻧﯿﺎرم ... ﻫﻤﻮن ﻃﻮر اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد ... ﺧﺐ ﭘﺲ ﭼﺮا ﻧﻤﯿﺮﻓﺖ؟ ﮐﻼﻓﻪ ﺧﻮدﮐﺎر ﺗﻮي‬ ‫دﺳﺘﻢ رو روي ﻣﯿﺰ رﻫﺎ ﮐﺮدم و ﺳﺮم رو آوردم ﺑﺎﻻ ... ﯾﻪ اﺑﺮوش رو ﺑﺎﻻ داده ﺑﻮد و اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﺑﺪ ﺟﻮر ﺗﻮي ﻧﮕﺎﻫﺶ ﯾﻪ‬ ‫ﺷﯿﻄﻨﺘﯽ ﻫﺴﺖ ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ از ﺣﺎﻣﯽ اﻧﺘﻈﺎم ﺑﻌﯿﺪ ﺑﻮد ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫ﺻﺪاي زﻧﮓ آﯾﻔﻮن ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺗﺎ ﻧﮕﺎﻫﺶ رو از ﻣﻦ ﺑﮕﯿﺮه ... ﻓﺨﺮي ﺧﺎﻧﻮم ﮔﻔﺖ: آﻗﺎي ﻋﺒﺎﺳﯽ ﻫﺴﺘﻦ ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﺮد و ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﺸﯿﺪ: ﯾﮑﯽ از ﻫﻤﮑﺎرارن ﻫﺴﺘﻦ ... اﮔﺮ ﮐﻪ اﻣﮑﺎﻧﺶ ﺑﺮاﺗﻮن ﻫﺴﺖ ... ﯾﻌﻨﯽ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ ﻣﻨﺘﻈﺮﺗﻮن ﺑﻮد ...‬ ‫ﻓﻬﻤﯿﺪن اﯾﻦ ﮐﻪ دﻗﯿﻘﺎ ﻣﻨﻈﻮرش دك ﮐﺮدن ﻣﻦ از ﺗﻮي ﺳﺎﻟﻨﻪ ... ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺨﺖ ﻧﺒﻮد ... ﺑﺎ دﻓﺘﺮ و دﺳﺘﮑﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و رﻓﺘﻢ ﺗﻮ اﺗﺎق‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ.‬ ‫ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ... ﻧﺰدﯾﮏ 9 ﺷﺪه ﺑﻮد ... ﮔﺮﺳﻨﻪ ﺑﻮدم ... ﻧﯿﻮﺷﺎ و ﮐﻮﺷﺎ ﺷﺎﻣﺸﻮن رو ﺧﻮردن ﺑﺎ ﮐﻤﯽ ﻏﺮ ﻏﺮ ... ﭼﻮن ﺣﺎﻣﯽ‬ ‫ﺑﻬﺸﻮن ﻗﻮل داده ﺑﻮد ﺷﺎم ﺑﺒﺮﺗﺸﻮن ﺑﯿﺮون ﻋﺬر ﺧﻮاﻫﯽ ﮐﺮده ﺑﻮد و ﮐﻨﺴﻞ ﮐﺮده ﺑﻮد ... اوﻧﻬﺎ ﻫﻢ ﺑﻌﺪ از ﺷﺎم ﺧﻮاﺑﯿﺪه ﺑﻮدن ... ﻣﻦ‬ ‫ﺳﯿﺮ ﺑﻮدم ... اﯾﻦ ﻋﺒﺎﺳﯽ اﺳﻤﺶ ﺑﺮام ﺧﯿﻠﯽ آﺷﻨﺎ ﺑﻮد ... ﯾﮏ ﺳﺎﻋﺖ ﭘﯿﺶ ﮐﻪ ﯾﻮاﺷﮑﯽ ﺗﻮي راﻫﺮو رﻓﺘﻪ ﺑﻮدم درﺳﺘﻪ ﮐﻪ ﺑﻪ درﺳﺘﯽ‬ ‫ﻫﻢ ﻧﺸﻨﯿﺪه ﺑﻮدم ﮐﻪ ﭼﯽ ﻣﯿﮕﻦ اﻣﺎ ﺻﺪاش ﻫﻢ ﺗﻪ ذﻫﻨﻢ ﯾﻪ ﺧﺎﻃﺮه رو ﺗﺪاﻋﯽ ﻣﯿﮑﺮد ... ﻣﻦ ﺑﺎ رﻫﺎ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮدﯾﻢ ﭘﺸﺖ در و رﻫﺎ‬ ‫ﻧﮕﺮان ﺑﻪ ﮔﻔﺖ ﮔﻮ وﺧﻨﺪه دو ﻣﺮد ﮔﻮش ﻣﯿﮑﺮد ... و ﮔﺎﻫﯽ اﺷﮑﺶ رو ﭘﺎك ﻣﯿﮑﺮد ... اون ﻣﻮﻗﻊ ﻫﺎ ﻫﻢ ﺧﻮب ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ﻧﺒﺎﯾﺪ اﯾﻦ‬ ‫ﺟﺎ ﺑﺎﺷﯿﻢ ... و رﻫﺎ ... ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﭼﯽ ﺑﻮد ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ... ذﻫﻨﻢ ﺑﺪ ﺟﻮر درﮔﯿﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد . اﯾﻦ ﺻﺪا زﯾﺎدي آﺷﻨﺎ ﺑﻮد ...‬ ‫ﻣﻮﺑﺎﯾﻠﻢ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺟﺎ ﻣﻮﻧﺪه ﺑﻮد ... ﺳﺎﻋﺖ 03:01 ﺷﺪه ﺑﻮد ... دﯾﮕﻪ ﺻﺪاﯾﯽ ﻫﻢ ﻧﻤﯿﻮﻣﺪ ... رﻓﺘﻢ ﭘﺎﯾﯿﻦ ... آروم آروم از ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﭘﺎﯾﯿﻦ‬ ‫رﻓﺘﻢ ... ﺑﻪ ﭘﻠﻪ آﺧﺮ ﮐﻪ رﺳﯿﺪم ... دﯾﺪﻣﺶ ... ﺣﺎﻣﯽ ... ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد روي ﮐﺎﻧﺎﭘﻪ ﻣﺮﮐﺰ ﺳﺎﻟﻦ ... ﺳﺮش رو ﺑﻪ ﮐﻨﺪه ﮐﺎري ﭘﺸﺖ ﺗﮑﯿﻪ‬ ‫داده ﺑﻮد ﭼﺸﻤﺎش رو ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮد ... ﺧﺴﺘﮕﯽ ﺣﺘﯽ از ﻧﻔﺴﻬﺎش ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ... ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﻧﻮك ﭘﺎ ﺑﻪ ﻣﯿﺰ ﻧﺰدﯾﮏ ﺑﺸﻢ و ﻣﻮﺑﺎﯾﻠﻢ رو‬ ‫ﺑﺮدارم ... ﺧﯿﺮه ﺑﻮدم ﺑﻪ ژﺳﺖ زﯾﺒﺎﯾﯽ ﮐﻪ داﺷﺖ ... ﺗﻪ دﻟﻢ ﯾﻪ ﺟﻮري ﺷﺪه ﺑﻮد ... ﯾﻌﻨﯽ ﺧﻮاب ﺑﻮد؟ ﺧﺐ اﯾﻦ ﺟﻮري ﮐﻪ ﺳﺮدش‬ ‫ﻣﯿﺸﺪ ... ﻣﻮﺑﺎﯾﻞ ﺑﻪ دﺳﺖ ﯾﻪ ﻟﻨﮕﻪ ﭘﺎ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮدم ﺑﻬﺶ ﺧﯿﺮه ﺷﺪه ﺑﻮدم ... ﮐﻪ ﯾﻬﻮ ﭼﺸﻤﺎش رو ﺑﺎز ﮐﺮد ... ﻫﻮل ﮐﺮدم ... ﻧﻤﯽ‬ ‫دوﻧﺴﺘﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﭼﻪ ﻋﮑﺲ اﻟﻌﻤﻠﯽ از ﺧﻮدم ﻧﺸﻮن ﺑﺪم ... اﺣﺴﺎس ﻣﯿﮑﺮدم ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺪ ﺟﻮر ﻣﭽﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪه ... اﻣﺎ اون ﺧﻮﻧﺴﺮد ﺑﻮد و‬ ‫ﭼﺸﻤﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺷﺪت ﻗﺮﻣﺰ و ﺧﺴﺘﻪ ﺑﻮدن ...‬ ‫
- ﭼﯿﺰه ... ﺷﺒﺘﻮن ﺑﻪ ﺧﯿﺮ آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ...‬ ‫اﯾﻦ ﺗﻨﻬﺎ ﺟﻤﻠﻪ اي ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﻮي اون ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻪ ذﻫﻨﻢ رﺳﯿﺪه ﺑﻮد ...‬ ‫ﺑﺎ اﻧﮕﺸﺖ ﺷﺼﺖ و اﺷﺎره اش ﭼﺸﻤﺎش رو ﻣﺎﻟﯿﺪ ... ﯾﻪ ﭼﯿﺰي ﺑﺪ ﺟﻮر آزارش ﻣﯽ داد و ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻫﻢ ﺧﺴﺘﻪ ﺗﺮ از ﻫﺮ وﻗﺘﯽ ﺑﻮد: ﺑﺎﻻ‬ ‫ﺣﺒﺲ ﺷﺪﯾﺪ ... در ﺿﻤﻦ ﻗﻮل داده ﺑﻮدم ﺷﺎم ﺑﯿﺮون ﺑﺮﯾﻢ ... ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎم ﺑﻬﻢ ﺧﻮرد ... ﺑﺎ اﯾﻦ ﻣﻬﻤﺎن ...‬ ‫
- ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫
- ﭼﺮا ﻫﺴﺖ ... ﻣﻦ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻗﻮﻟﯽ داده ﺑﻮدم و ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻬﺶ ﻋﻤﻞ ﻣﯽ ﮐﺮدم ... ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺧﯿﻠﯽ دﻟﺨﻮر ﺷﺪن؟‬ ‫
- ﻧﻪ ... اوﻧﻬﺎ ﻫﻢ ﺧﻮب ﻣﯿﺪوﻧﻦ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﺣﺘﻤﺎ ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﯿﺪ ﮐﻪ ﻧﺮﻓﺘﯿﻢ ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪ زوري زد: ﺷﻤﺎ ﭼﯿﺰي ﻣﯿﻞ ﮐﺮدﯾﺪ؟‬ ‫
- ﻣﻦ ﮔﺮﺳﻨﻪ ﻧﯿﺴﺘﻢ اﻣﺎ اﮔﺮ ﺷﻤﺎ ﮔﺮﺳﻨﻪ اﯾﺪ ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺘﺶ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و اﺧﻤﺎش رﻓﺖ ﺗﻮي ﻫﻢ ... ﯾﻪ اس ام اس ﺑﻬﺶ رﺳﯿﺪ ... ﭼﺸﻤﺎش رو ﯾﻪ ﺑﺎر ﺑﺴﺖ و ﺑﺎز ﮐﺮد: ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮم‬ ‫ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ... ﻣﺎدر ﺧﻮاﺑﻦ؟‬ ‫
- ﺑﻠﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ ...‬ ‫ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ﻓﺨﺮي ﺧﺎﻧﻮم رو ﺻﺪا زد ...‬ ‫
- ﮐﺠﺎﺳﺖ ﻓﺨﺮي ﺧﺎﻧﻮم؟‬ ‫
- رﻓﺘﻦ ﺧﻮﻧﺸﻮن ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﮐﺎرﺷﻮن دارم ...‬ ‫
- ﺑﮕﯿﺪ ﻣﻦ در ﺧﺪﻣﺘﺘﻮﻧﻢ ...‬ ‫
- ﺑﺮاي ﺷﻤﺎ ﺷﺎم ﺑﺬارن ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﻧﻪ ﻣﻬﻤﺎﻧﻢ ... ﮐﻪ اﮔﻪ ﺑﻮدم ﺳﻪ روزه اﯾﻦ ﺟﺎ ﭼﻪ ﻣﯿﮑﻨﻢ ... ﻧﻪ ﺑﭽﻪ ... ﺑﺨﻮام ﺧﻮدم ﻣﯿﺨﻮرم ...‬ ‫
- ﭘﺲ ﺑﺨﻮاﯾﺪ و ﺑﺨﻮرﯾﺪ ... ﻗﻮل ﻣﯿﺪم ﻓﺮدا ﺟﺒﺮان ﮐﻨﻢ ...‬ ‫
- اي ﺑﺎﺑﺎ ... آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ﻣﻦ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﮔﺮﺳﻨﻪ ﻧﺒﻮدم ...‬ ‫... دروغ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدم ... ذﻫﻨﻢ درﮔﯿﺮ اون ﻧﺎم و ﺻﺪاي آﺷﻨﺎ ﺑﻮد ...‬ ‫ﯾﻪ ﻗﺪم ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﺑﺮداﺷﺖ و ﺑﻌﺪ ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﻣﮑﺚ ﮐﺮد ... ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ رﻓﺘﻢ ... واﻗﻌﺎ ﻧﮕﺮاﻧﺶ ﺷﺪه ﺑﻮد ... ﻧﺎ ﺧﻮد آﮔﺎه دﺳﺘﻢ‬ ‫ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺑﺎزوش رﻓﺖ: ﺧﻮﺑﯿﺪ؟‬ ‫... ﺟﺎ ﺧﻮرد اﻧﮕﺎر ... ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ و ﻣﻦ ﻫﻨﻮز دﺳﺘﻢ روي ﺑﺎزوش ﺑﻮد ... ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ دﺳﺖ ﻣﻦ ﮐﺮد و ﯾﻪ ﻧﮕﺎه ﺑﻪ ﻣﻦ ... ﻣﻦ‬ ‫ﮐﻪ اﻧﮕﺎر ﺗﺎزه ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪه ﺑﻮدم ... دﺳﺘﻢ رو ﮐﺸﯿﺪم و ﻧﻔﺴﻢ رو ﺣﺒﺲ ﮐﺮدم و دﺳﺘﻢ رو ﺑﻨﺪ ﻣﻮﻫﺎم ﮐﺮدم ...‬ ‫
- اﮐﺒﺮ ﺧﺎن ﭼﯿﺰﯾﺸﻮن ﺷﺪه؟‬ ‫
- ﻧﻪ ... ﺑﺮاش ﯾﻪ دارو ﮔﻔﺘﻢ آوردن ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺑﺮﺳﻮﻧﻢ ... ﺑﺎ اﺟﺎزﺗﻮن ﺑﺮم ﺣﺎﺿﺮ ﺑﺸﻢ ...‬ ‫ﮐﻨﺎر ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﻣﻨﺘﻈﺮ اﯾﺴﺘﺎدم ... ﺑﺎ دﯾﺪﻧﻢ ﺗﻌﺠﺐ ﮐﺮد: اﺗﻔﺎﻗﯽ اﻓﺘﺎده؟ ﭼﺮا ﻣﺎﻧﺘﻮ ﺗﻨﺘﻮﻧﻪ ...‬ ‫
- ﻣﻨﻢ ﺑﺎﻫﺎﺗﻮن ﻣﯿﺎم ...‬ ‫اﺧﻤﺎي درﻫﻤﺶ ﮐﻤﯽ از ﻫﻢ ﺑﺎز ﺷﺪ: ﻣﻤﻨﻮن ... اﻣﺎ ﺷﻤﺎ ﺑﺨﻮاﺑﯿﺪ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﻣﯿﺎم ...‬ ‫اﯾﻦ ﺑﺎر ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ و ﻧﮕﺎﻫﯽ ﭘﺮ از ﻣﻬﺮ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد ...‬ ‫
- ﺧﺴﺘﻪ اﯾﺪ آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ... اﯾﺴﺘﺎده داره ﺧﻮاﺑﺘﻮن ﻣﯿﺒﺮه ... ﻣﻦ ﻣﯿﺎم ...‬ ‫
- آﺧﻪ ...‬ ‫
- آﺧﻪ ﻧﺪاره ... ﺑﯿﺎم دﯾﮕﻪ؟‬ ‫ﺳﺮم رو ﺑﻪ ﯾﻪ ﻃﺮف ﮐﺞ ﮐﺮده ﺑﻮدم و ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم ... ﮐﻼﻓﻪ ﻧﮕﺎﻫﺶ رو ازم ﮔﺮﻓﺖ و ﻧﻔﺴﺶ رو ﺑﯿﺮون داد ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫ﺑﻪ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﮐﻪ رﺳﯿﺪﯾﻢ اﯾﺴﺘﺎد ... ﺳﻮﺋﯿﭻ رو ﺑﻪ ﻃﺮﻓﻢ ﮔﺮﻓﺖ ...‬ ‫ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زد: ﺣﺎﻻ ﮐﻪ دارﯾﺪ اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﻟﻄﻒ ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ زﺣﻤﺖ راﻧﻨﺪﮔﯽ رو ﻣﯿﮑﺸﯿﺪ ﻟﻄﻔﺎ ... ﺣﺎﻟﻢ اﺻﻼ ﺧﻮب ﻧﯿﺴﺖ ... ﻧﻤﯽ آﻣﺪﯾﺪ ﻣﯽ‬ ‫ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺎ آژاﻧﺲ ﺑﺮم ...‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺳﻮﭘﺮ ﻟﻮﮐﺴﺶ اﻧﺪاﺧﺘﻢ: ﻣﻦ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﭘﺸﺖ ﻫﻤﭽﯿﻦ رﺧﺸﯽ ﻧﻨﺸﺴﺘﻢ ...‬ ‫ﺑﺎ اﺧﻢ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد ...‬ ‫دﺳﺖ و ﭘﺎم رو ﮔﻢ ﮐﺮده ﺑﻮدم ... واﻗﻌﺎ ﺑﺎ وﺟﻮد ﺧﻠﻮﺗﯽ ﺧﯿﺎﺑﻮﻧﻬﺎ ﻣﯽ ﺗﺮﺳﯿﺪم و ﺑﺎ ﺳﺮﻋﺖ ﺧﯿﻠﯽ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﯿﺮﻓﺘﻢ ... ﺣﺎﻣﯽ اﻣﺎ‬ ‫ﭼﺸﻤﻬﺎش رو ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﺎ ﺧﻮﻧﺴﺮدي ﺗﻤﺎم ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺧﻮاﺑﯿﺪه ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﭼﺮا اﻧﻘﺪر ﺳﺮﻋﺘﺘﻮن ﭘﺎﯾﯿﻨﻪ؟‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻬﺶ اﻧﺪاﺧﺘﻢ ﮐﻪ داﺷﺖ ﺑﺎ ﺧﺴﺘﮕﯽ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد و ﮔﻔﺘﻢ: آﺧﻪ ﻣﻦ دﯾﮕﻪ ﺣﺪا ﮐﺜﺮ راﻧﻨﺪﮔﯿﻢ ﺑﺎ ﻫﻮﺷﻨﮓ ﺧﺪا ﺑﯿﺎﻣﺮز ﺑﻮده‬ ‫ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺷﻤﺎ ﭘﺮﻧﺲ وﯾﻠﯿﺎﻣﻪ ...‬ ‫ﺑﻠﻨﺪ ﺧﻨﺪﯾﺪ ... ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﻧﺪﯾﺪه ﺑﻮدم اﯾﻦ ﻃﻮر از ﺗﻪ دل ﺑﺨﻨﺪه ...‬ ‫اﺧﻤﺎم رو ﻣﺼﻨﻮﻋﯽ ﮐﺮدم ﺗﻮ ﻫﻢ: ﺧﻨﺪه داره ... اﯾﻦ ﺗﺮس ﻣﻦ؟‬ ‫
- ﻣﻦ ﺑﻪ اﺻﻄﻼﺣﯽ ﮐﻪ ﮔﻔﺘﯿﺪ ﺧﻨﺪﯾﺪم ... ﺣﺎﻻ ﭼﺮا ﻫﻮﺷﻨﮓ ﺧﺪا ﺑﯿﺎﻣﺮز ...‬ ‫آﻫﯽ ﮐﺸﯿﺪم: آﺧﻪ ﻓﺮوﺧﺘﻨﺶ ... ﻣﯽ ﺧﻮان ﯾﻪ ﻧﻮش رو ﺑﺨﺮن ...‬ ‫
- اﯾﻦ ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺑﻪ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﮐﻼ ﺧﯿﻠﯽ دﯾﺮ دل ﻣﯿﮑﻨﻢ ... ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺧﺎﻃﺮ دﺳﺖ ﮐﺸﯿﺪن از ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ دارم ﺑﺮام ﺳﺨﺘﻪ ...‬ ‫
- اﻣﺎ اﯾﻨﺎ ﺷﯽء ﻫﺴﺘﻦ ...‬ ‫
- ﺧﺐ ﺑﺎﺷﻦ ... ﻧﻤﯽ ﺷﻪ آدم ﺑﺎ اﺷﯿﺎ ﺧﺎﻃﺮه داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ؟‬ ‫ﮐﻤﯽ ﻓﮑﺮ ﮐﺮد: ﺧﺐ ﭼﺮا ﺣﺘﯽ ﺑﺎ ﯾﻪ ﮐﯿﮏ ﺷﮑﻼﺗﯽ ﭘﺮ از اﺳﻤﺎرﺗﯿﺰ ...‬ ‫ﺑﺎ ﻟﺤﻦ دﻟﺨﻮري ﮔﻔﺘﻢ: ﺣﺘﯽ اﮔﻪ ﻧﺨﻮرﺗﺶ؟‬ ‫ﺗﻮ ﺟﺎش ﺳﯿﺦ ﻧﺸﺴﺖ و ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد ... ﻣﻦ اﻣﺎ زل زدم ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﺑﻪ ﺟﻠﻮم ... و ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻧﮑﻨﻢ ...‬ ‫
- و اﯾﻦ ﯾﻌﻨﯽ ﺷﻤﺎ از ﻣﻦ دﻟﺨﻮرﯾﺪ؟‬ ‫
- ﺣﻮاﺳﻢ ﺑﻪ ﺟﻠﻮ ا ... آﺧﻪ ﻣﺎﺷﯿﻦ اﻣﺎﻧﺖ ... ﯾﻪ ﭼﺮاﻏﺶ ﺑﺸﮑﻨﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺧﻮﻧﻢ رو ﺑﻔﺮوﺷﻢ ...‬ ‫... ﻟﺤﻦ ﺣﺮف زدﻧﻢ اﺻﻼ ﺧﻮب ﻧﺒﻮد ... اﻣﺎ ﺧﺐ ﺑﻬﻢ ﺑﺮ ﺧﻮرده ﺑﻮد و ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﺧﻮدم رو ﯾﻪ ﺟﻮراﯾﯽ ﺧﺎﻟﯽ ﮐﻨﻢ ... ﺧﯿﻠﯽ ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ‬ ‫ﺷﺪ ...‬ ‫
- ﻣﯽ دوﻧﯿﺪ ﭼﯿﻪ ... ﻣﯽ ﺧﻮام از اﯾﻦ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ... روزاﯾﯽ ﮐﻪ ﺳﻮار اﯾﻦ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺷﺪﯾﺪ ... رو ﺷﯿﺸﻪ ﻋﻘﺐ ﺑﺰﻧﻢ‪... baby on board‬‬ ‫ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺧﻮدم رو ﺑﺰﻧﻢ ... ﺑﻪ ﻣﻦ داﺷﺖ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ ﺑﭽﻪ ... ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺟﺪي داﺷﺖ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫
- ﻣﻦ ﺑﭽﻪ ﻧﯿﺴﺘﻢ ...‬ ‫ﺧﯿﻠﯽ ﺟﺪي ﺧﯿﺮه ﺗﻮي ﺻﻮرﺗﻢ ﻫﺴﺘﻢ: ﻫﺴﺘﯿﺪ ...‬ ‫ﻣﺎﺷﯿﻦ رو ﮐﺸﯿﺪم ﮐﻨﺎر: راﺳﺖ ﻣﯿﮕﯿﺪ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﭽﻪ ام ... ﭘﺲ اﯾﻦ ﻋﺮوﺳﮑﺘﻮن رو ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺪﯾﺪ ... اﻻﻧﻢ ...‬ ‫ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﭘﯿﺎده ﺷﺪم ...‬ ‫
- ﺑﻨﺸﯿﻦ ﺳﺮ ﺟﺎت ...‬ ‫ﺟﺎ ﺧﻮردم ... ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﺻﺪاش از ﯾﻪ ﺣﺪي ﺑﺎﻻﺗﺮ ﻧﻤﯽ رﻓﺖ ... اﻻﻧﻢ ﻧﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ... اﻣﺎ دوﺑﺎره ﺷﺪه ﺑﻮد ﻫﻤﻮن ﺣﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﻣﺜﻞ ﭼﯽ‬ ‫ازش ﻣﯽ ﺗﺮﺳﯿﺪم ... ﻫﻤﻮن ﮐﻪ ﺗﻮ اﺗﺎق ﮐﺎرش ﺑﺎ ﯾﻪ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﺗﻮ ﻣﺒﻞ ﻓﺮو ﻣﯿﺮ ﻓﺘﻢ ... ﺣﺎﻻ ﻫﻢ ﮐﻪ ﺑﺮاي اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر ﻣﻔﺮد ﺣﺴﺎﺑﻢ‬ ‫ﮐﺮده ﺑﻮد ...‬ ‫دﺳﺘﻢ روي دﺳﺘﮕﯿﺮه در ﺧﺸﮏ ﺷﺪ ... ﻫﻤﻮن ﻃﻮر ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدم‬ ‫ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ اي ﮔﺬﺷﺖ ... ﺻﺪاي ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﺶ رو ﺷﻨﯿﺪم ...‬ ‫
- در رو ﺑﺒﻨﺪﯾﺪ ...‬ ‫... دوﺑﺎره ﺷﺪه ﺑﻮد ﻫﻤﻮن ﺣﺎﻣﯽ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻋﺖ ﭘﯿﺶ ... ﺗﻮﻧﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻤﯽ ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺘﺶ رو ﮐﻨﺘﺮل ﮐﻨﻪ ...‬ ‫در رو ﺑﺴﺘﻢ ... ﻧﺸﺴﺘﻢ و دﺳﺘﺎم رو ﺑﻬﻢ ﻗﻔﻞ ﮐﺮدم روي ﻣﺎﻧﺘﻮم ﮔﺬاﺷﺘﻢ ...‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻧﻤﯿﮑﺮدم ... زﯾﺮ ﭼﺸﻤﯽ دﯾﺪﻣﺶ ﮐﻪ ﺧﯿﺮه ﺑﻮد ﺑﻬﻢ ... ﺷﺼﺘﺶ رو ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﮔﻮﺷﻪ ﻟﺒﺶ ... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﻪ ﻗﺪر ﮔﺬﺷﺖ‬ ‫ﮐﻪ ﮔﻔﺖ: آروم ﺷﺪﯾﺪ؟‬ ‫ﺑﺎ ﺻﺪاي ﻟﺮزاﻧﯽ ﮔﻔﺘﻢ: ﺷﻤﺎ ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺑﻮدﯾﺪ ﻧﻪ ﻣﻦ ...‬ ‫
- ﻧﺒﺎﺷﻢ؟‬ ‫
- ﻣﻦ ﮐﻪ ﭼﯿﺰي ﻧﮕﻔﺘﻢ ...‬ ‫
- وﻗﺘﯽ ﻣﯿﮕﯿﺪ ﻣﺎﺷﯿﻦ رو ﺑﺰﻧﯿﺪ ﺑﺎﯾﺪ ﺧﻮﻧﻪ رو ﺑﻔﺮوﺷﯿﺪ ... ﯾﻌﻨﯽ دارﯾﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﺘﻠﮏ ﻣﯿﻨﺪازﯾﺪ ... ﻣﻦ اﺻﻼ ﻣﺘﻠﮏ رو ﻧﻤﯽ ﻓﻬﻤﻢ ﮐﻪ‬ ‫ﻣﻨﻈﻮر ﭼﯿﻪ؟ وﻟﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﻣﯿﺸﻢ ...‬ ‫
- ﻣﻨﻢ ﺑﻠﺪ ﻧﯿﺴﺘﻢ ﻣﺘﻠﮏ ﺑﻨﺪازم ...‬ ‫
- ﭘﺲ ﻣﻨﻈﻮرﺗﻮن ﺑﻪ ﭼﯽ ﺑﻮد؟ ﻣﺎ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﻏﺮاﻣﺘﯽ از ﺷﻤﺎ ﮔﺮﻓﺘﯿﻢ؟‬ ‫
- ﺑﺎﯾﺪ ﻣﯿﮕﺮﻓﺘﯿﺪ و ﻣﺎ ﻧﭙﺮداﺧﺘﯿﻢ؟‬ ‫دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﺶ ﮐﺸﯿﺪ ... ﮐﻼﻓﻪ ﺑﻮد ... ﺧﺴﺘﻪ ﻫﻢ ﺑﻮد ... از ﯾﻪ ﺣﺮف ﻣﺴﺨﺮه ﺑﻪ ﮐﺠﺎ رﺳﯿﺪه ﺑﻮدﯾﻢ ...‬ ‫ﻣﺎﺷﯿﻦ رو دوﺑﺎره راه اﻧﺪاﺧﺘﻢ: ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن دﯾﺮ ﻣﯿﺸﻪ ...‬ ‫دﯾﮕﻪ ﭼﯿﺰي ﻧﮕﻔﺖ ... ﻣﻦ ﻫﻢ ﭼﯿﺰي ﻧﮕﻔﺘﻢ ...‬ ‫ﺧﺎﻧﻮم ﺟﻮان و ﻧﺴﺒﺘﺎ زﯾﺒﺎﯾﯽ ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﺣﺎﻣﯽ رو ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺟﺪي ﺑﺎ ﭘﺮﺳﺘﺎر ﺟﻮان ﺑﺨﺶ ﺑﺎﻻ رﻓﺖ ﺗﻌﻘﯿﺐ ﮐﺮد ... ﭘﺮﺳﺘﺎر دﺧﺘﺮ‬ ‫ﺟﺪي و ﺑﺎ ﻣﺰه اي ﺑﻮد ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﺑﺮاي اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر از ﻧﮕﺎه اﯾﻦ ﺧﺎﻧﻮم ﺟﻮان ﺣﺲ ﺗﻠﺨﯽ ﺑﻬﻢ دﺳﺖ داد ... ﺧﺐ ... ﺣﺎﻣﯽ ﻣﺮد ﺧﯿﻠﯽ ﺟﺬ اﺑﯽ ﺑﻮد ... ﻣﻦ اﯾﻦ رو ﺑﻪ ﺗﺎزﮔﯽ‬ ‫داﺷﺘﻢ ﭘﯿﺶ ﺧﻮدم اﻋﺘﺮاف ﻣﯿﮑﺮدم ... ﺗﻮي دﻟﻢ ﺑﻪ اون ﺧﺎﻧﻮم ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎي ﺑﺮاق ﮔﻔﺘﻢ ... اﮔﻪ اﺧﻼﻗﺶ رو ﺑﺪوﻧﯽ ... ﺧﺐ ... ﺗﻮ ﮐﻪ‬ ‫اﺧﻼﻗﺶ رو ﻣﯿﺪوﻧﯽ ﭼﯽ ﻫﻤﺮاز ﺧﺎﻧﻮم؟ ﻣﻦ؟ ﻣﻦ ﻫﯿﭽﯽ؟ ﺑﺬار اﯾﻦ ﻣﺎﺟﺮا ﻫﺎ ﺗﻤﻮم ﺑﺸﻪ ... دﯾﮕﻪ ﻧﻤﯽ ﺧﻮام ﺑﺒﯿﻨﻤﺶ ... ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ...‬ ‫ﺣﺮﻓﻢ رو ﺧﻮردم ... اﯾﻦ واﻗﻌﺎ ﺣﺲ ﻣﻦ ﺑﻮد؟ ﻣﻦ اﻻن ﻓﻘﻂ ﺧﯿﻠﯽ ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺑﻮدم ...‬ ‫ﻗﺪﻣﺶ رو ﺑﺎ ﻣﻦ ﻫﻤﺎﻫﻨﮓ ﮐﺮده ﺑﻮد ... ﺧﺐ ﻫﻮا ﺧﯿﻠﯽ ﺗﺎرﯾﮏ ﺑﻮد و ﻣﺎ دور ﭘﺎرك ﮐﺮده ﺑﻮدﯾﻢ ... ﻣﺎﻧﺘﻮم رو ﺑﻪ ﺧﻮدم ﭘﯿﭽﯿﺪم ...‬ ‫ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺮدم ﺑﻮد ... ﮐﻼﻓﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯿﻮﻣﺪ ...‬ ‫ﺑﺪون اﯾﻨﮑﻪ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﻨﻢ ... اﻣﺎ واﻗﻌﺎ از ﺗﻪ دل ﭘﺮﺳﯿﺪم: ﺧﺪاي ﻧﮑﺮده ﮐﻪ ﺣﺎﻟﺸﻮن ﺑﺪ ﺗﺮ ﻧﺸﺪه؟‬ ‫
- ﻧﻪ ... ﺧﺪا رو ﺷﮑﺮ رو ﺑﻪ ﺑﻬﺒﻮدن ...‬ ‫
- ﺧﺐ ﺧﺪا رو ﺷﮑﺮ ... آﺧﻪ ﺷﻤﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻼﻓﻪ اﯾﺪ ...‬ ‫
- ﭼﺮا درﺳﺖ ﻟﺒﺎس ﻧﻤﯽ ﭘﻮﺷﯿﺪ آﺧﻪ ...‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻣﺎﻧﺘﻮي ﭘﺎﯾﯿﺰم اﻧﺪاﺧﺘﻢ ... ﭘﻮزﺧﻨﺪي ﺗﻮ دﻟﻢ زدم ... ﺧﺐ ﻣﻦ ﻫﻨﻮز ﮔﯿﺮ و ﮔﺮﻓﺘﺎر ﺧﺮج ﻫﺎي روزاﻧﻪ ام ﺑﻮدم ... ﺧﺮﯾﺪن ﯾﻪ‬ ‫ﭘﺎﻟﺘﻮ ﮐﻪ اﻻن ﮐﻤﺘﺮ 003
-004 ﺗﻮﻣﻦ ﻧﺒﻮد ﺑﺮاي ﻣﻦ اﻣﮑﺎن ﻧﺪاﺷﺖ ...‬ ‫
- ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯿﮑﺮدم اﻧﻘﺪر ﺳﺮد ﺑﺎﺷﻪ ...‬ ‫ﺟﻮاب دﯾﮕﻪ اي ﻧﺪادم ... ﺑﺎ اﺣﺴﺎس ﺳﻨﮕﯿﻦ ﺷﺪن ﺷﻮﻧﻪ ﻫﺎم و ﯾﻪ ﻋﻄﺮ آﺷﻨﺎ ﮐﻪ زﯾﺮ ﺑﯿﻨﯿﻢ ﭘﯿﭽﯿﺪ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ ﮐﻪ ﺑﺎ اﺧﻢ‬ ‫ﭘﺎﻟﺘﻮش رو روي ﺷﻮﻧﻪ ام اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﻧﯿﺎزي ﻧﯿﺴﺖ ... اﻻن ﻣﯿﺮﺳﯿﻢ ﺑﻪ ﻣﺎﺷﯿﻦ ...‬ ‫ﺟﻮاﺑﻢ رو ﻧﺪاد ... دﺳﺘﺶ رو ﮐﺮد ﺗﻮي ﺟﯿﺒﺶ و ﺧﯿﺮه ﺑﻪ ﺟﻠﻮ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد ... ﻫﺮ دو از ﻫﻢ دﻟﺨﻮر ﺑﻮدﯾﻢ ... ﮐﺎﻣﻼ ﺑﯽ دﻟﯿﻞ ... ﻣﺤﺒﺖ‬ ‫ﻣﯿﮑﺮد اون ﻫﻢ ﻣﻄﻤﺌﻨﺎ ﺑﯽ دﻟﯿﻞ ... وﻟﯽ ﺧﻮب اﯾﻦ آدم ﻫﻤﻪ ﺣﺮﮐﺎﺗﺶ ﺟﺪي ﺑﻮد ﺣﺘﯽ ﻓﺮدﯾﻦ ﺑﺎزﯾﻬﺎش ...‬ ‫ﯾﺎدم ﻣﯿﺎد ﭼﻪ ﻗﺪر ﺑﻪ ﺳﯿﺎوش ﻣﯿﮕﻔﺘﻢ ﻣﺮد اوﻧﯿﻪ ﮐﻪ ﺧﻮدش ﺑﺎ زﯾﺮ ﭘﻮش ﺑﮕﺮده دﺧﺘﺮ ﻫﻤﺮاﻫﺶ ﭘﺎﻟﺘﻮ ﭘﻮﺳﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ و‬ ‫ﻣﯿﺨﻨﺪﯾﺪم ...‬ ‫ﺑﻪ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﮐﻪ ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪﯾﻢ ... ﮐﻼﻓﻪ دﺳﺘﺶ رو ﮐﺮد ﺗﻮ ﺟﯿﺐ ﺷﻠﻮارش و ﮔﻮﺷﯿﺶ رو ﮐﻪ رو وﯾﺒﺮه ﺑﻮد در آورد ... دﺳﺘﺶ رو‬ ‫روي دﻫﻨﯽ ﮔﻮﺷﯿﺶ ﮔﺬاﺷﺖ: ﻣﺎﺷﯿﻦ رو از ﭘﺎرك در ﻣﯿﺎرﯾﺪ؟‬ ‫و ﺑﻌﺪ ﯾﻪ ﻗﺪم ازم دور ﺷﺪ ... واﻗﻌﺎ دﻧﺪه ﻋﻘﺐ رﻓﺘﻦ ﺑﺎ اﯾﻦ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺑﺮام ﺳﺨﺖ ﺑﻮد ... ﺑﻪ ﺧﺼﻮص ﮐﻪ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﭘﺸﺖ ﺳﺮي ﺑﻬﻢ‬ ‫ﺧﯿﻠﯽ ﭼﺴﺒﻮﻧﺪه ﺑﻮد ... ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﻋﻘﺐ و ﺟﻠﻮ ﮐﺮدم و ﺗﻘﻪ ﮐﻮﭼﯿﮑﯽ اوﻣﺪ ... اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم زدم ﺑﻪ ﭘﻼك ﻣﺎﺷﯿﻦ ﭘﺸﺖ ﺳﺮﯾﻢ
قسمت پانزدهم
.. از‬ ‫ﭘﺎرك داﺷﺘﻢ در ﻣﯿﻮﻣﺪم ﮐﻪ دﺳﺘﻢ رﻓﺖ ﺑﻪ ﺷﺎل اﻓﺘﺎده ﺑﻮد ... ﮐﻪ ﺗﻘﻪ اي ﺑﻪ ﺷﯿﺸﻪ ﺧﻮرد ... ﺟﺎ ﺧﻮردم از دﯾﺪن ﭼﻬﺮه ﻣﺮد ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ‬ ‫ﮐﻪ ﮐﻨﺎر ﭘﻨﺠﺮه ﺑﻮد ... ﻧﻤﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ﺷﯿﺸﻪ رو ﺑﮑﺸﻢ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﯾﺎ ﻧﻪ ... ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺣﺎﻣﯽ اﻧﺪاﺧﺘﻢ ﮐﻪ ﭘﺸﺘﺶ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﻮد و دﺳﺘﺶ ﺑﯿﻦ‬ ‫ﻣﻮﻫﺎش ﮐﻼﻓﻪ داﺷﺖ ﻗﺪم ﻣﯿﺰد و ﺑﺎ ﺗﻠﻔﻦ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯿﮑﺮد ... ﺷﯿﺸﻪ رو دادم ﭘﺎﯾﯿﻦ ...‬ ‫
- ﯾﻪ ﻋﺬر ﻧﺨﻮاي ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﻟﺤﻦ ﻻﺗﯽ ﻣﺮد ﭘﺸﯿﻤﻮﻧﻢ ﮐﺮد از ﺑﺎز ﮐﺮدن ﺷﯿﺸﻪ ... ﻫﺮ ﭼﻨﺪ اﺻﻼ ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﻢ دردش ﭼﯽ ﺑﻮد ... ﺧﺸﮏ ﺷﺪه ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم ...‬ ‫
- آره دﯾﮕﻪ ﺑﺎ اﯾﻦ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻋﺮوﺳﮑﺖ ﻣﯿﺰﻧﯽ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻣﻦ رو داﻏﻮن ﻣﯿﮑﻨﯽ ﻋﯿﻦ ﺧﯿﺎﻟﺘﻢ ﻧﯿﺴﺖ ... ﻻل ﻣﻮﻧﯽ ﭼﺮا ﮔﺮﻓﺘﯽ؟‬ ‫
- ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﻣﺨﺎﻃﺒﺘﻮن ﺑﻨﺪه ﻫﺴﺘﻢ ... ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺧﺎﻃﺮ اﯾﺸﻮن ﺟﻮاب ﺷﻤﺎ رو ﻧﻤﯽ دن ...‬ ‫ﻧﮕﺎه ﻣﻦ ﺧﺸﮏ ﺷﺪه از اﺗﻔﺎﻗﯽ ﮐﻪ ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﭼﯿﻪ ... ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ ﻣﺮد ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﭼﺮﺧﯿﺪ و ﻫﺮ دو ﻣﺮد ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ و ﺟﺪي رو دﯾﺪﯾﻢ ...‬ ‫ﮐﻪ اﯾﺴﺘﺎده و ﻣﻨﺘﻈﺮه ﺟﻮاﺑﻪ ... ﺣﺎﻣﯽ ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﻫﺴﺘﻢ آﻗﺎ ...‬ ‫ﻣﺮد ﮐﻪ ﯾﻪ ﺳﺮو ﮔﺮدن از ﺣﺎﻣﯽ ﮐﻮﺗﺎه ﺗﺮ ﺑﻮد ﻣﺜﻞ ﻫﺮ ﮐﺲ دﯾﮕﻪ اي در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺟﺬﺑﻪ ﺑﯽ ﻓﺮﯾﺎد ﺣﺎﻣﯽ ﮐﻢ آورده ﺑﻮد اﻧﮕﺎر ...‬ ‫
- راﻧﻨﺪﮔﯽ ﺑﻠﺪ ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﮐﻼﻓﻪ ﯾﻪ ﻗﺪم ﺟﻠﻮ ﺗﺮ اوﻣﺪ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﺑﻬﺶ ﺗﻮ ﻧﻤﯿﮕﻢ ... ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﻫﻤﭽﯿﻦ اﺟﺎزه اي رو ﻧﻤﯽ دم اﯾﻦ اوﻻ ... دوﻣﺎ ... ﻫﺮ ﺧﺴﺎرﺗﯽ ﺑﻬﺘﻮن وارد ﺷﺪه ﻧﺸﻮن ﺑﺪﯾﺪ‬ ‫ﺑﭙﺮدازم ... اﺟﺎزه ﻧﺪارﯾﺪ ﺑﻪ ﺷﯿﺸﻪ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺑﺰﻧﯿﺪ و ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﺧﻮدﺗﻮن اﺟﺎزه ﺑﺪﯾﺪ ﺑﺎ اﯾﺸﻮن ﺑﺎ اﯾﻦ ﻟﺤﻦ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﯿﺪ ... اﻻﻧﻢ ﺗﺸﺮﯾﻒ‬ ‫ﺑﯿﺎرﯾﺪ ﺑﺒﯿﻨﯿﻢ ﭼﻪ اﺗﻔﺎﻗﯽ اﻓﺘﺎده؟‬ ‫... ﻣﻦ دﯾﮕﻪ ﻧﮕﺎﻫﻢ رو ازﺷﻮن ﮔﺮﻓﺘﻢ ... ﺗﻮي دﻟﻢ ﯾﻪ ﺣﺴﯽ ﺑﻮد ﻣﺜﻞ ﺟﺎري ﺷﺪن ﯾﻪ ﺳﯿﻞ ... ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺗﻮي ذﻫﻨﻢ و ﻗﻠﺒﻢ از اﯾﻦ‬ ‫ﺣﻤﺎﯾﺖ ... از اﯾﻦ ﻟﺤﻦ و از اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﻫﺎ زﯾﺮ رو ﺷﺪه ﺑﻮد ...‬ ‫ﯾﻪ رﺑﻊ ﺑﻌﺪ در ﻣﺎﺷﯿﻦ رو ﺑﺎز ﮐﺮد ... ﮐﻨﺎر ﮐﺸﯿﺪم ﺗﺎ ﺧﻮدش ﭘﺸﺖ ﻓﺮﻣﻮن ﺑﺸﯿﻨﻪ ... ﺑﺮاي ﻣﺎﺷﯿﻦ اون ﻣﺮد ﻫﯿﭻ اﺗﻔﺎﻗﯽ ﻧﯿﻮﻓﺘﺎده ﺑﻮد‬ ‫و دردش ﻓﻘﻂ آزار ﻣﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺧﺐ ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻪ ﺑﻮد ...‬ ‫ﺳﺎﮐﺖ و ﺑﯽ ﺣﺮف ﻫﺮ دو ﺑﻪ ﺟﻠﻮ ﺧﯿﺮه ﺑﻮدﯾﻢ ...‬ ‫ﻣﻦ ﮐﻪ اﻧﮕﺎر ﻓﻘﻂ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ اﺑﺮاز وﺟﻮد ﮐﻨﻢ: درﺳﺘﻪ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﭽﻪ ام اﻣﺎ ﻣﯿﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺧﻮدم ﺟﻮاﺑﺶ رو ﺑﺪم ...‬ ‫... ﭼﭗ ﭼﭙﯽ ﺑﻬﻢ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد ﮐﻪ ﻣﺎﺳﺘﻢ رو ﮐﯿﺴﻪ ﮐﺮدم ... واﻗﻌﯿﺘﺶ اﯾﻨﻪ ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﺑﻮدم اﯾﻦ ﺳﮑﻮت رو ﺑﺸﮑﻨﻢ و در ﺿﻤﻦ‬ ‫ﯾﻪ ﺟﻮراﯾﯽ ﺑﺤﺚ رو ﺷﺮوع ﮐﻨﻢ ﺗﺎ ﺣﻠﺶ ﮐﻨﯿﻢ ...‬ ‫
- زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﺨﺎﻃﺐ ﺷﻤﺎ ﻣﺮد ﻋﺎﻗﻞ و ﺑﺎﻟﻐﯽ ﺑﺎﺷﻪ ... ﮐﻪ ﺣﺮﻓﻬﺎش در ﺧﻮر ﺑﺤﺚ ﺑﺎﺷﻪ ... ﻣﺜﻞ اون ﺷﺐ ﺗﻮي ﺟﻤﻊ دوﺳﺘﺎﻧﻢ ... ﯾﺎ‬ ‫در ﺟﻤﻊ دوﺳﺘﺎن ﺧﻮدﺗﻮن ... ﻣﻦ ﺑﻪ ﺧﻮدم اﺟﺎزه ﻧﻤﯽ دم ﺟﺎي ﺷﻤﺎ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﻢ ... ﺷﻤﺎ اﻧﻘﺪر ﻋﺎﻗﻞ ﻫﺴﺘﯿﺪ ﮐﻪ وﮐﯿﻞ وﺻﯽ‬ ‫ﻧﺨﻮاﯾﺪ ... اﻣﺎ وﻗﺘﯽ ﻣﺨﺎﻃﺐ ﻣﺮد ﻟﻮﻣﭙﻦ و ﺑﯽ ادﺑﯽ ﻣﺜﻞ اﯾﻦ آﻗﺎ ﺑﺎﺷﻪ ... در ﻫﺮ ﺻﻮرﺗﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﺷﻪ ﺑﻬﺘﻮن اﺟﺎزه دﺧﺎﻟﺖ و ﻫﻢ ﮐﻼم‬ ‫ﺷﺪن ﺑﺎﻫﺎش رو ﻧﻤﯿﺪم ...‬ ‫ﺗﻮي آﯾﻨﻪ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم ...‬ ‫
- ﭼﻪ ﻃﻮره؟‬ ‫
- ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﮔﻠﻨﺎر اﺣﺴﺎس ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﯾﮑﻢ ﺗﻨﮓ ﺗﺮ ﺑﺎﺷﻪ ...‬ ‫اوﻣﺪه ﺑﻮدﯾﻢ ﺑﺮاي ﮔﻠﻨﺎر ﭘﺎﻟﺘﻮ ﺑﺨﺮﯾﻢ ... ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻫﯿﭻ ﮐﺪوم ﺣﺎل و ﺣﻮﺻﻠﻪ درﺳﺖ و درﻣﻮن ﻧﺪاﺷﺘﯿﻢ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﭘﺎﻟﺘﻮ ﻗﻬﻮه اي رﻧﮓ رو در آورد و روي ﭘﯿﺸﺨﻮن ﮔﺬاﺷﺖ ... روي ﻧﯿﻤﮑﺖ ﺗﻮي راﻫﺮو ﻣﺮﮐﺰ ﺧﺮﯾﺪ ﻧﺴﺒﺘﺎ ﺧﻠﻮت ﻧﺸﺴﺘﯿﻢ ...‬ ‫
- ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﯽ ﺑﮕﻢ ﮔﻠﯽ ... اﯾﻦ ﮐﺎرا ﭼﯿﻪ ﺳﯿﺎ ﻣﯿﮑﻨﻪ؟ اﺣﺴﺎس ﻣﯿﮑﻨﻢ اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ﺗﻨﻬﺎش ﮔﺬاﺷﺘﻢ ...‬ ‫دﺳﺘﺶ ﺑﻪ ﺑﺎزوم ﮐﺸﯿﺪ: ﻣﺰﺧﺮف ﻧﮕﻮ ... ﺗﻮ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻫﻤﺮاﻫﺸﯽ ... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ اوﻣﺪن آوﯾﺴﺎ زﻧﺪﮔﯿﺶ رو زﯾﺮ و رو ﮐﺮده ...‬ ‫
- ﺣﺎﻻ اﺻﻞ ﺣﺮﻓﺶ ﭼﯿﻪ؟ ﭼﺮا ﺗﻤﺮﯾﻦ ﻧﻤﯿﺎد ﭼﺮا ﺟﺸﻨﻮاره ﻧﻤﯿﺎد ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﻪ ﺟﻮاب درﺳﺖ و درﻣﻮن ﻧﻤﯽ ده ...‬ ‫ﻧﻔﺴﺶ رو ﺑﺎ ﺣﺮص ﺑﯿﺮون داد: ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﺑﺎور ﮐﻦ ... ﻫﻔﺘﻪ ﭘﯿﺶ ﺑﺎ آوﯾﺴﺎ رﻓﺖ ﺑﯿﺮون وﻗﺘﯽ ﺑﺮﮔﺸﺖ از اﯾﻦ رو ﺑﻪ اون رو ﺑﻮد ...‬ ‫ﭘﻮﻓﯽ ﮐﺸﯿﺪم: ﺑﺎ آوﯾﺴﺎ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﯿﻢ؟‬ ‫
- ﭼﯽ ﺑﮕﯿﻢ؟ ﺑﮕﯿﻢ ﺷﺮﻣﻨﺪه داداش ﻣﺎ ﻋﺎﺷﻖ ﺷﻤﺎ ﺷﺪه ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﻪ ﺣﺮﻓﺶ رو ﺑﺰﻧﻪ ... اﯾﻦ ﮐﻼ ﻣﺸﮑﻞ ﻫﻤﻪ ﻣﺮدا ﺳﺖ ...‬ ‫
- ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻣﺎ اﯾﻦ ﻃﻮر ﺗﺮﺑﯿﺘﺸﻮن ﻣﯿﮑﻨﻪ ... ﻣﺮد ﮔﺮﯾﻪ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻪ ... ﻣﺮد اﺣﺴﺎﺳﺎﺗﯽ ﻧﻤﯽ ﺷﻪ ... ﻣﺮد ... ﻣﺮده ...‬ ‫
- ﺳﯿﺎ از اﯾﻦ ﻋﺎدﺗﺎ ﻧﺪاﺷﺖ ﻫﻤﺮاز ... ﻣﻦ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم آوﯾﺴﺎ ﺣﺎﻟﺶ رو ﺧﻮب ﻣﯿﮑﻨﻪ ... وﻟﯽ ﻣﺜﻞ اﯾﻨﮑﻪ ﺑﺮﻋﮑﺲ ﺷﺪه ...‬ ‫ﺣﺎﻻ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاد ﻏﺼﻪ ﺑﺨﻮري ﮔﻠﻢ ... ﻣﯿﺨﻮاي ﺑﺮي ﺳﺮ ﮐﺎر ... ﻣﻨﻢ ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﻧﮑﻨﻢ ﭼﯿﺰي ﺑﺨﺮم ... ﺑﺮو ﺑﻪ ﮐﺎرات ﺑﺮس ...‬ ‫ﮐﻼﻓﻪ زاﻧﻮ ﻫﺎم رو ﺗﮑﻮن دادم: اﻣﺸﺐ ﯾﻪ ﻗﺮاره ﺷﺎم ﮐﺎري دارم ... ﺑﺎ ﯾﮑﯽ از ﮐﺎرﮔﺮداﻧﺎ ﮐﻪ ﻧﻤﺎﯾﺸﻨﺎﻣﻪ اش رو ﺑﺮام ﻓﺮﺳﺘﺎده ﺑﻮد ...‬ ‫ﺗﺌﺎﺗﺮ ﺧﻮدﻣﻮن اﻣﺮوز ﻓﺮدا ﺗﻤﻮم ﻣﯿﺸﻪ ...‬ ‫
- دﻟﻢ ﺑﺮات ﺧﯿﻠﯽ ﺗﻨﮓ ﺷﺪه ...‬ ‫
- اﻣﺮوز ﻓﺮدا اﮐﺒﺮ ﺧﺎن ﻣﺮﺧﺺ ﻣﯿﺸﻪ ... ﻣﻨﻢ از اون ﻋﻤﺎرت در ﻣﯿﺎم ... اﻟﺒﺘﻪ ﺑﺬار ﺑﺒﯿﻨﻢ ... اﮔﻪ اﻣﺸﺐ ﻫﻢ ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﯾﺎ ﺣﺎﻣﯽ‬ ‫زود ﺑﯿﺎن ﺧﻮﻧﻪ ﻣﻦ ﺑﻌﺪ ﺗﻤﺮﯾﻦ ﻧﺮم ﺧﻮﻧﻪ ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﺑﯿﺎﯾﺪ ﭘﯿﺸﻢ ...‬ ‫ﻣﻬﺮﺑﻮن ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد: ﻫﻤﺮاز؟!‬ ‫
- ﺟﺎﻧﻢ ...‬ ‫
- ﺗﻮ ... واﻗﻌﺎ از اﯾﻦ ﮐﻪ اوﻧﺠﺎﯾﯽ ﻧﺎراﺣﺘﯽ؟‬ ‫
- ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻢ ﻧﺎراﺣﺘﻢ ... ﻣﻦ واﻗﻌﺎ ﻋﺎدت ﮐﺮدم ﺑﻪ ... ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ... ﺳﺨﺘﻪ دوﺑﺎره ﺑﺮام ﺑﻪ روال ﻋﺎدي ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﺮﮔﺮدم ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي روي ﻟﺒﺶ اوﻣﺪ ك ﺑﺎ اﯾﻦ ﭼﯿﺰاﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺮام ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﺮدي ... ﻓﻘﻂ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ؟‬ ‫... ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﭼﯽ ﺑﮕﻢ ... از دو ﺷﺐ ﭘﯿﺶ ﮐﻪ اون اﺗﻔﺎﻗﺎ اﻓﺘﺎده ﺑﻮد ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺑﺮاي ﻣﻦ رﻧﮓ و ﺑﻮي دﯾﮕﻪ اي ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ... ﻫﺮ‬ ‫ﭼﻨﺪ ﺗﻮي ﯾﻪ ﻟﺞ ﺑﺎزي ﮐﻮدﮐﺎﻧﻪ ﮐﻤﯽ ﺑﺎﻫﻢ ﺳﺮ ﺳﻨﮕﯿﻦ ﺑﺮ ﺧﻮرد ﻣﯿﮑﺮدﯾﻢ ... اﻣﺎ اﻧﮕﺎر ﻫﺮ دوﻣﻮن از اﯾﻦ ﺑﺎزي ﺟﺪﯾﺪ ﻟﺬت ﻣﯽ ﺑﺮدﯾﻢ‬ ‫... ﻣﻦ از زﯾﺮ زﯾﺮﮐﯽ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدن ﺑﻬﺶ ... ﮔﻮش ﮐﺮدن ﺑﻪ آﻫﻨﮓ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ دﯾﮕﻪ ﻫﺮ ﺷﺐ ﻣﯽ زد و اون ... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﺷﺎﯾﺪ اون از‬ ‫ﻫﯿﭽﯽ ...‬ ‫
- ﺑﺎ ﺗﻮ ﻫﺴﺘﻢ ﻫﺎ ﺧﺎﻧﻮم ﺧﻮﺷﮕﻠﻪ ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم: ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ... واﻗﻌﺎ ﭼﯿﺰي ﺑﺮاي ﮔﻔﺘﻦ ﻧﺪارم ...‬ ‫دﺳﺖ ﻧﻮازﺷﯽ ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪ ام ﮐﺸﯿﺪ: ﺗﻮ ﻣﯽ دوﻧﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﻋﺰﯾﺰي ﻣﮕﻪ ﻧﻪ؟ اﯾﻦ رو دارم ﺑﻬﺖ ﻣﯿﮕﻢ ﮐﻪ ﻣﺎ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻫﺴﺘﯿﻢ ... ﺣﺘﯽ اﮔﻪ‬ ‫ﺧﯿﻠﯽ ﺟﺎ ﻫﺎ ﺑﺮات ﮐﻢ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﻢ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﺑﻐﻠﺶ ﮐﺮدم ... ﻣﺤﮑﻢ ﻣﺤﮑﻢ ... اﯾﻦ دﺧﺘﺮ ﺧﺎﻟﻪ دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﯽ و ﻧﮕﺮاﻧﻢ رو ...‬ ‫ﺑﻌﺪ از ﯾﻪ روز ﮐﺎري داﻏﻮن ... ﺣﺎﻻ اوﻣﺪه ﺑﻮدم ﻋﻤﺎرت ... دﯾﮕﻪ اﻻن ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم اوﻣﺪه ﺑﺎﺷﻪ ... ﻣﻦ از ﺳﺎﻋﺖ ﺳﻪ ﺑﻪ اﺟﺒﺎر ﺑﯿﺮون‬ ‫زده ﺑﻮدم و اﻻن ﺳﺎﻋﺖ ﻧﺰدﯾﮏ ده ﺑﻮد ...‬ ‫آروم وارد ﺳﺎﻟﻦ ﺷﺪم ... ﺑﺎ ورودم ﻧﯿﻮﺷﺎ و ﮐﻮﺷﺎ ﺑﻐﻠﻢ ﭘﺮﯾﺪن ... ﻣﻦ ﺑﺪون اﯾﻦ دو ﺗﺎ ﺧﻮﺷﮕﻞ ﺧﺎﻟﻪ ﭼﻪ ﻃﻮري ﺑﻌﺪ از اﯾﻦ ﻣﯽ‬ ‫ﺧﻮاﺳﺘﻢ دووم ﺑﯿﺎرم ... ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم ﺷﻠﻮغ ﺑﻮد ... ﻣﻬﻤﻮن داﺷﺘﻦ و ﻣﻦ داﻏﻮن ﺗﺮ از اﯾﻦ ﺣﺮﻓﺎ ﺑﻮدم اﺻﻼ ﭼﺮا ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ﺑﻮدم‬ ‫اﯾﻦ ﺟﺎ ﮐﺎش ﺷﺐ رﻓﺘﻪ ﺑﻮدم ﺧﻮﻧﻪ ﺧﻮدم ...‬ ‫
- ﻫﻤﺮاز دﯾﺮ ﮐﺮدي ...‬ ‫
- آﻗﺎي ﮐﻮﺷﺎ ﺧﺎن ﺑﻪ ﺷﻤﺎ رﺑﻄﯽ ﻧﺪاره ...‬ ‫ﺷﺎﻟﻢ رو از ﺳﺮم در آوردم و ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم: ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺑﺎ ﺑﺮادرت درﺳﺖ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻦ ...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﺮد: ﺧﯿﻠﯽ ﺧﺴﺘﻪ اي؟‬ ‫
- آره ﺧﯿﻠﯽ ... ﺑﻌﺪ از اﺟﺮا ﯾﻪ ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻮﺗﺎه داﺷﺘﻢ ... اﻻﻧﻢ ﻣﯿﺨﻮام ﺑﺮﮔﺮدم ﺧﻮﻧﻪ ...‬ ‫ﻟﺒﻬﺎي زﯾﺒﺎش آوﯾﺰون ﺷﺪ: ﭼﺮا؟‬ ‫
- ﻓﺪات ﺑﺸﻢ ﺷﻤﺎ ﮐﻪ اﻣﺸﺐ ﺗﻨﻬﺎ ﻧﯿﺴﺘﯿﺪ ... ﮐﻠﯽ ﻣﻬﻤﻮن ﻫﺴﺖ ... ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﻣﻨﻢ ...‬ ‫
- ﻣﻨﻢ ﻣﯿﺎم ...‬ ‫ﻧﻮك دﻣﺎﻏﺶ رو ﮐﺸﯿﺪم ﮐﻪ ﺻﺪاش در اوﻣﺪ: ﻣﯿﺪوﻧﯽ ﮐﻪ ﻧﻤﯽ ﺷﻪ ...‬ ‫دوش ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﻟﺒﺎس ﭘﻮﺷﯿﺪم ... ﺑﻪ ﺧﻮدم ﺗﻮ آﯾﻨﻪ ﻧﮕﺎﻫﯽ اﻧﺪاﺧﺘﻢ ... و ﺑﻌﺪ ﻧﮕﺎﻫﯽ اﺟﻤﺎﻟﯽ ﺑﻪ ﮐﻞ اﺗﺎﻗﯽ ﮐﻪ ﺗﻮش ﺑﻮدم. ﮐﺮدم ...‬ ‫ﻧﺸﺴﺘﻢ ﻟﺒﻪ ﺗﺨﺖ و ﺳﺮم رو ﺗﻮي دﺳﺘﺎم ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم ... اﻧﮕﺎر ﯾﺎدم رﻓﺘﻪ ﺑﻮد اﯾﻦ ﺟﺎ ﺧﻮﻧﻪ ﻣﻦ ﻧﯿﺴﺖ ... ﭼﻪ راﺣﺖ داﺷﺘﻢ ﺗﻮش‬ ‫زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽ ﮐﺮدم ...‬ ‫ﺗﻘﻪ اي ﺑﻪ در ﺧﻮرد ... ﺑﺎ ﺑﻔﺮﻣﺎﯾﺪ ﮔﻔﺘﻦ ﻣﻦ در ﺑﺎز ﺷﺪ ... دﯾﺪﻧﺶ ﺗﻮي ﭼﺎرﭼﻮب در ﺣﺲ زﯾﺒﺎﯾﯽ ﺑﻬﻢ داد ... ﻣﻦ واﻗﻌﺎ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ‬ ‫ﺑﺮم؟‬ ‫
- ﺗﺸﺮﯾﻒ آوردﯾﺪ؟‬ ‫
- ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ﻣﯿﺪوﻧﻢ ﮐﻪ دﻟﯿﻞ ﺑﻮدﻧﻢ اﯾﻦ ﺟﺎ ﻣﺮاﻗﺒﺖ از ﺑﭽﻪ ﻫﺎﺳﺖ اﻣﺎ اﻣﺮوز واﻗﻌﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﮐﺎر داﺷﺘﻢ ...‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺻﻮرت وﺣﺸﺘﻨﺎك ﺧﺴﺘﻪ ام ﮐﺮد ﺧﻮدش ﻫﻢ اﺻﻼ ﺳﺮ ﺣﺎل ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻧﻤﯿﻮﻣﺪ ... ﻫﻨﻮز داﺷﺖ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد‬ ‫اداﻣﻪ دادم: ﻣﻬﻤﺎن ﻫﻢ دارﯾﺪ ...‬ ‫
- ﻋﻤﻪ ﻣﻠﻮك ﻫﺴﺘﻦ ... اﯾﺸﻮن ﺧﺒﺮ ﺑﯿﻤﺎري ﭘﺪرم رو ﺗﺎزه ﺷﻨﯿﺪن و اوﻣﺪن اﯾﻨﺠﺎ ...‬ ‫واﻗﻌﺎ ﺳﺮم رو ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﺑﮑﻮﺑﻢ ﺑﻪ دﯾﻮار ...‬ ‫
- ﭘﺲ ﻣﻦ ﺑﻬﺘﺮه ﮐﻪ ﺗﻮي اﺗﺎق ﺑﻤﻮﻧﻢ ... ﯾﺎ ﻧﻪ ﺣﺎﻻ ﮐﻪ ﺷﻠﻮغ ﺷﺪه ﻣﻦ ﻣﯿﺘﻮﻧﻢ ﺑﺮم ﺧﻮﻧﻪ ﺧﻮدم ... آره اﯾﻦ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﻓﮑﺮه ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫اﺧﻤﺎش وﺣﺸﺘﻨﺎك رﻓﺖ ﺗﻮي ﻫﻢ ... در رو ﭘﺸﺖ ﺳﺮش ﺑﺴﺖ ﮐﻤﯽ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد ... ﻣﻦ ﻫﻢ ﻧﮕﺎﻫﻢ رو دوﺧﺘﻢ ﺑﻪ اون ﭼﺸﻤﺎﯾﯽ ﮐﻪ‬ ‫ﺣﺎﻻ ﻋﺠﯿﺐ رﻧﮓ ﺧﺎك ﺑﻮدن ... اﯾﻦ ﭘﺎ و اون ﭘﺎ ﮐﺮد: ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﻬﺘﻮن اﺣﺘﯿﺎج دارن ...‬ ‫ﺳﺮم رو ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻢ ... ﻋﺠﯿﺐ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﻮ ذﻫﻨﻢ ﺗﻨﻬﺎ ﺟﻤﻠﻪ اي ﮐﻪ اوﻣﺪ ﮐﻪ اي ﮐﺎش اﯾﻦ ﺳﺮو ﻣﻄﻤﺌﻦ روﺑﻪ روم ﺑﻬﻢ اﺣﺘﯿﺎج‬ ‫داﺷﺖ ... ﻣﻦ ﻋﺠﯿﺐ اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺘﻪ ذﻫﻨﻢ ﭘﺮواز ﻣﯿﮑﺮد ﺗﻮ ﻣﻨﺎﻃﻖ ﻣﻤﻨﻮﻋﻪ ... ﺑﺎﯾﺪ ﻣﯽ رﻓﺘﻢ ... اﯾﻦ ﻃﻮري ﺧﻄﺮﻧﺎك ﺑﻮد ... اﻓﺘﺎدن‬ ‫ﺗﻮ اﯾﻦ دام ﺑﺮاي ﻣﻨﻪ ﺑﯽ ﭘﻨﺎه ﺧﻄﺮﻧﺎك ﺑﻮد ... ﻣﻦ ﮐﺠﺎ و اﯾﻦ اﻧﺘﻈﺎم ﺑﺰرگ و ﭘﺮ ﻧﻔﻮذ ﮐﺠﺎ؟‬ ‫
- ﺧﺐ ... ﻣﻦ از اول ﻫﻢ ﻧﺒﻮدم ... ﯾﻌﻨﯽ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣﻮﻗﺖ ﺑﻮدم ...‬ ‫ﺻﻨﺪﻟﯽ رو ﺑﻪ روم رو ﮐﺸﯿﺪ و ﻧﺸﺴﺖ ... دﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﯿﻨﻪ و ﺟﺪي ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد ... ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم و ﺑﻪ ﺻﻮرت ﭘﺮ ﺳﺌﻮاﻟﺶ ﻧﮕﺎه‬ ‫ﮐﺮدم ...‬ ‫
- اﯾﻦ ﺟﺎ اﺗﻔﺎﻗﯽ اﻓﺘﺎده ﮐﻪ ﺷﻤﺎ اﻣﺸﺐ اﻧﻘﺪر اﺻﺮار ﺑﻪ رﻓﺘﻦ دارﯾﺪ؟‬ ‫
- ﻧﻪ ...‬ ‫
- ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ اون ﮐﯿﮑﻪ ...‬ ‫ﺧﻨﺪه ام ﻫﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﻫﻨﻮز ﯾﺎدش ﺑﻮد ... ﮐﻤﯽ ﺑﻪ ﺟﻠﻮ ﺧﻢ ﺷﺪ: ﻣﻦ ﺗﺎزه آزﻣﺎﯾﺶ دادم ... ﮐﻤﯽ ﻗﻨﺪم ﺑﺎﻻﺳﺖ از اون ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ‬ ‫ﺧﺎﻧﻮاده ﺳﺎﺑﻘﻪ دﯾﺎﺑﺖ دارﯾﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﺮاﻗﺐ ﺑﺎﺷﻢ ...‬ ‫ﻧﺎ ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﯾﻬﻮ ﻧﮕﺮان ﭘﺮﺳﯿﺪم: ﺷﻤﺎ ﮐﻪ ﭼﯿﺰﯾﺘﻮن ﻧﯿﺴﺖ؟‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي روي ﺻﻮرت ﺧﺴﺘﻪ اش اوﻣﺪ: ﻧﻪ ﺧﻮﺑﻢ ... ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺧﺎﻃﺮ ﺷﯿﺮﯾﻨﯽ ﻧﻤﯽ ﺧﻮرم ... ﺧﺐ دﯾﮕﻪ دارم ﮐﻢ ﮐﻢ ﭘﯿﺮ ﻣﯿﺸﻢ ...‬ ‫ﻣﻦ ﮐﻪ ﻣﺜﻞ ﺷﻤﺎ ﺟﻮون ﻧﯿﺴﺘﻢ ﺑﺘﻮﻧﻢ ﻫﯽ اﺳﻤﺎرﺗﯿﺰ ﺑﺨﻮرم ...‬ ‫... اﺧﻤﺎم رو ﮐﺮدم ﺗﻮ ﻫﻢ ... اﯾﻦ ﯾﻌﻨﯽ اﻻن داﺷﺖ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺷﻮﺧﯽ ﻣﯽ ﮐﺮد؟ از ﺑﺲ ﺟﺪي ﺑﻮد ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰﯾﺶ ...‬ ‫
- ﺷﻤﺎ ﻓﻘﻂ 43 ﺳﺎﻟﺘﻮﻧﻪ ...‬ ‫
- ﯾﻌﻨﯽ ﭘﯿﺮ ﻧﯿﺴﺘﻢ؟!‬ ‫... اﯾﻦ ﭼﻪ ﺳﺌﻮاﻟﯽ ﺑﻮد ﭼﺸﻤﺎم ﮔﺮد ﺷﺪه ﺑﻮد: ﻣﻌﻠﻮﻣﻪ ﮐﻪ ﻧﻪ ...‬ ‫
- ﺧﺐ اﯾﻦ ﺧﻮﺑﻪ ...‬ ‫و ﺑﻌﺪ اداﻣﻪ داد: ﺣﺎﻻ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﮕﯿﺪ ﭼﺮا ﻣﯿﺨﻮاﯾﺪ ﺑﺮﯾﺪ ... ﻣﺎ ﻓﺮدا ﭘﺪر رو ﻣﺮﺧﺺ ﻣﯿﮑﻨﯿﻢ ...‬ ‫ﺳﺮم رو ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻢ و دﺳﺘﺎم رو ﺑﻬﻢ ﮔﺮه زدﯾﻢ: ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻢ ﮐﻪ ﺣﺎﻟﺸﻮن ﺑﻬﺘﺮه ... ﻣﻦ ﺑﻬﺘﺮه ﺑﺮم ... اﮐﺒﺮ ﺧﺎن ... ﯾﻌﻨﯽ ...‬ ‫
- ﺳﺮﺗﻮن رو ﺑﺎﻻ ﺑﮕﯿﺮﯾﺪ ...‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم ... ﺧﯿﻠﯽ ﺟﺪي ﺑﻮد: ﺷﻤﺎ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ ﭘﺪرم ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺷﻤﺎ ﺣﺎﻟﺶ ﺑﺪه؟‬ ‫دوﺑﺎره اون ﺑﻐﺾ ﻟﻌﻨﺘﯽ اوﻣﺪ ﺗﻮ ﮔﻠﻮم: اﯾﺸﻮن ﻣﻦ رو دوﺳﺖ ﻧﺪارن ...‬ ‫ﺳﺮ ﺟﺎش ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﺷﺪ ... ﭼﺸﻤﺎش رو ﯾﻪ ﺑﺎر ﺑﺎز و ﺑﺴﺘﻪ ﮐﺮد ... اﯾﻦ ﮐﺎر رو زﻣﺎﻧﯽ ﻣﯿﮑﺮد ﮐﻪ دﻧﺒﺎل ﺟﻤﻠﻪ ﻣﯿﮕﺸﺖ: ﻣﻬﻤﻪ؟!‬ ‫
- اﯾﻦ ﮐﻪ ﮐﺴﯽ ﻣﻦ رو دوﺳﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ؟‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- اﯾﻦ ﮐﻪ ﭘﺪرم ﺷﻤﺎ رو دوﺳﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ﯾﺎ ﻧﻪ؟‬ ‫
- اﮔﺮ ﺣﻀﻮرم آراﻣﺶ اﯾﺸﻮن رو ﺑﻬﻢ ﺑﺰﻧﻪ ... ﺑﻠﻪ ﻣﻬﻤﻪ ﮐﻪ ﻣﻦ رو دوﺳﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻦ ﯾﺎ ﻧﻪ ...‬ ‫
- ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اون ﺷﺐ ... ﻣﻦ از ﻃﺮف اﯾﺸﻮن از ﺷﻤﺎ ﻋﺬر ﺧﻮاﻫﯽ ﻣﯿﮑﻨﻢ ...‬ ‫ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎي ﮔﺮد ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم ... از ﭼﺸﻤﺎي ﮔﺮد ﺷﺪم ﻓﻬﻤﯿﺪ ﮐﻪ ﻫﯿﭽﯽ ﻧﻔﻬﻤﯿﺪم : ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﻋﺬر ﺑﺨﻮام ﮐﻪ ﺣﻀﻮر ﺑﯽ ﻣﻮﻗﻌﻢ ...‬ ‫ﭘﺮﯾﺪ وﺳﻂ ﺣﺮﻓﻢ: ﯾﻌﻨﯽ ﺣﺮﻓﺎي ﭘﺪرم ... ﺷﻤﺎ رو ﻧﺎراﺣﺖ ﻧﮑﺮد ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﻣﯿﺪوﻧﻢ ﻣﻦ رو دﯾﺪن و ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺷﺪن ...‬ ‫ﮐﻼﻓﻪ دﺳﺘﯽ ﺗﻮي ﻣﻮﻫﺎش ﮐﺸﯿﺪ ... ﭼﯿﺰي ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد م ﮐﻪ ﻧﺎراﺣﺘﺶ ﮐﺮدم؟ ﭼﺮا اﻧﻘﺪر ﮐﻼف و ﺑﯽ ﻗﺮار ﺑﻮد اﻣﺸﺐ؟‬ ‫ﺳﮑﻮت ﮐﺮده ﺑﻮد ... ﮐﻤﯽ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم ... اﯾﻦ روزا ﻋﺠﯿﺐ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم ﻫﻤﻪ ﺣﺮﮐﺎﺗﺶ ﺟﺬاﺑﻪ ... دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﮔﺮدﻧﻢ ﮐﺸﯿﺪم‬ ‫...‬ ‫ﺳﺮش رو آورد ﺑﺎﻻ و ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد ... ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﻪ ﻟﺐ ﭘﺎﯾﯿﻨﻢ رو ﺑﯿﻦ دﻧﺪوﻧﺎم ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم و ﻧﮕﺮان ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻣﯿﮑﺮدم ...‬ ‫ﺳﺮﯾﻊ از ﺟﺎش ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﭘﺸﺘﺶ رو ﺑﻬﻢ ﮐﺮد: ﺗﺸﺮﯾﻒ ﺑﯿﺎرﯾﺪ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺑﺮاي ﺷﺎم ﻣﻨﺘﻈﺮﺗﻮﻧﯿﻢ ...‬ ‫
- آﺧﻪ ...‬ ‫
- ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﻨﺘﻈﺮﺗﻮﻧﻢ ...‬ ‫ﻧﻔﺲ ﺣﺒﺲ ﺷﺪه ﺗﻮي ﺳﯿﻨﻪ ام رو ﺑﯿﺮون دادم ... رﻓﺘﻢ ﮐﻨﺎر ﭘﻨﺠﺮه و ﭘﻨﺠﺮه رو ﺑﺎز ﮐﺮدم ... ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﺸﯿﺪم ... واﻗﻌﺎ داﺷﺖ‬ ‫ﭼﯽ ﻣﯿﺸﺪ؟!‬ ‫اﯾﻦ ﭼﺸﻢ ﻫﺎ ارﺛﯽ ﺑﻮد اﻧﮕﺎر ... ﺻﻮرﺗﺶ رو ﺑﻪ ﻋﺼﺎي ﮐﻠﻪ ﻋﻘﺎﺑﯿﺶ ﺗﮑﯿﻪ داده ﺑﻮد و زﯾﺮ ﻧﻈﺮم ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ... ﻧﻮه ﭘﺴﺮﯾﺶ ﮐﻮروش‬ ‫ﻫﻢ اون ﺟﺎ ﺑﻮد ... ﭘﺴﺮ ﻧﺴﺒﺘﺎ ﺧﻮش ﻗﯿﺎﻓﻪ اي ﺑﻮد ... ﮐﻨﺎر ﺣﺎﻣﯽ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد اون ﻫﻤﻪ ﺧﯿﻠﯽ رﺳﻤﯽ ﻟﺒﺎس ﭘﻮﺷﯿﺪه ﺑﻮد اﻣﺎ ﻋﺠﯿﺐ‬ ‫ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم ﮐﻪ ﺣﺎﻣﯽ از ﻫﻤﻪ ﻣﺮداﻧﯽ ﮐﻪ اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ دﯾﺪم ﺧﻮش ﺗﯿﭗ ﺗﺮه ...‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﻬﺎي ﮔﺎه و ﺑﯽ ﮔﺎه ﮐﻮروش و ﺧﯿﺮه ﻋﻤﻪ ﻣﻠﻮك ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯿﺸﺪ ﻣﻌﺬب ﺑﺸﻢ ... داﻣﻨﻢ رو ﻣﺮﺗﺐ ﮐﺮدم ... ﺧﻮب ﺷﺪ ﺟﻮراب‬ ‫ﺷﻠﻮاري ﮐﻠﻔﺖ ﭘﻮﺷﯿﺪم ...‬ ‫ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﮐﻨﺎر ﻣﻠﻮك ﺧﺎﻧﻮم ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و ﺑﺎ ﭼﺸﻢ ﺑﻬﻢ اﺷﺎره ﻣﯿﮑﺮد ﻣﯿﻮه ﺑﺨﻮرم ...‬ ‫ﺳﺮم ﺑﻪ ﺳﯿﺒﻢ ﮔﺮم ﺑﻮد دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ از اوﻧﺠﺎ ﻓﺮار ﮐﻨﻢ ...‬ ‫
- اوﻣﺪي از ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻧﮕﻪ داري ﮐﻨﯽ؟‬ ‫ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮد م و ﺧﯿﺮه ﺷﺪم ﺑﻪ ﭼﺸﻤﻬﺎي ﮔﺴﺘﺎﺧﺶ ... ﺗﻤﺎم ﺳﻌﯿﻢ رو ﮐﺮدم ﺗﺎ ﻟﺤﻨﻢ و ﺻﺪام ﺧﺎﻟﯽ از ﻫﺮ ﮔﻮﻧﻪ ﻋﺼﺒﯿﺖ و ﺑﯽ‬ ‫اﺣﺘﺮاﻣﯽ ﺑﺎﺷﻪ ... ﺑﺎ ﺧﻮدم ﺗﮑﺮار ﻣﯿﮑﺮدم ﮐﻪ اﯾﻦ زن ﻫﻤﺴﻦ ﻣﺎدرﺑﺰرﮔﻪ ﻣﻨﻪ و اﮔﺮ ﻓﺤﺶ ﻫﻢ ﺑﺪه ﻣﻦ اﺟﺎزه ﻧﺪارم ﺟﻮاب ﺑﺪم ... اﻣﺎ‬ ‫ﺗﻪ دﻟﻢ اﻋﺘﺮاف ﻣﯿﮑﺮدم دوﺳﺘﺶ ﻧﺪارم ...‬ ‫
- ﺑﻠﻪ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- ازدواج ﮐﺮدي؟‬ ‫... ﭼﻪ رﺑﻄﯽ داﺷﺖ ...‬ ‫
- ﺧﯿﺮ ...‬ ‫ﺳﺮش رو ﺗﮑﻮﻧﯽ داد ... از ﺗﮏ ﺗﮏ ﺣﺮﮐﺎﺗﺶ ﺗﺤﻘﯿﺮ ﻣﯿﺒﺎرﯾﺪ ... و ﻣﻦ ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﺗﻮي ﺳﺮم ﺷﻌﺮﻫﺎي ﻣﺮود ﻋﻼﻗﻪ ام رو ﺑﺎ ﺧﻮدم‬ ‫زﻣﺰﻣﻪ ﮐﻨﻢ ﺗﺎ ﯾﺎدم ﺑﺮه و ﻧﺒﯿﻨﻢ ...‬ ‫ﺳﺮم ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﭼﭗ ﭼﺮﺧﯿﺪ ﻧﮕﺎﻫﻬﺎي اﯾﻦ ﭘﺴﺮ دﯾﮕﻪ داﺷﺖ ﻋﺼﺒﯿﻢ ﻣﯿﮑﺮد ... ﻧﺎ ﺧﻮد آﮔﺎه دﺳﺘﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﯾﻘﻪ ام رﻓﺖ و ﺟﻤﻊ و‬ ‫ﺟﻮرﺗﺮش ﮐﺮدم ...‬ ‫ﺳﻌﯽ ﻣﯿﮑﺮدم ﺳﺮم رو ﺑﻪ ﺑﺸﻘﺎﺑﻢ ﮔﺮم ﮐﻨﻢ ... اﻣﺎ ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﻫﻨﻮز داره ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﻨﻪ ...‬ ‫
- ﻫﻤﺮاز ﺧﺎﻧﻮم ...‬ ‫ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم و ﻣﺮدي رو دﯾﺪم ﮐﻪ از ﭼﺸﻤﺎش آﺗﯿﺶ ﻣﯿﺒﺎرﯾﺪ ...‬ ‫ﻧﮕﺎه ﺣﺎﻣﯽ ﮐﺮدم ... ﮐﻮروش ﻫﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ ﭼﺮﺧﯿﺪ ﻣﻦ ﮐﻪ ازش ﺗﺮﺳﯿﺪم ... دﺳﺖ و ﭘﺎم رو ﮔﻢ ﮐﺮدم ...‬ ‫
- ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﺧﻮاب ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﺎﺷﻪ ... ﻣﯽ دوﻧﯿﺪ ﮐﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺷﻤﺎ ﻫﺴﺘﻦ ...‬ ‫... ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﯾﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﭘﯿﺶ ﺧﻮاﺑﯿﺪه ﺑﻮدن ... اﯾﻦ ﯾﻌﻨﯽ ... ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ از اﯾﻦ ﺟﺎ ﺑﺮم ... از ﺧﺪام ﺑﻮد ... ﺳﺮﯾﻊ از ﺟﺎم ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم ...‬ ‫ﻋﻤﻪ ﻣﻠﻮك: ﻓﺮدا از اﯾﻦ ﺟﺎ ﻣﯿﺮي دﯾﮕﻪ؟ ﻣﯽ دوﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﺮادرم ﺣﺎﻟﺶ ﺧﻮب ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫دﺳﺘﺎم داﺷﺖ ﻣﯽ ﻟﺮزﯾﺪ ... ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺟﻮاﺑﺶ رو ﺑﺪم ﮐﻪ از ﮔﻮﺷﻪ ﺳﺎﻟﻦ ﯾﻪ ﺻﺪاي ﺑﻢ و ﻣﺤﮑﻢ اوﻣﺪ: ﻋﻤﻪ ﺟﺎن ... اﺟﺎزه ﺑﺪﯾﺪ اﯾﻦ‬ ‫ﻣﺴﺌﻠﻪ ﺑﯿﻦ ﻣﺎ و ﻣﻬﻤﺎﻧﻤﻮن ﺑﺎﺷﻪ ... ﻫﺮ ﭼﻨﺪ اﯾﻦ ﺟﺎ ﺧﻮﻧﻪ ﺧﻮاﻫﺮ ﻫﻤﺮاز ﺧﺎﻧﻮﻣﻪ ... ﺣﺘﯽ اﮔﻪ رﻫﺎي ﺧﺪا ﺑﯿﺎﻣﺮز دﯾﮕﻪ ﺑﯿﻦ ﻣﺎ ﻧﺒﺎﺷﻪ‬ ‫...‬ ‫... ﺧﺐ ﮐﯽ ﺟﺮات داﺷﺖ رو ﺣﺮف ﺣﺎﻣﯽ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻪ ... ﻣﻦ ﮐﻪ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... ﺑﻘﯿﻪ ﻫﻢ ﻣﻄﻤﺌﻨﺎ ﻧﺪاﺷﺘﻦ ... ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم و ﺑﺎ‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﻢ ازش ﺗﺸﮑﺮ ﮐﺮدم ... اﻣﺎ ﻋﻮض ﭼﺸﻤﺎي ﻫﻤﯿﺸﮕﺶ ... ﻣﺮد ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ رو دﯾﺪم ﮐﻪ ﺑﺎﺳﺮش اﺷﺎره ﻣﯽ ﮐﺮد ﺑﺮو ...‬ ‫ﺳﻌﯽ ﻣﯿﮑﺮدم آروم ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻢ ... ﺧﻮﻧﻪ واﻗﻌﺎ ﺷﻠﻮغ ﭘﻠﻮغ ﺑﻮد ... اﮐﺒﺮ ﺧﺎن ﻣﺮﺧﺺ ﺷﺪه ﺑﻮد ... ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺣﺎﻟﺶ واﻗﻌﺎ ﺑﺪ ﺑﻮد وﻟﯽ‬ ‫ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدن ﻣﯿﺘﻮﻧﻪ ﺧﻮﻧﻪ اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﮐﻨﻪ ... ﮐﻠﯽ ﻣﻬﻤﻮن داﺷﺘﻦ ﮐﻞ ﺧﺎﻧﺪان اﻧﺘﻈﺎم اﯾﻦ ﺟﺎ ﺑﻮدن ... ﻣﻨﻪ ﺑﯽ ﭼﺎره ﻫﻢ اﯾﻦ ﺟﺎ ﺑﻮدم ...‬ ‫ﺑﺎ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ... ﮐﻮﺷﺎ و ﻧﯿﻮﺷﺎ ﮐﻪ از دﯾﺪن ﭘﺪر ﺑﺰرگ ﻣﺮﯾﻀﺸﻮن ﺑﺎزﻫﻢ ﺣﺎل و اوﺿﺎﻋﺸﻮن ﺑﻬﻢ رﯾﺨﺘﻪ ﺑﻮد رو ﺑﻪ اﺗﺎق ﻧﯿﻮﺷﺎ آورده‬ ‫ﺑﻮدم ... ﺗﺎ ﭘﯿﺸﺸﻮن ﺑﺎﺷﻢ ... اﯾﻦ راه ﻓﺮاري ﻫﻢ ﺑﻮد ﺗﺎ زﯾﺮ ﻧﮕﺎه اون ﺧﺎﻧﻮدان ﻋﺠﯿﺐ ﻏﺮﯾﺐ ﻧﺒﺎﺷﻢ ...‬ ‫ﮐﻮﺷﺎ ﺻﺪام ﮐﺮد ... ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم ﺗﻮي دﺳﺘﺶ ﻋﺮوﺳﮑﺎي اﻧﮕﺸﺘﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﻦ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮدم ...‬ ‫
- ﻣﯽ ﺷﻪ ﺑﺮاﻣﻮن ﻗﺼﻪ ﺑﮕﯽ؟‬ ‫... ﻋﺠﯿﺐ ﺑﻮد اﯾﻦ ﭘﺴﺮ 8 ﺳﺎﻟﻪ ... ﺗﻮ اﯾﻦ ﺧﺎﻧﻮاده اﻧﻘﺪر ﻋﺎﺷﻖ ﻗﺼﻪ ﺑﻮد ...‬ ‫ﻋﺮوﺳﮑﻬﺎ رو ﺗﻮي دﺳﺘﻢ ﮐﺮدم: ﻗﺼﻪ ﭼﯽ رو ﺑﮕﻢ؟‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- ﻗﺼﻪ ﻣﺎﻣﺎﻧﻢ رو ...‬ ‫ﻋﺮوﺳﮏ ﻫﺎ رو در آوردم: ﺑﺎ اﯾﻨﺎ ﭘﺲ ﻧﻤﯽ ﺷﻪ ... رﻫﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺷﮕﻞ ﺗﺮ ﺑﻮد ...‬ ‫روي ﺗﺨﺖ دراز ﮐﺸﯿﺪم ... ﺳﺮﺷﻮن رو روي ﺑﺎزوم ﮔﺬاﺷﺘﻦ ...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ: ﻣﯿﺪوﻧﯽ ﻫﻤﺮاز ﺗﻮ ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﻫﻤﻪ ﻣﺎ رو ﻣﯿﻔﻬﻤﯽ ﭼﻮن ﺗﻮ ﻫﻤﺌﭙﺪر و ﻣﺎدرت ﭘﺮواز ﮐﺮدن ...‬ ‫دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﻣﻮﻫﺎي ﺧﻮﺷﮕﻠﺶ ﮐﺸﯿﺪم: اي ﮐﺎش اﯾﻦ ﻃﻮر ﻧﺒﻮد وﻟﯽ ﻫﺴﺖ ... وﻟﯽ ﻣﺴﺌﻠﻪ اﯾﻨﺠﺎﺳﺖ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﭘﺪرﺗﻮن ﻫﺴﺖ ...‬ ‫ﮐﻮﺷﺎ ﺷﺎﮐﯽ ﺷﺪ: ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫
- اﯾﻦ ﻃﻮري ﻧﮕﻮ ﭘﺴﺮك ... ﭘﺪرﺗﻮن ﻫﺴﺖ و ﻣﯿﺎد ...‬ ‫
- دوﺳﺖ ﻧﺪارم ازش ﺣﺮف ﺑﺰﻧﯿﻢ ...‬ ‫ﺑﻪ ﺷﻮﺧﯽ ﮐﻤﯽ ﻗﻠﻘﻠﮑﺶ دادم ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﻟﭙﺎي ﺧﻮﺷﮕﻠﺶ ﺗﮑﻮن ﺑﺨﻮره: ﭘﺶ از ﭼﯽ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﯿﻢ ...‬ ‫
- ﺗﻮ از داﺳﺘﺎﻧﺖ ﺑﮕﻮ ...‬ ‫ﺷﺮوع ﮐﺮدم از رﻫﺎ ﮔﻔﺘﻦ ... از ﻣﻮﻫﺎش ... از ﭼﺸﻤﺎش ... ﻫﺮ دوﺷﻮن ﺑﻠﻮزم رو ﻣﺤﮑﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدن و ﮔﻮش ﻣﯿﮑﺮدن ... ﺧﺐ‬ ‫ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ اﯾﻦ ﻋﮑﺲ اﻟﻌﻤﻞ در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺳﺮو ﺻﺪاﻫﺎ و ﮔﺎﻫﯽ ﮔﺮﯾﻪ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ از ﺑﯿﺮون ﻣﯿﺎد ... اﯾﻨﺎ داﺷﺘﻦ ﺑﺎ اﯾﻦ ﮐﺎراﺷﻮن ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو‬ ‫ﻋﺼﺒﯽ ﻣﯿﮑﺮدن ...‬ ‫ﺗﻘﻪ اي ﺑﻪ در ﺧﻮرد ... ﺣﺎﻣﯽ ﺑﻮد ... از ﺻﺒﺢ ﻧﺪﯾﺪه ﺑﻮدﻣﺶ ... ﻗﯿﺎﻓﻪ اش ﺑﺎ وﺟﺪ اﯾﻨﮑﻪ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺧﻮﻧﺴﺮد و ﻣﺤﮑﻢ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ‬ ‫ﻣﯿﻮﻣﺪ اﻣﺎ ﺑﻪ ﺷﺪت ﺧﺴﺘﻪ ﺑﻮد ... از ﻫﺮ ﺣﺮﮐﺘﺶ ﻣﯿﺸﺪ ﻓﻬﻤﯿﺪ ﭼﻪ ﻗﺪر ﻧﺎراﺣﺖ و ﺧﺴﺘﻪ اﺳﺖ ...‬ ‫ﺑﺎ دﯾﺪﻧﺶ از ﺣﺎﻟﺖ دراز ﮐﺶ در اوﻣﺪم ... ﺑﺎ دﯾﺪﻧﻤﻮن ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻤﺮ ﻧﮕﯽ زد و در اﺗﺎق رو ﺑﺴﺖ ... ﺗﻮي اﺗﺎق ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ ﭼﻨﮓ و‬ ‫وﯾﺎﻟﻮن ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدم ... ﺑﺮاي اﯾﻨﮑﻪ ﺻﺪاﻫﺎي ﺑﯿﺮون و رﻓﺖ و آﻣﺪﻫﺎ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو اذﯾﺖ ﻧﮑﻨﻪ ...‬ ‫ﺑﺎ ورودش ﺑﺮاي ﭼﻨﺪ ﺛﺎﻧﯿﻪ ﭼﺸﻤﺎش رو ﺑﺴﺖ و ﯾﻪ ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻖ ﮐﺸﯿﺪ ... ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺳﻼم ﮐﺮدن ... ﺟﻮاﺑﻤﻮن رو داد ... و روي‬ ‫ﺻﻨﺪﻟﯽ ﻧﺸﺴﺖ ...‬ ‫
- ﺧﻮﺑﯽ ﮐﻮﺷﺎ؟ﭘﺎت ﺑﻬﺘﺮه؟‬ ‫
- ﺑﻠﻪ ... ﺑﻬﺘﺮم ... ﺷﻤﺎ ﻧﮕﺮان ﻧﺒﺎش ...‬ ‫
- ﻧﯿﻮﺷﺎ ... ﻣﻌﻠﻤﺖ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺗﻤﺎس ﮔﺮﻓﺖ و ﮔﻔﺖ ﻓﺮدا ﻣﺪرﺳﻪ ﺟﻠﺴﻪ اﺳﺖ ... ﻣﻦ ﺗﻤﺎم ﺳﻌﯿﻢ رو ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺗﺎ ﺑﯿﺎم ...‬ ‫... واﻗﻌﺎ دﻟﻢ ﺑﺮاي اﯾﻦ آدم ﺳﻮﺧﺖ ... در آن واﺣﺪ ﭼﻨﺪ ﺟﺎ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺎﺷﻪ ...‬ ‫
- ﭼﯿﺰه ... اﮔﺮ ﮐﺦ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ ﺻﻼﺣﻪ ﻣﻦ ﺑﺮم ...‬ ‫
- واﻗﻌﺎ ﻓﺮﺻﺘﺶ رو دارﯾﺪ؟‬ ‫
- ﺑﻠﻪ ﻣﻦ ﮐﻼﺳﻢ از ﺳﺎﻋﺖ 2 ﺷﺮوع ﻣﯿﺸﻪ ...‬ ‫اﺧﻤﺎش ﮐﻤﯽ رﻓﺖ ﺗﻮ ﻫﻢ: آﻣﻮزﺷﮕﺎه ﺷﺮوع ﺷﺪ؟‬ ‫... اﯾﻦ ﭼﺮا اﯾﻦ ﺷﮑﻠﯽ ﺷﺪ؟ از ﮐﺠﺎ ﻓﻬﻤﯿﺪ ﯾﻪ ﻣﺪت ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﻣﺘﺤﺎﻧﺎت آﻣﻮزﺷﮕﺎه ﮐﻼس ﮐﻨﮑﻮرش ﻧﺒﻮد؟‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- ﺑﻠﻪ ...‬ ‫ﮐﻤﯽ ﭼﺸﻤﺎش رو ﻣﺎﻟﯿﺪ و رو ﺑﻪ ﮐﻮﺷﺎ ﮐﺮد: ﺧﺐ ﻣﺮد ﺟﻮان ... ﺧﻮب اﯾﻦ ﺟﺎ ﺑﺮاي ﺧﻮدﺗﻮن ﺧﻠﻮت ﮐﺮدﯾﺪا ...‬ ‫
- ﻫﻤﺮاز ﺑﺮاﻣﻮن ﻗﺼﻪ ﻣﯿﮕﻔﺖ ... از ﻣﺎﻣﺎن ﮔﻔﺖ ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﻧﮕﺎه ﭘﺮ ﻣﻬﺮي ﺑﻪ ﻣﻦ اﻧﺪاﺧﺖ: ﺧﻮﺑﻪ ... اﻣﺮوز ﺑﯿﺮون ﯾﮑﻢ ﺷﻠﻮﻏﻪ ... از اﺗﺎق ﺑﯿﺮون ﻧﯿﺎﯾﺪ ﺑﺎﺷﻪ؟‬ ‫... ﺧﯿﻠﯽ دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو ﺑﺒﺮم ﺧﻮﻧﻪ ﺧﻮدم اﻣﺎ ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﭼﺮا ﭼﻨﺪ وﻗﺘﻬﺎﯾﻦ آدم ﻟﺞ ﮐﺮده ﻧﻤﯽ ﮔﺬاره ...‬ ‫ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم ﺑﺎﯾﺪ ﺣﺪاﻗﻞ ﻣﯽ رﻓﺘﻢ و ﯾﻪ ﺳﻼم ﻣﯿﮑﺮدم ﺧﯿﻠﯽ زﺷﺖ ﺑﻮد ... ﺗﺎ دم اﺗﺎق اوﻣﺪم ... در رو ﺑﺎز ﮐﺮد و ﺑﺎ دﯾﺪﻧﻢ ﭘﺸﺖ‬ ‫ﺳﺮش ﭘﺮ ﺳﺌﻮال ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد: ﭼﯿﺰه ... ﺑﯿﺎم ﺳﻼم ﮐﻨﻢ ...‬ ‫
- ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻋﺖ دﯾﮕﻪ ﺑﯿﺎﯾﻦ ...‬ ‫ﺧﻨﺪه ام ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد: ﭼﺮا ﺑﺎﯾﺪ وﻗﺖ ﻣﯿﮕﺮﻓﺘﻢ ...‬ ‫ﭼﺸﻤﺎش رو ﻣﺎﻟﯿﺪ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﺴﺖ درﺳﺖ ﺳﺮ ﭘﺎ ﺑﺎﯾﺴﺘﻪ: ﻧﻪ ... ﮐﻮروش اﯾﻨﺠﺎﺳﺖ ... ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻋﺖ دﯾﮕﻪ ﻣﯿﺮه ...‬ ‫ﺳﺘﺎره ﻫﺎ رو ﺷﻤﺮدن ﻫﻢ ﺷﺎﯾﺪ ﻓﺎﯾﺪه اي ﻧﺪاﺷﺖ ... ﺑﺮاي ﻣﻨﯽ ﮐﻪ از وﻗﺘﯽ اوﻣﺪه ﺑﻮدم ﺗﻮ اﯾﻦ اﺗﺎق زﻧﺪاﻧﯽ ﺷﺪه ﺑﻮدم ... ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻋﺖ‬ ‫ﺑﻌﺪش ﻫﻢ ﺣﺎﻣﯽ اوﻣﺪ ... ﺧﻮدم رو زدم ﺑﺨﻮاب ... زﯾﺮ ﭼﺸﻤﯽ دﯾﺪﻣﺶ ﮐﻪ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺳﻪ ﺗﺎﻣﻮن ﮐﺮد ... ﻟﺒﺨﻨﺪي زد و ﭼﺮاغ رو‬ ‫ﺧﺎﻣﻮش ﮐﺮد و رﻓﺖ ... ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﺳﺎﻋﺖ ﻧﺰدﯾﮏ ﭘﻨﺞ ﺻﺒﺢ ﺑﻮد و ﻣﻦ داﺷﺘﻢ ﺳﺘﺎره ﻫﺎي ﺑﺎﻗﯽ ﻣﺎﻧﺪه از ﺷﺐ رو‬ ‫ﻣﯿﺸﻤﺎردم ... ﺗﻤﺎم ﺗﻨﻢ درد ﻣﯽ ﮐﺮد وﻗﺘﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﺴﺘﻪ ﻣﯿﺸﺪم ﻫﻤﯿﻦ ﺑﻮد اوﺿﺎع ... ﺑﻪ ﻫﯿﭻ ﻧﺘﯿﺠﻪ اي ﻧﺮﺳﯿﺪه ﺑﻮدم ﻫﻨﻮز ... دﻫﻬﺎ‬ ‫ﺳﺌﻮال ﺑﯽ ﺟﻮاب ﺗﻮ زﻧﺪﮔﯿﻢ ﺑﻮد اﻣﺎ ﻫﯿﭻ ﮐﺪوم ﮔﯿﺞ ﮐﻨﻨﺪه ﺗﺮ از اﺗﻔﺎق ﻫﺎي اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ﻧﺒﻮد ... ﻣﻨﯽ ﮐﻪ اﯾﻦ ﻋﻤﺎرت رو ﻣﺤﻞ‬ ‫زﺟﺮ ﺧﻮاﻫﺮم ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ... ﺣﺎﻻ ﭼﺮا داﺷﺘﻢ ﺑﺎ آراﻣﺶ ﺗﻮش ﻧﻔﺲ ﻣﯿﮑﺸﯿﺪم ... ﻋﺠﯿﺐ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم دارم ﺑﻪ رﻫﺎ ﺧﯿﺎﻧﺖ ﻣﯿﮑﻨﻢ ...‬ ‫اﯾﻨﮑﻪ ﺗﻮ ﭼﻨﺪ ﺗﺎ اﺗﺎق اوﻧﻮر ﺗﺮ اﮐﺒﺮ ﺧﺎن ﺧﻮاﺑﯿﺪه و ﻣﻦ ﻧﮕﺮان ﺣﺎﻟﺸﻢ ... از اﯾﻨﮑﻪ ﺗﻪ راﻫﺮو ... ﯾﻪ اﺗﺎق ﻫﺴﺖ ... ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻫﺮﮔﺰ ﭘﺎ‬ ‫ﺗﻮش ﻧﺬاﺷﺘﻢ ... اﻣﺎ ﯾﻪ ﻋﻄﺮ ﻋﺠﯿﺐ ﯾﻪ ﻧﻔﺲ ... ﯾﻪ ﺣﻀﻮر ﻣﻦ رو ﺑﺪ ﺟﻮر ﺑﻪ اون ﺳﻤﺖ ﻣﯿﮑﺸﯿﺪ ...‬ ‫
- اوا ... ﻫﻤﺮاز ﺧﺎﻧﻮم ... ﭼﺮا ﭼﺸﻤﺎﺗﻮن اﯾﻦ ﺷﮑﻠﯽ ﺷﺪه؟‬ ‫ﺑﺎ اﯾﻦ ﺣﺮف ﻓﺨﺮي ﺧﺎﻧﻮم ﺳﺮ ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم و ﺣﺎﻣﯽ ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﭼﺮﺧﯿﺪ و ﻣﻦ رو دﯾﺪن ﮐﻪ ﭼﺸﻤﺎم درﺳﺖ ﺑﺎز ﻧﻤﯿﺸﺪ ...‬ ‫ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﺑﺎ دﺳﺖ ﺑﻪ ﺻﻨﺪﻟﯽ ﮐﻨﺎرش اﺷﺎره ﮐﺮد: ﺧﻮﺷﮕﻠﻢ ﺳﺮدرد داري؟‬ ‫
- ﻧﻪ ... ﯾﮑﻢ ... ﺑﺪ ﺧﻮاﺑﯿﺪم ...‬ ‫ﺳﺮم رو ﭼﺮﺧﻮﻧﺪم ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺣﺎﻣﯽ ﮐﻪ اﺧﻢ آﻟﻮد داﺷﺖ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد: ﯾﺎ اﺻﻼ ﺧﻮاﺑﯿﺪﯾﺪ؟!‬ ‫... ﺻﺪا و ﻟﺤﻨﺶ ﯾﻪ ﺷﮑﺎﯾﺘﯽ ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ ﺳﺌﻮال داﺷﺖ ... روي ﺻﻨﺪﻟﯽ ﻧﺸﺴﺘﻢ: ﭼﯿﺰه ... ﯾﻌﻨﯽ ﻫﯽ ﺧﻮاﺑﯿﺪم و ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم ...‬ ‫ﺑﺎور ﻧﮑﺮده ﺑﻮد ﺧﯿﺮه ﺑﻮد ﻫﻨﻮز ﺑﻬﻢ ...‬ ‫ﻓﺨﺮي ﺧﺎﻧﻮم: ﺑﺮاﺗﻮن ﭼﺎي ﺑﺮﯾﺰم؟‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ: ﺷﯿﺮ ﺑﺮﯾﺰ ...‬ ‫... دﯾﮕﻪ داﺷﺘﻢ ﺷﺎﮐﯽ ﻣﯿﺸﺪم: ﻧﻪ ﻣﻦ اﺻﻼ ﭼﯿﺰي ﻧﻤﯽ ﺧﻮرم ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﺷﺎﮐﯽ ﺗﺮ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد ... اﯾﻦ ﺑﺎر ﮐﻮﺗﺎه ﻧﯿﻮﻣﺪم ﺧﻮدم ﺑﻪ اﻧﺪازه ﮐﺎﻓﯽ ﺳﺮ در ﮔﻢ ﺑﻮدم ... اﯾﻦ آدم داﺷﺖ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ داﻣﻦ‬ ‫ﻣﯿﺰد ...‬ ‫ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﮐﻪ ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد از اﯾﻦ دوﺋﻞ ﻧﮕﺎه ﻣﺎ ﺧﻨﺪه اش ﮔﺮﻓﺘﻪ ... ﺑﻪ زور ﺧﻨﺪه اش رو ﺑﺎ ﯾﻪ ﻗﻠﭗ ﭼﺎي ﻗﻮرت داد: ﺣﺎﻣﯽ ﻣﺎدر ﭼﻪ‬ ‫ﮐﺎرش داري ﻫﺮ ﭼﯽ دوﺳﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ﻣﯽ ﺧﻮره ... ﻣﮕﻪ ﺑﭽﻪ اﺳﺖ؟‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﺳﺮش رو ﺑﻪ ﻗﺎﺷﻖ ﻧﻘﺮه ﺗﻮي ﻓﻨﺠﻮﻧﺶ ﮔﺮم ﮐﺮد: ﻣﻦ ﻣﻨﻈﻮرم اﯾﻦ ﻧﺒﻮد ﻣﺎدر ﺟﺎن ... اﻣﺎ ﭘﺎي ﭼﺸﻤﺸﻮن ﮐﺒﻮده ... ﻣﻌﻠﻮﻣﻪ‬ ‫ﺑﺎز درﺳﺖ ﻏﺬا ﻧﺨﻮردن ...‬ ‫ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم ... اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﻫﺎ ﺣﺎل ﺧﺮاﺑﻢ رو ﺧﺮاب ﺗﺮ ﻣﯿﮑﺮد ... ﺑﺎﯾﺪ اﻣﺮوز ﺣﺘﻤﺎ دﯾﮕﻪ ﻣﯽ رﻓﺘﻢ ... ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم رﻓﺘﻢ و‬ ‫ﺑﺎﻫﺎش رو ﺑﻮﺳﯽ ﮐﺮدم: ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ اﮔﻪ اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺰاﺣﻤﺘﻮن ﺷﺪم ...‬ ‫ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﻫﻢ از ﺟﺎش ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ: اي ﺑﺎﺑﺎ ... دﺧﺘﺮﮐﻢ ﮐﺠﺎ؟اﯾﻦ ﺟﺎ ﺟﺎت ﺗﻨﮕﻪ؟‬ ‫
- ﺗﻮ رو ﺧﺪا ﻧﻔﺮﻣﺎﯾﯿﺪ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻣﻨﻢ ﺧﻮﻧﻪ دارم ... ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮم ﺳﺮ ﺧﻮﻧﻪ و زﻧﺪﮔﯽ ﺧﻮدم ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﮐﻪ واﻗﻌﺎ ﺻﺪاش ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺑﻮد: ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻣﯽ دوﻧﻦ؟‬ ‫
- ﻧﮕﻔﺘﻢ ... اﻻﻧﻢ ﺟﻤﻌﻪ اﺳﺖ ﺧﻮاﺑﻦ ... ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮم آﻣﻮزﺷﮕﺎه ﺑﺮاي ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﮐﻼس ﻓﻮق اﻟﻌﺎده ﮔﺬاﺷﺘﻦ ... ﻋﺼﺮي ﻫﻢ اﺟﺮا دارم‬ ‫... ﺷﺐ ﺑﻬﺸﻮن زﻧﮓ ﻣﯽ زﻧﻢ ... اوﻧﺎ ﻫﻢ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻫﺴﺘﻦ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮﮔﺮدم ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل ﺧﻮﻧﻪ ...‬ ‫ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد اﻧﮕﺎر دﻧﺒﺎﻟﻪ ﺟﻮاب ﻗﺎﻧﻊ ﮐﻨﺪده ﺗﺮي ﺑﻮد ... ﻣﻦ ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﮐﻪ اﻣﺮوز ﻫﻢ ﺑﻪ ﺷﻠﻮﻏﯽ دﯾﺮوز ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد ...‬ ‫اﯾﻦ ﯾﻌﻨﯽ ﻣﻦ ﯾﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﺗﻮ اﺗﺎق ﻣﯽ ﻣﻮﻧﺪم ﯾﺎ ﻣﯽ رﻓﺘﻢ و ﺑﯽ دﻟﯿﻞ ﮐﻠﯽ ﻣﺘﻠﮏ ﻣﯽ ﺧﻮردم ... ﭼﯿﺰي وﻗﻌﺎ ﻧﯿﺎزي ﺑﻬﺶ ﻧﺒﻮد ...‬ ‫ﻫﻤﺸﻮن ﺑﺎ ﻣﻦ ﻣﺜﻞ ﯾﻪ ﻣﻮﺟﻮد اﺿﺎﻓﻪ ﺑﺮ ﺧﻮرد ﻣﯿﮑﺮدم ...‬ ‫ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم: ﮐﺎش اﻣﺸﺐ ﻫﻢ ﻣﯿﻤﻮﻧﺪي ... دوﺳﺘﺎي ﺣﺎﻣﯽ اﻣﺸﺐ ﻣﯿﺎن ﺑﺮاي دﯾﺪن ﻋﯿﺎدت ...‬ ‫... و ﻣﻦ دو ﺗﺎ اﺗﺎق ﻓﺎﺻﻠﻪ داﺷﺘﻢ و ﻧﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم ... ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﻧﯿﻤﻪ ﺑﯽ ﻫﻮﺷﻪ ... و ﮐﻼ ﻫﻢ ﺑﻮدن ﻣﻦ ﺗﻮ اون اﺗﺎق ﺧﯿﻠﯽ‬ ‫ﺧﻨﺪه دار ﻣﯿﺒﻮد ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﺳﺎﮐﻦ و ﺻﺎﻣﺖ ﺑﻮد و ﻣﻦ از اون ﺧﻮﻧﻪ ﺧﺎرج ﺷﺪم ...‬ ‫
- ﺣﺎﻻ ﺑﺎﯾﺪ ﮐﻮزت ﺑﺎزﯾﺖ رو اﻻن اﻧﺠﺎم ﺑﺪي؟‬ ‫ﺑﻪ ﺳﯿﺎ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم دﺳﺘﻤﺎل ﺗﻮي دﺳﺘﻢ رو روي ﻣﯿﺰ رﻫﺎ ﮐﺮدم و ﺧﻮدم رو روي ﻣﺒﻞ ﺧﻮﻧﻪ رﻫﺎ ﮐﺮد ...‬ ‫ﮐﻼﻓﻪ ﺑﻮدم و از وﻗﺘﯽ ﭘﺎم ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻪ رﺳﯿﺪه ﺑﻮد داﺷﺘﻢ ﯾﻪ ﮐﻠﻪ ﮔﺮد و ﺧﺎك ﺗﻤﯿﺰ ﻣﯿﮑﺮدم ... ﺳﯿﺎ اوﻣﺪه ﺑﻮد ﭘﯿﺸﻢ و ﻣﻨﺘﻈﺮ ﮔﻠﯽ‬ ‫ﺑﻮدﯾﻢ ﺗﺎ ﺷﺎم ﺑﺨﻮرﯾﻢ ...‬ ‫ﺳﯿﺎ ﻻﻏﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﻋﺼﺒﯽ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯿﻮﻣﺪ ...‬ ‫
- ﺗﻮ ﭼﺘﻪ ﺳﯿﺎ؟‬ ‫ﭼﻬﺎر زاون روي ﮐﺎﻧﺎﭘﻪ ﺷﺴﺖ ... ﻓﻨﺠﻮن ﻧﺴﮑﺎﻓﻪ اش رو ﻣﺤﮑﻢ ﺗﻮي دﺳﺘﺶ ﮔﺮﻓﺖ و ﺧﯿﺮه ﺷﺪ ﺑﻪ زاﻧﻮﻫﺎش: ﺧﻮﺑﻢ ... ﻣﻤﻮش ﺗﻮ‬ ‫ﺑﮕﻮ زﻧﺪﮔﯽ اﺷﺮاﻓﯽ ﭼﻪ ﻃﻮر ﺑﻮد؟‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- ﺳﯿﺎ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﮐﻦ ... ﭘﺲ ﻓﺮدا ﺑﻠﯿﻂ دارﯾﻢ ... دارﯾﻢ ﻣﯿﺮﯾﻢ اﺻﻔﻬﺎن ﺟﺸﻨﻮاره اي ﮐﻪ ﺗﻮ ﺧﻮدت ﻫﻢ ﺗﻮش اﺣﺘﻤﺎل ﻗﻮي ﻗﺮاره‬ ‫ﺟﺎﯾﺰي ﺑﮕﯿﺮي ... ﻣﯽ ﺷﻪ ﺑﮕﯽ اﯾﻦ دﻟﻘﮏ ﺑﺎزي ﭼﯿﻪ راه اﻧﺪاﺧﺘﯽ و ﻧﻤﯿﺎي؟‬ ‫ﭘﻮزﺧﻨﺪي زد: آره دﯾﮕﻪ دﻟﻘﮏ ﺑﺎزي در ﻣﯿﺎرم ... ﻣﻬﻨﺪﺳﯽ ﻧﻤﯿﮑﻨﻢ ... دﻟﻘﮏ ﺑﺎزي در ﻣﯿﺎرم رو ﺻﺤﻨﻪ ﻧﻤﯽ رم ... ﭼﺮا؟‬ ‫اﯾﻦ ﺣﺮﻓﺎ اﯾﻦ ﺣﺮﮐﺎت ﺑﻮي ﺧﻮﺑﯽ ﻧﻤﯽ داد: ﭼﺮا ﭼﯽ ﺳﯿﺎ؟‬ ‫
- ﭼﺮا اﯾﻦ ﺟﻮرﯾﻪ؟ ﻣﻦ ﻫﻔﺘﻪ ﭘﯿﺶ رﻓﺘﻢ ﺧﻮﻧﻪ آوﯾﺴﺎ اﯾﻨﺎ ... ﻣﻦ رو ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺑﻪ ﭘﺪرش ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﯾﮑﯽ از دوﺳﺘﺎﻧﺶ ﻣﻌﺮﻓﯽ ﮐﻨﻪ ...‬ ‫ﭘﻮل ﯾﮑﯽ از ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻫﺎي ﭘﺎرك ﺷﺪه ﺗﻮ ﺑﺎغ ﺧﻮﻧﺸﻮن ﺑﺎ ﮐﻞ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﺎ ﺑﺮاﺑﺮي ﻣﯿﮑﺮد ...‬ ‫
- ﺳﯿﺎ اﯾﻦ ﺣﺮﻓﺎ رو ﻣﯿﺰﻧﯽ ﺑﻪ ﮐﺠﺎ ﺑﺮﺳﯽ؟‬ ‫
- ﺑﺎ ﺑﺎﺑﺎ ﺣﺮف زدم ... ﺳﻪ روز ﭘﯿﺸﻢ رﻓﺘﻢ ﭘﯿﺶ آﻗﺎي اﺷﺮﻓﯽ از ﻓﺮدا ﻫﻢ ﮐﺎرم رو ﺗﻮ ﺷﺮﮐﺘﺶ ﺷﺮوع ﻣﯿﮑﻨﻢ ... از ﻧﻪ ﺻﺒﺢ ﺗﺎ ﭘﻨﺞ‬ ‫ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮ ... درﺳﺖ ﻋﯿﻦ ﺑﭽﻪ آدم ... ﺑﻪ ﻗﻮل ﺧﺴﺮو ﺧﺎن ...‬ ‫ﯾﻪ ﻗﻄﺮه اﺷﮏ از ﮔﻮﻧﻪ اش ﭼﮑﯿﺪ ... ﭼﻨﺪﯾﻦ ﻗﻄﺮه اﺷﮏ ﻫﻢ از ﮔﻮﻧﻪ ﻣﻦ ...‬ ‫
- ﺳﯿﻞ ﺗﻮ داري ﺑﺎ ﺧﻮدت ﺑﺎ زﻧﺪﮔﯿﺖ ﭼﯽ ﮐﺎر ﻣﯿﮑﻨﯽ؟‬ ‫دﺳﺖ ﮐﺮد ﺗﻮي ﺟﯿﺒﺶ و ﺳﻮﺋﯿﭻ رو در آورد ... ﺗﮑﻮﻧﺶ داد ... ﭘﻮزﺧﻨﺪي زد: اﻣﺸﺐ ﻗﺒﻞ از اوﻣﺪن اﯾﻨﺠﺎا رﻓﺘﻢ آوﯾﺴﺎ رو از ﺧﻮﻧﻪ‬ ‫دوﺳﺘﺶ ﺑﺮداﺷﺘﻢ و ﺑﺮدم ﺧﻮﻧﻪ ﺧﻮدﺷﻮن ... ﺑﻪ وﻇﯿﻔﻪ ﻣﺮدوﻧﮕﯿﻢ ﺑﺎ ﻓﺮوﺧﺘﻦ آرزوﻫﺎم ﺑﻪ ﭘﺪرم ﻋﻤﻞ ﮐﺮدم ...‬ ‫ﻫﻖ ﻫﻖ ﮐﺮدم: ﭼﺮا ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﻔﺘﯽ راﻫﻬﺎي دﯾﮕﻪ اي ﻫﻢ ﻫﺴﺖ؟ ﺧﺐ ... ﺑﺎ ﻫﻢ ... ﯾﻌﻨﯽ ﻣﻨﻢ ... اﺻﻼ زﻣﯿﻦ ﭘﺪري ﻣﻦ رو ﻣﯽ‬ ‫ﻓﺮوﺧﺘﯿﻢ ﺗﻮ ﮐﺮﻣﺎن ... اﮔﻪ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﯽ؟‬ ‫اﺷﮑﺎﻫﺎش ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر روي ﮔﻮﻧﻪ اش روان ﺑﻮد: ﻫﻤﺮاز ... ﺗﻮ ﺧﻮدت ﯾﻪ ﻗﺮون ﺗﻪ ﺟﯿﺒﺖ ﻫﺴﺖ؟‬ ‫
- ﻣﺎ ﻫﻤﯿﺸﻪ اوﺿﺎﻋﻤﻮن اﯾﻦ ﺑﻮده ... ﮐﺎر ﺳﻬﯿﻞ داره ﺗﻤﻮم ﻣﯿﺸﻪ اﺣﺘﻤﺎﻻ ﻗﺮار داد ﺑﻌﺪي ﯾﮑﻢ ﻃﻮل ﻣﯿﮑﺸﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎ ﺣﻘﻮق آﻣﻮزﺷﮕﺎه‬ ‫ﺑﺴﺎزم ... داري ﺟﺎ ﻣﯿﺰﻧﯽ ...‬ ‫
- ﭼﻪ ﺟﺎ زدﻧﯽ؟ ﺗﺎ ﮐﯽ ﻫﻤﺮاز ﺗﺎ ﮐﯽ؟ ﺗﺎ ﮐﯽ ﻫﺮ ﺑﺎر ﻫﺮ ﭘﺴﺮي ﮐﻪ اﻧﺪﮐﯽ اﻣﮑﺎﻧﺎﺗﺶ ﺑﻪ آوﯾﺴﺎ ﻧﺰدﯾﮏ ﺑﺎﺷﻪ ﺑﯿﺎد ﺳﻤﺘﺶ و ﻣﻦ دﻟﻢ‬ ‫ﺑﻠﺮزه.‬ ‫دﻟﻢ داﺷﺖ ﻣﯿﺘﺮﮐﯿﺪ ... ﺳﺮم رو ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﮑﻮﺑﻢ ﺑﻪ دﯾﻮار ...‬ ‫اﺷﮑﺎش رو ﭘﺎك ﮐﺮد: ﮔﺮﯾﻪ ﻧﮑﻦ ﻣﻤﻮش ...‬ ‫
- ﻫﯿﭻ ﻣﯽ ﻓﻬﻤﯽ ﭼﯽ ﻣﯿﮕﯽ؟ ﻣﺎ ﺑﺎﻫﻢ آرزوﻫﺎ ﮐﺮدﯾﻢ ... دراز ﮐﺸﯿﺪﯾﻢ رو ﭼﻤﻨﻬﺎي ﭘﺎرك ﻻﻟﻪ ... ﺳﻌﯽ ﮐﺮدﯾﻢ ﺑﯿﻦ ﺧﺎﮐﺴﺘﺮي‬ ‫ﻫﺎي ﺗﻬﺮان ﺗﮏ ﻧﻮر ﻣﺎه رو ﭘﯿﺪا ﮐﻨﯿﻢ ... ﻗﺮار ﮔﺬاﺷﺘﯿﻢ ﻧﺬارﯾﻢ ﺧﺎك ﺻﺤﻨﻪ ﺑﻪ ﺳﺮﻓﻤﻮن ﺑﻨﺪازه ... ﺗﻮ ﮐﯽ اﻧﻘﺪر ﻣﺎدي ﺷﺪي؟ ﭼﯽ‬ ‫داري ﻣﯿﮕﯽ؟ﺗﻮ از آوﯾﺴﺎ ﭘﺮﺳﯿﺪي؟ اون ﺳﯿﺎوﺷﯽ رو ﮐﻪ ﻣﻬﻨﺪﺳﻪ ... ﮐﻪ ﻧﻪ ﻣﯿﺮه ﭘﻨﺞ ﻣﯿﺎد ... اوﻧﯽ ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﻣﺤﺎﺳﺒﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ رو‬ ‫ﻣﯿﺨﻮاد؟ ﺳﯿﺎ ... ﺧﻮدت ... ﺧﻮده ﺳﯿﺎ ﭼﯽ ﻣﯿﺨﻮاد؟‬ ‫ازﺟﺎش ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ اوﻣﺪ و ﻣﺤﮑﻢ ﺑﻐﻠﻢ ﮐﺮد: ﺑﺮات ﺳﺨﺘﻪ ﻣﻦ رو ﺑﻔﻬﻤﯽ ... ﻣﯽ دوﻧﻢ ... اﻣﺎ ﻫﻤﺮاز ﻣﻦ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻢ ... ﺗﻮ رو‬ ‫دارم ... ﮔﻠﯽ رو دارم ... ﻗﺮاره آوﯾﺴﺎ رو داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ... ﺣﺎﻻ ﭘﺪرم رو ﻫﻢ دارم ... ﻧﮕﺎه اون اداﻋﺎﻫﺎم ﻧﮑﻦ ﻣﻦ دﻟﻢ ﺑﺮاي ﻟﺒﺨﻨﺪ اون‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﻣﺮد ﺑﺪ ﺧﻠﻖ ﺗﻨﮓ ﺷﺪه ﺑﻮد ... دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺑﻬﻢ ﺑﻌﺪ از اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﻣﺪت اﻓﺘﺨﺎر ﮐﻨﻪ ... ﻣﻤﻮش ... ﻣﻦ ﻫﻨﻮزم ﭘﯿﺸﺘﻮﻧﻢ ... ﻧﻤﺮدم‬ ‫ﮐﻪ اﯾﻦ ﻃﻮري ﻣﯿﮑﻨﯽ ...‬ ‫ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم و ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎش ﺧﯿﺮه ﺷﺪم ... از ﭘﺸﺖ ﻫﺎﻟﻪ اي از اﺷﮏ ﻣﯿﺪﯾﺪﻣﺶ و در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺗﻪ دﻟﻢ ﺷﺪﯾﺪ اﺣﺴﺎس ﻣﯿﮑﺮدم‬ ‫از آوﯾﺴﺎ ﻣﺘﻨﻔﺮم ﮔﻔﺘﻢ: ﺳﯿﺎ ... زﻧﺪﮔﯽ ﮐﺮدن ﻧﻔﺲ ﮐﺸﯿﺪن ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺗﻠﺨﯽ زد و ﻣﻮﻫﺎم رو از ﻧﻮازﺷﯽ ﮐﺮد: ﺑﺮاي ﻣﻦ آوﯾﺴﺎ ﯾﻌﻨﯽ ﻧﻔﺲ ... ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎﺷﻪ ﺗﺎ ﺑﺘﻮﻧﻢ زﻧﺪه ﺑﺎﺷﻢ ... زﻧﺪﮔﯽ ﮐﺮدن‬ ‫ﭘﯿﺸﮑﺸﻢ ...‬ ‫ﺗﻮ اﺗﺎق ﭘﻬﻠﻮﯾﯽ روي ﺗﺨﺖ ﺳﺎﺑﻖ ﻣﺎدرم ... ﺳﯿﺎ ﺧﻮاﺑﯿﺪه ﺑﻮد ... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﺧﻮاب ﺑﻮد ﯾﺎ ﻣﺜﻞ ﻣﻦ ﺑﯿﺪار ﺑﻮد ... ﻣﻦ ﺑﺮاي دوﻣﯿﻦ ﺷﺐ‬ ‫ﻣﺘﻮاﻟﯽ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﺑﺨﻮاﺑﻢ ... ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ ﺟﺎي ﺧﻮدش ﻧﺒﻮد ... دﻟﻢ اون ﻧﮕﺎه ﻗﻬﻤﻮه اي ﺳﺮد رو ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ و ﺑﻪ ﺧﻮدم ﻧﻬﯿﺐ ﻣﯿﺰدم‬ ‫ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺑﺨﻮام ... ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺑﻪ ﻫﻢ رﯾﺨﺘﻪ ﺑﻮد ... و ﻣﻦ ... ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﯾﻪ ﺟﺮﻋﻪ آراﻣﺶ ﺑﻮدم ...‬ ‫ﺷﺎﯾﺪ ﺣﺎﻣﯽ ﺣﻖ داﺷﺖ ﻣﻦ ﯾﻪ دﺧﺘﺮ ﺑﭽﻪ ﺧﯿﺎل ﭘﺮداز ﺑﻮدم ... دﻟﻢ ﻫﺮ ﺑﺎر ﺑﺎ دﯾﺪن ﺣﺎﻣﯽ ﭘﺮ ﮐﺸﯿﺪه ﺑﻮد ﺑﻪ ﺟﺎﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻧﺒﺎﯾﺪ ... اﯾﻦ‬ ‫آﯾﻨﺪه اي ﻧﺪاﺷﺖ ... ﻫﯿﭻ آﯾﻨﺪه اي ... ﻣﻦ ﺑﺮاي اون ﯾﻪ دﺧﺘﺮ ﺑﭽﻪ ﺑﻮدم ... ﮔﺎﻫﯽ ﺷﺎﯾﺪ ﻣﻦ رو ﻫﻢ ﻃﺮاز ﻧﯿﻮﺷﺎ ﻣﯿﺪﯾﺪ ... اون از‬ ‫ﻫﻤﻪ ﺣﻤﺎﯾﺖ ﻣﯿﮑﺮد ... اﺻﻼ اﺳﻤﺶ ﺣﺎﻣﯽ ﺑﻮد ...‬ ‫ﺳﯿﺎ ... ﺳﯿﺎوش ﻣﻬﺮﺑﻮﻧﻢ ... داﺷﺖ از دار و ﻧﺪارش ... ﯾﻌﻨﯽ ﺧﯿﺎﻻﺗﺶ ... آرزوﻫﺎش و ﻫﺪﻓﻬﺎش ﻣﯿﮕﺬﺷﺖ ﺗﺎ ﺑﺘﻮﻧﻪ آوﯾﺴﺎ ﯾﯽ رو‬ ‫داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ﮐﻪ ﺣﺘﯽ ﻣﻌﻠﻮم ﻧﺒﻮد ﺑﺎ اﯾﻦ ﺷﺮاﯾﻂ ﻫﻢ ﺑﺘﻮﻧﻪ ﺑﺎﻫﺎش آﯾﻨﺪه اي داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ﯾﺎ ﻧﻪ؟ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺗﻮ او ﺧﻮدﺧﻮاﻫﯽ آدﻣﻬﺎﯾﯽ‬ ‫ﺑﻮد ﮐﻪ ﭘﻮل دﺳﺘﺸﻮن ﺑﻮد ... ﻣﻦ ﯾﻪ ﭼﻬﺎر ﺳﺎل ﻫﺮ ﻧﻮع ﺑﺎج ﻋﺎﻃﻔﯽ رو ﺑﻪ اﻧﺘﻈﺎم ﻫﺎ داده ﺑﻮدم ﺗﺎ اوﻧﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻗﺪرت و ﭘﻮﻟﺶ رو‬ ‫داﺷﺘﻦ ﻣﻦ رو از زﻧﺪﮔﯽ ﺧﻮاﻫﺮ زاده ﻫﺎم ﺑﯿﺮون ﻧﮑﻨﻦ ... ﺳﯿﺎ ﯾﻪ ﻋﻤﺮ ﻣﺒﺎرزه ﮐﺮده ﺑﻮد و ﺑﺎز ﺗﻮ ﻧﻘﻄﻪ ﺻﻔﺮ ﺑﻮد ... اﺷﮑﻢ از ﭼﺸﻤﻢ‬ ‫رﯾﺨﺖ روي ﺑﺎﻟﺸﺖ ...‬ ‫ﮔﻠﻨﺎر ﺳﺮ ﺟﺎش ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﺷﺪ و آﻫﯽ ﮐﺸﯿﺪ: ﺑﺎﺑﺎم ﺑﺮﻧﺪه ﺷﺪ ﻫﻤﺮاز ... ﺗﻤﺎم ﻋﻤﺮم دﻋﺎ ﮐﺮده ﺑﻮدم ﺗﻮ اﯾﻦ ﻣﺒﺎرزه ﻧﺎ ﺑﺮاﺑﺮ ﺳﯿﺎ ﺑﺮﻧﺪه‬ ‫ﺷﻪ ...‬ ‫ﭘﺲ ﮐﻨﺎر ﮐﺸﯿﺪ؟‬ ‫ﻣﺤﻤﺪ ﺑﺮاي اﺟﺮاي اﺧﺘﺘﺎﻣﯿﻪ ﺟﻠﻮم اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد ... ﻧﻔﺲ ﺣﺒﺲ ﺷﺪه ﺗﻮي ﮔﻠﻮم رو ﺧﺎرج ﮐﺮدم ... درﺳﺖ ﻋﯿﻦ روز اﺟﺮاي اول‬ ‫اﺳﺘﺮس داﺷﺘﻢ ... اﺟﺮا ﻫﺎي ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮب و ﻣﻮﻓﻘﯽ ﺑﻮد ... ﺳﺮم داﺷﺖ ﻣﯽ ﺗﺮﮐﯿﺪ واﻗﻌﺎ درﺳﺖ و درﻣﻮن اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ﻧﺨﻮاﺑﯿﺪه‬ ‫ﺑﻮدم ...‬ ‫
- دﻻﯾﻞ ﺧﻮدش رو داره اﻣﺎ ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻪ ﻣﻦ رو ﻗﺎﻧﻊ ﮐﻨﻪ ...‬ ‫ﻣﺤﻤﺪ ﻧﺸﺴﺖ روي ﻣﺒﻞ و ﺳﯿﮕﺎري روﺷﻦ ﮐﺮد: ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﺑﺮاي زﻧﯽ اﯾﻦ ﮐﺎر رو ﻣﯿﮑﺮدم ﯾﺎ ﻧﻪ؟ ﺑﺮاي ﻣﻦ زن ﯾﻌﻨﯽ آراﻣﺶ و‬ ‫زﯾﺒﺎﯾﯽ و ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺑﻪ ﺻﺪاﻗﺘﺶ زدم: و ﭼﯿﺰي ﺑﯿﺶ از اون ﻧﯿﺴﺖ؟!‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺗﻠﺨﯽ زد: ﻫﺴﺖ ... ﺻﺪ در ﺻﺪ زﻧﺎﻧﯽ ﻫﺴﺘﻦ ﺑﯿﺶ از زﯾﺒﺎﯾﯽ ﻣﻄﻠﻖ وﻟﯽ ﻣﻦ اﻧﻘﺪر ﺗﻮ زﻧﺪﮔﯿﻢ ﺷﯿﻄﻨﺖ داﺷﺘﻢ و ﻟﯿﺴﺖ‬ ‫اﻧﺘﺨﺎﺑﺎﺗﻢ ﺳﯿﺎه ﻫﺴﺖ ﮐﻪ ﺟﺴﺎرت ﮐﻪ ﻧﻪ ... ﯾﻪ ﺟﻮراﯾﯽ ﻟﯿﺎﻗﺖ ﺑﻮدن ﺑﺎ اﯾﻦ زﻧﺎن رو ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ... ﯾﮏ ﮐﻼم ﺑﻪ ﺧﻮدم اﻋﺘﻤﺎد‬ ‫ﻧﺪارم ...‬ ‫
- ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﯿﺪ ﯾﮑﻢ زﯾﺎدي ﺻﺎدﻗﯿﺪ ...‬ ‫
- ﺑﺎ ﺗﻮ ﻣﯿﺸﻪ ﺻﺎدق ﺑﻮد ﺧﺎﻧﻮم ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ...‬ ‫از ﺟﺎش ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﺳﯿﮕﺎرش رو ﺧﺎﻣﻮش ﮐﺮد و ﭼﺸﻤﮑﯽ زد: دارم ﻣﺜﻼ ﺗﺮك ﻣﯿﮑﻨﻢ ...‬ ‫ﺗﮑﯿﻪ دادم ﺑﻪ ﻣﯿﺰ ﮐﻨﺎرﻣﻮن ... ﺻﺪاي ﺳﻬﯿﻞ از ﺑﯿﺮون ﻣﯿﻮﻣﺪ ﮐﻪ داﺷﺖ ﺑﺎ ﻣﺴﺌﻮل ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ ﺑﺤﺚ ﻣﯿﮑﺮد ...‬ ‫ﻣﺤﻤﺪ ﺧﻨﺪﯾﺪ: اﺟﺮا ﺗﻤﻮم ﺷﺪ اﯾﻨﺎ ﻫﻨﻮز درﮔﯿﺮن ...‬ ‫
- ﺑﺎورم ﻧﻤﯽ ﺷﻪ داره ﺗﻤﻮم ﻣﯿﺸﻪ ...‬ ‫
- ﯾﻪ ﭼﯿﺰي ﺑﮕﻢ ﺑﺪ ﺑﺮداﺷﺖ ﻧﻤﯿﮑﻨﯽ؟‬ ‫ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﺮد ﻣﻬﺮﺑﻮن روﺑﻪ روم ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪ ﭘﺮ ﻣﻬﺮي زد: ﺗﺠﺮﺑﻪ اوﻟﯿﻦ ﺗﺌﺎﺗﺮم ﺑﻮد ... ﺳﻬﯿﻞ ﯾﻪ ﻣﺮد ﻧﺎزﻧﯿﻨﻪ ... ﺑﻪ داﺷﺘﻪ ﻫﺎم ﺧﯿﻠﯽ ﭼﯿﺰا اﺿﺎﻓﻪ ﺷﺪ اﻣﺎ ﺣﻘﯿﻘﺘﺶ رو‬ ‫ﺑﺨﻮاي ﺑﺮاي ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﺑﻪ اﻧﺪازه ﺣﻀﻮر ﺗﻮ دﻟﻢ ﺗﻨﮓ ﻧﻤﯽ ﺷﻪ ...‬ ‫ﺧﺠﺎﻟﺖ ﮐﺸﯿﺪم و ﺳﺮم رو ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻢ ...‬ ‫ﯾﻪ ﮔﺎم ﻧﺰدﯾﮏ ﺗﺮ ﺷﺪ: درﺳﺘﻪ ﮐﻪ اﯾﻦ دوﺳﺘﯽ اداﻣﻪ داره و ﻣﻦ ﻣﻄﻤﺌﻨﺎ ﺑﺎزﻫﻢ ﻣﯿﺎم ﺗﺎ ﺑﺒﯿﻨﻤﺖ ... ﯾﺎ ﺑﻌﻨﻮان ﺗﻤﺎﺷﺎﭼﯽ ﯾﺎ ﺑﻌﻨﻮان‬ ‫دوﺳﺖ ... ﺷﺎﯾﺪم دوﺑﺎره ﻧﻘﺶ ﻣﻘﺎﺑﻠﺖ ... اﻣﺎ رﺳﻢ ﻗﺒﻞ از اﺗﻤﺎم ﻫﺮ ﮐﺎر آدم ﻫﺎ ﺣﺮﻓﺸﻮن رو ﻣﯿﺰﻧﻦ ... ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺮاﻗﺐ ﺧﻮدت ﺑﺎش‬ ‫ﻫﻤﺮاز ... ﻫﻤﺮاز ﺑﺎش ﻫﻤﯿﺸﻪ ... ﻧﺬار ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ و ﻫﯿﭻ ﮐﺲ اﯾﻦ رو ازت ﺑﮕﯿﺮه ...‬ ‫ﺳﻬﯿﻞ ﺳﺮش رو داﺧﻞ ﮐﺮد: ﺳﻪ دﻗﯿﻘﻪ آﺧﺮ ...‬ ‫ﺻﺎف اﯾﺴﺘﺎدم و ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﺸﯿﺪم ... ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻪ اﺳﺘﺮﺳﻢ ﻟﺒﺨﻨﺪي زد ...‬ ‫ﺷﻨﻠﻢ رو ﻣﺤﮑﻢ ﮐﺮدم دورم ... ﭼﺸﻤﺎم ﺑﺮاي ﺳﻮﻣﯿﻦ روز ﻣﺘﻮاﻟﯽ ﺧﯿﺲ ﺑﻮد ... ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ اس ام اﺳﯽ ﮐﻪ از اﻣﯿﺪ رﺳﯿﺪه ﺑﻮد‬ ‫اﻧﺪاﺧﺘﻢ ... ﺳﺎﻋﺖ ﺣﺮﮐﺖ ﻗﻄﺎر رو ﻓﺮﺳﺘﺎده ﺑﻮد ... واﻗﻌﺎ اﻻن وﻗﺘﺶ ﻧﺒﻮد ... ﮐﺎر ﺗﻤﻮم ﺷﺪه ﺑﻮد ... ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺗﻮ ﻫﻮا ﺑﻮد ... ﺟﺎي‬ ‫ﺧﺎﻟﯽ ﺳﯿﺎ وﺣﺸﺘﻨﺎك ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻣﯿﻮﻣﺪ ... داﺷﺘﻢ دﯾﻮوﻧﻪ ﻣﯿﺸﺪم ... دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﭘﯿﺶ ﺑﻮد اﻻن ﺑﺎز ﺑﺎ ﻫﻢ ﭼﺮت ﻣﯿﮕﻔﺘﯿﻢ ... ﻓﻼﻓﻞ‬ ‫ﮔﺎز ﻣﯿﺰدﯾﻢ ... اﻋﺼﺎﺑﻢ واﻗﻌﺎ ﻣﺘﺸﻨﺞ ﺑﻮد ... ﻟﮕﺪي ﺑﻪ ﻣﯿﻮه ﮐﺎج زﯾﺮ ﭘﺎم زدم ...‬ ‫
- ﻫﻤﺮاز ﺧﺎﻧﻮم ...‬ ‫از ﺗﻦ ﺻﺪاش ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮدم ... ﭼﻪ ﻃﻮر ﻣﯿﺸﺪ اﯾﻦ ﺻﺪا رو ﻧﺸﻨﺎﺳﻢ ... ﺻﺪاﯾﯽ ﮐﻪ ﻋﺠﯿﺐ دﻟﻢ ﻫﻢ ﺑﺮاش ﺗﻨﮓ ﺷﺪه ﺑﻮد ... ﭼﺮﺧﯿﺪم‬ ‫ﺑﻪ ﺳﻤﺖ راﺳﺘﻢ ... ﮐﻨﺎر ﺟﺪول ... زﯾﺮ روﺷﻨﺎﯾﯽ ﭼﺮاغ ... ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ دﻗﯿﻘﺎ ﺑﻮي ﺳﺮو ﻫﺎ ﺑﺎ ﺑﻮي ﻗﻬﻮه ﺑﻮﻓﻪ ﺗﺌﺎﺗﺮ ﺷﻬﺮ ﻣﺨﻠﻮط ﺷﺪه‬ ‫ﺑﻮد ﻣﺮدي اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد ﺑﺎ ﭘﺎﻟﺘﻮي ﻣﺸﮑﯽ رﻧﮕﺶ ... دﺳﺘﺶ ﺗﻮي ﺟﯿﺒﺶ ﺑﻮد ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ... ژﺳﺖ ﻋﺠﯿﺐ آﺷﻨﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺪ ﺟﻮر‬ ‫اﺳﻤﺶ رو ﺑﺮام ﺗﺪاﻋﯽ ﻣﯿﮑﺮد ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﻣﻮﻫﺎي آﺷﻔﺘﻪ ام رو ﺑﺎد ﺣﺮﮐﺖ ﻣﯿﺪاد ... ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﺗﺤﻠﯿﻞ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﭼﺮا اﯾﻨﺠﺎﺳﺖ ...‬ ‫ﺑﺎ دو ﻗﺪم ﺑﻠﻨﺪ ﺧﻮدش رو ﺑﻬﻢ رﺳﻮﻧﺪ ... دﻣﺎﻏﻢ ﻗﺮﻣﺰ ﺷﺪه ﺑﻮد ... ﺧﺐ ﺧﯿﻠﯽ ﮔﺮﯾﻪ ﮐﺮده ﺑﻮدم ... ﭼﺸﻤﺎم ﻫﻢ درﺳﺖ ﺑﺎز ﻧﻤﯽ ﺷﺪ ...‬ ‫اوﻣﺪ ﺗﻮي ﻧﻮر ... ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺟﺬاب ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﺳﻼم ...‬ ‫ﺧﺠﺎﻟﺖ ﮐﺸﯿﺪم ﮐﻪ اون ﭘﯿﺶ ﻗﺪم ﺳﻼم ﮐﺮدن ﺷﺪ ...‬ ‫
- ﺳﻼم ... ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ﮐﻤﯽ ﻣﺘﻌﺠﺐ ﺑﻮدم ...‬ ‫ﺳﺮش رو ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺗﻮي ﺻﻮرﺗﻢ ﺧﻢ ﮐﺮد ... ﺑﺎز ﻫﻢ ﻣﺜﻞ آﺧﺮﯾﻦ روز اﺧﻤﺎش رﻓﺖ ﺗﻮي ﻫﻢ: ﺷﻤﺎ ﺧﻮب ﻧﯿﺴﺘﯿﺪ اﺗﻔﺎﻗﯽ اﻓﺘﺎده؟‬ ‫... اﮔﺮ ﻧﺒﻮدن ﺳﯿﺎ در ﮐﻨﺎرم ... ﺗﻤﻮ م ﺷﺪن ﮐﺎر ... زﻧﮕﻬﺎي داﺋﻤﯽ راﻣﯿﻦ ... دﻟﺘﻨﮕﯽ ﺑﺮاي ﺑﭽﻪ ﻫﺎ و ﺗﺮس از ﺑﯽ ﭘﻮﻟﯽ رو ﺑﺬارﯾﻢ‬ ‫ﮐﻨﺎر ...‬ ‫ﭘﺲ ﻣﻦ ﺟﻮاب دادم: ﺧﻮﺑﻢ ... ﻣﺴﺌﻠﻪ اي ﻧﯿﺴﺖ ... ﮐﻤﯽ ﺳﺮدﻣﻪ ...‬ ‫... اﺣﻤﻖ ﮐﻪ ﻧﺒﻮد ... ﺧﻮب ﻓﻬﻤﯿﺪ ﮐﻪ راﺳﺖ ﻧﻤﯿﮕﻢ ...‬ ‫ﺳﺮﯾﻊ ﺳﻮﺋﯿﭽﺶ رو از ﺗﻮي ﺟﯿﺒﺶ در آورد و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﺎﺷﯿﻨﺶ اﺷﺎره ﮐﺮد: ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ﺣﻮاﺳﻢ ﻧﺒﻮد ﺑﻔﺮﻣﺎﯾﯿﺪ ﺳﻮار ﺷﯿﺪ ...‬ ‫
- ﻣﺸﮑﻠﯽ ﮐﻪ ﭘﯿﺶ ﻧﯿﻮﻣﺪه؟‬ ‫
- ﺑﺎﯾﺪ ﺣﺘﻤﺎ اﺗﻔﺎﻗﯽ اﻓﺘﺎده ﺑﺎﺷﻪ ﮐﻪ ﻣﻦ اﯾﻨﺠﺎ ﺑﺎﺷﻢ؟‬ ‫... اﯾﻦ آدم ﭼﺮا ﺑﺎ ﻣﻦ اﯾﻨﺠﻮري ﻣﯿﮑﺮد؟ ﻣﻦ ﺧﻮدم ﺑﻪ اﻧﺪازه ﮐﺎﻓﯽ در ﮔﯿﺮ ﺑﻮدم ... داﺷﺖ ﺑﻪ دردام اﺿﺎﻓﻪ ﻣﯿﮑﺮد ...‬ ‫ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﺑﻪ ﺧﻮدم ﻣﺴﻠﻂ ﺑﺎﺷﻢ ... ﮐﻞ ﮐﻠﮑﺮدن و ﺳﻮار ﻧﺸﺪن ﺑﻪ ﻣﺎﺷﯿﻨﺶ ﻣﻔﻬﻮﻣﯽ ﻧﺪاﺷﺖ ...‬ ‫ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﺨﺎري ﻣﺎﺷﯿﻦ رو روي ﺻﻮرﺗﻢ ﺗﻨﻈﯿﻢ ﮐﺮد و راه اﻓﺘﺎد ... ﺣﺘﯽ ﻧﭙﺮﺳﯿﺪ ﮐﺠﺎ ﻣﯽ رم ... ﻣﻦ ﻫﻢ ﻧﭙﺮﺳﯿﺪم ﭼﺮا اﯾﻨﺠﺎﺳﺖ‬ ‫... ﻫﺮ دو اﻧﮕﺎر ﺗﺮﺟﯿﺢ داده ﺑﻮدﯾﻢ ﺳﮑﻮت ﮐﻨﯿﻢ ...‬ ‫ﺑﺎرون رﯾﺰي ﻫﻢ ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺑﺎرﯾﺪن ﮔﺮﻓﺘﻢ ... اﮔﺮ ﺳﯿﺎ ﺑﻮد اﻻن داﺷﺘﯿﻢ ﺑﺎ ﻫﻢ دﻧﺒﺎل اﺗﻮﺑﻮس ﻣﯿﺪوﯾﺪﯾﻢ ... ﺑﺎ ﯾﺎد آوري اﯾﻦ‬ ‫ﺧﺎﻃﺮاﺗﻤﻮن آﻫﯽ ﮐﺸﯿﺪم ... اﻧﮕﺎر اﯾﻦ آه ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﭼﺮﺧﯿﺪ ... اﻣﺎ ﭼﯿﺰي ﻧﮕﻔﺖ ...‬ ‫ﺗﻮ ﻋﻮاﻟﻢ ﺧﻮدم ﻏﺮق ﺑﻮدم ... ﺧﺐ ﭼﯽ ﻣﯿﮕﻔﺘﻢ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﺮد ﺟﺪي اﺧﻤﻮ ... ﻣﺎﺷﯿﻦ رو ﮐﻨﺎر ﺧﯿﺎﺑﻮن ﭘﺎرك ﮐﺮد ... ﺳﺮ ﭼﺮﺧﻮﻧﺪم ﺑﻪ‬ ‫ﺳﻤﺘﺶ ...‬ ‫
- ﭘﯿﺎده ﺷﯿﺪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﭼﯿﺰي ﺑﺨﻮرﯾﻢ ﻣﻦ ﻫﻢ ﺷﺎم ﻧﺨﻮردم ... ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ﺷﻤﺎ ﺣﺘﯽ ﻧﺎﻫﺎر ﻫﻢ ﻧﺨﻮردﯾﺪ ...‬ ‫
- آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ... ﻧﯿﺎزي ﺑﻪ اﯾﻦ ...‬ ‫در ﺳﻤﺖ ﺧﻮدش رو ﺑﺎز ﮐﺮد: ﺷﻤﺎ ﺗﻤﺎم ﻋﺎدت ﻫﺎي ﻣﻦ رو دارﯾﺪ ﺑﻬﻢ ﻣﯿﺮﯾﺰﯾﺪ ... ﻣﺠﺒﻮرم ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ ﯾﻪ ﺣﺮف رو ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﺗﮑﺮار ﮐﻨﻢ‬ ‫...‬ ‫... ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺗﺮ و ﺧﺴﺘﻪ ﺗﺮ از اﯾﻦ ﺣﺮﻓﺎ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺑﺘﻮﻧﻢ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﺮﺧﻮرد ﮐﻨﻢ.‬ ‫
- ﺑﺮاي اﯾﻨﮑﻪ ﻣﻦ ﻫﻢ اﻧﺴﺎﻧﻢ و ﻧﻈﺮاﺗﯽ ﺑﺮاي ﺧﻮدم دارم ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫... ﻟﺤﻨﻢ ﺑﻪ ﻫﯿﭻ ﻋﻨﻮان ﺑﯽ ادﺑﺎﻧﻪ ﻧﺒﻮد اﻣﺎ ﻗﺎﻃﻊ ﺑﻮد و از اون ﻧﺎز ﻫﻤﯿﺸﮕﯿﺶ ﻫﻢ ﺧﺒﺮي ﻧﺒﻮد ... ﻫﻤﯿﻦ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺟﺎ‬ ‫ﺑﺨﻮره ... ﮐﻤﯽ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد ... ﻧﻔﺴﺶ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﺸﯿﺪ ... ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮدم ﺗﺎ ﻓﺮﯾﺎد ﺑﮑﺸﻪ ... ﻣﻦ اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺟﺴﺎرت رو از ﮐﺠﺎ آورده ﺑﻮدم‬ ‫واﻗﻌﺎ؟‬ ‫ﻣﺜﻞ اﮐﺜﺮ ﻣﻮاﻗﻌﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﻮد و ﺳﻌﯽ ﻣﯿﮑﺮد ﺟﻤﻼﺗﺶ رو ﺟﻔﺖ و ﺟﻮر ﮐﻨﻪ دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﺶ ﮐﺸﯿﺪ و ﺑﺎ ﻫﻤﻮن ﻟﺤﻦ ﻗﺎﻃﻌﺶ‬ ‫ﮐﻪ ﻫﺮ ﮐﺴﯽ رو ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻪ اﻃﺎﻋﺖ ﻣﯿﮑﺮد ﮔﻔﺖ: ﻣﻦ ﻏﯿﺮ از اﯾﻦ ﻓﮑﺮ ﻧﮑﺮدم ... ﺷﻤﺎ از ﻣﻦ ﺑﯽ اﺣﺘﺮاﻣﯽ دﯾﺪ؟‬ ‫ﮐﻤﯽ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﮐﺸﯿﺪم: ﺧﯿﺮ ... اﻣﺎ اﻗﺎي دﮐﺘﺮ ... ﺷﻤﺎ ﻣﯿﺎﯾﺪ ﻣﺤﻞ ﮐﺎر ﻣﻦ ...‬ ‫
- اﯾﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﻧﺎراﺣﺘﺘﻮن ﮐﺮده؟‬ ‫واﻗﻌﺎ ﻣﻨﻈﻮرم اﯾﻦ ﻧﺒﻮد ﺑﺪ ﺑﺮداﺷﺖ ﮐﺮد: اﻟﺒﺘﻪ ﮐﻪ ﻧﻪ ... ﭼﺮا ﺑﺎﯾﺪ ﻧﺎراﺣﺘﻢ ﮐﻨﻪ؟ ﻣﻦ دارم ﻣﯿﮕﻢ ﺑﻬﻢ ﺑﮕﯿﺪ ﭼﯽ ﺷﺪه؟‬ ‫دﺳﺘﺶ رو ﺑﺮد و از ﺻﻨﺪﻟﯽ ﭘﺸﺖ ﯾﻪ ﮐﺘﺎب رو آورد: اﯾﻦ رو ﺟﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدﯾﺪ ...‬ ‫... ﺑﻪ ﮐﺘﺎب ﺗﺌﺎﺗﺮ ﺳﻨﺘﯽ اﯾﺮان ﮐﻪ ﺗﻮي دﺳﺘﺶ ﺑﻮد ﻧﮕﺎﻫﯽ اﻧﺪاﺧﺘﻢ ... ﯾﻌﻨﯽ اﯾﻦ آدم ﺑﺎ اﯾﻦ ﻗﯿﺎﻓﻪ ﺧﺴﺘﻪ ... و ﭘﺪر ﻣﺮﯾﻀﺶ اﯾﻦ‬ ‫ﺳﺎﻋﺖ ﺷﺐ از اون ور ﺷﻬﺮ اوﻣﺪه ﺑﻮد اﯾﻦ ﮐﺘﺎب رو ﺑﻬﻢ ﺑﺪه؟!‬ ‫ﻣﺘﻌﺠﺐ دﺳﺘﻢ رو دراز ﮐﺮدم و ﮐﺘﺎب رو ﮔﺮﻓﺘﻢ در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺷﮑﻪ ﺑﻮدن از ﺻﺪام ﻣﯿﺒﺎرﯾﺪ: ﻣﻤﻨﻮﻧﻢ ... راﺿﯽ ﺑﻪ زﺣﻤﺘﺘﻮن ﻧﺒﻮدم ...‬ ‫
- ﻣﺴﺌﻠﻪ ﻣﻬﻤﯽ ﻧﯿﺴﺖ ... ﺣﺎﻻ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﯿﻢ ﭘﯿﺎده ﺷﯿﻢ ... اﻟﺒﺘﻪ اﮔﺮ ...‬ ‫
- ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯿﮑﻨﻢ آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ﻓﮑﺮ ﻧﮑﻨﯿﺪ ﻣﻦ ﻣﯽ ﺧﻮام زﺣﻤﺎت ﺷﻤﺎ و ﻟﻄﻔﻬﺎﺗﻮن رو ...‬ ‫
- ﻣﺴﺌﻠﻪ اﯾﻨﺠﺎﺳﺖ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ دﺳﺖ از اﯾﻦ ﮐﻠﻤﻪ ﻟﻄﻒ ﺑﺮ ﻧﻤﯿﺪارﯾﺪ ...‬ ‫ﺳﺮم رو ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻢ ... از ﺗﻨﺪي ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﭘﯿﺸﻢ ﮐﻤﯽ ﻧﺎراﺣﺖ ﺷﺪه ﺑﻮدم ... ﺟﻤﻼﺗﺶ ﺣﺮف داﺷﺖ ... اﻣﺎ ﻣﻦ اون ﺷﺐ ﺗﻮاﻧﺎﯾﯽ‬ ‫ﺗﺤﻠﯿﻞ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ...‬ ‫
- آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ﻣﻦ ﻣﻨﻈﻮري ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... دﻟﺨﻮر ﻧﺸﯿﺪ ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯿﮑﻨﻢ ... ﻣﻦ واﻗﻌﺎ ﻣﺴﺎﺋﻞ و ﻣﺸﮑﻼت ﺧﺎص ﺧﻮدم رو دارم ... ﻣﻦ‬ ‫ﻫﻢ درﮔﯿﺮي ﻫﺎﯾﯽ دارم ... ﮔﺎﻫﯽ ﭘﯿﺶ ﻣﯿﺎد ﮐﻪ از دﺳﺘﻢ در ﻣﯿﺮه ...‬ ‫دﺳﺘﺶ رو دور ﻓﺮﻣﻮن ﻣﺸﺖ ﮐﺮده ﺑﻮد ... اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﻣﺸﺘﺶ ﻣﺤﮑﻢ ﺗﺮ ﺷﺪ ﮐﻼﻓﻪ ﺑﻮد: ﭼﯿﺰي ﺑﺮاي ﻧﺎراﺣﺘﯽ ﻣﻦ وﺟﻮد ﻧﺪاره ...‬ ‫ﻣﻦ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ دﺳﺘﻮر ﻧﻤﯿﺪم ...‬ ‫ﺧﻨﺪه ام ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد اﯾﻦ آدم ﭘﺲ دﺳﺘﻮر رو ﺗﻮ ﭼﯽ ﻣﯿﺪﯾﺪ؟ ﺑﺎ ﺑﺪﺟﻨﺴﯽ و ﯾﻪ اﺑﺮوي ﺑﺎﻻ ﮔﻔﺘﻢ: ﺣﺘﯽ زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﻬﻢ ﮔﻔﺘﯿﺪ ﺗﻮ اﺗﺎق‬ ‫ﺑﻤﻮﻧﻢ؟ !‬ ‫ﺑﺎ ﭘﺸﺖ اﻧﮕﺸﺖ ﺷﺼﺘﺶ ﮔﻮﺷﻪ ﻟﺒﺶ رو ﺧﺎروﻧﺪ و ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻖ ﺗﺮي ﮐﺸﯿﺪ: ﺣﺮف ﻣﯿﺰﻧﯿﻢ در ﻣﻮردش ...‬ ‫ﺑﻌﺪ ﻣﯿﮕﻪ دﺳﺘﻮر ﻧﻤﯽ دم ... ﭘﺲ اﯾﻦ ﮐﺒﺎب ﮔﻨﺪه ﺟﻠﻮي ﻣﻦ ﮐﻪ ﻧﻈﺮي ﻫﻢ در ﻣﻮردش ازم ﻧﭙﺮﺳﯿﺪه ﺑﻮد ﭼﯽ ﺑﻮد؟‬ ‫
- اﻣﺸﺐ اﺧﺘﺘﺎﻣﯿﻪ ﺗﻮن ﺑﻮد ... ﺳﯿﺎوش رو ﻧﺪﯾﺪم ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫... دوﺑﺎره ﭼﺸﻤﺎم ﺧﯿﺲ ﺷﺪ ... اﻧﻘﺪر ﻗﺴﻤﺖ آاﺧﺮ ﺣﺮﻓﺶ ﺑﺮام ﭘﺮ از ﺑﺎر اﺣﺴﺎس ﺑﻮد ﮐﻪ در ﻧﻈﺮ ﻧﮕﯿﺮم ﮐﻪ اﺧﺘﺘﺎﻣﯿﻪ رو ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻪ‬ ‫...‬ ‫ﭼﺎﻗﻮش رو ﺗﻮي ﺑﺸﻘﺎﺑﺶ رﻫﺎ ﮐﺮد ... ﮐﻼﻓﻪ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد ...‬ ‫
- ﺳﯿﺎوش ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﺴﺖ اﻣﺸﺐ ﺑﯿﺎد ... داره ﺗﺮك ﻣﯽ ﮐﻨﻪ ...‬ ‫ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎي ﮔﺮد ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد: ﭼﯽ رو؟!‬ ‫
- ﺧﺎك ﺻﺤﻨﻪ رو ﺑﻮي ﺳﺎﻟﻦ ﺗﺌﺎﺗﺮ ﺷﻬﺮ رو ... دﯾﮕﻪ ﺑﺎزي ﻧﻤﯿﮑﻨﻪ ... اوﻣﺪن ﺑﻪ اﯾﻦ ﺟﺎ ﻫﻢ ﻧﺎراﺣﺘﺶ ﻣﯿﮑﺮد ﻧﯿﻮﻣﺪ ... اﻣﺸﺐ ﻣﻦ رو‬ ‫ﺗﻨﻬﺎ ﮔﺬاﺷﺖ ...‬ ‫دﺳﺘﺎش رو ﺑﻬﻢ ﻗﻼب ﮐﺮد و ﺟﺪي ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد: ﺷﻤﺎ اﻻن ﺗﻨﻬﺎﯾﯿﺪ؟‬ ‫اﺷﮑﯽ ﮐﻪ داﺷﺖ روي ﮔﻮﻧﻪ ام ﻣﯿﻠﻐﺰﯾﺪ رو ﺳﺮﯾﻊ ﭘﺎك ﮐﺮدم ... ﺗﻮي دﻟﻢ ﯾﻪ آﺷﻮﺑﯽ ﺷﺪ از اﯾﻦ ﻟﺤﻨﯽ ﮐﻪ ﺑﺮاي اﯾﻦ ﻣﺮد ﺟﺪي‬ ‫زﯾﺎدي ﻟﻄﯿﻒ و ﻣﻨﺤﻨﯽ و ﻧﺮم ﺑﻮد ... ﺧﺐ اﯾﻦ آدم ﺟﺬاب و ﻋﺠﯿﺐ رو ﺑﻪ روم ... آﯾﺎ واﻗﻌﺎ اﻻن ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻮدم؟‬ ‫
- اﻟﺒﺘﻪ ﮐﻪ ﻧﻪ ... ﻣﻦ ﻣﻨﻈﻮرم ... ﻣﯿﺪوﻧﯿﺪ ﮐﻞ ﻣﺎﺟﺮا داره اذﯾﺘﻢ ﻣﯿﮑﻨﻪ ...‬ ‫ﺑﺎ دﺳﺘﻤﺎل ﮔﻮﺷﻪ ﻟﺒﺶ رو ﭘﺎك ﮐﺮد و ﺟﺪي ﺑﻬﻢ ﺧﯿﺮه ﺷﺪ ... اﯾﻦ ﯾﻌﻨﯽ ﺗﻤﺎم ﺷﺶ دﻧﮓ ﺣﻮاﺳﺶ رو داده ﺑﻪ ﻣﻦ ﺗﺎ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﯿﻢ ...‬ ‫
- ﺧﺐ؟!‬ ‫
- ﻫﭽﯽ ... آﻗﺎي دﮐﺘﺮﺷﻤﺎ ﮐﻪ ﭼﯿﺰي ﻧﺨﻮردﯾﺪ ... ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ﻣﻦ اﻣﺸﺐ ﮐﻤﯽ ﺣﺎﻟﻢ ﺧﻮش ﻧﯿﺴﺖ ... دارم ﺑﻬﺘﻮن اﻧﺮژي ﻣﻨﻔﯽ ﻣﯿﺪم‬ ‫...‬ ‫
- ﮔﻮش ﻣﯿﮑﻨﻢ ...‬ ‫... اﺷﮑﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﻧﺪاﺷﺖ ... ﻻ اﻗﻞ ﺗﻮ دﻟﻢ ﻗﺮﺑﻮن ﺻﺪﻗﻪ ﺑﻌﻀﯽ از اﯾﻦ زورﮔﻮﯾﯽ ﻫﺎي ﺑﺎ ﻣﺰه اش ﺑﺮم ...‬ ‫... ﻣﺎﺟﺮا رو ﺷﮑﺴﺘﻪ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﺮاش ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﺮدم ... ﻣﺘﻔﮑﺮ و ﺟﺪي ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد اﻧﮕﺎر داره ﻣﻬﻢ ﺗﺮﯾﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ دﻧﯿﺎ رو ﮔﻮش ﻣﯿﮑﻨﻪ‬ ‫... ﺑﺎﯾﺪ اﻋﺘﺮاف ﻣﯽ ﮐﺮدم ... ﺧﺠﺎﻟﺖ زده ام ﻣﯽ ﮐﺮد اﯾﻦ ﻫﻤﻪ دﻗﺘﺶ ... ﺑﺮاي اﯾﻦ آدم ﮐﻪ اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﻣﻬﻢ ﺗﻮ زﻧﺪﮔﯿﺶ‬ ‫داﺷﺖ درد دل ﻫﺎي ﯾﻪ دﺧﺘﺮ ﺑﭽﻪ ﭼﺮا ﺑﺎﯾﺪ اﻧﻘﺪر ﻣﻬﻢ ﻣﯽ ﺑﻮد ... ﺟﺰ اﯾﻦ ﮐﻪ اﯾﻦ آدم دﻟﺶ ﺑﻪ ﺑﺰرﮔﯽ ﺧﻮدش ﺑﻮد و ﻟﻄﻔﺶ ﺑﻪ‬ ‫وﺳﻌﺖ ﻧﻔﻮذش؟‬ ‫
- ﺑﻬﺶ ﺣﻖ ﻧﻤﯿﺪﯾﺪ؟‬ ‫
- ﺑﻪ ﺳﯿﺎ؟!‬ ‫
- ﺑﻪ ﺳﯿﺎوش ... ﺑﻪ ﭘﺪرش ... ﺣﺘﯽ ﺑﻪ آوﯾﺴﺎ ...‬ ‫
- ﻣﻦ آوﯾﺴﺎ رو دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﺪ ﺟﻨﺴﺎﻧﻪ اي زد: داﺷﺘﯿﺪ؟!‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- ﻣﯽ دوﻧﻢ ﮐﻪ اون ﻣﻘﺼﺮ ﻧﯿﺴﺖ ... ﺣﺘﯽ روﺣﺶ ﻫﻢ ﭼﯿﺰي ﺧﺒﺮ ﻧﺪاره ... اﻣﺎ ﺑﺎور ﮐﻨﯿﺪ ﻧﺎ ﺧﻮاﺳﺘﻪ ازش ﮔﻠﻪ دارم ... ﺧﺴﺮو ﺧﺎن ...‬ ‫اﯾﺸﻮن ﮐﻪ اﺻﻼ ﻣﺤﻖ ﻧﯿﺴﺘﻦ ... اﮔﺮ ﺑﺎ ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﻫﺎي ﺳﯿﺎ ﮐﻨﺎر ﻣﯿﻮﻣﺪن ... اﮔﻪ ﺑﻬﺶ اﺣﺘﺮام ﻣﯿﺬاﺷﺘﻦ ... اون ﺑﺮاي داﺷﺘﻦ ﭘﺪرش و‬ ‫ﺣﻤﺎﯾﺘﺶ ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻪ اﯾﻦ ﮐﺎر ﻧﻤﯿﺸﺪ ...‬ ‫
- ﺳﯿﺎوش ﮐﺎري رو ﮐﺮده ﮐﻪ اﮔﺮ ﻣﻦ ﻫﻢ ﺟﺎش ﺑﻮدم اﻧﺠﺎم ﻣﯿﺪادم ...‬ ‫ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم ... ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺑﺎزﻫﻢ ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺑﻬﻢ ﺑﺰﻧﻪ: ﺑﻪ ﭘﺪرش ﻫﻢ ﺣﻖ ﻣﯿﺪم ...‬ ‫
- ﺧﺐ اوﻧﻢ زور ﻣﯿﮕﻪ ...‬ ‫
- ﻣﺜﻞ ﻣﻦ ...‬ ‫ﺧﺠﺎﻟﺖ ﮐﺸﯿﺪم ... ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم ﺑﺒﯿﻨﻢ ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﻪ؟‬ ‫ﺟﺪي داﺷﺖ ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮد ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮد ﺟﻮاﺑﺶ رو ﺑﺪم ... وﻟﯽ ﻣﻦ ﺳﮑﻮت ﮐﺮدم ...‬ ‫
- ﺷﻤﺎ از ﻣﻦ ﻧﺎراﺣﺘﯿﺪ ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻢ ﺗﻮ اﺗﺎﻗﺘﻮن ﺑﻤﻮﻧﯿﺪ؟‬ ‫
- ...‬ ‫
- ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﻫﺴﺘﻢ؟!‬ ‫
- ﻧﺎراﺣﺘﯽ ﻧﯿﺴﺖ ... ﻣﻦ ...‬ ‫
- ﺣﺎﻻ ﮐﻪ ﺑﺮاي ﺷﻤﺎ ﺳﺨﺘﻪ ﺟﻮاب دادن ﺑﮕﺬارﯾﺪ ﻣﻦ ﺣﺮﻓﻢ رو ﺑﺰﻧﻢ. ﺣﻀﻮر ﺷﻤﺎ اون ﭼﻨﺪ روز ﺗﻮ در ﻣﻨﺰل ﻣﺎ ﺑﺴﯿﺎر ﺑﺎ ارزش ﺑﻮد‬ ‫... ﺷﻤﺎ ﺧﻮدﺗﻮن ﻫﻢ دﺧﺘﺮ ﺑﺴﯿﺎر ﺑﺎ ارزﺷﯽ ﻫﺴﺘﯿﺪ ... ﻣﻦ رو ﺑﻌﻀﯽ ﭼﯿﺰﻫﺎ ﺣﺴﺎس ﻫﺴﺘﻢ ... ﺷﻤﺎ ﺑﺎرﻫﺎ ﺧﻮدﺗﻮن رو اﯾﻦ رو اﺑﺮاز‬ ‫ﮐﺮدﯾﺪ ... دﺳﺖ ﺧﻮدﻣﻪ؟ ﻧﻤﯽ ﺧﻮام اﯾﻦ ﻃﻮري ﺑﺎﺷﻢ؟ ﺟﻮاﺑﺶ ﺻﺎف و ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﻧﻪ ... ﻣﻦ ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﺴﺘﻢ اﺟﺎزه ﺑﺪم آدﻣﯽ ﮐﻪ اﻧﻘﺪر‬ ‫ﺣﺪش رو ﻧﻤﯽ دوﻧﻪ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻪ ﻣﻦ ﭼﺸﻤﺎش رو ﮐﻨﺘﺮل ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﻧﺎراﺣﺘﯽ ﺷﻤﺎ ﺑﺸﻪ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﺧﻮدم ﻫﻢ ﺧﻮﺷﻢ ﻧﯿﻮﻣﺪ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﺗﻮ اﯾﻦ ﺷﮑﯽ ﻧﺪارم ... اﮔﺮ ذره اي ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم ﮐﻪ ﺷﻤﺎ از اﯾﻦ وﺿﻌﯿﺖ راﺿﯽ ﻫﺴﺘﯿﺪ ﺑﻬﺘﻮن ﻧﻤﯿﮕﻔﺘﻢ ﺗﻮ اﺗﺎق ﺑﻤﻮﻧﯿﺪ ... ﻣﻦ‬ ‫ﺑﺮاي ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ارزش ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ وﻗﺖ ﻧﻤﯿﺬارم ... ﯾﻌﻨﯽ وﻗﺘﯽ ﻧﺪارم ﮐﻪ ﺑﺬارم ... ﻫﺮ زﻧﯽ ﺑﺎ رﻓﺘﺎرﻫﺎي ﺧﻮدش ﺑﺮاي ﺧﻮدش‬ ‫اﺣﺘﺮام ﻣﯿﺨﺮه ... ﺷﻤﺎ ﻫﻢ دﺧﺘﺮ ﺑﺴﯿﺎر ﻣﺤﺘﺮﻣﯽ ﻫﺴﺘﯿﺪ ... ﻣﻦ ﻗﺼﺪم ﺗﻮﻫﯿﻦ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻧﺒﻮد ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﺑﺎﯾﺪ از ﺷﻤﺎ ﺣﻤﺎﯾﺖ ﻣﯿﮑﺮدم و‬ ‫اون ﻟﺤﻈﻪ ﻓﻘﻂ ﻫﻤﯿﻦ ﺑﻪ ذﻫﻨﻢ رﺳﯿﺪ ...‬ ‫... ﺑﮕﻢ داﺷﺘﻢ از ﺧﺠﺎﻟﺖ آب ﻣﯿﺸﺪم دروغ ﻧﺒﻮد ...‬ ‫
- ﺣﺎﻻ ﻫﻢ در ﺧﺪﻣﺖ ﺷﻤﺎ ﻫﺴﺘﻢ ...‬ ‫ﺳﺮم رو ﺑﺎﻻ ﮔﺮﻓﺘﻢ ... و ﺑﺪون اﯾﻦ ﮐﻪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪه ﺑﺎﺷﻢ ﻣﻨﻈﻮرش ﭼﯿﻪ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم ...‬ ‫
- ﻣﻨﻈﻮرم اﯾﻨﻪ ﮐﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮم ﺗﻨﺒﯿﻪ ام رو در ﻧﻈﺮ ﺑﮕﯿﺮﯾﺪ ...‬ ‫اﯾﻦ ﺑﺎر ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺷﺪم ﮐﻪ ﮔﻮﻧﻪ ﻫﺎم داغ ﺷﺪن ... ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﭘﻬﻦ و ﭘﺮ ﻣﻬﺮي ﺑﺰﻧﻪ ... ﺳﮑﻮﺗﻢ رو دﯾﺪ و اداﻣﻪ داد: ﺷﻤﺎ‬ ‫ﺧﺎﻧﻮﻣﻬﺎ اﻣﮑﺎن ﻧﺪاره ﺑﺪون اﻧﺘﻘﺎم ﮔﺮﻓﺘﻦ از ﮐﺴﯽ ﺑﮕﺬرﯾﺪ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫... ﺧﻮدش ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ وﺳﯿﻠﻪ ﺑﺮاي ﺗﻐﯿﯿﺮ ﺑﺤﺚ رو دﺳﺘﻢ داد ... ﯾﻪ اﺑﺮوم رو دادم ﺑﺎﻻ: ﺧﺎﻧﻮﻣﻬﺎي زﯾﺎدي رو ﻣﯿﺸﻨﺎﺳﯿﺪ؟‬ ‫... ﺧﺐ ﺳﺌﻮال ﺧﻮدم ﻫﻢ ﺑﻮد دروغ ﻧﺒﻮد اﮔﻪ ﺑﮕﻢ ﺗﻪ دﻟﻢ ﭼﯿﺰي اذﯾﺘﻢ ﮐﺮده ﺑﻮد ... اﯾﻦ ﺑﺎر ﻟﺒﺨﻨﺪش ﭘﻬﻦ ﺗﺮ ﺷﺪ ... دﺳﺘﺎش رو ﺑﻪ‬ ‫ﻫﻢ ﻗﻼب ﮐﺮد و ﺧﯿﺮه ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد ... ﻗﯿﺎﻓﻪ اش ﻋﺠﯿﺐ دﺧﺘﺮ ﭘﺴﻨﺪ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﭘﯿﺶ ﺧﻮدم اﻋﺘﺮاف ﮐﺮدم ﺧﻮب ﺑﻠﺪ ﺑﻮد ﭼﻪ ﻃﻮر‬ ‫دل ﻣﻨﻪ ﺑﯽ ﭼﺎره رو ﺑﻠﺮزوﻧﻪ ... ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻢ دل ﻣﻦ زﯾﺎدي ﺑﯽ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﺑﻮد و ﻟﺮزون ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯽ ﺷﺪ ﻫﺮ ﺗﻠﻨﮕﺮي از اﯾﻦ ﻣﺮد ﺟﺬ اب‬ ‫رو ﺑﻪ روم ﺑﺎﻋﺚ ﯾﻪ ﻧﺴﯿﻢ ﺧﻨﮏ ﺗﻮش ﺑﺸﻪ ...‬ ‫
- و اﮔﺮ اﯾﻦ ﻃﻮر ﺑﺎﺷﻪ؟!‬ ‫... ﺑﺪ ﺟﻨﺲ ﺑﺎز ﻣﻦ رو ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﺗﻮ ﻣﻨﮕﻨﻪ ... دﺳﺘﻢ رو ﻣﺤﮑﻢ ﻣﺸﺖ ﮐﺮدم ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ دﺳﺘﻬﺎم ﻫﻢ دارن ﻣﺜﻞ دﻟﻢ ﻣﯿﻠﺮزن ...‬ ‫دﺳﺘﺎﯾﯽ ﮐﻪ اﻻن ﺷﺪﯾﺪا ﺳﺮد ﺑﻮدن و ﺗﻀﺎد داﺷﺘﻦ ﺑﺎ ﮔﺮﻣﺎي ﺑﯿﺶ از ﺣﺪي ﮐﻪ ﺗﻮي دﻟﻢ ﺑﻮد ... ﭼﺸﻤﺎي ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺟﺪﯾﺶ ﺣﺎﻻ‬ ‫ﺷﺪﯾﺪ ﺷﯿﻄﻮن ﺷﺪه ﺑﻮد و ﻣﻦ ... ﺧﺐ اون ﺷﺒﯿﻪ ﻫﯿﭻ ﮐﺪوم از ﻣﺮداﯾﯽ ﻧﺒﻮد ﮐﻪ ﻣﻦ ﻣﯿﺸﻨﺎﺧﺘﻢ اﻻن ﭼﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﺟﻮاﺑﺶ رو ﻣﯿﺪادم؟‬ ‫ﺳﮑﻮت ﮐﺮدم ... ﺳﮑﻮﺗﯽ ﮐﻪ ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻢ ﭘﺮ از ﺟﻮاب ﺑﻮد ﻫﻢ ﺑﯽ ﺟﻮاﺑﯽ ﻣﻄﻠﻖ ... ﺑﯿﺮون رﺳﺘﻮران ﮐﻪ اﯾﺴﺘﺎدﯾﻢ ﻫﻮاي ﺧﻨﮏ و ﺑﺎرون‬ ‫ﻧﻢ ﻧﻢ رو ﻧﻔﺲ ﮐﺸﯿﺪم ... ﻋﺠﯿﺐ ﺳﺒﮏ ﺷﺪه ﺑﻮدم ... ﭼﻪ ﻗﺪر ﺧﻮب ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻧﺒﻮدم ...‬ ‫ﮐﻨﺎرم اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد ... اون ﻫﻢ ﺧﯿﺮه ﺷﺪ ﺑﻪ ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ ﭼﺸﻢ دوﺧﺘﻪ ﺑﻮدم ... ﺑﻪ درﺧﺖ ﻗﺮﻣﺰ رﻧﮓ روﺑﻪ روﻣﻮن ... ﮐﻪ ﺑﺮﮔﻬﺎي‬ ‫ﺧﺸﮑﺶ دورش رﯾﺨﺘﻪ ﺑﻮدن ...‬ ‫
- ﺑﺎرون دوﺳﺖ دارﯾﺪ؟‬ ‫
- ﺑﺎرون ﻫﯿﭻ وﻗﺖ آدرس ﻧﻤﯽ ﭘﺮﺳﻪ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻧﻤﯿﮕﻪ ﮐﺠﺎ ﺑﺒﺎرم ... ﮐﺠﺎ ﻧﺒﺎرم ... ﺑﺎرون ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻫﺴﺖ ... ﺗﻔﺎوﺗﯽ ﻫﻢ ﺑﺮاي ﮐﺴﯽ‬ ‫ﻗﺎﺋﻞ ﻧﻤﯽ ﺷﻪ ... اﻣﺎ ﺧﺐ ...‬ ‫
- ﺧﺐ؟!‬ ‫
- اﯾﻨﮑﻪ ﻟﺬت ﺑﺎرون ﺑﺮاي ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﯾﻪ ﭘﺎﻟﺘﻮي درﺳﺖ وﺣﺴﺎﺑﯽ ﺗﻨﺸﻪ ﺑﺎ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﮐﻔﺶ ﻫﻢ ﭘﺎش ﻧﯿﺴﺖ زﻣﯿﻦ ﺗﺎ آﺳﻤﻮن ﻓﺮق‬ ‫ﻣﯿﮑﻨﻪ ... درﺳﺖ ﻣﺜﻞ ﻋﺸﻖ ...‬ ‫
- اون ﺷﺐ ﺗﻮ ﺧﻮﻧﺘﻮن ﻫﻢ ﻧﻈﺮﺗﻮن ﺑﺮام ﺟﺎﻟﺐ ﺑﻮد ...‬ ‫... ﭼﻪ ﻗﺪر دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ از اﯾﻦ آدم ﻣﻘﺘﺪر ﺑﭙﺮﺳﻢ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﻋﺎﺷﻖ ﺷﺪه؟ اﯾﻦ آدﻣﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم ذره اي ﻫﻢ ﻣﻬﺮ ﻧﺪارن ...‬ ‫وﻟﯽ ﺧﺐ ... دوﺑﺎره ﻧﮕﺎﻫﻢ ﺑﻪ دﺳﺘﺎش رﻓﺖ ... اﯾﻦ آدم ﮐﻪ و ﺟﻮدش اﻧﻘﺪر ﺣﻤﺎﯾﺖ ﮔﺮ ﺑﻮد ... ﭘﺲ دﺳﺘﻬﺎش؟ !‬ ‫
- ﺳﺮدﺗﻮن ﻧﯿﺴﺖ؟‬ ‫
- ﻧﻪ ... ﺧﻮﺑﻢ ...‬ ‫
- اﯾﻦ ﺧﻮﺑﻢ ﮐﻪ از ﻧﻮع ﺧﻮﺑﻢ ﺳﺮ ﺷﺒﺘﻮن ﻧﯿﺴﺖ؟‬ ‫اﯾﻦ ﺑﺎر ﺳﺮم رو ﮐﺎﻣﻼ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ ﭼﺮﺧﻮﻧﺪم ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم ﻧﻢ ﮐﻮﭼﯿﮏ ﺑﺎرون ﻣﻮﻫﺎم رو ﻓﺮ ﺗﺮ ﮐﺮده ﺑﻮد و ﯾﻪ دﺳﺘﻪ اش ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﻢ‬ ‫ﭼﺴﺒﯿﺪه ﺑﻮد ... ﻧﻮك دﻣﺎﻏﻢ ﻫﻢ ﻗﺮﻣﺰ ﺷﺪه ﺑﻮد ﻣﻄﻤﺌﻨﺎ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﯾﻪ ﻗﺪم ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﻬﻢ ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪ ... اﺧﺘﻼف ﻗﺪﻣﻮن زﯾﺎد ﺑﻮد ... ﺳﺮش رو ﮐﻤﯽ ﭘﺎﯾﯿﻦ آورد ﺣﺎﻻ ﻋﻼوه ﺑﺮ ﻋﻄﺮ ﺧﻮدش ﻋﻄﺮ ﺗﻨﺶ‬ ‫رو ﻫﻢ اﺣﺴﺎس ﻣﯿﮑﺮدم ... ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﺸﯿﺪ و آروم دﺳﺘﺶ رو ﺟﻠﻮ آورد و ﻣﻮي ﺗﻮي ﺻﻮرﺗﻢ رو ﺗﻮي دﺳﺘﺶ ﮔﺮﻓﺖ ... ﺟﺎ‬ ‫ﺧﻮردم ... وﻟﯽ ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﺮا ﻋﻘﺐ ﻧﮑﺸﯿﺪم ... داﻏﯽ دﺳﺘﺶ ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﻢ ﺧﻮرد ... ﻫﻤﻮن ﻃﻮر دﺳﺘﺶ رو ﺗﻮي ﺻﻮرﺗﻢ ﻧﮕﻪ داﺷﺖ‬ ‫... ﻧﮕﺎﻫﺶ داﺷﺖ ذوﺑﻢ ﻣﯿﮑﺮد ... ﻧﻔﺴﻢ داﺷﺖ ﻣﻨﻘﻄﻊ ﻣﯿﺸﺪ ... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﺗﯿﻮ ﻧﮕﺎﻫﻢ دﻧﺒﺎﻟﻪ ﭼﯽ ﺑﻮد ﻣﻦ ﮐﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺷﺒﯿﻪ ﯾﻪ ﺑﺮه‬ ‫ﺗﺮﺳﯿﺪه ﺑﻮدم اﯾﻦ رو از زاﻧﻮان ﻟﺮزاﻧﻢ ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ... ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻫﯽ ﺑﯿﻦ دو ﭼﺸﻤﻢ ﺗﻮ ﻧﻮﺳﺎن ﺑﻮد ...‬ ‫ﭼﺸﻤﺎش رو ﺑﺴﺖ و آروم دﺳﺘﻪ ﻣﻮﻫﺎم رو زﯾﺮ ﺷﺎﻟﻢ ﮐﺮد ... ﯾﻪ ﻗﺪم ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﺑﺮداﺷﺖ و ﻧﮕﺎﻫﺶ رو دوﺧﺖ ﺑﻪ زﻣﯿﻦ ﺧﯿﺲ زﯾﺮ‬ ‫ﭘﺎش ... از ﺧﻮدم ﺧﺠﺎﻟﺖ ﮐﺸﯿﺪم ﺑﻪ ﺟﺎي اﯾﻨﮑﻪ ﻣﻦ ﻋﻘﺐ ﺑﮑﺸﻢ ...‬ ‫
- ﺳﺮﻣﺎ ﻣﯿﺨﻮرﯾﺪ ...‬ ‫ﺗﻮي ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﻧﻤﯽ ﮐﺮدم ... ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﻋﺠﯿﺐ ﺑﻮد. ﻣﻦ ﻋﺠﯿﺐ ﺑﻮدم اﯾﻦ آدم ﻋﺠﯿﺐ ﺑﻮد اﯾﻦ ﻧﮕﺎه ﻗﻬﻮه اي رﻧﮓ ﺧﺎك‬ ‫ﻋﺠﯿﺐ ﺑﻮد ... ﻋﻄﺮش ﻋﺠﯿﺐ ﺑﻮد ...‬ ‫ﭘﻮﺳﺖ ﺻﻮرﺗﻢ ذوق ذوق ﻣﯿﮑﺮد و اﺣﺴﺎس ﻣﯿﮑﺮدم ﻫﻨﻮز ﻧﻔﺴﻢ ﮐﺎﻣﻞ ﺑﯿﺮون ﻧﯿﻮﻣﺪه ...‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﻬﺎي ﮔﻪ ﮔﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﯿﻨﺪاﺧﺖ ... ﺣﺎﻻ ﭘﯿﺶ ﺧﻮدش راﺟﻊ ﺑﻪ ﻣﻦ ﭼﻪ ﻓﮑﺮي ﻣﯿﮑﺮد ...‬ ‫
- ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻋﺎدت ﮐﺮدن ﻫﺮ ﺷﺐ ﺑﺮاﺷﻮن ﻗﺼﻪ ﺑﮕﯿﺪ ﺑﻬﺎﻧﺘﻮن رو ﻣﯿﮕﯿﺮن ...‬ ‫... ﺑﺎزﻫﻢ ﺑﺰرﮔﯽ ﮐﺮده ﺑﻮد ﺑﺎ ﻋﻮض ﮐﺮدن ﺟﻮ . ﺣﺮف زدن ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪه ﺑﻮد ﻣﻦ از اون ﺷﻮك در ﺑﯿﺎم ...‬ ‫
- ﻫﻤﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻗﺼﻪ ﻣﺎدرﺷﻮن رو دوﺳﺖ دارن ...‬ ‫
- اﻣﺎ ﺷﻤﺎ واﻗﻌﺎ زﯾﺒﺎ ﻗﺼﻪ ﺗﻌﺮﯾﻒ ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ ...‬ ‫
- ﮐﺎش ﺧﻮب ﺑﻠﺪ ﺑﻮدم ﻗﺼﻪ ﻣﺎدرﺷﻮن رو زﯾﺒﺎ ﺑﻨﻮﯾﺴﻢ ...‬ ‫اﺧﻤﺎش داﺧﻞ ﻫﻢ رﻓﺖ: ﻗﺼﻪ زﻧﺪﮔﯽ آدم ﻫﺎ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪه ﻧﯿﺴﺖ ... ﻣﻦ زﯾﺎد ﺑﻪ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ اﻋﺘﻘﺎدي ﻧﺪارم ...‬ ‫
- ﺧﯿﻠﯽ ﭼﯿﺰﻫﺎ از ﺳﺮ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪه ... اﯾﻦ ﮐﻪ ﻫﻤﺮاز ﺑﺎﺷﻢ و ﺧﻮاﻫﺮم رﻫﺎ ... اﯾﻦ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ...‬ ‫... ﻣﻮﻧﺪه ﺑﻮدم اﺳﻢ ﮐﻮﭼﯿﮑﺶ رو ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﺑﮕﻢ ﯾﺎ ﻧﻪ ... اﻧﮕﺎر ﮐﻪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻫﻤﻮن ﺟﺪﯾﺖ ﮔﻔﺖ: ﺣﺎﻣﯽ ﺑﺎﺷﻢ ...‬ ‫
- درﺳﺘﻪ ... رﻫﺎ ﺑﺎ ﺑﭽﮕﯽ ﮐﺮدﻧﺶ اﺟﺎزه داد ﺣﺎﻣﺪ ﭘﺮده آﺧﺮ زﻧﺪﮔﯿﺶ رو ﺑﻪ ﺗﻠﺦ ﺗﺮﯾﻦ ﺻﻮرت ﻣﻤﮑﻦ ﺑﻨﻮﯾﺴﻪ ...‬ ‫
- ﺣﺎﻣﺪ ... !‬ ‫... از اﯾﻦ ﮐﻪ دوﺑﺎره ﺑﺤﺚ ﺣﺎﻣﺪ ﭘﯿﺶ اوﻣﺪه ﺑﻮد ﺑﺪ ﺧﻠﻖ ﺷﺪه ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ...‬ ‫
- ﺣﺎﻣﺪ ﻫﻢ ﻣﻄﻤﺌﻨﺎ ﺣﺮﻓﻬﺎﯾﯽ ﺑﺮاي ﮔﻔﺘﻦ داره ...‬ ‫... ﺑﺮق ﺳﻪ ﻓﺎز از ﺳﺮم ﭘﺮﯾﺪ ... اﯾﻦ ﭼﯽ داﺷﺖ ﻣﯿﮕﻔﺖ ...‬ ‫دﻫﻨﻢ ﺑﻪ اﻧﺪازه ﯾﻪ ﻏﺎر ﺑﺎز ﻣﻮﻧﺪه ﺑﻮد: ﻣﮕﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﯽ دوﻧﯿﺪ ﮐﺠﺎﺳﺖ؟!‬ ‫. ﺑﺎ ﻫﻤﻮن ﻗﯿﺎﻓﻪ ﺟﺪي و ﺣﻖ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺒﺶ ﺑﺪون اﯾﻨﮑﻪ ﺑﻬﻢ ﻧﮕﺎه ﮐﻦ ﺑﺎ ﻟﺤﻦ ﺣﺎﻣﯽ ﮔﻮﻧﻪ اش ﮔﻔﺖ: اﻟﺒﺘﻪ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫... اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﮐﺴﯽ ﺑﺎ ﭼﯿﺰ ﻣﺤﮑﻤﯽ ﺑﻪ ﺳﺮم زده در ﺗﻤﺎم اﯾﻦ ﺳﺎﻟﻬﺎ ﻣﻦ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم اﯾﻦ آدم ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻮاده اش ارﺗﺒﺎﻃﯽ ﻧﺪاره‬ ‫ﮐﻪ ﺳﺮاغ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ش ﻧﻤﯿﺎد ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﭘﯿﭽﯿﺪ ﺗﻮ ﺧﯿﺎﺑﻮن ﻧﺰدﯾﮏ ﺧﻮﻧﻪ ...‬ ‫
- ﻣﻦ اﯾﻦ ﻣﺪت ﺑﺮاي ﺣﺎﻣﺪ ﭘﻮل ﻣﯿﻔﺮﺳﺘﺎدم ...‬ ‫ﭘﻮزﺧﻨﺪ ﺑﻠﻨﺪي زدم: ﺟﺎﻟﺒﻪ ... اﯾﻦ ﻣﺪت ﺷﻤﺎ ﺑﺮاش ﭘﻮل ﻣﯿﻔﺮﺳﺘﺎدي ﺗﺎ ﺑﺎ ﻣﻌﺸﻮﻗﺶ ﺧﻮش ﺑﮕﺬروﻧﻪ و ﺧﻮاﻫﺮ ﺑﺪ ﺑﺨﺖ ﻣﻦ ﺗﻮ اون‬ ‫ﺧﻮﻧﻪ ﺑﭙﻮﺳﻪ و ﺑﻬﺶ ﺑﮕﯿﺪ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﻪ ﻃﻼق ﺑﮕﯿﺮه ﭼﻮن ﻧﻤﯽ دوﻧﯿﺪ آﻗﺎ ﺣﺎﻣﺪ ﮐﺠﺎﺳﺖ؟ ﺧﯿﻠﯽ ﺟﺎﻟﺒﻪ ... ﺑﻪ ﺧﺪا ﺧﯿﻠﯽ ﺟﺎﻟﺒﻪ ...‬ ‫... ﺳﺎﮐﺖ و ﺻﺎﻣﺖ ﺑﻪ ﺟﻠﻮ ﺧﯿﺮه ﺑﻮد ... اﻧﮕﺎر ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻫﻤﻪ اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﻫﺎ ﺑﻮد ... ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮد ﺧﻮدم رو ﺧﺎﻟﯽ ﮐﻨﻢ ... ﭘﺲ ﻫﻤﻪ اﻣﺸﺐ‬ ‫... زﻣﯿﻨﻪ ﺳﺎزي اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﺣﺎﻻ دارن ﺗﺸﺮﯾﻒ ﻣﯿﺎرن؟‬ ‫
- ﺳﻌﯽ ﮐﻨﯿﺪ ﮐﻤﯽ آرام ﺑﺎﺷﯿﺪ ...‬ ‫
- آرام ... ﭼﻪ ﮐﻠﻤﻪ زﯾﺒﺎﯾﯽ ...‬ ‫... دﯾﮕﻪ واﻗﻌﺎ داﺷﺖ ﺣﺎﻟﻢ ﺑﻬﻢ ﻣﯿﺨﻮرد ...‬ ‫ﺗﻨﻬﺎ ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﻓﺮار ﮐﺮدن ﺑﻮد: ﻧﮕﻪ دارﯾﺪ ...‬ ‫آراﻣﺸﺶ ﺗﻮ ﺟﻮاب دادﻧﺶ داﺷﺖ دﯾﻮوﻧﻪ ﺗﺮم ﻣﯿﮑﺮد: ﻫﻨﻮز ﻧﺮﺳﯿﺪﯾﻢ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﻣﯿﺨﻮام ﺧﻮدم ﺑﺮم ...‬ ‫داﺷﺘﻢ در رو ﺑﺎز ﻣﯿﮑﺮدم ... ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰي ﺑﺮام ﻣﻬﻢ ﻧﺒﻮد ... ﻓﻘﻂ ﭘﺮ ﭘﺮ زدن ﺧﻮاﻫﺮم ﺗﻮ روزاي آﺧﺮ ﺟﻠﻮي ﭼﺸﻤﻢ ﻣﯿﻮﻣﺪ ...‬ ‫اﻟﺘﻤﺎﺳﻬﺎش ... ﺧﺴﺘﮕﯿﺶ ... ب ﻣﺮﮔﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺧﻮدﮐﺸﯽ ﭼﻨﺪان ﻓﺮﻗﯽ ﻫﻢ ﻧﺪاﺷﺖ ...‬ ‫
- ﺑﺒﻨﺪ اون در رو ...‬ ‫اﯾﻦ ﺑﺎر ﺻﺪاش از ﻫﻤﯿﺸﻪ ﮐﻤﯽ ﺑﻠﻨﺪ ﺗﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد ... داﺷﺖ ﻋﺼﺒﯽ و ﻧﮕﺮان ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد ... ﻣﺎﺷﯿﻦ رو ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻪ ﺑﻮد: ﻣﻌﻠﻮم‬ ‫ﻫﺴﺖ داري ﭼﯽ ﮐﺎر ﻣﯿﮑﻨﯽ؟!‬ ‫
- ﺑﻬﺘﻮن ﮔﻔﺘﻢ ﻣﯿﺨﻮام ﭘﯿﺎده ﺷﻢ ...‬ ‫
- ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﭼﯽ؟ اﯾﻦ ﻗﯿﺎﻓﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮه ﭼﯿﻪ؟ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺑﺮادر ﺑﯽ ﺗﻮﺟﻪ و ﻧﻔﻬﻢ ﻣﻦ؟‬ ‫
- ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮه ... ﺧﻮاﻫﺮ ﺑﺪ ﺑﺨﺖ و ﻋﺎﺷﻖ ﻣﻦ ...‬ ‫ﺑﻪ زور داﺷﺖ ﺧﻮدش رو ﻧﮕﻪ ﻣﯿﺪاﺷﺖ ... ﻋﺼﺒﯽ ﺑﻮد ... وﻟﯽ ﺑﺮام ﻣﻬﻢ ﻧﺒﻮد ...‬ ‫
- اوﻣﺪه ﺑﻮدﯾﺪ ﻣﻦ رو آﻣﺎده ﮐﻨﯿﺪ ﻧﻪ؟ ﻧﯿﺎزي ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﻘﺪﻣﻪ ﭼﯿﻨﯽ ﻫﺎ ﻧﺒﻮد آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ... ﺑﺎور ﮐﻨﯿﺪ ... ﻣﻦ ﮐﯽ ﻫﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ‬ ‫ﻫﻤﭽﯿﻦ زﺣﻤﺘﻬﺎﯾﯽ ﺑﺪﯾﺪ؟ ﺣﺎﻻ ﻫﺎ ﻫﻢ ﻣﯿﺨﻮام ﺑﺮم ﺧﻮﻧﻪ ...‬ ‫دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﺶ ﮐﺸﯿﺪ ﺗﺎ آراﻣﺸﺶ رو ﺣﻔﻆ ﮐﻨﻪ: در رو ﺑﺒﻨﺪ ...‬ ‫
- ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫وﻗﺘﯽ دﯾﺪ ﺑﻬﺶ دﻗﺘﯽ ﻧﻤﯿﮑﻨﻢ ﺧﻢ ﺷﺪ از روم و در رو ﻣﺤﮑﻢ ﺑﺴﺖ ... اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم اﻻن ﺷﯿﺸﻪ اش ﻣﯿﺮﯾﺰه: ﻣﯿﺮﺳﻮﻧﻤﺖ ﺧﻮﻧﻪ ...‬ ‫اﻻن ﺗﻮ ﺷﺮاﯾﻄﯽ ﻧﯿﺴﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﺘﻮﻧﻢ ﺑﺎﻫﺎت ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻢ ... ﻧﻪ ﻣﻦ ﺣﺮف ﺗﻮ رو ﻣﯿﻔﻬﻤﻢ ﻧﻪ ﺗﻮ ﺣﺮف ﻣﻨﻮ ... ﻓﻘﻂ اﯾﻦ رو ﺑﺪون ﻣﻦ ﻧﻤﯽ‬ ‫ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺟﺎ ﺑﺮﺳﻪ ... اﺻﻼ ﺑﺤﺚ رو ﺗﻮ ﺟﻠﻮ ﮐﺸﯿﺪي ...‬ ‫دﻫﻨﻢ رو ﺑﺎز ﮐﺮدم ﺗﺎ ﭼﯿﺰي ﺑﮕﻢ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻟﺤﻦ ﻣﺤﮑﻤﯽ ﮔﻔﺖ: دﯾﮕﻪ ﻫﻢ ﻧﻤﯽ ﺧﻮام ﻫﯿﭽﯽ ﺑﺸﻨﻮم ...‬ ‫دﺳﺘﺶ رو آروم روي ﻣﻮﻫﺎم ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪ: ﮔﺮﯾﻪ ﻧﮑﻦ ﻫﻤﺮاز ... ﺗﻮ رو ﺧﺪا ازت ﻫﯿﭽﯽ ﻧﻤﻮﻧﺪه ... اي ﺑﺎﺑﺎ ... ﮔﻠﻨﺎر ﺑﺒﺮﯾﻤﺶ دﮐﺘﺮ اﯾﻦ‬ ‫ﻃﻮري ﮐﻪ اﯾﻦ ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﺗﻠﻒ ﻣﯿﺸﻪ ...‬ ‫ﺑﻪ ﺳﯿﺎوش ﻧﺎزﻧﯿﻨﻢ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺑﺎ ﻟﺒﺎس ﺧﻮﻧﻪ اﯾﻦ وﻗﺖ ﺷﺐ ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ ﮔﻠﻨﺎر اوﻣﺪه ﺑﻮدن ...‬ ‫
- اﺣﺴﺎس ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﮔﻮل ﺧﻮردم ... ﻣﻨﻪ اﺣﻤﻖ ﺑﻪ ﻃﺮز اﺣﻤﻘﺎﻧﻪ اي ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم در ﮐﻨﺎرش آروﻣﻢ ... ﮐﻪ اوﻣﺪه ﺗﺎ اﻣﺸﺐ ﺧﻮﺑﯽ‬ ‫داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ... ﺧﯿﻠﯽ ﺧﺮم ﺳﯿﺎ ﻧﻪ؟‬ ‫
- ﻧﻪ ...‬ ‫ﺟﺪي ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد: ﭼﺮا ﻓﮑﺮ ﮐﺮدي اﻧﻘﺪر ﻣﻬﻤﯽ ﮐﻪ اﯾﻦ ﻣﺮد ﺑﺮاي اوﻣﺪن ﺣﺎﻣﺪ ﺑﺨﻮاد ﺑﺮات ﻣﻘﺪﻣﻪ ﭼﯿﻨﯽ ﮐﻨﻪ ... ﻧﮑﻨﻪ ﭼﯽ ﻣﯿﺸﻪ ...‬ ‫ﻣﺜﻼ ﺑﻪ ﻗﺪرت ﻓﺮاووﻧﺖ ﺣﺎﻣﺪ رو ﻣﯿﺰﻧﯽ ﯾﺎ ﺑﺎ اﺳﺘﻔﺎده از ﻗﺎﻧﻮن ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو ازﺷﻮن ﻣﯿﮕﯿﺮي؟ ﺗﻮ ﭼﯽ ﮐﺎره اي ﻫﻤﺮاز؟ ﺣﺘﯽ ﻣﯿﺘﻮﻧﯽ‬ ‫ﺑﺮي ﺻﺪا ت رو ﺑﺮاﺷﻮن ﺑﻠﻨﺪ ﮐﻨﯽ؟‬ ‫ﮔﻠﻨﺎر ﮐﻪ ﺑﻪ ﻗﯿﺎﻓﻪ زارم ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮد اوﻣﺪ ﺳﻤﺘﻢ و ﺳﺮم رو ﺑﻐﻞ ﮐﺮد: ﺳﯿﺎوش؟!‬ ‫
- ﺳﯿﺎوش ﭼﯽ؟ ﺳﯿﺎوش ﺣﻘﯿﻘﺖ رو ﻧﮕﻮ؟ ﻫﻤﺮاز ﺗﻮ از ﮐﯽ اﯾﻦ ﻃﻮري ﮐﻢ ﻫﻮش ﺷﺪي؟ از ﮐﯽ ﻏﯿﺮ ﻣﻨﻄﻘﯽ ﺷﺪي؟ ﭼﺮا ﺟﺪﯾﺪا‬ ‫آدﻣﻬﺎي اﻃﺮاﻓﺖ رو ﻧﻤﯽ ﻓﻬﻤﯽ؟ اﯾﻦ آدم ﭼﺮا ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮاي ﺗﻮ وﻗﺖ ﺑﺬاره؟‬ ‫در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ از ﺷﺪت ﻋﺼﺒﯿﺖ و ﮔﺮﯾﻪ اي ﮐﻪ دﯾﮕﻪ اﺷﮏ ﻫﻢ ﻧﺪاﺷﺖ ﺳﮑﺴﻪ اي ﮐﺮدم ﮔﻔﺘﻢ: ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ
قسمت شانزدهم
..‬ ‫ﺳﯿﺎ ﯾﻪ ﻟﯿﻮان ﺑﺰرگ آب داد: ﻫﺮ وﻗﺖ ﺟﻮاب اﯾﻦ ﺳﺌﻮاﻟﺖ رو ﭘﯿﺪا ﮐﺮدي ﺑﯿﺎ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺣﺮف ﻣﯿﺰﻧﯿﻢ ...‬ ‫
- ﯾﻌﻨﯽ ﭼﯽ ﯾﻌﻨﯽ اﻻ ﺑﺎﻫﺎم ﻗﻬﺮي؟‬ ‫
- اﻟﺤﻖ ﮐﻪ ﺑﭽﻪ اي ﻣﻤﻮش ...‬ ‫روي ﮐﺎﻧﺎﭘﻪ دراز ﮐﺸﯿﺪم دﯾﮕﻪ ﻫﯿﭻ ﺟﻮﻧﯽ ﺗﻮ ﺗﻨﻢ ﻧﻤﻮﻧﺪه ﺑﻮد ﺳﺮم داﺷﺖ ﻣﯽ ﺗﺮﮐﯿﺪ ... ﺑﺎ ﺧﻮدم ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﮐﻨﺎر ﺑﯿﺎم ... ﭼﺮا اﯾﻦ‬ ‫آدم اﻧﻘﺪر ﺑﺮام ﻣﻬﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد ... ﭼﺮا ﯾﺎدم رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ... رﻫﺎ ﻫﺮ ﮔﺰ ﻣﻦ رو ﻧﻤﯽ ﺑﺨﺸﯿﺪ ... ﻫﺮﮔﺰ ... اﯾﻦ آدم ﺑﺮادر ﺣﺎﻣﺪ ﺑﻮد ... ﯾﻪ‬ ‫اﻧﺘﻈﺎم ﺑﻮد ... ﻫﻤﻮﻧﺎ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺑﺮج ﻋﺎﺟﺸﻮن ﻣﯿﻨﺸﺴﺘﻦ و ﺑﻪ ﻣﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﯽ زدن ... ﺑﺎ ﻣﺎ ﺑﺎ زي ﻣﯿﮑﺮدن ...‬ ‫ﮔﻠﻨﺎر ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮد و زﯾﺮ ﺳﺮم ﯾﻪ ﺑﺎﻟﺶ ﮔﺬاﺷﺖ ... ﺑﯽ اﻧﺼﺎف ﻧﺒﻮدم اﯾﻦ آدم ﺑﻪ ﻣﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﻟﻄﻒ ﻫﻢ ﮐﺮده ﺑﻮد ... اﻣﺎ ﭼﺮا ﻣﻦ‬ ‫... ﭼﺮا ﺗﻮ دﻟﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﺒﺮﻫﺎ ﺑﻮد ... ﻣﻦ ﺑﻪ ﭼﯽ اﯾﻦ ﻃﻮر داﺷﺘﻢ واﺑﺴﺘﻪ ﻣﯿﺸﺪم ... ﺑﺎ ﻣﺸﺘﻢ آروم ﺑﻪ ﮐﺎﻧﺎﭘﻪ زدم ... ﯾﺎ ﺑﺪﺗﺮ از ﻫﻤﻪ دل‬ ‫ﺑﺴﺘﻪ ﻣﯽ ﺷﺪم ... ﺗﻤﻮم اﯾﻦ ﻣﺪت ﮐﻪ ﺧﻮاﻫﺮ ﻣﻦ ﻣﺜﻼ زﻧﺪه ﺑﻮد و ﺗﻮ اون اﺗﺎق ﺑﺎ وﺳﺎﯾﻞ ﮐﻨﺪه ﮐﺎري ﺷﺪش دﻓﻦ ﺷﺪه ﺑﻮد ﭼﻪ از‬ ‫وﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ ﯾﻪ ﻣﺘﺮ ﺟﺎ دﻓﻦ ﺷﺪه ﺑﻮد ... ﺣﺎﻣﯽ ﺑﻪ ﺣﺴﺎب ﺣﺎﻣﺪ ﭘﻮل ﻣﯿﺮﯾﺨﺖ ﺗﺎ ﺑﺎ روﺷﻨﮏ ﻧﺎزﻧﯿﻦ ... ﻣﻌﺸﻮﻗﻪ دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﯿﺶ ﺗﻮ‬ ‫ﺷﻬﺮﻫﺎي ﺳﺎﺣﻠﯽ ﺣﻤﻮم آﻓﺘﺎب ﺑﮕﯿﺮه ... و ﺑﻌﺪ ﻣﻦ ... ﻣﻨﻪ اﺣﻤﻖ ﺑﻪ ﺣﺲ ﻧﻮازش دﺳﺘﻬﺎي ﺑﺮادر ﻫﻤﯿﻦ ﻣﺮد ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮدم ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﺳﯿﺎ روم رو ﺑﺎ ﭘﺘﻮي ﺳﺒﮏ ﭘﻮﺷﻮﻧﺪ ...‬ ‫ﺳﯿﺎ: ﮔﻠﯽ ﺻﺪاي وﯾﺒﺮه ﮔﻮﺷﯿﻪ ﺗﻮا؟‬ ‫
- ﻧﻪ از ﮐﯿﻒ ﻫﻤﺮاز ﻣﯿﺎد ...‬ ‫
- ﺧﺐ ﺑﺮدار ﺑﺒﯿﻦ ﮐﯿﻪ اﯾﻦ وﻗﺖ ﺷﺐ؟‬ ‫ﺑﺮاي ﺧﻮدم ﮐﻪ ﻫﻢ زﻣﺎن و ﻫﻢ ﻣﮑﺎن از دﺳﺘﻢ در رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ذره اي اﻫﻤﯿﺖ ﻧﺪاﺷﺖ ﮐﻪ ﮐﯽ ﺑﻮد ...‬ ‫ﮔﻠﻨﺎر: ﻗﻄﻊ ﺷﺪ ... اوه ﺳﯿﺎ ﺑﯽ ﭼﺎره ﭼﻨﺪ ﺑﺎرم زﻧﮓ زده ...‬ ‫
- ﺧﺐ ﺗﻮ زﻧﮓ ﺑﺰن ...‬ ‫... ﻫﺮ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺑﻮد ﮔﻠﻨﺎر ﺑﺎ اﺣﺘﺮام ﺧﯿﻠﯽ ﺧﺎﺻﯽ ﺑﺎﻫﺎش ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯿﮑﺮد ...‬ ‫اوﻣﺪ ﺑﺎﻻي ﺳﺮ ﻣﻦ و ﭘﯿﺸﻮﻧﯿﻢ رو ﻧﻮازش ﮐﺮد: ﺣﺎﻟﺶ ﮐﻪ اﺻﻼ ﺧﻮب ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫
- ...‬ ‫
- ﻧﻪ ﻣﻦ ﺑﻬﺶ دارو دادم اﻣﺎ ﺳﺮم و داروﯾﯽ ﮐﻪ ﻓﺮﻣﻮدﯾﺪ رو ﻧﺪارﯾﻢ ...‬ ‫
- ...‬ ‫
- ﻧﻪ ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯿﮑﻨﻢ ... ﻣﯽ دوﻧﻢ ﺷﻤﺎ ﻫﻢ درﮔﯿﺮﯾﺪ ... اﻣﺎ ...‬ ‫
- ...‬ ‫
- ﺑﺎﺷﻪ ... ﺑﺎﺷﻪ ...‬ ‫... ﻣﻦ ﺗﻮ ﻋﺎﻟﻢ ﺧﻮدم ﻏﺮق ﺑﻮدم ... اﯾﻦ ﮐﻪ ﮐﯽ ﺑﻮد ... ﺣﺎﻟﻢ رو ﻣﯽ ﭘﺮﺳﯿﺪ ... ﯾﺎ ﭼﯽ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ... ﺑﯿﻦ ﺧﻮاب و ﺑﯿﺪاري ﺑﻮدم ...‬ ‫ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﻪ ﻗﺪر ﮔﺬﺷﺖ ﮐﻪ ﺻﺪاي زﻧﮓ ﺧﻮﻧﻪ اوﻣﺪ ... ﺳﯿﺎوش رﻓﺖ ﭘﺎﯾﯿﻦ و ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ ﺑﻌﺪ ﺑﺮﮔﺸﺖ ...‬ ‫ﮔﻠﻨﺎر دﺳﺘﻢ رو ﮔﺮﻓﺖ وﺑﺎ ﭘﻨﺒﻪ اﻟﮑﻠﯽ ﺑﻬﺶ ﮐﺸﯿﺪ و ﺑﻌﺪ ﺳﻮزﺷﯽ ﺗﻮي دﺳﺘﻢ اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﮐﺎﻣﻼ ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﺑﻬﻢ ﺳﺮم وﺻﻞ ﮐﺮده‬ ‫... ﺑﺮام ﻫﯿﭽﯽ ﻣﻬﻢ ﻧﺒﻮد ...‬ ‫ﺳﯿﺎ: اون آﻣﭙﻮل رو ﻫﻢ ﮔﻔﺖ ﺑﺰن ﺗﻮي ﺳﺮم ...‬ ‫
- ﻣﯽ دوﻧﻢ ﺑﻪ ﺧﻮدم ﻫﻢ ﮔﻔﺖ ... اﺻﻼ اﯾﻦ دارو رو اﯾﻦ ﻣﻮﻗﻊ ﺷﺐ از ﮐﺠﺎ ﭘﯿﺪا ﮐﺮده ﺧﯿﻠﯽ آرام ﺑﺨﺶ ﺧﻮب و ﮐﻢ ﯾﺎﺑﯿﻪ ...‬ ‫ﺳﯿﺎ ﮐﻨﺎرم ﻧﺸﺴﺖ: ﮔﻠﯽ ...‬ ‫
- ﺳﯿﺎ ﭼﺮا ﻗﯿﺎﻓﻪ ات ﻋﯿﻦ ﻋﻼﻣﺖ ﺳﺌﻮال ﺷﺪه ...‬ ‫
- ﺗﻮ ﻫﻢ اﮔﻪ اون آدﻣﯽ ﮐﻪ ﺳﻌﯽ داﺷﺖ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺧﻮﻧﺴﺮد ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺑﺮﺳﻪ رو ﻣﯽ دﯾﺪ ﺷﮑﻞ ﻣﻦ ﻣﯿﺸﺪي ...‬ ‫... و ﻣﻦ ﺗﻮ ذﻫﻦ ﺧﻮدم ﺑﻪ زور ﺳﻌﯽ داﺷﺘﻢ ﺑﻪ ﺳﺎﺣﻞ آراﻣﺶ ﺑﺮﺳﻢ و داﺷﺘﻢ دﺳﺖ و ﭘﺎ ﻣﯽ زدم ... ﻫﺮ ﻗﻄﺮه اي ﮐﻪ وارد ﺧﻮﻧﻢ‬ ‫ﻣﯿﺸﺪ اﯾﻦ دﺳﺖ و ﭘﺎ زدن رو ﮐﻢ ﻣﯿﮑﺮد و ﻣﻦ واﻗﻌﺎ ﯾﺎدم ﻧﻤﯿﺎد ﮐﯽ ﺑﻌﺪ از ﺳﻪ ﺷﺐ ﻧﺨﻮاﺑﯿﺪن ﺧﻮاﺑﻢ ﺑﺮد و ﺣﺲ ﮐﺮدم ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﯾﻪ‬ ‫ﺧﻮاب درﻫﻢ ﺑﻮده ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﺑﺎ ﺳﺮو ﺻﺪاﯾﯽ ﮐﻪ ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﻢ از ﮐﺠﺎﺳﺖ ﭼﺸﻤﺎم رو ﺑﺎز ﮐﺮدم ... ﺑﺮاي ﺑﺎز ﮐﺮدن ﭘﻠﮑﻬﺎم ﺧﯿﻠﯽ ﺗﻼش ﮐﺮدم ... اﻧﻘﺪر ورم داﺷﺖ‬ ‫ﮐﻪ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﺑﺎزﺷﻮن ﮐﻨﻢ ... ﺳﺮم ﻫﻢ ﻣﻨﮓ ﺑﻮد ... ﭼﯿﺰ زﯾﺎدي از دﯾﺸﺐ ﯾﺎدم ﻧﻤﯿﻮﻣﺪ ... ﭼﺸﻤﺎم رو ﮐﻪ ﺑﺎز ﮐﺮدم ... ﻧﻮر ﭼﺸﻤﻢ‬ ‫رو زد ... ﮐﺎﻧﺎﭘﻪ ﭘﺎﯾﯿﻦ اوﻣﺪم ... ﺑﺪﻧﻢ ﺧﺸﮏ ﺷﺪه ﺑﻮد ... درد ﻣﯿﮑﺮد ...‬ ‫ﺷﺎل ﭘﺸﻤﯽ روي دﺳﺘﻪ ﻣﺒﻞ رو ﺑﺮداﺷﺘﻢ و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ رﻓﺘﻢ ... ﮔﻠﯽ داﺷﺖ آب ﭘﺮﺗﻘﺎل ﻣﯿﮕﺮﻓﺖ ...‬ ‫
- ﮔﻠﯽ ...‬ ‫... از ﺟﺎش ﭘﺮﯾﺪ و دﺳﺘﺶ رو روي ﺳﯿﻨﻪ اش ﮔﺬاﺷﺖ و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﭼﺮﺧﯿﺪ ... و ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﺸﯿﺪ ...‬ ‫
- ﺗﺮﺳﻮﻧﺪﻣﺖ؟‬ ‫
- ﺗﻮ ﺣﺎل ﺧﻮدم ﺑﻮد ... ﭼﻪ ﻃﻮري ﻋﺰﯾﺰم؟‬ ‫
- ﺑﻬﺘﺮم ...‬ ‫
- ﺑﺸﯿﻦ ﺑﺮات آب ﭘﺮﺗﻘﺎل دﺑﺶ ﮔﺮﻓﺘﻢ ... ﻣﺎﻣﺎن ﻫﻢ ﻧﻬﺎر داره ﻣﯿﺎره ...‬ ‫
- ﻣﮕﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﭼﻨﺪه؟.‬ ‫دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﻣﻮﻫﺎي آﺷﻔﺘﻪ ام ﮐﺸﯿﺪ: ﻧﺰدﯾﮏ ﯾﮏ ...‬ ‫
- اوﭘﺲ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮاﺑﯿﺪم ...‬ ‫
- ﺧﻮب ﮐﺮدي ... ﺣﺎﻻ اﯾﻦ رو ﺑﺨﻮر ... ﻧﻤﯽ ﺧﻮام ﺳﯿﺮ ﺑﺸﯽ ﻣﺎﻣﺎن ﺑﺎﻗﺎﻟﯽ ﭘﻠﻮ ﭘﺨﺘﻪ ...‬ ‫دﺳﺘﻢ رو دور ﻟﯿﻮان ﻣﺤﮑﻢ ﮐﺮدم: ﮔﻠﯽ ...‬ ‫ﻧﺸﺴﺖ رو ﺑﻪ روم: ﺟﺎن دﻟﻢ ...‬ ‫
- ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ دﯾﺸﺐ ﺧﯿﻠﯽ ﮔﺮد و ﺧﺎك ﮐﺮدم ... ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ﺑﻮد ﺗﻮﺟﻪ ﺧﻮﻧﻢ اوﻣﺪه ﺑﻮد ﭘﺎﯾﯿﻦ ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زد: ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻢ ﯾﮑﻢ ﺑﺎﻻ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ... ﻟﻮس ﺷﺪي ...‬ ‫ﺧﻨﺪه ﺗﻠﺨﯽ ﮐﺮدم: ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺑﺎﻫﻢ ﭘﯿﺶ اوﻣﺪه ...‬ ‫دﺳﺘﺶ رو روي دﺳﺖ ﮔﺮه ﺧﻮرده ام دور ﻟﯿﻮان ﮔﺬاﺷﺖ: ﻫﻤﺮاز ... اﺗﻔﺎﻗﻬﺎي ﺧﻮب ﻫﻢ اﻓﺘﺎده ... ﺟﺸﻨﻮاره داري ﺟﺎﯾﺰي ﻣﯿﮕﯿﺮي ...‬ ‫ﯾﻪ اﺟﺮا ﻓﻮق اﻟﻌﺎده ﻣﻮﻓﻖ رو ﺗﻤﻮم ﮐﺮدي ... ﻫﻤﺮاز ﺗﻮ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺜﺒﺖ اﻧﺪﯾﺶ ﺗﺮ از اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ ﺑﻮدي ... ﮐﺠﺎ رﻓﺘﻪ ﻫﻤﺮاز ﺳﺮﺧﻮش‬ ‫ﻣﻦ؟‬ ‫
- ﻫﻤﯿﻦ ﺟﺎﺳﺖ ... ﯾﮑﻢ ﺗﻮ ﺷﻠﻮغ ﭘﻠﻮﻏﯽ ﻫﺎي ذﻫﻨﺶ ﮔﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد ... ﻣﺮﺗﺒﺶ ﮐﺮدم ... ﺣﺎﻻ دﯾﮕﻪ ﭘﯿﺪا ﻣﯿﺸﻢ ... دارم ﺳﻌﯽ ﻣﯿﮑﻨﻢ‬ ‫ﯾﻪ ﭼﯿﺰاﯾﯽ رو ﭘﺎك ﮐﻨﻢ ... از اول ﺑﻨﻮﯾﺴﻢ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﺑﻪ ﺗﻮ اﻃﻤﯿﻨﺎن ﮐﺎﻣﻞ دارم ...‬ ‫
- ﺳﯿﺎ رﻓﺘﻪ ﺳﺮ ﮐﺎر؟‬ ‫
- ﺑﻬﺶ ﻧﻤﯿﺎد ﻧﻪ؟‬ ‫
- ﭼﺮا ... داداش ﺳﯿﺎي ﺧﻮدﻣﻪ ... ﮔﻠﯽ ﺳﯿﺎ ﺑﺎ آوﯾﺴﺎ ﺧﻮﺷﺤﺎ ﻟﻪ؟!‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- آره ... اﻣﺎ ﻣﯽ دوﻧﻢ ﯾﻪ روزي ... ﯾﻪ ﺟﺎﯾﯽ ... وﻗﺘﯽ ﺑﺎ ﺧﻮدش ﺧﻠﻮت ﮐﻨﻪ ﭘﺸﯿﻤﻮن ﻣﯿﺸﻪ ...‬ ‫ﮐﻤﯽ ﺑﻪ ﭘﺸﺘﯽ ﺻﻨﺪﻟﯿﺶ ﺗﮑﯿﻪ داد و اداﻣﻪ داد: دﯾﺸﺐ ﺗﺎ وﻗﺘﯽ ﻣﺎ ﺑﯿﺪار ﺑﻮدﯾﻢ زﻧﮓ زد. ﺣﺎﻟﺖ رو ﻣﯽ ﭘﺮﺳﯿﺪ و ﻧﮕﺮاﻧﺖ ﺷﺪه ﺑﻮد ...‬ ‫ﭼﯿﺰه ... ﺣﺎﻣﯽ ﻫﻢ ...‬ ‫
- دﻟﻢ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاد ﭼﯿﺰي ﺑﺸﻨﻮم ...‬ ‫ﻟﺤﻨﻢ دﻟﺨﻮر ﯾﺎ ﺑﺎ ﮐﯿﻨﻪ ﻧﺒﻮد ... ﻣﻦ ﻓﻘﻂ دﯾﮕﻪ ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﻣﻦ رو ﺑﻪ ﺳﻤﺖ اون ﻣﻨﻄﻘﻪ ﺧﻄﺮ ﺑﺒﺮه رو ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺸﻨﻮم ﯾﺎ ﺑﺪوﻧﻢ‬ ‫...‬ ‫
- ﺑﻪ ﺑﻪ ﭼﻪ ﺧﺎﻧﻮم زﯾﺒﺎ روﯾﯿﯽ ...‬ ‫ﺑﻪ ﺧﻮدم ﺗﻮ آﯾﻨﻪ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ... زﯾﺎد ﻫﻢ ﺑﻪ ﻧﻈﺮم وﻗﺖ ﺧﻮﺑﯽ ﻧﺒﻮد اﻣﺎ ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻮدم ﺑﺮم اﺻﻔﻬﺎن و ﮔﻠﻨﺎر اﺑﺮوﻫﺎم رو ﻣﺮﺗﺐ ﮐﺮده ﺑﻮد‬ ‫... آراﯾﺸﻢ ﮐﺮده ﺑﻮد و ﻗﯿﺎﻓﻪ ام رو ﮐﺮده ﺑﻮد ﺷﺒﯿﻪ آدم ... ﭘﺎﻟﺘﻮي ﺟﺪﯾﺪش رو داد ﺑﻬﻢ ... ﻗﻬﻮه اي ﺳﻮﺧﺘﻪ ﺑﻮد ... ﺑﺎ ﺑﻮﺗﻬﺎي ﺑﻠﻨﺪ‬ ‫ﻫﻤﺮﻧﮕﺶ و ﺷﺎل ﮐﺮم رﻧﮓ ... ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﺗﻮ ﺳﺎﮐﻢ ﺗﻮ ﺗﻮي ﻣﺮاﺳﻢ ﺑﭙﻮﺷﻢ ... ﺑﺮاي ﺗﻮي راه ﻫﻢ ﺑﻪ اﺻﺮارش ﻫﻤﻮﻧﯽ رو ﭘﻮﺷﯿﺪم ﮐﻪ‬ ‫ﺗﻮ ﺷﺮﮐﺖ دوﺳﺘﺎي ﺣﺎﻣﯽ ﺗﻨﻢ ﺑﻮد ... ﭘﻮﻓﯽ ﮐﺮدم ... ﺑﺎزم ﺣﺎﻣﯽ ...‬ ‫ﻫﻤﺮاز ﺧﺎﻧﻮم ... اون ﺑﺮادر ﺣﺎﻣﺪه ... ﺗﺎ اﺧﺮ دﻧﯿﺎ ﻫﻢ ﻫﻤﻮن ﺑﺎﻗﯽ ﻣﯿﻤﻮﻧﻪ ... اﺣﺘﺮاﻣﺶ واﺟﺐ ... ﻟﻄﻔﺎش ﯾﺎدﻣﻮن ﻧﻤﯿﺮه اﻣﺎ ﭼﯿﺰي‬ ‫ﺑﯿﺶ از اون ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫
- آﻣﺎده اي ﺧﺎﻧﻮم ﺧﻮﺷﮕﻠﻪ ...‬ ‫
- ﺟﺪي ﺧﻮب ﺷﺪم ﺳﯿﺎ؟‬ ‫
- آﺑﺠﯽ ﺧﺎﻧﻮم ﻣﺎ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣﺤﺸﺮه ...‬ ‫ﻧﺰدﯾﮏ اﯾﺴﺘﮕﺎه ﻗﻄﺎر ﻧﮕﻪ داﺷﺖ: ﻫﻤﺮاز ﺑﺎﻫﺎت ﺗﻮ ﻧﻤﯿﺎم ﺣﻮﺻﻠﻪ ﻧﺪارم ﺑﺮاي ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﭼﯿﺰي رو ﺗﻮﺿﯿﺢ ﺑﺪم ...‬ ‫دﺳﺖ ﮐﺮد از ﺗﻮي ﺟﯿﺐ ﮐﺘﺶ ﯾﻪ ﭘﺎﮐﺖ در آورد و ﮔﺮﻓﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ...‬ ‫ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎي ﮔﺮد ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم: اﯾﻦ ﭼﯿﻪ؟‬ ‫
- ﺑﮕﯿﺮش ﺑﻌﺪ ﺑﺎز ﺟﻮﯾﯽ ﮐﻦ ... ﭘﻮﻟﻪ ...‬ ‫
- ﭘﻮل؟!‬ ‫ﺑﺎ ﻟﻮدﮔﯽ ﮔﻔﺖ: ﻣﯽ دوﻧﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻢ ﭘﯿﺶ ﻣﯿﺎد ﺑﻪ ﺧﻮدت ﭘﻮل ﺑﺒﯿﻨﯽ اﻣﺎ اﯾﻨﻬﻤﻪ ﻧﺪﯾﺪ ه ﺑﺎزي در ﻧﯿﺎر ...‬ ‫
- اﻻن وﻗﺖ ﺷﻮﺧﯿﻪ؟‬ ‫
- ﻧﻪ ... اﯾﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﺟﺪﯾﻪ ... ﺑﺎﺑﺎ ﺗﻤﺎم ﭘﻮل ﺗﻮ ﺟﯿﺒﯽ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﺑﻬﻢ ﻧﺪاده ﺑﻮد رو ﯾﻪ ﺟﺎ وارﯾﺰ ﮐﺮده ﺑﻪ ﺣﺴﺎﺑﻢ ... از ﻣﺎه دﯾﮕﻪ‬ ‫ام ﺣﻘﻮﻗﻢ رو ﻣﯿﮕﯿﺮم ﮐﻪ ﻗﺎﺑﻞ ﺗﻮﺟﻪ ... اﯾﻦ ﭘﻮل ﻣﺎﻟﻪ ﺗﻮا ...‬ ‫
- ﺑﻪ ﭼﻪ ﺣﺴﺎﺑﯽ اون وﻗﺖ؟‬ ‫
- ﺑﻪ ﺣﺴﺎب اﯾﻦ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺧﻮاﻫﺮﻣﯽ ... از اﯾﻦ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ اﯾﻦ ﻃﻮرﯾﻪ ... ﻣﻦ ﺑﻪ ﺗﻮ و آوﯾﺴﺎ ﻗﻮل دادم در ﮐﻨﺎرﺗﻮن ﺑﺎﺷﻢ ... اون ﻋﺸﻘﻤﻪ ...‬ ‫ﺗﻮ ﺧﻮاﻫﺮﻣﯽ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﺑﻐﺾ ﮐﺮدم: ﻣﻦ اﯾﻦ ﭘﻮل رو ﻧﻤﯽ ﺧﻮام ﮐﻪ ﺣﺎﺻﻞ از ﻓﺮوﺧﺘﻦ آرزوﻫﺎﺗﻪ ...‬ ‫ﭘﺎﮐﺖ رو ﮔﺬاﺷﺖ ﺗﻮي ﺳﺎك دﺳﺘﯿﻢ ... و ﺑﺎ ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ ﮔﻔﺖ: ﻫﻤﺮاز ﻣﯿﺪوﻧﯽ اﺑﺎﯾﯽ ﻧﺪارم ﺗﻮ ﺳﺮﺗﻢ ﻣﯽ زﻧﻢ ... ﭘﺲ ﺑﺎ ﻣﻦ ﮐﻞ ﮐﻞ‬ ‫ﻧﮑﻦ ... ﻣﻦ ﺑﺮادرﺗﻢ ... وﻇﯿﻔﻪ ﻣﻦ ﺣﻤﺎﯾﺖ از ﺗﻮا ... ﻗﺒﻼ از ﺗﻮ ﻫﻢ ﻣﻔﻠﺲ ﺗﺮ ﺑﻮدم ﺣﻤﺎﯾﺘﻢ ﻓﻘﻂ در ﮐﻨﺎرت ﺑﻮدن ﺑﻮد و ﺧﺪا ﻣﯿﺪوﻧﻪ‬ ‫ﭼﻪ زﺟﺮي ﻣﯿﮑﺸﯿﺪم ... ﺣﺎﻻ ﻫﺮ دوش ﻫﺴﺖ ... ﻓﻘﻂ اﯾﻦ رو ﺑﺪون ... ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻢ ﻫﻤﺮاز ... ﺑﺎﺷﻪ؟!‬ ‫ﺑﻐﻠﺶ ﮐﺮدم ... ﻣﺤﮑﻢ ﻣﺤﮑﻢ ...‬ ‫اون ﻫﻢ ﺑﻐﺾ داﺷﺖ ... ﺻﺪاش ﻣﯽ ﻟﺮزﯾﺪ: ﻫﯽ دﺧﺘﺮ ﭼﯽ ﮐﺎر ﻣﯿﮑﻨﯽ؟ﺟﻤﻊ ﮐﻢ ﺧﻮدﺗﻮ ... آﻗﺎﺗﻮن ﻣﻦ رو ﻣﯿﮑﺸﻪ ...‬ ‫
- ﭼﺮا ﭼﺮﻧﺪ ﻣﯿﮕﯽ؟! اﮔﻪ ﻣﻨﻈﻮرت اون راﻣﯿﻦ آوﯾﺰوﻧﻪ ﮐﻪ ...‬ ‫
- ﻫﯽ ﻫﯽ ... راﻣﯿﻦ رو از ﮐﺠﺎ آوردي؟! ... ﺣﺎﻻ ﻫﻢ ﻓﮏ ﻣﺒﺎرﮐﺖ رو ﺟﻤﻊ ﮐﻦ و ﺑﺮو ﮐﻪ اﻣﯿﺪ اﻻن ﻣﯽ ﺑﻨﺪت ﺑﻪ ﺗﻤﺎس ... ﺑﻪ‬ ‫ﺧﻮدت اﯾﻦ دو روز ﺧﻮش ﺑﮕﺬرون ... اﺻﻔﻬﺎن رو اﺣﺘﻤﺎﻻ وﻗﺖ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﯽ ﺑﮕﺮدي ... اﻣﺎ آراﻣﺶ داﺷﺘﻪ ﺑﺎش ... ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺑﻪ زﯾﺒﺎﯾﯽ‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪت ﻣﯽ ﺷﻪ ﻣﻤﻮش ...‬ ‫ﺗﻠﻔﻨﺶ زﻧﮓ ﺧﻮد ... ﻟﺒﺨﻨﺪي روي ﻟﺒﺶ اوﻣﺪ: ﺟﺎﻧﻢ ﺧﺎﻧﻮم ﺧﻮﺷﮕﻠﻪ ...‬ ‫... ﭼﯿﺰي ﺑﺮاي ﮔﻔﺘﻦ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻧﮕﺎه ﺑﺮاق ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... ﺑﻪ اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﻣﺤﺒﺖ ... آوﯾﺴﺎ اﮔﺮ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﺴﺖ اﯾﻦ ﻣﻨﺒﻊ ﻋﺸﻖ رو ﺧﻮﺷﺤﺎل ﮐﻨﻪ‬ ‫... ﭘﺲ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺟﺎي ﺧﻮدش ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﺧﺪاﯾﯿﺶ ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪﯾﻢ ...‬ ‫اﻣﯿﺪ داﺷﺖ زﯾﺮ ﻟﺐ ﻏﺮ ﻏﺮ ﻣﯿﮑﺮد ... ﻋﺎدﺗﺶ ﺑﻮد ... ﺗﻮ ﻻﺑﯽ ﻫﺘﻞ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮدﯾﻢ ﺗﺎ اﺗﺎق ﻫﺎﻣﻮن آﻣﺎده ﺑﺸﻪ ... ﮐﻼ ﺳﻪ ﻧﻔﺮ ﺑﻮدﯾﻢ ...‬ ‫ﻣﻦ. اﻣﯿﺪ ﮐﻪ آﻗﺎي ﮐﺎرﮔﺮدان ﺑﻮد و ﺷﯿﺪه ﺧﻮاﻫﺮش ﮐﻪ دﺳﺘﯿﺎر ﮐﺎرﮔﺮدان ﺑﻮد ... ﻫﺘﻠﯽ ﮐﻪ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﯾﻪ ﻫﺘﻞ ﻣﺘﻮﺳﻂ و ﺗﺮ و ﺗﻤﯿﺰ‬ ‫ﺑﻮد ...‬ ‫ﺷﯿﺪه: زودﺗﺮ اﺗﺎﻗﺎﻣﻮن رو ﺑﺪن ﮔﺮﺳﻨﻪ ام ...‬ ‫ﻣﻨﻢ دﻟﻢ داﺷﺖ ﺿﻌﻒ ﻣﯽ رﻓﺖ: آي ﮔﻔﺘﯽ ... آي ﮔﻔﺘﯽ ...‬ ‫ﮔﻮﺷﯿﻢ رو از ﺗﻮي ﺟﯿﺒﻢ در آوردم ... ﺑﺮاي ﺑﺎر ﻫﺰارم ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم و ﺑﺮاي ﻫﺰارﻣﯿﻦ ﺑﺎر ﺑﻪ ﺧﻮدم ﻏﺮ زدم ﮐﻪ ﭼﺮا ﻣﻨﺘﻈﺮ ﯾﻪ ﺗﻤﺎس‬ ‫ﮐﻮﭼﯿﮑﻢ ...‬ ‫
- ﺑﻪ! ﻋﺠﺐ ﺧﻮش ﺗﯿﭙﻪ ...‬ ‫ﻫﻤﻮن ﻃﻮر ﮐﻪ ﺳﺮم ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺑﻮد ﺑﻪ ﻟﺤﻦ ﻫﯿﺰ ﺷﯿﺪه ﺧﻨﺪﯾﺪم: ﮐﯽ؟‬ ‫
- ﯾﻪ آﻗﺎﯾﯽ ﻧﺸﺴﺘﻪ روي ﻣﺒﻞ رو ﺑﻪ ﻣﺎ ... ﻓﻘﻂ ﻧﮕﺎه ﻧﮑﻦ ﮐﻪ ﭼﻮن داره اﯾﻦ ﻃﺮف رو ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﻨﻪ ﺿﺎﯾﻊ اﺳﺖ ... وﻟﯽ ﺑﻬﺶ ﻧﻤﯿﺎد‬ ‫ﻣﺎل اﯾﻦ ﻫﺘﻞ ﺑﺎﺷﻪ ... ﯾﻪ دك و ﭘﺰي داره ...‬ ‫ﮐﻨﺠﮑﺎو ﺷﺪه ﺑﻮدم ... ﺷﯿﻄﻨﺘﻢ ﮔﻞ ﮐﺮده ﺑﻮد ... ﯾﺎد دﯾﺪ زدن ﻫﺎي زﯾﺮ زﯾﺮﮐﯽ زﻣﺎن دﺑﯿﺮﺳﺘﺎﻧﻢ اﻓﺘﺎدم ...‬ ‫ﮐﻠﯿﺪ رو ﮐﻪ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﮔﺮﻓﺘﻦ ... ﭼﺮﺧﯿﺪم ﺗﺎ ﺑﺮم ﮐﻪ ﯾﻪ ﻋﻄﺮ آﺷﻨﺎ زﯾﺮ ﺑﯿﻨﯿﻢ ﭘﯿﭽﯿﺪ ... ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮم ... اول ﯾﻪ ﭘﺎﻟﺘﻮي‬ ‫ﻣﺸﮑﯽ ﻣﺎت دﯾﺪم ... ﻧﻪ ... اﻣﮑﺎن ﻧﺪاﺷﺖ ... ﯾﻌﻨﯽ ﯾﻪ ﺷﻮﺧﯽ ﺑﯽ ﻣﺰه ﺑﻮد ﯾﺎ ﯾﻪ ﺧﻄﺎي دﯾﺪ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم ... ﯾﻪ ﻧﮕﺎه ﺧﺎﮐﯽ رﻧﮓ ﺟﺪي دﯾﺪم ... اﻣﮑﺎن ﻧﺪاﺷﺖ ...‬ ‫آب دﻫﻨﻢ رو ﺑﻠﻨﺪ ﻗﻮرت دادم ... اﯾﻨﺠﺎ ﭼﯿﮑﺎر ﻣﯿﮑﺮد؟‬ ‫ﻫﯿﭽﯽ ﺗﻮ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﺗﺸﺨﯿﺺ ﺑﺪم ...‬ ‫ﭼﯿﺰي ﺑﻪ ﭘﻬﻠﻮم ﺧﻮرد ﮐﻪ از دﻧﯿﺎي دﯾﮕﻪ ﭘﺮﺗﺎب ﺷﺪم اﯾﻦ ﺟﺎ ... ﺷﯿﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎ اﺷﺎره ﻣﯿﮕﻔﺖ ﻓﮑﺖ رو ﺑﺒﻨﺪ ... ﺑﻌﺪ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻟﻮﺳﯽ‬ ‫ﺑﻪ ﺣﺎﻣﯽ ﮔﻔﺖ: ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ﻣﻌﻄﻞ ﺷﺪﯾﺪ ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﻧﯿﻢ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ اون و اﻣﯿﺪ ﮐﺮد و ﺳﺮي ﺗﮑﻮن داد و دوﺑﺎره ﺧﯿﺮه ﺷﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ ... اﯾﻦ ادم ﭼﺮا دﺳﺖ از ﺳﺮ ﻣﻦ ﺑﺮ ﻧﻤﯽ داﺷﺖ؟‬ ‫
- ﺧﻮﺑﯽ؟‬ ‫... ﮐﯽ اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺻﻤﯿﻤﯽ ﺷﺪه ﺑﻮدﯾﻢ؟‬ ‫ﺟﻮاﺑﺶ رو ﻧﺪادم ... ﭼﻪ ﻃﻮر ﻣﯿﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺟﻮاب ﺑﺪم وﻗﺘﯽ ﺳﺌﻮال ﺑﻪ ﻣﺮاﺗﺐ ﺑﺰرﮔﺘﺮي ﺗﻮ ﻣﻐﺰم ﺑﻮد ﮐﻪ اﺻﻼ اﯾﻦ آدم اﯾﻦ ﺟﺎ ﭼﯽ ﮐﺎر‬ ‫ﻣﯿﮑﻨﻪ ...‬ ‫اﻣﯿﺪ: ﻫﻤﺮاز ﺑﺎﻧﻮ اﯾﺸﻮن رو ﻣﯿﺸﻨﺎﺳﯽ؟‬ ‫... ﻟﺤﻦ اﻣﯿﺪ ﮐﻤﯽ زﯾﺎدي ﻟﻮس ﺑﻮد ... ﺣﺎﻣﯽ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ ﯾﻪ ﻧﮕﺎه ﭘﺮﺗﺎب ﮐﺮد ... اﻣﯿﺪ دﺳﺖ و ﭘﺎش رو ﮐﻤﯽ ﺟﻤﻊ ﮐﺮد ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ: ﻣﻦ از ﺑﺴﺘﮕﺎﻧﺸﻮن ﻫﺴﺘﻢ ...‬ ‫اﻣﯿﺪ ﮐﻪ ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﺗﺤﺖ ﺗﺎﺛﯿﺮ اﯾﻦ ﻧﮕﺎه ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ: ﺧﺐ ... ﭼﯿﺰه ... ﻫﻤﺮاز ﻣﺎ ﻣﯽ رﯾﻢ اﺗﺎﻗﻤﻮن ...‬ ‫اﯾﻦ ﮐﻪ ﮐﯽ رﻓﺘﻦ ... اﯾﻦ ﮐﻪ ﻣﻦ ﭼﺮا ﻫﻨﻮز ﺳﺎك ﺑﻪ دﺳﺖ اون ﺟﺎ ﺑﻮدم ... ﯾﻪ ﻋﺎﻟﻤﻪ ﺳﺌﻮال و ﻣﻦ ﮐﻪ اﻧﮕﺎر ﺧﺸﮏ ﺷﺪه ﺑﻮد ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ اﺷﺎره اي ﺑﻪ ﮐﺴﯽ ﮐﺮد ... ﺳﺎك رو از دﺳﺘﻢ ﮔﺮﻓﺖ و ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ ﮐﻠﯿﺪ داد ﺑﻪ دﺳﺖ ﭘﺴﺮ ﺟﻮاﻧﯽ ﮐﻪ اون ﺟﺎ ﮐﺎر ﻣﯿﮑﺮد ﺑﺎ‬ ‫اﺳﮑﻨﺎﺳﯽ ﮐﻪ ﮐﻒ دﺳﺘﺶ ﮔﺬاﺷﺖ ازش ﺧﻮاﺳﺖ ﺗﺎ ﺳﺎك رو ﺑﺒﺮه ﺗﻮي اﺗﺎق ﻣﻦ ...‬ ‫... ﯾﻪ ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺘﯽ ﻣﺜﻞ زﻫﺮ داﺷﺖ وارد رﮔﻢ ﻣﯽ ﺷﺪ ... اﯾﻦ ﺟﺎ ﺑﻮدﻧﺶ ... اﯾﻦ آراﻣﺸﺶ ... ﺗﺼﺎدف ﻧﺒﻮد ﻣﻄﻤﺌﻨﺎ ... ﺑﻮد؟!‬ ‫دﺳﺘﺶ رو ﮐﺮد ﺗﻮ ﺟﯿﺐ ﭘﺎ ﻟﺘﻮش: ﺟﻮاﺑﻢ رو ﻧﺪادي ﺧﻮﺑﯽ؟‬ ‫
- ﺷﻤﺎ اﯾﻦ ﺟﺎ ﭼﯽ ﮐﺎر ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ؟‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﻤﯽ ﺑﺎز ﺷﺪ: ﺗﺮﺳﯿﺪم ﺑﺮاي زﺑﻮﻧﺖ اﺗﻔﺎﻗﯽ اﻓﺘﺎده ﺑﺎﺷﻪ ...‬ ‫ﻫﻨﻮز دﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﯿﻨﻪ و ﺷﺎﮐﯽ داﺷﺘﻢ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻣﯿﮑﺮد ...‬ ‫ﺧﻮﻧﺴﺮدﯾﺶ و اﯾﻦ ﮐﻪ ﻃﻮري رﻓﺘﺎر ﻣﯿﮑﺮد ﮐﻪ اﻧﮕﺎر ﻧﻪ اﻧﮕﺎر ... ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﻢ ﻣﯿﮑﺮد ...‬ ‫
- اوﻣﺪم اﺻﻔﻬﺎن ﯾﻪ ﮐﻨﻔﺮاﻧﺲ ﭘﺰﺷﮑﯽ ﻫﺴﺖ ...‬ ‫... ﻣﻦ اﺣﻤﻖ ﻧﺒﻮدم ... ﻫﺮ ﭼﯽ ﺑﻮدم اﺣﻤﻖ ﻧﺒﻮدم ...‬ ‫اﺧﻤﺎم ﺑﯿﺸﺘﺮ رﻓﺖ ﺗﻮي ﻫﻢ ﮔﻔﺘﻢ: ﺑﺎﺷﻪ ﭘﺲ ﺧﻮش اوﻣﺪﯾﺪ ... ﻣﻦ ﻣﯽ رم اﺗﺎﻗﻢ ...‬ ‫ﺧﻮاﺳﺘﻢ از ﮐﻨﺎرش رد ﺑﺸﻢ ﮐﻪ ﺑﺎزوم رو ﻣﺤﮑﻢ ﮔﺮﻓﺖ ... ﻟﺤﻨﺶ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺷﺪ ... دﺳﺘﻮري و ﻣﺤﮑﻢ: ﺣﺮف ﻣﯽ زﻧﯿﻢ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﺧﺴﺘﻪ ام ... ﻣﯽ ﺧﻮام ﺑﺨﻮاﺑﻢ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- اﻣﺮوز ﺗﺎ ﺳﺎﻋﺖ ﯾﮏ ﺧﻮاب ﺑﻮدي ... ﺗﻤﺎم ﻣﺪت ﺳﻔﺮت ﻫﻢ ﺗﻮ ﻗﻄﺎر ﺑﻮدي و ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ﺑﺎز ﺧﻮاب ﺑﻮدي ... ﭘﺲ اﻻن ﺳﺮﺣﺎﻟﯽ ...‬ ‫... اﺣﺴﺎﺳﻢ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ اﯾﻦ آدم ﺿﺪ و ﻧﻘﯿﺾ ﺑﻮد ... از ﯾﻪ ﻃﺮﻓﯽ دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ زﺑﻮﻧﻢ رو ﺑﺮاش در ﺑﯿﺎرم و ﺑﮕﻢ ﺑﻪ ﺗﻮ ﭼﻪ ... از ﯾﻪ‬ ‫ﻃﺮﻓﯽ ﻫﻢ ﺧﺐ ... ازش ﺣﺴﺎب ﻣﯽ ﺑﺮدم و ﺗﺮ ﺟﯿﺢ ﻣﯽ دادم اون زﺑﻮن ﺳﺮ ﺟﺎش ﺑﻤﻮﻧﻪ ﺗﺎ در ﺑﯿﺎرم و اﯾﻦ آدم ﺑﺒﺮﺗﺶ ...‬ ‫اﺻﻼ ﻫﻢ ﺣﻮﺻﻠﻪ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ آﻣﺎر دﻗﯿﻘﻢ رو ﮐﯽ ﺑﻬﺶ داده ...‬ ‫
- از اون ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺳﺎﮐﺘﯽ ﭘﺲ ﻣﻮاﻓﻘﯽ ...‬ ‫ﺑﺎزوم رو ﮐﻤﯽ ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﮐﺸﯿﺪ ﺑﺎ اﯾﻦ ﮐﺎرش آروم رو ﺑﻪ روش ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻢ ... آره اﯾﻦ آدم اﺧﺘﻼف ﻗﺪش ﺑﺎ ﻣﻦ زﯾﺎد ﺑﻮد اﻣﺎ ... اﯾﻦ‬ ‫روزا ﻋﺠﯿﺐ اﯾﻦ اﺧﺘﻼف ﻗﺪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﻢ ﻣﯿﻮﻣﺪ ...‬ ‫ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﺷﺎﮐﯽ ﺑﻮدم ... ﻣﺘﻌﺠﺐ ﺑﻮدم ... ﺧﺴﺘﻪ ﺑﻮدم ... ﭼﺸﻤﺎم رو ﯾﻪ ﺑﺎر روي ﻫﻢ ﮔﺬاﺷﺘﻢ ... ﻣﺤﮑﻢ و دوﺑﺎره ﺑﺎز ﮐﺮدم: آﻗﺎي‬ ‫دﮐﺘﺮ ...‬ ‫ﺳﺮش رو ﮐﻤﯽ ﭘﺎﯾﯿﻦ آورد ... اﯾﻦ ﺑﯽ اﻧﺼﺎﻓﯽ ﺑﻮد ﻋﻄﺮ ﻧﻔﺴﺶ ﭘﺎم رو ﺷﻞ ﻣﯿﮑﺮد: ﺑﯿﺮون ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯿﮑﻨﯿﻢ ...‬ ‫ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺎزوم رو از ﺗﻮي دﺳﺘﺶ ﺑﯿﺮون ﺑﮑﺸﻢ ﮐﻪ ﮐﻤﯽ ﻣﺤﮑﻢ ﺗﺮ ﮔﺮﻓﺖ: ﺣﺮﻓﻢ دوﺗﺎ ﻧﻤﯽ ﺷﻪ ...‬ ‫ﺑﺤﺚ ﺑﯽ ﻓﺎﯾﺪه ﺑﻮد ... دﻧﺒﺎﻟﺶ راه اﻓﺘﺎدم و از ﻻﺑﯽ ﺧﺎرج ﺷﺪﯾﻢ ...‬ ‫رﻓﺘﯿﻢ ﺑﻪ ﺑﺎغ ﭘﺸﺘﯽ ﻫﺘﻞ ... ﻫﻮا ﺳﺮد ﺑﻮد ... دﺳﺘﺎم ﯾﺦ ﮐﺮده ﺑﻮد ... ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺑﻮدم ... ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺮﺣﺎل ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻧﻤﯿﻮﻣﺪ ﭼﺸﻤﺎش ﺧﺴﺘﻪ‬ ‫ﺑﻮد ... ﺧﻮدش ﻫﻢ ﺷﺪﯾﺪا ﮐﻼﻓﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯿﻮﻣﺪ ...‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﺮد: ﺗﻮ ﺑﺎز ﻟﺒﺎس ﻣﻨﺎﺳﺐ ﻧﭙﻮﺷﯿﺪي؟‬ ‫... اﯾﻦ آدم ﭼﯽ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ. اﯾﻦ آراﻣﺸﺶ ... اﯾﻦ ﺗﻮﺟﻬﺎﺗﺶ دﯾﻮوﻧﻪ ام ﻣﯿﮑﺮد ﺑﻪ درﺟﻪ اي ﻣﯽ رﺳﻮﻧﺪ ﻣﻦ رو ﮐﻪ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ‬ ‫ﺧﻮدم رو ﺑﺰﻧﻢ ...‬ ‫
- ﺧﻮﺑﻢ ... ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯿﮑﻨﻢ ... آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ... ﻣﻦ اﺻﻼ ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﺷﻤﺎ ﭼﺮا اﯾﻨﺠﺎﯾﯿﺪ؟ ﻣﺎ اﻻن ﭼﺮا اﯾﻨﺠﺎﯾﯿﻢ؟‬ ‫
- ﺗﻮ ﺣﺮف ﺑﺰن ... ﺗﻮ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﮕﻮ ...‬ ‫
- ﭼﯽ ﺑﮕﻢ؟‬ ‫ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺷﺪ ... ﻟﺤﻨﺶ داﺷﺖ ﮐﻢ ﮐﻢ ﻋﺼﺒﯽ ﻣﯿﺸﺪ: اداﻣﻪ ﺗﻤﻮم اون ﺣﺮﻓﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ ﻣﺎﺷﯿﻦ زدي ...‬ ‫
- اداﻣﻪ ﻧﺪاره ...‬ ‫اﯾﻦ ﺑﺎر ﺑﺪ ﺧﻠﻖ ﺷﺪ: اﻻن راه اﻓﺘﺎدي داري ﮐﺠﺎ ﻣﯽ ري؟ ﻫﻤﺮاز ﻣﻦ ﺑﭽﻪ ﻧﯿﺴﺘﻢ ...‬ ‫
- وﻟﯽ ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻢ ...‬ ‫
- ﻧﯿﺴﺘﯽ ... ﺧﻮب ﻫﻢ ﻣﯿﺪوﻧﯽ ﭼﯿﺎ ﮔﻔﺘﯽ ... ﻫﺮ ﭼﯽ ﺗﻮي دﻟﺖ و ذﻫﻨﺘﻪ ﺑﺮﯾﺰي ﺑﯿﺮون ... از ﺣﺎﻣﺪ ﻣﯽ ﺧﻮاي ﮔﻠﻪ ﮐﻨﯽ؟ از ﻣﻦ؟‬ ‫زاﻧﻮﻫﺎم ﻣﯽ ﻟﺮزﯾﺪ ... ﻋﺼﺒﯽ ﺑﻮدم: ﺷﻤﺎ ﮐﻪ ﮔﻔﺘﯿﺪ ﻧﻤﯿﺨﻮاﯾﺪ ﭼﯿﺰي ﺑﺸﻨﻮﯾﺪ ...‬ ‫
- ﺑﺮاي اﯾﻦ ﮐﻪ ﺗﻮ اون ﻟﺤﻈﻪ ﻫﯿﭻ ﮐﺪوﻣﻤﻮن ﺣﺎل اون ﯾﮑﯽ رو ﻧﻤﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪﯾﻢ ... ﺣﺮف ﻫﻢ رو ﻫﻢ ﻧﻤﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪﯾﻢ ...‬ ‫
- وﻟﯽ ﻣﻦ ﺣﺮف ﺷﻤﺎ رو واﺿﺢ ﻓﻬﻤﯿﺪم ... وﺿﻮﺣﺶ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮب ﺑﻮد ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫دﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﯿﻨﻪ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد ... ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮد ... اﻧﮕﺎر ﻫﻤﻪ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ اش اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻧﻘﻄﻪ ﺑﺮﺳﯿﻢ ... اﯾﻦ ﮐﻪ ﻣﻦ واﻗﻌﺎ ﮐﻨﺘﺮﻟﻢ رو‬ ‫از دﺳﺖ ﺑﺪم ...‬ ‫
- ﻣﻦ ... ﻣﻦ ﯾﻪ اﺣﻤﻘﻢ ... ﻓﻘﻂ ﻫﻤﯿﻦ ...‬ ‫
- درﺳﺖ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻦ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﻧﯿﻮﺷﺎ ﻧﯿﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﻣﯿﺨﻮاﯾﺪ ﺗﺮﺑﯿﺘﻢ ﮐﻨﯿﺪ ...‬ ‫دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﺶ ﮐﺸﯿﺪ و ﺳﺎﮐﺖ اﯾﺴﺘﺎد ... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﻪ ﻗﺪر ﻣﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ روي اﯾﻦ آراﻣﺸﺶ ﺣﺴﺎب ﮐﻨﻢ ... اﻣﺎ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﺗﻤﺎم اﯾﻦ ﺳﺎﻟﻬﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﺑﻪ ﭘﺎي اﯾﻨﮑﻪ ﺷﻤﺎ ﻧﻤﯽ دوﻧﯿﺪ ﺣﺎﻣﺪ ﮐﺠﺎﺳﺖ ...‬ ‫
- اﯾﻦ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻣﯽ دوﻧﻢ ﮐﺠﺎﺳﺖ ... و ازش ﺧﺒﺮ دارم ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ ﻣﯿﮑﻨﻪ؟‬ ‫
- ﺷﻤﺎ ﺣﺮف ﻣﻦ رو ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﻤﯽ ﺷﯿﺪ ...‬ ‫... ﻣﯽ ﻟﺮزﯾﺪم اﯾﻦ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺧﻮدم رو ﮐﻨﺘﺮل ﮐﻨﻢ ... ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻢ ﭘﯿﺶ ﻣﯿﻮﻣﺪ ﻣﻦ اﯾﻦ ﻃﻮر ﺑﻬﻢ ﺑﺮﯾﺰم ... اﻣﺎ اﻣﺸﺐ‬ ‫... اﯾﻦ ﺟﺎ ﺗﻮ اﯾﻦ ﺷﻬﺮ زﯾﺒﺎ ... ﺗﻮ اﯾﻦ ﻧﺼﻒ ﺟﻬﺎن ... دﻗﯿﻘﺎ ﺑﻪ اﻧﺪازه ﻧﺼﻒ ﺟﻬﺎن ... ﯾﺎ ﺷﺎﯾﺪ م ﺑﻪ اﻧﺪازه ﺗﻤﺎم ﺟﻬﺎن ﮐﻮﭼﯿﮏ ﺧﻮدم‬ ‫و ﺧﺎﻧﻮاده ام ... از دﻧﯿﺎي ﺑﺰرگ اﯾﻦ آدﻣﻬﺎ دﻟﮕﯿﺮ ﺑﻮدم ...‬ ‫
- ﺣﺎﻣﺪ ﺑﺮادره ﻣﻨﻪ ... ﻫﺮ ﺧﻄﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﮐﺮده ﺑﺎﺷﻪ ... ﻫﺮ ﮐﺎري ﮐﻪ ﮐﺮده ﺑﺎﺷﻪ ... ﺑﺮادره ﻣﻨﻪ ... اﻧﺘﻈﺎر داري ﻧﺪوﻧﻢ ﮐﺠﺎﺳﺖ؟‬ ‫ﯾﻪ ﻗﺪم ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ رﻓﺘﻢ ... ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﭼﺸﻤﺎم ﻫﻢ ﻗﺮﻣﺰ ﺷﺪه از ﺑﺲ ﮐﻪ داغ ﺑﻮدن و ﺧﺸﮏ: ﻧﻪ ... ﻣﻦ ﻫﯿﭻ اﻧﺘﻈﺎري از ﺷﻤﺎ‬ ‫ﻧﺪارم ... ﺗﻘﺼﯿﺮ ﺷﻤﺎ ﻧﯿﺴﺖ ... ﻣﻦ ﯾﺎدم رﻓﺘﻪ ... ﻣﻦ اون ﻧﮕﺎﻫﻬﺎي ﭘﺮ ﺗﺤﻘﯿﺮ رو ﯾﺎدم رﻓﺘﻪ ... ﻣﻦ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ رو ﯾﺎدم رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ... اﻣﺎ‬ ‫دوﺑﺎره ﯾﺎدم اوﻣﺪ ...‬ ‫ﯾﻪ ﻗﺪم ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﻬﻢ ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪ ... ﺳﺎﮐﺖ ﺑﻮد ... اﻣﺎ ﻋﺼﺒﯽ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﮔﺮﯾﻪ ﻫﺎي ﺧﻮاﻫﺮم ... ﻣﺮﮔﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺧﻮدﮐﺸﯽ ﻓﺮﻗﯽ ﻧﺪاﺷﺖ رو ﯾﺎدم رﻓﺘﻪ ﺑﻮد اﻧﮕﺎر ... ﻣﻦ ... اﺻﻼ ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﺮا دارم اﯾﻨﺎ‬ ‫رو ﻣﯿﮕﻢ ...‬ ‫
- ﭼﻮن ﻣﻦ ازت ﻣﯿﺨﻮام ﮐﻪ ﺑﮕﯽ ...‬ ‫... ﻟﺤﻦ ﺧﻮﻧﺴﺮدش ﺗﺎ ﻣﻐﺰ اﺳﺘﺨﻮاﻧﻢ رو ﺳﻮزوﻧﺪ: د ... ﻫﻤﯿﻦ آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ... ﻣﺴﺌﻠﻪ ﻫﻤﯿﻨﻪ ... ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ رو ﺷﻤﺎ ﻣﯿﺨﻮاﯾﺪ ... اﻧﺘﻈﺎم‬ ‫ﻫﺎ ﻣﯿﺨﻮان ... ﻣﺎ ﺣﻖ ﻧﺪارﯾﻢ ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰي ﺑﺨﻮاﯾﻢ ... ﻣﺎ ﮐﻪ ﻣﻨﻈﻮرم ﻣﻨﻪ ... از ﺧﺎﻧﻮاده ﻣﻦ ... ﻓﻘﻂ ﻣﻦ ﻣﻮﻧﺪم ... ﻣﻨﻪ ﺧﺎﻟﯽ ... اوﻧﻢ‬ ‫اﮔﻪ ﻣﻮﻧﺪن ﺣﺴﺎب ﺑﺸﻪ ...‬ ‫
- ﺧﺎﻧﻮم ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ داري ﺗﻨﺪ ﻣﯿﺮي ...‬ ‫
- ﮐﺎش ﺧﻮاﻫﺮ اﺣﻤﻘﻢ اون روز ﺗﻮي ﮐﻮﭼﻪ ﭘﺎ ﺗﻨﺪ ﮐﺮده ﺑﻮد ... از ﺗﻌﻘﯿﺐ ﺑﺮادر ﺷﻤﺎ ... ﮐﺎش ﺑﺎ آﺧﺮﯾﻦ ﻗﺪرﺗﺶ ﻓﺮار ﻣﯿﮑﺮد از اﯾﻦ‬ ‫ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﻣﺴﺨﺮه ... ﺗﻨﺪ ﻣﯿﺮم ﮐﻪ ﻣﯿﮕﻢ وﻗﺘﯽ ﮔﻔﺘﯿﺪ ﻏﯿﺎﺑﯽ ﻃﻼق ﻧﮕﯿﺮ ... وﻗﺘﯽ ﮔﻔﺘﯿﺪ ﻧﻤﯽ دوﻧﯿﺪ ﮐﺠﺎﺳﺖ ... ﮐﻪ ﺑﻤﻮﻧﻪ ... ﮐﻪ‬ ‫ﺑﭙﻮﺳﻪ ... ﺧﻮاﻫﺮ ﻣﻨﻢ آدم ﺑﻮد ﻧﯿﺎز ﺑﻪ ﻋﺸﻖ داﺷﺖ ﺑﻪ ﻧﻮازش ... ﺑﺮادر ﺷﻤﺎ ﻧﺸﺪ ﯾﮑﯽ دﯾﮕﻪ ...‬ ‫
- ﺣﻮاﺳﺖ ﺑﻪ ﺟﻤﻠﻪ ﻫﺎت ﺑﺎﺷﻪ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫... ﯾﮑﻢ ﻋﻘﺐ ﮐﺸﯿﺪم ﺧﯿﻠﯽ ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺷﺪه ﺑﻮدوﭼﺸﻤﺎش داﺷﺖ ﺑﯿﺮون ﻣﯿﻮﻣﺪ ... ﺣﺮﻓﻢ ﺑﺪ ﺟﻮر ﺑﻬﺶ ﺑﺮ ﺧﻮرده ﺑﻮد ... ﻟﺒﻬﺎم ﻟﺮزﯾﺪ‬ ‫... ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد ... ﺧﯿﺮه ... ﻟﺐ ﭘﺎﯾﯿﻨﻢ رو ﺑﻪ دﻫﺎﻧﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﺑﻠﮑﻪ ﮐﻤﺘﺮ ﺑﻠﺮزه ... ﻧﻔﺴﺶ رو ﺑﯿﺮون داد ... ﭘﺸﺘﺶ رو ﺑﻬﻢ ﮐﺮد ... دﺳﺘﯽ‬ ‫ﺗﻮي ﻣﻮﻫﺎش ﮐﺸﯿﺪ و دوﺑﺎره ﭼﺮﺧﯿﺪ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ...‬ ‫ﻟﺤﻨﺶ آروم ﺗﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد: ﺣﺎﻣﺪ ﺑﺮ ﻣﯿﮕﺸﺖ ... ﻣﺎ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﯿﻢ ﺑﺮﮔﺮده ... اﯾﻦ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﻣﻦ ﻧﺒﻮد ﭘﺪرم ﺑﻮد ... ﺑﺮﮔﺮده رﻫﺎ ﺑﺎﺷﻪ ... ﺑﭽﻪ‬ ‫ﻫﺎش ﺑﺎﺷﻦ ...‬ ‫
- ﺧﻮاﻫﺮ ﻣﻦ ﺗﻮ آب ﻧﻤﮏ ﺑﺎﺷﻪ ... ﺑﺮادر ﺷﻤﺎ ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪ ﺑﯿﺎد ﺳﺮاﻏﺸﺶ ... آره؟‬ ‫
- ...‬ ‫
- ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﻫﺴﺘﻢ آﻗﺎي دﮐﺘﺮ‬ ‫
- ﻣﻦ اﯾﻦ رو ﻧﮕﻔﺘﻢ ... ﺑﺮاي ﻣﻦ ﻃﻼق ﻣﻔﻬﻮﻣﯽ ﻧﺪاره ... اﮔﺮ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ دوﺳﺘﺶ دارم زﻧﻢ ﺑﺎﺷﻪ ... ﯾﻌﻨﯽ ﺑﻪ دﺳﺘﺶ ﺑﯿﺎرم ...‬ ‫ﻃﻼﻗﺶ ﻧﻤﯽ دم اﮔﺮ اوﻣﺪه ﺗﻮ زﻧﺪﮔﯿﻢ ﺗﺎ اﺑﺪ ﻫﻢ ﻣﯽ ﻣﻮﻧﻪ ... اﯾﻨﮑﻪ ﭼﯽ ﺷﺪ ... ﺣﺎﻣﺪ ﺧﻮدش ﺑﺎﯾﺪ ﺑﮕﻪ ... ﺣﻖ ﻣﯽ دم ﺑﻬﺶ؟ ﻧﻤﯽ‬ ‫دم ... اﻣﮑﺎن ﻧﺪاره ﺑﻪ ﻣﺮدي ﮐﻪ ﺑﻪ زﻧﺶ ﺧﯿﺎﻧﺘﯽ ﮐﺮده ... ﺣﺘﯽ ﮐﻮﭼﯿﮑﺶ ... ﭼﻪ ﺑﺮﺳﻪ ﺑﻪ وﺳﻌﺖ ﺧﯿﺎﻧﺖ ﺣﺎﻣﺪ ﺣﻖ ﺑﺪم ...‬ ‫دﺳﺘﺎي ﺳﺮدم رو در ﻫﻢ ﮔﺮه ﮐﺮدم ... ﻫﻨﻮز ﻫﻢ داﺷﺘﻢ ﻣﯿﻠﺮزﯾﻢ ... ﺑﻬﻢ ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪ ... ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺮﯾﻊ ﭘﺎﻟﺘﻮش رو در آورد روي دوﺷﻢ‬ ‫اﻧﺪاﺧﺖ ... ﻣﺮﺗﺒﺶ ﮐﺮد ... ﺗﻮي ﭘﺎﻟﺘﻮش ﮔﻢ ﻣﯿﺸﺪم ... ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﮐﻨﻢ ...‬ ‫
- ﺑﺬار ﺑﺎﺷﻪ ﻫﻤﺮاز ...‬ ‫... ﺧﺪاي ﻣﻦ اﯾﻦ ﻟﺤﻦ ﭼﺮا اﯾﻦ ﻃﻮر ﻣﻦ رو از ﺧﻮد ﺑﯽ ﺧﻮد ﻣﯿﮑﺮد ... ﺟﺎدوي ﮐﻼم اﯾﻦ آدم ﭼﯽ ﺑﻮد؟‬ ‫دﺳﺘﺶ رو ﺧﯿﻠﯽ آروم آورد ﺟﻠﻮ ... دﮐﻤﻪ اول و دوﻣﺶ رو ﺑﺴﺖ ... زﯾﺮ ﻟﺐ ﮔﻔﺖ: ﺳﺮﻣﺎ ﻣﯿﺨﻮري ...‬ ‫... ﻧﮑﻦ ﺣﺎﻣﯽ ﺑﺬار ازت ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺑﺎﺷﻢ ... ﺑﺬار ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﺣﺎﻣﺪ دوﻣﯽ ... ﺑﺬار ﻣﺪﯾﻮن وﺟﺪاﻧﻢ ﻧﺒﺎﺷﻢ ...‬ ‫
- ازم ﭘﺮﺳﯿﺪي ﭼﺮا اوﻣﺪم اﯾﻦ ﺟﺎ؟ اﯾﻦ ﺟﺎ ﭼﯽ ﮐﺎر ﻣﯿﮑﻨﻢ؟‬ ‫... ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﻬﻢ ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪ ... ﺣﺎﻻ ﻣﯿﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﮔﺮﻣﺎي ﺣﻀﻮرش رو ﻧﻔﺲ ﺑﮑﺸﻢ ...‬ ‫
- اوﻣﺪه ﺑﻮدﯾﺪ زﻣﯿﻨﻪ اوﻣﺪن ﺣﺎﻣﺪ رو آﻣﺎده ﮐﻨﯿﺪ ...‬ ‫
- ...‬ ‫
- اون ﺷﺐ ﻣﮕﻪ ﺑﺮاي ﻫﻤﯿﻦ ﻧﯿﻮﻣﺪه ﺑﻮدﯾﺪ؟ ﻧﮕﯿﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﮐﺘﺎب ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ از ﺧﻮﻧﻪ ﯾﻬﻮ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﺑﻪ رﻓﺘﻦ ﮔﺮﻓﺘﯽ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ... ﺑﻬﺖ ﮔﻔﺘﻢ ﺗﻮي اﺗﺎق ﺑﻤﻮن ﭼﺸﻤﺎت آﺧﺮﯾﻦ‬ ‫ﻟﺤﻈﻪ ...‬ ‫... ﺳﺮش رو ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺖ ... و اداﻣﻪ داد: ﺧﻮدت ﺑﺤﺚ رو ﭘﯿﺶ ﮐﺸﯿﺪي ﻣﻦ ﮐﻪ ﻣﺜﻞ ﺗﻮ ﻣﺪام اﺳﻢ ﺣﺎﻣﺪ ﯾﺎ رﻫﺎ ﻧﻤﯿﺎرم.‬ ‫ﻧﺸﺴﺘﻢ روي ﻧﯿﻤﮑﺘﯽ ﮐﻪ زﯾﺮ درﺧﺖ رو ﺑﻪ روم ﺑﻮد ... اﯾﺴﺘﺎد رو ﺑﻪ روم ... ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد ... اﻧﮕﺎر ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺣﺮﻓﯽ ﺑﻮد ... ﺷﺎﯾﺪ ﺟﻤﻠﻪ اي‬ ‫... ﻣﻦ اﻣﺎ ﺟﻤﻠﻪ ﻫﺎم ﺗﻮي ﻫﻤﻮن ﺣﺮﻓﻬﺎ ﺗﻤﻮم ﺷﺪه ﺑﻮد ... اﻋﺘﺮاﻓﯽ ﮐﻪ ﺗﻮي دﻟﻢ ﻣﯿﭙﯿﭽﯿﺪ رو ﺑﺎﯾﺪ ﭘﺲ ﻣﯽ زدم ... اﯾﻨﮑﻪ اون ﺗﻪ ﺗﻪ‬ ‫ﻫﺎي ﻗﻠﺒﻢ اوﻧﺠﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﺮاز ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﻧﺒﻮد ﻫﻤﻮن ﺟﺎ اﯾﻦ ﻣﺮد ﺟﺎﯾﮕﺎه وﯾﮋه اي داﺷﺖ ... ﺟﺎﯾﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ اﻧﺪازه ﺟﺪﯾﺘﺶ و ﺷﺎﯾﺪ ﺑﻪ‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫وﺳﻌﺖ ﺗﻤﺎم ﺗﻮاﻧﺎﯾﯿﺶ در ﺣﻤﺎﯾﺖ از اﻃﺎراﻓﯿﺎﻧﺶ ... ﺣﺘﯽ اﮔﺮ اﯾﻦ اﻃﺮاﻓﯿﺎن ﺑﺮادري ﺑﺎﺷﻪ ﮐﻪ ﺧﻮدش اﻋﺘﺮاف ﻣﯿﮑﺮد ﮐﺎرش رو ﺑﻪ‬ ‫ﻫﺒﭻ ﻋﻨﻮان ﻗﺒﻮل ﻧﺪاﺷﺖ ... اﻣﺎ ﻗﺒﻮل داﺷﺘﻦ ﯾﺎ ﻧﺪاﺷﺘﻨﺶ ﭼﯿﺰي رو ﺑﺮاي ﻣﻦ ﻋﻮض ﻧﻤﯽ ﮐﺮد ... ﺑﺮاي ﻣﻨﯽ ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﻌﯽ‬ ‫ﻣﯿﮑﺮدم در ﮐﻤﺎل ﺑﯽ اﻧﺼﺎﻓﯽ ﺗﻤﺎم ﺗﺼﻮﯾﺮﻫﺎي ﺧﻮب و زﯾﺒﺎﯾﯽ ﮐﻪ از اﯾﻦ آدم دارم رو ﻋﻘﺐ ﺑﺰﻧﻢ ... ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻧﻤﯽ ذاﺷﺖ ... ﺑﺎ اﯾﻦ‬ ‫ﺟﺎ ﺑﻮدﻧﺶ ... ﺑﺎ ﻧﮕﺎه ﻣﻨﺘﻈﺮش ...‬ ‫
- ﺣﻖ ﺑﺎ ﺷﻤﺎﺳﺖ ﻣﻦ اﯾﻦ ﺑﺤﺚ رو ﻫﯽ ﭘﯿﺶ ﻣﯿﮑﺸﻢ ... اﻣﺎ آﯾﺎ ﻓﺎﯾﺪه اي ﻫﻢ داره؟‬ ‫ﯾﻪ ﻗﺪم ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﻬﻢ ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪ: ﻓﺎﯾﺪه اش اﯾﻨﻪ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻣﯽ ﻓﻬﻤﻢ دﻗﯿﻘﺎ ﺗﻮي ذﻫﻦ و ﻓﮑﺮت ﭼﯽ ﻣﯿﮕﺬره؟‬ ‫
- ﭼﺮا ﺑﺮاﺗﻮن ﻣﻬﻤﻪ؟‬ ‫دﺳﺘﺎش رو ﮐﺮد ﺗﻮي ﺟﯿﺐ ﺷﻠﻮارش ... از ﺗﻮش ﭘﺎﮐﺖ ﺳﯿﮕﺎرش رو ﺑﯿﺮون آورد و آﺗﺸﺶ زد: اﺟﺎزه ﺑﺪه ﺟﻮاب اﯾﻦ ﺳﺌﻮال ﺑﻤﻮﻧﻪ‬ ‫ﺑﺮاي زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ آﻣﺎدﮔﯽ ﺷﻨﯿﺪﻧﺶ رو داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯽ ...‬ ‫
- ﭼﺮا ﺑﺎ ﻣﻦ ﻋﯿﻦ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﺮﺧﻮرد ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ؟‬ ‫
- ﺧﻮدت ﻫﻢ ﺧﻮب ﻣﯿﺪوﻧﯽ ﮐﻪ اﯾﻦ ﻃﻮر ﻧﯿﺴﺖ ... ﭼﻪ ﻃﻮر ﻣﻤﮑﻨﻪ ﮐﺴﯽ ﺗﻮ روﺑﭽﻪ ﺑﺒﯿﻨﻪ ﻫﻤﺮاز ... ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ... ﻫﻤﺮاز ... رﻫﺎ رو‬ ‫رﻫﺎ ﮐﻦ ... ﺑﺬار اون ﻫﻢ ﺗﻮي آراﻣﺶ ﺑﺎﺷﻪ ... ﺗﻮ روﺣﯿﻪ ات اﯾﻦ ﻧﺒﻮد ... ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻢ ﻣﻦ اﺷﺘﺒﺎه ﺷﻨﺎﺧﺘﻤﺖ ... ﺗﻮ ﺑﻠﺪ ﺑﻮدي زﻧﺪﮔﯽ‬ ‫ﮐﻨﯽ ... ﺗﻮ ﺑﺮاي دو ﺗﺎ ﺑﭽﻪ اي ﮐﻪ زﻧﺪه ﻫﺴﺘﻦ و وﺟﻮد دارن ﻣﯿﺠﻨﮕﯿﺪي ... اﯾﻦ ﻃﻮر ﭼﺴﺒﯿﺪن ﺑﻪ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﻓﻮت ﮐﺮده ... از ﺗﻮ‬ ‫ﺑﻌﯿﺪه ...‬ ‫
- ﻣﯽ دوﻧﯿﺪ ﭼﺮا ﻣﯿﺘﻮﻧﯿﺪ اﻧﻘﺪر راﺣﺖ ﺑﮕﯿﺪ رﻫﺎ ﮐﻦ؟ ﭼﻮن ﺑﺮادر ﺷﻤﺎ زﻧﺪه اﺳﺖ ... و ﻫﯿﭻ اﺗﻔﺎﻗﯽ ﺑﺮاش ﻧﯿﻮﻓﺘﺎده ... ﺷﻤﺎ ﺑﺮاش ﭘﻮل‬ ‫ﻣﯿﻔﺮﺳﺘﯿﺪ و اون ﺑﺎﻫﺎش ﺧﻮش ﻣﯿﮕﺬروﻧﻪ ... ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ راﺣﺘﯽ ... اﺻﻼ اﯾﻦ ﺑﺤﺚ ﺑﯽ ﻓﺎﯾﺪه اﺳﺖ ... ﻣﻦ ﻣﯿﺮم ﺗﻮ اﺗﺎﻗﻢ ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﺑﺮﯾﺪ‬ ‫ﺗﻮ ﻫﺘﻠﺘﻮن ... ﻓﺮدا ﺑﻪ ﮐﻨﻔﺮاﻧﺲ ﭘﺰﺷﮑﯿﺘﻮن ﺑﺮﺳﯿﺪ ... ﺷﺒﺘﻮن ﻫﻢ ﺑﻪ ﺧﯿﺮ ...‬ ‫ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻢ ﮐﻪ اﯾﻦ ﺑﺎر ﺻﺪاش ﮐﻤﯽ ﺑﺎﻻ رﻓﺖ: ﺑﻨﺸﯿﻦ و ﺧﻮب ﮔﻮﺷﻬﺎت رو ﺑﺎز ﮐﻦ ... اول اﯾﻨﮑﻪ ﻣﻦ ﻫﻤﯿﻦ ﺟﺎ اﺗﺎق ﮔﺮﻓﺘﻢ‬ ‫...‬ ‫ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎي ﮔﺮد ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم ... اﯾﻦ ﻫﺘﻞ؟ اﯾﻦ ﺟﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺟﺎي ﻣﻌﻤﻮﻟﯽ ﺑﻮد ... اﺻﻼ ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯿﮑﻨﻢ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ اي آدم ﺑﻪ اﯾﻦ‬ ‫ﺳﻤﺘﻬﺎ ﻧﮕﺎه ﮐﺮده ﺑﺎﺷﻪ ﭼﻪ ﺑﺮﺳﻪ ﺑﺨﻮاد ﺗﻮش ﺑﻤﻮﻧﻪ ...‬ ‫
- و دوم اﯾﻨﮑﻪ ﺗﺎ زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ دارﯾﻢ ﺣﺮف ﻣﯿﺰﻧﯿﻢ ... ﺣﻖ ﻧﺪاري ﺑﺮي ... اﯾﻦ ﻓﻘﻂ ﻣﺨﺼﻮص اﻻن ﻧﯿﺴﺖ ﻣﺎﻟﻪ ﻫﺮ وﻗﺘﯿﻪ ﮐﻪ دارﯾﻢ‬ ‫ﺣﺮف ﻣﯿﺰﻧﯿﻢ ...‬ ‫... ﻋﺠﯿﺐ ﻟﻮس ﺷﺪه ﺑﻮدم ... از اﯾﻨﮑﻪ ﯾﻪ ﺟﻮراﯾﯽ ﺳﺮم داد زده ﺑﻮد ﻋﺼﺒﯽ ﺑﻮدم ﯾﺎ ﮐﻞ ﻣﺎﺟﺮا روي اﻋﺼﺎﺑﻢ ﺑﻮد ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﻫﺮ‬ ‫ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﺑﻮد ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺖ ﻗﻬﺮ از ﺟﺎم ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم ... دﺳﺘﻢ رو ﺑﺮدم ﺗﺎ ﭘﺎﻟﺘﻮش رو در ﺑﯿﺎرم ﮐﻪ ﺳﯿﮕﺎرش رو اﻧﺪاﺧﺖ زﻣﯿﻦ و‬ ‫دﺳﺘﺶ رو ﮔﺬاﺷﺖ روي دﺳﺘﻢ ... ﻧﺎﺧﻮد اﮔﺎه دﺳﺘﻢ زﯾﺮ دﺳﺘﺶ ﻣﺸﺖ ﺷﺪ ... دﺳﺘﺶ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﮔﺮم ﺗﺮ از دﺳﺖ ﻣﻦ ﺑﻮد ... و‬ ‫ﻣﻦ ﺧﻮب ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ﮐﻪ دﺳﺘﺎم ﻣﯿﻠﺮزه ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم و ﺑﻪ ﻧﮕﺎه ﺟﺪﯾﺶ ﮐﻪ ﺧﯿﺮه داﺷﺖ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد زل زدم ... ﺷﺎﮐﯽ ﺑﻮد ... دﺳﺘﺶ رو ﮐﻨﺎر ﻧﮑﺸﯿﺪ ... ﺧﻮاﺳﺘﻢ‬ ‫دﺳﺘﻢ رو از زﯾﺮ دﺳﺘﺶ در ﺑﯿﺎرم ﮐﻪ اﯾﻦ ﺑﺎر ﻣﺸﺘﻢ رو ﮐﺎﻣﻞ ﺗﻮي دﺳﺘﺶ ﮔﺮﻓﺖ ...‬ ‫ﺣﺮﻓﯽ ﻧﻤﯽ زد ... ﻓﻘﻂ دﺳﺘﻮري ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد ... ﺧﯿﻠﯽ ﺣﺮﻓﻬﺎ ﺑﻮد ﺗﻮي اون ﺳﮑﻮت اﻣﺎ اﻧﮕﺎر ﻫﯿﭻ ﮐﺪوﻣﻤﻮن ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﯿﻢ ﺗﺮﺟﻤﻪ‬ ‫اش ﮐﻨﯿﻢ ...‬ ‫دﺳﺘﻢ رو آروم رﻫﺎ ﮐﺮد ... اﻧﮕﺸﺘﺶ آروم ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺻﻮرﺗﻢ اوﻣﺪم ... ﯾﻪ ﻗﺪم ﺧﯿﻠﯽ ﻧﺎ ﻣﺤﺴﻮس ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﺑﺮداﺷﺘﻢ ... اون اﻣﺎ ﻗﺪم‬ ‫ﻣﺤﺴﻮﺳﯽ ﺑﻪ ﺟﻠﻮ ﺑﺮداﺷﺖ ... ﺣﺎﻻ ﮐﺎﻣﻞ ﺑﺪﻧﺶ ﻣﻮازي ﺑﺪﻧﻢ ﺑﻮد و ﻧﻮك ﮐﻔﺸﺶ رو روي ﻧﻮك ﮐﻔﺸﻢ ﺣﺲ ﻣﯿﮑﺮدم. ﭘﺸﺖ‬ ‫اﻧﮕﺸﺖ اﺷﺎره اش رو آروم از ﮐﻨﺎر اﺑﺮوم روي ﮔﻮﻧﻪ ام ﮐﺸﯿﺪ و ﻣﻦ ﻟﺮزش ﺧﻔﯿﻔﯽ ﮐﺮدم زﯾﺮ دﺳﺘﺶ ... ﻟﺒﺨﻨﺪ ﮐﻢ رﻧﮓ اﻣﺎ ﻋﻤﯿﻘﯽ‬ ‫روي ﻟﺒﺶ اوﻣﺪ ﺑﺎ اﯾﻦ ﻟﺮزش ﻣﻦ ... ﻧﻔﺲ ﺗﻮي ﺳﯿﻨﻪ ام ﺣﺒﺲ ﺷﺪه ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺑﺎﻫﺎت ﺑﻠﻨﺪ ﺣﺮف ﻣﯿﺰدم ...‬ ‫... ﺻﺪاش از ﻫﺮ زﻣﺎن دﯾﮕﻪ اي ﺑﻢ ﺗﺮ ﺑﻮد ... ﻋﺬر ﺧﻮاﻫﯽ ﺗﻮي ﺟﻤﻠﻪ اش ﺑﻮد ﺑﺪوﻧﻪ ﮐﻠﻤﻪ ﻋﺬر ﺧﻮاﺳﺘﻦ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ...‬ ‫... ﻫﺮ ﮐﺎري ﮐﺮدم ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻢ اداﻣﻪ ﻣﻦ رو ﺑﯿﺎرم ... ﻣﻦ ... ﻣﻦ ﺟﻤﻠﻪ ام اون وﺳﻂ ﻣﻮﻧﺪ ... ﻣﺜﻞ اﻧﮕﺸﺖ اون ﮐﻪ روي ﮔﻮﻧﻪ ام ﻣﻮﻧﺪه‬ ‫ﺑﻮد ...‬ ‫اون اﻣﺎ ﺣﺎﻟﺶ ﺑﻬﺘﺮ از ﻣﻦ ﺑﻮد ﮔﻮﯾﺎ ﮐﻪ ﺑﯽ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ رﻫﺎ ﺷﺪه وﺳﻂ زﻣﯿﻦ و آﺳﻤﻮن ﮔﻔﺖ: اي ﮐﺎش ﻫﻤﺮاز ... اي ﮐﺎش ﮐﺎري‬ ‫از ﻣﻦ ﺑﺮ ﻣﯿﻮﻣﺪ ... ﭼﻪ اﻻن ... ﭼﻪ در ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﺮاي ﺧﻮاﻫﺮت ... ﻧﺸﺪ ... ﻣﻦ ﻧﻪ ﻗﺼﺪم ﻃﻠﺐ ﺑﺨﺸﺶ ﯾﺎ ﻫﻤﻮار ﮐﺮدن راه ﺑﺮاي‬ ‫ﺣﺎﻣﺪه ... ﻧﻪ در ﻧﻈﺮ ﻧﮕﺮﻓﺘﻦ زﺟﺮ رﻫﺎ ... ﻣﻦ ﺑﺮاي رﻫﺎ ﮐﺎري از دﺳﺘﻢ ﺑﺮ ﻧﯿﻮﻣﺪ ﮐﻪ اﮔﺮ ﺑﺮ ﻣﯿﻮﻣﺪ ... ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﻟﺤﻈﻪ ﻗﺴﻢ درﯾﻎ‬ ‫ﻧﻤﯿﮑﺮدم ...‬ ‫ﻧﺴﯿﻢ ﺧﻨﮏ ﭘﺎﯾﯿﺰي از زﯾﺮ ﻧﮕﺎﻫﻤﻮن رد ﺷﺪ ... ﻧﺴﯿﻤﯽ ﮐﻪ ﺑﺪ ﺟﻮر ﺑﻮي ﻣﺤﺒﺖ ﻣﯿﺪاد و ﻋﯿﻦ ﻧﻮاي آروم ﮔﯿﺘﺎر ﺑﻮد ... ﻗﺴﻢ‬ ‫ﺧﻮردﻧﺶ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻟﺤﻈﻪ ﯾﻌﻨﯽ اﯾﻦ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﺮاش ﻣﻘﺪﺳﻪ ... و ﻣﻦ اﻧﮕﺎر ﮐﻪ ﻫﻨﻮز ﻻل ﺑﻮدم ...‬ ‫ﺑﺎ ﺣﺲ ﮐﺮدن ﻧﺴﯿﻢ دﺳﺘﺶ آروم ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺷﺎﻟﻢ رﻓﺖ و اون و ﻣﺤﮑﻢ ﺗﺮ ﮐﺮد و ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد ...‬ ‫
- آدم ﻫﺎ ﻫﻤﯿﻨﻦ ﻫﻤﺮاز ... ﻋﯿﻦ ﺧﻮد زﻧﺪﮔﯽ ... ﮔﺎﻫﯽ ﻇﺎﻟﻢ ... ﮔﺎﻫﯽ رﯾﺎ ﮐﺎر ... ﮔﺎﻫﯽ ﻋﺼﯿﺎﻧﮑﺎر ... ﮔﺎﻫﯽ ﺑﯽ وﻓﺎ ... ﮔﺎﻫﯽ ﭘﺮ از‬ ‫ﻣﺤﺒﺖ ... ﻫﯿﭻ آدﻣﯽ ﺑﺪ ﻣﻄﻠﻖ ﻧﯿﺴﺖ ... رﻫﺎ ﺣﺘﻤﺎ ﺑﺎ ﺣﺎﻣﺪ روزﻫﺎي زﯾﺒﺎﯾﯽ ﻫﻢ داﺷﺘﻪ ... ﺳﺎﻋﺖ ﻫﺎي زﯾﺒﺎ ... ﺳﺎﻋﺖ ﻫﺎي زﯾﺒﺎﯾﯽ‬ ‫ﮐﻪ ﻧﺘﯿﺠﻪ اش دو ﺗﺎ ﺑﭽﻪ ﻫﺴﺘﻦ ﮐﻪ داﺷﺘﻨﺸﻮن ﺑﻪ ﻫﻤﻪ دﻧﯿﺎ ﻣﯽ ارزه ...‬ ‫ﺳﺮم رو ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻢ ... ﺧﯿﻠﯽ اﺗﻔﺎﻗﻬﺎ اﻓﺘﺎده ﺑﻮد ﺑﺮاي ﻣﻦ ﺗﻮ اﯾﻦ دوﺷﺐ ... ﺧﯿﻠﯽ ﭼﯿﺰﻫﺎ ﺗﻮ ﺧﺎﻣﻮﺷﯽ ﻣﻄﻠﻖ ﺧﻮدﺷﻮن ﻣﻮﻧﺪه‬ ‫ﺑﻮدن و ﺑﻌﻀﯽ ﭼﯿﺰﻫﺎ داﺷﺘﻦ روﺷﻦ ﻣﯿﺸﺪن ... و ﻣﻦ ﺑﺪ ﺟﻮر از اﯾﻦ روﺷﻨﺎﯾﯽ ﻣﯽ ﺗﺮﺳﯿﺪم ...‬ ‫ﺳﺮش رو ﮐﻤﯽ ﺧﻢ ﮐﺮد: ﻫﻤﺮاز؟!‬ ‫
- ﻣﻦ ... ﯾﮑﻢ ...‬ ‫
- ﮔﺮﺳﻨﻪ ﺑﻮدي و ﻣﻦ ﺳﺮﭘﺎ ﻧﮕﻬﺖ داﺷﺘﻢ ... ﺑﺮﯾﻢ داﺧﻞ ... اﻟﺒﺘﻪ اﮔﺮ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﺧﺐ ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ﻣﻨﻈﻮرش ﭼﯿﻪ: ﻣﻦ از ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﭼﯿﺰي دﻟﻢ ﻧﮕﻪ ﻧﻤﯽ دارم ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زد: ﻓﻘﻂ ﺣﺎﻣﺪ ﺑﺪ ﺑﺨﺖ از اﯾﻦ ﻗﺎﻧﻮن ﺧﺎرﺟﻪ ...‬ ‫ﭼﭗ ﭼﭙﯽ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺧﻨﺪﯾﺪ و دﺳﺘﺎش رو ﺑﻪ ﻋﻼﻣﺖ ﺗﺴﻠﯿﻢ ﺑﺎﻻ آورد ... ﺧﻮدم ﻫﻢ ﭼﺸﻤﺎن ﺧﻨﺪاﻧﺶ رو ﺑﺎور ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... ﮐﯽ‬ ‫ﺑﻪ اﯾﻦ ﻧﻘﻄﻪ رﺳﯿﺪﯾﻢ ... ﻣﻦ ﺑﺸﻢ ﻫﻤﺮاز ... ﭼﭗ ﭼﭗ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﻨﻢ ... ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﺰﻧﻪ ...‬ ‫راه اﻓﺘﺎدﯾﻢ ... آروم: ﻣﯿﺸﻪ ﻣﻦ ﯾﮑﻢ راه ﺑﺮم ...‬ ‫... دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ ﮐﻤﯽ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ... اﺣﺴﺎﺳﺎﺗﻢ ﺑﻬﻢ ﮔﺮه ﺧﻮرده ﺑﻮد ...‬ ‫ﺑﻌﺪ ﺑﺎ ﺧﻨﺪه آﺳﺘﯿﻦ ﻫﺎي ﺧﯿﻠﯽ ﺑﻠﻨﺪ ﭘﺎﻟﺘﻮ رو ﺑﻬﻢ زدم ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ زﯾﺮ ﻟﺐ ﺑﮕﻪ ﺷﯿﻄﻮن ...‬ ‫ﭼﺮﺧﯿﺪم ﺑﺮ ﺧﻼف ﻣﺴﯿﺮ ﺑﺮم ﮐﻪ ﮔﻔﺖ: ﮐﺠﺎ؟‬ ‫
- ﻣﯿﺮم ﯾﮑﻢ راه ﺑﺮم ...‬ ‫
- ﻧﻤﯽ ﺷﻪ ...‬ ‫... اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ رو اﻧﻘﺪر ﺧﻮﻧﺴﺮد ﮔﻔﺖ در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ دﺳﺘﺎش ﺗﻮي ﺟﯿﺒﺶ ﮐﻪ اﻧﮕﺎر ﻣﻦ ازش ﻧﻈﺮ ﭘﺮﺳﯿﺪه ﺑﻮدم ...‬ ‫
- ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﻨﻈﻮرﺗﻮن ﻧﺸﺪم آﻗﺎي دﮐﺘﺮ؟!‬ ‫ﺗﮏ ﺧﻨﺪه اي ﺑﻪ ﺻﻮرت ﺷﺎﮐﯿﻢ ﮐﺮد: ﭼﯿﺰه ... ﺧﺐ ﻣﻦ ﮔﺮﺳﻨﻪ ام ... و ﻣﯽ دوﻧﯿﺪ ﮐﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻏﺬا ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﻢ ﺑﺨﻮرم ...‬ ‫... ﭼﯽ ﻣﯿﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺑﻪ اﯾﻦ آدم ﺑﮕﻢ ... ﺑﻪ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻫﺮ دﻟﯿﻠﯽ ﺗﻮ اﯾﻦ ﻫﺘﻞ ﻣﻮﻧﺪه ﺑﻮد ﭼﻮن ﻣﻦ اﯾﻨﺠﺎ ﺑﻮدم ... ﺗﺎ اﯾﻨﺠﺎ اوﻣﺪه ﺑﻮد‬ ‫ﺗﺎ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﯿﻢ ...‬ ‫
- ﺑﺎﺷﻪ ...‬ ‫از اﯾﻦ ﮐﻪ ﭘﺬﯾﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم ﺗﻌﺠﺐ ﮐﺮد اﻣﺎ ﺳﺮﯾﻊ ﺧﻮدش رو ﺟﻤﻊ و ﺟﻮر ﮐﺮد و ﺑﺎ دﺳﺖ ﺑﻪ در اﺷﺎره ﮐﺮد ﮐﻪ اول ﻣﻦ رد ﺑﺸﻢ.‬ ‫رو ﺑﻪ روش ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻢ ... ﻣﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﺧﻮدم رو ﺗﻮي ﺷﯿﺸﻪ ﻋﯿﻨﮑﺶ ﺑﺒﯿﻨﻢ ... ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻋﻤﯿﻖ اﻣﺎ ﺧﺴﺘﻪ اي روي ﻟﺒﺶ ﺑﻮد ...‬ ‫ﺳﺮﺣﺎل ﺗﺮ از ﺗﻤﺎم اﯾﻦ روزﻫﺎ ﺑﻮدم ... ﺟﺎﯾﺰه ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم و ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﻮدم ... اﻣﯿﺪ و ﺷﯿﺪه ﻫﻢ در ﮐﻨﺎرم اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮدن و‬ ‫داﺷﺘﻦ ﺑﺎ ﺧﺒﺮ ﻧﮕﺎري از ﯾﮑﯽ از ﻣﺠﻠﻪ ﻫﺎي ﺗﺌﺎﺗﺮي ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ ﻣﯿﮑﺮدن ...‬ ‫
- ﻋﺠﺐ ﮐﻨﻔﺮاﻧﺲ ﭘﺰﺷﮑﯽ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﻫﺴﺘﺶ اﯾﻦ آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪ ش ﭘﻬﻦ ﺗﺮ ﺷﺪ: ﺷﻤﺎ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﺸﺪي از اول ﺗﺎ اﺧﺮش ﺑﺤﺚ ﻋﻠﻤﯽ ﺑﻮد ...‬ ‫وﻗﺘﯽ ﺣﺎﺿﺮ و آﻣﺎده دﯾﺪه ﺑﻮدﻣﺶ ... ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻪ ﺑﻮدم ﺗﻌﺠﺒﻢ رو ﻗﺎﯾﻢ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺧﻨﺪه ﺑﻠﻨﺪش ﺷﺪه ﺑﻮد ... ﻫﺮ ﺳﻪ ﻣﻮن رو ﺑﺎ‬ ‫ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺧﻮدش رﺳﻮﻧﺪه ﺑﻮد ﺑﻪ ﺟﺸﻨﻮاره ... و ﺣﺎﻻ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺧﻮش ژﺳﺖ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد و ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮد ...‬ ‫ﺑﺎ ﺷﻨﯿﺪن ﺻﺪاي ﮔﻮﺷﯿﻢ ﻧﮕﺎﻫﻢ رو ازش ﮔﺮﻓﺘﻢ ... ﺟﺎﯾﺰه ام رو ﺑﺎ ﻋﺬر ﺧﻮاﻫﯽ دﺳﺘﺶ دادم و ﮔﻮﺷﯿﻢ رو از ﺗﻮي ﮐﯿﻔﻢ در آوردم ...‬ ‫راﻣﯿﻦ ﺑﻮد ... ﺣﺎﻣﯽ ﻧﮕﺎﻫﺶ رو از ﻣﻦ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد و رو ﺑﻪ روش ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮد ... ﺧﻮاﺳﺘﻢ از ﮐﻨﺎرش ﮐﻤﯽ دور ﺷﻢ و ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻢ اﻣﺎ‬ ‫ﯾﻪ ﺣﺴﯽ ﻣﺎﻧﻊ ﻣﯿﺸﺪ ... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﺮا اﺻﻼ دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﻓﮑﺮ ﺧﺎﺻﯽ ﺗﻮي ذﻫﻨﺶ ﺑﯿﺎد ...‬ ‫دﮐﻤﻪ ﺳﺒﺰ رو ﻓﺸﺎر دادم ... ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل ﺟﻮاب ﻧﺪادن ﺑﯽ ادﺑﯽ ﺑﻮد ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- ﺳﻼم ﻋﺰﯾﺰم ...‬ ‫ﺑﺪم ﻣﯿﻮﻣﺪ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻋﺰﯾﺰم ﻣﯿﮕﻔﺖ ﻣﻦ ﮐﻪ ده ﺑﺎر ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدم ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﺸﯿﺪم ﮐﻪ از ﻧﮕﺎه ﺣﺎﻣﯽ دور ﻧﻤﻮﻧﺪ و اﺧﻤﺎش ﺑﯿﺸﺘﺮ‬ ‫رﻓﺖ ﺗﻮي ﻫﻢ: ﺳﻼم ...‬ ‫
- ﻣﺒﺎرك ﺑﺎﺷﻪ ... اﻻن دﯾﮕﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺟﺎﯾﺰه ات رو ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ... ﮐﺎش اوﻧﺠﺎ ﺑﻮدم و ﺑﺮات دﺳﺖ ﻣﯿﺰدم ... ﺗﻮ ﺗﻤﺎم ﺗﺸﻮﯾﻖ ﻫﺎي دﻧﯿﺎ‬ ‫رو ﻻﯾﻘﯽ ...‬ ‫دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎﺷﯽ اوﻧﺠﺎ ...‬ ‫... ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم و ﺑﻪ ﻣﺮد رو ﺑﻪ روم ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ... ﯾﻌﻨﯽ ﻣﻦ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻮدم؟ اﻟﺒﺘﻪ ﮐﻪ ﻧﺒﻮدم ...‬ ‫
- ﺗﻨﻬﺎ ﻧﯿﺴﺘﻢ ... ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻟﻄﻒ داﺷﺘﯿﺪ ﻓﻘﻂ اﮔﺮ ﻣﯿﺸﻪ ...‬ ‫
- ﻣﯽ دوﻧﻢ ... ﻣﯽ دوﻧﻢ دوﺑﺎره ﻣﯿﺨﻮاي ﺑﮕﯽ ﻧﮕﻢ ﺑﻬﺖ ﻋﺰﯾﺰم ... وﻟﯽ ﺗﻮ ﻋﺰﯾﺰه ﻣﻨﯽ ﻫﻤﺮاز ﭼﻪ ﺑﺨﻮاي ﭼﻪ ﻧﺨﻮاي ... ﺗﻮ ﻣﯿﮕﯽ‬ ‫ﺣﺴﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺪاري ﺑﺎﺷﻪ ﻗﺒﻮل اﻣﺎ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﯽ ﺑﮕﯽ ﻣﻨﻢ ﺑﻬﺖ ﺣﺴﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ...‬ ‫ﻧﻔﺴﻢ رو دادم ﺑﯿﺮون ... اﯾﻦ راﺑﻄﻪ و اﯾﻦ ﺗﻤﺎﺳﻬﺎ داﺷﺖ ﺑﯿﺸﺘﺮ و ﺑﯿﺸﺘﺮ اذﯾﺘﻢ ﻣﯿﮑﺮد ... ﮔﻮﺷﯽ رو ﺗﻮي دﺳﺘﻢ ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﮐﺮدم:‬ ‫ﻣﻤﻨﻮﻧﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ ﯾﺎدم ﺑﻮدﯾﺪ آﻗﺎي ﭘﺮﺗﻮ ...‬ ‫... ﺑﺎ اوﻣﺪن اﺳﻢ ﭘﺮﺗﻮ اﺧﻤﺎي ﺣﺎﻣﯽ ﺗﺮﺳﻨﺎك ﺷﺪ ... ﺟﺎﯾﺰه رو ﺗﻮي دﺳﺘﺶ ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﮐﺮد ...‬ ‫اﻧﻘﺪر ﺣﻮاﺳﻢ رﻓﺖ ﺑﻪ ﻋﮑﺲ اﻟﻌﻤﻞ ﺣﺎﻣﯽ ﮐﻪ اﺻﻼ ﻧﻤﯿﺸﻨﯿﺪم راﻣﯿﻦ ﭼﯽ ﻣﯿﮕﻪ ...‬ ‫
- ﭘﺲ ﻣﻦ ﮐﺎرﺗﺖ رو ﺑﺮات ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻢ ﺧﻮدت ﺑﯿﺎ ﺑﮕﯿﺮه ...‬ ‫ﯾﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻪ ﺧﻮدم اوﻣﺪم و ﺗﺎزه ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﺗﺤﻠﯿﻞ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﻣﻨﻈﻮرش از ﮐﺎرت ... دﻋﻮت ﻧﺎﻣﻪ ﻧﻤﺎﯾﺶ ﮔﺎﻫﺸﻪ و ﻣﻦ ﮐﺎﻣﻼ ﻓﺮاﻣﻮش‬ ‫ﮐﺮده ﺑﻮدم ...‬ ‫ﺑﻌﺪ از ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ اوﻣﺪم ﺣﺮﻓﯽ ﺑﺰﻧﻢ ﮐﻪ ﺷﯿﺪه دﺳﺘﻢ رو ﮐﺸﯿﺪ و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺟﺎﯾﯽ ﺑﺮد ﮐﻪ ﻗﺮار ﺑﻮد ﻋﮑﺲ ﺑﮕﯿﺮﯾﻢ ... ﺗﻮي ﮐﺎدر‬ ‫ﻋﮑﺲ ﮐﻨﺎر ﺷﯿﺪه و اﻣﯿﺪ اﯾﺴﺘﺎدم و ﻫﻤﻪ ﺗﻮﺟﻬﻢ ﺑﻪ ﻣﺮدي ﺑﻮد ﮐﻪ داﺷﺖ ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ زﯾﺎد ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد ...‬ ‫دو ﺳﺎﻋﺘﯽ ﺑﻮد رﺳﯿﺪه ﺑﻮدﯾﻢ و ﻣﻦ ﺗﻮ اﻓﮑﺎر ﺧﻮدم ﻏﺮق ﺑﻮدم ... اﻣﺮوز ﺣﺲ ﻏﺮﯾﺒﯽ ﺑﺮاي ﻣﻦ داﺷﺖ ... ﯾﻪ ﻗﺪم ﺑﻪ ﻣﻮﻓﻘﯿﺘﯽ ﮐﻪ‬ ‫ﺑﺮاش اﯾﻦ اﯾﻦ ﭼﻨﺪ ﺳﺎل زﺣﻤﺖ ﮐﺸﯿﺪه ﺑﻮدم ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪه ﺑﻮدم ... ﻣﻮﻓﻘﯿﺘﯽ ﮐﻪ ﻫﻨﻮز ﻣﺴﺎوي ﺑﻮد ﺑﺎ ﺑﯽ ﭘﻮﻟﯽ ﻣﻄﻠﻖ ...‬ ‫ﺗﻮ ﻓﮑﺮ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺑﻪ ﮔﻮﺷﯿﻢ اس ام اﺳﯽ ﺑﻮد ... ﺑﺎزش ﮐﺮدم ... و ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻧﺎ ﺧﻮد اﮔﺎﻫﯽ روي ﺻﻮرﺗﻢ اوﻣﺪ ... ﺟﻤﻠﻪ ﻣﺨﺘﺼﺮ و ﻣﻔﯿﺪ‬ ‫ﺑﻮد ... ﺑﺎﻫﺎت ﮐﺎر دارم ﻣﯿﺸﻪ ﺑﯿﺎي ﺑﻪ ﮐﺎﻓﯽ ﺷﺎپ ﻫﺘﻞ ...‬ ‫اﯾﻦ ﺑﺎر رژ ﻟﺒﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﭘﺮ رﻧﮓ ﺗﺮ از ﻣﺮاﺳﻢ ﺻﺒﺢ ﺑﻮد ... ﻋﺠﯿﺐ دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ زﯾﺒﺎ ﺗﺮ از ﻫﺮ زﻣﺎﻧﯽ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﺑﺮﺳﻢ ... ﺣﺎﻣﯽ رو‬ ‫دﯾﺪم ﮐﻪ ﭘﺸﺖ ﯾﻪ ﻣﯿﺰ ﻧﺸﺴﺘﻪ و روزﻧﺎﻣﻪ ورق ﻣﯽ زﻧﻪ ... ﮐﻔﺸﺎم روي ﺳﻄﺢ ﺻﯿﻘﻠﯽ زﻣﯿﻦ ﺻﺪاي ﺑﻠﻨﺪي اﯾﺠﺎد ﻣﯿﮑﺮد ... ﺑﺎ‬ ‫ﺷﯿﻨﺪﯾﻦ ﺻﺪاي ﭘﺎم ﻋﻼوه ﺑﺮ ﺳﺮ ﺣﺎﻣﯽ ﺳﺮ ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ دﯾﮕﻪ ﻫﻢ ﭼﺮﺧﯿﺪ ﮐﻪ ﻧﮕﺎه ﮐﻮﺗﺎﻫﯽ ﺑﻬﻢ اﻧﺪاﺧﺘﻦ و ﻧﮕﺎه ازم ﮔﺮﻓﺘﻦ ... اﻣﺎ ﻧﮕﺎه‬ ‫اون ﻫﻨﻮز روي ﻣﻦ ﺛﺎﺑﺖ ﺑﻮد ... ﺑﺎ ﻧﺰدﯾﮏ ﺗﺮ ﺷﺪﻧﻢ ﺑﻪ ﻣﯿﺰي ﮐﻪ ﭘﺸﺘﺶ ﺑﻮد از ﺟﺎش ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ... ﺳﻼم ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺟﻮاﺑﻢ رو داد و‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﺑﻌﺪ ﺻﻨﺪﻟﯽ رو ﺑﻪ روش رو ﺑﺮام ﮐﺸﯿﺪ ﺗﺎ ﺑﻨﺸﯿﻨﻢ ... و ﺧﻮدش ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺳﺮ ﺟﺎي اوﻟﺶ ... از اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺗﻮﺟﻬﺶ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﯿﮑﺸﯿﺪم‬ ‫...‬ ‫ﺑﻪ ﻓﻨﺠﺎن ﻗﻬﻮه رو ﺑﻪ روش ﻧﮕﺎﻫﯽ ﮐﺮدم ... ﮐﻪ دﺳﺖ ﻧﺨﻮرده ﺑﻮد اﻣﺎ ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﺳﺮد ﺷﺪه ...‬ ‫
- ﮔﻔﺘﻢ ﺧﺴﺘﻪ اي ﻧﺮﯾﻢ ﺑﯿﺮون اﻣﺎ ﺑﯿﻦ ﺧﻮدﻣﻮن ﺑﺎﺷﻪ وﺣﺸﺘﻨﺎك ﺗﺮﯾﻦ ﻗﻬﻮه اﯾﻪ ﮐﻪ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﺧﻮردم ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم: ﻣﯽ اوﻣﺪﯾﺪ دم اﺗﺎﻗﻢ ﺧﻮب ...‬ ‫... اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﺑﺪون ﻫﯿﭻ ﻓﮑﺮي از دﻫﻨﻢ ﭘﺮﯾﺪ اﻣﺎ ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﻌﺪش ﺧﻮدم ﮔﺮﻓﺘﻢ ﭼﯽ ﮔﻔﺘﻢ و ﺣﺴﺎﺑﯽ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﮐﺸﯿﺪم ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زد: اﯾﻨﮑﻪ اﻧﻘﺪر ﺑﻬﻢ اﻋﺘﻤﺎد داري ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻢ ﻣﯿﮑﻨﻪ اﻣﺎ ﺗﺮﺳﻢ از اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﻮ دﺧﺘﺮ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﻣﻦ ﺑﯿﺎم در اﺗﺎﻗﺖ ﮐﺲ دﯾﮕﻪ‬ ‫اي ﻫﻢ ﺑﻪ ﺧﻮدش اﺟﺎزه ﺑﺪه در اﺗﺎﻗﺖ رو ﺑﺰﻧﻪ ...‬ ‫... از اﯾﻨﮑﻪ ﻓﮑﺮش ﺑﻪ ﮐﺠﺎ ﻫﺎ ﻣﯽ رﺳﯿﺪ ﻣﺘﻌﺠﺐ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم ... ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺑﺎ ﻣﻬﺮ ﻧﮕﺎه ﮐﻨﻪ ...‬ ‫ﯾﺎ ﺗﮏ ﺳﺮﻓﻪ اي ﻧﮕﺎﻫﺶ رو ازم ﮔﺮﻓﺖ و دﺳﺘﺶ رو ﺑﺮد ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺟﻌﺒﻪ ﻗﺮﻣﺰ ﺧﻮﺷﮕﻠﯽ ﮐﻪ ﮐﻨﺎر دﺳﺘﺶ ﺑﻮد و ﻣﻦ ﻣﻮﻗﻊ اوﻣﺪن‬ ‫ﻣﺘﻮﺟﻬﺶ ﻧﺸﺪه ﺑﻮدم ... ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﺑﻪ ﺟﻌﺒﻪ اي ﮐﻪ ﺣﺎﻻ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺻﻮرﺗﻢ ﺑﻮد ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم و ﺳﺌﻮاﻟﯽ ﺧﯿﺮه ﺷﺪم ﺑﻪ ﺣﺎﻣﯽ ...‬ ‫
- اﯾﻦ ... ﻫﺪﯾﻪ ... ﻫﺪﯾﻪ ﻣﻮﻓﻘﯿﺖ اﻣﺮوزﺗﻪ ...‬ ‫
- اﻣﺎ آﺧﻪ ...‬ ‫
- آﺧﻪ ﻧﺪاره ... اﺻﻼ ﭼﯿﺰي ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﺨﻮاﯾﻢ راﺟﻊ ﺑﻬﺶ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﯿﻢ ... ﻣﻦ ﭼﯿﺰي رو ﮐﻪ ﺧﻮدم ﺧﯿﻠﯽ دوﺳﺖ دارم ﺑﻬﺖ ﻫﺪﯾﻪ‬ ‫ﮐﺮدم ...‬ ‫ﺑﺎ ذوﻗﯽ ﮐﻮدﮐﺎﻧﻪ ﮐﻪ دﺳﺖ ﺧﻮدم ﻧﺒﻮد و ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣﻮﻗﻊ ﮐﺎدو دﯾﺪن ﺑﻬﻢ دﺳﺖ ﻣﯽ داد و ﺑﺎﻋﺚ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﭘﺖ و ﭘﻬﻦ ﺻﻮرت ﺣﺎﻣﯽ ﺷﺪ‬ ‫دﺳﺖ ﺑﺮدم و ﺟﻌﺒﻪ رو ﺑﺎز ﮐﺮدم ... ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﻣﯿﺪﯾﺪم رو ﺑﺎور ﻧﻤﯿﮑﺮدم ... دﺳﺘﺎم رو وري دﻫﻨﻢ ﮔﺬاﺷﺘﻢ ... ﮐﻤﯽ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم و‬ ‫ﺑﻌﺪ دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﺳﺮ ﺧﻮدم ﮐﺸﯿﺪم ... ﺑﺎ اﯾﻦ ﺣﺮﮐﺘﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﺧﻨﺪﯾﺪ: ﭼﯽ ﮐﺎر ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ ...‬ ‫
- دارم ﭼﮏ ﻣﯿﮑﻨﻢ رو ﺳﺮم ﺷﺎخ در ﻧﯿﻮﻣﺪه ﺑﺎﺷﻪ ...‬ ‫اﯾﻦ ﺑﺎر ﺧﻨﺪه ﺑﻠﻨﺪﺗﺮ ﺷﺪ: اﻧﻘﺪرﻫﺎ ﻫﻢ ﻧﯿﺴﺖ ... ﻣﯽ ﺧﻮاﯾﺪ ﻣﻦ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﺸﻢ ...‬ ‫ﺻﻔﺤﻪ ﺗﻮي دﺳﺘﻢ رو ﺑﯿﺮون آوردم: ﺷﻤﺎ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﯿﮕﯿﺪ ﮐﻢ ... ﺧﺪاي ﻣﻦ اﯾﻦ ﺻﻔﺤﻪ ارﺟﯿﻨﺎل ﯾﮑﯽ از ﺑﺰرﮔﺘﺮﯾﻦ آﻫﻨﮓ ﺳﺎزاي‬ ‫دﻫﻪ ﺷﺼﺖ اروﭘﺎﺳﺖ ...‬ ‫
- ﯾﮑﻢ ﻃﻮل ﮐﺸﯿﺪ ﺗﺎ ﭘﯿﺪاش ﮐﻨﻢ ... ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ در ﺟﻮاب ﻟﻄﻒ ﻫﺎي اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ اﺧﯿﺮﺗﻮن ﺑﺎﺷﻪ ﮐﻪ از ﺷﺎﻧﺲ ﺧﻮب ﻣﻦ‬ ‫دوﺳﺘﻢ ﺳﻪ ﺷﺐ ﭘﯿﺶ از ﻓﺮاﻧﺴﻪ اوﻣﺪ و اﯾﻦ زود ﺑﻪ دﺳﺘﻢ رﺳﯿﺪ و ﻧﺼﯿﺐ اﻣﺮوز ﺷﺪ ...‬ ‫... ﺑﻪ زور داﺷﺘﻢ ﺧﻮدم رو ﮐﻨﺘﺮل ﻣﯿﮑﺮدم ﺗﺎ ﻧﭙﺮم ﺑﻐﻠﺶ و ﻣﺎﭼﺶ ﻧﮑﻨﻢ ... ﭼﻪ ﻗﺪر ازش ﻣﻤﻨﻮن ﺑﻮدم ﮐﻪ اﯾﻦ ﻫﺪﯾﻪ ﺑﺎ وﺟﻮد ﺑﺴﯿﺎر‬ ‫ﮔﺮون ﻗﯿﻤﺖ ﺑﻮدﻧﺶ ﺗﻮ ﭼﺸﻢ ﻧﺒﻮد ... درﺳﺘﻪ ﮐﻪ اون ﺑﺎ اﯾﻦ ﮐﺎرش ... ﺳﻮادش ... ﺗﻮﺟﻪ اش ... و ﺣﺘﯽ ﭘﺮﺳﺘﯿﮋ ﺧﺎﺻﺶ ﺗﻮ اﻧﺘﺨﺎب‬ ‫ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ و ﺣﺘﯽ ﻫﺪﯾﻪ رو ﻧﺸﻮﻧﻢ داده ﺑﻮد و ﯾﻪ ﺟﻮراﯾﯽ ﺑﺎ ﮐﻼﺳﯽ ذاﺗﯿﺶ رو ﺧﯿﻠﯽ ﺷﯿﮏ ﺑﻪ رﺧﻢ ﮐﺸﯿﺪه ﺑﻮد ... رخ ﮐﺸﯽ ﮐﻪ‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﺗﻤﺎﻣﺎ ﺟﻨﺒﻪ ﻣﺜﺒﺖ و زﯾﺒﺎ داﺷﺖ ... اﻣﺎ ذره اي ﺑﻪ رخ ﮐﺸﯽ ﺛﺮوﺗﺶ ﻧﺒﻮد ﺑﺎ وﺟﻮد اﯾﻨﮑﻪ ﺑﺪون اون ﺛﺮوت و ﻧﻔﻮذ اﻣﮑﺎن ﻧﺪاﺷﺖ ﺑﺸﻪ‬ ‫ﻫﻤﭽﯿﻦ ﭼﯿﺰ ﻓﻮق اﻟﻌﺎده ﮐﻤﯿﺎب وﺑﯽ ﻫﻤﺘﺎﯾﯽ رو ﺑﻪ ﻣﻦ ﻫﺪﯾﻪ ﮐﻨﻪ ...‬ ‫
- ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﻪ ﻃﻮر ﺑﺎﯾﺪ ازﺗﻮن ﺗﺸﮑﺮ ﮐﻨﻢ ...‬ ‫دﺳﺘﺎش رو ﺑﻬﻢ ﮔﺮه ﮐﺮد وروي ﻣﯿﺰ ﺧﻢ ﺷﺪ: ﺑﺎ ﻫﻤﯿﻦ ﻟﺒﺨﻨﺪت ... ﺑﺎ ﻫﻤﯿﻦ ﻫﻤﺮازي ﮐﻪ ﭼﻨﺪ وﻗﺘﯽ ﺑﻮد ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﮐﺠﺎ ﭘﻨﻬﺎﻧﺶ‬ ‫ﮐﺮده ﺑﻮدي ...‬ ‫
- ﭼﺮا ﺑﺎﻫﺎش ﻟﺞ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ ...‬ ‫... واﻗﻌﺎ ﻟﺞ ﻧﻤﯽ ﮐﺮدم ... ﮐﺎر درﺳﺘﯽ ﻧﺒﻮد ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ اوﻣﺪم ﺷﯿﺪه ... ﺣﺎﻻ ﺑﺎ ﻣﺎﺷﯿﻦ آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ﺑﺮﮔﺮدم ﺗﻬﺮان ...‬ ‫اﯾﻦ ﮐﺘﺎب ﺗﻮﺳﻂ ﮐﺘﺎﺑﺨﺎﻧﻪ ي ﻣﺠﺎزي ﻧﻮدﻫﺸﺘﯿﺎ )‪ (‬ﺳﺎﺧﺘﻪ و ﻣﻨﺘﺸﺮ ﺷﺪه اﺳﺖ‬ ‫ﺷﯿﺪه ﮔﺮﻧﯽ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺣﺎﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪ ﮐﻪ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد ﺑﻪ ﺳﺨﻨﺮاﻧﯽ ﺑﯽ ﭘﺎﯾﺎن اﻣﯿﺪ ﮔﻮش ﻣﯿﮑﺮد: ﺗﻮ ﺑﻪ ﻣﺎ ﭼﯽ ﮐﺎر داري ﺧﻠﻪ ... ﻣﺎ‬ ‫ﺑﺮادر و ﺧﻮاﻫﺮ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﺮﻣﯿﮕﺮدﯾﻢ ...‬ ‫ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﮐﯽ در ﻣﺎﺷﯿﻦ رو ﺑﺮام ﺑﺎز ﮐﺮد و ﻣﻦ ﺳﺎك دﺳﺘﯽ ﮐﻮﭼﯿﮏ آﺑﯽ رﻧﮕﻢ رو ﮐﻨﺎر ﺳﺎك ﻣﺸﮑﯿﺶ ﺗﻮ ﺻﻨﺪوق ﻋﻘﺒﺶ‬ ‫ﮔﺬاﺷﺘﻢ و ﮐﯽ ﺗﻮ ﺟﺎده راه اﻓﺘﺎدﯾﻢ ...‬ ‫
- دوﺳﺖ داﺷﺘﯽ ﺑﺎ دوﺳﺘﺎت ﺑﺎﺷﯽ؟‬ ‫... ﻣﮕﻪ از ﻣﻦ ﻧﻈﺮ ﻫﻢ ﭘﺮﺳﯿﺪه ﺑﻮد ... اﻻن ﮐﻪ ﺑﯿﺴﺖ دﻗﯿﻘﻪ اي ﺑﻮد از اﺻﻔﻬﺎن در اوﻣﺪه ﺑﻮدﯾﻢ ﺗﺎزه ﯾﺎدش اﻓﺘﺎده ﺑﻮد ﺑﭙﺮﺳﻪ ...‬ ‫
- ﺧﺐ ... ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﺑﺮام ﻓﺮﻗﯽ ﻧﻤﯿﮑﺮد ... ﻣﻦ ﭼﻮن ﺑﺎﻫﺎﺷﻮن اوﻣﺪه ﺑﻮدم ... اﺣﺴﺎس ﻣﯿﮑﺮدم ﺧﯿﻠﯽ ﺻﻮرت ﺧﻮﺷﯽ ﻧﺪاﺷﺖ ﮐﻪ‬ ‫ﻫﻤﺮاﻫﯿﺸﻮن ﻧﮑﺮدم ...‬ ‫
- ﺧﺐ ﺗﻮ ﮐﻪ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﯽ ﺗﺎ ﺗﻬﺮان رﺳﯿﺪي ﺑﯿﺎي ﺧﻮﻧﻪ ﻣﺎ ... ﻣﻦ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﺑﺒﺮﻣﺖ ...‬ ‫... ﻋﺠﺐ دﻟﯿﻠﻪ ﻣﻄﻤﺌﻨﯽ واﻗﻌﺎ ... ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم ... ﻣﻦ ﻧﺎراﺣﺖ ﻧﺒﻮدم از ﮐﻨﺎرش ﺑﻮدن ... ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ ﻻﯾﺖ ﺗﻮي ﻣﺎﺷﯿﻨﺶ ﺣﺎﻟﻢ رو‬ ‫ﺑﻬﺘﺮ ﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد ...‬ ‫
- ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﯿﺪ ﺳﻠﯿﻘﻪ ﻣﻮن ﺗﻮ اﻧﺘﺨﺎب ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺷﺒﯿﻪ ...‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﺶ رو از ﺟﺎده ﻧﮕﺮﻓﺖ: واﯾﻦ ﻧﮑﺘﻪ ﺑﺴﯿﺎر ﻣﻬﻤﯿﻪ ...‬ ‫
- ﻣﺴﺨﺮه ام ﻣﯽ ﮐﻨﯿﺪ؟‬ ‫
- اي ﺑﺎﺑﺎ ... ﻧﻪ ﺑﺎور ﮐﻦ ... اﮔﺮ اﻻن ﻣﻦ ﺷﻬﺮام ﺷﺒﭙﺮه ﻣﯽ ذاﺷﺘﻢ ﺗﻮ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﯽ ﻣﻮﺗﺰارت ﮔﻮش ﮐﻨﯽ ﺧﻮب ﻣﯽ ﺷﺪ؟‬ ‫... ﺑﻪ ﻣﺜﺎﻟﺶ ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺑﻠﻨﺪ ﺧﻨﺪﯾﺪم ...‬ ‫
- ﻧﻪ ﺧﺐ ... ﺧﯿﻠﯽ ﺟﺪي ﮔﻔﺘﻢ ﻫﻤﺮاز ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ... ﻣﻦ ... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﻪ ﻃﻮر از ﺷﻤﺎ ﺗﺸﮑﺮ ﮐﻨﻢ ...‬ ‫
- ﺑﺎﺑﺖ؟‬ ‫
- ﺗﺎ اﯾﻨﺠﺎ اوﻣﺪﻧﺘﻮن ... ﺗﻼﺷﺘﻮن ﺑﺮاي اﯾﻨﮑﻪ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﯿﻢ ... ﺑﺎﺑﺖ ﻫﺪﯾﻪ ﺑﯽ ﻧﻈﯿﺮﺗﻮن ...‬ ‫
- ﺑﺎﯾﺪ ﺣﺮف ﻣﯿﺰدﯾﻢ ...‬ ‫... اﯾﻦ آدم اﺻﻼ ﻋﻼﻗﻪ ﺧﺎﺻﯽ ﺑﻪ ﮐﻠﻤﻪ ﺑﺎﯾﺪ داﺷﺖ ...‬ ‫
- از ﻫﺮ دﻟﺨﻮري اﮔﺮ ﺑﯿﺸﺘﺮ از 84 ﺳﺎﻋﺖ ﺑﮕﺬره و ﺣﻞ ﻧﺸﻪ ﻣﯽ ﺷﻪ ﮐﯿﻨﻪ ﭼﻮن آدم ﻣﯽ ﺷﯿﻨﻪ ﺧﯿﺎل ﻣﯿﺒﺎﻓﻪ ... ﻣﺎ ﺟﺮا رو ﺑﺮاي‬ ‫ﺧﻮدش ﺑﺰرﮔﺘﺮ ﻣﯿﮑﻨﻪ ...‬ ‫ﺷﻘﯿﻘﻪ ﻫﺎش رو ﻣﺎﻟﯿﺪ ...‬ ‫
- ﺧﯿﻠﯽ ﺧﺴﺘﻪ اﯾﺪ ﻧﻪ؟‬ ‫
- ﯾﮑﻢ ...‬ ‫
- ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﯾﻪ ﮐﻢ ...‬ ‫
- دﯾﺸﺐ ﻧﺨﻮاﺑﯿﺪم ...‬ ‫
- ا ... ﭼﺮا ﺟﺎﺗﻮن ﻧﺎراﺣﺖ ﺑﻮد؟‬ ‫
- ﻧﻪ ﯾﮑﻢ ﻓﮑﺮم درﮔﯿﺮ ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﭼﺮا؟ ﭼﯿﺰي ﺷﺪه؟ ﭘﺪرﺗﻮن ﮐﻪ ﮔﻔﺘﯿﺪ ﺑﻬﺘﺮن ...‬ ‫
- ﻣﺮﺳﯽ ﮐﻪ ﺣﻮاﺳﺖ ﺑﻪ ﺣﺎل ﭘﺪرم ﻫﺴﺖ ... وﻟﯽ ﺧﺐ ... ﺧﯿﻠﯽ ﭼﯿﺰﻫﺎي دﯾﮕﻪ ﻫﻢ ﻫﺴﺖ ... ذﻫﻨﻢ ﻫﺰار ﺟﺎﺳﺖ ...‬ ‫ﮐﻤﯽ ﮐﻤﺮﺑﻨﺪم رو ﺷﻞ ﮐﺮدم و ﺗﻤﺎم رخ ﺑﻬﺶ ﻧﺸﺴﺘﻢ: ﭼﺮا ﺧﻮدﺗﻮن رو اﻧﻘﺪر اذﯾﺖ ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ ... ﺑﯿﻤﺎري ﭘﺪرﺗﻮن ... اوﻣﺪﻧﺘﻮن ﺑﻪ‬ ‫اﯾﻨﺠﺎ ... ﻣﻦ اﻻن ﻧﺎراﺣﺖ ﺷﺪم ﺷﻤﺎ ﺗﺎ اﯾﻦ ﺟﺎ اوﻣﺪﯾﺪ ...‬ ‫ﻧﯿﻢ ﻧﮕﺎﻫﯽ از ﺟﻨﺲ ﺗﻤﺎم ﻧﮕﺎﻫﻬﺎي اﯾﻦ دو روزش ﺑﻬﻢ اﻧﺪاﺧﺖ ... از ﻫﻤﻮن ﻧﮕﺎﻫﻬﺎي ﺧﺎﮐﯽ رﻧﮕﯽ ﮐﻪ دور ﺑﻮدن از اون رﻧﮓ‬ ‫ﻏﺮور ... از اون رﻧﮓ اﻧﺘﻈﺎم ﺑﻮدن ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺧﻮدم اﯾﻨﺠﺎم ...‬ ‫ﺟﺎﯾﯽ ﻧﮕﻪ داﺷﺖ ﺗﺎ ﭼﺎﯾﯽ ﺑﺨﻮرﯾﻢ ... ﻫﻮا ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺮد ﺑﻮد ... ﻫﯽ ﻏﺮ ﻣﯿﺰد ﮐﻪ ﺗﻮ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺑﺸﯿﻨﻢ و ﻣﻦ ﻟﺞ ﺑﺎزاﻧﻪ دﺳﺘﻢ رو دور ﻟﯿﻮان‬ ‫ﺣﻠﻘﻪ ﮐﺮده ﺑﻮدم و ﺑﻮي ﭼﺎي ﺟﻮﺷﯿﺪه رو ﻧﻔﺲ ﻣﯿﮑﺸﯿﺪم ...‬ ‫ﯾﻪ ﻗﻠﭗ از ﭼﺎﯾﺶ رو ﻗﻮرت داد: آﻗﺎي ﭘﺮﺗﻮ ﻫﻤﻮﻧﯽ ﻫﺴﺘﻦ ﮐﻪ اون ﺷﺐ ﻣﻦ ﺟﻠﻮي ﺗﺌﺎﺗﺮ ﺷﻬﺮ دﯾﺪﻣﺸﻮن؟‬ ‫... ﭼﺎي ﻧﺰدﯾﮏ ﺑﻮد ﺑﭙﺮه ﺗﻮي ﮔﻠﻮم ... ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﺑﻪ ﻧﮕﺎه ﺟﺪﯾﺶ ﻧﮕﺎﻫﯽ اﻧﺪاﺧﺘﻢ: ﭼﻪ ﻃﻮر ﻣﮕﻪ؟‬ ‫
- آﺧﻪ اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﻣﻮﻗﻊ ﺣﺮف زدن ﺑﺎﻫﺎش ﻣﻌﺬب ﻫﺴﺘﯽ ...‬ ‫ﺑﺎ ﻧﻮك ﮐﻔﺸﻢ ﺳﻨﮓ زﯾﺮ ﭘﺎم رو ﺗﮑﻮﻧﯽ دادم: ﺧﺐ ... ﻣﻌﺬب ﺑﻮدن ﻧﯿﺴﺖ ... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ... اﯾﺸﻮن ﯾﻪ آﺷﻨﺎي ﻗﺪﯾﻤﯽ ﻫﺴﺘﻦ ...‬ ‫
- اون ﺷﺐ ﺑﻬﺶ ﺗﺎﮐﯿﺪ ﮐﺮد ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻪ ات ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫... ﺑﺎﺑﺎ اﯾﻦ آدم ﻋﺠﺐ ﺣﺎﻓﻈﻪ اي داﺷﺖ ...‬ ‫
- ﻣﻦ اﺣﺴﺎس ﻣﯿﮑﻨﻢ ﭼﯿﺰي ﺑﻪ ﻏﯿﺮ از ﯾﻪ آﺷﻨﺎﯾﯽ و ﯾﻪ ﮐﻢ ﺧﺎﻃﺮه اﺳﺖ ... ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﯾﻪ ﻫﻤﺒﺎزي ... اﯾﻦ ﻃﻮر ﻧﯿﺴﺖ؟‬ ‫
- ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﻣﻄﻤﺌﻨﺎ ﻧﻮﺟﻮان ﺑﻮدﯾﺪ ...‬ ‫... ﺟﻮاﺑﻢ رو ﭼﻪ ﭼﯿﺰي ﺑﺮداﺷﺖ ﮐﺮد ... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ... اﻣﺎ ﺳﺮش رو ﺗﮑﻮﻧﯽ داد و اداﻣﻪ ﺳﺌﻮاﻟﺶ رو ﻧﮕﺮﻓﺖ ... ﻣﻦ دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ‬ ‫از ﮔﺬﺷﺘﻪ اي ﮐﻪ ﭼﯿﺰ ﺧﺎﺻﯽ ﻫﻢ ﺗﻮش ﻧﺒﻮد ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﻢ ... ﻧﻪ ﺑﺮاي ﺣﺎﻣﯽ ... ﮐﻼ ﺑﺮاي ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ... راﻣﯿﻦ ﺣﺘﯽ اﮔﺮ اﻻن داﺷﺖ‬ ‫ﻧﺎراﺣﺘﻢ ﻣﯿﮑﺮد ﯾﻪ زﻣﺎﻧﯽ ﻫﻤﻪ آرزوم ﺑﻮد و ﺣﺎﻻ ﻫﺮ ﺑﺮداﺷﺖ اﺷﺘﺒﺎﻫﯽ ازش ﯾﻪ ﺟﻮر ﺗﻮﻫﯿﻦ ﺑﻪ ﺧﻮده ﻣﻦ ﺑﻮد ...‬ ‫از وﻗﺘﯽ ﺳﻮار ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺷﺪه ﺑﻮدﯾﻢ ﺗﻮ ﻓﮑﺮ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ... ﺳﮑﻮﺗﯽ ﺑﯿﻨﻤﻮن اﯾﺠﺎد ﺷﺪه ﺑﻮد و ﻫﺮ دو اﻧﮕﺎر ﮐﻪ داﺷﺘﯿﻢ ﺗﻤﺎم اﯾﻦ ﺳﺌﻮال و‬ ‫ﺟﻮاﺑﻬﺎ ... اﯾﻦ ﺑﻮدﻧﻬﺎ و ﮔﺎﻫﯽ ﺣﺴﺎس ﺷﺪﻧﻬﺎ رو ﺗﻮي ذﻫﻨﻤﻮن ﺣﻼﺟﯽ ﻣﯿﮑﺮدﯾﻢ ...‬ ‫... ﺳﺮم رو ﺑﻪ ﺷﯿﺸﻪ ﺗﮑﯿﻪ دادم ... از زﯾﺮ ﭼﺸﻢ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺣﺎﻣﯽ اﻧﺪاﺧﺘﻢ ... اﯾﻦ آدم ﺣﻘﯿﻘﺘﺎ ﺧﻮش ﻗﯿﺎﻓﻪ ﺑﻮد ... ﻋﺠﯿﺐ ﺑﻮد ﮐﻪ‬ ‫زﻧﯽ ﺗﻮ زﻧﺪﮔﯿﺶ ﻧﺒﻮد ... ﺗﺼﻮرش ﻫﻢ ﮐﻤﯽ ﻧﺎراﺣﺘﻢ ﮐﺮد ... ﯾﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﺧﻮدم ﻫﻢ ﺟﺎ ﺧﻮردم ... ﻣﻦ داﺷﺘﻢ ﭼﯽ ﻣﯿﮕﻔﺘﻢ ...‬ ‫اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﺷﺪم ﻋﯿﻦ اﯾﻦ ﺟﺎده ... ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ رو ﺑﻪ ﺟﺮﯾﺎﻧﺶ ﺳﭙﺮدم ... آﺧﺮش ﺧﯿﺮه و ﯾﺎ ﺷﺮ ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ... ﻫﺮ ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﺑﻮد‬ ‫ﻋﺒﻮر ﺑﻮد ... اون ﻫﻢ ﺑﺪ ﺟﻮر ﺗﻮي ﻓﮑﺮ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯿﺮﺳﯿﺪ ... ﮔﺎﻫﯽ ﺑﻬﺶ ﺗﻠﻔﻦ ﻣﯿﺸﺪ ... ﮐﺎرﻫﺎش رو ﺟﻔﺖ و ﺟﻮر ﻣﯿﮑﺮد و ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﺎ‬ ‫ﺳﯿﺎ اس ام اس ﺑﺎزي ﻣﯿﮑﺮدﯾﻢ ...‬ ‫دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﻣﻮﻫﺎش ﮐﺸﯿﺪ ... ﻋﺼﺒﯽ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯿﻮﻣﺪ ... ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺗﻮي ﺗﻠﻔﻦ ﺷﻨﯿﺪه ﺧﯿﻠﯽ ﻋﺼﺒﯿﺶ ﮐﺮده ... دو ﺗﺎ از‬ ‫ﺗﻤﺎﺳﻬﺎ از روﯾﺎ ﺑﻮد و ﯾﮑﯿﺶ از ﻫﻤﻮن ﻋﺒﺎﺳﯽ ﻧﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﺳﻤﺶ و ﺻﺪاش ﺑﺮام ﺧﯿﻠﯽ آﺷﻨﺎ ﺑﻮد ...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ و ﮐﻮﺷﺎ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ده ﺑﺎري ﺗﺎ دو ﺳﺎﻋﺖ ﭘﯿﺶ ﺗﻤﺎﺳﮕﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدن و ﭼﮏ ﮐﺮده ﺑﻮدن ﮐﻪ ﻣﻦ ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﭘﯿﺸﺸﻮن ﻣﯿﺮم ...‬ ‫ﺑﻌﺪ از ﯾﻪ ﺳﮑﻮت ﺷﺎﯾﺪ دو ﺳﺎﻋﺖ ﮐﻪ ﭘﺲ ﺗﮏ ﺗﮏ اون ﺗﻤﺎﺳﻬﺎ ﻣﺨﻔﯽ ﺷﺪه ﺑﻮد رﺳﯿﺪﯾﻢ ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻪ ... ﮐﻪ ﺑﺎ ﺑﺎز ﺷﺪن در ﺑﺎغ ﻣﻮﺟﯽ‬ ‫از اﺿﻄﺮاب رو ﺣﺲ ﮐﺮدم ... دﻟﻢ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺖ وارد ﻋﻤﺎرت ﺑﺸﻢ ﺣﺲ ﺧﻮﺑﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... اﻣﺎ ﮐﻼﻓﮕﯽ و ﺧﺴﺘﮕﯽ ﺑﯿﺶ از ﺣﺪ‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ و در ﮐﻨﺎرش دﻟﺘﻨﮕﯽ ﺑﺮاي ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻣﺎﻧﻊ از اﯾﻦ ﻣﯽ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺳﺎﮐﻢ رو ﺑﺰﻧﻢ زﯾﺮ ﺑﻐﻠﻢ و ﺑﺎ ﺣﺪ اﮐﺜﺮ ﺳﺮﻋﺖ از اﯾﻦ ﺟﺎ ﻓﺮار ﮐﻨﻢ‬ ‫...‬ ‫ﺑﺎ ورودﻣﻮن روي ﺗﺮاس اول از ﻫﻤﻪ ﻓﺨﺮي ﺧﺎﻧﻮم ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪ و ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﮐﻪ ﺣﺎل و ﻫﻮاي ﺧﻮﺑﯽ ﻫﻢ ﻧﺪاره ... ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺑﻪ ﺷﺪت‬ ‫ﻣﺸﮑﻮك ﻣﯽ زد ... ﺣﺎﻣﯽ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻬﺶ اﻧﺪاﺧﺖ ﮐﻪ ﭼﺸﻤﺎش رو ازش ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﻌﺪ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻋﻤﺎرت اﻧﺪاﺧﺖ و ﺳﺎك‬ ‫رو ﺗﻮي دﺳﺘﺶ ﻣﺤﮑﻢ ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﯽ ﻫﯿﭻ ﺣﺮﻓﯽ ﺑﺎ ﻗﺪم ﻫﺎي ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺧﻮﻧﻪ رﻓﺖ ... ﺑﺎ ﻧﮕﺮاﻧﯽ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻧﮕﺮان ﻓﺨﺮي‬ ‫ﺧﺎﻧﻮم ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ... ﺗﺮدﯾﺪ داﺷﺘﻢ اوﻧﺠﺎ ﺑﻤﻮﻧﻢ ﯾﺎ وارد ﺑﺸﻢ ... ﮐﻤﯽ اﯾﻦ ﭘﺎ و اون ﭘﺎ ﮐﺮدم ... ﮐﻤﯽ ﻧﻔﺴﻢ رو ﺗﻮ ﺳﯿﻨﻪ ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻢ و‬ ‫ﺑﻪ ﻓﺨﺮي ﺧﺎﻧﻮم ﮐﻪ ﺑﯽ ﺳﻼم و ﮐﻼم ﺑﻪ ﻣﺴﺖ ﺗﻪ ﺑﺎغ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ... ﺑﺎﻻﺧﺮه ﮐﻪ ﭼﯽ ﻣﻦ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ داﺧﻞ ﻣﯽ رﻓﺘﻢ ... ﺑﺎ ورودم ﺑﻪ‬ ‫داﺧﻞ ﻓﻀﺎي ﺧﻮﻧﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮم ﻣﺸﮑﻮك ﺗﺮ از ﻫﺮ زﻣﺎﻧﯽ اوﻣﺪ ﻫﻤﻮن ﻃﻮر اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮدم روي زﻣﯿﻦ ﻧﻘﺶ دار ﺧﻮﻧﻪ زﯾﺮ ﭼﻠﭽﺮاغ اﺻﻠﯽ‬ ‫... ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﻧﺒﻮد ... ﺗﺎ ﺻﺪاي ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم و ﺣﺎﻣﯽ از ﺑﺎﻻ اوﻣﺪ ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ: ﻣﯽ ﺧﻮاد ﺑﮑﺸﺘﺶ؟‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- ﺣﺎﻣﯽ ﻣﺎدر ﺣﺮص ﻧﺨﻮر ...‬ ‫
- ﻣﺎدر ﻣﻦ ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﯾﻪ ﭼﯿﺰي ﻣﯿﮕﯿﺪ ﭼﻪ ﻃﻮر ﺣﺮص ﻧﺨﻮرم ...‬ ‫از ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﺑﺎﻻ رﻓﺘﻢ ... ﺣﺎﻣﯽ ﮐﻼﻓﻪ داﺷﺖ ﻗﺪم رو ﻣﯿﺮﻓﺖ و ﺗﻮي ﻣﻮﺑﺎﯾﻠﺶ دﻧﺒﺎل ﯾﻪ ﺷﻤﺎره ﻣﯿﮕﺸﺖ ...‬ ‫
- ﭼﺮا ﻫﻤﻮن ﻣﻮﻗﻊ ﺗﻤﺎس ﻧﮕﺮﻓﺘﯿﺪ؟‬ ‫
- ﭼﯽ ﮐﺎر ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﯽ ﺑﮑﻨﯽ ﻣﺎدر ﻣﻦ ... ﺗﻮ ﺟﺎده ﻫﻢ ﺑﻮدي ... ﺑﻌﺪ از اﯾﻦ ﻫﻤﻪ وﻗﺖ رﻓﺘﻪ ﺑﻮدي ﭘﯽ ...‬ ‫ﺑﺎ دﯾﺪﻧﻢ ﺣﺮﻓﺶ رو ﺧﻮرد ... ﻟﺒﺨﻨﺪي رو ﺑﻪ زور روي ﻟﺒﺶ ﮐﺎﺷﺖ و ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ اوﻣﺪ و ﻣﻬﺮﺑﺎن ﺗﺮ از ﻫﺮ وﻗﺖ دﯾﮕﻪ اي ﺑﻐﻠﻢ ﮐﺮد ...‬ ‫
- دﺧﺘﺮم ﻧﺪﯾﺪﻣﺖ ﺧﻮش اوﻣﺪي ...‬ ‫... اﯾﻨﺠﺎ ﯾﻪ ﺧﺒﺮي ﺑﻮد ... ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم رﻧﮓ ﺑﻪ رﺧﺴﺎر ﻧﺪاﺷﺖ ... اﺻﻼ ﺑﻪ ﻫﺎ ﮐﺠﺎ ﺑﻮدن ... ﺣﺎﻣﯽ ﭼﺮا اﻧﻘﺪر ﮐﻼﻓﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد؟‬ ‫
- ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﭼﯿﺰي ﺷﺪه؟ ﺣﺎﻟﺘﻮن ﺧﻮب ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫ﺑﺎ دﺳﺘﻤﺎل ﺗﻮي دﺳﺘﺶ ﻣﻀﻄﺮب ﭼﺸﻤﺎش رو ﭘﺎك ﮐﺮد و ﻧﯿﻢ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺣﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﺟﺪي ﻣﺎدرش رو ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮد ... اﻧﺪاﺧﺖ: ﻧﻪ‬ ‫ﻋﺰﯾﺰﮐﻢ ... ﺧﻮش اوﻣﺪي ... ﻣﮕﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺳﺮاﻏﺖ رو ﺑﮕﯿﺮن ﺗﺎ ﺳﺮاغ ﻣﺎ ﺑﯿﺎي ...‬ ‫... از ﻫﺮ ﮐﻼﻣﺶ ﻧﻘﺶ ﺑﺎزي ﮐﺮدﻧﺶ ﻣﯽ ﺑﺎرﯾﺪ ...‬ ‫
- آﻗﺎي اﻧﺘﻈﺎم؟‬ ‫ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﺸﯿﺪ: ﯾﮑﻢ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻋﺖ ﭘﯿﺶ ﺣﺎﻟﺶ ﺑﺪ ﺷﺪ ... دﮐﺘﺮ اوﻣﺪ ﮔﻔﺖ ﺑﻬﺘﺮ ﺷﺪه ... ﺧﺪا رو ﺷﮑﺮ اﻻن ﺧﻮاﺑﯿﺪه ... اﯾﻦ ﺳﮑﺘﻪ‬ ‫از ﭘﺎ اﻧﺪاﺧﺘﺘﺶ ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺷﻤﺎره ﻣﻮرد ﻧﻈﺮش رو ﭘﯿﺪا ﮐﺮده ﺑﻮد ﮔﻮﯾﺎ ﺑﺎ ﮔﺎم ﻫﺎي ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ اﺗﺎق ﮐﺎرش رﻓﺖ ... و ﻧﮕﺎه ﻣﻦ ﻫﻢ ﻫﻤﺮاﻫﯿﺶ‬ ‫ﮐﺮد ...‬ ‫ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم دﺳﺘﺶ رو ﭘﺸﺖ ﮐﺘﻔﻢ ﮔﺬاﺷﺖ و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ اﺗﺎق ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻫﺪاﯾﺘﻢ ﮐﺮد: ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﯾﮑﻢ ﺗﺮﺳﯿﺪن ﻫﻤﺮاز ﻋﺰﯾﺰم ...‬ ‫در رو ﺑﺎز ﮐﺮدم ﺗﻮ اﺗﺎق ﮐﻮﺷﺎ ﺑﻮدن ... ﻫﺮ دو روي ﺗﺨﺖ ﮐﻮﺷﺎ ﮐﺰ ﮐﺮده ﺑﻮدن ... ﻧﯿﻮﺷﺎ زاﻧﻮﻫﺎش رو ﺑﻐﻞ ﮐﺮده ﺑﻮد ... ﺑﺎ دﯾﺪﻧﻢ‬ ‫اﻧﮕﺎر ﮐﻪ از ﺟﺎﯾﯽ آزاد ﺷﺪه ﺑﺎﺷﻦ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﭘﺮواز ﮐﺮدن ... ﺧﻮدﺷﻮن رو ﺗﻮي ﺑﻐﻠﻢ ﺟﺎ دادن ... ﻣﺤﮑﻢ ﺑﻐﻠﺸﻮن ﮐﺮدم ... ﺑﻪ ﻓﺮﯾﺪه‬ ‫ﺧﺎﻧﻮم ﮐﻪ ﻫﻨﻮز داﺷﺖ اﺷﮑﺎش رو ﺧﺸﮏ ﻣﯿﮑﺮد ﻧﮕﺎﻫﯽ اﻧﺪاﺧﺘﻢ ﺑﺎ ﻣﺤﺒﺖ دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﻣﻮﻫﺎم ﮐﺸﯿﺪ ﮐﻪ دو زاﻧﻮ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدم ﺗﺎ ﻫﻢ‬ ‫ﻗﺪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﺸﻢ ﮐﺸﯿﺪ و در اﺗﺎق رو ﺑﺴﺖ ...‬ ‫ﮐﻮﺷﺎ: ﻫﻤﺮاز ... ﺧﯿﻠﯽ وﺣﺸﺘﻨﺎك ﺑﻮد ...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ: ﻣﻦ دﯾﮕﻪ ﻧﻤﯽ ﺧﻮام اﯾﻦ ﺟﺎ ﺑﺎﺷﻢ ... ﭘﺪر ﺟﻮن داره ﻣﯽ ﻣﯿﺮه ﻣﻦ ﻣﺮده دوﺳﺖ ﻧﺪارم ...‬ ‫ﺑﻮﺳﻪ اي ﻣﺤﮑﻢ روي ﺷﻘﯿﻘﻪ ﻫﺮ ﺟﻔﺘﺸﻮن ﮔﺬاﺷﺘﻢ ...‬ ‫ﮐﻮﺷﺎ رو ﮐﻪ ﭘﺎش رو ﺑﺎز ﮐﺮده ﺑﻮد و ﻫﻨﻮز ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﻬﺶ ﻓﺸﺎر ﻣﯿﺎورد رو ﺑﻐﻠﻢ ﮐﺮدم ... ﺧﯿﻠﯽ ﺳﻨﮕﺸﻦ ﺑﻮد. ﻟﺒﺎﺳﻬﺎم رو در آوردم‬ ‫و ﻧﺸﺴﺘﻢ رو ﺑﻪ روﺷﻮن روي زﻣﯿﻦ: ﭼﯽ ﺷﺪ؟ﺷﻤﺎ ﻫﺎ ﭼﺮا اﯾﻦ ﺷﮑﻠﯽ ﻫﺴﺘﯿﺪ ...‬ ‫ﮐﻮﺷﺎ: ﻣﺎ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺗﻮ ﺑﻮدﯾﻢ ... ﺣﺘﯽ ﺑﻪ ﻣﺎﻣﺎن ﻓﺮﯾﺪه ﻫﻢ ﮔﻔﺘﯿﻢ ﮐﻪ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ: ول ﮐﻦ ﮐﻮﺷﺎ اوﻧﺠﺎﻫﺎش ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ ... ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻋﺖ ﭘﯿﺶ زﻧﮓ ﺧﻮﻧﻪ رو زدن ... ﻣﺎﻣﺎن ﻓﺮﯾﺪه زاﻧﻮﻫﺎش ﻟﺮزﯾﺪ ﻏﺶ ﮐﺮد‬ ‫روي ﻣﺒﻞ ... ﻓﺨﺮي ﺧﺎﻧﻮم ﻫﯽ دﺳﺘﺎش رو ﻣﯽ ﻣﺎﻟﯿﺪ ﺑﻬﻢ ﻣﯿﮕﻔﺖ آﻗﺎ ﺣﺎﻣﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﻣﺎ ﭼﯽ ﮐﺎر ﮐﻨﯿﻢ ... اﯾﻦ ﮐﻮﺷﺎ ﻫﻢ ﻓﻘﻂ ﮔﺮﯾﻪ‬ ‫ﻣﯿﮑﺮد ...‬ ‫
- ﻧﻤﯽ ﮐﺮدم ...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺑﺮاق ﺷﺪ ﺑﺎز ﺑﺎﻫﺎش ﮐﻞ ﮐﻞ ﮐﻨﻪ ﮐﻪ ﺑﻮﺳﻪ اي روي ﭘﯿﺸﻮﻧﯽ ﮐﻮﺷﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻢ: ﺑﺎﺷﻪ ﮔﺮﯾﻪ ﻧﻤﯿﮑﺮدي ... ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺟﻮن ﺑﻪ ﻟﺐ ﺷﺪم‬ ‫...‬ ‫
- ﻫﯿﭽﯽ ﻣﺎﻣﺎن ﻓﺮﯾﺪه ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و اول ﻣﺎ رو ﺑﺮد ﻃﺒﻘﻪ ﺳﻮم و ﮔﻔﺖ از در ﺑﯿﺮون ﻧﯿﺎﯾﻢ ... ﺣﺘﯽ در رو ﻗﻔﻞ ﮐﺮد ... ﺑﻌﺪش ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ‬ ‫ﭼﯽ ﺷﺪ ...‬ ‫ﯾﮑﻢ ﮔﺬﺷﺖ ... ﯾﻌﻨﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﮔﺬﺷﺖ ﮐﻪ ﺻﺪاي ﮔﺮﯾﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﺑﻌﺪ ﯾﻪ ﺳﺮي آدم دﯾﮕﻪ اوﻣﺪن و رﻓﺘﻦ و ﺑﻌﺪ ﻓﺨﺮي ﺧﺎﻧﻮم اوﻣﺪ در‬ ‫رو ﺑﺎز ﮐﺮد ... ﻣﺎ ﻫﻢ رﻓﺘﯿﻢ دﯾﺪم ﺑﺎز ﺑﻪ ﭘﺪرﺟﻮن دﺳﺘﮕﺎه وﺻﻞ ﮐﺮدن و ﻣﺎ رو درﺳﺖ و درﻣﻮن ﻧﻤﯽ ﺑﯿﻨﻪ ...‬ ‫ﮐﻮﺷﺎ: ﻣﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﺗﺮﺳﯿﺪﯾﻢ ﻋﻤﻮ ﺣﺎﻣﯽ اﮔﺮ ﺑﻮد اﯾﻦ اﺗﻔﺎق ﻧﻤﯽ اﻓﺘﺎد ...‬ ‫داﺷﺘﻢ ﺷﺎخ در ﻣﯿﺎوردم ... اﯾﻦ ﺟﺎ ﭼﻪ ﺧﺒﺮ ﺑﻮد اﯾﻦ ﺟﻮﺟﻪ ﻫﺎي ﺗﺮﺳﯿﺪه ﻣﻦ ﭼﺮا اﯾﻦ ﺷﮑﻠﯽ ﺷﺪن؟ اﺻﻼ ... ﻧﻪ ... اوﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻓﮑﺮ‬ ‫ﻣﯿﮑﻨﻢ ﻧﯿﺴﺖ ... اﻣﮑﺎن ﻧﺪاره ... دﺳﺘﻢ رو روي ﻗﻠﺒﻢ ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﮐﻪ داﺷﺖ از ﺣﺮﮐﺖ ﻣﯽ اﯾﺴﺘﺎد ...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺑﺎ اﺳﺘﺮس دﺳﺘﺶ رو دور ﮔﺮدﻧﻢ ﭘﯿﭽﯿﺪ: ﻫﻤﺮاز ﺗﻮ ﻫﻢ ﺧﻮب ﻧﯿﺴﺘﯽ؟‬ ‫ﻣﺤﮑﻢ ﺗﺮ ﺑﻐﻠﺶ ﮐﺮدم: ﻧﻪ ﮔﻠﮑﻢ ﯾﮑﻢ ﺧﺴﺘﻪ ام ... ﺑﺬارﯾﺪ ﺑﺮاﺗﻮن ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺟﺎﯾﺰه ﮔﺮﻓﺘﻢ ﮐﯿﺎ اون ﺟﺎ ﺑﻮدن ...‬ ‫ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﻪ ﻗﺪر ﺗﻮي اﺗﺎق ﻣﻮﻧﺪه ﺑﻮدﯾﻢ ... ﻣﺮﺗﺒﺎ ﺻﺪاي زﻧﮓ ﻣﯿﻮﻣﺪ و ﻧﺸﻮن ﻣﯽ داد ﻣﻼﻗﺎﺗﯽ ﻫﺎي اﮐﺒﺮ ﺧﺎن ﺑﺎزﻫﻢ ﭘﺸﺖ‬ ‫ﺳﺮﻫﻢ دارن ﻣﯿﺎن ...‬ ‫ﻣﻦ اﺻﻼ ﻗﺼﺪ ﻧﺪاﺷﺘﻢ از اﺗﺎق ﺑﯿﺮون ﺑﺮم ... اﻣﺎ ﺑﺪﺟﻮر ﻫﻢ ﭼﺸﻤﻢ ﺑﻪ در ﺧﯿﺮه ﻣﻮﻧﺪه ﺑﻮد ﻋﺠﯿﺐ ﺑﻮد ﮐﻪ اﻧﮕﺎر ﻋﺎدت ﮐﺮده ﺑﻮدم‬ ‫اﯾﻦ در ﺑﺎز ﺑﺴﻪ او ﻧﮕﺎه ﺟﺪي ﮐﻪ اﻻن ﮐﻪ ﻧﮕﺮان ﺣﺎل ﺧﺴﺘﻪ اش ﻫﻢ ﺑﻮدم رو ﺑﯿﻦ در ﺑﺒﯿﻨﻢ ...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ و ﮐﻮﺷﺎ ﻣﺜﻞ ﻫﺮ ﺑﭽﻪ دﯾﮕﻪ اي ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺮﯾﻊ ﺷﺪه ﻇﺎﻫﺮا ﻫﻢ ذﻫﻨﺸﻮن ﺑﻪ ﺳﻤﺖ دﯾﮕﻪ اي رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ... و داﺷﺘﻦ ﮐﺎرﺗﻮﻧﯽ رو‬ ‫ﮐﻪ ﺑﺮاﺷﻮن ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدم رو ﻣﯿﺪﯾﺪن ...‬ ‫ﺗﻘﻪ اي ﺑﻪ در ﺧﻮرد و ﻣﻦ ﺗﻮي دﻟﻢ ﯾﻪ ﺣﺲ آروم اوﻣﺪ ... اﻣﺎ ﺑﺎ دﯾﺪن روﯾﺎ ﺑﯿﻦ در اون اﻧﺘﻈﺎر ﺟﺎش رو ﺑﻪ ﯾﻪ ﺣﺲ دوﺳﺘﺎﻧﻪ داد ...‬ ‫ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺳﻼم ﻋﻠﯿﮏ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﺎﻟﺼﺎﻧﻪ اي ﺑﺎﻫﺎش ﮐﺮدن و ﻟﺒﺨﻨﺪش رو ﭘﻬﻦ ﺗﺮ ﮐﺮدن ...‬ ‫از ﺟﺎم ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﻣﻮﻫﺎم ﮐﺸﯿﺪم و ﺑﺎﻫﺎش رو ﺑﻮﺳﯽ ﮐﺮدم ... اون ﻫﻢ اﺻﻼ ﺳﺮﺣﺎل ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻧﻤﯽ رﺳﯿﺪ ...‬ ‫
- ﻫﻤﺮاز ﻧﻤﯿﺎي ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺷﺎم ﺣﺎﺿﺮه ...‬ ‫
- ﭼﯿﺰه ... ﻧﯿﺎم ...‬ ‫
- ااا ... ﭼﺮا ﻣﻨﺘﻈﺮﺗﯿﻢ ...‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ اﻧﺪاﺧﺘﻢ و ﮐﻤﯽ ﺻﺪام رو ﭘﺎﯾﯿﻦ آوردم: ﺗﻮ ﮐﻪ دﯾﮕﻪ ﻣﯽ دوﻧﯽ اون ﺟﻤﺎﻋﺖ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫روﯾﺎ: اﮐﺒﺮ ﺧﺎن ﺣﺎﻟﺶ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺪه ﻫﻤﻪ ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺧﺎﻃﺮ اﯾﻦ ﺟﺎن ... ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﭘﯿﺮه ﻣﺮد ﻣﻘﺘﺪري ﮐﻪ دﮐﺘﺮ ﮔﻔﺘﻪ اﮔﺮ ﻫﻢ اﯾﻦ ﻣﺮﺣﻠﻪ‬ ‫رو رد ﮐﻨﻪ اﺣﺘﻤﺎل ﺧﯿﻠﯽ زﯾﺎد ﻓﻠﺞ ﻣﯽ ﻣﻮﻧﻪ ... ﮐﺴﯽ ﺣﻮﺻﻠﻪ ﻧﺪاره ﺑﺎ ﺗﻮ ﺳﺮ و ﮐﻠﻪ ﺑﺰﻧﻪ ...‬ ‫... ﺑﺎ ﺷﻨﯿﺪن ﺣﺎل ﺑﺪ اﮐﺒﺮ ﺧﺎن واﻗﻌﺎ ﻧﺎراﺣﺖ ﺷﺪم ... ﺑﺮاي ﺣﺎﻣﯽ ... ﺑﺮاي ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ... ﺑﺮاي ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ... ﺷﺎﯾﺪ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﺗﻮ اﯾﻦ‬ ‫ﺟﻤﻊ ﺑﻪ اﻧﺪازه ﻣﻦ ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺖ از دﺳﺖ دادن ﯾﻌﻨﯽ ﭼﯽ؟‬ ‫
- ﻣﻦ و ﺗﻮ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺣﺎﻣﯽ ﻣﯿﺮﯾﻢ ﭘﺎﯾﯿﻦ ...‬ ‫ﭘﻮﻟﯿﻮر ﻧﺎزك و ﺳﺒﮏ ﺳﻔﯿﺪ رﻧﮕﯽ ﺑﻪ ﺗﻨﻢ ﺑﻮد ﮐﻪ ﭼﻮن ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻮد زﯾﺮش ﺳﺎق ﻗﻬﻤﻮه اي رﻧﮕﯽ ﭘﺎم ﺑﻮد ... آراﯾﺶ ﺧﯿﻠﯽ ﻻﯾﺘﯽ ﻫﻢ‬ ‫داﺷﺘﻢ ... اﯾﻦ ﻃﻮري ... ﺧﺐ ... ﺑﺪك ﻫﻢ ﻧﺒﻮد اﯾﻦ ﻟﺒﺎس ... اﻟﺒﺘﻪ اﮔﺮ ﺧﻮدم رو ﺑﺎ ﺑﻠﻮز داﻣﻦ ﺑﺴﯿﺎر ﺷﯿﮏ آﺑﯽ ﻧﻔﺘﯽ روﯾﺎ ﻣﻘﺎﯾﺴﻪ‬ ‫ﻧﻤﯽ ﮐﺮدم ...‬ ‫ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺗﻮ اﯾﻦ ﺟﻤﻌﻬﺎ ﺗﻮي اﺗﺎﻗﺸﻮن ﻏﺬا ﻣﯽ ﺧﻮردن ... ﺑﻮﺳﯿﺪﻣﺸﻮن و ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ روﯾﺎ ﭘﺎﯾﯿﻦ رﻓﺘﻢ ... ﺗﺮﺟﯿﺢ ﻣﯿﺪادم ﺑﺎ ﺣﺎﻣﯽ ﺑﺮم ...‬ ‫وﻗﺘﯽ ﮐﻨﺎرش ﻗﺪم ﺑﺮ ﻣﯿﺪاﺷﺘﻢ اﺣﺴﺎس ﻣﯿﮑﺮدم ﻗﺮار ﻧﯿﺴﺖ ﻫﯿﭻ اﺗﻔﺎﻗﯽ ﺑﺮام ﺑﯿﻔﺘﻪ ...‬ ‫ﺑﺎ ورودم ﺑﻪ ﺳﺎﻟﻦ ﻏﺬا ﺧﻮري ﮐﻪ ﺣﺎﻣﯽ ﻫﻨﻮز ﺗﻮش ﻧﺒﻮد ﺳﺮﻫﺎ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﭼﺮﺧﯿﺪ و ﻣﻦ ﺳﻼﻣﯽ اﺟﻤﺎﻟﯽ ﮐﺮدم و ﯾﻪ ﺻﻨﺪﻟﯽ رو ﮔﻮﺷﻪ‬ ‫ﺗﺮﯾﻦ ﺑﺨﺶ ﻣﯿﺰ ﺑﻠﻨﺪ اﻧﺘﺨﺎب ﮐﺮدم ... اﯾﻦ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺷﯿﮏ ﭘﻮش ﺑﻌﻀﯽ ﺑﯽ ﺗﻮﺟﻪ و ﺑﻌﻀﯽ ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ داﺷﺘﻦ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮدن ... روﯾﺎ‬ ‫ﮐﻨﺎرم ﻧﺸﺴﺖ ...‬ ‫ﺣﺲ ﺧﻮﺑﯽ از ﺑﻮدﻧﻢ اون ﺟﺎ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺑﺎ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺗﻮي اﺗﺎق ﺑﻤﻮﻧﻢ ... روﯾﺎ اﻣﺎ ﺗﻤﺎم ﺗﻮﺟﻬﺶ رو داده ﺑﻮد ﺑﻪ ﻣﻦ ...‬ ‫ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم وارد اﺗﺎق ﺷﺪ و روي ﺻﻨﺪﻟﯽ ﻫﻤﯿﺸﮕﺶ ﻧﺸﺴﺖ ... و ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ ﺣﺎﻣﯽ وارد ﺷﺪ ... ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺷﯿﮏ ﺑﻮد اﻣﺎ‬ ‫ﺧﺴﺘﮕﯽ از ﻫﻤﻪ وﺟﻨﺎﺗﺶ ﻣﯽ رﯾﺨﺖ ... ﻣﻦ ﮐﻪ ﺧﺐ ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ﭼﻨﺪ روزه اﯾﻦ آدم درﮔﯿﺮه ... و ﭼﻪ ﻗﺪر ﮐﺎر اﻃﺮاﻓﺶ رﯾﺨﺘﻪ ... ﺑﻪ‬ ‫ﺟﺎي اﮐﺒﺮ ﺧﺎن روي ﺻﻨﺪﻟﯽ ﺻﺪر ﻣﺠﻠﺲ ﻧﺸﺴﺖ و ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺟﺬاﺑﺶ ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﺧﻮش آﻣﺪ ﮔﻔﺖ و ﺗﻌﺎرف ﮐﺮد ﮐﻪ ﻏﺬاﺷﻮن رو‬ ‫ﺷﺮوع ﮐﻨﻦ ...‬ ‫ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺑﻪ ﻧﻈﺮم ﻣﺼﻨﻮﻋﯽ و ﻣﺴﺨﺮه اوﻣﺪ ... ﻣﻦ ﺗﻤﺎم ﺣﻮاﺳﻢ ﺑﻪ ﻣﺮد ﺻﺪر ﻣﺠﻠﺲ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎ ﻏﺬاش ﺑﺎزي ﻣﯿﮑﺮد و ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ‬ ‫ﺗﻮي دﻫﻨﺶ ﻫﻢ ﺣﺘﯽ ﻧﮕﺬاﺷﺖ ... ﻧﮕﺮاﻧﺶ ﺑﻮدم ... ﮐﻼ ﻧﮕﺮان ﮐﻞ ﻗﻀﯿﻪ ﺑﻮدم ﺧﯿﻠﯽ ﭼﯿﺰﻫﺎ اﯾﻦ ﺟﺎ داﺷﺖ اﺗﻔﺎق ﻣﯽ اﻓﺘﺎد ...‬ ‫وارد آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ ﺷﺪم ﻓﺨﺮي ﺧﺎﻧﻮم و ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ ﮐﻪ ﻧﻤﯽ ﺷﻨﺎﺧﺘﻢ داﺷﺘﻦ ﺗﻨﺪ و ﺗﻨﺪ اﯾﻦ ﻃﺮف و اون ﻃﺮف ﻣﯽ رﻓﺘﻨﻮوﯾﮏ ﺳﺎﻋﺘﯽ ﺑﻮد‬ ‫ﮐﻪ ﺷﺎم ﺗﻤﻮم ﺷﺪه ﺑﻮد و ﺣﺎﻣﯽ ﮐﻤﯽ ﺑﻌﺪش ﺗﻮي ﺟﻤﻊ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و ﺑﻌﺪ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﺎﻻ ... ﻫﻤﻪ ذﻫﻨﻢ ﭘﯿﺸﺶ ﺑﻮد ... ﻣﻦ ﻫﻢ ﺳﺮي‬ ‫ﺑﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ زده ﺑﻮدم ... و ﺣﺎﻻ ﻗﺼﺪ داﺷﺘﻢ ﺣﺘﻤﺎ ﺑﺎ ﺣﺎﻣﯽ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﻢ ...‬ ‫
- ﺑﻔﺮﻣﺎﯾﯿﺪ ...‬ ‫... از ﺗﮏ ﺗﮏ ﻧﻔﺴﻬﺎش ﻣﯽ ﺷﺪ ﺧﺴﺘﮕﯽ رو ﻓﻬﻤﯿﺪ ...‬ ‫اول ﻻي در رو ﺑﺎز ﮐﺮدم و ﺳﺮم رو داﺧﻞ ﺑﺮدم
قسمت هفدهم
.. ﭘﺸﺖ ﻣﯿﺰش ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و ﻣﻮﻫﺎش ﮐﻤﯽ آﺷﻔﺘﻪ ﺑﻮد ... ﭼﺮاغ ﻫﺎ ﺧﺎﻣﻮش ﺑﻮد و‬ ‫ﻓﻘﻂ آﺑﺎژور روﺷﻦ ﺑﻮد ... ﻧﯿﻤﯽ از ﺻﻮرﺗﺶ روﺷﻦ ﺷﺪه ﺑﻮد و اﯾﻦ ﺟﺬاب ﺗﺮ از ﻫﺮ زﻣﺎن دﯾﮕﻪ اي ﮐﺮده ﺑﻮدﺗﺶ ... ﮔﺮه ﮐﺮواﺗﺶ‬ ‫ﺷﻞ ﺑﻮد و دﮐﻤﻪ اول ﭘﯿﺮاﻫﻨﺶ ﺑﺎز ﺑﻮد و آﺳﺘﯿﻨﺎش رو ﺑﺎﻻ زده ﺑﻮد ... ﺑﺎ دﯾﺪﻧﻢ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﮐﻢ رﻧﮓ و ﺧﺴﺘﻪ اي روي ﻟﺒﺶ اوﻣﺪ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﺗﻤﺎم ﻗﺪ وارد اﺗﺎﻗﺶ ﺷﺪم و در رو ﺑﺴﺘﻢ: ﻣﺰاﺣﻤﺘﻮن ﺷﺪم ...‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺳﯿﻨﯽ دﺳﺘﻢ اﻧﺪاﺧﺖ و اﯾﻦ ﺑﺎر ﻟﺒﺨﻨﺪش واﺿﺢ ﺗﺮ ﺷﺪ ...‬ ‫ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﯿﺰش رﻓﺘﻢ و ﺳﯿﻨﯽ رو روي ﻣﯿﺰش ﮔﺬاﺷﺘﻢ: ﺑﺮاﺗﻮن ﺷﯿﺮ ﻋﺴﻞ آوردم ...‬ ‫ﻟﯿﻮان رو ﺗﻮي دﺳﺘﺶ ﮔﺮﻓﺖ: ﻣﺮﺳﯽ ... ﺑﺒﺨﺶ اﻣﺸﺐ ﺧﯿﻠﯽ ﺣﻮاﺳﻢ ﻧﺒﻮد ...‬ ‫
- ﭼﯿﺰي ﻧﺨﻮردﯾﺪ ... اﯾﻦ رو ﻻ اﻗﻞ ﺑﺨﻮرﯾﺪش ... ﺧﻮﺑﻪ ﺑﺮاﺗﻮن ...‬ ‫... ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﺗﻌﺠﺐ ﮐﺮد ﮐﻪ دﻗﺖ ﮐﺮده ﺑﻮدم ﺑﻪ ﻏﺬا ﺧﻮردﻧﺶ ... رﻓﺘﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ ... ﺻﻨﺪﻟﯿﺶ رو ﭼﺮﺧﻮﻧﺪ ... ﭘﺎﻫﺎش رو روي‬ ‫ﻫﻢ اﻧﺪاﺧﺖ و ﻟﯿﻮان رو روي ﻣﯿﺰ ﮔﺬاﺷﺖ ودﺳﺘﺶ رو دورش ﻣﯿﭽﺮﺧﻮﻧﺪ ... ﺗﮑﯿﻪ دادم ﺑﻪ ﻣﯿﺰ ... ﻧﯿﻢ رﺧﻢ ﺑﻬﺶ ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﻧﻤﯽ ﺷﯿﻨﯽ؟‬ ‫
- ﻧﻪ ... ﺷﻤﺎ راﺣﺖ ﺑﺎﺷﯿﺪ ... ﮐﺎري از دﺳﺖ ﻣﻦ ﺑﺮ ﻣﯿﺎد؟‬ ‫
- ﻫﻤﯿﻦ ﺟﺎدوت ﮐﺎﻓﯿﻪ ...‬ ‫
- اﻣﺎ اﯾﻦ ﮐﻪ ﻓﺮﻣﻮل ﺟﺎدوﯾﯽ ﻣﻦ ﻧﯿﺴﺖ ... اﯾﻦ دم دﺳﺘﯽ ... ﯾﻪ ﺑﺎر ﺑﯿﺎﯾﺪ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﺎز ﺑﺮاﺗﻮن ﺟﺎدو ﻣﯿﮑﻨﻢ ...‬ ‫ﺧﯿﻠﯽ ﻧﺰدﯾﮑﺶ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮدم ... ﻧﻔﺴﺶ آروم ﺗﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد ... ﮔﺮه اﺑﺮوﻫﺎش ﻫﻢ ﮐﻢ ﮐﻢ داﺷﺖ از ﻫﻢ ﺑﺎز ﻣﯿﺸﺪ ... ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﯽ‬ ‫ﮐﺸﯿﺪ و ﭼﺸﻤﺎش رو ﻣﺜﻞ اون روز ﮐﻪ وارد اﺗﺎق ﺷﺪه ﺑﻮد ﭼﻨﺪ ﺛﺎﻧﯿﻪ اي ﺑﺴﺖ و ﺑﺎز ﮐﺮد ... اﯾﻦ ﺑﺎر ﺗﻮي ﭼﺸﻤﺶ ﯾﻪ آراﻣﺶ و ﯾﻪ‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﻮد ...‬ ‫دﺳﺘﺎم رو ﻗﻔﻞ ﮐﺮدم ﺑﻪ ﻟﺒﻪ ﻣﯿﺰ: ﺷﺎﯾﺪ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﺑﻬﺘﺮ از ﻣﻦ درﮐﺘﻮن ﻧﮑﻨﻪ ... ﺗﺮس از دﺳﺖ دادن ... آدم ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ اﺣﺴﺎس ﻣﯽ‬ ‫ﮐﻨﻪ ﺗﻮ ﺳﯿﺎﻫﯽ ﻣﻄﻠﻘﯽ داره ﺑﯿﺸﺘﺮ و ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻓﺮو ﻣﯿﺮه ...‬ ‫
- ﺧﯿﻠﯽ دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ اﯾﻦ ﺣﺲ رو ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯽ و ﯾﺎ ﺗﺠﺮﺑﻪ اش ﻧﮑﺮده ﺑﺎﺷﯽ ... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﺮا اﻧﻘﺪر ﺧﻮدم رو ﺑﺎﺧﺘﻢ ... ﻣﻦ‬ ‫ﺳﺎﻟﻬﺎ ﭘﯿﺶ ﭘﺪرم ﻧﺒﻮدم ... ﺑﯿﺸﺘﺮ از 51 ﺳﺎل ... ﺷﺎﯾﺪ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﯽ ﺳﻨﻢ ...‬ ‫
- ﻫﯿﭻ وﻗﺖ آدم ﺑﺮاي از دﺳﺖ دادن ﯾﺎ ﺗﺮس از دﺳﺖ دادن ﭘﺪر و ﻣﺎدرش ﺑﺰرگ ﻧﻤﯽ ﺷﻪ ...‬ ‫
- ﻓﻘﻂ درد از دﺳﺖ دادن ﻧﯿﺴﺖ ... درد ﻣﻦ درد ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻨﻪ ... اﯾﻦ ﮐﻪ ﻧﺘﻮﻧﻢ ﺟﻠﻮي اﯾﻦ ﺳﯿﻠﯽ ﮐﻪ راه اﻓﺘﺎده رو ﺑﮕﯿﺮم ...‬ ‫
- ﻗﺮار ﻧﯿﺴﺖ ﻫﻤﻪ ﮐﺎر از دﺳﺖ ﺷﻤﺎ ﺑﺮ ﺑﯿﺎد ...‬ ‫
- ﭘﺲ ﻣﻦ ﻗﻬﺮﻣﺎن ﻧﯿﺴﺘﻢ ...‬ ‫
- ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﯿﺪ ﺑﺎﺷﯿﺪ؟!‬ ‫
- ...‬ ‫
- ﺑﺮاي ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻫﺴﺘﯿﺪ ... اون ﻫﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﺗﺮﺳﯿﺪه ﺑﻮدن و ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻦ اﻣﺮوز اﮔﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﻮدﯾﺪ ﺧﻠﯽ اﺗﻔﺎﻗﻬﺎ ﻧﻤﯽ اﻓﺘﺎد ... ﯾﺎ ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم‬ ‫ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﺷﻤﺎ ﺑﻮده ... ﺷﻤﺎ اﻣﺮوز ﺻﺪر اون ﻣﯿﺰ ﻧﺸﺴﺘﯿﺪ ... ﭘﺲ ﺑﺮاي اﯾﻦ ﺧﺎﻧﻮاده ﻗﻬﺮﻣﺎن ﻫﺴﺘﯿﺪ ... اﯾﻦ ﻫﺎ ﺑﺮاﺗﻮن ﮐﺎﻓﯽ‬ ‫ﻧﯿﺴﺖ؟‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﺳﺮش رو آورد ﺑﺎﻻ و ﻧﮕﺎه ﺧﯿﺮه ﺷﻮ دوﺧﺖ ﺑﻪ ﻧﮕﺎﻫﻢ ... اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﻣﺮدﻣﮏ ﭼﺸﻤﺎش ﻣﯽ ﻟﺮزه ... دﺳﺘﺎم ﻣﯿﻠﺮزﯾﺪن ... درﺳﺖ‬ ‫ﻣﺜﻞ ﻗﻠﺒﻢ ... ﮐﻪ ﺧﻮدش رو ﺑﻪ ﺳﯿﻨﻪ ام ﻣﯽ ﮐﻮﺑﯿﺪ ...‬ ‫ﺻﺪاش ﺑﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﻟﺤﻨﺶ ﺑﺎ وﺟﻮد ﺻﻼﺑﺖ ﻫﻤﯿﺸﮕﺶ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻧﺮم اوﻣﺪ: ﻧﻪ ... اﯾﻨﺎ ﺑﺮام ﮐﺎﻓﯽ ﻧﯿﺴﺘﻦ ...‬ ‫... ﺑﻪ زور دﺳﺘﻬﺎم رو ﻗﻔﻞ ﻣﯿﺰ ﮐﺮده ﺑﻮدم ﮐﻪ ﯾﻪ وﻗﺖ اﯾﻦ اﻧﮕﺸﺘﻬﺎي ﺳﺮﮐﺸﻢ ﻧﺨﻮان ﺑﻠﻐﺰن ﺑﯿﻦ اون ﻣﻮﻫﺎي درﻫﻢ ﻣﺸﮑﯽ رﻧﮓ‬ ‫...‬ ‫
- ﻣﯽ دوﻧﻢ دﻟﺘﻮن اﻻن ﻣﯽ ﺧﻮاد ﯾﮑﯽ ﺑﻬﺘﻮن ﺑﮕﻪ اﯾﻨﺎ ﻫﻤﺶ ﯾﻪ ﺷﻮﺧﯿﻪ ... ﻣﻨﻢ ﻣﺎدرم ﮐﻪ ﻧﻔﺲ ﻫﺎي آﺧﺮش رو ﻣﯿﮑﺸﯿﺪ ... ﮐﻪ‬ ‫اﻟﺒﺘﻪ دور از ﺟﻮن ﭘﺪر ﺷﻤﺎ ﮐﻪ از ﺗﻪ دﻟﻢ دارم دﻋﺎ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﻋﺮوﺳﯽ ﻧﻮه ﻫﺎش رو ﻫﻢ ﺑﺒﯿﻨﻪ ... ﻫﯿﭻ ﮐﺎري از دﺳﺘﻢ ﺑﺮ ﻧﻤﯿﻮﻣﺪ ...‬ ‫ﺳﯿﺎوش ﺑﻬﻢ ﮔﻔﺖ ﻫﻤﺮاز ﻣﺎدرت رو ﺑﺒﺨﺶ اون ﻣﯿﺨﻮاد ﺑﺮه رﻫﺎش ﮐﻨﻪ ... اون ﺷﺐ ﺑﺮف ﻣﯿﻮﻣﺪ ... آﺳﻤﻮن ﻗﺮﻣﺰ ﺑﻮد و ﻣﻦ دﻟﻢ‬ ‫ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ از اون ﺟﺎ ﺑﺮم ... ﺑﺮم ﻫﻤﺮاه ﻣﺎدرم ... رﻫﺎ ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯿﮑﺮد ... ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰم رو داﺷﺘﻢ از دﺳﺖ ﻣﯽ دادم ... اون ﺷﺐ ﺑﻪ ﺧﻮدم‬ ‫ﻗﻮل دادم رﻫﺎ رو ﺑﺮاي ﻫﻤﯿﺸﻪ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ﮐﻪ ﺧﺐ ﻣﯽ ﺑﯿﻨﯿﺪ ﮐﻪ ﻧﺸﺪ ...‬ ‫... اﺷﮏ روي ﮔﻮﻧﻪ ام رو ﭘﺎك ﮐﺮدم ... داﺷﺖ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد ... ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﺰﻧﻢ ﮐﻪ ﺧﻮب ﺧﯿﻠﯽ ﺗﻠﺦ ﺑﻮد: ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ اوﻣﺪم‬ ‫ﺷﻤﺎ ﺗﻨﻬﺎ ﻧﺒﺎﺷﯿﺪ دارم ﻣﺮﺛﯿﻪ ﺑﺮاﺗﻮن ﻣﯿﺨﻮﻧﻢ ...‬ ‫
- ﺑﺮات ﻣﻬﻢ ﺑﻮد ﻣﻦ ﺗﻨﻬﺎ ﻧﺒﺎﺷﻢ؟‬ ‫ﺗﻌﺠﺐ ﮐﺮدم: اﻟﺒﺘﻪ ... ﻣﮕﻪ ﺑﺮاي ﺷﻤﺎ ﻣﻬﻢ ﻧﺒﻮد ﮐﻪ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﯿﻢ؟‬ ‫ﺑﻪ ﻗﯿﺎﻓﻪ ﻣﺘﻌﺠﺒﻢ ﻟﺒﺨﻨﺪي زد: اﯾﻦ ﻣﻌﺠﺰه ﺗﻮ ﻫﺴﺘﺶ ... اﯾﻦ ﮐﻪ ﻣﯿﺘﻮﻧﯽ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ آدم ﻫﺎ رو از ﺑﯿﻦ ﺑﺒﺮي ... ﭘﺲ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﺗﻮ‬ ‫ﻗﻬﺮﻣﺎن ﺗﺮ از ﻣﻨﯽ ...‬ ‫
- اﯾﻦ ﺟﺎ ﻣﻬﻤﻪ ﮐﻪ ﮐﯽ ﻗﻬﺮﻣﺎﻧﻪ؟‬ ‫
- ﺑﺮاي ﻣﻦ اﻻن ﻓﻘﻂ ﻣﻬﻢ ﺣﻀﻮرت اﯾﻨﺠﺎﺳﺖ ...‬ ‫... دﻟﻢ ﻟﺮزﯾﺪ ... ﺧﯿﻠﯽ ﺣﺮﻓﻬﺎ ﺑﻮد اﻧﮕﺎر ... ﺧﯿﻠﯽ ﭼﯿﺰﻫﺎ ... اﺣﺴﺎس ﺳﺒﮑﯽ داﺷﺘﻢ ... دﻗﯿﻘﺎ ﻫﻤﻮن ﺣﺴﯽ ﮐﻪ دراز ﺑﮑﺸﯽ ﺑﯿﻦ ﯾﮏ‬ ‫ﻋﺎﻟﻤﻪ ﺳﺒﺰه ... ﻧﻔﺲ ﺑﮑﺸﯽ ... ﺑﻮي زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯿﺎد ... و ﻣﻦ اﯾﻦ ﺟﺎ ﺗﻮ اﯾﻦ اﺗﺎق ﺗﻮ ﺗﺎرﯾﮑﯽ ﺣﻀﻮر ﻣﺮدي ﮐﻪ ﺗﺎ ﻫﻤﯿﻦ ﭼﻨﺪ ﻣﺎه ﭘﯿﺶ‬ ‫ازش ﻣﯽ ﺗﺮﺳﯿﺪم ... از اﯾﻦ ﺻﺪا و از اﯾﻦ ﻧﻮا و از اﯾﻦ آد ﻫﻤﻮن ﺣﺲ و ﻫﻤﻮن ﺑﻮي ﻣﻌﻄﺮ ﺣﻀﻮر و زﻧﺪﮔﯽ رو ﺣﺲ ﻣﯿﮑﺮدم ...‬ ‫
- ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ درﺳﺖ ﻣﯿﺸﻪ ...‬ ‫
- ﻣﯽ ﺗﺮﺳﻢ ﺗﻮ اﯾﻦ ﭘﺮوﺳﻪ درﺳﺖ ﺷﺪن ... ﭼﯿﺰي ﺧﺮاب ﺑﺸﻪ ﮐﻪ ﺑﺮاي ﻣﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﻋﺰﯾﺰه و ﻣﻬﻤﻪ ... ﺧﯿﻠﯽ زﯾﺎد ... ﻫﻤﺮاز؟‬ ‫
- ﺑﻠﻪ ...‬ ‫
- ﻣﯽ ﺷﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ اﯾﻦ ﻫﻔﺘﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﻦ؟‬ ‫
- ﺧﻮﻧﻪ ﻣﻦ؟‬ ‫
- ﺑﻠﻪ ... اﮔﺮ ﮐﻪ ﺳﺨﺘﺘﻪ ...‬ ‫
- ﻧﻪ ﻧﻪ ... ﻣﯽ دوﻧﯿﺪ ﮐﻪ ﻣﻦ از ﺧﺪاﻣﻪ وﻟﯽ؟‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- ﻧﭙﺮس ﻫﻤﺮاز ... ﻧﭙﺮس ... ﯾﻪ ﻃﻮﻓﺎﻧﯽ ﻫﺴﺖ ... ﻣﻦ دارم ﺗﻤﺎم ﺳﻌﯿﻢ رو ﻣﯿﮑﻨﻢ ﮐﻪ ﺟﻠﻮش رو ﺑﮕﯿﺮم ... و اﮔﺮ ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﻻ اﻗﻞ ﯾﻪ‬ ‫ﮐﺸﺘﯽ ﻧﺠﺎت ﺑﺴﺎزم ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﻣﻨﻈﻮرﺗﻮن رو ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﻤﯽ ﺷﻢ ...‬ ‫
- ﺧﯿﺎﻟﻢ راﺣﺘﻪ وﻗﺘﯽ ﺑﺎ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺧﻮﻧﺘﯽ ... ﻣﻦ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ رو ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ رﯾﺰي ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺑﺎﺷﻪ؟‬ ‫... ﺳﺮم رو ﺑﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﺗﺎﮐﯿﺪ ﺗﮑﻮﻧﯽ دادم ...‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﻢ ﺑﻪ ﻟﯿﻮان اﻓﺘﺎد ﮐﻪ دﺳﺘﺶ روش ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﺑﺨﻮرﯾﺪش دﯾﮕﻪ از ﻫﻤﻪ وﺟﻨﺎﺗﺘﻮن ﺧﺴﺘﮕﯽ ﻣﯽ ﺑﺎره ...‬ ‫
- ﺑﺎﯾﺪ ﺳﺮو ﺳﺎﻣﻮﻧﯽ ﺑﻪ ﻣﺸﮑﻞ ﭘﺴﺮ ﻋﻤﻪ ام ...‬ ‫اﺧﻤﺎم رﻓﺖ ﺗﻮﻫﻢ: ﺗﻮ اﯾﻦ ﻣﺪت ... ﺗﺎ ﺧﻮب ﺷﺪن آﻗﺎي اﻧﺘﻈﺎم ﻫﺮ ﮐﺴﯽ ﻣﺸﮑﻠﺶ رو ﺧﻮدش ﺣﻞ ﮐﻨﻪ ... ﺷﻤﺎ ﮐﺎرﯾﺘﻮن ﻧﺒﺎﺷﻪ ...‬ ‫
- آخ آخ ﭼﻪ ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ...‬ ‫
- ﺑﻠﻪ ... ﻣﮕﻪ ﺷﻮﺧﯽ دارم ... در ﺿﻤﻦ اﯾﻦ رو ﻫﻢ ﺑﺨﻮرﯾﺪ دﯾﮕﻪ ...‬ ‫ﺑﻌﺪ دﺳﺘﻢ رو ﺑﺮدم و ﻟﯿﻮان رو ﺑﺮداﺷﺘﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ دﻫﻨﺶ ﮔﻔﺘﻢ ... ﺧﯿﺮه ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﻢ ﺷﺪ ... ﻟﯿﻮان رو ﺑﻪ دﺳﺖ دﯾﮕﻪ اش ﮔﺮﻓﺖ ...‬ ‫ﺧﻮاﺳﺘﻢ دﺳﺘﻢ رو ﺑﮑﺸﻢ ﮐﻪ دﺳﺘﻢ رو ﺗﻮي ﻫﻮا ﺗﻮي دﺳﺘﺶ ﮔﺮﻓﺖ ... دﺳﺘﺎش داغ ﺑﻮد و دﺳﺘﻬﺎي ﻣﻦ ﺳﺮد ﺳﺮد ... دﺳﺘﻢ رو‬ ‫ﻧﮑﺸﯿﺪم ... اﻣﺎ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﯿﮑﺸﯿﺪم ... ﻓﻘﻂ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد ... ﭼﺸﻤﺎش رو ﺑﺴﺖ و دﺳﺘﻢ رو ﺑﺎﻻ آورد ... ﭼﺮﺧﻮﻧﺪ و آروم ﺳﺮش رو‬ ‫ﭘﺎﯾﯿﻦ آورد و ﻟﺒﻬﺎي داﻏﺶ رو ﻧﺮم و ﻃﻮﻻﻧﯽ روي ﻧﺒﺾ دﺳﺘﻢ ﮔﺬاﺷﺖ ... ﻧﻔﺲ ﮐﺸﯿﺪﻧﻢ ﻗﻄﻊ ﺷﺪ ... اﻧﮕﺎر ﺑﺎ ﺑﻮﺳﻪ اي ﮐﻪ ﺑﻪ‬ ‫ﻧﺰدﯾﮏ ﺗﺮﯾﻦ ﻣﺴﯿﺮ ﻗﻠﺒﻢ زده ﺑﻮد ... ﺗﮏ ﺗﮏ ﺗﺎرﻫﺎي ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ ﻗﻠﺒﻢ رو ﺑﻪ ﺻﺪا در آورده ﺑﻮد.‬ ‫
- ﮐﻮﺷﺎ ﺑﺎ ﻏﺬات ﺑﺎزي ﻧﮑﻦ درﺳﺖ ﺑﺨﻮر ...‬ ‫... ﺳﻪ روز ﺑﻮد ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺧﻮﻧﻪ ﻣﻦ ﺑﻮدن ... در ﮐﻨﺎر ﻫﻢ ﺑﻮدﯾﻢ ... ﺑﻌﺪ از اون ﺷﺐ ﺣﺎﻣﯽ رو ﻧﺪﯾﺪه ﺑﻮدم و ﺗﻪ دﻟﻢ ﯾﻪ دﻟﺘﻨﮕﯽ ﺑﻮد ...‬ ‫ﺑﺒﺎ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدن ﺑﻪ اون ﺷﺐ ﻧﺒﻀﻢ ﺑﺎ ﺳﺮﻋﺖ ﺑﯿﺸﺘﺮي زد ... ﻫﻨﻮز ﺗﺮي دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﯽ رو روي ﻧﺒﻀﻢ ﺣﺲ ﻣﯿﮑﺮدم ... ﻧﻔﺲ‬ ‫ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﺸﯿﺪم ... اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ﺗﻠﻔﻨﯽ ﺑﺎﻫﺎش ﺣﺮف زده ﺑﻮدم ... ﺣﺎﻟﺶ اﺻﻼ ﺧﻮب ﻧﺒﻮد ... ﺣﺘﯽ اﮔﺮ ﺗﻤﺎم ﺳﻌﯿﺶ رو ﻣﯿﮑﺮد ﺗﺎ‬ ‫اﯾﻦ رو ﻧﺸﻮن ﻧﺪه ...‬ ‫ﺗﻪ دﻟﻢ ﯾﻪ اﺿﻄﺮاب ﺑﻮد ... ﯾﻪ ﺣﺪس ﻗﻮي ﻣﯿﻮﻣﺪ ﺗﻮ ذﻫﻨﻢ و ﻣﻦ ﺑﺎ ﺗﻤﺎم وﺟﻮد ﭘﺴﺶ ﻣﯿﺰدم ... ﺑﺎ ﺧﻮدم ﺗﮑﺮار ﻣﯽ ﮐﺮدم ﮐﻪ اﯾﻦ‬ ‫ﺣﻘﯿﻘﺖ ﻧﯿﺴﺖ و اﻣﮑﺎن ﻧﺪاره ...‬ ‫ﺑﻪ ﮐﻮﺷﺎ و ﻧﯿﻮﺷﺎ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم اﯾﻦ اﺳﺘﺮس اوﻟﯿﻦ روز در اوﻧﻬﺎ ﻫﻢ ﺑﻮد اﻣﺎ اﻻن ﺑﺎ آراﻣﺶ اﯾﻦ ﺟﺎ ﺗﻮي آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدن و‬ ‫داﺷﺘﻦ ﻏﺬا ﻣﯽ ﺧﻮردن ... اﺷﺎرﭘﻢ رو ﻣﺤﮑﻢ ﺗﺮ دور ﺧﻮدم ﭘﯿﭽﯿﺪم ﻫﻮا ﺳﺮد ﺑﻮد ...‬ ‫ﺑﺎ ﺷﻨﯿﺪن زﻧﮓ در ﻧﯿﺎزي ﻧﺒﻮد ﮐﻪ ﭼﮏ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﮐﯿﻪ ... ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮدم ﺳﯿﺎ وش ﻫﺴﺘﺶ ... از وﻗﺘﯽ ﻣﺤﯿﻂ ﮐﺎرش ﺗﻐﯿﯿﺮ ﮐﺮده ﺑﻮد‬ ‫ﯾﻪ ﺷﺐ در ﻣﺮون از ﺳﺮ ﮐﺎر ﻣﯿﻮﻣﺪ ﺑﻬﻢ ﺳﺮ ﻣﯽ زد و ﺑﻌﺪ ﻣﯽ رﻓﺖ ﺧﻮﻧﻪ ... ﺑﺎ دﯾﺪن ﺻﻮرت ﺧﺴﺘﺶ رﻓﺘﻢ ﺳﻤﺖ آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ ﺗﺎ‬ ‫ﺑﺮاش ﭼﺎﯾﯽ ﺑﺮﯾﺰم ... ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﺎ ﻓﺮﯾﺎد ﺷﻮق زده ازش اﺳﺘﻘﺒﺎل ﮐﺮدن ... ﺑﻮﺳﯿﺪﺗﺸﻮن و ﻣﻦ ﭼﺎﯾﯽ رو ﺟﻠﻮش ﮔﺬاﺷﺘﻢ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﮐﺘﺶ رو در آورد ... ﺷﺒﯿﻪ ﺑﺎﻧﮑﺪارﻫﺎ ﺷﺪه ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﺑﻪ ﭼﯽ ﺧﯿﺮه ﺷﺪي ﻣﻤﻮش؟‬ ‫
- ﺑﻪ ﺗﻮ ... دﻟﻢ ﺑﺮات ﺗﻨﮓ ﻣﯽ ﺷﻪ ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪ زد ... ﺗﻪ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﺣﺴﺮت زده ﺑﻮد ﮐﻤﯽ ﺑﻪ ﻣﺒﻞ ﺗﮑﯿﻪ داد و ﭘﺎﻫﺎش رو دراز ﮐﺮد: ﺧﯿﻠﯽ ﺷﺒﻬﺎ ﺧﻮدم ﻫﻢ دﻟﻢ ﺑﺮاي ﺧﻮدم‬ ‫ﺗﻨﮓ ﻣﯿﺸﻪ ...‬ ‫
- ﭘﺸﯿﻤﻮﻧﯽ؟‬ ‫
- ﻧﻪ! ... ﭼﺎره اي ﻧﯿﺴﺖ ﻣﻤﻮش ...‬ ‫... از ﻧﻈﺮ ﻣﻦ ﺷﺮاﯾﻂ ﺳﯿﺎوش ﯾﻌﻨﯽ ﺑﺮاي ﭼﺎره ... ﺑﯽ ﭼﺎره ﺷﺪن ... اﻣﺎ اﯾﻦ رو ﺑﻬﺶ ﻧﮕﻔﺘﻢ ...‬ ‫
- ﮐﺎر درﺳﺖ و ﺗﻮ ﮐﺮدي ... ﻣﻨﻢ ﺷﺎﯾﺪ ...‬ ‫
- ﺗﻮ اﺻﻼ ﺣﺮف ﻧﺰن ... ﺗﻮ ﺟﺎت اوﻧﺠﺎﺳﺖ ... راﺳﺘﯽ ﭼﻪ ﺧﺒﺮ؟‬ ‫
- دارم ﺧﻞ ﻣﯿﺸﻢ ... ﻣﯽ ﺗﺮﺳﻢ ﺳﯿﺎ ... ﻣﯽ ﺗﺮﺳﻢ ﺣﺪﺳﻢ درﺳﺖ ﺑﺎﺷﻪ ...‬ ‫آرﻧﺠﺶ رو روي زاﻧﻮﻫﺎش ﮔﺬاﺷﺖ: و اﮔﺮ ﺑﺎﺷﻪ ...‬ ‫
- ﻣﻦ دق ﻣﯿﮑﻨﻢ ...‬ ‫ﭼﭗ ﭼﭗ ﺟﺪي ﺑﻬﻢ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و ﮐﻤﯽ از ﭼﺎﯾﯿﯿﺶ رو ﻧﻮﺷﯿﺪ ...‬ ‫
- ﺟﺪي دارم ﻣﯿﮕﻢ ... ﻧﻤﯽ ﺧﻮام ﺣﺘﯽ ﺗﻮ ﺷﻬﺮي ﻧﻔﺲ ﺑﮑﺸﻢ ﮐﻪ اون آدم ﻣﻤﮑﻨﻪ ﺗﻮش ﺑﺎﺷﻪ ...‬ ‫ﺳﯿﺎ ﺻﺪاش رو ﮐﻤﯽ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺗﺮ آورد ﺗﺎ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﮐﻪ داﺷﺘﻦ ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺑﻠﻨﺪ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯿﮑﺮدن ﺻﺪاش رو ﻧﺸﻨﻮن: ﻫﻤﺮاز ... ﺑﭽﻪ ﺷﺪي‬ ‫... ﺑﺎﻻ ﺑﺮي ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺑﯿﺎي اﯾﻦ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ... از اون آدﻣﻦ ﻣﯽ ﻓﻬﻤﯽ ﭘﺪر ﯾﻌﻨﯽ ﭼﯽ؟‬ ‫
- ﻧﻪ ﻧﻤﯽ ﻓﻬﻤﻢ ... ﻣﻦ اﻟﮕﻮي ﭘﺪر ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... راﺣﺖ ﺷﺪي ﺣﺎﻻ؟‬ ‫ﺑﻐﺾ ﮐﺮدم ... ﺑﻐﺾ ﺑﯽ دﻟﯿﻞ و ﻣﻨﻄﻖ ... دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﺶ ﮐﺸﯿﺪ و اوﻣﺪ رو ﻣﺒﻞ ﮐﻨﺎرم ﻧﺸﺴﺖ: ﻫﻤﺮاز ... اﯾﻦ ﻗﯿﺎﻓﻪ ﻫﺎ رو ﺑﺮاي‬ ‫اون آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ﻫﻢ ﻣﯿﮕﯿﺮي؟‬ ‫
- ﭼﻪ ﻃﻮر ﻣﮕﻪ؟‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺧﺒﯿﺜﯽ زد: ﭘﺲ واي ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺶ ...‬ ‫دﺳﺘﻢ ﻧﺎ ﺧﻮد آﮔﺎه دور ﻣﭽﻢ ﻗﻔﻞ ﺷﺪ ... اﻧﮕﺎر ﮐﻪ ﺑﺨﻮام ﺟﺎي اون ﺑﻮﺳﻪ رو ﭘﻨﻬﺎن ﮐﻨﻢ: ﭼﻪ رﺑﻄﯽ داره آﺧﻪ؟‬ ‫
- رﺑﻄﺶ رو ﻣﻦ ﻣﯿﻔﻬﻤﻢ ...‬ ‫
- ﺳﯿﺎ ...‬ ‫
- ﺳﯿﺎ ﻧﺪاره ... ﺑﯽ ﺧﻮد ﺑﺮاي ﻣﻦ ﭼﻮﻧﻪ ﻧﻠﺮزون ... ﺑﺮاي ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﺑﻬﺶ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﻧﯿﺴﺘﯽ ﻫﻢ اﯾﻦ ﺟﻮري ﭼﺸﻢ ﻧﺪوز ﺑﻪ ﻣﻦ ...‬ ‫ﻣﻈﻠﻮم ﻧﻤﺎﯾﯽ ﻫﻢ ﻧﮑﻦ ... ﺗﻮ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﯽ ﻣﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﯽ دوﻧﻢ ﭘﺪر ﯾﻌﻨﯽ ﭼﯽ؟ وﻟﯽ دارم ﺗﻤﺎم ﺳﻌﯿﻢ رو ﻣﯿﮑﻨﻢ ﮐﻪ ﯾﻪ روزي ﺧﻮدم‬ ‫واﻗﻌﺎ ﭘﺪر ﺑﺎﺷﻢ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫... ﺑﺎ ﻓﺮوﺧﺘﻦ آرزوﻫﺎت ... ﺑﺎ ﺣﺴﺮت ﻧﮕﺎﻫﺖ ﺣﺘﻤﺎ؟‬ ‫
- اﻻن اﺻﻼ ﺑﺤﺚ ﭘﺪر ﺑﻮدن ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫
- ﺑﺤﺚ دل ﻧﺎزك و ﺷﯿﺸﻪ اي ﺗﻮا ...‬ ‫ﺗﻠﻔﻨﺶ زﻧﮓ زد از ﻧﯿﺶ ﺑﺎزش ﺣﺪس اﯾﻨﮑﻪ ﮐﯽ ﺑﻮد ﺳﺨﺖ ﻧﺒﻮد: ﺳﻼم ﻋﺴﻞ ﺳﯿﺎوش ...‬ ‫
- ...‬ ‫
- ﺑﻠﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﻫﻤﺮازم ...‬ ‫
- ...‬ ‫
- ﭼﺸﻢ ﺧﺎﻧﻮﻣﻢ ... دﻓﻌﻪ ﺑﻌﺪ ﺷﻤﺎ رو ﻫﻢ ﻣﯿﺎرم ...‬ ‫
- ...‬ ‫ﭼﺸﻤﺎش ﺑﺮق زد از ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﺷﻨﯿﺪ اﻧﮕﺎر ﻫﻤﻪ ﺧﺴﺘﮕﯿﺶ ﭘﺮ ﮐﺸﯿﺪ: ﻣﻨﻢ ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر ... اﯾﻦ ﻗﺸﻨﮓ ﺗﺮﯾﻦ ﺧﺴﺘﻪ ﻧﺒﺎﺷﯿﺪ دﻧﯿﺎﺳﺖ‬ ‫ﻫﺎ ...‬ ‫از ﮐﻨﺎرش ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم . رﻓﺘﻢ ﺗﺎ آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ رو ﺟﻤﻊ ﮐﻨﻢ ... ﺳﯿﺎوش ... ﺳﯿﺎي ﻧﺎزﻧﯿﻨﻢ ﻫﺮ ﭼﻪ ﻗﺪر ﻫﻢ ﮐﻪ اﯾﻨﺠﺎ ﺑﯿﺎي ... ﻣﻦ ﺗﻮ رو از‬ ‫دﺳﺖ دادم ... دﻟﺖ دﺳﺖ اون ﻋﺮوﺳﮏ ﭼﺸﻢ رﻧﮕﯿﻪ ... ﮐﺴﯽ ﭼﻪ ﻣﯿﻔﻬﻤﻪ ... ﻣﻦ ﺗﻨﻬﺎم ... ﺗﻨﻬﺎ ﻧﯿﺴﺘﻢ ﯾﻌﻨﯽ ... در ﻋﯿﻦ داﺷﺘﻦ ﯾﻪ‬ ‫ﻋﺎﻟﻤﻪ دوﺳﺖ ﻣﻦ ﺗﻨﻬﺎم ... ﻣﻦ اﻻن ... ﺗﻮ اﯾﻦ ﻟﺤﻈﻪ ﻧﯿﺎز ﺑﻪ ﮐﺴﯽ داﺷﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﻬﻢ ﺑﮕﻪ ﺣﻖ دارم ... ﺣﻖ دارم اﺳﺘﺮس داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ‬ ‫... ﺣﻖ دارم ﺑﺘﺮﺳﻢ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﯾﺎدﺷﻮن ﺑﺮه ﭼﯽ ﺷﺪه ...‬ ‫ﺑﺸﻘﺎب ﻫﺎ رو ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﺗﻮي ﺳﯿﻨﮏ ﺗﺎ ﺑﺸﻮرﻣﺸﻮن ...‬ ‫زﻧﮓ ﻣﻮﺑﺎﯾﻠﻢ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺗﺎ دﺳﺘﺎم رو ﺧﺸﮏ ﮐﻨﻢ ... ﺣﺎﻣﯽ ﺑﻮد ... ﻫﻤﻮن ﻧﻮاي ﮔﯿﺘﺎر دوﺑﺎره ﺗﻮي ذﻫﻨﻢ ﭘﯿﭽﯿﺪ ...‬ ‫اﯾﻦ ﻫﻤﺮاه ﺷﺪ ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺧﺴﺘﻪ و ﮐﻼﻓﻪ اش ﮐﻪ ﭘﺸﺖ ﮔﻮﺷﯽ ﭘﯿﭽﯿﺪ ﺗﻮ ﮔﻮﺷﻢ ...‬ ‫ﺑﻌﺪ از ﺳﻼم و اﺣﻮال ﭘﺮﺳﯽ ﻣﻌﻤﻮل ﺣﺎل ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو ﭘﺮﺳﯿﺪ و آﻣﺎر ﻣﺪرﺳﻪ رﻓﺘﻨﺸﻮن رو ازم ﮔﺮﻓﺖ ...‬ ‫
- ﺷﻤﺎ ﺧﻮﺑﯿﺪ؟‬ ‫
- ﻣﻦ؟ ﺧﻮﺑﻢ ...‬ ‫
- اﯾﻦ ﻃﻮر ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻧﻤﯽ رﺳﻪ ...‬ ‫ﭼﯿﺰي رو اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم روي ﻣﯿﺰ ﭘﺮت ﮐﺮد اﻧﮕﺎر ... ﺷﺎﯾﺪ ﺧﻮدﮐﺎر ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﮐﻤﯽ ﺧﺴﺘﻪ ام ...‬ ‫
- ﭘﺲ ﻣﻦ ... وﻗﺘﺘﻮن رو ﻧﻤﯿﮕﯿﺮم ...‬ ‫
- ﻫﻤﺮاز ...‬ ‫ﻧﻔﺴﻢ ﺗﻮي ﺳﯿﻨﻪ ام ﺣﺒﺲ ... اﺣﺴﺎس ﻣﯿﮑﺮدم اﺳﻤﻢ ﺑﻪ ﻟﺒﻬﺎي ﻫﯿﭻ ﮐﺲ اﻧﻘﺪر زﯾﺒﺎ ﻧﻤﯿﺎد ...‬ ‫
- ﺑﻠﻪ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- ﭼﯿﺰه ... ﻣﺮاﻗﺐ ﺧﻮدﺗﻮن ﺑﺎﺷﯿﺪ ... ﺗﻮ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ رو ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﯿﮕﯽ درﺳﺘﻪ؟‬ ‫
- ﺷﻤﺎ ﭼﯽ ... ﺷﻤﺎ دارﯾﺪ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ رو ﯾﻪ ﻣﻦ ﻣﯿﮕﯿﺪ؟‬ ‫
- ﺗﻮ و ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺗﻮ آراﻣﺶ ﺑﺎﺷﯿﺪ ...‬ ‫
- اﯾﻦ ﺟﻮاب ﺳﺌﻮال ﻣﻦ ﻧﺒﻮدﻫﺎ ...‬ ‫
- وﻗﺖ ﮐﻨﻢ ﭼﻨﺪ روز دﯾﮕﻪ ﻣﯿﺎم ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو ﺑﺒﺮﯾﻢ ﺑﯿﺮون اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ اذﯾﺖ ﺷﺪن ... ﺗﻮ ﻫﻢ ...‬ ‫... اﯾﻦ آدم ﻫﯿﭻ ﺟﻮره ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﺳﺌﻮال ﻣﻦ رو ﺟﻮاب ﺑﺪه ...‬ ‫ﺑﺎ ﺷﻨﯿﺪن ﺻﺪاي ﺳﯿﺎوش ﮐﻪ اوﻣﺪه ﺑﻮد ت آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺳﻤﺘﺶ ...‬ ‫
- ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ آﻗﺎ دﮐﺘﺮ ﯾﻪ ﻟﺤﻈﻪ ...‬ ‫ﺳﯿﺎ داﺷﺖ ﻣﯽ رﻓﺖ ... ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺑﻬﻢ زد و ﺑﺎ دﺳﺖ ﻋﻼﻣﺖ داد ﮐﻪ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯿﮑﻨﯿﻢ ﺑﺎ ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪن در ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺑﻪ اون ﮐﻪ ﻣﻮدﺑﺎﻧﻪ‬ ‫ﭘﺸﺖ ﺧﻂ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ﻣﻌﻄﻞ ﺷﺪﯾﺪ ...‬ ‫
- ﮐﯽ ﺧﻮﻧﺖ ﺑﻮد ﻫﻤﺮاز؟‬ ‫ﺟﺎ ﺧﻮردم از ﻟﺤﻨﯽ ﮐﻪ ﺑﯿﺶ از اﻧﺪازه اﻧﺘﻈﺎم ﺑﻮد ... ﺗﺮﺳﯿﺪم ﻫﻢ ﺷﺎﯾﺪ ... اﯾﻦ اﺻﻼ ﺣﺎﻣﯽ ﻧﺒﻮد اﻧﮕﺎر ...‬ ‫
- ﺳﯿﺎوش ... ﯾﻌﻨﯽ ﺳﯿﺎ ... اوﻣﺪه ﺑﻮد ﺑﺒﯿﻨﻪ ﺑﻪ ﭼﯿﺰ اﺣﺘﯿﺎج دارم ...‬ ‫... ﻧﻔﺴﺶ رو ﺑﯿﺮون داد ... ﻟﺤﻨﺶ ﮐﺎﻣﻼ ﻋﻮض ﺷﺪ: اﮔﺮ ﭼﯿﺰي ﻻزم ﺑﺎﺷﻪ ﺑﻬﻢ ﻣﯿﮕﯽ؟‬ ‫
- ﻧﻪ ...‬ ‫
- ﻧﻪ؟!‬ ‫
- ﻧﻪ ﭼﻮن اﮔﻪ ﭼﯿﺰي اﺣﺘﯿﺎج داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ﺧﻮدم ﺗﻬﯿﻪ اش ﻣﯿﮑﻨﻢ ... اﻧﻘﺪر ﻫﺎ ﻫﻢ ﺑﯽ دﺳﺖ و ﭘﺎ ﻧﯿﺴﺘﻢ ... ﺗﺎزه ﺟﺎدو ﻫﻢ ﺑﻠﺪم ...‬ ‫
- درد ﻫﻤﻮن ﺟﺎدو اﺳﺖ دﯾﮕﻪ ...‬ ‫
- ﺑﻠﻪ؟!‬ ‫
- ﻫﯿﭽﯽ ... ﻧﯿﺎزي ﺑﻪ ﺧﺮج ﮐﺮدن اون ﺟﺎدو ﻧﺪاري ... ﻣﯽ دوﻧﻢ ﻣﺴﺘﻘﻞ ﺗﺮ از اﯾﻦ ﺣﺮﻓﺎﯾﯽ وﻟﯽ ... ﻣﻦ ...‬ ‫
- ﻣﯽ دوﻧﻢ ﻫﺴﺘﯿﺪ ... ﻣﺮﺳﯽ ...‬ ‫
- ﺑﺎﺑﺘﻪ؟‬ ‫
- ﺑﻮدﻧﺘﻮن ...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ دﯾﺸﺐ ﺑﺪ ﺧﻮاب ﺷﺪه ﺑﻮد ... ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﮔﺮﯾﻪ ﮐﺮده ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﻮ ﺧﻮاب ﻣﺎدرش رو دﯾﺪه ﮐﻪ ﻧﮕﺮاﻧﺶ ﺑﻮده ... ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺮم و‬ ‫ﻋﺮوﺳﻤﮏ ﺑﭽﮕﯽ ﻫﺎش رو از ﺧﻮﻧﻪ اش ﺑﯿﺎرم ... ﮐﺎرم ﺗﻮ آﻣﻮزﺷﮕﺎه ﺗﻤﻮم ﺷﺪ ... ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﻮدم ﮐﻪ راﻣﯿﻦ رو ﻧﺪﯾﺪم ... رﻓﺘﻪ‬ ‫ﺑﻮد دﻧﺒﺎل ﮐﺎرﻫﺎي ﮔﺎﻟﺮي ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﺑﺎ ﻋﻮض ﮐﺮدن ﭼﻨﺪ ﺗﺎ ﺗﺎﮐﺴﯽ ﺧﻮدم رﺳﻮﻧﺪم ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻪ اﻧﺘﻈﺎم ﻫﺎ. ذﻫﻨﻢ ﺧﯿﻠﯽ در ﮔﯿﺮ ﺑﻮد ... ﻫﻢ درﮔﯿﺮ ﻧﯿﻮﺷﺎ ﮐﻪ اﺳﺘﺮس ﺑﺮاش‬ ‫ﺧﻮب ﻧﺒﻮد ... ﭘﯿﺶ رﻫﺎ ... ﭘﯿﺶ ﮐﯿﻒ ﭘﻮﻟﯽ ﮐﻪ داﺷﺖ ﭘﻮﻟﺶ ﺗﻪ ﻣﯿﮑﺸﯿﺪ ... ﺑﻪ ﭼﻨﺪ ﺗﺎ ﮐﺎري ﮐﻪ ﺑﻬﻢ ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد ﺷﺪه ﺑﻮد ... دﺳﺘﻪ‬ ‫ﻫﺎي ﺷﺎﻟﻢ رو درﺳﺖ اﻧﺪاﺧﺘﻢ دور ﮔﺮدﻧﻢ ... ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﻢ اﯾﻦ ﻃﻮر ﺑﯽ ﻣﻘﺪﻣﻪ اوﻣﺪن اوﻧﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﺳﻪ ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮ درﺳﺖ ﺑﻮد ﯾﺎ‬ ‫ﻧﻪ؟!‬ ‫در ﺑﺎز ﺑﻮد ... ﻫﯿﭻ وﻗﺖ اﯾﻦ اﺗﺎﻓﻖ ﻧﻤﯽ اﻓﺘﺎد ... رﻓﺘﻢ ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻪ ... ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﻓﺨﺮي ﺧﺎﻧﻮم رو ﺻﺪا زدم ... ﮐﺴﯽ ﺳﺮاﻏﻢ ﻧﯿﻮﻣﺪ ... آروم‬ ‫ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻋﻤﺎرت رﻓﺘﻢ ... ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو ﺳﭙﺮده ﺑﻮدم دﺳﺖ ﮔﻠﯽ ... ﺑﺮده ﺑﻮدﺗﺸﻮن ﺧﻮﻧﻪ ﺧﺎﻟﻪ ...‬ ‫وارد ﺷﺪم: ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم!‬ ‫از ﺑﺎﻻي ﺳﺮم ﯾﻪ ﺻﺪا اوﻣﺪ ... ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم ﯾﻪ ﺳﺎﯾﻪ دﯾﺪم ... ﻋﺠﯿﺐ ﺑﻮد ...‬ ‫
- دﺧﺘﺮﮐﻢ ﺧﻮش اوﻣﺪي‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﻢ رو از اون ﺳﺎﯾﻪ ﮔﺮﻓﺘﻢ و دوﺧﺘﻢ ﺑﻪ ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﮐﻪ ﺻﺪاش از ﺑﻐﻞ دﺳﺘﻢ ﻣﯿﻮﻣﺪ ... اﺳﺘﺮس ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ... ﭼﻮن ﻧﮕﺎه اون‬ ‫ﺧﯿﻠﯽ اﺿﻄﺮاب داﺷﺖ ...‬ ‫
- ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ... ﻣﺰاﺣﻤﺘﻮن ﺷﺪم ... در ﺑﺎز ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﺟﺪي؟ ﻓﺨﺮي رﻓﺘﻪ ﻧﻮن ﺑﺨﺮه ...‬ ‫
- ﺷﻤﺎ ﮔﺮﯾﻪ ﮐﺮدﯾﺪ؟ آﻗﺎي اﻧﺘﻈﺎم ﺧﻮﺑﻦ؟‬ ‫
- ﺧﻮﺑﻪ ... ﯾﻌﻨﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﻬﺘﺮه ... اﻻن ﻣﯿﺘﻮﻧﻪ ﺧﻮدش ﻏﺬاش رو ﻗﻮرت ﺑﺪه و ﮐﻠﻤﺎت رو ﺑﻪ ﺳﺨﺘﯽ ادا ﻣﯿﮑﻨﻪ ...‬ ‫
- ﺑﺒﺨﺸﺪ ﻣﻦ ﮐﺎري ﻫﻢ ازم ﺑﺮ ﻧﻤﯿﺎد ...‬ ‫دﺳﺘﺶ رو دورم ﺣﻠﻖ ﮐﺮد: اﯾﻦ ﮐﻪ ﺗﻮ اﯾﻦ آﺷﻔﺘﻪ ﺑﺎزار ﭼﺸﻤﺖ ﺑﻪ ﺑﻪ ﻫﺎﺳﺖ ﮐﺎﻓﯿﻪ ...‬ ‫
- ﺷﻤﺎ ﺧﻮب ﻧﯿﺴﺘﯿﺪ ﻫﺎ دﺳﺘﺎﺗﻮن ﻫﻢ ﯾﺨﻪ ...‬ ‫
- ﭼﯽ ﺑﮕﻢ ﻣﻠﻮﺳﮏ ... ﭼﯽ ﺑﮕﻢ؟ ﻣﻨﻢ ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪم ... از ﻫﻤﻪ ﭼﯽ ... از ﺑﻌﺪ از ﻣﺮگ رﻫﺎ اﯾﻦ ﻋﻤﺎرت دﯾﮕﻪ ﻧﺨﻨﺪﯾﺪ ... در ﺣﻖ اون‬ ‫دﺧﺘﺮ ﺧﯿﻠﯽ ﻇﻠﻢ ﺷﺪ ... ﺧﯿﻠﯽ ...‬ ‫... اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم اﯾﻦ ﺧﯿﻠﯽ رو ﯾﮑﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﺗﺮ از ﺣﺪ ﻣﻌﻤﻮل ﮔﻔﺖ ... ﺻﺪاش زﯾﺮ ﺳﻘﻒ ﺑﻠﻨﺪ ﺧﻮﻧﻪ ﭘﯿﭽﯿﺪ و ﭘﯿﭽﯿﺪ و رﺳﯿﺪ ﺑﻪ ﺟﺎﯾﯽ‬ ‫ﮐﻪ دوﺑﺎره ﯾﻪ ﺳﺎﯾﻪ اي ﺗﮑﻮن ﺧﻮرد ...‬ ‫ﭼﺸﻤﻢ رو از اون ﺑﺎﻻ ﮔﺮﻓﺘﻢ: ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ﻣﻦ اوﻣﺪم ﻋﺮوﺳﮏ ﻧﯿﻮﺷﺎ رو ﺑﺒﺮم دﯾﺸﺐ ﺧﻮاب دﯾﺪه رﻫﺎ ﻧﮕﺮاﻧﺸﻪ ...‬ ‫ﺑﺎ ﺷﻨﯿﺪن اﺳﻢ رﻫﺎ اﺷﮑﺎش دوﺑﺎره روان ﺷﺪ: ﺑﺮاش ﺧﯿﺮات ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﮐﻨﺎر ... ﭼﻨﺪ روزه ﺑﺪ ﺟﻮر ﺑﻪ ﯾﺎدﺷﻢ ... ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ از‬ ‫ﯾﺎدم ﮐﻪ ﻧﺮﻓﺖ ... ﻋﺮوس ﺟﻮون ﻣﺮگ ﺷﺪم ...‬ ‫
- ﺧﻼﺻﻪ اﯾﻦ ﮐﻪ ﻋﺠﯿﺐ ﻣﺸﮑﻮك ﻣﯿﺰن ...‬ ‫ﮔﻠﯽ ﺳﺮش رو ﺧﺎروﻧﺪ: ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﮐﺠﺎن؟‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- ﺣﺎﻣﯽ اوﻣﺪ دﻧﺒﺎﻟﺸﻮن ... ﻣﯽ دوﻧﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﻋﺠﯿﺒﻪ ... ﯾﻌﻨﯽ ﯾﮑﻢ زﯾﺎدي ... ﭼﻮن ﺑﻪ ﻣﻦ ﻫﻢ ﮔﻔﺖ ﺑﺎﻫﻢ ﺑﺮﯾﻢ ﻫﺎ اﻣﺎ ﺗﺎ ﻣﻦ ﯾﻪ ﺟﻤﻠﻪ‬ ‫ﮔﻔﺘﻢ ﻣﺰاﺣﻤﺘﻮن ﻧﻤﯽ ﺷﻢ ﺗﻮ ﻫﻮا ﺑﻞ ﮔﺮﻓﺖ ...‬ ‫
- ﺣﺴﺎس ﺷﺪي ... اون آدم اﻫﻞ ﺗﻌﺎرف ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫
- اﻣﺎ اﻫﻞ زور ﮔﻔﺘﻦ ﻫﺴﺖ ... ﺑﺨﻮاد واﻗﻌﺎ ﺑﺨﻮاد ﭘﯿﺸﺶ ﺑﺎﺷﯽ ﺷﺪه ﻣﺜﻞ ﮔﻮﻧﯽ ﺳﯿﺐ زﻣﯿﻨﯽ ﻣﯽ زﻧﻪ زﯾﺮ ﺑﻐﻠﺶ ﻣﯿﺒﺮﺗﺖ ...‬ ‫
- اﻣﺎ ﻫﻤﻮن زور ﮔﻮ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪه رﻧﮓ ﺑﻪ رﺧﺸﺎرت ﺑﯿﺎد ...‬ ‫
- ﻏﻠﻂ ﮐﺮدي ...‬ ‫
- ﺑﺎﺷﻪ ... ﻣﻦ ﻏﻠﻂ ﻣﯿﮑﻨﻢ ... اﻣﺎ اﯾﻦ ﭼﺸﻤﺎي ﺗﻮ ﭼﯽ ﮐﺎر ﮐﻪ ﺑﺎ آدﻣﻬﺎ ﻧﻤﯿﮑﻨﻦ ﺑﻪ ﻣﺎﻧﺪ ...‬ ‫
- اﻫﺎ ... ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺧﺎﻃﺮه راه ﻣﯿﺮم ﭘﺸﺖ ﺳﺮم آﻣﺒﻮﻻﻧﺲ ﮐﺸﺘﻪ ﻫﺎم رو ﺟﻤﻊ ﻣﯿﮑﻨﻪ ... ﺧﺎﻧﻮم دﮐﺘﺮ ... ﺑﯿﺴﺖ و ﺳﻪ ﺳﺎﻟﻢ ﺷﺪه ...‬ ‫ﺷﻮﻫﺮ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ در ﺣﺴﺮت دوﺳﺖ ﭘﺴﺮش ﻣﻮﻧﺪم ...‬ ‫ﺑﻠﻨﺪ ﺧﻨﺪﯾﺪ: ﻧﮑﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ اﻫﻠﺶ ﺑﻮدي ﺑﻨﺪه ﺧﺪا ...‬ ‫
- ﻣﯽ ﺑﻮدم ﭼﯽ ﻣﯿﺸﺪ ... ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﮐﻪ ﻣﺎ رو ﻧﺨﻮاﺳﺖ ... ﺑﺘﺮﺷﻢ ﭼﯽ؟‬ ‫
- ﻧﺘﺮس ... ﺗﻪ ﺗﻬﺶ ﻣﯿﺪﯾﻤﺖ دﺳﺖ ﯾﺎن ﺳﺒﺰي ﻓﺮوش ﺳﺮ ﮐﻮﭼﺘﻮن ...‬ ‫
- ﺑﺪه ... ﺷﻐﻞ داره ... ﺑﯿﻤﻪ ﻫﻢ ﺣﺘﻤﺎ داره ... ﻋﯿﻦ ﻣﻦ ﺧﻮﺑﻪ ... ﮔﺸﻨﻪ و ﺗﺸﻨﻪ ...‬ ‫
- ﺟﺪي ... ﻫﻤﺮاز ... ﻗﺮار داد ﻧﺒﺴﺘﯽ؟‬ ‫
- ﯾﻪ ﮐﺎر ﺧﻮب ﮐﻪ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯽ ﺗﻮ ﮐﺎرﻧﺎﻣﻪ ات ... ﺑﺎ ﯾﻪ ﺟﺎﯾﺰه ﺷﯿﺸﻪ اي ﮐﻪ ﻣﯽ دن دﺳﺘﺖ ... دﯾﮕﻪ ﮐﺎر ﮐﺮدن ﺳﺨﺖ ﻣﯿﺸﻪ ...‬ ‫ﻫﻤﻪ ازت اﻧﺘﻈﺎر دارن ... اﻣﺎ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯿﮑﻨﻪ ﺑﺎﺑﺎ اﯾﻦ ﺷﮑﻢ ﻧﻮن ﻣﯿﺨﻮاد ﻫﻨﺮ ﭼﻨﺪ ﻣﻨﻪ؟‬ ‫
- ﻻت ﺷﺪي ... ﯾﻪ زﻣﺎﻧﺎﯾﯽ ﺷﻌﺎر ﻣﯿﺪادي ...‬ ‫
- اون ﻣﻮﻗﻊ ﻫﺎ ﺑﭽﻪ ﺑﻮدم ﺧﺮ ﺑﻮدم ... اﺻﻼ زن ﻫﻤﯿﻦ اﺻﻼن ﻣﯿﺸﻢ ...‬ ‫
- اﺻﻼن دﯾﮕﻪ ﮐﯿﻪ؟‬ ‫ﭼﺸﻤﺎم رو ﺑﺮاش ﻧﺎزك ﮐﺮدم: واﻗﻌﺎ ﮐﻪ ... دﮐﺘﺮ ﻣﺘﺨﺼﺺ ﺳﺒﺰﯾﺠﺎت دﯾﮕﻪ ...‬ ‫ﻗﻬﻘﻪ اش ﻫﻤﺮاه ﺷﺪ ﺑﺎ ﺻﺪاي آﯾﻔﻮن ...‬ ‫از ﺟﺎم ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم ... اون ﻫﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ﺳﻌﯽ ﻣﯿﮑﺮد ﺧﻨﺪه اش رو ﺟﻤﻊ و ﺟﻮر ﮐﻨﻪ ...‬ ‫
- ﺑﭽﻪ ﻫﺎن ...‬ ‫
- ﻧﯿﻮﺷﺎي ﻣﻦ ﭼﺮا اﺧﻤﺎش ﺗﻮ ﻫﻤﻪ؟ ﺑﻬﺖ ﺧﻮش ﻧﮕﺬﺷﺘﻪ؟‬ ‫ﻣﻮﻫﺎي ﻧﺎزش رو دﺳﺖ ﮐﺸﯿﺪم ... ﺑﻮش رو ﻧﻔﺲ ﮐﺸﯿﺪم اﯾﻦ روزﻫﺎ ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﻫﺮ روزي ﺷﺒﯿﻪ ﺑﻪ رﻫﺎ ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﺧﻮش ﮐﻪ ﮔﺬﺷﺖ اﻣﺎ ... رﻓﺘﯿﻢ ﺗﻮي ﯾﻪ رﺳﺘﻮران ﻧﺸﺴﺘﯿﻢ روي ﯾﻪ ﺗﺨﺖ ﻋﻤﻮ ﻫﯽ واﯾﺴﺎد ﺑﻌﺪ ﺑﺎ ﯾﮑﯽ ﺗﻠﻔﻨﯽ ﺣﺮف زد ... زﯾﺎد‬ ‫ﺳﺮﺣﺎل ﻧﺒﻮد ... ﺑﻌﺪش رﻓﺖ ﯾﻪ ﺟﺎﯾﯽ ... ﻣﺎ ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﻮﻧﺪﯾﻢ ...‬ ‫... دﺳﺘﻢ رو ﮔﺬاﺷﺘﻢ روي ﻗﻠﺒﻢ ... ﻋﺠﯿﺐ اﺳﺘﺮﺳﯽ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم اﯾﻦ روزﻫﺎ ... ﻋﺠﯿﺐ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﭼﺮا اﯾﻦ آدم دﺳﺖ از ﺳﺮ ﻣﻦ ﺑﺮ ﻧﻤﯽ داﺷﺖ ... ﭼﺮا ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺣﺲ و ﺣﺎل داﻏﻮن ﻣﻦ ﻧﯿﺴﺖ ... اﯾﻦ ﻣﺮد ﺟﻤﺎﻋﺖ ﭼﺮا اﻧﻘﺪر‬ ‫ﺧﻮدﺧﻮاﻫﻦ؟‬ ‫
- آﻗﺎي ﭘﺮﺗﻮ ...‬ ‫
- راﻣﯿﻦ ...‬ ‫
- ﭼﻪ ﻓﺮق ﻣﯿﮑﻨﻪ ...‬ ‫... ﮐﻼﻓﻪ ﺗﺮ از اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ ﺑﻮدم ... دﻟﺘﻨﮓ ﺑﻮدم ... اﺳﺘﺮس داﺷﺘﻢ ... اﻧﻘﺪر ﻫﻮش داﺷﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﻔﻬﻤﻢ داره اﺗﻔﺎﻗﻬﺎﯾﯽ ﻣﯿﻮﻓﺘﻪ اﯾﻦ ﮐﻪ‬ ‫ﭼﺮا اﯾﻦ آدم اﻻن ﯾﻪ ﻫﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﺧﻮدش رو ﻗﺎﯾﻢ ﮐﺮده ﺑﻮد ... اﯾﻦ ﮐﻪ ﭼﺮا ﯾﻬﻮ دﯾﺸﺐ اوﻣﺪه ﺑﻮد ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو ﺑﺒﺮه ﺧﻮﻧﻪ ... ﭼﺮا ﻧﯿﻮﺷﺎ‬ ‫اﻣﺮوز ﺻﺒﺢ ﻗﺒﻞ از ﻣﺪرﺳﻪ اﻧﻘﺪر ﻧﺎراﺣﺖ ازم ﻗﻮل ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﺮم ﺑﺒﯿﻨﻤﺶ ... و ﺣﺎﻻ اﯾﻦ ﻣﺮد از ﮔﺬﺷﺘﻪ اوﻣﺪه ... اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد ﺳﺮ‬ ‫ﭘﺮﺗﻮ ﺑﻮدن و راﻣﯿﻦ ﺑﻮدن ﭼﻮﻧﻪ ﻣﯿﺰد؟!‬ ‫ﺗﻮ ﭼﺸﻤﺎش ﯾﻪ ﮐﻼﻓﮕﯽ ﺑﻮد: ﻫﻤﺮاز دارم ﮐﻢ ﻣﯿﺎرم ...‬ ‫... اﯾﻨﻢ از ﻣﺜﻼ ﻋﺎﺷﻘﯿﻪ اﯾﻦ ﺗﯿﺘﯿﺶ ﻣﺎﻣﺎﻧﯽ ...‬ ‫ﯾﻪ ﻗﺪم ﺑﻬﺶ ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪم: آﻗﺎي ﭘﺮﺗﻮ ... راﻣﯿﻦ ... آﻗﺎي رﺋﯿﺲ ... ﻣﻦ دوﺳﺖ ﻧﺪارم ﺷﻤﺎ ﮐﻢ ﺑﯿﺎرﯾﺪ ... ﺷﻤﺎ زﯾﺎدي ... ﻻ اﻗﻞ از ﺳﺮ‬ ‫ﻣﻦ زﯾﺎدي ﻣﻦ اﯾﻦ رو ﺑﺎ ﺧﻮدم ﯾﻪ ﻋﻤﺮ دﯾﮑﺘﻪ ﮐﺮدم ... اﻧﻘﺪر دﯾﮑﺘﻪ ﮐﺮدم ﺗﺎ از ﺑﺮ ﺷﺪم ...‬ ‫
- آﺧﻪ ﭼﺮا؟‬ ‫ﮐﻒ دﺳﺘﻢ رو ﺑﻪ ﻣﺎﻧﺘﻮم ﮐﺸﯿﺪم: آﺧﻪ ﭼﺮا دﯾﮑﺘﻪ ﮐﺮدم؟ ﺑﺮاي اﯾﻨﮑﻪ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﻢ ... ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﺑﮑﻦ ... زﻧﺪﮔﯿﺖ رو ﺑﮑﻦ ...‬ ‫ﺣﺘﯽ اﮔﻪ ﺑﻮدﻧﻢ اﯾﻨﺠﺎ داره اذﯾﺘﺘﻮن ﻣﯿﮑﻨﻪ ...‬ ‫... ﺗﻮ دﻟﻢ ﭼﻪ ﻗﺪر ﺧﺪا ﺧﺪا ﮐﺮدم ﺗﺎ ﺟﻮاﺑﺶ اوﻧﯽ ﻧﺒﺎﺷﻪ ﮐﻪ ﺣﺪس ﻣﯿﺰﻧﻢ وﮔﺮﻧﻪ دﯾﮕﻪ رﺳﻤﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﮔﺮﺳﻨﮕﯽ ﺑﮑﺸﻢ ...‬ ‫ﻋﺼﺒﯽ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد: ﭼﯽ داري ﻣﯿﮕﯽ؟ ﻣﯽ ﺧﻮاي از ﻫﻤﯿﻨﻢ ﻣﺤﺮوﻣﻢ ﮐﻨﯽ؟ ﺑﺎﺷﻪ ... اﻣﺮوز ﻣﺜﻞ اﯾﻨﮑﻪ روز ﺧﻮﺑﯽ ﺑﺮاي ﺣﺮف زدن‬ ‫ﻧﯿﺴﺖ ... ﺑﻌﺪا ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯿﮑﻨﯿﻢ ...‬ ‫ﺗﻮي ﺗﺎﮐﺴﯽ ﺳﺮم رو ﺗﮑﯿﻪ دادم ﺑﻪ ﭘﺸﺘﯽ ﺻﻨﺪﻟﯽ و ﺧﯿﺮه ﺷﺪم ﺑﻪ دﻋﺎي ﮐﻮﭼﯿﮏ آوﯾﺰون از آﯾﻨﻪ راﻧﻨﺪه ... راﻧﻨﺪه اي ﮐﻪ داﺷﺖ از‬ ‫ﻫﻤﻮن دردﻫﺎﯾﯽ ﻣﯿﮕﻔﺖ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻫﻢ ﻋﺠﯿﺐ ﺑﺎﻫﺎش در ﮔﯿﺮ ﺑﻮدم ... از زﻧﯽ ﮐﻪ ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻪ ﺑﻮد در آﻣﺪ ﮐﻤﺶ رو دووم ﺑﯿﺎره ... و ازش‬ ‫ﺟﺪا ﺷﺪه ﺑﻮد ... دﺧﺘﺮ ﺑﭽﻪ ﺳﻪ ﺳﺎﻟﺶ ﻓﻘﻂ آﺧﺮ ﻫﻔﺘﻪ ﻫﺎ ﺳﻬﻤﺶ ﺑﻮد ...‬ ‫دﯾﺪي ﻫﻤﺮاز ﺗﻨﻬﺎ ﻧﯿﺴﺘﯽ ... آدﻣﻬﺎﯾﯽ ﻫﺴﺘﻦ ﮐﻪ ﺣﺘﯽ از ﺗﻮ ﻫﻢ اوﺿﺎﻋﺸﻮن ﺑﺪﺗﺮه ...‬ ‫ﺣﺪﺳﻢ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺣﺎﻣﯽ ﺧﻮﻧﻪ ﻧﺒﺎﺷﻪ ... ﺳﺎﻋﺘﻢ رو ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﺎﯾﺪ اﻻن از ﻣﺪرﺳﻪ اوﻣﺪه ﺑﺎﺷﻦ ...‬ ‫ﺳﺮ راه رﻓﺘﻦ ﺑﻪ اﺗﺎق ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ... ﭼﺸﻤﻢ از ﺑﯿﻦ در ﺑﻪ ﭘﯿﺮه ﻣﺮد ﻧﺤﯿﻔﯽ اﻓﺘﺎده ﮐﻪ دﻧﯿﺎي دﻧﯿﺎ ﺑﺎ روزﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺻﺪاي ﻋﺼﺎش زﻣﯿﻦ‬ ‫رو ﻣﯿﻠﺮزوﻧﺪ ﻓﺎﺻﻠﻪ داﺷﺖ ... ﻣﺮدي ﮐﻪ روي ﺗﺨﺘﺶ ﻧﻤﯿﻪ دراز ﮐﺶ ﺑﻮد و ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم داﺷﺖ ﻏﺬا ﺗﻮي دﻫﻨﺶ ﻣﯿﮕﺬاﺷﺖ ...‬ ‫اﺻﻼ دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ اﯾﻦ ﻃﻮري ﺑﺒﯿﻨﻤﺶ ... اﯾﻦ آدم ﯾﻪ دوره اي ﺧﻮن ﺑﻪ ﺟﯿﮕﺮ ﻣﻦ ﮐﺮده ﺑﻮد ... اﻣﺎ ... ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ‬ ‫ﻧﺨﻮاﺳﺘﻢ اﯾﻦ ﻃﻮر ﺑﺒﯿﻨﻤﺶ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﺮا ﭘﺎي رﻓﺘﻦ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... ﮔﺮﯾﻪ ام ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد از زﻣﯿﻦ ﮔﯿﺮ ﺷﺪﻧﻪ اون ﻫﻤﻪ اﻗﺘﺪار ... ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺮم ﺳﻤﺖ اﺗﺎق ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﮐﻪ‬ ‫ﺗﻠﻔﻦ ﺧﻮﻧﻪ زﻧﮓ زد ... ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﺳﺮش ﭼﺮﺧﯿﺪ ﺳﻤﺖ ﻣﯿﺰ ﺟﻠﻮي در ... ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺧﻮدم رو ﮐﻨﺎر ﺑﮑﺸﻢ ﮐﻪ ﻣﻦ رو دﯾﺪ ... از ﭘﺎﯾﯿﻦ‬ ‫ﮐﺴﯽ ﺗﻠﻔﻦ رو ﺟﻮاب داد ...‬ ‫
- ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ﻣﻦ ... ﯾﻌﻨﯽ ﻧﯿﻮﺷﺎ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ...‬ ‫
- ﺧﻮش اوﻣﺪي دﺧﺘﺮﮐﻢ ...‬ ‫ﻻﻏﺮ ﺗﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد ... ز اون ﺻﻮرت ﻣﺜﻞ ﻧﻘﺎﺷﯿﺶ ﯾﻪ زن داﻏﻮن ﮐﻪ ﺳﻌﯽ داﺷﺖ ﭘﻨﻬﺎن ﮐﺎري ﮐﻨﻪ ﺑﺎﻗﯽ ﻣﻮﻧﺪه ﺑﻮد ... ﺗﻤﺎم ﺳﻌﯿﻢ رو‬ ‫ﻣﯿﮑﺮدم ﮐﻪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ اﮐﺒﺮ ﺧﺎن ﻧﮕﺎه ﻧﮑﻨﻢ ... ﺳﺮﻓﻪ ازﺗﻪ دﻟﺶ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺗﺎ ﻧﺎ ﺧﻮد آﮔﺎه ﺑﭙﺮم و از روي ﻣﯿﺰ ﻟﯿﻮان آب رو ﺑﻪ دﻫﻨﺶ‬ ‫ﻧﺰدﯾﮏ ﮐﻨﻢ ... ﭼﺸﻤﺎم ﺧﯿﺮه ﻣﻮﻧﺪ ﺑﻪ اون ﻧﮕﺎه ﻗﻬﻮه اي ﮐﻪ ﺑﺪ ﺟﻮر ﯾﻪ ﻋﻤﺮ ازش ﺗﺮﺳﯿﺪه ﺑﻮدم ... ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﮔﺮﯾﻪ ﮐﺮد ... ﻣﻦ‬ ‫آب رو ﺟﺮﻋﻪ ﺟﺮﻋﻪ ﺗﻮي دﻫﻨﺶ رﯾﺨﺘﻢ ... ﺑﻌﺪ ﺑﻐﻀﻢ رو ﻓﺮو ﺧﻮردم و ﺑﺎ ﺑﯿﺸﺘﺮﯾﻦ ﺳﺮﻋﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ اﺗﺎق ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رﻓﺘﻢ ...‬ ‫ﺣﺎﻟﻢ ﺑﺪﺟﻮر ﺧﺮاب ﺑﻮد ... ﮐﻮﺷﺎ داﺷﺖ ﻣﺸﻘﺎش رو ﻣﯿﻨﻮﺷﺖ ... ﻧﯿﻮﺷﺎ اﻣﺎ ذﻫﻨﺶ ﺗﻮ ﭘﺮواز ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﻧﯿﻮﺷﺎ ... ﭼﺮا ﺻﺒﺢ اﺻﺮار داﺷﺘﯽ ﺑﯿﺎم ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﻣﯿﺨﻮام ﺑﯿﺎم ... ﺧﻮﻧﻪ ﺗﻮ ...‬ ‫
- ﺑﺎﺷﻪ اﻣﺸﺐ ...‬ ‫
- اﻣﺸﺐ ﻧﻪ ... ﺑﺮاي ﻫﻤﯿﺸﻪ ...‬ ‫
- ﻋﺮوﺳﮏ ﺗﻮ ﮐﻪ ﻣﯿﺪوﻧﯽ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﻫﯿﭽﯽ ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ... ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﻣﯿﺪوﻧﻢ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺸﮑﻮﮐﻪ ...‬ ‫... ﻣﮕﻪ اﯾﻦ درد ﻣﻦ ﻫﻢ ﻧﺒﻮد ... ﻣﻦ ﻫﻢ ﮐﺎﻣﻼ ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ دارن ﭼﯿﺰي رو از ﻣﻦ و ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻣﺨﻔﯽ ﻣﯿﮑﻨﻦ ...‬ ‫
- ﭼﻪ ﻃﻮر اﯾﻦ ﻃﻮري ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﯽ؟‬ ‫
- ﯾﻪ ﻧﻔﺮ دﯾﺸﺐ ﻣﻬﻤﻮن ﻋﻤﻮ ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﻋﻤﻮ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣﻬﻤﻮن ﮐﺎري داره ...‬ ‫
- اﯾﻦ آدم ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻧﺒﻮد ... ﭼﻮن ﺑﺮاي اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر ﺻﺪاي ﻋﻤﻮ ﺑﺎ داد ﻣﯿﻮﻣﺪ ... داد ﻣﯿﺰد ...‬ ‫
- ﭼﯽ ﻣﯿﮕﻔﺖ ...‬ ‫
- ﻣﯽ ﮔﻔﺖ ﻫﺮ ﻏﻠﻄﯽ ﺧﻮاﺳﺘﯽ ﮐﺮدي ﺣﺎﻻ ﺑﺮ ﮔﺸﺘﯽ ﻣﯿﮕﯽ ﭼﺮا ﻫﯿﭽﯽ اون ﻃﻮري ﮐﻪ ﺗﻮ ﻣﯿﺨﻮاي ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫... دﻟﻢ ﻫﺮي رﯾﺨﺖ ﭘﺎﯾﯿﻦ ... دﺳﺘﺎم ﯾﺦ ﮐﺮد ... ﺧﻮدش ﺑﻮد ... ﺧﻮده ﺧﻮدش ... ﻓﻬﻤﯿﺪﻧﺶ دﯾﮕﻪ ﮐﺎري ﻧﺪاﺷﺖ ... ﭘﺲ اوﻣﺪه ﺑﻮد‬ ‫دﻧﺒﺎل ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ... ﺑﻪ ﻧﯿﻮﺷﺎ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﺑﻪ اﯾﻦ اﺗﺎق ﺑﻪ ﮐﻮﺷﺎ ... ﺧﺪاي ﻣﻦ ... ﺑﺎورم ﻧﻤﯽ ﺷﺪ ...‬ ‫ﺳﺎﻋﺖ رو ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﺳﺎﻋﺖ ده ﺑﻮد ... ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺧﻮاﺑﯿﺪه ﺑﻮدن و ﻣﻦ از ﻗﺼﺪ ﻧﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم ... ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺒﯿﻨﻢ اﯾﻦ آدﻣﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ‬ ‫ﺧﺎﻃﺮ ﺣﺮف زدن ﺑﺎ ﻣﻦ ﺗﺎ اﺻﻔﻬﺎن اوﻣﺪه ﺑﻮد و ﺣﺎﻻ ﯾﻪ ﻫﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻗﺎﯾﻢ ﺷﺪه ﺑﺎﻻﺧﺮه ﮐﻪ ﺑﺎز ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﻣﻦ رو ﺑﺮﺳﻮﻧﻪ ﺑﺎﯾﺪ‬ ‫ﺑﺎﻫﺎش ﺣﺮف ﻣﯿﺰدم ... اون ﮔﻮش ﻣﯿﮑﺮد ﯾﻌﻨﯽ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﺻﺪاي در اوﻣﺪ و ﺑﻌﺪ ﺻﺪاي ﮔﻔﺘﮕﻮ ... ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺧﻮاب ﺑﻮدن ... ﭘﺎور ﭼﯿﻦ از اﺗﺎق ﺑﯿﺮون اوﻣﺪم ... ﻣﺎﻧﺘﻮم ﺗﻨﻢ ﺑﻮد و ﺷﺎﻟﻢ ﺗﻮي دﺳﺘﻢ‬ ‫... ﮐﯿﻔﻢ ﻫﻢ رو دوﺷﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﮐﺎري ﻣﯿﮑﺮدم ﻣﻦ رو ﺑﺒﯿﻨﻪ ... ﺗﺎ ﺑﮕﻪ ﻣﯿﺮﺳﻮﻧﻪ ﺗﺎ ﻣﻦ ﻓﺮﺻﺘﯽ ﭘﯿﺪا ﮐﻨﻢ از اﯾﻦ ﻏﯿﺐ اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ‬ ‫ﺣﺮف ﺑﮑﺸﻢ ...‬ ‫ﻧﺰدﯾﮏ ﻧﻮري ﺷﺪم ﮐﻪ از ﺑﯿﻦ در آراﻣﺶ ﺗﺎرﯾﮑﯽ راﻫﺮو رو ﻣﯽ ﺑﺮﯾﺪ ... ﺻﺪاي ﮔﻔﺘﮕﻮ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﻣﺘﻮﻗﻒ ﺷﻢ ... ﺗﻤﺎم ﻋﻼﺋﻢ ﺣﯿﺎﺗﯽ‬ ‫ﺑﺪﻧﻢ اﯾﺴﺘﺎد ... ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﺗﺎرﯾﮏ ﺷﺪ ﺑﺮام ...‬ ‫اﯾﻦ ﺻﺪا ... اﯾﻦ ﻟﺤﻦ ... اﯾﻦ آدم ... ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ آﺷﻨﺎ ﺑﻮد در ﻋﯿﻦ ﻏﺮﯾﺒﮕﯽ ... ﮐﯽ ﺷﻨﯿﺪه ﺑﻮدم ... آﺧﺮﯾﻦ ﺑﺎر ... اﯾﻦ ادﮐﻠﻦ اﺧﺮﯾﻦ‬ ‫ﺑﺎر ﮐﯽ ﺗﻮ ﺑﯿﻨﯿﻢ ﭘﯿﭽﯿﺪه ﺑﻮد؟ اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم اون ﭼﻠﭽﺮاغ ﮔﺮون ﻗﯿﻤﺖ ﻋﻤﺎرت ﺗﻮي ﺳﺮم ﮐﻮﺑﯿﺪه ﺷﺪه اﻧﻘﺪر ﺷﻮﮐﻪ ﺑﻮدم ... ﺑﻪ‬ ‫دﯾﻮار ﺗﮑﯿﻪ دادم ...‬ ‫ﺑﺮﺧﻮرد ﺗﻨﻢ ﺑﺎ دﯾﻮار ﺑﻮد ﯾﺎ اﻓﺘﺎدن ﮐﯿﻔﻢ؟ ﯾﺎ ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻢ ﺻﺪاي ﻧﻔﺴﻬﺎي ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻫﻤﻢ ﺑﺮاي ﺑﻪ دﺳﺖ آوردن ﯾﻪ ﮐﻢ اﮐﺴﯿﮋن ... ﻫﺮ‬ ‫ﭼﯽ ﮐﻪ ﺑﻮد در ﮐﺎﻣﻞ ﺑﺎز ﺷﺪ و ﯾﻪ ﻗﺎﻣﺖ رو ﺑﻪ روم ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪ ... ﻧﯿﺎزي ﻧﺒﻮد ﺗﺎ ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﻨﻢ ... ﻣﻦ اﯾﻦ آدم رو از ﺣﻀﻮرش‬ ‫ﻫﻢ ﻣﯿﺸﻨﺎﺧﺘﻢ ... ﻟﻌﻨﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻟﻌﻨﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﻪ ﻫﻨﻮز اﯾﻦ ﻋﻄﺮ ﺗﻦ رو ﻧﻔﺲ ﻣﯿﮑﺸﯿﺪم ...‬ ‫
- ﻫﻤﺮاز؟!‬ ‫ﺻﺪاي ﺗﺮﺳﯿﺪه اش ﻫﻢ ﺗﺎﺛﯿﺮي ﺗﻮي ﺣﺎﻟﻢ ﻧﺪاد ... دﺳﺘﺶ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ دراز ﺷﺪ ... ﺑﺎزوم رو ﻣﺤﮑﻢ ﮔﺮﻓﺖ ... و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ اﺗﺎﻗﯽ ﺑﺮد ﮐﻪ‬ ‫ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻮدم ﺑﻤﺮﯾﻢ و ﻧﺮم ﺗﻮش ...‬ ‫روي ﻣﺒﻞ ﺳﻠﻄﻨﺘﯽ ﺗﻮي اﺗﺎق ﻧﺸﻮﻧﺪ ﻣﻦ رو ﯾﻪ ﻟﯿﻮان آب داد دﺳﺘﻢ ... اﯾﻦ ﺑﺎر ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم ﺗﺎ ﺑﺒﯿﻨﻤﺶ ... ﭼﺸﻤﺎﯾﯽ ﮐﻪ واﻗﻌﺎ‬ ‫ﻧﮕﺮان ﺑﻮدن ...‬ ‫
- آﺧﻪ ﺗﻮ اﯾﻦ ﺟﺎ ﭼﯽ ﮐﺎر ﻣﯿﮑﻨﯽ؟‬ ‫... راﺳﺖ ﻣﯿﮕﻔﺖ ... ﻣﻦ اﯾﻦ ﺟﺎ واﻗﻌﺎ ﭼﯽ ﮐﺎر ﻣﯿﮑﺮدم ... ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻪ ﺣﺎﻣﺪ ﻣﻦ ﭼﯽ ﮐﺎر ﻣﯿﮑﺮدم؟‬ ‫
- ﭼﺮا ﺳﺮت رو ﺑﺎﻻ ﻧﻤﯿﺎري؟‬ ‫... ﻣﯿﺎوردم ﺗﺎ ﺑﻪ ﺟﺎي اون ﮐﻔﺶ ﻫﺎي واﮐﺲ ﺧﻮرده ﻣﺸﮑﯽ رو ﺑﻪ روم اون ﻣﺮد ﭼﺸﻢ ﻋﺴﻠﯽ رو ﺑﺒﯿﻨﻢ ﮐﻪ ﺧﻮاﻫﺮم رو ﺑﺪ ﺑﺨﺖ‬ ‫ﮐﺮده ﺑﻮد؟‬ ‫ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻢ ﮐﻪ دﺳﺘﺶ رو روي ﺷﻮﻧﻪ ام ﮔﺬاﺷﺖ ...‬ ‫
- ﺣﺎﻣﺪ ﺑﺮو ﺑﯿﺮون ...‬ ‫اون ﺻﺪاي ﻧﺤﺲ: ﻫﻤﺮازه؟! ﭼﻪ ﻗﺪر ﺑﺰرگ ...‬ ‫ﭘﺮﯾﺪم وﺳﻂ ﺣﺮﻓﺶ: اﺳﻢ ﻣﻦ رو ﻧﯿﺎر ...‬ ‫ﻓﺮﯾﺎد زده ﺑﻮدم ... ﻓﺮﯾﺎدي ﮐﻪ دﺳﺖ ﺧﻮدم ﻧﺒﻮد ... ﯾﻌﻨﯽ ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ دﺳﺖ ﻣﻦ ﻧﺒﻮد ...‬ ‫ﺳﺮ ﭘﺎ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮدم ... ﻣﻮﻫﺎم رو از ﺻﻮرﺗﻢ زدم ﮐﻨﺎر ... ﻣﺮد رو ﺑﻪ روم ... اون ﺣﺎﻣﺪي ﻧﺒﻮد ﮐﻪ ﻣﻦ ﯾﺎدم ﺑﻮد ... ﻻﻏﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد روي‬ ‫ﺷﻘﯿﻘﻪ اش ﻣﻮﻫﺎي ﺳﻔﯿﺪ دﯾﺪه ﻣﯽ ﺷﺪ ... ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد ... اﯾﻦ ﻣﺮد ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺧﻮش ﺗﯿﭗ ... ﻣﻦ اﻣﺎ ﻫﻤﻪ ﺗﻨﻢ ﻣﯿﻠﺮزﯾﺪ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﺣﺎﻣﯽ دﺳﺘﻢ رو از ﭘﺸﺖ ﮐﺸﯿﺪ ... اﻧﮕﺎر ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﮐﻤﯽ ﺑﻬﺶ ﻧﺰدﯾﮏ ﺗﺮ ﺑﺎﺷﻢ ...‬ ‫
- ﺣﺎﻣﺪ ﺷﻤﺎ ﺑﯿﺮون ﺑﺎش ...‬ ‫
- ﻧﻪ اﯾﺸﻮن ﺑﺎﺷﻦ ... ﺑﺎﺷﻦ اﯾﻨﺠﺎ ﺧﻮﻧﺸﻮﻧﻪ ... اﻣﺎ ﻗﺒﺮﺳﺘﻮﻧﻪ ﺧﻮاﻫﺮ ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﻮد ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ: ﻫﻤﺮاز ﻣﺮاﻗﺐ ﺗﻦ ﺻﺪات ﺑﺎش ...‬ ‫ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺻﻮرت اﺧﻤﺎش: ﭼﺮا؟ ﭼﺮا؟ ﺣﺮف ﻧﺰﻧﻢ ﺑﺎﺷﻪ؟‬ ‫ﻣﺤﮑﻢ ﮐﻮﺑﯿﺪم ﺗﻮ دﻫﻦ ﺧﻮدم: ﺑﺎﺷﻪ ... ﺧﻔﻪ ﻣﯿﺸﻢ ... ﻫﻤﻮن ﻃﻮر ﮐﻪ اون ﺧﻮاﻫﺮ ﺑﺪ ﺑﺨﺘﻢ ﺧﻔﻪ ﺷﺪ ...‬ ‫دﺳﺘﺶ رو ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ آورد و ﺑﺎ ﺣﺮص ﻣﭻ دﺳﺘﻢ رو ﻣﺤﮑﻢ ﮔﺮﻓﺖ: داري ﭼﯽ ﮐﺎر ﻣﯿﮑﻨﯽ ... ﺑﺒﯿﻦ ﺑﺎ ﻟﺒﺖ ﭼﯽ ﮐﺎر ﮐﺮدي؟!‬ ‫ﺣﺎﻣﺪ: ﻫﻤﺮاز ...‬ ‫
- اﺳﻤﻢ رو ﻧﯿﺎرﯾﺪ ... ﻧﯿﺎرﯾﺪ ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ: ﻫﻤﺮاز ﯾﻪ دﻗﯿﻘﻪ ...‬ ‫
- ﯾﻪ دﻗﯿﻘﻪ ﭼﯽ ... اﺣﻤﻖ ﻧﯿﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﻧﻔﻬﻤﻢ ... اﻟﺒﺘﻪ ... ﻫﯿﭽﯽ ...‬ ‫دﺳﺘﻢ رو ﺧﻮاﺳﺘﻢ از ﻣﭽﺶ ﺑﮑﺸﻢ ﺑﯿﺮون ... اﻣﺎ ﻣﺤﮑﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﺎ اﺧﻢ اﻣﺎ آروم ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد ... ﺧﻮدم رو ﻋﻘﺐ ﺗﺮ ﮐﺸﯿﺪم ...‬ ‫ﻣﺤﮑﻢ ﺗﺮ ﮔﺮﻓﺖ ... ﺗﻮي ﭼﺸﻤﺎم ﺧﯿﺮه ﺷﺪه ﺑﻮد ...‬ ‫ﺣﺎﻣﺪ اﻣﺎ آروم از اﺗﺎق ﺑﯿﺮون رﻓﺖ ...‬ ‫ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ: ﻣﯽ دوﻧﯿﺪ ﭼﯿﻪ؟ آﻗﺎي ﺷﻮﻫﺮ ﺧﻮاﻫﺮ ... ﺗﺎ اﺑﺪ ﻧﻤﯽ ﺑﺨﺸﻤﺖ ... ﻧﻤﯽ ﺑﺨﺸﻤﺖ ﮐﻪ ﺗﻨﻬﺎ داﺷﺘﻪ زﻧﺪﮔﯿﻢ رو ازم‬ ‫ﮔﺮﻓﺘﻢ ...‬ ‫ﺑﻐﻀﻢ ﺗﺮﮐﯿﺪ ... اﺷﮑﻢ رﯾﺨﺖ از روي ﮔﻮﻧﻪ ام ﻟﯿﺰ ﺧﻮرد ... در ﮐﻪ ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪ اون اﺷﮏ ﺷﻮر ... ﮐﻪ ﺑﻪ اﻧﺪازه ﺗﻤﺎم روزﻫﺎي زﻧﺪﮔﯿﻢ‬ ‫ﺗﻠﺦ ﺑﻮد زﺧﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﮔﻮﺷﻪ ﻟﺒﻢ رو ﺑﻪ ﺳﻮزش اﻧﺪاﺧﺖ ... ﺳﻮزﺷﯽ ﮐﻪ ﺣﺘﯽ ذره اي ﻧﺒﻮد در ﺑﺮﺑﺮ دﻧﯿﺎي درد ﺗﻮي ﻗﻠﺒﻢ ... ﻣﭻ‬ ‫دﺳﺘﻢ ﻫﻨﻮز ﺗﻮ دﺳﺘﺎي ﻗﻮي ﻣﺮد رو ﺑﻪ رو ﺑﻮد ﮐﻪ داﺷﺖ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﺎ ﺻﻼﺑﺖ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد ...‬ ‫
- آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ... وﻟﻢ ﮐﻨﯿﺪ ...‬ ‫ﻣﭻ دﺳﺘﻢ رو ﺑﺎ ﺧﺸﻮﻧﺖ ﮐﺸﯿﺪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺑﻬﺶ ﻧﺰدﯾﮏ ﺗﺮ ﺑﻢ و ﮐﻢ ﻣﻮﻧﺪه ﺑﻮد ﭘﺮت ﺷﻢ ﺑﻐﻠﺶ ... دﺳﺘﺶ رو ﮔﺬاﺷﺖ زﯾﺮ ﭼﻮﻧﻪ ام‬ ‫و ﺳﺮم رو ﺑﺎ وﺟﻮد ﻣﻘﺎوﻣﺖ آورد ﺑﺎﻻ ... اﺧﻤﺎش ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺷﺪ ... ﺳﺮم رو ﭼﺮﺧﻮﻧﺪ و ﮔﻮﺷﻪ ﻟﺒﻢ رو ﻧﮕﺎه ﮐﺮد: ﺑﺒﯿﻦ ﭼﯽ ﮐﺎر ﮐﺮدي؟‬ ‫ﺷﺼﺘﺶ رو آروم روي زﺧﻤﻢ ﮐﺸﯿﺪ ... دردم ﻧﮕﺮﻓﺖ اﻣﺎ اون اﻧﮕﺎر دردش ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﭼﺸﻤﺎش رو ﮐﻤﯽ ﺟﻤﻊ ﮐﺮد ...‬ ‫ﻣﻦ اﯾﻦ ﻧﺰدﯾﮑﯽ رو ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ... ﻣﻦ اﯾﻦ ﻣﺤﺒﺖ ﻫﺎي آﺷﮑﺎر و ﭘﻨﻬﺎن رو ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ...‬ ‫
- اﻧﻘﺪر وول ﻧﺨﻮر ﺑﺬار ﯾﻪ ﭼﺴﺐ ﮔﻮﺷﻪ ﻟﺒﺖ ...‬ ‫
- ﻧﻤﯽ ﺧﻮام ... ﻣﯽ ﺧﻮام ﺑﺮم ... از ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ اون ﻧﻔﺲ ﻣﯿﮑﺸﻪ ...‬ ‫
- اون؟ ﺣﺎﻣﺪ ... اﺳﻢ داره ﺷﻮﻫﺮ ﺧﻮاﻫﺮت ﺑﻮده ... ﭘﺪر ﺑﭽﻪ ﻫﺎﺷﻪ ...‬ ‫
- اون ﻫﯿﭽﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﺟﺰ ﺑﺮادر ﺷﻤﺎ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫دﺳﺘﺶ روي ﺻﻮرﺗﻢ ﺧﺸﮏ ﺷﺪ ... آروم اﻧﮕﺸﺘﺶ ﻟﯿﺰ ﺧﻮرد ... ﻣﭻ دﺳﺘﻢ رو رﻫﺎ ﮐﺮد ... ﻣﻦ ﻫﻢ ﺳﺮﯾﻊ ﺷﺎﻟﻢ رو ﮐﺸﯿﺪم روي ﺳﺮم‬ ‫... داﺷﺘﻢ دﻧﺒﺎل ﮐﯿﻔﻢ ﻣﯿﮕﺸﺘﻢ ... ﭘﯿﺪاش ﻧﮑﺮدم ... ﺑﻪ ﺟﻬﻨﻢ ...‬ ‫درﺑﺎز ﺑﻮد ... ﺑﻪ وﺳﻂ ﻫﺎي راﻫﺮو رﺳﯿﺪه ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺑﺎزوم از ﭘﺸﺖ ﮐﺸﯿﺪه ﺷﺪ ... اﯾﻦ ﺑﺎر ﮐﻨﺎرم اﯾﺴﺘﺎد ... ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺑﻮد اﯾﻦ رو از‬ ‫داﻏﯽ دﺳﺘﺎش ... از ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺷﺪن ﻋﻄﺮش ﮐﻪ دﻟﯿﻠﺶ ﺑﺎﻻ رﻓﺘﻦ ﻧﺒﻀﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ روش ﻋﻄﺮ ﻣﯿﺰد ... ﻓﻬﻤﯿﺪم از ﺻﺪاﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ زور‬ ‫داﺷﺖ ﮐﻨﺘﺮل ﻣﯿﮑﺮد ﺑﺎﻻ ﻧﺮه ...‬ ‫
- ﮐﺠﺎ؟!‬ ‫... اوﻣﺪ ﺗﻮ دﻫﻨﻢ ﻓﺮﯾﺎد ﺑﺰﻧﻢ ... ﺑﻪ ﺗﻮ ﭼﻪ؟ ﮐﻪ ﺣﺮﻓﻢ رو ﻗﻮرت دادم ... ﺣﺮﻓﻢ ﻣﺰه زﻫﺮ ﻣﯿﺪاد اﻧﮕﺎر ... ... ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﺸﯿﺪم ﺑﻪ‬ ‫اﻧﺪازه ﮐﺎﻓﯽ ﺑﯽ ادﺑﯽ ﮐﺮده ﺑﻮدم ...‬ ‫
- ﻣﯽ ﺧﻮام ﺑﺮم ﺧﻮﻧﻪ ام ... دﺳﺘﻢ رو ول ﮐﻨﯿﺪ ﻟﻄﻔﺎ ...‬ ‫ﺳﻮﺋﯿﭽﺶ رو در آورد: ﻣﯽ رﯾﻢ ...‬ ‫ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﭼﯿﺰي ﺑﮕﻢ ﮐﻪ ﻧﮕﺎه ﺗﺮﺳﻨﺎﮐﯽ ﺑﻬﻢ ﮐﺮد ...‬ ‫اﻧﺘﻈﺎر داﺷﺘﻢ ﺗﻨﺪ راﻧﻨﺪﮔﯽ ﮐﻨﻪ ... اﻣﺎ اﯾﻦ ﻃﻮر ﻧﺒﻮد ... ﺑﺎ رﻋﺎﯾﺖ ﺗﻤﺎم ﻗﻮاﻧﯿﯿﻦ ﺗﻮ اﯾﻦ ﺷﺐ ﺳﺮد راﻧﻨﺪﮔﯽ ﻣﯿﮑﺮد ... ازش ﻣﻤﻨﻮن‬ ‫ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺳﺎﮐﺘﻪ ... وﮔﺮﻧﻪ اﺻﻼ ﺗﻀﻤﯿﻦ ﻧﻤﯿﮑﺮدم ادب رو رﻋﺎﯾﺖ ﮐﻨﻢ ...‬ ‫ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﮐﻪ رﺳﯿﺪﯾﻢ ... ﺳﺮم داﺷﺖ ﻣﯽ ﺗﺮﮐﯿﺪ ... زاﻧﻮ ﻫﺎم ﺑﺪﻧﻢ رو ﺗﺤﻤﻞ ﻧﻤﯽ ﮐﺮد ...‬ ‫ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﭘﯿﺎده ﺷﻢ ﮐﻪ در رو ﻗﻔﻞ ﮐﺮد ... ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺳﻤﺖ ﺻﻮرﺗﺶ ...‬ ‫ﺑﺎ آراﻣﺶ ﭘﺮ از ﺣﺮﺻﯽ ﮔﻔﺖ: ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﺣﻖ ﻧﺪاري ﺑﻪ ﺧﻮدت آﺳﯿﺐ ﺑﺰﻧﯽ ... اﯾﻦ رو ﺑﺎ ﺧﻮدت ﺗﻤﺮﯾﻦ ﮐﻦ ... ﺗﺎ ﯾﺎدت ﻧﺮه ...‬ ‫... ﻓﻘﻂ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم ... ﺧﯿﻠﯽ ﺣﺮﻓﺎ داﺷﺘﻢ ﺑﺮاي ﮔﻔﺘﻦ ... اﻣﺎ ...‬ ‫ﺑﺎزﻫﻢ داﺷﺖ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد ... ﻫﻮا ﺳﺮد ﺑﻮد ... ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺮد ﯾﺎ ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺮاي ﻣﻦ ... دﺳﺖ ﺑﺮد ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﻮﺑﺎﯾﻠﺶ ... در ﮐﻤﺎل ﻧﺎﺑﺎوري‬ ‫زﻧﮓ زد ﺑﻪ ﺳﯿﺎوش ... از ﮐﯽ اﯾﻦ دو ﺗﺎ ﺑﺎﻫﻢ در ارﺗﺒﺎط ﺑﻮدن؟‬ ‫ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻦ رو ﺣﺘﯽ ﮔﻮش ﻧﮑﺮدم ...‬ ‫ﺑﯽ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ دوﺑﺎره راه اﻓﺘﺎد ...‬ ‫
- ﮐﺠﺎ دارﯾﺪ ﻣﯿﺮﯾﺪ؟ ﻣﻦ ﻣﯽ ﺧﻮام ﺑﺮم ﺧﻮﻧﻢ ...‬ ‫
- ﻣﯽ ﺑﺮﻣﺖ ﺧﻮﻧﻪ ﺧﺎﻟﺖ ... ﺗﺎ ﺳﯿﺎوش و ﺧﻮارش ﺑﯿﺎن دﯾﺮ ﻣﯿﺸﻪ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﻧﻤﯽ ﺧﻮام ﻣﯽ ﺧﻮام ﺑﺮم ﺧﻮﻧﻢ ...‬ ‫
- ﻫﻤﺮاز ... ﺳﻌﯽ ﮐﻦ اداﻣﻪ ﻧﺪي ... ﭼﻮن دارم ﻗﺎﻃﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ... ﻧﻤﯽ ﺷﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻤﻮﻧﯽ ... اﻧﺘﺨﺎب ﮐﻦ ... ﺧﻮﻧﻪ ﻣﺎ ... ﯾﺎ ﺧﻮﻧﻪ‬ ‫ﺳﯿﺎوش ... ﯾﺎ ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﺗﻮ اﯾﻦ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﮐﻨﺎر ﻣﻦ ﻣﯿﺸﯿﻨﯽ ...‬ ‫... دﺳﺘﺎم رو ﻣﺸﺖ ﮐﺮدم ... ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ داﺷﺖ ﻣﯿﺮﻓﺖ رو اﻋﺼﺎﺑﻢ ... ﻫﯿﭽﯽ ﻧﮕﻔﺘﻢ ...‬ ‫
- ﺑﺮام ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﺳﯿﺎوش واﻗﻌﺎ ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺗﺮ ﺷﺪ از اﯾﻦ ﺟﻮاﺑﻢ: د ... آﺧﻪ ...‬ ‫ﺧﺎﻟﻪ: ﺳﯿﺎوش ﻣﺎدر اﻻن وﻗﺖ اﯾﻦ ﺣﺮﻓﺎﺳﺖ؟‬ ‫
- ﭘﺲ ﮐﯽ وﻗﺘﺸﻪ ... ﮐﯽ ﻣﯿﺨﻮاي دﺳﺖ ﺑﺮداري ... اﺻﻼ ﺑﻪ ﺣﺎﻣﯽ ﭼﻪ رﺑﻄﯽ داره؟‬ ‫ﺧﻮن ﺑﻪ ﻣﻐﺰم ﻧﻤﯽ رﺳﯿﺪ: ﺳﯿﺎوش ... ﺣﻮﺻﻠﻪ ﻧﺪارم ...‬ ‫روي ﺗﺨﺖ ﮔﻠﻨﺎر دراز ﮐﺸﯿﺪم ... ﺧﺎﻟﻪ ﺑﻐﺾ ﻣﮑﺮده ﺑﻮد ﭘﺎ ﺑﻪ ﭘﺎي ﻣﻦ اﺷﮏ رﯾﺨﺘﻪ ﺑﻮد و ﻧﻔﺮﯾﻦ ﮐﺮده ﺑﻮد ... ﻣﻦ ﺑﻪ ﺣﺮﻓﻬﺎي اون‬ ‫ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﻣﺜﻼ ﻣﻨﻄﻖ ﺳﯿﺎوش و ﺗﺮس ﺗﻮ ﻧﮕﺎه ﮔﻠﻨﺎر اﺣﺘﯿﺎج داﺷﺘﻢ ... ﺗﺮﺳﯽ ﮐﻪ ﺧﻮب ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ از ﮐﺠﺎﺳﺖ و ﺑﺮاي ﭼﯿﻪ؟ ﻫﻤﻮن‬ ‫ﭼﯿﺰي ﮐﻪ داﺷﺖ ﻣﻐﺰ ﻣﻦ رو ﻫﻢ ﻣﺜﻞ ﺧﻮره ﻣﯿﺨﻮرد ...‬ ‫ﺳﯿﺎوش ﻻي ﭘﻨﺠﺮه رو ﮐﻤﯽ ﺑﺎز ﮐﺮد ﺗﺎ ﻫﻮا ﺑﯿﺎد ﺗﻮ ... اﻧﮕﺎر اﯾﻦ ﻧﻔﺲ ﮐﻢ آوردن ﻣﺸﻬﻮد ﺷﺪه ﺑﻮد ... ﮔﻠﻨﺎر ﺑﺎ ﺑﺴﺎط داروش‬ ‫ﺑﺮﮔﺸﺖ ... ﺳﺮم ﺗﻮي دﺳﺘﺶ ﮔﺮﻓﺖ ﺑﻮد: از آرام ﺑﺨﺸﯽ ﮐﻪ دﮐﺘﺮ دﻓﻌﻪ ﭘﯿﺶ ﺑﺮات آورده ﺑﻮد ﻣﻮﻧﺪه ... ﺑﺮات ﻣﯽ زﻧﻢ ﺑﺘﻮﻧﯽ ﺑﺨﻮاﺑﯽ‬ ‫...‬ ‫ﭼﺸﻤﺎم رو ﻣﺎﻟﯿﺪم: ﻧﻤﯽ ﺧﻮام ﺑﺨﻮاﺑﻢ ...‬ ‫ﺳﯿﺎوش ﻗﺎﻃﯽ ﮐﺮد: ﻟﺞ ﻣﯿﮑﻨﯽ؟‬ ‫
- دﺳﺖ از ﺳﺮم ﺑﺮدار ﺳﯿﺎ ... ﻣﯽ ﻓﻬﻤﯽ ... داﻏﻮﻧﻢ ﯾﻌﻨﯽ ﭼﯽ؟ ﻣﯽ ﻓﻬﻤﯽ ...‬ ‫داد زده ﺑﻮدم ... ﺗﻤﺎم اون ﻧﻔﺮﺗﻬﺎ رو ﺑﺎﻻ آورده ﺑﻮدم ... اﻟﺒﺘﻪ روي ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﻧﻪ ﺑﻬﺶ رﺑﻂ داﺷﺖ ﻧﻪ ﮐﺎره اي ﺑﻮد ... ﻓﻘﻂ ﺑﺎ اﯾﻦ‬ ‫ﻣﻨﻄﻖ ﺑﯽ ﺟﺎ و ﺑﯽ ﻣﻮﻗﻌﺶ ﺣﺎﻟﻢ رو ﺑﻬﻢ زده ﺑﻮد ... ﻫﺮ ﺳﻪ ﺗﺎﺷﻮن ﺧﺸﮏ ﺷﺪن ... ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻣﻦ رو اﯾﻦ ﻃﻮر ﻧﺪﯾﺪه ﺑﻮدن ...‬ ‫ﺧﻮدم ﻫﻢ ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر ... اﻣﺎ ﺑﺴﻢ ﺑﻮد ...‬ ‫ﮔﻠﻨﺎر اوﻟﯿﻦ ﮐﺴﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﻮدش اوﻣﺪ ... ﺧﻮدش رو ﺟﻤﻊ و ﺟﻮر ﮐﺮد و اﻧﮕﺎر ﮐﻪ اﺗﻔﺎﻗﯽ ﻧﯿﻮﻓﺘﺎده ﺳﺮم رو آﻣﺎده ﮐﺮد و آﺷﺘﯿﻨﻢ‬ ‫رو زد ﺑﺎﻻ ...‬ ‫
- ﮔﻠﻨﺎر ... ﺑﻪ ﺟﺎن ﺧﻮدم ... ﻟﺞ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻢ ... ﻧﻤﯽ ﺧﻮام ﺑﺨﻮاﺑﻢ ... ﻣﯽ ﺧﻮام ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ...‬ ‫ﺧﺎﻟﻪ دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﺳﺮم ﮐﺸﯿﺪ: آﺧﻪ ﺧﺎﻟﻪ ﻗﺮﺑﻮﻧﺖ ﺑﺸﻪ ... اﮔﻪ ﻧﺨﻮاﺑﯽ و ﻓﮑﺮ ﮐﻨﯽ دردي درﻣﻮن ﻣﯿﺸﻪ ... رﻫﺎ زﻧﺪه ﻣﯿﺸﻪ ... اون ﺧﺪا‬ ‫ﺑﻪ زﻣﯿﻦ ﮔﺮم زده از اﯾﻦ ﺟﺎ ﻣﯿﺮه؟‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺳﯿﺎوﺷﯽ ﮐﻪ در ﻫﻢ و اﺧﻤﻮ داﺷﺖ از ﭘﻨﺠﺮه ﺑﯿﺮون رو ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮد اﻧﺪاﺧﺘﻢ و ﺳﮑﻮت ﮐﺮدم ... ﺳﺮم رو ﮔﻠﻨﺎر ﺑﻪ دﺳﺘﻢ زد‬ ‫اﻣﺎ دﯾﺪم ﮐﻪ آرام ﺑﺨﺶ رو ﮔﺬاﺷﺖ ﺗﻮ ﮐﺸﻮ ... ازش ﻣﻤﻨﻮن ﺷﺪم ...‬ ‫واﻗﻌﺎ دﻟﻢ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﺳﺮ ﺳﯿﺎوش داد ﺑﺰﻧﻢ ... ﮐﻤﯽ اﯾﻦ ﭘﺎ و اون ﭘﺎ ﮐﺮد ... ﺧﺎﻟﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ﺑﺮه ﺗﺎ ﮔﻞ ﮔﺎو زﺑﻮن دم ﮐﻨﻪ ... ﮔﻠﻨﺎر‬ ‫ﻫﻢ ﻣﺎ رو ﺑﺎﻫﻢ ﺗﻨﻬﺎ ﮔﺬاﺷﺖ ... اوﻣﺪ ﮐﻨﺎر ﺗﺨﺘﻢ ﻧﺸﺴﺖ ... ﺧﺐ ﻣﺎ ﻣﺪﻟﻤﻮن اﯾﻦ ﺑﻮد ... ﺗﻮ ﺻﻮرت ﻫﻢ ﻓﺤﺶ ﻫﻢ اﮔﻪ ﻣﯿﺪادﯾﻢ ﺑﺎز‬ ‫ﺣﺮف ﻣﯿﺰدﯾﻢ ...‬ ‫
- ﻣﻤﻮش ... ﻣﻦ ﻣﻨﻈﻮري ﻧﺪاﺷﺘﻢ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- ﺳﯿﺎ ... ﺑﻪ اوﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﻻ ﺳﺮ ﺷﺎﻫﺪه دارم ﺧﻔﻪ ﻣﯿﺸﻢ ... دارم دق ﻣﯿﮑﻨﻢ ... ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﯽ ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ اﯾﻦ اوﻣﺪﻧﻪ ﺑﺮاي ﭼﯿﻪ؟ ﻣﻦ‬ ‫اﺣﻤﻖ ﮐﻪ ﻧﯿﺴﺘﻢ ... اﻣﺮوز ﻓﺮدا ﻫﻢ زﻣﺰﻣﻪ اش ﺷﺮوع ﻣﯿﺸﻪ ...‬ ‫
- اون ﭘﺪ ...‬ ‫
- اداﻣﻪ ﻧﺪه ﻧﺴﺒﺖ اون ﺑﯽ ﻧﺴﺒﺖ رو ﻣﻦ ﺑﻬﺘﺮ از ﻫﺮ ﮐﺴﯽ ﻣﯿﺪوﻧﻢ ...‬ ‫
- ﺗﻮ اﻻن ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﯽ ﺣﺮف ﺣﺴﺎب ﺑﻔﻬﻤﯽ ...‬ ‫
- آره اﻻن ﺑﺎ ﻣﻦ ﺣﺮف درﺳﺖ زدن ﺑﻪ اﻧﺪازه آب دادن ﺑﻪ ﮔﻼي ﭘﻼﺳﺘﯿﮑﯽ ﻧﺎ ﻣﻔﻬﻤﻮﻣﻪ ... ﭼﺮا ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﯿﺴﺘﯽ ﻣﻦ اﻻن ﻧﻪ ﺑﻪ اون‬ ‫آﻗﺎي دﮐﺘﺮي ﮐﻪ ﺑﻪ زور ﻣﯿﺨﻮاد ﺣﺎﻟﻢ رو ﺧﻮب ﮐﻨﻪ و ﻧﻪ ﺑﻪ ﺣﺮﻓﺎي ﻣﻨﻄﻘﯽ ﺑﻪ ﻫﺒﭻ ﮐﺪوﻣﺶ اﺣﺘﯿﺎج ﻧﺪارم ... ﻣﻦ ﻣﯿﺨﻮام ﯾﮑﯽ‬ ‫ﭘﺸﺘﻢ ﺑﺎﯾﺴﺘﻪ ... ﺑﮕﻪ ﺣﻖ ﺑﺎ ﻣﻨﻪ ... ﺣﻖ ﺑﺎ ﻣﻨﯽ ﮐﻪ اﯾﻦ ﭼﻨﺪ ﺳﺎل ﺗﺤﻘﯿﺮ ﺷﺪم ... از در اون ﺧﻮﻧﻪ ﺑﺎرﻫﺎ ﺑﯿﺮون ﺷﺪم ... ﺗﻮ ﭼﺸﻢ‬ ‫اﻋﻀﺎش در ﺣﺪ ﯾﻪ ﮐﻠﻔﺖ ﻫﻢ ﻧﺒﻮدم ... اﻣﺎ ﻧﻔﺮﯾﻦ ﻧﮑﺮدم ... دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاد ﺑﺸﯿﻨﻢ ﺗﺎ ﺗﻪ دﻧﯿﺎ ﻧﻔﺮﯾﻦ ﮐﻨﻢ ... زﺑﻮﻧﻢ ﻧﻤﯽ ﭼﺮﺧﻪ ...‬ ‫اﺷﮏ روي ﮔﻮﻧﻪ ام ﭼﮑﯿﺪ: ﻣﯽ ﻓﻬﻤﯽ ﺳﯿﺎوش ﻣﻦ ﺳﺮﻧﻮﺷﺘﻢ از ﺗﻪ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪه ... آدﻣﯽ ﮐﻪ ﻣﺤﮑﻮﻣﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎﺷﻪ ...‬ ‫اﺷﮏ از روي ﮔﻮﻧﻪ ﺳﯿﺎوش ﻫﻢ ﭼﮑﯿﺪ ... ﻣﺎ ﺑﺎ ﻫﻢ از اﯾﻦ ﺗﻌﺎرﻓﻬﺎ ﻧﺪاﺷﺘﯿﻢ ... ﺑﺮاي ﻫﻢ ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯿﮑﺮدﯾﻢ ... دﺳﺘﺶ آروم اوﻣﺪ و‬ ‫اﺷﮑﻢ رو ﭘﺎك ﮐﺮد ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﻫﻤﯿﺸﻪ ... ﺗﻮ اﯾﻦ ﻣﺪت ... ﺑﻪ اﯾﻦ روزﻫﺎ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم ... ﺑﺎور ﮐﻦ ﺳﯿﺎ ...‬ ‫
- ﻣﯽ دوﻧﻢ ﻣﻮﺷﯽ ... ﺣﻖ ﺑﺎ ﺗﻮا ... اﻻن وﻗﺖ ﺣﺮﻓﻬﺎي ﻣﻦ ﻧﯿﺴﺖ ... ﻣﯽ ﺧﻮاي ﺑﺮات ﯾﻪ آﻫﻨﮓ ﺑﺬارم ...‬ ‫ﺳﺮم رو ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﻫﻨﻮز ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻮﻧﺪه ﺑﻮد ﺗﺎ ﺗﻤﻮم ﺑﺸﻪ ...‬ ‫ﺑﺎ ﺳﮑﻮﺗﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ... ﯾﻪ آﻫﻨﮓ ﮐﻪ ﺑﺮاي ﺗﻤﺮﮐﺰ و ﺗﻤﺪﯾﺪ اﻋﺼﺎب ﺑﻮد رو روﺷﻦ ﮐﺮد ... ﺧﺎﻟﻪ در رو ﺑﺎز ﮐﺮد و از ﻻي در ﻟﯿﻮان رو‬ ‫داد ... ﻫﻤﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻦ ﻣﻦ ﺑﻪ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ادازه ﺳﯿﺎوش ﺑﺮاي درد دل اﻋﺘﻤﺎد ﻧﺪارم ...‬ ‫ﺳﯿﺎ آروم ﻧﺸﺴﺖ روي زﻣﯿﻦ و ﺗﮑﯿﻪ داد ﺑﻪ دﯾﻮار ... اﯾﻦ ﯾﻌﻨﯽ ﻣﻦ ﻓﺮﺻﺖ دارم ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ... ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻢ ... اﯾﻦ ﯾﻌﻨﯽ ﺳﯿﺎ ﻫﺴﺖ ...‬ ‫و ﻓﻘﻂ ﺳﯿﺎ ﻫﺴﺖ ...‬ ‫ﯾﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﭼﻬﺮه ﺣﺎﻣﯽ اوﻣﺪ ﺟﻠﻮي ﭼﺸﻤﻢ ... ﺳﺮم رو ﺗﮑﻮن دادم ﺗﺎ اون رﻧﮓ ﺧﺎﮐﯽ رﻧﮓ رو از ذﻫﻨﻢ ﭘﺎك ﮐﻨﻢ ... اون ﺧﺎﮐﯽ ﮐﻪ‬ ‫اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ﺑﻪ ﻧﻈﺮم ﻋﺠﯿﺐ ﺣﺎﺻﻞ ﺧﯿﺰ ﺑﻪ ﻧﻈﺮم ﻣﯿﻮﻣﺪ و ... ﻣﻦ ﭼﺮا از ان آدم ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﻫﻤﻪ ﻧﺎراﺣﺖ ﺑﻮدم ...‬ ‫
- دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﻣﯿﺰدم ﺗﻮي دﻫﻨﺶ ...‬ ‫ﺳﯿﺎوش ﻓﻘﻂ ﮔﻮش ﻣﯿﮑﺮد ...‬ ‫
- اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﻣﺪت اون ﺣﺎﻣﯽ از ﻣﻦ ﭘﻨﻬﺎن ﮐﺮده ...‬ ‫
- ﻫﻤﺮاز ... اون آدم ﻧﮕﺮاﻧﻪ ... اون اﯾﻦ وﺳﻂ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﺮاﻗﺐ ﻫﻤﻪ ﺑﺎﺷﻪ ... دﻟﻢ ﺑﺮاي اون ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﻫﻤﻪ ﻣﯽ ﺳﻮزه ...‬ ‫
- دﻟﺖ ﻧﺴﻮزه ... اوﻧﺎ اﻧﺘﻈﺎﻣﻦ ﺑﺮاﺷﻮن ﻫﯿﭻ اﺗﻔﺎﻗﯽ ﻧﻤﯽ اﻓﺘﻪ ...‬ ‫... ﺧﯿﻠﯽ ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺑﻮد ... ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺗﺮ از اون ﮐﻪ ﺑﺨﻮام ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﺣﺎﻣﯽ ... اﯾﻦ وﺳﻂ ... ﭼﻪ ﻗﺪر ﺣﺎﻣﯽ ﺑﻮده ... ﺑﺮاي ﻣﻦ ﻣﻬﻢ اﯾﻦ‬ ‫ﺑﻮد ﮐﻪ ﺟﺎﻣﺪ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﻣﯽ ﺑﻮد و ﺑﻮد ... ﻫﻤﯿﻦ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- ﮐﺠﺎ آﺧﻪ ﻣﯽ ري ﺧﺎﻟﻪ ﻓﺪات ﺷﻪ؟‬ ‫
- ﮐﯿﻔﻢ ﺧﻮﻧﺸﻮن ﺟﺎ ﻣﻮﻧﺪه ﮐﺎرت ﻣﻠﯿﻢ ﺗﻮﺷﻪ ... اﻻن ﺳﻪ روزه ﺧﻮاﺑﯿﺪم ... ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪم ...‬ ‫
- اون ﺑﻨﺪه ﺧﺪا ﮐﻪ از اون ﺷﺐ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﺗﻤﺎس ﮔﺮﻓﺘﻪ ... ﭼﺮا ﻧﻤﯿﮕﯽ ﺑﺮات ﺑﯿﺎره ...‬ ‫... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﺮا اﻣﺎ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﺮم و ﺧﻮدم اون ﮐﯿﻒ رو ﺑﺮدارم ... ﮐﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺮم ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺸﻢ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ از اوﻣﺪن آﻗﺎي‬ ‫ﭘﺪر ﺧﺒﺮي ﻧﺪارن ... ﯾﺎ اﺻﻼ اﻟﺘﻤﺎس ﮐﻨﻢ ﺑﯿﺎرﻣﺸﻮن ﺧﻮﻧﻪ ام ... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ...‬ ‫ﺧﺎﻟﻪ اﺻﺮار ﮐﺮد اﻣﺎ ﺗﻮ ﮐﻠﻪ ﻣﻦ ﻧﺮﻓﺖ ﮐﻪ ﻧﺮﻓﺖ ...‬ ‫ﻟﺒﻬﺎم ﺧﺸﮑﯽ زده ﺑﻮد اون زﺧﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻮﭼﯿﮑﻪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺑﺮﺧﻮرد اﻧﮕﺸﺘﺮم ﺑﺎ ﻟﺒﻢ ﺑﻮد ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﺳﺮ ﺟﺎش ﺑﻮد ... ﻗﯿﺎﻓﻪ ام رﻗﺖ‬ ‫اﻧﮕﯿﺰ ﺑﻮد اﻣﺎ ﺑﺮام ﻣﻬﻢ ﻧﺒﻮد ... دﻟﻢ ﺑﺪ ﺟﻮر ﭘﯿﺶ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﻮد ... ﮔﻮﺷﯿﻢ زﻧﮓ ﺧﻮرد ... ﭘﻮزﺧﻨﺪي زدم ... ﺑﺰ دل از اون ﺷﺐ ﺑﺮاي‬ ‫اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر ﺑﻪ ﻣﻦ زﻧﮓ زده ﺑﻮد ... ﺑﻪ ﺳﯿﺎوش زﻧﮓ زده ﺑﻮد و ﺣﺎﻟﻢ رو ﭘﺮﺳﯿﺪه ﺑﻮد ...‬ ‫ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﻣﺤﮑﻢ ﺑﻮﺳﯿﺪﺗﻢ ... ﺧﻮب ﻣﯿﺪوﻧﺴﺖ ﮐﻪ اون ﺷﺐ ﭼﻪ ﺧﺒﺮ ﺑﻮده ... ﻧﻪ ﻣﻦ ﺣﺮﻓﯽ زدم ﻧﻪ اون ... ﺣﺎل ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو‬ ‫ﭘﺮﺳﯿﺪم ... ﮔﻔﺖ ﺧﻮﺑﻦ ... ﮔﻔﺖ ﻣﻨﺘﻈﺮﻣﻦ ... ﮔﻔﺖ ﺑﺮم ﺑﺒﯿﻨﻤﺸﻮن ... اﯾﻦ روزﻫﺎ آﻣﺎر روز ﻫﺎ از دﺳﺘﻢ در رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ... ﻣﺮدد ﺑﻮدم:‬ ‫ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﻣﯿﮕﯿﺪ ﺑﯿﺎن ﺟﻠﻮي در ...‬ ‫
- ﮐﺴﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﻣﺎدر ﺟﺎن ﺑﯿﺎ ... ﻧﺬارن ﺑﻔﻬﻤﻦ ﺑﺤﺜﯽ ﻫﺴﺖ ...‬ ‫... ﭘﺲ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﻦ ... ﭘﺲ اون ﺑﯿﺮون ﺑﺮدﻧﻬﺎ ... اون ﺗﻮ ﺳﺎﯾﻪ ﻣﻮﻧﺪن ﻫﺎ ﺑﺮاي اﯾﻦ ﺑﻮده ﮐﻪ ﺣﺎﻣﺪ ﺧﺎن ﻣﺜﻼ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ‬ ‫ﺷﻮن رو از ﻧﺰدﯾﮏ ﺑﺒﯿﻨﻦ ...‬ ‫
- ﻫﻤﺮاز ﭼﺮا اﯾﻦ ﺷﮑﻠﯽ ﺷﺪي؟‬ ‫ﺑﺎزﻫﻢ ﮔﻮﺷﯿﻢ زﻧﮓ ﺧﻮرد ... اﺣﺘﻤﺎﻻ ﺧﻮﻧﻪ ﻧﺒﻮد ﯾﺎ اﮔﻪ ﺑﻮد ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﻣﺎدري ﮐﺮده ﺑﻮد در ﺣﻘﻢ و ﻧﮕﻔﺘﻪ ﺑﻮد اوﻣﺪم ﮐﻪ دوﺑﺎره‬ ‫زﻧﮓ زده ﺑﻮد ... ﺑﺎزﻫﻢ ﺑﺮ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ...‬ ‫
- ﭼﯿﺰي ﻧﯿﺴﺖ ﯾﮑﻢ ﺣﺎل ﻧﺪار ﺑﻮدم ﺧﻮﺷﮕﻞ ﺧﺎﻟﻪ ...‬ ‫... ﺑﺮاي اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر ﺷﺎﯾﺪ ﻟﻔﻆ ﺧﺎﻟﻪ رو ﺑﻪ ﮐﺎر ﺑﺮدم ... ﺣﺎﻻ ﭘﺸﯿﻤﻮن ﺑﻮدم ﮐﺎش ﯾﺎدﺷﻮن داده ﺑﻮدم ﺑﮕﻦ ﺧﺎﻟﻪ ... اﯾﻦ ﻃﻮري ﺷﺎﯾﺪ‬ ‫ﺑﺮاي ﻧﺴﺒﺘﻢ ﺑﺎﻫﺎﺷﻮن ﺟﺎي ﭘﺎي ﻣﺤﮑﻢ ﺗﺮي ﭘﯿﺪا ﻣﯿﮑﺮدم ...‬ ‫ﺑﻮﺳﯿﺪﻧﺸﻮن ﺳﯿﺮاﺑﻢ ﻧﻤﯿﮑﺮد ... ﻋﺼﺒﯽ ﺑﻮدم و ﺧﺴﺘﻪ ... ﻓﻘﻂ دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ از اﯾﻦ ﺟﺎ ﻓﺮار ﮐﻨﻢ ...‬ ‫از در اﺗﺎق ﺑﯿﺮون اوﻣﺪم ... ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﺳﯿﻨﻪ ﺑﻪ دﺳﺖ داﺷﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ اﺗﺎق ﻣﯿﻮﻣﺪﺑﺎ دﯾﺪﻧﻢ ﺗﻌﺠﺐ ﮐﺮد: ﮐﺠﺎ ﻣﺎدر دارم ﺑﺮاي ﭼﺎي‬ ‫ﻣﯿﺎرم ... ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﯿﻢ ...‬ ‫
- ﻣﯽ ﺷﻪ اﯾﻦ ﺑﺎر ﻣﻦ رو ﻋﻔﻮ ﮐﻨﯿﺪ ... واﻗﻌﺎ ﺷﺮاﯾﻂ روﺣﯿﻢ ...‬ ‫ﺑﺎزﻫﻢ ﭼﺸﻤﺎش ﺧﯿﺲ ﺷﺪ: ﻣﺎ ﻧﻢ ﯾﺨﻮاﺳﺘﯿﻢ ﺗﻮ اﯾﻦ ﻃﻮري ﺑﺸﯽ ...‬ ‫
- ﻣﺎ؟‬ ‫
- ﺣﺎﻣﯽ ... ﺑﭽﻪ ام ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﯾﻪ ﺟﻮري ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺣﻞ ﺑﺸﻪ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫... ﺑﻪ زور اون ﭘﻮزﺧﻨﺪم رو ﭘﻨﻬﺎن ﮐﺮدم ... ﻣﻦ اﻻن ﺑﻪ ﻗﻮل ﺳﯿﺎ ﺣﺮف ﺣﺴﺎب ﺗﻮ ﺳﺮم ﻧﻤﯽ رﻓﺖ ...‬ ‫
- اﻻﻧﻢ ﺧﻮدش ﺗﻮ اﺗﺎق ﮐﺎرﺷﻪ ...‬ ‫
- ﻣﯽ ﺧﻮام ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو ﺑﺒﺮم ﺧﻮﻧﻪ ام ...‬ ‫... ﯾﮑﻢ اﯾﻦ ﭘﺎ اون ﭘﺎ ﮐﺮد: از ﺧﻮدش ﺑﭙﺮﺳﯽ ﺑﻬﺘﺮه ...‬ ‫... ﮐﻪ ﭼﯽ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ رو در رو ﻣﯿﺸﺪﯾﻢ ... ﮐﯿﻔﻢ ﻫﻢ اوﻧﺠﺎ ﺑﻮد ﻣﻄﻤﺌﻨﺎ ...‬ ‫ﺑﺎ اﺟﺎزه اي ﮔﻔﺘﻢ و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ اﺗﺎق رﻓﺘﻢ ... ﯾﺎد اون ﺷﺐ ﻫﻢ ﺣﺎﻟﻢ رو ﺑﺪ ﻣﯿﮑﺮد ... ﻣﻦ ﻫﻤﯿﺸﻪ از اﯾﻦ ﺟﺎ ﺑﺪم ﻣﯿﻮﻣﺪ ... اﻣﺎ اﯾﻦ اﺗﺎق‬ ‫ﮐﺎر ... از وﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﭘﺮ از اون ﻋﻄﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد ... از وﻗﺘﯽ ﺑﻮي ﺳﯿﮕﺎر ﺷﮑﻼت ﻣﯽ داد ... از وﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﭘﺮ از اون آدم اﺧﻢ اﻟﻮد ﺷﺪه‬ ‫ﺑﻮد ... از وﻗﺘﯽ ﮐﻪ اون ﺑﻮﺳﻪ زﯾﺒﺎ رو داﺷﺖ ... ﺟﺎﯾﯽ ﺑﻮد ﺑﺮاي ﭘﻨﺎه ﺑﺮدن ﻣﻦ ... اﻻن ﻫﯿﭻ ﺟﺎ ﻧﺒﻮد ... اﻧﮕﺎر ﻫﻤﻮن ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﻧﻔﺲ‬ ‫ﮐﺸﯿﺪن ﺣﺎﻣﺪ ﻫﻢ اون ﺟﺎ رو ﻣﺴﻤﻮم ﮐﺮده ﺑﻮد ...‬ ‫ﻻي در ﻣﺜﺎ اون ﺷﺐ ﺑﺎز ﺑﻮد ... ﺣﺎﻣﯽ ﺑﻮد داﺷﺖ ﺑﺎ روﯾﺎ ﺣﺮف ﻣﯿﺰد ... ﭘﺲ ﻣﻬﻤﺎن داﺷﺖ ... ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺮ ﮔﺮدم ﮐﻪ ﺑﺎ ﺷﻨﯿﺪن اﺳﻤﻢ‬ ‫اﯾﺴﺘﺎدم ... اﯾﻦ ﻋﺎدت زﺷﺖ رو ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... اﻣﺎ ﻓﻬﻤﯿﺪه ﺑﻮدم ﺗﻮ اﯾﻦ ﺧﻮﻧﻪ ﻓﻘﻂ اﯾﻦ ﻃﻮر ﻣﯽ ﺗﻮﻧﻢ ﺑﻔﻬﻤﻢ اﻃﺮاﻓﻢ ﭼﻪ ﺧﺒﺮه ...‬ ‫روﯾﺎ: ﻣﯿﺨﻮاي ﭼﯽ ﮐﺎر ﮐﻨﯽ؟‬ ‫
- ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ...‬ ‫... ﻧﻤﯽ دوﻧﻤﺶ ﯾﻪ ﮐﻼم ﺑﻮد و ﺳﺮد. ﺣﺎﻣﯽ ﮔﻮﻧﻪ ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﻫﻤﺮاز ﻣﯿﺘﻮﻧﻪ زﻣﯿﻨﻪ رو آﻣﺎده ﮐﻨﻪ ... اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ﻫﻢ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺑﺎﻫﺎش راﺑﻄﺖ ﺧﻮب ﺑﻮده ... ﺑﺨﻮاه ﮐﻤﮑﺖ ﮐﻨﻪ ... اون ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﻪ‬ ‫ﺣﺎﻣﺪ اﺣﺘﯿﺎج دارن ...‬ ‫... دﺳﺘﻢ رو ﮔﺬاﺷﺘﻢ روي ﺳﯿﻨﻪ ام ... ﯾﻌﻨﯽ؟ ﻧﻪ ... ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﺴﺖ واﻗﻌﯽ ﺑﺎﺷﻪ ... ﻧﻪ اﻧﻘﺪر ﻫﻢ اﯾﻦ زﻧﺪﮔﯽ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺳﺮ ﻧﺎﺳﺎزﮔﺎري‬ ‫ﻧﺪاﺷﺖ ... ﻣﻦ ﺑﻪ اﯾﻦ آدم اﻋﺘﻤﺎد داﺷﺘﻢ ... ﻣﻦ اﯾﻦ ادم رو ...‬ ‫دﺳﺘﺎم ﻣﯽ ﻟﺮزﯾﺪ ... ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮدم ﻫﻤﯿﻨﺠﺎ ﭘﺸﺖ اﯾﻦ در ﻣﯽ ﻣﯿﺮم ...‬ ‫دﺳﺘﻢ رﻓﺖ ﺳﻤﺖ در و ﺑﺎزش ﮐﺮدم ... روﯾﺎ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﺑﺮﮔﺸﺖ ... ﺣﺎﻣﯽ ﺑﺎ دﯾﺪﻧﻢ رﻧﮕﺶ ﭘﺮﯾﺪ ... از ﭘﺸﺖ ﻣﯿﺰش ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ... دﺳﺘﻢ‬ ‫رو ﮔﺮﻓﺘﻢ ﺑﻪ دﯾﻮار ...‬ ‫
- ﻫﻤﺮاز ... !‬ ‫... اﯾﻦ اﺳﻢ از دﻫﻦ ﻣﺮدي ﺑﻮد ﮐﻪ داﺷﺖ ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد ... آب دﻫﻨﻢ رو ﻗﻮرت دادم ... اﺻﻼ دﻟﻢ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﻣﺜﻞ اﯾﻦ‬ ‫ﻣﺪت دﻟﺶ ﺑﺮام ﺑﺴﻮزه ﯾﺎ اﯾﻨﮑﻪ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻪ ﻧﯿﺎز دارم ﮐﺴﯽ ﺟﻤﻌﻢ ﮐﻨﻪ و ﺑﻨﺪازﺗﻤﺖ ﺑﻪ زور ﺗﻮ ﻣﺎﺷﯿﻨﯿﺶ و ﺑﺒﺮه ﺗﺤﻮﯾﻞ ﺳﯿﺎوش و‬ ‫ﮔﻠﻨﺎر ﺑﺪه ... داﺷﺘﻢ ﺧﻔﻪ ﻣﯿﺸﺪم ... ﻟﻌﻨﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﻪ ﻫﻤﻪ اﻋﺘﻤﺎد دارم و ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﻣﺮدم دوﺳﺘﻢ دارن ...‬ ‫روﯾﺎ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ اوﻣﺪ و ﺧﻮاﺳﺖ ﮐﻤﮏ ﮐﻨﻪ ﺑﻨﺸﯿﻨﻢ ... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﻗﯿﺎﻓﻪ ام ﻗﺎﺑﻞ ﺗﺮﺣﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد اﻣﺎ ﺗﻮ آﯾﻨﻪ ﻧﮕﺎﻫﺸﻮن ﮐﺴﯽ ﮐﻪ رو ﺑﻪ‬ ‫روﺷﻮن اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد ﺗﺎ ﺗﻪ دﻧﯿﺎ ﻧﯿﺎز ﺑﻪ ﺗﺮﺣﻢ داﺷﺖ ﮐﻪ اﯾﻦ آدم ﻫﺎي ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ ﻃﺒﻘﻪ ﺑﺮﺗﺮ اﯾﻦ ﻃﻮر ﻫﻮل ﮐﺮده ﺑﻮدن ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫دﺳﺘﻢ رو ﺑﺎ آراﻣﺶ از زﯾﺮ دﺳﺖ روﯾﺎ ﮐﺸﯿﺪم ﺑﯿﺮون ... ﻧﺸﺴﺘﻢ روي ﻫﻤﻮن ﻣﺒﻞ ﻣﻨﺤﻮس اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ... روﯾﺎ ﺑﺎ ﺷﺮﻣﻨﺪﮔﯽ ﺗﻮ‬ ‫ﺻﻮرت ﺣﺎﻣﯽ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد ﮐﻪ اﺳﺘﯿﺼﺎل از ﻫﻤﻪ وﺟﻨﺎﺗﺶ ﻣﯽ رﯾﺨﺖ اﻣﺎ ﻣﺤﮑﻢ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد ... ﺑﺎ ﻋﺼﺒﯿﺖ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ روﯾﺎ ﮐﺮد: روﯾﺎ‬ ‫ﺷﻤﺎ ﺑﯿﺮون ﺑﺎش ...‬ ‫
- آﺧﻪ ... ﺑﺒﯿﻦ ﻫﻤﺮاز ... ﭼﯿﺰه ...‬ ‫
- روﯾﺎ ﮔﻔﺘﻢ ﺷﻤﺎ ﭘﯿﺶ ﻣﺎدرم ﺑﺎش ...‬ ‫... ﯾﻪ زﻣﺎﻧﯽ ﺗﺎ ﺗﻪ دﻧﯿﺎ ﻣﻦ از اﯾﻦ ﻟﺤﻦ ﻣﯽ ﺗﺮﺳﯿﺪم ... ﯾﻪ ﻣﺪﺗﯽ ازش ﺣﺴﺎب ﺑﺮدم ... اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ اﺧﯿﺮ ﻟﺬت ﺑﺮدم ... اﻣﺎ اﻣﺮوز‬ ‫اﯾﻦ ﺟﺎ ...‬ ‫روﯾﺎ از در اﺗﺎق رﻓﺖ ﺑﯿﺮون ... ﺣﺎﻣﯽ روﺑﻪ روم اﯾﺴﺘﺎد ﮔﺮه ﮐﺮواﺗﺶ رو ﮐﻤﯽ ﺷﻞ ﮐﺮد: ﭼﺮا ﺟﻮاب ﺗﻠﻔﻨﻬﺎم رو ﻧﻤﯿﺪي؟‬ ‫... راﺳﺖ ﻣﯿﮕﻔﺖ اﻻن ﺗﻨﻬﺎ ﻧﮑﺘﻪ ﻣﻬﻢ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ اﯾﺸﻮن ﺳﻪ ﺑﺎر ﺗﻤﺎس ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدن و ﻣﻦ ﺑﺮ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﻮدم ...‬ ‫ﺷﺎل رو روي ﺳﺮم ﮐﺸﯿﺪم و ﻧﮕﺎﻫﻢ رو از ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮔﺮﻓﺘﻢ ... اﯾﻦ ﻣﺪت ﺑﯿﺸﺘﺮ از اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ ﺑﺎﻫﺎش ﺑﺮ ﺧﻮرد داﺷﺘﻢ و ﺧﻮب‬ ‫ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ اﯾﻦ ﮐﻼﻓﮕﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻋﺚ ﻣﯿﺸﻪ ﺳﺮ ﺟﺎش ﻫﯽ ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﺑﺸﻪ ﺑﺮاي زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ داره ﺳﻌﯽ ﻣﯿﮑﻨﻪ ﺟﻤﻠﻪ ﻫﺎي ﻣﻨﺎﺳﺐ ﭘﯿﺪا‬ ‫ﮐﻨﻪ ﺑﺮاي ﺣﺮف زدن ... ﺑﺮام ﻣﻬﻢ ﺑﻮد؟ اﻋﺘﺮاف ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺑﻌﺪ از ﺷﻨﯿﺪن اون ﻣﮑﺎﻟﻤﻪ اﻧﺪازه ارزن ﻫﻢ ﺑﺮام ﻣﻬﻢ ﻧﺒﻮد ﭼﯽ ﻣﯿﺨﻮاد ﺑﮕﻪ‬ ‫...‬ ‫ﻣﻮﻫﺎم رو ﻫﻞ دادم ﺗﻮي ﺷﺎﻟﻢ و ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﻗﯿﺎﻓﻪ ﻋﺎدي ﺗﺮي ﺑﻪ ﺧﻮدم ﺑﮕﯿﺮم ... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﺗﺎ ﭼﻪ اﻧﺪازه ﻣﻮﻓﻖ ﺑﻮدم ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم‬ ‫ﺻﺪام از اﯾﻦ ﺣﻤﻠﻪ ﻧﺎ ﺟﻮاﻧﻤﺮداﻧﻪ ﺑﻪ ﻋﻮاﻃﻔﻢ ﻧﻠﺮزه: اوﻣﺪم از ﺗﻮن اﺟﺎزه ﺑﮕﯿﺮم ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﯾﻪ ﭼﻨﺪ روزي ﭘﯿﺸﻢ ﺑﺎﺷﻦ ... اوﻧﻬﺎ ﻫﻢ‬ ‫ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺮاﯾﻂ ﻏﯿﺮ ﻋﺎدي ﺷﺪن و ﻧﯿﺎز ﺑﻪ آراﻣﺶ دارن ...‬ ‫ﺗﮑﯿﻪ اش رو از روي ﻣﯿﺰ ﺑﺮداﺷﺖ: ﭼﺮا ﻣﯿﺨﻮاي ﺑﺒﺮﯾﺸﻮن؟‬ ‫
- ﻣﯽ ﺧﻮام آﺧﺮﯾﻦ ﺗﻼﺷﻬﺎم رو ﻫﻢ ﺑﺮاﺷﻮن ﺑﮑﻨﻢ ...‬ ‫اﺧﻤﺎش رﻓﺖ ﺗﻮي ﻫﻢ: ﻣﻨﻈﻮرت رو از آﺧﺮﯾﻦ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﻤﯽ ﺷﻢ ...‬ ‫ﭼﺸﻤﺎم رو ﻣﺎﻟﯿﺪم رو زاﻧﻮﻫﺎم رو ﮐﻪ ﺑﯽ اراده ﺑﺎﻻ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﯿﺮﻓﺘﻦ رو ﺑﻪ زور ﺳﺮﺟﺎ ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻢ: راﺳﺘﯽ اﮔﺮ ﻟﻄﻒ ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ ﮐﯿﻔﻢ رو‬ ‫ﺑﺪﯾﺪ ...‬ ‫
- ﺳﺌﻮال ﮐﺮدم ازت ...‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻧﮑﺮدم ... اﯾﻦ ﺑﺎر ﻋﺼﺒﺎ ﻧﯽ ﺗﺮ ﺷﺪ: ﻧﮕﺎم ﮐﻦ ﺑﺒﯿﻨﻢ ... ﭼﯽ داري ﻣﯿﮕﯽ؟‬ ‫
- ﻣﺘﻮﺟﻬﻢ ﺷﻤﺎ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺣﺮﻓﻬﺎي ﻣﻦ ﻧﺸﺪﯾﺪ ... ﻣﻦ اﻣﺎ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺗﮏ ﺗﮏ اﺗﻔﺎﻗﻬﺎي اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ اﺧﯿﺮم ﺷﺪم ...‬ ‫اﯾﻦ ﺑﺎر دﺳﺘﺶ رو ﻣﺤﮑﻢ ﮐﺸﯿﺪ ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﺶ: ﻧﻤﯿﺬاري ... ﻧﻤﯽ ذاري ﺗﻮﺿﯿﺢ ﺑﺪم ...‬ ‫
- واﻗﻌﺎ ﻧﯿﺎزي ﺑﻪ ﺗﻮﺿﯿﺢ ﻫﻢ ﻫﺴﺖ ... ﻣﻦ ﻣﻨﻈﻮرﺗﻮن رو ﺧﻮب ﮔﺮﻓﺘﻢ ...‬ ‫از ﺟﺎم ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم ... ﮐﯿﻔﻢ رو روي ﻣﯿﺰش دﯾﺪه ﺑﻮدم ... رﻓﺘﻢ ﺳﻤﺖ ﮐﯿﻔﻢ ... ﺑﺮش داﺷﺘﻢ و روي دوﺷﻢ ﻣﺮﺗﺒﺶ ﮐﺮدم‬ ‫
- ﻣﻦ ﺑﺮات ﻣﯿﺎوردم ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- زﺣﻤﺘﺘﻮن ﻣﯿﺸﺪ ... ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو ﻣﯽ ﺑﺮم ﺧﻮﻧﻪ ... ﭼﻨﺪ روز ﺑﻬﻢ وﻗﺖ ﺑﺪﯾﺪ ... ﺑﺮاي دﯾﺪن اون آﻗﺎي ﭘﺪر آﻣﺎدﺷﻮن ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ... ﻓﻘﻂ‬ ‫ﭼﻨﺪ ﺗﺎ وﺳﯿﻠﻪ دارم اوﻧﻬﺎ رو ﻫﻢ ﺟﻤﻊ ﻣﯿﮑﻨﻢ ... ﭼﻮن دﯾﮕﻪ ﻧﯿﺎزي ﺑﻪ اوﻣﺪن ﻣﻦ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻋﻤﺎرت ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫... ﺑﻪ وﺿﻮح ﺟﺎ ﺧﻮرده ﺑﻮد داﺷﺖ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد ... اﻣﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺮﯾﻊ ﺧﻮدش رو ﺟﻤﻊ ﮐﺮد و از اون ﺣﺎﻟﺖ ﺑﻬﺖ ﺑﻪ ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ ﻏﺮﯾﺒﯽ‬ ‫ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺷﺪ: ﭼﯽ داري ﻣﯿﮕﯽ؟‬ ‫... ﺑﺎ ﯾﻪ ﻗﺪم ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻬﻢ ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪ و اﯾﺴﺘﺎد رو ﺑﻪ روم ... دﺳﺘﺶ رو آورد و ﺑﻨﺪ ﮐﯿﻔﻢ رو ﺗﻮي دﺳﺘﺶ ﮔﺮﻓﺖ ...‬ ‫
- ﺑﺸﯿﻦ ﺣﺮف ﻣﯿﺰﻧﯿﻢ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﺣﺮﻓﯽ ﻧﺪارم ...‬ ‫
- ﺑﺸﯿﻦ ﺑﻬﺖ ﻣﯿﮕﻢ ...‬ ‫... ﺣﺎﻣﯽ ﺑﻮد ... اﻧﺘﻈﺎم ﺑﻮد اﯾﻦ ﻟﺤﻦ ... ﻣﻦ ﻫﻢ ﻫﻤﺮازي ﺑﻮدم ﮐﻪ آﻣﺎدﮔﯽ ﻫﺮ ﭼﯿﺰي رو داﺷﺘﻢ ... ﺑﻨﺪ ﮐﯿﻔﻢ رو آروم از دﺳﺘﺶ‬ ‫ﮐﺸﯿﺪم ﺑﯿﺮون: ﻣﻦ ﺑﺮاﺗﻮن ﺧﯿﻠﯽ اﺣﺘﺮام ﻗﺎﺋﻠﻢ آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ... اﻋﺘﺮاف ﻣﯿﮑﻨﻢ از وﻗﺘﯽ ﺷﻤﺎ اوﻣﺪﯾﺪ اون ﺗﺤﻘﯿﺮ ﻫﺎ و ﺗﻮﻫﯿﻦ ﻫﺎ ﺣﺬف‬ ‫ﺷﺪ ... ﻣﻦ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو راﺣﺖ ﺗﺮ دﯾﺪم ... ﻣﻦ ...‬ ‫
- ﻧﻤﯽ ﺧﻮام اﯾﻦ ﻫﺎ رو ﺑﺸﻨﻮم ... ﯾﻌﻨﯽ ﭼﯽ دﯾﮕﻪ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاي اﯾﻨﺠﺎ ﺑﯿﺎي ... ﻣﻦ ... ﯾﻌﻨﯽ ...‬ ‫دﮐﻤﻪ ﺑﺎﻻي ﭘﯿﺮاﻫﻨﺶ رو ﺑﺎز ﮐﺮد ... و اداﻣﻪ داد: ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﻬﺖ اﺣﺘﯿﺎج دارن ...‬ ‫
- ﺷﻮﺧﯽ ﺑﺎ ﻣﺰه اي ﺑﻮد ... اﺳﺘﻔﺎده از دﺧﺘﺮ ﺑﭽﻪ اي ﻣﺜﻞ ﻣﻦ ﻧﯿﺎز ﺑﻪ اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ ﻧﺪاره ...‬ ‫ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺷﺪ ... در ﺣﺪ اﻧﻔﺠﺎر ﺑﻮد: ﻫﻤﺮاز ... ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺮاﻗﺐ ﺣﺮف زدﻧﺖ راﺟﻊ ﺑﻪ ﺧﻮدت ﺑﺎش ... داري ﺑﻪ ﻣﻦ ﺗﻮﻫﯿﻦ ﻣﯿﮑﻨﯽ ... و‬ ‫ﻣﻬﻢ ﺗﺮ از ﻫﻤﻪ ﺑﻪ ﺧﻮدت ... ﺑﻪ وﺟﻮد ﺧﻮدت داري ﺗﻮﻫﯿﻦ ﻣﯿﮑﻨﯽ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ...‬ ‫
- ﺗﻮ ﭼﯽ؟ ﻣﮕﻪ دﺳﺖ ﺧﻮدﺗﻪ ... ﭼﯽ ﭘﯿﺶ ﺧﻮدت ﻓﮑﺮ ﮐﺮدي ...‬ ‫... ازم ﻓﺎﺻﻠﻪ ﮔﺮﻓﺖ و دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﺶ ﮐﺸﯿﺪ ... ﭘﺸﺘﺶ رو ﺑﻬﻢ ﮐﺮد: ﺑﺸﯿﻦ ﻫﻤﺮاز ... ﺑﺸﯿﻦ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﯿﻢ ...‬ ‫اﻧﻘﺪر ﺟﻤﻠﻪ آﺧﺮش ﺣﺲ ﻋﺠﯿﺒﯽ داﺷﺖ ﮐﻪ روي ﻣﺒﻞ ﮐﻨﺎرم ﻧﺸﺴﺘﻢ ... ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﺗﮑﯿﻪ داد ﺑﻪ ﻣﯿﺰ و ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﻪ ﺣﺎﻻ‬ ‫ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺧﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﺗﺎ ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ رو دوﺧﺖ ﺑﻬﻢ: ﺗﻮ اﯾﻦ ﺟﺎ رو دوﺳﺖ ﻧﺪاري؟‬ ‫... واﻗﻌﺎ اﯾﻦ ﺳﺌﻮال ﺟﺎش ﺑﻮد؟‬ ‫
- ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ اﻗﺎي دﮐﺘﺮ ... ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ ﻣﻦ ﭼﯽ دوﺳﺖ دارم ...‬ ‫
- ﺑﺮاي ﺧﻮدت ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ اﮔﻪ ... ﺑﺮاي ﻣﻦ ﻫﺴﺖ ...‬ ‫... ﻟﻌﻨﺖ ﺑﻬﺶ ﭼﺮا ﺑﺎ ﻣﻦ اﯾﻦ ﮐﺎر رو ﻣﯿﮑﺮد ...‬ ‫
- اﯾﻨﺠﺎ ﺧﻮﻧﻪ ﮐﻪ ﻧﻪ ... ﯾﻪ ﺟﻮراﯾﯽ ﺟﺎﯾﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺧﻮاﻫﺮم ﻣﯽ ﻣﻮﻧﺪ ... ﺑﻌﺪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﻮدن ... ﻣﻦ ... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ... اﻻن ﻣﻦ ﻫﯿﭽﯽ‬ ‫ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ... ﻣﻦ ﻓﻘﻂ اﯾﻦ رو ﻣﯿﺪوﻧﻢ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ از ﻣﻦ ﭼﯽ ﻣﯿﺨﻮاﯾﺪ ...‬ ‫ﭘﻮزﺧﻨﺪي زد: اﯾﻦ ﺗﻨﻬﺎ ﭼﯿﺰﯾﻪ ﮐﻪ اﺻﻼ ﻧﻤﯽ دوﻧﯽ و ﻫﯿﭻ ﺳﻌﯿﯽ ﻫﻢ ﺑﺮاي دوﻧﺴﺘﻨﺶ ﻧﻤﯿﮑﻨﯽ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- ﺑﺎور ﮐﻨﯿﺪ ... از ﺗﻪ دﻟﻢ دارم ﻣﯿﮕﻢ ... ﺑﺎور ﮐﻨﯿﺪ ﮐﻪ اﻻن اﺻﻼ ﺗﻮ ﺷﺮاﯾﻄﯽ ﻧﯿﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﺣﺮﻓﻬﺎي ﭘﯿﭽﯿﺪه رو ﺑﻔﻬﻤﻢ ... از ﻣﻦ ﭼﯽ‬ ‫ﻣﯿﺨﻮاﯾﺪ ... ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو آﻣﺎده ﮐﻨﻢ ﺑﺮن ﺑﺎ ﺣﺎﻣﺪ و ﻣﻌﺸﻮﻗﺶ زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻦ؟ !‬ ‫... از ﺟﺎ ﭘﺮﯾﺪ: ﺧﻮب ﻧﮕﺎم ﮐﻦ ﺧﺎﻧﻮم ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ... ﺧﻮب ﻧﮕﺎم ﮐﻦ ... ﻣﻦ ﻫﻤﻮن ﺣﺎﻣﯿﻢ ﮐﻪ ﻣﯿﺪﯾﺪ ﻣﻦ رو زاﻧﻮﻫﺎت ﻣﯿﻠﺮزﯾﺪ ... ﺗﺎ‬ ‫ﻣﺪﺗﻬﺎ ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﺗﻮ ﭼﺸﻤﻢ ﻧﮕﺎه ﻧﻤﯿﮑﺮدي ...‬ ‫ﺑﻐﻀﻢ رو ﻗﻮرت دادم: راﺳﺖ ﻣﯿﮕﯿﺪ ... اﻣﺎ ﻣﻦ در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺷﻤﺎ ﺿﻌﻒ ﻧﺪارم ... ﻣﻨﻢ ﻫﻤﻮن ﻫﻤﺮازﯾﻢ ﮐﻪ ﻫﻤﻮن روز ﺑﻬﺘﻮن ﮔﻔﺘﻢ‬ ‫دوﺳﺖ ﻧﺪارم ﻧﯿﻮﺷﺎ زور ﺑﺸﻨﻮه ...‬ ‫ﯾﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﺜﻞ ﻧﺴﯿﻢ از ﺻﻮرت در ﻫﻤﺶ ﮔﺬﺷﺖ: ﻣﻨﻢ دﻧﺒﺎل ﻫﻤﻮن ﻫﻤﺮازم ﮐﻪ اﯾﻦ روزﻫﺎ ﮔﻢ ﺷﺪه اﻧﮕﺎر ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﺑﯿﻦ ﺗﻤﺎم ﺧﻮدﺧﻮاﻫﯽ ﻫﺎي اﻃﺮاﻓﯿﺎﻧﻢ ﮔﻢ ﺷﺪم ... ﻣﺎﻣﺎﻧﻢ ﺧﻮد ﺧﻮاﻫﯽ ﮐﺮد ... ﻣﺮﯾﺾ ﺑﻮد ﺗﻼﺷﯽ ﺑﺮاي ﻣﻮﻧﺪﻧﺶ ﻧﮑﺮد ...‬ ‫روﺣﯿﻪ اش رو ﻧﺪاﺷﺖ ... رﻫﺎ ﻧﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻓﮑﺮ ﮐﺮد ﻧﻪ ﺑﻪ اون دوﺗﺎ ... ﻣﻦ رو ﺑﯽ ﮐﺲ ﺗﺮ از ﻫﻤﯿﺸﻪ ﮐﺮد ... اﻻن ﻫﻢ ... ﻣﯽ ﺧﻮاﯾﺪ‬ ‫ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ...‬ ‫
- ﻫﻤﺮاز ﻣﻦ از ﺗﻮ ﭼﯿﺰي ﻧﺨﻮاﺳﺘﻢ ... ﺧﻮاﺳﺘﻢ؟!‬ ‫
- ﺟﻤﻠﻪ اي ﮐﻪ روﯾﺎ ﮔﻔﺖ ﻏﯿﺮ از ...‬ ‫
- درﺳﺖ ﻧﺒﻮد ﮐﻪ ﮔﻮش اﯾﺴﺘﺎدي ...‬ ‫
- اﻻن وﻗﺖ درس اﺧﻼق ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫
- اﺷﺘﺒﺎه ﻧﮑﻦ ... وﻗﺘﯽ آدم ﺟﻤﻠﻪ ﻫﺎ رو از وﺳﻄﺶ ﺑﺸﻨﻮه ﻣﯽ ﺷﻪ ﺗﻮﯾﯽ ﮐﻪ اﻻن ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﯽ درﺳﺖ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﺑﮕﯿﺮي ... ﮐﻪ ﻣﯿﮕﯽ‬ ‫دﯾﮕﻪ ﻧﻤﯿﺎم ...‬ ‫
- اﮔﻪ از اوﻟﺶ ﻣﯿﺸﻨﯿﺪم ﻓﺮﻗﺶ ﭼﯽ ﺑﻮد؟‬ ‫اﯾﻦ ﺑﺎر ﺑﻬﻢ ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪ ... ﻣﺒﻞ رو ﮐﺸﯿﺪ و دﻗﯿﻖ رو ﺑﻪ روم ﻧﺸﺴﺖ ... اﻧﻘﺪر ﻧﺰدﯾﮏ ﮐﻪ زاﻧﻮﻫﺎش ﺑﻪ زاﻧﻮﻫﺎم ﻣﯿﺨﻮرد ... ﮐﻤﯽ‬ ‫ﺧﻮدم رو ﺟﻤﻊ و ﺟﻮر ﮐﺮدم ... ﮐﯿﻔﻢ رو ﺗﻮي ﺑﻐﻠﻢ ﻣﺤﮑﻢ ﺗﺮ ﮔﺮﻓﺘﻢ ...‬ ‫
- ﻓﺮﻗﺶ ﺗﻮ اﯾﻦ ﻣﯿﺸﺪ ﮐﻪ ﻣﯿﺸﻨﯿﺪي ﻣﻦ ﮔﺮﺑﻪ دﺳﺖ ﺣﺎﻣﺪ ﻧﻤﯽ دم ﭼﻪ ﺑﺮﺳﻪ ﺑﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ... ﮐﻪ اﮔﻪ ﺑﭽﻪ داﺷﺘﻢ از اﯾﻦ ﻫﺎ ﺑﯿﺸﺘﺮ‬ ‫دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... ﻫﻤﺮاز ﻧﮕﺎم ﮐﻦ ...‬ ‫ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم ... ﺗﻮ ﭼﺸﻤﺎي اﯾﻦ آدم ﭼﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﻦ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم ﻫﻤﻪ دﻧﯿﺎ ازش ﺣﺮف ﺷﻨﻮي دارن ﮐﻪ اون ﻫﺮ ﭼﯽ ﺑﮕﻪ‬ ‫ﻣﯿﺸﻪ؟‬ ‫
- ﻣﻦ ﯾﻪ ﺑﺎر ﺑﻬﺖ ﻗﻮل دادم ﺑﺎزﻫﻢ ﺗﮑﺮار ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﻣﻦ ﻧﻤﯽ ذارم ﮐﺴﯽ ﺟﻠﻮي دﯾﺪارت ﺑﺎ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو ﺑﮕﯿﺮه ... ﭼﺮا دﯾﮕﻪ ﺑﻬﻢ‬ ‫اﻋﺘﻤﺎد ﻧﺪاري؟ ﻣﻦ ﻣﻮﻧﺪم ... اﯾﻦ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻣﺎدرﺷﻮن ﻧﯿﺴﺖ ... ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻪ ﭘﺪر ﺑﺰرگ ﺑﺰرگ ﺷﺪن ... ﻫﺮﭼﻪ ﻗﺪر ﺑﺎ ﺑﺎﻻﺗﺮﯾﻦ اﻣﮑﺎﻧﺎت‬ ‫وﻟﯽ آﺧﺮش ... آﺧﺮش اﯾﻨﮑﻪ اوﻧﺎ اﺣﺘﯿﺎج دارن واﻗﻌﺎ ﭘﺪر داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻦ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﺧﻮاﺳﺘﻢ از ﺟﺎم ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻢ ... دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﺑﯿﺸﺘﺮ از اﯾﻦ ﺑﺸﻨﻮم ... دﺳﺘﺶ رو ﮔﺬاﺷﺖ روي زاﻧﻮم: ﺣﺮﻓﺎم ﮐﻪ ﺗﻤﻮم ﺷﺪ ... ﺧﻮدت‬ ‫ﮐﻪ ﻫﺮ ﭼﯽ ﺗﻮ ذﻫﻨﺖ ﺑﻮد زدي ... اون وﻗﺖ از اﯾﻦ اﺗﺎق ﻣﯿﺮي ﺑﯿﺮون ... ﻫﯿﭻ ﮐﺲ اﯾﻦ ﺟﺎ ﺑﻬﺘﺮ از ﺗﻮ ﻧﻤﯿﺪوﻧﻪ ... ﻧﺒﻮدن ﭘﺪر و ﻣﺎدر‬ ‫ﯾﻌﻨﯽ ﭼﯽ؟ ﺗﻮ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﯽ ﮐﻤﮏ ﮐﻨﯽ اون ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﭼﯿﺰي ﺣﺪاﻗﻞ ﺷﺒﯿﻪ ﺑﻪ ﭘﺪر داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﻢ ﺑﻪ ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺑﻔﻬﻤﻮﻧﻢ ﺑﺮه ﺑﻪ ﻣﺮدي ﭘﺪر ﺑﮕﻪ ﮐﻪ ﻫﺮ روز ﯾﻪ زن ﻣﯿﺎد ﺗﻮ زﻧﺪﮔﯿﺶ ...‬ ‫ﻋﺼﺒﯽ ﺗﺮ ﺷﺪ ... ﺑﺎ اﻧﮕﺸﺖ ﺷﺼﺘﺶ ﮔﻮﺷﻪ ﻟﺒﺶ رو ﺧﺎروﻧﺪ: ﺗﻮ ﺣﺎﻣﺪ رو از درﯾﭽﻪ رﻫﺎ ﻣﯿﺸﻨﺎﺳﯽ ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯿﮑﻨﻢ ﺧﻮدش ﻫﻢ زﯾﺎد‬ ‫ﺷﻮﻫﺮش رو ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ...‬ ‫
قسمت هجدهم
- ﯾﻌﻨﯽ دروﻏﻪ؟!‬ ‫
- دروغ ﻧﯿﺴﺖ ... اﻣﺎ اون ﻃﻮري ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ... اﺻﻼ ...‬ ‫
- ﻫﻤﺮاز ... ﺣﺎﻣﺪ ﻫﻢ ﯾﻪ ادﻣﻪ ... اﺷﺘﺒﺎه ﮐﺮده ...‬ ‫
- ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮب اﺷﺘﺒﺎه ... اﺻﻼ ﺧﻮاﻫﺮ ﻣﻦ ﺑﺪﺗﺮﯾﻦ زن دﻧﯿﺎ ... ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺘﺶ ... ﭼﺮا ﺑﺎ ﻣﻨﺸﯿﺶ ﮔﺬاﺷﺖ رﻓﺖ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﻣﺤﺾ رﺿﺎي ﺧﺪا ﺣﺘﯽ ﯾﻪ ﮐﺎر ﺑﺮادر ﺑﺰرﮔﺘﺮم رو ﺗﺎﯾﯿﺪ ﻧﻤﯿﮑﻨﻢ ... اﻻن 93 ﺳﺎﻟﺸﻪ ... ﯾﻪ ﺳﺎل دﯾﮕﻪ ﻣﯿﺸﻪ ﭼﻬﻞ ﺳﺎﻟﺶ ...‬ ‫اون ﻣﯿﺨﻮاد ﺑﺪوﻧﻪ اون دوﺗﺎ ﺑﭽﻪ ﺣﺪاﻗﻞ ﻣﯿﺸﻨﺎﺳﻨﺶ ...‬ ‫
- اﯾﻦ ﺣﻖ رو داره؟!‬ ‫
- ...‬ ‫
- ﺟﻮاب ﻣﻦ رو ﺑﺪﯾﺪ ... ﻣﯽ ﺧﻮام ﺑﺪوﻧﻢ ...‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﺶ رو از ﻧﻮك ﮐﻔﺸﺶ ﺑﻪ دﺳﺘﻬﺎي ﻟﺮزون ﻣﻦ دوﺧﺖ ... ﭘﺸﺖ اﻧﮕﺸﺖ اﺷﺎره اش رو آروم روي دﺳﺘﻬﺎي ﻣﺸﺖ ﺷﺪم ﮐﺸﯿﺪ‬ ‫...‬ ‫اﯾﻦ ﺑﺎر رو ﺗﮑﺮار ﮐﺮد و دوﺑﺎره ﺗﮑﺮار ﮐﺮد و ﻣﻦ ... ﻧﺎ ﺧﻮد اﮔﺎه ﻣﭻ دﺳﺘﻢ ﺑﺎز ﺷﺪ ... ﮐﻒ دﺳﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻓﺸﺎر ﻧﺎﺧﻦ ﻫﺎم ﻗﺮﻣﺰ‬ ‫ﺷﺪه ﺑﻮد رو ﻧﮕﺎه ﮐﺮد ... اﻧﮕﺸﺘﺶ رو ﺧﯿﻠﯽ آروم ﮐﻒ دﺳﺘﻢ ﻣﯿﮑﺸﯿﺪ ... روي ﺗﻤﺎم ﺧﻄﻬﺎي ﮐﻒ دﺳﺘﻢ رو ﺑﺎ ﻧﻮك اﻧﮕﺸﺘﺶ ﻟﻤﺲ‬ ‫ﻣﯿﮑﺮد و ﺗﮏ ﺗﮏ ﻋﻀﻼت ﺑﺪن ﻣﻦ از اون اﻧﻘﺒﺎض در ﻣﯿﻮﻣﺪ و اون آروم آروم ﻧﻔﺲ ﻣﯿﮑﺸﯿﺪ ... دﺳﺘﻢ رو ﺗﻮي دﺳﺘﺶ ﮔﺮﻓﺖ و‬ ‫ﻧﮕﺎه ﮐﺮد ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎم: ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﯾﻪ ﭼﯿﺰ رو ﻣﯽ دوﻧﮏ اون ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺣﻖ دارن ... ﺣﻖ دارن ﭘﺪر داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻦ ... ﺑﺎش ﻫﻤﺮاز ... ﻣﺜﻞ‬ ‫ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺗﻮ زﻧﺪﮔﯿﺸﻮن ﺑﺎش ... ﺗﻮ اﯾﻦ ﻋﻤﺎرت ﺑﺎش ...‬ ‫ﻟﯿﻮان ﺷﯿﺮ رو ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﺟﻠﻮي ﻧﯿﻮﺷﺎ ... ﺑﯿﺴﮑﻮﺋﯿﺘﻬﺎي ﺷﮑﺮي ﺧﻮﺷﻤﺰه اﻣﺎ ﺑﺪ ﺷﮑﻞ ﻣﺎدام ﻫﻢ روي ﻣﯿﺰ ﺑﻮد ... ﮐﻮﺷﺎ ﻟﭙﻬﺎش ﭘﺮ ﺑﻮد‬ ‫... ﻗﯿﺎﻓﻪ اش ﻣﻦ رو ﺑﻪ ﺧﻨﺪه ﻣﯽ اﻧﺪاﺧﺖ ... دﺳﺘﻤﺎل ﮐﺎﻏﺬي رو ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﺟﻠﻮش از ﺑﺲ ﮐﻪ اﯾﻦ ﻟﯿﻮان رو ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﻣﯿﮑﺮد روي‬ ‫ﻣﯿﺰ ﻣﯿﺮﯾﺨﺖ ...‬ ‫ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺳﯿﺎوش و ﮔﻠﯽ ﺑﻮدﯾﻢ ... ﻗﺮار ﺑﻮد آوﯾﺴﺎ ﻫﻢ ﺑﺎﺷﻪ و دﺳﺘﻪ ﺟﻤﻌﯽ ﺷﺎم ﺑﺮﯾﻢ ﺑﯿﺮون ... از دﯾﺸﺐ ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻪ ﺑﻮدم درﺳﺖ ﺑﺨﻮاﺑﻢ‬ ‫... واﻗﻌﺎ ﻧﯿﻢ دوﻧﺴﺘﻢ ﻗﺮاره ﭼﯽ ﺑﺸﻪ ... ﻣﻦ ﺑﻪ اون آدم اﻋﺘﻤﺎد داﺷﺘﻢ؟ ﺑﻪ ﺣﺎﻣﯽ ﺷﺎﯾﺪ اﻣﺎ ﺣﺎﻣﺪ ... درﺳﺘﻪ ﮐﻪ ﺗﺎ ﻟﺤﻈﻪ ﺧﺮوﺟﻢ از‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﺧﻮﻧﻪ ﺳﮑﻮت ﮐﺮدم اﻣﺎ اﻣﮑﺎن ﻧﺪاﺷﺖ دﯾﮕﻪ ﭘﺎ ﺗﻮ ﻋﻤﺎرﺗﯽ ﺑﺬارم ﮐﻪ ﺣﺎﻣﺪ ﺑﻮد ... اوﻧﺠﺎ ﺗﺎ زﻣﺎﻧﯽ ﺧﻮﻧﻪ ﺧﻮاﻫﺮم ﺑﻮد ﮐﻪ اون ﻣﺮد‬ ‫ﻧﺒﺎﺷﻪ ... ﻣﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو ﺑﯿﺮون ﺑﺒﯿﻨﻢ ... اﻟﺒﺘﻪ اﮔﺮ ...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ: ﻫﻤﺮاز ﭼﺮا اﻧﻘﺪر ﺑﯽ ﺣﺎﻟﯽ؟‬ ‫
- ﭼﻨﺪ وﻗﺘﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﯾﺎد ﭘﺪرم اﻓﺘﺎدم ...‬ ‫اﺧﻤﺎي ﻧﯿﻮﺷﺎ رﻓﺖ ﺗﻮ ﻫﻢ: ﺗﻮ ﭘﺪرت رو ﯾﺎدﺗﻪ؟‬ ‫
- ﻣﻨﻢ ﻣﺜﻞ ﺗﻮ ﻓﻘﻂ ﺳﻪ ﺳﺎل ﺑﺎﻫﺎش زﻧﺪﮔﯽ ﮐﺮدم ...‬ ‫ﮐﻮﺷﺎ ﮐﻪ ﺣﺎﻻ ﻟﭙﺎش ﺗﮑﻮن ﻧﻤﯽ ﺧﻮرد: ﻣﻦ ﮐﻪ اﺻﻼ ﺑﺎﻫﺎش زﻧﺪﮔﯽ ﻧﮑﺮدم ...‬ ‫... واﻗﻌﺎ دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﭼﺸﻤﺎي زﯾﺒﺎﺷﻮن ﻏﻢ دار ﺑﺸﻪ اﻣﺎ اﯾﻦ راﻫﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺻﻮرﺗﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﯽ رﺗﯿﻢ و ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﻫﻢ ﻧﯿﻢ‬ ‫ﺗﻮﻧﺴﺖ ﺟﻠﻮش رو ﺑﮕﯿﺮه ... اﮔﻪ از راﻫﺶ وارد ﻧﻤﯽ ﺷﺪﯾﻢ ﺣﺎﻣﺪ ﺧﻮدش ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ رو ﺑﻪ دﺳﺖ ﻣﯿﮕﺮﻓﺖ ... روﯾﺎ دﯾﺸﺐ ﺑﻬﻢ زﻧﮓ‬ ‫زده ﺑﻮد و ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد اﮔﺮ ﺣﺎﻣﯽ اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ﺳﮑﻮت ﮐﺮده ﻓﻘﻂ ﺑﺮاي اﯾﻦ ﺑﻮده ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮده ﺣﺎﻣﺪ ﻓﻘﻂ اوﻣﺪه ﺧﻮدي ﻧﺸﻮن‬ ‫ﺑﺪه و ﺑﺮه و ﭘﺲ ﻗﺮار ﻧﯿﺴﺖ ﻣﻦ و ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﭼﯿﺰي ﺑﺪوﻧﯿﻢ و اﯾﻨﮑﻪ ﺣﺎﻣﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﮐﺮده و ﺑﺎ ﺣﺎﻣﺪ ﻫﻢ درﮔﯿﺮ ﺷﺪه ﺳﺮ ﻧﺸﻮن‬ ‫ﻧﺪادن ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺣﺘﯽ ﺑﻪ ﺣﺎﻣﺪ ﮔﻔﺘﻪ ﺗﺎ دﻟﺶ ﺑﺨﻮاد ﺑﻬﺶ ﭘﻮل ﻣﯿﺪه ﺑﺬاره ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮري ﮐﻪ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﺑﻮده ﺑﺎﺷﻪ اﻣﺎ ﺣﺎﻣﺪ‬ ‫ﺳﻔﺖ و ﻣﺤﮑﻢ اﯾﺴﺘﺎده ﮐﻪ ﻣﯽ ﺧﻮاد ﺗﻮ زﻧﺪﮔﯽ ﺑﭽﻪ ﻫﺎش ﺑﺎﺷﻪ ...‬ ‫
- ﻣﻦ از ﭘﺪرم ﮐﻪ ﻧﻮاي ﺗﺎر ﯾﺎدم ﻣﯿﺎد ... ﯾﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ ...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ: ﻣﻦ از ﺣﺎﻣﺪ ﻓﻘﻂ ﮔﺮﯾﻪ ﻫﺎي ﻣﺎﻣﺎن رو ﯾﺎدم ﻣﯿﺎد ...‬ ‫... اﯾﻦ ﺧﺎﻧﻪ از ﭘﺎي ﺑﺴﺖ وﯾﺮان ﺑﻮد اﯾﻦ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺗﻮ ﻓﮑﺮ ﻧﻘﺶ اﯾﻮاﻧﺶ ﺑﻮدن ...‬ ‫ﮐﻮﺷﺎ: ﻣﻦ دﻟﻢ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاد راﺟﻊ ﺑﻬﺶ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﯿﻢ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﮐﻪ ﻣﯿﮕﻢ آدم ﺑﺎﯾﺪ راﺟﻊ ﺑﻪ ﻫﺮ ﭼﯿﺰي ﮐﻪ اذﯾﺘﺶ ﻣﯿﮑﻨﻪ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻪ ...‬ ‫ﮐﻮﺷﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ﺗﺎ ﻟﯿﻮاﻧﺶ رو ﺗﻮي ﺳﯿﻨﮏ ﺑﺬاره ... ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺧﻢ ﺷﺪ ﺳﻤﺘﻢ: ﻣﻦ ﺗﻮ ﺣﯿﺎط دﯾﺪﻣﺶ ﺑﺎ ﻋﻤﻮ داﺷﺖ ﺣﺮف ﻣﯿﺰد ...‬ ‫آب دﻫﻨﻢ رو ﻣﺤﮑﻢ ﻗﻮرت دادم: ﻧﯿﻮﺷﺎ ... ﺷﺎﯾﺪ اﺷﺘﺒﺎه ﻣﯿﮑﻨﯽ ... ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﻣﯽ ﺧﻮام ﮐﻪ ...‬ ‫
- ﺗﻮ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ اﻟﮑﯽ اﯾﻦ ﺷﮑﻠﯽ ﻧﻤﯽ ﺷﯽ ... ﻣﻦ ﺑﭽﻪ ام درﺳﺖ اﻣﺎ ﻣﯿﻔﻬﻤﻢ ... اوﻧﺎ ﺗﻮ رو اذﯾﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﻦ ...‬ ‫ﺑﺎ اوﻣﺪن ﮐﻮﺷﺎ ﮐﻪ ﻫﻨﻮز اﺧﻤﺎش ﺗﻮ ﻫﻢ ﺑﻮد ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺣﺮﻓﺶ رو ﻧﺼﻒ ﮔﺬاﺷﺖ ...‬ ‫ﻣﻮﻫﺎي ﮐﻮﺷﺎ رو ﺑﻬﻢ رﯾﺨﺘﻢ اداي اﺧﻤﺶ رو در آوردم ﺑﻠﻨﺪ ﺧﻨﺪﯾﺪ: ﻣﻦ ﮐﯽ اﻧﻘﺪ زﺷﺘﻢ آﺧﻪ ...‬ ‫ﺑﻐﻠﺶ ﮐﺮدم و ﺑﺎزوش رو ﮔﺎز ﮔﺮﻓﺘﻢ: ﺗﻮ ﻫﻤﯿﻦ ﻗﺪر زﺷﺘﯽ ...‬ ‫
- ﻫﻤﺮاز ... ﻣﻦ ﭘﺪري ﮐﻪ وﻗﺘﯽ ﺗﻮ ﻣﺪرﺳﻪ ﻫﻤﻪ ﺑﺎ ﭘﺪرﺷﻮن ﻣﯿﻮﻣﺪ ﻧﺒﻮد ﺗﺎ ﺑﯿﺎد رو ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻧﻤﯽ ﺧﻮام ...‬ ‫ﺑﻐﻀﻢ رو ﻗﻮرت دادم ... اﯾﻦ ﻫﻤﻪ اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ﺗﻼش ﮐﺮده ﺑﻮدﯾﻢ اﯾﻦ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻋﻘﺪه ﯾﺎ ﮐﻤﺒﻮدي ﻧﺪاﺷﺘﻦ اﻣﺎ ﮔﻮﺷﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻮﻓﻖ‬ ‫ﻧﺒﻮدﯾﻢ ... اﯾﻦ آدم ﺑﺎ ﺧﻮدﺧﻮاﻫﯿﺶ و اﻓﺘﺎدﻧﺶ دﻧﺒﺎل زﻧﯽ ﮐﻪ ﺣﺘﯽ ارزﺷﺶ رو ﻫﻢ ﻧﺪاﺷﺖ ﭘﺸﺖ ﺳﺮش ﯾﮏ ﻋﺎﻟﻤﻪ وﯾﺮاﻧﯽ ﮔﺬاﺷﺘﻪ‬ ‫ﺑﻮد ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫اﺣﺴﺎس ﻣﯿﮑﺮدم ﺑﺮاي اﻣﺸﺐ ﮐﺎﻓﯽ ﺑﻮد ... آﺧﻪ ﻣﻦ ﺧﻮدم ﻫﻢ ﺑﻪ اﯾﻦ ﮐﺎري ﮐﻪ داﺷﺘﯿﻢ ﻣﯿﮑﺮدﯾﻢ ﮐﻮ ﭼﮑﺘﺮﯾﻦ اﯾﻤﺎﻧﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ...‬ ‫ﺑﺎ زﻧﮓ ﮔﻮﺷﯿﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم ... ﺣﺎﻣﯽ ﺑﻮد ... ﺑﻌﺪ از ﺳﻼم اون ﮐﻪ ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﺗﻮ ﺷﺮﮐﺘﻪ ﭼﻮن ﻣﺮﺗﺐ وﺳﻂ ﺣﺮﻓﺶ ﻣﯿﭙﺮﯾﺪن ﺑﺎﻻﺧﺮه‬ ‫وﻗﺖ ﮐﺮد ﺣﺎﻟﻢ رو ﺑﭙﺮﺳﻪ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﺧﻮﺑﻢ ... ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻫﻢ ﺧﻮﺑﻦ ... ﻣﯽ ﺧﻮام ﺑﺒﺮﻣﺸﻮن ﺑﯿﺮون ...‬ ‫ﯾﮑﻢ ﺳﮑﻮت ﮐﺮد: ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺑﻔﺮﺳﺘﻢ ...‬ ‫
- ﻧﮕﺮان اﺷﺮاف زاده ﻫﺎﺗﻮن ﻧﺒﺎﺷﯿﺪ ﺑﺎ ﻣﺮﮐﺐ ﺳﯿﺎوش ﻣﯿﺒﺮﯾﻤﺸﻮن ...‬ ‫
- ﺧﻮدﻣﻮﻧﯿﻢ ﻫﺎ ﺗﻮ ﮐﻢ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﺘﻠﮏ ﻧﻤﯽ ﻧﺪازﯾﺎ ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي روي ﻟﺒﻢ اوﻣﺪ ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﻪ ﺳﺤﺮي ﺑﻮد ﺗﻮ ﺣﺮف زدن ﺑﺎ اﯾﻦ آدم ﺑﺪ اﺧﻼق و ﮐﻢ ﺣﺮف ﮐﻪ زﯾﺮ ﺑﻢ ﻫﺎي ﭘﻨﻬﺎن اﺧﻼق‬ ‫ﻣﻦ رو رو ﻣﯿﮑﺮد ... ﻣﻦ اﻫﻞ ﻃﻌﻨﻪ ﻧﺒﻮدم ...‬ ‫
- ﺑﺎﻫﺎﺷﻮن ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮدي؟‬ ‫ﺳﺮﮐﯽ ﺑﻪ آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ ﮐﺸﯿﺪم داﺷﺘﻦ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯿﮑﺮدم ... ﺗﻮ دﻟﻢ ﻗﺮﺑﻮن ﺻﺪﻗﻪ ﺧﻠﻮت ﺧﻮاﻫﺮ ﺑﺮادراﻧﺸﻮن رﻓﺘﻢ ... ﻫﻤﻪ ﻣﺎ ﺗﻮ‬ ‫زﻧﺪﮔﯽ اﯾﻦ دو ﻧﻔﺮ ﺳﯿﺎﻫﯽ ﻟﺸﮕﺮ ﺑﻮدﯾﻢ ... اﺻﻞ ﮐﺎري ﻫﺎ ﯾﮑﯽ ﮐﻪ ﻧﺒﻮد اون ﯾﮑﻪ ﺑﻮد ﻫﻢ ﮐﻪ ﻧﺒﻮدش ﺑﺎ ﻫﻮﯾﺖ ﺗﺮ ﺑﻮد ... اﯾﻦ دو ﺗﺎ‬ ‫... ﻓﻘﻂ ﻫﻢ رو داﺷﺘﻦ ...‬ ‫
- ﻫﻤﺮاز ...‬ ‫دوﺑﺎره ﺑﻪ ﺧﻮدم اوﻣﺪم: ﺗﻤﺎم ﺳﻌﯿﻢ رو ﮐﺮدم ... ﻣﻮﺿﻌﺸﻮن. ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺤﮑﻤﻪ ...‬ ‫ﭘﻮﻓﯽ ﮐﺸﯿﺪ ...‬ ‫
- در ﺿﻤﻦ ﻧﯿﻮﺷﺎ ﻫﻢ ﻓﻬﻤﯿﺪه ...‬ ‫
- ﭼﯽ؟!‬ ‫
- داد ﻧﺰﻧﯿﺪ آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ...‬ ‫... ﺗﻤﺎم ﺟﻤﻼت ﻧﯿﻮﺷﺎ رو ﺑﺮاش ﺑﺎز ﮔﻮ ﮐﺮدم ...‬ ‫
- واﻗﻌﺎ دارم ﮐﻼﻓﻪ ﻣﯿﺸﻢ ...‬ ‫اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ ازش ﺧﯿﻠﯽ ﺑﻌﯿﺪ ﺑﻮد از ﻣﺮدي ﮐﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻧﻘﺸﻪ ﻫﺎي اﺿﺎﻓﯽ ﻫﻢ داﺷﺖ ﮐﻢ آورده ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﻧﻤﯿﺸﻪ ﮐﻪ ...‬ ‫
- ﻧﻪ ﻧﻤﯽ ﺷﻪ ...‬ ‫
- ﺷﻤﺎ ﺧﻮدﺗﻮن ﻫﻢ ﻣﻮاﻓﻖ ﻧﯿﺴﺘﯿﺪ ...‬ ‫
- ﻣﯽ دوﻧﻢ روﯾﺎ ﺑﺎﻫﺎت ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮده ﻣﻦ ﻗﺒﻞ از راه اﻓﺘﺎدن اﯾﻦ ﺳﯿﻞ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺟﻠﻮش رو ﺑﮕﯿﺮم اﻣﺎ اﯾﻦ ﺑﺎر ﺣﺎﻣﺪ ﺧﯿﻠﯽ‬ ‫ﻣﺤﮑﻢ اﯾﺴﺘﺎده و ﻣﯿﺨﻮاد ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ش رو ﺑﺒﯿﻨﻪ ...‬ ‫ﭘﻮزﺧﻨﺪي زدم: ﺑﭽﻪ ﻫﺎش ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- ﻫﻤﺮاز ﻣﺎ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮده ﺑﻮدﯾﻢ ...‬ ‫
- ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ دارم ﮐﻼﻓﻪ ﻣﯿﺸﻢ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮم ﺟﻠﺴﻪ دارم ... ﺑﻬﺘﻮن ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮش ﺑﮕﺬره ... ﻓﻘﻂ اﯾﻦ ﻣﯿﻮن ... ﻫﻤﺮاز ﻣﺮاﻗﺐ ﺧﻮدت ﺑﺎش ...‬ ‫... ﻣﻦ ﮐﻪ دﻟﻢ دوﺑﺎره ﭘﺮ از ﯾﻪ ﺧﺎﻟﯽ ﻋﻤﯿﻖ ﺷﺪه ﺑﻮد ﮔﻮﺷﯽ ﺗﻮ دﺳﺘﻢ ﻣﻮﻧﺪ وﻗﺘﯽ ﺑﺎ ﺧﺪا ﺣﺎﻓﻈﯽ ﺳﺮﯾﻌﯽ ﻗﻄﻊ ﮐﺮد ...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ داﻣﻨﻢ رو ﻣﯿﮑﺸﯿﺪ: ﻫﻤﺮاز ... ﺑﺮﯾﻢ ﺣﺎﺿﺮ ﺷﯿﻢ؟‬ ‫
- اﯾﻮل داش ﺳﯿﺎ ...‬ ‫
- ﺑﺒﯿﻦ ﺑﺒﯿﻦ اﯾﻦ ﺑﭽﻪ رو ... اون ﻋﻤﻮي ﻣﺒﺎدي آداﺑﺖ ﭼﺮا زﺑﻮن ﺗﻮ رو ﮐﻮﺗﺎه ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻪ ... ﻣﻦ ﻣﻮﻧﺪم ...‬ ‫ﮐﻮﺷﺎ از ﺻﻨﺪﻟﯽ ﭘﺸﺖ ﺳﺮش رو ﺧﻢ ﮐﺮده ﺑﻮد داﺷﺖ ﺑﺎ ﺳﯿﺎوش ﺑﺤﺚ ﻣﯿﮑﺮد ... و ﻣﻦ ﺑﺎر دﯾﮕﻪ اﻋﺘﺮاف ﮐﺮدم اﮔﺮ ﻣﻦ ﻫﻢ ﻣﺮد‬ ‫ﺑﻮدم و آوﯾﺴﺎ ﻣﯿﻮﻣﺪ ﺗﻮ زﻧﺪﮔﯿﻢ ... ﺗﺌﺎﺗﺮ رو ﮐﻪ ﻫﯿﭽﯽ ... ﺑﺮاي اﯾﻦ ﻋﺮوﺳﮏ ﺧﻮاﺳﺘﻨﯽ و ﺑﯽ ﻧﻬﺎﯾﺖ ﻣﻬﺮﺑﻮن زﻧﺪﮔﯿﻢ رو ﻫﻢ رﻫﺎ‬ ‫ﻣﯿﮑﺮدم ... ﺗﻪ دل ﻣﻦ و ﮔﻠﻨﺎر ﺣﺘﯽ اﮔﺮ ﺳﻮﺧﺘﻨﯽ ﺑﻮد ﺑﺮاي ﺧﺎﮐﺴﺘﺮ ﺷﺪن آرزوﻫﺎي دادﺷﻤﻮن ... اون ﺟﻠﻮ ﯾﻪ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﭼﺸﻢ ﺳﺒﺰ‬ ‫ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ دﻟﺖ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺑﺒﻮﺳﯿﺶ ... ﭼﻨﺪ ﺑﺎري ﮐﻪ ﻧﻈﺮ داد ﺳﯿﺎوش ﻧﺘﻮﻧﺴﺖ ﺧﻮدش رو ﮐﻨﺘﺮل ﮐﻨﻪ و ﻣﺤﮑﻢ‬ ‫ﺑﻐﻠﺶ ﮐﺮد و آوﯾﺴﺎ ﻫﻢ ﻫﯽ ﺗﺸﺮ ﻣﯿﺰد ﺟﻠﻮي ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رﻋﺎﯾﺖ ﮐﻨﻪ ...‬ ‫
- ﺧﻮب اوﻧﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻬﺸﻮن ﺧﻮش ﮔﺬﺷﺘﻪ دﺳﺖ ﺑﺎﻻ ...‬ ‫... ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻫﻤﺮاه اﯾﻦ ﺣﺮف ﺳﯿﺎوش ﺷﺮوع ﮐﺮدن ﺑﻪ ﻓﺮﯾﺎد زدن و ﻣﻦ ﻧﮕﺮان ﺑﻮدم ﮐﻪ آﯾﺎ ﺑﻌﺪﻫﺎ ﻫﻢ ﺑﺎز ﻓﺮﺻﺖ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺑﺎ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ‬ ‫ﺑﺮم ﭘﯿﺘﺰا ﺑﺨﻮرم ... ﺗﻮ ﭘﺎرك ﺑﺪوم ... ﻧﻔﺲ ﺑﮑﺸﻢ ... ﻣﻦ ﮐﻪ ﺧﻮب ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ اﯾﻦ ﺗﻔﺮﯾﺢ رو ﻣﺪﯾﻮن رﺷﻮه اي ﻫﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﻓﻌﻼ‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ داره ﺑﻬﻢ ﻣﯿﺪه ...‬ ‫آوﯾﺴﺎ ﻫﻢ از ﻣﺎﺷﯿﻦ ﭘﯿﺎده ﺷﺪ و ﮔﻮﻧﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو ﺑﻮﺳﯿﺪ ... ﮐﻮﺷﺎ ﻫﻢ اون رو ﻣﺤﮑﻢ ﺑﻮﺳﯿﺪ ... ﺳﯿﺎوش اﻟﮑﯽ اﺧﻢ ﮐﺮد: ﮐﻮﺷﺎ ﺧﺎن‬ ‫ﻣﺮاﻗﺐ ﺑﺎش ﮐﻼﻣﻮن ﺗﻮ ﻫﻢ ﻧﺮه ...‬ ‫
- ﭼﺮا؟ ﻣﻦ ﻣﯽ ﺧﻮام ﺑﺎ آوﯾﺴﺎ ازدواج ﮐﻨﻢ ...‬ ‫ﺑﺎ ﻣﺎ ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺑﻠﻨﺪ ﺧﻨﺪﯾﺪﯾﻢ ... ﺳﯿﺎوش ﮐﻪ اﻧﮕﺎر ﺟﺪي ﺟﺪي ﺑﻬﺶ ﺑﺮﺧﻮرده ﺑﻮد: ﺗﻮ اول ﺑﺬار ﭘﺸﺖ ﻟﺒﺖ ﺳﺒﺰ ﺑﺸﻪ ﺑﻌﺪ ﺑﺮاي آوﯾﺴﺎ‬ ‫ﻧﻘﺸﻪ ﺑﮑﺶ ...‬ ‫آوﯾﺴﺎ ﺑﺎ ﻋﺸﻮه ذاﺗﯿﺶ دﺳﺘﺶ رو دور ﺑﺎزوي ﺳﯿﺎوش ﺣﻠﻘﻪ ﮐﺮد: ﺳﯿﺎوش ... ﭼﯽ ﮐﺎر ﺑﭽﻪ داري ...‬ ‫ﺳﯿﺎوش ﮐﻪ ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﭼﻪ ﻗﺪر ﺧﺮاﺑﻪ اﯾﻦ ﺧﻮﺷﮕﻞ ﺧﺎﻧﻮم ﺗﻮ ﭘﺎﻟﺘﻮي ﺳﻔﯿﺪﺷﻪ ﺧﻢ ﺷﺪ و ﻣﺤﮑﻢ ﭘﯿﺸﻮﻧﯿﺶ رو ﺑﻮﺳﯿﺪ ...‬ ‫ﻣﻦ ﮐﻪ ﻫﻨﻮز ﻫﻢ داﺷﺘﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯿﺨﻨﺪﯾﺪم ... در رو ﺑﺮاي ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﺎز ﮐﺮدم و ﮐﻠﯿﺪ رو دادم دﺳﺘﺸﻮن: ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺟﻮﻧﻢ در ﺑﺎﻻ رو ﺑﺎز‬ ‫ﮐﻨﯿﺪ ﺑﺮﯾﺪ داﺧﻞ ﻣﻦ اﻻن ﻣﯿﺎم ...‬ ‫ﮔﻠﻨﺎر و ﺳﯿﺎوش ﺧﻮاﺳﺘﻦ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﻦ ﮐﻪ آوﯾﺴﺎ ﺻﻮرﺗﻢ رو ﺑﻮﺳﯿﺪ و ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺗﻮ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻣﯿﺸﻨﻪ ...‬ ‫
- ﺧﯿﻠﯽ اﯾﻦ دﺧﺘﺮ دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﯿﻪ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫... اﯾﻦ رو واﻗﻌﺎ از ﺗﻪ دل ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدم ...‬ ‫ﺳﯿﺎ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻣﺎﺷﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺖ: ﺑﻪ اﯾﻦ ﺧﻮاﻫﺮ زاده ات ﺑﮕﻮ ﭼﭗ ﺑﻪ دوﺳﺖ دﺧﺘﺮ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﮐﻨﻪ ﻣﻦ ﻗﺎﻃﯽ ﻣﯿﮑﻨﻢ ...‬ ‫
- ﺧﻮب ﺣﺎﻻ ... ﺗﺤﻔﻪ ﺧﺎن ...‬ ‫ﮔﻠﯽ: ﻫﻤﺮاز ... اﮔﻪ ﺣﺎﻟﺖ ﺧﻮب ﻧﺒﺎﺷﻪ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﯿﮕﯽ دﯾﮕﻪ؟‬ ‫
- ﻣﻦ ﻧﮕﻢ ﻫﻢ اون ﺣﺎﻣﯽ ﺧﺎن ﻣﯿﺎره ﻣﻦ رو ﻣﯿﻨﺪازه ﺳﺮﺗﻮن ...‬ ‫ﮔﻠﻨﺎر: اﯾﻦ ﺟﻮري ﻧﮕﻮ ... از ﺳﺮ ﻧﺠﺎﺑﺘﺸﻪ ... ﺧﻮدش روش ﻧﻤﯿﺸﻪ ﭘﯿﺸﺖ ﺑﺎﺷﻪ ... وﻗﺘﯽ ﻣﯿﺎي ﭘﯿﺶ ﻣﺎ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﻫﺮ ﺳﺎﻋﺖ زﻧﮓ ﻣﯽ‬ ‫زﻧﻪ ...‬ ‫... اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎي ﮔﻠﯽ ﺑﺮاي ﻣﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻌﻨﯽ ﻫﺎ داﺷﺖ ... ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻌﻨﯽ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ داﺷﺘﻢ ﺗﻼش ﻣﯿﮑﺮدم ﺑﻬﺸﻮن ﻓﮑﺮ ﻧﮑﻨﻢ ...‬ ‫ﺑﺎ رﻓﺘﻨﺸﻮن ... ﮐﯿﻔﻢ رو روي دوﺷﻢ ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﮐﺮدم و اﻧﻘﺪر ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﮐﻪ ﻣﺎﺷﯿﻦ از ﺟﻠﻮي ﭼﺸﻤﻢ دور ﺷﺪن ... ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم ...‬ ‫ﺑﻌﺪ از ﯾﻪ ﻫﻔﺘﻪ اﻣﺸﺐ ﮐﻤﯽ ﺣﺎﻟﻢ ﺑﻬﺘﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد ... ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﭼﺮاغ روﺷﻦ ﺧﻮﻧﻪ اﻧﺪاﺧﺘﻢ ﻟﺒﺨﻨﺪم ﭘﻬﻦ ﺗﺮ ﺷﺪ اﯾﻦ ﯾﻌﻨﯽ ﻣﻦ ﮐﺴﯽ‬ ‫رو ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻪ داﺷﺘﻢ ...‬ ‫ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺮم ﺗﻮ ﮐﻪ دﺳﺘﻢ روي دﺳﺘﮕﯿﺮه ﺧﺸﮏ ﺷﺪ‬ ‫
- ﭘﺴﺮ ﻣﻦ اﻧﻘﺪر ﺑﺰرگ ﺷﺪه ﮐﻪ دﺧﺘﺮ ﻣﯽ ﭘﺴﻨﺪه؟‬ ‫... ﺗﻤﺎم ﺑﺪﻧﻢ از ﻧﻔﺮت ﺷﺮوع ﺑﻪ ﻟﺮزﯾﺪن ... ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺮﮔﺮدم ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺎور ﮐﻨﻢ ﮐﻪ اﯾﻦ ﺻﺪا ﺣﻘﯿﻘﯿﻪ ...‬ ‫دﺳﺖ راﺳﺘﻢ روي دﺳﺘﮕﯿﺮه ﺑﻮد و دﺳﺖ ﭼﭙﻢ رو ﻣﺤﮑﻢ ﻣﺸﺖ ﮐﺮدم و دوﻧﻪ ﻋﺮﻗﯽ ﮐﻪ از ﭘﺸﺖ ﮐﻤﺮم ﻏﻠﺖ ﺧﻮرد رو ﺣﺲ ﮐﺮدم ...‬ ‫ﺳﺮﯾﻊ ﺳﺮم رو ﺑﺎﻻ ﺑﺮدم ﺗﺎ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺸﻢ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻃﺒﻖ ﻋﺎدﺗﺸﻮن از ﭘﻨﺠﺮه آوﯾﺰون ﻧﯿﺴﺘﻦ ﮐﻪ ﻧﺒﻮدن ... ﺗﻨﻬﺎ ﭼﯿﺰي ﮐﻪ اون ﻟﺤﻈﻪ‬ ‫ﺑﻪ ذﻫﻨﻢ رﺳﯿﺪ ﺟﻤﻠﻪ: ﺑﺮﯾﺪ از اﯾﻦ ﺟﺎ ...‬ ‫دﺳﺘﺶ ﮐﻨﺎر دﺳﺘﻢ روي در ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺖ ﺑﺎ ﻓﺎﺻﻠﻪ: ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﯿﻢ ...‬ ‫
- ﺻﺤﺒﺘﯽ ﻧﺪارﯾﻢ ...‬ ‫
- ﻣﻦ دارم ... ﺗﺎ ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻣﯿﺪوﻧﻢ ﻣﺎدرﺗﻮن روي اﺣﺘﺮام ﺑﻪ ﺑﺰرﮔﺘﺮ ﺧﯿﻠﯽ ﺣﺴﺎس ﺑﻮد ...‬ ‫... اﯾﻦ آدم آﺧﺮ اﻋﺘﻤﺎد ﺑﻪ ﻧﻔﺲ ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﻣﺎدرم دق ﮐﺮد ... ﻋﯿﻦ رﻫﺎ ... ﻋﯿﻦ ﻣﻦ ... ﺣﺎﻻ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻫﻤﻮن اﺣﺘﺮام ﺑﺮﯾﺪ ... ﻣﺎ ازﻫﻤﻮن ده ﺳﺎل ﭘﯿﺶ ﻫﯿﭻ ﺣﺮﻓﯽ‬ ‫ﺑﯿﻨﻤﻮن ﻧﻤﻮﻧﺪ ...‬ ‫ﭼﺸﻤﻢ ﺑﻪ اون دﺳﺘﻬﺎﯾﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﯾﻪ زﻣﺎﻧﯽ رﻫﺎ رو ﻣﻄﻤﺌﻨﺎ ﻧﻮازش ﻫﻢ ﮐﺮده ﺑﻮدن ... ﻧﻤﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎﻫﺎﯾﯽ ﻧﮕﺎه ﮐﻨﻢ ﮐﻪ رﻫﺎ‬ ‫رو ﻋﺎﺷﻖ ﮐﺮده ﺑﻮدن ... ﻧﻔﺮت ﻣﻦ از اﯾﻦ ﻣﺮد ... اﮔﺮ ﻣﯿﺸﺪ اﺳﻢ ﻣﺮد رو روش ﮔﺬاﺷﺖ ... ﻣﺎل اﻣﺮوز دﯾﺮوز ﻧﺒﻮد ... ﺑﻪ ﺗﻌﺪاد ﺗﻤﺎم‬ ‫روزﻫﺎ ﺑﻮد ... ﺑﻪ ﺗﻤﺎم اون روزﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ زﯾﺒﺎ ﺳﺖ و ﻧﺒﻮد ... ﺑﻪ ﺗﻌﺪاد ﺗﻤﺎم روزﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺗﻤﺎم‬ ‫ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﯽ ﻫﺎم ازم ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪ ... از روز ﻣﺮگ رﻫﺎ ... دﻗﯿﻘﺎ از ﻫﻤﻮن روزي ﮐﻪ آﻫﻨﮕﻬﺎ ﻣﻦ رو ﺑﻪ ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯽ اﻧﺪاﺧﺘﻦ ...‬ ‫
- ﻫﻤﺮاز ... ﻣﻦ دﻧﺒﺎل ﻫﯿﭽﯽ ﻧﯿﺴﺘﻢ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- ﭘﺲ اﯾﻦ ﺟﺎ ﭼﯽ ﮐﺎر ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ... ﺑﺒﯿﻦ اﯾﻨﺠﺎ ﺟﺎش ﻧﯿﺴﺖ ... وﺳﻂ اﯾﻦ ﮐﻮﭼﻪ ﮐﻪ ﺧﻮب ﻣﯿﺪوﻧﻢ ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ ﻫﺎش ﭼﻪ ﻗﺪر ﻓﻀﻮﻟﻦ ...‬ ‫... اﯾﻦ رو ﻣﯽ دوﻧﺴﺖ و ﻧﺼﻒ ﺷﺒﯽ ﺟﻠﻮي در ﺑﺎ ﯾﻪ دﺧﺘﺮي ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻦ ﺗﻨﻬﺎ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯿﮑﻨﻪ ﺳﺮ و ﮐﻠﻪ ﻣﯿﺰد؟‬ ‫
- ﻣﻦ ﻣﯽ ﺧﻮام ﺑﮕﻢ ... ﻣﺘﺎﺳﻔﻢ ...‬ ‫اﯾﻦ ﺑﺎر ﺻﺎف ﺧﯿﺮه ﺷﺪم ﺗﻮ ﭼﺸﻤﺎش ... ﺟﺎ ﺧﻮرد از ﻧﮕﺎﻫﻢ ... دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﻣﻮﻫﺎم ﮐﺸﯿﺪم و روﺳﺮﯾﻢ رو ﮐﻤﯽ ﺟﻠﻮ دادم ... ﺻﺪام رو‬ ‫ﮐﻪ ﻣﯿﻠﺮزﯾﺪ ﮐﻤﯽ وﻟﻮﻣﺶ رو ﭘﺎﯾﯿﻦ آوردم: دﻗﯿﻘﺎ اﯾﻦ ﺗﺎﺳﻒ ﺑﺮاي ﮐﺪوم ﯾﮑﯽ از ﺑﺪﺑﺨﺘﯽ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ اﯾﻦ ﺟﺎ در ﺟﺮﯾﺎﻧﻪ؟‬ ‫
- اﮔﺮ ﺑﺬاري ...‬ ‫
- ﺑﻪ ﺣﺮﻣﺖ اون دو ﺗﺎ ﺑﭽﻪ ﺑﺮﯾﺪ ...‬ ‫
- ﺑﺰرگ ﺷﺪي و اﺻﻼ ﺷﺒﯿﻪ رﻫﺎ ﻧﯿﺴﺘﯽ ... زﯾﺒﺎ ﺗﺮ از ﺗﻮ ﺑﻮد ... اﻣﺎ ذره اي ﻣﺜﻞ ﺗﻮ ﻧﺒﻮد ...‬ ‫
- ﭼﻮن از ﺷﻤﺎ ﺑﻪ اﻧﺪازه ﻣﻦ ﻣﺘﻨﻔﺮ ﻧﺒﻮد ﺣﺘﯽ ﺗﺎ ﻟﺤﻈﻪ ﻣﺮﮔﺶ ...‬ ‫... ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ رﻧﮕﻢ ﭘﺮﯾﺪه ... ﻓﻬﻤﯿﺪﻧﺶ ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﺳﺨﺖ ﻧﺒﻮد ... اﯾﻦ آدم ﺑﺮاي ﻣﻦ ﮐﺎﺑﻮس ﺑﻮد ... از ﺳﺮﻣﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺗﺎ ﻣﻐﺰ‬ ‫اﺳﺘﺨﻮاﻧﻢ داﺷﺖ ﻧﻔﻮذ ﻣﯿﮑﺮد ... از ﻟﺮزش ﺗﻤﺎم ﺑﺪﻧﻢ اﯾﻦ ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ...‬ ‫ﺗﻮ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﯾﻪ ﺗﺎﺳﻒ ﻋﻤﯿﻖ ﺑﻮد ... ﺣﺎﻣﺪ ﺧﻮاﺳﺖ دﻫﻦ ﺑﺎز ﮐﻨﻪ ﮐﻪ ﺻﺪاﯾﯽ ﻣﻦ رو از اون ﺳﺮﻣﺎ اﻧﺪاﺧﺖ درﺳﺖ وﺳﻂ ﯾﻪ ﮔﺮﻣﺎي‬ ‫دﻟﭙﺬﯾﺮ ...‬ ‫
- اﯾﻨﺠﺎ ﭼﻪ ﺧﺒﺮه؟‬ ‫ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم ﻣﺴﺘﺎﺻﻞ ﺑﻪ ﻣﺮدي ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺑﺪ اﺧﻼق و اﺧﻤﻮ ﺑﻪ ﺣﺎﻣﺪ ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮد ... ﺣﺲ ﻧﮕﺎﻫﻢ رو ﮔﺮﻓﺖ ﮐﻪ ﭼﺮﺧﯿﺪ‬ ‫ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ... ﺑﺎ دﯾﺪﻧﻢ ﯾﻪ ﻗﺪم ﺟﻠﻮ ﺗﺮ اوﻣﺪ: ﭼﻪ ﺧﺒﺮه؟‬ ‫ﺣﺎﻣﺪ: ﺣﺮف ﻣﯿﺰدﯾﻢ ...‬ ‫
- ﻫﻤﺮاز ﺑﺮو ﺗﻮ ...‬ ‫ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺮم ...‬ ‫ﺗﻌﻠﻠﻢ رو دﯾﺪ: ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﻣﮕﻪ ﻧﯿﺴﺘﻢ ... ﺣﺎﻣﺪ ﻣﺎ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺣﺮف زده ﺑﻮدﯾﻢ ...‬ ‫ﺣﺎﻣﺪ دﺳﺖ ﺑﻪ ﺟﯿﺐ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد ... از اﯾﻦ ﺑﺮادر ﮐﻮﭼﮑﺘﺮ ﮐﻮﺗﺎه ﻗﺪ ﺗﺮ ﺑﻮد و ﻻﻏﺮ ﺗﺮ ... ﺑﺮادر ﮐﻮﭼﮑﺘﺮي ﮐﻪ ﺑﻪ ﺷﺪت ﺟﺪي و‬ ‫ﺗﺮﺳﻨﺎك ﺑﻮد ...‬ ‫در رو ﺑﺎز ﮐﺮد و ﺑﺎ دﺳﺖ اﺷﺎره ﮐﺮد: ﺑﺮو ﻫﻤﺮاز ﻫﻢ ﺳﺮده ﻫﻢ ﺟﻠﻮي ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ ﻫﺎ ﺑﺪه ...‬ ‫رﻓﺘﻢ ﺗﻮ راﻫﺮوي ﺗﺎرﯾﮏ و ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺧﻮﻧﻪ ... ﺗﮑﯿﻪ دادم ﺑﻪ دﯾﻮار ... ﺻﺪاﺷﻮن واﺿﺢ ﻣﯿﻮﻣﺪ ...‬ ‫
- ﻗﺮار ﻧﺒﻮد اﯾﻦ ﮐﺎر رو ﻧﮑﻨﯽ؟‬ ‫
- اوﻣﺪم ﺑﺎﻫﺎش ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻢ اون ﺷﺎﯾﺪ ﺑﻔﻬﻤﻪ ﻣﻦ ﭼﯽ ﻣﯿﮕﻢ ...‬ ‫... ﺣﺎﻣﯽ ﻟﺤﻦ ﺗﺮﺳﻨﺎﮐﯽ داﺷﺖ: ﺑﻬﺖ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدم دور و ﺑﺮﺷﻮن ﻧﭽﺮخ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- دﻗﯿﻘﺎ ﮐﺪوﻣﺸﻮن؟‬ ‫
- ﺣﺎﻣﺪ ... ﯾﻪ ﭼﯿﺰي ﺑﻬﺖ ﻣﯿﮕﻢ ﺳﻌﯽ ﮐﻦ ﺧﻮب ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺑﺸﯽ ... اﮔﺮ ﭘﺪر اون ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻧﺒﻮدي ... اﮔﻪ داداﺷﻢ ﻧﺒﻮدي و ﺑﻪ ﺧﻮدت‬ ‫اﺟﺎزه داده ﺑﻮدي ﻧﺼﻒ ﺷﺐ ﺑﯿﺎي ﺟﻠﻮ در ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺗﻮش ﻫﺴﺘﻦ و ﺗﺮﺳﻮﻧﺪه ﺑﻮدﯾﺸﻮن و آراﻣﺸﺸﻮن رو ﺑﻬﻢ زده ﺑﻮدي اﻻن ﯾﻪ‬ ‫دﻧﺪون ﺳﺎﻟﻢ ﻫﻢ ﻧﺪاﺷﺘﯽ ...‬ ‫... دﺳﺘﻢ رو روي ﻗﻠﺒﻢ ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﮐﻪ ﺧﻮدش رو ﺑﻪ درو دﯾﻮار ﺳﯿﻨﻪ ام ﻣﯿﮑﻮﺑﯿﺪ ... ﻟﺤﻦ ﺣﺎﻣﯽ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﻮد ... ﻣﺤﮑﻢ ... ﯾﻪ‬ ‫ﮐﻼم . آروم ... و ﻣﻦ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪه ﺑﻮدم ﻓﻘﻂ اﯾﻦ روزﻫﺎ ﻣﻨﻢ اﻧﮕﺎر ﮐﻪ زﺑﻮﻧﻢ ﺟﻠﻮي اﯾﻦ ﻣﺮد اﻧﻘﺪر درازه ...‬ ‫
- ﺑﺮادر ﮐﻮﭼﯿﮑﻪ ﯾﻪ زﻣﺎﻧﯽ ﻣﻦ ﺑﺎ دﺳﺘﻪ ﮔﻞ و ﺷﯿﺮﯾﻨﯽ ﻫﻤﯿﻦ ﻣﺴﯿﺮ رو ﻃﯽ ﮐﺮدم و اوﻣﺪم ﺗﻮ ﻫﻤﯿﻦ ﺧﻮﻧﻪ ...‬ ‫
- اوﻣﺪي ﺗﻮ ﻫﻤﯿﻦ ﺧﻮﻧﻪ و از ﺳﺮ ﻟﺞ ﺑﺎزي ﺑﺎ ﭘﺪرت ﮔﻨﺪ زدي ﺑﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﺧﻮاﻫﺮش ... ﺣﺎﻣﺪ ﺗﻮ اﺟﺎزه ﻧﺪاري ﯾﻬﻮ از آﺳﻤﻮن ﺗﻮ‬ ‫زﻧﺪﮔﯽ اون ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻧﺎزل ﺑﺸﯽ ...‬ ‫
- اوﻧﺎ ﺑﭽﻪ ﻫﺎي ﻣﻨﻦ ...‬ ‫
- ﺧﺐ ﺧﺪا رو ﺷﮑﺮ ﮐﻪ اﯾﻦ رو ﻣﯿﺪوﻧﯽ ... ﺳﻮار ﻣﺎﺷﯿﻨﺖ ﺷﻮ و از اﯾﻦ ﺟﺎ ﺑﺮو ... دﯾﮕﻪ ﻫﻢ دو رو ﺑﺮش آﻓﺘﺎﺑﯽ ﻧﺸﻮ.‬ ‫
- اون رو ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﻫﻤﻪ ﻧﻔﻮذ داره ... ﻣﻦ ﻣﯿﺨﻮام ﺑﺪوﻧﻢ ﭼﺮا ﺑﭽﻪ ﻫﺎي ﻣﻦ اﻧﻘﺪر از ﻣﻦ ﺑﺪﺷﻮن ﻣﯿﺎد ...‬ ‫
- اﯾﻦ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﺮاي اﯾﻨﮑﻪ ﺑﺪوﻧﻦ دور و ﺑﺮﺷﻮن ﭼﻪ ﺧﺒﺮه ﻧﯿﺎزي ﺑﻪ ﮐﺴﯽ ﻧﺪارن ... ﭘﺪري ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎﺷﻪ و ﻧﯿﺴﺖ ... ﻣﺎدري ﮐﻪ‬ ‫ﻣﺮده ... ﮐﺎﻓﯿﻪ ﮐﻪ ﻧﺨﻮان ﺑﺪوﻧﻦ ... ﺣﺎﻣﺪ ﺣﺮف ﻣﻦ ﯾﻪ ﮐﻼﻣﻪ و ﺑﻬﺖ ﻗﻮل ﻣﯿﺪم ... ﻗﻮل ﻣﯿﺪم اﮔﻪ ﻓﻘﻂ ﯾﻪ ﺑﺎر دﯾﮕﻪ ﺑﯽ ﻫﻮا ﺑﺨﻮاي‬ ‫ﺗﺤﺖ ﻓﺸﺎرش ﺑﺬاري ... ﯾﺎدم ﺑﺮه ﺑﺎﻫﺎت ﭼﻪ ﻧﺴﺒﺘﯽ دارم ...‬ ‫
- ﺣﺎﻣﯽ ﺣﻮاﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﻦ اﯾﻦ دﺧﺘﺮ ﻫﺴﺖ؟!‬ ‫
- ﻣﻦ ﺣﻮاﺳﻢ ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﻫﺴﺖ ... ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﯽ ﻣﺠﺒﻮرش ﮐﻨﯽ ﺑﺎﻫﺎت ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻪ ...‬ ‫... ﻣﻦ ... ﻣﻨﯽ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ رو ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﺗﺎ اﯾﻦ ﻃﻮر ﺟﻠﻮي ﮐﺴﯽ ﺑﺮام درﺑﯿﺎد ... ﻣﻦ ﺑﺮاي اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر ﺣﺮف ﻣﺎدام رو‬ ‫درك ﮐﺮدم ﮐﻪ ﻣﯿﮕﻔﺖ ﮐﻪ ﺳﺎﯾﻪ ﺳﺮ ﯾﻌﻨﯽ ﭼﯽ ... ﺣﺎﻣﯽ ... ﺣﺎﻣﯽ ﺑﻮد ... ﯾﻪ ﭼﺘﺮ ﺑﻮد رﻧﮕﯽ ﻧﺒﻮد ... ﺗﮏ رﻧﮓ ﺑﻮد ﻗﺮﻣﺰ ... ﮔﺎﻫﯽ‬ ‫ﺳﻔﯿﺪ ... ﮔﺎﻫﯽ آﺑﯽ ... اﻣﺎ ﺑﻮد ... اون ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﻮد اﻧﻘﺪر ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﻮ روي ﺑﺮادري ﺑﺎﯾﺴﺘﻪ ﮐﻪ ﺣﺎﻻ اﯾﻦ ﺟﺎ ﺑﻮد ...‬ ‫ﺻﺪاي ﮐﻨﺪه ﺷﺪن ﭼﺮخ ﻫﺎي ﯾﻪ ﻣﺎﺷﯿﻦ از روي آﺳﻔﺎﻟﺖ و ﺑﻌﺪ در ﻧﯿﻤﻪ ﺑﺎزي ﮐﻪ ﮐﺎﻣﻞ ﺑﺎز ﺷﺪ ...‬ ‫
- ﭼﺮا اﯾﻨﺠﺎﯾﯽ ﺳﺮده؟‬ ‫
- ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ...‬ ‫ﯾﻪ ﻟﻨﮕﻪ اﺑﺮوش رﻓﺖ ﺑﺎﻻ: ﺑﺎﺑﺘﻪ؟‬ ‫
- ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﺎ ﺑﺎ ﺣﺎﻣﺪ درﮔﯿﺮ ﺷﺪﯾﺪ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﺑﺎ ﮐﺴﯽ ﻣﻌﻤﻮﻻ در ﮔﯿﺮ ﻧﻤﯽ ﺷﻢ ... ﺗﺬﮐﺮ ﻣﯿﺪم ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺣﻞ ﻣﯿﺸﻪ ...‬ ‫... ﺧﺪاﯾﯿﺶ ﺗﻪ ﺧﻮد ﭘﺴﻨﺪﻫﺎ ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺧﯿﻠﯽ وﻗﺘﻪ ﺑﺎﻻ ﺗﻨﻬﺎن؟‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫... اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﯾﻌﻨﯽ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺑﯿﺎد ﺑﺎﻻ؟‬ ‫ﮐﻮﺷﺎ و ﻧﯿﻮﺷﺎ وﻗﺘﯽ ﺧﯿﺎﻟﺸﻮن راﺣﺖ ﺷﺪ ﮐﻪ اﻣﺸﺐ ﻫﻢ ﺧﻮﻧﻪ ﻣﻦ ﻣﯿﻤﻮﻧﻦ ... رﻓﺘﻦ ﺗﺎ ﺑﺨﻮاﺑﻦ ... ﺑﺮاي اوﻧﻬﺎ ﻫﻢ ﺣﺎﻣﯽ ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺷﺪه‬ ‫ﺑﻮد ﺑﻪ اﻣﻨﯿﺖ اﻧﮕﺎر ... ﺣﺎﻻ دﯾﺪﻧﺶ ﺑﺮاﺷﻮن ﭘﺮ از ﺣﺲ ﺣﻞ ﺷﺪن ﻣﺴﺎﺋﻞ ﺑﻮد ...‬ ‫... روي ﻣﯿﺰ روﺑﻪ روش ﯾﻪ ﻓﻨﺠﺎن ﭼﺎي ﮔﺬاﺷﺘﻢ ...‬ ‫
- ﻓﺸﺎرت رو ﺑﺎﯾﺪ ﻣﯿﮕﺮﻓﺘﯿﻢ ...‬ ‫
- ﺧﻮﺑﻢ ...‬ ‫
- ﻣﻄﻤﺌﻨﯽ؟‬ ‫ﺑﻪ ﭘﺸﺘﯽ ﻣﺒﻞ ﺗﮑﯿﻪ داد و ﭘﺎش رو روي ﭘﺎش اﻧﺪاﺧﺖ و ﻧﮕﺎﻫﺶ رو ﻣﻮﺷﮑﺎﻓﺎﻧﻪ ﺑﻬﻢ اﻧﺪاﺧﺖ ...‬ ‫
- ﺷﻤﺎ اﯾﻦ ﺟﺎ ﭼﯽ ﮐﺎر ﻣﯿﮑﺮدﯾﺪ؟‬ ‫... ﯾﮑﻢ ﺳﺮ ﺟﺎش ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﺷﺪ: ﭼﯿﺰه ... اوﻣﺪه ﺑﻮدم ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو ﺑﺒﺮم ...‬ ‫
- ﻣﺮﺳﯽ ﮐﻪ اﺟﺎزه دادﯾﺪ اﻣﺸﺐ ﻫﻢ ﺑﻤﻮﻧﻦ ...‬ ‫
- ﻫﻤﺮاز ... ﻣﯽ دوﻧﯽ ﮐﻪ اﯾﻦ ﺣﺮف زدﻧﻪ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺑﺎﯾﺪ ﺻﻮرت ﺑﮕﯿﺮه ... ﻣﮕﻪ ﻧﻪ؟‬ ‫
- ﺑﺎ ... ﺣﺎﻣﺪ؟!‬ ‫ﻫﻨﻮز داﺷﺖ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد ...‬ ‫
- ﻧﻤﯽ ﺧﻮام ...‬ ‫
- ﺑﺎﺷﻪ ... ﻣﻦ ﺑﻬﺖ ﺣﻖ ﻣﯿﺪم ﻧﺨﻮاي ﺑﺎ ﻫﺎش ﺑﺮﺧﻮردي داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯽ ... اﻣﺎ ...‬ ‫
- ﺑﺒﯿﻨﯿﺪ اون ﻫﯿﭻ ﺑﯿﻨﺸﯽ از ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻫﻢ ﻧﺪاره ... ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻪ اﻻن در ﺑﺎز ﻣﯽ ﺷﻪ ﻣﯿﮕﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﭘﺪرﺗﻮن اوﻣﺪ اوﻧﺎ ﻫﻢ ﺑﺎل ﭘﺮواز در‬ ‫ﻣﯿﺎرن و ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ ﺑﺎل ﻣﯿﮑﺸﻦ؟‬ ‫
- اون ﻣﯿﺨﻮاد ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺮﯾﻊ ﻓﺮﺻﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ﺗﺎ ﺟﺒﺮان ﮐﻨﻪ ...‬ ‫
- ﺑﻪ اﯾﻨﯽ ﮐﻪ ﻣﯿﮕﯿﺪ ﺧﻮدﺗﻮن ﻫﻢ اﯾﻤﺎن دارﯾﺪ؟‬ ‫
- ﻣﻦ ﺣﺎﻣﺪ رو ﺑﻬﺘﺮ از ﺗﻮ ﻣﯿﺸﻨﺎﺳﻢ ﺧﺎﻧﻮم ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ...‬ ‫... ﺳﺮم رو ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻢ از ﮐﻠﻤﻪ ﺧﺎﻧﻮم ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ... اﯾﻦ آدم ﮐﻢ ﺣﺮف ﺑﻮد اﻣﺎ ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻢ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﺴﺖ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺑﺸﻪ‬ ‫ﮐﻪ ﺑﺎ ﺟﻤﻼت ﻣﻌﺪودي ﮐﻪ ﺑﻪ ﮐﺎر ﻣﯿﺒﺮه ﭼﻪ ﻃﻮر ﻣﯿﺘﻮﻧﻪ اﻧﺴﺎﻧﻬﺎي اﻃﺮاﻓﺶ رو ﻣﺠﺎب ﮐﻨﻪ ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ: ﻣﻦ ... ﻣﻦ ﺑﺮام ﻣﻬﻤﻪ ﺣﺎﻟﺘﻮن ﺧﻮب ﺑﺎﺷﻪ ...‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﯽ اﺟﻤﺎﻟﯽ ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻪ اﻧﺪاﺧﺖ و ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺑﻪ ﮔﻠﺪان ﻣﺤﺒﻮﺑﻪ ﺷﺐ زد ﮐﻪ ﻋﻄﺮش ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻪ ﭘﯿﭽﯿﺪه ﺑﻮد ...‬ ‫و اداﻣﻪ داد: ﻫﺮ ﭼﻨﺪ اﯾﻦ ﺟﺎ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﻫﻤﻪ ﺣﺎﻟﺸﻮن ﺧﻮﺑﻪ ... ﻫﻤﺶ ﺳﻠﯿﻘﻪ ﺗﻮ ا ... درﺳﺘﻪ؟‬ ‫
- ﻣﺎدرم ﮐﻪ ﻣﺮﯾﺾ ﺷﺪ ﭘﻮل ﮐﻢ آوردﯾﻢ ... آﺧﺮﯾﻬﺎ وﺳﺎﯾﻞ ﻧﺴﯿﺘﺎ درﺳﺖ و درﻣﻮن ﺧﻮﻧﻪ رو ﻓﺮوﺧﺘﻢ ﭼﺎره اي ﻧﺒﻮد ... ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل‬ ‫ﺑﺎﯾﺪ ﭘﻮل دارو ﻫﺎ در ﻣﯿﻮﻣﺪ ... اﯾﻦ ﻣﺪت ﻣﻦ ﮐﻢ ﮐﻢ وﺳﺎﯾﻠﯽ ﮐﻪ ﻣﯿﺒﯿﻨﯿﺪ رو ﺟﻔﺖ و ﺟﻮر ﮐﺮدم ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- رﻫﺎ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺣﺴﺎﺑﺶ ﮐﻠﯽ ﭘﻮل داﺷﺖ ﻣﻦ ﺧﻮدم ﻫﺮﻣﺎه ﮐﻠﯽ ﭘﻮل ﺑﻪ ﺣﺴﺎﺑﺶ ﻣﯿﺮﯾﺨﺘﻢ ...‬ ‫ﭘﻮزﺧﻨﺪي زدم: رﻫﺎ از اون ﭘﻮل ﺧﺒﺮي ﻧﺪاﺷﺖ ﮔﻮﯾﺎ اﮐﺒﺮ ﺧﺎن ﻧﮕﻔﺘﻪ ﺑﻮدن ﮐﻪ رﻫﺎ ﻓﮑﺮ ﻧﮑﻨﻪ ﭘﺸﺘﻮاﻧﻪ اي داره ... ﯾﻪ ﻣﺎه ﻗﺒﻞ از‬ ‫ﻣﺮﮔﺶ ﮐﺎرت اون ﺑﺎﻧﮏ رو ﺑﻬﺶ دادن ... در ﺿﻤﻦ ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ﻫﻢ ﻣﻦ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻧﻤﯿﺸﻢ ﮐﺴﯽ از ﻏﯿﺐ ﺑﺮام ﮐﺎري ﺑﮑﻨﻪ ...‬ ‫ﭼﻬﺮه اش ﮐﻪ ﺑﺎ ﺣﺮﻓﻬﺎي ﻣﻦ وﺣﺸﺘﻨﺎك در ﻫﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد ﺑﺎ ﺟﻤﻠﻪ آﺧﺮم ﮐﻤﯽ ﺑﺎز ﺷﺪ: وﻟﯽ ﻣﻦ اﻣﺸﺐ از ﻏﯿﺐ رﺳﯿﺪم ...‬ ‫
- اﻣﺸﺐ از دﺳﺘﻢ در رﻓﺖ ... ﻫﻤﻪ اﯾﻨﺎ ... از اﯾﻦ ﮐﻪ ﺣﺎﻣﺪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺧﻮاﻫﺮم ﻣﺤﺘﺎج ﺑﺸﻪ ... ﻧﻢ ﯾﺪوﻧﻢ ﻫﻤﻪ اﯾﻨﺎ ﻫﺎ ﮐﻨﺎر ﻫﻢ ﮐﻪ‬ ‫ﻗﺮار ﻣﯿﮕﯿﺮه ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯿﺸﻪ ﻧﺨﻮام ﮐﻪ ﺑﺒﯿﻨﻤﺶ ... ﻣﻦ اون روزي ﮐﻪ ﺑﺎ ﺑﻪ ﻗﻮل ﺧﻮدش ﺑﺎ دﺳﺘﻪ ﮔﻞ اوﻣﺪ ﺗﻮ ﻫﻤﯿﻦ ﺧﻮﻧﻪ رو ﯾﺎدﻣﻪ ...‬ ‫ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﺮا ﺷﯿﻄﻨﺘﻢ ﮔﻞ ﮐﺮده ﺑﻮد: درﺿﻤﻦ دﺳﺘﻪ ﮔﻠﺸﻢ دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... ﺧﻮﺷﮕﻞ ﻧﺒﻮد ...‬ ‫اﯾﻦ ﺑﺎر ﺑﻌﺪ از ﻣﺪﺗﻬﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺧﻨﺪﯾﺪ: دﯾﮕﻪ از ﺟﻮن ﮔﻼ ﭼﯽ ﻣﯿﺨﻮاي؟‬ ‫
- راﺳﺘﺶ رو ﮔﻔﺘﻢ ...‬ ‫
- ﮔﻞ ﭼﯽ دوﺳﺖ داري؟‬ ‫
- ﻣﻦ ﻫﻤﻪ ﮔﻠﻬﺎي دﻧﯿﺎ رو دوﺳﺖ دارم ... ﮔﻠﯽ ﮐﻪ ﺣﺎﻣﺪ ﺑﺨﺮه رو دوﺳﺖ ﻧﺪارم ...‬ ‫
- آدم ﻣﺰﺧﺮﻓﯽ ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫
- ﻣﺰﺧﺮف ﺗﻌﺮﯾﻔﺶ ﺑﺮاي ﺷﻤﺎ ﭼﯿﻪ؟‬ ‫ﻣﺤﻤﺪ ﺗﮑﻪ اي از ﺳﺎﻻد ﻣﯿﻮه ﺟﻠﻮش رو ﺗﻮي دﻫﻨﺶ ﮔﺬاﺷﺖ و ﻟﺒﺨﻨﺪ زد: ﻣﺰﺧﺮف ﻣﺮدﯾﻪ ﮐﻪ ﺑﻪ زﻧﺎي ﻣﺮدم ﭼﺸﻢ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ...‬ ‫ﻗﺎﺷﻖ رو ﺗﻮي ﻟﯿﻮان ﻧﺴﮑﺎﻓﻪ ام ﺗﮑﻮﻧﯽ دادم: ﺗﻌﺮﯾﻔﻬﺎﻣﻮن ﻣﺘﻔﺎوﺗﻪ ...‬ ‫
- اﻣﺎ ﺗﻌﺮﯾﻔﻤﻮن از ﭘﻮل ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﯾﮑﯿﻪ ...‬ ‫ﭘﻮزﺧﻨﺪي زدم ... ﺧﻮب ﭘﻮل ﻣﻬﻤﺘﺮﯾﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ اﯾﻦ روزﻫﺎي ﻣﻦ ﺑﻮد ... ﺑﻪ ﭘﻮﻟﯽ ﮐﻪ ﺳﯿﺎوش ﺑﻬﻢ داده ﺑﻮد دﺳﺖ ﻧﺰده ﺑﻮدم ...‬ ‫ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدم ﺑﺮاي روزﻫﺎي ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺨﺖ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺎزم ﻣﺠﺒﻮرﺷﻪ ﺑﻬﻢ ﭘﻮل ﺑﺪه ... و ﺣﺎﻻ ﻣﺤﻤﺪ از ﻃﺮف ﯾﮑﯽ از آﺷﻨﺎﯾﺎﻧﺶ‬ ‫ﮐﻪ از ﮐﺎرﮔﺮداﻧﻬﺎي ﺑﻪ ﻧﺎم ﺑﻮد اوﻣﺪه ﺑﻮد ﺑﺎ ﯾﻪ ﻧﻤﺎﯾﺸﻨﺎﻣﻪ ﺷﺎﻫﮑﺎر ... اﯾﻦ ﯾﻌﻨﯽ ﺷﻬﺮت ﺑﯿﺸﺘﺮ و اﻟﺒﺘﻪ ﭘﻮل ﺑﯿﺸﺘﺮ ...‬ ‫ﮐﻤﯽ ﺧﻢ ﺷﺪ روي ﻣﯿﺰ: ﻫﻤﺮاز ... ﻧﺮﯾﻤﺎن ﻣﺮد ﺑﺪي ﻧﯿﺴﺖ ... ﯾﻌﻨﯽ ﭼﺸﻤﺶ دﻧﺒﺎل اﻫﻠﺸﻪ ... ﺧﯿﺎﻟﺖ ازش راﺣﺖ ﺑﺎش ... در ﺿﻤﻦ‬ ‫ﻣﯽ دوﻧﻪ ﺗﻮ ﺑﺮام ﭼﻪ ﺟﺎﯾﮕﺎﻫﯽ داري ﺟﺮات ﻧﺪاره دورو ﺑﺮت ﺑﭙﻠﮑﻪ ...‬ ‫... ﺣﺮﻓﺶ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﭘﻬﻦ دوﺗﺎ از ﻃﺮﻓﺪارﻫﺎش ﮐﻪ ﺑﺮاي اﻣﻀﺎ اوﻣﺪه ﺑﻮدن ﻧﺼﻔﻪ ﻣﻮﻧﺪ ... دو ﺗﺎ دﺧﺘﺮ ﮐﻪ ﮐﻤﯽ ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه‬ ‫ﮐﺮدن ... ﻣﺮاﺳﻢ ﻋﮑﺲ و اﻣﻀﺎ ﮐﻪ ﺗﻤﻮم ﺷﺪ ...‬ ‫ﻣﺤﻤﺪ ﺑﺎ دﯾﺪن ﮐﺎرت روي ﻣﯿﺰش ﭘﻮزﺧﻨﺪي زد: اﯾﻦ ﻣﯿﺸﻪ اﻫﻠﺶ ...‬ ‫
- از ﻣﻦ ﺧﻮﺷﺸﻮن ﻧﯿﻮﻣﺪ ... اﺣﺘﻤﺎﻻ اﻧﺘﻈﺎر داﺷﺘﻦ ﺑﺎ ﯾﻪ ﺗﯿﮑﻪ ﺑﺒﯿﻨﻨﺖ ...‬ ‫
- ﺗﻮ رو داﺷﺘﻦ ﻟﯿﺎﻗﺖ ﻣﯽ ﺧﻮاد ...‬ ‫ﻣﺤﻤﺪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺧﯿﻠﯽ رك و ﺻﺮﯾﺢ ازم ﺗﻌﺮﯾﻒ ﻣﯿﮑﺮد و اﯾﻦ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯿﺸﺪ ﻣﻦ دﺳﺖ و ﭘﺎم رو ﮔﻢ ﮐﻨﻢ ... ﺑﻪ ﻫﻮل ﺷﺪﻧﻢ ﻟﺒﺨﻨﺪي زد‬ ‫...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- ﭘﺲ ﭼﯽ ﺷﺪ ﺧﺎﻧﻮم ﺧﺎﻧﻮﻣﺎ ﻣﮋده ﺑﺪم ﻫﻤﮑﺎرﯾﺖ رو ﺑﻪ ﻧﺮﯾﻤﺎن؟‬ ‫
- ﭼﻮب ﮐﺎري ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ دﯾﮕﻪ ﺑﺎ اﯾﻦ ﺗﯿﻢ ﮐﺎر ﮐﺮدن ﺑﺮاي ﻣﻦ ﯾﻪ ﭘﺮش ﺧﯿﻠﯽ ﺑﻠﻨﺪ رو ﺑﻪ ﺑﺎﻻﺳﺖ اﻣﺎ اﯾﻦ دﻟﯿﻞ ﻧﻤﯿﺸﻪ ﯾﮑﻢ ﻧﮕﺮان‬ ‫ﻧﺒﺎﺷﻢ ...‬ ‫
- ﺳﻬﯿﻞ ﻫﻢ از زﻧﺶ ﻃﻼق ﮔﺮﻓﺘﻪ و اﻻن ﯾﻪ ﺧﺎﻧﻮم دﯾﮕﻪ ﺗﻮ زﻧﺪﮔﯿﺸﻪ ... ﻧﺼﻒ ﻣﺮداي اﯾﻦ ﺷﻬﺮ ﻫﻤﯿﻨﻦ ...‬ ‫
- ﺳﻬﯿﻞ اواﯾﻞ ﮐﻪ از ﻧﺮﻣﯿﻨﻪ ﺟﺪا ﺷﺪه ﺑﻮد ﺗﺎ ﻣﺪﺗﻬﺎ ﺑﻐﺾ ﺟﺎي ﺳﺮدش ﺗﻮي ﺗﺨﺖ ﺧﻮاﺑﺸﻮن رو داﺷﺖ ... ﺗﺎ ﯾﻪ ﺳﺎل ﺣﻠﻘﻪ اش رو‬ ‫در ﻧﯿﺎورده ﺑﻮد ... ﺳﻬﯿﻞ ﻋﺎﺷﻖ ﻧﺮﻣﯿﻨﻪ ﺑﻮد ... اﯾﻦ ﻧﺮﻣﯿﻨﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎ اون ﺧﻮﻧﻪ اﺟﺎره اي ﺧﯿﺎﺑﻮن اﻧﻘﻼب و ﺑﺪﻫﮑﺎري ﺑﻪ اداره آب و‬ ‫ﺑﺮق ﮐﻨﺎر ﻧﯿﻮﻣﺪ و ﺳﻬﯿﻞ رو ﮔﺬاﺷﺖ ﮐﻨﺎر ...‬ ‫ﯾﻪ ﺗﯿﮑﻪ از آﻧﺎﻧﺎس رو ﺗﻮي دﻫﻨﺶ ﮔﺬاﺷﺖ: ﺧﻮب راﺳﺖ ﻣﯿﮕﯽ وﺿﻌﯿﺖ ﻧﺮﯾﻤﺎن ﻓﺮق ﻣﯿﮑﻨﻪ ...‬ ‫
- اﯾﻦ آﻗﺎي ﻧﺮﯾﻤﺎن ﮐﯿﺎﯾﯽ وﻗﺘﯽ ﺧﺎﻧﻮﻣﺶ ﻫﻔﺖ ﻣﺎﻫﻪ ﺑﺎردار ﺑﻮد دوﺳﺖ دﺧﺘﺮ داﺷﺖ ... اوﻧﻢ زﻧﯽ ﮐﻪ ﺧﻮدش ﻣﺘﺎﻫﻞ ﺑﻮد و و ﺗﺎ‬ ‫ﺑﭽﻪ داﺷﺖ و ﺷﻮﻫﺮش از ﺗﺠﺎر ﺑﻪ ﻧﺎم اﯾﻦ ﺷﻬﺮ ﺑﻮد ... ﻫﻤﻮﻧﯽ ﮐﻪ ﻫﻨﻮز ﻫﻢ اون رو ﺳﺎﭘﻮرت ﻣﺎﻟﯽ ﻣﯿﮑﻨﻪ و ﺑﺎ ﭘﻮل ﺷﻮﻫﺮ ﻫﻤﯿﺸﻪ‬ ‫درﺳﻔﺮش ﺧﺮج ﻫﺪﯾﻪ ﻫﺎ و ﻧﻤﺎﯾﺶ ﻫﺎي ﻧﺮﯾﻤﺎن رو ﻣﯽ ﭘﺮدازه ...‬ ‫
- آﻣﺎرات ﻗﻮﯾﻪ ﻫﺎ ﻫﻤﺮاز ﺑﺎﻧﻮ ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎي ﺷﯿﻄﻮﻧﺶ و ﮔﻔﺘﻢ: ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻣﺎ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﮐﻮﭼﯿﮑﯿﻪ ﻧﻤﯽ ﺷﻪ ﮐﺴﯽ ﮐﺎري ﺑﮑﻨﻪ و ازش ﺧﺒﺮ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﻢ ...‬ ‫
- ﻧﮕﺮان ﺷﻮﻫﺮ اون ﺧﺎﻧﻮم ﻫﻢ ﻧﺒﺎش اوﻧﻢ ﺣﺘﻤﺎ ﮐﺴﯽ ﺗﻮ زﻧﺪﮔﯿﺸﻪ ...‬ ‫
- اﯾﻦ رو ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ اﻣﺎ اﯾﻦ رواﺑﻂ ﺑﺮاي ﻣﻦ ﻫﻀﻢ ﻧﺸﺪه اﺳﺖ ...‬ ‫
- ﺑﺬار ﻫﻀﻢ ﻧﺸﺪه ﻫﻢ ﺑﻤﻮﻧﻪ ﺑﺎﻧﻮ ...‬ ‫
- ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل ﻣﻦ ﺑﻪ اﯾﻦ ﮐﺎر اﺣﺘﯿﺎج دارم ... ﻫﻢ از ﻧﻈﺮ ﻣﺎﻟﯽ ﻫﻢ ﻣﻮﻗﻌﯿﺘﯽ و ﺧﻮﺷﺤﺎل ﻫﻢ ﻣﯿﺸﻢ ﺑﺎﻫﺎﺷﻮن ﮐﺎر ﮐﻨﻢ و واﻗﻌﺎ‬ ‫ﻧﻤﺎﯾﺸﻨﺎﻣﻪ ﻗﻮي ﻫﻢ ﻫﺴﺖ ...‬ ‫
- اﯾﻦ ﭼﺸﻤﺎي ﻗﺮﻣﺰ ﺣﺎﺻﻞ اﯾﻨﻪ ﮐﻪ داﺷﺘﯽ اﯾﻦ ﻧﻤﺎﯾﺸﻨﺎﻣﻪ رو ﻣﯿﺨﻮﻧﺪي؟‬ ‫ﭼﺸﻤﺎم رو ﮐﻤﯽ ﻓﺸﺎر دادم: ﯾﮑﻢ اﯾﻦ روزا ﺗﺤﺖ ﻓﺸﺎرم ... راﺳﺘﯽ ﯾﻪ ﺷﺐ ﺷﺎم ﺑﺎ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﯿﺎﯾﺪ ﭘﯿﺸﻢ ... ﺑﯿﺮون ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﻗﺮار داﺷﺘﻦ‬ ‫ﺳﺨﺘﻪ ...‬ ‫
- دوﺳﺖ ﻧﺪاري ﺑﺎ ﻣﻦ دﯾﺪه ﺑﺸﯽ؟‬ ‫... اﯾﻦ ﺳﺌﻮال رو اﻧﻘﺪر راﺣﺖ ﭘﺮﺳﯿﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﻢ داره ﺷﻮﺧﯽ ﻣﯿﮑﻨﻪ ﯾﺎ ﺟﺪي ﻣﯿﮕﯽ ...‬ ‫
- ﻧﻪ ﺑﺎور ﮐﻨﯿﺪ ﺑﺮاي ﺷﻤﺎ ﺳﺨﺖ ﻣﯿﺸﻪ ﻣﻦ رو ﮐﻪ ﮐﺴﯽ ﻧﻤﯽ ﺷﻨﺎﺳﻪ ...‬ ‫
- ﻣﻦ از ﺑﻮدن ﺑﺎﻫﺎت ﮐﯿﻒ ﻣﯿﮑﻨﻢ ... اﯾﻦ ﮐﻪ ﭼﺮا؟ اوﻧﺶ رو ﺧﻮدم ﻓﻘﻂ ﻣﯿﺘﻮﻧﻢ ﺑﻪ ﺧﻮدم ﺗﻮﺿﯿﺢ ﺑﺪم ... ﭘﺲ ﯾﮑﯽ دو روز دﯾﮕﻪ ﺑﺎ‬ ‫ﻫﻢ ﻣﯿﺮﯾﻢ دﻓﺘﺮ ﻧﺮﯾﻤﺎن ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺘﻢ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﺑﺎﯾﺪ ﻣﯽ رﻓﺘﻢ دﻧﺒﺎل ﻧﯿﻮﺷﺎ دم ﻣﺪرﺳﻪ ... ﺑﻌﺪ از ﭼﻬﺎر روزي ﮐﻪ رﻓﺘﻪ ﺑﻮدن ﺧﻮﻧﻪ اﻣﺮوز ﻗﺮار ﺷﺪ ﺑﺮم دﻧﺒﺎل‬ ‫اون و ﮐﻮﺷﺎ و ﻧﺎﻫﺎر رو ﺑﺎﻫﻢ ﺑﺨﻮرﯾﻢ اﯾﻦ اﺟﺎزه ﺑﻪ زور ﺻﺎدر ﺷﺪ ... ﯾﮑﯽ اﯾﻦ ﮐﻪ ﺣﺎﻣﯽ ﻣﺸﮑﻮك ﺑﻮد ﮐﻪ ﭼﺮا ﻋﻤﺎرت ﻧﻤﯽ رم ... و‬ ‫اﯾﻨﮑﻪ ﻫﯽ ﻣﯿﮕﻔﺖ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻣﯿﻔﺮﺳﺘﻪ ﺑﺮاﻣﻮن ...‬ ‫ﻣﺪرﺳﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ دﯾﻮار ﺑﻪ دﯾﻮرا ﺑﻮد ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ و ﺑﺎ ﻋﻤﺎرت ﭘﯿﺎده ده دﻗﯿﻘﻪ ﻫﻢ ﻧﺒﻮد ... ﻣﺎﺷﯿﻦ ﭼﻪ ﮐﺎرﻣﻮن ﺑﻮد ... ﻣﺤﻤﺪ ﺧﯿﻠﯽ اﺻﺮار ﮐﺮد‬ ‫ﻣﻦ رو ﺑﺮﺳﻮﻧﻪ اﻣﺎ ﻣﻦ ﺣﻮﺻﻠﻪ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﺗﺎ رﺳﯿﺪﻧﻤﻮن ﺑﻪ ﭘﺎرﮐﯿﻨﮓ ﻣﺎﺷﯿﻨﺶ ده ﺗﺎ دﺧﺘﺮ رﻧﮓ و وارﻧﮓ ﺑﯿﺎن دورش ﮐﻨﻦ و اﯾﻦ‬ ‫وﺳﻂ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻣﻨﻪ ﺑﺪﺑﺨﺖ ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﻧﮕﺎه ﮐﻨﻦ ...‬ ‫راه رﻓﺘﻦ روي ﺑﺮﮔﻬﺎي ﭘﺎﯾﯿﺰي ﮐﻪ داﺷﺖ ﮐﻢ ﮐﻢ ﺗﻤﻮم ﻣﯿﺸﺪ رو دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ ... ﺑﻮي اﯾﻦ ﺑﺎرون ﻧﺼﻔﻪ ﻧﯿﻤﻪ رو ﻫﻢ ... ﺻﺪاﻫﺎي‬ ‫اﻃﺮاﻓﻢ رو دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ ... ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﻮدم ﮐﻪ ﻫﻨﻮز ﺗﻌﺪاد ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ از دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﻫﺎم ﺑﻮدن ...‬ ‫رﺳﯿﺪم ﺑﻪ ﻣﺪرﺳﻪ ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ده دﻗﯿﻘﻪ ﭘﯿﺶ ﺗﻌﻄﯿﻞ ﺷﺪن و ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﻗﺮاره ﺗﻮ دﻓﺘﺮ ﻣﺪﯾﺮ ﻣﻨﺘﻈﺮم ﺑﻤﻮﻧﻪ ... رﻋﺪ و ﺑﺮﻗﯽ زد و‬ ‫ﻣﻦ دﻋﺎ ﮐﺮدم ﺑﺎرون ﺗﻨﺪي ﻧﺒﺎﺷﻪ ﺗﺎ ﺑﺘﻮﻧﻢ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو ﺧﻮب ﺑﺒﯿﻨﻢ ...‬ ‫ﺣﯿﺎط ﻣﺪرﺳﻪ ﺧﻠﻮت ﺑﻮد و ﮔﻮﺷﻪ و ﮐﻨﺎر آﺷﻐﺎل ﭼﯿﭙﺲ و ﭘﻔﮏ و ﮐﺎﻏﺬﻫﺎي ﮔﻠﻮﻟﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد ... ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم ﺑﻪ ﻫﯿﺎﻫﻮﯾﯽ ﮐﻪ ﻫﻨﻮز‬ ‫ﻫﻢ ﺗﻮي دﯾﻮارﻫﺎ ﻃﻨﯿﻦ داﺷﺘﻦ ﺑﺎ ﻫﻤﻮن ﺷﻌﺎرﻫﺎي ﺗﮑﺮاري ﺑﺎﻻي آب ﺧﻮري ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ اﯾﻦ ﻣﺪارس ﻏﯿﺮ اﻧﺘﻔﺎﻋﯽ ﻻ اﻗﻞ آﺑﺸﻮن‬ ‫روان ﻧﺒﻮد ﺑﺎ دﺳﺖ آب ﻧﺨﻮرﯾﺪ و اﻟﻨﻈﺎﻓﻪ و ﻣﻦ اﻻﯾﻤﺎن ...‬ ‫ﺗﻘﻪ اي ﺑﻪ در دﻓﺘﺮ ﻣﺪﯾﺮ زدم و ﺑﺎ دﯾﺪن ﻧﯿﻮﺷﺎي رﻧﮓ ﭘﺮﯾﺪه ﮐﻪ ﮐﻮﻟﻪ ﭘﺸﺘﯿﺶ رو ﺑﻐﻞ ﮐﺮده ﺑﻮد و ﺗﺮﺳﯿﺪه ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻨﺎر ﺷﻮﻓﺎژ‬ ‫ﺗﻤﺎم ﺣﺴﻬﺎي ﺧﻮب ﻋﺎﻟﻢ از ﺗﻨﻢ ﭘﺮﯾﺪ ...‬ ‫
- ﭼﯽ ﺷﺪه؟‬ ‫
- ﻧﺘﺮﺳﯿﺪ ﺗﻮ رو ﺧﺪا ﺧﺎﻧﻮم اﻧﺘﻈﺎم ...‬ ‫
- ﻣﻦ اﻧﺘﻈﺎم ﻧﯿﺴﺘﻢ ...‬ ‫ﻣﺮﺑﯽ ﺟﻮان ﺑﻬﺪاﺷﺖ ﻣﺪرﺳﻪ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ اوﻣﺪ ... ﻣﻨﯽ ﮐﻪ ﺣﺎﻻ ﻧﯿﻮﺷﺎ ي ﺗﺮﺳﯿﺪه رو ﻣﺤﮑﻢ ﺑﻐﻞ ﮐﺮده ﺑﻮدم ...‬ ‫
- ﻧﯿﺌﺸﺎ ﺟﻮن ﯾﻪ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﮐﻮﭼﯿﮏ ﺑﺮاش ﭘﯿﺶ اوﻣﺪه ... اوﻧﻢ ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ ﻣﺎ راﺟﻊ ﺑﻬﺶ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮدﯾﻢ ...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎي ﺗﺮﺳﯿﺪه ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎي اﺷﮑﯿﺶ ﺳﺮش رو ﺗﮑﻮن داد ...‬ ‫ذﻫﻨﻢ داﻏﻮن ﺗﺮ از اون ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺘﻮﻧﻢ ﺗﺤﻠﯿﻞ ﮐﻨﻢ ﭼﯽ ﺷﺪه ...‬ ‫دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﻣﻮﻫﺎش ﮐﺸﯿﺪم ... ﮐﻮﺷﺎ ﺑﯿﺮون اﺗﺎق ﻧﮕﺮان و ﮔﺮﯾﺎن ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد ... دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ دم دﺳﺘﻢ ﺑﻮدن و ﺗﯿﮑﻪ ﺗﯿﮑﻪ ﺷﻮن‬ ‫ﻣﯿﮑﺮدم ...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ از اﺿﻄﺮاب ﺑﺮاش اﺗﻔﺎﻗﯽ اﻓﺘﺎده ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﺎﻫﻬﺎ ﺑﻮد داﺷﺘﯿﻢ ﺑﺮاي درﻣﺎﻧﺶ و ﺟﻠﻮﮔﯿﺮﯾﺶ ﺗﻼش ﻣﯿﮑﺮدﯾﻢ ... اوﻣﺪﯾﻢ‬ ‫ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎﻧﯽ ﮐﻪ دﮐﺘﺮش درش ﺑﻮد ... از ﺻﺒﺢ ﺣﺎل ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺑﺪ ﺑﻮد ه و ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﯿﮑﺸﯿﺪه ﺑﻪ ﻋﻮاﻣﻞ ﻣﺪرﺳﻪ ﺑﮕﻪ ... ﻓﺸﺎرش ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺑﻮد‬ ‫وﺑﻬﺶ ﯾﻪ ﺳﺮم وﺻﻞ ﮐﺮده ﺑﻮدن ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﺧﻮﺑﻢ ﻫﻤﺮاز ﻧﮕﺮان ﻧﺒﺎش ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- ﭼﺮا ﺑﻬﻢ زﻧﮓ ﻧﺰدي؟‬ ‫
- ﻣﺪرﺳﻪ ﻣﻮن ﺳﺨﺖ ﻣﯿﮕﯿﺮه ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﻪ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﺑﮕﻢ ﺧﻮب ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﯿﮑﺸﯿﺪم ...‬ ‫
- ﭼﺮا ﻧﻤﯿﮕﯽ ﭼﯽ اﯾﻦ ﺷﮑﻠﯿﺖ ﮐﺮده؟‬ ‫
- دﯾﺸﺐ رﻓﺘﻢ آب ﺑﺨﻮرم ... اوﻣﺪه ﺑﻮد ﺧﻮﻧﻪ ...‬ ‫... ﻧﯿﺎزي ﻧﺒﻮد ﺑﭙﺮﺳﻢ ﮐﯽ ...‬ ‫
- داﺷﺖ ﺑﺎ ﯾﮑﯽ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯿﮑﺮد ...‬ ‫... دﺳﺘﺎي ﮐﻮﭼﯿﮑﺶ رو دور ﻣﭽﻢ ﺣﻠﻘﻪ ﮐﺮد و اﺷﮏ رﯾﺰان ﮔﻔﺖ: ﻫﻤﺮاز ﻗﻮل ﺑﺪه ... ﻗﺴﻢ ﺑﺨﻮر ﻧﻤﯽ ﺧﻮاد ﻣﺎ رو ﺑﺎ ﺧﻮدش ﺑﺒﺮه.‬ ‫ﻣﺎ ﺑﺪون ﺗﻮ ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﯿﻢ ... ﺑﺪون ﻋﻤﻮ ﺣﺎﻣﯽ ﻫﻢ ... ﻣﻦ دوﺳﺖ ﻧﺪارم ﺑﺮم ...‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ دﺳﺘﺎي ﺧﻮﺷﮕﻠﺶ ﮐﺮدم و ﺧﻢ ﺷﺪم و ﭼﻤﺎش رو ﺑﻮﺳﯿﺪم: ﻫﺮﮔﺰ ﻫﻤﭽﯿﻦ اﺗﻔﺎﻗﯽ ﻧﻤﯿﻮﻓﺘﻪ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﻣﯿﺪوﻧﻢ ... ﻣﯽ دوﻧﻢ ﻣﺎ ﻣﺰاﺣﻤﯿﻢ ... ﺧﻮدم ﺷﻨﯿﺪم ﻋﻤﻪ ﻣﻠﻮك اون دﻓﻌﻪ اي ﺑﻪ ﻋﻤﻮ ﻣﯿﮕﻔﺖ ﻫﻤﺮاز وﺗﻮ ﺗﺎ اﺑﺪ ﮐﻪ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﯿﺪ‬ ‫اﯾﻦ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو ﺳﺮﭘﺮﺳﺘﯽ ﮐﻨﯿﺪ ... ﻫﻤﺮاز ... ﺗﻮ ﻣﯽ ﺧﻮاي ازدواج ﮐﻨﯽ؟ ﺷﻮﻫﺮت ﻣﺎ رو ﻧﻤﯽ ﺧﻮاد؟ ﻣﺎ ﮐﻪ ﺑﺎ ﮐﺴﯽ ﮐﺎر ﻧﺪارﯾﻢ ...‬ ‫... داﺷﺘﻢ ﺧﻔﻪ ﻣﯽ ﺷﺪم ... ﮐﺪوم آدم ﻣﺮﯾﻀﯽ ﻣﯿﺘﻮﻧﺴﺖ ﺑﺎ اﯾﻦ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ اﯾﻦ ﮐﺎر رو ﺑﮑﻨﻪ ...‬ ‫اﺷﮑﻢ ﭼﮑﯿﺪ روي دﺳﺘﺎي ﻧﺎزش: ﻣﻦ ... ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ازدواج ﻧﻤﯿﮑﻨﻢ ... ﻣﻦ ﺷﻤﺎﻫﺎ رو دارم ...‬ ‫
- ﻫﻤﺮاز ﻣﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﺗﻨﻬﺎﯾﯿﻢ ... ﮐﺎش ﻣﺎﻣﺎن ﺑﻮد ... اون ﻣﻮﻗﻊ ﺳﺮ ﺑﺎر ﻧﺒﻮدﯾﻢ ...‬ ‫ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺷﺪم: ﮐﯽ اﯾﻦ ﻣﺰﺧﺮﻓﺎت رو ﮔﻔﺘﻪ؟‬ ‫
- ﻫﻤﻪ ﻣﯿﮕﻦ ...‬ ‫
- اون ﻫﻤﻪ ﺑﯽ ﺟﺎ ﻣﯿﮑﻨﻦ ... ﺗﻮ و ﮐﻮﺷﺎ ﻫﻤﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﻨﯿﺪ ﻣﻦ ﻫﻤﻪ ﺗﻼﺷﻢ داﺷﺘﻪ ﺷﻤﺎﺳﺖ ...‬ ‫... ﻗﺮﺑﻮﻧﻪ اﯾﻦ ﻧﮕﺎه ﺗﺮﺳﯿﺪه رﻣﯿﺪه ﺑﺮم ... ﻣﻦ ﭼﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﯿﮕﻔﺘﻢ ... ﭼﯽ ﮐﺎر ﺑﺎﯾﺪ ﻣﯿﮑﺮدم ... ﻫﻤﻪ ﺣﺴﻬﺎي ﺑﺪﻧﻢ ﺧﻮاب رﻓﺘﻪ ﺑﻮد‬ ‫اﻧﮕﺎر ... ﻫﻤﻪ وﺟﻮدم ﻋﯿﻦ ﯾﻪ ﺗﯿﮑﻪ ﭼﻮب ﺑﻮد از ﺷﺪت ﻋﺼﺒﯿﺖ ﺟﻤﻊ ﺷﺪه ... داﺷﺘﻢ رواﻧﯽ ﻣﯿﺸﺪم ...‬ ‫در اﺗﺎق ﺑﺎز ﺷﺪ ... ﭘﺰﺷﮑﺶ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪي وارد ﺷﺪ و ﻣﻦ آروم از اﺗﺎق ﺑﯿﺮون اوﻣﺪم ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺘﻮﻧﻢ ﻧﻔﺲ ﺑﮑﺸﻢ ... ﺑﻮﺳﻪ اي ﺑﻪ ﭘﯿﺸﻮﻧﯽ‬ ‫ﮐﻮﺷﺎ زدم و ازش ﻗﻮل ﮔﺮﻓﺘﻢ از اوﻧﺠﺎ ﺗﮑﻮن ﻧﻤﯽ ﺧﻮره رﻓﺘﻢ ﺑﻪ ﻣﺤﻮﻃﻪ ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺗﺎ ﺷﺎﯾﺪ ﯾﮑﻢ ... ﻓﻘﻂ ﯾﮑﻢ اﮐﯿﮋن ﭘﯿﺪا ﮐﻨﻢ ﺗﺎ‬ ‫ﺑﺘﻮﻧﻢ اﯾﻦ رﯾﻪ ﻫﺎي ﺑﻬﻢ ﭼﺴﺒﯿﺪه رو از ﻫﻢ ﺑﺎز ﮐﻨﻢ ... ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻫﺮ ﻧﻔﺲ ... ﻫﺮ ﮔﺬر اﮐﺴﯿﮋن از ﮔﻠﻮم ﺳﻮزش ﻋﻤﯿﻘﯽ اﯾﺠﺎد ﻣﯿﮑﺮد‬ ‫...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ رو ﺑﺮاي آزﻣﺎﯾﺶ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺑﺮدن ﺑﯿﺮون و ﻣﻦ ﺗﻮي اﺗﺎق ﺗﻨﻬﺎ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮدم ... ﮐﻮﺷﺎ روي ﻧﯿﻤﮑﺖ ﺧﻮاﺑﺶ ﺑﺮده ﺑﻮد ﮐﻪ ﭘﺮﺳﺘﺎر‬ ‫ﺑﺨﺶ ﺑﺮده ﺑﻮدﺗﺶ ﺗﻮ اﺗﺎق اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﭘﺮﺳﺘﺎرﻫﺎ ... ﭼﺸﻤﻢ اﻓﺘﺎد ﺑﻪ در ... ﺣﺎﻣﯽ ﻧﮕﺮان ازش وارد ﺷﺪ ... ﺑﺎ دﯾﺪﻧﻢ ﮔﺎم ﻫﺎش رو ﺑﻠﻨﺪ‬ ‫ﺗﺮ ﮐﺮد ...‬ ‫
- ﭼﯽ ﺷﺪه؟‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- دﯾﮕﻪ ﭼﯽ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﯿﺪ ﺑﺸﻪ ... ﺑﻪ ﻣﻦ ﯾﻪ ﮐﻼم ﺑﮕﯿﺪ ﭼﯽ از ﺟﻮن ﻣﺎ ﻣﯿﺨﻮاﯾﺪ ... اﯾﻦ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺳﺮ ﺑﺎرن؟ ﺳﺮ ﺑﺎر ﺷﻤﺎ؟ ﺑﺪﯾﺪﺷﻮن ﺑﻪ‬ ‫ﻣﻦ ... ﻣﻦ ﮐﻪ دارم اﻟﺘﻤﺎس ﻣﯿﮑﻨﻢ ... ﺑﻪ ﭘﺎﺗﻮن ﺑﯿﻮﻓﺘﻢ ﻗﺒﻮل ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ؟‬ ‫ﭼﺸﻤﺎش ﮔﺮد ﺷﺪه ﺑﻮد: اﯾﻨﺎ ﭼﯿﻪ داري ﻣﯿﮕﯽ ﻫﻤﺮاز؟ ﻧﯿﻮﺷﺎ ﭼﺶ ﺷﺪه؟‬ ‫ﯾﻪ ﻗﺪم ﺑﻬﻢ ﻧﺰدﯾﮏ ﺗﺮ ﺷﺪ ... ﺑﻪ ﻣﻨﯽ ﮐﻪ ﺗﻤﺎم ﺑﺪﻧﻢ داﺷﺖ ﻣﯿﻠﺮزﯾﺪ: ﮔﻔﺘﯿﺪ اون ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو ﻧﻤﯽ ﺑﺮه ... ﭘﺲ اﯾﻦ ﺑﭽﻪ از ﭼﯽ اﯾﻦ‬ ‫ﺟﻮري ﻣﯽ ﺗﺮﺳﻪ؟‬ ‫... ﺑﻐﻀﻢ ﺑﺰرگ ﺗﺮ ﺷﺪ: دارم ﻣﯿﺴﻮزم ... ﻣﯽ ﺳﻮزم از آﺗﯿﺸﯽ ﮐﻪ ﺑﺮادرﺗﻮن دوﺑﺎره ﺑﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻪ ...‬ ‫اﺷﮑﻢ ﺟﺎري ﺷﺪ ﻟﺮزﺷﻢ اﻧﻘﺪر ﻋﯿﺎن ﺑﻮد ﮐﻪ ﺧﻮدم ﻣﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪم ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﺣﺮﻓﻬﺎم رو ﮐﺎﻣﻞ ﺑﺰﻧﻢ ... ﺣﺎﻣﯽ ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ و اﺧﻢ آﻟﻮد‬ ‫اﻣﺎ آرام و ﺑﯽ ﭘﺎﺳﺦ اﻧﮕﺎر اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد ﺗﺎ ﻣﻦ ﻫﺮ ﭼﻪ ﻗﺪر ﻣﯿﺘﻮﻧﻢ ﺧﻮدم رو ﺧﺎﻟﯽ ﮐﻨﻢ و ﯾﺎ ﺷﺎﯾﺪ اون ﻟﺤﻈﻪ اون ﻫﻢ ﮐﻢ آورده ﺑﻮد ...‬ ‫از آﺧﺮﯾﻦ ﺑﺎري ﮐﻪ اﯾﻦ ﻃﻮر ﺣﻤﻠﻪ ﻋﺼﺒﯽ داﺷﺘﻢ ﭼﻬﺎر ﺳﺎل ﻣﯿﮕﺬﺷﺖ ... اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﻣﯿﺨﻮام ﺑﺎﻻ ﺑﯿﺎرم از ﻫﻤﻪ ﺣﺠﻢ زﻫﺮ ﺗﻮي‬ ‫ذﻫﻦ و ﻗﻠﺒﻢ ...‬ ‫اﺷﮏ ﺗﻮي ﭼﺸﻤﺎم ﺟﻮﺷﯿﺪ و در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﭼﻮﻧﻢ از ﺷﺪت ﻟﺮزش ﻋﯿﺎن ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﯿﺨﻮرد: ﺑﺎﯾﺪ از روي ﺟﻨﺎزه ﻣﻦ رد ﺑﺸﯿﺪ ...‬ ‫اﯾﻦ رو ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻢ ﻣﭻ دﺳﺘﻢ ﮐﺸﯿﺪه ﺷﺪ ... و ﻣﻦ ﻣﺤﮑﻢ ﺗﻮ آﻏﻮﺷﺶ رﻓﺘﻢ ... اﯾﻦ ﺣﺮﮐﺘﺶ ﺑﻪ ﻗﺪري ﻧﺎﮔﻬﺎﻧﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﭼﻨﺪ ﺛﺎﻧﯿﻪ‬ ‫ﻃﻮل ﮐﺸﯿﺪ ﺗﺎ ﺑﻔﻬﻤﻢ ﭼﯽ ﺷﺪه ... دﺳﺘﺎش رو ﻣﺤﮑﻢ دورم ﺣﻠﻘﻪ ﮐﺮد ...‬ ‫
- ﻧﻠﺮز ﻟﻌﻨﺘﯽ ... اﯾﻦ ﻃﻮري ﻧﻠﺮز ... ﻣﯽ ﺧﻮاي ﻣﻦ رو دﯾﻮوﻧﻪ ﮐﻨﯽ؟‬ ‫ﻣﻦ ﮐﻪ ﺣﺎﻻ اﺣﺴﺎس ﻣﯿﮑﺮدم ﺗﻮ اﻣﻦ ﺗﺮﯾﻦ ﺟﺎي دﻧﯿﺎم ... از اﯾﻦ ﺣﻠﻘﻪ ﻣﺤﮑﻢ دورم ... از ﻧﻔﺴﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﻫﺎي ﻧﮕﺮاﻧﯽ داﺷﺘﻦ‬ ‫... اﻧﻘﺪر ﺷﻮﮐﻪ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﭼﯽ ﮐﺎر ﺑﺎﯾﺪ ﺑﮑﻨﻢ ... ﻓﻘﻂ ﮐﻤﯽ ﺳﺮ ﺟﺎم ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﺷﺪم ﮐﻪ ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺘﻮﻧﻢ از اون ﺣﻠﻘﻪ ﻣﺤﮑﻢ‬ ‫ﺑﯿﺮون ﺑﯿﺎم ﮐﻪ دﺳﺘﻬﺎش رو ﻣﺤﮑﻢ ﺗﺮ ﮐﺮد: ﻫﻤﺮاز ﻫﻤﻪ ﺣﺮﻓﻬﺎت رو ﻫﻤﯿﻦ ﺟﺎ ﺑﺰن ... ﻫﻤﻪ دادﻫﺎت و ﻓﺤﺶ ﻫﺎت ... ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ رو‬ ‫ﻫﻤﯿﻦ ﺟﺎ ﺑﮕﻮ ...‬ ‫دﺳﺖ راﺳﺘﺶ آروم ﺑﺎﻻ اوﻣﺪ و ﯾﻮاش روي ﺷﻘﯿﻘﻪ ام ﮐﺸﯿﺪه ﺷﺪ ... اﺣﺴﺎس ﻣﯿﮑﺮدم اﯾﻦ ﮔﺮﻣﺎي اﺛﺮ ﺑﺨﺶ از اﯾﻦ آﻏﻮش اﯾﻦ‬ ‫اﻧﮕﺸﺘﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻫﺮﺑﺎر اﯾﻦ ﻃﻮر ﺑﺮاي ﻣﻦ ﻣﻌﺠﺰه ﻣﯿﮑﺮدن ﮐﻢ ﮐﻢ دارن اون ﻟﺮزش رو از ﺑﯿﻦ ﻣﯿﺒﺮن ...‬ ‫ﺻﺪاش ﺑﺎ ﻫﻤﻮن ﺻﻼﺑﺖ ﺑﻮد اﻣﺎ ﺑﺮاي ﻣﻦ اﯾﻦ ﺑﺎر ﭘﺮ از آراﻣﺶ: ﻫﻤﺮاز ... ﻧﮑﻦ اﯾﻦ ﮐﺎر ﻫﺎ رو ﺑﺎ ﺧﻮدت و ﻣﻦ ... ﺑﺎﻫﺎم ﺣﺮف ﺑﺰن‬ ‫... ﻣﻦ ﻣﻨﺘﻈﺮم ...‬ ‫... ﻣﻦ ﮐﻪ از وﺿﻌﯿﺘﯽ ﮐﻪ ﺗﻮش ﺑﻮدﯾﻢ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﮐﺸﯿﺪه ﺑﻮدم ﮐﻤﯽ ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﺷﺪم ... دﺳﺘﻪ اي از ﻣﻮﻫﺎم رو آروم دور اﻧﮕﺸﺘﺶ‬ ‫ﻣﯿﭙﯿﭽﻮﻧﺪ: آروم ﺑﺎش ... دوﺗﺎ ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻖ ﺑﮑﺶ ...‬ ‫... ﻧﻔﺲ ﻫﺎي ﻋﻤﯿﻖ و ﺣﻠﻘﻪ دﺳﺘﺶ دور ﺑﺪﻧﻢ و ﻧﻔﺲ ﮐﺸﯿﺪن ﺗﻮ ﮔﺮﻣﺎي ﺗﻨﺶ و ﺻﺪاش ﮐﻪ اﻧﮕﺎر ﺑﻬﻢ ﻣﯿﮕﻔﺖ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ درﺳﺖ‬ ‫ﻣﯿﺸﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﻧﻔﺴﻬﺎم ﮐﻢ ﮐﻢ ﺣﺎﻟﺖ ﻋﺎدي ﺑﻪ ﺧﻮدﺷﻮن ﺑﮕﯿﺮن و ﻗﻠﺒﻢ ﮐﻪ داﺷﺖ از ﺟﺎش در ﻣﯿﻮﻣﺪ دوﺑﺎره رﯾﺘﻢ ﻧﺮﻣﺎل ﺑﺰﻧﻪ ...‬ ‫اﯾﻦ ﻣﺮد درد ﺑﻮد و درﻣﺎن ﻧﯿﺰ ﻫﻢ ...‬ ‫ﮐﻤﯽ ﻣﻦ رو از ﺧﻮدش ﺟﺪا ﮐﺮد: ﻧﮕﺎم ﮐﻦ ... ﭼﺮا ﺳﺮت ﭘﺎﯾﯿﻨﻪ؟‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﺧﻮب ﭼﯽ ﻣﯿﮕﻔﺘﻢ؟ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﯿﮑﺸﯿﺪم ... از ﺧﻮدم ... از اﯾﻦ ﺑﯽ ﭘﺮواﯾﯽ ... از اﯾﻦ آﻏﻮش ... و از ﻫﻤﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ از وﺟﻮد ﺧﻮدم ﮐﻪ ﭼﺮا‬ ‫اﻧﻘﺪر آراﻣﺶ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم ...‬ ‫ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﺑﻪ ﻏﯿﺮ از ﺳﯿﺎوش اﺟﺎزه ﻧﺪاﺷﺖ از ﯾﻪ ﺣﺪي ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺰدﯾﮏ ﺗﺮ ﺑﺸﻪ و ﺣﺎﻻ ﻣﻦ ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﻢ دﻗﯿﻘﺎ ﭼﺮا اﻧﻘﺪر ﺣﺲ ﻫﺎي‬ ‫ﻣﺘﻨﺎﻗﺾ دارم ... ﺧﺠﺎﻟﺖ ... آراﻣﺶ ... ﺣﺘﯽ ﺗﺮس ... اﻣﺎ ﺗﻪ اﺣﺴﺎﺳﻢ ﯾﻪ ﻗﻠﻘﻠﮏ ﺑﻮد ... ﯾﻪ ﻧﻮازش آروم ... ﻣﺜﻞ ﺗﺎﺛﯿﺮ ﺳﺮ اﻧﮕﺸﺘﻬﺎي‬ ‫اﯾﻦ ﻣﺮد ...‬ ‫
- ﻫﻤﺮازي ﮐﻪ ﺳﺮش ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺑﺎﺷﻪ رو دوﺳﺖ ﻧﺪارم ...‬ ‫... اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﻣﻌﺎﻧﯽ زﯾﺎدي داﺷﺖ ... و ﻣﻦ ... ﻫﻤﺮاز ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﻧﻤﻮدش رو ﺻﺤﻨﻪ ﺑﻮد ... ﻣﯽ ﺗﺮﺳﯿﺪم ﭼﯿﺰي ﺑﺮداﺷﺖ ﮐﻨﻢ‬ ‫...‬ ‫ﮐﻤﯽ ازم ﻓﺎﺻﻠﻪ ﮔﺮﻓﺖ و ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد ... ﺗﻪ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﺣﺎﻻ ﭘﺮ از ﺳﺌﻮال ﺑﻮد ... آروم ﭘﺮﺳﯿﺪ.: ﻫﻤﺮاز؟!‬ ‫
- ﻣﻦ ... ﯾﻌﻨﯽ ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪ اوﻣﺪ روي ﻟﺒﺶ از اﯾﻦ ﺳﺮدرﮔﻤﯽ ﻣﻦ: ﻫﻤﺮاز ﺣﺎﻻ ﺑﻬﻢ ﺑﮕﻮ ﭼﯽ ﺷﺪه؟ ﻣﻦ اﯾﻦ ﺟﺎم ﺗﺎ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ رو ﺣﻞ ﮐﻨﻢ ...‬ ‫اﯾﻦ ﻟﺤﻦ ﺑﺮاي ﻣﻦ ﻏﺮﯾﺐ ﺑﻮد ... ﻏﺮﺑﺘﯽ ﮐﻪ ﻋﺠﯿﺐ ﻫﻢ آﺷﻨﺎ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯿﻮﻣﺪ ... ﻫﻤﻮن آﺷﻨﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻗﺮﻧﻬﺎ زن ﺑﻮدن رو ﺑﻪ ﺗﻤﺎم‬ ‫زﻧﻬﺎي ﻋﺎﻟﻢ ﯾﺎد داده ﺑﻮد ... ﻫﻤﻮن ﻟﺤﻨﯽ ﮐﻪ ﺗﮏ ﺗﮏ ﻧﺘﻬﺎي ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ زن ﺑﻮدﻧﺖ رو ﺑﻪ ﺻﺪا در ﻣﯿﺂورد و ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯿﺸﺪ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﯽ ...‬ ‫اﯾﻦ آدم ﺑﺮاي ﺗﻮ ﻗﺪرﺗﻤﻨﺪ ﺗﺮﯾﻦ ﻗﻬﺮﻣﺎن ﻫﺎﺳﺖ ... ﻗﻬﺮﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺣﺘﯽ ﻣﺜﻞ آﺷﯿﻞ ﻫﻤﻮن ﭘﺎﺷﻨﻪ ﺿﻌﻒ رو ﻫﻢ ﻧﺪاره ... ﺑﺪون اﯾﻦ ﮐﻪ‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﻨﻢ اﯾﻦ ﺑﺎر اﻧﮕﺎر ﮐﻪ ﻣﺨﺎﻃﺒﻢ ﮐﺮواﺗﺶ ﺑﺎﺷﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ رو ﺑﺮاش ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﺮدم ... ﺻﺪاي ﺗﻨﺪ ﻧﻔﺲ ﻫﺎش ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺑﺎﻻ‬ ‫رو ﻧﮕﺎه ﮐﻨﻢ ... ﻣﻦ اﯾﻦ آدم رو ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ دﯾﺪه ﺑﻮدم اﻣﺎ ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻢ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل اﯾﻦ ﻃﻮر ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺷﺪه ﺑﻮد ... ﭼﺸﻤﺎش ﮔﺮد ﺷﺪه‬ ‫ﺑﻮد ...‬ ‫
- اﯾﻦ ﻣﺰﺧﺮﻓﺎت رو ﮐﯽ ﮔﻔﺘﻪ ...‬ ‫
- ﻣﻨﻢ ﺳﺌﻮاﻟﻢ ﻫﻤﯿﻨﻪ‬ ‫
- دﯾﺸﺐ ﻣﻦ ﺧﻮﻧﻪ ﻧﺒﻮدم ... اﺣﺘﻤﺎﻻ اوﻣﺪه دﯾﺪن ﻣﺎﻣﺎن ﻣﻦ ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻬﺶ ﺗﺬﮐﺮ ﺑﺪم ...‬ ‫
- ﻓﻘﻂ اون ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ... ﻋﻤﻪ ﻣﻠﻮك اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ رو ﭼﺮا ﻣﯿﺰﻧﻦ؟‬ ‫
- اﯾﺸﻮن دو ﺳﻪ روز ﭘﯿﺶ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪن ﮐﻪ ﺣﺎﻣﺪ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ و ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻦ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو ﺑﺎﯾﺪ ﺣﺎﻣﺪ ﻧﮕﻪ داره ﻣﻦ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﮐﺮدم اون‬ ‫ﺑﺤﺚ ﭘﯿﺶ اوﻣﺪ و ﮔﻔﺘﻢ ﻣﻦ و ﺧﺎﻟﻪ ﺷﻮن ﻫﺴﺘﯿﻢ در ﮐﻨﺎر اﯾﻦ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ... ﻟﻌﻨﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ ...‬ ‫... ﭘﯿﺸﻮﻧﯿﺶ رو ﺧﺎروﻧﺪ و ﯾﻪ ﻗﺪم ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﮔﺬاﺷﺖ: از دﺳﺖ ﻣﻦ ﻫﻢ دﻟﺨﻮره؟‬ ‫ﻧﺸﺴﺘﻢ روي ﺻﻨﺪﻟﯽ: ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ... ﺑﻪ ﺧﺪا ...‬ ‫دﺳﺘﺶ رو ﮐﺮد ﺗﻮي ﺟﯿﺒﺶ: ﻫﻤﺮاز ﯾﮑﻢ ﺑﻪ ﺧﻮدت ﻣﺴﻠﻂ ﺑﺎش ﺑﮕﻢ ﺑﯿﺎن ﻓﺸﺎرت رو ﺑﮕﯿﺮن؟‬ ‫
- ﻧﻪ ... ﻣﻦ ﺧﻮﺑﻢ ... ﯾﻌﻨﯽ اﻻن ﺧﻮﺑﻢ ...‬ ‫... ﻟﺒﺨﻨﺪش ﭘﻬﻦ ﺗﺮ ﺷﺪ ... ﺧﻮدم ﺳﺮﯾﻊ ﻓﻬﻤﯿﺪم ﭼﻪ ﺳﻮﺗﯽ دادم از ﮔﻮﻧﻪ ﻫﺎم ﺣﺮارت زد ﺑﯿﺮون ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﺑﺎ ﺗﻘﻪ اي ﮐﻪ ﺑﻪ در ﺧﻮرد ... ﻧﯿﻮﺷﺎ ﻫﻤﺮاه ﭘﺮﺳﺘﺎر ﺟﻮوﻧﯽ وارد ﺷﺪ ... ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ رﻓﺘﻢ ﯾﮑﻢ رﻧﮓ ﺑﻪ رﺧﺴﺎرش ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ﺑﻮد ... ﺣﺎﻣﯽ‬ ‫ﻫﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ اوﻣﺪ و دﺳﺘﺶ رو ﺑﻪ ﺳﺮش ﮐﺸﯿﺪ ... ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺑﺎ دﯾﺪﻧﺶ ﺑﺮاي اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر ﻟﺒﺨﻨﺪ زد ...‬ ‫
- ﻋﻤﻮ ﺟﺎن ﺷﺎ ﭼﺮا از ﻣﺪرﺳﻪ ﺑﻪ ﻣﺎ زﻧﮓ ﻧﺰدي ...‬ ‫ﭘﺮﺳﺘﺎر: ﺧﻮب ﻋﻤﻮي ﻋﺰﯾﺰ ... ﺑﺮادر زادﺗﻮن ﺗﻘﺪﯾﻢ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ و ﺧﻮاﻫﺮش ...‬ ‫... ﻣﻦ رو ﺧﻮاﻫﺮ ﻧﯿﻮﺷﺎ دﯾﺪه ﺑﻮد ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﺑﺎ ﻫﻤﻮن ژﺳﺖ ﺧﺎص ﺧﻮدش ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻃﻔﻠﮏ ﭘﺮﺳﺘﺎره ﺟﻤﻊ ﺑﺸﻪ: ﻣﯽ ﺗﻮﻧﻢ ﺑﺎ ﭘﺰﺷﮑﺶ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﻢ؟‬ ‫ﺧﻢ ﺷﺪ و ﺑﻮﺳﻪ اي ﺑﻪ ﭘﯿﺸﻮﻧﯽ ﻧﯿﻮﺷﺎ زد ... ﮐﺎري ﮐﻪ اﻧﮕﺎر ﺑﯿﺶ از ﻣﻦ ﺑﺎﻋﺚ ﺗﻌﺠﺐ ﺷﺪي ﺧﻮد ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺷﺪ ...‬ ‫ﺑﺎ رﻓﺘﻨﺸﻮن از اﺗﺎق ... دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﺟﺎي ﮐﺒﻮدي ﺳﻮزن و ﺳﺮم زدم و ﺑﻮﺳﻪ اي ﺑﻪ ﭘﯿﺸﻮﻧﯿﺶ زدم: ﻫﻤﺮاز ﻗﺮﺑﻮﻧﺖ ﺑﺮه ... ﺑﻬﺘﺮي؟‬ ‫
- ﭼﺮا ﮔﺬاﺷﺘﯽ ﻋﻤﻮ ﺑﺮه از دﮐﺘﺮم ﺑﭙﺮﺳﻪ ازش ﺧﯿﻠﯽ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﯽ ﮐﺸﻢ ...‬ ‫
- ﺑﻪ اﯾﻦ ﭼﯿﺰا ﻓﮑﺮ ﻧﮑﻦ ﭘﺮﻧﺴﺴﻢ ... ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ رو درﺳﺖ ﻣﯿﮑﻨﯿﻢ ...‬ ‫
- دﯾﺪي ﻣﻦ رو ﺑﻮﺳﯿﺪ؟‬ ‫از ﻧﮕﺎه ﺷﺎدش ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﭼﻪ ﻗﺪر ﺑﻪ اﯾﻦ ﺣﺲ ﭘﺪراﻧﻪ اﺣﺘﯿﺎج داﺷﺘﻪ ... دﻟﻢ ﺿﻌﻒ رﻓﺖ ﺑﺮاي ﻧﺸﺎﻃﺶ و ﺑﺎ ﺧﻮدم اﻋﺘﺮاف ﮐﺮدم ...‬ ‫اﻣﺮوز روز ﻋﺠﯿﺒﯽ ﺑﻮد اﻧﮕﺎر ﺧﯿﻠﯽ دﯾﻮارﻫﺎي اﯾﻦ آدم رﯾﺨﺘﻪ ﺑﻮد ... اﻧﮕﺎر ﭘﻮﺳﺘﻪ ﻫﺎش رﯾﺨﺘﻪ ﺑﻮدن و ﺧﻮد ﺣﺎﻣﯽ ﻧﻤﺎﯾﺎن ﺷﺪه ﺑﻮد‬ ‫... ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﯿﮑﺸﯿﺪم ﺣﺘﯽ ﭘﯿﺶ ﺧﻮدم اﻋﺘﺮاف ﮐﻨﻢ ... اﯾﻦ آدم زﯾﺒﺎ ﺗﺮﯾﻦ ﺣﺲ زﻧﺪﮔﯿﻢ رو ﺑﻪ ﻣﻦ ﺗﻮ اﯾﻦ اﺗﺎق ﺳﻔﯿﺪ رﻧﮓ ﻫﺪﯾﻪ‬ ‫ﮐﺮده ﺑﻮد ... ﺣﺎﻣﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺎده ... ﺑﺎ رﻓﺘﺎرﻫﺎ و ﻋﻤﻞ ﺳﺎده اش ﺗﻮﻧﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﻪ ﻣﻦ و ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺣﺲ آراﻣﺶ و اﻣﻨﯿﺖ رو ﺗﺰرﯾﻖ ﮐﻨﻪ ...‬ ‫
- ﻫﻤﺮاز اﻣﺸﺐ ﻣﯿﺎي ﭘﯿﺶ ﻣﻦ؟‬ ‫... ﺑﻪ ﺧﻮدم ﻗﻮل داده ﺑﻮدم دﯾﮕﻪ وارد اون ﻋﻤﺎرت ﻧﺸﻢ: راﺳﺘﺶ رو ﺑﺨﻮاي ... ﯾﻌﻨﯽ ...‬ ‫
- ﺑﯿﺎ دﯾﮕﻪ‬ ‫
- ﮐﺠﺎ ﻣﯿﺨﻮاي ﺑﺒﺮي ﺧﺎﻟﺖ رو؟‬ ‫ﺳﺮ ﻫﺮ دو ﻣﻮن ﭼﺮﺧﯿﺪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﭼﺎرﭼﻮب در ﮐﻪ ﺣﺎﻣﯽ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﻫﻤﺮاز ﺑﯿﺎد ﺧﻮﻧﻪ ﻣﺎ ...‬ ‫
- ﻫﻤﺮاز ﻧﻪ ... ﺧﺎﻟﻪ ...‬ ‫
- ﺷﻤﺎ ﭼﻪ اﺻﺮاري دارﯾﺪ ﺳﻦ ﻣﻦ رو ﺑﺒﺮﯾﺪ ﺑﺎﻻ ... دﯾﺪﯾﺪ ﻫﻤﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻦ ﺧﻮاﻫﺮ ﺑﺰرگ ﺗﺮﺷﻮﻧﻢ ... ﭼﺮا اﺻﺮار دارﯾﺪ ﺑﻔﻬﻤﻦ ﺧﺎﻟﻪ‬ ‫ام و ﭘﯿﺮ ﺷﺪم ...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ: ﺗﻮ ﭘﯿﺮ ﻧﻤﯿﺸﯽ ... ﺗﻮ ﺧﻮﺷﮕﻠﯽ ...‬ ‫
- ﭼﻪ رﺑﻄﯽ داره ﭘﺮﻧﺴﺴﻢ ... ﺗﻮ ﮐﻪ ﻣﺎﻣﺎﻧﺖ رﻫﺎ ﺑﻮده ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﻮ ﺧﻮﺷﮕﻞ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫... ﺑﻌﺪ ﭼﺸﻤﺎم رو ﺑﺮاش ﭼﭗ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﺨﻨﺪه ... ﻧﮕﺎﻫﻢ اﻓﺘﺎد ﺑﻪ ﺣﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ دﯾﻮار ﺗﯿﮑﻪ داده ﺑﻮد داﺷﺖ ﺑﺎ ﻟﺬت ﻣﺎ‬ ‫رو ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮد ﺗﻮ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻣﻬﺮ ﺑﻮد ... ﺣﻤﺎﯾﺖ ﺑﻮد ... و ﻣﻦ ﺗﺎزه ﻓﻬﻤﯿﺪم ﮐﻪ ﯾﺎد ﮔﺮﻓﺘﻢ از ﺑﯿﻦ ﺗﻤﺎم اون ﻏﺮور اﯾﻦ ﺣﺲ ﻫﺎي‬ ‫ﺧﺎﮐﯽ رﻧﮓ رو درك ﮐﻨﻢ ...‬ ‫ﭘﺮﺳﺘﺎر ﺑﺮاي ﺗﺰرﯾﻖ وارد ﺷﺪ و از ﻣﺎ ﺧﻮاﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﯿﺮون ﺑﺎﺷﯿﻢ ... ﭼﺸﻤﮑﯽ ﺑﺮاي ﻧﮕﺎه ﻧﮕﺮان ﻧﯿﻮﺷﺎ زدم و اوﻣﺪم ﺑﯿﺮون ... ﻟﺒﻬﺎم‬ ‫ﺧﺸﮏ ﺧﺸﮏ ﺑﻮد و ﺳﺮم از اون ﻫﻤﻪ ﻓﺸﺎر داﺷﺖ ﮔﯿﺞ ﻣﯿﺮﻓﺖ ... ﯾﮏ دﺳﺘﻢ رو ﺑﻪ دﯾﻮار ﮔﺮﻓﺘﻢ ...‬ ‫وارد راﻫﺮوي ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺷﺪﯾﻢ ﺑﻮش ﻫﻢ اذﯾﺘﻢ ﻣﯿﮑﺮد ...‬ ‫ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ و دﺳﺘﺶ رو دراز ﮐﺮد ﺳﻤﺘﻢ ... دﺳﺘﻢ رو ﺑﻪ دﯾﻮار ﮔﺮﻓﺘﻢ: ﺧﻮﺑﻢ آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ...‬ ‫
- ﺧﻮب ﻧﯿﺴﺘﯽ ﻧﻪ؟!‬ ‫
- از ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺧﻮﺷﻢ ﻧﻤﯿﺎد ...‬ ‫
- ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯿﮑﻨﻢ ﮐﺴﯽ دوﺳﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ...‬ ‫
- ﻣﺎدرم رو ﺗﻮ ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن از دﺳﺖ دادم ...‬ ‫
- ﺣﺎﻟﺶ ﺧﻮﺑﻪ ﻣﮕﻪ ﻧﻪ؟‬ ‫
- اﻟﺒﺘﻪ ﮐﻪ ﺧﻮﺑﻪ ... ﻫﻤﺮاز ﯾﺎدﺗﻪ ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﭘﯿﺶ ﭼﻪ ﺣﺎﻟﯽ داﺷﺘﯽ ... ﯾﮑﻢ رﻋﺎﯾﺖ ﺧﻮدت رو ﺑﮑﻦ ...‬ ‫ﮐﻤﮑﻢ ﮐﺮد روي ﻧﯿﻤﮑﺖ ﺑﺸﯿﻨﻢ: ﻣﯿﺮم ﭼﯿﺰي ﺑﯿﺎرم ﺑﺨﻮري ... ﺑﻌﺪ از اون ﺣﻤﻠﻪ ﻋﺼﺒﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻬﺖ آرام ﺑﺨﺶ ﻣﯿﺰدﯾﻢ ...‬ ‫
- ﺷﻤﺎ دوﺳﺖ داري ﺑﻪ ﻣﻦ آﻣﭙﻮل ﺑﺰﻧﯽ ...‬ ‫
- ﺟﻮاب دﺧﺘﺮ ﻫﺎي زﺑﻮن درازي ﮐﻪ ﺳﺮ ﺑﺰرﮔﺘﺮﺷﻮن داد ﻣﯿﺰﻧﻦ آﻣﭙﻮﻟﻪ ...‬ ‫ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎي ﮔﺮد ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم: اﻻن ﺷﻤﺎ ﺷﻮﺧﯽ ﮐﺮدي دﯾﮕﻪ؟‬ ‫
- ﻣﯿﺮﯾﻢ در ﺧﻮﻧﺖ وﺳﺎﯾﻠﺖ رو ﺑﺮدار ﺑﺮاي ﺷﺐ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﻋﻤﺎرت ﻧﻤﯿﺎم ...‬ ‫
- ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ اﻻن ﻫﻢ ﺗﻮ ﺷﻮﺧﯽ ﮐﺮدي ...‬ ‫ﮐﻮﺷﺎ روي ﭘﺎم دراز ﮐﺸﯿﺪه ﺑﻮد و دﺳﺘﯽ ﺑﻪ رد اﺷﮏ روي ﮔﻮﻧﻪ اش ﮐﺸﯿﺪم و دوﺑﺎره ﺑﻐﺾ ﮐﺮدم ... ﻧﯿﻮﺷﺎ ﻫﻢ روي ﺻﻨﺪﻟﯽ ﺟﻠﻮ‬ ‫ﺧﻮاﺑﯿﺪه ﺑﻮد ...‬ ‫ﺗﻮي آﯾﻨﻪ ﭼﺸﻤﺎش رو دﯾﺪم ...‬ ‫
- ﮔﺮﯾﻪ ﻧﮑﻨﯽ ﻫﻤﺮاز ... ﮐﻪ اﯾﻦ ﺑﺎر ﺷﺎﮐﯽ ﻣﯿﺸﻢ ...‬ ‫
- رﻫﺎ ﮐﻪ رﻓﺖ ﺑﺎ ﺧﻮدم ﻗﺴﻢ ﺧﻮردم ﻧﺬارم ﮔﺮﯾﻪ ﮐﻨﻦ ... اﻣﺎ ﻣﻮﻓﻖ ﻧﺒﻮدم ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﻫﻢ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ﭘﯿﺶ ﺑﺎ ﺧﻮدم ﻗﺴﻢ ﺧﻮرده ﺑﻮدم ﻧﺬارم ﯾﻪ ﻧﮕﺎه ﭘﺮ از ﺟﺎدو ﻏﻤﮕﯿﻦ ﺑﺸﻪ ... اﻣﺎ ﺷﺪه ... از دﺳﺖ آدم در ﻣﯿﺮه‬ ‫ﮔﺎﻫﯽ ... درﺳﺘﺶ ﻣﯿﮑﻨﻢ ...‬ ‫... ﻣﻦ ﮐﻪ ﻫﻨﻮز ﺗﻮ ﺗﺤﻠﯿﻞ ﺟﻤﻠﻪ آﺧﺮش ﻣﻮﻧﺪه ﺑﻮدم: ﻣﻦ ﺑﻬﺘﻮن ﮔﻔﺘﻢ ﺷﻤﺎ ﻗﻬﺮﻣﺎن ﻧﯿﺴﺘﯿﺪ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ ات ﻧﺎراﺣﺘﻢ ﻣﯿﮑﻨﻪ ...‬ ‫
- آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ...‬ ‫
- ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﻫﻤﺮاز ... دﺳﺖ از اﯾﻦ آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ﮔﻔﺘﻨﺖ ﺑﺮدار ...‬ ‫... اﯾﻦ آدم اﻣﺮوز ﭼﺶ ﺑﻮد ... داﺷﺖ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ رو زﯾﺮ رو رو ﻣﯿﮑﺮد ...‬ ‫
- اون ﻃﻮري ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻧﮑﻦ ... ﭼﻨﺪ وﻗﺘﻪ ﻣﯿﺨﻮام ﺑﻬﺖ ﺑﮕﻢ اﻧﻘﺪر اﯾﻦ آﻗﺎي دﮐﺘﺮ رو ﺗﮑﺮار ﻧﮑﻨﯽ ...‬ ‫
- آﺧﻪ ... ﻣﻦ ...‬ ‫
- ﻣﯽ دوﻧﻢ ﺗﻮ ﺑﺎ ﻫﻤﻪ ﺑﺎ اﺣﺘﺮام ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ ... ﺑﻪ ﺟﺰ ﺣﺎﻣﺪ ...‬ ‫
- ﺣﻘﺸﻪ ...‬ ‫اﺧﻤﺎش رﻓﺖ ﺗﻮي ﻫﻢ: ﻫﻤﺮاز ...‬ ‫
- ﺗﻮﺟﻪ دارﯾﺪ ﻫﻤﺶ دارﯾﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺗﺬﮐﺮ ﻣﯿﺪﯾﺪ؟‬ ‫
- ﺗﻮﺟﻪ داري دل ﻧﺎزك ﺷﺪي؟! ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو ﻣﯿﺒﺮﯾﻢ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﻌﺪش ﺑﺎﻫﻢ ﺟﺎﯾﯽ ﻣﯿﺮﯾﻢ ...‬ ‫
- ﮐﺠﺎ؟!‬ ‫
- ﻣﯽ ﺧﻮام ﺑﺸﯿﻨﯿﻢ و ﺣﺮف ﺑﺰﻧﯿﻢ ...‬ ‫
- ﻣﻦ و ﺷﻤﺎ؟‬ ‫
- ﻣﻦ ... ﺗﻮ ... و ﺣﺎﻣﺪ ...‬ ‫ﺑﺎ ﺑﺎز ﺷﺪن ﻣﺠﺪد در ﻣﺎﺷﯿﻦ اون ﻣﻮج ﺳﺮﻣﺎ ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺷﺪ ﺑﻪ ﮔﺮﻣﯽ ﻫﻤﯿﻦ ﺑﻮي ادﮐﻠﻦ و ﻧﻔﺴﯽ ﮐﻪ اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ﭼﻨﺪ ﺑﺎري از‬ ‫ﻧﺰدﯾﮏ ﺣﺴﺶ ﮐﺮده ﺑﻮدم و ﻫﻤﻪ وﺟﻮدم ﭘﺮ ﻣﯿﺸﺪ ...‬ ‫ﺗﻮي دﺳﺘﺶ ﯾﻪ ﻟﯿﻮان ﺑﺰرگ و ﯾﻪ ﺟﻌﺒﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻮﭼﯿﮏ ﺑﻮد ... ﻟﯿﻮان رو ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﮔﺮﻓﺖ: اﯾﻦ رو ﺑﺨﻮر ﯾﮑﻢ ﺣﺎﻟﺖ ﺳﺮ ﺟﺎش ﺑﯿﺎد ...‬ ‫اﯾﻨﻢ ﭘﻤﺎد وﯾﺘﺎﻣﯿﻦ آ ...‬ ‫ﻟﯿﻮان رو از دﺳﺖ راﺳﺘﻢ ﺑﻪ دﺳﺖ ﭼﭗ ﻣﻨﺘﻘﻞ ﮐﺮدم و ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم: اﯾﻦ ﭘﻤﺎد؟!‬ ‫
- ﺑﺮاي اون ﻟﺒﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﭘﻮﺳﺘﻪ ﭘﻮﺳﺘﻪ ﺷﺪن ...‬ ‫... از ﺧﺠﺎﻟﺖ ﺳﺮم رو ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻢ ... اﯾﻦ آدم اﯾﻦ روزﻫﺎ ﺑﯽ ﭘﺮواﺗﺮ از اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ ﺷﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺸﻪ ﻧﺴﺒﺘﺶ رو ﺑﺎ ﺣﺎﻣﯽ اﻧﺘﻈﺎم‬ ‫ﭘﯿﺪا ﮐﺮد ...‬ ‫ﭘﻤﺎد رو روي داﺷﺒﻮر ﮔﺬاﺷﺘﻢ ...‬ ‫
- اون ﻣﻌﺠﻮن رو ﻫﻢ ﺑﺨﻮر ... ﻣﯽ دوﻧﻢ ﺗﻮ ﯾﮑﯽ دوﺳﺎﻋﺖ آﯾﻨﺪه ﻧﯿﺎز ﺑﻪ اﻧﺮژي داري ...‬ ‫
- اﯾﻦ ﭼﯿﺰﻫﺎ ﮐﻤﮑﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﻤﯿﮑﻨﻪ ...‬ ‫
- ﺑﻪ ﺗﻮ ﻓﻘﻂ ﺷﻨﯿﺪن و ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮدن ﮐﻤﮏ ﻣﯿﮑﻨﻪ ﮐﺎري ﮐﻪ ﻋﺠﯿﺐ داري ازش ﻓﺮار ﻣﯿﮑﻨﯽ ... ﻣﻦ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺧﻮدت ... ﺻﺮﻓﺎ ﺑﻪ‬ ‫ﺧﺎﻃﺮ ﺧﻮدت ﻣﯿﺨﻮام ﺣﺮﻓﻬﺎت رو ﺑﺰﻧﯽ و ﺑﺸﻨﻮي ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- ﺷﻤﺎ ﻣﻨﺘﻈﺮﯾﺪ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﻫﯿﭻ اﻧﺘﻈﺎري ﺟﺰ ﯾﻪ ﺣﺎل ﺑﻬﺘﺮ و ﯾﻪ ﻫﻤﺮاز ﭘﺮ از اﻧﺮژي ﺑﻌﺪ از اﯾﻦ ﮔﻔﺘﮕﻮ ﻧﺪارم ... ﺑﺨﺸﺶ ﺣﺎﻣﺪ ... ﮔﺬ ﺷﺘﻦ از ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ‬ ‫ﮐﻪ ﺗﻮ ﺣﺲ ﮐﺮدي و ﻣﯿﮑﻨﯽ ... ﺗﻤﺎﻣﺎ ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ﺧﻮدﺗﻪ و ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﺣﻖ دﺧﺎﻟﺖ ﻧﺪاره ...‬ ‫... ﯾﻪ ﺟﺮﻋﻪ از اون ﻣﻌﺠﻮن ﭘﺮ از ﮔﺮدو و ﺷﯿﺮﯾﻦ ﻣﺰه رو ﻗﻮرت دادم: ﺧﯿﻠﯽ ﺳﻨﮕﯿﻨﻪ ...‬ ‫
- ﻧﻪ ﺑﺮاي ﺗﻮ ... ﺑﺨﻮر ...‬ ‫
- ﺷﻤﺎ ﻫﻤﺶ ﺑﻪ ﻣﻦ دﺳﺘﻮر ﻣﯿﺪﯾﺪ ...‬ ‫ﻟﺒﻬﺎم ﻧﺎ ﺧﻮد آﮔﺎه ﺟﻤﻊ ﺷﺪ ... دﺳﺖ ﺧﻮدم ﻧﺒﻮد ... ﻟﻮس ﺷﺪه ﺑﻮدم. ﻧﮑﺎﻫﺶ ﯾﮑﯽ از زﯾﺒﺎﺗﺮﯾﻦ ﻧﮕﺎﻫﻬﺎﯾﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل ﺑﻬﻢ‬ ‫داﺷﺖ: ﮔﺎﻫﯽ اﺣﺴﺎس ﻣﯿﮑﻨﻢ دوﺳﺖ داري اذ ﯾﺘﻢ ﮐﻨﯽ ...‬ ‫ﺑﺎ ﭼﺸﻤﻬﺎي ﮔﺮدم ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم: اذﯾﺖ؟ ! ﻣﻦ ﮐﻪ ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪش زﯾﺎدي ﺷﯿﻄﻨﺖ داﺷﺖ: ﺑﺨﻮر دﺧﺘﺮ ...‬ ‫
- ﮐﺠﺎ ﻗﺮاره ﺑﺮﯾﻢ ...‬ ‫
- ﮐﺎﻓﯽ ﺷﺎپ ﻧﻤﯿﺸﻪ ... ﻋﻤﺎرت ﻫﻢ ﻧﻤﯿﺸﻪ ... ﺧﻮﻧﻪ ﺣﺎﻣﺪ ﻫﻢ ﻧﻤﯿﺮﯾﻢ ﻧﻤﯿﺨﻮام ﺑﺒﺮﻣﺖ ﺑﻪ ﭘﺎش ... ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﺟﺎ ﺷﺮﮐﺖ ﻣﻨﻪ ... اون‬ ‫ﺟﺎ اﻻن ﺗﻮ اﯾﻦ ﺳﺎﻋﺖ ﮐﺎرﻣﻨﺪﻫﺎ ﻫﻢ ﻧﯿﺴﺘﻦ ...‬ ‫... ﻣﻦ ﮐﻪ ﻫﻨﻮز در ﻓﮑﺮ ﯾﮏ ﺳﺎﻋﺖ ﭘﯿﺶ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﻏﺮ زده ﺑﻮد اﻋﺘﺮاض ﮐﺮده ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺣﺮف ﻧﻤﯽ زﻧﻢ و ﻧﻤﯿﺎم ... و ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﺗﻮ ﺻﻮرﺗﻢ ﻧﮕﺎه ﮐﺮده ﺑﻮد و ﯾﻪ ﮐﻼم ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﺎﯾﺪ ... از ﻫﻤﻮن ﺑﺎﯾﺪ ﻫﺎي ﺣﺎﻣﯽ وار ... ﺣﺎﻻ ﺑﺎ اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ اﻧﮕﺎر ﺗﻤﺎم‬ ‫اون ﯾﮏ ﮐﻼﻣﯽ و زور ﮔﻮﯾﯿﺶ روﻓﺮاﻣﻮش ﮐﺮده ﺑﻮدم ... اﻧﮕﺎر ﻧﻪ اﻧﮕﺎر ...‬ ‫ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﺸﯿﺪم و ﺑﺮاي دوﻣﯿﻦ ﺑﺎر ﭘﺎ ﺗﻮي ﺷﺮﮐﺘﺶ ﮔﺬاﺷﺘﻢ ... ﺷﺮﮐﺖ ﺗﻮﺳﮑﻮت ﻣﻄﻠﻖ ﺑﻮد ... ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﻫﻤﻪ‬ ‫ﮐﺎرﻣﻨﺪﻫﺎ رﻓﺘﻦ ﻓﻘﻂ ﻣﻨﺸﯿﺶ ﻫﻨﻮز اون ﺟﺎ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎ دﯾﺪﻧﻤﻮن از ﺟﺎش ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ... ﺣﺎﻣﯽ اﺑﺮوﻫﺎش رو دوﺑﺎره ﮔﺮه زده ﺑﻮد ...‬ ‫ﺧﺎﻧﻮم ﺟﻮون ﺑﺴﯿﺎر زﯾﺒﺎﯾﯽ ﺑﻮد ﺷﺎﯾﺪ زﯾﺒﺎﺗﺮﯾﻦ ﭼﺸﻤﻬﺎﯾﯽ رو داﺷﺖ ﮐﻪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل دﯾﺪه ﺑﻮدم ... ﭘﺎﻟﺘﻮي ﺑﻠﻨﺪي ﺑﻪ ﺗﻦ داﺷﺖ و‬ ‫ﺷﺎﻟﺶ ﺻﻮرﺗﺶ رو ﮐﺎﻣﻞ ﻗﺎب ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ... ﺳﻼﻣﯽ ﮐﺮد: آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ﺑﺮاﺗﻮن ﭼﺎي ﺑﯿﺎرم؟‬ ‫
- ﺷﻤﺎ ﻣﺮﺧﺼﯿﺪ ... اﻟﺒﺘﻪ ﻗﺒﻠﺶ دو ﺗﺎ ﭼﺎي رو ﻣﯿﺨﻮام ... ﻓﺮدا ﺳﺎﻋﺖ 01 اﯾﻨﺠﺎ ﺑﺎﺷﯿﺪ اﻣﺸﺐ دارﯾﺪ دﯾﺮ ﺗﺮ ﻣﯿﺮﯾﺪ ﻣﻨﺰل ...‬ ‫
- ﻣﻤﻨﻮﻧﻢ آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ...‬ ‫روي ﻣﺒﻞ اﺗﺎﻗﺶ ﻧﺸﺴﺘﻢ و ﺑﺎ ﺧﻮدم ﮔﻔﺘﻢ اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ اﻧﻘﺪر رﻓﺘﺎر و ﻧﮕﺎﻫﺶ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﺘﻔﺎوت ﺑﻮد ﮐﻪ ﯾﺎدم رﻓﺘﻪ ﺑﻮد اﯾﻦ آدم در‬ ‫ﺣﺎﻟﺖ ﻋﺎدي ﭼﻪ ﻗﺪر ﺑﺪ اﺧﻼق ﻣﯿﺸﻪ ...‬ ‫ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺘﺶ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد ... ﻋﺠﯿﺐ ﺑﻮد ﮐﻪ اﺣﺴﺎس ﻣﯿﮑﺮدم از ﻣﻨﯽ ﮐﻪ ﻗﻠﺒﻢ ﺗﻮي ﮔﻠﻮم ﻣﯿﺰد ﻫﻢ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻧﮕﺮاﻧﻪ ... ﭘﺎﻟﺘﻮش رو آوﯾﺰون‬ ‫ﮐﺮد و دﻣﺎي ﮔﺮﻣﺎي اﺗﺎق رو ﺑﺎﻻﺗﺮ ﺑﺮد: ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺗﺎ ده دﻗﯿﻘﻪ دﯾﮕﻪ اﯾﻦ ﺟﺎ ﺑﺎﺷﻪ ... ﻫﻤﺮاز ...‬ ‫ﻧﺸﺴﺖ روي ﻣﺒﻞ روﺑﻪ روم: ﺧﻮب ﻧﮕﺎم ﮐﻦ ... ﺑﻪ ﻫﯿﭻ ﺻﻮرﺗﯽ ﻧﻤﯽ ﺧﻮام ﺧﻮدت رو اذﯾﺖ ﮐﻨﯽ ...‬ ‫
- اﯾﻦ ﮐﺎر ﻣﻦ رو اذﯾﺖ ﻣﯿﮑﻨﻪ ... ﺣﺎﻻ ﻣﯿﮕﯿﺪ اذﯾﺖ ﻧﮑﻦ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- اﯾﻦ ﮐﺎر درﺳﺖ ﺗﺮﯾﻦ ﮐﺎر ﺗﻮي اﯾﻦ ﻣﻮﻗﻌﯿﺘﻪ ... ﺗﻮ ﺑﺎﯾﺪ ﺣﺎﻣﺪ رو ﺑﺸﻨﻮي ... اون ﺑﺎﯾﺪ ﺗﻮ رو ﺑﺸﻨﻮه ... ﻣﻦ اﯾﻨﺠﺎم و ﺑﻬﺖ ﻗﻮل ﻣﯿﺪم‬ ‫ﮐﻪ ﻃﺮف ﻫﯿﭻ ﮐﺪوﻣﺘﻮن ﻧﯿﺴﺘﻢ ...‬ ‫
- ﭘﺲ اﮔﺮ ﺑﯽ ﻃﺮﻓﯿﺪ ﻣﺎ رو ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺬارﯾﺪ ...‬ ‫
- اﯾﻦ اﻣﮑﺎن ﻧﺪاره ...‬ ‫
- دﯾﺪﯾﺪ ﺑﯽ ﻃﺮف ﻧﯿﺴﺘﯿﺪ ...‬ ‫ﯾﮑﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﺧﻢ ﺷﺪ: ﺑﻠﻪ ﺑﯽ ﻃﺮف ﻧﯿﺴﺘﻢ اﻣﺎ ﺣﺲ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﻃﺮف ﻣﻦ رو اﺷﺘﺒﺎه ﺑﺮداﺷﺖ ﮐﺮدي ... ﻫﻤﺮاز ﺟﺎﯾﯽ ... ﺑﺎزﻫﻢ ﺗﺎﮐﯿﺪ‬ ‫ﻣﯿﮑﻨﻢ ﻫﺮ ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ داﺷﺘﯽ اذﯾﺖ ﻣﯿﺸﺪي ﯾﺎ ﺧﻮدم ﺣﺲ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ داري اذﯾﺖ ﻣﯿﺸﯽ اﯾﻦ ﺑﺤﺚ ﮐﺎت ﻣﯿﺸﻪ ...‬ ‫ﭼﺎي ﮐﻪ رو ﺑﻪ روﻣﻮن ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺖ ﺑﺎز ﻣﻦ اﯾﻦ ﺧﺎﻧﻮم رو ﻧﮕﺎه ﮐﺮد ... ﺑﺎ ﺑﯿﺮون رﻓﺘﻨﺶ ﺣﺎﻣﯽ ﻟﺒﺨﻨﺪي زد: ﭼﺮا اﯾﻦ ﺑﻨﺪه ﺧﺪا رو اﯾﻦ‬ ‫ﻃﻮري ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﻨﯽ ...‬ ‫
- ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺷﮕﻠﻪ ...‬ ‫
- ﮐﯽ؟‬ ‫
- ﻫﻤﯿﻦ ﻣﻨﺸﯿﺘﻮن دﯾﮕﻪ ...‬ ‫
- ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ دﻗﺖ ﻧﮑﺮدم ...‬ ‫
- ﺷﻮﺧﯽ ﻧﮑﻨﯿﺪ ... ﻣﮕﻪ ﻣﯿﺸﻪ ﻫﻤﭽﯿﻦ زﯾﺒﺎﯾﯽ رو ﻧﺪﯾﺪه ﺑﺎﺷﯿﺪ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﭼﺸﻤﻢ ﺟﺎﯾﯽ ﻫﺴﺘﺶ ﮐﻪ دﻟﻢ اوﻧﺠﺎ ﺑﺎﺷﻪ.‬ ‫... اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ اش ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﺰﻧﻢ ... زﯾﺒﺎ ﺗﺮﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﺑﺮاي ﺟﻠﺐ اﻋﺘﻤﺎد ﺑﻮد ... ﺑﺮاي ﻫﺮ زﻧﯽ اﯾﻦ زﯾﺒﺎﺗﺮﯾﻦ ﺣﺲ دﻧﯿﺎ‬ ‫ﻣﯿﺘﻮﻧﺴﺖ ﺑﺎﺷﻪ و ﺑﺮاي اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر ﺑﺎ ﺧﻮدم اﻋﺘﺮاف ﮐﺮدم زن ﺣﺎﻣﯽ ﺷﺎﯾﺪ ﯾﮑﯽ از ﺧﻮش ﺷﺎﻧﺲ ﺗﺮﯾﻦ زن ﻫﺎي دﻧﯿﺎ ﺑﺎﺷﻪ ...‬ ‫ﺻﺪاي ﭘﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ اﯾﻦ اﺗﺎق ﻧﺰدﯾﮏ ﻣﯿﺸﺪ ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺮاي ﻫﺮ ﮐﺴﯽ ﻓﻘﻂ ﯾﻪ ﺻﺪاي ﭘﺎ ﺑﻮد ... اﻣﺎ ﺑﺮاي ﻣﻦ ﺣﻀﻮر ﯾﻪ آدﻣﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ‬ ‫اﻧﮕﺎر ﮐﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﮐﺎرش ﭘﺎره ﮐﺮدن ﺗﻤﺎم ﭘﺮده ﻫﺎي اﺣﺘﺮام و آراﻣﺶ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﻦ ﺑﻮد ...‬ ‫از در وارد ﺷﺪ ... ﺧﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯿﺮﺳﯿﺪ ... ﺣﺎﻣﯽ اﺧﻢ آﻟﻮد و ﺟﺪي ﺑﺎﻫﺎش دﺳﺖ داد ...‬ ‫
- ﺣﺎﻟﺶ ﭼﻪ ﻃﻮره؟‬ ‫روي ﻣﺒﻞ رو ﺑﻪ روي ﻣﻦ ﻧﺸﺴﺖ و آرﻧﺠﺶ رو ﮔﺬاﺷﺖ روي زاﻧﻮﻫﺎش و اﯾﻦ ﺳﺌﻮال رو ﭘﺮﺳﯿﺪ ...‬ ‫زاﻧﻮﻫﺎم رو ﺗﮑﻮن ﻣﯿﺪادم ... ﺑﺎ ﺧﻮدم ﺗﮑﺮار ﻣﯿﮑﺮدم آروم ﺑﺎش ...‬ ‫اﻣﺎ ﻧﻤﯿﺸﺪ: ﺑﺮاﺗﻮن ﻣﻬﻤﻪ؟‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﺳﺎﮐﺖ ﭘﺸﺖ ﻣﯿﺰش ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﺎ ﺷﻨﯿﺪن اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ از ﻣﻦ ﮐﻪ اﻧﮕﺎر اﺳﺘﺎرت ﯾﻪ ﺟﻨﮓ ﻟﻔﻈﯽ ﺑﻮد ﺳﺮﯾﻊ ﺧﻮدش رو ﺑﻪ‬ ‫ﮐﻨﺎر ﻣﻦ رﺳﻮﻧﺪ ... ﻣﻦ روي ﻣﺒﻞ دو ﻧﻔﺮه ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدم ...‬ ‫
- ﻫﻤﺮاز ... ﭼﺮا ﻧﻤﯿﺨﻮاي ﺑﭙﺬﯾﺮي اوﻧﺎ ﺑﭽﻪ ﻫﺎي ﻣﻨﻦ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﻣﻦ رو ﻧﺨﻨﺪوﻧﯿﺪ ... اوﻧﺎﯾﯽ ﮐﻪ ادﻋﺎ ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺗﻮﻧﻦ ... ﻫﻤﻮﻧﺎ رو 01 ﺳﺎل ﭘﯿﺶ ﮔﺬاﺷﺘﯿﺪ رﻓﺘﯿﺪ ... ﺑﮕﺬرﯾﻢ‬ ‫از ﺧﻮاﻫﺮ ﺑﺪ ﺑﺨﺖ ﻣﻦ ...‬ ‫دﺳﺘﺎش رو ﻣﺤﮑﻢ ﮐﺮد ﺗﻮي ﻫﻢ ... ﻋﺠﯿﺐ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮم ﻣﯿﻠﺮزﯾﺪ ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ: ﺣﺎﻣﺪ ﻗﺮﺻﻬﺎت رو ﺧﻮردي؟‬ ‫
- آره ... ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺧﻮﺑﻪ ﺣﺎﻣﯽ ﻣﮕﻪ ﻧﻪ؟‬ ‫
- ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﻬﺖ ﺧﻮﺑﻪ ﻧﮕﺮان ﻧﺒﺎش ...‬ ‫ﭘﻮزﺧﻨﺪ ﺑﻠﻨﺪي زدم ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺑﻬﻢ ﻧﮕﺎه ﮐﻨﻪ و ﺑﺎ ﺧﻮدم اﻋﺘﺮاف ﮐﺮدم اﯾﻦ ﮐﻮﺷﺎ ﻋﺠﯿﺐ ﺷﺒﯿﻪ اﯾﻦ آدﻣﻪ ...‬ ‫
- ﻫﻤﺮاز ... ﺑﺰرگ ﺷﺪي ... اﻣﺎ اﻧﮕﺎر ﺗﻮ ﻫﺮ ﺳﺎﻟﺶ ذره ذره ﮐﯿﻨﻪ از ﻣﻦ ﮐﻨﺎر ﮔﺬاﺷﺘﯽ ... زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻣﯿﺮﻓﺘﻢ ﯾﻪ دﺧﺘﺮ ﺑﭽﻪ ﺑﺎ‬ ‫ﻟﺒﺎس ﻫﺎي ﻋﺠﯿﺐ ﻏﺮﯾﺐ ﺑﻮدي و ﻻﻏﺮ ... ﺧﺎﻧﻮم ﺷﺪي ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﺳﺮ ﺟﺎش ﮐﻤﯽ ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﺷﺪ ... ﺣﺎﻣﺪ ﻟﺒﺨﻨﺪي روي ﻟﺒﺶ اوﻣﺪ ﺑﺎ اﯾﻦ ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﺷﺪن: اﯾﻦ ﻣﻘﺪﻣﻪ ﺑﺮاي اﯾﻨﻪ ﮐﻪ ﺑﻬﺖ ﺑﮕﻢ‬ ‫ﺗﻮ از زﻧﺪﮔﯽ زﻧﺎﺷﻮﯾﯽ ﻣﺎ ﻫﯿﭽﯽ ﻧﻤﯿﺪوﻧﺴﺘﯽ ...‬ ‫ﺑﻐﻀﻢ رو ﻗﻮرت دادم: راﺳﺖ ﻣﯿﮕﯿﺪ اﻣﺎ ﭼﯿﺰﻫﺎي دﯾﮕﻪ اي ﻫﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﺪوﻧﻢ ... اﯾﻦ ﮐﻪ ﺧﻮاﻫﺮ ﻣﻦ درد داﺷﺖ و اﯾﻦ درد رو ﺷﻤﺎ ﺑﻪ‬ ‫ﺟﻮﻧﺶ اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮدي ... ﺧﻮاﻫﺮ ﻣﻦ ﻗﺒﻞ از ﺷﻤﺎ ﻣﺸﮑﻠﯽ ﻧﻪ ﺑﺎ ﺑﺎرون داﺷﺖ ... ﻧﻪ ﺑﺎ ﮐﻮﭼﻪ ﻫﺎي ﺧﻠﻮت ... ﻧﻪ ﺑﺎ ﭘﺎﯾﯿﺰ ... اﻣﺎ ﺑﻌﺪش‬ ‫ﭼﺸﻤﺶ ﺑﻪ اون ﮐﻮﭼﻪ ﺧﺸﮏ ﺷﺪ ... از درون ﺳﻮﺧﺖ ... از ﻋﺼﯿﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺧﻮدش ﺧﻮرد و ﺑﯿﺮون ﻧﺪاد ... ﺷﻤﺎ رﻓﺘﯽ و ﺧﻮاﻫﺮ ﻣﻦ‬ ‫رو ﺑﺎ ﺳﺮي ﭘﺮ از ﻓﮑﺮ و دﻟﯽ ﭘﺮ از درد ﺗﻨﻬﺎ ﮔﺬاﺷﺘﯽ ... ﻣﻦ اﯾﻨﺎ رو ﻣﯿﺪوﻧﻢ ... راﺳﺖ ﻣﯿﮕﯿﺪ ﻣﻦ از زﻧﺪﮔﯽ ﺷﻤﺎ ﻫﯿﭽﯽ ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ...‬ ‫... ﻧﻔﺲ ﻧﻔﺲ ﻣﯿﺰدم ... ﺣﺎﻣﺪ ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮد: ﻫﻤﺮاز ... ﻣﻦ ...‬ ‫
- ﯾﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻬﻢ اﺟﺎزه ﺑﺪﯾﺪ ... ﺧﻮاﻫﺮ ﻣﻦ اﻧﮕﺎر ﺑﻌﺪ از رﻓﺘﻨﺘﻮن ﺗﻤﺎم داﺷﺘﻪ ﻫﺎش ﺷﮑﺴﺘﻪ ﺑﻮد ... ﺑﺮاش ﻓﻘﻂ ﯾﻪ ﻣﺸﺖ دروغ ﻣﻮﻧﺪه‬ ‫ﺑﻮد ... ﯾﻌﻨﯽ ﺑﻌﺪ از ﺷﻤﺎ رﻫﺎ ﯾﻪ ﻫﯿﭻ ﮐﺎﻣﻞ ﺑﻮد ... ﯾﻪ ﻫﯿﭻ ... ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﯿﺸﯿﺪ ...‬ ‫ﺑﻐﻀﻢ رو ﮐﻪ داﺷﺖ ﺧﻔﻢ ﻣﯿﮑﺮد ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﮐﻨﺎر ﺑﺰﻧﻢ ... اﻧﮕﺎر ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﺴﺖ ﺟﻠﻮي ﮐﻠﻤﺎﺗﯽ ﮐﻪ اﻧﮕﺎر ﺳﺎﻟﻬﺎ زﻧﺪاﻧﯽ ﺷﺪه‬ ‫ﺑﻮدن و ﺣﺎﻻ ﺑﯿﺮون زده ﺑﻮدن رو ﺑﮕﯿﺮه ...‬ ‫ﻟﺮزش ﻟﺒﻬﺎم ﺑﺎز دوﺑﺎره داﺷﺖ ﺗﮑﺮار ﻣﯿﺸﺪ: اﯾﻦ ﻋﺸﻖ رو ﺷﻤﺎ ﺷﺮوع ﮐﺮدي ... ﯾﻪ ﻃﺮﻓﻪ ﻫﻢ ﺗﻤﻮﻣﺶ ﮐﺮدي و ﺣﺘﯽ ﺑﺮﻧﮕﺸﺘﯽ ﻧﮕﺎه‬ ‫ﮐﻨﯽ ﮐﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮت ﭼﻪ ﺧﺮاﺑﻪ اي ﺑﻪ ﺟﺎ ﻣﯿﺬاري ... ﺣﺎﻻ ﺣﺮف از ﯾﻪ دﺧﺘﺮ ﮐﻮ ﭼﻮﻟﻮ ﻣﯿﺰﻧﯿﺪ ...‬ ‫ﻣﻦ ﻣﯿﻔﻬﻤﻢ ﺧﻮاﻫﺮم ﭼﻪ ﻗﺪر ﺑﺮاش ﺗﻠﺦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺣﺘﯽ ﻧﻤﯿﺪوﻧﺴﺖ ﭼﺮا ﺗﻤﻮم ﺷﺪ ... ﻣﻦ ﺑﻪ ﯾﺎد دارم ... ﺧﻮاﻫﺮي ﮐﻪ ﯾﻪ ﺳﺎل ﺑﻮد‬ ‫زاﯾﻤﺎن ﮐﺮده ﺑﻮد ﭼﻪ ﻃﻮر ﺷﯿﺮش ﺧﺸﮏ ﺷﺪ ... ﺑﻮدم زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻫﺮ ﺷﺐ اون ﭘﯿﺮاﻫﻦ ﺷﺒﯽ ﮐﻪ ﺑﺮاش ﺧﺮﯾﺪه ﺑﻮدﯾﺪ رو ﻣﯽ ﭘﻮﺷﯿﺪ‬ ‫ﺗﺎ ﺑﺒﯿﻨﻪ رژﯾﻤﺶ ﺟﻮاب داده. ﯾﺎ ﻧﻪ ... ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮد اﮔﺮ اون ﭘﯿﺮاﻫﻦ ﺗﻮ ﺗﻨﺶ ﺑﯽ ﻧﻘﺺ واﯾﺴﻪ ﺷﻮﻫﺮش ﺑﺮ ﻣﯿﮕﺮده ...‬ ‫... اﺷﮏ روي ﮔﻮﻧﻪ ام ﻟﻐﺰﯾﺪ دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﻫﻤﻮﻧﺠﺎ ﺑﻤﯿﺮم ... ﻋﺠﯿﺐ ﺑﻮد اﻣﺎ ﺑﺮق اﺷﮏ رو ﺗﻮي ﭼﺸﻤﻬﺎي ﺣﺎﻣﺪ ﻫﻢ دﯾﺪم ...‬ ‫ﺣﺎﻣﺪي ﮐﻪ ﻟﺮزش دﺳﺘﺶ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻫﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫دﺳﺘﻢ رو ﮔﺬاﺷﺘﻢ روي ﮐﺎﻧﺎﭘﻪ: ﺧﻮاﻫﺮ ﻣﻦ ﻏﺮوري ﺑﺮاش ﻧﻤﻮﻧﺪ ... ﻣﯽ دوﻧﯿﺪ ﻫﯿﺞ ﮐﺎري از دﺳﺘﻢ ﺑﺮاي ﺧﻮاﻫﺮي ﺑﺮ ﻧﻤﯿﻮﻣﺪ ﮐﻪ‬ ‫ﻣﺮدش ... ﻋﺸﻘﺶ ﺑﻪ دﻧﺒﺎﻟﻪ ﯾﻪ ﻫﯿﺠﺎن ... ﯾﻪ ﺗﻦ ﺗﺎزه ﺗﺮﮐﺶ ﮐﺮده ﺑﻮد ... دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ اون ﺷﺒﻬﺎ ﮐﻪ ﺧﻮاﻫﺮم ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﻣﺴﮑﻨﯽ‬ ‫ﺑﻮد ﺗﺎ درد زﺧﻢ ﺧﯿﺎﻧﺖ رو اﻟﺘﯿﺎم ﺑﺪه و ﭘﯿﺪا ﻧﻤﯿﮑﺮد ... ﭘﯿﺪاﺗﻮن ﻣﯿﮑﺮدم و ...‬ ‫اﺷﮏ از ﭼﺸﻤﺶ ﻟﻐﺰﯾﺪ و اﻓﺘﺎد رو ﮔﻮﻧﻪ اش ... اﻧﮕﺸﺘﻬﺎم ﺑﺎز ﺷﺮوع ﮐﺮد ﺑﻪ ﻟﺮزﯾﺪ: ﺣﺎﻻ اوﻣﺪﯾﺪ دﻧﺒﺎﻟﻪ ﭼﯽ؟‬ ‫
- ﺑﭽﻪ ﻫﺎم ...‬ ‫
- اوﻧﺎ واﻗﻌﺎ ﺑﭽﻪ ﻫﺎﺗﻮﻧﻦ؟‬ ‫اﺷﮏ روي ﮔﻮﻧﻪ اش رو ﭘﺎك ﮐﺮد: ﻫﻤﺮاز ... ﻣﻦ اﺷﺘﺒﺎه ﮐﺮدم ...‬ ‫
- ﻫﻤﯿﻦ ...‬ ‫
- ﺑﻪ ﺧﺪا ﻫﻤﯿﻦ ... آرﻧﺠﻬﺎش رو ﮔﺬاﺷﺖ روي زاﻧﻮﻫﺎش و دﺳﺘﺎش رو ﮐﺮد ﺗﻮي ﻣﻮﻫﺎش: ﻣﻨﻢ ﺑﭽﻪ ﺑﻮدم ﺑﻪ ﺧﺪا

[sober]

قسمت نوزدهم
.. ﭘﺪرم ... ﭘﺪرم‬ ‫ﻫﯿﭻ ﺟﻮره ﺑﺎ ﻣﻦ ﮐﻨﺎر ﻧﻤﯿﻮﻣﺪ ... اون ﻋﻤﺎرت ﺑﺮاي ﻣﻦ ﺟﺎﯾﯽ ﺑﺮاي ﺧﻮاب وﺑﻮد ﻓﻘﻂ ... ﻟﺞ ﻣﯿﮑﺮدم ﺑﺎ اﮐﺒﺮ ﺧﺎن اﻧﺘﻈﺎم ﮐﻪ دﻧﯿﺎ رو‬ ‫ﺗﮏ ﺑﻌﺪي ﻣﯿﺪﯾﺪ ...‬ ‫ﮔﯿﺮ داد ﺑﻬﻢ ... ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد ... آﺑﺮوش ﺑﻪ ﻗﻮل ﺧﻮدش در ﺧﻄﺮ ﺑﻮد ... ﻣﻦ ﺑﻪ دﻧﺒﺎﻟﻪ ﯾﻪ ﺟﻮ ﻣﺤﺒﺖ ﺑﻮدم ... ﯾﻪ ﭘﺪر ...‬ ‫
- ﻫﻤﻮن ﭘﺪري ﮐﻪ ﻗﺮار ﺑﻮد ﺑﺮاي ﺑﭽﻪ ﻫﺎﺗﻮن ﺑﺎﺷﯿﺪ دﯾﮕﻪ؟‬ ‫
- اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر ﺗﺼﺎدﻓﯽ دﯾﺪﻣﺶ ... ﺑﺎ اون ﻣﺤﻠﻪ ﻧﺎ آﺷﻨﺎ ﺑﻮدم ... دوﺳﺘﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺮه دﻧﺒﺎﻟﻪ دﺧﺘﺮ ﻋﻤﻪ اش ﮐﻪ ﻋﺎﺷﻘﺶ ﺑﻮد ...‬ ‫دﺧﺘﺮ ﻋﻤﻪ اش ﺑﺎ ﯾﻪ ﭘﺮي از ﻣﺪرﺳﻪ اوﻣﺪ ﺑﯿﺮون ... ﻫﯿﭻ زﻧﯽ ﺑﻌﺪ از اون ﺑﻪ زﯾﺒﺎﯾﯽ رﻫﺎ ﻧﺒﻮد ...‬ ‫دﺳﺘﺎم ﻣﺒﻞ ﮐﺎﻧﺎﭘﻪ رو ﭼﻨﮓ زد ... اﯾﻦ ﻃﻮر ﺷﺎﯾﺪ ﻟﺮزﺷﺸﻮن ﮐﻤﺘﺮ ﺑﺸﻪ ... ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ اي ﻧﮕﺬﺷﺖ ﮐﻪ اﻧﮕﺸﺖ ﻫﺎم از اون ﺣﺎﻟﺖ‬ ‫ﻣﻨﻘﺒﺾ در اوﻣﺪن ... ﺑﺎ ﻟﻤﺲ ﺳﺮاﻧﮕﺸﺘﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ اﯾﻦ روزﻫﺎ ﺧﻮب ﺑﻠﺪ ﺑﻮدن ﻣﻦ رو ﭼﻪ ﻃﻮر آروم ﮐﻨﻦ ... ﺳﺮاﻧﮕﺸﺘﻬﺎم اﻧﮕﺎر ﺗﻮ اﻣﻦ‬ ‫ﺗﺮﯾﻦ ﺟﺎي دﻧﯿﺎ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻦ ... ﺳﺮم رو ﭼﺮﺧﻮﻧﺪم ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺻﺎﺣﺐ اون آراﻣﺶ ... ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﻧﮕﺮان داﺷﺖ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد ... اﯾﻦ‬ ‫ﻧﮕﺎه و اﯾﻦ اراﻣﺶ ارﺗﺒﺎط ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ داﺷﺘﻦ ﺑﺎ ﻗﻠﺐ در ﺗﭙﺶ ﻣﻦ ...‬ ‫
- ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ اوﻟﺶ ﯾﻪ ﺑﺎزي ﺑﻮد اﻧﮕﺎر ... رﻫﺎ ﮐﻮﭼﯿﮏ ﺑﻮد ... ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻮﭼﯿﮏ رﯾﺎ،ﺳﺎده ﺑﻮد ... ﭘﺪرم ﭘﺎش رو ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد رو‬ ‫ﮔﻠﻮم ... اﺻﺮارش ﺑﻪ روﯾﺎ ﺑﻮد ...‬ ‫... اﻧﮕﺸﺘﻬﺎم ﯾﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﻓﺸﺮده ﺷﺪن ...‬ ‫
- ﻣﻦ ... روﯾﺎ از ﺳﺮم زﯾﺎد ﺑﻮد ... اﻣﺎ ... اون روز ... ﻣﻦ ﻣﺘﺎﺳﻔﻢ ﻫﻤﺮاز ... ﻓﻘﻂ ﻓﮑﺮم ﺑﻪ اون دﺧﺘﺮك ﻫﯿﺠﺎن زده اي ﮐﻪ ﯾﻪ ﻣﺎه ﺑﻮد‬ ‫ﺑﺎ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﭘﺸﺖ ﮔﻮﺷﯽ ﺑﺎﻫﺎم ﺣﺮف ﻣﯿﺰد رﻓﺖ ...‬ ‫دﺳﺖ آزادم رو ﺟﻠﻮي دﻫﻨﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ: ﺑﯿﭽﺎره ﺧﻮاﻫﺮم ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﻫﻤﻪ رو ﺑﺪﺑﺨﺖ ﮐﺮدم ... ﺧﻮدم رو ... ﭘﺪرم رو رﻫﺎ رو ...‬ ‫
- ﻣﻦ رو ... ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ... ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻧﻤﯿﺒﺨﺸﻤﺖ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﻟﺮزش ﺻﺪاش ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺷﺪ: ﺧﻮﻧﻤﻮن ﻗﺸﻘﺮق ﺷﺪ ... ﯾﻪ دﺧﺘﺮك51 ﺳﺎﻟﻪ ﮐﻪ ﺧﻮب ﻫﯿﭻ ... ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺷﺪ ...‬ ‫]‪["COLOR="Red‬اﺣﺴﺎس آدم ﻫﺎي ﺑﺮﻧﺪه رو داﺷﺘﻢ وﻗﺘﯽ ﺟﻠﻮم ﻣﺜﻞ ﺧﯿﺎل و ارزو ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدو ﻫﻤﻪ ﺗﻌﺮﯾﻒ ﻣﯿﮑﺮدن از‬ ‫زﯾﺒﺎﯾﯿﺶ و وﻗﺘﯽ ﻫﻤﻪ از اﮐﺒﺮ ﺧﺎن رﯾﺸﻪ ﺧﺎﻧﻮادﮔﯽ ﻋﺮوﺳﺶ رو ﻣﯿﭙﺮﺳﯿﺪن اون ﺟﻮاﺑﯽ ﻧﺪاﺷﺖ ...‬ ‫اﺷﮑﺶ اﻓﺘﺎد روي ﺷﻠﻮار ﺧﺎﮐﺴﺘﺮي رﻧﮕﺶ: ﻣﺸﮑﻞ ﻣﺎ ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﻌﺪ از ﻋﺮوﺳﯽ ﺷﺮوع ﺷﺪ ... ﯾﻪ ﻋﺮوﺳﮏ ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻢ ﺑﻮد ... ﻫﻤﺮاز‬ ‫... رﻫﺎ ﺻﺮﻓﺎ ﯾﻪ ﻋﺮوﺳﮏ ﺑﻮد ... زﯾﺎدي ﺳﺎده ﺑﻮد ... ﻣﻬﺮﺑﻮن ﺑﻮد ... اﻣﺎ ... ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ زﯾﺎد ﺑﻬﺶ اﻋﺘﻤﺎد ﮐﻨﻢ ... رﻓﺘﺎرﻫﺎش ﺑﺎ‬ ‫ﺧﺎﻧﻮاده ﻣﺎ ﺟﻮر در ﻧﻤﯿﻮﻣﺪ ... ﻣﻦ داﺷﺘﻢ ﻓﻮق ﻣﯿﺨﻮﻧﺪم ... ﺣﺘﯽ ﺣﺎﺿﺮ ﻧﻤﯿﺸﺪ دﯾﭙﻠﻤﺶ رو ﺑﮕﯿﺮه ﺑﺮاش ﻣﻌﻠﻢ ﻣﯿﮕﺮﻓﺘﻢ ...‬ ‫از زﯾﺮ دﺳﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﻫﺎش ﻣﺤﮑﻢ دﻫﻨﻢ رو ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم ﻧﺎﻟﯿﺪم: ﻣﮕﻪ ﻗﺒﻠﺶ ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﯽ ...‬ ‫
- ﺷﻨﺎﺧﺘﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... ازش ... ﺑﻪ ﺧﺪا ﻧﻤﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ اﯾﻦ ﻃﻮر ﺑﺸﻪ ... اﺻﻼ ﻓﮑﺮش رو ﻫﻢ ﻧﻤﯿﮑﺮدم ... ﻫﺮﭼﯽ ﻣﯿﮕﺬﺷﺖ اون ﺗﺎﺛﯿﺮ‬ ‫زﯾﺒﺎﯾﯽ ﻫﻢ از ﺑﯿﻦ ﻣﯿﺮﻓﺖ ... ﯾﻌﻨﯽ ﺑﻌﺪ ﺷﺶ ﻣﺎه اون زﯾﺒﺎﯾﯽ ﻫﻢ ﺑﺮام ﮐﺸﺶ رو از دﺳﺖ داد ... ﻫﻤﺮاز ﻣﺎ ﯾﻪ ﺣﺮف ﻣﺸﺘﺮك ﻫﻢ‬ ‫ﺑﺎﻫﻢ ﭘﯿﺪا ﻧﻤﯽ ﮐﺮدﯾﻢ ... اﺷﺘﺒﺎه ﺑﺮداﺷﺖ ﻣﯿﮑﺮد ... ﺑﺎ زﻧﻬﺎي ﻓﺎﻣﯿﻞ ﺑﻪ ﺟﺎي ﯾﺎد ﮔﺮﻓﺘﻦ رﻗﺎﺑﺖ ﻣﯿﮑﺮد ... ﺑﭽﻪ ﺑﻮد ... ﺑﺎردار ﺷﺪ ... دو‬ ‫ﺳﺎل ﺑﻌﺪش ﺑﺎزﻫﻢ ﺑﺎردار ﺷﺪ ... دﯾﮕﻪ ازش ﭼﯿﺰي ﺑﺎﻗﯽ ﻧﻤﻮﻧﺪه ﺑﻮد ... اﻓﺴﺮدﮔﯽ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ... اون ﺧﻮﻧﻪ ... ﻫﻤﺮاز ﻧﻤﯿﺨﻮام ﺧﻮدم‬ ‫رو ﺗﻮﺟﯿﺢ ﮐﻨﻢ اﻣﺎ ...‬ ‫ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺷﺪه ﺑﻮد اﺟﺒﺎر ... اﻟﺘﻤﺎس ﻧﮕﺎﻫﺶ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯿﺸﺪ ﺑﻬﺶ ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﻢ ... روﺷﻨﮏ ﺗﻮ اون دوره وارد ﺷﺪ ...‬ ‫... ﺑﺎ ﻣﺸﺖ ﮐﻮﺑﯿﺪ ﺑﻪ زاﻧﻮش: ﻟﻌﻨﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ ... ﺑﻪ ﺟﺎي اون زن ﺗﺮﺳﯿﺪه ﺧﻮﻧﻪ ﯾﻪ زن ﺳﺮ ﺣﺎل ﭘﺮ ﺣﺮف ﮐﻪ ﻣﯽ ﺷﺪ ﺑﺎﻫﺎش ﺧﻮش‬ ‫ﮔﺬروﻧﺪ ﺑﻮد ... ﺑﻪ ﺧﻮدش ﻣﯿﺮﺳﯿﺪ ... زﯾﺒﺎﯾﺶ ﯾﻪ دﻫﻢ رﻫﺎ ﻫﻢ ﻧﺒﻮد اﻣﺎ ﻫﻤﻪ ﮐﺎر ازش ﺑﺮ ﻣﯿﻮﻣﺪ. و زﺑﻞ ﺑﻮد ... از ﻣﻦ ﺑﺰرﮔﺘﺮ ﺑﻮد اﻣﺎ‬ ‫ﺑﺮام ﻣﻬﻢ ﻧﺒﻮد ...‬ ‫ﻧﺸﺴﺖ زﯾﺮ ﭘﺎم ... ﺧﻮﻧﻪ دو ﺗﺎ ﺑﭽﻪ ﺑﻮدن ﮐﻪ دوﺳﺘﺸﻮن داﺷﺘﻢ اﻣﺎ ﻏﺮ ﻏﺮﻫﺎي ﭘﺪرم ﺑﻮد ﻟﻌﻨﺘﻬﺎي ﻣﺎدرم ... ﺑﭽﻪ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﮔﺮﯾﻪ‬ ‫ﻣﯿﮑﺮدن و ﻣﻦ رو دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻦ ... زﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ دﯾﻮار ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﻓﺮﻗﯽ ﻧﻤﯽ ﮐﺮد و ﺑﯿﺮون زﻧﯽ ﮐﻪ ...‬ ‫ﮔﺮﯾﻪ اش ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺷﺪ و ﻣﻦ ... ﺣﺲ ﮐﺮدم اﺑﺮاز وﺟﻮد ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺷﺎﯾﺪ ﻫﯿﭻ ارﺗﺒﺎﻃﯽ ﺑﻪ ﺑﺮادرش ﻧﺪاﺷﺖ ... ]/[‬ ‫
- رﻓﺘﻨﻢ ﺑﺎ روﺷﻨﮏ اﺷﺘﺒﺎه ﺑﻮد اﻣﺎ ﭼﺎره اي ﻧﺒﻮد ... ﭘﺪرم ... رﻫﺎ ... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ...‬ ‫
- ده ﺳﺎل ... ده ﺳﺎل ﺑﺎ روﺷﻨﮏ ﺧﺎﻧﻮﻣﺘﻮن ﺑﻬﺖ ﺧﻮش ﮔﺬﺷﺖ؟‬ ‫
- ﻫﺮ ﭼﯽ ﻣﯿﺨﻮا ﺑﮕﯽ ﺑﮕﻮ ... اﺻﻼ ﺑﯿﺎ ﺑﺰن ﺗﻮي دﻫﻨﻢ ﻋﻮض ﺗﻤﺎم اون ﺳﺨﺘﯽ ﻫﺎي رﻫﺎ ... اﻣﺎ ﻫﻤﺮاز ...‬ ‫
- اﻣﺎ ﭼﯽ؟ واﻗﻌﺎ دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاد ﺑﺪوﻧﻢ اﻣﺎ ﭼﯽ؟ ﺧﻮدت دﺧﺘﺮ داري ... ﺣﺘﯽ اﮔﺮ ﺣﺎﻻ ﮐﻪ داره ﺧﺎﻧﻮم ﻣﯿﺸﻪ ﯾﻪ ﺑﺎر ﻫﻢ ﻣﻮﻫﺎش رو‬ ‫ﻧﻮازش ﻧﮑﺮده ﺑﺎﺷﯽ ... ﻣﯽ ﻓﻬﻤﯽ ﺑﺎ ﺧﻮاﻫﺮ ﻣﻦ ﭼﻪ ﮐﺮدي ...‬ ‫
- ﺑﻪ اون ﺧﺪاﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﻻي ﺳﺮ ﺷﺎﻫﺪه ﻣﻦ ﺗﻘﺎص رﻫﺎ رو ﭘﺲ دادم ... ﻫﻨﻮزم دارم ﭘﺲ ﻣﯿﺪم ...‬ ‫
- ﻻﺑﺪ روﺷﻨﮏ ﺧﺎﻧﻮم ﻗﺎﻟﺘﻮن ﮔﺬاﺷﺖ ...‬ ‫
- ﻫﻤﺮاز ... ﻣﻦ ﺑﻪ اوﻧﺎ اﺣﺘﯿﺎج دارم ... اوﻧﻬﺎ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻣﻦ ...‬ ‫... دﯾﮕﻪ ﺳﻌﯽ ﻧﮑﺮدم ﺑﻐﻀﻢ رو ﺑﺨﻮرم: ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ... ﻫﯿﭻ وﻗﺖ رﻫﺎ رو دوﺳﺖ داﺷﺘﯽ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- ﮐﺎش ﯾﮑﻢ ﻻﯾﻖ دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﺶ ﺑﻮدم ...‬ ‫... ﺻﺪاي ﺑﻠﻨﺪ ﻫﻖ ﻫﻖ ﮔﺮﯾﻪ ام ﺗﻮ ﻏﺮق ﺷﺪ در ﺑﻮدن ﺣﺎﻣﯽ ﺗﺮﯾﻦ ﺣﺎﻣﯽ ...‬ ‫
- ﺑﻬﺘﺮي؟‬ ‫ﭼﺸﻤﺎﯾﯽ ﮐﻪ درﺳﺖ ﺑﺎز ﻧﻤﯿﺸﺪن رو از ﻧﻮر ﻗﺮﻣﺰ رﻧﮓ ﺗﺎﺑﻠﻮي ﻣﻐﺎزه روﺑﻪ رو ﮐﻪ ﺧﺎﻣﻮش روﺷﻦ ﻣﯿﺸﺪ ﺑﻪ اون ﺧﺎﮐﯽ رﻧﮕﻬﺎي ﭘﺮ‬ ‫ﺳﺌﻮال ﭼﺮﺧﻮﻧﺪم ... ﺻﺪام ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻫﻖ زدن ﻫﺎم ﮐﻤﯽ دو رﮔﻪ ﺑﻮد: ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ...‬ ‫ﺑﻪ در ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺗﮑﯿﻪ داد دﺳﺘﺶ ﻣﺸﺖ ﺑﻮد روي زاﻧﻮش: ﻫﻤﺮاز ... اي ﮐﺎش ﮐﺎري از ﻣﻦ ﺑﺮ ﻣﯿﻮﻣﺪ ...‬ ‫ﺑﺎ اﻧﮕﺸﺖ اﺷﺎره و ﺷﺼﺘﻢ ﭼﺸﻤﺎم رو ﻣﺎﻟﯿﺪم: ﺷﻤﺎ ﻫﺮ ﮐﺎري ازﺗﻮن ﺑﺮ ﻣﯿﻮﻣﺪ اﻧﺠﺎم دادﯾﻦ ... ﺣﺎﻣﺪﻋﺎﺷﻖ ﺷﺪه ﺑﻮده دﯾﮕﻪ ﻣﻦ ﭼﯽ‬ ‫ﺑﮕﻢ ...‬ ‫
- ﺧﻮدت ﻫﻢ ﻣﯿﺪوﻧﯽ ﻫﻤﻪ ﺣﺮﻓﺶ اﯾﻦ ﻧﺒﻮد ... ﺧﯿﻠﯽ ﺣﺮﻓﻬﺎي دﯾﮕﻪ ﻫﻢ ﺷﺎﯾﺪ داﺷﺖ ﺑﮕﻪ ...‬ ‫
- ﺷﺎﯾﺪﻫﺎ دردي از ﻣﻦ دوا ﻧﻤﯿﮑﻨﻦ ﻫﻤﻮن ﻃﻮر ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﻫﺎ ﻫﻢ در ﻣﺎﻧﯽ ﻧﺒﻮدن ... ﺑﺎﯾﺪ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ اﻧﮕﺎر اﯾﻦ وﺳﻂ ﻓﻘﻂ و ﻓﻘﻂ‬ ‫ﻣﺨﺘﺺ رﻫﺎ ﺑﻮدن و ﺑﺲ ...‬ ‫
- ﻫﻤﻮن ﺑﺎﯾﺪ ﻫﺎ رو ﭘﺪرم ﺳﺎﻟﻬﺎ ﺳﻌﯽ ﮐﺮد ﺑﺮاي ﻣﻦ و ﺣﺎﻣﺪ ﻫﻢ ﺑﺬاره ... ﻣﻦ ﻧﻤﯿﮕﻢ اﯾﺮادي ﺑﺮ روﺣﯿﺎت ﻣﻦ ﯾﺎ ﭘﺪرم وارد ﻧﯿﺴﺖ‬ ‫ﺗﻨﻬﺎ ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﺑﺮاي ﻣﺎ ﻏﯿﺮ ﻗﺎﺑﻞ ﺑﺨﺸﺶ ﺑﻮده و ﻫﺴﺖ ﻣﺮدي ﻫﺴﺖ ﮐﻪ زن داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ و ﭼﺸﻤﺶ ﺑﯿﺮون از ﺧﻮﻧﻪ ﺑﺎﺷﻪ ... ﮐﻼ‬ ‫ﻣﺮدي ﮐﻪ ﮐﻨﺘﺮﻟﯽ روي ﭼﺸﻤﺶ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ...‬ ‫
- ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺧﺎﻃﺮ در ﺗﻤﻮم اﯾﻦ ﺳﺎﻟﻬﺎ ﺑﻪ ﭘﺎداش اﺷﺘﺒﺎه ﺑﺮادرﺗﻮن ﺑﺮاش ﭘﻮل ﻓﺮﺳﺘﺎدﯾﺪ و ازش ﺣﻤﺎﯾﺖ ﮐﺮدﯾﺪ؟‬ ‫
- ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﺑﺎﺑﺖ اﯾﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ از ﻣﻦ دﻟﺨﻮري؟‬ ‫
- دﻟﺨﻮري ﻣﻦ ﭼﻪ اﻫﻤﯿﺘﯽ داري؟‬ ‫ﮐﻤﯽ ﻣﻦ ﻣﻦ ﮐﺮد اﻣﺎ ﻣﺤﮑﻢ ﺗﺮ از ﻫﺮ زﻣﺎﻧﯽ ﮔﻔﺖ: ﺑﺮاي ﻣﻦ ﻣﻬﻤﻪ ...‬ ‫... ﺧﯿﻠﯽ دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ ﺑﭙﺮﺳﻢ ﭼﺮا اﻣﺎ ... اﻣﺸﺐ ... ﺑﺎ ﺗﻤﺎم اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺗﻠﺨﯽ ﺗﺰرﯾﻖ ﺷﺪه ﺑﻪ روح و ﺟﺴﻤﻢ ﺟﻮاب اﯾﻦ ﺳﺌﻮال رو ﮔﻢ‬ ‫ﺧﻮاﻫﻢ ﮐﺮد ...‬ ‫
- ﺑﯽ ادﺑﯽ ﻣﯿﺸﻪ اﮔﺮ ازﺗﻮن ﺧﻮاﻫﺶ ﮐﻨﻢ ﻣﻦ رو ﺑﺮﺳﻮﻧﯿﺪ ﺧﻮﻧﻪ؟‬ ‫ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ زﯾﺎدي ﭘﺮﺳﯿﺪ: ﺧﻮﻧﻪ؟‬ ‫
- ﺑﻠﻪ دﯾﮕﻪ ﺧﻮﻧﻪ ...‬ ‫
- ﺑﺎ اﯾﻦ ﺣﺎﻟﺖ؟ ﺣﺘﻤﺎ ﺷﻮﺧﯽ ﻣﯿﮑﻨﯽ ... ﻣﯿﺮﯾﻢ ﻋﻤﺎرت ... ﺗﺎزه ﺑﻪ ﻧﯿﻮﺷﺎ ﻫﻢ ﮔﻔﺘﯽ ﮐﻪ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﺑﻪ ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺗﻮﺿﯿﺢ دادم ﮐﻪ اﺣﺘﯿﺎج دارم ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎﺷﻢ ... اﻻن واﻗﻌﺎ دوﺳﺖ دارم ﺑﺮم ﺧﻮﻧﻪ ام ...‬ ‫ﮐﻤﯽ ﺧﻢ ﺷﺪ ﺗﻮي ﺻﻮرﺗﻢ: ﻫﻤﺮاز ...‬ ‫
- ﻓﻘﻂ ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺑﻪ ﺳﯿﺎوش ﻫﻢ زﻧﮓ ﻧﺰﻧﯿﺪ ... ﻫﺮ ﺑﺎر اون ﻫﺎ رو ﻫﻢ زا ﺑﺮاه ﻣﯿﮑﻨﻢ ...‬ ‫
- ﭼﺮا ﻟﺞ ﻣﯿﮑﻨﯽ؟‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- ﻟﺞ ﻧﯿﺴﺖ ... ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﻧﯿﺎز دارم ﺑﺎ ﺧﻮدم ... ﺧﺎﻃﺮاﺗﻢ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎﺷﻢ ...‬ ‫... اﺷﮑﯽ روي ﮔﻮﻧﻪ ام ﭼﮑﯿﺪ ﮐﻪ ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺶ ﮐﺮد: ﻣﻦ ﭼﻪ ﮐﻨﻢ ﺑﺎ اﯾﻦ اﺷﮑﺎ؟ ﭼﻪ ﻃﻮر اﻧﺘﻈﺎر داري ﺑﺎ ﺧﯿﺎل راﺣﺖ ﺑﺮم ﺧﻮﻧﻪ و ﺑﺎ‬ ‫اﯾﻦ ﺣﺎﻟﺖ ﺗﻨﻬﺎت ﺑﺬرارم؟‬ ‫
- ﻣﻦ اﻧﺘﻈﺎري ...‬ ‫
- داري ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﻢ ﻣﯿﮑﻨﯽ ... ﻣﯽ رﯾﻢ ﻋﻤﺎرت ...‬ ‫
- ﻧﻪ ... ﻧﻤﯽ رﯾﻢ ...‬ ‫... ﺧﻮدم ﻫﻢ از ﺻﺪاي ﮔﺮﻓﺘﻪ و ﻓﺮﯾﺎد ﮔﻮﻧﻪ ﺧﻮدم ﺟﺎ ﺧﻮردم ... ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ دﺳﺘﺶ روي ﺳﻮﺋﯿﭻ ﺧﺸﮏ ﺷﺪ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ...‬ ‫ﺑﻌﺪ از اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﻣﺤﺒﺖ اﯾﻦ ﺣﺮﮐﺘﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﯽ ادﺑﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯿﺮﺳﯿﺪ ... ﺳﺮم رو از ﺧﺠﺎﻟﺖ ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻢ: ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ...‬ ‫... ﺳﮑﻮت ﮐﺮده ﺑﻮد ... ﺳﺮم رو ﺑﺎﻻ آوردم و ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم ... ﮐﻪ داﺷﺖ ﺑﺎ ﻣﺤﺒﺖ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد ... ﻣﺤﺒﺘﯽ ﮐﻪ ﻫﺮ ﭼﻪ ﻗﺪر‬ ‫ﻣﯿﮕﺬﺷﺖ ﭘﺮده ﺑﻪ ﭘﺮده ﻋﯿﺎن ﺗﺮ ﻣﯿﺸﺪ وﻫﺮ ﭘﺮده اي ﮐﻪ ﮐﻨﺎر ﻣﯿﺮﻓﺖ ﺗﺮس و واﻫﻤﻪ ﻣﻠﺴﯽ رو ﺑﻪ ﺟﻮن ﻣﻦ ﻣﯽ اﻧﺪاﺧﺖ ...‬ ‫
- ﺑﺎﺷﻪ ﻋﻤﺎرت ﻧﻤﯿﺮﯾﻢ ... ﻣﯿﺮﯾﻢ ﯾﻪ ﺟﺎي دﯾﮕﻪ ...‬ ‫
- ﺟﺎي دﯾﮕﻪ؟!‬ ‫
- ﻣﯿﺒﺮﻣﺖ ﭘﯿﺶ روﯾﺎ ...‬ ‫
- روﯾﺎ؟!‬ ‫
- اون ﺗﻨﻬﺎ ﺧﺎﻧﻮﻣﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻣﯿﺸﻨﺎﺳﻢ و ﺑﻬﺶ اﻋﺘﻤﺎد دارم ... اﻧﺘﺨﺎب ﮐﻦ ... ﺑﺒﺮﻣﺖ ﭘﯿﺶ روﯾﺎ ... ﮔﻠﻨﺎر و ﺳﯿﺎ ... ﯾﺎ ﺑﯿﺎي ﻋﻤﺎرت؟‬ ‫
- ﻣﯽ ﺧﻮام ﻫﻤﯿﻦ ﺟﺎ ﭘﯿﺎده ﺷﻢ ... ﺑﺮم از اون ﻟﺒﻮ ﻓﺮوﺷﻪ ﺑﺮاي ﺧﻮدم ﻟﺒﻮ ﺑﺨﺮم ... ﺑﺮم ﺗﺠﺮﯾﺶ رو ﺑﺎﻻ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﮐﻨﻢ ... ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﺑﺎ‬ ‫ﻣﺘﺮو ﺑﺮم ﺧﻮﻧﻪ ام و ﺑﺨﻮاﺑﻢ ...‬ ‫ﺑﺎ ﮔﻮﺷﻪ اﻧﮕﺸﺖ ﺷﺼﺘﺶ ﻟﺒﺶ رو ﺧﺎروﻧﺪ و ﻣﺎﺷﯿﻦ رو ﮐﺎﻣﻞ ﭘﺎرك ﮐﺮد و ﭘﺎﻟﺘﻮش رو از ﭘﺸﺖ ﺑﺮداﺷﺖ ...‬ ‫
- ﭼﯽ ﮐﺎر دارﯾﺪ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﺪ؟‬ ‫
- ﻣﯽ رﯾﻢ ﺗﺠﺮﯾﺶ رو ﺑﺎﻻ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﮐﻨﯿﻢ ... ﻟﺒﻮ ﻫﻢ ﻣﯿﺨﻮرﯾﻢ ...‬ ‫ﺑﺎ دﻫﻦ ﺑﺎز ﺧﯿﺮه ﺷﺪه ﺑﻮدم ﺑﻬﺶ ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي روي ﻟﺒﺶ اوﻣﺪ: ﺑﻌﺪا ﭘﺸﺖ ﺳﺮم ﻧﮕﯽ زور ﮔﻮ ام ...‬ ‫
- ﻣﻦ؟ ﮐﯽ؟‬ ‫
- ﮐﻼﻏﺎ ﺑﺮام ﺧﺒﺮ آوردن ... ﺣﺎﻻ ﭘﯿﺎده ﺷﻮ ﺧﺎﻧﻮم ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ...‬ ‫در ﻣﺎﺷﯿﻦ رو ﻗﻔﻞ ﮐﺮد و ﻣﻦ ﻫﻨﻮز ﻣﺪﻫﻮش اﺗﻔﺎﻗﯽ ﺑﻮدم ﮐﻪ داﺷﺖ ﻣﯿﻮﻓﺘﺎد ...‬ ‫دﮐﻤﻪ ﻫﺎي ﭘﺎﻟﺘﻮش رو ﺑﺴﺖ و رو ﮐﺮد ﺑﻬﻢ: ﭼﺮا اﯾﺴﺘﺎدي؟‬ ‫
- ﯾﻪ ﺳﺌﻮال دارم ازﺗﻮن ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﯾﻪ ﻗﺪم ﺑﻬﻢ ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪ و دﺳﺘﺶ رو آروم آرود ﺑﺎﻻ و ﺷﺎل دور ﮔﺮدﻧﻢ رو ﻣﺤﮑﻢ ﮐﺮد و ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺑﻪ دﺳﺘﻪ ﻣﻮﯾﯿﻢ ﮐﻪ از ﺷﺎﻟﻢ‬ ‫ﺑﯿﺮون اوﻣﺪه ﺑﻮد زد: ﺑﭙﺮس ...‬ ‫ﭼﺸﻤﻢ رو ازش ﮔﺮﻓﺘﻢ و دوﺧﺘﻢ ﺑﻪ ﻧﻮك ﮐﻔﺸﻢ ﮐﻪ ﻧﺎ ﺧﻮد آﮔﺎه ﺑﻪ ﺳﻨﮓ ﮐﻮﭼﯿﮏ زﯾﺮ ﭘﺎم ﺑﺎزي ﻣﯿﮑﺮد: ﺷﻤﺎ ﻣﯿﺨﻮاﯾﺪ از دل ﻣﻦ‬ ‫در ﺑﯿﺎرﯾﺪ؟ ﯾﻌﻨﯽ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ اﯾﻦ ﻃﻮري ﮐﺎراي ﺣﺎﻣﺪ ﺟﺒﺮان ﻣﯽ ﮐﻨﯿﺪ؟‬ ‫ﺳﮑﻮت اﻧﮕﺎر ﺟﻮاﺑﺶ ﺑﻮد ... ﺳﺮم رو آروم آرودم ﺑﺎﻻ و ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم ... ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﺳﺌﻮاﻟﻢ ﺑﻪ ﻣﺬاﻗﺶ ﺧﻮش ﻧﯿﻮﻣﺪه ﻧﺎراﺣﺖ ﺷﺪه‬ ‫ﺑﻮد اﻧﮕﺎر: ﺟﺒﺮان ﻣﯿﺸﻪ اﯾﻦ ﻃﻮر؟‬ ‫... ﺗﻮ دﻟﻢ ﭼﯿﺰي رﯾﺨﺖ ... ﻧﺎراﺣﺖ ﺷﺪم ... دﻧﺒﺎل ﺟﻮاب دﯾﮕﻪ اي ﺑﻮدم اﻧﮕﺎر اﯾﻦ ﯾﻪ ﺟﻮاب زﯾﺎدي دو ﭘﻬﻠﻮﯾﯽ ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﻧﯿﺎزي ﻧﯿﺴﺖ ﺟﺒﺮان ﺑﺸﻪ ...‬ ‫... اﯾﻦ رو ﮔﻔﺘﻢ رو ﭼﺮﺧﯿﺪم ﺑﺮم ﮐﻪ ﻣﺎﻧﻌﻢ ﺷﺪ: ﻫﻤﺮاز ... ﺧﯿﻠﯽ ﺟﻮاﺑﻬﺎ دارم ﺑﺮاي ﺳﺌﻮاﻟﺖ ... اﻣﺎ اﯾﻦ ﺟﺎ ﺟﺎش ﻧﯿﺴﺖ ... ﻣﻦ‬ ‫ﺟﻮاﺑﮕﻮي ﺣﺎﻣﺪ ﻧﯿﺴﺘﻢ ... ﺗﻮ ﻫﻢ رﻫﺎ ﻧﯿﺴﺘﯽ ... ﭼﻨﺪ ﺑﺎري ﻫﻢ ازت ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﮐﻪ ﺟﺪاي از اﯾﻦ دو ﻧﻔﺮ ﺑﺘﻮﻧﯽ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﯽ ...‬ ‫اﻻن ﻫﻢ ﺗﺎ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﻢ ﻧﮑﺮدي راه ﺑﯿﻮﻓﺖ ...‬ ‫آرام ﺑﺎﻫﻢ راه اﻓﺘﺎدﯾﻢ ... ﻗﺪم زدن ﺑﺎ اﯾﻦ دﮐﺘﺮ ﺑﺎ اﺗﯿﮑﺖ ﺑﯿﻦ ﺷﻠﻮﻏﯽ ﻫﺎي زﻣﺴﺘﻮﻧﯽ ﺗﺠﺮﯾﺶ ﮐﻤﯽ ﻏﺮﯾﺐ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯿﺮﺳﯿﺪ ...‬ ‫ﺑﺎ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻤﯽ ازم راه ﻣﯿﺮﻓﺖ و ﺗﻤﺎم ﺣﻮاﺳﺶ ﺑﻪ ﻣﻨﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﮐﻨﺎرش داﺷﺘﻢ راه ﻣﯿﺮﻓﺘﻢ ... ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﻗﯿﺎﻓﻪ داﻏﻮن و‬ ‫ﺧﺴﺘﻪ ام ﺑﺮاي ﺧﯿﻠﯽ ﻫﺎ ﻋﺠﯿﺒﻪ ...‬ ‫رﺳﯿﺪﯾﻢ ﺑﻪ ﭼﺮخ دﺳﺘﯽ ﮐﻪ ازش ﺑﺨﺎر ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯿﺸﺪ ... اﯾﺴﺘﺎد ... آﺳﺘﯿﻦ ﭘﺎﻟﺘﻮش رو ﮔﺮﻓﺘﻢ: ﻣﻦ ﺷﻮﺧﯽ ﮐﺮدم ...‬ ‫... ﺧﯿﻠﯽ ﻋﺠﯿﺐ ﺑﻮد اﯾﻦ آدم ﺑﺎ اون دﺑﺪﺑﻪ و ﮐﺒﮑﺒﻪ ﺑﺮه از اون ﭘﯿﺮﻣﺮد ﺑﺎ ﮐﻼه ﻧﻤﺪي ﺳﺒﺰ رﻧﮓ ﻟﺒﻮ ﺑﺨﺮه ...‬ ‫ﺑﻪ ﻣﺸﺖ دﺳﺘﻢ دور آﺳﺘﯿﻦ ﭘﺎﻟﺘﻮي ﻟﺒﺨﻨﺪي زد: ﭼﺮا ... ﭘﯿﺮ ﺷﺪم ﺑﺮاي اﯾﻦ ﮐﺎرا؟‬ ‫
- اي ﺑﺎﺑﺎ ﭼﻪ اﺻﺮاري دارﯾﺪ ﺑﻪ ﺑﺎﻻ رﻓﺘﻦ ﺳﻨﺘﻮن ...‬ ‫ﺧﻨﺪه ام ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد روي ﻧﯿﻤﮑﺖ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﯾﻢ ... ﺧﯿﺮه ﺑﻮدم ﺑﻪ ﺑﺨﺎري ﮐﻪ از ﻟﺒﻮي ﻗﺮﻣﺰ رﻧﮓ ﺑﯿﺮون ﻣﯿﻮﻣﺪ ... ﯾﻪ ﺗﯿﮑﻪ اش رو ﺑﺎ‬ ‫وﺟﻮد اﯾﻨﮑﻪ ﻣﯿﺴﻮزوﻧﺪﺗﻢ ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﺗﻮي دﻫﻨﻢ: ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺷﻤﺰه اﺳﺖ ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺑﻪ ﺷﻮﻗﻢ زد و دﺳﺘﺎش رو ﮐﺮد ﺗﻮ ﺟﯿﺐ ﭘﺎﻟﺘﻮش: ﻫﺮ ﭼﯿﺰ ﻣﻤﻨﻮﻋﯽ ﺧﻮﺷﻤﺰه اﺳﺖ ...‬ ‫
- اﯾﻦ ﮐﻪ ﻣﻤﻨﻮع ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫
- ﺑﻬﺪاﺷﺘﯽ ﻫﻢ ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫
- دﮐﺘﺮﯾﺪ دﯾﮕﻪ ... اﻻن ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺑﻬﺪاﺷﺘﯽ ﻧﺒﻮدن ﻧﻤﯽ ﺧﻮرﯾﺪ ...‬ ‫
- دوﺳﺖ دارم ﮐﻪ ﺗﻮ ﺑﺨﻮري ... ﺣﺎﻻ ﺑﺨﻮر ﺗﺎ ﺑﺮﯾﻢ ﺑﻪ ﻗﻮل ﺧﻮدت ﺑﺎﻻ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﮐﻨﯿﻢ ﺗﺠﺮﯾﺶ رو ...‬ ‫ﺧﻨﺪه ام ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد از ﺑﺎﻻ ﭘﺎﯾﯿﻨﯽ ﮐﻪ ﮔﻔﺖ ... ﻟﺒﺨﻨﺪ زدم ...‬ ‫
- ﺗﻮ رو راﺣﺖ ﻣﯿﺸﻪ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﮐﺮد ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- ﻣﺮﺳﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ آرزوي اﻣﺸﺒﻢ ﻫﻤﺮاﻫﯿﻢ ﮐﺮدﯾﺪ ...‬ ‫ﭼﺮﺧﯿﺪ ﮐﺎﻣﻞ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ: ﺗﻮ ﻓﻘﻂ آرزو ﮐﻦ ﻫﻤﺮاز ... ﻣﻦ اﯾﻨﺠﺎ ﻫﺴﺘﻢ ...‬ ‫آرزو ... آرزو ﮐﺮدن ... اﯾﻦ آدم اﯾﻦ روزﻫﺎ از ﻣﻦ ﻫﻢ ﺧﯿﺎل ﭘﺮداز ﺗﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد؟ ﭼﯽ داﺷﺘﻢ در ﺑﺮاﺑﺮ اﯾﻦ ﻧﮕﺎه در ﺑﺮاﺑﺮ اﯾﻦ ﻟﺤﻦ زﯾﺒﺎ و‬ ‫اﯾﻦ آدﻣﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﻮن ﻗﻬﺮﻣﺎﻧﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ اﺻﺮار داﺷﺖ ﺑﻬﺶ ...‬ ‫ﻧﻔﺴﻢ رو ﺣﺒﺲ ﮐﺮدم ... اون اﻧﮕﺎر ﺑﺮاي ﺧﻮدش ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﺮده ﺑﻮد ﮐﻪ اﻻن ﭼﺮا روي اﯾﻦ ﻧﯿﻤﮑﺖ ﺗﻮ ﺳﺮﻣﺎي زﯾﺮ ﺻﻔﺮ ﺗﻬﺮان‬ ‫ﻧﺸﺴﺘﻪ ﻣﻦ اﻣﺎ ... آﯾﺎ ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ﺑﺎ اﯾﻦ ﻇﺮف ﯾﻪ ﺑﺎر ﻣﺼﺮف ﻗﺮﻣﺰ رﻧﮓ ﺗﻮي دﺳﺘﻢ و ﭼﺸﻤﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ از زور ﮔﺮﯾﻪ ﺑﺎز ﻧﻤﯿﺸﺪن ﭼﺮا‬ ‫اﯾﻦ ﺟﺎ ﻧﺸﺴﺘﻢ؟ رو ﻧﯿﻤﮑﺘﯽ ﮐﻪ ﻧﻮر ﺑﺎﻻي ﮔﻨﺒﺪ اﻣﺎم زاده ﺻﺎﻟﺢ روﺷﻨﺶ ﻣﯿﮑﺮد؟‬ ‫ﭼﺸﻢ از ﻣﻦ ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﻪ روﺑﻪ رو ﺧﯿﺮه ﺷﺪ ... ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﺸﯿﺪ: ﻣﻦ ازت اﻧﺘﻈﺎر ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰي رو ﻧﺪارم ﻫﻤﺮاز ... ﺑﻪ ﺧﺼﻮص ﺗﻮ‬ ‫اﯾﻦ ﺷﺐ ... ﻓﻘﻂ ﻣﯽ ﺧﻮام ﮐﻪ ﺧﻮدت ﺑﺎﺷﯽ ... زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﯽ ... ﺑﻪ ﺧﻮدت ﻓﺮﺻﺖ ﺑﺪي ... ﻣﻦ ﺑﺮاي ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ اﺣﺘﺮام ﺑﺮ اﻧﮕﯿﺰت ﺑﺮاي‬ ‫ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﺗﻤﯿﺰ و زﯾﺒﺎت اﺣﺘﺮام ﻗﺎﺋﻠﻢ ... ﺑﺮاي اﻋﺘﻘﺎداﺗﺖ ﺑﺮاي ﺣﺘﯽ دﻟﺨﻮري ﻫﺎت ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﺮاي ﻫﺮ ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ﺷﻤﺎﺳﺖ اﺣﺘﺮام ﺧﯿﻠﯽ زﯾﺎدي ﻗﺎﺋﻠﻢ ...‬ ‫... ﺟﻤﻠﻪ ام از ﻧﻈﺮ ﺧﻮدم زﯾﺎدي ﺳﺎده ﺑﻮد اﻣﺎ اﻧﮕﺎر ﺑﺮاي اون ﺗﺤﻠﯿﻞ ﺑﻪ ﻣﺮاﺗﺐ ﻋﻤﯿﻖ ﺗﺮ دﺷﺎت ﮐﻪ ﭼﺸﻤﻬﺎش ﻫﻢ ﺧﻮﺷﺤﺎل‬ ‫ﺷﺪن ...‬ ‫ﭘﺎﻫﺎم رو ﺑﻪ ﻫﻢ ﮔﺮه زدم و ﮐﻤﯽ ﺑﻪ ﺧﻮدم ﻟﺮزﯾﺪم ...‬ ‫
- ﺳﺮدﺗﻪ ﻧﻪ؟ ﻣﯿﺨﻮاي ﭘﺎﺷﯿﻢ راه ﺑﺮﯾﻢ؟‬ ‫
- ﯾﻌﻨﯽ ﺑﺎﻻ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﮐﻨﯿﻢ؟‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زد: ﻣﻦ ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﻣﻨﻈﻮرت از ﺑﺎﻻ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﮐﺮدن ﭼﯿﻪ؟‬ ‫
- ﺷﻤﺎ اﺻﻼ ﺟﻮوﻧﯽ ﮐﺮدﯾﺪ؟‬ ‫
- اﮔﺮ ﻣﻨﻈﻮرت از ﺟﻮوﻧﯽ ﮐﺮدن ﺑﯿﺮون ﻋﻼف ﭼﺮﺧﯿﺪن ﺑﺮاي ﺣﺮوم ﮐﺮدﻧﻪ وﻗﺘﻪ ... ﮐﻪ ﻧﻪ ﺟﻮوﻧﯽ ﻧﮑﺮدم ...‬ ‫
- ﻣﻨﻢ ﺟﻮوﻧﯽ ﻧﮑﺮدم ﯾﻌﻨﯽ وﻗﺘﺶ رو ﻧﺪاﺷﺘﻢ ...‬ ‫ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ زﯾﺒﺎﯾﯽ ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد: ﺗﻮ ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﺟﻮاﻧﯽ و اﯾﻦ ﯾﮑﻢ ...‬ ‫زﯾﺮ ﻟﺐ ﺑﺎ ﺻﺪاي ﭘﺎﯾﯿﻦ ﮔﻔﺖ اﻣﺎ ﻣﻦ ﺷﻨﯿﺪم: ﻣﻦ رو ﻣﯿﺘﺮﺳﻮﻧﻪ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﺗﺮﺳﻨﺎك ﻧﯿﺴﺘﻢ ...‬ ‫ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد اﻧﮕﺎر اﻧﺘﻈﺎر ﻧﺪاﺷﺖ ﺷﻨﯿﺪه ﺑﺎﺷﻢ ...‬ ‫
- اﻟﺒﺘﻪ ﮐﻪ ﻧﯿﺴﺘﯽ ...‬ ‫ﺳﯿﮕﺎرش رو روﺷﻦ ﮐﺮد و ﻣﻦ ﺧﯿﺮه ﺑﻪ ﻗﺮﻣﺰي ﻧﻮك ﺳﯿﮕﺎرش ﮔﻔﺘﻢ: ﻣﻦ ﻣﺜﻞ اﯾﻦ ﻗﺮﻣﺰي ﺳﯿﮕﺎر ﺷﻤﺎ ﺳﻮﺧﺘﻢ اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ...‬ ‫
- ﻫﻤﻪ ﻣﺎ ﺑﻪ ﻧﻮﻋﯽ ﺳﻮﺧﺘﯿﻢ ...‬ ‫
- اﻣﺎ ﺣﺎﻣﺪ ﻣﺜﻞ ﺗﻪ ﮐﺒﯿﺮﺗﯽ ﮐﻪ ﺳﯿﮕﺎر رو روﺷﻦ ﻣﯿﮑﻨﻪ اﻣﺎ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻧﻤﯿﺴﻮزه زﻧﺪﮔﯽ ﮐﺮده ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮدم ﺻﺤﺒﺖ ﺑﻪ ﺣﺎﻣﺪ ﺑﺮﮔﺮده ...‬ ‫
- ﻗﺒﻮل ﮐﻨﯿﺪ ﺗﺎزه ﺑﺎﻫﺎش ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮدم ... ﻣﻨﻢ دوﺳﺖ دارم ﺑﺪون ﻓﮑﺮ ﮐﺮدن ﺣﺮف زدن رو ... ﻣﻨﻢ دوﺳﺖ دارم ﺗﻮ ﯾﻪ ﻧﻤﺎﯾﺶ‬ ‫ﮐﻮﭼﯿﮏ ﻧﻘﺶ ﯾﻪ آدم ﻣﻬﻢ رو ﺑﺎزي ﮐﻨﻢ ... اﯾﻦ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺻﺪاي ﻗﻠﺒﻢ زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﻢ ... ﻣﻦ ﻫﻤﻪ اﯾﻦ ﻫﺎ رو ﺑﺪون ﺑﻮدن ﻣﺎدر و ﭘﺪرم‬ ‫ﻓﻘﻂ ﺑﺎ ﺑﻮدن رﻫﺎ ﻫﻢ ﻣﯿﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﻧﺸﺪ ... ﻣﻦ ﻗﺎﻧﻊ ﻧﺸﺪم ...‬ ‫ﭘﮏ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﺑﻪ ﺳﯿﮕﺎرش زد: ﻗﺮار ﻫﻢ ﻧﺒﻮد ﻗﺎﻧﻊ ﺑﺸﯽ ... اﯾﻦ ﺻﺤﺒﺖ ﻓﻘﻂ ﺑﺮاي اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﻮ ﺑﭙﺬﯾﺮي اﯾﻦ آدم ﻫﺴﺖ ... ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ‬ ‫و ﻗﺼﺪ و ﻧﯿﺘﺶ ﭼﯿﻪ ... ﻣﻦ و ﺗﻮ ﺑﺨﻮاﯾﯿﻢ ﯾﺎ ﻧﺨﻮاﯾﯿﻢ اﯾﻦ آدم ﭘﺪر اون ﺑﭽﻪ ﻫﺎﺳﺖ ... ﺗﻮ ﯾﻌﻨﯽ اﻻن ﺗﻮ زﻧﺪﮔﯿﺖ ﻫﯿﭽﯽ ﻧﺪاري؟‬ ‫
- ﭼﺮا ... دوﺳﺘﺎﯾﯽ دارم ﮐﻪ ﻫﻤﺸﻮن ﺧﺎﻧﻮاده ام ﺷﺪن ... ﯾﻪ ﺟﻮراﯾﯽ ﻣﻦ ﻫﻢ ﮔﺮﻓﺘﺎر روزﻣﺮﮔﯽ ﻫﺎي زﻧﺪﮔﯽ ﺷﺪم ...‬ ‫
- اﻻن ﻫﻢ ﮔﺮﻓﺘﺎر ﻫﻤﻮن روزﻣﺮﮔﯽ ﻫﺎ ﻫﺴﺘﯽ؟‬ ‫... ﭼﯽ ﻣﯿﮕﻔﺘﻢ ... ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻢ ﺣﻀﻮرت ... ﻧﻔﺴﺖ ... ﻣﺤﺒﺘﻬﺎي ﮔﺎه و ﺑﯽ ﮔﺎه ﻻﯾﺖ و ﭘﺮ از ﺣﺴﺖ ... ﺗﻤﺎم اون روزﻣﺮﮔﯽ ﻫﺎ رو از‬ ‫ﺑﯿﻦ ﺑﺮد؟ ﻣﯿﮕﻔﺘﻢ ﯾﻪ ﺣﺲ آروم و زﯾﺒﺎ ﻫﺴﺖ ... ﻣﺜﻞ ﯾﻪ ﺧﻂ ﭘﺮ رﻧﮓ ﻗﺮﻣﺰ وﺳﻂ زﻧﺪﮔﯽ آروم و ﮔﺎﻫﯽ ﻣﻮج داره ﻣﻦ؟ ﻣﯿﮕﻔﺘﻢ‬ ‫ﺧﻮدم ﺗﻌﺮﯾﻔﯽ ﺑﺮاي اﯾﻦ ﺣﺲ ﻧﺪارم؟ ﺑﺮاي ﻣﻦ اﯾﻦ ﻧﻘﻄﻪ اﻧﮕﺎر ﻧﻘﻄﻪ ﺻﻔﺮ ﮐﺮدن ﺗﻤﺎم اﺗﻔﺎﻗﺎت اﯾﻦ ﭼﻨﺪ روز ﺑﻮد ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺑﻪ ﺳﮑﻮت ﻃﻮﻻﻧﯿﻢ زد و اﺷﺎره اي ﺑﻪ ﻧﻮك دﻣﺎﻏﻢ ﮐﺮد: ﯾﺦ ﮐﺮدي ... ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮ ... ﯾﮑﻢ راه ﺑﺮﯾﻢ ... دﯾﮕﻪ دوﺳﺖ داري‬ ‫اﻣﺸﺐ ﭼﯽ ﮐﺎر ﮐﻨﯽ؟‬ ‫
- دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺗﻮ ﻣﺤﻠﻪ ﺧﻮدﻣﻮن راه ﺑﺮم ... ﻫﻤﻪ رو ﺑﺸﻨﺎﺳﻢ ﺳﻼم ﮐﻨﻢ و ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ... ﻣﻦ ﺧﻠﻢ ﺟﺪﯾﻢ ﻧﮕﯿﺮﯾﺪ ...‬ ‫
- ﺑﺮاي ﻣﺤﻠﺘﻮن ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﻢ ﻓﮑﺮي ﺑﮑﻨﻢ اﻣﺎ دوﺳﺖ دارم ﺑﺎﻫﺎت از ﮐﻨﺎر اون ﻣﻐﺎزه ﻫﺎ رد ﺑﺸﻢ ...‬ ‫ﻇﺮف ﺧﺎﻟﯽ رو اﻧﺪاﺧﺘﻢ ﺗﻮي ﺳﻄﻞ و راه اﻓﺘﺎدم ﮐﻨﺎر اﯾﻦ ﻣﺮدي ﮐﻪ اﻣﺸﺐ ﻋﺠﯿﺐ ﺷﺪه ﺑﻮد ... اﻣﺸﺐ اﻧﮕﺎر ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ رو ﭘﺎك ﮐﺮده‬ ‫ﺑﻮدﯾﻢ و ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ رو داﺷﺘﯿﻢ از اول ﺷﺮوع ﻣﯿﮑﺮدﯾﻢ ... و اﯾﻦ ﯾﻌﻨﯽ ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﺮدن دﻗﯿﻘﺎ ﺳﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﭘﯿﺶ و ﺗﻤﺎم ﻧﺴﺒﺘﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ‬ ‫اﯾﻦ ﻣﺮد ﺟﺬ اب ﮐﻨﺎر دﺳﺘﻢ ﺑﺎ ﻋﺎﻣﻞ ﺗﻤﺎم ﻧﺎراﺣﺘﯽ ﻫﺎي زﻧﺪﮔﯽ ﻣﻦ داﺷﺖ ...‬ ‫
- ﻫﻮﻟﻢ ﻧﮑﻦ ﺳﯿﺎ ...‬ ‫
- ﯾﻌﻨﯽ ﺟﺪي ﺟﺪي ﻣﯿﺨﻮاي ﺑﺎ ﻧﺮﯾﻤﺎن ﮐﺎر ﮐﻨﯽ؟‬ ‫
- ﭼﻪ ﻃﻮر ﻣﮕﻪ؟‬ ‫ﮔﻮﺷﯽ رو ﺑﯿﻦ ﺷﻮﻧﻪ ام و ﺳﺮم ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻢ ﺗﺎ ﺑﺘﻮﻧﻢ ﺑﻨﺪﻫﺎي آل اﺳﺘﺎر رو ﻣﺤﮑﻢ ﮐﻨﻢ ...‬ ‫
- ﻫﯿﭽﯽ ﮐﺎراش ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻮﻓﻖ ﻫﺴﺖ. ﯾﻪ ﺟﻮراﯾﯽ ﻫﻢ ﺑﺎر ﻫﻨﺮي دارن ﻫﻢ ﺷﺪﯾﺪا ﮔﯿﺸﻪ رو راﺿﯽ ﻣﯿﮑﻨﻦ ... ﺣﺎﻻ ﻧﻘﺸﺖ ﭼﯿﻪ؟‬ ‫در رو ﻗﻔﻞ ﮐﺮدم و ﮐﯿﻔﻢ رو روي دوﺷﻢ ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﮐﺮدم: ﻧﻘﺶ اول ...‬ ‫ﻓﺮﯾﺎد زد: اي ول ... ﻫﻤﺮاز اﯾﻦ ﻋﺎﻟﯿﻪ ...‬ ‫ﻣﯽ ﺷﺪ ﺣﺴﺮت ﺗﻪ ﮐﻼﻣﺶ رو ﮔﺮﻓﺖ و ﭼﯿﺰي ﻧﮕﻔﺖ ... ﻧﻪ ﺧﻮب ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺑﮕﻢ ﮐﻪ اون ﺣﺴﺮت ﻣﺨﻔﯽ ﺷﺪه ﺗﻪ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﯿﺶ رو‬ ‫ﮔﺮﻓﺘﻢ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ورودم ﺑﻪ ﭘﻼﺗﻮي ﻣﺤﻞ ﺗﻤﺮﯾﻦ ﻫﻤﺮاه ﺷﺪ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﭘﺖ و ﭘﻬﻨﯽ ﮐﻪ زدم ... اﯾﻦ ﺑﻮي دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﯽ و ﺗﮑﺮاري رو ﻧﻔﺲ ﮐﺸﯿﺪم ...‬ ‫اﯾﻦ ﺟﺎ ﺟﺎي ﻣﻦ ﺑﻮد ... ﻫﺮ ﺟﺎي دﻧﯿﺎ ﻫﺮ اﺗﻔﺎﻗﯽ ﮐﻪ ﺑﺮاي ﻣﻦ ﻣﯿﻮﻓﺘﺎد ﺑﺮام ﻣﻬﻢ ﻧﺒﻮد اﯾﻨﺠﺎ ﺗﻮي اﯾﻦ اﺗﺎق ﺗﺎرﯾﮏ ... روي اون‬ ‫ﺻﺤﻨﻪ در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﮐﺎﻏﺬﻫﺎي ﻣﺘﻦ ﻣﭽﺎﻟﻪ ﻣﯿﺸﺪن ﺗﻮي دﺳﺘﻢ ﻗﺮار ﮐﻪ ﻣﯿﮕﺮﻓﺘﻢ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﭘﻮچ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯿﺮﺳﯿﺪ ... ﺣﺘﯽ دﻟﺘﻨﮕﯽ‬ ‫ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﻪ ﺑﺮاي ﻫﻢ ﺑﺎزي ﻣﻌﺮوﻓﻢ اﺣﺴﺎس ﻣﯿﮑﺮدم ... ﺣﺘﯽ ﻧﮕﺎه ﮐﻤﯽ آزار دﻫﻨﺪه آﻗﺎي ﮐﺎرﮔﺮدان ﻫﯿﭻ ﮐﺪوﻣﺸﻮن ﻫﯿﭻ اﻫﻤﯿﺘﯽ‬ ‫ﺑﺮاي ﻣﻦ ﻧﺪاﺷﺘﻦ ... وﻗﺘﯽ ﺗﻮي ﻧﻘﺶ زن ﺟﺬاب و ﺷﺎدي ﻓﺮو ﻣﯿﺮﻓﺘﻢ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﺗﻼﺷﺶ ﺑﺮﮔﺮدوﻧﺪن ﻣﺮد ﻣﻮرد ﻋﻼﻗﻪ اش ﺑﻪ‬ ‫زﻧﺪﮔﯿﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ازش ﺑﺮﯾﺪه ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﻫﻤﻮن ﺟﻮري ﮐﻪ ﺳﻬﯿﻞ و ﻣﺤﻤﺪ ﻣﯿﮕﻔﺘﻦ ﻋﺎﻟﯽ ﻫﺴﺘﯽ ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺑﻪ ﻣﺮد روﺑﻪ روم زدم ... ﻣﺮدي ﮐﻪ اﺻﻼ ﭘﯿﺶ زﻣﯿﻨﻪ ﺧﻮﺑﯽ ازش ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﺳﺮم رو ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻢ و ﺧﻮدم رو ﻣﺸﻐﻮل‬ ‫ﮐﻔﺶ ﻫﺎم ﮐﺮدم ...‬ ‫
- ﻣﯽ دوﻧﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﺟﻮوﻧﯽ اﻧﻘﺪر رو اﻧﺘﻈﺎر ﻧﺪاﺷﺘﻢ ...‬ ‫... دﯾﺸﺐ ﻫﻢ ﯾﺎدﻣﻪ اﯾﻦ زﯾﺎدي ﺟﻮون ﺑﻮدن رو از زﺑﺎن ﺣﺎﻣﯽ ﺷﻨﯿﺪه ﺑﻮدم اﻣﺎ اون ﻟﺤﻦ ﮐﻤﯽ ﻧﮕﺮان ﮐﺠﺎ و ﻟﺤﻦ ﮐﻤﯽ ﻫﯿﺰ اﯾﻦ‬ ‫ﻣﺮد روﺑﻪ روم ﮐﺠﺎ اﺧﻤﺎم رو ﮐﺮدم ﺗﻮي ﻫﻢ ...‬ ‫
- ﻫﺮ دوﺷﻮن ﺑﻪ ﻣﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﻟﻄﻒ دارن ...‬ ‫
- ﻣﺤﻤﺪ اﻟﮑﯽ از ﮐﺴﯽ ﺗﻌﺮﯾﻒ ﻧﻤﯿﮑﻨﻪ ... ﺧﻼﺻﻪ اﯾﻨﮑﻪ ﺑﻪ ﮔﺮوه ﺧﻮش اوﻣﺪي ﺑﺮاي ﻧﻘﺶ ﯾﺎرا ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯿﮑﻨﻢ ﻣﯿﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺑﻬﺘﺮ از ﺗﻮ‬ ‫ﭘﯿﺪا ﮐﻨﻢ ... ﺣﺎﻻ ﺑﯿﺎ ﺑﺮﯾﻢ ...‬ ‫ﻣﻘﻨﻌﻪ ام رو ﮐﻤﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺟﻠﻮ ﮐﺸﯿﺪم: ﮐﺠﺎ؟‬ ‫
- ﺧﻮب ﻫﻤﮕﯽ ﺟﻤﻊ ﻣﯿﺸﯿﻢ ﺧﻮﻧﻪ ﻣﻦ ﺑﻌﺪ از ﺗﻤﺮﯾﻦ ﻃﺒﻘﻪ ﺑﺎﻻي اﯾﻦ ﺟﺎﺳﺖ ﯾﻪ ﻗﻬﻮه ﻣﯿﺰﻧﯿﻢ ... ﮐﻤﯽ ﮐﺎر رو ﺗﺤﻠﯿﻞ ﻣﯿﮑﻨﯿﻢ ...‬ ‫... ﺑﺎﯾﺪ از اول ﮐﺎر ﻣﻮﺿﻌﻢ رو ﻣﺸﺨﺺ ﻣﯿﮑﺮدم: ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ... ﻣﻦ ﻣﻌﻤﻮﻻ ﺗﻮ دورﻫﻤﯽ ﻫﺎ ﺷﺮﮐﺖ ﻧﻤﯿﮑﻨﻢ ...‬ ‫... اﺧﻤﺎش رﻓﺖ ﺗﻮ ﻫﻢ اﯾﻦ ﯾﻌﻨﯽ ﺑﻬﺶ ﺑﺮ ﺧﻮرده ﺑﻮد ...‬ ‫
- آﺧﻪ ﻓﺮﺻﺘﺶ رو ﻧﺪارم ... ﺟﺎﯾﯽ ﺗﺪرﯾﺲ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﺑﺎﻻﻓﺎﺻﻠﻪ از اﯾﻦ ﺟﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮم اوﻧﺠﺎ ...‬ ‫... ﺧﻮب دروغ دروغ ﻫﻢ ﻧﺒﻮد اﻣﺎ راﺳﺖ ﻫﻢ ﻧﺒﻮد ﭼﻮن اﻻن ﻓﻘﻂ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺮم ﺧﻮﻧﻪ ﮐﺘﺎب ﺑﺨﻮﻧﻢ و ﺑﺨﻮاﺑﻢ ...‬ ‫
- ﺑﺎﺷﻪ ... ﻫﺮ ﻃﻮر ﮐﻪ راﺣﺘﯽ ... ﭘﺲ ﻓﺮدا راس ﺳﺎﻋﺖ 1 ﺑﻌﺪ ازﻇﻬﺮ ﻣﻨﺘﻈﺮﺗﻢ ...‬ ‫... ﺻﺪاي زﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻃﻨﺎزي ﻧﺮﯾﻤﺎن رو ﺻﺪا ﻣﯿﮑﺮد ﻧﮕﺎﻫﻢ رو ﮐﺸﻮﻧﺪ ﺑﻪ ﺑﯿﺮون ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮدﯾﻢ ... زﻧﯽ ﮐﻪ ﺷﮏ ﻧﺪاﺷﺘﻢ‬ ‫... ﻫﻤﻮن اﻟﻬﺎم ﺧﺎﻧﻮم ﻣﻌﺮوﻓﻪ ...‬ ‫اﺧﻤﺎش ﯾﮑﻢ رﻓﺘﻪ ﺗﻮ ﻫﻢ و دﺳﺘﺎش رو ﺗﻮي ﻫﻢ ﻗﻔﻞ ﮐﺮده ﺑﻮد ... ﮔﻠﻨﺎر ﺑﺎ ﭼﺸﻢ و اﺑﺮو ﺑﻪ ﺳﯿﺎي ﺑﺪ اﺧﻼق اﺷﺎره ﮐﺮد و ﻟﺒﺨﻨﺪ زد‬ ‫... ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ ﮐﻪ ﺧﻨﺪه ﻧﺪاﺷﺖ ... اﻣﺎ ﻗﯿﺎﻓﻪ ﺳﯿﺎ ﺑﺎ ﻣﺰه ﺷﺪه ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﺑﻪ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﮕﻮ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- واﻗﻌﺎ ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد ﻫﻮﺷﻤﻨﺪاﻧﻪ اي ﺑﻮد آﻗﺎي داداش ... ﺑﺮم ﭼﯽ ﺑﮕﻢ ﺑﻪ ﻣﺤﻤﺪ ... ﺑﮕﻢ ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ﮐﺎر ﮔﺮداﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﻬﻢ ﻣﻌﺮﻓﯽ ﮐﺮدﯾﺪ‬ ‫ﻫﯿﺰه ...‬ ‫
- ﺑﺮو ﺑﮕﻮ ﺑﻪ دوﺳﺖ ﻣﺤﺘﺮﻣﺘﻮن ﺗﺬﮐﺮ ﺑﺪه دﺳﺖ از ﺳﺮ ﻣﻦ ﺑﺮداره ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﭼﯿﺰ ﻣﺴﺘﻘﯿﻤﯽ ازش ﻧﺪﯾﺪم ... اﺻﻼ ﻧﺒﺎﯾﺪ اﻧﮕﺎر ﺑﺮات ﺗﻌﺮﯾﻒ ﻣﯿﮑﺮدم ...‬ ‫اﺧﻤﺎش ﺑﯿﺸﺘﺮ رﻓﺖ ﺗﻮ ﻫﻢ: ﻫﻤﺮاز ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﻢ ﻧﮑﻦ ... ﻣﻦ ﯾﺎدم ﻧﺒﻮد اﯾﻦ ﻫﻤﻮن ﻧﺮﯾﻤﺎن ...‬ ‫
- ﯾﺎدت ﺑﻮد ﻫﻢ ﭼﯿﺰي ﺗﻐﯿﯿﺮ ﻧﻤﯿﮑﺮد ... ﻣﮕﻪ از اﯾﻦ ﺟﻮر آدم ﻫﺎ دﯾﮕﻪ ﺗﻮ ﺗﺌﺎﺗﺮ ﻧﺪارﯾﻢ؟‬ ‫ﮔﻠﻨﺎر: ﻣﮕﻪ ﻓﻘﻂ اوﻧﺠﺎﺳﺖ ... ﻣﺎ ﭘﺰﺷﮏ و وﮐﯿﻞ و ﮐﺎرﻣﻨﺪ و ﭼﻪ ﻣﯽ دوﻧﻢ ﺗﻮ ﻫﺮ ﺟﻤﻌﯽ آدم ﻣﺸﮑﻞ دار دارﯾﻢ ... ﺗﻮ ﻓﻘﻂ ﻣﺮاﻗﺐ‬ ‫ﺧﻮدت ﺑﺎش ...‬ ‫
- اون ﮐﻪ ﻧﻤﯿﺨﻮاد ﺑﻪ ﻣﻦ ﺣﻤﻠﻪ ﮐﻨﻪ ... ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﻧﮕﺎه ﻣﺰﺧﺮﻓﺶ رو دوﺳﺖ ﻧﺪارم ... اﯾﻦ ﮐﻪ ﻫﯽ اﺻﺮار داره ﺗﻮ دور ﻫﻤﯽ ﻫﺎﺷﻮن‬ ‫ﺷﺮﮐﺖ ﮐﻨﻢ رو دوﺳﺖ ﻧﺪارم ...‬ ‫ﺳﯿﺎ: ﺗﻤﺮﯾﻦ ﺑﻌﺪﯾﺘﻮن ﻣﻦ ﻣﯿﺎم ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم: ﺑﯽ ﺧﯿﺎل ﺳﯿﺎ ﻣﯿﺨﻮاي ﺑﯿﺎي دﺳﺖ ﺑﻪ ﯾﻘﻪ ﺑﺸﯽ؟‬ ‫
- آره ﻣﯿﺨﻮام ﺑﺎ ﻗﺪاره ﺑﯿﺎم ﺗﻮ ﺑﮕﻢ آي ﻧﻔﺲ ﮐﺶ ...‬ ‫ﺑﺎ ﻟﺤﻦ ﻻﺗﯿﺶ ﮐﻪ ﻣﻦ رو ﯾﺎد اﺟﺮاﻫﺎي ﺑﯽ ﻧﻈﯿﺮش ﻣﯽ اﻧﺪاﺧﺖ ﺧﻨﺪﯾﺪم اﻣﺎ ﺧﻨﺪه ﺧﯿﻠﯽ ﺷﺎدي ﻫﻢ ﻧﺒﻮد ... ﻧﮕﺎه ﻧﺮﯾﻤﺎن اﯾﻦ ﭼﻨﺪ‬ ‫وﻗﺖ اذﯾﺘﻢ ﮐﺮده ﺑﻮد ... ﺷﻮﺧﯽ ﻫﺎش ﺧﯿﻠﯽ از ﻣﻮارد ﺧﺎرج از ﺧﻂ ﺑﻮد ... ﺑﺎوﺟﻮد اﺧﻤﻬﺎي ﻋﯿﺎن ﻣﻦ ﻫﻢ ﺷﻮﺧﯽ ﻫﺎﯾﯽ ﻣﯿﮑﺮد ﮐﻪ ﻧﻪ‬ ‫ﻣﻨﺎﺳﺐ ﺧﻮدش ﺑﻮد ﻧﻪ ﻣﻦ ... و ﻧﻪ ﻣﻮﻗﻌﯿﺖ ﺷﻐﻠﯿﻤﻮن ...‬ ‫
- ﺣﺎﻻ اﺧﻤﺎت رو ﺑﺎز ﮐﻦ آﻗﺎي ﻣﻬﻨﺪس ... ﺷﺎم ﻣﯿﺮﯾﻢ ﺑﯿﺮون ﯾﺎ ﻧﻪ؟‬ ‫
- ﭼﺮا ﻧﻤﯿﺮﯾﻢ ﻣﻤﻮش ﺧﻮﺷﮕﻞ ﻣﻦ ... ﭘﺎﺷﻮ ﺣﺎﺿﺮ ﺷﻮ ﻣﯿﺮﯾﻢ دﻧﺒﺎل آوﯾﺴﺎ و ﺑﻌﺪش ﻫﻢ ﻣﯿﺮﯾﻢ ﻫﻤﻮن رﺳﺘﻮران اﻧﺘﺨﺎﺑﯽ آﺑﺠﯽ‬ ‫ﺑﺰرﮔﻪ ...‬ ‫ﻫﻨﻮز ﺗﻮ ﻓﮑﺮ ﺑﻮد و ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻪ ﺣﺮﻓﻬﺎي ﻣﻦ رو ﻫﻀﻢ ﮐﻨﻪ ...‬ ‫ﮔﻠﻨﺎر: ﺳﯿﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﻧﮕﺮاﻧﺘﻪ ... ﻫﻤﺮاز ﺑﻪ ﭘﻮﻟﺶ ﻓﮑﺮ ﻧﮑﻦ اﮔﻪ اذﯾﺖ ﺷﺪي ﺑﯿﺎ ﺑﯿﺮون ...‬ ‫
- ﻣﻦ رو ﮐﻪ ﻣﯿﺸﻨﺎﺳﯽ اﮔﻪ اﺣﺴﺎس ﮐﻨﻢ ﭼﯿﺰي ﺑﺎ اﻋﺘﻘﺎداﺗﻢ و اﺧﻼﻗﯿﺘﻢ ﺟﻮر ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻼ ﺑﯽ ﺧﯿﺎﻟﺶ ﻣﯿﺸﻢ اﻣﺎ دروغ ﻫﻢ ﻧﮕﻢ اﯾﻦ‬ ‫ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ﺷﺪﯾﺪ ﻫﻢ ﺑﻪ ﭘﻮل اﺣﺘﯿﺎج دارم ...‬ ‫
- راﺳﺘﯽ از راﻣﯿﻦ ﭼﻪ ﺧﺒﺮ؟‬ ‫
- ﺧﺪا رو ﺷﮑﺮ اﯾﻦ ﻣﺪت ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺮش ﺑﻪ ﮐﺎر ﺧﻮدش ﮔﺮم ﺑﻮده و زﯾﺎد ﺑﻪ ﭘﺮ و ﭘﺎي ﻣﻦ ﻧﭙﯿﭽﯿﺪه ﺗﻮ ﺧﯿﺎل ﺧﻮدش ﺑﻬﻢ وﻗﺖ داده‬ ‫ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ...‬ ‫
- ﻫﻤﺮاز ﯾﻪ ﭼﯿﺰي ﺑﮕﻢ ...‬ ‫در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺳﺮم ﺗﻮ ﮐﻤﺪ ﺑﻮد ﺗﺎ ﻟﺒﺎس ﻣﻨﺎﺳﺐ اﻣﺸﺐ ﭘﯿﺪا ﮐﻨﻢ ﺳﺮم رو ﮔﻔﺘﻢ: ﺑﮕﻮ ﺧﺎﻧﻮم دﮐﯽ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- ﺣﺎﻣﯽ ...‬ ‫ﻣﺎﻧﺘﻮ ﺗﻮي دﺳﺘﻢ ﺧﺸﮏ ﺷﺪ ... اﻣﺎ ﺳﺮم رو از ﮐﻤﺪ در ﻧﯿﺎوردم: ﺣﺎﻣﯽ ﭼﯽ؟‬ ‫
- ﺗﻮ ﻫﯿﭻ ﺣﺴﯽ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻬﺶ ﻧﺪاري؟‬ ‫... اﯾﻦ ﺳﺌﻮال ﭘﯿﭽﯿﺪه ﺗﺮﯾﻦ ﺳﺌﻮاﻟﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﻤﺎم اﯾﻦ ﻣﺪت ذﻫﻨﻢ رو ﻣﺸﻐﻮل ﮐﺮده ﺑﻮد ... ﺣﺲ ﻏﺮﯾﺒﯽ داﺷﺖ اﯾﻦ ﺳﺌﻮال ... در‬ ‫ﻣﻦ ﺣﺲ ﻫﺎي ﺧﻨﮏ و ﺷﯿﺮﯾﻨﯽ ﺑﻪ اﯾﺠﺎد ﻣﯿﮑﺮد ... ﻫﻤﻮن ﺣﺴﯽ ﮐﻪ وﻗﺘﯽ ﺗﻮ زﻣﺴﺘﻮن ﺑﯿﺮون ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺮده از ﺳﺮ ﮐﺎر ﺑﺮ ﻣﯿﮕﺮدي‬ ‫... ﭼﺮاﻏﻬﺎي ﺧﻮﻧﻪ ﻫﺎ روﺷﻨﻪ ... ﮔﺎﻫﯽ ﺗﻮي ﮐﻮﭼﻪ ﺑﻮي ﭘﯿﺎز داغ ﻣﯿﭙﯿﭽﻪ ... ﺣﺎﻣﯽ ﺑﺮاي ﻣﻦ ﺣﺲ ﯾﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﺎ ﭼﺮاغ روﺷﻦ ... ﮔﺮم و‬ ‫ﻋﺎري از ﺗﻤﺎم ﻣﺸﮑﻼت ﺑﯿﺮون رو داﺷﺖ ... ﻫﻤﻮن ﻃﻮر دﻟﻢ رو ﻣﯿﻠﺮزوﻧﺪ ﺑﻬﺶ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدن ... اﻣﺎ ...‬ ‫
- ﻫﻤﺮاز؟‬ ‫ﻣﺎﻧﺘﻮي ﭼﻨﮓ زده رو روي ﺗﺨﺘﻢ اﻧﺪاﺧﺘﻢ و ﺧﻮدم ﻧﺸﺴﺘﻢ روي ﺗﺨﺖ: ﺣﺲ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺣﺎﻣﯽ ﺗﻮ اوج ﺳﺎدﮔﯽ ﻓﻮق اﻟﻌﺎده ﭘﯿﭽﯿﺪه اﺳﺖ‬ ‫... ﻣﻦ ...‬ ‫ﮔﻠﻨﺎر ﻟﺒﺨﻨﺪ ﭘﻬﻨﯽ زد: ﻓﻬﻤﯿﺪﻧﺶ ﺳﺨﺖ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺗﻪ اون دل ﮐﻮﭼﯿﮑﺖ ﭼﯽ ﻣﯿﮕﺬره ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﻫﻨﻮز ﺧﻮدم ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﻪ ﺧﺒﺮه ﺗﻮ ﭼﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪي؟‬ ‫
- ﻫﻤﺮاز ... ﻗﺒﻞ از اﯾﻦ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺟﺮﯾﺎن اﯾﻦ رودﺧﻮﻧﻪ ﻗﺮار ﺑﮕﯿﺮي ... ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ رو در ﻧﻈﺮ ﺑﮕﯿﺮي ...‬ ‫رو ﺗﺨﺘﯽ ام رو ﮐﻪ ﺗﻮي دﺳﺘﻢ ﻣﺸﺖ ﮐﺮده ﺑﻮدم رﻫﺎ ﮐﺮدم و ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم: رودﺧﻮﻧﻪ اي وﺟﻮد ﻧﺪاره ...‬ ‫
- اون آﻗﺎي دﮐﺘﺮي ﮐﻪ اون ﻃﻮر ﺑﺮاي ﺗﻮ ﻧﮕﺮان ﺑﻮد ... اون آدم ... اون ﻧﮕﺎه و اون ﺻﺪا ... رودﺧﻮﻧﻪ ﻧﯿﺴﺖ ... ﺳﯿﻠﻪ ...‬ ‫
- ﺑﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻮﻣﺎي ﺧﻮﺷﮕﻞ ﻣﻦ اﻣﺸﺐ ﺑﺎﯾﺪ ﭼﻨﺪ ﺗﺎ ﺟﺒﻬﻪ رو داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ... ﺣﻮاﺳﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﺟﻤﻊ ﺟﻤﻊ ﺑﺎﺷﻪ ...‬ ‫ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﺻﺪاش رو اﻧﺪاﺧﺖ ﺗﻮي ﮔﻠﻮش و اﻧﮕﺸﺘﯽ ﺑﻪ ﺳﺒﯿﻞ ﻧﺪاﺷﺘﻪ اش ﮐﺸﯿﺪ و اﺷﺎره اي ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﺮد: ﺑﻪ ﺧﺼﻮص ﺷﻤﺎ ﺣﺎج‬ ‫ﺧﺎﻧﻮم ... ﭘﺎﻟﺘﻮﺗﻮن ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻮﺗﺎﺳﺖ ...‬ ‫ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺑﻠﻨﺪ ﺧﻨﺪﯾﺪم‬ ‫ﮔﻔﺖ: ﻧﺨﻨﺪ دﺧﺘﺮه ﺳﺮﺗﻖ ﻣﮕﻪ ﺑﺎﻫﺎت ﺷﻮﺧﯽ دارم ...‬ ‫ﺑﺎروﻧﯽ ﺳﻮرﻣﻪ اي رﻧﮕﻢ ﺧﻮب ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻮﺗﺎه ﺑﻮد ... ﺷﺎل ﺧﺮدﻟﯽ رﻧﮕﻢ رو ﮐﻤﯽ ﺟﻠﻮ ﮐﺸﯿﺪم و ﺑﺮاش اداﯾﯽ در آوردم و ﺑﻮﺗﻬﺎم رو از‬ ‫ﺗﻮي ﮐﻤﺪ ﺑﺎ ﻋﺸﻮه در آوردم ... ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎي ﮔﺮد ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد: ﭼﻪ ادا ﻫﺎﯾﯽ ﯾﺎد ﮔﺮﻓﺘﯽ ﮔﯿﺴﺎت رو ﻣﯿﮑﻨﻢ از اﯾﻦ اداﻫﺎ رو ﺟﺎي دﯾﮕﻪ‬ ‫در ﺑﯿﺎري ...‬ ‫... ﺑﻪ ﻗﯿﺎﻓﻪ اش ﮐﻪ اﯾﻦ ﺑﺎر ﺟﺪي ﺷﺪه ﺑﻮد ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم: ﺳﯿﺎ ...‬ ‫
- زﻫﺮه ﻣﺎر ... اﯾﻦ ﺑﺎر ﺷﻮﺧﯽ ﻧﺪارم از اﯾﻦ ﻗﺮﻫﺎ ﻧﯿﺎ ي ﻫﺎ ...‬ ‫ﻫﻨﻮز ﻣﺸﻐﻮل ﮐﻞ ﮐﻞ ﺑﻮدﯾﻢ ﮐﻪ ﻣﻮﺑﺎﯾﻠﻢ زﻧﮓ زد ﺣﺎﻣﯽ ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﺳﻼم ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- ﺳﻼم ﻫﻤﺮاز ﺧﻮاب ﮐﻪ ﻧﺒﻮدي؟‬ ‫ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺖ دﯾﻮار ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم: ﺳﺎﻋﺖ ﺗﺎزه ﻧﻪ و ﻧﯿﻤﻪ ... ﺷﻤﺎ ﭘﺎك ﻣﻦ رو ﮔﺬاﺷﺘﯿﺪ ﺟﺎي ﻧﯿﻮﺷﺎ ...‬ ‫ﺧﻨﺪه ﮐﻮﭼﯿﮑﯽ ﮐﺮد: ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﻓﺮﻗﯽ ﻧﺪارﯾﺪ ...‬ ‫
- ﻧﻪ ﺧﯿﺮ ﺧﻮاب ﻧﯿﺴﺘﻢ ﺗﺎزه ﻣﯿﺨﻮام ﺑﺮم ﺑﯿﺮون ...‬ ‫ﻟﺤﻨﺶ ﯾﮑﻢ ﺟﺪي ﺷﺪ: ﺟﺎي ﻣﻬﻤﯿﻪ؟‬ ‫... ﻟﺤﻨﺶ ﺧﻨﺪه ام ﻣﯽ اﻧﺪاﺧﺖ: آدﻣﯽ ﮐﻪ ﻣﯿﺨﻮاد ﻣﻦ رو ﺑﺒﺮه اﺣﺴﺎس آدﻣﻬﺎي ﻣﻬﻢ ﺑﻬﺶ دﺳﺖ داده ...‬ ‫اﯾﻦ ﺑﺎر واﻗﻌﺎ ﺟﺪي ﺷﺪه ﺑﻮد: ﻣﯽ ﺧﻮاد ﺑﺒﺮه؟ . ﯾﻌﻨﯽ ﺗﻮ ﻧﻤﯿﺨﻮاي ﺑﺮي ﺑﻪ زور ﻣﯿﺨﻮاد ﺑﺒﺮه؟‬ ‫... اﯾﻦ آدم ذﻫﻨﺶ ﺑﻪ ﮐﺪوم ﺳﻤﺖ ﻣﯿﺮﻓﺖ؟‬ ‫ﺳﯿﺎوش و ﮔﻠﻨﺎر ﮐﻪ اﻧﮕﺎر ﻓﻬﻤﯿﺪه ﺑﻮدن ﮐﯽ ﭘﺸﺖ ﺧﻄﻪ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮدن ...‬ ‫
- ﻧﻪ ﺳﯿﺎوش ﻣﯽ ﺧﻮاد ﺷﺎم ﻣﺎ رو ﺑﺒﺮه ﺑﯿﺮون ...‬ ‫اﯾﻦ ﺑﺎر ﻟﺤﻨﺶ ﺻﺪ و ﻫﺸﺘﺎد درﺟﻪ ﻓﺮق ﮐﺮده ﺑﻮد: ﺑﻬﺖ ﺧﻮش ﺑﮕﺬره ...‬ ‫... ﺧﻮاﺳﺘﻢ دﻟﯿﻞ زﻧﮓ زدﻧﺶ رو ﺑﭙﺮﺳﻢ ﮐﻪ ﺳﯿﺎ ﺗﻠﻔﻦ رو از دﺳﺘﻢ ﮐﺸﯿﺪ: ﺳﻼم ﻋﻠﯿﮑﻢ آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ...‬ ‫
- ...‬ ‫ﺳﯿﺎ ﺧﻨﺪه ﺑﻠﻨﺪي ﮐﺮد و ﮐﻤﯽ از ﻣﺎ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﮔﺮﻓﺖ ...‬ ‫ﮔﻠﻨﺎر ﺑﻬﻢ ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪ . دﺳﺘﺶ رو دور ﺷﻮﻧﻪ ام اﻧﺪاﺧﺖ: اﯾﻦ ﺑﺮق ﭼﺸﻤﺎ ﺟﻮاب ﻫﻤﻮن ﺳﺌﻮال ﻣﻨﻪ ﮐﻪ ﺳﺮت رو ﮐﺮده ﺑﻮد ﺗﻮ ﮐﻤﺪ و‬ ‫ﺑﻪ روي ﺧﻮدت ﻧﻤﯿﺎوردي ...‬ ‫ﻣﯿﺰي ﮐﻪ ﺳﯿﺎ اﻧﺘﺨﺎب ﮐﺮده ﺑﻮد ﮐﻤﯽ از در ﻓﺎﺻﻠﻪ داﺷﺖ ... آوﯾﺴﺎ رو ﺑﻪ روم ﺑﻮد ... ﺳﯿﺎ ﮐﻨﺎرش ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و ﮔﻠﻨﺎر ﻫﻢ ﮐﻨﺎر ﺳﯿﺎ‬ ‫... ﺻﻨﺪﻟﯽ ﮐﻨﺎر ﻣﻦ ﮐﻪ در ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺑﺎﻻي ﻣﯿﺰ ﺑﻮد رو ﺧﺎﻟﯽ ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻪ ﺑﻮدن ... ﻫﻨﻮز ﮐﺎري ﮐﻪ ﺳﯿﺎ ﮐﺮد رو ﺑﺎور ﻧﻤﯿﮑﺮدم ﺧﯿﻠﯽ‬ ‫ﺟﺪي ﺣﺎﻣﯽ رو ﻫﻢ دﻋﻮت ﮐﺮد و ﺟﺎﻟﺐ اﯾﻦ ﮐﻪ اون ﻫﻢ ﻗﺒﻮل ﮐﺮد وﺣﺎﻻ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮدﯾﻢ ﺗﺎ ﺑﯿﺎد ...‬ ‫ﯾﻪ دﺳﺘﻪ از ﻣﻮﻫﺎم رو دور دﺳﺘﻢ ﻣﯿﭙﯿﭽﺪم‬ ‫آوﯾﺴﺎ: ﻫﻤﺮاز ... ﭼﻪ ﻗﺪر اﯾﻦ رﻧﮓ ﺑﻬﺖ ﻣﯿﺎد ... ﺧﯿﻠﯽ ﺗﺮﮐﯿﺐ اﯾﻦ دو رﻧﮓ رو دوﺳﺖ دارم ...‬ ‫... ﺑﺤﺜﯽ راﺟﻊ ﺑﻪ رﻧﮓ و ﺗﺮﮐﯿﺒﺎﺗﺶ ﺗﻮ ﻣﻌﻤﺎري ﻫﻨﺮ ﺷﺮوع ﺷﺪ و ﻣﻦ ﻟﺬت ﻣﯿﺒﺮدم از ﺻﺤﺒﺖ ﺑﺎ اﯾﻦ دﺧﺘﺮ ﻣﻄﻠﻊ و ﺟﺬاب ﮐﻪ ﻫﺮ‬ ‫ﮐﻠﻤﻪ اي ﮐﻪ ﻣﯿﮕﻔﺖ ﯾﮏ ﺑﺎر ﺑﺮ ﻣﯿﮕﺸﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺳﯿﺎ و ﺑﻬﺶ ﻟﺒﺨﻨﺪي از ﺗﻪ دل ﻣﯽ زد ... ﻟﺒﺨﻨﺪي ﮐﻪ دل ﻣﻦ رو ﻣﯿﻠﺮزوﻧﺪ ﭼﻪ‬ ‫ﺑﺮﺳﻪ ﺑﻪ ﺳﯿﺎ ...‬ ‫
- ﺳﻼم ...‬ ‫ﻫﻤﮕﯽ ﺑﺎ ﺳﻼﻣﯽ ﮐﻪ ﺳﯿﺎ ﮐﺮد ﺳﺮﻣﻮن رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدﯾﻢ و ﺑﺎ دﯾﺪن ﺣﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ ﮐﺖ ﺷﻠﻮار و ﮐﺮوات زﻏﺎﻟﯽ رﻧﮕﺶ از ﻫﺮ ﻣﻮﻗﻌﯽ‬ ‫ﺷﯿﮏ ﺗﺮ و ﺟﺪي ﺗﺮ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯿﺮﺳﯿﺪ از ﺟﺎﻣﻮن ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪﯾﻢ ... ﺗﺎ ﺳﻼم ﮐﻨﯿﻢ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﺷﺎم رو ﮐﻪ ﺳﻔﺎرش دادﯾﻢ ... ﺳﯿﺎ راﺟﻊ ﺑﻪ ﺷﺮاﯾﻂ ﺷﺮﮐﺘﯽ ﮐﻪ ﺗﻮش ﮐﺎر ﻣﯽ ﮐﺮد ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯿﮑﺮد و ﺣﺎﻣﯽ در ﮐﻤﺎل آراﻣﺶ و‬ ‫ﺟﺪﯾﺖ ﺑﻬﺶ ﮔﻮش ﻣﯿﮑﺮد و ﻣﻦ در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﭘﺎﯾﻪ ﻟﯿﻮان رو ﺑﻪ روم رو ﺗﻮي دﺳﺘﻢ ﻣﯽ ﭼﺮﺧﻮﻧﺪم ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻣﯿﮑﺮدم ... اﯾﻦ ﻣﺮد آروم‬ ‫و ﺟﺪي و ﻗﺎﺑﻞ اﺣﺘﺮام ﮐﻪ ﮐﻨﺎرم ﺳﺮ ﻣﯿﺰ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﺷﺎﯾﺪ ﺟﻮاب ﺗﻤﺎم ﺳﺌﻮاﻻت اﯾﻦ ﭼﻨﺪ روز ﺑﻮد ... ﻣﺮدي ﮐﻪ دﯾﺪﻧﺶ ﺑﻪ ﻣﻦ در‬ ‫اوج ﻫﯿﺠﺎن آراﻣﺶ ژرﻓﯽ ﻣﯿﺪاد ﭘﺮ از ﺣﺲ زﻧﺪﮔﯽ ... از ﮐﯽ اﯾﻦ اﺧﻢ ﻫﺎ دﯾﮕﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮم ﺑﺮﻧﺪه ﻧﺒﻮدن؟ ﯾﺎ ﺷﺎﯾﺪ از ﮐﯽ اﯾﻦ آدم دﯾﮕﻪ‬ ‫ﺑﻪ ﻧﻈﺮم اﺧﻢ آﻟﻮد ﻧﯿﻮﻣﺪه ﺑﻮد؟ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ...‬ ‫
- ﻫﻤﺮاز اﻣﺸﺐ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺎﮐﺘﯽ؟‬ ‫... ﻣﻦ ﻣﺨﺎﻃﺐ ﺳﺌﻮاﻟﺶ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم: ﮔﻮش ﻣﯿﮑﻨﻢ ...‬ ‫
- ﺑﻪ ﺑﺤﺚ ﻫﺎي اﻗﺘﺼﺎدي؟ ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯿﮑﻨﻢ ...‬ ‫
- ﭼﻪ ﻃﻮر ﺑﻪ ﻧﻈﺮﺗﻮن در اﯾﻦ ﻣﻮرد ﻫﺎ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﻧﻈﺮي داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ؟‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زد: ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ ﮐﻪ ﺗﻮ ﻣﯿﺘﻮﻧﯽ راﺟﻊ ﺑﻪ ﻫﺮ ﭼﯿﺰي ﺻﺎﺣﺐ ﻧﻈﺮ ﺑﺎﺷﯽ ...‬ ‫ﺳﯿﺎ ﺑﺎ ﻟﻮدﮔﯽ ﭼﺸﻤﮑﯽ ﺑﻬﻢ زد و ﻣﻦ ﺑﻬﺶ ﭼﺸﻢ ﻏﺮه رﻓﺘﻢ ... ﺧﻮدم ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ اﯾﻦ ﺳﮑﻮﺗﻢ از ﺳﺮ اون ﺣﺴﯿﻪ ﮐﻪ راﺿﯽ ﻧﺒﻮدم ﮐﻪ‬ ‫اﯾﻦ ﻣﺮد ﮐﻨﺎرم ﺑﺎﺷﻪ و ﺣﻮاﺳﺶ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺒﺎﺷﻪ ...‬ ‫آوﯾﺴﺎ و ﺣﺎﻣﯽ ﯾﻪ ﻣﺪت ﺑﻌﺪ راﺟﻊ ﺑﻪ اﯾﺘﺎﻟﯿﺎ و زﯾﺒﺎﯾﯽ ﻫﺎش ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮدن و ﻣﻦ اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم اﻧﮕﺎر ﻣﻦ و ﮔﻠﻨﺎر ﺑﺪﺟﻮر‬ ‫ﮐﻨﺎر ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺷﺪﯾﻢ ...‬ ‫آوﯾﺴﺎ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺑﺮاي ﺗﺠﺪﯾﺪ آراﯾﺸﺶ ﺑﺮه دﺳﺘﺸﻮﯾﯽ و ﺳﯿﺎوش ﻫﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ﺗﺎ ﻫﻤﺮاﻫﯿﺶ ﮐﻨﻪ ... ﮔﻠﻨﺎر ﻫﻢ ﻣﻮﺑﺎﯾﻠﺶ رو دﺳﺘﺶ‬ ‫ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﺎ اﺟﺎزه اي ﮔﻔﺖ و ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﻣﻦ ﭼﺎﻗﻮي دﺳﺘﻢ رو ﺗﻮي ﺑﺸﻘﺎﺑﻢ ﺗﮑﻮن ﻣﯿﺪادم ... ﺳﮑﻮت ﺑﯿﻨﻤﻮن ﺑﻮد ...‬ ‫ﺳﺮش رو ﮐﻤﯽ ﺧﻢ ﮐﺮد و ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﻢ ﻧﺰدﯾﮏ ﮐﺮد ... اﯾﻦ ﻃﻮري ﻣﯿﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺑﻮي ادﮐﻠﻨﺶ رو ﮐﻪ ﺑﺎ ﺑﻮي ﺗﻮﺗﻮن ﭘﯿﭗ ﻗﺎﻃﯽ ﺷﺪه‬ ‫ﺑﻮد ﺣﺲ ﮐﻨﻢ و اﻋﺘﺮاف ﮐﻨﻢ اﯾﻦ ﺑﻮ ﺑﺮام ﺧﻠﺼﻪ آوره ...‬ ‫
- ﺧﻮﺑﯽ ﻫﻤﺮاز؟‬ ‫ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم ... ﭼﺸﻤﺎش زﯾﺎدي ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎم ﻧﺰدﯾﮏ ﺑﻮد ... ﻣﻦ ﺧﺎﮐﯽ ﭼﺸﻤﺎش رو ﺑﺎ اﯾﻦ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺗﻪ ﻧﮕﺎﻫﺶ دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ ...‬ ‫
- ﺧﻮﺑﻢ ...‬ ‫
- ﺳﯿﺎوش ﻣﻦ رو دﻋﻮت ﮐﺮد اﻣﺎ ﯾﺎدم رﻓﺖ ﺑﭙﺮﺳﻢ دﻟﯿﻠﻪ اﯾﻦ دﻋﻮت ﭼﯿﻪ؟‬ ‫
- ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ آوﯾﺴﺎﺳﺖ اﻧﮕﺎر ﺗﻮﻧﺴﺘﻪ ازش ﺟﻮاﺑﻬﺎي اﻣﯿﺪوار ﮐﻨﻨﺪه ﺑﮕﯿﺮه ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﻬﺮﺑﻮﻧﯽ روي ﺻﻮرﺗﺶ اوﻣﺪ: ﺧﻮب ﭘﺲ اﯾﻦ ﺧﺎﻧﻮﻣﯿﻪ ﮐﻪ ﺳﯿﺎوش ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮش از آرزوش ﮔﺬﺷﺘﻪ اﻟﺒﺘﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﻋﺠﯿﺐ‬ ‫ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫... ﭼﺮا ﯾﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﯾﻪ ﺣﺲ ﻧﺎراﺣﺖ ﮐﻨﻨﺪه اوﻣﺪ ﺗﻮي ذﻫﻨﻢ ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ... ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﻋﻘﺒﺶ ﺑﺰﻧﻢ: ﺑﻠﻪ ﻋﺠﯿﺐ ﻧﯿﺴﺖ ... آوﯾﺴﺎ ﻋﯿﻦ‬ ‫ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻫﺎﺳﺖ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﺗﻮ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﭼﯽ دﯾﺪ ﮐﻪ ﮐﻤﯽ ﺑﻬﻢ ﻧﺰدﯾﮏ ﺗﺮ ﺷﺪ ... اﻧﮕﺸﺖ اﺷﺎره اش رو ﭘﺸﺖ ﻫﺮ ﭼﻬﺎر اﻧﮕﺸﺖ دﺳﺖ راﺳﺘﻢ‬ ‫اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ... اﻧﮕﺸﺘﻬﺎم ﺑﺎﻻ اوﻣﺪن و ﺳﺮ اون ﭘﺎﯾﯿﻦ ... وﻧﻔﺴﺶ رو ي ﭘﻮﺳﺖ اﻧﮕﺸﺖ ﻫﺎم اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﻪ ﻗﺪر‬ ‫از اون ﻫﻤﻪ ﺣﺴﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ وﺟﻮدم ﺗﺰرﯾﻖ ﺷﺪه ﺑﻮد ﮔﺬﺷﺖ ﮐﻪ ﺳﺮش رو ﺑﺎﻻ آورد و ﺗﻮ ﺻﻮرﺗﻢ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد ... اﻧﺸﺘﮕﻬﺎي دﺳﺘﻢ ﻫﻨﻮز‬ ‫ﺗﻮ اﻣﻦ ﺗﺮﯾﻦ ﺟﺎي دﻧﯿﺎ ﺑﻮدن ...‬ ‫ﺑﺎ ﻟﺤﻨﯽ ﮐﻪ از ﻫﺮ زﻣﺎﻧﯽ ﻣﺤﮑﻢ ﺗﺮ ﺑﻮد و در ﻋﯿﻦ ﺣﺎل ﻧﻮازش ﮔﻮﻧﻪ ﺗﺮ ﻧﺰدﯾﮏ ﮔﻮﺷﻢ ﮔﻔﺖ: ﻣﻦ ﯾﻪ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻣﯿﺸﻨﺎﺳﻢ ... از ﻫﻤﻪ‬ ‫ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻫﺎي دﻧﯿﺎ زﯾﺒﺎ ﺗﺮ ... ﻧﻔﺲ ﮔﯿﺮ ﺗﺮ ... ﻣﺤﮑﻢ ﺗﺮ و ﻟﻄﯿﻒ ﺗﺮ ... ﻣﻦ اﯾﻦ ﺟﺎ ﻓﺮﺷﺘﻪ دﯾﮕﻪ اي ﻧﻤﯿﺒﯿﻨﻢ.‬ ‫ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺑﻪ ﻧﻈﺮم ﻣﺜﻞ ﮔﺬر ﯾﻪ رﻋﺪ ﺑﻮد اﻧﮕﺎر ﮐﻪ ﭼﯿﺰي در ﺛﺎﻧﯿﻪ اي روﺷﻦ ﺷﺪه ﺑﺎﺷﻪ و ﺑﻌﺪ ﺻﺪاي ﻣﻬﯿﺐ ﺣﻘﺎﯾﻖ ﯾﻬﻮ از اون ﻧﻮر‬ ‫ﺑﺘﺮﺳﻮﻧﺘﺖ ... ﺧﯿﺮه ﺑﻮدم ﻫﻨﻮز ﺑﻪ ﺟﻠﻮ ﺗﻮ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻣﺮدي ﮐﻪ اﻣﺸﺐ ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﻫﺮ زﻣﺎن دﯾﮕﻪ اي ﻣﻦ رو ﻋﺎﺷﻖ ﮐﺮده ﺑﻮد ... ﺣﺘﯽ‬ ‫ﮔﻔﺘﻦ اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﺗﻮ ﺳﺮم ﻫﻢ ﻣﯿﺘﺮﺳﻮﻧﺪﺗﻢ ... ﺣﺎﻣﯽ ﮐﻪ اﯾﻦ ﻃﻮر ﺑﻪ روﺑﻪ رو ﺧﯿﺮه ﺷﺪه ﺑﻮد ... ﻫﻤﻮﻧﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ وﻗﺘﯽ اون ﻃﻮر ﺑﻪ ﻣﻦ‬ ‫ﺣﺲ زﯾﺒﺎ ﺑﻮدن و رو داده ﺑﻮد ﺑﺎ رﺳﯿﺪن ﺳﯿﺎوش ﺗﻮﻧﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﻪ راﺣﺘﯽ ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺖ ﻋﺎدي ﺧﻮدش ﺑﺮﮔﺮده ﻣﻦ اﻣﺎ ﺑﺎ ﮔﻮﻧﻪ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ‬ ‫ازش ﺣﺮارت ﺑﯿﺮون ﻣﯿﺰد ﺑﺎ ﮔﯿﺞ ﮐﻨﻨﺪ ه ﺗﺮﯾﻦ ﺣﺴﻬﺎي دﻧﯿﺎ ﺗﻮي ذﻫﻨﻢ اﻣﺸﺐ رو ﺑﻪ ﭘﺎﯾﺎن رﺳﻮﻧﺪه ﺑﻮدم ﺣﺎﻻ ﺗﻮ ﻣﺎﺷﯿﻨﺶ داﺷﺘﻢ‬ ‫ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺧﻮﻧﻪ ﻣﯿﺮﻓﺘﻢ ... اﺣﺴﺎس ﻣﯿﮑﺮدم اﮔﺮ ﺑﺎ ﺧﻮدم ﮐﻤﯽ ﺧﻠﻮت ﮐﻨﻢ ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺘﻮﻧﻢ ﺑﺎ ﺧﻮدم ﮐﻨﺎر ﺑﯿﺎم ... ﯾﺎدم ﻣﯿﺮه ﻣﮕﻪ ﻧﻪ؟ ﻣﻦ‬ ‫ﻓﻘﻂ ﻣﺪﻫﻮش آراﻣﺶ و ﻣﺮدوﻧﮕﯽ ﻫﺎي اﯾﻦ ﺟﻨﺘﻠﻤﻦ ﺷﺪم ... اﻣﮑﺎن ﻧﺪاره ﻣﻦ اﯾﻦ ﻃﻮر دﻟﺒﺴﺘﻪ ﺑﺮادر ﺣﺎﻣﺪ ﺷﺪه ﺑﺎﺷﻢ ... اﯾﻦ ﻃﻮر‬ ‫واﺑﺴﺘﻪ ﯾﮏ از اﺻﻠﯽ ﺗﺮﯾﻦ ﻣﻬﺮه ﻫﺎي اﻧﺘﻈﺎم ﻫﺎ ... ﺳﺮم داﺷﺖ ﻣﯽ ﺗﺮﮐﯿﺪ ...‬ ‫
- اﻣﺸﺐ ﺑﻬﺖ ﺧﻮش ﻧﮕﺬﺷﺖ؟‬ ‫... ﺑﻪ ﭼﯽ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺑﺮﺳﻪ ﺑﺎ اﯾﻦ ﺳﺌﻮال؟‬ ‫
- ﺧﻮش ﮔﺬﺷﺖ ...‬ ‫
- ﭘﺲ ﭼﺮا اﻧﻘﺪر ﺳﺎﮐﺘﯽ؟‬ ‫ﭼﻬﺮه اش زﯾﺎدي ﻣﺘﻔﮑﺮ ﺑﻮد ... دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﻣﻮﺿﻮع رو ﻋﻮض ﮐﻨﻢ ... ﺑﻪ ﺟﺎﯾﯽ ﺑﺒﺮم ﮐﻪ ﯾﮑﻢ دور ﺑﺎﺷﻪ از اﯾﻦ ﮐﻮﭼﻪ ﺑﺎغ در ﻫﻢ‬ ‫ﺑﺮﻫﻢ ﺣﺲ ﻫﺎم ...‬ ‫
- ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﭼﻪ ﻃﻮرن؟‬ ‫... ﺧﯿﻠﯽ واﺿﺢ ﺧﻨﺪه اش رو ﺧﻮرد ... ﺧﻮب دﺳﺘﻢ ﺑﺮاش رو ﺷﺪه ﺑﻮد ...‬ ‫
- اوﻧﻬﺎ ﻫﻢ ﺧﻮﺑﻦ و ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ دﻟﺘﻨﮓ ... ﻣﻦ اﻣﺸﺐ ﺗﻤﺎس ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم ﺑﺎﻫﻢ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﯿﻢ ﮐﻪ اﯾﻦ ﺗﻮﻓﯿﻖ ﻧﺼﯿﺒﻢ ﺷﺪ ...‬ ‫
- ﻣﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺷﺪﯾﻢ از ﺑﻮدﻧﺘﻮن در ﮐﻨﺎرﻣﻮن ... آوﯾﺴﺎ ﻋﻀﻮ ﺟﺪﯾﺪ ﻣﺎﺳﺖ ...‬ ‫
- ﭘﺲ ﻋﻀﻮ ﺟﺪﯾﺪ ﻫﻢ ﻣﯿﭙﺬﯾﺮﯾﺪ!‬ ‫... ﻣﻨﻈﻮرش رو دﻗﯿﻘﺎ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﺸﺪم ... ﺳﺮم رو ﭼﺮﺧﻮﻧﺪم ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ ...‬ ‫
- ﺟﻮاب اﯾﻦ ﻧﮕﺎﻫﺖ ﮐﻪ ﭘﺮ از ﺳﺌﻮال رو زﻣﺎﻧﯽ ﻣﯽ دم ﮐﻪ دﯾﮕﻪ ﺑﺮات آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ﻧﺒﺎﺷﻢ ... ﮐﻪ ﺑﺘﻮﻧﯽ ﻓﻌﻠﻬﺎت رو ﺟﻤﻊ ﻧﺒﻨﺪي ...‬ ‫ﻫﺮ وﻗﺖ ﮐﻪ اﯾﻨﻄﻮر ﮐﻪ اﻣﺸﺐ ﺳﺮدر ﮔﻤﯽ ﺳﺮ در ﮔﻢ ﻧﺒﺎﺷﯽ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﺿﺮﺑﺎن ﻗﻠﺒﻢ رﻓﺘﻪ روي ﻫﺰار: ﻣﻦ ...‬ ‫
- ﻧﻈﺮت ﭼﯿﻪ ﻓﺮدا ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو ﺑﯿﺎرم ﭘﯿﺸﺖ ... ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﺎﺷﻢ ﻣﯿﺨﻮام راﺟﻊ ﺑﻪ ﺣﺎﻣﺪ ذره ذره ﺑﺎﻫﺎﺷﻮن ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﯿﻢ ...‬ ‫ﺑﻪ ﺳﺮﯾﻊ ﺗﺮﯾﻦ و ﺗﺨﺼﺼﯽ ﺗﺮﯾﻦ ﺻﻮرت ﻣﻤﮑﻨﻪ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﻣﻮﺿﻊ داد ... ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺮﯾﻊ اون ﻧﮕﺎه ﭘﺮ از ﻧﻮازش ﺑﻪ ﻫﻤﻮن ﻧﮕﺎه ﺣﺎﻣﯽ واري‬ ‫ﺗﻐﯿﯿﺮ ﮐﺮد ... ﻫﻤﻮن ﺟﺪﯾﺖ زﻣﺎﻧﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﻣﺸﮑﻼت رو ﺣﻞ ﮐﻨﻪ ...‬ ‫
- ﯾﻌﻨﯽ راه ﻓﺮاري ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫
- از واﻗﻌﯿﺖ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ راه ﻓﺮار ﻧﯿﺴﺖ. ﻫﻤﺮاز ... ﺗﻮ اﻧﻘﺪر ﻋﺎﻗﻞ و ﺑﺎ ﻫﻮش ﻫﺴﺘﯽ ﮐﻪ ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ﺧﻮدت ﻫﻢ ﺧﻮب ﻣﯿﺪوﻧﯽ ﺣﻘﯿﻘﺖ‬ ‫اﯾﻨﻪ ...‬ ‫
- ﻣﻦ آﻣﺎدﮔﯿﺶ رو ﻧﺪارم ... ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻫﻢ ﻧﺪارن ...‬ ‫
- ﻫﺮ ﭼﯽ ﺳﻨﺸﻮن ﺑﺮه ﺑﺎﻻﺗﺮ ﺑﺪﺗﺮه ... ﮐﯿﻨﻪ ﻫﺎي اﻧﺒﺎﺷﺘﻪ ﺷﻮن ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﯿﺸﻪ ... ﻓﺮﺻﺖ ﻫﺎي ﺑﯿﺸﺘﺮي رو از دﺳﺖ ﻣﯿﺪن ...‬ ‫ﯾﻪ ﻟﺤﻈﻪ اﺳﺘﺮس ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﺑﺎ ﻧﮕﺮاﻧﯽ ﭼﺮﺧﯿﺪم ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ: ﯾﻌﻨﯽ ﭼﯽ ﻓﺮﺻﺖ ... ﺣﺎﻣﺪ ﮐﻪ ﻗﺮار ﻧﯿﺴﺖ ﺟﺎﯾﯽ ﺑﺒﺮﺗﺸﻮن ...‬ ‫
- اﻟﺒﺘﻪ ﮐﻪ ﻧﻤﯽ ﺑﺮه ... ﻣﻨﻈﻮرم ﻓﺮﺻﺖ ﺑﻮدﻧﺸﻮن در ﮐﻨﺎر ﭘﺪرﺷﻮﻧﻪ ...‬ ‫
- ﺑﺎﺷﻪ ... ﻫﺮ وﻗﺖ ﮐﻪ ﺧﻮاﺳﺘﯿﺪ ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﯿﻢ ... راﺳﺘﯽ ﭘﺪرﺗﻮن ﭼﻪ ﻃﻮرن؟‬ ‫
- ﻫﻤﻮن ﻃﻮري ... ﻧﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮب ﻧﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺪ ...‬ ‫
- ﻣﯿﺸﻪ ﺑﭙﺮﺳﻢ ﮐﻪ ﭼﺮا اون اﺗﻔﺎق اﻓﺘﺎد؟‬ ‫آرﻧﺠﺶ رو اروم ﮔﺬاﺷﺖ رو ﻟﺒﻪ ﭘﻨﺠﺮه: ﺣﺎﻣﺪ اون ﺷﺐ ﻫﻤﻪ ﺣﺮﻓﻬﺎش رو ﻧﺰد ... ﺗﻮ ﺣﺎﻟﺖ ﺧﻮب ﻧﺒﻮد اون از ﺗﻮ ﺑﺪﺗﺮ ... ﺧﺐ ﺑﺎﺑﺎ‬ ‫ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻮد ﻫﺮ ﭼﯽ داﺷﺖ ﺑﺪه ﺣﺎﻣﺪ ﺑﻤﻮﻧﻪ ﻫﻤﻮن ﺟﺎ و ﺑﺮﻧﮕﺮده ... ﺑﺮ ﮔﺸﺘﻦ ﺣﺎﻣﺪ ﯾﻌﻨﯽ ﯾﻪ دﻧﯿﺎ ﺳﺌﻮال و ﺟﻮاب ... ﻣﺮدﻣﯽ ﮐﻪ‬ ‫ﻣﯿﺨﻮان ﺑﺪوﻧﻦ ﭼﺮا رﻓﺘﻪ ... ﭼﺮا ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ؟ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﮐﺠﺎ ﺑﻮده؟ ﺑﺮاي ﭘﺪر ﻣﻦ ﮐﻪ ﯾﻪ ﻋﻤﺮي ﺟﻮري زﻧﺪﮔﯽ ﮐﺮده ﮐﻪ ﮐﺴﯽ ازش‬ ‫ﺳﺌﻮال ﻧﭙﺮﺳﻪ اﯾﻨﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺨﺘﻪ ... ﺣﺎﻣﺪ ﺑﺎﺑﺎ رو ﺧﯿﻠﯽ اذﯾﺖ ﮐﺮده ... ﺧﯿﻠﯽ زﯾﺎد ...‬ ‫
- ﯾﻌﻨﯽ ﺷﻤﺎ اذﯾﺖ ﻧﮑﺮدي؟‬ ‫ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﭘﺮ ﻣﻬﺮي ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد: ﻧﻪ ﻧﮑﺮدم ﺧﺎﻧﻮم ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﻣﯿﺨﻮاي ﻣﭽﻢ رو ﺑﮕﯿﺮي؟‬ ‫
- ﻧﻪ ﺑﺤﺚ ﻣﭻ ﮔﯿﺮي ﻧﯿﺴﺖ ... ﻣﯽ دوﻧﯿﺪ ﭼﺮا ﺑﺮاي ﻫﻤﯿﺸﻪ از ﻧﻈﺮﺷﻮن ﭘﺴﺮ ﺧﻮﺑﯽ ﺑﻮدﯾﺪ؟‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم و اداﻣﻪ دادم: ﺑﺮاي اﯾﻨﮑﻪ ﺷﻤﺎ ﻫﻤﻮن ﻃﻮر ﮐﻪ اوﻧﻬﺎ ﺧﻮاﺳﺘﻦ ازﺗﻮن زﻧﺪﮔﯽ ﮐﺮدﯾﺪ ... ﯾﻌﻨﯽ ﺑﺎ ﻗﻮاﻧﯿﻦ ﺧﺎﻧﻮادﺗﻮن‬ ‫ﻫﻤﺎﻫﻨﮕﯽ ﮐﺎﻣﻞ داﺷﺘﯿﺪ ... ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﺧﺎرج از ﺧﻂ اوﻧﻬﺎ ﻧﺒﻮدﯾﺪ ... ﺣﺘﯽ ﺳﺎزي ﮐﻪ ﻣﯿﺰﻧﯿﺪ رو اوﻧﺎ اﻧﺘﺨﺎب ﮐﺮدن ... ﺣﺎﻣﺪ ﻏﻠﻂ ﯾﺎ‬ ‫درﺳﺖ ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﮐﻪ ﺟﻮر دﯾﮕﻪ اي زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﻪ و ﺗﻤﺎم ﻣﺪت ﻣﺠﺒﻮر ﺷﺪه ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻮادﺗﻮن ﺑﺠﻨﮕﻪ ... و اﯾﻦ ﮐﺎر ﺑﻪ ﻟﺞ ﺑﺎزي ﮐﺸﯿﺪه ...‬ ‫ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪه ﻫﻢ رﻫﺎ ﺑﺪﺑﺨﺖ ﺷﻪ ... ﻫﻢ ﺧﻮدش و ﯾﻪ ﻋﺎﻟﻤﻪ زﻧﺠﯿﺮ وار اذﯾﺖ ﺑﺸﻦ ...‬ ‫
- ﻣﯽ ﺑﯿﻨﻢ ﮐﻪ ﻣﻮﺿﻌﺖ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺣﺎﻣﺪ ﻋﻮض ﺷﺪه ...‬ ‫
- ﻫﺮ ﮔﺰ ﻫﻤﭽﯿﻦ ﭼﯿﺰي اﺗﻔﺎق ﻧﻤﯿﻮﻓﺘﻪ ﺑﺮاي ﻣﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﭼﯿﺰا ﺛﺎﺑﺘﻪ ... ﺧﯿﺎﻧﺖ ﺑﺪه ... دروغ ﺑﺪه ... ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﺮدن ﻓﺮزﻧﺪان ﺑﻪ ﻫﺮ‬ ‫دﻟﯿﻠﯽ ﺑﺎ ﺟﻨﺎﯾﺖ ﻓﺮﻗﯽ ﻧﻤﯿﮑﻨﻪ ... اﻣﺎ ﻧﻤﯽ ﺷﻪ ﮐﻪ ﯾﺎدﻣﻮن ﺑﺮه ﯾﻪ زﻣﯿﻨﻪ ﻫﺎﯾﯽ ﻫﻢ وﺟﻮد داﺷﺘﻪ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫اﻧﮕﺸﺖ اﺷﺎره اش رو روي ﻟﺒﺶ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد اﯾﻦ ﯾﻌﻨﯽ داﺷﺖ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮد ...‬ ‫
- ﺗﻨﺪ رﻓﺘﻢ؟‬ ‫ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ: ﻧﻪ ... ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﻘﻄﻪ اي رﺳﯿﺪﯾﻢ ﮐﻪ ﻣﯿﺘﻮﻧﯿﻢ ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ ذﻫﻨﻤﻮﻧﻪ رو در ﻣﯿﻮن ﺑﺬارﯾﻢ ... ﺑﺎ ﺑﺨﺸﯽ‬ ‫از ﺣﺮﻓﻬﺎت ﻣﻮاﻓﻘﻢ و ﯾﻪ ﺑﺨﺸﯿﺶ ﻫﻢ ﻧﻪ ...‬ ‫
- روﯾﺎ ...‬ ‫
- ﻣﻨﻈﻮرت اﺟﺒﺎر ﭘﺪرم ﺑﺮاي ازدواج ﺑﺎ روﯾﺎﺳﺖ؟ روﯾﺎ ﺑﺮاي ﺣﺎﻣﺪ ﺣﯿﻒ ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﺧﻮاﻫﺮ ﻣﻦ ﻧﺒﻮد ﻧﻪ ... ﭼﻮن دﺧﺘﺮ ﭼﯽ ﭼﯽ ﺳﻠﻄﻨﻪ ﻧﺒﻮد ...‬ ‫
- ﺧﻮاﻫﺮ ﺗﻮ اﯾﻦ وﺳﻂ از ﻫﻤﻪ ﺣﯿﻒ ﺗﺮ ﺑﻮد ...‬ ‫دﯾﮕﻪ رﺳﯿﺪه ﺑﻮدﯾﻢ ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻪ ... ﺗﺮﻣﺰ دﺳﺘﯽ رو ﮐﺸﯿﺪ و ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ: ﻣﺤﺾ رﺿﺎي ﺧﺪا ﻫﻤﺮاز ﺑﭙﺬﯾﺮ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺗﻮ ﺟﺒﻬﺎ اي‬ ‫ﺧﻼف ﺗﻮ و رﻫﺎ ﻧﯿﺴﺘﻢ ... ﻧﻤﯽ ﮔﻢ ﺑﻪ اﻧﺪازه ﺗﻮ ... اﻣﺎ دﻟﻢ ﺑﺮاي اون دﺧﺘﺮ ﻣﻌﺼﻮم و زﯾﺒﺎ ﮐﻪ اوﻣﺪ ﺧﻮﻧﻪ ﻣﺎ ... ﻫﺴﺮ ﺷﺪ ... ﻣﺎدر ﺷﺪ‬ ‫... ﻣﯽ ﺳﻮزه ...‬ ‫دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ اﯾﻦ ﺳﺮ ﺑﯽ ﻣﺨﻢ رو ﺑﮑﻮﺑﻢ ﺑﻪ دﯾﻮار ... ﭘﺸﺘﻢ ﺑﻬﺶ ﺑﻮد و ﮐﺎﻏﺬﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ روﺷﻮن ﯾﺎدداﺷﺖ ﺑﺮداﺷﺘﻪ ﺑﻮدم رو ﺗﻮي‬ ‫ﻣﺸﺘﻢ ﻓﺸﺎر دادم ... و زﯾﺮ ﻟﺐ ﺑﻪ ﺧﻮدم و زﻣﯿﻦ و زﻣﺎن ﻓﺤﺶ ﻣﯿﺪادم ...‬ ‫
- دﯾﮕﻪ اﻣﺸﺐ رو ﻣﯿﺎي ﻫﻤﺮاز ﺑﺎﺑﺎ دﺧﺘﺮ ﺗﻮ ﻣﮕﻪ ﺟﻐﺪي ﭼﭙﯿﺪي ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻪ؟‬ ‫
- ﻣﺜﻼ ﮐﺎرﻣﻨﺪﻫﺎي ﺑﺎﻧﮏ ﺑﻌﺪ از ﺗﻤﻮم ﺷﺪن ﮐﺎرﺷﻮن ﻣﯿﺮن ﺧﻮﻧﻪ ﺟﻐﺪن؟‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زد و ﻣﻦ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم از اﯾﻦ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺣﻘﯿﻘﺘﺎ ﻣﺘﻨﻔﺮم: دﺧﺘﺮ ﺧﺎﻧﻮم ﺗﻮ ﺧﻮدت رو ﺑﺎ ﮐﺎرﻣﻨﺪﻫﺎي ﺑﺎﻧﮏ ﻣﻘﺎﯾﺴﻪ ﻣﯿﮑﻨﯽ؟‬ ‫
- ﺑﺎزﯾﮕﺮي ﺑﺮاي ﻣﻦ ﯾﻪ ﺷﻐﻠﻪ ... ﻣﺜﻞ ﺑﺎﻧﮑﺪاري ... ﻣﻌﻠﻤﯽ ... ﻣﺜﻞ ﻫﻤﻪ اوﻧﻬﺎ ... ﻣﻦ ﻣﯿﺎم ﮐﺎرم رو ﺑﻪ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﺷﮑﻞ اﻧﺠﺎم ﻣﯿﺪم و‬ ‫ﻣﯿﺮم ﺧﻮﻧﻪ ام ... ﮐﺘﺎﺑﻢ رو ﻣﯿﺨﻮﻧﻢ ... زﻧﺪﮔﯿﻢ رو ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ...‬ ‫
- ﺷﻨﯿﺪم ﺗﻨﻬﺎ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯿﮑﻨﯽ؟.‬ ‫... ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل اﯾﻦ ﺳﺌﻮال رو اﻧﻘﺪر ﻧﻔﺮت اﻧﮕﯿﺰ از ﻣﻦ ﻧﭙﺮﺳﯿﺪه ﺑﻮد ...‬ ‫دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﺧﺴﺘﻪ ام ﮐﺸﯿﺪم ... ﺑﻌﺪ از ﻧﺰدﯾﮏ ﻧﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﺗﻤﺮﯾﻦ ﺑﯽ وﻗﻔﻪ ... ﺑﻌﺪ از دو زﻧﮓ درس دادن ... ﺣﺎﻻ ده ﺷﺐ ﺑﻮد‬ ‫و واﻗﻌﺎ دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺑﺮم ﺧﻮﻧﻪ ... و ﮔﯿﺮ اﯾﻦ آدم زﺑﻮن ﻧﻔﻬﻢ اﻓﺘﺎده ﺑﻮدم ... دﺳﺘﻪ ﻫﺎي ﺷﺎﻟﻢ رو ﻣﺮﺗﺐ ﮐﺮدم و ﮐﯿﻔﻢ رو ﺑﺮداﺷﺘﻢ:‬ ‫اﯾﻦ ﺗﻨﻬﺎ زﻧﺪﮔﯽ ﮐﺮدن دﻟﯿﻠﺶ اﯾﻦ ﻧﻤﯿﺸﻪ ﮐﻪ دﯾﺮ ﺑﺮم ﺧﻮﻧﻪ ... اﮔﺮ اﺟﺎزه ﺑﺪﯾﺪ دﯾﺮم ﺷﺪه ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮم ...‬ ‫از ﮐﻨﺎرش ﮐﻪ ﯾﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﺰﺧﺮف داﺷﺖ رد ﺷﺪم ... ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﺸﯿﺪم از ﺑﻮي دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﯽ ﭘﺎﯾﯿﺰ و راﻫﻢ رو ﮐﺸﯿﺪم ﺑﻪ ﺳﻤﺖ‬ ‫ﺧﻮﻧﻪ ... ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﻮدم ﮐﻪ اﻣﺸﺐ ﺑﺎ اﯾﻦ ﺧﺴﺘﮕﯽ ﻗﺮار ﻧﺒﻮد ﺑﺎ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﯿﻢ ... و ﻗﺮار ﺷﺪه ﺑﻮد ﻓﺮداﻋﺼﺮ ... دﻟﻢ ﺑﺮاﺷﻮن‬ ‫ﺗﻨﮓ ﺑﻮد ... دﻟﻢ ﮔﯿﺮ ﺑﻮد اﯾﻦ روزﻫﺎ ... ﮐﯿﻔﻢ رو روي دوﺷﻢ ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﮐﺮدم ... ﺧﯿﻠﯽ ﻓﮑﺮ ﻫﺎ ﺑﻮد ﺗﻮي ذﻫﻨﻢ ... ﻣﺤﺒﺖ ﻫﺎي ﮔﺎه و‬ ‫ﺑﯿﮕﺎﻫﺶ. ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ از اون ﺟﻤﻠﻪ اي ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﺷﺮوع ﺷﺪ ﮐﻪ ﮔﻔﺖ ... اوﻧﻪ ﮐﻪ ﺑﻬﻢ اﺟﺎزه ﻣﯿﺪه ﻫﺮ ﻃﻮري دوﺳﺖ دارم ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﻢ‬ ‫... اﻣﺎ ... اﯾﻦ ﺣﻘﯿﻘﺖ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﻣﯿﺪاﺷﺖ ... اﻣﮑﺎن ﻧﺪاﺷﺖ اون ﻣﺮد ﺑﺎ اون دﺑﺪﺑﻪ و ﮐﺒﮑﺒﻪ ... ﺑﯿﺎد و ﺑﻪ ﻣﻨﯽ ﻋﻼﻗﻪ ﻣﻨﺪ ﺑﺸﻪ ﮐﻪ ﺑﺮاش‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﺣﮑﻢ ﯾﻪ دﺧﺘﺮ ﺑﭽﻪ ﺑﯽ ﺗﺠﺮﺑﻪ رو داﺷﺘﻢ ... اﺻﻼ ﻣﻦ ﺑﻪ ﭼﻪ دردش ﻣﯿﺨﻮردم ... ﻧﮑﻨﻪ داﺷﺘﻢ ﺑﺎ ﺗﻮﻫﻢ ﻣﯿﺮﻓﺘﻢ ﺟﻠﻮ؟ ﻣﻦ اﯾﻦ ﺣﺲ‬ ‫رو ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻧﮑﺮده ﺑﻮدم ... راﻣﯿﻦ ﺑﺤﺜﺶ ﺣﺘﯽ ﮐﻤﺪي ﻫﻢ ﻧﺒﻮد اﯾﻦ وﺳﻂ ... ﺑﺎد ﺳﺮدي ﭘﯿﭽﯿﺪ و ﻣﻦ ﺷﺎل دور ﮔﺮدﻧﻢ رو‬ ‫ﻣﺤﮑﻢ ﺗﺮ ﮐﺮدم ... از ﮐﻨﺎر ﯾﻪ ﻟﺒﻮ ﻓﺮوش رد ﺷﺪم و ﻟﺒﺨﻨﺪ ﭘﻬﻨﯽ روي ﺻﻮرﺗﻢ اوﻣﺪ ...‬ ‫اﻧﮕﺸﺘﻬﺎي دﺳﺘﻢ رو ﻣﯿﺸﮑﻮﻧﺪم و ﺗﻮي اﺗﺎق رژه ﻣﯿﺮﻓﺘﻢ آﺧﺮﯾﻦ ﺑﺎري ﮐﻪ اﯾﻦ ﻃﻮر از روﺑﻪ رو ﺷﺪن ﺑﺎ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺗﺮس داﺷﺘﻢ ﯾﻪ‬ ‫ﻫﻔﺘﻪ ﺑﻌﺪ از ﻣﺮگ رﻫﺎ ﺑﻮد ... ﻫﻔﺘﻪ ﺳﯿﺎﻫﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ اﻟﺘﻤﺎس ﺗﻮﻧﺴﺘﻪ ﺑﻮدم اﮐﺒﺮﺧﺎن رو راﺿﯽ ﮐﻨﻢ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو ﺑﯿﺎره ﺧﻮﻧﻪ ﻣﻦ ... ﺗﺎ‬ ‫ﺑﺎﻫﻢ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﯿﻢ اون روزﻫﻢ اﯾﻦ ﻃﻮر ﮐﻒ دﺳﺘﻬﺎم ﻋﺮق ﮐﺮده ﺑﻮد و ﻧﻔﺴﻢ ﺗﻨﺪ ﺷﺪه ﺑﻮد ... ﻗﺮار اﻣﺮوز ﻫﻢ ﻫﻤﻮن ﻃﻮر ﻣﻦ رو‬ ‫دﯾﻮاﻧﻪ ﻣﯿﮑﺮد ... اﯾﻦ ﺑﺎر ﻫﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﺣﺮﻓﻬﺎﯾﯽ رو ﻣﯿﺰدم ﮐﻪ ﺧﻮدم ﻫﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﻬﺸﻮن اﻋﺘﻘﺎدي ﻧﺪاﺷﺘﻢ اﻣﺎ ﭼﺎره اي ﻫﻢ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ...‬ ‫ﺑﺎ ﮔﻠﻨﺎر ﮐﻪ ﺣﺮف زده ﺑﻮدم ﭘﺮﺳﯿﺪه ﺑﻮد ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ؟ و ﻣﻦ ﭼﻪ ﻗﺪر راﺣﺖ و ﺑﺎ اﻃﻤﯿﻨﺎن ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدم ﻧﻪ ... ﺣﺎﻣﯽ ﻫﺴﺖ ... از دﯾﺸﺐ‬ ‫ﺧﺠﺎﻟﺖ رو ﺑﻪ روﺷﺪ ﺑﺎ اﯾﻦ آدم رو ﻫﻢ ﭘﯿﺪا ﮐﺮده ﺑﻮدم اﻧﮕﺎر ﮐﻪ اون ﻫﻢ ﻣﯿﺘﻮﻧﻪ اي اﯾﻦ ﺣﺲ ﭘﻨﻬﺎﻧﯽ و ﺑﻪ ﻓﮑﺮ ﺧﻮدم ﻣﻤﻨﻮع رو‬ ‫ﺑﺒﯿﻨﻪ ... ﻓﮑﺮ ﮐﺮدن ﺑﻪ ﺣﺎﻣﯽ ﻧﺎ ﺧﻮد آﮔﺎه ﺷﻮﻗﯽ ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ اﺳﺘﺮس ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه داﺷﺖ ...‬ ‫زﻧﮓ در از ﺟﺎ ﭘﺮوﻧﺪﺗﻢ ... ﯾﻪ ﺑﺎر دﯾﮕﻪ ﺑﻪ ﺧﻮدم ﺑﺎ اون آراﯾﺶ ﻣﺤﻮ ﺗﻮي آﯾﻨﻪ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ... و ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم ... ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﺎ ﺷﻮق‬ ‫ﻣﺤﮑﻢ ﺑﻐﻠﻢ ﮐﺮدن و ﻣﻦ ﻫﻤﻮن ﻃﻮر ﮐﻪ اوﻧﻬﺎ رو در آﻏﻮش داﺷﺘﻢ ﺑﻪ ﺑﺎﻻي ﺳﺮم ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﺑﻪ ﯾﮑﯽ از ﺟﺬاب ﺗﺮﯾﻦ ﻣﺮدﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ‬ ‫ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل دﯾﺪه ﺑﻮدم ﮐﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪي ﭘﺮ ﻣﻬﺮ ﺗﺮ از ﻫﺮ زﻣﺎﻧﯽ روي ﻟﺒﺶ ﺑﻮد و ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮد ...‬ ‫ﮐﻮﺷﺎ ﻣﺤﮑﻢ ﮔﻮﻧﻪ ام رو ﺑﻮﺳﯿﺪ: ﻫﻤﺮاز ... ﻋﻤﻮ ﻫﻢ اﻣﺸﺐ اﯾﻦ ﺟﺎﺳﺖ ...‬ ‫
- ﻣﯽ دوﻧﻢ ﺧﻮش ﺗﯿﭗ ﺧﺎن ...‬ ‫و ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﺑﺎ دﺳﺖ ﺑﻪ ﻣﺒﻠﻬﺎ اﺷﺎره ﮐﺮدم و ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺑﻬﺶ زدم: ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮش اوﻣﺪﯾﺪ ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ دﻟﻢ ﺑﺮاي ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﺗﻨﮓ ﺷﺪه ﺑﻮد‬ ‫...‬ ‫
- راﺣﺖ ﺑﺎش ...‬ ‫از ﺗﻮي آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ ﺑﻬﺸﻮن ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم و ﺗﻪ دﻟﻢ ﺑﺎ ﺗﻤﺎم اﯾﻦ اﺳﺘﺮﺳﻬﺎ ي ﯾﺎز زﯾﺒﺎﺗﺮﯾﻦ ﺣﺲ ﻫﺎي دﻧﯿﺎ اوﻣﺪ ... در ﮐﻨﺎر ﻫﻢ ﺑﻮدﻧﺸﻮن‬ ‫ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻪ ﻣﻦ ﺑﺎ اﯾﻦ ﻟﺒﺨﻨﺪ اﯾﻨﮑﻪ اﯾﻦ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ در ﮐﻨﺎر ﺣﺎﻣﯽ اﯾﻦ روزﻫﺎ راﺣﺖ ﺗﺮ ﺑﻮدن اﯾﻦ ﮐﻪ اﯾﻦ ﻣﺮد داﺷﺖ ﺑﺎﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﻪ ﺑﺎزي‬ ‫ﮐﺮدﻧﺸﻮن ﺑﺎ ﭘﺎزل 0001 ﺗﮑﻪ ﻣﻦ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﯿﺰد و ﺑﺎ دﯾﺴﯿﭙﻠﯿﻦ ﺧﺎص ﺧﻮدش راﻫﻨﻤﺎﯾﯿﺸﻮن ﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد و ﻣﻦ داﺷﺘﻢ ﺑﺮاﺷﻮن ﭼﺎي‬ ‫ﻣﯿﺒﺮدم و ﺑﻬﻢ ﺣﺲ ﺑﻮدن ﻣﯿﺪاد ... اﯾﻦ ﮐﻪ ﮔﻪ ﮔﺎه ﺣﺎﻣﯽ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﻣﯿﮑﺮد و ﺑﻬﻢ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﯿﺰد ... اﯾﻦ ﯾﻌﻨﯽ‬ ‫ﺣﻮاﺳﻢ ﺑﻬﺖ ﻫﺴﺖ اﯾﻨﮑﻪ ﺣﻀﻮرم اﯾﻦ ﺟﺎ ﺗﻮ اﯾﻦ ﺧﻮﻧﻪ ﯾﻌﻨﯽ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﻗﺮاره ﺳﺮ ﺟﺎي ﺧﻮدش ﺑﺎﺷﻪ ... اﯾﻨﻬﺎ ﻫﻤﻪ ﺣﺲ ﻫﺎﯾﯽ ﺑﻮد‬ ‫ﮐﻪ ﺣﻀﻮر ﺣﺎﻣﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﯿﺪاد ...‬ ‫ﭼﺎي رو ﺟﻠﻮش ﮔﺬاﺷﺘﻢ و ﺷﯿﺮﮐﺎﮐﺎﺋﻮ رو دادم دﺳﺖ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ و رو ﻣﺒﻞ دو ﻧﻔﺮه ﮐﻨﺎر ﺣﺎﻣﯽ ﻧﺸﺴﺘﻢ و اﻧﮕﺸﺖ ﻫﺎم رو ﺷﺮوع ﮐﺮدم‬ ‫ﺑﻪ ﺷﮑﺴﺘﻦ ﺻﺪاش ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺣﺎﻣﯽ ﭼﺸﻢ از ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﮕﯿﺮه ﺑﺎ اﺧﻢ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﻨﻪ: ﻧﮑﻦ اون ﻃﻮري دﺧﺘﺮ ﭼﻪ ﻋﺎدﺗﯽ داري ﺑﻪ ﺧﻮدت‬ ‫آﺳﯿﺐ ﺑﺮﺳﻮﻧﯽ؟ ﻣﻦ ﻧﻤﯿﻔﻬﻤﻢ ...‬ ‫
- آﺧﻪ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﺻﺪاش رو ﮐﻤﯽ ﭘﺎﯾﯿﻦ آورد و ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد: اﺳﺘﺮس داري؟‬ ‫
- ﺧﯿﻠﯽ ... ﻧﮕﺎﻫﺸﻮن ﮐﻨﯿﺪ ﭼﻪ ﻗﺪر ﺷﺎدن ... ﻧﻤﯽ ﺧﻮام ﻧﺎراﺣﺘﺸﻮن ﮐﻨﻢ ...‬ ‫
- ﻫﻤﺮاز ﻣﻦ اﯾﻨﺠﺎم ﮐﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ اﯾﻦ ﮐﺎر رو ﺑﮑﻨﯿﻢ ... ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻢ ... ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ درﺳﺖ ﻣﯿﺸﻪ ... ﻣﻦ ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﯿﻢ ...‬ ‫... ﻫﻤﻮن ﻟﺤﻈﻪ دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺑﻐﻠﻢ ﮐﻨﻪ ... ﺑﻐﻠﺶ ﮐﻨﻢ ... ﭼﻪ ﻗﺪر ازش ﻣﻤﻨﻮن ﺑﻮدم ﮐﻪ ﮔﻔﺖ ﻣﯿﺘﻮﻧﯿﻢ ... ﯾﻌﻨﯽ اون روي ﻣﻦ‬ ‫ﺣﺴﺎب ﮐﺮده ... اﯾﻦ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺻﻮرﺗﻢ ﮐﻤﯽ ﺑﺎز ﺑﺸﻪ و ﻟﺒﺨﻨﺪ اون ﭘﻬﻦ ﺗﺮ ...‬ ‫
- ﮐﻮﺷﺎ ﺷﯿﺮت رو ﺑﺨﻮر ﺗﺎ ﻧﺮﯾﺨﺘﻪ ...‬ ‫اﯾﻦ ﺗﺬﮐﺮ رو دادم ﺗﺎ ﺣﻮاس اون دو ﺗﺎ ﮐﻪ ﺑﻪ ﭘﺎزل ﺑﻮد ﺑﻪ ﻣﻦ داده ﺑﺸﻪ ...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ: ﻫﻤﺮاز اﯾﻦ ﭘﺎزل رو ﮐﯽ ﺗﻤﻮم ﻣﯿﮑﻨﯽ؟‬ ‫... ﺣﺎﻣﯽ اﯾﻦ ﺑﺎر ﺑﻪ ﺟﺎي ﺗﺬﮐﺮ ﮐﻠﻤﻪ ﺧﺎﻟﻪ ﭼﺸﻢ دو ﺧﺖ ﺑﻪ ﭼﺎﯾﯿﺶ ...‬ ‫
- ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭘﺮﻧﺴﺲ اﯾﻦ روزﻫﺎ ﺧﯿﻠﯽ وﻗﺖ ﻧﺪارم ...‬ ‫
- ﻣﺤﻤﺪ رو دﯾﮕﻪ ﻧﻤﯽ ﺑﯿﻨﯽ ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ: ﻧﯿﻮﺷﺎ؟!‬ ‫... ﺧﻮب ﺣﺎﻣﯽ ﺑﻮد دﯾﮕﻪ اﯾﻦ ﺗﺬﮐﺮ ﺑﺮاي ﺑﻪ ﮐﺎر ﺑﺮدن اﺳﻢ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﺪون ﭘﺴﻮﻧﺪ و ﭘﯿﺸﻮﻧﺪ ﺑﻮد ... و اﯾﻨﮑﻪ ﭼﺮا ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺑﻬﺶ ﻓﮑﺮ‬ ‫ﻣﯿﮑﻨﻪ؟‬ ‫ﺗﻮ دﻟﻢ ﺑﻪ ﺣﺎﻣﯽ زﺑﻮن درازي ﮐﺮدم ... ﺣﺴﻮد ﺧﺎن ...‬ ‫
- اﯾﻦ روزﻫﺎ ﻓﻘﻂ ﺗﻠﻔﻨﯽ ﺑﺎﻫﺎش ﺣﺮف ﻣﯿﺰﻧﻢ اون ﺳﺮ ﮐﺎره ﻣﻨﻢ ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر اﻣﺎ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﺨﺼﻮص ﺳﻼم ﻣﯿﺮﺳﻮﻧﻪ و ﺑﻬﺖ ﻗﻮل ﻣﯿﺪم‬ ‫دوﺑﺎره ﺑﺒﺮﻣﺶ ﺑﺒﯿﯿﻨﺶ ...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ: ﻣﻦ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم اﻣﺸﺐ اوﻧﻬﻢ ﻫﺴﺖ ﻣﺜﻞ اون ﻣﻬﻤﻮﻧﯽ ﮐﻪ اوﻣﺪﯾﻢ ﺧﻮﻧﻪ ات ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﺑﺎ دﺳﺖ ﺑﻪ ﮐﻨﺎرش روي ﻣﺒﻞ اﺷﺎره ﮐﺮد ﺗﺎ ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺑﺸﯿﻨﻪ و ﻧﯿﻮﺷﺎ اﻃﺎﻋﺖ ﮐﺮد و ﺣﺎﻣﯽ ﮔﻔﺖ: ﻧﻪ اﻣﺸﺐ ﻣﺎ ﺧﺎﻧﻮادﮔﯽ دور ﻫﻢ‬ ‫ﺟﻤﻊ ﺷﺪﯾﻢ‬ ‫... ﻣﻦ دﻟﻢ ﻏﻨﺞ رﻓﺖ ﺑﺮاي اﯾﻦ ﮐﻠﻤﻪ ﺧﺎﻧﻮاده ﮐﻪ ﻣﻦ ﻫﻢ ﺗﻮش ﺑﻮدم ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﮐﺮد و اﯾﻦ ﯾﻌﻨﯽ ﮐﻪ ﺷﺮوع ﮐﻨﯿﻢ ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ: ﻧﯿﻮﺷﺎ ﻣﯽ دوﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ ﭼﻪ ﻗﺪر ﺑﺮام ﻣﻬﻤﻪ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﯾﻌﻨﯽ ﻫﻢ ﺗﻮ و ﻫﻢ ﮐﻮﺷﺎ ﺧﻮب زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﯿﺪ درﺳﺘﻪ؟‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ ﮐﻪ ﺣﺎﻻ ﻓﻬﻤﯿﺪه ﺑﻮد ﻣﺎﺟﺮا ﺟﺪﯾﻪ ﺑﺎ ﺗﺮس ﺧﯿﺮه ﺷﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ و ﻣﻦ ﺑﻐﻀﻢ رو ﺑﻪ زور ﻗﻮرت دادم ... اﮔﺮ ﻣﻦ ﮐﻢ ﻣﯿﺎوردم ﻣﻄﻤﺌﻨﺎ‬ ‫ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻫﻢ ﻋﮑﺲ اﻟﻌﻤﻠﻬﺎ ﺗﻨﺪي ﻧﺸﻮن ﻣﯿﺪادن ...‬ ‫ﮐﻨﺎر ﻧﯿﻮﺷﺎ ﻧﺸﺴﺘﻢ و ﮐﻮﺷﺎ رو ﻫﻢ روي ﭘﺎم ﻧﺸﻮﻧﺪم ... ﺳﻨﮕﯿﻦ ﺷﺪه ﺑﻮد اﻣﺎ اﯾﻦ ﻃﻮري ﻣﯿﺘﻮﻧﺴﺘﯿﻢ ﻫﺮ ﭼﻬﺎر ﺗﺎﻣﻮن روي ﻣﺒﻞ‬ ‫ﺑﺸﯿﻨﯿﻢ و ﻣﻦ ذﻫﻨﻢ درﮔﯿﺮ ﺑﻮد ﮐﻪ ﯾﻌﻨﯽ ﻧﻤﯿﺸﺪ اﯾﻦ ﺗﺎﺑﻠﻮ ﻫﻤﯿﺸﮕﯽ ﺑﺎﺷﻪ؟‬ ‫ﻣﻦ: ﻣﻨﻈﻮر ﻋﻤﻮﺗﻮن اﯾﻨﻪ ﮐﻪ ﺧﻮب ﻣﯿﺪوﻧﯿﺪ ﮐﻪ ﻣﺎ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺻﻼح ﺷﻤﺎ رو ﺧﻮاﺳﺘﯿﻢ؟‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ: ﻣﻦ دوﺳﺖ ﻧﺪارم اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ رو ...‬ ‫
- ﻋﺮوﺳﮑﻢ ﻫﯿﭻ ﻣﺸﮑﻠﯽ ﻧﯿﺴﺖ ... ﻣﺎ اﯾﻨﺠﺎﯾﯿﻢ ... ﻫﻤﯿﺸﻪ ﭘﯿﺶ ﺷﻤﺎ ﺗﺎ ﻫﭻ ﻣﺸﮑﻠﯽ ﭘﯿﺶ ﻧﯿﺎد ... ﻣﺎ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﮐﻨﺎر ﻫﻤﯿﻢ ... اﻣﺎ ...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺗﺮﺳﯿﺪ: اﻣﺎ ﭼﯽ ... ﺗﻮ ﻣﯿﺨﻮاي ﺟﺎﯾﯽ ﺑﺮي؟ ﻣﯿﺨﻮاي ازدواج ﮐﻨﯽ ﻧﻪ؟ اوﻧﻢ ﻧﻤﯿﺨﻮاد ﻣﺎ ﺑﺎﺷﯿﻢ؟‬ ‫ﮐﻮﺷﺎ ﺑﺎ وﺣﺸﺖ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد ...‬ ‫ﻣﻦ: اي ﺑﺎﺑﺎ ﻧﯿﻮﺷﺎ ... اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ رو ﮐﯽ ﺑﻪ ﺗﻮ ﮔﻔﺘﻪ؟ ﻣﻦ ﺣﺘﯽ ازدواج ﻫﻢ ﺑﮑﻨﻢ ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﭘﺮﯾﺪ ﺗﻮي ﺣﺮﻓﻢ: ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎﺷﯿﺪ ﻫﻤﺴﺮ ﺧﺎﻟﺘﻮن ﺷﻤﺎ رو ﺧﯿﻠﯽ دوﺳﺖ داره ... اﻣﺎ اﻻن اﺻﻼ ﺑﺤﺚ ازدواج ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﻧﯿﺴﺖ‬ ‫... ﺷﻤﺎ ﻫﺮ دوﺗﻮن اﻧﻘﺪر ﺑﺰرگ و ﻋﺎﻗﻞ ﺷﺪﯾﺪ ﮐﻪ ﺑﺘﻮﻧﯿﺪ ﺷﺮاﯾﻂ رو درك ﮐﻨﯿﺪ ...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺗﻮ ﺟﺎش ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﺷﺪ و ﺑﺎ اﺧﻢ ﮔﻔﺖ: ﻣﻨﻈﻮرﺗﻮن اﯾﻨﻪ ﮐﻪ اون ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ﻧﻪ؟‬ ‫ﻣﻦ: اون ﭼﯿﻪ ﻧﯿﻮﺷﺎ ...‬ ‫
- اون ... اوﻧﻪ ...‬ ‫... وﻗﺘﯽ اﯾﻦ ﻃﻮر ﺑﺮاق ﻣﯿﺸﺪ ﺗﻮ ﺻﻮرﺗﻢ دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﻟﭙﺎش رو ﺑﮑﺸﻢ ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ: ﻧﯿﻮﺷﺎ ﻧﺬار ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ادب ﯾﺎدت رﻓﺘﻪ ...‬ ‫... ﺑﺎ اﻟﺘﻤﺎس ﺑﻪ ﺻﻮرت ﺣﺎﻣﯽ ﺧﯿﺮه ﺷﺪم ﺑﻠﮑﻪ اﯾﻦ اﺧﻢ ﻫﺎ رو از ﻫﻢ ﺑﺎز ﮐﻨﻪ ... اﻻن ﺟﺎش ﻧﺒﻮد ...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ دﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﯿﻨﻪ ﻧﺸﺴﺖ ...‬ ‫ﻣﻦ دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﻣﻮﻫﺎي ﺧﻮﺷﮕﻠﺶ ﮐﺸﯿﺪم: ﻧﯿﻮﺷﺎ ... ﻣﻦ وﻗﺘﯽ ﺳﻪ ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮدم ﭘﺪرم رو از دﺳﺖ دادم ... ﻓﻮت ﭘﺪرم ﯾﮑﯽ از ﺑﺪﺗﺮﯾﻦ‬ ‫اﺗﻔﺎﻗﻬﺎي زﻧﺪﮔﯽ ﻣﻦ ﺑﻮد ... ﺣﺘﯽ اﮔﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﻪ ﯾﺎدش ﻧﯿﺎرم ...‬ ‫ﮐﻮﺷﺎ ﮐﻪ از ﻧﯿﻮﺷﺎ ﻫﻢ اﺧﻢ آﻟﻮد ﺗﺮ ﺑﻮد از روي ﭘﺎم ﭘﺎﯾﯿﻦ اوﻣﺪ و ﻧﺸﺴﺖ روي ﻣﺒﻞ رو ﺑﻪ رو ... دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺟﻠﻮش رو ﺑﮕﯿﺮم ...‬ ‫دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﮐﻨﺎرم ﺑﺎﺷﻪ ... اﻣﺎ ﻧﻤﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﮔﯿﺮ ﺑﺪم ﺑﻬﺶ ...‬ ‫ﮐﻮﺷﺎ: ﭘﺪر ﻣﺎ ﻫﻢ ﻧﯿﺴﺖ ﻋﯿﻦ ﺗﻮ ﻫﻤﺮاز ...‬ ‫
- ﻧﻪ ﻋﺰﯾﺰ ﺗﺮﯾﻨﻢ ... ﭘﺪر ﻣﻦ ﻓﻮت ﮐﺮده ... اﻻن ﮐﻨﺎر ﻣﺎدر ﺷﻤﺎﺳﺖ ... ﮐﻨﺎر ﻣﺎدر ﻣﻦ ... اﻣﺎ ﭘﺪر ﺷﻤﺎﻫﺴﺖ ... اون دوﺳﺖ داره ﮐﻪ‬ ‫ﮐﻨﺎر ﺷﻤﺎ ﺑﺎﺷﻪ ...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺑﻐﻀﺶ ﺗﺮﮐﯿﺪ: دﯾﺪي ﮔﻔﺘﻢ ﻣﺎ رو ﻧﻤﯿﺨﻮاي ... دﯾﺪي ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪي ...‬ ‫... آﺧﻪ ﻣﻦ ﭼﯽ ﻣﯿﮕﻔﺘﻢ ... داﺷﺘﻢ ﮐﻢ ﻣﯿﺎوردم ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ دﺳﺘﺶ رو آروم از ﭘﺸﺖ ﻧﯿﻮﺷﺎ رد ﮐﺮد و ﻣﻦ ﮔﺮﻣﺎي ﮐﻒ دﺳﺘﺶ رو روي ﻣﻮﻫﺎم اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ... اﯾﻦ ﺣﻀﻮر اﻧﮕﺎر ﺗﻤﺎم‬ ‫اﯾﻦ ﯾﺦ ﮐﺮدﮔﯽ ﻫﺎي رگ ﻫﺎ م رو از ﺑﯿﻦ ﺑﺮد ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﺑﺎ ﻟﺤﻦ ﭘﺮ از ﺻﻼﺑﺘﺶ: ﻧﯿﻮﺷﺎ ﮔﺮﯾﻪ ﻧﮑﻦ ... ﺗﻮ و ﮐﻮﺷﺎ ﻋﺰﯾﺰ ﺗﺮﯾﻦ ﭼﯿﺰي ﻫﺴﺘﯿﺪ ﮐﻪ ﻣﺎ دارﯾﻢ ... ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻫﻢ ازﺗﻮن ﺧﺴﺘﻪ‬ ‫ﻧﯿﻤﺸﯿﻢ ... ﭼﻪ ﻃﻮر ﻣﻤﮑﻨﻪ آدم از ﻋﺰﯾﺰ ﺗﺮﯾﻨﺶ ﺧﺴﺘﻪ ﺑﺸﻪ ... ﻧﻤﯽ ﺑﯿﻨﯽ ﺧﺎﻟﺖ ﯾﺎ اﯾﻦ ﺣﺮف ﻧﺎراﺣﺖ ﻣﯿﺸﻪ؟‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫... ﻣﻦ اﻋﺘﺮاف ﮐﺮدم ﮐﻪ اﻻن اﯾﻦ ﻟﺤﻦ ﭘﺮ ﺻﻼﺑﺖ ﻧﯿﺎز ﺑﻮد ... ﻟﺤﻨﯽ ﮐﻪ اﻧﮕﺎر ﻫﺮ ﮐﻠﻤﻪ اي ﮐﻪ ﺑﺎﻫﺎش ﻋﻨﻮان ﻣﯿﺸﺪ ﺣﻘﯿﻘﺖ‬ ‫ﻣﺤﺾ ﺑﻮد و اﻃﻤﯿﻨﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻫﺮ ﮔﺰ از ﺑﯿﻦ ﻧﻤﯿﺮﻓﺖ ...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎي اﺷﮑﯿﺶ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ: ﻫﻤﺮاز ﺗﻮ ﻗﻮل دادي ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﺑﻬﺘﻮن ﻗﻮل دادم ﻫﻤﯿﺸﻪ ازﺗﻮن ﻣﺤﺎﻓﻈﺖ ﮐﻨﻢ ... ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﺳﺮ ﺣﺮﻓﻢ ﻫﺴﺘﻢ ...‬ ‫... ﺻﺪام از ﺑﻐﺾ ﻣﯿﻠﺮزﯾﺪ ... ﮐﻮﺷﺎ اون روﺑﻪ رو ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و اﺧﻢ آﻟﻮد ﮔﺎرد ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد و ﻣﻦ ﺑﺎل ﺑﺎل ﻣﯿﺰدم ﺑﺮم ﺑﻐﻠﺶ ﮐﻨﻢ ﻣﯽ‬ ‫ﺗﺮﺳﯿﺪم دﯾﮕﻪ دوﺳﺘﻢ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ...‬ ‫اﻧﮕﺸﺘﻬﺎي ﺣﺎﻣﯽ آروم ﻻي ﻣﻮﻫﺎم ﺣﺮﮐﺖ ﮐﺮدن ... ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ ... ﭼﺸﻢ ﻫﺎش رو ﺑﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪ اﻃﻤﯿﻨﺎن دادن ﯾﻪ ﺑﺎر ﺑﺎز و‬ ‫ﺑﺴﺘﻪ ﮐﺮد.‬ ‫ﺑﺎ اﻟﺘﻤﺎس ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم زﯾﺮ ﻟﺐ ﮔﻔﺖ: ﻧﮕﺮان ﻧﺒﺎش ...‬ ‫و اون ﺣﺮﮐﺖ اﻧﮕﺸﺘﻬﺎ آرام ﺑﯿﻦ ﻣﻮﻫﺎم ﺑﺮاي ﻣﻦ ﯾﻌﻨﯽ اﯾﻨﮑﻪ ﻗﺮار ﻧﯿﺴﺖ ﻫﯿﭻ اﺗﻔﺎﻗﯽ ﺑﯿﻮﻓﺘﻪ ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ: ﮐﻮﺷﺎ ﻋﻤﻮ ﺟﺎن ﭼﺮا اوﻧﺠﺎ ﻧﺸﺴﺘﯽ؟‬ ‫
- ﻣﻦ ﻧﻤﯿﺨﻮام ... ﻣﻦ ﻣﯿﺨﻮام ﻫﯿﻦ ﻃﻮري زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﻢ ... ﻣﻦ اﺻﻼ ﻣﯿﺨﻮام ﺑﯿﺎم ﭘﯿﺶ ﻫﻤﺮاز ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ: ﺗﻮ دﯾﮕﻪ ﻣﺮدي ﺷﺪي ... ﮔﻮش ﮐﻨﯿﺪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ... ﺣﺎﻣﺪ ﭘﺪر ﺷﻤﺎﺳﺖ ...‬ ‫ﮐﻮﺷﺎ: ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﺟﻮاب ﺑﺪه ﮐﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻢ: ﮐﻮﺷﺎ ... اﯾﺸﻮن ﭘﺪر ﺷﻤﺎﺳﺖ ... اون ﺷﻤﺎ رو دوﺳﺖ داره ...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ: ﻧﺪاره ... اﮔﻪ داﺷﺖ وﻗﺘﯽ ﻣﺎﻣﺎن ﻣﺮد ﻣﯿﻮﻣﺪ ...‬ ‫دﺳﺘﻢ رو ﮔﺬاﺷﺘﻢ روي ﺷﻮﻧﻪ ام دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﻫﺮ ﭼﯽ اﻃﻤﯿﻨﺎن داﺳﺘﻢ رو ﺑﻬﺶ ﺗﺰرﯾﻖ ﮐﻨﻢ: ﺣﺘﻤﺎ ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻪ ... ﺑﺬارﯾﺪ ﺧﻮدش‬ ‫ﺑﺮاﺗﻮن ﺗﻮﺿﯿﺢ ﺑﺪه ...‬ ‫ﮐﻮﺷﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و داد زد: ﻧﻤﯿﺨﻮام ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﺑﺎ ﻟﺤﻦ ﻣﺤﮑﻢ اﻣﺎ آروﻣﺶ: ﮐﻮﺷﺎ ...‬ ‫ﻣﻦ ﮐﻪ اﯾﻦ ﺑﺎر ﭼﺸﻤﺎم ﮐﺎﻣﻼ ﺧﯿﺲ ﺑﻮد: ﮐﻮﺷﺎ ... اي ﮐﺎش ﭘﺪر ﻣﻦ زﻧﺪه ﺑﻮد ... اي ﮐﺎش ﯾﻪ روزي ﺑﻌﺪ از ﺗﻤﺎم اﯾﻦ ﺳﺎﻟﻬﺎ از اون‬ ‫در ﺗﻮ ﻣﯿﻮﻣﺪ ...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ: ﺣﺘﯽ اﮔﻪ ﺗﺮﮐﺖ ﮐﺮده ﺑﻮد ...‬ ‫اﺷﮑﻢ روي ﮔﻮﻧﻪ ام ﻏﻠﻄﯿﺪ: ﮐﺎش ﺗﺮﮐﻢ ﮐﺮده ﺑﻮد ... اون وﻗﺖ ﻣﻦ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮدم ﺑﺮﮔﺮده ...‬ ‫ﮐﻮﺷﺎ ﮐﻪ دﯾﺪ دارم ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ اوﻣﺪ و ﺧﻮدش ﻫﻢ ﺷﺮوع ﮐﺮد ﺑﻪ ﮔﺮﯾﻪ ... ﻣﺤﮑﻢ ﺑﻐﻠﺶ ﮐﺮدم ...‬ ‫ﮐﻮﺷﺎ: ﺑﻬﺶ ﺑﮕﻮ ﻧﯿﺎد ... ﻣﺎ ﻗﻮل ﻣﯿﺪﯾﻢ ﺑﭽﻪ ﻫﺎي ﺧﻮﺑﯽ ﺑﺎﺷﯿﻢ دﯾﮕﻪ اذﯾﺖ ﻧﮑﻨﯿﻢ ...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎي ﮔﺮﯾﺎن: ﮐﻮﺷﺎ راﺳﺖ ﻣﯿﮕﻪ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﺣﺎﻣﯽ اﯾﻦ ﺑﺎر ﻧﯿﻮﺷﺎي ﮔﺮﯾﺎن رو ﻣﺤﮑﻢ ﺑﻐﻞ ﮐﺮد: ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺟﺎن ... اون ﻓﻘﻂ ﻣﯿﺨﻮاد ﺷﻤﺎ رو ﺑﺒﯿﻨﻪ ... ﻧﻤﯽ ﺧﻮاد ﺟﺎﯾﯽ ﺑﺒﺮﺗﺘﻮن ... ﻣﯽ‬ ‫ﺧﻮاد ﻓﻘﻂ ﺑﺎﻫﺎﺗﻮن ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻪ ...‬ ‫ﮐﻮﺷﺎ اﺷﮑﻬﺎش ﭘﯿﺮاﻫﻨﻢ رو ﺧﯿﺲ ﮐﺮد ...‬ ‫ﻣﻦ ﺻﻮرﺗﺶ رو از ﺗﻮي ﺑﻐﻠﻢ ﺑﯿﺮون آوردم: ﻣﺎ ﺑﺎرﻫﺎ ﺑﺎﻫﻢ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮدﯾﻢ ... ﻗﺮار ﺷﺪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﻬﻢ اﻃﻤﯿﻨﺎن داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﻢ ...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ: وﻟﯽ اﻻن ﺗﻮ داري از اون ﺣﻤﺎﯾﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ ...‬ ‫
- ﻣﻦ از ﺷﻤﺎ ﺣﻤﺎﯾﺖ ﻣﯿﮑﻨﯿﻢ ... ﺷﻤﺎ دوﺗﺎ ﻫﻨﻮز ﮐﻮﭼﻮﻟﻮﯾﯿﺪ ﻧﻤﯿﺪوﻧﯿﺪ ﭼﻪ ﻗﺪر زﯾﺒﺎﺳﺖ ﮐﻪ آدم ﭘﺪرش ﭘﯿﺸﺶ ﺑﺎﺷﻪ ... اﻻن ﻣﻦ‬ ‫دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ ﭘﺪرم ﭘﯿﺸﻢ ﺑﻮد ... اون وﻗﺖ ﻫﻤﯿﺸﻪ ازم دﻓﺎع ﻣﯽ ﮐﺮد ... ﻋﯿﻦ ﺗﻮ ﻗﺼﻪ ﻫﺎ ... اون وﻗﺖ ﻣﻦ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﺗﻨﻬﺎ ﻧﺒﻮدم ...‬ ‫ﻫﯿﭻ وﻗﺖ از آدم ﺑﺪا ﻧﻤﯽ ﺗﺮﺳﯿﺪم ...‬ ‫ﺗﻤﺎم ﺑﺪﻧﻢ درد ﻣﯿﮑﺮد ... ﺳﺎﻋﺘﻬﺎ ﮔﺮﯾﻪ ﮐﺮدن و ﺑﺤﺚ ﮐﺮدن ﺑﺎﻫﺎﺷﻮن ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪه ﺑﻮد ﮐﻤﯽ ﮐﻮﺗﺎه ﺑﯿﺎن ... اﻣﺎ ﺧﻮدﻣﻢ داﺷﺘﻢ‬ ‫ﻣﯿﺘﺮﮐﯿﺪم ... روﺷﻮن رو ﮐﺸﯿﺪم ﮐﻪ دوﺗﺎﯾﯽ ﺑﺪون ﺷﺎم روي ﺗﺨﺖ ﻣﻦ ﺧﻮاﺑﺸﻮن ﺑﺮده ﺑﻮد ... ﻧﻤﯿﺨﻮاﺳﺘﻦ ﺑﺮن ﺧﻮﻧﻪ ... ﻣﯽ‬ ‫ﺗﺮﺳﯿﺪن ﺣﺎﻣﺪ ﺑﺒﺮﺗﺸﻮن و ﻣﻦ رو دﯾﮕﻪ ﻧﺒﯿﻨﻦ ...‬ ‫اﺗﺎق ﺗﺎرﯾﮏ ﺑﻮد و ﻣﻦ روي ﺳﺮ ﻫﺮ دوﺷﻮن رو ﻧﻮازش ﻣﯿﮑﺮدم ... ﮐﻮﺷﺎ ﻫﻨﻮز رد اﺷﮏ روي ﺻﻮرﺗﺶ ﺑﻮد ... ﺳﺎﯾﻪ ﺑﻠﻨﺪي اﻓﺘﺎد‬ ‫روي ﺳﺮم ...‬ ‫ﺻﻮرﺗﻢ رو ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﭼﺎر ﭼﻮب در ﭼﺮﺧﻮﻧﺪم ﮐﻪ ﻗﺎﻣﺖ ﺑﻠﻨﺪ ﺣﺎﻣﯽ ﺗﻮش ﺑﻮد ... آﻫﺴﺘﻪ ﺑﻬﻢ ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪ ... ﮐﻨﺎر ﺗﺨﺖ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ دو‬ ‫زاﻧﻮ ﻧﺸﺴﺖ: ﺧﻮاﺑﯿﺪن؟‬ ‫
- ﺑﺎ ﺗﺮس و ﮔﺮﯾﻪ ... ﺑﻪ ﻧﻈﺮﺗﻮن ﮐﺎرﻣﻮن درﺳﺘﻪ؟‬ ‫ﺻﻮرﺗﺶ رو ﺑﻬﻢ ﻧﺰدﯾﮏ ﮐﺮد ... ﻋﻄﺮ ﻧﻔﺲ ﻫﺎش رو از ﻧﺰدﯾﮏ اﺣﺴﺎس ﻣﯿﮑﺮدم: اﻟﺒﺘﻪ ... ﯾﮑﻢ ﻃﻮل ﻣﯿﮑﺸﻪ اﻣﺎ درﺳﺖ ﻣﯿﺸﻪ ...‬ ‫ﺑﺎ ﺑﻐﺾ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم: ﻧﮑﻨﻪ دﯾﮕﻪ دوﺳﺘﻢ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻦ؟‬ ‫ﺗﻮ ﺗﺎرﯾﮑﯽ اﺗﺎق ﭼﺸﻢ ﻫﺎش رو ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮب ﻧﻤﯽ دﯾﺪم ... دﺳﺘﺶ رو آروم ﺑﺎﻻ آورد و اﻧﮕﺸﺖ اﺷﺎره اش رو از زﯾﺮ ﻣﻮﻫﺎم آروم‬ ‫روي رگ ﮔﺮدﻧﻢ ﮐﺸﯿﺪ ... ﺧﻮن ﻣﻨﺠﻤﺪ ﺷﺪه ﺗﻮي رﮔﻬﺎم اﻧﮕﺎر دوﺑﺎره ﺑﻪ ﺟﺮﯾﺎن اﻓﺘﺎد ... از درون ﻣﯿﻠﺮزﯾﺪم ... ﺻﺪاش زﻣﺰﻣﻪ ﮔﻮﻧﻪ‬ ‫ﺑﻮد: ﻣﮕﻪ ﻣﯿﺸﻪ ﺗﻮ رو دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺖ ...‬ ‫... اﯾﻦ ﺻﺪا اﯾﻦ ﻧﮕﺎه ﺑﺮاي ﻣﻦ آراﻣﺶ ﺑﻮد ... اﯾﻦ ﻧﮕﺎه ﮐﻪ ﻣﺜﻞ ﻧﻢ ﺑﺎرون ﺑﻮد ﺑﺎ اﯾﻦ ﺑﺮق ﭘﺮ اﺷﺘﯿﺎق ﺣﺘﯽ ﺗﻮ ﺗﺎرﯾﮑﯽ ﻫﻢ ﻣﺸﺨﺺ‬ ‫ﺑﻮد ...‬ ‫ﺣﺎﻻ ﻋﻼوه ﺑﺮ اﻧﮕﺸﺘﺶ ﺻﺪاش ﻫﻢ ﻧﻮازﺷﻢ ﻣﯿﮑﺮد: ﻫﻤﺮاز ...‬ ‫زﯾﺮ ﻟﺐ ﺑﻠﻪ اي ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ ﺧﻮدم ﻫﻢ ﺑﻪ زور ﺷﻨﯿﺪم ...
ادامه دارد...

[sober]

قسمت بیستم
- ﻧﮕﺎم ﮐﻦ ...‬ ‫ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم و ﭼﺸﻢ دوﺧﺘﻢ ﺑﻪ اون ﭼﺸﻤﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﯾﻪ زﻣﺎﻧﯽ ﺟﺮات ﻧﻤﯿﮑﺮدم ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﻧﮕﺎه ﮐﻨﻢ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻢ ... ﻫﻤﺮاز ... ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻢ ﺗﺎ ﻧﺬارم اون آدم ﺑﺪا ﺑﺘﺮﺳﻮﻧﻨﺖ ... ﺑﻬﺖ ﻗﻮل ﻣﯿﺪم ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫از ﺳﻤﺖ ﭼﭗ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ راﺳﺖ رﻓﺘﻢ ... ﺗﻤﺮﮐﺰم اﻣﺮوز ﻣﺪام ﭘﺮواز ﻣﯿﮑﺮد ... ﯾﻪ ﺟﻮرﻫﺎﯾﯽ ﺑﺎ ﺗﻤﺎم اﻧﺮژي ﮐﻪ داﺷﺘﻢ ﺑﺎزﻫﻢ ﺑﯿﺸﺘﺮ از‬ ‫اﯾﻨﮑﻪ اﻻن در ﻧﻘﺶ ﺑﺎﺷﻢ دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ ﺧﻮدم ﺑﺎﺷﻢ ... ﺧﻮد ﺧﻮدم ... ﻫﻤﻮن ﻫﻤﺮازي ﮐﻪ دﯾﺸﺐ ﺗﻮي اﺗﺎق ﺗﻮ ﺗﺎرﯾﮏ روﺷﻦ ﺑﯿﻦ‬ ‫ﺑﻮدن و ﻧﺒﻮدن ﮔﯿﺮ ﮐﺮده ﺑﻮد ... دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ اﻻن ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﻏﺮق ﺑﻮدم ﺗﻮ اون ﺧﺎﮐﯽ رﻧﮕﻬﺎي ﺑﯽ ﻧﻈﯿﺮ ...‬ ‫
- ﻫﻤﺮاز ﺣﺲ ﮐﺎرت ﺧﻮﺑﻪ اﻣﺎ ﺷﺎد ﺗﺮ ﺑﺎش ... ﻟﺒﺨﻨﺪ ت ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﺎﺷﻪ ...‬ ‫ﻫﻤﺒﺎزﯾﻢ رو دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ ... ﭘﻮﯾﺎن راد ﭘﺴﺮ ﺧﻮﺑﯽ ﺑﻮد ... اﺧﺘﻼف ﺳﻨﯽ ﮐﻤﯽ داﺷﺘﯿﻢ و اون ﻫﻢ ﺷﻬﺮت ﭼﻨﺪاﻧﯽ ﻧﺪاﺷﺖ ... ﺑﺎزﯾﮕﺮ‬ ‫ﻗﺎﺑﻠﯽ ﺑﻮد ... اون ﻫﻢ ﺑﺎ ﺳﺮ ﺣﺮف ﻧﺮﯾﻤﺎن رو ﺗﺎﮐﯿﺪ ﮐﺮد و اﯾﻦ ﺻﺤﻨﻪ رو دوﺑﺎره از اول ﺷﺮوع ﮐﺮدﯾﻢ ...‬ ‫ﻟﯿﻮان ﮐﺎﻏﺬي ﻗﻬﻮه اي رﻧﮓ رو ﺗﻮي دﺳﺘﻢ ﻓﺸﺎر دادم ... ﺧﺴﺘﻪ ﺑﻮدم ﯾﻪ ﺻﺤﻨﻪ رو اﻣﺮوز ﺑﯿﺸﺘﺮ از ده ﺑﺎر ﺗﮑﺮار ﮐﺮدﯾﻢ و ﻣﻦ ﻣﯽ‬ ‫ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﺑﮕﻢ ﻧﺮﯾﻤﺎن ﻫﻤﻮن ﻗﺪر ﮐﻪ اﻧﺴﺎن درﺳﺘﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﺑﻪ ﻫﻤﻮن ﻣﯿﺰان ﮐﺎرﮔﺮدان ﻓﻮق اﻟﻌﺎدﯾﻪ و ﻣﻦ ﻣﺘﺎﺳﻒ ﺑﻮدم از اون ﻫﻤﻪ‬ ‫اﺳﺘﻌﺪاد ﮐﻪ ﭘﺸﺖ اون ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻫﯿﺰ ﭘﻨﻬﺎن ﺑﻮد ...‬ ‫ﻟﯿﻮاﻧﻢ رو ﺗﻮي دﺳﺘﻢ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻓﺸﺮدم و ﺧﻮدم رو از ﻣﺴﯿﺮ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﺧﺎرج ﮐﺮدم و رﻓﺘﻢ ﮐﻨﺎر ﭘﻨﺠﺮه ﻧﺸﺴﺘﻢ و زل زدم ﺑﻪ رﻓﺖ و آﻣﺪ‬ ‫ﺷﻠﻮغ ﺧﯿﺎﺑﻮن ... ﻧﻮر ﮐﻤﺮﻧﮓ ﭘﺎﯾﯿﺰي اﺳﺘﺨﻮان ﻫﺎم رو ﮐﻤﯽ ﮔﺮم ﺗﺮ ﮐﺮد ...‬ ‫ﮐﻨﺎرم ﻧﺸﺴﺖ و ﻣﻦ ﮐﻤﯽ ﺧﻮدم رو ﺟﻤﻊ و ﺟﻮر ﺗﺮ ﮐﺮدم و ﺷﺎﻟﻢ رو ﻫﻢ ﺟﻠﻮﺗﺮ ﮐﺸﯿﺪم ... ﺳﺮ ﮐﺎر ﮐﻪ ﻣﯿﻮﻣﺪم اﺻﻼ آراﯾﺶ‬ ‫ﻧﻤﯿﮑﺮدم و ﺳﺎده ﺗﺮﯾﻦ و راﺣﺖ ﺗﺮﯾﻦ ﻣﺎﻧﺘﻮم رو ﻣﯿﭙﻮﺷﯿﺪم ... اﯾﻦ ﻃﻮر اﺣﺴﺎس ﻣﯿﮑﺮدم اﻣﻨﯿﺘﻢ ﺑﯿﺸﺘﺮه ...‬ ‫
- ﻣﯽ ﺑﯿﻨﯽ اﮔﻪ ﺑﺨﻮاي ﺑﻠﺪي دﺧﺘﺮ ﺑﺎﺷﯽ ...‬ ‫ﺑﺪون ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﺑﻬﺶ: ﻣﮕﻪ ﻧﯿﺴﺘﻢ؟‬ ‫
- اﯾﻦ ﺟﺎ ﻧﻪ ... اﯾﻦ اﺧﻤﺎ ﭼﯿﻪ؟ روي ﺻﺤﻨﻪ ﮐﻪ ﺧﻮب ﺑﻠﺪي ﻋﺸﻮه ﺑﯿﺎي ...‬ ‫ﻓﺸﺎر ﺧﻮﻧﻢ رو 001 رﻓﺖ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ: اون ﻧﻘﺶ ﻣﻦ ﻫﺴﺘﺶ ... ﻧﻤﯽ ﻓﻬﻤﻢ اﯾﻦ ﺟﺎ ﭼﺮا ﺑﺎﯾﺪ ﻋﺸﻮه داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ؟ در ﺿﻤﻦ ﻣﻦ ﻫﺮ‬ ‫ﭼﯽ در ﭼﻨﺘﻪ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ﺑﺮاي ﻣﺮد ﻣﻮرد ﻋﻼﻗﻪ ام ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻢ ...‬ ‫ﺧﻨﺪه اي ﮐﺮد: ﻋﯿﻦ ﭘﯿﺮزن ﻫﺎ ﺣﺮف ﻧﺰن ﻫﻤﺮاز ﺗﻮ دﺧﺘﺮ ﺟﺬاﺑﯽ ﻫﺴﺘﯽ ... از ﺗﻮ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺷﮕﻞ ﺗﺮﻫﺎش ﻫﺴﺖ ﺗﻮ اﯾﻦ ﺷﮏ ﻧﮑﻦ‬ ‫اﻣﺎ ﺗﻮ ﻟﻮﻧﺪي و ﺻﺪاي ﻓﻮق اﻟﻌﺎده ﭘﺮ ﻋﺸﻮه اي داري ... ﺑﺨﻮاي ﻧﺎ ﺧﻮاي ﺗﻮﺟﻪ ﺟﻠﺐ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ ...‬ ‫... و ﻣﻦ ﺑﺮاي اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر از اون ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﺑﻮدم ﭼﻨﺪﺷﻢ ﺷﺪ ... ﭘﺎﻫﺎم رو ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﻬﻢ ﭼﺴﺒﻮﻧﺪم ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﺗﺮ ﺑﺨﻨﺪه و‬ ‫ﺳﺮش رو ﺑﻬﻢ ﻧﺰدﯾﮏ ﮐﺮد: اﯾﻦ ﻧﺸﻮن ﻣﯿﺪه دﺳﺖ ﻧﺨﻮرده ﻫﻢ ﻫﺴﺘﯽ ...‬ ‫... اي ﮐﺎش ﻣﯿﺘﻮﻧﺴﺘﻢ اون ﻟﯿﻮان رو ﺗﻮي ﺻﻮرﺗﺶ ﺑﺮﮔﺮدوﻧﻢ ... ﺑﺮاق ﺷﺪم ﺗﻮي ﺻﻮرﺗﺶ: اي ﮐﺎش ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﮐﻤﯽ ﻗﻠﺐ دﺳﺖ‬ ‫ﻧﺨﻮرده اي داﺷﺘﯿﺪ ...‬ ‫... ﺑﻐﺾ ﮐﺮدم اون ﻟﺤﻈﻪ ﻧﺎ ﺧﻮد اﮔﺎه دﺳﺘﻢ رﻓﺖ ﺑﻪ ﺷﻤﺎره ﮐﺴﯽ ﮐﻪ اﯾﻦ روزﻫﺎ ﺑﺮام ﺣﮑﻢ اﻣﻨﯿﺖ داﺷﺖ ... زﻧﮓ اول ﮐﻪ ﺧﻮرد‬ ‫ﺳﺮﯾﻊ ﻗﻄﻊ ﮐﺮدم ... داﺷﺘﻢ ﭼﯽ ﮐﺎر ﻣﯿﮑﺮدم؟ از ﻣﻦ ﺑﻌﯿﺪ ﺑﻮد ...‬ ‫ﻫﻤﻮن ﻟﺤﻈﻪ ﮔﻮﺷﯽ زﻧﮓ زد ﺧﺪا رو ﺷﮑﺮ ﺣﺎﻣﯽ ﻧﺒﻮد ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻮد و ﻣﻦ ﮐﻪ از ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ داﺷﺘﻢ ﻣﯿﺘﺮﮐﯿﺪم ﮐﯿﻔﻢ رو روي دوﺷﻢ‬ ‫اﻧﺪاﺧﺘﻢ و اوﻣﺪم ﺑﯿﺮون ... رﯾﺠﮑﺘﺶ ﮐﺮدم ... داﺷﺖ ﺧﻮن ﺧﻮﻧﻢ رو ﻣﯿﺨﻮرد ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫واﻗﻌﺎ زن ﺑﻮدن اﯾﻦ روزﻫﺎ ﺳﺨﺖ ﺷﺪه ﺑﻮد ... ﯾﺎد ﺣﺮف ﮔﻠﻨﺎر اﻓﺘﺎدم ... اﯾﻦ روزﻫﺎ اﻧﺴﺎن ﺑﻮدن از ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺳﺨﺖ ﺗﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد ...‬ ‫ﺳﺮم رو ﻣﺤﮑﻢ روي ﺑﺎﻟﺶ ﻓﺸﺎر دادم ... ﺗﻤﺎم اﺣﺴﺎس ﺧﻮب ﺻﺒﺤﻢ ﭘﺮﯾﺪ ... ﻣﺘﻨﻔﺮ ﺑﻮدم از اﯾﻦ ﻣﺮد ... ﻧﮑﻨﻪ ﮐﺎري ﮐﺮده ﺑﻮدم ﮐﻪ‬ ‫ﻓﮑﺮ ﮐﺮده ﺑﻮد ﺑﺮاش ﻣﻨﺎﺳﺒﻢ؟ ﺳﺮ ﺟﺎم ﻏﻠﺖ ﻣﯿﺰدم ﮐﻪ ﮔﻮﺷﯿﻢ زﻧﮓ زد ... اون اﻣﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺮﺣﺎل ﺗﺮ از ﻣﻦ ﺑﻮد ﺳﻼﻣﯽ ﮐﺮد‬ ‫و ﭘﺸﺖ ﺻﺤﻨﻪ ﻫﻢ ﺻﺪاي روﯾﺎ اوﻣﺪ ﮐﻪ ﺳﻼم ﻣﯿﺮﺳﻮﻧﺪ ...‬ ‫
- ﺳﻼم ...‬ ‫ﺑﺎ ﺗﻤﺎم ﺗﻼﺷﻢ اﻧﮕﺎر ﻓﻬﻤﯿﺪ ﺣﻮﺻﻠﻪ ﻧﺪارم ﻟﺤﻨﺶ ﺻﺪ و ﻫﺸﺘﺎد درﺟﻪ ﭼﺮﺧﯿﺪ: ﻫﻤﺮاز ﺧﻮﺑﯽ؟‬ ‫
- ﺧﻮﺑﻢ ...‬ ‫
- ﭼﯿﺰي ﺷﺪه؟ زﻧﮓ زده ﺑﻮدي اﺗﻔﺎﻗﯽ ﺑﺮات اﻓﺘﺎده ﺑﻮد ﻣﻦ ﺟﻠﺴﻪ ﺑﻮدم ﮔﻮﺷﯿﻢ ﭘﯿﺸﻢ ﻧﺒﻮد ...‬ ‫
- ﻧﻪ ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ... ﯾﻌﻨﯽ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺒﯿﻨﻢ ﻓﺮﺻﺖ دارﯾﺪ ... ﻫﯿﭽﯽ ﯾﻌﻨﯽ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺣﺎﻟﺘﻮن رو ﺑﭙﺮﺳﻢ ...‬ ‫... ﭼﺮت ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدم ... اوﻧﻬﻢ ﻓﻬﻤﯿﺪ ﺑﻮد ﺗﻨﻬﺎ ﭼﯿﺰ ﮐﻪ ﮔﻔﺖ: ﺣﺎﺿﺮ ﺷﻮ ﻧﺰدﯾﮏ ﺧﻮﻧﺘﻮﻧﻢ ﻣﯿﺎم دﻧﺒﺎﻟﺖ ﺑﺮﯾﻢ ﺑﯿﺮون ﺑﺒﯿﻨﻢ ﭼﺘﻪ؟‬ ‫
- ﻣﻦ ﺧﻮﺑﻢ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﭼﯿﺰي ﻧﭙﺮﺳﯿﺪم ﻓﻘﻂ ﮔﻔﺘﻢ ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻋﺖ دﯾﮕﻪ اوﻧﺠﺎم ...‬ ‫ﻣﯽ دوﻧﻢ ﺧﯿﻠﯽ داﻏﻮن ﺑﻮدم ﺗﻤﺎم ﺳﻌﯿﻢ رو ﮐﺮدم ﻗﯿﺎﻓﻪ ام ﻣﻌﻤﻮﻟﯽ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺑﺮﺳﻪ ... ﺗﻮي ﻣﺎﺷﯿﻨﺶ ﻧﺸﺴﺘﻢ و ﺳﻼم ﮐﺮدم ﺑﻪ ﻗﯿﺎﻓﻪ‬ ‫ﺟﺪﯾﺶ ... ﺑﯽ ﺗﻌﺎرف ﺧﯿﺮه ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد و ﻣﻨﺘﻈﺮ وﻗﺘﯽ ﺳﮑﻮﺗﻢ رو دﯾﺪ راه اﻓﺘﺎد: ﻣﯿﺮﯾﻢ ﺑﺎﻫﻢ ﺑﺮاي ﻧﯿﻮﺷﺎ ﭘﯿﺮاﻫﻦ ﺑﺨﺮﯾﻢ ... ﺑﺮاي‬ ‫ﮐﻮﺷﺎ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺧﺮﯾﺪم ...‬ ‫
- دارﯾﺪ ﺑﻬﺸﻮن رﺷﻮه ﻣﯿﺪﯾﺪ؟‬ ‫
- دارم ﺳﻌﯽ ﻣﯿﮑﻨﻢ اون ﻃﻮري ﮐﻪ ﺑﻠﺪم ﺑﺮاﺷﻮن ﺣﺲ ﺧﻮب اﯾﺠﺎد ﮐﻨﻢ ...‬ ‫
- ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ﻣﻦ ﻗﺼﺪم اﯾﻦ ﻧﺒﻮد ﮐﻪ ﺗﻮﻫﯿﻨﯽ ﮐﻨﻢ ... ﺑﺎﺷﻪ ﺑﺮﯾﻢ ... ﻣﺮﺳﯽ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺧﻮاﯾﺪ ﺳﻠﯿﻘﻪ ﻣﻦ رو در ﻧﻈﺮ ﺑﮕﯿﺮﯾﺪ ...‬ ‫ﺣﺮﮐﺖ آروم ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺑﻬﻢ ﺣﺲ آراﻣﺶ ﻣﯿﺪاد: ﻧﻤﯽ ﺧﻮا ي ﭼﯿﺰي ﺑﮕﯽ؟‬ ‫
- ﭼﯿﺰي ﻧﺸﺪه ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﺑﭽﻪ ﻧﯿﺴﺘﻢ ﻫﻤﺮاز ... اﻧﻘﺪري ﺧﻮب ﻣﯿﺸﻨﺎﺳﻤﺖ ﮐﻪ ﺑﺒﯿﻨﻢ ﻧﮕﺎﻫﺖ ﻧﮕﺎه ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫
- ﯾﮑﻢ ﺧﺴﺘﻪ ام ...‬ ‫
- ﺧﺴﺘﻪ از ﭼﯽ؟‬ ‫
- ﺑﺎور ﮐﻨﯿﺪ ...‬ ‫ﭘﺮﯾﺪ ﺗﻮ ﺣﺮﻓﻢ: ﺷﺮﻣﻨﺪه ﺑﺎور ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻢ ...‬ ‫ﮐﯿﻔﻢ رو روي ﭘﺎم ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﮐﺮدم: ... ﯾﮑﻢ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﮐﺎر ﺟﺪﯾﺪم ﻓﮑﺮم رو ﻣﺸﻐﻮل ﮐﺮده ...‬ ‫
- ﺧﻮب ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- ﺧﻮب ﻫﯿﭽﯽ ﯾﮑﻢ ذﻫﻨﻢ درﮔﯿﺮﺷﻪ ...‬ ‫
- ﮐﺎر ﺳﺨﺘﯿﻪ؟‬ ‫ﻧﮕﺎه ﻣﺰﺧﺮف ﻧﺮﯾﻤﺎن ﻏﺮﯾﺒﻪ ﺑﻮدن ﻫﻤﻪ ﮔﺮوه ... ﺧﺴﺘﮕﯽ ﺧﻮدم و ﺑﯽ ﭘﻮﻟﯽ اﯾﻦ ﻣﺪت رو اﮔﺮ ﻣﯿﺬاﺷﺘﻢ ﮐﻨﺎر ﻫﻢ: ﺑﻠﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺨﺘﻪ ...‬ ‫
- و ﻣﺸﮑﻞ ﻓﻘﻂ ﺳﺨﺘﯿﻪ ﮐﺎره؟!‬ ‫ﺳﺮم رو ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻢ دروغ ﮔﻔﺘﻦ ﺑﻪ اﯾﻦ آدم ﺟﺪي ﺑﺎ اﯾﻦ ﻟﺤﻦ ﺳﺮد ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺨﺖ ﺑﻮد ... ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺨﺖ ...‬ ‫ﮐﻨﺎر ﺧﯿﺎﺑﻮن ﭘﺎرك ﮐﺮد ... ﯾﻪ ﻣﻐﺎزه ﻓﻮق اﻟﻌﺎده ﻟﻮﮐﺲ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻟﺒﺎﺳﻬﺎي دﺧﺘﺮوﻧﻪ ﻧﻮﺟﻮاﻧﺎﻧﻪ داﺷﺖ ... ﺑﻬﻢ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد ﺗﺎ ﭘﯿﺎده ﺑﺸﻢ ...‬ ‫ﻫﻤﺮاﻫﺶ ﭘﯿﺎده ﺷﺪم ... ﮐﻨﺎرش ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻦ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﺮام ﺣﺴﻬﺎي زﯾﺒﺎﯾﯽ داﺷﺖ اﻣﺎ ذﻫﻨﻢ ﺑﺪ ﺟﻮر ﻣﺸﻐﻮل ﺑﻮد ... ﺗﻌﺎرف‬ ‫ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﻣﻦ اﯾﻦ ﻣﺮد رو دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ ... ﻫﻤﯿﻨﯽ ﮐﻪ اﯾﻦ ﻃﻮر ﺟﺪي ﺑﻪ وﯾﺘﺮﯾﻦ ﻣﻐﺎزه زل زده ﺑﻮد ... ﻣﻦ ﭼﻨﺪ ﻣﺮد ﻣﮕﻪ ﺗﻮ زﻧﺪﮔﯿﻢ‬ ‫دﯾﺪه ﺑﻮدم ... زن ﻧﺮﯾﻤﺎن ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻪ آﯾﺎ ﻓﻬﻤﯿﺪه ﺑﻮد ﺑﯿﺮون ﭼﻪ ﺧﺒﺮه؟ ﺳﺮم ﭼﺮﺧﯿﺪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ دو ﺗﺎ دﺧﺘﺮ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻧﮕﺎه ﺧﺮﯾﺪاراﻧﻪ اي اﯾﻦ‬ ‫ﻣﺮد ﺷﯿﮏ ﭘﻮش رو ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮدن ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﭼﺮﺧﯿﺪ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ و ﯾﮑﻢ اﺧﻤﺶ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺷﺪ و رد ﻧﮕﺎﻫﻢ رو ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﻪ اون دوﺗﺎ رﺳﯿﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻣﯿﮑﺮد ... آروم‬ ‫ﺑﻬﻢ ﻧﺰدﯾﮏ ﺗﺮ ﺷﺪ و ﻣﻦ دﺳﺘﺶ رو روي ﮐﻤﺮم اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم: ﺑﺮﯾﻢ داﺧﻞ ﻣﻐﺎزه؟‬ ‫... اﯾﻦ ﮐﺎرش ﻧﺎ ﺧﻮد آﮔﺎه ﻟﺒﺨﻨﺪي روي ﻟﺒﻢ آورد ﮐﻪ از ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻣﺨﻔﯽ ﻧﻤﻮﻧﺪ ...‬ ‫ﭘﯿﺮاﻫﻨﯽ ﮐﻪ اﻧﺘﺨﺎب ﮐﺮدم رو ﺑﺎ اﺑﺮوي ﺑﺎﻻ ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮد: اﯾﻦ ﯾﮑﻢ ...‬ ‫
- ﯾﮑﻢ ﭼﯽ؟‬ ‫
- ﯾﻘﻪ اش ... ﺑﺎز ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯿﺮﺳﻪ ...‬ ‫
- ﺷﻮﺧﯽ ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ ...‬ ‫ﺟﺪي ﺟﻮاﺑﻢ رو داد: ﻣﻦ راﺟﻊ ﺑﻪ ﺑﻌﻀﯽ ﭼﯿﺰﻫﺎ ﮐﻮﭼﮑﺘﺮﯾﻦ ﺷﻮﺧﯽ ﻧﺪارم ﻫﻤﺮاز اﯾﻦ رو ﻫﺮﮔﺰ از ﯾﺎدت ﻧﺒﺮ ...‬ ‫
- ﺑﻠﻪ ﻣﯽ دوﻧﻢ ... زن ﻃﻼق ﻧﻤﯿﮕﯿﺮه ... ﻟﺒﺎس ﯾﻘﻪ ﺑﺎز ﻧﻤﯿﭙﻮﺷﻪ ... زن ﺣﺮف ﻧﻤﯿﺰﻧﻪ ...‬ ‫ﯾﻪ آزردﮔﯽ ﺗﻮي ﻧﮕﺎﻫﺶ اوﻣﺪ: ﺑﯽ اﻧﺼﺎﻓﯽ ﻫﻤﺮاز ...‬ ‫... راﺳﺖ ﻣﯿﮕﻔﺖ ﺑﯽ اﻧﺼﺎﻓﯽ ﮐﺮده ﺑﻮدم ... ﻟﺒﺎس رو از دﺳﺘﻢ ﮔﺮﻓﺖ و ﮔﺬاﺷﺖ ﺳﺮ ﺟﺎش و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ رﮔﺎل ﺑﻌﺪي رﻓﺖ ...‬ ‫
- ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ...‬ ‫... اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ از ﻃﺮف ﻣﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺧﻮب ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﯾﻪ ﺑﺨﺸﯽ از ﺣﺮﻓﻢ ﻏﻠﻂ ﺑﻮد ...‬ ‫در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﭘﯿﺮاﻫﻦ ﺑﺎ ﻣﺰه آﺑﯽ رﻧﮕﯽ رو ﺗﻮي دﺳﺘﺶ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد: ﻧﻤﯽ ﺧﻮام ﻋﺬر ﺑﺨﻮاي ... ﻣﯿﺨﻮام اﻧﻘﺪر ﯾﻪ ﭼﺸﻤﯽ ﺑﻬﻢ ﻧﮕﺎه‬ ‫ﻧﮑﻨﯽ ... ﺗﻮ ﮐﻪ ﺣﺘﯽ زﻣﯿﻨﻪ اﯾﻦ ﮐﻪ ﭼﺮا ﺣﺎﻣﺪ راه اﺷﺘﺒﺎه رو رﻓﺘﻪ رو ﺑﺮرﺳﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ ﭼﺮا ﺑﺎ ﻣﻦ اﻧﻘﺪر ﺳﺨﺘﯽ ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ...‬ ‫ﭘﯿﺮاﻫﻦ رو از دﺳﺘﺶ ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﮐﻤﯽ ﺳﺮم رو ﺧﻢ ﮐﺮدم ﺗﻮ ﺻﻮرﺗﺶ: ﯾﮑﻢ اﻣﺮوز ﻋﺼﺒﯿﻢ ...‬ ‫
- ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻫﺴﺘﻢ ... ﻣﻨﻢ ﮐﻪ ﭼﯿﺰي ﻧﮕﻔﺘﻢ ... اﯾﻦ ﭘﯿﺮاﻫﻦ ﺧﻮﺑﻪ ﻫﻢ ﻗﺪش ﻣﻨﺎﺳﺒﻪ ﻫﻢ ﯾﻘﻪ اش ...‬ ‫
- آﺧﻪ ﺗﻮر ﺗﻮري ﻧﯿﺴﺖ اون ﻃﻮري ﮐﻪ ﻧﯿﻮﺷﺎ دوﺳﺖ داره ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زد: ﺣﺎﻻ ﯾﻪ ﺑﺎرم ﺗﻮر ﺗﻮري ﻧﺒﺎﺷﻪ ...‬ ‫ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﮔﻔﺘﻢ: راﺳﺖ ﻣﯿﮕﯿﺪ ﺗﻮر ﺗﻮري ﻧﺒﺎﺷﻪ ...‬ ‫رﻓﺖ ﺳﻤﺖ ﺻﻨﺪوق ﺗﺎ ﺣﺴﺎب ﮐﻨﻪ و ﻣﻦ ﮔﻮﺷﯿﻢ رو ﮐﻪ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﺮاي ﺑﺎر دﻫﻢ از ﺻﺒﺢ ﺑﻬﺶ زﻧﮓ زده ﺑﻮد رو ﺗﻮ دﺳﺘﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ و‬ ‫ﺑﯿﺮون رﻓﺘﻢ ... ﺑﻮدن ﺑﺎ ﺣﺎﻣﯽ ﮐﻤﯽ ﺣﺎﻟﻢ رو ﺑﻬﺘﺮ ﮐﺮده ﺑﻮد و ﺣﺎﻻ ﻣﯿﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺑﺎ ﻣﺤﻤﺪ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻢ ...‬ ‫
- ﺳﻼم ...‬ ‫
- ﺳﻼم دﺧﺘﺮه ﺗﺨﺲ ﺑﯽ ﻣﺰه ﭼﺮا ﮔﻮﺷﯿﺖ رو ﺟﻮاب ﻧﻤﯿﺪي؟‬ ‫
- ﺧﻮب ﻫﺴﺘﯿﺪ ...‬ ‫ﻫﻨﻮز ﺷﺎﮐﯽ ﺑﻮد: ﺗﻤﺮﯾﻨﺖ رو ﮐﻪ آﺧﺮش رو ﭘﯿﭻ زدي ...‬ ‫از ﺗﻌﺠﺐ ﺧﺸﮏ ﺷﺪم: ﺷﻤﺎ از ﮐﺠﺎ ﻣﯿﺪوﻧﯿﺪ ...‬ ‫
- ﻓﮑﺮ ﮐﻦ ﺟﺎﺳﻮس داري ...‬ ‫
- ﺣﻮﺻﻠﻪ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ...‬ ‫ﺻﺪاش ﻧﮕﺮان ﺷﺪ: ﭼﯿﺰي ﺷﺪه؟‬ ‫
- ﻧﻪ ﻣﺴﺘﻘﯿﻤﺎ ... ﯾﻪ ﺟﻮراﯾﯽ از ﻫﻤﻮن ﭼﯿﺰاﯾﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ ﮐﺎره ﻣﺎ ﮔﺎﻫﯽ ﭘﯿﺶ ﻣﯿﺎد ...‬ ‫ﻟﺤﻨﺶ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﮐﺮد ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﻋﺼﺒﯽ ﺷﺪه: واﺿﺢ ﺑﮕﻮ ﺑﺒﯿﻨﻢ ...‬ ‫
- ﭼﯿﺰي ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﻧﺘﻮﻧﻢ ﺣﻠﺶ ﮐﻨﻢ ... اﻣﺎ رﻓﺘﻪ رو اﻋﺼﺎﺑﻢ ﯾﻪ زﻣﺎﻧﺎﯾﯽ ﯾﺎدم ﻣﯿﺮه ﮐﻪ ﻫﻨﻮز ﻣﺮدا زﻧﻬﺎ رو ﭼﯽ ﻣﯿﺒﯿﻨﻦ و در ﺣﻘﯿﻘﺖ‬ ‫ازﺷﻮن ﭼﯽ ﻣﯿﺨﻮان ...‬ ‫
- ﻫﻤﺮاز ...‬ ‫... داﺷﺖ ﻫﻨﻮز ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯿﮑﺮد ﮐﻪ ﮔﻮﺷﯽ رو ﺑﻪ دﺳﺖ ﭼﭙﻢ دادم و ﭼﺮﺧﯿﺪم ﮐﻪ ﺑﺮﮔﺮدم ﺳﻤﺖ ﻣﻐﺎزه ﮐﻪ ﺑﺎ دﯾﺪن ﭼﺸﻤﺎي ﺑﺮزﺧﯽ‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﮐﯿﺴﻪ ﺑﻪ دﺳﺖ ﺑﻬﻢ ﺧﯿﺮه ﺑﻮد ﮔﻮﺷﯽ ﺗﻮ دﺳﺘﻢ ﺧﺸﮏ ﺷﺪ ... ﯾﻌﻨﯽ ﺷﻨﯿﺪه ﺑﻮد؟‬ ‫ﺣﺘﻤﺎ ﺷﻨﯿﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ اﯾﻦ ﻃﻮر ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد ... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﺮا اﺳﺘﺮس ﮔﺮﻓﺘﻢ ... اﻧﮕﺎر ﻫﻤﻮن ﺣﺎﻣﯽ ﺗﺮﺳﻨﺎك ﺷﺪه ﺑﻮد ... ﺧﯿﻠﯽ‬ ‫وﻗﺖ ﺑﻮد ﮐﻪ اﯾﻦ ﻃﻮر ﻧﮕﺎه ﻧﮑﺮده ﺑﻮد ... ﮔﻮﺷﯽ رو ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﺑﻐﻞ ﮔﻮﺷﻢ: ﻣﻦ ﺑﻬﺘﻮن زﻧﮓ ﻣﯿﺰﻧﻢ ... و ﺑﺪون ﮔﻮش ﮐﺮد ﺑﻬﺶ ﻗﻄﻊ‬ ‫ﮐﺮدم ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﺑﺎ ﮐﻨﺘﺮل در ﻣﺎﺷﯿﻦ رو زد: ﺳﻮار ﺷﻮ ...‬ ‫... اﺻﻼ ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ﭼﺮا اﻧﻘﺪر ﺷﺎﮐﯽ ﺑﻮد اﯾﻦ آدم؟‬ ‫
- در ﻣﺎﺷﯿﻦ رو ﺑﺴﺖ ... اﻣﺎ ﺣﺮﮐﺖ ﻧﮑﺮد ... ﻣﻦ روي ﺻﻨﺪﻟﯽ ﮐﻤﯽ ﺟﻤﻊ ﺷﺪم و ﻧﮕﺎﻫﻢ رو ﺑﻪ ﺟﺎي اون دوﺧﺘﻢ ﺑﻪ داﺷﺒﻮرد‬ ‫ﻣﺎﺷﯿﻦ ... ﺳﮑﻮت ﮐﺮده ﺑﻮد زﯾﺮ ﭼﺸﻤﯽ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم ﮐﻪ آرﻧﺠﺶ رو ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﻟﺒﻪ ﭘﻨﺠﺮه و اﻧﮕﺸﺖ اﺷﺎره اش روي ﻟﺒﺶ ﺑﻮد‬ ‫و داﺷﺖ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮد ... اﯾﻦ ﺳﮑﻮت ﺑﻪ ﻧﻈﺮم ﺑﺎﯾﺪ ﺷﮑﺴﺘﻪ ﻣﯿﺸﺪ: ﭼﯿﺰه ... راه ﻧﻤﯽ ﯾﻮﻓﺘﯿﻢ ...‬ ‫
- ﻧﻪ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫... اﯾﻦ ﻧﻪ ﺗﺮﯾﻦ ﻧﻪ اي ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل ﺷﻨﯿﺪه ﺑﻮدم ... ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﭙﺮﺳﻢ ﭼﺮا ﮐﻪ ﺑﺪون ﻧﮕﺎه ﮐﺮدن ﺑﻬﻢ ﮔﻔﺖ: ﻣﯿﮕﯽ ﭼﯽ ﺷﺪه ﯾﺎ‬ ‫زﻧﮓ ﯾﺰﻧﻢ ﺑﻪ ﻫﻤﻮﻧﯽ ﮐﻪ ﭘﺸﺖ ﺧﻂ ﺑﻮد؟‬ ‫ﺻﺪاش ﺑﺎﻻ ﻧﻤﯿﺮﻓﺖ ... اﺣﺘﺮام ﺗﻮي ﻟﺤﻨﺶ ﻫﻢ ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر ... اﻣﺎ اﯾﻦ آدم ﺑﻠﺪ ﺑﻮد ﻃﻮري ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻪ ﮐﻪ ﻧﺘﻮﻧﯽ رو ﺣﺮﻓﺶ ﺣﺮف‬ ‫ﺑﺰﻧﯽ.‬ ‫
- ﭼﯿﺰي ...‬ ‫
- ﻧﮕﻮ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ واﻗﻌﺎ ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﻣﯿﺸﻢ ... ﻣﻦ اﮔﺮ زن ﻃﻼق ﻧﻤﯿﺪم ... اﮔﻪ رو ﻟﺒﺎس ﺣﺴﺎﺳﻢ ﭼﻮن رو ﮐﻞ دﻧﯿﺎ ﻓﻘﻂ روي دو‬ ‫ﺗﺎﺧﺎﻧﻮم ﺣﺴﺎﺳﻢ ... رو ﯾﮑﯿﺸﻮن ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ ...‬ ‫... ﻧﯿﺎزي ﺑﻮد ﺑﭙﺮﺳﻢ ﮐﯽ؟ ﮐﺪوم؟ ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯿﮑﻨﻢ ...‬ ‫
- ﮐﺴﯽ ... ﭼﯿﺰي ﺑﻬﺖ ﮔﻔﺘﻪ ...‬ ‫... ﮐﻤﯽ ﻣﮑﺚ ﮐﺮد و اﯾﻦ ﺑﺎر ﺑﺎ ﻧﮕﺮاﻧﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮي ﭘﺮﺳﯿﺪ: ﮐﺎري ﮐﺮده؟‬ ‫ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﺟﻮاب دادم: اﻟﺒﺘﻪ ﮐﻪ ﻧﻪ ﭼﺮا اﯾﻦ ﻃﻮر ﺑﺮداﺷﺖ ﮐﺮدﯾﺪ؟‬ ‫
- ﺗﻮ ﺑﮕﻮ ﭼﻪ ﻃﻮر ﺑﺮداﺷﺖ ﮐﻨﻢ از ﭼﺸﻤﺎي ﻏﻤﮕﯿﻨﺖ و ﺟﻤﻠﻪ آﺧﺮت ... اﯾﻦ ﺧﺮﯾﺪ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﺑﻮد ... ﺗﻮ ﻫﻤﻮن ﻣﻮﻗﻊ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ زﻧﮓ‬ ‫زدي ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﯽ ﭼﯿﺰي ﺑﮕﯽ درﺳﺘﻪ؟‬ ‫... زﯾﺮ ﻟﺐ اداﻣﻪ داد: از اﯾﻦ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﺗﻮ ﺟﻠﺴﻪ ﻫﻢ ﮔﻮﺷﯿﻢ رو روي ﺳﺎﯾﻠﻨﺖ ﻧﻤﯿﺬارم ...‬ ‫اﯾﻦ آدم زﯾﺮ ﺑﻢ ﻣﻦ رو در آورده ﺑﻮد ... وﻟﯽ واﻗﻌﺎ ﻧﻤﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ﭼﯽ ﺑﮕﻢ ...‬ ‫
- ﯾﮑﻢ ﻣﺤﯿﻂ ﮐﺎر ﺟﺪﯾﺪم اذﯾﺘﻢ ﻣﯿﮑﻨﻪ ... ﻣﻦ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل ﺗﻮ ﮔﺮوﻫﯽ ﻗﺮار ﻧﮕﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﻫﯿﭻ ﮐﺪوﻣﺸﻮن رو ﻧﺸﻨﺎﺳﻢ ... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ‬ ‫ﯾﮑﻢ آداﭘﺘﻪ ﺷﺪن ﺑﺮام ﺳﺨﺘﻪ ...‬ ‫
- ﻫﻤﺮاز ...‬ ‫ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺟﺪي داﺷﺖ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد و ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺷﺎﮐﯽ ﺗﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد: ﻃﻔﺮه ﻧﺮو ... ﮐﯽ از ﺗﻮ ﭼﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻪ ... ﯾﻪ‬ ‫ﮐﻼم ...‬ ‫
- ﺑﺎور ﮐﻨﯿﺪ ...‬ ‫
- ﯾﻪ ﺑﺎرم ﮔﻔﺘﻢ ﺑﺎور ﻧﻤﯿﮑﻨﻢ ...‬ ‫
- ...‬ ‫
- ﺑﺎ ﺳﮑﻮﺗﺖ ﻓﮑﺮم رو ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺟﺎﻫﺎﯾﯽ ﻣﯿﺒﺮي ﮐﻪ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺑﺮه ... ﺟﺎﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺧﻂ ﻗﺮﻣﺰه ﻣﻨﻪ و ﻣﻦ ﺑﻪ اﺣﺪي اﺟﺎزه ﻧﻤﯽ دم ﺧﻂ‬ ‫ﻗﺮﻣﺰاي ﻣﻦ رو رد ﮐﻨﻪ ...‬ ‫... دﻟﻢ ﺧﻮش ﺷﺪ ... ﺷﺎﯾﺪ ﮔﺮم ﺷﺪ ... داﺷﺘﻢ ﻣﺮدي رو ﮐﻪ اﻧﻘﺪر ﻧﮕﺮاﻧﻢ ﺑﺸﻪ؟ ﻣﺮدي ﮐﻪ ﻓﮑﺮش ﺟﺎﯾﯽ ﺑﺮه؟ ﺧﻂ ﻗﺮﻣﺰ داﺷﺘﻪ‬ ‫ﺑﺎﺷﻪ؟ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﮔﻮﺷﯿﺶ رو ﻋﺼﺒﯽ روي داﺷﺒﻮرد ﮔﺬاﺷﺖ ... اﯾﻦ ﮐﻪ ﺻﺪاش ﺑﺎﻻ ﻧﻤﯿﺮﻓﺖ ... اﯾﻦ ﮐﻪ ﺗﻮ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻧﻪ ﺷﮏ ﺑﻮد ... ﻧﻪ ﺗﺮدﯾﺪ ... ﻓﻘﻂ‬ ‫و ﻓﻘﻂ ﻧﮕﺮاﻧﯽ ﺑﻮد ... ﺑﺮاي ﻣﻦ ﻫﻤﺶ اﺣﺘﺮام ﺑﻮد ... ﻋﺰﯾﺰ ﺑﻮد‬ ‫ﺳﺮ ﺟﺎش ﮐﺎﻣﻞ ﭼﺮﺧﯿﺪ ... و ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺟﻮاب ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد ... ﮐﻼﻓﻪ ﺑﻮد و ﻋﺼﺒﯽ ...‬ ‫اﯾﻦ ﻫﻤﻮن آدﻣﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﻌﺪ از اون ﺣﺮﻓﻬﺎ ﺑﻬﺶ زﻧﮓ زده ﺑﻮدم ... ﭘﺲ ﻣﻦ ﺑﻪ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﺑﯿﺸﺘﺮ اﯾﻦ روزﻫﺎ اﻋﺘﻤﺎد‬ ‫ﻧﺪاﺷﺘﻢ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﻫﻤﯿﺸﻪ درﺳﺖ زﻧﺪﮔﯽ ﮐﺮدم ...‬ ‫
- ﻫﻤﺮاز ... ذره اي ﺑﻪ اﯾﻦ ﺷﮏ ﻧﺪارم ... ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯿﮑﻨﻢ اذﯾﺘﻢ ﻧﮑﻦ و ﺑﮕﻮ ﭼﯽ ﺷﺪه ...‬ ‫
- ﮐﺎر ﮔﺮداﻧﻤﻮن آدﻣﯽ ﮐﻪ ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﻢ زﯾﺎد ﺑﻬﺶ اﻋﺘﻤﺎد ﮐﻨﻢ ...‬ ‫
- ﺣﺮﮐﺘﯽ ﮐﺮده؟‬ ‫
- ﺣﺮﻓﺎش رو دوﺳﺖ ﻧﺪارم ... اﻣﺎ ﻧﮕﺮان ﮐﻨﻨﺪه ﻧﯿﺴﺖ ﻣﻦ ﺧﻮدم ...‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﺶ رو ازم ﮔﺮﻓﺖ ... ﺑﺎ اﻧﮕﺸﺖ اﺷﺎره اش ﺿﺮﺑﻪ اي ﺑﻪ ﻓﺮﻣﻮن زد: ﭘﯿﺸﻨﻬﺎدي داده؟‬ ‫
- ﻧﻪ ...‬ ‫
- ﻫﻤﻪ اﯾﻨﻬﺎ واﻗﻌﺎ ﻧﻪ؟‬ ‫
- اﻟﺒﺘﻪ ﮐﻪ واﻗﻌﺎ ... ﺑﺒﯿﻨﯿﺪ ﻣﻦ ﺗﻤﺎم اﯾﻦ ﺳﺎﻟﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﮐﺎر ﮐﺮدم ... آدﻣﻬﺎﯾﯽ ﺑﻪ ﭘﺴﺘﻢ ﺧﻮردن ﮐﻪ ﮐﻤﯽ ﺟﺎده ﺧﺎﮐﯽ ﻣﯿﺰدن ... ﺑﯿﺸﺘﺮ‬ ‫از ﺷﺶ ﺳﺎﻟﻪ دارم ﺗﻨﻬﺎ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯿﮑﻨﻢ ... ﮔﺎﻫﯽ ﻣﺴﺎﺋﻠﯽ ﺑﻮده ﻣﻦ ﺑﻠﺪم درﺳﺘﺶ ﮐﻨﻢ ...‬ ‫
- اﯾﻦ ﺑﺎر ﻣﻦ درﺳﺘﺶ ﻣﯿﮑﻨﻢ ...‬ ‫... ﺗﺮﺳﯿﺪم: ﻧﻪ ... ﯾﻌﻨﯽ اﺻﻼ ...‬ ‫
- ﻫﻤﺮاز اداﻣﻪ ﻧﺪه ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﻢ ...‬ ‫
- ﯾﻌﻨﯽ ﭼﯽ؟‬ ‫... ﻣﺎﺷﯿﻦ رو روﺷﻦ ﮐﺮد: ﯾﻌﻨﯽ ﻫﻤﯿﻦ ... ﻓﺮدا ﻣﯿﺎم دﻧﺒﺎﻟﺖ و ﻣﯿﺮﯾﻢ ﺳﺮﮐﺎرت ...‬ ‫
- ﻧﻪ ... ﻣﺎ ﻫﺮﮔﺰ ﻫﻤﭽﯿﻦ ﮐﺎري ﻧﻤﯿﮑﻨﯿﻢ ...‬ ‫
- ﺑﺎﺷﻪ ... ﻣﻦ زﻧﮓ ﻣﯿﺰﻧﻢ ﺑﻪ ﺳﯿﺎوش ﺷﮏ ﻧﺪارم آدرس رو ﺑﻬﻢ ﻣﯿﺪه ...‬ ‫... اﯾﻦ آراﻣﺸﯽ ﮐﻪ ﺗﻮش ﻣﻮج ﻣﻮج ﺣﺴﺎﺳﯿﺖ و ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ ﺑﻮد ... اﯾﻦ ﺳﺮدي ﮐﻼم و ﻟﺤﻦ دﺳﺘﻮري ﺧﻄﺮ ﻧﺎك ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﺑﭽﻪ ﮐﻪ ﻧﯿﺴﺘﻢ ... آﺑﺮوم ﻣﯿﺮه ...‬ ‫
- ﻫﻤﺮاز ... ﻣﻦ ﭘﺨﺘﻪ ﺗﺮ از اوﻧﯽ ﻫﺴﺘﻢ ﮐﻪ آﺑﺮوت رو ﺑﺒﺮم ... ﻣﻦ ﻓﺮدا ﻣﯿﺎم دﻧﺒﺎﻟﺖ ... ﺑﺤﺚ ﻫﻢ ﻧﺪارﯾﻢ ...‬ ‫دﻟﻢ زﯾﺮ و رو ﻣﯿﺸﺪ ﭘﯿﭻ ﻣﯿﺨﻮرد ﺗﺎب ﻣﯿﺨﻮرد ... ﺣﺎﻟﺖ ﺗﻬﻮع ﺑﻬﻢ دﺳﺖ ﻣﯿﺪاد ... ﻧﻔﺴﻢ ﻣﯿﺮﻓﺖ و ﺑﻪ ﺑﺮﮔﺸﺘﺶ ﺧﯿﻠﯽ اﻋﺘﻤﺎدي‬ ‫ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... دﯾﺸﺐ اﺻﻼ ﻧﺨﻮاﺑﯿﺪه ﺑﻮدم ﺑﻌﺪ از اون ﮐﻪ اون ﻫﻤﻪ ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ از ﻫﻢ ﺟﺪا ﺷﺪه ﺑﻮدﯾﻢ ... ﺑﻌﺪ از اون ﮐﻪ ﻣﺤﻤﺪ زﻧﮓ زده‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﺑﻮد و ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدم ﺣﻮﺻﻠﻪ ﺣﺮف زدن ﻧﺪارم و اوﻧﻢ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد وﻗﺘﯽ از ﺟﻨﻮب ﮐﻪ ﺗﻮش ﻓﯿﻠﻢ ﺑﺮداري داﺷﺖ ﺑﺮﮔﺮده ﻣﯿﺪوﻧﻪ ﭼﻪ ﻃﻮر‬ ‫ﺳﻪ ﺗﺎ ﻧﺮﯾﻤﺎن از ﺑﻐﻞ ﻧﺮﯾﻤﺎن در ﺑﯿﺎره ... ﭼﺸﻤﺎم ﻣﯿﺴﻮﺧﺖ ...‬ ‫ﻣﻘﻨﻌﻪ ام رو روي ﺳﺮم ﮐﻤﯽ ﻣﺮﺗﺐ ﺗﺮ ﮐﺮدم ... ﺗﮏ زﻧﮕﺶ راس ﺳﺎﻋﺖ روي ﮔﻮﺷﯿﻢ ﯾﻌﻨﯽ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﻨﺘﻈﺮه ... رﻧﮕﻢ ﮐﻤﯽ ﭘﺮﯾﺪه ﺑﻮد‬ ‫... دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... ﻟﺸﮕﺮ ﮐﺸﯽ دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... اﻣﺎ ﺧﻮدش رو ... ﻣﻦ اﯾﻦ ﺣﺎﻣﯽ ﺗﻮ ﻓﮑﺮ ﭘﺸﺖ ﻓﺮﻣﻮن رو ... ﻣﻦ اﯾﻦ آدم ﺑﺎ اﯾﻦ‬ ‫ﺳﻼم ﻗﺎﻃﻊ رو ... ﻣﻦ اﯾﻦ ﻣﺮد ﺧﻮش ﭘﻮش ﺟﺪي رو ... ﻣﻦ ﺣﺘﯽ ﺑﻮي ادﮐﻠﻦ ﻣﺨﻠﻮط ﺷﺪه ﺑﺎ ﺑﻮي ﺳﯿﮕﺎرش رو ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ‬ ‫دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ ...‬ ‫
- ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﺎ ﻫﻤﯿﻦ ﺗﯿﭗ ﻣﯿﺮي ﺳﺮﮐﺎر؟‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺧﻮدم اﻧﺪاﺧﺘﻢ ... از ﻧﻈﺮ ﺧﻮدم ﮐﻪ اﯾﺮادي ﻧﺪاﺷﺖ: ﺑﻠﻪ ﭼﻪ ﻃﻮر ﻣﮕﻪ؟‬ ‫
- ﻫﯿﭽﯽ ... ﭼﯿﺰي ﺧﻮردي؟‬ ‫ﮐﻤﯽ دﻟﺨﻮر ﺟﻮاب دادم: ﻧﻪ ...‬ ‫
- از رﻧﮓ و روت ﻣﻌﻠﻮﻣﻪ دﯾﺮت ﻧﺸﺪه؟ اول ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ ﺑﺨﻮر ...‬ ‫
- ﻧﻪ ...‬ ‫ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ و ﺑﺮ ﻋﮑﺲ ﻧﮕﺎه ﺳﺮد ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ ﻗﺒﻠﺶ اﯾﻦ ﺑﺎر ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻣﺜﻞ ﺗﻤﺎم اﯾﻦ ﻣﺪت آﺧﺮ ﺷﺪ: دﻟﺨﻮري ﺧﺎﻧﻮم ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ؟‬ ‫
- ﻣﻦ ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﻧﯿﺴﺘﻢ ... و اﯾﻨﮑﻪ ... اﻻن واﻗﻌﺎ زﻣﺎن اﯾﻨﻪ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ از ﻟﺒﺎﺳﻢ و ﻏﺬام ﺑﭙﺮﺳﯿﺪ؟‬ ‫
- ﻣﻌﻠﻮﻣﻪ ﮐﻪ زﻣﺎن اوﻧﻪ ... ﻣﻦ ﺑﺮام ﻣﻬﻤﻪ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺣﻮاﺳﺖ ﺑﻪ ﺧﻮدت ﺑﺎﺷﻪ ... ﯾﻌﻨﯽ ﻣﻦ ﻣﯿﺨﻮام ﮐﻪ ﺗﻮ ﻓﻘﻂ ﺣﻮاﺳﺖ ﺑﻪ ﺧﻮدت ﺑﺎﺷﻪ‬ ‫ﺑﻘﯿﻪ اش رو درﺳﺖ ﻣﯿﮑﻨﻢ ...‬ ‫دﻟﻢ ﻟﺮزﯾﺪ ... ﭼﻪ ﻃﻮر ﻣﯿﺸﺪ اﯾﻦ آدم ﺑﺎ اﯾﻦ ﻟﺤﻦ اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﻫﺎ رو ﺑﮕﻪ و دﻟﻢ ﻧﻠﺮزه ... ﭼﻪ ﻃﻮر اﯾﻦ آدم ﺳﺨﺖ ﮐﻪ ﯾﻪ روزي ﺗﻮ‬ ‫اﺗﺎﻗﺶ زاﻧﻮ ﻫﺎم ﻣﯿﻠﺮزﯾﺪ ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺷﺪ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﺮدي ﮐﻪ ﻫﺮ ﺟﻤﻠﻪ اش ﻣﺜﻞ ﻧﻮازش ﺑﻮد؟ دﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﯿﻨﻪ ﺗﮑﯿﻪ دادم ﺑﻪ ﺻﻨﺪﻟﯽ ﻣﺎﺷﯿﻦ‬ ‫... ﻟﺒﺨﻨﺪ ﮐﻮﺗﺎﻫﯽ زد: ﻗﻬﺮ ﮐﺮدﻧﺖ ﻣﺜﻞ ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺳﺖ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﻗﻬﺮ ﻧﯿﺴﺘﻢ ... ﻓﻘﻂ دوﺳﺖ ﻧﺪارم ﮐﻨﺘﺮل زﻧﺪﮔﯿﻢ از دﺳﺘﻢ در ﺑﺮه ...‬ ‫
- ﻣﻨﻢ دﻗﯿﻘﺎ ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺧﺎﻃﺮ دارم ﺑﺎﻫﺎت ﻣﯿﺎم ... ﭼﻮن ﻣﻨﻢ اﺻﻼ ﺑﻪ ﮐﺴﯽ ﻫﻤﭽﯿﻦ اﺟﺎزه اي ﻧﻤﯿﺪم ...‬ ‫
- ﺑﺎور ﮐﻨﯿﺪ ﭼﯿﺰ ﺧﺎﺻﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﻣﻦ اﺻﻼ ﺑﺰرﮔﺶ ﮐﺮدم ...‬ ‫اﺧﻤﺎش رﻓﺖ ﺗﻮ ﻫﻢ: ﺗﻮ از ﭼﯽ ﻣﯿﺘﺮﺳﯽ؟‬ ‫
- از اﯾﻦ ﮐﻪ ... ﺑﺎﺑﺎ اﻻن ﻣﯿﮕﻦ رﻓﺘﻪ ﺑﺰرﮔﺘﺮش رو آورده ... ﻣﻦ ﻫﻤﯿﺸﻪ دﺧﺘﺮ ﻣﺴﺘﻘﻠﯽ ﺑﻮدم ...‬ ‫ﻣﻦ اﯾﻦ ﻟﺤﻦ ﻧﻮازش ﮔﻮﻧﻪ اش رو ﻫﯿﭻ وﻗﺖ اﻧﻘﺪر واﺿﺢ ﻧﺸﻨﯿﺪه ﺑﻮدم: ﻣﻦ ﺑﺰرﮔﺘﺮ از ﺗﻮ ام ... اﻣﺎ ﺑﺰرﮔﺘﺮت ﻧﯿﺴﺘﻢ ... ﺗﻮ ﺑﻬﺶ‬ ‫اﺣﺘﯿﺎﺟﯽ ﻧﺪاري ... ﻣﻦ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺧﻮدم دارم ﻣﯿﺎم ... ﺑﺮاي ﺧﻮدم و ﺣﺴﺎﺳﯿﺖ ﻫﺎم ﮐﻪ ﺷﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮت ﮐﻤﯽ زﯾﺎدي ﻫﻢ ﺑﯿﺎد ... اﻣﺎ‬ ‫ﺑﺎور ﮐﻦ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺳﺮ ﺗﻮ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮدم رو ﮐﻨﺘﺮل ﻣﯿﮑﻨﻢ ... ﻣﻦ ﺑﻬﺖ ﻗﻮل ﻣﯿﺪم ﻫﯿﭻ ﮐﺎري ﻧﮑﻨﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺿﺮرت ﺗﻤﻮم ﺷﻪ ...‬ ‫
- ﻣﻦ دوﺳﺖ ﻧﺪارم ﺷﻤﺎ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﯿﺪ ﺷﻐﻞ ﻣﻦ ... ﯾﻌﻨﯽ ﻣﯿﺪوﻧﻢ ﮐﻪ دﯾﺪﮔﺎه اﮐﺜﺮ آدم ﻫﺎ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺷﻐﻞ ﭼﯿﻪ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- ﺑﻪ ﺷﻐﻠﺖ اﺣﺘﺮام ﻣﯿﺬارم ﭼﻮن ﺑﻪ ﺗﻮ اﺣﺘﺮام ﻣﯿﺬارم ... ﻣﻦ ﺣﺘﯽ دﻗﯿﻖ ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ﭼﯽ ﺷﺪه ...‬ ‫ﻣﺎﺷﯿﻦ رو ﭘﺎرك ﮐﺮد و ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ: ﺑﻬﺖ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدم ﻣﻦ ﻧﻤﯽ ذارم آدم ﺑﺪا اذﯾﺘﺖ ﮐﻨﻦ ... ﺣﺎﻻ ﻫﻢ ﺑﻬﻢ اﻋﺘﻤﺎد ﮐﻦ و ﭘﯿﺎده‬ ‫ﺷﻮ ...‬ ‫ﮐﯿﻔﻢ رو روي دوﺷﻢ ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﮐﺮدم ... ﯾﻪ ﭘﺎم ﻣﯿﺮﻓﺖ ﺟﻠﻮ و ﯾﮑﯽ ﻣﯿﺮﻓﺖ ﻋﻘﺐ ... در ﺗﻤﺎم اﯾﻦ 4 ﺳﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﮐﺎرم و درﺳﻢ اﯾﻦ ﺑﻮد‬ ‫اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎ ﯾﻪ ﻣﺮد اون ﻫﻢ ﻣﺮدي ﮐﻪ ﻫﯿﭻ ﻧﺴﺒﺖ ﺗﻨﺎﺳﺒﯽ ﺑﺎ اﯾﻦ ﺷﻐﻞ ﻧﺪاﺷﺖ وارد ﮔﺮوه ﻣﯿﺸﺪم ... در ﻗﺪﯾﻤﯽ ﭘﻼﺗﻮ رو ﺑﺎ‬ ‫ﻫﻞ ﮐﻮﭼﯿﮑﯽ ﺑﺎز ﮐﺮد و ﺑﺎ ﻫﻢ وارد ﺣﯿﺎط ﮐﻮﭼﯿﮏ و ﻗﺪﯾﻤﯽ ﺷﺪﯾﻢ ... ﺳﻮﺋﯿﭽﺶ رو ﺗﻮي ﺟﯿﺒﺶ ﮔﺬاﺷﺖ و ﻗﺪم ﻫﺎي ﺑﻠﻨﺪش رو‬ ‫ﺑﺎ ﻣﻦ ﺗﻨﻈﯿﻢ ﮐﺮد ...‬ ‫ﺟﻠﻮي در رﺳﯿﺪﯾﻢ و در رو ﺑﺮام ﺑﺎز ﮐﺮد و ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ اﺟﺎزه داد اول ﻣﻦ رد ﺑﺸﻢ ... اﻣﺎ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﺑﯿﺶ از ﺣﺪ ﺟﺪي و ﭘﺮ از ﻓﮑﺮ ﺑﻮد ...‬ ‫وارد ﻫﻤﻬﻤﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﮐﻪ ﻗﺎﻃﯽ ﺷﺪه ﺑﻮد ﺑﺎ ﺑﻮي ﺳﯿﮕﺎر ﺷﺪﯾﻢ ... ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻫﺮ ﮐﺴﯽ دﻧﺒﺎل ﮐﺎري ﺑﻮد و ﭘﻮﯾﺎن ﺳﻨﺎرﯾﻮ ﺑﻪ دﺳﺖ‬ ‫داﺷﺖ ﺑﺎ ﮔﺮﯾﻤﻮر ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯿﮑﺮد ... ﮐﻪ از دور ﺻﺪاي دﺳﺘﯿﺎر ﻧﺮﯾﻤﺎن رو ﺷﻨﯿﺪم: ﺧﺎﻧﻮم ﭘﺎﮐﺰاد ﮐﻤﯽ دﯾﺮ ﮐﺮدﯾﺪ ... ﻧﺮﯾﻤﺎن ﺷﺎﮐﯿﻪ ...‬ ‫اﻣﺎ ...‬ ‫ﺑﺎ دﯾﺪن ﺣﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮم اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد ﺧﺸﮏ ﺷﺪ: ﭼﯿﺰه ... ﻣﻬﻤﺎن دارﯾﻢ؟‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﺑﺪون اﯾﻨﮑﻪ ﺑﺬاره ﻣﻦ ﺟﻮاب ﺑﺪم دﺳﺘﺶ رو دراز ﮐﺮد و دﺳﺖ داد: ﺳﻼم ... ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ﮐﻪ وﺳﻂ ﮐﺎرﺗﻮن اوﻣﺪم ...‬ ‫رﺿﺎ ﮐﻪ ﭘﺴﺮ ﻗﺪ ﺑﻠﻨﺪ و دﯾﻼﻗﯽ ﺑﻮد و ﺟﻠﻮ ﻣﻮﻫﺎش ﻫﻢ رﯾﺨﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎي ﮔﺮد ﺷﺪه ﺑﺎ دﺳﺖ اﺷﺎره ﮐﺮد: ﻧﻪ ﺧﻮش اوﻣﺪﯾﺪ آﺧﻪ‬ ‫ﻣﺎ ﻣﻌﻤﻮﻻ ﺗﻮ ﺗﻤﺮﯾﻦ ﻫﺎي ﺳﺮ ﺻﺒﺤﻤﻮن ﻣﻬﻤﺎن ﻧﺪارﯾﻢ ... ﺧﻮش اوﻣﺪﯾﺪ ...‬ ‫ﺑﻘﯿﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻫﻢ ﺣﻮاﺳﺸﻮن رﻓﺖ ﭘﯽ ﻣﺮدي ﮐﻪ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻃﺮز راه رﻓﺘﻦ و ﻧﮕﺎﻫﺶ ... ﻫﻢ ﺟﺪﯾﺘﺶ ﺗﻮ ﻗﺪم ﺑﺮداﺷﺘﻦ و ﻫﻢ‬ ‫ﻟﺒﺎﺳﻬﺎي رﺳﻤﯿﺶ ... ﻫﯿﭻ ﺗﻨﺎﺳﺒﯽ ﺑﺎ ﻣﺤﯿﻂ ﺷﻠﻮغ و در ﻫﻢ و ﭘﺮ از ﮐﺎﻏﺬ اوﻧﺠﺎ ﻧﺪاﺷﺖ ...‬ ‫رﺿﺎ از ﻣﺎ ﮐﻤﯽ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﮔﺮﻓﺖ: ﺑﺮم ﺑﻪ ﻧﺮﯾﻤﺎن ﺑﮕﻢ ﺑﯿﺎد ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﮐﻤﯽ ﺳﺮش رو ﺑﻪ ﮔﻮﺷﻢ ﻧﺰدﯾﮏ ﮐﺮد: ﻧﺮﯾﻤﺎن ﻫﻤﻮن ﮐﺎرﮔﺮداﻧﺘﻮﻧﻪ؟‬ ‫
- ﺑﻠﻪ ...‬ ‫ﻧﺮﯾﻤﺎن از ﭘﺸﺖ ﺻﺤﻨﻪ اوﻣﺪ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﯾﻪ ﺟﻮراﯾﯽ رو ﺳﺮش اﻧﮕﺎر دوﺗﺎ ﺷﺎخ ﺳﺒﺰ ﺷﺪه ﺑﻮد ... رﺿﺎ ﺑﯿﺦ ﮔﻮﺷﺶ داﺷﺖ ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ‬ ‫ﻣﯿﮕﻔﺖ ... ﻧﺮﯾﻤﺎن ﻧﮕﺎﻫﺶ اﻣﺎ ﻣﻮﻧﺪه ﺑﻮد ﺑﻪ ﺣﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﮐﻨﺎر ﻣﻦ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد ... ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم اﺧﻤﺎي ﺣﺎﻣﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺗﺮﺳﻨﺎك‬ ‫ﺗﻮي ﻫﻢ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ...‬ ‫ﻧﺮﯾﻤﺎن ﮐﻤﯽ زودﺗﺮ ﺑﻪ ﺧﻮدش اوﻣﺪ و ﺳﻌﯽ ﮐﺮد ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﺼﻨﻮﻋﯿﺶ رو ﭘﻬﻦ ﺗﺮ ﮐﻨﻪ ... دﺳﺘﺶ رو دراز ﮐﺮد: ﺳﻼم ... ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ از‬ ‫اوﻧﺠﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﺎ ﻣﻮﻗﻊ ﺗﻤﺮﯾﻦ ﻫﺎ ﻣﻌﻤﻮﻻ ﻣﻬﻤﺎن ﻧﺪارﯾﻢ ﮐﻤﯽ اﯾﻨﺠﺎ ﺑﻬﻢ رﯾﺨﺘﻪ اﺳﺖ ... ﻫﻤﺮاز اﯾﻦ رو ﻣﯿﺪوﻧﻪ ...‬ ‫... ﻣﺘﻠﮏ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد و اﯾﻦ واﺿﺢ ﺑﻮد ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ از ﭘﺸﺖ ﮐﺎﻣﻼ ﮐﻨﺎرم ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺖ و ﻣﻦ در ﮐﻤﺎل ﺗﻌﺠﺐ ﺣﺲ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﭼﻪ ﻃﻮر اﻧﮕﺸﺘﻬﺎي ﺳﺮد از اﺳﺘﺮﺳﻢ ﻗﻔﻞ ﺷﺪن ﺗﻮ‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﺗﺮﯾﻦ دﺳﺘﻬﺎي دﻧﯿﺎ ... اﯾﻦ ﮐﺎرش ﺑﺎ ﺗﻤﺎم آراﻣﺸﯽ ﮐﻪ ﺑﻬﻢ داد ... ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ از ﺧﺠﺎﻟﺖ ﯾﻪ ﻗﻄﺮه ﻋﺮق از ﭘﺸﺘﻢ راه ﺑﯿﻮﻓﺘﻪ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- اﯾﺸﻮن دﮐﺘﺮ اﻧﺘﻈﺎم ﻫﺴﺘﻨﺪ ...‬ ‫... ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﻢ اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﺟﺎش ﻫﺴﺖ ﯾﺎ ﻧﻪ وﻟﯽ اوﻟﯿﻦ ﭼﯿﺰي ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮم رﺳﯿﺪ ... ﭼﻪ ﻃﻮر ازم اﻧﺘﻈﺎر داﺷﺘﻦ ﺗﻮ ﻋﺠﯿﺐ‬ ‫ﺗﺮﯾﻦ ﻣﻮﻗﻌﯿﺖ زﻧﺪﮔﯿﻢ درﺳﺖ ﻫﻢ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻢ ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ اﺧﻤﺎش رو ﺑﯿﺸﺘﺮ ﮐﺮد ﺗﻮ ﻫﻢ: ﻣﻦ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﻣﺤﯿﻂ ﮐﺎري ﻫﻤﺮاز رو ﺑﺒﯿﻨﻢ ... ازش ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﮐﻪ ﻫﻤﺮاﻫﺶ ﺑﺎﺷﻢ ...‬ ‫ﻧﺮﯾﻤﺎن ﺑﻪ وﺿﻮح از ﻟﺤﻦ و ﺟﻤﻠﻪ ﺣﺎﻣﯽ ﺟﺎ ﺧﻮرد اﻣﺎ ﺧﻮدش رو ﺧﯿﻠﯽ ﻧﺒﺎﺧﺖ: ﻫﻤﺮاز ﯾﮑﯽ از ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﺑﺎزﯾﮕﺮﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺗﺎ ﺑﻪ‬ ‫ﺣﺎل دﯾﺪم ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ: ﺗﻮ اﯾﻦ ﺷﮑﯽ ﻧﺪارم ... ﺑﺎ آﻗﺎي ﭘﺎﯾﻨﺪه ﻫﻢ ﮐﻪ ﺣﺮف زدم ﻧﻈﺮﺷﻮن ﺑﻪ ﺑﺎ اﺧﻼق ﺑﻮدن و ﻫﻨﺮﻣﻨﺪ ﺑﻮدﻧﺶ ﺑﻮد ...‬ ‫... از ﺷﻨﯿﺪن اﺳﻢ ﭘﺎﯾﻨﺪه ... ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﻣﺴﺌﻮل دادن ﻣﺠﻮز ﻫﺎ ﺑﻮد رﻧﮓ ﻧﺮﯾﻤﺎن ﭘﺮﯾﺪ ... ﻫﻢ ﻣﻦ ﺟﺎ ﺧﻮردم ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ: ﻫﻤﺮاز ﺑﺮاي ﻣﻦ ﺑﺴﯿﺎر ﻋﺰﯾﺰه ... ﻫﺮ ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ اوﻧﻪ ﺑﺮاي ﻣﻦ ﻣﻬﻤﻪ ...‬ ‫اﯾﻦ ﺑﺎر رﺿﺎ ﻫﻢ از اﯾﻦ ﺟﺪﯾﺖ رﻧﮕﺶ ﭘﺮﯾﺪ ... ﺑﻪ ﻣﺴﺌﻮل ﺗﺪارﮐﺎت داد زد: آﻗﺎ رﻣﻀﺎن ﭼﺎﯾﯽ ﺑﯿﺎرﯾﺪ ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﺑﺎ دﺳﺖ ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺻﺤﻨﻪ اﺷﺎره ﮐﺮد: ﻣﯿﺘﻮﻧﯿﻢ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﯿﻢ؟!‬ ‫ﺳﺮدي ﻟﺤﻨﺶ ﺻﺪاﻫﺎي اﻃﺮاف رو ﮐﺎﻣﻼ ﺧﺎﻣﻮش ﮐﺮد ... ﻧﺮﯾﻤﺎن ﺑﻠﻪ اﻟﺒﺘﻪ آروﻣﯽ ﮔﻔﺖ و راه اﻓﺘﺎد ...‬ ‫ﺑﺎ اﻟﺘﻤﺎس ﺣﺎﻣﯽ رو ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ... دﺳﺘﻢ روﮐﻤﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻓﺸﺎر داد و ﮐﻤﯽ ﺳﺮش رو ﺧﻢ ﮐﺮد: درﺳﺘﺶ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﻧﮕﺮان ﻫﻢ ﻧﺒﺎش ...‬ ‫ﺑﺮو ﺑﻪ ﮐﺎرت ﺑﺮس ...‬ ‫
- ﺣﺎﻣﯽ ... !‬ ‫اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر ﺑﻮد ﺑﺎ اﺳﻢ ﺻﺪاش ﻣﯿﮑﺮدم ... از اﺳﺘﺮس ﺑﻮد و ﺧﺠﺎ ﻟﺖ ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ...‬ ‫
- ﺟﺎﻧﻢ ...‬ ‫ﻏﺮق ﻧﮕﺎه ﺟﺬاﺑﺶ ﺷﺪه ﺑﻮد ... دﺳﺘﻢ رو آروم آورد ﺑﺎﻻ و ﺑﯽ ﺧﺠﺎﻟﺖ از ﮐﺴﯽ ﺟﻠﻮي اون ﻫﻢ ﻧﮕﺎه ﺑﻮﺳﻪ آروﻣﯽ ﺑﻪ ﭘﺸﺖ دﺳﺘﻢ زد‬ ‫و رﻓﺖ ...‬ ‫... ﺧﺸﮏ ﺷﺪه ﻧﮕﺎﻫﺶ رو ﮐﺮدم ﮐﻪ ﻣﺤﮑﻢ و ﺑﺎ ﺻﻼﺑﺖ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻧﺮﯾﻤﺎن وارد اﺗﺎﻗﺶ ﺷﺪ ... دﯾﮕﻪ اﺳﺘﺮس ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... دﺳﺘﻢ رو‬ ‫ﺗﻮي ﻣﺸﺘﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ ... اﻧﮕﺎر ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﺣﺲ اون ﺟﺎﻧﻢ ... اون ﺣﻀﻮر ... اون ﺑﻮﺳﻪ رو ﻣﺤﮑﻢ ﻧﮕﻪ دارم ... ﻣﺤﮑﻢ ﻧﮕﻪ دارم ﭘﺮواز‬ ‫ﻧﮑﻨﻪ ... ﻋﯿﻦ اون ﺷﺎﭘﺮﮐﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ دل ﻣﻦ در ﺣﺎل ﭘﺮواز ... ﻫﻤﻮن ﺷﺎﭘﺮﮐﯽ ﮐﻪ ﺑﺎل ﺑﺎل زدﻧﺶ ﻣﻦ رو ﺗﻮ ﺧﻠﺴﻪ وﺳﻂ ﺟﻤﻊ ﮐﻪ‬ ‫ﺑﯿﺸﺘﺮﺷﻮن داﺷﺘﻦ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﺎ ﻣﺤﺒﺘﯽ ﻣﯿﺰدن ﺑﺎﯾﺴﺘﻢ و ﺣﺮﮐﺘﯽ ﻧﮑﻨﻢ ...‬ ‫ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ﭼﻪ ﻗﺪر ﮔﺬﺷﺖ ... ﻣﻦ ﮐﻪ اﻧﮕﺎر اﺻﻼ ﺗﻮ اﯾﻦ دﻧﯿﺎ ﻧﺒﻮدم ... ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺣﺘﯽ رو ﻧﻤﺎﯾﺸﻨﺎﻣﻪ ﺗﻤﺮﮐﺰ ﮐﻨﻢ ... ﭼﺸﻢ دوﺧﺘﻪ‬ ‫ﺑﻮدم ﺑﻪ ﻣﺴﯿﺮي ﮐﻪ ﺣﺎﻣﯽ ﺑﺎ ﻧﺮﯾﻤﺎن رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ...‬ ‫ﭘﻮﯾﺎن: ﻫﻤﺮاز دل ﺑﺪه ﺑﻪ ﮐﺎر ... اﻟﺒﺘﻪ اﻧﮕﺎر دﻟﺖ ﺑﺎ اون آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ﺟﺬاب رﻓﺘﻪ ﺗﻮ اﺗﺎق ﭘﺸﺘﯽ ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم: ﺳﺮ ﺑﻪ ﺳﺮم ﻧﺬارﯾﺪ ...‬ ‫
- آدم ﺑﺎﺣﺎﻟﯿﻪ ... زﯾﺮ ﭘﻮﺳﺘﯽ ﺣﺎل ﻧﺮﯾﻤﺎن رو ﮔﺮﻓﺖ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺣﺮﻓﯽ ﺑﺰﻧﻢ ﮐﻪ دﺳﺘﺶ رو ﺗﻮ ﻫﻮا ﺗﮑﻮن داد: اﯾﻦ آﻗﺎي دﮐﺘﺮﺗﻮن ... ﻣﺜﻞ ﻫﺮ ﺟﻨﺘﻠﻤﻦ دﯾﮕﻪ اي ﺑﺮﺧﻮرد ﮐﺮد ... اوﻣﺪ ﮐﻪ‬ ‫ﺟﺎي ﭘﺎش رو ﻣﺤﮑﻢ ﮐﻨﻪ ... ﺑﺮاي دﺧﺘﺮ ﮐﻪ اﻋﺘﺮاف ﮐﺮد ﺑﺮاش ﺧﯿﻠﯽ ﻋﺰﯾﺰه ...‬ ‫ﻫﻤﻮن ﻣﻮﻗﻊ ﻧﺮﯾﻤﺎن ﻋﺼﺒﯽ و رﻧﮓ ﭘﺮﯾﺪه از اﺗﺎق ﺑﯿﺮون اوﻣﺪ و ﺣﺎﻣﯽ ﺟﺪي ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰي ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﺴﺘﻢ از ﻧﮕﺎﻫﺶ ﺑﺨﻮﻧﻢ ...‬ ‫ﻧﺮﯾﻤﺎن: ﺑﭽﻪ ﻫﺎ اﻣﺮوز ﺗﻤﺮﯾﻦ ﺗﻌﻄﯿﻠﻪ ﻣﻦ ﯾﮑﻢ ﺳﺮ درد دارم ... ﺧﺎﻧﻮم ﭘﺎﮐﺰاد ﻓﺮدا ﺳﺎﻋﺖ ده اﯾﻨﺠﺎ ﺑﺎﺷﯿﺪ ...‬ ‫... ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﺑﻪ ﭘﺎﮐﺰاد ﮔﻔﺘﻨﺶ ﺑﺨﻨﺪم ... ﺑﻪ ﻗﯿﺎﻓﻪ داﻏﻮﻧﺶ دل ﺑﺴﻮزوﻧﻢ ... ﺣﺎﻣﯽ اﻣﺎ ﻗﯿﺎﻓﻪ اش ﺗﺮﺳﻨﺎك ﺗﺮ ﻫﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد ...‬ ‫ﺑﺨﺎري ﻣﺎﺷﯿﻦ رو زﯾﺎد ﮐﺮد: ﮐﺠﺎ دوﺳﺖ داري ﺑﺮﯾﻢ؟‬ ‫
- ﭼﯿﺰه ...‬ ‫
- ﻫﻤﺮاز ﻓﻌﻞ و ﺟﻤﻊ ﺑﺒﻨﺪي ﺑﺪ ﺟﻮر ﺷﺎﮐﯽ ﻣﯿﺸﻢ ...‬ ‫واﻗﻌﺎ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪم ... راﺳﺖ ﻣﯿﮕﻔﺖ ﮔﻠﻨﺎر اﯾﻦ رودﺧﻮﻧﻪ ﻧﺒﻮد ... ﺳﯿﻞ ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﺑﯿﻨﺘﻮن ﭼﯽ ﮔﺬﺷﺖ ...‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺘﺶ اﻧﺪاﺧﺖ: ﻣﺮدوﻧﻪ ﺑﻮد ...‬ ‫ﺑﻌﺪ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ: ﺑﺎ ﯾﻪ ﮔﭻ ﻗﺮﻣﺰ ﺑﺮاش ﮐﺸﯿﺪم ﮐﻪ ﺧﻂ ﻗﺮﻣﺰﻫﺎ ﮐﺠﺎﺳﺖ ... اﻣﺎ از ﺣﺎﻻ دارم ﺑﻬﺖ ﻣﯿﮕﻢ ... ﻫﺮ ﭼﯿﺰ ﺧﺎرج از‬ ‫ﺧﻄﯽ از اﯾﻦ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﮔﻔﺖ ﯾﺎ ﻋﻤﻞ ﮐﺮد ... ﻫﻤﻮن ﻣﻮﻗﻊ ... ﺑﺎزﻫﻢ ﺗﺎﮐﯿﺪ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﻫﻤﻮن ﻣﻮﻗﻊ ﯾﻪ زﻧﮓ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﯿﺰﻧﯽ ...‬ ‫
- رﻧﮕﺶ ﭘﺮﯾﺪه ﺑﻮد ...‬ ‫
- دﻓﻌﻪ دﯾﮕﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺪﺗﺮ از رﻧﮓ ﭘﺮﯾﺪﮔﯽ ﺑﺮاش ﭘﯿﺶ ﻣﯿﺎد ...‬ ‫
- ﻧﻤﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ﮐﻪ آﻗﺎي ﭘﺎﯾﻨﺪه رو ﻣﯿﺸﻨﺎﺳﯽ ...‬ ‫از ﻓﻌﻠﻢ ﺧﻮﺷﺶ اوﻣﺪه ﺑﻮد ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ زد: ﺑﻪ اﯾﻦ ﭼﯿﺰا ﻓﮑﺮ ﻧﮑﻦ ... ﭘﺎي ﺗﻮ ﮐﻪ وﺳﻂ ﺑﺎﺷﻪ ... ﻻزم ﺑﺎﺷﻪ ﺑﺰﮔﺘﺮ از ﭘﺎﯾﻨﺪه‬ ‫ﻫﺎش ﻫﻢ ﻣﯿﺎن وﺳﻂ ... اﻣﺮوزم ﻣﺨﺘﺺ ﺧﺎﻧﻮم ﺑﺎزﯾﮕﺮه ... ﮐﺠﺎ دوﺳﺖ داري ﺑﺮﯾﻢ؟‬ ‫ﻗﺪم زدن ﻣﯿﻮن آدﻣﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺮاي اﺑﺪﯾﺖ ﺧﻮاﺑﯿﺪه ﺑﻮدن ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ ﺗﻤﺎم اﻓﺴﺮدﮔﯽ ﮐﻪ ﺑﺮام اﯾﺠﺎد ﻣﯿﮑﺮد ﯾﻪ ﺟﻮراﯾﯽ ﺣﺲ آراﻣﺶ ﻫﻢ‬ ‫داﺷﺖ ... از ﺳﺮ ﺧﺎك ﻣﺎﻣﺎن و ﺑﺎﺑﺎ ﮐﻪ ﮐﻨﺎر ﻫﻢ ﺑﻮد ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و ﺑﺎ ﭘﺸﺖ دﺳﺘﻢ اﺷﮑﻢ رو ﭘﺎك ﮐﺮدم ... و ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﺸﯿﺪم: ﻣﯽ‬ ‫ﺑﯿﻨﯽ ﻣﺎﻣﺎن از رﻓﺘﻨﺖ 6 ﺳﺎل ﮐﻪ ﭼﯿﺰي ﻧﯿﺴﺖ ... 06 ﺳﺎل ﻫﻢ ﺑﮕﺬره ﺑﺮاي ﻣﻦ ﺗﺎزه اﺳﺖ ...‬ ‫ﭘﺎﻫﺎم ﻧﺎ ﺧﻮد آﮔﺎه ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﺰار رﻫﺎ ﮐﺸﯿﺪه ﺷﺪ ... ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮدم درش ﺑﺎز ﻧﯿﺴﺖ اﻣﺎ ﮔﻔﺘﻢ از ﭘﺸﺖ در ﺑﺎﻫﺎش درد دل ﻣﯿﮑﻨﻢ ...‬ ‫ﺷﺎﯾﺪ اون ﺑﻬﻢ ﺑﮕﻪ اﯾﻦ ﺣﺲ رو ﭼﯽ ﮐﺎر ﮐﻨﻢ ... اﯾﻦ ﺣﺴﯽ رو ﮐﻪ ﺑﺎ ﺗﮏ ﺗﮏ ﺳﻠﻮﻟﻬﺎي ﺑﺪﻧﻢ ﺣﺎﻣﯽ رو ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ و ﺑﺎ ﯾﺎد آوري‬ ‫زﺧﻢ ﻫﺎي روﺣﯽ رﻫﺎ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﻓﺮار ﮐﻨﻢ ... اﻣﺎ اﻣﮑﺎن ﻧﺪاﺷﺖ ... ﻣﻦ ﭼﻪ ﻃﻮر از اون ﺟﺎذﺑﻪ ﻣﻄﻠﻖ ﻣﯿﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﻓﺮار ﮐﻨﻢ ... رﻫﺎ ﺗﻮ‬ ‫ﻫﺴﺘﯽ ... ﻫﻤﯿﻦ ﺟﺎﯾﯽ ... ﻣﯽ ﺧﻮام ﺑﺮم ﺧﻮاﻫﺮي ... اﻣﺎ ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﻢ ... ﮐﺠﺎ ﺑﺮم اون ﺧﺎﮐﯽ ﻫﺎي ﺟﺬاب ﻧﺒﺎﺷﻦ ... رﻫﺎ ﻣﻦ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ...‬ ‫ﺧﻮاﺳﺘﻢ واﺑﺴﺘﻪ ﻧﺒﺎﺷﻢ ... اﻻﻧﻢ ﻧﯿﺴﺘﻢ ... ﻓﻘﻂ ﺷﺪﯾﺪ دل ﺑﺴﺘﻪ ام ... اﯾﻦ ﺣﺮف ﺗﻮي ذﻫﻨﻢ اﺷﮑﻢ رو در آورد ... ﺑﺎ ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪن ﺑﻪ‬ ‫ﻣﻘﺒﺮه ﺧﺎﻧﻮادﮔﯽ اﻧﺘﻈﺎم ﻫﺎ ﭼﺸﻤﺎم ﮔﺮد ﺷﺪ ... درش ﺑﺎز ﺑﻮد ... اﺷﮑﯽ ﮐﻪ روي ﮔﻮﻧﻪ ام ﺑﻮد و ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺳﺮدي ﻫﻮا ﯾﺦ ﮐﺮده ﺑﻮد رو‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﭘﺎك ﮐﺮدم و ﺑﺎ ﻗﺪﻣﯽ ﻣﺘﺰﻟﺰل و ﻧﺎ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪم ﺑﻪ ﻣﻘﺒﺮه ... ﺳﺮﮐﯽ ﮐﺸﯿﺪم ... ﮐﺴﯽ ﮐﻨﺎر ﻣﻘﺒﺮه رﻫﺎ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و آروم‬ ‫آروم ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯿﮑﺮد ... ﺑﺎورم ﻧﻤﯿﺸﺪ ... دﺳﺘﻢ رو ﺑﻪ ﭼﺎرﭼﻮب ﻓﻠﺰي ﮔﺮﻓﺘﻢ ... ﻓﻬﻤﯿﺪن اﯾﻦ ﮐﻪ ﮐﯽ ﺑﻮد ﺳﺨﺖ ﻧﺒﻮد ... ﻣﻨﻈﺮه اي‬ ‫ﮐﻪ ﻣﯿﺪﯾﺪم رو ﺑﺎور ﻧﻤﯿﮑﺮدم ... ﭼﻪ ﻗﺪر ﺣﺴﺮت ﺧﻮرده ﺑﻮدم ... ﭼﻪ ﻗﺪر دﻟﻢ ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﺑﻮد ... ﭼﻪ ﻗﺪر دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ ﺑﺒﯿﻨﻢ اﯾﻦ ﺻﺤﻨﻪ‬ ‫رو ﻫﻤﻮن روزﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ رﻫﺎ ﭘﺮ ﮐﺸﯿﺪه ﺑﻮد.‬ ‫ﺑﺎﯾﺪ ﺗﻨﻬﺎﺷﻮن ﻣﯿﺬاﺷﺘﻢ ... رﻫﺎ رو ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎ ﺧﯿﺎﻧﺖ ﮐﺎر ﺗﺮﯾﻦ آدم زﻧﺪﮔﯿﺶ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﯿﺬاﺷﺘﻢ ... ﺧﻮدم ﻫﻢ اﺻﻼ دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﺑﺎ اﯾﻦ آدم‬ ‫رو ﺑﻪ رو ﺑﺸﻢ ...‬ ‫ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻋﻘﺐ ﻋﻘﺐ ﺑﺮﮔﺮدم ﮐﻪ ﺑﺎ ﮔﯿﺮ ﮐﺮدن ﯾﻪ ﺳﻨﮓ زﯾﺮ ﭘﺎم و ﺻﺪاﯾﯽ ﮐﻪ اﯾﺠﺎد ﮐﺮد ﺻﻮرت ﺣﺎﻣﺪ ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮش ﺑﺮﮔﺸﺖ ...‬ ‫ﭼﺸﻤﺎش ﮔﺮد ﺷﺪ ﺑﺎ دﯾﺪﻧﻢ ... ﭼﻨﺪ ﺛﺎﻧﯿﻪ اي ﺑﻬﻢ ﺧﯿﺮه ﺷﺪﯾﻢ ... ﭼﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﯿﮑﺮدم ... ﻣﯿﺮﻓﺘﻢ؟ ﻣﯿﻤﻮﻧﺪم؟ ﺳﻼم ﻣﯿﮑﺮدم؟‬ ‫ﺣﺎﻣﺪ از ﻣﻦ زودﺗﺮ ﺑﻪ ﺧﻮدش ﻣﺴﻠﻂ ﺷﺪ: اوﻣﺪي ﺧﻮاﻫﺮت رو ﺑﺒﯿﻨﯽ؟‬ ‫ﺳﺮم رو ﺗﮑﻮن دادم ... اﻧﻘﺪر دﯾﺪﻧﺶ اﯾﻨﺠﺎ ﺑﺎ اﯾﻦ ﺻﻮرت ﺧﺴﺘﻪ و داﻏﻮن ﻋﺠﯿﺐ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺟﻮاب ﺑﺪم ...‬ ‫ﺑﺎ دﺳﺖ اﺷﺎره ﮐﺮد: ﺑﯿﺎ ﺗﻮ ... ﺑﯿﺮون ﺑﺎد ﻫﺴﺖ ...‬ ‫ﭘﺎﻫﺎم ﻧﺎ ﺧﻮد اﮔﺎه ﻣﻦ رو ﺑﻪ ﺳﻤﺖ داﺧﻞ ﮐﺸﯿﺪن ... ﺣﺎﻻ ﺗﻮ ﻣﻨﺰل اﺑﺪي ﺧﻮاﻫﺮم ﺑﺎ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﯾﻪ ﻋﻤﺮ ﺑﻪ ﻧﻈﺮم ﻗﺎﺗﻠﺶ ﺑﻮد ﻧﺸﺴﺘﻪ‬ ‫ﺑﻮدﯾﻢ.‬ ‫روي ﺳﻨﮓ ﻗﺒﺮ ﺳﯿﺎه رﻧﮓ رﻫﺎ ﮐﻪ اﯾﻦ روزﻫﺎ ﺳﻘﻒ ﺧﻮﻧﻪ اش ﺑﻮد ﺣﺎﻣﺪ ﺷﺴﺘﻪ ﺑﻮد و روش ﺑﺮاش ﮔﻞ زﻧﺒﻖ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد ...‬ ‫ﭘﻮزﺧﻨﺪي روي ﻟﺒﻢ اوﻣﺪ ... دﯾﺪ ... ﺳﺮش رو ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺖ و دﺳﺘﺶ رو ﺑﻪ ﺳﻨﮓ ﮐﺸﯿﺪ ...‬ ‫
- ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ زﻧﺒﻖ دوﺳﺖ داره ...‬ ‫
- ﻫﻤﯿﺸﻪ آرزو داﺷﺖ ﯾﻪ روز ﺑﺎ دﺳﺖ ﮔﻞ از در ﺑﯿﺎي ﺗﻮ ...‬ ‫ﺣﺎﻣﺪ ﮐﻪ اﻧﮕﺎر ﺗﻮ دﻧﯿﺎي دﯾﮕﻪ اي ﺑﻮد دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﺗﺎرﯾﺦ ﺗﻮﻟﺪ و ﻣﺮﮔﺶ ﮐﺸﯿﺪ: ﺗﻤﻮم اﯾﻦ ﺟﻮوﻧﯽ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﻦ اﯾﻦ زﯾﺮ ﺧﻮاﺑﯿﺪه ...‬ ‫ﺑﭽﻪ ﻫﺎم ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺧﻮدﺧﻮاﻫﯽ ﻣﻦ ﺑﯽ ﻣﺎدرن ... ﺧﻮدم ﻫﯿﭻ ﮐﺲ رو ﻧﺪارم ... ﺑﺮادرم ﻫﺴﺖ وﻟﯽ ﻧﯿﺴﺖ ... ﭘﺪرم ﺷﻨﯿﺪن ﺻﺪام‬ ‫ﺑﺎﻋﺚ ﺳﮑﺘﻪ اش ﺷﺪه ... ﻣﺎدرم ﻣﯿﺘﺮﺳﻪ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﺎﺷﻪ از ﺑﺮﮔﺸﺘﻨﻢ ... ﺑﭽﻪ ﻫﺎم ﻧﻤﯿﺨﻮام ﺑﺒﯿﻨﻨﻢ ... ﺧﻮاﻫﺮ زﻧﻢ ﮐﻪ ﺗﻮ ﻋﺮوﺳﯿﻢ‬ ‫ﻣﻮﻫﺎش رو دو ﮔﻮﺷﯽ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﺣﺎﻻ زﯾﺒﺎ ﺷﺪه ... ﺧﺎﻧﻮم ﺷﺪه ... ﺑﺰرگ ﺷﺪه و از ﻣﻦ ﻣﺘﻨﻔﺮه ...‬ ‫
- ﭼﻪ اﻫﻤﯿﺘﯽ داره؟‬ ‫
- راﺳﺖ ﻣﯿﮕﯽ ﻫﻤﺮاز ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ ... وﻗﺘﯽ رﻫﺎ اﯾﻨﺠﺎﺳﺖ ... اﻣﺮوز ﺗﺎزه ﺟﺮات ﮐﺮدم ﺑﯿﺎم اﯾﻨﺠﺎ ...‬ ‫
- ﺗﻤﺎم اﯾﻦ ﭼﻬﺎر ﺳﺎل ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺨﺘﺘﻮن ﺑﻮد؟‬ ‫
- ﮔﯿﺮ ﺑﻮدم ﻫﻤﺮاز ... وﻗﺘﯽ ﻓﻮت ﺷﺪ زﻧﺪﮔﯽ ﺑﺮام ﺗﻤﻮم ﺷﺪ ... روﯾﺎ اوﻣﺪه ﺑﻮد دﯾﺪﻧﻢ ... دﯾﺪ ﭼﻪ ﻃﻮر ﻟﺮزﯾﺪم ... دﯾﺪ ﭼﻪ ﻃﻮر ﻧﺎ ﺑﻮد‬ ‫ﺷﺪم ... اﻣﺎ ﮔﯿﺮ ﺑﻮدم ﺑﻪ ﺧﺪا ...‬ ‫اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم دارم ﺧﻔﻪ ﻣﯿﺸﻢ: ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﻣﻌﺼﻮم ﻧﯿﺴﺖ ... ﻫﻤﻤﻮن دﺳﺘﻤﻮن ... دﻟﻤﻮن ... زﺑﻮﻧﻤﻮن ... و ﮔﺎﻫﯽ ﻧﮕﺎﻫﻤﻮن ﻫﻢ ﭘﺮ‬ ‫از ﮔﻨﺎﻫﻪ ... اﻣﺎ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- ﻫﻤﺮاز ﻣﯽ دوﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ ﮐﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪم ﮔﻨﺎه ﮐﺎرم؟ ﻫﻤﻮن روزي ﮐﻪ ﺣﺎﻣﯽ اوﻣﺪ دﯾﺪﻧﻢ و ﺑﻬﻢ ﮔﻔﺖ رﻫﺎ ﭘﺮواز ﮐﺮد ...‬ ‫... ﺑﺎورم ﻧﻤﯿﺸﺪ ﺷﻮﻧﻪ ﻫﺎش ﻣﯿﻠﺮزﯾﺪ از ﮔﺮﯾﻪ ... دﺳﺘﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ رﻓﺖ ... ﺑﻪ ﻗﺪري رﻗﺖ اﻧﮕﯿﺰ ﺷﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ ﯾﻪ ﻟﺤﻈﻪ دﻟﻢ ﺑﺮاش‬ ‫ﺳﻮﺧﺖ ...‬ ‫اﻣﺎ دﺳﺘﻢ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺳﺮ ﺟﺎش ...‬ ‫
- ﻫﻤﺮاز ﮐﻤﮑﻢ ﮐﻦ ... ﮐﻤﮑﻢ ﮐﻦ ﺑﺘﻮﻧﻢ ﯾﮑﻢ اﯾﻦ ﻋﺬاب رو ﺗﻤﻮم ﮐﻨﯿﻢ ... اﯾﻦ ﻧﺨﻮاﺑﯿﺪن ﻫﺎي ﭼﻬﺎر ﺳﺎﻟﻪ رو ﺗﻤﻮم ﮐﻨﻢ ... ﻣﻦ از‬ ‫ﺧﻮدم دور ﺷﺪم ﻫﻤﺮاز ... ﯾﻪ ﺟﺎي دﯾﮕﻪ دﻧﯿﺎم ... اﻧﮕﺎر ... ﻓﻘﻂ ﺟﺴﻤﻢ اﯾﻦ ﺟﺎﺳﺖ اﯾﻦ روزا ... روﺣﻢ ﻫﻨﻮز ﯾﻪ ﺟﺎ ﻗﻔﻠﻪ ... ﮐﺎش‬ ‫ﻣﯿﺸﺪ آدم ﺧﻮدش رو اﻧﺘﺨﺎب ﮐﻨﻪ ... ﺑﺘﻮﻧﻪ ﺧﻮدش رو رﻫﺎ ﮐﻨﻪ و ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﻨﻪ ...‬ ‫... اﯾﻦ ﺣﺎﻣﺪ رو ﻧﻤﯿﺸﻨﺎﺧﺘﻢ ... اﯾﻦ ﺣﺎﻣﺪ دل ﺷﮑﺴﺘﻪ ﮐﻪ ﮐﻤﺮش ﺧﻢ ﺑﻮد و ﺑﺎ دﺳﺘﻬﺎي ﻟﺮزان از ﺗﻮي ﺟﯿﺒﺶ ﻗﺮص در ﻣﯿﺎورد رو‬ ‫ﻧﻤﯿﺸﻨﺎﺧﺘﻢ ...‬ ‫
- آب ﺑﯿﺎرم؟‬ ‫ﻗﺮص رو ﻗﻮرت داد و ﺑﺮاي ﮐﻢ ﮐﺮدن ﻟﺮزش دﺳﺘﺎش اوﻧﻬﺎ رو ﻣﺸﺖ ﮐﺮد: ﻧﻪ ... ﻣﺮﺳﯽ ... ﻫﻤﺮاز ﺑﻬﻢ ﮐﻤﮏ ﮐﻦ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﭼﯽ ﮐﺎر ﻣﯿﺘﻮﻧﻢ ﺑﮑﻨﻢ؟‬ ‫
- ﻫﯿﭻ ﮐﺲ اﻧﺪازه ﺗﻮ رو ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻧﻔﻮذ ﻧﺪاره ... ﮐﻤﮏ ﮐﻦ ﺑﺘﻮﻧﻢ ﺑﺮاﺷﻮن اون ﻃﻮري ﮐﻪ ﺑﻠﺪم و از اﯾﻦ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ اﻣﮑﺎن ﭘﺬﯾﺮه ﭘﺪري‬ ‫ﮐﻨﻢ ...‬ ‫
- ﺑﻠﺪي؟‬ ‫
- ﻧﻪ ... ﺑﺮاي ﺑﭽﻪ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ وﻗﺘﯽ ﻣﯿﺮﻓﺘﻢ ﻃﻔﻞ ﺑﻮدن ... ﻧﻪ ﺑﻠﺪ ﻧﯿﺴﺘﻢ ... اﻣﺎ ... ﻣﯿﺨﻮام ﺳﻌﯽ ﮐﻨﻢ ... ﻣﯽ دوﻧﻢ ﺗﺎ آﺧﺮ ﻋﻤﺮﺷﻮن‬ ‫ﻣﻦ ﯾﻪ ﻣﻘﺼﺮه ﮔﻨﺎﻫﮑﺎرم ...‬ ‫
- ﭼﺮا ﻣﺮگ رﻫﺎ ﻧﯿﻮﻣﺪي؟‬ ‫زاﻧﻮﻫﺎش رو ﺟﻤﻊ ﮐﺮد ﺗﻮي ﺑﻐﻠﺶ و دﺳﺘﺎش رو دورش ﻗﻔﻞ ﮐﺮد ... ﺣﺎﻟﺶ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯿﻮﻣﺪ ... ﺣﺘﯽ از ﻣﻨﯽ ﺑﺪ ﺗﺮ ﮐﻪ ﺗﻤﺎم‬ ‫ﺑﺪﻧﻢ ﻣﯿﻠﺮزﯾﺪ ...‬ ‫
- ﺑﺎ روﺷﻨﮏ ﮐﻪ رﻓﺘﯿﻢ ... ﻋﺬاب وﺟﺪان وﺣﺸﺘﻨﺎﮐﯽ داﺷﺘﻢ ... ﺷﺒﻬﺎ ﺧﻮاﺑﻢ ﻧﻤﯿﺒﺮد ... ﺑﺮاي ﺧﻮاﺑﯿﺪن ... ﺑﺮاي دور ﮐﺮدن ﭼﺸﻤﻬﺎي‬ ‫اﺷﮏ آﻟﻮد رﻫﺎ و ﺻﺪاي ﻣﻠﺘﻤﺴﺶ ... ﺑﺮاي ﺑﻮي ﺑﭽﻪ ﻫﺎم ﮐﻪ ﻫﻤﺶ ﺗﻮ دﻣﺎﻏﻢ ﺑﻮد ... ﻗﺮص ﻣﯿﺨﻮردم و ﻫﻤﺶ ﻣﻨﮓ ﺑﻮدم ...‬ ‫روﺷﻨﮏ ﻫﻢ دﯾﮕﻪ ﮐﻢ ﮐﻢ داﺷﺖ ﺧﺴﺘﻪ ﻣﯿﺸﺪ ... ﻣﺎه ﺷﺸﻤﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ اوﻧﺠﺎ ﺑﻮدﯾﻢ ... ﺑﻪ ﺿﺮب وزور روﺷﻨﮏ از ﺧﻮﻧﻪ رﻓﺘﯿﻢ ﺑﯿﺮون‬ ‫... ﮐﻪ ﻣﺜﻼ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻓﺮﺻﺖ ﺑﺪه ... ﮐﻪ ﺷﺎد ﺑﺎﺷﻢ ... ﮐﻪ ﯾﺎدم ﺑﺮه ﯾﻪ زن ﺟﻮون و ...‬ ‫وارد ﯾﻪ رﺳﺘﻮران ﺗﺮ ﺗﻤﯿﺰ ﺷﺪﯾﻢ ... ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ اوﻟﺶ ﺧﻮب ﺑﻮد ﺗﺎ اﯾﻨﮑﻪ ﯾﻪ ﻣﺮد ﻗﻠﭽﻤﺎق آﻟﻤﺎﻧﯽ ﺑﻪ روﺷﻨﮏ ﮔﯿﺮ داد ...‬ ‫ﭘﻮزﺧﻨﺪي زدم: ﻏﯿﺮﺗﯽ ﺷﺪي؟‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- ﻣﯿﺨﻮاي ﺑﮕﯽ ﻧﺪارم ﻧﻪ؟ ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻢ ﻧﺪارم ﮐﻪ ﯾﻪ زن ﺟﻮون رو ﺑﺎ دوﺗﺎ ﺑﭽﻪ ﺗﻮ داﻣﻨﺶ رﻫﺎ ﮐﺮدم ... ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ﭼﯽ ﺷﺪم ... ﭘﺎﺷﺪم‬ ‫ﺑﺤﺚ ﮐﺮدم ... اون ﻣﺴﺖ ﺑﻮد ... ﻣﻦ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻧﺨﻮردن ﻗﺮﺻﻬﺎي اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ﻋﺼﺒﯽ ... ﮐﺎر ﺑﺎﻻ ﮔﺮﻓﺖ ... ﺑﺤﺚ اﻧﻘﺪر ﺑﺎﻻ‬ ‫ﮔﺮﻓﺖ ﮐﻪ ﺻﺎﺣﺐ رﺳﺘﻮران اﻧﺪاﺧﺘﺘﻤﻮن ﺑﯿﺮون ... روﺷﻨﮏ ﻫﻤﺶ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﻗﺎﺋﻠﻪ رو ﺧﺘﻢ ﮐﻨﻪ ... ﭼﯽ ﺷﺪ اون وﺳﻂ ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ...‬ ‫اﺷﮏ ﺣﺎﻣﺪ ﭼﮑﯿﺪ: روﺷﻨﮏ ﺧﻮرد زﻣﯿﻦ و ﻣﻦ ﺟﻮش آوردم ... ﻣﺮدك رو ﻫﻮل دادم ﭘﺎش ﮔﯿﺮ ﮐﺮد ... و ﺧﯿﻠﯽ راﺣﺖ ... ﻣﺮد ...‬ ‫... ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺟﻠﻮي ﺧﻮدم رو ﺑﮕﯿﺮم ... ﻫﯿﻦ ﺑﻠﻨﺪي ﮔﻔﺘﻢ و دﺳﺘﻢ رو ﺟﻠﻮي دﻫﻨﻢ رو ﮔﺮﻓﺘﻢ ...‬ ‫
- ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ راﺣﺘﯽ آدم ﮐﺸﺘﻢ ... ﻣﻦ آدم ﮐﺸﺘﻢ ... رﻫﺎ رم ﻣﻦ ﮐﺸﺘﻢ ... آرزوﻫﺎي ﺑﭽﻪ ﻫﺎم رو ﮐﺸﺘﻪ ام ... اي ﮐﺎش ﻣﻦ ﻣﺮده‬ ‫ﺑﻮدم ... ﺑﻬﻢ 7 ﺳﺎل زﻧﺪان دادن ... روﺷﻨﮏ ﺑﻌﺪش ﮐﺠﺎ رﻓﺖ رو ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ... ﺣﺎﻣﯽ ﺗﻤﺎم اﯾﻦ ﻣﺪت در رﻓﺖ و آﻣﺪ ﺑﻮد ... ﺑﺮادري‬ ‫ﮐﻪ از ﻣﻦ 4 ﺳﺎل ﮐﻮﭼﮑﺘﺮه ﺗﻤﺎم ﻫﻢ و ﻏﻤﺶ ﺷﺪ ﺣﻤﺎﯾﺖ از ﺑﺮادري ﮐﻪ ﺧﻮدش ﻫﻢ ﮔﻨﺎﻫﮑﺎر ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﺘﺶ ... ﭘﺪري ﮐﻪ ﺧﻮﻧﻪ‬ ‫ﻗﺎﻃﯽ ﻣﯿﮑﺮد ... زن داداﺷﯽ ﮐﻪ اﻓﺴﺮده ﺷﺪه ﺑﻮد ... ﺷﺮﮐﺘﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ ﻫﻮا ﺑﻮدن ... ﺟﻮوﻧﯿﺶ ﺻﺮف اﺷﺘﺒﺎﻫﺎت ﻣﻦ ﺷﺪ ... ﺗﻮ زﻧﺪان‬ ‫ﭼﺎﻗﻮ ﺧﻮردم ... ﮐﻠﯿﻪ ام از دﺳﺖ رﻓﺖ ... زﻧﻢ ﻣﺮد ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﭘﯿﺶ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ م ﺑﺎﺷﻢ ... ﻫﻤﺮاز ﻣﻦ اﯾﻦ وﺳﻂ از ﻫﻤﻪ ﺑﺪ ﺑﺨﺖ ﺗﺮم ... ﺗﺎ‬ ‫آزاد ﺷﺪم اوﻣﺪم دﯾﺪن ﺑﭽﻪ ﻫﺎم ... ﮐﺎش ﯾﻪ ﮐﻢ ﺟﺴﺎرت داﺷﺘﻢ ... ﺟﺴﺎرت اﯾﻨﮑﻪ ﺧﻮدم رو ﺧﻼص ﮐﻨﻢ ... اوﻣﺪم اﻣﺮوز ﺑﻪ ﭘﺎي‬ ‫ﺧﻮاﻫﺮت ﺑﯿﻮﻓﺘﻢ ... روم ﻧﻤﯿﺸﻪ ﺑﮕﻢ زﻧﻢ ... ﺑﺮاش ﺷﻮﻫﺮي ﻧﮑﺮدم ...‬ ‫... ﺧﺸﮏ ﺷﺪه ﺑﻮدم ... اﯾﻦ ﻣﺮد داﻏﻮن روﺑﻪ روم ... ذﻟﯿﻞ ﺷﺪه ﺑﻮد اﻧﮕﺎر ... ﺧﻮرده ﺑﻮد زﻣﯿﻦ ... داﺷﺖ ﻣﯿﻠﺮزﯾﺪ ... رﻓﺘﻢ ﺳﻤﺘﺶ ...‬ ‫ﺻﺪام ﻣﯿﻠﺮزﯾﺪ: ﺑﻬﺘﺮ ﺑﺮﯾﻢ ﺧﻮﻧﻪ ... ﺣﺎﻟﺘﻮن ﺧﻮب ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫راﻧﻨﺪﮔﯽ ﮐﺮدن ﺑﺮام ﺳﺨﺖ ﺷﺪه ﺑﻮد ... ﺧﯿﻠﯽ ﺣﺮﻓﻬﺎ داﺷﺘﻢ و ﻫﯿﭻ ﺣﺮﻓﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... ﻧﯿﻢ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﺑﻪ ﺣﺎﻣﺪ رﻧﮓ ﭘﺮﯾﺪه ﮐﻨﺎر دﺳﺘﻢ‬ ‫ﺑﻮد ... ﺑﺎﯾﺪ ﻣﯿﺒﺮدﻣﺶ ﻋﻤﺎرت ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻫﻨﻮز ﻣﺪرﺳﻪ ﺑﻮدن ...‬ ‫رﺳﯿﺪﯾﻢ ﻧﺰدﯾﮏ ﺧﻮﻧﻪ ...‬ ‫
- ﭼﺮا اوﻣﺪي اﯾﻨﺠﺎ ﻫﻤﺮاز ... ﭘﺪرم ﻧﻤﯿﺨﻮاد ﻣﻦ رو ﺑﺒﯿﻨﻪ ...‬ ‫
- اﮐﺒﺮ ﺧﺎن ﺑﻬﺘﺮه ﮐﻤﯽ از ﺧﻮد ﺧﻮاﻫﯽ ﻫﺎش ﮐﻢ ﮐﻨﻪ ... ﺣﺎﻟﺘﻮ ن ﺧﻮب ﻧﯿﺴﺖ ﻧﻤﯿﺸﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻤﻮﻧﯿﺪ ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺗﻠﺨﯽ روي ﻟﺒﺶ اوﻣﺪ: ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺟﻠﻮ ﺗﺮ از ﺳﻨﺖ ﻫﺴﺘﯽ؟‬ ‫ﺟﻮاﺑﺶ رو ﻧﺪادم ... ﭘﯿﺎده ﺷﺪم ﺑﻪ ﺟﺎي زﻧﮓ ﺧﻮﻧﻪ ﺷﻤﺎره ﺣﺎﻣﯽ رو ﮔﺮﻓﺘﻢ ... ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﺧﻮﻧﻪ ﺳﺖ ﯾﺎ ﻧﻪ؟‬ ‫ﺑﺎ زﻧﮓ اول ﺑﺮداﺷﺖ: ﻫﯿﭻ ﻣﻌﻠﻮم ﻫﺴﺖ ﮐﺠﺎﯾﯽ ﻫﻤﺮاز ﭼﺮا در دﺳﺘﺮس ﻧﯿﺴﺘﯽ؟‬ ‫
- ﮐﺠﺎﯾﯽ؟‬ ‫ﺗﺮﺳﯿﺪ: ﭼﯿﺰي ﺷﺪه؟ ﺧﻮﻧﻪ ام ...‬ ‫
- ﻣﯿﺸﻪ ﺑﯿﺎي دم در؟‬ ‫ﺑﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﻧﮑﺸﯿﺪ در ﺑﺎز ﺷﺪ ... ﺣﺎﻣﯽ ﻧﮕﺮان از ﭼﺎرﭼﻮب در ﺑﯿﺮون اوﻣﺪ ... ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ رﻧﮓ ﭘﺮﯾﺪه ام ﮐﺮد و ﺧﺠﺎﻟﺖ ﮐﺸﯿﺪم ﮐﻪ اﯾﻦ‬ ‫ﻣﺪت ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣﻦ رو داﻏﻮن و ﺗﺮﺳﯿﺪه دﯾﺪه ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﭼﯽ ﺷﺪه؟‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﺑﺎ ﭼﺸﻢ اﺑﺮو ﺑﻪ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺣﺎﻣﺪ اﺷﺎره ﮐﺮدم ... اﺧﻤﺎش رﻓﺖ ﺗﻮ ﻫﻢ ... ﺑﻪ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪ: ﺣﺎﻣﺪ ...‬ ‫
- ﺑﻪ ﻫﻤﺮاز ﮔﻔﺘﻢ ﻣﻦ رو ﻧﯿﺎره اﯾﻦ ﺟﺎ ...‬ ‫
- ﭼﺮا اﯾﻦ ﺷﮑﻠﯽ ﺷﺪي؟ ﮐﺠﺎ دﯾﺪﯾﺶ ﻫﻤﺮاز؟‬ ‫ﺣﺎﻣﺪ ﺗﻮ اون ﺣﺎﻟﺶ ﻟﺒﺨﻨﺪي زد : ﺣﺴﻮدي ﻧﮑﻦ دادش ﮐﻮﭼﯿﮑﻪ ... دل اﯾﻦ دﺧﺘﺮ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺻﺎف ﻧﻤﯿﺸﻪ ...‬ ‫
- ﺑﻬﺘﺮ ﻣﯿﺸﻪ؟‬ ‫ﺳﯿﮕﺎرش رو ﺗﻮي زﯾﺮ ﺳﯿﮕﺎري ﮐﺮﯾﺴﺘﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺷﮑﻞ ﮐﻠﻪ ﺷﯿﺮ ﺑﻮد ﺧﺎﻣﻮش ﮐﺮد ... ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺗﻮ اﯾﻦ ﺧﻮﻧﻪ ﺗﺠﻤﻞ ﺻﺮف ﺑﻮد ...‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻬﻢ ﮐﺮد: ﺣﺎﻣﺪ ﺗﺎ آﺧﺮ ﻋﻤﺮش اوﺿﺎﻋﺶ اﯾﻦ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد اﻣﺎ ﺧﺐ اﮔﺮ ﺷﺮاﯾﻂ روﺣﯽ ﺑﺮاش ﻣﺤﯿﺎ ﺑﺸﻪ ﺣﺎﻟﺶ ﺑﻬﺘﺮ ﻫﻢ ﻣﯿﺸﻪ‬ ‫...‬ ‫
- ﻧﻤﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺑﯿﺎد اﯾﻨﺠﺎ ...‬ ‫
- ﺑﺮات ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﺮده؟‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺣﺎﻣﯽ اﻧﺪاﺧﺘﻢ ﮐﻪ اﻻن ﺑﻪ ﻧﻈﺮم ﮐﻤﯽ ﻣﺘﻔﮑﺮ ﻣﯿﻮﻣﺪ: ﻣﻦ ﻣﺠﺎب ﻧﺸﺪم ... ﭼﻮن ﺑﯿﺲ ﮐﺎراﯾﯽ ﮐﻪ ﮐﺮده ﻫﻤﺶ ﻏﻠﻄﻪ ...‬ ‫اﻣﺎ ...‬ ‫دﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﯿﻨﻪ روﺑﻪ روم اﯾﺴﺘﺎد ... اﯾﻦ ﻃﻮر ﮐﻪ ﻣﻦ روي ﻣﺒﻞ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدم و اون اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد ﺗﻔﺎوت ﻗﺪﻣﻮن ﺗﺎ ﺑﻪ آﺳﻤﺎﻧﻬﺎ ﺑﻮد‬ ‫اﻧﮕﺎر ...‬ ‫ﺳﺮم رو ﺑﺎﻻ آوردم ﺗﺎ ﺑﻬﺘﺮ ﺑﺒﯿﻨﻤﺶ ﺧﻮاﺳﺘﻢ اداﻣﻪ ﺑﺪم ﮐﻪ ﮔﻔﺖ: دﻟﺖ ﺑﺮاش ﺳﻮﺧﺖ؟!‬ ‫
- ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ... ﻫﺮ آدﻣﯽ ... ﺣﺘﯽ اﮔﺮ ﺑﺎﻫﺎش راﺑﻄﻪ ﺧﻮﺑﯽ ﻫﻢ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ... دوﺳﺖ ﻧﺪارم ﺣﺎﻟﺶ ﺑﺪ ﺑﺎﺷﻪ ...‬ ‫
- ﺣﺎﻣﺪ ﺗﻮ زﻧﺪان آﺳﯿﺒﻬﺎي روﺣﯽ و ﺟﺴﻤﯽ زﯾﺎدي دﯾﺪه ... ﭼﺎﻗﻮ ﺧﻮرده ... ﻋﻔﻮﻧﺖ ﮐﻠﯿﻪ داﺷﺘﻪ ... اﻓﺴﺮدﮔﯽ ﺣﺎد ﮔﺮﻓﺘﻪ ... ﭘﺪرم‬ ‫ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮد ﺑﺮ ﻣﯿﮕﺮده ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺧﺎﻃﺮ ﻃﻼق رﻫﺎ رو ﻧﺪاد ... ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺣﺎﻣﺪ ﺑﺮﮔﺮده ﺳﺮﺧﻮﻧﻪ و زﻧﺪﮔﯿﺶ ... ﺧﻮب ﻣﯿﺪوﻧﺴﺖ ﮐﻪ‬ ‫ﺑﻌﺪا ﺣﺎﻣﺪ ﻧﺎ ﺟﻮر ﭘﺸﯿﻤﻮن ﻣﯿﺸﻪ ... در ﺣﻖ ﺧﻮاﻫﺮت ﻇﻠﻢ ﺷﺪ ... اﻣﺎ ﺧﻮب ...‬ ‫
- ﺑﻪ ﻧﻈﺮت ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺗﻮ اﯾﻦ ﺷﺮاﯾﻂ ﺑﺒﯿﻨﻨﺶ؟‬ ‫
- ﻧﻪ ... ﺣﺎل ﻧﺰارش ﺑﺮاﺷﻮن ﺧﺎﻃﺮه ﺑﺪي رو اﯾﺠﺎد ﻣﯿﮑﻨﻪ ... ﺑﺬار در ﺷﺮاﯾﻄﯽ ﮐﻪ ﭘﺪرﺷﻮن ﯾﻪ آدم ﺳﺮﺣﺎل و ﺳﺮﭘﺎﺳﺖ ﻫﻤﺪﯾﮕﻪ رو‬ ‫ﺑﺒﯿﻨﻦ ... ﺗﻮ ﻫﻢ زﯾﺎد ﺳﺮﺣﺎل ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻧﻤﯿﺎي‬ ‫... اﯾﻦ رو ﮔﻔﺖ و ﻧﺸﺴﺖ ﮐﻨﺎرم ...‬ ‫
- اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ﻫﺮ ﺑﺎر ﻣﻦ رو دﯾﺪي ﻣﻦ ﺣﺎﻟﻢ ﺧﻮب ﻧﺒﻮده ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زد: واﯾﻦ ﺗﻘﺼﯿﺮه ﻣﻨﻪ؟‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﺪ ﺟﻨﺴﺎﻧﻪ اي زدم: ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣﻘﺼﺮي ...‬ ‫ﺿﺮﺑﻪ ﮐﻮﭼﯿﮑﯽ ﺑﻪ ﻧﻮك ﺑﯿﻨﯿﻢ ز د و ﺧﻨﺪﯾﺪ: ﺧﻮﺷﻢ ﻣﯿﺎد ﮐﻢ ﻫﻢ ﻧﻤﯿﺎري ...‬ ‫ﮐﻤﯽ ﺳﺮ ﺟﺎش ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﺷﺪ: ﻫﻤﺮاز ... ﭼﯿﺰه ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم و ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺷﺪم ﺗﺎ ﺟﻤﻼﺗﺶ رو ﺟﻔﺖ و ﺟﻮر ﮐﻨﻪ ...‬ ‫
- ﯾﮑﯽ از دوﺳﺘﺎﻧﻢ دﺑﯿﺮ ﯾﻪ ﻣﺠﻠﻪ اﺳﺖ ﮐﻪ راﺟﻊ ﺑﻪ ﻫﻨﺮ ﻣﯿﻨﻮﯾﺴﻦ ... دﻧﺒﺎل ﯾﻪ ﻧﻔﺮ ﺗﻤﺎم وﻗﺖ ﮐﻪ ﺑﻬﺸﻮن ﮐﻤﮏ ﮐﻨﻪ ... ﻓﮑﺮ‬ ‫ﻣﯿﮑﻨﯽ دوﺳﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯽ اوﻧﺠﺎ ﮐﺎر ﮐﻨﯽ؟‬ ‫... ﺟﺎ ﺧﻮردم ... ﻣﻨﻈﻮرش رو ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﻤﯿﺸﺪم: ﻣﻦ ﮐﻪ روزﻧﺎﻣﻪ ﻧﮕﺎر ﻧﯿﺴﺘﻢ ... ﺷﻐﻠﻢ ﻫﻢ اﯾﻦ ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫
- ﻣﯽ دوﻧﻢ ... اﻣﺎ اوﻧﺎ ﺑﻪ ﮐﺴﯽ اﺣﺘﯿﺎج دارن ﮐﻪ ﺑﻪ اﻧﺪازه ﺗﻮ اﻫﻞ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﺑﺎﺷﻪ ... ﻣﻦ ﺑﻪ ﻧﻈﺮم ...‬ ‫از ﺟﺎم ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و ﮐﻤﯽ ﺗﻮ اﺗﺎق ﻗﺪم زدم ﻋﺼﺒﯽ ﺷﺪه ﺑﻮدم ... ﺑﺮاي ﻣﻦ اﯾﻦ ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻔﻬﻮم ﻫﺎ داﺷﺖ ...‬ ‫رو ﺑﻪ روم اﯾﺴﺘﺎد ... ﻫﯽ ﺳﻌﯽ ﻣﯿﮑﺮدم رد ﺑﺸﻢ ﺑﺎ ﯾﻪ ﻗﺪم ﺑﺮداﺷﺘﻦ ﺟﻠﻮم ﻣﯽ اﯾﺴﺘﺎد: ﻧﮕﺎم ﮐﻦ ﺑﺒﯿﻨﻢ ...‬ ‫ﺳﺮم رو ﺑﺎ ﺗﺨﺴﯽ ﺑﺎﻻ آوردم و ﺷﺎﮐﯽ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم ... ﭼﺸﻤﺎﻣﻮن اﯾﻦ ﻃﻮري ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻤﯽ داﺷﺖ ... از ﺣﺎﻟﺖ ﺷﺎﮐﯿﻢ‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي روي ﻟﺒﺶ اوﻣﺪ: ﭼﺮا اﻧﻘﺪر ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺷﺪي؟ اﯾﻦ ﯾﻪ ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد ﮐﺎره ﻓﻘﻂ ...‬ ‫
- اﯾﻦ ﻓﻘﻂ ﯾﻪ ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد ﮐﺎر ﻧﯿﺴﺖ ... اﯾﻦ زﯾﺮ ﺳﺌﻮال ﺑﺮدن ﻣﻨﻪ ... اﯾﻦ ﭘﯿﻐﺎم اﯾﻨﻪ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ...‬ ‫ﺑﺎ آراﻣﺶ ﻋﺠﯿﺒﯽ ﻧﮕﺎم ﮐﺮد: ﺑﺎزم ﺷﺪم ﺷﻤﺎ؟!‬ ‫
- اﻻم ﻣﻮﺿﻮع ﺑﺤﺚ ﭼﯿﺰي دﯾﮕﻪ اﯾﻪ‬ ‫
- ﻧﻪ دﻗﯿﻘﺎ ﻣﻮﺿﻮع ﺑﺤﺜﻤﻮن ﻫﻤﯿﻨﻪ ... اﯾﻦ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺷﻤﺎ ﻧﯿﺴﺘﻢ ﻫﻤﺮاز ﺗﻮ ام ... ﺑﺮاي ﺗﻮ ... ﺗﻮ ام ... ﺗﻮ ﻫﻢ ﺑﺎﻗﯽ ﻣﯿﻤﻮﻧﻢ ...‬ ‫
- ﻫﻤﯿﻦ ﺗﻮ ﺷﺪﻧﻪ ... ﻫﻤﯿﻦ ﺗﺬﮐﺮي ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﺮﯾﻤﺎن دادي ... ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﯽ ﻣﯿﺘﻮﻧﯽ ﺟﺎي ﻣﻦ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﺑﮕﯿﺮي؟‬ ‫ﭼﺸﻤﺎش ﮔﺮد ﺷﺪ: ﭼﻪ ﺗﺼﻤﯿﻤﯽ ... ﭼﻪ رﺑﻄﯽ داره ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺧﺎﻃﺮ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﮕﻢ ...‬ ‫... ﺧﯿﻠﯽ دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺑﮕﻢ آﺧﻪ ﻣﺮد ﺣﺴﺎﺑﯽ ﺗﻮ ﭼﻪ ﻧﺴﺒﺘﯽ ﺑﻪ ﺟﺰ ﺑﺮادر ﺷﻮﻫﺮ ﺧﻮاﻫﺮ ﻣﺮﺣﻮﻣﻢ ﺑﺎ ﻣﻦ داري ... ﯾﺎ ﻋﻤﻮي ﺧﻮاﻫﺮ‬ ‫زاده ﻫﺎم ... ﺧﯿﺮه ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎي ﺷﺎﮐﯿﺶ ... ﭼﻨﺪ ﺛﺎﻧﯿﻪ ﮔﺬﺷﺖ ... ﺑﻬﻢ ﻧﺰدﯾﮏ ﺗﺮ ﺷﺪ ... ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﻧﺰدﯾﮏ ﺗﺮ ... ﻋﻄﺮ‬ ‫ﺣﻀﻮرش رو ﮐﻪ ﻧﻔﺲ ﮐﺸﯿﺪم ... ﭘﺎﻫﺎم ﮐﻪ ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ دﻟﻢ ﻟﺮزﯾﺪ ... ﺑﻪ اون ﻟﯿﺴﺖ ﻧﺴﺒﺖ ﻫﺎ ﺑﺎ رﻧﮓ ﻗﺮﻣﺰ ... اﺿﺎﻓﻪ ﮐﺮدم ... ﺑﻪ ﺟﺰ‬ ‫ﻋﺸﻘﻢ ...‬ ‫اﻧﮕﺸﺖ ﺷﺼﺘﺶ آروم ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﯾﻪ ﺣﻠﻘﻪ رﻫﺎ از ﻣﻮﻫﺎم رﻓﺖ ... دور اﻧﮕﺸﺘﺶ ﭘﯿﭽﻮﻧﺪ: ﻫﻤﺮاز ... ﭼﺮا ﺟﻤﻠﻪ ات رو ﻧﺼﻔﻪ ﮔﺬاﺷﺘﯽ؟‬ ‫... ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﺑﮕﻢ آﺧﻪ ﺑﯽ اﻧﺼﺎف. اﯾﻦ ﻃﻮر ﺑﺎ اﯾﻦ ﻟﺤﻦ و اﯾﻦ ﺣﺮﮐﺎت و اون ﻧﮕﺎه دﻟﻢ رو ﻣﯿﻠﺮزوﻧﯽ ... ﭼﻪ اﻧﺘﻈﺎري ازم داري؟!‬ ‫
- ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﺑﮕﻢ ...‬ ‫
- دوﺳﺖ ﻧﺪارم ﺑﺎ ﮐﺮواﺗﻢ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﯽ ... ﻣﻦ ﯾﻪ ﮐﻢ از ﯾﻘﻪ ام ﺑﺎﻻ ﺗﺮم ...‬ ‫
- ﻣﻦ آدم ﻫﺎ اوﻧﯿﻪ ﮐﻪ ﺗﻮﻗﻠﺒﺸﻮﻧﻪ ...‬ ‫
- ﻣﻦ اوﻧﯿﻢ ﮐﻪ ﺗﻮ ﻧﮕﺎﻫﻤﻢ، ﻫﻤﺮاز ...‬ ‫ﭘﺸﺖ اﻧﮕﺸﺘﺶ رو روي ﮔﻮﻧﻪ ام ﮐﺸﯿﺪ ... ﯾﻪ ﻗﺪم رﻓﺘﻢ ﻋﻘﺐ ﺗﺮ ... اﯾﻦ ﻃﻮري ﻧﻤﯿﺸﺪ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﻢ ...‬ ‫اﻧﮕﺸﺘﺶ رو ﮐﻪ ﮐﻤﯽ ﺗﻮ ﻫﻮا ﻣﻮﻧﺪه ﺑﻮد ﺧﻢ ﮐﺮد ﺗﻮي ﻣﺸﺘﺶ ... ﺣﺎﻻ اﻧﮕﺎر ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺟﺪﯾﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- ﭼﯽ اﻧﻘﺪر ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ ﮐﺮده؟‬ ‫ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﺸﯿﺪم و ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﺗﻮ اﯾﻦ ﮔﯿﺞ ﺧﻮردﮔﯽ ﻫﺎي اﺣﺴﺎﺳﯿﻢ ﮐﻤﯽ ﺧﻮدم رو ﭘﯿﺪا ﮐﻨﻢ ﺗﺎ ﺟﻤﻼت ﻣﻨﺎﺳﺒﯽ ﭘﯿﺪا ﮐﻨﻢ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﻪ ﺷﻐﻠﻢ اﻓﺘﺨﺎر ﮐﺮدم ...‬ ‫
- ﻣﮕﻪ ﻣﻦ ﭼﯿﺰي راﺟﻊ ﺑﻪ ﺷﻐﻠﺖ ﮔﻔﺘﻢ؟‬ ‫ﺑﻪ اﺑﺮوم رﻓﺖ ﺑﺎﻻ: ﻧﮕﻔﺘﯽ؟‬ ‫
- ﻧﻪ واﻻ ...‬ ‫
- ﻣﯿﮕﯽ ﺗﻤﺎم وﻗﺖ ... ﻣﯿﮕﯽ ﻣﺠﻠﻪ ...‬ ‫اﺧﻤﺎش ﮐﻤﯽ از ﻫﻢ ﺑﺎز ﺷﺪ: ﭼﯽ ﺗﻮ اون ذﻫﻨﺘﻪ ﺧﺎﻧﻮم ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ؟‬ ‫
- ﺑﺎ اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ دارﯾﺪ ﺑﻪ ﺷﻌﻮرم ﺗﻮﻫﯿﻦ ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ ...‬ ‫
- ﺑﺎﺷﻪ ﺧﺎﻧﻮم ﺑﺰرگ ...‬ ‫... اﻧﻘﺪر ﻟﺤﻨﺶ ﺑﺎ ﻧﻤﮏ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻧﺎ ﺧﻮد آﮔﺎه ﺧﻨﺪه اي روي ﻟﺒﻢ اوﻣﺪ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ... ﻣﻨﻈﻮري ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... دوﺳﺘﻢ وﻗﺘﯽ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯿﮑﺮد ... اوﻟﯿﻦ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ذﻫﻨﻢ اوﻣﺪ ﺗﻮ ﺑﻮدي ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﺑﺎزﯾﮕﺮم ... ﺷﻐﻠﻢ ﺻﺤﻨﻪ اﺳﺖ ... ﺑﺎزي ... ﻗﺼﻪ ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﺮدن ... اﯾﻨﮑﻪ ﯾﻪ آدم ﻣﺰﺧﺮﻓﯽ ﻣﺜﻞ ﻧﺮﯾﻤﺎن ﭘﯿﺪا ﺷﺪه ... اﯾﻦ ﮐﻪ‬ ‫ﺷﻤﺎ اوﻣﺪي وروش روﺑﻪ روش ﺧﻮدت ﮐﻢ ﮐﺮدي ... درﺳﺖ ... اﻣﺎ ﻫﻤﯿﺸﻪ در روي اﯾﻦ ﭘﺎﺷﻨﻪ ﻧﻤﯿﭽﺮﺧﻪ ... ﻣﻦ ﺑﺎ آدﻣﻬﺎي ﺧﯿﻠﯽ‬ ‫درﺳﺖ ﻫﻢ ﮐﺎر ﮐﺮدم ... ﺗﻮ ﻫﻤﻮن ﻣﺠﻠﻪ ﻫﻢ ...‬ ‫ﯾﻪ ﻗﺪم ﺟﻠﻮﺗﺮ اوﻣﺪ: ﻫﻤﺮاز ﺑﺤﺚ رو اﺷﺘﺒﺎه ﺑﺮداﺷﺖ ﮐﺮدي ... ﻣﻦ اﺻﻼ و اﺑﺪا ﻣﻨﻈﻮرم ﺑﻪ اون اﺗﻔﺎق ﻧﺒﻮد ... ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ...‬ ‫ﮐﻼﻓﻪ دﺳﺘﺶ رو ﭘﺸﺖ ﮔﺮدﻧﺶ ﮐﺸﯿﺪ: ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ... ﺗﻮ اون آﻣﻮزﺷﮕﺎه درس ﻧﺪي ...‬ ‫دﻫﻨﻢ ﺑﺎز ﻣﻮﻧﺪ: اون آﻣﻮزﺷﮕﺎه ﭼﯿﺰﯾﺶ ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫
- ﻣﻨﻢ ﻧﻤﯿﮕﻢ ﭼﯿﺰﯾﺸﻪ ... اون آﻗﺎ ﺑﻬﺖ ﻋﻼﻗﻪ داره ﻧﻪ؟!‬ ‫ﺑﺎ ﺣﯿﺮت ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم ... ﮐﻞ اﯾﻦ ﺑﺤﺚ ﺑﻪ ﻧﻈﺮم ﻋﺠﯿﺐ ﺑﻮد ... از اﺑﺘﺪا ﺗﺎ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ رﺳﯿﺪه ﺑﻮدﯾﻢ ...‬ ‫
- ﻣﻨﻈﻮرت راﻣﯿﻦ ﭘﺮﺗﻮ ﻫﺴﺘﺶ؟‬ ‫
- ﺑﻠﻪ ...‬ ‫... ﺑﻠﻪ ﻗﺎﻃﻌﺶ ﻟﺒﺨﻨﺪي روي ﻟﺒﻢ آورد ... ﻫﺮﭼﻨﺪ از ﺟﻤﻠﻪ اي ﮐﻪ ﺣﺎﻣﺪ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﺗﺎ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﻧﯿﻮﻓﺘﺎده ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ...‬ ‫
- ﻣﯿﺪوﻧﯽ ...‬ ‫
- اﺻﻼ ﺑﺪوﻧﻢ ... ﯾﻪ آدﻣﯽ از ﻣﻦ ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎري ﮐﺮده ... ﺟﻮاﺑﺶ رو ﻫﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ ... ﻣﻨﻢ اوﻧﺠﺎ دارم ﮐﺎر ﻣﯿﮑﻨﻢ ... ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻓﮑﺮ ﻧﮑﻨﻢ از‬ ‫ﺳﺎل ﺑﻌﺪ ﻗﺮار داد ﻣﺠﺪدي ﺑﺒﻨﺪم ... اﻣﺎ ...‬ ‫
- ﻣﻨﻢ ﻧﻤﯿﮕﻢ ﻧﺼﻔﻪ ول ﮐﻦ ... ﻣﯿﮕﻢ ﺑﺎ ﻣﺠﻠﻪ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻦ ... ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد ﺑﺪي ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ داري اون ﻃﻮر دﻟﺨﻮر ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﻨﯽ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- ﻋﺎدت ﻧﺪارم ﮐﺎرام رو ﺑﺮاي ﮐﺴﯽ ﺗﻮﺿﯿﺢ ﺑﺪم ...‬ ‫ﺧﯿﻠﯽ ﺟﺪي ﺗﻮ ﺻﻮرﺗﻢ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد: ﻋﺎدت ﮐﻦ ...‬ ‫ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺟﻮاﺑﺶ رو ﺑﺪم ﮐﻪ ﺗﻘﻪ اي ﺑﻪ در ﺧﻮرد و ﻓﺨﺮي ﺧﺎﻧﻮم ﺳﺮش رو داﺧﻞ آورد: آﻗﺎ ... اﮐﺒﺮ ﺧﺎن ﻣﻨﺘﻈﺮﺗﻮن ﻫﺴﺘﻦ ...‬ ‫اﯾﻦ روزﻫﺎ ﭘﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻦ ﺑﻪ آﻣﻮزﺷﮕﺎه ﺳﺨﺖ ﺗﺮ ﻫﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد اﻧﮕﺎر ... ﺻﺪاي ﺑﮕﻮ ﺑﺨﻨﺪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ از ﮐﻼس آﺧﺮي ﺑﻪ ﮔﻮﺷﻢ ﻣﯿﺮﺳﯿﺪ‬ ‫داﺷﺘﻦ راﺟﻊ ﺑﻪ ﺗﺴﺖ ﺣﺮف ﻣﯿﺰدن اﻣﺎ ﻣﻦ ﺗﻤﺎم ﻣﺪت ﻧﮕﺎﻫﻢ ﺑﻪ دﻓﺘﺮ اﯾﻦ ﻣﺪت ﺧﺎﻟﯽ راﻣﯿﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ اﯾﻦ ﺑﺎر درش ﺑﺎز ﺑﻮد و ﺑﻮي‬ ‫ﭘﯿﭙﺶ ﺗﻮي راﻫﺮو ﭘﯿﭽﯿﺪه ... ﺣﺎﻣﯽ ﻣﻦ رو ﺑﻪ اﯾﻦ آدم ﺣﺴﺎس ﮐﺮده ﺑﻮد ... ﺗﻮ ﭼﺎرﭼﻮب در ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪ ... ﺳﺮم رو ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻢ ...‬ ‫دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﻨﻢ ... اﯾﻦ روزﻫﺎ ﻋﺠﯿﺐ ﺷﺪه ﺑﻮدم ... ﻓﻘﻂ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل اون ﭼﺸﻤﻬﺎي ﺧﺎﮐﯽ رﻧﮓ ﺟﺪي ﻣﯿﮕﺸﺘﻢ‬ ‫ﺑﺮاي ﺧﯿﺮه ﺷﺪن ... ﺧﯿﺮه ﻣﻮﻧﺪن ...‬ ‫زﯾﺮ ﻟﺐ ﺳﻼﻣﯽ ﮐﺮدم از ﺳﺮ ادب ... ﯾﺎ ﺷﺎﯾﺪ از ﺳﺮ آﺷﻨﺎﯾﯽ وﯾﺎ از ﺳﺮ راﺑﻄﻪ رﺋﯿﺲ و ﮐﺎرﻣﻨﺪي ... وﻟﯽ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮدم ﭼﯿﺰي ﺑﯿﺶ از‬ ‫اﯾﻦ ﻧﯿﺴﺖ ... ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﺳﻼم ﻫﻤﺮاز وﻗﺖ داري؟‬ ‫... اﯾﻦ ﺳﺌﻮال رو دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺘﻢ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﺑﺮاي رﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﺗﻤﺮﯾﻦ ﺳﻪ ﺳﺎﻋﺘﯽ وﻗﺖ داﺷﺘﻢ ... ﭘﺲ وﻗﺖ داﺷﺘﻢ ...‬ ‫ﻗﯿﺪ رﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﮐﺘﺎب رو زدم ... ﺷﺎﯾﺪ واﻗﻌﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎ اﯾﻦ آدم اﻣﺮوز ﺑﻪ ﺷﺪت ﺧﺴﺘﻪ ﺣﺮف ﻣﯿﺰدم ...‬ ‫ﺑﺎ دﺳﺖ اﺷﺎره اي ﺑﻪ در اﺗﺎﻗﺶ ﮐﺮد و ﻣﻦ ﻟﺒﻢ زﯾﺮﯾﻨﻢ رو ﺑﻪ دﻧﺪان ﮔﺮﻓﺘﻢ و اﻋﺘﺮاف ﮐﺮدم ﻃﻌﻢ اﯾﻦ رژﻟﺐ ﺟﺪﯾﺪم رو دوﺳﺖ ﻧﺪارم‬ ‫... ﺣﺘﯽ ﻃﻌﻢ اﯾﻦ ﻧﻮر ﮐﻤﺮ ﻧﮓ آﻓﺘﺎب ﺧﻨﮏ ﻧﯿﻤﻪ ﭘﺎﯾﯿﺰي و ﻧﯿﻤﻪ زﻣﺴﺘﻮﻧﯽ رو ...‬ ‫ﭼﺸﻤﻬﺎش رو ﻣﺎﻟﯿﺪ ... اﯾﻦ روزﻫﺎ درﮔﯿﺮ ﻧﻤﺎﯾﺸﮕﺎه ﺑﻮد ... ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ اﯾﻦ ﻧﮕﺎه داﻏﻮن رﺑﻄﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺪاﺷﺖ ... ﯾﻌﻨﯽ ﺑﺎﯾﺪ اﯾﻦ ﻃﻮر ﻣﯽ‬ ‫ﺑﻮد ... ﺑﺮاي ﻣﻦ ﺗﺤﻤﻞ اﯾﻦ ﮐﻪ ﮐﺴﯽ رو آزار داده ﺑﺎﺷﻢ ﺑﻪ ﺷﺪت ﺳﺨﺖ ﺑﻮد ... ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺨﺖ ...‬ ‫از اﺳﭙﯿﮑﺮ ﮐﻨﺎر ﻣﯿﺰش ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ زﯾﺒﺎي ﯾﻮﻧﺎﻧﯽ ﭘﺨﺶ ﻣﯿﺸﺪ ... روﺑﻪ روم ﻧﺸﺴﺖ ...‬ ‫زاﻧﻮﻫﺎش رو ﺗﮑﻮن ﻣﯿﺪاد ... ﺗﻨﺪ ﺗﻨﺪ ... ﺑﺎﯾﺪ ﺣﺮﻓﯽ ﻣﯿﺰدﯾﻢ ... اﯾﻦ ﺟﻮ رو دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ...‬ ‫
- زورﺑﺎي ﯾﻮﻧﺎن؟‬ ‫ﺳﺮش رو ﮐﻤﯽ ﺑﺎﻻ آورد و ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد ... ﺗﻮ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻏﻤﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﻣﯽ ﺑﻮد ...‬ ‫
- آره زورﺑﺎي ﯾﻮﻧﺎن ... ﭼﺎي ﯾﺎ ﻧﺴﮑﺎﻓﻪ؟‬ ‫
- ﻫﯿﭻ ﮐﺪوم ... ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ ﻣﺴﺖ ﮐﻨﻨﺪه اﯾﻪ ...‬ ‫
- ﻧﻪ ﺑﻪ اﻧﺪازه ي ﺗﻮ ...‬ ‫زاﻧﻮﻫﺎم رو ﻣﺤﮑﻢ ﺗﺮ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻗﻔﻞ ﮐﺮدم ... ﺳﺮم ﮐﻤﯽ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺗﺮ اوﻣﺪ ... ﻧﻪ اوﻧﻘﺪري ﮐﻪ ﻧﺒﯿﻨﻤﺶ ... اﻣﺎ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﻫﻤﻮن دﺳﺘﻪ ﻣﻮي‬ ‫ﺳﺮﮐﺶ ﻫﻤﯿﺸﮕﯽ روي ﺻﻮرﺗﻢ ﺑﯿﻮﻓﺘﻪ ... و ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺑﻪ ﻟﺒﻢ ﺑﯿﺎره ... ﻫﻤﻮن دﺳﺘﻪ ﻣﻮﯾﯽ ﮐﻪ اﯾﻦ روزﻫﺎ ﺑﺪ ﺟﻮر ﻋﺎدت ﺣﺎﻣﯽ ﺷﺪه‬ ‫ﺑﻮد ﮐﻪ دوراﻧﮕﺸﺘﺶ ﺑﭙﯿﭽﻪ ...‬ ‫راﻣﯿﻦ ﮐﻤﯽ ﺗﻮ ﻫﻤﻮن ﺣﺎﻟﺖ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﺧﻢ ﺷﺪ: ﭼﯽ ﻣﯿﺒﯿﻨﯽ ﺗﻮش؟‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫... ﻣﻨﻈﻮرش ﺑﻪ ﺷﯿﺸﻪ روي ﻣﯿﺰ ﺑﻮد؟ ﭘﺮ از ﺳﺌﻮال ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم: ﻣﻨﻈﻮرﺗﻮن رو ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﻤﯿﺸﻢ ...‬ ‫
- ﺗﻮي اون دﮐﺘﺮ ﺑﺪ اﺧﻼﻗﯽ ﮐﻪ ازت 11 ﺳﺎل ﻫﻢ ﺑﺰرﮔﺘﺮه ...‬ ‫... وﺿﻮح ﺟﺎ ﺧﻮردﻧﻢ اﻧﻘﺪر ﺑﻮد ﮐﻪ راﻣﯿﻦ ﻫﻢ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺑﺸﻪ ... ﮔﻠﻮم ﯾﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﺧﺸﮏ ﺷﺪ ... اﯾﻦ ﮐﻪ از ﮐﺠﺎ از اﺣﺴﺎﺳﯽ ﮐﻪ ﺧﻮدم‬ ‫ﺗﺎزه دوروز ﺑﻮد ازش ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮدم و ﺣﺘﯽ ﺑﻪ ﮔﻠﻨﺎرﻫﻢ ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﻧﮕﻔﺘﻪ ﺑﻮدم ﺧﺒﺮ داﺷﺖ ﯾﮏ ﻃﺮف ... اﯾﻦ ﻃﻮر واﺿﺢ ﺑﻪ روم‬ ‫آوردﻧﺶ ﯾﻪ ﻃﺮف ... ﺣﺲ ﺑﺪي داﺷﺘﻢ. اﯾﻦ روزﻫﺎ اﻧﮕﺎر اﯾﻦ ﻣﺮدﻫﺎي زﻧﺪﮔﯿﻢ ﺑﻪ ﻋﻨﻮاﻧﻬﺎي ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺑﻪ ﺧﻮدﺷﻮن اﺟﺎزه دﺧﺎﻟﺖ ﺗﻮ‬ ‫ﭼﯿﺰي رو ﻣﯽ دادن ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﺑﻬﺸﻮن ﻣﺮﺑﻮط ﻧﺒﻮد ... ﺑﻪ راﻣﯿﻦ ﮐﻪ ﺣﺲ ﻣﻦ اﺻﻼ رﺑﻄﯽ ﻧﺪاﺷﺖ ...‬ ‫
- ﻣﻨﻈﻮرﺗﻮن رو ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﻤﯽ ﺷﻢ ... اﻻن ﻫﻢ اﮔﺮ اﺟﺎزه ﺑﺪﯾﺪ ﻣﯿﺨﻮام ﺑﺮم ...‬ ‫... ﮐﯿﻔﻢ رو ﭼﻨﮓ زدم ﺗﻮي ﻣﺸﺘﻢ ... ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻢ ... ﮐﻪ دﺳﺘﺶ رو ﮔﺬاﺷﺖ روي ﮐﯿﻔﻢ: ﺑﺸﯿﻦ ... ﺣﺮف ﺑﺰﻧﯿﻢ ...‬ ‫... ﻟﺤﻨﺶ ﭘﺮ از ﺧﻮاﻫﺶ ﺑﻮد ... دوﺑﺎره ﻧﺸﺴﺘﻢ روي ﻣﺒﻞ ...‬ ‫
- ﻗﺼﺪ ﻧﺎراﺣﺖ ﮐﺮدﻧﺖ رو ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... ﻧﺮﻧﺞ ازم ... اﯾﻦ ﺳﺌﻮال اﻻن ﺳﻪ روزه داﻏﻮﻧﻢ ﮐﺮده ... ﻣﺜﻞ ﺧﻮره اﻓﺘﺎده ﺑﻪ ﺟﻮﻧﻢ ... ﻣﯿﻔﻬﻤﯽ‬ ‫ﺗﻮ ﭼﻪ ﺣﺎﻟﯿﻢ؟ ﺷﺐ اوﻟﯽ ﮐﻪ دﯾﺪﻣﺶ اﻧﻘﺪر از دﻧﯿﺎي ﺗﻮ دور ﺑﻮد ﮐﻪ ﻟﺤﻈﻪ اي ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯿﮑﺮدم رﻗﯿﺒﻢ ﺑﺎﺷﻪ ...‬ ‫
- رﻗﯿﺐ؟ اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ ﭼﯿﻪ؟ اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﻫﺎي ﻓﯿﻠﻢ ﻫﺎي ﻓﺎﻧﺘﺰي ﺑﺮزﯾﻠﯽ از ﺷﻤﺎ ﺑﻌﯿﺪه ... ﻃﻮري دارﯾﺪ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ ﮐﻪ اﻧﮕﺎر ﯾﻪ‬ ‫ﻣﺜﻠﺚ ﻋﺸﻘﯽ اﯾﻦ وﺳﻂ ﻫﺴﺖ ...‬ ‫
- ﻧﯿﺴﺖ؟‬ ‫دﺳﺘﻬﺎي ﯾﺦ ﮐﺮده ام از اﯾﻦ ﭘﺮﺳﺶ و ﭘﺎﺳﺦ ﺑﯽ ﺳﺮو ﺗﻪ رو ﺑﯿﻦ ﻣﻮﻫﺎم ﮐﺮدم ... ﺳﺮدي ﭘﻮﺳﺖ دﺳﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ ﮐﻒ ﺳﺮم ﺧﻮرد اﻧﮕﺎر‬ ‫ﮐﻤﯽ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ از ﺷﻮك ﺟﻤﻠﻪ ﻫﺎي اﺧﯿﺮ درﺑﯿﺎم و از ﺣﺎﻟﺖ ﺗﻌﺠﺐ ﺑﻪ ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﻣﻮﺿﻊ ﺑﺪم ...‬ ‫
- ﻧﻪ ﺧﯿﺮ ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫ﮐﻼﻓﻪ ﺑﻮد ... ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﭘﺎﻫﺎش رو ﺗﮑﻮن ﻣﯿﺪاد: وﻗﺘﯽ ردم ﮐﺮدي ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم ﯾﻪ ﻧﺎزه ... ﯾﻪ ﺗﻼﻓﯽ ... ﺑﺎﺑﺖ ﺑﭽﮕﯽ ﻫﺎ ﻣﻮن و ﺑﭽﮕﯽ‬ ‫ﮐﺮدﻧﻬﺎﻣﻮن ... ﮔﻔﺘﻢ درﺳﺖ ﻣﯿﺸﻪ ...‬ ‫
- ﭼﯽ درﺳﺖ ﻣﯿﺸﻪ؟ آﻗﺎي ﭘﺮﺗﻮ ﺣﻮاﺳﺘﻮن ﻫﺴﺖ ... ﻣﮕﻪ ﻣﻦ ﻣﺸﮑﻠﯽ داﺷﺘﻢ ﮐﻪ درﺳﺖ ﺑﺸﻢ؟‬ ‫ﭼﺸﻤﻬﺎش ﻧﮕﺮان ﺷﺪ ... ﻫﻮل ﺷﺪ ... دﺳﺘﻬﺎش رو ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ آورد ... ﮐﻤﯽ ﻋﻘﺐ ﺗﺮ رﻓﺘﻢ ... ﻣﻦ دﺧﺘﺮي ﻧﺒﻮدم ﮐﻪ ﻫﺮ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ از‬ ‫ﺳﺮ راه رﺳﯿﺪ ﻣﻦ رو ﻟﻤﺲ ﮐﻨﻪ ...‬ ‫ﺑﺎ دﯾﺪن ﻋﮑﺲ اﻟﻌﻤﻠﻢ و اﺧﻢ ﻧﮕﺎﻫﻢ دﺳﺘﻬﺎش رو در ﻫﻢ ﻗﻔﻞ ﮐﺮد و ﮐﻼﻓﻪ ﺗﺮ روي زاﻧﻮش ﮔﺬاﺷﺖ: ﻣﻦ اﯾﻦ ﻣﻨﻈﻮر ﻧﺪاﺷﺘﻢ ...‬ ‫ﻣﻦ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم ...‬ ‫
- اﯾﻦ ﺗﻘﺼﯿﺮ ﻣﻦ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﭼﻪ ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﭘﯿﺶ ﺧﻮدﺗﻮن ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدﯾﺪ ... ﻣﻦ ﻫﻤﻮن روز اول ﺟﻮاﺑﻢ رو ﺑﻪ ﺷﻤﺎ دادم ...‬ ‫ﺑﺬارﯾﺪ واﺿﺢ ﺑﺮاﺗﻮن ﺑﮕﻢ ﺷﻤﺎ ﻫﻤﯿﺸﻪ اﻧﻘﺪر ﺑﻪ ﺑﺮﺗﺮﯾﺘﻮن ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮدﯾﺪ ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدﯾﺪ ﺣﺎﻻ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ ﻗﺎ ﻟﺒﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ‬ ‫ﺷﻤﺎ از دﺧﺘﺮ ﻣﻮرد ﻋﻼﻗﺘﻮن ﺗﻮ ذﻫﻨﺘﻮﻧﻪ ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪم ﭘﺲ ﻻﯾﻖ ﻫﻤﺮاﻫﯽ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﻫﺴﺘﻢ ... ﺣﺎﻻ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد ﺷﻤﺎ ﺟﻮاﺑﻢ ﺻﺪ‬ ‫درﺻﺪ ﻣﺜﺒﺖ ﺑﺎﺷﻪ ... ﭼﻮن ﺷﻤﺎ ﻟﻄﻒ ﮐﺮدﯾﺪ ﮐﻪ ﯾﮑﯽ دوﺑﺎري ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ و ﻏﯿﺮ ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ از ﻋﻼﻗﺘﻮن ﺑﻪ ﻣﻦ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮدﯾﺪ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- ﻧﻪ ﺑﺎور ﮐﻦ ﻫﻤﺮاز ﻣﻦ دوﺳﺘﺖ دارم ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﻧﺪارم ...‬ ‫
- ﭼﺮا؟ ﭼﯽ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪه ﮐﻪ ﻣﺮدي رو ﮐﻪ ﺑﺎﻫﺎش ﻫﯿﭻ ﺷﺒﺎﻫﺖ روﺣﯽ ﻧﺪاري رو دوﺳﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯽ ﺑﺎ ﻣﻨﯽ ﮐﻪ دﻧﯿﺎﻣﻮن ﯾﮑﯿﻪ اﻧﻘﺪر‬ ‫دور ﺑﺎﺷﯽ؟‬ ‫ﮐﻼﻓﻪ ﺗﺮ دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﻢ ﮐﺸﯿﺪم: ﺑﻪ ﻧﻈﺮﺗﻮن ﻣﻦ ﻣﺠﺒﻮرم از از زﻧﺪﮔﯽ ﺷﺨﺼﯿﻢ ﮐﻪ ﺗﺎزه اﺻﻼ ﻫﻢ ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﯿﮕﯿﺪ ...‬ ‫ﭘﺮﯾﺪ ﺗﻮي ﺣﺮﻓﻢ ... اﯾﻦ ﺑﺎر ﮐﻤﯽ ﻋﺼﺒﯽ ﺗﺮ ﻣﯿﺰد: ﻧﮕﻮ ﺣﻘﯿﻘﺖ ﻧﺪاره ﮐﻪ ﺑﻪ ﺷﻌﻮرم ﺗﻮﻫﯿﻦ ﻣﯿﺸﻪ ... وﻗﺘﯽ اﯾﻦ آدم ... از ﮐﺎر و‬ ‫زﻧﺪﮔﯿﺶ ﻣﯿﺰﻧﻪ ... ﺗﻮ ﻣﺤﻞ ﮐﺎرت ﻣﯿﺎد ﺑﻪ وﺿﻮح ﻧﺮﯾﻤﺎن رو ﺗﻬﺪﯾﺪ ﻣﯿﮑﻨﻪ ... ﺑﯽ ﺗﺮس ﺟﻠﻮي ﭼﻨﺪﯾﻦ و ﭼﻨﺪ ﺟﻔﺖ ﭼﺸﻢ ﺑﻬﺖ اﺑﺮاز‬ ‫ﻋﻼﻗﻪ ﻣﯿﮑﻨﻪ ... وﻗﺘﯽ ﺑﻬﺶ ﭼﯿﺰي ﻧﻤﯿﮕﯽ ... وﻗﺘﯽ ﻫﻤﺮاﻫﺶ ﻣﯿﺸﯽ ... اون ﻫﻢ ﺗﻮﯾﯽ ﮐﻪ ﺟﺰ ﺳﯿﺎوش ﮐﻪ ﺑﺮادرﺗﻪ اﯾﻦ ﻣﺪت ﺑﺎ ﯾﻪ‬ ‫ﻣﮕﺲ ﻣﺮد ﻫﻢ دﯾﺪه ﻧﺸﺪي ... ﻣﻦ اﺣﻤﻖ ﻧﯿﺴﺘﻢ ...‬ ‫... ﺗﮑﯿﻪ دادم ﺑﻪ ﻣﺒﻞ ... اﺣﺴﺎس ﺧﺎﺻﯽ داﺷﺘﻢ ... ﻫﻢ ﺗﻪ دﻟﻢ ﯾﻪ ﻏﻨﺞ ﺧﺎص ﺑﻮد از ﺣﻤﺎﯾﺖ ﺣﺎﻣﯽ ﮐﻪ اﯾﻦ ﻃﻮر ﭘﯿﭽﯿﺪه ﺑﻮد ... ﻫﻢ‬ ‫ﻧﺎراﺣﺖ ﺑﻮدم ﮐﻪ اﯾﻦ ﺣﻤﺎﯾﺘﯽ ﮐﻪ ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﻫﯿﭻ ﻣﻨﻈﻮر ﻣﺴﺘﻘﯿﻤﯽ ازش ﺑﯿﺎن ﻧﺸﺪه ﺑﻮد اﯾﻦ ﻃﻮر ﺗﻮي ﭼﺸﻢ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﻣﻦ دوﺳﺖ ﻧﺪارم ﺗﻮﺿﯿﺢ ﺑﺪم ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﻫﺮﮐﺴﯽ ﻧﯿﺴﺘﻢ ﻫﻤﺮاز ... ﻣﻦ ﻣﺮدﯾﻢ ﮐﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﭼﻨﺪ ﻣﺎﻫﻪ ﺑﻬﺖ اﺑﺮاز ﻋﻼﻗﻪ ﮐﺮدم ... دوﺳﺘﺖ دارم ... ﺑﺮاي داﺷﺘﻨﺖ ﺗﻼش‬ ‫ﮐﺮدم ... ﺑﻬﺖ ﻓﺮﺻﺖ دادم ...‬ ‫
- ﺑﺎزﻫﻢ دارﯾﺪ ﻣﻨﺖ ﺳﺮ ﻣﻦ ﻣﯿﺬارﯾﺪ ... ﻣﻦ ﻫﯿﭻ ﮐﺪوم از اﯾﻦ ﻫﺎ رو ازﺗﻮن ﻧﺨﻮاﺳﺘﻢ ...‬ ‫
- ﻣﻨﺘﯽ ﻧﯿﺴﺖ دﺧﺘﺮ ﭼﺮا اﻧﻘﺪر ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﻫﺴﺘﯽ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﻣﯿﺨﻮام ﺑﺪوﻧﻢ اﺻﻼ اﯾﻦ ﺑﺤﺚ ﺗﻤﺮﯾﻦ ﻣﺎرو ﮐﯽ ﺑﻪ ﮔﻮش ﺷﻤﺎ رﺳﻮﻧﺪه ...‬ ‫
- ﭘﻮﯾﺎن از دوﺳﺘﻬﺎي ﺻﻤﯿﻤﯽ ﻣﻨﻪ ... ... ﻣﻦ از ﻋﻼﻗﻪ ام ﺑﻬﺖ ﮔﻔﺘﻢ ... ﮔﻔﺖ دورش ﻧﭙﻠﮏ ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯿﮑﻨﻢ ﺑﺘﻮﻧﯽ اون ﻣﺮدي رو ﮐﻪ‬ ‫ﻣﻦ دﯾﺪم از ﻣﯿﺪون ﺑﻪ در ﮐﻨﯽ ...‬ ‫
- ﺑﯿﻦ ﻣﻦ و دﮐﺘﺮ اﻧﺘﻈﺎم ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰي ﻧﯿﺴﺖ. ... اﯾﺸﻮن ﻓﻘﻂ ﺑﺮاي از رو ﺑﺮدن ﻧﺮﯾﻤﺎن اوﻧﺠﺎ ﺑﻮدن ...‬ ‫
- ﻫﻤﻮن از رو ﺑﺮدن رو ﭼﺮا ﻣﻦ اﻧﺠﺎم ﻧﺪادم؟ ﯾﺎ ﺳﯿﺎوش ... ﯾﺎ ﺣﺘﯽ ﻣﺤﻤﺪ ... ﻣﺎ ﮐﻪ ﺗﻮ دﻧﯿﺎي ﺗﻮ ﺧﯿﻠﯽ ﻗﺒﻞ ﺗﺮ ﺑﻮدﯾﻢ ... ﻣﺎ ﮐﻪ‬ ‫اﺻﻼ ﻣﺎل ﻫﻤﯿﻦ دﻧﯿﺎﯾﯿﻢ ...‬ ‫ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﺟﻮاﺑﯽ ﺑﺮاي ﺟﻤﻠﻪ اش ﭘﯿﺪا ﮐﻨﻢ ... ﺣﺮﻓﺶ ﺣﻖ ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﻣﯿﺨﻮام ﺑﺪوﻧﻢ ... ﻫﻤﺮاز اون آدم ﭼﯽ داره؟ ﭼﯽ ﺑﻪ ﻏﯿﺮ از ﭘﻮل ...‬ ‫اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم دارم ﺧﻔﻪ ﻣﯿﺸﻢ ... . دﺳﺖ ﺑﺮدم ﺗﺎ ﯾﻘﻪ ﺑﻠﻮز ﯾﻘﻪ اﺳﮑﯽ ﻗﺮﻣﺰ رﻧﮕﯽ ﮐﻪ زﯾﺮ ﺷﻨﻞ ﻣﺸﮑﯿﻢ ﺗﻨﻢ ﺑﻮد رو ﮐﻤﯽ از ﮔﻠﻮم‬ ‫دور ﮐﻨﻢ ... . ﺗﺎ ﺑﻬﺘﺮ ﺑﺘﻮﻧﻢ ﻧﻔﺲ ﺑﮑﺸﻢ ... ﭘﻮزﺧﻨﺪي زدم: ﭘﻮل؟! ﺷﻤﺎ ﭼﯽ از ﻣﻦ ﻣﯿﺪوﻧﯿﺪ؟ ﭘﻮل ﭼﯿﻪ؟ﻣﻦ اﮔﺮ ﭼﺸﻤﻢ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﭘﻮل‬ ‫ﺑﻮد ﮐﻪ اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﻣﺮد ﭘﻮﻟﺪار ﺑﺮام ﺳﺒﺪ ﮔﻞ ﻣﯿﻔﺮﺳﺘﺎدن ﭘﺸﺖ ﺻﺤﻨﻪ ... ﮐﻪ ﺣﺘﯽ ﮐﺎرﺗﻬﺎﺷﻮن رو ﻫﻢ ﻧﻤﯿﺨﻮﻧﺪم ... ﭼﯽ ﭘﯿﺶ‬ ‫ﺧﻮدﺗﻮن ﻓﮑﺮ ﮐﺮدﯾﺪ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﮐﻤﯽ ﻫﻮل ﺷﺪ ... ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ از ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ ﺑﯿﺶ از ﺣﺪم ﺟﺎ ﺧﻮرد: ﻫﻤﺮاز ... . ﻣﻦ ... ﺟﻤﻠﻪ ﻣﺰﺧﺮﻓﯽ ﮔﻔﺘﻢ ...‬ ‫
- ﺑﻠﻪ ﻣﺰﺧﺮف ﺑﻮد ... اﺻﻼ ﺷﺮوع اﯾﻦ ﺑﺤﺚ ﻣﺰﺧﺮف ﺑﻮد ... اداﻣﻪ اش ﻫﻢ ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر ... ﻣﻦ ﺑﺮاي ﺷﻤﺎ اﺣﺘﺮام زﯾﺎدي ﻗﺎﺋﻠﻢ ... ﻧﻪ‬ ‫ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺧﻮدﺗﻮن ... ﺑﻠﮑﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺧﻮدم. ... از ﺳﯿﺰده ﺳﺎﻟﮕﯽ ﺗﺎ ﻫﻔﺪه ﺳﺎﻟﮕﯽ ﻣﻦ ﺑﺎ ﯾﺎد ﺷﻤﺎ و ﻋﻼﻗﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﮔﺬﺷﺖ ...‬ ‫ﻻاﻗﻞ ﺑﺮاي اﺣﺴﺎﺳﺎت ﺧﻮدم ﮐﻪ اﺣﺘﺮام ﻗﺎﺋﻠﻢ ...‬ ‫
- ﮐﺎش ﻫﻨﻮز ﻫﻢ دوﺳﺘﻢ داﺷﺘﯽ ...‬ ‫
- اي ﮐﺎش ... اي ﮐﺎش دوﺳﺘﺘﻮن داﺷﺘﻢ ﺑﻠﻪ ﺷﻤﺎ دﻧﯿﺎﺗﻮن ﺑﻪ ﻣﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﺷﺒﯿﻪ ... ﻣﺎ اﺻﻼ از ﯾﻪ دﻧﯿﺎﯾﯿﻢ ... اﻣﺎ ﻫﻤﻪ آدﻣﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ‬ ‫ﺗﻮي ﻣﺤﻠﻪ ﯾﺎ ﮐﺸﻮر زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯿﮑﻨﻦ ﯾﻪ ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ رو ﮔﻮش ﻣﯿﮑﻨﻦ ... ﯾﻪ رﻧﮓ رو دوﺳﺖ دارن آﯾﺎ ﺑﻬﻢ ﻋﻼﻗﻪ ﯾﺎ ﮐﺸﺶ دارن.؟‬ ‫
قسمت بیست و یکم
- ﺗﻮ ﺣﺘﯽ ﻧﮕﺮان ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺳﻨﯽ در اﯾﻦ ﺣﺪ زﯾﺎدﺗﻮن ﻫﻢ ﻧﯿﺴﺘﯽ؟‬ ‫
- ﯾﻪ ﺑﺎر ﮔﻔﺘﻢ ﺑﺎر دﯾﮕﻪ ﻫﻢ ﺗﮑﺮار ﻣﯿﮑﻨﻢ ... ﺑﯿﻦ ﻣﻦ و اﯾﺸﻮن ﭼﯿﺰي ﻧﯿﺴﺖ ... اﯾﺸﻮن ﺑﻪ ﺣﺴﺎب ﻧﺴﺒﺖ ﻓﺎﻣﯿﻠﯽ ...‬ ‫
- ﺗﻮ رو ﺧﺪا ﻣﻦ رو ﺟﺎي اﺣﻤﻖ ﻫﺎ ﻧﺬار ﻫﻤﺮاز. ... ﻫﺮ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ ﯾﻪ اون اﺗﺎق ﺑﻮده ﻓﻬﻤﯿﺪه اﯾﻦ آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ﻋﺼﺎ ﻗﻮرت داده‬ ‫ﮔﻠﻮش ﭘﯿﺶ ﺗﻮ ﮔﯿﺮه ...‬ ‫
- از ﮐﻠﻤﻪ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﮐﺎر ﻣﯿﺒﺮﯾﺪ ﺧﻮﺷﻢ ﻧﻤﯿﺎد اﺣﺴﺎس زﻧﻬﺎي دم دﺳﺘﯽ ﺑﻬﻢ دﺳﺖ ﻣﯿﺪه. ... ﻧﯿﺎزي ﻧﻤﯽ ﺑﯿﻨﻢ از زﻧﺪﮔﯽ ﺷﺨﺼﯿﻢ‬ ‫ﭘﯿﺶ ﺷﻤﺎ ﺑﺤﺚ ﮐﻨﻢ ﯾﺎ ﺟﻮاﺑﯽ ﭘﺲ ﺑﺪم ... ... ﻣﻦ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻋﻼﻗﻪ ﻧﺪارم ... ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻫﻢ ﻧﺨﻮاﻫﻢ داﺷﺖ ... ﺧﻮدﺗﻮن ... ﺧﺎﻧﻮادﺗﻮن.‬ ‫... ﻧﻘﺎﺷﯽ ﻫﺎﺗﻮن. . ﻣﻮﻓﻘﯿﺖ ﻫﺎﺗﻮن رو ﻗﺒﻮل دارم ... ﻫﺮ ﺟﺎي دﻧﯿﺎ ﻫﻢ ﮐﻪ ﻧﻤﺎﯾﺸﮕﺎه ﺑﺬارﯾﺪ ﻣﯿﺎم. ... از ﺗﺎﺑﻠﻮﻫﺎﺗﻮن ﻟﺬت ﻣﯿﺒﺮم ...‬ ‫ﻣﺎدرﺗﻮن رو ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ دوﺳﺖ دارم. ... ﺑﺮاي ﻧﺎزﻧﯿﻦ دﻟﻢ ﺗﻨﮓ ﻣﯿﺸﻪ ... دوﺳﺖ دارم ﺑﺸﯿﻨﻢ ﺑﺎﻫﺎﺗﻮن ﻗﻬﻮه ﺑﺨﻮرم ... از ﻫﻨﺮ ﺣﺮف‬ ‫ﺑﺰﻧﯿﻢ ... ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ از ﻧﺒﻮد ﮐﺎر و ﭘﻮل ﻏﺮ ﺑﺰﻧﯿﻢ ... از ﻗﺒﻮﻟﯽ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺗﻮ ﮐﻨﮑﻮر ﺣﺮف ﺑﺰﻧﯿﻢ ... اﻣﺎ ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﻢ ﻫﻤﺴﺮﺗﻮن ﺑﺎﺷﻢ ﭼﻮن‬ ‫دوﺳﺘﺘﻮن ﻧﺪارم ...‬ ‫... وا رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ... اﻧﮕﺎر اﯾﻦ ﻗﺪر ﺻﺮاﺣﺖ رو از ﻣﻦ اﻧﺘﻈﺎر ﻧﺪاﺷﺖ ... ﺧﻮدم ﻫﻢ ﻧﺪاﺷﺘﻢ. ... ﮐﻒ دﺳﺘﻬﺎم ﻋﺮق ﮐﺮده ﺑﻮد. ... ﻋﺼﺒﯽ‬ ‫ﺑﻮدم. ... از ﺧﺎﻟﻪ زﻧﮏ ﺑﺎزي ﭘﻮﯾﺎن ... از ﺗﺤﺖ ﻓﺸﺎر ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺗﻮﺳﻂ راﻣﯿﻦ ... ﺟﻮاب ﭘﺲ دادن ...‬ ‫ﮐﯿﻔﻢ رو ﺗﻮي ﻣﺸﺘﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﭘﻠﻪ ﻫﺎي آﻣﻮزﺷﮕﺎه رو ﺳﺮﯾﻊ ﭘﺎﯾﯿﻦ اوﻣﺪم ... ﻫﻮاي دود ﮔﺮﻓﺘﻪ رو ﮐﻪ ﻧﻔﺲ ﮐﺸﯿﺪم ... ﺑﻐﺾ ﮐﺮدم‬ ‫ﺑﺮاي آﯾﻨﺪه اي ﮐﻪ ﻣﻌﻠﻮم ﻧﺒﻮد ... و از ﺗﻤﺮﯾﻨﯽ ﮐﻪ ﺣﺎﻻ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻫﻢ ﻣﯿﮑﺸﯿﺪم ﺗﻮش ﺷﺮﮐﺖ ﮐﻨﻢ.‬ ‫
- ﮐﺎش ﻫﻨﻮز ﻫﻢ دوﺳﺘﻢ داﺷﺘﯽ ...‬ ‫
- اي ﮐﺎش ... اي ﮐﺎش دوﺳﺘﺘﻮن داﺷﺘﻢ ﺑﻠﻪ ﺷﻤﺎ دﻧﯿﺎﺗﻮن ﺑﻪ ﻣﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﺷﺒﯿﻪ ... ﻣﺎ اﺻﻼ از ﯾﻪ دﻧﯿﺎﯾﯿﻢ ... اﻣﺎ ﻫﻤﻪ آدﻣﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ‬ ‫ﺗﻮي ﻣﺤﻠﻪ ﯾﺎ ﮐﺸﻮر زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯿﮑﻨﻦ ﯾﻪ ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ رو ﮔﻮش ﻣﯿﮑﻨﻦ ... ﯾﻪ رﻧﮓ رو دوﺳﺖ دارن آﯾﺎ ﺑﻬﻢ ﻋﻼﻗﻪ ﯾﺎ ﮐﺸﺶ دارن؟‬ ‫
- ﺗﻮ ﺣﺘﯽ ﻧﮕﺮان ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺳﻨﯽ در اﯾﻦ ﺣﺪ زﯾﺎدﺗﻮن ﻫﻢ ﻧﯿﺴﺘﯽ؟‬ ‫
- ﯾﻪ ﺑﺎر ﮔﻔﺘﻢ ﺑﺎر دﯾﮕﻪ ﻫﻢ ﺗﮑﺮار ﻣﯿﮑﻨﻢ ... ﺑﯿﻦ ﻣﻦ و اﯾﺸﻮن ﭼﯿﺰي ﻧﯿﺴﺖ ... اﯾﺸﻮن ﺑﻪ ﺣﺴﺎب ﻧﺴﺒﺖ ﻓﺎﻣﯿﻠﯽ ...‬ ‫
- ﺗﻮ رو ﺧﺪا ﻣﻦ رو ﺟﺎي اﺣﻤﻖ ﻫﺎ ﻧﺬار ﻫﻤﺮاز ... ﻫﺮ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ ﯾﻪ اون اﺗﺎق ﺑﻮده ﻓﻬﻤﯿﺪه اﯾﻦ آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ﻋﺼﺎ ﻗﻮرت داده‬ ‫ﮔﻠﻮش ﭘﯿﺶ ﺗﻮ ﮔﯿﺮه ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- از ﮐﻠﻤﻪ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﮐﺎر ﻣﯿﺒﺮﯾﺪ ﺧﻮﺷﻢ ﻧﻤﯿﺎد اﺣﺴﺎس زﻧﻬﺎي دم دﺳﺘﯽ ﺑﻬﻢ دﺳﺖ ﻣﯿﺪه ... ﻧﯿﺎزي ﻧﻤﯽ ﺑﯿﻨﻢ از زﻧﺪﮔﯽ ﺷﺨﺼﯿﻢ‬ ‫ﭘﯿﺶ ﺷﻤﺎ ﺑﺤﺚ ﮐﻨﻢ ﯾﺎ ﺟﻮاﺑﯽ ﭘﺲ ﺑﺪم ... ﻣﻦ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻋﻼﻗﻪ ﻧﺪارم ... ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻫﻢ ﻧﺨﻮاﻫﻢ داﺷﺖ ... ﺧﻮدﺗﻮن ... ﺧﺎﻧﻮادﺗﻮن ...‬ ‫ﻣﻮﻓﻘﯿﺖ ﻫﺎﺗﻮن رو ﻗﺒﻮل دارم ... ﻫﺮ ﺟﺎي دﻧﯿﺎ ﻫﻢ ﮐﻪ ﻧﻤﺎﯾﺸﮕﺎه ﺑﺬارﯾﺪ ﻣﯿﺎم ... از ﺗﺎﺑﻠﻮﻫﺎﺗﻮن ﻟﺬت ﻣﯿﺒﺮم ... ﻣﺎدرﺗﻮن رو ﺧﯿﻠﯽ‬ ‫ﺧﯿﻠﯽ دوﺳﺖ دارم ... ﺑﺮاي ﻧﺎزﻧﯿﻦ دﻟﻢ ﺗﻨﮓ ﻣﯿﺸﻪ ... دوﺳﺖ دارم ﺑﺸﯿﻨﻢ ﺑﺎﻫﺎﺗﻮن ﻗﻬﻮه ﺑﺨﻮرم ... از ﻫﻨﺮ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﯿﻢ ... ﻣﺜﻞ‬ ‫ﻫﻤﯿﺸﻪ از ﻧﺒﻮد ﮐﺎر و ﭘﻮل ﻏﺮ ﺑﺰﻧﯿﻢ ... از ﻗﺒﻮﻟﯽ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺗﻮ ﮐﻨﮑﻮر ﺣﺮف ﺑﺰﻧﯿﻢ ... اﻣﺎ ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﻢ ﻫﻤﺴﺮﺗﻮن ﺑﺎﺷﻢ ﭼﻮن دوﺳﺘﺘﻮن‬ ‫ﻧﺪارم ...‬ ‫... وا رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ... اﻧﮕﺎر اﯾﻦ ﻗﺪر ﺻﺮاﺣﺖ رو از ﻣﻦ اﻧﺘﻈﺎر ﻧﺪاﺷﺖ ... ﺧﻮدم ﻫﻢ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... ﮐﻒ دﺳﺘﻬﺎم ﻋﺮق ﮐﺮده ﺑﻮد ... ﻋﺼﺒﯽ‬ ‫ﺑﻮدم ... از ﺧﺎﻟﻪ زﻧﮏ ﺑﺎزي ﭘﻮﯾﺎن ... از ﺗﺤﺖ ﻓﺸﺎر ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺗﻮﺳﻂ راﻣﯿﻦ ... ﺟﻮاب ﭘﺲ دادن ...‬ ‫ﮐﯿﻔﻢ رو ﺗﻮي ﻣﺸﺘﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﭘﻠﻪ ﻫﺎي آﻣﻮزﺷﮕﺎه رو ﺳﺮﯾﻊ ﭘﺎﯾﯿﻦ اوﻣﺪم ... ﻫﻮاي دود ﮔﺮﻓﺘﻪ رو ﮐﻪ ﻧﻔﺲ ﮐﺸﯿﺪم ... ﺑﻐﺾ ﮐﺮدم‬ ‫ﺑﺮاي آﯾﻨﺪه اي ﮐﻪ ﻣﻌﻠﻮم ﻧﺒﻮد ... و از ﺗﻤﺮﯾﻨﯽ ﮐﻪ ﺣﺎﻻ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻫﻢ ﻣﯿﮑﺸﯿﺪم ﺗﻮش ﺷﺮﮐﺖ ﮐﻨﻢ.‬ ‫
- از ﻫﻤﮑﺎرﻫﺎم ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﯿﮑﺸﻢ‬ ‫ﮔﻠﻨﺎر ﮐﻨﺎر ﭘﻨﺠﺮه اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد و ﺑﻪ ﺑﯿﺮون ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮد ... ﮐﻮﭼﻪ اي ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺳﺮﻣﺎ و ﺗﺎرﯾﮑﯽ زود ﻫﻨﮕﺎﻣﺶ ﺑﻪ ﺷﺪت ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻪ‬ ‫ﻧﻈﺮ ﻣﯿﻮﻣﺪ ... ﭘﺎﻫﺎم رو ﺗﻮي ﺷﮑﻤﻢ ﺟﻤﻊ ﮐﺮدم ...‬ ‫
- ﭘﺲ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪي ﺣﺎﻣﯽ ﺑﻬﺖ ﻋﻼﻗﻪ داره ...‬ ‫
- ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ...‬ ‫ﮔﻠﻨﺎر ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﭼﺮﺧﯿﺪ و ﻟﯿﻮان رو ﺗﻮي دﺳﺘﺶ ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﮐﺮد ... ﺑﻪ دﯾﻮار ﭘﺸﺖ ﺳﺮش ﺗﮑﯿﻪ داد: ﺑﺎﻫﻮش ﺗﺮ از اون ﻫﺴﺘﯽ ﮐﻪ‬ ‫ﻧﻔﻬﻤﯿﺪه ﺑﺎﺷﯽ ...‬ ‫
- ﺑﺤﺚ ﻧﻔﻬﻤﯿﺪن ﻧﯿﺴﺖ ... اﯾﻦ آدم اﯾﻦ ﻣﺪت ﺑﻪ ﻣﻦ ﻟﻄﻔﻬﺎﯾﯽ ﺧﺎرج از ﻋﺎدت ﻫﺎش داﺷﺘﻪ ... اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ اﺧﯿﺮ ﮐﻪ وﺿﻮﺣﺶ‬ ‫ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻫﻢ ﺑﻮده ... اﻣﺎ ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﻣﻦ ﻫﯿﭽﯽ ازش ﻧﺸﻨﯿﺪم ... ﻣﯿﺘﺮﺳﻢ دﻟﺨﻮش ﮐﻨﻢ و ﺷﮑﺴﺖ ﺑﺨﻮرم ... ﻣﻦ ﺗﺤﻤﻠﺶ رو اﺻﻼ ﻧﺪارم‬ ‫...‬ ‫ﮔﻠﻨﺎر ﺑﺎ ﻣﺤﺒﺖ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد و اوﻣﺪ ﮐﻨﺎرم ... ﻣﺤﮑﻢ ﺑﻐﻠﻢ ﮐﺮد: ﻗﺮﺑﻮﻧﺖ ﺑﺮم ...‬ ‫اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم اﺷﮏ ﺗﻮي ﭼﺸﻤﺎم ﻧﯿﺶ ﻣﯿﺰﻧﻪ ... ﺑﻐﺾ ﻫﻢ ﮐﺮده ﺑﻮدم‬ ‫ﮔﻠﻨﺎرﮐﻤﯽ ازم ﻓﺎﺻﻠﻪ ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﻪ ﻟﺒﻬﺎم ﻧﮕﺎه ﮐﺮد ﮐﻪ داﺷﺖ ﻣﯿﻠﺮزﯾﺪ و ﻟﺒﺨﻨﺪي زد: ﺑﺎ اﯾﻦ ﭼﺸﻤﺎي ﻣﻌﺼﻮم و اﯾﻦ ﻟﺒﻬﺎي ﻟﺮزون ﺑﻪ‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ اﮔﺮ ﻧﮕﺎه ﮐﻨﯽ ﻫﻔﺖ ﺟﺪ و آﺑﺎدش اﻋﺘﺮاف ﻣﯿﮑﻨﻪ ...‬ ‫ﺑﺎ ﻣﺸﺖ ﺑﻪ آروﻣﯽ ﺑﻪ ﺑﺎزوش زدم: ﭼﺮت ﻧﮕﻮ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﻧﻤﯿﻔﻬﻤﻤﺖ ... ﻋﺎدت ﻧﺪاري از ﭼﯿﺰي ﻟﺬت ﺑﺒﺮي؟ از ﺣﻤﺎﯾﺖ ﻫﺎي زﯾﺒﺎش؟ از ﺣﻀﻮرش؟‬ ‫
- ﻣﻦ ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ اﯾﻦ وﺳﻂ ﺷﮏ دارم ... ﻣﻦ دوﺳﺖ ﻧﺪارم ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ رﻫﺎ رو داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ...‬ ‫ﭼﺸﻤﺎش رو ﺗﻨﮓ ﮐﺮد: ﻧﻪ ﺗﻮ رﻫﺎﯾﯽ ﻧﻪ ﺣﺎﻣﯽ ﺣﺎﻣﺪ‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﻟﺐ ﭘﺎﯾﯿﻨﻢ رو ﺑﻪ دﻧﺪاﻧﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﺑﻪ ﻣﺒﻞ ﺗﮑﯿﻪ دادم و ﯾﻪ دﺳﺘﻪ از ﻣﻮم ﮐﻪ روي ﺳﺮﺷﻮﻧﻪ ام ﺑﻮد رو ﺑﻪ دﺳﺖ ﮔﺮﻓﺘﻢ: ﻣﻦ ﭼﯿﺰي‬ ‫ﻧﺪارم ﮐﻪ ﺑﺮاي ﺣﺎﻣﯽ ﺟﺬاب ﺑﺎﺷﻪ ...‬ ‫
- ﺗﻮ اﻋﺘﻤﺎد ﺑﻪ ﻧﻔﺴﺖ اﻧﻘﺪرا ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻧﺒﻮد‬ ‫
- ﺑﺤﺚ ﺑﺮﺗﺮي ﮐﺴﯽ ﺑﺮ دﯾﮕﺮي ﻧﯿﺴﺖ ... ﺑﺤﺚ ﺧﯿﻠﯽ ﻏﯿﺮ ﻫﻤﺠﻨﺲ ﺑﻮدﻧﻪ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم ﻫﻨﺮﻣﻨﺪ ﻓﻘﻂ ﺑﺎ ﻫﻨﺮﻣﻨﺪ ﻣﯿﺘﻮﻧﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﻪ ... ﺧﯿﻠﯽ وﻗﺖ ﭘﯿﺸﺎ ... اﻣﺎ ﺗﻮ ﺳﯿﺎ ﻧﺸﻮن دادﯾﺪ ﻫﻤﭽﯿﻦ‬ ‫اﺟﺒﺎري ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫
- اﻣﺮوز راﻣﯿﻦ ﺑﺎ ﻫﻤﻪ ﺑﺪ ﻓﻬﻤﯿﺶ ﺳﺌﻮاﻟﯽ ازم ﭘﺮﺳﯿﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺟﺎ ﺑﻮد ... ﮔﻔﺖ ﺣﺘﯽ ﺑﻪ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺳﻨﯿﺘﻮن ﻫﻢ ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯿﮑﻨﯽ؟ﮔﻠﻨﺎر اون‬ ‫آدم ﺑﻪ ﺷﺪت رﺳﻤﯽ وﻗﺘﯽ ﮐﻨﺎر ﻣﻦ ﻣﯽ اﯾﺴﺘﻪ اﺑﻬﺘﺶ ﻣﻦ رو ﻣﯿﮕﯿﺮه ...‬ ‫
- ﺣﺎﻣﯽ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻧﯿﺎز داره ... ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﻟﻄﺎﻓﺖ ﺗﻮ ... ﺑﻪ اﯾﻦ ﻃﺮز ﻧﺸﺴﺘﻨﺖ ... ﺑﻪ اﯾﻦ ﻧﮕﺎﻫﺖ و اﯾﻦ ﻟﺒﺨﻨﺪت ... ﺑﻪ ﺗﻤﺎم ﻋﺎﻗﻠﯽ ﻫﺎت‬ ‫... ﻧﺘﺮﺳﯽ ﻫﺎت ... ﻣﮕﻪ ﺗﻮ ﺟﻤﻊ دوﺳﺘﺎش ﻧﺒﺮدﺗﺖ؟ اﯾﻦ آدم اون ﻣﻮﻗﻊ ﻫﻢ ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻪ داره ﭼﯽ ﮐﺎر ﻣﯿﮑﻨﻪ ... از ﺗﻮ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮده از‬ ‫رﻓﺘﺎرﻫﺎت از ﻣﻨﺸﺖ ﭘﺲ اون از اﯾﻦ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺳﻨﯽ ﻧﻤﯿﺘﺮﺳﻪ ﺗﻮ ﭼﺮا ﻣﯿﺘﺮﺳﯽ؟‬ ‫
- ﯾﻪ دﺧﺘﺮي ﺗﻮ ﺟﻤﻌﺸﻮن ﺑﻮد ﺗﻨﻬﺎ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ از دﯾﺪﻧﻢ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﻧﺸﺪ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم اون ﺑﻬﺶ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﯿﺎد ...‬ ‫
- وﻗﺘﯽ ﻫﻤﭽﯿﻦ ﺟﻤﻠﻪ اي ﻣﯿﮕﯽ ﺗﻮ دﻟﺖ اﺣﺴﺎﺳﯽ ﻧﺪاري؟‬ ‫
- ﻣﻨﻈﻮرت ﺣﺴﺎدﺗﻪ؟‬ ‫ﺳﺮش رو ﺑﺮاي ﺗﺎﯾﯿﺪ ﺗﮑﻮﻧﯽ داد ...‬ ‫
- اون ﻟﺤﻈﻪ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ...‬ ‫... ﭼﺸﻤﺎم ﭘﺮ ﺷﺪ ﺑﺎ اﻧﮕﺸﺖ اﺷﺎره ام ﺑﻪ ﻗﻠﺒﻢ اﺷﺎره ﮐﺮدم: اﻣﺎ اﻻن اﯾﻦ ﺟﺎم ﻣﯿﺴﻮزه وﻗﺘﯽ ﯾﺎد اون ﭼﺸﻤﺎي ﺧﻮﺷﮕﻞ و ﻋﺼﺒﯿﺶ‬ ‫ﻣﯿﻮﻓﺘﻪ ام ...‬ ‫ﮔﻠﻨﺎر دوﺑﺎره ﺑﻐﻠﻢ ﮐﺮد: ﺣﺎﻻ ﭼﺮا ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯿﮑﻨﯽ؟‬ ‫ﺑﺎ ﭘﺸﺖ دﺳﺖ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎم ﮐﺸﯿﺪم: ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ﻣﯿﺘﺮﺳﻢ ... اﮔﺮ اﺷﺘﺒﺎه ﺑﺎﺷﻪ ...‬ ‫
- ﻫﯿﭻ راﺑﻄﻪ اي درﺳﺘﻪ ﻣﻄﻠﻖ ﻧﯿﺴﺖ ﯾﻪ ﻧﮕﺎه ﺑﻪ ﺳﯿﺎ و آوﯾﺴﺎ ﺑﻨﺪاز ... ﺑﻪ ﻧﻈﺮت اﯾﻦ راﺑﻄﻪ ﻫﯿﭻ ﺑﺨﺶ ﻏﻠﻄﯽ ﻧﺪاره؟ راﺑﻄﻪ‬ ‫ﻣﺎدرﻫﺎﻣﻮن رو ﻣﺜﺎل ﻧﻤﯿﺰﻧﻢ از ﭘﺪر ﺧﺪا ﺑﯿﺎﻣﺮزت ﮐﻪ ﭼﯿﺰ زﯾﺎدي ﯾﺎدم ﻧﻤﯿﺎد ﻣﺎدر ﺧﻮدم ﮐﻪ ازدواﺟﺶ اﺷﺘﺒﺎه ﺑﻮده ﺑﺎ ﺗﻤﺎم اﺣﺘﺮاﻣﯽ‬ ‫ﮐﻪ ﺑﺮاي ﭘﺪرم ﻗﺎﺋﻠﻢ اﻣﺎ ﺑﺮاي ﻣﺎدرم ﻣﻨﺎﺳﺐ ﻧﺒﻮد ﺑﺮاي ﻣﺎدررﻣﺎﻧﺘﯿﮏ ﻣﻦ ... ازدواﺟﺸﻮن از دور ﺗﻤﺎم اﺳﺘﺎﻧﺪاردﻫﺎ رو داره ﺳﻄﺢ ﻣﺎﻟﯽ‬ ‫ﺧﺎﻧﻮاده ﻫﺎ ﯾﮑﺴﺎن ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺳﻨﯽ ﭘﻨﺞ ﺳﺎل روش ازدواج ﺳﻨﺘﯽ اﻣﺎ اﻧﺘﻬﺎش رو ﺑﺒﯿﻦ دﯾﮕﻪ ...‬ ‫
- ﻣﻨﻢ از ﻫﻤﯿﻦ ﻣﯿﺘﺮﺳﻢ ﺣﺎﻣﯽ آدم ﻣﻘﺮاراﺗﯽ و ﺟﺪي و ﮐﻤﯽ ﻣﺘﻌﺼﺒﯽ ... ﻣﻦ رو ﮐﻪ ﻣﯿﺸﻨﺎﺳﯽ ...‬ ‫
- ﺗﻮ ﻫﻢ ﻗﻮاﻧﯿﻦ ﺧﻮدت رو داري ... ﺣﺘﯽ ﺷﻐﻠﺖ ... ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ و آزادﯾﺖ ﺑﺎﻋﺚ ﻧﺸﺪه ﯾﻪ دوﺳﺖ ﭘﺴﺮ ﺳﺎده ﮐﻪ ﻫﺮ دﺧﺘﺮ ﺑﭽﻪ‬ ‫دﺑﯿﺮﺳﺘﺎﻧﯽ ﻫﻢ دﯾﮕﻪ اﻻن داره رو داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯽ ... ﻣﻦ ﺳﻮﻗﺖ ﻧﻤﯿﺪم ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺣﺎﻣﯽ اﻣﺎ اون آدم ﻗﺎﺑﻞ اﺣﺘﺮام ... ﺣﻤﺎﯾﺖ ﮔﺮ ﻣﻮدب‬ ‫و ﺗﺤﺼﯿﻞ ﮐﺮده اﯾﻪ ... ﺳﺎز ﻣﯿﺰﻧﻪ ... آروﻣﻪ ... ﺣﺎﻻ ﺧﻮش ﺗﯿﭙﯿﺶ رو ﻫﻢ در ﻧﻈﺮ ﺑﮕﯿﺮ و اﯾﻨﮑﻪ وﺿﻊ ﻣﺎﻟﯿﺶ ﻫﻢ ﺧﻮﺑﻪ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- اوﻧﺶ ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫
- ﺑﺮاي ﺗﻮ ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺮاي ﻣﻦ ﮐﻪ ﺧﻮاﻫﺮﺗﻢ ﻣﻬﻤﻪ ... دوﺳﺖ دارم ﺑﺎ ﺧﯿﺎل راﺣﺖ ﺑﻪ ﮐﺎرت ﺑﭙﺮدازي ... درد ﻧﺎن ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯽ ... ﻣﯿﺨﻮام‬ ‫ﺗﮑﯿﻪ ﮐﻨﯽ ... از زﻧﺪﮔﯿﺖ ﻟﺬت ﺑﺒﺮي ...‬ ‫
- اﻣﺎ ﺗﺎ زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﭼﯿﺰي ﻧﺸﻮﻧﻢ ...‬ ‫
- ﺣﻖ ﻣﯿﺪم ﺑﻬﺖ ... ﺑﻬﺶ رو ﻧﺪه ... ﺑﺬار اﻟﺘﻤﺎﺳﺖ ﮐﻨﻪ ... ﺑﺬار ﺑﯿﺎد و ﺑﺮه ... ﻟﺬت ﺑﺒﺮ از اﯾﻦ ﺗﻼﺷﺶ ... ﮐﻪ اﻟﺒﺘﻪ ﺑﻪ ﺷﺪت ﻫﻢ‬ ‫زﯾﺮﮐﺎﻧﻪ اﺳﺖ ﺑﺮاي ﺟﻠﺐ ﻧﻈﺮت ... ﯾﮑﻢ دﻟﺖ رو ﺧﻮش ﮐﻦ ... ﭼﯿﻪ ﻋﯿﻦ ﻋﻠﯽ ﻏﺼﻪ ﺧﻮر ﻋﺎﺷﻘﯿﺘﻢ ﺑﺎ ﭼﺸﻤﻪ اﺷﮏ ﺟﻮﺷﺎﻧﻪ ...‬ ‫ﺑﺎ اﺻﻄﻼﺣﺶ ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم ﮐﻪ ﺻﺪاي زﻧﮓ در اوﻣﺪ ...‬ ‫
- ﺳﯿﺎوش ... ﺑﺮم زﯾﺮ ﻏﺬا رو روﺷﻦ ﮐﻨﻢ ... ﻣﺎﻣﺎن ﻫﻢ ﮐﻢ ﮐﻢ ﭘﯿﺪاش ﻣﯿﺸﻪ ... اﻣﺸﺐ اﯾﻨﺠﺎﯾﯽ ﻧﻪ ﻫﻢ ﻧﯿﺎر ...‬ ‫رﻓﺘﺎر ﻫﻤﮑﺎرﻫﺎم ﺗﻐﯿﯿﺮي ﻧﮑﺮده ﺑﻮد ... ﻣﻦ اﻣﺎ اﺳﺘﺮس ﻫﺎي ﺧﻮدم رو داﺷﺘﻢ ﻫﻤﺶ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم ﻧﻘﻞ ﻣﺤﺎﻓﻞ ﺷﺪم ... ﻧﺮﯾﻤﺎن ازم‬ ‫دوري ﻣﯿﮑﺮد اﻣﺎ ﻧﮕﺎﻫﺶ رو دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ اﺣﺴﺎس ﻣﯿﮑﺮدم ﺗﻬﺪﯾﺪ ﮐﺎر ﺳﺎز ﺷﺪه ... اﺣﺘﻤﺎل ﺧﯿﻠﯽ ﻗﻮي ﻣﺤﻤﺪ ﻫﻢ ﺗﻤﺎس ﮔﺮﻓﺘﻪ‬ ‫ﺑﻮد ﺑﺎﻫﺎش اﻣﺎ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻋﻮض ﻧﺸﺪه ﺑﻮد ﺑﺮﻋﮑﺲ ﻋﻮﺿﯽ ﺗﺮ ﻫﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد ...‬ ‫ﺗﻤﺮﯾﻦ ﮐﻪ ﺗﻤﻮم ﺷﺪ ﭘﻮﯾﺎن ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ اوﻣﺪ: ﺧﺎﻧﻮم ﭘﺎﮐﺰاد اﮔﺮ ﻣﯿﺘﻮﻧﯿﺪ اﯾﻦ ﻫﻔﺘﻪ ﯾﻪ ﻗﺮار ﺑﺬارﯾﻢ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﻫﯿﭻ ﻗﺮاري ﻧﻤﯿﺬارم ...‬ ‫ﻟﺤﻦ ﺗﻨﺪم ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺟﺎ ﺑﺨﻮره: آﺧﻪ ﻣﻦ ﯾﻪ ﺑﺨﺸﯽ از ﻧﻤﺎﯾﺸﻨﺎﻣﻪ رو ﻧﺪارم ... ﻣﯿﺨﻮام ازﺗﻮن ...‬ ‫
- آﻗﺎي دﺳﺘﯿﺎر ﮐﺎرﮔﺮدان ... ﻣﻨﺸﯽ ﺻﺤﻨﻪ ﮐﻪ ﻫﺴﺘﻦ ... در ﺿﻤﻦ ﻋﺼﺮ ﺗﮑﻨﻮﻟﻮژي ﺑﺮاﺗﻮن اﯾﻤﯿﻞ ﻣﯿﮑﻨﻢ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﻓﺮﺻﺘﯽ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﻢ ﺗﺎ ﻣﻦ ﺑﺮاﺗﻮن ﺗﻮﺿﯿﺢ ﺑﺪم ...‬ ‫
- ﺧﺒﺮ رﺳﻮﻧﺪﻧﺘﻮن ﺑﻪ آﻗﺎي ﭘﺮﺗﻮ ﻧﯿﺎزي ﺑﻪ ﺗﻮﺿﯿﺢ ﻧﺪاره‬ ‫
- ﭘﺸﯿﻤﻮن ﻧﯿﺴﺘﻢ ... راﻣﯿﻦ ﻫﻢ دوره اي ﻣﻨﻪ ... دوﺳﺘﺶ دارم ... ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻬﺶ ﻣﯿﮕﻔﺘﻢ ﺑﻬﺘﻮن دل ﺧﻮش ﻧﮑﻨﻪ ...‬ ‫
- ﺑﺮام ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل ﺟﻮاب ﻣﻦ ﺑﻪ اﯾﺸﻮن ﻧﻪ ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﺧﻮب ﺑﺎ وﺟﻮد ...‬ ‫
- ﺑﺎ ﺣﻀﻮر ﯾﺎ ﺑﯽ ﺣﻀﻮر ﮐﺴﯽ ... آﻗﺎي ﭘﺮﺗﻮ ﺑﺮاي ﻣﻦ ﯾﻪ ﻧﻪ ﮔﻨﺪه ﻫﺴﺘﻦ ...‬ ‫ﮐﯿﻔﻢ رو روي دوﺷﻢ اﻧﺪاﺧﺘﻢ و از ﺗﻤﺮﯾﻦ ﺑﯿﺮون اوﻣﺪ ... ﻋﺼﺒﯽ ﺷﺪه ﺑﻮدم . اي ﺑﺎﺑﺎ اﯾﻦ روزﻫﺎ ﻫﺮ ﮐﺴﯽ از ﺳﺮ ﮐﻮﭼﻪ ﻣﺎ رد ﻣﯿﺸﺪ‬ ‫ﺑﻪ ﺧﻮدش اﺟﺎزه ﻣﯿﺪاد راﺟﻊ ﺑﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﺧﺼﻮﺻﯽ ﻣﻦ ﻧﻈﺮ ﺑﺪه ...‬ ‫ﺑﺮاي دﯾﺪن ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻣﯿﺮﻓﺘﻢ ... ﻗﺮار ﺑﻮد ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﺮﯾﻢ ﺑﯿﺮون ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺒﺮﻣﺸﻮن ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﮐﺘﺎب و ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﺑﺎﻫﻢ ﺷﺎم ﺑﺨﻮرﯾﻢ ... ﺑﺎ ﺑﻪ‬ ‫ﯾﺎد آوردن ﺣﺎﻣﯽ ﻧﺎ ﺧﻮد آﮔﺎه اﻧﮕﺎر ﺗﻤﺎم اﺣﺴﺎﺳﺎت ﺗﻠﺨﻢ ﭘﺮ ﮐﺸﯿﺪ و رﻓﺖ ... ﻟﺒﺨﻨﺪي روي ﻟﺒﻢ اوﻣﺪ ... ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ﯾﺎ ﻧﻪ ...‬ ‫اﯾﻦ آدم ﺣﺘﯽ ﺗﺼﻮرش ﻫﻢ ﺑﺮاي ﻣﻦ ﭘﺮ از زﯾﺒﺎﯾﯽ ﺑﻮد.‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪ ﭘﻬﻨﯽ روي ﺻﻮرﺗﺶ ﺑﻮد اﻧﺘﻈﺎر ﻧﺪاﺷﺘﻢ اﯾﻦ ﺳﺎﻋﺖ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﺎﺷﻪ ... از ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮش ﺗﯿﭗ ﺗﺮ ﺑﻮد ﺗﻮ اون ﮐﺖ‬ ‫ﺷﻠﻮار ﻗﻬﻮه اي ﺳﻮﺧﺘﻪ و ﮐﺮوات ﮐﺮم رﻧﮕﺶ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- ﺧﻮش اوﻣﺪي‬ ‫از وﻗﺘﯽ ﺑﻪ وﺿﻮح ﭘﯿﺶ ﮔﻠﻨﺎر اﻋﺘﺮاف ﮐﺮده ﺑﻮدم اﻧﮕﺎر ﮐﻪ ﺣﺎﻣﯽ ﻫﻢ از اﺣﺴﺎس دروﻧﯿﻢ ﺧﺒﺮ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ازش ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪم‬ ‫اﯾﻦ ﭘﺎ و اون ﭘﺎ ﮐﺮدم ...‬ ‫
- ﭼﺮا ﻧﻤﯿﺎي ﺗﻮ؟‬ ‫
- ﺑﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻗﻮل دادم ...‬ ‫
- ﺧﺒﺮ دارم ﺑﺮﻧﺎﻣﺘﻮن رو ... دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ ﻫﻤﺮاﻫﺘﻮن ﺑﺎﺷﻢ اﻣﺎ ﺣﯿﻒ ﮐﻪ ﺟﻠﺴﻪ دارم ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﺪﺟﻨﺴﺎﻧﻪ اي زدم و ﺑﺎ ﻟﺤﻦ ﭘﺮ از ﺷﻮﺧﯽ ﮔﻔﺘﻢ: دﻋﻮت ﺑﻮدﯾﺪ ﻣﮕﻪ؟‬ ‫ﯾﺎ اﺑﺮوش رﻓﺖ ﺑﺎﻻ ﺳﺮش رو ﮐﻤﯽ ﺧﻢ ﮐﺮد ... ﻧﻔﺴﺶ اﯾﻦ ﺑﺎر ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪ ام ﻣﯿﺨﻮرد: ﻧﯿﺎزي ﺑﻪ دﻋﻮت ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... ﺑﺮاي ﺑﻮدن ﺑﺎ‬ ‫ﺧﺎﻧﻮاده ام ...‬ ‫... اﯾﻦ آدم ﻋﺎدت ﮐﺮده ﺑﻮد ﺑﺎ ﻫﺮ ﺟﻤﻠﻪ اش ﻗﻠﺒﻢ رو ﻧﻮازش ﮐﻨﻪ ...‬ ‫
- ﯾﻪ ده دﻗﯿﻘﻪ اي ﻗﺒﻞ از رﻓﺘﻨﻮن وﻗﺖ داري ﺑﺎ ﻫﻢ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﯿﻢ؟‬ ‫
- ﭼﯿﺰي ﺷﺪه؟‬ ‫ﺑﺎ دﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺻﻨﺪﻟﯽ ﻫﺎي ﺗﺮاس اﺷﺎره ﮐﺮد ... ﯾﮑﯽ از ﺻﻨﺪﻟﯽ ﻫﺎ رو ﺑﺮام ﮐﺸﯿﺪ ... اﯾﻦ آدم ﺣﻘﯿﻘﺘﺎ ﺟﻨﺘﻠﻤﻦ ﺑﻮد ... ﺑﺎ اﺳﺘﯿﻞ‬ ‫ﺧﺎص ﺧﻮدش ﭘﺸﺖ ﻣﯿﺰ ﻧﺸﺴﺖ: ﭼﯿﺰي ﻣﯿﺨﻮري؟‬ ‫
- ﻧﻪ ﺑﺎ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ دارﯾﻢ ﻣﯿﺮﯾﻢ ﺑﯿﺮون ...‬ ‫
- ﮐﻪ ﺑﺎزم ﭼﯿﺰﻫﺎي ﭼﺮت و ﭘﺮت ﺑﺨﻮرﯾﺪ‬ ‫
- ﺑﺎ ﺑﭽﻪ ﻃﺮﻓﯽ؟‬ ‫ﺧﻨﺪه ﺑﺎ ﻣﺰه اي ﮐﺮد: ﮐﻮﭼﻮﻟﻮﯾﯽ دﯾﮕﻪ ﺑﻪ ﺧﺼﻮص وﻗﺘﯽ اﯾﻦ ﻃﻮري ﺑﻖ ﻣﯿﮑﻨﯽ ...‬ ‫اﺧﻤﺎم رو ﻣﺼﻨﻮﻋﯽ درﻫﻢ ﮐﺮدم ...‬ ‫دﺳﺘﺎش رو ﺑﻪ ﻫﻢ ﻗﻔﻞ ﮐﺮد و ﺧﻢ ﺷﺪ روي ﻣﯿﺰ: ﻧﺎزت زﯾﺎده ...‬ ‫ﭼﻮﻧﻪ ام دﯾﮕﻪ ﮐﻢ ﮐﻢ ﭼﺴﺒﯿﺪه ﺑﻮد ﺑﻪ ﺳﯿﻨﻪ ام ...‬ ‫
- ﮐﺠﺎ ﻣﯿﺨﻮاﯾﺪ ﺑﺮﯾﺪ دﻗﯿﻘﺎ؟‬ ‫
- ﺷﻬﺮ ﮐﺘﺎب ﺑﻌﺪ ﻣﯿﺮﯾﻢ ﯾﻪ دور ﻣﯿﺰﻧﯿﻢ ... ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﺷﺎم ﻣﯿﺮﯾﻢ ﺑﯿﺮون ...‬ ‫
- ﻋﺎﻟﯿﻪ ﺑﺎ ﻗﺴﻤﺖ دورش ﯾﮑﻢ ﻣﺸﮑﻞ دارم ...‬ ‫
- ﻋﺎدت ﮐﻦ ...‬ ‫
- ﺑﻪ دور دور ﺗﻮ ﺧﯿﺎﺑﻮن ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻋﺎدت ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻢ ... ﺣﺎل اﯾﻦ ﯾﻪ ﺑﺎر ... اﺟﺎزه ﻣﯿﺪم ...‬ ‫ﮐﻠﻤﻪ اﺟﺎزه ﻣﯿﺪم رو اﻧﻘﺪر ﺑﺎ ﻣﺰه ادا ﮐﺮد ﮐﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﺷﺎﮐﯽ ﺷﺪن ﺧﻨﺪه ام ﮔﺮﻓﺖ ...‬ ‫
- دﯾﺪي ﺑﻠﺪم ﭼﻮﻧﻪ ات رو از ﻗﻔﺴﻪ ﺳﯿﻨﻪ ات دور ﮐﻨﻢ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫... ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم و ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم ﮐﻪ اﻧﻘﺪر ﺑﺎ ﻣﺤﺒﺖ داﺷﺖ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد ...‬ ‫
- ﻣﯿﺨﻮام ﺑﺎ ﻫﺎت ﯾﻪ ﻣﺸﻮرﺗﯽ ﺑﮑﻨﻢ ﻫﻤﺮاز ...‬ ‫
- ﻣﺸﻮرت؟‬ ‫
- ﺣﺎﻣﺪ ﺳﺮﺣﺎل ﺗﺮ ﺷﺪه ... ﮐﻢ ﺻﺒﺮ ﺗﺮ ﻫﻢ ﺷﺪه ... اﯾﻦ ﻣﺪت ذﻫﻦ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻫﻢ ﮐﻤﯽ آﻣﺎده ﺗﺮ ﺷﺪه ... ﻧﻈﺮت ﭼﯿﻪ ﻓﺮدا ﻋﺼﺮي ﺑﻌﺪ‬ ‫از ﮐﺎرت ﺑﯿﺎي ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﺒﺮﯾﻤﺸﻮن آﭘﺎرﺗﻤﺎن ﺣﺎﻣﺪ؟‬ ‫... ﺗﻮ دﻟﻢ ﯾﻪ ﺑﻨﺪي ﭘﺎره ﺷﺪ اﻧﮕﺎر ... اﺳﺘﺮس زﯾﺎدي ﺑﻬﻢ ﻣﻨﺘﻘﻞ ﺷﺪ ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ از ﻧﮕﺎه ﺣﺎﻣﯽ دور ﻧﻤﻮﻧﺪ ... دﺳﺘﺎش رو روي‬ ‫ﻣﯿﺰ ﺟﻠﻮ آورد و ﻣﺸﺘﻢ رو ﺑﯿﻦ دﺳﺘﻬﺎش اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ...‬ ‫ﻟﺤﻨﺶ آروم ﺑﻮد و ﻧﻮازش ﮔﻮﻧﻪ: ﻣﯿﺘﺮﺳﯽ؟‬ ‫
- ﺧﯿﻠﯽ ... از آﺳﯿﺐ دﯾﺪن ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ... از ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﺧﻮدم ...‬ ‫
- ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ؟‬ ‫
- اﮔﻪ دﯾﮕﻪ ﻣﻦ رو ﻧﺨﻮان ﭼﯽ؟‬ ‫ﻓﺸﺎر دﺳﺘﻬﺎش ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺷﺪ: ﻧﮕﺎم ﮐﻦ ﺑﺒﯿﻨﻢ ...‬ ‫ﺑﺎ ﻟﺞ ﺑﺎزي ﻧﮕﺎم رو ﺑﻪ اﻧﮕﺸﺘﻬﺎي ﻣﺮدوﻧﻪ و ﮐﺸﯿﺪه اش ﮐﻪ ﺣﺎﻻ ﺣﺲ ﻧﻮازش ﺷﺪن رو ﺑﺎﻫﺎﺷﻮن ﭼﺸﯿﺪه ﺑﻮدم دوﺧﺘﻢ ...‬ ‫
- ﺗﺮﺳﻬﺎت ﺑﯽ ﻣﻮردن ... ﻣﻦ ﺑﻬﺖ ﻗﻮل ﻣﯿﺪم ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰي ﻋﻮض ﻧﺸﻪ ... ﻣﺤﺒﺖ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﻬﺖ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﯿﺸﻪ ﮐﻪ ﮐﻤﺘﺮ ﻧﻤﯿﺸﻪ ...‬ ‫
- اوﻧﺎ ﺗﻨﻬﺎ ﻫﺪف ﻣﻦ ﺑﺮاي زﻧﺪﮔﯿﻦ ... وﮔﺮﻧﻪ ﺑﻌﺪ از اون ﻫﻤﻪ ﻣﺼﯿﺒﺖ ﮐﻦ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﺳﺮﭘﺎ ﻧﻤﯿﺸﺪم و ﺑﺮاي زﻧﺪﮔﯿﻢ ﻣﺒﺎرزه‬ ‫ﻧﻤﯿﮑﺮدم ...‬ ‫دﺳﺘﺶ رو ﮐﻤﯽ ﻧﻮازش ﮔﻮﻧﻪ روي ﻣﺸﺘﻢ ﮐﺸﯿﺪ: ﻣﺎ ... ﯾﻌﻨﯽ ... ﻣﻦ ﺧﺎﻧﻮاده ام و از ﻫﻤﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺣﺎﻣﺪ ﺑﺎﺑﺖ ﻫﻤﯿﻦ ﺣﺲ زﯾﺒﺎت ﺑﻬﺖ‬ ‫ﻣﺪﯾﻮﻧﯿﻢ ...‬ ‫... دﺳﺘﻢ رو ﻧﺎ ﺧﻮد آﮔﺎه ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺗﻮي دﺳﺘﺶ ﻗﺎﯾﻢ ﮐﺮدم ... اﯾﻦ ﮐﺎرم ﻟﺒﺨﻨﺪ زﯾﺒﺎﯾﯽ روي ﺻﻮرﺗﺶ آورد: ﺣﺎﻻ اﺟﺎزه ﻣﯿﺪﯾﺪ در‬ ‫رﮐﺎﺑﺘﻮن ﺑﺎﺷﻢ ...‬ ‫
- اﯾﻦ ﭼﻪ ﺣﺮﻓﯿﻪ؟!‬ ‫
- ﻣﻦ ﻓﺮدا ﻣﯿﺎم دﻧﺒﺎﻟﺖ ﺑﺎﻫﻢ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو ﺑﺮ ﻣﯿﺪارﯾﻢ و ﺣﺪود ﻫﺎي ﺳﺎﻋﺖ 8 ﻣﯿﺮﯾﻢ ﺧﻮﻧﻪ ﺣﺎﻣﺪ ...‬ ‫ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﭼﯿﺰي ﺑﮕﻢ ﮐﻪ ﮔﻔﺖ: ﻗﺮار ﮔﺬاﺷﺘﯿﻢ ﺑﻬﺶ ﻓﺮﺻﺖ ﺑﺪﯾﻢ ...‬ ‫
- ﻣﯿﺘﺮﺳﻢ اﯾﻦ ﻓﺮﺻﺖ ﺑﻪ ﺿﺮر ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺗﻤﻮم ﺑﺸﻪ ...‬ ‫
- ﻣﺎ اﺟﺎزه ﻧﻤﯿﺪﯾﻢ ... ﻣﻦ و ﺗﻮ ...‬ ‫... از ﮐﯽ ... ﻣﻦ و ﺣﺎﻣﯽ ﻣﺎ ﺷﺪه ﺑﻮدﯾﻢ؟ ﺷﺪه ﺑﻮدﯾﻢ ﺣﺘﻤﺎ ... ﮐﻪ اﯾﻦ ﻣﺮد ﺟﺪي اﻧﻘﺪر ﺑﺎ اﻃﻤﯿﻨﺎن داﺷﺖ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد ... ﭼﻪ ﻗﺪر‬ ‫اﻃﻤﯿﻨﺎن ﺗﻮي ﻧﮕﺎﻫﺶ رو دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ ... ﺣﺲ ﻣﯿﮑﺮدم ﺗﻮ اﻣﻨﯿﺘﻢ ﺑﺎ اﯾﻦ ﻟﺒﺨﻨﺪ ... ﺑﺎ اﯾﻦ ﻧﮕﺎه ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- ﺣﺎﻻ ﻫﻢ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو ﺻﺪا ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ... راﻧﻨﺪه و ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻣﻦ در ﺧﺪﻣﺖ ﺷﻤﺎ ... ﻣﻦ ﻫﻢ ﮐﻢ ﮐﻢ ﺑﺮم ﺑﻪ ﯾﮑﯽ از ﮐﺴﺎﻟﺖ آورﺗﺮﯾﻦ‬ ‫ﺟﻠﺴﻪ ﻫﺎي دﻧﯿﺎ ﺑﺮﺳﻢ ...‬ ‫
- ﺑﻪ ﻣﺎﺷﯿﻦ اﺣﺘﯿﺎﺟﯽ ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫
- اﯾﻦ رو ﺗﻮ ﺗﻌﯿﯿﻦ ﻧﻤﯿﮑﻨﯽ ... ﻣﻦ ﻣﯿﮕﻢ ﻫﺴﺖ ﺑﮕﻮ ﭼﺸﻢ ...‬ ‫
- ﺟﺪي ﻧﯿﺴﺘﯽ ... ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زد و ﺑﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻦ دﺳﺘﺶ ﭘﺸﺖ ﮐﺘﻔﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ در ﻋﻤﺎرت ﻫﺪاﯾﺘﻢ ﮐﺮد.‬ ‫ﺑﻪ ﻣﺒﻞ ﺗﮑﯿﻪ دادم و ﺳﺮم رو ﺑﺮدم ﻋﻘﺐ ... ﻧﺎ ﺧﻮد آﮔﺎه ﻟﺒﺨﻨﺪي روي ﻟﺒﻢ اوﻣﺪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ اﻣﺮوز واﻗﻌﺎ ﺧﺴﺘﻪ ام ﮐﺮده ﺑﻮدن اﻣﺎ ﻋﺼﺮ و‬ ‫ﺷﺐ ﻓﻮق اﻟﻌﺎده ﺧﻮﺑﯽ رو ﺑﺎﻫﻢ داﺷﺘﯿﻢ ... ﺑﻪ ﺧﺼﻮص ﮐﻪ ﻧﺰدﯾﮑﻬﺎي ﺳﺎﻋﺖ 9 وﻗﺘﯽ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﯿﻢ ﺑﺮاي ﺷﺎم ﺑﺮﯾﻢ ﺣﺎﻣﯽ زﻧﮓ زده‬ ‫ﺑﻮد و ﭘﺮﺳﯿﺪه ﺑﻮد ﮐﺠﺎ ﻫﺴﺘﯿﻢ و ﺧﻮدش رو ﺧﯿﻠﯽ ﺷﯿﮏ ﻫﻤﺮاﻫﻤﻮن ﮐﺮده ﺑﻮد ... وﻗﺘﯽ ﭼﻬﺎر ﻧﻔﺮي ﭘﺸﺖ ﯾﻪ ﻣﯿﺰ ﺗﻮ ﯾﮑﯽ از ﺷﻠﻮغ‬ ‫ﺗﺮﯾﻦ ﭘﯿﺘﺰا ﻓﺮوﺷﯽ ﻫﺎي ﺷﻬﺮ ﻧﺸﺴﺘﯿﻢ ﺑﺎ وﺟﻮد اﺧﻢ وﺣﺸﺘﻨﺎﮐﺶ ﺑﻪ ﺳﻪ ﺗﺎ ﭘﺴﺮ ﺟﻮوﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﯿﺰ ﮐﻨﺎرﯾﻤﻮن ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدن و ﻫﻤﯿﻦ‬ ‫ﻃﻮر ﺑﺮداﺷﺘﻦ ﺳﺲ ﮐﭽﺎب از ﺟﻠﻮي دﺳﺖ ﻧﯿﻮﺷﺎ ... ﺗﺎزه ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم وﻗﺘﯽ ﻣﯿﮕﻔﺖ ﺑﺮاي ﺑﻮدن ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻮاده اش ﻧﯿﺎزي ﺑﻪ دﻋﻮت‬ ‫ﻧﺪاره ﻣﻨﻈﻮرش ﭼﯿﻪ ... ﻫﻢ ﺑﺮاي ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﺮاي ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺣﻀﻮرش آراﻣﺶ و اﻣﻨﯿﺖ ﻣﻄﻠﻖ ﺑﻮد اﻧﮕﺎر ﮐﻪ ﻫﺮ ﻣﺴﺌﻠﻪ اي رو ﻣﯿﺘﻮﻧﺴﺖ‬ ‫ﺣﻞ ﮐﻨﻪ ... از ﺑﺎز ﮐﺮدن در ﻧﻮﺷﺎﺑﻪ ﺑﺪ ﻗﻠﻖ ﺗﺎ ﻣﺤﮑﻢ ﮐﺮدن ﺷﺎﻟﮕﺮدن دور ﮔﺮدن ﻣﻦ ﺗﺎ ﺑﻐﻞ ﮐﺮدن ﮐﻮﺷﺎ ﺗﻨﺒﻞ ... ﻫﻤﯿﻦ ﮐﺎرﻫﺎي‬ ‫آروم و ﺷﺎﯾﺪ از دﯾﺪ دﯾﮕﺮان ﮐﻢ اﻫﻤﯿﺘﺶ ﻫﻢ ﺑﺮاي ﻣﻦ و ﻫﻢ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻟﺤﻈﻪ ﻫﺎﻣﻮن رو زﯾﺒﺎﺗﺮ ﻣﯽ ﮐﺮد ...‬ ‫ﺻﺪاي زﻧﮓ در واﺣﺪ ﻣﻦ رو از ﺟﺎ ﭘﺮوﻧﺪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﮐﺴﯽ ﻧﺒﻮدم از ﭼﺸﻤﯽ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم زﯾﻨﺐ ﺧﺎﻧﻮم ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ ﻃﺒﻘﻪ ﺑﺎﻻ و داﻣﺎدش ﺑﻮدن‬ ‫ﺗﻌﺠﺐ ﮐﺮدم ﺷﺎﻟﻢ رو روي ﺳﺮم اﻧﺪاﺧﺘﻢ و در رو ﺑﺎز ﮐﺮدم ...‬ ‫
- ﺳﻼم ﻣﺎدر ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ﺷﺐ اﯾﻦ ﻣﻮﻗﻊ ﻣﺰاﺣﻤﺖ ﺷﺪﯾﻢ ﻧﺒﻮدي ﻣﻨﺘﻈﺮت ﺷﺪﯾﻢ دﯾﺮ ﺷﺪ ...‬ ‫از ﻧﮕﺎه داﻣﺎدش و ﻟﺤﻦ ﺧﻮدش ﮐﻨﺎﯾﻪ ﻣﯿﺒﺎرﯾﺪ ... ﺑﺮام ﻣﻬﻢ ﻧﺒﻮد ﺣﺴﺎب ﻣﻦ ﭘﺎك ﺗﺮ از اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺨﻮام ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﺰﺧﺮﻓﺎت ﻓﮑﺮ‬ ‫ﮐﻨﻢ ﺑﺎ ﺑﻬﺎﯾﯽ ﺑﺪم ...‬ ‫ﻫﻨﻮز ﺗﻮ ﭼﻬﺎرﭼﻮب در اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮدﯾﻢ و ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم ﮐﻪ ﺣﺮﻓﺸﻮن ﻣﻬﻢ ﺗﺮ از اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎﺷﻪ ﭘﺲ ﺗﻌﺎرف ﮐﺮدم ﮐﻪ داﺧﻞ ﺑﯿﺎن‬ ‫...‬ ‫داﻣﺎدش ﻣﺮد ﺳﺮ ﺑﻪ زﯾﺮي ﺑﻮد ﺧﻮاﺳﺘﻢ وارد آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ ﺑﺸﻢ‬ ‫
- ﺑﯿﺎ ﺑﺸﯿﻦ ﻫﻤﺮاز ﺟﺎن ﻣﺎدر اﻻن وﻗﺖ ﭘﺬﯾﺮاﯾﯽ ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫رو ﺑﻪ روﺷﻮن ﻧﺸﺴﺘﻢ و ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻬﺸﻮن ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ...‬ ‫
- ﻏﺮض از ﻣﺰاﺣﻤﺖ ﻫﻤﺮاز ﺟﺎن ﻫﻤﻮن ﺑﺤﺚ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ﭘﯿﺸﻪ ... ﻗﺮار ﺑﻮد روش ﻓﮑﺮ ﮐﻨﯽ ... دﺧﺘﺮم اﯾﻦ ﻣﻮﻗﻌﯿﺖ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺑﯿﻪ ...‬ ‫... ﮐﻤﯽ ﻃﻮل ﮐﺸﯿﺪ ﺗﺎ ﺑﺘﻮﻧﻢ داده ﻫﺎي ﻣﻐﺰم رو ﭘﺮدازش ﮐﻨﻢ و ﺑﺮﺳﻢ ﺑﻪ ﺷﺮﯾﮏ ﺷﺪن ﺑﺮاي ﺗﺨﺮﯾﺐ ﺧﻮﻧﻪ ... ﻧﺎﺧﻮد آﮔﺎه ﻧﮕﺎﻫﻢ‬ ‫رﻓﺖ ﺳﻤﺖ ﻗﺎب آﺑﯽ رﻧﮓ ﭘﻨﺠﺮه و ﺷﯿﺸﻪ ﻫﺎي ﺑﺮش ﮔﺮدش و ﮔﻠﺪوﻧﻬﺎم ... ﯾﻪ ﻧﻪ ﮔﻨﺪه ﺗﻮي ﺳﺮم ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﻣﻦ ... زﯾﻨﺐ ﺧﺎﻧﻮم ﻣﻦ اﺻﻼ از اﯾﻦ ﭼﯿﺰا ﺳﺮ در ﻧﻤﯿﺎرم ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫داﻣﺎدش ﻫﻤﻮن ﻃﻮر ﮐﻪ ﺑﻪ زﻣﯿﻦ ﻧﮕﺎه ﻣﯽ ﮐﺮد: اﯾﻦ آﻗﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﯿﺨﻮاد ﺧﻮﻧﻪ رو ﺑﮑﻮﺑﻪ ﻣﺮد ﻣﻄﻤﺌﻨﯽ ﺳﺎﻟﻬﺎﺳﺖ داره اﯾﻦ ﮐﺎر و‬ ‫ﻣﯿﮑﻨﻪ ﺑﻪ ﻧﻔﻊ ﺷﻤﺎﻫﻢ ﻫﺴﺖ ﺑﻪ ﺟﺎي ﯾﻪ واﺣﺪ ﻗﺪﯾﻤﯽ و ﮐﻠﻨﮕﯽ دوﺗﺎ واﺣﺪ ﻧﻮ ﺳﺎز دﺳﺘﺘﻮن رو ﻣﯿﮕﯿﺮه ﺳﺮﻣﺎﯾﻪ ﺗﻮن دو ﺑﺮاﺑﺮ ﻣﯿﺸﻪ‬ ‫...‬ ‫... ﻗﺪﯾﻤﯽ! ﮐﻠﻨﮕﯽ! ... ﺧﺐ ﺑﻮد ... ﺧﻮﻧﻪ ﻗﺪﯾﻤﯽ ﺑﻮد اﻣﺎ ﭘﺮ از ﺧﺎﻃﺮه ﻫﻢ ﺑﻮد ... ﭘﺮ از داﺷﺘﻪ ﻫﺎ و ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﻫﺎ ... ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﺳﯽ ﺳﺎل‬ ‫ﻫﻤﺴﺎﯾﮕﯽ ﻫﻢ ﺑﻮد ... ﺗﻮ ﭘﻠﻪ ﻫﺎش ﺑﺎزﯾﻬﺎي ﮐﻮدﮐﺎﻧﻪ ﻫﻢ ﺑﻮد ...‬ ‫اداﻣﻪ داد: ﺑﺒﯿﻨﯿﺪ اﯾﻦ ﺧﻮﻧﻪ دﯾﮕﻪ ﺑﻪ درد ﻧﻤﯿﺨﻮره ... اﻓﺘﺎده ﺑﻪ ﺧﺮج ...‬ ‫... ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ از ﻫﻤﻮن ﺳﺎﻟﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﺎ آدﻣﻬﺎ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدﯾﻢ ﻫﺮ ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﻣﺪرن و ﺟﺪﯾﺪ ﻗﺎﺑﻞ اﺣﺘﺮام از ﻫﻤﻮن ﺳﺎل ﻫﻢ ﺷﺮوع‬ ‫ﮐﺮدﯾﻢ ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﺧﺎﻃﺮات آدﻣﻬﺎ ﺑﻪ درد ﻧﺨﻮر ﮔﻔﺘﻦ ...‬ ‫
- ﺑﺒﯿﻨﯿﺪ آﻗﺎي؟‬ ‫
- ﺷﻤﺲ ﻫﺴﺘﻢ ...‬ ‫
- ﺑﺒﯿﻨﯿﺪ ﺟﻨﺎب ﺷﻤﺲ ... وﺿﻌﯿﺖ ﺳﺎﮐﻨﯿﻦ اﯾﻦ ﺳﺎﺧﺘﻤﻮن ﮐﻤﯽ ﭘﯿﭽﯿﺪه اﺳﺖ ... ﺑﻪ ﺟﺰ زﯾﻨﺐ ﺧﺎﻧﻮم ﻣﺎدام ﯾﻪ ﭘﯿﺮزن ﺗﻨﻬﺎﺳﺖ ﮐﻪ‬ ‫ﻫﯿﭻ ﮐﺲ رو ﻧﺪاره ... ﮐﯽ ﺑﺮاش اﺳﺒﺎب ﮐﺸﯽ ﮐﻨﻪ؟اﺻﻼ ﮐﺠﺎ ﺑﺮه ﺗﺎ اﯾﻦ ﺳﺎﺧﺘﻤﻮن ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﺸﻪ؟ ﻣﻦ ﻫﻢ ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر اﮔﺮ ﻣﯿﺒﯿﻨﯿﺪ‬ ‫ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﯾﻪ دﺧﺘﺮ ﺗﻨﻬﺎ دارم راﺣﺖ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﭼﻮن ﺗﻮ اﯾﻦ ﻣﺤﻞ ﻫﻤﻪ ﻣﻦ رو ﻣﯿﺸﻨﺎﺳﻦ ... ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ ﻫﺎ رو ﻣﻦ ﺷﻨﺎﺧﺖ دارن ...‬ ‫زﯾﻨﺐ ﺧﺎﻧﻮم: دﺧﺘﺮم ﺧﻮب ﺗﻮ ﻫﻢ ﻓﺎﻣﯿﻞ داري ... دوﺳﺖ و آﺷﻨﺎ داري ...‬ ‫... ﺧﻮب ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ﻣﻨﻈﻮرش ﺑﻪ رﻓﺖ و آﻣﺪﻫﺎي ﻣﻦ ﺑﺎ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺣﺎﻣﯽ ﺗﻮ اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺘﻪ ... دﺳﺘﺎم ﻧﺎ ﺧﻮد آﮔﺎه ﻣﺸﺖ ﺷﺪ: زﯾﻨﺐ‬ ‫ﺧﺎﻧﻮم ﺷﻤﺎ ﮐﻪ ﺗﻤﺎم زﻧﺪﮔﯽ ﻣﻦ رو ﻣﯿﺪوﻧﯿﺪ ﺑﺮاي ﻣﻦ ﺳﺨﺘﻪ ... ﺑﺮاي ﻣﺎدام ﻫﻢ ﺳﺨﺘﻪ ...‬ ‫
- ﻣﯿﺪوﻧﻢ ﻋﺰﯾﺰم اﻣﺎ اﯾﻦ ﺑﻪ ﻧﻔﻊ ﻫﻤﻪ ﻣﺎﺳﺖ ...‬ ‫آﻗﺎي ﺷﻤﺲ: ﻣﺎدر ﺟﻮن اﯾﻨﺎ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺑﺰرﮔﯽ اﺣﺘﯿﺎﺟﯽ ﻧﺪارن ... ﺗﻤﯿﺰ ﮐﺮدﻧﺶ ﺑﺮاﺷﻮن ﺳﺨﺘﻪ ... ﻻاﻗﻞ ﯾﻪ واﺣﺪ دﯾﮕﻪ‬ ‫ﻫﻢ دﺳﺘﺸﻮن رو ﻣﯿﮕﯿﺮه ...‬ ‫... ﭼﯿﺰي ﺑﺮاي ﮔﻔﺘﻦ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ...‬ ‫زﯾﻨﺐ ﺧﺎﻧﻮم: اﻣﺸﺐ ﻣﺰاﺣﻤﺖ ﺷﺪﯾﻢ ﮐﻪ ﻗﺮارﺑﺬارﯾﻢ آﻗﺎي ﺳﺎزﻧﺪه ﻫﻢ ﺑﯿﺎد ﯾﻪ ﺟﻠﺴﻪ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﻢ ...‬ ‫... ﺟﻠﺴﻪ؟ ﺑﯿﻦ ﮐﯿﺎ؟ ﻣﻦ ﮐﻪ ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺳﻪ ﺗﺎ ﻋﺪد رو ﺑﺎ ﻫﻢ ﺟﻤﻊ ﺑﺒﻨﺪم؟ ﻣﺎدام؟ ﯾﻪ ﻃﺮف ﻫﻢ ﯾﻪ ﺳﺎزﻧﺪه ﺑﺴﺎز ﺑﻔﺮوش و ﻣﺮد ﻫﻤﻪ‬ ‫ﻓﻦ ﺣﺮﯾﻔﯽ ﻣﺜﻞ اﯾﻦ ﺷﻤﺲ ﮐﻪ روﺑﻪ روم ﺑﻮد ...‬ ‫
- آﺧﻪ ...‬ ‫
- ﻣﺎدام ﻫﻢ راﺿﯿﻪ ...‬ ‫ﻧﻔﺴﻢ رو ﺑﯿﺮون دادم ... ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدن ﻻي ﻣﻨﮕﻨﻪ ... اﮔﺮ ﻣﺎدام ﻫﻢ راﺿﯽ ﺑﺎﺷﻪ راﺿﯽ ﻧﺒﻮدن ﻣﻦ دردي رو دوا ﻧﻤﯿﮑﺮد: ﺑﺎﺷﻪ‬ ‫زﯾﻨﺐ ﺧﺎﻧﻮم ﻗﺖ ﺟﻠﺴﻪ رو ﺗﻌﯿﯿﻦ ﮐﻨﯿﺪ ...‬ ‫... ﻫﻤﻮن ﻟﺠﻈﻪ ﻣﻮﺑﺎﯾﻠﻢ زﻧﮓ زد ﺣﺎﻣﯽ ﺑﻮد ... ﺑﺎ دﯾﺪن اﺳﻤﺶ روي ﺻﻔﺤﻪ ﻣﻮﺑﺎﯾﻠﻢ ﻫﻢ ﻟﺒﺨﻨﺪي روي ﻟﺒﻢ اوﻣﺪ: ﺑﻠﻪ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- ﺳﻼم ﺧﻮاب ﮐﻪ ﻧﺒﻮدي؟‬ ‫ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺟﻮاب ﺑﺪم ﮐﻪ آﻗﺎي ﺷﻤﺲ ﮔﻮﺷﯽ ﺑﻪ دﺳﺖ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﺳﻼم و ﻋﻠﯿﮏ ﻏﺮاﯾﯽ ﮐﺮد ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﭘﺸﺖ ﺧﻂ ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ اي ﺳﮑﻮت ﮐﺮد ...‬ ‫
- اﻟﻮ ...‬ ‫
- ﮐﯽ ﺧﻮﻧﺘﻪ؟‬ ‫... ﺳﺌﻮاﻟﺶ زﯾﺎدي ﺧﺸﻦ ﺑﻮد: ﻫﻤﺴﺎﯾﻤﻮن و داﻣﺎدﺷﻮن ...‬ ‫
- اﯾﻦ وﻗﺖ ﺷﺐ؟‬ ‫
- ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﻦ ﺑﻮدﻧﺪ ﮔﻮﯾﺎ ... ﺑﺮاي ﻣﺸﮑﻼت ﺳﺎﺧﺘﻤﻮن اوﻣﺪن ...‬ ‫
- ﻣﺸﮑﻼت ﺧﻮﻧﻪ ﺗﻮ؟ ﭼﯿﺰي ﺷﺪه؟‬ ‫
- ﺗﻮ ﻧﮕﺮان ﭼﯽ ﻫﺴﺘﯽ؟‬ ‫
- ﺧﻮب ﻧﮕﺮان ﺗﻮ ...‬ ‫... ﻟﺒﺨﻨﺪي روي ﻟﺒﻢ اوﻣﺪ: ﻣﻦ ﺧﻮﺑﻢ ... ﭼﯿﺰ ﺧﺎﺻﯽ ﻫﻢ ﻧﯿﺴﺖ ... ﻣﯿﺸﻪ ﻣﻦ ﺑﻌﺪ از رﻓﺘﻦ ﻣﻬﻤﻮن ﻫﺎم ﺑﺎﻫﺎت ﺗﻤﺎس ﺑﮕﯿﺮم ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﺑﯿﺎم؟! اﻻن ﺧﻠﻮﺗﻪ ... ﯾﻪ رﺑﻊ دﯾﮕﻪ اوﻧﺠﺎم ...‬ ‫آﻗﺎي ﺷﻤﺲ ﻫﻢ ﺗﻠﻔﻨﺶ رو ﻗﻄﻊ ﮐﺮده ﺑﻮد و ﺑﺎ زﯾﻨﺐ ﺧﺎﻧﻮم ﻣﻨﺘﻈﺮم ﺑﻮدن ...‬ ‫ﮐﻤﯽ ﺻﺪام رو ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺗﺮ آوردم: ﺑﺎور ﮐﻦ ﻫﯿﭽﯽ ﻧﯿﺴﺖ ... اﻻن ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻦ ﺑﺮم؟‬ ‫
- رﻓﺘﻦ ﺑﻬﻢ زﻧﮓ ﻣﯿﺰﻧﯽ ...‬ ‫... از ﻟﺤﻦ دﺳﺘﻮرﯾﺶ ﺧﻨﺪه ام ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ...‬ ‫از ﮐﻞ ﻣﺎﺟﺮاي اوﻣﺪن زﯾﻨﺐ ﺧﺎﻧﻮم ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ داﻣﺎدش اﯾﻦ ﻧﺼﯿﺒﻢ ﺷﺪ ﮐﻪ دﻟﻢ ﺑﺮاي زﯾﻨﺐ ﺧﺎﻧﻮم ﺳﻮﺧﺖ ... ﻣﻮﻗﻊ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﻪ‬ ‫آﻗﺎي ﺷﻤﺲ ﭘﻠﻪ ﻫﺎ رو داﺷﺖ ﻣﯿﺮﻓﺖ ﺑﺎﻻ زﯾﻨﺐ ﺧﺎﻧﻮم ﺑﺎ ﭘﺮ ﭼﺎدرش اﺷﮏ ﭼﺸﻤﺶ رو ﭘﺎك ﮐﺮد: ﻣﻨﻢ دﻟﻢ ﻧﻤﯿﺨﻮاد اﯾﻦ ﺧﻮﻧﻪ‬ ‫ﺗﺨﺮﯾﺐ ﺑﺸﻪ ... اون درﺧﺖ اﻧﺠﯿﺮ ﺗﻮ ﺣﯿﺎط رو ﻣﻦ ﺧﻮدم ﮐﺎﺷﺘﻢ اﻣﺎ ﭼﻪ ﮐﻨﻢ ﻣﺠﺒﻮرم ... دﺧﺘﺮم و داﻣﺎدم ﻣﺴﺘﺎﺟﺮن ... ﻧﻤﯿﺮﺳﻮﻧﻦ‬ ‫ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻬﺸﻮن ﮐﻤﮏ ﮐﻨﻢ ... ﺗﻮ ﻫﻢ ﺟﻮوﻧﯽ ﯾﻪ واﺣﺪ دﯾﮕﻪ رو اﺟﺎره ﻣﯿﺪي ﮐﻤﮏ ﺧﺮﺟﺖ ﻣﯿﺸﻪ ...‬ ‫ﺷﺎﻟﻢ رو از ﺳﺮم ﮐﺸﯿﺪم و ﻧﻔﺴﻢ رو ﻣﺤﮑﻢ ﺑﯿﺮون دادم ... دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ اﯾﻦ ﺧﻮﻧﻪ دﺳﺖ ﺑﺨﻮره ... رﻓﺘﻢ ﮐﻨﺎر ﭘﻨﺠﺮه و ﺑﯿﺮون‬ ‫روﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﺗﻮ اﯾﻦ ﻣﺪت ﺑﺎﯾﺪ ﯾﻪ ﺧﻮﻧﻪ رﻫﻦ ﻣﯿﮑﺮدم ... ﮐﺠﺎ؟ ﮐﺠﺎ ﺑﺮاي ﯾﻪ دﺧﺘﺮ ﺟﻮون ﺑﯿﺴﺖ و ﺳﻪ ﺳﺎﻟﻪ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﺑﻮد؟ ﺑﻪ‬ ‫ﺳﺎﻋﺖ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﺷﺪه ﺑﻮد دوازده ... ﯾﺎد ﺣﺎﻣﯽ اﻓﺘﺎدم ... ﭼﯽ ﮐﺎرم داﺷﺖ ... ﺑﺎ زﻧﮓ اول ﮔﻮﺷﯽ رو ﺑﺮداﺷﺖ: اﻻن رﻓﺘﻦ؟‬ ‫ﺧﻨﺪه ام ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد از اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﻧﮕﺮاﻧﯿﺶ: ﻧﻪ ﯾﻪ رﺑﻌﯽ ﻣﯿﺸﻪ ...‬ ‫ﺻﺎي در ﮐﻤﺪش اوﻣﺪ ...‬ ‫
- ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ﺧﻮاب ﮐﻪ ﻧﺒﻮدي؟‬ ‫
- ﻧﻪ داﺷﺘﻢ ﻟﺒﺎس ﻣﯿﭙﻮﺷﯿﺪم ﺑﯿﺎم ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- ﺷﻮﺧﯽ ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ؟ ﺑﺎﺑﺎ ﻣﻦ ﺳﺎﻟﻬﺎﺳﺖ دارم ﺗﻨﻬﺎ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯿﮑﻨﻢ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﺑﻪ اون ﺳﺎﻟﻬﺎ ﮐﺎر ﻧﺪارم ... ﺣﺎﻻ ﭼﯽ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻦ؟ اﯾﻦ ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ ﺷﻤﺎ ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯿﮑﻨﻪ ﯾﺎزده ﺷﺐ ادم ﺧﻮﻧﻪ ﯾﻪ دﺧﺘﺮ ﺟﻮون‬ ‫ﻧﻤﯿﺎد؟ ﺗﻮ ﭼﺮا در رو ﺑﺎز ﮐﺮدي؟‬ ‫
- ﺳﺌﻮاﻟﻬﺎت رو ﯾﮑﯽ ﯾﮑﯽ ﻣﻄﺮح ﮐﻨﯽ ﺟﻮاﺑﺖ رو راﺣﺖ ﺗﺮ ﻣﯽ دﻣﺎ ... ﺳﺎﺧﺘﻤﻮن ﯾﻪ ﻣﺸﮑﻼﺗﯽ داره ... ﺧﻮب ﻗﺪﯾﻤﯽ ﺷﺪه ...‬ ‫... ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ﭼﺮا ﺑﻬﺶ ﻧﮕﻔﺘﻢ ... ﻓﻌﻞ ﻣﻮﺿﻮع ﺑﺎ ﺗﻤﺎم اﻫﻤﯿﺘﺶ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﺴﮑﻮت ﻣﯿﻤﻮﻧﺪ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻫﻤﺶ ﺑﺎري ﺑﻪ دوﺷﺶ اﺿﺎﻓﻪ‬ ‫ﮐﻨﻢ ...‬ ‫
- ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮش ﺑﯿﻨﺎﻧﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ اﮔﺮ ﭼﯿﺰي ﺑﺸﻪ ﺑﻬﻢ ﻣﯿﮕﯽ ﻫﻤﺮاز ...‬ ‫
- اﮔﺮ ﻣﺴﺌﻠﻪ اي ﺑﺎﺷﻪ ﮐﻪ ﻧﺘﻮﻧﻢ ﺣﻠﺶ ﮐﻨﻢ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎش ﻣﯿﮕﻢ ...‬ ‫
- ﺑﺘﻮﻧﯽ ﯾﺎ ﻧﺘﻮﻧﯽ ﺑﮕﻮ ...‬ ‫
- ﺑﺎﻫﺎم ﮐﺎر داﺷﺘﯽ؟‬ ‫ﻣﻮﺿﻮع رو ﻋﻮض ﮐﺮدم ... اﯾﻦ ﻃﻮري ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ از دروغ ﮔﻔﺘﻦ اﻣﺘﻨﺎع ﮐﻨﻢ ...‬ ‫ﻧﻔﺴﺶ رو ﺑﯿﺮون داد و ﺑﺪون اﯾﻨﮑﻪ اﯾﻦ ﭼﺮﺧﺶ ﻣﻮﺿﻮﻋﯽ رو ﺑﻪ روش ﺑﯿﺎره ﮔﻔﺖ: ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﺑﮕﻢ ﻓﺮدا ﻗﺒﻞ از رﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻪ‬ ‫ﺣﺎﻣﺪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو اول ﺑﺒﺮﯾﻢ ﺑﯿﺮون ﯾﮑﻢ ﺑﻬﺸﻮن ذﻫﻨﯿﺖ ﺑﺪﯾﻢ ...‬ ‫
- ﻣﻦ اﻣﺸﺐ ﯾﮑﻢ ﺗﻮ ﮔﻮش ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺧﻮﻧﺪم ...‬ ‫
- ﻣﯿﺪوﻧﻢ اﻣﺎ ﮐﻮﺷﺎ ﺷﺎﮐﯽ ﺗﺮه ...‬ ‫
- اﻻن ﺑﻪ اﻣﺘﺤﺎﻧﺎﺗﺸﻮن ﻧﺰدﯾﮏ ﮐﺎش ﻣﯿﺸﺪ ﺑﺬارﯾﻢ ﺑﺮاي ﺑﻌﺪ ...‬ ‫
- ﺑﺎ ﻣﺪرﺳﻪ ﺷﻮن ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮدم ﻫﺮ ﭼﻪ ﻗﺪر دﯾﺮ ﺗﺮ ﺳﺨﺖ ﺗﺮ ... ﺗﻮ ﻧﻔﻮذت از ﻫﻤﻪ ﻣﺎ ﺑﯿﺸﺘﺮه ... ﺗﻮ ﺑﮕﯽ ﺧﻮرﺷﯿﺪ آﺑﯽ ﻫﺴﺘﺶ اﯾﻨﺎ‬ ‫ﻣﯿﭙﺬﯾﺮن ... ﻣﯿﺪوﻧﻢ داري ﺗﻮ رودرﺑﺎﯾﺴﺘﯽ ﻣﻦ اﯾﻦ ﮐﺎر رو ﻣﯿﮑﻨﯽ ... اﻣﺎ ﺟﺒﺮان ﻣﯿﮑﻨﻢ ... ﻗﻮل ﻣﯿﺪم.‬ ‫ﻣﻮﻫﺎم رو ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ روي ﺷﻮﻧﻪ ﻫﺎم رﻫﺎ ﮐﺮدم ... ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪه ﺑﻮد وﻟﯽ ﻫﻨﻮز ﻟﻮﻟﻪ ﻟﻮﻟﻪ ﺑﻮد ... ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎزﻫﻢ ﻓﺮش ﻣﯿﮑﺮدم ... از ﺷﺪت‬ ‫اﺳﺘﺮس ﺑﻪ ﻓﮑﺮ ﻫﺎي ﭼﺮﻧﺪ رﺳﯿﺪه ﺑﻮدم ... اﻣﺮوز ﺗﻤﺮﯾﻦ واﻗﻌﺎ ﺑﯽ ﭼﺎره ام ﮐﺮده ﺑﻮد ﻧﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﺪون وﻗﻔﻪ ﺳﺮﭘﺎ ﺑﻮدم و اﻻن‬ ‫زاﻧﻮﻫﺎم ﻃﺎﻗﺖ وزﻧﻢ رو ﻧﺪاﺷﺘﻦ ... و اﺳﺘﺮس و ﻧﮕﺮاﻧﯽ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻫﻢ ﯾﻪ ﺟﻮري داﺷﺖ دﯾﻮﻧﻪ ام ﻣﯿﮑﺮد ...‬ ‫ﮔﻮﺷﯽ رو ﺑﯿﻦ ﺻﻮرﺗﻢ و ﺷﻮﻧﻪ ام ﮔﺬاﺷﺘﻢ ...‬ ‫ﺳﯿﺎوش: ﭼﺮا ﯾﻬﻮ ﻣﯿﺮي ﺗﻮ ﮐﻤﺎ وﺳﻂ ﺣﺮف زدن؟‬ ‫
- ذﻫﻨﻢ ﺟﻤﻊ ﻧﻤﯿﺸﻪ ﻣﺮد ﺣﺴﺎﺑﯽ ﭼﻪ ﺗﻮﻗﻌﯽ ازم داري؟‬ ‫
- ﻣﻦ ﻧﻤﯿﻔﻬﻤﻢ ﭼﺮا اﯾﻨﺎ اﻧﻘﺪر از ﺗﻮ ﺗﻮﻗﻊ دارن ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﺧﻮدم ﻫﻢ ﻃﺎﻗﺖ ﻧﺪارم ﻧﺮم ...‬ ‫
- ﻫﻤﻪ اﯾﻦ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﺗﻤﻮم ﺷﻪ ... ﯾﮑﯽ دوﻣﺎه دﯾﮕﻪ ﻗﺒﻞ از ﺷﺮوع اﺟﺮات ﯾﻪ ﻣﺴﺎﻓﺮت دو ﺳﻪ روزه ﺑﺮﯾﻢ ... داري داﻏﻮن ﻣﯿﺸﯽ ...‬ ‫
- ﺳﯿﺎ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- ﺑﻠﻪ ... اﯾﻦ ﻟﺤﻦ ﺳﯿﺎ ﺧﺮ ﮐﻦ رو ﺑﻪ ﮐﺎر ﮐﻪ ﻣﯿﺒﺮي ﻣﻦ ﺑﻪ ﻋﺮ ﻋﺮ ﻣﯿﻮﻓﺘﻢ ...‬ ‫
- آﻗﺎي ﻣﻬﻨﺪس درﺳﺖ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻦ ...‬ ‫ﺧﻨﺪه ﺗﻠﺨﯽ ﮐﺮد: ﻣﻬﻨﺪس ﺷﺪم ﻧﻪ؟‬ ‫
- ﻗﺪرت رو ﻣﯿﺪوﻧﻪ؟!‬ ‫... ﻫﺮ دوﻣﻮن ﺧﻮب ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﯿﻢ ﻣﻨﻈﻮر ﻣﻦ ﮐﯿﻪ ...‬ ‫
- دوﺳﺘﺶ دارم و دوﺳﺘﻢ داره ... ﻫﺮﮐﺎري ﺑﺮاش ﮐﺮدم و ﻧﮑﺮدم ﻧﻮش ﺟﻮن ﻧﮕﺎﻫﺶ ...‬ ‫
- ﮐﯽ ﻣﯿﺮه اﯾﻦ ﻫﻤﻪ راﻫﻮ؟ ﮐﺎش ﯾﮑﯽ اﯾﻦ ﺟﻮري ﻋﺎﺷﻖ ﻣﻦ ﺑﻮد ...‬ ‫
- واﻻ ﻣﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﯿﺎﯾﻢ ﭘﯿﺶ اﯾﺸﻮن ﺷﺎﮔﺮدي ...‬ ‫
- ﮐﯽ؟‬ ‫ﺑﺎ ﻟﺤﻦ ﻣﺴﺨﺮه اي ﮔﻔﺖ: ﺳﺒﺰي ﻓﺮوش ﻣﺤﻠﺘﻮن ... ﺧﻮدﺗﯽ ﻣﻤﻮش ...‬ ‫
- ﮔﻠﻨﺎر رو دﺳﺖ ﺗﻤﺎم ﮐﺎﻧﺎﻟﻬﺎي ﺧﺒﺮي زده ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﻗﺒﻞ از اون ﻓﻬﻤﯿﺪه ﺑﻮدم ﻓﻘﻂ دﻟﺨﻮردم ﭼﺮا ﺑﻪ ﻣﻦ ﭼﯿﺰي ﻧﮕﻔﺘﯽ ...‬ ‫
- ﺳﯿﺎ ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ...‬ ‫
- ﺑﯿﺨﯿﺎل ﻣﻤﻮش ﺟﻮﻧﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﺣﺎل و ﻫﻮات ﻋﻮض ﺷﻪ ... ﻣﺮاﻗﺐ ﺧﻮدت ﺑﺎش ... زﯾﺎد ﺑﻪ ﺧﻮدت ﻓﺸﺎر ﻧﯿﺎر ... ﻣﻦ ﮔﻮﺷﯽ‬ ‫ﺑﺪﺳﺘﻢ ... ﻫﺮ وﻗﺖ اﺣﺴﺎس ﮐﺮدي ﻧﻤﯿﺨﻮاي اﯾﻦ اﻧﺘﻈﺎم ﻫﺎ رو ﺑﺒﯿﻨﯽ ﯾﻪ زﻧﮓ ﮐﺎﻓﯿﻪ ...‬ ‫ﺟﻠﻮي در اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮدم و ﭼﺸﻢ دوﺧﺘﻪ ﺑﻮدم ﺑﻪ ﺳﺮﺧﯿﺎﺑﻮن و ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺣﺎﻣﯽ وﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﻮدم ... ﭘﯿﭽﯿﺪﻧﺸﻮن ﺗﻮي ﺧﯿﺎﺑﻮن ﺑﻪ اﺳﺘﺮﺳﻢ‬ ‫اﺿﺎﻓﻪ ﮐﺮد ...‬ ‫ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﭘﺸﺖ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدن ... در ﺟﻠﻮ رو ﺑﺎز ﮐﺮدم و ﺣﻀﻮر ﻫﺮ ﺳﻪ ﻧﻔﺮﺷﻮن رو ﻧﻔﺲ ﮐﺸﯿﺪم دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺗﺎ ﺗﻪ دﻧﯿﺎ ﻫﻤﯿﻦ‬ ‫ﺷﮑﻠﯽ ﺑﻤﻮﻧﻢ ... ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰي ﻋﻮض ﻧﺸﻪ ...‬ ‫ﻫﺮ دو از ﭘﺸﺖ ﺳﺮ از ﮔﺮدﻧﻢ آوﯾﺰون ﺷﺪن و ﻣﺎچ ﺑﺎروﻧﻢ ﮐﺮدن ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ: ﻣﻮﻫﺎش رو ﮐﻨﺪي ﮐﻮﺷﺎ ...‬ ‫
- ﺳﻼم ...‬ ‫
- ﭼﻪ ﻋﺠﺐ ﻣﻦ رو ﻫﻢ دﯾﺪي؟‬ ‫... ﺣﺴﻮدي ﮐﺮده ﺑﻮد؟ ﺧﻨﺪه ام ﮔﺮﻓﺖ ... اﮔﺮ روزي ﮐﺴﯽ ﺑﻬﻢ ﻣﯿﮕﻔﺖ اون دﮐﺘﺮ ﺑﺪ اﺧﻼق و ﺟﺪي اﯾﻦ ﻃﻮري ﺣﺴﻮدي ﻣﯿﮑﻨﻪ‬ ‫ﺑﺪﺗﺮ از ﮐﻮﺷﺎ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم ﻋﻘﻠﺶ رو از دﺳﺖ داده ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﻓﯿﻠﻢ ﻣﻮرد ﻋﻼﻗﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو ﺗﻮي دﺳﺘﮕﺎه ﮔﺬاﺷﺖ و اوﻧﻬﺎ ﻫﻢ ﺗﮑﯿﻪ دادن ﺑﻪ ﺻﻨﺪﻟﯽ و ﻣﺸﻐﻮل ﺷﺪن ...‬ ‫ﻧﺎﺧﻦ ﻫﺎم رو ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﯿﺰدم ... ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﻇﺮﯾﻒ دور ﻣﭽﻢ ﻧﮕﺎﻫﯽ اﻧﺪاﺧﺘﻢ ... دوﺳﺎﻋﺘﯽ ﺣﺪاﻗﻞ وﻗﺖ داﺷﺘﯿﻢ ... ﻧﻤﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ﺑﻌﺪش‬ ‫ﭼﯽ ﻣﯿﺸﻪ ... ﮐﻤﯽ ﺳﺮش رو ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﺧﻢ ﮐﺮد: دﯾﮕﻪ ﻣﺸﮑﻠﯽ ﮐﻪ ﭘﯿﺶ ﻧﯿﻮﻣﺪ ﺗﻮ ﺗﻤﺮﯾﻦ ﻫﺎ؟‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﻧﮕﺎه آﺷﻐﺎل ﻧﺮﯾﻤﺎن رو اﮔﺮ ﻓﺎﮐﺘﻮر ﻣﯿﮕﺮﻓﺘﯿﻢ: ﻧﻪ ﺑﺎ ﻓﺎﺻﻠﻪ ازم راه ﻣﯿﺮه ...‬ ‫
- ﺑﻪ ﻧﻔﻊ ﺧﻮدﺷﻪ ﮐﻪ اﯾﻦ ﻓﺎﺻﻠﻪ رو ﺣﻔﻆ ﮐﻨﻪ دﻓﻌﻪ ﺑﻌﺪ ﺑﻬﺶ ﺗﺬﮐﺮ ﻧﻤﯿﺪم ﺻﻮرت ﻣﺴﺌﻠﻪ ي ﺑﻮدﻧﺶ رو ﭘﺎك ﻣﯿﮑﻨﻢ ...‬ ‫
- ﺧﻄﺮﻧﺎك ﺷﺪي‬ ‫
- ﮐﺴﯽ ﺣﻖ ﻧﺪاره رو ﺣﺴﺎﺳﯿﺘﻬﺎي ﻣﻦ دﺳﺖ ﺑﺬاره ...‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮم ﮐﺮدم ﻧﯿﻮﺷﺎ و ﮐﻮﺷﺎ ﻏﺮق ﻓﯿﻠﻢ ﺑﻮدن ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ ﺑﺮﮔﺸﺘﻨﻢ و زﯾﺮﭼﺸﻤﯽ ﺑﻪ ﻧﯿﻢ رﺧﺶ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ...‬ ‫
- ﮐﺠﺎ ﺑﺮﯾﻢ ﺑﺎﻫﺎﺷﻮن ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﯿﻢ؟‬ ‫
- ﻣﯿﺮﯾﻢ ﯾﻪ ﺑﺴﺘﻨﯽ ﻓﺮوﺷﯽ ﺟﻤﻊ و ﺟﻮر ... ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﻓﻬﻤﯿﺪه ﻣﺎﺟﺮا از ﭼﻪ ﻗﺮاره ...‬ ‫
- ﭼﯿﺰي ﻧﻤﯿﺸﻪ ﻣﮕﻪ ﻧﻪ؟‬ ‫
- ﻧﻪ ... ﻧﻪ ﺗﺎ وﻗﺘﯽ ﺗﻮ ﻫﺴﺘﯽ ... ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻢ ... اوﻧﻬﺎ ﺗﺤﺖ ﻫﺮ ﺷﺮاﯾﻄﯽ ﻣﺎ رو دارن ... و از اﯾﻦ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﭘﺪرﺷﻮن رو ﻫﻢ دارن ...‬ ‫
- دوﺳﺖ دارم ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ اﯾﻦ داﺷﺘﻪ ﻫﺎﺷﻮن ﻫﻤﻪ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﻫﺎي اﯾﻦ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻟﺸﻮن رو ﺟﺒﺮان ﻣﯿﮑﻨﻪ ...‬ ‫
- ﮐﺎش ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﺘﻮﻧﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﭼﯿﺰﻫﺎ رو ﺑﺮاي ﺗﻮ ﺟﺒﺮان ﮐﻨﻢ ...‬ ‫
- ﻣﻦ؟‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زد: ﺑﻠﻪ ﺧﻮد ﺧﻮد ﺷﻤﺎ!‬ ‫ﺑﺴﺘﻨﯽ ﺗﻮت ﻓﺮﻧﮕﯽ ﺷﻮن داﺷﺖ آب ﻣﯿﺸﺪ ... ﺑﻬﺶ دﺳﺖ ﻧﻤﯿﺰدن و دﺳﺖ ﻣﻦ روي زاﻧﻮﻫﺎم ﻣﯿﻠﺮزﯾﺪ ... ﺣﺎﻣﯽ اﻣﺎ ﺟﺪي و ﻃﻮري‬ ‫ﮐﻪ اﻧﮕﺎر ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﻋﺎدﯾﻪ ﻧﮕﺎﻫﺸﻮن ﻣﯿﮑﺮد ...‬ ‫ﮐﻮﺷﺎ دﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﯿﻨﻪ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد ... و ﻧﯿﻮﺷﺎ ﭼﺸﻤﺎش ﺧﯿﺲ ﺑﻮد ... ﺑﺎ وﺟﻮد ﺳﻦ و ﺳﺎﻟﺸﻮن ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺗﺮﺑﯿﺘﯽ ﮐﻪ داﺷﺘﻦ ﺗﻮي ﺟﻤﻊ‬ ‫داد ﻧﻤﯿﺰدن ﯾﺎ ﻋﮑﺲ اﻟﻌﻤﻞ ﻧﺸﻮن ﻧﻤﯽ دادن و ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺧﺎﻃﺮ ﻫﻢ ﺣﺎﻣﯽ اﯾﻦ ﺟﺎ رو ﮐﻪ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﺧﺎﻟﯽ ﺑﻮد اﻣﺎ ﯾﮑﯽ دوﺗﺎ ﻣﯿﺰش ﭘﺮ‬ ‫ﺑﻮد رو اﻧﺘﺨﺎب ﮐﺮده ﺑﻮد ﮐﻪ ﺟﺎ ﺑﺮاي ﻗﻬﺮ و داد و ﺑﯿﺪاد رو ﺑﮕﯿﺮه ...‬ ‫دﺳﺘﻢ رو ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﮐﻮﺷﺎ ﺑﺮدم و ﮔﻮﻧﻪ ﻧﺎزش رو ﻟﻤﺲ ﮐﺮدم: ﻫﻤﺮا زﻗﺮﺑﻮﻧﺖ ﺑﺮه ﻣﺎ ﺑﺎرﻫﺎ اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ راﺟﻊ ﺑﻬﺶ ﺣﺮف زده‬ ‫ﺑﻮدﯾﻢ ...‬ ‫ﺳﮑﻮﺗﺶ اﻋﺼﺎﺑﻢ رو ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﺨﺘﻞ ﻣﯿﮑﺮد ...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ آرﻧﺠﻢ رو ﻣﺤﮑﻢ ﮔﺮﻓﺖ: ﺗﻮ ﻫﻢ ﻣﯿﺎي ﻣﮕﻪ ﻧﻪ؟ ﻣﺎ رو ﻫﻢ ﺑﺎﻫﺎش ﺗﻨﻬﺎ ﻧﻤﯿﺬاري ...‬ ‫
- اﻟﺒﺘﻪ ﻋﺮوﺳﮑﻢ ... اﻟﺒﺘﻪ ... ﺑﻬﺘﻮن ﻗﻮل ﻣﯿﺪم ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﺳﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﻃﻮل ﻧﮑﺸﻪ ... ﺑﻌﺪش اﻣﺸﺐ رو ﺑﯿﺎﯾﺪ ﭘﯿﺶ ﻣﻦ ... ﻓﺮدا ﻫﻢ‬ ‫ﻣﺪرﺳﻪ ﻧﺮﯾﺪ ﻣﻨﻢ ﺳﺮ ﮐﺎر ﻧﻤﯿﺮم ...‬ ‫ﮐﻮﺷﺎ: ﺗﻮ ﻣﺎﮐﺎروﻧﯽ درﺳﺖ ﻣﯿﮑﻨﯽ ... ﮐﺘﺎب ﻣﯿﺨﻮﻧﯿﻢ ... ﭘﺎزل ﺑﺎزي ﻣﯽ ﮐﻨﯿﻢ ...‬ ‫ﺑﻐﻀﻢ رو ﻗﻮرت دادم: ﻫﻤﻪ اﯾﻦ ﮐﺎرﻫﺎ رو اﻧﺠﺎم ﻣﯿﺪﯾﻢ ... ﺑﻬﺘﻮن ﻗﻮل ﻣﯿﺪم ...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ: دوﺳﺘﺶ ﻧﺪارم ...‬ ‫
- ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﻦ ﻧﯿﻮﺷﺎ ... ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﻣﻦ رو ﻗﺒﻮل داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯽ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﻫﺮ دو دﻟﺨﻮر ﺑﻮدن و ﺗﺮﺳﯿﺪه و ﻣﻦ ﺧﻮدم رو وﺳﻂ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدم ... ﭘﯿﭽﯿﺪﯾﻢ ﺗﻮ ﻣﺤﻠﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻠﻮﺗﯽ ﺟﻠﻮي ﯾﻪ ﺳﺎﺧﺘﻤﻮن آﺟﺮ ﺳﻪ‬ ‫ﺳﺎﻧﺘﯽ ﻧﺴﺒﺘﺎ ﻗﺪﯾﻤﯽ ... ﻣﺤﻠﻪ ﻟﻮﮐﺲ و ﺳﺎﮐﺖ و ﭘﺮ دار و درﺧﺘﯽ ﺑﻮد ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﻣﺎﺷﯿﻦ رو ﭘﺎرك ﮐﺮد ﻗﯿﺎﻓﻪ اش ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﺟﺪي ﺑﻮد ... ﭼﻬﺮه ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﻪ ﺷﺪت ﻣﻀﻄﺮب و ﻋﺼﺒﯽ ﺑﻮد از ﺧﻮدﻣﻮن ﻣﺘﻨﻔﺮ‬ ‫ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﺧﻮدﻣﻮن ﻫﻢ ﺷﺎﯾﺪ ﺑﻬﺶ ﺧﯿﻠﯽ اﻋﺘﻤﺎدي ﻧﺪاﺷﺘﯿﻢ داﺷﺘﯿﻢ دﻧﯿﺎﺷﻮن رو ﻋﻮض ﻣﯽ ﮐﺮدﯾﻢ ... ﺑﺎ اﺻﺮار‬ ‫...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺧﯿﻠﯽ آروم ﻧﻤﯿﺮﺳﯿﺪ ... ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮش: ﮐﻮﺷﺎ ﻋﻤﻮ ﺟﻮن ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺮام ﻋﺰﯾﺰﯾﺪ ﭘﺲ اﯾﻦ ﻃﻮري ﻧﮕﺎم ﻧﮑﻦ‬ ‫ﻋﻤﻮ ...‬ ‫ﮐﻮﺷﺎ ﻋﺼﺒﯽ ﺗﺮ از ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯿﺮﺳﯿﺪ اﻣﺎ ﻣﻦ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮدم ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺳﻦ ﮐﻤﺶ و اﻟﺒﺘﻪ ﭘﺴﺮ ﺑﻮدﻧﺶ ﺣﺎﻣﺪ رو زودﺗﺮ ﻣﯿﭙﺬﯾﺮه ...‬ ‫از ﻣﺎﺷﯿﻦ ﮐﻪ ﭘﯿﺎده ﺷﺪﯾﻢ ... ﻧﯿﻮﺷﺎ ﯾﯽ ﮐﻪ ﯾﺦ ﮐﺮده ﺑﻮد رو ﻣﺤﮑﻢ ﺗﺮ ﺑﻐﻞ ﮐﺮدم ... ﮐﻮﺷﺎ رو ﻫﻢ ... ﮔﻮﻧﻪ ﻫﺮ دوﺷﻮن رو ﺑﻮﺳﯿﺪم:‬ ‫ﯾﻪ روزي ﻣﯿﺸﻪ ﻫﺮ دوﺗﻮن ﺑﺎﺑﺖ اﻣﺮوز از ﻣﺎ ﺗﺸﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ ...‬ ‫... و ﻣﻦ آﯾﺎ ﺧﻮدم ﻫﻢ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ اﻋﺘﻘﺎدي داﺷﺘﻢ؟ ﺑﻪ اﻣﯿﺪ روزي ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺣﺎﻣﺪ ﻣﺎ رو ﺳﺮاﻓﮑﻨﺪه ﻧﮑﻨﻪ ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ دﺳﺘﺶ رو ﭘﺸﺖ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﮔﺬاﺷﺖ و اوﻧﻬﺎ رو زﯾﺮ ﺑﺎل ﺧﻮدش ﮔﺮﻓﺖ و ﮐﻤﯽ ﺟﻠﻮﺗﺮ ﺑﺎﻫﺎﺷﻮن ﺣﺮﮐﺖ ﮐﺮد ... و ﻣﻦ ﺟﻠﻮي ﺑﺎز‬ ‫ﭘﺎﻟﺘﻮم رو ﺗﻮ دﺳﺘﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﻓﮏ ﮐﺮدم ﻣﻦ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﺮد اﻋﺘﻤﺎد داﺷﺘﻢ ... اون ﮐﺎر ﻏﻠﻄﯽ ﻧﻤﯿﮑﺮد ... ﭘﯿﺸﻮﻧﯿﻢ رو ﺧﺎروﻧﺪم و وارد‬ ‫ﺷﺪم ...‬ ‫در ﺑﺰرگ و اﺷﺮاﻓﯽ ﻗﺪﯾﻤﯽ ﮐﻪ ﺑﺎز ﺷﺪ ... ﺣﺎﻣﺪ رﻧﮓ ﭘﺮﯾﺪه ﺗﺮ از ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺗﻮ ﭼﺎرﭼﻮب در ﭘﺪﯾﺪار ﺷﺪ ... ﻧﯿﻮﺷﺎ دﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﯿﻨﻪ و‬ ‫ﺷﺎﮐﯽ ﺑﻮد ... ﮐﻮﺷﺎ ﭘﺸﺖ زاﻧﻮي ﺣﺎﻣﯽ ﻗﺎﯾﻢ ﺷﺪ ...‬ ‫ﺣﺎﻣﺪ اﻣﺎ اﻧﻘﺪر ﻏﺮق اﯾﻦ دو ﻣﻮﺟﻮد ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﺎ رو ﻧﻤﯿﺪﯾﺪ ... ﺷﺎﯾﺪ ﺧﻮدش رو ﻣﯿﺪﯾﺪ ﺑﺎ ﺗﻤﺎم اﺷﺘﺒﺎﻫﺎت و ﮐﻤﺒﻮدﻫﺎي اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ‬ ‫... ﺷﺎﯾﺪ ﺗﻤﺎم اون ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ رو ﻣﯿﺪﯾﺪ ﮐﻪ ﻣﯿﺘﻮﻧﺴﺖ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺎده ﺗﺮ از اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ...‬ ‫ﭘﺸﺖ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻢ ... ﻧﮕﺎه ﺧﯿﺲ ﺣﺎﻣﺪ ﺑﻪ دو ﻣﻮﺟﻮدي ﺑﻮد ﮐﻪ ﻫﯿﭻ ﮐﺪوم ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﻬﺮﺑﺎن ﮐﻪ ﺣﺘﯽ آﺷﻨﺎﻫﻢ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻧﻤﯽ‬ ‫ﮐﺮدن و ﻣﻦ ﭘﺮﺳﯿﺪم ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺎﯾﺪ اﯾﻦ ﮐﺎر رو ﺑﺎ ﯾﻪ ﻣﺘﺨﺼﺺ اﻧﺠﺎم ﻣﯿﺪادﯾﻢ ... ﺣﺎﻣﯽ: ﺳﻼم ...‬ ‫ﺳﻼم ﺣﺎﻣﯽ دﺳﺘﻬﺎي ﺧﺸﮏ ﺷﺪه ﺗﻮي ﻫﻮاي ﺣﺎﻣﺪ ﺑﺮاي ﺑﻪ آﻏﻮش ﮐﺸﯿﺪن ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو ﭘﺎﯾﯿﻦ آورد ... دﺳﺘﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺗﺎزه دﯾﺪه‬ ‫ﺑﻮدم و ﮔﻮﯾﺎ از اﺑﺘﺪا ﺑﺎز ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ و ﺣﺎﻻ ﻧﺎ ﮐﺎم ﻣﻮﻧﺪه ﺑﻮدن ... ﭘﺸﺘﺶ ﻫﻨﻮز ﺧﻢ ﺑﻮد ... ﺷﺎﯾﺪ از اون روز ﺳﺮ ﺧﺎك رﻫﺎ اﯾﻦ ﭘﺸﺖ‬ ‫دﯾﮕﻪ راﺳﺖ ﻧﺸﺪه ﺑﻮد ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﮐﻪ ﺣﺎﻻ ﭘﺸﺖ ﻣﻦ ﭘﻨﺎه ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدن و ﻣﻦ ﺗﺮﺳﺸﻮن رو ﻧﻤﯿﺪﯾﺪم ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺎ ﺑﻨﺪ ﺑﻨﺪ وﺟﻮدم ﺣﺲ‬ ‫ﻣﯿﮑﺮدم ﮐﺮد : ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻧﻤﯿﺨﻮاﯾﺪ ﺳﻼم ﮐﻨﯿﺪ ...‬ ‫ﺣﺎﻣﺪ ﭼﺸﻬﺎش رو ﺑﺎ اﻧﮕﺸﺘﻬﺎش ﻓﺸﺮد و اﯾﻦ ﯾﻌﻨﯽ اون اﺷﮑﻬﺎي ﻟﻌﻨﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﺮاي ﻣﻦ ارزﺷﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻦ رو ﭘﺎك ﮐﺮدن ... ﺑﺎ ﺻﺪاي‬ ‫ﺧﺴﺘﻪ اي ﮔﻔﺖ: ﮐﺎرﯾﺸﻮن ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎش ﺣﺎﻣﯽ ﺑﯿﺎﯾﺪ ﺗﻮ ﯾﺦ ﮐﺮدﯾﺪ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﮐﻤﮑﺸﻮن ﮐﺮدم ﺗﺎ ﭘﺎﻟﺘﻮﻫﺎﺷﻮن در ﺑﯿﺎرن ... ﮐﻮﺷﺎ ﺧﻢ ﺷﺪ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ: ﺗﻮ ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﻣﺎ رو دوﺳﺖ داري ﻣﮕﻪ ﻧﻪ؟ ﻗﺮار ﻧﯿﺴﺖ ﻣﺎ اﯾﻨﺠﺎ‬ ‫ﺑﺎﺷﯿﻢ ﻣﮕﻪ ﻧﻪ؟‬ ‫ﺑﻐﺾ ﻟﻌﻨﺘﯽ اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ رو ﻗﻮرت دادم و ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم ﮐﻪ ﺷﺒﯿﻪ ﻫﺮ ﭼﯿﺰي ﺑﻮد ﺟﺰ ﻟﺒﺨﻨﺪ: آﺧﻪ ﻓﺪات ﺷﻢ اﯾﻦ ﭼﻪ ﺣﺮﻓﯿﻪ ... اي‬ ‫ﮐﺎش ﻣﯿﺘﻮﻧﺴﺘﯽ ﺑﻔﻬﻤﯽ ﻣﻦ ﭼﻪ ﻗﺪر ﻋﺎﺷﻘﺘﻮﻧﻢ ...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ: ﻋﻤﻮ ﻫﻢ از ﻣﺎ ﺧﺴﺘﻪ ﻧﺸﺪه ﻣﮕﻪ ﻧﻪ؟‬ ‫
- ﻋﻤﻮ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ از ﺷﻤﺎ ﺧﺴﺘﻪ ﻧﻤﯿﺸﻪ ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﭘﺎﻟﺘﻮ ﺑﻪ دﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ اوﻣﺪ و ﻣﻦ ﭼﻪ ﻗﺪر دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ازش ﺧﻮاﻫﺶ ﮐﻨﻢ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو ﺑﻐﻞ ﮐﻨﻪ و ﻗﺒﻞ از اﯾﻨﮑﻪ‬ ‫ﻣﻦ ﺣﺮﻓﯽ ﺑﺰﻧﻢ ﺟﻔﺘﺸﻮن رو ﻣﺤﮑﻢ ﻣﺤﮑﻢ ﺑﯿﻦ ﺑﺎزوﻫﺎش ﮔﺮﻓﺖ و ﻣﻦ ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم ... ﻫﻤﻮن ﻟﺒﺨﻨﺪي ﮐﻪ اﻧﻘﺪر ﭘﻨﻬﺎن ﺷﺪه ﺑﻮد‬ ‫ﮐﻪ آﺷﮑﺎر ﺷﺪﻧﺶ ﺗﻮ اﯾﻦ وﺿﻌﯿﺖ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺑﻌﯿﺪ ﻣﯿﺮﺳﯿﺪ ...‬ ‫ﺧﻮﻧﻪ ﺣﺎﻣﺪ آﭘﺎرﺗﻤﺎن ﻗﺪﯾﻤﯽ ﺳﺎز ﭼﻬﺎر ﺧﻮاﺑﻪ و ﺧﯿﻠﯽ ﺷﯿﮑﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ از ﺳﻘﻒ و زﻣﯿﻦ و وﺳﺎﯾﻞ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﭼﻮﺑﯽ ﺑﻮد ﺑﺎ ﺷﻮﻣﯿﻨﻪ ﺑﺎ‬ ‫ﻣﺰه ﮔﻮﺷﻪ ﺳﺎﻟﻦ ﮐﻪ روﺷﻦ ﺑﻮد ... ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺗﻤﯿﺰ ﻣﯿﻮﻣﺪ و ﺑﺮاي ﺧﻮﻧﻪ ﯾﻪ ﻣﺮد ﻣﺠﺮد ﺑﯿﺶ از ﺣﺪ ﺗﻤﯿﺰ و ﺷﯿﮏ ﺑﻮد ...‬ ‫ﺧﻮدش ﻣﺴﺘﺎﺻﻞ وﺳﻂ ﻫﺎل اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد ... روي ﻣﯿﺰ اﻧﻮاع ﺧﻮراﮐﯽ ﻫﺎي ﺑﺎب ﻃﺒﻊ ﻫﺮ ﺑﭽﻪ اي ﺑﻮد و ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﭼﻪ ﻗﺪر ﺑﺮاي‬ ‫اﻣﺮوز ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ رﯾﺰي ﮐﺮده ...‬ ‫ﺳﻌﯽ داﺷﺖ ﺧﻮدش رو ﺟﻤﻊ و ﺟﻮر ﮐﻨﻪ و ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﺰﻧﻪ ... ﻫﺮ ﭼﻨﺪ اون ﭼﺸﻤﻬﺎي ﺧﯿﺲ رو ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﺴﺖ ﭘﻨﻬﺎن ﮐﻨﻪ ... ﻣﻦ ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ‬ ‫ﺑﭽﻪ ﻫﺎ روي ﮐﺎﻧﺎﭘﻪ ﻧﺸﺴﺘﻢ ... و ﺣﺎﻣﺪ ﻫﻮل و ﺗﺮﺳﯿﺪه اوﻟﯿﻦ ﻇﺮف روي ﻣﯿﺰ رو ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﮔﺮﻓﺖ ... ﭘﺮ از ﭘﺎﺳﺘﯿﻠﻬﺎي رﻧﮕﯽ‬ ‫ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﺑﺨﻮرﯾﺪ ﻣﯿﺪوﻧﻢ دوﺳﺖ دارﯾﺪ ...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ: ﺗﻮ ﻫﯿﭽﯽ ﻧﻤﯿﺪوﻧﯽ ...‬ ‫ﻣﻦ ﺑﺎ اﺧﻢ: ﺗﻮ ﻧﻪ ﺷﻤﺎ ... و اﯾﻨﮑﻪ آدم ﺑﺎ ﭘﺪرش اﯾﻦ ﻃﻮري ﺣﺮف ﻧﻤﯿﺰﻧﻪ ...‬ ‫ﮐﻮﺷﺎ: ﻣﻨﻢ ﻧﻤﯿﺨﻮرم اﻻﻧﻢ ﻣﯿﺨﻮام ﺑﺮم اﯾﻦ ﺟﺎ رم دوﺳﺖ ﻧﺪارم ... ﻣﯿﺨﻮام ﺑﺮم ﺧﻮﻧﻪ ﻫﻤﺮاز ...‬ ‫ﻣﻦ ﻋﺼﺒﯽ دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﻣﻮﻫﺎم ﮐﺸﯿﺪم و ﺑﻪ ﭘﺸﺘﯽ ﻣﺒﻞ ﺗﮑﯿﻪ دادم: وﻟﯽ ﻣﻦ اﯾﻨﺠﺎ ﻣﯿﻤﻮﻧﻢ ... دﻋﻮت ﺷﺪم و ﻣﯿﺨﻮام از اﯾﻦ ﭘﺎﺳﺘﯿﻠﻬﺎ‬ ‫ﻫﻢ ﺑﺨﻮرم و ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ اﯾﻦ ﺧﺮﺳﻬﺎي رﻧﮕﯽ ﺧﻮﺷﻤﺰه ﺗﺮ از اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ ﺑﺎﺷﻦ ...‬ ‫ﺣﺎﻣﺪ ﺑﺎ اﻟﺘﻤﺎس و ﺗﺸﮑﺮ ﻓﺮاووﻧﯽ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد ﺑﻪ ﻣﻨﯽ ﮐﻪ ﺧﻮدم از اﯾﻦ ادﮐﻠﻦ ﺗﻨﺪ و ﻗﺪﯾﻤﯽ ﭘﯿﺠﯿﺪه ﺗﻮي ﺧﻮﻧﻪ ﮐﻪ ﻣﻦ رو ﯾﺎد‬ ‫ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻣﯽ اﻧﺪاﺧﺖ ﻣﺘﻨﻔﺮ ﺑﻮدم اﻣﺎ ... ﺑﺮاي ﺗﻤﺎم ﺑﯽ ﭘﺪري ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺧﻮدم ﮐﺸﯿﺪه ﺑﻮدم دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﯾﻪ ﺟﻮراﯾﯽ ﺑﻪ اﺑﻦ ﻣﺮد‬ ‫ﺗﺮﺳﯿﺪه اي ﮐﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ اﻻن ﺷﺒﯿﻪ ﯾﻪ ﭘﺴﺮ ﺑﭽﻪ ﻧﻮﺟﻮون ﺑﺎ اﻋﺘﻤﺎد ﺑﻪ ﻧﻔﺲ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺑﻮد ﺗﺎ ﻣﺮدي در آﺳﺘﺎﻧﻪ ﭼﻬﻞ ﺳﺎﻟﮕﯽ و ﭘﺪر دو ﺑﭽﻪ‬ ‫ﮐﻤﮏ ﮐﻨﻢ ... ﺑﻪ ﻋﻤﻮي اﺧﻤﻮ و ﺟﺪي ﮐﻪ ﭘﺎ روي ﭘﺎ اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮد و ﮔﻮﺷﻪ ﺳﺎﻟﻦ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و ﻧﻤﯿﻔﻬﻤﯿﺪم ﺗﻮي ذﻫﻨﺶ ﭼﯿﻪ اﻋﺘﻤﺎد‬ ‫ﮐﺮده ﺑﻮدم ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫در اداﻣﻪ ﺣﺮﻓﻢ ﯾﻪ ﭘﺎﺳﺘﯿﻞ ﺗﻮي دﻫﻨﻢ ﮔﺬاﺷﺘﻢ و ﭘﺸﺖ ﺳﺮم ﮐﻮﺷﺎ و ﻧﯿﻮﺷﺎ ﻫﻢ ﺑﺮداﺷﺘﻦ و ﻣﻦ اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﺑﺎ اﯾﻦ ﺣﺮﮐﺖ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ‬ ‫ﺣﺎﻣﺪي ﮐﻪ ﻟﺮزش زاﻧﻮﻫﺎش رو ﺑﻪ وﺿﻮح ﻣﯿﺪﯾﺪم ﻫﻮل ﺗﻤﺎم ﻇﺮف رو ﺟﻠﻮﺷﻮن ﮔﺬاﺷﺖ ﮐﻤﯽ اﻋﺘﻤﺎد ﺑﻪ ﻧﻔﺲ ﭘﯿﺪا ﮐﺮد: ﺑﯿﺸﺘﺮ‬ ‫ﺑﺮدار ﭘﺴﺮم ...‬ ‫و ﻣﻦ اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﮐﻮﺷﺎ اﯾﻦ ﭘﺴﺮم رو ﺑﺎ ﺗﻤﺎم ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﻫﺎش دوﺳﺖ داﺷﺖ ... ﺣﺎﻣﺪ رو ﺑﻪ روي ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻏﺮق درﺷﻮن ﻧﺸﺴﺘﻪ‬ ‫ﺑﻮد ... ﺑﭽﻪ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺣﺎﻻ اون ﺧﺮﺳﻬﺎي رﻧﮕﯽ ﻣﯿﻮه اي رو ﺗﻮي ﻣﺸﺘﺸﻮن داﺷﺘﻦ و ﺑﺨﺸﯿﺶ رو ﺗﻮي دﻫﺎﻧﺸﻮن ...‬ ‫دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﻣﻮﻫﺎي ﻧﯿﻮﺷﺎ ﮐﺸﯿﺪم: ﻗﺮﺑﻮﻧﺖ ﺑﺮم ﺧﻮﺑﯽ؟‬ ‫ﺧﺮس آﺑﯽ رﻧﮓ رو ﺗﻮي ﭘﯿﺶ دﺳﺘﯿﺶ ﮔﺬاﺷﺖ: ﺑﺮﯾﻢ ...‬ ‫ﺣﺎﻣﺪ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﺑﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﻮد ﻫﻮل از ﺟﺎش ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﭘﯿﺸﻮﻧﯿﺶ رو ﮐﻪ ﺧﯿﺲ ﺷﺪه ﺑﻮد رو ﺑﺎ دﺳﺘﻤﺎل ﭘﺎك ﮐﺮد و ﺑﻪ‬ ‫ﺳﻤﺖ آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ رﻓﺖ: ﻧﻪ ﻫﻨﻮز زوده دﺧﺘﺮم ﺑﺮاﺗﻮن ﺷﯿﺮ ﮐﺎﮐﺎﺋﻮ آﻣﺎده ﮐﺮدم‬ ‫و ﻣﻦ دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺑﺮاي وﺿﻌﯿﺘﯽ ﮐﻪ ﺗﻮش ﮔﯿﺮ ﮐﺮده ﺑﻮدﯾﻢ ﺑﺸﯿﻨﻢ و ﻣﻔﺼﻞ اﺷﮏ ﺑﺮﯾﺰم ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻬﻢ ﮐﺮد و زﯾﺮ ﻟﺐ ﮔﻔﺖ: آروم ﺑﺎش ...‬ ‫و ﻣﻦ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮدم ﺣﺎﻻ ﮐﻪ از ﺻﺒﺢ ﺗﻮپ رو ﺗﻮ زﻣﯿﻦ ﻣﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﭼﻪ ﻃﻮر آروم ﺑﺎﺷﻢ؟‬ ‫از ﭘﺸﺖ ﺗﯿﺮه ﮐﻤﺮم ﻗﻄﺮه ﻫﺎي ﻋﺮق ﺳﺮد ﻣﯿﺮﻓﺖ ... ﺗﻮ ﻟﯿﻮاﻧﻬﺎي ﺑﭽﮕﺎﻧﻪ ﻧﻮﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﻣﺨﺼﻮص اﻣﺮوز ﺧﺮﯾﺪه ﺷﺪن ﺣﺎﻣﺪ‬ ‫از آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ ﺑﯿﺮون اوﻣﺪ و ﺟﻠﻮي ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﮐﯿﮏ ﺷﮑﻼﺗﯽ ﮔﺬاﺷﺖ و ﻟﯿﻮان ﺻﻮرﺗﯽ رﻧﮓ ﺑﺎرﺑﯽ ﺟﻠﻮي ﻧﯿﻮﺷﺎ و ﺟﻠﻮي ﮐﻮﺷﺎ ﻫﻢ‬ ‫اﺳﭙﺎﯾﺪر ﻣﻦ ...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ ﻟﯿﻮان رو دﺳﺘﺶ ﮔﺮﻓﺖ: ﻣﻦ ﺑﺎرﺑﯽ دوﺳﺖ ﻧﺪارم ... ﻫﻤﺮاز ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﺮاﻣﻮن ﻗﺼﻪ ﻫﺎي دﯾﮕﻪ اي ﻣﯿﮕﻪ ...‬ ‫ﺣﺎﻣﺪ ﮐﻪ ﻣﺮﺗﺒﺎ از ﺳﻤﺖ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ اﻧﮕﺎر از آزﻣﻮن رد ﻣﯿﺸﺪ ﻟﺮزان ﮔﻔﺖ: ﻣﻦ ﻧﻤﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ دﺧﺘﺮم ... ﻫﺮ داﺳﺘﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺧﺎﻟﺘﻮن ﺑﺮاﺗﻮن‬ ‫ﻣﯿﮕﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻣﯿﺮﯾﻢ و ﻟﯿﻮاﻧﺶ رو ﻣﯿﺨﺮﯾﻢ ...‬ ‫ﮐﻮﺷﺎ اﻣﺎ از اﺳﭙﺎﯾﺪر ﻣﻨﺶ راﺿﯽ ﺑﻮد اﻧﮕﺎر ...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ: ﻣﺎ ﺟﺎﯾﯽ ﻧﻤﯿﺎﯾﻢ ﻋﻤﻮ ﻧﻤﯿﺬاره ﺑﺎ ﻏﺮﯾﺒﻪ ﺑﯿﺮون ﺑﺮﯾﻢ ...‬ ‫... و ﻣﻦ ﺑﺎ ﯾﺪ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﻣﯿﺒﻮدم از ﺗﻤﺎم اون ﺗﺨﺮﯾﺐ ﻏﺮور اون ﻣﺮد وﺳﻂ ﺳﺎﻟﻦ ﺷﯿﮏ ﺧﻮﻧﻪ اش ... اﯾﻦ داﻏﻮن ﺷﺪﻧﺶ ﺗﻮﺳﻂ‬ ‫دﺧﺘﺮك ده ﺳﺎﻟﺶ ﺑﺮاي ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﯾﻪ ﺟﺸﻦ اﻧﺘﻘﺎم ﻣﯿﺒﻮد اﻣﺎ ﻧﺒﻮد ... ﻣﻦ ﺗﻪ اون ﻧﮕﺎه ﻣﻠﺘﻤﺲ و اﻣﯿﺪوار ﺗﻤﺎم اﯾﻦ ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻋﺖ آﻧﭽﻨﺎن‬ ‫ﺧﻮاﺳﺘﻨﯽ دﯾﺪه ﺑﻮدم ﮐﻪ اﯾﻦ ﺣﺮف ﻧﯿﻮﺷﺎ آﺗﺶ دﻟﻢ رو ﺧﻨﮏ ﻧﮑﺮد ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺗﺮﺣﻢ ﺑﺮ اﻧﮕﯿﺰ ﺑﻮد ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ: ﻧﯿﻮﺷﺎ ... ﺣﺎﻣﺪ ﭘﺪر ﺷﻤﺎﺳﺖ ... ﻣﻦ ﻋﻤﻮﺗﻢ ﭼﻮن ﺑﺮادرﺷﻢ ... اون ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻧﺰدﯾﮏ ﺗﺮه ﭘﺲ ﻏﺮﯾﺒﻪ ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫ﮐﻮﺷﺎ ﻟﯿﻮاﻧﺶ رو روي ﻣﯿﺰ ﮔﺬاﺷﺖ و ﺳﮑﻮت ﮐﺮد ...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ: ﺑﺮه ﭘﯿﺶ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺧﻮدش ...‬ ‫ﺣﺎﻣﺪ ﺟﻠﻮﺷﻮن زاﻧﻮ زد: ﺑﭽﻪ ﻫﺎي ﻣﻦ ﺷﻤﺎﯾﯿﺪ ...‬ ‫
- دروغ ﻧﮕﻮ ... ﻣﻦ ﺧﻮدم ﺷﻨﯿﺪم ﮐﻪ ﻧﺮﮔﺲ ﺧﺎﻧﻮم ﺑﻪ ﻣﺎﻣﺎن ﻓﺮﯾﺪه ﮔﻔﺖ ﮔﺮﯾﻪ ﻧﮑﻦ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﺣﺘﻤﺎ ﺣﺎﻣﺪ ﺑﭽﻪ دار ﻫﻢ ﺷﺪه ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫... وﻣﻦ ﺣﺘﯽ ﯾﺎدم ﻧﯿﻤﻮﻣﺪ ﻧﺮﮔﺲ ﺧﺎﻧﻮم ﮐﯿﻪ و ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﺑﻌﺪ ﻫﺎ اﯾﻦ ﻋﺎدت زﺷﺘﻪ ﮔﻮش اﯾﺴﺘﺎدن رو از اﯾﻦ دﺧﺘﺮ ﺑﮕﯿﺮم و ﯾﺎ‬ ‫ﺷﺎﯾﺪ اﯾﻦ ﻋﺎدت ﺣﺮف ﻣﻔﺖ زدن رو ﺗﻮ ﺧﺎﻧﺪان اﻧﺘﻈﺎم ...‬ ‫ﺣﺎﻣﺪ دﺳﺘﺶ رو دراز ﮐﺮد ﺗﺎ ﺑﺎﻓﺘﻪ ﻣﻮﻫﺎي ﻧﯿﻮﺷﺎ رو ﺑﮕﯿﺮه ﮐﻪ ﻧﯿﻮﺷﺎ ﻋﻘﺐ ﺗﺮ رﻓﺖ ...‬ ‫
- ﻧﺮﮔﺲ ﺧﺎﻧﻮم ﻫﺮ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﻫﺴﺖ اﺷﺘﺒﺎه ﮐﺮده ﻣﻦ ﺑﭽﻪ اي ﺑﻪ ﻏﯿﺮ از ﺷﻤﺎ ﻧﺪارم ... ﻣﻦ دوﺳﺘﺘﻮن دارم ...‬ ‫ﮐﻮﺷﺎ: ﻧﺪاري ...‬ ‫اﯾﻦ ﮐﺘﺎب ﺗﻮﺳﻂ ﮐﺘﺎﺑﺨﺎﻧﻪ ي ﻣﺠﺎزي ﻧﻮدﻫﺸﺘﯿﺎ )‪ (‬ﺳﺎﺧﺘﻪ و ﻣﻨﺘﺸﺮ ﺷﺪه اﺳﺖ‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ: اﻣﮑﺎن ﻧﺪاره ﭘﺪري ﺑﭽﻪ اش رو دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ... ﻣﺎ اون ﺷﺐ ﻫﻢ ﺑﺎﻫﻢ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮدﯾﻢ ... ﮔﻔﺘﻢ ﻣﺮدوﻧﻪ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﯿﻢ ...‬ ‫ﻣﺮدﻫﺎ ﻫﻢ رو ﺑﻬﺘﺮ ﻣﯿﻔﻬﻤﻦ ...‬ ‫ﮐﻮﺷﺎ دﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﯿﻨﻪ ﻧﺸﺴﺖ و ﺣﺮﻓﯽ ﻧﺰد ... ﻣﻦ از اﯾﻦ داﺳﺘﺎﻧﻬﺎي ﻣﺮدوﻧﻪ زﻧﻮﻧﻪ ﭼﯿﺰي ﺣﺎﻟﯿﻢ ﻧﻤﯿﺸﺪ ... ﻣﻦ ﺑﻐﺾ اﯾﻦ ﻣﺮد رو‬ ‫ﻣﯿﺪﯾﺪم ... ﺑﻐﻀﯽ ﮐﻪ اﮔﺮ ﻣﯿﺘﺮﮐﯿﺪ ﺳﯿﻠﯽ راه ﻣﯽ اﻧﺪاﺧﺖ ﺑﻪ اﻧﺪازه ﺗﻤﺎم اﯾﻦ ﺳﺎﻟﻬﺎي اﺷﺘﺒﺎه ﺧﻮدش ...‬ ‫دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﺳﺮ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﮐﺸﯿﺪم: اي ﮐﺎش ﭘﺪر ﻣﻦ ﺑﻮد ... اي ﮐﺎش ﭘﺪر ﻣﻦ زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﺎﻣﺎن رﻫﺎﺗﻮن ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯿﮑﺮد ... ﯾﺎ زﻣﺎﻧﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ‬ ‫ﻣﻦ ﺗﻨﻬﺎم ﺑﻮد ...‬ ‫اﺷﮏ ﺳﻤﺞ ﮔﻮﺷﻪ ﭼﺸﻤﻢ رو ﭘﺎك ﮐﺮدم: ﭘﺪرﺗﻮن ﺷﻤﺎ رو دوﺳﺖ داره ... ﻣﯿﺨﻮاد ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﻪ ... ﻣﺎ اﻣﺸﺐ اوﻣﺪﯾﻢ ﺧﻮﻧﻪ‬ ‫ﺷﻮن ﻣﻬﻤﻮﻧﯽ ...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎي رﻫﺎﯾﯿﺶ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﺑﻬﺘﻮن ﻗﻮل ﻣﯿﺪم ...‬ ‫ﺣﺎﻣﺪ: ﺧﺎﻟﺘﻮن راﺳﺖ ﻣﯿﮕﻪ ﻣﻦ ﻋﺎﺷﻘﺘﻮﻧﻢ ... ﺷﺎﯾﺪ اﮔﺮ ﺑﺰرﮔﺘﺮ ﺷﯿﺪ ﺑﺘﻮﻧﻢ ﺑﺮاﺗﻮن ﺗﻮﺿﯿﺢ ﺑﺪم ﭼﯽ ﺷﺪه ... ﻣﯿﺨﻮام ﺑﻬﺘﻮن ﯾﻪ ﭼﯿﺰي‬ ‫ﻧﺸﻮن ﺑﺪم ...‬ ‫ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﺎ ﻟﺞ ﺑﺎزي روي ﻣﺒﻞ ﻧﺸﺴﺘﻦ و ﺗﮑﻮن ﻧﺨﻮردن ...‬ ‫ﻣﻦ: ﭘﺎﺷﯿﺪ دﯾﮕﻪ ﻋﺰﯾﺰاي ﻣﻦ م ... ﺷﺎﯾﺪ ﯾﻪ ﭼﯿﺰ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺎ ﻣﺰه ﺑﺎﺷﻪ ...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ: ﺑﻪ ﺷﺮﻃﯽ ﮐﻪ ﺑﻌﺪش ﺑﺮﯾﻢ ...‬ ‫ﻫﺮ دوﺷﻮن ﺑﺪون اﯾﻦ ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺸﺘﺎق ﺑﺎﺷﻦ ﭘﺸﺖ ﺑﻨﺪ ﺣﺮف ﻣﻦ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪن ... و ﻣﻦ ﺣﺎﻣﺪ رو دﯾﺪم ﮐﻪ ﭼﻪ ﻗﺪر ﻣﺸﺘﺎق در آﻏﻮش‬ ‫ﮐﺸﯿﺪﻧﺸﻮﻧﻪ ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ زﯾﺮ ﻟﺐ ﮔﻔﺖ: ازت ﻣﻤﻨﻮﻧﻢ ...‬ ‫ﺑﻪ ﺳﻤﺖ اﺗﺎق ﺧﻮاب ﻫﺎ رﻓﺘﻦ ﮐﻪ ﮐﻮﺷﺎ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﺎ: ﻫﻤﺮاز و ﻋﻤﻮ ﻫﻢ ﺑﯿﺎن ... ﺗﻮ داري ﻣﺎ رو ﮐﺠﺎ ﻣﯿﺒﺮي؟‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪﯾﻢ از ﺟﺎﻣﻮن ﺑﭽﻪ ﻫﺎ اﺣﺴﺎس اﻣﻨﯿﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻦ و ﺧﻮب ﻣﯿﺪﯾﺪم ﺗﻤﺎم ﺗﻼش ﺣﺎﻣﺪ رو ﺑﺮاي ﮐﻨﺘﺮل ﮐﺮدﻧﻪ ﺧﻮدش و داﻏﻮن و‬ ‫داﻏﻮن ﺗﺮ ﺷﺪﻧﺶ رو ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ش ﺑﻬﺶ اﻋﺘﻤﺎد ﻧﺪاﺷﺘﻦ ...‬ ‫ﺣﺎﻣﺪ در اﺗﺎق ﺑﺰرﮔﯽ رو ﺑﺎز ﮐﺮد ... اﺗﺎق ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺷﮕﻠﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ زﯾﺒﺎ ﺗﺮﯾﻦ ﺻﻮرت ﻣﻤﮑﻦ ﺑﺎ رﻧﮓ ﯾﺎﺳﯽ رﻧﮓ ﭘﺮ از ﻋﺮوﺳﮏ و ﺗﻮر‬ ‫و ﭘﺎرﭼﻪ ﺗﺰﺋﺌﯿﻦ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﻣﻦ ﺑﺮق ﻧﮕﺎه ﻧﯿﻮﺷﺎ رو دﯾﺪم اﯾﻦ ﻫﻤﻮن اﺗﺎﻗﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﻮ ﻋﻤﺎرت ازش ﺧﺒﺮي ﻧﺒﻮد ... و ﮔﻮﺷﻪ اﺗﺎق ﺳﺒﺪ‬ ‫ﺣﺼﯿﺮي ﮐﻮﭼﯿﮑﯽ ﺑﻮد ... ﺣﺎﻣﺪ ﺗﺮﺳﺎن از رد ﺷﺪﻧﻪ دوﺑﺎره اش ﺳﺒﺪ رو ﻧﺰدﯾﮏ آورد و روي زﻣﯿﻦ ﮔﺬاﺷﺖ و درش رو ﺑﺎز ﮐﺮد ... ﺑﻪ‬ ‫ﭼﺸﻢ ﻫﺎم اﻋﺘﻤﺎد ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... ﯾﻪ ﺗﻮﻟﻪ ﺳﮓ ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻮﭼﻮﻟﻮي ﺳﻔﯿﺪ رﻧﮓ ﺑﻮد ﺑﺎ ﯾﻪ ﻟﮏ ﺣﻨﺎﯾﯽ رو ﭘﯿﺸﻮﻧﯿﺶ ... اﻧﻘﺪر ﮐﻮﭼﯿﮏ ﺑﻮد ﮐﻪ‬ ‫دل ﻣﻦ رو ﻫﻢ ﺑﺮد ﭼﻪ ﺑﺮﺳﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﮐﻪ ﻧﺎ ﺧﻮد آﮔﺎه ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ رو ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﺮدن و اون رو ﻣﺤﮑﻢ ﺑﻐﻠﺶ ﮐﺮدن ...‬ ‫و ﺑﺮاي اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر اﯾﻦ ﻣﺪت ﺣﺎﻣﺪ ﻟﺒﺨﻨﺪي زد ... ﺷﺎﯾﺪ ﺑﻌﺪ از ﺗﻤﺎم ﺷﮑﺴﺘﻬﺎي ﭘﺎﺳﺘﯿﻠﯽ و ﻟﯿﻮاﻧﯽ اﻣﺸﺐ ... اﯾﻦ ﺟﺎﻧﺪار دوﺳﺖ‬ ‫داﺷﺘﻨﯽ ﺗﻨﻬﺎ ﻧﻘﻄﻪ ﭘﯿﺮوز اﯾﻦ آﻗﺎي ﻣﺜﻼ ﭘﺪر ﻋﺠﻤﯽ ﺑﻮد.‬ ‫
- ﻣﯿﺎرﯾﻤﺶ اﯾﻨﺠﺎ؟‬ ‫ﭘﺘﻮ رو ﮐﺎﻣﻞ روش ﮐﺸﯿﺪم و ﮔﻮﻧﻪ اش رو ﺑﻮﺳﯿﺪم ... و ﻓﮏ ﮐﺮدم ﻣﻦ ﺧﻮدم ﻫﻢ اﻣﺮوز ﻓﺮدا ﺟﺎﯾﯽ اﯾﻨﺠﺎ ﻧﺪارم ﭼﻪ ﺑﺮﺳﻪ ﯾﻪ ﺗﻮﻟﻪ‬ ‫ﺳﮓ ﮐﻪ ﻫﻨﻮز ﯾﻪ ﻣﺎﻫﺶ ﻫﻢ ﻧﺒﻮد ...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ: ﺑﻠﺪه ازش ﻧﮕﻪ داره؟‬ ‫ﻣﻨﻈﻮرش ﺑﻪ ﺣﺎﻣﺪ ﺑﻮد ... ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم: ﻗﺮار ﺷﺪ ﺷﻤﺎ ﻫﯽ ﺑﺮﯾﺪ ﺑﻬﺶ ﺳﺮ ﺑﺰﻧﯿﺪ ...‬ ‫ﮐﻮﺷﺎ: اﮔﺮ ﻣﯿﺎوردﯾﺶ ﺧﻮﻧﺖ ﻣﺎ ﻣﺠﺒﻮر ﻧﺒﻮدﯾﻢ ﺑﺮﯾﻢ اوﻧﺠﺎ ...‬ ‫
- دﻟﺖ ﻣﯿﺎد ﺗﭙﻞ ... دﯾﺪي ﭼﻪ اﺗﺎﻗﺎي ﺧﻮﺷﮕﻠﯽ ﺑﺮاﺗﻮن آﻣﺎده ﮐﺮده ﺑﻮد ...‬ ‫... اﻟﺤﻖ ﻫﻢ ﮐﻪ ﺳﻨﮓ ﺗﻤﻮم ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد ... اﺗﺎق ﻗﺮﻣﺰ و ﺳﻔﯿﺪ و ﻣﺸﮑﯽ ﮐﻮﺷﺎ ﺑﺎ اون ﺗﺨﺖ ﻣﺎﺷﯿﻨﯽ و دﯾﻮارﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﭘﺮ از ﻧﻘﺎﺷﯽ‬ ‫ﻣﺎﺷﯿﻦ و ﺑﯿﻞ ﻣﮑﺎﻧﯿﮑﯽ ﻫﻢ واﻗﻌﺎ ﻗﺎﺑﻞ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻮد ...‬ ‫ﺻﺒﺮ ﮐﺮدم ﺗﺎ ﺧﻮاﺑﺸﻮن ﺑﺒﺮه ... ﺷﺐ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺨﺘﯽ ﺑﻮد ﺑﺮاﺷﻮن ﻫﺮﭼﻨﺪ ﺑﺎ ﺣﻀﻮر ﻓﻨﺪق اون ﺳﮓ دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﯽ ﮐﻤﯽ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ‬ ‫راﺣﺖ ﺗﺮ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯿﻮﻣﺪ ...‬ ‫ﺑﺎﻓﺖ ﻧﺎرﻧﺠﯽ رﻧﮓ آﺳﺘﯿﻦ ﺑﻠﻨﺪم رو ﻣﺮﺗﺐ ﮐﺮدم و ﺷﻠﻮار ﺟﯿﻦ ﭘﺎره ﭘﺎره ام رو ﻫﻢ ﭘﺎم ﮐﺮد و ﻣﻮﻫﺎي ﻓﺮم رو رﻫﺎ روي ﺷﻮﻧﻪ ﻫﺎم‬ ‫اﻧﺪاﺧﺘﻢ و وارد ﺳﺎﻟﻦ ﺷﺪم ﮐﻪ ﺣﺎﻣﯽ ﺗﻮش ﭘﺎ رو ﭘﺎ اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮد و ﺑﺎ اﺳﺘﯿﻞ ﺑﯽ ﻧﻬﺎﯾﺖ ﺗﻮ دل ﺑﺮوش داﺷﺖ ﺗﻮي ﻣﻮﺑﺎﯾﻠﺶ دﻧﺒﺎل‬ ‫ﭼﯿﺰي ﻣﯿﮕﺸﺖ ...‬ ‫ﺑﺎ ﺣﺲ ﮐﺮدﻧﻪ اوﻣﺪﻧﻢ ﺳﺮش رو ﺑﺎﻻ آورد و ﻟﺒﺨﻨﺪ ﭘﺮ ﻣﻬﺮي زد: ﺧﻮاﺑﯿﺪن؟‬ ‫
- ﯾﮑﻢ ﺑﻪ زور اﻣﺎ ﺑﻠﻪ ...‬ ‫ﺧﻮدم رو ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ روي ﮐﺎﻧﺎﭘﻪ ﭘﺮﺗﺎب ﮐﺮدم ...‬ ‫دﺳﺘﻬﺎش رو روي ﭘﺎش ﮔﺬاﺷﺖ و ﭘﺎش رو از روي ﭘﺎش ﺑﺮداﺷﺖ ﻟﺤﻨﺶ ﭘﺮ از ﻧﻮازش ﺑﻮد: ﺧﯿﻠﯽ ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪي ... اذﯾﺘﺖ ﮐﺮدﯾﻢ ...‬ ‫ﭼﺸﻤﺎم رو ﺑﺎ اﻧﮕﺸﺖ اﺷﺎره و ﺷﺼﺖ دﺳﺖ راﺳﺘﻢ ﮐﻤﯽ ﻓﺸﺎر دادم: ﺧﻮﺑﻢ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- ﺗﻮ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺧﻮﺑﯽ ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم ﺑﻪ ﺗﻤﺎم ﻧﻮازﺷﻬﺎي زﯾﺒﺎي ﮐﻼﻣﺶ ...‬ ‫
- ﺣﺎﻣﺪ ﺑﻬﺖ آﺧﺮش ﭼﯽ ﮔﻔﺖ؟‬ ‫... ﻧﻪ ﻣﻄﻤﺌﻨﻦ ﺑﻪ ﺣﺎﻣﺪ ﺣﺴﻮدي ﻧﻤﯽ ﮐﺮد ...‬ ‫
- ازم ﺗﺸﮑﺮ ﮐﺮد ... رﻫﺎ ازم راﺿﯿﻪ ﻣﮕﻪ ﻧﻪ؟‬ ‫
- اﻟﺒﺘﻪ ﮐﻪ راﺿﯽ ...‬ ‫
- ﻣﯿﺘﺮﺳﻢ ...‬ ‫
- ﺧﺴﺘﻪ و ﮐﻼﻓﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯿﺮﺳﯽ ... ﺑﺮﯾﻢ ﺑﯿﺮون؟‬ ‫ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﯾﺎزده ﺑﻮد ... ﮐﺠﺎ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﯿﻢ ﺑﺮﯾﻢ؟ﭘﺮ از ﺳﺌﻮال ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم ...‬ ‫
- ﯾﮑﻢ ﻗﺪم ﻣﯿﺰﻧﯿﻢ ...‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ اﺗﺎق ﺑﭽﻪ ﻫﺎ اﻧﺪاﺧﺘﻢ: ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﯿﺪار ﻣﯿﺸﻦ ﻣﯿﺘﺮﺳﻦ ...‬ ‫
- ﺑﭽﻪ ﮐﻪ ﻧﯿﺴﺘﻦ ... ﺑﯿﺪار ﻧﻤﯿﺸﻦ ... ﺑﺸﻦ ﻫﻢ زﻧﮓ ﻣﯿﺰﻧﻦ ... ﻫﻤﯿﻦ اﻃﺮاف ﻣﯿﺮﯾﻢ ... ﺑﺮﯾﻢ ﺗﻮ ﻫﻢ ﯾﮑﻢ ذﻫﻨﺖ رو ﺧﺎﻟﯽ ﮐﻦ ...‬ ‫ﺷﺐ ﺑﺘﻮﻧﯽ ﺑﺨﻮاﺑﯽ ...‬ ‫ﺑﺎورم ﻧﻤﯿﺸﺪ ﺗﻮ ﭘﺎرك ﯾﮑﯽ دو ﻣﺤﻠﻪ ﺑﺎﻻﺗﺮ ﺳﺎﻋﺖ ﯾﺎزده و ﺑﯿﺴﺖ دﻗﯿﻘﻪ ﺑﺎ ﺣﺎﻣﯽ روي ﻧﯿﻤﮑﺖ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ... ﺷﺐ ﺟﻤﻌﻪ ﺑﻮد و‬ ‫ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﭘﺎرك ﭘﺮ ﺑﻮد ... وﻟﯽ ﺷﻠﻮغ ﻧﺒﻮد ...‬ ‫روي ﯾﻪ ﻧﯿﻤﮑﺖ ﻧﺰدﯾﮏ ﻫﻢ ﻧﺸﺴﺘﯿﻢ ...‬ ‫
- ﺳﺮدﺗﻪ؟‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم . ﺳﺮم رو ﺑﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﻧﻪ ﺗﮑﻮن دادم ... ﻟﺒﺨﻨﺪي زد ﺑﻬﻢ ...‬ ‫
- اﻣﺸﺐ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ اذﯾﺖ ﺷﺪي ...‬ ‫
- ﺣﺎﻣﺪ ﻣﯿﺘﻮﻧﻪ ﻣﮕﻪ ﻧﻪ؟‬ ‫
- ﻣﯿﺘﻮﻧﻪ ...‬ ‫... ﺣﺎﻣﯽ وﻗﺘﯽ ﺑﺎ اﯾﻦ ﺻﻼﺑﺖ ﻣﯿﮕﻔﺖ ﻣﯿﺘﻮﻧﻪ ﻣﮕﻪ ﻣﯿﺸﺪ ذره اي ﺑﻪ دﻟﻢ ﺗﺮس راه ﺑﺪم ... اﯾﻦ ﺟﺎ روي ﻧﯿﻤﮑﺖ ﺳﺮد ﺳﺒﺰ رﻧﮓ ...‬ ‫ﺗﻮي ﻣﻪ ﮐﻢ رﻧﮓ اﻃﺮاﻓﻤﻮن ... زﯾﺮ ﻧﻮر اﯾﻦ ﻻﻣﭗ اﺣﺴﺎس ﻣﯿﮑﺮدم ﻫﯿﭻ ﻗﺼﻪ اي ﺗﻬﺶ ﺗﻠﺦ ﻧﯿﺴﺖ ... اﻧﮕﺎر ﻣﺎ ﻫﻢ ﻗﺼﻪ اي‬ ‫داﺷﺘﯿﻢ ﮐﻪ ﺗﻬﺶ ﺷﯿﺮﯾﻦ ﺑﻮد ﺧﯿﻠﯽ ﺷﯿﺮﯾﻦ ...‬ ‫ﺑﻬﻢ ﻧﺰدﯾﮏ ﺗﺮ ﺷﺪ ... و ﻣﻦ اﺣﺴﺎس ﻣﯽ ﮐﺮدم ﺻﺪاي ﺗﭙﺶ ﻗﻠﺒﻢ رو ﻣﯿﺸﻨﻮم ... ﻣﯿﺘﺮﺳﯿﺪم ﺣﺎﻣﯽ ﻫﻢ ﺑﺸﻨﻮه و ﺑﻮي ادﮐﻠﻨﺶ رو‬ ‫ﮐﻪ ﺑﺎ ﺑﻮي ﺳﯿﮕﺎرش ﻣﺨﻠﻮط ﺷﺪه ﺑﻮد رو ﺗﺎ ﺗﻪ ﻧﻔﺲ ﮐﺸﯿﺪم ... ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﻢ روي ﻟﺒﺶ ﯾﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﯽ ﻧﻈﯿﺮ آورد ...‬ ‫
- ﺧﻨﺪﯾﺪن ﺑﻬﺖ ﻣﯿﺎد ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﭼﺮﺧﯿﺪ و دﺳﺘﻪ ﻣﻮي ﺳﺮﮐﺶ ﻫﻤﯿﺸﮕﯽ رو داد زﯾﺮ ﺷﺎﻟﻢ و دﺳﺘﺶ رو روي ﺷﺎﻟﻢ ﻧﮕﻪ داﺷﺖ و ﻣﻦ ﮐﻤﯽ ﻣﻌﺬب ﺳﺮم رو‬ ‫ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻢ: ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺑﻪ روي ﺗﻮ ﻟﺒﺨﻨﺪ زدن ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﯿﺎد ...‬ ‫ﺗﻤﺎم ﺗﻨﻢ از اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﻫﺎ ﻣﯿﻠﺮزﯾﺪ ...‬ ‫دﺳﺘﺶ رو ﮐﺎﻣﻞ ﭘﺸﺘﻢ اﻧﺪاﺧﺖ و اﯾﻦ ﻃﻮري ﺗﻮ ﺣﺠﻢ ﺣﻀﻮرش ﭘﻨﻬﺎن ﻣﯿﺸﺪم ... و اﻧﮕﺎر از ﺗﻤﺎم ﺑﺪي ﻫﺎي دﻧﯿﺎ دور ﻣﯿﻤﻮﻧﺪم‬ ‫ﮔﺮﻣﻢ ﻣﯿﺸﺪ و دﯾﮕﻪ ﺳﺮدم ﻧﺒﻮد ...‬ ‫
- ﻣﯿﺪوﻧﯽ ﺷﺎﯾﺪ اﮔﺮ ذره اي از روﺣﯿﺎت ﺗﻮ رو رﻫﺎ داﺷﺖ ﺧﯿﻠﯽ اﺗﻔﺎق ﻫﺎ ﻧﻤﯽ اﻓﺘﺎد ... وﻟﯽ ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ﻫﻤﺮاز اﻣﺸﺐ رﻫﺎ از ﺗﻮ راﺿﯿﻪ‬ ‫...‬ ‫ﻣﻦ ﮐﻪ ﺗﻮ وﺟﻮد اﯾﻦ آدم ﺗﻮ ﺧﻠﺴﻪ ﺑﯽ ﻧﻈﯿﺮي ﺑﻮدم ﭼﺸﻤﺎم ﺳﻨﮕﯿﻦ ﺷﺪه ﺑﻮد ... ﺧﻤﯿﺎزه ي ﭘﻨﻬﺎﻧﯽ ﮐﺸﯿﺪم ﮐﻪ از ﻧﮕﺎﻫﺶ دور‬ ‫ﻧﻤﻮﻧﺪ‬ ‫
- ﺧﻮاب آﻟﻮي ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﺟﺎت ﮔﺮم ﺷﺪ ﺧﻮاﺑﺖ ﮔﺮﻓﺖ؟‬ ‫
- ﺟﺎم اﻣﻦ ﺷﺪ ﺧﻮاﺑﻢ ﮔﺮﻓﺖ ...‬ ‫ﺳﺮش ﯾﻬﻮ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﭼﺮﺧﯿﺪ ﭼﻨﺎن ﺷﻮق ﺑﯽ ﻧﻈﯿﺮي ﺗﻮي ﻧﮕﺎﻫﺶ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﻏﺮق ﺑﺸﻢ ﺗﻮ آﺗﯿﺶ ﺑﺎزي ﻧﮕﺎﻫﺶ ...‬ ‫ﻓﺸﺎر دﺳﺘﻬﺎش رو ﺑﯿﺸﺘﺮ ﮐﺮد: اﯾﻦ ﺟﺎ ﺑﺮاي ﺗﻮ اﻣﻦ ﺗﺮﯾﻦ ﺟﺎي دﻧﯿﺎﺳﺖ ... ﻓﻘﻂ و ﻓﻘﻂ ﺑﺮاي ﺗﻮ ...‬ ‫
- ﺣﺎﻣﯽ ...‬ ‫
- ﺟﺎن دﻟﻢ ...‬ ‫... و ﻣﻦ ﭼﻪ ﻗﺪر ﺑﻪ اﯾﻦ ﮐﻠﻤﻪ ﻣﺤﺘﺎج ﺑﻮدم اﻧﮕﺎر ... ﺑﻪ اﯾﻦ ﻟﺤﻦ ﭘﺮ ﻧﻮازش ... ﺑﻪ اﯾﻦ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﮐﻪ ﻣﮋه اش اﻧﮕﺎر ﺻﻮرﺗﻢ رو ﻟﻤﺲ‬ ‫ﻣﯿﮑﺮد ...‬ ‫
- ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺧﻮب ﻣﯿﺸﻪ ﻣﮕﻪ ﻧﻪ؟ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﻪ ﻗﺼﻪ ﻫﺎي دﻧﯿﺎ ...‬ ‫دﺳﺖ آزادش رو روي ﮔﻮﻧﻪ ام ﮐﺸﯿﺪ: ﺑﻬﺖ ﻗﻮل ﻣﯿﺪم ...‬ ‫اﻧﮕﺸﺘﺶ رو آروم ﺑﻪ ﻧﻮك ﺑﯿﻨﯿﻢ زد: ﻗﺮﻣﺰ ﺷﺪه ... ﺳﺮدﺗﻪ ﺧﺎﻧﻮم ﺧﺎﻧﻮﻣﺎ ... ﻣﯿﺨﻮاي ﯾﮑﻢ راه ﺑﺮﯾﻢ؟‬ ‫ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ... ﻣﻦ اﻣﺸﺐ ﻏﺮق ﺗﺮ ... ﻣﺤﻮ ﺗﺮ از اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ ﺑﻮدم ... دﺳﺘﺶ رو از دورم ﺑﺎز ﻧﮑﺮد ... ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪﯾﻢ ... ﺻﺪاي ﺧﻨﺪه‬ ‫ﻣﯿﻮﻣﺪ و ﺑﻮي ﻗﻠﯿﻮن ... ﺑﻮي ﺧﺎﻧﻮاده ﻣﯿﻮﻣﺪ و ﺑﻮي ادﮐﻠﻦ ﺣﺎﻣﯽ و ﺑﻮي ﻗﺼﻪ ...‬ ‫ﭼﺸﻤﻢ اﻓﺘﺎد ﺑﻪ ﯾﻪ ﭘﺸﻤﮏ ﻓﺮوش ... ﺑﺎ ﭘﺸﻤﮏ ﻫﺎي ﺻﻮرﺗﯽ ... ﺑﺎورم ﻧﻤﯿﺸﺪ ... ﺧﯿﻠﯽ وﻗﺖ ﺑﻮد ﻧﺪﯾﺪه ﺑﻮدم ﺣﺘﯽ دﯾﮕﻪ ﻓﮑﺮ‬ ‫ﻣﯿﮑﺮدم ﻧﯿﺴﺘﻦ ... از ﮐﻨﺎرش رد ﺷﺪﯾﻢ و ﺳﺮ ﻣﻦ ﺑﺎﻫﺎش ﭼﺮﺧﯿﺪ ... ﺣﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﺣﺮﮐﺘﻢ رو زﯾﺮ دﺳﺘﺶ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد ﺳﺮش‬ ‫ﭼﺮﺧﯿﺪ و ﺑﺎ دﯾﺪن ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻟﺒﺨﻨﺪي زد: ﺷﻮﺧﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ ﻫﻤﺮاز؟‬ ‫ﻟﺐ ﭘﺎﯾﯿﻨﻢ رو ﺑﻪ دﻫﻨﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﺑﺎ ﻧﮕﺎه ﺷﯿﻄﻮﻧﻢ ﺳﺮم رو ﺑﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﻧﻪ ﺗﮑﻮن دادم ... ﺗﮏ ﺧﻨﺪه اي ﮐﺮد: ﺟﻠﻮي ﺗﻮ ﮐﻢ ﻣﯿﺎرم ... اﻣﺎ‬ ‫...‬ ‫
- ﺑﺒﯿﻦ ﭼﻪ ﺻﻮرﺗﯿﻦ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ ﺑﻌﺪ اون ﭼﻮب اﺳﺘﻮاﻧﻪ اي ﺑﻠﻨﺪ ﺗﻮي دﺳﺘﻢ ﺑﻮد و ﻧﺸﺴﺘﻪ روي ﻧﯿﻤﮑﺖ آروم آروم اون ﺣﺠﻢ ﭘﻒ و ﺧﺎﻟﯽ ﺷﯿﺮﯾﻦ رو ذره‬ ‫ذره ﺗﻮي دﻫﻨﻢ ﻣﯿﺬاﺷﺘﻢ ... آروم آروم ﻣﯿﺨﻮردم و ﺑﻌﻀﯽ ﻫﺎش ﮐﻪ روي ﻟﺒﻢ ﻣﯽ ﻣﻮﻧﺪ رو ﺑﺎ ﻧﻮك زﺑﻮﻧﻢ ﭘﺎك ﻣﯿﮑﺮدم وﻟﺬت‬ ‫ﻣﯿﺒﺮدم ...‬ ‫ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮري ﮔﺬﺷﺖ ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم و ﺑﻪ ﺣﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﻣﯿﺨﻢ ﺑﻮد ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ... ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻋﺠﯿﺐ ﺷﺪه ﺑﻮد ... ﺧﯿﻠﯽ‬ ‫ﺧﯿﻠﯽ ﻋﺠﯿﺐ ... اﻧﻘﺪر ﻋﺠﯿﺐ ﮐﻪ دﺳﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﺮاي ﮐﻨﺪن ﯾﻪ ﺗﮑﻪ دﯾﮕﻪ ﺟﻠﻮ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد روي ﭘﺸﻤﮏ ﺗﻮي دﺳﺘﻢ ﻣﻮﻧﺪ ...‬ ‫
- ﭼﯿﺰه ﻣﻦ ﭘﺸﻤﮏ ﺧﯿﻠﯽ دوﺳﺖ دارم ... ﻫﻤﯿﺸﻪ آروم ﻣﯿﺨﻮرم ﮐﻪ زود ﺗﻤﻮم ﻧﺸﻪ ... آﺧﻪ ﺗﻮش ﻧﺮم ﺗﺮ از ﺑﯿﺮوﻧﺸﻪ ...‬ ‫ﯾﮑﻢ ﻫﻮل اﯾﻦ ﺗﻮﺿﯿﺢ رو دادم ﭼﻮن اﯾﻦ ﻧﮕﺎه ﻋﺠﯿﺒﺶ ﮐﻪ ﺑﯿﻦ ﭼﺸﻤﺎم و ﻟﺒﻬﺎم ﻣﯿﺮﻓﺖ رو درك ﻧﻤﯿﮑﺮدم ...‬ ‫ﭘﺸﻤﮏ رو ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ ﮔﺮﻓﺘﻢ: دﻟﺖ ﭘﺸﻤﮏ ﺧﻮاﺳﺖ؟‬ ‫ﻫﻮن ﻃﻮر ﻣﯿﺦ ﻟﺒﻢ ﺟﻮاب داد: ﺣﺘﯽ ﺑﻪ ﮔﻮﺷﻪ ذﻫﻨﺖ ﻫﻢ ﺧﻄﻮر ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻪ ﻣﻦ اﻻن دﻟﻢ ﭼﯽ ﻣﯿﺨﻮاد ...‬ ‫ﭼﺸﻤﺎش ﯾﻪ ﺷﯿﻄﻨﺖ ﻟﻄﯿﻒ داﺷﺖ و ﻟﺤﻨﺶ ﻫﻤﻮن ﻧﻮازش زﯾﺒﺎ رو ... ﻫﻤﻮن ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﻗﻠﺒﻢ ﺗﻮ دﻫﻨﻢ ﺑﺰﻧﻪ ... ﺟﺎ ﺧﻮردم ...‬ ‫ﻗﺮﻣﺰي ﮔﻮﻧﻪ ﻫﺎم و ﺣﺮارﺗﺸﻮن ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﭘﺸﻤﮏ رو رﻫﺎ ﮐﻨﻢ رو ي زﻣﯿﻦ و ﺷﺎﻟﻢ رو روي ﺳﺮم ﺟﻠﻮﺗﺮ ﺑﮑﺸﻢ.‬ ‫اﯾﻦ ﻧﺴﯿﻢ ﺧﻨﮏ ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺑﺮگ ﺳﺒﮑﯽ ﺑﺎﻻي ﺳﺮم ﭼﺮﺧﯽ ﺑﺰﻧﻪ و روي زﻣﯿﻦ ﺑﯿﻔﺘﻪ در ﺗﻀﺎد ﮐﺎﻣﻞ ﺑﻮد ﺑﺎ داﻏﯽ ﻗﻠﺒﻢ ... اﯾﻦ‬ ‫ﺳﮑﻮت اﻃﺮاف ﺗﻮ اﯾﻦ ﺷﺐ زﻣﺴﺘﻮﻧﯽ ﺗﻮي ﭘﺎرك ﻣﺤﻠﯽ ﺗﻀﺎد ﮐﺎﻣﻞ ﺑﻮد ﺑﺎ ﺗﻤﺎم اون ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ ﭘﺮ ﻃﻤﻄﺮاق ﺗﻮي ﻗﻠﺐ و روﺣﻢ ...‬ ‫ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ ﺣﺘﯽ ﺑﺮ ﻧﮕﺸﺘﻢ ... ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﯿﮑﺸﯿﺪم ... از ﺗﻤﺎم اون ﺣﺲ ﻟﺬت از ﺣﻀﻮرش ﮐﻪ ﻣﯿﺪوﻧﻢ ﺗﻮ ﭼﺸﻤﺎم ﻓﺮﯾﺎد ﻣﯿﺰد ... و ﻣﻦ‬ ‫ﺣﺲ ﺗﻤﺎم زﻧﻬﺎي دﻧﯿﺎ در ﺗﻤﺎم ﻃﻮل ﺗﺎرﯾﺦ رو داﺷﺘﻢ ... ازﺟﺎم ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و ﺑﻬﺶ ﻧﮕﺎه ﻧﮑﺮدم ... دﺳﺘﻢ رو ﺗﻮو ﺟﯿﺐ ﭘﺎﻟﺘﻮم ﮐﺮدم و‬ ‫ﺗﻨﻬﺎ ﭼﯿﺰي ﮐﻪ اون ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮم اوﻣﺪ ﺟﻤﻠﻪ: ﭼﯿﺰه ... ﺑﺮﯾﻢ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﯿﺪار ﻣﯿﺸﻦ ...‬ ‫و ﺑﺪون اﯾﻨﮑﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮش ﺑﺸﻢ راه اﻓﺘﺎدم ... ﺑﺎ دوﺗﺎ ﻗﺪم ﺑﻠﻨﺪ ﺧﻮدش رو ﺑﻬﻢ رﺳﻮﻧﺪ و ﺑﺪون ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺧﺠﺎﻟﺖ وﺣﺸﺘﻨﺎﮐﻢ دﺳﺘﺶ رو‬ ‫ﻣﺤﮑﻢ دورم ﺣﻠﻘﻪ ﮐﺮد: ﮐﺠﺎ ﻣﯿﺮي ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﻧﺼﻒ ﺷﺒﯽ؟‬ ‫ﻫﺮ ﭼﻪ ﻗﺪر ﻫﻢ ﮐﻪ ﺳﻌﯽ ﻣﯿﮑﺮد اﯾﻦ ﻧﺸﺎط ﻟﺤﻨﺶ ﭘﻨﻬﺎن ﻧﻤﯿﺸﺪ ...‬ ‫ﭼﺮا ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﺗﺎ ﺗﻮي ﺧﻮﻧﻪ اوﻣﺪ رو ﻫﻢ ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ... اﻣﺎ ازش ﻣﻤﻨﻮن ﺑﻮدم از ﺑﻮدﻧﺶ ... از ﺳﮑﻮﺗﺶ ... از ﺗﻤﺎم ﺳﺌﻮاﻻي ﺑﯽ رﺑﻄﯽ‬ ‫ﮐﻪ ﭘﺮﺳﯿﺪ ﺗﺎ ﻣﻮﺿﻮع رو ﻋﻮض ﮐﻨﻪ ...‬ ‫ﺳﻮﺋﯿﭻ رو ﺗﻮ دﺳﺘﺶ ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﮐﺮد: ﭼﺸﻤﺎت ﭘﺮ از ﺧﻮاب ... ﺑﺮو ﺑﺨﻮاب ... ﻣﯿﺒﯿﻨﻤﺖ ...‬ ‫ﺳﺮم رو ﺗﮑﻮﻧﯽ دادم و ﺷﺐ ﺑﻪ ﺧﯿﺮي زﯾﺮ ﻟﺐ ﮔﻔﺘﻢ ... ﻟﺒﺨﻨﺪي زد و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ در رﻓﺖ دﺳﺘﺶ ﺑﻪ دﺳﺘﮕﯿﺮه ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺳﻤﺘﻢ: ﭼﯿﺰه‬ ‫... اﻣﺸﺐ ﯾﮑﻢ ﺳﺮد ﺗﺮ از ﺷﺒﻬﺎي دﯾﮕﻪ اﺳﺖ ﺣﻮاﺳﺖ ﺑﻪ ... ارزﺷﻤﻨﺪ ﺗﺮﯾﻦ ﻣﻦ ﺑﺎﺷﻪ ...‬ ‫ﺻﺒﺢ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ روﺷﻦ ﺗﺮ و ﯾﺎ ﺷﺎﯾﺪ درﺧﺸﺎن ﺗﺮ از ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﻮد ... ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻫﻨﻮز ﺧﻮاب ﺑﻮدن ﮐﻪ ﺳﺮاﻏﻢ ﻧﯿﻮﻣﺪه ﺑﻮدن ... ﮔﻮﺷﯿﻢ‬ ‫روي وﯾﺒﺮه ﺑﻮد و داﺷﺖ ﺧﻮدﮐﺸﯽ ﻣﯿﮑﺮد ... ﻻي ﭼﺸﻤﻢ رو ﺑﺎز ﮐﺮدم ... ﺣﺎﻣﯽ ﺑﻮد ... ﻟﺒﺨﻨﺪ روي ﺻﻮرﺗﻢ ﭘﻬﻦ ﺷﺪ ... رگ ﮔﺮدﻧﻢ‬ ‫ﺑﻪ ﺟﺎي ﻧﺒﺾ از دﯾﺸﺐ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﻧﺖ داﺷﺖ اﻧﮕﺎر ...‬ ‫
- ﺳﻼم ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﺳﻼﻣﺶ ﺳﺒﮏ ﺑﻮد ... ﮔﺮم ﺑﻮد ... ﻣﺜﻞ ﺣﺒﺎب ...‬ ‫
- ﺻﺒﺢ ﺑﻪ ﺧﯿﺮ ...‬ ‫
- ﺧﻮاب ﺑﻮدي؟ ﺑﺎﺑﺎ ﺳﺎﻋﺖ ده ...‬ ‫... ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺖ روي دﯾﻮار ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ... راﺳﺖ ﻣﯿﮕﻔﺖ ...‬ ‫
- ﺧﻮب ﺧﻮاﺑﻢ ﻣﯿﻮﻣﺪ ...‬ ‫ﻟﺤﻨﻢ ﮐﻤﯽ ﻟﻮس ﺑﻮد ... ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ﺻﺪام ﻫﻢ زﯾﺎدي ﮐﺶ دار ﺷﺪه ﺑﻮد ... ﻧﻔﺴﺶ رو ﺑﯿﺮون داد و ﮐﻤﯽ ﺳﮑﻮت ﮐﺮد: ﺧﻮﺑﯽ؟‬ ‫ﻫﻤﻮن ﻟﺤﻈﻪ در اﺗﺎﻗﻢ ﺑﺎز ﺷﺪ و ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﺪو ﺑﺪو اوﻣﺪن ﺗﻮ اﺗﺎق و ﺑﺎ ﺧﻨﺪه و ﺟﯿﻎ ﺧﻮدﺷﻮن رو اﻧﺪاﺧﺘﻦ رو ﺗﺨﺘﻢ ... آﺧﻢ در اوﻣﺪ ...‬ ‫
ادامه دارد.....

[sober]

قسمت بیست و یکم
- ﺗﻮ ﺣﺘﯽ ﻧﮕﺮان ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺳﻨﯽ در اﯾﻦ ﺣﺪ زﯾﺎدﺗﻮن ﻫﻢ ﻧﯿﺴﺘﯽ؟‬ ‫
- ﯾﻪ ﺑﺎر ﮔﻔﺘﻢ ﺑﺎر دﯾﮕﻪ ﻫﻢ ﺗﮑﺮار ﻣﯿﮑﻨﻢ ... ﺑﯿﻦ ﻣﻦ و اﯾﺸﻮن ﭼﯿﺰي ﻧﯿﺴﺖ ... اﯾﺸﻮن ﺑﻪ ﺣﺴﺎب ﻧﺴﺒﺖ ﻓﺎﻣﯿﻠﯽ ...‬ ‫
- ﺗﻮ رو ﺧﺪا ﻣﻦ رو ﺟﺎي اﺣﻤﻖ ﻫﺎ ﻧﺬار ﻫﻤﺮاز. ... ﻫﺮ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ ﯾﻪ اون اﺗﺎق ﺑﻮده ﻓﻬﻤﯿﺪه اﯾﻦ آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ﻋﺼﺎ ﻗﻮرت داده‬ ‫ﮔﻠﻮش ﭘﯿﺶ ﺗﻮ ﮔﯿﺮه ...‬ ‫
- از ﮐﻠﻤﻪ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﮐﺎر ﻣﯿﺒﺮﯾﺪ ﺧﻮﺷﻢ ﻧﻤﯿﺎد اﺣﺴﺎس زﻧﻬﺎي دم دﺳﺘﯽ ﺑﻬﻢ دﺳﺖ ﻣﯿﺪه. ... ﻧﯿﺎزي ﻧﻤﯽ ﺑﯿﻨﻢ از زﻧﺪﮔﯽ ﺷﺨﺼﯿﻢ‬ ‫ﭘﯿﺶ ﺷﻤﺎ ﺑﺤﺚ ﮐﻨﻢ ﯾﺎ ﺟﻮاﺑﯽ ﭘﺲ ﺑﺪم ... ... ﻣﻦ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻋﻼﻗﻪ ﻧﺪارم ... ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻫﻢ ﻧﺨﻮاﻫﻢ داﺷﺖ ... ﺧﻮدﺗﻮن ... ﺧﺎﻧﻮادﺗﻮن.‬ ‫... ﻧﻘﺎﺷﯽ ﻫﺎﺗﻮن. . ﻣﻮﻓﻘﯿﺖ ﻫﺎﺗﻮن رو ﻗﺒﻮل دارم ... ﻫﺮ ﺟﺎي دﻧﯿﺎ ﻫﻢ ﮐﻪ ﻧﻤﺎﯾﺸﮕﺎه ﺑﺬارﯾﺪ ﻣﯿﺎم. ... از ﺗﺎﺑﻠﻮﻫﺎﺗﻮن ﻟﺬت ﻣﯿﺒﺮم ...‬ ‫ﻣﺎدرﺗﻮن رو ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ دوﺳﺖ دارم. ... ﺑﺮاي ﻧﺎزﻧﯿﻦ دﻟﻢ ﺗﻨﮓ ﻣﯿﺸﻪ ... دوﺳﺖ دارم ﺑﺸﯿﻨﻢ ﺑﺎﻫﺎﺗﻮن ﻗﻬﻮه ﺑﺨﻮرم ... از ﻫﻨﺮ ﺣﺮف‬ ‫ﺑﺰﻧﯿﻢ ... ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ از ﻧﺒﻮد ﮐﺎر و ﭘﻮل ﻏﺮ ﺑﺰﻧﯿﻢ ... از ﻗﺒﻮﻟﯽ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺗﻮ ﮐﻨﮑﻮر ﺣﺮف ﺑﺰﻧﯿﻢ ... اﻣﺎ ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﻢ ﻫﻤﺴﺮﺗﻮن ﺑﺎﺷﻢ ﭼﻮن‬ ‫دوﺳﺘﺘﻮن ﻧﺪارم ...‬ ‫... وا رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ... اﻧﮕﺎر اﯾﻦ ﻗﺪر ﺻﺮاﺣﺖ رو از ﻣﻦ اﻧﺘﻈﺎر ﻧﺪاﺷﺖ ... ﺧﻮدم ﻫﻢ ﻧﺪاﺷﺘﻢ. ... ﮐﻒ دﺳﺘﻬﺎم ﻋﺮق ﮐﺮده ﺑﻮد. ... ﻋﺼﺒﯽ‬ ‫ﺑﻮدم. ... از ﺧﺎﻟﻪ زﻧﮏ ﺑﺎزي ﭘﻮﯾﺎن ... از ﺗﺤﺖ ﻓﺸﺎر ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺗﻮﺳﻂ راﻣﯿﻦ ... ﺟﻮاب ﭘﺲ دادن ...‬ ‫ﮐﯿﻔﻢ رو ﺗﻮي ﻣﺸﺘﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﭘﻠﻪ ﻫﺎي آﻣﻮزﺷﮕﺎه رو ﺳﺮﯾﻊ ﭘﺎﯾﯿﻦ اوﻣﺪم ... ﻫﻮاي دود ﮔﺮﻓﺘﻪ رو ﮐﻪ ﻧﻔﺲ ﮐﺸﯿﺪم ... ﺑﻐﺾ ﮐﺮدم‬ ‫ﺑﺮاي آﯾﻨﺪه اي ﮐﻪ ﻣﻌﻠﻮم ﻧﺒﻮد ... و از ﺗﻤﺮﯾﻨﯽ ﮐﻪ ﺣﺎﻻ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻫﻢ ﻣﯿﮑﺸﯿﺪم ﺗﻮش ﺷﺮﮐﺖ ﮐﻨﻢ.‬ ‫
- ﮐﺎش ﻫﻨﻮز ﻫﻢ دوﺳﺘﻢ داﺷﺘﯽ ...‬ ‫
- اي ﮐﺎش ... اي ﮐﺎش دوﺳﺘﺘﻮن داﺷﺘﻢ ﺑﻠﻪ ﺷﻤﺎ دﻧﯿﺎﺗﻮن ﺑﻪ ﻣﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﺷﺒﯿﻪ ... ﻣﺎ اﺻﻼ از ﯾﻪ دﻧﯿﺎﯾﯿﻢ ... اﻣﺎ ﻫﻤﻪ آدﻣﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ‬ ‫ﺗﻮي ﻣﺤﻠﻪ ﯾﺎ ﮐﺸﻮر زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯿﮑﻨﻦ ﯾﻪ ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ رو ﮔﻮش ﻣﯿﮑﻨﻦ ... ﯾﻪ رﻧﮓ رو دوﺳﺖ دارن آﯾﺎ ﺑﻬﻢ ﻋﻼﻗﻪ ﯾﺎ ﮐﺸﺶ دارن؟‬ ‫
- ﺗﻮ ﺣﺘﯽ ﻧﮕﺮان ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺳﻨﯽ در اﯾﻦ ﺣﺪ زﯾﺎدﺗﻮن ﻫﻢ ﻧﯿﺴﺘﯽ؟‬ ‫
- ﯾﻪ ﺑﺎر ﮔﻔﺘﻢ ﺑﺎر دﯾﮕﻪ ﻫﻢ ﺗﮑﺮار ﻣﯿﮑﻨﻢ ... ﺑﯿﻦ ﻣﻦ و اﯾﺸﻮن ﭼﯿﺰي ﻧﯿﺴﺖ ... اﯾﺸﻮن ﺑﻪ ﺣﺴﺎب ﻧﺴﺒﺖ ﻓﺎﻣﯿﻠﯽ ...‬ ‫
- ﺗﻮ رو ﺧﺪا ﻣﻦ رو ﺟﺎي اﺣﻤﻖ ﻫﺎ ﻧﺬار ﻫﻤﺮاز ... ﻫﺮ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ ﯾﻪ اون اﺗﺎق ﺑﻮده ﻓﻬﻤﯿﺪه اﯾﻦ آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ﻋﺼﺎ ﻗﻮرت داده‬ ‫ﮔﻠﻮش ﭘﯿﺶ ﺗﻮ ﮔﯿﺮه ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- از ﮐﻠﻤﻪ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﮐﺎر ﻣﯿﺒﺮﯾﺪ ﺧﻮﺷﻢ ﻧﻤﯿﺎد اﺣﺴﺎس زﻧﻬﺎي دم دﺳﺘﯽ ﺑﻬﻢ دﺳﺖ ﻣﯿﺪه ... ﻧﯿﺎزي ﻧﻤﯽ ﺑﯿﻨﻢ از زﻧﺪﮔﯽ ﺷﺨﺼﯿﻢ‬ ‫ﭘﯿﺶ ﺷﻤﺎ ﺑﺤﺚ ﮐﻨﻢ ﯾﺎ ﺟﻮاﺑﯽ ﭘﺲ ﺑﺪم ... ﻣﻦ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻋﻼﻗﻪ ﻧﺪارم ... ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻫﻢ ﻧﺨﻮاﻫﻢ داﺷﺖ ... ﺧﻮدﺗﻮن ... ﺧﺎﻧﻮادﺗﻮن ...‬ ‫ﻣﻮﻓﻘﯿﺖ ﻫﺎﺗﻮن رو ﻗﺒﻮل دارم ... ﻫﺮ ﺟﺎي دﻧﯿﺎ ﻫﻢ ﮐﻪ ﻧﻤﺎﯾﺸﮕﺎه ﺑﺬارﯾﺪ ﻣﯿﺎم ... از ﺗﺎﺑﻠﻮﻫﺎﺗﻮن ﻟﺬت ﻣﯿﺒﺮم ... ﻣﺎدرﺗﻮن رو ﺧﯿﻠﯽ‬ ‫ﺧﯿﻠﯽ دوﺳﺖ دارم ... ﺑﺮاي ﻧﺎزﻧﯿﻦ دﻟﻢ ﺗﻨﮓ ﻣﯿﺸﻪ ... دوﺳﺖ دارم ﺑﺸﯿﻨﻢ ﺑﺎﻫﺎﺗﻮن ﻗﻬﻮه ﺑﺨﻮرم ... از ﻫﻨﺮ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﯿﻢ ... ﻣﺜﻞ‬ ‫ﻫﻤﯿﺸﻪ از ﻧﺒﻮد ﮐﺎر و ﭘﻮل ﻏﺮ ﺑﺰﻧﯿﻢ ... از ﻗﺒﻮﻟﯽ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺗﻮ ﮐﻨﮑﻮر ﺣﺮف ﺑﺰﻧﯿﻢ ... اﻣﺎ ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﻢ ﻫﻤﺴﺮﺗﻮن ﺑﺎﺷﻢ ﭼﻮن دوﺳﺘﺘﻮن‬ ‫ﻧﺪارم ...‬ ‫... وا رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ... اﻧﮕﺎر اﯾﻦ ﻗﺪر ﺻﺮاﺣﺖ رو از ﻣﻦ اﻧﺘﻈﺎر ﻧﺪاﺷﺖ ... ﺧﻮدم ﻫﻢ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... ﮐﻒ دﺳﺘﻬﺎم ﻋﺮق ﮐﺮده ﺑﻮد ... ﻋﺼﺒﯽ‬ ‫ﺑﻮدم ... از ﺧﺎﻟﻪ زﻧﮏ ﺑﺎزي ﭘﻮﯾﺎن ... از ﺗﺤﺖ ﻓﺸﺎر ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺗﻮﺳﻂ راﻣﯿﻦ ... ﺟﻮاب ﭘﺲ دادن ...‬ ‫ﮐﯿﻔﻢ رو ﺗﻮي ﻣﺸﺘﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﭘﻠﻪ ﻫﺎي آﻣﻮزﺷﮕﺎه رو ﺳﺮﯾﻊ ﭘﺎﯾﯿﻦ اوﻣﺪم ... ﻫﻮاي دود ﮔﺮﻓﺘﻪ رو ﮐﻪ ﻧﻔﺲ ﮐﺸﯿﺪم ... ﺑﻐﺾ ﮐﺮدم‬ ‫ﺑﺮاي آﯾﻨﺪه اي ﮐﻪ ﻣﻌﻠﻮم ﻧﺒﻮد ... و از ﺗﻤﺮﯾﻨﯽ ﮐﻪ ﺣﺎﻻ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻫﻢ ﻣﯿﮑﺸﯿﺪم ﺗﻮش ﺷﺮﮐﺖ ﮐﻨﻢ.‬ ‫
- از ﻫﻤﮑﺎرﻫﺎم ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﯿﮑﺸﻢ‬ ‫ﮔﻠﻨﺎر ﮐﻨﺎر ﭘﻨﺠﺮه اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد و ﺑﻪ ﺑﯿﺮون ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮد ... ﮐﻮﭼﻪ اي ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺳﺮﻣﺎ و ﺗﺎرﯾﮑﯽ زود ﻫﻨﮕﺎﻣﺶ ﺑﻪ ﺷﺪت ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻪ‬ ‫ﻧﻈﺮ ﻣﯿﻮﻣﺪ ... ﭘﺎﻫﺎم رو ﺗﻮي ﺷﮑﻤﻢ ﺟﻤﻊ ﮐﺮدم ...‬ ‫
- ﭘﺲ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪي ﺣﺎﻣﯽ ﺑﻬﺖ ﻋﻼﻗﻪ داره ...‬ ‫
- ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ...‬ ‫ﮔﻠﻨﺎر ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﭼﺮﺧﯿﺪ و ﻟﯿﻮان رو ﺗﻮي دﺳﺘﺶ ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﮐﺮد ... ﺑﻪ دﯾﻮار ﭘﺸﺖ ﺳﺮش ﺗﮑﯿﻪ داد: ﺑﺎﻫﻮش ﺗﺮ از اون ﻫﺴﺘﯽ ﮐﻪ‬ ‫ﻧﻔﻬﻤﯿﺪه ﺑﺎﺷﯽ ...‬ ‫
- ﺑﺤﺚ ﻧﻔﻬﻤﯿﺪن ﻧﯿﺴﺖ ... اﯾﻦ آدم اﯾﻦ ﻣﺪت ﺑﻪ ﻣﻦ ﻟﻄﻔﻬﺎﯾﯽ ﺧﺎرج از ﻋﺎدت ﻫﺎش داﺷﺘﻪ ... اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ اﺧﯿﺮ ﮐﻪ وﺿﻮﺣﺶ‬ ‫ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻫﻢ ﺑﻮده ... اﻣﺎ ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﻣﻦ ﻫﯿﭽﯽ ازش ﻧﺸﻨﯿﺪم ... ﻣﯿﺘﺮﺳﻢ دﻟﺨﻮش ﮐﻨﻢ و ﺷﮑﺴﺖ ﺑﺨﻮرم ... ﻣﻦ ﺗﺤﻤﻠﺶ رو اﺻﻼ ﻧﺪارم‬ ‫...‬ ‫ﮔﻠﻨﺎر ﺑﺎ ﻣﺤﺒﺖ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد و اوﻣﺪ ﮐﻨﺎرم ... ﻣﺤﮑﻢ ﺑﻐﻠﻢ ﮐﺮد: ﻗﺮﺑﻮﻧﺖ ﺑﺮم ...‬ ‫اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم اﺷﮏ ﺗﻮي ﭼﺸﻤﺎم ﻧﯿﺶ ﻣﯿﺰﻧﻪ ... ﺑﻐﺾ ﻫﻢ ﮐﺮده ﺑﻮدم‬ ‫ﮔﻠﻨﺎرﮐﻤﯽ ازم ﻓﺎﺻﻠﻪ ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﻪ ﻟﺒﻬﺎم ﻧﮕﺎه ﮐﺮد ﮐﻪ داﺷﺖ ﻣﯿﻠﺮزﯾﺪ و ﻟﺒﺨﻨﺪي زد: ﺑﺎ اﯾﻦ ﭼﺸﻤﺎي ﻣﻌﺼﻮم و اﯾﻦ ﻟﺒﻬﺎي ﻟﺮزون ﺑﻪ‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ اﮔﺮ ﻧﮕﺎه ﮐﻨﯽ ﻫﻔﺖ ﺟﺪ و آﺑﺎدش اﻋﺘﺮاف ﻣﯿﮑﻨﻪ ...‬ ‫ﺑﺎ ﻣﺸﺖ ﺑﻪ آروﻣﯽ ﺑﻪ ﺑﺎزوش زدم: ﭼﺮت ﻧﮕﻮ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﻧﻤﯿﻔﻬﻤﻤﺖ ... ﻋﺎدت ﻧﺪاري از ﭼﯿﺰي ﻟﺬت ﺑﺒﺮي؟ از ﺣﻤﺎﯾﺖ ﻫﺎي زﯾﺒﺎش؟ از ﺣﻀﻮرش؟‬ ‫
- ﻣﻦ ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ اﯾﻦ وﺳﻂ ﺷﮏ دارم ... ﻣﻦ دوﺳﺖ ﻧﺪارم ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ رﻫﺎ رو داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ...‬ ‫ﭼﺸﻤﺎش رو ﺗﻨﮓ ﮐﺮد: ﻧﻪ ﺗﻮ رﻫﺎﯾﯽ ﻧﻪ ﺣﺎﻣﯽ ﺣﺎﻣﺪ‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﻟﺐ ﭘﺎﯾﯿﻨﻢ رو ﺑﻪ دﻧﺪاﻧﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﺑﻪ ﻣﺒﻞ ﺗﮑﯿﻪ دادم و ﯾﻪ دﺳﺘﻪ از ﻣﻮم ﮐﻪ روي ﺳﺮﺷﻮﻧﻪ ام ﺑﻮد رو ﺑﻪ دﺳﺖ ﮔﺮﻓﺘﻢ: ﻣﻦ ﭼﯿﺰي‬ ‫ﻧﺪارم ﮐﻪ ﺑﺮاي ﺣﺎﻣﯽ ﺟﺬاب ﺑﺎﺷﻪ ...‬ ‫
- ﺗﻮ اﻋﺘﻤﺎد ﺑﻪ ﻧﻔﺴﺖ اﻧﻘﺪرا ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻧﺒﻮد‬ ‫
- ﺑﺤﺚ ﺑﺮﺗﺮي ﮐﺴﯽ ﺑﺮ دﯾﮕﺮي ﻧﯿﺴﺖ ... ﺑﺤﺚ ﺧﯿﻠﯽ ﻏﯿﺮ ﻫﻤﺠﻨﺲ ﺑﻮدﻧﻪ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم ﻫﻨﺮﻣﻨﺪ ﻓﻘﻂ ﺑﺎ ﻫﻨﺮﻣﻨﺪ ﻣﯿﺘﻮﻧﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﻪ ... ﺧﯿﻠﯽ وﻗﺖ ﭘﯿﺸﺎ ... اﻣﺎ ﺗﻮ ﺳﯿﺎ ﻧﺸﻮن دادﯾﺪ ﻫﻤﭽﯿﻦ‬ ‫اﺟﺒﺎري ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫
- اﻣﺮوز راﻣﯿﻦ ﺑﺎ ﻫﻤﻪ ﺑﺪ ﻓﻬﻤﯿﺶ ﺳﺌﻮاﻟﯽ ازم ﭘﺮﺳﯿﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺟﺎ ﺑﻮد ... ﮔﻔﺖ ﺣﺘﯽ ﺑﻪ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺳﻨﯿﺘﻮن ﻫﻢ ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯿﮑﻨﯽ؟ﮔﻠﻨﺎر اون‬ ‫آدم ﺑﻪ ﺷﺪت رﺳﻤﯽ وﻗﺘﯽ ﮐﻨﺎر ﻣﻦ ﻣﯽ اﯾﺴﺘﻪ اﺑﻬﺘﺶ ﻣﻦ رو ﻣﯿﮕﯿﺮه ...‬ ‫
- ﺣﺎﻣﯽ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻧﯿﺎز داره ... ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﻟﻄﺎﻓﺖ ﺗﻮ ... ﺑﻪ اﯾﻦ ﻃﺮز ﻧﺸﺴﺘﻨﺖ ... ﺑﻪ اﯾﻦ ﻧﮕﺎﻫﺖ و اﯾﻦ ﻟﺒﺨﻨﺪت ... ﺑﻪ ﺗﻤﺎم ﻋﺎﻗﻠﯽ ﻫﺎت‬ ‫... ﻧﺘﺮﺳﯽ ﻫﺎت ... ﻣﮕﻪ ﺗﻮ ﺟﻤﻊ دوﺳﺘﺎش ﻧﺒﺮدﺗﺖ؟ اﯾﻦ آدم اون ﻣﻮﻗﻊ ﻫﻢ ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻪ داره ﭼﯽ ﮐﺎر ﻣﯿﮑﻨﻪ ... از ﺗﻮ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮده از‬ ‫رﻓﺘﺎرﻫﺎت از ﻣﻨﺸﺖ ﭘﺲ اون از اﯾﻦ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺳﻨﯽ ﻧﻤﯿﺘﺮﺳﻪ ﺗﻮ ﭼﺮا ﻣﯿﺘﺮﺳﯽ؟‬ ‫
- ﯾﻪ دﺧﺘﺮي ﺗﻮ ﺟﻤﻌﺸﻮن ﺑﻮد ﺗﻨﻬﺎ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ از دﯾﺪﻧﻢ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﻧﺸﺪ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم اون ﺑﻬﺶ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﯿﺎد ...‬ ‫
- وﻗﺘﯽ ﻫﻤﭽﯿﻦ ﺟﻤﻠﻪ اي ﻣﯿﮕﯽ ﺗﻮ دﻟﺖ اﺣﺴﺎﺳﯽ ﻧﺪاري؟‬ ‫
- ﻣﻨﻈﻮرت ﺣﺴﺎدﺗﻪ؟‬ ‫ﺳﺮش رو ﺑﺮاي ﺗﺎﯾﯿﺪ ﺗﮑﻮﻧﯽ داد ...‬ ‫
- اون ﻟﺤﻈﻪ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ...‬ ‫... ﭼﺸﻤﺎم ﭘﺮ ﺷﺪ ﺑﺎ اﻧﮕﺸﺖ اﺷﺎره ام ﺑﻪ ﻗﻠﺒﻢ اﺷﺎره ﮐﺮدم: اﻣﺎ اﻻن اﯾﻦ ﺟﺎم ﻣﯿﺴﻮزه وﻗﺘﯽ ﯾﺎد اون ﭼﺸﻤﺎي ﺧﻮﺷﮕﻞ و ﻋﺼﺒﯿﺶ‬ ‫ﻣﯿﻮﻓﺘﻪ ام ...‬ ‫ﮔﻠﻨﺎر دوﺑﺎره ﺑﻐﻠﻢ ﮐﺮد: ﺣﺎﻻ ﭼﺮا ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯿﮑﻨﯽ؟‬ ‫ﺑﺎ ﭘﺸﺖ دﺳﺖ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎم ﮐﺸﯿﺪم: ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ﻣﯿﺘﺮﺳﻢ ... اﮔﺮ اﺷﺘﺒﺎه ﺑﺎﺷﻪ ...‬ ‫
- ﻫﯿﭻ راﺑﻄﻪ اي درﺳﺘﻪ ﻣﻄﻠﻖ ﻧﯿﺴﺖ ﯾﻪ ﻧﮕﺎه ﺑﻪ ﺳﯿﺎ و آوﯾﺴﺎ ﺑﻨﺪاز ... ﺑﻪ ﻧﻈﺮت اﯾﻦ راﺑﻄﻪ ﻫﯿﭻ ﺑﺨﺶ ﻏﻠﻄﯽ ﻧﺪاره؟ راﺑﻄﻪ‬ ‫ﻣﺎدرﻫﺎﻣﻮن رو ﻣﺜﺎل ﻧﻤﯿﺰﻧﻢ از ﭘﺪر ﺧﺪا ﺑﯿﺎﻣﺮزت ﮐﻪ ﭼﯿﺰ زﯾﺎدي ﯾﺎدم ﻧﻤﯿﺎد ﻣﺎدر ﺧﻮدم ﮐﻪ ازدواﺟﺶ اﺷﺘﺒﺎه ﺑﻮده ﺑﺎ ﺗﻤﺎم اﺣﺘﺮاﻣﯽ‬ ‫ﮐﻪ ﺑﺮاي ﭘﺪرم ﻗﺎﺋﻠﻢ اﻣﺎ ﺑﺮاي ﻣﺎدرم ﻣﻨﺎﺳﺐ ﻧﺒﻮد ﺑﺮاي ﻣﺎدررﻣﺎﻧﺘﯿﮏ ﻣﻦ ... ازدواﺟﺸﻮن از دور ﺗﻤﺎم اﺳﺘﺎﻧﺪاردﻫﺎ رو داره ﺳﻄﺢ ﻣﺎﻟﯽ‬ ‫ﺧﺎﻧﻮاده ﻫﺎ ﯾﮑﺴﺎن ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺳﻨﯽ ﭘﻨﺞ ﺳﺎل روش ازدواج ﺳﻨﺘﯽ اﻣﺎ اﻧﺘﻬﺎش رو ﺑﺒﯿﻦ دﯾﮕﻪ ...‬ ‫
- ﻣﻨﻢ از ﻫﻤﯿﻦ ﻣﯿﺘﺮﺳﻢ ﺣﺎﻣﯽ آدم ﻣﻘﺮاراﺗﯽ و ﺟﺪي و ﮐﻤﯽ ﻣﺘﻌﺼﺒﯽ ... ﻣﻦ رو ﮐﻪ ﻣﯿﺸﻨﺎﺳﯽ ...‬ ‫
- ﺗﻮ ﻫﻢ ﻗﻮاﻧﯿﻦ ﺧﻮدت رو داري ... ﺣﺘﯽ ﺷﻐﻠﺖ ... ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ و آزادﯾﺖ ﺑﺎﻋﺚ ﻧﺸﺪه ﯾﻪ دوﺳﺖ ﭘﺴﺮ ﺳﺎده ﮐﻪ ﻫﺮ دﺧﺘﺮ ﺑﭽﻪ‬ ‫دﺑﯿﺮﺳﺘﺎﻧﯽ ﻫﻢ دﯾﮕﻪ اﻻن داره رو داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯽ ... ﻣﻦ ﺳﻮﻗﺖ ﻧﻤﯿﺪم ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺣﺎﻣﯽ اﻣﺎ اون آدم ﻗﺎﺑﻞ اﺣﺘﺮام ... ﺣﻤﺎﯾﺖ ﮔﺮ ﻣﻮدب‬ ‫و ﺗﺤﺼﯿﻞ ﮐﺮده اﯾﻪ ... ﺳﺎز ﻣﯿﺰﻧﻪ ... آروﻣﻪ ... ﺣﺎﻻ ﺧﻮش ﺗﯿﭙﯿﺶ رو ﻫﻢ در ﻧﻈﺮ ﺑﮕﯿﺮ و اﯾﻨﮑﻪ وﺿﻊ ﻣﺎﻟﯿﺶ ﻫﻢ ﺧﻮﺑﻪ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- اوﻧﺶ ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫
- ﺑﺮاي ﺗﻮ ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺮاي ﻣﻦ ﮐﻪ ﺧﻮاﻫﺮﺗﻢ ﻣﻬﻤﻪ ... دوﺳﺖ دارم ﺑﺎ ﺧﯿﺎل راﺣﺖ ﺑﻪ ﮐﺎرت ﺑﭙﺮدازي ... درد ﻧﺎن ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯽ ... ﻣﯿﺨﻮام‬ ‫ﺗﮑﯿﻪ ﮐﻨﯽ ... از زﻧﺪﮔﯿﺖ ﻟﺬت ﺑﺒﺮي ...‬ ‫
- اﻣﺎ ﺗﺎ زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﭼﯿﺰي ﻧﺸﻮﻧﻢ ...‬ ‫
- ﺣﻖ ﻣﯿﺪم ﺑﻬﺖ ... ﺑﻬﺶ رو ﻧﺪه ... ﺑﺬار اﻟﺘﻤﺎﺳﺖ ﮐﻨﻪ ... ﺑﺬار ﺑﯿﺎد و ﺑﺮه ... ﻟﺬت ﺑﺒﺮ از اﯾﻦ ﺗﻼﺷﺶ ... ﮐﻪ اﻟﺒﺘﻪ ﺑﻪ ﺷﺪت ﻫﻢ‬ ‫زﯾﺮﮐﺎﻧﻪ اﺳﺖ ﺑﺮاي ﺟﻠﺐ ﻧﻈﺮت ... ﯾﮑﻢ دﻟﺖ رو ﺧﻮش ﮐﻦ ... ﭼﯿﻪ ﻋﯿﻦ ﻋﻠﯽ ﻏﺼﻪ ﺧﻮر ﻋﺎﺷﻘﯿﺘﻢ ﺑﺎ ﭼﺸﻤﻪ اﺷﮏ ﺟﻮﺷﺎﻧﻪ ...‬ ‫ﺑﺎ اﺻﻄﻼﺣﺶ ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم ﮐﻪ ﺻﺪاي زﻧﮓ در اوﻣﺪ ...‬ ‫
- ﺳﯿﺎوش ... ﺑﺮم زﯾﺮ ﻏﺬا رو روﺷﻦ ﮐﻨﻢ ... ﻣﺎﻣﺎن ﻫﻢ ﮐﻢ ﮐﻢ ﭘﯿﺪاش ﻣﯿﺸﻪ ... اﻣﺸﺐ اﯾﻨﺠﺎﯾﯽ ﻧﻪ ﻫﻢ ﻧﯿﺎر ...‬ ‫رﻓﺘﺎر ﻫﻤﮑﺎرﻫﺎم ﺗﻐﯿﯿﺮي ﻧﮑﺮده ﺑﻮد ... ﻣﻦ اﻣﺎ اﺳﺘﺮس ﻫﺎي ﺧﻮدم رو داﺷﺘﻢ ﻫﻤﺶ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم ﻧﻘﻞ ﻣﺤﺎﻓﻞ ﺷﺪم ... ﻧﺮﯾﻤﺎن ازم‬ ‫دوري ﻣﯿﮑﺮد اﻣﺎ ﻧﮕﺎﻫﺶ رو دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ اﺣﺴﺎس ﻣﯿﮑﺮدم ﺗﻬﺪﯾﺪ ﮐﺎر ﺳﺎز ﺷﺪه ... اﺣﺘﻤﺎل ﺧﯿﻠﯽ ﻗﻮي ﻣﺤﻤﺪ ﻫﻢ ﺗﻤﺎس ﮔﺮﻓﺘﻪ‬ ‫ﺑﻮد ﺑﺎﻫﺎش اﻣﺎ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻋﻮض ﻧﺸﺪه ﺑﻮد ﺑﺮﻋﮑﺲ ﻋﻮﺿﯽ ﺗﺮ ﻫﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد ...‬ ‫ﺗﻤﺮﯾﻦ ﮐﻪ ﺗﻤﻮم ﺷﺪ ﭘﻮﯾﺎن ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ اوﻣﺪ: ﺧﺎﻧﻮم ﭘﺎﮐﺰاد اﮔﺮ ﻣﯿﺘﻮﻧﯿﺪ اﯾﻦ ﻫﻔﺘﻪ ﯾﻪ ﻗﺮار ﺑﺬارﯾﻢ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﻫﯿﭻ ﻗﺮاري ﻧﻤﯿﺬارم ...‬ ‫ﻟﺤﻦ ﺗﻨﺪم ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺟﺎ ﺑﺨﻮره: آﺧﻪ ﻣﻦ ﯾﻪ ﺑﺨﺸﯽ از ﻧﻤﺎﯾﺸﻨﺎﻣﻪ رو ﻧﺪارم ... ﻣﯿﺨﻮام ازﺗﻮن ...‬ ‫
- آﻗﺎي دﺳﺘﯿﺎر ﮐﺎرﮔﺮدان ... ﻣﻨﺸﯽ ﺻﺤﻨﻪ ﮐﻪ ﻫﺴﺘﻦ ... در ﺿﻤﻦ ﻋﺼﺮ ﺗﮑﻨﻮﻟﻮژي ﺑﺮاﺗﻮن اﯾﻤﯿﻞ ﻣﯿﮑﻨﻢ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﻓﺮﺻﺘﯽ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﻢ ﺗﺎ ﻣﻦ ﺑﺮاﺗﻮن ﺗﻮﺿﯿﺢ ﺑﺪم ...‬ ‫
- ﺧﺒﺮ رﺳﻮﻧﺪﻧﺘﻮن ﺑﻪ آﻗﺎي ﭘﺮﺗﻮ ﻧﯿﺎزي ﺑﻪ ﺗﻮﺿﯿﺢ ﻧﺪاره‬ ‫
- ﭘﺸﯿﻤﻮن ﻧﯿﺴﺘﻢ ... راﻣﯿﻦ ﻫﻢ دوره اي ﻣﻨﻪ ... دوﺳﺘﺶ دارم ... ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻬﺶ ﻣﯿﮕﻔﺘﻢ ﺑﻬﺘﻮن دل ﺧﻮش ﻧﮑﻨﻪ ...‬ ‫
- ﺑﺮام ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل ﺟﻮاب ﻣﻦ ﺑﻪ اﯾﺸﻮن ﻧﻪ ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﺧﻮب ﺑﺎ وﺟﻮد ...‬ ‫
- ﺑﺎ ﺣﻀﻮر ﯾﺎ ﺑﯽ ﺣﻀﻮر ﮐﺴﯽ ... آﻗﺎي ﭘﺮﺗﻮ ﺑﺮاي ﻣﻦ ﯾﻪ ﻧﻪ ﮔﻨﺪه ﻫﺴﺘﻦ ...‬ ‫ﮐﯿﻔﻢ رو روي دوﺷﻢ اﻧﺪاﺧﺘﻢ و از ﺗﻤﺮﯾﻦ ﺑﯿﺮون اوﻣﺪ ... ﻋﺼﺒﯽ ﺷﺪه ﺑﻮدم . اي ﺑﺎﺑﺎ اﯾﻦ روزﻫﺎ ﻫﺮ ﮐﺴﯽ از ﺳﺮ ﮐﻮﭼﻪ ﻣﺎ رد ﻣﯿﺸﺪ‬ ‫ﺑﻪ ﺧﻮدش اﺟﺎزه ﻣﯿﺪاد راﺟﻊ ﺑﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﺧﺼﻮﺻﯽ ﻣﻦ ﻧﻈﺮ ﺑﺪه ...‬ ‫ﺑﺮاي دﯾﺪن ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻣﯿﺮﻓﺘﻢ ... ﻗﺮار ﺑﻮد ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﺮﯾﻢ ﺑﯿﺮون ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺒﺮﻣﺸﻮن ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﮐﺘﺎب و ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﺑﺎﻫﻢ ﺷﺎم ﺑﺨﻮرﯾﻢ ... ﺑﺎ ﺑﻪ‬ ‫ﯾﺎد آوردن ﺣﺎﻣﯽ ﻧﺎ ﺧﻮد آﮔﺎه اﻧﮕﺎر ﺗﻤﺎم اﺣﺴﺎﺳﺎت ﺗﻠﺨﻢ ﭘﺮ ﮐﺸﯿﺪ و رﻓﺖ ... ﻟﺒﺨﻨﺪي روي ﻟﺒﻢ اوﻣﺪ ... ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ﯾﺎ ﻧﻪ ...‬ ‫اﯾﻦ آدم ﺣﺘﯽ ﺗﺼﻮرش ﻫﻢ ﺑﺮاي ﻣﻦ ﭘﺮ از زﯾﺒﺎﯾﯽ ﺑﻮد.‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪ ﭘﻬﻨﯽ روي ﺻﻮرﺗﺶ ﺑﻮد اﻧﺘﻈﺎر ﻧﺪاﺷﺘﻢ اﯾﻦ ﺳﺎﻋﺖ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﺎﺷﻪ ... از ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮش ﺗﯿﭗ ﺗﺮ ﺑﻮد ﺗﻮ اون ﮐﺖ‬ ‫ﺷﻠﻮار ﻗﻬﻮه اي ﺳﻮﺧﺘﻪ و ﮐﺮوات ﮐﺮم رﻧﮕﺶ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- ﺧﻮش اوﻣﺪي‬ ‫از وﻗﺘﯽ ﺑﻪ وﺿﻮح ﭘﯿﺶ ﮔﻠﻨﺎر اﻋﺘﺮاف ﮐﺮده ﺑﻮدم اﻧﮕﺎر ﮐﻪ ﺣﺎﻣﯽ ﻫﻢ از اﺣﺴﺎس دروﻧﯿﻢ ﺧﺒﺮ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ازش ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪم‬ ‫اﯾﻦ ﭘﺎ و اون ﭘﺎ ﮐﺮدم ...‬ ‫
- ﭼﺮا ﻧﻤﯿﺎي ﺗﻮ؟‬ ‫
- ﺑﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻗﻮل دادم ...‬ ‫
- ﺧﺒﺮ دارم ﺑﺮﻧﺎﻣﺘﻮن رو ... دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ ﻫﻤﺮاﻫﺘﻮن ﺑﺎﺷﻢ اﻣﺎ ﺣﯿﻒ ﮐﻪ ﺟﻠﺴﻪ دارم ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﺪﺟﻨﺴﺎﻧﻪ اي زدم و ﺑﺎ ﻟﺤﻦ ﭘﺮ از ﺷﻮﺧﯽ ﮔﻔﺘﻢ: دﻋﻮت ﺑﻮدﯾﺪ ﻣﮕﻪ؟‬ ‫ﯾﺎ اﺑﺮوش رﻓﺖ ﺑﺎﻻ ﺳﺮش رو ﮐﻤﯽ ﺧﻢ ﮐﺮد ... ﻧﻔﺴﺶ اﯾﻦ ﺑﺎر ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪ ام ﻣﯿﺨﻮرد: ﻧﯿﺎزي ﺑﻪ دﻋﻮت ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... ﺑﺮاي ﺑﻮدن ﺑﺎ‬ ‫ﺧﺎﻧﻮاده ام ...‬ ‫... اﯾﻦ آدم ﻋﺎدت ﮐﺮده ﺑﻮد ﺑﺎ ﻫﺮ ﺟﻤﻠﻪ اش ﻗﻠﺒﻢ رو ﻧﻮازش ﮐﻨﻪ ...‬ ‫
- ﯾﻪ ده دﻗﯿﻘﻪ اي ﻗﺒﻞ از رﻓﺘﻨﻮن وﻗﺖ داري ﺑﺎ ﻫﻢ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﯿﻢ؟‬ ‫
- ﭼﯿﺰي ﺷﺪه؟‬ ‫ﺑﺎ دﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺻﻨﺪﻟﯽ ﻫﺎي ﺗﺮاس اﺷﺎره ﮐﺮد ... ﯾﮑﯽ از ﺻﻨﺪﻟﯽ ﻫﺎ رو ﺑﺮام ﮐﺸﯿﺪ ... اﯾﻦ آدم ﺣﻘﯿﻘﺘﺎ ﺟﻨﺘﻠﻤﻦ ﺑﻮد ... ﺑﺎ اﺳﺘﯿﻞ‬ ‫ﺧﺎص ﺧﻮدش ﭘﺸﺖ ﻣﯿﺰ ﻧﺸﺴﺖ: ﭼﯿﺰي ﻣﯿﺨﻮري؟‬ ‫
- ﻧﻪ ﺑﺎ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ دارﯾﻢ ﻣﯿﺮﯾﻢ ﺑﯿﺮون ...‬ ‫
- ﮐﻪ ﺑﺎزم ﭼﯿﺰﻫﺎي ﭼﺮت و ﭘﺮت ﺑﺨﻮرﯾﺪ‬ ‫
- ﺑﺎ ﺑﭽﻪ ﻃﺮﻓﯽ؟‬ ‫ﺧﻨﺪه ﺑﺎ ﻣﺰه اي ﮐﺮد: ﮐﻮﭼﻮﻟﻮﯾﯽ دﯾﮕﻪ ﺑﻪ ﺧﺼﻮص وﻗﺘﯽ اﯾﻦ ﻃﻮري ﺑﻖ ﻣﯿﮑﻨﯽ ...‬ ‫اﺧﻤﺎم رو ﻣﺼﻨﻮﻋﯽ درﻫﻢ ﮐﺮدم ...‬ ‫دﺳﺘﺎش رو ﺑﻪ ﻫﻢ ﻗﻔﻞ ﮐﺮد و ﺧﻢ ﺷﺪ روي ﻣﯿﺰ: ﻧﺎزت زﯾﺎده ...‬ ‫ﭼﻮﻧﻪ ام دﯾﮕﻪ ﮐﻢ ﮐﻢ ﭼﺴﺒﯿﺪه ﺑﻮد ﺑﻪ ﺳﯿﻨﻪ ام ...‬ ‫
- ﮐﺠﺎ ﻣﯿﺨﻮاﯾﺪ ﺑﺮﯾﺪ دﻗﯿﻘﺎ؟‬ ‫
- ﺷﻬﺮ ﮐﺘﺎب ﺑﻌﺪ ﻣﯿﺮﯾﻢ ﯾﻪ دور ﻣﯿﺰﻧﯿﻢ ... ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﺷﺎم ﻣﯿﺮﯾﻢ ﺑﯿﺮون ...‬ ‫
- ﻋﺎﻟﯿﻪ ﺑﺎ ﻗﺴﻤﺖ دورش ﯾﮑﻢ ﻣﺸﮑﻞ دارم ...‬ ‫
- ﻋﺎدت ﮐﻦ ...‬ ‫
- ﺑﻪ دور دور ﺗﻮ ﺧﯿﺎﺑﻮن ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻋﺎدت ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻢ ... ﺣﺎل اﯾﻦ ﯾﻪ ﺑﺎر ... اﺟﺎزه ﻣﯿﺪم ...‬ ‫ﮐﻠﻤﻪ اﺟﺎزه ﻣﯿﺪم رو اﻧﻘﺪر ﺑﺎ ﻣﺰه ادا ﮐﺮد ﮐﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﺷﺎﮐﯽ ﺷﺪن ﺧﻨﺪه ام ﮔﺮﻓﺖ ...‬ ‫
- دﯾﺪي ﺑﻠﺪم ﭼﻮﻧﻪ ات رو از ﻗﻔﺴﻪ ﺳﯿﻨﻪ ات دور ﮐﻨﻢ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫... ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم و ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم ﮐﻪ اﻧﻘﺪر ﺑﺎ ﻣﺤﺒﺖ داﺷﺖ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد ...‬ ‫
- ﻣﯿﺨﻮام ﺑﺎ ﻫﺎت ﯾﻪ ﻣﺸﻮرﺗﯽ ﺑﮑﻨﻢ ﻫﻤﺮاز ...‬ ‫
- ﻣﺸﻮرت؟‬ ‫
- ﺣﺎﻣﺪ ﺳﺮﺣﺎل ﺗﺮ ﺷﺪه ... ﮐﻢ ﺻﺒﺮ ﺗﺮ ﻫﻢ ﺷﺪه ... اﯾﻦ ﻣﺪت ذﻫﻦ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻫﻢ ﮐﻤﯽ آﻣﺎده ﺗﺮ ﺷﺪه ... ﻧﻈﺮت ﭼﯿﻪ ﻓﺮدا ﻋﺼﺮي ﺑﻌﺪ‬ ‫از ﮐﺎرت ﺑﯿﺎي ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﺒﺮﯾﻤﺸﻮن آﭘﺎرﺗﻤﺎن ﺣﺎﻣﺪ؟‬ ‫... ﺗﻮ دﻟﻢ ﯾﻪ ﺑﻨﺪي ﭘﺎره ﺷﺪ اﻧﮕﺎر ... اﺳﺘﺮس زﯾﺎدي ﺑﻬﻢ ﻣﻨﺘﻘﻞ ﺷﺪ ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ از ﻧﮕﺎه ﺣﺎﻣﯽ دور ﻧﻤﻮﻧﺪ ... دﺳﺘﺎش رو روي‬ ‫ﻣﯿﺰ ﺟﻠﻮ آورد و ﻣﺸﺘﻢ رو ﺑﯿﻦ دﺳﺘﻬﺎش اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ...‬ ‫ﻟﺤﻨﺶ آروم ﺑﻮد و ﻧﻮازش ﮔﻮﻧﻪ: ﻣﯿﺘﺮﺳﯽ؟‬ ‫
- ﺧﯿﻠﯽ ... از آﺳﯿﺐ دﯾﺪن ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ... از ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﺧﻮدم ...‬ ‫
- ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ؟‬ ‫
- اﮔﻪ دﯾﮕﻪ ﻣﻦ رو ﻧﺨﻮان ﭼﯽ؟‬ ‫ﻓﺸﺎر دﺳﺘﻬﺎش ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺷﺪ: ﻧﮕﺎم ﮐﻦ ﺑﺒﯿﻨﻢ ...‬ ‫ﺑﺎ ﻟﺞ ﺑﺎزي ﻧﮕﺎم رو ﺑﻪ اﻧﮕﺸﺘﻬﺎي ﻣﺮدوﻧﻪ و ﮐﺸﯿﺪه اش ﮐﻪ ﺣﺎﻻ ﺣﺲ ﻧﻮازش ﺷﺪن رو ﺑﺎﻫﺎﺷﻮن ﭼﺸﯿﺪه ﺑﻮدم دوﺧﺘﻢ ...‬ ‫
- ﺗﺮﺳﻬﺎت ﺑﯽ ﻣﻮردن ... ﻣﻦ ﺑﻬﺖ ﻗﻮل ﻣﯿﺪم ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰي ﻋﻮض ﻧﺸﻪ ... ﻣﺤﺒﺖ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﻬﺖ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﯿﺸﻪ ﮐﻪ ﮐﻤﺘﺮ ﻧﻤﯿﺸﻪ ...‬ ‫
- اوﻧﺎ ﺗﻨﻬﺎ ﻫﺪف ﻣﻦ ﺑﺮاي زﻧﺪﮔﯿﻦ ... وﮔﺮﻧﻪ ﺑﻌﺪ از اون ﻫﻤﻪ ﻣﺼﯿﺒﺖ ﮐﻦ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﺳﺮﭘﺎ ﻧﻤﯿﺸﺪم و ﺑﺮاي زﻧﺪﮔﯿﻢ ﻣﺒﺎرزه‬ ‫ﻧﻤﯿﮑﺮدم ...‬ ‫دﺳﺘﺶ رو ﮐﻤﯽ ﻧﻮازش ﮔﻮﻧﻪ روي ﻣﺸﺘﻢ ﮐﺸﯿﺪ: ﻣﺎ ... ﯾﻌﻨﯽ ... ﻣﻦ ﺧﺎﻧﻮاده ام و از ﻫﻤﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺣﺎﻣﺪ ﺑﺎﺑﺖ ﻫﻤﯿﻦ ﺣﺲ زﯾﺒﺎت ﺑﻬﺖ‬ ‫ﻣﺪﯾﻮﻧﯿﻢ ...‬ ‫... دﺳﺘﻢ رو ﻧﺎ ﺧﻮد آﮔﺎه ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺗﻮي دﺳﺘﺶ ﻗﺎﯾﻢ ﮐﺮدم ... اﯾﻦ ﮐﺎرم ﻟﺒﺨﻨﺪ زﯾﺒﺎﯾﯽ روي ﺻﻮرﺗﺶ آورد: ﺣﺎﻻ اﺟﺎزه ﻣﯿﺪﯾﺪ در‬ ‫رﮐﺎﺑﺘﻮن ﺑﺎﺷﻢ ...‬ ‫
- اﯾﻦ ﭼﻪ ﺣﺮﻓﯿﻪ؟!‬ ‫
- ﻣﻦ ﻓﺮدا ﻣﯿﺎم دﻧﺒﺎﻟﺖ ﺑﺎﻫﻢ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو ﺑﺮ ﻣﯿﺪارﯾﻢ و ﺣﺪود ﻫﺎي ﺳﺎﻋﺖ 8 ﻣﯿﺮﯾﻢ ﺧﻮﻧﻪ ﺣﺎﻣﺪ ...‬ ‫ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﭼﯿﺰي ﺑﮕﻢ ﮐﻪ ﮔﻔﺖ: ﻗﺮار ﮔﺬاﺷﺘﯿﻢ ﺑﻬﺶ ﻓﺮﺻﺖ ﺑﺪﯾﻢ ...‬ ‫
- ﻣﯿﺘﺮﺳﻢ اﯾﻦ ﻓﺮﺻﺖ ﺑﻪ ﺿﺮر ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺗﻤﻮم ﺑﺸﻪ ...‬ ‫
- ﻣﺎ اﺟﺎزه ﻧﻤﯿﺪﯾﻢ ... ﻣﻦ و ﺗﻮ ...‬ ‫... از ﮐﯽ ... ﻣﻦ و ﺣﺎﻣﯽ ﻣﺎ ﺷﺪه ﺑﻮدﯾﻢ؟ ﺷﺪه ﺑﻮدﯾﻢ ﺣﺘﻤﺎ ... ﮐﻪ اﯾﻦ ﻣﺮد ﺟﺪي اﻧﻘﺪر ﺑﺎ اﻃﻤﯿﻨﺎن داﺷﺖ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد ... ﭼﻪ ﻗﺪر‬ ‫اﻃﻤﯿﻨﺎن ﺗﻮي ﻧﮕﺎﻫﺶ رو دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ ... ﺣﺲ ﻣﯿﮑﺮدم ﺗﻮ اﻣﻨﯿﺘﻢ ﺑﺎ اﯾﻦ ﻟﺒﺨﻨﺪ ... ﺑﺎ اﯾﻦ ﻧﮕﺎه ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- ﺣﺎﻻ ﻫﻢ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو ﺻﺪا ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ... راﻧﻨﺪه و ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻣﻦ در ﺧﺪﻣﺖ ﺷﻤﺎ ... ﻣﻦ ﻫﻢ ﮐﻢ ﮐﻢ ﺑﺮم ﺑﻪ ﯾﮑﯽ از ﮐﺴﺎﻟﺖ آورﺗﺮﯾﻦ‬ ‫ﺟﻠﺴﻪ ﻫﺎي دﻧﯿﺎ ﺑﺮﺳﻢ ...‬ ‫
- ﺑﻪ ﻣﺎﺷﯿﻦ اﺣﺘﯿﺎﺟﯽ ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫
- اﯾﻦ رو ﺗﻮ ﺗﻌﯿﯿﻦ ﻧﻤﯿﮑﻨﯽ ... ﻣﻦ ﻣﯿﮕﻢ ﻫﺴﺖ ﺑﮕﻮ ﭼﺸﻢ ...‬ ‫
- ﺟﺪي ﻧﯿﺴﺘﯽ ... ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زد و ﺑﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻦ دﺳﺘﺶ ﭘﺸﺖ ﮐﺘﻔﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ در ﻋﻤﺎرت ﻫﺪاﯾﺘﻢ ﮐﺮد.‬ ‫ﺑﻪ ﻣﺒﻞ ﺗﮑﯿﻪ دادم و ﺳﺮم رو ﺑﺮدم ﻋﻘﺐ ... ﻧﺎ ﺧﻮد آﮔﺎه ﻟﺒﺨﻨﺪي روي ﻟﺒﻢ اوﻣﺪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ اﻣﺮوز واﻗﻌﺎ ﺧﺴﺘﻪ ام ﮐﺮده ﺑﻮدن اﻣﺎ ﻋﺼﺮ و‬ ‫ﺷﺐ ﻓﻮق اﻟﻌﺎده ﺧﻮﺑﯽ رو ﺑﺎﻫﻢ داﺷﺘﯿﻢ ... ﺑﻪ ﺧﺼﻮص ﮐﻪ ﻧﺰدﯾﮑﻬﺎي ﺳﺎﻋﺖ 9 وﻗﺘﯽ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﯿﻢ ﺑﺮاي ﺷﺎم ﺑﺮﯾﻢ ﺣﺎﻣﯽ زﻧﮓ زده‬ ‫ﺑﻮد و ﭘﺮﺳﯿﺪه ﺑﻮد ﮐﺠﺎ ﻫﺴﺘﯿﻢ و ﺧﻮدش رو ﺧﯿﻠﯽ ﺷﯿﮏ ﻫﻤﺮاﻫﻤﻮن ﮐﺮده ﺑﻮد ... وﻗﺘﯽ ﭼﻬﺎر ﻧﻔﺮي ﭘﺸﺖ ﯾﻪ ﻣﯿﺰ ﺗﻮ ﯾﮑﯽ از ﺷﻠﻮغ‬ ‫ﺗﺮﯾﻦ ﭘﯿﺘﺰا ﻓﺮوﺷﯽ ﻫﺎي ﺷﻬﺮ ﻧﺸﺴﺘﯿﻢ ﺑﺎ وﺟﻮد اﺧﻢ وﺣﺸﺘﻨﺎﮐﺶ ﺑﻪ ﺳﻪ ﺗﺎ ﭘﺴﺮ ﺟﻮوﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﯿﺰ ﮐﻨﺎرﯾﻤﻮن ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدن و ﻫﻤﯿﻦ‬ ‫ﻃﻮر ﺑﺮداﺷﺘﻦ ﺳﺲ ﮐﭽﺎب از ﺟﻠﻮي دﺳﺖ ﻧﯿﻮﺷﺎ ... ﺗﺎزه ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم وﻗﺘﯽ ﻣﯿﮕﻔﺖ ﺑﺮاي ﺑﻮدن ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻮاده اش ﻧﯿﺎزي ﺑﻪ دﻋﻮت‬ ‫ﻧﺪاره ﻣﻨﻈﻮرش ﭼﯿﻪ ... ﻫﻢ ﺑﺮاي ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﺮاي ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺣﻀﻮرش آراﻣﺶ و اﻣﻨﯿﺖ ﻣﻄﻠﻖ ﺑﻮد اﻧﮕﺎر ﮐﻪ ﻫﺮ ﻣﺴﺌﻠﻪ اي رو ﻣﯿﺘﻮﻧﺴﺖ‬ ‫ﺣﻞ ﮐﻨﻪ ... از ﺑﺎز ﮐﺮدن در ﻧﻮﺷﺎﺑﻪ ﺑﺪ ﻗﻠﻖ ﺗﺎ ﻣﺤﮑﻢ ﮐﺮدن ﺷﺎﻟﮕﺮدن دور ﮔﺮدن ﻣﻦ ﺗﺎ ﺑﻐﻞ ﮐﺮدن ﮐﻮﺷﺎ ﺗﻨﺒﻞ ... ﻫﻤﯿﻦ ﮐﺎرﻫﺎي‬ ‫آروم و ﺷﺎﯾﺪ از دﯾﺪ دﯾﮕﺮان ﮐﻢ اﻫﻤﯿﺘﺶ ﻫﻢ ﺑﺮاي ﻣﻦ و ﻫﻢ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻟﺤﻈﻪ ﻫﺎﻣﻮن رو زﯾﺒﺎﺗﺮ ﻣﯽ ﮐﺮد ...‬ ‫ﺻﺪاي زﻧﮓ در واﺣﺪ ﻣﻦ رو از ﺟﺎ ﭘﺮوﻧﺪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﮐﺴﯽ ﻧﺒﻮدم از ﭼﺸﻤﯽ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم زﯾﻨﺐ ﺧﺎﻧﻮم ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ ﻃﺒﻘﻪ ﺑﺎﻻ و داﻣﺎدش ﺑﻮدن‬ ‫ﺗﻌﺠﺐ ﮐﺮدم ﺷﺎﻟﻢ رو روي ﺳﺮم اﻧﺪاﺧﺘﻢ و در رو ﺑﺎز ﮐﺮدم ...‬ ‫
- ﺳﻼم ﻣﺎدر ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ﺷﺐ اﯾﻦ ﻣﻮﻗﻊ ﻣﺰاﺣﻤﺖ ﺷﺪﯾﻢ ﻧﺒﻮدي ﻣﻨﺘﻈﺮت ﺷﺪﯾﻢ دﯾﺮ ﺷﺪ ...‬ ‫از ﻧﮕﺎه داﻣﺎدش و ﻟﺤﻦ ﺧﻮدش ﮐﻨﺎﯾﻪ ﻣﯿﺒﺎرﯾﺪ ... ﺑﺮام ﻣﻬﻢ ﻧﺒﻮد ﺣﺴﺎب ﻣﻦ ﭘﺎك ﺗﺮ از اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺨﻮام ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﺰﺧﺮﻓﺎت ﻓﮑﺮ‬ ‫ﮐﻨﻢ ﺑﺎ ﺑﻬﺎﯾﯽ ﺑﺪم ...‬ ‫ﻫﻨﻮز ﺗﻮ ﭼﻬﺎرﭼﻮب در اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮدﯾﻢ و ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم ﮐﻪ ﺣﺮﻓﺸﻮن ﻣﻬﻢ ﺗﺮ از اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎﺷﻪ ﭘﺲ ﺗﻌﺎرف ﮐﺮدم ﮐﻪ داﺧﻞ ﺑﯿﺎن‬ ‫...‬ ‫داﻣﺎدش ﻣﺮد ﺳﺮ ﺑﻪ زﯾﺮي ﺑﻮد ﺧﻮاﺳﺘﻢ وارد آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ ﺑﺸﻢ‬ ‫
- ﺑﯿﺎ ﺑﺸﯿﻦ ﻫﻤﺮاز ﺟﺎن ﻣﺎدر اﻻن وﻗﺖ ﭘﺬﯾﺮاﯾﯽ ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫رو ﺑﻪ روﺷﻮن ﻧﺸﺴﺘﻢ و ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻬﺸﻮن ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ...‬ ‫
- ﻏﺮض از ﻣﺰاﺣﻤﺖ ﻫﻤﺮاز ﺟﺎن ﻫﻤﻮن ﺑﺤﺚ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ﭘﯿﺸﻪ ... ﻗﺮار ﺑﻮد روش ﻓﮑﺮ ﮐﻨﯽ ... دﺧﺘﺮم اﯾﻦ ﻣﻮﻗﻌﯿﺖ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺑﯿﻪ ...‬ ‫... ﮐﻤﯽ ﻃﻮل ﮐﺸﯿﺪ ﺗﺎ ﺑﺘﻮﻧﻢ داده ﻫﺎي ﻣﻐﺰم رو ﭘﺮدازش ﮐﻨﻢ و ﺑﺮﺳﻢ ﺑﻪ ﺷﺮﯾﮏ ﺷﺪن ﺑﺮاي ﺗﺨﺮﯾﺐ ﺧﻮﻧﻪ ... ﻧﺎﺧﻮد آﮔﺎه ﻧﮕﺎﻫﻢ‬ ‫رﻓﺖ ﺳﻤﺖ ﻗﺎب آﺑﯽ رﻧﮓ ﭘﻨﺠﺮه و ﺷﯿﺸﻪ ﻫﺎي ﺑﺮش ﮔﺮدش و ﮔﻠﺪوﻧﻬﺎم ... ﯾﻪ ﻧﻪ ﮔﻨﺪه ﺗﻮي ﺳﺮم ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﻣﻦ ... زﯾﻨﺐ ﺧﺎﻧﻮم ﻣﻦ اﺻﻼ از اﯾﻦ ﭼﯿﺰا ﺳﺮ در ﻧﻤﯿﺎرم ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫داﻣﺎدش ﻫﻤﻮن ﻃﻮر ﮐﻪ ﺑﻪ زﻣﯿﻦ ﻧﮕﺎه ﻣﯽ ﮐﺮد: اﯾﻦ آﻗﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﯿﺨﻮاد ﺧﻮﻧﻪ رو ﺑﮑﻮﺑﻪ ﻣﺮد ﻣﻄﻤﺌﻨﯽ ﺳﺎﻟﻬﺎﺳﺖ داره اﯾﻦ ﮐﺎر و‬ ‫ﻣﯿﮑﻨﻪ ﺑﻪ ﻧﻔﻊ ﺷﻤﺎﻫﻢ ﻫﺴﺖ ﺑﻪ ﺟﺎي ﯾﻪ واﺣﺪ ﻗﺪﯾﻤﯽ و ﮐﻠﻨﮕﯽ دوﺗﺎ واﺣﺪ ﻧﻮ ﺳﺎز دﺳﺘﺘﻮن رو ﻣﯿﮕﯿﺮه ﺳﺮﻣﺎﯾﻪ ﺗﻮن دو ﺑﺮاﺑﺮ ﻣﯿﺸﻪ‬ ‫...‬ ‫... ﻗﺪﯾﻤﯽ! ﮐﻠﻨﮕﯽ! ... ﺧﺐ ﺑﻮد ... ﺧﻮﻧﻪ ﻗﺪﯾﻤﯽ ﺑﻮد اﻣﺎ ﭘﺮ از ﺧﺎﻃﺮه ﻫﻢ ﺑﻮد ... ﭘﺮ از داﺷﺘﻪ ﻫﺎ و ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﻫﺎ ... ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﺳﯽ ﺳﺎل‬ ‫ﻫﻤﺴﺎﯾﮕﯽ ﻫﻢ ﺑﻮد ... ﺗﻮ ﭘﻠﻪ ﻫﺎش ﺑﺎزﯾﻬﺎي ﮐﻮدﮐﺎﻧﻪ ﻫﻢ ﺑﻮد ...‬ ‫اداﻣﻪ داد: ﺑﺒﯿﻨﯿﺪ اﯾﻦ ﺧﻮﻧﻪ دﯾﮕﻪ ﺑﻪ درد ﻧﻤﯿﺨﻮره ... اﻓﺘﺎده ﺑﻪ ﺧﺮج ...‬ ‫... ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ از ﻫﻤﻮن ﺳﺎﻟﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﺎ آدﻣﻬﺎ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدﯾﻢ ﻫﺮ ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﻣﺪرن و ﺟﺪﯾﺪ ﻗﺎﺑﻞ اﺣﺘﺮام از ﻫﻤﻮن ﺳﺎل ﻫﻢ ﺷﺮوع‬ ‫ﮐﺮدﯾﻢ ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﺧﺎﻃﺮات آدﻣﻬﺎ ﺑﻪ درد ﻧﺨﻮر ﮔﻔﺘﻦ ...‬ ‫
- ﺑﺒﯿﻨﯿﺪ آﻗﺎي؟‬ ‫
- ﺷﻤﺲ ﻫﺴﺘﻢ ...‬ ‫
- ﺑﺒﯿﻨﯿﺪ ﺟﻨﺎب ﺷﻤﺲ ... وﺿﻌﯿﺖ ﺳﺎﮐﻨﯿﻦ اﯾﻦ ﺳﺎﺧﺘﻤﻮن ﮐﻤﯽ ﭘﯿﭽﯿﺪه اﺳﺖ ... ﺑﻪ ﺟﺰ زﯾﻨﺐ ﺧﺎﻧﻮم ﻣﺎدام ﯾﻪ ﭘﯿﺮزن ﺗﻨﻬﺎﺳﺖ ﮐﻪ‬ ‫ﻫﯿﭻ ﮐﺲ رو ﻧﺪاره ... ﮐﯽ ﺑﺮاش اﺳﺒﺎب ﮐﺸﯽ ﮐﻨﻪ؟اﺻﻼ ﮐﺠﺎ ﺑﺮه ﺗﺎ اﯾﻦ ﺳﺎﺧﺘﻤﻮن ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﺸﻪ؟ ﻣﻦ ﻫﻢ ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر اﮔﺮ ﻣﯿﺒﯿﻨﯿﺪ‬ ‫ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﯾﻪ دﺧﺘﺮ ﺗﻨﻬﺎ دارم راﺣﺖ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﭼﻮن ﺗﻮ اﯾﻦ ﻣﺤﻞ ﻫﻤﻪ ﻣﻦ رو ﻣﯿﺸﻨﺎﺳﻦ ... ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ ﻫﺎ رو ﻣﻦ ﺷﻨﺎﺧﺖ دارن ...‬ ‫زﯾﻨﺐ ﺧﺎﻧﻮم: دﺧﺘﺮم ﺧﻮب ﺗﻮ ﻫﻢ ﻓﺎﻣﯿﻞ داري ... دوﺳﺖ و آﺷﻨﺎ داري ...‬ ‫... ﺧﻮب ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ﻣﻨﻈﻮرش ﺑﻪ رﻓﺖ و آﻣﺪﻫﺎي ﻣﻦ ﺑﺎ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺣﺎﻣﯽ ﺗﻮ اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺘﻪ ... دﺳﺘﺎم ﻧﺎ ﺧﻮد آﮔﺎه ﻣﺸﺖ ﺷﺪ: زﯾﻨﺐ‬ ‫ﺧﺎﻧﻮم ﺷﻤﺎ ﮐﻪ ﺗﻤﺎم زﻧﺪﮔﯽ ﻣﻦ رو ﻣﯿﺪوﻧﯿﺪ ﺑﺮاي ﻣﻦ ﺳﺨﺘﻪ ... ﺑﺮاي ﻣﺎدام ﻫﻢ ﺳﺨﺘﻪ ...‬ ‫
- ﻣﯿﺪوﻧﻢ ﻋﺰﯾﺰم اﻣﺎ اﯾﻦ ﺑﻪ ﻧﻔﻊ ﻫﻤﻪ ﻣﺎﺳﺖ ...‬ ‫آﻗﺎي ﺷﻤﺲ: ﻣﺎدر ﺟﻮن اﯾﻨﺎ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺑﺰرﮔﯽ اﺣﺘﯿﺎﺟﯽ ﻧﺪارن ... ﺗﻤﯿﺰ ﮐﺮدﻧﺶ ﺑﺮاﺷﻮن ﺳﺨﺘﻪ ... ﻻاﻗﻞ ﯾﻪ واﺣﺪ دﯾﮕﻪ‬ ‫ﻫﻢ دﺳﺘﺸﻮن رو ﻣﯿﮕﯿﺮه ...‬ ‫... ﭼﯿﺰي ﺑﺮاي ﮔﻔﺘﻦ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ...‬ ‫زﯾﻨﺐ ﺧﺎﻧﻮم: اﻣﺸﺐ ﻣﺰاﺣﻤﺖ ﺷﺪﯾﻢ ﮐﻪ ﻗﺮارﺑﺬارﯾﻢ آﻗﺎي ﺳﺎزﻧﺪه ﻫﻢ ﺑﯿﺎد ﯾﻪ ﺟﻠﺴﻪ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﻢ ...‬ ‫... ﺟﻠﺴﻪ؟ ﺑﯿﻦ ﮐﯿﺎ؟ ﻣﻦ ﮐﻪ ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺳﻪ ﺗﺎ ﻋﺪد رو ﺑﺎ ﻫﻢ ﺟﻤﻊ ﺑﺒﻨﺪم؟ ﻣﺎدام؟ ﯾﻪ ﻃﺮف ﻫﻢ ﯾﻪ ﺳﺎزﻧﺪه ﺑﺴﺎز ﺑﻔﺮوش و ﻣﺮد ﻫﻤﻪ‬ ‫ﻓﻦ ﺣﺮﯾﻔﯽ ﻣﺜﻞ اﯾﻦ ﺷﻤﺲ ﮐﻪ روﺑﻪ روم ﺑﻮد ...‬ ‫
- آﺧﻪ ...‬ ‫
- ﻣﺎدام ﻫﻢ راﺿﯿﻪ ...‬ ‫ﻧﻔﺴﻢ رو ﺑﯿﺮون دادم ... ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدن ﻻي ﻣﻨﮕﻨﻪ ... اﮔﺮ ﻣﺎدام ﻫﻢ راﺿﯽ ﺑﺎﺷﻪ راﺿﯽ ﻧﺒﻮدن ﻣﻦ دردي رو دوا ﻧﻤﯿﮑﺮد: ﺑﺎﺷﻪ‬ ‫زﯾﻨﺐ ﺧﺎﻧﻮم ﻗﺖ ﺟﻠﺴﻪ رو ﺗﻌﯿﯿﻦ ﮐﻨﯿﺪ ...‬ ‫... ﻫﻤﻮن ﻟﺠﻈﻪ ﻣﻮﺑﺎﯾﻠﻢ زﻧﮓ زد ﺣﺎﻣﯽ ﺑﻮد ... ﺑﺎ دﯾﺪن اﺳﻤﺶ روي ﺻﻔﺤﻪ ﻣﻮﺑﺎﯾﻠﻢ ﻫﻢ ﻟﺒﺨﻨﺪي روي ﻟﺒﻢ اوﻣﺪ: ﺑﻠﻪ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- ﺳﻼم ﺧﻮاب ﮐﻪ ﻧﺒﻮدي؟‬ ‫ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺟﻮاب ﺑﺪم ﮐﻪ آﻗﺎي ﺷﻤﺲ ﮔﻮﺷﯽ ﺑﻪ دﺳﺖ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﺳﻼم و ﻋﻠﯿﮏ ﻏﺮاﯾﯽ ﮐﺮد ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﭘﺸﺖ ﺧﻂ ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ اي ﺳﮑﻮت ﮐﺮد ...‬ ‫
- اﻟﻮ ...‬ ‫
- ﮐﯽ ﺧﻮﻧﺘﻪ؟‬ ‫... ﺳﺌﻮاﻟﺶ زﯾﺎدي ﺧﺸﻦ ﺑﻮد: ﻫﻤﺴﺎﯾﻤﻮن و داﻣﺎدﺷﻮن ...‬ ‫
- اﯾﻦ وﻗﺖ ﺷﺐ؟‬ ‫
- ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﻦ ﺑﻮدﻧﺪ ﮔﻮﯾﺎ ... ﺑﺮاي ﻣﺸﮑﻼت ﺳﺎﺧﺘﻤﻮن اوﻣﺪن ...‬ ‫
- ﻣﺸﮑﻼت ﺧﻮﻧﻪ ﺗﻮ؟ ﭼﯿﺰي ﺷﺪه؟‬ ‫
- ﺗﻮ ﻧﮕﺮان ﭼﯽ ﻫﺴﺘﯽ؟‬ ‫
- ﺧﻮب ﻧﮕﺮان ﺗﻮ ...‬ ‫... ﻟﺒﺨﻨﺪي روي ﻟﺒﻢ اوﻣﺪ: ﻣﻦ ﺧﻮﺑﻢ ... ﭼﯿﺰ ﺧﺎﺻﯽ ﻫﻢ ﻧﯿﺴﺖ ... ﻣﯿﺸﻪ ﻣﻦ ﺑﻌﺪ از رﻓﺘﻦ ﻣﻬﻤﻮن ﻫﺎم ﺑﺎﻫﺎت ﺗﻤﺎس ﺑﮕﯿﺮم ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﺑﯿﺎم؟! اﻻن ﺧﻠﻮﺗﻪ ... ﯾﻪ رﺑﻊ دﯾﮕﻪ اوﻧﺠﺎم ...‬ ‫آﻗﺎي ﺷﻤﺲ ﻫﻢ ﺗﻠﻔﻨﺶ رو ﻗﻄﻊ ﮐﺮده ﺑﻮد و ﺑﺎ زﯾﻨﺐ ﺧﺎﻧﻮم ﻣﻨﺘﻈﺮم ﺑﻮدن ...‬ ‫ﮐﻤﯽ ﺻﺪام رو ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺗﺮ آوردم: ﺑﺎور ﮐﻦ ﻫﯿﭽﯽ ﻧﯿﺴﺖ ... اﻻن ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻦ ﺑﺮم؟‬ ‫
- رﻓﺘﻦ ﺑﻬﻢ زﻧﮓ ﻣﯿﺰﻧﯽ ...‬ ‫... از ﻟﺤﻦ دﺳﺘﻮرﯾﺶ ﺧﻨﺪه ام ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ...‬ ‫از ﮐﻞ ﻣﺎﺟﺮاي اوﻣﺪن زﯾﻨﺐ ﺧﺎﻧﻮم ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ داﻣﺎدش اﯾﻦ ﻧﺼﯿﺒﻢ ﺷﺪ ﮐﻪ دﻟﻢ ﺑﺮاي زﯾﻨﺐ ﺧﺎﻧﻮم ﺳﻮﺧﺖ ... ﻣﻮﻗﻊ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﻪ‬ ‫آﻗﺎي ﺷﻤﺲ ﭘﻠﻪ ﻫﺎ رو داﺷﺖ ﻣﯿﺮﻓﺖ ﺑﺎﻻ زﯾﻨﺐ ﺧﺎﻧﻮم ﺑﺎ ﭘﺮ ﭼﺎدرش اﺷﮏ ﭼﺸﻤﺶ رو ﭘﺎك ﮐﺮد: ﻣﻨﻢ دﻟﻢ ﻧﻤﯿﺨﻮاد اﯾﻦ ﺧﻮﻧﻪ‬ ‫ﺗﺨﺮﯾﺐ ﺑﺸﻪ ... اون درﺧﺖ اﻧﺠﯿﺮ ﺗﻮ ﺣﯿﺎط رو ﻣﻦ ﺧﻮدم ﮐﺎﺷﺘﻢ اﻣﺎ ﭼﻪ ﮐﻨﻢ ﻣﺠﺒﻮرم ... دﺧﺘﺮم و داﻣﺎدم ﻣﺴﺘﺎﺟﺮن ... ﻧﻤﯿﺮﺳﻮﻧﻦ‬ ‫ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻬﺸﻮن ﮐﻤﮏ ﮐﻨﻢ ... ﺗﻮ ﻫﻢ ﺟﻮوﻧﯽ ﯾﻪ واﺣﺪ دﯾﮕﻪ رو اﺟﺎره ﻣﯿﺪي ﮐﻤﮏ ﺧﺮﺟﺖ ﻣﯿﺸﻪ ...‬ ‫ﺷﺎﻟﻢ رو از ﺳﺮم ﮐﺸﯿﺪم و ﻧﻔﺴﻢ رو ﻣﺤﮑﻢ ﺑﯿﺮون دادم ... دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ اﯾﻦ ﺧﻮﻧﻪ دﺳﺖ ﺑﺨﻮره ... رﻓﺘﻢ ﮐﻨﺎر ﭘﻨﺠﺮه و ﺑﯿﺮون‬ ‫روﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﺗﻮ اﯾﻦ ﻣﺪت ﺑﺎﯾﺪ ﯾﻪ ﺧﻮﻧﻪ رﻫﻦ ﻣﯿﮑﺮدم ... ﮐﺠﺎ؟ ﮐﺠﺎ ﺑﺮاي ﯾﻪ دﺧﺘﺮ ﺟﻮون ﺑﯿﺴﺖ و ﺳﻪ ﺳﺎﻟﻪ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﺑﻮد؟ ﺑﻪ‬ ‫ﺳﺎﻋﺖ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﺷﺪه ﺑﻮد دوازده ... ﯾﺎد ﺣﺎﻣﯽ اﻓﺘﺎدم ... ﭼﯽ ﮐﺎرم داﺷﺖ ... ﺑﺎ زﻧﮓ اول ﮔﻮﺷﯽ رو ﺑﺮداﺷﺖ: اﻻن رﻓﺘﻦ؟‬ ‫ﺧﻨﺪه ام ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد از اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﻧﮕﺮاﻧﯿﺶ: ﻧﻪ ﯾﻪ رﺑﻌﯽ ﻣﯿﺸﻪ ...‬ ‫ﺻﺎي در ﮐﻤﺪش اوﻣﺪ ...‬ ‫
- ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ﺧﻮاب ﮐﻪ ﻧﺒﻮدي؟‬ ‫
- ﻧﻪ داﺷﺘﻢ ﻟﺒﺎس ﻣﯿﭙﻮﺷﯿﺪم ﺑﯿﺎم ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- ﺷﻮﺧﯽ ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ؟ ﺑﺎﺑﺎ ﻣﻦ ﺳﺎﻟﻬﺎﺳﺖ دارم ﺗﻨﻬﺎ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯿﮑﻨﻢ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﺑﻪ اون ﺳﺎﻟﻬﺎ ﮐﺎر ﻧﺪارم ... ﺣﺎﻻ ﭼﯽ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻦ؟ اﯾﻦ ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ ﺷﻤﺎ ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯿﮑﻨﻪ ﯾﺎزده ﺷﺐ ادم ﺧﻮﻧﻪ ﯾﻪ دﺧﺘﺮ ﺟﻮون‬ ‫ﻧﻤﯿﺎد؟ ﺗﻮ ﭼﺮا در رو ﺑﺎز ﮐﺮدي؟‬ ‫
- ﺳﺌﻮاﻟﻬﺎت رو ﯾﮑﯽ ﯾﮑﯽ ﻣﻄﺮح ﮐﻨﯽ ﺟﻮاﺑﺖ رو راﺣﺖ ﺗﺮ ﻣﯽ دﻣﺎ ... ﺳﺎﺧﺘﻤﻮن ﯾﻪ ﻣﺸﮑﻼﺗﯽ داره ... ﺧﻮب ﻗﺪﯾﻤﯽ ﺷﺪه ...‬ ‫... ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ﭼﺮا ﺑﻬﺶ ﻧﮕﻔﺘﻢ ... ﻓﻌﻞ ﻣﻮﺿﻮع ﺑﺎ ﺗﻤﺎم اﻫﻤﯿﺘﺶ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﺴﮑﻮت ﻣﯿﻤﻮﻧﺪ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻫﻤﺶ ﺑﺎري ﺑﻪ دوﺷﺶ اﺿﺎﻓﻪ‬ ‫ﮐﻨﻢ ...‬ ‫
- ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮش ﺑﯿﻨﺎﻧﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ اﮔﺮ ﭼﯿﺰي ﺑﺸﻪ ﺑﻬﻢ ﻣﯿﮕﯽ ﻫﻤﺮاز ...‬ ‫
- اﮔﺮ ﻣﺴﺌﻠﻪ اي ﺑﺎﺷﻪ ﮐﻪ ﻧﺘﻮﻧﻢ ﺣﻠﺶ ﮐﻨﻢ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎش ﻣﯿﮕﻢ ...‬ ‫
- ﺑﺘﻮﻧﯽ ﯾﺎ ﻧﺘﻮﻧﯽ ﺑﮕﻮ ...‬ ‫
- ﺑﺎﻫﺎم ﮐﺎر داﺷﺘﯽ؟‬ ‫ﻣﻮﺿﻮع رو ﻋﻮض ﮐﺮدم ... اﯾﻦ ﻃﻮري ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ از دروغ ﮔﻔﺘﻦ اﻣﺘﻨﺎع ﮐﻨﻢ ...‬ ‫ﻧﻔﺴﺶ رو ﺑﯿﺮون داد و ﺑﺪون اﯾﻨﮑﻪ اﯾﻦ ﭼﺮﺧﺶ ﻣﻮﺿﻮﻋﯽ رو ﺑﻪ روش ﺑﯿﺎره ﮔﻔﺖ: ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﺑﮕﻢ ﻓﺮدا ﻗﺒﻞ از رﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻪ‬ ‫ﺣﺎﻣﺪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو اول ﺑﺒﺮﯾﻢ ﺑﯿﺮون ﯾﮑﻢ ﺑﻬﺸﻮن ذﻫﻨﯿﺖ ﺑﺪﯾﻢ ...‬ ‫
- ﻣﻦ اﻣﺸﺐ ﯾﮑﻢ ﺗﻮ ﮔﻮش ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺧﻮﻧﺪم ...‬ ‫
- ﻣﯿﺪوﻧﻢ اﻣﺎ ﮐﻮﺷﺎ ﺷﺎﮐﯽ ﺗﺮه ...‬ ‫
- اﻻن ﺑﻪ اﻣﺘﺤﺎﻧﺎﺗﺸﻮن ﻧﺰدﯾﮏ ﮐﺎش ﻣﯿﺸﺪ ﺑﺬارﯾﻢ ﺑﺮاي ﺑﻌﺪ ...‬ ‫
- ﺑﺎ ﻣﺪرﺳﻪ ﺷﻮن ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮدم ﻫﺮ ﭼﻪ ﻗﺪر دﯾﺮ ﺗﺮ ﺳﺨﺖ ﺗﺮ ... ﺗﻮ ﻧﻔﻮذت از ﻫﻤﻪ ﻣﺎ ﺑﯿﺸﺘﺮه ... ﺗﻮ ﺑﮕﯽ ﺧﻮرﺷﯿﺪ آﺑﯽ ﻫﺴﺘﺶ اﯾﻨﺎ‬ ‫ﻣﯿﭙﺬﯾﺮن ... ﻣﯿﺪوﻧﻢ داري ﺗﻮ رودرﺑﺎﯾﺴﺘﯽ ﻣﻦ اﯾﻦ ﮐﺎر رو ﻣﯿﮑﻨﯽ ... اﻣﺎ ﺟﺒﺮان ﻣﯿﮑﻨﻢ ... ﻗﻮل ﻣﯿﺪم.‬ ‫ﻣﻮﻫﺎم رو ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ روي ﺷﻮﻧﻪ ﻫﺎم رﻫﺎ ﮐﺮدم ... ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪه ﺑﻮد وﻟﯽ ﻫﻨﻮز ﻟﻮﻟﻪ ﻟﻮﻟﻪ ﺑﻮد ... ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎزﻫﻢ ﻓﺮش ﻣﯿﮑﺮدم ... از ﺷﺪت‬ ‫اﺳﺘﺮس ﺑﻪ ﻓﮑﺮ ﻫﺎي ﭼﺮﻧﺪ رﺳﯿﺪه ﺑﻮدم ... اﻣﺮوز ﺗﻤﺮﯾﻦ واﻗﻌﺎ ﺑﯽ ﭼﺎره ام ﮐﺮده ﺑﻮد ﻧﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﺪون وﻗﻔﻪ ﺳﺮﭘﺎ ﺑﻮدم و اﻻن‬ ‫زاﻧﻮﻫﺎم ﻃﺎﻗﺖ وزﻧﻢ رو ﻧﺪاﺷﺘﻦ ... و اﺳﺘﺮس و ﻧﮕﺮاﻧﯽ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻫﻢ ﯾﻪ ﺟﻮري داﺷﺖ دﯾﻮﻧﻪ ام ﻣﯿﮑﺮد ...‬ ‫ﮔﻮﺷﯽ رو ﺑﯿﻦ ﺻﻮرﺗﻢ و ﺷﻮﻧﻪ ام ﮔﺬاﺷﺘﻢ ...‬ ‫ﺳﯿﺎوش: ﭼﺮا ﯾﻬﻮ ﻣﯿﺮي ﺗﻮ ﮐﻤﺎ وﺳﻂ ﺣﺮف زدن؟‬ ‫
- ذﻫﻨﻢ ﺟﻤﻊ ﻧﻤﯿﺸﻪ ﻣﺮد ﺣﺴﺎﺑﯽ ﭼﻪ ﺗﻮﻗﻌﯽ ازم داري؟‬ ‫
- ﻣﻦ ﻧﻤﯿﻔﻬﻤﻢ ﭼﺮا اﯾﻨﺎ اﻧﻘﺪر از ﺗﻮ ﺗﻮﻗﻊ دارن ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﺧﻮدم ﻫﻢ ﻃﺎﻗﺖ ﻧﺪارم ﻧﺮم ...‬ ‫
- ﻫﻤﻪ اﯾﻦ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﺗﻤﻮم ﺷﻪ ... ﯾﮑﯽ دوﻣﺎه دﯾﮕﻪ ﻗﺒﻞ از ﺷﺮوع اﺟﺮات ﯾﻪ ﻣﺴﺎﻓﺮت دو ﺳﻪ روزه ﺑﺮﯾﻢ ... داري داﻏﻮن ﻣﯿﺸﯽ ...‬ ‫
- ﺳﯿﺎ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- ﺑﻠﻪ ... اﯾﻦ ﻟﺤﻦ ﺳﯿﺎ ﺧﺮ ﮐﻦ رو ﺑﻪ ﮐﺎر ﮐﻪ ﻣﯿﺒﺮي ﻣﻦ ﺑﻪ ﻋﺮ ﻋﺮ ﻣﯿﻮﻓﺘﻢ ...‬ ‫
- آﻗﺎي ﻣﻬﻨﺪس درﺳﺖ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻦ ...‬ ‫ﺧﻨﺪه ﺗﻠﺨﯽ ﮐﺮد: ﻣﻬﻨﺪس ﺷﺪم ﻧﻪ؟‬ ‫
- ﻗﺪرت رو ﻣﯿﺪوﻧﻪ؟!‬ ‫... ﻫﺮ دوﻣﻮن ﺧﻮب ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﯿﻢ ﻣﻨﻈﻮر ﻣﻦ ﮐﯿﻪ ...‬ ‫
- دوﺳﺘﺶ دارم و دوﺳﺘﻢ داره ... ﻫﺮﮐﺎري ﺑﺮاش ﮐﺮدم و ﻧﮑﺮدم ﻧﻮش ﺟﻮن ﻧﮕﺎﻫﺶ ...‬ ‫
- ﮐﯽ ﻣﯿﺮه اﯾﻦ ﻫﻤﻪ راﻫﻮ؟ ﮐﺎش ﯾﮑﯽ اﯾﻦ ﺟﻮري ﻋﺎﺷﻖ ﻣﻦ ﺑﻮد ...‬ ‫
- واﻻ ﻣﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﯿﺎﯾﻢ ﭘﯿﺶ اﯾﺸﻮن ﺷﺎﮔﺮدي ...‬ ‫
- ﮐﯽ؟‬ ‫ﺑﺎ ﻟﺤﻦ ﻣﺴﺨﺮه اي ﮔﻔﺖ: ﺳﺒﺰي ﻓﺮوش ﻣﺤﻠﺘﻮن ... ﺧﻮدﺗﯽ ﻣﻤﻮش ...‬ ‫
- ﮔﻠﻨﺎر رو دﺳﺖ ﺗﻤﺎم ﮐﺎﻧﺎﻟﻬﺎي ﺧﺒﺮي زده ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﻗﺒﻞ از اون ﻓﻬﻤﯿﺪه ﺑﻮدم ﻓﻘﻂ دﻟﺨﻮردم ﭼﺮا ﺑﻪ ﻣﻦ ﭼﯿﺰي ﻧﮕﻔﺘﯽ ...‬ ‫
- ﺳﯿﺎ ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ...‬ ‫
- ﺑﯿﺨﯿﺎل ﻣﻤﻮش ﺟﻮﻧﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﺣﺎل و ﻫﻮات ﻋﻮض ﺷﻪ ... ﻣﺮاﻗﺐ ﺧﻮدت ﺑﺎش ... زﯾﺎد ﺑﻪ ﺧﻮدت ﻓﺸﺎر ﻧﯿﺎر ... ﻣﻦ ﮔﻮﺷﯽ‬ ‫ﺑﺪﺳﺘﻢ ... ﻫﺮ وﻗﺖ اﺣﺴﺎس ﮐﺮدي ﻧﻤﯿﺨﻮاي اﯾﻦ اﻧﺘﻈﺎم ﻫﺎ رو ﺑﺒﯿﻨﯽ ﯾﻪ زﻧﮓ ﮐﺎﻓﯿﻪ ...‬ ‫ﺟﻠﻮي در اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮدم و ﭼﺸﻢ دوﺧﺘﻪ ﺑﻮدم ﺑﻪ ﺳﺮﺧﯿﺎﺑﻮن و ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺣﺎﻣﯽ وﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﻮدم ... ﭘﯿﭽﯿﺪﻧﺸﻮن ﺗﻮي ﺧﯿﺎﺑﻮن ﺑﻪ اﺳﺘﺮﺳﻢ‬ ‫اﺿﺎﻓﻪ ﮐﺮد ...‬ ‫ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﭘﺸﺖ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدن ... در ﺟﻠﻮ رو ﺑﺎز ﮐﺮدم و ﺣﻀﻮر ﻫﺮ ﺳﻪ ﻧﻔﺮﺷﻮن رو ﻧﻔﺲ ﮐﺸﯿﺪم دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺗﺎ ﺗﻪ دﻧﯿﺎ ﻫﻤﯿﻦ‬ ‫ﺷﮑﻠﯽ ﺑﻤﻮﻧﻢ ... ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰي ﻋﻮض ﻧﺸﻪ ...‬ ‫ﻫﺮ دو از ﭘﺸﺖ ﺳﺮ از ﮔﺮدﻧﻢ آوﯾﺰون ﺷﺪن و ﻣﺎچ ﺑﺎروﻧﻢ ﮐﺮدن ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ: ﻣﻮﻫﺎش رو ﮐﻨﺪي ﮐﻮﺷﺎ ...‬ ‫
- ﺳﻼم ...‬ ‫
- ﭼﻪ ﻋﺠﺐ ﻣﻦ رو ﻫﻢ دﯾﺪي؟‬ ‫... ﺣﺴﻮدي ﮐﺮده ﺑﻮد؟ ﺧﻨﺪه ام ﮔﺮﻓﺖ ... اﮔﺮ روزي ﮐﺴﯽ ﺑﻬﻢ ﻣﯿﮕﻔﺖ اون دﮐﺘﺮ ﺑﺪ اﺧﻼق و ﺟﺪي اﯾﻦ ﻃﻮري ﺣﺴﻮدي ﻣﯿﮑﻨﻪ‬ ‫ﺑﺪﺗﺮ از ﮐﻮﺷﺎ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم ﻋﻘﻠﺶ رو از دﺳﺖ داده ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﻓﯿﻠﻢ ﻣﻮرد ﻋﻼﻗﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو ﺗﻮي دﺳﺘﮕﺎه ﮔﺬاﺷﺖ و اوﻧﻬﺎ ﻫﻢ ﺗﮑﯿﻪ دادن ﺑﻪ ﺻﻨﺪﻟﯽ و ﻣﺸﻐﻮل ﺷﺪن ...‬ ‫ﻧﺎﺧﻦ ﻫﺎم رو ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﯿﺰدم ... ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﻇﺮﯾﻒ دور ﻣﭽﻢ ﻧﮕﺎﻫﯽ اﻧﺪاﺧﺘﻢ ... دوﺳﺎﻋﺘﯽ ﺣﺪاﻗﻞ وﻗﺖ داﺷﺘﯿﻢ ... ﻧﻤﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ﺑﻌﺪش‬ ‫ﭼﯽ ﻣﯿﺸﻪ ... ﮐﻤﯽ ﺳﺮش رو ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﺧﻢ ﮐﺮد: دﯾﮕﻪ ﻣﺸﮑﻠﯽ ﮐﻪ ﭘﯿﺶ ﻧﯿﻮﻣﺪ ﺗﻮ ﺗﻤﺮﯾﻦ ﻫﺎ؟‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﻧﮕﺎه آﺷﻐﺎل ﻧﺮﯾﻤﺎن رو اﮔﺮ ﻓﺎﮐﺘﻮر ﻣﯿﮕﺮﻓﺘﯿﻢ: ﻧﻪ ﺑﺎ ﻓﺎﺻﻠﻪ ازم راه ﻣﯿﺮه ...‬ ‫
- ﺑﻪ ﻧﻔﻊ ﺧﻮدﺷﻪ ﮐﻪ اﯾﻦ ﻓﺎﺻﻠﻪ رو ﺣﻔﻆ ﮐﻨﻪ دﻓﻌﻪ ﺑﻌﺪ ﺑﻬﺶ ﺗﺬﮐﺮ ﻧﻤﯿﺪم ﺻﻮرت ﻣﺴﺌﻠﻪ ي ﺑﻮدﻧﺶ رو ﭘﺎك ﻣﯿﮑﻨﻢ ...‬ ‫
- ﺧﻄﺮﻧﺎك ﺷﺪي‬ ‫
- ﮐﺴﯽ ﺣﻖ ﻧﺪاره رو ﺣﺴﺎﺳﯿﺘﻬﺎي ﻣﻦ دﺳﺖ ﺑﺬاره ...‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮم ﮐﺮدم ﻧﯿﻮﺷﺎ و ﮐﻮﺷﺎ ﻏﺮق ﻓﯿﻠﻢ ﺑﻮدن ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ ﺑﺮﮔﺸﺘﻨﻢ و زﯾﺮﭼﺸﻤﯽ ﺑﻪ ﻧﯿﻢ رﺧﺶ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ...‬ ‫
- ﮐﺠﺎ ﺑﺮﯾﻢ ﺑﺎﻫﺎﺷﻮن ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﯿﻢ؟‬ ‫
- ﻣﯿﺮﯾﻢ ﯾﻪ ﺑﺴﺘﻨﯽ ﻓﺮوﺷﯽ ﺟﻤﻊ و ﺟﻮر ... ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﻓﻬﻤﯿﺪه ﻣﺎﺟﺮا از ﭼﻪ ﻗﺮاره ...‬ ‫
- ﭼﯿﺰي ﻧﻤﯿﺸﻪ ﻣﮕﻪ ﻧﻪ؟‬ ‫
- ﻧﻪ ... ﻧﻪ ﺗﺎ وﻗﺘﯽ ﺗﻮ ﻫﺴﺘﯽ ... ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻢ ... اوﻧﻬﺎ ﺗﺤﺖ ﻫﺮ ﺷﺮاﯾﻄﯽ ﻣﺎ رو دارن ... و از اﯾﻦ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﭘﺪرﺷﻮن رو ﻫﻢ دارن ...‬ ‫
- دوﺳﺖ دارم ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ اﯾﻦ داﺷﺘﻪ ﻫﺎﺷﻮن ﻫﻤﻪ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﻫﺎي اﯾﻦ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻟﺸﻮن رو ﺟﺒﺮان ﻣﯿﮑﻨﻪ ...‬ ‫
- ﮐﺎش ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﺘﻮﻧﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﭼﯿﺰﻫﺎ رو ﺑﺮاي ﺗﻮ ﺟﺒﺮان ﮐﻨﻢ ...‬ ‫
- ﻣﻦ؟‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زد: ﺑﻠﻪ ﺧﻮد ﺧﻮد ﺷﻤﺎ!‬ ‫ﺑﺴﺘﻨﯽ ﺗﻮت ﻓﺮﻧﮕﯽ ﺷﻮن داﺷﺖ آب ﻣﯿﺸﺪ ... ﺑﻬﺶ دﺳﺖ ﻧﻤﯿﺰدن و دﺳﺖ ﻣﻦ روي زاﻧﻮﻫﺎم ﻣﯿﻠﺮزﯾﺪ ... ﺣﺎﻣﯽ اﻣﺎ ﺟﺪي و ﻃﻮري‬ ‫ﮐﻪ اﻧﮕﺎر ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﻋﺎدﯾﻪ ﻧﮕﺎﻫﺸﻮن ﻣﯿﮑﺮد ...‬ ‫ﮐﻮﺷﺎ دﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﯿﻨﻪ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد ... و ﻧﯿﻮﺷﺎ ﭼﺸﻤﺎش ﺧﯿﺲ ﺑﻮد ... ﺑﺎ وﺟﻮد ﺳﻦ و ﺳﺎﻟﺸﻮن ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺗﺮﺑﯿﺘﯽ ﮐﻪ داﺷﺘﻦ ﺗﻮي ﺟﻤﻊ‬ ‫داد ﻧﻤﯿﺰدن ﯾﺎ ﻋﮑﺲ اﻟﻌﻤﻞ ﻧﺸﻮن ﻧﻤﯽ دادن و ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺧﺎﻃﺮ ﻫﻢ ﺣﺎﻣﯽ اﯾﻦ ﺟﺎ رو ﮐﻪ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﺧﺎﻟﯽ ﺑﻮد اﻣﺎ ﯾﮑﯽ دوﺗﺎ ﻣﯿﺰش ﭘﺮ‬ ‫ﺑﻮد رو اﻧﺘﺨﺎب ﮐﺮده ﺑﻮد ﮐﻪ ﺟﺎ ﺑﺮاي ﻗﻬﺮ و داد و ﺑﯿﺪاد رو ﺑﮕﯿﺮه ...‬ ‫دﺳﺘﻢ رو ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﮐﻮﺷﺎ ﺑﺮدم و ﮔﻮﻧﻪ ﻧﺎزش رو ﻟﻤﺲ ﮐﺮدم: ﻫﻤﺮا زﻗﺮﺑﻮﻧﺖ ﺑﺮه ﻣﺎ ﺑﺎرﻫﺎ اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ راﺟﻊ ﺑﻬﺶ ﺣﺮف زده‬ ‫ﺑﻮدﯾﻢ ...‬ ‫ﺳﮑﻮﺗﺶ اﻋﺼﺎﺑﻢ رو ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﺨﺘﻞ ﻣﯿﮑﺮد ...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ آرﻧﺠﻢ رو ﻣﺤﮑﻢ ﮔﺮﻓﺖ: ﺗﻮ ﻫﻢ ﻣﯿﺎي ﻣﮕﻪ ﻧﻪ؟ ﻣﺎ رو ﻫﻢ ﺑﺎﻫﺎش ﺗﻨﻬﺎ ﻧﻤﯿﺬاري ...‬ ‫
- اﻟﺒﺘﻪ ﻋﺮوﺳﮑﻢ ... اﻟﺒﺘﻪ ... ﺑﻬﺘﻮن ﻗﻮل ﻣﯿﺪم ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﺳﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﻃﻮل ﻧﮑﺸﻪ ... ﺑﻌﺪش اﻣﺸﺐ رو ﺑﯿﺎﯾﺪ ﭘﯿﺶ ﻣﻦ ... ﻓﺮدا ﻫﻢ‬ ‫ﻣﺪرﺳﻪ ﻧﺮﯾﺪ ﻣﻨﻢ ﺳﺮ ﮐﺎر ﻧﻤﯿﺮم ...‬ ‫ﮐﻮﺷﺎ: ﺗﻮ ﻣﺎﮐﺎروﻧﯽ درﺳﺖ ﻣﯿﮑﻨﯽ ... ﮐﺘﺎب ﻣﯿﺨﻮﻧﯿﻢ ... ﭘﺎزل ﺑﺎزي ﻣﯽ ﮐﻨﯿﻢ ...‬ ‫ﺑﻐﻀﻢ رو ﻗﻮرت دادم: ﻫﻤﻪ اﯾﻦ ﮐﺎرﻫﺎ رو اﻧﺠﺎم ﻣﯿﺪﯾﻢ ... ﺑﻬﺘﻮن ﻗﻮل ﻣﯿﺪم ...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ: دوﺳﺘﺶ ﻧﺪارم ...‬ ‫
- ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﻦ ﻧﯿﻮﺷﺎ ... ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﻣﻦ رو ﻗﺒﻮل داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯽ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﻫﺮ دو دﻟﺨﻮر ﺑﻮدن و ﺗﺮﺳﯿﺪه و ﻣﻦ ﺧﻮدم رو وﺳﻂ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدم ... ﭘﯿﭽﯿﺪﯾﻢ ﺗﻮ ﻣﺤﻠﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻠﻮﺗﯽ ﺟﻠﻮي ﯾﻪ ﺳﺎﺧﺘﻤﻮن آﺟﺮ ﺳﻪ‬ ‫ﺳﺎﻧﺘﯽ ﻧﺴﺒﺘﺎ ﻗﺪﯾﻤﯽ ... ﻣﺤﻠﻪ ﻟﻮﮐﺲ و ﺳﺎﮐﺖ و ﭘﺮ دار و درﺧﺘﯽ ﺑﻮد ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﻣﺎﺷﯿﻦ رو ﭘﺎرك ﮐﺮد ﻗﯿﺎﻓﻪ اش ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﺟﺪي ﺑﻮد ... ﭼﻬﺮه ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﻪ ﺷﺪت ﻣﻀﻄﺮب و ﻋﺼﺒﯽ ﺑﻮد از ﺧﻮدﻣﻮن ﻣﺘﻨﻔﺮ‬ ‫ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﺧﻮدﻣﻮن ﻫﻢ ﺷﺎﯾﺪ ﺑﻬﺶ ﺧﯿﻠﯽ اﻋﺘﻤﺎدي ﻧﺪاﺷﺘﯿﻢ داﺷﺘﯿﻢ دﻧﯿﺎﺷﻮن رو ﻋﻮض ﻣﯽ ﮐﺮدﯾﻢ ... ﺑﺎ اﺻﺮار‬ ‫...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺧﯿﻠﯽ آروم ﻧﻤﯿﺮﺳﯿﺪ ... ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮش: ﮐﻮﺷﺎ ﻋﻤﻮ ﺟﻮن ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺮام ﻋﺰﯾﺰﯾﺪ ﭘﺲ اﯾﻦ ﻃﻮري ﻧﮕﺎم ﻧﮑﻦ‬ ‫ﻋﻤﻮ ...‬ ‫ﮐﻮﺷﺎ ﻋﺼﺒﯽ ﺗﺮ از ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯿﺮﺳﯿﺪ اﻣﺎ ﻣﻦ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮدم ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺳﻦ ﮐﻤﺶ و اﻟﺒﺘﻪ ﭘﺴﺮ ﺑﻮدﻧﺶ ﺣﺎﻣﺪ رو زودﺗﺮ ﻣﯿﭙﺬﯾﺮه ...‬ ‫از ﻣﺎﺷﯿﻦ ﮐﻪ ﭘﯿﺎده ﺷﺪﯾﻢ ... ﻧﯿﻮﺷﺎ ﯾﯽ ﮐﻪ ﯾﺦ ﮐﺮده ﺑﻮد رو ﻣﺤﮑﻢ ﺗﺮ ﺑﻐﻞ ﮐﺮدم ... ﮐﻮﺷﺎ رو ﻫﻢ ... ﮔﻮﻧﻪ ﻫﺮ دوﺷﻮن رو ﺑﻮﺳﯿﺪم:‬ ‫ﯾﻪ روزي ﻣﯿﺸﻪ ﻫﺮ دوﺗﻮن ﺑﺎﺑﺖ اﻣﺮوز از ﻣﺎ ﺗﺸﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ ...‬ ‫... و ﻣﻦ آﯾﺎ ﺧﻮدم ﻫﻢ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ اﻋﺘﻘﺎدي داﺷﺘﻢ؟ ﺑﻪ اﻣﯿﺪ روزي ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺣﺎﻣﺪ ﻣﺎ رو ﺳﺮاﻓﮑﻨﺪه ﻧﮑﻨﻪ ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ دﺳﺘﺶ رو ﭘﺸﺖ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﮔﺬاﺷﺖ و اوﻧﻬﺎ رو زﯾﺮ ﺑﺎل ﺧﻮدش ﮔﺮﻓﺖ و ﮐﻤﯽ ﺟﻠﻮﺗﺮ ﺑﺎﻫﺎﺷﻮن ﺣﺮﮐﺖ ﮐﺮد ... و ﻣﻦ ﺟﻠﻮي ﺑﺎز‬ ‫ﭘﺎﻟﺘﻮم رو ﺗﻮ دﺳﺘﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﻓﮏ ﮐﺮدم ﻣﻦ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﺮد اﻋﺘﻤﺎد داﺷﺘﻢ ... اون ﮐﺎر ﻏﻠﻄﯽ ﻧﻤﯿﮑﺮد ... ﭘﯿﺸﻮﻧﯿﻢ رو ﺧﺎروﻧﺪم و وارد‬ ‫ﺷﺪم ...‬ ‫در ﺑﺰرگ و اﺷﺮاﻓﯽ ﻗﺪﯾﻤﯽ ﮐﻪ ﺑﺎز ﺷﺪ ... ﺣﺎﻣﺪ رﻧﮓ ﭘﺮﯾﺪه ﺗﺮ از ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺗﻮ ﭼﺎرﭼﻮب در ﭘﺪﯾﺪار ﺷﺪ ... ﻧﯿﻮﺷﺎ دﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﯿﻨﻪ و‬ ‫ﺷﺎﮐﯽ ﺑﻮد ... ﮐﻮﺷﺎ ﭘﺸﺖ زاﻧﻮي ﺣﺎﻣﯽ ﻗﺎﯾﻢ ﺷﺪ ...‬ ‫ﺣﺎﻣﺪ اﻣﺎ اﻧﻘﺪر ﻏﺮق اﯾﻦ دو ﻣﻮﺟﻮد ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﺎ رو ﻧﻤﯿﺪﯾﺪ ... ﺷﺎﯾﺪ ﺧﻮدش رو ﻣﯿﺪﯾﺪ ﺑﺎ ﺗﻤﺎم اﺷﺘﺒﺎﻫﺎت و ﮐﻤﺒﻮدﻫﺎي اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ‬ ‫... ﺷﺎﯾﺪ ﺗﻤﺎم اون ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ رو ﻣﯿﺪﯾﺪ ﮐﻪ ﻣﯿﺘﻮﻧﺴﺖ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺎده ﺗﺮ از اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ...‬ ‫ﭘﺸﺖ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻢ ... ﻧﮕﺎه ﺧﯿﺲ ﺣﺎﻣﺪ ﺑﻪ دو ﻣﻮﺟﻮدي ﺑﻮد ﮐﻪ ﻫﯿﭻ ﮐﺪوم ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﻬﺮﺑﺎن ﮐﻪ ﺣﺘﯽ آﺷﻨﺎﻫﻢ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻧﻤﯽ‬ ‫ﮐﺮدن و ﻣﻦ ﭘﺮﺳﯿﺪم ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺎﯾﺪ اﯾﻦ ﮐﺎر رو ﺑﺎ ﯾﻪ ﻣﺘﺨﺼﺺ اﻧﺠﺎم ﻣﯿﺪادﯾﻢ ... ﺣﺎﻣﯽ: ﺳﻼم ...‬ ‫ﺳﻼم ﺣﺎﻣﯽ دﺳﺘﻬﺎي ﺧﺸﮏ ﺷﺪه ﺗﻮي ﻫﻮاي ﺣﺎﻣﺪ ﺑﺮاي ﺑﻪ آﻏﻮش ﮐﺸﯿﺪن ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو ﭘﺎﯾﯿﻦ آورد ... دﺳﺘﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺗﺎزه دﯾﺪه‬ ‫ﺑﻮدم و ﮔﻮﯾﺎ از اﺑﺘﺪا ﺑﺎز ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ و ﺣﺎﻻ ﻧﺎ ﮐﺎم ﻣﻮﻧﺪه ﺑﻮدن ... ﭘﺸﺘﺶ ﻫﻨﻮز ﺧﻢ ﺑﻮد ... ﺷﺎﯾﺪ از اون روز ﺳﺮ ﺧﺎك رﻫﺎ اﯾﻦ ﭘﺸﺖ‬ ‫دﯾﮕﻪ راﺳﺖ ﻧﺸﺪه ﺑﻮد ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﮐﻪ ﺣﺎﻻ ﭘﺸﺖ ﻣﻦ ﭘﻨﺎه ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدن و ﻣﻦ ﺗﺮﺳﺸﻮن رو ﻧﻤﯿﺪﯾﺪم ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺎ ﺑﻨﺪ ﺑﻨﺪ وﺟﻮدم ﺣﺲ‬ ‫ﻣﯿﮑﺮدم ﮐﺮد : ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻧﻤﯿﺨﻮاﯾﺪ ﺳﻼم ﮐﻨﯿﺪ ...‬ ‫ﺣﺎﻣﺪ ﭼﺸﻬﺎش رو ﺑﺎ اﻧﮕﺸﺘﻬﺎش ﻓﺸﺮد و اﯾﻦ ﯾﻌﻨﯽ اون اﺷﮑﻬﺎي ﻟﻌﻨﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﺮاي ﻣﻦ ارزﺷﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻦ رو ﭘﺎك ﮐﺮدن ... ﺑﺎ ﺻﺪاي‬ ‫ﺧﺴﺘﻪ اي ﮔﻔﺖ: ﮐﺎرﯾﺸﻮن ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎش ﺣﺎﻣﯽ ﺑﯿﺎﯾﺪ ﺗﻮ ﯾﺦ ﮐﺮدﯾﺪ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﮐﻤﮑﺸﻮن ﮐﺮدم ﺗﺎ ﭘﺎﻟﺘﻮﻫﺎﺷﻮن در ﺑﯿﺎرن ... ﮐﻮﺷﺎ ﺧﻢ ﺷﺪ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ: ﺗﻮ ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﻣﺎ رو دوﺳﺖ داري ﻣﮕﻪ ﻧﻪ؟ ﻗﺮار ﻧﯿﺴﺖ ﻣﺎ اﯾﻨﺠﺎ‬ ‫ﺑﺎﺷﯿﻢ ﻣﮕﻪ ﻧﻪ؟‬ ‫ﺑﻐﺾ ﻟﻌﻨﺘﯽ اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ رو ﻗﻮرت دادم و ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم ﮐﻪ ﺷﺒﯿﻪ ﻫﺮ ﭼﯿﺰي ﺑﻮد ﺟﺰ ﻟﺒﺨﻨﺪ: آﺧﻪ ﻓﺪات ﺷﻢ اﯾﻦ ﭼﻪ ﺣﺮﻓﯿﻪ ... اي‬ ‫ﮐﺎش ﻣﯿﺘﻮﻧﺴﺘﯽ ﺑﻔﻬﻤﯽ ﻣﻦ ﭼﻪ ﻗﺪر ﻋﺎﺷﻘﺘﻮﻧﻢ ...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ: ﻋﻤﻮ ﻫﻢ از ﻣﺎ ﺧﺴﺘﻪ ﻧﺸﺪه ﻣﮕﻪ ﻧﻪ؟‬ ‫
- ﻋﻤﻮ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ از ﺷﻤﺎ ﺧﺴﺘﻪ ﻧﻤﯿﺸﻪ ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﭘﺎﻟﺘﻮ ﺑﻪ دﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ اوﻣﺪ و ﻣﻦ ﭼﻪ ﻗﺪر دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ازش ﺧﻮاﻫﺶ ﮐﻨﻢ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو ﺑﻐﻞ ﮐﻨﻪ و ﻗﺒﻞ از اﯾﻨﮑﻪ‬ ‫ﻣﻦ ﺣﺮﻓﯽ ﺑﺰﻧﻢ ﺟﻔﺘﺸﻮن رو ﻣﺤﮑﻢ ﻣﺤﮑﻢ ﺑﯿﻦ ﺑﺎزوﻫﺎش ﮔﺮﻓﺖ و ﻣﻦ ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم ... ﻫﻤﻮن ﻟﺒﺨﻨﺪي ﮐﻪ اﻧﻘﺪر ﭘﻨﻬﺎن ﺷﺪه ﺑﻮد‬ ‫ﮐﻪ آﺷﮑﺎر ﺷﺪﻧﺶ ﺗﻮ اﯾﻦ وﺿﻌﯿﺖ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺑﻌﯿﺪ ﻣﯿﺮﺳﯿﺪ ...‬ ‫ﺧﻮﻧﻪ ﺣﺎﻣﺪ آﭘﺎرﺗﻤﺎن ﻗﺪﯾﻤﯽ ﺳﺎز ﭼﻬﺎر ﺧﻮاﺑﻪ و ﺧﯿﻠﯽ ﺷﯿﮑﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ از ﺳﻘﻒ و زﻣﯿﻦ و وﺳﺎﯾﻞ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﭼﻮﺑﯽ ﺑﻮد ﺑﺎ ﺷﻮﻣﯿﻨﻪ ﺑﺎ‬ ‫ﻣﺰه ﮔﻮﺷﻪ ﺳﺎﻟﻦ ﮐﻪ روﺷﻦ ﺑﻮد ... ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺗﻤﯿﺰ ﻣﯿﻮﻣﺪ و ﺑﺮاي ﺧﻮﻧﻪ ﯾﻪ ﻣﺮد ﻣﺠﺮد ﺑﯿﺶ از ﺣﺪ ﺗﻤﯿﺰ و ﺷﯿﮏ ﺑﻮد ...‬ ‫ﺧﻮدش ﻣﺴﺘﺎﺻﻞ وﺳﻂ ﻫﺎل اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد ... روي ﻣﯿﺰ اﻧﻮاع ﺧﻮراﮐﯽ ﻫﺎي ﺑﺎب ﻃﺒﻊ ﻫﺮ ﺑﭽﻪ اي ﺑﻮد و ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﭼﻪ ﻗﺪر ﺑﺮاي‬ ‫اﻣﺮوز ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ رﯾﺰي ﮐﺮده ...‬ ‫ﺳﻌﯽ داﺷﺖ ﺧﻮدش رو ﺟﻤﻊ و ﺟﻮر ﮐﻨﻪ و ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﺰﻧﻪ ... ﻫﺮ ﭼﻨﺪ اون ﭼﺸﻤﻬﺎي ﺧﯿﺲ رو ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﺴﺖ ﭘﻨﻬﺎن ﮐﻨﻪ ... ﻣﻦ ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ‬ ‫ﺑﭽﻪ ﻫﺎ روي ﮐﺎﻧﺎﭘﻪ ﻧﺸﺴﺘﻢ ... و ﺣﺎﻣﺪ ﻫﻮل و ﺗﺮﺳﯿﺪه اوﻟﯿﻦ ﻇﺮف روي ﻣﯿﺰ رو ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﮔﺮﻓﺖ ... ﭘﺮ از ﭘﺎﺳﺘﯿﻠﻬﺎي رﻧﮕﯽ‬ ‫ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﺑﺨﻮرﯾﺪ ﻣﯿﺪوﻧﻢ دوﺳﺖ دارﯾﺪ ...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ: ﺗﻮ ﻫﯿﭽﯽ ﻧﻤﯿﺪوﻧﯽ ...‬ ‫ﻣﻦ ﺑﺎ اﺧﻢ: ﺗﻮ ﻧﻪ ﺷﻤﺎ ... و اﯾﻨﮑﻪ آدم ﺑﺎ ﭘﺪرش اﯾﻦ ﻃﻮري ﺣﺮف ﻧﻤﯿﺰﻧﻪ ...‬ ‫ﮐﻮﺷﺎ: ﻣﻨﻢ ﻧﻤﯿﺨﻮرم اﻻﻧﻢ ﻣﯿﺨﻮام ﺑﺮم اﯾﻦ ﺟﺎ رم دوﺳﺖ ﻧﺪارم ... ﻣﯿﺨﻮام ﺑﺮم ﺧﻮﻧﻪ ﻫﻤﺮاز ...‬ ‫ﻣﻦ ﻋﺼﺒﯽ دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﻣﻮﻫﺎم ﮐﺸﯿﺪم و ﺑﻪ ﭘﺸﺘﯽ ﻣﺒﻞ ﺗﮑﯿﻪ دادم: وﻟﯽ ﻣﻦ اﯾﻨﺠﺎ ﻣﯿﻤﻮﻧﻢ ... دﻋﻮت ﺷﺪم و ﻣﯿﺨﻮام از اﯾﻦ ﭘﺎﺳﺘﯿﻠﻬﺎ‬ ‫ﻫﻢ ﺑﺨﻮرم و ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ اﯾﻦ ﺧﺮﺳﻬﺎي رﻧﮕﯽ ﺧﻮﺷﻤﺰه ﺗﺮ از اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ ﺑﺎﺷﻦ ...‬ ‫ﺣﺎﻣﺪ ﺑﺎ اﻟﺘﻤﺎس و ﺗﺸﮑﺮ ﻓﺮاووﻧﯽ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد ﺑﻪ ﻣﻨﯽ ﮐﻪ ﺧﻮدم از اﯾﻦ ادﮐﻠﻦ ﺗﻨﺪ و ﻗﺪﯾﻤﯽ ﭘﯿﺠﯿﺪه ﺗﻮي ﺧﻮﻧﻪ ﮐﻪ ﻣﻦ رو ﯾﺎد‬ ‫ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻣﯽ اﻧﺪاﺧﺖ ﻣﺘﻨﻔﺮ ﺑﻮدم اﻣﺎ ... ﺑﺮاي ﺗﻤﺎم ﺑﯽ ﭘﺪري ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺧﻮدم ﮐﺸﯿﺪه ﺑﻮدم دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﯾﻪ ﺟﻮراﯾﯽ ﺑﻪ اﺑﻦ ﻣﺮد‬ ‫ﺗﺮﺳﯿﺪه اي ﮐﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ اﻻن ﺷﺒﯿﻪ ﯾﻪ ﭘﺴﺮ ﺑﭽﻪ ﻧﻮﺟﻮون ﺑﺎ اﻋﺘﻤﺎد ﺑﻪ ﻧﻔﺲ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺑﻮد ﺗﺎ ﻣﺮدي در آﺳﺘﺎﻧﻪ ﭼﻬﻞ ﺳﺎﻟﮕﯽ و ﭘﺪر دو ﺑﭽﻪ‬ ‫ﮐﻤﮏ ﮐﻨﻢ ... ﺑﻪ ﻋﻤﻮي اﺧﻤﻮ و ﺟﺪي ﮐﻪ ﭘﺎ روي ﭘﺎ اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮد و ﮔﻮﺷﻪ ﺳﺎﻟﻦ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و ﻧﻤﯿﻔﻬﻤﯿﺪم ﺗﻮي ذﻫﻨﺶ ﭼﯿﻪ اﻋﺘﻤﺎد‬ ‫ﮐﺮده ﺑﻮدم ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫در اداﻣﻪ ﺣﺮﻓﻢ ﯾﻪ ﭘﺎﺳﺘﯿﻞ ﺗﻮي دﻫﻨﻢ ﮔﺬاﺷﺘﻢ و ﭘﺸﺖ ﺳﺮم ﮐﻮﺷﺎ و ﻧﯿﻮﺷﺎ ﻫﻢ ﺑﺮداﺷﺘﻦ و ﻣﻦ اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﺑﺎ اﯾﻦ ﺣﺮﮐﺖ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ‬ ‫ﺣﺎﻣﺪي ﮐﻪ ﻟﺮزش زاﻧﻮﻫﺎش رو ﺑﻪ وﺿﻮح ﻣﯿﺪﯾﺪم ﻫﻮل ﺗﻤﺎم ﻇﺮف رو ﺟﻠﻮﺷﻮن ﮔﺬاﺷﺖ ﮐﻤﯽ اﻋﺘﻤﺎد ﺑﻪ ﻧﻔﺲ ﭘﯿﺪا ﮐﺮد: ﺑﯿﺸﺘﺮ‬ ‫ﺑﺮدار ﭘﺴﺮم ...‬ ‫و ﻣﻦ اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﮐﻮﺷﺎ اﯾﻦ ﭘﺴﺮم رو ﺑﺎ ﺗﻤﺎم ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﻫﺎش دوﺳﺖ داﺷﺖ ... ﺣﺎﻣﺪ رو ﺑﻪ روي ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻏﺮق درﺷﻮن ﻧﺸﺴﺘﻪ‬ ‫ﺑﻮد ... ﺑﭽﻪ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺣﺎﻻ اون ﺧﺮﺳﻬﺎي رﻧﮕﯽ ﻣﯿﻮه اي رو ﺗﻮي ﻣﺸﺘﺸﻮن داﺷﺘﻦ و ﺑﺨﺸﯿﺶ رو ﺗﻮي دﻫﺎﻧﺸﻮن ...‬ ‫دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﻣﻮﻫﺎي ﻧﯿﻮﺷﺎ ﮐﺸﯿﺪم: ﻗﺮﺑﻮﻧﺖ ﺑﺮم ﺧﻮﺑﯽ؟‬ ‫ﺧﺮس آﺑﯽ رﻧﮓ رو ﺗﻮي ﭘﯿﺶ دﺳﺘﯿﺶ ﮔﺬاﺷﺖ: ﺑﺮﯾﻢ ...‬ ‫ﺣﺎﻣﺪ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﺑﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﻮد ﻫﻮل از ﺟﺎش ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﭘﯿﺸﻮﻧﯿﺶ رو ﮐﻪ ﺧﯿﺲ ﺷﺪه ﺑﻮد رو ﺑﺎ دﺳﺘﻤﺎل ﭘﺎك ﮐﺮد و ﺑﻪ‬ ‫ﺳﻤﺖ آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ رﻓﺖ: ﻧﻪ ﻫﻨﻮز زوده دﺧﺘﺮم ﺑﺮاﺗﻮن ﺷﯿﺮ ﮐﺎﮐﺎﺋﻮ آﻣﺎده ﮐﺮدم‬ ‫و ﻣﻦ دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺑﺮاي وﺿﻌﯿﺘﯽ ﮐﻪ ﺗﻮش ﮔﯿﺮ ﮐﺮده ﺑﻮدﯾﻢ ﺑﺸﯿﻨﻢ و ﻣﻔﺼﻞ اﺷﮏ ﺑﺮﯾﺰم ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻬﻢ ﮐﺮد و زﯾﺮ ﻟﺐ ﮔﻔﺖ: آروم ﺑﺎش ...‬ ‫و ﻣﻦ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮدم ﺣﺎﻻ ﮐﻪ از ﺻﺒﺢ ﺗﻮپ رو ﺗﻮ زﻣﯿﻦ ﻣﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﭼﻪ ﻃﻮر آروم ﺑﺎﺷﻢ؟‬ ‫از ﭘﺸﺖ ﺗﯿﺮه ﮐﻤﺮم ﻗﻄﺮه ﻫﺎي ﻋﺮق ﺳﺮد ﻣﯿﺮﻓﺖ ... ﺗﻮ ﻟﯿﻮاﻧﻬﺎي ﺑﭽﮕﺎﻧﻪ ﻧﻮﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﻣﺨﺼﻮص اﻣﺮوز ﺧﺮﯾﺪه ﺷﺪن ﺣﺎﻣﺪ‬ ‫از آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ ﺑﯿﺮون اوﻣﺪ و ﺟﻠﻮي ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﮐﯿﮏ ﺷﮑﻼﺗﯽ ﮔﺬاﺷﺖ و ﻟﯿﻮان ﺻﻮرﺗﯽ رﻧﮓ ﺑﺎرﺑﯽ ﺟﻠﻮي ﻧﯿﻮﺷﺎ و ﺟﻠﻮي ﮐﻮﺷﺎ ﻫﻢ‬ ‫اﺳﭙﺎﯾﺪر ﻣﻦ ...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ ﻟﯿﻮان رو دﺳﺘﺶ ﮔﺮﻓﺖ: ﻣﻦ ﺑﺎرﺑﯽ دوﺳﺖ ﻧﺪارم ... ﻫﻤﺮاز ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﺮاﻣﻮن ﻗﺼﻪ ﻫﺎي دﯾﮕﻪ اي ﻣﯿﮕﻪ ...‬ ‫ﺣﺎﻣﺪ ﮐﻪ ﻣﺮﺗﺒﺎ از ﺳﻤﺖ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ اﻧﮕﺎر از آزﻣﻮن رد ﻣﯿﺸﺪ ﻟﺮزان ﮔﻔﺖ: ﻣﻦ ﻧﻤﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ دﺧﺘﺮم ... ﻫﺮ داﺳﺘﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺧﺎﻟﺘﻮن ﺑﺮاﺗﻮن‬ ‫ﻣﯿﮕﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻣﯿﺮﯾﻢ و ﻟﯿﻮاﻧﺶ رو ﻣﯿﺨﺮﯾﻢ ...‬ ‫ﮐﻮﺷﺎ اﻣﺎ از اﺳﭙﺎﯾﺪر ﻣﻨﺶ راﺿﯽ ﺑﻮد اﻧﮕﺎر ...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ: ﻣﺎ ﺟﺎﯾﯽ ﻧﻤﯿﺎﯾﻢ ﻋﻤﻮ ﻧﻤﯿﺬاره ﺑﺎ ﻏﺮﯾﺒﻪ ﺑﯿﺮون ﺑﺮﯾﻢ ...‬ ‫... و ﻣﻦ ﺑﺎ ﯾﺪ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﻣﯿﺒﻮدم از ﺗﻤﺎم اون ﺗﺨﺮﯾﺐ ﻏﺮور اون ﻣﺮد وﺳﻂ ﺳﺎﻟﻦ ﺷﯿﮏ ﺧﻮﻧﻪ اش ... اﯾﻦ داﻏﻮن ﺷﺪﻧﺶ ﺗﻮﺳﻂ‬ ‫دﺧﺘﺮك ده ﺳﺎﻟﺶ ﺑﺮاي ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﯾﻪ ﺟﺸﻦ اﻧﺘﻘﺎم ﻣﯿﺒﻮد اﻣﺎ ﻧﺒﻮد ... ﻣﻦ ﺗﻪ اون ﻧﮕﺎه ﻣﻠﺘﻤﺲ و اﻣﯿﺪوار ﺗﻤﺎم اﯾﻦ ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻋﺖ آﻧﭽﻨﺎن‬ ‫ﺧﻮاﺳﺘﻨﯽ دﯾﺪه ﺑﻮدم ﮐﻪ اﯾﻦ ﺣﺮف ﻧﯿﻮﺷﺎ آﺗﺶ دﻟﻢ رو ﺧﻨﮏ ﻧﮑﺮد ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺗﺮﺣﻢ ﺑﺮ اﻧﮕﯿﺰ ﺑﻮد ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ: ﻧﯿﻮﺷﺎ ... ﺣﺎﻣﺪ ﭘﺪر ﺷﻤﺎﺳﺖ ... ﻣﻦ ﻋﻤﻮﺗﻢ ﭼﻮن ﺑﺮادرﺷﻢ ... اون ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻧﺰدﯾﮏ ﺗﺮه ﭘﺲ ﻏﺮﯾﺒﻪ ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫ﮐﻮﺷﺎ ﻟﯿﻮاﻧﺶ رو روي ﻣﯿﺰ ﮔﺬاﺷﺖ و ﺳﮑﻮت ﮐﺮد ...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ: ﺑﺮه ﭘﯿﺶ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺧﻮدش ...‬ ‫ﺣﺎﻣﺪ ﺟﻠﻮﺷﻮن زاﻧﻮ زد: ﺑﭽﻪ ﻫﺎي ﻣﻦ ﺷﻤﺎﯾﯿﺪ ...‬ ‫
- دروغ ﻧﮕﻮ ... ﻣﻦ ﺧﻮدم ﺷﻨﯿﺪم ﮐﻪ ﻧﺮﮔﺲ ﺧﺎﻧﻮم ﺑﻪ ﻣﺎﻣﺎن ﻓﺮﯾﺪه ﮔﻔﺖ ﮔﺮﯾﻪ ﻧﮑﻦ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﺣﺘﻤﺎ ﺣﺎﻣﺪ ﺑﭽﻪ دار ﻫﻢ ﺷﺪه ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫... وﻣﻦ ﺣﺘﯽ ﯾﺎدم ﻧﯿﻤﻮﻣﺪ ﻧﺮﮔﺲ ﺧﺎﻧﻮم ﮐﯿﻪ و ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﺑﻌﺪ ﻫﺎ اﯾﻦ ﻋﺎدت زﺷﺘﻪ ﮔﻮش اﯾﺴﺘﺎدن رو از اﯾﻦ دﺧﺘﺮ ﺑﮕﯿﺮم و ﯾﺎ‬ ‫ﺷﺎﯾﺪ اﯾﻦ ﻋﺎدت ﺣﺮف ﻣﻔﺖ زدن رو ﺗﻮ ﺧﺎﻧﺪان اﻧﺘﻈﺎم ...‬ ‫ﺣﺎﻣﺪ دﺳﺘﺶ رو دراز ﮐﺮد ﺗﺎ ﺑﺎﻓﺘﻪ ﻣﻮﻫﺎي ﻧﯿﻮﺷﺎ رو ﺑﮕﯿﺮه ﮐﻪ ﻧﯿﻮﺷﺎ ﻋﻘﺐ ﺗﺮ رﻓﺖ ...‬ ‫
- ﻧﺮﮔﺲ ﺧﺎﻧﻮم ﻫﺮ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﻫﺴﺖ اﺷﺘﺒﺎه ﮐﺮده ﻣﻦ ﺑﭽﻪ اي ﺑﻪ ﻏﯿﺮ از ﺷﻤﺎ ﻧﺪارم ... ﻣﻦ دوﺳﺘﺘﻮن دارم ...‬ ‫ﮐﻮﺷﺎ: ﻧﺪاري ...‬ ‫اﯾﻦ ﮐﺘﺎب ﺗﻮﺳﻂ ﮐﺘﺎﺑﺨﺎﻧﻪ ي ﻣﺠﺎزي ﻧﻮدﻫﺸﺘﯿﺎ )‪ (‬ﺳﺎﺧﺘﻪ و ﻣﻨﺘﺸﺮ ﺷﺪه اﺳﺖ‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ: اﻣﮑﺎن ﻧﺪاره ﭘﺪري ﺑﭽﻪ اش رو دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ... ﻣﺎ اون ﺷﺐ ﻫﻢ ﺑﺎﻫﻢ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮدﯾﻢ ... ﮔﻔﺘﻢ ﻣﺮدوﻧﻪ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﯿﻢ ...‬ ‫ﻣﺮدﻫﺎ ﻫﻢ رو ﺑﻬﺘﺮ ﻣﯿﻔﻬﻤﻦ ...‬ ‫ﮐﻮﺷﺎ دﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﯿﻨﻪ ﻧﺸﺴﺖ و ﺣﺮﻓﯽ ﻧﺰد ... ﻣﻦ از اﯾﻦ داﺳﺘﺎﻧﻬﺎي ﻣﺮدوﻧﻪ زﻧﻮﻧﻪ ﭼﯿﺰي ﺣﺎﻟﯿﻢ ﻧﻤﯿﺸﺪ ... ﻣﻦ ﺑﻐﺾ اﯾﻦ ﻣﺮد رو‬ ‫ﻣﯿﺪﯾﺪم ... ﺑﻐﻀﯽ ﮐﻪ اﮔﺮ ﻣﯿﺘﺮﮐﯿﺪ ﺳﯿﻠﯽ راه ﻣﯽ اﻧﺪاﺧﺖ ﺑﻪ اﻧﺪازه ﺗﻤﺎم اﯾﻦ ﺳﺎﻟﻬﺎي اﺷﺘﺒﺎه ﺧﻮدش ...‬ ‫دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﺳﺮ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﮐﺸﯿﺪم: اي ﮐﺎش ﭘﺪر ﻣﻦ ﺑﻮد ... اي ﮐﺎش ﭘﺪر ﻣﻦ زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﺎﻣﺎن رﻫﺎﺗﻮن ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯿﮑﺮد ... ﯾﺎ زﻣﺎﻧﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ‬ ‫ﻣﻦ ﺗﻨﻬﺎم ﺑﻮد ...‬ ‫اﺷﮏ ﺳﻤﺞ ﮔﻮﺷﻪ ﭼﺸﻤﻢ رو ﭘﺎك ﮐﺮدم: ﭘﺪرﺗﻮن ﺷﻤﺎ رو دوﺳﺖ داره ... ﻣﯿﺨﻮاد ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﻪ ... ﻣﺎ اﻣﺸﺐ اوﻣﺪﯾﻢ ﺧﻮﻧﻪ‬ ‫ﺷﻮن ﻣﻬﻤﻮﻧﯽ ...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎي رﻫﺎﯾﯿﺶ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﺑﻬﺘﻮن ﻗﻮل ﻣﯿﺪم ...‬ ‫ﺣﺎﻣﺪ: ﺧﺎﻟﺘﻮن راﺳﺖ ﻣﯿﮕﻪ ﻣﻦ ﻋﺎﺷﻘﺘﻮﻧﻢ ... ﺷﺎﯾﺪ اﮔﺮ ﺑﺰرﮔﺘﺮ ﺷﯿﺪ ﺑﺘﻮﻧﻢ ﺑﺮاﺗﻮن ﺗﻮﺿﯿﺢ ﺑﺪم ﭼﯽ ﺷﺪه ... ﻣﯿﺨﻮام ﺑﻬﺘﻮن ﯾﻪ ﭼﯿﺰي‬ ‫ﻧﺸﻮن ﺑﺪم ...‬ ‫ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﺎ ﻟﺞ ﺑﺎزي روي ﻣﺒﻞ ﻧﺸﺴﺘﻦ و ﺗﮑﻮن ﻧﺨﻮردن ...‬ ‫ﻣﻦ: ﭘﺎﺷﯿﺪ دﯾﮕﻪ ﻋﺰﯾﺰاي ﻣﻦ م ... ﺷﺎﯾﺪ ﯾﻪ ﭼﯿﺰ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺎ ﻣﺰه ﺑﺎﺷﻪ ...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ: ﺑﻪ ﺷﺮﻃﯽ ﮐﻪ ﺑﻌﺪش ﺑﺮﯾﻢ ...‬ ‫ﻫﺮ دوﺷﻮن ﺑﺪون اﯾﻦ ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺸﺘﺎق ﺑﺎﺷﻦ ﭘﺸﺖ ﺑﻨﺪ ﺣﺮف ﻣﻦ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪن ... و ﻣﻦ ﺣﺎﻣﺪ رو دﯾﺪم ﮐﻪ ﭼﻪ ﻗﺪر ﻣﺸﺘﺎق در آﻏﻮش‬ ‫ﮐﺸﯿﺪﻧﺸﻮﻧﻪ ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ زﯾﺮ ﻟﺐ ﮔﻔﺖ: ازت ﻣﻤﻨﻮﻧﻢ ...‬ ‫ﺑﻪ ﺳﻤﺖ اﺗﺎق ﺧﻮاب ﻫﺎ رﻓﺘﻦ ﮐﻪ ﮐﻮﺷﺎ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﺎ: ﻫﻤﺮاز و ﻋﻤﻮ ﻫﻢ ﺑﯿﺎن ... ﺗﻮ داري ﻣﺎ رو ﮐﺠﺎ ﻣﯿﺒﺮي؟‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪﯾﻢ از ﺟﺎﻣﻮن ﺑﭽﻪ ﻫﺎ اﺣﺴﺎس اﻣﻨﯿﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻦ و ﺧﻮب ﻣﯿﺪﯾﺪم ﺗﻤﺎم ﺗﻼش ﺣﺎﻣﺪ رو ﺑﺮاي ﮐﻨﺘﺮل ﮐﺮدﻧﻪ ﺧﻮدش و داﻏﻮن و‬ ‫داﻏﻮن ﺗﺮ ﺷﺪﻧﺶ رو ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ش ﺑﻬﺶ اﻋﺘﻤﺎد ﻧﺪاﺷﺘﻦ ...‬ ‫ﺣﺎﻣﺪ در اﺗﺎق ﺑﺰرﮔﯽ رو ﺑﺎز ﮐﺮد ... اﺗﺎق ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺷﮕﻠﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ زﯾﺒﺎ ﺗﺮﯾﻦ ﺻﻮرت ﻣﻤﮑﻦ ﺑﺎ رﻧﮓ ﯾﺎﺳﯽ رﻧﮓ ﭘﺮ از ﻋﺮوﺳﮏ و ﺗﻮر‬ ‫و ﭘﺎرﭼﻪ ﺗﺰﺋﺌﯿﻦ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﻣﻦ ﺑﺮق ﻧﮕﺎه ﻧﯿﻮﺷﺎ رو دﯾﺪم اﯾﻦ ﻫﻤﻮن اﺗﺎﻗﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﻮ ﻋﻤﺎرت ازش ﺧﺒﺮي ﻧﺒﻮد ... و ﮔﻮﺷﻪ اﺗﺎق ﺳﺒﺪ‬ ‫ﺣﺼﯿﺮي ﮐﻮﭼﯿﮑﯽ ﺑﻮد ... ﺣﺎﻣﺪ ﺗﺮﺳﺎن از رد ﺷﺪﻧﻪ دوﺑﺎره اش ﺳﺒﺪ رو ﻧﺰدﯾﮏ آورد و روي زﻣﯿﻦ ﮔﺬاﺷﺖ و درش رو ﺑﺎز ﮐﺮد ... ﺑﻪ‬ ‫ﭼﺸﻢ ﻫﺎم اﻋﺘﻤﺎد ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... ﯾﻪ ﺗﻮﻟﻪ ﺳﮓ ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻮﭼﻮﻟﻮي ﺳﻔﯿﺪ رﻧﮓ ﺑﻮد ﺑﺎ ﯾﻪ ﻟﮏ ﺣﻨﺎﯾﯽ رو ﭘﯿﺸﻮﻧﯿﺶ ... اﻧﻘﺪر ﮐﻮﭼﯿﮏ ﺑﻮد ﮐﻪ‬ ‫دل ﻣﻦ رو ﻫﻢ ﺑﺮد ﭼﻪ ﺑﺮﺳﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﮐﻪ ﻧﺎ ﺧﻮد آﮔﺎه ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ رو ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﺮدن و اون رو ﻣﺤﮑﻢ ﺑﻐﻠﺶ ﮐﺮدن ...‬ ‫و ﺑﺮاي اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر اﯾﻦ ﻣﺪت ﺣﺎﻣﺪ ﻟﺒﺨﻨﺪي زد ... ﺷﺎﯾﺪ ﺑﻌﺪ از ﺗﻤﺎم ﺷﮑﺴﺘﻬﺎي ﭘﺎﺳﺘﯿﻠﯽ و ﻟﯿﻮاﻧﯽ اﻣﺸﺐ ... اﯾﻦ ﺟﺎﻧﺪار دوﺳﺖ‬ ‫داﺷﺘﻨﯽ ﺗﻨﻬﺎ ﻧﻘﻄﻪ ﭘﯿﺮوز اﯾﻦ آﻗﺎي ﻣﺜﻼ ﭘﺪر ﻋﺠﻤﯽ ﺑﻮد.‬ ‫
- ﻣﯿﺎرﯾﻤﺶ اﯾﻨﺠﺎ؟‬ ‫ﭘﺘﻮ رو ﮐﺎﻣﻞ روش ﮐﺸﯿﺪم و ﮔﻮﻧﻪ اش رو ﺑﻮﺳﯿﺪم ... و ﻓﮏ ﮐﺮدم ﻣﻦ ﺧﻮدم ﻫﻢ اﻣﺮوز ﻓﺮدا ﺟﺎﯾﯽ اﯾﻨﺠﺎ ﻧﺪارم ﭼﻪ ﺑﺮﺳﻪ ﯾﻪ ﺗﻮﻟﻪ‬ ‫ﺳﮓ ﮐﻪ ﻫﻨﻮز ﯾﻪ ﻣﺎﻫﺶ ﻫﻢ ﻧﺒﻮد ...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ: ﺑﻠﺪه ازش ﻧﮕﻪ داره؟‬ ‫ﻣﻨﻈﻮرش ﺑﻪ ﺣﺎﻣﺪ ﺑﻮد ... ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم: ﻗﺮار ﺷﺪ ﺷﻤﺎ ﻫﯽ ﺑﺮﯾﺪ ﺑﻬﺶ ﺳﺮ ﺑﺰﻧﯿﺪ ...‬ ‫ﮐﻮﺷﺎ: اﮔﺮ ﻣﯿﺎوردﯾﺶ ﺧﻮﻧﺖ ﻣﺎ ﻣﺠﺒﻮر ﻧﺒﻮدﯾﻢ ﺑﺮﯾﻢ اوﻧﺠﺎ ...‬ ‫
- دﻟﺖ ﻣﯿﺎد ﺗﭙﻞ ... دﯾﺪي ﭼﻪ اﺗﺎﻗﺎي ﺧﻮﺷﮕﻠﯽ ﺑﺮاﺗﻮن آﻣﺎده ﮐﺮده ﺑﻮد ...‬ ‫... اﻟﺤﻖ ﻫﻢ ﮐﻪ ﺳﻨﮓ ﺗﻤﻮم ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد ... اﺗﺎق ﻗﺮﻣﺰ و ﺳﻔﯿﺪ و ﻣﺸﮑﯽ ﮐﻮﺷﺎ ﺑﺎ اون ﺗﺨﺖ ﻣﺎﺷﯿﻨﯽ و دﯾﻮارﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﭘﺮ از ﻧﻘﺎﺷﯽ‬ ‫ﻣﺎﺷﯿﻦ و ﺑﯿﻞ ﻣﮑﺎﻧﯿﮑﯽ ﻫﻢ واﻗﻌﺎ ﻗﺎﺑﻞ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻮد ...‬ ‫ﺻﺒﺮ ﮐﺮدم ﺗﺎ ﺧﻮاﺑﺸﻮن ﺑﺒﺮه ... ﺷﺐ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺨﺘﯽ ﺑﻮد ﺑﺮاﺷﻮن ﻫﺮﭼﻨﺪ ﺑﺎ ﺣﻀﻮر ﻓﻨﺪق اون ﺳﮓ دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﯽ ﮐﻤﯽ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ‬ ‫راﺣﺖ ﺗﺮ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯿﻮﻣﺪ ...‬ ‫ﺑﺎﻓﺖ ﻧﺎرﻧﺠﯽ رﻧﮓ آﺳﺘﯿﻦ ﺑﻠﻨﺪم رو ﻣﺮﺗﺐ ﮐﺮدم و ﺷﻠﻮار ﺟﯿﻦ ﭘﺎره ﭘﺎره ام رو ﻫﻢ ﭘﺎم ﮐﺮد و ﻣﻮﻫﺎي ﻓﺮم رو رﻫﺎ روي ﺷﻮﻧﻪ ﻫﺎم‬ ‫اﻧﺪاﺧﺘﻢ و وارد ﺳﺎﻟﻦ ﺷﺪم ﮐﻪ ﺣﺎﻣﯽ ﺗﻮش ﭘﺎ رو ﭘﺎ اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮد و ﺑﺎ اﺳﺘﯿﻞ ﺑﯽ ﻧﻬﺎﯾﺖ ﺗﻮ دل ﺑﺮوش داﺷﺖ ﺗﻮي ﻣﻮﺑﺎﯾﻠﺶ دﻧﺒﺎل‬ ‫ﭼﯿﺰي ﻣﯿﮕﺸﺖ ...‬ ‫ﺑﺎ ﺣﺲ ﮐﺮدﻧﻪ اوﻣﺪﻧﻢ ﺳﺮش رو ﺑﺎﻻ آورد و ﻟﺒﺨﻨﺪ ﭘﺮ ﻣﻬﺮي زد: ﺧﻮاﺑﯿﺪن؟‬ ‫
- ﯾﮑﻢ ﺑﻪ زور اﻣﺎ ﺑﻠﻪ ...‬ ‫ﺧﻮدم رو ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ روي ﮐﺎﻧﺎﭘﻪ ﭘﺮﺗﺎب ﮐﺮدم ...‬ ‫دﺳﺘﻬﺎش رو روي ﭘﺎش ﮔﺬاﺷﺖ و ﭘﺎش رو از روي ﭘﺎش ﺑﺮداﺷﺖ ﻟﺤﻨﺶ ﭘﺮ از ﻧﻮازش ﺑﻮد: ﺧﯿﻠﯽ ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪي ... اذﯾﺘﺖ ﮐﺮدﯾﻢ ...‬ ‫ﭼﺸﻤﺎم رو ﺑﺎ اﻧﮕﺸﺖ اﺷﺎره و ﺷﺼﺖ دﺳﺖ راﺳﺘﻢ ﮐﻤﯽ ﻓﺸﺎر دادم: ﺧﻮﺑﻢ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- ﺗﻮ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺧﻮﺑﯽ ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم ﺑﻪ ﺗﻤﺎم ﻧﻮازﺷﻬﺎي زﯾﺒﺎي ﮐﻼﻣﺶ ...‬ ‫
- ﺣﺎﻣﺪ ﺑﻬﺖ آﺧﺮش ﭼﯽ ﮔﻔﺖ؟‬ ‫... ﻧﻪ ﻣﻄﻤﺌﻨﻦ ﺑﻪ ﺣﺎﻣﺪ ﺣﺴﻮدي ﻧﻤﯽ ﮐﺮد ...‬ ‫
- ازم ﺗﺸﮑﺮ ﮐﺮد ... رﻫﺎ ازم راﺿﯿﻪ ﻣﮕﻪ ﻧﻪ؟‬ ‫
- اﻟﺒﺘﻪ ﮐﻪ راﺿﯽ ...‬ ‫
- ﻣﯿﺘﺮﺳﻢ ...‬ ‫
- ﺧﺴﺘﻪ و ﮐﻼﻓﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯿﺮﺳﯽ ... ﺑﺮﯾﻢ ﺑﯿﺮون؟‬ ‫ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﯾﺎزده ﺑﻮد ... ﮐﺠﺎ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﯿﻢ ﺑﺮﯾﻢ؟ﭘﺮ از ﺳﺌﻮال ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم ...‬ ‫
- ﯾﮑﻢ ﻗﺪم ﻣﯿﺰﻧﯿﻢ ...‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ اﺗﺎق ﺑﭽﻪ ﻫﺎ اﻧﺪاﺧﺘﻢ: ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﯿﺪار ﻣﯿﺸﻦ ﻣﯿﺘﺮﺳﻦ ...‬ ‫
- ﺑﭽﻪ ﮐﻪ ﻧﯿﺴﺘﻦ ... ﺑﯿﺪار ﻧﻤﯿﺸﻦ ... ﺑﺸﻦ ﻫﻢ زﻧﮓ ﻣﯿﺰﻧﻦ ... ﻫﻤﯿﻦ اﻃﺮاف ﻣﯿﺮﯾﻢ ... ﺑﺮﯾﻢ ﺗﻮ ﻫﻢ ﯾﮑﻢ ذﻫﻨﺖ رو ﺧﺎﻟﯽ ﮐﻦ ...‬ ‫ﺷﺐ ﺑﺘﻮﻧﯽ ﺑﺨﻮاﺑﯽ ...‬ ‫ﺑﺎورم ﻧﻤﯿﺸﺪ ﺗﻮ ﭘﺎرك ﯾﮑﯽ دو ﻣﺤﻠﻪ ﺑﺎﻻﺗﺮ ﺳﺎﻋﺖ ﯾﺎزده و ﺑﯿﺴﺖ دﻗﯿﻘﻪ ﺑﺎ ﺣﺎﻣﯽ روي ﻧﯿﻤﮑﺖ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ... ﺷﺐ ﺟﻤﻌﻪ ﺑﻮد و‬ ‫ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﭘﺎرك ﭘﺮ ﺑﻮد ... وﻟﯽ ﺷﻠﻮغ ﻧﺒﻮد ...‬ ‫روي ﯾﻪ ﻧﯿﻤﮑﺖ ﻧﺰدﯾﮏ ﻫﻢ ﻧﺸﺴﺘﯿﻢ ...‬ ‫
- ﺳﺮدﺗﻪ؟‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم . ﺳﺮم رو ﺑﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﻧﻪ ﺗﮑﻮن دادم ... ﻟﺒﺨﻨﺪي زد ﺑﻬﻢ ...‬ ‫
- اﻣﺸﺐ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ اذﯾﺖ ﺷﺪي ...‬ ‫
- ﺣﺎﻣﺪ ﻣﯿﺘﻮﻧﻪ ﻣﮕﻪ ﻧﻪ؟‬ ‫
- ﻣﯿﺘﻮﻧﻪ ...‬ ‫... ﺣﺎﻣﯽ وﻗﺘﯽ ﺑﺎ اﯾﻦ ﺻﻼﺑﺖ ﻣﯿﮕﻔﺖ ﻣﯿﺘﻮﻧﻪ ﻣﮕﻪ ﻣﯿﺸﺪ ذره اي ﺑﻪ دﻟﻢ ﺗﺮس راه ﺑﺪم ... اﯾﻦ ﺟﺎ روي ﻧﯿﻤﮑﺖ ﺳﺮد ﺳﺒﺰ رﻧﮓ ...‬ ‫ﺗﻮي ﻣﻪ ﮐﻢ رﻧﮓ اﻃﺮاﻓﻤﻮن ... زﯾﺮ ﻧﻮر اﯾﻦ ﻻﻣﭗ اﺣﺴﺎس ﻣﯿﮑﺮدم ﻫﯿﭻ ﻗﺼﻪ اي ﺗﻬﺶ ﺗﻠﺦ ﻧﯿﺴﺖ ... اﻧﮕﺎر ﻣﺎ ﻫﻢ ﻗﺼﻪ اي‬ ‫داﺷﺘﯿﻢ ﮐﻪ ﺗﻬﺶ ﺷﯿﺮﯾﻦ ﺑﻮد ﺧﯿﻠﯽ ﺷﯿﺮﯾﻦ ...‬ ‫ﺑﻬﻢ ﻧﺰدﯾﮏ ﺗﺮ ﺷﺪ ... و ﻣﻦ اﺣﺴﺎس ﻣﯽ ﮐﺮدم ﺻﺪاي ﺗﭙﺶ ﻗﻠﺒﻢ رو ﻣﯿﺸﻨﻮم ... ﻣﯿﺘﺮﺳﯿﺪم ﺣﺎﻣﯽ ﻫﻢ ﺑﺸﻨﻮه و ﺑﻮي ادﮐﻠﻨﺶ رو‬ ‫ﮐﻪ ﺑﺎ ﺑﻮي ﺳﯿﮕﺎرش ﻣﺨﻠﻮط ﺷﺪه ﺑﻮد رو ﺗﺎ ﺗﻪ ﻧﻔﺲ ﮐﺸﯿﺪم ... ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﻢ روي ﻟﺒﺶ ﯾﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﯽ ﻧﻈﯿﺮ آورد ...‬ ‫
- ﺧﻨﺪﯾﺪن ﺑﻬﺖ ﻣﯿﺎد ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﭼﺮﺧﯿﺪ و دﺳﺘﻪ ﻣﻮي ﺳﺮﮐﺶ ﻫﻤﯿﺸﮕﯽ رو داد زﯾﺮ ﺷﺎﻟﻢ و دﺳﺘﺶ رو روي ﺷﺎﻟﻢ ﻧﮕﻪ داﺷﺖ و ﻣﻦ ﮐﻤﯽ ﻣﻌﺬب ﺳﺮم رو‬ ‫ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻢ: ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺑﻪ روي ﺗﻮ ﻟﺒﺨﻨﺪ زدن ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﯿﺎد ...‬ ‫ﺗﻤﺎم ﺗﻨﻢ از اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﻫﺎ ﻣﯿﻠﺮزﯾﺪ ...‬ ‫دﺳﺘﺶ رو ﮐﺎﻣﻞ ﭘﺸﺘﻢ اﻧﺪاﺧﺖ و اﯾﻦ ﻃﻮري ﺗﻮ ﺣﺠﻢ ﺣﻀﻮرش ﭘﻨﻬﺎن ﻣﯿﺸﺪم ... و اﻧﮕﺎر از ﺗﻤﺎم ﺑﺪي ﻫﺎي دﻧﯿﺎ دور ﻣﯿﻤﻮﻧﺪم‬ ‫ﮔﺮﻣﻢ ﻣﯿﺸﺪ و دﯾﮕﻪ ﺳﺮدم ﻧﺒﻮد ...‬ ‫
- ﻣﯿﺪوﻧﯽ ﺷﺎﯾﺪ اﮔﺮ ذره اي از روﺣﯿﺎت ﺗﻮ رو رﻫﺎ داﺷﺖ ﺧﯿﻠﯽ اﺗﻔﺎق ﻫﺎ ﻧﻤﯽ اﻓﺘﺎد ... وﻟﯽ ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ﻫﻤﺮاز اﻣﺸﺐ رﻫﺎ از ﺗﻮ راﺿﯿﻪ‬ ‫...‬ ‫ﻣﻦ ﮐﻪ ﺗﻮ وﺟﻮد اﯾﻦ آدم ﺗﻮ ﺧﻠﺴﻪ ﺑﯽ ﻧﻈﯿﺮي ﺑﻮدم ﭼﺸﻤﺎم ﺳﻨﮕﯿﻦ ﺷﺪه ﺑﻮد ... ﺧﻤﯿﺎزه ي ﭘﻨﻬﺎﻧﯽ ﮐﺸﯿﺪم ﮐﻪ از ﻧﮕﺎﻫﺶ دور‬ ‫ﻧﻤﻮﻧﺪ‬ ‫
- ﺧﻮاب آﻟﻮي ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﺟﺎت ﮔﺮم ﺷﺪ ﺧﻮاﺑﺖ ﮔﺮﻓﺖ؟‬ ‫
- ﺟﺎم اﻣﻦ ﺷﺪ ﺧﻮاﺑﻢ ﮔﺮﻓﺖ ...‬ ‫ﺳﺮش ﯾﻬﻮ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﭼﺮﺧﯿﺪ ﭼﻨﺎن ﺷﻮق ﺑﯽ ﻧﻈﯿﺮي ﺗﻮي ﻧﮕﺎﻫﺶ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﻏﺮق ﺑﺸﻢ ﺗﻮ آﺗﯿﺶ ﺑﺎزي ﻧﮕﺎﻫﺶ ...‬ ‫ﻓﺸﺎر دﺳﺘﻬﺎش رو ﺑﯿﺸﺘﺮ ﮐﺮد: اﯾﻦ ﺟﺎ ﺑﺮاي ﺗﻮ اﻣﻦ ﺗﺮﯾﻦ ﺟﺎي دﻧﯿﺎﺳﺖ ... ﻓﻘﻂ و ﻓﻘﻂ ﺑﺮاي ﺗﻮ ...‬ ‫
- ﺣﺎﻣﯽ ...‬ ‫
- ﺟﺎن دﻟﻢ ...‬ ‫... و ﻣﻦ ﭼﻪ ﻗﺪر ﺑﻪ اﯾﻦ ﮐﻠﻤﻪ ﻣﺤﺘﺎج ﺑﻮدم اﻧﮕﺎر ... ﺑﻪ اﯾﻦ ﻟﺤﻦ ﭘﺮ ﻧﻮازش ... ﺑﻪ اﯾﻦ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﮐﻪ ﻣﮋه اش اﻧﮕﺎر ﺻﻮرﺗﻢ رو ﻟﻤﺲ‬ ‫ﻣﯿﮑﺮد ...‬ ‫
- ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺧﻮب ﻣﯿﺸﻪ ﻣﮕﻪ ﻧﻪ؟ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﻪ ﻗﺼﻪ ﻫﺎي دﻧﯿﺎ ...‬ ‫دﺳﺖ آزادش رو روي ﮔﻮﻧﻪ ام ﮐﺸﯿﺪ: ﺑﻬﺖ ﻗﻮل ﻣﯿﺪم ...‬ ‫اﻧﮕﺸﺘﺶ رو آروم ﺑﻪ ﻧﻮك ﺑﯿﻨﯿﻢ زد: ﻗﺮﻣﺰ ﺷﺪه ... ﺳﺮدﺗﻪ ﺧﺎﻧﻮم ﺧﺎﻧﻮﻣﺎ ... ﻣﯿﺨﻮاي ﯾﮑﻢ راه ﺑﺮﯾﻢ؟‬ ‫ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ... ﻣﻦ اﻣﺸﺐ ﻏﺮق ﺗﺮ ... ﻣﺤﻮ ﺗﺮ از اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ ﺑﻮدم ... دﺳﺘﺶ رو از دورم ﺑﺎز ﻧﮑﺮد ... ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪﯾﻢ ... ﺻﺪاي ﺧﻨﺪه‬ ‫ﻣﯿﻮﻣﺪ و ﺑﻮي ﻗﻠﯿﻮن ... ﺑﻮي ﺧﺎﻧﻮاده ﻣﯿﻮﻣﺪ و ﺑﻮي ادﮐﻠﻦ ﺣﺎﻣﯽ و ﺑﻮي ﻗﺼﻪ ...‬ ‫ﭼﺸﻤﻢ اﻓﺘﺎد ﺑﻪ ﯾﻪ ﭘﺸﻤﮏ ﻓﺮوش ... ﺑﺎ ﭘﺸﻤﮏ ﻫﺎي ﺻﻮرﺗﯽ ... ﺑﺎورم ﻧﻤﯿﺸﺪ ... ﺧﯿﻠﯽ وﻗﺖ ﺑﻮد ﻧﺪﯾﺪه ﺑﻮدم ﺣﺘﯽ دﯾﮕﻪ ﻓﮑﺮ‬ ‫ﻣﯿﮑﺮدم ﻧﯿﺴﺘﻦ ... از ﮐﻨﺎرش رد ﺷﺪﯾﻢ و ﺳﺮ ﻣﻦ ﺑﺎﻫﺎش ﭼﺮﺧﯿﺪ ... ﺣﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﺣﺮﮐﺘﻢ رو زﯾﺮ دﺳﺘﺶ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد ﺳﺮش‬ ‫ﭼﺮﺧﯿﺪ و ﺑﺎ دﯾﺪن ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻟﺒﺨﻨﺪي زد: ﺷﻮﺧﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ ﻫﻤﺮاز؟‬ ‫ﻟﺐ ﭘﺎﯾﯿﻨﻢ رو ﺑﻪ دﻫﻨﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﺑﺎ ﻧﮕﺎه ﺷﯿﻄﻮﻧﻢ ﺳﺮم رو ﺑﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﻧﻪ ﺗﮑﻮن دادم ... ﺗﮏ ﺧﻨﺪه اي ﮐﺮد: ﺟﻠﻮي ﺗﻮ ﮐﻢ ﻣﯿﺎرم ... اﻣﺎ‬ ‫...‬ ‫
- ﺑﺒﯿﻦ ﭼﻪ ﺻﻮرﺗﯿﻦ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ ﺑﻌﺪ اون ﭼﻮب اﺳﺘﻮاﻧﻪ اي ﺑﻠﻨﺪ ﺗﻮي دﺳﺘﻢ ﺑﻮد و ﻧﺸﺴﺘﻪ روي ﻧﯿﻤﮑﺖ آروم آروم اون ﺣﺠﻢ ﭘﻒ و ﺧﺎﻟﯽ ﺷﯿﺮﯾﻦ رو ذره‬ ‫ذره ﺗﻮي دﻫﻨﻢ ﻣﯿﺬاﺷﺘﻢ ... آروم آروم ﻣﯿﺨﻮردم و ﺑﻌﻀﯽ ﻫﺎش ﮐﻪ روي ﻟﺒﻢ ﻣﯽ ﻣﻮﻧﺪ رو ﺑﺎ ﻧﻮك زﺑﻮﻧﻢ ﭘﺎك ﻣﯿﮑﺮدم وﻟﺬت‬ ‫ﻣﯿﺒﺮدم ...‬ ‫ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮري ﮔﺬﺷﺖ ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم و ﺑﻪ ﺣﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﻣﯿﺨﻢ ﺑﻮد ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ... ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻋﺠﯿﺐ ﺷﺪه ﺑﻮد ... ﺧﯿﻠﯽ‬ ‫ﺧﯿﻠﯽ ﻋﺠﯿﺐ ... اﻧﻘﺪر ﻋﺠﯿﺐ ﮐﻪ دﺳﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﺮاي ﮐﻨﺪن ﯾﻪ ﺗﮑﻪ دﯾﮕﻪ ﺟﻠﻮ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد روي ﭘﺸﻤﮏ ﺗﻮي دﺳﺘﻢ ﻣﻮﻧﺪ ...‬ ‫
- ﭼﯿﺰه ﻣﻦ ﭘﺸﻤﮏ ﺧﯿﻠﯽ دوﺳﺖ دارم ... ﻫﻤﯿﺸﻪ آروم ﻣﯿﺨﻮرم ﮐﻪ زود ﺗﻤﻮم ﻧﺸﻪ ... آﺧﻪ ﺗﻮش ﻧﺮم ﺗﺮ از ﺑﯿﺮوﻧﺸﻪ ...‬ ‫ﯾﮑﻢ ﻫﻮل اﯾﻦ ﺗﻮﺿﯿﺢ رو دادم ﭼﻮن اﯾﻦ ﻧﮕﺎه ﻋﺠﯿﺒﺶ ﮐﻪ ﺑﯿﻦ ﭼﺸﻤﺎم و ﻟﺒﻬﺎم ﻣﯿﺮﻓﺖ رو درك ﻧﻤﯿﮑﺮدم ...‬ ‫ﭘﺸﻤﮏ رو ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ ﮔﺮﻓﺘﻢ: دﻟﺖ ﭘﺸﻤﮏ ﺧﻮاﺳﺖ؟‬ ‫ﻫﻮن ﻃﻮر ﻣﯿﺦ ﻟﺒﻢ ﺟﻮاب داد: ﺣﺘﯽ ﺑﻪ ﮔﻮﺷﻪ ذﻫﻨﺖ ﻫﻢ ﺧﻄﻮر ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻪ ﻣﻦ اﻻن دﻟﻢ ﭼﯽ ﻣﯿﺨﻮاد ...‬ ‫ﭼﺸﻤﺎش ﯾﻪ ﺷﯿﻄﻨﺖ ﻟﻄﯿﻒ داﺷﺖ و ﻟﺤﻨﺶ ﻫﻤﻮن ﻧﻮازش زﯾﺒﺎ رو ... ﻫﻤﻮن ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﻗﻠﺒﻢ ﺗﻮ دﻫﻨﻢ ﺑﺰﻧﻪ ... ﺟﺎ ﺧﻮردم ...‬ ‫ﻗﺮﻣﺰي ﮔﻮﻧﻪ ﻫﺎم و ﺣﺮارﺗﺸﻮن ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﭘﺸﻤﮏ رو رﻫﺎ ﮐﻨﻢ رو ي زﻣﯿﻦ و ﺷﺎﻟﻢ رو روي ﺳﺮم ﺟﻠﻮﺗﺮ ﺑﮑﺸﻢ.‬ ‫اﯾﻦ ﻧﺴﯿﻢ ﺧﻨﮏ ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺑﺮگ ﺳﺒﮑﯽ ﺑﺎﻻي ﺳﺮم ﭼﺮﺧﯽ ﺑﺰﻧﻪ و روي زﻣﯿﻦ ﺑﯿﻔﺘﻪ در ﺗﻀﺎد ﮐﺎﻣﻞ ﺑﻮد ﺑﺎ داﻏﯽ ﻗﻠﺒﻢ ... اﯾﻦ‬ ‫ﺳﮑﻮت اﻃﺮاف ﺗﻮ اﯾﻦ ﺷﺐ زﻣﺴﺘﻮﻧﯽ ﺗﻮي ﭘﺎرك ﻣﺤﻠﯽ ﺗﻀﺎد ﮐﺎﻣﻞ ﺑﻮد ﺑﺎ ﺗﻤﺎم اون ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ ﭘﺮ ﻃﻤﻄﺮاق ﺗﻮي ﻗﻠﺐ و روﺣﻢ ...‬ ‫ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ ﺣﺘﯽ ﺑﺮ ﻧﮕﺸﺘﻢ ... ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﯿﮑﺸﯿﺪم ... از ﺗﻤﺎم اون ﺣﺲ ﻟﺬت از ﺣﻀﻮرش ﮐﻪ ﻣﯿﺪوﻧﻢ ﺗﻮ ﭼﺸﻤﺎم ﻓﺮﯾﺎد ﻣﯿﺰد ... و ﻣﻦ‬ ‫ﺣﺲ ﺗﻤﺎم زﻧﻬﺎي دﻧﯿﺎ در ﺗﻤﺎم ﻃﻮل ﺗﺎرﯾﺦ رو داﺷﺘﻢ ... ازﺟﺎم ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و ﺑﻬﺶ ﻧﮕﺎه ﻧﮑﺮدم ... دﺳﺘﻢ رو ﺗﻮو ﺟﯿﺐ ﭘﺎﻟﺘﻮم ﮐﺮدم و‬ ‫ﺗﻨﻬﺎ ﭼﯿﺰي ﮐﻪ اون ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮم اوﻣﺪ ﺟﻤﻠﻪ: ﭼﯿﺰه ... ﺑﺮﯾﻢ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﯿﺪار ﻣﯿﺸﻦ ...‬ ‫و ﺑﺪون اﯾﻨﮑﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮش ﺑﺸﻢ راه اﻓﺘﺎدم ... ﺑﺎ دوﺗﺎ ﻗﺪم ﺑﻠﻨﺪ ﺧﻮدش رو ﺑﻬﻢ رﺳﻮﻧﺪ و ﺑﺪون ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺧﺠﺎﻟﺖ وﺣﺸﺘﻨﺎﮐﻢ دﺳﺘﺶ رو‬ ‫ﻣﺤﮑﻢ دورم ﺣﻠﻘﻪ ﮐﺮد: ﮐﺠﺎ ﻣﯿﺮي ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﻧﺼﻒ ﺷﺒﯽ؟‬ ‫ﻫﺮ ﭼﻪ ﻗﺪر ﻫﻢ ﮐﻪ ﺳﻌﯽ ﻣﯿﮑﺮد اﯾﻦ ﻧﺸﺎط ﻟﺤﻨﺶ ﭘﻨﻬﺎن ﻧﻤﯿﺸﺪ ...‬ ‫ﭼﺮا ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﺗﺎ ﺗﻮي ﺧﻮﻧﻪ اوﻣﺪ رو ﻫﻢ ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ... اﻣﺎ ازش ﻣﻤﻨﻮن ﺑﻮدم از ﺑﻮدﻧﺶ ... از ﺳﮑﻮﺗﺶ ... از ﺗﻤﺎم ﺳﺌﻮاﻻي ﺑﯽ رﺑﻄﯽ‬ ‫ﮐﻪ ﭘﺮﺳﯿﺪ ﺗﺎ ﻣﻮﺿﻮع رو ﻋﻮض ﮐﻨﻪ ...‬ ‫ﺳﻮﺋﯿﭻ رو ﺗﻮ دﺳﺘﺶ ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﮐﺮد: ﭼﺸﻤﺎت ﭘﺮ از ﺧﻮاب ... ﺑﺮو ﺑﺨﻮاب ... ﻣﯿﺒﯿﻨﻤﺖ ...‬ ‫ﺳﺮم رو ﺗﮑﻮﻧﯽ دادم و ﺷﺐ ﺑﻪ ﺧﯿﺮي زﯾﺮ ﻟﺐ ﮔﻔﺘﻢ ... ﻟﺒﺨﻨﺪي زد و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ در رﻓﺖ دﺳﺘﺶ ﺑﻪ دﺳﺘﮕﯿﺮه ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺳﻤﺘﻢ: ﭼﯿﺰه‬ ‫... اﻣﺸﺐ ﯾﮑﻢ ﺳﺮد ﺗﺮ از ﺷﺒﻬﺎي دﯾﮕﻪ اﺳﺖ ﺣﻮاﺳﺖ ﺑﻪ ... ارزﺷﻤﻨﺪ ﺗﺮﯾﻦ ﻣﻦ ﺑﺎﺷﻪ ...‬ ‫ﺻﺒﺢ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ روﺷﻦ ﺗﺮ و ﯾﺎ ﺷﺎﯾﺪ درﺧﺸﺎن ﺗﺮ از ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﻮد ... ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻫﻨﻮز ﺧﻮاب ﺑﻮدن ﮐﻪ ﺳﺮاﻏﻢ ﻧﯿﻮﻣﺪه ﺑﻮدن ... ﮔﻮﺷﯿﻢ‬ ‫روي وﯾﺒﺮه ﺑﻮد و داﺷﺖ ﺧﻮدﮐﺸﯽ ﻣﯿﮑﺮد ... ﻻي ﭼﺸﻤﻢ رو ﺑﺎز ﮐﺮدم ... ﺣﺎﻣﯽ ﺑﻮد ... ﻟﺒﺨﻨﺪ روي ﺻﻮرﺗﻢ ﭘﻬﻦ ﺷﺪ ... رگ ﮔﺮدﻧﻢ‬ ‫ﺑﻪ ﺟﺎي ﻧﺒﺾ از دﯾﺸﺐ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﻧﺖ داﺷﺖ اﻧﮕﺎر ...‬ ‫
- ﺳﻼم ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﺳﻼﻣﺶ ﺳﺒﮏ ﺑﻮد ... ﮔﺮم ﺑﻮد ... ﻣﺜﻞ ﺣﺒﺎب ...‬ ‫
- ﺻﺒﺢ ﺑﻪ ﺧﯿﺮ ...‬ ‫
- ﺧﻮاب ﺑﻮدي؟ ﺑﺎﺑﺎ ﺳﺎﻋﺖ ده ...‬ ‫... ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺖ روي دﯾﻮار ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ... راﺳﺖ ﻣﯿﮕﻔﺖ ...‬ ‫
- ﺧﻮب ﺧﻮاﺑﻢ ﻣﯿﻮﻣﺪ ...‬ ‫ﻟﺤﻨﻢ ﮐﻤﯽ ﻟﻮس ﺑﻮد ... ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ﺻﺪام ﻫﻢ زﯾﺎدي ﮐﺶ دار ﺷﺪه ﺑﻮد ... ﻧﻔﺴﺶ رو ﺑﯿﺮون داد و ﮐﻤﯽ ﺳﮑﻮت ﮐﺮد: ﺧﻮﺑﯽ؟‬ ‫ﻫﻤﻮن ﻟﺤﻈﻪ در اﺗﺎﻗﻢ ﺑﺎز ﺷﺪ و ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﺪو ﺑﺪو اوﻣﺪن ﺗﻮ اﺗﺎق و ﺑﺎ ﺧﻨﺪه و ﺟﯿﻎ ﺧﻮدﺷﻮن رو اﻧﺪاﺧﺘﻦ رو ﺗﺨﺘﻢ ... آﺧﻢ در اوﻣﺪ ...‬ ‫
قسمت بیست و دوم
- ﭼﯽ ﺷﺪ؟‬ ‫
- ﺗﻘﺼﯿﺮ اﯾﻦ ﺗﭙﻞ ﺧﺎن ... ﭘﺮﯾﺪ دﺳﺘﻢ درد ﮔﺮﻓﺖ ...‬ ‫
- ﮔﻮﺷﯽ رو ﺑﺪه ﺑﻪ ﮐﻮﺷﺎ ...‬ ‫ﮐﻮﺷﺎ ﺑﻮﺳﻪ ﻣﺤﮑﻤﯽ روي ﻟﭙﻢ ﮔﺬاﺷﺖ ﮐﻪ ﺻﺪاش ﺗﻮ ﮔﻮﺷﯽ ﭘﯿﭽﯿﺪ ...‬ ‫
- ﻣﺜﻞ اﯾﻨﮑﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎ اﯾﻦ ﮐﻮﺷﺎ ﺧﺎن ﻣﻦ ﯾﻪ ﺑﺤﺜﻬﺎﯾﯽ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ... ﺑﺰرگ ﺷﺪه ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺷﯿﺮﺟﻪ ﺑﺰﻧﻪ ﺗﻮ ﺗﺨﺘﺖ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﺑﺮم ... ﺑﭽﻪ ﻫﺎ دارن آﺳﺘﯿﻨﻢ رو ﻣﯿﮑﻨﻦ ... ﮔﺮﺳﻨﻪ ان ﺑﻬﺸﻮن ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ ﺑﺪم ...‬ ‫ﺧﻨﺪﯾﺪ ... ﺧﻨﺪه اي ﭘﺮ از ﻧﺸﺎط: ﺑﺎﺷﻪ ﺑﺮو ... ﻓﻘﻂ ... ﺷﺐ ﻣﯿﺨﻮام ﺟﺎﯾﯽ ﺑﺮﯾﻢ ﺑﺎﻫﻢ؟‬ ‫ﻫﻤﻮن ﻃﻮر ﮐﻪ داﻣﻦ ﭘﯿﺮاﻫﻨﻢ رو درﺳﺖ ﻣﯿﮑﺮدم ﮔﻔﺘﻢ: ﮐﺠﺎ؟‬ ‫
- ﺟﺎي ﺧﯿﻠﯽ ﺧﺎﺻﯽ ﻧﯿﺴﺖ ... ﺣﺎﻻ ﻣﯿﺒﯿﻨﯽ ...‬ ‫
- ﺟﯿﻎ ﻧﺰن ﮔﻠﻨﺎر ...‬ ‫
- ﺑﺮو ﭘﯽ ﮐﺎرت ... اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﻣﻮﺿﻮع اﺗﻔﺎق اﻓﺘﺎده ﺗﺎزه ﺟﯿﻎ ﻫﻢ ﻧﺰﻧﻢ ...‬ ‫
- ﻧﺮي ﺑﻪ ﺳﯿﺎ ﺑﮕﯿﺎ ...‬ ‫
- ﻋﺎﺷﻖ ﺷﺪي ﻧﺘﺮس ...‬ ‫... ﺑﻪ ﻟﺤﻦ ﺟﻠﻒ و ﺟﻤﻠﻪ ﺑﯽ رﺑﻄﺶ ﺧﻨﺪﯾﺪم: ﺑﺮم ﺣﺎﺿﺮ ﺷﻢ ... اﻻن راﻧﻨﺪه اش ﻣﯿﺎد ﻗﺮاره ﺗﺎ ﻋﻤﺎرت ﺑﺮم ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو ﺑﺬارم ﺧﻮﻧﻪ‬ ‫... ﺧﻮدش اوﻧﺠﺎ ﻣﻨﺘﻈﺮﻣﻪ ...‬ ‫
- ﺷﺎﯾﺪ ﻣﯿﺨﻮاد ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎري ﮐﻨﻪ ...‬ ‫... ﺗﻪ دﻟﻢ ﻟﺮزﯾﺪ ... ﺗﺮﺳﯿﺪم: ﻧﻪ ... ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯿﮑﻨﻢ ...‬ ‫
- ﭼﯿﻪ ﺗﺮﺳﯿﺪي؟‬ ‫رژ ﻟﺒﻢ رو ﮐﻤﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ و ﻣﺤﮑﻢ ﺗﺮ از ﻫﻤﯿﺸﻪ ﮐﺸﯿﺪم روي ﻟﺒﻢ ... ﺑﻪ ﺧﻮدم ﺗﻮي آﯾﻨﻪ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ... ﻣﻦ واﻗﻌﺎ ﺑﻌﺪ از اون ﺟﻤﻠﻪ‬ ‫ﮔﻠﻨﺎر ﺗﺮﺳﯿﺪه ﺑﻮدم ... ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﺗﺮﺳﯿﺪه ﺑﻮدم ... داﺷﺘﻢ ﺑﻪ ﭼﻪ ﺳﻤﺘﯽ ﻣﯿﺮﻓﺘﻢ ... ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﺑﺎ دﯾﺪﻧﺶ ﺗﻮ اون ﮐﺖ ﺷﻠﻮار زﻏﺎﻟﯽ رﻧﮓ ﺗﻤﺎم اون ﺗﺮﺳﻢ رﯾﺨﺖ ... ﻣﻦ ﺑﺎ اون ﭘﺎﻟﺘﻮ ﻗﺮﻣﺰ رﻧﮓ ﮐﻮﺗﺎه و ﺷﺎل ﺑﺎﻓﺘﻨﯽ رﻫﺎ روي ﺳﺮم‬ ‫... ﺑﺎ ﺑﻮﺗﻬﺎي ﭘﺎﺷﻨﻪ ﺑﻠﻨﺪ رﺳﻤﯽ ﺗﺮ و اﻟﺒﺘﻪ ﺟﺪي ﺗﺮ از ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯿﻮﻣﺪم ... ﺑﺎ دﯾﺪﻧﻢ اول ﯾﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪي زد ... اﻣﺎ ﺟﻠﻮﺗﺮ ﮐﻪ اوﻣﺪ‬ ‫ﯾﮑﻢ اﺧﻢ ﮐﺮد ...‬ ‫
- ﺳﻼم ...‬ ‫
- ﺳﺮدت ﻣﯿﺸﻪ ﻫﻤﺮاز ... ﻣﻦ ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ﺗﻮ ﭼﺮا ﯾﻪ ﻟﺒﺎس ﮐﻠﻔﺖ ﻧﻤﯽ ﭘﻮﺷﯽ ...‬ ‫... آﻗﺎي دﮐﺘﺮ دﻟﺶ ﺧﻮش ﺑﻮد اﯾﻦ ﭘﺎﻟﺘﻮ رو ﻫﻢ ﺗﺎزه ﺧﺮﯾﺪه ﺑﻮدم ... وﻟﯽ راﺳﺖ ﻣﯿﮕﻔﺖ ﮔﻠﻨﺎر ﻫﻢ ﺧﻮدش رو ﮐﺸﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ اﯾﻦ‬ ‫ﻓﻘﻂ ﻗﺸﻨﮕﻪ وﻟﯽ ﮔﺮﻣﺎ ﻧﺪاره ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﺑﺎﻫﺎش ﻣﺸﮑﻠﯽ ﻧﺪارم ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﻣﺸﮑﻞ دارم ...‬ ‫ﺧﻮدم رو زدم ﺑﻪ ﻧﺸﻨﯿﺪن ... اﺣﺘﻤﺎﻻ ﮐﻪ ﻧﻪ ﺻﺪ در ﺻﺪ ﻣﻨﻈﻮرش ﺑﻪ رﻧﮓ ﺗﻨﺪ و ﮐﻮﺗﺎﻫﯽ ﭘﺎﻟﺘﻮ ﺑﻮد: ﮐﺠﺎ ﻣﯿﺨﻮاﯾﻢ ﺑﺮﯾﻢ؟‬ ‫
- ﯾﻪ ﺟﺎي ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺎ ﻣﺰه ... ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺑﺮات ﺟﺎﻟﺐ ﺑﺎﺷﻪ ...‬ ‫ﺑﻪ زور ﺧﻮدم رو ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻢ ﺗﺎ ﺟﯿﻎ ﻧﺰﻧﻢ ... ﺟﺎﻟﺐ ﺑﻮدن؟ اﯾﻨﺠﺎ زﯾﺒﺎﺗﺮﯾﻦ ﺟﺎي دﻧﯿﺎ ﺑﻮد اﻧﮕﺎر ... ﯾﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﮐﻮﭼﯿﮏ ﺳﻨﮕﯽ ﺗﻮ درﮐﻪ‬ ‫... دوﺳﺖ ﺣﺎﻣﯽ ﺗﻮش ﺷﻮﻣﯿﻨﻪ ﺧﻮﺷﮕﻠﯽ ﺑﺎ ﻫﯿﺰم ﻫﻢ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد ... زﯾﺒﺎﯾﯽ ﺑﯽ ﻧﻈﯿﺮ ﺧﻮﻧﻪ ﯾﻪ ﻃﺮف ... اﯾﻦ ﺧﻮﻧﻪ ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ ﯾﻪ‬ ‫آﻗﺎي ﺷﺼﺖ ﺳﺎﻟﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺎ ﻣﺰه ﺑﻮد ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﮐﻠﮑﺴﯿﻮن ﻋﺮوﺳﮏ داﺷﺖ ... از ﻫﻤﻪ ﺟﺎي دﻧﯿﺎ ﻫﻤﻪ رﻧﮓ ﻫﻤﻪ ﺷﮑﻞ ﻋﺮوﺳﮏ‬ ‫ﺗﻮش ﭘﯿﺪا ﻣﯿﺸﺪ ... دﺳﺖ ﺳﺎز و ﻓﻮق اﻟﻌﺎده ارزﺷﻤﻨﺪ ... ﻏﺮق ﯾﻪ ﻋﺮوﺳﮏ ﺑﺎ ﻟﺒﺎس ﻣﺤﻠﯽ روﺳﯽ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺣﺎﻣﯽ ﮐﻨﺎرم اﯾﺴﺘﺎد ... ﺑﺎ‬ ‫ذوق ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ رو ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم: اﯾﻨﺎ ﺑﯽ ﻧﻈﯿﺮن ... ﻣﻤﻨﻮﻧﻢ ازت ...‬ ‫ﺳﺮش رو ﮐﻤﯽ ﺧﻢ ﮐﺮد: ﻣﻦ ازت ﻣﻤﻨﻮﻧﻢ ... ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺗﻤﺎم اﯾﻦ ﻣﺪت ... ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺣﻀﻮرت ... ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺗﻤﺎم ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺗﻐﯿﯿﺮ‬ ‫دادي ...‬ ‫ﺻﺎﺣﺐ ﺧﻮﻧﻪ دﺳﺘﯽ ﭘﺸﺖ ﺣﺎﻣﯽ ﮔﺬاﺷﺖ: آﻗﺎي دﮐﺘﺮ اﯾﻦ روزﻫﺎ اﯾﻦ ﭼﺸﻤﺎي درﺧﺸﺎن رو ﮐﻢ ﻣﯿﺸﻪ ﭘﯿﺪا ﮐﺮد ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﻫﻤﯿﺸﻪ آدم ﺧﻮش ﺷﺎﻧﺴﯽ ﺑﻮدم ...‬ ‫ﻣﺮد ﮐﻪ ﻓﻬﻤﯿﺪم اﺳﻤﺶ ﻣﺴﻌﻮد ﻫﺴﺘﺶ ﺧﻨﺪه اي ﮐﺮد و ﭘﯿﭙﺶ رو روﺷﻦ ﮐﺮد و دﺳﺘﯽ ﺑﻪ دﺳﺘﻤﺎل ﮔﺮدﻧﺶ ﮐﺸﯿﺪ و ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﯽ اﻧﺪاﺧﺖ: از ﭼﯿﺰﻫﺎي ﺳﺎده دﻧﯿﺎ ﻟﺬت ﺑﻮدن ... ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻨﺮ ﻗﺒﻞ از ﻫﺮﭼﯿﺰي ﺑﻪ اﻧﺴﺎن آﻣﻮزش ﻣﯿﺪه ...‬ ‫ﮔﻔﺘﯿﻢ و ﺧﻨﺪﯾﺪم ﺣﺎﻣﯽ ﭘﺸﺖ ﭘﯿﺎﻧﻮ ﻧﺸﺴﺖ و ﻣﺴﻌﻮد ﺧﺎن آواز ﺧﻮﻧﺪ ... و ﺣﺎﻣﯽ ﺑﺎ ﻫﺮ ﻧﺘﯽ ﮐﻪ ﻣﯿﺰد ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﻪ ﻣﺸﺘﺎق‬ ‫ﺑﻬﺶ ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮدم ﻧﮕﺎﻫﯽ ﻣﯽ اﻧﺪاﺧﺖ ... ﻣﻦ اﻣﺸﺐ روي ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺘﻔﺎوﺗﯽ از ﺣﺎﻣﯽ دﯾﺪم ... ﻫﺮ ﺑﺎر اﯾﻦ ﻣﺮد رو ﻣﻦ از اول ﮐﺸﻒ‬ ‫ﻣﯿﮑﺮدم و از ﺧﻮدم ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﯾﮏ ﺷﮑﻞ ﺑﻮدن و ﺑﺪون ﭘﯿﭽﯿﺪﮔﯽ ﮔﺎﻫﯽ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﮑﯿﺸﺪم ...‬ ‫ﺷﺎم ﻏﺬاي دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﯽ ﺑﻮد ... ﯾﻪ اﺳﭙﺎﮔﺘﯽ ﺑﻪ ﻗﻮل ﻣﺴﻌﻮد ﺧﺎن اﺳﭙﺸﯿﺎل ... ﺳﺒﮏ ﺑﻮد و ﺳﺎده و ﺧﻮﺷﻤﺰه ﺗﻮ اﯾﻦ ﺧﻮﻧﻪ ﺳﻨﮕﯽ‬ ‫ﮐﻮﭼﮏ ... ﺣﺎﻣﯽ از آﺷﻨﺎﯾﯿﺸﻮن ﮔﻔﺖ از اﯾﻦ ﮐﻪ ﻣﺴﻌﻮد ﺧﺎن ﯾﻪ ﺟﺮاح ﻣﻮﻓﻖ ﭘﻼﺳﺘﯿﮑﻪ ... از اﯾﻨﮑﻪ ﺗﻮ ﯾﻪ ﻣﻬﻤﺎﻧﯽ ﺗﻮي ﻟﻨﺪن آﺷﻨﺎ‬ ‫ﺷﺪن و ﻋﻼﻗﻪ ﺷﻮن ﺑﻪ ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ اون ﻫﺎ رو ﺑﻬﻢ ﺟﻠﺐ ﮐﺮده ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﻣﺴﻌﻮد ﺧﺎن ﮐﻪ ﻇﺮف ﻣﻦ رو ﭘﺮ از اﺳﭙﺎﮔﺘﯽ ﻣﯿﮑﺮد: ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ازدواج ﻧﮑﺮدم ... ﺣﺴﺮت داﺷﺘﻦ ﺑﭽﻪ رو ﺗﺎ آﺧﺮ ﻋﻤﺮم ﺧﻮاﻫﻢ داﺷﺖ‬ ‫... ﻫﻤﯿﺸﻪ دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﭘﺴﺮ درﺳﺖ و ﮐﺎري و ﺟﻨﺘﻠﻤﻨﯽ ﻣﺜﻞ ﺣﺎﻣﯽ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ... ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻣﯿﺪوﻧﻢ از دور ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺧﺸﮏ و‬ ‫زﯾﺎدي ﺟﺪي ﻣﯿﺎد ... ﺗﻨﻬﺎﯾﯿﻢ رو ﺑﺎ اﯾﻦ ﮐﻠﮑﺴﯿﻮن ﭘﺮ ﮐﺮدم اﻣﺎ اﻣﺸﺐ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺣﺴﺮﺗﻢ ده ﺑﺮاﺑﺮ ﺷﺪ ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ: ﭼﺮا؟‬ ‫
- اي ﮐﺎش دﺧﺘﺮ داﺷﺘﻢ ... ﻫﻤﯿﻦ ﻗﺪر ﻧﮕﺎﻫﺶ درﺧﺸﺎم ... ﻫﻤﯿﻦ ﻗﺪر ﻣﻌﺼﻮم و ﻫﻤﯿﻦ ﻗﺪر ﻫﻤﺮاز ...‬ ‫ﺳﺮم رو ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻢ ﮐﻪ دﺳﺖ ﺣﺎﻣﯽ از زﯾﺮ ﻣﯿﺰ روي دﺳﺘﻬﺎي ﻣﺸﺖ ﺷﺪم ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺖ و ﻟﺒﺨﻨﺪ زد ...‬ ‫
- اﯾﻦ ﺷﺐ رو دوﺳﺖ داﺷﺘﯽ؟‬ ‫
- ﻋﺎﻟﯽ ﺑﻮد ... ﻋﺎﻟﯽ ... ﻣﺮﺳﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ رو ﺑﺮدي ... ﻣﺮﺳﯽ ...‬ ‫
- ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻢ ...‬ ‫ﻣﺎﺷﯿﻦ رو ﻧﺰدﯾﮏ ﺧﻮﻧﻪ ﻧﮕﻪ داﺷﺖ ... ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﭘﯿﺎده ﺷﻢ ﮐﻪ دﺳﺘﺶ رو روي ﭘﺎم ﮔﺬاﺷﺖ ... وﻟﯽ ﺳﺮﯾﻊ و ﺗﻮ ﺛﺎﻧﯿﻪ ﮐﺸﯿﺪ: ﭼﯿﺰه‬ ‫ﻣﯿﺸﻪ ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﺻﺒﺮ ﮐﻨﯽ؟‬ ‫ﺧﻢ ﺷﺪ و از ﺟﯿﺐ ﭘﺎﻟﺘﻮش ﮐﻪ رو ﺻﻨﺪﻟﯽ ﭘﺸﺖ ﺑﻮد ﺟﻌﺒﻪ اي رو در آورد: اﯾﻦ ﯾﻪ ﻫﺪﯾﻪ اﺳﺖ ﺑﺎﺑﺖ ﺗﺸﮑﺮ ازت ... از ﺳﺮ ﺷﺐ ﻣﻨﺘﻈﺮ‬ ‫ﯾﻪ ﻓﺮﺻﺘﻢ ...‬ ‫ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ و دﺳﺘﻬﺎي ﻟﺮزان دﺳﺘﻢ رو دراز ﮐﺮدم و ﮔﺮﻓﺘﻢ و در اون ﺟﻌﺒﻪ ﺳﻮرﻣﻪ اي رﻧﮓ رو ﺑﺎز ﮐﺮدم ... ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﻣﯿﺪﯾﺪم ﯾﻪ‬ ‫آوﯾﺰ ﮐﻮﭼﯿﮏ و ﻋﺠﯿﺐ ﺑﻮد ﯾﻪ ﭼﯿﺰي ﺷﺒﯿﻪ ﺑﻪ ‪h‬اﻣﺎ ﺧﻤﯿﺪه ﮐﻪ ازش ﺳﻪ ﺗﺎ ﺳﮑﻪ آوﯾﺰون ﺑﻮد ... ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﻇﺮﯾﻒ ﺑﻮد ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ دﺳﺘﺶ رو دراز ﮐﺮد و از ﺗﻮي ﺟﻌﺒﻪ آوﯾﺰ رو در آورد ... ﭘﺸﺘﺶ ﯾﻪ ﮔﯿﺮه ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻮﭼﯿﮏ داﺷﺖ ... دﺳﺘﺶ رو ﺟﻠﻮ آورد و اون‬ ‫دﺳﺘﻪ ﻣﻮي ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺳﺮﮐﺶ رو ﺗﻮي دﺳﺘﺶ ﮔﺮﻓﺖ و ﮔﯿﺮ رو ﺑﺎﻻي اون دﺳﺘﻪ زد ... ﺣﺎﻻ اﻧﮕﺎر اﯾﻦ دﺳﺘﻪ ﻣﻮ از اون ﮔﻞ ﺳﺮ‬ ‫ﻋﺠﯿﺐ ﺧﺎرج ﺷﺪه ﺑﻮد ... ﯾﻪ ﮔﻞ ﺳﺮ ﺑﯽ ﻧﻬﺎﯾﺖ زﯾﺒﺎ و ﺗﮏ ﺑﻮد ﺑﺎ اون ﺳﮑﻪ ﻫﺎي ﺧﻮﺷﮕﻠﺶ ... ﺳﺮم رو ﺗﮑﻮﻧﯽ دادم ﺗﺎ ﺳﮑﻪ ﻫﺎ‬ ‫ﺗﮑﻮﻧﯽ ﺑﺨﻮرن: اﯾﻦ ... اﯾﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ زﯾﺒﺎﺳﺖ ...‬ ‫دﺳﺘﺶ رو آروم ﮐﻨﺎر ﭘﺮ ﺷﺎﻟﻢ آورد ... ﺧﻢ ﺷﺪ و ﭘﺮ ﺷﺎﻟﻢ رو ﮐﺎﻣﻞ ﺑﺎﻻ آورد و ﺑﻮﺳﻪ اي ﺑﻬﺶ زد: ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ ... ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ از ﺗﻮ‬ ‫زﯾﺒﺎﺗﺮ ﻧﯿﺴﺖ و ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺑﻮد ...‬ ‫دﻟﻢ ﻟﺮزﯾﺪ و دﺳﺘﻢ ﻟﺮزﯾﺪ و ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻟﺮزﯾﺪ و ﺗﻮ ﻧﻠﺮزﯾﺪي ﺣﺎﻣﯽ ... ﺗﻮ ﻫﻨﻮز ﭘﺮ ﺷﺎل ﻣﻦ ﺑﻪ دﺳﺖ ﺑﺎ ﺻﻼﺑﺖ ﻫﻤﯿﺸﮕﯿﺖ ﻣﻦ رو ﻧﮕﺎه‬ ‫ﮐﺮدي و ﻧﻔﻬﻤﯿﺪي ﭼﻪ ﻃﻮر ﺑﻪ ﻣﻦ ﺣﺲ زن ﺑﻮدن دادي و ﻣﺴﯿﺮ ﺗﻤﺎم اﻓﮑﺎر ﻣﻦ رو ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻗﻠﺒﻢ ﻋﻮض ﮐﺮدي.‬ ‫ﮐﯿﮏ ﺗﻮي دﻫﻨﺶ رو ﻗﻮرت داد و ﻣﻦ دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﺳﺮش ﮐﺸﯿﺪم و اﯾﻦ روزﻫﺎ ﺑﻪ ﻧﻈﺮم اﯾﻦ ﭼﺸﻤﻬﺎ ﻋﺠﯿﺐ ﺷﺒﯿﻪ ﭼﺸﻤﻬﺎي ﺣﺎﻣﯽ‬ ‫ﺑﻮدن ...‬ ‫
- ﺑﻌﺪش رﻓﺘﯿﻢ ﺑﺮاي ﻓﻨﺪق از ﯾﻪ ﻣﻐﺎزه ﺧﻮﺷﮕﻞ ﯾﻪ ﺑﻠﻮز ﺧﺮﯾﺪﯾﻢ ...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺑﺎ ﺳﺮ ﺣﺮف ﺑﺮادرش رو ﺗﺎﯾﯿﺪ ﮐﺮد و ﺑﺎ ﺷﻮق ﭼﻨﮕﺎل ﺗﻮي دﺳﺘﺶ ور رﻫﺎ ﮐﺮد و ﮐﻒ دﺳﺘﺶ رو ﻧﺸﻮن داد: اﻧﻘﺪه ﺑﻠﻮزش‬ ‫ﻫﻤﺮاز ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫... ﺗﻪ دﻟﻢ رﯾﺨﺖ ... اﯾﻦ ﺷﻮﻗﯽ ﺑﻮد از ﯾﻪ ﮔﺮدش ﺳﻪ ﻧﻔﺮ ﺑﺎ ﺣﺎﻣﺪ ... ﺑﻌﺪ از اﯾﻨﮑﻪ ﻫﻔﺘﻪ ﭘﯿﺶ ﯾﻪ ﺷﺐ اﻟﺒﺘﻪ ﺑﺎ ﺣﻀﻮر ﺣﺎﻣﯽ ﺗﻮي‬ ‫اﺗﺎﻗﺸﻮن ﺧﻮاﺑﯿﺪه ﺑﻮدن ... ﺧﻮﻧﻪ ﺣﺎﻣﺪ و ﻣﻦ ﺣﺴﺎب ﮐﺮدم ﮐﻞ ﻫﻔﺘﻪ ﭘﯿﺶ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻓﻘﻂ ﺑﻬﻢ ﺗﻠﻔﻦ زده ﺑﻮدن و ﻣﻦ ﺗﻮ اﯾﻦ ﻫﻔﺘﻪ‬ ‫دﻟﺘﻨﮕﯽ ﮐﺮده ﺑﻮدم اﻣﺎ ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻪ ﺑﻮدم ﺑﺒﯿﻨﻤﺸﻮن ...‬ ‫اﺧﻤﺎم رو ﺑﺎز ﮐﺮدم ... ﺑﭽﻪ ﺷﺪه ﺑﻮدم آﯾﺎ ... ﮐﻪ اﯾﻦ ﻃﻮر ﺣﺴﻮدي ﻣﯿﮑﺮدم؟‬ ‫دﺳﺘﯽ ﺑﻪ اون ﮔﯿﺮه ﻃﻼي ﺑﯿﻦ ﻣﻮﻫﺎم ﮐﺸﯿﺪم ... و ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ذﻫﻨﻢ رو ﻣﻨﺤﺮف ﮐﻨﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺧﻮﺷﯽ ﻫﺎي اﯾﻦ ﻫﻔﺘﻪ اﻣﺎ ... ﻣﻦ‬ ‫اﻧﺘﻈﺎر اﯾﻦ ﺷﻮق ﻧﮕﺎه ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... ﺣﺮﮐﺖ ﻟﺒﻬﺎﺷﻮن رو ﻣﯿﺪﯾﺪم ﺣﺎﻣﺪ ﻫﻨﻮز ﺑﻪ اﺳﻢ ﺧﻄﺎب ﻣﯿﺸﺪ از ﻃﺮﻓﺸﻮن اﻣﺎ ﺗﺎﺛﯿﺮ اﯾﻦ‬ ‫ﭼﻨﺪ وﻗﺘﺶ رو ي ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﻪ ﻗﺪري زﯾﺎد ﺑﻮد ﮐﻪ ﺣﺪس اﯾﻨﮑﻪ ﺗﺎ ﻧﺎﻣﯿﺪه ﺷﺪن و ﻣﻠﻘﺐ ﺷﺪﻧﺶ ﺑﻪ اﺳﻢ ﭘﺪر ﺧﯿﻠﯽ ﭼﯿﺰي ﻧﻤﻮﻧﺪه‬ ‫ﺳﺨﺖ ﻧﺒﻮد ...‬ ‫دﺳﺖ اﻧﺪاﺧﺘﻢ دور ﮔﻠﻮم ﺗﺎ ﺑﺘﻮﻧﻢ ﻧﻔﺲ ﺑﮑﺸﻢ ... ﮐﻮﺷﺎ از ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ ﻣﻔﺼﻞ و ﺧﻮﺷﻤﺰه اي ﮐﻪ اون روز ﺻﺒﺢ ﺣﺎﻣﺪ ﺑﺮاﺷﻮن آﻣﺎده‬ ‫ﮐﺮده ﺑﻮد ﻣﯿﮕﻔﺖ و ﻧﯿﻮﺷﺎ از ﭘﯿﺮاﻫﻦ آﺳﺘﯿﻦ ﺣﻠﻘﻪ اي ﻗﺮﻣﺰ رﻧﮕﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ اﻧﺘﺨﺎب ﺧﻮدش ﺧﺮﯾﺪه ﺑﻮد و ﻗﺮار ﺷﺪه ﺑﻮد ﻓﻌﻼ ﺧﻮﻧﻪ‬ ‫ﺣﺎﻣﺪ ﺑﻤﻮﻧﻪ ... ﭘﯿﺮاﻫﻨﯽ ﮐﻪ ﻣﻄﻤﺌﻨﺎ ﺣﺎﻣﯽ ﻫﻢ ﻫﻨﻮز ﻧﺪﯾﺪه ﺑﻮد ﺗﺎ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﮐﻨﻪ ...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ: ﻫﻤﺮاز ﺧﻮﺑﯽ؟‬ ‫... ﺧﻮب؟ ﻧﻪ ... ﯾﺎ ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻢ آره ... ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﻮدن ... ﺑﻪ اﻧﺪازه ﺗﻤﺎم اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ﺑﻬﺸﻮن ﺧﻮش ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد ... ﺗﻔﺮﯾﺢ‬ ‫ﮐﺮده ﺑﻮدن ... آراﻣﺶ داﺷﺘﻦ اﻧﮕﺎر ... و ﻣﻦ؟ ﻣﻦ ﭼﯽ؟ ﻣﻦ دﯾﮕﻪ اﻻن ﭼﻪ ﺟﺎﯾﮕﺎﻫﯽ داﺷﺘﻢ؟‬ ‫
- ﺧﻮﺑﻢ ﭘﺮﻧﺴﺴﻢ ﯾﺎدت ﺑﺎﺷﻪ ﭘﯿﺮاﻫﻨﺖ رو ﺑﯿﺎري ﺑﺒﯿﻨﻢ ...‬ ‫
- ﺧﻮب ﺗﻮ ﻫﻢ ﻓﺮدا ﺑﯿﺎ ﺑﺎﻫﺎﻣﻮن ...‬ ‫... ﻓﺮدا ... ﻓﺮدا ﮐﻪ ﻗﺮار ﺑﻮد ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﺎﺷﻦ؟ ﭼﯿﺰي ﻧﮕﻔﺘﻢ اﻧﮕﺎر ﺑﻪ ﮐﻞ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ اي ﮐﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ داﺷﺘﯿﻢ رو ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﺮده ﺑﻮدن‬ ‫... ﺑﻐﺾ ﮐﺮدم ... ﺳﺮﺷﻮن ﺳﻼﻣﺖ ...‬ ‫ﺷﺎل دور ﮔﺮدن ﮐﻮﺷﺎ رو ﻣﺤﮑﻢ ﺗﺮ ﮐﺮدم و ﺑﻪ ﺷﺮﮐﺖ ﺣﺎﻣﯽ ﻧﻈﺮي اﻧﺪاﺧﺘﻢ ... راﻧﻨﺪه اش رو ﻓﺮﺳﺘﺎده ﺑﻮد دﻧﺒﺎﻟﻤﻮن ﺗﺎ از ﮐﺎﻓﯽ‬ ‫ﺷﺎﭘﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رﻓﺘﻪ ﺑﻮدﯾﻢ ﺑﯿﺎرﺗﻤﻮن ﺷﺮﮐﺖ ...‬ ‫ﻣﻨﺸﯿﺶ ﮐﻪ دﺧﺘﺮ ﺟﺪي و دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﯽ و ﺑﯿﻨﻬﺎﯾﺖ ﺧﻮﺷﮕﻠﯽ ﺑﻮد ﻣﺜﻞ دوﺑﺎر ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻣﻮدﺑﺎﻧﻪ ﺳﻼم ﮐﺮد و ﺧﻮاﻫﺶ ﮐﺮد ﮐﻪ‬ ‫ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻤﻮﻧﯿﻢ ﭼﻮن ﺣﺎﻣﯽ ﻣﻬﻤﺎن داﺷﺖ ...‬ ‫ﺷﺮﮐﺖ ﺷﻠﻮغ ﺑﻮد و ﻫﻤﻪ ﮐﺎرﻣﻨﺪﻫﺎ در رﻓﺖ و آﻣﺪ ﺑﻮدﻧﺪ ... ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺳﺎﮐﺖ و ﻣﻮدب ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدن ﮐﻪ ﻣﻨﺸﯽ ﺻﺪاﺷﻮن ﮐﺮد ﮐﻪ ﺑﺮن‬ ‫ﺗﻮ اﺗﺎق ﮐﻨﻔﺮاﻧﺲ و ﺗﻮ اﯾﻦ ﻣﺪت اﻧﺘﻈﺎر ﺗﻠﻮﯾﺰﯾﻮن ﺑﺒﯿﻨﻨﺪ و ﻣﻦ ﮐﺘﺎﺑﻢ رو از ﺗﻮي ﮐﯿﻔﻢ در آوردم و ﻣﺸﻐﻮل ﺷﺪم ... از ﻫﺮ ﯾﻪ‬ ‫ﭘﺎراﮔﺮاﻓﯽ ﮐﻪ ﻣﯿﺨﻮﻧﺪم ﺷﺎﯾﺪ ﯾﻪ ﺟﻤﻠﻪ رو ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﯿﺸﺪم و دوﺑﺎره ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮﻣﯿﮕﺸﺘﻢ از اول ... ﮔﻢ ﺷﺪه ﺑﻮدم اﻧﮕﺎر وﺳﻂ ﺗﻤﺎم ﺟﻤﻼت‬ ‫ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺗﻮ اﯾﻦ ﻣﺪت ﭼﻬﺎرﺳﺎﻋﺖ ﺑﻮدن ﺑﺎﻫﺎﺷﻮن ... ﺣﺎﻣﺪ ﭘﯿﺪا ﺷﺪه ﺑﻮد ... ﭘﺮ رﻧﮓ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﻣﻦ؟ ﻣﻦ ﭼﯽ ﺷﺪه ﺑﻮدم؟‬ ‫ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﭼﻪ ﻣﯿﮑﺮدم ﺑﯽ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ؟ ﺑﯽ داﺷﺘﻦ ﺣﺲ واﺑﺴﺘﮕﯿﺸﻮن ﺑﻪ ﺧﻮدم؟ ﺗﻤﺎم دﻟﯿﻞ ﻣﻦ ﺑﺮاي زﻧﺪه ﺑﻮدن اوﻧﻬﺎ ﺑﻮدن ... زﻣﺎﻧﯽ‬ ‫ﮐﻪ ﻫﺮ دﺧﺘﺮ ﮐﻢ ﺳﻦ و ﺳﺎﻟﯽ ﻣﺜﻞ ﻣﻦ اون ﺑﻼﻫﺎ ﺳﺮش ﻣﯽ اوﻣﺪ ﺳﺨﺖ ﻣﯿﺘﻮﻧﺴﺖ زﻧﺪه ﺑﻤﻮﻧﻪ ﭼﻪ ﺑﺮﺳﻪ ﻣﺒﺎرزه ﮐﻨﻪ ... ﻣﻦ ﺑﻪ زور‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﺧﻮدم رو ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮدم ... ﺑﺎ اﯾﻤﺎﻧﯽ ﮐﻪ داﺷﺘﻢ ... ﺑﺎ ﻋﻼﻗﻪ اي ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﯿﻮﺷﺎ و ﮐﻮﺷﺎ داﺷﺘﻢ ... ﺑﺎ ﺗﻼﺷﻢ ﺑﺮاي ﭘﺮ ﮐﺮدن ﺧﻼ ﻫﺎﺷﻮن‬ ‫...‬ ‫
- ﻫﻤﺮاز؟!‬ ‫ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم ﺑﻪ ﻃﺮف ﺻﺪاي ﺑﻢ و ﻣﺤﮑﻢ اﯾﻦ ﻣﺮدي ﮐﻪ ﻋﺠﯿﺐ اﯾﻦ روزﻫﺎ ﺣﺲ آراﻣﺶ ﺑﻬﻢ ﻣﯿﺪاد ... ﻧﺎﺧﻮد آﮔﺎه ﻟﺒﺨﻨﺪي‬ ‫روي ﻟﺒﻢ اوﻣﺪ ... ﺣﺎﻣﯽ ... داﺷﺘﻤﺶ؟ ﻣﻦ واﻗﻌﺎ اﯾﻦ ﻣﺮد رو داﺷﺘﻢ؟ ﺧﯿﻠﯽ دور ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯿﻮﻣﺪ ﺑﺎ ﺗﻤﺎم ﻧﺰدﯾﮑﯽ ... ﮔﺎﻫﯽ اﺣﺴﺎس‬ ‫ﻣﯿﮑﺮدم ﺗﻤﺎم ﺟﻤﻼﺗﯿﮑﻪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل ازش ﺷﻨﯿﺪم ﻫﻢ زاﯾﺪه ﺗﺨﯿﻼت ﺧﻮدﻣﻪ ...‬ ‫از ﺟﺎم ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم: ﺳﻼم ...‬ ‫دﺳﺘﺶ رو ﺗﻮي ﺟﯿﺐ ﭼﭙﺶ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد: ﺧﻮﺑﯽ؟‬ ‫اﻣﺮوز ﻫﻤﻪ اﯾﻦ ﺳﺌﻮال رو ﺟﻮري ﻣﯿﭙﺮﺳﯿﺪن ﮐﻪ اﻧﮕﺎر ﺟﻮاب ﻣﻨﻔﯽ اش رو از ﻗﺒﻞ ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻦ: ﺧﻮﺑﻢ ...‬ ‫ﯾﻪ اﺑﺮوش ﺑﺎﻻ رﻓﺖ و ﭘﺮ ﺳﺌﻮال ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮدم ... رو ﮐﺮد ﺑﻪ ﻣﻨﺸﯽ اش: دوﺗﺎ ﭼﺎﯾﯽ ﻟﻄﻔﺎ ...‬ ‫و ﺑﻌﺪ ﺑﺎ دﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ دﻓﺘﺮش اﺷﺎره ﮐﺮد و ﭘﺸﺖ ﺳﺮم ﺑﺎ ﯾﻪ ﻗﺪم ﻓﺎﺻﻠﻪ راه اﻓﺘﺎد ... ﮐﺘﺎب ﺗﻮي دﺳﺘﻢ رو روي زاﻧﻮﻫﺎم ﮔﺬاﺷﺘﻢ و‬ ‫ﻧﺸﺴﺘﻢ روي ﻣﺒﻞ و ﺣﺎﻣﯽ ﺗﮑﯿﻪ داده ﺑﻪ ﻣﯿﺰش دﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﯿﻨﻪ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد ...‬ ‫
- ﭼﺮا اﯾﻨﺠﻮري ﻧﮕﺎم ﻣﯿﮑﻨﯽ؟‬ ‫
- ﺗﻮ ﺑﻬﻢ ﺑﮕﻮ؟ ﭼﺮا رﻧﮓ و روت اﯾﻦ ﺟﻮرﯾﻪ؟ ﻣﯽ دوﻧﯽ ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﺻﺪات ﮐﺮدم ﺗﺎ ﻣﺘﻮﺟﻪ ام ﺷﺪي؟‬ ‫
- ﺧﻮﺑﻢ ﯾﮑﻢ ﮐﻢ ﺧﻮاﺑﯿﺪم و اﻻﻧﻢ ﻏﺮق ﮐﺘﺎﺑﻢ ﺑﻮدم ...‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﮔﯿﺮه ﺳﺮم اﻧﺪاﺧﺖ ... ﻫﻤﻮﻧﯽ ﮐﻪ از اون ﺷﺐ زﯾﺒﺎ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل از ﺳﺮم ﻓﻘﻂ ﻣﻮﻗﻊ ﺣﻤﺎم در ﻣﯿﺎوردم و دوﺑﺎره اﻧﮕﺎر ﮐﻪ‬ ‫ﭼﯿﺰي ﮔﻢ ﮐﺮده ﺑﺎﺷﻢ ﻣﯿﺬاﺷﺘﻢ ﺳﺮﺟﺎش ...‬ ‫
- ﺧﻮش ﮔﺬﺷﺖ ﺑﻬﺘﻮن؟‬ ‫ﺑﺎاﯾﻦ ﺳﺌﻮاﻟﻬﺎ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺑﻪ ﺟﺎﯾﯽ ﺑﺮﺳﻪ ﮐﻪ ﺑﻔﻬﻤﻪ ﻣﻦ ﭼﺮا اﻧﻘﺪر درﻫﻤﻢ؟‬ ‫ﺳﺮم رو ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻢ و ﮔﻮﺷﻪ ﭘﺎﻟﺘﻮم رو ﺗﻮي دﺳﺘﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ: ﺟﺎت ﺧﺎﻟﯽ ...‬ ‫
- دﻋﻮﺗﻢ ﻧﮑﺮدي‬ ‫
- ﯾﺎدﻣﻪ ﯾﮑﯽ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﺮاي ﺑﻮدن ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻮاده اش ﻧﯿﺎزي ﺑﻪ دﻋﻮت ﻧﺪاره ...‬ ‫ﺗﮏ ﺧﻨﺪه ﺟﺬاﺑﯽ ﮐﺮد: درﺳﺖ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ... ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﺳﺮ ﺣﺮﻓﺸﻪ ... اﻣﺎ ﺑﺪش ﻫﻢ ﻧﻤﯿﺎد ﺧﺎﻧﻮاده اش ﻫﻢ ﮔﺎﻫﯽ ازش ﯾﺎد ﮐﻨﻦ ...‬ ‫ﺗﻮ ﺟﻤﻠﻪ آﺧﺮش ﯾﮑﻢ دﻟﺨﻮري ﺑﻮد اﻧﮕﺎر ... در ﺗﻤﺎم اﯾﻦ ﻣﺪت ﺻﻤﯿﻤﯽ ﺷﺪﻧﻤﻮن ﻣﻦ ﯾﮏ ﺑﺎر ﻫﻢ ﺑﻬﺶ زﻧﮓ ﻧﺰده ﺑﻮدم ... اون‬ ‫ﺗﻤﺎس ﻣﯿﮕﺮﻓﺖ ... ﻫﻤﯿﺸﻪ اون ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻣﯿﺬاﺷﺖ ﺑﺮاي ﺑﯿﺮون رﻓﺘﻦ ...‬ ‫ﺗﻘﻪ اي ﺑﻪ در ﺧﻮرد و ﻣﻦ ﻧﺎ ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﻗﯿﺎﻓﻪ ام ﺟﺪي ﺗﺮ ﺷﺪ ... دﺧﺘﺮي ﮐﻪ وارد ﺷﺪ ﻫﻤﻮن ﺧﺎﻧﻮم ﺷﯿﮏ ﭘﻮش ﺗﻮي ﺷﺮﮐﺖ دوﺳﺘﺶ‬ ‫ﺑﻮد ... اﻣﺮوز ﮐﺖ و ﺷﻠﻮار ﮐﺮم رﻧﮓ ﺟﺬاﺑﯽ ﺗﻨﺶ ﺑﻮد ﺑﺎ ﺷﺎل ﺣﺮﯾﺮ زرﺷﮑﯽ ... ﻣﻮﻫﺎش ﻫﺎﯾﻼﯾﺖ ﺧﻮﺷﮕﻠﯽ داﺷﺖ و ﻋﻄﺮش ﺗﻤﺎم‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫اﺗﺎق رو ﺑﺮداﺷﺖ ... اﺗﻮي ﺷﻠﻮارش اوﻟﯿﻦ ﭼﯿﺰي ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﻮﺟﻪ ام رو ﺟﻠﺐ ﮐﺮد ﻣﻦ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ از اﯾﻦ ﺷﻠﻮارﻫﺎي ﭘﺎرﭼﻪ اي ﺑﺎ اﯾﻦ اﺗﻮ‬ ‫ﻧﺪاﺷﺘﻢ ...‬ ‫
- ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ﻧﻤﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ﻣﻬﻤﻮن دارﯾﺪ؟‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﺟﺪي ﺗﺮ از ﻗﺒﻞ ﮐﻤﯽ اﺧﻢ ﻫﺎش رو ﺑﯿﺸﺘﺮ در ﻫﻢ ﮐﺮد ... ﺷﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﻧﮕﺎه ﺧﯿﺮه اﯾﻦ ﺧﺎﻧﻮم روي ﻣﻦ ... اون ﻃﻮر ﻧﮕﺎه ﮐﺮدﻧﺶ‬ ‫رو دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ...‬ ‫ﺳﺮم رو ﺑﻪ ﺟﻠﺪ ﮐﺘﺎب روي زاﻧﻮم ﮔﺮم ﮐﺮدم اﻣﺎ دﯾﺪم ﮐﻪ از ﮐﻨﺎرم رد ﺷﺪ و ﮐﺎﻏﺬي رو ﺑﻪ دﺳﺖ ﺣﺎﻣﯽ داد ... ﻣﻦ ﻧﻤﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ اﯾﻦ‬ ‫ﺧﺎﻧﻮم ﺑﺎ ﺣﺎﻣﯽ ﮐﺎر ﻣﯿﮑﻨﻪ ...‬ ‫
- ﻓﺮدا ﺷﺐ ﻣﻦ و ﭘﺪر ﻣﻨﺘﻈﺮﺗﻮن ﻫﺴﺘﯿﻢ ...‬ ‫ﭘﺪرش؟ ﻓﺮدا ﺷﺐ؟ ﺳﺮم رو ﻧﺎ ﺧﻮد آﮔﺎه ﺑﺎﻻ آوردم ... و ﺑﻪ ﺣﺎﻣﯽ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺳﺮش ﺑﻪ ﮐﺎﻏﺬ ﺗﻮي دﺳﺘﺶ ﺑﻮد: ﻣﻤﻨﻮن ... اﻣﺎ‬ ‫ﺑﺎﻫﺎﺗﻮن ﺗﻤﺎس ﻣﯿﮕﯿﺮم ...‬ ‫
- ﻣﯿﺪوﻧﯿﺪ ﮐﻪ ﭘﺪر ﭼﻪ ﻗﺪر از دﯾﺪارﺗﻮن ﺧﻮﺷﺤﺎل ﻣﯿﺸﻦ ... در ﺿﻤﻦ ﮔﻔﺘﻦ راﺟﻊ ﺑﻪ ﻣﺰاﯾﺪه واردات داروي ﺑﯽ ﻫﻮﺷﯽ ﻫﻢ ﻣﯿﺘﻮﻧﯿﻢ‬ ‫ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﯿﻢ ...‬ ‫ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﺮا ﯾﻬﻮ ﺗﻤﺎم اﻋﺘﻤﺎد ﺑﻪ ﻧﻔﺴﻢ ﭘﺮﯾﺪ ... ﭘﻮزﺧﻨﺪي روي ﻟﺒﻢ اوﻣﺪ ... ﻣﻦ واﻗﻌﺎ ﮐﺠﺎ ﺳﯿﺮ ﻣﯿﮑﺮدم اﯾﻦ ﻣﺪت؟ ﻣﻦ رو ﭼﻪ ﺑﻪ‬ ‫اﯾﻦ آدم ﻟﻮﮐﺲ رو ﺑﻪ روم ... ﺑﻪ اﯾﻦ ﺷﺮﮐﺖ ... ﺑﻪ ﻣﺰاﯾﺪه ﻫﺎي ﻣﯿﻠﯿﺎردي ... ﺑﻪ ... ﺑﻪ اﯾﻦ ﻋﻄﺮ ﺳﻨﮕﯿﻦ ﻓﺮاﻧﺴﻮي ... ﻣﻦ رو ﺣﺘﯽ‬ ‫دﯾﮕﻪ ﭼﻪ ﺑﻪ ﻧﻮه ﻫﺎي اﻧﺘﻈﺎم ...‬ ‫ﮐﺘﺎب رو ﺗﻮي دﺳﺘﻢ ﻣﺸﺖ ﮐﺮده ﺑﻮدم ... ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻋﺮق ﮐﻒ دﺳﺘﻢ ﺟﻠﺪش ﮐﻤﯽ ﺗﻮ ﺧﻮدش ﺟﻤﻊ ﺷﺪه ﺑﻮد ... دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺑﺮم‬ ‫ﺑﯿﺮون ﺣﺎﻟﻢ ﺧﻮب ﻧﺒﻮد ... از ﻋﺼﺮ ﮐﻪ اﺻﻼ ﺧﻮب ﻧﺒﻮد اﯾﻨﺠﺎ ﺑﺪﺗﺮ ﻫﻢ ﺷﺪه ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ اﻣﻀﺎﯾﯽ ﺑﻪ ﺑﺮﮔﻪ اﻧﺪاﺧﺖ ... و ﺻﺪاي ﺗﻖ ﺗﻖ ﮐﻔﺶ ﻫﺎي زﯾﺒﺎي دﺧﺘﺮ ﮐﻤﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺰدﯾﮏ ﺗﺮ ﺷﺪ: ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ﺗﻮ ﺷﺮﮐﺖ ﻧﻮﯾﺪ‬ ‫ﻫﻢ وﻗﺖ ﻧﺸﺪ ﻣﻌﺮﻓﯽ ﺑﺸﻢ ﻣﻦ ﻧﯿﮑﯽ ﻫﺴﺘﻢ ...‬ ‫دﺳﺘﻢ رو ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ دراز ﮐﺮدم ... ﻗﺪم ﻫﻢ ازش ﮐﻮﺗﺎه ﺗﺮ ﺑﻮد ... ﻣﻦ روﯾﺎ رو ﻫﻢ ﺑﺎرﻫﺎ ﮐﻨﺎر ﺣﺎﻣﯽ دﯾﺪه ﺑﻮدم ... ﺣﺘﯽ ﺑﺎرﻫﺎ ﺷﻨﯿﺪه‬ ‫ﺑﻮدم ﮐﻪ اﻧﺘﻈﺎم ﺑﺰرگ اون رو ﺑﺮاي ﺣﺎﻣﺪ و ﺑﻌﺪ ﻫﺎ ﺑﺮاي ﺣﺎﻣﯽ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﻣﯽ ﺑﯿﻨﻪ اﻣﺎ ﻫﺮﮔﺰ اﯾﻦ ﺣﺲ ﺧﻔﻪ ﮐﻨﻨﺪه و ﯾﻪ ﺟﻮراﯾﯽ‬ ‫ﻏﺮﯾﺐ و ﺗﺤﻘﯿﺮ آﻣﯿﺰ رو ﺑﻬﺶ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ...‬ ‫ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﻫﻤﻪ ﺣﺲ ﻫﺎ رو ﭘﻨﻬﺎن ﮐﻨﻢ: ﻣﻦ ﻫﻢ ﻫﻤﺮاز ﺧﻮش ﺑﺨﺘﻢ ...‬ ‫ﺳﺮ ﻣﺠﺪدي ﺑﺮام ﺗﮑﻮن داد و از در اﺗﺎق ﺑﯿﺮون رﻓﺖ ... ﻫﯿﭻ ﺣﺮﻓﯽ زده ﻧﺸﺪ ... ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰي اﻣﺎ ﮐﻞ اﻧﺮژي ﻣﻦ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ...‬ ‫ﺣﺴﺎدت ﻧﻤﯿﮑﺮدم ... ﻧﻪ ﻫﺮﮔﺰ ﻣﻦ رو ﭼﻪ ﺑﻪ ﺣﺴﺎدت ... ﭘﺲ اﯾﻦ ... ﭘﺲ اﯾﻦ ﺗﻠﺨﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ رﮔﻬﺎ ﺟﺮﯾﺎن ﭘﯿﺪا ﮐﺮده ﺑﻮد ﭼﯽ ﺑﻮد؟‬ ‫ﺷﺎﯾﺪ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﻤﺎم اون ﻣﺴﺎﺋﻠﯽ ﮐﻪ اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ﺳﻌﯽ ﮐﺮده ﺑﻮدم ﻧﺒﯿﻨﻢ ... ﺣﺎﻻ ﺑﺪ ﺟﻮر دوﺑﺎره و دوﺑﺎره ﺑﻪ ﭼﺸﻤﻢ اوﻣﺪه ﺑﻮد‬ ‫...‬ ‫ﮐﺘﺎﺑﻢ رو ﺗﻮي ﮐﯿﻔﻢ ﮔﺬاﺷﺘﻢ: ﻣﻦ ﻣﯿﺮم ﺑﺎ اﺟﺎزت ... ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺗﻮ اﺗﺎق ﮐﻨﻔﺮاﻧﺲ ﻫﺴﺘﻦ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﺑﻨﺪ ﮐﯿﻔﻢ رو ﻣﺮﺗﺐ ﮐﺮدم ... و ﻗﺪم اول رو ﺑﺮداﺷﺘﻢ ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺟﺪي رو ﺑﻪ روم اﯾﺴﺘﺎد: ﺗﻮ ﭼﺘﻪ؟‬ ‫ﺧﯿﻠﯽ ﺟﺪي ﺑﻮد ... ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ ... اﻣﺎ ﻣﻦ ﻫﻢ داﻏﻮن ﺗﺮ از اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ ﺑﻮدم : ﻫﯿﭽﯿﻢ ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫
- اﯾﻦ ﺳﺎﻋﺖ ﺳﺮت رو اﻧﺪاﺧﺘﯽ ﭘﺎﯾﯿﻦ داري ﮐﺠﺎ ﻣﯿﺮي؟‬ ‫ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺘﻢ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﻧﻪ ﺑﻮد: اﯾﻦ ﺳﺎﻋﺘﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻫﻤﯿﺸﻪ از ﺗﻤﺮﯾﻦ ﺑﯿﺮون ﻣﯿﺎم و ﺗﺎ ﺧﻮﻧﻪ ام ﻫﻢ ﻣﯿﺮم ... ﭘﺲ ﻋﺠﯿﺐ ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﭼﻮﻧﻪ اش ﮐﺸﯿﺪ: ﺑﺮاي اون ﻫﻢ از اﯾﻦ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﻓﮑﺮي ﻣﯿﮑﻨﯿﻢ ...‬ ‫ﮐﻼﻓﻪ ﺑﻮدم و ﻓﻘﻂ دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺑﺮم ... ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺧﺎﻃﺮ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﯽ ﺟﻤﻠﻪ آﺧﺮش ﻓﮑﺮ ﻫﻢ ﻧﮑﺮدم ... ﺳﺮم رو ﮐﻤﯽ ﺧﻢ ﮐﺮدم روي‬ ‫ﮔﺮدﻧﻢ و ﺑﺎ ﺻﺪاي آروﻣﯽ ﮐﻔﺘﻢ: ﺣﺎﻣﯽ ...‬ ‫
- ﺟﺎﻧﻢ ... آﺧﻪ ﺗﻮ ﭼﺘﻪ ... اوﻣﺪي داﻏﻮن ﺑﻮدي اﻻن داﻏﻮن ﺗﺮ ﻫﻢ ﺷﺪي؟‬ ‫
- ﺧﯿﻠﯽ ﺧﺴﺘﻪ ام ...‬ ‫
- ﻓﺮدا ...‬ ‫
- ﺷﻤﺎ ﻓﺮدا دﻋﻮﺗﯽ ...‬ ‫ﯾﻪ ﻗﺪم ﺑﻬﻢ ﻧﺰدﯾﮏ ﺗﺮ ﺷﺪ ... اﯾﻦ ﻃﻮري ﻣﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﻧﻮﺷﺘﻪ اﻧﺪازه ﻧﺨﻮد ﻃﻼﯾﯿﯽ رﻧﮓ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﮐﺮوات اﺑﺮﯾﺸﻤﯽ ﻗﻬﻮه اي اش رو‬ ‫ﮐﻪ اﻣﻀﺎي ﻃﺮاح ﺑﻮد رو ﺑﺒﯿﻨﻢ ...‬ ‫
- ﭼﯽ ﺗﻮ اون ﻓﮑﺮﺗﻪ ﺧﺎﻧﻮم ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ... ﻣﻦ ﻓﺮدا ﺷﺐ ﻫﯿﭻ ﺟﺎ ﻧﻤﯿﺮم ...‬ ‫
- ﻫﯿﭽﯽ ... ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻫﻢ ﺷﺎم ﻣﯽ ﺧﻮان ﺑﺎ ﺣﺎﻣﺪ ﺑﺎﺷﻦ ... ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﺮاي ﯾﻪ ﻗﺮار داد ﮐﺎري ﻗﺮار دارم ...‬ ‫ﯾﻪ اﺑﺮوش رﻓﺖ ﺑﺎﻻ: ﺑﺎ ﮐﯽ؟‬ ‫ﺑﺪون اﯾﻨﮑﻪ ﺟﻮاﺑﺶ رو ﺑﺪم ﻃﻠﺐ ﮐﺎر ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم ... دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﺶ ﮐﺸﯿﺪ: ﻣﯿﺮﺳﻮﻧﻤﺖ ... ﺷﺐ ﺑﻬﺖ زﻧﮓ ﻣﯿﺰﻧﻢ ...‬ ‫ﮔﻮﺷﯿﺖ رو ﺑﺮدار ...‬ ‫... ﭼﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد ﺧﻮدم ﻫﻢ ﻧﻤﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ... ﻓﻘﻂ ... ﻓﻘﻂ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺑﻪ ﻧﻈﺮم ﯾﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﺧﺎﮐﺴﺘﺮي ﺷﺪه ﺑﻮد ... دﯾﮕﻪ رﻧﮕﯽ ﻧﺒﻮد ... ﻣﻦ‬ ‫اﯾﻦ ﻣﺮد رو دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ ... از دوﺳﺘﺎﺷﺘﻦ ﺑﻪ اون ﻃﺮف ﻋﺎﺷﻘﺶ ﺑﻮدم ... اﻣﺎ ... اﻣﺎ ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ اون ﻋﻄﺮ ﮔﺮم ﻓﺮاﻧﺴﻮي ﻟﻌﻨﺘﯽ ﭼﯽ‬ ‫داﺷﺖ ﮐﻪ اﯾﻦ ﻃﻮر داﻏﻮﻧﻢ ﮐﺮد ... ﻃﻮري ﮐﻪ ﺣﺘﯽ اﯾﻦ ﻧﮕﺎه ﻧﮕﺮان ﺧﺎﮐﯽ رﻧﮓ ﻫﻢ ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﺴﺖ ﺟﺎﯾﯽ رو دﯾﮕﻪ رﻧﮕﯽ ﮐﻨﻪ ...‬ ‫ﻫﯿﭽﯽ ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﺣﺎﻟﻢ رو ﺑﻬﺘﺮ ﮐﻨﻪ ... ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﮐﺎﻏﺬ روي ﻣﯿﺰ اﻧﺪاﺧﺘﻢ ... ﻗﺮار داد ﺗﺨﺮﯾﺐ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﻮد و ﻣﻦ ﺣﺘﯽ ﻓﺮﺻﺖ ﻧﺸﺪه‬ ‫ﺑﻮد ﺑﺎ ﮐﺴﯽ ﻣﺸﻮرت ﮐﻨﻢ ... ﺳﯿﺎ ﻣﺎﻣﻮرﯾﺖ ﺑﻮد ﺑﺮاي دو ﻫﻔﺘﻪ و ﻣﻦ ... ﭼﺮا واﻗﻌﺎ ﭼﺮا از ﺣﺎﻣﯽ ﻧﻤﯿﭙﺮﺳﯿﺪم ...‬ ‫ﮐﻼﻓﻪ دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﻣﻮﻫﺎم ﮐﺸﯿﺪم.‬ ‫دﺳﺘﻢ رﻓﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺗﻠﻔﻦ ... دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺑﺎ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﻢ ... اﻣﺎ اﻻن ﺧﻮﻧﻪ ﺣﺎﻣﺪ ﺑﻮدن از اوﻧﺠﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻗﺮار ﺑﻮد اﻣﺸﺐ‬ ‫ﺑﺎﻫﻢ ﺳﯿﻨﻤﺎ ﺑﺮﯾﻢ ﻣﻦ ﻋﺼﺮم رو ﺑﺮاﺷﻮن ﺧﺎﻟﯽ ﮐﺮده ﺑﻮدم و اوﻧﻬﺎ ﻫﻢ ﮐﺎﻣﻼ ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﺮده ﺑﻮدن ﭼﻮن ﻗﺮار ﺑﻮد ﺑﺎ ﺣﺎﻣﺪ ﺑﺮن ﻓﻨﺪق‬ ‫رو واﮐﺴﻨﻬﺎش رو ﺑﺰﻧﻦ ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﻗﻮل ﺧﻮدﺷﻮن ﭘﯿﺘﺰا ﻓﺮوﺷﯽ رو ﮐﺸﻒ ﮐﺮده ﺑﻮدن ﮐﻪ ﻣﯿﺘﻮﻧﺴﺘﻦ ﺑﺮن ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫ﺷﺎﯾﺪ ﺟﺎﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو ﻣﯿﺒﺮدم ﺗﺎ ﺣﺎﻻ رو دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻦ ... ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺎﯾﺪ ﺟﺎﻫﺎي ﺑﻬﺘﺮي ﻣﯿﺒﺮدﻣﺸﻮن ... ﺣﺎﻣﺪ ﺑﺮاي ﻧﯿﻮﺷﺎ ﻟﭗ‬ ‫ﺗﺎپ ﺧﺮﯾﺪه ﺑﻮد ﻋﻠﯽ رﻏﻢ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﺣﺎﻣﯽ ... ﻣﻨﻢ ﺧﻮب داﺷﺘﻢ ﭘﻮﻟﻬﺎم رو ﺟﻤﻊ ﻣﯿﮑﺮدم ﺑﺮاش ﺑﺨﺮم ... ﺧﻮب دﯾﺮ ﮐﺮدم ... اﺷﮑﻬﺎم‬ ‫رو ﭘﺎك ﮐﺮدم ... ﺑﭽﻪ ﺷﺪه ﺑﻮدم و اﯾﻦ روزﻫﺎ ﺑﺪ ﺟﻮر ﻧﯿﺎز ﻣﻨﺪ ﻧﻮازش ﺑﻮدم و ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ﭼﺮا ازﺣﺎﻣﯽ دوري ﻣﯿﮑﺮدم ... آره واﻗﻌﺎ ﭼﺮا‬ ‫دوري ﻣﯿﮑﺮدم ... ﺑﺮاي اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر ﺗﻮ اﯾﻦ ﻣﺪت ﻣﻦ دﺳﺘﻢ ﺑﻪ ﮔﻮﺷﯽ رﻓﺖ ﺑﺮاي زﻧﮓ ﺷﺪن ... زﻧﮓ اول ... دوم ... ﺳﻮم و ﺣﺘﯽ‬ ‫ﻫﻔﺘﻢ ... و ﺑﻌﺪ اﺷﻐﺎل ... ﮔﻮﺷﯽ رو روي ﻣﺒﻞ ﭘﺮت ﮐﺮدم ... رﻓﺘﻪ ... ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﻧﻤﯿﺮم اﻣﺎ رﻓﺘﻪ ... ﻗﺮار داد ﮐﺎري و اون ﻋﻄﺮ‬ ‫ﻓﺮاﻧﺴﻮي ... و ﻣﻦ ... ﺗﻨﻬﺎ ﮐﻨﺎر ﻗﺎب ﭘﻨﺠﺮه آﺑﯽ رﻧﮓ ﺧﻮﻧﻪ ام.‬ ‫
- ﭼﺮا اﻧﻘﺪر ﻻﻏﺮ و داﻏﻮن ﺷﺪي؟‬ ‫ﺑﻪ روي ﺳﯿﺎوش ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم ﮐﻪ اﺧﻤﻮ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯽ ﮐﺮد ﮔﻔﺘﻢ: ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﺧﻮﺷﮕﻠﻢ ...‬ ‫
- ﻣﻘﻠﺘﻪ ﻧﮑﻦ ﻫﻤﺮاز ... ﺗﻮ ﯾﻪ ﺳﻪ ﻫﻔﻨﻪ اﺧﯿﺮ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ داﻏﻮﻧﯽ ...‬ ‫... ﭼﯽ ﺑﻬﺶ ﻣﯿﮕﻔﺖ از ﺗﻤﺎم ﺣﺴﻬﺎي اﯾﻦ ﻣﺪت ﻣﯿﮕﻔﺘﻢ ... از ﻋﺎﺷﻘﯽ ﺗﺎ ﻣﻐﺰ اﺳﺘﺨﻮان ﺧﻮدم؟ از ﺳﺮ ﺷﻠﻮغ اﯾﻦ ﻣﺪت ﺣﺎﻣﯽ؟ از‬ ‫ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﮐﻪ ﺳﺮﺷﻮن ﺑﻪ ﺣﺎﻣﺪ ﮔﺮم ﺷﺪه ﺑﻮد ... از ﺗﻤﺮﯾﻦ ﻫﺎي وﺣﺸﺘﻨﺎك ﺳﺨﺘﻤﻮن؟ از ﺧﻮﻧﻪ اي ﮐﻪ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻗﺮار ﺷﺪه ﺑﻮد ﺗﺨﺮﯾﺐ‬ ‫ﺷﻪ؟ از ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ؟ از ﭼﯽ واﻗﻌﺎ؟ ﺑﻪ ﺟﺎي ﺗﻤﺎم اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎي ﺗﻠﺦ ﺗﺮﺟﯿﺢ دادم ﯾﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺷﯿﺮﯾﻦ ﺑﺰﻧﻢ: ﺧﻮﺑﻢ ...‬ ‫ﺑﺎ ﻣﺸﺖ راﺳﺘﺶ ﺑﻪ ﮐﻒ دﺳﺖ ﭼﭙﺶ زد: د ﻧﯿﺴﺘﯽ ﻓﺪات ﺷﻢ ... د ﻧﯿﺴﺘﯽ ﻣﻤﻮش ﻣﻦ ...‬ ‫. ﺑﻐﺾ ﮐﺮدم ﻣﻦ واﻗﻌﺎ ﺑﻪ ﮐﺴﯽ ﺗﻌﻠﻖ ﻫﻢ داﺷﺘﻢ؟ دﻟﺒﺴﺘﮕﯽ ﻣﮕﻪ ﺗﻌﻠﻖ ﺧﺎﻃﺮ ﻧﺒﻮد ... ﻣﮕﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻋﺎﺷﻖ ﻫﻤﯿﻦ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﻌﺸﻮق رو‬ ‫ﻧﻤﯿﺨﻮاﺳﺖ؟‬ ‫ﭼﺸﻤﺎم رو روي ﻫﻢ ﮔﺬاﺷﺘﻢ و ﺑﻪ ﭘﺸﺘﯽ ﻣﺒﻞ ﺗﮑﯿﻪ دادم: ﺧﺴﺘﻪ ام ... اﺣﺴﺎس ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺟﺴﺎرﺗﻢ ﺗﻤﻮم ﺷﺪه ...‬ ‫
- ﺧﻄﺮﻧﺎك ﺣﺮف ﻣﯿﺰﻧﯽ ﻫﻤﺮاز ...‬ ‫... ﻧﮕﺮاﻧﯽ ﺗﻮ ي ﻟﺤﻨﺶ دﻟﻢ رو ﺳﻮزوﻧﺪ ... ﯾﺎد ﺣﺎﻣﯽ اﻓﺘﺎدم ... ﺳﻪ روز ﭘﯿﺶ ... وﻗﺘﯽ ﺑﺮاي دﯾﺪن ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رﻓﺘﻢ ... اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم‬ ‫اﺛﺮي از ﺗﻤﺎم اون ﻣﺤﺒﺖ ﺗﻮي ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻧﺒﻮد و ﻣﻦ از ﺳﻪ روز ﭘﯿﺶ ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﻗﺒﻞ ﺑﻬﻢ رﯾﺨﺘﻪ ﺑﻮدم ... ﻋﺰﯾﺰم ... دﯾﮕﻪ ﺟﺴﺎرت از‬ ‫ﻋﺸﻖ ﺣﺮف زدن رو ﻧﺪاري ﻧﻪ؟ دوﺳﺖ داﺷﺘﻦ ﻣﺜﻞ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﻣﺮوارﯾﺪ ﮔﺸﺘﻦ ﺗﻮ آﺑﻬﺎي ﻋﻤﯿﻘﻪ و اﯾﻦ ﻧﮕﺎه ﺧﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻧﻤﯿﺎد‬ ‫ﺗﻮاﻧﺎﯾﯽ اﯾﻦ رو داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻦ ...‬ ‫زﯾﺮ ﻟﺐ ﮔﻔﺘﻢ: ﺑﻪ اﺣﺴﺎﺳﺶ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﻧﯿﺴﺖ ... ﻧﯿﺴﺖ ﻣﻄﻤﺌﻨﺎ ...‬ ‫اﺷﮑﯽ ﺗﻮي ﭼﺸﻤﻢ ﻧﯿﺶ ﻣﯿﺰد رو ﮐﻤﯽ ﻋﻘﺐ زدم ...‬ ‫
- ﺑﺎ ﺗﻮ ام ﻫﻤﺮاز ﮐﺠﺎﯾﯽ؟‬ ‫
- دوﺳﺖ دارم ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﺗﻮ ي ﮐﻮﭼﻪ ﺗﻨﻬﺎ راه ﺑﺮم ... ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ رو از اول ﺷﺮوع ﮐﻨﻢ ... ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ رو ... ﺧﺴﺘﻪ ام ﺳﯿﺎ ... ﺧﯿﻠﯽ ﺧﺴﺘﻪ‬ ‫...‬ ‫ﺗﻮي ﺧﻮدم ﺟﻤﻊ ﺷﺪم: ﺧﻮاﺑﻢ ﻣﯿﺎد ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫روي ﮐﺎﻧﺎﭘﻪ دراز ﮐﺸﯿﺪم و ﺳﯿﺎ روم رو ﮐﺸﯿﺪ ... ﺑﻬﺶ راﺟﻊ ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﻧﮕﻔﺘﻢ ... ﻗﺮار داد رو ﻫﻨﻮز اﻣﻀﺎ ﻧﮑﺮده ﺑﻮدم ... ﺧﯿﻠﯽ اﺳﺘﺮس‬ ‫داﺷﺘﻢ ... ﺗﻤﺎم ﺧﺎﻃﺮاﺗﻢ داﺷﺖ ﺑﺎ ﺧﺎك ﯾﮑﺴﺎن ﻣﯿﺸﺪ ... رﻧﮓ آﺑﯽ ﻗﺎب ﭘﻨﺠﺮه ﺑﺎ ﭘﻨﺠﺮه ﻫﺎي دو ﺟﺪاره ﺳﻔﯿﺪ رﻧﮓ ﻋﻮض ﻣﯿﺸﺪ‬ ‫... ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ ﻫﺎي ﺟﺪﯾﺪ ﻣﯿﻮﻣﺪن ... ﺗﻤﺮﯾﻦ داﻏﻮﻧﻢ ﻣﯿﮑﺮد ... ﻧﮕﺎه ﺷﮑﺴﺖ ﺧﻮرده راﻣﯿﻦ ... ﻧﮕﺎه ﮐﺜﯿﻒ ﻧﺮﯾﻤﺎن ... ﻧﮕﺎه ﺧﺴﺘﻪ از‬ ‫زﻧﺪﮔﯽ ﺧﻮدم ﺗﻮ ﻗﺎب آﯾﻨﻪ ... ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﮐﺮدن وﺳﺎﯾﻞ ﻣﺎدام ... ﮐﻪ ﮐﻞ ﻫﻔﺘﻪ ﮔﺬﺷﺘﻪ ام روﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ... ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﯾﻪ ﺧﺎﻧﻮم ارﻣﻨﯽ‬ ‫دﯾﮕﻪ و ﭘﯿﺪا ﮐﺮدن ﯾﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺳﺎﻟﻤﻨﺪان ﺗﺮ ﺗﻤﯿﺰ ﻧﺰدﯾﮏ ﻟﻮاﺳﻮن ... اﻟﺘﻤﺎس ﺑﻬﺶ ﺑﺮاي ﻧﮑﺮدن اﯾﻦ ﮐﺎر و ﺟﻮاب ﺛﺎﺑﺖ ﺷﻨﯿﺪن ...‬ ‫ﺗﻤﺎم اﯾﻨﻬﺎ ﺑﻪ ﮐﻨﺎر ... ﺧﺴﺘﻪ ﺑﻮدن از ﻣﻌﻠﻘﯽ ﺗﻮ ﻫﻮا ... اﺣﺴﺎﺳﯽ ﮐﻪ ﯾﻪ ﺷﺐ زﻣﺴﺘﻮﻧﯽ ﺟﺮﻗﻪ اي ﺧﻮرد ... ﭼﻨﺪ ﺷﺐ ﺑﻌﺪش ﺑﺎ ﯾﻪ‬ ‫ﺟﻌﺒﻪ ﭘﺮ از ﺷﯿﺮﯾﻨﯽ ﻫﺎي زﯾﺒﺎي ﻗﺮﻣﺰ رﻧﮓ ﺑﻪ ﺷﮑﻞ ﻗﻠﺐ دوﺑﺎره ﻣﺮور ﺷﺪ ... و ﺑﺮاي ﻣﻦ ﺑﺎ اﯾﻦ ﮔﯿﺮه ﻃﻼﯾﯽ رﻧﮓ ﺑﯽ ﻧﻈﯿﺮ ﺗﺜﺒﯿﺖ‬ ‫ﺷﺪ ... ﻏﯿﺮ ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﻫﺮ روز ﺣﺎﻟﻢ ﭘﺮﺳﯿﺪه ﺷﺪ ...‬ ‫اﻣﺎ اﺣﺴﺎس ﻣﯿﮑﺮدم از وﻗﺘﯽ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﺎ ﺣﺎﻣﺪ ﺻﻤﯿﻤﯽ ﺷﺪن ... از وﻗﺘﯽ ﻓﻨﺪق ﻋﺎﻣﻞ رﻓﺘﻦ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﻪ اون ﺧﻮﻧﻪ ﺷﺪ ... از وﻗﺘﯽ‬ ‫ﺑﺮاي ﯾﻪ ﺷﺐ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﺎ ﺣﻀﻮر ﺣﺎﻣﯽ ﺣﺎﺿﺮ ﺷﺪن ﺗﻮ اﺗﺎﻗﺎﺷﻮن ﺑﺨﻮاﺑﻦ و ﻓﺮداش ﺑﺎ آب و ﺗﺎب ﺑﺮام ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﻨﻦ ... ﺗﻤﺎم داﺷﺘﻪ‬ ‫ﻫﺎم ﭘﺮ ﮐﺸﯿﺪن و رﻓﺘﻦ ... دﯾﮕﻪ ﺣﺘﯽ ﻗﺮﺑﻮن ﺻﺪﻗﻪ ﻫﺎي ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ... اﻇﻬﺎر دﻟﺘﻨﮕﯿﺸﻮن ﺑﻬﻢ ﻫﻢ ﺗﻮ اﯾﻦ ﺳﻪ ﻫﻔﺘﻪ ﺣﺎﻟﻢ رو ﺑﻬﺘﺮ‬ ‫ﻧﮑﺮد ﮐﻪ ﻧﮑﺮد ...‬ ‫ﺳﯿﺎ در اﺗﺎق رو ﺑﺴﺖ ﺗﺎ ﻣﻦ ﻣﺜﻼ ﺑﺨﻮاﺑﻢ و ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ زﯾﺎدي زود ﺷﺮوع ﺷﺪه ﺑﻮد و اﻧﮕﺎر ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ زود داﺷﺖ ﺳﺮد ﻣﯿﺸﺪ ...‬ ‫ﺣﺎﺻﻞ ﺑﻪ ﻫﻢ رﯾﺨﺘﮕﯽ ﻫﻮرﻣﻮن ﻫﺎم ﺑﻮد؟ ﺣﺎﺻﻞ ﺧﺴﺘﮕﯽ و ﺗﻐﯿﯿﺮات ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻫﻢ ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ اﻣﺎ در ﺗﻤﺎم ﺗﻠﻔﻨﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ اﯾﻦ ﭼﻨﺪ‬ ‫وﻗﺖ ﺑﻬﻢ زده ﺑﻮد ﻓﻘﻂ ﯾﻪ ﺟﻤﻠﻪ ﻫﯽ ﺗﮑﺮار ﺷﺪه ﺑﻮد: ﭼﺘﻪ ﻫﻤﺮاز؟ ﺧﻮب ﻧﯿﺴﺘﯽ؟‬ ‫و ﺟﻮاب ﺗﮑﺮاري ﻣﻦ: ﺧﻮﺑﻢ ... ﮐﺎرﻫﺎت ﭼﻪ ﻃﻮر ﭘﯿﺶ ﻣﯿﺮه؟‬ ‫و ﺟﻤﻠﻪ دﯾﺸﺒﺶ: ﻫﻤﺮاز داري دﯾﻮﻧﻪ ام ﻣﯿﮑﻨﯽ ... ﭼﺘﻪ؟ ﭼﺮا ﻧﮕﺎﻫﺖ اﯾﻦ ﺷﮑﻠﯽ ﺷﺪه؟ ﭼﺮا ﺻﺪات اﯾﻦ ﻃﻮري ﺷﺪه؟‬ ‫و ﻣﻦ ﺟﺮات ﻧﮑﺮدم ﺑﭙﺮﺳﻢ ﭼﺮا ﻣﻦ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺗﻮ ﻧﮕﺎﻫﺖ اون ﻧﮕﺎه ﻧﯿﺴﺖ؟ و اﯾﻨﮑﻪ ﮐﻢ ﻣﯿﺎوردم اﮔﺮ ﻣﯿﭙﺮﺳﯿﺪم ﭼﺮا ﺗﻮ ﮐﻪ‬ ‫ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﯽ ﺑﺮي ﺧﻮﻧﻪ ﻧﯿﮑﯽ دروغ ﮔﻔﺘﯽ ... ﻣﻦ ارزﺷﺶ رو داﺷﺘﻢ ﺑﺮات؟‬ ‫
- اﻣﺮوز ﯾﮑﻢ زودﺗﺮ ﻣﯿﺮم ...‬ ‫اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ رﺿﺎ دﺳﺘﯿﺎر ﮐﺎرﮔﺮداﻧﻤﻮن ﺑﻮد ...‬ ‫ﺗﺎﯾﯿﺪي ﮐﺮد: آره ﺑﺮو ... ﺧﯿﻠﯽ ﺧﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯿﺮﺳﯽ ... اﺟﺮا ﯾﮑﻢ ﺟﻠﻮ اﻓﺘﺎده وﮔﺮﻧﻪ اﯾﻦ ﻃﻮري ﺗﺤﺖ ﻓﺸﺎرﺗﻮن ﻧﻤﯿﺬاﺷﺘﯿﻤﺘﻮن ...‬ ‫دو ﺷﺐ ﺑﻮد ﭘﻠﮑﻢ ﻣﯿﭙﺮﯾﺪ ... دﻟﻢ ﺑﺮاي ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﭘﺮ ﻣﯿﮑﺸﯿﺪ ... ﺑﺎﯾﺪ ﻣﯿﺮﻓﺘﻢ اﻣﺮوز ﯾﺎ ﻓﺮدا دﯾﺪﻧﺸﻮن اﻣﺎ ﻗﺒﻞ از ﻫﺮ ﭼﯿﺰ ﺑﻪ ﺧﻮاب و‬ ‫آراﻣﺶ اﺣﺘﯿﺎج داﺷﺘﻢ ... ﺑﻪ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدن ... دﻟﻢ ﮐﺎﻧﺎﭘﻪ ﺧﻮﻧﻪ رو ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ... ﺷﺎل ﻣﺎدرم رو روم ﺑﮑﺸﻢ و ﮐﺘﺎب ﺑﺨﻮﻧﻢ ... دﻟﻢ اون‬ ‫ﺷﺐ زﯾﺒﺎي ﺗﻮ ﭘﺎرك رو ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ... دﻟﻢ ﺣﺎﻣﯽ رو ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ و ﺳﻪ ﻫﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻮدﻧﺶ ﻣﺜﻞ ﻗﺒﻞ ﻧﺒﻮد اﻧﮕﺎر درﮔﯿﺮ ﺧﻮدش ﺑﻮد‬ ‫... ﯾﺎ ﻣﻦ اﻧﻘﺪر درﮔﯿﺮ ﺧﻮدم ﮐﻪ ﺣﺴﺶ و ﺟﻤﻼﺗﺶ رو ﻧﻤﯿﮕﺮﻓﺘﻢ ...‬ ‫ﻧﺮﯾﻤﺎن ﺑﻮد اﻣﺎ ﺳﺮ ﺗﻤﺮﯾﻦ ﻧﯿﻮﻣﺪ ... ﻣﻨﺸﯽ ﺻﺤﻨﻪ اش ﺑﻮد و دﺳﺘﯿﺎرش ... ﭘﻮﯾﺎن ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺧﻮب ﺑﻮد اﻣﺎ ﻣﻦ ﺗﺸﻨﻪ ﺑﺪه‬ ‫ﺑﺴﺘﺎﻧﻬﺎي ﻋﺎﻃﻔﯽ ﺳﺮ ﺻﺤﻨﻪ ﻣﻮن ﺑﺎ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻮدم ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﺑﺮاي ﻋﻮض ﺑﻪ اﺗﺎق ﭘﺸﺖ ﺻﺤﻨﻪ رﻓﺘﻢ ... ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻫﻢ ﻫﻤﻪ رﻓﺘﻪ ﺑﻮدن ... ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﺑﻮدم زود ﺗﺮ ﺑﺮم دﯾﺮﺗﺮ از ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد از‬ ‫ﺑﺲ ﮐﻪ ﭘﻮﯾﺎن ﻫﯽ ﯾﺎدش رﻓﺖ و از اول ﺗﮑﺮار ﮐﺮدﯾﻢ و ﺑﻌﺪ ﺗﻠﻔﻦ ﻧﺴﺒﺖ ﻃﻮﻻﻧﯽ داﺷﺘﻢ و ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﻫﻤﻪ رﻓﺘﻪ ﺑﻮدن ﭘﺸﺖ ﺑﻪ در‬ ‫اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮدم ﺳﻌﯽ داﺷﺘﻢ وﺳﺎﯾﻠﻢ رو ﺗﻮ ﮐﯿﻔﻢ ﺑﺬارم ... زﯾﻨﺐ ﺧﺎﻧﻮﻧﻢ و داﻣﺎدش و ﺑﺴﺎز ﺑﻔﺮوش ﺑﻮدن ﮐﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻫﻢ ﻣﻐﺰم رو‬ ‫ﺧﻮرده ﺑﻮدن ﺑﺎﯾﺪ ﻣﯿﺮﻓﺘﻢ ﺑﯿﺮون ﺑﻪ ﺳﯿﺎ زﻧﮓ ﻣﯿﺰدم ...‬ ‫ﺻﺪاي در اﺗﺎق اوﻣﺪ ... ﮐﯿﻔﻢ رو ﺗﻮي دﺳﺘﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﭼﺮﺧﯿﺪم ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﻧﺮﯾﻤﺎن ﺑﻮد ... ﺗﺮﺳﯿﺪم ... ﺗﻪ دﻟﻢ ﺧﺎﻟﯽ ﺷﺪ ... ﭼﺸﻤﺎش‬ ‫ﻗﺮﻣﺰ ﺑﻮد و ﺧﻮدش ﻫﻢ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺣﺎل ﻋﺎدي ﻧﺪاﺷﺖ ... ﺑﻮي ﺧﺎﺻﯽ ﻣﯿﺪاد ﺑﻮي ﯾﻪ دود ﺧﺎص ... ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ﯾﻌﻨﯽ ﺷﻨﯿﺪه ﺑﻮدم ﮐﻪ‬ ‫ﻧﻮﻋﯽ ﻣﻮاد ﺧﺎص ﻣﯿﮑﺸﻪ ... اﻣﺎ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﺑﺎﻫﺎش ﺳﺮﮐﺎر ﻧﻤﯿﺎد اﻣﺎ اﻻن ... آب دﻫﻨﻢ رو ﻣﺤﮑﻢ ﻗﻮرت دادم و آروم آروم ﺑﻪ ﺳﻤﺖ‬ ‫در ﺣﺮﮐﺖ ﮐﺮدم ...‬ ‫
- ﮐﺠﺎ ﺧﻮﺷﮕﻠﻪ؟ ﻓﻘﻂ ﻣﻦ ﺑﺪم ... از ﭼﯿﻪ ﻣﻦ ﺧﻮﺷﺖ ﻧﻤﯿﺎد ... اون آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ﺣﺘﻤﺎ ﺧﻮب ﺑﻬﺖ ﺳﺮوﯾﺲ ﻣﯽ ده ﮐﻪ ﻣﺎ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺖ‬ ‫ﻧﻤﯿﺎﯾﻢ ...‬ ‫ﻫﯿﭽﯽ ﻧﻤﯿﮕﻔﺘﻢ ﯾﻌﻨﯽ ﻻل ﺷﺪه ﺑﻮدم ... ﻓﻘﻂ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﻓﺮار ﮐﻨﻢ ... ﺑﻬﻢ ﻧﺰدﯾﮏ ﺗﺮ ﺷﺪ و ﻣﻦ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺗﻮ دﯾﻮرا ﻓﺮو روﻓﺘﻢ و ﺧﻮدم‬ ‫رو ﺑﻪ ﻣﺴﺖ در ﮐﺸﯿﺪم ... ﺑﯿﻨﯿﺶ رو ﺑﺎﻻ ﮐﺸﯿﺪ: ﺑﺎ ﭘﻮﻟﺪارﻫﺎ ﻣﯿﮕﺮدي ﺧﻮب ... ﺑﺎ اون ﻟﺒﺎﺳﺎي ﻟﻮﮐﺲ ... و اون ﻣﺎﺷﯿﻦ و اون ﻧﻔﻮذ‬ ‫وﺣﺸﺘﻨﺎﮐﺶ ... ﺗﺎزه ﺑﻪ ﻣﺤﻤﺪ ﻫﻢ ﺣﺘﻤﺎ ﺣﺎﻟﻬﺎﯾﯽ دادي ﮐﻪ از اون ﺳﺮ اﯾﺮان زﻧﮓ ﻣﯿﺰﻧﻪ ﻓﺤﺶ ﺑﺎروﻧﻢ ﻣﯿﮑﻨﻪ ... ﺑﺬار ﻻاﻗﻞ ﮐﺎري‬ ‫ﮐﺮده ﺑﺎﺷﻢ دﻟﻢ ﻧﺴﻮزه ... ﺧﻮﺷﮕﻠﯽ ... ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺷﮕﻞ ... از روز اول ﻫﻢ ﺑﻪ ﻧﻈﺮم ﺧﻮاﺳﺘﻨﯽ اوﻣﺪي ﺑﺎ اون ﺻﺪاي ﭘﺮ از ﻋﺸﻮه ات‬ ‫...‬ ‫... ﻟﻌﻨﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﻪ زن ﺑﻮدم ... ﻟﻌﻨﺖ ﺑﻪ ﺻﺪاﯾﯽ ﮐﻪ ﻫﺮ ﮐﺎري ﻣﯽ ﮐﺮدم اﯾﻦ ﻃﻮر ﺑﻮد ... ﻟﻌﻨﺖ ﺑﻪ زﻧﺪﮔﯽ ... ﺑﻪ ﮐﺎرم ... ﺑﻪ ﻫﻤﻪ‬ ‫ﭼﯿﺰ ... ﻓﻘﻂ ﻓﺮﯾﺎد زدم:‬ ‫
- ﺧﻔﻪ ﺷﻮ ﻋﻮﺿﯽ ...‬ ‫ﻓﺮﯾﺎد زدم: آﺷﻐﺎل ...‬ ‫ﺑﺎ ﻓﺮﯾﺎد ﻣﻦ ﺑﻮد ﯾﺎ ﺧﻮردن ﻧﺮﯾﻤﺎن ﺑﻪ ﻣﯿﺰ ﮐﻪ در ﺑﺎز ﺷﺪ ... رﺿﺎ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎ ﺗﺮس ﻧﮕﺎﻫﻤﻮن ﻣﯿﮑﺮد ﻣﺤﮑﻢ ﺑﻪ ﭘﯿﺸﻮﻧﯿﺶ ﮐﻮﺑﯿﺪ:‬ ‫ﺑﺪﺑﺨﺘﻤﻮن ﮐﺮدي ﻧﺮﯾﻤﺎن ...‬ ‫ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ اوﻣﺪ ﮐﻪ ﺷﺎﻟﻢ رو داﺷﺘﻢ روي ﺳﺮم ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪم و ﺗﺮﺳﺎن ﮔﻔﺖ: ﻫﻤﺮاز ... ﻫﻤﺮاز ﺻﺒﺮ ﮐﻦ ﺣﺮف ﻣﯿﺰﻧﯿﻢ ...‬ ‫
- دﻫﻨﺖ رو ﺑﺒﻨﺪ ... ﻣﻦ دﯾﮕﻪ ﻧﻤﯿﺎم ... ﻓﻬﻤﯿﺪي ... دﯾﮕﻪ ﻧﻤﯿﺎم ...‬ ‫ﭘﺮﯾﺪم ﺑﯿﺮون رﺿﺎ ﭘﺸﺖ ﺳﺮم اﺳﻤﻢ رو ﺻﺪا ﻣﯿﮑﺮد و ﻣﻦ اﺷﮏ ﻣﯿﺮﯾﺨﺘﻢ ﺑﻪ ﭘﻬﻨﺎي ﺻﻮرﺗﻢ ... داﺷﺘﻢ ﺧﻔﻪ ﻣﯿﺸﺪم ... ﺣﺎﻟﻢ از ﺧﻮدم‬ ‫ﺑﻬﻢ ﻣﯿﺨﻮرد ... از ﺗﻤﺎم ﺣﺮﻓﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻬﻢ زد ... از زﻧﺪه ﺑﻮدﻧﻢ ... اي ﮐﺎش ﺧﻮدم رو از اﯾﻦ ﭘﻞ ﭘﺮت ﻣﯿﮑﺮدم ﭘﺎﯾﯿﻦ ... ﺧﻮدم رو‬ ‫ﺗﻮي ﺗﺎﮐﺴﯽ درﺑﺴﺖ اﻧﺪاﺧﺘﻢ ... ﺑﺮام ﻣﻬﻢ ﻧﺒﻮد ﮐﻪ اﻻن ﭼﯽ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮد ... اﻻن ﻣﻦ ﻓﻘﻂ دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺑﺮم و ﺗﻮي آﻏﻮﺷﺶ ﮔﻢ‬ ‫ﺑﺸﻢ ... ﺑﺮم ﭘﯿﺸﺶ ﻋﻄﺮ ﺳﯿﮕﺎرش رو ﻧﻔﺲ ﺑﮑﺸﻢ ... دﻟﻢ ﺣﺎﻣﯽ رو ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ.‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫راﻧﻨﺪه ﺗﺎﮐﺴﯽ ﺗﻤﺎم ﻃﻮل راه ﺗﻮي آﯾﻨﻪ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد و ﻓﮑﺮ ﻣﮑﯿﻨﻢ ﺑﺮاي اﺷﮏ ﻫﺎم ﻏﺼﻪ ﺧﻮرد ... ﭘﯿﭽﯿﺪ ﺗﻮ ﮐﻮﭼﻪ ﺑﺎغ ... دﻟﻢ ﭘﺮ‬ ‫ﻣﯿﮑﺸﯿﺪ ﺑﺮاي ﻣﺮدي ﮐﻪ ﺗﻮ اﯾﻦ ﻋﻤﺎرت ﺑﻮد ... اﮔﺮ ﻫﻢ ﻧﺒﻮد ﻣﯿﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺗﺎ اﺑﺪ اﯾﻦ ﺟﺎ ﻣﻨﺘﻈﺮش ﺑﻤﻮﻧﻢ ... ﺟﻠﻮي در ﯾﻪ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺳﯿﺎده‬ ‫رﻧﮓ ﭘﺎرك ﺑﻮد ... ﺗﺎﮐﺴﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﺟﻠﻮﺗﺮ ﺑﺮه ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻢ ﺑﺎﯾﺴﺘﻪ ... ﺣﺎﻣﺪ ﺑﻮد ﯾﻪ ﺳﺎك ﮐﻮ ﭼﯿﮏ رو ﮔﺬاﺷﺖ ﺗﻮي ﺻﻨﺪوق ﻋﻘﺐ و‬ ‫ﺑﻌﺪ دوﺑﺎره رﻓﺖ ﺗﻮ ... و ﺑﻌﺪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ ﺣﺎﻣﯽ و ﯾﻪ ﺳﺎك دﯾﮕﻪ ﺑﻪ ﻋﻼوه ﯾﻪ ﺳﺒﺪ ﻣﺨﺼﻮص ﺧﻮراﮐﯽ ﻫﺎي ﻣﺴﺎﻓﺮت ﺑﯿﺮون‬ ‫اوﻣﺪن ... ﻣﻦ ... ﺗﻤﻮم ﺷﺪم اون ﻟﺤﻈﻪ ... ﺑﭽﻪ ﻫﺎ داﺷﺘﻦ ﺑﺎ ﭘﺪرﺷﻮن ﻣﺴﺎﻓﺮت ﻣﯿﺮﻓﺘﻦ ... و ﻣﻦ ... ﻣﻦ ﮐﯽ ﺑﻮدم؟ ﺟﺎده ﺻﺎف ﮐﻦ‬ ‫... ﺑﺮاي اﯾﻨﮑﻪ ﺣﺎﻣﺪ ﺑﺘﻮﻧﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎش رو داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ... ﺣﺎﻣﯽ ﻟﺒﺎس رﺳﻤﯽ ﺗﻨﺶ ﺑﻮد ... ﮔﻮﻧﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو ﺑﻮﺳﯿﺪ و ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺳﻮار‬ ‫ﺷﺪن ... و ﺑﻌﺪ ﻧﯿﮑﯽ از ﺗﻮي ﺣﯿﺎط ﺑﯿﺮون اوﻣﺪ ... دﯾﮕﻪ اوﻧﺠﺎ ﻣﻮﻧﺪن ﻓﺎﯾﺪ ه اي ﻧﺪاﺷﺖ ... ﺗﺎﺑﻠﻮي رو ﺑﻪ روم ﺑﺮام ﮐﺎﻓﯽ ﺑﻮد ... ﻣﻦ‬ ‫ﻫﻤﺮاز ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣﯿﮕﻔﺘﻢ ﺑﺎ دﯾﺪن ﭼﯿﺰي ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺖ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﻮﻧﺪ و ﭘﺮﺳﯿﺪ ... ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﺟﻠﻮم ﺑﻮد ﺟﺎي ﺗﻤﺎم‬ ‫ﺳﺌﻮاﻟﻬﺎي دﻧﯿﺎ ﭘﺮ از ﭘﺎﺳﺦ ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﺧﺎﻧﻮم ﭘﯿﺎده ﻧﻤﯿﺸﯿﺪ؟‬ ‫ﺑﺎ ﺻﺪاي ﻟﺮزون ﮔﻔﺘﻢ: ﻧﻪ ... اﮔﺮ ﻣﯿﺸﻪ دﻧﺪه ﻋﻘﺐ ﺑﮕﯿﺮﯾﺪ ...‬ ‫ﺗﻤﺎم ﺑﺪﻧﻢ ﻣﯿﻠﺮزﯾﺪ ... ﻫﻤﻪ ﺗﻨﻢ ﯾﻪ ﺑﻐﺾ ﮔﻨﺪه ﺑﻮد ... ﯾﻪ ﺑﻐﺾ ﮐﻪ اﻧﺘﻬﺎﯾﯽ ﻧﺪاﺷﺖ ... ﻣﻦ ... ﻫﯿﭻ ﭼﯽ ﻧﺒﻮدم ... ﯾﻪ زن ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺑﻪ‬ ‫ﺟﺮم اﻧﺪك ﺟﺬاﺑﯿﺘﺶ ﺑﺮاي ﻫﻤﮑﺎرش ﻋﺎﻣﻠﯽ ﺑﻮد ﺑﺮاي ﻟﺬت ... ﯾﻪ ﺧﺎﻟﻪ ﺑﻮدم ﺑﺮاي ﺗﺎﺛﯿﺮ ﮔﺬاﺷﺘﻦ رو ي ﺧﻮاﻫﺮ زاده ﻫﺎم ﺗﺎ ﭘﺪرﺷﻮن‬ ‫رو ﺑﭙﺬﯾﺮن ... ﯾﻪ دﺧﺘﺮ ﺑﻮدم ... ﺑﺮاي ﺣﺎﻣﯽ ... ﻫﯿﭻ ﭼﯽ ﻧﺒﻮدم و ﺷﺎﯾﺪ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻫﻢ دوﺳﺘﻢ ﻧﺪاﺷﺖ ﯾﺎ ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻢ داﺷﺖ و ﻣﻦ ...‬ ‫ﺳﺮم رو ﺑﻪ ﺻﻨﺪﻟﯽ ﺗﮑﯿﻪ دادم ... ﻣﻦ ﯾﻪ ﺗﻬﯽ ﺑﻮدم ... ﯾﻪ ﻫﯿﭻ ﺧﯿﻠﯽ ﮔﻨﺪه ﺗﻤﺎم ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮﺷﻮن ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎ ل زﻧﮕﯽ ﮐﺮده‬ ‫ﺑﻮدم د رﭼﻨﺪ ﺳﺎﻋﺖ ﻧﺎﺑﻮد ﺷﺪه ﺑﻮد و ﻣﻦ ﻧﻪ اﻋﺘﻤﺎدي دﯾﮕﻪ ﺑﻪ ﺷﻐﻠﻢ داﺷﺘﻢ ... ﻧﻪ ﺑﻪ داﺷﺘﻪ ﻫﺎم ... ﺑﻐﻀﻢ ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺑﻠﻨﺪ ﺗﺮي‬ ‫ﺗﺮﮐﯿﺪ و ﻧﻪ ... ﻧﻪ ﺑﻪ ﻋﺸﻘﻢ ...‬ ‫ﻧﺰدﯾﮏ ﺧﻮﻧﻪ ﭘﯿﺎده ﺷﺪم و ﭘﻮل راﻧﻨﺪه رو ﭘﺮداﺧﺖ ﮐﺮدم: ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ آﻗﺎ ﺗﻮ اﯾﻦ ﻣﺪت ﺷﻤﺎ رو ﻫﻢ اذﯾﺖ ﮐﺮدم ...‬ ‫
- ﻧﻪ دﺧﺘﺮم ... اﻣﺎ ... ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﺮاﻗﺐ ﺧﻮدت ﺑﺎش ...‬ ‫ﮐﻠﯿﺪ اﻧﺪاﺧﺘﻢ وارد ﺧﻮﻧﻪ ﺷﺪم و ﮐﻪ ﮐﺎرﮔﺮﻫﺎ داﺷﺘﻦ ﻣﺘﺮش ﻣﯽ ﮐﺮد ... ﺗﺎ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ دﯾﮕﻪ ﺣﺘﯽ ﺧﻮﻧﻪ ﻫﻢ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... ﻣﻮﺑﺎﯾﻞ رو‬ ‫ﺑﺮداﺷﺘﻢ ... ﺑﻪ ﺳﯿﺎ زﻧﮓ ﺑﺰﻧﻢ ... ﺗﻨﻬﺎ ﭘﻨﺎﻫﻢ اون ﺑﻮد ﺗﻮ اﯾﻦ ﻟﺤﻈﻪ ... ﺑﻮق ﺳﻮم ﮔﻮﺷﯽ ﺑﺮداﺷﺘﻪ ﺷﺪ ... آوﯾﺴﺎ ﺑﻮد: ﻫﻤﺮاز ﺟﻮن ...‬ ‫اﻟﻮ ... اﻟﻮ ...‬ ‫ﺟﻮاب ﻧﺪادم ... ﻗﻄﻊ ﮐﺮدم و ﺑﻌﺪ ﮔﻮﺷﯽ رو ﺧﺎﻣﻮش ﮐﺮدم ... ﮐﻪ ﭼﯽ؟ ﺑﺎ آوﯾﺴﺎ ﺑﯿﺮون ﺑﻮد و ﻟﺤﻈﺎت ﺧﻮش اون رو ﻫﻢ ﺑﻬﻢ‬ ‫ﻣﯿﺮﯾﺨﺘﻢ؟ ﮐﻪ ﭼﯽ واﻗﻌﺎ؟ اﺣﺴﺎس ﺧﻮب اون رو ﻫﻢ ﺑﺮﯾﺰم ... ﭼﯽ ﻧﺼﯿﺒﻢ ﻣﯿﺸﻪ ... واﻗﻌﺎ ﭼﯽ؟‬ ‫ﻧﺸﺴﺘﻢ روي ﻣﺒﻞ ... ﻫﻨﻮز ﻫﻤﻪ ﺟﺎم ﻣﯿﻠﺮزﯾﺪ ... اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﺗﻮي ﻣﻌﺪم ﭼﯿﺰي ﺗﺎب ﺧﻮرد ... ﭘﯿﭻ ﺧﻮرد ... دوﯾﺪم ﺳﻤﺖ‬ ‫دﺳﺘﺸﻮﯾﯽ ﻫﻤﻪ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﻫﺎم رو ﺑﺎﻻ آوردم ... ﻫﻤﻪ دردﻫﺎم رو ﻫﻤﻪ زﺟﺮﻫﺎم رو ﻫﻤﻪ ﺗﻠﺨﯽ ﻫﺎ رو ... ﺻﻮرﺗﻢ رو آب زدم ﺑﻪ زور ﺑﺪﻧﻢ‬ ‫رو ﮐﻪ ﻣﺜﻞ ﺟﻨﺎزه ﺑﻮد ﺣﺮﮐﺖ دادم ﺑﯿﺮون ... ﺗﻠﻔﻦ زﻧﮓ ﻣﯿﺨﻮرد ... زﻧﮓ ﻣﯿﺨﻮرد ... زﻧﮓ ﻣﯿﺨﻮرد رﻓﺖ روي ﭘﯿﻐﺎم ﮔﯿﺮ ... ﺳﯿﺎوش‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﺑﻮد: دﺧﺘﺮه زﺑﻮن دراز ﮔﻮﺷﯿﺖ ﭼﺮا ﺧﺎﻣﻮﺷﻪ ... زﻧﮓ ﻣﯿﺰﻧﯽ ﺧﻮﻧﻪ ﻣﺮدم ﭼﺮا در ﻣﯿﺮي ... آوﯾﺴﺎ ﺑﻌﺪش ﻫﺮ ﭼﯽ ﺑﻬﺖ زﻧﮓ زد ﭼﺮا‬ ‫اﺷﻐﺎل ﺑﻮدي ...‬ ‫ﭘﺎﻫﺎم رو ﺗﻮي ﺷﮑﻤﻢ ﺟﻤﻊ ﮐﺮدم ... ﺣﺲ و ﺣﺎﻟﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺪ ﺑﻮد ... ﻧﻔﺮ ﺑﻌﺪي ﻋﻤﻪ ﺑﻮد: ﻫﻤﺮاز ﻓﺪات ﺷﻢ ... ﮐﺠﺎﯾﯽ ﻋﻤﻪ ﻓﺪات ﺷﻪ‬ ‫... ﻣﯿﺪوﻧﯽ ﭼﻨﺪ وﻗﺘﻪ ﯾﻪ ﺳﺮاغ از ﻣﻦ ﻧﮕﺮﻓﺘﯽ؟ ﯾﻪ زﻧﮓ ﺑﺰن ... دارﯾﻢ ﻣﺤﻤﺪ اﻣﯿﻦ رو دادﻣﺎد ﻣﯿﮑﻨﯿﻢ ...‬ ‫... ﻣﺤﻤﺪ اﻣﯿﻦ ... ﭘﺴﺮ ﺑﺰرگ ﻋﻤﻪ ... ﻋﻤﻪ ... ﺑﺎغ ﮔﻼﺑﯽ ... ﻣﻦ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﻋﺠﯿﺒﻢ ... ﮔﻮﺷﯽ ﺧﺎﻣﻮﺷﻢ ... ﻣﻮﻫﺎي ﺧﯿﺴﻢ رو از ﭘﯿﺸﻮﻧﯽ‬ ‫ام ﻋﻘﺐ زدم و ﻟﺒﻬﺎي ﺳﺮدم رو زﯾﺮ دﻧﺪوﻧﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ ... ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﮐﻤﺪ دﯾﻮاري اﺗﺎﻗﻢ رﻓﺘﻢ ... ﺧﺴﺘﻪ ﺑﻮدم ...‬ ‫ﺧﯿﻠﯽ ﺧﺴﺘﻪ ...‬ ‫ﺑﻮي ﺧﺎك ﻧﻢ ﺧﻮرده رو ﻧﻔﺲ ﮐﺸﯿﺪم ... ﺗﺎ ﺗﻪ دﻧﯿﺎ ﺑﻮي زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯿﺪاد ... ﺗﺮﻣﯿﻨﺎل ﻫﻢ اﯾﻦ ﻣﻮﻗﻊ ﺷﺐ ﺧﻠﻮت ﺧﻠﻮت ﺑﻮد ... ﭼﺸﻤﻬﺎم‬ ‫رو ﮐﻪ از ﺷﺪت ﮔﺮﯾﻪ و ﺧﺴﺘﮕﯽ دﯾﮕﻪ ﺳﻮﯾﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻦ رو ﺑﻬﻢ ﻓﺸﺮدم ﺗﺎ ﺑﻬﺘﺮ ﺑﺘﻮﻧﻢ ﺑﺒﯿﻨﻢ ... اﻃﺮاﻓﻢ رو ... ﻣﺤﻤﺪ اﻣﯿﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ‬ ‫ﭘﺮاﯾﺪش ﺗﮑﯿﻪ داده ﺑﻮد و ﮐﻨﺎرش ﻋﻤﻪ ﺑﻮد ﺑﺎ اون ﻫﯿﮑﻞ رﯾﺰه اش ﺗﻮ ﭼﺎدر ﺳﯿﺎﻫﺶ ﮔﺮدن ﻣﯿﮑﺸﯿﺪ ... دوﺑﺎره ﺑﻐﺾ ﮐﺮدم ... ﺳﺎك‬ ‫ﻫﻮﻟﯽ ﮐﻪ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮدم رو ﺑﻪ دﺳﺖ ﭼﭙﻢ دادم و ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ رﻓﺘﻢ ... ﺑﺎ دﯾﺪﻧﻢ ﻣﺤﮑﻢ ﺑﻐﻠﻢ ﮐﺮد ... و ﻣﻦ ﭼﻪ ﻗﺪر اﯾﻦ روزﻫﺎ ﺑﻪ آﻏﻮش‬ ‫اﺣﺘﯿﺎج داﺷﺘﻢ ... ﻫﻖ زدم و ﻋﻤﻪ ﻧﭙﺮﺳﯿﺪ ... ﻧﭙﺮﺳﯿﺪ از ﺑﻌﺪ از دوﺳﺎل ﺑﻪ اﯾﻦ ﺷﻬﺮ ﮐﻮﭼﯿﮏ ﭘﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻨﻢ ... ﻧﭙﺮﺳﯿﺪ از ﻗﯿﺎﻓﻪ داﻏﻮﻧﻢ ...‬ ‫ﻣﺤﻤﺪ اﻣﯿﻦ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﻮد ﺳﺮ ﺑﻪ زﯾﺮ ﺳﻼﻣﯽ ﮐﺮد و ﺳﺎك رو از دﺳﺘﻢ ﮔﺮﻓﺖ ﮔﺬاﺷﺖ ﺗﻮ ﺻﻨﺪوق ﻋﻘﺐ ...‬ ‫ﺳﺮم رو ﮔﺬاﺷﺘﻢ روي ﺑﺎﻟﺸﺖ ﺳﻔﯿﺪ ﻋﻤﻪ ﻫﻤﻮن ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ اﻃﺮاﻓﺶ رو ﺑﺎ ﻧﺦ ﺻﻮرﺗﯽ ﺷﻤﺎره دوزي ﻇﺮﯾﻔﯽ ﺑﻪ ﺷﮑﻞ ﻏﻨﭽﻪ ﮔﻞ رز‬ ‫داﺷﺖ ... ﺗﻮ اﯾﻦ ﻫﻮاي ﻧﯿﻤﻪ ﺳﺮد زﻣﺴﺘﻮﻧﯽ اﯾﻦ ﺷﻬﺮ ﮐﻮﯾﺮي دراز ﮐﺸﯿﺪم ﺗﺸﮏ اﺗﺎق ﻣﺤﻤﺪ رﺿﺎ ﭘﺴﺮ ﮐﻮﭼﯿﮏ ﻋﻤﻪ ﮐﻪ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد‬ ‫ﺑﻪ اﺗﺎق ﺑﺮادر ﺑﺰرﮔﺶ ... ﺧﻮﻧﻪ ﻋﻤﻪ ﮐﻮﭼﯿﮏ ﺑﻮد ... ﺻﺪاي اذان ﻣﺴﺠﺪ ﺗﻮي ﺧﻮﻧﻪ ﭘﯿﭽﯿﺪ و ﺻﺪاي ﺑﺎز ﺷﺪن در اﺗﺎق ﻋﻤﻪ ... ﺷﻮﻫﺮ‬ ‫ﻋﻤﻪ ام ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺮاي ﻧﻤﺎز داﺷﺖ ﻣﯿﺮﻓﺖ ﺑﻪ ﻣﺴﺠﺪ ... ﻣﺮد ﻓﻮق اﻟﻌﺎده اي ﺑﻮد ... ﻣﻬﺮﺑﻮن و دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﯽ ...‬ ‫داﺷﺘﻢ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم ﻣﯿﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺑﺎ ﺧﻮﻧﻪ اي ﮐﻪ ﺑﺮاي رﻫﻦ ﺑﻬﻢ ﻣﯿﺪادن ﺑﻤﻮﻧﻢ ﻫﻤﯿﻦ ﺟﺎ ... ﯾﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﺨﺮم ... ﺷﻮﻫﺮ ﻋﻤﻪ ام ﻣﻌﻠﻢ ﺑﺎز‬ ‫ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﻣﯽ ﺗﻮﻧﺴﺖ ﺗﻮ ﺗﻨﻬﺎ ﻫﻨﺮﺳﺘﺎن اﯾﻦ ﻣﻨﺰﻗﻪ ﺑﺮام ﯾﻪ ﮐﺎري دﺳﺖ و ﭘﺎ ﮐﻨﻪ ... ﻧﺸﺪ ﻣﻨﺸﯽ ﻣﯿﺸﺪم ﯾﻪ ﺟﺎ ... ﻫﻤﯿﻦ ﺟﺎ‬ ‫ﻣﯿﻤﻮﻧﺪم ... ﭼﯿﺰي ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﺨﻮام ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮش ﺑﺮﮔﺮدم ﺑﻪ اون ﺷﻬﺮ ... ﺑﻌﺪ از ﻓﻮت ﻣﺎﻣﺎن و رﻫﺎ ﻋﻤﻪ ﭼﻪ ﻗﺪر ﮔﺮﯾﻪ زاري ﮐﺮد ...‬ ‫ﺷﻮﻫﺮ ﻋﻤﻪ ام ﺧﻮدش دوﺑﺎر اوﻣﺪ دﻧﺒﺎﻟﻢ ﮐﻪ ﺑﺮم ﺑﺎﻫﺎﺷﻮن زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﻢ ... اﻣﺎ ﻣﻦ ﻫﻢ درﺳﻢ ﺑﻮد و ﺷﻐﻞ و رﺷﺘﻪ اي ﮐﻪ ﺗﻮ اﯾﻦ ﺷﻬﺮ‬ ‫ﮐﻮﭼﯿﮏ آﯾﻨﺪه اي ﻧﺪاﺷﺖ ﻫﻢ دو ﺗﺎ ﺧﻮاﻫﺮ زاده ﻫﺎم ... دﻟﻢ ﺑﺮاﺷﻮن ﭘﺮ ﮐﺸﯿﺪ ... دﻟﻢ ﻋﻄﺮ ﺗﻦ ﻧﯿﻮﺷﺎ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﻟﭙﺎي ﮐﻮﺷﺎ رو‬ ‫ﺑﻐﻀﻢ رو ﻗﻮرت دادم ﺑﺎﯾﺪ ﻋﺎدت ﻣﮑﯿﺮدم اوﻧﻬﺎ ﻫﻢ ﻋﺎدت ﻣﯿﮑﺮدن ... ﯾﻌﻨﯽ ﮐﺴﯽ ﺑﻪ ﯾﺎم اﻓﺘﺎده ﺑﻮد ... ﮐﺴﯽ دﻧﺒﺎﻟﻢ ﮔﺸﺘﻪ ﺑﻮد؟‬ ‫ﺑﺎﯾﺪ ﻻ اﻗﻞ ﺑﻪ ﮔﻠﻨﺎر ﺧﺒﺮ ﻣﯿﺪادم ... ﮔﻮﺷﯿﻢ رو از ﺗﻮ ﺟﯿﺐ ﭘﺎﻟﺘﻮم در آوردم ... دﺳﺘﻢ ﻫﯽ رﻓﺖ و ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﺑﻌﺪ ﭘﺸﯿﻤﻮن ﺷﺪم ...‬ ‫ﻻي در رو ﺑﺎز ﮐﺮدم ... آﻓﺘﺎب ﺗﺎ وﺳﻂ ﻫﺎي اﺗﺎق اوﻣﺪه ﺑﻮد ... ﺷﺎﻟﻢ رو وري ﺳﺮم ﻣﺮﺗﺐ ﮐﺮدم و از در ﺧﺎرج ﺷﺪم ... ﺗﻠﻮﯾﺰوﯾﻦ‬ ‫روﺷﻦ ﺑﻮد و ﻋﻤﻪ روﺑﻪ روش ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و داﺷﺖ ﺑﻪ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ آﺷﭙﺰي ﺑﺎ دﻗﺖ ﮔﻮش ﻣﯿﮑﺮد ... ﺑﺎ دﯾﺪﻧﻢ از ﺟﺎش ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ‬ ‫ﺑﯿﻤﺎري آرﺗﺮوزش ﮐﻤﯽ ﻟﻨﮓ ﻣﯿﺰد: ﺑﯿﺎ ﻓﺪات ﺷﻢ ... ﺑﯿﺎ ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﻗﻮﺗﻪ ﺑﺮاي ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮﺗﻢ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫و ﻣﻦ ﭼﻪ ﻗﺪر اﯾﻦ زن رو ﮐﻪ ذره اي ﮐﻨﺠﮕﺎوي ﻧﻤﯿﮑﺮد دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ ... ﺳﻔﺮه رو ﮐﻨﺎر زد ﻧﻮن ﺗﺎزه ... و از ﺳﺮ ﺳﻤﺎور ﻗﻮري ﮔﻞ‬ ‫ﺳﺮﺧﯽ رو ﺑﺮداﺷﺖ و ﻣﻦ ﺑﺪ ﺟﻮر اﺣﺴﺎس ﻣﯿﮑﺮدم ﺑﻮي زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯿﺎد ...‬ ‫
- ﻋﻤﻪ اول ﺑﺮم دﺳﺖ و ﺻﻮرﺗﻢ رو ﺑﺸﻮم ...‬ ‫ﺗﻮي آﯾﻨﻪ ﺑﻪ ﺧﻮدم ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم و دﺳﺘﻢ رﻓﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ اون ﮔﯿﺮه ... ﺑﻐﺾ ﮐﺮدم ... آروم از ﺑﯿﻦ ﻣﻮﻫﺎم ﺑﯿﺮوﻧﺶ ﮐﺸﯿﺪم و‬ ‫ﮔﺬاﺷﺘﻤﺶ ﺗﻮ ﺟﯿﺐ ﺷﻠﻮار: ﻣﻦ ... ﺧﯿﻠﯽ دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ ﺣﺎﻣﯽ ... ﺧﯿﻠﯽ ...‬ ‫... داﺷﺘﻢ ... دارم ... ﺧﻮاﻫﻢ داﺷﺖ اﻣﺎ ﻣﻦ ﯾﺎد ﮔﺮﻓﺘﻢ ... ﯾﺎد ﮔﺮﻓﺘﻢ ﮐﻪ زﻧﺪﮔﯽ رو ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻮارد ﺑﺎﯾﺪ از اﺑﺘﺪا ﺳﺎﺧﺖ ... ﺑﺎﯾﺪ ﺗﺨﺮﯾﺐ‬ ‫ﺷﺪ دوﺑﺎره ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ... دوﺑﺎره ﺳﺎﺧﺖ ... ﺻﻮرت ﺟﺪﯾﺶ اوﻣﺪ ﺟﻠﻮي ﭼﺸﻤﺎم ...‬ ‫ﺑﯿﺮون ﮐﻪ اوﻣﺪم ﺑﻮي ﭼﺎي ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﭘﯿﭽﯿﺪه ﺑﻮد: ﻋﻤﻪ ﻣﯿﺸﻪ ﻣﻦ ﯾﻪ زﻧﮓ ﺑﻪ ﺗﻬﺮان ﺑﺰﻧﻢ ...‬ ‫
- ﻋﻤﻪ ﻓﺪات ﺷﻢ اﯾﻦ ﺟﺎ ﺧﻮﻧﻪ ﺧﻮدﺗﻪ اﺟﺎزه ﻧﻤﯿﺨﻮاد ﮐﻪ ...‬ ‫اﻧﮕﺸﺘﻬﺎم درﺳﺖ ﮐﺎر ﻧﻤﯿﮑﺮد ﺑﺎ زﻧﮓ اول ﺑﺮداﺷﺖ: اﻟﻮ ...‬ ‫ﺻﺪاش ﺗﻮ دﻣﺎﻏﯽ ﺑﻮد و ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﻣﻔﺼﻞ ﮔﺮﯾﻪ ﮐﺮده‬ ‫ﺑﺎ ﺻﺪاي ﻟﺮزون ﮔﻔﺘﻢ: اﻟﻮ ...‬ ‫
- اﻟﻮ ... ﻫﻤﺮاز ...‬ ‫ﺑﻠﻨﺪ زد زﯾﺮ ﮔﺮﯾﻪ: ﮐﺠﺎﯾﯽ؟ ﻫﻤﺮاز ... ﺗﻮ ﮐﻪ ﻣﺎ رو ﮐﺸﺘﯽ ﻫﻤﺮاز ...‬ ‫اﺷﮑﻢ ﭼﮑﯿﺪ روي ﮔﻮﻧﻪ ام: ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ...‬ ‫
- ﺑﺒﺨﺸﻢ ... ﺧﻮدﺧﻮاه؟ از دﯾﺸﺐ ﻫﻤﻤﻮن ﻣﺜﻞ ﻣﺮغ ﺳﺮﮐﻨﺪه اﯾﻢ ... ﮐﺠﺎﯾﯽ ﺗﻮ؟ ﺷﻤﺎره ات ﻋﺠﯿﺐ ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﺑﻪ ﮐﺴﯽ ﻧﮕﻮ ﮐﺠﺎم ﮔﻠﻨﺎر ﭘﯿﺶ ﻋﻤﻪ ﻧﺴﺮﯾﻦ اوﻣﺪم ...‬ ‫
- اوﻧﺠﺎ ﭼﺮا؟ ﭼﯽ ﺷﺪه؟ ﺗﻮ ﻣﯿﺪوﻧﯽ ﺑﻌﺪ از اﯾﻨﮑﻪ زﻧﮓ زدي ﻗﻄﻊ ﮐﺮدي ﺳﯿﺎ ﭼﻪ ﺷﮑﻠﯽ ﺷﺪه؟‬ ‫
- ﺗﻮﺿﯿﺢ ﻣﯿﺪم ﺑﺮات ﻓﻘﻂ واﻗﻌﺎ اﺣﺘﯿﺎج داﺷﺘﻢ و دارم ﺑﻪ آراﻣﺶ ...‬ ‫... ﺟﺮات ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﺑﭙﺮﺳﻢ از ﺣﺎﻣﯽ ... ﻣﯿﺘﻮرﺳﯿﺪم ﺑﮕﻪ ﻫﯿﭽﯽ و ﺑﯿﺸﺘﺮ داﻏﻮﻧﻢ ﮐﻨﻪ ...‬ ‫
- ﺑﺎﯾﺪ ﺳﺮﯾﻊ ﻗﻄﻊ ﮐﻨﻢ ﺑﻔﻘﻂ ﺑﮕﻮ ﺳﺎﻟﻤﻢ ...‬ ‫
- دﯾﻮﻧﻪ ﺷﺪي ... ﻓﮑﺮ ﮐﺮدي ﮔﻮﺷﯿﻢ رو ﻧﻤﯿﮕﺮدن؟ ﺑﭽﻪ ﺷﺪي؟ ﺗﻮ دردت ﭼﯿﻪ؟ ﺑﻪ ﭼﻪ اﺟﺎزه اي اﯾﻦ ﮐﺎر رو ﺑﺎ ﻣﺎﻫﺎ ﮐﺮدي‬ ‫... و ﻣﻦ ﺑﺪ ﺟﻮر دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺑﺪوﻧﻢ اﯾﻦ ﻣﺎﻫﺎ ﺷﺎﻣﻞ ﺣﺎل ﭼﻪ ﮐﺴﺎﯾﯽ ﻣﯿﺸﻪ ...‬ ‫
- ﻫﻤﺮاز ﻋﻤﻪ ﺟﺎن ﭼﺎﯾﯿﺖ ﯾﺦ ﮐﺮد.‬ ‫ﻋﻤﻪ رﺷﺘﻪ ﻫﺎي ﭘﻠﻮﯾﯽ رو ﺧﺮد ﻣﯿﮑﺮد و ﻣﻬﺪﯾﻪ ﻧﺎﻣﺰد ﻋﻘﺪي ﻣﺤﻤﺪ اﻣﯿﻦ ﻫﻢ ﺳﺮ ﻗﺎﺑﻠﻤﻪ ﺧﻮرﺷﺖ ﺑﻮد ... دﺧﺘﺮ زﯾﺒﺎﯾﯽ ﻧﺒﻮد اﻣﺎ‬ ‫ﻣﻬﺮﺑﻮن ﺑﻮد و ﺑﻠﺒﻞ زﺑﻮن ... ﻋﺸﻖ دﺧﺘﺮ ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ ﭘﺴﺮ ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ ﺑﻮدن ... از وﻗﺘﯽ اوﻣﺪه ﺑﻮد داﺷﺖ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯿﮑﺮد از داﻧﺸﮕﺎﻫﺶ‬ ‫ﺗﺎ ازدواج دﺧﺘﺮ داﯾﯿﺶ از ﺟﻬﯿﺰﯾﻪ اش ﺗﺎ ﭘﺎرﭼﻪ روﺗﺨﺘﯽ ﮐﻪ ﺧﻮاﻫﺮش داﺷﺖ ﮔﻠﺪوزي ﻣﯽ ﮐﺮد ﻣﻦ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدم ﭘﺸﺖ ﻣﯿﺰ ﭼﻮﺑﯽ‬ ‫آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ و دﺳﺘﻢ رو زده ﺑﻮدم زﯾﺮ ﭼﻮﻧﻪ ام ... ﻋﻤﻪ از اﯾﻦ ﺳﺮ آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ ﺑﻪ اون ﺳﻤﺖ ﻣﯿﺮﻓﺖ و ﺑﺎ ﺳﺮ ﺣﺮﻓﻬﺎي ﻋﺮوﺳﺶ رو‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﺗﺎﯾﯿﺪ ﻣﯿﮑﺮد و ﮔﺎﻫﯽ ﺑﻬﺶ اﺿﺎﻓﺎﺗﯽ ﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد ﺳﺎدﮔﯽ زﻧﺪﮔﯽ اش و آرزوﻫﺎش ... آراﻣﺶ دﻏﺪﻏﻪ ﻫﺎش ﻫﻢ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯿﺸﺪ ﺑﻬﺶ‬ ‫ﺣﺴﺎدت ﮐﻨﻢ ... ﺗﻤﺎم دﻏﺪﻏﻪ ذﻫﻨﯿﺶ ﭘﯿﺪا ﮐﺮدن ﭘﺎرﭼﻪ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﺑﻮد ﺑﺮاي ﻟﺒﺎس ﻋﺮوﺳﺶ ﮐﻪ ﻗﺮار ﺑﻮد 6 ﻣﺎه دﯾﮕﻪ ﺑﺮ ﮔﺰار ﺑﺸﻪ و‬ ‫دردش ﻫﻢ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﭘﺮده آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ اش ﺧﻮب دوﺧﺘﻪ ﻧﺸﺪه و ﻣﻦ ﭼﻪ ﻗﺪر از ﺗﻤﺎم اﯾﻦ ﺑﺤﺚ ﻫﺎ دور ﺑﻮدم ...‬ ‫ﻣﻬﺪﯾﻪ ﻋﺎﺷﻖ ﻣﺤﻤﺪ اﻣﯿﻦ ﺑﻮد و اون ﻫﻢ ... ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺑﻌﺪ از اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﺧﯿﻠﯽ راﺣﺖ ﭘﯿﺶ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد اﻧﮕﺎر ﮐﻪ اﯾﻦ دﺧﺘﺮك ﭘﺮ ﺣﺮف‬ ‫و ﺑﺎ ﻣﺰه ﺗﻮ آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ ﻣﺎدر ﺷﻮﻫﺮش اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد و ﺧﺎﻧﻮﻣﯽ ﻣﯿﮑﺮد ...‬ ‫ﻋﻤﻪ اﺳﺘﮑﺎﻧﯽ ﭼﺎي رو ﺑﻪ روم ﮔﺬاﺷﺖ و ﻣﻬﺪﯾﻪ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ: ﺣﻮﺻﻠﺖ ﺳﺮ رﻓﺘﻪ؟‬ ‫ﻫﻢ ﺳﻦ ﺑﻮدﯾﻢ اﻣﺎ زاوﯾﻪ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدﻧﻤﻮن ﺑﻪ دﻧﯿﺎ اﻧﮕﺎر زﻣﯿﻦ ﺑﻪ آﺳﻤﻮن ﺑﻮد و اﻻن اﯾﻦ ﺟﺎ ﺗﻮ اﯾﻦ آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ ﮔﺮم و ﭘﺮ از ﺑﻮي‬ ‫زﻋﻔﺮان ﻣﻦ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم ﺷﺎﯾﺪ ﻣﻦ ﺗﻤﺎم اﯾﻦ ﺳﺎﻟﻬﺎ راﻫﻢ رو اﺷﺘﺒﺎه رﻓﺘﻪ ﺑﻮدم ...‬ ‫
- ﻧﻪ ﯾﮑﻢ ﮐﻢ ﺧﻮاﺑﯿﺪم اﯾﻦ ﻣﺪت وﮔﺮﻧﻪ دارم از ﺻﺤﺒﺘﻬﺎﺗﻮن اﺳﺘﻔﺎده ﻣﯿﮑﻨﻢ ...‬ ‫ﻋﻤﻪ از ﺗﻮي ﻓﺮﯾﺰر ﺗﺎﻓﺘﻮن در آورد ﺗﺎ ﺗﻪ دﯾﮓ ﺑﺬاره: ﻣﻬﺪﯾﻪ ﮐﺎش ﻋﮑﺴﺎي ﺑﻠﻪ ﺑﺮوﻧﺖ رو آورده ﺑﻮدي ﺑﻬﺶ ﻧﺸﻮن ﻣﯿﺪادي ﺳﺮش‬ ‫ﮔﺮم ﺷﻪ ...‬ ‫ﻣﻬﺪﯾﻪ ﭼﺎدر ﮔﻠﺪاري روي ﺳﺮش اﻧﺪاﺧﺖ و از در ﺧﻮﻧﻪ ﺑﯿﺮون رﻓﺖ و ﻣﻦ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم اي ﮐﺎش اﯾﻦ ﺷﻬﺮ درﯾﺎ داﺷﺖ ... ﻣﻬﺪﯾﻪ ﻣﺎه‬ ‫ﻋﺴﻞ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺮه ﺷﯿﺮاز اوﻧﺠﺎ ﻫﻢ ﮐﻪ درﯾﺎ ﻧﺪاﺷﺖ ... ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ ﺗﺮ ﺑﻮد ﺑﻪ ﻧﻈﺮم اﮔﺮ درﯾﺎ داﺷﺖ و ﻣﻦ ﻫﻨﻮز داﺷﺘﻢ ﺑﻪ ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ‬ ‫ﻫﺎي ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم ... ﺣﺘﯽ اﯾﻦ درد ﭘﯿﭽﯿﺪه ﺗﻮ ﺑﺪﻧﻢ ... ﺣﺘﯽ اﯾﻦ ﺧﻮﻧﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ رگ ﻫﺎم ﺑﺎ درد ﺣﺮﮐﺖ ﻣﯿﮑﺮد ﻫﻢ روم رو ﮐﻢ‬ ‫ﻧﮑﺮده ﺑﻮد ﮐﻪ ﻫﻨﻮز داﺷﺘﻢ ﺑﻪ ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ ﺗﺮ ﺑﻮدﻧﻬﺎ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم ...‬ ‫ﮔﯿﺮه رو ﺗﻮي ﺟﯿﺒﻢ ﺗﻮي ﻣﺸﺘﻢ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻓﺸﺎر دادم ﻋﻤﻪ ﻇﺮف ﻧﻘﻞ رو ﺟﻠﻮم ﮔﺬاﺷﺖ: ﻓﺮﺳﺘﺎﻣﺶ ﯾﮑﻢ ﻣﻐﺰت اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﮐﻨﻪ ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم: ﻧﻪ ﻋﻤﻪ ﻣﻦ راﺣﺘﻢ ...‬ ‫
- ﻣﯽ دوﻧﻢ اوﻣﺪي اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﻋﻤﻪ ﻓﺪات ﺷﻢ ... ﻣﯿﺪوﻧﻢ ﮐﻪ ﺧﻮاﺳﺘﯽ دور ﺑﺎﺷﯽ ... ﻧﻤﯿﮕﯽ ﻫﻢ دردت ﭼﯿﻪ ﮐﻪ؟‬ ‫
- ﺧﯿﻠﯽ ﺗﻠﺨﻪ ﻋﻤﻪ اﻧﺴﺎن ﺑﻪ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﺑﻪ اﻧﺪازه ﺧﻮدش ﺑﺎزﻧﺪه ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫
- ﻣﻦ از اﯾﻦ ﺣﺮﻓﺎي ﻓﻠﺴﻔﯽ ﺳﺮ در ﻧﻤﯿﺎرم ﺑﺎﺑﺎت ﻫﻢ از اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ زﯾﺎد ﻣﯿﺰد ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ﮐﯽ دﻟﺶ اوﻣﺪه دل دﺧﺘﺮك ﻣﻦ‬ ‫رو اﯾﻦ ﻃﻮر ﺑﺸﮑﻨﻪ ...‬ ‫ﺻﺪاي در اوﻣﺪ و ﻣﻬﺪﯾﻪ ﮐﻪ آﻟﺒﻮم ﺑﻪ دﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﻣﯿﻮﻣﺪ و ﻣﻦ ﺗﺎ ﭘﻬﻦ ﺷﺪن ﺳﻔﺮه ﻧﺎﻫﺎر ﻓﺮﺻﺖ ﻧﮑﺮدم ﺟﺰ ﺑﻪ ﺣﺮﻓﻬﺎي ﻣﻬﺪﯾﻪ‬ ‫ﺑﻪ ﺟﺎي دﯾﮕﻪ اي ﺗﻤﺮﮐﺰ ﮐﻨﻢ ...‬ ‫ﻣﺤﻤﺪ اﻣﯿﻦ و ﻣﺤﻤﺪ رﺿﺎ ﻫﺮ دو ﺑﯽ اﻧﺪازه ﺳﺮ ﺑﻪ زﯾﺮ ﺑﻮدن و آروم ﺷﻮﻫﺮ ﻋﻤﻪ ام ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺮد ﺧﻮﺑﯽ ﺑﻮد ... ﺧﺎﻧﻮاده ﭘﺪري ﻣﻦ ﺑﺎ‬ ‫وﺟﻮد اﯾﻨﮑﻪ ﺗﻮ ﯾﻪ ﺷﻬﺮ ﮐﻮﭼﯿﮏ ﺑﻪ دﻧﯿﺎ اوﻣﺪه ﺑﻮدن و ﺑﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﻣﺬﻫﺒﯽ ﺑﻮدن اﻣﺎ ﺑﻪ ﻣﺮاﺗﺐ از ﺷﻮﻫﺮ ﺧﺎﻟﻪ ﻣﺜﻼ روﺷﻦ ﻓﮑﺮم‬ ‫ﺑﺎزﺗﺮ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدن اﯾﻨﮑﻪ ﭘﺪر ﻣﻦ ﯾﻪ اﺳﺘﺎد ﺗﺎر ﺑﻮد ... اﯾﻨﮑﻪ ﻣﻦ ﺑﺎزﯾﮕﺮ ﺗﺎﺗﺮ ﺑﻮدم ﺑﺮاي ﺷﻮﻫﺮ ﻋﻤﻪ ﻣﻦ ﮐﻪ ﭘﺪرش ﺧﺎدم ﻣﺴﺠﺪ ﺑﻮد‬ ‫اﻧﻘﺪر ﻋﺠﯿﺐ ﻧﺒﻮد ﮐﻪ ﺑﺮاي اﮐﺒﺮ ﺧﺎن اﻧﺘﻈﺎم ﻋﺠﯿﺐ ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﺧﺐ ﺧﺎﻧﻮم ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﯽ ﺑﺮادرزاده ات اﯾﻨﺠﺎﺳﺖ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫و ﻣﻦ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﺑﮕﻢ ﻣﻦ ﭼﻪ ﻗﺪر ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻢ از اﯾﻦ ﺑﻮدن ﺗﻮ اﯾﻦ ﺧﻮﻧﻪ آروم و دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﯽ ﺗﻮ ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺧﯿﻠﯽ‬ ‫ﺧﯿﻠﯽ آروم و ﺳﺎده ﻣﯿﻮﻣﺪ و ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ اﻧﮕﺎر ﭘﯿﭽﯿﺪﮔﯽ ﻧﺪاﺷﺖ ... ﻣﻬﺪﯾﻪ ﺑﺎ اون روﺳﺮي ﻟﺒﻨﺎﻧﯽ و ﻟﭙﺎي ﺳﺮﺧﺶ ﮐﻪ ﮐﻨﺎر ﻣﺤﻤﺪ اﻣﯿﻦ‬ ‫ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و ﺑﺎ ﻫﻢ زﯾﺮ زﯾﺮﮐﯽ ﺣﺮف ﻣﯿﺰدن ﻣﺤﻤﺪ رﺿﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺗﻤﺎم ﺳﻌﯿﺶ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﺴﺴﺘﻘﯿﻢ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﻧﮑﻨﻪ ... ﺷﻮﻫﺮ‬ ‫ﻋﻤﻪ ام ﺑﺎ اون ﻣﻮﻫﺎي ﺳﻔﯿﺪ و ﺻﻮرت ﻧﻮراﻧﯿﺶ و ﺧﻮﻧﻪ ﻓﻮق اﻟﻌﺎده ﺳﺎده ﺷﻮن ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺎر دﯾﮕﻪ ﯾﺎد آوري ﮐﺮدن ﮐﻪ اﺻﺎﻟﺘﺎ از ﮐﺠﺎم‬ ‫و ﭼﻪ ﻃﻮر ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ ...‬ ‫وﻗﺘﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺟﺪي ﺷﻮﻫﺮ ﻋﻤﻪ ام ﭘﺴﺮﻫﺎ رو ﮐﺸﯿﺪ ﮐﻨﺎر و در ﺣﺎﻟﺘﯽ ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮد ﻣﻦ ﻧﻤﯿﺸﻨﻮم ﺑﻬﺸﻮن ﺗﺬﮐﺮ داد ﺗﻮ ﻣﺪﺗﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ‬ ‫اﯾﻨﺠﺎم ﻧﺒﺎﯾﺪ زﯾﺎد ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﺎﺷﻦ ﺗﺎ ﻣﻦ راﺣﺖ ﺑﺎﺷﻢ ... وﻗﺘﯽ ﻣﻬﺪﯾﻪ ﭘﺎش رو ﮐﺮد ﺗﻮ ﯾﻪ ﮐﻔﺶ ﮐﻪ ﺑﺎﻫﺎش ﺑﺮم ﺗﺎ ﺑﺮاي رو ﺑﺎﻟﺸﺘﯽ‬ ‫ﺟﻬﯿﺰﯾﻪ اش ﻣﺮوارﯾﺪ و ﭘﺎرﭼﻪ ﺳﺎﺗﻦ اﻧﺘﺨﺎب ﮐﻨﻪ ... وﻗﺘﯽ ﻋﻤﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺑﺮاي ﺷﺎم وﺳﺎﯾﻞ آش ﺟﻮ رو آﻣﺎده ﮐﻨﻪ ... ﺑﻐﺾ ﻣﻦ‬ ‫اﻧﮕﺎر ﮐﻢ ﮐﻢ از ﺑﯿﻦ رﻓﺖ ... اﯾﻦ ﺟﺎ آدﻣﻬﺎﯾﯽ ﺑﻮدن ﮐﻪ ﻣﻦ رو دوﺳﺖ داﺷﺘﻦ ...‬ ‫ﻣﺎﻧﺘﻮم رو ﭘﻮﺷﯿﺪم و ﻣﻮﻫﺎم رو ﮐﺎﻣﻞ ﺑﺴﺘﻢ ... اﯾﻦ ﺟﺎ ﻫﻤﻪ ﺣﺎﺟﯽ رو ﻣﯿﺸﻨﺎﺧﺘﻦ و ﻣﻦ اﺻﻼ دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ آﻗﺎي ﻣﻌﻠﻢ دوﺳﺖ‬ ‫داﺷﺘﻨﯿﻢ ﺣﺮﻓﯽ از ﺟﺎﻧﺐ ﻣﻦ ﺑﺸﻨﻮه ... ﻣﻬﺪﯾﻪ ﭼﺎدرش رو ﮐﻪ رو ﺳﺮش ﻣﺤﮑﻢ ﮐﺮد ﻋﻤﻪ ﺧﻢ ﺷﺪ و ﭼﯿﺰي رو ﺗﻮ ﺟﯿﺒﻢ ﮔﺬاﺷﺖ ...‬ ‫ﭘﻮل ﺑﻮد ...‬ ‫ﺷﺎﮐﯽ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ: ﻋﻤﻪ ﺗﻮ رو ﺧﺪا ﻣﻦ ﭘﻮل دارم ...‬ ‫ﻟﺒﺶ رو ﮔﺎز ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﺎ ﺳﺮ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ در اﺷﺎره ﮐﺮد: ﺑﺮو ﭘﯽ ﮐﺎرت ﺑﺒﯿﻨﻢ ... ﻫﺮ ﭼﯽ ﺧﻮاﺳﺘﯽ ﺑﺨﺮ ﻋﻤﻪ ... ﭘﻮل ﻫﻢ اﮔﻪ ﮐﻢ اوﻣﺪ‬ ‫ﺑﮕﻮ ﺑﺰﻧﻦ ﺑﻪ ﺣﺴﺎب ﺣﺎﺟﯽ ﺑﻌﺪا ﻣﯿﺮﯾﻢ ﺣﺴﺎب ﻣﯿﮑﻨﯿﻢ ... ﺳﺮ راﻫﻢ ﯾﻪ ﮐﺸﮏ ﺑﮕﯿﺮﯾﺪ و ﺑﯿﺎﯾﺪ ...‬ ‫ﺧﻮاﺳﺘﻢ دوﺑﺎره اﻋﺘﺮاﺿﯽ ﺑﮑﻨﻢ ﮐﻪ ﮐﺎر رو داﺷﺖ ﻣﯿﮑﺸﻮﻧﺪ ﺑﻪ ﻗﺴﻢ ﺑﻪ ﺧﺎك ﺑﺎﺑﺎ ... ﻣﻦ ﮐﻪ ﺑﻪ اﯾﻦ ﭘﻮل دﺳﺘﯽ ﻧﻤﯿﺰدم ... اﻣﺎ ... ﻣﻦ‬ ‫ﺑﻌﺪ از ﻣﺪﺗﻬﺎ اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﺧﺎﻧﻮاده ﯾﻌﻨﯽ ﭼﯽ؟‬ ‫ﺧﻮﻧﻪ ﺑﻮي ﭘﯿﺎز داغ ﻣﯿﺪاد ... ﻣﻬﺪﯾﻪ رﻓﺖ ﺗﺎ ﻟﺒﺎس ﻋﻮض ﮐﻨﻪ و ﺑﯿﺎد ... ﺻﺪاي اذان ﻣﻐﺮب ﻣﯿﻮﻣﺪ ...‬ ‫ﻋﻤﻪ ﮔﻮﻧﻪ ام رو ﺑﻮﺳﯿﺪ: ﯾﮑﻢ رﻧﮓ ﺑﻪ رﺧﺴﺎرت اوﻣﺪ ...‬ ‫
- ﺧﻮش ﮔﺬﺷﺖ ﺑﻬﻢ ...‬ ‫
- ﻣﺨﺖ رو ﻧﺨﻮرد؟‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺑﻪ ﻟﺤﻦ ﺷﯿﻄﻮن ﻋﻤﻪ زدم: ﻧﮕﯿﺪ ﻋﻤﻪ ﺟﻮن ... ﻗﺼﺪش ﻣﻬﻤﺎن ﻧﻮازﯾﻪ ... درﺿﻤﻦ ﺑﯿﺮون اﺻﻼ ﺷﯿﻄﻮن ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫
- ﻣﯿﺪوﻧﻢ ﻧﺎزﻧﯿﻨﻢ ﻓﻘﻂ ﻣﯿﺪوﻧﻢ ﺗﻮ اﻫﻞ اﯾﻦ ﺟﻮر ﺣﺮﻓﻬﺎي ﭘﯿﺶ ﭘﺎ اﻓﺘﺎده ﻧﯿﺴﺘﯽ ... دﺧﺘﺮ ﺳﻨﮕﯿﻦ رﻧﮕﯿﻨﯿﻪ ... ﺳﺎﻟﻬﺎﺳﺖ ﮔﻠﻮش ﭘﯿﺶ‬ ‫ﻣﺤﻤﺪ اﻣﯿﻦ ﮔﯿﺮ ﮐﺮده ... اﻟﺒﺘﻪ ﭘﺴﺮ ﻣﻨﻢ ﮐﻢ ﻋﺎﺷﻖ ﻧﯿﺴﺘﺎ ...‬ ‫اوﻣﺪ ﻧﻮك زﺑﻮﻧﻢ ﺑﮕﻢ ﺧﻮش ﺑﺤﺎﻟﺸﻮن ... ﻧﺨﻮاﺳﺘﻢ ﻋﻤﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ از اﯾﻦ ﺑﺮه ﺗﻮ ﻓﮑﺮ ...‬ ‫ﺗﻮي اﺗﺎق ﻧﺸﺴﺘﻢ روي زﻣﯿﻦ و ﺗﮑﯿﻪ دادم ﺑﻪ ﭘﺸﺘﯽ ﻗﺮﻣﺰ رﻧﮓ ﮔﻮﺷﻪ اﺗﺎق ... ﺗﻤﺎم ﻣﺪت ﮐﻪ ﻣﻬﺪﯾﻪ از ﻋﺎﺷﻘﯿﺸﻮن ﮔﻔﺖ ﺗﻪ دل‬ ‫ﻣﻦ ﺳﻮﺧﺖ و ﻧﻔﻬﻤﯿﺪ ... اﯾﻦ ﮐﻪ ﺑﮕﻢ ﺑﻪ داﺷﺘﻪ ﻫﺎي اﯾﻦ دﺧﺘﺮ دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﯽ ﺣﺴﻮدي ﮐﺮدم ﻧﻪ ... اﯾﻦ ﻧﺒﻮد ... ﻣﻦ ﺑﻪ ﻧﺪاﺷﺘﻪ‬ ‫ﻫﺎي ﺧﻮدم ﻓﮑﺮ ﮐﺮده ﺑﻮدم ... اﯾﻨﮑﻪ ﺗﻮ ﮔﻮﺷﯽ ﻣﺤﻤﺪ اﻣﯿﻦ اﺳﻤﺶ ﮔﻞ ﻣﻦ ... ﺑﻪ ﺗﻤﺎم اون ﻫﺪﯾﻪ ﻫﺎي ﺳﺎده اي ﮐﻪ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﮔﺮﻓﺘﻪ‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﺑﻮد ... ﺑﻪ اوﻟﯿﻦ ﺳﯿﻨﻤﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﻫﻢ رﻓﺘﻪ ﺑﻮدن ... ﺑﻪ ﻫﺮ ﭼﯿﺰي ﮐﻪ اون رو ﺑﻪ وﺟﺪ ﻣﯿﺎورد وﻗﺘﯽ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﻦ واﻗﻌﺎ‬ ‫از اﯾﻦ ﻋﺎﺷﻘﯽ ﻋﺠﯿﺐ ﻏﺮﯾﺒﻢ از اﯾﻦ ﻋﻼﻗﻪ دور از ذﻫﻦ ﭼﯽ ﻧﺼﯿﺒﻢ ﺷﺪ ...‬ ‫ﻣﻦ اﻟﮑﯽ اﻋﺘﻤﺎد ﮐﺮده ﺑﻮدم ... ﻧﻪ؟ ﭼﯽ ﺷﺪه ﺑﻮد در ﺗﻤﺎم اﯾﻦ ﻣﺪﺗﯽ ﮐﻪ از ﺧﻮﻧﻪ ﺑﯿﺮون زد ه ﺑﻮدم ﺣﺘﯽ ﯾﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﻫﻢ اون ﭼﺸﻤﺎي‬ ‫ﺟﺪي ﺧﺎﮐﯽ رﻧﮓ از ﺟﻠﻮي ﭼﺸﻤﻢ دور ﻧﺸﺪه ﺑﻮد ... ﺑﻐﺾ ﮐﺮدم ... ﺳﺮم رو ﺑﻪ دﯾﻮار ﺗﮑﯿﻪ دادم ...‬ ‫دو روزي ﺑﻮد ﺧﻮﻧﻪ ﻋﻤﻪ ﺑﻮدم ... ﺣﺎﻟﻢ ﺑﻬﺘﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد ﯾﺎ ﻧﻪ؟ ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ... ﺗﻨﻬﺎ ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﻦ ﺷﺪﯾﺪ ﺑﻪ اﯾﻦ‬ ‫ﺧﻮﻧﻪ ﺑﺎ اﯾﻦ ﻋﻄﺮ دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﯿﺶ اﺣﺘﯿﺎج داﺷﺘﻢ ... دﻟﻢ ﻣﯿﻠﺮزﯾﺪ ﺑﺮاي ... ﺑﺮاي ... اﺳﻤﺶ رو ﻫﻢ ﻧﻤﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﭘﯿﺶ ﺧﻮدم اﻋﺘﺮاف‬ ‫ﮐﻨﻢ ...‬ ‫ﺗﻠﻔﻦ ﺧﻮﻧﻪ زﻧﮓ زد و ﻣﻦ ﺗﻮي اﺗﺎق داﺷﺘﻢ ﺣﺎﺿﺮ ﻣﯿﺸﺪم ﺗﺎ ﺑﺎ ﻣﻬﺪﯾﻪ و ﻣﺤﻤﺪ اﻣﯿﻦ ﺑﺮﯾﻢ ﺑﯿﺮون ... ﻫﺮ ﭼﻪ ﻗﺪر ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﮐﺮدم‬ ‫ﻧﺸﺪ ﮐﻪ ﻧﺸﺪ ... ﺗﻘﻪ اي ﺑﻪ در ﺧﻮرد و ﻋﻤﻪ ﻻي در رو ﺑﺎز ﮐﺮد: ﻫﻤﺮاز ... دﺧﺘﺮ ﺧﺎﻟﺘﻪ ...‬ ‫ﮔﻠﻨﺎر ﺑﻮد ... ﭼﻪ ﻗﺪر دﻟﻢ ﺑﺮاش ﺗﻨﮓ ﺷﺪه ﺑﻮد: اﻟﻮ ﮔﻠﯽ ...‬ ‫ﺑﺎزﻫﻢ ﺑﻐﺾ ﮐﺮد: ﺳﻼم ﺑﯽ ﻣﻌﺮﻓﺖ ... ﻫﻤﺮاز ﭼﺮا اﯾﻦ ﺟﻮري ﻣﯿﮑﻨﯽ ﺑﺎ ﻣﺎ ... ﻣﻦ ارزش ﯾﻪ ﺗﻤﺎس ﺗﻠﻔﻨﯽ رو ﻫﻢ ﻧﺪاﺷﺘﻢ؟‬ ‫ﮔﻮﺷﯽ ﺑﻪ دﺳﺖ روي دﯾﻮار ﺳﺮ ﺧﻮردم: ﺑﻪ ﺧﺪا ﮔﻠﯽ ﻧﻘﻞ اﯾﻦ ﺣﺮﻓﺎ ﻧﯿﺴﺖ ... ﮐﻢ آوردم ... ﯾﻬﻮ ﮐﻢ آوردم ...‬ ‫
- ﭼﯽ ﻣﯿﮕﯽ ﺗﻮ؟ دردت ﭼﯿﻪ؟‬ ‫
- دردم ﺧﯿﻠﯽ ﭼﯿﺰا ...‬ ‫ﮐﻤﯽ ﻣﮑﺚ ﮐﺮد ... اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﭘﺸﺖ ﺳﺮش ﺻﺪاي ﺗﻘﯽ اوﻣﺪ از ﺑﺮﺧﻮرد ﭼﯿﺰي ﺑﻪ ﻣﯿﺰ ...‬ ‫
- ﺻﺪات ﭼﺮا اﯾﻨﺠﻮرﯾﻪ ﻫﻤﺮاز؟‬ ‫
- ﺧﻮﺑﻢ ... ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮب ﺗﺮ از دو روز ﮔﺬﺷﺘﻪ ... ﮔﻠﯽ ﺻﺪا ي ﻣﻦ ﻣﯿﭙﯿﭽﻪ؟‬ ‫ﯾﻪ ﻣﮑﺜﯽ ﮐﺮد: ﻧﻪ ... ﺷﺎﯾﺪ ﭼﻮن ﺗﻮ آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ ام اﯾﻦ ﻃﻮرﯾﻪ ...‬ ‫ﺑﯽ ﺣﻮﺻﻠﻪ ﺗﺮ از اون ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺑﺨﻮاﺑﻢ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ: ﺑﻪ اﺳﺘﺮاﺣﺖ اﺣﺘﯿﺎج دارم ... ﺑﻪ ﭘﯿﺪا ﮐﺮدم ﺧﻮدم ... ﺗﻤﺎم اﯾﻦ ﻣﺪت ﭘﺸﺖ ﭘﯿﭻ و‬ ‫ﺧﻢ اﺗﻔﺎﻗﺎت ﮔﻢ ﺷﺪه ﺑﻮدم اﻧﮕﺎر ﮔﻠﯽ ...‬ ‫
- ﻣﯿﻮﻣﺪي اﯾﻨﺠﺎ ... ﺗﺎ ﺗﻪ دﻧﯿﺎ ﻣﯽ ﻣﻮﻧﺪي ...‬ ‫
- ﺗﺎ ﮐﯽ؟ ﮔﻠﯽ ﺗﺎ ﮐﯽ؟ ﺑﯽ ﺧﻮاﺑﯽ ﮐﻢ ﮐﺸﯿﺪﯾﺪ از دﺳﺖ ﻣﻦ؟ از ﭘﺪرﺗﻮن ﮐﻢ ﺣﺮف ﺧﻮردﯾﺪ؟ ﺧﺎﻟﻪ ﮐﻢ ﻏﺼﻪ ام رو ﺧﻮرده؟ دﯾﮕﻪ‬ ‫ﺑﺴﻪ ﮔﻠﯽ ... ﺑﺴﺘﻮﻧﻪ ...‬ ‫
- ﺳﯿﺎ داره دﯾﻮوﻧﻪ ﻣﯿﺸﻪ ...‬ ‫... و ﻣﻦ دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺑﺪوﻧﻢ ﮐﺲ دﯾﮕﻪ اي ﻫﻢ ﺑﻪ ﯾﺎدم ﻫﺴﺖ ﯾﺎ ﻧﻪ؟‬ ‫
- ﮐﻢ ﮔﺬاﺷﺘﯿﻢ ﺑﺮات ﻫﻤﺮاز ...‬ ‫
- ﺑﯽ ﺧﯿﺎل ﮔﻠﯽ ﭼﺮا ﺑﻪ ﺧﻮدت ﮔﺮﻓﺘﯽ؟‬ ‫
- ﺗﻮ ﺑﮕﻮ ﮐﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺧﻮدش ﺑﮕﯿﺮه ... ﭼﺮا ﭘﺲ ﻣﺎ ﺗﻨﺒﯿﻪ ﺷﺪﯾﻢ؟‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- ﻧﺒﻮدﻧﻪ دردﺳﺮ ﺑﺰگ ﺗﻨﺒﯿﻪ دﯾﻮوﻧﻪ؟‬ ‫
- اﯾﻦ ﺣﺮﻓﺎت ﻣﺴﺨﺮه اﺳﺖ ... اﻓﺴﺮده ﺷﺪي ﻫﻤﺮاز ...‬ ‫
-
-اون ﻣﻮﻗﻌﯽ ﮐﻪ ﻣﺎدرم رﻓﺖ ... رﻫﺎ رﻓﺖ ... درد ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ... درد ﮔﺬران زﻧﺪﮔﯽ ... اﻓﺘﺎد ﺑﻪ ﺟﻮﻧﻢ ﺑﺮاي ﻣﻮﻧﺪن ... زﻧﺪﮔﯽ ﮐﺮدن‬ ‫ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻢ اﻓﺴﺮدﮔﯽ ﺑﮕﯿﺮم ... ﺣﺘﯽ وﻗﺖ ﻧﮑﺮدم ﺑﺮم ﯾﻪ ﮔﻮﺷﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﺸﯿﻨﻢ ﺑﺮاي ﻣﺎﻣﺎﻧﻢ و رﻫﺎ ﮔﺮﯾﻪ ﮐﻨﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﯿﺮﻓﺘﻢ ﺳﺮ ﮐﺎر ... ﺑﯿﺎد‬ ‫زﻧﺪﮔﯿﻢ رو ﻣﯿﭽﺮﺧﻮﻧﺪم ... ﺣﺎﻻ وﻗﺖ اﻓﺴﺮدﮔﯽ ﮔﺮﻓﺘﻨﻢ ﺷﺪه اﻧﮕﺎر ... وﻗﺖ اﯾﻨﮑﻪ ﻋﻤﻪ ﻧﺎزم رو ﺑﮑﺸﻪ ... ﺣﺎﺟﯽ ﻫﺮ روز ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﻦ‬ ‫ﺑﺮه ﻧﻮﻧﻮاﯾﯽ ﻧﻮن ﺗﺎزه ﺑﮕﯿﺮه ...‬ ‫اﺷﮑﻢ رﯾﺨﺖ روي ﮔﻮﻧﻪ ام ... ﮔﻠﯽ ﻫﻢ ﻫﻖ زد: ﻫﻤﺮاز زﯾﺎدي ﻓﮑﺮ ﮐﺮدﯾﻢ ﻗﻮي ﻫﺴﺘﯽ ... زﯾﺎدي ﻧﺸﺴﺘﯿﻢ ﮐﻨﺎر ﮔﻮد ...‬ ‫ﺑﺎ ﭘﺸﺖ دﺳﺖ اﺷﮑﺎم رو ﭘﺎك ﮐﺮدم: ﯾﺎدم رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﮔﻠﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺧﻮﺷﯽ ﻧﯿﻮﻣﺪه ... ﯾﺎدم رﻓﺘﻪ ﺑﻮد اﯾﻦ زﻧﺪﮔﯽ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺳﺮ ﺟﻨﮓ داره ﺗﺎ‬ ‫داﺷﺘﻪ ﻫﺎم رو ازم ﺑﮕﯿﺮه ... ﯾﺎدم رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ... راﺣﺖ ﺑﺎﺷﯿﺪ ﮔﻠﻨﺎر ... ﺑﻪ ﺳﯿﺎ ﻫﻢ ﺑﮕﻮ راﺣﺖ ﺑﺎﺷﻪ ... ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﻣﻘﺼﺮ ﻧﯿﺴﺖ ﺟﺰ ﺧﻮدم‬ ‫... ﯾﺎدم رﻓﺘﻪ ﺑﻮد از ﮐﺠﺎم ... ﯾﻪ ﺟﻮراﯾﯽ اﻧﮕﺎر ﺣﺪم دﺳﺘﻢ اوﻣﺪ ...‬ ‫... دوﺑﺎره از ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﮔﻠﯽ ﺻﺪاي ﻣﺤﮑﻢ ﺑﺮﺧﻮرد ﭼﯿﺰي ﺑﻪ ﻣﯿﺰ اوﻣﺪ و ﺗﺎ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﭼﯿﺰي ﺑﮕﻢ ﻣﻬﺪﯾﻪ ﺟﯿﻎ ﺟﯿﻎ ﮐﻨﺎن ﺻﺪام ﮐﺮد‬ ‫...‬ ‫اﺷﮑﺎم رو ﭘﺎك ﮐﺮدم ... و ﻟﺒﺨﻨﺪي رو ﮐﺎﺷﺘﻢ رو ﺻﻮرﺗﻢ ... زﻧﺪﮔﯽ ﻫﻤﯿﻦ ﺑﻮد ... ﻫﻤﯿﻦ ...‬ ‫ﺻﺪاي ﺗﻠﻮﯾﺰﯾﻮن ﻣﯿﻮﻣﺪ و ﻋﻤﻪ اﯾﻨﺎ داﺷﺘﻦ ﺳﺮﯾﺎل ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮدن و ﻣﻦ ﮐﺘﺎب ﺗﻮي دﺳﺘﻢ رو روي زاﻧﻮم ﮔﺬاﺷﺘﻢ ... اﯾﻦ ﮐﺘﺎب رو از‬ ‫ﺳﺎﯾﻠﻨﺖ ﺗﺮﯾﻦ ﻋﻀﻮ ﺧﻮﻧﻪ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم ﻣﺤﻤﺪ رﺿﺎ ﮐﺘﺎب ﺟﺎﻟﺒﯽ ﺑﻮد ذﻫﻨﻢ رو از ﺗﻤﺎم اﻓﺴﺮدﮔﯿﻬﺎي اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ دور ﻣﯿﮑﺮد ... ﺑﺎﯾﺪ‬ ‫ﺑﺎ ﺣﺎﺟﯽ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯿﮑﺮدم ﮐﻤﮑﻢ ﮐﻨﻪ ﮐﺎر ﭘﯿﺪا ﮐﻨﻢ و ﺧﻮﻧﻪ ﺑﮕﯿﺮم ... ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ﻋﮑﺲ اﻟﻌﻤﻠﺸﻮن ﭼﯽ ﻣﯿﺸﺪ ... اﻣﺎ ﺗﺎ اﺑﺪ ﮐﻪ ﻧﻤﯿﺸﺪ‬ ‫اﯾﻨﺠﺎ ﺑﻤﻮﻧﻢ ... ﻣﺤﻤﺪ اﻣﯿﻦ و ﻣﺤﻤﺪ رﺿﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﻦ دﯾﺮ ﻣﯿﻮﻣﺪن ﺧﻮﻧﻪ ... ﺧﺴﺘﻪ ﺑﻮدم ﺧﯿﻠﯽ ﺧﺴﺘﻪ ...‬ ‫ﺗﻘﻪ اي ﺑﻪ در اﺗﺎق ﺧﻮرد وﻟﯽ در ﺑﺎز ﻧﺸﺪ ﺣﺎﺟﯽ ﺑﻮد ... ﺷﺎﻟﻢ رو روي ﺳﺮم ﮐﺸﯿﺪم و از ﺟﺎم ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم ... ﺑﺎ ﺧﻮش ﺧﻠﻘﯽ ﺗﻠﻔﻦ ﺑﯽ‬ ‫ﺳﯿﻢ ﺧﻮﻧﻪ رو ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﮔﺮﻓﺖ: ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﮐﺎر دارن ...‬ ‫ﮔﻠﯽ ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﺳﻼم ...‬ ‫
- ﺳﻼم ﮔﻠﯽ ﺧﺎﻧﻮم ...‬ ‫
- ﺧﻮﺑﯽ ﻫﻤﺮاز؟‬ ‫
- اﻧﺘﻈﺎر داري از دﯾﺸﺐ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﭼﻪ اﺗﻔﺎﻗﯽ اﻓﺘﺎده ﺑﺎﺷﻪ؟‬ ‫
- ﭼﻪ ﺑﺪ اﺧﻼﻗﯽ ﺗﻮ ... ﻫﻤﻪ ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ﭼﺮا ﻣﻦ رو ﮔﯿﺮ ﻣﯿﺎرن ...‬ ‫
- ﺑﻪ اون ﺳﯿﺎ ﺑﮕﻮ ﮔﻮﺷﺎش رو ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﺗﻮ رو اذﯾﺖ ﮐﻨﻪ ...‬ ‫
- ﺳﯿﺎوش ﮐﻪ ﺑﯽ ﺧﻮد ﮐﺮده ﻣﺸﮑﻞ اون ﮐﻮه آﺗﺸﻔﺸﺎﻧﻪ ﮐﻪ ﮔﺪازه ﻫﺎش ﻫﻤﻪ ﺟﺎ رو ﮔﺮﻓﺘﻪ ... ﯾﻪ ﻣﻠﺘﯽ رو ﺑﺴﯿﺞ ﮐﺮده ...‬ ‫... ﭘﺎﻫﺎم ﻟﺮزﯾﺪ ﭼﯽ داﺷﺖ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ دﺳﺘﻢ رو ﮔﺮﻓﺘﻢ ﺑﻪ ﻟﺒﻪ ﻃﺎﻗﭽﻪ ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫
- اﻟﻮ ... ﮔﻠﯽ ...‬ ‫ﻗﻄﻊ ﺷﺪه ﺑﻮد؟ ﺧﻮاﺳﺘﻢ دوﺑﺎره ﺑﺎﻫﺎش ﺗﻤﺎس ﺑﮕﯿﺮم ﮐﻪ دوﺑﺎره ﺗﻠﻔﻦ زﻧﮓ ﺧﻮرد ﻧﺬاﺷﺘﻢ ﮐﺎﻣﻞ زﻧﮓ ﺑﺨﻮره: اﻟﻮ ﭼﺮا ﻗﻄﻊ ﺷﺪ؟‬ ‫
- اﻟﻮ ...‬ ‫ﯾﺦ ﮐﺮدم ... ﻧﻔﺴﯽ ﮐﻪ ﮐﺸﯿﺪه ﺑﻮدم ﺗﻮ ﺳﯿﻨﻪ ام ﺣﺒﺲ ﺷﺪ ... ﮔﻠﻮم ﺧﺸﮏ ﺷﺪه ﺑﻮد اﻧﮕﺎر ﺑﺎورم ﻧﻤﯿﺸﺪ ...‬ ‫
- اﻟﻮ ... ﻫﻤﺮاز ...‬ ‫... ﭘﺲ ﻫﻨﻮز ﻫﻤﺮاز ﺑﻮدم ...‬ ‫
- ﺑﺎﺷﻪ ﺟﻮاب ﻧﺪه ... ﺷﺪه ﺗﺎ اﺑﺪ ﭘﺸﺖ ﺧﻂ ﻣﯿﻤﻮﻧﻢ ... ﻗﻄﻌﻢ ﮐﻨﯽ دوﺑﺎره و دوﺑﺎره ... اﺻﻼ ﺻﺪ ﺑﺎره زﻧﮓ ﻣﯽ زﻧﻢ ...‬ ‫آب دﻫﻨﻢ رو ﻗﻮرت دادم ... ﻧﻔﺲ ﺣﺒﺲ ﺷﺪم رو ﺑﻪ زور ﺑﯿﺮون ﺑﺪم ا ز اون ﻟﺤﻦ ﻧﮕﺮان ...‬ ‫
- ﻣﻦ ...‬ ‫
- ﺗﻮ ﭼﯽ؟ اﯾﻦ ﭼﻪ ﮐﺎري ﺑﻮد ﮐﺮدي ﻫﻤﺮاز؟‬ ‫
- ﮔﻠﯽ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺷﻤﺎره رو ﺑﻬﺘﻮن ﻣﯿﺪاد ...‬ ‫ﻧﻔﺴﺶ رو ﺑﯿﺮون داد: ﭘﺲ درﺳﺖ ﺣﺪس زده ﺑﻮدم ﻣﺸﮑﻠﺖ ﻣﻨﻢ ...‬ ‫ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﭼﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﮕﻢ ...‬ ‫
- ﭼﺮا ﺑﺎﻫﺎم ﺣﺮف ﻧﻤﯿﺰﻧﯽ ﻋﺰﯾﺰم ... آﺧﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺗﻮ ﭼﯽ ﺑﮕﻢ ... ﮐﯽ اﯾﻦ ﺣﻖ رو ﺑﻬﺖ داده ﺑﻮد؟ ﺑﭽﻪ اي ﻫﻤﺮاز ...‬ ‫اﯾﻦ ﺑﺎر ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ اﯾﻦ اﻧﺮژي ﺣﺮف زدن از ﮐﺠﺎ اوﻣﺪ: آره ﺑﭽﻪ ام ... ﺑﭽﻪ ام ...‬ ‫
- ﻫﻤﺮاز ... !‬ ‫
- ﺑﻠﻪ ... ﻣﻮدب ﺑﺎﺷﻢ؟ ﭼﯽ؟ ﻫﻤﺮاز ﭼﯽ؟ راﺳﺖ ﻣﯿﮕﯿﺪ ﻣﻦ ﺑﭽﻪ ام ...‬ ‫
- ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﻮ ﺷﻤﺎ ... ﻣﻦ رو ﺟﻤﻊ ﻧﺒﻨﺪ ...‬ ‫اون ﻫﻢ ﮐﺴﯽ ﻋﺼﺒﯽ ﺗﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد: د ﻟﻌﻨﺘﯽ ﺑﭽﻪ اي ... د اﮔﻪ ﺑﭽﻪ ﻧﺒﻮدي ﻣﯿﻮﻣﺪي ﻣﯿﮕﻔﺘﯽ ﭼﺘﻪ؟‬ ‫
- ﮐﺴﯽ ﺑﺮاي ﻣﻦ وﻗﺖ داﺷﺖ؟ ﺧﺴﺘﻪ ام ...‬ ‫ﭼﯿﺰي ﺷﺒﯿﻪ ﺑﻪ زﻣﺰﻣﻪ ﺑﻮد ﺣﺮﻓﺶ اﻧﮕﺎر ﺑﺎ ﺧﻮدش ﺣﺮف ﻣﯿﺰد: راﺳﺖ ﻣﯿﮕﯽ ﻋﺰﯾﺰﺗﺮﯾﻨﻢ ... راﺳﺖ ﻣﯿﮕﯽ ﯾﺎدم رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻟﺘﻪ‬ ‫... زﯾﺎدي ازت ﺗﻮﻗﻊ داﺷﺘﻢ ... اﻣﺎ ...‬ ‫ﯾﮑﻢ ﺻﺪاش ﺑﺎﻻﺗﺮ رﻓﺖ: اﻣﺎ ﺟﻮاﺑﺶ اﯾﻦ ﻧﺒﻮد ... اﺑﻦ ﻧﺒﻮد ﮐﻪ اﯾﻦ ﮐﺎر رو ﺑﺎﻫﺎم ﺑﮑﻨﯽ ... دﯾﻮﻧﻪ ام ﮐﻨﯽ ... ﻣﯿﺪوﻧﯽ ﻓﮑﺮم ﺑﻪ ﮐﺠﺎ ﻫﺎ‬ ‫رﻓﺖ ...‬ ‫ﻧﮕﺮاﻧﻢ ﺑﻮد؟ ﻧﺒﻮد ... ﺑﻮد؟ ﺧﻮب ﻣﻦ ﻫﻢ زن ﺑﻮدم ... ﺗﻮ اوج ﻧﯿﺎزم ﺑﻬﺶ ... ﺑﻪ آﻏﻮﺷﺶ ﺑﻪ وﺟﻮدش ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﯾﻬﻮ ﻣﺜﻞ ﯾﻪ ﺧﯿﺎل‬ ‫ﺧﺎم ... ﻣﺜﻞ ﯾﻪ ﺧﻮاب ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮ ﺗﻤﻮم ﺷﺪه ﺑﻮد ... ﭘﺮواز ﮐﺮده ﺑﻮد و رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ... اﯾﻦ ﻃﻮر ﮐﻪ دﻟﻢ داﺷﺖ ﺑﺮاش ﻣﯿﻠﺮزﯾﺪ ... اﯾﻦ‬ ‫ﯾﻌﻨﯽ ﻫﻤﻪ ﺗﺼﻤﯿﻤﺎﺗﻢ ﭘﺮ ...‬ ‫
- ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﻪ اﺣﺘﯿﺎﺟﯽ دﯾﮕﻪ ﻧﺪارﯾﺪ ... ﺣﺎﻣﺪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎش رو داره ... ﺳﯿﺎ آوﯾﺴﺎ رو ... ﮔﻠﯽ ﺷﻐﻠﺶ رو ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﻟﺤﻨﺶ ﭘﺮ از دﻟﺨﻮري ﺷﺪه ﺑﻮد ﻧﮕﺮاﻧﯽ: ﺑﺮاي ﺗﻮ ﻓﻘﻂ اﯾﻨﺎ وﺟﻮد داﺷﺘﻦ ... ﮐﺲ دﯾﮕﻪ اي ﻧﯿﺴﺖ ﻫﻤﺮاز؟ ﺗﻮ ﭼﺘﻪ؟ اﯾﻦ ﺣﺮﻓﺎت اﺻﻼ‬ ‫ﯾﻌﻨﯽ ﭼﯽ؟‬ ‫
- ﻫﭽﯿﻢ ﻧﯿﺴﺖ ﻣﯿﺨﻮام ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎﺷﻢ ...‬ ‫
- ﻣﮕﻪ ﻣﯿﺸﻪ ... ﻣﮕﻪ ﻣﯿﺬارم؟‬ ‫
- ﭼﯽ ﻣﯿﺨﻮاﯾﺪ از ﻣﻦ؟ ﻣﻦ ﮐﻪ وﻇﺎﯾﻔﻢ رو اﻧﺠﺎم دادم ... ﻧﮕﯿﺪ ﮐﻪ اﯾﻦ دﺧﺘﺮ ﺑﭽﻪ ﺑﺮاﺗﻮن ﻣﻬﻤﻪ ...‬ ‫... ﺑﺎورش ﻧﻤﯿﺸﺪ اﯾﻦ ﻫﺎ رو ﺷﻨﯿﺪه اﻧﮕﺎر ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﺎورم ﻧﻤﯿﺸﺪ ﮐﻪ اﯾﻦ ﻫﺎ رو ﮔﻔﺘﻢ ...‬ ‫
- ﺣﺮف ﻣﯿﺰﻧﯿﻢ ...‬ ‫
- ﻣﯿﺨﻮام ﻗﻄﻊ ﮐﻨﻢ ﺷﻮﻫﺮ ﻋﻤﻪ ام ﻧﺎراﺣﺖ ﻣﯿﺸﻪ ...‬ ‫ﮐﻼﻓﻪ ﺟﻮاب داد: ﻣﻮﺑﺎﯾﻠﺖ رو روﺷﻦ ﮐﻦ ...


ادامه دارد...

[sober]

قسمت بیست و سوم
- ﻧﻤﯿﺨﻮام ...‬ ‫
- ﺑﺎ ﻣﻦ ﯾﮑﯽ ﺑﻪ دو ﻧﮑﻦ ... اﮔﺮ اون رو روﺷﻦ ﻧﮑﻨﯽ زﻧﮓ ﻣﯿﺰﻧﻢ ﺧﻮﻧﺸﻮن ...‬ ‫
- ﺷﻤﺎ دﯾﮕﻪ زﯾﺎدي دارﯾﺪ ﺧﻮدﺗﻮن رو ﺑﺮاي ﺧﺎ ﻟﻪ ﺑﺮادر زاده ﻫﺎﺗﻮن اذﯾﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﺪ ... اﻻﻧﻢ ﻣﯿﺨﻮام ﻗﻄﻊ ﮐﻨﻢ ... اﺻﻼ ﻣﯿﺨﻮام‬ ‫ﻫﻤﯿﻦ ﺟﺎ ﺑﻤﻮﻧﻢ ...‬ ‫اﯾﻦ ﺑﺎر داد زد: ﻫﻤﺮاز داري ﻋﺼﺒﯿﻢ ﻣﯿﮑﻨﯽ ... اون ﻣﻮﺑﺎﺑﻠﺖ رو روﺷﻦ ﮐﻦ ...‬ ‫ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ﭼﺮا ﯾﻬﻮ ﮔﻮﺷﯽ رو ﻗﻄﻊ ﮐﺮدم ... ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﺸﯿﺪم ﯾﻬﻮ ﺗﺮﺳﯿﺪم دوﺑﺎره زﻧﮓ ﻧﺰﻧﻪ ﺧﻮﻧﻪ؟! ﺣﺎﺟﯽ ﭼﯽ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻪ؟‬ ‫ﮔﻮﺷﯿﻢ رو روﺷﻦ ﮐﺮدم ... ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺳﯿﻞ اس ام اس ﻫﺎ روان ﺷﺪ ﺟﺪي ﻧﮕﺮﻓﺘﻢ ﮐﻪ ﮔﻮﺷﯿﻢ زﻧﮓ ﺧﻮرد ﺧﻮدش ﺑﻮد ...‬ ‫ﻟﺤﻨﺶ ﺳﺨﺖ ﺷﺪه ﺑﻮد ﺧﺸﮏ و ﺟﺪي ﻣﺜﻞ ﻗﺪﯾﻢ: ﺳﺎﮐﺖ رو ﺟﻤﻊ ﮐﻦ دارم ﻣﯿﺎم دﻧﺒﺎﻟﺖ ...‬ ‫ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﺻﺪام رو ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻧﮕﻪ دارم: ﭼﯽ داري ﻣﯿﮕﯽ؟ ﻧﮑﻨﻪ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدي آدرس ﺑﻬﺖ ﻣﯿﺪم ... ﯾﺎ ﺻﺒﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺗﺎ ﺑﺮﺳﯽ؟‬ ‫
- ﺑﻪ آدرس دادﻧﺖ اﺣﺘﯿﺎﺟﯽ ﻧﺪارم ... ﻣﯽ دوﻧﻢ ﮐﺠﺎﯾﯽ در آوردﻧﺶ ﺑﺮام ﮐﺎر ﯾﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﻫﻢ ﻧﺒﻮد ... ﯾﻪ ﮐﻼم اون ﺳﺎك ﻟﻌﻨﺘﯽ رو‬ ‫ﺟﻤﻊ ﮐﻦ ﯾﻪ ﺳﺎﻋﺖ دﯾﮕﻪ اوﻧﺠﺎم ...‬ ‫ﭘﺎﻫﺎم ﻣﯿﻠﺮزﯾﺪ ﺷﻮﺧﯽ ﻣﯿﮑﺮد ... ﭼﯽ داﺷﺖ ﻣﯿﮕﻔﺖ؟‬ ‫ﺗﮏ ﺧﻨﺪه ﺑﺎ ﺗﻤﺴﺨﺮ ﮐﺮدم: اذﯾﺘﻢ ﻣﯿﮑﻨﯽ؟ ﻣﻦ ﺧﻮدم اوﻣﺪم ﻫﺮ وﻗﺘﻢ ﺑﺨﻮام ﺑﺮ ﻣﯿﮕﺮدم ...‬ ‫
- ﺧﯿﻠﯽ ﮐﺎر درﺳﺘﯽ ﮐﺮدي ﺑﻬﺶ اﻓﺘﺨﺎر ﻫﻢ ﻣﯿﮑﻨﯽ؟ ﻣﻦ ﺑﻬﺖ اﺟﺎزه ﻧﻤﯿﺪم ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﺎ ﺧﻮدت اﯾﻦ ﮐﺎر رو ﺑﮑﻨﯽ ... ﺑﭽﻪ اي ...‬ ‫ﺣﺮﺻﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﻪ ﺟﺎي ﻣﻨﺖ ﮐﺸﯽ از ﻗﻬﺮﻣﻮن ﺗﺎزه داﺷﺖ دﻋﻮا ﻫﻢ ﻣﯽ ﮐﺮد: ﻣﯿﺨﻮام ﻗﻄﻊ ﮐﻨﻢ ...‬ ‫
- ﺑﺎﺷﻪ ﻗﻄﻊ ﮐﻦ ﻓﻘﻂ ﺑﺮاي ﯾﻪ ﺳﺎﻋﺖ دﯾﮕﻪ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﺎش ...‬ ‫
- ﭼﯽ داري ﻣﯿﮕﯽ؟‬ ‫
- ﻣﻦ از روزي ﮐﻪ ﺑﺎ ﮔﻠﯽ ﺣﺮف زدي. ﺗﻮ ﻫﺘﻞ اﯾﻦ ﺷﻬﺮم ... ﺧﻮاﺳﺘﻢ راﺣﺖ ﺑﺎﺷﯽ ... ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﯽ ﺑﺎ ﻋﻤﻪ ات ﺑﺎﺷﯽ ...‬ ‫ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﯾﻪ ﮐﻢ ذﻫﻨﺖ رو ﺑﺎز ﮐﻨﯽ از ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ذﻫﻨﺖ رو ﻣﺸﻐﻮل ﮐﺮده و ﻣﻦ اﺻﻼ ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ﮐﻪ ﭼﯿﻪ؟‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫روي زﻣﯿﻦ ﻧﺸﺴﺘﻢ وا رﻓﺘﻢ ... ﭼﯽ داﺷﺖ ﻣﯿﮕﻔﺖ ... ﺑﺎورم ﻧﻤﯿﺸﺪ؟ .‬ ‫ﻟﺤﻨﺶ ﻣﺤﮑﻢ ﺗﺮ و ﭘﺮ ﺻﻼﺑﺖ ﺗﺮ از ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺷﺪ ... اﻧﺘﻈﺎم ﺷﺪ دوﺑﺎره: ﻧﻤﯿﺬارم ﻫﻤﺮاز ... ﻧﻤﯿﺬارم اﯾﻦ ﮐﺎر رو ﺑﮑﻨﯽ ... ﻧﻤﯿﺬارم ﺑﺸﻢ‬ ‫دوﺑﺎره ﺷﻤﺎ ... ﻧﻤﯿﺬارم ... ﻋﺰﯾﺰﺗﺮﯾﻦ داﺷﺘﻪ زﻧﺪﮔﯿﻢ رو ازم ﺑﮕﯿﺮي ...‬ ‫ﺗﻠﻔﻦ ﺗﻮي دﺳﺘﻢ ﺧﺸﮏ ﺷﺪ ﭼﺸﻤﻢ ﻣﻮﻧﺪ ﺑﻪ ﻗﺎب ﻋﮑﺲ روي دﯾﻮار ﮐﻪ ﻣﻨﻈﺮه دل اﻧﮕﯿﺰي از ﮐﻮﯾﺮ رو ﻧﺸﻮن ﻣﯿﺪاد ﺑﺎ ﻧﺎﺧﻦ‬ ‫اﻧﮕﺸﺖ ﺷﺼﺘﻢ ﭘﯿﺸﻮﻧﯿﻢ رو ﺧﺎروﻧﺪم زﻣﺎن اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ ﻧﺒﻮد ﻫﻨﻮز داﺷﺘﻦ ﺷﻤﺎره ام رو ﻫﻀﻢ ﻧﮑﺮده ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺣﻀﻮرش ﺗﻮ اﯾﻦ ﺷﻬﺮ‬ ‫رو درك ﮐﻨﻢ ...‬ ‫
- ﺣﺎﻣﯽ ...‬ ‫
- ﻫﻤﺮاز ... ﮔﻔﺘﻢ ﺟﻤﻊ ﮐﻦ ﯾﻌﻨﯽ ﺟﻤﻊ ﮐﻦ ...‬ ‫ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﺻﺪام رو ﮐﻨﺘﺮل ﮐﻨﻢ ﻣﻦ اون زور ﮔﻮي ﭘﺸﺖ ﺧﻂ رو دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ ﻣﻦ اﯾﻦ ﻣﺮد ﺗﺮﺳﯿﺪه ﺗﺎ اﯾﻦ ﺳﺮ اﯾﺮان اوﻣﺪه رو‬ ‫دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ ...‬ ‫
- ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ﭼﺮا اوﻣﺪي؟ ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ اﺻﻼ ﭼﺮا ﮐﺎر ﺑﻪ اﯾﻨﺠﺎ ﮐﺸﯿﺪ اﻣﺎ ﻣﻦ آدم اﯾﻦ ﮐﻪ اﯾﻦ ﺳﺎﻋﺖ ﺷﺐ از ﺧﻮﻧﻪ ﻋﻤﻪ ام ﺑﺰﻧﻢ ﺑﯿﺮون‬ ‫ﻧﯿﺴﺘﻢ ﻣﻦ ﺗﻮ اﯾﻦ ﺧﻮﻧﻪ ﺣﺮﻣﺖ دارم ﺣﺎﻣﯽ ...‬ ‫
- ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﻮدن ﺑﯽ ﺣﺮﻣﺘﯿﻪ؟! از ﺧﻮﻧﻪ ﺑﯽ ﺧﺒﺮ زدﻧﺖ ﺑﯿﺮون ﺳﮑﺘﻪ دادن ﻣﻦ ... ﻫﻤﻪ ﺳﻮراخ ﺳﻨﺒﻪ ﻫﺎي ﺗﻬﺮان رو ﺑﺎﺑﺘﺖ ﮔﺸﺘﻦ اﯾﻦ و‬ ‫اون رو واﺳﻄﻪ ﮐﺮدن . در آﺧﺮ ﻣﻨﺖ دﺧﺘﺮ ﺧﺎﻟﺖ رو ﮐﺸﯿﺪن ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﯽ ﺣﺮﻣﺘﯽ ﻧﯿﺴﺖ؟‬ ‫ﻋﺼﺒﯽ ﺑﻮدم و ﺧﺴﺘﻪ ... اﯾﻦ ﻣﮑﺎﻟﻤﻪ ﻃﻮﻻﻧﯽ درﺳﺘﻪ ﺑﺮام ﺷﻬﺪ ﺷﯿﺮﯾﻦ ﺑﻮد ﺑﺮاي ﻣﻨﯽ ﮐﻪ ﻟﻪ ﻟﻪ ﺻﺪاش ﺑﻮدم و ﻧﮕﺮاﻧﯽ و ﺣﺘﯽ‬ ‫زورﮔﻮﯾﯽ ﮐﻪ ﻧﺸﺎت از اﯾﻦ ﺗﺮس ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﻗﻠﺒﻢ رو ﺿﺮﺑﺎن ﻣﯽ اﻧﺪاﺧﺖ ... اﻣﺎ از ﯾﻪ ﻃﺮﻓﯽ ﻫﻢ ﺗﻠﺨﯽ ﮐﻼﻣﺶ رو ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﺴﺘﻢ در‬ ‫ﻧﻈﺮ ﻧﮕﯿﺮم: ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻢ ﺑﯿﺎ؟‬ ‫ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ اي ﻧﺒﻮد ﮐﻪ اﻧﺘﻈﺎرش رو داﺷﺖ: ﻧﻤﯿﻮﻣﺪم؟‬ ‫دﺳﺘﻢ رو ﮐﺸﯿﺪم ﺑﻪ دﯾﻮار: ﻣﻦ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮدم ﻧﻤﯿﺎي ...‬ ‫... ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ اي ﺳﮑﻮت ﮐﺮد: و اﯾﻦ ﯾﻌﻨﯽ ... ﯾﻌﻨﯽ ﻫﻤﻪ راه رو اﯾﻦ ﻣﺪت ﻣﻦ اﺷﺘﺒﺎه رﻓﺘﻢ ...‬ ‫... دﻟﻢ رﯾﺨﺖ ... ﻣﻨﻈﻮرش رو ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﺸﺪم: ﺣﺎﻣﯽ ... ﻣﻦ اوﻣﺪم اﯾﻦ ﺟﺎ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ... اوﻣﺪم ﻧﻔﺲ ﺑﮑﺸﻢ ﻣﯽ دوﻧﯽ ...‬ ‫
- ﻧﻪ ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ اون ﺣﺮﻓﻬﺎ ﭼﯽ ﺑﻮد اون ﺷﺐ ﭘﺸﺖ ﺗﻠﻔﻦ ﺑﻪ ﮔﻠﻨﺎر ﮔﻔﺘﯽ ... ﻣﻦ اﯾﻨﺠﺎم ... ﻣﯿﺨﻮام ﮐﻪ ﺑﺮﮔﺮدي ﮐﻪ‬ ‫ﺣﺮف ﺑﺰﻧﯿﻢ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﻧﻤﯽ ﺧﻮام ﺑﯿﺎم ... ﻧﻪ اﻻن ... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻢ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ...‬ ‫ﺻﺪاش ﺟﺪي ﺷﺪ اﻧﮕﺎر اون ﺟﻤﻠﻪ ﺑﺪ ﺟﻮر ﺑﻪ ﻓﮑﺮ در آورده ﺑﻮدﺗﺶ: ﻣﮕﻪ دﺳﺖ ﺗﻮ ا؟‬ ‫
- ﻣﻦ ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ دﺳﺖ ﮐﯿﻪ اﻣﺎ ... ﻣﻦ ﻣﯿﺨﻮام ﺧﻮﻧﻪ ﻋﻤﻪ ام ﺑﺎﺷﻢ ... ﻧﻤﯿﺎم ...‬ ‫ﻧﻔﺴﺶ رو ﺑﯿﺮون داد: ﺑﺎﺷﻪ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫... و ﻣﻦ اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم دﯾﻮﻧﻪ ﺷﺪم ﮐﻪ ﻧﺎراﺣﺖ ﺷﺪم از اﯾﻦ ﮐﻪ ﻗﺒﻮل ﮐﺮد ﺗﻤﻮم اون ﺣﺲ ﺧﻮﺷﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ اوﻣﺪﻧﺶ ﺑﺎ زور ﮔﻔﺘﻨﺶ‬ ‫ﺗﻮ ذﻫﻨﻢ اوﻣﺪه ﺑﻮد ﭘﺮ زد و رﻓﺖ ...‬ ‫ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ اي ﺳﮑﻮت ﺷﺪ و اون ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎ ﻫﻤﻮن ﻟﺤﻦ ﺟﺪﯾﺶ ﮔﻔﺖ: ﻣﻦ اﻻن ﻣﯿﺮم ﭘﺎﯾﯿﻦ و ﻣﺪت ﻣﻮﻧﺪﻧﻢ اﯾﻦ ﺟﺎ رو ﺑﯿﺸﺘﺮ‬ ‫ﻣﯿﮑﻨﻢ ... و اﯾﻦ ﺟﺎ ﻣﯿﻤﻮﻧﻢ ﺗﺎ ﺗﻮ آﻣﺎدﮔﯽ ﺣﺮف زدن رو ﭘﯿﺪا ﮐﻨﯽ ... ﺗﺎ ﺑﺨﻮاي ﺑﯿﺎي ﺑﺮﯾﻢ ...‬ ‫
- ﺣﺎﻣﯽ ...‬ ‫
- دﯾﮕﻪ ﭼﯿﺰي ﻧﻤﯿﺨﻮام ﺑﺸﻨﻮم ... ﻫﻤﺮاز اﻧﻘﺪر ﻣﻮﻧﺪم ﺗﻮ ﺗﻤﺎم اﺗﻔﺎق ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ اﻓﺘﺎده ... از اﯾﻦ ﮐﺎري ﮐﻪ ﮐﺮدي ... از اﯾﻦ ﮐﻪ ﺧﻮب‬ ‫ﻓﻬﻤﯿﺪم ﻣﺸﮑﻠﺖ ﺑﺎ ﻣﻨﻪ وﻣﻦ راه رو اﻧﻘﺪر اﺷﺘﺒﺎه رﻓﺘﻢ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺣﺘﯽ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدي دﻧﺒﺎﻟﺖ ﻫﻢ ﻧﻤﯿﺎم ... ﻣﻦ اﯾﻨﺠﺎم ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺗﻮ ﻧﯿﺴﺖ‬ ‫ﺑﺮاي ﺧﻮدﻣﻪ ... ﻣﯿﺨﻮام ﺧﯿﺎﻟﻢ راﺣﺖ ﺑﺎﺷﻪ ...‬ ‫
- ﻣﻦ اﯾﻨﺠﻮري ﻣﻌﺬﺑﻢ ... ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯿﮑﻨﻢ ...‬ ‫
- ﻗﺪﯾﻤﺎ ﻻ اﻗﻞ ازم ﻣﯿﺘﺮﺳﯿﺪي ... رو ﺣﺮف ﻣﻦ ﺣﺮف ﻧﺰن ﻫﻤﺮاز ... وﮔﺮﻧﻪ ﻫﻤﯿﻦ اﻻن ﻣﯿﺎم اوﻧﺠﺎ ... ﻣﻦ ﺑﺎﮐﻢ ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫ﻧﺸﺴﺘﻢ روي زﻣﯿﻦ ... ﺣﺘﯽ ﺻﺪاي ﻋﻤﻪ ﮐﻪ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺑﺮم و ﺑﺎﻫﺎﺷﻮن ﻣﯿﻮه ﺑﺨﻮرم ﻫﻢ از ﺟﺎ ﺑﻠﻨﺪم ﻧﮑﺮد ... ﺧﺸﮏ ﺷﺪه ﺑﻮد ﺗﻠﻔﻦ‬ ‫ﺗﻮي دﺳﺘﻢ ... اﻣﺎ ﻗﺒﻞ از ﻫﺮﭼﯿﺰ زﻧﮓ زدم ﺑﻪ ﮔﻠﻨﺎر ...‬ ‫اﻟﻮ ﻧﮕﻔﺘﻪ ﻣﺴﻠﺴﻞ وار ﺷﺮوع ﮐﺮد: اوﻣﺪ اﯾﻨﺠﺎ ... از ﻫﻤﻮن ﻟﺤﻈﻪ اي ﮐﻪ ﻫﺮ ﭼﯽ زﻧﮓ زده ﺑﻮد ﮔﻮﺷﯿﺖ ﺧﺎﻣﻮش ﺑﻮد ... از ﻫﻤﻮن‬ ‫ﻟﺤﻈﻪ ﮐﻪ ﭘﯿﺪات ﻧﮑﺮد ﻫﻤﺮاز اوﻣﺪ اﯾﻨﺠﺎ ... داد ﻧﺰد ﺑﯽ ادﺑﯽ ﻫﻢ ﻧﮑﺮد اﻣﺎ ﻣﻦ ﺳﺮ ﺣﺪ ﻣﺮگ ازش ﺗﺮﺳﯿﺪم ... ﺳﯿﺎوش ﺧﻮدش ﻫﻢ‬ ‫ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﻣﻦ رو ﺧﻔﻪ ﮐﻨﻪ ... اﻧﮕﺎر ﻣﻦ ﻓﺮﺳﺘﺎدﻣﺖ رﻓﺘﯽ ... ﻣﻨﻢ اون ﺳﺎﻋﺖ ازت ﺧﺒﺮ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... ﻫﺮ ﮐﯽ رو ﮐﻪ ﻓﮑﺮش رو ﺑﮑﻨﯽ‬ ‫ﺑﺴﯿﺞ ﮐﺮد ... از ﭘﻠﯿﺲ ﺗﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﻫﺎي دﯾﮕﻪ ... و ﺗﻮ زﻧﮓ زدي ... ﮔﻔﺘﻢ ﺳﺎﻟﻤﯽ ﺑﺪﺗﺮ ﮐﺮد ... رﻓﺖ و اوﻣﺪ ﮔﻔﺖ ﮐﺠﺎﺳﺖ ... از‬ ‫ﺗﺮﻣﯿﻨﺎل در آورده ﺑﻮد رﻓﺘﯽ ﮐﺠﺎ ... ﻫﻤﺮاز ﻣﻦ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ اﺳﻤﺖ ﺳﺮ زﺑﻮﻧﻬﺎ ﻧﯿﻮﻓﺘﻪ ... ﮔﻔﺘﻢ ﺑﯿﺎد ﺧﻮﻧﻤﻮن ﺻﺪات رو ﺑﺸﻨﻮه ... اوﻣﺪ‬ ‫... ﺑﺎ اون ﺣﺮﻓﺎت ﻗﺎﻃﯽ ﮐﺮد ﺑﺎ ﻣﺸﺖ زد رو ﻣﯿﺰ ... ﺣﺮف ﻧﻤﯿﺰد ... داد ﻫﻢ ﻧﺰد ... ﻓﻘﻂ ﻫﻤﻮن ﻣﺸﺖ ﮐﺎﻓﯽ ﺑﻮد ﺑﺮاي اﯾﻦ ﮐﻪ ﺑﻔﻬﻤﯽ‬ ‫ﭼﻪ ﻗﺪر ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﻪ ... از ﺳﯿﺎوش ﺑﻬﺖ ﻧﮕﻢ ﻟﻬﺖ ﻣﯿﮑﻨﻪ ﭘﯿﺪات ﮐﻨﻪ ...‬ ‫ﺳﺮم داﺷﺖ ﻣﯿﺘﺮﮐﯿﺪ ﺑﺎ اﻧﮕﺸﺖ ﺷﻘﯿﻘﻪ ﻫﺎم رو ﻓﺸﺎر داد: ﺷﻤﺎره رو ﭼﺮا دادي؟‬ ‫
- ﭼﻮن ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺧﻮدش از ﺗﻮي ﭘﺮﯾﻨﺖ ﺧﻮﻧﻪ در ﺑﯿﺎره ... ﻫﻤﺮاز ﺗﻮ ﺑﺎزﯾﮕﺮي ﯾﮑﯽ از دﻫﻨﺶ در ﻣﯿﻮﻣﺪ ﻣﯿﻮﻓﺘﺎدي ﺳﺮ زﺑﻮﻧﺎ ...‬ ‫ﮔﻔﺘﻢ آروم ﻣﯿﺸﻪ زﻧﮓ ﺑﺰﻧﻪ از ﮐﺠﺎ ﺑﺪوﻧﻢ آدرس رو ﭘﯿﺪا ﻣﯿﮑﻨﻪ ﻣﯽ ره ﻫﺘﻞ ﻣﯿﻤﻮﻧﻪ ... ﻫﻤﺮا ز اﯾﻦ آدم ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﺑﻪ‬ ‫ﻣﻐﺰت ﺧﻄﻮر ﮐﻨﻪ دوﺳﺘﺖ داره ... ﺑﺮﮔﺮد ﺑﯿﺎ ﻫﻤﺮاز ...‬ ‫... ﺑﻐﺾ داﺷﺖ ... ﻣﻦ ﻫﻢ داﺷﺘﻢ ... ﺳﺮم رو ﺑﻪ دﯾﻮار ﭘﺸﺖ ﺳﺮم ﺗﮑﯿﻪ دادم ...‬ ‫
- ﻣﯿﮕﻪ ﺗﺎ ﺑﺮﻧﮕﺮدم ﺑﺮ ﻧﻤﯿﮕﺮده ﺗﻬﺮان ... ﻣﻮﻧﺪم ... دارم دﯾﻮﻧﻪ ﻣﯿﺸﻢ ...‬ ‫
- ﺣﺎل اﮐﺒﺮ ﺧﺎن ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺪه ... ﺑﺴﺘﺮﯾﺶ ﮐﺮدن ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ... ﻣﺜﻞ اﯾﻨﮑﻪ آﺧﺮاﺷﻪ ...‬ ‫... ﺑﺎورم ﻧﻤﯿﺸﺪ ... داﺷﺖ ﭼﯽ ﻣﯿﮕﻔﺖ: ﭼﯽ داري ﻣﯿﮕﯽ؟‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- ﺑﺎور ﮐﻦ ... ﺗﻮ ﻫﯿﺮو وﯾﺮ اﯾﻦ ﺟﺎ ﺑﻮدﻧﺶ و ﺗﻠﻔﻦ زدﻧﻬﺎش ﺷﻨﯿﺪم ﮐﻪ ﺑﻪ ﺣﺎﻣﺪ ﻣﯿﮕﻔﺖ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو ﻟﻮاﺳﻮن ﻧﮕﻪ دار ﺑﺎﺑﺎ ﺧﯿﻠﯽ‬ ‫ﺣﺎﻟﺶ ﺑﺪه ...‬ ‫... ﻣﻦ از ﺧﻮدم ﺑﺪم اوﻣﺪ ... از ﻫﻤﺮازي ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﻋﻤﺮش از دﺧﺘﺮ ﻫﺎي ﺧﻮدﺧﻮاه و ﻟﻮس ﺑﺪش اوﻣﺪه ﺑﻮد اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﺑﻮدن‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ اﯾﻨﺠﺎ ...‬ ‫ﺳﺮم روي ﺑﺎﻟﺶ ﮔﺬاﺷﺘﻢ ... ﻗﻄﺮه اﺷﮑﯽ از ﮔﻮﻧﻪ ام روي ﺑﺎﻟﺸﺖ اﻓﺘﺎد ... ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﭼﯽ ﻣﯽ ﺧﻮام؟ ﻣﮕﻪ ﻧﻪ اﯾﻨﮑﻪ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﻋﺸﻖ‬ ‫اوﻣﺪه ﺑﻮدم؟ ﺑﻮدن اﯾﻦ ﻣﺮد ﺑﺎ اون ﭼﺸﻤﺎي ﺧﺎﮐﯽ رﻧﮕﺶ اﯾﻨﺠﺎ ﻣﻌﻨﺎي دﯾﮕﻪ اي داﺷﺖ؟ ﺳﺮ ﺟﺎم ﻏﻠﺘﯽ زدم ... ﻣﻦ ﺣﺎﻟﻢ ﺧﻮب‬ ‫ﻧﺒﻮد و ﺗﻮ اﯾﻦ ﺧﻮﻧﻪ ... ﺗﻮ اﯾﻦ ﺷﻬﺮ ﺷﺒﻬﺎي ﭘﺮ ﺳﺘﺎره ... ﺗﻮ اﯾﻦ ﺑﻮي ﭼﺎي دارﭼﯿﻦ ... ﺣﺎﻟﻢ ﺑﻬﺘﺮ ﻣﯿﺸﺪ ... ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎﻫﺎش ﺣﺮف ﻣﯿﺰدم‬ ‫ﻗﺎﻧﻌﺶ ﻣﯿﮑﺮدم ﺑﺮه ﺗﻬﺮان ﻧﻤﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ اﯾﻨﺠﺎ ﺑﺎﺷﻪ ﺑﺮاي ﭘﺪرش اﺗﻔﺎﻗﯽ ﺑﯿﻮﻓﺘﻪ و وﺑﺎﻟﺶ ﺑﻪ ﮔﺮدن ﻣﻦ ﺑﺎﺷﻪ ... اون ﻫﻢ ﺗﺎ آﺧﺮ‬ ‫ﻋﻤﺮش ﺧﻮدش روﻧﻤﯿﺒﺨﺸﯿﺪ ... ﯾﻌﻨﯽ اون اﯾﻦ ﺗﻔﺎوت ﻫﺎ رو ﻧﻤﯿﺪﯾﺪ؟‬ ‫ﺳﺎﻋﺖ ﺑﺪي ﺑﻮد ... اﻣﺎ ﺑﺮاش اس ام اس زدم: ﺑﺮﮔﺮد ﺗﻬﺮان ﺣﺎﻣﯽ ... ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯿﮑﻨﻢ ...‬ ‫ﺑﻪ ﺛﺎﻧﯿﻪ ﻧﮑﺸﯿﺪ: ﺑﺎﺷﻪ ... ﺳﺎﮐﺖ رو ﺟﻤﻊ ﮐﻦ ﺑﺮﮔﺮدﯾﻢ ...‬ ‫ﮔﻮﺷﯽ رو ﺑﻪ ﭘﯿﺸﻮﻧﯿﻢ ﮐﻮﺑﯿﺪم ... ﺣﺮف ﺗﻮ ﮐﻠﻪ اش ﻧﻤﯿﺮﻓﺖ.‬ ‫
- دوﺳﺖ ﻧﺪاري ﺑﺮات ﻧﯿﻤﺮوش ﮐﻨﻢ ...‬ ‫اﺷﺎره ﻋﻤﻪ ﺑﻪ ﺗﺨﻢ ﻣﺮغ آب ﭘﺰ رو ﺑﻪ روم ﺑﻮد: ﻧﻪ ﻋﻤﻪ ﺧﻮﺑﻪ ...‬ ‫
- دﯾﺸﺐ ﻧﺨﻮاﺑﯿﺪي ﻓﺪات ﺷﻢ؟‬ ‫
- ﯾﮑﻢ ﺳﺮم درد ﻣﯿﮑﻨﻪ ...‬ ‫
- ﺑﺮات ﯾﻪ ﮔﻞ ﮔﺎو زﺑﻮن دم ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﺧﻮب ﻣﯿﺸﯽ ...‬ ‫ﺗﮑﻪ اي از ﻧﻮن ﺳﻨﮕﮏ رو ﺗﻮي دﻫﻨﻢ ﮔﺬاﺷﺘﻢ: ﻋﻤﻪ ﺟﺎن ﺑﻌﺪ از ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ اﺟﺎزه ﺑﺪﯾﺪ ﻣﯽ رم ﯾﻪ ﻗﺪﻣﯽ ﺑﺰﻧﻢ ...‬ ‫ﺳﺮ ﻣﺤﻤﺪ رﺿﺎ ﺑﺎ اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻢ ﺑﺎﻻ اوﻣﺪ: ﻫﺮ ﺟﺎ ﻣﯿﺨﻮاﯾﺪ ﺑﺮﯾﺪ ﺑﮕﯿﺪ ﺑﺮﺳﻮﻧﯿﻤﺘﻮن ...‬ ‫... ﺧﻨﺪه ام ﮔﺮﻓﺖ از اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﺑﺪ ﺟﻮر ﭘﺴﺮﻋﻤﻪ وارش ...‬ ‫
- ﻣﯿﺨﻮام ﯾﮑﻢ راه ﺑﺮم ... اﻟﺒﺘﻪ اﮔﺮ ﻣﺸﮑﻠﯽ ﻧﺒﺎﺷﻪ؟‬ ‫ﺷﻮﻫﺮ ﻋﻤﻪ ام دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﺷﮑﺮ ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﺶ ﮐﺸﯿﺪ و از ﺟﺎش ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ: ﭼﻪ اﺷﮑﺎﻟﯽ ﻣﯿﺘﻮﻧﻪ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ﻫﻤﺮاز ﺧﺎﻧﻮم ... ﺧﻮش‬ ‫ﺑﮕﺬره ... و اﯾﻦ ﯾﻌﻨﯽ اﻋﺘﻤﺎد زﯾﺎد اﯾﻦ ﻣﺮد ﻣﺘﻌﺼﺐ ﺑﻪ ﻣﻦ ...‬ ‫دﺳﺖ و ﭘﺎم ﻣﯿﻠﺮزﯾﺪ ﻣﯿﺘﺮﺳﯿﺪم از رو ﺑﻪ رو ﺷﺪن ﺑﺎﻫﺎش ... ﺗﻮ آﯾﻨﻪ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﺟﺰ ﯾﻪ رﯾﻤﻞ ﭼﯿﺰي ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... ﺟﺎﯾﯽ ﺑﺮاي ﺧﻮﺷﮕﻞ‬ ‫ﮐﺮدن ﻧﺒﻮد و دﻟﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﺑﺮاش ﻧﺒﻮد ...‬ ‫ﻫﻤﻪ ﻫﻢ و ﻏﻢ ﻣﻦ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻗﺎﻧﻌﺶ ﮐﻨﻢ ﻓﻌﻼ ﺑﺮﮔﺮده ﺗﻬﺮان ... ﻣﻨﺘﻈﺮم ﺑﻮد ... ﺻﺒﺢ زود وﻗﺘﯽ اس ام اس دادم ﮐﻪ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﯿﻢ‬ ‫... ﺳﺮﯾﻊ زﻧﮓ زد ﮐﻪ ﺑﺮﻧﺪاﺷﺘﻢ ... دﻟﺨﻮر ﺷﺪ ... اﻣﺎ اﯾﻦ ﻃﻮر ﺑﻬﺘﺮ ﺑﻮد ﺑﺎﯾﺪ ذﻫﻨﻢ رو رو ﺟﻤﻠﻪ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﺑﮕﻢ ﺟﻤﻊ‬ ‫ﻣﯿﮑﺮدم ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﻣﻮﻫﺎم رو ﮐﺎﻣﻞ ﺟﻤﻊ ﮐﺮدم و رﻓﺘﻢ ﺳﻤﺖ در و آل اﺳﺘﺎرﻫﺎم رو ﭘﻮﺷﯿﺪم: ﻋﻤﻪ ﭼﯿﺰي ﻻزم ﻧﺪاري؟‬ ‫از ﺗﻮ آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ ﺑﯿﺮون اوﻣﺪ: ﻧﻪ ﻋﻤﻪ ﻓﻘﻂ ﺑﺮاي ﻧﻬﺎر زود ﺑﺎي ﻣﯽ دوﻧﯽ ﮐﻪ ﺣﺎﺟﯽ زود ﻧﻬﺎر ﻣﯿﺨﻮره ...‬ ‫آژاﻧﺲ ﺑﻪ ﻣﯿﺪوﻧﯽ ﮐﻪ ﻗﺮار ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدﯾﻢ و ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﺧﺎرج ﺷﻬﺮ ﺑﻮد ﻧﺰدﯾﮏ ﮐﻪ ﺷﺪ ... دل ﺗﻮ دﻟﻢ ﻧﺒﻮد ... از دور ﻣﺎﺷﯿﻨﺶ رو دﯾﺪم ...‬ ‫ﮔﻮﺷﻪ ﻟﺒﻢ ﻟﺮزﯾﺪ ... ﻗﻠﺒﻢ داﺷﺖ ﻣﯿﻮﻣﺪ ﺗﻮ دﻫﻨﻢ ... از دور ﺗﺸﺨﯿﺼﻢ داد ﺷﺎﯾﺪ ﮐﻪ از ﻣﺎﺷﯿﻦ ﭘﯿﺎده ﺷﺪ و ﻣﻦ ﮐﻤﯽ دورﺗﺮ از ﻣﺎﺷﯿﻦ‬ ‫ﭘﯿﺎده ﺷﺪم ... ﻣﻨﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ ﻫﺮ ﺷﺮاﯾﻄﯽ ﺑﻪ راﺣﺘﯽ ﻣﯿﺪﯾﺪﻣﺶ ﺑﺮاي اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر ﻃﻌﻢ ﺗﺮس از ﺧﺎﻧﻮاده رو ﻣﯿﭽﺸﯿﺪم ...‬ ‫اﺧﻤﺎش ﺗﻮ ﻫﻢ ﺑﻮد و دﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﯿﻨﻪ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد ... ﻫﺮ ﭼﻪ ﻗﺪر ﺑﻬﺶ ﻧﺰدﯾﮏ ﺗﺮ ﻣﯿﺸﺪم ﺑﯿﺸﺘﺮ دﻟﻢ ﺑﺮاي ﻋﻄﺮش ... ﺑﺮاي ﺑﻮي‬ ‫ﺳﯿﮕﺎرش و ﺑﺮاي ﺣﻀﻮرش ﺗﻨﮓ ﻣﯿﺸﺪ ... ﮐﺮوات ﻧﺪاﺷﺖ اﻣﺎ ﻣﺮﺗﺐ ﺑﻮد و ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺧﻮش ﭘﻮش و ﺟﺪي ... ﻫﺮ ﻗﺪﻣﯽ ﮐﻪ روي‬ ‫آﺳﻔﺎﻟﺖ اﯾﻦ ﮐﻮﯾﺮ ﺗﺸﻨﻪ و زﯾﺒﺎ ﻣﯿﺬاﺷﺘﻢ اﻧﮕﺎر ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﯿﺸﺪ ﮐﻪ ﮐﻤﺘﺮ ﻧﻤﯿﺸﺪ ... ﻋﻤﻖ دﻟﺘﻨﮕﯿﺶ ﺑﻮد و اون اﺧﻢ وﺣﺸﺘﻨﺎك ...‬ ‫ﯾﺎ ﺷﺎﯾﺪ اون ﺻﻮرت ﻣﺮﺗﺐ ... ﻧﺰدﯾﮑﺶ ﺷﺪم ... رو ﺑﻪ روم اﯾﺴﺘﺎد ﻗﺪ ﯾﻪ ﻧﻔﺲ ﻓﺎﺻﻠﻪ ... زاﻧﻮﻫﺎم ﻣﯿﻠﺮزﯾﺪ ... دﻟﻢ ﻣﯿﻠﺮزﯾﺪ ... ﭘﻠﮑﻢ‬ ‫ﻣﯿﻠﺮزﯾﺪ و ﺑﺮاي ﻣﻦ اﻧﮕﺎر زﻣﯿﻦ ﻣﯿﻠﺮزﯾﺪ ... ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﺸﯿﺪم ... اﺧﻢ ﻫﺎش ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﻮد ... ﺑﯽ ﺣﺮف ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﺎﺷﯿﻨﺶ‬ ‫رﻓﺘﻢ ... ﺳﻮار ﺷﺪم ... ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ اي اﯾﺴﺘﺎد و اون ﻫﻢ ﺳﻮار ﺷﺪ ... دﺳﺘﻬﺎم روي زاﻧﻮﻫﺎم ﻣﺸﺖ ﺑﻮد ... ﻣﺎﺷﯿﻦ رو روﺷﻦ ﮐﺮد ...‬ ‫ﻧﭙﺮﺳﯿﺪم ﮐﺠﺎ ... ﺣﺘﯽ ﻧﮕﻔﺘﻢ ﺳﻼم ... ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺎﺷﻪ ... ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﻓﻘﻂ ﺑﺎﺷﻢ ... دل ﺗﻨﮓ ﺑﻮدم ... ﺧﯿﻠﯽ ... و ﺣﺮﻓﻬﺎ ﺗﻮي ذﻫﻨﻢ‬ ‫ﮐﻢ رﻧﮓ ﻣﯿﺸﺪن و اي ﮐﺎش ﺳﺎﮐﻢ ﻫﻤﺮاﻫﻢ ﺑﻮد ...‬ ‫دﺳﺘﺎش دور ﻓﺮﻣﻮن ﻣﺸﺖ ﺑﻮد ... رﻓﺖ ... رﻓﺖ و رﺳﯿﺪ ﺑﻪ ﺟﺎده ... ﺗﻮ ﺧﺎﮐﯽ آﻓﺘﺎﺑﯽ ﺟﺎده ﻣﺎﺷﯿﻦ رو ﮐﺸﯿﺪ ﮐﻨﺎر: دﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاد ...‬ ‫دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاد ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﯾﻦ ﮐﺎرت ﺑﺰﻧﻤﺖ ﻫﻤﺮاز ...‬ ‫ﭼﺮﺧﯿﺪ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ... دﺳﺘﺶ از دور ﻓﺮﻣﻮن ﺟﺪا ﺷﺪ و ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ اوﻣﺪ ... و ﭼﺸﻢ ﻣﻦ ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪ و دﺳﺘﺶ ﭘﺸﺘﻢ ﺣﻠﻘﻪ ﺷﺪ و ﻣﻦ‬ ‫ﻣﺤﮑﻢ ﺑﻪ ﻗﻔﺴﻪ ﺳﯿﻨﻪ اش ﺧﻮردم ﮔﻠﻮم ﻟﺮزﯾﺪ و ﭘﻠﮑﻢ ﻟﺮزﯾﺪ و ﺑﻐﻀﻢ ﻟﺮزﯾﺪ و اﺷﮑﻢ ﻟﺮزﯾﺪ ... ﺻﺪاي ﻧﻔﺲ ﻫﺎش ﻧﺰدﯾﮏ ﺑﻮد ﺧﯿﻠﯽ‬ ‫ﻧﺰدﯾﮏ ... ﻋﻄﺮ ﺗﻨﺶ از ﻋﻄﺮ ﺗﻨﻢ ﻧﺰدﯾﮏ ﺗﺮ ... ﺻﺪاي ﻧﻔﺴﺶ از ﻧﺒﻀﻢ ﺑﯿﺸﺘﺮ ...‬ ‫ﻣﮕﻪ اﯾﻦ اﻣﻦ ﺗﺮﯾﻦ ﺟﺎي دﻧﯿﺎ ﻧﺒﻮد؟ ﻣﮕﻪ ﺑﺮاي ﻣﻦ ﻧﺒﻮد؟ ﻣﮕﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺣﻀﻮر ﻧﺒﻮد ﮐﻪ اﯾﻦ ﻃﻮر ﺗﻤﺎم ﺳﻠﻮﻫﺎي ﺑﺪﻧﻢ رو ﻃﺎﻟﺒﺶ‬ ‫ﻣﯿﮑﺮد؟ ﭘﺲ ﻣﻦ ﭼﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد؟ اﯾﻦ ﺟﺎ ﭼﯽ ﮐﺎر ﻣﯿﮑﺮدم؟ ﯾﺎدم رﻓﺖ ... ﭘﺮ زد ... ﻫﻤﻪ ﻓﮑﺮﻫﺎي اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ... ﺗﻤﺎم اون ﺗﺼﻤﯿﻢ‬ ‫ﻫﺎ ...‬ ‫ﺳﮑﻮت ﮐﺮده ﺑﻮد ... و ﻣﻦ ...‬ ‫ﮐﻤﯽ ازم ﻓﺎﺻﻠﻪ ﮔﺮﻓﺖ و ﭼﺮا دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺧﻮاﻫﺶ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﻢ؟‬ ‫ﺗﻮ ﭼﺸﻤﺎم ﺧﯿﺮه ﺷﺪ ... ﺗﻮ ﭼﺸﻤﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ﺧﯿﺴﻦ: اﯾﻦ ﭼﻪ ﮐﺎري ﺑﻮد؟‬ ‫ﺳﺮم رو ﮐﻤﯽ روي ﺷﻮﻧﻪ ﭼﭙﻢ ﺧﻢ ﮐﺮدم: ﺳﻼم ...‬ ‫ﺗﻮ ﭼﺸﻤﺎش ﭘﺮ از ﺣﺲ ﺑﻮد ... ﭘﺮ از ﻧﻮازش ... ﻣﻦ ﺗﻮ اون ﺧﺎﮐﯽ ﻫﺎ داﺷﺘﻢ ﺟﻮوﻧﻪ ﻣﯿﮑﺮدم اﻧﮕﺎر ﻣﻦ ﺗﻮ اون ﻧﯽ ﻧﯽ ﭼﺸﻤﺎ ﺧﻮدم رو‬ ‫ﻣﯽ دﯾﺪم ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﺗﻮ ﺳﮑﻮت ﻓﻘﻂ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯽ ﮐﺮد ... ﺑﺎ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻧﻮازﺷﻢ ﻣﯿﮑﺮد ... دﺳﺖ راﺳﺘﻢ ﺗﻮي ﺣﺼﺎرش ﺑﻮد و آروم روي ﺧﻂ ﻋﻤﺮ ﮐﻒ دﺳﺘﻢ‬ ‫ﻧﻮازش ﺑﻮد و ﻧﻮازش ... ﻧﻮازﺷﯽ ﮐﻪ ﺗﺎ ﻧﺒﻀﻢ ﻣﯿﺮﻓﺖ ... ﻧﺒﻀﯽ ﮐﻪ ﺑﺎر دﯾﮕﻪ ﮔﺮم ﺷﺪ و ﮐﻤﯽ ﺗﺮ ...‬ ‫
- ﺣﺎﻣﯽ ...‬ ‫دﺳﺘﻢ رو روي زاﻧﻮش ﮔﺬاﺷﺖ: ﺟﺎن دل ﺣﺎﻣﯽ ... آﺧﻪ ﻋﺰﯾﺰ ﺣﺎﻣﯽ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺗﻮ ﭼﯽ ﺑﮕﻢ؟‬ ‫... و ﻣﻦ دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ اﯾﻦ ﺑﻐﺾ ﺑﺮه از ﺗﻮي ﮔﻠﻮم ... اﯾﻦ ﺳﺮدي دﺳﺘﻬﺎم ﮐﻪ ﺗﻀﺎد داﺷﺖ ﺑﺎ داﻏﯽ ﺑﯽ اﻧﺪازه ﻗﻠﺒﻢ ... اﻧﺘﻈﺎر‬ ‫داﺷﺘﻢ اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ رو؟ اﯾﻦ آراﻣﺶ ﮐﻼم ﮐﻪ رﺑﻄﯽ ﺑﻪ اون اﺧﻢ و ﺗﺨﻢ ﻧﺪاﺷﺖ ...‬ ‫
- اﺧﻢ ﮐﺮده ﺑﻮدي؟‬ ‫ﺷﺼﺘﺶ روي دﺳﺘﻢ ﺣﺮﮐﺖ ﮐﺮد: ﮐﻢ ﻣﯿﺎرم ﺟﻠﻮت ...‬ ‫... اﯾﻦ اﻋﺘﺮاف ﻧﺒﻮد؟ ﺑﻮد ... ﺑﻪ ﺧﺪا ﮐﻪ ﺑﻮد ...‬ ‫
- د ... ﭼﺮا ﭼﺸﻤﺎت ﺧﯿﺲ ﺧﺎﻧﻮم ﺧﺎﻧﻮﻣﺎ ...‬ ‫
- ﭼﺮا اﯾﻨﺠﺎﯾﯽ؟‬ ‫
- ﻧﺒﺎﺷﻢ؟‬ ‫
- ﺑﺮو ﺗﻬﺮان ...‬ ‫... و ﭼﻪ ﻗﺪر ﺟﻤﻠﻪ ام ﺷﻞ ﺑﻮد و ﺧﻮدم ﻫﻢ ﺑﺎورش ﻧﮑﺮدم ...‬ ‫
- ﺗﻮ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﮕﻮ ﭼﺮا اﯾﻨﺠﺎﯾﯽ؟ ﻗﺎﻧﻌﻢ ﮐﻦ ... ﻗﻮل ﻣﯿﺪم ﺑﻬﺖ ﺑﺮم ... ﺣﺘﯽ اﮔﻪ ﺗﻮ ﻧﺨﻮاي ﮐﻪ ﻧﻤﯿﺨﻮاي ...‬ ‫
- درﺳﺖ ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫
- ﭼﯽ درﺳﺖ ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫
- ﻫﯿﭽﯽ ﺳﺮﺟﺎش ﻧﯿﺴﺖ ﺣﺎﻣﯽ ... ﻫﯿﭽﯽ ... ﻣﻦ ...‬ ‫ﺳﺮش رو ﮐﻤﯽ آورد ﺟﻠﻮ و ﺧﻢ ﮐﺮد ﺗﻮ ﺻﻮرﺗﻢ ﮐﻪ ﺣﺎﻻ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺑﻮد: ﻣﻨﻢ ﺳﺮ ﺟﺎم ﻧﯿﺴﺘﻢ؟!‬ ‫... ﻣﻦ اﯾﻦ ﻟﺤﻦ زﻣﺰﻣﻪ وار ... ﻣﻦ اﯾﻦ ﭘﺮواﻧﻪ ﺗﻮ ﻗﻠﺒﻢ رو ﭼﯽ ﮐﺎر ﻣﯿﮑﺮدم؟‬ ‫
- ...‬ ‫
- ﺳﺨﺘﺘﻪ ... ﻫﻤﺮاز؟ ﺳﺮت رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﻦ ... ﻣﯿﺨﻮام ﺗﻮ ﭼﺸﻤﺎت ﻧﮕﺎه ﮐﻨﻢ ...‬ ‫ﺳﺮم رو ﺑﻪ زور ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم ...‬ ‫
- ﭼﯽ ﻣﯿﺒﯿﻨﯽ ﺗﻮ اﯾﻦ ﭼﺸﻤﺎ؟‬ ‫ﺻﻮرﺗﺶ رو ﭘﺸﺖ ﻻﯾﻪ اي از اﺷﮏ ﻫﻢ اﮔﺮ ﻣﯿﺪﯾﺪم ... ﺗﻮي اون ﺧﺎك ﺣﺎﺻﻞ ﺧﯿﺰ ﭼﺸﻤﺎش ﭼﯿﺰي ﺟﺰ ﻣﻦ ﻧﺒﻮد: ﺧﻮدم رو ...‬ ‫
- ﭘﺲ ﻓﻬﻤﯿﺪن اﯾﻦ ﮐﻪ ﭼﻪ ﻗﺪر دوﺳﺘﺖ دارم ﺳﺨﺖ ﻧﺒﻮد ﺑﺮات ... ﺑﻮد؟‬ ‫... ﻧﻔﺴﻢ رﻓﺖ ... ﯾﺎ ﺷﺎﯾﺪ ﻣﻮﻧﺪ و ﺑﺮﻧﮕﺸﺖ ... دﻧﯿﺎ از ﭼﺮﺧﯿﺪن اﯾﺴﺘﺎد ﻣﻄﻤﺌﻨﺎ ... اﯾﻦ آدم ﺑﺎ اﯾﻦ آراﻣﺶ ﺗﻮ اﯾﻦ آﻓﺘﺎب ﺗﯿﺰ و ﺷﻔﺎف‬ ‫... ﺧﯿﺮه و ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﯽ ﻫﯿﭻ ﺷﮏ و ﺗﺮدﯾﺪي ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ... ﺑﺎورم ﻧﻤﯿﺸﺪ ... ﯾﺎ ﺷﺎﯾﺪ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﻣﻦ اﯾﻦ ﭼﻨﮕﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ دﻟﻢ ﺧﻮرد رو ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﺣﺲ ﮐﺮده ﺑﻮدم؟‬ ‫اﻧﻘﺪر اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ رو ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﮔﻔﺖ و ﭘﺮ ﺻﻼﺑﺖ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰي ﺑﺮاي اداﻣﻪ دادن ﭘﯿﺪا ﻧﻤﯿﮑﺮدم ...‬ ‫ﺑﺎزﻫﻢ ﺳﺮش رو ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺧﻢ ﮐﺮد: ﺑﺎ ﺷﻤﺎم ... ﻣﯽ ﮔﯽ ﻋﺸﻘﻢ رو ﺗﻤﺎم داﺷﺘﻪ ام رو ﺑﺬارم و ﺑﺮم ... ﻫﺮ ﭼﻪ ﻗﺪر ﻫﻢ ﮐﻪ اون ﻣﻦ رو‬ ‫ﺑﺬاره و ﺑﺮه.‬ ‫آﻓﺘﺎﺑﯽ ﮐﻪ ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﺑﻪ اون ﺗﻦ ﮐﻮﯾﺮ ﻣﯿﺨﻮرد و زﻣﯿﻦ رو ﺑﺮاق ﻣﯿﮑﺮد ﻫﻢ ﺷﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺑﺮاﻗﯽ ﻧﮕﺎه اﯾﻦ آدم ﺟﺪي ﻧﺒﻮد ... ﺑﺎ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﺳﺮم‬ ‫رو ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻢ ... ﻣﻦ ﻫﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﺣﺮﻓﻬﺎ ﺑﺮاي ﮔﻔﺘﻦ داﺷﺘﻢ ... ﺧﯿﻠﯽ دﻟﺘﻨﮕﯽ ﻫﺎ ... ﺧﯿﻠﯽ ﺣﺲ ﻫﺎ اﻣﺎ ... اﻣﺎﻫﺎي زﯾﺎدي ﺑﻮد ...‬ ‫ﺑﺰرﮔﺘﺮﯾﻨﺶ ﺷﺎﯾﺪ ﻧﯿﮑﯽ ... و اﯾﻦ ﮐﻪ دردﻧﺎك ﺑﻮد ... دردم ﻣﯿﻮﻣﺪ وﻗﺘﯽ ﺑﻬﺶ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم اﻣﺎ ﺣﺘﯽ ﺧﻮد ﻣﻦ ﻫﻢ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم اوﻧﻬﺎ‬ ‫ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﻬﻢ ﺷﺒﯿﻪ اﻧﺪ ...‬ ‫ﻧﮕﺎه ﺟﺪي و ﻣﺴﺘﻘﯿﻤﺶ رو ﺣﺘﯽ ﻟﺤﻈﻪ اي ازم ﻧﻤﯿﮕﺮﻓﺖ: ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻧﯿﺴﺘﻢ ﺟﻮاﺑﻢ رو ﺑﺪي ... ﻓﻘﻂ ﻣﯿﺨﻮام ﮐﻪ ﺑﺪوﻧﯽ ... ﻫﻤﺮاز ﻣﻦ ...‬ ‫ﺷﺎﯾﺪ ﺑﻠﺪ ﻧﯿﺴﺘﻢ اﺑﺮاز ﻋﻼﻗﻪ ﮐﻨﻢ ... ﯾﻌﻨﯽ اﺻﻼ ﺑﻠﺪ ﻧﯿﺴﺘﻢ ... ﺧﯿﻠﯽ ﻧﻘﺸﻪ ﻫﺎ داﺷﺘﻢ ﺑﺮاي ﮔﻔﺘﻦ اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﻪ ﻧﺤﻮه اش ﻓﮑﺮ‬ ‫ﮐﺮدم ﻣﯿﺪوﻧﻢ ﺑﺮاي ﻫﻨﺮﻣﻨﺪ ﻟﻄﯿﻔﯽ ﻣﺜﻞ ﺗﻮ ... ﺗﻮي ﻣﺎﺷﯿﻦ وﺳﻂ ﺟﺎده اﯾﻦ رو ﺷﻨﯿﺪن ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﺷﺎﯾﺪ ﺟﺬاب ﻧﺒﺎﺷﻪ اﻣﺎ اﯾﻦ‬ ‫ﮔﺬاﺷﺘﻦ و اوﻣﺪﻧﺖ ﺑﻪ اﯾﻨﺠﺎ ... اون ﮐﺎرت ﮐﻪ ﻫﻨﻮزم ﻋﺼﺒﯿﻢ ﻣﯿﮑﻨﻪ وﻗﺘﯽ ﺑﻬﺶ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺑﺘﺮﺳﻢ ﮐﻪ ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺮاي ﮔﻔﺘﻦ‬ ‫اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﮐﻤﯽ دﯾﺮ ﮐﺮدم ...‬ ‫
- ...‬ ‫
- ﺣﺎﻻ ﭼﺮا ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻧﻤﯿﮑﻨﯽ؟‬ ‫ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﺸﯿﺪم ... ﺑﺮاي اﯾﻦ ﮐﻪ اﯾﻦ ﺿﺮﺑﺎن دﯾﻮاﻧﻪ وار ﺑﺎﯾﺴﺘﻪ ﺗﺎ ﺑﺘﻮﻧﻢ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻢ: ﺧﯿﻠﯽ ﭼﯿﺰا ﻫﺴﺖ ﮐﻪ ﺷﺎﯾﺪ درﺳﺖ ﻧﯿﺴﺖ‬ ‫... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ...‬ ‫ﺻﺪاش اﯾﻦ ﺑﺎر ﺟﺪي ﺗﺮ از ﻗﺒﻞ ﻫﻢ ﺷﺪ: ﻣﻦ اﯾﻨﺠﺎم ﺗﺎ ﻫﺮ زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺑﺨﻮاي ﺗﺎ اﯾﻦ ﻫﺎ رو ﺑﺸﻨﻮم ... و اﯾﻨﮑﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﮕﯽ دﻗﯿﻘﺎ‬ ‫ﭼﺮا اﯾﻨﺠﺎﯾﯽ؟‬ ‫
- روز ﺧﻮﺑﯽ رو ﻧﮕﺬروﻧﺪه ﺑﻮدم ... ﺧﯿﻠﯽ ﺣﺎﻟﻢ ﺑﺪ ﺑﻮد ... ﺷﺎﯾﺪ ﺧﺴﺘﻪ ﺑﻮدم ... ﺷﺎﯾﺪ ﺗﺎ ﻣﻐﺰ اﺳﺘﺨﻮان ﺣﺴﻮد ...‬ ‫... ﺳﮑﻮت ﮐﺮده ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺸﻨﻮه ... و ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﺻﺪاي ﺗﮏ و ﺗﻮك ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻫﺎ رو ﻣﯿﺸﻨﯿﺪم ﺗﻮ ﻓﻀﺎي ﺧﻠﻮت و ﺻﺪاي ﻧﻔﺲ ﻫﺎي‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ رو ...‬ ‫ﺻﺪاي ﺧﻮدم ﻫﻢ ﻏﻢ داﺷﺖ و ﺧﺴﺘﮕﯽ ﺷﺎﯾﺪ: ﺧﻮﺷﻢ ﻧﻤﯿﺎد ﺑﺸﯿﻨﻢ روﺿﻪ ﺑﺨﻮﻧﻢ ... ﻧﯿﻮﺷﺎ و ﮐﻮﺷﺎ ...‬ ‫ﺑﻐﻀﻢ رو ﻗﻮرت دادم و ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم ...‬ ‫
- اوﻧﺎ اﻻن ﺣﺎﻣﺪ رو ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﻣﻦ دوﺳﺖ دارن ...‬ ‫ﭼﺸﻤﺎش ﮔﺮد ﺷﺪ: ﭼﻪ ﻃﻮر ﻫﻤﭽﯿﻦ ﭼﯿﺰي ﻣﻤﮑﻨﻪ ... دو روزه دارن اﺷﮏ ﻣﯽ رﯾﺰن ﮐﻪ ﺗﻮ ﮐﺠﺎﯾﯽ و ﭼﺮا ﮔﻮﺷﯿﺖ ﺧﺎﻣﻮﺷﻪ ...‬ ‫
- اﻟﮑﯽ ﻧﮕﻮ ... داﺷﺘﻦ ﺧﻮش و ﺧﺮم ﺑﺎ ﭘﺪرﺷﻮن ﻣﯿﺮﻓﺘﻦ ﻣﺴﺎﻓﺮت ...‬ ‫دﺳﺘﺎش دور ﻣﭻ دﺳﺘﻢ ﮐﻤﯽ ﺷﻞ ﺷﺪ: ﺗﻮ ... ﺗﻮ از ﮐﺠﺎ ﻓﻬﻤﯿﺪي؟‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- ﺣﺎﻟﻢ ﺑﺪ ﺑﻮد ... اوﻣﺪم ﺑﺒﯿﻨﻤﺖ ... ﺑﺒﯿﻨﻤﺘﻮن ... دﯾﺪم داﺷﺘﻦ ﻣﯿﺮﻓﺘﻦ ...‬ ‫ﻋﺼﺒﯽ دﺳﺘﺎم رو ول ﮐﺮد و اﻧﮕﺸﺖ اﺷﺎره اش رو ﻟﺒﺶ ﮔﺬاﺷﺖ و دﺳﺖ دﯾﮕﻪ اش رو دور ﻓﺮﻣﻮن ﮔﺬاﺷﺖ ... ﻋﺼﺒﯽ ﺿﺮﺑﻪ اي ﺑﺎ‬ ‫اﻧﮕﺸﺖ ﺑﻪ ﻓﺮﻣﻮن زد: ﭼﯽ ﺑﻬﺖ ﺑﮕﻢ؟ ﺗﺎ اوﻧﺠﺎ اوﻣﺪي و ﺑﺮﮔﺸﺘﯽ؟ ﯾﻌﻨﯽ ﺑﺮات در ﺣﺪ ﯾﻪ ﺳﺌﻮال ﮐﺮدن ﻫﻢ ﻧﺒﻮدﯾﻢ؟‬ ‫
- ﻣﻦ ﭼﯽ؟ ﻣﻦ در ﺣﺪ ﯾﻪ اﻃﻼع ﮐﻮﭼﯿﮏ ﻫﻢ ﻧﺒﻮدم ... ﺗﻤﺎم اﯾﻦ ﺳﺎﻟﻬﺎ ﻣﻦ ﻫﺮ ﮐﺎري ﮐﺮدم ﺑﺎﺑﺖ اوﻧﺎ ﺑﻮد ﺳﺮﭘﺎ ﻣﻮﻧﺪﻧﻢ ... ﻫﯿﭻ‬ ‫ﮐﺲ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل ﻓﮑﺮ ﮐﺮده ﭼﻪ ﺑﻼﻫﺎﯾﯽ ﺳﺮ ﻣﻦ اوﻣﺪه؟ ﺑﻪ ﺧﺪا اﯾﻨﺎ ﺑﺮاي ﺟﻠﺐ ﺗﺮﺣﻢ ﻧﯿﺴﺖ ... ﺑﺮاي دل ﺧﻮدﻣﻪ ﺣﺎﻣﯽ ... ﻫﯿﭻ‬ ‫ﮐﺪﻣﺘﻮن ﻓﮑﺮ ﮐﺮدﯾﺪ ﻫﺮ ﺑﺎري ﮐﻪ اﮐﺒﺮ ﺧﺎن ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻪ راﻫﻢ ﻧﺪاد ﻣﻦ ﭼﻪ ﻗﺪر ﺗﺤﻘﯿﺮ ﺷﺪم و ﺑﺎز ﻫﻢ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻓﺮداش ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ‬ ‫ﺗﺎ ﺑﺘﻮﻧﻢ ﯾﻪ ﺑﺎر دﯾﮕﻪ ﺑﻐﻠﺸﻮن ﮐﻨﻢ ... اﻻﻧﻢ ﺷﺒﺎ ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﺧﻮاﺑﺸﻮن رو ﻣﯿﺒﯿﻨﻢ اﻣﺎ ... اﻣﺎ اﻻن دﯾﮕﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ اﺣﺘﯿﺎﺟﯽ ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫... ﻫﻨﻮز ﺗﻮ ﻫﻤﻮن ﺣﺎﻟﺖ ﺟﺬاﺑﺶ ﺑﻮد ... اﻧﮕﺸﺘﺶ ﺧﯿﻠﯽ ﻋﺼﺒﯽ ﺑﻪ ﻓﺮﻣﻮن ﻣﯿﺨﻮرد: ﺗﻘﺼﯿﺮه ﻣﻨﻪ ...‬ ‫
- ﻧﻪ ﻧﻪ ﺑﻪ ﺧﺪا ﻣﻨﻈﻮرم ﺗﻮ ﻧﯿﺴﺘﯽ ...‬ ‫
- ﯾﺎدم رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻟﺘﻪ؟ ﯾﺎدم رﻓﺘﻪ ﺑﻮد دﻟﺖ ﭼﻪ ﻗﺪر ﮐﻮﭼﯿﮑﻪ ... اﯾﻦ ﻣﺪت ازت ﻏﺎﻓﻞ ﺷﺪم در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ در ﻧﻈﺮ ﻣﯿﮕﺮﻓﺘﻢ‬ ‫ﭼﻪ ﻗﺪر ﻣﻮﻗﻌﯿﺘﺖ ﺣﺴﺎﺳﻪ ... اﯾﻦ ﮐﻪ ﭼﻪ ﻗﺪر ﺑﺰرﮔﻮاري ﮐﺮدي ... ﺑﺎﺑﺖ ﺣﺎﻣﺪ ﮐﻪ اﮔﺮ ﺗﻮ ﻧﻤﯿﺨﻮاﺳﺘﯽ ﻧﻤﯿﺸﺪ ... ﻫﻤﺶ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻫﻤﻪ‬ ‫ﭼﯿﺰ رو درﺳﺖ ﮐﻨﻢ ... ﻣﺮﺗﺐ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﺗﻮ راﺣﺖ ﺑﺎﺷﯽ ...‬ ‫
- ﻣﻦ از ﺗﻮ ﺗﻮﻗﻌﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ...‬ ‫ﺧﯿﻠﯽ ﺟﺪي ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ: داﺷﺘﻪ ﺑﺎش ... ﺑﻪ ﻣﻨﯽ ﮐﻪ ﺑﻬﺖ اﺑﺮاز ﻋﻼﻗﻪ ﮐﺮدم ... ﺧﯿﻠﯽ وﻗﺘﻪ آروم و ﻏﯿﺮ ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ اﻣﺮوز ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ‬ ‫و ﺟﺪي ... از ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﺗﻮﻗﻊ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯽ ﮐﻪ ﺑﺪوﻧﻢ ﮐﻪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺑﺎﺷﻢ ﺗﻮ دﻧﯿﺎ ﻫﯿﭻ ﮐﺎري و ﻫﯿﭻ ﮐﺲ از ﺗﻮﯾﯽ ﮐﻪ اﯾﻦ ﺟﺎ اﯾﻦ ﺟﻮر ﺑﺎ‬ ‫ﺑﻐﺾ ﻧﺸﺴﺘﯽ ... ﺗﻮ ﯾﯽ ﮐﻪ دﻧﯿﺎ رو زﯾﺮو رو ﻣﯿﮑﺮدم اﮔﻪ ﭘﯿﺪات ﻧﻤﯿﮑﺮدم ﻣﻬﻢ ﺗﺮ ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫... ﺧﻮب ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ﮔﻮﻧﻪ ﻫﺎم از اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﻣﺤﺒﺖ رﻧﮓ ﮔﺮﻓﺘﻦ ... ﻧﮑﻦ ﺣﺎﻣﯽ ... اﯾﻦ ﮐﺎر رو ﻧﮑﻦ ﺑﺬار ﺣﺮﻓﻢ رو ﺑﺰﻧﻢ ﺑﯽ اﻧﺼﺎف ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﺑﻬﺖ زﻧﮓ زدم ﺣﺎﻣﯽ ... ﻫﻤﻮن ﺷﺒﯽ ﮐﻪ ﻗﺮار ﻧﺒﻮد ﺑﺮي ... ﺑﺮ ﻧﺪاﺷﺘﯽ و ﺑﻌﺪ ﻣﻦ ارزش ﺟﻮاب دادن ﺑﻪ ﻣﯿﺲ ﮐﺎﻟﺖ رو‬ ‫ﻧﺪاﺷﺘﻢ؟‬ ‫اﻧﻘﺪر ﺑﺎ ﺑﻬﺖ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺳﻤﺘﻢ ﮐﻪ ﺟﺎ ﺧﻮردم: ﻫﻤﺮاز؟! ﻣﻦ ﻣﻬﻤﻮﻧﯽ ﻧﯿﮑﯽ ﻧﺮﻓﺘﻢ ... ﭘﺪرم ﺣﺎﻟﺶ ﺑﺪ ﺷﺪ ... ﺑﺮدﯾﻢ ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ... ﮐﻼ‬ ‫اﺻﻼ ﺣﺎﻟﺶ ﺧﻮب ﻧﯿﺴﺖ ... ﺗﻮ اون ﻫﯿﺮ و وﯾﺮ ﮔﻮﺷﯿﻢ ﮔﻢ ﺷﺪ ... ﮐﺠﺎ اﻓﺘﺎد و ﮐﯽ ﺑﺮش داﺷﺖ رو ﻫﻢ ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ... ﮔﻮﺷﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻢ‬ ‫... ﺑﺎ ﭘﺎرﺗﯽ و ﺑﺎزي و دﻧﮓ و ﻓﻨﮓ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺮﯾﻊ ﺳﯿﻢ ﮐﺎرﺗﻢ رو ﺳﻮزوﻧﺪن و ﺟﺪﯾﺪش رو ﺑﻬﻢ دادن ... ﮔﻮﺷﯽ ﺟﺪﯾﺪ ﺧﺮﯾﺪم ... ﭼﻪ‬ ‫ﭼﯿﺰاﯾﯽ رو ﺗﻮ ذﻫﻨﺖ ﺗﺤﻠﯿﻞ ﮐﺮدي؟‬ ‫
- ﺗﺤﻠﯿﻞ ﻧﮑﺮدم ... اون ﺑﻬﺖ ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﻣﻦ ...‬ ‫ﻋﺼﺒﯽ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺳﻤﺘﻢ ﯾﻪ ﮐﻢ رﻓﺘﻢ ﻋﻘﺐ ﺧﻮب ﺗﺮﺳﯿﺪم از ﻧﮕﺎﻫﺶ: اون ﺟﻤﻠﻪ رو اداﻣﻪ ﺑﺪي ﺑﻪ ﺟﻮن ﺧﻮدت ﻣﻦ ﻣﯿﺪوﻧﻢ و ﺗﻮ ...‬ ‫ﻻﺑﺪ دﯾﺪش اون روز؟‬ ‫
- ...‬ ‫
- ﺑﺎ ﺗﻮام؟‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- اي ﺑﺎﺑﺎ ...‬ ‫
- اي ﺑﺎﺑﺎ ﻧﺪاره ... از ﺧﻮﻧﻪ ﻣﺠﺮدي ﻣﻦ در اوﻣﺪ؟ ﺑﺎ ﺷﻤﺎم ﭼﺮا ﻧﮕﺎم ﻧﻤﯿﮑﻨﯽ؟ اون از ﻋﻤﺎرت در اوﻣﺪ ﻫﻤﺮاز از ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ ...‬ ‫زري ﺧﺎﻧﻮم ... ﻓﺨﺮي ﺧﺎﻧﻮم ... ﻣﺎدرم ... ﻧﯿﻮﺷﺎ ... ﮐﻮﺷﺎ ... ع ي آﻗﺎ ... ﭘﺪرم و ﺣﺎﻣﺪ ﺗﻮش ﺑﻮدﯾﻢ. ﺗﺎزه ﻋﻤﻪ ﻣﻠﻮك و روﯾﺎ و ﻣﺎدرش‬ ‫ﻫﻢ داﺧﻞ ﺑﻮدن ... ﭘﺪر ﺧﻮد ﻧﯿﮑﯽ ﻫﻢ ﺑﻮد ﮐﻪ اوﻣﺪه ﺑﻮد دﯾﺪن ﻣﺎﻣﺎن ﭼﻮن ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﺗﻮي آي ﺳﯿﻮ ﭘﺪرم رو ﻣﻼﻗﺎت ﮐﻨﻪ ...‬ ‫ﻧﯿﮑﯽ دﺧﺘﺮ ﻣﺤﺘﺮﻣﯿﻪ ... ﻫﻤﺮاز ... اﻣﺎ ... ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﺑﻪ ﻫﯿﭻ ﭼﺸﻤﯽ ﺟﺰ وﮐﯿﻞ ﺷﺮﮐﺖ ﺑﻬﺶ ﻧﮕﺎه ﻧﮑﺮدم ... ﺑﺎورم ﻧﻤﯿﺸﻪ ...‬ ‫ﺧﺠﺎﻟﺖ ﮐﺸﯿﺪه ﺑﻮدم: ﻣﻦ ... ﯾﻌﻨﯽ ...‬ ‫
- اداﻣﻪ ﻧﺪه ...‬ ‫ﻣﺎﺷﯿﻨﯽ ﺑﺎ ﯾﻪ آﻫﻨﮓ ﺗﻨﺪ ﺑﻨﺪري و دﺳﺖ و ﺳﻮت ﺳﺮ ﻧﺸﯿﻨﺎش زوزه ﮐﺸﺎن ﺳﮑﻮت اﻃﺮاف رو ﺷﮑﺴﺖ و ﻣﺎ ﺗﻮ ﺳﮑﻮت ﺧﯿﺮه ﺑﻪ‬ ‫ﺷﻨﻬﺎي ﺑﺮاق اﻃﺮاﻓﻤﻮن ﺷﺎﯾﺪ دﻟﻤﻮن درﮔﯿﺮ ﻫﻢ و ذﻫﻨﻤﻮن در ﮔﯿﺮ ﺗﻤﺎم ﻣﺴﺎﺋﻞ اﻃﺮاﻓﻤﻮن ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﯾﻢ ...‬ ‫دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺳﮑﻮت رو ﺑﺸﮑﻨﻢ: ﻣﻦ ﻧﺨﻮاﺳﺘﻢ ﺑﻪ ﺗﻮ و ﻧﯿﮑﯽ ﺗﻮﻫﯿﻨﯽ ﺑﮑﻨﻢ ﻣﻦ ﺣﺎﻟﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺪ ﺑﻮد اﺣﺴﺎس ﮐﺮم ﺗﻮ اون ﺧﺎﻧﻮاده‬ ‫ﺟﺎﯾﯽ ﻧﺪارم ﭼﻮن اﺻﻼ ﺷﺒﯿﻪ ﺷﻤﺎ ﻧﯿﺴﺘﻢ ...‬ ‫
- راﺳﺖ ﻣﯿﮕﯽ ﻧﯿﺴﺘﯽ ... ﺗﻮ ﺷﺒﯿﻪ ﻫﯿﭻ ﮐﺴﯽ ﻧﯿﺴﺘﯽ ... ﺗﻮ ﻓﻘﻂ ﺷﺒﯿﻪ ﻫﻤﺮازي ... ﻫﻤﺮازي ﮐﻪ ﻣﺎل ﻣﻨﻪ ...‬ ‫... ﻏﺮق اﯾﻦ ﺧﻮدﺧﻮاﻫﯿﺶ ﺑﻮدم ... و اوﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ اﯾﻦ ﻣﺎﻧﻮر ﺷﺎﯾﺪ راه ﻫﺮ ﺣﺮف دﯾﮕﻪ اي رو ﺑﺮاي ﻣﻦ ﺑﺴﺖ ...‬ ‫
- ﺣﺎﻣﯽ ... ﺑﺮﮔﺮد ﺗﻬﺮان ﺣﺎل ﭘﺪرت ﺧﻮب ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫
- ﻣﯿﺪوﻧﻢ ...‬ ‫
- ﺧﻮب؟‬ ‫
- ﺧﻮب ﻧﺪاره ﻫﺴﺘﻢ ﺗﺎ ﺑﺮﮔﺮدي ...‬ ‫
- داري ﺗﻮ رودرﺑﺎﯾﺴﺘﯽ ﻣﯿﺬاري ﻣﻨﻮ ...‬ ‫
- ﺑﺮام ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫
- ﺧﻮدﺧﻮاﻫﯽ ...‬ ‫
- ﻫﺴﺘﻢ ...‬ ‫
- اي ﺑﺎﺑﺎ ...‬ ‫
- ...‬ ‫
- ﺣﺘﯽ اﺑﺮاز اﺣﺴﺎﺳﺎﺗﺘﻢ ﺟﺪﯾﻪ ...‬ ‫
- ﭼﻮن ﺗﻮ دﻧﯿﺎ ﻫﯿﭻ ﺟﻤﻠﻪ اي ﺟﺪي ﺗﺮ و ﭘﺮ ﻣﺴﺌﻮﻟﯿﺖ ﺗﺮ از دوﺳﺘﺖ دارم ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ اﺧﻤﺎش ﮐﺮدم: ﺑﺎز ﮐﻦ اون اﺧﻤﺎ رو ...‬ ‫
- از دﺳﺘﺖ ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﻢ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﺷﺎﮐﯽ ﺑﺎﺷﻢ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- ﻫﺴﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪي اوﻣﺪي اﯾﻨﺠﺎ و ﻟﺞ ﮐﺮدي ﺑﺮ ﻧﻤﯿﮕﺮدي ...‬ ‫ﻧﺎﺧﻦ ﻫﺎم رو ﻣﯿﺰدم ﺑﻬﻢ و ﺳﺮم ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﻣﯿﺎي ﺗﻬﺮان ﭼﻮن ﺑﻬﺖ اﺣﺘﯿﺎج دارﯾﻢ ... ﻓﺮﺳﺘﺎدﻣﺸﻮن ﺑﺎ ﺣﺎﻣﺪ ﻟﻮاﺳﻮن ﺗﺎ از اﯾﻦ ﻣﺎ ﺟﺮاي ﺣﺎل ﺑﺪ ﺑﺎﺑﺎ دور ﺑﺎﺷﻦ ... ﻣﯽ دوﻧﯽ ﮐﻪ‬ ‫ﭼﻪ ﻗﺪر از ﻣﺮگ ﻣﯽ ﺗﺮﺳﻦ ...‬ ‫
- ﭼﺮا ﻧﻔﺮﺳﺘﺎدﯾﺸﻮن ﭘﯿﺶ ﻣﻦ ...‬ ‫ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ... دﺳﺘﻢ رو ﺑﯿﻦ دﺳﺘﺎش ﮔﺮﻓﺖ: ﺗﺎ اﯾﻦ ﺧﺎﻧﻮم ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﯾﮑﻢ اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﮐﻨﻪ ... ﺗﺎ ﺣﺎﻣﺪ ﺑﺪوﻧﻪ وﻇﯿﻔﻪ ﯾﻌﻨﯽ ﭼﯽ ...‬ ‫ﮐﻪ ﻣﺎ ﻫﺮ ﭼﯽ ﻣﯿﺸﻪ از ﺗﻮ ﺗﻮﻗﻊ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﻢ درﺳﺘﺶ ﮐﻨﯽ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ... ﻣﻦ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﭼﯽ رو درﺳﺖ ﮐﺮدم؟‬ ‫دﺳﺘﻢ رو آروم ﺑﺎﻻ آورد و روي ﻗﻠﺒﺶ ﮔﺬاﺷﺖ ... زﯾﺮ دﺳﺘﺎم ﮐﻪ ﭼﻪ ﻗﺪر در ﻣﻘﺎﺑﻠﺶ ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯿﻮﻣﺪن ﺿﺮﺑﺎن ﻗﻠﺒﺶ رو‬ ‫اﺣﺴﺎس ﻣﯽ ﮐﺮدم ... ﭼﯿﺰي ﻧﮕﻔﺖ و ﭼﯿﺰي ﻧﮕﻔﺘﻢ ...‬ ‫
- ﺑﺮ ﻣﯿﮕﺮدي ﻣﮕﻪ ﻧﻪ؟‬ ‫
- ﺑﺎﺷﻪ ... وﻟﯽ ... ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮم ﺧﻮﻧﻪ ﯾﻪ ﺟﻮري ﺑﺮاي ﻋﻤﻪ ام ﺗﻮﺿﯿﺢ ﺑﺪم ﻧﺎراﺣﺖ ﻧﺸﻪ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﺑﯿﺎم ﺗﻮﺿﯿﺢ ﺑﺪم؟‬ ‫ﭼﭗ ﭼﭙﯽ ﻧﮕﺎش ﮐﺮدم و اون ﺗﮏ ﺧﻨﺪه ﺷﺎدي زد و ﻣﻦ ﻣﻮﻧﺪم ﺗﻮ اﯾﻨﮑﻪ ﻗﺒﻮل ﮐﺮدم دﻗﯿﻘﺎ ﮐﺠﺎ ﺑﺮﮔﺮدم؟‬ ‫ﻋﻠﯽ آﻗﺎ ... ﭘﺪرم و ﺣﺎﻣﺪ ﺗﻮش ﺑﻮدﯾﻢ. ﺗﺎزه ﻋﻤﻪ ﻣﻠﻮك و روﯾﺎ و ﻣﺎدرش ﻫﻢ داﺧﻞ ﺑﻮدن ... ﭘﺪر ﺧﻮد ﻧﯿﮑﯽ ﻫﻢ ﺑﻮد ﮐﻪ اوﻣﺪه ﺑﻮد‬ ‫دﯾﺪن ﻣﺎﻣﺎن ﭼﻮن ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﺗﻮي آي ﺳﯿﻮ ﭘﺪرم رو ﻣﻼﻗﺎت ﮐﻨﻪ ... ﻧﯿﮑﯽ دﺧﺘﺮ ﻣﺤﺘﺮﻣﯿﻪ ... ﻫﻤﺮاز ... اﻣﺎ ... ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﺑﻪ ﻫﯿﭻ‬ ‫ﭼﺸﻤﯽ ﺟﺰ وﮐﯿﻞ ﺷﺮﮐﺖ ﺑﻬﺶ ﻧﮕﺎه ﻧﮑﺮدم ... ﺑﺎورم ﻧﻤﯿﺸﻪ ...‬ ‫ﺧﺠﺎﻟﺖ ﮐﺸﯿﺪه ﺑﻮدم: ﻣﻦ ... ﯾﻌﻨﯽ ...‬ ‫
- اداﻣﻪ ﻧﺪه ...‬ ‫ﻣﺎﺷﯿﻨﯽ ﺑﺎ ﯾﻪ آﻫﻨﮓ ﺗﻨﺪ ﺑﻨﺪري و دﺳﺖ و ﺳﻮت ﺳﺮ ﻧﺸﯿﻨﺎش زوزه ﮐﺸﺎن ﺳﮑﻮت اﻃﺮاف رو ﺷﮑﺴﺖ و ﻣﺎ ﺗﻮ ﺳﮑﻮت ﺧﯿﺮه ﺑﻪ‬ ‫ﺷﻨﻬﺎي ﺑﺮاق اﻃﺮاﻓﻤﻮن ﺷﺎﯾﺪ دﻟﻤﻮن دﯾﮕﺮ ﻫﻢ و ذﻫﻨﻤﻮن در ﮔﯿﺮ ﺗﻤﺎم ﻣﺴﺎﺋﻞ اﻃﺮاﻓﻤﻮن ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﯾﻢ ...‬ ‫دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺳﮑﻮت رو ﺑﺸﮑﻨﻢ: ﻣﻦ ﻧﺨﻮاﺳﺘﻢ ﺑﻪ ﺗﻮ وي ﻧﯿﮑﯽ ﺗﻮﻫﯿﻨﯽ ﺑﮑﻨﻢ ﻣﻦ ﺣﺎﻟﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺪ ﺑﻮد اﺣﺴﺎس ﮐﺮم ﺗﻮ اون‬ ‫ﺧﺎﻧﻮاده ﺟﺎﯾﯽ ﻧﺪارم ﭼﻮن اﺻﻼ ﺷﺒﯿﻪ ﺷﻤﺎ ﻧﯿﺴﺘﻢ ...‬ ‫
- راﺳﺖ ﻣﯿﮕﯽ ﻧﯿﺴﺘﯽ ... ﺗﻮ ﺷﺒﯿﻪ ﻫﯿﭻ ﮐﺴﯽ ﻧﯿﺴﺘﯽ ... ﺗﻮ ﻓﻘﻂ ﺷﺒﯿﻪ ﻫﻤﺮازي ... ﻫﻤﺮازي ﮐﻪ ﻣﺎل ﻣﻨﻪ ...‬ ‫... ﻏﺮق اﯾﻦ ﺧﻮدﺧﻮاﻫﯿﺶ ﺑﻮدم ... و اوﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ اﯾﻦ ﻣﺎﻧﻮر ﺷﺎﯾﺪ راه ﻫﺮ ﺣﺮف دﯾﮕﻪ اي رو ﺑﺮاي ﻣﻦ ﺑﺴﺖ ...‬ ‫
- ﺣﺎﻣﯽ ... ﺑﺮﮔﺮد ﺗﻬﺮان ﺣﺎل ﭘﺪرت ﺧﻮب ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫
- ﻣﯿﺪوﻧﻢ ...‬ ‫
- ﺧﻮب؟‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- ﺧﻮب ﻧﺪاره ﻫﺴﺘﻢ ﺗﺎ ﺑﺮﮔﺮدي ...‬ ‫
- داري ﺗﻮ رودرﺑﺎﯾﺴﺘﯽ ﻣﯿﺬاري ﻣﻨﻮ ...‬ ‫
- ﺑﺮام ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫
- ﺧﻮدﺧﻮاﻫﯽ ...‬ ‫
- ﻫﺴﺘﻢ ...‬ ‫
- اي ﺑﺎﺑﺎ ...‬ ‫
- ...‬ ‫
- ﺣﺘﯽ اﺑﺮاز اﺣﺴﺎﺳﺎﺗﺘﻢ ﺟﺪﯾﻪ ...‬ ‫
- ﭼﻮن ﺗﻮ دﻧﯿﺎ ﻫﯿﭻ ﺟﻤﻠﻪ اي ﺟﺪي ﺗﺮ و ﭘﺮ ﻣﺴﺌﻮﻟﯿﺖ ﺗﺮ از دوﺳﺘﺖ دارم ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ اﺧﻤﺎش ﮐﺮدم: ﺑﺎز ﮐﻦ اون اﺧﻤﺎ رو ...‬ ‫
- از دﺳﺘﺖ ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﻢ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﺷﺎﮐﯽ ﺑﺎﺷﻢ ...‬ ‫
- ﻫﺴﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪي اوﻣﺪي اﯾﻨﺠﺎ و ﻟﺞ ﮐﺮدي ﺑﺮ ﻧﻤﯿﮕﺮدي ...‬ ‫ﻧﺎﺧﻦ ﻫﺎم رو ﻣﯿﺰدم ﺑﻬﻢ و ﺳﺮم ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﻣﯿﺎي ﺗﻬﺮان ﭼﻮن ﺑﻬﺖ اﺣﺘﯿﺎج دارﯾﻢ ... ﻓﺮﺳﺘﺎدﻣﺸﻮن ﺑﺎ ﺣﺎﻣﺪ ﻟﻮاﺳﻮن ﺗﺎ از اﯾﻦ ﻣﺎ ﺟﺮاي ﺣﺎل ﺑﺪ ﺑﺎﺑﺎ دور ﺑﺎﺷﻦ ... ﻣﯽ دوﻧﯽ ﮐﻪ‬ ‫ﭼﻪ ﻗﺪر از ﻣﺮگ ﻣﯽ ﺗﺮﺳﻦ ...‬ ‫
- ﭼﺮا ﻧﻔﺮﺳﺘﺎدﯾﺸﻮن ﭘﯿﺶ ﻣﻦ ...‬ ‫ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ... دﺳﺘﻢ رو ﺑﯿﻦ دﺳﺘﺎش ﮔﺮﻓﺖ: ﺗﺎ اﯾﻦ ﺧﺎﻧﻮم ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﯾﮑﻢ اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﮐﻨﻪ ... ﺗﺎ ﺣﺎﻣﺪ ﺑﺪوﻧﻪ وﻇﯿﻔﻪ ﯾﻌﻨﯽ ﭼﯽ ...‬ ‫ﮐﻪ ﻣﺎ ﻫﺮ ﭼﯽ ﻣﯿﺸﻪ از ﺗﻮ ﺗﻮﻗﻊ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﻢ درﺳﺘﺶ ﮐﻨﯽ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ... ﻣﻦ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﭼﯽ رو درﺳﺖ ﮐﺮدم؟‬ ‫دﺳﺘﻢ رو آروم ﺑﺎﻻ آورد و روي ﻗﻠﺒﺶ ﮔﺬاﺷﺖ ... زﯾﺮ دﺳﺘﺎم ﮐﻪ ﭼﻪ ﻗﺪر در ﻣﻘﺎﺑﻠﺶ ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯿﻮﻣﺪن ﺿﺮﺑﺎن ﻗﻠﺒﺶ رو‬ ‫اﺣﺴﺎس ﻣﯽ ﮐﺮدم ... ﭼﯿﺰي ﻧﮕﻔﺖ و ﭼﯿﺰي ﻧﮕﻔﺘﻢ ...‬ ‫
- ﺑﺮ ﻣﯿﮕﺮدي ﻣﮕﻪ ﻧﻪ؟‬ ‫
- ﺑﺎﺷﻪ ... وﻟﯽ ... ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮم ﺧﻮﻧﻪ ﯾﻪ ﺟﻮري ﺑﺮاي ﻋﻤﻪ ام ﺗﻮﺿﯿﺢ ﺑﺪم ﻧﺎراﺣﺖ ﻧﺸﻪ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﺑﯿﺎم ﺗﻮﺿﯿﺢ ﺑﺪم ...‬ ‫ﭼﭗ ﭼﭙﯽ ﻧﮕﺎش ﮐﺮدم و اون ﺗﮏ ﺧﻨﺪه ﺷﺎدي زد و ﻣﻦ ﻣﻮﻧﺪم ﺗﻮ اﯾﻨﮑﻪ ﻗﺒﻮل ﮐﺮدم دﻗﯿﻘﺎ ﮐﺠﺎ ﺑﺮﮔﺮدم؟‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﻋﻤﻪ دﻟﺨﻮر ﻧﺸﺪ ﻓﻘﻂ ﺗﻌﺠﺐ ﮐﺮد از ﻣﻨﯽ ﮐﻪ ﺑﻌﺪ از ﻧﺎﻫﺎر ﺳﺎﮐﻢ رو ﺟﻤﻊ ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ ﻫﻤﻮن ﻃﻮر ﮐﻪ ﯾﻬﻮﯾﯽ اوﻣﺪم ﻣﯿﺨﻮام ﺑﺮ‬ ‫ﮔﺮدم ... اﺷﮏ رﯾﺨﺖ ﮐﻪ ﭼﺮا ﻧﻤﯽ ﻣﻮﻧﻢ و ﻣﻦ دﻟﻢ ﺧﺐ ﭘﯿﺶ اون ﻣﺮدي ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﻮ ﻫﺘﻞ ﺑﺴﺖ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و ﻫﯽ ﺗﻬﺪﯾﺪ ﻣﯿﮑﺮد‬ ‫ﻣﯿﺎم از در ﺧﻮﻧﻪ ﻣﯿﺒﺮﻣﺖ ...‬ ‫ﺑﺎ ﻣﻬﺪﯾﻪ ﺗﻮ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻣﺤﻤﺪ اﻣﯿﻦ ﻧﺸﺴﺘﯿﻢ و ﻣﻦ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم ﭼﻪ ﻗﺪر اوﻣﺪﻧﻢ ﺑﺎ ﺑﺮﮔﺸﺘﻨﻢ ﻓﺮق ﻣﯿﮑﻨﻪ ... اﺗﻮﺑﻮس ﮐﻪ ﺣﺮﮐﺖ ﮐﺮد ...‬ ‫دو ﺗﺎﯾﯽ ﺑﺮام دﺳﺖ ﺗﮑﻮن دادن و ﻣﻦ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﻮدم ﮐﻪ ﻻ اﻗﻞ ﻓﺮﺻﺖ ﮐﺮدم ﺗﺎ از ﺷﻮﻫﺮ ﻋﻤﻪ ام ﺗﺸﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﺑﺎﺑﺖ اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﻟﻄﻒ‬ ‫اﯾﻦ ﻣﺪت ...‬ ‫ﺳﺎﮐﻢ روي ﭘﺎم ﺑﻮد ... ﺧﯿﻠﯽ ﻫﯿﺠﺎن داﺷﺖ وﻗﺘﯽ ﻗﺮار ﺷﺪ ﺗﻮ اوﻟﯿﻦ ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ اﺗﻮﺑﻮس ﻧﮕﻪ داﺷﺖ ﮐﻪ از ﺷﺎﻧﺲ ﺧﻮﺑﻢ ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻋﺖ‬ ‫ﺑﻌﺪ از ﺣﺮﮐﺖ ﺗﻮ ﭘﻤﭗ ﺑﻨﺰﯾﻦ ﺑﻮد ﺣﺎﻣﯽ ﻣﻦ رو ﺑﺒﯿﻨﻪ ...‬ ‫دﯾﺪﻣﺶ و ﭘﯿﺎده ﺷﺪم ...‬ ‫پ‬ ‫
- اﺣﺴﺎس ﭘﺴﺮ ﺑﭽﻪ ﻫﺎي دﺑﯿﺮﺳﺘﺎﻧﯽ رو دارم ﮐﻪ ﯾﻮاﺷﮑﯽ ﻣﯿﺮن دﯾﺪن دوﺳﺖ دﺧﺘﺮ ﻫﺎﺷﻮن ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم: ﻣﻨﻢ ﺑﺮام ﺟﺎﻟﺐ ﺑﻮد ﻫﯿﺠﺎن داﺷﺖ ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زد و ﭼﺸﻤﺎش رو ﻣﺎﻟﯿﺪ ...‬ ‫
- اﯾﻦ ﻣﺪت اﺻﻼ ﺧﻮاﺑﯿﺪي؟‬ ‫
- ﻧﻪ ...‬ ‫
- ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ...‬ ‫
- ﺑﺎر آﺧﺮت ﺑﺎﺷﻪ ...‬ ‫ﺷﺎﮐﯽ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺒﯿﻨﻢ داره ﺷﻮﺧﯽ ﻣﯿﮑﻨﻪ ... اﻣﺎ ﺷﻮﺧﯽ ﻧﺒﻮد ...‬ ‫
- ﯾﻌﻨﯽ ﭼﯽ ﺣﺎﻣﯽ؟‬ ‫
- ﯾﻌﻨﯽ ﻫﻤﯿﻦ ﺑﺎر آﺧﺮت ﺑﺎﺷﻪ ﮐﻪ ﺟﺎﯾﯽ ﺑﺪون اﻃﻼع ﻣﯿﺮي ...‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﮔﻮﺷﯿﺶ ﮐﺮد و ﮔﺬاﺷﺘﺘﺶ رو داﺷﺒﻮرد: واﻻ ﻣﺜﻞ اﯾﻨﮑﻪ از اﯾﻦ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﺑﺎﯾﺪ دﻟﯿﻞ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮدن ﺑﺎ وﮐﯿﻠﻤﻮن رو ﻫﻢ‬ ‫ﺗﻮﺿﯿﺢ ﺑﺪﯾﻢ ...‬ ‫دﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﯿﻨﻪ و ﺷﺎﮐﯽ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم: ﻣﻦ ﻫﻤﭽﯿﻦ ﭼﯿﺰي ﮔﻔﺘﻢ؟ اﺻﻼ ﻣﻦ ﭼﯽ ﮐﺎره ام؟‬ ‫ﺑﺎ اﻧﮕﺸﺘﺶ زد ﻧﻮك ﺑﯿﻨﯿﻢ: ﺷﻤﺎ ﻫﻤﻪ ﮐﺎره ... دﻧﺪم ﻧﺮم ﺗﻮﺿﯿﺢ ﻫﻢ ﻣﯿﺪم ﻓﻘﻂ ﺷﺎﮐﯽ ﻧﺸﻮ ... اﯾﻦ ﺑﺎر ﻫﻢ ﺑﺬاري ﺑﺮي ... اﻣﺎ از‬ ‫ﺻﺪﻗﻪ ﺳﺮي ﺗﺨﺲ ﺑﺎزﯾﺎت ﺟﺎﻫﺎي ﺧﻮﺷﮕﻠﯽ از اﯾﺮان رو دﯾﺪم ...‬ ‫ﺗﮑﯿﻪ دادم ﺑﻪ ﭘﺸﺘﯽ ﺻﻨﺪﻟﯽ و ﺑﻪ ﺟﺎده آروم ﻧﮕﺎﻫﯽ ﮐﺮدم و ﺧﻮدم رو ﺳﭙﺮدم ﺑﻪ ﺣﺲ زﯾﺒﺎي ﺑﻮدن ﺑﺎ ﺣﺎﻣﯽ ...‬ ‫ﻣﺮﺗﺒﺎ از ﺗﻬﺮان ﺑﻬﺶ زﻧﮓ ﻣﯿﺰدن ﯾﺎ ﺷﺮﮐﺖ ﺑﻮد ﯾﺎ ﭘﺰﺷﮏ ﭘﺪرش اون ﻫﻤﻪ رو ﺑﺎ ﻣﺪﯾﺮﯾﺖ ﺧﺎص ﺧﻮدش ﺟﻮاب ﻣﯿﺪاد و ﮔﺎﻫﯽ ﻫﻢ‬ ‫دﺳﺖ ﻣﻦ رو ﻣﯿﮕﺮﻓﺖ ﺗﻮي دﺳﺘﺶ ﺗﺎ ﺑﻬﻢ اﻃﻤﯿﻨﺎن ﺑﺪه ﮐﻪ ﺗﻮ اﯾﻦ ﺷﻠﻮﻏﯽ ذﻫﻨﯿﺶ ﻫﻢ ﺣﻮاﺳﺶ ﭘﯽ ﻣﻦ ﻫﺴﺖ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- ﮔﯿﺮه ﺳﺮت رو در آوردي؟‬ ‫
- ﺗﻮ ﺟﯿﺒﻤﻪ ...‬ ‫
- دوﺳﺘﺶ ﻧﺪاﺷﺘﯽ ...‬ ‫
- ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ دﻟﺘﻨﮓ ﻧﺸﻢ ...‬ ‫ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ و ﻣﻦ ﮐﻤﯽ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﮐﺸﯿﺪم: اون ﺟﻮري ﻧﮕﺎم ﻧﮑﻦ ...‬ ‫
- ﭼﻪ ﺟﻮري ﻧﮕﺎت ﮐﻨﻢ ... ﺗﻌﺠﺐ ﮐﺮدم ﺧﻮب ... ﻫﯿﭻ ﺑﻪ اون ﮔﯿﺮه دﻗﺖ ﮐﺮده ﺑﻮدي؟‬ ‫از ﺗﻮي ﺟﯿﺒﻢ درش آوردم و دﺳﺘﯽ ﺑﻬﺶ ﮐﺸﯿﺪم: ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺷﮕﻠﻪ ...‬ ‫
- اول اﺳﻤﻪ ﻣﻨﻪ ... ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺪوﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ ﮔﺮﻓﺘﺎر ﻫﺮ ﺗﺎر ﻣﻮﺗﻢ ...‬ ‫... ﺑﻌﺪ اﯾﻦ آدم ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻠﺪ ﻧﯿﺴﺖ ﺣﺮﻓﻬﺎي زﯾﺒﺎ ﺑﺰﻧﻪ؟ ﭼﺸﻤﺎم رو ﺧﯿﺲ ﻣﯿﮑﺮد ﻫﺮ اﺑﺮاز اﺣﺴﺎﺳﺎﺗﺶ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ... ﭼﯽ ﺑﮕﻢ ...‬ ‫
- ﻫﯿﭽﯽ ﻧﮕﻮ ﻓﻘﻂ ﺑﺬار روي ﻣﻮﻫﺎت ﺑﺎﺷﻪ ... ﺧﻮدت ﻫﻢ ﺑﺎش ...‬ ‫ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺗﻮ ﺻﻮرﺗﻢ ﺧﻢ ﺷﺪ ﮐﻪ داﺷﺘﻢ ﮔﯿﺮه ﺳﺮم رو ﻣﯿﺰدم: ﭼﺸﻤﺎت دو ﺑﺎره ﺧﯿﺲ ﻧﺸﻪ ﻫﺎ ... ﭼﻪ ﭼﺸﻤﻪ ﺟﻮﺷﺎﻧﯿﻪ اﯾﻦ ﭼﺸﻢ ﺷﻤﺎ ...‬ ‫ﺑﺮام از اﯾﻦ ﭼﻨﺪ روزت ﺑﮕﻮ ... ﭘﺴﺮ ﻋﻤﻪ ات ﺑﻮد ﺗﻮي ﺗﺮﻣﯿﻨﺎل؟‬ ‫ﻣﻦ ﮐﻪ ﺳﺮم ﺗﻮ ﺳﺎﮐﻢ ﺑﻮد ﺗﺎ ﺑﺘﻮﻧﻢ ﺧﻮراﮐﯽ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻋﻤﻪ داده ﺑﻮد رو در ﺑﯿﺎرم ﺑﺎ ﺣﻮاس ﭘﺮﺗﯽ ﮔﻔﺘﻢ: اوﻫﻮم ...‬ ‫
- اوﻫﻮم زﺷﺘﻪ ﻣﻤﻮش ...‬ ‫ﺳﯿﺐ ﺗﻮي دﺳﺘﻢ ﺧﺸﮏ ﺷﺪ: ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﻮ ﻣﻤﻮش ...‬ ‫
- ﺳﯿﺎ ﻣﯿﮕﻪ ...‬ ‫
- اون ﻣﻦ رو اذﯾﺖ ﻣﯿﮑﻨﻪ ...‬ ‫
- ﭼﺮا؟‬ ‫
- ﯾﻌﻨﯽ ﻧﻤﯿﺪوﻧﯽ؟‬ ‫
- ﻧﻪ ﻋﺰﯾﺰم ...‬ ‫
- ﭘﺲ وﻟﺶ ﮐﻦ وﻟﯽ ﻧﮕﻮ ...‬ ‫
- وﻟﯽ ﺗﻮ ﺑﺮام از اﯾﻦ ﭼﻨﺪ روزت ﺑﮕﻮ ...‬ ‫... ﺑﺮاش از ﺷﻮﻫﺮ ﻋﻤﻪ ام ﮔﻔﺘﻢ از ﻣﻬﺪﯾﻪ و ﭘﺮ ﺣﺮﻓﯽ ﻫﺎش از ﺧﺮﯾﺪ ﮐﺮدﻧﻤﻮن ﺑﺮاي ﺟﻬﯿﺰﯾﻪ اش و از ﻋﺸﻘﺸﻮن ...‬ ‫وﺳﻄﺶ ﻣﯿﺨﻨﺪﯾﺪم و ﺑﺎ آب و ﺗﺎب ﺑﺮاش از ﺣﺮﻓﻬﺎي ﻣﻬﺪﯾﻪ ﻣﯿﮕﻔﺘﻢ و ﮔﺎﻫﯽ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺳﯿﺒﻢ ﮔﺎز ﻣﯿﺰدم ...‬ ‫ﯾﻬﻮ اﻣﺎ ﺳﺎﮐﺖ ﺷﺪم ... ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ﯾﻬﻮ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﮐﺸﯿﺪم از اﯾﻦ دﮐﺘﺮ ﺟﺪي و ﺑﺎ ﭘﺮﺳﺘﯿﮋ ﻧﺸﺴﺘﻢ ﭼﯽ ﺑﺮاش ﺗﻌﺮﯾﻒ ﻣﯿﮑﻨﻢ ...‬ ‫ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺳﻤﺘﻢ: ﭼﯽ ﺷﺪ ﻋﺰﯾﺰم ﭼﺮا ﺳﺎﮐﺖ ﺷﺪي؟‬ ‫
- ﺑﺎ ﺣﺮﻓﺎي ﺑﭽﻪ ﮔﺎﻧﻪ ام ﺧﺴﺘﻪ ات ﮐﺮدم؟‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ و ﻣﺤﺒﺖ ﻧﮕﺎم ﮐﺮد: ﻧﻪ ... اﯾﻦ ﭼﻪ ﺣﺮﻓﯿﻪ؟‬ ‫
- آﺧﻪ ﭼﺮا ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮاي ﺗﻮ ﻣﻦ ﺑﺸﯿﻨﻢ از ﻋﺸﻖ اون دو ﺗﺎ ﺑﮕﻢ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﻣﯿﺨﻮام ﺻﺪات رو ﺑﺸﻨﻮم ... ﻣﯿﺨﻮام ﺑﺸﻨﻮم اﯾﻦ ﭼﻨﺪ روز ﭼﻪ ﮐﺮدي ﺑﺎ ﻫﻤﻪ ﺟﺰﺋﯿﺎﺗﺶ ...‬ ‫
- ﺗﻮ اﯾﻦ ﺷﺮاﯾﻄﯽ ﮐﻪ اﻧﻘﺪر ذﻫﻨﺖ درﮔﯿﺮه؟‬ ‫
- ﺗﻮ ﺑﻪ ذﻫﻦ ﻣﻦ ﮐﺎرﯾﺖ ﻧﺒﺎﺷﻪ ... ﺑﻪ ﻫﯿﭽﯽ ﮐﺎرﯾﺖ ﻧﺒﺎﺷﻪ ... ﯾﮑﻢ ﺧﻮدﺧﻮاه ﺑﺎش ﮔﻠﻢ ... ﺗﻮ از ﺧﻮدت ﺑﺮام ﺑﮕﻮ ... ﻣﻦ دوﺳﺖ دارم‬ ‫ﺑﻬﺖ ﮔﻮش ﮐﻨﻢ ...‬ ‫
- ﺑﺤﺚ رو ﻋﻮض ﮐﻨﻢ؟‬ ‫
- ﻧﻪ ﺑﻪ اوﻧﺠﺎﯾﯽ رﺳﯿﺪه ﺑﻮدي ﮐﻪ ﻣﻬﺪﯾﻪ ﻣﺮوارﯾﺪاي درﺷﺖ اﻧﺘﺨﺎب ﻣﯿﮑﺮد و ﺗﻮ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﯽ ﭼﻪ ﻃﻮر ﻣﯿﺨﻮاد رو اوﻧﺎ ﺑﺨﻮاﺑﻪ؟‬ ‫
- ...‬ ‫دﺳﺘﻢ رو ﻣﺤﮑﻢ ﺗﻮي دﺳﺘﺶ ﮔﺮﻓﺖ: ﻋﺸﻖ ﺑﯿﻨﺸﻮن ﺑﺮات ﭼﺮا اﻧﻘﺪر ﺟﺬاﺑﻪ؟‬ ‫
- ﭼﻮن ﻧﺎﺑﻪ ... ﭼﻮن ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺎده اﺳﺖ ﭼﻮن زﯾﺎدي ﺷﺒﯿﻪ ﺑﻪ ﻫﻤﻦ ...‬ ‫
- آدﻣﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﺜﻞ ﻫﻢ ﺑﺎﺷﻦ ﺗﺎ ﻋﺸﻘﺸﻮن ﻗﺸﻨﮓ ﺑﺎﺷﻪ؟‬ ‫
- ﻧﻪ ... ﺧﺐ ...‬ ‫
- ﺑﻬﺖ ﻗﻮل ﻣﯿﺪم ﻧﺬارم ﻫﯿﭽﯽ ﺗﻮ دﻟﺖ ﺑﻤﻮﻧﻪ ... ﻣﯿﺪوﻧﻢ ازت ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺰرﮔﺘﺮم ... ﻫﻤﯿﻦ ﻫﻢ ﻣﻦ رو ﺷﺪﯾﺪا ﻣﯿﺘﺮﺳﻮﻧﻪ ... اﻣﺎ ﭼﯽ ﮐﺎر‬ ‫ﮐﻨﻢ ﮐﻪ دﺳﺖ ﺧﻮدم ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫
- ...‬ ‫
- اﯾﻨﺎ رو ول ﮐﻦ ﮐﻨﺠﮑﺎو ﺷﺪم ﺑﺪوﻧﻢ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺧﺮﯾﺪﺗﻮن ﺑﻪ ﮐﺠﺎ ﮐﺸﯿﺪ؟‬ ‫و ﻣﻦ ﭼﻪ ﻗﺪر ﺟﻠﻮي ﺧﻮدم رو ﮔﺮﻓﺘﻢ ﺗﺎ ﻧﭙﺮم ﺑﺒﻮﺳﻤﺶ ...‬ ‫ﺑﻪ ﯾﻪ ﭼﺎﯾﺨﻮﻧﻪ رﺳﯿﺪﯾﻢ ... ﺑﺎ ﮐﻤﯽ ﻧﮕﺮاﻧﯽ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﺑﺮﮔﺸﺖ: ﮔﺮﺳﻨﻪ ات ﮐﻪ ﻧﯿﺴﺖ اﯾﻨﺠﺎ ﯾﻪ ﺟﺎي درﺳﺖ و ﺣﺴﺎﺑﯽ ﻧﺪاﺷﺖ ...‬ ‫
- ﻧﻪ ﻣﻦ ﻧﻬﺎر ﺧﻮردم ... اﻻﻧﻢ ﺳﯿﺮم ...‬ ‫
- ﭘﺲ ﻣﻦ ﻣﯿﺮم ﭼﺎﯾﯽ ﺑﮕﯿﺮم ... ﻟﻄﻔﺎ ﭘﯿﺎده ﻧﺸﻮ ... زﯾﺎد ﺟﻮ ﺟﺎﻟﺒﯽ ﻧﺪاره ... ﺑﺎﺷﻪ؟‬ ‫ﺳﺮم رو ﺑﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﻗﻮل ﺗﮑﻮن دادم ...‬ ‫وﻗﺘﯽ رﻓﺖ ﭼﺸﻤﻢ ﻣﻮﻧﺪ ﺑﻪ ﮔﻮﺷﯿﺶ ... ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ﭼﺮا ﺗﻮ ﺳﺮم ﻫﻤﺶ ﺣﺮف ﻣﻬﺪﯾﻪ ﺑﻮد ... ﺧﯿﻠﯽ دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ ﺑﺪوﻧﻢ اﺳﻢ ﻣﻦ ﺗﻮ‬ ‫ﮔﻮﺷﯽ ﺣﺎﻣﯽ ﭼﯿﻪ؟ ﺑﺎ ﯾﻪ ﮐﻨﺠﮑﺎوي ﮐﻮدﮐﺎﻧﻪ ﮔﻮﺷﯿﻢ رو در آوردم و ﺑﻬﺶ زﻧﮓ زدم ... ﮔﻮﺷﯿﺶ ﺗﻮ دﺳﺘﻢ ﺧﺸﮏ ﺷﺪ ... ﻗﺎﺻﺪك‬ ‫...‬ ‫... ﻟﺒﺨﻨﺪم اﻧﻘﺪر واﺿﺢ ﭘﻬﻦ ﺷﺪ ﺗﻮي ﺻﻮرﺗﻢ ... ﻗﻠﺒﻢ اﻧﻘﺪر ﭘﺮ آواز ﺷﺮوع ﮐﺮد ﺑﻪ ﺧﻮﺷﯽ ﮐﺮدن ﮐﻪ اﺻﻼ ﻧﻔﻬﻤﯿﺪم ﮐﯽ ﺣﺎﻣﯽ ﺑﻪ‬ ‫ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪ و ﻣﻦ ﻓﺮﺻﺖ ﻧﮑﺮدم ﻣﯿﺲ ﮐﺎل ﺧﻮدم رو ﭘﺎك ﮐﻨﻢ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﻟﯿﻮان ﯾﻪ ﺑﺎر ﻣﺼﺮف ﭼﺎي رو داد دﺳﺘﻢ و ﻣﺎل ﺧﻮدش رو ﮔﺬاﺷﺖ روي داﺷﺒﻮر و ﻣﻦ ﭼﻪ ﻗﺪر ﺧﺪا ﺧﺪا ﮐﺮدم ﮔﻮﺷﯿﺶ رو ﻧﮕﺎه‬ ‫ﻧﮑﻨﻪ ﮐﻪ ﮐﺮد ...‬ ‫از ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﻓﺮار ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺷﯿﻄﻨﺖ ﯾﻪ اﺑﺮوش رﻓﺖ ﺑﺎﻻ و ﺑﻌﺪ ﺑﺎ ﺑﺪﺟﻨﺴﯽ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺳﻤﺘﻢ: ﯾﻪ ﻣﯿﺲ ﮐﺎل دارم ازت ...‬ ‫ﺳﺮم رو ﻫﻢ ﺑﺎﻻ ﻧﻤﯿﮑﺮدم ...‬ ‫
- ﺣﺎﻻ ﭼﺮا ارﻏﻮاﻧﯽ ﺷﺪي ﺧﺎﻧﻮم ﺧﺎﻧﻮﻣﺎ؟‬ ‫
- ﻫﯿﭽﯽ ﯾﻌﻨﯽ دﺳﺘﻢ ﺧﻮرد ...‬ ‫
- ﮐﻪ دﺳﺘﺖ ﺧﻮرد؟ ﺑﺎﺷﻪ ﻗﺒﻮل ...‬ ‫و ﺑﻌﺪ ﺑﺎ ﺳﺮﺧﻮﺷﯽ ﻟﯿﻮان رو ﺗﻮي دﺳﺘﺶ ﮔﺮﻓﺖ و ﺳﮑﻮت ﮐﺮد ...‬ ‫
- اون ﺟﻮري ﻧﮕﺎه ﻧﮑﻦ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﮐﻪ ﺣﺮﻓﯽ ﻧﺰدم ...‬ ‫
- اون ﺟﻮري ﮐﻪ ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﻨﯽ از ﺻﺪﺗﺎ ﮐﻨﺎﯾﻪ ﺑﺪﺗﺮه ...‬ ‫ﺧﻢ ﺷﺪ ﻃﺮﻓﻢ ... ﻧﻔﺴﺶ ﺑﻪ ﺑﯿﻨﯿﻢ ﻣﯿﺨﻮرد و ب وس ه ﮐﻮﭼﯿﮑﻪ روي ﻧﻮك ﺑﯿﻨﯿﻢ زد ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺳﺮم ﺑﺮه ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺗﺮ: ﻣﯿﭙﺮﺳﯿﺪي‬ ‫ﺑﻬﺖ ﻣﯿﮕﻔﺘﻢ ﮐﻪ ﺗﻮ ﻗﺎﺻﺪك ﻣﻨﯽ ... ﻫﻤﻮن ﻗﺪر ﺳﺒﮏ و ﭘﺮ از ﺧﺒﺮﻫﺎي ﺧﻮش ...‬ ‫... ﻣﻦ زﯾﺒﺎﺗﺮﯾﻦ ﺳﻔﺮ زﻧﺪﮔﯿﻢ رو داﺷﺘﻢ ... ﺗﻮ آراﻣﺶ و اﻣﻨﯿﺖ ﻣﻄﻠﻖ ﺣﻀﻮرش ... اﯾﻦ آدم رو دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ ﺑﺎ ﺑﺎﻧﺪ ﺑﻨﺪ وﺟﻮدم ...‬ ‫ﺑﺮاي ﮐﺴﯽ ﮐﻪ از دﯾﺮوز ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﻫﻤﻪ ﺣﺮﮐﺎﺗﺶ ﺑﺮام ﭘﺮ از ﺷﻮك ﺑﻮد ...‬ ‫ﻣﺎﺷﯿﻦ اﯾﺴﺘﺎد و ﻣﻦ ﺗﺎزه ﻓﻬﻤﯿﺪم ﮐﻪ ﺑﻘﯿﻪ ﻣﺴﯿﺮ رو ﻫﻤﻪ اش ﺧﻮاب ﺑﻮدم ... در ﺳﻤﺖ ﻣﻦ ﺑﺎز ﺷﺪ: رﺳﯿﺪﯾﻢ ﺧﺎﻧﻮم ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﺧﻮاﺑﺎﻟﻮ‬ ‫...‬ ‫... ﺗﮑﻮن ﻧﺨﻮردم و ﻋﻄﺮش رو از ﭘﺎﻟﺘﻮش ﮐﻪ روم ﺑﻮد ﺑﯿﺸﺘﺮ اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ...‬ ‫
- دوﺳﺖ ﻧﺪارم ﺑﺬارﻣﺖ ﺧﻮﻧﺖ ... دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاد ﺑﺎ ﺧﻮدم ﺑﺒﺮﻣﺖ ... اﺻﻼ وﻟﺶ ﮐﻦ ﻣﯿﺮﯾﻢ ﻋﻤﺎرت ...‬ ‫ﭼﺸﻤﺎم ﯾﻬﻮ ﺑﺎز ﺷﺪ و ﻟﺒﺨﻨﺪش ﮐﻪ ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎم ﻓﺎﺻﻠﻪ اي ﻧﺪاﺷﺖ رو دﯾﺪم: دﯾﮕﻪ ﭼﯽ؟‬ ‫
- دﯾﮕﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺧﻮﺷﮕﻠﻢ ... ﺟﺪي ﮔﻔﺘﻢ ...‬ ‫ﭼﭗ ﭼﭙﯽ ﻧﮕﺎش ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺧﻨﺪﯾﺪ ... ﺧﺴﺘﮕﯽ از ﺳﺮ و ﭘﺎش ﻣﯿﺒﺎرﯾﺪ ... ﺳﺮش رو ﺑﻪ ﮔﻮﺷﻢ ﻧﺰدﯾﮏ ﺗﺮ ﮐﺮد: اﮔﺮ ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﺧﻮاﺑﺖ‬ ‫ﻣﯿﺎد ﻣﯽ ﺧﻮاي ﺑﻐﻠﺖ ﮐﻨﻢ؟‬ ‫... ﭼﺸﻤﺎم ﮔﺮد ﺷﺪ ... اﯾﻦ ﻣﺮد ﺗﻮ اﯾﻦ ﻣﺪت اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺷﯿﻄﻨﺖ رو ﮐﺠﺎ ﻗﺎﯾﻢ ﮐﺮده ﺑﻮد؟‬ ‫ﺑﺎﻫﻢ ﺣﺮف ﻧﻤﯿﺰد ﺧﯿﻠﯽ ﺟﺪي ﻧﺎدﯾﺪه ام ﻣﯿﮕﺮﻓﺖ و از ﮐﻨﺎرم رد ﻣﯿﺸﺪ: ﺳﯿﺎ ...‬ ‫ﺑﺎزﻫﻢ ﭼﻮاﺑﻢ رو ﻧﺪاد ﮐﯿﻔﺶ رو ﺗﻮي دﺳﺘﺶ ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﮐﺮد و در اﺗﺎﻗﺶ رو ﻣﺤﮑﻢ ﺑﺴﺖ ... ﺿﺮب در اﺗﺎﻗﺶ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﭼﺸﻤﺎم رو‬ ‫ﺑﺒﻨﺪم ... ﺑﺎ ﭼﺸﻤﻬﺎي ﻧﮕﺮان ﺑﻪ ﺧﺎﻟﻪ و ﮔﻠﻨﺎر ﮐﻪ ﮐﻨﺎرم اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮدن ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻨﺪازم واﻗﻌﺎ دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺑﺮم در اﺗﺎﻗﺶ رو ﺑﺎز ﮐﻨﻢ‬ ‫و ﻣﺠﺒﻮرش ﮐﻨﻢ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﻨﻪ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﺧﺎﻟﻪ: ﻫﻤﺮاز ﺑﻬﺶ ﻓﺮﺻﺖ ﺑﺪه ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﻧﺎراﺣﺘﻪ ...‬ ‫دﺳﺖ اﻧﺪاﺧﺘﻢ و از روي ﻣﺒﻞ ﮐﯿﻔﻢ رو ﺑﺮداﺷﺘﻢ ... ﺣﺘﯽ اﺻﺮارﻫﺎي ﺧﺎﻟﻪ و ﮔﻠﻨﺎر ﻫﻢ ﺑﺎﻋﺚ ﻧﺸﺪ ﺗﺎ ﺻﺒﺮ ﮐﻨﻢ ... ﺧﻮدم ﺧﺮاﺑﺶ‬ ‫ﮐﺮدﻫﺐ ودم و ﺧﻮدم ﻫﻢ ﺑﺎﯾﺪ درﺳﺘﺶ ﻣﯿﮑﺮدم ﺧﻮب ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﺣﻖ ﺑﺎ ﺳﯿﺎوﺷﻪ اﻣﺎ اﮔﺮ ﺑﻬﻢ ﻓﺮﺻﺖ ﻣﯿﺪاد ﺧﻮب ﺗﻮﺿﯿﺢ‬ ‫ﻣﯿﺪادم ...‬ ‫ﻧﺎ ﺧﻮد آﮔﺎه ﺳﻮار ﺗﺎﮐﺴﯽ ﺷﺪم و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺷﺮﮐﺘﺶ رﻓﺘﻢ ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ﮐﺎر درﺳﺘﯽ ﺑﻮد ﯾﺎ ﻧﻪ ... اﻣﺎ ﺧﯿﻠﯽ دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺑﺒﯿﻨﻤﺶ دﻟﻢ‬ ‫ﺑﺮاش ﺗﻨﮓ ﺷﺪه ﺑﻮد ﺗﻮ اﯾﻦ دو روز ﻣﺪام ﺟﻠﺴﻪ و ﻣﺪام ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﭘﺪرش ﺗﻮي ﺗﺎﮐﺴﯽ ﻧﺸﺴﺘﻢ از ﺗﻮي ﮐﯿﻔﻢ ﻋﮑﺴﺸﻮن رو در‬ ‫آوردم واﻗﻌﺎ ﭼﻪ ﻃﻮر ﻓﮑﺮ ﮐﺮده ﺑﻮدم ﺑﺪون اوﻧﻬﺎ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﻢ ﺗﺤﻤﻞ ﮐﻨﻢ ... ﺑﻮﺳﻪ اي ﺑﻪ ﻋﮑﺲ ﻫﺮ دوﺷﻮن زدم دﻟﻢ ﻏﻨﺞ ﻣﯿﺮﻓﺖ‬ ‫وﻗﺘﯽ ﯾﺎد اﺳﺘﻘﺒﺎل زﯾﺒﺎﺷﻮن از ﺧﻮدم ﺑﻌﺪ از ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﻣﯽ اﻓﺘﺎدم ...‬ ‫ﺟﻠﻮي ﺷﺮﮐﺖ ﭘﯿﺎده ﺷﺪم و ﻧﻔﺴﻢ رو رﻫﺎ ﮐﺮد ﺷﺎﻟﻢ رو ﮐﻤﯽ ﺟﻠﻮ ﮐﺸﯿﺪم و ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺳﺎﺧﺘﻤﻮن اﻧﺪاﺧﺘﻢ ﭘﺸﯿﻤﻮن ﺷﺪه ﺑﻮدم ...‬ ‫ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮﻣﯿﮕﺸﺘﻢ ﯾﻪ ﮐﺎره ﻣﯿﺮﻓﺘﻢ ﺗﻮ دﻓﺘﺮش ﭼﯽ ﻣﯿﮕﻔﺘﻢ ... ﺧﻮاﺳﺘﻢ راﻫﻢ رو ﮐﺞ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ اﺳﻤﻢ رو از ﭘﺸﺖ ﺳﺮم ﺷﻨﯿﺪم ﺑﺮ ﮔﺸﺘﻢ‬ ‫... روﯾﺎ ﺑﻮد ﺑﺎ ﯾﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﭘﺖ و ﭘﻬﻦ روي ﺻﻮرﺗﺶ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ اوﻣﺪ و ﺑﺎﻫﺎم روﺑﻮﺳﯽ ﮐﺮد: ﭼﻪ ﻃﻮري دﯾﻮاﻧﻪ از ﻗﻔﺲ ﭘﺮﯾﺪ؟‬ ‫ﺣﺮﻓﺶ ﺑﻪ ﺧﻨﺪه ام اﻧﺪاﺧﺖ ...‬ ‫
- آره ﺧﻨﺪه ام داره ﺣﺎﻣﯽ داﺷﺖ ﺳﮑﺘﻪ ﻣﯿﮑﺮد ...‬ ‫ﺑﻌﺪ ﺳﺮش رو ﺑﺎ ﺷﯿﻄﻨﺖ ﺟﻠﻮي ﺻﻮرﺗﻢ آوردم اﻣﺎ ﺑﮕﻢ ﺑﻬﺖ ﺧﻮﺑﺶ ﺑﺸﻪ ...‬ ‫
- ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﻢ ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﺧﺒﺮ داري؟‬ ‫اﺧﻤﺎش رو ﻣﺼﻨﻮﻋﯽ ﮐﺮد ﺗﻮ ﻫﻢ: ﻓﮑﺮ ﭼﯿﺰي وﺟﻮد داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ﻣﻦ ﻧﻔﻬﻤﻢ ﻣﻦ اوﻧﺠﺎ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺑﻪ ﻫﺮ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﻓﮑﺮش رو ﺑﮑﻨﯽ‬ ‫زﻧﮓ ﻣﯿﺰد ...‬ ‫
- ﭘﺲ ﺣﺴﺎﺑﯽ آﺑﺮو رﯾﺰي ﺷﺪ؟‬ ‫
- ﻧﻪ ﺑﺎﺑﺎ ... راﺳﺘﯽ ﻣﮕﻪ ﻧﻤﯿﺮﻓﺘﯽ ﺑﺎﻻ ﭼﺮا اﯾﺴﺘﺎدي؟‬ ‫
- ﭼﯿﺰه ... ﺑﯽ ﺧﯿﺎل ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﻬﺮﺑﻮﻧﯽ زد و دﺳﺘﺶ رو ﭘﺸﺖ ﺳﺮم ﮔﺬاﺷﺖ: ﺣﺮف ﻧﺒﺎﺷﻪ ... ﺑﯿﺎ ﺑﺮﯾﻢ اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺘﻪ ﺳﺮش ﺧﯿﻠﯽ ﺷﻠﻮﻏﻪ ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ ﺑﻪ اﻧﺪازه‬ ‫دﯾﺪﻧﺖ ﺣﺎﻟﺶ رو ﺧﻮب ﻧﻤﯿﮑﻨﻪ ...‬ ‫ﺧﺠﺎﻟﺖ ﮐﺸﯿﺪم و ﺳﺮم روﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻢ: اﯾﻦ ﻃﻮري ﻫﻢ ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫
- ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﻫﻢ ﺑﻬﻢ ﻧﮕﻪ ﺑﻬﺘﺮ از اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ رﻓﯿﻖ ﻏﺮﺑﺘﻢ رو ﻣﯿﺸﻨﺎﺳﻢ ... ﺑﯿﺎ ﺑﺎﻻ ...‬ ‫ﺑﺎ ورودﻣﻮن ﺑﻪ ﺳﺎﻟﻦ ﺷﺮﮐﺖ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻣﻨﺸﯽ ﮐﺮد: ﮐﺴﯽ ﭘﯿﺸﺸﻪ؟‬ ‫ﻣﻨﺸﯽ ﻟﺒﺨﻨﺪي زد: ﻧﻪ ﺗﺎزه ﺗﻨﻬﺎ ﺷﺪن ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫روﯾﺎ ﺑﺎ دﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ دﻓﺘﺮ ﻫﺪاﯾﺘﻢ ﮐﺮد و ﺑﻌﺪ در رو زد و ﺑﺎ ﭼﺸﻤﮑﯽ ﺗﻨﻬﺎم ﮔﺬاﺷﺖ ... ﻣﻦ دو ﺳﻪ ﺑﺎري اﯾﻨﺠﺎ اوﻣﺪه ﺑﻮدم اﻣﺎ ﻫﯿﭻ‬ ‫وﻗﺖ ﺣﺴﻢ اﯾﻦ ﺷﮑﻠﯽ ﻧﺒﻮد ... اﯾﻦ ﻗﺪر اﺳﺘﺮس ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... ﭘﺸﺖ ﻣﯿﺰ ﺑﻮد و ﺳﺮش ﭘﺎﯾﯿﻦ و ﻫﻨﻮز ﺳﺮ ﮔﺮم ﮐﺎﻏﺬاي ﺟﻠﻮش ... ﻧﻔﺲ‬ ‫ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﺸﯿﺪم ...‬ ‫ﺷﺎﯾﺪ ﺣﺴﻢ ﮐﺮد و ﺷﺎﯾﺪ ﺳﮑﻮﺗﻢ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺳﺮش رو ﺑﺎﻻ ﺑﯿﺎره و ﻣﻦ ﭼﻪ ﻗﺪر راﺣﺖ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﭼﻬﺮه اش ر و ﺣﺲ ﮐﺮدم اﯾﻦ ﮐﻪ اون‬ ‫ﻗﯿﺎﻓﻪ ﺧﺴﺘﻪ و ﺟﺪي ﯾﻬﻮ ﭼﻪ ﻃﻮر ﺑﺎ ﻧﺸﺎط ﺷﺪ ... در رو ﭘﺸﺖ ﺳﺮم ﺑﺴﺘﻢ: ﺳﻼم ...‬ ‫از ﺟﺎش ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ اوﻣﺪ و روﺑﻪ روم اﯾﺴﺘﺎد: ﭼﻪ ﻃﻮري ﻋﺰﯾﺰم ... ﭼﻪ ﻋﺠﺐ؟‬ ‫ﺷﺎﻟﻢ رو ﺗﻮي دﺳﺘﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ: ﻣﺰاﺣﻤﺖ ﮐﻪ ﻧﺸﺪم ...‬ ‫دﺳﺘﺶ رو ﭘﺸﺘﻢ ﮔﺬاﺷﺖ و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﺒﻞ ﻫﺪاﯾﺘﻢ ﮐﺮد: دﯾﮕﻪ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ رو راﺟﻊ ﺑﻪ ﺧﻮدت ﺑﻪ ﮐﺎر ﻧﺒﺮ ...‬ ‫روﺑﻪ روم ﻧﺸﺴﺖ و ﻧﮕﺎﻫﺶ رو دوﺧﺖ ﺑﻬﻢ ﺑﯽ اﻏﺮاق ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﯿﮑﺸﯿﺪم: اي ﺑﺎﺑﺎ ... اﯾﻦ ﺟﻮري ﻧﮕﺎم ﻧﮑﻦ ...‬ ‫
- ﭼﯽ ﺷﺪه ﻫﻤﺮاز ... زﯾﺎد ﺳﺮ ﺣﺎل ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻧﻤﯿﺮﺳﯽ؟‬ ‫
- ﻣﻦ رو ول ﮐﻦ ﺗﻮ ﭼﻪ ﻃﻮري ﭘﺪرت؟‬ ‫
- ﻣﻦ ﺧﻮﺑﻢ ... ﭘﺪرم ﻫﻢ ﻫﻤﻮن ﻃﻮر ﻣﯿﺨﻮام ﺑﺪوﻧﻢ ﭼﯽ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪه اﯾﻦ ﻃﻮري ﺑﺎﺷﯽ؟‬ ‫
- ﺳﯿﺎ ﺑﺎﻫﻢ ﺣﺮف ﻧﻤﯿﺰﻧﻪ ...‬ ‫ﺑﻪ ﭘﺸﺘﯽ ﻣﺒﻞ ﺗﮑﯿﻪ داد و ﮐﻤﯽ اﺧﻢ آﻟﻮد ﻧﮕﺎم ﮐﺮد: ﺣﻖ ﻧﺪاره؟‬ ‫
- داره ... اﻣﺎ ﻣﻦ ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﻢ ﺗﺤﻤﻞ ﮐﻨﻢ ﻧﺪﯾﺪه ﺑﮕﯿﺮه ﻣﻨﻮ ... ﻣﯽ دوﻧﯽ اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ﭼﻪ ﻗﺪر ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﺑﺎﻫﺎش ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻢ؟ﺣﺘﯽ‬ ‫ﮔﻮش ﻧﻤﯿﮑﻨﻪ ...‬ ‫
- ﻣﯿﺨﻮاي ﻣﻦ وﺳﺎﻃﺘﺖ ﮐﻨﻢ؟‬ ‫
- ﻧﻪ ... ﺣﺘﯽ ﻧﻤﯿﺬارم ﮔﻠﯽ وﺳﺎﻃﺘﺖ ﮐﻨﻪ ﻣﻦ و ﺳﯿﺎ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺧﻮدﻣﻮن ﻣﺴﺎﺋﻞ ﺑﯿﻨﻤﻮن رو ﺣﻞ ﮐﺮدﯾﻢ ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺑﻪ ﭘﺮ ﻣﻬﺮي زد: درﺳﺖ ﻣﯿﺸﻪ ... اوﻧﻢ ﺑﺪون ﺗﻮ ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﻪ ... اﻣﺎ ﺣﻘﺘﻪ ...‬ ‫
- ﺑﺪﺟﻨﺲ ...‬ ‫
- ﻧﯿﺴﺘﻢ داره اﻧﺘﻘﺎم ﻣﻦ رو ﻫﻢ ﻣﯿﮕﺮه ... ﻣﻦ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﻢ ﻧﻪ ﺑﯿﻨﻤﺖ اﻣﺎ اون ﻣﯿﺘﻮﻧﻪ ...‬ ‫
- ﺣﺎﺿﺮم ﯾﻪ دوﻧﻪ ﺑﺰﻧﻪ ﺗﻮ ﺻﻮرﺗﻢ اﻣﺎ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻪ ...‬ ‫اﺧﻤﺎش ﺧﯿﻠﯽ ﺟﺪي رﻓﺖ ﺗﻮ ﻫﻢ: ﺑﯽ ﺧﻮد ...‬ ‫ﭼﺸﻤﺎم ﮔﺮد ﺷﺪ: ﺑﺎور ﮐﻦ ...‬ ‫
- ﺑﺎور ﻧﻤﯿﮑﻨﻢ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﺣﻖ ﻧﺪاره اﻧﮕﺸﺘﺶ ﺑﻬﺖ ﺑﺨﻮره ﺣﺘﯽ اﮔﻪ ﺳﯿﺎوش ﺑﺎﺷﻪ ...‬ ‫... و ﻣﻦ رﻓﺘﻢ ﺗﻮ ﻓﮑﺮ ﻧﺮﯾﻤﺎن ... ﭘﺸﺘﻢ ﻟﺮزﯾﺪ ...‬ ‫
- اﻣﺮوز ﺗﻤﺮﯾﻦ ﻧﺮﻓﺘﯽ؟‬ ‫
- ﻧﻪ ﭼﯿﺰه ... ﯾﮑﻢ ﺗﻌﻄﯿﻞ ﮐﺮدﯾﻢ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫... داﺷﺘﻢ دروغ ﻣﯿﮕﻔﺘﻢ اﻣﺎ ﭼﺎره اي ﻧﺒﻮد ... ﭼﺸﻤﻢ رو ﺑﻪ ﺳﻤﺖ دﯾﮕﻪ اي ﭼﺮﺧﻮﻧﺪم ﺗﺎ ﻧﮕﺎﻫﻢ ازش ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﺸﻪ ...‬ ‫ﮐﻤﯽ ﺑﻪ ﺟﻠﻮ ﺧﻢ ﺷﺪ: ﭼﺮا ﺑﺎزﻫﻢ ﻣﺸﮑﻠﯽ ﭘﯿﺶ اوﻣﺪ ﻣﮕﻪ؟‬ ‫
- ﻧﻪ ...‬ ‫
- ﻧﮕﺎم ﮐﻦ ﺑﺒﯿﻨﻢ ﯾﻪ ﭼﯿﺰي ﻫﺴﺖ ﻣﺜﻞ اﯾﻨﮑﻪ ...‬ ‫
- اي ﺑﺎﺑﺎ از وﻗﺘﯽ اوﻣﺪم داري ﺑﺎزﺟﻮﯾﯿﻢ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ ...‬ ‫ﺣﺘﯽ اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻢ ﻫﻢ ﺑﺎﻋﺚ ﻧﺸﺪ ﺗﺎ ذره اي ﮐﻮﺗﺎه ﺑﯿﺎد ...‬ ‫
- ﭼﯿﺰي ﻧﯿﺴﺖ ﮔﻔﺘﯿﻢ ﯾﻪ ﺧﺴﺘﮕﯽ در ﮐﻨﯿﻢ ... ﺣﺎﻻ ﻫﻢ اوﻣﺪم ﺑﻬﺖ ﺳﺮ ﺑﺰﻧﻢ ...‬ ‫ﯾﻪ اﺑﺮوش ﺑﺎﻻ ﺑﻮد ﻫﻨﻮز ... ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ﺑﺎور ﻧﮑﺮده ... ﺗﺎزه ﺟﺮﯾﺎن ﺧﻮﻧﻪ ﻫﻢ ﺑﻮد و ﻣﻦ اﻧﻘﺪر ﭘﻨﻬﺎن ﮐﺎري ﮐﺮده ﺑﻮدم اﯾﻦ ﻣﺪت ﮐﻪ‬ ‫ﻣﯿﺘﺮﺳﯿﺪم دوﻧﻪ دوﻧﻪ رو ﮐﻨﻢ ...‬ ‫
- ﻫﻤﺮاز ...‬ ‫
- ﺟﺎﻧﻢ ...‬ ‫... و ﻟﺒﺨﻨﺪي روي ﺻﻮرﺗﺶ اوﻣﺪ از اﯾﻦ ﺟﺎن ﻧﺎ ﺧﻮد آﮔﺎﻫﯽ ﮐﻪ روي زﺑﻮﻧﻢ اوﻣﺪ ...‬ ‫
- ﺗﻮ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ رو ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﯿﮕﯽ ﻧﻪ؟‬ ‫
- ﺣﺎﻣﯽ ﻣﻦ ﻋﺎدت ﺑﻪ اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ ﻧﺪارم ... ﻣﯿﺪوﻧﻢ اﻻن ﻣﯿﮕﯽ ﻋﺎدت ﮐﻦ اﻣﺎ ﺑﺎور ﮐﻦ ﻧﻤﯿﺸﻪ ...‬ ‫... ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد و ﺟﻮاب ﻧﻤﯿﺪاد اﯾﻦ ﯾﻌﻨﯽ ﺷﺎﯾﺪ ﻣﻨﺘﻈﺮه ﺣﺮﻓﻬﺎي ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﻣﻨﻪ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﻧﻤﯿﺨﻮام ﺑﻪ ﻣﺴﺎﺋﻠﺖ ﭼﯿﺰي اﺿﺎﻓﻪ ﮐﻨﻢ ... ﻣﯿﺪوﻧﻢ ﺣﺎﻣﺪ ﻫﺴﺖ ﺣﺮف و ﺣﺪﯾﺚ زﯾﺎده ... ﻣﯿﺪوﻧﻢ ﺷﺮﮐﺖ ﮐﺎرت ﺳﺨﺘﻪ ﻣﯿﺪوﻧﻢ‬ ‫ﯾﻪ ﺧﺎﻧﺪاﻧﯽ ﻣﻨﺘﻈﺮه ﺗﺼﻤﯿﻤﺎﺗﺘﻦ ... ﻣﯽ دوﻧﻢ ﭘﺪرت ﺧﯿﻠﯽ ﺣﺎﻟﺶ ﺧﻮب ﻧﯿﺴﺖ ... ﻣﻦ ﻣﯿﺨﻮام ﺗﻮ ﺧﯿﺎﻟﺖ از ﻣﻦ راﺣﺖ ﺑﺎﺷﻪ ...‬ ‫
- اﻧﻘﺪر راﺣﺖ ﺑﺎﺷﻪ ﮐﻪ ﯾﻪ روز ﻋﺼﺮي ﺑﻬﺖ دوﺑﺎره زﻧﮓ ﺑﺰﻧﻢ ﮔﻮﺷﯿﺖ ﺧﺎﻣﻮش ﺑﺎﺷﻪ و ﺗﻮ ﻫﯿﭻ ﮐﺠﺎي اﯾﻦ ﺷﻬﺮ ﭘﯿﺪات ﻧﮑﻨﻢ؟‬ ‫ﻓﮑﺮم ﺑﺮه ﻫﺮ ﻃﺮﻓﯽ ﺑﻪ ﺑﺪﺗﺮﯾﻦ ﺟﺎﻫﺎي ﻣﻤﮑﻦ؟ ﺧﯿﺎﻟﻢ ﭼﻪ ﻗﺪر ازت راﺣﺖ ﺑﺎﺷﻪ ﻫﻤﺮاز؟‬ ‫ﮔﯿﺮه ﺳﺮم رو ﺑﺎ دﺳﺘﻢ ﻟﻤﺲ ﮐﺮدم: ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣﯿﺨﻮاي اﯾﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ رو ﺑﻪ روم ﺑﯿﺎري؟‬ ‫
- ﻧﻪ دوﺗﺎﯾﯽ دارﯾﻢ ﺣﺮف ﻣﯿﺰﻧﯿﻢ ... ﻫﻤﻪ اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ رو ﺑﺬار ﮐﻨﺎر ... ﭘﺪرم ﺣﺎﻣﺪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ و ﺷﺮﮐﺖ درﺳﺖ اﻣﺎ ﮐﯽ از ﺗﻮ ﻣﻬﻢ ﺗﺮ؟‬ ‫اﯾﻦ ﺑﺎر ﻫﻢ ﺣﺮﻓﯽ ﭘﯿﺪا ﻧﮑﺮدم ﺑﺮاي زدن از ﺟﺎش ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ... ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ اوﻣﺪ و روي ﮐﺎﻧﺎﭘﻪ ﮐﻨﺎرم ﻧﺸﺴﺖ ... زاﻧﻮم ﺑﻪ زاﻧﻮش‬ ‫ﭼﺴﺒﯿﺪ ... دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﮔﻮﺷﻪ ﺷﺎﻟﻢ ﮐﺸﯿﺪ: ﺷﺎﯾﺪ ﻧﺒﺎﯾﺪ اﯾﻦ ﮔﯿﺮه رو ﺑﺮات ﻣﯿﺨﺮﯾﺪم ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺷﮕﻠﺖ ﻣﯿﮑﻨﻪ ...‬ ‫ﭼﺮا ﻣﻦ ﺣﺮﻓﯽ در ﻣﻘﺎﺑﻞ اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺣﺲ و ﻧﻮازش ﻟﺤﻨﺶ ﻧﻤﯿﺰدم ...‬ ‫ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم ﮐﺎﻣﻞ ... ﺗﻮي ﭼﺸﻤﺎش ﮐﻪ اﯾﻦ ﺑﺎر ﭘﺮ از ﺣﺲ ﺧﻮاﺳﺘﻦ ﺑﻮد ﻧﮕﺎه اﻧﺪاﺧﺘﻢ ... ﻣﯿﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺗﺎ اﺑﺪ ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﻨﻢ ﺑﯽ ﺑﺮو ﺑﺮﮔﺮد ... دﺳﺘﺶ از روي ﺷﺎﻟﻢ روي ﮔﻮﻧﻪ ام ﺳﺮ ﺧﻮرد و ﮐﻒ دﺳﺘﺶ ﮐﺎﻣﻞ روي ﺻﻮرﺗﻢ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺖ‬ ‫ﺻﻮرﺗﺶ رو ﺑﻬﻢ ﻧﺰدﯾﮏ ﺗﺮ ﮐﺮد و ﮐﻤﯽ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﺧﻢ ﺷﺪ: ﯾﻪ ﺑﺎرم ﺑﻬﺖ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدم دوﺑﺎره ﻣﯿﮕﻢ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻢ ﻫﻤﯿﻦ ﺟﺎ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﺳﺮم رو ﮐﻤﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﻪ ﮐﻒ دﺳﺘﺶ ﺗﮑﯿﻪ دادم: ﻣﯿﺪوﻧﻢ ... ﺑﻪ اﯾﻦ ﺷﮑﯽ ﻧﺪارم ... ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺧﺎﻃﺮ ﮐﻪ ﺷﮑﺎﯾﺖ ﺳﯿﺎوش رو ﻫﻢ ﺑﺮاي‬ ‫ﺗﻮ آوردم ...‬ ‫
- رﻋﺎﯾﺖ ﺣﺎﻟﻢ رو ﻧﮑﻦ ﻫﻤﺮاز ... اﯾﻦ ﯾﻪ ﺧﻮاﻫﺸﻪ ... ﺗﻮ ﻣﻦ رو ﻣﯿﺸﻨﺎﺳﯽ ﻣﻦ ﺧﻮاﻫﺶ ﻧﻤﯿﮑﻨﻢ ... اﻣﺎ از ﺗﻮ ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺗﻮ‬ ‫راﺑﻄﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺧﻮدﺧﻮاه ﺑﺎش ...‬ ‫ﭼﺸﻤﺎم رو ﺑﺴﺘﻢ و ﺑﺎز ﮐﺮدم ﺑﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﺗﺎﯾﯿﺪ ... دﺳﺘﺶ رو ﮐﻼﻓﻪ از ﺻﻮرﺗﻢ ﮐﻨﺎر زد: ﺧﻮب ﺣﺎﻻ ﻣﯿﺘﻮﻧﯿﻢ ﺑﻪ اﻓﺘﺨﺎر اﯾﻨﮑﻪ اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر‬ ‫ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺧﻮد ﻣﻦ ﺗﺎ اﯾﻨﺠﺎ اوﻣﺪي ﮐﺎر رو ﺗﻌﻄﯿﻞ ﮐﻨﯿﻢ و ﺑﺮﯾﻢ ﺑﯿﺮون ... ﭼﻪ ﻃﻮره؟‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ رﻓﺖ ﺗﺎ ﮐﺎرﻫﺎش رو ﺟﻔﺖ و ﺟﻮر ﮐﻨﻪ ﻣﻦ ﺗﻮ ﻓﻀﺎي ﻣﺤﺒﺘﺶ ﺑﻮدم و ﺗﻮ ﭘﺮواز ﮐﻪ ﺗﻠﻔﻨﻢ زﻧﮓ ﺧﻮرد ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﺳﻼم ... ﺧﻮﺑﯿﺪ؟‬ ‫ﺻﺪاش ﺧﺴﺘﻪ ﺑﻮد و داﻏﻮن: ﭼﻪ ﺧﻮﺑﯽ؟ ﻫﻤﺮاز ﺗﻮ اون ﭘﻼﺗﻮ ﺧﺮاب ﺷﺪه ﭼﯽ ﺷﺪه؟/‬ ‫
- ﻫﯿﭽﯽ ﺷﻤﺎ ﭼﺮا اﻧﻘﺪر ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﻫﺴﺘﯽ؟‬ ‫
- ﻫﯿﭽﯽ؟ ﻧﺮﻣﯿﺎن ﺑﯽ ﺻﻔﺖ ﭼﯽ ﮐﺎر ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻪ ﺑﮑﻨﻪ؟‬ ‫دﻟﻢ ﭼﻨﮓ ﺧﻮرد: ﻫﯿﭽﯽ ...‬ ‫
- ﻫﻤﺮاز ﻫﯿﭽﯽ ﯾﻌﻨﯽ ﭼﯽ؟ ﻏﻠﻄﯽ ﮐﻪ اون ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻪ ﺑﮑﻨﻪ ﯾﻪ ﻫﯿﭽﯽ ﺳﺎده اﺳﺖ؟‬ ‫
- ﮐﯽ ﺑﻬﺘﻮن ﮔﻔﺘﻪ؟‬ ‫
- دﺳﺘﯿﺎر ﻋﺰﯾﺰش ... ﺗﻮ ﭼﺮا ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﻔﺘﯽ؟‬ ‫
- ﮔﻔﺘﻦ ﻧﺪاﺷﺖ ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ ﺟﻮاﺑﺶ رو ﻫﻢ ﮔﺮﻓﺖ ...‬ ‫داد زد: ﭼﯽ؟ ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ؟‬ ‫
- ﻣﯿﮕﻔﺘﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﯿﺪ ﭼﯽ ﮐﺎر ﮐﻨﯿﺪ؟‬ ‫
- ﻟﻌﻨﺘﯽ ﭘﺎم اﯾﻨﺠﺎ ﮔﯿﺮه ﮐﺎر ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺟﺸﻨﻮاره ﺑﺮﺳﻪ روزي ﭼﻬﺎر ده ﺳﺎﻋﺖ ﻓﯿﻠﻢ ﺑﺮداري دارﯾﻢ ...‬ ‫
- اﺣﺘﯿﺎﺟﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﻣﻦ ﺧﻮدم از ﭘﺴﺶ ﺑﺮ ﻣﯿﺎم ... ﺟﻮاب ﮐﺎر ﻣﺰﺧﺮﻓﺶ رو ﻫﻢ ﻣﯿﺪم ...‬ ‫
- ﭼﻪ ﻃﻮري؟ ﻣﻦ اﯾﻦ ﻧﻮن رو ﺗﻮ داﻣﻨﺖ ﮔﺬاﺷﺘﻢ ...‬ ‫
- ﻧﺮﯾﻤﺎن ﻧﺸﺪ ﯾﮑﯽ دﯾﮕﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ ﻧﺴﻠﺸﻮن از رو زﻣﯿﻦ ﺑﺮداﺷﺘﻪ ﺷﺪه؟/‬ ‫
- ﻣﺮﺗﯿﮑﻪ اﻟﺪﻧﮓ ﻋﻮﺿﯽ ...‬ ‫
- ﻣﻦ دﯾﮕﻪ ﺗﻤﺮﯾﻦ ﻧﻤﯿﺮم ... ﭼﻨﺪ وﻗﺖ دﯾﮕﻪ اﺟﺮاﺷﻪ ﺣﺎﻻ ﺑﮕﺮده ﺑﺎزﯾﮕﺮ ﭘﯿﺪا ﮐﻨﻪ ...‬ ‫
- اﯾﻦ ﮐﺎرش رو زﻣﯿﻦ زدي درﺳﺖ اﻣﺎ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﯽ ﮐﺎﻓﯿﻪ؟ آﯾﻨﺪه ﺣﺮﻓﻪ اﯾﻪ ﺧﻮدت ﭼﯽ ﻣﯿﺸﯿﻨﻪ اﯾﻦ ور و اون ورﺑﺮات ﻣﯿﺰﻧﻪ ... ﺑﻘﯿﻪ‬ ‫ﮐﺎرﮔﺮداﻧﺎ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻦ ﺑﯽ ﻣﺴﺌﻮﻟﯿﺘﯽ ... ﻣﯿﺘﻮﻧﻪ ازت ﺷﮑﺎﯾﺖ ﮐﻨﻪ ... ﻗﺒﻞ از اﯾﻦ ﮐﺎرﻫﺎ ﺗﻮ آﺑﺮوش رو ﺑﺒﺮ ...‬ ‫
- ﭼﻪ ﻃﻮري آﺧﻪ ... ﻧﻤﯽ دوﻧﯽ ﭼﯽ ﻣﯿﮕﻦ؟ ﺗﻮ ﮐﻪ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺧﻮدﻣﻮن رو ﺑﻬﺘﺮ ﻣﯿﺸﻨﺎﺳﯽ ﯾﻪ ﮔﻨﺪه ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ روش ﭘﻮﺷﯿﺪه ﺑﺎﺷﻪ ...‬ ‫ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯿﮑﻨﻢ ازﺗﻮن ... ﺑﺬارﯾﺪ ﺗﻤﻮم ﺷﻪ ... دﻓﻦ ﺑﺸﻪ ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫ﺗﻮي ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺑﻪ ﻧﯿﻢ رخ ﺣﺎﻣﯽ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﻧﻤﯿﮕﻔﺘﻢ ... ﻣﻦ اﯾﻦ ﻣﺮد رو وارد اﯾﻦ ﺑﺎزي ﻧﻤﯽ ﮐﺮدم ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺗﻤﻮم ﻣﯿﺸﺪ ... ﺧﯿﻠﯽ‬ ‫راﺣﺖ ...‬ ‫ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ: ﮐﺠﺎ ﺑﺮﯾﻢ ﻋﺰﯾﺰم؟‬ ‫ﺷﺎﻧﻪ اي ﺑﺎﻻ اﻧﺪاﺧﺘﻢ و ﻟﺒﺨﻨﺪي زد ... ﻣﻦ اﯾﻦ ﻋﺰﯾﺰم ﺳﺎده اش رو دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ اﯾﻦ ﺑﻮدن ﻣﺤﮑﻤﺶ رو ... ﻧﯿﺎزي ﻧﺒﻮد ﯾﻪ ﺑﺎر‬ ‫دﯾﮕﻪ ﺑﻪ ﺟﻨﮓ آدم ﺑﺪﻫﺎي زﻧﺪﮔﯽ ﻣﻦ ﺑﺮه ﺗﺎ ﺑﻪ ﺧﻮدم اﺛﺒﺎت ﮐﻨﻢ اﯾﻦ ﻣﺮد از ﻣﻦ ﺣﻤﺎﯾﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ ... اﯾﻦ ﺑﺎر ﺷﺎﯾﺪ ﺳﺮﭘﻮش‬ ‫ﮔﺬاﺷﺘﻦ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﺟﻮاب ﻣﻤﮑﻦ ﺑﻮد.‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺧﻮدم اﻧﺪاﺧﺘﻢ ﺑﺎ اون ﺷﻨﻞ ﺳﺒﺰ و آل اﺳﺘﺎرﻫﺎي ﻗﺮﻣﺰ و ﺷﻠﻮار ﺟﯿﻦ ﭘﺎره و اون ﺷﺎل ﺷﻞ و ول ﺳﺮم و اون ﻫﻤﻪ دﺳﺘﺒﻨﺪ‬ ‫و اﻟﻨﮕﻮي دور دﺳﺘﻢ اﯾﻦ ﮐﻪ اﯾﻦ اﺧﻢ ﻫﺎ رو ﻧﺪاﺷﺖ ... داﺷﺖ؟‬ ‫ﺣﺘﻤﺎ داﺷﺖ ﮐﻪ ﺗﻤﺎم ﺧﺎﻧﺪان اﻧﺘﻈﺎم داﺷﺘﻦ اﯾﻦ ﻃﻮر ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮدن ... آب دﻫﻨﻢ رو ﻣﺤﮑﻢ ﻗﻮرت دادم ... ﮔﻞ ﺗﻮي دﺳﺘﻢ رو ﺟﺎ‬ ‫ﺑﻪ ﺟﺎ ﮐﺮدم ﺳﺎﻋﺖ ﻣﻼﻗﺎت ﺑﻮد و ﺑﺎ وﺟﻮد اﯾﻨﮑﻪ ﻫﻤﮕﯽ ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﯿﻢ ﻣﻼﻗﺎﺗﯽ وﺟﻮد ﻧﺪاره اﯾﻦ ﺟﺎ ﺑﻮدن درﺣﻘﯿﻘﺖ اﺑﺮاز ادب ﺑﻮد ﺑﻪ‬ ‫ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم و ﺣﺎﻣﯽ و ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻢ ﺣﺎﻣﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ دﯾﻮار ﺗﮑﯿﻪ زده ﺑﻮد و از ﻫﻤﻪ ﻋﺼﺒﯽ ﺗﺮ ﺑﻮد ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ رو ﻧﻤﯿﺪﯾﺪم ... دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ دﻧﺪه ﻋﻘﺐ ﺑﺮﮔﺮدم ... ﮐﻪ ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﻣﻦ رو دﯾﺪ ...‬ ‫
- ﺳﻼم دﺧﺘﺮﮐﻢ ... ﭼﺮا اون ﺟﺎ اﯾﺴﺘﺎدي؟‬ ‫ﮐﻒ دﺳﺘﻢ ﻋﺮق ﮐﺮده ﺑﻮد ... اﯾﻦ ﻫﻤﻪ زن و ﻣﺮد ﺟﺪي و ﺗﻮ ﻟﺒﺎﺳﻬﺎي رﺳﻤﯽ ... ﺑﺎ ﻣﺎﺷﯿﻨﻬﺎي ﻋﺠﯿﺐ و ﻏﺮﯾﺒﯽ ﮐﻪ اﻃﺮاف‬ ‫ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺑﻮد و ﺧﻮب ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺧﺎﻧﻮاده اﺳﺖ و ﻣﻦ ...‬ ‫ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم رﻓﺘﻢ ... ﺣﺎﻣﺪ ﺑﺎ دﯾﺪﻧﻢ ﺗﮑﯿﻪ از دﯾﻮار ﮔﺮﻓﺖ و دﺳﺘﺶ رو ﺑﺮاي ﮔﺮﻓﺘﻦ ﮔﻠﻬﺎ دراز ﮐﺮد ... ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﻣﻦ رو‬ ‫ﺑﻮﺳﯿﺪ: ﺧﻮش اوﻣﺪي ﺧﻮﺷﮕﻠﻢ ﭼﺮا زﺣﻤﺖ ﮐﺸﯿﺪي؟‬ ‫
- ﺑﺎﯾﺪ زودﺗﺮ ﺧﺪﻣﺘﺘﻮن ﻣﯿﺮﺳﯿﺪم ...‬ ‫ﺣﺎﻣﺪ: ﺳﻼم ﻫﻤﺮاز ...‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻬﺶ ﮐﺮدم: ﺳﻼم ... اﻣﯿﺪوارم ﭘﺪرﺗﻮن ﻫﺮ ﭼﻪ زودﺗﺮ ﺑﻬﺘﺮ ﺑﺸﻦ ...‬ ‫ﺣﺎﻣﺪ ﮐﻼﻓﻪ ﮔﻔﺖ: ﻫﻨﻮز ﮐﻪ ﺑﯽ ﻫﻮﺷﻪ ... ﻣﻤﻨﻮن ﮐﻪ اوﻣﺪي ... ﺣﺎﻣﯽ ﻫﻤﯿﻦ اﻃﺮاف ﺑﻮد ...‬ ‫اﯾﻦ رو ﮔﻔﺖ و ﮔﺮدﻧﯽ ﺑﻪ اﻃﺮاف ﮐﺸﯿﺪ ... ﺑﺎ اﯾﻦ ﮐﺎرش از ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﺧﺠﺎﻟﺖ ﮐﺸﯿﺪم ﮐﻪ داﺷﺖ ﺑﺎ ﻟﺬت ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد ﺳﺮم رو‬ ‫ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻢ ...‬ ‫
- ﻣﻦ اوﻣﺪم ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم رو ﺑﺒﯿﻨﻢ ...‬ ‫... و ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ اون ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﺴﺨﺮه ﭼﯽ ﺑﻮد رو ﻟﺒﻬﺎي ﺣﺎﻣﺪ ... از اون ﻟﺒﺨﻨﺪﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺑﺰﻧﻤﺶ ...‬ ‫ﮐﻨﺎر ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﻧﺸﺴﺘﻢ واﻗﻌﺎ ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﭼﯽ ﺑﻮدم اﻣﺎ ﺧﻮب ﺣﺎﻻ ﮐﻪ ﺗﺎ اﯾﻨﺠﺎ اوﻣﺪه ﺑﻮدم ﺑﺎﯾﺪ ﯾﮑﻢ ﻫﻢ ﻣﯿﻨﺸﺴﺘﻢ ... ﻣﻼﻗﺎت‬ ‫ﮐﻨﻨﺪه ﻫﺎ ﯾﮑﯽ ﯾﮑﯽ ﻣﯿﻮﻣﺪن ﺑﺎ ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم رو ﺑﻮﺳﯽ ﻣﯿﮑﺮدن و ﺧﯿﻠﯽ ﻫﺎﺷﻮن ﻫﻢ دﺧﺘﺮ ﻫﺎي ﺟﻮون و ﺟﺬاﺑﯽ داﺷﺘﻦ ... و ﻣﻦ‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫اﺣﺴﺎس ﻣﯿﮑﺮدم اﯾﻦ وﺳﻂ ﯾﻪ ﺟﻮراﯾﯽ ﻣﻌﻠﻮﻣﻢ ﺗﻮ اﯾﻦ ﺟﻤﻊ زﯾﺎدي ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻣﯿﻮﻣﺪم ... ﺷﺎﻟﻢ رو ﯾﮑﻢ ﺟﻤﻊ و ﺟﻮر ﮐﺮدم و ﻟﺒﻪ‬ ‫ﺷﻨﻠﻢ رو ﮔﺮﻓﺘﻢ ...‬ ‫ﺻﺪاي ﭘﭻ ﭘﭻ ﻫﺎﺷﻮن رو ﻣﯿﺸﻨﯿﺪم: آره ﻫﻤﻮن ﺧﻮاﻫﺮ زن ﺣﺎﻣﺪه ...‬ ‫
- اﯾﻨﮑﻪ ﺑﭽﻪ اﺳﺖ ...‬ ‫
- ﭼﻪ ﻣﯿﺪوﻧﻢ ﭘﺴﺮم ﻣﯿﮕﻪ ﭼﻨﺪ ﺑﺎري ﺗﻮ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺣﺎﻣﯽ دﯾﺪﺗﺶ ... ﻣﻌﻠﻮﻣﻪ ﺧﯿﻠﯽ دو رو ﺑﺮ ﺣﺎﻣﯽ ﻣﯿﭙﻠﮑﻪ ... ﺧﺐ ﺣﺎﻣﯽ ﻟﻘﻤﻪ ﺧﻮﺑﯿﻪ‬ ‫...‬ ‫
- دﯾﺪه ﺑﺎﺷﻪ ﻣﮕﻪ ﭘﺴﺮا ﻫﺮ ﮐﯽ رو ﺳﻮار ﻣﯿﮑﻨﻦ ﻣﯿﮕﯿﺮﻧﺶ ... اﯾﻦ ﻫﻤﻪ دﺧﺘﺮ ﺧﻮب دارﯾﻢ ﺗﻮ ﻓﺎﻣﯿﻞ اﯾﻨﺎ اﺻﻼ ﻫﯿﭻ ﺟﻮره ﺷﺒﯿﻪ‬ ‫ﻧﯿﺴﺘﻢ ... ﯾﮑﯿﺶ دﺧﺘﺮ ﺧﻮدت ... راﺳﺘﯽ ﮐﯽ از آﻣﺮﯾﮑﺎ ﺑﺮ ﻣﯿﮕﺮده؟‬ ‫... اﺣﺴﺎس ﻣﯿﮑﺮدم ﻗﻠﺒﻢ داره ﻣﯿﺎد ﺗﻮ دﻫﻨﻢ ... ﻋﺮق روي ﭘﯿﺸﻮﻧﯿﻢ رو ﺑﺎ دﺳﺘﻤﺎل ﭘﺎك ﮐﺮدم ... زاﻧﻮ ﻫﺎم رو ﺑﺎﻻ و ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﯿﺒﺮدم‬ ‫... ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﻣﺸﻐﻮل ﺻﺤﺒﺖ ﺑﺎ ﯾﮑﯽ از ﻣﻬﻤﻮن ﻫﺎش ﺑﻮد و ﻧﻤﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﺑﭙﺮم وﺳﻂ و ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﻨﻢ ... ﺑﻔﺮﻣﺎ ﻫﻤﺮاز ﺧﺎﻧﻮم‬ ‫اﯾﻨﻢ ﺣﻘﯿﻘﺘﯽ ﮐﻪ داﺷﺘﯽ ازش ﻓﺮار ﻣﯿﮑﺮدي ... اﯾﻦ آدم ﻫﺎ ﺗﺎ اﺑﺪ ﺗﻮ رو ﻧﺨﻮاﻫﻨﺪ ﭘﺬﯾﺮﻓﺖ ... و از ﻫﻤﻪ ﻣﻬﻢ ﺗﺮ ... ﯾﻪ روزي ﺣﺎﻣﯽ‬ ‫ﻫﻢ ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﻧﺘﯿﺠﻪ ﺧﻮاﻫﺪ رﺳﯿﺪ ...‬ ‫ﺗﻮ ﻋﺎﻟﻢ ﺧﻮدم ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺻﺪاي ﺣﺎﻣﺪ رو ﺷﻨﯿﺪم: ﻫﻤﺮاز ﺧﻮﺑﯽ؟‬ ‫ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم: ﭼﯿﺰه ﺧﻮﺑﻢ ... ﺑﺎ اﺟﺎزﺗﻮن ﻣﻦ ﺑﺮم ...‬ ‫
- ﭼﺮا؟ ﺻﺒﺮ ﮐﻦ اﻻن ﺣﺎﻣﯽ ﭘﯿﺪاش ﻣﯿﺸﻪ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﺑﺮاي دﯾﺪن ﻣﺎدرﺗﻮن اوﻣﺪه ﺑﻮدم ﺑﻪ اﯾﺸﻮن ﻫﻢ ﺳﻼم ﺑﺮﺳﻮﻧﯿﺪ ...‬ ‫
- ﻫﻤﺮاز واﯾﺴﺎ ... ﻣﯽ رﺳﻮﻧﻤﺖ ...‬ ‫
- ﻫﻤﻮن ﺟﻮري ﮐﻪ اوﻣﺪم ﺑﺮ ﻣﯿﮕﺮدم ... ﺟﺎﯾﯽ ﮐﺎر دارم ...‬ ‫
- اوﻣﺪﻧﯽ ﻫﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺣﺎﻣﯽ زﻧﮓ ﻣﯿﺰدي ...‬ ‫ﯾﻪ اﺑﺮوم رﻓﺖ ﺑﺎﻻ: اون وﻗﺖ ﭼﺮا ...‬ ‫ﺣﺎﻣﺪ ﻫﻢ اﻧﮕﺎر ﮐﻪ ﺳﻮﺗﯽ داده ﺑﺎﺷﻪ ﯾﮑﻢ اﯾﻦ ﭘﺎ و اون ﭘﺎ ﮐﺮد: ﻫﯿﭽﯽ ... ﻓﻘﻂ ﺻﺒﺮ ﮐﻦ ﺳﻮﺋﯿﭽﻢ رو ﺑﯿﺎرم اﺻﻼ ﺑﯽ ﺧﯿﺎل ﺣﺎﻣﯽ‬ ‫ﺧﻮدم ﻣﯿﺮﺳﻮﻧﻤﺖ ...‬ ‫ﯾﻪ ﻗﺪم ﺑﻬﺶ ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪم ... داﺷﺘﻦ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮدن و ﻣﻦ از اﯾﻦ ﻧﮕﺎﻫﻬﺎ ﻣﺘﻨﻔﺮ ﺑﻮدم ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ اﯾﻦ ﺟﻤﻊ ﻧﺎ ﺟﻮر رو ﻫﺮ ﭼﻪ ﺳﺮﯾﻊ‬ ‫ﺗﺮ ﺗﺮك ﮐﻨﻢ ﺻﺪام رو آوردم ﭘﺎﯾﯿﻦ: اون وﻗﺖ ﮐﯽ ﮔﻔﺘﻪ ﻣﻦ ﺳﻮار ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺷﻤﺎ ﻣﯿﺸﻢ ...‬ ‫... ﺷﺎﯾﺪ اﻧﺘﻈﺎر اﯾﻦ ﺟﻮاب رو ازم داﺷﺖ ﮐﻪ ﺧﻮدش رو از ﺗﮏ و ﺗﺎ ﻧﻨﺪاﺧﺖ: ﮔﻔﺘﻢ ﺷﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺣﺮﻣﺖ ﭘﺪر ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﻮدﻧﻢ ... ﻣﯿﺨﻮام‬ ‫ﺑﺎﻫﺎت ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻢ ...‬ ‫ﮐﯿﻔﻢ رو ﮐﻤﯽ ﺑﺰرگ ﺑﻮد روي ﺷﻮﻧﻪ ام ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﮐﺮدم: ﺣﺮﻓﯽ ﻧﺪارﯾﻢ ... ﻣﻦ وﻇﯿﻔﻪ ام رو اﻧﺠﺎم دادم و ﺣﺎﻻ ﺷﻤﺎ ﺑﭽﻪ ﻫﺎت رو‬ ‫داري ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد ﻧﮑﻨﻪ ﻓﮑﺮ ﮐﺮده ﺑﻮد ﻣﻦ ﯾﺎدم رﻓﺘﻪ ... ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم رﻓﺘﻢ ﺑﺮاي ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ... ﻧﺎراﺣﺖ ﺑﻮد ﮐﻪ‬ ‫ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻪ درﺳﺖ ﺑﺒﯿﻨﺘﻢ ... ﻣﻦ اﻣﺎ ﻧﺎراﺣﺖ ﺑﻮدم از اوﻣﺪﻧﻢ ... اﻧﻘﺪري ﺣﺮﻓﻬﺎي ﻣﺰﺧﺮف ﺧﻮرده ﺑﻮدم اﯾﻦ ﻣﺪت ﮐﻪ اﻻن ﻓﻘﻂ‬ ‫ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﻓﺮار ﮐﻨﻢ ...‬ ‫از ﺣﯿﺎط ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺑﯿﺮون اوﻣﺪم ... و از ﺧﯿﺎﺑﻮن رد ﺷﺪم ... از ﭘﻮﺷﯿﺪن اﯾﻦ ﺷﻨﻠﻢ ﮐﻤﯽ ﭘﺸﯿﻤﻮن ﺷﺪم ... ﺑﻠﻮز زﯾﺮش ﯾﮑﻢ ﺗﻨﮓ‬ ‫ﺑﻮد و ﻟﺒﻪ ﻫﺎي ﺷﻨﻞ رو ﻫﻤﺮ ﭼﻪ ﻗﺪر ﻫﻢ ﺑﻬﻢ ﻧﺰدﯾﮏ ﻣﯽ ﮐﺮدم ﺑﺎز از ﻫﻢ ﺑﺎز ﻣﯿﺸﺪ ... اي ﮐﺎش ﺑﻠﻮز ﮔﺸﺎد ﺗﺮي ﻣﯿﭙﻮﺷﯿﺪم ...‬ ‫اﯾﺴﺘﺎدم ﮐﻨﺎر ﺧﯿﺎﺑﻮن ﺑﺮاي ﺗﺎﮐﺴﯽ ﺗﻮ ﻋﺎﻟﻢ ﺧﻮدم ﺑﻮدم ... اﻧﻘﺪري ذﻫﻨﻢ درﮔﯿﺮ ﺑﻮد ... ﻧﺪﯾﺪن ﺣﺎﻣﯽ ... ﺗﻤﻮم اون ﺣﺮﻓﻬﺎ اﻧﻘﺪر رو‬ ‫ﻣﺨﻢ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺣﻮاﺳﻢ ﺑﻪ ﻫﯿﭻ ﺟﺎ ﻧﺒﺎﺷﻪ

قسمت بیست و چهارم
.. ﮐﻤﯽ اون ﺑﻐﺾ ﻟﻌﻨﺘﯽ رو ﻗﻮرت دادم ... راﺳﺖ ﻣﯿﮕﻔﺘﻦ ... ﻣﻦ ﮐﺠﺎ ﺣﺎﻣﯽ ﮐﺠﺎ ...‬ ‫ﻣﺎﺷﯿﻨﻬﺎﯾﯽ ﻫﻢ ﺑﺮام ﻣﯽ اﯾﺴﺘﺎدن ﮐﻪ اﻫﻤﯿﺘﯽ ﻧﻤﯽ دادم ... ﺧﯿﻠﯽ ﭘﯿﺶ ﻣﯽ اوﻣﺪ ... ﯾﮑﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺧﯿﺎﺑﻮن رﻓﺘﻢ ... اﯾﻦ ﺑﺎر‬ ‫ﻣﺎﺷﯿﻦ آﺧﺮﯾﻦ ﻣﺪﻟﯽ ﮐﻨﺎر ﭘﺎم اﯾﺴﺘﺎد ... اﻫﻤﯿﺘﯽ ﺑﻬﺶ ﻧﺪادم ... اﯾﻦ ﺑﯽ ﻣﺤﻠﯽ ﺷﺎﯾﺪ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺮاش ﺳﻨﮕﯿﻦ ﺗﻤﻮم ﺷﺪ ... ﮐﻪ ﻫﻨﻮز‬ ‫اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد ... ﺳﺮم رو ﺑﺎﻻ آوردم ... رو ﺑﻪ رو ﺣﺎﻣﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ از در ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺑﯿﺮون اوﻣﺪ و ﺗﻠﻔﻨﺶ رو دﺳﺘﺶ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد و داﺷﺖ‬ ‫ﻫﻢ اﻃﺮاف ﺳﺮ ﻣﯿﮑﺸﯿﺪ اﺣﺘﻤﺎﻻ دﻧﺒﺎل ﻣﻦ ﻣﯿﮕﺸﺖ ... ﺧﯿﺎﺑﻮن ﻧﺴﺒﺘﺎ ﺧﻠﻮت ﺑﻮد ... ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ اوﻣﺪ ... و ﻣﺎﺷﯿﻨﯽ ﮐﻪ ﺟﻠﻮم اﯾﺴﺘﺎده‬ ‫ﺑﻮد رو دﯾﺪ ... ﻗﺪﻣﻬﺎش رو ﺑﻠﻨﺪ ﺗﺮ ﮐﺮد و ﻣﻦ ﻫﻮل ﮐﻤﯽ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ اوﻣﺪم ... راﻧﻨﺪه ﻣﺎﺷﯿﻦ ﮐﻪ اﻧﮕﺎر اﯾﻦ ﺑﯽ ﻣﺤﻠﯽ ﺑﺪ ﺟﻮر ﺑﻬﺶ‬ ‫ﺑﺮ ﺧﻮرده ﺑﻮد ﺳﺮش رو ﺑﯿﺮون آورد و ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺧﯿﻠﯽ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﺪﺗﺮﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﻣﻤﮑﻦ رو ﺑﻬﻢ ﮔﻔﺖ ... ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﻫﻢ ﻣﻦ‬ ‫ﺧﺸﮏ ﺑﺸﻢ ﻫﻢ ﻗﺪم ﻫﺎي ﺣﺎﻣﯽ از ﻗﺪم ﺑﻪ دو ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺑﺸﻪ اﻣﺎ ﻧﺮﺳﯿﺪ ﺑﻪ ﻣﺎﺷﯿﻨﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﮔﺎز داد و ﻣﻦ ﻣﻮﻧﺪم و ﺧﺸﮏ ﺷﺪم‬ ‫... دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺑﻤﯿﺮم و ﺑﺮاي دوﻣﯿﻦ ﺑﺎر ﺗﻮ اﯾﻦ ﻣﺪت ﭼﻨﺪﺷﻢ ﺑﺸﻪ از زن ﺑﻮدﻧﻢ ... ﺣﺎﻣﯽ ﺑﻬﻢ رﺳﯿﺪ ... اﻧﻘﺪري ﻗﯿﺎﻓﻪ اش‬ ‫وﺣﺸﺘﻨﺎك ﺑﻮد ... ﮐﻪ ﺑﺎور ﻧﻤﯿﺸﺪ ﯾﻪ ﻗﺪم رﻓﺘﻢ ﻋﻘﺐ ... ﻓﻘﻂ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد و ﻣﻦ دﻋﺎ دﻋﺎ ﻣﯿﮑﺮدم ﻧﺸﻨﯿﺪه ﺑﺎﺷﻪ ... از اﻃﺮاﻓﻢ ﻫﻢ‬ ‫ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﯿﮑﺸﯿﺪم ﻣﻄﻤﺌﻨﺎ ﻫﻤﻪ ﺷﻨﯿﺪه ﺑﻮدن ... ﺻﻮرﺗﺶ ﻗﺮﻣﺰ ﺷﺪه ﺑﻮد ... و وﺣﺸﺘﻨﺎك ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺑﻮد‬ ‫
- راه ﺑﯿﻔﺖ ...‬ ‫اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺳﺮدي و اﺧﻢ آﻟﻮدي ﺧﺎص ﺣﺎﻣﯽ اﺑﺮاز ﺷﺪه ﺑﻮد ﻣﻦ رو اﻧﻘﺪر ﺗﺮﺳﻮﻧﺪ ﮐﻪ راه ﺑﯿﻔﺘﻢ و ﭼﯿﺰي ﻧﮕﻢ ... در ﻣﺎﺷﯿﻨﺶ‬ ‫رو اﻧﻘﺪر ﻣﺤﮑﻢ ﺑﺴﺖ ﮐﻪ از ﺻﺪاش ﭼﺸﻤﺎم رو ﮐﻪ ﺧﯿﺲ ﺷﺪه ﺑﻮد ﺑﺴﺘﻢ ... از ﺗﻮي داﺷﺒﻮر ﯾﻪ ﺗﯿﮑﻪ ﮐﺎﻏﺬ در آورد و ﺷﻤﺎره اي رو‬ ‫روش ﯾﺎدداﺷﺖ ﮐﺮد: ﻣﯿﺪوﻧﻢ ﺑﺎﻫﺎش ﭼﯽ ﮐﺎر ﮐﻨﻢ ...‬ ‫ﺑﺎورم ﻧﻤﯿﺸﺪ ﺗﻮ اﯾﻦ ﻣﺪت ﺷﻤﺎره اش رو ﺑﺮداﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ...‬ ‫
- ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﯽ ﺟﻠﻮي اون ﺷﻨﻞ رو ﺳﻨﺠﺎق ﺑﺰﻧﯽ؟‬ ‫... ﻣﻦ ﮐﻪ ﻫﻨﻮز دﺳﺖ و ﭘﺎم از اون ﺟﻤﻠﻪ ﭼﻨﺪش آور ﻣﯿﻠﺮزﯾﺪ ﺳﺮ ﺟﺎم ﺧﺸﮏ ﺷﺪم ...‬ ‫
- ﺑﺎ ﺷﻤﺎم ﻫﻤﺮاز ... ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﯽ؟ ﭼﺮا وﻗﺘﯽ ﺣﺎﻣﺪ ﻣﯿﮕﻪ ﺑﺮﺳﻮﻧﻤﺖ ﻣﯿﺎي ﮐﻨﺎر ﺧﯿﺎﺑﻮن ﻣﯽ اﯾﺴﺘﯽ؟‬ ‫... اﯾﻦ ﻟﺤﻦ ﺗﺮﺳﻨﺎك رو ﺑﺎور ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﻣﻦ اﻻن ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﯾﻪ ﻣﺮد ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ و ﺑﺎزﺟﻮ ﺑﻪ ﮐﺴﯽ اﺣﺘﯿﺎج داﺷﺘﻢ ﺗﺎ ﺗﻤﺎم ﺗﻨﺶ ﻫﺎي اﯾﻦ‬ ‫ﯾﮏ ﺳﺎﻋﺖ رو ازم دور ﮐﻨﻪ ...‬ ‫ﺑﺎ ﺻﺪاي ﻟﺮزاﻧﯽ ﮔﻔﺘﻢ: ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺮم ﺧﻮﻧﻪ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﺑﺎ ﻣﺸﺘﺶ آروم ﺑﻪ ﻓﺮﻣﻮن زد: ﻣﮕﻪ ﺣﺎﻣﺪ ﻧﻤﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺑﺮﺳﻮﻧﺘﺖ؟‬ ‫
- ﻣﻦ ﺳﻮار ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺣﺎﻣﺪ ﻧﻤﯿﺸﻢ ...‬ ‫ﭼﻨﺎن ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﭘﺮﺗﺎب ﮐﺮد ﮐﻪ ﻣﻦ ﻓﻘﻂ دﺳﺖ و ام رو ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺟﻤﻊ ﮐﺮدم ...‬ ‫
- ﭼﺮا ﺻﺒﺮ ﻧﮑﺮدي ﻣﻦ ﺑﯿﺎم ...‬ ‫
- ﻫﻤﻮن ﺟﻮري ﮐﻪ اوﻣﺪه ﺑﻮدم ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺮﮔﺮدم ...‬ ‫
- اﯾﻦ ﮐﺎرات ﭼﻪ ﻣﻌﻨﺎﯾﯽ ﻣﯿﺪه؟ ﻫﺎ؟‬ ‫
- ﺣﺮﻓﺎي ﺗﻮ ﭼﻪ ﻣﻌﻨﯽ ﻣﯿﺪه؟ ﻣﻦ ﻫﺮ روز اﯾﻦ ﻣﺴﯿﺮ ﻫﺎ رو ﻣﯿﺮم و ﻣﯿﺎم ...‬ ‫ﺳﺮم رو ﺑﻪ ﺷﯿﺸﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮم ﺗﮑﯿﻪ دادم ﻓﺸﺎرم اﻓﺘﺎده ﺑﻮد ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ... ﺗﻤﺎم ﺑﺪﻧﻢ ﻣﯿﻠﺮزﯾﺪ ...‬ ‫
- ﺑﺎﯾﺪ ﯾﻪ ﻓﮑﺮي ﺑﮑﻨﻢ ... اﯾﻦ ﺟﻮري ﻧﻤﯿﺸﻪ ...‬ ‫
- ﻫﯿﭻ ﻓﮑﺮي ﻧﻤﯿﮑﻨﯿﻢ ... اﻻﻧﻢ ﻣﯿﺨﻮام ﺑﺮم ﺧﻮﻧﻢ ...‬ ‫
- ﻫﻤﺮاز دارم دﯾﻮﻧﻪ ﻣﯿﺸﻢ ... اﮔﻪ ﺑﻬﺶ رﺳﯿﺪه ﺑﻮدم ﮐﻪ زﻧﺪه ﻧﻤﯿﺬاﺷﺘﻤﺶ ... ﺗﻮ اﺻﻼ ﻓﻬﻤﯿﺪي ﺑﻬﺖ ﭼﯽ ﮔﻔﺖ؟‬ ‫ﻋﺼﺒﯽ ﺗﻮ ﺻﻮرﺗﺶ ﺑﺮاق ﺷﺪم: ﻧﻪ ﻧﻔﻬﻤﯿﺪم ... ﻓﻘﻂ ﺷﻤﺎ ﻣﺮدا ﻣﯿﻔﻬﻤﯿﺪ ... آﺧﻪ ﻣﺎ زﻧﻬﺎ ﻧﻤﯽ ﻓﻬﻤﯿﻢ ... ﮐﻼ ﻧﻔﻬﻤﯿﻢ ... اون ﺟﻤﻠﻪ‬ ‫راﺟﻊ ﺑﻪ ﻣﻦ و ﺷﺨﺼﯿﺖ ﻣﻨﻮ و ﺑﺪن ﻣﻦ ﮐﻪ ﻧﺒﻮد ... ﺑﻔﻬﻤﻢ!‬ ‫ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﻪ ﻋﺼﺒﯽ ﺑﻮدم و ﺻﺪام ﻣﯿﻠﺮزﯾﺪ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد وﻟﯽ ذره اي از اﺧﻤﺶ ﮐﻢ ﻧﺸﺪ: ﭼﺮا ﺻﺒﺮ ﻧﮑﺮدي ﺗﺎ ﺑﯿﺎم؟‬ ‫
- دﻟﻢ ﻧﺨﻮاﺳﺖ ...‬ ‫... ﺑﯽ ادﺑﯽ ﮐﺮده ﺑﻮدم ... اﻣﺎ ﻋﺼﺒﯽ ﺗﺮ از اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺑﺨﻮام ﺑﻬﺶ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ...‬ ‫
- اﯾﻦ ﭼﻪ ﻃﺮزه ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮدﻧﻪ؟‬ ‫
- ﺑﻬﺘﻮن ﺑﺮ ﺧﻮرد آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ... ﺑﻪ ﻣﻨﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﭼﯿﺰا ﺑﺮ ﻣﯿﺨﻮره ...‬ ‫
- ﺗﻮ ﮐﻪ ﺣﺴﺎﺳﯿﺖ ﻫﺎي ﻟﻌﻨﺘﯽ ﻣﻦ رو ﻣﯿﺪوﻧﯽ ... ﺗﺎزه اﯾﻦ ﺣﺴﺎﺳﯿﺖ ﻫﺎ ﻫﻢ ﻧﺒﻮد ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﯽ ...‬ ‫ﺑﻌﺪ ﺑﺎ دﺳﺖ ﻣﺤﮑﻢ ﺑﻪ ﻓﺮﻣﻮن زد: ﻟﻌﻨﺘﯽ دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاد ﺧﻔﻪ اش ﮐﻨﻢ ...‬ ‫اﯾﻦ رو ﮔﻔﺖ و ﻣﺎﺷﯿﻦ رو روﺷﻦ ﮐﺮد‬ ‫
- ﭼﺮا ﺟﻮاﺑﻢ رو ﻧﻤﯿﺪي ﻫﻤﺮاز؟ ﭼﺮا اﯾﻦ ﻟﺒﺎس دﮐﻤﻪ ﯾﺎ ﭼﻪ ﻣﯿﺪوﻧﻢ ﺳﻨﺠﺎق ﻧﺪاره؟‬ ‫
- ...‬ ‫
- ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﻧﯿﺴﺘﻢ؟ !‬ ‫ﻟﺤﻦ ﺳﺮد و ﺑﺎزﺟﻮﯾﺎﻧﻪ اش داﺷﺖ ﻋﺼﺒﯿﻢ ﻣﯿﮑﺮد ...‬ ‫
- ﺟﻮاﺑﺖ ﺑﻪ اﻧﺪازه ﺗﻤﺎم اﻋﺘﻘﺎدات ﻣﻨﻪ ... ﻣﻦ اﮔﺮ ﭼﺎدر ﻫﻢ ﺳﺮم ﻣﯿﮑﺮدم ﯾﻪ ﺑﯽ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰي ﭘﯿﺪا ﻣﯿﺸﺪ ﺗﺎ ﭼﯿﺰي ﺑﻬﻢ ﺑﮕﻪ ... اﻻﻧﻢ‬ ‫ﺣﺘﻤﺎ ﻣﻦ ﻣﻘﺼﺮم ... ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ﺳﻌﯽ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﻧﺒﺎﺷﻢ ... زن ﻧﺒﺎﺷﻢ ... ﺟﺬاب ﻧﺒﺎﺷﻢ ... ﺗﻮ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻧﺒﺎﺷﻢ ... ﺗﻮ ﺣﺮﻣﺴﺮا ﺑﺸﯿﻨﻢ ﺗﺎ ﺑﻪ‬ ‫ﺣﺴﺎﺳﯿﺖ ﻫﺎﺗﻮن ﺑﺮ ﻧﺨﻮره ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫اﺧﻤﺎش وﺣﺸﺘﻨﺎك ﺗﺮ ﺷﺪ: ﺣﻮاﺳﺖ ﺑﻪ ﺟﻤﻠﻪ ﻫﺎت ﺑﺎﺷﻪ ... ﮐﯽ ﺑﻪ ﺗﻮ اﺟﺎزه داده راﺟﻊ ﺑﻪ ﺧﻮدت و ﻣﻦ ﻫﻤﭽﯿﻦ دﯾﺪﮔﺎﻫﯽ داﺷﺘﻪ‬ ‫ﺑﺎﺷﯽ ... ﺣﻖ ﻧﺪاري ... ﻣﺘﻮﺟﻬﯽ ﺣﻖ ﻧﺪاري ﺣﻮاﺳﺖ ﺑﻪ ﺧﻮدت ﻧﺒﺎﺷﻪ ...‬ ‫و ﻣﻦ ﺗﻮ ﻓﮑﺮ دﯾﺪ وﺣﺸﺘﻨﺎﮐﯽ ﺑﻮدم ﮐﻪ اﯾﻦ روزﻫﺎ ﻫﻤﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ داﺷﺘﻦ ... دﺧﺘﺮي ﮐﻪ ﺗﻨﻬﺎ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯿﮑﻨﻪ ﭘﺲ ﺳﻬﻞ اﻟﻮﺻﻮﻟﻪ‬ ‫... دﺧﺘﺮي ﮐﻪ از ﺧﺎﻧﻮاده ﻧﺴﺒﺘﺎ ﻣﺘﻮﺳﻄﻪ ﭘﺲ در ﺷﺎن ﭘﺴﺮ ﺗﺤﺼﯿﻞ ﮐﺮده و ﭘﻮﻟﺪار ﻣﺎ ﻧﯿﺴﺖ و ﺑﺮاش ﮐﯿﺴﻪ دوﺧﺘﻪ ... و ﻣﺮدي ﮐﻪ‬ ‫ﺑﻪ ﺟﺎي ﺣﻤﺎﯾﺖ ﻫﺪف ﺗﻤﺎم ﺧﺸﻤﺶ ﻣﻨﻢ ... ﻣﻦ اﺻﻼ ﭼﺮا وﺟﻮد دارم؟ ﺣﻖ ﻫﺎي دﻧﯿﺎ رو ﮐﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﯿﺪه ﯾﺎ ﮐﯽ از ﻣﻦ ﻣﯿﮕﯿﺮه؟‬ ‫اﻧﻘﺪري دﻟﻢ ﺑﺎﺑﺖ دﯾﺮوز ﻋﺼﺮ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﭘﺮ ﺑﻮد و اﻧﻘﺪري ذﻫﻨﻢ درﮔﯿﺮ ﺑﺤﺚ ﺑﯽ ﺳﺮاﻧﺠﺎﻣﻢ ﺑﺎ ﺣﺎﻣﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ اﯾﻦ زﻧﮓ ﺗﻠﻔﻦ ﻫﻢ ﺑﯿﺸﺘﺮ‬ ‫ﺑﺮه روي اﻋﺼﺎﺑﻢ ...‬ ‫
- دﻟﯿﻠﯽ ﻧﻤﯽ ﺑﯿﻨﻢ ﺑﺨﻮاﯾﻢ ﺑﺎﻫﻢ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﯿﻢ ...‬ ‫
- ﻫﻤﺮاز ﺧﺎﻧﻮم ﺑﺎور ﮐﻨﯿﺪ ﯾﻪ ﮔﻔﺖ و ﮔﻮي ﺳﺎده ﺳﺖ ... ﺷﻤﺎ ﺑﺬارش ﺑﻪ ﺣﺴﺎب ﻋﺬر ﺧﻮاﻫﯽ ... ﭼﻪ ﻣﯽ دوﻧﻢ ﻫﺮ ﭼﯽ؟ ﺷﻤﺎ ﻫﻢ‬ ‫ﺟﺎي ﺧﻮاﻫﺮ ﻣﻦ‬ ‫
- اون رﻓﺘﺎر وﺣﺸﺘﻨﺎك ﺑﺎ ﻋﺬر ﺧﻮاﻫﯽ ﺷﻤﺎ از ذﻫﻦ ﻣﻦ ﻣﯿﺮه؟ اﺻﻼ ﻣﻦ ﺧﻮاﻫﺮ ﺷﻤﺎ اﯾﻦ رﻓﺘﺎر ﺑﺎ ﺧﻮاﻫﺮﺗﻮن ﺷﺪه ﺑﻮد ﺑﺎ ﻋﺬر‬ ‫ﺧﻮاﻫﯽ درﺳﺖ ﻣﯿﺸﺪ؟‬ ‫رﺿﺎ دﺳﺘﯿﺎر ﻧﺮﯾﻤﺎن ﻣﻦ وﻣﻨﯽ ﮐﺮد: ﻧﻪ ... اﻣﺎ ... ﺷﻤﺎ ﻣﻦ رو دﺳﺘﯿﺎر ﻧﺮﯾﻤﺎن ﮐﻪ ﺧﺪا ﺑﮕﻢ ﭼﯽ ﮐﺎرش ﮐﻨﻪ ﻧﺒﯿﻦ ... ﯾﮑﯽ از‬ ‫ﺷﺎﮔﺮدﻫﺎي اﺳﺘﺎد اﻣﯿﺮي ﺑﺒﯿﻦ ... ﻣﯿﺪوﻧﻢ داﻧﺸﺠﻮي ﻋﺰﯾﺰ ﮐﺮدﺷﯽ ... ﻣﺤﻤﺪ ﻫﻢ ﻃﻮﻓﺎن ﮐﺮده ﺳﺮ ﻧﺮﯾﻤﺎن ﺑﻪ ﺧﺪا ﮐﻪ ﻧﺮﻣﯿﺎن ﻫﻢ‬ ‫ﻣﺜﻞ ﺳﮓ ﭘﺸﯿﻤﻮﻧﻪ ...‬ ‫اﺧﻢ آﻟﻮد ﺑﻪ ﻣﺮد دﺳﺘﭙﺎﭼﻪ رو ﺑﻪ روم ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮدم ...‬ ‫
- ﭼﺮا ﭼﯿﺰي ﺳﻔﺎرش ﻧﻤﯽ دﯾﺪ؟‬ ‫
- از ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺧﯿﻠﯽ رﺳﯿﺪه ...‬ ‫
- ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﻫﻤﺮاز ﺧﺎﻧﻮم ﻣﻦ رو ﺑﺎ ﻧﺮﯾﻤﺎن ﯾﮑﯽ ﻧﮑﻨﯿﺪ ... ﻣﻦ ﺗﻮ زﻧﺪﮔﯿﻢ ﯾﻪ زن رو دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ اﻻﻧﻢ ده ﺳﺎﻟﻪ ﺑﺎﻫﺎش ... از‬ ‫وﻗﺘﯽ ﻧﻮزده ﺳﺎﻟﻢ ﺑﻮد ... ﻧﺮﯾﻤﺎن آدم ﺑﯽ ﺧﻮدﯾﻪ درﺳﺖ اﻣﺎ ﮐﺎرﮔﺮدان ﺑﯽ ﻧﻈﯿﺮﯾﻪ اﯾﻦ ﺳﻮﻣﯿﻦ ﮐﺎرﯾﻪ ﮐﻪ دارم ﺑﺎﻫﺎش ﻫﻤﮑﺎري‬ ‫ﻣﯿﮑﻨﻢ ... ﺧﺒﻂ و ﺧﻄﺎ ازش زﯾﺎد دﯾﺪه ﺑﻮدم اﻣﺎ اﯾﻦ اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر ﺑﻮد ﻫﻤﭽﯿﻦ ﻏﻠﻄﯽ ﻣﯿﮑﺮد ﺧﻮدش ﻫﻢ ﭘﺸﯿﻤﻮﻧﻪ ... ﺣﺎﺿﺮ ﻋﺬر ﺑﺨﻮاد‬ ‫...‬ ‫
- ﻗﺮار ﺷﺪ ﻣﻦ ﺑﯿﺎم اﯾﻦ ﺟﺎ ﺑﺸﺮﻃﯽ ﮐﻪ ﺣﺮﻓﯽ از اون ... ﺣﺘﯽ ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﻢ ﺑﻬﺶ ﺑﮕﻢ آدم ... ﻧﺰﻧﯿﻢ ...‬ ‫
- ﺗﻮ ﯾﮑﯽ از ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﺑﺎزﯾﮕﺮﻫﺎي ﻧﺴﻞ ﺟﺪﯾﺪي ... اﯾﻦ ﮐﺎر ﺑﺪون ﺗﻮ ﻣﯿﺨﻮره زﻣﯿﻦ ...‬ ‫ﭘﻮزﺧﻨﺪي زدم: ﭘﺲ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺑﻪ اﺻﻞ ﻣﻄﻠﺐ رﺳﯿﺪﯾﻢ ... ﻋﺬر ﻣﯽ ﺧﻮام و ﻧﺮﯾﻤﺎن ﭘﺸﯿﻤﻮﻧﻪ و اﯾﻨﺎ ﻫﻤﺶ ﺗﺰﺋﯿﻦ ﻣﺎﺟﺮا ﺳﺖ اﺻﻞ ﯾﻪ‬ ‫ﺗﺌﺎﺗﺮ ﮐﻪ ﻗﺮار ﺑﻮده ﺑﺘﺮﮐﻮﻧﻪ اﻣﺎ ﮐﺎر ﮔﺮداﻧﺶ ﺗﺮﮐﻮﻧﺪ ﻧﻪ؟‬ ‫ﺳﺮش رو ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺖ: ﻧﻪ ... ﺑﺎور ﮐﻨﯿﺪ ﮐﻪ ﻧﻪ ... ﻫﻤﺮاز ﺧﺎﻧﻮم ﺑﺤﺚ ﯾﻪ اﮐﯿﭗ ﯾﻪ ﮔﺮوه ... ﻓﻘﻂ ﻧﺮﯾﻤﺎن ﮐﻪ ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﮐﯿﻔﻢ رو ﺗﻮي ﭼﻨﮕﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ ... ﭼﺮا ﻫﻤﻪ اﯾﻦ ﻣﺪت داﺷﺘﻦ ﺗﻼش ﻣﯿﮑﺮدن ﺗﺎ ﻣﻦ از ﻫﺮﭼﯽ ﻣﺮده ﺑﺪم ﺑﯿﺎد؟‬ ‫از ﺟﺎش ﻧﯿﻢ ﺧﯿﺰ ﺷﺪ: ﺑﻨﺸﯿﻨﯿﺪ ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯿﮑﻨﻢ ... ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺑﻪ ﺣﺮﻣﺖ اﺳﺘﺎد ﻻ اﻗﻞ ...‬ ‫
- ﺑﻪ اﺳﺘﺎد ﮔﻔﺘﯿﺪ ﭼﯽ ﺷﺪه؟ ﻣﻦ اﻣﺮوز ﺑﺎﻫﺎﺷﻮن ﺗﻤﺎس ﮔﺮﻓﺘﻢ ﮔﻮﺷﯿﺸﻮن ﺧﺎﻣﻮش ﺑﻮد ﻣﻦ ﺧﻮدم ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ اﯾﻦ ﻣﺎﺟﺮا رو دﻧﺒﺎل‬ ‫ﮐﻨﻢ ...‬ ‫رﻧﮕﺶ ﮐﻤﯽ ﭘﺮﯾﺪ: ﻧﻪ ... ﻣﻦ ﯾﻌﻨﯽ ...‬ ‫ﻧﺸﺴﺘﻢ و روي ﻣﯿﺰ ﺧﻢ ﺷﺪم: ﻣﯿﺪوﻧﯿﺪ ﮐﻪ ﻣﯿﺘﻮﻧﻢ ﻣﺠﻮز ﮐﺎر رو ﺑﺎﻃﻞ ﮐﻨﻢ؟ ﻣﯿﺪوﻧﯿﺪ ﮐﻪ ﻣﯿﺘﻮﻧﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﮐﺎرﻫﺎ ﺑﮑﻨﻢ ...‬ ‫... دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ اﻣﺎ داﺷﺘﻢ ﺑﺎ ﺣﺎﻣﯽ ﺗﻬﺪﯾﺪﺷﻮن ﻣﯽ ﮐﺮدم ...‬ ‫
- ﻣﯿﺪوﻧﻢ ... ﺑﻪ ﺧﺪا ﮐﻪ ﻣﯿﺪوﻧﻢ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﻫﻢ ﺧﺎﻧﻮﻣﯽ ﮐﺮدﯾﺪ ...‬ ‫دﺳﺘﻢ رو ﺑﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﺳﮑﻮت آوردم ﺑﺎﻻ: ﺗﺎ ﺣﺎﻻ در اﯾﻦ ﮔﻨﺪ رو ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ از اﯾﻦ ﺑﻮي ﺗﻌﻔﻦ ﻧﺮﯾﻤﺎن ﺑﺎﻻ ﻧﺰﻧﻪ ... ﭼﺮا ﺑﺎ وﺟﻮد‬ ‫اﯾﻨﮑﻪ ﻣﻌﺘﻘﺪﯾﺪ از ﺟﻨﺴﺶ ﻧﯿﺴﺘﯿﺪ ﺑﺎﻫﺎش ﮐﺎر ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ رو ﻣﯿﻔﻬﻤﻢ ﺗﻮ ﺻﻨﻒ ﻣﺎ اﻧﻘﺪر ﻣﺸﮑﻞ و ﺑﯽ ﭘﻮﻟﯽ ﻫﺴﺖ ﮐﻪ آدم ﻓﺮﺻﺖ اﯾﻨﮑﻪ‬ ‫ﺑﺘﻮﻧﻪ اﻧﺘﺨﺎب ﮐﻨﻪ رو ﻧﺪاره ... اﻣﺎ ﺑﺒﯿﻨﯿﺪ ﺷﺎﯾﺪ ﺳﻨﻢ ﮐﻢ ﺑﺎﺷﻪ اﻣﺎ اﻧﻘﺪري ﺗﻮ اﯾﻦ ﮐﺎر ﺗﺠﺮﺑﻪ دارم ﮐﻪ ﺑﺪوﻧﻢ اﮔﻪ دارم ﺑﻬﺘﻮن ﻟﻄﻒ‬ ‫ﻣﯿﮑﻨﻢ در ﻣﻘﺎﺑﻠﺶ ﭼﯽ ﺑﺎﯾﺪ ازﺗﻮن ﺑﺨﻮام ...‬ ‫ﺑﺎﻻ ﺑﺮﯾﺪ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺑﯿﺎﯾﺪ ﻣﻦ ﺑﻪ اون ﺗﻤﺮﯾﻦ ﺑﺮ ﻧﻤﯽ ﮔﺮدم ... ﺷﻤﺎﻫﻢ ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﯿﺪ ﻣﺠﺒﻮرم ﮐﻨﯿﺪ ﭼﻮن ﻗﺮاردادي وﺟﻮد ﻧﺪاره ... و اﻣﺎ ﻣﻦ ...‬ ‫ﺑﺎ اﺳﺘﺎد ﻣﻄﺮح ﻧﻤﯿﮑﻨﻢ ﺗﺎ آﺑﺮوي ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﻧﺮﯾﻤﺎن ﺑﯿﺸﺘﺮ از اﯾﻦ ﻧﺮه ﺑﻪ ﺷﺮﻃﯽ ﮐﻪ دﻫﻦ ﻫﻤﻪ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ... اﮔﻪ ﻧﺮﯾﻤﺎن ﻧﻤﯿﺨﻮاد ﯾﻪ‬ ‫ﺷﺒﯽ ﯾﻪ روزي ﮐﻪ داره ﺑﺮ ﻣﯿﮕﺮده ﺧﻮﻧﻪ ﯾﻬﻮ ﺑﺮاش ﯾﻪ اﺗﻔﺎق ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﻧﯿﻮﻓﺘﻪ ﯾﺎ اﯾﻨﮑﻪ دﻟﺶ ﻧﻤﯿﺨﻮاد ﺑﺮاي ﻫﻤﯿﺸﻪ ﮐﺎري ﮐﻨﻢ‬ ‫ﮐﻪ ﻧﺘﻮﻧﻪ ﻣﺠﻮز ﺑﮕﯿﺮه ... دﻫﻨﺶ رو ﺑﺒﻨﺪه ... ﻣﻨﻢ اون روز رو ﺳﻌﯽ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﮐﻪ ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﻨﻢ ... اﯾﻦ ﯾﻪ ﻣﻌﺎﻣﻠﻪ اﺳﺖ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ‬ ‫ﻣﻨﻄﻘﯽ ﻫﻢ ﺑﺎﺷﻪ ... ﻣﻦ آﺑﺮو و اﻋﺘﺒﺎر ﻧﺮﯾﻤﺎن رو ﯾﮑﻢ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﺮاش ﺣﻔﻆ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﮐﻪ اﻟﺒﺘﻪ ﻣﯿﺪوﻧﻢ دﯾﺮ ﯾﺎ زود دوﺑﺎره ﯾﻪ ﮐﺎري ﻣﯽ‬ ‫ﮐﻨﻪ ﮐﻪ اﯾﻦ ﺑﺎر ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﻧﺘﻮﻧﻪ ﺑﺮاش ﮐﺎري ﺑﮑﻨﻪ ... اون ﻫﻢ دﻫﻨﺶ رو ﺳﻔﺖ ﻧﮕﻪ ﻣﯿﺪاره ... وﻟﯽ ﺑﻪ ﺧﺪاﯾﯽ ﮐﻪ اون ﺑﺎﻻﺳﺖ ﮐﻪ‬ ‫ﻣﻦ ﺑﻬﺶ اﻋﺘﻘﺎد دارم ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ﺷﻤﺎ ﮐﻪ ﭼﻪ ﻗﺪر ﺑﻬﺶ اﻋﺘﻘﺎد دارﯾﺪ اﮔﺮ ﻓﻘﻂ ﯾﻪ ﺟﻤﻠﻪ از ﺧﻮدم ﺑﺸﻨﻮم ﮐﻪ ﻣﯿﺪوﻧﯿﺪ اﯾﻦ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﭼﻪ‬ ‫ﻗﺪر ﮐﻮﭼﯿﮑﻪ ... اﮔﻪ ﺑﺸﻨﻮم ... ﻓﺎﺗﺤﻪ ﺷﻐﻠﺶ رو ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺨﻮﻧﻪ ...‬ ‫ﺑﻮي ﻫﻮاي ﺑﺮﻓﯽ زﻣﺴﺘﻮن رو ﻧﻔﺲ ﮐﺸﯿﺪم ﻣﻦ ﻫﻤﻪ ﺗﻼﺷﻢ رو ﮐﺮدم ... ﻫﻤﻪ ﺗﻼﺷﻢ ﮐﻪ ﺧﻮدم ﺑﺘﻮﻧﻢ اﯾﻦ ﻣﺸﮑﻞ رو ﺣﻞ ﮐﻨﻢ ...‬ ‫ﻣﯿﺪوﻧﻢ از ﺣﺎﻣﯽ ﻣﺎﯾﻪ ﮔﺬاﺷﺘﻢ ... ﻣﯿﺪوﻧﻢ از ﺣﺮﻣﺖ اﺳﺘﺎد و ﺷﺎﯾﺪ از ﺷﻬﺮت ﻣﺤﻤﺪ اﻣﺎ ﻫﺮ ﭼﯽ ﮐﻪ ﺑﻮد اﯾﻦ ﻃﻮري از ﺧﻮدم راﺿﯽ‬ ‫ﺗﺮ ﺑﻮدم ... ﺣﺎﻻ ﻣﻦ ﯾﻪ دﺧﺘﺮ ﺑﯽ ﮐﺎر ﺑﻮدم و ﻧﺴﺒﺘﺎ ﺑﯽ ﭘﻮل و ﯾﮑﻢ ﻧﺎراﺣﺖ و ﻋﺎﺷﻖ ﺑﻮدم ... ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﮔﻮﺷﯿﻢ اﻧﺪاﺧﺘﻢ از دﯾﺮوز‬ ‫ﻋﺼﺮي ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﺗﻤﺎﺳﯽ ﻧﮕﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﺤﺜﻤﻮن ﺑﺤﺚ ﻣﺰﺧﺮﻓﯽ ﺑﻮد دﻟﺨﻮر ﺑﻮدم اﻣﺎ ﺑﯿﺸﺘﺮ دﻟﺘﻨﮓ ... ﻧﻔﺴﻢ رو ﺑﯿﺮون دادم و ﻋﯿﻦ ﺑﭽﻪ‬ ‫ﻫﺎ از دﯾﺪن ﺑﺨﺎر دﻫﺎﻧﻢ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺷﺪم ﺑﺎ ﺧﻮدم ﮔﻔﺘﻢ آره دﯾﮕﻪ اﻧﻘﺪر ﺑﯽ ﮐﺎري ﮐﻪ ﺑﻪ اﯾﻦ ﭼﯿﺰا ﻓﮑﺮ ﮐﻨﯽ ...‬ ‫ﺗﻠﻔﻨﻢ زﻧﮓ ﺧﻮرد آوﯾﺴﺎ ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﺳﻼم ﻫﻤﺮاز ﺟﻮﻧﻢ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫اﯾﻦ دﺧﺘﺮ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﭘﺮ از اﻧﺮژي ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﺳﻼم ﻋﺰﯾﺰم ﺧﻮﺑﯽ؟‬ ‫
- وﻗﺘﺖ رو ﮐﻪ ﻧﻤﯿﮕﯿﺮم؟‬ ‫... ﭼﻪ دل ﺧﻮﺷﯽ داﺷﺖ واﻗﻌﺎ؟‬ ‫
- ﻧﻪ ﻋﺰﯾﺰم داﺷﺘﻢ ﺑﺮاي ﺧﻮدم راه ﻣﯿﺮﻓﺘﻢ ... ﺳﯿﺎ ﭼﻪ ﻃﻮره؟‬ ‫
- ﻧﺎراﺣﺖ ... ﻫﻤﺮاز اﯾﻦ ﭼﺮا اﯾﻦ ﺟﻮري ﻟﺞ ﮐﺮده ... داره از دﻟﺘﻨﮕﯽ ﺑﺮات ﺑﺎل ﺑﺎل ﻣﯿﺰﻧﻪ اﻣﺎ ...‬ ‫
- ﺑﯽ ﺧﯿﺎل آوﯾﺴﺎ ﺧﻮدم درﺳﺘﺶ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﯾﮑﻢ از ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺘﺶ ﺑﺨﻮاﺑﻪ ﻣﻨﺘﺶ رو ﺣﺴﺎﺑﯽ ﻣﯿﮑﺸﻢ ...‬ ‫ﺧﻨﺪﯾﺪ: ﻣﻦ اﺻﻼ ﺑﺎﺑﺖ اون ﺗﻤﺎس ﻧﮕﺮﻓﺘﻢ ... ﺑﺮات ﯾﻪ زﺣﻤﺖ دارم ... ﻣﯿﺪوﻧﻢ ﺳﺮت ﺷﻠﻮﻏﻪ اﻣﺎ ... ﻣﯽ دوﻧﯽ ﯾﻪ دوﺳﺘﯽ دارم ﮐﻪ ﺗﻮ‬ ‫اﯾﺘﺎﻟﯿﺎ ﻣﯿﺸﻨﺎﺧﺘﻤﺶ اﻟﺒﺘﻪ ﺗﺌﺎﺗﺮ ﺧﻮﻧﺪه دﺧﺘﺮ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺑﯿﻪ ... ﻣﯽ ﺧﻮاد ﯾﻪ ﮐﺎر ﺧﯿﻠﯽ ﺧﺎص رو اﺟﺮا ﮐﻨﻪ ﺑﺎ ﺑﺮداﺷﺘﯽ از ﺷﻌﺮ ﻫﺎي‬ ‫ﻣﻮﻻﻧﺎ ... ﮐﺎر ﻓﻮق اﻟﻌﺎده اﯾﻪ ... ﮐﺎر ﺗﻮ رو ﺗﻮ ﺗﺌﺎﺗﺮ ﻗﺒﻠﯽ دﯾﺪه ﺑﻮد ﺑﺎ ﮐﯿﻮان اوﻣﺪه ﺑﻮد ... ﮐﯿﻮاﻧﻢ ازت ﺧﯿﻠﯽ ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﺮد ... ﮐﻪ‬ ‫ﺗﻌﺮﯾﻔﯽ ﻫﻢ ﻫﺴﺘﯽ ... ﻣﯿﺘﻮﻧﯽ ﺑﯿﻦ وﻗﺘﺎت ﯾﻪ ﻓﺮﺻﺘﯽ ﺑﺬاري ﺑﺒﯿﻨﯿﺶ؟ ﻧﻤﺎﯾﺸﻨﺎ ﻣﻪ اش رو ﻻاﻗﻞ ﺑﺨﻮن ...‬ ‫... ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺑﻪ ﭘﻬﻨﺎي ﺻﻮرﺗﻢ زدم ... ﻣﻦ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﻪ ﺑﻪ اﯾﻦ ﮔﻮش ﭼﺸﻤﻬﺎي زﻣﺎﻧﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺧﻮدم ﻣﺪﯾﻮن ﺑﻮدم.‬ ‫ﭘﺎﻫﻢ روي ﮐﺎﻧﺎﭘﻪ ﺟﻤﻊ ﮐﺮدم ... ﻫﻮا ﺑﺮﻓﯽ ﺑﻮد ... ﭘﺮده رو ﮐﻨﺎر زدم و ﺑﻪ دوﻧﻪ ﻫﺎي درﺷﺖ ﺑﺮف ﺧﯿﺮه ﺷﺪم ... ﻣﻮﻫﺎم رو ﭘﺸﺖ‬ ‫ﮔﻮﺷﻢ زدم وﻟﯿﻮان ﺑﺰرگ ﭼﺎي رو ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﻢ ﻧﺰدﯾﮏ ﮐﺮدم ... ﻫﻮا ﺳﺮد ﺑﻮد ... ﺷﻮﻓﺎژﻫﺎ درﺳﺖ ﮐﺎر ﻧﻤﯿﮑﺮد و ﺧﻮﻧﻪ اي ﮐﻪ‬ ‫ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻦ ﺧﺮاﺑﺶ ﮐﻨﻦ رو دﯾﮕﻪ ﻣﻮﺗﻮر ﺧﻮﻧﻪ اش رو ﺗﻌﻤﯿﺮ ﻧﻤﯿﮑﺮدن ... ﻣﺎدام ﮐﻪ رﻓﺘﻪ ﺑﻮ د و زﯾﻨﺐ ﺧﺎﻧﻮم ﻫﻢ ﮐﻢ ﮐﻢ داﺷﺖ‬ ‫ﻣﯿﺮﻓﺖ و ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﮐﻢ ﮐﻢ دل ﻣﯿﮑﻨﺪم ... ﺧﯿﻠﯽ ﻧﺎراﺣﺖ ﺑﻮدم ... ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم ﻣﻦ ﻫﻢ اﺷﺘﺒﺎﻫﺎﺗﯽ داﺷﺘﻢ ... دﻟﻢ ﺑﺮاش ﺗﻨﮓ‬ ‫ﺷﺪه ﺑﻮد ... ﻋﻄﺮ ﭼﺎي رو ﻧﻔﺲ ﮐﺸﯿﺪم ... ﻣﻦ ﻋﺎﺷﻖ ﻫﻮاي ﺑﺮﻓﯽ ﺑﻮدم ... ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺟﻮراب ﻫﺎي ﺷﮑﻞ ﻣﻮﺷﻢ ﮐﺮدم ﺑﺎ اون‬ ‫ﮔﻮﺷﻬﺎي آوﯾﺰون ... اﯾﻨﻬﺎ رو ﺳﯿﺎوش ﺑﺎ ﭘﻮل اوﻟﯿﻦ اﺟﺮاي ﻣﻮﻓﻖ ﭘﺎرﺳﺎﻟﺶ ﺧﺮﯾﺪ ... ﭼﻪ روزﮔﺎري ﺑﻮد اون ﻫﻢ ازم دﻟﺨﻮر ﺑﻮد ...‬ ‫آﻫﯽ ﮐﺸﯿﺪم و ﺑﺎ ﮐﻨﺘﺮل ﺻﺪاي آﻫﻨﮓ رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم ﻧﻮاي ﭼﻨﮓ و ﻓﻠﻮت ﮐﻠﯿﺪ دار ﺑﯽ ﻧﻈﯿﺮي ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻪ ﭘﯿﭽﯿﺪ ... ﮐﻤﯽ ﻋﻀﻼت‬ ‫ﻣﻨﻘﺒﻀﻢ آزاد ﺷﺪ ... ﻣﻌﺠﺰه اي ﺑﻮد ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ ... ﻫﻤﻮن ﻣﻌﺠﺰه اي ﮐﻪ ﺑﺎر اول وﻗﺘﯽ ﺣﺎﻣﯽ رو ﭘﺸﺖ ﭘﯿﺎ ﻧﻮ دﯾﺪم اﺗﻔﺎق اﻓﺘﺎد دﻟﻢ‬ ‫ﺷﺎﯾﺪ اون روز ﺑﺮاي اون اﺧﻢ آﻟﻮي ﺑﺪ اﺧﻼق ﻟﺮزﯾﺪ ... ﯾﻘﻪ ﺷﻞ و ول ﺑﺎﻓﺘﻢ رو ﮐﻤﯽ ﺟﻤﻊ ﺗﺮ ﮐﺮدم ... ﯾﺎدش ﺑﻪ ﺧﯿﺮ ﻫﻤﯿﺸﻪ وﻗﺘﯽ‬ ‫ﺑﺮف ﻣﯿﻮﻣﺪ ﻣﺎﻣﺎن ﺑﺮام ﺷﻠﻐﻢ ﻣﯿﭙﺨﺖ و ﻣﻦ ﭼﻪ ﻗﺪر ﻧﺎز ﻣﯿﮑﺮدم ﺗﺎ ﺑﺨﻮرم ... ﮐﺎش ﺑﻮدي ﻣﺎﻣﺎن ... ﻣﻦ ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ﭼﯽ ﻏﻠﻄﻪ و ﭼﯽ‬ ‫درﺳﺖ ﻣﺎﻣﺎن ﺗﻮ ﻓﺮﺻﺖ ﻧﮑﺮدي ﺑﻪ ﻣﻦ ﯾﺎد ﺑﺪي ﺑﺎﯾﺪ ﭼﻪ ﻃﻮري ﺑﺎ ﻣﺮدﻫﺎ ﺑﺮﺧﻮرد ﮐﻨﻢ ...‬ ‫دﺳﺘﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺗﻠﻔﻨﻢ رﻓﺖ و ﺑﺮﮔﺸﺖ ... اﯾﻦ ﺑﺎر ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﻦ ﮐﻨﺎر ﻣﯿﻮﻣﺪم ... ﺷﻤﺎره اش رو ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﻗﺒﻞ از اﯾﻦ ﮐﻪ ﭘﺸﯿﻤﻮن‬ ‫ﺑﺸﻢ ﺑﻮق ﺧﻮرد و ﺑﺎ دوﻣﯿﻦ ﺑﻮق ﺻﺪاي ﺑﺎ اﺑﻬﺖ و ﮐﻤﯽ دﻟﺨﻮرش ﺗﻮ ﮔﻮﺷﯽ ﭘﯿﭽﯿﺪ: ﺳﻼم ﻫﻤﺮاز ...‬ ‫
- ﺳﻼم ... ﺧﻮﺑﯽ؟ ﭘﺪرت ﭼﻪ ﻃﻮره؟‬ ‫
- ﭘﺪر ﻫﻤﻮن ﻃﻮرن ... ﻣﻨﻢ ﺧﻮﺑﻢ ...‬ ‫ﺻﺪاي دﻟﺨﻮرش ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﮐﻤﯽ ﺧﻮدم رو ﺟﻤﻊ و ﺟﻮر ﮐﻨﻢ: ﭼﯿﺰه ﻣﯿﮕﻢ ﻣﯿﺸﻪ ﻣﻦ ﻓﺮدا ﺑﯿﺎم ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو ﺑﺒﺮم ﺑﯿﺮون؟‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫... ﺑﻬﺎﻧﻪ ﺑﯽ ﻣﺰه اي ﺑﻮد ... ﺧﯿﻠﯽ وﻗﺖ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﻦ اول ﺑﺎ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻫﻤﺎﻫﻨﮓ ﻣﯽ ﮐﺮدم و ﺑﻌﺪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﯾﺎ ﺧﻮدم ﺑﻪ ﺣﺎﻣﯽ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﯿﻢ‬ ‫ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻫﻨﻮز ﻫﻢ اﺟﺎزه ﺑﭽﻪ ﻫﺎ دﺳﺖ ﺣﺎﻣﯽ ﺑﻮد ﻧﻪ ﺣﺎﻣﺪ ...‬ ‫اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﺧﻨﺪه اش ﮔﺮﻓﺖ: ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ... ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎ ﭘﺪرﺷﻮن ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﯽ ...‬ ‫ﺷﻤﺸﯿﺮ رو از رو ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﻣﻦ ﻫﻢ اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺘﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ از اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ ﺗﺤﺖ ﻓﺸﺎر ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺑﺨﻮام درﺳﺖ رﻓﺘﺎر ﮐﻨﻢ: ﺑﺎﺷﻪ ﭘﺲ ﻣﻦ‬ ‫ﺑﺎ ﺣﺎﻣﺪ ﺗﻤﺎس ﻣﯿﮕﯿﺮم ...‬ ‫
- ﺣﺎﻣﺪ ﻫﻤﻮﻧﯿﻪ ﮐﻪ ﺳﻮار ﻣﺎﺷﯿﻨﺶ ﻧﺸﺪي ...‬ ‫
- ﺣﺎﻣﯽ؟!‬ ‫
- در ﺧﻮﻧﺖ رو ﺑﺎز ﮐﻨﯽ ﺷﺎﯾﺪ ﺑﻬﺘﺮ ﺑﺘﻮﻧﯿﻢ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﯿﻢ ...‬ ‫ﻣﺜﻞ ﻓﻨﺮ از ﺟﺎم ﭘﺮﯾﺪم ... ﭼﺎي رو روي ﻣﯿﺰ ﮔﺬاﺷﺘﻢ و از ﭘﻨﺠﺮه ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم ﮐﻪ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد ﺟﻠﻮي در ... ﺑﺎورم ﻧﻤﯿﺸﺪ ... ﺑﺪون‬ ‫ﻓﮑﺮ ﮐﺮدن ﺑﻪ اون ﮐﻔﺸﮑﻬﺎي ﻣﻮش و ﻣﻮﻫﺎي رﻫﺎم ﺑﻪ ﺳﻤﺖ آﯾﻔﻮن رﻓﺘﻢ و در رو ﺑﺎز ﮐﺮدم ...‬ ‫ﻗﻠﺒﻢ ﺗﻨﺪ ﺗﻨﺪ ﻣﯿﺰد ... ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺗﻨﺪ ... ﺣﺎﻣﯽ ﺑﺎرﻫﺎ ﭘﺎ ﺗﻮ اﯾﻦ ﺧﻮﻧﻪ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد اﻣﺎ اﺣﺴﺎس ﻣﯿﮑﺮدم اﯾﻦ ﭘﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻨﺶ ﺑﺎ ﺑﻘﯿﻪ اش‬ ‫ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺘﻔﺎوﺗﻪ ... ﺧﯿﻠﯽ زﯾﺎد ...‬ ‫ﺗﻮي ﻗﺎب در ﮐﻪ دﯾﺪﻣﺶ ﺑﺎ اون ﭘﺎﻟﺘﻮي ﻣﺸﮑﯽ رﻧﮕﺶ ﯾﻪ ﺑﺎر دﯾﮕﻪ اﻋﺘﺮاف ﮐﺮدم اﯾﻦ ﻣﺮد ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮش ﺗﯿﭙﻪ ... ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ‬ ‫ﻣﻦ ﮐﺮد و ﭼﺸﻤﺎش ﻣﻮﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻮﺷﻬﺎي روي ﭘﺎم و ﯾﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﭘﻬﻦ روي ﺻﻮرﺗﺶ اوﻣﺪ ... ﯾﮑﻢ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﮐﺸﯿﺪم و ﭘﺎي راﺳﺘﻢ رو‬ ‫ﭘﺸﺖ ﭘﺎي ﭼﭙﻢ ﻗﺎﯾﻢ ﮐﺮدم اﯾﻦ ﮐﺎرم ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﻟﺒﺨﻨﺪش واﺿﺢ ﺗﺮ ﺑﺸﻪ: ﺳﻼم ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ...‬ ‫اﺧﻢ ﮐﺮدم ﺑﻬﺶ اﺧﻤﯽ ﮐﻪ ﯾﮑﻢ زﯾﺎدي ﻣﺼﻨﻮﻋﯽ ﺑﻮد ... ﺟﻌﺒﻪ اي ﺷﺒﯿﻪ ﺟﻌﺒﻪ ﺷﮑﻼت ﺗﻮي دﺳﺘﺶ ﺑﻮد روي ﻣﯿﺰ ﮔﺬاﺷﺖ و‬ ‫ﭘﺎﻟﺘﻮش رو در آورد ...‬ ‫ﻣﻮﻫﺎم رو زدم ﭘﺸﺖ ﮔﻮﺷﻢ ﭼﺮا ﻣﻦ اﻧﻘﺪر ﻫﻮل ﮐﺮده ﺑﻮدم: ﻣﯿﺮم ﺑﺮات ﭼﺎﯾﯽ ﺑﺮﯾﺰم ﺗﺎزه دﻣﻪ ...‬ ‫ﻓﻨﺠﺎن ﮐﺮﯾﺴﺘﺎل رو ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﺟﻠﻮش ﺑﺎ ﻧﻘﻞ و ﮐﻤﯽ ﺷﯿﺮﯾﻨﯽ ...‬ ‫ﯾﻪ دﺳﺘﺶ رو روي ﭘﺸﺘﯽ ﮐﺎﻧﺎﭘﻪ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد و داﺷﺖ ﻧﮕﺎم ﻣﯽ ﮐﺮد رو ﺑﻪ روش ﻧﺸﺴﺘﻢ: ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ﯾﮑﻢ ﻫﻢ ﭼﯿﺰ ﻧﺎ ﻣﺮﺗﺒﻪ. اﺷﺎره ام‬ ‫ﺑﻪ ﮐﺘﺎﺑﻬﺎﯾﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدم روي ﮔﻠﯿﻢ ﺟﻠﻮي ﺗﻠﻮﯾﺰﯾﻮن: ﻧﻤﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ﻣﯿﺎي ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﻫﻢ ﻣﻮﻧﺪه ﺑﻮدم ﺑﯿﻦ اوﻣﺪن ﯾﺎ ﻧﯿﻮﻣﺪن ...‬ ‫ﺳﺮم رو ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻢ ...‬ ‫
- ﮔﺎﻫﯽ ﯾﺎدم ﻣﯿﺮه ﮐﻮﭼﻮﻟﻮﯾﯽ ...‬ ‫
- ﻧﯿﺴﺘﻢ ...‬ ‫
- اﯾﻦ ﺟﺎ ﭼﺮا اﻧﻘﺪر ﺳﺮده ﻣﮕﻪ ﺷﻮﻓﺎژ ﻧﺪاري؟‬ ‫
- درﺳﺖ ﮐﺎر ﻧﻤﯿﮑﻨﻦ ...‬ ‫اﺧﻤﺎش رﻓﺖ ﺗﻮي ﻫﻢ: ﯾﻌﻨﯽ ﭼﯽ؟‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- ﺑﻪ ﺳﺮوﯾﺲ اﺣﺘﯿﺎج داره‬ ‫
- ﻓﺮدا ﯾﮑﯽ رو ﻣﯿﻔﺮﺳﺘﻢ درﺳﺘﺶ ﻣﯿﮑﻨﻪ ...‬ ‫
- ﻧﻪ ... ﯾﻌﻨﯽ ﺧﻮدﺷﻮن درﺳﺖ ﻣﯿﮑﻨﻦ ...‬ ‫
- اﮔﻪ ﺗﺎ ﻓﺮدا ﻋﺼﺮ درﺳﺖ ﻧﮑﺮدن ﯾﻪ زﻧﮓ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺰن ... اﯾﻦ ﺟﻮري ﺳﺮﻣﺎ ﻣﯿﺨﻮري ...‬ ‫ﻟﺤﻨﺶ ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﺳﺮد ﺑﻮد ﺣﺘﯽ اون ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺟﻠﻮي در ﻫﻢ اﻧﮕﺎر ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻪ ﺑﻮد و ﺣﺎل و ﻫﻮاش رو ﻋﻮض ﮐﻨﻪ ...‬ ‫ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ اي ﺳﮑﻮت ﮐﺮدﯾﻢ‬ ‫
- ﭼﺎﯾﯿﺖ ﯾﺦ ﮐﺮد ...‬ ‫ﻟﯿﻮاﻧﻢ رو ﺗﻮي دﺳﺘﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﯾﻘﻪ ام رو ﺻﺎف ﮐﺮدم ﮐﻪ ﯾﻪ ﺷﻮﻧﻪ ام ﺑﯿﺮون ﺑﻮد ...‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ دﺳﺘﻢ ﮐﺮد ﮐﻪ داﺷﺘﻢ ﯾﻘﻪ ام رو درﺳﺖ ﻣﯿﮑﺮدم ...‬ ‫
- ﺑﺮات ﻣﻬﻤﻪ ...‬ ‫ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم: ﭼﯽ؟‬ ‫
- اﯾﻨﮑﻪ ﻧﮕﺎت ﻧﮑﻨﻢ ... اﯾﻨﮑﻪ ﺷﻮﻧﻪ ات ﺟﻠﻮي ﻣﻨﯽ ﮐﻪ دوﺳﺘﺖ دارم ﺑﯿﺮون ﻧﺒﺎﺷﻪ ... ﭘﺲ ﺑﺮات ﻣﻬﻤﻪ ...‬ ‫
- ﻣﻌﻠﻮﻣﻪ ﮐﻪ ﻣﻬﻤﻪ ... ﻣﻦ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺗﻮ ﻟﺒﺎس ﭘﻮﺷﯿﺪﻧﻢ دﻗﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ... ﻣﻨﻈﻮرت رو ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﻤﯿﺸﻢ ...‬ ‫ﯾﮑﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﺧﻢ ﺷﺪ: ﭘﺲ ﭼﺮا وﻗﺘﯽ ﻣﻦ ﻋﺼﺒﯽ ﻣﯿﺸﻢ از ﻟﺒﺎﺳﺖ ﺑﻬﺖ ﺑﺮ ﻣﯽ ﺧﻮره؟‬ ‫
- اﯾﻦ ﺑﺎ اون ﻓﺮق ﻣﯿﮑﻨﻪ ...‬ ‫
- ﻧﻤﯿﮑﻨﻪ ... ﺑﺎور ﮐﻦ ﻧﻤﯿﮑﻨﻪ ... ﺗﻮ ﻣﯿﺘﻮﻧﯽ ﺗﺼﻮر ﮐﻨﯽ وﻗﺘﯽ اون آدم ﺑﯽ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺑﻪ دﺧﺘﺮي ﮐﻪ ﺑﺮام اﻧﻘﺪر ﺑﺎ ارزﺷﻪ اون ﺟﻤﻠﻪ رو‬ ‫ﮐﻪ ﻻﯾﻖ ﺧﻮدﺷﻪ ﮔﻔﺖ ﭼﻪ ﺣﺴﯽ ﺑﻬﻢ دﺳﺖ داد؟ ﯾﻪ ﻟﺤﻈﻪ اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم دارن ﺧﻔﻪ ام ﻣﯿﮑﻨﻦ ﻫﺮ ﭼﻨﺪ اﻣﺮوز ﯾﮑﻢ ﻣﻌﻄﻠﺶ ﺷﺪم‬ ‫اﻣﺎ در آﺧﺮ ﮐﺎري ﺑﺎ ﻫﺎش ﮐﺮدم ﮐﻪ دﯾﮕﻪ از اﯾﻦ ﮐﺎرا ﻧﮑﻨﻪ ...‬ ‫... اﺣﺴﺎﺳﺎت ﻣﺘﻨﺎﻗﻀﯽ داﺷﺘﻢ دﻟﻢ ﻏﻨﺞ ﻣﯿﺮﻓﺖ ﺑﺮاي اﯾﻨﮑﻪ ﺑﺮاش اﻧﻘﺪر ﻣﻬﻤﻢ ... و از ﯾﻪ ﻃﺮﻓﯽ ﻫﻢ اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺑﺪ ﺧﻠﻘﯽ و‬ ‫ﺣﺴﺎﺳﯿﺘﺶ ﻣﻦ رو ﻣﯽ ﺗﺮﺳﻮﻧﺪ ...‬ ‫دﺳﺘﺎش رو ﺗﻮي ﻫﻢ ﻗﻔﻞ ﮐﺮد و روي زاﻧﻮﻫﺎش ﮔﺬاﺷﺖ از ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻬﻢ اﻧﺪاﺧﺖ: ﭼﺮا ﺳﺎﮐﺘﯽ؟‬ ‫
- ﭼﯽ ﺑﮕﻢ؟‬ ‫
- ﺗﻤﺎم اون ﺣﺮﻓﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ ﻧﮕﺎه ﮔﯿﺮ ﮐﺮده و ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ﭼﺮا روي زﺑﻮﻧﺖ ﻧﻤﯿﺎد ...‬ ‫
- ﺣﺎﻣﯽ ﻣﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺎﻫﻢ ﻓﺮق ﻣﯿﮑﻨﯿﻢ ... ﺧﯿﻠﯽ زﯾﺎد ...‬ ‫
- ﻣﯿﺪوﻧﻢ ...‬ ‫ﺧﺪاﯾﺎي اي ﺑﺸﺮ ﭼﺮا اﻧﻘﺪر ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ رو ﻣﺤﮑﻢ و ﺑﯽ ﺷﮏ ادا ﻣﯿﮑﺮد ﮔﻔﺘﻢ: اﯾﻦ ﺗﻮ رو ﻧﻤﯽ ﺗﺮﺳﻮﻧﻪ؟‬ ‫
- ﭼﺮا ...‬ ‫
- ﭘﺲ ... ﺣﺎﻣﯽ ﻣﻦ ﺗﻤﺎم دﯾﺸﺐ رو ﺑﯿﺪار ﺑﻮدم ... ﺗﻮ ... ﺣﺘﯽ ﺧﺎﻧﻮاده ات ﻫﻢ اﻣﮑﺎن ﻧﺪاره ﻣﻦ رو ﺑﭙﺬﯾﺮن ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- ﻫﺮ ﭼﯿﺰي رو ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﭙﺬﯾﺮم اوﻧﻬﺎ ﻫﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﭙﺬﯾﺮن ... ﻣﺎدرم ﮐﻪ ﻋﺎﺷﻘﺘﻪ ... ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻫﻢ ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻦ ﻧﺪاره ... ﺣﺎﻣﺪ ﺗﻮ ﭼﺸﻤﺎش‬ ‫ﺑﺮق ﻣﯿﺎد وﻗﺘﯽ ازت ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻪ ﻣﻮن ﺣﺮف ﻣﯿﺸﻪ ﻃﻮري ﮐﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻬﺶ ﺣﺴﻮد ﺷﺪم ... و ﭘﺪرم ...‬ ‫
- ﭘﺪرﺗﻮن از ﻣﻦ ﻣﺘﻨﻔﺮه ...‬ ‫
- اﯾﻦ ﻃﻮر ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫
- ﮔﻮﻟﻢ ﻧﺰن ... ﻣﻦ ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﺗﻮ ﺑﺎ ﭘﺪرت رﻓﺖ و آﻣﺪ داﺷﺘﻢ ﺣﺎﻣﯽ ...‬ ‫
- ﭘﺪرم ﺗﻮ وﺿﻌﯿﺘﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ...‬ ‫
- اﻣﯿﺪوارم ﻫﺮ ﭼﻪ ﺳﺮﯾﻊ ﺗﺮ ﺣﺎﻟﺸﻮن ﺧﻮب ﺑﺸﻪ ...‬ ‫ﺳﺮش رو ﺗﮑﻮﻧﯽ داد و ﻫﻨﻮز ﺧﯿﺮه ﺑﻪ ﻣﻨﯽ ﮐﻪ ﭘﺎﻫﺎم رو ﺗﮑﻮن ﺗﮑﻮن ﻣﯿﺪادم ﻧﮕﺎه ﮐﺮد: ﺧﺎﻧﻮاده ﻣﻦ اﯾﻨﺎن ...‬ ‫
- ﺧﺎﻧﻮاده ﺷﻤﺎ اوﻧﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺑﻮدن ﻫﻢ ﻫﺴﺘﻦ ...‬ ‫ﺑﺎ ﺟﺪﯾﺖ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد: ﭼﯽ ﺑﻬﺖ ﮔﻔﺘﻦ؟‬ ‫
- ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫
- ﻫﺴﺖ ...‬ ‫
- ﻧﻪ ﺑﺎور ﮐﻦ ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫ﺑﺎدﺳﺖ ﺑﻪ ﻗﻠﺒﻢ اﺷﺎره ﮐﺮدم: ﺣﺮﻓﺸﻮن اﯾﻨﺠﺎم رو ﻣﯿﺴﻮزوﻧﻪ ﺣﺎﻣﯽ ... اﻣﺎ ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫ﮐﻼﻓﻪ ﺗﻮ ﺟﺎش ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﺷﺪ: دﻫﻦ اون ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺑﺨﻮاد ﻗﻠﺒﺖ رو ﺑﺴﻮزوﻧﻪ رو ﺑﻠﺪم ﭼﻪ ﻃﻮر ﺑﺒﻨﺪم ...‬ ‫... اﯾﻦ ﻣﺮد ﭼﯽ داﺷﺖ ... ﻣﻦ ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ... ﻣﻦ اﯾﻦ آدم رو ﺑﺎ اﯾﻦ وﺳﻌﺖ درﯾﺎﯾﺶ دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ ... ﻫﺮﭼﻪ ﻗﺪر ﻫﻢ ﮐﻪ ﮔﺎﻫﯽ ﻣﻮج و‬ ‫ﻃﻮﻓﺎﻧﺶ ﻫﻮاي دﻟﻢ رو ﺑﺎروﻧﯽ ﻣﯿﮑﺮد ...‬ ‫ﺳﺮم رو ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻢ: ﻧﻘﻞ اﻧﺘﻘﺎم ﻧﯿﺴﺖ ... ﺣﺎﻣﯽ ﻣﺎ ﺑﺪ ﺟﻮر اﺧﺘﻼف ﺳﻠﯿﻘﻪ دارﯾﻢ ...‬ ‫
- ...‬ ‫... ﭼﺮا ﺟﻮاﺑﻢ رو ﻧﻤﯿﺪاد ... داﺷﺖ ﺑﺎ اﺧﻢ ﻧﮕﺎم ﻣﯿﮑﺮد: ﺣﺎﻣﯽ؟!‬ ‫
- ﻣﻨﺘﻈﺮم ﺟﻤﻼﺗﺖ ﺗﻤﻮم ﺷﻪ ...‬ ‫
- ﺣﺎﻣﯽ ﻣﻦ ﻫﺮ ﭼﯽ دارم و ﻧﺪارم ﻫﻤﯿﻨﻪ ... ﻫﻤﻮن ﻟﺒﺎﺳﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺗﻨﻢ ﻣﯿﮑﻨﻢ اﯾﻦ ﮐﺘﺎﺑﺎ ... ﺗﻔﮑﺮات ذﻫﻨﻢ ... دﯾﻮﻧﻪ ﺑﺎز ي ﻫﺎم ... و‬ ‫اون ﻧﯿﻤﭽﻪ ﺳﻮادي ﮐﻪ دارم ... دار و ﻧﺪاره ﻣﻦ از زﻧﺪﮔﯽ اﯾﻨﻪ ... ﺗﻮ اوﻣﺪي ... از وﻗﺘﯽ اوﻣﺪي ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﻋﻮض ﺷﺪه ... ﻣﻨﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ‬ ‫ﺧﺎﻃﺮ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﻫﺎم ﮔﺎﻫﯽ ﯾﺎدم ﻣﯿﺮﻓﺖ ﭼﻨﺪ ﺷﻨﺒﻪ اﺳﺖ ﭼﻮن ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﺑﺮام ﻓﺮق ﻧﻤﯿﮑﺮد ... ﻣﻦ ... ﻣﻦ ﺷﺎﯾﺪ ﺑﻠﺪ ﻧﯿﺴﺘﻢ ... ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ‬ ‫...‬ ‫ﮐﻼﻓﻪ ﺑﻪ ﭘﺸﺘﯽ ﻣﺒﻞ ﺗﮑﯿﻪ دادم ...‬ ‫از ﺟﺎش ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ... ﺟﻌﺒﻪ اي ﮐﻪ ﻫﻤﺮاﻫﺶ آورده ﺑﻮد رو ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﮔﺮﻓﺖ: ﺑﺎزش ﮐﻦ ...‬ ‫روﺑﺎن دورش رو ﺑﺎز ﮐﺮدم ﯾﻪ ﺟﻌﺒﻪ ﺑﻮد ﭘﺮ از اﺳﻤﺎرﺗﯿﺰ ﻫﺎي رﻧﮕﯽ ... ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم: ﻣﺮﺳﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺷﮕﻠﻦ ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫
- ﯾﮑﻢ ازﺷﻮن ﺑﺨﻮر ﻣﯿﺪوﻧﻢ دوﺳﺖ داري ...‬ ‫ﮐﻨﺎر ﭘﻨﺠﺮه اﯾﺴﺘﺎد ... دﺳﺘﺎش رو ﭘﺸﺘﺶ ﺣﻠﻘﻪ ﮐﺮد و ﺗﻮ ﺗﺎرﯾﮏ و روﺷﻨﺎﯾﯽ ﻏﺮوب ﺑﺮﻓﯽ ﺑﻪ ﺑﯿﺮون ﺧﯿﺮه ﺷﺪ ...‬ ‫دﺳﺘﻢ رو ﮐﺮدم ﺗﻮي ﺟﻌﺒﻪ اﺳﻤﺎرﺗﯿﺰﻫﺎ ...‬ ‫ﺗﻮ ﺳﮑﻮت ﯾﮑﯽ دوﺗﺎ ﺗﻮي دﻫﻨﻢ ﮔﺬاﺷﺘﻢ ... اﻣﺎ ﺑﺎ ﺑﺮدن دﺳﺘﻢ ﺑﻪ داﺧﻞ ﺟﻌﺒﻪ ﯾﻪ ﭼﯿﺰي ﺗﻪ ﺟﻌﺒﻪ ﺑﻮد ... ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﺑﯿﺮون ﮐﺸﯿﺪم ...‬ ‫ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﺗﻮي دﺳﺘﻢ ﺑﻮد رو ﺑﺎور ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... ﮔﻠﻮم ﺧﺸﮏ ﺷﺪ ... ﯾﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﺪﻧﻢ ﯾﺦ ﮐﺮد و ﺑﻌﺪ اﻧﮕﺎر ﮐﻪ ﺗﺐ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ﺗﺎ ﮔﻮﺷﺎم‬ ‫داغ ﺷﺪ ... ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﺑﯿﻦ اﻧﮕﺸﺖ اﺷﺎره و ﺷﺼﺖ دﺳﺖ راﺳﺘﻢ داﺷﺖ ﺑﺮق ﻣﯿﺰد زﯾﺮ ﻧﻮر ﮐﻢ ﻟﻮﺳﺘﺮ ﭼﻮﺑﯽ ﻫﺎل رو ﺑﺎور ﻧﺪاﺷﺘﻢ ...‬ ‫ﺷﺎﯾﺪ از ﺳﮑﻮﺗﻢ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ... اﻧﺘﻈﺎرش رو داﺷﺖ ﺣﺘﻤﺎ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻗﯿﺎﻓﻪ ﺷﮕﻔﺖ زدم ﻟﺒﺨﻨﺪي زد ...‬ ‫رو ﺑﻪ روم اﯾﺴﺘﺎد: راﺳﺖ ﻣﯿﮕﯽ ... اﺧﺘﻼﻓﻤﻮن ﺧﯿﻠﯽ زﯾﺎده ... ﺧﯿﻠﯽ زﯾﺎد ... ﻣﯿﺪوﻧﻢ ﺧﯿﻠﯽ روزا ﺳﺨﺖ دﻋﻮاﻣﻮن ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ ...‬ ‫ﻣﯿﺪوﻧﻢ ﺑﻬﺖ ﺣﺴﻮدي ﺧﻮاﻫﻢ ﮐﺮد ... ﻣﯿﺪوﻧﻢ ﮔﺎﻫﯽ از ﻫﻢ ﻣﺘﻨﻔﺮ ﺧﻮاﻫﯿﻢ ﺷﺪ ... ﻣﯿﺪوﻧﻢ ﯾﻪ روزاﯾﯽ ﺷﺎﯾﺪ اﯾﻦ اﺧﺘﻼﻓﺎت ﭘﺮ رﻧﮓ‬ ‫ﺑﺎﺷﻪ ... ﻣﯿﺪوﻧﻢ ﮔﺎﻫﯽ دﯾﻮوﻧﻪ ﺧﻮاﻫﻢ ﺷﺪ از ﻧﮕﺎﻫﻬﺎي روت ... ﻣﯿﺪوﻧﻢ ﮔﺎﻫﯽ ﺗﺸﻨﻪ ﺣﺮﻓﻬﺎي زﯾﺒﺎﯾﯽ ﺧﻮاﻫﯽ ﺷﺪ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﻠﺪ ﻧﯿﺴﺘﻢ‬ ‫ﺑﺰﻧﻢ ... ﻣﯿﺪوﻧﻢ ﺳﻨﻢ ﺑﺮات زﯾﺎده ... ﻣﯿﺪوﻧﻢ ﻫﻤﯿﺸﻪ اﯾﻦ ﻣﻦ رو ﺧﻮاﻫﺪ ﺗﺮﺳﻮﻧﺪ ... اﻣﺎ ... اﻣﺎ ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ﻫﺮ ﺷﺒﯽ ﮐﻪ ﮐﻨﺎرت دراز‬ ‫ﺑﮑﺸﻢ ... ﻣﯽ دوﻧﻢ ﻫﺮ روز ﺻﺒﺤﯽ ﮐﻪ از ﺧﻮاب ﺑﯿﺪار ﺷﻢ و ﺗﻮي ﺑﻐﻠﻢ ﺑﺎﺷﯽ ... ﻣﯿﺪوﻧﻢ ﻫﺮ ﺑﺎر ﮐﻪ ﺑﺎ ﺣﺮﻓﻬﺎت آروﻣﻢ ﮐﻨﯽ ...‬ ‫ﻣﻌﺠﺰه ﮐﻨﯽ ... ﺟﺎدو ﮐﻨﯽ ... ﻣﯿﺪوﻧﻢ ﻫﺮ ﺑﺎر ﮐﻪ ﺑﺎ اون ﺻﺪاي زﯾﺒﺎت ﺑﻬﻢ ﺻﺒﺢ ﺑﻪ ﺧﯿﺮ ﺑﮕﯽ ... ﺧﻮب ﻣﯿﺪوﻧﻢ دوﺑﺎره و دوﺑﺎره‬ ‫ﻋﺎﺷﻘﺖ ﺧﻮاﻫﻢ ﺷﺪ ... ﻫﺮﺑﺎري ﮐﻪ ﻧﮕﺎﻫﺖ ﺑﯿﻔﺘﻪ ﺗﻮي ﻧﮕﺎم دﻟﻢ ﺑﺮات دوﺑﺎره و دوﺑﺎره ﺧﻮاﻫﺪ ﻟﺮزﯾﺪ ... ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ...‬ ‫ﺗﻤﺎم ﺑﺪﻧﻢ ﻣﯿﻠﺮزﯾﺪ ... ﺑﺎور ﮐﺮدن اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﻫﺎ اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎي ﻣﺜﻞ ﺑﺎرون ... ﺑﺎور ﮐﺮدن اﯾﻦ اﻧﮕﺸﺘﺮ ﻇﺮﯾﻒ ﺑﯽ ﻧﻈﯿﺮ ﺗﻮي دﺳﺘﻢ‬ ‫ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺨﺖ ﺑﻮد ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺨﺖ ...‬ ‫اوﻣﺪ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ... ﺟﻌﺒﻪ رو ﮔﺬاﺷﺖ روي ﻣﯿﺰ و دﺳﺘﻢ و ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﻠﻨﺪم ﮐﺮد ... ﺑﺎ دﺳﺘﺶ ﻣﻮﻫﺎم رو داد ﭘﺸﺖ ﮔﻮﺷﻢ ... ﻣﺤﮑﻢ و‬ ‫ﺑﺎاﻋﺘﻤﺎد ﮐﺎﻣﻞ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد: ﺣﺘﯽ اﮔﻪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل ﻫﻢ ﺑﻬﻢ ﻧﮕﻔﺘﻪ ﺑﺎﺷﯽ دوﺳﺘﻢ داري ... ﺣﺘﯽ اﮔﻪ ﻫﺮﺑﺎر دﻟﻢ ﺑﻠﺮزه ﮐﻪ ﯾﮑﯽ ﻧﺒﺎﺷﻪ ﮐﻪ‬ ‫از ﻣﻦ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﻪ دﻧﯿﺎي ﺗﻮ ﻧﺰدﯾﮏ ﺗﺮ ﺑﺎﺷﻪ ... ﻣﻦ دوﺳﺘﺖ دارم و ﻣﯿﺨﻮام ﮐﻪ ﺑﺎﻫﺎت ازدواج ﮐﻨﻢ.‬ ‫اﯾﻦ ﻧﮕﺎه اﻧﻘﺪر ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮد و اﯾﻦ ﻟﺤﻦ اﻧﻘﺪر ﻣﺤﮑﻢ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ ﺷﮏ و ﺷﺒﻪ اي اﻧﮕﺎر ﺑﺎﻗﯽ ﻧﻤﯽ ﻣﻮﻧﺪ ... ﻧﺰدﯾﮏ ﺗﺮ ﺷﺪ و ﺣﺎﻻ‬ ‫ﻧﻔﺴﺶ رو ﮐﺎﻣﻞ روي ﺻﻮرﺗﻢ ﺣﺲ ﻣﯿﮑﺮدم ﻫﻤﻮن ﻃﻮر ﮐﻪ ﺻﻮرﺗﻢ ﺑﯿﻦ دﺳﺘﺶ ﺑﻮد ﻧﮕﺎﻫﻢ رو ﺑﺎﻻﺗﺮ آوردم اﯾﻦ ﺟﻮري ﺑﻬﺘﺮ ﻣﯽ‬ ‫دﯾﺪﻣﺶ و آﯾﺎ اﯾﻦ ﻫﻤﻮن ﻣﺮدي ﻧﺒﻮد ﮐﻪ ﭘﺸﺖ اون ﻣﯿﺰ ﮐﻨﺪه ﮐﺎري ﺷﺪه اﺗﺎق ﺟﺴﺎرت ﻧﻤﯽ ﮐﺮدم ﺗﻮي ﭼﺸﻤﺎش ﻧﮕﺎه ﮐﻨﻢ؟‬ ‫ﻋﺸﻖ اﻧﺴﺎن رو از ﮐﺠﺎ ﺑﻪ ﮐﺠﺎ ﻣﯿﺎره؟ از ﺳﺎﺣﻞ ﺑﯽ اﻋﺘﻤﺎدي ﺑﻪ درﯾﺎﯾﯽ از ﺗﻼﻃﻢ و اﯾﻦ ﺣﺲ ﻟﻄﯿﻒ ﺑﻬﺎري و ﯾﺎ ﺷﺎﯾﺪ ﭘﺎﯾﯿﺰي ﺗﻮ‬ ‫ﻗﻠﺐ ﻣﻦ ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯿﺸﺪ اﻻن ﺣﺘﯽ ﻧﺘﻮﻧﻢ ﺣﺮﻓﯽ ﺑﺰﻧﻢ ...‬ ‫ﺳﮑﻮﺗﻢ و ﺷﺎﯾﺪ ﻧﮕﺎه ﻣﺘﻌﺠﺒﻢ ﺑﺎﻋﺚ اون ﻟﺒﺨﻨﺪ دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﯽ روي ﻟﺒﺶ ﺷﺪه ﺑﻮد ... اﻧﮕﺸﺘﺮ رو ﺗﻮي ﻣﺸﺘﻢ ﻣﺤﮑﻢ ﮐﺮدم ﺷﮏ‬ ‫داﺷﺘﻢ؟ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ...‬ ‫
- ﺣﺎﻣﯽ ...‬ ‫ﺟﻮاﺑﻢ رو ﻧﺪاد ﻓﻘﻂ ﺑﺎ اﺷﺘﯿﺎق ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫اداﻣﻪ دادم: ﻣﻦ ... ﯾﻌﻨﯽ ... ﺑﻮدن ﺑﺎ ﺗﻮ اﯾﻦ ﻣﺪت ﻣﺜﻞ ﺷﻨﯿﺪن ﯾﻪ ﺗﺮاﻧﻪ آروم ﺑﻮد ... اﯾﻨﮑﻪ ﯾﻪ ﻧﺖ ﻋﺰﯾﺰ ﻫﯽ ﺗﮑﺮار ﺑﺸﻪ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﺑﻠﺪ ﻧﯿﺴﺘﻢ اﺣﺴﺎﺳﻢ رو ﺑﺮات اﻧﻘﺪر زﯾﺒﺎ ﻋﻨﻮان ﮐﻨﻢ ...‬ ‫
- ﺣﺎﻣﯽ ﻣﯿﺘﻮﻧﯿﻢ؟‬ ‫
- ﺗﻮ ﺑﺎﺷﯽ ﻣﻦ ﻣﯿﺘﻮﻧﻢ ... ﺑﻪ ﺷﺮﻃﯽ ﮐﻪ ﺑﻬﻢ اﻋﺘﻤﺎد داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯽ ...‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﻢ اﯾﻦ ﺑﺎر ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮد ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم: دارم ...‬ ‫ﺧﻢ ﺷﺪ و ﻣﻦ اون آراﻣﺸﯽ ﮐﻪ روي ﭘﯿﺸﻮﻧﯿﻢ ﻧﺸﺴﺖ رو دﭼﺎر ﺷﺪم ... اون اﻃﻤﯿﻨﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ اﻧﮕﺎر وارد ﺧﻮﻧﻢ ﺷﺪ و ﺗﻮ ﺛﺎﻧﯿﻪ‬ ‫اي ﻣﺜﻞ ﯾﻪ ﺳﻤﻔﻮﻧﯽ ﭘﺮ ﺷﮑﻮه ﺗﻤﺎم ﺳﻠﻮﻟﻬﺎي ﺑﺪﻧﻢ رو ﻓﺮا ﮔﺮﻓﺖ ...‬ ‫و ﻣﻦ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺷﺪم ﮐﻪ ﻫﯿﭻ ﻗﻮﻟﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺪاد ... ﻧﮕﻔﺖ ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﺖ ﻣﯿﮑﻨﻢ ... ﻧﮕﻔﺖ ﺧﻮدم ... ﮔﻔﺖ ﻣﺎ ...‬ ‫***‬ ‫ﺳﮑﻮت ﮐﺮده ﺑﻮد ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﺷﺎﯾﺪ ﯾﻪ رﺑﻊ ﺑﻮد ... دﺳﺘﻢ رو ﺟﻠﻮي ﭼﺸﻤﺎش ﮐﻪ ﺧﯿﺮه ﺑﻪ ﮐﻒ دﺳﺘﺶ ﺑﻮد ﺗﮑﻮﻧﯽ دادم: ﮔﻠﻨﺎر زﻧﺪه اي؟‬ ‫
- ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ... ﯾﻌﻨﯽ ﻫﻨﻮز ﺑﺎورم ﻧﺸﺪه ...‬ ‫ﺗﮑﯿﻪ زدم ﺑﻪ ﭘﺸﺘﯽ ﮐﺎﻧﺎﭘﻪ اي ﮐﻪ از دﯾﺸﺐ روش ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدم و ﻧﺨﻮاﺑﯿﺪه ﺑﻮدم و ﻫﻔﺖ ﺻﺒﺢ ﺑﻪ ﮔﻠﻨﺎر زﻧﮓ زده ﺑﻮدم و ﮐﺸﯿﺪه‬ ‫ﺑﻮدﻣﺶ ﺧﻮﻧﻪ ام ...‬ ‫
- ﻣﻨﻢ ﻫﻨﻮز ﺑﺎورم ﻧﺸﺪه ... و ﺷﺎﯾﺪ ﺗﺎزه دارم از اون ﻃﻮﻓﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﭘﺎ ﮐﺮد ﺑﯿﺮون ﻣﯿﺎم و دارم ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﻣﻦ ﭼﯽ ﮐﺎر ﮐﺮدم؟‬ ‫
- ﻫﯿﭽﯽ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﯽ زﻧﺶ ﺑﺸﯽ ... ﯾﻌﻨﯽ ﻫﻨﻮز ﻧﻔﻬﻤﯿﺪي ...‬ ‫
- ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ﻫﯿﺠﺎن زده ام ... ﺗﺮﺳﯿﺪم ... ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺧﯿﻠﯽ ﻋﺠﯿﺐ و دور از ذﻫﻦ ... ﻣﻦ دارم راه رﻫﺎ رو ﻣﯿﺮم؟‬ ‫اﺧﻤﺎش رﻓﺖ ﺗﻮي ﻫﻢ: ﺗﻮ ﭼﻪ ﻗﺪر ﺑﻪ رﻫﺎ ﺷﺒﯿﻬﯽ؟‬ ‫ﮐﻤﯽ ﺗﻮ ﺟﺎم ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﺷﺪم: ﺧﺐ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﻫﯿﭻ ...‬ ‫
- و ﺣﺎﻣﯽ ﭼﻪ ﻗﺪر ﺷﺒﯿﻪ ﺣﺎﻣﺪ؟‬ ‫
- ﮐﻤﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﻫﯿﭻ‬ ‫
- ﭘﺲ ﭼﺮا ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ داري راه رﻫﺎ ﻣﯿﺮي؟‬ ‫
- ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯿﮑﺮدم ﺑﺸﻢ ﻋﺮوس اﻧﺘﻈﺎم ﻫﺎ ... ﺑﺮم ﺗﻮ اون ﻋﻤﺎرت ... ﻣﻦ اون ﻋﻤﺎرت رو دوﺳﺖ ﻧﺪارم ...‬ ‫ﮔﻠﻨﺎر ﺑﺎ ﻟﻮدﮔﯽ ﺧﻨﺪﯾﺪ: اﻣﺎ ﻣﻦ اﯾﻦ اﻧﮕﺸﺘﺮ رو ﺧﯿﻠﯽ دوﺳﺖ دارم ﺧﺪاﯾﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮش ﺳﻠﯿﻘﻪ اﺳﺖ ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم و ﺑﻪ اﻧﮕﺸﺘﺮ ﮐﻒ دﺳﺘﻢ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﮐﺮدم و زﻧﺠﯿﺮ دور ﮔﺮدﻧﻢ رو ﺑﺎز ﮐﺮدم و اﻧﮕﺸﺘﺮ رو از ﺗﻮش رد ﮐﺮدم و ﮔﺮدﻧﻢ‬ ‫اﻧﺪاﺧﺘﻢ ...‬ ‫
- ﭼﺮا دﺳﺘﺖ ﻧﻤﯿﮑﻨﯽ؟‬ ‫
- ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ﺗﺎ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ رﺳﻤﯽ ﻧﺸﺪه ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ اﯾﻦ ﺟﺎ ﺑﺎﺷﻪ ﺑﻬﺘﺮه ...‬ ‫
- ﭼﻪ ﺟﻮري ﻣﯿﺨﻮاﯾﺪ رﺳﻤﯿﺶ ﮐﻨﯿﺪ؟‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﭘﻮزﺧﻨﺪي زدم: ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ... ﺑﮕﻢ ﺑﯿﺎد ﻣﻦ رو از ﺧﻮدم ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎري ﮐﻨﻪ؟ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﻋﻤﻪ ام ﺑﮕﻢ ... و ﺑﻪ ﻣﺎدرت ... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ... و از‬ ‫ﻫﻤﻪ ﻣﻬﺘﺮ ﺳﯿﺎ ... ﺑﻬﺶ ﺧﯿﻠﯽ اﺣﺘﯿﺎج دارم ...‬ ‫
- اوﻧﻢ ... داره ﺑﺮات ﺑﺎل ﺑﺎل ﻣﯿﺰﻧﻪ دﯾﺸﺐ ﻋﮑﺲ دوﺗﺎﯾﯿﺘﻮن رو ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد دﺳﺘﺶ و ﻫﻤﯿﻦ ﺟﻮري ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﭼﺮا از ﺧﺮه ﺷﯿﻄﻮن ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻧﻤﯿﺎد؟‬ ‫
- ﯾﻪ ﺑﺎر دﯾﮕﻪ ﺑﺮو اﻣﺮوز ﺑﺎﻫﺎش ﺣﺮف ﺑﺰن ...‬ ‫
- ﺑﺎﯾﺪ ﻗﻀﯿﻪ اﯾﻦ اﻧﮕﺸﺘﺮ رو ﺑﻬﺶ ﺑﮕﻢ ...‬ ‫
- اوه اوه ... اون رو ﺗﻮ ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﻣﻦ ﺗﻌﺼﺐ داره ... ﭼﺮا ﺻﻮرﺗﺖ ﻧﻤﯿﺨﻨﺪه؟ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﻧﯿﺴﺘﯽ؟‬ ‫
- ﻣﯿﺘﺮﺳﻢ ... ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﯽ ﺗﺮﺳﻢ ﮔﻠﻨﺎر از آﯾﻨﺪه از اﻣﺮوز و از ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ از ﻧﮕﺎه ﺧﺼﻤﺎﻧﻪ اون ﺧﺎﻧﻮاده ...‬ ‫
- ﺗﻮ ﺣﺎﻣﯽ رو داري ...‬ ‫
- دارﻣﺶ ﻣﮕﻪ ﻧﻪ؟‬ ‫
- ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ اﮔﺮ ﺑﺎ اﯾﻦ اﻧﮕﺸﺘﺮ ﻫﻢ ﻧﻔﻬﻤﯿﺪي ﮐﻪ دارﯾﺶ ﺑﻪ ﻧﻈﺮم ﯾﻪ ﺗﺴﺖ آي ﮐﯿﻮ ﺑﺪه ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﺣﺘﯽ اﻻن ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﭼﯽ ﮐﺎر ﮐﻨﻢ ...‬ ‫ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺖ روي دﯾﻮار ﻧﮕﺎﻫﯽ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: ﺑﻬﺶ زﻧﮓ ﺑﺰن ...‬ ‫ﺑﺎ زﻧﮓ ﺳﻮم ﮔﻮﺷﯽ رو ﺑﺮداﺷﺖ و ﻣﻦ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم از دﯾﺸﺐ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل ﭼﻪ ﻗﺪر ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﮐﺮده ...‬ ‫
- ﺳﻼم ﻋﺰﯾﺰم ... ﺻﺒﺤﺖ ﺑﻪ ﺧﯿﺮ ...‬ ‫و ﻣﻦ اﯾﻦ اﺣﻮال ﭘﺮﺳﯽ ﺟﺪي رو ﭼﻪ ﻗﺪر دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ ... ﮔﻠﻨﺎر ﻟﺒﺨﻨﺪ ﭘﻬﻨﯽ زد و ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ﺗﺎ ﭼﺎﯾﯽ ﺑﺮﯾﺰه ...‬ ‫
- ﺧﻮﺑﯽ؟‬ ‫... ﺧﻮب ﭼﯽ ﮐﺎر ﮐﻨﻢ ﺳﺌﻮال دﯾﮕﻪ اي ﺑﻪ ذﻫﻨﻢ ﻧﺮﺳﯿﺪ ...‬ ‫اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﺑﻪ زور ﺧﻨﺪه اش رو ﺟﻤﻊ ﮐﺮد ... ﻟﻌﻨﺖ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺑﯽ ﺗﺠﺮﺑﮕﯽ ﻣﻦ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﺧﻮﺑﻢ ﺧﺎﻧﻮم اﺣﻮال ﺷﺮﯾﻒ ﺷﻤﺎ ﭼﻪ ﻃﻮره؟‬ ‫
- ﻣﺴﺨﺮه ام ﻣﯿﮑﻨﯽ؟‬ ‫
- ﻧﻪ ﻋﺰﯾﺰه دﻟﻢ ...‬ ‫... از ﭘﺸﺖ ﺳﺮش ﺻﺪاي در اوﻣﺪ و ﺑﻌﺪ ﮐﻔﺶ: آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ...‬ ‫
- ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ﻋﺰﯾﺰم ﯾﻪ ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ اﺟﺎزه ﻣﯿﺪي؟‬ ‫... و ﻣﻦ ﺻﺪاي ﮔﻔﺖ و ﮔﻮ ﮐﺎﻏﺬ ﺷﻨﯿﺪم ...‬ ‫
- ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ...‬ ‫
- ﻧﻪ ﺗﻮ ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ﻣﻦ اﯾﻦ ﻣﻮﻗﻊ زﻧﮓ زدم ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- ﺑﯿﺎ ﯾﻪ ﻗﺮاري ﺑﺬارﯾﻢ ﻫﻤﺮاز ... ﺗﻮ ﻫﺮ ﺳﺎﻋﺘﯽ ﮐﻪ دوﺳﺖ داﺷﺘﯽ ﺑﺪون در ﻧﻈﺮ ﮔﺮﻓﺘﻦ زﻣﺎن و ﺟﺎش زﻧﮓ ﺑﺰن و ﻣﻦ از ﺑﻌﺪ از‬ ‫اون ﮐﺎرت ﺣﺘﯽ ﺗﻮ ﺟﻠﺴﻪ ﻫﻢ ﮔﻮﺷﯿﻢ رو روي ﺳﺎﯾﻠﻨﺖ ﻧﻤﯿﺬارم ...‬ ‫... و ﭼﻪ ﻗﺪر اﯾﻦ ﺣﺎﻣﯽ ﺑﺎ ﺣﺎﻣﯽ ﺣﺘﯽ ﻫﻔﺘﻪ ﭘﯿﺶ ﻓﺮق ﻣﯿﮑﺮد ...‬ ‫
- ﻣﯿﺪوﻧﻢ ﺧﯿﻠﯽ رو ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎت ﺣﺴﺎﺳﯽ ... و ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﺣﺎﻟﺖ رو ﺑﭙﺮﺳﻢ ...‬ ‫
- ﺗﻮ ﻧﺎﻣﺰدﻣﯽ ﻫﻤﺮاز ﻣﻦ ﺑﺮاي ﺗﻮ ﻫﻤﯿﺸﻪ وﻗﺖ دارم ...‬ ‫... و ﻣﻦ ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺑﻪ اﯾﻦ ﮐﻠﻤﻪ زدم ﮐﻪ ﭼﻪ ﻗﺪر ﺗﺎ ﻫﻤﯿﻦ 21 و ﯾﺎ دﻗﯿﻖ 51 ﺳﺎﻋﺖ ﭘﯿﺶ دور ﺑﻮد و ﻏﯿﺮ ﻣﻨﺘﻈﺮه ...‬ ‫
- ﻧﺎﻣﺰدﯾﻢ دﯾﮕﻪ؟‬ ‫و ﻣﻦ ﺑﺎ ﺻﺪاﯾﯽ ﺷﺒﯿﻪ ﺑﻪ زﻣﺰﻣﻪ ﺑﺪون در ﻧﻈﺮ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺗﻤﺎم ﺗﺮﺳﻬﺎم: ﻧﺎﻣﺰدﯾﻢ ...‬ ‫اﯾﻦ ﺑﺎر در ﻧﺰدم ... در زدن ﻧﺪاﺷﺖ ... اﯾﻦ ﺑﺎر ﺑﺎﯾﺪ ﮐﻮﺗﺎه ﻣﯿﻤﻮد ... ﮐﯿﻔﺶ رو ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد روي ﻣﯿﺰش ...‬ ‫
- ﮐﺖ ﺷﻠﻮار ﻣﯿﭙﻮﺷﯽ ﺳﺮ ﮐﺎر ﻣﯿﺮي ﭼﻬﺎر ﻧﻔﺮ ﺑﻬﺖ ﻣﯿﮕﻦ آﻗﺎي ﻣﻬﻨﺪس آدم ﺷﺪي ﻣﻦ رو ﺗﻮ ﻫﺎل ﻧﻤﯽ ﺑﯿﻨﯽ ...‬ ‫ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﭘﺸﺖ ﺑﻬﻢ رو ﺑﻪ ﭘﻨﺠﺮه اﺗﺎﻗﺶ ﮐﻪ ﻣﻨﻈﺮه اي ﻧﺪاﺷﺖ ﺟﺰ ﺣﯿﺎط ﺧﻠﻮ ت ﺗﺎرﯾﮏ ﭘﺸﺖ ﺳﺎﺧﺘﻤﻮن اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد ... ﻧﺸﺴﺘﻢ رو‬ ‫ﻟﺒﻪ ﺗﺨﺘﺶ: از اﯾﻦ ﺟﺎ ﻧﻤﯿﺮم اﻧﻘﺪر ﮐﻪ ﻓﺮﺻﺖ ﮐﻨﯽ ﺑﺎ ﺧﻮاﻫﺮت ﯾﻪ ﮐﻼم ﺣﺮف ﺑﺰﻧﯽ ...‬ ‫
- ﺑﺮادرت ﻧﺒﻮدم ...‬ ‫... ﻃﻌﻨﻪ ﻫﻢ اﮔﺮ ﻣﯿﺰد اﯾﻦ ﺳﯿﺎوش ... اﻣﺎ ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﺳﯿﺎ ﺑﻮد و دﻟﻢ ﺗﻨﮓ ... ﺧﯿﻠﯽ ﺗﻨﮓ ﺑﻮد ﺑﺮاي ﺻﺪاش ... ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﻫﻢ‬ ‫راﺿﯽ ﺑﻮدم ...‬ ‫
- ﺑﻮدي ﺑﻪ ﺧﺪا ...‬ ‫ﮐﺘﺶ رو رو ﻟﺒﻪ ﺻﻨﺪﻟﯽ ﮔﺬاﺷﺖ و ﮐﻼﻓﻪ ﻧﺸﺴﺖ رو ﺑﻪ روم . اﻣﺎ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻧﮑﺮد: ﻧﺒﻮدم ﮐﻪ اون ﮐﺎر رو ﮐﺮدي ...‬ ‫
- ﺑﻮدي ﮐﻪ اون ﮐﺎر رو ﮐﺮدم ... ﭼﺮا ﻫﯿﭻ ﮐﺪوﻣﺘﻮن ﺑﻪ ﻫﻢ ﺣﻖ ﻧﻤﯽ دﯾﺪ؟‬ ‫
- ﻻﺑﺪ ﺣﻘﯽ ﻧﺪاري ﮐﻪ ﻧﻤﯿﺪﯾﻢ ... ﻣﻦ ﮔﻠﯽ ﻧﯿﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﺒﺨﺸﻢ ﺑﮕﻢ ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ اﺣﺘﯿﺎج داﺷﺘﯽ ... ﻣﻦ ﺣﺎﻣﯽ ﻫﻢ ﻧﯿﺴﺘﻢ ﮐﻪ اﻧﻘﺪر‬ ‫دوﺳﺘﺖ داره ﮐﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﮐﻪ ﭘﯿﺪات ﮐﺮد ﺻﺤﯿﺢ و ﺳﺎﻟﻢ ﺑﺮاش ﺑﺲ ﺑﻮد ... ﻣﻦ ﺳﯿﺎم ... ﻫﻤﻮﻧﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺗﻤﺎم اﯾﻦ ﺳﺎﻟﻬﺎ ﭘﺸﺘﺖ ﺑﻮدم‬ ‫ﺑﺎﻫﺎت ﺑﻮدم ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﻫﺎﻣﻮن ... ﻋﻘﺪه ﻫﺎﻣﻮن و آرزوﻫﺎﻣﻮن رو ﺑﺎﻫﻢ ﻗﺴﻤﺖ ﮐﺮدﯾﻢ ...‬ ‫ﺑﻐﺾ ﮐﺮدم و ﺻﺪام ﻟﺮزﯾﺪ: ﺳﯿﺎ ﺑﻪ ﺧﺪا ﮐﻪ ﯾﺎدم ﻧﺮﻓﺘﻪ ... ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﻧﺨﻮاﺳﺘﻢ ﺧﻠﻮﺗﺖ رو ﺑﻬﻢ ﺑﺰﻧﻢ ...‬ ‫
- ﮔﺮﯾﻪ ﻧﮑﻦ ...‬ ‫
- ﺑﺮات ﻣﻬﻤﻪ؟ اﯾﻦ ﭼﻨﺪ روز ﻫﻤﺶ از دﻟﺘﻨﮕﯿﺖ ﺑﺎﻻ ﺑﺎل زدم؟ ﻧﺎ ﻣﺮد ﻣﻦ ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﺑﯿﺎم ﻣﻨﺖ ﮐﺸﯽ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﻗﻬﺮ ﻧﯿﺴﺘﻢ ... اون ﺟﻮري ﮐﻪ ﺗﻮدوﺳﺖ داري راﺑﻄﻪ ﻣﻮن از اﯾﻦ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﭘﯿﺶ ﺑﺮه دارم ﭘﯿﺶ ﻣﯿﺒﺮﻣﺶ ...‬ ‫اﯾﻦ ﺑﺎر ﺻﺪام ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻟﺮزﯾﺪ ﭼﻮن ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺑﻠﻨﺪ زدم زﯾﺮ ﮔﺮﯾﻪ ﺗﻌﺠﺐ ﮐﺮد و ﺑﻌﺪ از اﯾﻦ ﻫﻤﻪ وﻗﺖ ﻧﮕﺎم ﮐﺮد: ﮔﺮﯾﻪ ﻧﮑﻦ دﯾﻮوﻧﻪ ...‬ ‫
- ﭼﯽ ﻣﯿﮕﯽ ﻣﻦ ﺗﻮ رو ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ﻣﯿﻤﯿﺮم ... ﺳﯿﺎ ﻧﮕﻮ ... اﯾﻦ ﺟﻮري ﻧﮑﻦ ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫ﮐﻼﻓﻪ ﺷﺪ: ﺑﯽ ﺧﻮد ﮐﺮدي ... ﻏﻠﻂ ﮐﺮدي ﺑﯽ اﺟﺎزه ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪي رﻓﺘﯽ ﺑﯽ ﺧﺒﺮ رﻓﺘﯽ ... ﻫﺮ دردﯾﺖ ﮐﻪ ﺑﻮد ﺑﻬﻢ ﻣﯿﮕﻔﺘﯽ ... ﺣﻠﺶ‬ ‫ﻣﯿﮑﺮدم از دﺳﺘﻢ ﮐﺎري ﺑﺮ ﻧﻤﯿﻮﻣﺪ ﻻاﻗﻞ اﯾﻦ اﺗﺎق ﺗﺤﻮﯾﻞ ﺗﻮ ﺗﺎ ﻫﺮ وﻗﺖ ﺧﻮاﺳﺘﯽ ﺗﻮش ﻣﯿﻤﻮﻧﺪي ﻣﻦ ﺣﺮﻓﯽ داﺷﺘﻢ؟ ادﻋﺎي ﺧﻮاﻫﺮ‬ ‫ﺑﺮادرﯾﺖ ﻣﯿﺸﻪ؟ ﻣﻦ از ﻫﻤﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺷﮑﺴﺘﻢ اﯾﻦ وﺳﻂ ﻏﺮورم رو ﺑﺮدي زﯾﺮ ﺳﺌﻮال ...‬ ‫
- ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺎ آوﯾﺴﺎ راﺣﺖ ﺑﺎﺷﯽ ... ﻗﺎﻃﯽ ﮐﺮده ﺑﻮدم ﺗﻮ ﺷﺮاﯾﻂ ﺑﺪي ﺑﻮدم ...‬ ‫
- اﻧﻘﺪري ﺑﺮادري ﺑﻬﺖ ﺛﺎﺑﺖ ﮐﺮده ﺑﻮدم ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﺑﺪوﻧﯽ ﺗﺤﺖ ﻫﺮ ﺷﺮاﯾﻄﯽ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﺑﺮام ﻣﻬﻢ ﺗﺮ از ﺗﻮ ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫... ﮐﻤﯽ ﺻﺪاش رو آورد ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺗﺮ: ﺣﺘﯽ ﺧﻮاﻫﺮي ﮐﻪ از ﺧﻮن ﺧﻮدﻣﻪ ...‬ ‫اﺷﮑﺎم رو ﺑﺎ ﭘﺸﺖ دﺳﺖ ﭘﺎك ﮐﺮدم: اﺷﺘﺒﺎه ﮐﺮدم ... اوﻣﺪم ﻫﻤﯿﻦ رو ﺑﻬﺖ ﺑﮕﻢ ... ﺑﮕﻢ اﺷﺘﺒﺎه ﮐﺮدم ﻣﻦ ﺳﯿﺎ رو ﻣﯿﺨﻮام ﻫﻤﻮﻧﯽ‬ ‫ﮐﻪ ﺑﺎﻫﺎش ﺳﺎﻧﺪوﯾﭻ ﻓﻼﻓﻞ ﮔﺎز ﻣﯿﺰدم ... ﻫﻤﻮﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﻫﺎش آﻫﻨﮓ ﮔﻮش ﻣﯿﮑﺮدم ﺷﻌﺮ ﻣﯿﺨﻮﻧﺪم ﺑﺎ ﮐﻮﻟﻪ ﺗﻮ ﺻﻒ اﺗﻮﺑﻮس ﻣﯽ‬ ‫اﯾﺴﺘﺎدم ... ﺑﺰرگ ﺷﺪي ﺗﻮ ﭼﻨﺪ ﻣﺎه ﻣﻬﻨﺪس ﺷﺪي ... ﻋﺎﺷﻖ ﺷﺪي ... ﻣﻦ ﻣﻮﻧﺪم ﮐﻨﺎر ...‬ ‫ﮐﻤﯽ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ اوﻣﺪ ... اﺷﮑﻢ رو ﭘﺎك ﮐﺮدم و دﺳﺘﻢ رو آوردم ﺑﺎﻻ: ﻧﻪ ﺑﻪ ﺧﺪا ﮐﻪ ﺑﯽ اﻧﺼﺎف ﻧﯿﺴﺘﻢ ... وﻗﺖ ﮔﺬاﺷﺘﯽ ﺑﺮام ... ﻋﺸﻖ‬ ‫ﮔﺬاﺷﺘﯽ اﻣﺎ ﺳﯿﺎ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﯾﻬﻮ ﺧﯿﻠﯽ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﮐﺮد ... ﺧﯿﻠﯽ زﯾﺎد ﻣﻦ اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﯾﻬﻮﯾﯽ رو ﻫﻀﻢ ﻧﮑﺮدم. ﻣﻮﻧﺪ ﺳﺮ دﻟﻢ ﺷﺪ اون‬ ‫دل دردي ﮐﻪ دﯾﺪي ... ﺧﻮب ﭼﯽ ﮐﺎر ﮐﻨﻢ ﺗﻮ ﮐﻪ ﻣﯿﺪوﻧﯽ ﻣﻦ ﺗﻮ ﭘﺬﯾﺮﻓﺘﻦ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﭼﻪ ﻗﺪر ﮐﻨﺪم و ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ﭼﺮا ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ‬ ‫ﯾﻬﻮ ﻋﯿﻦ ﻃﻮﻓﺎن ﺗﻮ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﻦ اﺗﻔﺎق ﻣﯽ اﻓﺘﻪ ... ﺳﯿﺎ ﻣﻦ اﻧﻘﺪر ﺗﻮ اﯾﻦ اﺗﺎق ﻣﯿﺸﯿﻨﻢ ... اﻧﻘﺪر ﻣﯿﺮم و ﻣﯿﺎم ﺗﻮ دوﺑﺎره ﻣﺜﻞ ﻗﺒﻞ ﻧﮕﺎم‬ ‫ﮐﻨﯽ ... ﻣﻦ ﺑﯽ ﺗﻮ ﺑﯽ ﮐﺴﻢ ﺳﯿﺎ ...‬ ‫ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ اوﻣﺪ و ﻣﺤﮑﻢ ﺑﻐﻠﻢ ﮐﺮد و ﺣﺘﯽ ﺧﻮدم ﻫﻢ ﺗﻮ ﻣﯿﺰان ﮐﻮﻟﯽ ﺑﺎزي ﮐﻪ در آورده ﺑﻮدم ﻣﻮﻧﺪه ﺑﻮدم ...‬ ‫
- ﻣﻤﻮش ﻣﻦ ﺧﯿﻠﯽ دوﺳﺖ دارم ... ﺑﺎور ﮐﻦ داﺷﺘﻢ دﯾﻮﻧﻪ ﻣﯿﺸﺪم ... ا ... ﺑﺴﻪ دﯾﮕﻪ ﭼﺮا ﻋﯿﻦ اﯾﻦ ﺑﭽﻪ دﻣﺎﻏﻮ ﻫﺎ ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯿﮑﻨﯽ‬ ‫آﺧﻪ؟‬ ‫ازش ﻓﺎﺻﻠﻪ ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﺑﺎ ﻣﺸﺖ ﺑﻪ ﺳﯿﻨﻪ اش زدم: ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺪي ... داﺷﺘﻢ ﻣﯿﻤﺮدم ...‬ ‫
- ﺧﻮﺑﺖ ﺑﺸﻪ ﺗﻨﺒﯿﻪ ﻻزم ﺑﻮدي ... ﺑﯽ ﺧﻮد ﻫﻢ ﻧﻨﻪ ﻣﻦ ﻏﺮﯾﺒﻢ ﺑﺎزي در ﻧﯿﺎر ... آﻣﺎرت رو دارم ﭼﻪ ﻃﻮري دو رو ﺑﺮﺗﻦ ...‬ ‫دﺳﺘﻤﺎل ﮐﺎﻏﺬي رو ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﮔﺮﻓﺖ و ﻧﺸﺴﺘﻢ ﻟﺒﻪ ﺗﺨﺖ و ﻧﺸﺴﺖ رو ﺻﻨﺪﻟﯽ رو ﺑﻪ روش ...‬ ‫
- اي روزا ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﻫﺮ زﻣﺎﻧﯽ ﺑﻬﺖ اﺣﺘﯿﺎج دارم ...‬ ‫
- ﭘﺲ ﺑﮕﻮ ﺑﺮاي رﻓﻊ اﺣﺘﯿﺎج اوﻣﺪي ...‬ ‫ﺑﺮاق ﺷﺪم ﺗﻮ ﺻﻮرت ﻟﻮده اش‬ ‫دﺳﺘﺶ رو ﺑﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﺗﺴﻠﯿﻢ ﺑﺎﻻ آورد: ﺷﻮﺧﯽ ﮐﺮدم ﭼﻪ ﻣﻤﻮش ﺧﺸﻨﯽ ﺷﺪي ... از ﺑﺲ ﺑﺎ اون ﺑﺎﻧﺪ ﻣﺎﻓﯿﺎ ﮔﺸﺘﯽ ...‬ ‫ﺑﯿﻨﯿﻢ رو ﻣﺤﮑﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ: ﻣﺎﻓﯿﺎ ﮐﯿﻪ؟‬ ‫
- اون دﮐﺘﺮ اﻧﺘﻈﺎم ﻣﺨﻮف ... آﻗﺎ اﯾﻦ ﺑﻪ ﭼﻪ ﮐﺴﺎﯾﯽ ﮐﻪ زﻧﮓ ﻧﺰد اون ﺷﺐ ...‬ ‫
- ﺧﻮﺑﻪ ﺗﻮ ام ... دﯾﮕﻪ ﻧﻤﯿﺨﻮاد ﺷﻠﻮﻏﺶ ﮐﻨﯽ ...‬ ‫
- ﻧﻪ ﺑﻪ ﺟﻮن ﺳﯿﺎ ... اﻧﻘﺪري ﺗﺮﺳﯿﺪه ﺑﻮد و اﻧﻘﺪري ﺟﺪي ﺑﻮد ﮐﻪ ﻫﻤﻮن ازش ﺗﺮﺳﯿﺪه ﺑﻮدﯾﻢ ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫
- ﺳﯿﺎ ...‬ ‫
- ﺟﺎﻧﻢ ...‬ ‫
- اﮔﺮ ﺑﻬﺖ ﺑﮕﻢ اﯾﻦ آﻗﺎي ﻣﺎﻓﯿﺎ ... ازم ... ﯾﻌﻨﯽ ...‬ ‫
- ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎري ﮐﺮده؟!‬ ‫ﺳﺮم رو ﺑﺎ ﺷﺪت آرودم ﺑﺎﻻ ...‬ ‫
- ﮔﺮدﻧﺖ ﺷﮑﺴﺖ دﯾﻮوﻧﻪ ...‬ ‫
- آﺧﻪ ...‬ ‫دﮐﻤﻪ ﺑﺎﻻي ﭘﯿﺮاﻫﻨﺶ رو ﺑﺎز ﮐﺮد و ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻏﻤﮕﯿﻨﯽ زد: ﺣﺪس زدﻧﺶ ﺳﺨﺖ ﻧﺒﻮد ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ...‬ ‫
- وﻟﯽ ﻣﻦ ﻣﯿﺪوﻧﻢ دوﺳﺘﺶ داري ...‬ ‫ﺳﺮم رو ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻢ اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ رو زدن ﺑﻪ ﺳﯿﺎ ﺳﺨﺖ ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﻣﻤﻮش ﭼﺮا ﺳﺮت ﭘﺎﯾﯿﻨﻪ؟ رﻓﯿﻖ روزﻫﺎي ﮐﻮدﮐﯽ اﯾﻦ ﮐﻪ ﻋﺠﯿﺐ ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫
- ﺳﯿﺎوش ﻣﻦ ... ﮐﺎرم درﺳﺘﻪ ﻣﮕﻪ ﻧﻪ؟‬ ‫
- ﻣﻨﻄﻘﯽ ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﺑﺎ اون ﭘﯿﺶ زﻣﯿﻨﻪ ﺑﺎ اون ﻫﻤﻪ ﺗﻔﺎوت ﺑﺎ اون ﻫﻤﻪ اﺧﺘﻼﻓﺎت ﻃﺒﻘﺎﺗﯽ و ﺷﺎﯾﺪ ﺳﻠﯿﻘﻪ اي ﻧﻪ ... اﻣﺎ اﯾﻦ‬ ‫ﺟﺎ ﮐﺎره دﻟﻪ ... ﻣﻦ ﺑﻪ ﺣﺎﻣﯽ ﺧﯿﻠﯽ اﻋﺘﻘﺎد دارم اﻋﺘﻤﺎد دارم ... اون آدم اﻧﻘﺪر ﻓﮑﺮ ﮐﺮده اﻧﻘﺪر ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮده و اﻧﻘﺪر ﻣﺮد ﻫﺴﺖ ﮐﻪ‬ ‫اﮔﺮ اوﻣﺪه و ﮔﻔﺘﻪ راﻫﯽ رو ﺑﺎﻫﻢ ﺷﺮوع ﮐﻨﯿﻢ ﺣﺘﯽ دﺳﺖ اﻧﺪاز ﻫﺎش رو ﻫﻢ ﺳﻨﺠﯿﺪه ﺑﺎﺷﻪ ...‬ ‫اﺷﮑﺎت رو ﭘﺎك ﮐﻦ آﺑﺠﯽ ﮐﻮﭼﯿﮑﻪ ... دارم ﺷﻮﻫﺮت ﻣﯿﺪم ...‬ ‫... و ﻣﻦ ﭼﻪ ﻗﺪر ﻗﻠﺒﻢ ﻟﺮزﯾﺪ از ﺑﻐﻀﯽ ﮐﻪ داﺷﺖ وﻗﺘﯽ ﺑﻐﻠﻢ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: ﻣﯿﮑﺸﻤﺶ اﮔﺮ ﺧﻮاﻫﺮم رو اذﯾﺖ ﮐﻨﻪ ...‬ ‫
- ﮔﺮﯾﻪ ﮐﺮدي؟‬ ‫
- اول ﯾﻪ ﺳﻼم ﮐﻦ ...‬ ‫
- ﺳﻼم ... ﮔﺮﯾﻪ ﮐﺮدي؟‬ ‫ﺧﻨﺪه ام ﻣﯿﮕﺮﻓﺖ از اﯾﻦ ﻧﮕﺮاﻧﯽ ﻫﺎي ﭘﺎي ﺗﻠﻔﻨﺶ: ﭘﯿﺶ ﺳﯿﺎم ...‬ ‫ﯾﮑﻢ اﻧﮕﺎر ﺧﯿﺎﻟﺶ راﺣﺖ ﺗﺮ ﺷﺪ: ﺑﺎﻻﺧﺮه ﮐﻮﺗﺎه اوﻣﺪ؟‬ ‫
- ﺑﺮات ﭘﯿﻐﺎم ﻫﻢ داره ... ﮔﻔﺖ ﺑﮕﻢ ﺧﻮاﻫﺮم رو اذﯾﺖ ﮐﻨﯽ ﻣﯽ ﮐﺸﻤﺖ ...‬ ‫
- ﺑﮕﻮ ﺑﻬﺶ ﺧﯿﺎﻟﺖ راﺣﺖ ... ﺧﻮاﻫﺮت ﻋﺰﯾﺰه دل ﻣﻨﻪ و دﺳﺘﻢ اﻣﺎﻧﺖ ...‬ ‫
- ﺻﺪاي ﺗﻮ ﻫﻢ ﺧﺴﺘﻪ اﺳﺖ ...‬ ‫
- ﭘﺪرم ﺧﯿﻠﯽ ﺣﺎﻟﺶ ﺧﻮب ﻧﯿﺴﺖ ... دﮐﺘﺮش ﺗﻤﺎس ﮔﺮﻓﺖ دارم ﻣﯿﺮم ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ...‬ ‫
- ﻋﺰﯾﺰم ... اﻣﯿﺪوارم ﮐﻪ ﭼﯿﺰ ﺧﺎﺻﯽ ﻧﺒﺎﺷﻪ ... ﻣﯿﺨﻮاي ﺑﯿﺎم ﭘﯿﺸﺖ؟‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫
- ﻣﻦ ﻫﻤﯿﺸﻪ دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاد ﭘﯿﺸﻢ ﺑﺎﺷﯽ اﻣﺎ ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن اذﯾﺖ ﻣﯿﺸﯽ ... ﻣﺮاﻗﺐ ﺧﻮدت ﺑﺎش ... ﺷﺐ ﻫﻢ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺮ ﻧﮕﺮد ﺑﮕﻮ ﺑﯿﺎم‬ ‫ﺑﺒﺮﻣﺖ ﺧﻮﻧﻪ ...‬ ‫
- ﺗﻮ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻓﮑﺮ ﻧﮑﻦ ... ﮐﺎرت رو ﺑﮑﻦ ... ﻣﻦ اﻣﺸﺐ اﯾﻦ ﺟﺎ ﻣﯽ ﻣﻮﻧﻢ ...‬ ‫
- ﺑﻪ ﺳﯿﺎ ﺑﮕﻮ ﮐﺎري ﺑﻪ ﮐﺎر ﻧﺎﻣﺰد ﻣﻦ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ...‬ ‫... ﯾﻌﻨﯽ ﻗﺮار ﻫﺮ ﺑﺎر ﺑﺎ ﮐﻠﻤﻪ ﻧﺎﻣﺰد ﻣﻦ ﻫﻤﯿﻦ ﻗﺪر دﻟﻢ ﺑﻠﺮزه ...‬ ‫
- ﻣﺮاﻗﺐ ﺧﻮدت ﺑﺎش ﺣﺎﻣﯽ ...‬ ‫ﮐﻤﯽ ﻣﮑﺚ ﮐﺮد: ﺗﻮ ﻫﻢ ﻣﺮاﻗﺐ ﻋﺰﯾﺰ ﻣﻦ ﺑﺎش ...‬ ‫ﺳﺮش رو روي ﺑﺎزوم ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﮐﺮد و ﻣﻦ ﻋﺎﺷﻖ ﻟﺨﺘﯽ ﻣﻮﻫﺎش ﺑﻮدم ...‬ ‫
- ﺣﺎﻣﺪ ﻣﯿﺨﻮاد ﺑﺮاي ﻓﻨﺪق ﯾﻪ ﺑﺮادر ﺑﯿﺎره ...‬ ‫ﮐﻮﺷﺎ: ﻣﻦ ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻢ دﯾﮕﻪ اﺳﻢ ﺑﺮادرش رو ﻣﻦ ﻣﯿﺬارم ...‬ ‫
- ﻻﺑﺪ ﺑﺎدوم‬ ‫ﮐﻮﺷﺎ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺷﻮﺧﯽ ﻧﺴﺒﺘﺎ ﺧﻨﮏ ﻣﻦ رﯾﺰ ﺧﻨﺪﯾﺪ و ﻣﻦ ﻟﭙﺶ رو ﮔﺎز ﮔﺮﻓﺘﻢ و دادش در اوﻣﺪ ...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ: ﭘﺪرﺟﻮن اﺻﻼ ﺣﺎﻟﺶ ﺧﻮب ﻧﯿﺴﺖ ﺣﺎﻣﺪ اﻣﺮوز ﺧﯿﻠﯽ ﻧﮕﺮان ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﻧﯿﻮﺷﺎ ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﯽ ادﺑﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﭘﺪرت ﻣﯿﮕﯽ ﺣﺎﻣﺪ؟‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻬﻢ ﮐﺮد ﮐﻪ زﯾﺎدي ﺑﻪ ﻧﻈﺮم ﻏﻢ داﺷﺖ ﺧﻮب ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﺑﯿﻦ دوراﻫﯽ ﻋﺸﻖ و ﻧﻔﺮت ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﺮدي ه ﯾﻬﻮ ﺗﻮ‬ ‫زﻧﺪﮔﯿﺸﻮن ﭘﯿﺪاش ﺷﺪه ﺑﻮد ﮔﯿﺮ ﮐﺮده ﺑﻮدن ...‬ ‫ﮐﻮﺷﺎ: ﺧﻮدش ﮔﻔﺖ از اﯾﻨﮑﻪ ﺑﻬﺶ ﺑﮕﯿﻢ ﺣﺎﻣﺪ ﻧﺎراﺣﺖ ﻧﻤﯿﺸﻪ ...‬ ‫
- ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯿﮑﻨﻢ ﻋﻤﻮﺗﻮن ﺧﻮﺷﺶ ﺑﯿﺎد ...‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﻣﻮﺑﺎﯾﻠﻢ ﮐﺮدم دﯾﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد ﻧﺴﺒﺘﺎ ﺳﺎﻋﺖ ﺣﺪود ﻧﻪ ﺷﺐ ﺑﻮد و ﻫﯿﭻ ﮐﺪوﻣﺸﻮن ﺑﺮﻧﮕﺸﺘﻪ ﺑﻮدن ﺧﻮﻧﻪ ...‬ ‫ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﻫﻢ ﻫﻮل رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ...‬ ‫ﻓﺨﺮي ﺗﻘﻪ اي ﺑﻪ در زد: ﻫﻤﺮاز ﺧﺎﻧﻮم ﺷﺎم ﻧﻤﯿﺨﻮرﯾﺪ؟‬ ‫
- ﻧﻪ ﻓﺨﺮي ﺧﺎﻧﻮم ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﺻﺒﺮ ﮐﻨﻢ ﺑﻬﺘﺮ ﺑﺎﺷﻪ ...‬ ‫ﻓﺨﺮي ﺧﺎﻧﻮم ﮔﻮﺷﻪ ﭼﺸﻤﺶ رو ﭘﺎك ﮐﺮد و از اﺗﺎق ﺑﯿﺮون رﻓﺖ ﺧﻮب ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ﺗﻮ اﯾﻦ ﻧﺰدﯾﮏ ﭼﻬﻞ ﺳﺎل ﮐﻪ ﺧﺎﻧﺰاده اﯾﻦ ﺧﻮﻧﻪ‬ ‫اﺳﺖ اﻧﻘﺪر واﺑﺴﺘﻪ اﺳﺖ ﮐﻪ اﯾﻦ ﻣﺮﯾﻀﯽ ﻧﺎ اﻣﯿﺪ ﮐﻨﻨﺪه اﮐﺒﺮ ﺧﺎن داﻏﻮﻧﺶ ﮐﺮده ...‬ ‫ﺑﺎ ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪن در ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو ﻣﺤﮑﻢ ﺑﻐﻞ ﮐﺮدم و ﺑﺎز ﺑﺎﻫﻢ ﺗﻮي ﺗﺨﺖ دراز ﮐﺸﯿﺪﯾﻢ ... ﺑﺮاي ﺑﺎر ﺳﻮم ﺑﺎ ﮔﻮﺷﯽ ﺣﺎﻣﯽ ﺗﻤﺎس ﮔﺮﻓﺘﻢ‬ ‫و ﺑﺮ ﻧﺪاﺷﺖ واﻗﻌﺎ دﯾﮕﻪ داﺷﺘﻢ ﻧﮕﺮان ﻣﯿﺸﺪم ﮐﻪ ﺻﺪاي زﻧﮓ ﺗﻠﻔﻦ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﺑﻌﺪ ﺻﺪاي ﺑﻠﻨﺪ ﺟﯿﻎ زري ﺧﺎﻧﻮم و ﺻﺪاي‬ ‫ﺑﻠﻨﺪ ﮔﺮﯾﻪ ... دﻟﻢ ﻫﺮي رﯾﺨﺖ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮب ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﭼﻪ اﺗﻔﺎﻗﯽ اﻓﺘﺎده ... ﺑﭽﻪ ﻫﺎ وﺣﺸﺖ زده از روب ﺗﺨﺖ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪن‬ ‫...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫ﺑﺮ ﮔﺸﺘﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺸﻮن در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ داﺷﺘﻢ ﮐﻔﺸﻬﺎم رو ﻣﯿﭙﻮﺷﯿﺪم: ﺑﯿﺮون ﻧﻤﯽ ﯾﺎﯾﺪ ﺗﺎ ﺑﺒﯿﻨﻢ ﭼﯽ ﺷﺪه ...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ ﮐﻪ از ﺑﻐﺾ ﭼﻮﻧﻪ اش ﻣﯿﻠﺮزﯾﺪ و ﺑﻮﺳﯿﺪم: ﻫﻤﯿﻦ ﺟﺎ ﺑﺎﺷﯿﺪ ...‬ ‫ﺑﺎ ﺷﺘﺎب از ﭘﻠﻪ ﻫﺎ رﻓﺘﻢ ﭘﺎﯾﯿﻦ و ﺑﺎدﯾﺪن ﮔﺮﯾﻪ و زاري ﻓﺨﺮي ﺧﺎﻧﻮم و آب ﺗﻮي دﺳﺖ زري ﻓﻬﻤﯿﺪم ﭼﯽ ﺷﺪه ...‬ ‫ﻓﺨﺮي ﺑﺎ دﯾﺪﻧﻢ داغ دﻟﺶ ﺗﺎزه ﺷﺪ: ﻫﻤﺮاز ﺧﺎﻧﻮم ﺑﯿﺎ ... دﯾﺪ ﭼﯽ ﺷﺪ ... ﺑﺎورم ﻧﻤﯿﺸﻪ ...‬ ‫ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم و ﺑﻪ ﻋﮑﺲ ﺗﻤﺎم ﻗﺪر اﮐﺒﺮ ﺧﺎن روي دﯾﻮار ﺳﺮﺳﺮا ﻧﮕﺎﻫﯽ ﮐﺮدم و ﻗﻄﺮ اﺷﮏ ﻣﺰاﺣﻤﯽ از ﮔﻮﺷﻪ ﭼﺸﻤﻢ ﺳﺮازﯾﺮ‬ ‫ﺷﺪ ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﺎورم ﻧﻤﯿﺸﺪ اون ﻫﻤﻪ ﻗﺪرت و ﺟﺬﺑﻪ ﺣﺎﻻ ﻧﺒﺎﺷﻪ اون ﻫﻤﻪ اذﯾﺖ و اون ﻫﻤﻪ ﮐﺸﻤﮑﺶ و اون ﺻﺪاي رﻋﺐ اﻧﮕﯿﺰ‬ ‫ﻋﺼﺎش و اون ﭼﺸﻤﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﺑﻠﺪ ﻧﺒﻮدن ﺑﺨﻨﺪن و ﯾﺎ ﺷﺎد ﺑﺎﺷﻦ ...‬ ‫ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم و ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو دﯾﺪم ﮐﻪ از ﻧﺮد ﻫﺎ آوﯾﺰون ﺑﻮدن ﻫﺮ دوﺷﻮن ﮔﺮﯾﺎن ﺑﻮدن ﺧﻮب ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻋﺖ دﯾﮕﻪ اﯾﻨﺠﺎ‬ ‫ﭼﻪ ﻗﺸﻘﺮﻗﯽ راه ﻣﯿﻮﻓﺘﻪ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺸﻮن ﮐﮑﻪ داﺷﺖ اﺷﮏ ﻣﯽ رﯾﺨﺘﻦ دوﯾﺪم و ﻣﺤﮑﻢ ﺑﻐﻠﺸﻮن ﮐﺮدم ...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ ﮐﻪ ﻫﻖ ﻫﻖ ﻣﯿﮑﺮد: دروغ ﻣﯿﮕﻦ ﻧﻤﺮده ... ﻧﻤﺮده ﻣﮕﻪ ﻧﻪ؟‬ ‫ﮐﻮﺷﺎ ﺗﻮ ﺑﻐﻠﻢ ﻣﯿﻠﺮزﯾﺪ و ﻣﻦ ﻓﻘﻂ دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ اون ﻟﺤﻈﻪ ﭘﯿﺶ ﺣﺎﻣﯽ ﺑﺎﺷﻢ و ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو ﭼﯽ ﮐﺎر ﻣﯽ ﮐﺮدم ...‬ ‫اﻧﻘﺪر ﮔﺮﯾﻪ ﮐﺮده ﺑﻮدن ﮐﻪ وﻗﺘﯽ ﺳﺮﺷﻮن رﻓﺖ روي ﺑﺎﻟﺸﺖ و ﺧﻮاﺑﯿﺪن ﻫﻢ ﻫﻨﻮز ﺳﯿﻨﻪ ﺷﻮن ﻣﯿﻠﺮزﯾﺪ و ﻣﻦ ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﺮدم ﺑﺮاي‬ ‫ﺑﺎر ﭼﻨﺪم ﺑﻪ ﺗﻠﻔﻦ ﺣﺎﻣﯽ زﻧﮓ زدم ... دور ﺧﻮدم ﺗﻮ اﺗﺎق ﻣﯿﭽﺮﺧﯿﺪم و ﮔﻮﺷﻪ ﺷﺼﺘﻢ رو ﺑﻪ دﻫﻨﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم ... ﺣﺎﻻ ﮐﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ‬ ‫ﺧﻮاﺑﯿﺪه ﺑﻮدن ﻣﯿﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺑﺴﭙﺮﻣﺸﻮن ﺑﻪ ﮔﻠﻨﺎر و ﺑﺮم ﭘﯿﺸﺶ اﻟﺒﺘﻪ اﮔﺮ ﻣﯿﻔﻬﻤﯿﺪم اﺻﻼ ﮐﺠﺎﺳﺖ ...‬ ‫زﻧﮓ در ﺧﻮﻧﻪ ام ﺧﻮرد ﮔﻠﻨﺎر و ﺳﯿﺎ ﺑﻮدن ...‬ ‫
- ﮔﻠﯽ ﻫﺮ دوﺷﻮن ﺗﺮﺳﯿﺪن ﺗﻮ ﮐﻪ ﺷﺮاﯾﻄﺸﻮن رو ﻣﯿﺪوﻧﯽ اﮔﻪ ﻣﯿﺸﻪ ﻫﯽ ﺑﺮو ﺑﻬﺸﻮن ﺳﺮ ﺑﺰن ...‬ ‫ﺳﯿﺎ: ﮔﻠﯽ ﺣﻮاﺳﺶ ﻫﺴﺖ ﻣﻦ ﻣﯿﺮﺳﻮﻧﻤﺖ ...‬ ‫ﭘﺎﻧﭽﻮم رو روي ﭘﯿﺮاﻫﻦ ﻣﺸﮑﯿﻢ ﭘﻮﺷﯿﺪم و ﻣﻮﻫﺎم رو ﺟﻤﻊ ﮐﺮدم دﺳﺘﻢ ﯾﺦ ﮐﺮده ﺑﻮد ﻗﻠﺒﻢ ﻓﺸﺮده ﻣﯿﺸﺪ ﺧﻮب ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ از دﺳﺖ‬ ‫دادن ﯾﻌﻨﯽ ﭼﯽ ... ﻗﻠﺒﻢ ﺗﻨﺪ ﻣﯿﺰد و ﺣﺎﻟﺖ ﺗﻬﻮع داﺷﺘﻢ ...‬ ‫ﮔﻠﯽ ﻣﺎﻧﺘﻮش رو در آورد: ﻫﻤﺮاز ﺧﯿﺎﻟﺘﻮن راﺣﺖ ﻣﻦ اﯾﻨﺠﺎم ...‬ ‫ﮔﻮﻧﻪ اش رو ﻣﺤﮑﻢ ﺑﻮﺳﯿﺪم: آوردﻣﺸﻮن اﯾﻦ ﺟﺎ اﻻن اوﻧﺠﺎ ﻣﺤﺸﺮ ﮐﺒﺮي ﻣﯿﺸﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ زﯾﺮ دﺳﺖ و ﭘﺎ ﻣﯿﻤﻮﻧﻦ و اذﯾﺖ ﻣﯿﺸﻦ ...‬ ‫ﺳﯿﺎ ﺳﻮﯾﯿﭻ رو ﺗﻮ دﺳﺘﺶ ﭼﺮﺧﻮﻧﺪ و ﮐﻔﺸﺎش رو دوﺑﺎره ﭘﺎش ﮐﺮد و ﺳﺮي ﺑﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﺗﺎﺳﻒ ﺗﮑﻮن داد ...‬ ‫ﭘﺎﻫﺎم ﯾﺦ ﮐﺮده ﺑﻮد و ﺗﻮ ﺗﺎرﯾﮑﯽ ﺷﺐ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﻣﯿﺮﻓﺘﯿﻢ ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮدم ﺑﺎﯾﺪ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﺧﻮﻧﻪ رﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﻦ اﻣﺎ ﮐﺎر از‬ ‫ﻣﺤﮑﻢ ﮐﺎري ﻋﯿﺐ ﻧﻤﯿﮑﺮد ...‬ ‫ﺑﻐﺾ داﺷﺘﻢ ...‬ ‫ﺳﯿﺎ: ﻣﻤﻮش ﺣﺎﻟﺖ ﺧﻮب ﻧﯿﺴﺖ؟‬ ‫
- از اﯾﻦ ﺷﺒﻬﺎي ﻃﻮﻻﻧﯽ ﺑﻌﺪ از ﻣﺮگ ﻋﺰﯾﺰان ﻣﯿﺘﺮﺳﻢ ... ﻫﻤﻮﻧﯽ ﮐﻪ ﺻﺒﺢ ﻧﻤﯿﺸﻪ و ﺗﺎزه ﺻﺒﺤﺶ وﻗﺘﯽ از ﻟﺨﺘﯽ ﮔﺮﯾﻪ ﻫﺎي‬ ‫دﯾﺸﺐ ﺑﺎ ﺑﻮي ﺣﻠﻮا ﺑﯿﺪار ﻣﯿﺸﯽ ﻣﯿﺨﻮاي ﻓﮑﺮ ﮐﻨﯽ ﻫﻤﺶ ﯾﻪ دروغ ﻣﺤﺾ ﺑﻮده اﻣﺎ ﻧﻤﯿﺸﻪ ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫ﺳﯿﺎ دﺳﺘﻢ رو ﻣﺤﮑﻢ ﺗﻮي دﺳﺘﺶ ﮔﺮﻓﺖ: ﻫﻤﺮاز اﯾﻦ ﻣﺮد در ﺣﻘﺖ ﺧﯿﻠﯽ ...‬ ‫ﺗﻮ ﺣﺮﻓﺶ ﭘﺮﯾﺪم: ﻣﻦ اون روزﻫﺎ رو ﻫﻤﻮن ﺑﺎري ﮐﻪ ﺗﻮي ﺗﺨﺖ اون ﺟﻮر ﻋﺎﺟﺰ دﯾﺪﻣﺶ ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﺮدم ... ﺧﺪا ﺑﯿﺎﻣﺮزﺗﺶ ﻣﻦ‬ ‫اﻻن ﺑﻪ ﺣﺎﻣﯽ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﺷﺎﯾﺪ اﻧﺪازه ﻣﻦ اﻻن درﮐﺶ ﻧﮑﻨﻪ ﻣﻦ اﻻن ﻓﻘﻂ ﻣﯿﺨﻮام ﭘﯿﺸﺶ ﺑﺎﺷﻢ ...‬ ‫ﺳﯿﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﭘﺮ ﻣﻬﺮي زد: ﻣﯿﺪوﻧﯽ ﭼﻮن ﺗﻮ رو داره ﭼﻪ ﻗﺪر ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﻪ؟!‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺑﻪ ﺑﺮادراﻧﻪ ﻫﺎش زدم و ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم اون ﺳﺮدي وﺣﺸﺘﻨﺎﮐﯽ ﮐﻪ ﺗﻤﺎم ﺑﺪﻧﻢ رو ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد رو ﭘﻨﻬﺎن ﮐﻨﻢ ... ﻧﺰدﯾﮏ ﻫﺎي‬ ‫ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺑﻬﻢ زﻧﮓ زد ﺑﺎ زﻧﮓ اول ﮔﻮﺷﯽ رو ﺑﺮداﺷﺘﻢ ... ﺑﻐﺾ داﺷﺘﻢ و ﻧﻤﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ﺑﺮاي آروم ﮐﺮدن اون ﻣﺮد ﻣﻘﺘﺪر‬ ‫ﺑﺎﯾﺪ ﭼﯽ ﮐﺎر ﮐﻨﻢ ...‬ ‫
- اﻟﻮ ﺣﺎﻣﯽ ﺟﺎن ...‬ ‫
- ﺳﻼم ﻫﻤﺮاز ...‬ ‫... ﺻﺪاش داﻏﻮن ﺑﻮد و ﻣﻦ ﻧﻤﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﻣﺮدم ﮐﻢ آورده: ﺣﺎﻣﯽ ﻣﻦ ... ﻣﺘﺎﺳﻔﻢ ...‬ ‫ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﺸﯿﺪ و ﺷﺎﯾﺪ ﺳﻌﯽ ﮐﺮد اون ﺑﻐﺾ ﺧﻔﺘﻪ ﺗﻮي ﺻﺪاش رو ﻗﺎﯾﻢ ﮐﻨﻪ: ﻣﻤﻨﻮﻧﻢ ﻋﺰﯾﺰه دﻟﻢ ...‬ ‫از ﭘﺸﺖ ﺳﺮش ﺻﺪاي ﺑﻠﻨﺪ ﮔﺮﯾﻪ اوﻣﺪ ...‬ ‫
- ﺣﺎﻣﯽ ﺧﻮﻧﻪ اﯾﺪ؟‬ ‫
- آره ﻋﺰﯾﺰم ﻣﺮﺳﯽ ﮐﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو ﺑﺮدي ﭘﯿﺶ ﺧﻮدت ...‬ ‫
- ﻣﻦ دارم ﻣﯿﺎم ...‬ ‫
- ﻫﻤﺮاز ﻧﻪ ... اﯾﻦ ﺟﺎ اوﺿﺎع ﻧﺎﺟﻮره ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻪ ات ﺑﺎش ﻋﺰﯾﺰه دﻟﻢ اﯾﻦ ﺟﺎ ﺣﺎﻟﺖ ﺑﺪ ﻣﯿﺸﻪ ... ﻧﺼﻒ ﺷﺐ ﻫﻢ ﻫﺴﺖ ...‬ ‫ﺑﻐﻀﻢ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺑﻪ ﻗﻄﺮه اﺷﮏ ﺑﺮﯾﺰم ... ﺑﯿﻨﯿﻢ رو ﺑﺎﻻ ﮐﺸﯿﺪم ...‬ ‫
- ﮔﺮﯾﻪ ﻧﮑﻦ ﻫﻤﺮاز ... ﻣﻦ ﺑﺮم ﻋﺰﯾﺰم ... ﺣﺎﻟﻢ اﺻﻼ ﺧﻮب ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫
- ﻧﮕﺮان ﻣﻦ ﻧﺒﺎش دارم ﺑﺎ ﺳﯿﺎ ﻣﯿﺎم ...‬ ‫ﺧﻮاﺳﺖ ﭼﯿﺰي ﺑﮕﻪ ﮐﻪ ﺻﺪاي ﮔﺮﯾﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﺎدرش از ﭘﺸﺖ ﺳﺮش اوﻣﺪ: ﻣﻦ ﻗﻄﻊ ﮐﻨﻢ؟‬ ‫و ﻣﻦ ﺑﯽ ﻫﯿﭻ ﺣﺮﻓﯽ ﭼﺸﻤﺎم رو ﭘﺎك ﮐﺮدم و ﺗﺮﺳﺎن ﺑﻪ ﺳﯿﺎ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ...‬ ‫ﭘﺎﻫﺎم ﻧﺎي رﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺧﻮﻧﻪ اي ﮐﻪ ﺑﺮاي ﺑﺎر دوم ﺗﻮ اﯾﻦ ﭼﻬﺎر ﺳﺎل ﻣﺎﺗﻢ زده ﺷﺪه ﺑﻮد رو ﻧﺪاﺷﺖ ﻣﻦ ﺧﻮاﻫﺮم رو ﺗﻮ ﻫﻤﯿﻦ‬ ‫ﻋﻤﺎرت از دﺳﺖ دادم ﺳﯿﺎ ﺗﮑﯿﻪ داده ﺑﻮد ﺑﻪ ﻣﺎﺷﯿﻦ و ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮد ﺗﺎ ﺑﺮم داﺧﻞ.‬ ‫ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم رو ﻣﺤﮑﻢ ﺑﻐﻞ ﮐﺮدم ﺑﺮام ﻣﻬﻢ ﻧﺒﻮد ﮐﻪ از ﻧﻈﺮ ﺗﻤﻮم اوﻧﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ اﯾﻦ دوﺳﻪ ﺳﺎﻋﺖ اوﻧﺠﺎ ﺟﻤﻊ ﺷﺪه ﺑﻮدن ﺣﻀﻮرم‬ ‫ﺑﻪ ﺷﺪت ﻏﯿﺮ ﺿﺮوري ﺑﻮد اﻣﺎ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺣﺮﻣﺖ اون اﻧﮕﺸﺘﺮ دور ﮔﺮدﻧﻢ ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ﺑﻮدﻧﻢ اﯾﻨﺠﺎ ﺷﺎﯾﺪ از ﻫﻤﺸﻮن واﺟﺐ ﺗﺮ ﺑﻮد ...‬ ‫ﺑﻮﺳﯿﺪﻣﺶ: ﺗﺴﻠﯿﺖ ﻣﯿﮕﻢ ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ...‬ ‫ﺳﺮش رو ﺑﻪ ﮔﻮﺷﻢ ﻧﺰدﯾﮏ ﮐﺮد: ﺑﺮو ﭘﯽ ﺣﺎﻣﯽ ﺑﭽﻪ ام داﻏﻮﻧﻪ ﻫﻤﺮاز ... ﻫﯿﭽﯽ ﻫﻢ ﻧﻤﯿﮕﻪ ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫از ﭘﻠﻪ ﻫﺎ رﻓﺘﻢ ﺑﺎﻻ ﺻﺪاي رﻓﺖ و آﻣﺪ و ﮔﺮﯾﻪ از ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﯿﻮﻣﺪ ... ﭘﺎﻫﺎم ﻧﺎي رﻓﺘﻦ ﻧﺪاﺷﺖ و ﻣﻦ اﯾﻦ زﻣﺎﻧﻬﺎ ﺑﺪ ﺟﻮر ﺧﻮدم رو‬ ‫ﻣﯿﺒﺎﺧﺘﻢ ...‬ ‫ﭘﺎﻧﭽﻮم رو روي ﻣﺒﻞ ﺗﻮي راﻫﺮو رﻫﺎ ﮐﺮدم اﻣﺎ ﺷﺎﻟﻢ ﻫﻨﻮز دور ﮔﺮدﻧﻢ ﺑﻮد ﺗﺎرﯾﮑﯽ راﻫﺮو رو ﻧﻮري ﮐﻪ از زﯾﺮ اﺗﺎﻗﺶ ﺑﯿﺮون ﻣﯿﺰد‬ ‫ﻣﺜﻞ ﺗﯿﻎ ﻣﯿﺒﺮﯾﺪ ...‬ ‫ﺑﺪون در زدن در رو ﺑﺎز ﮐﺮدم اﺗﺎﻗﺶ ﭘﺮ از دود ﺳﯿﮕﺎر ﺑﻮد ... ﺳﺮش رو ﺑﯿﻦ دﺳﺘﺎش ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد و ﭘﺸﺖ ﻣﯿﺰ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد: روﯾﺎ ﮔﻔﺘﻢ‬ ‫ﮐﻪ ﻣﯿﺨﻮام ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎﺷﻢ ...‬ ‫... و ﻣﻦ دﻟﻢ ﺿﻌﻒ رﻓﺖ ﺑﺮاي اون ﺻﺪاي داﻏﻮن ﮐﺠﺎ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد اون ﻟﺤﻦ ﭘﺮ ﺗﺤﮑﻢ ﻫﻤﯿﺸﻪ؟‬ ‫ﯾﻪ ﻗﺪم ﺟﻠﻮﺗﺮ اوﻣﺪم و در رو ﭘﺸﺘﻢ ﺑﺴﺘﻢ ﺳﺮش رو ﺑﺎﻻ آورد و ﻣﻦ ﭼﺸﻤﺎي ﺳﺮخ و ﺧﺴﺘﻪ اش رو دﯾﺪم از دﯾﺪﻧﻢ ﺗﻌﺠﺐ ﮐﺮد:‬ ‫ﻫﻤﺮاز ...‬ ‫ﺑﻬﺶ ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪم و ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم اﺷﮑﻢ رو ﮐﻨﺎر ﺑﺰﻧﻢ: ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺗﻮ اﯾﻦ وﺿﻌﯿﺖ ﺗﻨﻬﺎت ﺑﺬارم ...‬ ‫رﻧﮕﺶ ﭘﺮﯾﺪه ﺑﻮد اﻣﺎ ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﮔﺮﯾﻪ ﻧﮑﺮده ... رﻓﺘﻢ ﭘﯿﺸﺶ دﺳﺘﻢ رو ﮔﺬاﺷﺘﻢ روي دﺳﺘﺶ ﮐﻪ ﻣﺸﺖ ﺷﺪه ﺑﻮد ...‬ ‫ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ اي ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر ﻣﻮﻧﺪ ﮐﻢ ﮐﻢ اون اﻧﻘﺒﺎض دﺳﺘﺶ از ﺑﯿﻦ رﻓﺖ و دﺳﺘﻢ رو ﻣﺤﮑﻢ ﺗﻮي دﺳﺘﺶ ﮔﺮﻓﺖ ...‬ ‫
- ﺑﺎورم ﻧﻤﯿﺸﻪ ﺗﺤﻮﯾﻞ ﺳﺮدﺧﻮﻧﻪ ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن دادﻣﺶ ﻫﻤﺮاز ...‬ ‫ﺑﻐﻀﻢ ﺗﺮﮐﯿﺪ و اﺷﮑﻢ ﺟﺎري ﺷﺪ: ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﺷﺎﯾﺪ ﺑﻬﺘﺮ از ﻣﻦ ﻧﻔﻬﻤﺪت ...‬ ‫ﺳﺮش رو ﺑﻪ ﭘﺸﺘﯽ ﺻﻨﺪﻟﯿﺶ ﺗﮑﯿﻪ داد: دارم ﺧﻔﻪ ﻣﯿﺸﻢ ... ﻣﺎﻣﺎﻧﻢ ﺧﻮﺑﻪ؟ ﺣﺎﻣﺪ ﮐﺠﺎ ﺑﻮد؟‬ ‫... ﺟﯿﮕﺮم ﺑﺮاش ﮐﺒﺎب ﺷﺪ ﮐﻪ ﺗﻮ اﯾﻦ ﺷﺮاﯾﻂ ﻫﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﺣﻮاﺳﺶ ﺑﻪ ﺑﻘﯿﻪ ﻣﯽ ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﺣﺎﻣﯽ ...‬ ‫ﭼﺸﻤﺎش ﻫﻨﻮز ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮد داﻏﻮن ﺗﺮ از ﻫﺮ وﻗﺘﯽ ﺟﻮاب داد: ﺟﺎن ﺣﺎﻣﯽ ... آﺧﻪ اﯾﻦ ﺳﺎﻋﺖ اوﻣﺪي ﻋﺰﯾﺰم ﺧﻮﻧﻪ ﻣﯿﻤﻮﻧﺪي ...‬ ‫
- ﺣﺎﻣﯽ ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﭘﯿﺸﺖ ﺑﺎﺷﻢ ... ﻣﮕﻪ ﻣﻦ ﻧﺎﻣﺰدت ﻧﯿﺴﺘﻢ؟‬ ‫ﭼﺸﻤﺎش رو ﻣﺎﻟﯿﺪ و آروم دﺳﺘﺶ رو دور ﮐﻤﺮم ﺣﻠﻘﻪ ﮐﺮد و ﻣﻦ رو ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺧﻮدش ﮐﺸﯿﺪ و ﺑﻐﻠﻢ ﮐﺮد: ﻫﺴﺘﯽ ﻋﺰﯾﺰم ... ﻋﺸﻘﻪ‬ ‫ﻫﻢ ﻫﺴﺘﯽ ... و ﻣﻦ ﭼﻪ ﻗﺪر ﺑﻬﺖ اﺣﺘﯿﺎج دارم ...‬ ‫ﺳﺮش رو ﺑﯿﻦ ﻣﻮﻫﺎم ﺑﺮد و ﻣﻦ ﻫﻤﺶ ﺗﻮ اﯾﻦ ﻓﮑﺮ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﭼﺮا ﮔﺮﯾﻪ ﻧﻤﯿﮑﻨﻪ ...‬ ‫
- ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻢ ﭘﯿﺸﺶ ﺑﻮدم ﻫﻤﺮاز ... ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻢ ...‬ ‫
- اون دوﺳﺘﺖ داﺷﺖ ﺑﻬﺖ اﻓﺘﺨﺎر ﻣﯽ ﮐﺮد ...‬ ‫
- 51 ﺳﺎل ﻧﺒﻮدم ﻫﻤﺮاز ... 51 ﺳﺎل ...‬ ‫
- ﺑﻪ ﺟﺎش ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﺎ اﻓﺘﺨﺎر از ﭘﺴﺮ دﮐﺘﺮش ﺣﺮف ﻣﯿﺰد ...‬ ‫ﻧﻔﺴﻬﺎش دﯾﮕﻪ اون ﺣﺎﻟﺖ ﺗﻨﺪ و ﻣﻘﻄﻌﯽ رو ﻧﺪاﺷﺖ ﮐﻤﯽ آروم ﺗﺮ ﻧﻔﺲ ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪ اﻧﮕﺎر ...‬ ‫
- ﻫﻤﻪ ﺑﺪﻧﻢ درد ﻣﯿﮑﻨﻪ ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫... ﻣﺮد ﻣﻦ ﻏﻢ داﺷﺖ و ﻣﻦ ﻣﻮﻧﺪه ﺑﻮدم ﭼﯽ ﮐﺎر ﮐﻨﻢ؟‬ ‫دﺳﺘﻢ رو ﻣﺤﮑﻢ دور ﮐﻤﺮش ﻣﺤﮑﻢ ﮐﺮدم اﺷﮑﻢ ﭼﮑﯿﺪ ... ﺳﺮش رو از ﺑﯿﻦ ﻣﻮﻫﺎم دور ﮐﺮد ﺻﺪاش دو رﮔﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد: ﮔﺮﯾﻪ ﻧﮑﻦ‬ ‫ﻫﻤﺮاز ... ﻫﺮ ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﺑﺸﻪ ﺗﻮ اﺷﮏ ﻧﺮﯾﺰ ﻋﺰﯾﺰم ...‬ ‫
- اي ﮐﺎش ﯾﮑﻢ اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﮐﻨﯽ ...‬ ‫ﭼﺸﻤﺎش رو ﻣﺎﻟﯿﺪ: ﻧﻤﯿﺸﻪ اﯾﻦ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﺎ اﯾﻨﺠﺎن ...‬ ‫
- ﻣﯽ ﺷﻪ ﯾﻪ ﺑﺎرم ﺑﻪ ﺣﺮف ﻣﻦ ﮔﻮش ﮐﻨﯽ ... ﻓﺮدا روز ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺨﺘﯿﻪ ﺣﺎﻣﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺨﺖ و ﻫﻤﻪ ﺑﻬﺖ اﺣﺘﯿﺎج دارن و ﺗﻮ ﻗﺒﻞ از‬ ‫ﻫﺮ ﭼﯿﺰ ﺑﻪ دو ﺳﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﺧﻮاب ﺣﺪاﻗﻞ ...‬ ‫ﺗﻮ آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ ﻗﺸﻘﺮﻗﯽ ﺑﻮد و ﺷﻠﻮﻏﯽ ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﺑﯽ اﻫﻤﯿﺖ ﺑﻪ ﻧﮕﺎﻫﺎي زﯾﺮ زﯾﺮﮐﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﻫﺎ ﮐﺎرم رو ﺑﮑﻨﻢ ... ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﻮدم ﮐﻪ‬ ‫ﺗﻮ ﯾﺨﭽﺎﻟﺸﻮن ﻗﺮﺻﯽ ﮐﻪ ﮔﻠﻨﺎر ﮔﻔﺖ ﺑﻮد ...‬ ‫ﺷﺎل ﺳﺮم رو ﺟﻠﻮﺗﺮ ﮐﺸﯿﺪم و ﺑﺎ ﯾﻪ ﻟﯿﻮان ﺑﺰرگ آب ﺑﻪ ﺳﻤﺖ اﺗﺎﻗﺶ رﻓﺘﻢ ...‬ ‫ﻫﻨﻮز ﭘﺸﺖ ﻣﯿﺰش ﺑﻮد ... دﺳﺘﺶ رو ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺗﺨﺖ دو ﻧﻔﺮه ﺳﻮرﻣﻪ اي رﻧﮕﺶ ﺑﺮدم ﮐﻪ ﺑﺎﻻش ﯾﻪ ﺗﺎﺑﻠﻮ ﺑﺰرگ از ﯾﮏ‬ ‫ﻋﺎﻟﻤﻪ ﻗﻄﺮه ﻫﺎي رﻧﮓ زرد ﺑﻮد ...‬ ‫ﻧﺸﺴﺖ روي ﺗﺨﺖ ﻟﺨﺖ و ﺑﯽ ﺣﺲ ﺑﻮد ﮐﺮواﺗﺶ رو ﺑﺎز ﮐﺮدم ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﯽ ﺟﻮن و ﺗﻠﺨﯽ زد ... ﻗﺮص رو ﺑﻪ ﻃﺮﻓﺶ ﮔﺮﻓﺘﻢ: اﯾﻦ رو‬ ‫ﺑﺨﻮر ﮐﻤﮑﺖ ﻣﯿﮑﻨﻪ ﺑﺨﻮاﺑﯽ ...‬ ‫ﻗﺮص رو از ﮐﻒ دﺳﺘﻢ ﮔﺮﻓﺖ و ﮐﻒ دﺳﺘﻢ رو آروم ﺑﻮﺳﯿﺪ: ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ دﮐﺘﺮ ﺷﺪي؟‬ ‫
- اي ﮐﺎش ﺑﺮاي اﯾﻦ ﺷﺮاﯾﻂ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﯾﺎ اي ﮐﺎش ﺗﻮ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﺗﺠﺮﺑﻪ اش ﻧﻤﯽ ﮐﺮدي ...‬ ‫ﭘﺘﻮ رو ﺑﺮاش زدم ﮐﻨﺎر دراز ﮐﺸﯿﺪ: ﺳﺮم داره ﻣﯿﺘﺮﮐﻪ ...‬ ‫ﮐﻨﺎرش ﻟﺒﻪ ﺗﺨﺖ ﻧﺸﺴﺘﻢ اﯾﻦ ﮐﻼﻓﮕﯿﺶ دﯾﻮوﻧﻪ ام ﻣﯿﮑﺮد: اﮔﻪ ﺑﺘﻮﻧﯽ ﺑﺨﻮاﺑﯽ رد ﻣﯿﺸﻪ ﮔﻠﻨﺎر ﮔﻔﺖ اﯾﻦ ﻗﺮﺻﺎ ﮐﻤﮑﺖ ﻣﯿﮑﻨﻪ ...‬ ‫
- ﻫﻤﺮاز ... ﺟﺎش اﻻن ﺧﻮﺑﻪ؟‬ ‫... ﻫﻤﻮن ﺳﺌﻮاﻟﯽ وﺣﺸﺘﻨﺎك ﺑﯽ ﺟﻮاب ...‬ ‫ﺑﻐﻀﻢ رو ﻗﻮرت دادم: اﻟﺒﺘﻪ ...‬ ‫
- ﻫﻤﺮاز ﺗﻮ ﺑﺨﺸﯿﺪﯾﺶ ﻣﮕﻪ ﻧﻪ؟ ﻫﻤﺮاز ﺑﺒﺨﺸﺶ ...‬ ‫ﻗﻠﺒﻢ ﻣﯿﻠﺮزﯾﺪ وﻗﺘﯽ اﯾﻦ ﻃﻮر ﻣﯿﮕﻔﺖ: ﻣﻦ از اﯾﺸﻮن ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻧﺎراﺣﺖ ﻧﺸﺪم ﺣﺎﻣﯽ ﮔﺬﺷﺘﻪ رﻓﺘﻪ ... ﻣﻦ ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ اﻻن ﺣﺎﻟﺸﻮن‬ ‫ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺑﻪ ... ﺧﯿﻠﯽ ﺑﻬﺘﺮ زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ اون دﺳﺘﮕﺎﻫﺎ وﺻﻞ ﺑﻮدن ...‬ ‫
- ﺗﻨﻬﺎ ﺷﺪم ... ﻣﻦ ﺧﯿﻠﯽ رو وﺟﻮدش ﺣﺴﺎب ﮐﺮده ﺑﻮدم ... ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم ...‬ ‫ﺣﺮﻓﺶ رو اداﻣﻪ ﻧﺪاد و ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﺸﯿﺪ و ﻣﻦ ﻓﻬﻤﯿﺪم ﻫﻤﻪ اﯾﻦ ﻧﻔﺲ ﻫﺎي ﻋﻤﯿﻖ ﺑﺮاي ﻓﺮو ﺧﻮردن اون ﺑﻐﺾ ﻟﻌﻨﺘﯿﻪ ... و‬ ‫ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ﭼﺮا ﮔﺮﯾﻪ ﻧﻤﯽ ﮐﺮد ...‬ ‫
- ﭘﺪرت ﻫﻢ ﻫﻤﯿﺸﻪ روي ﺗﻮ ﺣﺴﺎب ﻣﯿﮑﺮد ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫
- ﻋﺠﯿﺒﻪ ﻧﻪ ... اﻣﺮوز ﻓﺮدا ﺑﺎﯾﺪ ﺧﻮدم ﭘﺪر ﺑﺸﻢ اﻧﻘﺪر از ﻧﺒﻮدن ﭘﺪرم ﺗﺮﺳﯿﺪم ...‬ ‫... ﻣﺮد ﻣﻦ ﺗﺮﺳﯿﺪه ﺑﻮد ...‬ ‫دﺳﺘﻢ رو ﮐﻪ ﻫﯽ ﮐﻨﺘﺮل ﻣﯿﮑﺮدم رو رﻫﺎ ﮐﺮدم ... دﺳﺘﻢ رو ﺑﯿﻦ ﻣﻮﻫﺎش ﺑﺮدم ... آروم ﻣﻮﻫﺎي ﮐﻮﺗﺎﻫﺶ رو ﺑﯿﻦ اﻧﮕﺸﺘﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ اﯾﻦ‬ ‫ﻃﻮر ﭘﻮﺳﺖ ﺳﺮش رو ﻣﯿﺪﯾﺪم آروم دﺳﺘﻢ رو ﺣﺮﮐﺖ ﻣﯿﺪادم و ﻣﯿﺪﯾﺪم ﮐﻪ اﻧﻘﺒﺎض ﺑﺪﻧﺶ ﮐﻢ ﻣﯿﺸﻪ و اﻧﮕﺎر راﺣﺖ ﺗﺮ ﻧﻔﺲ ﻣﯽ‬ ‫ﮐﺸﻪ ...‬ ‫
- ﺣﺎﻣﯽ آدم ﻫﺮ ﺳﻨﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﺷﻪ ﺑﻪ ﺑﻮدن ﭘﺪر و ﻣﺎدرش ﻣﺤﺘﺎﺟﻪ ... ﻣﺎدرم رو ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺎك ﺳﭙﺮدﯾﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺨﺖ ﺑﻮد ﺑﺮام ﺗﺎ ﻣﺪﺗﻬﺎ‬ ‫ﻫﻀﻢ اون ﺻﺤﻨﻪ ﻫﺎ ﺳﺨﺖ ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﺧﺪا ... ﺗﻮ ﮐﻮﭼﻮﻟﻮي ﻣﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﺗﻨﻬﺎ و ﮐﻮﭼﯿﮏ ﺑﻮدي ... ﭼﯽ ﮐﺸﯿﺪي؟‬ ‫
- رﺑﻄﯽ ﺑﻪ ﺳﻦ آدم ﻧﺪاره ﺣﺎﻣﯽ ﻫﺮ ﻣﻮﻗﻌﯽ ﮐﻪ از دﺳﺘﺸﻮن ﺑﺪي اﻧﮕﺎر ﻫﻨﻮز ﺧﯿﻠﯽ زوده ...‬ ‫
- ﭼﺸﻤﺎش ﺑﺴﺘﻪ ﮐﻪ ﺷﺪ ﺑﺎﻻي ﺳﺮش ﺑﻮدم اون ﺻﺪاي ﺑﻮق وﺣﺸﺘﻨﺎك دﺳﺘﮕﺎه از ﺗﻮي ﮔﻮﺷﻢ ﻧﻤﯿﺮه ...‬ ‫... دﺳﺘﻬﺎم رو ﻧﻮازش ﮔﻮﻧﻪ ﺗﺮ روي ﻣﻮﻫﺎش ﮐﺸﯿﺪم ...‬ ‫
- ﺑﺮام ﺣﺮف ﺑﺰن ﻫﻤﺮاز ... ﻣﯿﺨﻮام ﺻﺪاي ﻗﺸﻨﮕﺖ ﺗﻮي ﮔﻮﺷﻢ ﺑﺎﺷﻪ ...‬ ‫ﻫﻤﻮن ﻃﻮر ﮐﻪ ﻣﻮﻫﺎش رو ﻧﻮازش ﻣﯿﮑﺮدم ﺑﯽ اﻋﺘﻨﺎ ﺑﻪ ﺻﺪاﻫﺎﯾﯽ ﮔﺎه و ﺑﯿﮕﺎه ﭘﺸﺖ در و ﺑﺎغ ...‬ ‫
- ﺻﺪا از ﭘﯿﺮاﻫﻨﻢ ﮔﺬﺷﺖ‬ ‫از ﺳﯿﻨﻪ ام ﮔﺬﺷﺖ‬ ‫از دﯾﻮار اﺗﺎﻗﻢ ﮔﺬﺷﺖ‬ ‫از ﻣﺤﻠﻪ ﻗﺪﯾﻤﯽ ﮔﺬﺷﺖ‬ ‫و ﮐﻮدﮐﯽ ام را ﻏﻤﮕﯿﻦ ﮐﺮد‬ ‫ﮐﻮدك ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ‬ ‫و ﻗﺎﯾﻖ ﮐﺎﻏﺬي را ﺑﺮ آب اﻧﺪاﺧﺖ‬ ‫او ﺟﻔﺖ را ﻧﻤﯿﻔﻬﻤﯿﺪ‬ ‫ﺳﻮار ﺷﺪ‬ ‫آﺑﻬﺎ ﺑﻪ آﯾﻨﺪه ﻣﯿﺮﻓﺘﻨﺪ‬ ‫ﻫﻤﯿﻦ ﺟﺎ دﺳﺖ ﺑﺮدم ﺑﻪ ﺷﻌﺮ‬ ‫و زﻣﺎن را ﻣﺜﻞ ﻧﺨﯽ ﻧﺎزك ﺑﯿﺮون ﮐﺸﯿﺪم‬ ‫از آن داﻧﻪ ﻫﺎي ﺗﺴﺒﯿﺢ رﯾﺨﺘﻨﺪ‬ ‫ﻣﻦ ... ﺗﻮ ...‬ ‫ﮐﻮدﮐﯽ ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫... ﻗﺎﯾﻖ ﮐﺎﻏﺬي‬ ‫ﻧﻮح ...‬ ‫... آﯾﻨﺪه‬ ‫ﺗﻮرا ﺑﺎ ﮐﻮدﮐﯽ ام ﺑﺮ ﻗﺎﯾﻖ ﮐﺎﻏﺬي ﺳﻮار ﮐﺮدم و ﺑﻌﺪ ﺑﺎ ﻧﻮح در اﻧﺘﻈﺎر ﻃﻮﻓﺎن ﻗﺪم زدﯾﻢ ...‬ ‫دﺳﺘﻢ رو آروم روي ﻧﺮﻣﯽ ﭘﻠﮑﺶ ﮐﺸﯿﺪم ﭼﺸﻤﺶ ﺣﺮﮐﺖ ﻧﻤﯿﮑﺮد و اﯾﻦ ﻧﺸﻮن ﻣﯿﺪاد ﮐﻪ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺧﻮاﺑﯿﺪه و ﻣﻦ ﭼﻪ ﻗﺪر دوﺳﺘﺶ‬ ‫داﺷﺘﻢ ...‬ ‫ﺑﯿﺮون اوﻣﺪم و ﺷﺎﻟﻢ رو دوﺑﺎره روي ﺳﺮم ﻣﺮﺗﺐ ﮐﺮدم ... ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﺑﯿﻦ اون ﺟﻤﺎﻋﺘﯽ ﮐﻪ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺑﻮدن ﭼﻪ ﻃﻮر ﻇﺎﻫﺮ ﺑﺸﻢ‬ ‫ﭘﺎﻧﭽﻮم رو ﺗﻮي دﺳﺘﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﮐﺎر رﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﺗﻪ راﻫﺮو روي ﻣﺒﻠﯽ ﮐﻪ رو ﺑﻪ روي ﭘﻨﺠﺮه ﺳﺮﺗﺎ‬ ‫ﺳﺮي رو ﺑﻪ ﺑﺎغ ﺑﻮد ﯾﻪ ﺳﺎﯾﻪ ﻫﺴﺖ ... ﮐﻤﯽ ﮐﻪ دﻗﺖ ﮐﺮدم اﯾﻦ آدم ﺗﻮي ﺗﺎرﯾﮑﯽ ﺣﺎﻣﺪ ﺑﻮد ...‬ ‫ﭘﺎﻫﺎم ﻧﺎ ﺧﻮد آﮔﺎه ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ رﻓﺖ ... اون ﺧﻠﻮت ﺗﯿﺮه رﻧﮓ و ﺣﺮﮐﺖ ﺷﻮﻧﻪ ﻫﺎش ﺗﻮ ﺗﺎرﯾﮏ و روﺷﻦ اﯾﻦ ﺧﻮﻧﻪ ﻋﺰادار ﺣﺲ‬ ‫ﻋﺠﯿﺒﯽ از ﯾﻪ ﺗﺮﺣﻢ ﻋﻤﯿﻖ ﺑﺮام اﯾﺠﺎد ﮐﺮد ...‬ ‫ﺑﻬﺶ ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪم اﻣﺸﺐ ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﻫﺮ وﻗﺖ دﯾﮕﻪ اي ﺑﻪ ﻧﻈﺮم ﻻﻏﺮ ﻣﯿﺮﺳﯿﺪ ...‬ ‫ﭘﺸﺖ ﺳﺮش رو ﻫﻢ ﻧﮕﺎه ﻧﮑﺮد اﻣﺎ ﺻﺪاي ﺧﺶ دارش ﮐﻪ ﻧﺸﺎن از ﮔﺮﯾﻪ اش ﺑﻮد رو ﺷﻨﯿﺪم: ﺧﻮاﺑﯿﺪ؟‬ ‫روي ﻣﺒﻞ ﮐﻨﺎرش ﻧﺸﺴﺘﻢ و ﺑﻪ ﻧﯿﻢ رخ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺧﻮاﻫﺮم ﻋﺎﺷﻘﺶ ﺑﻮد ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم و اﻋﺘﺮاف ﮐﺮدم ﮐﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣﺮد ﺧﻮش ﻗﯿﺎﻓﻪ‬ ‫اي ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﺧﻮاﺑﯿﺪ ... ﺣﺎﻟﺶ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮب ﻧﺒﻮد

ادامه دارد....

[sober]

قسمت بیست و پنجم
..‬ ‫دﺳﺘﺎش رو روي زاﻧﻮﻫﺎش ﮔﺬاﺷﺖ ﭘﺎﻫﺎش رو ﺗﻨﺪ ﺗﻨﺪ و ﻋﺼﺒﯽ ﺗﮑﻮن ﻣﯽ داد: اﮔﺮ ﺑﺎ رﻫﺎ ﻣﻮﻧﺪه ﺑﻮدم ﺑﻪ ﻧﻈﺮت ﻣﯿﺘﻮﻧﺴﺖ آروﻣﻢ‬ ‫ﮐﻨﻪ؟‬ ‫... دﺳﺘﻢ رو روي ﺣﻠﻘﻪ اي ﮐﻪ از ﮔﺮدﻧﻢ آوﯾﺰون ﺑﻮد ﮔﺬاﺷﺘﻢ و ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﺸﯿﺪم: ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ...‬ ‫
- ﺑﺎورم ﻧﻤﯿﺸﻪ اون دﺧﺘﺮي ﮐﻪ ﺑﺎ ﻣﻮﻫﺎش ﻣﻮﺷﯽ ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻪ ﻣﺎدر رﻫﺎ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﻗﺮاره ﺑﺸﻪ زن دادﺷﻢ ...‬ ‫ﺳﺮم رو ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻢ و ﺣﺮﻓﯽ ﻧﺰدم اﺷﺎره ﻣﺴﺘﻘﯿﻤﺶ ﮐﻤﯽ ﺑﺎﻋﺚ ﺧﺠﺎﻟﺘﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﺳﺮت رو ﺑﺎﻻ ﺑﮕﯿﺮ ... اوﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺳﺮش ﺗﺎ آﺧﺮ ﻋﻤﺮش ﭼﺴﺒﯿﺪه ﺑﻪ ﺳﯿﻨﻪ اش ﺑﺎﺷﻪ ﻣﻨﻢ ... ﻣﻨﯽ ﮐﻪ زﻧﻢ ﻧﯿﺴﺖ ﺗﺎ آروﻣﻢ ﮐﻨﻪ‬ ‫... ﻣﻨﯽ ﮐﻪ اﻻن ﻣﯿﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺗﻮ اﯾﻦ ﺧﻮﻧﻪ ﺣﺮﻣﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ... ﻻ اﻗﻞ ﭘﯿﺶ ﺗﻮ ...‬ ‫... ﺷﻮﻧﻪ ﻫﺎش از ﮔﺮﯾﻪ ﺑﺎر دﯾﮕﻪ ﻟﺮزﯾﺪ: ﭘﺪرم ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﻦ ﻣﺮد ﻫﻤﺮاز ... ﻣﻦ اﺣﻤﻖ ﺣﺘﯽ ﺑﺮﮔﺸﺘﻨﻢ ﻫﻢ ﺑﺮاي اون ﭘﺪر زﺟﺮ ﺑﻮد ...‬ ‫ﮔﻠﻮم ﺧﺸﮏ ﺷﺪه ﺑﻮد ﭼﻪ ﻣﯿﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺑﮑﻨﻢ در ﻣﻘﺎﺑﻞ اﯾﻦ آدم رﻗﺖ اﻧﮕﯿﺰ: اﯾﻦ ﻃﻮر ﻧﯿﺴﺖ اﯾﻦ ﺟﺎ ﮐﺴﯽ از ﺷﻤﺎ ﻣﺘﻨﻔﺮ ﻧﺒﻮد ...‬ ‫زﯾﺮ ﭼﺸﻤﯽ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد: ﻣﯽ دوﻧﻢ ﭼﻪ ﻗﺪر روﺣﺖ ﺑﺰرﮔﻪ داري ﺳﻌﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ ﺣﺎل ﺑﺪ ﯾﻪ ﺑﺎزﻧﺪه رو ﺧﻮب ﮐﻨﯽ ... ﺑﺮاي ﺑﭽﻪ ﻫﺎم ﺗﺎ‬ ‫آﺧﺮ ﻋﻤﺮم ﺣﺎﻣﺪم ... ﺑﺮاي ﻟﺒﺎس دﺧﺘﺮم ﺑﺎﯾﺪ از ﻋﻤﻮش اﺟﺎزه ﺑﮕﯿﺮم ﭼﻮن ﺣﻘﯽ در ﻣﻘﺎﺑﻠﺸﻮن ﻧﺪارم ... زﻧﻢ ﻣﯿﺘﻮﻧﺴﺖ اﯾﻦ ﺟﺎ ﺑﺎﺷﻪ‬ ‫ﺑﻐﻠﻢ ﮐﻨﻪ ... ﮐﻨﺎرم ﺑﺎﺷﻪ وﻟﯽ ﺗﻨﻬﺎ م و ﺑﺮاي ﻓﺮار از ﭘﭻ ﭘﭻ ﻫﺎي دﯾﮕﺮان اﯾﻦ ﺟﺎ ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫ﻣﺎﻧﺘﻮم ﮐﻪ روي زاﻧﻮم ﺑﻮد رو ﻣﺤﮑﻢ ﺗﻮي دﺳﺘﻢ ﻣﭽﺎﻟﻪ ﮐﺮدم: ﭘﺪرﺗﻮن ﻣﻄﻤﺌﻨﺎ دوﺳﺖ ﻧﺪاره ﺷﻤﺎ رو اﯾﻦ ﺷﮑﻠﯽ ﺑﺒﯿﻨﻪ ...‬ ‫
- ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﻣﺎدر ﺗﻮ اﻣﺎ روﺣﺶ اﻻن ﺑﯿﺸﺘﺮ آروم ﺷﺪه ...‬ ‫ﮐﻤﯽ اﺧﻢ ﮐﺮدم: ﻣﺎدر ﻣﻦ ﻫﺮ ﮔﺰ اﻧﻘﺪر ﭘﺮ از ﺗﻨﻔﺮ ﻧﺒﻮد ...‬ ‫
- ﭼﻪ ﻃﻮر ﻧﺒﻮد؟ ﻣﻦ دﺧﺘﺮش رو ﺑﺪ ﺑﺨﺖ ﮐﺮدم و اﻻن دارم ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺑﺨﻮاد ﮐﺎر ﻣﻦ رو ﺑﺎ دﺧﺘﺮم ﺑﮑﻨﻪ ﺧﺮﺧﺮه اش‬ ‫رو ﻣﯽ ﺟﻮم ...‬ ‫ﻣﺸﺖ دﺳﺘﻢ رو ﺑﺎز ﮐﺮدم: ﺑﻪ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ اﻋﺘﻘﺎد داري؟‬ ‫
- ﺧﯿﻠﯽ روزﻫﺎﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﭼﯿﺰي اﻋﺘﻘﺎد ﻧﺪارم ﺟﺰ اﺷﺘﺒﺎﻫﺎت ﺧﻮدم ...‬ ‫
- ﻣﻨﻢ ﻫﻢ زﯾﺎد ﺑﻪ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ اﻋﺘﻘﺎدي ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﻧﺪارم ... ﺗﺼﻤﯿﻤﺎت ﺧﻮد ﻣﺎﺳﺖ ﮐﻪ زﻧﺪﮔﯿﻤﻮن رو ﻣﯿﺴﺎزه ﺧﻮدﻣﻮن ﺗﺎ‬ ‫ﺣﺪودي از راه زﻧﺪﮔﯿﻤﻮن رو اﻧﺘﺨﺎب ﻣﯿﮑﻨﯿﻢ ... اﻣﺎ ﺗﺎ ﺣﺪودي ... ﺷﺎﯾﺪ واﻗﻌﺎ ﺧﻮاﻫﺮ ﻣﻦ زن ﺧﻮﺑﯽ ﺑﺮاﺗﻮن ﻧﺒﻮد ﺣﺎﻣﺪ ... ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻫﻢ‬ ‫ﮐﻢ ﮐﻢ ﺣﻀﻮرﺗﻮن رو ﻣﯿﭙﺬﯾﺮن ...‬ ‫
- ﭘﺪرم ...‬ ‫
- اﯾﺸﻮن ﻫﻢ ﺷﻤﺎ رو ﺑﺴﯿﺎر دوﺳﺖ داﺷﺘﻦ ...‬ ‫
- ﮐﺎش ﺑﻬﻢ ﻧﺸﻮن داده ﺑﻮد اﯾﻦ دوﺳﺖ داﺷﺘﻦ رو ... ﮐﺎش ﻣﻦ ﺗﻮﻧﺴﺘﻪ ﺑﻮدم درﺳﺖ ﺑﺎﻫﺎش ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻢ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﮐﻤﺮش از‬ ‫ﺧﻄﺎﻫﺎي ﻣﻦ راﺳﺖ ﻧﺸﺪ ﻫﻤﺮاز ...‬ ‫
- ﻧﯿﺎز ﺑﻪ ﺧﻮاب دارﯾﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﯿﺪ ...‬ ‫از ﺗﻮي ﺟﯿﺒﻢ ﺑﺎﻗﯽ ﻣﺎﻧﺪه ﻗﺮﺻﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺣﺎﻣﯽ داده ﺑﻮدم رو در آوردم از ﻟﻔﺎ ﻓﻪ اش ﺧﺎرج ﮐﺮدم: زﻧﺪﮔﯽ ﻫﻨﻮز اداﻣﻪ داره ﺧﯿﻠﯽ وﻗﺘﻬﺎ‬ ‫دﺳﺖ اﻧﺪازﻫﺎ اﻧﻘﺪر ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯿﺎن ﮐﻪ ﻫﺮ ﮔﺰ ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﯿﻢ ﺑﺘﻮﻧﯿﻢ ردﺷﻮن ﮐﻨﯿﻢ اﻣﺎ رد ﻣﯿﮑﻨﯿﻢ ... اﻻن دو ﺗﺎ ﺑﭽﻪ ﺗﻮ اﯾﻦ دﻧﯿﺎ‬ ‫ﻫﺴﺘﻦ ﮐﻪ ﺑﻬﺘﻮن اﺣﺘﯿﺎج دارن و از ﻫﻤﻪ ﻣﻬﻢ ﺗﺮ ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زد: ﺣﺎﻣﯽ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﻣﯿﺸﻪ ... دوﺳﺘﺶ داري؟‬ ‫ﻟﻔﺎﻓﻪ ﻗﺮص رو ﺗﻮي ﺟﯿﺒﻢ ﮔﺬاﺷﺘﻢ ... ﺧﺠﺎﻟﺖ ﮐﺸﯿﺪه ﺑﻮدم اﯾﻦ ﺳﻮال ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﻣﻌﺬﺑﻢ ﮐﺮده ﺑﻮد ...‬ ‫
- دوﺳﺘﺶ داﺷﺘﻪ ﺑﺎش ﻫﻤﺮاز ... ﺗﻮ ﺗﻨﻬﺎ ﭼﯿﺰي ﻫﺴﺘﯽ ﮐﻪ ﺣﺎﻣﯽ ﺑﺮاي ﺧﻮدش ﺧﻮاﺳﺘﻪ ... ﺷﻐﻠﺶ رﺷﺘﻪ ﺗﺤﺼﯿﻠﯿﺶ ... ﻫﻤﻪ اﯾﻨﻬﺎ‬ ‫ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﻫﺎي دﯾﮕﺮاﻧﻪ ... اﯾﻦ ﭘﻮﺳﺘﻪ ﺳﻔﺖ و ﺧﺸﮑﺶ ﻫﻢ ﺣﺎﺻﻞ ﺗﺮﺑﯿﺖ ﭘﺪرم ... ﺗﻮ ﺗﻨﻬﺎ داﺷﺘﺸﯽ ...‬ ‫ﮔﻮش ﺗﺎ ﮔﻮش آدم ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم روي ﻣﺒﻞ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﺧﺴﺘﮕﯽ از ﺳﺮﺗﺎ ﭘﺎش ﻣﯿﺮﯾﺨﺖ ... ﺣﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﻧﺒﻮد ﻣﻦ ﺗﻮ اﯾﻦ‬ ‫ﺟﻤﻊ اﺣﺴﺎس ﺑﺪي داﺷﺘﻢ ...‬ ‫روﯾﺎ از دور ﻣﻦ رو دﯾﺪ و ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ اوﻣﺪ و دﺳﺘﺶ رو زﯾﺮ ﻧﮕﺎه ﯾﻪ ﺟﻤﻌﯿﺘﯽ روي ﮐﻤﺮم ﮔﺬاﺷﺖ و ﺑﻪ ﮔﻮﺷﻪ اي ﻫﺪاﯾﺖ ﮐﺮد: ﺣﺎﻟﺶ‬ ‫ﺧﻮﺑﻪ؟‬ ‫
- ﺧﯿﻠﯽ ﻧﻪ ... ﮔﺮﯾﻪ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻪ ﯾﮑﻢ ﺧﺎﻟﯽ ﺑﺸﻪ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- ﻏﺪ ﺗﺮ از اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎﺳﺖ ...‬ ‫
- ﺣﺎﻣﺪ ﻫﻢ ﺧﻮب ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫
- دﯾﺪﻣﺶ ﺗﻨﻬﺎﯾﯿﺶ دﯾﻮوﻧﻪ ام ﻣﯿﮑﻨﻪ ...‬ ‫
- ﺑﻬﺶ ﻗﺮص دادم رﻓﺖ ﮐﻪ ﺑﺨﻮاﺑﻪ ...‬ ‫
- ﺧﻮاﺑﯿﺪ؟‬ ‫
- ﻣﻦ ﮐﻪ ﺗﻮ اﺗﺎق ﺣﺎﻣﺪ ﻧﻤﯿﺮم‬ ‫
- آخ آخ اﮔﻪ ﺑﺮي ﺣﺎﻣﯽ ﻣﯽ ﮐﺸﺘﺖ ...‬ ‫از ﻟﺤﻦ ﻟﻮده اش ﺧﻨﺪه ام ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد: ﻧﺨﻨﺪون ﻣﻨﻮ اﯾﻦ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﻫﻤﯿﻦ ﺟﻮرﯾﺶ ﻫﻢ ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﻦ ﺑﻮدن ﻣﻦ رو اﯾﻨﺠﺎ ﻫﻀﻢ ﮐﻨﻦ ...‬ ‫
- ﺑﯽ ﺧﻮد ... ﻫﯿﭻ ﮐﺲ اﻧﺪازه ﺗﻮ اﻻن اﯾﻦ ﺟﺎ ﻣﺤﻖ ﻧﯿﺴﺖ ﻋﺮوس ﺧﺎﻧﺪان اﻧﺘﻈﺎم ...‬ ‫ﺑﻪ اﺑﺮوي ﺑﺎﻻ رﻓﺘﻪ اش ﻧﮕﺎﻫﯽ اﻧﺪاﺧﺘﻢ: ﻣﯿﺒﯿﻨﻢ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻪ داﻣﺎد ﻋﺮوﺳﯽ اﻣﺎ ﺗﻮ ﮐﻮﭼﻪ ﻋﺮوس ﺧﺒﺮي ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫دﺳﺘﺶ رو ﻣﺤﮑﻢ ﮔﺬاﺷﺖ رو دﻫﻨﺶ: ﻓﻌﻼ ﮐﻪ ﺧﻮﻧﻪ داﻣﺎد ﻫﻢ اﺷﮏ و آﻫﺎي ﯾﻪ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﻣﺘﻈﺎﻫﺮه ... ﺗﻨﻬﺎ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ واﻗﻌﺎ ﻧﺎراﺣﺖ‬ ‫ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم و ﺧﻮاﻫﺮﻫﺎي اﮐﺒﺮ ﺧﺎن ﻫﺴﺘﻦ ﺑﻘﯿﻪ اﯾﻦ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﮐﻪ ﻣﯿﺒﯿﻨﯽ ﯾﻪ ﺟﻮراﯾﯽ ﺟﯿﺮه ﺧﻮار اﯾﻦ ﺧﺎﻧﻮاده ان ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﺑﻬﺘﺮه ﺑﺮم ﺧﯿﻠﯽ دارم ﺗﻮﺟﻪ ﺟﻠﺐ ﻣﯿﮑﻨﻢ ...‬ ‫
- ﻣﯽ رﺳﻮﻧﻤﺖ ﻣﻨﻢ دارم ﻣﯿﺮم ﺧﻮﻧﻪ ...‬ ‫
- دﯾﺸﺐ ﭼﻪ ﻃﻮري رﻓﺘﯽ ﺧﻮﻧﻪ؟‬ ‫
- روﯾﺎ ﺑﺎ راﻧﻨﺪه ﺷﻮن ﻣﻦ رو رﺳﻮﻧﺪن ﻫﻨﻮز ﺳﺮت درد ﻣﯿﮑﻨﻪ؟‬ ‫اﯾﻦ رو ﭘﺮﺳﯿﺪم و ﺗﻮ آﯾﻨﻪ ﺑﻪ ﺧﻮدم ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم و ﺷﺎﻟﻢ رو ﻣﺮﺗﺐ ﮐﺮدم ...‬ ‫
- ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ... ﺻﺒﺢ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺑﻮي ﺣﻠﻮا ﺑﯿﺪار ﺷﺪم دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﯾﻪ ﺧﯿﺎل ﺗﻠﺨﻪ ﻧﻪ واﻗﻌﯿﺖ ...‬ ‫
- واﻗﻌﯿﺖ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺗﻠﺦ ﺗﺮه ...‬ ‫ﺻﺪاش داﻏﻮن ﺗﺮ ﺷﺪ: دارم ﻣﯿﺮم ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺗﺤﻮﯾﻠﺶ ﺑﮕﯿﺮم ...‬ ‫
- ﻣﻨﻢ دارم ﺣﺎﺿﺮ ﻣﯿﺸﻢ ...‬ ‫
- ﻫﻤﺮاز ازت ﯾﻪ ﺧﻮاﻫﺶ ﻋﺎﺟﺰاﻧﻪ دارم ...‬ ‫
- ﺟﺎﻧﻢ؟‬ ‫
- ﻣﯽ ﺷﻪ ﻧﯿﺎي؟‬ ‫دﺳﺘﻢ ﺑﯿﻦ راه ﺑﺮاي ﺑﺮداﺷﺘﻦ ﮐﯿﻔﻢ ﺧﺸﮏ ﺷﺪ: ﭼﺮا؟‬ ‫
- ﻣﯿﺪوﻧﻢ اون ﺟﺎ ﺧﺎﻃﺮاﺗﯽ ﮐﻪ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺑﺮات ﺗﺪاﻋﯽ ﻣﯿﺸﻪ ... ﻋﺴﻠﻢ ﻣﻦ ﺧﯿﻠﯽ داﻏﻮﻧﻢ ... ﻧﻤﯽ ﺷﻪ ﮐﻪ ﺣﻮاﺳﻢ ﺑﻬﺖ ﺑﺎﺷﻪ ... ﺑﭽﻪ ﻫﺎ‬ ‫ﻫﻢ ﭘﯿﺶ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﻦ ﺧﯿﺎﻟﻢ از ﻫﻤﻪ ﺟﻤﻊ ﺗﺮه ...‬ ‫
- وﻟﯽ ﺗﻮ اﯾﻦ روز ﺳﺨﺖ ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﭘﯿﺸﺖ ﺑﺎﺷﻢ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫... ﺑﺎﯾﺪ رو ﺑﺎ ﺗﺤﮑﻢ زﯾﺎدي ﮐﺮدم ...‬ ‫
- ﺗﻮ ﭘﯿﺸﻤﯽ ﻋﺰﯾﺰم ... ﻫﺮ وﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﺧﯿﺎﻟﻢ از اﯾﻦ ﮐﻪ ﺟﺎت ﺧﻮﺑﻪ راﺣﺖ ﺑﺎﺷﻪ ﺣﺎﻟﻢ ﺑﻬﺘﺮه ... ﺧﻮﻧﻪ ﺑﺎش ...‬ ‫... ﮔﻮﺷﯽ رو ﻗﻄﻊ ﮐﺮدم ... ﻣﻮﺑﺎﯾﻞ رو ﻣﺤﮑﻢ ﺗﻮي ﻣﺸﺘﻢ ﻓﺸﺎر داد ... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ اﯾﻦ اﻓﮑﺎر ﻣﺴﻤﻮم ﭼﺮا ﺗﺎ ﻣﻐﺰ اﺳﺘﺨﻮاﻧﻢ ﻧﻔﻮذ‬ ‫ﮐﺮده ﺑﻮد ... ﻧﻤﯽ ﺧﻮاد ﻣﻦ دﯾﺪه ﺑﺸﻢ ... اون ﻧﻤﯿﺨﻮاد ﭘﯿﺸﺶ ﺑﺎﺷﻢ ...‬ ‫
- ﻫﻤﺮاز ... ﺟﺎﯾﯽ ﻣﯿﺨﻮاي ﺑﺮي؟‬ ‫ﺑﻪ ﮐﻮﺷﺎ ﮐﻪ ﺗﺮﺳﯿﺪه ﺗﻮي ﭼﺎرﭼﻮب در اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم: ﻧﻪ ﻗﻮر ﻗﻮري ﻣﻦ ... ﺑﺮو ﺑﯿﺎم ﺑﺎﻫﻢ ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ ﺑﺨﻮرﯾﻢ ﺗﻮ و ﭘﺮﻧﺴﺲ‬ ‫ﺷﺎﻧﺲ آوردﯾﻦ ﺳﻪ روز ﻧﻤﯿﺮﯾﺪ ﻣﺪرﺳﻪ.‬ ‫
- ﮐﺎرﯾﺖ ﺑﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻧﺒﺎﺷﻪ ﺑﺮاي ﺳﺮ ﺣﺎل ﮐﺮدﻧﺸﻮن ﻣﯽ ﺧﻮاﯾﻢ ﺑﺎ آوﯾﺴﺎ ﺑﺒﺮﯾﻤﺸﻮن ﺷﻬﺮ ﺑﺎزي ...‬ ‫
- ﺑﻪ ﻧﻈﺮت ﺑﺮم؟‬ ‫ﺳﯿﺎ اﺧﻤﯽ ﮐﺮد: ﻟﻮس ﺷﺪي؟ اﻧﺘﻈﺎر داري اون آدم ﺗﻮ ﺷﺮاﯾﻄﯽ ﮐﻪ اﻣﺮوز ﭘﺪرش رو دﻓﻦ ﮐﺮده ﺑﯿﺎد ﻣﻨﺘﺖ رو ﺑﮑﺸﻪ؟‬ ‫
- ﺳﯿﺎ ... !‬ ‫
- ﻫﻨﻮز ازت دﻟﺨﻮرم ﻫﻤﺮاز اون ﮔﻨﺪ ﮔﺬاﺷﺘﻨﻮ رﻓﺘﻨﺖ ... اﯾﻦ ﻫﻢ از ﺟﺮﯾﺎن ﺧﻮﻧﺖ ... ﺑﺎز ﺧﻮﺑﻪ ﻃﺮف ﺗﺎ دوﻣﺎه ﺑﻬﺘﻮن ﻓﺮﺻﺖ داده ...‬ ‫ﻧﻮك ﮐﻔﺸﻢ رو ﺑﻪ ﮔﻮﺷﻪ دﯾﻮار زدم: ﺧﻮب ﺣﺎﻻ ...‬ ‫
- ﺧﻮب ﺣﺎﻻ و زﻫﺮﻣﺎر ... ﻣﻦ ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ از ﮐﯽ ﺗﻮ اﻧﻘﺪر ﺧﻮدﺳﺮ ﺷﺪي؟‬ ‫
- ﺣﻮﺻﻠﻪ ﻧﺪارﻣﺎ ...‬ ‫اﺧﻤﺎش رو ﻣﺼﻨﻮﻋﯽ ﮐﺮد ﺗﻮ ﻫﻢ: ﺑﺮو رد ﮐﺎرت ﺣﻮﺻﻠﻪ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯽ ﻫﻢ ﻋﺪدي ﻧﯿﺴﺘﯽ ... ﺗﻮ ﺑﻪ روزي ﻓﮑﺮ ﮐﻦ ﮐﻪ ﻣﺎﺟﺮا ﺧﻮﻧﻪ رو‬ ‫ﺑﺨﻮاي ﺑﻪ ﺣﺎﻣﯽ ﺑﮕﯽ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﺑﮕﻢ ﮐﻪ اﮐﺒﺮ ﺧﺎن اﯾﻦ ﻃﻮري ﺷﺪ ... ﭼﯽ ﮐﺎر ﮐﻨﻢ اﻻن ﮐﻪ ﺗﺎزه ﭘﺪرش رو دﻓﻦ ﮐﻨﻪ ﺑﮕﻢ راﺳﺘﯽ ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﺧﻮﻧﻪ‬ ‫ام رو ﻋﻮض ﮐﻨﻢ؟ ﺗﺎزه ﺑﻪ اون ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل رﺑﻄﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻪ اﻻن ...‬ ‫
- ﻫﺎ اﻻن ﮐﯽ ﺗﻮ؟‬ ‫
- ا ... ﺳﯿﺎ‬ ‫
- ا ... ﻧﺪاره ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺰرﮔﺘﺮش ﺑﯿﺎد ﺑﺎ ﺑﺰرﮔﺘﺮت ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﻪ ...‬ ‫
- ﻣﯿﺪوﻧﻢ ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺧﺎﻃﺮه ﮐﻪ اﻧﮕﺸﺘﺮش دور ﮔﺮدﻧﻤﻪ ﻧﻪ ﺗﻮ دﺳﺘﻢ ...‬ ‫
- آﻓﺮﯾﻦ ... ﺣﺎﻻ ﻫﻢ ﺑﺮو ﺗﻮ ﯾﺦ ﮐﺮدم ... ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻫﻢ ﻣﻨﺘﻈﺮﻣﻦ ... ﺷﺐ ﻫﻢ زﻧﮓ ﺑﺰن ﻫﺮ ﺳﺎﻋﺘﯽ ﺑﻮد ﻣﯿﺎم ﻣﯿﺒﺮﻣﺖ ...‬ ‫
- ﺗﻮ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ داداش دﻧﯿﺎﯾﯽ ...‬ ‫
- آره ﻣﻌﻠﻮﻣﻪ از اﯾﻦ ﮐﻪ ﺗﺎزه ﺧﺒﺮ دار ﺷﺪم ﺧﻮاﻫﺮ ﮔﺮاﻣﻤﻮن ﺧﻮﻧﻪ اش رو داده رﻓﺘﻪ ...‬ ‫
- ﺣﺎﻻ ﺗﻮ اﯾﻦ رو ﺑﺰن ﺗﻮ ﺳﺮ ﻣﻦ ...‬ ‫
- اﮔﻪ دوﺑﺎر ﻓﯿﺰﯾﮑﯽ زده ﺑﻮدم ﺗﻮ ﺳﺮت آدم ﺷﺪه ﺑﻮدي ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﺑﻪ اﺧﻤﻢ ﻟﺒﺨﻨﺪي زد وﺳﻮﺋﯿﭽﺶ رو از ﺗﻮ ﺟﯿﺒﺶ در آورد: راﺳﺘﯽ آدرس ﻣﺴﺠﺪ و ﺑﺮاي ﺳﻮﻣﺶ ﺑﮕﯿﺮ ... ﻣﺎﻣﺎن ﮐﻪ ﻋﻤﺮا ﻧﻤﯿﺎد‬ ‫ﻣﯿﺸﻨﺎﺳﯽ ﮐﻪ ﭼﻪ ﮐﯿﻨﻪ اي داره ... ﺧﺐ آﺧﻪ ﺧﺒﺮ ﻫﻢ از ﻣﺎﺟﺮاي ﺗﻮ ﻧﺪاره ... اﻣﺎ ﻣﻦ و ﮔﻠﯽ و آوﯾﺴﺎ ﻣﯿﺎﯾﻢ ...‬ ‫ﻋﻤﺎرت دو ﺑﺮاﺑﺮ دﯾﺸﺐ ﺷﻠﻮغ ﺑﻮد ... ﺧﺎﻧﻮم ﻫﺎي ﺷﯿﮏ ﭘﻮش ﺗﻮ ﻟﺒﺎﺳﻬﺎي ﻣﺸﮑﯽ رد ﻣﯿﺸﺪن و ﻫﻤﺸﻮن روي ﺳﺮﺷﻮن ﺣﺮﯾﺮﻫﺎي‬ ‫ﻣﺸﮑﯽ ﺑﻮد ...‬ ‫ﻣﻦ ﻫﻢ آروم و از ﮔﻮﺷﻪ ﺧﻮدم رو ﺑﻪ ﺳﺎﻟﻦ رﺳﻮﻧﺪم ...‬ ‫ﺷﻨﻞ ﺳﯿﺎه رﻧﮕﻢ رو ﺑﻪ ﻣﺴﺘﺨﺪﻣﯽ ﮐﻪ ﻧﻤﯿﺸﻨﺎﺧﺘﻤﺶ ﺗﺤﻮﯾﻞ دادم ... ﭼﺸﻢ ﭼﺮﺧﻮﻧﺪم و ﺑﯿﻦ اون ﻫﻢ ﻫﻤﻪ و اﺷﮑﻬﺎي ﮔﺎه و ﺑﯿﮕﺎه و‬ ‫ﺻﺪاي ﻗﺮآن آروﻣﯽ ﮐﻪ ﭘﺨﺶ ﻣﯿﺸﺪ ﺗﻮ اﯾﻦ ﻋﺼﺮ دﻟﮕﯿﺮ ﭼﺸﻤﻢ دﻧﺒﺎل ﺣﺎﻣﯽ ﯾﺎ ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﮔﺸﺖ ... اﻣﺎ ﮐﺴﯽ ﻧﺒﻮد اﻧﮕﺎر ...‬ ‫ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮدم ... ﺑﺪ ﺟﻮر اﺣﺴﺎس ﻏﺮﺑﺖ ﮐﺮدم ...‬ ‫
- ﻫﻤﺮاز ﺟﺎن ...‬ ‫ﺳﺮم رو ﺑﺎ ﺻﺪاش ﭼﺮﺧﯿﺪ و ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎي ﻗﺮﻣﺰش ﻧﮕﺎﻫﯽ ﮐﺮدم: ﺳﻼم دوﺑﺎره ﺗﺴﻠﯿﺖ ...‬ ‫ﺳﺮش رو ﺗﮑﻮن داد: ﺣﺎﻣﯽ ﺑﺎﻻﺳﺖ ...‬ ‫
- اﻣﺎ ﺣﺎﻣﺪ ﻣﺎدرﺗﻮن؟‬ ‫
- رﻓﺘﻪ ﯾﻪ دوش ﺑﮕﯿﺮه ... ﺑﺮو اول ﯾﻪ ﺳﺮ ﺑﻪ ﺣﺎﻣﯽ ﺑﺰن ... ﺑﻌﺪ ﺑﯿﺎ ... اﻣﺮوز ﯾﻪ ﻗﻄﺮه اﺷﮏ ﻫﻢ ﻧﺮﯾﺨﺘﻪ ... ﻣﯽ ﺗﺮﺳﻢ ﻫﻤﺮاز ﺑﺮاش‬ ‫...‬ ‫ﺗﻘﻪ اي ﺑﻪ در زدم ...‬ ‫
- ﺑﻠﻪ ...‬ ‫ﺳﺮم رو آروم داﺧﻞ ﺑﺮدم: ﺳﻼم ...‬ ‫
- ﺳﻼم ﻋﺰﯾﺰم ... اوﻣﺪي؟‬ ‫در رو ﭘﺸﺖ ﺳﺮم ﺑﺴﺘﻢ: ﻣﻨﺘﻈﺮم ﺑﻮدي؟‬ ‫ﭼﺸﻤﺎش رو ﻣﺎﻟﯿﺪ: ﻣﻦ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮﺗﻢ ...‬ ‫... اوﻣﺪ ﻧﻮك زﺑﻮﻧﻢ ﺑﮕﻢ ﭘﺲ ﭼﺮا اﻣﺮوز ﻣﻦ رو ﻧﺨﻮاﺳﺘﯽ ﮐﻪ ﺣﺮﻓﻢ رو ﺧﻮردم ﺗﻮ اﯾﻦ ﺷﺮاﯾﻂ ﺣﺮف ﻣﻨﺎﺳﺒﯽ ﻧﺒﻮد ...‬ ‫
- ﺑﺎزﻫﻢ ﺗﺴﻠﯿﺖ ﻣﯿﮕﻢ ...‬ ‫رو ﻣﺒﻞ رو ﺑﻪ روي ﻣﯿﺰ ﮐﺎرش ﻧﺸﺴﺘﻢ ... از ﺟﺎش ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﮐﻨﺎرم ﻧﺸﺴﺖ ... ﺑﻮي ﺳﯿﮕﺎرش رو ﻧﻔﺲ ﮐﺸﯿﺪم ...‬ ‫
- ﺣﺎﻣﺪ ﭼﻪ ﻃﻮره؟‬ ‫
- اوﻧﻢ ﺑﺮاي ﺗﻮ ﻧﮕﺮان ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﭼﯿﺰﯾﻢ ﻧﯿﺴﺖ‬ ‫
- ﭼﺮا ﮔﺮﯾﻪ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﯽ ﺣﺎﻣﯽ؟ اﯾﻦ ﻃﻮري ﮐﻪ داﻏﻮن ﺗﺮ ﻣﯿﺸﯽ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- ﺧﯿﻠﯽ ﮐﺎر دارم ﺑﺎﯾﺪ ﻣﺴﺠﺪ رزرو ﺷﻪ ﺑﺮاي ﻣﻬﻤﺎﻧﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ از ﺷﻬﺮﺳﺘﺎن ﻣﯿﺎن ﻫﺘﻞ رزرو ﺷﻪ ... ﺑﺮاي ﻧﺎﻫﺎر ﺟﺎ رزرو ﺷﻪ ... ﮐﻠﯽ‬ ‫ﮐﺎر ﻫﺴﺖ ...‬ ‫دﺳﺘﻢ رو ﮔﺬاﺷﺘﻢ روي ﻣﺸﺘﺶ ﮐﻪ روي زاﻧﻮﻫﺎش ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ ﻣﺤﮑﻢ ﺗﺮ ﻣﯿﺸﺪ: ﺣﺎﻣﯽ؟‬ ‫
- ...‬ ‫
- ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﮐﻦ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﺧﻮﺑﻢ ...‬ ‫
- ﻧﯿﺴﺘﯽ ... ول ﮐﻦ اﯾﻦ ﮐﺎرﻫﺎ رو ﺗﻮ ﻋﺰاداري ...‬ ‫
- ﮐﯽ اﻧﺠﺎم ﺑﺪه؟‬ ‫
- ﻣﻦ ...‬ ‫ﺳﺮش ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺮﯾﻊ اوﻣﺪ ﺑﺎﻻ: ﭼﯽ؟‬ ‫
- ﻣﻦ ... ﻣﻦ و ﺣﺎﻣﺪ و روﯾﺎ ... ﻣﺎ ﻫﺴﺘﯿﻢ ... ﺑﻪ ﺧﺪا ﮐﻪ ﻫﺴﺘﯿﻢ ... ﻗﺒﻮﻟﻢ ﻧﺪاري؟‬ ‫ﺑﺎ ﻣﺤﺒﺖ ﺗﺮﯾﻦ ﻧﮕﺎﻫﺶ رو ﺑﻬﻢ اﻧﺪاﺧﺖ و ﺑﻐﻀﺶ رو ﻗﻮرت داد: اﻣﺮوز ﺗﻮ ﻣﻘﺒﺮه ﯾﻪ ﭼﺸﻢ ﺣﺎﻣﺪ ﺑﻪ ﻣﺰار رﻫﺎ ﺑﻮد و ﻣﻦ ﺗﻨﻬﺎﯾﯿﺶ رو‬ ‫ﺗﺎ ﺗﻪ دﻧﯿﺎ ﺣﺲ ﮐﺮدم ...‬ ‫دﺳﺖ آزادش اوﻣﺪ ﺳﻤﺖ ﮔﺮدﻧﻢ و از ﺑﯿﻦ ﻣﻮﻫﺎم رد ﺷﺪ ... اﻧﮕﺸﺘﺶ رو آروم ﮐﺸﯿﺪ روي ﺷﺎﻫﺮﮔﻢ ... ﺳﺮم ﺧﻢ ﺷﺪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ‬ ‫دﺳﺘﺶ ...‬ ‫
- ﻧﺒﺎﺷﻢ ﻫﻤﺮاز اون روزي ﮐﻪ اﯾﻦ ﻧﺰﻧﻪ ...‬ ‫ﻧﺎ ﺧﻮد آﮔﺎه دﺳﺘﻢ دور ﮔﺮدﻧﺶ ﺣﻠﻘﻪ ﺷﺪ ... ﺑﻐﻠﺶ ﮐﺮدم ... ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺮاي اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر ﺑﻮد ﮐﻪ اﯾﻦ ﻃﻮر ﺑﻐﻠﺶ ﻣﯿﮑﺮدم ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻢ ﺣﺎﻣﯽ ...‬ ‫ﺑﻮﺳﻪ آروﻣﯽ روي ﻣﻮﻫﺎم ﮔﺬاﺷﺖ و ﻣﻦ ﺣﺲ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﯾﻪ ﻗﻄﺮه روي ﺷﻮﻧﻪ ام رو ﺧﯿﺲ ﮐﺮد و ﺻﺪاش از ﺑﻐﺾ ﻟﺮزﯾﺪ: ﭘﺪرم‬ ‫ﺧﻮاﺑﯿﺪ ﻫﻤﺮاز ...‬ ‫دﻓﺘﺮ رو روي ﻣﯿﺰ ﮔﺬاﺷﺘﻢ و ﺧﯿﺮه ﺷﺪم ﺑﻪ دو ﻧﻔﺮي ﮐﻪ ﺣﺎﺿﺮ و آﻣﺪه اﻣﺎ ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ داﺷﺘﻦ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮدن: ﭼﯿﻪ؟‬ ‫روﯾﺎ: ﯾﻌﻨﯽ ﺣﺎﻣﯽ ﺟﺪي ﺟﺪي ﮔﺬاﺷﺖ ﻣﺎ اﯾﻦ ﮐﺎر رو اﻧﺠﺎم ﺑﺪﯾﻢ؟‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﯽ زﯾﺮ زﯾﺮﮐﯽ ﺑﻪ ﻧﮕﺎه ﻣﻐﻤﻮم ﺣﺎﻣﺪ اﻧﺪاﺧﺘﻢ: ﻧﻪ ﻣﯿﺨﻮاد ﺣﺎﻣﺪ اﻧﺠﺎم ﺑﺪه وﻟﯽ ﻣﻦ اﺻﺮار ﮐﺮدم از اون ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺣﺎﻣﺪ ﻫﻢ‬ ‫ﻋﺰاداره و ﺣﻮﺻﻠﻪ ﻧﺪاره ﻣﺎ ﻫﻢ ﮐﻤﮑﺶ ﮐﻨﯿﻢ ...‬ ‫در ﺟﺎ ﻧﮕﺎه ﺣﺎﻣﺪ ﻋﻮض ﺷﺪ: اﻣﺎ آﺧﻪ ﻣﻦ ﮐﻪ ﺟﺎﯾﯽ رو ﻧﻤﯿﺸﻨﺎﺳﻢ و ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﭼﻪ ﮐﺎر ﮐﺮد اﺻﻼ ...‬ ‫
- ﻣﯿﺪوﻧﻢ ﻣﻦ و روﯾﺎ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﯿﮕﯿﻢ ﺑﺎ ﮐﻤﮏ و ﻫﻢ ﻓﮑﺮي ﻫﻢ ﯾﻪ ﻣﺮاﺳﻢ درﺳﺖ و درﻣﻮن ﻣﯿﮕﯿﺮﯾﻢ ...‬ ‫ﺣﺎﻣﺪ: ﺣﺎﻣﯽ؟‬ ‫
- ﺣﺎﻟﺶ ﺧﻮﺑﻪ رﻓﺖ دوش ﺑﮕﯿﺮه و ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﯾﮑﻢ ﺑﺨﻮاﺑﻪ ﻣﯿﺮم ﺑﻬﺶ ﺳﺮ ﻣﯿﺰﻧﻢ ... ﻓﻌﻼ ﺑﯿﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﮐﺎرﻫﺎﻣﻮن ﺑﺮﺳﯿﻢ.‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫اﺷﮏ روي ﮔﻮﻧﻪ اش اذﯾﺘﻢ ﻣﯿﮑﺮد اﻣﺎ اﯾﻦ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ راه ﺑﻮد ... ﺑﺎ ﺣﺎﻣﯽ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻧﺘﯿﺠﻪ رﺳﯿﺪه ﺑﻮدﯾﻢ ﮐﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﺮاي ﻣﺮاﺳﻢ ﺷﺐ‬ ‫ﺑﻌﺪ از ﻣﺴﺠﺪ ﺳﻮم ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﺎﺷﻦ اﯾﻦ ﻃﻮري ﭘﺬﯾﺮش ﻣﺮﮔﺶ ﺑﻪ دور از ﻫﯿﺎﻫﻮ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮدن راﺣﺖ ﺗﺮ ﻣﯿﺸﺪ ...‬ ‫ﮐﻮﺷﺎ ﻫﻨﻮز ﻫﻢ اﺷﮏ ﻧﺪاﺷﺖ ... ﺷﺎﻟﻢ رو روي ﺳﺮم ﻣﺮﺗﺐ ﮐﺮدم ... ﭘﯿﺮاﻫﻨﯽ ﺳﺎده و ﻣﺸﮑﯽ رﻧﮓ ﺑﺎ ﯾﻘﻪ ﺳﻪ ﺳﺎﻧﺖ و ﺟﻮراب‬ ‫ﺷﻠﻮاري ﮐﻠﻔﺖ ﻣﺸﮑﯽ و ﮐﻔﺸﻬﺎي ﭘﺎﺷﻨﻪ دار ﭘﻮﺷﯿﺪم ﭼﻬﺮه ام ﮐﻤﯽ رﻧﮓ ﭘﺮﯾﺪه ﺑﻮد وﻟﯽ ﺗﻨﻬﺎ ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﺧﺴﺘﮕﯽ رو از ﺗﻨﻢ ﺑﯿﺮون‬ ‫ﻣﯿﮑﺮد ﻧﮕﺎه آرام ﺗﺮ ﺣﺎﻣﺪ ﮐﻪ ﺣﺎﻻ اﺣﺴﺎس ﻣﯿﮑﺮد ﮐﺎرﻫﺎﯾﯽ ﻫﻢ از دﺳﺘﺶ ﺑﺮ ﻣﯿﺎد و در آﺧﺮ ﺗﺸﮑﺮ زﯾﺒﺎي ﺣﺎﻣﯽ از ﺧﻮدم ﺑﻮد ...‬ ‫دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪ ام ﮐﻪ ﻫﻨﻮز اﻧﮕﺎر ﻗﻄﺮه اي ﺑﺎرون روش ﺑﻮد ﮐﺸﯿﺪم ...‬ ‫
- ﯾﻌﻨﯽ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﺑﺮ ﻧﻤﯿﮕﺮده؟‬ ‫ﺻﺪاي ﮐﻮﺷﺎ ﻣﻦ رو ﺑﻪ ﺧﻮدم آورد ﺗﻮ ﺗﺮاس روي ﺻﻨﺪﻟﯽ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﯾﻢ ﻏﺮوب ﺷﺪه ﺑﻮد و ﻫﻮا ﺳﺮد ﺗﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﮐﻮﺷﺎ آدم ﻫﺎ وﻗﺘﯽ دﻧﯿﺎ ﺷﻮن رو ﻋﻮض ﻣﯽ ﮐﻨﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮب ﻣﯿﺪوﻧﯽ ﮐﻪ ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﻦ ﺑﻪ دﻧﯿﺎي ﻣﺎ ﺑﺮﮔﺮدن ...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ ﭼﺸﻤﺎﻫﻬﺎي ﺧﺴﺘﻪ اش رو ﺑﻬﻢ دوﺧﺖ: ﻫﻤﺮاز ... ﺗﻮ ﭘﺪرﺟﻮن رو دوﺳﺖ داﺷﺘﯽ؟‬ ‫ﺑﺎ اﻧﺸﮕﺖ اﺷﺎره ﭘﯿﺸﺎﻧﯿﻢ رو ﺧﺎروﻧﺪم ... درﻫﺎي ﺑﺴﺘﻪ ... آﯾﻔﻮن و ﺗﻠﻔﻨﯽ ﮐﻪ ﺟﻮاب داده ﻧﻤﯿﺸﺪ ... ﺗﻨﺒﯿﻪ ﮐﺮدن ﻫﺎي ﻣﻦ ... ﺑﯿﺮون‬ ‫اﻧﺪاﺧﺘﻨﻬﺎ ... رﻫﺎي ﺧﺴﺘﻪ از دﯾﮑﺘﺎﺗﻮري اﯾﻦ ﺧﻮﻧﻪ ... ﺧﺴﻨﮕﯽ ﻫﻤﯿﺸﮕﯿﺶ از ﻫﻮاي ﺗﻨﻔﺴﯽ اﯾﻦ ﻋﻤﺎرت ... ﺻﺪاي ﻋﺼﺎي رﻋﺐ‬ ‫آور و اﺳﻤﻢ ﮐﻪ ﻫﺮ ﮔﺰ از ﻃﺮﻓﺶ اﺑﺮاز ﻧﺸﺪ ... اﯾﻨﻬﺎ ﺗﻨﻬﺎ ﺧﺎﻃﺮات ﻣﻦ از اون ﻣﺮد ﺑﻮدن ... ﻧﻪ ﻫﺮﮔﺰ اﯾﻦ ﻣﺮد رو دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ...‬ ‫
- ﭘﺪر ﺟﻮﻧﺘﻮن ﺷﻤﺎ رو ﺧﯿﻠﯽ دوﺳﺖ داﺷﺖ ...‬ ‫ﻫﺮ دوﺷﻮن ﺑﻪ ﺑﺎزوﻫﺎم ﺗﮑﯿﻪ دادن و ﻣﻦ ﺷﺮوع ﮐﺮدم داﺳﺘﺎﻧﯽ ﮐﻪ از ﺑﭽﮕﯽ دوﺳﺘﺶ داﺷﺘﻦ رو ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﺮدن ... اﯾﻦ ﻃﻮري ﺷﺎﯾﺪ‬ ‫ﺣﺎﻟﺸﻮن ﺑﻬﺘﺮ ﻣﯿﺸﺪ ...‬ ‫ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺗﻮ ﻋﺎﻟﻢ ﺧﻮدﺷﻮن ﺑﻮدن ... ﺳﺮم ﭼﺮﺧﯿﺪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﭼﺸﻢ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺳﻨﮕﯿﻨﯽ ﻧﮕﺎﻫﺸﻮن رو ﺣﺲ ﮐﺮده ﺑﻮدم و اذﯾﺖ ﺷﺪه‬ ‫ﺑﻮدم ﮐﻤﯽ اﺧﻢ ﮐﺮدم اﻣﺎ ﻫﻤﻮن ﻧﮕﺎه ﺳﺎﺑﻖ رو داﺷﺖ ... اﯾﻦ دارﯾﻮش آدم ﻧﻤﯿﺸﺪ ... ﻧﮕﺎه ازش ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﺑﻪ ﺣﺮﻓﻬﺎم اداﻣﻪ دادم ﮐﻪ‬ ‫ﺻﺪاي ﭘﺎﺷﻨﻪ ﻫﺎي ﮐﻔﺶ و ﺑﻌﺪ ﺻﺪاي روﯾﺎ ﺷﻨﯿﺪم ...‬ ‫
- اﯾﻦ ﺟﺎ ﭼﯽ ﮐﺎر ﻣﯿﮑﻨﯽ دارﯾﻮش؟‬ ‫
- ﺧﻮدش و ﺻﺪاش ﻋﯿﻦ ﻋﺮوﺳﮑﻪ ...‬ ‫ﺧﻮدم رو زدم ﺑﻪ ﻧﺸﻨﯿﺪن ... دﺳﺘﻢ رو ﺑﯿﻦ ﻣﻮﻫﺎي ﻧﯿﻮﺷﺎ ﮐﺮدم و ﻧﻔﺴﻢ رو ﺑﯿﺮون دادم ... اﻣﺎ واﻗﻌﺎ داﺷﺘﻢ ﻋﺼﺒﯽ ﻣﯿﺸﺪم ﮐﻪ ﻟﺤﻦ‬ ‫روﯾﺎ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﯾﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ زﯾﺮ زﯾﺮﮐﯽ ﺑﺰﻧﻢ ...‬ ‫
- آره اﻣﺎ اﯾﻦ ﻋﺮوﺳﮏ ﺑﺮاي ﺣﺎﻣﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﻋﺰﯾﺰه ﻓﮑﺮ ﻧﮑﻨﻢ اﻧﻘﺪري اﺣﻤﻖ ﺑﺎﺷﯽ ﮐﻪ ﺑﺨﻮاي ﺑﺎ ﺣﺎﻣﯽ در ﺑﯿﻔﺘﯽ ...‬ ‫ﺣﺘﯽ ﺳﺮم رو ﻫﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﻧﮑﺮدم ... اﯾﻦ ﻃﻮري ﺧﯿﻠﯽ ﺑﻬﺘﺮ ﺑﻮد ... ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ﭼﻪ ﻗﺪر ﮔﺬﺷﺖ ﮐﻪ ﺣﺎﻣﺪ اوﻣﺪ و دﺳﺘﺶ رو روي ﺷﻮﻧﻪ‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ ﮔﺬﺷﺖ ... از دﯾﺪن ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺑﻪ ﺣﺎﻣﺪ ﮐﻤﯽ ﺣﺲ ﺑﻬﺘﺮي ﺑﻬﻢ دﺳﺖ داد‬ ‫ﺣﺎﻣﺪ: ﻫﻤﺮاز ﺟﺎن ﺑﺮﯾﻢ ﺗﻮ؟ ﻫﻮا ﺳﺮده ...‬ ‫ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪن و رﻓﺘﻦ داﺧﻞ ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و داﻣﻨﻢ رو ﻣﺮﺗﺐ ﮐﺮدم‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﮐﻤﯽ اﯾﻦ ﭘﺎ و اون ﭘﺎ ﮐﺮد: ﭼﯿﺰه اﯾﻦ ﭘﺴﺮه دارﯾﻮش ﺑﻬﺖ ﭼﯽ ﮔﻔﺘﻪ؟‬ ‫ﺳﺮم رو ﺑﺎ ﺷﺘﺎب ﺑﺎﻻ ﮐﺮدم: ﭼﯽ؟‬ ‫
- ﻣﯿﺪوﻧﻢ ﺑﺮات ﮐﻢ اﻫﻤﯿﺖ ﺗﺮ از اﯾﻨﻢ ﮐﻪ اﺟﺎزه داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ اﯾﻦ ﺳﻮال رو ﺑﭙﺮﺳﻢ ...‬ ‫
- ﻧﻪ ﻧﻪ ... ﻣﻨﻈﻮر ﻣﻦ اﯾﻦ ﻧﺒﻮد ...‬ ‫
- روﯾﺎ اوﻣﺪ ﺑﻬﻢ ﮔﻔﺖ اﮔﺮ ﭼﯿﺰي ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻪ ﻫﻢ ﺑﮕﻮ ...‬ ‫... ﺣﺲ ﺧﺎﺻﯽ داﺷﺘﻢ از اﯾﻦ ﺳﺌﻮاﻟﺶ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮدم اﯾﻦ ﺟﺎ ... ﺗﻮ ﺑﺎغ ﻋﻤﺎرت ﺑﺎ اﯾﻦ ﻣﺮد ﺧﺴﺘﻪ و ﺑﺎ ﺗﻪ رﯾﺶ و ﻣﺸﮑﯽ ﭘﻮش‬ ‫ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﻋﻤﺮم ازش ﻣﺘﻨﻔﺮ ﺑﻮدم ﺑﺤﺚ ﭼﯽ ﻣﯽ ﮐﺮدم؟‬ ‫
- ﭼﯿﺰه ﻫﯿﭽﯽ ﻧﮕﻔﺘﻪ در ﺿﻤﻦ ...‬ ‫
- ﻣﯿﺪوﻧﻢ ﻣﯿﺨﻮاي ﺣﺎﻣﯽ ﻧﺎرﺣﺖ ﻧﺸﻪ ... ﻣﯿﺪوﻧﻢ ﻗﺒﻮﻟﻢ ﻧﺪاري اﺻﻼ ﻣﻦ ﺣﺎﻣﺪ ﻧﯿﺴﺘﻢ ... ﻣﻦ ﺑﺮادر ﺣﺎﻣﯽ ... ﺑﺎﺷﻪ؟ اﮔﻪ ﻣﯿﺸﻪ داﺧﻞ‬ ‫ﺑﺸﯿﻦ ﮐﻼ ﻧﻪ ﻣﻦ ﻧﻪ ﺣﺎﻣﯽ اﻋﺼﺎب ﻧﺪارﯾﻢ ... ﻧﻤﯿﺨﻮام اﯾﻦ وﺳﻂ دﻟﺨﻮري ﭘﯿﺶ ﺑﯿﺎد ...‬ ‫ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ﭼﺮا دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﺰﻧﻢ ... از اﯾﻦ ﮐﻪ ﺣﺎﻣﺪ ﺳﻌﯽ داﺷﺖ ﺟﺎﯾﮕﺎه ﺧﻮدش رو ﭘﯿﺪا ﮐﻨﻪ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﻮدم ...‬ ‫داﺷﺘﯿﻢ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯿﮑﺮدﯾﻢ ﮐﻪ ﺣﺎﻣﯽ ﺗﻮ ﭼﺎرﭼﻮب در ﭘﯿﺪاش ﺷﺪ و ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻫﺮدوﻣﻮن اﻧﺪاﺧﺖ: ﺣﺎﻣﺪ ﻣﺎﻣﺎن ﮐﺎرت داره ...‬ ‫ﺣﺎﻣﺪ از ﮐﻨﺎرم رد ﺷﺪ و ﺣﺎﻣﯽ ﺳﻤﺘﻢ اوﻣﺪ: اﯾﻦ ﺧﺎﻧﻮم ﻣﺎ ﭼﺮا ﺗﻮ ﺑﺎغ ﺗﻮ اﯾﻦ ﺳﺮﻣﺎ اﯾﺴﺘﺎده؟‬ ‫
- ﻫﯿﭽﯽ ﺑﺎ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﻮدم اوﻧﺎ رﻓﺘﻦ ﻣﻨﻢ داﺷﺘﻢ ﻣﯿﻮﻣﺪم ...‬ ‫ﯾﻪ ﻗﺪم ﺑﻬﻢ ﻧﺰدﯾﮏ ﺗﺮ ﺷﺪ و ﺳﺮش رو ﮐﻤﯽ ﺧﻢ ﮐﺮد: از ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﻧﺎراﺣﺖ ﻧﯿﺴﺘﯽ؟ اﮔﺮ ﺑﻮدن ﺑﺎ ﺣﺎﻣﺪ اذﯾﺘﺖ ﻣﯿﮑﻨﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﻦ‬ ‫اﯾﻦ ﺟﺎ ﻧﺒﺎش ...‬ ‫ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم ... اﯾﻦ ﭼﺸﻤﻬﺎي ﺧﺴﺘﻪ ﺑﺮاي ﻣﻦ اﻣﻦ ﺗﺮﯾﻦ ﻧﮕﺎه دﻧﯿﺎ ﺑﻮد: ﻣﻦ ﺑﺎ ﺣﺎﻣﺪ ﻣﺸﮑﻠﯽ ﻧﺪارم ... ﺗﺎ وﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﺮادر ﺗﻮ‬ ‫ﺑﺎﺷﻪ ﻧﻪ ﻫﻤﺴﺮ ﺧﻮاﻫﺮ ﺧﺪا ﺑﯿﺎﻣﺮزم ...‬ ‫ﺻﺪاش رو ﮐﻤﯽ ﭘﺎﯾﯿﻦ آورد: ﯾﻌﻨﯽ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﻦ ﺑﺎﻫﺎش ﮐﻨﺎر ﻣﯿﺎي؟‬ ‫
- ﺑﺎورت ﻧﻤﯿﺸﻪ؟‬ ‫
- ﻧﻪ ...‬ ‫ﺗﻌﺠﺐ ﮐﺮدم: ﯾﻌﻨﯽ ﭼﯽ ﻧﻪ؟‬ ‫
- ﺑﺎورم ﻧﻤﯿﺸﻪ اﻧﻘﺪر ﺧﻮش ﺷﺎﻧﺲ ﺑﻮده ﺑﺎﺷﻢ ﮐﻪ ﻫﻤﭽﯿﻦ ﺧﺎﻧﻮﻣﯽ ﻧﺴﯿﺒﻢ ﺷﺪه ﺑﺎﺷﻪ ...‬ ‫ﻧﻔﺴﺶ رو روي ﭘﻮﺷﺖ ﺻﻮرﺗﻢ ﺣﺲ ﻣﯿﮑﺮدم ﮐﻪ ﺻﺪاي روﯾﺎ از ﺟﺎ ﭘﺮوﻧﺪﺗﻤﻮن ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪ ﭘﻬﻨﯽ روي ﺻﻮرﺗﺶ اوﻣﺪ: ﻫﻤﺮاز اﯾﻦ ﮐﯿﺘﺮﯾﻨﮕﯽ زﻧﮓ زد ﺑﺮاي ﺷﺎم اﻣﺸﺐ ﻣﯽ ﺧﻮاد ﺑﺪوﻧﻪ ﻏﺬا رو ﮐﯽ ﺗﺤﻮﯾﻞ ﻣﯿﮕﯿﺮه؟‬ ‫ﻗﺪﻣﯽ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ روﯾﺎ ﮐﻪ ﺧﻨﺪه ﻣﻮذﯾﺎﻧﻪ اي داﺷﺖ ﺑﺮداﺷﺘﻢ و ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺣﺎﻣﯽ ... ﻧﮕﺎﻫﺶ ﺧﯿﯽ ﺑﺎﻣﺰه ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﭼﺮا اﯾﻦ ﻃﻮري ﻧﮕﺎم ﻣﯿﮑﻨﯽ؟‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ روﯾﺎ ﮐﺮد ﺑﺎ اﺧﻢ: روﯾﺎ ﭼﺮا ﻫﻨﻮز اﯾﻨﺠﺎﯾﯽ؟‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫روﯾﺎ رﻓﺖ داﺧﻞ ...‬ ‫ﺑﻬﻢ ﻧﺰدﯾﮏ ﺗﺮ ﺷﺪ: ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدم ﺧﯿﻠﯽ دوﺳﺘﺖ دارم؟‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم و ﻟﺒﺨﻨﺪي از اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﻣﻬﺮ ﺗﻮي ﺻﺪاش زدم: ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدم ﺑﺮام ﺧﯿﻠﯽ ﻋﺰﯾﺰي؟‬ ‫ﺗﺎﺑﻠﻮﻫﺎي روي دﯾﻮار رو ﻫﻢ ﭘﺎﯾﯿﻦ آوردم ﻫﻨﻮز ﺟﺎي اﻣﻨﯽ ﭘﯿﺪا ﻧﮑﺮده ﺑﻮدم وﻗﺘﺶ رو ﻫﻢ ﻫﻨﻮز ﻧﺪاﺷﺘﻢ از ﻣﺮاﺳﻢ اﮐﺒﺮ ﺧﺎن ﺣﺪود‬ ‫ﯾﻪ ﻣﺎﻫﯽ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد ؛ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﺳﺮ ﮐﻼس رﻓﺘﻦ و ﺷﺮوع ﺗﻤﺮﯾﻦ ﺗﺎﺗﺮ ﺟﺪﯾﺪ ﻧﺸﺴﺘﻢ روي ﺟﻌﺒﻪ اي ﮐﻪ ﻇﺮﻓﻬﺎ ﺗﻮش ﺑﻮد ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﻣﯿﮕﻔﺘﻢ اﻣﺎ ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ اﻧﻘﺪر دﯾﺮ ﮐﺮدم ﮐﻪ دﯾﻮﻧﻪ ﺑﺸﻪ ... ﻧﻔﺴﻢ رو ﺑﺎ ﺻﺪا ﺑﯿﺮون دادم ... اﯾﻦ ﺧﻮﻧﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﭼﯿﺰ ﻫﺎ داﺷﺖ ﺧﯿﻠﯽ‬ ‫ﻧﺎراﺣﺘﯽ ﻫﺎ و ﺷﺎﯾﺪ ﯾﻪ اﻧﺪﮐﯽ ﻫﻢ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﯽ ﺧﻢ ﺷﺪم ﺗﺎ ﺷﻤﻊ ﮐﻮﭼﯿﮑﯽ از ﺟﻌﺒﻪ ﺟﺎ ﻣﻮﻧﺪه ﺑﻮد رو ﺑﺮدارم ﮐﻪ اﻧﮕﺸﺘﺮم از ﯾﻘﻪ ام‬ ‫ﺑﯿﺮون زد ... ﻟﺒﺨﻨﺪي روي ﻟﺒﻢ اوﻣﺪ و ﺑﻮﺳﻪ اي ﺑﻪ اﻧﮕﺸﺘﺮم زدم‬ ‫ﺣﺮف ﮔﻠﻨﺎر ﻫﻤﺶ ﺗﻮ ذﻫﻨﻢ ﻣﯿﭽﺮﺧﯿﺪ ﮐﻪ ﺷﺎﻧﺲ آوردي ﺑﻬﺨﺎﻃﺮ درﮔﯿﺮي ﻫﺎي ﮐﺎري و ﺳﻔﺮﻫﺎي اﯾﻦ ﻣﺪت ﺣﺎﻣﯽ اﻃﺮاف ﺧﻮﻧﺖ‬ ‫ﭘﯿﺪاش ﻧﺸﺪه ﺗﺎ ﺑﺒﯿﻨﻪ ﮐﺎرﮔﺮا ﻣﺘﺮش ﻣﯿﮑﻨﻦ و ﺟﻌﺒﻪ ﻫﺎ رو ﻫﻤﻪ و ﺗﻮ ﺑﯽ ﻋﺎر ﯾﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﻧﺪاري ﺑﺮي ﺗﻮش ...‬ ‫اﻧﮕﺎر ﯾﻪ ﺧﻮﻧﻪ درﺳﺖ و ﺣﺴﺎﺑﯽ ﭘﯿﺪا ﮐﺮدن ﮐﻪ ﮐﻤﯽ اﻣﻦ ﺑﺎﺷﻪ از ﭘﯿﺪا ﮐﺮدن ﮔﻨﺞ ﻋﻠﯽ ﺑﺎﺑﺎ ﻫﻢ ﺳﺨﺖ ﺗﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد ... زﯾﺮ ﮐﺘﺮي رو‬ ‫روﺷﻦ ﮐﺮدم ... ﺗﻮي ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﺻﺪاي ﭘﺎ اوﻣﺪ اﯾﻦ ﻣﺪت ﺑﻬﺶ ﻋﺎدت ﮐﺮده ﺑﻮدم ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺣﻀﻮر ﮐﺎرﮔﺮﻫﺎ ...‬ ‫وﻟﯽ اﻣﺮوز دﯾﮕﻪ ﺣﺘﻤﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﯿﮕﻔﺘﻢ ... ﻫﺮ ﭼﻨﺪ از ﻧﻈﺮ ﺧﻮدم ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﺧﯿﻠﯽ واﺟﺐ ﻧﺒﻮد ... دﯾﮕﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ از اﯾﻦ ﺗﻌﻠﻞ ﺟﺎﯾﺰ ﻧﺒﻮد‬ ‫ﺑﺎ زﻧﮓ دوم ﺑﻮد ﮐﻪ ﮔﻮﺷﯽ رو ﺑﺮداﺷﺖ: ﺳﻼم ﻋﺰﯾﺰم ...‬ ‫ﮐﻤﯽ ﺗﻮي ﺧﻮدم روي ﮐﺎﻧﺎﭘﻪ ﺟﻤﻊ ﺷﺪم و ﺑﻪ ﮔﻠﺪاﻧﻬﺎم ﮐﻪ ردﯾﻒ ﮐﻨﺎر ﺑﻮدن ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم: ﺳﻼم ... ﺷﺮﮐﺘﯽ؟‬ ‫
- ﺑﻠﻪ ... ﭼﻪ ﻃﻮري؟‬ ‫از ﺻﺪاي ﮐﺎﻏﺬي ﮐﻪ روي ﻣﯿﺮ ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﻣﯿﺸﺪ ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﮐﺎر داره ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﺧﻮﺑﻢ ﻣﺰاﺣﻤﺖ ﻧﻤﯿﺸﻢ ﺑﻪ ﮐﺎرت ﺑﺮس ﻣﻦ ...‬ ‫ﺻﺪاي ﮐﺎﻏﺬﻫﺎ ﻣﺘﻮﻗﻒ ﺷﺪ و دوﺑﺎره ﺻﺪاي ﺧﺴﺘﻪ ﺣﺎﻣﯽ رو ﺷﻨﯿﺪم: دوﺳﺖ دارم ﺻﺪات رو ﺑﺸﻨﻮم ... ﻗﻄﻊ ﻧﮑﻦ ...‬ ‫دﻟﻢ ﺑﺮاي اﯾﻦ ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ ﻫﺎي ﺟﺪي و ﺳﺎده اش ﻣﯿﺮﻓﺖ ...‬ ‫ﺻﺪاي ﻓﻨﺪﮐﺶ اوﻣﺪ: ﺧﻮب ﺑﮕﻮ داﺷﺘﯽ ﭼﯽ ﮐﺎر ﻣﯽ ﮐﺮدي؟ و اﯾﻨﮑﻪ اﻣﺸﺐ ﻣﺎﻣﺎن ﻣﻨﺘﻈﺮﺗﻪ ...‬ ‫ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﯿﮑﺸﯿﺪم از ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ... اﻻن ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﻓﺮﺻﺖ ﺑﻮد اﻣﺎ ﺑﺮاي ﭘﻮﺷﻮﻧﺪن اﯾﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﮐﺎر اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺰﻧﻢ در‬ ‫ﺷﻮﺧﯽ: ﻫﯿﭽﯽ داﺷﺘﻢ ﺟﻌﺒﻪ ﻫﺎ رو ﭼﺴﺐ ﻣﯿﺰدم و وﺳﺎﯾﻞ ﺟﻤﻊ ﻣﯿﮑﺮدم و ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮم ﺗﻤﺮﯾﻦ و ﺑﺎﺷﻪ ﺷﺐ ...‬ ‫ﭘﺮﯾﺪ وﺳﻂ ﺣﺮﻓﻢ و ﻣﻦ از اﯾﻦ ﻟﺤﻨﯽ ﮐﻪ ﯾﻬﻮ ﺗﺎ اﯾﻦ ﺣﺪ ﺟﺪي ﺷﺪه ﺑﻮد ﺗﺮﺳﯿﺪم: ﺟﻤﻠﻪ ات رو ﯾﻪ ﺑﺎر دﯾﮕﻪ ﺗﮑﺮار ﮐﻦ ... داﺷﺘﯽ ﭼﯽ‬ ‫ﮐﺎر ﻣﯿﮑﺮدي؟‬ ‫ﺷﺮوع ﮐﺮدم ﺑﻪ ﺗﮑﺎن دادن ﻋﺼﺒﯽ ﭘﺎﻫﺎم ﻣﺎﺟﺮا ﺑﯿﺸﺘﺮ از اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ دردﺳﺮ داﺷﺖ ﮔﻮﯾﺎ: ﭼﯿﺰه ... وﺳﺎﯾﻠﻢ رو‬ ‫ﺑﯽ ﻃﺎﻗﺖ ﭘﺮﺳﯿﺪ: وﺳﺎﯾﻞ ﭼﯽ ﻫﻤﺮاز ...‬ ‫زﻣﺰﻣﻪ وار ﮔﻔﺘﻢ: ﺧﻮﻧﻪ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﮐﻤﯽ ﻣﮑﺚ ﮐﺮد: درﺳﺖ ﺣﺮف ﺑﺰن ﺑﺒﯿﻨﻢ ...‬ ‫
- ﯾﻌﻨﯽ ﻣﯿﺪوﻧﯽ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﺧﺎﺻﯽ ﻧﯿﺴﺖ ... ﻣﻦ ﯾﻌﻨﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﺧﻮﻧﻪ رو ﺗﺨﻠﯿﻪ ﮐﻨﻢ ...‬ ‫ﺟﻤﻠﻪ و ﺑﺎ آﻧﭽﻨﺎن ﺷﻮﺧﯽ ﯾﺨﯽ ﺑﺮاي ﺗﻠﻄﯿﻒ ﻓﻀﺎ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺣﺎل ﺧﻮدم ﻫﻢ ﺑﺪ ﺷﺪ اﻣﺎ ﺻﺪاي دادي ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﺮاي ﺑﺎر اول از‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﺷﻨﯿﺪم ﺗﺮﺳﻨﺎك ﺗﺮ از اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺸﻪ ﺗﻠﻄﯿﻔﺶ ﮐﺮد: ﭼﯽ؟! ﻣﻌﻠﻮم ﻫﺴﺖ داري ﭼﯽ ﮐﺎر ﻣﯿﮑﻨﯽ؟ دارم ﻣﯿﺎم اوﻧﺠﺎ ...‬ ‫
- ﭼﯿﺰه ﺣﺎﻣﯽ ﺑﻪ ﮐﺎرات ﺑﺮس ﻣﻨﻢ ﺗﻤﺮﯾﻦ ...‬ ‫
- از اون ﺧﻮﻧﻪ ﺑﯿﺮون ﻧﻤﯿﺎي ﺗﺎ ﺑﯿﺎم ﺑﺒﯿﻨﻢ ﭼﯽ داري ﻣﯿﮕﯽ؟‬ ‫ﮔﻮﺷﻪ ﺷﺼﺘﻢ رو ﺗﻮي دﻫﻨﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﻋﺎدﺗﯽ ﮐﻪ ﻫﺮ ﮔﺰ ﻧﺪاﺷﺘﻢ اﻣﺎ دروغ ﺑﻮد اﮔﺮ ﻧﻤﯽ ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ ازش ﺗﺮﺳﯿﺪم ...‬ ‫زﻧﮓ در واﺣﺪ ﮐﻪ ﺧﻮرد واﻗﻌﺎ ﮐﻒ دﺳﺘﺎم ﯾﺦ ﮐﺮده ﺑﻮد دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﺑﺤﺚ ﮐﻨﻢ از ﻣﺠﺎدﻟﻪ ﻣﺘﻨﻔﺮ ﺑﻮدم و ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ﮐﻪ اﯾﻦ ﺑﺎر‬ ‫واﻗﻌﺎ ﺣﻖ ﺑﺎ ﺣﺎﻣﯽ ...‬ ‫در رو ﮐﻪ ﺑﺎز ﮐﺮدم دﻟﺨﻮر ﺗﺮﯾﻦ ﻣﺮد زﻧﺪﮔﯿﻢ ﺗﻮ ﭼﺎر ﭼﻮب در ﺑﻮد ﺑﺎ اون ﻟﺒﺎس ﺳﺮﺗﺎ ﺳﺮ ﻣﺸﮑﯽ و اون ﺗﻪ رﯾﺶ و اون اﺧﻢ‬ ‫ﺗﺮﺳﻨﺎك ﻋﺠﯿﺐ ﻧﺒﻮد ﮐﻪ از دﯾﺪﻧﺶ اﻧﻘﺪر ﺗﺮﺳﯿﺪم ... در رو ﭘﺸﺖ ﺳﺮش ﺑﺴﺖ و ﻧﮕﺎﻫﯽ اﺟﻤﺎﻟﯽ ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﻧﯿﻤﻪ ﺟﻤﻊ ﺷﺪه ﻣﻦ‬ ‫اﻧﺪاﺧﺖ ...‬ ‫ﺳﻮﺋﯿﭽﺶ رو ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺑﻠﻨﺪ روي ﻣﯿﺰ وﺳﻂ ﻫﺎل ﭘﺮت ﮐﺮد و ﻣﻦ ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﺗﺮﺳﯿﺪه وﺳﻂ ﺧﻄﻬﺎي ﻗﺮﻣﺰ ﮔﻠﯿﻢ زﯾﺮ ﭘﺎﻣﻮن اﯾﺴﺘﺎده‬ ‫ﺑﻮدم و ﺑﻪ ﺟﻌﺒﻪ اي ﮐﻪ ﺑﺎ ﻣﺎژﯾﮏ و ﺑﺎ ﺧﻂ درﺷﺖ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮدم ﮐﺘﺎب ﺧﯿﺮه ﺑﻮدم ...‬ ‫
- اﯾﻦ ﺟﺎ ﭼﻪ ﺧﺒﺮه؟‬ ‫ﺻﺪاي ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺧﺎﻟﯽ ﺑﻮدن ﺧﻮﻧﻪ اﻧﻘﺪر ﭘﯿﭽﯿﺪ ﯾﺎ ﺣﺎﻣﯽ ﺑﺮاي ﺑﺎر دوم اﯾﻦ ﻃﻮر داد زده ﺑﻮد؟‬ ‫
- ﻣﻦ ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻢ ...‬ ‫
- ﻣﯿﺬاﺷﺘﯽ ﯾﻬﻮ ﺑﻌﺪ از اﺳﺒﺎب ﮐﺸﯽ ﺑﻬﻢ ﻣﯿﮕﻔﺘﯽ و آدرس ﺟﺪﯾﺪ ت رو ﻣﯿﺪادي؟ ﻫﺎن؟ ﻧﻈﺮت ﭼﯿﻪ؟‬ ‫
- ﺣﺎﻣﯽ ... ﺑﺒﯿﻦ ...‬ ‫ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﺑﺎ اﺧﻢ وﺣﺸﺘﻨﺎﮐﯽ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد: اﯾﻦ ﮐﺎرت اﻻن ﺑﻪ ﺣﺴﺎب ﭼﯿﺖ ﺑﺬارم ... ﻣﻦ رو آدم ﺣﺴﺎب ﻧﮑﺮدي؟‬ ‫ﯾﻪ ﻗﺪم ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﺑﺮداﺷﺖ دﺳﺘﺶ رو ﺟﻠﻮ آورد و اﻧﮕﺸﺘﺮش ﮐﻪ از ﯾﻘﻪ ام ﺑﯿﺮون زده ﺑﻮد رو ﺑﯿﺮون ﮐﺸﯿﺪ: ﯾﺎ ﻫﻨﻮز ﻧﻤﯿﺪوﻧﯽ اﯾﻦ‬ ‫ﯾﻌﻨﯽ ﭼﯽ؟‬ ‫
- ﺑﺎور ﮐﻦ ﮐﻪ اﯾﻨﺎ ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫ﮐﻼﻓﻪ اﻧﮕﺸﺘﺮ رو از دﺳﺘﺶ رﻫﺎ ﮐﺮد و ﻗﺪﻣﯽ ﻋﻘﺐ رﻓﺖ ﭘﺎﻟﺘﻮش ﻫﻨﻮز ﺗﻨﺶ ﺑﻮد و ﭼﻬﺮه اش ﻗﺮﻣﺰ ﺷﺪه ﺑﻮد: ﺑﮕﻮ ﺑﻔﻬﻤﻢ‬ ‫ﭼﯿﻪ؟اﺻﻼ ﺗﻮ داري ﭼﯽ ﮐﺎر ﻣﯿﮑﻨﯽ؟‬ ‫ﻣﻦ اﯾﻦ ﺣﺎﻣﯽ ﺑﺎ ﻟﺤﻦ ﺳﺮد رو ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﺮده ﺑﻮدم ﻣﻦ اﯾﻦ ﻧﮕﺎ ه ﻗﻬﻮه اي ﮐﻪ دﯾﮕﻪ ﺧﺎﮐﯽ ﻧﺒﻮدن رو ﻧﻤﯿﺸﻨﺎﺧﺘﻢ ...‬ ‫ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ رو ﺑﺎ آرام ﺗﺮﯾﻦ و در ﻋﯿﻦ ﺣﺎل رﯾﻠﮑﺴﯽ ﮐﻪ ﺗﻨﺎﻗﺾ ﻋﺠﯿﺒﯽ ﺑﺎ اﺿﻄﺮاب دروﻧﻢ داﺷﺖ ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﻨﻢ ... دﻟﻢ‬ ‫ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻐﻠﻢ ﮐﻨﻪ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺷﻢ اﯾﻦ ﻣﺮد ﺗﺮﺳﻨﺎك رو ﺑﻪ روم دوﺑﺎره ﻣﯿﺸﻪ ﺣﺎﻣﯽ دوﺑﺎره ﻣﯿﮕﻪ ﻋﺰﯾﺰم ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫روي ﻣﺒﻞ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد دﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﯿﻨﻪ و ﻣﻦ ﻋﯿﻦ ﺑﭽﻪ اي ﮐﻪ ﭘﯿﺶ ﭘﺪرش ﺟﻮاب ﭘﺲ ﻣﯿﺪه ﻣﻀﻄﺮب و ﺳﺮ ﭘﺎ ﭼﺸﻢ دوﺧﺘﻪ ﺑﻪ‬ ‫ﮔﻠﯿﻢ زﯾﺮ ﭘﺎم ﺗﻮ ﺿﯿﺢ ﻣﯿﺪادم ...‬ ‫
- و ﺣﺘﯽ ﺑﻪ ذﻫﻨﺖ ﻧﺮﺳﯿﺪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻣﺸﻮرت ﮐﻨﯽ ﻧﻪ؟‬ ‫
- ﺧﺐ آﺧﻪ اﯾﻦ ﻣﺎل ﻗﺒﻞ از ...‬ ‫دﺳﺘﺶ رو ﺑﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﺳﮑﻮت ﮐﺮدﻧﻢ ﺑﺎﻻ آورد و آﯾﺎ اﯾﻦ ﻣﺮد ﺑﺎز ﻫﻢ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﯿﮕﻔﺖ دوﺳﺘﻢ داره؟‬ ‫
- ﺣﺎﻣﯽ ...‬ ‫ﺑﯽ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻬﻢ ﻓﻘﻂ ازم ﺧﻮاﺳﺖ ﺗﺎ ﻗﺮار داد رو ﺑﯿﺎرم ﻧﮕﺎﻫﯽ اﺟﻤﺎﻟﯽ اﻧﺪاﺧﺖ و ﺑﻌﺪ ﭘﺎي ﺗﻠﻔﻦ ﺑﺮاي ﮐﺴﯽ اﯾﻨﻬﺎ رو ﺧﻮﻧﺪ و ﺧﻮاﺳﺖ‬ ‫ﮐﻪ ﺗﺎ ده دﻗﯿﻘﻪ دﯾﮕﻪ ﺳﺮ و ﺗﻪ اون آدم رو در ﺑﯿﺎرن و ﻣﻦ ﺑﺮاي ﮐﻢ ﮐﺮدن و اون ﺣﺲ ﻣﺰﺧﺮف آﮐﻨﺪه در ﻓﻀﺎ ﮐﻪ ﺑﺪﺟﻮر ﺑﻮي‬ ‫ﮐﺎﮐﺘﻮس ﻣﯿﺪاد ﭼﺎي آوردم ...‬ ‫ﺗﻠﻔﻨﺶ رو ﻗﻄﻊ ﮐﺮده ﺑﻮد و ﺷﺪه ﺑﻮد ﻫﻤﻮن آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ... دﯾﮕﻪ اﻧﮕﺎر ﺣﺎﻣﯽ ﻧﺒﻮد ... ﻓﻨﺠﺎن ﭼﺎي رو ﻧﺪﯾﺪ ﮔﺮﻓﺖ: اﻻن ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻬﺖ‬ ‫ﭼﯽ ﺑﮕﻢ ...‬ ‫ﺳﺮﻣﺎي اﯾﻦ ﻟﺤﻦ از ﺳﺮﻣﺎي اﯾﻦ زﻣﺴﺘﻮن ﻟﻌﻨﺘﯽ ﻫﻢ ﺑﺪ ﺗﺮ ﺑﻮد و ﻣﻦ ﺗﻤﺎم ﺳﻌﯿﻢ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺘﻮﻧﻢ از اﯾﻦ ﺣﺎﻟﺖ درش ﺑﯿﺎرم ...‬ ‫
- ﺣﺎﻣﯽ ﺑﺎور ﮐﻦ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﮕﻢ اوﺿﺎع ﭘﺪرت و ﺑﻌﺪ ... ﺑﺒﯿﻦ ﻣﻦ ...‬ ‫
- ﺧﻮﻧﻪ رو ﻣﯿﺨﻮاي ﭼﯽ ﮐﺎر ﮐﻨﯽ؟ ﭼﻨﺪ روزه اون ﮐﺎر ﮔﺮﻫﺎ ﺗﻮ اﯾﻦ آﭘﺎرﺗﻤﺎ ن ﺧﺮاب ﺷﺪه ان و ﺗﻮ ﻫﻢ ﺗﻮ اﯾﻦ ﮐﻞ ﺳﺎﺧﺘﻤﻮن ﺗﻨﻬﺎ‬ ‫...‬ ‫ﭼﺸﻤﺎم رو از دادش ﺑﺴﺘﻢ: ﯾﻪ ﻫﻔﺘﻪ ...‬ ‫ﺳﺮش رو ﺑﻪ ﭘﺸﺘﯽ ﮐﺎﻧﺎﭘﻪ ﺗﮑﯿﻪ داد: ﯾﻪ ﻫﻔﺘﻪ؟‬ ‫
- ﺧﺐ ﺗﻮ ﺣﺎﻟﺖ ﺧﻮب ﻧﺒﻮد ﻣﻦ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺗﻮ ...‬ ‫ﻧﻤﯿﺬاﺷﺖ اﻣﺮوز اﺻﻼ ﻧﻤﯿﺬاﺷﺖ ﻣﻦ ﻫﯿﭻ ﺟﻤﻠﻪ اي رو ﺗﻤﻮم ﮐﻨﻢ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻬﻢ اﻧﺪاﺧﺖ ﮐﻪ ﻓﻬﻤﯿﺪم ﭼﯿﺰي ﺑﺪﺗﺮ از ﻓﺮﯾﺎد ﻫﺎش ﻫﻢ‬ ‫وﺟﻮد داره ...‬ ‫
- ﺟﻤﻊ ﮐﻦ ﺑﺮﯾﻢ ﺧﻮﻧﻪ ﻣﺎ ... ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﻣﯿﺒﺮﻣﺖ ﺗﻮ ﯾﮑﯽ از آﭘﺎرﺗﻤﺎﻧﻬﺎي ﺧﺎﻟﯽ ﺧﻮدم ...‬ ‫ﻋﺼﺒﯽ ﺑﻮدم اﯾﻦ ﻧﺘﯿﺠﻪ اي ﻧﺒﻮد ﮐﻪ ﻣﻦ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ از اﯾﻦ ﺑﺤﺚ ﺑﮕﯿﺮﯾﻢ: ﻧﻪ ...‬ ‫
- ﻧﻪ؟!‬ ‫
- ﯾﻌﻨﯽ ﭼﯿﺰه ﻣﻦ ﻫﻨﻮز وﺳﺎﯾﻠﻢ رو ﮐﺎﻣﻞ ﺟﻤﻊ ﻧﮑﺮدم ...‬ ‫
- ﻻزﻣﺸﻮن ﻧﺪاري وﺳﺎﯾﻞ ﺷﺨﺼﯿﺖ رو ﺑﺮدار ...‬ ‫اﯾﻦ رو ﮔﻔﺖ و ﺳﻮﺋﯿﭽﺶ رو ﺑﺮداﺷﺖ‬ ‫
- ﻧﻪ ﯾﻌﻨﯽ ﺣﺎﻣﯽ ﯾﻪ دﻗﯿﻘﻪ ﮔﻮش ﮐﻦ ...‬ ‫ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﺑﺮﮔﺸﺖ ... اﯾﻦ ﻣﺮد ﭼﻪ ﻗﺪر ﻏﺮﯾﺒﻪ ﺑﻮد‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﻣﻨﺘﻈﺮم ﺑﻮد: ﺣﺎﻣﯽ ﻧﯿﺎزي ﻧﯿﺴﺖ ﻣﻦ ﻫﻨﻮز ﻫﺴﺘﻢ ﺗﺎ ﺧﻮﻧﻪ ﭘﯿﺪا ﺷﻪ ...‬ ‫اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم زﯾﺮ ﭘﻠﮑﺶ ﭘﺮﯾﺪ ﯾﻪ ﻗﺪم ﺑﻬﻢ ﻧﺰدﯾﮏ ﺗﺮ ﺷﺪ و ﻣﻦ ﯾﻪ ﻗﺪم ﻋﻘﺐ رﻓﺘﻢ: ﻧﺸﻨﯿﺪم ...‬ ‫
- ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ ﻣﻦ‬ ‫
- ﻣﻦ اﻧﻘﺪر ﺑﯽ ﻏﯿﺮﺗﻢ دﯾﮕﻪ ﺗﻮ رو ﺑﺎ اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﮐﺎر ﮔﺮ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺬارم و ﺗﻮ اﯾﻦ ﺳﺎﺧﺘﻤﻮن ﺧﺎﻟﯽ ... ﺗﻘﺼﯿﺮ ﺗﻮ ﻧﯿﺴﺘﻬﺎ ﻣﻦ اﻧﮕﺎر ﺑﻠﺪ‬ ‫ﻧﯿﺴﺘﻢ زن داري ﮐﻨﻢ ...‬ ‫ﻋﺼﺒﯽ ﺷﺪه ﺑﻮدم اﯾﻦ اﺳﺘﺮس آزار دﻫﻨﺪه ... اﯾﻦ ﻣﺮدي ﮐﻪ اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ﻋﺎدت ﻧﺪاﺷﺘﻢ اﯾﻦ ﻃﻮر ﺑﺒﯿﻨﻤﺶ : ﻣﻦ زﻧﺖ ﻧﯿﺴﺘﻢ ﻫﻨﻮز‬ ‫...‬ ‫ﺟﺎ ﺧﻮرد ... دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﺶ ﮐﺸﯿﺪ: ﻫﻤﺮاز ﺑﺎ ﻣﻦ ﯾﮑﯽ ﺑﻪ دو ﻧﮑﻦ‬ ‫ﺗﻠﻔﻨﺶ زﻧﮓ زد ... ﻫﻤﻮن آدم ﺑﻮد ﺣﺎﻣﯽ ﻓﻘﻂ ﮔﻮش داد و ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﻗﻄﻊ ﮐﺮد: ﺷﺎﻧﺲ آوردي اﯾﻦ ﻗﺮار داد و اﯾﻦ آدم ﺑﯽ ﻣﺸﮑﻠﻪ ...‬ ‫ﻣﻦ ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ﺗﻮ ﭼﻪ ﻃﻮري اﯾﻦ ﮐﺎر ﻫﺎ رو ﻣﯿﮑﻨﯽ؟‬ ‫
- ﻣﻦ ﻫﺮ ﻃﻮري ... ﺣﺎﻣﯽ ﻣﻦ اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺳﺎل ﺧﻮدم زﻧﺪﮔﯽ ﮐﺮدم ﺑﺎﯾﺪ اﯾﻦ ﮐﺎر رو ﻣﯿﮑﺮدم اﻻن ﺗﻮ رو ﻧﮑﺸﯿﺪم اﯾﻦ ﺟﺎ ﮐﻪ ﺑﺮام‬ ‫ﺧﻮﻧﻪ ﭘﯿﺪا ﮐﻨﯽ ...‬ ‫
- ﺗﻮ ﻧﯿﺎزي ﻧﯿﺴﺖ ﮐﺎرﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ اﻧﺠﺎم ﺑﺪم رو ﺑﻬﻢ ﯾﺎد ﺑﺪي ... ﮔﻔﺘﻢ ﺣﺎﺿﺮ ﺷﻮ ... ﻣﯿﮕﻢ ﯾﻪ ﺟﺎﯾﯽ رو ﺑﺮات ﺗﻤﯿﺰ ﮐﻨﻦ‬ ‫ﻧﺰدﯾﮏ ﺧﻮدﻣﻮن ... ﭼﺮا اﯾﺴﺘﺎدي ... ﺧﺎﻧﻮﻣﯽ ﮐﻪ ﻫﻨﻮز زن ﻣﻦ ﻧﯿﺴﺘﯽ اﻣﺎ ﻧﻤﯽ دوﻧﯽ ﻫﻢ ﮐﻪ ﮐﯽ ﻫﺴﺘﯽ ...‬ ‫
- ﺻﺒﺮ ﮐﻦ ﺣﺎﻣﯽ ... ﯾﮑﻢ ﻓﻘﻂ ﯾﮑﻢ ﺻﺒﺮ ﮐﻦ ... ﻣﻦ آﭘﺎرﺗﻤﺎن ﺗﻮ ﺑﯿﺎ ﻧﯿﺴﺘﻢ ...‬ ‫ﺧﻮاﺳﺖ ﺣﺮﻓﯽ ﺑﺰﻧﻪ ﮐﻪ دﺳﺘﻢ رو آوردم ﺑﺎﻻ: ﺣﻖ داري ... داد ﺑﺰﻧﯽ ﺑﮕﯽ ﭼﺮا اﻻن ﻣﯿﮕﻢ ... اﻣﺎ ... ﻣﻦ از اون دﺧﺘﺮاﯾﯽ ﻧﯿﺴﺘﻢ ﮐﻪ‬ ‫ﺑﺮم ﺗﻮ آﭘﺎرﺗﻤﺎﻧﺖ زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﻢ ... ﻣﻦ ﻧﮑﺸﯿﺪﻣﺖ اﯾﻦ ﺟﺎ ﮐﻪ ﺑﺮام ﺧﻮﻧﻪ ﭘﯿﺪا ﮐﻨﯽ ﻣﻦ ﺧﻮدم ﭘﻮﻟﯽ دارم ﺑﻪ اﻧﺪازه ﭘﻮﻟﻢ ﻣﯿﺮم و ﯾﻪ‬ ‫ﺟﺎﯾﯽ رو رﻫﻦ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺗﺎ اﯾﻦ ﺧﻮﻧﻪ آﻣﺎده ﺑﺸﻪ ...‬ ‫
- و ﺗﻮ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎي ﺷﻤﺎ ﺧﺎﻧﻮم ﻣﺴﺘﻘﻞ اوﻣﺪن ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻪ ﻣﻦ ﻧﯿﺴﺖ ﻧﻪ؟‬ ‫
- داد ﻧﺰن‬ ‫
- ﭘﺲ اون ﻟﻌﻨﺘﯽ دور ﮔﺮدﻧﺖ ﭼﯿﻪ؟ ﺗﻮ اﺻﻼ ﻓﻬﻤﯿﺪي ﺑﻠﻪ دادي؟‬ ‫
- ﻣﻦ ﻧﻔﻬﻢ ﻧﯿﺴﺘﻢ ... ﻣﯽ دوﻧﻢ ﯾﻌﻨﯽ ﭼﯽ؟ وﻟﯽ ﻣﻦ اﻻن ﺣﺘﯽ در ﺣﺪ ﻧﺎﻣﺰدت ﻫﻢ ﻧﯿﺴﺘﻢ ... ﻣﻦ ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﻢ اﺣﺴﺎس اﯾﻦ دﺧﺘﺮ ﺻﯿﻐﻪ‬ ‫اي ﻫﺎ رو داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ﮐﻪ ﻣﻌﺸﻮﻗﻪ ﭘﻮﻟﺪارﺷﻮن ﺑﺮاﺷﻮن آﭘﺎرﺗﻤﺎﻧﺎي ﻟﻮﮐﺲ ﻣﯿﮕﯿﺮه ...‬ ‫ﺗﻨﺪ ﺣﺮف زده ﺑﻮدم ... ﺧﯿﻠﯽ زﯾﺎد اﯾﻦ رو وﻗﺘﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪم ﮐﻪ ﺣﺎﻣﯽ اون ﻃﻮر ﺳﺮد و ﺗﺮﺳﻨﺎك ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد ... ﺑﺎ دﺳﺖ ﺟﻠﻮي دﻫﻨﻢ رو‬ ‫ﮔﺮﻓﺘﻢ اﻣﺎ ﺳﻮدي ﻧﺪاﺷﺖ اﯾﻦ ﻣﺰﺧﺮف از دﻫﻨﻢ ﺑﯿﺮون ﭘﺮﯾﺪه ﺑﻮد ...‬ ‫
- آﺧﺮﯾﻦ ﺣﺮﻓﺖ ﻫﻤﯿﻨﻪ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ... ﺑﺎﺷﻪ ...‬ ‫اﯾﻦ رو ﮔﻔﺖ و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ در رﻓﺖ ...‬ ‫
- ﺣﺎﻣﯽ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫اﻣﺎ ﺣﺎﻣﯽ ﮔﻔﺘﻨﻢ اﻧﻘﺪر ﺿﻌﯿﻒ ﺑﻮد و ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪن در اﻧﻘﺪر ﺑﻠﻨﺪ ﮐﻪ ﻧﺘﻮﻧﻢ ﺣﺮﻓﻢ رو اداﻣﻪ ﺑﺪم ...‬ ‫ﭼﺮا اﺷﮑﻢ در ﻧﻤﯿﻮﻣﺪ رو ﻫﻢ ﻧﻤﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ... دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﻣﻮﻫﺎش ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻋﻮض ﮐﺮدن ﭘﯿﺮاﻫﻨﺶ ﺑﻬﻢ رﯾﺨﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﺸﯿﺪو ﺑﻪ‬ ‫ﺳﻤﺖ ﻣﻦ و ﮔﻠﻨﺎر اوﻣﺪ ... روي ﺗﺨﺖ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدم و ﮔﻠﻨﺎر ﻫﻢ ﮐﻨﺎر دﺳﺘﻢ ... ﺳﯿﺎ ﺻﻨﺪﻟﯽ ﭼﺮﺧﺪار ﻣﯿﺰ‬ ‫ﮔﻠﻨﺎر رو ﮐﺸﯿﺪ و روش ﻧﺸﺴﺖ: از دﺳﺖ ﺗﻮ ﻣﻦ ﯾﻪ روز ﺧﻮش ﻧﺪارم ...‬ ‫دﻫﻨﻢ رو ﺑﺮاش ﮐﺞ ﮐﺮدم ... ﺧﻨﺪه اي ﮐﺮد: ﻣﻤﻮش ﺑﯽ ﭼﺎره اش ﮐﺮدي ... ﺑﻪ ﺧﺪا از دﺳﺖ ﺗﻮ ﺳﺮ ﺑﻪ ﮐﻮه و دﺷﺖ ﻣﯿﺬاره ﺑﻪ‬ ‫ﻧﻤﯿﺪوﻧﯽ ﺑﺎ ﭼﻪ ﻟﺤﻦ ﺧﺴﺘﻪ اي ﮔﻔﺖ ﻧﺬارم ﺧﻮﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻤﻮﻧﯽ ...‬ ‫ﮔﻠﻨﺎر ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﺳﺎﮐﺖ ﺑﻮد و ﺗﻮي ﻓﮑﺮ ... ﻧﮕﺎه زﯾﺮ زﯾﺮﮐﯽ ﺑﻬﺶ اﻧﺪاﺧﺘﻢ: ﻣﻦ ﮐﺎر ﺑﺪي ﻧﮑﺮدم ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ ﺣﺘﯽ ﺟﻤﻠﻪ ام ﻫﻢ ...‬ ‫ﻗﯿﺎﻓﻪ ﺳﯿﺎ اﯾﻦ ﺑﺎر ﺟﺪي ﺷﺪ: ﻣﺰﺧﺮﻓﺘﺮﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﻋﺎﻟﻢ ﺑﻮده ...‬ ‫ﮔﻠﯽ: اﻣﺎ دروغ ﻧﺒﻮده ...‬ ‫ﺳﯿﺎ ﻻي ﭘﻨﺠﺮه رو ﺑﺎز ﮐﺮد و ﺳﯿﮕﺎرش رو از ﺗﻮي ﺟﯿﺐ ﺷﻠﻮار ورزﺷﯿﺶ در آورد: ﻫﻤﻪ راﺳﺘﻬﺎي ﻋﺎﻟﻢ رو ﻫﻢ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺑﻪ زﺑﻮن آورد‬ ‫اون ﻣﺮد ﻣﯽ ﺧﻮاد زﻧﺪﮔﯿﺶ رو ﺟﻤﻊ و ﺟﻮر ﮐﻨﻪ. ﻣﯿﺨﻮاد ﺧﯿﺎﻟﺶ راﺣﺖ ﺑﺎﺷﻪ ﻧﺎﻣﺰدش ﺟﺎش ﮔﺮﻣﻪ ... ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﯿﮕﻪ ﺳﯿﺎ اون ﺧﻮﻧﻪ‬ ‫ﺣﺘﯽ ﺷﻮﻓﺎژﻫﻢ ﻧﺪاره ﻣﯿﺨﻮاد ﺗﻮ ﯾﻪ آﭘﺎرﺗﻤﺎن ﺧﺎﻟﯽ و ﺑﯽ در و ﭘﯿﮑﺮ ﺑﺎ ﮐﺎرﮔﺮﻫﺎ ﺗﻨﻬﺎ ﻧﺒﺎﺷﻪ ...‬ ‫ﭘﮏ ﻋﻤﯿﻖ ﺳﯿﮕﺎرش رو از ﭘﻨﺠﺮه ﺑﯿﺮون داد ... ﺧﻨﮑﯽ ﮐﻪ از ﻻي ﭘﻨﺠﺮه ﺑﯿﺮون اوﻣﺪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﻟﺮز ﮐﻨﻢ رو ﺗﺨﺘﯽ ﮔﻠﯽ رو وري‬ ‫ﭘﺎﻫﺎي ﻫﺮ دوﻣﻮن اﻧﺪاﺧﺘﻢ ... ﺳﯿﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺑﻬﻢ زد: ﻣﻤﻮش ﺳﺮﻣﺎﯾﯽ ... ﭘﺲ ﺗﻮ ﭼﻨﺪ وﻗﺘﻪ ﭼﻪ ﻃﻮر ﺑﺪون ﺷﻮﻓﺎژ ﺳﺮ ﻣﯿﮑﻨﯽ؟‬ ‫
- ﻫﻤﻮن ﻃﻮري ﮐﻪ اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺳﺎل ﺑﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﭼﯿﺰا ﮐﻨﺎر اوﻣﺪم ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﻧﻤﯿﮕﻢ ﻣﺤﻖ ﻧﯿﺴﺘﯽ ... اﻣﺎ ﻣﻦ ﺣﺎﻣﯽ رو ﻣﯽ ﻓﻬﻤﻢ ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﺷﺎﯾﺪ ﺗﻮ زاوﯾﻪ دﯾﺪ ﺷﻤﺎ ﺧﺎﻧﻮم ﻫﺎ ﻗﺎﺑﻞ درك ﻧﺒﺎﺷﻪ ... ﺗﻮ دو ﺗﺎ‬ ‫اﺷﺘﺒﺎه داﺷﺘﯽ ... ﯾﮑﯿﺶ دﯾﺮ ﮔﻔﺘﻦ اﯾﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ اﺳﺖ ... و ﯾﮑﯽ ﻫﻢ اون ﺟﻤﻠﻪ ﺑﯽ ﺧﻮد ...‬ ‫
- اﻣﺎ ﻣﻦ ﺑﺮاي ﻫﺮ دوش دﻟﯿﻞ دارم ...‬ ‫ﺧﺎﮐﺴﺘﺮ ﺳﯿﮕﺎرش رو از ﭘﻨﺠﺮه ﺑﯿﺮون داد: دﻻﯾﻠﯽ ﺗﻮ ﺑﺮاي اون اﻫﻤﯿﺘﯽ ﻧﺪاره ﭼﻮن اون ﺑﻪ ﻧﺘﯿﺠﻪ رﺳﯿﺪه ...‬ ‫
- ﺳﯿﺎ ﻣﻦ زﻧﮓ ﻧﺰدم ﮐﻪ ﺑﯿﺎد ﻣﺸﮑﻠﻢ رو ﺣﻞ ﮐﻨﻪ ﯾﺎ ﺑﺮام ﺧﻮﻧﻪ ﭘﯿﺪا ﮐﻨﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ اﻧﺪازه ﯾﻪ ﺧﻮﻧﻪ در ﺣﺪ ﺧﻮدم ﭘﻮل دارم ﮐﻪ ﭘﯿﻤﺎﻧﮑﺎر‬ ‫داده ... ﺧﻮﻧﻪ ﻫﻢ دﯾﺮ ﯾﺎ زود ﭘﯿﺪا ﻣﯿﺸﻪ ... ﻣﻦ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺪوﻧﻪ ...‬ ‫ﺳﯿﺎ ﺑﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﺗﺎﺳﻒ ﺳﺮي ﺗﮑﻮن داد ...‬ ‫ﺧﻮدم ﺑﻪ اﻧﺪازه ﮐﺎﻓﯽ ﻏﺼﻪ داﺷﺘﻢ ... ﻣﻦ ﻧﯿﺎز ﺑﻪ ﻣﺤﺒﺖ ﻫﺎي ﺳﺎده و دور از اﻏﺮاق ﺣﺎﻣﯽ داﺷﺘﻢ ... ﻣﻦ اﻻن دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ ﭘﯿﺸﺶ‬ ‫ﺑﺎﺷﻢ ... دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﻫﻤﻮن ﻃﻮري ﮐﻪ اﯾﻦ ﻣﺪت ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﻨﻪ: ﺳﯿﺎ ... ﺗﻮ ﺟﺒﻬﻪ ﻣﻦ ﺑﺎش دﯾﮕﻪ ...‬ ‫ﺳﯿﮕﺎر رو از ﭘﻨﺠﺮه ﺑﯿﺮون اﻧﺪاﺧﺖ و ﻣﻮﻫﺎم رو ﺑﻬﻢ رﯾﺨﺖ: ﻣﻦ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺗﻮ ﺟﺒﻬﻪ ﺗﻮ ام ... ﻣﻦ ﻓﺮدا وﻗﺖ ﻧﺪارم اﻣﺎ ﻟﻄﻔﺎ ﺑﺮو ﺧﻮﻧﻪ و‬ ‫وﺳﺎﯾﻞ ﺷﺨﺼﯿﺖ رو ﺑﯿﺎر اﯾﻨﺠﺎ ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺑﻬﺖ ﻗﻮل ﻣﯿﺪم ﺗﺎ ﻋﺼﺮ ﻓﺮدا اون آدم ﺑﺮاي ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻪ ﭘﯿﺪا ﻣﯿﮑﻨﻪ ... ﻫﻤﺮاز ﻣﺠﺒﻮرش ﻧﮑﻦ‬ ‫اﻧﻘﺪر ﺑﺮاي ﺗﻨﻬﺎ ﻧﺒﻮدﻧﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ زﻧﮓ ﺑﺰﻧﻪ ﺑﻪ ﻏﺮورش ﺑﺮ ﻣﯽ ﺧﻮره اﯾﻦ رو ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم ... ﻗﺒﻼ ﻓﻘﻂ دوﺳﺘﺖ داﺷﺖ ﺑﺤﺚ ﻓﺮق‬ ‫ﻣﯿﮑﺮد اﻻن ﯾﻪ ﺟﻮراﯾﯽ ﻧﺎﻣﺰدﯾﺸﯽ ... اﻣﺮوز واﻗﻌﺎ از ﻟﺤﻨﺶ ﻣﯿﺸﺪ ﻓﻬﻤﯿﺪ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﭘﺮﯾﺪم وﺳﻂ ﺣﺮﻓﺶ: ﻧﮑﻨﻪ اﻧﺘﻈﺎر داﺷﺘﯽ ﺑﺎﻫﺎش ﺑﺮم؟ اون ﻋﻤﺎرت ﺑﺰرگ درﺳﺘﻪ ... ﻣﺎدرش ﻫﻢ ﻫﺴﺖ درﺳﺖ اﻣﺎ ﺳﯿﺎ درﺳﺖ‬ ‫ﻧﯿﺴﺖ ﻧﺴﺒﺖ ﻗﺎﻧﻮﻧﯽ ﯾﺎ ﺷﺮﻋﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﺮم ﺧﻮﻧﻪ اوﻧﺎ ...‬ ‫
- اوﻧﻢ ﺗﻤﺎم اﯾﻦ ﻫﺎ رو ﻣﯿﺪوﻧﻪ ﮐﻪ ﻣﺠﺒﻮرت ﻧﻤﯿﮑﻨﻪ ... ﻣﯽ دوﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﺮاي آدﻣﯽ ﻣﺜﻞ ﺣﺎﻣﯽ اﯾﻨﮑﻪ ﺑﺰﻧﺘﺖ زﯾﺮ ﺑﻐﻠﺶ و ﺑﺒﺮﺗﺖ‬ ‫ﮐﺎري ﻧﺪاره ... ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺑﺎ اون ﺟﻤﻠﻪ اي ﮐﻪ ﺗﻮ ﮔﻔﺘﯽ ...‬ ‫
- ااااا ... ﺗﻮ ام ﻫﯽ اﯾﻦ رو ﺗﮑﺮار ﻣﯿﮑﻨﯽ ﺗﻪ دل اﯾﻦ دﺧﺘﺮه رو ﺧﺎﻟﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ ...‬ ‫اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﮔﻠﯽ ﺑﻮد در اﻋﺘﺮاض ﺑﻪ ﺳﯿﺎ ...‬ ‫در اﺗﺎق ﺗﻘﻪ اي ﺧﻮرد و ﺧﺎﻟﻪ در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﭼﺸﻤﺎش ﻗﺮﻣﺰ ﺑﻮد و ﺗﻮي دﺳﺘﺶ ﯾﻪ ﺳﯿﻨﯽ ﮐﻪ ﺗﻮش ﮐﺎﺳﻪ ﻫﺎي ﭘﺮ از اﻧﺎر دون ﮐﺮده‬ ‫ﺑﻮد و ﮔﻠﭙﺮ اوﻣﺪ ﺗﻮ ...‬ ‫ﭼﺸﻤﺎش ﺧﺎﻟﻪ ﻫﺮ ﺳﻪ ﻣﺎ رو ﺗﺮﺳﻮﻧﺪ ... ﺧﺎﻟﻪ در رو ﺑﺴﺖ ... ﻟﺒﻪ ﺗﺨﺖ ...‬ ‫ﺳﯿﺎ: ﻣﺎﻣﺎن. ﭼﯽ ﺷﺪه ﺑﺎز ﺑﺎﺑﺎ ﭼﯿﺰي ﮔﻔﺘﻪ؟‬ ‫ﺧﺎﻟﻪ ﺳﺮي ﺗﮑﻮن داد و ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﺮد: ﻧﻪ ﺻﺪات رو ﺑﯿﺎر ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺧﻮاﺑﯿﺪه ﺑﺎﺑﺎت ... ﻧﺸﺴﺘﻢ ﺗﺎ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺑﺨﻮاﺑﻪ ﺑﯿﺎم ...‬ ‫
- ﻫﻤﺮاز ﺧﺎﻟﻪ ﺑﮕﻮ ﮐﻪ ﮔﻠﯽ دروغ ﻣﯿﮕﻪ؟!‬ ‫دﻟﻢ رﯾﺨﺖ ... ﺣﺮﻓﯽ ﺑﺮاي زدن ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... ﺳﺮم رو اﻧﺪاﺧﺘﻢ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﮐﺎش ﺧﺎﻟﻪ اﻻن اﯾﻦ ﺣﺮف رو ﭘﯿﺶ ﻧﻤﯿﮑﺸﯿﺪ اوﻧﻢ اﻣﺸﺐ ﮐﻪ‬ ‫ﻫﻤﯿﻦ ﺟﻮرﯾﺶ ﻫﻢ ﻣﻦ داﻏﻮن ﺑﻮدم ...‬ ‫ﺑﻐﺾ ﺧﺎﻟﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺷﺪ: آره ﺧﺎﻟﻪ ... راﺳﺘﻪ؟‬ ‫. اﺷﮑﺶ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺷﺪ: آخ ﺧﺎﻟﻪ آخ‬ ‫ﺳﯿﺎ: آﺧﻪ ﻣﺎﻣﺎﻧﻢ اﯾﻦ ﭼﻪ اﺷﮏ و آﻫﯽ راه اﻧﺪاﺧﺘﯽ؟ اﻧﮕﺎر ﭼﯽ ﺷﺪه؟‬ ‫ﺧﺎﻟﻪ ﺑﯿﻨﯿﺶ رو ﻣﺤﮑﻢ ﭘﺎك ﮐﺮد: زﯾﺮ ﺳﺮ ﺷﻤﺎﻫﺎ ﻫﻢ ﻫﺴﺖ ﻣﮕﻪ ﻣﯿﺸﻪ ﺷﻤﺎ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل اﻃﻼﻋﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﺪ ...‬ ‫رو ﮐﺮد ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﮔﻠﯽ و ﺑﺎ اﻧﮕﺸﺖ ﺳﯿﺎ رو ﻧﺸﻮن داد: اﯾﻦ ﻋﻘﻞ ﻧﺪاره ... ﺷﺎﻋﺮ ﻣﺴﻠﮏ و ﺧﻠﻪ ... ﺗﻮ ﻋﺎﻗﻠﺸﻮﻧﯽ ... ﺗﻮ ﮐﻪ ﻣﯿﺪوﻧﯽ‬ ‫ﺗﻬﺶ ﭼﯿﻪ؟‬ ‫ﺿﺮﺑﺎن ﻗﻠﺒﻢ رﻓﺖ ﺑﺎﻻ ﭼﺮا اﻣﺮوز ﻫﻤﻪ ﻗﺼﺪ از ﺑﯿﻦ ﺑﺮدن ﺗﻤﺎم اﺣﺴﺎﺳﺎﺗﻢ رو داﺷﺘﻦ؟‬ ‫ﮔﻠﯽ: ﻣﺎﻣﺎن ﮐﺎر ﻏﻠﻄﯽ ﻧﮑﺮده ﮐﻪ ﻫﻤﺮاز ...‬ ‫ﺧﺎﻟﻪ اﻧﮕﺸﺖ اﺷﺎره اش رو ﮔﺎز ﮔﺮﻓﺖ: ﮐﺎر اﺷﺘﺒﺎﻫﯽ ﻧﮑﺮده؟ دﯾﮕﻪ ﭼﻪ ﻗﺪر اون ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺧﻮن ﺑﻪ ﺟﯿﮕﺮ ﻣﺎ ﮐﻨﻦ؟ اﺻﻼ رﻫﺎ رو‬ ‫ﺑﺬارﯾﻢ ﮐﻨﺎر ... اون ﭘﺪر ﺧﺪا ﺑﯿﺎﻣﺮزﺷﻮن و اون ﺧﺎﻧﻮاده اﻓﺎده اي رو ﺑﺬارم ﮐﻨﺎر ... اﯾﻦ رﻧﮓ و روي دﺧﺘﺮي ﮐﻪ ﻗﺮاره اﻣﺮوز ﻓﺮدا‬ ‫ﻋﺮوس ﺑﺸﻪ؟ آره؟‬ ‫ﻫﻤﺮاز ﺧﺎﻟﻪ ﺗﺎ زوده ﺑﺮﮔﺮد اﯾﻦ راه راه ﻧﯿﺴﺖ ... اون آدم ﺑﻪ درد ﺗﻮ ﻧﻤﯿﺨﻮره ... از اون ﻋﻤﺎرت ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﮕﯿﺮ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫... ﺳﺮم ﭼﺴﺒﯿﺪه ﺑﻮد ﺑﻪ ﺳﯿﻨﻪ ام ... ﻫﻤﻮن ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺣﻠﻘﻪ ام دﻗﯿﻘﺎ روي ﻗﻠﺒﻢ اﻓﺘﺎده ﺑﻮد ... ﻫﻤﻮن ﺣﻠﻘﻪ اي ﮐﻪ اﻣﺮوز اون ﻃﻮر‬ ‫رﻓﺘﻪ ﺑﻮد زﯾﺮ ﺳﻮال ... ﺟﺴﺎرت ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﺟﻮاب ﺧﺎﻟﻪ رو ﺑﺪم ... ﺧﯿﻠﯽ ﺟﺎﻫﺎ ﺑﻬﺶ ﺣﻖ ﻣﯿﺪادم ... اﻣﺎ ﭼﻪ ﻣﯿﮑﺮدم ﮐﻪ ﺗﻮ ﮐﺎر دل ﻣﮕﻪ‬ ‫ﻣﯿﺸﺪ ﺣﺴﺎ ب و ﮐﺘﺎﺑﯽ ﮐﺮد؟‬ ‫ﺳﯿﺎ ﻧﺸﺴﺖ ﺑﻐﻞ دﺳﺖ ﺧﺎﻟﻪ: ﺑﺎﺷﻪ ... ﺑﺎﺷﻪ ﺑﺎﻧﻮ ﺷﻤﺎ ﮐﻪ ﻣﻦ رو ﻗﺒﻮل ﻧﺪاري ... ﻓﻘﻂ ﺧﺎﻧﻮم دﮐﺘﺮت رو ﻗﺒﻮل داري ...‬ ‫ﺧﺎﻟﻪ ﺑﺎ ا ﻏﻠﯿﻈﯽ ﮐﻪ ﮔﻔﺖ دﺳﺖ ﺳﯿﺎ رو از دور ﺷﻮﻧﻪ اش ﮐﻨﺎر زد اﻣﺎ ﺳﯿﺎ از رو ﻧﺮﻓﺖ: اﻣﺎ ﻫﻤﺮاز اﺷﺘﺒﺎه ﻧﮑﺮده ﻣﺎﻣﺎن ﺣﺎﻣﯽ ﺣﺎﻣﺪ‬ ‫ﻧﯿﺴﺖ ... ﻫﻤﺮاز ﻫﻢ رﻫﺎ ...‬ ‫
- اﻣﺎ ﻫﻤﺮاز ﭘﺎﮐﺰاد و ﺣﺎﻣﯽ اﻧﺘﻈﺎم ... اﯾﻦ رو ﭼﯽ ﮐﺎر ﻣﯿﺨﻮاﯾﺪ ﺑﮑﻨﯿﺪ ...‬ ‫ﺑﻌﺪ رو ﮐﺮد ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﻦ: ﺧﺎﻟﻪ ﻧﺒﻮدم ﺑﺮات ... اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺳﺎل ﺗﻨﻬﺎ زﻧﺪﮔﯽ ﮐﺮدي ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺷﻮﻫﺮم ﺟﺰ ﮔﺎﻫﯽ ﺑﺮاي ﺷﺎﻣﯽ ﻧﺎﻫﺎري ﯾﺎ‬ ‫ﯾﻪ ﺷﺐ ﻣﻮﻧﺪﻧﯽ اﯾﻦ ﺟﺎ ﻧﯿﻮﻣﺪي ... ﮐﻢ ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﻣﯿﺪوﻧﻢ ... اﻣﺎ ...‬ ‫ﺻﺪام ﺑﻐﺾ داﺷﺖ و ﻣﯿﻠﺮزﯾﺪ: ﺧﺎﻟﻪ؟ ﻧﮑﻨﻪ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدﯾﺪ از ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ اﯾﻦ ﮐﺎر رو ﮐﺮدم؟‬ ‫ﺑﺎ اﺷﮏ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد: ﺑﻪ ﺧﺪا ﮐﻪ اﯾﻦ ﻃﻮري ﻧﯿﺴﺖ ... ﻣﻦ ﺗﻨﻬﺎ ﻧﺒﻮدم ... ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﺧﺎﻟﻪ ﺧﻮب ﻣﻨﯽ ... ﺑﭽﻪ ﻫﺎت 42 ﺳﺎﻋﺖ ﭘﯿﺸﻢ‬ ‫ﺑﻮدن ﻫﻮام رو داﺷﺘﻦ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺑﻪ اﺷﺘﺒﺎه ﮔﺎﻫﯽ ﺗﻮ روي ﭘﺪرﺷﻮن ﻫﻢ اﯾﺴﺘﺎدن ... اﻣﺎ ﺑﻪ ﺧﺪا ﺧﺎﻟﻪ ...‬ ‫
- اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ رو اون روزﻫﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ رﻫﺎ ﻫﻢ ﻣﯿﺰدم ... اﻣﺎ ﻧﺰدﯾﻢ ﮔﻔﺘﻢ ﻣﺎدرت ﻫﺴﺖ ... ﺷﻮﻫﺮ ﻣﻦ ﻫﻢ ﮐﻢ ﻧﺬاﺷﺖ اون ﻣﻮﻗﻊ ...‬ ‫ﺧﺎﻧﻮاده ﺳﺮ ﺷﻨﺎس و ﭘﻮﻟﺪار ﭘﺴﺮه ﺧﻮش ﻗﯿﺎﻓﻪ و ﺗﺤﺼﯿﻞ ﮐﺮده ... اﻣﺎ ﺗﻬﺶ ﭼﯽ ﺷﺪ؟ ﻫﺎ؟‬ ‫اﺷﮏ از ﮔﻮﻧﻪ ﻣﻦ ﻫﻢ ﭼﮑﯿﺪ ...‬ ‫
- ﻫﻤﺮاز ﺧﺎﻟﻪ ... ﻣﻦ ﺗﻮ اﯾﻦ دﻧﯿﺎ ﺧﯿﺮي ﻧﺪﯾﺪم ... دادﺷﻢ ﺗﻮ ﺟﻮاﻧﯽ ﮔﻢ ﺷﺪ دﯾﮕﻪ ﻧﻪ ﻧﺎﻣﯽ ﭘﯿﺪا ﺷﺪ ازش ﻧﻪ ﻧﺸﺎﻧﯽ ... ﺧﻮاﻫﺮم ﺑﻪ‬ ‫ﻫﯿﭻ و ﭘﻮچ ﺑﯿﻮه ﺷﺪ و ﺟﻮر ﮐﺶ دو ﺗﺎ ﺑﭽﻪ و ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﮐﻪ اون ﻃﻮر رﻓﺖ ... ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﺧﻮاﻫﺮ زاده ام ... ﻫﻤﺮاز ﺑﺬار ﯾﮑﻢ ﺳﻨﺖ ﺑﺮه‬ ‫ﺑﺎﻻﺗﺮ ... ﻣﯽ ﻓﻬﻤﯽ ﭼﯽ ﻣﯽ ﮔﻢ ... ﺧﺪا ﻣﺮگ رو ﺑﻪ ﻧﻮﺑﺖ ﺑﺪه ... ﻣﻦ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﻣﯿﺮﻓﺘﻢ ﺗﻮ ﻣﺴﺠﺪ ﺧﻮاﻫﺮت ﺑﺎ اون ذﻟﺘﯽ ﮐﻪ ﺧﺎﻧﺪاﻧﺸﻮن‬ ‫ﺑﻬﻤﻮن ﺑﺎ اون ﺗﺤﻘﯿﺮ ﻧﮕﺎه ﮐﻨﻦ ... رﻫﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﺗﻮ ﻣﺮاﺳﻢ ﻣﻦ ﺣﻠﻮا ﭘﺨﺶ ﻣﯽ ﮐﺮد ...‬ ‫ﻫﺮ ﺳﻪ ﻣﻮن ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺧﺎﻟﻪ ﺑﺮاق ﺷﺪﯾﻢ ﮐﻪ ﺧﺪا ﻧﮑﻨﻪ ...‬ ‫ﺧﺎﻟﻪ ﺑﺎ دﺳﺘﻤﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺣﺎﻻ ﺗﺎر و ﭘﻮدش از ﻫﻢ ﺟﺪا ﺷﺪه ﺑﻮد اﺷﮑﺎش رو ﭘﺎك ﮐﺮد: ﻧﻘﻞ اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ ﻧﯿﺴﺖ ... ﻫﻤﺮاز ﻧﯿﻤﺨﻮام اﺷﮏ‬ ‫ﺑﺮﯾﺰي ﻣﯽ ﺧﻮام اﯾﻦ ﭘﺎﮐﯽ و ﻧﺠﺎﺑﺘﺖ ... اﯾﻦ آراﻣﺸﺖ ﻧﺼﯿﺐ اﻫﻠﺶ ﺑﺸﻪ ...‬ ‫ﮔﻠﻨﺎر ﻫﻢ ﺑﻐﺾ داﺷﺖ ...‬ ‫
- ﺧﺎﻟﻪ ﺣﺎﻣﯽ ﻣﻦ رو دوﺳﺖ داره ...‬ ‫ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﭼﻪ ﻗﺪر رﻧﮓ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﺗﺎ روم ﺑﺸﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻟﻪ ﺑﮕﻢ ﺟﻤﻠﻪ اي ﮐﻪ اﻻن ﺧﻮدم ﻫﻢ ﺑﻬﺶ ﺷﮏ ﮐﺮده ﺑﻮدم ...‬ ‫
- ﮐﺎﻓﯿﻪ؟ ﻫﻤﺮاز ﮐﺎﻓﯿﻪ ﮐﻪ دوﺳﺘﺖ داره؟ اون ﺑﺎري ﮐﻪ ﺑﯽ ﺧﺒﺮ رﻓﺘﻪ ﺑﻮدي ﺧﻮﻧﻪ ﻋﻤﻪ ات ﻣﻨﻢ ﻓﻬﻤﯿﺪم اون ﻃﻮر ﻫﻮل ﮐﺮدﻧﺶ ﺳﺮ‬ ‫ﻫﯿﭽﯽ ﮐﻪ ﻧﯿﺴﺖ اﻣﺎ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫... ﺧﯿﻠﯽ ﺣﺮﻓﻬﺎ داﺷﺘﻢ ﺑﺮاي زدن ... اﻣﺎ ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﻢ از ﮐﺠﺎ ﺷﺮوع ﮐﻨﻢ ... از ﭼﯽ دﻓﺎع ﮐﻨﻢ ... ﺧﺎﻟﻪ ﺑﺎ اﯾﻦ ﭼﺸﻤﺎي ورم ﮐﺮده ...‬ ‫ﻣﻦ ﺑﺎ اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﻏﺼﻪ اي ﮐﻪ اﻣﺮوز ﺧﻮرده ﺑﻮدم ... ﺣﺎﻣﯽ ﮐﻪ اﻧﻘﺪر ﺑﻬﺶ ﻣﺤﺘﺎج ﺑﻮدم ... ﺧﺴﺘﻪ ﺑﻮدم واﻗﻌﺎ دﻟﻢ ﺧﻮاﺑﯿﺪن ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ‬ ‫ﺑﺎ ﺧﯿﺎل راﺣﺖ ... اﻣﺎ ﺗﺎ ﺧﻮد ﺻﺒﺢ ﺑﺎ ﺗﺮس و ﻟﺮز و ﻧﮕﺎه ﻣﺪام ﺑﻪ ﮔﻮﺷﯽ ﻓﮏ رﮐﻨﻢ ﺑﻪ اون ﺗﯿﺠﻪ اي ﮐﻪ ﺳﯿﺎ ﺑﯿﻦ ﺟﻤﻠﻪ اش ﭘﺮوﻧﺪ.‬ ‫ﻣﻮﻫﺎم ﻫﻨﻮز ﮐﻢ و ﺑﯿﺶ ﺧﯿﺲ ﺑﻮد اﻣﺎ ﺑﺎﯾﺪ وﺳﺎﯾﻞ رو دﯾﮕﻪ ﮐﺎﻣﻞ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻨﺪي ﻣﯿﮑﺮدم ... ﮔﻠﻨﺎر ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﮐﻼس آﺧﺮش رو‬ ‫ﺑﭙﯿﭽﻮﻧﻪ و ﺑﯿﺎد ﮐﻤﮑﻢ ... ﺧﺎﻟﻪ ﺻﺒﺢ ﻫﻨﻮز ﻫﻢ دﻟﺨﻮر ﺑﻮد و ﻧﮕﺮان ...‬ ‫روي ﻣﺒﻞ ﻧﺸﺴﺘﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺳﺮﯾﻌﺘﺮ ﺷﺪه ﯾﻪ ﺳﻮﺋﯿﺖ داﻧﺸﺠﻮﯾﯽ ﭘﯿﺪا ﻣﯿﮑﺮدم ... ﻋﮑﺲ ﻣﺎﻣﺎن ﺑﻬﻢ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﯿﺰد اﯾﻦ ﻋﮑﺲ ﻣﺎل‬ ‫ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺎل ﭘﯿﺶ ﺑﻮد ... وﻗﺘﯽ رﻫﺎ ﺗﺎزه ﻋﺮوس ﺑﻮد ... ﻣﺎﻣﺎن ﺷﺎد ﺑﻮد ... ﻣﻦ ﻫﻢ ﺷﺎد ﺑﻮدم ...‬ ‫
- ﻣﺎﻣﺎن ﺧﺎﻟﻪ ﺣﻖ داره ... ﻣﻦ ﺣﻖ دارم ... ﺣﺎﻣﯽ ﺣﻖ داره ... رﻫﺎ ازم دﻟﺨﻮره ﺑﻪ ﻧﻈﺮت؟ ﺗﻮ ﺑﻬﺘﺮ ﻣﯿﺪوﻧﯽ داره ... ﻣﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﺗﻨﻬﺎم‬ ‫...‬ ‫... ﻋﺠﯿﺐ ﺑﻮد اﯾﻦ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﭼﻨﺪ وﻗﺘﯽ ﺑﻮد ﺑﻪ ﻧﻈﺮم ﻋﻤﯿﻖ ﺗﺮ از ﻫﺮ زﻣﺎن دﯾﮕﻪ اي ﺷﺪه ﺑﻮد ...‬ ‫ﻧﻔﺴﻢ رو ﺑﯿﺮون دادم ... واﻗﻌﺎ ﻫﻮا ﺳﺮد ﺑﻮد ... ﮐﺘﺮي روﺷﻦ ﮐﺮدم ...‬ ‫ﺻﺪاي زﻧﮓ آﯾﻔﻮن ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ا زﺟﺎ ﺑﭙﺮم ... ﺷﺎﻟﻢ رو روي ﺳﺮم اﻧﺪاﺧﺘﻢ و از ﭼﺸﻤﯽ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ... ﺑﺎورم ﻧﻤﯿﺸﺪ ﭼﯿﺰي ﮐﻪ داﺷﺘﻢ‬ ‫ﻣﯿﺪﯾﺪم رو ... ﻗﻠﺒﻢ ﺗﻮي ﺣﻠﻘﻢ ﻣﯿﺰد ...‬ ‫در رو ﺑﺎز ﮐﺮدم ...‬ ‫ﻓﻨﺠﺎن ﭼﺎي رو ﺟﻠﻮش ﮔﺬاﺷﺘﻢ ... وﺳﺎﯾﻞ ﺧﺎﺻﯽ ﺑﺮاي ﭘﺬﯾﺮاﯾﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... روي ﺻﻮرﺗﺶ ﻟﺒﺨﻨﺪ دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﯽ ﺑﻮد ... اﻣﺎ‬ ‫ﭼﺸﻤﺎش ﺧﯿﺲ ﺧﯿﺲ ﺑﻮدن ... ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﮔﻠﺪان اﻃﻠﺴﯽ و ﺣﺴﻦ ﯾﻮﺳﻒ ﮐﺮد ...‬ ‫
- ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ﮐﻪ اﯾﻦ ﺟﺎ اﻧﻘﺪر ﺑﻬﻢ رﯾﺨﺘﻪ اﺳﺖ و وﺳﺎﯾﻞ ﭘﺬﯾﺮاﯾﯽ ﻫﻢ اﻧﻘﺪر ﮐﻤﻪ ...‬ ‫ﮐﺖ و داﻣﻦ ﺧﻮش دوﺧﺖ ﻣﺸﮑﯽ ﺑﻪ ﺗﻦ داﺷﺖ ... ﺻﻮرﺗﺶ زرد ﺑﻮد و اﺑﺮوﻫﺎش ﻧﺎ ﻣﺮﺗﺐ ... ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم زن زﯾﺒﺎ و ﺧﻮش ﭘﻮﺷﯽ‬ ‫ﺑﻮد ... اﻣﺎ ﻫﻨﻮز ﻋﺰادار ﻣﺮدي ﺑﻮد ﮐﻪ ﺷﺎﯾﺪ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ دوﺳﺘﺶ ﻧﺪاﺷﺖ ...‬ ‫
- راﺣﺖ ﺑﺎش ﻋﺮوﺳﮑﻢ ... ﻣﻦ زودﺗﺮ از اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﯿﻮﻣﺪم اﯾﻦ ﺟﺎ اﻣﺎ ﻣﺮﯾﻀﯽ اﮐﺒﺮ ﺧﺎن و ﻓﻮﺗﺶ ... ﺑﺎر اوﻟﯽ ﮐﻪ ﻗﺪم‬ ‫ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﺗﻮ اﯾﻦ ﺧﻮﻧﻪ ... از در اون آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ ﯾﻪ ﭘﺮي ﺑﯿﺮون اوﻣﺪ ... ﺑﭽﻪ ﺑﻮد ... ﺑﻪ ﺧﺪا ﺗﻪ دﻟﻢ ﺳﻮﺧﺖ ... ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﭘﺴﺮم‬ ‫ﻻﯾﻘﺶ ﻧﯿﺴﺖ ... اﻣﺎ ﮐﺴﯽ از ﻣﻦ ﻧﻈﺮي ﻧﭙﺮﺳﯿﺪ ... ﻣﻦ ﺑﺎ ﺧﻮدم ﻋﻬﺪ ﮐﺮدم ﺗﺎ ﺑﺰرگ ﺷﺪﻧﺶ ﭘﺸﺘﺶ ﺑﺎﺷﻢ ... اﻣﺎ ﺧﺮﯾﺖ ﺣﺎﻣﺪ‬ ‫ﺟﺒﺮان ﻧﺎﭘﺬﯾﺮ ﺑﻮد ... ﺑﺎ دو ﺗﺎ ﺑﭽﻪ ...‬ ‫ﺳﺮم رو ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻢ ... ﻣﺘﻌﺠﺐ ﺗﺮ و ﺣﺎل ﺧﺮاب ﺗﺮ از اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺑﺨﻮام ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ ...‬ ‫ﻓﻨﺠﺎن ﭼﺎي رو ﺑﻪ دﺳﺖ ﮔﺮﻓﺖ: ﺑﻪ ﺑﻪ ﭼﻪ ﭼﺎي ﺧﻮش رﻧﮕﯽ ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺷﯿﻄﻮﻧﺶ رو دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ ... ﺧﺠﺎﻟﺖ زده ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم ...‬ ‫
- ﻗﺮار ﺑﻮد دﯾﺸﺐ ﺷﺎم ﺑﯿﺎي ﺧﻮﻧﻪ ﻣﺎ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ﻣﻦ ...‬ ‫ﻓﻨﺠﺎن رو روي ﻣﯿﺰ ﮔﺬاﺷﺖ: ﻣﯿﺪوﻧﻢ ... ﻣﻦ ﻫﻤﻮن روزي ﮐﻪ ﭼﺎدر رﻫﺎ رو ﺑﺮات ﻓﺮﺳﺘﺎدم ﺗﻮ رو ﻧﺸﻮن ﮐﺮده ﭘﺴﺮ ﺑﺪ اﺧﻼق و ﮐﻢ‬ ‫ﺣﺮﻓﻢ ﺷﻨﺎﺧﺘﻢ ... ﺳﺮت رو ﺑﯿﺎر ﺑﺎﻻ ...‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم ...‬ ‫
- از ﻫﻤﻮن روز ﺑﺮام ﺷﺪي ﻋﺮوس آﯾﻨﺪه ... اﯾﻦ ﺧﻮﻧﻪ اﻧﮕﺎر از اول ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪه ﮐﻪ ﺑﺨﺖ ﭘﺴﺮﻫﺎي ﻣﻦ رو ﭘﻨﺎه ﺑﺪه ... ﺣﺎﻣﺪ ﻻﯾﻖ‬ ‫ﻧﺒﻮد اﻣﺎ ﺣﺎﻣﯽ رو ﺗﻀﻤﯿﻦ ﻣﯿﮑﻨﻢ ... ﻣﺮدت ﻣﯿﺸﻪ ... ﺗﻮ ﺑﻪ ﺳﺮ ﭘﻨﺎه اﺣﺘﯿﺎج ﻧﺪاري ... ﺗﻮ ﻧﯿﺎزي ﻧﺪاري ﺑﻪ ﺣﺎﻣﯽ ﭘﻨﺎه ﺑﯿﺎري ... اﻣﺎ‬ ‫ﺑﻬﺖ ﻗﻮل ﻣﯿﺪم ﺑﺘﻮﻧﯽ ﮐﻨﺎرش ﻗﺪم ﺑﺮداري ... ﻣﯿﺪوﻧﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎ ﮔﻞ و ﺷﯿﺮﯾﻨﯽ ﺑﯿﺎﯾﻢ ... ﺑﯿﺎم ﺗﺎ ﺑﻪ ﻏﻼﻣﯽ ﻗﺒﻮﻟﺶ ﮐﻨﯽ ...‬ ‫... ﺧﻨﺪه ام ﮔﺮﻓﺖ از اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ ... ﺣﺎﻣﯽ ﺑﺎ اون دﺑﺪﺑﻪ و ﮐﺒﮑﺒﻪ و ﻏﻼﻣﯽ؟‬ ‫
- آخ ﺑﺎﻻﺧﺮه از اون ﻟﺒﺨﻨﺪاي ﻗﺸﻨﮕﺖ زدي ... ﻣﯽ دوﻧﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﻋﻤﻪ ات و ﺧﺎﻟﻪ ات زﻧﮓ ﺑﺰﻧﻢ ...‬ ‫ﺑﺎﺷﻨﯿﺪن اﺳﻢ ﺧﺎﻟﻪ ﮐﻤﯽ اﺧﻤﺎم رﻓﺖ ﺗﻮ ﻫﻢ ...‬ ‫
- ﺣﺎﻣﯽ ﻣﯿﺪوﻧﻪ ﺷﻤﺎ اﯾﻨﺠﺎﯾﯿﺪ؟‬ ‫ﺧﻨﺪه اي ﮐﺮد: ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ دﯾﺸﺐ ﭼﯽ ﺑﯿﻨﺘﻮن ﮔﺬﺷﺘﻪ ﮐﻪ اﻧﻘﺪر ﺗﺮﺳﯿﺪه و ﻫﻮل اوﻣﺪ ﺧﻮﻧﻪ ﮔﻔﺖ ﻣﺎدر ﺟﺎن ﻓﺮدا ﺑﺮﯾﺪ دﯾﺪن ﻫﻤﺮاز ...‬ ‫ﻫﺮ ﭼﯽ ﮔﻔﺘﻢ ﺑﺬار ﺑﺮاي ﺑﻌﺪ ﭼﻬﻞ ﺑﺎﺑﺎت ﻗﺒﻮل ﻧﮑﺮد آﺧﻪ ﻣﻦ ﯾﻪ ﮐﺖ داﻣﻦ آﺑﯽ ﻧﻔﺘﯽ ﮐﻨﺎر ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدم ﺑﺮاي ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎرﯾﺘﻮن ...‬ ‫... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﺮا ﺗﻪ دﻟﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﻧﺒﻮدم از اﯾﻦ ﺷﺘﺎب ﺣﺎﻣﯽ ... ﯾﻌﻨﯽ اﯾﻦ ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎري ﺑﻮد؟ وﺳﻂ ﺧﻮﻧﻪ اي ﮐﻪ وﺳﺎﯾﻠﺶ‬ ‫ﺟﻤﻊ ﺷﺪه ﺑﻮد ﺑﺪون ﺣﻀﻮر داﻣﺎد ﺑﺎ ﻋﺮوﺳﯽ ﮐﻪ ﺣﺘﯽ ﯾﻪ ﻻك ﻧﺰده ﺑﻮد؟ااﻧﮕﺎر دﻟﯿﻞ دﯾﮕﻪ اي ﺑﻪ ﻏﯿﺮ از ﺟﻤﻠﻪ دﯾﺸﺐ ﻣﻦ‬ ‫ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ... دﻟﯿﻞ دﯾﮕﻪ اي ﺑﻪ ﻏﯿﺮ از اﺣﺴﺎس ﻣﺴﺌﻮﻟﯿﺘﯽ ﮐﻪ داﺷﺖ ﺧﻔﻪ اش ﻣﯿﮑﺮد ...‬ ‫ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﺧﻢ ﺷﺪ و ﮐﯿﻔﺶ رو از روي ﻣﺒﻞ ﺑﺮ داﺷﺖ و ﺟﻌﺒﻪ اي رو ازش ﺑﯿﺮون ﮐﺸﯿﺪ و ﺑﻌﺪ ﺑﺎ دﺳﺖ ﺑﻪ ﮐﻨﺎر دﺳﺖ ﺧﻮدش ﺑﻪ‬ ‫ﮐﺎﻧﺎﭘﻪ زد ... از ﺟﺎم ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و ﮐﻨﺎرش ﻧﺸﺴﺘﻢ ... دﺳﺘﺶ رو روي دﺳﺘﻢ ﮔﺬاﺷﺖ: ﻫﻤﺮاز ﻣﻦ ﻫﻤﯿﺸﻪ دوﺳﺘﺖ داﺷﺘﻢ ﻣﯿﺪوﻧﯽ ﻣﮕﻪ‬ ‫ﻧﻪ؟‬ ‫
- ﺑﻠﻪ ...‬ ‫
- ﻫﻤﯿﻦ ﻗﺪر آروم ﻻﺑﺪ ﺑﻪ ﭘﺴﺮ ﻣﻦ ﺑﻠﻪ دادي ﮐﻪ دل ﺗﻮ دﻟﺶ ﻧﯿﺴﺖ دﯾﮕﻪ ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺑﻪ ذوﻗﺶ زدم ...‬ ‫
- ﻫﻤﺮاز ﻣﯿﺨﻮام ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎﺷﻢ ... دﻟﺖ ﺑﺎﻫﺎﺷﻪ ﻣﮕﻪ ﻧﻪ؟‬ ‫... از ﻣﻦ ﭼﻪ اﻧﺘﻈﺎري داﺷﺖ اﻻن ﺗﻮ ﭼﺸﻤﺎش ﺧﯿﺮه ﻣﯿﺸﺪم ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻢ آره ﻣﻦ ﻋﺎﺷﻖ ﭘﺴﺮﺗﻮﻧﻢ اﻻن از دﯾﺸﺐ دﻟﻢ ﺣﺘﯽ ﺑﺮاي‬ ‫ﺑﻮي ﺳﯿﮕﺎرش ﻫﻢ ﺗﻨﮓ ﺷﺪه؟!‬ ‫
- اﻻن اﯾﻦ ﻟﭙﺎي رﻧﮕﯽ رو اﯾﻦ ﺳﮑﻮﺗﺖ رو ﺑﺬارم ﺑﻪ ﺣﺴﺎب ﺟﻮاﺑﺖ؟‬ ‫
- ﻣﻦ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- ﻧﻤﯿﺨﻮاد ﻋﺮوﺳﮑﻢ راﺣﺖ ﺑﺎش ﻓﻘﻂ اون ﻧﺸﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﺮات ﺧﺮﯾﺪه رو ﺑﻬﻢ ﻧﺸﻮن ﺑﺪه ﺑﺒﯿﻨﻢ اﯾﻦ ﭘﺴﺮه ﺳﺮﺧﻮد ﺧﺮاب ﮐﺎري ﻧﮑﺮده‬ ‫ﺑﺎﺷﻪ ...‬ ‫دﺳﺖ اﻧﺪاﺧﺘﻢ و از ﯾﻘﻪ ام درش آوردم ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﻟﺒﺨﻨﺪي زد: ﺧﻮﺑﻪ ﺑﺪ ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫ﺑﻌﺪ ﺟﻌﺒﻪ ﻣﺨﻤﻞ رو ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﮔﺮﻓﺖ: اﯾﻨﻢ از ﻃﺮف ﻣﻨﻪ ...‬ ‫درش رو ﺑﺎز ﮐﺮدم ﯾﻪ ﮔﺮدن ﺑﻨﺪ ﺑﺴﯿﺎر ﻇﺮﯾﻒ ﺑﻪ ﺷﮑﻞ ﻗﺎﺻﺪك ﺑﻮد: اﯾﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﻗﺸﻨﮕﻪ ...‬ ‫
- اﯾﻦ رو ﺣﺎﻣﯽ از ﺧﯿﻠﯽ وﻗﺖ ﭘﯿﺶ آﻣﺎده ﮐﺮده ﺑﻮد و ﮐﻨﺎر ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد ... ﻗﺒﻞ از ﻓﻮت ﭘﺪرش ... اﻣﺎ ﺧﻮب ... اﯾﻦ از ﻃﺮف ﻣﻦ‬ ‫ﺧﺪﻣﺖ دﺧﺘﺮم ... ﺗﻮ ﻋﺮوﺳﻢ ﻧﯿﺴﺘﯽ دﺧﺘﺮﻣﯽ ﻫﻤﻮن ﻃﻮر ﮐﻪ رﻫﺎ دﺧﺘﺮم ﺑﻮد ...‬ ‫ﺗﻮ ﺧﺎﻟﺼﺎﻧﻪ ﺑﻮدن اﯾﻦ ﺣﺴﺶ ﺷﮑﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻢ اﻣﺎ اﻧﻘﺪر ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﻋﺠﯿﺐ ﺑﻮد و ﻣﻦ اﻧﻘﺪر ﺗﻮﻗﻌﺎﺗﻢ از اﯾﻦ ﻣﻼﻗﺎت ﻣﺘﻔﺎوت ﮐﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ‬ ‫در ﺣﺎل ﭘﯿﺪا ﮐﺮدن ﺣﺴﻢ ﺑﻮدم ...‬ ‫
- ﻣﯽ ﺧﻮام ازت ﯾﻪ ﺧﻮاﻫﺸﯽ ﺑﮑﻨﻢ ...‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم ...‬ ‫
- ده روز دﯾﮕﻪ ﭼﻬﻠﻢ ﭘﺪر ﺣﺎﻣﯽ ﺗﻤﻮم ﻣﯿﺸﻪ ... ﻣﯿﺨﻮام ازت ﺧﻮاﻫﺶ ﮐﻨﻢ ﻋﻘﺪ ﮐﻨﯿﺪ ...‬ ‫دﺳﺘﻢ زﯾﺮ دﺳﺘﺶ ﺳﻔﺖ ﺷﺪ ... ﮔﻠﻮم ﺧﺸﮏ ﺷﺪ ... اﺻﻼ اﻧﺘﻈﺎر اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ رو ﻧﺪاﺷﺘﻢ ...‬ ‫
- ﻣﯿﺪوﻧﻢ ﺧﯿﻠﯽ آرزوﻫﺎ ﺷﺎﯾﺪ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯽ ... اﻣﺎ ﯾﻪ ﻋﻘﺪ ﻣﺤﻀﺮي ﺳﺎده ﺑﺎﺷﻪ ﺑﻌﺪ ﭼﻨﺪ ﻣﺎه ﺑﺘﻮﻧﯿﻢ ﯾﻪ ﻣﺮاﺳﻢ درﺳﺖ و ﺣﺴﺎﺑﯽ ﺑﺮات‬ ‫ﺑﮕﯿﺮم ...‬ ‫ﻧﻔﺴﻢ ﺣﺒﺲ ﺷﺪه ﺑﻮد ... ﻣﻦ ﻫﻨﻮز ﯾﻪ ﺟﻤﻠﻪ اﯾﻦ وﺳﻂ ﮐﻢ داﺷﺘﻢ ... درد ﻣﻦ ﻧﻪ ﻣﺮاﺳﻢ ﺑﻮد ﻧﻪ ﭼﯿﺰ دﯾﮕﻪ اي ... ﻣﻦ ﯾﻪ ﺟﻤﻠﻪ ﮐﻢ‬ ‫داﺷﺘﻢ ... دﻟﻢ ﺣﺎﻣﯽ رو ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ... اون ﭼﺸﻤﺎي ﺧﺎﮐﯽ رﻧﮓ رو ...‬ ‫
- ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم؟ !‬ ‫
- ﻣﯿﺪوﻧﻢ ﻋﺮوﺳﮑﻢ ... ﻣﯿﺪوﻧﻢ ﮐﻤﻪ ... ﻣﯿﺪوﻧﻢ ﻟﯿﺎﻗﺘﺖ ﯾﻪ ﻣﺮاﺳﻢ ﺧﻮﺑﻪ ... اﻣﺎ ﺧﻮب ﺣﺘﯽ ﺑﻌﺪ از ﻣﺮاﺳﻢ ﭼﻬﻞ ﭘﺪرش ﻫﻢ ﯾﻬﻮ ﺟﺸﻦ‬ ‫ﻋﻘﺪ راه اﻧﺪاﺧﺘﻦ ﻫﻢ درﺳﺖ ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫... ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم درد ﻣﻦ رو ﻧﻤﯿﺪوﻧﺴﺖ ﻣﻦ ﮐﻪ ﻣﺮاﺳﻢ ﻧﻤﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ وﻗﺘﯽ ﮐﺴﯽ رو ﻧﺪاﺷﺘﻢ و ﺑﯽ ﮐﺴﯿﻢ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﻌﻠﻮم ﻣﯿﺸﻪ ... درد‬ ‫ﻣﻦ دﻟﯿﻞ اﯾﻦ ﻋﻘﺪ ﺳﺮﯾﻊ ﺑﻮد ... ﺳﺮم داﺷﺖ ﻣﯽ ﺗﺮﮐﯿﺪ ... اﻧﮕﺸﺘﺮم دور ﮔﺮدﻧﻢ ﺑﻮد و ﮔﺮدﻧﺒﻨﺪم روي ﻣﯿﺰ ﺑﺎﻻ ... ﺷﺎﻟﻢ رو ﻣﺤﮑﻢ ﺗﺮ‬ ‫دور ﺧﻮد ﭘﯿﭽﯿﺪم و از در ﺳﺮم رو ﺑﯿﺮون ﮐﺮدم از دﯾﺪن ﺣﺎﻣﺪ ﺗﻮي ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺟﺎ ﺧﻮردم ﺑﺎ دﯾﺪﻧﻢ ﭘﯿﺎده ﺷﺪ و ﺳﻼم ﮐﺮد ...‬ ‫
- ﭼﺮا ﺑﺎﻻ ﻧﯿﻮﻣﺪﯾﺪ؟‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زد: ﯾﺎدت ﻧﯿﺴﺖ آﺧﺮﯾﻦ ﺑﺎر ﺣﺎﻣﯽ ﮔﻔﺖ ﺣﻖ ﻧﺪارم ﺣﺘﯽ ﺗﻮ اﯾﻦ ﮐﻮﭼﻪ ﺑﯿﺎم؟!‬ ‫ﻗﻠﺒﻢ درد ﻣﯿﮑﺮد و ذﻫﻨﻢ ﻣﺸﻐﻮل ﺑﻮد ﻣﺎ ﺑﺎزﻫﻢ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺷﻠﯽ زدم: ﯾﻌﻨﯽ ﻣﯿﺨﻮاﯾﺪ ﺑﮕﯿﺪ اﻧﻘﺪر از ﺣﺎﻣﯽ ﺣﺴﺎب ﻣﯿﺒﺮﯾﺪ؟‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫دو ﺑﻪ ﺷﮏ ﺑﻮدم ... ﺟﻮاب ﺑﺪم ﯾﻪ ﻧﻪ ... دﺳﺘﻢ ﺑﺎرﻫﺎ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ اﯾﻦ اﺳﻤﯽ ﮐﻪ روي ﺻﻔﺤﻪ ﺧﺎﻣﻮش روﺷﻦ ﻣﯿﺸﺪ رﻓﺖ و ﺑﺮﮔﺸﺖ‬ ‫دﻟﻢ ﺑﺪ ﺟﻮر ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد دﻟﺨﻮر ﺑﻮدم ... ﻣﻦ دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ اﯾﻦ ﺟﻮري ﺑﺎﺷﯿﻢ ... ﻣﻦ اﯾﻦ دو روز رو دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﻣﻦ ﻫﯿﭻ ﮐﺪوم از‬ ‫ﺣﺮﻓﻬﺎي اﯾﻦ دو روز ﮔﻔﺘﻤﺎﻧﻢ ﺑﺎ ﺧﺎﻟﻪ ... ﺑﺎ ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﺑﺎ ﺣﺎﻣﯽ ﻫﯿﭻ ﮐﺪوم رو دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ...‬ ‫ﮔﻮﺷﯿﻢ ﺧﺎﻣﻮش ﺷﺪ ... اﻣﺎ ﻣﻦ اﯾﻦ ﻣﺮد رو دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ ... ﺧﻮدش ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﻤﮑﻨﻪ اﯾﻦ اﺧﺘﻼف ﺳﻠﯿﻘﻪ ﻫﺎ رو داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﻢ ...‬ ‫راه ﺣﻞ ﮐﺮدن اﯾﻦ اﺧﺘﻼف ﺳﻠﯿﻘﻪ ﻫﺎ ﺳﮑﻮت ﻣﻦ ﻧﺒﻮد ...‬ ‫اﯾﻦ ﺑﺎر ﮐﻪ زﻧﮓ زد ﺑﺎ زﻧﮓ اول ﺑﺮداﺷﺘﻢ ... اﻧﮕﺎر ﮐﻪ ﺧﯿﺎﻟﺶ از ﺷﻨﺪﯾﻦ ﺻﺪام راﺣﺖ ﺷﺪه ﺑﺎﺷﻪ ﻧﻔﺴﺶ رو ﺑﯿﺮون داد: ﻫﻤﺮاز؟!‬ ‫
- ﺳﻼم ...‬ ‫
- ﺳﻼم ...‬ ‫... ﻣﻦ دﻟﺨﻮر ﺑﻮدم و اون ﺳﺮد ... ﻣﻦ ﺧﺎﻟﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﻮدم اﻧﮕﺎر اون آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ...‬ ‫
- ﺟﻮاب ﻧﻤﯿﺪادي؟‬ ‫
- ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﺑﺮ دارم ﭼﯽ ﻣﯿﺨﻮام ﺑﮕﻢ ... ﯾﺎ ﭼﯽ ﻣﯽ ﺧﻮام ﺑﺸﻨﻮم ...‬ ‫
- ﺧﻮﺑﯽ؟‬ ‫ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﺑﮕﻢ ﻧﻪ ﺧﻮب ﻧﯿﺴﺘﻢ ﻧﻪ ﺗﺎ زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ اﯾﻦ ﻟﺤﻦ ﻧﻮازﺷﯽ ﻧﺪاره ...‬ ‫
- اﻻن ﺑﺤﺚ ﺧﻮب ﺑﻮدن ﻣﻦ ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫اداﻣﻪ داد: از ﻧﻈﺮ ﻣﻦ اﻻن ﮐﻼ ﺑﺤﺜﯽ ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﭘﺸﺖ ﮔﻮﺷﺎم داغ ﺷﺪ ...‬ ‫
- ﺑﺎ ﻣﺎدرم ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮدي؟‬ ‫
- ﺑﻠﻪ اﯾﺸﻮن زﺣﻤﺖ ﮐﺸﯿﺪه ﺑﻮدن ﺗﺎ اﯾﻨﺠﺎ اوﻣﺪه ﺑﻮدن ... ﻧﯿﺎزي ﻧﺒﻮد ...‬ ‫
- ﯾﻌﻨﯽ ﭼﯽ ﻧﯿﺎزي ﻧﺒﻮد ﻫﻤﺮاز؟ ﻫﺮ ﮐﺎري ﯾﻪ اﺻﻮﻟﯽ داري ... ﺑﺎﯾﺪ ﻫﻢ رﻋﺎﯾﺖ ﺑﺸﻪ ...‬ ‫ﭘﻮزﺧﻨﺪي زدم ﺑﺮاي اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر ﻟﺤﻨﻢ ﮐﻨﺎﯾﻪ داﺷﺖ: ﺟﺪا؟!‬ ‫ﻣﮑﺚ ﮐﺮد: ﻣﻨﻈﻮرت رو ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﻤﯿﺸﻢ!‬ ‫
- ...‬ ‫
- ﻫﻤﺮاز؟! ﻋﺰﯾﺰم ...‬ ‫
- ﻣﻦ واﻗﻌﺎ ﻋﺰﯾﺰم؟‬ ‫ﮐﻼﻓﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد اﻧﮕﺎر: ﮐﺠﺎﯾﯽ اﻻن؟‬ ‫
- ﺧﻮﻧﻪ ... ﺑﺎﯾﺪ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﯿﻢ ... دﻟﺨﻮرم ازت ﺣﺎﻣﯽ.‬ ‫ﻫﺮ دو ﮐﻼﻓﻪ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮدﯾﻢ ... ﭘﺎﻫﺎم رو ﺗﻮي ﺷﮑﻤﻢ ﺟﻤﻊ ﮐﺮده ﺑﻮدم ... اﯾﻦ ﻣﺮد دﻟﺨﻮر رو دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ ... اﻣﺎ اﯾﻦ ﻧﮕﺎه‬ ‫ﻏﯿﺮ ﻗﺎﺑﻞ ﻧﻔﻮذ رو دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد ...‬ ‫
- ﻣﻦ از ﻫﯿﭽﯽ ﺳﺮ در ﻧﻤﯿﺎرم ﺣﺎﻣﯽ ... از ﻫﯿﭽﯽ ... اوﻣﺪﻧﻪ اﻣﺮوز ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﺑﻪ اﯾﻦ ﺟﺎ ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎري از ﻣﻦ ﺑﻮد؟‬ ‫ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد: ﯾﻌﻨﯽ ﻣﺎدر واﺿﺢ ﺑﺎﻫﺎت ﺻﺤﺒﺖ ﻧﮑﺮدن؟‬ ‫
- ﭼﺮا ﯾﮑﻢ زﯾﺎدي واﺿﺢ ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﻫﻤﺮاز ... ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯿﮑﻨﻢ واﺿﺢ ﺣﺮف ﺑﺰن ...‬ ‫
- ﺗﻮ ﺑﮕﻮ ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﭼﯽ ﮐﺎر ﮐﻨﻢ ... ﺗﻮ ﺑﮕﻮ ... ﺑﯿﺎم ﺑﺎﻫﺎت ﻋﻘﺪ ﮐﻨﻢ ﯾﻪ ﻫﻔﺘﻪ دﯾﮕﻪ؟‬ ‫ﻫﻨﻮز ﻫﻢ داﺷﺖ ﻓﻘﻂ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد ...‬ ‫
- ﭼﺮا ﺻﺤﺒﺖ ﻧﻤﯿﮑﻨﯽ؟‬ ‫
- ﻫﻤﺮاز درك ﻧﻤﯿﮑﻨﻢ ﺳﺌﻮاﻟﺖ رو ... ﻣﻦ اﮔﺮ ﻧﻤﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ اﯾﻦ ﮐﺎر رو ﺑﮑﻨﯿﻢ ﭼﺮا ﺑﻪ ﻣﺎدرم ﮔﻔﺘﻢ ﺑﯿﺎد اﯾﻦ ﺟﺎ؟‬ ‫
- ﯾﻪ دﻟﯿﻞ ﺑﺮام ﺑﯿﺎر؟‬ ‫ﮐﻼﻓﻪ ﺑﺎ ﮔﻮﺷﻪ ﺷﺼﺘﺶ ﮔﻮﺷﻪ اﺑﺮوش رو ﺧﺎروﻧﺪ داﺷﺖ ﺳﻌﯽ ﻣﯿﮑﺮد آروم ﺑﺎﺷﻪ: ﻫﻤﺮاز ﺗﻮ ﺑﻪ ﺗﻘﺎﺿﺎي ازدواج ﻣﻦ ﺟﻮاب ﻣﺜﺒﺖ‬ ‫دادي ...‬ ‫
- ﻫﻤﯿﻦ؟‬ ‫اﯾﻦ ﺑﺎر از ﺟﺎش ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ﭼﻨﺪ ﻗﺪم اﯾﻦ ور و اون ور رﻓﺖ و اﯾﺴﺘﺎد رو ﺑﻪ روم ...‬ ‫
- ﻫﻤﺮاز ﭼﯽ اﯾﻦ ﺟﻮري ﻋﺼﺒﯿﺖ ﮐﺮده؟‬ ‫
- ﻣﻦ ﻋﺼﺒﯽ ﻧﯿﺴﺘﻢ ... ﻣﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﺣﺮﻓﺎ دارم ... داﺷﺘﻢ اﻣﺎ ...‬ ‫ﺑﺎ دﺳﺖ ﺑﻪ ﮔﻠﻮم اﺷﺎره ﮐﺮدم ﻣﻮﻧﺪه اﯾﻨﺠﺎ ...‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻧﺮم ﺗﺮ ﺷﺪ: ﻣﻦ اﯾﻨﺠﺎم ﮐﻪ ﺑﮕﯽ ... ﺗﻮ ﻧﺎراﺣﺖ اوﻣﺪن ﻣﺎﻣﺎﻧﯽ؟‬ ‫
- ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﺣﻖ ﻣﺎدري ﺑﻪ ﮔﺮدن ﻣﻦ داره؟‬ ‫
- ﻫﻤﺮاز ﺗﻮ ﻗﺮاره زن ﻣﻦ ﺑﺸﯽ ... ﻣﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﻋﻘﺪ ﮐﻨﯿﻢ ﺗﺎ ﺗﻮ زن ﻣﻦ ﺑﺸﯽ اﯾﻦ ﮐﺠﺎش اﻧﻘﺪر ﻧﺎراﺣﺖ ﮐﻨﻨﺪه اﺳﺖ؟‬ ‫... ﻧﻤﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪ ﺑﻪ ﺧﺪا ﮐﻪ ﻧﻤﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪﻣﻦ ﭼﯽ ﻣﯿﮕﻢ ... ﻣﻦ ﻧﻤﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اون اﺣﺴﺎس ﻣﺴﺌﻮﻟﯿﺖ ﻟﻌﻨﺘﯽ ﺑﺨﻮاد زﻧﺶ ﺑﺸﻢ‬ ‫...‬ ‫ﺳﺮش رو ﮐﻤﯽ ﺑﺎﻻ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﯾﻪ ﺳﻮﺋﯿﺖ داﻧﺸﺠﻮﯾﯽ ﭘﯿﺪا ﻣﯿﮑﻨﻢ ﻣﯿﺮم اوﻧﺠﺎ ﯾﻪ ﭘﺎﻧﺴﯿﻮن دﺧﺘﺮوﻧﻪ ...‬ ‫
- ﭼﯽ داري ﻣﯿﮕﯽ ﺗﻮ؟‬ ‫دﺳﺘﻢ رو روي ﮔﻮﺷﺎم ﮔﺬاﺷﺘﻢ: داد ﻧﺰن ...‬ ‫ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد ... ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم ...‬ ‫
- ﺣﺎﻣﯽ‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- ...‬ ‫
- ﻣﺎ اﺧﺘﻼف ﻗﺪﻣﻮن ﺧﯿﻠﯽ زﯾﺎده ... اﻻن ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم ﯾﺎ ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺎﯾﺪ ﺧﯿﻠﯽ زودﺗﺮ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﯿﺸﺪم ...‬ ‫ﮐﻼﻓﻪ دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﺶ ﮐﺸﯿﺪ وﯾﻪ دور دور ﺧﻮدش ﭼﺮﺧﯿﺪ و ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ اوﻣﺪ ... اﺧﻤﺎش ﺗﻮي ﻫﻢ ﺑﻮد ... دﺳﺘﺎش رو ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ‬ ‫دراز ﮐﺮد ... دﺳﺘﺎم رو ﺗﻮي دﺳﺘﺶ ﮔﺮﻓﺖ و ﮐﺸﯿﺪ از ﺟﺎم ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم ...‬ ‫
- ﺑﯿﺎ اﯾﻨﺠﺎ ﺑﺒﯿﻨﻢ ﭼﯽ داري ﻣﯿﮕﯽ؟‬ ‫ﯾﻪ ﻗﺪم رﻓﺘﻢ ﻋﻘﺐ ... دﺳﺘﻢ رو اﯾﻦ ﺑﺎر ﺑﯿﺸﺘﺮ ﮐﺸﯿﺪ ﻣﺤﮑﻢ ﺗﻮي ﺑﻐﻠﺶ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻢ ...‬ ‫ﺧﻮاﺳﺘﻢ آروم ﺑﯿﺮون ﺑﯿﺎم ﮐﻪ ﻣﺤﮑﻢ ﻧﮕﻬﻢ داﺷﺖ: ﻫﻤﯿﻦ ﺟﺎ ﺣﺮﻓﺎت رو ﺑﺰن ...‬ ‫ﻣﻦ اﯾﻦ آدم رو ﻧﻔﺲ ﮐﺸﯿﺪم ... ﻗﻠﺒﻢ ﻣﯿﻠﺮزﯾﺪ ... دﻟﺘﻨﮕﯿﻢ ﮐﻪ ﺗﺎ دو دﻗﯿﻘﻪ ﭘﯿﺶ درد ﻣﯿﮑﺮد ﺣﺎﻻ ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺷﺪه ﺑﻮد ﺑﻪ آراﻣﺶ ﺑﺰرگ و‬ ‫ژرف ﺑﻮد ﻧﺶ ...‬ ‫ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم ﭼﻮﻧﻪ ام روي ﺳﯿﻨﻪ اش ﺑﻮد ... ﻧﮕﺮان ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد‬ ‫
- ﻓﺮﻗﯽ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻪ ﺣﺎﻣﯽ ... اﯾﻦ ﺟﺎ ﻫﻢ اﺧﺘﻼف ﻗﺪﻣﻮن زﯾﺎده ...‬ ‫
- ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫
- ﻫﺴﺖ ... ﺑﻪ ﺧﺪا ﮐﻪ ﻫﺴﺖ ... اﻧﻘﺪر ﻫﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ ﮐﻔﺶ ﭘﺎﺷﻨﻪ دار اﻋﺘﻤﺎد ﺑﻪ ﻧﻔﺲ ﻣﻦ ... ﻋﻼﻗﻪ ام ﺑﻬﺖ ... ﻫﻢ ﺟﺒﺮان ﻧﻤﯿﺸﻪ ...‬ ‫ﺻﺪاي ﻗﻠﺒﺶ رو ﺑﻠﻨﺪ ﺗﺮ از ﻫﺮ زﻣﺎﻧﯽ ﻣﯿﺸﻨﯿﺪم از اﯾﻦ ﻓﺎﺻﻠﻪ راﺣﺖ ﺗﺮ ﻫﻢ اون رگ ﺑﺮﺟﺴﺘﻪ روي ﭘﯿﺸﺎﻧﯽ و اون ﮐﻼﻓﮕﯽ رو‬ ‫ﻣﯿﺪﯾﺪم ...‬ ‫
- ﻫﻤﺮاز ﭼﺮا اﯾﻦ ﺟﻮري ﺷﺪي؟ ﭼﯽ ﺑﯿﻨﻤﻮن ﮔﺬﺷﺖ؟ ﻣﻦ دﯾﺸﺐ ﺗﻨﺪ رﻓﺘﻢ ... ﺑﺎور ﮐﻦ ﻣﯿﺪوﻧﻢ ... ﻋﺼﺒﯽ ﺑﻮدم ﻧﻪ از ﺗﻮ از ﺟﺎي‬ ‫دﯾﮕﻪ ... ﻣﻮﺿﻮع اﺳﺒﺎب ﮐﺸﯿﺖ ﻫﻢ ﻣﻄﺮح ﺷﺪ ﻣﻦ دﯾﻮوﻧﻪ ﺷﺪم ... ﺑﻪ ﺧﺪا ﮐﻪ ﺣﻖ داﺷﺘﻢ ...‬ ‫
- ﻧﻤﯿﮕﻢ ﻧﺪاﺷﺘﯽ ...‬ ‫
- اﻣﺎ ﺣﻖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﺳﺮت داد ﺑﺰﻧﻢ ... ﺑﻌﺪش ﭘﺸﯿﻤﻮن ﺷﺪم ... ﻫﻤﻮن ﻟﺤﻈﻪ اي ﮐﻪ ﺻﺪام رﻓﺖ ﺑﺎﻻ ﭘﺸﯿﻤﻮن ﺷﺪم ... اﻣﺎ ﺟﻤﻠﻪ اي‬ ‫ﮐﻪ ﮔﻔﺘﯽ.‬ ‫ﺑﺎ ﯾﺎد آوري اون ﺟﻤﻠﻪ دﺳﺘﺶ رو ﻣﺤﮑﻢ ﺗﺮ ﺣﻠﻘﻪ ﮐﺮد ﭼﻮﻧﻪ ام ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﻪ اون ﻗﻠﺐ ﭘﺮ اﺿﻄﺮاﺑﺶ ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪ ...‬ ‫
- اﻣﺎ ... ﺟﻤﻠﻪ ات ﺗﻤﺎم ذﻫﻨﯿﺖ ﻣﻦ رو ﺑﻬﻢ رﯾﺨﺖ ... ﻣﻦ ﻫﺮ ﮔﺰ ﺗﻮ زﻧﺪﮔﯿﻢ ﮐﺎري ﻧﮑﺮدم ﮐﻪ ﻫﻤﭽﯿﻦ ﺑﺮداﺷﺖ زﺷﺘﯽ ازم داﺷﺘﻪ‬ ‫ﺑﺎﺷﯽ ... ﺑﺮاي ﻣﻦ ﻫﻤﻮن روزي ﮐﻪ ﺑﻬﻢ ﮔﻔﺘﯽ ﻧﺎﻣﺰدﯾﻢ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺗﻤﻮم ﺷﺪ ... ﺗﻮ از ﻫﻤﻮن روزي ﮐﻪ ﺷﺪي ﻋﺸﻘﻢ ﺷﺪي ...‬ ‫
- ﻻﺑﺪ ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ ﺗﻮ ...‬ ‫
- ﻧﻪ ... ﺑﻪ ﺧﺪا ﮐﻪ ﻧﻪ ... ﻣﻦ ﻫﺮ ﮔﺰ ﻓﮑﺮ ﻧﮑﺮدم ﺗﻮ ﻣﺎل ﻣﻨﯽ ... ﺗﻮ ﻋﺸﻘﺖ ﻣﺎل ﻣﻨﻪ درﺳﺖ ... ﻣﺴﺌﻮﻟﯿﺘﺖ ﻣﺎل ﻣﻨﻪ ﻫﻤﺮاز ... ﺗﻮ‬ ‫ﮔﻔﺘﯽ زﻧﻢ ﻧﯿﺴﺘﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ اﺟﺎزه داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ﺑﺮات ﻣﮑﺎن زﻧﺪﮔﯿﺖ رو ﻣﺸﺨﺺ ﮐﻨﻢ ...‬ ‫... زده ﺑﻮد ﺑﻪ ﻫﺪف ... دﻗﯿﻘﺎ وﺳﻂ ﻫﻤﻮن ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ از ﺑﻌﺪ از رﻓﺘﻦ ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم درد ﻣﯿﮑﺮد ... ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺧﻮدم رو از آﻏﻮﺷﺶ‬ ‫ﺑﮑﺸﻢ ﺑﯿﺮون ﮐﻪ ﻧﺬاﺷﺖ‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- ﻫﻤﯿﻦ ﺟﺎ ﺣﺮف ﻣﯿﺰﻧﯿﻢ ... ﺑﺎﯾﺪ ﻫﻤﺮاز ... ﭘﺲ اﻟﮑﯽ ﺗﮑﻮن ﻧﺨﻮر ...‬ ‫
- ﺣﺎﻣﯽ ...‬ ‫
- ﺟﺎﻧﻢ ... ﺑﺎور ﮐﻦ ﻣﻦ ﻫﺮﮔﺰ زن ﺻﯿﻐﻪ اي ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... ﻣﻦ ﻫﺮ ﮔﺰ ﻣﻌﺸﻮﻗﻪ اي ﺑﻪ اون ﺳﺒﮏ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﺨﻮام ﺑﺮاش آﭘﺎرﺗﻤﺎن‬ ‫ﺑﮕﯿﺮم ... ﻣﻦ اﺻﻼ ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ﭼﺮا اون ﻓﮑﺮ اوﻣﺪ ﺗﻮ ذﻫﻨﺖ ,ﺗﻮ ﺑﺮاي ﻣﻦ زﻧﻤﯽ ... ﻣﺎ ﺑﺎﯾﺪ زودﺗﺮ از اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ ﻋﻘﺪ ﻣﯿﮑﺮدﯾﻢ اﻣﺎ‬ ‫ﻣﯿﺪوﻧﯽ ﮐﻪ ﭼﯽ ﻫﺎ ﺷﺪ.‬ ‫ﺻﺪاي ﺿﺮﺑﺎن ﻗﻠﺒﻤﻮن ﺑﺎ ﻫﻢ ﺗﺮﮐﯿﺐ ﺷﺪه ﺑﻮد ﻣﺜﻞ ﯾﻪ ﺳﻤﻔﻮﻧﯽ ﭘﺮ ﺿﺮب ﺑﻮد اﻧﮕﺎر ... ﮐﻤﯽ ﺳﺮﺟﺎم ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﺷﺪم اﯾﻦ ﻃﻮر ﻧﻮك‬ ‫ﺷﺼﺖ ﭘﺎﻣﻮن ﺑﻬﻢ ﻣﯿﺨﻮرد ﯾﮑﯽ از دﺳﺘﻬﺎش را از دور ﮐﻤﺮم ﺑﺎز ﮐﺮد آروم ﻣﻮﻫﺎم رو ﮐﻨﺎر زد: ﻣﻦ ﺣﺘﯽ ﻓﮑﺮش رو ﻫﻢ ﻧﻤﯿﮑﺮدم‬ ‫اﻧﻘﺪر ﻧﺎراﺣﺖ ﺑﺸﯽ ...‬ ‫
قسمت بیست و ششم
رمان بانوی قصه

تعداد بازدید: 586 |
تعداد نظرات:1 |
تعداد تشکرها: 2 |
نویسنده: admin

قسمت بیست و ششم

- ﭼﺮا ﺣﺎﻣﯽ؟ ﭼﺮا ﻓﮑﺮ ﻧﮑﺮدي از اﯾﻦ ﻧﻮع ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎري ﻧﺎراﺣﺖ ﻣﯿﺸﻢ؟ ﯾﻪ ﭼﯿﺰي ﻣﯿﭙﺮﺳﻢ ﺷﺎﮐﯽ ﻧﺸﻮ ...‬ ‫ﭼﺸﻢ دوﺧﺖ ﺑﻬﻢ: ﺑﮕﻮ ...‬ ‫ﺷﺎﯾﺪ ﺳﺨﺖ ﺑﻮد ﭘﺮﺳﯿﺪن اﯾﻦ ﺳﻮدا وﻗﺘﯽ اﻧﻘﺪر ﺑﯽ ﺗﺎﺑﺶ ﺑﻮدم ... وﻗﺘﯽ ﻣﺮدﻣﮏ ﭼﺸﻤﻬﺎش اﯾﻦ ﻃﻮر ﺗﻮي ﻣﺮدﻣﮏ ﻧﮕﺎﻫﻢ‬ ‫ﻣﯿﻠﺮزﯾﺪ.‬ ‫
- اﮔﺮ ... اﮔﺮ ﺟﺎي ﻣﻦ ﻗﺮار ﺑﻮد ﺑﺎ ﻧﯿﮑﯽ ازدواج ﮐﻨﯽ ﻫﻤﯿﻦ روﯾﻪ رو ﭘﯿﺶ ﻣﯿﮕﺮﻓﺘﯽ؟‬ ‫ﺟﺎ ﺧﻮرد دﺳﺘﺶ دور ﮐﻤﺮم ﻣﺸﺖ ﺷﺪ و ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﺑﺎد اﺧﻤﺎش رﻓﺖ ﺗﻮ ﻫﻢ ... ازم ﻓﺎﺻﻠﻪ ﮔﺮﻓﺖ و ﮐﻼﻓﻪ ﮐﻤﯽ ﺗﻮ اﺗﺎق ﻗﺪم زد ...‬ ‫ﻣﯿﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺑﺒﯿﻨﻢ ﮐﻪ ﭼﻪ ﺗﻼﺷﯽ ﻣﯿﮑﻨﻪ ﺗﺎ ﺧﻮدش رو ﮐﻨﺘﺮل ﮐﻨﻪ دﺳﺘﻬﺎي ﻣﺸﺖ ﺷﺪه اش ﮐﻪ اﯾﻦ ﻃﻮر دو ﻃﺮف ﺑﺪﻧﺶ آوﯾﺰون ﺑﻮد‬ ‫ﻧﺎراﺣﺘﻢ ﻣﯿﮑﺮد ﻣﻦ ﻧﻤﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﻣﺮدي رو ﮐﻪ اﻧﻘﺪر دوﺳﺖ دارم زﺟﺮ ﺑﺪم اﻣﺎ ...‬ ‫ﻧﺸﺴﺖ روي ﻣﺒﻞ و ﺳﺮش رو ﺑﯿﻦ دﺳﺘﻬﺎش ﮔﺮﻓﺖ: ﻫﻤﺮاز ... ﻣﻦ ﮐﯿﻢ؟‬ ‫ﻫﻨﻮز ﺳﺮ ﭘﺎ ﺑﻮدم و ﻧﻤﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ﺧﻮدم و ﺣﺮﻓﻬﺎم و دﻟﻢ رو ﮐﺠﺎ ﺑﺬارم ﺗﺎ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺳﺮ ﺟﺎي ﺧﻮدش ﺑﺎﺷﻪ؟‬ ‫
- ﺗﻮ ... ﺧﺐ‬ ‫
- ﻻﺑﺪ ﻓﻘﻂ ﺣﺎﻣﯽ ... ﺧﻮب ... ﯾﻪ روزﻫﺎﯾﯽ ﻓﻘﻂ آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ﺑﻮدم و ﺑﺎ ﻫﺮ ﺑﺎر ﺗﮑﺮارش ﺧﻮدم رو ازت ﭼﻪ ﻗﺪر دور ﻣﯽ دﯾﺪم ...‬ ‫ﺑﺎرﻫﺎي ﺑﺎر ﺑﻪ ﺧﻮدم ﮔﻔﺘﻢ ﺧﯿﻠﯽ راه ﻫﺴﺖ ﺣﺎﻣﯽ ... اﻣﺎ ﻣﻦ اﯾﻦ ﺑﻪ ﻗﻮل ﺗﻮ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﻫﺎ رو ﺗﻮي ﺧﻮدم ﺣﻞ ﮐﺮدم ...‬ ‫ﺳﺮم ﻫﻨﻮز ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺑﻮد و ﺑﻪ ﭘﺎﻫﺎم ﺧﯿﺮه ﺑﻮدم ...‬ ‫
- ﺣﺎﻣﯽ ﺗﻮ ﺑﺮاي ﻣﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﻋﺰﯾﺰي ...‬ ‫ﺻﺪاي ﭘﻮزﺧﻨﺪش رو ﺷﻨﯿﺪم: ﻓﻘﻂ ﻋﺰﯾﺰ ...‬ ‫
- ﺗﻮ ﻫﻢ ﯾﻪ ﻣﺎه ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﻤﯿﮕﯽ دوﺳﺘﻢ داري ...‬ ‫ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم و ﺑﻪ اﯾﻦ آدم ﺧﺴﺘﻪ و ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﺳﺮش رو ﺗﮑﻮﻧﯽ داد: ﺗﻮ ﭼﺮا ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﻤﯿﮕﯽ؟ ﻫﺎ؟‬ ‫ﻗﻠﺒﻢ رﯾﺨﺖ ... ﭼﯽ ﻣﯿﮕﻔﺘﻢ وﻗﺘﯽ ﺣﻖ داﺷﺖ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﯽ ﺑﻬﺶ اﺣﺘﯿﺎﺟﯽ ﻧﺪارم ﺣﺘﻤﺎ ... درﺳﺘﻪ؟ ﻫﻤﺮاز ﭼﺮا ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﯽ ﻣﻦ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ اﻧﻘﺪر دوﺳﺘﺖ داره ﺗﺼﻤﯿﻢ داره آﯾﻨﺪه‬ ‫اش رو ﺑﺎﻫﺎت ﺑﺴﺎزه ﻧﯿﺎزي ﺑﻪ ﺷﻨﯿﺪن دوﺳﺘﺖ دارم از دﺧﺘﺮ ﻣﻮرد ﻋﻼﻗﻪ ام ﮐﻪ ازم 11 ﺳﺎل ﮐﻮﭼﮏ ﺗﺮ ﻫﻢ ﻫﺴﺖ ﻧﺪارم؟‬ ‫زاﻧﻮﻫﺎم ﻟﺮزﯾﺪ ﻫﺮ ﺑﺎري ﮐﻪ ﺑﺎ واﻗﻌﯿﺖ اﺷﺘﺒﺎﻫﺎت ﺧﻮدم رو ﺑﻪ رو ﻣﯿﺸﺪم ﻫﻤﯿﻦ ﺣﺲ ﺗﻠﺦ و ﭘﯿﺪا ﻣﯿﮑﺮدم دﻫﻨﻢ ﺧﺸﮏ و ﺗﻠﺦ ﻣﯿﺸﺪ‬ ‫...‬ ‫
- ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﺳﺎﮐﺘﯽ ﻫﻤﺮاز ﭼﻮن اﯾﻦ راﺑﻄﻪ رو ﺑﺮاي ﺧﻮدت ﺣﻞ ﻧﮑﺮدي ... ﻧﺎراﺣﺘﯽ ﺗﻮ از ﻧﺤﻮه ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎري ﻧﯿﺴﺖ ... ﯾﺎ ﺣﺘﯽ‬ ‫ﻋﺠﻠﻪ ﻣﻦ ﺑﺮاي ﻋﻘﺪ ﻧﺎراﺣﺘﯽ ﺗﻮ از اوﻧﺠﺎﯾﯽ ﻧﺸﺎت ﻣﯿﮕﯿﺮه ﻋﺰﯾﺰ دﻟﻢ ﮐﻪ ﺗﻮ اﺻﻼ ﺗﻮ ذﻫﻨﺖ ﺗﺼﻮر روزي ﮐﻪ ﻗﺮار ﺷﺮﻋﺎ و ﻗﺎﻧﻮﻧﺎ زن‬ ‫ﻣﻦ ﺑﺸﯽ رو ﻧﺪاﺷﺘﯽ ... ﺗﻮ ﺷﺎﯾﺪ ﺑﯿﺸﺘﺮ دﻧﺒﺎل ﯾﻪ دوﺳﺖ ﭘﺴﺮ ﺧﻮب ﺑﻮدي ﮐﻪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل ﻧﺪاﺷﺘﯽ و ﻣﻦ ﺗﻮي ﺗﻮ زﻧﻢ رو دﯾﺪم ...‬ ‫دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﻫﻤﻮن ﺟﺎ ﺑﯿﻔﺘﻢ و ﺑﻤﯿﺮم ... ﺣﺮﻓﻬﺎش ﺑﻪ ﻗﺪري رﮔﻪ ﻫﺎﯾﯽ از واﻗﻌﯿﺖ داﺷﺖ و ﺑﻪ ﻗﺪري ﺗﻨﺪ و ﺗﯿﺰ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﻤﺎم‬ ‫ﺣﺮﻓﻬﺎي ﺧﻮدم ﮐﻪ ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ﻫﻢ ﺣﻖ ﺑﺎ ﻣﻦ رو ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﺮدم ...‬ ‫اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم اﮔﺮ ﻫﺮ ﭼﻪ زودﺗﺮ ﺣﺮف ﻧﺰﻧﻢ ﻣﺮدي رو ﮐﻪ اﻧﻘﺪر ﻋﺎﺷﻘﺸﻢ از دﺳﺖ ﻣﯿﺪم ... ﻣﺎ داﺷﺘﯿﻢ ﺑﺎ اﯾﻦ ﺗﺼﻮرات ﻫﻤﺪﯾﮕﻪ رو‬ ‫ﺧﯿﻠﯽ راﺣﺖ از دﺳﺖ ﻣﯿﺪادﯾﻢ ...‬ ‫ﯾﻪ ﻗﺪم ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ ﺑﺮداﺷﺘﻢ اﻣﺎ ﻧﺸﺴﺘﻢ: ﻣﻦ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ دوﺳﺖ ﭘﺴﺮ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ...‬ ‫
- ﻣﯿﺪوﻧﻢ ...‬ ‫
- دﻧﺒﺎﻟﺶ ﻫﻢ ﻧﮕﺸﺘﻢ و ﻧﺒﻮدم ... ﻣﻦ ﯾﻪ دﺧﺘﺮ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻮدم ﻫﺮ ﻃﻮر اﯾﺠﺎد راﺑﻄﻪ اي ﻣﻤﮑﻦ ﺑﻮد ﺧﯿﻠﯽ ذﻫﻨﯿﺖ ﻫﺎ اﯾﺠﺎد ﮐﻨﻪ ...‬ ‫ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﺸﯿﺪم ﺗﺎ ﻟﺮزش ﺻﺪام ﮐﻢ ﺑﺸﻪ: اﻣﺎ ﺑﺎور ﮐﻦ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ دارم ﭼﯽ ﮐﺎر ﻣﯿﮑﻨﻢ وﻗﺘﯽ ازت ﺣﻠﻘﻪ ات رو ﻗﺒﻮ ل‬ ‫ﮐﺮدم.‬ ‫ﻓﻘﻂ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد ...‬ ‫
- اﻣﺎ اﯾﻦ ﻣﺪت ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﯾﻪ ﻣﺴﯿﺮ ﺟﺪا ﮔﺮﻓﺖ ﻣﻦ اﯾﻦ اﺻﺮارت ﺑﺮاي ﻋﻘﺪ رو دوﺳﺖ دارم ﺣﺎﻣﯽ اﺷﺘﺒﺎه ﻧﮑﻦ ... اﻣﺎ دﻟﯿﻠﺶ رو‬ ‫دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... ﻣﻦ دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﺗﻮ ﺑﯿﺘﺎب ﺑﻮدن ﺑﺎ ﻣﻨﯽ ﺗﺎ ...‬ ‫از ﻧﮕﺎﻫﺶ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﮐﺸﯿﺪم ... ﺷﺼﺖ ﭘﺎم رو ﺑﻪ ﮔﻠﯿﻢ زﯾﺮ ﭘﺎم ﮐﺸﯿﺪم: ﻫﯿﭽﯽ ...‬ ‫
- ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﯽ ﺑﯽ ﺗﺎﺑﺖ ﻧﯿﺴﺖ؟‬ ‫دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﻨﻢ ... ﺧﺠﺎﻟﺖ ﮐﺸﯿﺪه ﺑﻮدم ﻣﯽ ﺗﺮﺳﯿﺪم ﭼﯿﺰ دﯾﮕﻪ اي ﺑﺮداﺷﺖ ﮐﺮده ﺑﺎﺷﻪ ﺑﺨﺼﻮص ﮐﻪ ﻟﺤﻨﺶ ﻫﻢ ﻧﺮم‬ ‫ﺷﺪه ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﺧﺐ ... ﻣﻦ ﻧﻤﯿﺨﻮام ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺧﻮﻧﻪ ...‬ ‫
- ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺧﻮﻧﻪ؟‬ ‫ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم و ﻧﮕﺎه ﺟﺪﯾﺶ رو دﯾﺪم: ﺣﺎﻣﯽ ﺗﻮ ﺧﺎﻧﻮاده ات ﻣﻦ رو ﻧﺨﻮاﻫﻨﺪ ﭘﺬﯾﺮﻓﺖ ...‬ ‫
- ﺧﺎﻧﻮاده ﻣﻦ ﺣﺎﻣﺪ و ﻣﺎدرم و ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻫﺴﺘﻦ ... ﭘﺪرم ﮐﻪ ﻓﻮت ﮐﺮد ﺷﺎﯾﺪ ﯾﻪ ﻣﺎه ﯾﮏ ﺑﺎر ﻫﻢ ﻗﺮار ﻧﺒﺎﺷﻪ ﻋﻤﻪ ﻫﺎم رو ﺑﺒﯿﻨﯿﻢ ...‬ ‫ﻫﻤﺮاز اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ رو ﻗﺒﻼ ﻫﻢ زده ﺑﻮدﯾﻢ ... ﻣﻦ ﻣﯿﺨﻮام ﻣﺎ ﻋﻘﺪ ﮐﻨﯿﻢ ﺗﺎ ﻫﺮ ﺑﺎر ﮐﻪ ﺳﻌﯽ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﻧﻘﺸﻢ رو ﺗﻮ زﻧﺪﮔﯿﺖ ﭘﺮ رﻧﮓ ﺗﺮ‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﮐﻨﻢ اﻧﻘﺪر اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ اﯾﻦ ﮐﻪ ﻧﺼﺒﺘﻢ ﺑﺎ ﺗﻮ ﭼﯿﻪ ﺗﻮ ذﻫﻨﺖ و ﭼﺸﻤﺎت ﻧﯿﺎد ... ﻣﯽ ﺧﻮام ﻋﻘﺪ ﮐﻨﯿﻢ ﭼﻮن ﺧﯿﺎﻟﻢ از ﺑﻮدن در ﮐﻨﺎرم‬ ‫راﺣﺖ ﺑﺸﻪ‬ ‫ﻧﺸﺴﺘﻢ روي ﻣﺒﻞ واﻗﻌﺎ اﯾﻦ روزﻫﺎ ﺧﺴﺘﻪ ﺑﻮدم ﺧﯿﻠﯽ زﯾﺎد ...‬ ‫
- ﺗﺮﺳﯿﺪي ﻫﻤﺮاز؟‬ ‫ﭼﺸﻤﺎم ﺧﯿﺲ ﺑﻮد اﯾﻦ رو ﺧﻮب ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ... ﺳﺮم رو ﺑﺎﻻ ﮐﺮدم ... ﺑﺎ دﯾﺪﻧﻢ از ﺟﺎش ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﺑﺎ دو ﻗﺪم ﺑﻠﻨﺪ ﺧﻮدش رو ﺑﻪ ﻣﻦ‬ ‫رﺳﻮﻧﺪ دﺳﺘﻢ رو ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﻠﻨﺪم ﮐﺮد ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﮐﺎﻧﺎﭘﻪ رﻓﺘﯿﻢ ... ﻧﺸﺴﺖ و ﻣﻦ رو ﻧﺸﻮﻧﺪ روي ﭘﺎش ... ﻣﻘﺎوﻣﺘﯽ ﻧﮑﺮدم‬ ‫
- از ﭼﯽ ﻣﯿﺘﺮﺳﯽ؟‬ ‫
- از ﯾﻪ روزي ﻧﺪاﺷﺘﻨﺖ ... از اﯾﻨﮑﻪ ﯾﻪ روزي ﺑﺎﺷﻪ ﮐﻪ ﻣﻦ رو ﻧﺨﻮاي ...‬ ‫ﺑﺎ ﺻﺒﻮري دﺳﺘﺶ رو ﺑﯿﻦ ﻣﻮﻫﺎم ﺑﺮد: ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ ﻣﻦ ﺑﻪ اﯾﻦ ﭼﯿﺰا ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯿﮑﻨﻢ؟ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﭼﯿﺰﻫﺎي دﯾﮕﻪ ﻫﻢ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ‬ ‫...‬ ‫دﺳﺘﻢ رو آروم ﮔﺬاﺷﺘﻢ روي ﻗﻠﺒﺶ: ﻣﻦ اﯾﻨﺠﺎم؟‬ ‫ﺳﺮش رو ﺑﻪ ﮔﻮﺷﻢ ﻧﺰدﯾﮏ ﮐﺮد: ﺗﻮ ﺧﯿﻠﯽ وﻗﺖ اوﻧﺠﺎﯾﯽ ... ﺷﺎﯾﺪ از ﻫﻤﻮن روزي ﮐﻪ اون ﻃﻮري ﺗﻮي اﺗﺎق اﻋﺼﺎﺑﻢ رو ﺑﻬﻢ‬ ‫رﯾﺨﺘﯽ ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪ ﭘﻬﻨﯽ روي ﺻﻮرﺗﻢ اوﻣﺪ ... ﻣﻦ آراﻣﺶ ﻋﻤﯿﻖ ﺑﻮدن در ﮐﻨﺎر اﯾﻦ ﻣﺮد رو دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﻫﯿﭽﯽ رو ﺗﻀﻤﯿﻦ ﻧﻤﯿﮑﻨﻢ ﻫﻤﺮاز ﺟﺰ ﯾﻪ ﭼﯿﺰ اوﻧﻢ ﻫﻤﻮﻧﯽ ﮐﻪ داره زﯾﺮ دﺳﺘﺖ اون ﻃﻮر ﺑﯽ ﺗﺎﺑﯽ ﻣﯿﮑﻨﻪ ...‬ ‫ﺳﺮش رو ﺧﻢ ﮐﺮد و ﻣﻦ اون ﻗﻄﺮه ﺑﺎرون ﻣﺤﺒﺘﺶ روي ﺷﺎﻫﺮگ ﮔﺮدﻧﻢ رو ﺑﺎ ﺗﻤﺎم وﺟﻮدم ﺣﺲ ﮐﺮدم ... اﯾﻦ ﻣﺮد ﻣﯿﺘﻮﻧﺴﺖ‬ ‫ﻫﻤﯿﺸﻪ و ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﻣﻦ رو آروم ﮐﻨﻪ ...‬ ‫ﺳﺮش رو ﺑﺎﻻ آورد و ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد ... اﻧﮕﺎر ﻣﻨﺘﻈﺮ ﯾﻪ ﺟﻤﻠﻪ ﺑﻮد ...‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم: ﺧﯿﻠﯽ دوﺳﺘﺖ دارم ...‬ ‫ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﺑﺮق ﻫﻤﻮن ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﭘﯿﺶ رو داره ﻫﻤﻮن ﯾﮑﻪ ﺑﻌﺪ از اون ﺟﻤﻠﻪ ﻣﻦ ﺗﻮ ﻧﮕﺎﻫﺶ اوﻣﺪ ...‬ ‫ﮐﻼﻓﻪ ام ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ از روي ﭘﺎش ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻢ ﮐﻪ ﻧﺬاﺷﺖ ...‬ ‫
- دﻟﻢ ﺑﺮات ﺗﻨﮓ ﺷﺪه ﺑﻮد ...‬ ‫دﺳﺘﻢ رو ﮔﯿﺮ دﮐﻤﻪ ﺳﻮﻣﺶ ﮐﺮدم و ﺑﻪ اون ﻧﺦ ﺿﺮﺑﺪري دوﺧﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻪ اون دﮐﻤﻪ رﯾﺰ ﻣﺸﮑﯽ رﻧﮓ‬ ‫
- ﭘﺎت ﺧﺴﺘﻪ ﻣﯿﺸﻪ ...‬ ‫
- ﻧﻤﯿﺸﻪ ... ﻣﯽ ﺧﻮام ﻧﺰدﯾﮑﻢ ﺑﺎﺷﯽ ... ﺣﻮﺻﻠﻪ ﺣﺮف زدن داري؟ ﯾﮑﻢ آروم ﺗﺮ ﺷﺪي؟‬ ‫ﺳﺮم رو ﺑﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﺗﺎﯾﯿﺪ ﺗﮑﻮﻧﯽ دادم ...‬ ‫
- ﻫﻤﺮاز ﻣﻦ ﺑﻪ ﻫﯿﭻ دﺧﺘﺮي ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل ﺑﺮاي ازدواج ﻓﮑﺮ ﻧﮑﺮدم ﺗﻮ اوﻟﯿﻦ دﺧﺘﺮي ﻫﺴﺘﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ آرزو ﮐﺮدم ﮐﻨﺎرش ﺑﺎﺷﻢ ...‬ ‫ﮐﻨﺎرم ﺑﺎﺷﻪ ... ﻫﺮﺑﺎري ﮐﻪ اﺳﻢ ﻧﯿﮑﯽ ﻣﯿﺎد ﻣﻦ واﻗﻌﺎ ﺑﻬﻢ ﻣﯿﺮﯾﺰم ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﻣﺜﺎل زدم ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﻫﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮب ﻣﯿﺪوﻧﻢ ﮐﻪ اﯾﻦ ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎري ﻧﺒﺎﯾﺪ اﯾﻦ ﻃﻮري ﺻﻮرت ﻣﯿﮕﺮﻓﺖ اﻣﺎ ﺷﺮاﯾﻂ وﯾﮋه ﺑﻮد ... ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﯾﻨﮑﻪ از‬ ‫ﻓﻮت ﭘﺪرم ﺧﯿﻠﯽ ﻧﮕﺬﺷﺘﻪ و اﯾﻦ ﮐﻪ ﺗﻮ اﻻن ﺷﺮاﯾﻂ ﺧﺎﺻﯽ داري ...‬ ‫
- ﻣﻦ از ﺗﻮ ﺗﻮﻗﻊ ﻧﺪارم ﺑﺮام ﺧﻮﻧﻪ ﭘﯿﺪا ﮐﻨﯽ ...‬ ‫
- ﻧﮕﺎم ﮐﻦ وﻗﺘﯽ ﺑﺎﻫﺎم ﺣﺮف ﻣﯿﺰﻧﯽ ...‬ ‫
- ﻧﻤﯿﺨﻮام ... اﻻن ﭼﺸﻤﺎت ﺗﺮﺳﻨﺎﮐﻪ ...‬ ‫از ﻟﺤﻨﺶ ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﺑﻪ زور ﺧﻨﺪه اش رو ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻪ: ﺧﻮب ﻣﯽ ﺗﺮﺳﯽ ...‬ ‫
- ﻧﻤﯿﺘﺮﺳﻢ ... دﯾﮕﻪ ﺗﻮ اون آﻗﺎي دﮐﺘﺮي ﮐﻪ ﭘﺸﺖ اون ﻣﯿﺰ ﻣﯿﺸﺴﺘﯽ ﻧﯿﺴﺘﯽ ...‬ ‫
- ﭼﺮا اﯾﻦ ﻣﻘﺎﯾﺴﻪ رو ﮐﺮدي؟‬ ‫
- ﺣﺎﻟﻢ ﺧﻮب ﻧﯿﺴﺖ ﺣﺎﻣﯽ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺑﻬﻢ رﯾﺨﺘﻪ ...‬ ‫
- ﭼﺮا اﺟﺎزه ﻧﻤﯿﺪي ﮐﻤﮑﺖ ﮐﻨﻢ ﻣﺮﺗﺒﺶ ﮐﻨﯽ؟‬ ‫
- ﻣﺜﻼ ﭼﯽ ﮐﺎر ﮐﻨﯿﻢ؟‬ ‫
- اﺟﺎزه ﺑﺪه ﻣﺎدرم ﺑﺎ ﺧﺎﻟﻪ و ﻋﻤﻪ ات ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﻪ ... ﯾﻪ ﺟﻠﺴﻪ درﺳﺖ و در ﻣﻮن ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎري ﺗﺮﺗﯿﺐ ﻣﯿﺪﯾﻢ ... ﻫﺮ ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ‬ ‫ﺗﺸﺨﯿﺺ دادي دوﺳﺖ داري ﺑﺎﺷﻪ ﺣﺘﯽ ﺧﻮﻧﻪ ﻋﻤﻪ ات ... ﺑﻌﺪ ﻗﺮاره ﻋﻘﺪ ﻣﯿﺬارﯾﻢ ﺗﻮ اﯾﻦ ﻣﺪت ﺑﻬﻢ اﺟﺎزه ﺑﺪه ﺑﺮات ﯾﻪ ﺧﻮﻧﻪ آﻣﺎده‬ ‫ﮐﻨﻢ ...‬ ‫
- ﻧﻪ ...‬ ‫ﻧﻔﺴﺶ رو ﺑﯿﺮون داد: ﮐﺪوﻣﺶ ﻧﻪ ...‬ ‫
- ﺧﻮﻧﻪ ﻧﻪ ...‬ ‫ﻋﺼﺒﯽ ﺷﺪ اﯾﻦ رو زا ﺻﺪاي ﻧﻔﺲ ﻫﺎش ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﯿﺸﺪم: ﻫﻤﺮاز ﭼﺮا ﻟﺞ ﻣﯿﮑﻨﯽ؟‬ ‫
- ﻟﺞ ﻧﯿﺴﺖ ﻣﻦ ﭘﻮل دارم ﺑﺮاي رﻫﻦ ﮐﺮدن ﯾﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﮐﻮﭼﯿﮏ ﻣﻦ ﯾﻪ ﺧﻮﻧﻪ رﻫﻦ ﻣﯿﮑﻨﻢ ... ﺑﻌﺪ ﻋﻤﻪ و ﺧﺎﻟﻪ ام رو دﻋﻮت ﻣﯿﮑﻨﻢ‬ ‫ﺧﻮﻧﻪ ام ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﻫﺮ ﮐﺴﯽ رو ﺧﻮاﺳﺘﯿﺪ ﺑﯿﺎرﯾﺪ و ﯾﻪ ﻣﺮاﺳﻢ ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎري ﺑﺮﮔﺰار ﻣﯿﮑﻨﯿﻢ ...‬ ‫
- آﺧﻪ ﮐﺠﺎ؟ دﺧﺘﺮ ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﺗﺎ وﻗﺘﯽ ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻢ ...‬ ‫ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم و ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎي ﻗﻬﻮه اي اش ﻧﮕﺎﻫﯽ ﮐﺮدم و ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﻫﻤﻪ ﻣﻬﺮي ﮐﻪ داﺷﺘﻢ ﺗﻮ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﺑﺎﺷﻪ: ﺗﻮ ﺑﺎش ﺣﺎﻣﯽ‬ ‫... ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﺎش ... ﻫﻤﻪ آرزوي ﻣﻦ ﺑﻮدﻧﺘﻪ ... اﻣﺎ ﺑﺎور ﮐﻦ اﯾﻦ ﺟﻮر ﺧﯿﻠﯽ ﺑﻬﺘﺮه ...‬ ‫
- اﯾﻨﮑﻪ ﻣﻦ ﺑﺎﺷﻢ و ﺗﻮ ﺧﻮدت ﺧﻮﻧﻪ اﺟﺎره ﮐﻨﯽ ... ﻣﻦ ﺑﺎﺷﻢ و ﺗﻮ ﭘﻮﻟﺖ رو ﺑﻪ رﺧﻢ ﺑﮑﺸﯽ و ﻏﺮورم رو در ﻧﻈﺮ ﻧﮕﯿﺮي؟‬ ‫
- ﻧﻪ ... ﻧﻪ ﺑﺎورﮐﻦ ﺣﺎﻣﯽ ﻗﺼﺪ ﻣﻦ ﻏﺮور ﺗﻮ ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫
- ﻗﺼﺪت ﻫﻤﯿﻨﻪ ... ﻣﻦ ﻋﺮﺿﻪ ﻧﺪارم ﺑﺮاي ﻧﺎﻣﺰدم ... زﻧﻢ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﮕﯿﺮم ...‬ ‫ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻢ ﮐﻪ دوﺑﺎره ﻣﺤﮑﻢ ﻧﮕﻪ ام داﺷﺖ: اﯾﻦ ﺻﺪ ﺑﺎر ﻫﺮ ﻏﺮي داري ﻫﺮ ﺣﺮﻓﯽ داري ﻫﻤﯿﻦ ﺟﺎ ﺑﺰن ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﺳﺮم ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺑﻮد ﻣﻦ ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ﭼﺮا ﺣﺮﻓﻢ اﻧﻘﺪر ﺑﺮاش ﺗﻠﺦ ﺑﻮد و ﭼﺮا اﯾﻦ ﺗﻠﺨﯽ ﺑﺮاي ﻣﻦ ﻣﻔﻬﻮﻣﯽ ﻧﺪاﺷﺖ؟‬ ‫
- ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﻢ ﻫﻤﺮاز ... ﭼﺮا ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﯿﺴﺘﯽ ﺧﯿﺎﻟﻢ ﺑﺎﯾﺪ از ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻫﺴﺘﯽ راﺣﺖ ﺑﺎﺷﻪ ...‬ ‫
- ﺑﺎﺷﻪ ... ﯾﻪ ﺟﺎﯾﯽ رو ﺗﻮ ﭘﯿﺪا ﮐﻦ ... اﻣﺎ در ﺣﺪ پ ...‬ ‫ﭘﺮﯾﺪ وﺳﻂ ﺣﺮﻓﻢ: ﮔﺎﻫﯽ دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاد ﺑﺰﻧﻤﺖ ...‬ ‫اﺧﻤﺎم رو ﮐﺮدم ﺗﻮ ﻫﻢ: دﯾﮕﻪ ﭼﯽ؟‬ ‫
- ﯾﻪ ﻣﺜﺎل ﺑﯽ ﻣﺰه ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﺧﻮﺑﻪ ﻣﯿﺪوﻧﯽ ﺑﯽ ﻣﺰه ﺑﻮده ...‬ ‫دﺳﺘﺶ رو آروم روي ﺑﺎزوم ﮐﺸﯿﺪ: اﮔﻪ ﺑﺪوﻧﯽ ﺑﺮاي ﻣﻦ ﭼﻪ ﻗﺪر ﻋﺰﯾﺰي ﺑﯿﺸﺘﺮ از اﯾﻦ ﻫﺎ ﺑﺎ دﻟﻢ راه ﻣﯿﻮﻣﺪي ...‬ ‫ﺳﺮم رو آروم ﺑﺮدم ﺟﻠﻮ و ﺑﺮاي اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر روي ﮔﻮﻧﻪ اش رو ﺣﺲ ﮐﺮدم.‬ ‫ﻧﺸﺴﺘﻢ روي ﮐﺎﻧﺎﭘﻪ و ﺑﺎ ﻟﺬت ﺑﻪ اﻃﺮاﻓﻢ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺑﻌﺪ از ﺳﻪ روز دوﻧﺪﮔﯽ ﻣﺮﺗﺐ ﺷﺪه ﺑﻮد‬ ‫ﺳﯿﺎ ﺑﺎ دﺳﺖ ﭘﺮ در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺷﻠﻮارش ﻫﻨﻮز ﺧﺎﮐﯽ ﺑﻮد آﺧﺮﯾﻦ ﮔﻠﺪون اﻃﻠﺴﯽ رو ﮔﺬاﺷﺖ ﮐﻨﺎر ﺑﻘﯿﻪ ﮔﻠﺪوﻧﻬﺎ ...‬ ‫و ﺑﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪم ﻧﮕﺎه ﭼﭙﯽ اﻧﺪاﺧﺖ: ﻫﺎ ﭼﯿﻪ؟! ﻣﺜﻞ ﺑﻼ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﺮات ﮐﺎر ﮐﺮدم اون ﺟﻮري ﻫﻢ ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﻨﯽ ﭘﺎﺷﻮ ﯾﻪ ﭼﺎﯾﯽ ﺑﺬار ﺿﻌﯿﻔﻪ‬ ‫...‬ ‫
- ﮐﯽ ﺿﻌﯿﻔﻪ اﺳﺖ؟‬ ‫ﺳﯿﺎ ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮش ﻧﮕﺎه ﮐﺮد ﮐﻪ ﺣﺎﻣﯽ ﺑﺎ اﺧﻢ ﻫﺎي ﻣﺼﻨﻮﻋﯽ در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﭼﻨﺪ ﺗﺎ ﮐﯿﺴﻪ دﺳﺘﺶ ﺑﻮد اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﻫﯿﭽﯽ داداش اﯾﻦ ﺧﺎﻧﻮم ﺷﻤﺎ ﻣﻠﮑﻪ اﺳﺖ ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺑﻪ ﻣﻦ زد و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ ﺟﻤﻊ و ﺟﻮر ﺧﻮﻧﻪ رﻓﺖ: ﺣﻮاﺳﺖ ﺑﻪ ﺻﺤﺒﺖ ﺑﺎﺷﻪ ﮐﻪ ﺑﺎﻻﺗﺮ از ﮔﻞ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻮم ﻣﻦ‬ ‫ﻧﮕﯽ‬ ‫ﺑﺎ ﭼﺸﻢ و اﺑﺮو ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻢ ﺧﻮردي؟ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺣﺎﻣﯽ زﺑﻮﻧﺶ رو دراز ﮐﺮد و ﻣﻦ ﺧﻨﺪه ام رو ﺑﻪ زور ﻗﻮرت دادم ...‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺳﻮﺋﯿﺖ ﺟﻤﻊ و ﺟﻮري ﮐﻪ در ﻋﺮض ﺳﻪ روز ﭼﯿﺪه ﺑﻮدﯾﻢ ﮐﺮدم ﺗﻤﯿﺰ ﮐﺎرﯾﺶ رو زري ﺧﺎﻧﻮم اﻧﺠﺎم داده ﺑﻮد و وﺳﺎﯾﻞ رو‬ ‫در ﺣﺪي ﮐﻪ اﯾﻨﺠﺎ ﺟﺎ ﻣﯿﺸﺪ آوردﯾﻢ ﺗﺨﺖ ﺧﻮاب ﻣﺎﻣﺎن و رﻫﺎ و ﺧﯿﻠﯽ دﯾﮕﻪ از وﺳﺎﯾﻠﺸﻮن رو ﺳﯿﺎ در ﻣﯿﺎن اﺷﮏ و آه ﻣﻦ ﺑﻪ ﺟﺎﯾﯽ‬ ‫ﺑﺨﺸﯿﺪ و ﭼﻨﺪ ﺗﮑﻪ اي رو ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﯾﺎد ﮔﺎري ﻧﮕﻪ داﺷﺖ ... ﺳﻮﺋﯿﺖ ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ ﻣﺎدر ﺑﺰرگ ﯾﮑﯽ از دوﺳﺘﺎن ﺣﺎﻣﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﻨﻬﺎ‬ ‫زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯿﮑﺮد ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺑﻬﺶ زدم ﮐﻪ ﺑﺎ آراﻣﺶ داﺷﺖ ﺗﻮ آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ ﻇﺮﻓﻬﺎي ﻏﺬاﯾﯽ ﮐﻪ ﺧﺮﯾﺪه ﺑﻮد رو از ﮐﯿﺴﻪ ﺑﯿﺮون ﻣﯿﮑﺸﯿﺪ‬ ‫ﺑﻌﺪ از ﺑﻪ ﻗﻮل ﺧﻮدش اون ﻣﺮاﺳﻢ آﺷﺘﯽ ﮐﻨﻮن در ﻋﺮض ﯾﮏ روز اﯾﻦ ﺟﺎ رو ﭘﯿﺪ ا ﮐﺮد و اﻋﻼم ﮐﺮد ﮐﻪ ﺣﻖ ﻧﺪارم ﺟﺰ اﯾﻨﺠﺎ ﮐﻪ‬ ‫ﺑﻬﺶ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮد ﺟﺎﯾﯽ ﺑﺮم ﻣﮕﺮ اﯾﻦ ﮐﻪ ﯾﮑﯽ از اﺗﺎق ﻫﺎي ﻋﻤﺎرت رو اﻧﺘﺨﺎب ﮐﻨﻢ ... ﮐﻪ ﺧﺐ ﺧﻮدش ﮔﺰﯾﻨﻪ دوم رو ﺗﺮﺟﯿﺢ‬ ‫ﻣﯿﺪه‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﺳﯿﺎوش ﻣﻮﻫﺎم رو ﺑﻬﻢ رﯾﺨﺖ و ﺑﻌﺪ رﻓﺖ ﺗﺎ دﺳﺖ و ﺻﻮرﺗﺶ رو ﺑﺸﻮره ﮐﻪ ﺗﻘﻪ اي ﺑﻪ در ﺧﻮرد ﺻﺎﺣﺒﺨﻮﻧﻪ ﺑﺎ ﻇﺮف ﮐﺮﯾﺴﺘﺎل‬ ‫ﺧﻮﺷﮕﻠﯽ ﭘﺮ از ﺷﯿﺮﯾﻨﯽ ﻫﺎي ﺧﻮش آب و رﻧﮓ وارد ﺷﺪ ﭘﯿﺮزن ﺧﻮش ﺗﯿﭙﯽ ﺑﻮد ﻣﻮﻫﺎي ﺳﻔﯿﺪ ﺳﺸﻮار ﮐﺸﯿﺪه اي داﺷﺖ و ﭘﯿﺮاﻫﻦ‬ ‫ﺧﻮﺷﮕﻞ زرﺷﮑﯽ رﻧﮕﯽ ﺑﻪ ﺗﻨﺶ ﺑﻮد ﺑﺎ دﯾﺪﻧﺶ از ﺟﺎم ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم ﺣﺎﻣﯽ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ اوﻣﺪ ...‬ ‫
- ﺳﻼم آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ﭼﻪ ﻫﻤﺪم ﺧﻮﺷﮕﻠﯽ ﺑﺮام آوردي ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﻟﺒﺨﻨﺪي زد و دﺳﺘﺶ رو دور ﺷﻮﻧﻪ ﻫﺎي ﻣﻦ اﻧﺪاﺧﺖ: ﺧﺎﻧﻮم ﺣﺴﯿﻨﯽ ﺧﻼﺻﻪ ﺧﺎﻧﻮﻣﻢ دﺳﺘﺘﻮن اﻣﺎﻧﺖ ...‬ ‫ﺧﺎﻧﻮم ﺣﺴﯿﻨﯽ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺷﯿﺮﯾﻨﯽ زد: ﺧﺪا ﺑﺮات ﺣﻔﻈﺶ ﮐﻨﻪ دﻋﺎ ﮐﻦ اﯾﻦ ﻧﻮﯾﺪ ﻣﺎ ﻫﻢ ﯾﻪ دﺧﺘﺮ ﺧﻮب ﭘﯿﺪا ﮐﻨﻪ ﺑﺎﻻﺧﺮه ...‬ ‫ﻫﺮ ﭼﻪ ﻗﺪر ﺗﻌﺎرف ﮐﺮدﯾﻢ ﻧﻤﻮﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﺎﻫﻢ ﻧﺎﻫﺎر ﺑﺨﻮرﯾﻢ ...‬ ‫ﭼﺸﻤﺎش رو ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮد و ﺳﺮش رو ﺑﻪ ﮐﺎﻧﺎﭘﻪ ﺗﮑﯿﻪ داده ﺑﻮد ﻟﯿﻮان ﭼﺎي رو ﺑﺮاش روي ﻣﯿﺰ ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﺑﺎ ﺑﺮﺧﻮرد ﻟﯿﻮان ﺑﻪ ﻣﯿﺰ ﻻي‬ ‫ﭼﺸﻤﺎش رو ﺑﺎز ﮐﺮد و ﻟﺒﺨﻨﺪي زد: ﺳﯿﺎ رﻓﺖ؟‬ ‫
- ﺑﻠﻪ رﻓﺖ ﺑﺎ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺧﺎﻧﻮﻣﺸﻮن ﻗﺮار داﺷﺘﻦ ...‬ ‫
- اﯾﻦ دو ﺳﻪ روز ﻫﺮ ﺳﻪ ﺷﻮن ﺧﯿﻠﯽ ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪن ...‬ ‫اﯾﻦ ﻣﺪت ﮔﻠﻨﺎر و آوﯾﺴﺎ و ﺳﯿﺎ ﺗﻤﺎم وﻗﺖ در ﮐﻨﺎرم ﺑﻮدن ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم و ﻣﻮﻫﺎم رو دادم ﭘﺸﺖ ﮔﻮﺷﻢ و ﮐﻨﺎرش روي ﮐﺎﻧﺎﭘﻪ ﻧﺸﺴﺘﻢ ...‬ ‫
- ﺣﺎﻣﯽ ...‬ ‫زﯾﺮ ﻟﺐ ﮔﻔﺖ: ﺟﺎﻧﻢ ...‬ ‫
- ﺗﻮ اون روزي ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺑﻮدي؟ ﭼﯿﺰي ﺷﺪه ﺑﻮد؟‬ ‫ﭼﺸﻤﺎش رو ﺑﺎ اﻧﮕﺸﺘﺶ ﻓﺸﺎري داد: ﺣﺎﻣﺪ زﯾﺎد ﺣﺎﻟﺶ ﺧﻮب ﻧﯿﺴﺖ ... آﺳﯿﺒﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ دﯾﺪه ﺟﺪي ان و ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎ ﺟﺮاﺣﯽ ﺑﻪ ﺑﺨﺸﯽ از‬ ‫روده آﺳﯿﺐ دﯾﺪه اش رو ﺑﺮدارن ...‬ ‫دﺳﺘﻢ دور ﻟﯿﻮان ﭼﺎﯾﻢ ﻟﺮزﯾﺪ: ﺧﻮب ﻣﯿﺸﻪ ... ﻣﮕﻪ ﻧﻪ؟‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﻧﮕﺎه ﻋﻤﯿﻘﯽ ﺑﻬﻢ اﻧﺪاﺧﺖ و دﺳﺖ آزادم رو ﺗﻮي دﺳﺘﺶ ﮔﺮﻓﺖ: ﺑﺮاش دﻋﺎ ﮐﻦ ﻫﻤﺮاز ﻣﺸﮑﻞ ﺣﺎﻣﺪ ﻓﻘﻂ ﺟﺴﻤﯽ ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫
- ﻣﯿﺪوﻧﻢ ... اﻣﺎ ﺣﺎﻻ ﮐﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻫﺴﺘﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎ ﺧﻮدش ﻣﺒﺎرزه ﮐﻨﻪ ... اون ﮐﻢ ﻧﻤﯿﺎره ﺣﺎﻣﯽ ﻣﮕﻪ ﻧﻪ؟ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ اﯾﻦ ﺑﺎر ﺧﯿﻠﯽ ﺿﺮﺑﻪ‬ ‫ﻣﯿﺨﻮرن.‬ ‫دﺳﺘﻢ رو ﺑﻪ ﻟﺒﺶ ﻧﺰدﯾﮏ ﮐﺮد ... واﻗﻌﺎ اﺳﺘﺮس داﺷﺘﻢ ... ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻪ ﺣﺎﻣﯽ ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮدم اون اﮔﺮ ﻣﯿﮕﻔﺖ ﺣﺎﻣﺪ ﺧﻮب ﻣﯿﺸﻪ ﺣﺘﻤﺎ‬ ‫ﺧﻮب ﻣﯿﺸﺪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﯾﻪ ﺑﺎر دﯾﮕﻪ ﺑﺪون اون ﻧﻤﯿﺸﺪن ...‬ ‫
- ﺗﻮ ﻣﺎدر ﺑﯽ ﻧﻈﯿﺮي ﻣﯿﺸﯽ ...‬ ‫ﺟﺎ ﺧﻮردم ﻣﻦ ﺧﻮدم رو ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﺗﻮ ﺟﺎﯾﮕﺎه ﻣﺎدري ﺗﺼﻮر ﻧﮑﺮده ﺑﻮدم ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﺳﺮش رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮد و ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد: ﭼﺮا اﯾﻨﺠﻮري ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﻨﯽ؟‬ ‫
- ﻫﯿﭽﯽ آﺧﻪ ﯾﻬﻮ ... ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زد: ﺧﺐ ﻣﺎ دارﯾﻢ ازدواج ﻣﯿﮑﻨﯿﻢ دﯾﮕﻪ ﺧﺎﻧﻮم ﺧﺎﻧﻮﻣﺎ ﻗﺮار ﻧﯿﺴﺖ ﺑﭽﻪ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﻢ؟‬ ‫
- ﺧﺐ ﭼﺮا اﻣﺎ ﻣﻦ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﺑﻬﺶ ﻓﮑﺮ ﻧﮑﺮده ﺑﻮدم ...‬ ‫
- ﺑﺮاي اﯾﻨﮑﻪ ﺗﺎ ﭼﺸﻢ ﺑﺎز ﮐﺮدي و ﺧﻮدت رو ﺷﻨﺎﺧﺘﯽ ﻣﺎدر اون دوﺗﺎ وروﺟﮏ ﺑﻮدي ...‬ ‫از ﺣﻤﺎم ﺑﯿﺮون آﻣﺪم ﻣﻮﻫﺎم ﺧﯿﺲ ﺑﻮد اﺣﺴﺎس ﺧﺎﺻﯽ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺧﻮﻧﻪ آروم و ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ داﺷﺘﻢ از ﺣﻀﻮر ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻋﺖ ﺣﺎﻣﯽ ﺗﻮ‬ ‫ﺧﻮﻧﻪ ﻫﻢ ...‬ ‫ﻫﻨﻮز ﮐﺘﺎﺑﻬﺎ رو ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﻧﮑﺮده ﺑﻮدم ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺣﺎﻣﯽ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﻬﺸﻮن دﺳﺖ ﻧﺰﻧﻢ ﭼﻮن ﻗﺮار ﻧﯿﺴﺖ ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﭼﻨﺪ ﻣﺎه اﯾﻨﺠﺎ ﺑﺎﺷﻢ ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم ﭼﺸﻢ ﭼﺮﺧﻮﻧﺪم ﺗﺎ ﺑﺒﯿﻨﻤﺶ از دﯾﺪﻧﺶ ﮐﻪ روي ﮐﺎﻧﺎﭘﻪ ﺧﻮاﺑﺶ ﺑﺮده ﺟﺎ ﺧﻮردم ... ﺑﺎ ﻗﺪﻣﻬﺎي ﺳﺮ ﭘﻨﺠﻪ ﺑﻬﺶ ﻧﺰدﯾﮏ‬ ‫ﺷﺪم ... روي ﻣﯿﺰ رو ﺑﻪ رو ش ﻧﺸﺴﺖ ... ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﺗﻮي ﺧﻮاب ﻧﺪﯾﺪه ﺑﻮدﻣﺶ ﻧﻔﺴﻬﺎي آروﻣﺶ ﻧﺸﻮن از ﯾﻪ ﺧﻮاب راﺣﺖ‬ ‫داﺷﺘﻮودﺳﺖ زدم زﯾﺮ ﭼﻮﻧﻪ ام و ﺑﻪ ﻣﺮدي ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﮐﻪ ﮐﻢ ﮐﻢ داﺷﺖ ﺑﻪ واﻗﻌﺎ ﻣﺮدم ﺑﻮدن ﻧﺰدﯾﮏ ﺗﺮ ﻣﯿﺸﺪ دﯾﮕﻪ اون دﮐﺘﺮ ﺑﺪ‬ ‫اﺧﻼق اون اﺗﺎق ﮐﺎر ﮐﻨﺪه ﮐﺎري ﺷﺪه ﻧﺒﻮد روي ﮐﺎﻧﺎﭘﻪ ﻣﻦ دراز ﮐﺸﯿﺪه ﺑﻮد ﺑﺎ ﻣﻦ و ﺳﯿﺎ ﭘﺸﺖ ﯾﻪ ﻣﯿﺰ ﻏﺬا ﺧﻮرده ﺑﻮد ﺑﻪ ﺷﻮﺧﯽ‬ ‫ﻫﺎي ﻣﺎ ﺧﻨﺪﯾﺪه ﺑﻮد ﻧﮕﺮان ﻣﻦ ﺑﻮد ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﻣﺮدي ﮐﻪ ﺗﻤﺎم ﺳﻌﯿﺶ رو ﮐﺮده ﺑﻮد و ﻣﯿﺪوﻧﻢ ﭼﻪ ﻗﺪر ﺑﺮاش ﺳﺨﺖ ﺑﻮد ﺗﺎ‬ ‫ﺟﻠﻮي دوﺳﺘﺶ رو ﺑﻨﺪازه ﺗﺎ ﭼﻨﺪ وﻗﺘﯽ ﭘﯿﺶ ﻣﺎدر ﺑﺰرﮔﺶ ﺑﺎﺷﻢ اون ﻫﻢ وﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﻣﯿﺪوﻧﺴﺖ ﺑﺮاش ﮐﺎري ﻧﺪاره ﺗﺎ ﺑﺘﻮﻧﻪ ﺑﺮام‬ ‫ﯾﻪ آﭘﺎرﺗﻤﺎن ﺑﮕﯿﺮه ﺑﺮاي اﯾﻨﮑﻪ ﺑﻪ ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﻣﻦ اﺣﺘﺮام ﺑﺬاره ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي روي ﻟﺒﻢ اوﻣﺪ آروم از ﺟﺎم ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم ﺗﺎ ﭼﯿﺰي ﺑﯿﺎرم ﺗﺎ روش رو ﺑﮑﺸﻢ ...‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺑﻌﺪ از ﯾﻪ ﺧﻮاب ﯾﮑﯽ دو ﺳﺎﻋﺖ از ﺧﻮاب ﺑﯿﺪار ﺷﺪه ﺑﻮد و ﺣﺎﻻ دﻧﺒﺎل ﭘﺎﻟﺘﻮش ﺑﻮد ...‬ ‫دﻟﺨﻮر ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم: داري ﻣﯿﺮي؟‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺑﻪ ﻟﺤﻦ آوﯾﺰوﻧﻢ زد: ﻋﺰﯾﺰم ﺷﺐ ﮐﻪ ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﻢ اﯾﻦ ﺟﺎ ﺑﻤﻮﻧﻢ ﻣﯿﺘﻮﻧﻢ؟‬ ‫ﺑﻪ ﺷﯿﻄﻨﺶ ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم: ﺧﯿﺮ ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﯽ ﺧﻮش اوﻣﺪي ...‬ ‫ﭘﺎﻟﺘﻮش رو ﺗﻨﺶ ﮐﺮد: ﺑﯿﺎ! ﺑﺰرگ ﺗﺮ ﮐﻮﭼﯿﮏ ﺗﺮي ﻫﻢ ﮐﻪ رﻋﺎﯾﺖ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﯽ ...‬ ‫
- ﺧﺐ ﺷﺎم ﺑﺨﻮر ﺑﻌﺪ ﺑﺮو ...‬ ‫ﯾﻪ ﻗﺪم ﺑﻬﻢ ﻧﺰدﯾﮏ ﺗﺮ ﺷﺪ و ﻧﮕﺎم ﮐﺮد ... ﻣﻦ اﯾﻦ ﻧﮕﺎه ﺧﯿﺮه و ﭘﺮ اﻟﺘﻬﺎﺑﺶ رو دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ ﺟﻮاﺑﯽ ﺑﻬﻢ ﻧﺪاد اﻧﮕﺎر ﻫﻤﯿﻦ ﻧﮕﺎﻫﺶ‬ ‫ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯿﺸﺪ اﯾﻦ ﻃﻮر ﺻﻮرﺗﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺻﻮرﺗﺶ ﮐﺸﯿﺪه ﺑﺸﻪ ﮐﺎﻓﯽ ﺑﻮد ﺗﺎ ﺑﻔﻬﻤﻢ ﭼﺮا ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻧﻤﯿﻤﻮﻧﻪ ...‬ ‫ﭼﺸﻤﺎش رو ﺑﺴﺖ و ﺑﺎز ﮐﺮد و ﺳﺮش رو ﮐﻤﯽ از ﺻﻮرﺗﻢ دور ﮐﺮد ... و ﻟﺒﺨﻨﺪ ﮔﯿﺠﯽ زد ... اﯾﻦ ﺣﺮﮐﺘﺶ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﻣﻦ ﻫﻢ از اون‬ ‫ﮐﺸﺶ ﭼﻨﺪ ﺛﺎﻧﯿﻪ ﭘﯿﺶ ﺑﯿﺮون ﺑﯿﺎم ...‬ ‫دﺳﺘﺶ آروم ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺳﺮم اوﻣﺪ و دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﻣﻮ ﻫﺎم ﮐﺸﯿﺪ و ﺑﻌﺪ دﺳﺘﺶ رو وري ﺑﺎزوم ﮔﺬاﺷﺖ و ﺑﺎ ﻟﺤﻨﯽ ﮐﻪ ﮐﺎﻣﻼ ﻣﺸﺨﺺ ﺑﻮد‬ ‫ﺑﺮاي ﻋﻮض ﮐﺮدن ﺣﺎل و ﻫﻮاي ﺧﻮدش و ﻣﻦ ﮔﻔﺖ: ﻣﻮﻫﺎت رو ﭼﺮا ﺧﺸﮏ ﻧﮑﺮدي؟‬ ‫
- دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ اﯾﻦ ﻃﻮري ﺑﺎﺷﻢ ...‬ ‫ﺧﻨﺪه اي ﺑﻪ ﺷﯿﻄﻨﺘﻢ ﮐﺮد: ﯾﻬﻮ زﺑﻮﻧﺘﻢ ﺑﯿﺮون ﺑﯿﺎر دﯾﮕﻪ ادب رو ﺗﮑﻤﯿﻞ ﮐﻦ اﻣﺮوز ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﺧﻮاﺳﺘﻢ زﺑﻮﻧﻢ رو ﺑﯿﺮون ﺑﯿﺎرم ﮐﻪ ﺑﺎزوم رو ﻣﺤﮑﻢ ﮐﺸﯿﺪ ﺳﻤﺖ ﺧﻮدش ﻣﻦ ﮐﻪ ﻫﻨﻮز ﺗﻮ ﺷﻮك ﺑﻮدم ﻓﻘﻂ ﻧﻔﺴﺶ رو ﮐﻨﺎر ﮔﻮﺷﻢ‬ ‫اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم: زﺑﻮﻧﺖ رو ﺑﺬار ﺳﺮ ﺟﺎش ﺑﺎﺷﻪ ﻫﻤﺮاز وﮔﺮﻧﻪ ﺑﺮات ﮐﻮﺗﺎﻫﺶ ﻣﯿﮑﻨﻢ ...‬ ‫و ﻣﻨﯽ ﮐﻪ ﻫﻨﻮز ﺗﻮ ﺗﻤﺎم اﺗﻔﺎﻗﺎت اﯾﻦ ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ ﻣﻮﻧﺪه ﺑﻮدم ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ﮐﯽ ﮐﻨﺎر ﮔﻮﺷﻢ ﺑﻮﺳﯿﺪه ﺷﺪ و ﮐﯽ در ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪ؟‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﮐﯿﻮان داﻏﻮن ﮐﺮدم وﻗﺘﯽ ﺗﻤﺎس ﮔﺮﻓﺖ و از ﺳﺮ ﺗﻤﺮﯾﻦ ﺑﺪو ﺑﺪو ﺧﻮدم رو ﺑﻪ ﺗﺎﺗﺮ ﺷﻬﺮ رﺳﻮﻧﺪم ﮐﯿﻮان ﺳﻬﯿﻞ ... و ﺧﯿﻠﯽ‬ ‫دﯾﮕﻪ از ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدن ﮐﯿﻮان ﺳﯿﮕﺎري ﮔﻮﺷﻪ ﻟﺒﺶ ﺑﻮد و ﮐﻼﻓﻪ داﺷﺖ ﭘﺎﻫﺎش رو ﺗﮑﻮن ﻣﯿﺪاد ﺗﻤﺎم ﻃﻮل را ﮔﺮﯾﻪ ام رو‬ ‫ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻪ ﺑﻮدم اﻣﺎ ﺑﺎ دﯾﺪن ﺑﭽﻪ ﻫﺎ اﺷﮑﺎم ﺳﺮازﯾﺮ ﺷﺪ اﯾﻦ ﻣﺮگ ﭼﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﻦ ﻫﻨﻮز ﺑﻌﺪ از اﯾﻦ ﻗﺪر ﺣﺲ ﮐﺮدﻧﺶ ﺑﺎز ﻫﻢ اﯾﻦ‬ ‫ﻃﻮر ﺑﻬﻤﻢ ﻣﯽ رﯾﺨﺖ و دﺳﺖ و ﭘﺎم رو ﻣﯿﻠﺮزوﻧﺪ ...‬ ‫ﮐﯿﻮان ﺑﺎ دﯾﺪﻧﻢ از ﺟﺎش ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﻣﻦ ﺧﻮدم رو روي ﺻﻨﺪﻟﯽ ﭘﺮﺗﺎب ﮐﺮدم: ﺑﺎورم ﻧﻤﯿﺸﻪ ﮐﯿﻮان ...‬ ‫ﮐﯿﻮان ﺑﺎ ﮐﻼﻓﮕﯽ ﺳﺮش رو ﺗﮑﻮن داد و در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﭼﺸﻤﺎش ﺧﯿﺲ ﺑﻮد رو ﺑﻪ دﯾﻮار اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد ...‬ ‫دﺳﺘﯿﺎرﮐﯿﻮان دﺧﺘﺮ ﻗﺸﻨﮕﯽ ﺑﻮد از ﻫﻢ داﻧﺸﮑﺪه اي ﻣﻦ ﺑﻮد دﺧﺘﺮ ﺑﺎ اﺳﺘﻌﺪادي ﺑﻮد ﭼﻨﺪ ﻣﺎه ﭘﯿﺶ ﺗﻮ ﯾﻪ ﺗﺼﺎدف ﭘﺪر و ﻣﺎدرش رو از‬ ‫دﺳﺖ داده ﺑﻮد و اون ﻫﻢ ﻣﺜﻞ ﻣﻦ ﺑﺮاي ﺗﺎﻣﯿﻦ ﺧﻮدش ﻣﺸﮑﻼت زﯾﺎدي داﺷﺖ ﺑﺎرﻫﺎ ﺳﻌﯽ ﮐﺮده ﺑﻮدم ﺑﻬﺶ ﮐﻤﮏ ﮐﻨﻢ اون‬ ‫دوران اﻣﺎ اﻓﺴﺮدﮔﯽ ﺣﺎد ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد و ﯾﻪ ﻣﺪﺗﯽ ﻫﻢ ﺑﺴﺘﺮي ﺑﻮد ... اﻣﺎ اﻣﺮوز ﺻﺒﺢ ...‬ ‫ﺳﻬﯿﻞ ﮐﻼﻓﻪ ﻟﯿﻮاﻧﯽ آب ﺑﻪ ﻣﻦ داد ﮐﻪ ﻟﺒﻬﺎم ﻫﻨﻮز ﻣﯿﻠﺮزﯾﺪ: ﺑﺨﻮر ... ﺑﻬﺘﺮ ﻣﯿﺸﯽ‬ ‫
- ﺑﺎورم ﻧﻤﯿﺸﻪ ... ﺑﺎورم ﻧﻤﯿﺸﻪ اﻧﻘﺪر ﺑﻬﺶ ﻓﺸﺎر اوﻣﺪه ﮐﻪ اﯾﻦ ﮐﺎر ﻣﺴﺨﺮه رو ﺑﺎ ﺧﻮدش ﮐﺮده ...‬ ‫ﺳﻬﯿﻞ دﺳﺘﺖ ﮐﻼﻓﻪ اي ﺑﻪ ﻣﻮﻫﺎش ﮐﺸﯿﺪ: اﯾﻦ روزا داﻏﻮن ﺑﻮد ﮐﺎرﻫﺎ ﺑﻬﻢ ﭘﯿﭽﯿﺪه ﺷﺪه ﺑﻮد ﻧﺘﻮﺳﺘﯿﻢ ﮐﺎر ﺑﺴﺎزﯾﻢ ... ﻣﻦ ﻫﻢ دارم‬ ‫ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺑﮑﺸﻢ ﮐﻨﺎر دﯾﮕﻪ ﺣﻮﺻﻠﻪ ﻧﺪارم ... ﻣﺮﯾﻢ ﻫﻢ ﻫﻤﯿﻦ ﺟﻮرﯾﺶ ﻫﻢ ﻣﺸﮑﻞ داﺷﺖ اﻓﺴﺮدﮔﯽ اﯾﻦ ﺑﯽ ﭘﻮﻟﯽ ﻟﻌﻨﺘﯽ ﺑﯽ‬ ‫ﮐﺎري ﻫﻢ ﺑﻬﺶ اﺿﺎﻓﻪ ﺷﺪ اﻣﺮوز ﻫﻢ ﺧﻮﻧﻪ اي اش ﺗﻮ اﺗﺎﻗﺶ ﭘﯿﺪاش ﮐﺮده ...‬ ‫ﺑﺎ اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﯾﮑﯽ روي ﮔﻠﻮم ﭼﻨﮓ ﮐﺸﯿﺪ ﻋﺎﻃﻔﻪ ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺑﻠﻨﺪ ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯿﮑﺮد : ﻣﻦ ﺑﻪ ﮐﯿﻮان ﮔﻔﺘﻢ ﺑﻬﺖ زﻧﮓ ﻧﺰﻧﻪ‬ ‫ﺑﯽ ﺧﻮد روﺣﯿﻪ ﺗﻮ رو ﺑﻬﻢ ﻧﺮﯾﺰه ﺷﻨﯿﺪم داري ﺗﻤﺮﯾﻦ ﻣﯿﮑﻨﯽ اﻣﺎ ﮔﻔﺖ ﺣﻖ داري ﮐﻪ ﺑﺪوﻧﯽ و ﺑﺨﻮاي ﺑﺮاي ﺗﺸﯿﻌﺶ ﺑﯿﺎي ...‬ ‫ﻟﯿﻮان آب رو ﺗﻮي دﺳﺘﻢ ﭼﺮﺧﻮﻧﺪم: ﻧﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻬﻢ ﻣﯿﮕﻔﺘﯿﺪ اﯾﻦ ﻣﺪت ﺧﯿﻠﯽ ﻧﻤﯽ دﯾﺪﻣﺶ اﻟﺒﺘﻪ دﻟﯿﻠﺶ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺧﻮدش‬ ‫ﻧﻤﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺻﻤﯿﻤﯽ ﻧﺒﻮدﯾﻢ وﻟﯽ اﻧﻘﺪر ﺑﻬﻢ ﺷﺒﯿﻪ ﺑﻮدﯾﻢ ﮐﻪ ...‬ ‫ﺑﻐﻀﻢ رو دﯾﮕﻪ ﮐﻨﺘﺮل ﻧﮑﺮدم ﻣﻦ ﻫﻢ دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ ﻣﺜﻞ ﻋﺎﻃﻔﻪ زار ﺑﺰﻧﻢ ...‬ ‫اﯾﻦ ﮐﻪ اﯾﻦ ﺟﺎ ﭼﯽ ﮐﺎر ﻣﯿﮑﺮدم رو ﺧﻮدم ﻫﻢ ﺗﺤﻠﯿﻠﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﭘﺎﻫﺎم ﻣﻦ رو ﺑﻪ اﯾﻦ ﺳﻤﺖ ﮐﺸﯿﺪن ... ﻣﻨﺸﯽ اش ﺑﺎ دﯾﺪﻧﻢ ﮐﻤﯽ ﺑﺎ‬ ‫ﺗﻌﺠﺐ ﺷﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎي ورم ﮐﺮدم ﻧﮕﺎه ﮐﺮد اﻣﺎ اﻧﻘﺪر دﺧﺘﺮ ﺟﺪي و ﻣﺘﯿﻨﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺮﯾﻊ ﺧﻮدش رو ﺟﻤﻊ ﮐﺮد و ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ از‬ ‫ﺟﺎش ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ: ﺳﻼم ﺑﻔﺮﻣﺎﯾﯿﺪ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ... ﯾﻌﻨﯽ اﯾﺸﻮن اﮔﺮ ...‬ ‫
- ﻧﻪ ﺟﻠﺴﻪ ﮐﻪ ﻧﺪارن اﻣﺎ دﺳﺘﻮر دادن ﻫﺮ وﻗﺖ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﺗﺸﺮﯾﻒ آوردﯾﺪ ﺧﻮدﺗﻮن ﺗﺸﺮﯾﻒ ﺑﺒﺮﯾﺪ داﺧﻞ ...‬ ‫ﺳﺮي ﺑﺮاي ﺗﺸﮑﺮ ﺗﮑﻮن دادم ﻟﺒﻪ ﺷﺎﻟﺶ رو ﻣﺮﺗﺐ ﮐﺮد: راﺳﺘﯽ ﺗﺒﺮﯾﮏ ﻣﯿﮕﻢ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺑﻪ ﺻﻮرت زﯾﺒﺎش زدم و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ در رﻓﺘﻢ و ﺑﺎ ﺗﻘﻪ اي در رو ﺑﺎز ﮐﺮدم ... ﻣﻦ اﯾﻨﺠﺎ ﻧﯿﻮﻣﺪه ﺑﻮدم ذﻫﻨﻢ و ﭘﺎﻫﺎم ﻣﻦ رو ﺑﻪ‬ ‫اﯾﻦ دﻓﺘﺮ ﺑﺎ اﯾﻦ ﺑﻮي ﻣﻼﯾﻢ ﻋﻄﺮ و ﺳﯿﮕﺎر آورده ﺑﻮدن ... ﺑﺎ دﯾﺪﻧﻢ ﻟﺒﺨﻨﺪي ﮐﻪ روي ﻟﺒﺶ ﺑﻮد ﺑﻪ ﺛﺎﻧﯿﻪ اي ﺑﻪ اﺧﻤﯽ ﻏﻠﯿﻆ ﺗﺒﺪﯾﻞ‬ ‫ﺷﺪ و از ﺟﺎش ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ: ﭼﯽ ﺷﺪه؟‬ ‫ﻧﺎ ﺧﻮاﺳﺘﻪ دوﺑﺎره اﺷﮏ رﯾﺨﺘﻢ: ﯾﮑﯽ از دوﺳﺘﺎﻧﻢ ... واي ﺣﺎﻣﯽ ﺑﺎورم ﻧﻤﯿﺸﻪ ...‬ ‫از ﭘﺸﺖ ﻣﯿﺰش ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ اوﻣﺪ و دﺳﺘﺶ رودورم ﺣﻠﻘﻪ ﮐﺮد و ﮐﻤﮏ ﮐﺮد ﺗﺎ روي ﯾﮑﯽ از ﻣﺒﻠﻬﺎ ﺑﺸﯿﻨﻢ ﺧﻮدش ﻫﻢ ﺳﺮﯾﻊ ﮐﻨﺎر‬ ‫دﺳﺘﻢ روي دﺳﺘﻪ ﻣﺒﻞ ﻧﺸﺴﺖ ﺗﺮﺳﯿﺪه و ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد: ﻋﺰﯾﺰه دﻟﻢ ﮐﺴﯽ ﭼﯿﺰي ﮔﻔﺘﻪ؟ ﮐﺎري ﮐﺮده؟‬ ‫
- ﯾﮑﯽ از دوﺳﺘﺎﻧﻢ ﺧﻮد ﮐﺸﯽ ﮐﺮده ﺣﺎﻣﯽ ...‬ ‫ﺑﺎ ﮔﻔﺘﻦ اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺑﻠﻨﺪ ﺗﺮي ﮔﺮﯾﻪ ﮐﺮدم ... ﻫﻨﻮز داﺷﺘﻢ اﺷﮏ ﻣﯿﺮﯾﺨﺘﻢ ﮐﻪ ﺳﺮم رو روي ﻗﻠﺒﺶ اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم اﯾﻦ ﺻﺪا‬ ‫رو ﮐﻪ ﺷﻨﯿﺪم اﻧﮕﺎر اون ﻧﻔﺴﯽ ﮐﻪ ﺣﺒﺲ ﺷﺪه ﺑﻮد ﮐﻢ ﮐﻢ ﺑﯿﺮون اوﻣﺪ: ﻋﺰﯾﺰم ... ﻋﺰﯾﺰ دﻟﻢ ... ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺘﺎﺳﻔﻢ ...‬ ‫
- ﺣﺎﻣﯽ ﭼﺮا ﻣﻦ ﮐﺎري ﺑﺮاش ﻧﮑﺮدم ﻣﻦ ﮐﻪ ﺑﻬﺘﺮ از ﻫﻤﻪ آدم ﻫﺎي دﻧﯿﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﯿﻔﻬﻤﯿﺪﻣﺶ ...‬ ‫... ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ اي آروم ﺗﻮي ﺑﻐﻠﺶ ﺑﻮدم و ﺑﺎ ﻫﻖ ﻫﻘﯽ ﮐﻪ ﺣﺎﻻ دﯾﮕﻪ اﺷﮏ ﻧﺪاﺷﺖ ﺑﺮاش ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﺮدم ... دﺳﺘﺶ رو آروم روي‬ ‫ﻣﻮﻫﺎم ﻣﯿﮑﺸﯿﺪ و اﺟﺎزه داد ﺗﺎ ﻣﻦ از ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﮔﻠﻪ ﮐﻨﻢ ... ﻏﺮ ﺑﺰﻧﻢ ﮔﺮﯾﻪ ﮐﻨﻢ و ﺧﺎﻟﯽ ﺑﺸﻢ ... وﻗﺘﯽ ﺳﺮم ﺻﻮرﺗﻢ ﺑﯿﻦ دوﺗﺎ دﺳﺘﺎش‬ ‫ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺖ دﯾﮕﻪ ﺧﺒﺮي از اﺷﮏ ﻧﺒﻮد ﯾﻪ ﺟﻔﺖ ﭼﺸﻢ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎز ﻧﻤﯿﺸﺪ و دﻣﺎﻏﯽ ﮐﻪ ﻗﺮﻣﺰ ﺑﻮد ...‬ ‫ﺧﻢ ﺷﺪ و ﻓﺎﺻﻠﻪ ﭼﺸﻤﺎش ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎم رو ﺑﻪ ﻧﻔﺴﯽ رﺳﻮﻧﺪ: ﺑﻬﺘﺮي؟‬ ‫
- ﺣﺎﻣﯽ ﭼﺮا دﻧﯿﺎ اﯾﻦ ﻃﻮرﯾﻪ ﻣﻦ دﯾﮕﻪ واﻗﻌﺎ دارم ﮐﻢ ﻣﯿﺎرم ...‬ ‫اﺧﻤﺎش رﻓﺖ ﺗﻮ ﻫﻢ: دﯾﮕﻪ ﻧﺸﻮﻧﻢ ﻫﺎ ...‬ ‫ﯾﺎ دﺳﺖ ﻣﻮﻫﺎم رو ﭘﺸﺖ ﮔﻮﺷﻢ داد و ﻧﮕﺎم ﮐﺮد: ﻫﺮ ﮔﻠﯽ ﮐﻪ ﺗﻮي ﺑﺎﻏﭽﻪ اي ﭘﮋﻣﺮده ﻣﯿﺸﻪ ﻫﻤﺮاز ﯾﻪ ﮔﻞ دﯾﮕﻪ اﻣﺎ رﺷﺪ ﻣﯿﮑﻨﻪ‬ ‫ﻣﯿﺪوﻧﻢ ﮔﺎﻫﯽ ﺑﺮاي ﺑﻌﻀﯽ ﮔﻞ ﻫﺎ ﺧﯿﻠﯽ زود اﻣﺎ ...‬ ‫
- ﺗﻘﺼﯿﺮي ﻧﺪاﺷﺖ ﻓﻘﻂ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﻪ ...‬ ‫
- ﻣﯿﺪوﻧﻢ ﻋﺰﯾﺰ ﺗﺮﯾﻨﻢ ﻣﯿﺪوﻧﻢ ...‬ ‫
- ﺑﺒﺨﺶ ﺣﺎﻣﯽ ﻧﺒﺎﯾﺪ اﯾﻦ ﺷﮑﻠﯽ ﻣﯿﻮﻣﺪم ﺳﺮ ﮐﺎرت اﻣﺎ ...‬ ‫... ﯾﮑﻢ ﻣﮑﺚ ﮐﺮدم و ﻧﮕﺎﻫﻢ رو از ﭼﻤﺎش ﮔﺮﻓﺘﻢ: ﻣﻦ ﭘﯿﺶ ﺗﻮ اﺣﺴﺎس اﻣﻨﯿﺖ ﻣﯿﮑﻨﻢ ...‬ ‫ﺑﻪ ﺛﺎﻧﯿﻪ اي ﻧﮑﺸﯿﺪ ﮐﻪ ﭘﺸﻮﻧﯿﻢ رو ﺑﻮﺳﯿﺪ و ﻣﻦ ﭼﺸﻤﺎم رو ﺑﺴﺘﻢ ...‬ ‫
- ﺑﺮاي دوﺳﺘﺖ ﻣﺘﺎﺳﻔﻢ ... اي ﮐﺎش ﮐﺎري ازم ﺑﺮ ﻣﯿﻮﻣﺪ ... ﮐﯽ ﻣﺮاﺳﻤﺸﻪ؟‬ ‫
- ﻓﺮدا ...‬ ‫
- ﻣﯿﺎم دﻧﺒﺎﻟﺖ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻣﯿﺮﯾﻢ ...‬ ‫
- آﺧﻪ ... ﮐﺎرت ...‬ ‫
- ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ ﯾﮑﻢ ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎش ﻣﯿﮑﻨﻢ ﻗﺮار ﻧﯿﺴﺖ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎﺷﯽ ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻢ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- ﺣﺎﻣﯽ ﺗﻮ ﻋﯿﻦ اﺳﻤﺘﯽ و ...‬ ‫
- و؟‬ ‫
- ﺗﻮ ﻣﺮد ﻣﻨﯽ ...‬ ‫ﻟﯿﻮان ﺳﺮاﻣﯿﮑﯽ ﻗﺮﻣﺰ رﻧﮓ رو ﺑﻪ دﺳﺘﻢ داد ﮐﻤﯽ ﺳﺮدم ﺑﻮد و ﻓﻘﻂ ﻧﻮك اﻧﮕﺸﺘﻬﺎم ﺑﯿﺮون ﺑﻮد ﻣﻮﻫﺎم رو ﭘﺴﺖ ﮔﻮﺷﻢ ﻓﺮﺳﺘﺎدم و‬ ‫دﺳﺘﺎم رو دور ﻟﯿﻮان ﺣﻠﻘﻪ ﮐﺮدم ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺑﻬﻢ زد و دﺳﺘﺶ رو ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺻﻮرﺗﻢ آورد و آروم ﮔﻮﻧﻪ ام رو ﻧﻮازش ﮐﺮد ...‬ ‫
- ﺑﻬﺘﺮي؟‬ ‫ﺳﺮم رو ﺑﻪ ﻣﻌﻨﯽ ﺑﻠﻪ ﺣﺮﮐﺖ دادم ... ﻟﺒﺨﻨﺪي زد و ﻧﻮك ﺑﯿﻨﯿﻢ رو آروم ﮐﺸﯿﺪ: ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ...‬ ‫ﺳﺮم رو روي ﺷﻮﻧﻪ ﭼﭙﻢ ﺧﻢ ﮐﺮدم و ﺑﺎ ﺻﺪاﯾﯽ ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﺣﺎل روز ﺧﻮﺷﯽ ﻧﺪاﺷﺖ ﮔﻔﺘﻢ: ﻧﯿﺴﺘﻢ ...‬ ‫
- ﺑﺮاي ﻣﻦ ﻫﺴﺘﯽ ...‬ ‫ﮐﻨﺎرم ﻧﺸﺴﺖ ... ﺳﺮم رو روي ﺷﻮﻧﻪ اش ﮔﺬاﺷﺘﻢ: راﺳﺘﯽ ﺧﺎﻧﻮم ﺣﺴﯿﻨﯽ ﺳﺮاﻏﺖ رو ﻣﯿﮕﺮﻓﺖ دﯾﺸﺐ ...‬ ‫
- ﺑﻬﺶ ﯾﻪ ﺳﺮي ﻣﯿﺰﻧﻢ ... ﺗﻮ اﯾﻨﺠﺎ راﺣﺘﯽ ﻣﮕﻪ ﻧﻪ؟‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺳﻮﺋﯿﺖ اﻧﺪاﺧﺘﻢ ﺑﻪ ﭘﻨﺠﺮه روﺑﻪ ﺣﯿﺎﻃﺶ ﺑﻪ دﯾﻮارﻫﺎي اﺳﺘﻮﺧﻮﻧﯽ رﻧﮕﺶ ﺑﻪ ﺗﺎﺑﻠﻮﻫﺎي اﻃﺮاﻓﻢ و ﺑﻪ اون ﺗﺎﺑﻠﻮي ﺑﺎﻣﺰه اي‬ ‫ﮐﻪ ﺧﻮدم از ﻧﻘﺎﺷﯽ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻗﺎب ﮐﺮده ﺑﻮدم و آراﻣﺸﯽ ﺗﻤﺎم وﺟﻮدم رو ﮔﺮﻓﺖ و ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﺸﯿﺪم ﭘﺮ از ﺣﺎﻣﯽ و ﭼﺸﻤﺎم رو‬ ‫ﺑﺴﺘﻢ: ﺧﯿﻠﯽ.‬ ‫
- ﻣﺎﻣﺎن ﻓﺮدا ﺷﺐ ﺷﺎم ﻣﻨﺘﻈﺮﺗﻪ ...‬ ‫ﮐﻤﯽ ﺳﺮم رو ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﮐﺮدم و ﻟﯿﻮان رو ﺑﻪ ﻟﺒﻢ ﻧﺰدﯾﮏ ﮐﺮدم: دﻓﻌﻪ ﭘﯿﺶ ﻫﻢ ﮐﻤﯽ ﺑﺪ ﺷﺪ ﻣﻦ از ﺗﻤﺮﯾﻦ در ﺑﯿﺎم ﻣﯿﺎم ﺧﻮﻧﺘﻮن ...‬ ‫
- ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﺑﯿﺎي ﺧﻮﻧﻪ ﺣﺎﺿﺮ ﺷﯽ ﺑﻬﺘﺮه ...‬ ‫ﺳﺮم رو از روي ﺷﻮﻧﻪ اش ﺑﺮداﺷﺘﻢ و ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم: ﭼﻪ ﻃﻮر؟‬ ‫
- ﭼﯿﺰه ﻣﻬﻤﻮﻧﻬﺎي دﯾﮕﻪ اي ﻫﻢ ﻫﺴﺘﻦ ...‬ ‫ﺑﻪ ﺷﯿﺮ داﺧﻞ ﻟﯿﻮان ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﺑﻪ ﺧﺎﻣﻪ اي ﮐﻪ روش ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮد و وﻗﺘﯽ ﺑﭽﻪ ﺑﻮدم ﻫﻤﻪ ﻟﺬﺗﻢ ﺑﺮاي ﺧﻮردن ﺷﯿﺮ رﻓﺘﻦ اﯾﻦ ﻻﯾﻪ‬ ‫ﻧﺎزك ﺧﺎﻣﻪ زﯾﺮ دﻧﺪاﻧﻢ ﺑﻮد ...‬ ‫ﺳﮑﻮﺗﻢ رو ﮐﻪ دﯾﺪ اداﻣﻪ داد: ﻣﯿﺪوﻧﻢ ﮐﻪ ﺳﺨﺘﺘﻪ اﻣﺎ ...‬ ‫
- ﺑﺎﯾﺪ ﻋﺎدت ﮐﻨﻢ ...‬ ‫ﮐﻤﯽ ﺧﻢ ﺷﺪ و ﻧﮕﺎم ﮐﺮد: ﻧﻪ ... ﺗﻮ ﺑﻪ ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰي ﮐﻪ اذﯾﺘﺖ ﻣﯿﮑﻨﻪ ﻗﺮار ﻧﯿﺴﺖ ﻋﺎدت ﮐﻨﯽ ... اﯾﻦ دور ﻫﻤﯽ ﻫﺎ ﺧﯿﻠﯽ دﯾﺮ ﺑﻪ دﯾﺮ‬ ‫اﺗﻔﺎق ﻣﯽ اﻓﺘﻪ و دﻟﯿﻞ اﺻﺮار ﻣﻦ ﺑﻪ اوﻣﺪﻧﺖ اﯾﻨﻪ ﮐﻪ از ﻓﺮدا ﺷﺐ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﭙﺬﯾﺮن ﮐﻪ ﺗﻮ ﻫﺴﺘﯽ ... ﺗﻨﻬﺎ ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ازت ﻣﯿﺨﻮام اﯾﻨﻪ ﮐﻪ‬ ‫ﺧﻮدت رو اذﯾﺖ ﻧﮑﻨﯽ و ﺑﺬاري رد ﺑﺸﻪ ... ﻣﻦ و ﺗﻮ ﮐﻤﯽ دﯾﺮ ﻣﯿﺮﯾﻢ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﻣﯿﺘﻮﻧﻢ از ﺗﻤﺮﯾﻦ زودﺗﺮ ﺑﯿﺮون ﺑﯿﺎم ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- ﻧﻪ دﻟﯿﻠﯽ ﻧﺪاره ﺑﺨﻮاي از ﮐﺎرت ﺑﺰﻧﯽ ... ﺑﯿﺎ ﺧﻮﻧﻪ آﻣﺎده ﺷﻮ وﻣﻦ ﻣﯿﺎم دﻧﺒﺎﻟﺖ ... و اﯾﻨﮑﻪ ﻣﺎدرم اﻣﺸﺐ ﺑﻪ ﺧﺎﻟﻪ و ﻋﻤﻪ ات زﻧﮓ‬ ‫ﻣﯿﺰﻧﻪ ...‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺧﻮدم در آﯾﻨﻪ اﻧﺪاﺧﺘﻢ آراﯾﺶ ﮐﻤﺮﻧﮓ و ﻣﺤﻮي داﺷﺘﻢ ﺑﺎ ﭘﯿﺮاﻫﻦ ﯾﻘﻪ اﯾﺴﺘﺎده ﺳﻮرﻣﻪ اي رﻧﮓ و ﺟﻮراب ﺷﻠﻮاري ﻫﻢ‬ ‫رﻧﮓ و ﮐﻔﺸﻬﺎي ﭘﺎﺷﻨﻪ دار ... ﮔﺮدﻧﺒﻨﺪ اﻫﺪاﯾﯽ ﺣﺎﻣﯽ رو روي ﭘﯿﺮاﻫﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮدم اون ﻗﺎﺻﺪك زﯾﺒﺎ ي دور ﯾﻘﻪ ام رو دوﺳﺖ‬ ‫داﺷﺘﻢ ... ﻣﻮﻫﺎم رو ﺧﯿﻠﯽ ﺷﻞ ﻧﯿﻤﻪ ﺑﺴﺘﻪ و ﺑﺎز ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮدم و ﭘﺎﻟﺘﻮي ﻣﺸﮑﯽ ﮔﻠﯽ رو ﭘﻮﺷﯿﺪم و ﺷﺎﻟﻢ رو روي ﺳﺮم اﻧﺪاﺧﺘﻢ ...‬ ‫ﺧﺎﻧﻮم ﺣﺴﯿﻨﯽ داﺷﺖ ﺑﻪ ﺑﺎﻏﭽﻪ اش آب ﻣﯿﺪاد ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﻬﻢ ﺳﻼم ﮐﺮد: ﻣﯿﺮي ﺑﯿﺮون؟‬ ‫
- ﺑﻠﻪ ...‬ ‫
- ﮔﻠﺪوﻧﻬﺎي ﺧﻮﺷﮕﺖ رو ﮔﺎﻫﯽ ﺑﯿﺎر ﺗﻮ ﺣﯿﺎط ...‬ ‫
- اون ﻃﻔﻠﮑﯽ ﻣﺜﻞ ﺧﻮدم ﺑﻪ آﭘﺎرﺗﻤﺎن ﻋﺎدت ﮐﺮدن ...‬ ‫ﺑﺎ ﺷﻨﯿﺪن ﺻﺪاي ﺗﮏ زﻧﮓ ﺣﺎﻣﯽ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ در رﻓﺘﻢ ...‬ ‫ﭘﺎﻟﺘﻮم رو ﺑﻪ دﺳﺖ زري ﺧﺎﻧﻮم دادم ... ﺣﺲ ﺧﺎﺻﯽ داﺷﺘﻢ از ﻣﺎﺷﯿﻨﻬﺎ و اﻟﺒﺘﻪ ﺻﺪاﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ از ﺳﺎﻟﻦ ﻣﯿﻮﻣﺪ ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﻬﻤﺎﻧﻬﺎ‬ ‫رﺳﯿﺪن ... ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ و ﺑﻪ ﺣﺎﻣﯽ ﻧﮕﺎﻫﯽ اﻧﺪاﺧﺘﻢ‬ ‫دﺳﺘﺶ رو آروم دور ﮐﻤﺮم اﻧﺪاﺧﺖ: ﻫﻤﺮاز ﺧﻮﺑﯽ؟‬ ‫
- راﺳﺘﺶ رو ﺑﺨﻮاي ﯾﮑﻢ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﯿﮑﺸﻢ ﯾﻌﻨﯽ اﻻن ﺑﺎ ﺗﻮ داﺧﻞ رﻓﺘﻦ ﺗﻮ ﺟﻤﻊ ﺧﺎﻧﻮادﮔﯿﺘﻮن ﯾﮑﻢ ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زد: ﻣﻦ ﺧﻮدم ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﮐﻪ زﻣﺎﻧﯽ ﺑﯿﺎﯾﻢ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﺑﺎﺷﻦ ... در ﺿﻤﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺷﮕﻞ ﺷﺪي ...‬ ‫اﯾﻦ ﺧﻮﺷﮕﻞ ﺷﺪي ﺟﺪي ﺑﺪون ﭘﺴﻮﻧﺪ و ﭘﯿﺸﻮﻧﺪ اﯾﻦ ﻣﺮد از ﻫﺮ ﺗﻌﺮﯾﻒ ﭘﺮ آب و ﺗﺎب دﻧﯿﺎ دﻟﻨﺸﯿﻦ ﺗﺮ و زﯾﺒﺎ ﺗﺮ ﺑﻮد ...‬ ‫ﺻﺪاي ﺗﻖ ﺗﻖ ﮐﻔﺸﻢ روي ﺳﻨﮕﻬﺎي ﺑﺮاق ﮐﻒ ﺳﺎﻟﻦ ﺷﺎﯾﺪ ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﻫﻤﻪ در ﮔﻮش ﺧﻮدم ﻣﯿﭙﯿﭽﯿﺪ ... ﻫﯽ وﻗﺖ ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯿﮑﺮدم‬ ‫روزي ﭘﺎ ﺑﻪ ﭘﺎي ﺣﺎﻣﯽ ﺑﺮاي اﺛﺒﺎت ﺧﻮدم ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺪاﻧﯽ ﮐﻪ ﺷﺎﯾﺪ ﭼﺸﻢ دﯾﺪن ﻣﻦ رو ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﻗﺪم ﺑﻪ اﯾﻦ ﺳﺎﻟﻦ ﭘﺮ ﻫﯿﺒﺖ و ﭘﺮ ﺗﺠﻤﻞ‬ ‫ﺑﮕﺬارم ...‬ ‫ﺑﺎ ﺣﻀﻮرﻣﻮن ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ و ﺑﻠﻨﺪ ﺳﻼم ﮐﺮد ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺳﺮﻫﺎ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻤﻮن ﺑﻪ ﭼﺮﺧﻪ و ﻣﻦ ﭼﺸﻤﻢ ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﻫﻤﻪ ﺑﻪ‬ ‫ﻋﻤﻪ ﻣﻠﻮك ﺑﻮد ﮐﻪ ﺻﺪر ﻣﺠﻠﺲ ﺗﮑﯿﻪ زده ﺑﻪ ﻋﺼﺎﯾﯽ درﺳﺖ ﺷﺒﯿﻪ ﺑﻪ ﻋﺼﺎي اﮐﺒﺮ ﺧﺎن ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد ... ﻗﻠﺒﻢ ﺗﻨﺪ ﺗﻨﺪ ﻣﯿﺰد ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﻫﻢ از ﻫﺮ زﻣﺎﻧﯽ ﺟﺪي ﺗﺮ ﺳﻼم ﮐﺮد و دﺳﺖ داد و ﻣﻦ ﺗﻨﻬﺎ ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﺑﻪ ذﻫﻨﻢ رﺳﯿﺪ رﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎ‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﺧﻮش اوﻣﺪي ﻋﺰﯾﺰم ...‬ ‫اﯾﻦ رو ﮔﻔﺖ و ﺑﺎﻫﺎم رو ﺑﻮﺳﯽ ﮐﺮد ... ﺣﺎﻣﯽ ﮐﻨﺎر ﻋﻤﻪ اش روي ﻣﺒﻞ ﺗﮑﯽ ﻧﺸﺴﺖ و ﻣﻦ ﺑﺎ ﻫﺪاﯾﺖ ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﮐﻨﺎرش ﻗﺮار‬ ‫ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﭼﻪ ﻗﺪر دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ ﮐﻪ اون ﭘﻠﻪ ﻫﺎ رو ﺑﺎﻻ ﺑﺮم و ﺑﺮم ﺗﻮ اﺗﺎق ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ...‬ ‫ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﺣﺎﻣﺪ ﻫﺴﺘﻦ و ﻣﯿﺎن ... دﺳﺘﻬﺎم ﻋﺮق ﮐﺮده ﺑﻮد ﻣﺸﺘﺶ ﮐﺮده ﺑﻮدم ... ﺳﻨﮕﯿﻨﯽ ﻧﮕﺎﻫﺸﻮن رو روي ﺧﻮدم‬ ‫دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﺑﺎ ﻧﺴﺒﺘﺎ ﺑﻠﻨﺪي ﮔﻔﺖ: زري ﺧﺎﻧﻮم ﺑﺮاي ﻫﻤﺮاز ﭼﺎي ﺑﯿﺎرﯾﺪ ﻟﻄﻔﺎ ...‬ ‫دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ آب ﺑﺸﻢ ... ﺧﯿﻠﯽ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﮐﺸﯿﺪم وﺳﺎﻟﻦ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﮔﺮم ﺑﻮد ... ﻧﮕﺎﻫﻢ ﺑﻪ ﻗﺎﺻﺪك آوﯾﺰون دور ﮔﺮدﻧﻢ‬ ‫ﺑﻮد و ذﻫﻨﻢ ﺑﻪ ﺣﻠﻘﻪ ﺗﻮي ﺟﻌﺒﻪ ﺗﻮي ﮐﯿﻔﻢ ...‬ ‫ﻋﻤﻪ ﻣﻠﻮك: ﺧﻮب ﻫﻤﺮاز ﺧﺎﻧﻮم ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻫﻢ ﮐﻪ ﻧﯿﺴﺘﻦ ...‬ ‫... ﺧﻮب ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ﮐﻪ دﻟﺶ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ اﯾﻦ ﻃﻮر ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻪ ﮐﻪ ﺣﻀﻮر ﻣﻦ ﻣﺨﺘﺺ ﺑﭽﻪ ﻫﺎﺳﺖ و ﺑﺲ ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﺑﺎ ﺻﺪاي ﻣﺤﮑﻤﯽ ﮔﻔﺖ: اﯾﺸﻮن ﻣﻬﻤﺎن ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻋﻤﻪ ﺟﺎن ...‬ ‫
- راﺳﺘﺶ رو ﺑﺨﻮاي ﺣﺎﻣﯽ ﺟﺎن دﺧﺘﺮ ﻣﻬﻨﺎز ﺟﺎن از آﻣﺮﯾﮑﺎ ﺑﺮﮔﺸﺘﻦ ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺟﺪي ﺑﻪ ﻋﻤﻪ اش ﻧﮕﺎه ﮐﺮد: ﺧﻮش اوﻣﺪن ...‬ ‫
- ﻣﯿﺪوﻧﯽ ﮐﻪ ﻫﻢ ﻣﻦ ﻫﻢ ﭘﺪر ﺧﺪا ﺑﯿﺎﻣﺮزت ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻬﺘﺎب رو ﺑﺮات ﻣﻨﺎﺳﺐ دﯾﺪﯾﻢ ...‬ ‫... ﺗﻤﺎم اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ رو ﺑﻪ ﻣﻦ و ﺧﻄﺎب ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﻮد و ﻣﻦ دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ اﯾﻦ ﺳﺎﻟﻦ رو ﺗﺮك ﮐﻨﻢ و زﯾﺮ ﺗﯿﺮ ﻧﮕﺎه ﻫﻤﻪ ﺑﻮدم و ﻋﺼﺒﯽ‬ ‫ﺷﺪه ﺑﻮدم و ﺗﻤﺎم ﺗﻼﺷﻢ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻫﯿﭻ ﺣﺮﮐﺖ اﺿﺎﻓﻪ اي اﻧﺠﺎم ﻧﺪم ...‬ ‫
- ﭘﺪر ﺟﺎن ﻫﻢ اﯾﻦ اواﺧﺮ در ﺟﺮﯾﺎن ﺑﻮدﻧﺪ ﻋﻤﻪ ﺟﺎن ﻣﻦ اﻧﺘﺨﺎﺑﻢ رو ﮐﺮدم ...‬ ‫ﻧﻔﺴﻢ ﺣﺒﺲ ﺷﺪ و ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ﮐﻪ رﻧﮓ ﻋﻤﻪ ﺧﺎﻧﻮم ﻫﻢ ﭘﺮﯾﺪ ...‬ ‫ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪي ﮐﻪ ﮐﺎﻣﻼ ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﺑﺮاي آرام ﮐﺮدم ﺟﻮ ﺑﻪ روي ﻟﺐ داره ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻋﻤﻪ ﺧﺎﻧﻮم: ﺑﻠﻪ ﻣﻦ ﻫﻢ در‬ ‫ﺟﺮﯾﺎن ﻫﺴﺘﻢ و اﻧﺘﺨﺎب ﺣﺎﻣﯽ رو ﺗﺎﯾﯿﺪ ﻣﯿﮑﻨﻢ ...‬ ‫ﻋﻤﻪ ﺧﺎﻧﻮم: ﻓﺮﯾﺪه ﻧﻤﯿﺨﻮاي ﺑﮕﯽ ﮐﻪ ...‬ ‫دﺳﺘﺶ رو ﺗﻮي ﻫﻮا ﺗﮑﻮن داد: اﺻﻼ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﻫﻤﭽﯿﻦ ﭼﯿﺰي ﺗﮑﺮار ﺑﺸﻪ ﺣﺎﻣﯽ ﺟﺎن ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﻧﺴﺮد ﺑﻮد اﯾﻦ ﺷﺎﯾﺪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﻦ رو ﮐﻼﻓﻪ ﻣﯿﮑﺮد ... ﭘﺎش رو روي ﭘﺎش اﻧﺪاﺧﺖ و ﻓﻨﺠﺎن ﭼﺎﯾﺶ رو ﺗﻮي دﺳﺘﺶ‬ ‫ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﻪ ﭘﺸﺘﯽ ﻣﺒﻞ ﺗﮑﯿﻪ داد و ﻧﮕﺎﻫﯽ اﺟﻤﺎﻟﯽ ﺑﻪ ﮐﻞ ﺳﺎﻟﻦ ﮐﻪ اﻟﺒﺘﻪ ﺷﺎﻣﻞ ﻣﺎدر روﯾﺎ و ﻫﻤﺴﺮش و ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮي ﮐﻪ ﻧﻤﯿﺸﻨﺎﺧﺘﻢ‬ ‫ﻣﯿﺸﺪ ﮐﺮد‬ ‫
- ﻣﻦ ﺑﺎ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ دوﺳﺘﺶ دارم و ﻗﺒﻮﻟﺶ دارم ازدواج ﻣﯿﮑﻨﻢ ﻋﻤﻪ ﺟﺎن ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺧﺪا رو ﺷﮑﺮ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪﯾﻦ وﻗﺖ اﺻﺮار‬ ‫ازش ﺑﻠﻪ ﺑﮕﯿﺮم ...‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﻬﺎ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﻦ ﭼﺮﺧﯿﺪ ﻣﻦ ﻓﻘﻂ دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺗﻮي ﻣﺒﻞ ﻓﺮو ﺑﺮم و ﻫﻤﻪ ﺣﻮاﺳﻢ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﭘﺲ ﻣﻦ ﭼﺮا اون ﻣﺪﺗﻬﺎ‬ ‫اﺻﺮار زﺑﺎﻧﯽ رو ﯾﺎدم ﻧﻤﯿﺎد.‬ ‫داﻣﻦ ﭘﯿﺮاﻫﻨﻢ رو ﮐﻤﯽ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺗﺮ ﮐﺸﯿﺪم و ﻧﮕﺎﻫﻢ ﭼﺮﺧﯿﺪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﮐﻪ ﺑﺎ ﻣﻬﺮ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد ... ﺑﺎ وﺟﻮد اﯾﻨﮑﻪ ﻓﮑﺮ‬ ‫ﻣﯿﮑﺮدم ﺧﻮدم رو ﺑﺮاي ﺳﺨﺖ ﺗﺮﯾﻦ ﺑﺨﺶ اﯾﻦ ﻣﺎﺟﺮا آﻣﺎده ﮐﺮدم اﻣﺎ اﯾﻦ ﺗﭙﺶ ﻗﻠﺐ و اﯾﻦ ﺳﺮدي ﮐﻪ ﺗﻤﺎم ﺑﺪﻧﻢ رو ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﯾﻪ‬ ‫ﺟﻮراﯾﯽ ﻧﺸﻮﻧﻢ ﻣﯿﺪاد ﮐﻪ اﻧﮕﺎر ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﻣﻮﻓﻖ ﻧﺒﻮدم ...‬ ‫
- ﻋﺎﻗﺒﺖ ﺑﺮادرت رو ﻧﺪﯾﺪي؟‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﺳﺮم ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺮﯾﻊ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ اﯾﻦ زن ﻣﺴﺘﺒﺪ و ﺧﻮدﺧﻮاه ﭼﺮﺧﯿﺪ اﯾﻦ وﺳﻂ ﻋﺎﻗﺒﺖ ﮐﯽ ﺧﺮاب ﺷﺪه ﺑﻮد ﺧﻮاﻫﺮ ﻣﻦ؟ ﯾﺎ ﺑﺮادر ﺟﻨﺎب‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﺧﺎن اﻧﺘﻈﺎم؟‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد ﻣﯿﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﻧﮕﺮاﻧﯽ رو ﺗﻮ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﺑﺨﻮﻧﻢ ﺗﻤﺎم وﺣﺸﺘﺶ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻧﻘﻄﻪ ﺿﻌﻔﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻫﺮ ﺑﺎر اﻧﮕﺸﺖ ﮔﺬاﺷﺘﻪ‬ ‫ﻣﯿﺸﺪ ﺑﯽ ﺟﻮاب ﻧﻤﯿﺬاﺷﺘﻢ اﻣﺎ ﻣﻦ ﻓﻌﻼ ﻗﺼﺪي ﺑﺮاي ﺟﻮاب دادن ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﻧﺴﺮد و ﻣﺤﮑﻢ ﺗﻮ ﭼﺸﻢ ﻫﺎي ﻋﻤﻪ ﻣﻠﻮك ﺧﯿﺮه‬ ‫ﺷﺪم ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ: ﻋﻤﻪ ﺟﺎن ﭘﯿﺶ ﮐﺸﯿﺪن ﺑﺤﺜﻬﺎي ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻪ ﻧﻔﻊ ﻫﯿﭻ ﮐﺪوم از ﻣﺎ ﻧﯿﺴﺖ ﺑﮕﺬارﯾﺪ اﯾﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﺧﺎﻧﻮادﮔﯽ ﺑﯿﻦ ﺧﻮد ﻣﺎ ﺑﺎﻗﯽ‬ ‫ﺑﻤﻮﻧﻪ ...‬ ‫ﻣﯿﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺑﻪ وﺿﻮح ﺟﺎ ﺧﻮردﻧﺸﻮن رو ﺣﺲ ﮐﻨﻢ ... ﺷﺎﯾﺪ ﺣﺎﻣﯽ ﺑﺎ ﻣﺤﮑﻤﯽ و ﯾﻪ ﺟﻮراﯾﯽ ادب ﻫﻤﯿﺸﮕﯿﺶ ﺟﻮاﺑﺸﻮن رو داده ﺑﻮد‬ ‫اﻣﺎ اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﺑﺮاي زﺧﻤﯽ ﮐﻪ اﯾﻦ زﺑﻮن ﺑﻪ ﻣﻦ زده ﺑﻮد ﮐﺎﻓﯽ ﻧﺒﻮد ...‬ ‫ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم: ﻣﻦ ﭘﺸﺖ اﻧﺘﺨﺎب ﭘﺴﺮم ﻫﺴﺘﻢ ...‬ ‫ﻋﻤﻪ ﺧﺎﻧﻮم از ﺑﺎﻻي ﻋﯿﻨﮑﺶ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﮐﺮد: ﻫﻤﻮن ﭘﺸﺖ اﻧﺘﺨﺎب ﻫﺎﺷﻮن ﻫﺴﺘﯽ ﮐﻪ ﯾﮑﯿﺸﻮن ﭼﻨﺪ ﺳﺎل در ﺑﻪ در ﯾﻪ ﮐﺸﻮر دﯾﮕﻪ‬ ‫ﺑﻮد و ﯾﮑﯿﺸﻮﻧﻢ ﻣﻌﻠﻮم ﻧﯿﺴﺖ داره ﭼﯽ ﮐﺎر ﻣﯿﮑﻨﻪ ...‬ ‫اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﺧﻮن ﺗﻮ ﺳﺮم دوﯾﺪ اﯾﻦ ﻫﻤﻪ دﯾﮕﻪ زﯾﺎد ﺑﻮد ﺳﺮ ﺟﺎم ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﺷﺪم ... ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﺑﺎ ﻧﮕﺮاﻧﯽ ﻧﯿﻢ ﺧﯿﺰ ﺷﺪ ...‬ ‫ﺻﺪاي ﯾﮑﻢ ﺑﻠﻨﺪي از ﺑﺮ ﺧﻮرد ﻓﻨﺠﻮن ﺑﻪ ﻣﯿﺰ ﺑﻪ ﮔﻮﺷﻢ رﺳﯿﺪ و ﺑﻌﺪ ﺻﺪاي ﻣﺤﮑﻢ ﺣﺎﻣﯽ: ﻧﻤﯽ ﺧﻮام اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ اداﻣﻪ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ‬ ‫... 43 ﺳﺎﻟﻤﻪ و دارم ﻫﻤﯿﻦ ﺧﺎﻧﻮاده رو ﻣﺪﯾﺮﯾﺖ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺧﻮب ﻣﯿﺪوﻧﻢ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ اﻧﺘﺨﺎب ﮐﺮدم ﺗﺎ ﭼﻪ ﺣﺪ ﻗﺎﺑﻞ اﻋﺘﻤﺎد ﺻﺒﻮر ﻣﺤﮑﻢ‬ ‫و ﻣﻮدب ﻣﻦ ﺑﺮاي ﺗﺎﯾﯿﺪ ﯾﺎ ﺗﮑﺬﯾﺐ اﻋﻼم ﻧﮑﺮدم ﻋﻤﻪ ﺟﺎن ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﻧﺎﻣﺰدم رو ﺑﻬﺘﻮن ﻣﻌﺮﻓﯽ ﮐﺮدم‬ ‫و ﺑﻌﺪ ﺻﺪاش رو ﮐﻤﯽ ﺑﻠﻨﺪﺗﺮ ﮐﺮد: ﻓﺨﺮي ﺧﺎﻧﻮم ﺑﺎ ﺣﺎﻣﺪ ﺗﻤﺎس ﺑﮕﯿﺮﯾﺪ اﮔﺮ ﮐﻪ ﻧﺰدﯾﮏ ﻫﺴﺘﻦ ﻣﯿﺰ ﺷﺎم آﻣﺎده ﺑﺸﻪ ﻟﻄﻔﺎ ...‬ ‫ﺻﺪاي ﺑﺮ ﺧﻮرد ﻗﺎﺷﻖ و ﭼﻨﮕﺎﻟﻬﺎ ﺑﻪ اون ﺑﺸﻘﺎﺑﻬﺎي ﭼﯿﻨﯽ ﮔﺮون ﻗﯿﻤﺖ ﺻﺪﻓﯽ رﻧﮓ ﻫﻢ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﺴﺖ ﻣﺎﻧﻊ ﺑﺸﻪ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺻﺪاي‬ ‫ﺑﻠﻨﺪ ﺗﭙﺶ ﻗﻠﺒﻢ رو ﻧﺸﻨﻮم ... ﺑﯿﻦ ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم و ﻣﺎدر روﯾﺎ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدم و ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﺗﻤﺎم ﻏﺬاﻫﺎي روي ﻣﯿﺰ رو ﺗﻮي ﺑﺸﻘﺎﺑﻢ‬ ‫ﺟﻤﻊ ﮐﺮده ﺑﻮد ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺑﻠﻨﺪ ﺗﻌﺎرف ﻣﯿﮑﺮد و ﻗﺮﺑﻮن ﺻﺪﻗﻪ ﻣﯿﺮﻓﺖ ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ﺗﻤﺎم اﯾﻨﻬﺎ ﺑﺮاي اﯾﻨﻪ ﮐﻪ ﺣﺎل ﻧﺴﺒﺘﺎ ﺑﺪ ﻣﻦ رو ﺧﻮب‬ ‫ﮐﻨﻪ ... ﻣﻦ ﺣﺘﯽ از دﻓﺎع ﺣﺎﻣﯽ از ﺧﻮدم ﻫﻢ راﺿﯽ ﺑﻮدم اﻣﺎ ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ﭼﺮا اﺣﺴﺎس ﻣﯿﮑﺮدم ﮐﺎﻓﯽ ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫ﺣﺎﻣﺪ رو ﺑﻪ روم ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و ﺑﺎ ﻏﺬاي ﺗﻮي ﺑﺸﻘﺎﺑﺶ ﺑﺎزي ﻣﯿﮑﺮد ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ﭼﺮا اون ﻫﻢ ﺣﻮﺻﻠﻪ ﻧﺪاﺷﺖ ... از ﮔﻠﻮم ﭼﯿﺰي ﭘﺎﯾﯿﻦ‬ ‫ﻧﻤﯽ رﻓﺖ ... ﻣﻦ و رﻫﺎ ﭼﯿﺰي ﺑﺮاي اﯾﻦ ﺧﺎﻧﻮاده ﮐﻢ ﻧﺪاﺷﺘﯿﻢ ... رﻫﺎ ﺑﯿﺸﺘﺮﯾﻦ ﺿﺮﺑﻪ رو از اﯾﻦ ﻣﺮد روﺑﻪ روي ﻣﻦ ﺧﻮرده ﺑﻮد و ﻣﻦ‬ ‫ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﯾﻨﮑﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﭘﺪرﺷﻮن رو از دﺳﺖ ﻧﺪن ﺑﺮاي ﺳﻼﻣﺘﯿﺶ ﻫﺮ ﺷﺐ دﻋﺎ ﻣﯿﮑﺮدم وﺑﺎ وﺟﻮد اﯾﻨﮑﻪ دﻟﻢ ﺑﺎﻫﺎش ﺑﺎز‬ ‫ﻧﺸﺪه ﺑﻮد ﺑﺮاي اﯾﻨﮑﻪ ﻣﺮد ﻣﻮرد ﻋﻼﻗﻪ ام ﺑﯿﻦ ﻣﺎ ﻧﻤﻮﻧﻪ ﺑﺎﻫﺎش ﺑﻪ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﺷﮑﻠﯽ ﮐﻪ از دﺳﺘﻢ ﺑﺮ ﻣﯿﻮﻣﺪ رﻓﺘﺎر ﻣﯿﮑﺮدم و ﺑﺎز اﯾﻦ‬ ‫ﺟﻤﺎﻋﺖ اﯾﻦ ﻃﻮر ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮدم و ازم ﺗﻮﻗﻊ داﺷﺘﻦ ...‬ ‫ﺻﺪاي ﺗﮏ ﺳﺮﻓﻪ ﺣﺎﻣﯽ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﻨﻢ و ﻧﮕﺎه ﻣﻮﺷﮑﺎﻓﺎﻧﻪ اش رو روي ﺧﻮدم اﺣﺴﺎس ﮐﻨﻢ ﻫﻤﻮن ﺳﻮال ﺗﻮي‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﺶ ﺗﻮي ﺳﺮ ﺧﻮدم ﻫﻢ ﺑﻮد م ﭼﺮا ﺣﺎﻣﯽ رو ﻧﮕﺎه ﻧﻤﯿﮑﺮدم؟‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﺑﺮاي دﯾﺪن ﺑﭽﻪ ﻫﺎ اون ﺟﻤﻊ ﺧﻔﻪ ﮐﻨﻨﺪه رو ﺗﺮك ﮐﺮدم ﮐﻪ در ﺣﺎل ﺻﺤﺒﺘﻬﺎﯾﯽ ﺑﻮدن ﮐﻪ ﺑﺮاي ﻣﻦ ﺟﺬاﺑﯿﺘﯽ ﻧﺪاﺷﺖ ...‬ ‫دﺧﺘﺮ ﺑﺰرﮔﺘﺮ ﻋﻤﻪ ﺧﺎﻧﻮم از ﮐﻨﺎرم رد ﺷﺪ و در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ داﺷﺖ ﺑﺎ ﺗﻠﻔﻦ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯿﮑﺮد ﺑﺮاي اﯾﻨﮑﻪ ﻣﻦ ﺑﺸﻨﻮم ﮔﻔﺖ: ﻧﻪ اون دﻓﻌﻪ‬ ‫ﮐﻪ از اﺗﺎق ﺣﺎﻣﯽ ﺑﯿﺮون اوﻣﺪﻧﺶ رو دﯾﺪه ﺑﻮدي ﻣﻌﻠﻮﻣﻪ اﺷﺘﺒﺎه ﻧﺪﯾﺪه ﺑﻮدي ...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ ﻫﻨﻮز ﻫﻢ داﺷﺖ ﺑﺎ ﺗﺮدﯾﺪ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد: ﺟﺎﻧﻢ ﭘﺮﻧﺴﺲ ...‬ ‫
- ﺗﻮ ﻗﺮاره ﻋﺮوس ﺑﺸﯽ؟‬ ‫ﮐﻮﺷﺎ: اوﻧﻢ ﻋﺮوس ﻋﻤﻮ ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺑﻪ ذوﻗﺶ زدم: ﭼﯿﻪ ﺗﭙﻞ ﺧﺎن ﻧﺎراﺣﺘﯽ؟‬ ‫اوﻣﺪ ﺳﻤﺘﻢ و ﺑﻮﺳﻢ ﮐﺮد: اﯾﻦ ﯾﻌﻨﯽ ﺗﻮ ﻗﺮاره اﯾﻦ ﺟﺎ ﺑﺎ ﻣﺎ زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﯽ؟‬ ‫... ﺟﺎ ﺧﻮردم ... ﻣﻦ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺟﺎش ﻓﮑﺮ ﻧﮑﺮده ﺑﻮدم ... ﻗﺮار ﺑﻮد ﻣﻦ اﯾﻨﺠﺎ ﺑﺎﺷﻢ؟ ﺗﻮ اﯾﻦ ﻣﺮﮐﺰ ﺗﺠﻤﻞ ﺟﻬﺎن؟ ﻣﻦ اﯾﻦ ﺟﺎ رو دوﺳﺖ‬ ‫ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... ﻣﻦ ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺧﻮاﻫﺮم اﻧﻘﺪر ﺗﻮش اذﯾﺖ ﺷﺪ رو ﭼﻪ ﺟﻮر دوﺳﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ؟‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ: ﻫﻤﺮاز ... ﺗﻮ ﻗﺮاره ﻟﺒﺎس ﻋﺮوس ﺑﭙﻮﺷﯽ؟‬ ‫
- ﮐﯽ ﺑﻬﺖ ﮔﻔﺖ؟‬ ‫
- ﺣﺎﻣﺪ ﮔﻔﺖ ﺑﺎﯾﺪ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﺎﺷﻢ ﭼﻮن ﻗﺮار ﺑﺮاي ﻋﻤﻮ ﻋﺮوس ﺑﯿﺎرن ... ﻣﻦ اوﻟﺶ ﺗﺮﺳﯿﺪم ﻫﻤﺮاز اﯾﻨﮑﻪ ﻋﻤﻮ دﯾﮕﻪ ﻣﺎ رو ﻧﺨﻮاد ...‬ ‫دﺳﺘﺶ رو ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﮐﺸﯿﺪم ﺳﻤﺖ ﺧﻮدم و ﻣﻮﻫﺎش رو ﺑﻮﺳﯿﺪم: ﻋﻤﻮﺗﻮن ﻫﻤﯿﺸﻪ دوﺳﺘﺘﻮن داره ... ﻫﻤﯿﺸﻪ ... و در ﺿﻤﻦ ﺷﻤﺎ‬ ‫ﭘﺪرﺗﻮن رو ﻫﻢ دارﯾﺪ ...‬ ‫
- ﺣﺎﻣﺪ ﺧﻮﺑﻪ ... ﺑﺎﻫﺎش ﺧﻮش ﻣﯿﮕﺬره اﻣﺎ ... ﻫﻤﺮاز ﻣﻦ ﻫﻨﻮز ﻫﻢ وﻗﺘﯽ ﻣﯿﺘﺮﺳﻢ ﻣﯿﺮم ﭘﯿﺶ ﻋﻤﻮ ...‬ ‫... ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎي زﯾﺒﺎش زدم و ﺗﻮ دﻟﻢ ﮔﻔﺘﻢ ﺧﺐ ﻣﻨﻢ ﻫﺮ ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﻣﯿﺸﻪ ﻣﯿﺨﻮام ﻓﺮار ﮐﻨﻢ ﺑﺮم ﭘﯿﺶ ﻋﻤﻮي ﺟﺬاﺑﺘﻮن ...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺧﻮدش رو ﺗﻮ ﺑﻐﻠﻢ ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﮐﺮد از آرزوﻫﺎش ﮔﻔﺖ از اﯾﻨﮑﻪ دﻧﺒﺎﻟﻪ ﻟﺒﺎس ﻣﻦ رو ﺑﮕﯿﺮه ... ﮐﻮﺷﺎ ﻣﯿﺨﻨﺪﯾﺪ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻗﺮارا‬ ‫ﻧﯿﺴﺖ ﻣﺎل ﮐﺲ دﯾﮕﻪ اي ﺑﺎﺷﻢ و ﻣﻦ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﯿﺰدم ﺑﻪ ذوﻗﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ اﯾﻦ دوﺗﺎ ﺑﭽﻪ ﺑﻮد و ﺗﻮ ﻣﻦ ﻫﻢ ذوق اﯾﺠﺎد ﻣﯿﮑﺮدن ﺗﺎ ﯾﺎدم‬ ‫ﺑﺮه اون ﭘﺎﯾﯿﻦ ﮐﺴﯽ ﺑﺮاي ﻋﺮوس ﺷﺪه ﻣﻦ ذوق ﻧﮑﺮده ﺑﻮد و ﺣﺮﻓﯽ ﮐﻪ ﺧﻮرده ﺑﻮدم ...‬ ‫ﺗﻘﻪ اي ﺑﻪ در ﺧﻮرد و ﻣﻦ وﺳﻂ ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﺮدن از آﺧﺮﯾﻦ ﺳﻮﺗﯽ ﺳﯿﺎ ﮐﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ داﺷﺘﻦ ﻗﻬﻘﻪ ﻣﯿﺰدن ﮔﻔﺘﻢ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ و ﺑﻪ ﺣﺎﻣﺪ‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﺮ ﻟﺐ ﺗﻮي ﭼﺎرﭼﻮب ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ...‬ ‫... و ﭼﺮا ﻣﻦ دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ اﻻن ﺣﺎﻣﯽ رو ﺑﺒﯿﻨﻢ ﺑﻪ ﺟﺎي ﺣﺎﻣﺪ؟‬ ‫
- ﺧﻮب ﻋﺮوس ﺑﺮادر ﻣﻦ رو ﻗﺮق ﮐﺮدﯾﺪا ...‬ ‫ﮐﻮﺷﺎ ﺧﻨﺪﯾﺪ و ﺧﻮدش رو ﺑﻬﻢ ﭼﺴﺒﻮﻧﺪ: اون ﻫﻤﺮاز ﻣﺎ ﺳﺖ ...‬ ‫ﮔﻮﻧﻪ اش رو ﮔﺎزي ﮔﺮﻓﺘﻢ . دادي زد و ﺣﺎﻣﺪ ﺧﻨﺪﯾﺪ ...‬ ‫
- ﻫﻤﺮاز ﻣﯿﺸﻪ ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﯿﺎي ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﺗﻮي راﻫﺮو ﺗﮑﯿﻪ دادم ﺑﻪ دﯾﻮار از ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻫﻨﻮز ﺻﺪاي ﮔﻔﺖ و ﮔﻮ ﻣﯿﻮﻣﺪ ...‬ ‫ﺣﺎﻣﺪ ﮐﻤﯽ ﺧﻢ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺑﻬﺘﺮ ﺑﺒﯿﻨﺘﻢ: ﺑﺎزﻫﻢ ﻗﻀﯿﻪ ﻣﻦ؟‬ ‫
- ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫دﺳﺘﺶ رو ﺗﻮي ﺟﯿﺒﺶ ﮐﺮد و ﮐﻤﯽ ازم ﻓﺎﺻﻠﻪ ﮔﺮﻓﺖ: ﻣﻬﻤﻪ ... اون اﺧﻤﺎي ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺣﺎﻣﯽ و ﭘﻨﺎه ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺗﻮ ﺗﻮ اﯾﻦ اﺗﺎق ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻬﻤﻪ‬ ‫... ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ﻣﻦ ﭼﯽ ﺑﮕﻢ ... ﻣﻦ ... ﺧﺎﻧﻮاده ام ﺣﺘﯽ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ دارﯾﻢ اﻋﺘﺮاف ﻣﯿﮑﻨﯿﻢ ﮐﻪ ﻣﻘﺼﺮ اﯾﻦ وﺳﻂ ﻣﻦ و ﺣﻤﺎﻗﺘﻤﯿﻢ اﻣﺎ ﻋﻤﻪ‬ ‫ﻧﻤﯿﺨﻮاد ﮐﻮﺗﺎه ﺑﯿﺎد و ﺗﺎزه ﺑﺮاي ﻣﻦ ﻧﺴﺨﻪ ﻫﻢ ﻣﯿﭙﯿﭽﻪ ...‬ ‫
- ﺑﺮاي ﺣﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﮔﻔﺖ ﭼﻪ ﮐﺴﯽ رو اﻧﺘﺨﺎب ﮐﺮده ﺑﺮاي ﺷﻤﺎ ﻫﻢ اﻧﺘﺨﺎﺑﯽ داره؟‬ ‫ﭘﻮزﺧﻨﺪي زد: ﺑﺮام ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ ... از ﻣﻦ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻣﻦ ﻫﻤﯿﻦ ﮐﻪ ﺑﺘﻮﻧﻢ ﺑﺎ ﺑﭽﻪ ﻫﺎم ﺑﺎﺷﻢ و ﺑﺘﻮﻧﻢ ﺑﺎ اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺑﯿﻤﺎري ﺟﺴﻤﯽ و روﺣﯽ‬ ‫زﻧﺪه ﺑﻤﻮﻧﻢ ﮐﺎﻓﯿﻤﻪ ... دﺧﺘﺮ ﻣﺮدم رو ﺑﺪﺑﺨﺖ ﻧﻤﯿﮑﻨﻢ ... ﺣﺎﻣﯽ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ اﻧﺘﺨﺎب رو داﺷﺘﻪ ... ﺗﻮ ﺑﺮات اﺣﺴﺎس ﻣﺎ ﻣﻬﻢ ﺑﺎﺷﻪ ﻫﻤﺮاز‬ ‫... ﻣﺎدرم ﮐﻪ از ذوﻗﺶ ﻧﻤﯿﺪوﻧﻪ ﭼﻪ ﮐﻨﻪ ... ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﮐﻪ دارن ﻧﻘﺸﻪ ﺑﺮاي ﻋﺮوﺳﯽ ﻣﯿﮑﺸﻦ ... و ﺣﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻦ ﻧﺪاره ...‬ ‫ﺳﺮم رو ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻢ ... ﻫﻤﻪ ﺣﺮﻓﻬﺎش ﻋﯿﻦ آﺑﯽ ﺑﻮد روي آﺗﯿﺶ وﻟﯽ ﻣﻦ اﻧﻘﺪر اﯾﻦ ﻣﺪت از ﺣﺎﻣﯽ ﻣﺤﺒﺘﻬﺎي ﺧﺎص ﺧﻮدش رو‬ ‫دﯾﺪه ﺑﻮدم ﮐﻪ اﻻن ﺗﻨﻬﺎ ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﺑﻮدﻧﺶ در ﮐﻨﺎرم ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﻣﻦ اوﻣﺪم ﯾﻪ ﺑﺎر دﯾﮕﻪ ﺑﮕﻢ ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ... اﮔﺮ ﻣﻦ اون ﮐﺎر رو ﻧﮑﺮده ﺑﻮدم ...‬ ‫
- اﺷﺘﺒﺎﻫﯽ ﮐﻪ اﯾﻦ وﺳﻂ ﺷﺪ ﭘﺎ ﺑﺮﺟﺎ اﻣﺎ اﮔﺮ اون ﻫﻢ ﻧﺒﻮد ﻣﻦ ﺑﺮاي ﺣﺎﻣﯽ ﮐﻢ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯿﻮﻣﺪم ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زد: ﺑﺮاي دﯾﺪن ﺟﻮاﻫﺮ وﺟﻮدي ﺗﻮ اون ﺟﻤﺎﻋﺖ ﻧﯿﺎز ﺑﻪ ﯾﻪ ﻧﮕﺎه ﺑﯽ ﻃﺮف دارن ﮐﻪ ﺧﺐ ﻧﺪارن ...‬ ‫
- ﺧﻮﺑﯽ؟‬ ‫ﻫﺮ دوي ﻣﺎ ﺑﺎ ﺷﻨﯿﺪن ﺻﺪاي ﺣﺎﻣﯽ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ ﭼﺮﺧﯿﺪﯾﻢ ...‬ ‫ﺣﺎﻣﺪ: اوه اوه ﺣﺴﻮد ﺧﺎن ﺗﺸﺮﯾﻒ آوردن‬ ‫... ﻣﻦ ﺑﻪ زور ﺧﻨﺪه ام رو از ﻟﺤﻦ ﻟﻮده اش ﺟﻤﻊ ﮐﺮدم ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ دﺳﺖ ﭼﭙﺶ ﺗﻮي ﺟﯿﺒﺶ ﺑﻮد و ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﺎ ﻗﺪﻣﻬﺎي ﻣﺤﮑﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻤﻮن اوﻣﺪ ...‬ ‫ﺣﺎﻣﺪ: ﻣﻦ ﺑﺮم ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﺎﻣﺎن رو ﺑﺎ ﻫﺎﺷﻮن ﺗﻨﻬﺎ ﮔﺬاﺷﺘﯿﻢ ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺑﻪ ﻣﻦ زد و از ﮐﻨﺎرﻣﻮن رد ﺷﺪ ...‬ ‫ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﺗﮑﯿﻪ ام ﺑﻪ دﯾﻮار ﺑﻮد ﺧﻮدم رو ﺑﺮاش ﻟﻮس ﮐﺮده ﺑﻮدم ...‬ ‫
- ﺧﻮﺑﯽ؟‬ ‫
- ...‬ ‫
- ﭼﺮا ﻧﮕﺎم ﻧﻤﯿﮑﻨﯽ؟‬ ‫ﺑﺎ دﻟﺨﻮري ﻣﺼﻨﻮﻋﯽ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎي ﻗﻬﻮه اﯾﺶ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ... ﺑﺎ ﺷﯿﻄﻨﺖ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد: ﺣﻘﺸﻪ ﺳﺮت رو ﺑﺒﺮم واﯾﺴﺎدي اﯾﻨﺠﺎ داري ﺑﺎ‬ ‫ﺑﺮادم ﮔﭗ ﻣﯿﺰﻧﯽ ﻣﻦ رو ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺗﻨﻬﺎ ﮔﺬاﺷﺘﯽ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- ﺳﺮﺗﻮن ﺷﻠﻮغ ﺑﻮد ...‬ ‫ﺑﻬﻢ ﻧﺰدﯾﮏ ﺗﺮ ﺷﺪ ﺣﺎﻻ ﺑﯿﻦ اون و دﯾﻮار ﻣﺤﺒﻮس ﺷﺪه ﺑﻮدم و ﭼﻪ ﻗﺪر اﯾﻦ زﻧﺪان دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﯽ و اﻣﻦ رو دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ ...‬ ‫
- ﭘﺲ ﻗﻬﺮ ﮐﺮدي ﺑﺎ ﻣﻦ ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ...‬ ‫
- ﻧﻪ ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﻣﻨﺖ ﻣﯿﮑﺸﯽ ...‬ ‫دﺳﺘﺶ رو آروم آورد ﺑﺎﻻ و اﻧﮕﺸﺘﺶ رو ﮐﺸﯿﺪ روي ﺑﺎزوم ﺗﭙﺶ ﻗﻠﺒﻢ ﺑﺎ ﻫﺮ ﺑﺎر ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪﻧﺶ ﺑﺎﻻ ﺗﺮ ﻣﯿﺮﻓﺖ ... ﺗﻮ ﺗﺎرﯾﮏ و‬ ‫روﺷﻦ اﯾﻦ راﻫﺮو ﮐﻪ ﺑﺎ دﯾﻮار ﮐﻮﺑﻬﺎي ﻃﻼﯾﯽ روﺷﻦ ﻣﯿﺸﺪ ﻫﻢ ﻣﯿﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺷﻔﺎﻓﯿﺖ ﻧﮕﺎﻫﺶ رو ﺑﺒﯿﻨﻢ ...‬ ‫
- اﻻن داري ﺑﺮام ﻧﺎز ﻣﯿﮑﻨﯽ؟‬ ‫زﺑﻮﻧﻢ رو ﺑﻪ ﻟﺒﻢ ﮐﺸﯿﺪم: ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺳﺮ ﻣﯿﺰ ﺧﻮاﺳﺘﯽ ﭘﯿﺸﺖ ﺑﺸﯿﻨﻢ ... ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﮔﻔﺘﯽ ... ﺣﺎﻻ ﻧﺎز ﻫﻢ ﮐﻨﻢ ﺧﺮﯾﺪار داره‬ ‫اﻧﮕﺎر ...‬ ‫ﺳﺮش رو ﺑﻬﻢ ﻧﺰدﯾﮏ ﺗﺮ ﮐﺮد و ﻧﻔﺴﺶ ﻣﯿﺨﻮرد ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪ ام و ﻣﻦ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ اﯾﻦ ﻣﺮد رو اﻧﻘﺪر ﺑﯽ ﻗﺮار ﻧﺪﯾﺪه ﺑﻮدم و اﯾﻦ ﺑﯽ‬ ‫ﻗﺮاري ﺑﻪ ﻣﻦ ﻫﻢ ﻣﻨﺘﻘﻞ ﻣﯿﺸﺪ ... و ﺧﻮن ﺗﻮي رﮔﻬﺎم رو ﻣﯿﺘﻮﻧﺴﺘﻢ اﺣﺴﺎس ﻣﯿﮑﺮدم ...‬ ‫ﺻﺪاش ﮐﻨﺎر ﮔﻮﺷﻢ ﺑﻮد: ﺑﻠﺪ ﻧﯿﺴﺘﻢ ﺗﻮ اون ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺑﻬﺖ اﺑﺮاز ﻋﻼﻗﻪ ﮐﻨﻢ درﺳﺖ ... اﻣﺎ ... ﺑﻠﺪم ﻧﺎزت رو ﺑﺨﺮم ...‬ ‫
- ﻧﻤﯿﺨﻮام ... ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ازت دﻟﺨﻮر ...‬ ‫ﺣﺮﻓﻢ ﻫﻨﻮز ﺗﻤﻮم ﻧﺸﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ ﻧﻔﺴﻢ ﺣﺒﺲ ﺷﺪ ... ﺣﺮﮐﺖ ﻧﺮم و آروﻣﺶ ﺑﺮاي ﺑﺴﺘﻦ راه ﺣﺮﻓﯽ ﮐﻪ داﺷﺖ ﺑﯿﺮون ﻣﯿﻮﻣﺪ اﻧﻘﺪر زﯾﺒﺎ‬ ‫و ﻟﺬت ﺑﺨﺶ ﺑﻮد و اﻧﻘﺪر ﻧﻮ وﺑﮑﺮ ﺑﺮاي ﻣﻦ ﮐﻪ ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ﮐﯽ ﻣﻦ ﻫﻢ ﻫﻤﺮاﻫﺶ ﺷﺪم ... ﻫﺮ ﭼﻪ ﮐﻪ ﺑﻮد ﺷﺎﯾﺪ زﯾﺒﺎ ﺗﺮﯾﻦ ﻧﻮع‬ ‫ﺳﮑﻮت ﺑﻮد و آرام ﺑﺨﺶ ﺗﺮﯾﻦ ﺣﺲ دﻧﯿﺎ ...‬ ‫ﭼﺸﻤﺎم رو ﺑﺎز ﮐﺮدم ... ﭘﯿﺸﻮﻧﯿﺶ رو ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد روي ﭘﯿﺸﻮﻧﯿﻢ: اﯾﻨﻢ ﺳﺰاي ﺧﺎﻧﻮم ﺧﺎﻧﻮﻣﺎي ﻣﻦ ﮐﻪ اﯾﻦ ﻃﻮري ﺑﺮام ﻧﺎز ﻣﯿﮑﻨﻪ ...‬ ‫... ﺗﺎ وﻗﺘﯽ ﻗﺮار ﺑﻮد اﯾﻦ ﻃﻮر ﺗﻨﺒﯿﻪ ﺑﺸﻢ ... ﺗﺎ وﻗﺘﯽ ﮐﻪ اﯾﻦ ﻣﺮد اﯾﻦ ﻃﻮر ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد ... ﺗﺎ وﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﻗﻠﺒﻢ اﯾﻦ ﻃﻮر ﺑﺎ دﯾﺪﻧﺶ‬ ‫ﻣﯿﺘﭙﯿﺪ و ﺗﺎ وﻗﺘﯽ ﮐﻪ از ﺑﻮﺳﻪ اش اﯾﻦ ﻃﻮر ﻏﺮق ﻟﺬت ﻣﯿﺸﺪ و دﻟﻢ ﺑﺎزﻫﻢ ﻃﻠﺒﺶ ﻣﯿﮑﺮد ... ﻣﻬﻢ ﺑﻮد ﮐﻪ اون ﺟﻤﺎﻋﺖ اون ﭘﺎﯾﯿﻦ‬ ‫ﻣﻦ رو ﻣﯿﺨﻮان ﯾﺎ ﻧﻪ؟ وﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ اﯾﻦ ﻣﺮد رو اﻧﻘﺪر ﻣﯿﺨﻮام ...‬ ‫ﺳﺮش رو از ﺑﯿﻦ ﻣﻮﻫﺎم رد ﮐﺮد و ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﺸﯿﺪ: ﺧﯿﻠﯽ ﻣﯿﺨﻮاﻣﺖ ﻋﺰﯾﺰم ...‬ ‫روي ﻣﺒﻞ ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﻣﯿﺸﺪم و ﻧﺎ ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﻧﮕﺎﻫﻢ رو ازش ﻣﯿﮕﺮﻓﺘﻢ اﻧﮕﺎر اون ﻫﻤﺮاز ﺑﺎﻻ ﺗﻮي راﻫﺮو ﮐﻪ اون ﻃﻮر دﻟﺒﺮي ﻣﯿﮑﺮد ﻣﻦ‬ ‫ﻧﺒﻮدم ﮐﻪ ﺣﺎﻻ ازش ﻧﮕﺎه ﻣﯽ دزدﯾﺪم و در ﻋﺠﺐ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﻣﯿﺘﻮﻧﺴﺖ اﻧﻘﺪر ﺟﺪي ﻃﻮري ﮐﻪ اﻧﮕﺎر اﺗﻔﺎﻗﯽ ﻧﯿﻮﻓﺘﺎده ﺗﻮ ﻻك ﺣﺎﻣﯽ‬ ‫ﻫﻤﯿﺸﮕﯿﺶ ﺑﺎ اﯾﻦ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﻪ ...‬ ‫ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ و ﯾﺎ ﺷﺎﯾﺪ ﺗﻌﺠﺒﯽ ﮐﻪ ﺳﻌﯽ در ﭘﻨﻬﺎن ﮐﺮدﻧﺶ داﺷﺘﻦ رو ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﻣﯿﺸﺪ ﺗﻮ ﻟﺒﺨﻨﺪﻫﺎي ﻣﺼﻨﻮﻋﯿﺸﻮن دﯾﺪ ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم‬ ‫ﻫﺮ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ﯾﻪ ﺑﺎر ﺑﺎ ﺗﻌﺎرف ﮐﺮدن اﻧﻮاع ﻣﯿﻮه و ﺷﯿﺮﯾﻨﯽ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺤﺒﺘﺶ رو ﻧﺸﻮن ﺑﺪه و ﻣﻦ ﻓﮑﺮﮐﺮدم اﯾﻦ ﻃﻮر ﭘﯿﺶ ﺑﺮه‬ ‫رﺳﻤﺎ ﻣﯽ ﺗﺮﮐﻢ ... و ﺣﺎﻣﺪ ﺑﺎ ﺷﯿﻄﻨﺖ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد و ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯿﺸﺪ ﻫﯽ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﭼﯿﺰه دﯾﺪه و ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﺑﮑﺸﻢ و ﺷﯿﻄﻨﺖ‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﺶ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﺸﻪ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- ﻋﺠﺐ ﺧﻔﻘﺎﻧﯽ ﺑﻮدا ...‬ ‫اﯾﻦ اوﻟﯿﻦ ﺟﻤﻠﻪ از ﻃﺮف ﺣﺎﻣﺪ ﺑﻮد ﺑﻌﺪ از رﻓﺘﻦ ﻣﻬﻤﺎﻧﻬﺎ ...‬ ‫ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﭘﯿﺸﻮﻧﯿﺶ رو ﻓﺸﺎري داد و ﻣﻦ ﻫﻢ ﺗﻮي ﻣﻌﺪه ام ﯾﻪ ﺳﻨﮕﯿﻨﯽ ﻋﻈﯿﻢ اﺣﺴﺎس ﻣﯿﮑﺮدم و ﭘﺎﻫﺎم ﺗﻮي اون ﮐﻔﺸﺎ زوق‬ ‫زوق ﻣﯿﮑﺮد ...‬ ‫
- ﻣﯿﺸﻪ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﺮم ﺧﻮﻧﻪ؟‬ ‫ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم: ﭼﺮا ﺷﺐ ﻫﻤﯿﻦ ﺟﺎ ﻧﻤﯿﻤﻮﻧﯽ دﺧﺘﺮم؟‬ ‫ﺣﺎﻣﺪ ﺑﺎزﻫﻢ ﻟﺒﺨﻨﺪي زد و ﻣﻦ دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺑﺰﻧﻤﺶ ... اي ﺑﺎﺑﺎ ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ: ﻋﺰﯾﺰم ﺣﺎﺿﺮ ﺷﻮ ﺑﺒﺮﻣﺖ ...‬ ‫ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﺑﺎ ﮐﻠﻤﻪ ﻋﺰﯾﺰم ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺳﻔﺖ و ﻣﺤﮑﻢ ﺣﺎﻣﯽ ﻟﺒﺨﻨﺪي روي ﻟﺒﺶ اوﻣﺪ ...‬ ‫
- ﻣﯿﺪوﻧﻢ ﺑﻬﺖ ﺧﻮش ﻧﮕﺬﺷﺖ ﻋﺰﯾﺰه دﻟﻢ وﻟﯽ ﺑﻬﺖ ﻗﻮل ﻣﯿﺪم ﮐﻪ ﺳﻌﯽ ﻣﯿﮑﻨﻢ اﯾﻦ ﺟﻮر ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﺣﺪاﻗﻞ ﺑﺮﺳﻪ ...‬ ‫
- ﻣﻦ رو ﻣﻮﻗﻊ ﺧﺎرج ﺷﺪن از اﺗﺎﻗﺖ ﺗﻮ ﻣﺮاﺳﻢ ﭘﺪرت دﯾﺪن و ﻣﺜﻞ اﯾﻨﮑﻪ ﺑﺮداﺷﺘﺸﻮن ...‬ ‫اﺧﻤﺎش رﻓﺖ ﺗﻮي ﻫﻢ: اﯾﻦ ﮐﻪ ﻧﺎﻣﺰدم از اﺗﺎﻗﻢ ﺑﯿﺮون ﺑﯿﺎد اﻧﻘﺪر ﺗﻌﺠﺐ داره ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم و ﭼﺮا ﻫﺮ ﺑﺎر ﺑﺎز اﯾﻦ ﮐﻠﻤﻪ اﯾﻦ ﺟﻮر ﻣﻦ رو ﺑﻪ ﭘﺮواز در ﻣﯿﺎورد: اوﻧﺎ ﮐﻪ ﻧﻤﯿﺪوﻧﻦ ...‬ ‫
- ﺑﺮات اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﻫﺎ ﻣﻬﻢ ﻧﺒﺎﺷﻪ ﻣﻦ ﮐﻪ ﻣﯿﺪوﻧﻢ ﭼﻪ ﺧﺎﻧﻮم ﻧﺠﯿﺒﯽ دارم ... اﻣﺎ دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﻬﺖ ﺧﻮش ﺑﮕﺬره ﯾﺎ ﻻاﻗﻞ اﻧﻘﺪر‬ ‫ﺑﺪ ﻧﮕﺬره ...‬ ‫ﻫﻨﻮز ﯾﮑﻢ ﺳﺮدم ﺑﻮد ﺗﻮي ﺧﻮدم ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺟﻤﻊ ﺷﺪم و ﺣﺎﻣﯽ ﺑﺨﺎري رو زﯾﺎد ﺗﺮ ﮐﺮد و زﯾﺮ ﻟﺐ زﻣﺰﻣﻪ ﮐﺮد: ﮐﻮﭼﻮﻟﻮي ﺳﺮﻣﺎﯾﯽ ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي روي ﻟﺒﻢ اوﻣﺪ و ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﻮﻧﺪ روي ﺑﺮف ﭘﺎك ﮐﻦ ﻣﺎﺷﯿﻦ‬ ‫
- ﻣﻦ ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﯽ ﺑﻬﻢ ﺧﻮش ﻣﯿﮕﺬره ...‬ ‫دﺳﺘﻢ رو ﮐﻪ روي زاﻧﻮم ﻣﺸﺖ ﮐﺮده ﺑﻮدم ﺑﯿﻦ دﺳﺘﺎش ﮔﺮﻓﺖ و ﻣﻦ ﻫﻨﻮز ﻫﻢ روم ﻧﻤﯿﺸﺪ ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﻧﮕﺎش ﮐﻨﻢ ...‬ ‫
- دﻟﺒﺮ ﮐﻮﭼﻮﻟﻮي ﻣﻦ ﺣﺎﻻ ﭼﺮا ﻧﮕﺎم ﻧﻤﯿﮑﻨﻪ؟‬ ‫ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺳﺮم ﺳﻤﺖ ﭘﻨﺠﺮه ﭼﺮﺧﯿﺪ دﺳﺘﻢ رو ﮐﻤﯽ ﻓﺸﺎر داد: ﻣﺎدرم ﺑﺎ ﻋﻤﻪ ات ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮده ...‬ ‫ﺑﺎ ﺗﻌﺐ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ ﭼﺮﺧﯿﺪم: ﻧﮕﻔﺘﻪ ﺑﻮدي‬ ‫
- اﻣﺮوز ﻋﺼﺮي ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮدن ...‬ ‫
- و؟‬ ‫
- ﻣﯿﺘﻮﻧﯽ ﺣﺪس ﺑﺰﻧﯽ ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ اﺳﺘﻘﺒﺎل ﻧﮑﺮدن ...‬ ‫ﭘﻨﭽﺮ ﺷﺪم و ﻫﻤﻪ ﺣﺲ ﻫﺎي ﻗﺸﻨﮕﻢ ﭘﺮﯾﺪ‬ ‫
- ﻫﻤﺮازم ... ﺧﺎﻧﻮﻣﻢ ... ﭼﺮا ﺳﺮت ﭘﺎﯾﯿﻦ آﺧﻪ ...‬ ‫
- ﺧﺎﻟﻪ ام ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- ﻣﯿﺪوﻧﻢ از ﻋﻤﻪ ات ﺑﺪﺗﺮ و از ﻫﻤﻪ ﺑﺪﺗﺮ ﻋﻤﻪ ﺧﻮدم ...‬ ‫
- ﭼﺮا ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﻣﻦ رو دوﺳﺖ ﻧﺪاره ...‬ ‫اﺧﻤﺎش رو ﮐﺮد ﺗﻮ ﻫﻢ: ﻣﻦ ﻋﻤﻪ ات و ﺧﺎﻟﺖ رو راﺿﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ... ﺣﻖ ﻫﻢ دارن ...‬ ‫
- ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯿﮑﺮدم اﯾﻦ ﻃﻮري ﻓﮑﺮ ﮐﻨﯽ ...‬ ‫
- ﻧﻪ واﻗﻌﺎ ﺣﻖ دارن ﺑﺎ ﭘﯿﺶ زﻣﯿﻨﻪ اي ﮐﻪ از ﺣﺎﻣﺪ دارن ﭘﯿﺶ ﺧﻮدﺷﻮن ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻦ ﯾﮑﯽ ﻣﺜﻞ ﺑﺮادرش ...‬ ‫... ﺗﻮ دﻟﻢ ﮔﻔﺘﻢ ﺧﺎﻟﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮﯾﻦ ﮐﯿﻨﻪ اش از اﮐﺒﺮ ﺧﺎن اﻣﺎ اﯾﻦ رو ﺑﻪ ﺣﺎﻣﯽ ﻫﺮﮔﺰ ﻧﻤﯿﮕﻔﺘﻢ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﭘﺪر ﻓﻮت ﺷﺪه اش ﺣﺮف زدن‬ ‫ﮐﺎر درﺳﺘﯽ ﻧﺒﻮد اﺻﻼ ...‬ ‫ﮐﺎﻣﻞ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ ﭼﺮﺧﯿﺪم ... ﻧﺰدﯾﮏ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﻮدﯾﻢ ﻣﺎﺷﯿﻦ رو ﮔﻮﺷﻪ اي ﭘﺎرك ﮐﺮد وﻟﯽ ﺧﺎﻣﻮﺷﺶ ﻧﮑﺮد و ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﭼﺮﺧﯿﺪ ...‬ ‫
- اﯾﻦ ﻃﻮري ﻧﮕﻮ ﺣﺎﻣﯽ ...‬ ‫دﺳﺘﻢ رو ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺗﻮي ﻣﺸﺘﺶ ﻓﺸﺮد: ﻣﻦ ﺑﻬﺖ ﻗﻮل ﻣﯿﺪم ﻫﯿﭽﯽ ﺗﮑﺮار ﻧﻤﯿﺸﻪ ...‬ ‫ﺧﯿﻠﯽ دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ ﺑﺒﻮﺳﻤﺶ ... ﺣﺎل ﺧﯿﻠﯽ ﻋﺠﯿﺒﯽ داﺷﺘﻢ ﭼﺸﻤﻢ ﻫﻤﺶ ﺑﻪ ﻟﺒﺶ ﻣﯿﭽﺮﺧﯿﺪ و از ﺧﻮدم ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﯿﮑﺸﯿﺪم اﯾﻦ‬ ‫ﭼﻪ ﺣﺴﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ ﺟﻮﻧﻢ اﻓﺘﺎده ﺑﻮد ﺳﺮﯾﻊ ﻧﮕﺎﻫﻢ رو روي ﭼﺸﻤﺎش دوﺧﺘﻢ اﯾﻦ ﺟﺎ اﻣﻦ ﺗﺮ ﺑﻮد ... ﺑﻪ ﺧﻮدم ﻧﻬﯿﺐ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﺑﮑﺶ‬ ‫زدم اﻣﺎ دﺳﺖ ﺧﻮدم ﻧﺒﻮد دوﺑﺎره اون آراﻣﺶ زﯾﺒﺎ رو ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي ﮐﻪ روي ﻟﺒﺶ ﺑﻮد اﻧﮕﺎر ﻧﺸﺎﻧﻪ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻓﻬﻤﯿﺪه ﺑﻮد ﺗﻮ ذﻫﻨﻢ ﭼﯽ ﻣﯿﮕﺬره و ﺧﺠﺎﻟﺖ زده ﺷﺪه ﺑﻮدم و ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮدم‬ ‫ﮔﻮﻧﻪ ﻫﺎم از ﺷﺮم اﯾﻦ ﻃﻮر ﺣﺮارت دارن ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﻗﺒﻞ از داﺷﺘﻨﺖ ﭼﻪ ﻃﻮر داﺷﺘﻢ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯿﮑﺮدم ﻗﺎﺻﺪك ﻣﻦ ...‬ ‫
- اﻻن ﻣﻦ رو داري؟‬ ‫ﭼﺸﻤﺎش رو ﯾﻪ ﺑﺎر ﺑﺴﺖ و ﺑﺎز ﮐﺮد: ﺑﺎﯾﺪ ﯾﻪ ﻓﮑﺮي ﺑﺮاي اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﻧﺎز ﺗﻮي ﺻﺪا و ﻟﺤﻦ ﺻﺤﺒﺘﺖ ﺑﮑﻨﻢ اﯾﻦ ﺟﻮري ﻧﻤﯿﺸﻪ ...‬ ‫اﺧﻤﺎم رو ﻣﺼﻨﻮﻋﯽ ﮐﺮدم ﺗﻮي ﻫﻢ و ﻧﮕﺎش ﮐﺮدم ... ﺳﮑﻮت ﺑﯿﻨﻤﻮن رو ﺷﮑﺴﺘﻢ ﭼﻮن ﺑﺪ ﺟﻮر داﺷﺘﻢ ﺧﻄﺮﻧﺎك ﻣﯿﺸﺪم: ﭼﯿﺰه ...‬ ‫ﻣﻦ ﺧﻮدم ﺑﺎ ﻋﻤﻪ ام ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯿﮑﻨﻢ ...‬ ‫دﺳﺖ آزادش رو آروم ﺑﺎﻻ آورد و روي ﻟﺒﻢ ﮐﺸﯿﺪ و ﻣﻦ اﯾﻦ ﺣﺲ آروم رو دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ و ﯾﺎد روزﻫﺎﯾﯽ اﻓﺘﺎدم ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم‬ ‫اﯾﻦ دﺳﺘﻬﺎ ﺑﺮاي ﻧﻮازش ﭼﻪ ﺟﻮرﯾﻦ و اﻣﺮوز اﻋﺘﺮاف ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺑﯿﻨﻈﯿﺮ ﺑﻮدن ... ﻋﯿﻦ ﯾﻪ ﭘﺮواز ﺳﺒﮏ ﺣﺒﺎب ﺑﻮدن و ﯾﺎ ﺷﺎﯾﺪ ﻣﺜﻞ‬ ‫ﺑﻮﺳﻪ اش درﺳﺖ ﻣﺜﻞ ﻗﻄﺮه ﻫﺎي ﺑﺎرون ...‬ ‫
- آره ﺑﻪ ﻋﻤﻪ ات ﺑﮕﻮ ... ﻣﻦ اﺻﺮار دارم ﮐﻪ زودﺗﺮ ﻋﻘﺪ ﮐﻨﯿﻢ‬ ‫ﺷﺼﺘﺶ رو روي ﻟﺒﻢ ﻣﯿﮑﺸﯿﺪ و ﭼﺸﻤﺎش ﭘﺮ از ﺗﻤﻨﺎ ﺑﻮد: اﮔﺮ ﻫﻢ ﭘﺮﺳﯿﺪ ﭼﺮا اﻧﻘﺪر ﻋﺠﻠﻪ داره ... ﺑﮕﻮ ﻣﯿﺘﺮﺳﻪ ﮐﻪ ﻗﺎﺻﺪﮐﺶ ﺑﺘﺮﺳﻪ‬ ‫و ﭘﺮواز ﮐﻨﻪ و ﯾﺎ ﻧﻪ ... ﺑﻬﺶ ﺑﮕﻮ ﻣﻦ اﻣﺮوز ﺳﯿﺐ ﺳﺮخ ﺣﻮا رو ﭼﺸﯿﺪم و ﻣﺰه اش ﺗﻤﺎم وﺟﻮدم رو ﮔﺮﻓﺘﻪ و ﻧﻤﯿﺨﻮام اﯾﻦ ﺳﯿﺐ‬ ‫ﻣﻤﻨﻮﻋﻪ ﺑﺎﺷﻪ ... ﻧﻤﯿﺨﻮام از ﺑﻬﺸﺘﯽ ﮐﻪ اﻻن ﺗﻮش ﮔﺮﻓﺘﺎر ﺷﺪم اﺧﺮاج ﺑﺸﻢ ... دﻟﺶ رو ﻧﺪارم ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﭼﺎدر ﻋﻤﻪ رو آوﯾﺰون ﮐﺮدم ﻟﭙﺎش ﮐﻤﯽ ﮔﻞ اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮد ﺧﻮب ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ دﻟﯿﻠﺶ ﻓﺸﺎرﺷﻪ ... ﺑﺮاش ﭼﺎي ﺳﺒﺰ آوردم ﻟﺒﺨﻨﺪي زد ...‬ ‫ﮔﯿﺮه روﺳﺮﯾﺶ رو ﺑﺎز ﮐﺮد ... ﺷﺎﻟﻢ رو ﻣﺮﺗﺐ ﺗﺮ ﮐﺮدم ... ﺣﺎج آﻗﺎ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﻪ ﺳﻮﺋﯿﺘﻢ ﻧﮕﺎﻫﯽ اﻧﺪاﺧﺖ: ﻫﺮ ﺟﺎ ﺑﺮي ﺑﺎ ﺧﻮدت ﺻﻔﺎ‬ ‫ﻣﯿﺒﺮي ...‬ ‫اﺳﺘﮑﺎن ﭼﺎي رو روﺑﻪ روش ﮔﺬاﺷﺘﻢ و ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم ... ﻋﻤﻪ ﻋﮑﺲ ﻗﺎب ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﺎﺑﺎ رو دﯾﺪ و ﺑﻌﺪ از اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺳﺎل ﺑﺎز ﺑﻐﺾ ﮐﺮد و‬ ‫ﺷﻮﻫﺮ ﻋﻤﻪ ام زﯾﺮ ﻟﺐ ﻓﺎﺗﺤﻪ اي ﺧﻮﻧﺪ ...‬ ‫ﻋﻤﻪ ﻣﺎﻧﺘﻮش رو در آورد: ﺑﺸﯿﻦ ﻋﻤﻪ ﺟﺎن ﭼﺮا اﻧﻘﺪر دور ﻣﯿﭽﺮﺧﯽ ...‬ ‫
- دارم ﻣﯿﺮم زﯾﺮ ﻏﺬا رو ﺧﺎﻣﻮش ﮐﻨﻢ ...‬ ‫
- ﻣﮕﻪ ﻧﮕﻔﺘﻢ ﭼﯿﺰي درﺳﺖ ﻧﮑﻦ ... ﻋﻤﻪ ﭼﺮا ﺧﻮدت رو اذﯾﺖ ﮐﺮدي؟‬ ‫
- ﻧﻪ ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ آﺷﭙﺰﯾﻢ ﺧﻮﺑﻪ ...‬ ‫ﻋﻤﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻏﻤﮕﯿﻨﯽ زد: اون وﻗﺖ ﻣﯿﺨﻮاي ﻋﺮوس ﺷﯽ؟‬ ‫از ﺷﻮﻫﺮ ﻋﻤﻪ ام ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﯿﮑﺸﯿﺪم ...‬ ‫
- ﭼﺮا ﺳﺮت ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻋﻤﻪ ﺧﻮدت ﻫﻢ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﻧﯿﺴﺘﯽ؟‬ ‫ﺷﻮﻫﺮ ﻋﻤﻪ ام: ﺧﺎﻧﻮم ﺑﺬار ﺑﺮﺳﯽ ... اﻻن وﻗﺖ ﭘﺮﺳﯿﺪن اﯾﻦ ﺳﺌﻮاﻟﻬﺎﺳﺖ ...‬ ‫ﻋﻤﻪ ﮐﻪ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺷﻮﻫﺮ ﻋﻤﻪ ام ﻣﺜﻞ ﺷﺼﺖ ﺗﯿﺮ ﺷﻠﯿﮏ ﺷﺪم ﺑﻪ ﺳﻤﺖ آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ و ﻧﻔﺴﻢ رو ﺑﯿﺮون داد ...‬ ‫از ﺗﻮي ﺟﯿﺐ ﺷﻠﻮار ﮔﻮﺷﯿﻢ رو ﮐﻪ رو وﯾﺒﺮه ﺑﻮد در آوردم ... ﺣﺎﻣﯽ ﺑﻮد ... ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم و ﺻﺪام رو آوردم ﭘﺎﯾﯿﻦ: اﻟﻮ‬ ‫
- ﻋﺰﯾﺰم ﮐﺠﺎﯾﯽ؟ ﭼﺮا ﮔﻮﺷﯽ ﺑﺮ ﻧﻤﯿﺪاري؟‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺳﺎﻟﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻢ و ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﮔﺎز ﺗﺎ ﻟﻮﺑﯿﺎ ﭘﻠﻮ رو ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻨﺪازم ... ﻇﺎﻫﺮش ﮐﻪ اﺻﻼ ﺧﻮب ﻧﺒﻮد ...‬ ‫
- ﻋﻤﻪ ام اﯾﻨﺎ رﺳﯿﺪن ...‬ ‫
- ﭼﯿﺰي ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻮم ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻦ؟‬ ‫... اﯾﻦ ﺧﺎﻧﻮﻣﻢ ﮔﻔﺘﻨﻬﺎش رو دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ ...‬ ‫
- ﺣﺎﻣﯽ ...‬ ‫ﻟﺤﻨﻢ زﯾﺎدي ﺑﭽﮕﺎﻧﻪ ﺑﻮد ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ...‬ ‫
- ﺟﺎن دﻟﻢ ...‬ ‫
- ﻏﺬام اﻓﺘﻀﺎح ﺷﺪه ...‬ ‫ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺑﻠﻨﺪ ﺧﻨﺪﯾﺪ ...‬ ‫
- ﻣﯿﺸﻪ ﺑﮕﯽ ﭼﺮا ﻣﯿﺨﻨﺪي؟‬ ‫
- ﻋﺰﯾﺰ ﺗﺮﯾﻨﻢ ﻣﻦ ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻢ ﺑﺬار ﺑﮕﻢ ﻓﺨﺮي ﺧﺎﻧﻮم درﺳﺖ ﮐﻨﻪ ﺑﺮات ﺑﯿﺎرم ﺧﻮدت اﺻﺮار داﺷﺘﯽ ...‬ ‫
- ﻣﻦ آﺷﭙﺰي ﺑﻠﺪم ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﺧﻨﺪه اش رو ﺧﻮرد: ﻣﻌﻠﻮﻣﻪ ... ﻣﻦ و ﺑﺎش ﭼﻪ زﻧﯽ ﻣﯿﺨﻮام ﺑﮕﯿﺮم ... آﺧﻪ آﺷﭙﺰي ﻫﻢ ﺑﻠﺪ ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫ﺑﺎ ﺑﺪﺟﻨﺴﯽ ﮔﻔﺘﻢ: ﻋﻤﻪ ام ﻫﻢ ﻫﻤﯿﻦ رو ﮔﻔﺖ ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺧﺎﻃﺮ ﻗﻀﯿﻪ ﻣﻨﺘﻔﯽ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﺑﻤﻮﻧﻪ ﺑﺮاي ﯾﮑﯽ دو ﺳﺎل آﯾﻨﺪه ﺑﻬﺘﺮه ...‬ ‫
- ﭼﯽ ﭼﯽ رو ﺑﻬﺘﺮه ... اﺻﻼ ﺧﻮدم آﺷﭙﺰي ﻣﯿﮑﻨﻢ ... ﻗﻀﯿﻪ ﺑﻤﻮﻧﻪ ﺑﺮاي ﯾﮑﯽ دو ﻫﻔﺘﻪ ﺑﻌﺪ ...‬ ‫ﺧﻨﺪه اي ﮐﺮدم: داد ﻧﺰن ﺻﺪات ﻣﯿﭙﯿﭽﻪ ...‬ ‫ﻋﻤﻪ: ﻫﻤﺮاز ﻋﻤﻪ ﺟﺎن ﺧﻮدت رو اذﯾﺖ ﻧﮑﻦ ...‬ ‫ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﮔﻮﺷﯽ: ﺣﺎﻣﯽ ﻣﻦ ﺑﺮم ...‬ ‫
- ﻣﻦ اﻣﺮوز ﻋﺼﺮي ﻣﯿﺎم دﯾﺪن ﻋﻤﻪ و ﺷﻮﻫﺮ ﻋﻤﻪ ات ...‬ ‫اﻧﮕﺸﺘﻢ رو ﺑﻪ ﮐﺎﺑﯿﻨﺖ ﮐﺸﯿﺪم: ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﯽ ﻻزﻣﻪ؟ ﻣﻦ از ﻋﮑﺲ اﻟﻌﻤﻞ ﻫﺎﺷﻮن ﻣﯿﺘﺮﺳﻢ ﺣﺎﻣﯽ ...‬ ‫
- ﻫﻤﯿﻦ ﮐﻪ ﺗﺎ اﯾﻦ ﺟﺎ اوﻣﺪن ﯾﻌﻨﯽ ﮐﻤﯽ اوﺿﺎع ﻣﻨﺎﺳﺐ ﺗﺮ ﺷﺪه ... ﺗﻮ ﻧﮕﺮان ﻧﺒﺎش ﻋﺰﯾﺰه دﻟﻢ ﻣﻦ درﺳﺘﺶ ﻣﯿﮑﻨﻢ ...‬ ‫ﻇﺮف ﻣﺎﺳﺖ رو ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻋﻤﻪ ﮐﺸﯿﺪم ...‬ ‫ﺷﻮﻫﺮ ﻋﻤﻪ ام ﺑﺎ آراﻣﺶ ﻣﺸﻐﻮل ﻏﺬاش ﺑﻮد اﯾﻦ ﻣﺮد ﻫﻤﯿﺸﻪ آرام ﺑﻮد و ﺧﻮﻧﺴﺮد ﻣﺜﻞ ﺣﺎﻣﯽ ﺑﺎ اﯾﻦ ﺗﻔﺎوت ﮐﻪ اون ﺗﮑﺒﺮ ﺗﻮي ﻧﮕﺎه‬ ‫و رﻓﺘﺎرﻫﺎي ﺣﺎﻣﯽ رو ﻧﺪاﺷﺖ ...‬ ‫اﻟﻬﯽ ﺷﮑﺮ ﮔﻔﺖ و ﺑﻌﺪ اداﻣﻪ داد: ﻣﻤﻨﻮﻧﻢ ﻫﻤﺮاز ﺧﺎﻧﻮم ...‬ ‫
- ﺷﻤﺎ ﮐﻪ ﭼﯿﺰي ﻧﺨﻮردﯾﺪ ﻣﯿﺪوﻧﻢ زﯾﺎد ﺧﻮب ﻫﻢ ﻧﺸﺪه ﺑﻮد ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﻬﺮﺑﻮﻧﯽ زد: ﻏﺬاي دﺧﺘﺮ ﭘﺰ ﻫﺮ ﭼﯽ ﺑﺎﺷﻪ ﻋﺎﻟﯿﻪ ﻣﺎ ﮐﻪ از اﯾﻦ ﻧﻌﻤﺖ ﻣﺤﺮوم ﺑﻮدﯾﻢ ...‬ ‫ﻋﻤﻪ ﻫﻤﭽﻨﺎن ﺳﺎﮐﺖ ﺑﻮد و ﺑﺎ ﻏﺬاش ﺑﺎزي ﻣﯿﮑﺮد: ﻋﻤﻪ ﺟﺎن ﭼﺮا ﻧﻤﯿﺨﻮرﯾﺪ ... ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﯿﺪ ﺑﺨﻮرﯾﺪ ﻧﻮن ﭘﻨﯿﺮ رو دارم ﻫﺎ ...‬ ‫
- ﻣﺎدرش ﮐﻪ ﺑﻬﻢ زﻧﮓ زد ... ﻫﺰار ﺗﺎ ﺣﺮف اوﻣﺪ ﺗﻮ ذﻫﻨﻢ ... ﻫﺰار ﺗﺎ ﻫﻤﺮاز ...‬ ‫ﻗﺎﺷﻘﻢ رو ﺗﻮي ﻇﺮﻓﻢ ﮔﺬاﺷﺘﻢ و ﮐﻤﯽ ﺑﻪ ﭘﺸﺘﯽ ﺻﻨﺪﻟﯽ ﺗﮑﯿﻪ دادم ... و ﺳﺮم رو ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻢ ...‬ ‫
- ﺧﺎﻟﺖ ﭼﯽ ﻣﯽ ﮔﻪ؟‬ ‫
- ...‬ ‫
- ﺣﺎﻣﺪ ﻫﻢ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ﻧﻪ؟‬ ‫
- ﺑﻠﻪ ...‬ ‫
- ﺗﻤﺎم ﻃﻮل اﯾﻦ ﺳﺎﻟﻬﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﺟﻠﻮي ﺧﻮدم رو ﮔﺮﻓﺘﻢ ﮐﻪ ﺳﺮ ﻧﻤﺎز ﻟﻌﻨﺘﺶ ﻧﮑﻨﻢ ...‬ ‫ﺷﻮﻫﺮ ﻋﻤﻪ ام اﺳﺘﻐﻔﺮ اﻟﻠﻬﯽ زﯾﺮ ﻟﺐ ﮔﻔﺖ و ﺗﺴﺒﯿﺤﺶ رو ﺑﻪ دﺳﺘﺶ ﮔﺮﻓﺖ ...‬ ‫ﻋﻤﻪ از اون ﺳﺮ ﻣﯿﺰ ﮐﻮﭼﯿﮏ ﺧﻮﻧﻪ ام دﺳﺘﺶ رو روي دﺳﺖ ﮔﺬاﺷﺖ: ﺗﻮ ﺑﺎﺳﻮادي ﻫﻤﺮاز ﻋﺎﻗﻠﯽ ...‬ ‫ﺑﻪ زور ﮐﻤﯽ ﺧﻮدم رو ﺟﻤﻊ و ﺟﻮر ﮐﺮدم ﺗﺎ ﺑﺘﻮﻧﻢ ﺑﺎ ﻋﻤﻪ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﻢ: ﻋﻤﻪ ﺑﺎ اﺟﺎزﺗﻮن ﺧﻮدش ﺗﺎ ﯾﮑﯽ دو ﺳﺎﻋﺖ دﯾﮕﻪ ﻣﯿﺎد‬ ‫ﺑﺎﻫﺎﺗﻮن ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯿﮑﻨﻪ ﻣﻦ ﺷﺎﯾﺪ ... ﯾﻌﻨﯽ روم ﻧﯿﻤﺸﻪ ﮐﻪ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫اﺧﻤﻬﺎي ﻋﻤﻪ در ﻫﻢ رﻓﺖ اﻣﺎ ﺣﺎ ج آﻗﺎ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻬﻢ اﻧﺪاﺧﺖ: ﮐﺎر درﺳﺘﺶ ﻫﻢ ﻫﻤﯿﻨﻪ ﻣﺮد و ﻣﺮدوﻧﻪ ﺑﯿﺎد . دﺧﺘﺮم ﻣﯿﺪوﻧﻢ ﺗﻮ دﺧﺘﺮي‬ ‫ﻧﯿﺴﺘﯽ ﮐﻪ ﻣﺎ ﺑﺨﻮاﯾﻢ راه ﺟﻠﻮ ﭘﺎت ﺑﺬارﯾﻢ ...‬ ‫
- اﯾﻦ ﻃﻮر ﻧﻔﺮﻣﺎﯾﯿﺪ ...‬ ‫
- ﻧﻪ دﺧﺘﺮم ﺑﺤﺚ اﯾﻨﻬﺎ ﻧﯿﺴﺖ ... ﻣﺎ ﭼﻪ ﮐﺮدﯾﻢ ﺑﺮات ﺗﻮ اﯾﻦ ﺳﺎﻟﻬﺎ ... ﭼﻪ ﻣﺎ ﭼﻪ ﺧﺎﻟﺖ ﺗﻮ داري ﺣﺮﻣﺖ ﻣﯿﺬاري ﮐﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﺎ رو‬ ‫ﻣﯿﭙﺮﺳﯽ ...‬ ‫ﻋﻤﻪ: ﻣﺎدرت ﺳﺮ رﻫﺎ از ﻣﺎ ﺳﺌﻮاﻟﯽ ﻧﮑﺮد ... زﻧﮓ زد ﮔﻔﺖ رﻫﺎ رو دادم رﻓﺖ ... اوﻣﺪﯾﻢ اون دﺑﺪﺑﻪ و ﮐﺒﮑﺒﻪ ... ﮐﯽ ﺑﺪش ﻣﯿﺎد اﻣﺎاز‬ ‫اوﻟﺶ ﻫﻢ ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﮐﻪ اﯾﻦ وﺻﻠﻪ ﻧﺎ ﺟﻮره ...‬ ‫
- ﻣﻨﻢ ﻧﺎﺟﻮرم ﻋﻤﻪ؟‬ ‫دﺳﺘﺶ رو ﻣﺤﮑﻢ دور ﻣﭽﻢ ﺣﻠﻘﻪ ﮐﺮد: ﺗﻮ از ﺟﻮرم ﺟﻮر ﺗﺮي اﯾﻦ ﭼﻪ ﺣﺮﻓﯿﻪ ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺑﻪ ﺳﺮ ﭘﺎﯾﯿﻨﻢ و ﺷﺎل روي ﺳﺮم زد ... اﺳﺘﺮس داﺷﺘﻢ اﻧﮕﺎر ﮐﻪ اﯾﻦ آدم رو ﺑﺎر اول ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﯿﺪﯾﺪم ...‬ ‫ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم ﺗﺎ از ﺟﻌﺒﻪ ﺷﯿﺮﯾﻨﯽ ﮐﻪ آورده ﺑﻮد ﭼﻨﺪﺗﺎﯾﯽ ﺗﻮي ﺗﻨﻬﺎ دﯾﺲ ﮐﺮﯾﺴﺘﺎﻟﯽ ﮐﻪ داﺷﺘﻢ ﺑﭽﯿﻨﻢ ...‬ ‫ﻋﻤﻪ اﺧﻢ ﮐﺮده ﺑﻮد ﭼﺎدرش رو ﻣﺤﮑﻢ دورش ﭘﯿﭽﯿﺪه ﺑﻮد و ﺣﺘﯽ ﺣﺎﺿﺮ ﻧﺸﺪه ﺑﻮد ﭼﺎدر رﻧﮕﯽ ﺳﺮ ﮐﻨﻪ ... ﻧﻔﺴﻢ رو ﺑﯿﺮون دادم‬ ‫ﺣﺎﺟﯽ: ﺧﺐ آﻗﺎي دﮐﺘﺮ واﻟﺪه ﺧﻮب ﻫﺴﺘﻨﺪ؟‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﺷﯿﮏ و ﺟﺪي رو ﺑﻪ روي ﺣﺎج آﻗﺎ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد: ﺳﻼم دارن ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺗﻌﯿﯿﻦ وﻗﺖ از ﺟﺎﻧﺐ ﺷﻤﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﺑﺮاي ﺧﺪﻣﺖ رﺳﯿﺪن
قسمت بیست هفتم(آخر)
رمان بانوی قصه

تعداد بازدید: 1038 |
تعداد نظرات:1 |
تعداد تشکرها: 3 |
نویسنده: admin

قسمت بیست و هفتم(قسمت آخر)

ن دادم‬ ‫ﺣﺎﺟﯽ: ﺧﺐ آﻗﺎي دﮐﺘﺮ واﻟﺪه ﺧﻮب ﻫﺴﺘﻨﺪ؟‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﺷﯿﮏ و ﺟﺪي رو ﺑﻪ روي ﺣﺎج آﻗﺎ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد: ﺳﻼم دارن ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺗﻌﯿﯿﻦ وﻗﺖ از ﺟﺎﻧﺐ ﺷﻤﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﺑﺮاي ﺧﺪﻣﺖ رﺳﯿﺪن ...‬ ‫ﻋﻤﻪ ﭼﯿﺰي ﻧﻤﯿﮕﻔﺖ اﻣﺎ ﻫﺮ ﺣﺮﮐﺘﺶ ﻧﺸﺎن از اﻋﺘﺮاﺿﺶ ﺑﻮد و ﻣﻦ ﺧﯿﺮه ﺑﻮدم ﺑﻪ ﻣﺮد ﻣﻐﺮورم و ﻣﯿﺘﺮﺳﯿﺪم از ﻫﺮ ﺟﻤﻠﻪ اي ﮐﻪ ﻗﺮار‬ ‫ﺑﻮد رد و ﺑﺪل ﺑﺸﻪ ...‬ ‫ﻇﺮف رو روي ﻣﯿﺰ وﺳﻂ ﮔﺬاﺷﺘﻢ و ﺧﻮدم ﻫﻢ ﮐﻨﺎر ﻋﻤﻪ رو ﺑﻪ روي ﺣﺎﻣﯽ ﻧﺸﺴﺘﻢ ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﻮد ﭘﺮ از ﺣﺲ اﻃﻤﯿﻨﺎن ﺑﻪ ﺟﻤﻼﺗﺶ ...‬ ‫ﻋﻤﻪ: ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺘﯽ ﺑﺮادر ﻣﺤﺘﺮم ﻫﻢ ﺗﺸﺮﯾﻒ آوردن ﮔﻮﯾﺎ ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﮐﻤﯽ ﺧﻮدش رو ﺟﻤﻊ و ﺟﻮر ﺗﺮ ﮐﺮد و ﻣﻦ دﺳﺘﻬﺎم رو در ﻫﻢ ﻗﻼب ﮐﺮدم ... و ﺗﻮ ﻓﮑﺮ اﯾﻨﮑﻪ ﭼﺮا ﻧﻪ ﺗﻮ ﺟﻤﻊ ﺧﺎﻧﻮادﮔﯽ‬ ‫ﺧﻮدم و ﻧﻪ ﺗﻮ ﺟﻤﻊ ﺧﺎﻧﻮادﮔﯽ ﺣﺎﻣﯽ ﻣﻦ ﭼﺮا ﺣﺮف ﻧﻤﯿﺰﻧﻢ و ﻻل ﻣﯿﺸﻢ ...‬ ‫
- ﺑﻠﻪ ﺣﺎﻣﺪ اوﻣﺪه ...‬ ‫
- ﺧﺐ ﺧﺪا رو ﺷﮑﺮ ﺧﺪا ﺑﺮاي ﻣﺎدرش ﺣﻔﻈﺶ ﮐﻨﻪ وﻟﯽ ﺑﺮادرزاده ﻣﻦ ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﻪ ﺑﺮﮔﺮده ...‬ ‫زﯾﺮ ﭘﻠﮏ ﺣﺎﻣﯽ ﭘﺮﯾﺪ اﯾﻦ رو ﺑﻪ وﺿﻮح دﯾﺪم ...‬ ‫ﺣﺎﺟﯽ: ﺧﺎﻧﻮﻣﻢ داغ ﺑﺮادر زاده اش رو ﻫﻨﻮز داره آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ...‬ ‫
- ﺑﻬﺸﻮن ﺣﻖ ﻣﯿﺪم ... ﻣﻦ ﺑﻪ ﻋﻤﻪ ﺧﺎﻧﻮم ﺣﻖ ﻣﯿﺪم ... اﻣﺎ ... ﺷﻤﺎ ﻣﻦ رو ﺑﺮادر ﺣﺎﻣﺪ ﻧﺒﯿﻨﯿﺪ ...‬ ‫
- ﭘﺴﺮ اﮐﺒﺮ ﺧﺎن اﻧﺘﻈﺎم ﮐﻪ ﺑﺒﯿﻨﻢ ... اون رو ﻫﻢ ﻧﺒﯿﻨﻢ؟‬ ‫رﻧﮕﻢ ﭘﺮﯾﺪ اﺻﻼ دﻟﻢ ﻧﻤﯿﺨﻮاﺳﺖ ﮐﺎر ﺑﻪ اوﻧﺠﺎ ﺑﮑﺸﻪ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- ﻋﻤﻪ ﺟﺎن ...‬ ‫ﻋﻤﻪ: ﻧﻤﯿﺪوﻧﻪ ﭼﻪ ﺧﻮن دﻟﻬﺎﯾﯽ ﺑﺮاي دﯾﺪن ﺧﻮاﻫﺮ زاده ﻫﺎت ﺧﻮردي؟ ﭼﻪ ﺷﺐ و روزاﯾﯽ ﮐﻪ زﻧﮓ زدم در ﺣﺎل ﻫﻖ ﻫﻖ ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﻧﮕﺎﻫﺶ رو از ﻋﻤﻪ ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد ﻣﺤﮑﻢ ﺗﺮ از ﻫﺮ زﻣﺎﻧﯽ ﮔﻔﺖ: ﺑﻬﺘﻮن ﻗﻮل ﻣﯿﺪم ﯾﻪ ﻗﻄﺮه اﺷﮏ ﻧﺮﯾﺰه ... ﻫﻤﺮاز‬ ‫ﺑﺮاي ﻣﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻬﻤﻪ ... ﺧﯿﻠﯽ زﯾﺎد ...‬ ‫ﺣﺎﺟﯽ: اﯾﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻬﻤﻪ ﭘﺴﺮم ...‬ ‫ﻋﻤﻪ: ﺑﻠﻪ ﻣﻬﻤﻪ ... اﻣﺎ ﻣﯿﺨﻮام ﺑﺪوﻧﻢ ﭼﯽ ﻣﯽ ﺧﻮاي از ﻫﻤﺮاز؟‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﭘﺮ ﺻﻼﺑﺖ ﻣﻦ و اﯾﻦ ﺳﺌﻮال؟‬ ‫ﮔﻮﺷﻪ ﺗﻮﻧﯿﮏ ﭼﻬﺎر ﺧﻮﻧﻪ ام رو ﺗﻮي دﺳﺘﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ ...‬ ‫
- ﻗﺮاره ﺑﺮاي ﺑﺮادرزاد ﻫﺎت ﻣﺎدري ﮐﻨﻪ؟‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﺻﺪاش رو ﺻﺎف ﮐﺮد: ﻗﺮاره ﺑﺮاي ﻣﻦ ﻫﻤﺴﺮي ﮐﻨﻪ ... ﻋﻤﻪ ﺧﺎﻧﻮم ﻣﻦ ﺗﺮﺳﻬﺎي ﺷﻤﺎ رو درك ﻣﯿﮑﻨﻢ ﻫﻢ ﺷﻤﺎ و ﻫﻢ ﺧﺎﻟﻪ‬ ‫ﻫﻤﺮاز ... ﺧﻮد ﻫﻤﺮاز ﻫﻢ اﯾﻦ ﺗﺮس ﻫﺎ رو داﺷﺖ ... ﻣﻦ ﻧﻤﯿﮕﻢ ﻧﯿﻮﺷﺎ و ﮐﻮﺷﺎ ﺑﻪ ﻣﺎدر اﺣﺘﯿﺎج ﻧﺪارن اﻣﺎ ﻣﮕﻪ ﺗﻤﺎم اﯾﻦ ﺳﺎﻟﻬﺎ ﺑﺪون‬ ‫اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ ﻫﻤﺮاز ﻣﺎدري ﻧﮑﺮده؟‬ ‫ﻣﻦ اﻣﺎ ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﺳﺎﮐﺖ ﺑﻮدم ﻗﻮل داده ﺑﻮدم ﺑﺬارم ﺣﺎﻣﯽ ﺧﻮدش ﺣﺮﻓﻬﺎش رو ﺑﺰﻧﻪ ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ اﻧﮕﺸﺘﺶ رو ﺑﻪ ﮐﻨﺎر اﺑﺮوش ﮐﺸﯿﺪ: ﻫﻤﺮاز دﺧﺘﺮ ﻣﻮرد ﻋﻼﻗﻪ ﻣﻨﻪ ... ﻗﺮار ﻫﻢ ﻧﯿﺴﺖ ﺑﺮاي ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﭼﯿﺰي ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﯾﻪ ﺧﺎﻟﻪ‬ ‫ﻣﻬﺮﺑﻮن و ﻣﺴﺌﻮل ﺑﺎﺷﻪ ... ﻗﺮاره ﻫﻤﺴﺮ ﻣﻦ ﺑﺎﺷﻪ و ﻣﻦ ﺷﻮﻫﺮش ﺑﺎ ﺗﻤﺎم ﻣﺸﺌﻮﻟﯿﺖ ﻫﺎ و وﻇﺎﯾﻔﯽ ﮐﻪ اﯾﻦ ﻋﻨﻮاﻧﻬﺎ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل داره ﻧﻪ‬ ‫ﭼﯿﺰي ﮐﻢ ﺗﺮ ﻧﻪ ﭼﯿﺰي ﺑﯿﺸﺘﺮ ...‬ ‫ﻋﻤﻪ ﺳﺎﮐﺖ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮد ... ﻟﺤﻦ ﺟﺪي و ﻣﺤﮑﻢ اﯾﻦ ﺣﺎﻣﯽ ﺑﺎﻋﺚ اﯾﻦ ﺳﮑﻮت ﺷﺪه ﺑﻮد ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ...‬ ‫ﺣﺎﺟﯽ: آﻓﺮﯾﻦ ﭘﺴﺮم ﻫﻤﯿﻦ ﮐﻪ ﺑﺪوﻧﯽ ﻣﺴﺌﻮﻟﯿﺖ ازدواج ﭼﯿﻪ ﯾﻪ ﮔﺎم ﺟﻠﻮﯾﯽ ﻣﻦ اﯾﻦ ﺣﺮف رو ﺑﻪ ﭘﺴﺮﻫﺎي ﺧﻮدم ﻫﻢ ﻣﯿﺰﻧﻢ ... ﺷﻤﺎ‬ ‫ﻫﻢ ﻣﺜﻞ اوﻧﻬﺎ ...‬ ‫ﺷﻨﻠﻢ رو دورم ﭘﯿﭽﯿﺪم و ﻟﺮز ﺧﻔﯿﻔﯽ ﮐﺮدم ... ﻫﻮا ﺗﺎرﯾﮏ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﺑﻮي ﻣﺤﺒﻮﺑﻪ ﺷﺐ ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﭘﯿﭽﯿﺪه ﺑﻮد ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﺸﯿﺪم‬ ‫ﮐﻨﺎر در اﯾﺴﺘﺎدﯾﻢ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺧﺴﺘﻪ اي روي ﻟﺒﺶ ﺑﻮد و ﯾﻪ ﻧﮕﺎه ﭘﺮ ﻣﺤﺒﺖ ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﻢ داﺷﺖ ... ﻟﺒﺨﻨﺪ زدم و ﺑﻬﺶ ﻧﺰدﯾﮏ ﺗﺮ ﺷﺪم دو‬ ‫ﺳﺎﻋﺖ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﺮاي ﻫﯿﭻ ﮐﺪوﻣﻤﻮن ﺳﺎﻋﺘﻬﺎي ﺧﻮﺑﯽ ﻧﺒﻮد ﻣﻦ از ﺷﺪت ﺳﮑﻮت ﺧﻔﻪ ﺷﺪه ﺑﻮدم و ﺣﺎﻣﯽ ﺷﺎﯾﺪ از ﺷﺪت ﺗﻤﺎم اون‬ ‫ﮐﯿﻨﻪ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻋﻤﻪ و ﺻﺒﺢ ﻫﻢ ﺧﺎﻟﻪ ﭘﺎي ﺗﻠﻔﻦ روش ﺧﺎﻟﯽ ﮐﺮده ﺑﻮدن ...‬ ‫
- ﺷﺎم ﻣﯿﻤﻮﻧﺪي ...‬ ‫دﺳﺘﺶ رو آروم دراز ﮐﺮد و دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﮔﯿﺮه ﺳﺮم ﮐﺸﯿﺪ: ﺑﺮم ﺑﻬﺘﺮه‬ ‫
- ﻫﺮ ﭼﻨﺪ دﺳﺖ ﭘﺨﺘﻤﻢ ﺧﻮب ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫ﺗﮏ ﺧﻨﺪه ﺧﺴﺘﻪ اي ﮐﺮد: ﻫﺮ ﮐﯽ ﺟﻮاﻫﺮي ﻣﺜﻞ ﺗﻮ رو ﺗﻮي ﺑﻐﻠﺶ ﻣﯿﺨﻮاد ﺑﺎﯾﺪ آﺷﭙﺰ ﻫﻢ ﺑﮕﯿﺮه ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم ﭼﯿﺰي ﮐﻪ اﺷﺎره ﮐﺮد رو ﺧﻮب ﯾﺎدم ﺑﻮد: ﯾﺎدﺗﻪ؟‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- ﻣﮕﻪ ﻣﯿﺸﻪ ﯾﺎدم ﺑﺮه ... ﻣﻦ ﻫﺮ ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﻪ‬ ‫رو ﺑﺎ دﺳﺖ ﺑﻪ ﺷﻘﯿﻘﻪ اش اﺷﺎره اي ﮐﺮد و اداﻣﻪ داد: اﯾﻨﺠﺎ ﺣﻔﻆ ﮐﺮدم ...‬ ‫ﮐﻤﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺗﻮي ﺷﻨﻠﻢ ﺧﻢ ﺷﺪم و ﻟﺬت ﺑﻮدﻧﺶ رو ﻧﻔﺲ ﮐﺸﯿﺪم ...‬ ‫
- ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ﺣﺎﻣﯽ ﺑﺎﺑﺖ ﺗﻤﺎ م اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ ...‬ ‫
- ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪم از ﺑﺲ ﺑﺎﺑﺖ ﺣﺎﻣﺪ ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﺟﻮاب ﭘﺲ دادم ...‬ ‫ﺳﺮم رو ﮔﺮم ﻧﻮك ﮐﻔﺶ ﻫﺎم ﮐﺮدم ﮐﺸﯿﺪﻣﺸﻮن ﺑﻪ ﺳﻨﮓ ﻓﺮش ﻗﺮﻣﺰ رﻧﮓ ﺣﯿﺎط ...‬ ‫دﺳﺘﺶ رو آروم ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ دراز ﮐﺮد و دﺳﺘﻢ رو ﺗﻮي دﺳﺘﺶ ﮔﺮﻓﺖ: ﺧﺎﻧﻮم ﺳﺮﻣﺎﯾﯽ ﻣﻦ ﺑﺮو ﺗﻮ ﯾﺦ ﮐﺮدي ...‬ ‫
- ﻣﯿﺘﺮﺳﻢ ﺣﺎﻣﯽ ...‬ ‫دﺳﺘﻢ رو ﻣﺤﮑﻢ ﺗﺮ ﺗﻮي دﺳﺘﺶ ﮔﺮﻓﺖ: ﻗﺮار ﺷﺪ اﯾﻦ ﻫﺎ رو ﺑﺴﭙﺎري ﺑﻪ ﻣﻦ و ﻧﮕﺮاﻧﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯽ ... ﺗﺮس رو ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ داﺷﺘﻪ‬ ‫ﺑﺎﺷﻢ ...‬ ‫ﺳﺮم رو ﺑﺎ ﺷﺪت ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم و ﭘﺮ ﺳﺌﻮال ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم ... ﮐﻤﯽ ﺳﺮش رو ﺧﻢ ﮐﺮد ﺗﺎ ﻣﻦ ﮔﺮﻣﺎي ﻧﻔﺲ ﻫﺎش رو روي ﮔﻮﻧﻪ ام‬ ‫اﺣﺴﺎس ﮐﻨﻢ و ﺧﻠﺴﻪ ﻫﻤﯿﺸﮕﯽ ﺗﻤﺎم وﺟﻮدم رو ﺑﮕﯿﺮه‬ ‫
- اﮔﻪ ﻋﺸﻘﻢ رو ﺑﻬﻢ ﻧﺪن ﭼﯽ؟‬ ‫ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﺸﯿﺪم ... ﺳﺮش رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮد و روﺑﻪ روي ﺻﻮرﺗﻢ ﺗﻮي ﭼﺸﻤﺎم ﺧﯿﺮه ﺷﺪ ...‬ ‫
- ﻓﺮار ﮐﻨﯿﻢ؟!‬ ‫ﺧﻨﺪﯾﺪ و ﺑﯿﻨﯿﺶ رو ﺑﻪ ﺑﯿﻨﯿﻢ زد: ﻧﻪ ﺧﺎﻧﻮم ﻣﻦ ﺑﺎ ﺣﺮﻣﺖ ﻣﯿﺎد ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻪ ﻣﻦ ﻓﺮار ﭼﯿﻪ‬ ‫
- ﺷﻮﺧﯽ ﮐﺮدم ...‬ ‫
- ﻣﯿﺪوﻧﻢ ﻋﺰﯾﺰم ... ﻣﯿﺪوﻧﻢ ...‬ ‫ﭼﺸﻤﺎش رو ﺑﺴﺖ و ﺑﺎز ﮐﺮد: اﻧﻘﺪر ﻣﯿﺎم و ﻣﯿﺮم ﺗﺎ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﮐﻮﺗﺎه ﺑﯿﺎن ...‬ ‫ﯾﮏ ﺟﻮرﻫﺎﯾﯽ ﺷﺒﯿﻪ ﻣﯿﺪان ﻧﺒﺮد ﺑﻮد ... ﻫﻤﻪ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮدﻧﺪ و ﻣﻦ از ﭘﺸﺘﻢ دوﻧﻪ ﻫﺎي درﺷﺖ ﻋﺮق ﻣﯿﺮﻓﺖ ... ﻣﻮﻫﺎم رو‬ ‫ﭘﺸﺘﻢ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮدم ... ﺷﻠﻮار ﭘﺎرﭼﻪ اي ﺳﻮرﻣﻪ اي رﻧﮕﯽ ﺗﻨﻢ ﺑﻮد ﺑﻮد و ﺑﻠﻮز ﺣﺮﯾﺮ ﺳﻔﯿﺪ ﺑﺎ ﺧﺎﻟﻬﺎي ﺳﻮرﻣﻪ اي ... ﯾﮑﻢ ﻟﺒﺎس ﺑﺮاي ﻣﻦ‬ ‫زﯾﺎدي ﻣﺠﻠﺴﯽ ﺑﻮد اﻣﺎ ﮔﻠﯽ ﻣﺠﺒﻮرم ﮐﺮده ﺑﻮد ...‬ ‫ﺳﯿﺎ ... ﺷﻮﻫﺮ ﺧﺎﻟﻪ ام ... ﺧﺎ ﻟﻪ ام و ﮔﻠﯽ ﮐﻨﺎر ﻫﻢ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ و ﻣﻦ ﻣﺠﺒﻮر ﺷﺪه ﺑﻮدم از ﺧﺎﻧﻮم ﺣﺴﯿﻨﯽ ﺻﻨﺪﻟﯽ ﺑﮕﯿﺮم ... ﻫﺮ ﭼﻪ‬ ‫ﻗﺪر ﺧﺎﻟﻪ اﺻﺮار ﮐﺮده ﺑﻮد ﻣﺮاﺳﻢ ﺧﻮﻧﻪ اوﻧﻬﺎ ﺑﺎﺷﻪ ﻣﻦ ﻗﺒﻮل ﻧﮑﺮدم ﺗﻨﻬﺎ ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﻗﺒﻮل ﮐﺮدم ﻇﺮوف ﮐﺮﯾﺴﺘﺎﻟﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ زور‬ ‫آورد ... ﻋﮑﺲ رﻫﺎ و ﻣﺎدرم و ﭘﺪرم روي ﻣﯿﺰ ﻋﺴﻠﯽ ﮐﻨﺎر ﮔﻠﺪاﻧﻬﺎ ﺑﻮد و ﻣﻦ روي ﺗﮏ ﺻﻨﺪﻟﯽ رو ﺑﻪ روي ﺣﺎﻣﯽ ﮐﻪ از ﻫﻤﯿﺸﻪ‬ ‫ﺷﯿﮏ ﺗﺮ ﺑﻮد ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدم ... ﺑﻪ اﺻﺮار ﻣﻦ ﺣﺎﻣﺪ ﻫﻢ اوﻣﺪه ﺑﻮد ﮐﺎري ﮐﻪ ﺗﺎ ﻟﺤﻈﻪ آﺧﺮ از ﻧﻈﺮ ﺧﻮدش اﮔﺮ ﻧﻤﯿﺸﺪ ﺑﻬﺘﺮ ﺑﻮد و ﻣﻦ‬ ‫اﺻﺮار داﺷﺘﻢ ﮐﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺮادر ﺣﺎﻣﯽ در ﮐﻨﺎرش ﺑﺎﺷﻪ ... ﻧﮕﺎه ﺣﺎﻣﺪ ﻏﺼﻪ دار ﺑﻮد و رﻧﮕﺶ ﭘﺮﯾﺪه و ﺗﻤﺎم ﺳﻌﯿﺶ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻧﻪ ﺑﻪ‬ ‫ﻋﮑﺲ ﻫﺎ ﻧﮕﺎه ﮐﻨﻪ ﻧﻪ ﺑﻪ ﻋﻤﻪ و ﺧﺎﻟﻪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺷﺪت ﺑﺎ ﮐﯿﻨﻪ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻣﯿﮑﺮدن ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﮐﺖ و داﻣﻦ آﺑﯽ ﻧﻔﺘﯿﺶ رو ﺑﺎﻻﺧﺮه ﭘﻮﺷﯿﺪه ﺑﻮد و ﻋﻤﻪ ﮐﻮﺗﺎه اوﻣﺪه ﺑﻮد و ﭼﺎدر رﻧﮕﯽ ﺳﺮش ﮐﺮده ﺑﻮد ﯾﮏ ﻫﻔﺘﻪ‬ ‫ﺑﺤﺚ و رﻓﺖ و آﻣﺪا و ﺳﺎﻃﺖ ﻫﺎي ﺣﺎﺟﯽ ﮐﺎر رو ﺑﻪ اﯾﻦ ﺟﺎ ﮐﺸﻮﻧﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ ﺣﺎﻻ ﺗﻮ ﻏﺮوب روز ﭘﻨﺠﺸﻨﺒﻪ ﻫﻤﮕﯽ ﺑﺮاي ﭼﯿﺰي‬ ‫ﺷﺒﯿﻪ ﺑﻪ ﺑﻠﻪ ﺑﺮون ﺗﻮ ﺳﻮﺋﯿﺖ ﻣﻦ ﺟﻤﻊ ﺷﺪه ﺑﻮدن ...‬ ‫ﺷﻮﻫﺮ ﺧﺎﻟﻪ ام ﺷﺎﯾﺪ ﺗﻨﻬﺎ ﮐﺴﯽ ﺑﻮد از ﺑﺰرﮔﺘﺮ ﻫﺎ ﮐﻪ ﮐﻤﯽ راﺿﯽ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯿﺮﺳﯿﺪ ...‬ ‫ﺑﺤﺚ ﻫﺎي ﻫﻤﯿﺸﮕﯽ ﺑﻮد و ﺳﮑﻮت ﺗﺮﺣﻢ ﺑﺮاﻧﮕﯿﺰ ﺣﺎﻣﺪ و ﭼﭗ ﭼﭗ ﻫﺎي ﺧﺎﻟﻪ و اﺷﮑﻬﺎي روان ﻋﻤﻪ و ﻋﺼﺒﯿﺖ ﻣﻦ ...‬ ‫ﮔﻠﯽ ﺑﺎ ﻧﮕﺎﻫﺶ آروﻣﻢ ﻣﯿﮑﺮد و ﺣﺎﻣﯽ ﺟﺪي و ﻣﺤﮑﻢ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و ﻧﮕﺎه ازش ﻣﯿﮕﺮﻓﺘﻢ ...‬ ‫ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم: ﻣﺎ ﺧﯿﻠﯽ دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺑﺎ ﭘﺪر ﺧﺪا ﺑﯿﺎﻣﺮزش ﺧﺪﻣﺘﺘﻮن ﺑﺮﺳﯿﻢ اﻣﺎ ﺧﻮب ﻗﺴﻤﺖ ﻧﺒﻮد ...‬ ‫اﻧﮕﺎر اﮔﺮ اﮐﺒﺮ ﺧﺎن ﺑﻮد اﻻن اﯾﻨﺠﺎ ﻣﯿﻨﺸﺴﺖ ...‬ ‫ﺧﺴﺮو ﺧﺎن: ﺧﺪا ﺟﻨﺎب اﻧﺘﻈﺎم رو ﺑﯿﺎﻣﺮزه ﻣﺜﻞ اﯾﻨﮑﻪ ﻗﺮاره ﺑﺎر دﯾﮕﻪ ﺑﺎ اﻧﺘﻈﺎم ﻫﺎ ﻓﺎﻣﯿﻞ ﺑﺸﯿﻢ ...‬ ‫اﯾﻦ آدم ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻣﻼﺣﻈﻪ ﻧﺪاﺷﺖ ... اﯾﻦ ﺣﺮف ﻣﺰﺧﺮﻓﺘﺮﯾﻦ ﻧﻈﺮ ﻣﯿﻮن اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﮐﯿﻨﻪ ﺑﻮد ...‬ ‫ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﺸﯿﺪم ﺗﺎ ﺑﺘﻮﻧﻢ ﺧﻮدم رو ﮐﻨﺘﺮل ﮐﻨﻢ ...‬ ‫ﺣﺎﻣﺪ ﻧﮕﺎﻫﺶ رو از زاﻧﻮﻫﺎي ﺧﻮدش ﻧﻤﯿﮕﺮﻓﺖ ...‬ ‫و دﻟﻢ ﺑﺮاي ﺣﺎﻣﯽ ﻣﯿﺴﻮﺧﺖ ﮐﻪ ﺷﺎﯾﺪ ﺗﻮ اﯾﻦ وﺿﻌﯿﺖ ﻫﻢ ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﺴﺖ رو ﺑﺮادر ﺑﺰرﮔﺘﺮش ﺣﺴﺎب ﮐﻨﻪ ...‬ ‫ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم: ﻫﻤﺮاز ﻓﺮﺷﺘﻪ اي ﮐﻪ ﻣﻦ دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاد دﺧﺘﺮم ﺑﺎﺷﻪ ...‬ ‫ﺧﺎﻟﻪ: ﻣﺎ اون ﯾﮑﯽ دﺧﺘﺮﻣﻮﻧﻢ داده ﺑﻮدﯾﻢ دﺧﺘﺮﺗﻮن ﺑﺸﻪ ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم اﻣﺎ اﻻن ﯾﻪ ﺗﯿﮑﻪ ﻗﺒﺮه ﮐﻪ ﺑﺮاي رﻓﺘﻦ ﺳﺮ ﺧﺎﮐﺶ ﺑﺎﯾﺪ از ﺷﻤﺎ‬ ‫اﺟﺎزه ﺑﮕﯿﺮﯾﻢ ...‬ ‫ﺳﯿﺎوش: ﻣﺎﻣﺎن ﺟﺎن! ...‬ ‫ﺑﻐﺾ ﮐﺮدم اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ ﻗﺮار ﺑﻮد ﺗﻤﻮم ﺑﺸﻪ ... اﯾﻦ ﺑﺤﺜﻬﺎ ﯾﻪ ﻫﻔﺘﻪ ﺑﻮد اﻋﺼﺎب ﻣﻦ رو ﻟﻪ ﮐﺮده ﺑﻮد و ﻗﺮار ﺑﻮد دﯾﮕﻪ ﺗﮑﺮار ﻧﺸﻦ ﺑﺎ‬ ‫ﺗﮑﺮارش ﭼﯽ رو ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻦ ﺑﻪ ﻣﻦ اﺛﺒﺎت ﮐﻨﻦ ... اﺣﺴﺎس ﻣﯽ ﮐﺮدم ﺗﻤﺎم ﺑﻨﺪ ﺑﻨﺪ وﺟﻮدم ﮐﺶ ﻣﯿﺎد ...‬ ‫ﺣﺎﻣﺪ: ﻣﻦ ... ﺷﺎﯾﺪ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﻣﯿﻮﻣﺪم ...‬ ‫ﻧﯿﻢ ﺧﯿﺰ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻪ ...‬ ‫ﻣﻦ: ﺣﺎﻣﺪ ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺑﺸﯿﻨﯿﺪ ...‬ ‫ﻫﻤﻪ ﻧﮕﺎه ﻫﺎ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﻦ ﺑﺮﮔﺸﺖ و واﻗﻌﺎ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﮐﺸﯿﺪم ﻋﺮق ﭘﯿﺸﻮﻧﯿﻢ رو ﻣﯿﺘﻮﻧﺴﺘﻢ اﺣﺴﺎس ﮐﻨﻢ و ﻧﻔﺴﻢ ﺣﺒﺲ ﺷﺪه ﺑﻮد.‬ ‫ﺧﺎﻟﻪ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺣﺎﻣﺪ اﻧﺪاﺧﺖ و ﺑﺎ دﺳﺘﻤﺎل ﮔﻮﺷﻪ ﭼﺸﻤﺶ رو ﭘﺎك ﮐﺮد: آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ﺷﻤﺎ ﮐﻪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﯿﺴﺘﯽ ﻣﻦ از ﮐﺠﺎ ﻣﯿﺴﻮزم ...‬ ‫ﺧﺴﺮو ﺧﺎن ﺑﺎ ﻫﻤﻮن ﻟﺤﻦ زﻧﻨﺪه ﻫﻤﯿﺸﻪ اش: ﺧﺎﻧﻮم ﮐﺎﻓﯿﻪ ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﺻﺪاش رو ﺻﺎف ﮐﺮد و ﺑﺎ اون اﺗﯿﮑﺖ و ﺻﻼﺑﺖ ﻫﻤﯿﺸﮕﯿﺶ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ رو ﺳﺮ ﺟﺎش ﻣﯿﻨﺸﻮﻧﺪ: ﻣﻦ ﺗﻤﺎم ﺳﻌﯿﻢ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺑﻮده‬ ‫ﮐﻪ ﺗﻮ اﯾﻦ ﻫﻔﺘﻪ ﻫﻤﺮاز اذﯾﺖ ﻧﺸﻪ ﺧﺎﻟﻪ ﺟﺎن ﺑﺎرﻫﺎ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ دﯾﺪار ﺷﻤﺎ اوﻣﺪﻧﻢ ﯾﺎ اﯾﻨﺠﺎ ﺧﺪﻣﺖ ﻋﻤﻪ ﺧﺎﻧﻮم و ﺣﺎج آﻗﺎ رﺳﯿﺪﻧﻢ ﺑﺮاي‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ اﻣﺮوز ﮐﻪ ﻣﯿﺮﺳﯿﻢ ﺧﺪﻣﺘﺘﻮن ﺑﺮاي ﻫﻤﺮاز ﯾﻪ ﺧﺎﻃﺮه ﺧﻮب ﺑﺎﺷﻪ ﺷﺎﯾﺪ ﺑﻬﺘﺮ ﺑﻮد اﮔﺮ ﺣﺮي ﻣﻮﻧﺪه ﻫﻤﻮن ﻣﻮﻗﻊ زده ﻣﯿﺸﺪ‬ ‫ﻣﻦ دوﺳﺖ ﻧﺪارم ﻫﻤﺮاز اﻻن ذره اي اذﯾﺖ ﺑﺸﻪ ...‬ ‫ﺑﺎ ﻧﮕﺮاﻧﯽ ﺑﻪ ﺳﯿﺎ ﮐﻪ ﻋﺼﺒﯽ ﭘﺎﻫﺎش رو ﺗﮑﻮن ﻣﯿﺪاد و ﮔﻠﯽ اﻧﺪاﺧﺘﻢ ... ﺟﻮ اﻧﻘﺪر ﺑﺪ ﺷﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﻦ ﻓﻘﻂ دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ‬ ‫ﺗﻤﻮم ﺑﺸﻪ ... ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم دﺳﺖ ﮐﺮد ﺗﻮي ﮐﯿﻔﺶ رو ﺟﻌﺒﻪ ﺣﻠﻘﻪ رو ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺣﺎﻣﯽ داده ﺑﻮدم ﺗﺎ ﺑﯿﺎره رو روي ﻣﯿﺰ ﮔﺬاﺷﺖ: ﻣﻦ‬ ‫ﺳﺮم از ﺷﺮم ﭘﺎﯾﯿﻦ ... ﭼﯿﺰي ﺑﺮاي ﮔﻔﺘﻦ ﻧﺪارم ... وﻗﺘﯽ ﺣﺎﻣﯽ ﮔﻔﺖ ﺑﺮاي ﺑﻠﻪ ﺑﺮون ﺑﯿﺎﯾﻢ ﻫﻢ روم ﻧﻤﯿﺸﺪ ﺗﻮي ﭼﺸﻤﺎﺗﻮن ﻧﮕﺎه ﮐﻨﻢ‬ ‫اﻣﺎ اﯾﻦ دﺧﺘﺮ ﻫﻢ آرزو داره ﻗﺮار ﻧﯿﺴﺖ ﺑﯿﻦ ﻣﺎﻫﺎ ﺑﻤﻮﻧﻪ ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﻧﮕﺎﻫﺶ رو ﺑﻪ ﻧﮕﺎﻫﻢ دوﺧﺖ و ﻋﺼﺒﯽ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد و ﻣﻦ ﻧﻤﯿﻔﻬﻤﯿﺪم ﭼﺮا ﻣﻦ رو ﺑﺎ اﯾﻦ ﻋﺼﺒﯿﺖ ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﻨﻪ ...‬ ‫ﮐﻨﺎرش اﯾﺴﺘﺎدم ﺗﺎ ﺣﻠﻘﻪ ام رو ﺗﻮي دﺳﺘﻢ ﮐﻨﻪ ... ﺑﺤﺚ ﻫﺎي ﺳﺮ ﻣﻬﺮﯾﻪ و ﺧﯿﻠﯽ ﭼﯿﺰﻫﺎي دﯾﮕﻪ رو ﻧﻪ ﮔﻮش ﮐﺮده ﺑﻮدم ﻧﻪ ﺑﺮام‬ ‫ﻣﻬﻢ ﺑﻮد‬ ‫دﺳﺘﻢ رو ﺑﯿﻦ دﺳﺘﺎش ﮔﺮﻓﺖ ... ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ داﺷﺖ ﺟﺪي ﻣﯿﺸﺪ دﯾﺸﺐ ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﺑﺎ ﻋﮑﺴﺸﻮن درد دل ﮐﺮده ﺑﻮدم اﺟﺎزه ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم و‬ ‫ﺣﺎﻻ ﺑﻪ ﻃﻮر رﺳﻤﯽ داﺷﺘﻢ ﻣﯿﺸﺪم زن ﺣﺎﻣﯽ ...‬ ‫اﻧﮕﺸﺘﺮ ﮐﻪ ﺗﻮي اﻧﮕﺸﺘﻢ ﻟﻐﺰﯾﺪ ﺻﺪاي ﻫﻠﻬﻠﻪ ﮔﻠﻨﺎر ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﺑﻘﯿﻪ ﻫﻢ دﺳﺖ زدن و ﻣﻦ ﻫﻨﻮز ﻣﯿﻠﺮزﯾﺪم و ﺣﺎﻣﺪ ﭼﺸﻤﺎش ﺧﯿﺲ‬ ‫ﺑﻮد ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﺑﻐﻠﻢ ﮐﺮد و اﺷﮏ رﯾﺨﺖ ... ﺧﺎﻟﻪ. ﻋﻤﻪ ﻫﻢ ... ﺳﯿﺎ ﺑﯽ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﻫﺮ ﮐﺴﯽ ﻣﺤﮑﻢ ﺑﻐﻠﻢ ﮐﺮد: ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺗﻮ اﺗﺎق ﻣﻦ ﺟﺎ‬ ‫داري ﻫﻤﺮاز ﻫﺮ وﻗﺖ ﻧﺨﻮاﺳﺘﯽ ﻫﻢ روي ﺳﺮم ﺟﺎ داري ...‬ ‫ﮔﻠﯽ ﻣﺤﮑﻢ ﺑﻮﺳﯿﺪﺗﻢ و ﻣﻦ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﺮدم ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﮐﻪ داﺷﺖ ﺟﺪي ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد ...‬ ‫ﺣﺎﻣﺪ ﺑﻬﻢ ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪ ... دﺳﺖ ﮐﺮد ﺗﻮي ﺟﯿﺒﺶ و دﺳﺘﺒﻨﺪ ﻇﺮﯾﻒ ﺑﯽ ﻧﻈﯿﺮي رو در آورد و ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد ... ﻣﻦ از اﯾﻦ ﻣﺮد ﮐﯿﻨﻪ‬ ‫داﺷﺘﻢ ... ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺎل ﭘﯿﺶ ... ﺗﻤﺎم اﯾﻦ ﻣﺪت ﺑﺎرﻫﺎي ﺑﺎر ﺗﻮي ذﻫﻨﻢ ﻧﻘﺸﻪ زﺟﺮ ﮐﺸﯿﺪﻧﺶ رو ﮐﺸﯿﺪه ﺑﻮدم اﻣﺎ اﻧﻘﺪر ﻧﮕﺎﻫﺶ و‬ ‫ﺧﻮدش ﺗﺮﺣﻢ ﺑﺮ اﻧﮕﯿﺰ ﺷﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ دﯾﮕﻪ ﺧﺒﺮي از اون ﺣﺎﻣﺪ ﭘﺮ از ﻏﺮور و ﺳﺮ ﺑﻪ ﻫﻮا ﻧﺒﺎﺷﻪ ...‬ ‫دﺳﺖ ﺑﻨﺪ رو ﺑﻪ دﺳﺘﻢ ﺑﺴﺖ: ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﺑﺎﺷﯽ ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ رو ﻫﻢ ﺑﻐﻞ ﮐﺮد ...‬ ‫ﮔﻠﻨﺎر ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ﺗﺎ از ﯾﺨﭽﺎل ﮐﯿﮏ رو ﺑﯿﺎره و ﻣﻦ ﻫﻨﻮز ﻫﻤﻪ ﺑﺪﻧﻢ ﻣﯿﻠﺮزﯾﺪ ... ﺟﻮاب ﻣﺤﮑﻢ ﺣﺎﻣﯽ ﻫﻤﻪ رو ﺳﺮ ﺟﺎﺷﻮن ﻧﺸﻮﻧﺪ اﻣﺎ ﻣﻦ‬ ‫ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﺣﺎﻟﻢ ﺑﺪ ﺑﻮد ... ﺧﻮدش رو ﺑﻬﻢ ﻧﺰدﯾﮏ ﺗﺮ ﮐﺮد: ﻫﻤﺮاز ...‬ ‫ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم و ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎش ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﭼﻪ ﻗﺪر دوﺳﺘﺶ داﺷﺘﻢ و اﯾﻦ ﻣﺪت ﭼﻪ ﻗﺪر ﻧﺸﻮن داده ﺑﻮد ﮐﻪ دوﺳﺘﻢ داره: ﺑﻪ‬ ‫زﻧﺪﮔﯿﻢ ﺧﻮش اوﻣﺪي ...‬ ‫دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﺳﺮم ﮐﺸﯿﺪ و ﭼﺸﻤﺎش ﻫﻨﻮز ﺧﯿﺲ ﺑﻮد ﺣﺎج آﻗﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺑﻪ ﻫﺮ دوﻣﻮن ﻣﯿﺰد و ﻣﻦ داﺷﺘﻢ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮدم ﯾﻌﻨﯽ ﻣﻦ و‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﻫﻢ ﺑﻪ اﯾﻦ روزﻫﺎ ﻣﯿﺮﺳﯿﺪﯾﻢ؟‬ ‫
- ﻋﻤﻪ ﺟﺎن ﺑﻮدﯾﺪ ﺣﺎﻻ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺑﻮدﻧﺘﻮن ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻪ ﻋﺎدت ﮐﺮده ﺑﻮدم ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﻋﻤﻪ ﻣﻮﻫﺎم رو ﻧﻮازﺷﯽ ﮐﺮد و ﺑﻮﺳﻪ اي ﺑﻪ ﭘﯿﺸﻮﻧﯿﻢ زد: ﺗﻮ ﻫﻢ دﯾﮕﻪ ﮐﻢ ﮐﻢ ﺧﻮﻧﻪ زﻧﺪﮔﯽ دار ﻣﯿﺸﯽ ...‬ ‫ﺣﺎج آﻗﺎ: اون ﻣﺮد ﻋﺎﺷﻘﯽ ﮐﻪ ﻣﺎ دﯾﺪﯾﻢ ﺣﺎﻻ ﮐﻪ زﻧﺶ ﻫﻢ ﺷﺪي ﻓﮑﺮ ﻧﮑﻨﻢ ﺑﺬاره اﯾﻨﺠﺎ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻤﻮﻧﯽ ...‬ ‫از ﺧﺠﺎﻟﺖ ﺳﺮم رو ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻢ و ﺣﺎج آﻗﺎ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﺮد و ﺳﺎك ﺑﻪ دﺳﺖ رﻓﺖ ﺗﻮ ﺣﯿﺎط ﺗﺎ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻋﻤﻪ ﺑﺸﻦ ...‬ ‫ﻋﻤﻪ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻬﻢ ﮐﺮد: ﭼﺸﻤﺎي ﺧﻮﺷﮕﻠﺖ ﺧﯿﺲ ﻧﺒﺎﺷﻪ ... ﺑﺮات ﻫﯿﭻ ﮐﺎري ﻧﮑﺮدم ﻋﻤﻪ ﺟﺎن ... ﺟﺰ اﯾﻨﮑﻪ ﺳﺮ ﻫﺮ ﻧﻤﺎزم دﻋﺎ ﮐﻨﻢ‬ ‫ﺧﺪا ﺟﻮاب ﺗﻤﺎم اﯾﻦ زﺟﺮﻫﺎت ... ﺻﺒﺮت و ﻧﺠﺎﺑﺘﺖ رو ﺑﻪ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﻧﺤﻮ ﺑﺪه ... ﺷﺐ ﻗﺒﻞ از ﻋﻘﺪﺗﻮن ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﯽ ﻗﺮار ﺑﻮدم ﺣﺎﺟﯽ‬ ‫ﮔﻔﺖ ﺷﺎﯾﺪ اﯾﻦ آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ﺟﻮاب ﻫﻤﻮن دﻋﺎ ﻫﺎم ﺑﺎﺷﻪ ... ﺗﻮﮐﻞ ﺑﻪ ﺧﺪا ﻋﻤﻪ ﺟﺎن ... ﺗﻮﮐﻞ ﺑﻪ ﺧﺪا اﻣﯿﺪوارم ﺗﻮ رو ﻫﺮ ﺑﺎر ﮐﻪ ﺑﻬﺖ‬ ‫زﻧﮓ ﻣﯿﺰﻧﻢ ﺷﺎد ﺑﺎﺷﯽ ... ﻣﺎ ﻣﯿﺮﯾﻢ و ﺑﺮاي ﻋﺮوﺳﯽ ﻣﻨﺘﻈﺮﯾﻢ ...‬ ‫
- ﻋﻤﻪ ﻋﺮوﺳﯽ ...‬ ‫
- ﺑﺬار ﺑﮕﯿﺮه ... درﺳﺘﻪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﯾﻦ ﮐﻪ از ﭼﻬﻞ ﭘﺪرش ﺧﯿﻠﯽ ﻧﮕﺬﺷﺘﻪ ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﯿﺪ ﻣﺮاﺳﻤﯽ ﺑﺮاي ﻋﻘﺪﺗﻮن داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﺪ اﻣﺎ ﺑﺬار‬ ‫ﻋﺮوﺳﯽ رو ﺑﮕﯿﺮه ﻫﺮ ﭼﻪ ﻗﺪر ﮐﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﺮاي داﺷﺘﻨﺖ ﺗﻼش ﮐﻨﻪ ﺑﺮاي روزﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺳﺨﺘﯽ ﻫﺎي زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯿﺮﺳﯿﺪ ﺗﻮﺷﻪ ﺟﻤﻊ‬ ‫ﮐﺮدﯾﺪ.‬ ‫ﺳﺮم رو روي زاﻧﻮش ﮔﺬاﺷﺘﻢ: ﻣﺮﺳﯽ ﻋﻤﻪ ...‬ ‫ﺻﺪاش ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﺑﻐﺾ داﺷﺖ: ﮐﺎش ﻣﺎدرت ﺑﻮد ﺧﻮدش اﯾﻨﻬﺎ رو ﺑﻬﺖ ﯾﺎد ﻣﯿﺪاد ﻣﻦ ﻓﻘﻂ اﯾﻨﻮ ﺑﮕﻢ ﮐﻪ ﻋﺎﺷﻘﺶ ﺑﺎش ﺻﺒﻮر ﺑﺎش‬ ‫و ﺳﺮت زﻧﺪﮔﯿﺖ ﺑﺎﺷﻪ ... ﺷﻐﻞ ﺗﻮ ﺣﺮف و ﺣﺪﯾﺚ زﯾﺎد داره و اﯾﻦ ﻣﺮد ﻗﺎﻧﻮﻧﻤﻨﺪ و ﺣﺴﺎﺳﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﺣﻮاﺳﺖ ﺑﺎﺷﻪ ﻋﻤﻪ ﺧﯿﻠﯽ ... از‬ ‫ﺣﻮاﺷﯽ ﮐﺎرت ﮐﻢ ﮐﻦ ... ﻫﺮ راﺑﻄﻪ اي ﭼﻪ ﺑﺎ ﻫﻤﮑﺎر ردت ﭼﻪ ﻫﻤﮑﺎر زﻧﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻮادت آﺳﯿﺐ ﻣﯿﺰﻧﻪ و رو ﺳﺮﯾﻊ ﻗﻄﻊ ﮐﻦ ...‬ ‫ﮐﻨﺎرش ﺑﺎش و آروﻣﺶ ﮐﻦ ... از ﺣﻖ ﺧﻮدت ﻧﮕﺬر اﻣﺎ ﻓﺪاﮐﺎري ﻫﻢ ﯾﺎدت ﻧﺮه ... ﺑﯽ اﺣﺘﺮاﻣﯽ ﻧﮑﻦ ... ﻧﺬار ﻫﻢ ﺑﻬﺖ ﺑﯽ اﺣﺘﺮاﻣﯽ‬ ‫ﺑﺸﻪ ...‬ ‫
- رﻓﺘﻦ؟‬ ‫
- اوﻫﻮم ...‬ ‫ﻣﯿﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺣﺘﯽ از ﭘﺸﺖ ﺗﻠﻔﻦ ﻫﻢ ﻟﺒﺨﻨﺪش رو ﺣﺲ ﮐﻨﻢ ... ﭘﺎﻫﺎم رو ﺗﻮي ﺷﮑﻤﻢ ﺟﻤﻊ ﮐﺮدم‬ ‫
- اوﻫﻮم درﺳﺖ ﻧﯿﺴﺖ ﺧﺎﻧﻮم ﻗﺸﻨﮕﻢ ...‬ ‫ﺑﻪ دﺳﺘﻢ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﺑﻪ ﺣﻠﻘﻪ ﻧﺎﻣﺰدي و ﺑﻌﺪ ﺣﻠﻘﻪ ﻋﻘﺪم ...‬ ‫
- اﻻن دﯾﮕﻪ ﺑﻬﺖ از ﺗﻪ دل ﻣﯿﮕﻢ ﺧﺎﻧﻮﻣﻢ ...‬ ‫
- ﺟﺎﺷﻮن ﺧﺎﻟﯽ ﺷﺪه ... ﻣﻦ ﺑﺎز اﯾﻦ ﺟﺎ ﺗﻨﻬﺎ ﺷﺪم ...‬ ‫
- ﻧﺸﻨﻮم ازت اﯾﻦ رو ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- ﻣﻨﻈﻮري ﻧﺪارم ﭼﺮا دﻟﺨﻮر ﻣﯿﺸﯽ ﻣﯿﺪوﻧﻢ ﺟﻠﺴﻪ داري و ﮐﺎراي ﻣﻬﻢ وﮔﺮﻧﻪ ﺑﻪ ﺟﺎي راﻧﻨﺪه ات ﺧﻮدت ﻋﻤﻪ اﯾﻨﺎ رو ﻣﯿﺒﺮدي ...‬ ‫اﻻﻧﻢ ﺑﺮاي ﺧﻮدم ﯾﻪ ﮐﺎري درﺳﺖ ﻣﯿﮑﻨﻢ ...‬ ‫ﺻﺪاي ﻣﻨﺸﯿﺶ ﮐﻪ اﻋﻼم ﻣﯿﮑﺮد ﺗﻮ اﺗﺎق ﮐﻨﻔﺮاﻧﺲ ﻣﻨﺘﻈﺮﺷﻦ را ﺷﻨﯿﺪم‬ ‫
- ﺑﺮو ﺑﻪ ﮐﺎرت ﺑﺮس ...‬ ‫
- ﮐﺠﺎ ﻣﯿﺨﻮاي ﺑﺮي؟‬ ‫
- ﻣﯿﺮم ﭘﯿﺶ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺗﺌﺎﺗﺮ ﺷﻬﺮ و ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ...‬ ‫
- ﺧﻮدت ﺗﻤﺮﯾﻦ ﻧﺪاري؟‬ ‫
- ﻧﻪ اﻣﺮوز ﻧﻪ ...‬ ‫
- ﻋﻠﯽ رو ﺑﻔﺮﺳﺘﻢ؟‬ ‫
- ﺣﺎﻣﯽ؟!‬ ‫
- ﺧﻮب ﻋﺰﯾﺰم ﭼﺮا ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﻣﯿﺸﯽ؟ ﯾﻪ ﻗﻮل ﺑﺪه ...‬ ‫
- ﺑﮕﻮ.‬ ‫
- ﺑﺎ آژاﻧﺲ ﺑﺮو ...‬ ‫
- اي ﺑﺎﺑﺎ ...‬ ‫ﺻﺪاي ﮐﺸﯿﺪه ﺷﺪن ﺻﻨﺪﻟﯽ اوﻣﺪ: ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯿﮑﻨﻢ ازت ... دوﺳﺖ ﻧﺪارم ﮐﻨﺎر ﺧﯿﺎﺑﻮن ﺑﺎﯾﺴﺘﯽ ﺑﺎﺷﻪ؟ ﺗﺎ ﺑﻌﺪ ﯾﻪ ﻓﮑﺮ دﯾﮕﻪ ﺑﮑﻨﯿﻢ ...‬ ‫
- ﻓﮑﺮ دﯾﮕﻪ اي ﻧﻤﯿﮑﻨﯿﻢ و ﻣﻦ ...‬ ‫ﺻﺪاي ﺑﺎز ﺷﺪن در و ﺻﺪاي ﺳﻼم ﻫﺎي ﺑﻠﻨﺪ از ﭘﺸﺖ ﺳﺮش اوﻣﺪ ﮐﻤﯽ ﺻﺪاش رو آورد ﭘﺎﯾﯿﻦ و ﻟﺤﻨﺶ ﺳﻔﺖ ﺗﺮ ﺷﺪ: ﺑﺎ آژاﻧﺲ‬ ‫ﻣﯿﺮي و ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﯿﻢ و ﺑﺤﺚ ﻣﯿﮑﻨﯿﻢ راﺟﻊ ﺑﻬﺶ ...‬ ‫ﺳﯿﻞ ﺗﺒﺮﯾﮑﺎت ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ روان ﺷﺪه ﺑﻮد ﺗﺎ ﺗﻮﻧﺴﺘﻪ ﺑﻮدم ﺧﻨﺪﯾﺪه ﺑﻮدم ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﭘﺎرك داﻧﺸﺠﻮي ﺗﺎرﯾﮏ ﺷﺪه اﻧﺪاﺧﺘﻢ و‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم و ﻧﻔﺲ ﮐﺸﯿﺪم ﺑﻮي ﻫﺮ ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﺑﺮاي ﻫﺮ ﮐﺴﯽ داﺷﺖ ... ﻫﺮ دﯾﺪي ﮐﻪ ﺑﻪ ﻫﺮ ﮐﺴﯽ ﻣﯿﺪاد ﺑﺮاي ﻣﻦ ﺧﻮد ﺧﻮد‬ ‫زﻧﺪﮔﯽ ﺑﻮد ...‬ ‫ﺳﺮم رو ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻢ و از ﺳﺎﻟﻦ ﺧﺎرج ﺷﺪﯾﻢ دﺳﺘﻪ ﺟﻤﻌﯽ. ﮐﯿﻮان ﻫﻨﻮز داﺷﺖ ﻣﺴﺨﺮه ﺑﺎزي در ﻣﯿﺎورد و ﻣﯿﺨﻨﺪﯾﺪ و ﺑﻬﻢ ﻣﯿﮕﻔﺖ‬ ‫ﺗﻮ دﯾﮕﻪ زن ﺷﻮﻫﺮ داري ﺑﺎ ﻣﺎ ﻧﮕﺮد و ﻣﻦ ﺑﺮاش دﻫﻨﻢ رو ﮐﺞ ﻣﯿﮑﺮدم ﮐﻪ ﺑﺎ دﯾﺪن ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺣﺎﻣﯽ ﺟﺎ ﺧﻮردم ... اﻧﺘﻈﺎر اﯾﻦ ﺟﺎ‬ ‫ﺑﻮدﻧﺶ رو ﻧﺪاﺷﺘﻢ ...‬ ‫در ﺳﻤﺖ راﻧﻨﺪه ﺑﺎز ﺷﺪ و ﻋﻠﯽ ازش ﭘﯿﺎده ﺷﺪ: ﺳﻼم ﻫﻤﺮاز ﺧﺎﻧﻮم ... آﻗﺎ ﻓﺮﻣﻮدﻧﺪ ﺑﯿﺎم دﻧﺒﺎﻟﺘﻮن ...‬ ‫و ﺑﻌﺪ از اون ﺑﺪﺗﺮ در ﻋﻘﺐ رو ﺑﺎز ﮐﺮد و ﻣﻨﺘﻈﺮم ﺷﺪ ...‬ ‫ﺳﺮم ﺳﻮت ﮐﺸﯿﺪ ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ ﺳﻮﺗﯽ ﮐﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﮐﺸﯿﺪن ... ﺗﻮ ﻧﮕﺎﻫﺸﻮن ﭼﯿﺰي ﻋﻮض ﺷﺪ ... دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... اﯾﻦ اﺧﺘﻼف‬ ‫ﻣﺰﺧﺮﻓﯽ ﮐﻪ اﻻن ﺑﺎ اوﻧﻬﺎ ﺑﻪ وﺟﻮد اوﻣﺪه ﺑﻮد رو دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﺗﺤﻠﯿﻞ ﻫﺎي ﺗﻮي ذﻫﻨﺸﻮن رو ﻫﻢ دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺑﻮدم ... ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻢ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﻣﯽ ﺑﻮدم ﻣﻦ ﻫﻢ ﻋﻀﻮي از ﻫﻤﯿﻦ ﻃﺒﻘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮدم ... از ﻫﻤﯿﻦ آدم ﻫﺎ ... زن ﻣﺮدي ﺷﺪه ﺑﻮدم‬ ‫ﮐﻪ ﺑﺪش ﻣﯿﻮﻣﺪ ﮐﻨﺎر ﺧﯿﺎﺑﻮن ﺑﺎﯾﺴﺘﻢ ... اﮔﺮ ﺧﻮدش ﻣﯿﻮﻣﺪ دﻧﺒﺎﻟﻢ ﺑﺎز ﺑﻬﺘﺮ از اﯾﻦ راﻧﻨﺪه و ﺧﺎﻧﻮم و آﻗﺎ ﺑﺎزي ﻫﺎ ﺑﻮد ...‬ ‫ﭘﻮﻓﯽ ﮐﺸﯿﺪم ... ﮔﻮﺷﯿﺶ رو ﻫﻢ ﺟﻮاب ﻧﻤﯿﺪاد ...‬ ‫
- ﺣﺎﻣﯽ ﺧﻮﻧﻪ اﺳﺖ؟‬ ‫
- ﺑﻠﻪ ...‬ ‫ﻗﺮار ﺑﻮد ﺷﺐ ﺧﻮﻧﺸﻮن ﺑﺎﺷﻢ ﻧﯿﻮﺷﺎ زﻧﮓ زده ﺑﻮد و ﺗﺎ در آوردن ﺟﯿﻐﻢ در ﻫﺮ ﺟﻤﻠﻪ ﺳﻪ ﺑﺎر ﺑﻬﻢ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد زن ﻋﻤﻮ ...‬ ‫ﺑﻪ ﭘﺸﺘﯽ ﺻﻨﺪﻟﯽ ﺗﮑﯿﻪ دادم ... و ﺑﯿﻦ ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ و ﺧﻨﺪه ﻣﻮﻧﺪه ﺑﻮدم ... ﺷﺮوع ﺷﺪ ﻫﻤﺮاز ﺧﺎﻧﻮم ...‬ ‫
- ﺗﻮ اﺻﻼ ﺣﻮاﺳﺖ ﻫﺴﺖ؟‬ ‫دادش ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﻣﻦ ﻫﻢ از ﺟﺎم ﺑﭙﺮم ...‬ ‫
- ﭼﯽ داري ﻣﯿﮕﯽ؟‬ ‫از ﮔﻮش اﯾﺴﺘﺎدن ﻣﺘﻨﻔﺮ ﺑﻮدم اﻣﺎ اﻧﮕﺎر ﮐﻪ اﻻن ﭼﺎره اي ﻧﺒﻮد ﺑﺎ آن ﭼﻨﺎن ﺗﻮپ ﭘﺮي ﺳﺮاﻏﺶ اوﻣﺪه ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺳﻼم و ﻋﻠﯿﮏ ﺑﺎ‬ ‫ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﻫﻢ ﺳﺮﺳﺮي ﺷﺪه ﺑﻮد ﺷﺎﻟﻢ ﻫﻨﻮز دور ﮔﺮدﻧﻢ ﺑﻮد و اﻧﺘﻈﺎر داﺷﺘﻢ ﺑﺮم ﺗﻮ اﺗﺎﻗﺶ و داد ﺑﺰﻧﻢ اﻣﺎ اﺻﻼ اﻧﺘﻈﺎر داد و ﺑﯿﺪاد‬ ‫ﺧﻮدش اوﻧﻢ ﺑﺎ اﯾﻦ ﺗﻦ ﺻﺪا ﺑﺎ ﺣﺎﻣﺪ رو ﻧﺪاﺷﺘﻢ ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ: ﺣﺎﻣﺪ اﯾﻦ ﻟﺒﺎس ﺗﻮ ﺗﻦ ﯾﻪ دﺧﺘﺮ ﺑﭽﻪ ﮐﺮدي ﺑﻌﺪ ﻋﮑﺲ ﮔﺮﻓﺘﯽ ﮔﺬاﺷﺘﯽ ﺗﻮ ﻓﯿﺲ ﺑﻮك ... ﺗﻮ آﺧﻪ ﻋﻘﻠﻢ داري؟‬ ‫
- ﻫﻤﭽﯿﻦ داري ﻣﯿﮕﯽ اﻧﮕﺎر ﭼﻪ ﻟﺒﺎﺳﯿﻪ ... ﯾﻪ ﭘﯿﺮاﻫﻦ ﺳﺎده اﺳﺖ ...‬ ‫
- ﺳﺎده؟ ﻧﻪ ﯾﻘﻪ داره ... ﻧﻪ داﻣﻦ داره ... ﻧﻪ آﺳﺘﯿﻦ داره ... ﻣﺎ اﯾﻦ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو اﯾﻨﺠﻮري ﺑﺎر ﻧﯿﺎوردﯾﻢ ... ﻣﺎ اﯾﻦ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو اﯾﻦ ﺟﻮر‬ ‫ﺑﺎر ﻧﯿﺎوردﯾﻢ ﮐﻪ ﻟﺤﻈﺎت ﺧﺼﻮﺻﯽ زﻧﺪﮔﯿﺸﻮن رو ﺑﺎ ﯾﻪ ﻋﺎﻟﻤﻪ آدم ﺗﻘﺴﯿﻢ ﮐﻨﻦ‬ ‫ﺣﺎﻣﺪ: اون دﺧﺘﺮه ﻣﻨﻪ ﺣﺎﻣﯽ ...‬ ‫دﯾﺪﻣﺶ ﮐﻪ از ﭘﺸﺖ ﻣﯿﺰ ﺑﯿﺮون اوﻣﺪ و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺣﺎﻣﺪ اوﻣﺪ ... ﮐﻤﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﭘﺸﺖ در ﻧﯿﻤﻪ ﺑﺎز ﻗﺎﯾﻢ ﺷﺪم ...‬ ‫
- ﺗﻮ ﺗﺎ ﻫﻤﯿﻦ ﺳﻪ ﻣﺎه ﭘﯿﺶ ﻧﺒﻮدي داري از ﭼﯽ ﺣﺮف ﻣﯿﺰﻧﯽ؟‬ ‫ﺻﺪاي ﺣﺎﻣﺪ ﻫﻢ ﺑﺎﻻ رﻓﺖ: آره ﻧﺒﻮدم ... ﻣﻨﻪ ﻟﻌﻨﺘﯽ اﺣﻤﻖ ﻧﺒﻮدم ... اﻣﺎ ﺣﺎﻻ ﻫﺴﺘﻢ و دﺧﺘﺮ ﻣﻦ ﺟﻮري زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯿﮑﻨﻪ ﮐﻪ ﻣﯿﺨﻮاد ...‬ ‫
- ﺣﺎﻣﺪ ... ﺣﺎﻣﺪ ﻧﺬار ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﻫﻨﻮزم ﻋﻘﻠﺖ ﻧﻤﯿﺮﺳﻪ ... ﺑﺮاي اﯾﻨﮑﻪ ﺧﻮدت رو ﺗﻮ زﻧﺪﮔﯿﺸﻮن ﺟﺎ ﺑﻨﺪازي ... ﻧﺒﺎﯾﺪ اﯾﻦ ﻃﻮر ﺑﺬاري از‬ ‫ﺧﻂ ﺧﺎرج ﺑﺸﻦ ...‬ ‫
- ﻣﺮد ﺣﺴﺎﺑﯽ ﺣﻮاﺳﺖ ﻫﺴﺖ ﭼﯽ داري ﻣﯽ ﮔﯽ؟ ﭼﻪ از ﺧﻂ ﺧﺎرج ﺷﺪﻧﯽ ... ﯾﻪ ﻟﺒﺎس ﭘﻮﺷﯿﺪه ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﮐﻤﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ داد زد: و آراﯾﺶ ﮐﺮده و ﻋﮑﺴﺶ رو ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺗﻮي ﯾﻪ ﺻﻔﺤﻪ اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ...‬ ‫... ﺑﺎورم ﻧﻤﯿﺸﺪ ﺣﺎﻣﺪ اﻧﻘﺪر ﺑﯽ ﻣﻼﺣﻈﻪ ﺑﺎﺷﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﮔﻮش ﻧﯿﻮﺷﺎ رو ﻣﯿﭙﯿﭽﻮﻧﺪم ...‬ ‫
- اون ﺑﭽﻪ ﺗﺤﺖ ﻓﺸﺎره ﺣﺎﻣﯽ ... دوﺳﺖ ﻧﺪاره ﭘﯿﺎﻧﻮ ﺑﺰﻧﻪ اﻣﺎ ﻣﺠﺒﻮرش ﻣﯿﮑﻨﯽ ... ﻟﺒﺎﺳﺎش رو دوﺳﺖ ﻧﺪاره ...‬ ‫
- وﻗﺘﯽ اوﻣﺪي ﮔﻔﺘﯽ ﺑﭽﻪ ﻫﺎم ﺑﭽﻪ ﻫﺎم ﺑﻬﺖ ﭼﯽ ﮔﻔﺘﻢ؟ ﺑﺎ ﺗﻮ ام ... ﭼﯽ ﮔﻔﺘﻢ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫... ﺑﺎورم ﻧﻤﯿﺸﺪ ﺣﺎﻣﯽ ﺑﺘﻮﻧﻪ اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻫﻢ داد ﺑﺰﻧﻪ ...‬ ‫
- ﮔﻔﺘﯽ ﺣﻖ ﻧﺪارم ﺗﻮ ﺗﺮﺑﯿﺘﺸﻮن دﺧﺎﻟﺖ ﮐﻨﻢ ﺗﺎ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ دﭼﺎر دوﮔﺎﻧﮕﯽ ﻧﺸﻦ ... ﮔﻔﺘﯽ ﻣﺜﻞ ﯾﻪ دوﺳﺖ ﺑﺎﺷﻢ ﺑﺎﻫﺎﺷﻮن ...‬ ‫
- ﭘﺲ ﯾﺎدﺗﻪ؟ ﭘﺲ اﯾﻦ ادا ﻫﺎ ﭼﯿﻪ؟‬ ‫
- ﺗﻮ اﻻن ازدواج ﮐﺮدي ﺑﺮو اﯾﻦ ﮔﯿﺮ ﻫﺎي اﻟﮑﯿﺖ رو ﺑﻪ زﻧﺖ ﺑﺪه ...‬ ‫
- زن ﻣﻦ ﻧﯿﺎزي ﺑﻪ ﮔﯿﺮ دادن ﻧﺪاره ﺣﺎﻣﺪ ... ﺣﻮاﺳﺖ ﺑﻪ ﺣﺮف زدﻧﺖ ﺑﺎﺷﻪ ...‬ ‫
- ﺧﺐ ﺣﺎﻻ ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﻧﺸﻮ ... ﻣﻨﻈﻮرم اون ﻧﺒﻮد ... ﻣﻦ دارم ﻣﯿﮕﻢ ﺣﻮاﺳﺖ ﺑﻪ زﻧﺪﮔﯿﺖ ﺑﺎﺷﻪ از دوران ﻧﺎﻣﺰدﯾﺖ ﻟﺬت ﺑﺒﺮ ... ﻣﺮد‬ ‫ﺣﺴﺎﺑﯽ ﮐﻢ ﮐﻢ ﺧﻮدت ﺑﺎﯾﺪ ﺑﭽﻪ دار ﺑﺸﯽ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﺑﭽﻪ دار ﻫﻢ ﮐﻪ ﺑﺸﻢ اﯾﻦ دوﺗﺎ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ي ﺑﺰرﮔﺘﺮ ﻣﻨﻦ ﻣﯿﻔﻬﻤﯽ؟ ﺗﻤﺎم اﯾﻦ دوران ﺑﺮام ﻓﺮﻗﯽ ﺑﺎ ﺑﭽﻪ ﻫﺎي ﺧﻮدم ﻧﺪاﺷﺘﻦ ...‬ ‫
- ﺣﺎﻣﯽ ...‬ ‫
- ﺣﺎﻣﯽ ﭼﯽ ﺣﺎﻣﺪ ... اﯾﻨﺎ رو ﻣﻦ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺑﻬﺖ ﺑﮕﻢ ... ﻣﺎ ﺧﺎﻧﻮاده ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪه اي ﻫﺴﺘﯿﻢ ... آﺳﯿﺐ ﭘﺬﯾﺮﯾﻢ ... ﻧﻘﻄﻪ ﺿﻌﻔﺎﻣﻮن‬ ‫زﻧﻤﻮن و ﺑﭽﻪ ﻫﺎﻣﻮﻧﻦ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻣﺎ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺗﻮ ﭼﺸﻢ ﺑﺎﺷﻦ ... زن ﻫﺎﻣﻮن ﻫﻢ ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر ... اﯾﻨﺎ رو ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻔﻬﻤﯽ ... زورش ﻣﯿﮑﻨﻢ ﭘﯿﺎﻧﻮ‬ ‫ﺑﺰﻧﻪ ... ﮐﻢ ﮐﻢ ﺳﺮاغ ﮐﻮﺷﺎ ﻫﻢ ﻣﯿﺎم ﺑﺮاي اﯾﻨﮑﻪ اﻻن ﻋﻘﻠﺶ ﻧﻤﯿﺮﺳﻪ اﻣﺎ ﭘﺲ ﻓﺮدا ﺑﺎﯾﺪ ﯾﻪ ﺳﺮﮔﺮﻣﯽ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ... ﻧﺒﺎﯾﺪ وﻗﺖ‬ ‫اﺿﺎﻓﻪ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ﺗﺎ ﺑﺮه ﺳﺮاغ ﮐﺎرﻫﺎ ﯾﺎ ﺣﺮﻓﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻧﺒﺎﯾﺪ ...‬ ‫
- ﺗﻮ ﻣﯿﺨﻮاي ﻣﻦ رو از زﻧﺪﮔﯿﺸﻮن ﺑﻨﺪازي ﺑﯿﺮون ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﺣﺎﻻ ﮐﻤﯽ آروم ﺗﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد: ﺣﺎﻣﺪ ﺑﭽﻪ ﻧﺸﻮ ... اﯾﻦ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو ﻫﻢ ﻫﻮاﯾﯽ ﻧﮑﻦ ... اون ﻋﮑﺲ ﻟﻌﻨﺘﯽ رو ﻫﻢ ﺑﺮدار ...‬ ‫
- ﺣﻖ ﻧﺪاري ﺑﺮي دﻋﻮاش ﮐﻨﯽ ...‬ ‫
- اوﻧﺠﺎش رو ﺗﻮ ﮐﺎرﯾﺖ ﻧﺒﺎﺷﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺗﻨﺒﯿﻪ ﺷﻪ ﺗﺎ ﺑﺮاي ﻣﻦ رژ ﻗﺮﻣﺰ ﻧﺰﻧﻪ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﻧﻤﺮدم ﮐﻪ ...‬ ‫... اﻧﻘﺪر از ﺑﺤﺚ ﺑﯿﻨﺸﻮن ﺟﺎ ﺧﻮرده ﺑﻮدم ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم اﮔﺮ اﯾﻦ ﺟﺎ ﻣﺘﻮﻗﻔﺶ ﻧﮑﻨﻢ ﮐﺎر ﺑﺎﻻ ﻣﯿﮕﯿﺮه ... ﺗﻘﻪ اي ﺑﻪ در زدم از وارد‬ ‫ﺷﺪم ... ﻫﺮ دوﺷﻮن ﻋﺼﺒﯽ ﺑﻮدن ... ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﺑﺮﮔﺸﺘﻦ ...‬ ‫ﺣﺎﻣﺪ ﻟﺒﺨﻨﺪ زورﮐﯽ رو ﻟﺒﺶ اوﻣﺪ: ﺧﻮش اوﻣﺪي ... ﻣﻦ ﭘﺲ ... ﻣﯿﺮم ﭘﺎﯾﯿﻦ ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺑﻮد: ﺳﻼم ﻋﺰﯾﺰه دﻟﻢ ...‬ ‫ﺣﺎﻣﺪ در رو ﺑﺴﺖ ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﭘﺸﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ رو ﺑﻪ ﭘﻨﺠﺮه اﯾﺴﺘﺎد ... دﺳﺖ راﺳﺘﺶ رو روي ﺷﯿﺸﻪ ﮔﺬاﺷﺖ و ﺳﺮش رو ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺪش ﺗﮑﯿﻪ داد ...‬ ‫
- ﺻﺪاﺗﻮن رو اﻧﺪاﺧﺘﯿﺪ رو ﺳﺮﺗﻮن ...‬ ‫
- دﯾﺪﻣﺖ ﭘﺸﺖ در ...‬ ‫... واﻗﻌﺎ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﮐﺸﯿﺪم: ﭼﯿﺰه ... ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ اﻣﺎ ...‬ ‫
- ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ ﺧﻮدم ﻫﻢ ﺑﺮات ﻣﻄﻤﺌﻨﺎ ﺗﻌﺮﯾﻒ ﻣﯿﮑﺮدم ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﻧﺸﺴﺘﻢ روي ﻣﺒﻞ: ﺣﺎﻣﯽ ﯾﮑﻢ ﻫﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺣﺎﻣﺪ ﺣﻖ ﺑﺪي ...‬ ‫ﺣﺮف ﺑﺪي زدم؟ ﻧﻪ ... ﭘﺲ ﭼﺮا اﯾﻦ ﺟﻮري ﺗﺮﺳﻨﺎك ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ؟!‬ ‫
- ﺣﻖ؟!‬ ‫دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﻣﻮﻫﺎي ﺧﻮدم ﮐﺸﯿﺪم ... آﺧﺮﯾﻦ ﺑﺎري ﮐﻪ اﯾﻨﻘﺪر ﻋﺼﺒﯽ دﯾﺪه ﺑﻮدﻣﺶ ﺳﺮ اﺳﺒﺎب ﮐﺸﯿﻢ ﺑﻮد ...‬ ‫ﻧﻔﺴﻢ رو ﺑﯿﺮون دادم: ﺑﺎﺷﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ اﻻن دوﺳﺖ ﻧﺪاري ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﯿﻢ ﺑﻤﻮﻧﻪ ﺑﺮاي ﺑﻌﺪ ...‬ ‫ﺳﺮﺟﺎم ﻧﯿﻢ ﺧﯿﺰ ﺷﺪم ... ﺑﺒﺎ ﯾﻪ ﻗﺪم ﺑﻠﻨﺪ رو ﺑﻪ روم اﯾﺴﺘﺎد: ﻫﻤﺮاز ﺑﺸﯿﻦ ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯿﮑﻨﻢ ...‬ ‫ﭘﺎﻧﭽﻮم رو از ﺗﻨﻢ در آوردم و اﻧﺪاﺧﺘﻢ روي دﺳﺘﻪ ﻣﺒﻞ و ﯾﻘﻪ ﯾﻪ وري ﻟﺒﺎﺳﻢ رو ﮐﻤﯽ ﺟﻤﻊ و ﺟﻮر ﮐﺮدم ...‬ ‫ﻧﺸﺴﺘﻢ روي ﻣﺒﻞ ... ﻧﺸﺴﺖ رو ﺑﻪ روم ...‬ ‫
- دﯾﻮوﻧﻪ ﺷﺪم اون ﻋﮑﺲ رو دﯾﺪم ...‬ ‫
- ﺑﺎ ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯿﮑﻨﻢ ...‬ ‫
- ﻧﻪ! ﺑﺎﯾﺪ ﺗﻨﺒﯿﻪ ﺑﺸﻪ ...‬ ‫اﺧﻢ ﮐﺮدم: ﯾﻌﻨﯽ ﭼﯽ؟ اﯾﻦ ﯾﻪ دﺧﺘﺮ ﺑﭽﻪ اﺳﺖ ... ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻪ ﺑﺪوﻧﻪ ﭼﻪ ﺣﺴﯽ داره ﻣﻦ ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ اﮔﺮ ﺑﺎﻫﺎش ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻢ دﯾﮕﻪ ﺗﮑﺮار‬ ‫ﻧﻤﯿﺸﻪ ... ﺣﺎﻣﯽ اﯾﻦ دﺧﺘﺮ داره ﺑﺰرگ ﻣﯿﺸﻪ 8 ﺳﺎل دﯾﮕﻪ ﮐﻪ ﺑﺸﻪ 81 ﺳﺎﻟﺶ ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﻫﺎش ﻫﻢ ﻣﺘﻔﺎوت ﻣﯿﺸﻪ ... ﻣﺸﮑﻞ اﯾﻨﺠﺎ‬ ‫ﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻠﻪ ﺣﺎﻣﺪ ﻧﺒﺎﯾﺪ اﯾﻦ ﻋﮑﺲ رو ﭘﺨﺶ ﻣﯿﮑﺮد ...‬ ‫
- اﺻﻼ ﻋﻘﻞ ﻧﺪاره ... ﻧﻤﯽ ﺧﻮاد ﺑﺰرگ ﺑﺸﻪ ...‬ ‫ﺳﺮم رو ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻢ و دﺳﺘﻢ رو ﺷﻘﯿﻘﻪ ام ﮔﺬاﺷﺘﻢ: ﻫﻤﺶ ﻣﯿﺨﻮاي ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ رو ﮐﻨﺘﺮل ﮐﻨﯽ ... ﯾﮑﻢ ﺑﻪ ﺧﻮدت ﻓﺮﺻﺖ ﺑﺪه ...‬ ‫ﮐﻤﯽ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﺧﻢ ﺷﺪ اﺧﻤﺎش ﮐﻤﯽ رﻓﺖ ﺗﻮي ﻫﻢ: ﭼﯿﺰي داره اذﯾﺘﺖ ﻣﯿﮑﻨﻪ ﻧﻤﯿﺨﻮاي ﺑﻬﻢ ﺑﮕﯽ؟‬ ‫
- اﻻن وﻗﺘﺶ ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫
- اﺗﻔﺎﻗﺎ ﻫﻤﯿﻦ اﻻن وﻗﺘﺸﻪ ... ﻣﯿﺨﻮام ﺑﺸﻨﻮم ...‬ ‫
- ﭼﺮا ﻋﻠﯽ رو ﻓﺮﺳﺘﺎدي دﻧﺒﺎﻟﻢ؟‬ ‫اﺧﻤﺎش ﺑﯿﺸﺘﺮ رﻓﺖ ﺗﻮ ﻫﻢ: ﯾﻌﻨﯽ ﭼﯽ؟ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﯽ اﯾﻦ ﺳﺎﻋﺖ ﺧﻮدت ﺑﯿﺎي؟‬ ‫
- ق ...‬ ‫ﭘﺮﯾﺪ وﺳﻂ ﺣﺮﻓﻢ: ﺑﮕﯽ ﻗﺒﻼ ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮري ﺑﻮده واﻗﻌﺎ ﮐﻼﻫﻤﻮن ﻣﯿﺮه ﺗﻮ ﻫﻢ ... زﻧﻤﯽ ...‬ ‫ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺷﺪم: آره زﻧﺘﻢ ... اوﻧﺎ ﻫﻢ ﺑﺮادرزاده ﻫﺎﺗﻦ ... ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﺣﻖ ﻧﻈﺮ دادن ﻧﺪاره ﮐﻪ ...‬ ‫ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد: اﯾﻦ ﭼﻪ ﻃﺮزه ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮدﻧﻪ؟‬ ‫
- ﺷﻐﻞ ﻟﻌﻨﺘﯽ ﻣﻦ اﯾﻦ ﺟﻮرﯾﻪ ... ﻣﻦ ﺑﯿﻦ اون ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮ ﺑﺨﻮرم ... ﻣﺘﻮﺟﻬﯽ؟ اوﻧﺎ ﮐﻪ ﻫﺮ ﺷﺐ ﻣﯿﺸﯿﻨﯿﻦ ﺣﺴﺎب دو دو ﺗﺎ‬ ‫ﭼﺎرﺗﺎﺷﻮن رو ﻣﯿﮑﻨﻦ ﻣﻦ رو ﻧﻤﯿﭙﺬﯾﺮن ﺑﯿﻨﺸﻮن ﮐﻪ ﯾﻪ راﻧﻨﺪه ﺑﺎ ﻣﺎﺷﯿﻦ آﺧﺮﯾﻦ ﺳﯿﺴﺘﻢ ﺑﯿﺎد دﻧﺒﺎﻟﻢ ...‬ ‫از ﺟﺎش ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ... ﭘﻮزﺧﻨﺪي روي ﻟﺒﺶ اوﻣﺪ ﺑﻪ ﺧﻮدش اﺷﺎره ﮐﺮد: ﻣﺴﺨﺮه اﺳﺖ ﺗﻮ از ﻣﻦ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﯿﮑﺸﯽ؟‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫واﻗﻌﺎ اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﺧﺎرج از ﺗﺤﻤﻠﻢ ﺑﻮد: ﺑﻬﺖ ﮔﻔﺘﻢ اﻻن وﻗﺖ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮدن ﻧﯿﺴﺖ ... اﺻﺮار ﮐﺮدي ... داري ﻣﯿﺰﻧﯽ ﺗﻮ ﺟﺎده ﺧﺎﮐﯽ ...‬ ‫ﮐﻼﻓﻪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺳﯿﮕﺎرش رﻓﺖ و روﺷﻨﺶ ﮐﺮد ﭘﮏ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﺑﻬﺶ زد: ﺟﺎده ﺧﺎﮐﯽ؟‬ ‫
- آره ﺟﺎده ﺧﺎﮐﯽ ... اﮔﺮ ﺧﻮدت ﻣﯿﻮﻣﺪي دﻧﺒﺎﻟﻢ ﺑﺎ اون ﻣﺎﺷﯿﻦ ... ﺑﺎﺷﻪ ﻣﺴﺌﻠﻪ اي ﻧﺪاﺷﺖ ... اﻣﺎ راﻧﻨﺪه و اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ ... ﺗﻮ ﻣﻮد ﻣﻦ‬ ‫ﻧﯿﺴﺖ ﺣﺎﻣﯽ ... ﺗﻮ ﺑﺎ دﺧﺘﺮي ازدواج ﮐﺮدي ﮐﻪ ﺗﺎ ﻫﻤﯿﻦ ﻫﻔﺘﻪ ﭘﯿﺶ ﺳﻮار اﺗﻮﺑﻮس ﻣﯿﺸﺪه ... ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻫﻢ ﺑﺎور ﮐﻦ ﺗﻮ آرزوﻫﺎم‬ ‫راﻧﻨﺪه و اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ ﻧﺒﻮده ...‬ ‫
- ﺗﻮ ﻫﻢ ﺑﺎ ﻣﺮدي ازدواج ﮐﺮدي ﮐﻪ زﻧﺪﮔﯿﺶ اﯾﻨﻪ ... ﺗﻮ زن ﻣﻦ ﻟﻌﻨﺘﯽ ﺷﺪي ﮐﻪ ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﻢ ﺗﺤﻤﻞ ﮐﻨﻢ زﻧﻢ ﺳﻮار اﺗﻮﺑﻮس ﺷﻪ ...‬ ‫ﭼﺮا اﻧﻘﺪر ﻋﺼﺒﯽ ﺑﻮدﯾﻢ رو ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ اﺻﻼ ﭼﺮا ﺑﻪ اﯾﻨﺠﺎ ﮐﺎرﻣﻮن ﮐﺸﯿﺪ رو ﻫﻢ ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ... ﮐﻼﻓﻪ از ﺟﺎم ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم: ﺑﺬار ﯾﮑﻢ آروم‬ ‫ﺷﯽ ... ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯿﮑﻨﯿﻢ ...‬ ‫
- ﮐﺠﺎ؟!‬ ‫
- دارم ﻣﯿﺮم ﭘﯿﺶ ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ... ﺗﻨﻬﺎ ﻣﻮﻧﺪن ... ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎ ﻧﯿﻮﺷﺎ ﻫﻢ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﻢ ...‬ ‫ﭘﺎﻧﭽﻮم رو از روي ﻣﺒﻞ ﭼﻨﮓ زدم و ﺑﺮداﺷﺘﻢ‬ ‫
- ﻫﻤﺮاز ...‬ ‫در رو ﺑﺎز ﮐﺮدم: ﻓﻌﻼ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎﺷﯿﻢ ﺑﻬﺘﺮه ... ﺷﺎﯾﺪ ﯾﺎدﻣﻮن ﺑﯿﺎد ﺑﺎ ﮐﯽ ازدواج ﮐﺮدﯾﻢ ...‬ ‫ﺑﻐﻀﻢ رو ﻣﺤﮑﻢ ﻗﻮرت دادم و در رو ﺑﺴﺘﻢ ... ﺑﻪ دﯾﻮار ﺗﺎرﯾﮏ راﻫﺮو ﺗﮑﯿﻪ دادم ... ﻧﻔﺲ ﺣﺒﺲ ﺷﺪم رو ﺑﯿﺮون دادم ... ﻧﺒﺎﯾﺪ اﺷﮏ‬ ‫ﻣﯿﺮﯾﺨﺘﻢ ﺟﻠﻮي ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﺑﺪ ﺑﻮد ... ﯾﮑﻢ ﭘﻠﮑﻬﺎم رو ﺑﻪ ﻫﻢ ﻓﺸﺮدم و ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﺼﻨﻮﻋﯿﻢ رو روي ﺻﻮرﺗﻢ ﮐﺎﺷﺘﻢ و از ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﭘﺎﯾﯿﻦ‬ ‫رﻓﺘﻢ ...‬ ‫ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد روي ﻣﺒﻞ ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﺗﻮ آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ ﺑﻮدم ﺗﮏ ﭘﻠﻪ رو رد ﮐﺮدم رو ﻣﺒﻞ ﮐﻨﺎرﯾﺶ ﮐﻨﺎر ﭘﯿﺎﻧﻮ ﻧﺸﺴﺘﻢ ﻫﻤﻮن ﭘﯿﺎﻧﻮﯾﯽ ﮐﻪ‬ ‫ﺑﺎ ﻫﺮ ﻧﺘﺶ اون ﺷﺐ ﻋﺎﺷﻖ ﺷﺪه ﺑﻮدم ﯾﺎ ﺷﺎﯾﺪ ﻋﺎﺷﻖ ﺗﺮ ﺷﺪه ﺑﻮدم ... ﻧﻔﺴﻢ رو ﺑﯿﺮون دادم و ﺑﻪ ﺗﺠﻤﻠﻬﺎي اﻃﺮاﻓﻢ ﻧﮕﺎﻫﯽ اﻧﺪاﺧﺘﻢ‬ ‫...‬ ‫ﺣﺎﻣﺪ ﮐﻼﻓﻪ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد: ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﻦ ﺑﺎ ﺗﻮ ﻫﻢ ﺑﺪ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮد ...‬ ‫
- ﻧﻪ ...‬ ‫ﭘﻮزﺧﻨﺪي زد و ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﻣﺒﻞ ﺗﮑﯿﻪ داد: دﺧﺘﺮ زﯾﺎدي ﺻﺒﻮري ... زﯾﺎدي ﻣﯿﺨﻮاي ﻫﻤﻪ رو ﺧﻮﺷﺤﺎل ﮐﻨﯽ ...‬ ‫اﺷﮏ ﻣﺰاﺣﻢ رو ﻋﻘﺐ روﻧﺪم: ﻓﻌﻼ ﮐﻪ رﻓﺘﻢ رو اﻋﺼﺎﺑﺶ ...‬ ‫
- دوﺳﺘﺖ داره ...‬ ‫
- ﻣﯿﺪوﻧﻢ ...‬ ‫
- ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯿﮑﺮدم اون دﮐﺘﺮ ﺑﺪ ﺧﻠﻖ و ﺑﺎ اﺗﯿﮑﺖ ﻋﺎﺷﻖ ﺑﺸﻪ اوﻧﻢ اﯾﻦ ﻃﻮري ...‬ ‫ﭼﯿﺰي ﺑﺮاي ﮔﻔﺘﻦ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... ﻣﻦ ﺷﮑﯽ ﺑﻪ ﻋﻼﻗﻪ اش ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... ﺑﻪ ﻋﻼﻗﻪ ﺧﻮدم ﻫﻢ ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر ...‬ ‫
- ﺑﻬﺖ ﺑﺮ ﻧﺨﻮره ﺣﺎﻣﺪ ... ﺣﺎﻣﯽ ﻋﺎدت ﻧﺪاره ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو ﺑﺎ ﮐﺴﯽ ﺗﻘﺴﯿﻢ ﮐﻨﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻫﻢ ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر ﺑﺮ ﺧﻮرد ﻣﯿﮑﻨﻪ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- ﺳﺎﻟﻬﺎﺳﺖ ﺳﻬﻢ ﺗﻮ از ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻫﻤﯿﻦ ﺑﻮده ﻧﻪ؟ ﻓﺨﺮي ﺑﺮام ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﺮده ﮔﺎﻫﯽ ﺑﺎﺑﺎ ﺑﺎﻫﺎت ﭼﻪ ﻃﻮر ﺑﺮﺧﻮرد ﻣﯿﮑﺮده ...‬ ‫
- ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺧﺪا اﯾﺸﻮن رو ﺑﯿﺎﻣﺮزه ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي آروﻣﯽ زد: اﻻن ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ زن داداﺷﻢ اﻓﺘﺨﺎر ﮐﻨﻢ ...‬ ‫ﺧﻨﺪه اي ﮐﺮدم: ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﮐﻪ ﭘﺪرم رو در آوردن ﻫﯽ ﻣﯿﮕﻦ زن ﻋﻤﻮ ... ﻣﻨﻢ ﺷﺎﮐﯽ ﻣﯿﺸﻢ ...‬ ‫ﺧﻨﺪﯾﺪ: زن ﻋﻤﻮﯾﯽ دﯾﮕﻪ ... ﻓﻘﻂ ﯾﮑﻢ ﮐﻮﭼﻮﻟﻮﯾﯽ ... ﻣﻦ روزي ﮐﻪ ﻫﻤﯿﻦ زن ﻋﻤﻮ ﺧﺎﻧﻮم ﻣﻮﻫﺎش دوﮔﻮﺷﯽ ﺑﻮد رو ﯾﺎدﻣﻪ ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم: ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎ ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﯿﻢ ... ﻣﯿﺪوﻧﯽ ﮐﻪ ﮐﺎرﺗﻮن اﺻﻼ درﺳﺖ ﻧﺒﻮد؟ ﻣﯿﺪوﻧﯽ ﮐﻪ ﺣﺎﻣﯽ در اﺳﺎس ﻣﺤﻘﻪ ﻧﻪ؟‬ ‫ﺣﺎﻣﺪ ﻧﯿﺶ ﺧﻨﺪي زد: ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻢ اﯾﻦ ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﻫﻤﻪ ﻣﻦ رو ﻣﯿﺴﻮزوﻧﻪ ... ﻫﻤﺮاز ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﯾﻪ ﺟﻮري ﺗﻮ زﻧﺪﮔﯽ ﺑﭽﻪ ﻫﺎم ﺑﺎﺷﻢ ...‬ ‫
- اﯾﻦ راﻫﺶ ﻧﯿﺴﺖ ... ﺑﺎ اﯾﻦ ﮐﺎرت ﻓﻘﻂ آﯾﻨﺪه اﺷﻮن رو از ﺑﯿﻦ ﻣﯿﺒﺮي ... اوﻧﺎ ﻣﻄﻤﺌﻨﺎ ﮐﻢ ﮐﻢ ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﻫﺎﺷﻮن ﺑﺰرﮔﺘﺮ از ﯾﻪ‬ ‫ﭘﯿﺮاﻫﻦ و ﯾﻪ رژ ﻟﺐ ﻫﻢ ﻣﯿﺸﻪ ... اون وﻗﺖ ﭼﯽ؟‬ ‫
- ﻣﻦ ﻣﺸﮑﻠﯽ ﺑﺎ اﯾﻦ دﺧﺘﺮم ﻟﺒﺎس اون ﺳﺒﮑﯽ ﺣﺘﯽ ﺗﻮ ﺑﯿﺴﺖ ﺳﺎﻟﮕﯽ ﺑﭙﻮﺷﻪ ﻫﻢ ﻧﺪارم ...‬ ‫
- ﮔﺎﻫﯽ ﺷﮏ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺑﺮادر ﺑﺎﺷﯿﺪ ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زد و ﮐﻤﯽ ﺳﺮﺟﺎش ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﺧﻢ ﺷﺪ: آخ آخ ﺗﻮ رو ﻫﻢ اذﯾﺖ ﻣﯿﮑﻨﻪ ... ﻫﺮﭼﻨﺪ ﺑﻪ ﻗﻮل ﺧﻮدش ...‬ ‫ﯾﮑﻢ ﺻﺪاش رو ﮐﻠﻔﺖ ﮐﺮد و دﻗﯿﻖ ﺑﺎ ﻟﺤﻦ ﺣﺎﻣﯽ ﮔﻔﺖ: زن ﻣﻦ ﻧﯿﺎزي ﺑﻪ ﮐﻨﺘﺮل ﻧﺪاره ...‬ ‫ﺑﺎ ﺷﻮﺧﯽ اﺧﻢ ﮐﺮدم: ﺣﻮاﺳﺘﻮن ﺑﺎﺷﻪ ﻫﺎ ... ﺷﻮﻫﺮ ﻋﺰﯾﺰه ﻣﻨﻪ ﻫﺎ ...‬ ‫
- ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻢ ﯾﮑﻢ ﺳﺮﺣﺎل ﺗﺮ ﺷﺪي و اﺷﮏ رﻓﺖ ...‬ ‫
- اﺷﮏ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ...‬ ‫ﻫﻤﻮن ﻣﻮﻗﻊ ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﺑﺎ ﯾﻪ ﺳﯿﻨﯽ و ﭘﺸﺖ ﺳﺮش ﻫﻢ ﻓﺨﺮي ﺧﺎﻧﻮم ﺑﺎ ﺷﯿﺮﯾﻨﯽ ...‬ ‫
- ﻣﯿﺒﯿﻨﻢ ﮐﻪ ﻋﺮوس و ﺑﺮادر ﺷﻮﻫﺮ ﺧﻠﻮت ﮐﺮدﯾﺪ ...‬ ‫از اﯾﻨﮑﻪ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﻮد و ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﯿﺰد ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺷﺪم ﺗﻤﺎم ﺳﻌﯿﻢ رو ﮐﺮدم ﺗﺎ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺣﺎل ﺧﺮاﺑﻢ ﻧﺸﻪ ...‬ ‫ﭼﺸﻤﺎم رو ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﺧﺸﮏ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻧﻤﯽ اوﻣﺪ ... ﻋﺼﺒﯽ ﺑﻮد و ﻋﺼﺒﯽ ﺑﻮدم ...‬ ‫ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم: ﻓﺨﺮي ﺧﺎﻧﻮم ﺣﺎﻣﯽ و ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو ﺻﺪا ﮐﻨﻦ ﺑﺒﯿﻦ ﮐﯽ ﺷﺎم ﻣﯿﺨﻮرن اﯾﻦ ﻋﺮوﺳﮏ ﻣﻦ از ﺳﺮ ﮐﺎر اوﻣﺪه ﮔﺮﺳﻨﻪ اﺳﺖ‬ ‫...‬ ‫ﻫﯿﭽﯽ از ﮔﻠﻮم ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻧﻤﯿﺮﻓﺖ ﺑﻪ ﺷﺪت ﮐﻢ ﺣﺮف ﺑﻮد و ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻧﻤﯿﮑﺮد و ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻫﻢ زﯾﺮ ﮔﻮﺷﯽ اذﯾﺘﻢ ﻣﯿﮑﺮدن و ﻣﻦ ﻫﻢ‬ ‫ﺳﻌﯽ ﻣﯿﮑﺮدم ﭘﺮ ﺑﻪ ﭘﺮﺷﻮن ﺑﺪم ﺗﺎ ﺑﺨﻨﺪن ... اﻣﺎ ﻫﻤﻪ ذﻫﻨﻢ و ﺣﺴﻢ و ﻗﻠﺒﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﺮد ﻣﺘﻔﮑﺮي ﮐﻪ اون ور ﻣﯿﺰ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد‬ ‫ﭘﺮواز ﻣﯿﮑﺮد ...‬ ‫ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم اﻧﻘﺪر از اﯾﻨﮑﻪ ﺑﻪ ﻗﻮل ﺧﻮدش ﭘﺴﺮﻫﺎش ﻧﻮه اش و ﻋﺮوﺳﺶ دورش ﺑﻮدن ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﻮد ﮐﻪ ﺷﺎﯾﺪ ﺗﻮﺟﻬﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ‬ ‫ﻣﻀﻄﺮب و ﺣﺎﻣﯽ ﺑﺪون ﻧﮕﺎه ﻧﺪاﺷﺖ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﭘﺎﻧﭽﻮم رو ﻣﺤﮑﻢ دورم ﭘﯿﭽﯿﺪم ... ﻧﻔﺴﻢ ﺑﺎ ﺑﺨﺎر ﺑﯿﺮون ﻣﯿﻮﻣﺪ ... ﺷﺐ اﯾﻦ ﺑﺎغ ﺟﺬاب و ﮐﻤﯽ ﺧﻮف ﺑﺮاﻧﮕﯿﺰ ﺑﻮد ... آروم آروم ﺑﻪ‬ ‫ﺳﻤﺖ ﺗﻪ ﺑﺎغ رﻓﺘﻢ ... ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ رو ﺗﺎب دو ﻧﻔﺮه اوﻧﺠﺎ ﻧﺸﺴﺘﻪ ... اﺳﺘﺮس داﺷﺘﻢ ... اﯾﻦ ﻋﺼﺒﯿﺖ ﺑﯿﻨﻤﻮن رو دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... و‬ ‫اﻧﻘﺪر ﺧﻮدش رو دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ ﮐﻪ ﻧﯿﻤﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺗﺤﻤﻞ ﮐﻨﻢ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻧﮑﻨﻪ ﯾﺎ اﯾﻨﮑﻪ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﺑﺸﻘﺎﺑﺶ دﺳﺖ ﻧﺨﻮرده ﺑﻤﻮﻧﻪ ... ﯾﺎ اون رﮔﻪ‬ ‫ﻫﺎي ﻗﺮﻣﺰ ﺗﻮي ﭼﺸﻤﺶ ﭘﯿﺪا ﺑﺸﻪ ...‬ ‫روي ﺗﺎب ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﺎ ﮐﺎﭘﺸﻦ و ﺷﻠﻮار ﻣﺸﮑﯽ ... ﺑﺎ ﺷﻨﯿﺪن ﺻﺪاي ﭘﺎم ﺳﺮش رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮد و ﺳﯿﮕﺎرش رو ﺗﻮ زﯾﺮ ﺳﯿﮕﺎري زﯾﺮ‬ ‫ﭘﺎش ﺧﺎﻣﻮش ﮐﺮد: ﺳﺮدت ﻣﯿﺸﻪ ...‬ ‫
- اﻣﺮوز ﺧﯿﻠﯽ ﮐﺸﯿﺪي ...‬ ‫اﯾﺴﺘﺎدم ﺟﻠﻮش ... ﺣﺮف ﻧﻤﯿﺰدم و ﺣﺮف ﻧﻤﯿﺰد ... ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻣﯿﮑﺮدم و ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد ...‬ ‫
- ﺣﺎﻣﺪ ﺧﯿﻠﯽ ﻧﺎراﺣﺖ ... و ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺸﻪ ﮔﻔﺖ ﭘﺸﯿﻤﻮﻧﻪ ... ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎﻫﺎش ...‬ ‫ﺳﺮش رو ﺑﻪ ﺳﻤﺖ آﺳﻤﻮن ﻧﯿﻤﻪ اﺑﺮي ﮔﺮﻓﺖ: راﺟﻊ ﺑﻪ ﺧﻮدﻣﻮن ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﯿﻢ ...‬ ‫ﭘﺎﻧﭽﻮم رو ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﻪ ﺧﻮدم ﭼﺴﺒﻮﻧﺪم ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﻣﯿﺪوﻧﻢ ﺑﺎ ﮐﯽ ازدواج ﮐﺮدم ... ﻫﻤﺮاز ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﻫﻢ ﻣﯿﺪوﻧﻢ ...‬ ‫
- ﭘﺲ ...‬ ‫
- ﻣﺎ ﻣﺠﺒﻮر ﻧﯿﺴﺘﯿﻢ ﺑﺨﻮاﯾﻢ اﯾﻦ ﻫﻤﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﻫﻢ رو ﺗﻐﯿﯿﺮ ﺑﺪﯾﻢ ... ﻣﻦ ﻧﯿﺎز ﺑﻪ ﺣﻤﺎﯾﺖ ﻫﺎي ﺗﻮ دارم ... اﮔﺮ ﺑﻬﺖ ﻧﯿﺎز ﻧﺪاﺷﺘﻢ اﺻﻼ‬ ‫ﭼﺮا ﺗﻮ زﻧﺪﮔﯿﺘﻢ ...‬ ‫اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﺑﺎ اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ ام ﻧﮕﺎﻫﺶ زﻣﯿﻦ ﺗﺎ آﺳﻤﻮن ﺗﻐﯿﯿﺮ ﮐﺮد ...‬ ‫
- ﺧﺸﮏ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻧﮑﻦ ﺣﺎﻣﯽ ... ﻧﺎدﯾﺪه ﻧﮕﯿﺮ ﻣﻨﻮ ... دﻟﻢ ﻣﯿﺸﮑﻨﻪ ... ﻣﻦ ...‬ ‫دﺳﺘﺶ رو ﺑﻪ ﻃﺮﻓﻢ دراز ﮐﺮد و ﮐﺸﯿﺪﺗﻢ ﺳﻤﺖ ﺧﻮدش: ﺑﯿﺎ اﯾﻦ ﺟﺎ ... ﺑﺬار ﺣﺴﺖ ﮐﻨﻢ ﺣﺘﯽ وﻗﺘﯽ ﻣﯿﺨﻮاي از ﺧﻮدم ﭘﯿﺶ ﺧﻮدم‬ ‫ﺷﮑﺎﯾﺖ ﮐﻨﯽ ...‬ ‫ﻧﺸﺴﺘﻢ روي رون ﭘﺎي ﺳﻤﺖ ﭼﭙﺶ ... ﭘﺎﻫﺎم رو آروم از زﯾﺮ رون اون ﯾﮑﯽ ﭘﺎش رد ﮐﺮدم و دﺳﺘﻬﺎم رو ﮐﺎﻣﻞ دور ﮔﺮدﻧﺶ ﺣﻠﻘﻪ‬ ‫ﮐﺮدم ... ﺑﯿﻨﯿﻢ رو ﮔﺬاﺷﺘﻢ روي رگ ﮔﺮدﻧﺶ: آﺧﯿﺶ ... ﺧﻮدم رو ﺗﻮ ﺟﺎم ﺣﺴﺎﺑﯽ ﺟﺎ ﮐﺮدم ...‬ ‫ﺧﻨﺪﯾﺪ و روي ﻣﻮﻫﺎم رو ﺑﻮﺳﯿﺪ: ﻗﺮﺑﻮن اﯾﻦ ﻟﺒﺨﻨﺪت ﺑﺮم ﮐﻪ از وﻗﺘﯽ اوﻣﺪي درﯾﻎ ﻣﯿﮑﻨﯽ ...‬ ‫ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺣﻀﻮرش رو ﻧﻔﺲ ﮐﺸﯿﺪم ... ﻧﺒﻀﺶ رو ﺣﺲ ﮐﺮدم ... ﺻﺪاي ﻗﻠﺐ ﺑﯽ ﻗﺮارش رو ﻫﻢ‬ ‫دﺳﺘﺶ رو ﻣﺤﮑﻢ ﺗﺮ دورم ﺣﻠﻘﻪ ﮐﺮد: ﺣﺎﻻ ﺷﮑﺎﯾﺖ ﮐﻦ ازم ...‬ ‫ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺧﻮدم رو ﺗﻮ ﺑﻐﻠﺶ ﻓﺸﺮدم: ﻣﺎ ﻣﯿﺘﻮﻧﯿﻢ ﻣﮕﻪ ﻧﻪ؟‬ ‫
- ﺗﻮ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﺎﺷﯽ ﻫﯿﭻ ﮐﺎري ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻧﺘﻮﻧﻢ ...‬ ‫
- ﻧﮕﺮاﻧﻤﯽ ﻫﻤﯿﺸﻪ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- ﻣﯿﺸﻪ ﻧﮕﺮان ﻣﻬﻢ ﺗﺮﯾﻦ داﺷﺘﻪ زﻧﺪﮔﯿﻢ ﻧﺒﺎﺷﻢ؟ ﮔﺮون ﻗﯿﻤﺖ ﺗﺮﯾﻦ ﺟﻮاﻫﺮ دﻧﯿﺎ ...‬ ‫
- ﻣﻨﻢ ﻧﮕﺮاﻧﺘﻢ ... اﻣﺎ‬ ‫
- اﻣﺎ ﭼﯽ؟‬ ‫
- ﻣﺤﺪودت ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻢ ...‬ ‫
- ﺑﯽ اﻧﺼﺎف ﻧﺒﺎش ﻣﻦ ﻣﺤﺪودت ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻢ اﻧﻘﺪر ﺑﻬﺖ اﻃﻤﯿﻨﺎن دارم ﮐﻪ وﻗﺘﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪم ﮐﺎرت رو ﻋﻮض ﮐﺮدي ﺑﻪ روت ﻧﯿﺎرم ...‬ ‫
- از ﮐﺠﺎ ﻓﻬﻤﯿﺪي؟‬ ‫
- ﻓﮑﺮ ﮐﻦ ﻧﺪوﻧﻢ ﺧﺎﻧﻮﻣﻢ ﭼﻪ ﻣﯿﮑﻨﻪ ... ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﺮﯾﻀﯽ ﻧﺮﯾﻤﺎن ﮐﺎر و ﺗﻌﻄﯿﻞ ﮐﺮده و ﻣﺜﻞ اﯾﻨﮑﻪ رﻓﺘﻪ ﺟﻨﻮب ...‬ ‫ﺗﻤﺎم ﺳﻌﯿﻢ رو ﮐﺮدم ﺗﺎ ﻋﮑﺲ اﻟﻌﻤﻠﯽ ﻧﺸﻮن ﻧﺪم ...‬ ‫
- ﺗﻮ از ﻣﻦ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﯿﮑﺸﯽ ...‬ ‫ﻋﺼﺒﯽ ﺷﺪم ... ﺧﻮاﺳﺘﻢ از ﺑﻐﻠﺶ ﺑﯿﺎم ﺑﯿﺮون ﮐﻪ ﻧﺬاﺷﺖ: ﺣﺘﯽ ﻓﮑﺮﺷﻢ ﻧﮑﻦ ﺑﺬارم از ﺑﻐﻠﻢ ﺑﯿﺎي ﺑﯿﺮون ...‬ ‫
- ﭘﺲ اﯾﻦ ﻣﺰﺧﺮﻓﺎت رو ﻧﮕﻮ ... آﺧﻪ ﻣﮕﻪ ﻣﯿﺸﻪ ﻣﻦ از ﻋﺸﻘﻢ ... اوﻧﻢ ﻋﺸﻘﯽ ﮐﻪ اﻧﻘﺪر ﻋﺰﯾﺰه ﺧﺠﺎﻟﺖ ﺑﮑﺸﻢ ﺗﻮ از ﻣﻦ ﺧﺠﺎﻟﺖ‬ ‫ﻧﮑﺸﯽ ﻣﻦ ﻧﻤﯽ ﮐﺸﻢ ...‬ ‫
- ﻣﻦ؟ دﯾﻮوﻧﻪ ﺷﺪي ﻣﻦ ﮐﻪ از ﻫﻤﻮن ﻟﺤﻈﻪ اي ﮐﻪ ﮔﻮﺷﻪ ﭼﺸﻤﯽ ازت دﯾﺪم دﻧﯿﺎ رو ﺟﺎر زدم از ﺑﻮدﻧﺖ ﺗﻮ زﻧﺪﮔﯿﻢ ...‬ ‫
- ﺣﺮﻓﻢ رو ﺑﺪ ﺑﺮداﺷﺖ ﻧﮑﻦ ... ﻣﻦ ﻣﯿﮕﻢ ﮐﺎر ﻣﻦ ﺷﻐﻞ ﻣﻦ آدم ﻫﺎي اﻃﺮاف ﻣﻦ ﺟﻮر دﯾﮕﻪ اي ﻫﺴﺘﻦ ... ﺧﻮدت ﺑﯿﺎي دﻧﺒﺎﻟﻢ ﻣﻦ‬ ‫از ﺧﺪام ﻫﻢ ﻫﺴﺖ ...‬ ‫
- ﻣﯽ دوﻧﯽ ﻋﺴﻠﻢ ﮐﻪ ﮔﺎﻫﯽ ﻧﻤﯿﺸﻪ ...‬ ‫
- ﻣﯿﺪوﻧﻢ ﺗﻮﻗﻌﯽ ﻧﺪارم اون ﺷﺒﻬﺎ ﺑﺎ آژاﻧﺲ ﻣﯿﺎم ...‬ ‫
- اﮔﻪ ﻧﺒﺎﺷﻪ ... اﮔﻪ آدم ﺑﯽ ﺧﻮدي ﺑﺎﺷﻪ ... ﯾﻪ ﻓﮑﺮ دﯾﮕﻪ اي ﻣﯿﮑﻨﻢ ...‬ ‫ﺳﺮم رو ﮐﻤﯽ ﺑﺎﻻ ﺑﺮدم و ﺑﻪ اون ﭼﺸﻤﺎﯾﯽ ﮐﻪ اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﻋﺎﺷﻘﺶ ﺑﻮدم ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم: ﭼﻪ ﻓﮑﺮي؟‬ ‫
- ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻣﯽ ﺧﺮﯾﻢ ﺑﺮات ... روزاﯾﯽ ﮐﻪ ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﻢ ﺑﯿﺎم دﻧﺒﺎﻟﺖ ﺑﺎ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺑﺮو ...‬ ‫... اﯾﻦ ﻓﮑﺮ ﺑﺪي ﻧﺒﻮد ... اﯾﻦ ﮐﺎر ﺧﻮﺑﯽ ﺑﻮد: ﺑﺎﺷﻪ ...‬ ‫
- ﭘﺲ ﻓﺮدا ﻣﯿﺮﯾﻢ ﯾﮑﯽ اﻧﺘﺨﺎب ﮐﻦ ...‬ ‫
- آﺧﻪ ...‬ ‫
- اﮔﻪ ﺑﮕﯽ ﺧﻮدم ﻣﯿﺨﺮم و اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ ﻣﻦ ﻣﯿﺪوﻧﻢ و ﺗﻮ ...‬ ‫ﺑﺎ ﻣﺸﺖ آروم زدم ﺑﻪ ﺳﯿﻨﻪ اش: ﺧﺐ ﺑﺎﺑﺎ ﺑﺪ اﺧﻼق ... ﻓﻘﻂ ...‬ ‫
- ﭼﯽ ﺑﺎز ﺷﺮط و ﺷﺮوط داري ﻓﺴﻘﻠﻪ ...‬ ‫
- ﮔﺮون ﺗﺮ از 602 ﻧﺒﺎﺷﻪ ...‬ ‫
- ﭼﯽ؟‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- ﺷﻨﯿﺪي ﺑﻬﺖ ﭼﯽ ﮔﻔﺘﻢ ... اﺻﻼ ﻓﮑﺮ ﮐﻦ ﺷﺒﯽ ﻧﺼﻔﻪ ﺷﺒﯽ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﮔﺮون ﺧﻄﺮﻧﺎﮐﻪ ...‬ ‫ﺷﺮوع ﮐﺮدم ﺑﻪ ﺳﺨﻨﺮاﻧﯽ ... ﺗﻮ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﯾﻪ ﻋﺎﻟﻤﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ و ﺷﯿﻄﻨﺖ اوﻣﺪ از ﺳﺨﻨﺮاﻧﯽ ﻏﺮاي ﻣﻦ ... ﭼﺎره اي ﻧﺒﻮد ﺑﺎﯾﺪ ﺣﺪ وﺳﻂ رو‬ ‫ﻣﯿﮕﺮﻓﺘﻢ ... ﻣﻦ ﮐﻪ ﺣﺴﺎﺳﯿﺖ ﻫﺎي اﯾﻦ ﻣﺮد رو ﻣﯿﺸﻨﺎﺧﺘﻢ ﺣﺎﻻ ﮐﻪ ﺗﺎ اﯾﻦ ﺣﺪ ﻫﻢ ﮐﻮﺗﺎه اوﻣﺪه ﺑﻮد ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﯾﻪ ﺟﻮراﯾﯽ وﺳﻂ‬ ‫رو ﻣﯿﮕﺮﻓﺘﻢ ...‬ ‫ﺳﺮش رو ﺑﯿﻦ ﻣﻮﻫﺎم ﮐﺮد و ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﺸﯿﺪ: ﻫﻤﻪ ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ ﻫﺎم و ﺧﺴﺘﮕﯽ ﻫﺎم رو وﺟﻮدت از ﺑﯿﻦ ﻣﯿﺒﺮه ... ﺑﻮدﻧﺖ ...‬ ‫ﺧﻢ ﺷﺪ ... ﺳﺮم رو آروم ﺑﺎ ﻻ آوردم ... ﺗﻮ اﯾﻦ ﺷﺐ زﻣﺴﺘﻮﻧﯽ ﺳﺮد ... ﺗﻮ اون ﺑﺎغ ﺷﺎﯾﺪ زﯾﺒﺎ ﺗﺮﯾﻦ و آرام ﺗﺮﯾﻦ ﺣﺲ دﻧﯿﺎ رو ﺑﻪ‬ ‫ﻟﺒﻬﺎم ﻣﻨﺘﻘﻞ ﮐﺮد ...‬ ‫ﺑﻌﺪ از دﻗﺎﯾﻘﯽ ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺮﯾﻊ ﮔﺬﺷﺖ و ﺷﺎﯾﺪ ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻨﺪ ... ﮐﻤﯽ ﺧﻮدش رو ﻋﻘﺐ ﮐﺸﯿﺪ و ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد: ﺑﻮﺳﯿﺪﻧﺖ ... ﻫﻤﺶ ﺑﺮاي‬ ‫ﻣﻦ ﻧﻌﻤﺖ ...‬ ‫ﺳﺮم رو ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺗﻮي ﮔﺮدﻧﺶ ﻗﺎﯾﻢ ﮐﺮدم: دوﺳﺘﺖ دارم ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺗﻤﺎم اﯾﻦ اﺧﺘﻼف ﻧﻈﺮﻫﺎ ﺑﻮدم ... ﻫﺴﺘﻢ ... ﺧﻮدت ﻫﻢ ﻣﯿﺪوﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﺎرﻫﺎ راﺟﻊ ﺑﻬﺶ ﺑﺎﻫﻢ ﺑﺤﺚ ﮐﺮدﯾﻢ ... اﻣﺎ دﻟﻢ ﺑﻪ‬ ‫ﻫﻤﯿﻦ ﻋﺸﻘﻤﻮن ﺧﻮش ... ﺑﻪ اﯾﻦ ﮐﻪ ... اﮔﺮ ﺑﻠﺪ ﻧﯿﺴﺘﻢ ﻣﺜﻞ راﻣﯿﻦ ﮐﻪ اون ﺷﺐ ﺟﻠﻮي ﺗﺌﺎﺗﺮ ﺷﻬﺮ اون ﻃﻮر ﺷﻌﺮ ﮔﻮﻧﻪ ﺑﺎﻫﺎت ﺣﺮف‬ ‫ﺑﺰﻧﻢ ... اﻣﺎ ﯾﻪ ﭼﯿﺰي رو ﻣﯿﺪوﻧﻢ ... اﯾﻨﮑﻪ ﺗﻮ رو ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﺟﻮﻧﻢ دوﺳﺖ دارم ...‬ ‫ﭼﺸﻤﺎم ﺣﺴﺎﺑﯽ ﺳﻨﮕﯿﻦ ﺷﺪه ﺑﻮد ... ﺑﺎ ﺻﺪاﯾﯽ ﮐﻪ ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ﺣﺎﻻ ﭼﺮا اﻧﻘﺪر ﮐﺶ دار ﺷﺪه ﺑﻮد: ﺳﻨﮕﯿﻦ ﻧﯿﺴﺘﻢ؟‬ ‫ﻟﺤﻨﺶ ﺧﻨﺪه اي داﺷﺖ: ﻧﻪ ... ﺑﺎش ﺗﻮ ﺑﻐﻠﻢ ...‬ ‫ﺻﺪاش دور ﺗﺮ ﻣﯿﺸﺪ و ﺿﺮﺑﺎن ﻗﻠﺒﺶ ﭘﺮ آراﻣﺶ ﺗﺮ ﻋﯿﻦ ﯾﻪ ﻻﻻﯾﯽ ﺟﺎم ﻣﺜﻞ ﯾﻪ ﻗﺎﯾﻖ ﺑﻮد ﺗﻮي ﯾﻪ درﯾﺎي آروم ...‬ ‫ﺑﻮﺳﻪ ﮐﻮﭼﮑﺶ روي ﺳﺮم رو ﺣﺲ ﮐﺮدم ﻣﺤﮑﻢ ﺗﺮ ﺑﻐﻠﻢ ﮐﺮد: ﮐﻮﭼﻮﻟﻮي دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﯽ و ﺳﺮﻣﺎﯾﯽ ﻣﻦ ...‬ ‫ﮔﻮﺷﻪ ﻧﺎﺧﻨﻢ رو ﺑﻪ دﻧﺪون ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم ... ﺗﻮ ﺧﻮاب ﺑﯿﻨﻬﺎﯾﺖ آروم ﺑﻮد ... ﮐﻤﯽ ﺑﻪ اﻃﺮاﻓﻢ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﺑﻪ اﺗﺎق ﺳﺎده و‬ ‫ﺷﯿﮑﺶ ... ﺗﻮ ﺗﺨﺖ دوﻧﻔﺮه اش ... ﺻﺒﺢ ﮐﻪ ﭼﺸﻤﺎم رو ﺑﺎز ﮐﺮده ﺑﻮدم و ﺧﻮدم رو دﯾﺪه ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺗﻮ آﻏﻮﺷﺶ اول ﻓﮑﺮ ﮐﺮده ﺑﻮدم‬ ‫ﺧﻮاب دﯾﺪم ... ﺑﻌﺪ دو ﺳﻪ ﺑﺎر ﮐﻪ ﭘﻠﮏ زدم ... ﺗﺎزه ﻓﻬﻤﯿﺪم واﻗﻌﯿﻪ ... ﭘﺎﺷﺪم آروم و ﻧﺸﺴﺘﻢ ... ﺣﺎﻻ ﭼﻬﺎر زاﻧﻮ ... ﮐﻤﯽ ﻫﯿﺠﺎن زده‬ ‫... ﮐﻤﯽ آروم ... ﮐﻤﯽ ﻣﻀﻄﺮب و در ﻋﯿﻦ ﺣﺎل ﺧﻮﺷﺤﺎل و ﻋﺎﺷﻖ داﺷﺘﻢ ﻣﺮد ﺧﻮاﺑﻢ رو ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮدن ...‬ ‫دﺳﺘﺶ رو ﺑﺮاي ﺣﻠﻘﻪ ﮐﺮدن دورم آورد ﮐﻪ دﯾﺪ ﺟﺎم ﺧﺎﻟﯿﻪ ... ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﭼﺸﻤﺎش رو ﺑﺎز ﮐﺮد ﺑﺎ دﯾﺪﻧﻢ ﭼﻨﺪ ﺑﺎري ﭘﻠﮏ زد: ﭼﺮا اﻧﻘﺪر‬ ‫زود ﺑﯿﺪار ﺷﺪي ﺧﺎﻧﻮﻣﻢ؟‬ ‫
- ﺣﺎﻣﯽ ...‬ ‫دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎي ﭘﺮ از ﺧﻮاﺑﺶ ﮐﺸﯿﺪ: ﺟﺎن دل ﺣﺎﻣﯽ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﮐﯽ اوﻣﺪم اﯾﻨﺠﺎ؟‬ ‫ﺧﻨﺪﯾﺪ: ﺗﻮ ﺑﻐﻠﻢ ﺧﻮاب ﺑﻮدي ... آوردﻣﺖ ﺗﻮ ﺗﺨﺘﻢ ...‬ ‫
- ﭼﯽ؟‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- ﭼﺮا داد ﻣﯿﺰﻧﯽ ﺑﻘﯿﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻦ ﭼﻪ ﺧﺒﺮه ...‬ ‫
- آﺑﺮوم رﻓﺖ ...‬ ‫اﺧﻢ ﺑﺎ ﻣﺰه اي ﮐﺮد: ﺗﻮ اﺗﺎق ﺷﻮﻫﺮت ﺧﻮاﺑﯿﺪي ﮐﺠﺎش آﺑﺮو رﯾﺰﯾﻪ ...‬ ‫
- ﺟﻠﻮي ﻫﻤﻪ ﺗﻮ ﺑﻐﻠﺖ ﻣﻦ رو آوردي ﺑﺎﻻ ...‬ ‫
- ﻧﻪ ﺧﯿﺮ از در ﭘﺸﺘﯽ اوﻣﺪم ...‬ ‫آروم دﺳﺘﻢ رو ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺧﻮدش ﮐﺸﯿﺪ ... آروم اﻓﺘﺎدم ﺗﻮ ﺑﻐﻠﺶ ... ﮐﺎﻣﻞ ﺧﻮدش رو دورم ﺗﺎﺑﯿﺪ: ﺑﯿﺎ ﺑﺨﻮاب دﺧﺘﺮ دارم از ﺧﻮاب‬ ‫ﻣﯿﻤﯿﺮم ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ اﻧﻘﺪر ﺧﻮاﺑﻢ ﺳﻨﮕﯿﻦ ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫ﮔﻮﺷﻢ رو ﺑﻮﺳﯿﺪ: ﻣﻦ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﺷﺐ زﻧﺪﮔﯿﻢ رو دﯾﺸﺐ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﮐﺮدم ...‬ ‫ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻮدﮐﺎﻧﻪ ﯾﻪ ﻧﮕﺎه ﺑﻪ ﻟﺒﺎﺳﺎم اﻧﺪاﺧﺘﻢ ﮐﻪ ﻧﺘﻮﻧﺴﺖ ﺧﻮدش رو ﻧﮕﻪ داره ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺑﻠﻨﺪ ﺧﻨﺪﯾﺪ: دﺧﺘﺮ دﯾﮕﻪ ﺑﯽ ﻫﻮش ﮐﻪ ﻧﺒﻮدي‬ ‫...‬ ‫
- ااا ... ﻧﺨﻨﺪ دﯾﮕﻪ ...‬ ‫
- ﻧﮕﺎش ﮐﻦ ﺗﻮ رو ﺧﺪا ﭼﺮا ﻗﺮﻣﺰ ﺷﺪي؟‬ ‫
- ﺣﺎﻣﯽ ...‬ ‫
- ﺟﺎﻧﻢ ... ﻣﻦ ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﻧﮕﺎت ﮐﺮدم و ﺑﻐﻠﺖ ﮐﺮدم ...‬ ‫... ﺳﺮم روي ﺳﯿﻨﻪ اش ﺑﻮد: ﺷﺎﯾﺪ ﻣﻨﻢ ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺧﺎﻃﺮ ﺗﺎ ﺻﺒﺢ آروم ﺧﻮاﺑﯿﺪم و اﻧﻘﺪر ﻋﻤﯿﻖ ...‬ ‫ﭘﯿﺸﻮﻧﯿﻢ رو ﺑﻮﺳﯿﺪ: ﺑﺨﻮاب ﻋﺰﯾﺰم ﻣﻦ ﺳﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﻫﻢ ﻧﯿﺴﺖ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ از ﺻﻮرت ﻧﺎزت دل ﺑﮑﻨﻢ ...‬ ‫ﺧﻮاﺑﯿﺪه ﺑﻮد و ﻣﻦ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﻬﺎي ﺑﺴﺘﻪ اش ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮدم ... ﺗﺠﺮﺑﻪ اوﻟﯿﻦ ﺷﺐ ﮐﻨﺎرش ﺑﻮدن ﺑﻪ دور از اﯾﻦ ﺧﺠﺎﻟﺘﯽ ﮐﻪ ﺗﻪ ﻗﻠﺒﻢ ﺑﻮد‬ ‫زﯾﺒﺎ ﺑﻮد ﺣﺘﯽ اﮔﺮ ﻧﻔﻬﻤﯿﺪه ﺑﻮدم اﻣﺎ اون رﺧﻮت و آراﻣﺶ ﺑﯽ ﻧﻈﯿﺮي ﮐﻪ ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﺣﺲ ﮐﺮده ﺑﻮدم دﻟﯿﻠﯽ ﺑﻪ ﺟﺰ ﺑﻮدن ﻋﺸﻘﻢ در‬ ‫ﮐﻨﺎرم ﻧﺪاﺷﺖ ﻣﻄﻤﺌﻨﺎ ...‬ ‫دﺳﺘﯽ آروم ﺑﻪ اﺑﺮوﻫﺎش ﮐﺸﯿﺪم ... اﺑﺮوﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ اﺧﻤﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ اﻣﺎ ﺻﻼﺑﺖ ﺑﯽ ﻧﻈﯿﺮي داﺷﺘﻦ ...‬ ‫ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر در ﺣﺎل ﮐﺸﻒ ﺻﻮرﺗﺶ ﺑﺎ ﮐﻒ دﺳﺘﻢ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺑﻮﺳﻪ ﻣﺤﮑﻤﯽ ﺑﻪ ﮐﻒ دﺳﺘﻢ زد: از راه ﺑﻪ درم ﻧﮑﻦ‬ ‫دﺳﺘﻢ رو ﺳﺮﯾﻊ ﮐﺸﯿﺪم ... ﭼﺸﻤﺎش رو ﺑﺎز ﮐﺮد و ﻣﻦ ﺳﺮم رو ﺗﻮي ﺳﯿﻨﻪ اش ﻗﺎﯾﻢ ﮐﺮدم‬ ‫ﺧﻨﺪﯾﺪ: آﺧﻪ دﺧﺘﺮ ﭼﺮا ﺗﻮ اﻧﻘﺪر ﺧﺠﺎﻟﺘﯽ ﻫﺴﺘﯽ ...‬ ‫
- ا ... ﺧﻮب اذﯾﺖ ﻣﯿﮑﻨﯽ ...‬ ‫
- ﻣﻦ؟ ﺧﻮﺑﻪ ﻣﻦ از اون ﻣﺮداﯾﯽ ﮐﻪ ﺗﻤﺎم ﺣﺮﻓﺸﻮن و ذﻫﻨﺸﻮن دور اﯾﻦ ﺟﻮر ﻣﻄﺎﻟﺐ ﻣﯿﭽﺮﺧﻪ ﻧﯿﺴﺘﻢ و ﺗﻮ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﯿﮕﯽ دارم‬ ‫اذﯾﺘﺖ ﻣﯿﮑﻨﻢ ...‬ ‫
- ﻫﻤﺮاز ﺧﺎﻧﻮم ﯾﻪ ﻧﮕﺎه ﻣﻬﻤﻮﻧﻢ ﮐﻦ ﭘﺎﺷﻢ ﺑﺮم ... اﻣﺮوز ﮐﻠﯽ ﮐﺎر دارم ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﺳﺮم رو آروم آرودم ﺑﺎﻻ: ﺻﺒﺢ ﺑﻪ ﺧﯿﺮ ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪ ﭘﺮ ﻣﻬﺮي زد: ﻣﮕﻪ ﻣﯿﺸﻪ ﺻﺒﺤﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻮم ﺧﻮﺷﮕﻠﻪ ﺷﺮوع ﺑﺸﻪ ﺑﻪ ﺧﯿﺮ ﻧﺒﺎﺷﻪ ...‬ ‫آروم از ﺟﺎش ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ: ﻣﻦ ﻣﯿﺮم ﯾﻪ دوش ﺑﮕﯿﺮم ... ﻣﯿﺸﻪ ﻟﺒﺎﺳﺎي اﻣﺮوزم رو اﻧﺘﺨﺎب ﮐﻨﯽ؟ ﯾﻪ ﺟﻠﺴﻪ دارم ﺻﺒﺢ ... ﺗﻤﺮﯾﻨﺖ ﮐﯽ‬ ‫ﺗﻤﻮم ﻣﯿﺸﻪ؟‬ ‫اﺣﺴﺎس ﻋﺠﯿﺒﯽ از زن ﺑﻮدن ﺑﻬﻢ دﺳﺖ داده ﺑﻮد ... ﺣﺲ ﺧﺎص و دور و ﺑﻪ ﻫﻤﻮن اﻧﺪازه ﻧﺰدﯾﮑﯽ ﺑﻮد ... در ﮐﻤﺪش رو ﺑﺎز ﮐﺮدم:‬ ‫ﺳﺎﻋﺖ 3 ...‬ ‫ﺻﺪاش ﺗﻮ ﺣﻤﻮم ﭘﯿﭽﯿﺪ: ﻣﯿﺎم دﻧﺒﺎﻟﺖ ﻫﻢ ﺑﺮﯾﻢ ﻣﺎﺷﯿﻦ اﻧﺘﺨﺎب ﮐﻨﯽ ... ﻫﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺒﺮﻣﺖ ﯾﻪ ﺟﺎﯾﯽ رو ﺑﻬﺖ ﻧﺸﻮن ﺑﺪم ...‬ ‫
- ﺣﺎﻣﯽ ...‬ ‫ﺳﺮش رو از ﻻي در ﺑﯿﺮون ﮐﺮد و ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد: روم ﻧﻤﯿﺸﻪ ﺑﺮم ﺑﯿﺮون ...‬ ‫ﻫﻨﻮز ﻟﺒﺎس ﻫﺎش ﺗﻨﺶ ﺑﻮد اوﻣﺪ ﺑﯿﺮون ﺑﺎ ﺧﻨﺪه اي ﭘﺮ از ﺷﯿﻄﻨﺖ: ﭼﯽ؟ﭼﺮا؟‬ ‫
- ﻣﺎﻣﺎﻧﺖ ... اﻻن ... ﭘﯿﺶ ﺧﻮدش ﭼﯽ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻪ ...‬ ‫ﮐﺎﻣﻞ ﺑﻐﻠﻢ ﮐﺮد: ﻫﯿﭽﯽ ﭘﯿﺶ ﺧﻮدش ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻪ زﻧﻢ ﭘﯿﺸﻢ ﺧﻮاﺑﯿﺪه ... ﻟﻮس ﻧﺸﻮ دﺧﺘﺮ ... ﺑﺮو دﯾﺸﺐ ﺷﺎم ﻫﻢ ﻧﺨﻮري ﺑﺮو ﻻ اﻗﻞ‬ ‫ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ ات رو ﺑﺨﻮر ...‬ ‫
- ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻫﻤﯿﻦ ﺟﻮرﯾﺶ ﻫﻢ ﺑﻬﻢ ﻣﯿﮕﻦ زن ﻋﻤﻮ ...‬ ‫ﺑﻠﻨﺪ ﺧﻨﺪﯾﺪ: زن ﻋﻤﻮي ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ... ﺧﻮب زن ﻋﻤﻮﺷﻮﻧﯽ دﯾﮕﻪ ...‬ ‫ﮐﻤﯽ ﺟﺪي ﺗﺮ ﺑﻬﻢ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد: ﺑﯿﻦ ﻣﺎ اﺗﻔﺎﻗﯽ ﻧﯿﻮﻓﺘﺎده ... اﻓﺘﺎده ﺑﻮد ﻫﻢ ﻧﺮﻣﺎل ﺑﻮد ﭼﻮن زﻧﻤﯽ ... ﺣﺎﻻ ﻫﻢ دﺳﺖ و ﺻﻮرﺗﺖ رو ﺑﺸﻮر‬ ‫... ﻣﻨﻢ ﺑﺮم ﯾﻪ دوش ﺑﮕﯿﺮم ... اﯾﻨﺠﺎ ﻫﻢ واﯾﻨﺴﺎ ... ﻧﺬار ﺟﺪي ﺑﺸﯽ زن ﻋﻤﻮ ...‬ ‫ﺻﺪاي ﺟﯿﻐﻢ ﺗﻮ ﺻﺪاي ﺧﻨﺪه ﺑﻠﻨﺪش ﺧﻔﻪ ﺷﺪ ...‬ ‫ﺧﻂ ﺑﻪ ﺧﻂ اﯾﻦ ﮐﺘﺎب ﺑﺮاي ﻣﻦ آراﻣﺶ ﺑﻮد و ﻣﻦ ﺑﺎ ﺗﻤﺎم اﺿﻄﺮاﺑﯽ ﮐﻪ اﻣﺸﺐ ﺗﻮي ﺟﻮﻧﻢ ﺑﻮد ﺑﻪ اﯾﻦ آراﻣﺶ اﺣﺘﯿﺎج داﺷﺘﻢ ...‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ آﭘﺎرﺗﻤﺎن ﺳﺎده اﻣﺎ ﺷﯿﮏ ﻣﻮن اﻧﺪاﺧﺘﻢ ... ﺗﮏ ﺗﮏ وﺳﺎﯾﻠﺶ رو ﺑﺎ ﮐﻤﮏ آوﯾﺴﺎ و ﮔﻠﯽ اﻧﺘﺨﺎب ﮐﺮده ﺑﻮدم ... ﺣﺎﻣﯽ ﻓﻘﻂ‬ ‫ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻫﯿﺠﺎﻧﻢ رو دﻧﺒﺎل ﮐﺮده ﺑﻮد ... ﺧﻮﻧﻪ ﺑﺎ ﻣﺒﻠﻬﺎي ﺳﻔﯿﺪ ﻓﺮﺷﻬﺎي ﻗﺮﻣﺰ و ﺳﻔﯿﺪ و ﮔﻠﺪاﻧﺎي ﻓﺮاوون ﮐﺘﺎﺑﺨﻮﻧﻪ اش ... اﺗﺎق‬ ‫ﺧﻮاب ﺳﻮرﻣﻪ اي رﻧﮓ ﺑﺎ ﺗﺨﺖ دو ﻧﻔﺮه ﮔﺮدش ... ﺑﺎ ﺗﻤﺎم ﺗﺎﺑﻠﻮﻫﺎي ﺑﯽ ﻧﻈﯿﺮش زﯾﺒﺎ ﺗﺮﯾﻦ و اﻣﻦ ﺗﺮﯾﻦ ﺟﺎي دﻧﯿﺎ ﺑﻮد ... ﺑﺮاي‬ ‫اﻧﺘﺨﺎب اﯾﻨﺠﺎ ﮐﻠﯽ ﮔﺸﺘﯿﻢ ...‬ ‫ﯾﮏ ﺧﯿﺎﺑﻮن ﺑﺎ ﻋﻤﺎرت ﻓﺎﺻﻠﻪ داﺷﺖ ووﺣﺎﻣﺪ ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﭘﺪرﯾﺶ اﺳﺒﺎب ﮐﺸﯽ ﮐﺮده ﺑﻮد ... روزي ﮐﻪ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل آﭘﺎرﺗﻤﺎن اوﻣﺪﯾﻢ‬ ‫ﺗﻌﺠﺐ ﮐﺮدم ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد از اول ﻫﻢ ﻗﺮار ﻧﺒﻮد ﮐﻪ ﻣﺎ ﻋﻤﺎرت زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﯿﻢ ... ﻣﺎ ﻗﺮاره زﻧﺪﮔﯽ ﻣﺴﺘﻘﻞ ﺧﻮدﻣﻮن رو داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﻢ ...‬ ‫اﯾﻨﮑﻪ ﻣﻦ وﺳﺎﯾﻞ ﺧﻮﻧﻪ ام رو ﺑﺎﯾﺪ ﺧﻮدم اﻧﺘﺨﺎب ﮐﻨﻢ ... اﯾﻨﮑﻪ زن ﺧﻮﻧﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺧﻮﻧﻪ اش ﺗﻤﺎم و ﮐﻤﺎل ﻣﺎل ﺧﻮدش ﺑﺎﺷﻪ ... روزي‬ ‫ﮐﻪ اﯾﻨﺠﺎ رو ﺑﺎ اﯾﻦ ﭘﻨﺠﺮه ﻫﺎي ﺑﺰرگ ﻧﻮر ﮔﯿﺮش اﻧﺘﺨﺎب ﮐﺮدﯾﻢ ... ﻫﺮﭼﻪ ﻗﺪر ﻫﻢ ﺑﻮﺳﯿﺪﻣﺶ ﺳﯿﺮ ﻧﺸﺪم ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫ﺑﺎﻻي ﺷﻮﻣﯿﻨﻪ ﻫﻤﻮن ﺗﺎﺑﻠﻮي اﻧﺘﺨﺎﺑﯽ ﻣﻦ و روﯾﺎ ﻧﺼﺐ ﺑﻮد ... ﻫﻤﻮن ﮐﻪ ﺣﺎﻣﯽ ﻧﮕﻬﺶ داﺷﻪ ﺑﻮد ﺗﺎ ﺑﻬﻢ ﻫﺪﯾﻪ اش ﮐﻨﻪ و ﺣﺎﻻ‬ ‫روي ﺑﺮ آﻣﺪﮔﯽ ﺷﻮﻣﯿﻨﻪ ﺑﻮد ﺗﺎ ﺑﻬﻢ ﯾﺎ د آوري ﮐﻨﻪ ﻣﺮدم ﺑﺮاي ﺑﻪ دﺳﺖ آوردﻧﻢ ﭼﻪ ﻗﺪر آرام و ﺻﺒﻮراﻧﻪ ﺟﻠﻮ اوﻣﺪه ﺑﻮد ...‬ ‫روي ﮐﺎﻧﺎﭘﻪ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و داﺷﺖ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد ...‬ ‫
- ﺳﺮت ﮔﺮﻣﻪ ﺧﺎﻧﻮم دﮐﺘﺮ ...‬ ‫اداي ﺳﺮاﯾﺪار ﺧﻮﻧﻪ رو در ﻣﯿﺎورد ... اﺧﻤﯽ ﮐﺮدم ﺑﻬﺶ ... ﺧﻨﺪﯾﺪ: اون ﺑﻨﺪه ﺧﺪا رو ﻫﻢ ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮري ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﻨﯽ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﺧﺎﻧﻮم دﮐﺘﺮ ﻧﯿﺴﺘﻢ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺗﻮ ﺑﻬﻢ ﻣﯿﮕﻪ ﺧﺎﻧﻮم دﮐﺘﺮ ...‬ ‫
- ﺧﺎﻧﻮم آﻗﺎي دﮐﺘﺮي دﯾﮕﻪ ...‬ ‫
- ﻫﺮ وﻗﺖ ﺧﻮدم دﮐﺘﺮ ﺷﺪم ﺑﻬﻢ ﺑﮕﻪ ...‬ ‫ﯾﻪ دﺳﺘﺶ رو روي ﭘﺸﺖ ﮐﺎﻧﺎﭘﻪ ﮔﺬاﺷﺖ و ﺳﻪ دﺳﺶ رو دﺳﺘﻪ ﻣﺒﻞ ﺑﻮد: ﭼﯽ ﻣﯿﺨﻮﻧﯽ؟‬ ‫
- ﺑﺮاي ﮐﻢ ﮐﺮدن اﺿﻄﺮاب ﻓﺮداﺳﺖ ...‬ ‫
- ﺑﯿﺎ اﯾﻨﺠﺎ ﺑﺒﯿﻨﻢ ﻋﺮوﺳﮏ ...‬ ‫آروم از ﺟﺎم ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم ﮐﻨﺎرش رﻓﺘﻢ ... ﺳﺮم رو ﮔﺬاﺷﺘﻢ روي ﺳﯿﻨﻪ اش و ﭘﺎﻫﺎم رو دراز ﮐﺮدم روي ﮐﺎﻧﺎﭘﻪ و ﺧﻨﺪﯾﺪ: اﮔﻪ ﮔﻠﯽ ﺑﺪوﻧﻪ‬ ‫رو ﻣﺒﻞ ﺟﻬﯿﺰﯾﻪ اﯾﻦ ﻃﻮري ﯾﻪ ﻟﻢ دادم ﮐﻠﻪ ام رو ﻣﯽ ﮐﻨﻪ ...‬ ‫ﺧﻢ ﺷﺪ و ﭘﺘﻮي ﺳﺒﮏ رو روم ﮐﺸﯿﺪ: ﻓﺮدا اوﻧﻢ ﻣﯿﺎد ...‬ ‫
- آوﯾﺴﺎ ﻫﻢ ﻣﯿﺎد ...‬ ‫ﭘﯿﺸﻮﻧﯿﻢ رو ﻋﻤﯿﻖ ﺑﻮﺳﯿﺪ: ﻓﺮدا ﻋﺮوس ﻣﻦ ﻣﯿﺸﯽ؟‬ ‫دﺳﺘﺶ رو ﺑﯿﻦ ﻣﻮﻫﺎم ﺑﺮد ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﮐﻪ دﻟﻢ ﺑﺮاي اﯾﻦ ﻣﻮﻫﺎي ﻓﺮت ﻣﯿﺮه ﻧﺬار ﺑﻬﺶ دﺳﺖ ﺑﺰﻧﻦ ...‬ ‫
- دﯾﮕﻪ ﭼﯽ ... ﻟﺒﺎس رو ﻫﻢ ﮐﻪ ﻧﺬاﺷﺘﯽ اوﻧﻮ اﻧﺘﺨﺎب ﮐﻨﻢ ...‬ ‫ﺧﻨﺪه رﯾﺰي ﮐﺮدم ﺧﻮدم ﻫﻢ ﻗﺼﺪش رو ﻧﺪاﺷﺘﻢ وﻟﯽ ﺑﺮاي ﺳﺮ ﺑﻪ ﺳﺮ ﮔﺬاﺷﺘﻨﺶ دﺳﺖ رو ﺑﺎز ﺗﺮﯾﻦ ﻟﺒﺎس ﻋﺮوس ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدم ...‬ ‫
- ﻫﻤﺮاز دوﺑﺎره ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﻢ ﻧﮑﻦ ... ﻣﯽ دوﻧﻢ ﻣﯿﺨﻮاي اذﯾﺘﻢ ﮐﻨﯽ اﻣﺎ ﺣﺘﯽ ﺷﻮﺧﯿﺶ ﻫﻢ ﺧﻮب ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫
- ﺧﺐ ﺣﺎﻻ داﻣﺎد ﻫﻢ اﻧﻘﺪر ﺑﺪ ﺧﻠﻖ ...‬ ‫ﺧﻢ ﺷﺪ و ﺑﻮﺳﻪ اي ﺑﻪ ﺳﺮم زد ...‬ ‫
- ﺣﺎﻣﯽ ﻣﻦ ﯾﻪ ﭼﯿﺰي ﺑﻬﺖ ﻧﮕﻔﺘﻢ ...‬ ‫
- ﭼﯽ؟‬ ‫
- ﻣﻮﻫﺎي ﻣﻦ ﻓﺮ ﻧﯿﺴﺘﺎ ... ﯾﻌﻨﯽ ﯾﮑﻢ ﺗﺎب داره ... ﺧﻮدم ﻓﺮش ﻣﯿﮑﻨﻢ ...‬ ‫ﺧﻨﺪه اي ﮐﺮد: ﯾﻌﻨﯽ ﺳﺮم رو ﮐﻼه ﮔﺬاﺷﺘﯽ ...‬ ‫
- دﻗﯿﻘﺎ ... ﮔﻔﺘﻢ ﺑﻌﺪﻫﺎ ﺷﺎﮐﯽ ﻧﺸﯽ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- ﮐﺘﺎﺑﺖ رو ﺑﺮام ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯿﺨﻮﻧﯽ؟‬ ‫
- اﻟﺒﺘﻪ ...‬ ‫
- ﻣﯿﺪوﻧﯽ ﻣﻦ ﻣﯿﺮﻓﺘﻢ ﭘﺸﺖ در اﺗﺎق ﺑﭽﻪ ﻫﺎ زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ اون اﻧﯿﻤﯿﺸﻦ رو ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮدن ﮐﻪ ﺗﻮ ﺟﺎي ﻓﺮﺷﺘﻪ اش ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯿﮑﺮدي ﺗﺎ‬ ‫اﯾﻦ ﺻﺪاي ﻧﺎزدارت رو ﺑﺸﻨﻮم؟‬ ‫ﺳﺮم رو ﮐﻤﯽ ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﮐﺮدم ﺗﺎ ﺑﺒﯿﻨﻢ ﺟﺪﯾﻪ؟‬ ‫
- اون ﺟﻮري ﻧﮕﺎم ﻧﮑﻦ راﺳﺖ ﻣﯿﮕﻢ ... ﻣﻦ ﺧﺎﻃﺮت رو ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ... ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺨﺖ ﮔﺬﺷﺖ ﺗﺎ ﺑﺸﯽ ﺧﺎﻧﻮﻣﻢ.‬ ‫ﺳﺮم رو ﺑﻪ ﺳﯿﻨﻪ اش ﺗﮑﯿﻪ دادم و ﭘﺎم رو زﯾﺮ ﭘﺘﻮ ﮐﻤﯽ ﺧﻢ ﮐﺮدم و ﺷﺮوع ﮐﺮدم ﺧﻂ ﺑﻪ ﺧﻂ اون ﺷﻌﺮﻫﺎ رو ﺧﻮﻧﺪن ... ﭼﺸﻤﺎم‬ ‫داﺷﺖ ﺳﻨﮕﯿﻦ ﻣﯿﺸﺪ ...‬ ‫زﻧﺪﮔﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﭼﯿﺰﻫﺎ داﺷﺖ ﺑﻬﻢ ﻧﺸﻮن ﺑﺪه ... ﺧﯿﻠﯽ ﭼﯿﺰﻫﺎ ... اﻣﺎ ﺧﻮب ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ﺗﺎ زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﻮدم و ﻣﺮدم ﺗﮑﯿﻪ ﻣﯿﮑﺮدم و‬ ‫اﻋﺘﻤﺎد داﺷﺘﻢ ... ﺗﺎ زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ اﯾﻦ ﺧﻮﻧﻪ ﺟﺎﯾﯽ ﺑﻮد ﺑﺮاي زﻧﺪﮔﯽ ﮐﺮدن ﻧﻪ ﻓﻘﻂ ﻧﻔﺲ ﮐﺸﯿﺪن ... ﺗﺎ زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺣﺮﻣﺖ ﺣﻔﻆ ﻣﯿﺸﺪ ...‬ ‫ﻣﯿﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ... ﻣﯿﺘﻮﻧﺴﺘﯿﻢ ﺳﻨﮕﻼخ ﻫﺎي زﻧﺪﮔﯽ رو ﺑﺎﻫﻢ ﻃﯽ ﮐﻨﯿﻢ ..
پایان