شهرهایی که 50 سال پیش اثری از آنها نبود !!

[spent †]

1- اینچئون؛ کره جنوبی:

این شهر تنها چند کیلومتر با مرزهای کشور کره جنوبی فاصله دارد و با جمعیت سه میلیون نفر، سومین شهر بزرگ این کشور به شمار می رود. در سال 1994، دولت مردان آینده نگر این کشور در اقدامی شجاعانه تصمیم گرفتند با خشک کردن دریا و امتداد شهر از سمت ساحل، بزرگ ترین شهر صنعتی دنیا را احداث کند. تکمیل این شهر تا سال 2020 طول خواهد کشید.



2- ملک عبدالله؛ عربستان سعودی

نه تنها 50 سال پیش، بلکه حتی امروز هم این شهر سختی وجوددارد. پادشاه عربستان، رویایی با شکوه برای ساخت شهری متعلق به آینده در کرانه دریای سرخ دارد. دقیقا مشخص نیست چند نفر هم اکنون در این شهر زندگی می کنند؛ اما بودجه ساخت این شهر دو میلیون نفری، حدود 100 میلیارد دلار تخمین زده شده است.



3- ایکالوت؛ کانادا

در سال 1971، خلیج فروبیشر با 2000 نفر جمعیت، رسما به عنوان مستعمره مسکونی قلمرو نورث وسترن کانادا اعلام شد.اما بومیان اینوئیت که قلمرو خود را می خواستند، در سال 1999 تحت عنوان قلمرو نوناووت از این قلمرو مستقل شدند. دو سال بعد، ایکالوت رسما به عنوان یک شهر و مرکز این قلمرو برگزیده شد. با وجود جمعیت اندک ایکالوت بر قلمرویی 2 میلیون کیلومتر مربعی حکومت می کند که از کل ایالت آلاسکا آمریکا نیز بزرگ تر است.


4- ساندوپینگ؛ چین

تا سال 1984، مناطق اطراف ساندوپینگ تحت عنوان روستای هوانگ نیوپو شناخته می شدند. دولت چین این شهر را برای اقامت 40 هزار کارگری احداث کرد که در ساخت سد سه گلوگاه (THREE GORGES)، بزرگ ترین نیروگاه برق جهان، مشغول بودند. با توجه به حضور شهر 30 میلیون نفری چونگ کینگ در چند کیلومتری منطقه، دولت چین رسما شهر جدیدی را برای ساخت این سد احداث کرد.



5- پوتراجایا؛ مالزی

با جمعیتی بالغ بر 1.5 میلیون نفر، کوالالامپور پایتخت رسمی مالزی به شمار می رود. اما به دلیل ازدحام بیش از حد جمعیت، دولتمردان مالزیایی احساس نیاز کردند که باید شهری جداگانه با عنوان مرکز اداری کشور داشته باشند. شهر جدید «پوتراجایا» در سال 1995 و در فاصله حدود 15 دقیقه ای از کوالالامپور ساخته شد، که اکنون حدود 65 هزار نفر جمعیت دارد.



6- آستانه قزاقستان

پس از فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی در سال 1991، قزاقستان از خاکستر آن برخاست. به لطف درآمد نفت، تنها چهار سال طول کشید تا دولتمردان این کشور تصمیم بگیرند از کلانشهر «آلماتی» به شهر تاریخی «سلینوگراد» کوچ کنند؛ شهری که اکنون «آستانه» نامیده می شود. از زمانی که آستانه به پایتختی قراقستان برگزیده شد، جمعیت آن از 250 هزار نفر به 700 هزار نفر افزایش و چشم انداز خاکستری دل مرده شهر به کلانشهری مدرن تغییر یافت.




7- آبوجا؛ نیجریه

کشور نیجریه در سال 1960 از انگلستان استقلال یافت و طی دهه پس از آن جنگ داخلی این کشور را به ستوه آورد. در دهه 1970، مردم نیجریه به این نتیجه رسیدند که کشور به پایتخت جدیدی نیاز دارد که از هرگونه تاریخچه خونریزی پاک باشد. به این ترتیب ساخت «آبوجا» به عنوان پایتخت جدید آغاز و در سال 1991 تکیمل شد و طی 20 سال، جمعیت این شهر به حدود یک میلیون نفر رسیده است.



8- دوحه؛ قطر

پس از استقلال قطر از انگلستان در سال 1971، درآمد عظیم نفت و گاز هرگونه بلندپروازی را برای دولتمردان این کشور امکان پذیر کرد. دوحه در سال 1963 نخستین شهرداری خود را تاسیس کرد و از آن زمان تاکنون، با رشدی خیره کننده جمعیت اش به یک میلیون نفر رسیده است.


پ

9- بمبئی نو؛ هندوستان

رشید بی رویه شهر بمبئی باعث شد در سال 1972، جمعیت آن به 12 میلیون نفر برسد و عملا دیگر فضایی برای توسعه فیزیکی باقی نماند. به همین دلیل بمبئی نو (NAVIMUMBAI) به عنوان بزرگ ترین شهر برنامه ریزی شده جهان و در کنار کلانشهر بمبئی توسعه یافت. طی مدت 40 سال و با هدف تمرکززدایی از بمبئی، جمعیت شهر به طور نمایی افزایش یافت و هم اکنون سکونتگاه حدود 2 میلیون نفر است.



10- دوبی؛ امارات متحده عربی

همانند قطر، دوبی نیز در سال 1971 از انگلستان استقلال یافت و با شش امیرنشین دیگر، کشور امارات متحده عربی را شکل دادند. کشف نفت در منطقه و درآمد سرشار آن چشم انداز جغرافیایی منطقه را به کلی دگرگون کرد. تنها طی 40 سال، جمعیت شهر از چندهزار نفر به بیش از 1.5 میلیون نفر رسید. طی 15 سال گذشته با ساخت جزایر مصنوعی و استحصال زمین از دریا، رشد شهر به طور پیوسته ادامه داشته است.