از نظر بهداشت روان کودک سالم کیست؟

[bOoOoOy]

- متناسب با سن خود حرف مي زند و اصلا از لحاظ شاخص هاي تكاملي مشكلي نداشته و ندارد.

- در هر سني خود را به اندازه مطرح مي كند. انتظار دارد ديگران به او توجه كنند، ولي هرگز اجازه نيافته توقع داشته باشد همه فقط به او نگاه كنند.

- مي تواند به مدت متناسب با سن دور از پدر و مادر به سر برده و از بازي و تعامل با ساير اطفال و بزرگترها لذت ببرد.

- به فكر ديگران (از جمله پدر و مادر) است، ولي نه در حدي كه خود را فداي ديگران كند. شراكت را بر انزوا ترجيح مي دهد.

- از موفقيت در درس، ورزش، موسيقي و... لذت مي برد، ولي نه آنكه فكر كند تمام هدف وي شاگرد اول شدن است و اگر نشد دنيا به پايان رسيده است. از شكست عبرت مي گيرد و به يك موجود افسرده و سرخورده تبديل نمي شود.

- فرق رقابت را با احساسات درك مي كند. وقتي به حوالي بلوغ برسد گروه هم سن و سال را بر دايره خانواده ترجيح مي دهد، جوك مي گويد، تيم ملي و قهرمانان معروف ورزشي را مي شناسد، از سياست، دين و پيشرفت هاي علمي دنيا باخبر است و خود را با علم جديد وفق مي دهد، به سر و وضع ظاهر خود به اندازه معقول مي رسد و از مدهاي جديد و هنرپيشگان كشور خود بي خبر نيست.

- در اواسط تا اواخر نوجواني، شغل احتمالي آينده خود را برگزيده است.

والدين براي داشتن كودكي سالم به چه نكاتي بايد توجه داشته باشند؟

1- والدين بايد واقع گرا بوده، نقاط ضعف كودك خود را درك و باور نمايند: آيا حرف زدن او دير شده است؟ (مثلا در پايان 3-2 سالگي هنوز كلمه حرف مي زند) آيا بيش از حد مي دود و از مبل و اثاثيه بالا و پايين مي رود، به نحوي كه در يك مهماني يا مهدكودك شاخص و انگشت نما مي گردد؟ آيا بيش از حد خجالتي است و از خواندن اشعاري كه از تلويزيون يا مهد ياد گرفته در ميهماني ها امتناع مي كند و يا بيش از حد به مادر خود چسبيده، به نحوي كه در پايان 3 سالگي نمي تواند 4-3 ساعت را دور از خانه و مادر به سر ببرد و خوشحال باشد؟ آيا مي تواند از خود دفاع كند، به نحوي كه اگر كودكي هم سن و سال مداد يا اسباب بازي را از دستش بيرون بكشد خودش بتواند آن را پس بگيرد؟ آيا خواندن، نوشتن و محاسبات رياضي را در حد سن خود مي داند؟

2- افراد مسئول مانند معلمين و پزشكان متخصص اطفال، بايد نقاط ضعف وي را يادآوري نمايند و دنبال كار را بگيرند، نه آنكه انكار و حذف صورت مسئله را چاره كار بدانند (مثلا بگويند كودك من بيش فعال نيست، معلم بي حوصله است يا حرف زدن وي دير نشده، همه افراد فاميل ما دير شروع به حرف زدن مي كنند و يا دور سر او كوچك نيست، طبيب جوان و بي تجربه است).

3- والدين بايد بتوانند جلوي حملات خشم خود را بگيرند و چاره همه رفتارها و خطاهاي طفل (مثل دويدن، جيغ كشيدن و درس نخواندن) را در كتك و تنبيه جسماني جستجو نكنند.

4- والدين نبايد انتظار داشته باشند كه تمام اجتماع (از معلم گرفته تا اقوام و دوستان)، خود را با طفل ايشان منطبق نمايند، بلكه برعكس بايد بدانند كه هر انساني وظيفه دارد خود را با اجتماع منطبق كند (مثلا بگويند: بچه ها صبر كنيد، وقتي فريبرزجان از بازي خسته شود، همه اسباب بازي ها را به شما خواهد داد).

5- والدين بايد علايم اختلالات روانپزشكي را تا حد لازم در كودك خود درك كنند (افسردگي، تهاجم، كمبود اعتماد به نفس، ضعف تحصيلي، بيش فعالي و...) و در صورت لزوم از رجوع به منابع علمي غفلت ننمايند.

6- والدين بايد تا حد امكان وقتي به بحث و مجادله بپردازند كه طفل يا اطفال حضور نداشته و يا درخواب باشند.