آلزایمر همان دیابت نوع 3 است

[bahare_021]

دیابت امروزه به یک بیماری شایع و فراگیر تبدیل شده و همه ما آن را می شناسیم. این را هم می دانیم که ابتلا به این بیماری، خطر ابتلا به بیماری های قلبی، فشار خون، چربی خون و خیلی از بیماری های دیگر را افزایش می دهد.

 
از طرف دیگر ارتباط رژیم غذایی با دیابت بر هیچ کس پوشیده نیست. دیابت بیش از هر بیماری دیگر در ارتباط با رژیم غذایی بوده و از آن تاثیر می گیرد. در واقع رژیم غذایی هم می تواند عامل دیابت و تشدید کننده آن باشد و هم یک راه حل درمانی واقعا تاثیرگذار!
 
در اینجا می خواهیم یکی از بیماری هایی که شیوع آن همواره رو به رشد است را با هم بررسی کنیم. مساله آن است که این بیماری شدیدا با دیابت در ارتباط است و ما تا به حال از آن مطلع نبودیم.
 
"ابتلای به دیابت نوع دو شدیدا فرد را مستعد ابتلا به بیماری آلزایمر خواهد کرد." این جمله نتیجه ی چندین مطالعه ی جامع و کامل است. این ارتباط به قدری قوی است که برخی محققان نظر بر آن دارند که مبتلایان به دیابت نوع دو برای پیشگیری از اختلالات شناختی و کاهش خطر ابتلا به آلزایمر لازم است در کنار داروهای درمانی دیابت، داروهای آلزایمر را هم مصرف کنند.
 
اما چگونه؟
بهتر است صحبتمان را این گونه شروع کنیم. اگر شما فردی هستید که برای کنار گذاشتن رژیم غذایی غلط به دنبال دلایل قانع کننده می گردید، لازم است این را بدانید که امروزه آلزایمر به عنوان یک بیماری وابسته به رژیم غذایی شناخته شده است.
 
ارتباط دیابت و آلزایمر به قدری قوی است که از سال 2005 به آلزایمر دیابت نوع 3 می گویند. این ارتباط به دلیل وجود اختلال مقاومت به انسولین در بیماری آلزایمر است.


چه ارتباطی بین مقاومت به انسولین و آلزایمر وجود دارد؟
پاسخ به این سوال در درجه اول نیازمند شناخت مقاومت به انسولین است.
بدن همه ما، چه دیابتی و چه غیر دیابتی، نیازمند انسولین است. انسولین با تاثیر بر سلول های بدن به آنها کمک می کند تا قند خون (گلوکز) را جذب کرده و از آن برای سوخت و ساز و تولید انرژی استفاده کنند.
 
همه سلول های بدن از وجود انسولین نفع می برند و غذای خود را دریافت می کنند، مغز هم همینطور. انسولین نه تنها در سلامت رگ های خونی موثر است و آنها را تغذیه می کند، بلکه با تاثیر بر سلول های مغزی یا همان نورون ها، آنها را قادر می سازد تا قند خون یا گلوکز را جذب کنند. بنابراین نورون ها تغذیه شده و می توانند بهتر فعالیت کنند.
 
پس کاهش انسولین در مغز و یا مقاوم شدن سلول ها به تاثیر آن، عملکرد مغزی را مختل کرده و کاهش می دهد. درست همان اتفاقی که به ترتیب در دیابت نوع یک و نوع دو می افتد.
 
در دیابت نوع یک که یک بیماری خود ایمنی است، سلول های ایمنی بدن به سلول های تولیدکننده انسولین در پانکراس (لوزالمعده) حمله کرده و آنها را تخریب می کنند. این نوع دیابت تنها 10 درصد بیماران را شامل می شود.
 
اما مشکل اصلی جامعه کم تحرک امروز ما، دیابت نوع دو است که شدیدا به عوامل محیطی و مزمن نظیر شیوه زندگی، برنامه غذایی و فعالیت بدنی وابسته است.
 
در هر صورت زمانی که سلول های بدن قادر نباشند قند خون را جذب کنند، خواه به دلیل فقدان انسولین یا به دلیل مقاومت سلول ها به انسولین، مواد غذایی مورد نیاز برای فعالیت صحیحشان تامین نمی شود و گرسنه می مانند.
 

آلزایمر ریشه در مقاومت به انسولین دارد
در شرایط مقاومت سلول ها به انسولین، که در دیابت نوع دو حاکم است، انسولین در خون وجود دارد، نزد سلول ها رفته و از آنها می خواهد قند را از خون جذب کنند. اما سلول ها پاسخگو نیستند و حضور انسولین را نادیده می گیرند.
 
در این شرایط پانکراس سعی می کند با ترشح بیشتر انسولین، سلول ها را متوجه کند. اما باز هم سلول ها پاسخگو نیستند و ترشح انسولین همین طور بالا و بالاتر می رود تا جایی که پانکراس خسته شده و دچار نارسایی می شود. اما این افزایش ترشح انسولین اصلا شرایط خوبی برای عروق خونی نیست.
 
همانطور که گفتیم بیماری دیابت عوارض و خطرات زیادی را به فرد تحمیل می کند، چراکه تمام اعضای بدن از این شرایط تاثیر می پذیرند و زمانی که سلول های مغزی دچار مقاومت به انسولین شوند، نتیجه آن کاهش قدرت حافظه و حالت گیجی خواهد بود.
 
با پیشرفت بیماری حتی ممکن است فرد بخشی از شخصیت و جنبه های رفتاری و فکری خود را کاملا از دست بدهد.
 
در مدت زمانی کوتاه، دیابت می تواند فرایند ابتلا به آلزایمر را شروع کند.
 
افراد دیابتی، حافظه ضعیف تری نسبت به افراد سالم دارند. در واقع علت آن است که انسولین نقش مهمی در حافظه بر عهده دارد و همه ما می دانیم که اختلال در حافظه از شایع ترین علائم ابتلا به آلزایمر است.
 
می توان گفت ارتباط دیابت و آلزایمر بیشتر در ریشه اصلی آنهاست، یعنی رژیم غذایی. در این خصوص نیز مطالعات زیادی بر روی نمونه های انسانی و حیوانی انجام شده است.
 
طی مطالعه ای، زمانی که رژیم غذایی طراحی شده سعی در دیابتی کردن موش های آزمایشگاهی داشت، محققان علاوه بر اختلال قند خون که نشانه دیابت است، عارضه مغزی جدی را به صورت لکه ها و سوراخ های مغزی مشاهده کردند.



این لکه ها در حقیقت پلاک های نامحلول پروتئینی بود که به آنها بتا آمیلوئید گفته می شود. این پلاک های پروتئینی یکی از مهم ترین علائم شروع ابتلا به آلزایمر هستند.
 
بنابراین کاهش حافظه و یادآوری که معمولا بیماران دیابتی گزارش می کنند، علائم اولیه و اخطار شروع فرایند آلزایمر است.
 
اگرچه علت اصلی آلزایمر همچنان مشخص نیست، اما محققان اطمینان دارند که مغز در بیماری آلزایمر با پلاک های بتا آمیلوئیدی مسدود می شود و وجود این پلاک ها در سلول های مغزی، قطعا فعالیت آنها را محدود خواهد کرد.
 
اثرات دیگر مقاومت به انسولین در مغز
از دیگر تاثیرات این اختلال در مغز که نقش مهمی در زوال شناختی وابسته به دیابت نوع دو دارد، تاثیرپذیری هیپوتالاموس است که در مواجهه با مقاومت به انسولین دچار اختلال در مصرف گلوکز، تولید انرژی و انتقال آن به نورون ها در طی انجام فعالیت های شناختی و ذهنی خواهد شد.
 
از طرفی این اختلال در تنظیم قند خون ناشی از مقاومت به انسولین، از علت های افسردگی و عدم توانایی در شاد بودن در این بیماران است.
 
پس با توجه به این ارتباط قوی میان دیابت و ابتلا به آلزایمر، توصیه ما به بیماران دیابتی این است که در صورت مشاهده نشانه ها و علائم اولیه آلزایمر مخصوصا اختلالات حافظه، موضوع را به پزشک خود اطلاع دهند.
 
بدیهی است که تشخیص هرچه سریع تر این بیماری درمان را آسان تر کرده و ممکن است تغییر در داروهای درمان کننده دیابت، راه حل درمانی شما باشد.