بازی آنلاین
آپلود عکس
26-02-2012، 22:13
از همان اولین روزهایی که اولین موتورهای احتراق داخلی به دست بشر ساخته شدند، همیشه اشتیاق رسیدن به مرزهای ناممکن و رویایی در ذهن مهندسان و صنعتگران وجود داشته و خود موتور محرکی برای رسیدن به رکوردهای شگفتانگیز در زمان خود بوده است. انگیزه بیپایان انسان برای رسیدن به نامحدودها را که به تار و پود صنعت خودرو اضافه کنید، می توانید به این نتیجه برسید که چرا روند نوآوری در تولید موتورهای پرقدرتتر همواره شیب مثبتی داشته است. اگر این روزها رسیدن به سرعت هواپیما بر روی زمین امکانپذیر شده و موتورهای درون سوز، سرعت خودرو را تا حدود ۴۵۰ کیلومتر بر ساعت بالا بردهاند به خاطر روند تصاعدی استخراج اسب بخار از نیروگاههای بنزینی درون اتومبیلهاست. روی همین حساب جستوجو و جاسوسی درباره خودروهای پرقدرت هم به نظر موضوع جذاب و پرطرفداری میآید. پرونده اولین شماره از مجله تخت گاز سعی دارد مخاطبان را با تعدادی از اتومبیلهای زورمند و سریع که در خیابانهای تهران یا دیگر شهرهای ایران در حال تردد هستند آشنا کند. در این پرونده با شماری از خودروهای استاندارد، تقویت شده خارجی و از همه جذاب تر تقویتشده به دست متخصصان وطنی آشنا میشوید که با اشاره کوچکی به پدال گاز خراشهای سیاه و تماشایی به آسفالت میاندازند و طنین خوش آهنگ برخاسته از اگزوز آنها گوش علاقمندان به ماشین را نوازش میدهد. در پایان گشت و گذار در جمع «قویترین ماشینهای ایران» اگر به این نتیجه رسیدید که جای اتومبیل شما در این پرونده خالی است ما را از طریق آدرس پست الکترونیک Takhtegazmag@gmail.com در جریان بگذارید. حالا کمربند خود را محکم ببندید و در پیست رویاهای خود به صدای تاخت و تاز قویترین ماشینهای ایران گوش فرادهید...
اگر به گذشته بازگردیم شمار اندکی از ماشینهای قدرتمند را میتوانیم پیدا کنیم که شاید در بهترین شرایط زور بازوی آنها به ۲۵۰ اسب بخار می رسید. بازخوانی خاطرات برخی از رانندگان و کارشناسان قدیمی یادآوری میکند که ماشینهای شاخ ۱۰ سال پیش به آن طرف عموما زیر ۲۵۰ اسب بخار زور داشتهاند.
تب سواری بر ماشینهای قوی و بیمهار در سالهای اخیر بسیار شایع شده و حالا به مدد دسترسی آسانتر به تکنولوژی روز و داد و ستد اطلاعات با تیونرهای کارکشته دنیا، اتومبیلهای پرقدرتی در ایران یافت میشوند.
اگر به گذشته بازگردیم شمار اندکی از ماشینهای قدرتمند را میتوانیم پیدا کنیم که شاید در بهترین شرایط زور بازوی آنها به ۲۵۰ اسب بخار می رسید. بازخوانی خاطرات برخی از رانندگان و کارشناسان قدیمی یادآوری میکند که ماشینهای شاخ ۱۰ سال پیش به آن طرف عموما زیر ۲۵۰ اسب بخار زور داشتهاند و حتی اتومبیلهای مسابقه هم فرصتی برای ارائه نیروی بیشتر از این پیدا نمیکردند و معمولا در سختترین شرایط رقابت به ریپ زدن می افتادند و از دست می رفتند. اوایل دهه ۱۳۷۰ با ورود چند دستگاه ماشین اسپرت ژاپنی مثل میتسوبیشی GT ۳۰۰۰ یا نیسان ZX۳۰۰ که به طور استاندارد ماشینهای نسبتا پرقدرتی بودند کمی حال و هوای مسابقات تغییر کرد وگرنه آن روزها ماشینهای قهرمان در مسابقات ریس بیشتر به دلیل سبکی و زیربندی مناسب و ستآپ بهتر از هم قطارانشان سبقت میگرفتند.
با توجه به اینکه سرعت بالا یکی از مشخصهها و نشانههای قدرت زیاد یک اتومبیل به حساب میآید می توان به ماشینهای پرقدرت آن روزها هم نظری انداخت. یکی از اتومبیلهای پرزور حدود ۲۰ سال قبل یک فورد اسکورت اطاق قدیمی بود که اساسا برای مسابقه و در یکی از کارگاههای تخصصی همین کمپانی در اروپا آماده شده بود. این اتومبیل که هیولای دوران خود بود در ابتدا به فرهاد صمصام تعلق داشت. فرهاد صمصام که از دانشجویان نخبه ایران در دههای ۱۳۳۰ و ۱۳۴۰ بود خود گاراژی در مرکز شهر داشت و این اتومبیل پرقدرت را به موقع تر و خشک می کرد.
این ماشین بعدها به بهرام فلاحی رسید و در پیست اتومبیل رانی آزادی عناوین بسیاری را به دست آورد. پس از دوران این فورد اسکورت که قاعدتا بیش از ۲۵۰ اسب بخار بیشتر زور نداشت، دوران اوج بیامو از راه رسید و اتومبیلهای علی نظری(۳۲۰)، مرحوم احمد شرقی و علیرضا طباطبایی(۲۰۰۲)، عمید کمپانی(۲۰۰۲) و مرحوم سعید اعرابیان(۶۳۰) روزهای خاطرهانگیزی را برای هواداران مسابقات سرعت رقم زدند. برای علاقمندان اتومبیلرانی سرعت، اتومبیل بیامو با موتور M۵ جواد موسوی نیز یادآور نمایش بیرقیب او بود. ماشین جواد موسوی در روزهای اوج، نزدیک به ۴۰۰ اسب قدرت داشت که در زمان خودش رکوردی محسوب میشد.
موتور M۵ این ماشین به صورت بسته بندی از خارج آمده بود و بر خلاف بسیاری از موتورهای دستکاری شده در ایران که معمولا طاقت زیادی نداشتند خوب گاز میخورد و از تنظیم خارج نمیشد. ورود این موتور به مسابقات راه تازهای را نشان رقبا داد و وارد کردن موتورهای پرقدرت مسابقهای استاندارد از خارج باب شد.
کمی بعد شورلت مونزای محمد علی مرندیان با موتور ۴۰۰ اینچ مکعبی پونتیاک، رکورد تازهای در ارائه اسب بخار بر جا گذاشت و با نیرویی در حدود ۵۰۰ اسب، همه را تار و مار کرد.
به هم خوردن روش مسابقات سرعت در ایران و کمرنگ شدن رقابتهای کلاس آزاد، برای مدتی رقابت بر سر مهیا کردن اتومبیل های قویتر را به محاق برد و در عین حال کارگاههای تقویت موتور و تیون بدنه دور از انظار به کار خود ادامه دادند و تردد ماشینهای پرقدرت به خیابان ها کشیده شد.
قاعده بازی در حال تغییر بود و ماشینهای پرقدرت جدیدی در راه بودند...
● آرامش در دنیای استاندارد
این روزها شمار کمپانیهایی که خودروهای پرقدرت میسازند زیاد است اما تولید ماشینهای پرزور به دلیل محدودیتهای مختلف از جمله ممنوعیت سرعت بالا، قوانین سختگیرانه زیستمحیطی و بالا رفتن قیمت سوخت در سراسر دنیا، چندان زیاد نیست. ماشین های پرقدرت عموما هزینههای علیحده و گزافی دارند و گاهی یک اشتباه ممکن است خسارت مادی زیادی به مالک آن وارد کنند. با این اوصاف لذت تماشای اتومبیلهای پرقدرت همچنان برای هواداران آن باقی مانده و به مجرد تردد یکی از این غولها، چشمهای بسیاری به سوی آن میچرخد. در ایران شمار ماشینهای استانداردی که درونشان لبریز از اسب بخار است کم نیست اما تنوع مدلهای این قبیل خودروها زیاد نیست.
● غول سفید و سیاه
پورشه پانامرا خود بخود اتومبیل غولآسا و بسیار قدرتمندی است وای به حالیکه سری به باشگاه کورش منصوری تیونر مشهور ایرانی در سویس زده باشد و عضلههای بیشتری روی ماهیچههایش بیاورد. در حال حاضر یک دستگاه پانامرای منصوری در تهران هست که طبق بروشور تیونر ایرانی اش باید لااقل ۶۷۰ اسب بخار قدرت داشته باشد. بنابراین برای چنین ماشین رویایی و فوقالعاده ای باید جایگاه مناسبی در فهرست قویترینها کنار گذاشت. این پانامرای سفید رنگ ترکیبی از رنگهای متضاد سفید و سیاه است و در بدنه آن هم صفحاتی از کربن دیده میشود.
● وصف بی مثال بوگاتی
در میان خودروهای وارداتی که دست به ترکیب آنها نخورده و می توان به اعداد و ارقام مربوط به عملکرد آنها اعتماد کرد، نام های آشنایی به چشم میخورد. چند وقت پیش صحبت از تردد یک دستگاه بوگاتی ویرون در ایران به گوش رسید و با داستان سرایی بسیاری نیز همراه شد اما ظاهرا گرانترین و قویترین اتومبیل دنیا مدتی در شیراز بیتوته کرده و بعد از مرز خارج شده است. طبیعتا بوگاتی ۱۰۰۱ اسبی اگر به شیراز سری زده باشد قطعا قویترین ماشینی بوده که در هوای این مرز و بوم تنفس کرده و از لحاظ زور بازو بی رقیب است آنچنانکه غزل سرایی چون حافظ را ایران به خود ندیده است!
● در اسارت جزیره
سفر به جزیره کیش هیچ فایدهای نداشته باشد حداقل برای علاقمندان به خودروهای قدرتمند جذابیت فوقالعادهای در زمینه دیدن ماشینهای پرقدرت و جدید خواهد داشت. در همین جزیره کوچک که حداکثر سرعت تردد خودرو در آن ۵۰ کیلومتر بر ساعت نیست گاهی اتومبیلهای وحشتناکی دیده میشوند که حرکت با این سرعت برای آنها مثل در قفس کردن یوزپلنگ است. در جزیره کیش یک دستگاه نیسان GT R مشکی رنگ وجود دارد که از مدل استاندارد آن قویتر است. این نیسان سیاه رنگ که برخی از صفحات بدنهاش مات است و احساس قدرت را دوچندان میکند به لطف دو توربوی بزرگتر نسبت به مدل استاندارد آن تا ۶۷۰ اسب بخار(به ادعای مالکش) افزایش توان پیدا کرده و به همین دلیل تا بالاهای جدول قویترینها صعود کرده و برای خودش احترام ویژه ای به دست آورده. حالا کجای جزیره کیش شانس خالی کردن این همه انرژی وجود دارد خدا عالم است.
● سلام آقای کادیلاک
جزیره کیش علاوه بر جذابیتهای طبیعی و زیباییهای خلیج نیلگون فارس، محل تردد دو دستگاه کادیلاک CTS V هم هست که برای خودشان غولی هستند و با موتور ۲/۶ لیتری می توانند ۵۵۶ اسب بخار را سخاوتمندانه در اختیار راننده قرار دهند.
کادیلاک مورد نظر از معدود ماشینهای آمریکایی است که در برابر رقبای آلمانی و ژاپنیاش کم نمیآورد و پا به پای آنها پیش میرود. در کنار این غول جمع و جور از جنرال موتورز، یک دستگاه فورد موستانگ شلبی جیتی ۵۰۰ هم در همان حوالی گشت میزند که قدرت و توان آن هم قابل توجه است، چیزی در حدود ۴۲۰ اسب بخار...
● دایی عشق سرعت
پورشه پانامرا دو مدل پرقدرت دارد که یکی توربو و دیگری ۴S که از ۴۰۰ تا ۵۰۰ اسب بخار قدرت دارند. نمونه ۴S در تعداد بیشتری یافت میشود و یکی از دارندگان مشهور آن علی دایی است و ظاهرا از مدل توربوی ان هم فقط یک دستگاه وجود دارد که ۵۰۰ اسب انرژی حرکتی تولید میکند.
● افعی سرخ پوش
تماشاگران مسابقات درگ و دریفت در یکی دو سال اخیر حتما چشمشان به جمال یک دستگاه دوج وایپر سرخ رنگ افتاده که وقتی سقف پارچهای آن در صندوق عقب پنهان می شود جذابیت دو چندانی پیدا میکند. این افعی خوش خط و خال هم اگر چه مهمان خیابانهای تهران است و با پلاک گذر موقت تردد میکند اما حسابی مشهور است. عجیب است که با وجود بیش از ۵۰۰ اسب بخار قدرت، چندان در مسابقات موفق عمل نکرده. با این حال دوج وایپر که مدتی است دیگر تولید نمی شود از ماشینهای دوستداشتنی و زورمند در تمام دنیاست.
● مسابقهایها
بیتردید ماشینهای ضعیف در مسابقات اتومبیلرانی فقط به درد بلعیده شدن توسط رقبای قدرتمند می خورند و روی همین حساب اصلا نباید آنها را به پیست راه داد. پیست اتومبیلرانی جولانگاه غولها و پرقدرتترین هاست و این قاعده در مسابقات نه چندان استاندارد ایران هم کم و بیش صدق میکند. در جست و جوی قویترین ماشینهای ایران باید سری هم به انواع مسابقات اتومبیلرانی زد و از رقابتهای سرعت گرفته تا درگ و دریفت را نیز رصد کرد. حکایت ماشینهای دستکاری شده اما چیز دیگری است و اینجا ردپای مکانیکهای خبره و تیونرهای داخلی به شدت احساس میشود. در میان ماشینهای مسابقهای پرزور بیشتر باید دنبال گروه یا ژانر بود تا یک مدل خاص. در واقع در بخش ماشینهای مسابقهای بیش از آن که اعداد و ارقام و رکورد مشخص در عملکرد اتومبیل مطرح باشد، سبک کار تیونر یا تیم پشتیبانی فنی به چشم میآید. البته در میان اتومبیلهای مسابقهای یک ویژگی رایج این است که اکثرا در برابر فشار طولانی مدت آسیبپذیر هستند و با استانداردهای دنیا فاصلهای معنیدار دارند. با همه این اوصاف پیدا کردن قدرتمندترینها در جمع خودروهای مسابقهای چندان هم سخت نیست.
● گروه ژاپنیها
دهه ۱۹۹۰ به طور قطع دوره شکوفایی خودروسازان ژاپنی بود و چشم بادامیها کاملا از زیر سایه سنگین آلمان و آمریکا خارج شدند. این موفقیت شامل ساخت خودروهای استاندارد و هم نمونههای جی تی و مسابقهای بود و در همین راستا نمونههای بسیار خوبی از خودروهای آن سالها هست که محبوب تیونرها و مکانیکها برای ساختن یک ابرخودرو است. در مسابقات نوظهور درگ (شتاب ۴۰۰ متر) که در یکی دو سال اخیر طرفداران زیادی پیدا کرده، می توان یکی از همین نمونهها را دید. میتسوبیشی لنسر با اطاق پرطرفدارش در اوایل دهه ۱۹۹۰ و قابلیتهایی که در شاسی و زیربندی ان وجود دارد باعث شده که گروهی از پرقدرتترین ماشین های ایران در سایه همین تواناییها متولد شود. چهار اتومبیل لنسر اوولوشن ( Evo III) که این روزها در رقابتهای شتاب می درخشند در واقع نتیجه کار یک تیونر زبده به نام ابوالفضل مرادی هستند. سه دستگاه از چهار نمونه یاد شده از حالت دیفرانسیل جلو به حالت دو دیفرانسیل دائم (AWD) در آمده و برای مسابقه درگ ستآپ شدهاند. قلب تپنده آنها هم به یک موتور توربو شارژ دو لیتری مجهز شدهاند که با کد ۴G۶۳T شناخته میشود. به زعم تیونر این ماشینها توان خروجی این موتور با پرخوران اضافه شده بین ۴۸۰ تا ۵۲۰ اسب بخار در نوسان است و این حجم از قدرت برای از پا درآوردن غولهایی چون لامبورگینی در درگ تهران کافی بوده است. حالا به غیر از مرادی ماشینهای برنارد عیوضی و هومن رمضانی نیز توانایی مشابهی دارند و در کنار اینها یک میتسوبیشی گالانت VR۴ هیولا نیز وجود دارد که یکی از بهترین تایمها را در رقابت ۴۰۰ متر به ثبت رسانده است. علاوه بر اینها یک نیسان آلتیمای دریفتر نیز از پروژههای بلندپروازانه در زمینه مهیا کردن ماشینهای قدرتمند است.
● برادران بیامو
هر جا که صحبت از خودروهای مسابقهای و پرقدرت به میان میآید حتما باید برای بیامو نیز جایگاه خاصی در نظر گرفت. در میان ماشینهای پرقدرت مسابقهای در ایران، مدعیان کلاس آزاد مسابقات ریس (سرعت) از موقعیت ممتازی برخوردار هستند. این جا هم باید از تواناییهای تیونرها و تکنسینهای مکانیک یاد کرد که در واقع بخش مهمی از رقابت در میان آنها نیز وجود دارد.
در مسابقات سرعت یکی دو سال اخیر اتومبیل رضا پازند بیشک از قویترینهاست و در عین حال به خوبی از سوی مکانیک زبده اش یعنی مراد بذرافشان نیز مهیا شده است. درباره قدرت این بیامو E۳۰ عدد مشخصی در دسترس نیست اما تیونر آن می گوید احتمالا از ۴۵۰ تا ۵۰۰ اسب بخار باید باشد. علاوه بر این ماشین غلام جنیدی راننده باتجربه کلاس آزاد نیز وضعیت مشابهی دارد. در این کلاس البته یک دستگاه بیامو E۴۶ هم حضور دارد که متعلق به علی مشرفی است. این ماشین زیبا و تماشایی که سر پیچها عملکرد خارقالعادهای دارد زمانی متعلق به جرج پلازا راننده عنواندار اروپایی بوده و حالا در پیست اتومبیلرانی تهران جولان می دهد. این خودرو را هم باید جزء قویترین ماشینهای ایران تلقی کرد. اما بیرون از پیست سرعت ورزشگاه آزادی تهران نیز یک نمونه از بیامو مدل E۳۰ وجود دارد که متعلق به حسین صدوقیانزاده تیونر صاحب سبک ایران است. اتومبیل سیاه رنگ و زیبای مزبور در مسابقات درگ یک حریف جدی است و در اولین دوره مسابقه انتخابی دریفت خاورمیانه حسابی چشم عبدو فقالی دریفتر مشهور لبنانی را گرفت. به گفته صدوقیان این خودرو حدود ۷۵۰ اسب بخار نیرو دارد که شاید تا حدی اغراقآمیز به نظر بیاید. با این حال این E۳۰ جذاب و تماشایی در فهرست قویترینها قرار میگیرد.
اگر به گذشته بازگردیم شمار اندکی از ماشینهای قدرتمند را میتوانیم پیدا کنیم که شاید در بهترین شرایط زور بازوی آنها به ۲۵۰ اسب بخار می رسید. بازخوانی خاطرات برخی از رانندگان و کارشناسان قدیمی یادآوری میکند که ماشینهای شاخ ۱۰ سال پیش به آن طرف عموما زیر ۲۵۰ اسب بخار زور داشتهاند.
تب سواری بر ماشینهای قوی و بیمهار در سالهای اخیر بسیار شایع شده و حالا به مدد دسترسی آسانتر به تکنولوژی روز و داد و ستد اطلاعات با تیونرهای کارکشته دنیا، اتومبیلهای پرقدرتی در ایران یافت میشوند.
اگر به گذشته بازگردیم شمار اندکی از ماشینهای قدرتمند را میتوانیم پیدا کنیم که شاید در بهترین شرایط زور بازوی آنها به ۲۵۰ اسب بخار می رسید. بازخوانی خاطرات برخی از رانندگان و کارشناسان قدیمی یادآوری میکند که ماشینهای شاخ ۱۰ سال پیش به آن طرف عموما زیر ۲۵۰ اسب بخار زور داشتهاند و حتی اتومبیلهای مسابقه هم فرصتی برای ارائه نیروی بیشتر از این پیدا نمیکردند و معمولا در سختترین شرایط رقابت به ریپ زدن می افتادند و از دست می رفتند. اوایل دهه ۱۳۷۰ با ورود چند دستگاه ماشین اسپرت ژاپنی مثل میتسوبیشی GT ۳۰۰۰ یا نیسان ZX۳۰۰ که به طور استاندارد ماشینهای نسبتا پرقدرتی بودند کمی حال و هوای مسابقات تغییر کرد وگرنه آن روزها ماشینهای قهرمان در مسابقات ریس بیشتر به دلیل سبکی و زیربندی مناسب و ستآپ بهتر از هم قطارانشان سبقت میگرفتند.
با توجه به اینکه سرعت بالا یکی از مشخصهها و نشانههای قدرت زیاد یک اتومبیل به حساب میآید می توان به ماشینهای پرقدرت آن روزها هم نظری انداخت. یکی از اتومبیلهای پرزور حدود ۲۰ سال قبل یک فورد اسکورت اطاق قدیمی بود که اساسا برای مسابقه و در یکی از کارگاههای تخصصی همین کمپانی در اروپا آماده شده بود. این اتومبیل که هیولای دوران خود بود در ابتدا به فرهاد صمصام تعلق داشت. فرهاد صمصام که از دانشجویان نخبه ایران در دههای ۱۳۳۰ و ۱۳۴۰ بود خود گاراژی در مرکز شهر داشت و این اتومبیل پرقدرت را به موقع تر و خشک می کرد.
این ماشین بعدها به بهرام فلاحی رسید و در پیست اتومبیل رانی آزادی عناوین بسیاری را به دست آورد. پس از دوران این فورد اسکورت که قاعدتا بیش از ۲۵۰ اسب بخار بیشتر زور نداشت، دوران اوج بیامو از راه رسید و اتومبیلهای علی نظری(۳۲۰)، مرحوم احمد شرقی و علیرضا طباطبایی(۲۰۰۲)، عمید کمپانی(۲۰۰۲) و مرحوم سعید اعرابیان(۶۳۰) روزهای خاطرهانگیزی را برای هواداران مسابقات سرعت رقم زدند. برای علاقمندان اتومبیلرانی سرعت، اتومبیل بیامو با موتور M۵ جواد موسوی نیز یادآور نمایش بیرقیب او بود. ماشین جواد موسوی در روزهای اوج، نزدیک به ۴۰۰ اسب قدرت داشت که در زمان خودش رکوردی محسوب میشد.
موتور M۵ این ماشین به صورت بسته بندی از خارج آمده بود و بر خلاف بسیاری از موتورهای دستکاری شده در ایران که معمولا طاقت زیادی نداشتند خوب گاز میخورد و از تنظیم خارج نمیشد. ورود این موتور به مسابقات راه تازهای را نشان رقبا داد و وارد کردن موتورهای پرقدرت مسابقهای استاندارد از خارج باب شد.
کمی بعد شورلت مونزای محمد علی مرندیان با موتور ۴۰۰ اینچ مکعبی پونتیاک، رکورد تازهای در ارائه اسب بخار بر جا گذاشت و با نیرویی در حدود ۵۰۰ اسب، همه را تار و مار کرد.
به هم خوردن روش مسابقات سرعت در ایران و کمرنگ شدن رقابتهای کلاس آزاد، برای مدتی رقابت بر سر مهیا کردن اتومبیل های قویتر را به محاق برد و در عین حال کارگاههای تقویت موتور و تیون بدنه دور از انظار به کار خود ادامه دادند و تردد ماشینهای پرقدرت به خیابان ها کشیده شد.
قاعده بازی در حال تغییر بود و ماشینهای پرقدرت جدیدی در راه بودند...
● آرامش در دنیای استاندارد
این روزها شمار کمپانیهایی که خودروهای پرقدرت میسازند زیاد است اما تولید ماشینهای پرزور به دلیل محدودیتهای مختلف از جمله ممنوعیت سرعت بالا، قوانین سختگیرانه زیستمحیطی و بالا رفتن قیمت سوخت در سراسر دنیا، چندان زیاد نیست. ماشین های پرقدرت عموما هزینههای علیحده و گزافی دارند و گاهی یک اشتباه ممکن است خسارت مادی زیادی به مالک آن وارد کنند. با این اوصاف لذت تماشای اتومبیلهای پرقدرت همچنان برای هواداران آن باقی مانده و به مجرد تردد یکی از این غولها، چشمهای بسیاری به سوی آن میچرخد. در ایران شمار ماشینهای استانداردی که درونشان لبریز از اسب بخار است کم نیست اما تنوع مدلهای این قبیل خودروها زیاد نیست.
● غول سفید و سیاه
پورشه پانامرا خود بخود اتومبیل غولآسا و بسیار قدرتمندی است وای به حالیکه سری به باشگاه کورش منصوری تیونر مشهور ایرانی در سویس زده باشد و عضلههای بیشتری روی ماهیچههایش بیاورد. در حال حاضر یک دستگاه پانامرای منصوری در تهران هست که طبق بروشور تیونر ایرانی اش باید لااقل ۶۷۰ اسب بخار قدرت داشته باشد. بنابراین برای چنین ماشین رویایی و فوقالعاده ای باید جایگاه مناسبی در فهرست قویترینها کنار گذاشت. این پانامرای سفید رنگ ترکیبی از رنگهای متضاد سفید و سیاه است و در بدنه آن هم صفحاتی از کربن دیده میشود.
● وصف بی مثال بوگاتی
در میان خودروهای وارداتی که دست به ترکیب آنها نخورده و می توان به اعداد و ارقام مربوط به عملکرد آنها اعتماد کرد، نام های آشنایی به چشم میخورد. چند وقت پیش صحبت از تردد یک دستگاه بوگاتی ویرون در ایران به گوش رسید و با داستان سرایی بسیاری نیز همراه شد اما ظاهرا گرانترین و قویترین اتومبیل دنیا مدتی در شیراز بیتوته کرده و بعد از مرز خارج شده است. طبیعتا بوگاتی ۱۰۰۱ اسبی اگر به شیراز سری زده باشد قطعا قویترین ماشینی بوده که در هوای این مرز و بوم تنفس کرده و از لحاظ زور بازو بی رقیب است آنچنانکه غزل سرایی چون حافظ را ایران به خود ندیده است!
● در اسارت جزیره
سفر به جزیره کیش هیچ فایدهای نداشته باشد حداقل برای علاقمندان به خودروهای قدرتمند جذابیت فوقالعادهای در زمینه دیدن ماشینهای پرقدرت و جدید خواهد داشت. در همین جزیره کوچک که حداکثر سرعت تردد خودرو در آن ۵۰ کیلومتر بر ساعت نیست گاهی اتومبیلهای وحشتناکی دیده میشوند که حرکت با این سرعت برای آنها مثل در قفس کردن یوزپلنگ است. در جزیره کیش یک دستگاه نیسان GT R مشکی رنگ وجود دارد که از مدل استاندارد آن قویتر است. این نیسان سیاه رنگ که برخی از صفحات بدنهاش مات است و احساس قدرت را دوچندان میکند به لطف دو توربوی بزرگتر نسبت به مدل استاندارد آن تا ۶۷۰ اسب بخار(به ادعای مالکش) افزایش توان پیدا کرده و به همین دلیل تا بالاهای جدول قویترینها صعود کرده و برای خودش احترام ویژه ای به دست آورده. حالا کجای جزیره کیش شانس خالی کردن این همه انرژی وجود دارد خدا عالم است.
● سلام آقای کادیلاک
جزیره کیش علاوه بر جذابیتهای طبیعی و زیباییهای خلیج نیلگون فارس، محل تردد دو دستگاه کادیلاک CTS V هم هست که برای خودشان غولی هستند و با موتور ۲/۶ لیتری می توانند ۵۵۶ اسب بخار را سخاوتمندانه در اختیار راننده قرار دهند.
کادیلاک مورد نظر از معدود ماشینهای آمریکایی است که در برابر رقبای آلمانی و ژاپنیاش کم نمیآورد و پا به پای آنها پیش میرود. در کنار این غول جمع و جور از جنرال موتورز، یک دستگاه فورد موستانگ شلبی جیتی ۵۰۰ هم در همان حوالی گشت میزند که قدرت و توان آن هم قابل توجه است، چیزی در حدود ۴۲۰ اسب بخار...
● دایی عشق سرعت
پورشه پانامرا دو مدل پرقدرت دارد که یکی توربو و دیگری ۴S که از ۴۰۰ تا ۵۰۰ اسب بخار قدرت دارند. نمونه ۴S در تعداد بیشتری یافت میشود و یکی از دارندگان مشهور آن علی دایی است و ظاهرا از مدل توربوی ان هم فقط یک دستگاه وجود دارد که ۵۰۰ اسب انرژی حرکتی تولید میکند.
● افعی سرخ پوش
تماشاگران مسابقات درگ و دریفت در یکی دو سال اخیر حتما چشمشان به جمال یک دستگاه دوج وایپر سرخ رنگ افتاده که وقتی سقف پارچهای آن در صندوق عقب پنهان می شود جذابیت دو چندانی پیدا میکند. این افعی خوش خط و خال هم اگر چه مهمان خیابانهای تهران است و با پلاک گذر موقت تردد میکند اما حسابی مشهور است. عجیب است که با وجود بیش از ۵۰۰ اسب بخار قدرت، چندان در مسابقات موفق عمل نکرده. با این حال دوج وایپر که مدتی است دیگر تولید نمی شود از ماشینهای دوستداشتنی و زورمند در تمام دنیاست.
● مسابقهایها
بیتردید ماشینهای ضعیف در مسابقات اتومبیلرانی فقط به درد بلعیده شدن توسط رقبای قدرتمند می خورند و روی همین حساب اصلا نباید آنها را به پیست راه داد. پیست اتومبیلرانی جولانگاه غولها و پرقدرتترین هاست و این قاعده در مسابقات نه چندان استاندارد ایران هم کم و بیش صدق میکند. در جست و جوی قویترین ماشینهای ایران باید سری هم به انواع مسابقات اتومبیلرانی زد و از رقابتهای سرعت گرفته تا درگ و دریفت را نیز رصد کرد. حکایت ماشینهای دستکاری شده اما چیز دیگری است و اینجا ردپای مکانیکهای خبره و تیونرهای داخلی به شدت احساس میشود. در میان ماشینهای مسابقهای پرزور بیشتر باید دنبال گروه یا ژانر بود تا یک مدل خاص. در واقع در بخش ماشینهای مسابقهای بیش از آن که اعداد و ارقام و رکورد مشخص در عملکرد اتومبیل مطرح باشد، سبک کار تیونر یا تیم پشتیبانی فنی به چشم میآید. البته در میان اتومبیلهای مسابقهای یک ویژگی رایج این است که اکثرا در برابر فشار طولانی مدت آسیبپذیر هستند و با استانداردهای دنیا فاصلهای معنیدار دارند. با همه این اوصاف پیدا کردن قدرتمندترینها در جمع خودروهای مسابقهای چندان هم سخت نیست.
● گروه ژاپنیها
دهه ۱۹۹۰ به طور قطع دوره شکوفایی خودروسازان ژاپنی بود و چشم بادامیها کاملا از زیر سایه سنگین آلمان و آمریکا خارج شدند. این موفقیت شامل ساخت خودروهای استاندارد و هم نمونههای جی تی و مسابقهای بود و در همین راستا نمونههای بسیار خوبی از خودروهای آن سالها هست که محبوب تیونرها و مکانیکها برای ساختن یک ابرخودرو است. در مسابقات نوظهور درگ (شتاب ۴۰۰ متر) که در یکی دو سال اخیر طرفداران زیادی پیدا کرده، می توان یکی از همین نمونهها را دید. میتسوبیشی لنسر با اطاق پرطرفدارش در اوایل دهه ۱۹۹۰ و قابلیتهایی که در شاسی و زیربندی ان وجود دارد باعث شده که گروهی از پرقدرتترین ماشین های ایران در سایه همین تواناییها متولد شود. چهار اتومبیل لنسر اوولوشن ( Evo III) که این روزها در رقابتهای شتاب می درخشند در واقع نتیجه کار یک تیونر زبده به نام ابوالفضل مرادی هستند. سه دستگاه از چهار نمونه یاد شده از حالت دیفرانسیل جلو به حالت دو دیفرانسیل دائم (AWD) در آمده و برای مسابقه درگ ستآپ شدهاند. قلب تپنده آنها هم به یک موتور توربو شارژ دو لیتری مجهز شدهاند که با کد ۴G۶۳T شناخته میشود. به زعم تیونر این ماشینها توان خروجی این موتور با پرخوران اضافه شده بین ۴۸۰ تا ۵۲۰ اسب بخار در نوسان است و این حجم از قدرت برای از پا درآوردن غولهایی چون لامبورگینی در درگ تهران کافی بوده است. حالا به غیر از مرادی ماشینهای برنارد عیوضی و هومن رمضانی نیز توانایی مشابهی دارند و در کنار اینها یک میتسوبیشی گالانت VR۴ هیولا نیز وجود دارد که یکی از بهترین تایمها را در رقابت ۴۰۰ متر به ثبت رسانده است. علاوه بر اینها یک نیسان آلتیمای دریفتر نیز از پروژههای بلندپروازانه در زمینه مهیا کردن ماشینهای قدرتمند است.
● برادران بیامو
هر جا که صحبت از خودروهای مسابقهای و پرقدرت به میان میآید حتما باید برای بیامو نیز جایگاه خاصی در نظر گرفت. در میان ماشینهای پرقدرت مسابقهای در ایران، مدعیان کلاس آزاد مسابقات ریس (سرعت) از موقعیت ممتازی برخوردار هستند. این جا هم باید از تواناییهای تیونرها و تکنسینهای مکانیک یاد کرد که در واقع بخش مهمی از رقابت در میان آنها نیز وجود دارد.
در مسابقات سرعت یکی دو سال اخیر اتومبیل رضا پازند بیشک از قویترینهاست و در عین حال به خوبی از سوی مکانیک زبده اش یعنی مراد بذرافشان نیز مهیا شده است. درباره قدرت این بیامو E۳۰ عدد مشخصی در دسترس نیست اما تیونر آن می گوید احتمالا از ۴۵۰ تا ۵۰۰ اسب بخار باید باشد. علاوه بر این ماشین غلام جنیدی راننده باتجربه کلاس آزاد نیز وضعیت مشابهی دارد. در این کلاس البته یک دستگاه بیامو E۴۶ هم حضور دارد که متعلق به علی مشرفی است. این ماشین زیبا و تماشایی که سر پیچها عملکرد خارقالعادهای دارد زمانی متعلق به جرج پلازا راننده عنواندار اروپایی بوده و حالا در پیست اتومبیلرانی تهران جولان می دهد. این خودرو را هم باید جزء قویترین ماشینهای ایران تلقی کرد. اما بیرون از پیست سرعت ورزشگاه آزادی تهران نیز یک نمونه از بیامو مدل E۳۰ وجود دارد که متعلق به حسین صدوقیانزاده تیونر صاحب سبک ایران است. اتومبیل سیاه رنگ و زیبای مزبور در مسابقات درگ یک حریف جدی است و در اولین دوره مسابقه انتخابی دریفت خاورمیانه حسابی چشم عبدو فقالی دریفتر مشهور لبنانی را گرفت. به گفته صدوقیان این خودرو حدود ۷۵۰ اسب بخار نیرو دارد که شاید تا حدی اغراقآمیز به نظر بیاید. با این حال این E۳۰ جذاب و تماشایی در فهرست قویترینها قرار میگیرد.
![[-]](http://www.flashkhor.com/forum/images/collapse.gif "[-]")
