بازی آنلاین
آپلود عکس
28-12-2020، 8:59
یک هواگرد تک‌باله دو موتوره سه سرنشین با دم دوگانه از نوع شناسایی و ارتباطی ساخت شرکت فوکه-وولف در دهه ۱۹۳۰ میلادی در آلمان بود. این هواگرد نخستین پروازش را در سال ۱۹۳۸ انجام و تا سال ۱۹۴۴ به خدمت خود ادامه داد.در ماه فوریه سال ۱۹۳۷ وزارت هوانوردی رایش سوم درخواستی را برای یک هواگرد شناسایی سه سرنشین با برد کوتاه و میدان دید مناسب جهت جایگزینی هنشل اچ‌اس ۱۲۶ صادر کرد. توانی در حدود ۸۵۰ تا ۹۰۰ اسب بخار برای این هواگرد مشخص گردید.
دیدن لینک ها برای شما امکان پذیر نیست. لطفا ثبت نام کنید یا وارد حساب خود شوید تا بتوانید لینک ها را ببینید.
این مشخصات برای دو شرکت آرادو و فوکه-وولف ارسال شد.
طراحی آرادو تحت عنوان آر ۱۹۸ که در ابتدا به عنوان گزینه مورد نظر وزارت هوانوردی شناخته می‌شد، یک هواگرد تک موتوره تک‌باله بال بالا با طراحی نسبتاً سنتی بود. با این حال این هواگرد عملکرد ضعیفی از خود نشان داداف‌و ۱۸۹ با طراحی کورت تانک، طراح ارشد فوکه-وولف، یک هواگرد با دم دوگانه (twin-boom) و دو موتور آرگوس آاس ۴۱۰ به جای پیکربندی مورد انتظار تک موتوره بود. شکل دو دم به دلیل بازکردن فضا و اجازه به طراحان برای استفاده از هر نوع اتاقک مورد نظر بود.یک محفظه سوخت ۱۱۰ لیتری درون هر یک از این دم‌ها و پشت هر یک از چرخ‌ها قرار داشت. اتاقک صیقل خورده سرنشینان در مرکز این هواگرد قرار داشت و همانند بمب افکن‌های متوسط آلمانی تولید شده پس از سال ۱۹۳۸، دارای شیشه جلویی یک پارچه بود. این شیشه دید گسترده و همه‌جانبه ای به خدمه می‌بخشید.با این حال شرکت بلوم اُن فوس نیز با سرمایه‌گذاری خصوصی مدلی رادیکال تر پیشنهاد کرد. این هواگرد بی‌فا ۱۴۱ با پیکربندی نامتقارن منحصر به فرد با طراحی دکتر ریچارد وگت بود. در این هواگرد اتاقک سرنشینان برای ایجاد دید بهتر در جانب راستی موتور قرار داشت.سفارش سه پیش‌نمونه برای هر یک از طراحی‌های آرادو و فوکه-وولف در آوریل سال ۱۹۳۷ ارسال شد. پیش‌نمونه اول فوکه-وولف (وی-۱) نخستین بار در ماه ژوئیه سال ۱۹۳۸ به پرواز درآمد. پیش‌نمونه دوم (وی-۲) به عنوان نخستین پیش‌نمونه با تسلیحات تهاجمی مجهز به دو مسلسل ام‌گه ۱۷ با کالیبر ۷٫۹۲ میلی‌متر در ابتدای بال‌ها، یک مسلسل ام‌گه ۱۷ در جلوی اتاقک و دو مسلسل دیگر ام‌گه ۱۷ در جایگاه تدافعی بود. پیش‌نمونه سوم (وی-۳) به صورت غیر مسلح دارای ملخ خودکار با زاویه تنظیم شونده و موتور نهایی آرگوس اِی‌اس ۴۱۰ بود. موفقیت این سه پیش‌نمونه به صدور درخواستی برای چهار پیش‌نمونه دیگر انجامید. پیش‌نمونه چهارم (وی-۴) با تغییراتی در موتور و ارابه فرود و حذف مسلسل جلوی اتاقک همراه بود. از این پیش‌نمونه برای آزمایش ایجاد دیواره دود استفاده گردید. پیش‌نمونه پنجم (وی-۵) به عنوان هواگرد آموزشی، پیش‌نمونه ششم (وی-۶) به عنوان هواگرد زره پوش تهاجمی و پیش‌نمونه هفتم (وی-۷) به عنوان هواگرد آب‌نشین طراحی شدند.اف‌و ۱۸۹ در طراحی تسلیحات تدافعی خود از یک شکل نوآورانه برای اسلحه پسین هواگرد با طراحی شرکت ایکاریا استفاده کرد. این برجک مخروطی چرخنده به صورت دستی با جایگیری در پشت هواگرد دارای ساختار فلزی بوده و قابلیت جایگیری یک یا دو مسلسل تدافعی در بخش دایره ای پیشین خود را داشت. مسلسل دیگری نیز در سقف هواگرد تعبیه شده بود.اف‌و ۱۸۹ به صورت عمده در کارخانه فوکه-وولف در برمن و در کارخانه‌هایی در فرانسه و چکسلواکی تحت اشغال آلمان تولید شد. در مجموع ۸۶۴ فروند از انواع مختلف این هواگرد تا ماه اوت سال ۱۹۴۴ تولید گردید. البته تولید اف‌و ۱۸۹ در برمن و چکسلواکی در سال ۱۹۴۳ متوقف شده بود و تنها در فرانسه تا سال ۱۹۴۴ ادامه پیدا کرد.در ماه فوریه سال ۱۹۳۷ وزارت هوانوردی رایش سوم درخواستی را برای یک هواگرد شناسایی سه سرنشین با برد کوتاه و میدان دید مناسب جهت جایگزینی هنشل اچ‌اس ۱۲۶ صادر کرد. توانی در حدود ۸۵۰ تا ۹۰۰ اسب بخار برای این هواگرد مشخص گردید.این مشخصات برای دو شرکت آرادو و فوکه-وولف ارسال شد.طراحی آرادو تحت عنوان آر ۱۹۸ که در ابتدا به عنوان گزینه مورد نظر وزارت هوانوردی شناخته می‌شد، یک هواگرد تک موتوره تک‌باله بال بالا با طراحی نسبتاً سنتی بود. با این حال این هواگرد عملکرد ضعیفی از خود نشان داد.اف‌و ۱۸۹ با طراحی کورت تانک، طراح ارشد فوکه-وولف، یک هواگرد با دم دوگانه (twin-boom) و دو موتور آرگوس آاس ۴۱۰ به جای پیکربندی مورد انتظار تک موتوره بود. شکل دو دم به دلیل بازکردن فضا و اجازه به طراحان برای استفاده از هر نوع اتاقک مورد نظر بود. یک محفظه سوخت ۱۱۰ لیتری درون هر یک از این دم‌ها و پشت هر یک از چرخ‌ها قرار داشت.اتاقک صیقل خورده سرنشینان در مرکز این هواگرد قرار داشت و همانند بمب افکن‌های متوسط آلمانی تولید شده پس از سال ۱۹۳۸، دارای شیشه جلویی یک پارچه بود. این شیشه دید گسترده و همه‌جانبه ای به خدمه می‌بخشید.با این حال شرکت بلوم اُن فوس نیز با سرمایه‌گذاری خصوصی مدلی رادیکال تر پیشنهاد کرد. این هواگرد بی‌فا ۱۴۱ با پیکربندی نامتقارن منحصر به فرد با طراحی دکتر ریچارد وگت بود. در این هواگرد اتاقک سرنشینان برای ایجاد دید بهتر در جانب راستی موتور قرار داشت.سفارش سه پیش‌نمونه برای هر یک از طراحی‌های آرادو و فوکه-وولف در آوریل سال ۱۹۳۷ ارسال شد. پیش‌نمونه اول فوکه-وولف (وی-۱) نخستین بار در ماه ژوئیه سال ۱۹۳۸ به پرواز درآمد. پیش‌نمونه دوم (وی-۲) به عنوان نخستین پیش‌نمونه با تسلیحات تهاجمی مجهز به دو مسلسل ام‌گه ۱۷ با کالیبر ۷٫۹۲ میلی‌متر در ابتدای بال‌ها، یک مسلسل ام‌گه ۱۷ در جلوی اتاقک و دو مسلسل دیگر ام‌گه ۱۷ در جایگاه تدافعی بود. پیش‌نمونه سوم (وی-۳) به صورت غیر مسلح دارای ملخ خودکار با زاویه تنظیم شونده و موتور نهایی آرگوس اِی‌اس ۴۱۰ بود. موفقیت این سه پیش‌نمونه به صدور درخواستی برای چهار پیش‌نمونه دیگر انجامید. پیش‌نمونه چهارم (وی-۴) با تغییراتی در موتور و ارابه فرود و حذف مسلسل جلوی اتاقک همراه بود. از این پیش‌نمونه برای آزمایش ایجاد دیواره دود استفاده گردید. پیش‌نمونه پنجم (وی-۵) به عنوان هواگرد آموزشی، پیش‌نمونه ششم (وی-۶) به عنوان هواگرد زره پوش تهاجمی و پیش‌نمونه هفتم (وی-۷) به عنوان هواگرد آب‌نشین طراحی شدند.اف‌و ۱۸۹ در طراحی تسلیحات تدافعی خود از یک شکل نوآورانه برای اسلحه پسین هواگرد با طراحی شرکت ایکاریا استفاده کرد. این برجک مخروطی چرخنده به صورت دستی با جایگیری در پشت هواگرد دارای ساختار فلزی بوده و قابلیت جایگیری یک یا دو مسلسل تدافعی در بخش دایره ای پیشین خود را داشت. مسلسل دیگری نیز در سقف هواگرد تعبیه شده بود.اف‌و ۱۸۹ به صورت عمده در کارخانه فوکه-وولف در برمن و در کارخانه‌هایی در فرانسه و چکسلواکی تحت اشغال آلمان تولید شد. در مجموع ۸۶۴ فروند از انواع مختلف این هواگرد تا ماه اوت سال ۱۹۴۴ تولید گردید. البته تولید اف‌و ۱۸۹ در برمن و چکسلواکی در سال ۱۹۴۳ متوقف شده بود و تنها در فرانسه تا سال ۱۹۴۴ ادامه پیدا کرد.
دیدن لینک ها برای شما امکان پذیر نیست. لطفا ثبت نام کنید یا وارد حساب خود شوید تا بتوانید لینک ها را ببینید.
این مشخصات برای دو شرکت آرادو و فوکه-وولف ارسال شد.
طراحی آرادو تحت عنوان آر ۱۹۸ که در ابتدا به عنوان گزینه مورد نظر وزارت هوانوردی شناخته می‌شد، یک هواگرد تک موتوره تک‌باله بال بالا با طراحی نسبتاً سنتی بود. با این حال این هواگرد عملکرد ضعیفی از خود نشان داداف‌و ۱۸۹ با طراحی کورت تانک، طراح ارشد فوکه-وولف، یک هواگرد با دم دوگانه (twin-boom) و دو موتور آرگوس آاس ۴۱۰ به جای پیکربندی مورد انتظار تک موتوره بود. شکل دو دم به دلیل بازکردن فضا و اجازه به طراحان برای استفاده از هر نوع اتاقک مورد نظر بود.یک محفظه سوخت ۱۱۰ لیتری درون هر یک از این دم‌ها و پشت هر یک از چرخ‌ها قرار داشت. اتاقک صیقل خورده سرنشینان در مرکز این هواگرد قرار داشت و همانند بمب افکن‌های متوسط آلمانی تولید شده پس از سال ۱۹۳۸، دارای شیشه جلویی یک پارچه بود. این شیشه دید گسترده و همه‌جانبه ای به خدمه می‌بخشید.با این حال شرکت بلوم اُن فوس نیز با سرمایه‌گذاری خصوصی مدلی رادیکال تر پیشنهاد کرد. این هواگرد بی‌فا ۱۴۱ با پیکربندی نامتقارن منحصر به فرد با طراحی دکتر ریچارد وگت بود. در این هواگرد اتاقک سرنشینان برای ایجاد دید بهتر در جانب راستی موتور قرار داشت.سفارش سه پیش‌نمونه برای هر یک از طراحی‌های آرادو و فوکه-وولف در آوریل سال ۱۹۳۷ ارسال شد. پیش‌نمونه اول فوکه-وولف (وی-۱) نخستین بار در ماه ژوئیه سال ۱۹۳۸ به پرواز درآمد. پیش‌نمونه دوم (وی-۲) به عنوان نخستین پیش‌نمونه با تسلیحات تهاجمی مجهز به دو مسلسل ام‌گه ۱۷ با کالیبر ۷٫۹۲ میلی‌متر در ابتدای بال‌ها، یک مسلسل ام‌گه ۱۷ در جلوی اتاقک و دو مسلسل دیگر ام‌گه ۱۷ در جایگاه تدافعی بود. پیش‌نمونه سوم (وی-۳) به صورت غیر مسلح دارای ملخ خودکار با زاویه تنظیم شونده و موتور نهایی آرگوس اِی‌اس ۴۱۰ بود. موفقیت این سه پیش‌نمونه به صدور درخواستی برای چهار پیش‌نمونه دیگر انجامید. پیش‌نمونه چهارم (وی-۴) با تغییراتی در موتور و ارابه فرود و حذف مسلسل جلوی اتاقک همراه بود. از این پیش‌نمونه برای آزمایش ایجاد دیواره دود استفاده گردید. پیش‌نمونه پنجم (وی-۵) به عنوان هواگرد آموزشی، پیش‌نمونه ششم (وی-۶) به عنوان هواگرد زره پوش تهاجمی و پیش‌نمونه هفتم (وی-۷) به عنوان هواگرد آب‌نشین طراحی شدند.اف‌و ۱۸۹ در طراحی تسلیحات تدافعی خود از یک شکل نوآورانه برای اسلحه پسین هواگرد با طراحی شرکت ایکاریا استفاده کرد. این برجک مخروطی چرخنده به صورت دستی با جایگیری در پشت هواگرد دارای ساختار فلزی بوده و قابلیت جایگیری یک یا دو مسلسل تدافعی در بخش دایره ای پیشین خود را داشت. مسلسل دیگری نیز در سقف هواگرد تعبیه شده بود.اف‌و ۱۸۹ به صورت عمده در کارخانه فوکه-وولف در برمن و در کارخانه‌هایی در فرانسه و چکسلواکی تحت اشغال آلمان تولید شد. در مجموع ۸۶۴ فروند از انواع مختلف این هواگرد تا ماه اوت سال ۱۹۴۴ تولید گردید. البته تولید اف‌و ۱۸۹ در برمن و چکسلواکی در سال ۱۹۴۳ متوقف شده بود و تنها در فرانسه تا سال ۱۹۴۴ ادامه پیدا کرد.در ماه فوریه سال ۱۹۳۷ وزارت هوانوردی رایش سوم درخواستی را برای یک هواگرد شناسایی سه سرنشین با برد کوتاه و میدان دید مناسب جهت جایگزینی هنشل اچ‌اس ۱۲۶ صادر کرد. توانی در حدود ۸۵۰ تا ۹۰۰ اسب بخار برای این هواگرد مشخص گردید.این مشخصات برای دو شرکت آرادو و فوکه-وولف ارسال شد.طراحی آرادو تحت عنوان آر ۱۹۸ که در ابتدا به عنوان گزینه مورد نظر وزارت هوانوردی شناخته می‌شد، یک هواگرد تک موتوره تک‌باله بال بالا با طراحی نسبتاً سنتی بود. با این حال این هواگرد عملکرد ضعیفی از خود نشان داد.اف‌و ۱۸۹ با طراحی کورت تانک، طراح ارشد فوکه-وولف، یک هواگرد با دم دوگانه (twin-boom) و دو موتور آرگوس آاس ۴۱۰ به جای پیکربندی مورد انتظار تک موتوره بود. شکل دو دم به دلیل بازکردن فضا و اجازه به طراحان برای استفاده از هر نوع اتاقک مورد نظر بود. یک محفظه سوخت ۱۱۰ لیتری درون هر یک از این دم‌ها و پشت هر یک از چرخ‌ها قرار داشت.اتاقک صیقل خورده سرنشینان در مرکز این هواگرد قرار داشت و همانند بمب افکن‌های متوسط آلمانی تولید شده پس از سال ۱۹۳۸، دارای شیشه جلویی یک پارچه بود. این شیشه دید گسترده و همه‌جانبه ای به خدمه می‌بخشید.با این حال شرکت بلوم اُن فوس نیز با سرمایه‌گذاری خصوصی مدلی رادیکال تر پیشنهاد کرد. این هواگرد بی‌فا ۱۴۱ با پیکربندی نامتقارن منحصر به فرد با طراحی دکتر ریچارد وگت بود. در این هواگرد اتاقک سرنشینان برای ایجاد دید بهتر در جانب راستی موتور قرار داشت.سفارش سه پیش‌نمونه برای هر یک از طراحی‌های آرادو و فوکه-وولف در آوریل سال ۱۹۳۷ ارسال شد. پیش‌نمونه اول فوکه-وولف (وی-۱) نخستین بار در ماه ژوئیه سال ۱۹۳۸ به پرواز درآمد. پیش‌نمونه دوم (وی-۲) به عنوان نخستین پیش‌نمونه با تسلیحات تهاجمی مجهز به دو مسلسل ام‌گه ۱۷ با کالیبر ۷٫۹۲ میلی‌متر در ابتدای بال‌ها، یک مسلسل ام‌گه ۱۷ در جلوی اتاقک و دو مسلسل دیگر ام‌گه ۱۷ در جایگاه تدافعی بود. پیش‌نمونه سوم (وی-۳) به صورت غیر مسلح دارای ملخ خودکار با زاویه تنظیم شونده و موتور نهایی آرگوس اِی‌اس ۴۱۰ بود. موفقیت این سه پیش‌نمونه به صدور درخواستی برای چهار پیش‌نمونه دیگر انجامید. پیش‌نمونه چهارم (وی-۴) با تغییراتی در موتور و ارابه فرود و حذف مسلسل جلوی اتاقک همراه بود. از این پیش‌نمونه برای آزمایش ایجاد دیواره دود استفاده گردید. پیش‌نمونه پنجم (وی-۵) به عنوان هواگرد آموزشی، پیش‌نمونه ششم (وی-۶) به عنوان هواگرد زره پوش تهاجمی و پیش‌نمونه هفتم (وی-۷) به عنوان هواگرد آب‌نشین طراحی شدند.اف‌و ۱۸۹ در طراحی تسلیحات تدافعی خود از یک شکل نوآورانه برای اسلحه پسین هواگرد با طراحی شرکت ایکاریا استفاده کرد. این برجک مخروطی چرخنده به صورت دستی با جایگیری در پشت هواگرد دارای ساختار فلزی بوده و قابلیت جایگیری یک یا دو مسلسل تدافعی در بخش دایره ای پیشین خود را داشت. مسلسل دیگری نیز در سقف هواگرد تعبیه شده بود.اف‌و ۱۸۹ به صورت عمده در کارخانه فوکه-وولف در برمن و در کارخانه‌هایی در فرانسه و چکسلواکی تحت اشغال آلمان تولید شد. در مجموع ۸۶۴ فروند از انواع مختلف این هواگرد تا ماه اوت سال ۱۹۴۴ تولید گردید. البته تولید اف‌و ۱۸۹ در برمن و چکسلواکی در سال ۱۹۴۳ متوقف شده بود و تنها در فرانسه تا سال ۱۹۴۴ ادامه پیدا کرد.
![[-]](http://www.flashkhor.com/forum/images/collapse.gif "[-]")
