نوشته های علی قاضی نظام

[[ιяяesιsтιвLe]]

معمولاً ساعت از دوازده شب كه ميگذرد،

پيغامى دريافت ميكنيد با اين تيتر؛

بيدارى...؟

اين يعنى يك نفر روى شما حساب كرده!

خوب فكرهايتان را بكنيد...

باز كردن اين پيغام عواقب دارد!

بايد سنگِ صبور باشيد

بايد حوصله داشته باشيد

بايد خودتان را بگذاريد جاى ارسال كننده ى پيغام!

يك نفر آنطرفِ خط دارد جان ميكَند!




"شب بخير" را نبايد تايپ كرد!

"شب" را بايد زُل زد در چشمانش
دستى كشيد لاىِ موهايش
و هُرمِ نفسهايش...




كاش اولين آدمهاى روى زمين بوديم
فكرش را بكن
من و تو...
نه ترس از گذشته ات داشتم
نه حسادتى در كار بود
نه چشمى بود و
نه ميدانستيم كه گناه چيست
كاش حوا بودى
كاش "آدم"بودم
كاش "آدم"بودم



بهترين فيلمى كه در سينما ديدم،
"دستهايش" بود...
آنجا كه آرام آرام
گره خورد دورِ انگشتانم!



تمامِ دلتنگى هايم را برايش نوشته ام؛
خط به خط...
روز به روز...
ساعت به ساعت...
اما ميترسم!
ميترسم از اينكه بخواند و با پوزخندى از كنارش رد شود!
ميترسم از اينكه بخواند و با يك "مرسى" گفتن،
تمامِ تصوراتم را خراب كند!
ميترسم از اينكه يك نفر قبل از من،
تمامِ اينها را برايش گفته باشد!
شجاعتم تا همين حد بود؛
"برايش نوشتن"
من جراتِ ارسالش را ندارم!




از دور دوستش داشتم وبا آن همه شلوغى...دوست داشتنم به چشمش نمى آمد
صبح چشمانم را به يادش باز ميكردم و
شب روى هم ميگذاشتم
گاهى ميشد ساعتها مينشستم پشتِ ميز كافه و
از دور،تمامِ حركاتش را زيرِ نظر ميگرفتم
ميخنديد،ميخنديدم
اخم ميكرد،درهم ميرفتم...
بالاخره يك روز دوست داشتنم را جمع كردم
تمام قد روبه رويش ايستادم و
يكجا به پايش ريختم!
جوابِ من "مرسى" نبود...اما شنيدم!
جوابِ من "پوزخند" نبود...اما ديدم!
انجا بود كه فهميدم چرا دور بودن هاي نزديك را بيشتر دوست دارم




ما شبيه جنسِ خاك خورده ى داخلِ ويترينيم،
كه يك نفر انتخابمان كرد
اما حاضر نشد بهايمان را پرداخت كند!
فقط آمد،
دلخوشمان كرد،
و رفت...
رفت يك دورى بزند و برگردد!