در دست باد۲

[nfe]

تچقدر سخت است وقتی قدرت اعتراض را نداری!
چقدر سخت است که برای ادامه زندگی به آدم هایی نیازمندی که نمیشود نامشان را آدم نهاد ...
چقدر سخت است...
تو می مانی و تهمت های گاه و بی گاهشان ...
آنها دیگر تو را نمیخواهند ...
آن گاه است که احساس صفر بودن را با تمام وجود حس خواهی کرد؛ درست زمانی که همه دنیا ات را از دست داده ای...
آن گاه هست که رفتن از آن جمع متظاهر برایت میشود یک رویا ... یک سراب!
آن گاه است که خودت را با هر چیزی سرگرم خواهی کرد...
یادت خواهد رفت
رویاهایت
آرزوهای محال...
کمرت خم میشود زیر بار ظلم همیشگی شان ... زیر بار بی اعتمادی شان
می دانی چرا؟
نه!
گفتنش هم عذاب آور است...
من دیگر برده شده ام
یک غلام حلقه به گوش...
من دیگر هر چه میگویند ... میپذیرم ... دیگر تاب سرکشی ندارم
هیچگاه فکر نمیکردم رنگ جوانی این باشد !
هیچگاه فکر نمیکردم از نزدیکانم متنفر شوم...
هیچگاه!
و اما زخم دلم...
کسی میداند ؟
زخم دلم کجا رفته است؟
همان لحظات اول تولدش خاکش کرده ام ...
زخم دلم زنده به گور شده است ...
حتی در سوگش عذاداری نکرده ام...
گریه!!!
اشکهایم کجا رفته اند؟
ای کاش میدانستم چرا!!!
کاش هیچگاه دختر نبودم...

منو یه قلب سرد
با رنگ و روی زرد
عذاب رفتنت منو رها نکرد...



۱۳۹۵/۹/۹
Nfe20

[#ɗѳkɦtɑʀʝɑɦɑɳɑɱi]

جالب بود