جدیدترین نوآوری‌ها در صنعت خودرو

[ERF@N]

شرکت «Wal-Mart» هر ساله برای حمل کالا در سراسر آمریکا، صدها میلیون دلار هزینه می‌کند. وجود بیش از 6 هزار کامیون در زنجیره خرده فروشی، تعداد بسیار کمی به حساب می‌آید؛ هر چند تعداد زیادی از شرکت‌ها برای حمل کالا از نقطه‌ای به نقطه‌ای دیگر به همین کامیون‌ها وابسته هستند، اما اگر بتوان همین تعداد ناوگان را هم به یک سوم تقلیل داد و به جای آنها از کامیون‌هایی استفاده کرد که حجمی معادل نصف کامیون‌های موجود داشته و از کامپیوتری در سکان خود استفاده می‌کنند، چه رخ خواهد داد؟ 

 

حتی تصورش هم خیلی سخت است: راندن کامیون با کمک جی پی اس، رادار، سنسور و نرم افزار. با این حال، فناوری ماشین‌های خودکار سال‌ها است که تیتر اول خبرها بوده و ماشین‌های خودکار آزمایشی، امروزه در جاده‌ها در رفت وآمد هستند.

از سال 2011، ماشین‌های خودکار گوگل بیش از 300 هزار مایل در کالیفرنیا و نوادا طی مسافت کرده‌اند. در همان سال، کارخانه خودروسازی «FAW» از ماشین خودکارش پرده‌برداری کرد. در سال 2013 نیز، کارخانه‌های «Toyota» و «Audi» در نمایشگاه«the Consumer Electronics» از محصولات خودکار خود پرده برداری کردند.

با این حال، استفاده از فناوری ماشین‌های خودکار در کامیون‌ها و ماشین‌های سنگین  در ابتدای کار قرار دارد و با وجود چنین موانع مهمی، این فناوری ارزش کشف را دارد. استفاده از کامیون‌های خودکار در مسیرهای طولانی می‌تواند باعث افزایش فرصت‌های گرانبها در زنجیره ارزش حمل و نقل شود و در عوض، از هزینه‌های مصرف‌کننده هم بکاهد. اگر چه هنوز راه طولانی برای این تغییر وجود دارد، کارخانه‌ها باید از الان خود را برای یک آینده اتوماتیک آماده کنند.

چشم‌انداز فناوری
خودروهای اتوماتیک امروزی تمام مکانیزم‌های لازم  را برای طی مسافت جاده‌ایی دارند؛ اما این خودروها به وسیله حس‌گرهایی هدایت می‌شوند که با رسم نقشه جاده برای کامپیوتر ماشین را هدایت می‌کنند. در واقع؛ این کامپیوتر به جای راننده مورد استفاده قرار می‌گیرد. سنسورها اطلاعات را برای سیستم عامل  طوری فراهم می‌کند که می‌توان آن را با قابل ترین خلبانان اتوماتیک در خطوط هوایی مقایسه کرد که  بدون نیاز به دخالت انسان می‌تواند بنشیند و به پرواز در آید.

به همین شکل، سیستم عامل‌های کار شده در کامیون‌های بدون سرنشین، جاده و موانع اطراف از قبیل ماشین‌ها، درختان و مردم را ، در هر صدم ثانیه ارزیابی کرده وبهترین راه و عملکرد را انتخاب می‌کند.

چنین فناوری جدیدی ارزان نخواهد بود. خیلی سخت خواهد بود، اگر بخواهیم هزینه کامل این فناوری را محاسبه کنیم؛ زیرا بخش اعظمی از این فناوری هنوز در مرحله تولید غیر انبوه است. هزینه تجهیز یک دستگاه کامیون می‌تواند 200 هزار دلار باشد. با این حال، اگرچه قیمت‌ها از شرکتی به شرکت دیگر متفاوت است، هزینه سالانه یک کامیون گاهی از 100 هزار دلار هم فراتر می‌رود. در طول سال‌های گذشته، پیشرفت‌ها و دستاوردها از سرمایه گذاری‌های اولیه و هزینه‌های نگهداری بسیار پیشی گرفته است. مقدارزیادی از صرفه‌جویی درهزینه‌ها و دستاوردهای بهره‌وری را می‌توان با حذف حقوق راننده جبران کرد.

در کنار دیگر عوامل  هزینه‌های سوخت هم کم خواهد شد؛ زیرا فناوری با بهینه کردن گاز و ترمز مصرف را کم خواهد کرد.مرکز تحقیقات خودرو تخمین زده است که کامیون‌های اتوماتیک بهره‌وری از سوخت را بین 15 تا 20درصد افزایش خواهد داد. از آنجا که خودروهای بدون سرنشین برای امنیت حداکثری طراحی شده‌اند و خطاهای انسانی را که عامل بیشتر تصادفات است حذف کرده، هزینه‌های مربوط به تصادفات و حق بیمه را هم می‌توان کاهش داد.

همزمان با صرفه‌جویی در هزینه‌ها، بهره‌وری نیز با رشد چشمگیری روبه‌رو خواهد شد.اخیرا، محدودیت‌های سخت‌تری  بر میزان ساعاتی که یک نفر راننده می‌تواند به شکل متناوب پشت فرمان بنشیند، وضع شده است که این امر بهره‌وری و درآمد آنها را بسیار کاهش داده است. اما، کامیون‌های بدون راننده هرگز خواب آلود نخواهند شد و محدودیت زمانی برای کار آنها وجود ندارد.

با افزایش رقابت بین شرکت‌های حمل بار که نرخ حمل بار را با کمک کامیون‌های بدون سرنشین کمتر می‌کنند، خرده فروشان، توزیع‌کنندگان و تولید کنندگان که با کامیون‌های معمولی، حمل بار را انجام می‌دهند، به مزایای نسبی کامیون‌های جدید پی خواهند برد و به پیشرفت این بازار کمک خواهند کرد. جامعه نیز از این کار سود خواهد برد. حرکت کامیون‌ها در ساعات غیر اوج ترافیکی  با کمک کامیون‌های بدون سرنشین امکان‌پذیر خواهد بود وترافیک کمتری در بزرگراه‌ها به وجود خواهد آمد.

هزینه و سازش
فناوری خودروهای خودکار فواید زیادی را برای زنجیره ارزش صنعت حمل و نقل به وجود آورده است. با این حال، سرعت و میزان پذیرش نهایی این صنعت  تا حدود زیادی به توانایی سهامداران بستگی دارد که آیا حاضر هستند در این صنعت سرمایه‌گذاری کنند، یا نه.

از نظر متخصصان فناوری، کامیون‌های بدون سرنشین می‌توانند در یک دهه به قابلیت تجاری برسند؛ همزمان با حمایت تولیدکنندگان از این صنعت، آنها می‌توانند تولید را افزایش و هزینه را کاهش دهند.

ابزار این کار در حال حاضر بسیار گران است. برای مثال، سامانه رادار این خودروها بالغ بر 70 هزار دلار است. درضمن، طرفداران این صنعت باید پاسخگوی این سوال باشند که در صورت خراب شدن کامیون چگونه می‌توان آن را دوباره  راه‌اندازی و از بار آن مراقبت کنند. عرضه کنندگان سوخت، شرکت‌های تعمیراتی، ماشین‌های گشت بزرگراهی و بیمه‌کنندگان در پیدا کردن چنین راهی نقش دارند.

برای تولیدکنندگان کامیون و تامین‌کنندگان فعلی بیان این نکته مهم است که تاثیر کامیون‌های خودکار در آینده افزایش پیدا خواهد کرد. بسیاری از تولید کنندگان بر روی فرصت‌هایی سرمایه گذاری خواهند کرد که بتوانند میلیون‌ها دلار از طریق تجهیز کامیون‌های خودکار کسب سود کنند.

با این حال، تولیدکنندگان با کاهش سفارش  جعبه دنده و فرمان و دیگر ابزاری روبه‌رو خواهند شد که نرم‌افزار جای آنها را خواهد گرفت. مهم‌تر اینکه، اگر بتوان خودروهای فعلی را به خودروهای بدون سرنشین تبدیل کرد، ناوگان فعلی می‌تواند ظرفیت خود را تا 30 درصد افزایش دهد.

فناوری جدید با موانع حقوقی هم روبه‌رو خواهد شد، باید برای اجازه استفاده از این نوع خودروها در سراسر کشور قانون‌گذاری صورت گیرد. در حال حاضر، ایالت‌های کالیفرنیا، فلوریدا و نوادا با تصویب قوانینی اجازه تست جاده‌ای این خودروها را صادر کرده‌اند. با این حال، آشفته بازار استانداردهای گوناگون و متنوع دولتی شرایط سختی را به همراه آورده که نیازمند قانون واحد و فدرال است. به همین منظور، معاونت امنیت ترافیکی بزرگراه‌ها در حال حاضر روی استانداری برای این نوع از خودروها کار می‌کند. به علاوه، فناوری خودروهای بدون سرنشین باید با ترسی  که در جامعه وجود دارد مبارزه کند.

در نهایت؛ همان طور که فرآیند خودکار شدن در دیگر صنایع را شاهد بوده ایم، این فناوری نیز با این استدلال که هزاران نفر کار خود را از دست خواهند داد، با مخالفت‌های اتحادیه‌ها و هم فکران سیاسی آنها روبه‌رو خواهد شد.
 
مسیر توسعه وپیشرفت
 سناریوهای گوناگونی درباره چگونگی پذیرش و استفاده از این فناوری وجود دارد. یکی از این سناریوها این است که کامیون‌های بدون سرنشین در ابتدا در محیط‌های صنعتی بزرگ استفاده شوند؛ در این محیط‌ها می‌توان آنها را کنترل کرد. 

درست مانند اولین روزهای تولید  خودروهای تمام اتوماتیک، کامیون‌ها نیز تنوع و توانایی‌های محدودی خواهند داشت. اما همان طور که روبات‌ها در جابه‌جایی کالا و قطعات نقشی غیرقابل انکار پیدا کردند،  کامیون‌های اتوماتیک هم بسته به پالایش و پیشرفت فناوری می‌توانند وارد بازار وسیع این صنعت بشوند.

 

البته شاید شاهد پذیرش و استفاده نسبی این محصول هم باشیم. برای مثال، تعدادی از شرکت‌ها شاید «ماشین‌های کنترل از راه دور» را انتخاب کنند؛ به صورتی که راننده صدها مایل دور‌تر کامیون را کنترل کند تا کامیون وارد مسیر اصلی شود.  در این مرحله، سامانه ارزان‌تر و ساده‌تر نیز استفاده خواهد شد.

چنین نگاهی به مشکلات باعث ایجاد نوعی رشد و پیشرفت در این صنعت می‌شود. ما در آینده نزدیک شاهد این کامیون‌های خودکار در جاده‌ها نخواهیم بود. اما اقتصاددانان تصور می‌کنند که در دراز مدت، صنعت به سمت تولید این نوع از خودروها حرکت خواهد کرد. شرکت‌های حمل و نقل جاده‌ای که به بهترین نحو ممکن از این فناوری استفاده می‌کنند، جایگاه برتر خود را حفظ خواهند کرد و توزیع کنندگانی که این امکانات را فراهم می‌کنند، نیز سهم بیشتری از بازار را به خود اختصاص خواهند داد.

مهم‌ترین دگرگونی در زنجیره ارزش سیستم‌های عامل خودکاری خواهد بود که صدها هزاران دلار صرف توسعه آنها شده است. گوگل که فعلا مشغول تست سامانه اش در جاده‌های عمومی است، می‌تواند به عنوان سیستم عامل استاندارد این صنعت معرفی شود. اما، در حال حاضر، تولیدکنندگان خودرو و کامیونت‌ها هم خیلی علاقه‌ به کار بر روی این جزء حیاتی ندارند.
مدیران اجرایی کارخانه‌های تولید کامیون، شرکت‌های حمل بار و توزیع‌کننده قطعات باید به فکر شکل‌گیری این صنعت، پیامدها و مفاهیم و نحوه عکس‌العمل نسبت به آن باشند. 
بهترین شیوه برای هر شرکتی فرق خواهد کرد، اما یک چیز کاملا روشن است: بی‌تفاوتی و بی‌حرکتی یک انتخاب نیست. با توجه به اینکه تغییرات در ماشین‌های سنگین به ندرت رخ می‌دهد، این صنعت هم باید دارای یک شکل و زنجیره طراحی باشد.

[τοxικ]

بنز باز خسته لطفا اسپم نده بهت اخطار ميدن