بازی آنلاین
آپلود عکس
04-08-2015، 19:08
به گزارش سرویس پژوهشی ایسنا منطقه خراسان، بخش اعظم حیات دریاها به فتوسنتز پلانکتون‌ها وابسته است. این موجودات میکروسکوپی که میکروجلبک نیز نامیده می‌شوند در نزدیکی سطح آب زندگی می‌کنند و انرژی خود را از خورشید می‌گیرند. این انرژی به تدریج در طول زنجیره غذایی دریایی منتقل می‌شود.
ابرها از متراکم شدن بخار آب در اطراف ذرات میکروسکوپی شناور در جو زمین تشکیل می‌شوند. این ذرات به عنوان هسته چگالش ابر شناخته می‌شوند و وجود آنها برای تشکیل ابر ضروری است. پلانکتون‌ها با ایجاد چنین ذراتی به چگالیده شدن قطرات ریز بخار آب و تشکیل ابر کمک می‌کنند. هرچه تعداد قطرات یک توده ابر بیشتر باشد، نور بیشتری بازتابش می‌شود چرا که سطح کلی قطرات ابر افزایش می‌یابد که در واقع این امر تاثیر زیادی بر تعادل انرژی و دما در سطح زمین دارد.
محققان به منظور نشان دادن ارتباط میان پلانکتون‌ها و فرایند تشکیل آب، به مطالعه اقیانوس قطب جنوب پرداختند. این اقیانوس یکی از دورافتاده‌ترین و پرت‌ترین مکان‌ها بر روی زمین است و فاصله زیادی از منابع انسانی تولیدکننده ذرات دارد. در عین حال یکی از ابری‌ترین نقاط بر روی زمین نیز است. سوال اینجاست که پس این ابرها از کجا می‌آیند و بر روی کدام ذرات هسته‌ای متراکم شده و به هم می‌پیوندند؟
محققان متوجه شدند که ابرها بر فراز آن بخش‌هایی از اقیانوس که جمعیت پلانکتونی بیشتری دارد متمرکز می‌شوند و این به آن معنی است که پلانکتون‌ها احتمالا بر تشکیل ابرها تاثیر می‌گذارند.
بخش اعظم این تاثیر ناشی از این است که پلانکتون‌ها اقدام به رهاسازی گازهایی می‌کنند که با افزایش سن سلول‌ها، تجزیه پلانکتون‌ها یا خورده شدن آنها توسط جانوران میکروسکوپی به نام زئوپلانکتون، افزایش می‌یابد. برخی از این گازها به ذرات جامد میکروسکوپی جدید تبدیل می‌شوند یا به ذراتی که از پیش وجود داشته‌اند اضافه می‌شوند و به عنوان هسته‌های تراکم اضافی برای تشکیل ابر عمل می‌کنند.
برخی مواد آلی که از بدن پلانکتون‌ها و همچنین دیگر موجودات دریایی می‌آیند، به طور مستقیم از طریق اسپری شدن آب دریا وارد جو می‌شوند. قطرات ریز آب در اطراف این ذرات ریز متراکم می‌شوند و به تدریج ابرها را تشکیل می‌دهند. این ابرها در تابستان، 10 وات در مترمربع انرژی خورشیدی بیشتری را به فضا باز می‌گردانند. بنابراین بدون حضور پلانکتون‌ها، احتمالا سطح اقیانوس‌ها بسیار گرمتر بود.
این یافته‌ها در مجله Science Advances منتشر شده است.
ابرها از متراکم شدن بخار آب در اطراف ذرات میکروسکوپی شناور در جو زمین تشکیل می‌شوند. این ذرات به عنوان هسته چگالش ابر شناخته می‌شوند و وجود آنها برای تشکیل ابر ضروری است. پلانکتون‌ها با ایجاد چنین ذراتی به چگالیده شدن قطرات ریز بخار آب و تشکیل ابر کمک می‌کنند. هرچه تعداد قطرات یک توده ابر بیشتر باشد، نور بیشتری بازتابش می‌شود چرا که سطح کلی قطرات ابر افزایش می‌یابد که در واقع این امر تاثیر زیادی بر تعادل انرژی و دما در سطح زمین دارد.
محققان به منظور نشان دادن ارتباط میان پلانکتون‌ها و فرایند تشکیل آب، به مطالعه اقیانوس قطب جنوب پرداختند. این اقیانوس یکی از دورافتاده‌ترین و پرت‌ترین مکان‌ها بر روی زمین است و فاصله زیادی از منابع انسانی تولیدکننده ذرات دارد. در عین حال یکی از ابری‌ترین نقاط بر روی زمین نیز است. سوال اینجاست که پس این ابرها از کجا می‌آیند و بر روی کدام ذرات هسته‌ای متراکم شده و به هم می‌پیوندند؟
محققان متوجه شدند که ابرها بر فراز آن بخش‌هایی از اقیانوس که جمعیت پلانکتونی بیشتری دارد متمرکز می‌شوند و این به آن معنی است که پلانکتون‌ها احتمالا بر تشکیل ابرها تاثیر می‌گذارند.
بخش اعظم این تاثیر ناشی از این است که پلانکتون‌ها اقدام به رهاسازی گازهایی می‌کنند که با افزایش سن سلول‌ها، تجزیه پلانکتون‌ها یا خورده شدن آنها توسط جانوران میکروسکوپی به نام زئوپلانکتون، افزایش می‌یابد. برخی از این گازها به ذرات جامد میکروسکوپی جدید تبدیل می‌شوند یا به ذراتی که از پیش وجود داشته‌اند اضافه می‌شوند و به عنوان هسته‌های تراکم اضافی برای تشکیل ابر عمل می‌کنند.
برخی مواد آلی که از بدن پلانکتون‌ها و همچنین دیگر موجودات دریایی می‌آیند، به طور مستقیم از طریق اسپری شدن آب دریا وارد جو می‌شوند. قطرات ریز آب در اطراف این ذرات ریز متراکم می‌شوند و به تدریج ابرها را تشکیل می‌دهند. این ابرها در تابستان، 10 وات در مترمربع انرژی خورشیدی بیشتری را به فضا باز می‌گردانند. بنابراین بدون حضور پلانکتون‌ها، احتمالا سطح اقیانوس‌ها بسیار گرمتر بود.
این یافته‌ها در مجله Science Advances منتشر شده است.
![[-]](http://www.flashkhor.com/forum/images/collapse.gif "[-]")
