27-01-2015، 12:52
تولد و مرگ اجتناب ناپذیر است، فاصله بین این دو را زندگی کنیم ای کاش عظمت در نگاه تو باشد نه چیزی که به آن می نگری مرد بزرگ وقار دارد اما متکبر نیست و مرد کوچک تکبر دارد ولی وقار ندارد ممکن است در تمام دنیا فقط یک نفر باشی، ولی برای بعضی افراد تمام دنیا هستی تصمیمات بزرگت را با قلبت بگیر وتصمیمات کوچکت را با عقلت تا خدا بنده نواز است به بنده چه نیاز است زندگی شوخی زشتی است که هرچه به پایانش نزدیک می شود متهجن می شود
عشق تنها چیزی است که با بخشیدن،بیشتر می شود. انسان فقط صاحب چیز های است که میبخشد. یاد بگیرم که خم شوم ،وگرنه می شکنیم. باور کنیم که بهترین های دنیا بیش از بدترین ها هستند. ان کسی را که برای ازدواج بر می گزینیم، حداقل،شایسته احترام و محبتی است که نثار دوستانمان می کنیم. تنها چیزی که در دنیا تغییر نمی کند ،لزوم تغییر است. انسان ها زمانی به عشق ما نیاز بیشتری دارند که کمتر از هر زمانی دیگر لیاقت ان را دارند. یاد بگیریم که زمان میگذرد،چه خوش بین باشیم چه نباشیم. واقعیت ،چیزی است که هست ، نه چیزی که دوست داریم. مرد بزرگ به خود متکی اس تو جز از خود هیچکس چیزی طلب نمی کند ولی مردان کوچک از دیگران توقع دارند. هنگامی که همه یکسان فکر میکنند دیگر کسی بیشتر نمی اندیشد. در تنی نحیف می تواند اندیشه های بزرگ مسکن گیرد. هرگاه بتوانیم،پی از شکست خود لبخند بزنیم شجاع خواهیم بود. بهترین کار ها ان است که به اعتدال نزدیکتر باشد. سنگ های درشت را سنگ های ریز پا برجا نگه می دارند. عاقل انچه را که می داند نمی گوید،ولی انچه را که می گوید می داند. اگر در کار ها «اگر»نباشد به طور یقین پیروز خواهیم شد. خوب صبر کن پیش در امد پیروزی است. زندگی ما ، زایید اندیشه است.
تمام شان و عظمت انسان در فکر و اندیشه ی اوست. چون دل راست اندیش و زبان راستگو باشد در کاستی و نادرستی بسته میشود . وارد عمل شدن، بدون برنامهریزی ،علت همه شکست هاست . بزرگان زاده نمی شوند – ساخته می شوند . شکست وجود ندارد. مگر، در ذهن سازنده اش. قدرت تکان می دهد اما تکان نمی خورد. فكر خوب، معمار و آفریننده است. بیاموزیم اندیشیدن را نه اندیشه ها را. هیچگاه زیر پایت را نگاه نکن وگرنه نخواهی جست. وقتی قلبت کوه آتشفشان است، چگونه انتظار داری در دستهایت گل بروید. پیش از سحر تاریک است اما تاکنون نشده که آفتاب طلوع نکند به سحر اعتماد کنید. كسی به فكر انتقام باشد، همیشه زخمهای خود را تازه نگه می دارد. به زبان اجازه نده كه قبل از اندیشه ات به راه افتد. زندگی باید پیوسته در حال بوجود آمدن و بوجود آوردن باشد والا باریست بر دوش انسان. عیب جامعه این است كه همه می خواهند آدم مهمی باشند و هیچ كس نمی خواهد فرد مفیدی باشد . برای آدم های بهانه گیر ، همیشه بهانه موجود است. تاسف برای گذشته مانند رفتن به دنبال باد است . تنهایی ، آشیانه ی تفکر است .
عشق تنها چیزی است که با بخشیدن،بیشتر می شود. انسان فقط صاحب چیز های است که میبخشد. یاد بگیرم که خم شوم ،وگرنه می شکنیم. باور کنیم که بهترین های دنیا بیش از بدترین ها هستند. ان کسی را که برای ازدواج بر می گزینیم، حداقل،شایسته احترام و محبتی است که نثار دوستانمان می کنیم. تنها چیزی که در دنیا تغییر نمی کند ،لزوم تغییر است. انسان ها زمانی به عشق ما نیاز بیشتری دارند که کمتر از هر زمانی دیگر لیاقت ان را دارند. یاد بگیریم که زمان میگذرد،چه خوش بین باشیم چه نباشیم. واقعیت ،چیزی است که هست ، نه چیزی که دوست داریم. مرد بزرگ به خود متکی اس تو جز از خود هیچکس چیزی طلب نمی کند ولی مردان کوچک از دیگران توقع دارند. هنگامی که همه یکسان فکر میکنند دیگر کسی بیشتر نمی اندیشد. در تنی نحیف می تواند اندیشه های بزرگ مسکن گیرد. هرگاه بتوانیم،پی از شکست خود لبخند بزنیم شجاع خواهیم بود. بهترین کار ها ان است که به اعتدال نزدیکتر باشد. سنگ های درشت را سنگ های ریز پا برجا نگه می دارند. عاقل انچه را که می داند نمی گوید،ولی انچه را که می گوید می داند. اگر در کار ها «اگر»نباشد به طور یقین پیروز خواهیم شد. خوب صبر کن پیش در امد پیروزی است. زندگی ما ، زایید اندیشه است.
تمام شان و عظمت انسان در فکر و اندیشه ی اوست. چون دل راست اندیش و زبان راستگو باشد در کاستی و نادرستی بسته میشود . وارد عمل شدن، بدون برنامهریزی ،علت همه شکست هاست . بزرگان زاده نمی شوند – ساخته می شوند . شکست وجود ندارد. مگر، در ذهن سازنده اش. قدرت تکان می دهد اما تکان نمی خورد. فكر خوب، معمار و آفریننده است. بیاموزیم اندیشیدن را نه اندیشه ها را. هیچگاه زیر پایت را نگاه نکن وگرنه نخواهی جست. وقتی قلبت کوه آتشفشان است، چگونه انتظار داری در دستهایت گل بروید. پیش از سحر تاریک است اما تاکنون نشده که آفتاب طلوع نکند به سحر اعتماد کنید. كسی به فكر انتقام باشد، همیشه زخمهای خود را تازه نگه می دارد. به زبان اجازه نده كه قبل از اندیشه ات به راه افتد. زندگی باید پیوسته در حال بوجود آمدن و بوجود آوردن باشد والا باریست بر دوش انسان. عیب جامعه این است كه همه می خواهند آدم مهمی باشند و هیچ كس نمی خواهد فرد مفیدی باشد . برای آدم های بهانه گیر ، همیشه بهانه موجود است. تاسف برای گذشته مانند رفتن به دنبال باد است . تنهایی ، آشیانه ی تفکر است .