بازی آنلاین
آپلود عکس
26-10-2014، 14:23
عبور از مشکلات با افکار ساده و زیبای کودکانه
کودکان به راحتی غم ها و آزردگی ها را از یاد می برند و پس از دست نیافتن به یک هدف، هدفی دیگر را جایگزین آن می کنند تا از این طریق اندوه را به خود راه ندهند. آنها خیلی راحت آشتی می کنند و بدی های اطرافیان را از خاطر می برند. به سادگی شاد شده و لبخند می زنند. بزرگسالان با بازگشت و نگاه به دوران کودکی و زنده نگه داشتن کودک درون خود می توانند در بزرگسالی نیز خوش قلبی های کودکانه داشته باشند. فعالیت های هنری یکی از روش های زنده نگه داشتن کودک درون و بازگشت به روزهای خوش کودکی است. نوستالژی کودکی در ضمیر ناخودآگاه همه افراد وجود دارد و افراد با تداعی روزهای خوش گذشته و بازگشت به آن حال و هوا، به دنبال آرامش و امنیت از دست رفته شان می گردند.
کودکان به دلیل این که لوح وجودی شان سفید بوده و هنوز به سیاهی های دنیا آلوده نشده است، نگرشی مثبت نسبت به رویدادهای زندگی دارند و با پیشداوری های منفی دست به تفسیرهای بدبینانه نمی زنند. کودکان معمولاً از کنار مسائل آزاردهنده و منفی می گذرند و افق های جدیدی را برای دیدن پیدا می کنند. آنها که مشکلات و ناملایمات زندگی هنوز ضمیر پاکشان را مکدر نکرده است، تفسیری مثبت نسبت به دنیا دارند. دکتر زینب خانجانی روانشناس در این باره می گوید: کودکان معمولاً در برخورد با مسائل، سخت نمی گیرند. اندوه ها و شکست های سطحی در بازی با همسالان و ناکامی های روزمره را فراموش می کنند، کینه به دل نگرفته و با دیدی مثبت به اتفاقات زندگی می نگرند. منفی نگری که در بزرگسالان مشهود است در اثر یادگیری و شکست های طول زندگی حاصل شده است که منجر به رنج در آنها می شود. دید کودکان نسبت به جهان مثبت و امیدوارانه بوده و همیشه جایگزینی برای هدف های دست نیافته خود پیدا می کنند.» براساس دیدگاه پردازش اطلاعات و سیستم پردازش کننده اطلاعات، لیست داده ها را دریافت کرده و سپس حافظه باتوجه به اطلاعات قبلی موجود در حافظه بلندمدت شروع به کاربرد داده های قبلی می کند.
اطلاعات قبلی موجود در حافظه بلندمدت شامل تجربیات و حوادث تلخ و شیرین زندگی فرد از ابتدا تاکنون است. در کودکان به دلیل تجارب منفی پائین زندگی، تفسیر بدبینانه اتفاق نمی افتد. افراد افسرده به دلیل سوءگیری حافظه آنها، جنبه منفی رویدادها برجسته تر شده که این خود باعث افزایش غم و اندوه می شود.
برای کودکان برخلاف بزرگسالان اهداف کوتاه مدت جذاب است و هر هدفی در صورت محقق نشدن جای خود را به هدف کوتاه مدت دیگری می دهد.
دکتر حسن بافنده قرامالکی، روانشناس و استاد دانشگاه در این باره معتقد است: «انسان ها در قضاوت مقابل اعمال اطرافیان به تجارب قبلی خود بازمی گردند و باتوجه به آن واکنش نشان می دهند. کودکان به دلیل نداشتن تجربه، با روحیه باز رویدادها را دریافت می کنند.»
● تفاوت نگرش کودکان و بزرگسالان
انسان ها با گذار از کودکی به بزرگسالی با انبوهی از تجارب و رویدادهای مثبت و منفی روبه رو می شوند که در حافظه بلندمدتشان جای گرفته و منشأ شکل گیری دیدگاه آنها نسبت به جهان و اطرافیان می شود. هر چقدر تجارب منفی بارزتر و اثری که بر روی روان فرد می گذارد مشهودتر باشد، تفسیرهای بدبینانه او در برخورد با رویدادها بیشتر شده و این تفسیرهای بد خود باعث افزایش اندوه درونی فرد می شود.
کودکان به دلیل وابستگی بیشتر به بزرگسالان در مقابل رویدادها با سرعت از شبکه های حمایتی خود به صورت رفتاری و کلامی طلب کمک می کنند. کودکان همچنین برای حل مشکلاتشان ابزاری به نام بازی کردن دارند.
کودکانی که در محیطی پرتشنج بوده و شاهد دعواهای والدین هستند در بازی های کودکانه خود نقش پدر و مادرهای مهربان و شاد را بازی می کنند.
آنها در بازی های رمزی خود برای مشکلاتشان راه حل های کودکانه پیدا کرده و از این طریق تسکین پیدا می کنند. در بازی های آنها جهان کوچک است و کودک بر آن مسلط است.
دکتر خانجانی در این باره می گوید: بزرگسالان مانند کودکان این ابزار را در اختیار ندارند. آنها یاد گرفته اند هیجانات را برون ریزی نکرده و مشکلات را در درون خود نگه دارند.
آنها آموخته اند که انسان رشد یافته کسی است که در مقابل مشکلات از دیگران کمک نمی گیرد. در جریان روان درمانی از افراد خواسته می شود که مشکلاتشان را بگویند تا از این طریق تخلیه هیجانی شوند. اگر فردی آزرده بوده و قادر به گفتن احساسات خود نیست می بایست نظرات خود را روی کاغذ نوشته و یا با فرد دیگری در میان بگذارد.
کودکان وقتی از موضوع یا فردی آزرده می شوند بدون خجالت و با صدای بلند آن را بیان می کنند. معمولاً افراد به حدی خود را در قالب کلیشه ها زندانی کرده اند که حتی در تنهایی خودشان نیز احساس راحتی نکرده و قادر به بیان مشکلات نیستند. در جریان روان درمانی فرد با خود حقیقی روبه رو شده و برای حل مشکلات دست به تخلیه هیجانی می زند. وقتی کودک به دنیا می آید لوح سفید است. به مرور زمان و با روابط بین فردی، در برخورد با محیط های اطراف و اکوسیستم است که کودک یاد می گیرد در مقابل کنش های محیطی چه واکنشی نشان بدهد. این محیط و تعاملات اجتماعی است که لکه های تیره رنگ بر لوح نشسته و باعث جایگزینی واکنش براساس منطق و سود و زیان در او می شود.
دکتر شهرام واحدی، روانشناس تربیتی در این باره اضافه می کند: «انسان ها در کودکی و بزرگسالی عمدتاً دارای ۳ نوع ارتباطند. ارتباط با خود، دیگران و خالق.
اگر فرد در فرآیند رشد و در طول زندگی خود تجارب منفی کمتری داشته باشد، خودش را دوست دارد و این باعث بهبود ارتباطاتش با دیگران می شود.
او در تعاملات اجتماعی، فردی است که به دیگران احترام می گذارد و مورد احترام گروه است. دارای رابطه نزدیکی با خداوند است.»
● عوامل مؤثر
دیدگاه هایی که در حال حاضر درخصوص عوامل مؤثر در تشکیل دیدگاه، نگرش و جهان بینی افراد وجود دارد، مبتنی بر مدل
وراثتی – محیطی است. به این منظور در شکل گیری افراد هم عوامل ژنتیکی مؤثر است و هم عوامل تربیتی.
دکتر بافنده قرامالکی در این باره می گوید: «بسیاری از اضطراب ها و مشکلات ریشه در زندگی مدرن و صنعتی دارند. با بزرگ تر شدن دغدغه ها و مشکلات نیازها هم افزایش پیدا می کنند. هرچه بر سن کودک اضافه می شود، تعداد افرادی که با او ارتباط برقرار می کنند بیشتر می شوند. با گذار از کودکی به بزرگسالی تصمیم ها پیچیده تر شده و مشکلات افراد نیز بیشتر می شود در نتیجه در این دنیای پیچیده، کینه ها نیز افزایش پیدا می کنند.»
● آموختن
اعمال ما تحت تأثیر افکار ماست. برخورد با رویدادهای اطراف و تغییرشان بستگی به نگرش ما به جهان دارد. دید مثبت کودکان نسبت به دنیا باعث می شود که به راحتی از کنار مسائل بگذرند و شادی را جایگزین غم کنند.
افراد از طریق آموختن مهارت های زندگی از قبیل بخشش، خودآگاهی و شناخت خود، محیط، نیازها، کنترل خشم، توانایی حل مسئله و تصمیم گیری می توانند مانند کودکان مهربان و شاد باشند و از مسائل سطحی بگذرند.
افراد بخشنده کسانی هستند که از کنار استرس های شدید محیطی به راحتی می گذرند. آنها انسان را موجودی جایزالخطا دانسته و در مقابل خطای دیگران موضع گیری نکرده و آن را به حساب ناآگاهی فرد و مشکلات عاطفی و اجتماعی اش می دانند.
دکتر خانجانی در این باره می افزاید: «کودکان دارای انعطاف پذیری فکری هستند، تابع تغییرات اند و این به دلیل روند تحول شناخت آنهاست. افراد از زمان تولد تا سنین جوانی و حتی پس از آن نیز دائماً در حال دگرگونی فکری و شناختی هستند و ذهنشان منعطف است. هرچه سن بیشتر شود انعطاف کمتر شده و کلیشه های فکری ثابت می شوند.»
وی در ادامه می گوید: «وقتی فرد به تنهایی نتوانست بر منفی گرایی خود فائق آید، باید از یک متخصص کمک بگیرد. متخصص افکار منفی را شناسایی و زیان آور بودن آنها را گوشزد می کند. افکاری چون مورد تأیید همگان بودن و بهترین بودن، بستر آسیب های روانی زیادی را فراهم می کند. هیچکس به دلیل ضعف های انسانی نمی تواند در همه زمینه ها بهترین باشد.»
انسان های بزرگ منش افرادی نوع دوست هستند که سایرین را همانطور که هستند می خواهند. آنها مانند کودکان از اطرافیان کینه به دل نمی گیرند، چون معتقدند انسان جایز الخطاست و با بخشش، سلامت روان خود را تأمین کرده و روابط بین فردی شان را تسهیل می بخشند. افرادی که اشتباهات دیگران را نمی بخشند، کسانی هستند که اطرافیان را بدون خطا و مطلق می خواهند و این باعث عذاب دائمی شان می شود.
والدین باید از طریق یادگیری مشاهده ای و تشویق، گذشت و بخشندگی را به کودکان آموزش دهند.
دکتر بافنده قرامالکی در این باره می گوید: «فرد در مقابل مشکلات باید برخورد آرامی داشته باشد، ابتدا محیط را عوض کرده تا ذهنیتش محقق شود. در صورتی که امکان این اتفاق وجود نداشته باشد باید دست بر اصلاح باورها زده و شرایط محیطی را پذیرفته و سعی در هماهنگی من واقعی با من آرمانی داشته باشد. این امر باعث ایجاد آرامش و از بین بردن کینه و قضاوت های عجولانه و منفی شده و شادی و فراغت بال کودکی را برای فرد به ارمغان می آورد.»
وی همچنین تصریح می کند: «نگرش مثبت به خود و دیگران باعث ایجاد مهربانی، عطوفت و همدلی شده و فرد می تواند حالات لطیف کودکانه را در خود مقطعی کند. باورهای منفی و غلط که در طی سالها شکل گرفته است مانند ابری مانع از جلوه گری خورشید است. اگر بتوانیم این ابرها را از طریق اصلاح باورهای غلط کنار زده و عقاید مثبت را جایگزین آن کنیم می توانیم به کودکی بازگردیم. تصویرسازی ذهنی مثبت اثرگذارتر از اراده است و اگر فردی اراده بر تغییر داشته باشد ولی تصور او از خود، جامعه و دیگران منفی باشد واکنش تهاجمی داشته و در لاک دفاعی خود فرو می رود.»
حفظ اعتقادات مذهبی و ایمان به خدا یکی از مهم ترین روش های روان درمانی است.
دکتر شهرام واحدی در این زمینه می گوید: «ساختارهای فرهنگی و اجتماعی نیز در ایجاد مثبت نگری مؤثر است. خانواده و مدرسه قادر به ایجاد بزرگ منشی و آرامش افراد است.
رسانه ها با انتشار اخبار و حوادث منفی که باعث انزجار عمومی شده، تأثیرات منفی بسیار زیادی بر پیکره اجتماع برجا می گذارند.»
● تأثیر خوش قلبی های کودکانه
ارزش های اخلاقی چون لبخند، عطوفت، همدردی، یاری رسانی، جوانمردی و... در تمام جوامع در طول ادوار مختلف تاریخی پسندیده مورد قبول افراد بوده است. افرادی که خوش قلبی و خوشرویی کودکانه را در رفتار خود دارند در تعاملات اجتماعی مورد پذیرش قرار گرفته و موفق تر از سایرین هستند و مشکلات کمتری دارند. انسان های خوش قلب باید و نباید ندارند و انسان ها در هر صورتی برایشان دوست داشتنی هستند. دکتر زینب خانجانی در این باره می گوید: «انسان های باگذشت و مهربان که گشاده رویی کودکانه را با خود به همراه دارند، در زندگی زناشویی خود نیز موفق تر بوده و معمولاً روی نقاط ضعف کمتر تمرکز می کنند. آنها انسان های محبوبی هستند که استرس کمتری نسبت به سایرین دارند. افراد بی گذشت مانند افرادی که دارای تیپ شخصیتی C بوده و افرادی کینه توز و بدبین هستند، ترشح هورمون استرس در آنها باعث مستعدشدنشان در ابتلا به سرطان و اکثر بیماری های روانشناسی خواهد شد.» همه روانشناسان معتقدند که همه ما در درون خود یک کودک داریم که باید گهگاه او را آزاد بگذاریم تا نگاهی مثبت نسبت به جهان و انسان ها پیدا کنیم.
کودکان به راحتی غم ها و آزردگی ها را از یاد می برند و پس از دست نیافتن به یک هدف، هدفی دیگر را جایگزین آن می کنند تا از این طریق اندوه را به خود راه ندهند. آنها خیلی راحت آشتی می کنند و بدی های اطرافیان را از خاطر می برند. به سادگی شاد شده و لبخند می زنند. بزرگسالان با بازگشت و نگاه به دوران کودکی و زنده نگه داشتن کودک درون خود می توانند در بزرگسالی نیز خوش قلبی های کودکانه داشته باشند. فعالیت های هنری یکی از روش های زنده نگه داشتن کودک درون و بازگشت به روزهای خوش کودکی است. نوستالژی کودکی در ضمیر ناخودآگاه همه افراد وجود دارد و افراد با تداعی روزهای خوش گذشته و بازگشت به آن حال و هوا، به دنبال آرامش و امنیت از دست رفته شان می گردند. کودکان به دلیل این که لوح وجودی شان سفید بوده و هنوز به سیاهی های دنیا آلوده نشده است، نگرشی مثبت نسبت به رویدادهای زندگی دارند و با پیشداوری های منفی دست به تفسیرهای بدبینانه نمی زنند. کودکان معمولاً از کنار مسائل آزاردهنده و منفی می گذرند و افق های جدیدی را برای دیدن پیدا می کنند. آنها که مشکلات و ناملایمات زندگی هنوز ضمیر پاکشان را مکدر نکرده است، تفسیری مثبت نسبت به دنیا دارند. دکتر زینب خانجانی روانشناس در این باره می گوید: کودکان معمولاً در برخورد با مسائل، سخت نمی گیرند. اندوه ها و شکست های سطحی در بازی با همسالان و ناکامی های روزمره را فراموش می کنند، کینه به دل نگرفته و با دیدی مثبت به اتفاقات زندگی می نگرند. منفی نگری که در بزرگسالان مشهود است در اثر یادگیری و شکست های طول زندگی حاصل شده است که منجر به رنج در آنها می شود. دید کودکان نسبت به جهان مثبت و امیدوارانه بوده و همیشه جایگزینی برای هدف های دست نیافته خود پیدا می کنند.» براساس دیدگاه پردازش اطلاعات و سیستم پردازش کننده اطلاعات، لیست داده ها را دریافت کرده و سپس حافظه باتوجه به اطلاعات قبلی موجود در حافظه بلندمدت شروع به کاربرد داده های قبلی می کند.
اطلاعات قبلی موجود در حافظه بلندمدت شامل تجربیات و حوادث تلخ و شیرین زندگی فرد از ابتدا تاکنون است. در کودکان به دلیل تجارب منفی پائین زندگی، تفسیر بدبینانه اتفاق نمی افتد. افراد افسرده به دلیل سوءگیری حافظه آنها، جنبه منفی رویدادها برجسته تر شده که این خود باعث افزایش غم و اندوه می شود.
برای کودکان برخلاف بزرگسالان اهداف کوتاه مدت جذاب است و هر هدفی در صورت محقق نشدن جای خود را به هدف کوتاه مدت دیگری می دهد.
دکتر حسن بافنده قرامالکی، روانشناس و استاد دانشگاه در این باره معتقد است: «انسان ها در قضاوت مقابل اعمال اطرافیان به تجارب قبلی خود بازمی گردند و باتوجه به آن واکنش نشان می دهند. کودکان به دلیل نداشتن تجربه، با روحیه باز رویدادها را دریافت می کنند.»
● تفاوت نگرش کودکان و بزرگسالان
انسان ها با گذار از کودکی به بزرگسالی با انبوهی از تجارب و رویدادهای مثبت و منفی روبه رو می شوند که در حافظه بلندمدتشان جای گرفته و منشأ شکل گیری دیدگاه آنها نسبت به جهان و اطرافیان می شود. هر چقدر تجارب منفی بارزتر و اثری که بر روی روان فرد می گذارد مشهودتر باشد، تفسیرهای بدبینانه او در برخورد با رویدادها بیشتر شده و این تفسیرهای بد خود باعث افزایش اندوه درونی فرد می شود.
کودکان به دلیل وابستگی بیشتر به بزرگسالان در مقابل رویدادها با سرعت از شبکه های حمایتی خود به صورت رفتاری و کلامی طلب کمک می کنند. کودکان همچنین برای حل مشکلاتشان ابزاری به نام بازی کردن دارند.
کودکانی که در محیطی پرتشنج بوده و شاهد دعواهای والدین هستند در بازی های کودکانه خود نقش پدر و مادرهای مهربان و شاد را بازی می کنند.
آنها در بازی های رمزی خود برای مشکلاتشان راه حل های کودکانه پیدا کرده و از این طریق تسکین پیدا می کنند. در بازی های آنها جهان کوچک است و کودک بر آن مسلط است.
دکتر خانجانی در این باره می گوید: بزرگسالان مانند کودکان این ابزار را در اختیار ندارند. آنها یاد گرفته اند هیجانات را برون ریزی نکرده و مشکلات را در درون خود نگه دارند.
آنها آموخته اند که انسان رشد یافته کسی است که در مقابل مشکلات از دیگران کمک نمی گیرد. در جریان روان درمانی از افراد خواسته می شود که مشکلاتشان را بگویند تا از این طریق تخلیه هیجانی شوند. اگر فردی آزرده بوده و قادر به گفتن احساسات خود نیست می بایست نظرات خود را روی کاغذ نوشته و یا با فرد دیگری در میان بگذارد.
کودکان وقتی از موضوع یا فردی آزرده می شوند بدون خجالت و با صدای بلند آن را بیان می کنند. معمولاً افراد به حدی خود را در قالب کلیشه ها زندانی کرده اند که حتی در تنهایی خودشان نیز احساس راحتی نکرده و قادر به بیان مشکلات نیستند. در جریان روان درمانی فرد با خود حقیقی روبه رو شده و برای حل مشکلات دست به تخلیه هیجانی می زند. وقتی کودک به دنیا می آید لوح سفید است. به مرور زمان و با روابط بین فردی، در برخورد با محیط های اطراف و اکوسیستم است که کودک یاد می گیرد در مقابل کنش های محیطی چه واکنشی نشان بدهد. این محیط و تعاملات اجتماعی است که لکه های تیره رنگ بر لوح نشسته و باعث جایگزینی واکنش براساس منطق و سود و زیان در او می شود.
دکتر شهرام واحدی، روانشناس تربیتی در این باره اضافه می کند: «انسان ها در کودکی و بزرگسالی عمدتاً دارای ۳ نوع ارتباطند. ارتباط با خود، دیگران و خالق.
اگر فرد در فرآیند رشد و در طول زندگی خود تجارب منفی کمتری داشته باشد، خودش را دوست دارد و این باعث بهبود ارتباطاتش با دیگران می شود.
او در تعاملات اجتماعی، فردی است که به دیگران احترام می گذارد و مورد احترام گروه است. دارای رابطه نزدیکی با خداوند است.»
● عوامل مؤثر
دیدگاه هایی که در حال حاضر درخصوص عوامل مؤثر در تشکیل دیدگاه، نگرش و جهان بینی افراد وجود دارد، مبتنی بر مدل
وراثتی – محیطی است. به این منظور در شکل گیری افراد هم عوامل ژنتیکی مؤثر است و هم عوامل تربیتی.
دکتر بافنده قرامالکی در این باره می گوید: «بسیاری از اضطراب ها و مشکلات ریشه در زندگی مدرن و صنعتی دارند. با بزرگ تر شدن دغدغه ها و مشکلات نیازها هم افزایش پیدا می کنند. هرچه بر سن کودک اضافه می شود، تعداد افرادی که با او ارتباط برقرار می کنند بیشتر می شوند. با گذار از کودکی به بزرگسالی تصمیم ها پیچیده تر شده و مشکلات افراد نیز بیشتر می شود در نتیجه در این دنیای پیچیده، کینه ها نیز افزایش پیدا می کنند.»
● آموختن
اعمال ما تحت تأثیر افکار ماست. برخورد با رویدادهای اطراف و تغییرشان بستگی به نگرش ما به جهان دارد. دید مثبت کودکان نسبت به دنیا باعث می شود که به راحتی از کنار مسائل بگذرند و شادی را جایگزین غم کنند.
افراد از طریق آموختن مهارت های زندگی از قبیل بخشش، خودآگاهی و شناخت خود، محیط، نیازها، کنترل خشم، توانایی حل مسئله و تصمیم گیری می توانند مانند کودکان مهربان و شاد باشند و از مسائل سطحی بگذرند.
افراد بخشنده کسانی هستند که از کنار استرس های شدید محیطی به راحتی می گذرند. آنها انسان را موجودی جایزالخطا دانسته و در مقابل خطای دیگران موضع گیری نکرده و آن را به حساب ناآگاهی فرد و مشکلات عاطفی و اجتماعی اش می دانند.
دکتر خانجانی در این باره می افزاید: «کودکان دارای انعطاف پذیری فکری هستند، تابع تغییرات اند و این به دلیل روند تحول شناخت آنهاست. افراد از زمان تولد تا سنین جوانی و حتی پس از آن نیز دائماً در حال دگرگونی فکری و شناختی هستند و ذهنشان منعطف است. هرچه سن بیشتر شود انعطاف کمتر شده و کلیشه های فکری ثابت می شوند.»
وی در ادامه می گوید: «وقتی فرد به تنهایی نتوانست بر منفی گرایی خود فائق آید، باید از یک متخصص کمک بگیرد. متخصص افکار منفی را شناسایی و زیان آور بودن آنها را گوشزد می کند. افکاری چون مورد تأیید همگان بودن و بهترین بودن، بستر آسیب های روانی زیادی را فراهم می کند. هیچکس به دلیل ضعف های انسانی نمی تواند در همه زمینه ها بهترین باشد.»
انسان های بزرگ منش افرادی نوع دوست هستند که سایرین را همانطور که هستند می خواهند. آنها مانند کودکان از اطرافیان کینه به دل نمی گیرند، چون معتقدند انسان جایز الخطاست و با بخشش، سلامت روان خود را تأمین کرده و روابط بین فردی شان را تسهیل می بخشند. افرادی که اشتباهات دیگران را نمی بخشند، کسانی هستند که اطرافیان را بدون خطا و مطلق می خواهند و این باعث عذاب دائمی شان می شود.
والدین باید از طریق یادگیری مشاهده ای و تشویق، گذشت و بخشندگی را به کودکان آموزش دهند.
دکتر بافنده قرامالکی در این باره می گوید: «فرد در مقابل مشکلات باید برخورد آرامی داشته باشد، ابتدا محیط را عوض کرده تا ذهنیتش محقق شود. در صورتی که امکان این اتفاق وجود نداشته باشد باید دست بر اصلاح باورها زده و شرایط محیطی را پذیرفته و سعی در هماهنگی من واقعی با من آرمانی داشته باشد. این امر باعث ایجاد آرامش و از بین بردن کینه و قضاوت های عجولانه و منفی شده و شادی و فراغت بال کودکی را برای فرد به ارمغان می آورد.»
وی همچنین تصریح می کند: «نگرش مثبت به خود و دیگران باعث ایجاد مهربانی، عطوفت و همدلی شده و فرد می تواند حالات لطیف کودکانه را در خود مقطعی کند. باورهای منفی و غلط که در طی سالها شکل گرفته است مانند ابری مانع از جلوه گری خورشید است. اگر بتوانیم این ابرها را از طریق اصلاح باورهای غلط کنار زده و عقاید مثبت را جایگزین آن کنیم می توانیم به کودکی بازگردیم. تصویرسازی ذهنی مثبت اثرگذارتر از اراده است و اگر فردی اراده بر تغییر داشته باشد ولی تصور او از خود، جامعه و دیگران منفی باشد واکنش تهاجمی داشته و در لاک دفاعی خود فرو می رود.»
حفظ اعتقادات مذهبی و ایمان به خدا یکی از مهم ترین روش های روان درمانی است.
دکتر شهرام واحدی در این زمینه می گوید: «ساختارهای فرهنگی و اجتماعی نیز در ایجاد مثبت نگری مؤثر است. خانواده و مدرسه قادر به ایجاد بزرگ منشی و آرامش افراد است.
رسانه ها با انتشار اخبار و حوادث منفی که باعث انزجار عمومی شده، تأثیرات منفی بسیار زیادی بر پیکره اجتماع برجا می گذارند.»
● تأثیر خوش قلبی های کودکانه
ارزش های اخلاقی چون لبخند، عطوفت، همدردی، یاری رسانی، جوانمردی و... در تمام جوامع در طول ادوار مختلف تاریخی پسندیده مورد قبول افراد بوده است. افرادی که خوش قلبی و خوشرویی کودکانه را در رفتار خود دارند در تعاملات اجتماعی مورد پذیرش قرار گرفته و موفق تر از سایرین هستند و مشکلات کمتری دارند. انسان های خوش قلب باید و نباید ندارند و انسان ها در هر صورتی برایشان دوست داشتنی هستند. دکتر زینب خانجانی در این باره می گوید: «انسان های باگذشت و مهربان که گشاده رویی کودکانه را با خود به همراه دارند، در زندگی زناشویی خود نیز موفق تر بوده و معمولاً روی نقاط ضعف کمتر تمرکز می کنند. آنها انسان های محبوبی هستند که استرس کمتری نسبت به سایرین دارند. افراد بی گذشت مانند افرادی که دارای تیپ شخصیتی C بوده و افرادی کینه توز و بدبین هستند، ترشح هورمون استرس در آنها باعث مستعدشدنشان در ابتلا به سرطان و اکثر بیماری های روانشناسی خواهد شد.» همه روانشناسان معتقدند که همه ما در درون خود یک کودک داریم که باید گهگاه او را آزاد بگذاریم تا نگاهی مثبت نسبت به جهان و انسان ها پیدا کنیم.
![[-]](http://www.flashkhor.com/forum/images/collapse.gif "[-]")
