نقد و بررسی سریال Boardwalk Empire (امپراتوری بُردواک)

[First Star]

خالق : Terence Winter

بازیگران : Steve Buscemi, Stephen Graham, Vincent Piazza

جوایز :

برنده ۲ جایزه گلدن‌گلاب

برنده ۱۸ جایزه از آکادمی اِمی

برنده ۵ جایزه از انجمن بازیگران آمریکا

برنده ۱ جایزه از انجمن کارگردانان آمریکا

برنده ۱ جایزه از انجمن نویسندگان آمریکا

خلاصه داستان : ایناک تامسِن ( برگرفته از چهره ای تاریخی به نام " ایناک ال. جانسون" ) چهره ای سیاسی است که در طول دوران ممنوعیت مشروبات الکلی در دهه های ۱۹۲۰ و ۱۹۳۰ در آتلانتیک سیتی نیوجرسی به قدرت رسید.ناکی هم در زندگی خصوصی و هم در زندگی سیاسی با چهره های تاریخی مختلفی از گانگسترها ، سیاستمداران و ماموران دولتی گرفته تا مردم عادی در ارتباط بوده است...



همه ی ایرادهای بنی اسرائیلیِ پیشین در خصوص شروع های کندِ « امپراتوری بُردواک » با موجی که افتتاحیه ی فصل آخرِ سریال با اشتیاقی تحسین برانگیز ایجاد می کند از بین می روند. قسمت های اولیه فراگیرتر و سینمایی تر از حد معمول به نظر می رسند و با فلاش بک های طولانی برای شناساندن شخصیت ناکی تامپسون در میانِ محلی های مختلف ، به شدت وامدار سه گانه ی پدرخوانده اند. لغو قانون ممنوعیت مشروبات الکلی همیشه نقطه ی پایانی منطقی برای این سریال باشکوهِ شبکه HBO به نظر می رسیده - در واقع یک تاریخ انقضای تعبیه شده- و اگر ادامه ی سریال هم این حد از داستان گویی را دارا باشد طرفدارانش می توانند با خوشحالی تمام نگرانی هایشان را فراموش کنند.

سریال با پرش زمانی به چند سال بعد و در سال ۱۹۳۱ شروع می شود . تمرکزِ سریال بر شخصیت ناکیِ حسابگر ( با بازی بهتر از همیشه ی استیو بوسِمی) است . او که فهمیده قانون منع مشروبات الکلی نخ نما شده سعی در قانونی کردن کسب و کارهایی دارد که برای خرید و فروش مشروبات غیرقانونی اش سرمایه تامین می کنند ( دو سال بعد این قانون از بین رفت ). البته شهرتش همیشه بر او تقدم دارد و باعث نگرانی هایی درباره چشم انداز همکاری هایش می شود ، با این حال یک تاجر ثروتمند بوستونی به نام جوزف کندی (با بازی مَت لِژِر) به وضوح [در این خصوص] کنجکاو شده است.



در ضمن تغییر پیمان ها به صورت ناگهانی مافیای جدیدی تحت ریاست سالواتوره مارانزانو(با بازی جامپیِرو یودیکا) در نیویورک ایجاد کرده است . در این حین مایِر لَنسکی (با بازی آناتول یوسِف ) و لاکی لوچیانو (با بازی وینستِ پیاتزا) راهِ خود را به سوی قدرت در این دنیای در حال تغییر پی ریزی می کنند و هرچه افشاگری کمتر باشد برای جایگاه اجتماعی سردسته ی مافیای آفریقایی – آمریکایی ، چوکی وایت ( با بازی مایکل کِنِت ویلیامزِ تیزهوش) ، بهتر است.

« بُردواک » همیشه با وارد کردن چهره های تاریخی در روایتش بازیگوشیِ قابل توجهی داشته است و این فصل هم از این قاعده مستثنی نیست. علاوه بر این، رنج های مربوط به دوران رکود بزرگ[۱] و آگاهی نسبت به قوانین تکامل یافته ی گروه ها به داستان وزن و اعتبار قابل توجهی می بخشد؛ [ تا جایی که] یکی از رؤسای قدیمی تمایلش را به " ثروتمندترین مردِ گورستان نبودن " ابراز می کند! این ها باعث نمی شود که [سازندگان]متوجه شوند که فلاش بک ها به اقامت موقت در هاوانا و تلاش های همراه با ناراحتی ناکی برای قانونمند شدن فایده ای جز یادآوری پدرخوانده – به خصوص قسمت دومِ آن – ندارند.



آنچه باعث پرشور بودن ۳ اپیزود اول و محسوس شدنِ رسیدن به نقطه ی اوج داستانِ ناکی می شود فلاش بک ها به دوران جوانی او با بازی تاثیرگذارِ بازیگر کودک (با بازی نولان لیون)، است . او تصویرگر ناکیِ کم سن و سال تر است که اولین قدم هایش را به سوی زندگی سرشار از فساد و تباهی بر می دارد. نه تنها این صحنه ها به زیبایی اجرا شده اند بلکه آن ها به طور کلی ،هم در طراحی و هم در ویژگی ها، با حقه های قرن نوزدهمیِ خود به بردواک جلوه ای متفاوت می بخشند. نمی خواهم زیاد داستان را لو بدهم ولی همچنین حسی می گوید که تعدادی از کاراکترهای کلیدی که اساسا به نقش هایی حذف شده از زندگی ناکی بدل شده بودند دوباره به آن مدار جذب خواهند شد که با نزدیک شدن سریال به پایانش منعکس کننده ی اشتیاقی برای مطرح کردن جزئیات حل نشده است .

البته با توجه به سوپرانوها خالق سریال ، تِرِنس وینتِر، خیلی نگرانی ای از بابت کاملا تر و تمیز و بی سر و صدا بودنِ پایان ندارد .اگر این سه ساعت ابتدایی را راهنما در نظر بگیریم به نظر می رسد « بردواک» به سوی پایانی شایسته ی [ فصول] گذشته اش گام بر می دارد. پایانی که شاید سیاه و سفید نباشد اما حداقل تمام رازهای گذشته را افشا می کند.

منبع : نقد فارسی