12-09-2014، 17:58
يکي از مهم ترين اين علل رعايت نکردن اصول و قواعد گوش کردن است. ما آدم ها اغلب مواقع به طور کامل و دقيق به حرف هاي فرد مقابل مان گوش نمي دهيم و به همين علت مدام دچار سوء تفاهم و سوء برداشت مي شويم و نامزدها نه تنها از اين امر مستثني نيستند بلکه به علت اينکه تازه با هم آشنا شده اند بيشتر مرتکب اين اشتباه و در نهايت دلخوري و دل شکستگي فرد مقابل مي شوند. براي جلوگيري از اين اشتباه کافي ست ياد بگيريم درست گوش کنيم تا بتوانيم درست پاسخ داده يا عمل کنيم.
قواعد گوش دادن
توجه: يکي از مهم ترين پيش نيازهاي گوش دادن درست، توجه به حرف هاي فرد مقابل (گوينده) است. افراد براي اين کار بايد تمام حواس خود را روي گوش دادن متمرکز سازند و از تمام چيزهايي که ممکن است موجب پرت شدن حواسشان شود، اجتناب کنند.
استفاده از علائم کلامي و غيرکلامي: گاهي افراد براي اينکه به گوينده ثابت کنند که کاملاً به صحبت هايش توجه دارند و او را به ادامه صحبت تشويق نمايند، مي توانند از روش هاي مختلفي که در زير به برخي از آن ها اشاره مي شود، استفاده کنند.
علائم کلامي
تصديق
اين نوع از علايم کلامي شامل کلمات و عباراتي است که نشانه تاييد يا موافقت با اعمال و گفتار طرف مقابل است. از تصديق براي تقويت قسمت هاي مهم گفتار طرف تعامل و جهت دادن به آن استفاده مي نماييم. نمونه هاي آن عبارتند از «بله»، «درسته»، «همين طور است که شما مي گوييد» و...
تحسين
تحسين هم مانند تصديق نوعي تقويت مثبت است ولي فراتر از يک تاييد ساده يا توافق با گفتار و اعمال فرد مقابل مي باشد. از انواع تحسين کلامي مي توان به عباراتي مانند «آفرين!»، «چه جالب!»، «ادامه بده»، «عاليه» اشاره نمود که متناسب با وضعيت به کار مي روند.
حالات چهره بيانگر هيجانات دروني افراد است که نسبت به صحبت هاي شخص مقابل ابراز مي کنند. مانند «بالا انداختن ابروها» که نشانه تعجب شنونده است
انعکاس احساسات
انعکاس احساسات نوعي همدردي به حساب مي آيد و کاربرد آن زماني است که شخص مقابل نياز به يک همدرد براي کسب آرامش دارد. مثلاً وقتي کسي ناراحت، عصباني و آشفته حال است بايد از اين فن استفاده نمود. براي بازگرداندن احساسات بايد به دقت به صحبت هاي فرد مقابل گوش فرا داد تا از نيازها و مسائل اصلي او باخبر شد و گفتار را بر اساس آن نيازها تنظيم نمود.
تعبير و تفسير کردن
در اين روش افراد با استفاده از گنجينه لغات شخصي خود، مطالبي را که شنيده اند براي گوينده تفسير مي کنند. با اين کار هم مطمئن مي شوند که سخنان گوينده را درست فهميده اند و هم نشان مي دهند که در طول تعامل با دقت به سخنانش توجه مي کرده اند.
علايم غير کلامي
پاسخ هاي غير کلامي نيز نقش مهمي در گوش دادن ايفا مي کنند. برخي از اين رفتارها نشانه توجه به گوينده و برخي هم نشانه بي توجه اي به اوست که بايد به آن ها اهميت داد.
اشتباهات نامزدهاي صفرکيلومتر
تکان دادن سر
سر تکان دادن در مذاکره، علامت توجه به صحبت هاي فرد مقابل است. اين مسئله باعث تشويق گوينده به ادامه تعامل مي شود.
حالت چهره
حالات چهره بيانگر هيجانات دروني افراد است که نسبت به صحبت هاي شخص مقابل ابراز مي کنند. مانند «بالا انداختن ابروها» که نشانه تعجب شنونده است.
وضعيت بدن: وضعيت بدن نيز مي تواند معرف نگرش هاي مثبت، منفي و سطح هيجانات و تمنيات باشد؛ لذا بايد به نحوه نشستن يا ايستادن بسيار توجه نمود. معمولاً گوينده با توجه به وضعيت بدني فرد مقابل خود تصميم به ادامه يا قطع مذاکره مي نمايد.
تماس چشمي مستقيم: تماس چشمي نشانه گوش دادن به صحبت هاي فرد مقابل است. معمولاً در زمان تعامل افرادي که شنونده اند بيشتر از گويندگان از نگاه ـ به ويژه نگاه هاي طولاني ـ استفاده مي نمايند.
استفاده از سؤال: شنونده خوب کسي نيست که در تمام زمان صحبت سکوت کند. شنونده خوب فردي است که اگر در ميان سخن، به موضوعي برخورد که برايش ابهام داشت يا در مورد آن اطلاعاتي نداشت، از فرد مقابل (گوينده) سؤال بپرسد. اگر اين امر در جاي مناسب خود و براي روشن شدن نکات مهم صورت پذيرد، نه تنها زشت نيست بلکه کاملاً مفيد هم هست و از بروز بسياري از سوءتفاهم جلوگيري مي کند. علاوه بر اين سؤال کردن به گوينده نشان مي دهد که به صحبت هايش توجه شده است.
بازگو کردن صحبت ها: بازگو کردن صحبت هاي فرد مقابل باعث مي شود که تعامل ميان دو نفر از تکراري شدن، پراکندگي، غيرمتمرکز بودن، بي هدفي و... خارج شده و بر يک موضوع تمرکز يابد. علاوه بر اين از بروز سوء تفاهم نيز جلوگيري مي کند.
خلاصه کردن: اين روش زماني که افراد در مورد موضوع بسيار مهمي سخن مي گويند يا مي خواهند در مورد آن (موضوع مهم) تصميم بگيرند يا قصد حل مشکلي را دارند، به کار گرفته مي شود. خلاصه کردن صحبت هاي فرد مقابل نه تنها باعث مي شود که شنونده همان پيامي را که قصد گوينده بوده دريافت نمايد بلکه از بروز سوء تفاهم نيز جلوگيري مي کند.
قواعد گوش دادن
توجه: يکي از مهم ترين پيش نيازهاي گوش دادن درست، توجه به حرف هاي فرد مقابل (گوينده) است. افراد براي اين کار بايد تمام حواس خود را روي گوش دادن متمرکز سازند و از تمام چيزهايي که ممکن است موجب پرت شدن حواسشان شود، اجتناب کنند.
استفاده از علائم کلامي و غيرکلامي: گاهي افراد براي اينکه به گوينده ثابت کنند که کاملاً به صحبت هايش توجه دارند و او را به ادامه صحبت تشويق نمايند، مي توانند از روش هاي مختلفي که در زير به برخي از آن ها اشاره مي شود، استفاده کنند.
علائم کلامي
تصديق
اين نوع از علايم کلامي شامل کلمات و عباراتي است که نشانه تاييد يا موافقت با اعمال و گفتار طرف مقابل است. از تصديق براي تقويت قسمت هاي مهم گفتار طرف تعامل و جهت دادن به آن استفاده مي نماييم. نمونه هاي آن عبارتند از «بله»، «درسته»، «همين طور است که شما مي گوييد» و...
تحسين
تحسين هم مانند تصديق نوعي تقويت مثبت است ولي فراتر از يک تاييد ساده يا توافق با گفتار و اعمال فرد مقابل مي باشد. از انواع تحسين کلامي مي توان به عباراتي مانند «آفرين!»، «چه جالب!»، «ادامه بده»، «عاليه» اشاره نمود که متناسب با وضعيت به کار مي روند.
حالات چهره بيانگر هيجانات دروني افراد است که نسبت به صحبت هاي شخص مقابل ابراز مي کنند. مانند «بالا انداختن ابروها» که نشانه تعجب شنونده است
انعکاس احساسات
انعکاس احساسات نوعي همدردي به حساب مي آيد و کاربرد آن زماني است که شخص مقابل نياز به يک همدرد براي کسب آرامش دارد. مثلاً وقتي کسي ناراحت، عصباني و آشفته حال است بايد از اين فن استفاده نمود. براي بازگرداندن احساسات بايد به دقت به صحبت هاي فرد مقابل گوش فرا داد تا از نيازها و مسائل اصلي او باخبر شد و گفتار را بر اساس آن نيازها تنظيم نمود.
تعبير و تفسير کردن
در اين روش افراد با استفاده از گنجينه لغات شخصي خود، مطالبي را که شنيده اند براي گوينده تفسير مي کنند. با اين کار هم مطمئن مي شوند که سخنان گوينده را درست فهميده اند و هم نشان مي دهند که در طول تعامل با دقت به سخنانش توجه مي کرده اند.
علايم غير کلامي
پاسخ هاي غير کلامي نيز نقش مهمي در گوش دادن ايفا مي کنند. برخي از اين رفتارها نشانه توجه به گوينده و برخي هم نشانه بي توجه اي به اوست که بايد به آن ها اهميت داد.
اشتباهات نامزدهاي صفرکيلومتر
تکان دادن سر
سر تکان دادن در مذاکره، علامت توجه به صحبت هاي فرد مقابل است. اين مسئله باعث تشويق گوينده به ادامه تعامل مي شود.
حالت چهره
حالات چهره بيانگر هيجانات دروني افراد است که نسبت به صحبت هاي شخص مقابل ابراز مي کنند. مانند «بالا انداختن ابروها» که نشانه تعجب شنونده است.
وضعيت بدن: وضعيت بدن نيز مي تواند معرف نگرش هاي مثبت، منفي و سطح هيجانات و تمنيات باشد؛ لذا بايد به نحوه نشستن يا ايستادن بسيار توجه نمود. معمولاً گوينده با توجه به وضعيت بدني فرد مقابل خود تصميم به ادامه يا قطع مذاکره مي نمايد.
تماس چشمي مستقيم: تماس چشمي نشانه گوش دادن به صحبت هاي فرد مقابل است. معمولاً در زمان تعامل افرادي که شنونده اند بيشتر از گويندگان از نگاه ـ به ويژه نگاه هاي طولاني ـ استفاده مي نمايند.
استفاده از سؤال: شنونده خوب کسي نيست که در تمام زمان صحبت سکوت کند. شنونده خوب فردي است که اگر در ميان سخن، به موضوعي برخورد که برايش ابهام داشت يا در مورد آن اطلاعاتي نداشت، از فرد مقابل (گوينده) سؤال بپرسد. اگر اين امر در جاي مناسب خود و براي روشن شدن نکات مهم صورت پذيرد، نه تنها زشت نيست بلکه کاملاً مفيد هم هست و از بروز بسياري از سوءتفاهم جلوگيري مي کند. علاوه بر اين سؤال کردن به گوينده نشان مي دهد که به صحبت هايش توجه شده است.
بازگو کردن صحبت ها: بازگو کردن صحبت هاي فرد مقابل باعث مي شود که تعامل ميان دو نفر از تکراري شدن، پراکندگي، غيرمتمرکز بودن، بي هدفي و... خارج شده و بر يک موضوع تمرکز يابد. علاوه بر اين از بروز سوء تفاهم نيز جلوگيري مي کند.
خلاصه کردن: اين روش زماني که افراد در مورد موضوع بسيار مهمي سخن مي گويند يا مي خواهند در مورد آن (موضوع مهم) تصميم بگيرند يا قصد حل مشکلي را دارند، به کار گرفته مي شود. خلاصه کردن صحبت هاي فرد مقابل نه تنها باعث مي شود که شنونده همان پيامي را که قصد گوينده بوده دريافت نمايد بلکه از بروز سوء تفاهم نيز جلوگيري مي کند.