بازی آنلاین
آپلود عکس
12-09-2014، 17:05
ساكن بودن و فعالیت نكردن همیشه جزو دردسرهای ما بوده است. دردسری كه روان شناسان می گویند برایش راه حل هایی هم وجود دارد.
"افسرده نیستم ولی اول صبح که از خواب پا می شم، حس انجام دادن هیچ کاری نیست."، "می دونم خیلی کار دارم ولی تنبلیم می یاد که حتی یکی شون رو انجام بدم."، "وای! نمی دونی چقدر بده! درسامو می ذارم لحظه آخر بخونم، بعدش اون لحظه هم یه دفعه انگار همه تنبلی های دنیا رو ریختن رو سرم."، "دوست دارم کارام جلو بیفته ها ولی از اون طرف هم اگه حسش نباشه، دلم می خواد تمام روز رو توی رختخواب بمونم."
شما هم مطمئنا لااقل یک دوره در زندگی تان از این تنبلی های ناگزیر نالیده اید. احتمالا همه ما در ذهنمان، راه هایی مختص خودمان برای غلبه بر تنبلی داریم، اما شاید بد نباشد نظر روان شناس ها را هم در مورد علت های این پدیده ی فراگیر بدانیم و پیشنهادهایشان را بشنویم. تنبلی، موضوع مورد علاقه ی نویسندگان کتاب های موفقیت است. به عنوان مثال، گذشته از آنکه برایان تریسی و راهکارهایش را قبول داشته باشیم یا نه، کتاب پرفروش "قورباغه ات را قورت بده!" فقط حول یک موضوع می چرخد؛ تنبلی. حتی نویسندگان هم دست از سر این موضوع برنداشته اند. داستان روسی "ابلوموف" حدیث تنبلی بی نهایت یک شخصیت به همین نام است.
در این داستان تنها عاشق شدن ابلوموف است که می تواند او را از زندگی همیشگی در رختخواب نجات دهد. اما تنبلی های آدم های دور و بر ما معمولا به شدت ابلوموف نیست. ما از تنبلی هایی جزئی تر شکایت داریم که به خاطر اینکه حسشان در موقعیت های خاصی به سرمان می زند، زندگی مان را موقتا فلج می کنند. در واقع استعاره ای که تنبلی را کنار رختخواب می گذارد، چندان هم با واقعیت جور نیست. شما ممکن است در محل کارتان، در دانشگاه، در آشپزخانه، در اتاق پذیرایی، در میانه ی راه کوه رفتن، در کتابخانه وقتی که روزهای پشت کنکور را می گذرانید، یکباره احساس تنبلی کنید، پشتش توجیه بیاورید که خسته اید و کارهایتان را انجام ندهید.
راه های زیادی وجود دارد که آدم بر این تنبلی غلبه کند اما چون امتحان کردن هر کدام از این راه ها خودش نیاز به کنار گذاشتن تنبلی دارد، ممکن است شما در یک دور باطل تنبلی پشت تنبلی بیفتید. پس اولین پیشنهاد این است که لااقل برای امتحان کردن این پیشنهاد ها باید یک بار خودتان تنبلی را کنار بگذارید!
بطور كلی تنبلی از کجا می آید ؟
اگر کتاب های روان شناسی و حتی زیست شناسی را زیرورو کنیم، می توانیم دلیل های عمیق و درازمدتی را برای تنبلی پیدا کنیم. روان شناسان تکاملی معتقدند که تنبلی ریشه ای تر از این حرف هاست. آنها می گویند تمام پدیده های ذهنی بشر که نشانه ای از "بی فعالیتی"، "ساکن بودن" و "انفعال" دارد می تواند به یک دلیل واحد رخ دهد. به نظر آنها علت همه این پدیده ها می تواند سبک زندگی بدوی اجداد ما باشد. این روان شناسان که ارادت خاصی به جناب داروین دارند، بی فعالیت بودن اجداد ما در زمان های خاصی از سال و ذخیره کردن انرژی برای زمان های دیگر را دلیل تنبلی، خستگی روانی و افسردگی بشر مدرن می دانند.
آنها می گویند در زمان مدرن ممکن است دیگر از زمان های متناوب فعالیت، بی فعالیتی برای ذخیره انرژی خبری نباشد اما ژن های ما به این تنبلی نیاز دارند. اگر بخواهیم طبق نظر روان شناسان تکاملی عمل کنیم، باید بگذاریم ژن هایمان در چند صد سال ، زندگی مدرن را تجربه کنند تا نتیجه ها و نبیره هایمان دست از تنبلی بردارند. اما گروه دیگری از روان شناس ها هم هستند که نظر متفاوتی دارند. روانکاو ها بیشتر در مورد نوع خاصی از تنبلی که آدم را به عقب انداختن کارها و انجام دادن شان در لحظه آخر وامی دارد، حرف دارند. به نظر آنها در این نوع از تنبلی، رگه هایی از خودآزاری روانی وجود دارد. در واقع ما به خاطر این کار خودمان را زجر می دهیم اما ناخودآگاه از این رنج لذت می بریم. روانکاو ها برای حل این مشکل راه حل های طولانی مدتی دارند.
به نظر آنها شمایی که این نوع خاص از تنبلی را دارید، باید آنالیز روانی شوید تا معلوم شود که کی و کجا این خودآزاری روانی را در خود پرورش داده اید. از آنجا که این کار فقط در مطب روانکاوها انجام می شود و در این مقاله نمی شود با توضیح کامل تئوری روانکاوی راه به جایی برد، مجبوریم از خیر این گروه از روان شناس ها هم بگذریم. در مورد علت های تنبلی چند نظر همه پسند و به دردبخور و در عین حال علمی هم در روان شناسی وجود دارد. روان شناس ها معتقدند ما به علت هایی که در مقاله ی بعد با عنوان "خوابالوها" به ذکر و توضیح آن می پردازیم، ممکن است "اهمال کار" شویم. در مورد علت های تنبلی چند نظر همه پسند و به دردبخور و در عین حال علمی هم در روان شناسی وجود دارد. روان شناس ها معتقدند ما به علت هایی که در زیر می آید ممکن است "اهمال کار" شویم...
1- حتما باید حسش بیاید تا کاری را انجام دهیم
یکی از شایع ترین دلیل ها یا بهتر بگوییم توجیه های ما برای تنبلی مان همین است. ما می گوییم فعلا حال و حوصله این کار را نداریم و بهتر است بگذاریم کارمان را با انگیزه انجام دهیم. اما ممکن است با عقب انداختن کارها، این انگیزه هیچ وقت در ما بیدار نشود. در واقع ما یک افسانه نه چندان درست در مورد انجام کارهایمان داریم؛ "اول انگیزه، بعد عمل" در صورتی که تجربه نشان داده است که شروع کارها ( فارغ از اینکه قبل از شروع آن کار را دوست داشته باشیم یا نه ) خودش می تواند انگیزه بوجود بیاورد. اگر خیلی کلی بخواهیم بگوییم، همیشه علاقه نیست که ما را به کاری وا می دارد، گاهی آشنایی بیشتر با یک فعالیت و کشف توانایی های فردی مان در انجام آن کار، ما را به فعالیتی علاقه مند می کند.
2- فکر می کنیم، آنها که موفقند همیشه بر کارهایشان مسلطند
روان شناس ها اسم این خطای ذهنی را گذاشته اند "الگوی تسلط". بعضی از ما تنبلی مان را با مقایسه با انسان های موفق و کارآمد توجیه می کنیم. ما فکر می کنیم که آنها همیشه با اطمینان و اعتماد به نفس کامل و بدون تحمل فشارهای روانی به سوی هدف می تازند. این تصورات احتمالا به این خاطر شکل گرفته است که ما فقط یک برش از زندگی و حرف های آدم های موفق را در مصاحبه های تلویزیونی و مطبوعاتی می بینیم و می خوانیم.
اگر پیش بیاید و ما یک زندگی صمیمانه و نزدیک با آدم های کارآمد داشته باشیم، می بینیم که نه، از این خبر ها هم نیست. آنها هم مثل همه ما پر هستند از ناکامی های روانی و تجربه های دردناک، منتها می دانند که چطور از پس این بحران ها برآیند. پس موفق ها آدم های خاصی نیستند، ما تنبل ها آدم های خاصی هستیم !
3- کمال گرا هستیم
آدم هایی که شخصیتی کمال گرا دارند، می خواهند کارشان را به بهترین و کامل ترین نحو انجام دهند. برای آنها همه چیز یا خوب خوب است یا بد. همین باور باعث می شود که اگر فکر کنند کارشان، کسر و کمبودی خواهد داشت، آن را به تعویق می اندازند تا زمانی که بتوانند به بهترین نحو انجامش دهند. خیلی جالب است؛ تنبلی می کنیم چون می خواهیم کارهایمان عالی باشند!
4- از شکست می ترسیم
تعارف نداریم که! عده ای از ما می ترسیم که به کارمان گند بزنیم و در بین عالم و آدم انگشت نما شویم. اما ترس ما بیشتر از آنکه به قضاوت دیگران برگردد، به قضاوت خودمان در مورد ارزش وجودمان برمی گردد. اگر ما ارزش خودمان را با تعداد موفقیت ها منهای تعداد شکست ها بسنجیم، همیشه از شکست خوردن و بنابر این بی ارزش شدن می ترسیم. این باور بنیادی می تواند باعث خیلی از تنبلی های ما مخصوصا در انجام کارهای بزرگی مثل ادامه تحصیل، تغییر سبک زندگی و حتی ازدواج شود.
5- به خودمان جایزه نمی دهیم
بالاخره ما هم آدمیم دیگر. همه ما از هدیه خوشمان می آید؛ مخصوصا وقتی که بعد از یک موفقیت نصیبمان شود. اما خیلی از ما از این دریغ می کنیم که این هدیه دادن و هدیه گرفتن را خودمان انجام دهیم؛ یعنی اینکه خودمان به خودمان هدیه بدهیم. اگر ما بعد از هر موفقیت کوچک و بزرگ، خودمان را به پاداشی کوچک مثل خوردن یک آب پرتقال مهمان کنیم، زندگی مان از رکود و بی نمکی بیرون می آید. اگر این هدیه، درونی باشد که دیگر بهتر. یعنی اینکه ما بعد از تمام کردن هر کاری به خودمان احسنت بگوییم و خودمان، خودمان را تحویل بگیریم.
6- زندگی مان سرشار از بایدهاست
روان شناسان با آنچه در کتاب های عامه پسند موفقیت تبلیغ می شود، موافق نیستند. کتاب های موفقیت می گویند، به خودتان بگویید: "من باید این کار را انجام دهم" تا آن کار انجام بگیرد. اما روان شناسان می گویند استفاده از کلماتی مثل باید باعث می شود که ما به خاطر انجام ندادن کار بیشتر احساس گناه کنیم؛ یعنی ما با کلمه ای مثل باید، انجام یک کار ساده را تا حد رعایت یک ایدئولوژی یا عملی اخلاقی بالا می بریم. بالا بردن ارزش یک کار همان و سخت تر شدن انجامش همان و تنبلی بیشتر به خاطر کار سخت تر همان!
7- با تنبلی مان پرخاشگری می کنیم
بله! درست خواندید. بعضی وقت ها ما کم کاری و تنبلی می کنیم، به این خاطر که می خواهیم حرص صاحبکارمان درآید. در واقع ما داریم پرخاشگری مان را به صورت غیرمستقیم، سر طرف خالی می کنیم؛ پرخاشگری تنبلانه یا به قول روان شناس ها پرخاشگری منفعل.
شکستن شاخ غول خوابالو
همان طور که در مقدمه هم گفتیم، انجام هر کدام از پیشنهادهای زیر مستلزم این است که برای یک بار هم که شده تنبلی تان را کنار بگذارید؛ پس قدم اول با شما و این هم گام های بعدی :
1- لقمه ها را کوچک کنید
برایان تریسی در "قورباغه ات را قورت بده" می گوید که اول کار گنده ای را که حالش را نداری، انجام بده اما روان شناس ها معتقدند که این راه مناسب نیست. به نظر آنها باید همه کارهای وقت گیر را تبدیل به کارهای کوچک تری کرد که در مدت زمان کمتری قابل انجام باشند. این طوری هم کار ها راحت تر به نظر می رسند و هم شروع به انجام آنها نیاز به زمان معین و مشخصی ندارد. هر روز یک جزء را انجام می دهید و اصراری ندارید که همه را همین الان تمام کنید.
2- باحس و بی حس استارت بزنید
اینکه بنشینید منتظر که حس یک کاری خودش با پای خودش بیاید در وجودتان، معمولا باعث می شود کارها در آخرین زمان و به بدترین نحو انجام شوند. استارت بزنید، ما قول می دهیم حسش بیاید!
3- محیط خودتان را عوض کنید
بعضی وقت ها آدم بعضی از جاها را می بیند و خودبه خود تنبلی اش می آید. اگر دست خودتان است، سعی کنید طراحی محیطی که در آن زندگی می کنید، شبیه اتاق خواب نباشد. استفاده از رنگ ها و طرح های مهیج تر می تواند به این کار کمک کند. کلا محیطی بسازید که برای زندگی و فعالیت باشد، نه برای مردن آرام.
4- با خودتان عهد ببندید
این پیشنهاد به درد کسانی می خورد که لااقل با خودشان روراست هستند. می توانید به خودتان قول بدهید که کارهایتان را بدون تنبلی انجام دهید. برای اینکه یک کنترل بیرونی هم داشته باشید، می توانید با کسی که همکار یا هم هدف شماست همراه شوید، تا نه او بگذارد شما اهمال کاری کنید و نه شما بگذارید او تنبلی كند. کلا بد نیست که تنوعی به دوستان تان بدهید. نمی گویم دوستان معمولا تنبل را کنار بگذارید، فقط اگر چند تا دوست با انرژی هم بگذارید كنارشان، بد نیست.
5- خودتان را تنبیه و تشویق کنید
تشویق ها خیلی وابسته به شخصیت و علایق فرد هستند. انجام کاری که برایمان با بیشترین لذت همراه است، می تواند بهترین تشویق باشد. این کار برای یکی ممکن است رفتن به سینما و برای دیگری خوردن بستنی سنتی باشد. به قول یکی از روان شناسان کشورمان ما اگر تا وقتی که در خانه تنها بوده ایم، از خودمان پذیرایی نکرده ایم، ارزشی برای خودمان قائل نیستیم.
غیر از این، ما می توانیم خودمان را تنبیه کنیم. بهترین نوع تنبیه که یک جورهایی شیره مالیدن به سر خودمان است، انجام دادن کارهایی است که لازم است انجام شوند ولی ما از آنها بدمان می آید. این جوری هم کارمان انجام شده و هم تنبیه شده ایم. راه های بی رحمانه تری هم وجود دارد؛ مثلا انجام ندادن اجباری کاری که دوستش داشته ایم. چند باری که خودتان را تنبیه و تشویق کنید، این ذهن تنبلتان شرطی می شود تا دست از بی خیالی بردارد.
"افسرده نیستم ولی اول صبح که از خواب پا می شم، حس انجام دادن هیچ کاری نیست."، "می دونم خیلی کار دارم ولی تنبلیم می یاد که حتی یکی شون رو انجام بدم."، "وای! نمی دونی چقدر بده! درسامو می ذارم لحظه آخر بخونم، بعدش اون لحظه هم یه دفعه انگار همه تنبلی های دنیا رو ریختن رو سرم."، "دوست دارم کارام جلو بیفته ها ولی از اون طرف هم اگه حسش نباشه، دلم می خواد تمام روز رو توی رختخواب بمونم."
شما هم مطمئنا لااقل یک دوره در زندگی تان از این تنبلی های ناگزیر نالیده اید. احتمالا همه ما در ذهنمان، راه هایی مختص خودمان برای غلبه بر تنبلی داریم، اما شاید بد نباشد نظر روان شناس ها را هم در مورد علت های این پدیده ی فراگیر بدانیم و پیشنهادهایشان را بشنویم. تنبلی، موضوع مورد علاقه ی نویسندگان کتاب های موفقیت است. به عنوان مثال، گذشته از آنکه برایان تریسی و راهکارهایش را قبول داشته باشیم یا نه، کتاب پرفروش "قورباغه ات را قورت بده!" فقط حول یک موضوع می چرخد؛ تنبلی. حتی نویسندگان هم دست از سر این موضوع برنداشته اند. داستان روسی "ابلوموف" حدیث تنبلی بی نهایت یک شخصیت به همین نام است.
در این داستان تنها عاشق شدن ابلوموف است که می تواند او را از زندگی همیشگی در رختخواب نجات دهد. اما تنبلی های آدم های دور و بر ما معمولا به شدت ابلوموف نیست. ما از تنبلی هایی جزئی تر شکایت داریم که به خاطر اینکه حسشان در موقعیت های خاصی به سرمان می زند، زندگی مان را موقتا فلج می کنند. در واقع استعاره ای که تنبلی را کنار رختخواب می گذارد، چندان هم با واقعیت جور نیست. شما ممکن است در محل کارتان، در دانشگاه، در آشپزخانه، در اتاق پذیرایی، در میانه ی راه کوه رفتن، در کتابخانه وقتی که روزهای پشت کنکور را می گذرانید، یکباره احساس تنبلی کنید، پشتش توجیه بیاورید که خسته اید و کارهایتان را انجام ندهید.
راه های زیادی وجود دارد که آدم بر این تنبلی غلبه کند اما چون امتحان کردن هر کدام از این راه ها خودش نیاز به کنار گذاشتن تنبلی دارد، ممکن است شما در یک دور باطل تنبلی پشت تنبلی بیفتید. پس اولین پیشنهاد این است که لااقل برای امتحان کردن این پیشنهاد ها باید یک بار خودتان تنبلی را کنار بگذارید!
بطور كلی تنبلی از کجا می آید ؟
اگر کتاب های روان شناسی و حتی زیست شناسی را زیرورو کنیم، می توانیم دلیل های عمیق و درازمدتی را برای تنبلی پیدا کنیم. روان شناسان تکاملی معتقدند که تنبلی ریشه ای تر از این حرف هاست. آنها می گویند تمام پدیده های ذهنی بشر که نشانه ای از "بی فعالیتی"، "ساکن بودن" و "انفعال" دارد می تواند به یک دلیل واحد رخ دهد. به نظر آنها علت همه این پدیده ها می تواند سبک زندگی بدوی اجداد ما باشد. این روان شناسان که ارادت خاصی به جناب داروین دارند، بی فعالیت بودن اجداد ما در زمان های خاصی از سال و ذخیره کردن انرژی برای زمان های دیگر را دلیل تنبلی، خستگی روانی و افسردگی بشر مدرن می دانند.
آنها می گویند در زمان مدرن ممکن است دیگر از زمان های متناوب فعالیت، بی فعالیتی برای ذخیره انرژی خبری نباشد اما ژن های ما به این تنبلی نیاز دارند. اگر بخواهیم طبق نظر روان شناسان تکاملی عمل کنیم، باید بگذاریم ژن هایمان در چند صد سال ، زندگی مدرن را تجربه کنند تا نتیجه ها و نبیره هایمان دست از تنبلی بردارند. اما گروه دیگری از روان شناس ها هم هستند که نظر متفاوتی دارند. روانکاو ها بیشتر در مورد نوع خاصی از تنبلی که آدم را به عقب انداختن کارها و انجام دادن شان در لحظه آخر وامی دارد، حرف دارند. به نظر آنها در این نوع از تنبلی، رگه هایی از خودآزاری روانی وجود دارد. در واقع ما به خاطر این کار خودمان را زجر می دهیم اما ناخودآگاه از این رنج لذت می بریم. روانکاو ها برای حل این مشکل راه حل های طولانی مدتی دارند.
به نظر آنها شمایی که این نوع خاص از تنبلی را دارید، باید آنالیز روانی شوید تا معلوم شود که کی و کجا این خودآزاری روانی را در خود پرورش داده اید. از آنجا که این کار فقط در مطب روانکاوها انجام می شود و در این مقاله نمی شود با توضیح کامل تئوری روانکاوی راه به جایی برد، مجبوریم از خیر این گروه از روان شناس ها هم بگذریم. در مورد علت های تنبلی چند نظر همه پسند و به دردبخور و در عین حال علمی هم در روان شناسی وجود دارد. روان شناس ها معتقدند ما به علت هایی که در مقاله ی بعد با عنوان "خوابالوها" به ذکر و توضیح آن می پردازیم، ممکن است "اهمال کار" شویم. در مورد علت های تنبلی چند نظر همه پسند و به دردبخور و در عین حال علمی هم در روان شناسی وجود دارد. روان شناس ها معتقدند ما به علت هایی که در زیر می آید ممکن است "اهمال کار" شویم...
1- حتما باید حسش بیاید تا کاری را انجام دهیم
یکی از شایع ترین دلیل ها یا بهتر بگوییم توجیه های ما برای تنبلی مان همین است. ما می گوییم فعلا حال و حوصله این کار را نداریم و بهتر است بگذاریم کارمان را با انگیزه انجام دهیم. اما ممکن است با عقب انداختن کارها، این انگیزه هیچ وقت در ما بیدار نشود. در واقع ما یک افسانه نه چندان درست در مورد انجام کارهایمان داریم؛ "اول انگیزه، بعد عمل" در صورتی که تجربه نشان داده است که شروع کارها ( فارغ از اینکه قبل از شروع آن کار را دوست داشته باشیم یا نه ) خودش می تواند انگیزه بوجود بیاورد. اگر خیلی کلی بخواهیم بگوییم، همیشه علاقه نیست که ما را به کاری وا می دارد، گاهی آشنایی بیشتر با یک فعالیت و کشف توانایی های فردی مان در انجام آن کار، ما را به فعالیتی علاقه مند می کند.
2- فکر می کنیم، آنها که موفقند همیشه بر کارهایشان مسلطند
روان شناس ها اسم این خطای ذهنی را گذاشته اند "الگوی تسلط". بعضی از ما تنبلی مان را با مقایسه با انسان های موفق و کارآمد توجیه می کنیم. ما فکر می کنیم که آنها همیشه با اطمینان و اعتماد به نفس کامل و بدون تحمل فشارهای روانی به سوی هدف می تازند. این تصورات احتمالا به این خاطر شکل گرفته است که ما فقط یک برش از زندگی و حرف های آدم های موفق را در مصاحبه های تلویزیونی و مطبوعاتی می بینیم و می خوانیم.
اگر پیش بیاید و ما یک زندگی صمیمانه و نزدیک با آدم های کارآمد داشته باشیم، می بینیم که نه، از این خبر ها هم نیست. آنها هم مثل همه ما پر هستند از ناکامی های روانی و تجربه های دردناک، منتها می دانند که چطور از پس این بحران ها برآیند. پس موفق ها آدم های خاصی نیستند، ما تنبل ها آدم های خاصی هستیم !
3- کمال گرا هستیم
آدم هایی که شخصیتی کمال گرا دارند، می خواهند کارشان را به بهترین و کامل ترین نحو انجام دهند. برای آنها همه چیز یا خوب خوب است یا بد. همین باور باعث می شود که اگر فکر کنند کارشان، کسر و کمبودی خواهد داشت، آن را به تعویق می اندازند تا زمانی که بتوانند به بهترین نحو انجامش دهند. خیلی جالب است؛ تنبلی می کنیم چون می خواهیم کارهایمان عالی باشند!
4- از شکست می ترسیم
تعارف نداریم که! عده ای از ما می ترسیم که به کارمان گند بزنیم و در بین عالم و آدم انگشت نما شویم. اما ترس ما بیشتر از آنکه به قضاوت دیگران برگردد، به قضاوت خودمان در مورد ارزش وجودمان برمی گردد. اگر ما ارزش خودمان را با تعداد موفقیت ها منهای تعداد شکست ها بسنجیم، همیشه از شکست خوردن و بنابر این بی ارزش شدن می ترسیم. این باور بنیادی می تواند باعث خیلی از تنبلی های ما مخصوصا در انجام کارهای بزرگی مثل ادامه تحصیل، تغییر سبک زندگی و حتی ازدواج شود.
5- به خودمان جایزه نمی دهیم
بالاخره ما هم آدمیم دیگر. همه ما از هدیه خوشمان می آید؛ مخصوصا وقتی که بعد از یک موفقیت نصیبمان شود. اما خیلی از ما از این دریغ می کنیم که این هدیه دادن و هدیه گرفتن را خودمان انجام دهیم؛ یعنی اینکه خودمان به خودمان هدیه بدهیم. اگر ما بعد از هر موفقیت کوچک و بزرگ، خودمان را به پاداشی کوچک مثل خوردن یک آب پرتقال مهمان کنیم، زندگی مان از رکود و بی نمکی بیرون می آید. اگر این هدیه، درونی باشد که دیگر بهتر. یعنی اینکه ما بعد از تمام کردن هر کاری به خودمان احسنت بگوییم و خودمان، خودمان را تحویل بگیریم.
6- زندگی مان سرشار از بایدهاست
روان شناسان با آنچه در کتاب های عامه پسند موفقیت تبلیغ می شود، موافق نیستند. کتاب های موفقیت می گویند، به خودتان بگویید: "من باید این کار را انجام دهم" تا آن کار انجام بگیرد. اما روان شناسان می گویند استفاده از کلماتی مثل باید باعث می شود که ما به خاطر انجام ندادن کار بیشتر احساس گناه کنیم؛ یعنی ما با کلمه ای مثل باید، انجام یک کار ساده را تا حد رعایت یک ایدئولوژی یا عملی اخلاقی بالا می بریم. بالا بردن ارزش یک کار همان و سخت تر شدن انجامش همان و تنبلی بیشتر به خاطر کار سخت تر همان!
7- با تنبلی مان پرخاشگری می کنیم
بله! درست خواندید. بعضی وقت ها ما کم کاری و تنبلی می کنیم، به این خاطر که می خواهیم حرص صاحبکارمان درآید. در واقع ما داریم پرخاشگری مان را به صورت غیرمستقیم، سر طرف خالی می کنیم؛ پرخاشگری تنبلانه یا به قول روان شناس ها پرخاشگری منفعل.
شکستن شاخ غول خوابالو
همان طور که در مقدمه هم گفتیم، انجام هر کدام از پیشنهادهای زیر مستلزم این است که برای یک بار هم که شده تنبلی تان را کنار بگذارید؛ پس قدم اول با شما و این هم گام های بعدی :
1- لقمه ها را کوچک کنید
برایان تریسی در "قورباغه ات را قورت بده" می گوید که اول کار گنده ای را که حالش را نداری، انجام بده اما روان شناس ها معتقدند که این راه مناسب نیست. به نظر آنها باید همه کارهای وقت گیر را تبدیل به کارهای کوچک تری کرد که در مدت زمان کمتری قابل انجام باشند. این طوری هم کار ها راحت تر به نظر می رسند و هم شروع به انجام آنها نیاز به زمان معین و مشخصی ندارد. هر روز یک جزء را انجام می دهید و اصراری ندارید که همه را همین الان تمام کنید.
2- باحس و بی حس استارت بزنید
اینکه بنشینید منتظر که حس یک کاری خودش با پای خودش بیاید در وجودتان، معمولا باعث می شود کارها در آخرین زمان و به بدترین نحو انجام شوند. استارت بزنید، ما قول می دهیم حسش بیاید!
3- محیط خودتان را عوض کنید
بعضی وقت ها آدم بعضی از جاها را می بیند و خودبه خود تنبلی اش می آید. اگر دست خودتان است، سعی کنید طراحی محیطی که در آن زندگی می کنید، شبیه اتاق خواب نباشد. استفاده از رنگ ها و طرح های مهیج تر می تواند به این کار کمک کند. کلا محیطی بسازید که برای زندگی و فعالیت باشد، نه برای مردن آرام.
4- با خودتان عهد ببندید
این پیشنهاد به درد کسانی می خورد که لااقل با خودشان روراست هستند. می توانید به خودتان قول بدهید که کارهایتان را بدون تنبلی انجام دهید. برای اینکه یک کنترل بیرونی هم داشته باشید، می توانید با کسی که همکار یا هم هدف شماست همراه شوید، تا نه او بگذارد شما اهمال کاری کنید و نه شما بگذارید او تنبلی كند. کلا بد نیست که تنوعی به دوستان تان بدهید. نمی گویم دوستان معمولا تنبل را کنار بگذارید، فقط اگر چند تا دوست با انرژی هم بگذارید كنارشان، بد نیست.
5- خودتان را تنبیه و تشویق کنید
تشویق ها خیلی وابسته به شخصیت و علایق فرد هستند. انجام کاری که برایمان با بیشترین لذت همراه است، می تواند بهترین تشویق باشد. این کار برای یکی ممکن است رفتن به سینما و برای دیگری خوردن بستنی سنتی باشد. به قول یکی از روان شناسان کشورمان ما اگر تا وقتی که در خانه تنها بوده ایم، از خودمان پذیرایی نکرده ایم، ارزشی برای خودمان قائل نیستیم.
غیر از این، ما می توانیم خودمان را تنبیه کنیم. بهترین نوع تنبیه که یک جورهایی شیره مالیدن به سر خودمان است، انجام دادن کارهایی است که لازم است انجام شوند ولی ما از آنها بدمان می آید. این جوری هم کارمان انجام شده و هم تنبیه شده ایم. راه های بی رحمانه تری هم وجود دارد؛ مثلا انجام ندادن اجباری کاری که دوستش داشته ایم. چند باری که خودتان را تنبیه و تشویق کنید، این ذهن تنبلتان شرطی می شود تا دست از بی خیالی بردارد.
![[-]](http://www.flashkhor.com/forum/images/collapse.gif "[-]")
