مهمان های همیشگی خانه‌ی ما

[bOoOoOy]

گاهی کارهای خانه که تلمبار می شود ، واقعا خسته کننده است و از همه بدتر اینکه ،یک نفر و در بیشتر مواقع مادر خانواده باید کارهای بقیه ی افراد را انجام دهد.گاهی پدر هم به او کمک می کند اما بچه ها انگار مهمانان همیشگی اند و هر چه مادر تلاش می کند تا آنها را به نوعی در قبال وظایفشان مسئولیت پذیر کند ، اما بی فایده است.مشکل فقط این روزها نیست که آنها کودک اند ، اگر امروز نتوانند از عهده ی کارهای شان بر آیند ، فردا نیز بزرگسالانی نصفه و نیمه می شوند.

ترفند های زیر را بکار ببرید تا فرزندان تان با شما در انجام کارهای خانه همکاری کنند.

*به فرزندتان بگویید که کارهای خانه اختیاری نیست و به شکایت آنها گوش نخواهید داد و واقعاً هم این کار را انجام دهید.

*با تحسین و اظهارنظر مثبت، عزت نفس کودک را تقویت کنید

*بگویید کارکردن تا چه اندازه موجب شادی و آسایش شما می شود.

*کارکردن، هم برای کودک و هم برای سایر اعضای خانواده، مفید و سودمند است.

*ارزیابی و بازرسی را به نحوی خوشایند انجام دهید.

*حتی ناچیز ترین دستاوردها را تأیید و ستایش کنید.

*به جای اینکه مچ کودک را حین انجام کار اشتباه بگیرید، او را در حال انجام یک کار صحیح و خوشایند، غافلگیر کنید.

*برای تحسین و تشویق روزانه کودک، دقیقاً کارش را توصیف کنید. مثلاً به جای اینکه بگویید عالی است یا تو یه قهرمانی، واضح تشریح کنید که می بینم اسباب بازی ها سرجایش قرار گرفته و تخت ات مرتب است، به این می گویند یک کار دقیق و حساب شده، تو خیلی زحمت کشیده ای.

*توجه خود را بر تلاش های انجام گرفته یا درس های آموخته شده متمرکز کنید نه فقط بر نتیجه نهایی.

*کار را هر چه زودتر توصیف و تأیید کنید، تشکر و قدردانی را به بعد موکول نکنید.

*اجازه دهید کودک درباره کار خودش قضاوت کند.

*گاهی اجازه دهید کودک خود وظایف روزانه خانه را انتخاب کند.

*وظایف را تنظیم کنید، خواسته ها را تغییر دهید و کودکان را همزمان با رشد و بلوغ، در تصمیم گیری ها شرکت دهید.

*از کودک هر روز انتظار انجام مقداری کار داشته باشید.

*برای انجام کارها، هر روز زمان معینی درنظر بگیرید.



*ثبات قدم و قاطعیت را با استفاده از تشویق و گاهی تنبیه مثل کم کردن حقوق هفتگی یا ماهانه یا انصراف از بردن او به پارک یا مهمانی تقویت کنید و پاداش های شفاهی فوری به او بدهید.

*به خاطر داشته باشید هدف، همکاری، احترام و علاقه متقابل است، نه فقط انجام شدن کارها.

*برای کودک فرصت هایی فراهم کنید تا خدمت دلسوزانه ای به فرد نیازمند بکند. چنین فعالیت هایی، احساس محبت، سپاسگزاری و تمایل بیشتر به کمک در کارهای منزل را در او تقویت می کند.

*از تهدید و تنبیه های مداوم بپرهیزید. این روش ها به ندرت نتایج مثبت و ماندگار دارند.

*به کودکان برچسب های مثبت بزنید؛ پسر خوش شانس، دختر مهربان، برادر قوی، بچه باهوش و... می تواند تصور ذهنی شیرین، دلپذیر و ماندگاری برای بقیه عمر کودک فراهم کند.

*محدودیت ها یا تهدیدهایی را که قادر یا مایل به انجام آن نیستند، درنظر نگیرید.

*مخصوصاً در مورد کودک خردسال، دستورهای واضح و ساده به کار ببرید.

*تفاوت های فردی کودکان را مدنظر قرار دهید.

*زمانی که کودک تحت فشار روانی است، از خواسته ها و انتظارات خود بکاهید.

*به مشکل حمله کنید، نه به کودک و شخصیت او.

*بر نقایص و کاستی های کوچک و ناچیز اصرار نورزید.

*از کاربرد جمله های تهدیدآمیزی نظیر « این کار را بکن وگرنه...» پرهیز کنید.

کلام آخر اینکه رسیدگی بیش ازحد و وابسته نگه داشتن کودک نهایتاً به ناتوانی و بدتر از آن به ناسپاسی او می انجامد. طفلی که در سال های اولیه عمر تنها گیرنده بوده و هیچ توقع و چشمداشتی از او نداشته ایم و فرصتی برای ابراز وجود به او نداده ایم در بزرگسالی به طفیلی تبدیل خواهد شد که وبال گردن شده، همواره انتظار دریافت سرویس ها و خدمات بیشتری دارد. این را به یاد داشته باشیم که این چنین فردی هیچ جایگاه مناسبی در اجتماع نخواهد داشت.

نیاکان ما به حمالان بازار لقب «عزیز مادر» داده بودند، فکر می کنید این جمله چقدر صحت دارد؟