17-08-2014، 22:07
چـه شغـل عجیبـی...!
شـروع هفتـه تـو را مـیبینـم...!
بـاقی هفتـه به خاموش کردن خود...!
در اتـاقـم مشغـولـم...!
بـرایـم از بازار...!
یـک بغـض خـوب بـخـر...!
ایـن بغضـی کـه مـن دارم...!
هـر روز مـی شکنـد...!
آدمـک بـرفـی...!
مـی دانـم سـردت اسـت...!
همیـن حـالا...!
جلـوی بخـاری خـود...!
گـرمـت مـی کنـم...!
اول دسـت هـا،بعد شانه...!
شـکـم ، پـا...!
نمـی دانـم گـرمت شده یا نـه...!
کـجـایـی...؟!
آدمـک بـرفـی کجـایـی...؟!
شـهـر...!
شـاهـد مـرگ شعـر شـد...!
وقتـی نیـامـدی...!
شـاعـرانـگـی ام شـکسـت...!
بـه مـن حـق بـده...!
که میـل به خـوردن نداشته باشم...!
ایـن بغـض هـا کـه...!
تـو بـه خـورد مـن مـی دهـی...!
سیـر سیـرم مـیکنـد...!
غمــگیــنم...!
همـانـنـدِ مـرد هـزار چـهـره...!
که میـگفـت:
"نمی دونم چرا تو زندگیم هِـی نمیشه"
وقتـی بـه نبودنت فکـر میکـنـم...!
بی اختـیـار لـبـخـنـد مـیـزنـم...!
نمیـدانـی کـه ایـن لـبخـنـد...!
تلـخ تریـن لحظـه ی ِ زندگـی ام را...!
بـه تـصـویـر مـیـکـشـد...!
ﭘﻴﺸـﺎﻧـﻰ ﺍﻡ...!
ﭼﺴﺒﻴﺪﻥ به ﺳﻴﻨﻪ ﺍﻯ ﺭﺍ ﻣﻴﺨﻮﺍﻫﺪ...!
ﻭ ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ ، ﺧﻴﺲ ﮐﺮﺩﻥ ﭘﻴﺮﺍﻫﻨﻰ ﺭﺍ...!
ﻋﺠﺐ ﺩﻝ ﭘـﺮ ﺗﻮﻗﻌـﻰ ﺩﺍﺭﻡ ﻣﻦ...!
در انتظـارت!
ثانیه های تاریـک فراق را!
بر سپیدی چشـم هایم دوختم!
امّا چه بی رحمـانه!
تیک تاک ساعـت!
بر سرم پُتـک می کوبید!
قلبم از ضـربان ایستاد!
وقتی عقربـه های ساعت!
بر من دهـن کجـی کردند!
و از رفتـن نمـاندند!
و چـه زود!
دیـر شـد آمـدنت!
قـلـبـم بـویِ کـافـور می دهـد...!
شـب بـه شـب...!
در آن مُـرده شـورهـا...!
آرزویـی را غُسـل می دهـنـد...!
و کفـن می کننـد..
بعـد تـو یـه صـدای مزاحمـی...!
هیـچ وقـت ولـم نکـرد...!
یـه صـدای مبهمـی کـه...!
هـر دم تـو گوشـم...!
میـگـفـت :
بـاختـی...!
گفتـی قیـدت را بزنـم...!
امـا نـدانستـی کـه...!
دوسـت داشتـن مـن...!
از اول هـم بی قیـد و شـرط بـود...!
یه سری از حرفهـا هستنـد...!
کـه امکان نـداره بـشه...!
بـه گفتـار تبدیلشون کـرد...!
ایـن حرفـا معمـولا...!
بـه اشـک تبدیـل میشـن...!
درخـت با بـرگ های خشـک...!
و شاخـه های شکستـه هـم...!
هنـوز درخـت اسـت...!
آدم اما “دلـش کـه بشکنـد“...!
دیگـر آدم نمـی شـود...!
گفتنــد :
بـه انـدازه یِ گلیـم هایتـان...!
و بـه انـدازه یِ دهـان هایتـان...!
امـاحرفـی از...!
وسعـت آرزو هایمـان نـزدنـد...!
پـرنـدهای مـیـانِ چـشمهـایـت...!
خوابِ “عـاشـق شـدن“ مـیدیـد...!
پـلک زدی،برایِ “همیـشه“ پریـد...!
خستـگی اَت را...!
تـاولِ زیـرِ انگشتهایِ پایت را...!
بـرایـم سوغـاتی آورده ای...!
می نشینی نفسی تازه میکنی...!
و می روی... و من...!
چـشم بـه راهِ تــو...!
به نیمـکت بـودنِ خـود...!
ادامـه مـیدهـم...!
مـی بـیـنی...؟!
هــمه چـیـز زوج و فـرد شـده...!
حـتّی تــو...!
حـتّی مـن...!
زرد،آبـی،قرمـز،سفیـد،مشکـی!
نمیـدانـم از کـدام رز...!
بـرایت هدیـه بیـاورم...!
تـا در خاطـرت بمانـم...!
ای آنکـه کـه اشکهـای...!
شبـانـه ام از آن تـوسـت...!
بودنـت رو بـه تلخـی می کشـد...!
نبـودنـت امـا...!
رو بـه مـرگ...!
شـایـد...!
یـاد حـرف مـادر بزرگ می افتـم...!
مـی دونـم تلخـه...!
امـا بایـد مثـل دوا بخـوریـش...!
مـن شـک دارم...!
به تمـامِ روزهـایِ بـی تـو...!
وقتی کـه تمـامِ تقـویـم ها...!
سراسر تعطیـل مـی شـونـد...!
و دیگر هیـچ انفجـارِ بـزرگـی...!
نـویـدِ زنـدگـی نمی دهـد...!
انگـار کرکره ی روزگـار...!
بـا پلـک هـایِ تـو...!
سقـوط کـرده اسـت...!
بـی تـو...!
تنهـاییـم را پـک مـی زنـم...!
تـا ریـه هایـم زندگـی را کم بیـاورد...!
و شـرعـی ترین خودکـشـی را...!
تجـربـه کنـم...!
مـرگ انسـان زمانـی سـت کـه...!
نـه شـب بهـانـه ای...!
بـرای خـوابیـدن دارد...!
و نـه صبـح ، دلیلـی...!
بـرای بیـدار شـدن...!
خـواب دیـدم دوبـاره بـا همیـم...!
از خنـده بیـدار شـدم...!
و دیـوانـه وار بـه اطـراف نگریستـم...!
چشمانـم پـر از اشـک شـد...!
شـروع هفتـه تـو را مـیبینـم...!
بـاقی هفتـه به خاموش کردن خود...!
در اتـاقـم مشغـولـم...!
بـرایـم از بازار...!
یـک بغـض خـوب بـخـر...!
ایـن بغضـی کـه مـن دارم...!
هـر روز مـی شکنـد...!
آدمـک بـرفـی...!
مـی دانـم سـردت اسـت...!
همیـن حـالا...!
جلـوی بخـاری خـود...!
گـرمـت مـی کنـم...!
اول دسـت هـا،بعد شانه...!
شـکـم ، پـا...!
نمـی دانـم گـرمت شده یا نـه...!
کـجـایـی...؟!
آدمـک بـرفـی کجـایـی...؟!
شـهـر...!
شـاهـد مـرگ شعـر شـد...!
وقتـی نیـامـدی...!
شـاعـرانـگـی ام شـکسـت...!
بـه مـن حـق بـده...!
که میـل به خـوردن نداشته باشم...!
ایـن بغـض هـا کـه...!
تـو بـه خـورد مـن مـی دهـی...!
سیـر سیـرم مـیکنـد...!
غمــگیــنم...!
همـانـنـدِ مـرد هـزار چـهـره...!
که میـگفـت:
"نمی دونم چرا تو زندگیم هِـی نمیشه"
وقتـی بـه نبودنت فکـر میکـنـم...!
بی اختـیـار لـبـخـنـد مـیـزنـم...!
نمیـدانـی کـه ایـن لـبخـنـد...!
تلـخ تریـن لحظـه ی ِ زندگـی ام را...!
بـه تـصـویـر مـیـکـشـد...!
ﭘﻴﺸـﺎﻧـﻰ ﺍﻡ...!
ﭼﺴﺒﻴﺪﻥ به ﺳﻴﻨﻪ ﺍﻯ ﺭﺍ ﻣﻴﺨﻮﺍﻫﺪ...!
ﻭ ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ ، ﺧﻴﺲ ﮐﺮﺩﻥ ﭘﻴﺮﺍﻫﻨﻰ ﺭﺍ...!
ﻋﺠﺐ ﺩﻝ ﭘـﺮ ﺗﻮﻗﻌـﻰ ﺩﺍﺭﻡ ﻣﻦ...!
در انتظـارت!
ثانیه های تاریـک فراق را!
بر سپیدی چشـم هایم دوختم!
امّا چه بی رحمـانه!
تیک تاک ساعـت!
بر سرم پُتـک می کوبید!
قلبم از ضـربان ایستاد!
وقتی عقربـه های ساعت!
بر من دهـن کجـی کردند!
و از رفتـن نمـاندند!
و چـه زود!
دیـر شـد آمـدنت!
قـلـبـم بـویِ کـافـور می دهـد...!
شـب بـه شـب...!
در آن مُـرده شـورهـا...!
آرزویـی را غُسـل می دهـنـد...!
و کفـن می کننـد..
بعـد تـو یـه صـدای مزاحمـی...!
هیـچ وقـت ولـم نکـرد...!
یـه صـدای مبهمـی کـه...!
هـر دم تـو گوشـم...!
میـگـفـت :
بـاختـی...!
گفتـی قیـدت را بزنـم...!
امـا نـدانستـی کـه...!
دوسـت داشتـن مـن...!
از اول هـم بی قیـد و شـرط بـود...!
یه سری از حرفهـا هستنـد...!
کـه امکان نـداره بـشه...!
بـه گفتـار تبدیلشون کـرد...!
ایـن حرفـا معمـولا...!
بـه اشـک تبدیـل میشـن...!
درخـت با بـرگ های خشـک...!
و شاخـه های شکستـه هـم...!
هنـوز درخـت اسـت...!
آدم اما “دلـش کـه بشکنـد“...!
دیگـر آدم نمـی شـود...!
گفتنــد :
بـه انـدازه یِ گلیـم هایتـان...!
و بـه انـدازه یِ دهـان هایتـان...!
امـاحرفـی از...!
وسعـت آرزو هایمـان نـزدنـد...!
پـرنـدهای مـیـانِ چـشمهـایـت...!
خوابِ “عـاشـق شـدن“ مـیدیـد...!
پـلک زدی،برایِ “همیـشه“ پریـد...!
خستـگی اَت را...!
تـاولِ زیـرِ انگشتهایِ پایت را...!
بـرایـم سوغـاتی آورده ای...!
می نشینی نفسی تازه میکنی...!
و می روی... و من...!
چـشم بـه راهِ تــو...!
به نیمـکت بـودنِ خـود...!
ادامـه مـیدهـم...!
مـی بـیـنی...؟!
هــمه چـیـز زوج و فـرد شـده...!
حـتّی تــو...!
حـتّی مـن...!
زرد،آبـی،قرمـز،سفیـد،مشکـی!
نمیـدانـم از کـدام رز...!
بـرایت هدیـه بیـاورم...!
تـا در خاطـرت بمانـم...!
ای آنکـه کـه اشکهـای...!
شبـانـه ام از آن تـوسـت...!
بودنـت رو بـه تلخـی می کشـد...!
نبـودنـت امـا...!
رو بـه مـرگ...!
شـایـد...!
یـاد حـرف مـادر بزرگ می افتـم...!
مـی دونـم تلخـه...!
امـا بایـد مثـل دوا بخـوریـش...!
مـن شـک دارم...!
به تمـامِ روزهـایِ بـی تـو...!
وقتی کـه تمـامِ تقـویـم ها...!
سراسر تعطیـل مـی شـونـد...!
و دیگر هیـچ انفجـارِ بـزرگـی...!
نـویـدِ زنـدگـی نمی دهـد...!
انگـار کرکره ی روزگـار...!
بـا پلـک هـایِ تـو...!
سقـوط کـرده اسـت...!
بـی تـو...!
تنهـاییـم را پـک مـی زنـم...!
تـا ریـه هایـم زندگـی را کم بیـاورد...!
و شـرعـی ترین خودکـشـی را...!
تجـربـه کنـم...!
مـرگ انسـان زمانـی سـت کـه...!
نـه شـب بهـانـه ای...!
بـرای خـوابیـدن دارد...!
و نـه صبـح ، دلیلـی...!
بـرای بیـدار شـدن...!
خـواب دیـدم دوبـاره بـا همیـم...!
از خنـده بیـدار شـدم...!
و دیـوانـه وار بـه اطـراف نگریستـم...!
چشمانـم پـر از اشـک شـد...!