21-07-2014، 21:11
زندگی ....
یه وقتایی تو زندگیت میرسه
که باید دستت رو بـــزنی زیر چـــــونت
و
جریان زندگیــــت رو فقــــــــط تمــاشا کنی
بعدشـــــــم بگــــی
بـــــــــــــــــــــــــــــه درک....
دلنوشته .....
بار الهی
پس رحمتت کجاست؟؟؟
دیرگاهیست که غم درون سینه ام سنگینی میکند
گویا نفس هم برای من حرام شده
میخوام رها شوم از این زندان
زندانی که به اجبار در میانش جان میکنم و به انتهایش نمیرسم
میخواهم رها شوماز این زندان
از این تن که گاه و بی گاه
از آشنا و غریبه
دوست و دشمن
یار و رهگذر
خودی و بیخودی زخمی می خورد و دگر تاب ایستادن را ندارد
پاهایم سست شده است
میلرزد
وزنم برایش کمی سنگین است
تورا بخدا شما بگویید
آخر چگونه میشود این هیکل نحیف سنگینی داشته باشد
نفرین بر این زندگانی که نای زندگی را از من گرفت....
نفرین
از دیــــــوارهـــا ....
از دیـــوارهـــا بیـــزارم
کـــه فاصلــــه ی میـــان نفـــس های تــــو
و هــــوای مــــن انـــد
و از درها
که همیشـــــه مــن یکـــ طرفشـــان بـــودم
و تـــــو
یکـــ طـــرف
و پنجـــره ها
که تصـــویر رفتنــت را بــرای من قــاب می گرفتـــند ....
دلـــم تو را می خــواهد
در سرزمينــي بــی در و دیـــوار و پنــــجره
كه \"فاصلــــــــه\"
در لغت نامـــه هایش
فقـــط
مــــرگ معنـــا شده باشــــد....
ڪاش .....
هَمیشــﮧ بَراﮮ פֿــوבتــ باش..
ڪــﮧ نـَـﮧ בلتَنگــ بــِشـــﮯ..
نـَـﮧ בلـِتــ بــِشڪَنــﮧ..
نـَـﮧ بُغـض ڪُنـــﮯ..
نـَـﮧ شَـبا با چـِشماﮮ פֿـیس بــפֿـوابـــﮯ..
نـَـﮧ صُبح با چـِشـماﮮ پُفــ ڪَرבه بیدار شـــﮯ..
نـَـﮧ بَراتــ בل بــِسوزونـَטּ وَ نـَـﮧ...
ڪاش زوבتـَر بــﮧ ایــטּ פـَـرفــ ها مـــﮯ رسیـבمـ
دنیــــــــا
دنیا دنیای ریاضی ست
وقتی عشق را تقسیم کردند
تــــــــو
خارج از قسمت من شدی
تـــــو مـــــرا نـادیــــده بـگـیــــر . . . .
و مــــــــن
بـدنـــم روز بـــه روز کـبـــــودتـر مـی شــــود . . . .
از بــــــس . . . .
خــــودم را مـی زنـــــم ،
بـــــه نـفـهـمـــی . . . . !!!!
حکــــــایتــــــ مـــــا.....
حکایت ما آدم ها ....
حکایت کفشاییه که ….
اگه جفت نباشند ….
هر کدومشون ….
هر چقدر شیک باشند ….
هر چقدر هم نو باشند
تا همیشه ….
لنگه به لنگه اند ….
کاش ….
خدا وقتی آدم ها رو می آفرید ….
جفت هر کس رو باهاش می آفرید ….
تا این همه آدمای لنگه به لنگه زیر این سقف ها ….
به اجبار،
خودشون رو جفت نشون نمی دادند….
تکــــــــــــــــــــرار پشتـــــــــ تکــــــــــــــــــــرار
ذهنم آشفته،
خواب هایم پریشان،
خنده هایم فتوشاپی ،
درد و دل هایم با دیوار فیس بوک و وبلاگ !
میزان همدردی ها هم با لایک و کامنت !!!
و
تکرار پشت تکرار
یه وقتایی تو زندگیت میرسه
که باید دستت رو بـــزنی زیر چـــــونت
و
جریان زندگیــــت رو فقــــــــط تمــاشا کنی
بعدشـــــــم بگــــی
بـــــــــــــــــــــــــــــه درک....
دلنوشته .....
بار الهی
پس رحمتت کجاست؟؟؟
دیرگاهیست که غم درون سینه ام سنگینی میکند
گویا نفس هم برای من حرام شده
میخوام رها شوم از این زندان
زندانی که به اجبار در میانش جان میکنم و به انتهایش نمیرسم
میخواهم رها شوماز این زندان
از این تن که گاه و بی گاه
از آشنا و غریبه
دوست و دشمن
یار و رهگذر
خودی و بیخودی زخمی می خورد و دگر تاب ایستادن را ندارد
پاهایم سست شده است
میلرزد
وزنم برایش کمی سنگین است
تورا بخدا شما بگویید
آخر چگونه میشود این هیکل نحیف سنگینی داشته باشد
نفرین بر این زندگانی که نای زندگی را از من گرفت....
نفرین
از دیــــــوارهـــا ....
از دیـــوارهـــا بیـــزارم
کـــه فاصلــــه ی میـــان نفـــس های تــــو
و هــــوای مــــن انـــد
و از درها
که همیشـــــه مــن یکـــ طرفشـــان بـــودم
و تـــــو
یکـــ طـــرف
و پنجـــره ها
که تصـــویر رفتنــت را بــرای من قــاب می گرفتـــند ....
دلـــم تو را می خــواهد
در سرزمينــي بــی در و دیـــوار و پنــــجره
كه \"فاصلــــــــه\"
در لغت نامـــه هایش
فقـــط
مــــرگ معنـــا شده باشــــد....
ڪاش .....
هَمیشــﮧ بَراﮮ פֿــوבتــ باش..
ڪــﮧ نـَـﮧ בلتَنگــ بــِشـــﮯ..
نـَـﮧ בلـِتــ بــِشڪَنــﮧ..
نـَـﮧ بُغـض ڪُنـــﮯ..
نـَـﮧ شَـبا با چـِشماﮮ פֿـیس بــפֿـوابـــﮯ..
نـَـﮧ صُبح با چـِشـماﮮ پُفــ ڪَرבه بیدار شـــﮯ..
نـَـﮧ بَراتــ בل بــِسوزونـَטּ وَ نـَـﮧ...
ڪاش زوבتـَر بــﮧ ایــטּ פـَـرفــ ها مـــﮯ رسیـבمـ
دنیــــــــا
دنیا دنیای ریاضی ست
وقتی عشق را تقسیم کردند
تــــــــو
خارج از قسمت من شدی
تـــــو مـــــرا نـادیــــده بـگـیــــر . . . .
و مــــــــن
بـدنـــم روز بـــه روز کـبـــــودتـر مـی شــــود . . . .
از بــــــس . . . .
خــــودم را مـی زنـــــم ،
بـــــه نـفـهـمـــی . . . . !!!!
حکــــــایتــــــ مـــــا.....
حکایت ما آدم ها ....
حکایت کفشاییه که ….
اگه جفت نباشند ….
هر کدومشون ….
هر چقدر شیک باشند ….
هر چقدر هم نو باشند
تا همیشه ….
لنگه به لنگه اند ….
کاش ….
خدا وقتی آدم ها رو می آفرید ….
جفت هر کس رو باهاش می آفرید ….
تا این همه آدمای لنگه به لنگه زیر این سقف ها ….
به اجبار،
خودشون رو جفت نشون نمی دادند….
تکــــــــــــــــــــرار پشتـــــــــ تکــــــــــــــــــــرار
ذهنم آشفته،
خواب هایم پریشان،
خنده هایم فتوشاپی ،
درد و دل هایم با دیوار فیس بوک و وبلاگ !
میزان همدردی ها هم با لایک و کامنت !!!
و
تکرار پشت تکرار