23-03-2014، 13:51
پروژه منهتن نام پروژه ایست که به ساخت بمب اتم انجامید که در زمان جنگ جهانی دوم از آن استفاده شد. این پروژه با محوریت آمریکا و همکاری انگلستان و کانادا اجرا شد. از سال ۱۹۴۲ تا ۱۹۴۶ پروژه تحت نظر سرلشکر ارتش مهندسی آمریکا، لزلی گروز و جنبههای علمی آن زیر نظر رابرت اوپنهایمر اجرا شد.
زمانی مقدمات تشکیل یک تیم تحقیقاتی برای ساخت سلاح هستهای فراهم شد، که درسال ۱۹۳۹لئو زیلارد و آلبرت انیشتین نامهای به فرانکلین روزولت - رئیس جمهور وقت آمریکا -خواستار برسی شدند،که این نامه تایید شد.
پس از آن در سال ۱۹۴۲، فیزیکدانی به نام انریکو فرمی (Enrico Fermi) موفق شد یک واکنش هستهای را در رآکتور خود کهCP-1 نام داشت، کنترل کند. نکته جالب اینکه CP-1 در دانشگاه شیکاگو مستقر بود.
انریکو فرمی
بعدها درادامه این پروژه، اولین بمب اتم در ششم ژوئیه سال ۱۹۴۵، در آزمایشگاه Los Alamos منفجر شد. یک ماه پس از این آزمایش، شهرهای هیروشیما و ناکازاکی در کشور ژاپن، هدف دو بمب اتمی قرار گرفتند. به دنبال آن آمریکاییها دلایل بسیاری برای این کار اعلام کردند که یکی از آنها پایان دادن سریع جنگ و جلوگیری از حمله شوروی به ژاپن و کشته شدن بیشتر مردم و به تبع آن، حفظ جان هزاران عضو ارتش آمریکا بود. این اقدام ستیزگرانه موجب مرگ صد هزار نفر در آن زمان شد و بروز عواقب ناشی از تشعشعات هستهای برای نسلهای آینده بود.
بمب هستهای قوی ترین سلاح مخربی است که بشر تا کنون مورد استفاده قرار داده است. با این وجود دانشمندان بسیاری از مشارکت در ساخت سلاحی چنین ویرانگر راضی به نظر میرسیدند، در زیر اظهارات دو تن از دانشمندانی که در این پروژه همکاری داشتهاند آمده است:
ژوزف هایرشفلدر(Joseph O. Hirschfelder)، شیمیدان" در طول جنگ جهانی دوم، فعالیتهایی که به منظور ساخت بمب اتم درLos Alamos انجام میشد، هیچ گونه واکنش منفی در پی نداشت، همه معتقد بودند که هیتلر و ژاپنیها آزادی را از جهان خواهند گرفت و بنابراین با متوقف کردن آنها کاملاً موافق بودند. خانواده، دوستان و آشنایان ما به قتل میرسیدند و ترس عمومی بر جامعه حاکم بود."
جورج کیستیاکووسکی(George B. Kistiakowsky)"در مذاکراتی که در مورد این پروژه درLos Alamos انجام شد، اعتراف میکنم که عقیده شخصی من این بود که بمب اتمی بدتر از بمباران هر روزه ژاپن باB-29ها نیست و ما باید برای پایان گرفتن سریع جنگ دست به هر گونه اقدامی بزنیم."
زمانی مقدمات تشکیل یک تیم تحقیقاتی برای ساخت سلاح هستهای فراهم شد، که درسال ۱۹۳۹لئو زیلارد و آلبرت انیشتین نامهای به فرانکلین روزولت - رئیس جمهور وقت آمریکا -خواستار برسی شدند،که این نامه تایید شد.
پس از آن در سال ۱۹۴۲، فیزیکدانی به نام انریکو فرمی (Enrico Fermi) موفق شد یک واکنش هستهای را در رآکتور خود کهCP-1 نام داشت، کنترل کند. نکته جالب اینکه CP-1 در دانشگاه شیکاگو مستقر بود.
انریکو فرمی
بعدها درادامه این پروژه، اولین بمب اتم در ششم ژوئیه سال ۱۹۴۵، در آزمایشگاه Los Alamos منفجر شد. یک ماه پس از این آزمایش، شهرهای هیروشیما و ناکازاکی در کشور ژاپن، هدف دو بمب اتمی قرار گرفتند. به دنبال آن آمریکاییها دلایل بسیاری برای این کار اعلام کردند که یکی از آنها پایان دادن سریع جنگ و جلوگیری از حمله شوروی به ژاپن و کشته شدن بیشتر مردم و به تبع آن، حفظ جان هزاران عضو ارتش آمریکا بود. این اقدام ستیزگرانه موجب مرگ صد هزار نفر در آن زمان شد و بروز عواقب ناشی از تشعشعات هستهای برای نسلهای آینده بود.
بمب هستهای قوی ترین سلاح مخربی است که بشر تا کنون مورد استفاده قرار داده است. با این وجود دانشمندان بسیاری از مشارکت در ساخت سلاحی چنین ویرانگر راضی به نظر میرسیدند، در زیر اظهارات دو تن از دانشمندانی که در این پروژه همکاری داشتهاند آمده است:
ژوزف هایرشفلدر(Joseph O. Hirschfelder)، شیمیدان" در طول جنگ جهانی دوم، فعالیتهایی که به منظور ساخت بمب اتم درLos Alamos انجام میشد، هیچ گونه واکنش منفی در پی نداشت، همه معتقد بودند که هیتلر و ژاپنیها آزادی را از جهان خواهند گرفت و بنابراین با متوقف کردن آنها کاملاً موافق بودند. خانواده، دوستان و آشنایان ما به قتل میرسیدند و ترس عمومی بر جامعه حاکم بود."
جورج کیستیاکووسکی(George B. Kistiakowsky)"در مذاکراتی که در مورد این پروژه درLos Alamos انجام شد، اعتراف میکنم که عقیده شخصی من این بود که بمب اتمی بدتر از بمباران هر روزه ژاپن باB-29ها نیست و ما باید برای پایان گرفتن سریع جنگ دست به هر گونه اقدامی بزنیم."