نقش نمادین حیوانات در ادبیات فارسی

[מַברִיק]

نقش نمادین حیوانات  در ادبیات فارسی


۱_ آهو: نماد آزادگی و بی‌گناهی؛
۲_ اسب: نماد نجابت و هوشیاری؛
۳_ پلنگ: نماد تکبر و بلندپروازی؛
۴_ پشه: نماد ضعف و ناتوانی؛
۵_ جغد: نماد شومی و نحسی؛
۶_ باز: نماد نیک فالی؛
۷_ بره: نماد معصومیت؛
۸_ خرس: نماد پُر خوری؛
۹_ بلبل: نماد شیدایی، عاشقی، و دل‌باختگی؛
۱۰_ خرگوش: نماد غفلت؛
۱۱_ بوقلمون: نماد چند رنگی و بی‌ثباتی؛
۱۲_ روباه: نماد مکر و حیله؛
۱۳_ بزغاله: نماد شیطنت؛
۱۴_ بز: نماد دانایی؛
۱۵_ سگ: نماد وفاداری؛
۱۶_ ببر: نماد ضعیف‌کُشی؛
۱۷_ شیر: نماد شجاعت و قدرت؛
۱۸_ شترمرغ: نماد بهانه.جویی؛
۱۹_ پرستو: نماد نیکی و بهار؛
۲۰_ شتر: نماد کینه‌توزی؛
۲۱_ طوطی: نماد تقلید؛
۲۲_ عقاب: نماد خودپسندی و تکبر؛
۲۳_ کرکس: نماد مفت‌خوری؛
۲۴_ لک‌لک: نماد شادی و نشاط؛
۲۵_ سیمرغ: نماد بلندپروازی و همت؛
۲۶_ زرافه: نماد بلندی؛
۲۷_ کلاغ: نماد شومی، نحسی، و خبرچینی؛
۲۸_ ماهی: نماد زیبایی و امید؛
۳۰_ گربه: نماد بی‌وفایی و دزدی؛
۳۱_ گوسفند: نماد خون‌سردی؛
۳۲_ فیل: نماد یک‌دلی و قدرت؛
۳۳_ گرگ: نماد درندگی و قدرت؛
۳۴_ نهنگ: نماد درندگی و عظمت؛
۳۵_ موش: نماد حقارت؛
۳۶_ کفتار: نماد زشتی، نحسی، و پلشتی؛
۳۷_ میمون: نماد تقلید و اطوار؛
۳۸_ مار: نماد خوش ظاهری و بد باطنی؛
۳۹_ عقرب: نماد زیرکی و خودنمایی؛
۴۰_ هما: نماد سعادت و خوش‌بختی؛
۴۱_ قناری: نماد خوشی و شادی؛
۴۲_ قورباغه: نماد زشتی؛
۴۳_ هدهد: نماد مژده‌دهی و خبر خوب؛
۴۴_ کرگدن: نماد تنومندی و پُر زوری؛
۴۵_ طاووس: نماد زیبایی و غرور؛
۴۶_ الاغ: نماد نفهمی، کودنی، و سخت‌کاری؛
۴۷_ ملخ: نماد بی‌خیالی و راحت‌طلبی؛
۴۸_ خفاش: نماد جهل، نادانی، و نسیان؛
۴۹_ مگس: نماد مزاحمت و وصلهٔ اضافه بودن؛
۵۰_ دلفین: نماد انسانیت و مهربانی.